Vous êtes sur la page 1sur 58

PANID LITERARY FOLIO

IssuE 2 VOLumE 1 2012

CONTENTs
tula
PANID LITERARY FOLIO Issue 2 Volume 1 Copyright 2012 Editorial Board Jezryll Mie Cuaton, Don Delano Florida, Rodolfo Cabresos, Mary Cecilia Wong, Jane Cabigas, Tochie Cotejo, Daryl Lobitaa, Jeff Perroh Subrabas WritErs Kendall Thaddeus Roa,May Anne Francisco, Sheena Pearl Basmayor, Meliza Grace Elcarte, Donneca Goldwyn Dajao, Jhondolf Buletic, Katrina Marian Dumanjug, Charrise Mae Salcedo, Don King Betonio Cartoonists Daniel June Cadainggan, Mark Whoopi Abonales layout artists Rey Eugene Paler, Krystelle Lyra Tumanda, Janrel Fernando Photojournalists Krystel Vail Marie Dalagan, Nio Louie Coronado advisEr Cielo Marie Navarro Cover Photo by: Jeff Perroh T. Subrabas

Tatak-buhay Pack-one Gusto ko lang humiga

short story A Walk with Him And Her Name Is Last Cup of Sorrow She Was Denise PoEm The Plant Final Twitch Rigvboy Ode to BFF Limerick Yes Pasar Ko! Pamalandong Emosyon

Balak

maikling kWEnto Pagkakataon Tonyo Maskara Lihim

sanaysay Natuto na Ako! Pintor ka, alam mo ba? ComiCs A day to remember Photos Unarmed I Unarmed II Unarmed III Fragment of Imagination Apparition Wreck Bio Soaked Overhead Boundless Long Exposure arts A Mothers Agony Farewell Filled with Tears Goodbye Buddy Lonely Princess Luha sa likod ng ulan Reality

Foreword:
You might want to ask why Tingog simply came up with the theme Rainbow, for this years Panid. Well, it was not that easy as you might thought it was. During the deliberation, the editors were asked to suggest themes, but instead of coming up with one common idea, they ended up arguing on what should be the appropriate one for Panid. Different proposals from different human perspectives were thrown in the air, still, their thoughts were boiled down to one common word rainbow. Rainbow, as every one of us agrees, is one of the most incredible creations God has ever created. To look at it from afar, the perfect combination of the colors as it appears across the firmament is what marks it astonishing. Rainbow is like life, it can never be amazing without colors, colors that apparently represent human emotions. Happiness, sorrow, anger, love, and hope all of these, brilliantly circle around the word rainbow. As you go over the details of every literary piece in this folio, you would come across with characters whod wanted to be just in a dream or a fantasy world where ones right to pick the people whom theyd like to be with is exercised, which would put an impression of true bliss in their lives, than in a real world, where happiness is very uncertain to come. True as it may seem. Undeniably, all of us wish to live in an industry

whose main directors are none other than ourselves. Well, who doesnt? There are individuals and real-life characters in this folio who would rather end ones perfect life to eschew from shame and rejection as a result of their unpremeditated doing. Same as true with people who would want to live longer, but left with nothing to do for their lives had reached their unforeseen expiration dates. There would be more of these happiness, love, and hope that represent the different colors of light that bounced off of certain raindrops, rainbow. It would never be true that a pot of gold awaits you as you reach the very end of a rainbow, that is scientifically speaking, but our very own pal here Panid, assures you, if you would like to, that he would make it definitely true for you. Read on, this would might be the ticket to the end of your, so called, rainbow. jezryll

Last Cup of Sorrow

DON KINg A. BETONIO

LAsT CuP OF sORROw


Paul, As I looked at the rainbow from afar, it was you whom I was thinking of. If only days were longer, I could have touched you, hugged you tight, kissed your lips, and felt the warmth of your body. But I could no longer. No matter how hard I tried. Please forgive me Paul. Ending it quickly is never easy, because I fell in love with you

I whispered, Its alright ma, dont cry. I simply pretended I was okay, thus, bursting with laughter was my way of flattering myself. Stage three bone cancer at 22? Thats already tough. Dr. Florida said. Sorry, I cant do anything. Thats malignant, Dr. Coronado confessed. For seemingly numerous doctors that I had consulted, the chance of recovery seemed dead as a doornail. Knowing the bone cancers effect to be life-death situation, I did what normal people usually do like shopping, attending to parties, driving, but not schooling. Despite my condition, I could still afford to think of pursuing my tertiary degree. What a crazy line of thinking! But my bones couldnt sustain my will. It was a night of summer vacation, I was in my room writing a story. My eyes couldnt avoid looking at the window pane where yellow butterflies loved to visit my flower garden. I started to weep
2

looked at my mom and hugged her tIght.

as I took steps to smell the freshness of the air that gently dried out my tears. It was never a surprise whenever my muscle began to paralyze. Adjacent to my room was a mirror where I saw myself laid on the floor. Crystals of tear ran down my cheeks and pale lips as if waiting for my end. Asking for help never sprang in my mind, though my body was asking for it. In the midst of a freezing blanket, a warm touch gently carried me to my bed. As I slowly opened my eyes, I saw a figure wearing a white dress sitting beside me. I never recognized it at first, but as everything went clear, the figure turned out to be a man, a doctor. He smiled at me. Youll be alright. Im Dr. Gomez, your new personal doctor, he cheerfully said. Ill take good care of you.you can call me Paul, he said. Paul was peculiar. His smiles tattooed on my mind and gave me courage to overcome this battle. He was different from those doctors who went through me. I admired his generosity for everyday he would always give me labeled foods and even homemade snacks. The only good thing about Paul was he lived with no pretentions. At first glance, people would probably categorize him as an ordinary guy if hes not wearing his white gown. I could see the same faces of him even in street sides. It was December when I was about to face my final destination. The pain had always visited me. My family and Paul were alarmed. Paul contacted different doctors to ask help from them but he received the same undesirable answer. He was paranoid. He even thought of searching for local healers who perform miracles for people, but nothing happened. Until Dr. Cruz, the one he trusted most, advised him that I must go on, do the things that I have missed before and live life happily. I already accepted the truth that I could no longer enjoy life the way I wanted it to be.
3

Paul became my feet, taking me to places where I wanted to go. We have been very close friends since then. It was on the seventeenth day of December when he invited me to spend a two-day vacation in their province. It was fiesta! Barrio folks gathered together, worn colorful dresses, and cooked delicious foods. While people were having much fun, we spent our time singing videoke, riding in a banca, and swimming in the sea together with his childhood friends, Jani, Ending, Gang, and Freddie. That was one of the happiest days of my colorful life. Because of that moment, it was all clear to me who really Paul was. He grew up in a poor barrio and soon became a doctor through a government scholarship. After the fun, Paul and I went to the shore. The night was calm and starry where I could only hear the sound of the waves racing towards the shore. Beside the hot glowing body of burning gas, he drew a mat and we laid on it. We spent our hours on the shore gazing at the bright stars. Onetwothreeand fourWe had seen shooting stars for four times, and then we started to make a wish. As I closed my eyes, I heard Paul softly whispered to the air, May this girl beside me live longer. I paused for seconds. Wish for anythingthats useless I forced to laugh while saying this but my tears couldnt hide the emotions I tried to keep inside. He wiped my tears and said, Stop crying! Dont say that, youre going to live longer. I dont want to lose you Jenny, I love you. I already loved you since we became friends, he confessed. I hugged him and said, I knew it Paul. He kissed me in the lips as I closed my eyes. You will not die Jenny, promise me that youll never give up, he continued. I paused for a moment, Alright I will, I deliberately uttered
4

for him to stop. I felt like a candle slowly dying. As time passed by, I felt like coming to a dead end. My life seemed to meet a slow death march. One cold evening, another attack almost took away my life. Luckily, I was immediately rushed to a nearby hospital. With no fear, I told Paul to be strong and prepare for eventualities. Countless times Paul held pity party asking questions with no possible answers. Sunset came, Paul started to learn that everythings just passing. He went into the garden and saw me picking up petals that had fallen off the flowers. Then Paul came to me. He softly touched my face with his bare hand, and then tears formed in his eyes. Sadness flooded into our hearts. I hugged him tight. He cried. He looked at my pale lips and softly said, If youll leave me, please not now, not this time, not this nightstay with me, forever. Youll not leave me right? he asked, his face was like a baby whos begging for his mother to stay. Of course, I cant leave you. I promised it to you, remember? I smiled. Ill live longer. Stop crying, well celebrate Christmas together, I said to him as I flung up my hands around his shoulder. I hope this would help to calm him down. But I knew deep in my heart how I was hurt with those words. Soon, these young flowers will wither and fall to the ground, I said, trying to compose myself. Not now, he begged. I never wish to lose you Paul, but everything has its end. Well surely see each other soon. I love you. I whispered to him and went immediately to my bed.
5

oooOOOooo I walked as the organ played Amazing Grace and a flower covered casket was wheeled down the center aisle of the church. All around, her family, friends, and relatives brushed away tears. Cancer took her life but not the love, examples, and memories she had left to me. Because of her, Ive found a reason to fight lifes battle. The day after it rained, the warm sun was up and the ground was all dry again. While her mother admired the fragrant roses that were in full bloom in Jennys garden, I was in her room trying to finish our story, the last cup of sorrow.

KENDALL ThADDEus A. ROA

FINAL TwITCh
Thinking cap starts hover To a zone where Ill be happier Decamping recent in land Skedaddle this waste land. Uncertain of my route Doubtful of my thoughts Precarious of my destination Due to mind full of imagination. I wanted to be there, Where I can be stronger I wanted to be there, Where I can be bolder. To a place where I cant cry Im begging, before Ill die I wanted to be free Please, take me.

APPARITION
JEFF PERROh T. suBRABAs
7 8

mELIzA gRACE A. ELCARTE

A wALK wITh hIm

fIgure out. Youll never know what would await you in each turn nor will you ever know why such things welcome you.

Ife Is one of the thIngs one shouldnt bother tryIng to

Hi Im Kei would you mind if I walk with you? I stared cautiously at the stranger standing a few meters in front of me. Why does he talk to me as if weve known each other for a very long time? Is he a pervert? Im on my way back home when I discovered a new road that would save me minutes of my journey. I had never seen anyone come in this area, so I assumed that it was not to be passed by. Thats why I was so shocked to discover a highway in here. I was even more surprised when out of the blue; a guy wearing the uniform of the school that I am attending to came right in front of me and greeted me with a huge smile on his face. I studied him from his cleanly cut hair down to his well polished shoes. He seemed to be completely harmless- almost friendly in fact.
10

LONELY PRINCEss
KRIsTAL LOBITAA
9

Sorry but Id rather walk alone than with a complete stranger. That ought to have backed him off but instead he flashed a smile at me and said, I already told you my name so that doesnt make me a complete stranger. What about you, whats your name? Really, whats up with this guy? I decided to just pass by him and ignore both his question and his clich dialogue. Just get lost! I shouted on my mind. But then he just made one final push. Okay, how about this, his voice sounded desperate. I promise to stay not less than five meters away from you. Just allow me to walk with you. Okay? I had enough of this already! Whatever! it was supposed to be just in my mind but it slipped out from my mouth. I strutted away leaving him behind. He did not make any push. I thought I had already lost him and started to feel at ease. However, soon enough I heard footsteps right behind me. I didnt need to turn around to find out who it was. That time I started to feel nervous. Except for an abandoned house and a vacant lot, there was nothing to be seen around but trees. That fact didnt help calming my heartbeat down, I said as I exhaled noisily. The main road was probably a hundred meters away. I started to increase my pace and so did he. I could sense him trailing behind me without an increase in our distance. Throughout that time, there were no vehicles that had passed by. Id be damned if this route even exists in any map! I murmured. After a long while, I finally saw the main road! All I had in mind was that I need to get away quickly. By the time I reached the road, I was catching my breath. Im now safe here I looked back to see if hes still following me. For once again, I was surprised. He was nowhere to be seen. He had probably tricked me. He couldnt have been following me then disappearing the moment I looked back. Thats impossible! Maybe I was just imagining his presence all that time I said.
11

I have been convincing myself with all these ideas, thats why I was so shocked to see Kei again the next day at the very same spot. Weve met again he greeted me. What? No way! I didnt give any hint of how much shocked I was. I ignored him and continued my journey. He didnt move until I was meters away. Unlike yesterday, I am now walking with normal pace. Our setting remained the same until we reached the main road. I was pretty sure he had followed me all the way, but when I looked back, he wasnt there. A whole week had passed by since that first fateful encounter. To be honest, I was actually curious about him. Everything became a routine. All I know about Kei was his name, if thats actually his real name. On the other hand, he didnt know anything about me. I could already see the main road. Surprisingly, words came out of my mouth before I could stop them. Stephanie I heard him stopped walking. But you can just call me Stef. Shyly, I turned around to look at him. Our eyes met. He just smiled. We continued walking and throughout that time I had fixated my eyes on the road, but not until I reached the main road, and when I looked back, he was gone. Days turned to weeks and I grew more curious about my companion. One time my curiosity got the best of me and finally asked him, Why do you do this? You meet me here, walk with me and then disappear. Sometimes I had a feeling of not having you here, and that I was walking alone. Arent you having any difficulty walking backwards? I continued asking. I had turned around to face him. It was a serious discussion and I wanted t it face to face. It was later on that Id realized it was also because I had to be reassured that he was actually there. So as not to waste time just talking I had just decided to walk backwards.
12

Youre not answering the questions! I started to scream. Stef, you should watch where youre going, he replied. Hey, stop avoiding the.ah! I got stumbled down by a big stone and fell butt-first onto the ground. For quite a moment I just stayed there sprawled like a child. It took me time to finally realize I was actually waiting for Kei to help me get up. He just stared at me. Talk about embarrassing! I got up and shook the dirt off me. Have you ever taken time to notice the wind? he suddenly said. He was staring blankly into the air. We never noticed it yet its always there giving us air to breathe, for survival he continued. I have never been more confused in my entire life. What is he talking about now? One dark cold night I went to a party with my friends. I wanted to go home early so I asked my date, Kean, to take me home. But he didnt want to leave his friends and told me to wait. I was so furious. Without thinking things over, I marched off the party and went home alone. That is how I got stuck alone in the middle of the road. It was quite funny how anger could give you courage to do things you would be too scared to do but only enough to get you into trouble. A sudden sound caught my attention. I stopped walking and heard faint sounds of whisper. How many persons were there? Two? Three? My mind suddenly became alert. What have I been thinking? Out of fear and hopelessness, I tugged at the gold necklace Kean had given me earlier. This would protect you when I am not around. This was what he said, but now things felt heavy and cold against my heaving chest. Their whispers turned into loud laughs. I started to run for my dear life but my pursuers were faster than me. They were already catching up.
13

Ten feet away Nine feet away Stef! a familiar voice called out. I turned around and realized where my feet and mind had unconsciously brought me while on the state of panic. KKei, is that you? I looked around but I couldnt see a thing. I think there are people following me. Its okay Stef, everything will be fine, just calm down. Can I hold your hand? So I wont feel alone. I really need to feel his presence. Stephanie its okay. Ill always be here. After all, the main road is near. From the sound of his voice I could tell he was just behind me. One time instead of Kei, I was greeted by an image of a woman lighting a candle at the side of the road. Tears were flowing down from her eyes. I hid behind an oak tree. It was sometime later when she finally went away. I went out of my hiding place and out of a sudden I was distracted by Keis voice. Pitiful, isnt she? Her son died here. He was attacked by some stupid strangers when he went home alone late one night. Thats weird. Shouldnt she be visiting the cemetery instead? Havent you ever heard of stories about afterlife? When a person dies, his spirit will forever stay on the place where it left its body. She probably thinks hed feel lonely here. Well, dont you think so? I asked him. Only when he sees her like that. Well, why would he be? After all, he got to see you every day. Hey, whats up? You seemed bothered. Kei asked. Hey, I have good news. That was just stupid. My father got a promotion on his job.

