Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 58 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 6, 7 i 8 stycznia 2010 r.

ANEKS
Odpowiedzi na interpelacje poselskie

część 2

Wa r s z a w a
2010
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 58. posiedzenia Sejmu
w dniach 6, 7 i 8 stycznia 2010 r.
część 2
str.
Odpowiedzi na interpelacje
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .479
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 480
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . .481
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .481
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . 484
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 485
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 487
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 488
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 490
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 490
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .491
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 492
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 494
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 495
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 498
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 499
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .501
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .501
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 503
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 504
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 505
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 506
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .511
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .512
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .515
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .516
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .519
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 520
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .522
Sekretarz stanu
w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej
Mikołaj Dowgielewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 523
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .527
Prezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
Małgorzata Krasnodębska-Tomkiel . . . . . . . 528
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 530
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 530
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 532
Minister Ewa Kopacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 535
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 536
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .537
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 538
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 543
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 544
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 546
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . . .547
str.
str.
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 548
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .551
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .552
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .552
Podsekretarz stanu Grażyna Bernatowicz . . .554
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 555
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 556
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . .557
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 560
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 560
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .561
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 564
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 566
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 568
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 568
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .570
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .571
Główny inspektor ochrony środowiska
Andrzej Jagusiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .572
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .576
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .577
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 580
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .581
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 582
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 583
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 583
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 585
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 586
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .587
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 588
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 589
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 590
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 590
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .591
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 592
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 593
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 595
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 595
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 597
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 598
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 599
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 600
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .601
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 602
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 603
 str.
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 604
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 605
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 607
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 609
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .610
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .610
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .611
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .612
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .613
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .614
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .614
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 616
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .616
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 624
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 630
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 633
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 634
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 634
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 635
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 637
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 637
Sekretarz stanu
w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej
Mikołaj Dowgielewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 639
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 640
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 641
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 642
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 643
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 643
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 644
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 644
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 646
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 648
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 648
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 649
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 650
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 652
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 655
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 656
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .657
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .657
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 659
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 661
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 661
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 662
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 663
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 664
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 665
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 666
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . . 668
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 668
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .671
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .673
str.
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .674
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . .676
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .677
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .678
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .679
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .681
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .681
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 682
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 683
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 684
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 685
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 687
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 688
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 689
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 690
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .691
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 692
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 693
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 695
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 699
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . .701
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .701
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .702
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski. . . . 703
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . .707
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 708
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .710
Podsekretarz stanu Henryk Jacek Jezierski . . .710
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .711
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .712
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .713
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .715
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . .716
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .717
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . .719
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 720
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 720
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .721
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 724
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 725
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 726
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .727
Podsekretarz stanu Henryk Jacek Jezierski . . .727
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 728
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski. . . . 730
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .731
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 733
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 734
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 735
 str.
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 736
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski . . . . . . . . . . . . . . . . .737
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 739
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . .741
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .741
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .745
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .745
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .746
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .748
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .748
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .749
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .750
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .751
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski. . . . 753
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .755
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .755
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .756
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .757
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .758
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .759
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 760
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 760
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .762
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .763
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . .763
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 765
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 766
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 766
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .767
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 768
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 768
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .770
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .770
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski. . . . . . . . . . . . .771
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .772
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .773
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .774
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .775
Podsekretarz stanu Hanna Trojanowska . . . 775
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .777
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .777
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .778
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .779
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski . . . . . . . . . . . . . . . . 780
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 783
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 784
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 785
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 786
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .787
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 788
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 788
str.
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 790
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .791
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 792
Podsekretarz stanu Jacek Dominik . . . . . . 793
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 796
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .797
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 798
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 799
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 800
Sekretarz stanu
w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej
Mikołaj Dowgielewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 803
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 805
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hubert Łaszkiewicz . . . . . . . . . . . 807
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 807
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 809
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .811
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .812
Główny inspektor ochrony środowiska
Andrzej Jagusiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .814
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .816
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .816
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .817
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .818
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 820
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .821
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 823
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 824
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 825
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 826
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski. . . . 827
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 828
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 829
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 829
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 830
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 832
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 835
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 835
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 837
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . 839
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 839
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 840
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 841
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 842
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 843
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 844
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 845
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 846
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .847
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 848
 str.
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 849
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 850
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 852
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 852
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 853
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 855
Wiceprezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
Jarosław Król . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .857
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 862
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 864
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 865
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 865
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 866
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 867
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 868
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 868
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .870
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .871
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .873
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .875
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .876
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . .877
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . .878
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .879
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .879
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 880
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .881
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 882
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 883
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 885
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 886
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . 887
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 889
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 890
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 890
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .891
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 892
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 893
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 894
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 895
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 896
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . . 897
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 898
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 898
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 899
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 899
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski. . . . . . . . . . . . 900
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .901
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 902
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski. . . . 902
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 904
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 904
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 906
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 907
str.
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 907
Podsekretarz stanu Krzysztof Hetman. . . . 908
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .934
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 936
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .937
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 941
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 942
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .946
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 948
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 948
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 949
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 950
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .951
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 952
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 954
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 954
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 955
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .957
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski. . . . . . . . . . . . 958
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 958
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 959
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . 960
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 960
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 961
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 962
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .963
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 963
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów,
pełnomocnik rządu ds. równego traktowania
Elżbieta Radziszewska . . . . . . . . . . . . . . . . . 964
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 967
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 968
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski. . . . . . . . . . . . 969
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .971
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .972
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .972
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . .973
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .974
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . .977
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .978
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .979
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 980
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 980
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . .981
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 982
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 983
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 984
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 985
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . . 986
 str.
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 987
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 990
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .991
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .991
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 992
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . . 995
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 997
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 997
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 998
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hubert Łaszkiewicz . . . . . . . . . . . 999
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . 1000
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . 1000
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . .1003
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . 1004
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . 1004
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . 1006
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1007
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . 1008
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . 1009
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . 1009
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1011
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . .1012
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski. . . . . . . . . . . .1013
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 1014
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hubert Łaszkiewicz . . . . . . . . . . .1015
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . .1015
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . .1016
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 1017
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . . .1018
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . .1019
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . .1020
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . .1021
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski. . . . . . . . . . . .1022
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . .1022
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . .1023
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . .1024
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . .1025
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . .1026
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1027
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1029
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . .1032
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1033
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1033
str.
Dyrektor Głównej Komisji Ścigania Zbrodni
przecwiko Narodowi Polskiemu,
zastępca prokuratora generalnego
Dariusz Gabrel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .1035
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1038
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1038
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . .1039
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . . 1041
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1042
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . 1043
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . 1044
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . 1045
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . 1046
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski . . . . 1047
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . .1049
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . .1050
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . .1051
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . .1052
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1052
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . .1054
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski. . . .1056
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . .1056
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . . 1057
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . .1058
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . . 1059
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . .1061
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1061
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . .1062
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . 1063
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . 1064
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . 1065
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . 1068
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . . 1069
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . .1071
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1071
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . .1072
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . . 1073
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . .1074
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . . 1075
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1076
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz . . . . . . . . . .1078
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . .1078
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1079
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . .1080
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . .1081
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1081
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski. . . . . . . . . . . .1082
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1083
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Marka Zielińskiego
w sprawie dostępu pacjentów
do badań specjalistycznych (11684)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Marka Zielińskiego, posła na Sejm
RP, z dnia 9 listopada 2009 r. w sprawie dostępu pa-
cjentów do badań specjalistycznych, przekazaną przy
piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu
RP, z dnia 20 listopada 2009 r., znak: SPS-023-
-11684p/09, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Zasady i tryb finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zostały uregulowane w przepisach ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.), aktach wykonaw-
czych do ww. ustawy oraz zarządzeniach prezesa Na-
rodowego Funduszu Zdrowia w sprawie zawierania
i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w poszczególnych rodzajach tych świadczeń.
W związku z tym należy zaznaczyć, iż rozporządze-
nia koszykowe, wydane na podstawie art. 31d cyto-
wanej na wstępie ustawy, zawierają wykazy oraz wa-
runki realizacji świadczeń gwarantowanych w po-
szczególnych zakresach świadczeń opieki zdrowotnej,
natomiast zasady rozliczania i finansowania tych
świadczeń określa prezes Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Według zapisów zarządzeń prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia – obowiązującego w 2009 r.
nr 105/2008/DSOZ z dnia 5 listopada 2008 r. w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: podstawowa opieka zdrowotna, ze zm.
oraz na 2010 r. nr 72/2009/DSOZ z dnia 3 listopada
2009 r. w sprawie określenia warunków zawierania
i realizacji umów o udzielanie świadczeń w rodzaju:
podstawowa opieka zdrowotna – świadczenia lekarza
podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) finansowane
są na podstawie rocznej stawki kapitacyjnej korygo-
wanej współczynnikiem odpowiednim do:
— grupy wiekowej, w której świadczeniobiorca się
znajduje,
— albo charakteru miejsca pobytu świadczenio-
biorcy,
— albo, w przypadku leczenia niektórych chorób
przewlekłych, odpowiednim dla zdefiniowanej rozpo-
znaniem, wg klasyfikacji ICD-10, przyczyny udzielo-
nej porady.
Należy także zaznaczyć, iż kapitacyjna stawka
roczna nie obejmuje świadczeń udzielanych przez le-
karza POZ, dla których warunki umowy ustalają
inne zasady finansowania, tj. porady lekarskie w sta-
nach nagłych zachorowań:
— ubezpieczonym spoza oddziału wojewódzkiego
funduszu oraz z terenu oddziału wojewódzkiego fun-
duszu, ale spoza gminy własnej i sąsiadujących i spo-
za listy zadeklarowanych pacjentów;
— osobom spoza listy świadczeniobiorców innym
niż ubezpieczone uprawnionym do świadczeń zgodnie
z treścią art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy, osobom
uprawnionym jedynie na podstawie,Karty Polaka
oraz obcokrajowcom posiadającym ubezpieczenie
zdrowotne na podstawie zgłoszenia, w związku z cza-
sowym zatrudnieniem na terytorium Rzeczypospo-
litej Polskiej;
— osobom uprawnionym na podstawie przepisów
o koordynacji
oraz porady w profilaktycznych programach zdro-
wotnych, a także porady kwalifikacyjne do wniosku
świadczeniobiorcy o zlecenie świadczenia transportu
sanitarnego „dalekiego” w podstawowej opiece zdro-
wotnej, które finansowane są na podstawie cen jed-
nostkowych ustalonych przez prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia.
Ponadto odnosząc się do kwestii udzielania świad-
czeń lekarza POZ podnoszonych w przedmiotowej
interpelacji, uprzejmie wyjaśniam, iż zgodnie z wa-
runkami udzielania świadczeń świadczeniodawca ma
obowiązek zapewnić udzielanie świadczeń w sposób
kompleksowy, w szczególności obejmujący wykonanie
niezbędnych badań, w tym badań laboratoryjnych
i diagnostyki obrazowej, oraz procedur medycznych
związanych z udzielaniem tych świadczeń. Jednocze-
śnie lekarz ubezpieczenia zdrowotnego, kierując
świadczeniobiorcę do poradni specjalistycznej lub do
leczenia szpitalnego, zobowiązany jest dołączyć do
skierowania wyniki badań diagnostycznych i prze-
prowadzonych konsultacji – będących w jego posia-
daniu, umożliwiających lekarzowi ubezpieczenia
zdrowotnego lub felczerowi ubezpieczenia zdrowot-
nego kierującemu postawienie wstępnego rozpozna-
nia stanowiącego przyczynę skierowania – a także
istotne informacje o dotychczasowym leczeniu spe-
cjalistycznym lub szpitalnym oraz zastosowanym
leczeniu.
Odnosząc się natomiast do zagadnienia dotyczą-
cego możliwości wprowadzenia zmian w systemie
finansowania świadczeń lekarza podstawowej opieki
zdrowotnej, tak aby wydzielić pieniądze przeznaczo-
ne na badania specjalistyczne, uprzejmie wyjaśniam,
iż w ocenie płatnika świadczeń – Narodowego Fun-
duszu Zdrowia – brak jest racjonalnych przesłanek
480
do realizacji ww. zmiany finansowania świadczeń. We-
dług Narodowego Funduszu Zdrowia obecnie obowią-
zujące zasady finansowania przedmiotowych świad-
czeń są czytelne dla świadczeniodawców i świadcze-
niobiorców oraz w systemie rozliczeń z realizacji umo-
wy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej nie po-
wodują kolizyjności z przepisami prawa.
Należy także przypomnieć, iż działania zmierza-
jące do wydzielenia puli środków na finansowanie
badań diagnostycznych w podstawowej opiece zdro-
wotnej podjęte zostały przez regionalne kasy cho-
rych, które w roku 2001 wprowadziły warunkami
umowy podział rocznej stawki kapitacyjnej na część
przeznaczoną na finansowanie badań diagnostycz-
nych (15%) i pozostałe koszty udzielania świadczeń.
Przyjęte rozwiązanie nie sprawdziło się jednak
w praktyce, zaś zasady rozliczeń realizacji umowy
stały się w efekcie, w województwie wielkopolskim,
przedmiotem skargi złożonej przez świadczeniodaw-
ców do prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów jako sprzeczne z przepisami obowiązującej
ustawy w tym zakresie. Powyższe spowodowało, iż
ostatecznie regionalne kasy chorych odeszły od egze-
kwowania od świadczeniodawców rozliczania środ-
ków przeznaczonych na finansowanie badań diagno-
stycznych, a także określania w umowie wyodrębnio-
nej puli środków na ich finansowanie.
Jak wynika z danych Narodowego Funduszu
Zdrowia przedstawionych za okres od 2006 r. do
I półrocza 2009 r., liczba udzielonych przez lekarzy
POZ porad oraz zrealizowanych badań diagnostycz-
nych wskazuje na tendencję wzrostową. W 2006 r.
lekarze POZ udzielili 138 640 655 porad, w 2007 r.
– 144 131 478 porad, w 2008 r. – 142 888 121 porad,
a w I półroczu 2009 r. – 77 353 165 porad. Natomiast
w 2006 r. lekarze POZ zrealizowali 68 733 091 bada-
nia diagnostyczne, w roku 2007 – 68 174 059 badań
diagnostycznych, w roku 2008 – 69 661 734 badania
diagnostyczne, a w I półroczu 2009 r. – 41 619 302
badania diagnostyczne. Należy także zaznaczyć, iż
od października do grudnia 2008 r. lekarze POZ ob-
jęli opieką 3 749 643 pacjentów, u których zdiagno-
zowali cukrzycę lub choroby układu krążenia, co
stanowi 10,37% całości populacji zadeklarowanych
świadczeniobiorców.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie „Narodowego programu ochrony
zdrowia psychicznego” (11799)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie Narodowego Programu Ochrony Zdrowia Psy-
chicznego, skierowaną do ministra zdrowia pismem
Pana Marszałka SPS-023-11799p/09 z dnia 13 listo-
pada br., przedstawiam następujące wyjaśnienia:
Informacja przekazana pani poseł o rosnących
potrzebach społecznych w dziedzinie zdrowia psy-
chicznego i stanie zasobów psychiatrycznej opieki
zdrowotnej, a także o założeniach strategicznych
opieki psychiatrycznej zawartych w projekcie Naro-
dowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego
jest zgodna ze stanem faktycznym, uwarunkowania-
mi prawnymi i ekonomicznymi. Właśnie ten program
zawiera konieczne przedsięwzięcia edukacyjne, orga-
nizacyjne i inwestycyjne, które pozwolą stopniowo
uzupełnić istniejące niedostatki i zapewnić nowocze-
sną, kompleksową opiekę i pomoc osobom z zaburze-
niami psychicznymi. Stanowi on wykonanie dyspo-
zycji art. 2 ust. 6 ustawy z 19 sierpnia 1994 r. o ochro-
nie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535,
z poźn. zm.) i zawiera rozwiązania zgodne z rekomen-
dacjami Komitetu Ministrów Rady Europy w sprawie
ochrony praw człowieka i podstawowych wolności
osób z zaburzeniami psychicznymi, które zostały
przyjęte przez Radę Europy w roku 2004, oraz De-
klaracją o ochronie zdrowia psychicznego dla Europy
i Planem działania na rzecz zdrowia psychicznego
dla Europy, które zostały przyjęte na konferencji mi-
nistrów zdrowia Regionu Europejskiego WHO (Hel-
sinki, 12–15 stycznia 2005 r.).
Złożony charakter opieki psychiatrycznej i pomo-
cy dla osób z zaburzeniami psychicznymi, a zatem
i udział wielu podmiotów w jej zorganizowaniu, znaj-
duje odzwierciedlenie w postanowieniach art. 2 ust. 4
cytowanej wyżej ustawy, który nakłada na samorzą-
dy województw, powiatów i gmin, Narodowy Fun-
dusz Zdrowia, a także odpowiednich ministrów obo-
wiązek realizacji zadań określonych w programie.
Należą do nich także zadania inwestycyjne, których
realizacja będzie determinowała dostępność odpo-
wiednich form opieki i pomocy. Tworzenie i prowa-
dzenie zakładów psychiatrycznej opieki zdrowotnej
jest zadaniem samorządów wojewódzkich na podsta-
wie art. 6 cytowanej ustawy i one planują odpowied-
nie środki finansowe na realizację zadań inwestycyj-
nych. Koszty świadczeń zdrowotnych obciążają Na-
rodowy Fundusz Zdrowia, który powinien zapewnić
odpowiedni poziom finansowania.

Nakłady finansowe potrzebne dla realizacji pro-
gramu w latach 2011–2015 zostały oszacowane
ogółem na kwotę ponad 1200 mln zł, w tym na in-
westycje ok. 495 mln zł, na świadczenia medyczne
ok. 620 mln zł, na profilaktykę i promocję ponad
76 mln zł. Kwoty te nie uwzględniają nakładów na
badania naukowe, na inwestycje w resorcie spra-
wiedliwości i kosztów zadań realizowanych w resor-
cie kultury.
Ze względu na stan zaawansowania prac nad bu-
dżetem na rok 2010 nie ma możliwości wprowadzenia
wydatków na program do budżetu na rok 2010. Będą
one planowane na rok 2011 i lata następne. Nie ma
jednak obecnie podstaw do przewidywania, w jakim
kształcie uchwalona będzie ustawa budżetowa na rok
2011. Potrzeba zapewnienia dostępności świadczeń
medycznych i socjalnych dla osób z zaburzeniami
psychicznymi (baza i kadry) nie budzi wątpliwości
wśród podmiotów zobowiązanych ustawą do realiza-
cji programu. Zrealizowanie zadań określonych pro-
gramem zależy od dostępności środków finansowych
w budżecie centralnym i budżetach jednostek samo-
rządu terytorialnego. W założeniach rozbudowy bazy
ośrodków opieki psychiatrycznej przyjęto założenia
odnoszące się do liczby i struktury ludności, co jest
podstawą funkcjonalności systemu. Decyzje będą
konsultowane z nadzorem specjalistycznym i koor-
dynatorem programu, ale będą je podejmowały orga-
ny samorządu terytorialnego stosownie do miejsco-
wych warunków i możliwości. Można więc oczekiwać,
że poprawa sytuacji w opiece psychiatrycznej będzie
następowała stopniowo w miarę rozbudowy bazy
i wzrostu zatrudnienia specjalistów. Znajduje to od-
zwierciedlenie w planowanym wzroście wydatków
NFZ na świadczenia od 2012 r. o ok. 60 mln zł rocz-
nie. Minister zdrowia, projektując program i pełniąc
w nim rolę koordynatora, nie ma wpływu na budżety
innych resortów i budżety jednostek samorządu te-
rytorialnego poza uzgadnianiem celów i kierunków
działania oraz priorytetów zadaniowych. Nie ma
zwłaszcza specjalnych środków finansowych ani ad-
ministracyjnych do motywowania podmiotów współ-
działających. Zatem, biorąc pod uwagę złożoność
uwarunkowań zdrowia psychicznego i wieloaspekto-
wy charakter programu, należy przyjąć, że odpowie-
dzialność za realizację określonych zadań wynika
z zakresu kompetencji podmiotów uczestniczących
w realizacji programu. Zadania koordynatora rów-
nież zostały określone, a w tym zwłaszcza monitoro-
wanie rezultatów i informowanie Rady Ministrów
o realizacji programu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 10 grudnia 2009 r.
481
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Stanisława Steca
w sprawie umożliwienia
urzędom marszałkowskim współfinansowania
działalności ośrodków doradztwa rolniczego
(11905)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską posła Stanisława Steca z dnia
9 listopada 2009 r., przesłaną pismem, znak: SPS-
-023-11905p/09, z dnia 27 listopada 2009 r., uprzej-
mie informuję, że minister rolnictwa i rozwoju wsi
zarządzeniem nr 56 z dnia 15 czerwca 2009 r. powo-
łał zespół do spraw przygotowania założeń do projek-
tu ustawy o jednostkach doradztwa rolniczego. Obec-
nie zespół dokonuje analizy obowiązujących przepi-
sów, zadań ustawowych oraz identyfikuje występują-
ce sprzeczności.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Stanisława Steca
w sprawie braku środków w woj. wielkopolskim
na dofinansowanie działania: Modernizacja
gospodarstw rolnych, objętego PROW na lata
2007–2013 (11971)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak: SPS-023-11971p/09, z dnia 27 listopada br.
przekazujące żądanie posła Stanisława Steca o udzie-
lenie dodatkowych wyjaśnień w związku z uznaniem
za niewystarczającą odpowiedzi udzielonej pismem
znak: ROW/pi/mg-214/51/6568/09 na interpelację
w sprawie możliwości zwiększenia puli środków finan-
sowych przewidzianych dla woj. wielkopolskiego na
udzielenie pomocy na realizację operacji w ramach
działania: Modernizacja gospodarstw rolnych Progra-
mu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
(PROW 2007–2013), przekazuję, co następuje.
482
Uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 16 ust. 1
ustawy z dnia 7 marca 2007 r. o wspieraniu rozwoju
obszarów wiejskich z udziałem środków Europejskie-
go Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów
Wiejskich (Dz. U. Nr 64, poz. 427, z późn. zm.) mini-
ster właściwy do spraw rozwoju wsi może określić,
w drodze rozporządzenia, po zasięgnięciu opinii ko-
mitetu monitorującego, podział środków programu
w ramach określonych działań na poszczególne wo-
jewództwa lub lata realizacji programu. Przepis ten
nakłada obowiązek uwzględnienia przy podziale
środków programu wysokości limitów określonych
w programie, przy jednoczesnym zapewnieniu zrów-
noważonego wsparcia rozwoju obszarów wiejskich
w poszczególnych województwach oraz zarządzania
i wdrażania programu zgodnie z art. 75 ust. 1 rozpo-
rządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 wrze-
śnia 2005 r. w sprawie rozwoju obszarów wiejskich
przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju
Obszarów Wiejskich (EFRROW), w szczególności
w zakresie zarządzania środkami finansowymi prze-
znaczonymi na realizację programu.
Ponadto zgodnie z art. 16 ust. 3 ww. ustawy mi-
nister właściwy do spraw rozwoju wsi zobowiązany
jest do określenia sposobu postępowania w sprawie
przyznania pomocy, w przypadku gdy zapotrzebowa-
nie na środki wynikające z wniosków o przyznanie
pomocy złożonych w danym województwie lub roku
realizacji programu przekracza ilość środków okre-
śloną na dane województwo lub rok realizacji progra-
mu. Jednocześnie art. 17 ww. ustawy stanowi, że po-
moc jest przyznawana do wysokości środków okre-
ślonych w tym rozporządzeniu.
Na podstawie powyższej delegacji minister rolnic-
twa i rozwoju wsi wydał rozporządzenie w sprawie
podziału środków Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013, w którym określił m.in.
podział środków dla działania: Modernizacja gospo-
darstw rolnych na województwa i lata realizacji pro-
gramu (rozporządzenie z dnia 18 marca 2009 r., Dz.
U. Nr 48, poz. 388, z późn. zm.). Podziału środków
pomiędzy województwa dokonano na podstawie syn-
tetycznego miernika wielkości ekonomicznej gospo-
darstw, skonstruowanego w oparciu o wielkość eko-
nomiczną gospodarstw, które potencjalnie mogłyby
ubiegać się o pomoc oraz powierzchnię użytków rol-
nych w poszczególnych województwach. Zasady po-
działu środków publicznych programu pomiędzy wo-
jewództwa w ramach tego działania zostały przyjęte
uchwałą nr 2/2007 Komitetu Monitorującego Progra-
mu Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007–2013 z dnia
4 września 2007 r.
W przepisach o podziale środków PROW 2007–
–2013 określono również sposób postępowania w sy-
tuacji, gdy zapotrzebowanie na pomoc wyrażone
w złożonych wnioskach przekracza udostępnione li-
mity środków. Zgodnie z § 8 ust. 2 ww. rozporządze-
nia wnioskodawców, których wnioski o przyznanie
pomocy w ramach działania: Modernizacja gospo-
darstw rolnych złożone w danym roku, zawierają za-
potrzebowanie na środki przekraczające 150% okre-
ślonej w rozporządzeniu wysokości limitu środków,
niezwłocznie informuje się w formie pisemnej o od-
mowie przyznania pomocy finansowej z podaniem jej
przyczyn.
W związku z powyższym nie ma możliwości przy-
znania pomocy wnioskodawcy, którego poinformowa-
no, że jego wniosek zawierał zapotrzebowanie na
środki przekraczające 150% określonej w rozporzą-
dzeniu wysokości limitu środków.
Odnosząc się do sugestii zwiększenia środków do-
stępnych w woj. wielkopolskim na wsparcie operacji
realizowanych w ramach omawianego działania po-
przez przesuniecie niewykorzystanych środków z in-
nych działań PROW 2007–2013, uprzejmie informu-
ję, że takie rozwiązanie będzie rozważane w sytuacji,
gdy potrzeba taka wyniknie z analizy finansowej
wdrażania programu. Zgodnie z art. 84 ww. rozpo-
rządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 programy rozwo-
ju obszarów wiejskich podlegają ocenie ex ante, śred-
niookresowej oraz ex post. Oceny mają na celu popra-
wę jakości, efektywności i skuteczności realizacji
programów rozwoju obszarów wiejskich. Oceniane
jest oddziaływanie programów pod kątem strategicz-
nych wytycznych Wspólnoty oraz problemy rozwoju
obszarów wiejskich charakterystyczne dla danych
państw członkowskich i regionów.
Zgodnie z art. 61 rozporządzenia Komisji (WE)
nr 1974/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. ustanawiają-
cego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia
Rady (WE) nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwo-
ju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rol-
ny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW)
Polska przedłoży Komisji ocenę średniookresową naj-
później do dnia 31 grudnia 2010 r. Przedmiotowa
ocena może zawierać rekomendacje zmian programu
wynikające z efektów wdrażania poszczególnych
działań.
Jeżeli na szczeblu krajowym zostanie podjęta de-
cyzja o przesunięciu środków pomiędzy działaniami,
to należy brać pod uwagę, że zmiana taka stanowi
zmianę programu, której dokonanie wymaga urucho-
mienia wielomiesięcznej procedury, której elementem
jest zaopiniowanie propozycji przez komitet monito-
rujący, zatwierdzenie jej przez Radę Ministrów, a na-
stępnie zaakceptowanie przez Komisję Europejską.
Doświadczenie pokazuje, że negocjacje zmian progra-
mu z Komisją Europejską są szczególnie wymagające
i czasochłonne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 10 grudnia 2009 r.
 483

Odpowiedź — podlaskie: 103;

