SRPSKI KORENI

Bogislav iz Pomerna, pre nego sto je 1396, izabran za kralja Svedske, Danske, Norveske i
Vend unije, umesto svog Slovenskog imena je dobio skandinavsko ime Erik. Otac mu se
zvao Vratislav Svantibor, poreklom iz pokrajine Pomern, na kontinentu, u severnoj Evropi,
gde su u srednjem veku, po svim istoriskim izvorima, medju Germanima, ziveli uglavnom,
"Luzicki Srbi". Nemci su Srbina zvali Vend ili Sorb. Skandinavci danas zovu balkanskog
Srbina "Serb".
Kada je 43 godine kasnije kralj Erik skinut sa vlasti, bez apanaze, izdrzavao se od gusarenja
po Baltickom moru, sto mladji Srbi, danas u Svedskoj tumace kao neoboriv dokaz da je Erik
bio Srbin. Erik je ziveo 77 godina, za ono vreme, neobicno dug zivot.
Po nekim tvrdnjama, Bogislav i Vratislav su Poljska imena sto navodi na razmisljanje da su u
pokrajini ziveli Poljaci. Ako je to tacno, postavlja se pitanje zasto pokrajina Pomern, uprkos
zajednicke granice sa Poljskom, nije nikada bila u sastavu katolicke Poljske, nego je, da bi
se oslobodila nemackog patronata, uvek saradjivala sa Dancima i Svedjanima na drugoj
strani Baltickog mora. U vise navrata je Pomern, uz Svedjane, bila u ratu protiv Poljaka.
Nekoliko imena iz srpskog, crkvenog, kalendara 2002:
Berislav, Borislav, Branislav, Bratislav, Vatroslav, Vekoslav, Vidoslav, Voislav...
Plemicka familija Svantibor je bila na glasu i kasnije. Ime Svantibor (Svante i Bor) svedoci o
jakoj vezi izmedju Srba i Skandinavaca u srednjem veku. Svante je staro i danasnje,
svedsko musko ime.
Kada je svedski kralj Gustav VASA Eriksson, u 16 veku, trazio zenu, jedna od kandidatkinja
je bila cerka Savantibor Bogislava, najverovatnije praunuka Kralja Erika.
Podaci o Svantibor Bogislavu i Vratislavu su uglavnom, prikupljeni iz knjige svedskog
istoricara Hermana Lindkvista "Sveriges Historia frn istid till framtid".
Cinjenica je da se u Skandinaviju nije selilo samo srpsko plemstvo. Veliki broj Srba je presao
preko Baltickog mora sredinom 12-og stoleca kada su izgubili rat protiv mnogobrojnijih
Germana sa kojima su ratovali od 6-og veka.
O slicnim vezama izmedju Svedjana i Srba, danas niko ne govori.
Svedjani srpskog porekla koji su vekovima ziveli u Svedskoj, danas, ne zele nikakva
poredjenja sa komunistickim olosem na Balkanu.
Novopeceni Srbi sa Balkana su do juce bili komunjare, a danas idu u pravoslavne crkve, i
pod uticajem jugo-komunistickih popova "srbin nije ko nije pravoslavan". Srpske crkve su i u
Svedskoj, bile sastajalista jugoslovenske UDBe.
"Luzicki Srbi" (na svoju srecu ?) nisu nikada bili pravoslavci. Do 13 veka su odbijali da prime
hriscanstvo, drzeci se svoje stare "religije" koju su doneli iz postojbine sa obala Azovskog
mora. Izgubivsi rat protiv Germana u 12 stolecu, primili su manje vise na silu katolicanstvo
da bi njihova vecina, kao i ostali skandinavci, kasnije u 15 veku, prisla Luteranskoj,
protestanskoj, crkvi.
Cinjenica je da su Srbi u srednjem veku, pre nego sto su primili hriscanstvo, bili vojni faktor
u Skandinaviji o cemu svedoci sledeci citat svedskog istoricara:
...Godine 1135 napadnuta je Norveska sa 650 brodova pod komandom vojvode Ratibora iz

Pomerna, kada je, relativno udaljen, glavni grad Konungahella osvojen i spaljen. Prvi put u
istoriji je konjica transportovana malim brodovima... Kraj citata:
I ime pokrajine Pomern je svedska skracenica odredjenog oblika i potice od srpske imenice
Pomorje (Pomerje?). Uporedi sa Pomoravlje, Podrinje, Posavina...

I dan danas su, iz tog vremena, u Skandinaviji poznati brodovi slovenskog (citaj srpskog)
tipa:
Gornji brod je manje-vise identican sa brodovima kojima su se sluzili Danski vikinzi. Danci
su bili na vecem glasu nego norveski i svedski vikinzi, bas zato sto su ziveli na jugu u
susedstvu sa srpskim vikinzima koje su rimski, germanski i katolicki istoricari "zaboravili".

