Copress sa/nv

8ue 8arasLraaL 173

8-1070 8russels
www.gopress.be
ask[gopress.be


CazeL van AnLwerpen/SporL: MeLropool SLad 08/02/2014, pages 14 & 13
All rlghLs reserved. 8euse and reproducLlon only wlLh Lhe auLhorlzaLlon of Lhe publlsher of CazeL van AnLwerpen/SporL: MeLropool SLad
14
Zaterdag 8 en zondag 9 februari 2014
SPORT
Veldrijden
Een week om nooit
Lillenaar Wout Van Aert verwerkte heel wat emoties na behalen van wereldtitel
Lille is het strijdtoneel waar vandaag
wordt geknokt om de bloemen en de
eer. Lille, de thuisbasis van kersvers
beloftewereldkampioen Wout Van
Aert, die afgelopen zondag in een
rollercoaster van emoties terecht
kwam. De revanche voor het missen
van de nationale titel, de euforie om
het behalen van de regenboogtrui, het
overlijden van de oma van vriendin
Sarah, huldigingen links en rechts
Voor de 19-jarige Kempenaar was het
allemaal niet zo evident. Toch noemt
hij het een week om nooit meer te
vergeten. Een terugblik.
Zondag
Toen ik zondagmorgen de laatste
ronde in ging, was ik er al vrij zeker van
dat het niet meer mis kon gaan, vertelt
de renner van Telenet-Fidea. Maar echt
zeker ben je toch maar als je die laatste
rechte lijn opdraait. Er was heel de wed-
strijd lang al zoveel geroep en getier, in
die laatste honderden meters kwam dat
kloppen op die borden er nog bovenop.
Echt fantastisch om zo over de meet te
bollen. Alleen, ik weet zelf nauwelijks
nog wat ik allemaal uitspookte. Van som-
mige uitspraken die ik deed op televisie
herinner ik me compleet niets meer. Een
onbeschrijfelijk gevoel, daar komt het
grotendeels op neer. Ik had na mijn dis-
kwalicatie op het BK vanwege die valse
start gezworen dat ik op het WK minstens
zou laten zien wie de beste Belg was en
als het even kon wilde ik proberen om in
het hol van de leeuw zelf Mathieu van
der Poel te kloppen.
De week voor het WK ging de gezond-
heidstoestand van moeke, de oma van
mijn vriendin Sarah en tegelijk ook de
moeder van mijn trainer Roger De Bie, fel
achteruit, waardoor het vrij zeker was dat
haar overlijden voor alle dagen kon zijn.
Daardoor kon mijn trainer niet aanwe-
zig zijn in Hoogerheide en moest Sarah
alleen naar het WK komen. Het was dus
allemaal anders dan anders. Dat speelt
toch door je hoofd. Je probeert er zo wei-
nig mogelijk aan te denken, maar wan-
neer alles dan netjes in de plooi valt, is
het niet meer dan logisch dat het snel
ZATERDAG BPOST BANK TROFEE IN LILLE, ZONDAG SUPERPRESTIGE IN HOOGSTRATEN
Toen haar man
haar vertelde
dat ik op weg
was wereld-
kampioen te
worden, liet de
grootmoeder
van mijn
vriendin door
te knijpen in zijn
hand voelen
dat ze het
begrepen
had. Kort na
de wedstrijd
overleed ze.
Wout
Van Aert
Beste Rik Vanwalleghem*,
alles wat ik in me had gegeven, en ik was
geklopt door een grote renner. Door een
grote veldrijder, zeg maar.