— kujawsko-pomorskie: 85;
podsekretarza stanu — pomorskie: 179;
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi — lubuskie: 133;
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów - — śląskie: 314;
na ponowną interpelację posła — świętokrzyskie: 8;
Wojciecha Żukowskiego — małopolskie: 156;
— łódzkie: 51;
w sprawie zagrożenia realizacji programu — warmińsko-mazurskie: 148;
„Owoce w szkole” w roku szkolnym 2009/2010 — wielkopolskie: 392;
(12011) — opolskie: 11;
— podkarpackie: 122;
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na po- — zachodniopomorskie: 37;
wtórną interpelację pana posła Wojciecha Żukow- — mazowieckie: 241;
skiego, załączoną przy piśmie o znaku: SPS-023- — dolnośląskie: 98;
-12011p/09 z dnia 27 listopada br., w sprawie zagro- RAZEM: 2078 szkół.
żenia realizacji programu „Owoce w szkole” w roku Liczba szkół, które zostały zgłoszone do udziału
2009/2010, niniejszym przekazuję Panu Marszałko- w programie w II semestrze roku szkolnego 2009/
wi odpowiedź na przedstawione w ww. interpelacji 2010, kształtuje się następująco:
kwestie. — podlaskie: 253;
Dane przekazane w odpowiedzi na interpelację — kujawsko-pomorskie: 452;
pana posła Żukowskiego z dnia 6 listopada br., zgod- — pomorskie: 552;
nie z informacją zamieszczoną w ww. odpowiedzi, — lubuskie: 189;
dotyczą ogólnej liczby umów zawartych na cele reali-
— śląskie: 707;
zacji programu pomiędzy zatwierdzonymi podmiota-
— świętokrzyskie: 408;
mi a szkołami podstawowymi na podstawie § 8 ust. 1
— małopolskie: 577;
rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie realizacji
— lubelskie: 469;
przez Agencję Rynku Rolnego zadań związanych
— łódzkie: 392;
z wdrożeniem na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
— warmińsko-mazurskie: 399;
skiej programu,,Owoce w szkole” w roku szkolnym
— wielkopolskie: 785;
2009/2010 (Dz. U. Nr 129, poz. 1059).
— opolskie: 288;
Liczba zawartych umów odpowiada nie liczbie za-
twierdzonych podmiotów, które je podpisały, ale licz- — podkarpackie: 606;
bie uczestniczących w programie szkół. Wynika to — zachodniopomorskie: 435;
z przepisu § 8 ust. 3, zgodnie z którym szkoła pod- — mazowieckie: 724;
stawowa może zawrzeć tylko jedną umowę z zatwier- — dolnośląskie: 370;
dzonym podmiotem. Dane, o których mowa, przed- RAZEM: 7606 szkół.
stawiają się następująco: Doświadczenia zebrane przez Agencję Rynku Rol-
— podlaskie: 120 umów; nego w I semestrze roku szkolnego 2009/2010 posłu-
— kujawsko-pomorskie: 268 umów; żyły jako podstawa do opracowania w Ministerstwie
— pomorskie: 189 umów; Rolnictwa i Rozwoju Wsi nowelizacji rozporządzenia
— lubuskie: 168 umów; Rady Ministrów w sprawie realizacji przez Agencję
— śląskie: 403 umowy; Rynku Rolnego zadań związanych z wdrożeniem na
— świętokrzyskie: 8 umów; terytorium Rzeczypospolitej Polskiej programu,,O-
— małopolskie: 156 umów; woce w szkole” w roku szkolnym 2009/2010. Zapro-
— lubelskie: brak umów; ponowane w ww. nowelizacji zmiany dotyczą uela-
— łódzkie: 54 umowy; stycznienia sposobu udostępniania owoców i warzyw.
— warmińsko-mazurskie: 194 umowy; Jedna ze zmian przewiduje wprowadzenie zamiast
— wielkopolskie: 402 umowy; konkretnej liczby porcji zawierających dany produkt
— opolskie: 14 umów; maksymalnej liczby takich porcji. W rezultacie szko-
— podkarpackie: 157 umów; ła oraz zatwierdzony podmiot w ramach zawieranej
— zachodniopomorskie: 41 umów; umowy mogą ustalić, jakie produkty ostatecznie zo-
— mazowieckie: 241 umów; staną udostępnione dzieciom, zachowując maksymal-
— dolnośląskie: 142 umowy; ne limity udziału poszczególnych produktów w liczbie
RAZEM: 2557 umów. porcji. Podejście to w określonych przypadkach umoż-
Zgodnie z informacją, jaką Ministerstwo Rolnic- liwi ograniczenie dostaw lub wyeliminowanie pro-
twa i Rozwoju Wsi uzyskało od Agencji Rynku Rol- duktów, które przysparzają dostawcom najwięcej
nego, według stanu na dzień 18 grudnia br. w nastę- problemów. Ponadto wyeliminowano konieczność kro-
pującej liczbie szkół rozpoczęła się realizacja dostaw jenia warzyw, tj. marchwi, ogórka i papryki, w słupki
owoców i warzyw w ramach programu: – zgodnie z nową propozycją produkty takie mają być
484
pokrojone na części w sposób zapewniający ich swo-
bodne spożycie przez dzieci, bez konieczności ich do-
datkowego krojenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posłów
Wojciecha Żukowskiego
i Sławomira Kłosowskiego
w sprawie konsekwencji wynikających
z braku rozporządzenia w sprawie wymagań,
jakim powinna odpowiadać osoba zajmująca
stanowisko dyrektora oraz inne stanowisko
kierownicze w poszczególnych typach szkół
i rodzajach placówek (12016)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Wojciecha Żukowskiego
i Sławomira Kłosowskiego, przesłaną przy piśmie
z dnia 27 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-12016p/
09), którzy uznali odpowiedź na interpelację przesła-
ną przy piśmie z dnia 20 października br. (znak: SPS-
-023- 12016/09) za niezadowalającą i proszą o przed-
stawienie dodatkowych wyjaśnień w sprawie konse-
kwencji braku rozporządzenia w sprawie wymagań,
jakim powinna odpowiadać osoba zajmująca stano-
wisko dyrektora oraz inne stanowisko kierownicze
w poszczególnych typach szkół i rodzajach placówek,
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
W dniu 25 lipca 2008 r. została uchwalona ustawa
o zmianie ustawy o systemie oświaty, ustawy Karta
Nauczyciela oraz ustawy o postępowaniu w sprawach
nieletnich (Dz. U. Nr 145, poz. 917), która weszła
w życie 23 sierpnia 2008 r. Na podstawie art. 6 pkt 1
ww. ustawy minister edukacji narodowej został zo-
bowiązany do przygotowania i wprowadzenia w życie
nowego rozporządzenia w sprawie wymagań, jakim
powinna odpowiadać osoba zajmująca stanowisko
dyrektora oraz inne stanowisko kierownicze w po-
szczególnych typach szkół i rodzajach placówek,
zgodnie z wytycznymi zawartymi w przepisie upo-
ważnienia.
Przedmiotowe rozporządzenie nie zostało wydane
w należytym terminie. Złożyła się na to konieczność
wypracowania brzmienia przepisów rozporządzenia
odpowiadających zmianom wprowadzonym w tym
czasie w innych przepisach prawa oświatowego, np.
w rozporządzeniu ministra edukacji narodowej z dnia
12 marca 2009 r. w sprawie szczegółowych kwalifika-
cji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół
i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli
niemających wyższego wykształcenia lub ukończone-
go zakładu kształcenia nauczycieli (Dz. U. Nr 50,
poz. 400), które weszło w życie w dniu 1 września br.
Należało również doprecyzować przepisy rozporządze-
nia dotychczas obowiązującego, których stosowanie
powodowało wątpliwości interpretacyjne. Jednocze-
śnie należy nadmienić, że wypracowanie powyższej
koncepcji wymagało pogłębionej analizy obowiązują-
cych przepisów prawa oraz podjęcia trudnej dyskusji
w toku uzgodnień międzyresortowych i konsultacji
społecznych. W konsekwencji spowodowało to lukę
prawną w zakresie powierzania stanowisk dyrektorów
i innych stanowisk kierowniczych w szkołach i placów-
kach, bowiem rozporządzenie ministra edukacji naro-
dowej i sportu z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie wyma-
gań, jakim powinna odpowiadać osoba zajmująca sta-
nowisko dyrektora oraz inne stanowisko kierownicze
w poszczególnych typach szkół i rodzajach placówek
(Dz. U. Nr 89, poz. 826, z późn. zm.), utraciło moc
z dniem 24 sierpnia 2009 r.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
nie jest możliwe odniesienie się do kwestii podniesio-
nych przez panów posłów Wojciecha Żukowskiego
i Sławomira Kłosowskiego z uwagi na wskazaną po-
wyżej lukę prawną w zakresie szczegółowych kryte-
riów określających wymagania na stanowisko dyrek-
tora i inne stanowiska kierownicze w publicznym
przedszkolu, szkole i placówce, która miała miejsce
w okresie 24 sierpnia–10 listopada 2009 r.
Należy jednakże zauważyć, że w związku z za-
pewnieniem właściwej organizacji roku szkolnego
konkursy na stanowisko dyrektora szkoły lub pla-
cówki najczęściej są ogłaszane i przeprowadzane
w czasie przerw feryjnych. Konieczny termin na wy-
danie przedmiotowego rozporządzenia, tj. 24 sierpnia
2009 r., przypadł w czasie, gdy postępowania konkur-
sowe zostały już przeprowadzone. W sytuacjach ko-
nieczności obsadzenia stanowiska dyrektora organy
prowadzące szkoły lub placówki, działając bezpośred-
nio na podstawie art. 36a ust. 5 ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), mogły powierzyć peł-
nienie obowiązków dyrektora wicedyrektorowi,
a w szkołach, w których nie utworzono stanowiska
wicedyrektora – nauczycielowi tej szkoły, na okres do
10 miesięcy.
Przekazując Panu Marszałkowi powyższe wyja-
śnienia, uprzejmie proszę o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wojciecha Kossakowskiego
w sprawie niewystarczającej opieki zdrowotnej,
jaką są objęci żołnierze po misji w Afganistanie
(12018)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Wojciecha Kossakowskiego do-
tyczącą niewystarczającej opieki zdrowotnej, jaką są
objęci żołnierze po misji w Afganistanie, a w szcze-
gólności zarzutu pobieżnego i niewystarczającego
badania żołnierzy powracających z misji, a także
przypadków odmowy ponownego sprawdzenia stanu
zdrowia żołnierzy po upływie trzech lub więcej mie-
sięcy od powrotu, przesłaną do pani Ewy Kopacz
– ministra zdrowia, za pismem przewodnim nr SPS-
-023-12018/09 z dnia 20 października 2009 r., poniżej
uprzejmie przedstawiam odpowiedzi na pytania za-
warte w przedmiotowym wystąpieniu pana posła,
przygotowane w oparciu o informacje dotyczące te-
matyki poruszonej w przedmiotowej interpelacji,
przekazane przez pana Bogdana Klicha – ministra
obrony narodowej.
Problematyka zabezpieczenia medycznego i świad-
czeń zdrowotnych udzielanych żołnierzom skierowa-
nym na misje i po ich powrocie regulowana jest przez
następujące akty prawne:
1) ustawę z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.);
2) rozporządzenie ministra obrony narodowej
z dnia 16 czerwca 2004 r. w sprawie badań lekarskich
żołnierzy zawodowych skierowanych do służby poza
granicami państwa oraz powracających do kraju po
zakończeniu tej służby (Dz. U. Nr 148, poz. 1557);
3) rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 grud-
nia 1999 r. w sprawie należności pieniężnych i świad-
czeń otrzymywanych przez żołnierzy wyznaczonych
do pełnienia służby poza granicami państwa i pra-
cowników wojska zatrudnionych w jednostkach woj-
skowych wykonujących zadania poza granicami pań-
stwa (Dz. U. Nr 110, poz. 1257, ze zm.);
4) rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 11 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie warunków otrzymywa-
nia świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych żołnie-
rzom w służbie czynnej i pracownikom wojska (Dz. U.
Nr 208, poz. 1740);
5) rozporządzenie ministra obrony narodowej
z dnia 9 listopada 2007 r. w sprawie dokumentu
potwierdzającego uprawnienia przysługujące oso-
bie poszkodowanej podczas wykonywania zadań
służbowych poza granicami państwa (Dz. U. Nr 216,
poz. 1608);
6) decyzję nr 283/MON ministra obrony narodo-
wej z dnia 23 września 2004 r. w sprawie badań le-
485
karskich, certyfikatów zdrowia oraz profilaktyki
przeciwepidemicznej dla żołnierzy niezawodowych,
skierowanych do służby i pracowników resortu obro-
ny narodowej, skierowanych do pracy poza granicami
państwa oraz powracających do kraju po jej zakoń-
czeniu, jak również szczepień profilaktycznych i pro-
filaktyki przeciwepidemicznej żołnierzy zawodowych
(Dz. Urz. MON Nr 12, poz. 134, ze zm.).
Żołnierze skierowani do służby poza granicami
państwa objęci są bezpłatnymi badaniami lekarski-
mi, szczepieniami profilaktycznymi i profilaktyką
przeciwepidemiczną, natomiast żołnierze powracają-
cy do kraju po zakończeniu służby poza granicami
państwa – bezpłatnymi badaniami, z możliwością
skierowania na bezpłatne turnusy leczniczo-profilak-
tyczne połączone z treningiem antystresowym.
Badania lekarskie żołnierzy zawodowych skiero-
wanych do służby poza granicami państwa, przed ich
wyjazdem, przeprowadzają właściwe terytorialnie
wojskowe komisje lekarskie. Szczepienia ochronne
wykonuje się po ustaleniu braku przeciwwskazań
w tym zakresie. Żołnierze im poddani otrzymują mię-
dzynarodowe świadectwo szczepień ochronnych Świa-
towej Organizacji Zdrowia.
W przypadku zachorowania żołnierza zawodowe-
go po przeprowadzeniu badań lekarskich, a przed
jego wyjazdem do służby poza granicami państwa,
wyznacza się datę ponownego badania tego żołnie-
rza, zgodnie z oceną stanu jego zdrowia.
Zakres badań lekarskich żołnierzy zawodowych
skierowanych do służby poza granicami państwa
obejmuje:
1) ogólne badania lekarskie;
2) badania specjalistyczne: internistyczno-kar-
diologiczne, dermatologiczne, neurologiczne, laryn-
gologiczne, okulistyczne, w razie potrzeby badania
psychiatryczne, a w przypadku żołnierza zawodowe-
go kobiety także ginekologiczne;
3) badania diagnostyczne:
— badania radiologiczne klatki piersiowej,
— badania elektrokardiograficzne (EKG),
— badanie morfologiczne krwi obwodowej z roz-
mazem i oznaczeniem liczby płytek krwi,
— OB,
— badanie biochemiczne krwi z uwzględnieniem:
poziomu bilirubiny, kreatyniny, mocznika, kwasu
moczowego, glukozy, aktywności aminotrasferaz
i GGTP, jonogram oraz GGT, poziomu cholesterolu,
— wskaźnik protrombinowy,
— badanie ogólne moczu wraz z badaniem na
obecność narkotyków,
— badanie serologiczne na obecność antygenu
HBs oraz przeciwciał anty HIV i anty HCV oraz
w kierunku kiły,
— badanie kału na obecność pasożytów przewodu
pokarmowego,
— próba ciążowa u żołnierza zawodowego ko-
biety;
1) badanie stomatologiczne – z doraźną sanacją
uzębienia i określeniem diagramu uzębienia;
486
2) inne badania specjalistyczne i diagnostyczne
– jeśli lekarz prowadzący uzna je za niezbędne.
Żołnierze zawodowi bezpośrednio przed wyjaz-
dem do służby poza granicami państwa podlegają
ponownemu, kontrolnemu badaniu w celu rozpozna-
nia ewentualnych zaburzeń w stanie ich zdrowia,
jakie mogły zaistnieć od daty zakończenia wymienio-
nych wyżej badań. Wyniki badań kontrolnych wpi-
suje się do dokumentacji medycznej prowadzonej na
podstawie przepisów w sprawie rodzajów dokumen-
tacji medycznej oraz sposobu jej prowadzenia i udo-
stępniania przez zakłady opieki zdrowotnej utworzo-
ne przez ministra obrony narodowej.
Natomiast w przypadku żołnierzy zawodowych
powracających do kraju po zakończeniu służby
poza granicami państwa przeprowadza się, oprócz
wszystkich wymienionych wyżej badań lekarskich,
również:
1) badania na nosicielstwo pałeczek Salmonella
i Shigella;
2) badania uzupełniające w kierunku specyficz-
nych chorób tropikalnych i pasożytniczych, charak-
terystycznych dla rejonu, w którym żołnierz zawodo-
wy pełnił służbę;
3) w przypadku stwierdzenia nosicielstwa choro-
by tropikalnej (pasożytniczej) dalsze postępowanie
przeprowadzane jest z uwzględnieniem „Instrukcji
o ochronie sanitarnohigienicznej i przeciwepidemicz-
nej wojsk w czasie pokoju i wojny”;
4) inne badania specjalistyczne i diagnostyczne
– jeśli lekarz prowadzący uzna je za niezbędne.
Powyższe badania przeprowadzane są w terminie
siedmiu dni od dnia powrotu. W przypadku uzasad-
nionym względami zdrowotnymi żołnierz zawodowy
może być skierowany na badania uzupełniające do
właściwych zakładów opieki zdrowotnej.
Żołnierzy zawodowych powracających do kraju ze
służby poza granicami państwa, którzy doznali ura-
zu psychicznego, oraz chorych lub rannych kieruje
się, po wyleczeniu, na bezpłatne turnusy leczniczo-
-profilaktyczne. Dokonuje tego dowódca jednostki
wojskowej, na której zaopatrzeniu dany żołnierz po-
zostaje, na wniosek lekarza tej jednostki. Podstawą
wniosku są wyniki badań przeprowadzanych po po-
wrocie do kraju oraz opinia psychologiczna.
Turnusy leczniczo-profilaktyczne z treningiem
antystresowym trwają czternaście dni i są organizo-
wane w wojskowych szpitalach uzdrowiskowo-reha-
bilitacyjnych – samodzielnych publicznych zakładach
opieki zdrowotnej. W przypadku konieczności konty-
nuacji leczenia lub rehabilitacji żołnierza lekarz jed-
nostki wojskowej, na której zaopatrzeniu żołnierz ten
pozostaje, kieruje go do właściwej poradni specjali-
stycznej.
Zgodnie z ustawą o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych żołnierze,
którzy doznali urazu lub zachorowali podczas wyko-
nywania zadań służbowych poza granicami państwa,
są uprawnieni do korzystania z licznych świadczeń
opieki zdrowotnej. W myśl przepisów tej ustawy:
— zgodnie z art. 24a – uprawnieni żołnierze, ko-
rzystają ze świadczeń opieki zdrowotnej, o których
mowa w art. 20 ustawy (tj. świadczenia opieki zdro-
wotnej w szpitalach oraz świadczenia specjalistycz-
ne w ambulatoryjnej opiece zdrowotnej), w zakresie
leczenia urazów i chorób nabytych podczas wykony-
wania zadań poza granicami państwa, poza kolej-
nością,
— zgodnie z art. 42 ust. 1 – świadczenia opieki
zdrowotnej niekwalifikowane jako świadczenia gwa-
rantowane oraz odpłatne świadczenia opieki zdro-
wotnej udzielane są uprawnionym żołnierzom także
po ich zwolnieniu ze służby lub ustaniu umowy o pra-
cę, w związku z urazami i chorobami nabytymi pod-
czas wykonywania zadań poza granicami państwa,
pokrywa się z budżetu państwa z części pozostającej
w dyspozycji ministra obrony narodowej,
— zgodnie z art. 44 ust. 1a – uprawnionemu żoł-
nierzowi przysługuje bezpłatne zaopatrzenie w leki
umieszczone w wykazach leków podstawowych i uzu-
pełniających oraz leki recepturowe na czas leczenia
urazów lub chorób nabytych podczas wykonywania
zadań poza granicami państwa,
— zgodnie z art. 47 ust. 1 – uprawnionemu żoł-
nierzowi, w zakresie leczenia urazów lub chorób na-
bytych podczas wykonywania zadań poza granicami
państwa, przysługuje prawo do bezpłatnych wyrobów
medycznych będących przedmiotami ortopedyczny-
mi i środków pomocniczych do wysokości limitu ceny
określonego w przepisach wydanych na podstawie
art. 31d pkt 1,
— zgodnie z art. 57 ust. 2 pkt 12 – dla uprawnio-
nego żołnierza, w zakresie leczenia urazów lub cho-
rób nabytych podczas wykonywania zadań poza gra-
nicami państwa, nie jest wymagane skierowanie do
korzystania z ambulatoryjnych świadczeń specjali-
stycznych.
Ponadto uprzejmie informuję, że minister obrony
narodowej w materiale przesłanym do ministra zdro-
wia odniósł się do pytania pana posła Wojciecha Kos-
sakowskiego dotyczącego negatywnych opinii żołnie-
rzy i lekarzy o przeprowadzonych badaniach, wska-
zując, iż każda opinia jest wynikiem pewnych indy-
widualnych doświadczeń.
W nadesłanej odpowiedzi poinformowano ponad-
to, że Inspektorat Wojskowej Służby Zdrowia, nad-
zorujący przygotowanie medyczne żołnierzy przed
wyjazdem oraz wykonywanie badań medycznych po
ich powrocie, nie ma sygnałów, które można nazwać
„negatywnymi opiniami o badaniach”. Napływające
uwagi, czasami krytyczne, dotyczą poszczególnych
zdarzeń czy elementów badań, np. czasu oczekiwania
na wydanie orzeczeń czy organizacji badań, nie pięt-
nują one natomiast trybu ani też zakresu badań.
Wszystkie sygnały o nieprawidłowościach są badane,
a wnioski płynące z podejmowanych czynności wyja-
śniających, w miarę realnie istniejących możliwości,
są wprowadzane w życie.
Nawiązując z kolei do ostatniego pytania pana
posła Wojciecha Kossakowskiego, minister obrony

narodowej wskazał, że wszystkie badania, zarówno
te przeprowadzane bezpośrednio po powrocie żołnie-
rza z misji, jak i kolejne, mające miejsce w odległych
od powrotu terminach, a pozostające w związku
z misją, są wykonywane przez wojskową służbę zdro-
wia wyłącznie ze wskazań medycznych, bez jakiego-
kolwiek wpływu czynników ekonomicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na ponowną interpelację posłów Wojciecha
Żukowskiego i Sławomira Kłosowskiego
w sprawie konsekwencji wynikających
z braku rozporządzeń wykonawczych
do ustawy o systemie oświaty (12152)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
powtórną interpelację panów posłów Wojciecha Żu-
kowskiego i Sławomira Kłosowskiego nr SPS-023-
-12152p/09 z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie kon-
sekwencji wynikających z braku rozporządzeń wyko-
nawczych do ustawy o systemie oświaty, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje:
1. Prace nad rozporządzeniem ministra edukacji
narodowej z dnia 24 września 2009 r. w sprawie wa-
runków i sposobu wspomagania nauczania języka
polskiego, historii, geografii, kultury polskiej i in-
nych przedmiotów nauczanych w języku polskim
wśród Polonii i Polaków zamieszkałych za granicą
oraz dzieci pracowników migrujących (Dz. U. Nr 164,
poz. 1306) przedłużyły się w związku z ograniczenia-
mi budżetowymi wprowadzonymi w trakcie roku bu-
dżetowego. Należało dokonać ponownej analizy pro-
jektowanych zapisów w odniesieniu do skutków fi-
nansowych nowej regulacji.
2. Opóźnienie wydania rozporządzenia ministra
edukacji narodowej z dnia 7 października 2009 r.
w sprawie nadzoru pedagogicznego (Dz.U. Nr 168,
poz. 1324) zostało spowodowane koniecznością wpro-
wadzenia nowego modelu nadzoru pedagogicznego
wypracowanego w ramach realizacji projektu syste-
mowego Ministerstwa Edukacji Narodowej „Pro-
gram wzmocnienia efektywności systemu nadzoru
pedagogicznego i oceny jakości pracy szkoły – etap
I”, realizowanego w ramach priorytetu III Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki”. Wypracowanie zało-
żeń koncepcyjnych rozporządzenia, a następnie wła-
ściwego brzmienia poszczególnych przepisów wyma-
gało wspólnej pracy wielu osób i odpowiedniego cza-
su. Z uwagi na nowatorski charakter niektórych
487
przepisów rozporządzenia przedłużeniu uległ etap
dokonywania uzgodnień międzyresortowych i kon-
sultacji społecznych.
3. Przyczyną opóźnienia wydania rozporządze-
nia ministra edukacji narodowej z dnia 27 paździer-
nika 2009 r. w sprawie wymagań, jakim powinna
odpowiadać osoba zajmująca stanowisko dyrektora
oraz inne stanowisko kierownicze w poszczególnych
typach publicznych szkół i rodzajach publicznych pla-
cówek (Dz. U. Nr 184, poz. 1436), w należytym ter-
minie była konieczność wypracowania brzmienia
przepisów rozporządzenia odpowiadającego zmianom
wprowadzonym w tym czasie w innych przepisach
prawa oświatowego oraz doprecyzowania przepisów
rozporządzenia dotychczas obowiązującego, których
stosowanie powodowało wątpliwości interpretacyjne.
Jednocześnie należy nadmienić, że wypracowanie
powyższej koncepcji wymagało pogłębionej analizy
obowiązujących przepisów prawa oraz podjęcia trud-
nej dyskusji w toku uzgodnień międzyresortowych
i konsultacji społecznych.
4. Opóźnienie w wydaniu rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej z dnia 19 listopada 2009 r.
w sprawie placówek doskonalenia nauczycieli (Dz. U.
Nr 200, poz. 1537) było spowodowane wydłużeniem
procesu legislacyjnego projektu na etapie uzgodnień
wewnętrznych. Projekt był dwukrotnie uzgadniany
wewnętrznie, ponieważ po dokonaniu pierwszego
uzgodnienia do projektu rozporządzenia wprowadzo-
no istotne zmiany merytoryczne, tj. uzupełniono pro-
jekt o przepisy dotyczące możliwych sposobów prze-
kształcania publicznej placówki doskonalenia na-
uczycieli, oraz dokonano zmiany przepisów w zakre-
sie wpisywania niepublicznych placówek doskonale-
nia nauczycieli do rejestru (zmiana organu ewiden-
cjonującego niepubliczne placówki doskonalenia na-
uczycieli).
Ponadto istniała konieczność dostosowania za-
wartych w rozporządzeniu przepisów dotyczących
wymogów, jakie musi spełniać osoba zajmująca sta-
nowisko dyrektora publicznej placówki doskonalenia
nauczycieli, do przepisów określonych w projektowa-
nym równolegle nowym rozporządzeniu ministra
edukacji narodowej w sprawie wymagań, jakie musi
spełniać osoba zajmująca stanowisko dyrektora oraz
inne stanowiska kierownicze w poszczególnych ty-
pach szkół i placówek. W związku z powyższym osta-
teczna redakcja przepisów w sprawie placówek do-
skonalenia nauczycieli była możliwa dopiero po
uzgodnieniu z Rządowym Centrum Legislacji projek-
tu rozporządzenia ministra edukacji narodowej
w sprawie wymagań, jakie musi spełniać osoba zajmu-
jąca stanowisko dyrektora oraz inne stanowiska kie-
rownicze w poszczególnych typach szkół i placówek.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
488
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie trudnej sytuacji finansowej
hospicjów (12201)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z in-
terpelacją złożoną przez pana posła Wojciecha Żu-
kowskiego w sprawie trudnej sytuacji hospicjów
(znak: SPS-023-12201/09) uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie,
zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) należą do kompetencji
Narodowego Funduszu Zdrowia. Ww. zadania w imie-
niu funduszu realizują dyrektorzy oddziałów woje-
wódzkich funduszu (art. 107 ust. 5 ustawy o świad-
czeniach), którzy posiadają najpełniejszą wiedzę do-
tyczącą zapotrzebowania na liczbę i rodzaj świadczeń
zdrowotnych w danym regionie, przy jednoczesnej
odpowiedzialności za efektywne i bezpieczne gospo-
darowanie środkami finansowymi kierowanych przez
siebie oddziałów.
W sprawie trudnej sytuacji finansowej hospicjów
z terenu woj. lubelskiego przedstawiam stanowisko
Lubelskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego
Funduszu Zdrowia. Plan finansowy Lubelskiego OW
NFZ w rodzaju: opieka paliatywna i hospicyjna na
2010 r. został określony na poziomie 12 320 000 zł,
natomiast łączna wartość wszystkich umów wg sta-
nu na dzień 7.08.2009 r. wynosi 12 904 551 zł. Na-
kłady finansowe na świadczenia opieki paliatywnej
i hospicyjnej na rok 2010 zmalały o 4,52% w porów-
naniu do umów z 2009 r., tj. o kwotę 584 551 zł.
Uprzejmie informuję, że aktualnie Lubelski Od-
dział Wojewódzki NFZ nie dysponuje wolnymi środ-
kami finansowymi, które pozwoliłyby na renegocja-
cję umów w zakresie ilości i wartości świadczeń re-
alizowanych w opiece paliatywnej i hospicyjnej (do-
tyczy świadczeń wykonanych ponad limit zawartej
umowy). Nadmieniam, że zgodnie z zapisami § 14
ust. 1 „Ogólnych warunków umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej” będących załącznikiem
do rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 6 maja
2008 r. (Dz. U z 2008 r. Nr 81, poz. 484) „Fundusz
jest zobowiązany do sfinansowania świadczeń udzie-
lonych w okresie rozliczeniowym do kwoty zobowią-
zania funduszu wobec świadczeniodawcy określonej
w umowie”.
Z uwagi na wzrost zachorowań na choroby nowo-
tworowe, w celu zapewnienia pacjentom znajdującym
się w terminalnej fazie choroby nowotworowej wszech-
stronnej, kompleksowej opieki medycznej mającej na
celu zwalczanie bólu, łagodzenie cierpienia i stworze-
nie warunków godnego umierania, przyjęto priorytet
wzrostu zabezpieczenia tych świadczeń na 2010 r.
Propozycja kontraktowania świadczeń w hospicjum
domowym oraz w hospicjum dla dzieci z zastosowa-
niem kryteriów na podstawie szacowanego wykona-
nia świadczeń dla:
1. Świadczenia w hospicjum domowym:
W 2009 r. świadczenia w hospicjum domowym re-
alizowane są w 13 powiatach: kraśnickim, lubartow-
skim, łukowskim, miasto Biała Podlaska, miasto
Chełm, miasto Lublin, miasto Zamość, puławskim,
radzyńskim, ryckim, tomaszowskim, włodawskim,
zamojskim.
Wartość zawartych umów na rok 2009 wg stanu
na dzień 7.08.2009 r. stanowi kwotę 2 644 760 zł, pla-
nowane wykonanie świadczeń w tym zakresie wyno-
si 2 757 200 zł (obliczone na podstawie wykonania za
I półrocze 2009 r.). Wykonanie umowy wynosi
104,25%. W planie zabezpieczenia świadczeń na rok
2009 zaplanowano kwotę 3 368 760 zł, co stanowi
127,37% kontraktu na rok 2009 i 122,18% wartości
wykonania.
Świadczenia w hospicjum domowym od dnia
1.01.2009 r. finansowane są w wysokości 40 zł za je-
den osobodzień.
2. Świadczenia w hospicjum domowym dla dzieci:
W 2009 r. świadczenia w hospicjum domowym dla
dzieci realizowane są w 2 powiatach:
— miasto Biała Podlaska – Wojewódzki Szpital
Specjalistyczny w Białej Podlaskiej, wykonanie umo-
wy na poziomie 71,69%;
— miasto Lublin – NZOZ Lubelskie Hospicjum
dla Dzieci w Lublinie, wykonanie umowy na poziomie
99,03%.
Wartość zawartych umów na rok 2009 wg stanu
na dzień 7.08.2009 r. stanowi kwotę 1 279 425 zł, pla-
nowane wykonanie świadczeń w tym zakresie wyno-
si 1 258 050 zł (obliczone na podstawie wykonania za
I półrocze 2009 r.). Wykonanie umowy wynosi
98,33%. W planie zabezpieczenia świadczeń na rok
2009 zaplanowano kwotę 1 543 950 zł, co stanowi
120,68% kontraktu na rok 2009 i 122,73% wartości
wykonania.
Świadczenia w hospicjum domowym dla dzieci od
dnia 1.01.2009 r. finansowane są w wysokości 75 zł
za jeden osobodzień.
3. Świadczenia w oddziale medycyny paliatywnej/
hospicjum stacjonarnym:
W 2009 r. świadczenia w oddziale medycyny pa-
liatywnej/hospicjum stacjonarnym realizowane są
w 10 powiatach: kraśnickim, lubartowskim, miasto
Biała Podlaska, miasto Chełm, miasto Zamość, opol-
skim, puławskim, włodawskim i zamojskim, w tym:
— w zakresie świadczeń udzielanych w oddzia-
łach medycyny paliatywnej umowę realizuje 6 świad-

czeniodawców, tj.: SPZOZ w Kraśniku, Wojewódzki
Szpital Specjalistyczny w Białej Podlaskiej, Samo-
dzielny Publiczny Wojewódzki Szpital Specjalistycz-
ny w Chełmie, Zamojski Szpital Niepubliczny sp.
z o.o. w Zamościu, SPZOZ w Opolu Lubelskim,
SPZOZ w Puławach;
— w zakresie świadczeń udzielanych w hospicjum
stacjonarnym umowę realizuje 4 świadczeniodaw-
ców, tj.: Społeczny Zakład Opieki Hospicyjnej Hospi-
cjum Dobrego Samarytanina w Lublinie, Społeczny
Zakład Opieki Hospicyjnej im. ks. prałata Andrzeja
Tokarzewskiego w Lubartowie, Społeczny Zakład
Opieki Hospicyjnej „Hospicjum” we Włodawie, Nie-
publiczny Zakład Opiekuńczo-Leczniczy Hospicjum
Santa Galla w Łabuniach.
Wartość zawartych umów na rok 2009 wg stanu
na dzień 7.08.2009 r. stanowi kwotę 7 646 625 zł, pla-
nowane wykonanie świadczeń w tym zakresie wyno-
si 7 051 170 zł (obliczone na podstawie wykonania za
I półrocze 2009 r.). Wykonanie umowy wynosi
92,21%. W planie zabezpieczenia świadczeń na rok
2009 zaplanowano kwotę 7 197 540 zł, co stanowi
94,13% kontraktu na rok 2009 i 102,08% wartości
wykonania.
Uprzejmie informuję, że zmniejszone wykonanie
świadczeń w zakresie: świadczenia w oddziale me-
dycyny paliatywnej/hospicjum stacjonarnym wyni-
ka z przeprowadzanego remontu Wojewódzkiego
Szpitala Specjalistycznego w Białej Podlaskiej
(w okresie od połowy czerwca 2009 do 31 grudnia
2010 r. w oddziale medycyny paliatywnej funkcjo-
nują tylko 4 łóżka – dostosowanie pomieszczeń szpi-
tala do wymogów określonych w rozporządzeniu MZ
z dnia 10 listopada 2006 r. w sprawie wymagań,
jakim powinny odpowiadać pod względem facho-
wym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia za-
kładu opieki zdrowotnej).
Świadczenia w oddziale medycyny paliatywnej/
hospicjum stacjonarnym od dnia 1.01.2009 r. finan-
sowane są w wysokości 210 zł za jeden osobodzień.
Z danych z systemu informatycznego Centrali
NFZ wynika, iż wartość zrealizowanych świadczeń
w 2007 r. wynosiła 147 220 733 zł, a w 2008 r.
188 231 982 zł, co oznacza wzrost nakładów o 21,7%.
Natomiast w 2009 r. w okresie styczeń – wrzesień war-
tość zrealizowanych świadczeń wynosi 188 711 953 zł
(załącznik nr 1)*), przy czym średnia cena w poradni
medycyny paliatywnej kształtowała się na poziomie
35 zł, hospicjum domowym – średnia osobodnia 41 zł,
hospicjum domowym dla dzieci – 75 zł, oddziale me-
dycyny paliatywnej/hospicjum stacjonarnym – śred-
nia za osobodzień 209 zł.
Zgodnie z informacją z Narodowego Funduszu
Zdrowia w sprawie wstępnego projektu zmiany planu
finansowego na 2010 r. planowane środki finansowe
na świadczenia w rodzaju opieka paliatywna i hospi-
cyjna wynoszą od 2010 r. 266 573 000 zł.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
489
W związku z powyższym w odpowiedzi na pytanie
drugie dotyczące zmniejszenia środków finansowych
na opiekę paliatywną i hospicyjną uprzejmie infor-
muję, iż nakłady te sukcesywnie rosną, co wynika
z przedstawionej analizy. Ponadto fundusz ma na uwa-
dze dalsze zwiększanie środków na ten rodzaj opieki,
jednak z uwagi na odczuwalne skutki spowolnienia go-
spodarczego stanowiącego efekt światowego kryzysu
finansowego i odnotowywane w kolejnych miesiącach
2009 r. znacząco niższe niż planowano przychody NFZ
z tytułu składki na ubezpieczenie zdrowotne fundusz
nie dysponuje w chwili obecnej „wolnymi” środkami
finansowymi, które mógłby przeznaczyć na zwiększe-
nie planów kosztów świadczeń opieki zdrowotnej od-
działów wojewódzkich funduszu.
W odpowiedzi na pytanie trzecie dotyczące zróż-
nicowania środków przekazywanych na opiekę palia-
tywną i hospicyjną uprzejmie informuję, iż środki
finansowe, które stanowią przychód Narodowego
Funduszu Zdrowia, a zatem warunkują poziom fi-
nansowania poszczególnych świadczeń, były dzielone
wg algorytmu ustanowionego rozporządzeniem mi-
nistra zdrowia z dnia 18 września 2007 r. w sprawie
szczegółowego trybu i kryteriów podziału środków
pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie Narodo-
wego Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na finan-
sowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczo-
nych (Dz. U. Nr 171, poz. 1210). Od 17 listopada 2009 r.
weszło w życie nowe rozporządzenie ministra zdro-
wia w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów po-
działu środków pomiędzy centralę i oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z przezna-
czeniem na finansowanie świadczeń opieki zdrowot-
nej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 193, poz. 1495).
Należy pamiętać, że wysokość środków, które
mogły przeznaczyć poszczególne oddziały wojewódz-
kie Narodowego Funduszu Zdrowia na finansowa-
nie świadczeń opieki zdrowotnej, jest uzależniona
od ogólnych środków finansowych będących wyni-
kiem zastosowania omówionego wyżej algorytmu.
W tej sytuacji możliwości oddziałów wojewódzkich
w zakresie poziomu finansowania świadczeń są
zróżnicowane. Uprzejmie informuję, że o podziale
środków finansowych na poszczególne zakresy świad-
czeń decyduje dyrektor oddziału wojewódzkiego
funduszu, uwzględniając przy tym potrzeby oraz
możliwości realizacji świadczeń w poszczególnych
zakresach. Oddziały wojewódzkie funduszu mogą
uwzględniać przedstawioną kalkulację kosztów
świadczeniodawców zależną od standardów wypo-
sażenia i kwalifikacji personelu. Pragnę jednak nad-
mienić, że zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) fundusz
zobowiązany jest do przestrzegania zasady zrówno-
ważenia środków przekazywanych na finansowanie
świadczeń opieki zdrowotnej z przychodami. Konse-
kwencją powyższych ograniczeń ustawowych jest
490
finansowanie poszczególnych rodzajów świadczeń
zdrowotnych do wysokości kwot określonych w pla-
nie finansowym funduszu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie zmian w składzie Rady Nadzorczej
i Zarządu Krajowej Spółki Cukrowej (12325)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Eugeniusza Kłopotka z dnia
29 października 2009 r. (SPS-023-12325/09), doty-
czącą zmian w składzie Rady Nadzorczej i Zarządu
Krajowej Spółki Cukrowej SA z siedzibą w Toruniu,
przedstawiam poniższe informacje.
Odpowiadając na pytanie dotyczące zmian w skła-
dzie rady nadzorczej spółki informuję, iż powoływa-
nie i odwoływanie członków Rady Nadzorczej Kra-
jowej Spółki Cukrowej SA należy do wyłącznych
kompetencji walnego zgromadzenia. Jednocześnie
statut KSC SA stanowi, że członek rady nadzorczej
może być odwołany przez walne zgromadzenie
w każdym czasie.
Podstawowym kryterium doboru członków orga-
nu nadzoru jest konieczność takiego kształtowania
składu, aby zapewnić właściwy nadzór nad spółką
we wszystkich dziedzinach jej działalności. Należy
podkreślić, że kandydaci powołani przez nadzwyczaj-
ne walne zgromadzenie legitymują się wieloletnim
doświadczeniem w organach nadzoru, w tym w spół-
kach z branży cukrowniczej.
Odpowiadając na pytanie dotyczące zmian w skła-
dzie zarządu spółki, wyjaśniam, iż uwzględniając
dotychczasową ocenę funkcjonowania spółki, ocenę
pracy zarządu, powołanego z dniem odbycia zwyczaj-
nego walnego zgromadzenia zatwierdzającego spra-
wozdanie finansowe spółki za rok obrotowy 2007/
2008, a także aktualną strukturę organizacyjną
spółki i wielkość zatrudnienia, nadzwyczajne walne
zgromadzenie spółki w dniu 12 października 2009 r.,
działając na podstawie art. 368 §4 Kodeksu spółek
handlowych oraz § 24 ust. 3 statutu spółki, powzięło
uchwałę o odwołaniu ze składu zarządu dwóch osób
w celu usprawnienia pracy tego organu.
Reprezentując Skarb Państwa na walnym zgro-
madzeniu przy podejmowaniu powyższej uchwały,
wziąłem pod uwagę fakt, że w ciągu ostatnich kilku
lat KSC SA realizowała program restrukturyzacyj-
ny, którego celem strategicznym była koncentracja
produkcji. W wyniku podjętych w ramach programu
działań w roku obrotowym 2009/2010 produkcja cu-
kru białego jest kontynuowana tylko w siedmiu od-
działach/cukrowniach Krajowej Spółki Cukrowej SA.
Naturalną konsekwencją realizowanego procesu re-
strukturyzacji jest znaczne zmniejszenie zatrudnie-
nia, które aktualnie kształtuje się na poziomie około
1800 pracowników.
Jednocześnie informuję, że rada nadzorcza spółki,
do kompetencji której należy ustalenie liczby człon-
ków zarządu (§ 23 ust. 1 statutu spółki), podzieliła
moje stanowisko i uchwałą z dnia 26 października
2009 r. ustaliła 3-osobowy skład zarządu.
Głosując na Walnym Zgromadzeniu Krajowej
Spółki Cukrowej SA za odwołaniem dwóch członków
zarządu oraz za zmianami w składzie rady nadzor-
czej, działałem zgodnie ze swoimi kompetencjami.
Dodatkowo informuję, że w listopadzie bieżącego
roku Krajowa Spółka Cukrowa SA ponownie rozpo-
częła współpracę z firmą Cukrohurt sp. z o.o. z sie-
dzibą w Siedlcach. Współpraca realizowana będzie
z uwzględnieniem zasad i procedur obowiązujących
w KSC SA. Ponadto podkreślam, że za prowadzenie
spraw spółki, w tym m.in. za politykę w zakresie han-
dlu, odpowiedzialny jest Zarząd KSC SA.
W świetle powyżej przedstawionych faktów tezy
sformułowane przez posła Eugeniusza Kłopotka wy-
dają się zbyt dowolne i nie znajdują potwierdzenia.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Pięty
w sprawie planowanej w Muzeum Narodowym
w Warszawie wystawy przedmiotów
nawiązujących do homoseksualizmu (12370)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację (SPS-023-12370/09) pana Stanisława Pię-
ty, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w spra-
wie planowanej w Muzeum Narodowym w Warszawie
„wystawy przedmiotów nawiązujących do homosek-
sualizmu”, uprzejmie proszę o zapoznanie się z po-
niższymi informacjami.
Pragnę przede wszystkim wyjaśnić, że zarządza-
nie instytucją kultury, zgodnie z art. 17 ustawy
z dnia 25 października 1991 r. (Dz. U. z 1991 r. Nr 114,
poz. 493, z późn. zm.) o organizowaniu i prowadzeniu
działalności kulturalnej, leży wyłącznie w kompeten-

