‫ﺻﺎﺩﻕ ﻫﺪﺍﻳﺖ‬

‫ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ‬
‫ﺧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎﺯﯼ ﺩﺭ ﺳﻪ ﭘﺮﺩﻩ‬

‫» ﭘﻴﺮ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ ﺧﻄﺎ ﺑﺮ ﻗﻠﻢ ﺻﻨﻊ ﻧﺮﻓﺖ «‬

‫» ﺁﻓﺮیﻦ ﺑﺮ ﻧﻈﺮ ﭘﺎک ﺧﻄﺎﭘﻮﺷﺶ ﺑﺎد «‬
‫ﺣﺎﻓﻆ‬

‫ﺁدریﻦ ﻣﺰون ﻧﻮ‬

‫ﭘﺎریﺲ‬
‫‪١٩۴۶‬‬
 ‫ﺻﻮرتهﺎ‪:‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف‬
‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‬
‫ﻣﻴﮑﺎیﻴﻞاﻓﻨﺪی‬
‫ﻣﻼﻋﺰرایﻴﻞ‬
‫اﺳﺮاﻓﻴﻞﺑﻴﮓ‬
‫ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‬
‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‬
‫ﺣﻮریهﺎ‪ ،‬ﻏﻠﻤﺎنهﺎ‪ ،‬ﻓﻴﻞ‪ ،‬ﺷﺘﺮﻣﺮغ‬
 ‫ﭘﺮدﻩ اول‬

‫ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺎﺷﮑﻮهﯽ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻴﺎن ﺁن ﺗﺨﺖ ﺟﻮاهﺮﻧﮕﺎری ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬روی ﺁن ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﭘﻴﺮﻣﺮد‬
‫ﻟﻬﻴﺪﻩ ﺑﺎ ریﺶ ﺑﻠﻨﺪ و ﻣﻮهﺎی ﺳﻔﻴﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺎس ﮔﺸﺎد ﺟﻮاهﺮدوزی ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ‪ ،‬ﻋﻴﻨﮏ ﮐﻠﻔﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ زدﻩ و ﺑﻪ ﻣﺘﮑﺎی‬
‫ﺟﻮاهﺮﻧﮕﺎری یﻠﻪ دادﻩ اﺳﺖ‪ .‬یﮏ ﻧﻔﺮ ﻏﻼم ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺎﻻی ﺳﺮ او ﭼﺘﺮ ﻧﮕﻪداﺷﺘﻪ‪ .‬ﭘﻬﻠﻮی او دﺧﺘﺮ ﺳﻔﻴﺪﭘﻮﺳﺘﯽ ﺑﺎد‬
‫ﺑﺰن در دﺳﺖ دارد و ﺧﺎﻟﻖاف را ﺑﺎد ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫دو ﻃﺮف ﺗﺨﺖ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﻣﻘﺮب ﺧﺎﻟﻖاف‪ ،‬دﺳﺖ راﺳﺖ‪ :‬ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ و ﻣﻴﮑﺎیﻴﻞاﻓﻨﺪی‪ .‬ﻃﺮف ﭼﭗ‪:‬‬
‫ﻣﻼﻋﺰرایﻴﻞ و اﺳﺮاﻓﻴﻞﺑﻴﮓ‪ .‬ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺳﺮﺑﺎزهﺎی روﻣﯽ ﺳﭙﺮ‪ ،‬زرﻩ‪ ،‬ﮐﻼﻩﺧﻮد‪ ،‬ﭼﮑﻤﻪ ﺗﺎ ﺳﺮ زاﻧﻮ‪،‬‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮهﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﮐﻤﺮ دارﻧﺪ و ﺑﺎلهﺎی ﺁنهﺎ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺸﺎن ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻼﻋﺰرایﻴﻞ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﺜﻞ ﮐﺎﺳﻪ ﺳﺮ‬
‫ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻟﺒﺎس ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻪ دوش اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﻋﻮض ﺷﻤﺸﻴﺮ هﻢ داس ﺑﻠﻨﺪی در دﺳﺖ دارد‪.‬‬
‫هﻤﻪ ﺁنهﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻈﺎم ایﺴﺘﺎدﻩاﻧﺪ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺁنهﺎ دﺳﺘﻪای ﺣﻮری ﺑﺎ ﭼﺎرﻗﺪهﺎی ﻗﺎﻟﺒﯽ وﺳﻤﻪ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻣﺠﻠﺲ‬
‫را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻏﻠﻤﺎنهﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﺮیﺪاری ﺁنهﺎ را ﺑﺮاﻧﺪاز ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﮐﻨﺎر اﺗﺎق ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن ﺑﺎ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ‪،‬‬
‫ﮐﻼﻩ ﺑﻮﻗﯽ‪ ،‬ﺷﻨﻞ ﺳﺮخ ﺑﻪ دوش اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﻗﺪّارﻩ ﺑﻪ ﮐﻤﺮش ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ریﺶ ﺑﺰی ﺑﻪ زیﺮ ﭼﺎﻧﻪ دارد و ﺑﺎ‬
‫اﺑﺮوهﺎی ﺑﺎﻻﺟﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺎن ﻣﺠﻠﺲ دﺳﺘﻪای ﺣﻮر و ﭘﺮی ﺑﺎ ﻟﺒﺎسهﺎی ﻧﺎزک‪ ،‬ﺳﺮﻧﺎ و دﻧﺒﮏ و دایﺮﻩ ﻣﯽزﻧﻨﺪ و ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ‪:‬‬
‫‪ ...‬دل هﻮس ﻻﻟﻪ و ﺻﺤﺮا ﻧﺪارد‪ ،‬ﻧﺪارد‬
‫ﻣﻴﻠﯽ ﺑﻪ ﮔﻠﮕﺸﺖ و ﺗﻤﺎﺷﺎ‪ ،‬ﻧﺪارد‪ ،‬ﻧﺪارد‪...‬‬
‫یﮑﯽ از ﭘﺮیﺎن ﺑﺎ ﺷﻠﻴﺘﻪ‪ ،‬ﺁن ﻣﻴﺎن‪ ،‬ﻗﺮ ﮐﻤﺮ ﻣﯽﺁیﺪ‪ .‬ﺳﺎز ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﻮد ﮐﺞ ﮐﺞ ﺟﻠﻮ ﺧﺎﻟﻖاف رﻓﺘﻪ زﻧﮓ ﺧﻮد‬
‫را ﺑﺎ ﻏﻤﺰﻩ ﺟﻠﻮ او ﻧﮕﻪﻣﯽدارد‪ .‬ﺧﺎﻟﻖاف هﻢ دﺳﺖ ﮐﺮدﻩ از ﮐﻤﺮ ﺷﺎﻟﺶ ﭘﻮﻟﯽ درﻣﯽﺁورد و در زﻧﮓ او‬
‫ﻣﯽاﻧﺪازد‪ .‬ﻣﻄﺮبهﺎ و راﻣﺸﮕﺮان ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻨﻮازﻧﺪ ﺧﺎﻟﻖاف یﮏﻣﺮﺗﺒﻪ دﺳﺖ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدﻩ اﻣﺮ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺧﻮدش ﻧﻴﻢﺗﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﻣﻬﻴﺎر‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺗﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬی از ﺑﻐﻞ ﺧﻮد در ﺁوردﻩ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ(‪ :‬هﻤﺎﻧﺎ ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ و ﺟﺰ ایﻦ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎزم‪) .‬ﺁب دهﺎن ﺧﻮد را ﻓﺮو ﻣﯽدهﺪ‪ (.‬ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ‬
‫وﺟﻮد ﭘﻴﺮی و ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ ﭼﻨﺪ روز اﺳﺖ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪﻩام‪ .‬روز اول روﺷﻨﺎیﯽ‪ ،‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﺁﺳﻤﺎنهﺎ‪ ،‬ﺁبهﺎ‪ ،‬ﺳﻨﮓهﺎ‪ ،‬ﮐﻠﻮخهﺎ و ﻏﻴﺮﻩ را درﺳﺖ ﮐﺮدم‪) ...‬ﻗﺪری ﺗﺄﻣﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ (.‬ایﻨﮏ‬
‫ﻣﯽﺧﻮاهﻢ یﮏ یﺎدﮔﺎر ﭘﺎیﻨﺪﻩای از ﺧﻮد ﺑﮕﺬارم و ﻗﺪرت ﻧﻤﺎیﯽ ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬از ایﻦ رو ﻣﺸﻴﺖ و ارادﻩ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺮ ﺁن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ روی ایﻦ زﻣﻴﻨﯽ ﮐﻪ در ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ﺷﻤﺴﯽ و در ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺧﻮرﺷﻴﺪ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬یﮏ دﺳﺘﻪ ﺟﺎﻧﻮر ﺑﻴﺎﻓﺮیﻨﻢ و ﭘﺎدﺷﺎهﯽ »ﺁدم« ﻧﺎم ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮدم درﺳﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﺮ ﺁنهﺎ‬
‫ﺑﮕﻤﺎرم‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮ هﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮدات ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوایﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪) .‬ﺑﻪ ﺑﻪ و ﺁﻓﺮیﻦ ﺁﻓﺮیﻦ ﺣﻀﺎر( ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ روی زﻣﻴﻦ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ هﻤﻪ ﻣﻼیﮑﻪ‪ ،‬ﺟﻦهﺎ و ﭘﺮیﺎن و ﺣﻮران و‬
‫ﻏﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﺮ وی ﺗﻌﻈﻴﻢ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺳﺮ ﻓﺮود ﺑﻴﺎورﻧﺪ و ‪...‬‬
‫ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن )ﺣﺮف ﺧﺎﻟﻖاف را ﺑﺮیﺪﻩ ﻣﯽﺁیﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪان(‪ :‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﮑﺎرﻩ هﺴﺘﻢ؟ ﭘﺲ ﻣﻦ ﮐﯽ هﺴﺘﻢ؟‬
‫ﭘﭻ ﭘﭻ ﺣﻀﺎر‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف )رﻧﮓ ﺷﺎﻩﺗﻮت ﺷﺪﻩ(‪ :‬ﺑﺎ ﻣﻦ یﻪ یﻪ یﮑﯽ ﺑﻪ دو ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻧﮑﻦ‪ .‬ﺧﻔﻪ ﺷﻮ‪.‬‬
‫ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن )ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ(‪ :‬دﮐﻴﺴﻪ! ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺁدم ﮐﺮﻧﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ از ﺁﺗﺸﻢ او از ﮔﻞ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺑﻪ ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ(‪ :‬ایﻦ ﻣﺮدﮐﻪ را ﺑﻴﺎﻧﺪاز ﺑﻴﺮون‪.‬‬