14

Well congratulations! Thanks. It requires us to transfer to another place. Tomorrow would be our leave. There was a look of sadness on his face. But I couldnt really tell, for he quickly put on that smile that seemed to hide all the negative energy in the world. Good luck! that was all he said. My flight would be at one p.m. I would really appreciate it if you could come. I had never seen him before somewhere else. Would he be there tomorrow? I thought there would be no more conversation between us anymore. However, before we reached the main road he called out to me and I turned around to face him. Good bye This was the first time he did that. I was lost of words. nIne years later Its been awhile since Ive been here in this city. I was never shocked that Kei didnt show up at the airport. I guess by that time he bid me farewell, he had really meant it. A lot of things happened during the past nine years. I had been busy with my new job and had not thought about coming here until I just happened to overhear a conversation by the police station. A woman had lost her daughter while shopping. The child said she had been wandering around the side walk when a guy approached her and walked with her towards the main road. He was the one who told her to go to the police station. The mother had wanted to thank the guy but the little girl said that the man disappeared right after they have reached the main road. And that had what led me to walk this path again. The once abandoned house was already occupied and painted pink. A boutique
15

shop stood where the vacant lot used to be. Opposite to the shop was a construction site. Numerous vehicles passed by the road. Sound of childrens laughter could be heard behind the huge gates of the houses. Street lights were everywhere so that when darkness came, the place would still be filled with light. The place had changed a lot. Yet the moment I closed my eyes I could still feel the sense of peacefulness and serenity. Sigh. I missed this place so much. Stephanie I opened my eyes and turned around. Kei! I called out. But no one was there. Was the sound of his voice calling me an illusion created by the wind? Have I always mistaken the sound of my own footsteps to be that of his? All the time, have I just been imagining the warmth of his presence? Was he actually real? As these questions flooded my mind, I felt the cool soothing wind caressed me. You cant see nor hear it but its there, I thought. His words echoed repeatedly on my head. A smile started to curve my lips. Silly me, of course he was!

16

FILLED wITh TEARs


mARK whOOPI ABONALEs

FRAgmENT OF ImAgINATION
JEFF PERROh T. suBRABAs
17 18

JEzRYLL mIE P. CuATON

Pack - one
Malagkit aking titig sa kanya Hindi mawari ang nadarama Kasabay ng amihang tila kumakanta Pintig ng pusoy mistula nag-aalsa. Wala siyang saplot Taglay ang nang-aakit na alindog. Umikot aking mga mata Bahagi ng kataway ininspeksyon isa-isa Mala-porselanang balat ng isang maharlikang diwata. Sarili koy hindi napigilan Naging mapangahas Hindi ko agad namalayan. Piguray hinipo Saka binuksan. Tumambad ang di inaasahan Mistula kinulam ng itim na kapangyarihan. Pinamamahayan ng uod ang mamula-mula nitong laman. Ngunit kahit gustuhin ko mang ikay tikmanaking pakwan Kailangan na kitang isilid sa plastik at itapon sa basurahan.

JEFF PERROh T. suBRABAs


19 20

wRECK

other. A few minutes later, the class started and I noticed that Denise was not only pretty but also very smart. She answered almost every question asked. I was really amazed by how well she did at class. At 12 noon, we ate lunch together.
ANANIL P. NILLAmA
7th taja

1sT PLACE

Since you are new here, I can be your best friend. My ex-best friend got pregnant and stopped coming to school, she said. Ex-bestfriend? I asked. Yup! she said. Since she got pregnant with that stupid boyfriend of her, I ended our friendship. I thought she was busy with her boyfriend or something. Whatever! she added. Wasnt that when she needed you the most? Im not judging you or anything, I instantly exclaimed. She just glanced at me and said, Well, she knew how much I did not like girls whore not thinking about their parents. I mean, its okay to have a boyfriend so long as you dont forget to repay the people who are feeding you and sending you to school everyday. And being pregnant is not a good repayment. I stared at her and said, They just made mistakes. Mistakes happen very often, you know they just needed understanding, and Im sure theyre parents understood... Okay, stop right there. Why are we talking about this anyway? Can we just change the topic? Are you done eating? Come on. Ill show you around. She then stood up and walked. I just nodded and followed her. She toured me around the whole school for the rest of the day and we never talked about her ex-best friend again. As days turned to weeks, weeks into months, and months into years, Denise and I became very close friends. We became too close that I thought she rubbed her colorful personality on me. I too became friendly and cheerful. We did not even notice that we were already in college together at the same school. As close friends, we promised to each other that no one gets left behind so we took up the same course.
22

shE wAs DENIsE

math class In second year hIgh school. It was the first day of school, and everyone was eager to sit beside their friends, chat and catch up about what happened that summer. It was not that I did not want to sit beside my friends and chat, its just that they were in a different school and I am, well, here. Soon enough, I saw a girl sitting alone at the back of the classroom. Beside her was a vacant seat.
e met In our

Is this seat taken? I asked. Nope! You can take that seat she said with a big smile. Im Denise by the way, and you are? You dont look familiar, are you new here? she said. I smiled and sat. Im Abigail. Im a transferee actually, I answered shyly. She smiled and said, Well, I can be your new friend. I was amazed by how friendly and cheerful she was, and instantly I thought, I wanted to be her friend. We chatted a little about each
21

One thing that I noticed about her during the years that Ive known her was how proud she was of her mom. She always talked about how her mom was so smart, caring, and lovely and how she would not do anything to disappoint her, and especially how her mom raised her alone when her father died. She never forgot to mention how she wanted to be like her. Years passed and college was almost over, just one more semester to go. Honestly, I could not wait to graduate. I was struggling with all my subjects while Denise had no trouble at all. She could solve all the problems in our accounting books with no trouble. In fact, she was running for cum laude. Pretty, popular, and smart; actually she studied really hard and always convinced me to do the same thing, but I was too lazy to be like her. Everytime I complained about how stressful it was to study, she would always remind me how my parents worked so hard everyday just to send me to school. Well, I would just nod everytime she gave me lectures and her convincing eyes to drive my soul. So, to conclude, her college life was better than mine. Its not good to compare, I know, but I sucked at almost everything, including love life. Denise had a wonderful boyfriend, Michael, and more wonderful grades. I would say her life was almost a rainbow. Red for the love she got from everyone. Orange for the warmth her family and friends gave her. Yellow for the cheerfulness that had always been painted on her face. Green for the life, how she lived her life very well. Indigo for the color of wisdom, well she was very wise and smart. Blue for the peacefulness and how calm she was in dealing with her problems. The only thing that was missing - violet. In my own opinion, violet signifies loss since I always see it in the funerals. It also means sadness, but guess she never had that. Someday, Im going to work in a big company, earn lots of money and buy fashionable clothes and be successful, she said to me one day over lunch with her boyfriend Michael. You will have everything sweetheart, youre smart, pretty, and very hard working. You will be a great mom too, Michael said to her.
23

Michael and Denise have been dating for five years now. Michael was actually a nice guy with a slight hint of a bad boy extract. But I guess she liked that kind of guy. They were always very sweet and very cuddling but I was amazed of how well Denise handled herself. Or at least I thought she did. Im not ready to be a mom yet. I dont want to disappoint my mother, Denise said to Michael. Michael gave Denise a look of disappointment. She did not seem to mind. Hey, dont you have your final exams today? Have you studied your lessons? Michael asked. Yup! Denise answered and turned to me. Have you studied your lessons? she asked me. Yup, I simply answered trying to hide from how she glared at me to see if I was lying or not. Well, we better get going or well be late for our exams. I studied very hard for this exam, I added in a sarcastic tone. Denise gave Michael a goodbye kiss and then we left. With the passing of the exam week came the end of the semester. Denise, as usual, had no trouble at all while I was pretty nervous about my grades. If you just studied a lot harder, you wouldnt have to be there for your removal exam. By the way I will be out shopping today, Denise said over the phone. Okay, okay. Im studying. Ill hang up now and continue studying okay? Bye, I said to her, trying to avoid conversation about how bad I did in our accounting exam. Well, Ill just treat you to lunch on enrollment day, okay? Bye. Study well, Denise said and hung up. Removal exam was over and I passed, barely. Three weeks after, it was enrollment day and I was at the school trying to figure out how to work out my schedule since I had so many subjects left. Funny! I didnt see Denise around. I sent her a text message asking where she was and what time she was going to give me my free lunch. Maybe
24

shes busy right now, or out with Michael. Two weeks had passed, it was our first day of school. My first class was English. The classroom was nearly full. I knew that this subject would haunt me, good thing, Denise had not taken English yet. She agreed that we would take it together for my very own sake. I saw two vacant seats at the back. I took one of the seats and reserved the other for Denise. A few minutes later, the teacher arrived. She called out every name in her class list and Denises name wasnt there. I only assumed she was in another section. I walked through the hallways, glanced at every room but Denise wasnt there. I sent her text messages and called her phone until my phones battery died. I was going nuts looking for her. I went to the cafeteria and asked everyone I passed by. This was weird. Denise would never skip classes. It was so not like her. I was very worried but I couldnt give myself any reason why. Then in the afternoon, I saw Michael. Hey Michael, have you seen Denise? I asked him. Ive been looking for her too, he said. I havent seen her since semester break, he added. The two of us became worried, so we decided to give her a visit. Michael was hesitant to come at first but I convinced him otherwise. Her home was five-minute motorcycle ride from school. When we arrived, my heart beat faster than usual, I didnt know why. Then I saw her mom coming towards us. She was almost in tears. She gave me a hug as if she never saw me for years. She let me go and faced Michael, So this is the father. I became curious about her declaration, but at that time, I was more curious about what happened to Denise. I was going to ask her where was Denise, but before I could talk, she handed me a note. My hands were shaking so bad that I only read the last part saying, Mom, I have disappointed you. Im sorry for my mistakes. I have to do this. I love you very much. It has to go. I am not going to lose everything for this. Tears formed in the corner of my eyes. What does she mean? was she..? It? I asked her mom, stammering.
25

months pregnant. She tried to abort the child but I dont know what she was thinking; I was going to accept her anyway, shes all I have left. She wept and wiped the tears off her cheeks and escorted us inside their home. I was welcomed with numerous glittering lights in their house, more than the usual at least. I could no longer hold the tears that were amassing in my eyes. Then I looked back and saw Michaels stunned face. He looked shocked and teary at the same time. I looked forward and saw Denise. She had complications when she did it. She suffered too much blood loss. Denises mother explained and turned to me, She was also afraid that you might stop befriending her. I was stunned and no matter how I tried to tell her mom that I would be Denises friend no matter what, it couldnt turn back the time and bring Denise back to us. The cheerful and strong girl that I once knew had finally completed her rainbow. Guess she would prefer this than to see her mom disappointed.

Her mom gave me a faint smile and said, Yes, she was two

26

uNARmED
JEFF PERROh T. suBRABAs

A mOThERs AgONY
DANIEL JuNE CADAINggAN

27

28

1sT PLACE
7th taja

Oh! Kay sayang sa hangiy umindak Hagibis ng halik ni Luntiay kay sarap Pithaya ko, sana ay laging may galak Buhaying malaya sa pagdurusat paghihirap. Hangad koy kapayapaan Hatid ng asul na kalangitan Dalisay. Tahimik. Nakapinid ang lahat Ayaw kong indain ang paparating na ulap Gusto kong magtago, nais kong magkubli Ayaw kong umiyak, sadyang napipipi Indigo man o lila, hindi ko mawari Talipandas ang buhay gustuhin mat hindi.

hAIDE A. CuRIB

TATAK-BuhAY
Ikaw bay tulag ko ring pintuho ay bahaghari? Bahagharing may alindog na di ko mawari? Mawari may di pa rin lubos nasusukat Sukat ng luwalhating kanyang naipamalas. Sa king paglisaw-lisaw paroot parito Sa twina kaibigay aking napagtanto Mga pitong kulay ng aking idolo Sing ganda pala ng buhay na kinasusuklaman ko. Pula man ang likido sa mahapdi kong sugat Timbuwang ang ga-hibla kong pangarap Pusoy tigib ng tinik, kay tigas Silakbong dulot ng tuklaw ng ahas. Minsan pay nais kong dumating ang tag-araw Init ng lagablab ng apoy na dilaw Liwanag ay hatid, pagsibol ng umaga Matingkad na kahel, udyok ng pag-asa.

Ngunit saking pag-iisay biglang napagtanto Kay ganda ng bahaghari dahil sa makulay ito Hindi ko man angkiy sadyang iniibig ko Ano pa kaya ang buhay na mayroon na ako?

29

30

KENDALL ThADDEus ROA

LIhIm

tagu-taguan, malIWanag ang buWan. Tayoy maglaro ng tagu-taguan. Pagbilang ng tatlo nakatago na kayo. Isa Dalawa Tatlo! sigaw ni Ron habang nakapikit ang mga mata at nakaharap sa malaking puno na malapit sa may ilog. Si Ron, ang nag-iisang anak ng mayamang angkan ng pamilyang De Guzman. Anim na gulang pa lamang siya at puro laro na ang inaatupag.

