A CONTADORA

DE SOÑOS
CONTA…

OLLOS
DE
ÁGUIA
(por que os
indi@s
respectan
toda forma de
vida)
Fai moito tempo
nas pradeiras
rodeadas de
grandes bosques
vivián o indi@s.
Cada noite tiñan o
costume de
sentarse o aire libre
ante as súas casas
chamadas tipis, e
mentras charlaban
encantáballes mirar
a lúa e as estrelas
do ceo
Unha noite un neno
da tribu chamado
OLLOS DE ÁGUIA
deuse conta de que
unha das estrelas
brillaba moito máis
que as outras, e o
mellor era que
aquela estrela
movíase dun lado
para outro e os
indios mirábanna
alucinados.
A seguinte noite
mentras o poboado
durmía OLLOS DE
ÁGUIA e o seu amigo
PEQUENO ANTÍLOPE
saíron dos seus tipis
para ir coñecer a
estrela. Tardaron
toda a noite en subir
ata a cima da
montaña e cando
chegaron…xa era de
día. E a estrela,
claro, xa non estaba.
E cando OLLOS DE ÁGUIA
por fin foi durmir soñou
cunha rapaza moi guapa
que lle dixo: “O MUNDO
DONDE VIVES CO TEU
POBO É MARAVILLOSO,
GÚSTANME AS MONTAÑAS
TAN ALTAS, OS BOSQUES,
OS LAGOS, OS RÍOS… pero
o que máis me gusta
sodes vos, se algún día
volvo nacer quero
pertencer ao teu pobo.

Cando espertou OLLOS DE

ÁGUIA deuse conta de que
era a estrela a que o
visitara pola noite.
Convocou ao consello de
anciánse e contoulles a
súa visión. Tras discutir
un rato sobre o
significado do soño o gran
xefe da tribu dixo:

-A ESTRELA QUERE VIVIR

CON NOS. BENVIDA SEXA.
DEIXEMOS QUE SE
CONVIRTA NO QUE
QUEIRA E QUE VIVA AQUÍ!

Entonces acenderon as
súas pipas da paz e
puxéronse a fumar unha
herba perfumada e doce
e a estrela entendeu que
ese fume era un saúdo
para ela.
Todos foron durmir
excepto OLLOS DE
ÁGUIA e PEQUENO
ANTÍLOPE que
esperaban espertos a
estrela para darlle a
benvida. Pero
quedaron durmidos.

A estrela, mentras,
chegaba e miraba moi
queda para eles
sorrindo.
Pero a estrela tiña que
atopar un lugar onde
vivir. Veu unha
fermosa rosa na
montaña cercana e
decidiu quedarse alí e
dixo: “Esta rosa será a
miña casa”.

Pero ao cabo de dous

días douse conta que
estaba un pouco lonxe
dos tipis e os nenos
non se achegaban a
xogar con ela.
Cambiou de lugar
e instalóuse nunha
flor dos prados. O
que pasa que por
alí pasaban
bisontes e
colleulles moito
medo xa que
pensaba que a ían
pisar sin querer,
deste xeito decidiu
marchar de alí.
Unha suave brisa foina
levando hacia o lago e
veuse reflexada nas
súas augas, quedou
encantada. Así que a
estrela que amaba aos
indios díxolles as súas
compañeiras: BAIXADE
VEÑAN, VIVIREMOS
AQUÍ MENTRAS AS
CANOAS DOS INDIOS
QUE TANTO NOS
GUSTAN NAVEGAN
POLAS SÚAS AUGAS E
OS NENOS XOGAN
CERCA!
A mañá seguinte os
indios atoparon
centenares de
nenúfares brancos
flotando nas augas do
lago e OLLOS DE ÁGUIA
berrou AS ESTRELAS
BAIXARON DO CEO, AS
ESTRELAS BAIXARON
DO CEO!

Por eso os indi@s

respectan toda forma
de vida porque nunca
se sabe donde vai a
atoparse unha estrela.
DEBUXOS REALIZADOS POR MARIBEL E
SONIA DE 6ºA, JORGE DE 6ºA
NEREA GESTO DE 6ºB , IRIA DE 6ºA E
ROSANNA DE 6ºC