Dok su Srbi na severu Evrope bili cenjeni ratnici, vitezovi i druzili se sa plemstvom i
kraljevima, Srbi na Balkanu su osvajali carstvo nebesko i zajedno sa Siptarima i Bosnjacima,
posle pola milenijuma turske kulture i pecenja rakije, postali najbednije nacije Evrope. Iako
su na Balkanu drzali velike teritorije dan danas su Srbi poznati kao beskucnici i svetski
pecalbari (komunisticki). 3 miliona srpskih pecalbara rastureni po celom svetu salju pare na
Balkan i izdrzavaju 6 miliona mutavih Srba koji nemaju pameti da pobacaju u Dunav
komunisticki olos koji ih je doveo do bede.
Pecalbarenje je izum Balkanskih Srba.
Pre nego sto su Germani pobedili i "pokrstili" Srbe u 13 veku Srbi, Sorbi ili Vendi su bili
koncentrisani na celoj teritoriji izmedju reke Elbe i Odre, do obala Baltickog mora. I danas
se Sorbi nalaze na istom prostoru u Nemackoj. Oni koji se jos uvek drze svojih tradicija,
potisnuti su na teritoriju u gornjem toku reke Elbe i Odre juzno od Berlina u Lusatiji.
Posetite Sorbski link koji se nedavno pojavio na internetu:
Luzicka Drzava
Luzicki Srbi su pobedjeni vec 990 godine nove ere. Rat sa Luzickim Srbima verovatno nije
bio dugotrajan sto im je dalo mogucnost da zadrze svoj jezik i obicaje do danas. Rat sa
ostalim Srbima na istoj teritoriji izmedju Elbe i Odre, severnije, do juznih obala Baltickog
mora, je bio dug 200-300 godina sa velikim gubitcima na obe strane sto je posle poraza
naterlo Srbe na potpunu emancipaciju sa Germanima i primanje katolicanstva. U tom ratu
su Srbi najverovatnije bili razbijeni u manje grupe, sto je kasnijim katolickim "istoricarima"
dalo mogucnost da Srbe nazovu slovenskim plemenima i daju im imena koja danas ne
postoje medju Slovenima. Uprkos tome, posle poraza, u dugom peridu Srbi su nosili svoja
srpska imena i ziveli su kao Vendi, pomesani sa Germanima u slobodnim vojvodstvima sa
svojim plemstvom kao i kralj Erik iz Pomerna, Bogislav.
Luzicki Srbi danas tvrde da nemaju nikakvih zapisa o njihovom bitisanju u severnoj Evropi
pre nego sto su ih Germani pobedili 990, kada ih prvi put opisuju franciskanski (katolicki)
kaludjeri.

Pisanje istorije nije bio obicaj u Skandinaviji i medju Srbima na severu Evrope u to vreme.
Primera radi, prvi svedski kralj za koga se zna koje godine je rodjen je Johan I Sverkersson,
rodjen 1201 godine. Istoricari kao profesija u Evropi se pojavljuje tek posle primanja
hriscansva introdukcijom prvih istoriskih knjiga, starog i novog zaveta. Osim katolickog
plemstva, u 11 veku cela Evropa je bila nepismena i prvi istoricari su bili katolicki kaludjeri
koji su po manastirima, pod nadzorom Kardinala, falsifikovali istoriju i pisali sta je njima
odgovaralo. Da uz pomoc hriscanstva, spasu covecanstvo od bezboznika, "mnogobozaca".
Na ovaj nacin su kaludjeri prepisivali knjige... Broj "stamparskih" greski u njihovim
prepisima je zavisio i od broja casa manastirskog vina koje su popili.

Srbi na severu Evrope su bili "mnogobozci" kao i Skandinavci, Vikinzi i najverovatnije su