DANIEL JuNE CADAINggAN

IRONY

Dahan-dahang naglalakad si Ron sa may damuhan habang nagmamasid sa kanyang paligid. Isang hakbang pa ang kanyang tinahak at biglang Huli ka Erick! Ikaw din Inday! pasigaw na sambit ni Ron habang tumatakbo patungo sa puno. Si Erick ay kababata ni Ron. Anak siya ng isa sa mga katulong ni Ron. Mas nakakatanda siya kay Ron ng dalawang taon. Si Inday naman ay pitong taon gulang na at kagaya ng kanyang mga kalaroy isip-bata pa rin.

31

32

Malapit na sana si Ron sa base nang biglang may humarang sa kanyang dinadaanan at nakikipag-unahang tumakbo patungo sa may malaking puno. Save! sambit ni Michael na kinakapos ang hininga sa pagtakbo. Si Michael naman ay kasing-edad ni Erick. Matalino ito kaya palaging nangunguna sa kanilang klase. Lumabas na kayo Philip, Kate at Michelle! sigaw nina Ron at Michael. Si Kate at Michelle ay magpinsan at kalilipat lang ng bahay. Mula kasi ng mamatay ang mga magulang ni Michelle ay nanirahan na siya kina Kate. Kagaya ni Ron, anim na taon gulang din ang dalawa. Si Philip din naman ay kapitbahay nina Ron at Erick. Lumabas na sina Philip, Kate, at Michelle mula sa kanilang pinagtataguan. Nagtipon-tipon ang mga magkakalaro malapit sa malaking puno habang masayang nag-uusap at nagtatawanan. Ang hina mo talaga Ron. Pang ilang laro na natin to di ka pa rin nakakabawi, pabirong sabi ni Philip. Oo nga Ron, palagi ka na lang taya, sambit ni Kate sabay halakhak. Hindi kaya! Nakatsamba lang kayo kasi ang bilis tumakbo ni Michael, nanghihinayang na sagot ni Ron. Masayang nagkakatuwaan ang magbabarkada habang pinagpipyestahan nila si Ron. Bigla silang napatigil nang marinig ang isang pamilyar na sigaw sa di kalayuan habang sinasambit ang pangalang Philiiiip! Philiiip! Umuwi ka na, dumating na mommy mo! Si yaya, sabi ni Philip. Kailangan ko nang umuwi, bukas na lang ulit ha, dagdag niya. Hindi na nila namalayan na hapon na pala at kailangan na nilang umuwi sa kani-kanilang mga bahay. Ano ba yan ang dali naman ng oras. Parang kanina lang tayo nagsimula ah! sabay na sambit nina Kate at Michelle.
33

Ron, umuwi na tayo. Baka hinahanap ka na ng mga magulang mo. Kayo rin Kate at Michelle umuwi na rin kayo, may pag-aalalang sabi ni Erick. Sige, mauna na ako ha. Sa susunod ulit, sabi ni Philip bago umalis. Umuwi ng may ngiti sa labi ang magkakaibigan. Isang kaligayahan na kahit kailan may hinding-hindi mapapalitan ng kahit anumang bagay o laruan. Araw-araw nagkikita ang magkakaibigan. Sa may malaking puno ang kanilang parating taguan. Inukit din nila ang kanilang mga pangalan doon para daw hindi maagaw ng iba. Isang araw, dumating si Ron sa kanilang tagpuan na bihis na bihis at malungkot. Pansin sa kanyang mukha ang pagkakabalisa. Saan bang lakad natin ngayon, at bihis na bihis ka? Okay ka lang ba? sabi ni Michelle. Huh? Bakit, may iba ba sa akin ngayon? pabalik na tanong ni Ron. Obvious ba? Kanina ka pa kaya mula ng dumating ka dito sa ating tagpuan. Ang lalim ng iniisip mo, sagot ni Michelle. May problema kasi ako at sa tingin koy dapat ninyong malaman to, mahinang sambit ni Ron. Tinawag ni Michelle ang kanilang mga kaibigan. Lahat ay nagtatanong kung ano ang gustong sabihin ni Ron, datapwat si Erick ay napaupo, hindi na kumibo. Aalis na ako, sabi ni Ron. Ano? Hindi pa nga tayo nakakapaglaro, aalis ka na agad? Pwede bang mamaya na? sabi ni Kate. Hindi. Aalis na ako. Sa Amerika na raw kami maninirahan, sabi ng mommy ko, sagot ni Ron. Ganoon ba? Saan ba yang Amerika? Malayo ba yan? tanong naman ni Inday.
34

Hindi na umimik si Ron. Alam niya kasing masasaktan lang niya ang kanyang mga kaibigan dahil maiiwan niya ang mga iyon. Oo, Inday. Malayung-malayo ang Amerika at hindi natin kayang pumunta doon kasi masyadong mahal ang pamasahe, sagot naman ni Michael sa tanong ni Inday. Kung ganun pala, maglaro na tayo para hindi masayang ang oras ni Ron. Ron, ikaw pa rin ang taya, sambit ni Philip. Naglaro nang naglaro ang magkakaibigan. Hindi sila nag-aksaya ng panahon. Napuno ng halakhak at sigawan ang kanilang tagpuan. Kahit saglit ay nakalimutan ni Ron ang kanyang dinaramdam. Buong umaga silang naglaro at hindi nila namalayan na oras na pala ng pag-alis ni niya. Ron! Ron! Tayo na at baka mahuli pa tayo sa flight natin, sigaw ng mommy ni Ron. Iyon na ang hudyat ng paglisan ni Ron. Ron, halika na, kailangan na nating umalis. Magpaalam ka na sa iyong mga kaibigan, marahang sabi ng mommy ni Ron. Nagpaalam na nga si Ron sa kanyang mga kaibigan. Kahit mga bata pa lamang silay alam at naiintindihan nila ang paglisan ni Ron subalit hindi iyon ang katapusan ng kanilang pagkakaibigan. Ron, bumalik ka ha, maglalaro pa tayo! pahabol na sigaw ng kanyang mga kaibigan. Napangiti si Ron sabay tulo sa kanyang mga luha. Alam niyang mami-miss niya ang mga kaibigan Ron, maupo ka nang maayos. Did you tell them why were leaving? sabi ng mommy ni Ron. Hindi mommy, sagot ni Ron. May malaking dahilan ang paglisan ni Ron sa kanilang lugar. Isang lihim na itinago niya sa kanyang mga kaibigan. Kahit na si Erick na kasa-kasama niya sa bahay nila ay di rin nito alam.
35

ipinadala ni Ron kay Erick. Ganoon pa man, hindi pa rin nabuwag ang kanilang samahan. Pagkalipas ng sampung taon, may kagimbalgimbal na nangyari sa dalawa sa mga magkakabarkada. Ano na? Anong gagawin natin? Ikaw kasi eh, masyadong atat. Kasalanan mo to! di mapakaling sabi ni Inday. Tumahimik ka nga, ang daldal mo! Nag-iisip pa nga yung tao, Ginusto mo naman yan di ba? sagot ni Erick. Hindi ko alam kung anong gagawin ko pag nalaman to ni nanay at Ron, kinakabahang sabi ni Inday. Sumulat si Ron sa mga kaibigan na uuwi na ito sa makalawa at nais nitong salubungin siya ng mga kaibigan. Biglang kinabahan si Inday at Erick sa pag-uwi ni Ron. Hindi sila mapakali dahil hindi nila inaasahan ang maagang pagbabalik nito. Samantala, masaya naman ang ilan sa kanilang nalaman. Kailangan nating mag-celebrate masayang suhestiyon ni Kate. ng bonggang-bongga!

Youre right, sistah! Dapat lang! Kaya Philip, maghanda-handa ka na dahil ikaw ang sponsor kasi ikaw lang naman ang mayaman sa atin dito ngayon, sabi ni Michelle. Huh? Bakit naman ako? Tiyak magagalit mommy ko niyan, sagot ni Philip sabay kamot sa ulo. Ah, basta, ikaw na ang bahala diyan, sagot naman ni Michelle kay Philip. Namalayan ni Michael ang kawalang-imik nina Inday at Erick. O, bakit mas excited pa yata si Michelle sa pagdating ni Ron kaysa kay Inday? Hoy, kanina pa kayo diyan ni Erick ah, may problema ba? tanong ni Michael. Napalunok si Inday. Wala naman. Di na nga ako makapaghintay sa pagdating ni Ron. Nagtaka si Michael sa ikinikilos ng dalawa ngunit sinarili na niya
36

Tanging mga sulat lamang ang komunikasyon ng magkaibigan na

lamang ito. Para bang may itinatago ang dalawa na hindi nila alam. Kayat minabuti ni Michael na matyagan ang dalawa, hanggang sa Ano, kailan pa yan Inday? Hindi ko alam ang magiging reaksyon ni Ron pag nalaman niya yan! Lalo na sayo Erick, pinagkatiwalaan ka pa naman niya, sumbat ni Michael sa dalawa. Hindi naman namin to ginusto! sagot ni Inday. Bahala na, nangyari na ang lahat, sabi ni Erick na nakaupo malapit sa kanilang dating tagpuan. Dumating na nga si Ron galing Amerika. Tuwang-tuwa ang lahat maliban kina Erick at Inday. Unang nilapitan ni Ron si Inday sabay sabing, Kumusta ka na? Na-miss kita. Okay lang, na-miss din kita, sagot ni Inday habang nakayuko ang ulo. Ramdam ni Ron ang pagkabalisa ni Inday dahil ni ayaw tumitig nito sa kanyang mga mata. Hindi na lamang niya ito tinanong kung bakit, niyakap na lang niya si Inday nang mahigpit. Kinagabihan, nagkaroon ng handaan sa bahay nina Ron. Habang abalang-abala ang lahat, napansin ni Ron ang biglang pagkawala ng dalawa niyang kaibigan. Hinanap niya ito kung saan-saan ngunit ni anino ay wala siyang mahagilap. Kayat minabuti niyang magpalipas oras sa kanilang hardin. Sa hindi inaasahan, nakita niya sina Erick at Inday na magkayakap. Tumigil ang mundo ng dalawa nang maabutan sila ni Ron sa ganoong sitwasyon, gayon din si Ron ay balisa. Walang pag-alinlangang winaksi ni Inday ang mga kamay ni Erick na nakapulupot sa kanyang beywang. Hindi makakibo si Ron sa kanyang nasaksihan. Parang isang masamang bangungot ang kanyang nakita. Pinagtaksilan siya ng kanyang pinakamamahal na si Inday. Matagal ng may pagtingin si Ron kay Inday. Maliban sa pagpapadala niya ng sulat kay Erick para sa kanyang mga kaibigan ay palihim din nitong pinadadalhan si Inday. Ngunit, hindi pa siya sinasagot ni Inday at maghihintay lang umano ito sa kanyang
37

pagbabalik. Kayat ganun na lamang ang kanyang pagkabigo nang makita niya ang dalawa na magkayakap. Maluha-luhang lumapit si Inday kay Ron at nagpaliwanag. Ron, patawad. Hindi ko sinasadyang lokohin ka. Nagmahalan na kami ni Erick bago ka pa man nagpadala ng liham sa akin, sambit ni Inday habang umiiyak at humihingi ng patawad kay Ron. Hindi nakakibo si Ron. Ron, buntis ako at si Erick ang ama. Hindi kami nagkaroon ng lakas ng loob na sabihin ito sayo dahil alam naming masasaktan ka, dagdag ni Inday na patuloy sa pag-iyak. Ano? Bakit? Pinagkatiwalaan ko kayo, lalo ka na Erick, ang tanging nanulas sa mga labi ni Ron. Hindi na nakayanan ni Ron ang mga pangyayari at lumisan na lamang ito. Dali-dali itong pumasok sa kanyang kwarto. Ilang araw ding hindi nagkikita ang magkakaibigan. Si Erick ay panandaliang lumisan sa bahay nina Ron at doon nakipagsiksikan kina Inday. Isang araw, nakatanggap na lamang ng balita ang magkakabarkada na nasa ospital si Ron. Naospital pala ito kinabukasan pagkatapos nitong malaman ang tungkol kina Erick at Inday. Nagmadaling sumugod ang magkakaibigan sa ospiatal kung saan dinala si Ron. Ngunit huli na nang silay dumating. Hindi na nila naabutang buhay ang kaibigan. Mahal kong mga kaibigan, Pasensiya na kung di ko na kayo naantay, ang tagal ninyo kasi kaya nauna na ako. Erick at Inday, patawad din. Hindi naman talaga ako nagalit sa inyo. Sana lang ay hindi ninyo nilihim sa akin ang pangyayari. Erick, sanay panindigan mo ang yung ginawa. Kate at Michael, galingan ninyo ang inyong pag-aaral.
38

Sanay wag kayong mawalan ng pag-asa. Michelle, magkikita na kami ng mga magulang mo. Huwag kang magalala, akong bahala sa kanila. Philip, sa susunod na lang ako babawi. Huwag kayong umiyak ha, magkikita pa naman din tayo dito sa langit. Buong araw tayong maglalaro gaya ng ginagawa natin nung mga bata pa tayo. Huwag ninyong pababayaan ang isat isa, dapat walang maglilihim. Hihintayin ko kayo. Huwag ninyo sana akong kalimutan. Salamat sa inyo, tunay kong mga kaibigan Nagmamahal, Ron Ito ang pinakatatagong sikreto ni Ron. Ang pangunahing dahilan ng kanyang paglisan ay ang kanyang malubhang kaaramdaman. May leukemia si Ron kayat pumunta ito sa ibang bansa para magpagamot. Bilang na pala ang mga araw ni Ron nung mga sandaling nakauwi ito ng Pilipinas. At iyon ang siyang mapait na katotohanan na ngayon lamang nalaman ng kanyang mga kaibigan. Hindi napigilan ng lahat na mapaluha, lalo na ang mga magulang ni Ron. Bumuhos ang lungkot at panghihinayang sa loob ng silid ni Ron. Naging mabait na anak at kaibigan si Ron sa lahat. Kahit kailan ay hindi nito nakalimutan ang kanyang mga kaibigan kahit nasa malayo ito. Lumisan man si Ron, di pa rin siya nawala sa isip ng kanyang mga kaibigan. Araw-araw, bumibisita ang mga ito sa puno na kanilang dating tagpuan. Minsan ay napagkasunduan ng magkaibigan na bisitahin ang puntod ni Ron. Bigla nilang naalala ang kanilang kabataan at doon nagpalipas ng oras habang piinag-uusapan ang kanilang nakaraan. Bago sila umalis ay nag-iwan ng mensahe si Inday Alam mo, galit ako sayo kasi masyado kang mabait. Ni hindi mo man lamang kami minura ni Erick. Hindi ko rin akalaing nagawa
39

mong maglihim sa amin. Nandito, nakaukit pa rin sa mga puso namin, nakatatak pa rin sa mga isipan namin kung papaano mo kami iniwan. Pero kahit ganun pa man, nagpapasalamat pa rin kami na nakasama at nakilala ka namin sa loob ng mga ilang masasayang taon mo dito sa lupa. Salamat Ron

40

Agwantahon ko na lang gyud kini, unsaon ta man mao may gipili, saksi akong mga mata kung unsa ko manlili, sa akong tapad labi nag ting-exam na gani.
JEzRYLL mIE CuATON

YEs, PAsAR KO!