‫ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن )دهﻦﮐﺠﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ(‪ :‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ایﻦﻃﻮر ﺷﺪ ﻣﻦ هﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﺁدم را ﮔﻮل ﻣﯽزﻧﻢ‪ ،‬ﺣﺎﻻ‬
‫ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ‪!...‬‬
‫هﻴﺎهﻮی ﺣﻀﺎر‬
‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ یﺨﻪ ﺷﻴﻄﺎن را ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎ ﭘﺲ ﮔﺮدﻧﯽ او را از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون ﻣﯽاﻧﺪازد و ﺻﺪای وﻧﮓ ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن‬
‫از ﺑﻴﺮون ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺑﺮﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﻣﻘﺮب ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮیﺪ(‪ :‬ﺷﻤﺎهﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎﻗﯽ هﻤﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮوﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮوﻧﺪ ﭘﯽ ﮐﺎرﺷﺎن‪.‬‬
‫هﻤﻪ ﺣﻮران و ﭘﺮیﺎن ﺑﺎ ﻟﻮﭼﻪ ﺁویﺰان ﺳﺮ ﺑﻪ زیﺮ از ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻴﺮون ﻣﯽروﻧﺪ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت‪.‬‬
‫ﻼ اﻣﺮوز ﺑﻌﺪ از ایﻦ هﻤﻪ‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ(‪ :‬ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ! ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮیﯽ؟ ﻣﺜ ً‬
‫زﺣﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺁﻓﺮیﻨﺶ ﮐﺸﻴﺪم ﺁﻣﺪم یﮏ ﺧﻮردﻩ ﺧﺴﺘﮕﯽ در ﺑﮑﻨﻢ! راﺳﺘﯽ ایﻦ ﻣﺮدﮐﻪ‬
‫ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن را ﻣﻦ ﺧﻴﻠﯽ رو دادﻩام‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن! ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف)ﺳﺒﻴﻞ ﺧﻮد را ﻣﯽﺟﻮد‪ :(.‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ هﻤﭽﻴﻦ ﺷﺪ‪ ،‬از ﻟﺞ ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن هﻢ ﺷﺪﻩ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﻓﺮدا‬
‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺷﻮم‪ .‬اﻣﺎ دیﮕﺮ ﻧﺒﺎیﺪ روی ﺷﻴﻄﺎن را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﻣﯽدهﻢ او را از ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻴﺮون‬
‫ﺑﮑﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬اﻣﺮ‪ ،‬اﻣﺮ ﻣﺒﺎرک اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﻴﺶ از ایﻦ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺸﻮم‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﻮرت ﺑﮑﻨﻢ و ﻋﻘﻴﺪﻩﺗﺎن را‬
‫ﺑﭙﺮﺳﻢ‪.‬‬
‫هﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺑﻪ ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ(‪ :‬ﺧﻮب ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻧﻘﺸﻪ ﻣﻦ ﭼﻄﻮریﻪ؟‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺑﺴﺖ اﻣﺎ ایﻦ ﺟﺎﻧﻮران را ﮐﻪ از ﮔﻞ درﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻄﻮر‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻓﮑﺮش را ﮐﺮدﻩام‪ .‬ﺁنهﺎ ﺑﻪ ﺟﺎن یﮑﺪیﮕﺮ ﻣﯽاﻧﺪازم ﺗﺎ هﻤﺪیﮕﺮ را ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬در ایﻦ ﺻﻮرت ﻧﮋاد ﺁنهﺎ ﭘﺎیﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ وﺑﻪ زودی از ﺑﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ و‬
‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁدم هﻢ ﭘﺎیﺪار ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن دیﮕﺮ ﮐﺴﯽ از رﻋﺎیﺎی او ﺑﺎﻗﯽ ﻧﺨﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁنهﺎ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوایﯽ ﺑﮑﻨﺪ و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺁدم ﭼﻮن از ﮔﻞ اﺳﺖ وﺑﺎیﺪ ﺑﺨﻮرد و ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﺪ ﭘﺎیﻨﺪﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬راﺳﺖ ﮔﻔﺘﯽ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﮑﺎر ﺑﮑﻨﻢ؟‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ایﻦ ﺟﺎﻧﻮران را ﻃﻮری ﺑﺴﺎزیﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪﻣﺜﻞ ﺑﮑﻨﻨﺪ و هﺮ ﮐﺪام از ﺁنهﺎ ﻣﺜﻞ داﻧﻪ‬
‫ﮔﻨﺪم ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺸﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﭼﻪ ﺧﻮب ﮔﻔﺘﯽ!‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞ ﭘﺎﺷﺎ‪ :‬اﻣﺎ یﮏ اﺷﮑﺎل ﻓﻨﯽ دیﮕﺮ در ﺑﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﻋﺪﻩ ﺁنهﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺧﻴﻠﯽ زیﺎد ﺑﺸﻮد‬
‫و روی زﻣﻴﻦ را ﺑﮕﻴﺮد و یﺎ ﺁنهﺎیﯽ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺎ هﺴﺘﻨﺪ ﻧﺎﺗﻮاﻧﺎن را ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ‬
‫ﮔﺮوهﯽ از ﺁنهﺎ ﺑﯽ ﺧﻮراک ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و هﺮج و ﻣﺮج ﺑﺸﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺑﯽ یﺎدم ﺁﻣﺪ! دیﺮوز در ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻮدم ﺑﺎﻏﺒﺎن ﺁنﺟﺎ ﻋﻠﻒهﺎی هﺮزﻩ را وﺟﻴﻦ‬
‫ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ‪ :‬ﭼﺮا هﻤﭽﻴﻦ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﺟﻮاب داد‪ :‬ﺑﺮای ایﻦ ﮐﻪ ﻗﻮت زﻣﻴﻦ و ﺧﻮراک ﺑﺮای‬
‫ﮔﻞهﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ هﻢ هﻤﻴﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞ ﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﺎیﺪ زﻧﺪﮔﯽ ایﻦ ﺟﺎﻧﻮران را ﻣﺤﺪود ﺑﮑﻨﻴﻢ و یﮏ ﻧﻔﺮ را ﺑﮕﻤﺎریﻢ ﺗﺎ هﺮ‬
‫ﮐﺪام از ایﻦ ﻧﮋادهﺎ زیﺎد ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮود ﺟﺎن یﮏ دﺳﺘﻪ از ﺁنهﺎ را ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻌﺎدل ﺑﻬﻢ ﻧﺨﻮرد‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺑﻪ ﻣﻼ ﻋﺰرایﻴﻞ(‪ :‬ﻣﻼﻋﺰرایﻴﻞ!‬
‫ﻣﻼﻋﺰراﻳﻴﻞ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن؟‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺗﻮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ایﻦ ﮐﺎر را ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮی؟‬
‫ﻣﻼﻋﺰراﻳﻴﻞ‪ :‬دﺳﺘﻢ ﺑﻪ داﻣﻨﺘﺎن؛ ﻣﻦ ﭘﻴﺮم‪ ،‬ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم‪ .‬از ﻣﻦ ایﻦ ﮐﺎر ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺧﺸﻤﻨﺎک(‪ :‬ﻋﺠﺐ ﺣﮑﺎیﺘﯽ اﺳﺖ! اﻣﺮوز هﻤﻪ ﻧﻮﮐﺮهﺎیﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ! ﺁن‬
‫ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ایﻦ هﻢ ﻣﻼﻋﺰرایﻴﻞ! ﻣﻦ را ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻣﯽ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﺰدم‬
‫را ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ!‬
‫ﻣﻼﻋﺰراﻳﻴﻞ )ﻣﺜﻞ ﺑﻴﺪ ﻣﯽﻟﺮزد(‪ :‬ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﻪ روی ﭼﺸﻢ‪ .‬ﺟﺎن ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﻣﺮا از ﺑﻬﺸﺖ‬