Het harde ontwaken uit deze droom
volgde donderdag. Ik las je column in De
Standaard, waarin je mij, mijn collegas, en
bij uitbreiding de hele veldritsport te kijk
zette. En dat moet ik toegeven je hakte
er ink in. Ik bakte het wat bruin in mijn
respect naar Stybar. Ik ben, als noog
in het veld der blinden, zondag geklopt
door een nauwelijks op de confrontatie
voorbereide wegrenner, die ondanks een
oerdomme tactiek (sportieve zelfmoord)
het schaamrood wekte bij de concurren-
tie. Hoezo wegrenner? Iemand die de
sport een beetje volgt, weet dat Stybar
zondag zijn vijfde wereldtitel (twee bij
de beloften, drie bij de profs) behaalde in
deze discipline. Iemand die de sport een
beetje volgt, weet dat Stybar een veldrij-
der is die in een minimum van tijd World-
Tourwedstrijden won op de weg (o.a. rit-
ten in de Ronde van Polen en de Vuelta en
eindwinst in de Eneco Tour) en die zonder
pech zelfs aanspraak gemaakt zou kunnen
hebben op winst in Parijs - Roubaix. Is dat
dan een blamage voor alle wegrenners? In
je tomeloze ijver nam je de hele sport op de
korrel: een voorschootsport van vijf man
en een paardenkop, met zondag Stybar
als de ongenode hond die het kegelspel
kwam bederven. Bovendien vind je de
veldritsport iets wat economen een zeep-
bel zouden noemen. Hoezo een zeepbel?
Voor zover ik weet zijn er ieder weekend
duizenden sportliefhebbers die heel cor-
rect hun ingangsticket betalen. Voor zo-
ver ik weet klopt het economische plaatje
van de organisatoren, n van de ploegen.
Voor zover ik weet worden alle sociale las-
ten en BTW netjes betaald. Voor zover ik
weet is de hele veldritwereld schuldenvrij,
en wordt er niet gegoocheld met verlie-
zen en virtuele inkomsten. Bovendien
kan mijn sport bogen op duizelingwek-
kende kijkcijfers, iedere wedstrijd tussen
de 400.000 en 900.000 kijkers. Voor het
wereldkampioenschap gaat het zelfs over
cijfers waar pakweg de Ronde van Vlaan-
deren maar kan van dromen. Je hebt er
blijkbaar geen problemen mee om verder
iedereen die ook maar iets te maken heeft
met het veldrijden weg te zetten als een
schertsguur in een goedkope soap. Paul
Herygers is zo de prettig gestoorde los-
bol, en ik kom nog vrij goed weg als de
ideale schoonzoon.
Beste Rik, ik begrijp een en ander niet. Na
het succes van zondag moet het veldrijden
voor jou bloeden. Komen we te hoog bo-
ven het maaiveld uit? Ik verwacht echt niet
dat je fan wordt van mij, van mijn collegas
of van mijn sport. Ik verwacht wel intellec-
tuele eerlijkheid als je een opinie over mij
en het veldrijden formuleert. Misschien
verwacht ik nog het meest van al een klein
beetje respect. Is dat te veel gevraagd? Ik
hoop je ooit eens te mogen ontmoeten op
een heuse veldrit. Altijd welkom in mijn
camper.
Met vriendelijke groeten,
SVEN
(* Rik Vanwalleghem was wielerjournalist
en is vandaag directeur van het Centrum
Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde)
De succesvolste
veldrijder aller
tijden als colum-
nist: met minder
neemt d veld-
ritkrant geen
genoegen. Sven
Nys en weder-
helft Isabelle
Nijs gooien om
beurten een
houtblok in de
haard om je
deze winter
op te war-
men.
Toen ik vorige maandag wakker werd,
speelde het voorbije wereldkampioen-
schap nog door mijn hoofd. Ik herkauwde
de wedstrijd, dacht aan de gemiste kans,
zocht uit waar het fout was gegaan, en ik
droomde er zelfs van dat ik die wedstrijd
nog eens over zou kunnen doen. Toch had
ik geen slecht gevoel. Ik was top, ik had
weer naar boven komt. Vandaar die gro-
te emoties onmiddellijk na de wedstrijd.
Al vernam ik pas na de dopingcontrole,
pakweg twee uur later, dat moeke over-
leden was. Sarah verzweeg het zo lang
mogelijk, maar zoiets kan je uiteindelijk
niet stil houden. Vanwege de pijnstillers
de laatste dagen was ze misschien niet
meer bij volle bewustzijn, maar toen haar
man haar vertelde dat ik op weg was we-
reldkampioen te worden, liet ze door te
knijpen in zijn hand voelen dat ze het be-
grepen had. Kort na de wedstrijd over-
leed ze. Dat maakt het voor zowel mij
als haar familie een pak draaglijker. Ze
keek zo fel naar het WK uit en mocht mijn
overwinning nog meemaken, al was het
dan misschien in haar onderbewustzijn.
Zoiets ontroert.