Apan bisan pa sa tumang kalisod akong nahiaguman, wala ako nagmahay kay aduna akoy kauban mga klasmeyt kong pareha ra mig kahimtang, kung sila gadahik ako gakamang-kamang. Luyo sa akong kahadlok , daghan kog mga kalibog , apan mga kalibog gikalimtan sa hangtud, kay sa among maestro, daghan kog nakat-unan sa iyang gipangtudlo!

Nagduda na gyud ko sa una pa, sa wala pa ko misulod niining subjeka nga maglisod kog maglugos ug ginhawa, kay kini pirting lisura, ug pastilang hangaka! Ug wala gyud lagi ko nasayop, gisamutan pa gyud sa iyang pagsulod, ningkalit panglimbawt akong balhibo sa tikod among klasrum napunog tumang kahadlok! Kahadlok nga dili ko masabot, mga nawong sa akong mga klasmeyt naglumbaanayg kulismaot, kay kaming tanan wala gadahom sa panghitabo, siya diayng maestroha ang moklase kanamo! Kung dimalason gani kag sugod oh, pagka walay klaro gyud kaayo, apan wala na koy laing mahimo, lisod pud ug mo drop kog magbayad ug pila ka sinsilyo.
41

Ug nagpasalamat ko kay gitubag sa Ginoo akong pag-ampo, wala damha gipapasar ako sa among maestro, bahalag gamayg grado , basta yes, naka 75 gyud ko!

42

mARY CECILIA g. wONg

ODE TO A BFF
You came quite unexpectedly Amidst lifes worst melancholy Bringing laughter, odds to share In deliverance, for all I care. As in a flower we do bloom To banter, share, and groom In times of need you sure were there A constant star God knows from where. Beyond this place of sorrow, tears Large is your recompense, my frailties Lovingly share, to Grace my friend Not perfect; honored-fair. If matters not my lifes travails So long my friend that you be there Sans tears, sans clouds, and sans storms Lifes color we will share.

FAREwELL
DARYL LOBITAA

43

44

JANE g. CABIgAs

PAmALANDONg
Nanampiling, nagsud-ong sa among silingan Dalagang naglingkod sa nuog na duyan Naghilak samtang naghapyod sa tiyan Panan-awong uso karon sa mga kabatan-unan. Buot kong maluoy sa iyang kahimtang Kay daw sa gibiyaan siya sa iyang mga kahigalaan Human pahimusli ang iyang kahuyang Ug mapukan ang iyang baruganan. Naghinaot siya na matagamtaman ang kahupayan Sa nagsalimuot niyang gihambing sa dughan Ug sa dayon iyang hikaplagan Ang katam-is sa kadaugan sa kaulahian. Busa, namalandong ug naghandom ako sa makadaghan Batunan ko unta ang naangkon niyang kapakyasan Mabuntog ang tentasyon sa kalibutanong pagtahan Ug masilsil ang mga maayong pamatasan sa alimpatakan. Apan sa gihapon akong gikabalak-an Ang pagpakabuta na pagdawat sa katawhan Sa mga sama niining kasinatian Na nagdala sa kabataan sa alaot na kabutangan.

uNARmED II
JEFF PERROh T. suBRABAs
45

46

DONECA gOLDwYN L. DAJAO

AND hER NAmE Is

asked her out. He was surprised as she walked alone towards the exit of their school. Hey Miss, wait! he called out. Youre Ms. Cruz right? Caroline Cruz? You may think my face looks familiar since we have seen each other around this campus. Im Tristan. Tristan James Torres. Yes, I already knew your name. Its nice meeting you Mr. Torres, she replied and walked again preparing to leave. He had to act fast before she could get away. By the way, well be having dinner tonight; just a little celebration for my graduation. Its just I and my parents. Would you like to come? he blurted out. Im sorry but I have other plans. Thanks for the invitation anyway, she answered. I insisthe replied. Its a family affair. Im sure Id just feel out of place if I come, she left without saying goodbye. Thats the last time he saw her. oooOOooo 5 months later Tristan was driving his car on the way when his cell phone rang.

he thought. For four years, he had seen her all over the campus yet aside from her name, he didnt know anything about her. Her names Carly. He first saw her at the canteen three years ago and felt something curious about her. She looked so beautiful yet her eyes seemed to have been hiding a lot of deep secrets and stories that only she knew. He asked around the campus about this girl and was frustrated to learn that none of them really knew her. They simply said that her names Caroline Cruz, Carly for short, a business administration student who remained aloof to all. She worked and studied all by herself. This discovery made him more curious and would have loved to get to know her better but his busy schedule prevented him from doing so. Years moved quickly and their graduation day had come. Its my last chance to get to know her. After this day, if Id not grab my chance, maybe Id never see her again. Its now or never. After the commencement exercises, he decided to follow and
47

he stIll looks the same, so beautIful and mysterIous,

Tristan? I miss you so much baby I really wish Im there with you. U.S. is just not the same without you it was his girlfriend calling from U.S. You dont have to. Im going to visit there next week, remember? Actually, thats the reason why I called. You dont have to... Why? Because her voice teasing, Im coming home this Saturday! Can you believe that? Were actually going to see each other again in less than a week! Tristan couldnt speak for a moment. She noticed that he was less enthusiastic about the idea. Why? Whats wrong, baby? Arent you excited to see me? Uh, yes Im excited too Pia. I gotta go. Ahm, see you then. I love you! Yeah, see you! Bye Pia! Tristan sighed as he put his phone down. He had just finished his call when he saw a familiar figure crossing the street. That cant be her. He thought. He watched as she walked across the street and went inside a restaurant. He hurriedly parked his car nearby and got
48

out as he went inside the restaurant as well. Inside, he searched for her until he found her sitting at the far end of the room. He drew his breath and approached the table. Ms. Cruz! I never thought Id see you here. What a coincidence! he greeted. Hi Tristan! Im surprised to see you here. Its a coincidence indeed. What are you doing here? He was surprised that she still remembered him. Uh, just grabbing lunch. Kinda busy with my work nowadays he laughed. Come join me, then! I dont mind. Its really lonely eating out here alone. Alright then, I might as well take your invitation. And with that, he sat down. He didnt expect their lunch would go well as what he thought to be an awkward and boring conversation. Knowing her before, he expected her to be silent and mysterious but he was surprised that she had actually a lot of stories to tell. Shes really not a boring person to be with. As much as they both didnt want it to be over, lunch eventually had to end. Im really glad we had lunch together, Ms. Cruz. Thank you so much for inviting me. Please, call me Carly. Thats my nickname. I really enjoyed your company today, Tristan. I think Id like to see you again. He got the message that there would be a next time so he invited her, Okay then, lets have lunch tomorrow. I hope you like Chinese food. Actually, I already have plans for tomorrow. What about dinner? Dinner would be great then. Ill reserve us a table for tomorrow. Ill just call you? Tristan asked. No, Ill call you. That way youd know that Im in the mood to chat. Carly answered with a smile. And how sure are you that Im also in the mood to chat with you? he asked back, playing along with her. I just got the feeling you like talking to me all the time. she waved goodbye to him as she left. Dinner with Carly was just as fun and memorable as their lunch together. From then on, they began to enjoy each others company. As each day passes, Tristan became surer of himself that hes falling for Carly. He already liked her in college, but now, hes really in love with her. The only problem was that hes got a girlfriend. And that girlfriend was arriving any minute thats why hes at the airport waiting for her arrival. The arrival of the plane from U.S. was announced and minutes later, passengers were already walking in the arrival area. He searched for the familiar face of Pia and finally spotted her. Shes as beautiful as she walked and then ran towards him.
49

Tristan!!! Im so happy to finally see you. I love you baby! They kissed for a few minutes before finally letting go as they walked towards the exit of the airport. So, arent you happy to see me? she asked him. Of course, youre still very beautifuland full of surprises! So, what brought you in the Philippines? Tristan asked. With his question, she eyed him playfully. So we could get married of course! Remember your promise? she replied. O.of course. He forced a smile. How could he tell her that hed already fallen in love with somebody else? oooOOooo So youre getting married in 3 months, right? Teodoro, Tristans father asked them at dinner. Yes Tito. Can I start calling you Papa already? Pia asked with a laugh. Of course, Pia. I already considered you as my daughter, Teodoro answered. And you can also start calling me Mama, Pia. You and Tristan are really made for each other. Consuelo, Tristans mother added. Mom, Dad, youre too advanced. Im not even sure if I love her. Tristan accidentally blurted out. He realized that he had actually said out loud what he thought inside his head, but its too late since Pia already heard it. What do you mean not sure, Tristan? Are you just playing with me? as she was saying this, tears began to form in her eyes. Tristan thought that he should just let the truth come out before its too late. Im so sorry Pia but I have feelings for this girl. I met her in college and now, Im really sure that shes the one I love. Without saying a word, Pia slapped him and left as tears fell from her eyes. Tristan felt bad with what happened to him and Pia. He knew that he had deeply hurt her but somehow, he felt the weight lifted off his shoulder. Hes finally free to be with Carly. oooOOooo Teodoro drove his Mercedes Benz and stopped his car in a condominium he bought privately. He rode the elevator until it reached his property. He rang the doorbell two times before someone finally opened it. Hows my sweetheart? Teodoro greeted the person who opened the door. Still looking for a job.
50

I stayed today since I knew youre coming, the person answered. As Teodoro entered, he kissed her and she kissed him back. Ah my Carly, I really missed you. A lot of things had happened lately. My son Tristan announced that hes marrying his girlfriend Pia. Wait, Tristan James Torres is your son? Carly cut him off. Yes. I thought you already knew. I mean we have the same last name so technically hes my son. Come to think of it, I actually sent both of you to the same university. Small world, huh? Good thing you were so good at keeping all our secrets, Teodoro answered. Carly felt herself tremble as she heard all these. So Tristan is getting married? When? Im so happy for him. She forced a smile. Dont be too excited. Youre still not invited to the wedding; you know my wifes going to be there. Anyway, thats not the issue. The thing is Tristan broke off the engagement because hes in love with some batch mate of his. If you ask me, Pia is already perfect for him. Carly stiffened. Tristan couldnt be possibly in love with her, could he? With that thought, Carly couldnt hide her smile. Maybe Tristan does love her. Teodoro noticed her smile. And whats that smile supposed to mean? Carly went back to herself as he heard his voice. Oh, nothing. Im just glad youre here. Well me, too sweetheart. I never thought we made it this far. I love you Carly, Ill never let you go. Teodoro hugged her. Carly hugged him back but he never saw the tears fell from her eyes. Tears full of sadness and regret. oooOOoo Carly, these past few weeks that we have spent together have been really great and memorable for me. And with each day, Im falling more for you and I can tell that you feel the same way too. I hope youll take a chance with me. Caroline Cruz, I love you. I love you since I first saw you in college. I love you now, I love you forever. Tristan declared wholeheartedly. Tears began to form in Carlys eyes. II love you too; Tristan but I cant be your girlfriend. Im so sorry What do you mean? Do you love somebody else? I can wait for youplease give me chance. Ill prove how much I love you. He begged, Im sorry Tristan but there could never be an us. she answered sadly. Why? Are you married? Are you a single mother? No! But its hard to explain Somehow,
51

Tristan was quite relieved with those words but he still couldnt understand whats bothering her. Then try to explain it! Im sure Ill understand... No, youll never understand! This is the last time that well see each other. Goodbye Tristan Carly stopped herself from weeping. Carly, wait! Dont leaveplease Tristan pleaded with her but shes already walking away from him. As far away from him as possible. oooOOooo 1 year later Carly peeked through the glass window of her condominium. The rain had finally stopped and she could see the bright colors of the rainbow as it appeared. For the first time in a year, she smiled. I know Im making the right decision. Ill follow my heart and Ill find him so we could be together again, she thought. And with a hopeful heart, she left while carrying her suitcase with her leaving behind her past.

52

JANE g. CABIgAs

EmOsYON
Nagtanga Naglutok ang mata Blangko ang huna-huna. Galibog Ganina ra wala gyud nairog Hapit na mawad-an ug kusog. Nakulbaan Hapit na ko sa oras maabtan Unsa may sinugdanan? Pastilan! Nasakitan Pakyas sa pagkab-ot sa pinaningkamutan Apan sa hilom gidawat ang tanan. Nasakitan na pud Tibuok lawas naminhod Ug nilantaw sa papel nga walay sulod. Gisamukan Buot ng mupahulay kay gikapuyan Gamay na lang, hapit ng mapul-an. Nakuratan Wala damha ang katumanan Busa ang ngisi abot sa dunggan. Nagpasalamat Tungod sa grasya na midangat Sa calculus wala nasalat.
54

mIsJuDgED
JEFF PERROh T. suBRABAs
53

DON KINg A. BETONIO

RIg-V BOY
hAIKu

Ssshhh! Heres the ticket, To the place where we will meet Grab it now, try it! Accept it quickly! And enter this world freely No more anxiety! What a world it is! There is light in darkness! Freedom never ends! There you are flying! Whats going on? Im floating! Such a good feeling! Ill stay here, I swear Were alone but I dont care I will leave never!

LuhA sA LIKOD Ng uLAN


mARK whOOPI ABONALEs

Where are you going? Run RIG-V BOY! Theres lightning! Ill go home running. Hey! You are a brat! You come back! Ill buy more.what? Wait! Whats wrong? Im shot! Run quickly! There is a police!