‫ﺑﻴﺮون ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺁﺧﺮ ﭼﻄﻮر ﺑﺪون ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑﺮوم ﺟﺎن ﺑﮕﻴﺮم؟‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﮐﺎرت ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪاش را دﺳﺘﺖ ﻣﯽدهﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻼﻋﺰرایﻴﻞ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﺎﻟﻖ اف ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺑﻪ ﻣﻴﮑﺎیﻴﻞاﻓﻨﺪی(‪ :‬ﻣﻴﮑﺎیﻴﻞاﻓﻨﺪی!‬
‫ﻣﻴﮑﺎﻳﻴﻞاﻓﻨﺪی‪ :‬ﺟﺎن ﻣﻴﮑﺎیﻴﻞاﻓﻨﺪی؟‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرﻣﺎن ﺧﻴﻠﯽ زیﺎد ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎیﺪ دﻓﺘﺮ و دﺳﺘﮏ ﺑﮕﻴﺮی‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ‬
‫ﻣﺤﺎﺳﺐ و ﻣﻨﺸﯽ هﻢ ﻻزم اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﻼوﻩ ﺑﻪ ﺻﻮرتﺣﺴﺎب هﻢ ﺧﻮب رﺳﻴﺪﮔﯽ ﺑﮑﻦ‪ .‬راﺳﺘﯽ‬
‫ﺣﻮض ﮐﻮﺛﺮ ﺗﺮک ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد درﺳﺖ ﮐﺮدی؟ ﻣﺨﺎرﺟﺶ ﭼﻘﺪر ﻣﯽﺷﻮد؟‬
‫ﻣﻴﮑﺎﻳﻴﻞاﻓﻨﺪی‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن! دادم ﺣﻮض ﮐﻮﺛﺮ را ﺁهﮏ و ﺳﺎروج ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬هﻨﻮز ﺻﻮرت‬
‫ﺣﺴﺎﺑﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻣﯽدهﯽ ﮐﺎرﮔﺎﻩ ﻣﻦ را ﮔﺮدﮔﻴﺮی ﺑﮑﻨﻨﺪ و هﻤﻪ اﺳﺒﺎبهﺎ را روﺑﻪراﻩ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﻣﯽداﻧﯽ‬
‫از ﮐﻮری ﭼﺸﻢ ﺷﻴﻄﺎن هﻢ ﺷﺪﻩ ﻓﺮدا ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪ .‬دﺳﺘﻮر ﻣﯽدهﯽ ﺻﺪ ﮐﺮور‬
‫ﺗﻮﺑﺮﻩ ﺧﺎک رس‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور ﺳﻄﻞ ﺁب‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور زﻧﺒﻪ‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور ﺷﻦﮐﺶ‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور‬
‫ﻧﺮدﺑﺎن‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور ﺑﺎمﻏﻠﺘﺎن‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور ﺗﻴﺸﻪ‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور ارﻩ‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور ﺳﺮﺗﻴﺮ‪ ،‬ﺻﺪ‬
‫ﮐﺮور دﺳﺘﻪ ﺑﻴﻞ‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور ﮐﻠﻨﮓ‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور ﻣﺎﻟﻪ‪ ،‬ﺻﺪ ﮐﺮور ﻏﺮﺑﻴﻞ‪ ،‬هﻤﻪ را ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
 ‫ﻣﻴﮑﺎﻳﻴﻞاﻓﻨﺪی‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن! راﺳﺘﯽ ﺳﻘﻒ زﻣﺮد ﺳﻘﻔﺶ ﭼﮑﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺑﺎز ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﺑﺮایﻤﺎن ﺣﺴﺎب ﺑﺘﺮاﺷﯽ؟‬
‫ﻣﻴﮑﺎﻳﻴﻞاﻓﻨﺪی‪ :‬ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم!‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻣﯽدهﯽ ﺑﻬﺸﺖ را زود ﺁب و ﺟﺎرو ﺑﮑﻨﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺣﺎﻻ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪم ﻓﺮﺷﺘﻪای را ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺧﻮدم ﻣﯽﺳﺎزم ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ در ﺑﻬﺸﺖ ﮐﻴﻒ ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬ﺣﻴﻒ اﺳﺖ او را ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ روی زﻣﻴﻦ‪،‬‬
‫ﻣﻴﺎن ﺟﺎﻧﻮران‪ .‬اﻣﺎ هﻤﻪﺗﺎن ﺑﺎیﺪ ﺑﻪ او ﺳﻼم ﺑﮑﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫هﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ )ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ(‪ :‬ﺑﻪ ﭼﺸﻢ! ﺑﻪ ﭼﺸﻢ!‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬اﺳﺮاﻓﻴﻞﺑﻴﮏ ﺗﻮ ﭼﻴﺰی ﻧﻤﯽﮔﻮیﯽ؟‬
‫اﺳﺮاﻓﻴﻞﺑﻴﮓ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن!‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺗﻮ را هﻢ ﻟﻠﻪ ﺁﻗﺎی ﺁدم ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬او را ﻣﯽﭘﺎیﯽ ﺗﺎ ﺷﻴﻄﺎن ﮔﻮﻟﺶ ﻧﺰﻧﺪ‪ .‬هﺮ ﺟﺎ ﺧﻄﺮی‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺁدم ﺷﺪ ﺗﻮ ﺗﻮی ﺑﻮﻗﺖ ﺑﺪم‪.‬‬
‫اﺳﺮاﻓﻴﻞﺑﻴﮓ‪ :‬ﻗﺮﺑﺎن! ﺑﻨﺪﻩ درﮔﺎﻩ هﻤﻴﺸﻪ در ﺧﺪﻣﺖ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺑﺎرک اﷲ ﺗﻮ ﺧﻮب ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫اﺳﺮاﻓﻴﻞﺑﻴﮓ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﮏ ﭘﺮوردﻩ هﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪزادم‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺣﺎﻻ از ﻋﻬﺪﻩ ایﻦ ﮐﺎر ﺑﺮ ﻣﯽﺁیﯽ؟‬
‫اﺳﺮاﻓﻴﻞﺑﻴﮓ‪ :‬ﺧﺪﻣﺘﺎن ﻋﺮض ﺑﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽداﻧﻴﺪ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﭘﺮیﺮوز یﮑﯽ از ﻏﻠﻤﺎنهﺎ‬
‫ﺑﺎ یﮑﯽ از ﺣﻮریهﺎ ﻻس ﻣﯽزد اﻃﻼع ﻧﺪادم و ﺷﻤﺎ هﺮ دوی ﺁنهﺎ را ﺑﻪ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺟﻬﻨﻢ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدیﺪ؟‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻣﻦ از هﻤﻪ ﺷﻤﺎ راﺿﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ هﻴﭻﮐﺪام ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﻧﻤﯽﺷﻮیﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ روﺑﻪروی‬
‫ﺧﻮدش ﻣﯽﮔﻮیﻢ‪ .‬ﻣﻦ او را ﺧﻴﻠﯽ دوﺳﺖ دارم‪...‬هﯽ‪...‬هﯽ‪...‬ﺟﻮاﻧﯽهﺎیﻤﺎن را ﺑﺎ هﻢ ﮔﺬراﻧﺪیﻢ‪.‬‬
‫اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ! یﺎدش ﺑﻪ ﺧﻴﺮ‪...‬هﯽ ﺟﻮاﻧﯽ‪...‬ﺟﻮاﻧﯽ!‬
‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﻟﻮس ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎلهﺎی ﺧﻮدش را از هﻢ ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﻴﮑﺎیﻴﻞاﻓﻨﺪی یﮏ ﭘﺎی ﺧﻮد را زیﺮ ﺑﺎﻟﺶ‬
‫ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻩ ﭼﺮت ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ!‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞ ﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن!‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﻠﯽ ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻣﯽ دارم‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻪ ﮐﺎرهﺎیﻢ رﺳﻴﺪﮔﯽ ﺑﮑﻦ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻤﺎن‪) .‬اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ‬
‫اﺳﺮاﻓﻴﻞﺑﻴﮓ و ﻣﻴﮑﺎیﻴﻞاﻓﻨﺪی و ﻣﻼﻋﺰرایﻴﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ (.‬ﺷﻤﺎهﺎ ﺑﺮویﺪ‪ ،‬ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺁنهﺎی دیﮕﺮ اﻓﺘﺎن و ﺧﻴﺰان ﺑﻴﺮون ﻣﯽروﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺣﺎﻻ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪیﻢ‪...‬ﺑﺮو ﺑﺮایﻢ یﮏ ﺑﺸﻘﺎب ﻓﺮﻧﯽ ﺑﻴﺎر‪...‬ﺑﺮ ﭘﺪر ﭘﻴﺮی ﻟﻌﻨﺖ!‬
‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون ﻣﯽرود‪ .‬ﺧﺎﻟﻖاف ﺳﺮﻓﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺶ را هﻢ ﻣﯽﮔﺬارد و ﻧﻮک اﻧﮕﺸﺖهﺎی‬