Na de dopingcontrole, waar ik een uur
moest wachten omdat een Duitser voor
mij er maar niet in slaagde te plassen, trok
ik naar de mobilhome waar een bus sup-
porters mij opwachtte. Iemand had een
taart gebakken in de regenboogkleuren.
Fun, natuurlijk. Na een wasbeurt luister-
de ik op de radio naar de wedstrijd van de
profs, want me tussen het volk begeven
zag ik niet echt zitten. Na bezoeken aan
de VIP-tenten van mijn huidige en toe-
komstige ploeg begaf ik mij naar het hotel
van de Belgen, waar een korte huldiging
wachtte. Daarna ging het richting thuis,
waar onze woning mooi versierd bleek.
Lang bleef ik daar niet. De supporters en
de burgemeester verwachtten me in caf
De Krawaat, waar het natuurlijk een leu-
ke bedoening werd. Daarna ging ik ook
nog langs caf De Wissel, waar mijn vader
bij de wielerclub is. Rond twee uur lag ik
in mijn bed. Veel had ik niet op. Een paar
pintjes maar.
Maandag
Gelukkig had ik een lesvrije week op
school en dat kwam mij goed uit. Om-
dat ik de ouders van mijn vriendin nog
niet gezien had en dus ook nog niet mijn
medeleven had kunnen betuigen, was
dat het eerste wat ik deed op maandag.
Er werd toen ook gevraagd of ik bereid
was donderdag mijn regenboogtrui op
de kist van moeke te leggen bij de begra-
fenis. Dat zou ze heel graag hebben ge-
had. Vanzelfsprekend moest ik daar niet
over nadenken. We zijn vervolgens haar
lichaam gaan groeten. Behalve enkele
interviews voor de radio werd het een
redelijk rustige dag.
Dinsdag
Voor het eerst deze week greep ik
naar mijn ets. Voor mijn outt als we-
reldkampioen was het nog iets te vroeg.
Daardoor viel ik niet op. Ik kruiste wel
enkele andere etsers, maar die herken-
den me niet echt. Het deed wel deugd
weer eens even alleen te kunnen zijn met
mijn gedachten en alles op een rijtje te
zetten, want daar was tot dan geen tijd
voor geweest.
Woensdag
Ik werd in Maldegem verwacht voor
de Parkcross. Voor aanvang van de wed-
strijd werd ik net als Sven Nys voor zijn
Belgische trui in de bloemetjes gezet. Dat
vond ik een mooie blijk van erkenning. De
wedstrijd zelf verliep iets minder goed.
Ik kende niet mijn beste dag. Ik had wat
last van mijn rug en bovendien wilden
mijn benen niet echt mee. Ik had een tijd-
lang zicht op de zesde plaats, maar door
mecanische problemen werd ik achteruit
geslagen en moest ik tevreden zijn met
een negende plaats. Dat was niet super-
slecht, maar ook niet zoals ik het had
gewild. Na de wedstrijd trokken we zo
snel mogelijk naar huis, omdat we had-
den gehoord dat er problemen waren op
de Antwerpse Ring en we wilden tijdig op
de gebedswake van moeke zijn. We kozen
voor de zekerheid dan maar voor de Lief-
kenshoektunnel. s Avonds zocht ik met
mijn vriendin en haar ouders nog mee
passende teksten voor de begrafenis.
Donderdag
De begrafenis werd een afscheidsvie-
ring die aan de ribben kleefde. Triestig,
maar tegelijk ook heel mooi en ingeto-
gen. Na het kerkhof en de kofe kroop ik
toch nog eens op mijn ets en verkende
ik op de Lilse Bergen het parcours van za-
terdag. Om te zien hoe het er bij lag. Het
zand was vrij mul, maar door de regen
van de voorbije dagen zal dat misschien
nog veranderd zijn. De organisatoren leg-
den er iets meer lussen in, zodat het meer
een zandcross wordt.
Vrijdag
In de namiddag stond een training
achter de brommer op het programma
om weer wat snelheid in de benen te krij-
gen. Ik wil ondanks de drukke week in zo
goed mogelijke omstandigheden aan de
start verschijnen. Kunnen debuteren in
de wereldkampioenentrui in je eigen ge-
Wout Van Aert
met vriendin
Sarah bij een
bord dat zijn
supporters in
zijn tuin neer-
pootten.
FOTO MIA UYDENS