55

56

JANE g. CABIgAs

mAsKARA

ko ba itong naririnig ko? Para yatang naninikip ang ilong koeste ang dibdib ko sa lakas ng kabog. Ito na ba ang tinutukoy ng mga nababasa kong PHR na pocketbooks na nagso-somersault ang puso kapag nakikita ang knight in shining, shimmering armor mo? Oh girlsiya na nga, si Douglas Granada na nga ang itinakda! Mahigit tatlong taon ko nang pinapantasya ang mala-Adonis niyang kagwapuhan. Puno ng mga pictures niya ang kwarto ko ngunit siyempre pinakamarami sa kisame ng deck ko para bago matulog at pagkagising na pagkagising ko, mukha niya ang nasisilayan ko. Halos araw-araw ko rin siyang tinetext ng mga sweet and cheezy quotes, nagko-comment din ako sa fb status at pictures niya at pati sa twitter ay pina-follow ko siya para always updated ako sa mga current events ng buhay niya.

ub dublub dub..lub dub.lub dub Oh gosh! Pintig ng puso

LONg ExPOsuRE
JEFF PERROh T. suBRABAs
57

Hindi sapat ang salitang gwapo upang ilarawan kay Douglas a.k.a Dougie ng buhay ko. Matangos ang kanyang ilong alamestizo, maitim ang mahabang mga pilik-mata na animoy sadyang
58

pinakurba, mapula ang mga labi na certified kissable, mapupungay ang mga mata na kung tumitig ay matutunaw kang talaga, makinis ang maputing balat na parang alaga ni Belo at matikas ang tindig. Idagdag pa ang husay niya sa pagdadala ng damit at ang makalaglagpanty na sex appeal na lalong nagpapahumaling sa mga babae at mga feeling babae. Kaya naman para akong nahihipnotismo sa kariktang taglay niya. Ewwwnoh? Ah, basta ekal na ekal siya para sa irresistible na beauty ko. Iyon din ang major major reason ko kaya super-duper favorite ko ang kantang Teach Me How to Dougie. Iyon kasi ang theme song ko sa aking mi fafa guapito. Panay ang pa-charming ko sa kanya sa loob at labas man ng kampus. Sinadya ko pa talagang magpa-straight ng buhok dahil balita ko ay type niya ang mga babaeng bagsak na bagsak ang hair. Isinakripisyo ko pati ang natitirang pamana ko sa aking loving mother earth ang aking curly hair. Nagtirik pa ako ng tatlong pulang kandila sa puntod niya upamg humingi ng permiso at unawa sa nagging desisyon ko. Sorry madir, I know naiintindihan mo ako. Matalino ka naman eh, mangiyak-ngiyak kong saad sa harap ng puntod niya. Bakit ang taas ng pulse rate mo? May sakit ka ba Love? kunotnoong tanong ni Jezy sa akin. Kinukunan kasi niya ako ng pulso para sa bagong aktibiti naming sa Anatomy and Phsiology Laboratory. Ah, wala ito my friend. Kulang lang sa tulog kagabi, wala sa mood na sagot ko. Paano ba naman kasi eh naputol ang pagmumunimuni ko sa aking one and only king of my heart. Haayyywishing and hoping pa naman ako na kami ang magkakatuluyan in the end. Bigla akong napaigtad nang maramdaman kong may kumurot sa aking tagiliran. Ouch, Jezy! Kaya awtomatiko akong napatuwid ng upo. Iba talaga ang epekto ng kamandag ng Dougie ko kaya hanggang ngayon ay hindi pa rin humuhupa ang pagrarambulan ng mga daga sa dibdib ko. Maghunusdili ka Lovely Bonita. Lalaki lang yan! saway ng kabila kong isip. Aha! Si Douglas na naman siguro ang iniisip mo ano kaya mukha ka na namang tanga diyan. Ewan ko ba sayo Love, di mo ba nadarama na baklita siya? Saka babae at lalaki lamang ang ginawa
59

ng Panginoon, itinirik pa ang mga mata nito tanda ng matinding disgusto kay Douglas para sakin. Kesyo, silahis raw, at marami pang nega comments. Hmp! Kiber ko? Sinusunod ko lamang ang dikta ng puso, atay, baga, small intestine at large intestine ko. Alam ko namang simulat sapul ay hindi siya supportive sa mga endeavor ko kay Dougie. Bahala na, I will catch a grenade for him na lang kung nagkataon mang totoo nga ang hinala ng bestfriend kong daig pa ang madre sa bait at sobrang conservative. Amen, sister. Thanks, but no thanks my friend. Hinding-hindi magbabago ang love ko sa kanya. Balang-araw, mahuhulog din siya sa mga kamay ko. Bukas, luluhod nag mga tala, puno ng pag-asang saad ko sabay hawak sa dibdib. Walang nagawa si Jezy kundi ang mapabuntung-hininga. Ewan ko rin ba, hook na hook talaga ako sa mamang iyon. Well Sabado. Habol-hiningang napaupo ako sa isa sa mga benches ng SB grounds. Latang-lata ang katawan ko dahil sa pamatay na exercise namin sa ROTC. Ang lagkit ng pakiramdam ko. Mukha akong basang sisiw dahil pawis na pawis ang buong katawan ko. Trying hard kasi akong mag-officer para mapansin niya ako. Sana nga umepekto kundi sayang naman ang effort ko. Akmang tatayo na sana ako para uminom ng tubig nang may tumikhim sa likod ko at sabi, Excuse me Maam, maaari po bang magtanong? Libu-libong boltahe ang nabuhay sa bawat cells ng katawan ko sa pamilyar na baritonong boses na yaon. Hindi ako maaaring magkamali, siya nga iyon! Muntik na akong mapatalon sa tuwa nang masilayan ko ang ever poging mukha ng crush ko. As usual, napakapresko niyang tingnan lalo pat bago siyang ahit. San Pedro, tulungan ninyo po ako! Ang bangu-bango ng nilalang na ito! Yess, ano iyon? pilit kong pinakalma ang sarili at maging pormal. Keri yan Lovely, ang isang officer ay hindi malandi, aray! Pwede ko bang malaman kung nasaan si Lovely Bonita? May nakapagsabi sa akin na officer daw siya. Maari mo ba akong tulungan? sabay ngiti sa akin. Pigi na pigil ko ang sariling mapasinghap sa nakakatakam na
60

putaheng nasa harapan ko. Diyos na mahabagin, tulungan ninyo po akong wag lantakan ang ekal na ito. Bbbbakit? Ano nag kailangan mo sa kanya? tanong ko. Isa kasi siya sa mga napili ng org. naming mag-judge sa aming mini Krismas Jingle. Pwede mo ba akong samanhan sa kanya? Crap! Bakit ngayon pa niya ako hinanap? Nagdadalawang-isip tuloy ako kung aaminin ko bang ako ang hinahanap niya. Ang pangit kaya ng hitsura ko samantalang siya, ayos na ayos. Kapag minamalas ka nga naman oo! Hindi na kailangan, ako si Lovely Bonita at ikinararangal kong maging bahagi ng inyong patimpalak, seryosong tugon ko. Ayokong magpahalata na nangangatog ang tuhod ko sa sobrang kaba. Baka maghinala siya at mabuking pa ako sa pinakatatagong sekreto ko. Mahirap na baka madulas ang dila ko. Salamat at pinaunlakan mo kami, nakangiti pa rin at titig na titig na sabi niya. Kilig na kilig ako tagos hanggang buto sa tinuran ng Dougie ko habang pinag-uusapan namin ang mga detalye ng mechanics sa jingle. Panay kasi ang titig at ngiti niya sa akin. Nais ko na tuloy mag-conclude na type niya ako. Tse! napaka-presumptuous mo te! Naging napakakulay ng mga sumunod na araw ng buhay ko. Panay ang paglabas-labas namin ni Dougie ko. Mabilis kaming nagkagaanan ng loob dahil may pagka-adik din pala ang mokong. Manaka-naka ay tinititigan niya ako kaya naman madalas ay natutuliro ang lahat ng nerves ng system ko tuwing hang-outs naming. Feel na feel ko na talaga nag nalalapit kong tagumpay. Check! Until one day binisita niya ako sa boarding house namin at inanyayahang mag-date umano kami. Siyempre pa, di na ako napakipot no? Opportunity knocks only once kaya sinunggaban ko na. Humantong kami sa Cotta, anng madalas naming pasyalan. Matapos bumili ng ilang chichiria, umupo kami paharap sa dagat. Ang sweet naman ng eksenang ito. Granted na ang romance fantasy ko, piping tili ng aking isip. Habang nakatingin ako sa kanya parang may kung ano
61 65

akong nabasa sa mga mata niya na hindi ko mapangalanan. Parang may nais ang mga itong ipahiwatig. Parangparang Love, may sasabihin sana ako sayong importante, pagbasag ni Dougie sa katahimikan. Hindi ko alam peroparang mahal na kita eh, tuwirang rebelasyon niya. Muntik na akong masamid sa iniinom na coke sa sinabi niya. Hindi ko mapigilang mapatanga kapagkuwan. Tama ba ang mga katagang narinig ko? Mahal niya raw ako? Nagbunga na nga lahat ng itinanim ko. Thanks, God! usal ko. Haehsure ka ba sa feelings mo? natutureteng baling ko sa kanya. Shudi mag-like that te! Baka magbago ang isip ng supapalicious hunk ng dreams mo. AhmI mean, baka kako nanaginip lang ako, pakikurot mo nga ako sa braso? Napakunot ito at maya-maya ay maluwag na ngumiti at pasimpleng kinurot ako sa braso. Hindi ka nanaginip lang Love, totoo ako at totoo ang pag-ibig na nararamdaman ko para sayo, madamdamin niyang saad. Oh! Mahal din kita Dougie ko, pagtatapat ko na rin. Gosh! Itong-ito na talaga ang katuparan ng matagal ko nang inaasam. Para akong lumulutang sa alapaap. Heaven na ba ito? Hindi pa rin ako lubos makapaniwala na ang dating suntok sa buwan ay naangkin ko na ngayon. Kapag talaga may tiyaga, may nilaga. Walang himala! Sikat na sikat ako sa kampus namin matapos kumalat ang balitang kami na nga ni papa Dougie. Kaya naman feeling ko eh, ang haba-haba ng hair ko. Daig ko pa ang nanalo ng jackpot sa lotto. Ngunit marami rin ang naiinggit sa akin dahil tinalbugan ko ang beauty nila. Sorry na lang kayo mga sister, di ko ipapahiram sa inyo ang Dougie ko over my dead and beautiful body! pampalubag-loob ko sa aking sarili. Ngunit kong gaano ako kasaya sa tinamong tagumpay ay siyang kabalintunaan naman kay Jezy. Ewan daw niya, masama raw ang kutob niya. Binalaan pa niya akong wag masyadong seryosohin ang pakikipagrelasyon sa boyfriend ko dahil baka lalo lang daw akong masaktan sa huli at kung
62 66

anu-ano pa ang pinagsasabi niya. Kinabahan na rin tuloy ako. Hmp! Ah, basta buong-buo ang tiwala ko sa aking lovidubz. Proven and tested ang pagiging maginoo niya. Hindi nga siya nanghihingi ng kiss sa akin kahit minsan. Kung ibang lalaki yun, naku matagal nang umungot para maka-score. Hindi rin kami namamasyal pag gabi dahil ayon sa kanya, delikado daw. Walang gatol ko namang sinang-ayunan ang desisyon niya. Ayaw rin niyang maging malapit ako sa mga boys dahil madali raw siyang magselos. Kilig to the bones talaga ako noong sinabi niya yun. Isa talaga siyang anghel mula sa langit sa sobrang bait. Kaya naman love na love ko talaga siya nang bonggang-bongga. Walang pagsidlan ang saya ko sa takbo ng relasyon namin. Abala ako sa pamimili ng damit panregalo para sa nalalapit na monthsary namin ng churva ko sa Gaisano isang Linggo nang makabungguan ko si Freda, kaklase ko noong hayskul. Nagkayayaan kaming gumimik kinagabihan sa Across. Isang table ang inukupa naming magkaibigan sa lugar. Nasa gitna kami ng masayang kwentuhan nang may mahagip akong pamilyar na bulto sa dakong madilim na bahagi ng bar. Animoy di alintana ng dalawang nilalang na naglalampungan sa dakong gilid niyon ang mga tao sa paligid. Daig pa ang tuko kung kumapit ang isang tisoy na lalaki sa kanyang kabaro. Bakla? Yuckzkadiri! Pero ewan ko ngunit tila ay nag-udyok sa akin na puntahan ang kinaroroonan ng mga ito upang sitahin. Bunsod na din ng kuryosidad, hinagilap ko ang mukha ng unang lalaki. Nadismaya ako nang husto nang mapagtanto kong pogi ito. Sayang ang katas mo kuya, ido-donate mo lang pala sa bakla. Nanghinayang na hiyaw ng pilya kong isip. Hmp! Paki ko? Ngunit ang panghinayang ko ay napalitan ng labis na pagkagulantang nang mapagtanto ko kung sino ang isa pang salarin sa dilim. Goodness! Nawindang ang beauty ko sa nakakalokang sitwasyon na yaon. Nais kong panawan ng ulirat sa matinding pagkabaghan. Pinaniwala ko na lamang ang sarili ko na panaginip lamang ang aking nasaksihan at anumang sandali ay magigising ako. Kinagat ko ang pang-ibabang labi upang gisingin ang sarili ngunit hinditotoohindi maaari!
63