‫ﺳﺒﺎﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ و ﭼﭙﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف هﻢ ﻣﯽﺁورد‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﺑﺎ یﮏ دیﮕﭽﻪ وارد ﻣﯽﺷﻮد و از ﺁن در ﺑﺸﻘﺎﺑﯽ ﻓﺮﻧﯽ ریﺨﺘﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺎﻟﻖاف ﻣﯽدهﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ(‪ :‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدی اﺳﺘﻌﺎرﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﺧﻮب ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞ ﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺪ ﺑﻴﺎیﺪ؟ ارادﻩ ارادﻩ ﺧﺎﻟﻖاف اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف ﻓﺮﻧﯽهﺎ را ﻟﻒﻟﻒ ﺳﺮ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞ ﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻴﺪ ﻏﻠﻴﺰﺑﻨﺪﺗﺎن را ﺑﻴﺎورم‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف ﻣﯽﺧﻨﺪد‪ .‬ﻓﺮﻧﯽهﺎ را ﭘﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽریﺰد روی ریﺸﺶ‪ .‬ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ از زور ﺧﻨﺪﻩ زوزﻩ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﭼﻪ ﮐﻠﮑﯽ روی زﻣﻴﻦ ﺳﻮار ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ! ﺁن وﻗﺖ ﺑﺎ هﻢ ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻓﺮﻧﯽ‬
‫ﻣﯽﺧﻮریﻢ و ﻣﯽﺧﻨﺪیﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺮدﻩ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ .‬از ﭘﺸﺖ ﭘﺮدﻩ ﺻﺪای ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
 ‫ﭘﺮدﻩ دوم‬

‫ﮐﺎرﮔﺎﻩ ﺑﺰﮔﯽ دیﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬روی ﻣﻴﺰ ﺑﺎریﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮل اﺗﺎق ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺁﻻت ﻓﻴﺰیﮑﯽ و ﺷﻴﻤﻴﺎیﯽ‪،‬‬
‫ﻣﻴﮑﺮوﺳﮑﭗ‪ ،‬ﺗﺮازو‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦ اﻟﮑﺘﺮیﮏ‪ ،‬ﭘﺮﮔﺎر‪ ،‬ﮔﻮﻧﻴﺎ‪ ،‬ﭼﻮب وﺗﺨﺘﻪ و ﻣﺮﺗﺒﺎنهﺎی ﺑﺰرگ ﺑﺎ ﺁب رﻧﮕﻴﻦ ﭼﻴﺪﻩ‬
‫ﺷﺪﻩ‪ .‬ﺳﺮ ﺑﺨﺎری ﭘﻴﻪﺳﻮزی روﺷﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻠﻮ ﮐﺎرﮔﺎﻩ ﮔﻞ رس ﺁب ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎﻟﻪ‪ ،‬ﺳﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻏﺮﺑﻴﻞ‪ ،‬ﮐﻠﻨﮓ و‬
‫ﻏﻴﺮﻩ روی زﻣﻴﻦ ﺑﯽﺗﺮﺗﻴﺐ ریﺨﺘﻪ‪ .‬ﮐﻨﺎر ﻣﻴﺰ یﮏ داﻧﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ راﺣﺘﯽ ﺟﻠﻮ ﺁیﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪی ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف ﺁﺳﺘﻴﻦهﺎیﺶ را ﺑﺎﻻ ﮐﺮدﻩ‪ .‬داﻣﻦ ﻗﺒﺎی ﺁﺑﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﻤﺮ ﺷﺎﻟﺶ زدﻩ‪ ،‬ﺁهﺴﺘﻪ ﻗﺪم ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﺑﻴﻞ ﺑﻪ دﺳﺖ دارد و ﮔﻞهﺎ را ﺑﻪ هﻢ ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف ) ﺑﻪ ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ(‪ :‬ﺁن ﺗﭙﻪ ﮔﻞ را ﺑﻐﻠﻄﺎن ایﻦ ﻣﻴﺎن‪.‬‬

‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‪) .‬ﺗﻮدﻩ ﮔﻞ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ اﺳﺘﻮاﻧﻪ ﻟﻮﻟﻪ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن اﺗﺎق ﻣﯽﺳﺮاﻧﺪ و هﻦهﻦ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻋﺮق روی ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ را ﭘﺎک ﻣﯽﮐﻨﺪ‪(.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺗﻮ را ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﺮدﻩام‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﭼﻪ ﻗﺎﺑﻠﯽ دارد؟‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻣﻦ هﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩام‪ .‬ﻣﯽداﻧﯽ اﻣﺮوز ﺷﺸﻤﻴﻦ روز اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر هﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫روز ﭼﻬﺎرم ﮔﻴﺎﻩهﺎ را ﺳﺎﺧﺘﻢ‪ .‬روز ﭘﻨﺠﻢ ﺟﺎﻧﻮران را‪ ،‬اﻣﺮوز ﺑﺎ هﺮﭼﻪ ﮔﻞ ﻧﺨﺎﻟﻪ و زیﺎدی‬
‫ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﯽروم »ﻓﻴﻞ« ﺑﺴﺎزم‪ .‬یﮏ ﺟﺎﻧﻮر ﮔﻨﺪﻩ‪ ،‬ﺳﺮش ایﻦﺟﺎ‪ ،‬ﭘﺎیﺶ ﺁنﺟﺎ‪) .‬اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ (.‬از‬
‫ﺁن ﮔﻠﻬﺎی ﺧﻮب ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪام ﺑﺮای ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁدم‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ هﺮﭼﻪ ﮔﻞ و ﺷﻔﺘﻪ زیﺎدی ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻓﻴﻞ‬
‫درﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ هﻢ ﺁدم را ﮐﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﮐﺎرﻩ اﺳﺖ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺁن وﻗﺖ روز هﻔﺘﻢ ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﻴﻢ‬
‫ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬اﻧﮕﺎر ﺳﺎﺧﺘﻦ ایﻦهﺎ ﺁﺳﺎنﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬زﺑﺎﻧﻢ ﻻل ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭼﻴﺰی ﺑﮕﻮیﻢ‪...‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺑﮕﻮ‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬یﺎدﺗﺎن هﺴﺖ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﻴﮑﺮوبهﺎ و ﺣﺸﺮات ﮐﻪ اول ﺷﺮوع ﮐﺮدیﺪ ﺧﻴﻠﯽ‬
‫ﺳﺨﺖﺗﺮ از ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁدم ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺑﺎ ذرﻩﺑﻴﻦ و ﺳﻴﺦ و ﺳﻨﺒﻪ ﺳﺮ ﺁنهﺎ ﮐﺎر ﮐﺮدیﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ایﻦهﺎی‬
‫دیﮕﺮ ﺁﺳﺎنﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬هﺎن‪...‬ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻮت و ﻓﻨﺪ ﮐﺎﺳﻪ ﮔﺮی ﺧﻮدم را یﺎدت دادم‪ .‬ﺣﺎﻻ‬
‫ﮐﻮرﺑﺎﻃﻦ ﺑﻪ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻖاف ایﺮاد ﻣﯽﮔﻴﺮی؟ ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ هﻢ ﻋﻘﻠﺖ ﭘﺎرﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﻣﯽدارد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﻦ ﺁنهﺎ را اول درﺳﺖ ﮐﺮدم ﺑﺮای ایﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دﺳﺘﻢ روان ﺑﺸﻮد‪ .‬ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁدم ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻟﺖ‬
‫ﮐﺎر ﺁﺳﺎﻧﯽ اﺳﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﻧﺪیﺪی یﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﺟﻠﻮ ﺁیﻨﻪ ﻗﺪی ﻣﻴﻤﻮنهﺎ را ﺷﺒﻴﻪ ﺧﻮدم درﺳﺖ‬
‫ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺮای ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁدم دﺳﺘﻢ روان ﺑﺸﻮد؟‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺣﺎﻻ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎیﻴﺪ ﭼﻪ ﺑﮑﻨﻢ؟‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺑﺮو ﺁن ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﮐﻨﺪﻩ درﺧﺖ را از ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق ﺑﻴﺎور‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﺮای ﭘﺎهﺎی ﻓﻴﻞ؟‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺁﻓﺮیﻦ! ﺗﻮ هﻢ هﻮﺷﺖ روان ﺷﺪﻩ!‬
‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﻣﯽرود ﮐﻨﺪﻩهﺎی درﺧﺖ را ﻣﯽﺁورد و در ﮔﻞ ﻣﯽﻣﺎﻟﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎر ﻓﺮو ﺑﮑﻦ در ﭼﻬﺎر ﮔﻮﺷﻪ ایﻦ ﮔﻞ‪) .‬ﺗﻮدﻩ ﮔﻞ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ‪(.‬‬

‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﮐﻠﻪاش را هﻢ ﺑﻴﺎور ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﭽﺴﺒﺎن‪ .‬ﺁن ﮔﻠﻮﻟﻪ ﮔﻞ را )اﺷﺎرﻩ( ﺑﺪﻩ‪.‬‬

‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﻣﯽﺧﻨﺪد(‪ :‬ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﻓﮑﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮایﻢ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺁن ﻟﻮﻟﻪ ﺑﺨﺎری را هﻢ ﺑﻴﺎور ﻓﺮوﮐﻦ‬