cjach jej dyrekcji. Również plany dotyczące działal-
ności instytucji kultury, w wypadku muzeum plany
związane z przygotowywaniem konkretnych ekspo-
zycji pozostają w zakresie decyzji jego dyrektora.
Równocześnie uprzejmie informuję, że minister
kultury i dziedzictwa narodowego w oparciu o art. 16
ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach (Dz. U.
z 1997 r. Nr 5, poz. 24, z późn. zm.) powierzył radzie
powierniczej Muzeum Narodowego w Warszawie
swoje uprawnienia w zakresie:
1) nadzoru nad zakresem wypełniania jego po-
winności wobec zbiorów i społeczeństwa,
2) bezpośredniego nadzoru określonego w art. 1
ww. ustawy,
3) powoływania i odwoływania dyrektora mu-
zeum.
Trzeba jednak zaznaczyć, że minister kultury
i dziedzictwa narodowego jako organizator Muzeum
Narodowego w Warszawie nadzoruje działania tej
instytucji i w razie naruszenia przez jej kierownictwo
zapisów statutowych nie wyklucza podjęcia stosow-
nych działań.
Przesłany przez dyrektora Muzeum Narodowego
w Warszawie materiał informacyjny dotyczący pla-
nowanej wystawy pozwala ocenić przygotowywaną
ekspozycję jako jeden z głosów w dyskusji na temat
współczesnego odczytywania znaczenia wyobrażeń
funkcjonujących od stuleci w sztukach pięknych.
Przygotowywana wystawa wpisuje się w projekt
muzeum jako instytucji krytycznej podejmującej
istotne dla życia publicznego tematy, stymulującej
procesy rozwoju społecznego oraz kształtowania de-
mokracji. Muzeum, a zwłaszcza Muzeum Narodowe
w Warszawie, jedna z najpoważniejszych w Polsce
instytucji kolekcjonerskich i wystawienniczych, ma
tu bardzo ważną rolę do spełnienia.
Chciałbym również poinformować, że oprócz wy-
stawy, która zainteresowała pana posła, Muzeum
Narodowe w Warszawie planuje w 2010 r. jeszcze pięć
innych dużych wystaw czasowych:
1) do 7 lutego 2010 r. otwarta będzie wystawa
prezentująca dzieła Jacka Malczewskiego ze zbiorów
MNW,
2) 5 marca – 16 maja 2010 r. – Ceramika Rafaela
/ Majolica istoratio ze zbiorów polskich,
3) 21 maja – 8 sierpnia 2010 r. – Mediatorzy,
4) 24 września – 14 listopada 2010 r. – Chopin
i Francja (wystawa w ramach obchodów Roku Cho-
pinowskiego),
5) 10 grudnia 2010 – 13 marca 2011 r. – Bieder-
meier.
Mam nadzieję, że pan poseł uzna powyższe wyja-
śnienia za wystarczające.
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 7 grudnia 2009 r.
491
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie wstrzymania przez Łódzki Oddział
Wojewódzki NFZ rozpatrywania wniosków
o zawarcie umów w zakresie finansowania
świadczeń pielęgniarek podstawowej opieki
zdrowotnej w domach pomocy społecznej
metodą zadaniową (12388)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Piotra Krzywickiego, przeka-
zaną przy piśmie z dnia 30 października 2009 r.
(znak: SPS-023-12388/09), w sprawie wstrzymania
przez Łódzki Oddział Wojewódzki NFZ rozpatrywa-
nia wniosków o zawarcie umów w zakresie finanso-
wania świadczeń pielęgniarek podstawowej opieki
zdrowotnej w domach pomocy społecznej, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Świadczenia pielęgniarki podstawowej opieki zdro-
wotnej skierowane wyłącznie dla podopiecznych domów
pomocy społecznej nigdy nie były przedmiotem odręb-
nej umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia.
Odejście funduszu od dalszego zawierania umów
o udzielanie świadczeń pielęgniarki POZ finansowa-
nych metodą zadaniową oraz zablokowanie możliwo-
ści rozszerzenia umów już istniejących sankcjonowa-
ne jest postanowieniami zarządzenia nr 36/DSOZ/
2009 prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
30 lipca 2009 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:
podstawowa opieka zdrowotna.
Powyższa sytuacja spowodowana jest przyczyna-
mi ekonomicznymi leżącymi po stronie funduszu,
spowodowanymi znacząco niższymi od planowanych
na 2009 r. przychodami NFZ z tytułu składek na
ubezpieczenie zdrowotne, co uniemożliwiło dyrekto-
rom oddziałów funduszu podejmowanie nowych zo-
bowiązań finansowych wobec świadczeniodawców.
Zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027) wysokość
łącznych zobowiązań funduszu wynikających z za-
wartych ze świadczeniodawcami umów nie może
przekroczyć wysokości wydatków przewidzianych na
ten cel w planie finansowym funduszu. Podjęta de-
cyzja wynika więc z konieczności dotrzymania bez-
pieczeństwa planu finansowego funduszu na 2009 r.,
który jest podstawą wszelkich działań podejmowa-
nych przez NFZ w zakresie finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej. Inny niż wyżej wymieniony sposób
podejmowania zobowiązań finansowych wobec świad-
czeniodawców stanowiłby naruszenie dyscypliny fi-
nansów publicznych.
W 2009 r. fundusz wyodrębnił, w kapitacyjnej me-
todzie finansowania świadczeń pielęgniarki POZ,
492
świadczeniobiorców będących mieszkańcami domów
pomocy społecznej i 3,5-krotnie podwyższył wartość
stawki kapitacyjnej przeznaczonej na finansowanie
świadczeń pielęgniarki POZ udzielanych na podsta-
wie deklaracji wyboru złożonej przez świadczenio-
biorców zamieszkałych DPS.
Należy też podkreślić, iż umowy o udzielanie
świadczeń pielęgniarki POZ w kapitacyjnej i zadanio-
wej metodzie finansowania merytorycznie, tj. pod
względem zakresu zadań oraz warunków dostępności
świadczeń, nie są zróżnicowane. Zatem uwzględniając
brak merytorycznych różnic w przedmiocie umów
wszyscy świadczeniobiorcy, którzy dokonali wyboru
pielęgniarki POZ na podstawie deklaracji wyboru, bez
względu na przyjętą umową metodę finansowania
świadczeń, powinni być objęci kompleksową, odpo-
wiednią do stanu zdrowia opieką pielęgniarską, zgod-
ną z zakresem kompetencji pielęgniarki.
Równocześnie nadmieniam, że świadczenia pielę-
gniarskie realizowane w domu pacjenta, w zależności
od istniejących wskazań medycznych, dostępne są dla
świadczeniobiorców również na podstawie umów za-
wieranych przez fundusz w innych rodzajach świad-
czeń, tj. świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze
w ramach opieki długoterminowej, w opiece palia-
tywnej i hospicyjnej, w opiece psychiatrycznej i lecze-
niu uzależnień.
Ponadto w celu zwiększenia dostępności świad-
czeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opie-
ki długoterminowej fundusz planuje na 2010 r. zwięk-
szenie środków finansowych, w szczególności na
świadczenia pielęgniarskiej opieki długoterminowej
realizowane w domu świadczeniobiorcy.
Natomiast w odniesieniu do podstawowej opieki
zdrowotnej, w celu poprawy dostępności świadczeń
opieki pielęgniarskiej nad mieszkańcami domów po-
mocy społecznej, a także poprawy jakości sprawowa-
nej opieki oraz warunków współpracy pomiędzy dy-
rektorami domów pomocy społecznej i świadczenio-
dawcami, do których mieszkańcy DPS złożyli dekla-
racje wyboru pielęgniarki POZ, fundusz wprowadził
na rok 2010 obowiązek zawierania przez świadcze-
niodawców POZ z dyrektorami DPS porozumień
o współpracy oraz potwierdzania, co najmniej 2 razy
w roku, listy świadczeniobiorców objętych opieką
w danej placówce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie nowoczesnych terapii i technologii
medycznych (12400)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tomasza Lenza, przekazaną
przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka
Sejmu, znak: SPS-023-12400/09, w sprawie nowocze-
snych terapii i technologii medycznych uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz zasady i tryb finansowania tych świadczeń na-
leżą ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.), akty wykonawcze do tej ustawy oraz zarządze-
nia prezesa NFZ w sprawie szczegółowych warunków
zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach, wy-
dawane w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz
art. 146 ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Odnosząc się do pytań zawartych w interpelacji
pana posła, uprzejmie informuję, że ujęta w zarzą-
dzeniach prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w poszczególnych rodzajach świadczeń
wycena punktowa świadczeń, która przekłada się na
wycenę finansową, tworzy obecnie system preferencji
dla świadczeń innowacyjnych. Nie jest to system do-
skonały, gdyż w warunkach ograniczonych środków
musi odzwierciedlać proporcje kosztów pomiędzy ro-
dzajami świadczeń (np. leczeniem szpitalnym i am-
bulatoryjną opieką specjalistyczną), grupami scho-
rzeń, wreszcie metodami leczenia tych samych grup
schorzeń. Doskonalenie tego systemu jest pracą cią-
głą, która prowadzona jest między innymi w oparciu
o rekomendacje Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych dotyczące kwalifikacji świadczeń opieki zdro-
wotnej do wykazów świadczeń gwarantowanych,
usunięcia świadczeń z wykazu świadczeń gwaranto-
wanych oraz zmiany poziomu, sposobu realizacji lub
finansowania świadczeń.
W kwestii pytania dotyczącego koncepcji zwięk-
szenia roli pielęgniarki i położnej podstawowej opieki
zdrowotnej (POZ) uprzejmie informuję, że ww. usta-
wa o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych szczegółowo definiuje pielę-
gniarkę i położną podstawowej opieki zdrowotnej.
Definicja ta zawiera w sobie ogromny wachlarz kwa-
lifikacji, których rozpiętość powoduje naturalny po-
dział zadań i czynności wśród pielęgniarek i położ-
nych POZ. Natomiast zakres zadań poszczególnych
świadczeniodawców uzależniony jest od warunków

kontraktowania zawartych w umowie o udzielanie
świadczeń zdrowotnych.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 20 października 2005 r. w sprawie zakresu
zadań lekarza, pielęgniarki i położnej podstawowej
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 214, poz. 1816) pielę-
gniarka POZ i położna POZ, wybrana przez świad-
czeniobiorcę zgodnie z art. 28 ust. 1 ww. ustawy, pla-
nuje i realizuje kompleksową opiekę pielęgniarską
i pielęgnacyjną, opiekę położniczo-neonatologiczno-
-ginekologiczną nad świadczeniobiorcą w miejscu za-
mieszkania i nauki, z uwzględnieniem miejsca wyko-
nywania świadczenia, w zakresie:
1) promocji zdrowia i profilaktyki chorób,
2) świadczeń pielęgnacyjnych,
3) świadczeń diagnostycznych,
4) świadczeń leczniczych,
5) świadczeń rehabilitacyjnych.
Zadania przypisane zakresowi świadczeń pielę-
gniarki POZ i położnej POZ wyznaczają potrzeby
zdrowotne populacji objętej opieką przez pielęgniarkę
i położną na podstawie przyjętych przez świadczenio-
dawcę deklaracji wyboru. Zgodnie z ustawą z dnia
5 lipca 1996 r. o zawodach pielęgniarki i położnej (Dz. U.
z 2009 r. Nr 151, poz.1217) zawody pielęgniarki i po-
łożnej są zawodami samodzielnymi. Wykonywanie
zawodów pielęgniarki i położnej polega na udzielaniu
przez osobę posiadającą wymagane kwalifikacje, po-
twierdzone odpowiednimi dokumentami, świadczeń
zdrowotnych, a w szczególności świadczeń pielęgna-
cyjnych, zapobiegawczych, diagnostycznych, leczni-
czych, rehabilitacyjnych oraz z zakresu promocji
zdrowia.
Uregulowane jest to między innymi w drodze roz-
porządzenia, które określa rodzaj i zakres świadczeń
udzielanych przez pielęgniarkę albo położną samo-
dzielnie, bez zlecenia lekarskiego, uwzględniając
w szczególności: rodzaj świadczeń, do udzielania któ-
rych wymagane są dodatkowe kwalifikacje uzyskane
w toku kształcenia podyplomowego, wraz z określe-
niem tych kwalifikacji, rodzaje materiałów pobiera-
nych do celów diagnostycznych, wykaz badań diagno-
stycznych do przeprowadzania oraz wykaz leków, do
podawania których samodzielnie, bez zlecenia lekar-
skiego, jest uprawniona pielęgniarka i położna.
Równocześnie należy wskazać, że pielęgniarki
prowadzące praktykę indywidualną lub grupową
oraz tworzące niepubliczne zakłady opieki zdrowot-
nej są równorzędnymi świadczeniodawcami jak leka-
rze realizujący świadczenia w ramach tych samych
form działalności gospodarczej. Należy stwierdzić, że
funkcjonujące zakresy świadczeń realizowane przez
pielęgniarki POZ i położne POZ spełniają wymogi
określone przepisami i zabezpieczają usługi zdrowot-
ne dla osób korzystających z podstawowej opieki
zdrowotnej w ramach ubezpieczenia zdrowotnego.
W związku z powyższym koncepcja zwiększenia roli
pielęgniarek i położnych POZ w świetle obowiązują-
cego prawa powinna być przeanalizowana i oceniona
przez pielęgniarki i położne POZ realizujące ten ro-
493
dzaj świadczeń oraz przez samorząd zawodowy pie-
lęgniarek i położnych czy też przez stowarzyszenia,
kolegia i inne organizacje pielęgniarek POZ i położ-
nych POZ.
Odnosząc się do pytania dotyczącego koncepcji
zmian w koszyku świadczeń gwarantowanych, pole-
gającej na pokrywaniu pełnych kosztów leczenia wy-
łącznie chorób niezawinionych przez chorego, uprzej-
mie informuję, że w chwili obecnej Ministerstwo
Zdrowia stoi na stanowisku, że świadczenia opieki
zdrowotnej wskazane w rozporządzeniach koszyko-
wych są finansowane ze środków publicznych nieza-
leżnie od przyczyn, jakie spowodowały potrzebę ich
udzielenia. Koncepcja finansowania lub współfinan-
sowania przez świadczeniobiorców świadczeń opieki
zdrowotnej, których celem jest leczenie chorób „za-
winionych” przez pacjentów, budzi w środowisku
ochrony zdrowia liczne kontrowersje z uwagi na fakt,
iż nie jest do końca możliwe ustalenie, w jakim stop-
niu osoba przyczyniła się do powstania danej choro-
by. Jednocześnie uprzejmie informuję, że obecnie
Ministerstwo Zdrowia nie prowadzi prac związanych
z wprowadzeniem finansowania przez świadczenio-
biorców takich świadczeń.
Mając na uwadze pytanie pana posła, na jakim
etapie są prace nad rozwiązaniami ustawowymi, któ-
re mają ułatwić dostęp do innowacyjnych technologii
medycznych i lekowych, uprzejmie informuję, że obec-
nie w Ministerstwie Zdrowia prowadzone są prace
nad projektem ustawy o refundacji produktów lecz-
niczych, środków spożywczych specjalnego przezna-
czenia żywieniowego i wyrobów medycznych ze środ-
ków publicznych, która ma za zadanie kompleksowe
uregulowanie kwestii związanych z tematyką refun-
dacji leków, środków spożywczych specjalnego prze-
znaczenia żywieniowego i wyrobów medycznych, tak-
że w zakresie usprawnienia procedury.
W kwestii stworzenia rejestru chorych na nowo-
twory uprzejmie informuję, że w ramach Narodowe-
go Programu Zwalczania Chorób Nowotworowych,
realizowanego od stycznia 2006 r. na podstawie usta-
wy z dnia 1 lipca 2005 r. o ustanowieniu programu
wieloletniego Narodowy Program Zwalczania Chorób
Nowotworowych (Dz. U. Nr 143, poz. 1200, z późn.
zm.), można wskazać zadania, w ramach których fi-
nansowane są działania na rzecz prowadzenia cen-
tralnych baz danych o pacjentach z wykrytymi no-
wotworami, w tym:
1) Krajowy Rejestr Chłoniaków,
2) Centralna baza danych w ramach zadania
„Wdrożenie programu kontroli jakości w diagnostyce
ostrej białaczki u dzieci”,
3) Centralna baza danych w ramach zadania
„Wdrożenie programu kontroli jakości w diagnostyce
guzów litych u dzieci”,
4) Centralna baza danych w ramach zadania
„Wdrożenie programu kontroli jakości w diagnostyce
nieziarniczych chłoniaków złośliwych u dzieci”,
5) Centralna baza danych w ramach zadania
„Modyfikacja i wdrażanie ujednoliconego programu
494
diagnostyki i kompleksowego leczenia nowotworów
ośrodkowego układu nerwowego u dzieci”,
6) Centralna baza danych w ramach zadania
„Wdrożenie programu oceny jakości życia i stanu
zdrowia dzieci i młodzieży po zakończonym leczeniu
przeciwnowotworowym”.
Ponadto w ramach zadania pod nazwą „Program
poprawy działania systemu rejestrowania i groma-
dzenia danych o nowotworach” finansowane są dzia-
łania na rzecz gromadzenia i rejestrowania danych
o wykrytych nowotworach, prowadzonych przez kra-
jowy i wojewódzkie rejestry nowotworów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w związku
z koniecznością utworzenia spójnej bazy danych
o pacjentach leczonych z powodu wykrytych nowo-
tworów i jednostkach onkologicznych prowadzących
leczenie, jak również o sposobach postępowania me-
dycznego w przypadku wykrycia nowotworu, na wzór
rejestrów badań klinicznych funkcjonujących w kra-
jach europejskich, trwają prace nad przekazaniem do
prowadzenia i finansowania wszystkich rejestrów
funkcjonujących w systemie ochrony zdrowia w ra-
mach spójnego systemu rejestracji danych do Cen-
trum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Wassermanna
w sprawie planów sprzedaży
Szpitala Specjalistycznego
im. dra J. Babińskiego w Krakowie wraz z jego
zabytkowymi elementami (12434)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana
Zbigniewa Wassermanna z dnia 12 października 2009 r.
(data wpływu 10 listopada 2009 r.), przekazaną pi-
smem nr SPS-023-12434/09, w sprawie planów sprze-
daży Szpitala Specjalistycznego im. dr. J. Babińskiego
wraz z jego zabytkowymi elementami, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Zespół szpitalno-parkowy w Krakowie Kobierzy-
nie przy ul. Babińskiego 29, będący jednym z najcen-
niejszych zabytków tego typu w Europie Środowej,
podlega prawnej ochronie konserwatorskiej na pod-
stawie decyzji wojewódzkiego konserwatora zabyt-
ków w Krakowie z dnia 17 listopada 1991 r., wpisu-
jącej go do rejestru zabytków pod nr A-893.
Zespół szpitala w Krakowie z lat 1907–1914 pro-
jektu A. Budkowskiego, W. Klimczoka, T. Zielińskie-
go, W. Rzymkowskiego, S. Bojarskiego i T. Stryjeń-
skiego łączy walory nowoczesnego na owe czasy pa-
wilonowego samowystarczalnego gospodarczo zało-
żenia szpitalnego z ideą miasta – ogrodu, realizując
ten cel w duchu modernizmu z elementami secesji
i stylu dworkowego.
Zgodnie z art. 13 ust. 4 ustawy z 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603, ze zm.) sprzedaż, zamiana, daro-
wizna lub oddanie w użytkowanie wieczyste nieru-
chomości wpisanych do rejestru zabytków, stanowią-
cych własność Skarbu Państwa lub jednostki samo-
rządu terytorialnego, a także wnoszenie tych nieru-
chomości jako wkładów niepieniężnych (aportów) do
spółek wymaga pozwolenia wojewódzkiego konser-
watora zabytków.
Z kolei w odniesieniu do postulowanego utrzyma-
nia dotychczasowej funkcji zabytku należy wskazać,
że na podstawie art. 36 ust. 1 pkt 9 ustawy o ochronie
zabytków i opiece nad zabytkami z 23 lipca 2003 r.
(Dz. U. z 2003 r. Nr 162, poz. 1568, ze zm.) pozwole-
nia wojewódzkiego konserwatora zabytków wymaga
zmiana przeznaczenia zabytku wpisanego do reje-
stru zabytków lub sposobu korzystania z tego zabyt-
ku. W świetle cytowanego przepisu do kompetencji
wojewódzkiego konserwatora zabytków należy rów-
nież zajęcie stanowiska w sprawie ewentualnej zmia-
ny przeznaczenia zabytku wpisanego do rejestru za-
bytków, po dokonaniu oceny wpływu takiej zmiany
na wartości podlegające ochronie.
Z informacji przekazanych przez małopolskiego
konserwatora zabytków wynika, że do chwili obecnej
Zarząd Województwa Małopolskiego nie wystąpił ani
o pozwolenie na sprzedaż, zamianę lub użytkowanie
wieczyste w trybie art. 13 ust. 1 ustawy o zagospo-
darowaniu przestrzennym, ani o zmianę przeznacze-
nia zabytkowego szpitala im. dr. J. Babińskiego
w Krakowie w trybie art. 36 ust. 1 pkt 9 ustawy
o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.
Natomiast małopolski wojewódzki konserwator
zabytków kilkakrotnie na przestrzeni ostatnich sied-
miu lat negatywnie opiniował możliwość podziału
tego zabytku, w szczególności wydzielenia działek
zabudowanych obiektami mieszkalnymi, pierwotnie
dla pracowników szpitala.
Należy przy tym zwrócić uwagę, że stan zespołu
pogarsza się z biegiem lat. Duży wpływ na taką sy-
tuację ma nieużytkowanie lub sporadyczne użytko-
wanie części obiektów wynikające z braku spójnej
koncepcji zagospodarowania całego zespołu. Wydaje
się uzasadnione znalezienie formuły użytkowania
zabytku zapewniającej utrzymanie dominującej
funkcji ochrony zdrowia przy równoczesnym wyko-
rzystaniu teatru i obiektów sportowych oraz umoż-
liwieniu zwiedzania wybranych, najcenniejszych bu-
dynków.

Odnosząc się do pytania pana posła o stanowisko
ministra kultury i dziedzictwa narodowego wobec
planów sprzedaży szpitala oraz czy i jakie działania
może i zamierza podjąć w tej sprawie, wyjaśniam, że
minister kultury i dziedzictwa narodowego nie pro-
wadził i nie prowadzi postępowania w sprawie prze-
niesienia własności oraz zmiany przeznaczenia ww.
zespołu. Pragnę również zauważyć, że zgodnie z prze-
pisem art. 89 pkt 1 i art. 93 ustawy z dnia 23 lipca
2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
(Dz. U. Nr 162, poz. 1568, ze zm.) organem pierwszej
instancji w sprawach dotyczących wydawania pozwo-
leń na przeniesienie własności oraz zmianę przezna-
czenia zabytku na terenie danego województwa jest
wojewódzki konserwator zabytków, a zatem minister
kultury i dziedzictwa narodowego będzie się mógł
wypowiedzieć wyłącznie poprzez podjęcie decyzji
w postępowaniu odwoławczym lub nadzorczym.
Jednocześnie pragnę podziękować za troskę
o stan zachowania zespołu szpitala im. dr. J. Babiń-
skiego, który jest naszym wspólnym dziedzictwem
kulturowym. Stosowne działania, podejmowane od-
powiednio wcześniej, mogą przyczynić się do trwałe-
go zachowania wartości zabytkowego zespołu.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie groźby braku środków na wypłatę
emerytur w 2013 r. (12451)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na wy-
stąpienie Pana Marszałka z dnia 6 listopada 2009 r.,
znak: SPS-023-12451/09, dotyczące interpelacji posła
Jarosława Matwiejuka w sprawie groźby braku środ-
ków na wypłatę emerytur w 2013 r. uprzejmie wyja-
śniam.
Trudna sytuacja finansowa systemu ubezpieczeń
społecznych jest przede wszystkim wynikiem polity-
ki ubezpieczeniowej z lat ubiegłych, która cechowała
się dużym stopniem hojności, związanym m.in. z re-
alizacją przywilejów emerytalnych przyznanych nie-
którym grupom zawodowym w latach 70. i 80. ubie-
głego stulecia oraz rozwiązywaniem problemów bez-
robocia poprzez dezaktywizację zawodową osób po-
wyżej 50. roku życia (wcześniejsze emerytury). Był
to system repartycyjny, którego głównym założeniem
495
było wypłacanie świadczeń emerytalnych z bieżących
składek pobieranych przez ZUS od osób czynnych
zawodowo. Prowadzono politykę, w której nie liczono
się z możliwościami zbilansowania wpływów i wydat-
ków systemu ubezpieczeń społecznych.
Na trudną sytuację systemu wpłynęły również
niekorzystne tendencje demograficzne. Faktem jest
bowiem, że nasze społeczeństwo starzeje się. Przeja-
wem tego jest m.in. pogorszenie się relacji pomiędzy
liczbą osób w wieku poprodukcyjnym i liczbą osób
w wieku produkcyjnym (tzw. wskaźnik obciążenia
demograficznego). Rosnąca liczba ludzi starszych
i spadek liczby osób zdolnych do pracy oznacza przede
wszystkim rosnące obciążenie pracujących kosztami
utrzymania istniejących systemów socjalnych, w tym
zwłaszcza systemów emerytalnych.
Zarówno polityka ubezpieczeniowa sprzed refor-
my emerytalnej, jak i niekorzystne tendencje demo-
graficzne sprawiły, że Fundusz Ubezpieczeń Spo-
łecznych nie ma wystarczających środków pocho-
dzących ze składek na wypłaty świadczeń. Ze wzglę-
du na strukturalny deficyt finansów ubezpieczeń
społecznych zabezpieczeniem wypłat świadczeń jest
planowana corocznie w budżecie państwa dotacja.
Dotacja ta w sytuacji pojawiającego się niedoboru
środków ze składek na wypłaty bieżących emerytur
i rent jest sukcesywnie przekazywana do Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych w celu sfinansowania wy-
płat świadczeń z FUS i zapewnienia płynności fi-
nansowej tego funduszu.
W celu zmniejszenia deficytu środków na wypłaty
świadczeń emerytalno-rentowych Ministerstwo Pra-
cy i Polityki Społecznej podejmuje wiele działań,
wśród których należy podkreślić dążenie do zwięk-
szenia liczby osób aktywnych zawodowo (w tym po
50. roku życia) i stworzenia systemu zachęt do dłuż-
szego pozostawania tych osób na rynku pracy. Reali-
zacji tych celów służy, wdrażany obecnie, program
„Solidarność pokoleń – działania dla zwiększenia ak-
tywności zawodowej osób po 50. roku życia”. Jest to
pakiet działań rządowych zmierzających do poprawy
stopnia zatrudnienia osób powyżej 50. roku życia,
która jest niezbędna dla utrzymania wysokiego po-
tencjału wzrostu gospodarczego w Polsce w perspek-
tywie najbliższych kilkunastu lat. Aktywizacja osób
starszych pozwoli na uzyskanie równowagi między-
pokoleniowej, zwiększy wpływy ze składek do Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych, a co za tym idzie,
zwiększy stabilność finansową funduszu.
Równocześnie ministerstwo bardzo intensywnie
pracuje nad realizacją polityki prorodzinnej, nad roz-
wojem usług opiekuńczych, w tym nad zapewnieniem
opieki przedszkolnej i żłobkowej. Niezwykle ważne
jest bowiem wzmacnianie warunków do łączenia ak-
tywności zawodowej z wychowywaniem dzieci.
Pragnę również zwrócić uwagę, że poprzez likwi-
dację możliwości wcześniejszego przechodzenia na
emeryturę podwyższony został faktyczny wiek eme-
rytalny. Ustawą z dnia 19 grudnia 2008 r. o emery-
turach pomostowych zakończono bowiem okres przej-
496
ściowy reformy emerytalnej w zakresie uprawnień
do wcześniejszych emerytur. W miejsce szeregu ty-
tułów uprawniających do przejścia na emeryturę
przed osiągnięciem ustawowego wieku emerytalnego
pozostawiono jedynie wygasające uprawnienia dla
ograniczonej liczbowo (szacowanej na ok. 270 tys.
osób) grupy osób pracujących w warunkach szkodli-
wych lub wykonujących pracę o szczególnym charak-
terze. Likwidacja możliwości wcześniejszego przecho-
dzenia na emeryturę była równoznaczna z podnie-
sieniem faktycznego wieku emerytalnego do 60 lat
dla kobiet (dla przykładu w roku 2008 średni wiek
emerytalny kobiet wynosił 56,2 lat) oraz do 65 lat dla
mężczyzn (średni wiek emerytalny mężczyzn w roku
2008 wynosił 61,1 lat).
Pragnę zaznaczyć, że również nowa formuła usta-
lania wysokości świadczenia emerytalnego w silny
sposób promuje dłuższe pozostawanie na rynku pra-
cy i późniejsze przechodzenie na emeryturę. Uzależ-
nia ona bowiem wysokość świadczenia od wielkości
zgromadzonego przez ubezpieczonego na indywidu-
alnym koncie kapitału oraz przewidywanego dalsze-
go trwania życia w wieku przejścia na emeryturę.
Tym samym w sposób oczywisty dłuższe pozostawa-
nie na rynku pracy sprzyja zwiększeniu zgromadzo-
nego kapitału, co w sposób istotny przekłada się na
wysokość przyszłego świadczenia.
Ponadto uprzejmie informuję, że w celu uelastycz-
nienia sposobów zasilania Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych, co przełoży się na odciążenie funduszu od
zbędnych kosztów, w dniu 3 grudnia br. Sejm RP przy-
jął ustawę o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych umożliwiającą otrzymywanie przez Fun-
dusz Ubezpieczeń Społecznych nieoprocentowanych
pożyczek pochodzących z budżetu państwa oraz Fun-
duszu Rezerwy Demograficznej. Przyjęte przez Sejm
RP zmiany zapewniają korzystniejsze warunki uzyska-
nia przez Fundusz Ubezpieczeń Społecznych pożyczki
z budżetu państwa lub z Funduszu Rezerwy Demogra-
ficznej w stosunku do warunków oferowanych przez
instytucje finansowe działające na zasadach wolnoryn-
kowych (oprocentowane kredyty bankowe).
Podsumowując, chciałabym zapewnić, że wszelkie
zmiany wprowadzane w systemie ubezpieczeń spo-
łecznych i kierunki przyjętych rozwiązań mają na
celu poprawę sytuacji finansowej systemu oraz zwięk-
szenie bezpieczeństwa wypłat świadczeń emerytal-
no-rentowych.
Odnosząc się do pytania, czy jest planowana grun-
towna reforma systemu emerytalnego, pragnę poin-
formować, że przez ostatnie 10 lat sukcesywnie wpro-
wadzane były liczne ustawy reformujące powszechny
system emerytalny. W chwili obecnej resort pracy nie
planuje przeprowadzenia kolejnej gruntownej refor-
my systemowej.
Jednocześnie w zakresie wspomnianej w interpe-
lacji kwoty blisko 300 mld zł, tj. „środków finanso-
wych, jakich może zabraknąć do 2013 r. na wypłatę
emerytur”, pragnę przede wszystkim zauważyć, że
kwota ta pojawiła się w artykule „Emerytalne mące-
nie w głowie” w „Gazecie Wyborczej” z dnia 2 listopa-
da 2009 r. („do 2013 r. na wypłatę emerytur może
zabraknąć – jak prognozuje ZUS – blisko 300 mld zł”).
Pojawiła się ona również w „Gazecie Wyborczej” już
półtora roku temu, w wydaniu z dnia 17 marca 2008 r.,
wówczas była jednak mowa o ponad 300 mld zł.
W związku z powyższym chciałabym poinformo-
wać, że zgodnie z wymogami ustawowymi Zakład
Ubezpieczeń Społecznych przygotowuje 5-letnie pro-
gnozy wpływów i wydatków Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych. Można się domyślać, że kwota minus
300 mld zł uzyskana została przez autorów artykułu
w „Gazecie Wyborczej” poprzez zsumowanie progno-
zowanych sald rocznych w kwotach zdyskontowa-
nych na 2006 r. dla lat 2009–2013 z opracowania
„Prognoza wpływów i wydatków Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych na lata 2009–2013” (ZUS, Warsza-
wa, grudzień 2007). Suma zdyskontowanych sald
rocznych całego Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
dla wariantu pesymistycznego tej prognozy wynosi
bowiem minus 296 mld zł. Kwota ta nie pojawia się
jednak w prognozie, w której podawane są bowiem
wyłącznie salda roczne. Ponadto kwota ta dotyczy
całego Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a nie tyl-
ko funduszu emerytalnego. W prognozie kwoty defi-
cytów rocznych funduszu emerytalnego są mniejsze
od kwot deficytów całego Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych.
Podkreślić należy, że przychody Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych pochodzą nie tylko ze składek
i dotacji celowej z budżetu państwa, ale także m.in.
z refundacji z tytułu przekazania składek do otwar-
tych funduszy emerytalnych oraz z dotacji uzupeł-
niającej z budżetu państwa. Tymczasem w wynikach
prognozy przygotowanej przez ZUS po stronie wpły-
wów do FUS uwzględniono wyłącznie wpływy skład-
kowe oraz celową dotację budżetową na pokrycie
świadczeń finansowanych z budżetu państwa, a wy-
płacanych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(dzięki takiemu ujęciu prognoza daje niezakłócony
obraz wyniku rocznej działalności FUS dla każdego
kolejnego prognozowanego roku).
Dlatego też prezentowanych w prognozie kwot
deficytów rocznych FUS nie można traktować jako
środków finansowych, których może zabraknąć na
wypłatę świadczeń.
Ponadto należy mieć na uwadze, że sytuacja fi-
nansowa Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest
w dużym stopniu uzależniona od rozwoju sytuacji
gospodarczo-ekonomicznej i demograficzno-społecz-
nej Polski. W związku z tym odchylenia rzeczywiste-
go wykonania przychodów i wydatków w odniesieniu
do wielkości planowanych zależą od trafności pro-
gnoz dotyczących wskaźników ekonomicznych będą-
cych podstawą tworzenia planów finansowych.
Pamiętać też należy, iż zgodnie z art. 2 ust. 3
ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205,
poz. 1585) wypłata świadczeń z ubezpieczeń społecz-
nych gwarantowana jest przez państwo.