Nais kong sunggaban ang pangalawang lalaki sa labis na pagkasuklam at pagkamuhi. Paano niya nagawang bilugin ang ulo ng marami, lalo na ako? Ano ang akala niya sa akin? Mask Rider este panakip-butas lang? Ouch! Kasinungalingan at pagpapanggap lang pala ang lahat? Nag-alburuto ako sa sobrang galit. Sasabog na yata ang heart ko sa event na ito. Hindi yata keri ng powers koaray! Bumalong ang samut saring emosyon sa aking sarili sa mga oras na iyon. Kaya pala ni minsan ay hindi siya nag-attempt na i-kiss ako dahil hindi niya ako type. Hindi rin dahil sa nagseselos siya sa mga boys para sa akin kaya ayaw na ayaw niyang makipaglapit ako sa mga ito kundi pinagseselosan niya ako sa kanila! Aray ko naman, bakit ngayon lang gumana ang mga neurons ko? Huhuhu Nagpupuyos ang aking damdamin nang nilisan ko ang lugar. Walang ampat ang pagtulo ng luha ko. Nalantad na ang tunay na pagkatao ng Dougie ko. Akalain mo bading pala ang hitad! Parang sinaksak ng espada ang puso koIt hurts, you know Simula ng insidenteng yaon ay iniwasan ko na si Dougie at ang lahat ng may kaugnayan sa kanya. Ini-off ko ang aking cellphone dahil panay ang tawag niya sakin. Dalawang linggo na akong nageermetanyo sa loob ng boarding house namin. Wala akong malasahan sa mga kinakain ko. Para akong robot, kumikilos nang wala sa sarili. Pilit kong binubura ang mapait na kahapon ang lahat ng kahibangan at ang masaklap na katapusan ng aking buhay pag-ibig Wala na sa isang iglap lamang ay naglahong parang bula ang lahat ng mga pangarap ko. Bakitbakitat tuluyan na akong napahagulhol. Lovely, si Dec2x to. May naghahanap sayo sa labas, sigaw ng boardmate ko. Napabalikwas ako nang bangon at hindi na nag-abalang mag-ayos. Wasak ang buhok, mugto ang mga mata, maputla ang labi at naka-pajama akong lumabas. Wala akong pakialam magmukha man akong zombie. Kivz! Tapos na ang mga glorious moments ko. Sino bang taong ito at napaka-wrong timing? Himutok ko. Napatda ako kapagkuwan nang matuklasan ko kung sino ang aking bwisita. Tinapunan ko siya ng masamang tingin. Kung nakakamatay lang sana ang irap ay matagal nang bumulagta sa sahig ang toyabang na ito. Ang tapang ng apog ng lalaking ito, may gana pang magpakita sakin.
64

Alam kong galit ka sa akin Love but please pakinggan mo muna ako, nagmamakaawang sabi niya. Wala na tayong dapat pag-usapan pa Douglas. Umalis ka na ngayon din hanggat kaya ko pang pigilan ang sarili ko kundi hindi mo magugustuhan ang gagawin ko, Pilit kong pinatatag ang aking sarili dahil malapit nang malusaw ang yelong nakabalot sa aking puso para sa kanya. Hindi ako ang nakita mo sa Across ng gabing iyon. May kakambal ako, siya ang nakita mo, mariing depensa niya. Hindi naman ako ganun ka-boba Douglas para magpatangay na naman sa kumunoy ng iyong mga kasinungalingan. Tama na please umalis ka na. Tuluyan ng nangilid ang luha sa aking mga mata. Tama sila kailangan ko ring mahalin ang sarili ko na nakaligtaan kong bigyang-pansin dahil kay Dougie lang umikot ang mundo ko. Love, paniwalaan mo ako pleasemahal na mahal kita. Ayokong nakikita kitang nalulungkot dahil mas nasasaktan ako, nagsusumanong tugon niya. Pero ginawa mo na, niloko at sinaktan mo na ako Ahmexcuse me, sorry sa interruption but totoo ang sinasabi ni kuya Miss. Ako si Dolfo, kakambal niya. Jowa ko ang nakita mong kasama ko Across ng gabing iyon, sabad ng baklita. Kinurap-kurap ko ang aking mga mata, hindi nga ako dinadaya. Animoy niniyak na bunga ang mukha ng dalawa. Sorry sa problemang idinulot ko sa inyo ni kuya. Sana mapatawad mo na siya. Promise, straight siya, pilyang turan ni Dolfo. Oh my gosh! Totoo ba ito? Hindi siya bi kundi straight na straight siya. Mabilis kong tinawid ang nalalabi naming distansiya at mahigpit ko siyang niyakap. Walang pagsidlan ang ligayang aking nadarama. Ito na ang simula ng pagbabagosana nga

gOODBYE BuDDY
DANIEL JuNE CADAINggAN

65

66

1sT PLACE
7th taja

JON PAOLO AmADOR

ThE PLANT
From the blanket of the earth I sprung, greeted by the warmth of the golden sun. I savoured the cool drops of the morning dew, embracing the world I find oh so new! With a lively green smile I gazed at the sky, that soon turned healthy blue. Ive come to love this world I found, but more I wish I knew. Then daylight soon faded out, and darkness filled my view, and it rained so hard my roots felt pain, As I hold my way through. But I shall not give up, I shall struggle through. For Id like to see that morning view filled with rainbow hue.

sOLAmETE Y. DELOs sANTOs


7th taja

1sT PLACE

PINTOR KA, BA?

ALAm mO

pangInoong dIyos na ipinta ang sarili mo sa isang oslo paper. Kaakibat ng trabahong ipinapagawa sa iyo ay ang kalayaang pumili ng mga kulay na nais mong gamitin at isumita kung kailan mo gusto. Ano-ano kaya ang mga kulay na iyong gagamitin? Paano mo palilipasin ang malaking oras na inilaan sa iyo sa produktibong paraan? Ano-ano ang mga remedyo ang gagawin mo kung sakaling magkamali ka? Paano mo maipapakita ang pagkamalikhain sa gawaing ito? Matutuwa kaya ang Panginoon sa gagawin mo?
pagpalagay natIn na naatasan ka ng

Pag-isipan mong mabuti ang mga tanong na iyan. Hindi ba kapansin-pansin na nagsasaad ang mga ito sa mismong buhay natin? Kung ano ang mga gagawin upang maging kasingkulay ng bahaghari ang pagtira sa mundong ito? Madali man isipin pero, paano? Pula, dilaw, asul at berdey ilan lamang sa mga kulay ng bahaghari na masasalubong sa ating paningin pagkatapos ng ulan. Walang ka pintas-pintas ang kagandahang taglay nito na nakagagaan ng
68

67

damdamin ng sino man. Kung titignan itoy parang isang hakbang na lang at abot-kamay mo na ang langit kung tatayo ka sa gitna ng kurbada nito. Nasisiya itong pagmasdan na tilay pinalalabas nito ang kabataang nagtatago sa loob natin. Ngunit naisip mo bang pareho pa rin ang kaligayahang maidudulot nito kung maging sobrang matitingkad o sobrang madidilim ang mga kulay na bumubuo nito? Di ba hindi? Ang mga kulay ng bahaghari ay mayroong katumbas na kahulugan sa ating buhay. Ang mga ito ay tumutukoy sa lahat ng mga aspeto ng buhay maging sa emosyon, karakter, katayuan at ano pa man sa buhay. Bawat kulay nito ay hahasa sa ating kaisipan at kalooban. Ipinapahiwatig lang nito na sa buhay ay meron tayong dapat tuklasin, suriin, saksihan, at maging ranasin man sapagkat bawat aral na napupulot natin sa mundong ibabaw ay siyang bumubuhay at kumukulay sa kanya-kanyang kaluluwa. Bawat emosyon na nararamdaman natin ay sadyang nagpapalabas ng ating katauhang taglay. Kung paano tayo makikihalubilo sa mga tao sa ating paligid at kung paano pinapahalagahan ang ating mga sarili at ang ibang tao na nagpapatibay sa ating kalooban. Sa bawat pagbangon natin sa pagdaan ng ibat ibang unos at bagyo ay siyang nagpapalitaw ng ating katapangan. Ngunit ang mahalaga ay ang busilak ng ating puso na siyang tutulong sa pagpinta ng ating kapalaran. Kaya nararapat lang nating pahalagahan ang oras na ibinigay ng Poong Maykapal. Tayo ang pintor ng ating buhay. Nasa mga kamay nakasalalay ang magiging kahihinatnan nito. Bawat desisyon, karanasan, at hakbang natin ay may kaukulang kulay na tatatak sa ating buhay. Kaya sa pagpili ng kulay na gagamitin, laging pakatatandaan na ang bawat kulay na napili natin ay lalabas na kulay ng ating pagkatao. Nakadepende sa atin kung pipiliin nating magmistulang bahaghari o hayaan na lang itong maging makulimlim. Alalahanin mo,ikaw ang may hawak ng pintura at paint brush ng buhay mo. Simulan mong magpinta! Ngayon, alam mo nang pintor ka, sanay makalikha ka ng isang obra.

uNARmED III
JEFF PERROh T. suBRABAs

69

70

Umalis ka sa buhay ko! oooOOOooo Best balita ko flat one na naman ang lahat ng grades mo this sem, masiglang bungad sa akin ni Jelou.
mAY ANNE m. FRANCIsCO

PAgKAKATAON

Dapat lang... Ulila na nga ako, hindi ko pa pagbubutihin yung pag-aaral ko, nakangiting sagot ko. Genius ka talaga... Ako nito, nasa bingit ng kamatayan ang grado, napakamot sa ulong turan ng mokong. Iyan kasi, mas seryoso pa sa panliligaw kaysa pag-aaral, sabay irap sa kanya. Oo nga eh... Ga-gradutae na nga lang tayo sa susunod na taon, di pa ako sinasagot ni Irene, himutok niya. Ewan ko sa iyo Jelou... Ang tigas ng ulo mo, inis na sambit ko sa kanya.

sa kalagitnaan kasabay ng buhos ng ulan na hinahagkan ng kadiliman ng gabi. Pinili kong sumugod at mabasa sa ulan upang iwasan si Jelou, nang hindi na niya makita pa ang aking pagluha. Hindi na niya kailangang makita kung gaano ako nasaktan. Subalit sumalang rin siya sa ulan, naabutan niya ako at dooy sumabog ang aking emosyon.
apakalakas ng kulog at kIdlat

Best, parang ayaw ko na kay Irene. Pakiramdam ko hindi ko na siya mahal... saad nito. Bakit dahil may mahal ka ng iba? Sino naman yang bago mong sinisinta? kunot-noong tanong ko. Honey...Ngayon ko lang napagtanto na ikaw pala yung mahal ko, pagtatapat nito. Baliw... Huwag ka ngang magdrama, hindi bagay sayo. Turan ko sa kanya sabay hampas sa braso. Tinawanan ko lang siya ngunit nagsusumamo ang kanyang mga mata. Seryoso ako, Honey. Hinawakan niya ang nanlalamig kong kamay. Minsan na niyang hinawakan ang aking kamay noong mga musmos pa kami. Dati na ring nagtagpo ang aming mga mata ngunit sa pagkakataong iyon ay nakakaparalisa. Wala akong ibang nagawa, ni hindi ko napigilan ang pamumula
72

Pwede ba tigilan mo na ako? sabay piksi sa kanyang kamay. Pag-usapan natin to Honey, nagsusumanong saad ni Jelou. Ano pa bang dapat pag-usapan Jelou? Sinira mo na ang lahat! Ang lahat-lahat! At tuluyan na akong napahikbi. Honey, please... Umalis ka na kasi! pagmamatigas ko. Hindi pa ba sapat na lumayo ako? Honey please, ano pa bang gusto mong gagawin ko?
71

ng aking mga pisngi at ang mabilis na pagtibok ng aking mga puso. Gusto kong umiwas sa mga titig niya, hanggang niyakap ng kanyang maiinit na palad ang aking pisngi. Waring may karerang papanalunin sa bilis ang pintig ng aking puso nang dahan-dahan niyang inilapit sa akin ang kanyang mukha. Naisip kong pumiglas ngunit hindi ko nagawa. Hindi ko alam kung anong gagawin. Hanggang sa ipikit ko ang aking mga mata at naramdaman ang init ng kanyang hininga sa aking kalaiwang tenga. Happy Birthday, Bestfriend... malambing niyang bulong. Minulat ko ang aking mga mata, ang laki ng ngiti ng gago. Akala koy yun na ang unang pagkakataong may halik na dadampi sa aking mga labi o kahit man lang sa aking pisngi o maging sa aking noo. Akala ko si Jelou na ang pinakaseryosong tao sa mga sandaling iyon. Akala ko mahal talaga niya ako. Akala ko sinira na niya ang pangako namin na huwag mamahalin ang isat isa ng higit pa sa pagkakaibigan. Sa mga oras na iyon, maraming bagay akong inakala sa unang pagkakataon. Subalit sa araw na iyon ay alam kong nagmahal ako sa kaunaunahang pagkakataon. Hindi ko lubos-akalaing ako pala ang unang sisira sa aming sumpaan. oooOOooo Sayang naman si Jelou, sasagutin na sana siya ni Irene, sabi ng isang babae habang isinasauli ang libro sa maling shelf. Eh... sino bang hindi magdadalawang-isip na sagutin ang isang taong laging dinidikitan ng babaeng parang lumang libro ang mukha. Nakasalamin pa, dugtong ng isa pang estudyante, sabay himas ang buhok. Kawawa naman si Honey. Hindi ba niya alam na beauty is above intellect. Sabi ng isa pang babaeng laging nakatitig sa mga pinkulayang kuko. Tahimik akong nakinig, binalewala ang mga salitang binitiwan nila; mga katagang inisip kong walang kakwenta-kwenta na sa totoo
73

palay taliwas sa aking hinuha. Dahil doon ay naglakas loob akong subukan ang mga bagay na dapat palay ginagawa ng mga kababaihan- ang pag-aayos ng buhok, ang pagkukurte ng kilay, ang paglalagay ng kulay sa mukha at kuko, at maging ang pagsuot ng taas-tuhod na bestida. Sa unang pagkakataon ay humanga ang mga tao sa aking kaanyuan ngunit balewala lamang kay Jelou. Best congrats! Ang sabi ni Auntie este Professor, ikaw raw ang magna cum laude. Kagagaling ko lang sa banyo ng sumugod si Jelou sa kwarto ko nang hindi man lang kumakatok. Agad niya akong niyakap kaya hindi niya napansing tuwalya lang ang nakabalot sa akin. Talaga? Di ba bukas pa natin malalaman? Kumalas ako sa pagkayakap niya. Wala ka namang bilib sa akin, syempre nilambing ko si Auntie, may pagmamalaking sambit ni Jelou. Jelou Santiago, sigurado ka ba? Baka nagbibiro ka na naman? Hindi Honey Crisanto, seryoso talaga to. Your parents would have been proud of you, nangingislap ang kanyang mga mata sa kasiyahan. Oo nga eh... Too bad I didnt have the chance to know them. Teka... Magbibihis muna ako. Bakit kasi hindi ka kumatok kanina? Nainis ako nang napansin niyang nakatuwalya lang ako ngunit nangibabaw ang aking pagkailang. Agad akong pumasok sa banyo at pasipol-sipol na nagbihis. Jelou? May problema ba? tinabihan ko siya sa kanyang pagkakaupo. Gusto ko sanang magpatawa ngunit parang may kakaiba sa kanya. Honey seryoso ako, sambit niya ni hindi man lang kumurap.
74