‫در ﮐﻠﻪاش ‪-‬ﺣﺎﻻ هﻮا ﮔﺮم ﺷﺪﻩ اﺣﺘﻴﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺑﺨﺎری ﻧﺪاریﻢ‪ -‬دو ﺗﺎ ﻧﺎن ﻟﻮاش هﻢ از ﺗﻮی ﺳﻔﺮﻩ‬
‫ﺑﻴﺎور ﺑﭽﺴﺒﺎن ﺑﻪ دو ﻃﺮف ﮐﻠﻪاش‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ اﻋﻀﺎی ﺟﺎﻧﻮران ﺑﺎیﺪ از روی ﻗﺮیﻨﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ و هﺮ ﻋﻀﻮی ﮐﻪ ﻃﺎق اﺳﺖ در ﻣﻴﺎن ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف ﻣﯽرود از روی ﻣﻴﺰ یﮏ ﻧﯽ هﻔﺖ ﺑﻨﺪ ﺑﺮﻣﯽدارد‪ .‬ﺳﺮ ﺁن را ﻣﯽﮔﺬارد زیﺮ دم ﻓﻴﻞ و در ﺁن‬
‫ﻣﯽدﻣﺪ‪.‬ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ هﻢ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﮐﻤﺮش زدﻩ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺗﻤﺎم ﺗﻮدﻩ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺁیﺪ‪ .‬ﺧﺎﻟﻖاف‬
‫ﻧﯽ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﭘﺲ ﭘﺲ ﻣﯽرود‪ .‬ﻓﻴﻞ ﺧﺮﻃﻮم ﺧﻮد را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدهﺪ‪ .‬از ﺟﺎ ﺟﺴﺖ ﻣﯽزﻧﺪ و ﺧﺮﻧﺎس ﺷﺪیﺪی‬
‫ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ .‬ﺧﺎﻟﻖاف یﮏ ﻣﺸﺖ یﻮﻧﺠﻪ در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺟﻠﻮ ﻓﻴﻞ ﻣﯽرود‪ .‬ﻓﻴﻞ ﺧﺮﻧﺎس دیﮕﺮی ﻣﯽﮐﺸﺪ و یﻮﻧﺠﻪ‬
‫را ﺑﺎ ﺧﺮﻃﻮم ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ هﻮا ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﺎ رﻧﮓ ﭘﺮیﺪﻩ ﭘﺲ ﭘﺲ ﻣﯽرود‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻓﻴﻞﺑﺎن را ﺑﮕﻮیﻴﺪ ﺑﻴﺎیﺪ و ﻓﻴﻞ را در ﭘﺎﻟﮑﯽ ﺑﮕﺬاریﺪ و ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ روی زﻣﻴﻦ‪.‬‬
 ‫ﻓﻴﻞﺑﺎن ﺑﺎ ﮐﻠﻨﮓ ﻣﯽﺁیﺪ‪ .‬ﺳﻮار ﻓﻴﻞ ﻣﯽﺷﻮد و از ﮐﺎرﮔﺎﻩ ﺑﻴﺮون ﻣﯽروﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎﻟﻖاف ﺁهﯽ ﮐﺸﻴﺪﻩ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ‬
‫راﺣﺘﯽ ‪ Rocking Chair‬ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﺑﻌﺪ ﮐﻴﺴﻪ ﺗﻮﺗﻮن ﺧﻮد را در ﺁوردﻩ ﭼﭙﻖ ﭼﺎق ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﮐﺒﺮیﺖ را ﺑﺎ ﺗﻪ‬
‫ﮐﻔﺸﺶ روﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺟﺒﺮایﻴﻞ ﺟﺎن؟‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن!‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﻧﻤﯽداﻧﯽ ﭼﻘﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩام‪ .‬اﻣﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﻣﻴﺎﻧﺶ ﺑﺎد ﺑﺨﻮرد و دﺳﺘﻢ ﭘﯽ ﮐﺎر ﻧﺮود‪.‬‬
‫ﺳﺮ ﭘﻴﺮی ﭼﻪ هﻮﺳﻬﺎیﯽ ﺑﻪ ﮐﻠﻪام زدﻩ! ﺑﺎﺷﺪ‪...‬ﻣﯽروم زودﺗﺮ ﺁدم را درﺳﺖ ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬ﺑﻌﺪ دیﮕﺮ‬
‫ﺁﺳﻮدﻩ ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﯽروم ﺗﻮی رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ ﻣﯽاﻓﺘﻢ‪ .‬یﮑﯽ از ﺣﻮریهﺎ را ﻣﯽﮔﻮیﻢ ﭘﺎهﺎیﻢ را‬
‫ﺑﻤﺎﻟﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻧﯽ ﻣﯽدهﯽ‪ ،‬روی زﻣﻴﻦ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ و ﻣﯽﺧﻨﺪیﻢ‪...‬هﻤﭽﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ایﻦ ﻣﮕﺲهﺎ را ﺑﺰن رد ﮐﻦ‪ .‬ﭼﻪ ﺟﺎﻧﻮرهﺎی ﺳﻤﺠﯽ ﺧﻠﻖ ﮐﺮدﻩام! ﻋﻮض ایﻦﮐﻪ ﻣﺪح‬
‫و ﺛﻨﺎ و ﺷﮑﺮﮔﺬاری ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﮑﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﮐﻼﻓﻪ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ!‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﻗﺮﺑﺎن یﮏ ﻣﺸﺖ ﺁب ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺘﺎن ﺑﺰﻧﻴﺪ‪ .‬ریﺶ و ﺳﺒﻴﻠﺘﺎن از ﻓﺮﻧﯽ ﻧﻮچ ﺷﺪﻩ‪.‬‬
‫ﻣﮕﺴﻬﺎ ﺑﻮی ﺷﻴﺮیﻨﯽ ﺷﻨﻴﺪﻩاﻧﺪ‪) .‬ﻣﯽرود یﮏ ﺗﮑﻪ ﻣﻘﻮا ﺑﺮ ﻣﯽدارد‪ .‬ﺧﺎﮐﺶ را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدهﺪ و ﻣﮕﺲهﺎ‬
‫را ﻣﯽزﻧﺪ‪(.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮو ﺁیﻨﻪ ﻗﺪی را ﺟﻠﻮ ﺑﮑﺶ‪ .‬ﺁن ﮔﻞهﺎیﯽ را هﻢ ﮐﻪ روی ﻟﻨﮕﻪ در ﺧﻴﺲ ﮐﺮدﻩام‬
‫ﺑﻴﺎور‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﻣﯽرود ﻟﻨﮕﻪ دری ﮐﻪ رویﺶ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺁدم ﺧﻤﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﻣﯽﺁورد‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﻋﻴﻨﮏ ﺧﻮد را ﭘﺎک ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻐﻴّﺮ(‪ :‬ﺟﺒﺮایﻴﻞ!‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن!‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭘﺎیﺖ را ﺗﻮی ﮐﻔﺶ ﻣﻦ ﮐﺮدﻩای؟ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻟﺖ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎ ﻣﻦ هﻢﭼﺸﻤﯽ ﺑﮑﻨﯽ؟‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﻨﺪﻩ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدﻩام‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﭘﺲ ایﻦ ﮔﻞ را ﮐﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﻦ درﺳﺖ ﮐﺮدﻩ؟‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﭼﻪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ؟‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ای ﺷﻴﻄﺎن راﺳﺘﺶ را ﺑﮕﻮ و ﮔﺮ ﻧﻪ ﺧﻮدت ﻣﯽداﻧﯽ!‪...‬‬
 ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ )دﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ﺧﻮد ﻣﯽﮐﺸﺪ(‪ :‬ﺁهﺎن‪ .‬یﺎدم ﺁﻣﺪ‪ .‬دیﺮوز ﮐﻪ ﺷﻤﺎ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ‬
‫ﺧﻮاﺑﺘﺎن ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪم دیﺪم ﻣﻴﻤﻮن ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺷﻤﺎ را درﺁوردﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎﻟﻪ را‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدش را در ﺁیﻨﻪ ﻗﺪی ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﺎ ایﻦ ﮔﻞ ور ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﻣﺮا ﮐﻪ دیﺪ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ و در رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺑﺪ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻋﻮﺿﺶ ﮐﺎرﻣﺎن ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮای ایﻦﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ هﻤﺴﺮی ﻧﮑﻨﺪ دﺳﺘﺶ را‬
‫ﻧﺎﻗﺺ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﮐﺎر ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺸﻮیﻢ‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺧﺪا ﭘﺪر ﻣﻴﻤﻮن را ﺑﻴﺎﻣﺮزد ﮐﻪ ﮐﺎرﻣﺎن را ﺁﺳﺎن ﮐﺮد!‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﻣﯽﺧﻨﺪد(‪ :‬ﻧﯽ را ﺑﻴﺎور‪).‬دﺳﺘﻤﺎل اﺑﺮیﺸﻤﯽ ﺧﻮدش را در ﻣﯽﺁورد‪ ،‬ﻣﯽاﻧﺪازد روی ﺻﻮرت‬
‫ﺁدم و زیﺮ ﻟﺐ ﺑﺎ ﺧﻮدش ورد ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪(.‬‬
‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﻧﯽ را ﻣﯽﺁورد‪ .‬ﺧﺎﻟﻖاف ﻣﯽﮔﻴﺮد و ﺑﻪ ﺁدم ﻣﯽدﻣﺪ‪ .‬ﺁدم ﺗﮑﺎﻧﯽ ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬ﭼﺸﻢهﺎیﺶ ﺑﺎز‬
‫ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﻣﻼیﮑﻪ و ﭘﺮیﺎن هﻤﻪ ﺟﻠﻮ در ﮐﺎرﮔﺎﻩ ریﺨﺘﻪ ﺻﺪای »ﺁﻓﺮیﻦ‪ ،‬ﺁﻓﺮیﻦ« ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺑﺎ ﺗﮑﺒﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ(‪ :‬ﺁدم!‬
‫ﺑﺎﺑﺎ ﺁدم از ﺟﺎیﺶ ﺟﺴﺘﻪ زوزﻩ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف )ﺟﻠﻮ ﻣﯽرود(‪ :‬ﺁدم! ﺑﻴﺎ ﭘﻬﻠﻮی ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ﮔﺸﻨﻤﻪ‪...‬ﮔﺸﻨﻤﻪ‪)...‬دﺳﺖهﺎیﺶ را ﻣﯽزﻧﺪ روی ﺷﮑﻤﺶ‪(.‬‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف‪ :‬ﺑﻴﺎ ﺟﻠﻮ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺳﺠﺪﻩ ﺑﮑﻦ‪ .‬اول ﻣﯽدهﻢ دﺳﺖ و رویﺖ را ﺑﺸﻮیﻨﺪ‪ .‬زﻟﻒهﺎیﺖ‬