Obok przedstawionych powyżej informacji w za-
kresie powszechnego systemu ubezpieczeń społecz-
nych uprzejmie przekazuję stosowne wyjaśnienia na
pytania zawarte w interpelacji w zakresie pozosta-
łych systemów, tj. systemu ubezpieczenia społeczne-
go rolników i systemu zaopatrzenia służb mundu-
rowych, uzyskane z Ministerstwa Rolnictwa i Roz-
woju Wsi oraz resortów mundurowych. Jednocze-
śnie informuję, że problematyka poruszana w inter-
pelacji wykracza poza obszar właściwości ministra
gospodarki.
Opracowanie koncepcji reformy systemu ubezpie-
czenia społecznego rolników prezes Rady Ministrów
powierzył Międzyresortowemu Zespołowi do Spraw
Reformy Systemu Ubezpieczenia Społecznego Rolni-
ków, który powołał we wrześniu 2008 r. (zarządzenie
nr 105 z dnia 23 września 2008 r.). Przewodniczącym
zespołu jest pan Michał Boni, minister członek Rady
Ministrów, a zastępcą przewodniczącego pan Tade-
usz Nalewajk, podsekretarz stanu w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi. W skład zespołu wchodzą
osoby wyznaczone przez ministrów: rolnictwa i roz-
woju wsi, pracy i polityki społecznej i finansów oraz
osoby wyznaczone przez prezesa RCL, przewodniczą-
cego Stałego Komitetu RM, szefa doradców strate-
gicznych prezesa RM. W charakterze ekspertów
uczestniczą w pracach zespołu inne osoby zaproszone
przez przewodniczącego.
Zespół ma opracować i przedstawić projekt zało-
żeń do zmian legislacyjnych w zakresie ubezpiecze-
nia społecznego rolników, którego istotą zgodnie
z przyjętymi celami będzie:
— racjonalizacja wydatków budżetowych na sys-
tem ubezpieczenia społecznego rolników;
— ukierunkowanie dotacji na sfinansowanie
ubezpieczenia emerytalno-rentowego rolnikom, któ-
rych dochody uniemożliwiają sfinansowanie tego
ubezpieczenia;
— zniesienie generowanych przez obecny system
antybodźców do podejmowania działalności pozarol-
niczej na terenach wiejskich;
— zwiększenie swobody przepływu ubezpieczo-
nych między systemem ubezpieczenia społecznego
rolników (KRUS) a powszechnym systemem ubez-
pieczeń (ZUS).
Z dotychczasowego przebiegu prac tego zespołu
wynika, że prace koncepcyjne nad założeniami do
reformy systemu ubezpieczenia społecznego rolników
potrwają do połowy 2010 r. Reforma tego systemu
uzależniona jest bowiem również od zmian w otocze-
niu systemu, m. in. od zmian podatkowych w rolnic-
twie, które determinują i rozszerzają zakres prac
merytorycznych zespołu.
Opracowane przez zespół założenia poddane zo-
staną publicznej debacie. Na podstawie zebranych
opinii do założeń będzie możliwe wypracowanie osta-
tecznego dokumentu, który posłuży do przygotowa-
nia projektu ustawy w tym zakresie.
Przechodząc do kwestii zaopatrzenia emerytalne-
go żołnierzy zawodowych, uprzejmie informuję, że
497
w resorcie obrony narodowej trwają prace analitycz-
ne, których celem jest wypracowanie nowych rozwią-
zań w zakresie wojskowego systemu emerytalnego.
Przewiduje się, że minimalny okres służby woj-
skowej uprawniający do nabycia prawa do emerytury
wojskowej wynosiłby 20 lat (obecnie 15 lat).
Jednym z celów przeprowadzenia reformy jest
również stworzenie zachęty dla żołnierzy do dłuższe-
go pełnienia zawodowej służby wojskowej. Przewidu-
je się zatem podwyższenie maksymalnej podstawy
wymiaru świadczenia emerytalnego. Osiągniecie
maksymalnej wysokości podstawy wymiaru świad-
czenia emerytalnego, tj. 85% podstawy jego wymia-
ru, byłoby możliwe po 34 latach służby wojskowej.
Planuje się, iż nowe regulacje dotyczyć będą żoł-
nierzy zawodowych, którzy rozpoczną pełnienie
zawodowej służby wojskowej po dniu 1 stycznia
2011 r. Natomiast żołnierzy pozostających w zawo-
dowej służbie wojskowej przed tą datą będą obo-
wiązywały obecne regulacje. Rozważane jest jed-
nak umożliwienie żołnierzom zawodowym dokona-
nia wyboru między obecnymi i zakładanymi regu-
lacjami emerytalnymi.
W odniesieniu do kwestii finansowania wydatków
z tytułu wypłacania świadczeń emerytalnych pod-
kreślić należy, że budżet resortu obrony narodowej
ustalany jest w wysokości 1,95% PKB roku poprze-
dzającego. Jednak w najbliższych latach nie przewi-
duje się znaczącego wzrostu liczby wypłacanych
świadczeń emerytalnych (prognozowane wskaźniki
wzrostu liczby świadczeniobiorców rok do roku przed-
stawiają się następująco: 2010 r. – 100,64%, 2011 r.
– 101,43%, 2012 r. – 101,19%).
Świadczenia emerytalne w Ministerstwie Obrony
Narodowej finansowane są z rozdziału 75301 ustawy
budżetowej: Świadczenia pieniężne z zaopatrzenia
emerytalnego. Zgodnie z prognozą kształtowania się
wydatków budżetowych wydatki na przedmiotowe
świadczenia (według cen z 2009 r.) w latach 2010–2012
wyniosą odpowiednio: 2010 r. – 5 403 421 tys. zł, 2011 r.
– 5 458 388 tys. zł, 2012 r. – 5 669 517 tys. zł.
Uprzejmie informuję, że również w Minister-
stwie Spraw Wewnętrznych i Administracji dostrze-
żono konieczność wprowadzenia zmian do systemu
zaopatrzenia emerytalnego funkcjonariuszy służb
mundurowych, dlatego też planowana jest reforma
tego systemu.
W związku z pracami nad założeniami zmian sys-
temu emerytalnego służb mundurowych podejmowa-
ne są w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji działania mające na celu pogodzenie obecnie
obowiązującego systemu z potrzebami wynikającymi
ze zmian społecznych i gospodarczych w kraju. Bio-
rąc pod uwagę fakt, że opinia publiczna opowiada się
za ograniczeniem przywilejów wynikających z obec-
nego systemu oraz że system emerytalny dla funk-
cjonariuszy jest zdecydowanie droższy od powszech-
nego systemu emerytalnego opartego na składkach,
Ministerstwo SWiA zaproponowało zwiększenie licz-
by lat niezbędnych do nabycia świadczenia emerytal-
498
nego w zamian za stworzenie takich warunków, któ-
re będą motywowały do dłuższej służby i będą ko-
rzystne dla samych funkcjonariuszy.
Niewątpliwym jest, iż 15-letni okres służby upraw-
niający do wcześniejszej emerytury powinien zostać
wydłużony, nadal jednak trwa uzgadnianie szczegó-
łowych rozwiązań. Strona rządowa stoi na stanowi-
sku, że najkorzystniejszym rozwiązaniem byłoby na-
bywanie przez funkcjonariuszy prawa do częściowej
emerytury po 25 latach służby. Po przeprowadzeniu
szerokiej dyskusji kierownictwo resortu zdecydowało
się jednak rozważyć sugestie przedstawicieli związ-
ków zawodowych, aby świadczenia przyznawane były
po 20 latach. Podkreślenia wymaga fakt, że po 20 la-
tach służby funkcjonariusz uzyskiwałby prawo jedy-
nie do pierwszego, cząstkowego świadczenia emery-
talnego w wysokości nie wyższej niż ok. 40–45% upo-
sażenia. W prowadzonych pracach koncepcyjnych
nad założeniami do projektu przedmiotowej ustawy
rozważa się możliwość powiązania nabywania upraw-
nień emerytalnych z wiekiem osoby uprawnionej.
Głównym celem reformy systemu emerytalnego
funkcjonariuszy jest stworzenie wszystkim funkcjo-
nariuszom mundurowym godnych warunków pracy,
adekwatnego wynagrodzenia oraz satysfakcjonującej
emerytury, czyli takiej sytuacji, w której dostrzegając
zalety nowych rozwiązań, funkcjonariusze chcieliby
pracować dłużej. Reforma ma dać możliwość wyboru
między dwoma systemami i nie odbierać praw naby-
tych. Intencją rządu jest bowiem obligatoryjne obję-
cie reformą emerytalną tylko tych osób, które zdecy-
dują się wstąpić do formacji. Wówczas ich służba od
początku będzie podlegać nowym zasadom. Dla funk-
cjonariuszy już pracujących przewidziano możliwość
wyboru między dwoma systemami emerytalnymi.
Podkreślenia wymaga, że z punktu widzenia in-
teresu państwa istotne jest, żeby doświadczeni funk-
cjonariusze pracowali jak najdłużej, dlatego założe-
nia do reformy systemu emerytalnego mają iść przede
wszystkim w kierunku ograniczenia liczby osób od-
chodzących na emeryturę w młodym wieku. Z tego
też względu występuje konieczność wydłużenia wie-
ku aktywności zawodowej funkcjonariuszy. Jedno-
cześnie trzeba dążyć do uporządkowania systemu
emerytalnego, tak aby objęci nim byli funkcjonariu-
sze wykonujący ustawowe obowiązki, a nie urzędni-
cy. Jednakże w chwili obecnej nie uważa się za zasad-
ne zróżnicowanie warunków nabywania prawa do
emerytury w zależności od rodzaju służby.
Zakłada się, że nowy system emerytalny będzie
obowiązywać od dnia 1 stycznia 2011 r. Niezbędny
jest bowiem czas na wypracowanie takiej koncepcji
reformy emerytalnej, która byłaby akceptowana
przez samych funkcjonariuszy. Konieczne jest ponad-
to przygotowanie projektu ustawy i przeprowadzenie
procesu legislacyjnego. Istnieje także potrzeba prze-
prowadzenia akcji informacyjnej skierowanej do kan-
dydatów i funkcjonariuszy pozostających w służbie.
W kwestii zaopatrzenia emerytalnego byłych
funkcjonariuszy Służby Więziennej uprzejmie infor-
muję, że w latach 2011–2013 szacowane wydatki na
świadczenia emerytalno-rentowe Służby Więziennej
(bez kosztów waloryzacji) wyniosą odpowiednio:
w 2011 r. – 987 500 tys. zł, w 2012 r. – 1 017 600 tys. zł,
w 2013 r. – 1 047 700 tys. zł.
Dodatkowo informuję, że przedstawiciele Służby
Więziennej uczestniczą w pracach zespołu kierowa-
nego przez pana Adama Rapackiego, wiceministra
spraw wewnętrznych i administracji, w zakresie
opracowania koncepcji reformy systemu emerytalne-
go służb mundurowych.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie konsekwencji prywatyzacji
Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie
(12452)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka z dnia
4 listopada 2009 r., znak: SPS-023-12452/09, w spra-
wie prywatyzacji Giełdy Papierów Wartościowych
w Warszawie SA (dalej: „giełda”) poniżej przedsta-
wiam wspólne stanowisko ministra skarbu państwa
oraz Komisji Nadzoru Finansowego (dalej: „komi-
sja”) wobec poruszanych w ww. interpelacji kwestii.
Komisja, sprawując nadzór nad jednym z segmen-
tów rynku finansowego, jakim jest rynek kapitałowy,
posiada w stosunku do spółki prowadzącej rynek gieł-
dowy przewidziane prawem określone uprawnienia.
Większość z tych środków nadzoru przewidziana jest
w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumen-
tami finansowymi (Dz. U. Nr 183, poz. 1538, z późn.
zm. – „ustawa”).
W kontekście pytań zadanych przez pana posła
Jarosława Matwiejuka w szczególności wyróżnić na-
leży kontrolę akcjonariatu spółki prowadzącej rynek
giełdowy, sprawowaną przez komisję na mocy art. 24
ustawy. W tym zakresie przepisy ustawy przewidują
obowiązek dokonania zawiadomienia komisji przez
podmiot zamierzający bezpośrednio lub pośrednio
nabyć lub objąć akcje spółki prowadzącej giełdę, jeże-
li spowoduje to osiągnięcie lub przekroczenie przez
niego określonych progów w głosach na walnym zgro-
madzeniu lub udziale w kapitale zakładowym spółki.
Komisji przysługuje prawo sprzeciwu wobec takiego
zamiaru, w przypadku gdy podmiot mógłby wywie-

rać niekorzystny wpływ na prawidłowe i stabilne za-
rządzanie giełdą. Pragnę nadmienić, że mając na
uwadze plany prywatyzacyjne giełdy, ustawa z dnia
4 września 2008 r. o zmianie ustawy o obrocie instru-
mentami finansowymi oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. z 2009 r. Nr 165, poz. 1316) wprowadziła trzy
dodatkowe progi, których osiągnięcie lub przekrocze-
nie umożliwia zgłoszenie przez komisję sprzeciwu.
Ustawa stanowi jednocześnie, że wykonywanie prawa
głosu z akcji spółki prowadzącej giełdę jest bezsku-
teczne, jeżeli akcje zostały nabyte lub objęte bez za-
wiadomienia komisji, po dokonaniu zawiadomienia,
lecz przed upływem terminu, w ciągu którego komi-
sja może zgłosić sprzeciw, albo pomimo zgłoszenia
takiego sprzeciwu.
W związku z pytaniami zawartymi w interpelacji
poselskiej uzasadnione jest również wskazanie na
uprawnienia komisji wynikające z art. 29 ustawy.
Przepis ten stanowi, że dokonywanie zmian w statu-
cie spółki prowadzącej giełdę i regulaminie giełdy wy-
maga zgody komisji. Są to podstawowe akty regulu-
jące funkcjonowanie giełdy, przy czym wskazać na-
leży, że regulaminem objęte zostały m.in. kryteria
i warunki dopuszczania instrumentów finansowych
do obrotu na poszczególnych rynkach giełdowych.
Także w tym przypadku komisji przysługuje prawo
odmowy udzielenia zgody na dokonanie zmian w re-
gulaminie, pod warunkiem że proponowane zmiany
są sprzeczne z przepisami prawa lub mogłyby naru-
szyć bezpieczeństwo obrotu.
Mając na uwadze zaprezentowane w interpelacji
poselskiej zagadnienia, należy wskazać, że powyższe
uprawnienia komisji mogą być także wykorzystane
w odniesieniu do zamierzeń podmiotu, który stanie
się strategicznym akcjonariuszem giełdy. Uzasadnio-
ne jest wszakże podkreślenie, że ewentualne ograni-
czenie działań takiego podmiotu będzie możliwe, o ile
dany stan faktyczny wypełniać będzie prawne prze-
słanki do podjęcia przez komisję rozstrzygnięć negu-
jących działania takiego podmiotu.
Realizowana przez ministra skarbu państwa stra-
tegia prywatyzacji przewidywała podjęcie przez wy-
branego inwestora branżowego określonych zobowią-
zań w postaci pozacenowych warunków umowy pry-
watyzacyjnej, mających zagwarantować realizację
strategii umacniania pozycji giełdy na rynku krajo-
wym i w regionie Europy Środkowo-Wschodniej oraz
zminimalizować główne ryzyka zachwiania rozwoju
rynku kapitałowego, wynikające z zaangażowania
inwestora branżowego. Sprzedaż pakietu większo-
ściowego inwestorowi strategicznemu pozwalała
przede wszystkim na ukształtowanie docelowej
struktury akcjonariatu przez ministra skarbu pań-
stwa i jednocześnie dawała możliwość nałożenia, za-
pisami zawartymi w umowie prywatyzacyjnej, odpo-
wiednich zobowiązań pozacenowych, gwarantują-
cych realizację z góry zakładanej strategii.
Proces prywatyzacji GPW SA prowadzony według
strategii przyjętej przez Kolegium Ministerstwa
Skarbu Państwa w dniu 8 stycznia 2009 r. został za-
499
kończony z uwagi na fakt, iż Deutsche Börse AG – je-
dyny z inwestorów strategicznych, który złożył ofertę
nabycia większościowego pakietu akcji GPW SA – nie
uzupełnił tej oferty o zobowiązania wymagane przez
Ministerstwo Skarbu Państwa.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Wassermanna
w sprawie akcji Banku BPH SA należących
do Skarbu Państwa, które były udostępnione
pracownikom do sprzedaży na warunkach
preferencyjnych, a także możliwości
rekompensaty dla osób, które z przyczyn
niezależnych od siebie nie nabyły akcji
w stosownym czasie (12478)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do inter-
pelacji posła na Sejm RP pana Zbigniewa Wasserman-
na z dnia 26 października 2009 r. w sprawie akcji Ban-
ku BPH SA należących do Skarbu Państwa, które
były udostępniane pracownikom do sprzedaży na wa-
runkach preferencyjnych, przesłanej przy piśmie
z dnia 6 listopada 2009 r., sygn. SPS-023-12478/09, po
zasięgnięciu opinii Ministerstwa Skarbu Państwa,
Ministerstwa Sprawiedliwości oraz Komisji Nadzoru
Finansowego przekazuję następujące wyjaśnienia
w zakresie pytań postawionych w interpelacji.
Odnośnie do kwestii, jaka część akcji Banku BPH
SA przeznaczonych pierwotnie do nabycia przez pra-
cowników po cenach preferencyjnych została w efek-
cie przekazana do dyspozycji ministra finansów oraz
jak były pożytkowane te akcje, pragnę poinformo-
wać, iż z dokumentów będących w posiadaniu resor-
tu finansów wynika, że dla pracowników banku za-
rezerwowano 228 917 akcji, z czego w dniach od
1 lutego 1995 r. do 31 stycznia 1996 r. za pośrednic-
twem Wielkopolskiego Banku Kredytowego SA zo-
stało sprzedanych 222 437 akcji. Pozostałe 6480 ak-
cji Bank WBK SA przekazał do dyspozycji ministra
finansów. Zgodnie z treścią posiadanych dokumen-
tów uprawnienie do nabycia akcji na warunkach pre-
ferencyjnych przysługiwało pracownikom spółki
w przeciągu jednego roku od dnia rozpoczęcia sprze-
daży akcji na zasadach preferencyjnych. Również
w tym samym okresie przysługiwało pracownikom
prawo do złożenia odwołania od decyzji wynikającej
z regulaminu przydziału akcji. Rada Banku BPH SA,
500
do której należały kompetencje związane z rozpatrze-
niem odwołań, uwzględniła 3 odwołania. Ponieważ
w puli akcji zarezerwowanych dla pracowników ban-
ku nie została przewidziana rezerwa na ewentualne
odwołania, minister finansów wyraził zgodę na
sprzedaż 138 akcji z puli Skarbu Państwa.
Należy wskazać, że w dniu 28 marca 1997 r. mi-
nister finansów, wykonując przepisy rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 1996 r. w sprawie
trybu i terminów przejęcia przez ministra skarbu
państwa akcji i udziałów Skarbu Państwa oraz za-
kresu informacji o niektórych z przejmowanych akcji
i udziałów (Dz. U. Nr 157, poz. 791), przekazał mini-
strowi skarbu państwa 4 834 670 posiadanych akcji
banku.
W związku z poruszonym przez pana posła zagad-
nieniem istnienia sformalizowanej procedury zobo-
wiązującej do informowania spadkobierców o przy-
sługującym im uprawnieniu należy zauważyć, iż pro-
cesy prywatyzacyjne oraz związane z nimi preferen-
cyjne i nieodpłatne udostępnianie akcji/udziałów
Skarbu Państwa na rzecz uprawnionych pracowni-
ków na przestrzeni lat realizowane były w różnym
otoczeniu prawnym. Ustawa z dnia 31 sierpnia 1996 r.
o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r.
Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.) także podlegała licz-
nym nowelizacjom, co było wynikiem doświadczeń
płynących z praktyki jej funkcjonowania, jak podkre-
śla minister skarbu państwa wykonujący uprawnie-
nia wynikające z praw majątkowych Skarbu Państwa
zgodnie z ustawą z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach
wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi
Państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 493). Część tych nowe-
lizacji odnosiła się do uprawnień spadkobierców osób
uprawnionych, jak choćby ostatnia z nich uchwalona
w dniu 19 grudnia 2008 r. i obowiązująca od dnia
12 lutego 2009 r. (Dz. U. z 2009 r. Nr 13, poz. 70).
W toku żadnej z prac nowelizacyjnych nie został jed-
nak wprowadzony zapis mówiący o prawnym obo-
wiązku indywidualnego zawiadamiania przez spółkę
spadkobierców osób uprawnionych o przysługujących
im prawach. Ustawodawca w przyjętych rozwiąza-
niach w sposób szczegółowy uregulował natomiast
zagadnienia dotyczące dziedziczenia prawa do nieod-
płatnego nabycia akcji oraz zasad skorzystania z tego
prawa przez spadkobierców.
W odniesieniu do pytania pana posła dotyczącego
liczby przypadków analogicznych do opisanych w in-
terpelacji poselskiej, które miały miejsce w toku pry-
watyzacji BPH SA, pragnę poinformować, że Mini-
sterstwo Finansów nie dysponuje wiedzą w tym za-
kresie. Jednocześnie należy mieć na względzie, że
zgodnie z postanowieniem § 5 regulaminu udostęp-
nienia akcji BPH SA należących do Skarbu Państwa
przeznaczonych dla pracowników Banku Przemysło-
wo-Handlowego SA za sporządzenie zestawienia za-
wierającego wykaz uprawnionych pracowników do
nabycia akcji na zasadach preferencyjnych odpowie-
dzialny był Zarząd BPH SA.
W odpowiedzi na przedmiotowe pytanie pana po-
sła dotyczące innych przeprowadzonych procesów
prywatyzacyjnych minister skarbu państwa podkre-
ślił, iż nieodpłatne nabycie akcji/udziałów Skarbu
Państwa przysługujące wskazanym kategoriom pra-
cowników i ich spadkobiercom ma dobrowolny cha-
rakter (stanowi uprawnienie tych osób, nie zaś obo-
wiązek). W konsekwencji w ogólnej liczbie uprawnio-
nych, którzy nie skorzystali z przysługującego im
prawa, mogą znajdować się różne kategorie osób,
np. osoby przebywające w trakcie realizacji procesu
poza granicami kraju, hospitalizowane czy też osoby,
które świadomie nie skorzystały z możliwości naby-
cia akcji/udziałów. Dlatego też, jak poinformował re-
sort Skarbu Państwa, udzielenie odpowiedzi na py-
tanie dotyczące skali zjawiska nie jest możliwe i mi-
nister skarbu państwa nie prowadzi w tym zakresie
ewidencji. Zgodnie natomiast z informacją otrzyma-
ną z Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego do byłej
Komisji Papierów Wartościowych i Giełd docierały
sygnały, w formie incydentalnych skarg pracowni-
ków lub ich spadkobierców, o problemach z dziedzi-
czeniem prawa do preferencyjnego lub nieodpłatnego
nabywania akcji tzw. pracowniczych, jednakże
UKNF nie posiada wiedzy, jak problem ten został
rozwiązany i czy było przedstawione jakiekolwiek
oficjalne stanowisko ówczesnej komisji.
Odnosząc się do problematyki zaspakajania ewen-
tualnych roszczeń osób uprawnionych i ich spadko-
bierców, minister skarbu państwa wskazał, iż po wy-
czerpaniu drogi reklamacyjnej wynikającej z ustawy
o komercjalizacji i prywatyzacji dochodzone były/są
one na drodze sądowej. W opinii resortu Skarbu Pań-
stwa w przedstawionym przypadku spadkobierców
pani T. Ś. rozwiązanie takie z uwagi na upływ czasu
(przedawnienie) wydaje się bezzasadne. W związku
z pytaniem o przygotowanie projektu aktu norma-
tywnego dotyczącego rekompensaty dla osób, które
nie z własnej woli utraciły prawo do nabycia akcji,
minister skarbu państwa poinformował, iż nie uzna-
je obecnie za zasadne występowanie w ww. zakresie
z inicjatywą ustawodawczą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie działań podejmowanych
przez Ministerstwo Zdrowia na rzecz osób
z zaburzeniami psychicznymi (12485)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pytania zawarte w interpelacji posła Kazimierza Mo-
skala w sprawie działań na rzecz osób z zaburzenia-
mi psychicznymi, skierowanej do ministra zdro-
wia pismem Pana Marszałka nr SPS-023-12485/09
z dnia 6 listopada br., przedstawiam następujące wy-
jaśnienia:
1. Podzielam przekonanie pana posła o ważności
i wartości zdrowia psychicznego dla kondycji zdro-
wotnej społeczeństwa i dla poczucia wartości każde-
go obywatela. Istotnie mamy do czynienia zarówno
z narastającym problemem zaburzeń psychicznych
(co nie jest równoznaczne z potrzebą opieki psychia-
trycznej), jak i z niedostatkiem strukturalnych i funk-
cjonalnych zasobów niezbędnych do zapewnienia
osobom z zaburzeniami psychicznymi warunków in-
tegracji społecznej i funkcjonowania społecznego na
możliwym osiągalnym poziomie, tj. warunków god-
nego życia. Biorąc pod uwagę złożoność procesów de-
monstrujących się zaburzeniami zachowań, a także
uwarunkowań skutecznej terapii, potrzebne są wa-
runki kompleksowej pomocy uwzględniającej zarów-
no adekwatne środki terapeutyczne, jak i środowi-
skowa pomoc społeczna. Nade wszystko zaś koniecz-
na jest powszechna edukacja rozwijająca postawy
tolerancji i akceptacji wobec osób z zaburzeniami.
Zapewnienie takiej pomocy w istniejących warun-
kach organizacyjnych, przy obecnym stanie zasobów
jest niemożliwe.
2. Pożądana kompleksowa pomoc obejmująca za-
równo wielostronną dostępną opiekę zdrowotną, jak
i pomoc społeczną, a także promocja zdrowia psy-
chicznego jako warunek skutecznej profilaktyki za-
burzeń psychicznych jest przedmiotem Narodowego
Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego, którego
projekt wraz z projektem rozporządzenia Rady Mi-
nistrów jest obecnie w końcowej fazie uzgodnień. Za-
warte w nim rozwiązania uwzględniają pożądany
stan bazy i liczebność kadr w poszczególnych gru-
pach zawodowych, niezbędne dla zrealizowania okre-
ślonych w programie zadań. Dotyczy to więc również
liczby zespołów opieki środowiskowej, jak i ich roz-
mieszczenia odpowiednio do liczby ludności i istnie-
jących potrzeb zdrowotnych. Zgodnie z art. 2 ust. 4
ustawy z 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psy-
chicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535) realizacja zadań
Narodowego Programiu Ochrony Zdrowia Psychicz-
nego należy odpowiednio do zadań własnych samo-
rządów województw, powiatów i gmin oraz do zadań
Narodowego Funduszu Zdrowia. Do tych podmiotów
501
należy zatem zaplanowanie odpowiednich środków
na realizację zadań inwestycyjnych i na sfinansowa-
nie świadczeń (co umożliwi zatrudnienie odpowied-
niej liczby specjalistów). Zakładane na 5 kolejnych
lat, począwszy od 2011 r., wydatki tych podmiotów
pozwolą uzupełnić podstawowe niedobory w stanie
bazy, jak i zatrudnienia kadr. Do zadań ministra
właściwego do spraw zdrowia należy w szczególno-
ści programowanie kierunków i celów działania,
koordynacja współdziałania i monitorowanie rezul-
tatów programu.
3. Ze względu na stan zaawansowania prac nad
budżetem na rok 2010 i brak możliwości wprowadze-
nia do budżetu dodatkowych wydatków na realizację
zadań programu przyjęto, że rok 2010 będzie wyko-
rzystany na zadania organizacyjne i planistyczne bez
szczególnych wydatków. Zadania wymagające znacz-
nego wzrostu wydatków przewidziane są od roku
2011, co pozwoli jednostkom samorządu terytorial-
nego zaplanować w budżecie wydatki odpowiednio do
skali zaangażowania w realizację zadań (głównie in-
westycyjnych). Planowany jest również istotny wzrost
nakładów Narodowego Funduszu Zdrowia na świad-
czenia zdrowotne w dziedzinie opieki psychiatrycznej
– o 61 mln zł rocznie od roku 2012. Na profilaktykę
i promocje zdrowia psychicznego w resortach reali-
zujących zadania programu oraz w jednostkach sa-
morządu terytorialnego program zakłada przezna-
czenie ponad 12 mln zł rocznie.
Biorąc pod uwagę obecną sytuację i stopniowe
wdrażanie określonych w programie rozwiązań,
trudno oczekiwać szybkich, radykalnych zmian.
Istotne jest natomiast, że dzięki nim możliwe jest
dokonanie potrzebnych zmian w systemie opieki i za-
pewnienie rozbudowy koniecznych zasobów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie wypłaty odszkodowania pieniężnego
dla junaków pracujących przymusowo
w latach 1948–1955 w Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce” (12486)
Odpowiadając, w porozumieniu z ministrem zdro-
wia, na pismo Pana Marszałka z dnia 6 listopada
2009 r., znak: SPS-023-12486/09, dotyczące interpe-
lacji posła Kazimierza Moskala w sprawie wypłaty
502
odszkodowania pieniężnego dla junaków pracujących
przymusowo w latach 1948–1955 w Powszechnej Or-
ganizacji „Służba Polsce”, uprzejmie informuję:
Uprawnienia przysługujące junakom Służby Pol-
sce reguluje ustawa z dnia 2 września 1994 r. o świad-
czeniu pieniężnym i uprawnieniach przysługujących
żołnierzom zastępczej służby wojskowej przymusowo
zatrudnianym w kopalniach węgla, kamieniołomach,
zakładach rud uranu i batalionach budowlanych
(t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 60, poz. 622, z późn. zm.).
Osobom tym z uwagi na doznane represje przysługu-
je świadczenie, którego wysokość uzależniona jest od
liczby miesięcy pracy przymusowej, maksymalnie za
20 miesięcy, co daje kwotę 173,10 zł, oraz ryczałt
energetyczny w wysokości 131,41 zł, wypłacane co
miesiąc obok renty lub emerytury. Całkowita wyso-
kość wypłacanych świadczeń stanowi obecnie kwotę
ponad 300 zł miesięcznie.
Ponadto informuję, że z uwagi na trudną sytuację
gospodarczą i związaną z nią konieczność dokonania
ograniczeń w wydatkach z budżetu państwa Rada
Ministrów, rozpatrując postulaty dotyczące zadość-
uczynienia za krzywdy doznane w czasie wojny i w okre-
sie powojennym zgłaszane przez różne i bardzo licz-
ne grupy społeczne, podjęła decyzję o przyznaniu
uprawnień wyłącznie dla rodzin osób, które poniosły
śmierć w trakcie wystąpień wolnościowych w latach
1956–1989, w obronie wolności i godności człowieka
oraz praw obywatela. Ustawa z dnia 7 maja 2009 r.
o zadośćuczynieniu rodzinom ofiar zbiorowych wystą-
pień wolnościowych w latach 1956–1989 (Dz. U. Nr 91,
poz. 941) weszła w życie w dniu 16 lipca 2009 r.
Mając powyższe na uwadze, minister pracy i po-
lityki społecznej nie przewiduje podjęcia inicjatywy
ustawodawczej w celu wprowadzenia zmian do oma-
wianej ustawy.
Odnosząc się do pytania o możliwość „objęcia we-
teranów pracy przymusowej prawem do korzystania
poza kolejnością ze świadczeń opieki zdrowotnej oraz
z usług farmaceutycznych udzielanych w aptekach”,
uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 47c ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) oso-
by, o których mowa w art. 43 ust. 1 ustawy, inwalidzi
wojenni i wojskowi oraz kombatanci mają przyznane
uprawnienie do korzystania poza kolejnością ze
świadczeń opieki zdrowotnej oraz z usług farmaceu-
tycznych udzielanych w aptekach.
Dla prawidłowego określenia osób uprawnionych
do korzystania poza kolejnością ze świadczeń opieki
zdrowotnej oraz z usług farmaceutycznych udziela-
nych w aptekach należy posłużyć się ustawą z dnia
29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych
i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2002 r. Nr 9,
poz. 87, z późn. zm.), która zawiera definicję inwalidy
wojennego oraz wojskowego.
Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy inwalidą wo-
jennym jest żołnierz, który został zaliczony do jednej
z grup inwalidów wskutek inwalidztwa powstałego
w związku z działaniami wojennymi lub mającymi
charakter wojennych w czasie:
1) pełnienia w okresie wojny 1939–1945 służby
w Wojsku Polskim, w polskich formacjach wojsko-
wych przy armiach sojuszniczych oraz w oddziałach
ruchu podziemnego lub partyzanckiego prowadzą-
cych na obszarze państwa polskiego walkę z hitle-
rowskim okupantem,
2) uczestniczenia w walkach z oddziałami Ukraiń-
skiej Powstańczej Armii oraz grupami Wehrwolfu.
Zgodnie zaś z art. 30 ust. 1 ww. ustawy inwalidą
wojskowym jest żołnierz niezawodowy Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, który został zaliczony do
jednej z grup inwalidów wskutek inwalidztwa po-
wstałego:
1) w czasie odbywania czynnej służby wojskowej
w okresie pokoju,
2) w ciągu 3 lat od zwolnienia z tej służby, jeżeli
inwalidztwo to jest następstwem chorób powstałych
lub urazów doznanych w czasie odbywania służby
wojskowej.
W przedmiotowej sprawie do rozstrzygnięcia po-
zostaje kwestia zakwalifikowania junaków SP do jed-
nej z powyższych grup.
Powszechna Organizacja „Służba Polsce” (SP),
polska państwowa młodzieżowa organizacja parami-
litarna, utworzona została ustawą z 25 lutego 1948 r.
o powszechnym obowiązku przysposobienia zawodo-
wego, wychowania fizycznego i przysposobienia woj-
skowego młodzieży oraz o organizacji spraw kultury
fizycznej i sportu (Dz. U. Nr 12, poz. 90). Artykuł 1
tej ustawy wprowadził obowiązek powszechnego
przysposobienia zawodowego, wychowania fizyczne-
go i przysposobienia wojskowego młodzieży celem
włączenia twórczego zapału młodego pokolenia do
pracy nad rozwojem sił i bogactwa narodu oraz celem
rozszerzenia systemu wychowania narodowego, prze-
dłużenia kształcenia i wychowania młodzieży poza
okres obowiązku szkolnego. Zadaniem powszechnego
przysposobienia młodzieży było:
a) organizowanie udziału młodzieży w realizacji
planów odbudowy i rozbudowy demokratycznej Pol-
ski Ludowej,
b) szkolenie wykwalifikowanych zastępów budow-
niczych dla wszystkich dziedzin życia narodowego,
c) zapewnienie młodzieży harmonijnego rozwoju
zdrowia i tężyzny fizycznej oraz wysokiego poziomu
społecznej i narodowej świadomości,
d) przygotowanie młodzieży do najszczytniejszego
zadania – obrony całości i niepodległości Rzeczypo-
spolitej.
Jak wynika z powyższego, organizacja „Służba
Polsce” nie była ani formacją powołaną do działań
wojennych, ani też powołaną do działań wojskowych.
Była to formacja powołana do powszechnego przy-
sposobienia zawodowego, wychowania fizycznego
i przysposobienia wojskowego młodzieży.
Przesłanką zaś nabycia prawa do świadczeń na
podstawie ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wojen-
nych i wojskowych oraz ich rodzin w związku z usta-