Ha? Kinabahan ako sa sinabi niya ngunit mas inisip kong nagbibiro na naman siya gaya ng dati. Honey mahal kita. Hindi ako nakasagot, inisip ko pa ring iyon ay biro niya lamang. Sana naman totoo na to... bulong ko sa sarili. Honey, alam kong iniisip mong nagbibiro ako pero hindi Honey, sabay hawak sa aking mga kamay. Tuluyan na akong nanigas nang higit niyang higpitan ang pagkakahawak sa aking mga kamay. Hon, wala akong pakialam kung masira ko man ang napagkasunduan natin. Sinubukan ko na ang lahat pero gusto ng puso kong sirain ang aking naipangako. Hindi kita minahal dahil matalino ka, dahil maganda ka, dahil kaibigan kita, o dahil gago ako. Hindi ko alam kung bakit. Ang tanging alam ko lang ay ikaw lamang ang isinisigaw ng puso ko, ang kailangan ng buhay ko, madamdamin niyang saad. Hindi ako umaasang mamahalin mo rin ako, ang mahalaga ay malaman mo na mahal kita. Dahan-dahan niyang binitiwan ang aking mga kamay at tumayo. Alam kong tutunguhin niya ang pintuan upang lumabas kaya minabuti kong sumunod sa kanya. Ako na mismo ang bumukas sa pintuan at bago ko iyon isinara, humarap siya uli sa akin. Nabanaag ko sa kanyang mga mukha ang pag-asang may maririnig man lang sa akin, ngunit ng mga sandaling yaon, nanatiling tikom ang aking mga labi hanggang tinalikuran na niya ako at humakbang palayo. Jelou... Agad siyang lumingon. Patawad... hindi ako makatingin sa kanya ng deretso. Patawad? rumehistro sa kanyang mukha ang malaking paghihinala. Patawad dahil matagal ko nang nasira ang ating sumpaan.
75

Bigla siyang napaluha at mahigpit akong hinagkan, maging ang mga luha koy hindi ko na maikubli. Sa unang pagkakataon ay nakita kong lumuha si Jelou sa kapares na pagkakataon ay nagkaroon ako ng unang pag-ibig na alam kong tunay at walang hangganan. oooOOooo See you tomorrow on your graduation, Ms. Crisanto. Congratulations! You looked great during the Graduation Ball, mainly in your class picture. Our family is happy to be your sponsor. My nephew is lucky to have you, malawak ang ngiti ni Prof.Amy Santiago na sa unang pagkakataon ay hinangaan at nginitian ako. Thank you Maam. But I think I am the one who is lucky to have him, hes the only family I have. Nagtaka akot nalaman agad ni Propesor ang tungkol sa amin ni Jelou, ngunit sinarili ko na lamang iyon. Napangiti ako nang makita ko si Jelou na naroroon sa aming paboritong tambayan. Hawak niya ang librong ilang buwan na niyang hindi isinasauli sa akin, ang librong taon kong pinag-ipunan. Walang ibang tao sa paligid. Tatawagin ko na sana siya nang biglang dumating si Irene at lapitan siya. Inabot ni Jelou ang libro kay Irene. Tinanggap ng huli ang libro ngunit tinapon ito, kapagkuway mariing hinagkan sa labi si Jelou. Hindi ko alam kung bakit hindi nanlaban si Jelou nang angkinin ni Irene ang kanyang mga labi. Biglang kumulo ang aking dugo sa tanawing nasaksihan. Hindi ko akalaing magpapaubaya siya sa babaeng hindi man lang siya nakuhang pahalagahan. Animoy itinulos ako sa kinatayuan, walang nagawa kundi ang tingnan ang pangyayaring unti-unting dumudurog sa buo kong pagkatao. Inisip ko sa mga oras na iyon na ibaon sa limot ang lahat-lahat sa amin ni Jelou. Sa kasukdulay naglaro sa aking isipan na kahit kailay hindi niya ako minahal. Gusto kong sumigaw upang itigil ang kanilang ginagawa ngunit alam kong tanging ako lang ang nakakarinig dahil wala na akong lakas. Isinandal ko ang sarili sa may poste at tahimik na umiyak
76

hanggang inakay ako ni Propesor Santiago na halatang nakita ang dahilan ng aking pagluha. Tinanggap ko ang aking parangal na halos buong buhay kong pinagbanatan ng buto at sa araw na iyon ay hindi ko inasahang pakakawalan ako ng mga taong nagbigay-liwanag sa aking kinabukasan. Sumunod ang walang sinlamig na gabing ipinagtabuyan ko si Jelou. Iyon ang gabing nakipagsabayan ang panahon sa hinagpis ng aking ng aking puso, ang gabing nabuwal ang aking pagkatao. Nilisan ko ang poder ng mga Santiago at nabuhay ng maginhawa sa ibayong bayan ngunit hindi ko pa rin naialis sa aking puso ang pagmamahal ko para kay Jelou. Labis kong kinasabikan si Jelou na matapos ang apat na taon na hindi ko siya nakita. Miss sa anong room ba si Jelou Santiago? Agad kong tanong sa naka-duty sa nurse station nang tunguhin ko ang ospital na ipinagbigay-alam sa akin ni Propesor noong nakaraang dalawang linggo. Kaanu-ano po nila ang pasyente? tanong ng nurse. Kababata at matalik na kaibigan, matipid na sagot ko. Room 609 po Maam, pero baka inilipat na nila ng ibang kwarto, magalang na saad ng nurse. Okay, sige salamat. Nakasalubong ko si Propesor sa pasilyo ng ospital. Wala siyang kahit anong sinabi tungkol kay Jelou, niyakap lang niya ako saka sinamahan sa kwarto ni Jelou. Nang makaharap ko na ang silid ay wala akong nakitang tatak na Room 609 kundi ICU3. Wala akong makita mula sa labas ng kwarto kaya nagmadali akong nagsuot ng hospital gown, hairnet at sanitary mask. Sa pagpasok koy naroroon ang aking Jelou, nakaratay. Sa kabila ng pangangayat ng kanyang mukha ay tanda ko pa ring siya iyon. Untiunting nag-unahan sa pag-agos ang aking mga luha. Hinawakan ko ang kanyang kamay, malamig na ang kanyang palad ngunit naalala
77

ko pa rin ang init niyon noon. Nagulat ako ng gumalaw ang kanyang mga kamay at humigpit ng hawak sa akin. Dahan-dahang bumukas ang kanyang mga mata kung saan agad na dumaloy ang mga luha ngunit ang mukha niya ay larawan ng kaligayahan. Nawindang ang aking pagkatao, pilit kong tinanggap ang nangyari kahit nga alam kong hindi kakayanin ng aking puso. Sa kabila ng mga luhang bumalong sa aking pisngi, pinilit kong ngumiti. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin kahit alam kong may dapat sabihin. Naisip ko mang isambit sa kanya ang aking pagpapatawad at ang bigat ng aking pagmamahal sa kanya, ang lahat na iyon ay ayaw mamutawi sa aking mga labi. Wala akong ibang nagawa, ni hindi ko napigilan ang pag-agos ng aking mga luha. Happy Birthday Honey... bulong ni Jelou nang ilapat ko ang aking mga labi sa kanyang noo. Nang tanawin ko ang kanyang imahe ay ngumiti siyang muli bago niya ipikit ang kanyang mga mata na alam kong panghabambuhay na. Humagulhol ng iyak si Propesor habang akoy tahimik na lumuha. Sa katahimikang iyon ay ipinagdarasal kong sana ang halik na iyon ay sapat na upang ipadama ko sa kanyang minahal at mamahalin ko siya ng higit pa sa pagmamahal na ipinadama niya. Sana ay nalaman niyang akoy lubos na nagsisisi sa hindi ko pagpapatawad sa kanya nang mas maaga. Sa unang pagkakataon ay naramdaman ko ang hinagpis nang mawalan ng minamahal sa panahong kaya mo nang magpatawad, sa pagkakataong handa ka nang magmahal at isuko ang lahat.

78

KRYsTEL VAIL mARIE DALAgAN

OVERhEAD

NIO LOuIE CORONADO

sOAKED

79

80

Because Kendall dusted an art piece She grumbled and then sighed To her mother she cried Saying, Art is exposed in the breeze. Ali ate Brazo de Mercedez Filled with butter, sugar and cheese She curled up, burped and sighed And proceeded to hide. In a nook can be heard: Zzzz! Zzzz! There was a coy lad named Jandy, His stride a swagger so dandy With the way he said Hey! So they knew he was gay And they marched with their hips all a sway. A Lasallian named Delano Cant contain his Delanish show His sheer optimism And pure criticism Have Tingogers think twice to grow.

mARY CECELIA guANgCO wONg

LImERICK

There was an old friend, a good one Who played guitar to everyone After he had performed The songbook he returned Your turn. His friend said, Yes, its torn. A carefree young man named Bangkay His drawings all in disarray His girlfriend, so alarmed, Thought that he would be charmed: My dear, Ive burned them all away. Jani, Lasallian cavalry Her voice boomed up to the pantry; Her troop, in formation Hid in consternation Come here! lets all have a party!
81

Nica let out a sneeze

82

KATRINA mARIAN DumANJug

NATuTO NA AKO

Mahaba. Masakit.Masarap. Uyyy, nag-iisip. Alam ko yang tumatakbo sa isip mo. Naku tigilan mo yan, iba itong tinutukoy ko! Ang tatlong pang-uring iyan ay pwede mong ilarawan sa ibat ibang mga bagay ngunit hindi mo akalain na pwede rin pala nitong tukuyin ang pagsusulat.

NIO LOuIE CORONADO

BIO

Oo nga naman, bakit magiging masakit ang pagsusulat. Pwera na lang kung kainin mo ang lapis dahil sa gutom. Aba, ibang usapan na yon. Pwede mo namang inumin ang tinta ng bolpen mo, mas okey pa yon. (Ako na ang korni!) Unang-una gusto ko lang maibahagi ang aking karanasan sa pagsusulat. Alam mo bang tamad talaga akong magsulat? Ayaw na ayaw ko kasing mag-isip lalong-lalo na kung wala ako sa mood o kayay hindi ako inspirado. At saka hindi ako marunong magsulat ng poem. Nahihirapan kasi akong pagtugma-tugmain ang mga salita kaya hindi ako matapos-tapos. Kapag naman pinapasulat ako

83

84

ng short story o maikling kwento, umaabot pa yan ng isang taon. Kasi naman maarte akong pumili ng kwento. Gusto ko perpekto agad. Ikaw, anong ugali mo sa pagsusulat? Mahaba. Maraming naiinggit sa kakayahan ng isang taong makapagsulat ng kahit limang talata. Ang iba kasi nahihirapang isulat ang gusto nilang ipahayag o kayay nauubusan ng salita. Ngunit hindi naman lahat ng naisusulat na mahahabang kwento ay may kabuluhan. Maaring naiparating niya na ang kanyang mensahe sa mambabasa sa una pa lang niyang sampung pangungusap, ngunit sa kalaunay umiikot-ikot na lamang ang ideya nito pabalik-balik. Kapag ganito ang naisusulat mo kahit mahaba ay mawawalan ng interes ang mambabasa. Para kang sirang plaka. Karaniwang mahahaba ang naisusulat ng tao kapag may pinaghuhugutan siya ng lakas o di kayay galit. Maaring galing ito sa mga pangyayari ng kanyang kahapon o sa lubhang galak at lungkot. Masakit. Kung mahaba nga naman ang naisusulat mo eh, hindi ba sasakit yang likod, daliri at higit sa lahat ang mga mata mo sa kabababad sa harap ng kompyuter. Ito ang kadalasang nagyayari kapag tamad kang magsulat muna sa papel kagaya ko. Ang rason kung bakit ayaw kong kumuha ng lapis at maghapong magbura nang magbura ay nawawalan ako ng ganang ipagpatuloy ang nasimulan ko na. Automatic kasi kapag kompyuter ang gamit mo. Madali at maliit pa ang tsansang makalimutan mo ang gusto mong isama sa kwento. Kaya lang may katumbas naman na pangangalay ng leeg at hindi ka pa pwedeng maghugas ng kamay pagkatapos mapagod sa kata-type. Haayyy! Ang sakit! Masarap. Bakit tayo nagsusulat? hindi ba gusto natin ito? Nasisiyahan tayo kapag nakagawa ng kahit maikling tula dahil pakiramdam natin na naipapahayag natin kung ano ang isinisigaw ng puso at ibinubulong
84

ng utak. At dahil nakabuo tayo ng isang obra kung tatawagin, gusto natin mabasa ito ng madla. Kahit ako ay nasisiyahan kapag ang aking mga nagawang tula ay mapasama sa isang libro. Napakagandang pakinggan na ang isang hamak na estudyanteng katulad ko ay masasali sa hanay ng mga batikang may-akda sa isang malawak na idustriya. Ngunit huwag mo na lang pansinin ang pagiging ilusyonada ko dahil ito ang nagpapalakas ng aking kalooban. Sa kagustuhan kong maging sikat ay ibang sayat sarap ang ramdam ko kapag naiinlab. Sigurado akong nakikiliti ka rin kapag natatanaw mo ang iyong iniibig at bigla siyang mapalingon sabay kindat. Hay, buhay! At dahil sa pag-usbong ng isang makapangyarihang damdamin, naghahanap ka na agad ng mauupuan at masusulatan upang umpisahan ang storya ng inyong pag-iibigan. O di kayay kapag hindi naman kayo pinansin at binalewala ang iyong pagsisikap ay gusto mo ring magmura sa pamamagitan ng paggawa ng kanta? (Sinong nakaka-relate?) :) Hinahanap mo parin ba ang koneksyon ng tema sa nagawa kong sanaysay? Kung natagpuan at naisaulo mo na, masaya ka na? Kapag hindi naman, basahin mo ulit at huwag kang tumigil. Nasa pagbabasa ang susi.

86

KATRINA mARIAN L. DumANJug

gusTO KO LANg humIgA!


Wala naman akong masulat Kinakalawang na itong aking utak mahirap mag-isip pag hindi inspirado Ngunit kailangan talagang maging positibo. Marami pang nakatambak na gawain Sana naman kay dali nitong tapusin Gusto ko nga matulog na sa kama At panaginipan ang susunod kong nobela. Maghapon na rin akong nakaharap sa kompyuter Sumasakit na ang ulo, mukhang kailangan nan g pain killer Naririnig ko pa ang mga talak ni mama Sinisigawan ako baka masira daw ang aking mga mata.