‫را ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺗﻮ را ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻏﺬاهﺎی ﺧﻮب‪ ،‬ﺧﻮب ﺑﺨﻮری‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺒﺎدا ﮔﻨﺪم‬
‫ﺑﺨﻮری‪ .‬اﮔﺮ ﮔﻨﺪم ﺧﻮردی ﮐﻼهﻤﺎن ﻣﯽرود ﺗﻮی هﻢ‪ .‬ﻣﯽدهﻢ از ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻴﺮوﻧﺖ ﺑﮑﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎ ﺁدم ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺗﺮﺳﻨﺎک‪ ،‬ﺗﻦ ﭘﺸﻤﺎﻟﻮد و ﭼﺸﻢهﺎی ور دریﺪﻩ دو ﺑﺎﻣﺒﯽ رو ﺳﺮش ﻣﯽزﻧﺪ و ﻣﻮهﺎیﺶ را ﭼﻨﮕﻪ‪،‬‬
‫ﭼﻨﮕﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ﻣﻦ ﮔﺸﻨﻤﻪ‪...‬ﻣﻦ ﮔﺸﻨﻤﻪ‪)...‬ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﮑﻤﺶ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ‪(.‬‬
‫ﭘﺮدﻩ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‬
‫از ﭘﺸﺖ ﭘﺮدﻩ ﺻﺪای ﮔﺮیﻪ ﺑﺎﺑﺎﺁدم و ﻓﺮیﺎد »ﻣﻦ ﮔﺸﻨﻤﻪ!« ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫ﭘﺮدﻩ ﺳﻮم‬

‫دورﻧﻤﺎی زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺟﻨﮕﻞهﺎی دوردﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻮﻩ‪ ،‬یﮏ ﺗﮑﻪ اﺑﺮ ﺳﻴﺎﻩ روی ﺁﺳﻤﺎن و ﻣﺎﻩ ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﺁن ﺻﻮرﺗﮏ‬
‫درﺁوردﻩ ﭘﻴﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺻﺪای ﺟﻨﺠﺎل ﺧﻔﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن و ﭼﺮﻧﺪﮔﺎن ﻣﯽﺁیﺪ‪ .‬ﺟﺎﻧﻮران ﺑﺰرگ ﺑﯽﺗﻨﺎﺳﺐ ﺧﻮدﺷﺎن را از‬
‫ﻻی درﺧﺖهﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎﺁدم ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﻴﻤﻮنهﺎی ﺑﺰرگ‪ ،‬ﭘﺸﻤﺎﻟﻮ‪ ،‬ﺳﻴﺎﻩ‪ ،‬ﺷﮑﻢ ﮔﻨﺪﻩ‪ ،‬ﭼﺸﻢهﺎی‬
‫ﺑﯽﺣﺎﻟﺖ‪ ،‬ﻣﻮهﺎی ژوﻟﻴﺪﻩ دارد‪ ،‬زیﺮ درﺧﺖ ﺗﻮﺗﯽ ﭘﻬﻠﻮی ﻧﻨﻪﺣﻮا ایﺴﺘﺎدﻩ‪ .‬ﻧﻨﻪﺣﻮا ﻣﻮهﺎی ﺳﺮش ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ و‬
‫ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ .‬ﻗﺪ ﮐﻮﺗﺎﻩ‪ ،‬ﮐﻠﻪ ﮔﻨﺪﻩ‪ ،‬ﻟﭗهﺎی ﺳﺮخ‪ ،‬دهﻦ ﮔﺸﺎد ﺑﺎ ﭘﺴﺘﺎنهﺎ و ﮐﭙﻞ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻣﺎت ایﺴﺘﺎدﻩ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻨﻪﺣﻮا )رو ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎﺁدم(‪ :‬ﺧﺎک ﺑﻪ ﺳﺮم! ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ را دیﺪی ﻧﻮای ﻣﺮا درﺁورد؟ )روی زﻣﻴﻦ‬
‫ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﺪ‪ .‬اهﻮ‪ ،‬اهﻮ ﮔﺮیﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪(.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم ﺷﺎﺧﻪ درﺧﺖ ﺗﻮت را ﺗﮑﺎن ﻣﯽدهﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ داﻧﻪ ﺗﻮت ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ .‬ﻧﻨﻪﺣﻮا ﭼﺸﻢهﺎی ﺧﻮد را‬
‫ﻣﯽﻣﺎﻻﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮتهﺎ را ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ و دو ﻟﭙﯽ ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬ﺑﺎﺑﺎﺁدم ﻧﮕﺎﻩ ﺧﺮیﺪاری ﺑﻪ ﻧﻨﻪﺣﻮا ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﭼﻪ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮی ﺑﻬﺸﺖ از ایﻦ ﻣﻴﻮﻩ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬دیﺪی در ﺑﻬﺸﺖ ﭼﻪ ﺁﺳﻮدﻩ ﺑﻮدیﻢ؟ ﺑﺮ ﭘﺪر ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن ﻟﻌﻨﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﮔﻮل زد‪.‬‬
‫ﻧﻨﻪﺣﻮا دهﺎﻧﺶ ﭘﺮ از ﺗﻮت ﺧﺎکﺁﻟﻮد اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺮ ﺧﻮد را ﻣﯽﺟﻨﺒﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬در ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻪ درﺧﺖ ﮔﻼﺑﯽ اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﺮدیﻢ‪ .‬ﻣﻴﻮﻩاش ﮐﻨﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺁﻣﺪ ﺗﻮی‬
‫دهﻨﻤﺎن‪ .‬ایﻦﺟﺎ ﺑﺎیﺪ دﻧﺒﺎل هﺮ ﭼﻴﺰی ﺑﺪویﻢ‪ .‬ﺟﺎﻧﻮران دیﮕﺮ هﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ هﻤﺴﺮی ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮ‬
‫ﺷﻴﻄﺎن ﻟﻌﻨﺖ!‬
‫در ایﻦ ﺑﻴﻦ ﺷﺘﺮﻣﺮغ ﮐﻼﻧﯽ ﺳﻼﻧﻪ‪ ،‬ﺳﻼﻧﻪ ﭘﻴﺪا ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻧﻨﻪﺣﻮا )ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد(‪ :‬ﻣﺮدهﺸﻮر! ایﻦ دیﮕﻪ ﭼﻴﻪ؟ ﭼﻪ هﻴﮑﻠﯽ دارﻩ!‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ایﻦ ﺷﺘﺮﻣﺮغ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﺷﺘﺮﻣﺮغ‪...‬ﺷﺘﺮﻣﺮغ‪...‬ﻣﻦ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ!‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم دﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ یﮏ ﻗﻠﺒﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﺮﻣﯽدارد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﺘﺮﻣﺮغ ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او هﻢ ﺳﻨﮓ را ﻣﯽﺑﻠﻌﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﺗﻮ دیﺪی؟ ﺳﻨﮓ را ﺧﻮرد! ﺧﺎﻟﻖاف ﭼﻪ ﺑﻼهﺎیﯽ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﺎ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ! ﺣﺎﻻ ﻣﺎ را‬
‫ﻧﺨﻮرد‪ .‬زود ﺑﺎش ﺑﺮویﻢ ﺑﺎﻻی درﺧﺖ‪.‬‬
 ‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم ﻧﻨﻪﺣﻮا را ﺑﻐﻞ ﻣﯽزﻧﺪ از درﺧﺖ ﺗﻮت ﺑﺎﻻ ﻣﯽروﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﻣﻦ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ‪ .‬دیﺸﺐ هﻴﭻ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﺒﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺗﻮی ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد؟ اﻻن ﺟﺒﺮایﻴﻞ را ﺻﺪا ﻣﯽزﻧﻢ و از ﺧﺎﻟﻖاف ﻋﺬرﺧﻮاهﯽ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﺎ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ یﺎ ایﻦﮐﻪ از ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ در ﺑﻬﺸﺖ را ﺑﻪ‬
‫ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﺑﺪهﺪ‪ .‬اﮔﺮ هﻢ ﺧﺎﻟﻖاف اﺟﺎزﻩ ﻧﺪاد‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻗﺎﭘﻮﭼﯽ ﺁنﺟﺎ رﻓﻴﻘﻢ دزدﮐﯽ وارد ﻣﯽﺷﻮیﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم )دﺳﺖهﺎ را ﺑﻐﻞ ﻣﯽﮔﺬارد و ﻓﺮیﺎد ﻣﯽزﻧﺪ(‪ :‬ﺟﺒﺮایﻴﻞ هﻮ‪ ...‬ﺟﺒﺮایﻴﻞ هﻮ‪...‬‬
‫هﻤﻪ ﺟﺎﻧﻮران ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﺑﺎ ﺑﺎلهﺎی ﺑﺎز ﻣﯽﺁیﺪ ﺟﻠﻮ ﺁدم‪ ،‬ﺳﻼم ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺁدم و ﺣﻮا از درﺧﺖ ﭘﺎیﻴﻦ ﻣﯽﺁیﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ﺁﻗﺎ ﺟﺒﺮایﻴﻞ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ زﺣﻤﺖ دادیﻢ‪ .‬دﺳﺘﻢ ﺑﻪ داﻣﻨﺖ‪ .‬ﺑﺮای ﻣﺎ ﮐﺎری‬
‫ﺑﮑﻦ‪ .‬از ﻗﻮل ﻣﻦ از ﺧﺎﻟﻖاف ﺧﻴﻠﯽ اﺣﻮالﭘﺮﺳﯽ ﺑﮑﻦ و ﻣﻌﺬرت ﺑﺨﻮاﻩ‪ .‬ﺑﻪ ﺷﺮط ایﻦﮐﻪ ﻣﺎ را‬
‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ‪ .‬وﷲ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن ﻣﺮا ﮔﻮلزد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﻨﺪم ﺑﺨﻮر‬
‫ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ هﻢ ﺧﻮردم‪ .‬دیﮕﺮ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻖاف از ﻣﺴﻴﻮﺷﻴﻄﺎن ﻗﻬﺮ ﮐﺮدﻩ‪ .‬ﻣﺎ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﻢ ایﻦﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﮑﻨﻴﻢ‪ .‬ﺣﻮا ﺧﺎﻧﻢ دیﺸﺐ ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﺒﺮدﻩ‪ .‬ایﻦﮐﻪ وﺿﻊ ﻧﻤﯽﺷﻮد! ﺁﺧﺮ‬