wą o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych jest związek inwalidztwa żoł-
nierza formacji wymienionej w art. 6 tej ustawy z jego
udziałem w działaniach wojennych lub mających
charakter wojennych w okolicznościach określonych
w art. 7 tej ustawy albo inwalidztwa pozostającego
w związku ze służbą wojskową.
Uwzględniając powyższe, brak jest zatem podstaw
do zaliczenia junaków Służby Polsce do którejkolwiek
z powyższych grup, bowiem nie byli oni żołnierzami
w rozumieniu ww. przepisów, a ich praca (służba) nie
pozostawała w związku z działaniami wojennymi
albo działaniami wojskowymi. Brak jest również
podstaw do przyjęcia, że junakom SP przysługują
ww. uprawnienia z tytułu działalności kombatanc-
kiej, zgodnie bowiem z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia
24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych
osobach będących ofiarami represji wojennych i okre-
su powojennego (Dz. U z 2002 r. Nr 42, poz. 371,
z późn. zm.) kombatantami są osoby, które brały
udział w wojnach, działaniach zbrojnych i powsta-
niach narodowych, wchodząc w skład formacji woj-
skowych lub organizacji walczących o suwerenność
i niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej.
Celem zaś przyznania uprawnień wynikających
z ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych było przyznanie tych
uprawnień szczególnej grupie, tj. inwalidom wojen-
nym i wojskowym oraz kombatantom, którzy dozna-
li uszczerbku na zdrowiu w okolicznościach określo-
nych w art. 7 ustawy o zaopatrzeniu inwalidów wo-
jennych i wojskowych oraz ich rodzin, tj.
1) w walce z wrogiem;
2) na froncie lub w związku z pobytem na froncie;
3) wskutek wypadku pozostającego w związku
z pełnieniem czynnej służby wojskowej w czasie okre-
ślonym w art. 6 ustawy o zaopatrzeniu (…);
4) w związku z pobytem w niewoli lub w obozie
dla internowanych;
5) w związku z udziałem w ruchu podziemnym
lub partyzanckim oraz z pobytem w niewoli, w obo-
zach koncentracyjnych lub w więzieniach za udział
w tym ruchu;
6) w czasie odbywania czynnej służby wojskowej
w okresie pokoju oraz w ciągu 3 lat od zwolnienia
z tej służby, jeżeli inwalidztwo to jest następstwem
chorób powstałych lub urazów doznanych w czasie
odbywania służby wojskowej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
503
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie przepisów regulujących kwestie
organizacji i funkcjonowania targowisk
na terenie gmin (12493)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 12 listopada 2009 r. (sygn. SPS-023-
-12493/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Marka Polaka w sprawie przepisów regulu-
jących kwestie organizacji i funkcjonowania targo-
wisk na terenie gmin uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Sprawy z zakresu targowisk i hal targowych,
zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 8 marca
1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.), należą do zadań wła-
snych gmin. Jednocześnie zgodnie z art. 40 ust. 1 ww.
ustawy gminie przysługuje prawo stanowienia aktów
prawa miejscowego obowiązujących na obszarze gmi-
ny. Wydawanie tego rodzaju aktów powinno znajdo-
wać odpowiednie umocowanie ustawowe. Gmina ma
możliwość wydawania aktów prawa miejscowego nie
tylko w zakresie wewnętrznego ustroju gminy oraz
jednostek pomocniczych, ale także w zakresie zasad
i trybu korzystania z gminnych obiektów i urządzeń
użyteczności publicznej. Stosownie natomiast do
art. 40 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym, w za-
kresie nieuregulowanym w odrębnych ustawach lub
w innych przepisach powszechnie obowiązujących,
rada gminy może wydawać przepisy porządkowe, je-
żeli jest to niezbędne dla ochrony życia lub zdrowia
obywateli oraz dla zapewnienia porządku, spokoju
i bezpieczeństwa publicznego.
Analiza orzecznictwa sądów administracyjnych
w sprawach dotyczących uchwał organów samorzą-
dów gminnych w przedmiocie zakazu prowadzenia
działalności handlowej poza wyznaczonymi targowi-
skami gminnymi potwierdza, że nie istnieje luka
prawna, która uniemożliwiałaby uporządkowanie
kwestii nielegalnych targowisk i czyniła konieczną
interwencję ustawodawcy w tym zakresie. Jak bo-
wiem wskazuje, przykładowo, Wojewódzki Sąd Ad-
ministracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 15 lu-
tego 2005 r. (sygn. akt III SA/Wr 625/04) ustanowie-
nie zakazu prowadzenia działalności handlowej na
terenie gminy poza wyznaczonymi targowiskami
w drodze uchwały wydanej na podstawie art. 40
ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym jest niedo-
puszczalne ze względu na zachodzący w tym przy-
padku brak przesłanek do wydania przepisów po-
rządkowych. Przepis art. 40 ust. 3 ustawy o samo-
rządzie gminnym stanowi bowiem, iż w zakresie
nieuregulowanym w odrębnych ustawach lub innych
przepisach powszechnie obowiązujących rada gminy
504
może wydać przepisy porządkowe, jeżeli jest to nie-
zbędne dla ochrony życia lub zdrowia obywateli oraz
dla zapewnienia porządku, spokoju i bezpieczeństwa
publicznego. Powyższe oznacza, że normatywne prze-
słanki do uchwalenia przepisów porządkowych win-
ny być spełnione łącznie, tj. musi występować zarów-
no brak regulacji ustawowej lub w innych przepisach
prawa powszechnie obowiązującego materii objętej
zakresem działania przepisów porządkowych, jak
i równocześnie zachodzić konieczność ustanowienia
przepisów porządkowych w celu ochrony życia lub
zdrowia, albo dla zapewnienia porządku, spokoju
i bezpieczeństwa publicznego. Ocena wystąpienia po-
wyższych przesłanek musi być dokonywana na tle
materii uregulowanej w danej uchwale. Jak zauważył
dalej Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocła-
wiu, ustanowienie zakazu handlu obwoźnego z po-
wołaniem się na względy porządku, spokoju i bezpie-
czeństwa publicznego jest w zasadzie wykluczone ze
względu na zapewnienie wystarczającej ochrony tych
dóbr przepisami ustawy z dnia 20 maja 1971 r. Ko-
deks wykroczeń (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 109, poz. 756,
z późn. zm.), w szczególności przewidujące kary
w art. 601 za wykonywanie działalności gospodarczej
bez wymaganego zgłoszenia do ewidencji gospodar-
czej, w art. 112 z tytułu nieprzestrzegania w handlu
okrężnym wymagań sanitarnych lub wprowadzenia
do obrotu środków spożywczych zabronionych w ta-
kim handlu, w art. 86 § 1, 90 i 99 – za zagrożenie
bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tamowanie lub
utrudnianie ruchu na drodze publicznej lub w strefie
zamieszkania, zajęcia bez zezwolenia pasa drogowe-
go na cele niezwiązane z gospodarką i komunikacją
drogową. Ponadto problematyka zajęcia pasa drogo-
wego bez wymaganego zezwolenia lub za zezwole-
niem z pobraniem opłaty z tego tytułu jest unormo-
wana w przepisach art. 36, 39 i 40 ustawy z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z
2007 r. Nr 19, poz.115, z późn. zm.). Uwzględniając
powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wro-
cławiu doszedł do jednoznacznego wniosku, iż nie
istnieją przesłanki do wydania przepisów porządko-
wych w materii zakazu handlu obwoźnego w postaci
braku regulacji zabezpieczających interes publiczny
wyrażający się ochroną dóbr, które wymienione są
w art. 40 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym (po-
dobna argumentacja: wyrok WSA w Olsztynie z dnia
16 czerwca 2009 r., sygn. akt II SA/Ol 96/09; wyrok
WSA w Poznaniu z dnia 22 lutego 2006 r., sygn. akt
III SA/Po 562/05; wyrok NSA z dnia 14 marca 1997 r.,
sygn. akt II SA 576/96).
Powyższe potwierdza, że nie istnieje luka prawna,
która uniemożliwiałaby uporządkowanie kwestii nie-
legalnych targowisk i tym samym czyniła konieczną
interwencję ustawodawcy w tym zakresie.
Ponadto podkreślić należy, że próby przydania
organom publicznym, w tym organom samorządu
gminnego, dodatkowych kompetencji umożliwiają-
cych regulowanie handlu poza wyznaczonymi targo-
wiskami wkraczałyby w materię konstytucyjnej za-
sady wolności działalności gospodarczej. W świetle
art. 22 Konstytucji RP ograniczenie wolności dzia-
łalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w dro-
dze ustawy i tylko ze względu na ważny interes pu-
bliczny. Ta konstytucyjna zasada znajduje odzwier-
ciedlenie w przepisach ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U.
z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.), w której to
ustawie handel obwoźny i okrężny, jako forma sprze-
daży, nie doznał żadnych ograniczeń i jest dozwoloną
formą prowadzenia działalności gospodarczej, jak
wynika zwłaszcza z art. 2, w którym wymieniono
w ramach działalności gospodarczej działalność han-
dlową rozumianą szeroko.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie limitów NFZ (12510)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm RP,
z dnia 30 października 2009 r. w sprawie limitów
NFZ, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia
12 listopada 2009 r., znak: SPS-023-12510/09, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do kwestii zapłaty za świadczenia
tzw. ponadlimitowe, pragnę poinformować, że zgod-
nie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) podstawą udzielania świad-
czeń opieki zdrowotnej jest umowa, która określa
m.in. rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki
zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy funduszem
a świadczeniodawcami oraz kwotę zobowiązania fun-
duszu wobec świadczeniodawcy. Zwracam w tym
miejscu uwagę, iż zabezpieczenie przez Narodowy
Fundusz Zdrowia świadczeń opieki zdrowotnej dla
ubezpieczonych odbywa się w oparciu o ograniczone
środki finansowe, jakie są postawione do dyspozycji
funduszu, pochodzące w większości ze składek na
powszechne ubezpieczenie zdrowotne. W związku
z tym, co do zasady, świadczenia są finansowane
przez NFZ do wysokości limitów określonych umową.
Natomiast możliwość sfinansowania dodatkowych
świadczeń zrealizowanych ponad limit określony
umową może być rozważana w konkretnej sytuacji,
wynikającej m.in. z dysponowania przez NFZ dodat-
kowymi środkami finansowymi. Powyższe wynika

również z konstrukcji przepisów ustawy dotyczących
gospodarki finansowej NFZ, zgodnie z którymi plan
finansowy NFZ jest zrównoważony w zakresie przy-
chodów i kosztów. Jednocześnie łączna suma zobo-
wiązań funduszu wynikających z zawartych ze świad-
czeniodawcami umów nie może przekroczyć wysoko-
ści kosztów przewidzianych na ten cel w planie finan-
sowym.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych powinny być udzielane przez świad-
czeniodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy
jednocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń
udzielanych przez świadczeniodawców nie powinna
być zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych
lub „nielimitowanych”. W takich przypadkach, sto-
sownie do przepisów art. 20–23 ww. ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, świadczeniodawca zobowiązany
jest do prowadzenia list oczekujących na planowe
świadczenia. W związku z powyższym kierujący pla-
cówką lub inne osoby odpowiedzialne za organizację
pracy zakładu opieki zdrowotnej powinny uwzględnić
w ramach ustalonego planu umowy zarówno realiza-
cję świadczeń planowych, jak i nagłych – w odpowied-
nich częściach. Kwestia ta powinna być rozważana
w odniesieniu do konkretnego zakładu opieki zdro-
wotnej i ma bezpośredni związek z jakością zarzą-
dzania tym zakładem.
Ponadto dyrektor Kujawsko-Pomorskiego OW
NFZ poinformował, że umowa zawarta na rok 2009
z Wojewódzkim Szpitalem Zespolonym w Toruniu
w rodzaju leczenie szpitalne z pierwotnej kwoty
82 769 953 zł wzrosła do grudnia br. do kwoty
94 036 271 zł (co stanowi wzrost o 13,61%), a więk-
szość podpisanych aneksów związana była z finanso-
waniem tzw. nadwykonań.
Umowa zawarta ze Specjalistycznym Szpitalem Miej-
skim w Toruniu w pierwotnej wysokości 41 222 756 zł
została w trakcie bieżącego roku zwiększona do po-
ziomu 43 575 641,20 zł (wzrost o 5,71%), przy czym
w większości zwiększenia dotyczyły zakresów: hema-
tologia i neurochirurgia.
Jednocześnie dyrektor oddziału, mając na uwadze
powyższe, wskazał, że skala finansowania nadwyko-
nań nie jest uzależniona wyłącznie od poziomu żądań
finansowych wskazanych świadczeniodawców, lecz
od zasadności przyjmowanych do wykonania dodat-
kowych świadczeń przez świadczeniodawców i środ-
ków w planie finansowym oddziału.
505
W tym kontekście uprzejmie informuję, iż w try-
bie art. 129 ww. ustawy o świadczeniach prezes Na-
rodowego Funduszu Zdrowia zarządzeniem nr 37
z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał zmiany planu finan-
sowego Narodowego Funduszu Zdrowia na 2009 r.
(zwiększając koszty świadczeń opieki zdrowotnej),
która rozdysponowała dodatni wynik finansowy fun-
duszu za rok 2008 w wysokości 1 152 117 tys. zł.
Ponadto prezes Narodowego Funduszu Zdrowia
zarządzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia 15 październi-
ka, nr 49 z dnia 19 października, nr 55 z dnia 28 paź-
dziernika i nr 64 z dnia 2 listopada, dokonał zmian
planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia
na 2009 r., które rozdysponowują kwotę 516 882 tys.
zł z funduszu zapasowego, zwiększając koszty świad-
czeń opieki zdrowotnej funduszu.
Powyższe dodatkowe środki, w łącznej wysokości
1 668 999 tys. zł, zwiększyły możliwości w zakresie
zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej dla ubez-
pieczonych.
W chwili obecnej w planie finansowym NFZ nie
ma dodatkowych rezerw, które by można przezna-
czyć na zwiększenie środków na świadczenia zdro-
wotne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie planowanych cięć budżetowych
w zakresie pozostałej do podziału na rok 2009
rezerwy celowej na Poakcesyjny Program
Wsparcia Obszarów Wiejskich (12551)
Nawiązując do wystąpienia Marszałka Sejmu
Rzeczypospolitej, znak: SPS-023-12551/09, z dnia
13 listopada 2009 r. w sprawie interpelacji posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana Dariusza Seligi
oraz grupy posłów (PiS) dotyczącego planowanych
cięć budżetowych w zakresie pozostałej do podziału
na rok 2009 rezerwy celowej na Poakcesyjny Pro-
gram Wsparcia Obszarów Wiejskich, proszę o przy-
jęcie poniższej odpowiedzi.
Poakcesyjny Program Wsparcia Obszarów Wiej-
skich (PPWOW) został przygotowany w Minister-
stwie Pracy i Polityki Społecznej. Program jest reali-
zowany na podstawie umowy pożyczki z Bankiem
Światowym. Całość środków przeznaczonych na
wdrażanie PPWOW wynosi 72,2 mln euro. Z tej kwo-
ty 47,2 mln euro przeznaczone zostało na realizację
części poświęconej integracji społecznej, w tym
506
40 mln euro na usługi społeczne w ramach Programu
Integracji Społecznej. Projekt składa się z trzech
komponentów: Programu Integracji Społecznej, re-
formy Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego
oraz kampanii informacyjno-promocyjnej na temat
problemów integracji społecznej. Największym kom-
ponentem jest Program Integracji Społecznej. Do
programu zakwalifikowano 500 polskich gmin, co
piątą gminę w Polsce. Program wystartował z pew-
nym opóźnieniem. Umowa z Bankiem Światowym
została wynegocjowana w 2005 r., a program ruszył
w 2007 r.
Dnia 2 czerwca 2009 r. minister finansów w imie-
niu rządu polskiego wystąpił do BŚ z wnioskiem
o wydłużenie programu o 12 miesięcy dla Programu
Integracji Społecznej oraz o 18 miesięcy dla reformy
Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Bank
Światowy decyzję w tej sprawie uzależnił od raportu
Najwyższej Izby Kontroli, który otrzymał w końcu
lipca bieżącego roku. NIK pozytywnie oceniła wyko-
nanie Poakcesyjnego Programu Wsparcia Obszarów
Wiejskich, zwracając jednak uwagę, że planowany
przebieg programu odbiegał od terminów określo-
nych w umowie z bankiem. NIK negatywnie oceniła
realizację PPWOW w zakresie jego organizacji i za-
rządzania.
W dniu 21 października br. decyzją Banku Świa-
towego, zgodnie z wystąpieniem strony polskiej, wy-
dłużono do 30 czerwca 2011 r. termin realizacji Po-
akcesyjnego Programu Wsparcia Obszarów Wiej-
skich. Realizacja komponentu B – Programu Integra-
cji Społecznej realizowanego w gminach – przewi-
dziana jest do 31 grudnia 2010 r. Decyzja Banku
Światowego pozwala na kontraktowanie i realizację
nowych usług do końca 2010 r. aż do wyczerpania
przyznanej dotacji, a także dokończenie przez gminy
rozpoczętych już usług w ramach Programu Integra-
cji Społecznej.
W dniu 17 lipca br. Sejm RP znowelizował ustawę
budżetową. Po nowelizacji rezerwa celowa na rok
2009 na Poakcesyjny Program Wsparcia Obszarów
Wiejskich – część 83, poz. 6 – wynosi ok. 87 mln zł.
Mając na względzie dotychczas wydatkowane środki
finansowe, dostępna kwota na pokrycie wydatków
programu wynosi 36,7 mln, z tego na komponent B
– Program Integracji Społecznej – ok. 30 mln zł.
W wyniku nowelizacji ustawy budżetowej środki
przeznaczone na realizację programu zostały zmniej-
szone do poziomu pozwalającego na pokrycie zobo-
wiązania gmin do wysokości ok. 80% w roku 2009.
Dotyczy to całego programu, a nie wyłącznie woje-
wództwa lubelskiego. Brakujące środki będą przeka-
zywane ze środków kredytu zgodnie z procedurami
programu w roku 2010 do wysokości 100% przyzna-
nych dotacji.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie szczepionek na grypę A/H1N1 (12559)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów
w sprawie szczepionek przeciwko grypie A/H1N1v,
nadesłaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 13 li-
stopada 2009 r., znak SPS-023-12559/09, uprzejmie
informuję, co następuje.
W Polsce działania na wypadek pandemii grypy
prowadzone są w ramach Krajowego Komitetu ds.
Pandemii Grypy, który powołany został w 2005 r.
zarządzeniem ministra zdrowia. Pracom komitetu
przewodniczy podsekretarz stanu w Ministerstwie
Zdrowia pan Adam Fronczak, a w skład komitetu
poza przedstawicielami sektora zdrowia wchodzą
przedstawiciele kluczowych resortów w państwie,
w tym m.in. MSWiA, MON, MRiRW, MG. Do głów-
nych zadań komitetu należy m.in.:
1) opracowywanie i aktualizacja zgodnie z wy-
mogami WHO interdyscyplinarnego „Polskiego pla-
nu pandemicznego”;
2) przekazywanie, przez członków komitetu, kie-
rownictwu resortów, organizacji, instytucji, których
są przedstawicielami, ustaleń i wniosków wypraco-
wanych przez komitet w celu ich wdrożenia, zgodnie
z ustawowymi kompetencjami;
3) monitorowanie światowej i krajowej sytu-
acji epidemiologicznej grypy sezonowej oraz grypy
ptaków;
4) opracowywanie strategii dla podejmowanych
działań profilaktycznych, diagnostycznych, leczni-
czych i organizacyjnych dla poszczególnych faz pan-
demii grypy oraz:
a) dokonywanie oceny zagrożenia,
b) określanie zadań dla poszczególnych jednostek
i służb oraz zakresu ich odpowiedzialności, przy
maksymalnym wykorzystaniu istniejących struktur
działających w sytuacjach kryzysowych.
Od momentu przekazania informacji nt. potwier-
dzenia pierwszych przypadków zakażeń wirusem
grypy typu A/H1N1v w USA i Meksyku, tj. 17 kwiet-
nia 2009 r., Krajowy Komitet ds. Pandemii Grypy
zebrał się wielokrotnie. Podczas posiedzeń komitetu
analizowano aktualną sytuację epidemiologiczną
grypy w Polsce i na świecie oraz podjęte działania.
Na posiedzeniu w dniu 8 września 2009 r. krajowy
komitet wypracował rekomendacje dla ministra zdro-
wia dotyczące grup osób, które powinny otrzymać
szczepionkę przeciwko wirusowi grypy typu A/H1N1v
w pierwszej kolejności.
„Polski plan pandemiczny”
Krajowy komitet opracował „Polski plan pande-
miczny”, który zawiera założenia dotyczące przygo-

towań, a także stanowi wytyczne dla działań przy-
gotowawczych prowadzonych na poziomie lokalnym
w Polsce. „Polski plan pandemiczny” zawiera infor-
macje ogólne nt. grypy, zapisy dotyczące działań po-
szczególnych resortów podejmowanych w zależności
od fazy pandemii, a także strategie dotyczące komu-
nikacji i organizacji opieki zdrowotnej.
W związku ze zmieniającą się sytuacją epidemio-
logiczną, a także nowymi doświadczeniami związa-
nymi z walką z grypą typu A/H1N1v oraz wytyczny-
mi WHO, ECDC i EC, dokument ten poddawany jest
kolejnym aktualizacjom. Najnowsza wersja „Polskie-
go planu pandemicznego” zaakceptowana została
przez przewodniczącego Krajowego Komitetu ds.
Pandemii Grypy we wrześniu 2009 r.
Działania podjęte w związku z ogłoszeniem przez
WHO pandemii grypy
Poniżej przedstawiono najistotniejsze działania
podjęte przez organy Państwowej Inspekcji Sanitar-
nej w związku z decyzją WHO o ogłoszeniu pandemii
grypy:
1. W Głównym Inspektoracie Sanitarnym opra-
cowano wytyczne pn. „Działania Państwowej Inspek-
cji Sanitarnej na wypadek wystąpienia epidemii lub
pandemii grypy”. Dokument przekazano do realizacji
przez wojewódzkie i powiatowe stacje sanitarno-epi-
demiologiczne.
2. W Głównym Inspektoracie Sanitarnym zaktu-
alizowano „Polski plan pandemiczny”, który został
skonsultowany przez wszystkich członków Krajowe-
go Komitetu ds. Pandemii Grypy, a następnie przed-
stawiony do akceptacji przewodniczącemu Krajowego
Komitetu ds. Pandemii Grypy.
3. Od momentu otrzymania z Amerykańskiego
Centrum ds. Kontroli i Prewencji Chorób (CDC)
pierwszych informacji nt. zachorowań przedstawicie-
le Głównego Inspektoratu Sanitarnego na bieżąco
monitorują sytuację epidemiologiczną w zakresie
grypy typu A/H1N1v na świecie i w Polsce. Zarówno
aktualna sytuacja epidemiologiczna, jak i podjęte
działania analizowane są podczas cyklicznie organi-
zowanych przez Rządowe Centrum Bezpieczeństwa
spotkań grupy eksperckiej, a także w trakcie posie-
dzeń Krajowego Komitetu ds. Pandemii Grypy. Pod-
czas spotkań przedstawiciele różnych resortów wy-
mieniają doświadczenia i spostrzeżenia nt. podejmo-
wanych działań.
4. Poprzez krajowy punkt kontaktowy Sieci
Wczesnego Ostrzegania i Reagowania (EWRS) znaj-
dujący się w Głównym Inspektoracie Sanitarnym na
bieżąco otrzymywane i przekazywane są informacje
o podejmowanych działaniach, a także o zmianach
sytuacji epidemiologicznej. Informacje te są analizo-
wane i wykorzystywane m.in. do opracowywania ma-
teriałów informacyjnych, wytycznych i zaleceń. Pol-
ska na bieżąco przekazuje innym krajom informacje
nt. działań podejmowanych na terenie kraju. Przed-
stawiciele GIS uczestniczą w telekonferencjach orga-
nizowanych przez ECDC i EC, w których udział bio-
rą również przedstawiciele WHO.
507
5. Wszyscy państwowi wojewódzcy inspektorzy
sanitarni pozostają w kontakcie z wojewódzkimi kon-
sultantami ds. chorób zakaźnych, a także epidemio-
logii oraz ordynatorami oddziałów zakaźnych i na
bieżąco monitorują sytuację na podległym terenie.
Informacje nt. działań podejmowanych przez stacje
sanitarno-epidemiologiczne przekazywane są na bie-
żąco do Głównego Inspektoratu Sanitarnego, które-
go przedstawiciele pozostają w stałym kontakcie
z przedstawicielami Głównego Inspektoratu Wetery-
narii i Rządowego Centrum Bezpieczeństwa.
6. W celu koordynacji działań podejmowanych na
poziomie powiatowym, wojewódzkim i centralnym
w Głównym Inspektoracie Sanitarnym systematycz-
nie organizowane są telekonferencje z państwowymi
wojewódzkimi inspektorami sanitarnymi, podczas
których omawiane są podjęte działania.
7. W związku z przewidywanymi zmianami
w sytuacji epidemiologicznej kontynuowane są dzia-
łania mające na celu m.in.:
— rozwój epidemiologicznego i wirusologicznego
nadzoru nad grypą w systemie Sentinel. Dzięki temu
systemowi, poprzez potwierdzenie wirusologiczne
i analizę epidemiologiczną części z przypadków, moż-
liwe jest uzyskanie informacji o rzeczywistych zacho-
rowaniach na grypę typu A/H1N1v, a także stwier-
dzenie, jaką część stanowią one wśród pozostałych
przypadków grypy i zachorowań grypopodobnych.
Uzyskane dzięki temu systemowi nadzoru dane sta-
nowią priorytet dla dalszego planowania i wyznacza-
nia strategii działania;
— wirusologiczne potwierdzanie ciężkich przy-
padków, co będzie przydatne dla określenia lokalnej
ciężkości grypy;
— monitorowanie umieralności. W tym zakresie
główne trudności dotyczyć będą klasyfikacji przy-
padków, gdyż przypadki zgonów z powodu grypy
mogą być kwalifikowane jako zgony o innej przyczy-
nie (np. z powodu choroby nowotworowej, chorób
serca).
Jednakże w celu sprawnej realizacji ww. zadań
prowadzone są liczne działania mające na celu popra-
wę możliwości diagnostycznych laboratoriów Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej:
— W celu rozszerzenia diagnostyki wirusa A/
H1N1v w innych laboratoriach, aniżeli jedynie w la-
boratorium Krajowego Ośrodka ds. Grypy NIZP-
-PZH, doceniając wagę problemu, Rada Ministrów
uchwałą nr 138/2009 z dnia 11 sierpnia 2009 r. przy-
znała z ogólnej rezerwy budżetowej środki na dofi-
nansowanie działań wybranych laboratoriów woje-
wódzkich stacji sanitarno-epidemiologicznych. Głów-
ny Inspektorat Sanitarny podejmuje ponadto działa-
nia mające na celu uzyskanie z ogólnej rezerwy bu-
dżetowej dodatkowych środków, które zabezpieczą
wykonywanie zwiększonej liczby badań wirusologicz-
nych grypy w systemie Sentinel. Uzyskanie tych
środków jest warunkiem umożliwiającym skuteczne
i systematyczne prowadzenie prawidłowego nadzoru
Sentinel nad grypą w Polsce.
508
— Przedstawiciele laboratoriów wojewódzkich
stacji sanitarno-epidemiologicznych zostali przeszko-
leni w zakresie prowadzenia diagnostyki wirusa A/
H1N1v metodami biologii molekularnej.
Obecnie dzięki powyższym działaniom w Polsce
poza Krajowym Ośrodkiem ds. Grypy NIZP-PZH ba-
dania w kierunku grypy typu A/H1N1v wykonują
również laboratoria:
— Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicz-
nej w Łodzi,
— Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicz-
nej w Warszawie,
— Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicz-
nej w Olsztynie,
— Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicz-
nej w Katowicach,
— Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicz-
nej w Gdańsku,
— Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicz-
nej w Poznaniu.
Badania prowadzi również laboratorium Wojsko-
wego Instytutu Higieny i Epidemiologii w Puławach.
1. Zarówno na poziomie lokalnym, wojewódzkim
jak i powiatowym kontynuowana jest zakrojona na sze-
roką skalę akcja informacyjna, która polega m.in. na:
— opracowywaniu i uaktualnianiu, wraz z poja-
wianiem się nowych doniesień, materiałów informa-
cyjnych dotyczących grypy A/H1N1v i zamieszczaniu
ich na stronie internetowej GIS – www.gis.gov.pl
(w tym m.in. codziennego komunikatu dotyczącego
aktualnej sytuacji epidemiologicznej na świecie);
— opracowaniu i dystrybucji, we współpracy
z RCB, ulotki zawierającej informację dla podróżują-
cych, wyjeżdżających i przyjeżdżających do Polski
z krajów, w których wystąpiły ogniska zachorowań.
Ulotki te nadal są dystrybuowane na krajowych lot-
niskach międzynarodowych;
— opracowaniu i przekazaniu służbom lotnisk
treści komunikatu głosowego, który podawany był
przez megafony na lotniskach w Polsce, a który do-
tyczył zasad postępowania po powrocie z krajów do-
tkniętych;
— opracowaniu materiałów informacyjnych dla
dzieci i młodzieży, które poprzez MEN przekazano
do szkół, gdzie nauczyciele zapoznawali uczniów
z zasadami postępowania, których należy przestrze-
gać, aby uniknąć zakażenia.
— współpracy w zakresie prowadzenia infolinii
dla społeczeństwa, na której odpowiedzi na pytania
dotyczące grypy typu A/H1N1v udzielają eksperci
NIZP-PZH i Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
Przedstawiciele Ministerstwa Zdrowia, Głównego
Inspektoratu Sanitarnego, Rządowego Centrum Bez-
pieczeństwa, Narodowego Instytutu Zdrowia Pu-
blicznego – Państwowego Zakładu Higieny współpra-
cowali z przedstawicielami mediów i na bieżąco in-
formowali o aktualnej sytuacji.
2. W ramach kompetencji ustawowych przedsta-
wiciele GIS wspierają merytorycznie podmioty zain-
teresowane m.in. przygotowaniami do sytuacji ma-
sowej absencji w pracy z powodu licznych zakażeń
i zachorowań, udzielając odpowiedzi na liczne zapy-
tania oraz konsultując przedstawione rozwiązania.
Działania podjęte w związku z sytuacją na Ukra-
inie i Białorusi
Poza ww. działaniami w związku z informacjami
nt. sytuacji na Ukrainie i Białorusi podjęto szereg
działań, w tym m.in.:
— w momencie otrzymania pierwszych informacji
nt. sytuacji na Ukrainie skontaktowano się z Krajo-
wym Punktem Centralnym ds. Międzynarodowych
Przepisów Zdrowotnych (IHR) w celu uzyskania po-
twierdzenia doniesień prasowych i uzyskania infor-
macji z wiarygodnych źródeł, w tym m.in. z WHO;
— skontaktowano się z państwowym wojewódz-
kim inspektorem sanitarnym w Rzeszowie oraz Lu-
blinie, z prośbą o uzyskanie potwierdzonych infor-
macji nt. sytuacji epidemiologicznej od odpowiedni-
ków na Ukrainie;
— do Wojewódzkiej Stacji Sanitarnej w Rzeszowie
i Lublinie przekazano prośbę o podjęcie stosownych
działań, w tym m.in.:
a) monitorowanie sytuacji na przejściach gra-
nicznych i nadzorowanym przez państwa terenie,
b) wzmożenie kontroli sanitarnej na przejściach
granicznych z Ukrainą,
c) utrzymywanie kontaktu i wymianę informacji
ze służbami medyczno-sanitarnymi Ukrainy,
d) informowanie podróżnych przekraczających
granicę o konieczności przestrzegania zachowań
prozdrowotnych i zgłaszania się do lekarza w przy-
padku wystąpienia objawów grypy w ciągu 7 dni od
powrotu z Ukrainy lub kontaktu z osobą chorą,
e) pilne informowanie głównego inspektora sani-
tarnego o podjętych działaniach i zmianach sytuacji
epidemiologicznej;
— podobną prośbę wystosowano do państwowe-
go wojewódzkiego inspektora sanitarnego w Bia-
łymstoku w związku z informacją nt. sytuacji na
Białorusi;
— państwowi wojewódzcy inspektorzy sanitarni
pozostają w stałym kontakcie ze swoimi odpowiedni-
kami na Ukrainie i Białorusi i na bieżąco wymienia-
ją informacje nt. sytuacji epidemiologicznej;
— główny inspektor sanitarny pozostaje w stałym
kontakcie ze swoimi odpowiednikami ze Słowacji,
Czech i Ukrainy i na bieżąco konsultuje podejmowa-
ne działania;
— ponownie uruchomiono system szybkiego po-
wiadamiania poprzez wiadomości SMS;
— główny inspektor sanitarny polecił państwo-
wym wojewódzkim inspektorom sanitarnym (we
współpracy z kuratoriami oświaty) informować
o każdym dużym (ponad 20%) wzroście absencji
w szkołach;
— ponownie dokonano przeglądu zasobów zgro-
madzonych w rezerwach (w tym m.in. ilości dostęp-
nych masek ochronnych);
— kontynuowane są inne działania informa-
cyjne:

a) w szkołach, we współpracy z kuratoriami i szko-
łami, inspektorzy sanitarni prowadzą akcję informa-
cyjną na podstawie materiału opublikowanego w Głów-
nym Inspektoracie Sanitarnym pn. „Treści meryto-
ryczne i metodyczne dotyczące profilaktyki grypy
sezonowej i nowej grypy A/H1N1v”,
b) na przejściach granicznych na granicy wschod-
niej oraz na lotniskach, gdzie pasażerowie otrzymują
informacje (m.in. w formie ulotek) nt. zachowań, któ-
re pomogą uniknąć zakażenia wirusem grypy typu
A/H1N1v,
c) w środkach masowego przekazu, gdzie przed-
stawiciele Państwowej Inspekcji Sanitarnej informu-
ją o grypie i aktualnej sytuacji epidemiologicznej.
Informacje nt. aktualnej sytuacji i oceny ryzyka
dla państw UE, sporządzane przez Komisję Europej-
ską i Europejskie Centrum ds. Kontroli i Prewencji
Chorób (ECDC), na bieżąco przekazywane są do Rzą-
dowego Centrum Bezpieczeństwa i przez tę instytu-
cję dystrybuowane do służb biorących udział w re-
agowaniu;
— we współpracy z Ministerstwem Spraw Zagra-
nicznych oraz Rządowym Centrum Bezpieczeństwa
główny inspektor sanitarny wydał komunikat dla
osób podróżujących na Ukrainę, w którym zalecono
polskim obywatelom rozważenie możliwości przeło-
żenia podróży na Ukrainę na termin późniejszy.
Działania Polski na forum międzynarodowym
w związku z pandemią grypy typu A/H1N1v
1. Pani Ewa Kopacz – minister zdrowia podjęła
inicjatywę mającą na celu uzyskanie poparcia wśród
innych państw członkowskich Unii Europejskiej
w zakresie możliwości wprowadzenia szczepionek
przeciwko grypie typu A/H1N1v i jej dostępności
w wolnym obrocie. Ministerstwo Zdrowia zwróciło
się również z zapytaniem o możliwości w tym zakre-
sie do firm farmaceutycznych.
2. Przedstawiciele GIS pozostają w stałym kon-
takcie z ekspertami innych państw członkowskich
UE, Komisji Europejskiej i Europejskiego Centrum
ds. Kontroli i Prewencji Chorób i informują na bieżą-
co poprzez Sieć Wczesnego Ostrzegania i Reagowania
(EWRS) o aktualnej sytuacji i podjętych działaniach.
Przedstawiciel GIS bierze udział w telekonferencjach
organizowanych w ramach EWRS.
3. Przedstawiciele Głównego Inspektoratu Sani-
tarnego uczestniczą w kluczowych spotkaniach mię-
dzynarodowych dotyczących grypy, organizowanych
m.in. w ramach prezydencji szwedzkiej i dotyczących
reagowania podczas pandemii grypy. Przedstawicie-
le GIS reprezentują Polskę w pracach reaktywowanej
przez prezydencję szwedzką Grupy Przyjaciół Prezy-
dencji ds. Pandemii Grypy, która wyznaczona zosta-
ła w celu intensyfikacji działań prowadzonych przez
inne resorty.
4. W dniach 21–24 września 2009 r. przedstawi-
ciele Głównego Inspektoratu Sanitarnego uczestni-
czyli w zorganizowanych przez stronę amerykańską
i Ministerstwo Obrony Narodowej ćwiczeniach po-
święconych działaniom w czasie pandemii grypy.
509
Przedstawiane przez GIS opinie i wnioski spotkały
się z aprobatą strony amerykańskiej.
5. Pracownicy Głównego Inspektoratu Sanitar-
nego pozostają w stałym kontakcie z przedstawicie-
lami placówek dyplomatycznych oraz organizacji
międzynarodowych mających siedziby w Polsce. W ra-
mach roboczej współpracy informują o aktualnej sy-
tuacji epidemiologicznej oraz działaniach podejmo-
wanych przez Państwową Inspekcję Sanitarną w ra-
mach reagowania na wypadek pandemii.
Działania Polski w zakresie ewentualnego udo-
stępnienia asortymentu zgromadzonego w agencji
rezerw państwowych
W związku z występującymi zachorowaniami na
grypę, w tym spowodowaną zakażeniem wirusem
nowej grypy A/H1N1v, na terenie Polski podjęto na-
stępujące działania:
1. Uaktualniono, wspólnie z Ministerstwem Go-
spodarki oraz podległą MG Agencją Rezerw Materia-
łowych, dane dotyczące ilości oraz miejsc przechowy-
wania wyrobów medycznych, produktów leczniczych
oraz pozostałego asortymentu zgromadzonego w re-
zerwach państwowych ministra zdrowia na wypadek
rozwoju epidemii/pandemii wysoce niebezpiecznej
choroby zakaźnej (dane te, zawarte w dokumencie
z odpowiednią klauzulą niejawności, znajdują się
w DSO, ZKiRM MZ).
2. Wystąpiono do wojewodów z prośbą o wskaza-
nie szpitali przewidzianych w wojewódzkich planach
reagowania kryzysowego jako szpitale pierwszej ko-
lejności reagowania przeciwepidemicznego oraz jed-
nostek Państwowej Straży Pożarnej zaangażowa-
nych na terenie województwa w działania przeciwe-
pidemiczne, dla których planuje się wsparcie w po-
staci asortymentu wchodzącego w skład rezerw me-
dycznych przechowywanych w magazynach Agencji
Rezerw Materiałowych (m.in. zestawy dekontamina-
cyjne, zestawy typu Biobox zapewniające pełną izo-
lację pacjenta chorego zakaźnie, sprzęt i ubrania
ochrony osobistej dla personelu). DSO, ZKiRM MZ
dysponuje wyżej wymienionymi informacjami prze-
kazanymi przez wszystkich wojewodów.
3. We współpracy z przedstawicielami Inspekto-
ratu Służby Zdrowia Sił Zbrojnych RP – głównym in-
spektorem sanitarnym WP oraz komendantem Cen-
trum Reagowania Epidemiologicznego Sił Zbrojnych
określono miejsca przeznaczenia asortymentu zgro-
madzonego w państwowych rezerwach medycznych,
przewidzianego dla wydzielonych pododdziałów Sił
Zbrojnych, które uczestniczyć będą w postępowaniu
przeciwepidemicznym na terenie poszczególnych wo-
jewództw (przede wszystkim dotyczy to wojskowych
ośrodków medycyny prewencyjnej – WOMP, posiada-
jących w swoim składzie mobilne zespoły rozpoznania
biologicznego).
4. Ustalono z Agencją Rezerw Materiałowych pro-
cedury pilnego wydawania asortymentu z rezerw pań-
stwowych określonym odbiorcom na terenie kraju.
5. Kierownictwo departamentu oraz pracowni-
cy merytoryczni aktywnie współpracują z Rządo-
510
wym Centrum Bezpieczeństwa w przedmiotowym
zakresie.
6. Pracownicy merytoryczni DSO, ZKiRM MZ
uczestniczą w regularnych telekonferencjach prowa-
dzonych przez Dyrekcję Generalną Ochrony Zdrowia
UE (DG SANCO) i Europejskie Centrum Kontroli
Chorób (ECDC), poświęconych analizowaniu dyna-
miki szerzenia się zachorowań, przeciwdziałaniu ko-
niecznemu do wdrożenia i rozważanym ewentualnym
dalszym środkom zaradczym.
7. Na bieżąco prowadzona jest analiza danych
dotyczących rozprzestrzeniania się na świecie wiru-
sa grypa typu A/HINI oraz dynamiki zmian w sze-
rzeniu się zachorowań wywołanych ww. typem wiru-
sa, zawartych w raportach otrzymywanych z Krajo-
wego Punktu Kontaktowego ds. Międzynarodowych
Przepisów Zdrowotnych, raportach i analizach prze-
syłanych przez ECDC, Europejską Agencję ds. Leków
(EMEA) oraz jednostki organizacyjne Komisji Euro-
pejskiej właściwe dla zagrożeń zdrowia lub życia du-
żych grup ludności (DG SANCO oraz Unit C3 Health
Threats).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że już 30.09.2005 r.
międzyresortowy zespół doradczy w sprawie zakupu
leku antywirusowego na wypadek pandemii grypy
rekomendował Radzie Ministrów zakup produktu
leczniczego o międzynarodowej nazwie oseltamivir
w postaci:
— kapsułek twardych w dawce jednorazowej
75 mg (10 kapsułek w opakowaniu),
— proszku przeznaczonego do sporządzania leku
w formie zawiesiny doustnej, dostarczanego przez
producenta w opakowaniach zbiorczych po 7 kg.
W związku z powyższym, zgodnie z rekomenda-
cją, do rezerw państwowych gospodarczych zakupio-
no określone ilości produktu leczniczego o nazwie
handlowej tamiflu w postaci kapsułek twardych
w dawce 75 mg, pakowanych po 10 sztuk, oraz osel-
tamivir API (fosforan oseltamiviru) w postaci prosz-
ku do rozpuszczania.
Prace związane z określeniem dokładnych proce-
dur dotyczących ewentualnego użycia leku prowadzi
Krajowy Komitet ds. Pandemii Grypy powołany na
podstawie zarządzenia ministra zdrowia z dnia 25 mar-
ca 2005 r. w sprawie powołania Krajowego Komitetu
do Spraw Pandemii Grypy (Dz. Urz. MZ Nr 5, poz. 14,
z późn. zm.).
W związku z istniejącymi współczesnymi zagro-
żeniami biologicznymi, w tym m.in. zagrożeniem
pandemią grypy, komitet opracował na bieżąco ak-
tualizowany „Polski plan pandemiczny”. W wyniku
rekomendacji komitetu zakupiono do rezerw pań-
stwowych gospodarczych określony asortyment wy-
robów (w tym także maseczki ochronne i kombine-
zony) na wypadek wystąpienia pandemii grypy lub
innych poważnych zagrożeń biologicznych, z prze-
znaczeniem dla określonych resortów i instytucji
oraz służb ratowniczych, w tym dla Państwowej In-
spekcji Sanitarnej, służb ratowniczo-gaśniczych, po-
licji, jednostek specjalistycznych MON.
Szczegółowe dane dotyczące ilości i miejsc prze-
chowywania ww. asortymentu mają charakter nie-
jawny.
Na podstawie § 9 ust. 2 i 3 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 6 stycznia 1998 r. w sprawie two-
rzenia, gospodarowania, dysponowania i finansowa-
nia rezerw państwowych, kontroli i tworzenia syste-
mu informacyjnego o rezerwach gospodarczych (Dz. U.
Nr 5, poz. 15), w związku z art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy
z dnia 30 maja 1996 r. o rezerwach państwowych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 89, poz. 594), minister gospodarki wydał
decyzję nr 112/R/08 z dnia 11 grudnia 2008 r. doty-
czącą upoważnienia prezesa Agencji Rezerw Mate-
riałowych do podejmowania decyzji o zwalnianiu
państwowych rezerw gospodarczych produktów lecz-
niczych i wyrobów medycznych niezbędnych przy
przeciwdziałaniu rozprzestrzenianiu się ptasiej gry-
py lub pandemii grypy, a także w przypadku zagro-
żenia zdrowia lub życia dużych grup ludności spowo-
dowanego pojawieniem się innego wysoce niebez-
piecznego czynnika biologicznego. Zwolnienie pań-
stwowych rezerw gospodarczych następuje na wnio-
sek głównego inspektora sanitarnego lub przewodni-
czącego Krajowego Komitetu ds. Pandemii Grypy.
Zwolniona rezerwa byłaby wydawana (dla celów pro-
filaktycznych) nieodpłatnie służbom i podmiotom
uczestniczącym w przedsięwzięciach związanych
z przeciwdziałaniem rozprzestrzenianiu się ptasiej
grypy, pandemii grypy lub innego wysoce niebez-
piecznego czynnika biologicznego. Poza tym należy
stwierdzić, że sytuacja w sensie epidemiologicznym
jest poważna, w związku z tym wymaga wzmożonych
działań na poziomie wojewódzkim, w tym odpowied-
nich działań przez organy założycielskie, ale nie nosi
cech kryzysu w rozumieniu ustawy o zarządzaniu
kryzysowym i ustawy o stanie klęski żywiołowej.
Odnosząc się do konkretnych pytań pana posła
dotyczących zakupu przez Polskę szczepionki pande-
micznej, należy podkreślić, że Ministerstwo Zdrowia
w chwili obecnej prowadzi negocjacje w sprawie za-
kupu szczepionki przeciwko grypie typu A/H1N1
z przedstawicielami kilku firm farmaceutycznych.
Ministerstwo Zdrowia od początku negocjacji ma na
uwadze przede wszystkim dwie blisko związane ze
sobą kwestie:
— bezpieczeństwo i skuteczność szczepionki,
— zapewnienie w miarę możliwości dostępności
szczepionki w aptekach albo przynajmniej w hurtow-
niach (wiązałoby się to możliwością zaopatrywania
się w nią, w celu wykonywania świadczeń, przez za-
kłady opieki zdrowotnej).
Żadna firma farmaceutyczna, która przedstawiła
swoją ofertę Ministerstwu Zdrowia, nie chce ponosić
odpowiedzialności za skutki stosowania produkowa-
nej przez nią szczepionki. Wszystkie podmioty odpo-
wiedzialne chciałyby doprowadzić do przeniesienia
umową odpowiedzialności za działania niepożądane
szczepionki na rząd polski, co mogłoby doprowadzić
do sytuacji, w której to rząd polski, a nie producent,
byłby pozwany z tego tytułu powództwami cywilny-
mi. Zgodnie z wiedzą Ministerstwa Zdrowia podobne

klauzule znalazły się w umowach podpisanych przez
inne kraje Unii Europejskiej, które szczepionki już na-
były. Umowa zawierająca taką klauzulę byłaby nie-
ważna jako sprzeczna z polskim prawem, zgodnie
z którym zwolnienie podmiotu odpowiedzialnego
z odpowiedzialności za jego produkt jest dopuszczalne
jedynie w wypadku, gdy stosowany jest on poza wska-
zaniami rejestracyjnymi (tzw. stosowanie off-label,
art. 37 ust. 4 ustawy Prawo farmaceutyczne z dnia
6 września 2001 r., Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271).
Co więcej, zapewnienie przez producentów szcze-
pionek ich dostępności w aptekach byłoby dowodem
na pokładaną przez te podmioty wiarę w bezpieczeń-
stwo i skuteczność dostarczanych szczepionek. Rów-
nocześnie ponosiłyby one odpowiedzialność za ich
stosowanie (w szczególności występujące działania
niepożądane).
Brak dostępności szczepionek w wolnym obrocie
nie stanowi wyrazu woli Ministerstwa Zdrowia. Po
zarejestrowaniu leku w procedurze centralnej fak-
tyczne wprowadzenie leku na rynek krajowy zależy
od woli jego producenta.
Brak odpowiedniej liczby badań wynika z zasto-
sowanej przez Komisję Europejską procedury reje-
stracyjnej. Szczepionki firm GlaxoSmithKline, No-
vartis oraz Baxter zostały zarejestrowane w ramach
procedury centralnej „mock-up” stosowanej w wyjąt-
kowych okolicznościach, co wiąże się z brakiem peł-
nej informacji dotyczącej bezpieczeństwa i skutecz-
ności szczepionek (producenci tych leków dopiero
w przyszłości przekażą Komitetowi ds. Produktów
Leczniczych dane potrzebne do ich oceny). Wynika
to z faktu, iż szczepionki pandemiczne dopuszczone
do obrotu decyzją Komisji Europejskiej to tzw. szcze-
pionki modelowe (mock-up vaccines), które wcześniej
zostały zarejestrowane z substancją czynną A/H5N1
(tzw. wirus ptasiej grypy) z zastrzeżeniem, że w razie
wystąpienia pandemii grypy wywołanej przez inny
typ wirusa grypy niż H5N1 szczep ten zostanie wy-
mieniony.
Dodatkowy problem związany z prowadzonymi
negocjacjami i ewentualnymi możliwościami ich za-
kończenia, niezależny ani od woli firm farmaceutycz-
nych, ani Ministerstwa Zdrowia, stanowią ograniczo-
ne możliwości produkcyjne tych pierwszych. Więk-
szość firm biorących udział w rozmowach nie jest
w stanie zapewnić dostępności szczepionki w 2009 r.
Pragnę zapewnić, że w chwili osiągnięcia podsta-
wowych celów, jakie postawił minister zdrowia – wzię-
cia odpowiedzialności przez koncerny farmaceutycz-
ne za oferowany produkt i zakup bezpiecznego dla
zdrowia i życia preparatu, który będzie mógł być za-
oferowany Polakom, informacja ta zostanie natych-
miast upowszechniona.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
511
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie przekształcenia przez spółkę
PKP InterCity połączeń pospiesznych
oraz ekspresowych w Tanie Linie Kolejowe
i połączenia InterCity (12563)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Adama Krupy w sprawie przekształ-
cenia przez spółkę PKP InterCity połączeń pośpiesz-
nych oraz ekspresowych w Tanie Linie Kolejowe
i połączenia InterCity przedstawiam poniższe infor-
macje.
PKP Intercity SA podjęła działania mające na
celu uporządkowanie oferty handlowej i stworzenie
dwóch nowych marek dla pociągów pasażerskich
– EkspresIC i Tanie Linie Kolejowe. Do tej pory w ko-
munikacji krajowej funkcjonowały marki: InterCity,
Express, Tanie Linie Kolejowe, pociągi pospieszne.
Realizacja ww. celu odbywa się głównie poprzez:
— połączenie marek: InterCity i Express w markę
EkspresIC,
— połączenie marek: pociąg pospieszny i Tanie
Linie Kolejowe w markę TLK.
Nowa strategia oparta jest na dwóch filarach:
marce EkspresIC, jako wiodącej, o nieco niższym
standardzie niż dotychczasowe InterCity, lecz wyż-
szym niż dotychczasowy Express, oraz marce TLK,
jako marce pierwszego wyboru w kategorii przezna-
czonej dla tych, którzy przy wyborze pociągu kierują
się przede wszystkim ceną biletu.
Działania te mają na celu ujednolicenie oferowa-
nych dotychczas przez spółkę różnorodnych produk-
tów, osiągnięcie wyższej ich czytelności oraz rozpo-
znawalności przez podróżnych, a tym samym popra-
wy oferty handlowej.
Z powyższych względów wraz z wdrożeniem no-
wego rozkładu jazdy pociągów spółka rozpoczęła od
dnia 13 grudnia 2009 r. proces integracji obecnych
marek: InterCity i Express oraz pociąg pośpieszny
i Tanie Linie Kolejowe. Zgodnie z założeniami proces
ma się zakończyć do końca rozkładu jazdy 2009/2010.
Do chwili jego zakończenia w pierwszej grupie pocią-
gów będą funkcjonowały równolegle dwie marki Eks-
pres (wybrane pociągi, które ze względów taboro-
wych nie mogą być zaliczone do marki oferującej
oczekiwaną jakość) i EkspresIC.
Większy komfort podróżowania w wybranych po-
ciągach TLK mają zapewnić zmodernizowane wago-
ny, które dotychczas jeździły w pociągach ekspreso-
wych. Mają one wyznaczać nowy standard taboru
w TLK. Pod szyldem Tanich Linii Kolejowych prze-
woźnik zaoferuje nową taryfę pospieszną, konsolidu-
jącą stosowane dotychczas stawki cen na pociągi po-
śpieszne i pociągi TLK.
512
Z dotychczasowych pociągów ekspresowych do
marki EkspresIC zostaną przesunięte:
— pociąg „Artus” kursujący na trasie Warszawa
– Gdynia,
— pociąg „Słupia” kursujący na trasie Warszawa
– Gdynia/Kołobrzeg,
— pociąg „Małopolska” kursujący na trasie Gdy-
nia – Przemyśl,
— pociąg „Sawa” kursujący na trasie Gdynia
– Kraków,
— pociąg „Skarbek” kursujący na trasie Warsza-
wa – Katowice.
Z dotychczasowych pociągów ekspresowych do
marki TLK zostanie przesunięty pociąg „Mewa” kur-
sujący na trasie Warszawa – Szczecin/Świnoujście.
Zmiany w nazwach oferty nie skutkują skróce-
niem czasu przejazdu pociągów. Poprawę w tym za-
kresie gwarantują realizowane przez zarządcę infra-
struktury kolejowej przy wsparciu finansowym z bu-
dżetu państwa i Funduszu Kolejowego inwestycje
mające na celu modernizację bądź rewitalizację linii
kolejowych, co powoduje podniesienie dopuszczalnej
prędkości i jednocześnie skrócenie czasu przejazdu.
Odnośnie do zniżek dla osób uczących się, zgodnie
z zapewnieniami przewoźnika, dotychczas honoro-
wane ulgi ustawowe zachowują swoją ważność.
Wprowadzane rozwiązania nie spowodują zmia-
ny liczby zatrudnionych pracowników w PKP Inter-
city SA.
Przygotowanie spółki do realizacji przyjętych za-
łożeń będzie można rzetelnie ocenić dopiero po za-
kończeniu przewidzianego harmonogramem procesu
zmian w ofercie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie planowanej
przez Ministerstwo Sprawiedliwości
reorganizacji struktury sądów powszechnych
i możliwej likwidacji sądów rejonowych (12566)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Bożeny Szydłowskiej w sprawie
planowanej reorganizacji struktury sądów powszech-
nych i możliwej likwidacji sądów rejonowych przesła-
ną przy piśmie z dnia 13 listopada 2009 r. (znak:
SPS–023-12566/09) uprzejmie przedstawiam, co na-
stępuje.
Na wstępie pragnę poinformować panią poseł, że
w Ministerstwie Sprawiedliwości prowadzone są pra-
ce mające na celu stworzenie takiego modelu organi-
zacji wymiaru sprawiedliwości, który przy zapewnie-
niu obywatelom realizacji konstytucyjnego prawa do
sądu rozumianego jako rozpatrzenie ich spraw bez
zbędnej zwłoki przez właściwy sąd pozwoliłby na ra-
cjonalne wykorzystanie kadry orzeczniczej i admini-
stracyjnej.
Obecna struktura organizacyjna sądownictwa po-
wszechnego wskazuje na znaczne rozdrobnienie jed-
nostek wymiaru sprawiedliwości, w tym szczególnie
struktur szczebla rejonowego.
W małych sądach, przy niewielkim wpływie spraw
racjonalne wykorzystanie kadry jest niezwykle
utrudnione i kosztowne z uwagi na określoną usta-
wowo organizację sądów. Wymaga ona bowiem obli-
gatoryjnego tworzenia w każdej jednostce wydziałów
do określonych rodzajów spraw, co powoduje, że
w wielu sądach niemal każdy sędzia zajmuje stano-
wisko funkcyjne, które generuje dodatkowe koszty
z tytułu dodatków. Z drugiej strony obciążenie pracą
sędziów, którzy nie pełnią żadnej funkcji, jest zdecy-
dowanie mniejsze w stosunku do średniej w kraju,
gdyż mały wpływ spraw uniemożliwia zapewnienie
odpowiedniej do etatu ich liczby.
Nieuzasadnione różnice w zakresie wielkości po-
szczególnych apelacji, okręgów i sądów dotyczące nie
tylko obszarów ich właściwości miejscowej, ale głów-
nie liczby wpływających spraw, a tym samym wiel-
kości struktur organizacyjnych, obciążenia sędziów
i etatyzacji, zobowiązują do poszukiwania nowych
rozwiązań organizacyjnych.
Celem przeprowadzenia oceny istniejącej struktu-
ry m.in. sądownictwa powszechnego oraz wypracowa-
nia modelowych propozycji niezbędnych zmian orga-
nizacyjnych zarządzeniem z dnia 1 lipca 2009 r. został
powołany Zespół do spraw racjonalizacji struktury or-
ganizacyjnej sądownictwa powszechnego i powszech-
nych jednostek organizacyjnych prokuratury.
Aktualnie prace zespołu znajdują się na wstęp-
nym etapie związanym z ustaleniem kryteriów oraz
zakresu planowanej reorganizacji. Jednym z branych
pod uwagę wariantów jest przekształcenie niektó-
rych z niewielkich sądów w wydziały zamiejscowe do
rozpoznawania podstawowych kategorii spraw.
Ponadto przewodniczący ww. zespołu powołał
grupę roboczą do spraw inwentaryzacji obiektów są-
dów rejonowych, która ma ocenić stan techniczny
jednostek mogących być w przyszłości przedmiotem
ewentualnej reorganizacji. Szczególnie wnikliwej
analizie poddane są jednostki sądowe szczebla rejo-
nowego, w których kadrę orzeczniczą stanowi kilku
sędziów. Przed podjęciem decyzji o konieczności prze-
prowadzenia konkretnych zmian w strukturze sądów
rejonowych oceniane są następujące uwarunkowa-
nia: obszar właściwości sądu, liczba wpływających