imali iste bogove sto objasnjava tesnu saradnju Svedjana i Venda, Srba, kroz ceo srednji
vek.
Uprkos omalovazavanja stare "bezboznicke religije", katolickoj crkvi nije nikada poslo za
rukom da Skandinavcima izbrise iz secanja nihove stare "bogove". To je poslo za rukom
"srpskoj" pravoslavnoj crkvi. Jedino svoje bozanstvo koga se balkanski Srbi i danas secaju
je Vid koji nema nikakve veze sa hriscanstvom ali ga je pravoslavna crkva prhvatila kao
svetca zato sto Srbi nisu hteli da ga zaborave i zato danas slave Vidovdan. Vid je
najverovatnije Vidar, jedan od sinova Skandinavskog "Boga" Udena (Oden).
Skandinavski (i srpski) Vikinzi su napadali i palili katolicke crkve i manastire po celoj Evropi
pokusavajuci da spasu svet od hriscanstva, zasto su ih kasniji katolicki "istoricari" definisali
kao divljake. Da nisu na silu primili hriscanstvo u 10-13 veku, svi Skandinavci bi bili
unisteni. Danas 1000 godina kasnije covecanstvo ponovo stavlaja znak pitanja na
hriscanstvo u celini ili na neka tumacenja hriscanstva.
Skandinavski (i srpski) "bogovi" nisu bili izmisljene licnosti koje niko nikada nije video.
Skandinavski "bogovi" su bili vodje naroda, obdareni, hrabri ratnici koji su probijali put,
uvek na celu svoje vojske i zato u narodu smatrani kao "nadprirodni". Imenica BOG nema
isto znacenje danas kao u staro vreme. Hriscanstvo je nazvalo svog "svetitelja" starim
imenom, dalo mu nadprirodne osobine, isao je po vodi, lecio bolesti dodirom prsta, i
probudio se dva dana posle smrti, sto je od njega napravilo najboljeg boga, boljeg od svih
predhodnih bogova, da bi svi raniji bogovi pali u zaborav.
Skandinavski bogovi su poreklom iz dva plemena. Vaneri i Asari. Na svedskom u mnozini,
Vaner i Asar. Asari su bili ratnici. Po Sturlassonu (Island) Asari su poreklom sa severnih
obala Crnog mora, Asovskog mora i otud im naziv Asari. Bog Uden je dosao iz Asije (Azije)
gde se reka Don uliva u Crno more (Asovsko more, zaliv). Levo od Dona je Erop, zemlja
Erila. Na desnoj starni je Asia (Azija) i zemlja koja se zvala Asland, sa glavnim gradom
Asgord (Asgorod, Asgrad). U gradu je ziveo poglavar Uden. Uden (Oden) je bio veliki ratnik,
ratovao je po celom svetu i uvek pobedio. Svuda je bio na vlasti. Kasnije je otputovao na
sever, nastanio se na jednom ostrvu i nazvao ga Udenovo ostrvo (Odense, Odens,
danas grad u Danskoj)...
Poreklo skandinavskih Bogova iz Azije je bilo prihvaceno u Skandinaviji sve do 19 veka kada
su svedski nacionalisti ovo nazvali istoriskom spekulacijom. Uplasili su se da su im Bogovi
bili slovenskog porekla. Ko je imao razloga da kroz celu svedsku istoriju pravi ovakve
spekulacije.
Skandinavski Vikinzi nisu nikada bili u medjusobnim sukobima. Po primanju hriscanstva,
Srbi na juznim obalama Baltickog mora su postali Nemci a Svedska, Danska i Norveska su,
kroz ceo srednji vek, bile u medjusobnom ratu...
Imanica BOG postoji i danas u svedskom jeziku. Bog je naziv za pramac na brodu, probija

talase. Ili Prednji deo grudi kod divljih zivotinja kojim se probijaju kroz sumu. Svedska
imenica BOG danas ima slicno znacenje kao i nekadasnje ime bogova Vikinga, koji su bili
ratnici i u ratu, uvek isli prvi ispred vojske, sto je kroz ceo srednji vek bilo karakteristicno za
sve svedske vojskovodje i kraljeve. U blizini Stokholma postoji veliko poluostrvo koje se
zove Bogesund. U srednjem veku Bogesund je bilo ostrvo koje se zvalo Bog.
, cita se "oe" na svedskom znaci ostrvo. To ostrvo je od pamtiveka bilo u
vlasnistvu najpoznatijeg svedskog plemstva. Medju njima je familija Brahe. Pre primanja
hriscanstva, na ostrvu je najverovatnije ziveo neko koga je narod smatrao za boga. Nije
iskluceno da svedsko plemstvo potice od, bogova Vikinga. Familija, Brahe, nosi broj 1 na
spisku u "kuci vitezova" (ridarhuset) u Stokholmu i verovatno je potomstvo posle jednog od
skandinavskih bogova, sina boga Udena, koji se zvao Brage. Tiko Brahe (Tika, Tihomir) u
srodstvu sa svedskom familijom Brahe, je bio poznat danski astronom. O ovome Svedjani
danas, nece ni da diskutuju iz nacionalnih razloga. Ako je sve ovo tacno i Vikinzi su svoje
bogove zvali srpskom imenicom BOG, bogovi za vreme Vikinga pa i ranije, pre Hrista u
Skandinaviji, su govorili srpski jezik.
Istina je da svedski arheolozi ne pobijaju cinjenicu da je cela Skandinavija, pre stvaranja
nacionalnih drzava u Evropi, u vreme Vikinga, bila u frekventnom kontaktu sa Slovenima,
(citaj sa Srbima) o cemu svedoce mnoge arheoloske iskopine.