‫ﻣﮕﺮ ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﻴﮑﺎر ﺑﻮد ﻣﺎ را درﺳﺖ ﮐﺮد؟ ﻣﮕﺮ ﺑﻪ او دﺳﺘﻮر دادﻩ ﺑﻮدیﻢ یﺎ از او ﺧﻮاهﺶ‬
‫ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدیﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻴﺎﻓﺮیﻨﺪ؟ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﭼﺮا ﻣﺎ را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ روی زﻣﻴﻦ؟‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺁﺳﻮدﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮد ﺧﺎﻟﻖاف هﻢ از ﮐﺮدﻩاش ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪﻩ‪ ،‬دیﺸﺐ ﭘﻬﻠﻮی ﻣﻦ هﺎی‬
‫هﺎی ﮔﺮیﻪ ﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺮوز هﻢ اوﻗﺎﺗﺶ ﺗﻠﺦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺑﺮج زهﺮﻣﺎر ﻏﻀﺐ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﺟﺮأت‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﺟﻠﻮیﺶ ﺑﺮود‪ .‬ﺻﺒﺤﯽ دو ﮐﺮور ﻓﺤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ داد‪ .‬هﻤﻪاش ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﮔﻨﺪم‬
‫ﻧﺨﻮردﻩ ﺑﻮدیﺪ ایﻦﻃﻮر ﻧﻤﯽﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﺁﻗﺎ ﺟﺒﺮایﻴﻞ دیﺸﺐ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎﺁدم رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮی ﺷﮑﺎف ﺁن ﻏﺎر )اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ (.‬ایﻦ ﺟﺎﻧﻮران‬
‫زوزﻩ ﻣﯽﮐﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﺪم‪ .‬اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎﺁدم ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺜﻞ ایﻦ ﻣﻴﻤﻮنهﺎ ﺑﺎﻻی درﺧﺖ‬
‫ﻧﺎرﮔﻴﻞ ﺑﺮای ﺧﻮدﻣﺎن ﻻﻧﻪ درﺳﺖ ﺑﮑﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﮕﻮ یﮏ ﻗﺼﺮ ﻓﻴﺮوزﻩ ﺑﺮایﻤﺎن ﺑﺴﺎزد‪.‬‬
‫از ﺁنهﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم )ﺑﻪ ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ(‪ :‬ﺑﺎﻻی ﻏﻴﺮﺗﺖ‪ ،‬ﻧﻮﮐﺮﺗﻴﻢ‪ ،‬یﮏ ﮐﺎری ﺑﮑﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ درک‪ ،‬ﺣﻮا ﺧﺎﻧﻢ را‬
‫ﭼﮑﺎر ﺑﮑﻨﻢ؟‬
 ‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬از دﺳﺘﺶ ﮐﺎری ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﮕﻮ ﻣﺎ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺎل اوﻟﻤﺎن‪ .‬ﻣﺎ ﮐﻪ از او ﺧﻮاهﺶ ﻧﮑﺮدﻩ‬
‫ﺑﻮدیﻢ ﺗﺎ ﻣﺎ را ﺑﻴﺎﻓﺮیﻨﺪ و ﻗﺪرتﻧﻤﺎیﯽ ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺶ ﮐﻮر ﺑﺸﻮد ﺑﺎیﺪ ﺟﻮرﻣﺎن را‬
‫ﺑﮑﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﻣﻴﺪاﻧﻴﺪ؟ ﺧﺎﻟﻖاف ﺣﺮﻓﺶ یﮏ ﮐﻠﻤﻪ اﺳﺖ‪ .‬واﻧﮕﻬﯽ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺣﺮف ﺷﻤﺎ ﮔﻮش‬
‫ﺑﺪهﺪ‪ ،‬ﻓﺮدا هﻤﻪ ﺟﮏ و ﺟﺎﻧﻮرهﺎی روی زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺻﺪا در ﻣﯽﺁیﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻨﻪﺣﻮا )زﺑﺎﻧﺶ را ﮔﺎز ﻣﯽﮔﻴﺮد‪ ،‬ﭼﭗ ﭼﭗ ﺑﻪ ﺁدم ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ(‪ :‬ﺑﺎز هﻢ ﮐﻔﺮ ﮔﻔﺘﯽ؟ ﺁﻗﺎ ﺟﺒﺮایﻴﻞ‬
‫دﺧﻴﻠﺘﺎﻧﻢ ﻣﺒﺎدا ﺑﻪ ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﮕﻮیﻴﺪ‪ .‬ﺁدم ﻏﻠﻂ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﻪ! ﺧﺎﻟﻖاف ﮔﻮﺷﺶ از ایﻦ ﺣﺮفهﺎ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ‪ .‬ﺁن روزی ﮐﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺁﻓﺮیﻨﺶ‬
‫ﮐﺮد‪ ،‬ﭘﻴﻪ ﻓﺤﺶ را ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﻣﺎﻟﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﺁﻗﺎ ﺟﺒﺮایﻴﻞ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب ﺁدﻣﯽ هﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﻧﻪ! ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب ﻓﺮﺷﺘﻪای هﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮایﺘﺎن‬
‫یﮏ ﭼﻴﺰی ﻧﻘﻞ ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬اﻻن ﻣﻦ و ﺑﺎﺑﺎﺁدم ایﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدیﻢ یﮏ ﺷﺘﺮﻣﺮغ ﺁﻣﺪ رد ﺷﺪ‪ .‬یﮏ ﻗﻠﺒﻪ ﺳﻨﮓ‬
‫ﺑﻪ ﭼﻪ ﮔﻨﺪﮔﯽ را ﺧﻮرد!‬
‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﺎز هﻢ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﺎﺷﮑﺮ ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﺎﺷﻴﺪ!‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬راﺳﺘﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﺎﻧﻴﻢ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﺮای ﭼﻪ ایﻦ ﺟﺎﻧﻮران را ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش‬
‫ﺁﻓﺮیﺪ؟‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ )اﻧﮕﺸﺘﺶ را ﺑﻪ ﻟﺐ ﻣﯽﮔﺬارد(‪ :‬ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻮ‪ .‬ﻣﻴﺎن ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮدش هﻢ‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﺪ‪ .‬ﭘﺸﻴﻤﺎن هﻢ ﺷﺪﻩ‪ .‬ﻣﯽداﻧﯽ ایﻦهﺎ ﺁﻓﺮیﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﻓﺮﻧﯽ ﺑﺨﻮرد‪ ،‬ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﮑﻨﺪ و ﺑﺨﻨﺪد‪.‬‬
‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﺑﻪ ﺣﺮف ﺁدم ﮔﻮش ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻ ًﺎ ﺧﻴﻠﯽ هﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻴﻢ‬
‫ﺑﺮﮔﺮدیﻢ ﺗﻮ ﺑﻬﺸﺖ‪ .‬ﺁنﺟﺎ ﺁﺳﻮدﻩ ﻧﺒﻮدیﻢ‪ .‬هﻤﻴﺸﻪ اﺳﺮاﻓﻴﻞﺑﻴﮓ ﺑﺎ ﺁن دک و ﭘﻮز ﺑﺪﺗﺮﮐﻴﺒﺶ ﻣﻮی‬
‫دﻣﺎغ ﻣﺎ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﺎ هﻢ ﺣﺮف ﻣﯽزدیﻢ‪ ،‬ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺎردی ﻣﯽﮐﺮدیﻢ‪ ،‬ﺑﻮق ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽﮔﺬاﺷﺖ‬
‫ﻣﺎ ﺑﺎ هﻢ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬هﻤﭽﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺁدم؟‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ داریﺪ ﻋﺎدت ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎهﺎ در ﺑﻬﺸﺖ هﻢ راﺿﯽ ﻧﺒﻮدیﺪ‪.‬‬
‫ایﻦﺟﺎ هﻢ راﺿﯽ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪ .‬هﻴﭻوﻗﺖ راﺿﯽ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬هﻤﻪ دﻟﺨﻮﺷﯽ ﻣﻦ هﻤﻴﻦ ﺣﻮا اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﻋﻮﺿﺶ ﻣﻦ هﻢ ﺗﻮ را دوﺳﺖ دارم‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎی ﻧﻨﻪﺣﻮا ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺣﻮا ﻣﺜﻞ ایﻦﮐﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ .‬ﻣﯽرود یﮏ ﺑﺮگ از درﺧﺖ‬
‫ﺗﻮت ﻣﯽﭼﻴﻨﺪ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدش ﻣﯽﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﺮای ایﻦﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ دﻟﺨﻮﺷﯽ ﭘﻴﺪا ﺑﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻖاف ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﭽﻪ‬
‫ﺑﺪهﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﺑﭽﻪ! ﺑﭽﻪ‪...‬ﺑﭽﻪ ﭼﻴﻪ؟‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬یﮏ ﻣﻮﺟﻮدی اﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدﺗﺎن‪ .‬یﮏ ﺣﻮا ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ یﺎ یﮏ ﺁدم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬
‫ﺑﺰرگ ﻣﯽﺷﻮد و هﺮ دو ﺷﻤﺎ ﺑﺮای او زﺣﻤﺖ ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ و او را دوﺳﺖ داریﺪ و ﺑﺮای او ﺑﻪ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﭘﻴﺪا ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ﺑﺎز هﻢ یﮏ ﮐﻠﮏ دیﮕﺮ! ﺧﺎﻟﻖاف هﻤﻴﻦ ﻣﺎ را ﺁﻓﺮیﺪ ﺑﺲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاهﺪ یﮏ دﺳﺘﻪ‬
‫دیﮕﺮ را هﻢ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﮑﻨﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﭼﻪ ﮔﻨﺎهﯽ ﮐﺮدﻩایﻢ؟‬
‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ ﻣﯽداﻧﺪ‪ .‬ﺁﻗﺎ ﺟﺒﺮایﻴﻞ ﺷﻤﺎ راﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮیﻴﺪ‪ .‬از ﻗﻮل ﻣﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻟﻖاف ﺧﻴﻠﯽ ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺧﺎﻟﻖاف راﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮیﺪ‪ .‬هﻨﻮز ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را از‬
‫ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻴﺮون ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪) .‬اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ ﺁدم( ﺗﻮ ﻣﺮا ﻣﯽﮔﺬاری‪ ،‬ﻣﯽروی ایﻦ ﻃﺮف ﺁن ﻃﺮف‪ .‬ﻣﻦ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ‪ .‬ﺁﺧﺮ ﻣﻦ یﮏ ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ ﭘﻬﻠﻮیﻢ ﺑﺎﺷﺪ و او را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺘﺮﻣﺮغ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ او را دوﺳﺖ ﻧﺪارم‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ﺧﻮب ﺷﺪ ﺗﻮ اﻣﺮوز اﺳﻢ ﺷﺘﺮﻣﺮغ را یﺎد ﮔﺮﻓﺘﯽ‪.‬‬
‫در ایﻦ ﺑﻴﻦ از ﺑﺎﻻی ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺪا ﻣﯽﺁیﺪ‪» :‬ﺟﺒﺮایﻴﻞ هﻮ‪ ...‬ﺟﺒﺮایﻴﻞ هﻮ‪«...‬‬
‫ﺟﺒﺮاﻳﻴﻞﭘﺎﺷﺎ‪ :‬ﺑﺎر دیﮕﺮ ﺧﺎﻟﻖاف ﺣﻮﺻﻠﻪاش ﺳﺮ رﻓﺘﻪ‪ .‬یﺎ ﻓﺮﻧﯽ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ یﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫هﺴﺘﻪ هﻠﻮ ﺑﺎزی ﺑﮑﻨﺪ و ﺟﺮ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺁﺧﺮ و ﻋﺎﻗﺒﺘﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدیﻢ! ﻋﺠﺎﻟﺘ ًﺎ ﺧﺪا ﻧﮕﻪدارﺗﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫هﺮ وﻗﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﺎر داﺷﺘﻴﺪ ﺻﺪایﻢ ﺑﮑﻨﻴﺪ‪) .‬ﺑﻌﺪ ﺗﻨﻮرﻩ ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﻣﯽرود‪(.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم )ﺑﻪ ﻧﻨﻪﺣﻮا(‪ :‬ﭼﻘﺪر ﭘﺮﭼﺎﻧﮕﯽ ﮐﺮدی! هﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﺎرهﺎ را درﺳﺖ ﺑﮑﻨﻢ‪،‬‬
‫ﻼ ﺗﻮ را از دﻧﺪﻩ ﭼﭙﻢ درﺳﺖ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﻧﮕﺬاﺷﺘﯽ‪ .‬ﭼﻪ هﻤﺪﻣﯽ ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﺮایﻢ ﺁﻓﺮیﺪﻩ! ﻣﺜ ً‬
‫ﻧﺒﺎﺷﻢ!‬
 ‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬وا‪...‬ﭼﻪ دروغهﺎ! ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ‪ ،‬ﻣﻦ هﻢ ﺑﺎور ﮐﺮدم! ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﺮا دوﺳﺖ ﻧﺪاری ایﻦ دﻓﻌﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﭼﻘﻠﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺎﻟﻖاف ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ دادﻩ ﺑﻮد دیﮕﺮ ﻣﻨﺖ ﺗﻮ را ﻧﻤﯽﮐﺸﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺮﮐﻮﻓﺖ دﻧﺪﻩ ﭼﭙﺖ را ﻣﯽزﻧﯽ؟ ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺧﺎﻟﻖاف دﻧﺪﻩات را اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﻠﻮ‬
‫ﺷﺘﺮﻣﺮغ‪ .‬ﺗﻒ ﺑﻪ ایﻦ زﻧﺪﮔﯽ‪ .‬ﺗﻒ‪...‬ﺗﻒ‪) ...‬روی زﻣﻴﻦ ﺗﻒ ﻣﯽاﻧﺪازد ﺳﺮش را ﻣﺎﺑﻴﻦ دو دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﮔﺮیﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪(.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم )دﺳﺖ روی ﺳﺮ او ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ :(.‬هﺎن‪ ،‬ﺗﻮ هﻢ ﺑﻪ یﮏ ﭼﻴﺰهﺎیﯽ ﭘﯽ ﺑﺮدﻩای!‬
‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺨﻴﺎﻟﻢ ﺗﻮ ﻣﺮا دوﺳﺖ داری‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﮔﻮل ﺧﻮردﻩ ﺑﻮدم‪ .‬هﻤﻪاش ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺗﻮدهﻨﯽ ﻣﯽزﻧﯽ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ایﻦﮐﻪ ﺳﻮراخ ﺳﻨﺒﻪ ﺑﻬﺸﺖ را ﭘﻴﺪا ﮐﻨﯽ از ﻣﻦ ﻣﯽﮔﺮیﺰی‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫هﺴﺘﻢ‪ .‬از ایﻦ ﺟﺎﻧﻮرهﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ‪) .‬ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ اﺷﮏهﺎی ﭼﺸﻤﺶ را ﭘﺎک ﻣﯽﮐﻨﺪ‪(.‬‬

‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ﻣﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم‪ .‬ﺟﻮﻧﻢ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ! ﺗﻮ را دوﺳﺖ دارم‪.‬‬

‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﻣﻦ هﻢ ﺗﻮ را دوﺳﺖ دارم‪ .‬ﻣﮕﺮ یﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺟﻠﻮ ﺟﺒﺮایﻴﻞﭘﺎﺷﺎ ﺑﻬﺖ ﻧﮕﻔﺘﻢ؟ اﮔﺮ ﺗﻮ‬
‫ﻧﺒﻮدی ﻣﻦ از ﻏﺼﻪ ﻣﯽﺗﺮﮐﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻏﺮوب ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎﻩ ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﮏ ﺗﺮﺳﻨﺎک ﺧﻮد روﺷﻦ ﻣﯽﺷﻮد و از یﮏ ﻃﺮف ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺁیﺪ‪.‬‬
‫ﻓﻴﻠﯽ از ﭘﺸﺖ ﺷﺎﺧﻪهﺎ ﺳﺮش را درﺁوردﻩ ﺧﺮﻧﺎس ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ .‬ﺁدم و ﺣﻮا از درﺧﺖ ﺗﻮت ﺑﺎﻻ ﻣﯽروﻧﺪ و ﻧﻨﻪﺣﻮا‬
‫ﺧﻮدش را ﻣﯽاﻧﺪازد در ﺑﻐﻞ ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬اﮔﺮ ﭼﻪ زﻧﺪﮔﯽ ایﻦﺟﺎ ﭘﺮ از دوﻧﺪﮔﯽ و زد و ﺧﻮرد اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ از زﻧﺪﮔﯽ یﮑﻨﻮاﺧﺖ و‬
‫ﺑﯽﻣﺰﻩ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ در ﺑﻬﺸﺖ داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﯽﺷﺪم‪ .‬زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻨﺒﻠﯽ ﺑﺨﻮر و ﺑﺨﻮاب‬
‫زودﺗﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﻢ ایﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪهﺎ ﭼﻄﻮر در ﺑﻬﺸﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻼ ایﻦﺟﺎ ﮐﺸﻴﮏﭼﯽ‬
‫ﻧﻨﻪﺣﻮا‪ :‬ﻣﺨﺼﻮﺻ ًﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮب ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ را از ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻴﺮون ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻗ ً‬
‫ﻧﺪاریﻢ و ﺁﺳﻮدﻩ ﺑﺎ هﻢ ﺧﻮش هﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم‪ :‬ﻟﺐهﺎیﺖ را ﺑﻴﺎر ﻧﺰدیﮏ‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮد ﺁﻓﺮیﻨﺶ هﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎﺑﺎﺁدم ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺟﻠﻮ ﻣﯽﺑﺮد‪ ،‬ﻣﺎچ ﻣﺤﮑﻤﯽ از ﻧﻨﻪﺣﻮا ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﻨﻪﺣﻮا هﻢ دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺷﺎﺧﻪ درﺧﺖ را‬
‫ﺟﻠﻮ ﺧﻮد ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﭘﺸﺖ ﺑﺮگهﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺮدﻩ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫از ﭘﺸﺖ ﭘﺮدﻩ ﺻﺪای ﻧﻌﺮﻩ و زوزﻩ ﺟﺎﻧﻮران ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺎرﻳﺲ ‪ ١٨‬ﻓﺮوردﻳﻦ ‪١٣٠٩‬‬