spraw, limity etatów we wszystkich grupach zatrud-
nienia, stan obciążenia pracą sędziów (w zakresie
właściwego rozmieszczenia kadry), warunki komu-
nikacyjne (pod kątem możliwości dojazdu stron do
sądu), warunki lokalowe sądu (powierzchnia, liczba
sal rozpraw), miejsce zamieszkania pracowników
sądu we wszystkich grupach zatrudnienia (w zakre-
sie ewentualnych utrudnień związanych z dojazdem
do pracy), odległości między poszczególnymi sądami,
w tym miejscowościami znajdującymi się w obsza-
rach ich właściwości (m.in. pod kątem ewentualnych
utrudnień związanych z dojazdem do sądu w spra-
wach odwoławczych).
Przywołane przez panią poseł opinie władz samo-
rządowych w sprawie ewentualnej reorganizacji zo-
stały wcześniej przedstawione również ministrowi
sprawiedliwości. Zapewniam, że zaprezentowane
przez władze powiatów rawickiego i ostrzeszowskie-
go argumenty są analizowane przez właściwe komór-
ki organizacyjne Ministerstwa Sprawiedliwości, po-
dobnie jak inne opinie zainteresowanych środowisk,
będą brane pod uwagę w trakcie prac nad zmianami
w sądownictwie powszechnym. Zarówno przewodni-
czącemu Rady Powiatu w Rawiczu panu Piotrowi
Dubickiemu, jak i staroście ostrzeszowskiemu panu
Lechowi Janickiemu została udzielona wyczerpująca
informacja o celach planowanej reformy i stanie za-
awansowania prac w omawianej kwestii.
Odnosząc się bezpośrednio do pytań pani poseł,
należy przede wszystkim wskazać, że w trakcie do-
tychczasowych prac nad przedmiotową reformą nie
podjęto ostatecznych decyzji co do przyszłości kon-
kretnych sądów rejonowych, a omawiane powyżej
działania nie przybrały charakteru legislacyjnego.
Jednakże bez względu na końcowe rozstrzygnięcie
w przedmiotowej sprawie zaręczam, że konstytucyj-
na zasada dostępu do sądu nie zostanie ograniczona.
Realizacja tego obywatelskiego prawa rozumianego
jako sprawne załatwienie sprawy przez właściwy or-
gan jest bowiem nadrzędnym celem planowanych
przez Ministerstwo Sprawiedliwości reform. Ponadto
rozważana koncepcja przekształcenia niektórych nie-
wielkich sądów rejonowych w wydziały zamiejscowe
zakłada, że podstawowe kategorie spraw będą nadal
rozpoznawane przez sędziów w siedzibie dotychczas
funkcjonującego sądu rejonowego. Niesłuszne wyda-
ją się więc również obawy, że ewentualna reorgani-
zacja doprowadzi do przeciążenia innych jednostek
sądowych.
Z uwagi na początkowe stadium prowadzonych
prac w zakresie racjonalizacji struktury organizacyj-
nej sądownictwa powszechnego udzielenie odpowie-
dzi na pytanie, czy Ministerstwo Sprawiedliwości
planuje likwidację bądź ograniczenie działalności
Sądu Rejonowego w Rawiczu i Sądu Rejonowego
w Ostrzeszowie, byłoby zdecydowanie przedwczesne.
Reasumując pragnę zapewnić panią poseł, że przed
podjęciem decyzji w sprawie zakresu zmian w organi-
zacji sądownictwa powszechnego zostanie przepro-
513
wadzona wnikliwa, wielokierunkowa analiza zarów-
no okoliczności o charakterze społecznym, jak i tych
związanych z dobrem wymiaru sprawiedliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 10 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Bożenny Bukiewicz
i Mirosławy Nykiel
w sprawie braku patronów dla tegorocznych
aplikantów radcowskich, adwokackich
oraz notarialnych (12575)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pani Bożenny Bukiewicz i pani Mirosławy Nykiel
w sprawie braku patronów dla tegorocznych aplikan-
tów radcowskich, adwokackich oraz notarialnych
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W dniu 19 września 2009 r. odbyły się egzaminy
wstępne na aplikacje adwokacką, radcowską i nota-
rialną. Ocenę pozytywną z tych egzaminów uzyska-
ło 10 756 osób (na aplikację adwokacką 3110 osób,
radcowską 6575 osób i notarialną 1071 osób), które
są obecnie uprawnione do złożenia wniosku o wpis
na listę aplikantów.
Obowiązujące przepisy ustawy z dnia 26 maja
1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2009 r. Nr 146,
poz. 1188 i Nr 166, poz. 1317), ustawy z dnia 6 lipca
1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 123,
poz. 1059, ze zm.) i ustawy z dnia 14 lutego 1991 r.
Prawo o notariacie (Dz. U. z 2008 r. Nr 189, poz. 1158
oraz z 2009 r. Nr 37, poz. 286) gwarantują wyznacze-
nie wszystkim aplikantom patronów.
Nowe zasady dostępu do aplikacji prawniczych,
które wprowadzone zostały ustawą z dnia 30 czerw-
ca 2005 r. o zmianie ustawy Prawo o adwokaturze
i niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 163, poz. 1361
ze zm.), nie przewidują jakichkolwiek limitów przyjęć
na aplikację i uprawniają do rozpoczęcia aplikacji
wszystkie osoby, które uzyskały wynik pozytywny.
Z tej przyczyny liczba aplikantów w danym roku jest
nie do przewidzenia. Szerokie otwarcie dostępu do
aplikacji spowodowało także istotne zmiany co do
formy jej odbywania. O ile bowiem w latach poprzed-
nich, przy małej liczbie aplikantów, dominowała for-
ma zatrudnienia aplikantów w kancelariach, o tyle
obecnie w wielu przypadkach nie jest to możliwe.
514
Osoby ubiegające się o wpis na listę aplikantów
winny mieć świadomość tych regulacji, a obowią-
zujące przepisy nie uprawniają ministra sprawie-
dliwości do nakazania zatrudnienia aplikantów
w kancelariach.
Przy braku zatrudnienia w kancelariach aplikan-
ci odbywają aplikację poprzez udział w szkoleniach
seminaryjnych oraz poprzez praktykę u patrona, któ-
rym jest adwokat, radca prawny lub notariusz.
Z posiadanych przez Ministerstwo Sprawiedliwo-
ści informacji wynika, że w 2004 r. adwokatów czyn-
nie wykonujących zawód było ok. 5500, co daje moż-
liwość objęcia patronatem ok. 11 000 osób (adwokat
wpisany na listę adwokatów i wykonujący zawód ad-
wokata od co najmniej 5 lat może być patronem nie
więcej niż dwóch aplikantów). Natomiast potencjalna
liczba aplikantów adwokackich (na 4 latach aplikacji
łącznie) od 1 stycznia 2010 r. wyniesie ok. 5600 osób.
Zestawienie tych danych wskazuje, że samorząd ad-
wokacki jest w stanie zapewnić patronat dla wszyst-
kich aplikantów, którzy w 2009 r. otrzymali pozytyw-
ny wynik z egzaminu wstępnego na aplikacje.
W 2005 r. radców prawnych czynnie wykonują-
cych zawód było ok. 17 501, co daje możliwość objęcia
patronatem ok. 70 004 osób (radca prawny, który wy-
konuje zawód radcy prawnego co najmniej cztery
lata, może być patronem nie więcej niż 4 aplikantów).
Natomiast potencjalna liczba aplikantów radcow-
skich (na 4 latach aplikacji łącznie) od 1 stycznia
2010 r. wyniesie ok. 11 810 osób. Zatem samorząd
radców prawnych będzie również w stanie zapewnić
patronów wszystkim aplikantom z naboru 2009.
Odnosząc się do samorządu notarialnego wskazać
należy, że przepisy ustawy Prawo o notariacie oraz
rozporządzenia ministra sprawiedliwości w sprawie
organizacji aplikacji notarialnej nie określają liczby
aplikantów, którzy mogliby odbywać aplikację pod
patronatem jednego notariusza. Zatem jeden nota-
riusz może objąć patronatem więcej aniżeli jednego
aplikanta. Obecnie w Polsce jest ok. 2070 notariuszy,
a potencjalna liczba aplikantów od 1 stycznia 2010 r.
będzie wynosiła ok. 1700 osób.
Minister sprawiedliwości w ramach sprawowane-
go nadzoru otrzymuje uchwały podejmowane przez
samorządy prawnicze. W przypadku gdyby uchwały
te prowadziły do pogorszenia sytuacji aplikantów
i zasad odbywania aplikacji oraz byłyby sprzeczne
z przepisami, minister sprawiedliwości będzie za-
skarżał je do Sądu Najwyższego.
Odnosząc się natomiast do podniesionej w inter-
pelacji kwestii zatrudnienia aplikantów, wskazać na-
leży, że przepisy ustawy Prawo o adwokaturze, usta-
wy o radcach prawnych oraz ustawy Prawo o nota-
riacie nie nakładają na adwokata, radcę prawnego,
czy też notariusza obowiązku zatrudniania aplikan-
ta, którego objął patronatem, natomiast zgodnie
z art. 76a ust. 2 ustawy Prawo o adwokaturze oraz
art. 34 ust. 1 ustawy o radcach prawnych pracowni-
kowi wpisanemu odpowiednio na listę aplikantów
adwokackich i radcowskich przysługuje zwolnienie
od pracy w celu uczestniczenia w obowiązkowych za-
jęciach szkoleniowych, z zachowaniem prawa do wy-
nagrodzenia. Aplikant może zatem odbywać aplika-
cję w ramach stosunku pracy, będąc zatrudnionym
przez patrona, albo w ramach aplikacji „pozaetato-
wej”, w oparciu o umowę o sprawowanie patronatu.
Zaznaczyć należy, że obowiązkiem patrona jest czu-
wanie nad prawidłowym przebiegiem aplikacji i przy-
gotowanie aplikanta do wykonywania zawodu. Nato-
miast aplikant zobowiązany jest sumiennie wykony-
wać zadania i polecenia patrona oraz kierownika
szkolenia, uczestniczyć w zajęciach szkoleniowych
oraz stale podnosić poziom zdobytej wiedzy, może
przy tym być zatrudniony u innego pracodawcy ani-
żeli kancelaria patrona, z którym zawarł umowę
o sprawowanie patronatu. Warunkiem jest, aby za-
trudnienie aplikanta nie przeszkadzało w pełnieniu
przez niego obowiązków aplikanta oraz nie godziło
w powagę wykonywanego zawodu.
Ponadto informuję, że Ministerstwo Sprawiedli-
wości nie posiada informacji, że aplikanci adwokaccy,
radcowscy czy notarialni w zamian za patronat są
zmuszani do pracy nieodpłatnie lub za bardzo niskie
wynagrodzenie. Kwestia wynagrodzenia aplikantów
odbywających aplikację na podstawie umowy o pracę
jest sprawą indywidualną pomiędzy patronem a apli-
kantem. Istotnie, w czasie odbywania aplikacji moż-
liwości uzyskiwania wynagrodzenia u patrona czy
też podejmowania zatrudnienia poza kancelariami
patronów może być utrudniona. W konsekwencji,
zwłaszcza biorąc pod uwagę, że aplikanci są zobowią-
zani do ponoszenia opłat za aplikacje, ich sytuacja
finansowa może być trudna.
Dostrzegając powyższe problemy, w Ministerstwie
Sprawiedliwości przygotowany został projekt ustawy
o państwowych egzaminach prawniczych, który prze-
widuje możliwość dostępu do prawniczych zawodów
zaufania publicznego bez odbywania aplikacji.
Ustawa wprowadza dwa państwowe egzaminy
prawnicze: państwowy egzamin prawniczy I stopnia
oraz państwowy egzamin prawniczy II stopnia. Za-
sadniczym celem projektowanej regulacji jest ujed-
nolicenie kryteriów naboru na wszystkie aplikacje
prawnicze oraz stworzenie alternatywnej dla aplika-
cji drogi dojścia do zawodów prawniczych przez
świadczenie podstawowych czynności prawniczych
jako doradca prawny. Stworzenie alternatywnej dro-
gi dojścia do zawodów prawniczych pozwoli osobom,
które otrzymały pozytywny wynik z państwowego
egzaminu prawniczego I stopnia, na świadczenie od-
płatnych usług prawnych, bez konieczności odbycia
aplikacji. Natomiast świadczenie ww. usług praw-
nych przez co najmniej 5 lat będzie uprawniało do
przystąpienia do państwowego egzaminu prawnicze-
go II stopnia, po którego zdaniu można będzie zostać
adwokatem, radcą prawnym, asesorem notarialnym,
czy ubiegać się o powołanie na stanowisko asesora
prokuratury.
Osoby, których nie będzie stać na odbycie apli-
kacji, będą miały zatem możliwość świadczenia pod-

stawowych usług prawniczych, których wykonywa-
nie przez wskazany okres będzie uprawniało do
przystąpienia do państwowego egzaminu prawni-
czego II stopnia.
Zauważyć należy, że także obecnie istnieje szero-
ka możliwość dostępu do zawodów adwokata, radcy
prawnego i notariusza bez konieczności odbycia apli-
kacji. W szczególności ustawy Prawo o adwokaturze,
o radcach prawnych i Prawo o notariacie wymienia-
ją wiele kategorii osób, które z tytułu posiadania
określonego w tych ustawach doświadczenia w sto-
sowaniu prawa mają uprawnienia do przystąpienia
do egzaminu zawodowego bez odbycia aplikacji.
Powyższa droga dostępu do zawodów prawniczych
staje się coraz bardziej popularna. Do egzaminu no-
tarialnego, który odbył się w dniach 21–23 paździer-
nika 2009 r., przystąpiło 85 osób spełniających po-
wyższe kryteria, z których 61 otrzymało wynik po-
zytywny. Natomiast do egzaminu adwokackiego i rad-
cowskiego, który odbył się w dniach 1–4 grudnia
2009 r., zgłosiło się łącznie 305 osób (86 osób na eg-
zamin adwokacki oraz 219 na egzamin radcowski).
Zwrócić należy uwagę, że od 2010 r. aplikanci zda-
wać będą ten sam egzamin zawodowy, co osoby
uprawnione do przystąpienia do egzaminu bez apli-
kacji. Aplikacja jest zatem jedynie wyborem określo-
nej drogi do zawodu, a dróg tych jest wiele.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 10 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie nowelizacji ustawy
Prawo upadłościowe i naprawcze (12593)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Bożeny Szydłowskiej, przeka-
zaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia 13 li-
stopada 2009 r., SPS-023-12593/09, w sprawie nowe-
lizacji ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W postępowaniu upadłościowym osoby fizycznej
nieprowadzącej działalności gospodarczej, zwanym
„upadłością konsumencką”, zwolnienie od kosztów
sądowych sprowadza się w zasadzie do zwolnienia
z obowiązku uiszczenia opłaty od wniosku o ogłosze-
nie upadłości w kwocie 200 zł na podstawie art. 102
ust. 1 w związku z art. 75 pkt 5 ustawy z dnia 28 lip-
515
ca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywil-
nych (Dz. U. Nr 167, poz. 138, z późn. zm.).
Po ogłoszeniu upadłości prowadzone jest „właści-
we” postępowanie upadłościowe, którego celem jest
spieniężenie majątku upadłego dłużnika i zaspokoje-
nie jego wierzycieli w jak największym stopniu (art. 2
ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe
i naprawcze, Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1361, zwa-
nej dalej „PUiN”).
Dla osiągnięcia tego celu konieczne jest poniesie-
nie kosztów postępowania takich jak: wynagrodze-
nie syndyka, koszty obwieszczeń i ogłoszeń, koszty
przeprowadzenia dowodów, koszty likwidacji masy
upadłości, które pokrywane są z masy upadłości,
tzn. z majątku upadłego dłużnika według stanu na
dzień ogłoszenia upadłości (art. 231 ust. 1 i art. 61
PUiN).
Z tego powodu dla uwzględnienia wniosku o ogło-
szenie upadłości niezbędne jest posiadanie przez
dłużnika majątku, którego wartość pozwoli przy-
najmniej sfinansować wymienione wydatki, w prze-
ciwnym wypadku wniosek podlega oddaleniu na pod-
stawie art. 13 ust. 1 PUiN.
Sposobem rozwiązania tego problemu mogłoby
być przeniesienie na Skarb Państwa obowiązku po-
krywania kosztów postępowania upadłościowego
osób fizycznych nieprowadzących działalności gospo-
darczej, które nie posiadają żadnego majątku. Należy
liczyć się z tym, że taka sytuacja spowodowałaby la-
winowy napływ do sądów spraw o ogłoszenie upadło-
ści konsumenckiej, a w konsekwencji znaczne obcią-
żenie budżetu państwa.
W aktualnej trudnej sytuacji finansowej budżetu
państwa trafność takiego rozwiązania może budzić
istotne wątpliwości.
Z tego powodu oraz mając na uwadze duże ocze-
kiwania społeczne związane z możliwością ogłosze-
nia upadłości konsumenckiej w resorcie sprawiedli-
wości rozważana jest koncepcja wprowadzenia nowej
opcji tego postępowania polegającej na możliwości
ustalenia w pierwszej kolejności planu spłaty wierzy-
cieli, a dopiero w przypadku niewykonywania tego
planu przez dłużnika przystąpienia do likwidacji jego
majątku. Ponadto jest analizowana możliwość wyłą-
czenia stosowania w postępowaniu o ogłoszenie upa-
dłości konsumenckiej przepisu art. 13 ust. 1 PUiN
nakazującego oddalenie wniosku o ogłoszenie upa-
dłości z powodu braku majątku dłużnika na pokrycie
kosztów postępowania. Koszty tego postępowania
zostałyby objęte planem spłaty i w ten sposób pokry-
te przez dłużnika.
Odpowiadając na pytanie drugie i trzecie, uprzej-
mie informuję, że praktyczne funkcjonowanie prze-
pisów regulujących ogłoszenie upadłości konsumenc-
kiej jest przedmiotem stałego monitoringu prowadzo-
nego przez resort sprawiedliwości.
Z danych otrzymywanych z sądów upadłościo-
wych wynika, że wzrasta zainteresowanie możliwo-
ścią złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości konsu-
menckiej.
516
Od dnia wejścia w życie ustawy, tj. od 31 marca
2009 r. do dnia 30 czerwca br. do sądów wpłynęło
ogółem 456 wniosków o ogłoszenie upadłości konsu-
menckiej, natomiast przez kolejne cztery miesiące,
tj. do 30 października 2009 r., liczba zgłoszonych
wniosków wzrosła do 870.
Ośmiomiesięczny okres obowiązywania przepisów
o upadłości konsumenckiej jest jednak zbyt krótki, aby
można było dokonać rzetelnej całościowej oceny wpro-
wadzonych rozwiązań. Mając jednak na uwadze, że do
dnia 30 października br. tylko w 6 postępowaniach
została ogłoszona upadłość konsumencka, a nierzadko
wnioski o ogłoszenie upadłości były przez sądy odda-
lane z powodu braku majątku na pokrycie kosztów
postępowania, to przyjęte w tym zakresie rozwiązania
mogą być przedmiotem słusznej krytyki.
Uprzejmie informuję, że w toku prac sejmowych
znajduje się poselski projekt ustawy o zmianie usta-
wy Prawo upadłościowe i naprawcze (druk nr 2485),
który proponuje zasadnicze zmiany w modelu upa-
dłości konsumenckiej. Komisja Sprawiedliwości i Praw
Człowieka na posiedzeniu w dniu 17 grudnia 2009 r.
po odbyciu pierwszego czytania skierowała projekt
ustawy do podkomisji. Zatem podczas dalszych
prac legislacyjnych nad tym projektem będzie moż-
liwe rozważenie i przyjęcie jak najbardziej korzyst-
nych rozwiązań dla beneficjentów proponowanej
nowelizacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie stanu przygotowania Polski
w przypadku wystąpienia epidemii grypy
A/H1N1 (12611)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Barbary Bartuś, przekazaną
przy piśmie Pana Marszałka Krzysztofa Putry z dnia
13 listopada br. (znak: SPS-023-12611/09), w sprawie
stanu przygotowania Polski w przypadku wystąpie-
nia epidemii grypy A/H1N1, uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych informacji.
W kwietniu 2009 r. z amerykańskiego Centrum
ds. Kontroli i Prewencji Chorób (CDC) w Atlancie
otrzymano informacje nt. wystąpienia pierwszych na
świecie zakażeń wirusem grypy typu A/H1N1v
w USA i Meksyku. Od tego czasu wirus rozprzestrze-
nił się na wszystkie regiony Światowej Organizacji
Zdrowia (WHO), powodując zachorowania i zgony.
W związku z zaistniałą sytuacją pani Margaret Chan
– dyrektor WHO, w dniu 11 czerwca 2009 r. ogłosiła
pandemię grypy.
W Polsce działania na wypadek pandemii grypy
prowadzone są w ramach Krajowego Komitetu ds.
Pandemii Grypy, który powołany został w 2005 r.
zarządzeniem ministra zdrowia. Aktualnie pracom
komitetu przewodniczy podsekretarz stanu w Mini-
sterstwie Zdrowia pan Adam Fronczak, a w skład
komitetu, poza przedstawicielami sektora zdrowia,
wchodzą przedstawiciele kluczowych resortów w pań-
stwie, w tym m.in. MSWiA, MON, MRiRW, MG. Do
głównych zadań komitetu należy m.in.:
1) opracowywanie i aktualizacja zgodnie z wy-
mogami WHO interdyscyplinarnego „Polskiego pla-
nu pandemicznego”;
2) przekazywanie, przez członków komitetu kie-
rownictwu resortów, organizacji, instytucji, których
są przedstawicielami, ustaleń i wniosków wypraco-
wanych przez komitet w celu ich wdrożenia, zgodnie
z ustawowymi kompetencjami;
3) monitorowanie światowej i krajowej sytu-
acji epidemiologicznej grypy sezonowej oraz grypy
ptaków;
4) opracowywanie strategii dla podejmowanych
działań profilaktycznych, diagnostycznych, leczni-
czych i organizacyjnych dla poszczególnych faz pan-
demii grypy oraz:
a) dokonywanie oceny zagrożenia,
b) określanie zadań dla poszczególnych jednostek
i służb oraz zakresu ich odpowiedzialności przy mak-
symalnym wykorzystaniu istniejących struktur dzia-
łających w sytuacjach kryzysowych.
Od momentu przekazania informacji nt. potwier-
dzenia pierwszych przypadków zakażeń wirusem gry-
py typu A/H1N1v w USA i Meksyku, tj. 17 kwietnia
2009 r., do 17 grudnia 2009 r. Krajowy Komitet ds.
Pandemii Grypy zebrał się jedenastokrotnie. Podczas
posiedzeń komitetu analizowano aktualną sytuację
epidemiologiczną grypy w Polsce i na świecie oraz pod-
jęte działania. Na posiedzeniu w dniu 8 września 2009 r.
krajowy komitet wypracował rekomendacje, zgodnie
z którymi postępuje minister zdrowia.
Komitet opracował również „Polski plan pande-
miczny”, który zawiera założenia dotyczące przygo-
towań, a także stanowi wytyczne dla przygotowań
prowadzonych na poziomie lokalnym w Polsce. „Pol-
ski plan pandemiczny” zawiera informacje ogólne nt.
grypy, zapisy dotyczące działań poszczególnych re-
sortów podejmowanych w zależności od fazy pande-
mii, a także strategie dotyczące komunikacji i orga-
nizacji opieki zdrowotnej.
W związku ze zmieniającą się sytuacją epidemio-
logiczną, a także nowymi doświadczeniami związa-
nymi z walką z grypą typu A/H1N1v oraz wytyczny-
mi WHO, ECDC i EC dokument ten jest stale aktu-
alizowany. Najnowsza wersja „Polskiego planu pan-
demicznego” zaakceptowana została przez przewod-

niczącego Krajowego Komitetu ds. Pandemii Grypy
we wrześniu 2009 r.
Odnosząc się do kwestii podniesionych w interpe-
lacji, uprzejmie informuję, iż w aktualnej sytuacji to
firmy farmaceutyczne nie zgadzają się na udostęp-
nienie szczepionki w wolnym obrocie i to firmy far-
maceutycznie blokują jej wprowadzenie do Polski.
Ponadto zaakceptowanie zapisów proponowanych
w umowach przez producentów oznaczałyby złama-
nie obowiązującego w Polsce prawa.
Zgodnie z rekomendacjami Krajowego Komitetu
ds. Pandemii Grypy z dnia 8 września 2009 r. Mini-
sterstwo Zdrowia zakupiło dodatkowe 50 tys. szcze-
pionek przeciw grypie sezonowej, przeznaczonych dla
osób należących do grup ryzyka, głównie pracowni-
ków ochrony zdrowia.
Zgodnie z rekomendacjami krajowego konsultan-
ta ds. chorób zakaźnych:
— u osób, które mają większe ryzyko ciężkiego
przebiegu choroby (np. kobiety w ciąży, noworodki
i dzieci do 2. roku życia oraz pacjenci z przewlekłymi
chorobami płuc, przewlekłą sterydoterapią i innymi
przewlekłymi chorobami) – leczenie antywirusowe
należy stosować bezzwłocznie w przypadku umiar-
kowanego przebiegu choroby;
— leczenie antywirusowe powinno być zastoso-
wane u osób, u których stwierdza się ciężki lub po-
garszający się przebieg choroby;
— kobietom w ciąży zaleca się jak najszybciej ku-
rację lekami antywirusowymi, niezależnie od prze-
biegu choroby, jednak leki ostrożnie należy podawać
do 3. miesiąca ciąży.
Osoby z podejrzeniem zapalenia płuc winny być
niezwłocznie leczone antybiotykami i lekami antywi-
rusowymi. Leczenie antywirusowe nie jest zalecane
u osób, które mają niepowikłany lub łagodny prze-
bieg i nie są w żadnych z powyżej wymienionych grup
wysokiego ryzyka. W chwili obecnej lek antywiruso-
wy jest dostępny w aptekach i hurtowniach farma-
ceutycznych, są również jego zapasy w rezerwach
rządowych, które w razie takiej konieczności będą
systematycznie uruchamiane. Minister zdrowia po-
wołał także zespół do spraw opracowania zasad po-
stępowania terapeutycznego u kobiet w ciąży powi-
kłanej infekcją grypową.
Dodatkowo nadmieniam, iż w związku z pojawie-
niem się wirusa grypy A/H1N1 w Polsce Minister-
stwo Zdrowia podjęło następujące kroki w celu ogra-
niczenia rozprzestrzeniania wirusa:
Kampania informacyjna
Biuro Prasy i Promocji Ministerstwa Zdrowia we
współpracy z Głównym Inspektoratem Sanitarnym
rozpoczęło kampanię informacyjną (ulotki, plakaty)
dotyczącą grypy i zachowań, które pomogą uniknąć
zakażenia wirusem. Kontynuowane są inne działa-
nia informacyjne:
— w szkołach, we współpracy z kuratoriami i szko-
łami, inspektorzy sanitarni prowadzą akcję informa-
cyjną na podstawie materiału opublikowanego w Głów-
nym Inspektoracie Sanitarnym pn. „Treści meryto-
517
ryczne i metodyczne dotyczące profilaktyki grypy
sezonowej i nowej grypy A/H1N1v”,
— na przejściach granicznych na granicy wschod-
niej oraz na lotniskach pasażerowie otrzymują infor-
macje (m.in. w formie ulotek) nt. zachowań, które
pomogą uniknąć zakażenia wirusem grypy typu A/
H1N1v,
— w środkach masowego przekazu przedstawicie-
le Państwowej Inspekcji Sanitarnej informują o gry-
pie i aktualnej sytuacji epidemiologicznej.
Informacje nt. aktualnej sytuacji i oceny ryzyka
dla państw UE, sporządzane przez Komisję Europej-
ską i Europejskie Centrum ds. Kontroli i Prewencji
Chorób (ECDC), na bieżąco przekazywane są do Rzą-
dowego Centrum Bezpieczeństwa i przez tę instytu-
cję dystrybuowane do służb biorących udział w re-
agowaniu.
Działania państwowej inspekcji sanitarnej podję-
te w związku z ogłoszeniem przez WHO pandemii
grypy
3. W Głównym Inspektoracie Sanitarnym opra-
cowano wytyczne pn. „Działania Państwowej Inspek-
cji Sanitarnej na wypadek wystąpienia epidemii lub
pandemii grypy”. Dokument przekazano do realizacji
przez wojewódzkie i powiatowe stacje sanitarno-epi-
demiologiczne.
4. W Głównym Inspektoracie Sanitarnym zaktu-
alizowano „Polski plan pandemiczny”, który został
skonsultowany przez wszystkich członków Krajowe-
go Komitetu ds. Pandemii Grypy, a następnie przed-
stawiony do akceptacji przewodniczącemu Krajowego
Komitetu ds. Pandemii grypy.
5. Od momentu otrzymania z Amerykańskiego
Centrum ds. Kontroli i Prewencji Chorób (CDC)
pierwszych informacji nt. zachorowań przedstawicie-
le Głównego Inspektoratu Sanitarnego na bieżąco
monitorują sytuację epidemiologiczną w zakresie
grypy typu A/H1N1v na świecie i w Polsce. Zarówno
aktualna sytuacja epidemiologiczna, jak i podjęte
działania analizowane są podczas cyklicznie organi-
zowanych przez Rządowe Centrum Bezpieczeństwa
spotkań grupy eksperckiej, a także w trakcie posie-
dzeń Krajowego Komitetu ds. Pandemii Grypy. Pod-
czas spotkań przedstawiciele różnych resortów wy-
mieniają doświadczenia i spostrzeżenia nt. podejmo-
wanych działań.
6. Poprzez krajowy punkt kontaktowy EWRS,
znajdujący się w Głównym Inspektoracie Sanitar-
nym, na bieżąco otrzymywane i przekazywane są
informacje o podejmowanych działaniach, a także
o zmianach sytuacji epidemiologicznej. Informacje te
są analizowane i wykorzystywane m.in. do opraco-
wywania materiałów informacyjnych, wytycznych
i zaleceń. Polska na bieżąco przekazuje innym kra-
jom informacje nt. działań podejmowanych na tere-
nie kraju. Przedstawiciele GIS uczestniczą w telekon-
ferencjach organizowanych przez ECDC i EC, w któ-
rych udział biorą również przedstawiciele WHO.
7. Wszyscy państwowi wojewódzcy inspektorzy
sanitarni pozostają w kontakcie z wojewódzkimi kon-
518
sultantami ds. chorób zakaźnych, a także epidemio-
logii oraz ordynatorami oddziałów zakaźnych i na
bieżąco monitorują sytuację na podległym terenie.
Informacje nt. działań podejmowanych przez stacje
sanitarno-epidemiologiczne przekazywane są na bie-
żąco do Głównego Inspektoratu Sanitarnego, które-
go przedstawiciele pozostają w stałym kontakcie
z przedstawicielami Głównego Inspektoratu Wetery-
narii i Rządowego Centrum Bezpieczeństwa.
8. W celu koordynacji działań podejmowanych na
poziomie powiatowym, wojewódzkim i centralnym
w Głównym Inspektoracie Sanitarnym systematycz-
nie organizowane są telekonferencje z państwowymi
wojewódzkimi inspektorami sanitarnymi, podczas
których omawiane są podjęte działania.
9. W związku z przewidywanymi zmianami w sy-
tuacji epidemiologicznej kontynuowane są działania
mające na celu m.in.:
— rozwój epidemiologicznego i wirusologicznego
nadzoru nad grypą w systemie Sentinel. Dzięki
temu systemowi, poprzez potwierdzenie wirusolo-
giczne i analizę epidemiologiczną części z przypad-
ków, możliwe jest uzyskanie informacji o rzeczywi-
stych zachorowaniach na grypę typu A/H1N1v,
a także stwierdzenie, jaką część stanowią one wśród
pozostałych przypadków grypy i zachorowań gry-
popodobnych. System ten jest kluczowy, aby stwier-
dzić, czy i kiedy wirus rozpoczął szerzenie się w po-
pulacji. Tylko dzięki temu systemowi będzie można
zidentyfikować pojawienie się przypadków rodzi-
mych, a nie tylko zawleczonych z innych krajów.
Uzyskane dzięki temu systemowi nadzoru dane sta-
nowią priorytet dla dalszego planowania i wyzna-
czania strategii działania,
— wirusologiczne potwierdzania ciężkich przy-
padków, co będzie przydatne dla określenia lokalnej
ciężkości grypy.
W celu rozszerzenia diagnostyki wirusa A/H1N1v
w innych laboratoriach aniżeli jedynie w laborato-
rium Krajowego Ośrodka ds. Grypy NIZP-PZH, do-
ceniając wagę problemu, Rada Ministrów uchwałą
nr 138/2009 z dnia 11 sierpnia 2009 r. przyznała
z ogólnej rezerwy budżetowej środki na dofinanso-
wanie działań wybranych laboratoriów wojewódz-
kich stacji sanitarno-epidemiologicznych. Dzięki
przekazanym środkom możliwy będzie w tych labo-
ratoriach, w sytuacji spodziewanego w okresie jesien-
no-zimowym, dynamicznego wzrostu zachorowań na
grypę, zakup odpowiedniego sprzętu umożliwiające-
go diagnostykę wirusa A/H1N1v metodami biologii
molekularnej.
Główny Inspektorat Sanitarny podejmuje ponad-
to działania mające na celu uzyskanie z ogólnej re-
zerwy budżetowej dodatkowych środków, które za-
bezpieczą wykonywanie zwiększonej liczby badań
wirusologicznych grypy w systemie Sentinel. Uzy-
skanie tych środków jest warunkiem umożliwiają-
cym skuteczne i systematyczne prowadzenie prawi-
dłowego nadzoru Sentinel nad grypą w Polsce.
Przedstawiciele laboratoriów wojewódzkich stacji
sanitarno-epidemiologicznych zostali przeszkoleni
w zakresie prowadzenia diagnostyki wirusa A/H1N1v
metodami biologii molekularnej.
Obecnie dzięki powyższym działaniom w Polsce,
poza Krajowym Ośrodkiem ds. Grypy NIZP-PZH,
badania w kierunku grypy typu A/H1N1v wykonują
również laboratoria:
— Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicz-
nej w Łodzi
— Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicz-
nej w Warszawie,
— Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicz-
nej w Olsztynie,
— Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicz-
nej w Poznaniu,
— Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicz-
nej w Gdańsku,
— Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicz-
nej w Katowicach,
— Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicz-
nej w Białymstoku.
1. Zarówno na poziomie lokalnym, wojewódzkim,
jak i powiatowym kontynuowana jest zakrojona na sze-
roką skalę akcja informacyjna, która polega m.in. na:
— opracowywaniu i uaktualnianiu, wraz z poja-
wianiem się nowych doniesień, materiałów informa-
cyjnych dotyczących grypy A/H1N1v i zamieszczaniu
ich na stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia
– www.mz.gov.pl (w tym m.in. codziennego komuni-
katu dotyczącego aktualnej sytuacji epidemiologicz-
nej na świecie i cotygodniowego raportu dotyczącego
sytuacji epidemiologicznej w Polsce),
— opracowaniu i dystrybucji, we współpracy z RCB,
ulotki zawierającej informację dla podróżujących,
wyjeżdżających i przyjeżdżających do Polski z krajów,
w których wystąpiły ogniska zachorowań; ulotki te
nadal są dystrybuowane na krajowych lotniskach
międzynarodowych,
— opracowaniu i przekazaniu służbom lotnisk
treści komunikatu głosowego, który podawany był
przez megafony na lotniskach w Polsce, a który do-
tyczył zasad postępowania po powrocie z krajów do-
tkniętych,
— współpracy w zakresie prowadzenia infolinii
dla społeczeństwa, w której odpowiedzi na pytania
dotyczące grypy typu A/H1N1v udzielają eksperci
NIZP-PZH i Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
Przedstawiciele Ministerstwa Zdrowia, Główne-
go Inspektoratu Sanitarnego, Rządowego Centrum
Bezpieczeństwa, Narodowego Instytutu Zdrowia
Publicznego – Państwowego Zakładu Higieny na
bieżąco informują o aktualnej sytuacji także po-
przez media.
2. W ramach kompetencji ustawowych przedsta-
wiciele GIS wspierają merytorycznie podmioty zain-
teresowane m.in. przygotowaniami do sytuacji ma-
sowej absencji w pracy z powodu licznych zakażeń
i zachorowań, udzielając odpowiedzi na liczne zapy-
tania oraz konsultując przedstawione rozwiązania.