BOuNDLEss
NIO LOuIE CORONADO

Haay, napakamakulay ng aking buhay Sa sobrang kulay, eh, gusto ko nang mawalan ng malay Hinihingal na ako sa paggawa ng kwento Bakit kailangan kong magpagod na marami naman akong talent. Magtatapos naman itong aking pagtutula Pagpasensiyahan ninyo itong aking ginawa Kahit wala masyadong kwenta ang aking naisulat Alam kong naranasan ninyo na ring laging nakatunganga.

87

88

kariktan kapag nangyari ang hindi dapat mangyari. Hindi rin ako pinapalabas nimommyng bahay kasi ayaw niyang makihalubilo ako sa mga bata sa kalye dahil naiiba raw ako sa kanila. Kahit ganito man kaliit ang mundong ginagalawan koy masaya naman ako dahil palaging tahimik ang paligid, walang ingay, animoy perpekto ang lahat. Marahil ang kulang na lang ay si daddy. Hindi ko lubos maintindihan kung bakit umalis si dad. Mula nung mamatay si kuya Rexna mas matanda sa akin ng tatlong taon ay hindi ko nasiya nakita pang muli. Pinaniwalako na lamang ang sarili na marahil ay abala lamang ito sa trabaho. Wala rin akong naririning na reklamo o gatol mula sa iba kong nakakatandang kapatid. Siguroy naiintindihan nila akong talaga. Isang araw,humantong kami ni mommy sa isang napakalaking gusali na minsan ko ng nasilayan nung mga nakaraang buwan. Maraming tao sa loob, maraming pintuan, at may maraming taong nakaputi. Pumasok kami sa isang silid. Hindi ko mawari ang nadarama. Tinitigan ako ng lalaking may nakatakip ang bibig. Pagkatapos niya akong tingnan ayibinaling niya ang pansin niya kay mommy atkinausap ito. Pagkatapos nilang mag-usap ay bumaling siya sa akin, may dahan-dahan siyang ikinabit sa magkabilang bahagi ng aking mukha. May kung anong ibinulong si mommy sa akin.Advance na regalo raw niya iyon sa kaarawan ko. Rumehistro talaga ang mga salitang iyon sa tenga ko. Ang sarap pala ng feeling. Pagkatapos naming pumunta sa silid kung saan inabutan ni mommy ng pera ang isang babae ay dumiretso na kami kung saan nakaparada ang aming sasakyan. Maraming salamat talaga mom, lambing na sabi ko sa kanya. Ngayon ay binabagtas na namin ang kahabaan ng Rizal Avenue. Walang anuman iyon anak, basta ikaw, saad naman niya sabay baling ng tingin sa akin. Basta anak, ito ang tandaan mo, kahit anong mangyari ay huwag na huwag mong sisisihin ang sarili mo. Huwag mong hayaang apiapihin ka nila. Mahal na mahal kita anak at hindi ko pinagsisisihan
90

JEzRYLL mIE P. CuATON

TONYO

kayat nakikita ko na ang mga batang masayang naglalaro sa daan. May iba na nagtatakbuhan, naghahabulan, at nagtatalunan. Samantalang akoy nakapwestona naman sa paborito kong lugar sa aming bahay ang aming terasa. Medyo may kalakihan din ang aming bahay, dahil mula sa kinauupuan ko ngayon ay abot-tanaw ko ang mga bubong ng aming mga kapitbahay. Minsan ay natanong ko sa sarili, kung gaano kaya kasaya ang makipaglaro.
IndI na masyadong masakIt ang sInag ng araW

Ako nga pala si Tonyo. Sabi ngmommyko, ako na raw ang pinakamaswerteng taosa mundo. Bukod sa may mabuti akong kalooban, biniyayaan din ako ng angking kagwapuhan. Odi ba? Swerte talaga! Prinsepe ang turing sa akin ng aking pamilya. Mula sa tikas at tindig,wala na silang ibang maipipintas sa akin. Alam mo na, kapag ikaw ang prinsipe ay hindi ka na inuutusan para bumili ng suka at asin sa kabilang kanto, baka raw mahagip pa ako ng mga rumaragasang motorsiklo.Masasayang lang daw ang taglay kong
89

na ikaw ang naging anak ko, masuyong sabi ni nanay sakin habang akoy matiim na nakatitig sa kabuuan ng kalsada. Nakatulog pala ako sa biyahe kaya hindi ko namalayang nakarating na pala kami ng bahay. Pumanhik kaagad ako sa loob. Hindi kasi ako mapakali kapag nagtagal pa ako sa labas dahil pakiramdam koy may mga matang palaging nakatitig sa akin. Lalong-lalo na si Aling Roda, kapitbahay namin. Nababalisa ako dahil nung minsang nagpahinga ako sa aming terasa ay hindi ko sinadyang maispatan ang kanyang nang-uuyam na tingin. Hindi ko naman marinig ang mga salitang sinasabi ng mga kapitbahay namin tungkol sa akin dahil nga hindi ako pinahihintulutan ni mommy na lumabas. Hindi ko naman kayang ilihim sa aking sarili na gusto kong malaman kung ano bang misteryo ang bumabalot sa aking pagkatao. Hinanap ko si mommy isang araw dahil magpapatulong sana ako sa pagkukumpuni nitong regalo niya. Natanggal kasi ito mula sa pagkakakabit. Marunong lang akong magtanggal ngunit hindi naman ako marunong magsauli. Lumabas ako ng bahay kahit na alam kong mapapagalitan ako ni mommy pag nakita ako. At hindi nga ako nagkamali. Aray! Biglang pinisil ni mommy ang magkabilang tenga ko. Nakita pala niya akong lumabas ng bahay. Ngayon ko lang siya nakita na sobrang galit, tila sukdulan ang galit niya sa akin. Naku po! Patay ako nito. Aray mommy. napasigaw ako habang ang mga kamay koy nakapwesto upang iwasan ang bawat hampas ng kanyang kamay sa aking pisngi. Eh, pasensya na po. Hindi ko naman sinadyang lumabas ng bahay. Gusto ko lang namang hindi ko natapos ang sasabihin dahil biglang kinaladkad niya ako papasok ng bahay. Kinuha niya ang bagay na regalo niya sa akin at walang pag-aalinlangang ikinabit iyon sa dating lugar nito sa aking mukha.
91

Hindi ba sinabi ko na sa yo Tonyo na huwag na huwag kang lalabas? Bat ba ang tigas ng ulo mo? Ito ang mga binitiwang salita ni mommy bago siya pumasok sa silid. Naiwan ako sa sala na namumula ang pisngi, nakatunganga, at wariy naguguluhan sa mga pangyayari. Bakit kaya ganoon na lang siya kung magalit? Wala naman sigurong masama kung lumabas ako ng bahay. Ang bilin ni mommy, kapag may makikipag-usap sa akin ay kailangang suot-suot ko ang regalong iyon upang magkaintindihan kami ng kausap ko. Huwag ko raw tatanggalin. Hindi lang ito ang unang pangyayari na hinanap ko si mommy dahil hindi ko makuha-kuha kung paano gamitin tong regalo niya sa akin. Ako naman kasi eh, ang tigas ng ulo. Nitong pangalawang pangyayari ang mas nakagigimbal. Lumabas ulit ako ng bahay, kahit na mahigpit niyang pinag-uutos na hindi pwede. Wala rin kasi ang mga ate ko dahil nag-aaral sila. Tinawag-tawag ko si mommy. Sumigaw ako ng sumigaw hanggat sa hindi ko na napansin na nakarating na pala ako sa may kalye. May sumenyas sa akin sa kabilang kanto na bilisan ko raw sa pagtawid. Hindi ko namalayan na may paparating palang motorsiklo sa aking likuran at bigla akong naitulak palayo sa kalsada hanggang sa mapasubsob ako sa may putikan malapit sa may tindahan. Paglingon ko sa gawi kung saan muntik na akong masagasaan ay nakita ko ang aking walang malay na ina na nakababad sa sarili nitong dugo. Ang mga taoy nagsitakbuhan kung saan ang aking mommy ay naroroon. Mabilis ang mga sumunod na pangyayari. Kinarga siyasa ambulansya at pumanhik din ako rito. Habang nasa ambulansya, ang aking mga luhay walang pagsidlan. Hinagkan ko ang aking mommy at humingi ng tawad. Sabi niya sa akin na kahit anong mangyari ay huwag ko raw sisisihin ang sarili ko ngunit sa pagkakataong ito, tila mahirap sundin ang kanyang bilin. Kasalanan ko ang nangyari sa kanya. Kung hindi lang ako lumabas ng bahay ay hindi sana mangyayari ang lahat ng ito. Bobo kasi ako! Walang pinag-aralan kaya hindi nakakaintindi ng kahit simpleng utos!
92

Dumating si daddy sa ospital. Gusto ko sana siyang yakapin ngunit nagulantang ako nang bigla niya akong sinuntok sa sikmura. Tumaob yata ang kanyang kamay sa aking tiyan. Nawala bigla ang aking ulirat dahil sa lakas ng kanyang suntok. Pinilit kong dumilat at pakalmahin ang sarili. Gusto ko sanang kausapin si dad ngunit wala ring halaga, magsasayang lang ako ng laway dahil nawala ko yong regalo na bigay sa akin ni mom. Tumilapon siguro yon nung iniligtas nya ako sa muntik na kapahamakan at naging dahilan ng kanyang kamatayan. Pagkatapos mailibing si mommy ay grabeng kahirapan ang aking naranasan. Palagi na lang akong nagkakaroon ng pasa sa ibat ibang bahagi ng aking katawan. Ang mukha na nooy itinuring kong isang prinsipe, ngayon, ay nagmukhang aliping inaanag ang balat. Nawala na rin ang tikas ng aking tindig dahil sa minsan na lang ako kung kumain. Ikinulong ako ni dad sa isang lugar kung saan msahihirapan na akong hanapin ni haring araw. Hindi ko na kailanman mararanasan ang makipaglaro, hindi ko na ulit makikita ang mga batang masayang naglalaro sa tapat ng aming bahay. Hinding-hindi na ako matatanggap ni dad kailanman. Namimiss ko na ang aming pamilya. Hinding-hindi niya matatanggap ang isang anak na katulad ko na siyang dahilan ng pagkawala ng kanyang asawat anak sa parehong aksidente. Napagtanto ko, mas mahirap pala ang mawalan ng pamilya kaysa sa mawalan ng pandinig. Mabuti pat panaginip na lang ang lahat nang may karapatan akong mamili ng mga taong gusto kong makasama. Kahit si mommy na itinuring kong natatanging taong nagmamahal sa akiy hindi pala talaga ako kayang iharap sa iba at ipakilalang anak niya. Katulad din pala siya ni dad at mga kapatid ko na hindi matanggap ang buo kong pagkatao. Siyanga pala nakalimutan kong itanong sa inyo, kasalanan ba talagang mabuhay na bingi? Wala bang puwang sa mundong ito ang mga katulad ko? Ano sa tingin nyo? Pasensya na kayo, hindi ko na maririnig ang mga sagot ninyo, nawala ko kasi yung hearing aid na bigay sa akin ng mommy ko.
93 94

A DAY TO REmEmBER
DARYL LOBITAA

95

96

FORGET THIS DAY!

97

98

99

The aFTerword:

LgBT, LEPREChAuNs, AND hOPE

Fortune brings humans different emotions as well, but there are two sides of this double-edge sword: it is either you have it or you dont. This can also be rephrased as: either you are satisfied or you are not. We hear words that say money is the root of all evil. If you know Robert Kiyosaki, then you know money is not the root of all evil, it is greed. And greed brings us a lot of complications, in the way we think, feel, and do. Hope is the common interpretation associated with a rainbow. Filipinos, especially, are optimists in times of calamity, economic crisis, and other struggles. You know what they say: when a door closes, God opens a window. If you are too impatient, you can kick the door for your way out. You may be thinking that Im talking about sins, well; dont you think committing sins is also a factor in what we feel? Emotions make us alive. I refuse to believe that emotions only exist in humans, I also believe they exist in living organisms, the environment, and the paranormal. Being alive makes us real and being real makes us live. Youve read how the authors live through the literary pieces inside Panid. I know there is still some air of skepticism in the literary arts, but that excludes you, because you read and you cared. If you cared, you also lived your own way, because you celebrated in these pages of the folio. Continue to celebrate like with your emotions, because you only live once: I do not believe in reincarnation, I did not recall living like some other person prior my existence. Heed my advice: move out, learn from mistakes and experiences, and live to the fullest.
Ms. cee

Tingog and I were welcomed with a lot of confused interpretations of the theme: Rainbow. I, myself, was one of the first people whose eyebrows met in the middle when I knew of the theme. Three words sprang in my mind: LGBT, leprechauns, and hope one twisted mind, I guess. The idea of a rainbow somehow became my personal interpretation of the liberation of the LGBT (Lesbian Gay Bisexual Transexual) society, probably because the image of a rainbow struck me as gay. The leprechauns of the Irish folklore, however, believe that a pot of gold sits at the end of a rainbow. And if you could observe that at the end of a rain, a rainbow shows up. Then it turns out that the rainbow represents the different colors of emotions human beings possess. With that, let me reinterpret my views according to the editors and mine: INDIVIDUALITY, FORTUNE, and HOPE. Individuality identifies our very humanity. Emotions are different with each individual; one cannot be as angry as another individual. Words that go like I know how you feel do not really work, because the truth is: we really do not know. Feelings are hard to illustrate or show, I know this one though, when you are a woman and your hormones go skyrocketing high on that time of the month, I cannot even grasp what I want. At times, I feel like my brain is directly connected to my mouth without any disruptions along the way.

acknowledgeMenT
CPO-Tingog would like to thank the following for making the release of Panid- the Tingog Literary Folio possible: To our adviser, Ms. Cielo Marie Navarro, for the valuable time she spent in checking every detail of this folio; To Br. Jaime Dalumpines, FSC, for his sheer encouragement towards pursuing excellence; To the rest of LSU Administrators and students for their endless support; To the Hotel De La Salle staff, for allowing tingog to shoot the unarmed I, II, and III and misjudged; Most especially, to our dear contributors who had been very generous in giving us the opportunity to recognize their skills in writing by sharing with us their inspiring literary pieces that embrace the theme, Rainbow. Continue sharing your creative juices and inspiring others to do the same; and Above all, to our Almighty God for the guidance and all the blessings we have been gratefully enjoying, enabling us to produce this compiled literary pieces of men.

Vous aimerez peut-être aussi