Académique Documents
Professionnel Documents
Culture Documents
Test WINGATE- jego celem jest ocena adaptacji do wysiłków w zakresie energetycznym
beztlenowym (źródła energii: ATP, fosfokreatyna, glikoliza). Test trwa 30 sekund, a
zadaniem badanego jest w przeciągu tego czasu pedałować na cykloergometrze z jak
największą częstością - przy indywidualnie dobranym obciążeniu, zależnym od masy ciała
(75 g/kg mc). Test ten daje możliwość oceny parametrów statycznych - zależnych od
masy mięśniowej (parametry mocy) oraz parametrów dynamicznych (czas uzyskania i
utrzymania mocy) - zależnych od właściwości mięśni i ich adaptacji do tego typu
wysiłków. Przed testem - w spoczynku i po teście pobierana jest próbka krwi do
oznaczenia stężenia mleczanu.
4. Progi metaboliczne.
• strefa tlenowa - poziom mleczanów nie jest znacząco większy niż w spoczynku
• strefa mieszana (tlenowo-beztlenowa) - praca wykonywana pomiędzy AT i TDMA.
Uboczne produkty przemiany materii są na bieżąco usuwane z organizmu. Poziom stężenia
kwasu mlekowego wynosi 2-4 mmol/mm3 krwi. Procesy tlenowe przeważają przy
intensywności około AT a procesy beztlenowe dominują, gdy intensywność pracy zbliżona
jest do TDMA.
• strefa beztlenowa - następuje gwałtowny (nieliniowy) wzrost stężenia mleczanów,
czas wykonywania pracy w tej strefie ograniczony jest indywidualną tolerancją organizmu
na zakwaszenie.
5. Co to jest wydolność tlenowa(aerobowa) i sposoby jej pomiaru.
Sposoby pomiaru:
o Test PWC170 polega na wykonaniu dwóch, standardowych
wysiłków na cykloergometrze Monark 828 E. Rejestrowana jest częstość
skurczów serca (HR) przy wykorzystaniu miernika Polar. Obliczana jest
wartość obciążenia (mocy) podczas wysiłku przy częstości skurczów serca na
poziomie 170 uderzeń na minutę (wartość wskaźnika PWC170). Podstawą do
określenia wartości wskaźnika PWC170 jest liniowa zależność między mocą
wysiłku, a częstością skurczów serca osiąganą w okresie równowagi
fizjologicznej. Wartość wskaźnika PWC170 jest istotnie skorelowana z wartością
maksymalnego poboru tlenu (VO2 max), podstawowego wskaźnika wydolności
tlenowej.
o Ocena wydolności tlenowej metodą bezpośrednią.
Stopniowany wysiłek „do wyczerpania” Standardowo stosowane są testy
wysiłkowe z wykorzystaniem różnych ergometrów-bieżni mechanicznej,
cykloergometru, ergometru wioślarskiego. Test składa się z szeregu wysiłków o
wzrastającej mocy kontynuowanych do całkowitego wyczerpania badanego. Pod
koniec każdego stopnia obciążenia, pobierana jest krew kapilarna z palca, w
której oznaczane jest stężenie mleczanu (LA). Podczas wysiłku badany
podłączony jest do ergospirometru , rejestrującego wskaźniki oddechowe i
krążeniowe. Do oceny wydolności tlenowej wykorzystywane są wartości
wskaźników na poziomie obciążenia maksymalnego oraz na poziomie progu
przemian beztlenowych (AT). AT oznacza maksymalną intensywność wysiłku,
przy której występuje równowaga czynnościowa ustroju, czego wyrazem jest
stabilne stężenie mleczanu we krwi.
