Definicija samog pojma akulturacija podrazumijeva razmjenu tj.

širenje kultura u većim prostorima, između naroda i većih socijalnih

grupacija.
Autor Tran Van Khe navodi da je pojam akulturacije nelogizam koji
se kao takva riječ ne može sresti u rečnicima. On ovaj pojam objašnjava kao
„prihvatanje jednog naroda, jedne kulture koja je različita od njegove“.
Akulturacija u muzičkim tradicijama Azije obuhvata muziku naroda
Japana, Kine, Indije, Vijetnama, Irana itd.
U svim narodima Azije, Afrike i Latinske Amerike, uticajem muzike
sa zapada, stvara se nova muzička tradicija koja je različita od tradicionalne
muzike tog naroda. Na njen nastanak utiče i prihvatanje zapadnjačkih
instrumenata, muzičkih formi, načina izvođenja tj. sveukupnog muzičkog
mišljenja.
Takve promjene nisu uvijek donosile napredak i obogaćivanje
tradicionalne muzike. Veliki broj muzičkih stručnjaka je podijeljen po
pitanju nužnosti i kvaliteta muzike nastale pod uticajem akulturacije.
Akulturacija na prostoru Azije datira od davnina. Tako je Vijetnam
vjekovima u nazad asimilirao muziku Kine i Indije, takva dobijena
vijetnamska muzika ni u kom smislu ne narušava originalnost i karakter
tradicionalnih vijetnamskih tekovina. Japanci prihvataju muziku Kine i
Koreje jos u VII vijeku, asimilacijom ovih muzičkih tradicija nastao je i
jedan vid dvorske muzike Japana. Na području sjeverne Indije, muzika se
razvijala pod jakim uticajem muzičke tradicije islama, ipak, zadržavajući
svoj lični pečat.
Jedan od vidova akulturacije jeste i prihvatanje muzičkih instrumenata
drugih naroda, koji su se koristili za izvođenje tradicionalne muzike. U tim
slučajevima instrumenti bivaju djelimično modifikovani i prilagođeni
upotrebi naroda koji ih je preuzeo. Takav slučaj je sa mnogim istočnjačkim
instrumentima koji se već vjekovima, kod nekih naroda, smatraju
tradicionalnim, i ako u biti, oni to i nisu.
Autor Van Khe navodi primjer Kineza koji još u II vijeku prije nove
ere upotrebljavaju piriformnu lutnju sa četiri žice, naroda srednje Azije,
učinivši od nje svoj tradicionalni instrument pi pa. Isti slučaj je i sa

1
kineskom stolnom gitarom zeng, koja se u Japanu javlja pod nazivom koto a
u Vijetnamu kao đan tran.
Sve ove navedene asimilacije narodne umjetnosi naroda Azije
predstavljaju vid akulturacije koji se može smatrati razumljivim i
očekivanim iz razloga što obuhvata miješanje tradicija naroda koji su
međusobno povezani neposrednim putem. Vjekovima, na prostoru Azije
dešavale su se migracije naroda, samim tim, svaki narod sa sobom nosi
svoju kulturu, običaje i muzičku tradiciju, koju na novom tlu pokušava
uskladiti sa zatečenom kulturom. Muzika nastala na taj način, biva
prepoznata kao nova tradicionalana tekovina koja ne narušava već postojeću.
Ona je upotpunjuje i obogaćuje.
Na drugoj strani, Azijska muzika razvija se i pod uticajem
zapadnjačke kulture. Jedan od vidova akulturacije zapadne i azijske kulture
jeste i upotreba zapadnjačkih instrumenata pri izvođenju tradicionalne
muzike. Vijetnamci koriste violinu, mandolinu, havajsku i električnu gitaru.
Za koncerte organizovane u velikim salama i na otvorenim prostorima
koriste se električni amlifikatori. Jednoglasne melodije namijenjene
solističkom izvođenju bivaju obrađene za horski sastav. Posebno na prostoru
Indije, čija muzička kultura počiva na samostalnom muziciranju i
improvizaciji, muzika biva izvođena od strane grupa izvođača i orkestara.
Ne-temperovana muzika ustupa mjesto temperovanoj tj. počinje se
izvoditi na zapadnjačkim temperovanim instrumentima. Dolazi do pokušaja
korišćenja harmonskog klasičnog mišljenja nasuprot karakterističnom
tonskom sistemu Indije, ili modalnosti u Kini.
Van Khe smatra da je bitan uticaj zapada na tradiciju Azije izvršio
politički i društveni razvoj naroda. Tako djeca bogatijih slojeva počinju učiti
sviranje na klaviru, violini, zanemarujući tradicionalne muzičke intrumente.
Takođe, bitan uticaj ima i pojava masovnih medija ( radio, televizija).
Nova muzika je često hibridna. U ovom slučaju pojam hibridno autor
objašnjava kao dva nenormalno ujedinjena elementa različite prirode. Ipak,
Van Khe smatra da se tradicionalne tekovine naroda Azije, moraju
prilagoditi današnjim uslovima života kako ne bi ostale učaurene.

„Svagda smo preporučivali očuvanje glazbenog blaga. Ali očuvanje

ne znači konzervatiza, imobilizam ili učmalost. Pristalice smonapretka, ali
napredak nije nikada sinonim s okcidentalizacijom.“