Wysoki poziom wydolności jest ważny nie tylko w sporcie, ale i w życiu codziennym. Im
wyższa wydolność, tym wolniej narasta zmęczenie podczas pracy, a szybciej następuje
likwidacja zmian po jej zakończeniu. Wysoka wydolność fizyczna pozwala na lepszą
tolerancję wysiłku o różnej intensywności. Warunkiem zachowania przez organizm zdolności
do wykonywania dłuższego wysiłku fizycznego (mięśniowego) jest bieżące pokrywanie
zapotrzebowania tlenowego pracujących mięśni. Gdy zapotrzebowanie tlenowe podczas
wysiłku jest w pełni pokrywane, organizm osiąga tzw. steady state, czyli stan równowagi
funkcjonalnej ustroju, którego stałe utrzymywanie w czasie wysiłku gwarantuje zachowanie
zdolności do wysiłku przez dłuższy czas. Jeżeli dopływ tlenu do mięśni podczas wysiłku jest
niewystarczający, to wówczas powstają w nich duże ilości kwasu mlekowego, którego
nagromadzenie jest przyczyną zmęczenia mięśni. Aby w czasie ćwiczeń odpowiednia ilość
tlenu została dostarczona do mięśni, niezbędna jest sprawność układu krążenia i oddychania,
która ponadto zmniejsza ryzyko choroby serca, udaru mózgu, wysokiego ciśnienia krwi i
innych chorób zagrażających życiu. Kiedy polepsza się kondycja serca, to staje się ono
mocniejsze i bardziej wydajne.
7. Porównanie metod bezpośrednich i pośrednich badana wydolności.
Podczas wysiłku fizycznego zwiększa się wydzielanie wielu hormonów, m.in. adrenaliny,
glukagonu, hormonu wzrostu, adrenokortykotropiny(ACTH), kortyzolu, angiotensyny,
aldosteronu i hormonu antydiuretycznego, hamowane jest natomiast wydzielanie insuliny.
Większość z tych zmian jest proporcjonalna do intensywności i czasu trwania wysiłków.
Zmiany hormonalne towarzyszące pracy mięśniowej współdziałają w regulacji
wysiłkowej przemiany materii i gospodarki wodno-elektrolitowej.
Niemal natychmiast po rozpoczęciu pracy fizycznej zwiększa się wentylacja płuc i wzrasta w
postępie liniowym aż do poziomu obciążenia względnego-65-70%Vo2 max. Po
przekroczeniu tego poziomu pojawia się tendencja do nadmiernego, w stosunku do
zapotrzebowania tlenowego, wzrostu wentylacji, czyli hiperwentylacji (jest to wzrost
wentylacji pęcherzykowej przy stałym wytwarzaniu CO2 – dwutlenku węgla w tkankach.
Powoduje to obniżenie ciśnienia cząstkowego dwutlenku węgla w powietrzu
pęcherzykowym). Zwiększenie wentylacji płuc podczas wysiłku zachodzi poprzez
zwiększenie częstości i głębokości oddechów.
o Pojemność płuc - maksymalna ilość powietrza wydychanego
poprzedzona maksymalnym wdechem. W skład VC wchodzi:
-objętość oddechowa VT – równe objętości powietrza podczas pojedynczego
cyklu oddechowego (wdech lub wydech) (500 ml )
- wdechowa objętość rezerwowa IRV – to jest objętość o jaką można
powiększyć pojemność płuc po spokojnym wdechu – 300 ml
- wydechowa objętość rezerwowa ERV jest objętością którą można
wydmuchać z płuc po spokojnym wydechu 1300 ml.
o Objętość minutowa serca –równa jest objętości wyrzutowej,
pomnożonej przez częstość skurczów serca. Zmiany objętości minutowej mogą być
zatem wywołane zarówno zmianami częstości skurczów serca, jak też zmianami
objętości wyrzutowej.
o Objętość wyrzutowa serca –czyli ilość krwi wyrzucanej przez serce
w czasie każdego skurczu komór, jest drugim czynnikiem determinującym objętość
minutową serca. W czasie skurczu komory nie opróżniają się całkowicie z krwi, a
zatem zwiększenie siły skurczu mięśnia sercowego może spowodować wzrost obj.
wyrzutowej serca.
o Częstość skurczów serca –rytmiczne wyładowania w węźle
zatokowo-przedsionkowym występują spontanicznie, nawet bez jakichkolwiek
wpływów nerwowych czy hormonalnych, mimo to znajdują się one pod stałą
kontrolą nerwowego układu wegetatywnego i hormonów.