Główny inspektor sanitarny polecił państwowym
wojewódzkim inspektorom sanitarnym (we współ-
pracy z kuratoriami oświaty) informować o każdym
dużym (ponad 20%) wzroście absencji w szkołach.
Ponownie dokonano także przeglądu zasobów zgro-
madzonych w rezerwach (w tym m.in. liczby dostęp-
nych masek ochronnych).
Doświadczenia zarówno innych krajów, jak rów-
nież polskiej ochrony zdrowia wskazują, iż 80% przy-
padków zakażenia nowym typem wirusa przebiega
w sposób łagodny, bez konieczności hospitalizacji cho-
rego. Szpitale oraz lekarze podstawowej opieki zdro-
wotnej otrzymali dodatkowe instrukcje postępowania
w przypadku podejrzeń zachorowań na grypę, w tym
związanych z wirusem typu A/H1N1v. Sposób leczenia
grypy sezonowej, jak i grypy wywołanej wirusem typu
A/H1N1v jest taki sam i polega na podaniu leków ob-
niżających gorączkę oraz (w uzasadnionych przypad-
kach) podjęciu leczenia antywirusowego. Każdy rodzaj
grypy może powodować powikłania w przypadku nie-
podjęcia leczenia, dlatego też zarówno eksperci, jak
i przedstawiciele Ministerstwa Zdrowia i głównego
inspektora sanitarnego zwracają tak wielką uwagę na
prowadzone akcje edukacyjne i apelują o nielekcewa-
żenie pierwszych objawów choroby.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie realizacji wniosków z raportu NIK
o bezpieczeństwie zbiorów muzealnych
w Polsce (12623)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację (SPS-023-12623/09) pana Wojciecha Żu-
kowskiego, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
w sprawie realizacji wniosków z raportu Najwyższej
Izby Kontroli o bezpieczeństwie zbiorów muzealnych
w Polsce, uprzejmie proszę o zapoznanie się z poniż-
szymi wyjaśnieniami.
Chcę podkreślić, że Ministerstwo Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego na bieżąco monitoruje wszelkie
sprawy związane z ochroną zbiorów muzealnych.
Oprócz ustawy o muzeach najistotniejszymi dla ochro-
ny zbiorów są rozporządzenia ministra kultury i dzie-
dzictwa narodowego, które kompleksowo regulują
kwestie poruszone w interpelacji. Są to:
519
— rozporządzenie z dnia 1 grudnia 2008 r. w spra-
wie zasad zabezpieczenia zbiorów w muzeach przed
pożarem, kradzieżą i innym niebezpieczeństwem
grożącym zniszczeniem lub utratą zbiorów oraz spo-
sobów przygotowania zbiorów do ewakuacji w razie
powstania zagrożenia;
— rozporządzenie z dnia 15 maja 2008 w sprawie
warunków, sposobu i trybu przenoszenia muzealiów;
— rozporządzenie z dnia 30 sierpnia 2004 w spra-
wie zakresu, form i sposobu ewidencjonowania za-
bytków w muzeach.
Należy zaznaczyć, że kontrola NIK dotyczyła je-
dynie kilku procent muzeów, dlatego też nie należy
generalizować jej wyników.
Raport NIK wskazuje na potencjalne zagrożenia
zbiorów przestępczością i pożarem. Pomimo uzasad-
nionych uwag trzeba pamiętać, że w strukturze prze-
stępczości przeciwko zabytkom instytucje muzealne
należą do najbezpieczniejszych miejsc ich przechowy-
wania. Najwięcej kradzieży zabytków dokonywanych
jest na szkodę osób prywatnych i instytucji kościel-
nych. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że w muzeach
znajdują się najcenniejsze zbiory dziedzictwa narodo-
wego do zagrożenia przestępczością i pożarem trzeba
podchodzić z pełną powagą i odpowiedzialnością. Mu-
zea, jako instytucje zaufania publicznego, szczególnie
poważnie traktują swoją misję, której jednym z naj-
ważniejszych zadań jest zabezpieczenie przechowy-
wanych zbiorów.
Ze sporządzanego przez Ośrodek Ochrony Zbio-
rów Publicznych corocznego raportu o stanie zabez-
pieczenia muzeów podległych, współprowadzonych
i nadzorowanych przez MKiDN wynika, że ochrona
fizyczna i zabezpieczenie techniczne realizowane jest
we wszystkich muzeach w zakresie zapewniającym
ochronę podstawową zbiorów. W 2008 r. nie stwier-
dzono zdarzeń szczególnych (kradzieże i pożary). Nie
stwierdzono również odstępstw od planów ochrony
muzeów (uzgadnianych z Policją) w wykonywaniu
bezpośredniej ochrony fizycznej.
Jednym z zadań Ośrodka Ochrony Zbiorów Pu-
blicznych jest wspomaganie muzeów w zakresie bez-
pieczeństwa zbiorów. W stosunku do jednostek bezpo-
średnio podległych MKiDN wprowadzono zasadę sys-
tematycznego, dorocznego szkolenia szefów ochrony
wewnętrznych służb ochrony. W szkoleniach tych, or-
ganizowanych przez Ośrodek Ochrony Zbiorów Pu-
blicznych, biorą udział nie tylko przedstawiciele mu-
zeów bezpośrednio podległych, ale również osoby od-
powiedzialne za ochronę w muzeach współprowadzo-
nych przez MKiDN. W roku 2010 planowana jest tak-
że organizacja spotkania z dyrektorami muzeów pod-
ległych i współprowadzonych przez MKiDN, w trakcie
którego zostaną przedstawione podstawowe aspekty
(organizacyjne i techniczne) ochrony zbiorów.
Zgodnie z rozporządzeniem MKiDN z dnia 1 grud-
nia 2008 w sprawie zasad zabezpieczenia zbiorów
w muzeach przed pożarem, kradzieżą i innym nie-
bezpieczeństwem grożącym zniszczeniem lub utratą
zbiorów oraz sposobów przygotowania zbiorów do
520
ewakuacji w razie powstania zagrożenia, uprawnie-
nia do kontroli muzeów w zakresie zasad bezpieczeń-
stwa zbiorów posiada Ośrodek Ochrony Zbiorów Pu-
blicznych. Zgodnie z zaleceniem ministra kultury
i dziedzictwa narodowego w 2009 r. przeprowadzono
w muzeach państwowych kontrole zasad zabezpie-
czenia Szczegółowe zalecenia pokontrolne stanowią
dla kontrolowanych jednostek podstawę do działań
związanych z poprawą stanu ochrony i zabezpiecze-
nia zbiorów.
Ośrodek Ochrony Zbiorów Publicznych monito-
ruje również stan zabezpieczeń technicznych w mu-
zeach. W ramach działań prewencyjnych od wielu
lat prowadzone są specjalistyczne szkolenia dla
przedstawicieli firm projektujących, instalujących
i konserwujących zabezpieczenia, zapoznające słu-
chaczy z problemami i potrzebami oraz specyfiką
bezpieczeństwa muzeów. Obecnie na terenie kraju
jest 337 przedstawicieli firm przygotowanych do
tego zakresu prac.
Istotnym elementem bezpieczeństwa zbiorów, nie
badanym przez NIK, są koordynacje transportów
zbiorów, które – dzięki wspólnemu wysiłkowi muzeów,
Ośrodka Ochrony Zbiorów Publicznych oraz Policji
– od kilkunastu lat charakteryzuje brak jakichkolwiek
strat. Takich bezpiecznych transportów o bardzo du-
żych wartościach koordynowanych jest około 70 rocz-
nie. Ponadto od lat ośrodek prowadzi działalność wy-
dawniczą, gdzie część książek, jak np. „Vademecum
zabezpieczenia muzeów” czy „Ochrona i bezpieczeń-
stwo muzeów”, stanowi cenne wsparcie dla muzealni-
ków sprawujących pieczę nad zbiorami.
Pragnę również dodać, że w wyniku ustaleń mię-
dzy ministrem kultury i dziedzictwa narodowego
a komendantem głównym Państwowej Straży Pożar-
nej instytucje kultury podległe i współprowadzone
przez MKiDN zostały włączone do planu kontroli
przeciwpożarowej na rok 2010. Równocześnie mini-
ster kultury i dziedzictwa narodowego otrzymywał
będzie do wiadomości półroczne analizy prowadzone
przez KGPSP dotyczące bezpieczeństwa przeciwpoża-
rowego w instytucjach kultury, ze szczególnym
uwzględnieniem instytucji podległych i współprowa-
dzonych.
Odnosząc się do kwestii nieprawidłowości w za-
kresie finansowania środkami publicznymi, uprzej-
mie informuję, że zgodnie z art. 27 ustawy o organi-
zowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej z dnia
25 października 1991 r. (Dz. U. z 2001 r. Nr 13, poz. 123,
z późn. zm.) instytucje muzealne działają w oparciu
o plany finansowe zatwierdzane przez ich dyrektorów
z zachowaniem wysokości dotacji organizatora. Za
gospodarowanie środkami finansowymi pozyskiwa-
nymi zarówno z budżetu państwowego, jak i z innych
źródeł odpowiadają zatem dyrektorzy poszczególnych
placówek. W razie stwierdzenia przez audyt niezgod-
nego z planami wydatkowania środków publicznych,
osoba odpowiedzialna za wydatkowanie środków bu-
dżetowych danej instytucji odpowiada przed rzeczni-
kiem dyscypliny finansów publicznych. Ponadto do-
datkową formą kontroli instytucji kultury, w tym
muzeów, jest obowiązek składania kwartalnych i rocz-
nych sprawozdań finansowych.
Zapewniam pana posła, że raporty pokontrolne
NIK są przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa
Narodowego rozpatrywane z należną starannością,
a zalecenia pokontrolne wprowadzane w życie.
Mam nadzieję, że pan poseł uzna powyższe wyja-
śnienia za wystarczające.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 7 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie kolejek do lekarzy specjalistów
na przykładzie woj. śląskiego (12628)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z in-
terpelacją pana posła Waldemara Andzela przeka-
zaną przy piśmie wicemarszałka Sejmu pana Krzysz-
tofa Putry (znak: SPS-023-12628/09) w sprawie
kolejek do lekarzy specjalistów w województwie
śląskim, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz zasady i tryb finansowania tych świadczeń, na-
leżą: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), akty wykonawcze do tej ustawy oraz
zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
dotyczące szczegółowych warunków zawierania i re-
alizacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej w poszczególnych rodzajach.
Odnosząc się do tematu interpelacji pana posła,
uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 97 ust. 3 ww.
ustawy do zakresu działania funduszu należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, jak również przeprowa-
dzanie konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, a także
monitorowanie ich realizacji i rozliczanie. Wysokość
środków finansowych przeznaczonych na realizację
poszczególnych rodzajów świadczeń opieki zdrowot-
nej określa plan finansowy funduszu, w rozbiciu na

poszczególne oddziały wojewódzkie Narodowego
Funduszu Zdrowia, uwzględniając potrzeby zdrowot-
ne mieszkańców oraz dane epidemiologiczne i histo-
ryczne. Zgodnie z art. 136 ww. ustawy oraz w związ-
ku ze ściśle określonymi środkami finansowymi
przeznaczonymi na pokrycie kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej Narodowy Fundusz Zdrowia w każdej
umowie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
określa maksymalną kwotę zobowiązania wobec
świadczeniodawcy.
Omawiając przedmiotowe zagadnienie, należy
mieć również na uwadze, że zgodnie z przepisem art.
20 ww. ustawy świadczenia opieki zdrowotnej w szpi-
talach i świadczenia specjalistyczne w ambulatoryj-
nej opiece zdrowotnej są udzielane świadczeniobior-
com według kolejności zgłoszenia w dniach i godzi-
nach ich udzielania przez świadczeniodawcę, który
zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej z Narodowym Funduszem Zdrowia. Mając na
uwadze bezpieczeństwo pacjenta oraz konieczność
zwiększenia przejrzystości procedur związanych
z prowadzeniem list oczekujących na świadczenia
opieki zdrowotnej, minister zdrowia wydał rozporzą-
dzenie z dnia 26 września 2005 r. w sprawie kryte-
riów medycznych, jakimi powinni kierować się świad-
czeniodawcy, umieszczając świadczeniobiorców na
listach oczekujących na udzielenie świadczenia opie-
ki zdrowotnej (Dz. U. Nr 200, poz. 1661).
Na podstawie przepisów ww. rozporządzenia
świadczeniodawca kwalifikuje i umieszcza świadcze-
niobiorcę, z wyjątkiem świadczeniobiorcy znajdują-
cego się w stanie nagłym, na liście oczekujących na
realizację świadczenia opieki zdrowotnej, kierując się
kryteriami medycznymi opartymi na aktualnej wie-
dzy medycznej, jako:
— przypadek pilny – jeżeli istnieje konieczność
pilnego udzielenia świadczenia ze względu na dyna-
mikę procesu chorobowego i możliwość szybkiego
pogorszenia stanu zdrowia lub znacznego zmniejsze-
nia szans na powrót do zdrowia,
— przypadek stabilny – w przypadku innym niż
stan nagły i przypadek pilny.
Ponadto uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 29
i 30 cytowanej na wstępie ustawy świadczeniobiorca
ma prawo wyboru świadczeniodawcy udzielającego
ambulatoryjnych świadczeń specjalistycznych oraz
szpitala spośród świadczeniodawców posiadających
zawarte umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, oraz wy-
brać tego realizatora świadczeń, u którego czas ocze-
kiwania na realizację danego świadczenia opieki
zdrowotnej jest najkrótszy. Informacji na temat wy-
kazu świadczeniodawców realizujących świadczenia
opieki zdrowotnej w zakresie ambulatoryjnej opieki
specjalistycznej lub leczenia szpitalnego oraz śred-
niego czasu oczekiwania na dane świadczenie opieki
zdrowotnej, zgodnie z przepisem art. 23 ust. 2 i 3 ww.
ustawy, udziela właściwy ze względu na miejsce re-
alizacji świadczeń oddział wojewódzki Narodowego
Funduszu Zdrowia na wniosek świadczeniobiorcy,
521
wraz ze wskazaniem danych adresowych tych świad-
czeniodawców. Ponadto wykaz świadczeniodawców
posiadających umowę o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w poszczególnych zakresach świadczeń
publikuje na swojej stronie internetowej właściwy ze
względu na miejsce udzielania świadczenia oddział
wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia.
Mając na uwadze omawiane zagadnienie, uprzej-
mie informuję, że minister zdrowia w ramach nad-
zoru nad działalnością Narodowego Funduszu Zdro-
wia wystąpił do oddziałów wojewódzkich Narodowe-
go Funduszu Zdrowia (dolnośląskiego i śląskiego)
o wyjaśnienia w przedmiotowej sprawie.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez
Dolnośląski OW NFZ, na terenie pow. średzkiego
nie zakontraktowano psychiatrycznych świadczeń
opieki zdrowotnej udzielanych w trybie hospitaliza-
cji. Świadczenia w rodzaju: opieka psychiatryczna
udzielane są w trybie ambulatoryjnym przez dwóch
świadczeniodawców na terenie Środy Śląskiej: Nie-
publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Specjalistycz-
na Poradnia Psychiatryczno-Psychologiczna (świad-
czenia w poradni zdrowia psychicznego) oraz Nie-
publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej „Centrum”
(świadczenia w poradni terapii uzależnienia i współ-
uzależnienia od alkoholu).
Jednocześnie dolnośląski oddział wojwódzki fun-
duszu wskazał, iż wartość początkowa kontraktu na
2009 r. dla realizacji omawianych świadczeń znaczą-
co wzrosła w stosunku do wartości początkowej
w 2009 r., co miało wpływ na poprawę dostępności
do nich świadczeniobiorców pow. średzkiego.
W kwestii czasu oczekiwania na świadczenia opie-
ki zdrowotnej wskazane w interpelacji pana posła
(endoprotezoplastyka, leczenie protetyczne, ambula-
toryjna opieka kardiologiczna), realizowane na tere-
nie woj. śląskiego, uprzejmie informuję, że zgodnie
z wyjaśnieniami przedłożonymi przez Śląski OW
NFZ czas oczekiwania świadczeniobiorców na udzie-
lenie ww. świadczeń jest bardzo zróżnicowany u po-
szczególnych świadczeniodawców i wynosi od kilku
dni do kilku lat.
W związku z powyższym istotne jest korzystanie
przez świadczeniobiorców z informacji Narodowego
Funduszu Zdrowia, który zobowiązany jest wskazać
świadczeniodawcę, u którego czas oczekiwania na
określone świadczenia opieki zdrowotnej jest naj-
krótszy.
Jednocześnie Śląski OW NFZ zaznaczył, że zgod-
nie z danymi uzyskanymi z centrali funduszu liczba
zakontraktowanych jednostek rozliczeniowych w za-
kresie poradni kardiologicznej w przeliczeniu na licz-
bę ubezpieczonych plasuje woj. śląskie na trzecim
miejscu pod względem zabezpieczenia dostępu do
świadczeń w poradni kardiologicznej.
W świetle powyższych wyjaśnień należy ponownie
podkreślić, że poziom finansowania poszczególnych
zakresów świadczeń, jak również poszczególnych
świadczeniodawców jest wypadkową posiadanych
przez fundusz środków i potrzeb zdrowotnych ubez-
522
pieczonych w Narodowym Funduszu Zdrowia. Od-
działy wojewódzkie NFZ starają się na bieżąco moni-
torować poziom dostępności do świadczeń opieki zdro-
wotnej i reagować na zwiększające się zapotrzebowa-
nie, jednakże nie jest możliwe podejmowanie przez
oddziały funduszu nowych zobowiązań bez posiadania
odpowiedniego zabezpieczenia finansowego.
Odnosząc się do kwestii finansowych, uprzejmie
informuję, że zgodnie z ww. ustawą o świadczeniach,
w zakresie środków pochodzących ze składek na
ubezpieczenie zdrowotne fundusz działa w imieniu
własnym na rzecz ubezpieczonych oraz osób upraw-
nionych do tych świadczeń na podstawie przepisów
o koordynacji.
Narodowy Fundusz Zdrowia obowiązany jest do
sporządzania okresowych sprawozdań dotyczących
wykonania planu finansowego oraz przekazywania
ich ministrowi właściwemu do spraw finansów pu-
blicznych i ministrowi właściwemu do spraw zdro-
wia. Uwzględniając konieczność zapewnienia prawi-
dłowego i rzetelnego gospodarowania środkami pu-
blicznymi, szczegółowe wytyczne w tym obszarze
określono w drodze rozporządzenia ministra finan-
sów z dnia 31 maja 2005 r. w sprawie szczegółowych
zasad prowadzenia gospodarki finansowej Narodo-
wego Funduszu Zdrowia (Dz. U. Nr 104, poz. 875,
z późn. zm.).
Ponadto prezes funduszu na podstawie sprawoz-
dań rocznych z wykonania planu finansowego po-
szczególnych oddziałów wojewódzkich NFZ sporzą-
dza roczne sprawozdanie z wykonania planu finan-
sowego funduszu. Sprawozdanie to podlega zatwier-
dzeniu przez ministra właściwego do spraw finansów
publicznych po zasięgnięciu opinii ministra właści-
wego do spraw zdrowia i po uzyskaniu opinii komisji
właściwej do spraw finansów publicznych oraz komi-
sji właściwej do spraw zdrowia Sejmu Rzeczypospo-
litej Polskiej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie finansowania kosztów badań
genetycznych niezbędnych do wpisania
potencjalnego dawcy do rejestru dawców
szpiku kostnego (12629)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Waldemara Andzela z dnia
13 listopada 2009 r., przekazaną przy piśmie z dnia
20 listopada 2009 r., znak MZ-BMK-070-12749-1/09,
w sprawie finansowania kosztów badań genetycz-
nych niezbędnych do wpisania potencjalnego dawcy
do centralnego rejestru niespokrewnionych poten-
cjalnych dawców szpiku i krwi pępowinowej, uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
W Polsce funkcjonuje 6 rejestrów niespokrewnio-
nych dawców szpiku współpracujących z Bone Mar-
row Donors Worldwide (BMDW – międzynarodowy
zbiór rejestrów niespokrewnionych dawców szpiku),
działających na podstawie ustawy z 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 7,
poz. 10), ustawy z 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach
(Dz. U. z 2006 r. Nr 3, poz. 2) oraz ustawy z dnia
1 lipca 2005 r. o pobieraniu, przechowywaniu i prze-
szczepianiu komórek, tkanek i narządów (Dz. U.
Nr 169, poz. 1411 oraz z 2009 r. Nr 141, poz. 1149),
które zgodnie z jej nowelizacją mogą funkcjonować
jako ośrodki dawców szpiku prowadzące działalność
w formie zakładu opieki zdrowotnej albo fundacji,
jeśli dostosują się do wymagań jej przepisów do 15 wrze-
śnia 2010 r.
Informuję, iż szczegółowe dane o liczbie zareje-
strowanych w polskich rejestrach potencjalnych daw-
ców szpiku znajdują się na stronie internetowej orga-
nizacji BMDW: http://www.bmdw.org/index.php?i-
d=number_donors0
W roku 2008 na badanie potencjalnych dawców
szpiku minister zdrowia zwiększył środki w planie
finansowym Centrum Organizacyjno-Koordynacyj-
nego do Spraw Transplantacji „Poltransplant” do
łącznej kwoty 3 800 000 zł.
Obecnie badania potencjalnych dawców szpiku
wykonują laboratoria działające przy 15 ośrodkach,
które zawarły z Centrum Organizacyjno-Koordy-
nacyjnym do Spraw Transplantacji „Poltransplant”
oraz z ministrem zdrowia w ramach programu
zdrowotnego pt. „Narodowy program rozwoju me-
dycyny transplantacyjnej na lata 2006–2009 Po-
lgraft” umowy na realizację w 2009 r. świadczenia:
badanie potencjalnych dawców szpiku na łączną
kwotę 4 000 000 zł.
W latach 2001–2009 za środki finansowe w łącz-
nej kwocie 14 028 246 zł pozyskano dla prowadzone-
go przez Poltransplant centralnego rejestru niespo-
krewnionych potencjalnych dawców szpiku i krwi
pępowinowej łącznie 23 401 potencjalnych dawców
szpiku. Szczególnego podkreślenia wymaga fakt, iż
w latach 2008 i 2009 nastąpił wzrost liczby zareje-
strowanych w ww. rejestrze potencjalnych dawców
szpiku o 14 782, co stanowi ponad 63% potencjalnych
dawców pozyskanych do tego rejestru przez 9 ostat-
nich lat.
Dotychczasowe wyposażenie laboratoriów bada-
jących potencjalnych dawców szpiku pozwalało na
wykonanie maksymalnie około 3000 badań rocznie,
co w znaczny sposób ograniczało możliwość rozwoju
polskiego centralnego rejestru niespokrewnionych
potencjalnych dawców szpiku i krwi pępowinowej
oraz znacznie podwyższało koszty badania potencjal-

nego dawcy szpiku. Mając na uwadze powyższe,
w 2009 r. w ramach realizacji „Narodowego progra-
mu rozwoju medycyny transplantacyjnej na lata
2006–2009 Polgraft” doposażono laboratoria bada-
jące potencjalnych dawców szpiku w nowoczesny
sprzęt laboratoryjny, który umożliwi wykonywanie
około 30 000 badań rocznie i po znacznie niższych
cenach. Koszt badania potencjalnego dawcy szpiku
z 721 zł został obniżony do około 400 zł w roku 2009,
a przewiduje się, że w roku 2010 do około 300 zł, czy-
li do poziomu kosztów europejskich i światowych.
Niezależnie od obniżenia kosztów pojedynczego
badania został utworzony system rekrutacji poten-
cjalnych dawców szpiku w oparciu o regionalne cen-
tra krwiodawstwa i krwiolecznictwa, który umożli-
wia dostęp do badania w każdym regionie na terenie
Polski.
Wdrożenie nowego systemu rekrutacji i badania
potencjalnych dawców szpiku w ramach ww. progra-
mu zdrowotnego skutkowało wzrostem ich liczby
w centralnym rejestrze niespokrewnionych poten-
cjalnych dawców szpiku i krwi pępowinowej o około
5000 już w roku 2009.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w wyniku
podjętych działań w latach następnych w ramach
„Narodowego programu rozwoju medycyny trans-
plantacyjnej Polgraft” przewiduje się wzrost liczby
badań potencjalnych dawców szpiku do około 20 000
badań rocznie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie planowanej reformy budżetu
Unii Europejskiej (12653)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie infor-
muję, że prezes Rady Ministrów upoważnił mnie
do udzielenia odpowiedzi na interpelację posła Sła-
womira Zawiślaka w sprawie planowanej reformy
budżetu Unii Europejskiej z dnia 4 listopada 2009 r.
Niniejszym przekazuję odpowiedź na przedmioto-
wą interpelację. Pragnę dodać, że powstała ona
dzięki współpracy UKIE z Ministerstwem Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi oraz Ministerstwem Rozwoju
Regionalnego.
523
I. Wprowadzenie.
W maju 2006 r. Parlament Europejski, Rada UE
i Komisja Europejska uzgodniły, że Komisja powin-
na dokonać „pełnego, kompleksowego przeglądu
obejmującego wszystkie aspekty wydatków UE,
włączając w to wspólną politykę rolną, a także
wszystkie zasoby, w tym także rabat brytyjski,
i przedłożenia sprawozdania w latach 2008–2009”.
We wrześniu 2007 r. Komisja otworzyła proces kon-
sultacji, publikując consultation paper, w którym
zadała szereg pytań dotyczących przyszłości budże-
tu UE, a więc także całej Wspólnoty. Pomysły zebra-
ne podczas konsultacji posłużą do przygotowania
propozycji Komisji dotyczących przyszłości budżetu
europejskiego. Zostaną one opublikowane najpraw-
dopodobniej wiosną 2010 r. w formie komunikatu,
który będzie podstawą dyskusji w Radzie UE oraz
w Parlamencie Europejskim.
Dyskusja o reformie wspólnego budżetu UE na
pewno będzie miała dla przyszłości Europy nie mniej-
sze znaczenie niż niedawna debata instytucjonalna.
W istocie będzie to rozmowa o wizji wspólnej Europy.
W trakcie debaty odpowiedzi będą wymagać pytania,
jakie zadania w Unii powinny być realizowane wspól-
nie, a jakie powinny być indywidualnym obowiąz-
kiem każdego państwa członkowskiego. Jeżeli w trak-
cie tej dyskusji zostaną uzgodnione cele i zasady, to
ustalenia te zaważą na przebiegu najbliższych nego-
cjacji dotyczących perspektywy finansowej po 2013 r.
Planowana reforma ma m.in. tak ukształtować przy-
szły budżet, żeby mógł on sprostać wyzwaniom nad-
chodzących dziesięcioleci. Wśród wyzwań wymienia-
ne są: globalizacja, zmiany klimatyczne, kurczenie
się zasobów energii, niekorzystne zjawiska demogra-
ficzne.
Nie ulega wątpliwości, że Europa, jeśli chce wła-
ściwie zadbać o własny rozwój i odegrać istotną rolę
w świecie, musi być gotowa podjąć te wyzwania. Zda-
niem Polski uczyni to skutecznie tylko wtedy, gdy
będzie zdolna do zmniejszania wewnętrznego zróż-
nicowania, zwłaszcza pod względem poziomu rozwo-
ju gospodarczego. Dlatego właśnie wewnętrzny brak
spójności gospodarczo-społecznej nadal jest wyzwa-
niem, z którym musi zmierzyć się Europa. W debacie
nad przyszłością budżetu UE Polska będzie przeko-
nywała do odwrócenia trendu ograniczania budżetu,
nasilającego się od początku obecnego wieku (wiel-
kość budżetu maleje w relacji do PKB Unii). Nasile-
niu ulega także drugie niepokojące zjawisko: wzrasta
liczba i koszt rabatów oraz ulg, które przysługują za-
możniejszym państwom członkowskim we wpłatach
do wspólnego budżetu. Zatem w trakcie debaty nie
powinniśmy pomijać kwestii sposobu kształtowania
systemu dochodów budżetu europejskiego. Jeżeli
Unia chce podejmować więcej wspólnych zadań, nie
może się jednocześnie pozbawiać środków na ich re-
alizację.
II. Odpowiedzi na pytania szczegółowe zawarte
w interpelacji.
524
1. Jakie konkretne działania podejmie kierowany
przez pana premiera rząd, aby unijne dotacje dla na-
szego kraju nie uległy zmniejszeniu w nowym budże-
cie UE?
W dniu 23 sierpnia 2007 r. Komitet Europejski
Rady Ministrów RP wraz z przyjęciem dokumentu
pt. „Przygotowania do przeglądu budżetu UE w la-
tach 2008–2009” rozpoczął proces formalnych przy-
gotowań do przeglądu budżetu UE. W dokumencie
tym KERM zobowiązał UKIE do przygotowania we
współpracy z Ministerstwem Finansów, Minister-
stwem Rozwoju Regionalnego, Ministerstwem Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi oraz Ministerstwem Spraw
Zagranicznych projektu stanowiska Polski (w for-
mie non-paper) określającego cele negocjacyjne oraz
postulaty, które będą prezentowane przez przedsta-
wicieli rządu RP w trakcie procesu dalszych konsul-
tacji na forum UE. W efekcie tej współpracy, a tak-
że przeprowadzonych konsultacji społecznych i eks-
perckich opracowano polskie stanowisko, które zo-
stało sformułowane w dokumencie przyjętym przez
Radę Ministrów w dniu 8 kwietnia 2008 r. pt. „Pol-
ska wobec przeglądu budżetu Unii Europejskiej
w latach 2008–2009”.
Następnie, z uwagi na wznowienie w 2009 r. prac
Komisji Europejskiej nad publikacją raportu w spra-
wie przeglądu budżetu UE, UKIE podjął działania
zmierzające do analizy i aktualizacji stanowiska rzą-
du przyjętego przez Radę Ministrów w dniu 8 kwiet-
nia 2008 r. Przeprowadzone konsultacje potwierdzi-
ły aktualność tego stanowiska. Niemniej jednak wy-
nik konsultacji pokazał również, że konieczne jest
jego rozszerzenie o elementy dotyczące bezpieczeń-
stwa energetycznego, ochrony środowiska, a zwłasz-
cza zmian klimatycznych, czy też pewne kwestie
związane z polityką spójności oraz WPR. W związku
z powyższym dokument „Polska wobec przeglądu bu-
dżetu Unii Europejskiej w latach 2008–2009” w dal-
szym ciągu stanowi punkt wyjścia do dalszych nego-
cjacji, których intensyfikacji należy się spodziewać
po opublikowaniu komunikatu KE w sprawie prze-
glądu budżetu UE przez Komisję Europejską naj-
prawdopodobniej w I połowie 2010 r.
Jednocześnie rząd RP bierze czynny udział w de-
batach nad przyszłością kluczowych polityk UE.
W tym miejscu należy wymienić czynny udział mini-
stra rozwoju regionalnego w wspólnotowej debacie
nad polityką spójności UE po 2013 r., która rozpoczę-
ła się jesienią 2007 r., z udziałem szerokiego kręgu
podmiotów bezpośrednio zaangażowanych w reali-
zację polityki spójności (państw członkowskich, re-
gionów, przedstawicieli Dyrekcji Generalnej ds. Poli-
tyki Regionalnej, Parlamentu Europejskiego, Komi-
tetu Regionów oraz organizacji pozarządowych).
MRR bierze w niej aktywny udział, m.in. poprzez
prezentację stanowiska rządu RP w sprawie przyszłej
polityki spójności UE, przyjętego przez KERM
w styczniu 2008 r., oraz udział w pracach Rady.
Ponadto, z własnej inicjatywy, resort organizuje
bilateralne spotkania z przedstawicielami krajów UE
(np. w ostatnich miesiącach odbyły się następujące
konsultacje bilateralne: z Finlandią, 14.10.2009 r.,
z Portugalią, 26–27.10.2009 r., z Hiszpanią, 9.11.2009 r.,
z Włochami, 24–25.11.2009 r.; ponadto w grudniu
zaplanowano konsultacje z Francją) oraz w ramach
Grupy Wyszehradzkiej (ostatnie spotkanie w ramach
Grupy Wyszehradzkiej + Słowenia, poświęcone przy-
szłości polityki spójności UE, odbyło się w 23 listopa-
da br. w Pradze) bierze udział w pracach OECD (Ko-
mitet Polityki Rozwoju Terytorialnego, Territorial
Development Policy Committee – TDPC) i EoRPA
(konsorcjum badawcze polityk rozwoju regionalnego
przy uniwersytecie w Szkocji) oraz opracowuje doku-
menty problemowe („Polityka spójności po 2013 r.
Pożądane kierunki reformy”, styczeń 2008 r., „Efek-
tywność systemu realizacji i mechanizmów wyko-
nawczych polityki spójności na poziomie wspólnoto-
wym”, czerwiec 2008 r., „Global Economic Crisis and
the EU Cohesion Policy”, luty 2009 r., „Pozytywne
efekty polityki spójności w Polsce”, maj 2009 r.), któ-
re są konsultowane z innymi resortami i urzędami
centralnymi, samorządami terytorialnymi i ich re-
prezentacjami oraz środowiskami akademickimi
i eksperckimi.
Ponadto bardzo aktywnie działa także minister
rolnictwa i rozwoju wsi, który zabezpieczył polskie in-
teresy w śródokresowym „przeglądzie zdrowia” wspól-
nej polityki rolnej (szerzej odpowiedź na pytanie 3)
oraz bierze czynny udział w debacie nad przyszłością
WPR po 2013 r., na potrzeby której Rada Ministrów
w dniu 12 czerwca 2009 r. przyjęła dokument „Stano-
wisko rządu Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie przy-
szłości wspólnej polityki rolnej po 2013 r.”
Opierając się na wspomnianych podstawach (sta-
nowiskach rządu RP), w następnej kolejności rząd
planuje wskazywać na pozytywne efekty działania
środków unijnych w Polsce pochodzących ze wszyst-
kich polityk realizowanych w naszym kraju, ze szcze-
gólnym uwzględnieniem tych związanych z polityką
spójności i wspólną polityką rolną. Ponadto na bieżą-
co odbywają się konsultacje międzyrządowe na róż-
nym poziomie i na różnych forach. Przeprowadzają
je poszczególne resorty i urzędy centralne w celu son-
dowania postaw i stanowisk naszych partnerów eu-
ropejskich, szukania możliwości współpracy oraz
artykułowania polskiego stanowiska. Tak zebrane
informacje służą do wypracowywania strategii doty-
czących przyszłości budżetu UE. Informacje te śledzi,
zbiera i opracowuje UKIE, który jest odpowiedzialny
za koordynację kwestii związanych z wieloletnimi
ramami finansowymi.
2. Jakie propozycje zmian przedstawi rząd RP do
budżetu UE, który będzie obowiązywał od 2014 r.?
Wieloletnie ramy finansowe na okres po 2013 r.
negocjowane będą w okresie 2011–2012. Dlatego
obecnie zbyt wcześnie jest, aby mówić o konkretnych
rozwiązaniach oraz kwotach związanych z wydatka-
mi unijnymi w przedmiotowym okresie, gdyż komu-
nikat KE w sprawie przeglądu budżetu UE będzie
dokumentem poddającym pod dyskusję wyłącznie

cele, priorytety oraz zasady finansów unijnych. Nie-
mniej jednak już dziś można stwierdzić, że polskim
zasadniczym celem w debacie o zasadach przyszłego
budżetu UE będzie przeciwstawienie się podziałowi
na polityki „nowe” i „stare”, a także wykazanie sku-
teczności polityki spójności oraz eksponowanie ko-
rzyści ze wspólnotowego charakteru wspólnej polity-
ki rolnej i innych polityk finansowanych z UE. Rów-
nocześnie Polska będzie zwracała uwagę, że potrzeby
ochrony klimatu i wypracowania mądrej, wspólnej
polityki klimatycznej nie można przeciwstawiać po-
trzebie osiągnięcia spójności wewnętrznej.
Będziemy postulować, aby nowe wyzwania, takie
jak wspomniana walka z ociepleniem klimatu czy też
zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego, osiągnę-
ły synergię z już istniejącymi politykami i nie wyklu-
czały się wzajemnie. Rząd RP nie wyobraża sobie po-
lityk UE finansowanych na zasadzie możliwości po-
szczególnych budżetów narodowych lub dostępnych
tylko dla określonej liczby państw. Będziemy przypo-
minać, że podstawą Unii jest wspólny interes i wspól-
notowe podejście do realizowanych działań. Ponadto
będziemy wkraczać w dziedziny takie, jak: debata nad
zwiększeniem udziału państw UE-12 w programach
ramowych, debata nad elastycznością ram finanso-
wych, będziemy postulować odejście od logiki rabatów
i mechanizmów korekcyjnych odwracających ideę pro-
gresywności wpłat do budżetu UE.
3. Proszę o podanie oczekiwanych przez rząd kwot
systemu wsparcia dla polskich rolników w ramach
wspólnej polityki rolnej, szczególnie w sytuacji m.in.
potrzeby wyrównania wysokości dopłat bezpośred-
nich do kwot otrzymywanych przez rolników starej
piętnastki.
Wyrównanie wysokości wsparcia bezpośredniego
do poziomu krajów starej UE należy rozpatrywać
w kontekście:
1) zasady stopniowego dochodzenia do pełnej wy-
sokości, zapisanej w traktacie akcesyjnym,
2) perspektywy finansowej na lata 2007–2013,
określającej wysokość środków z budżetu UE na
wsparcie bezpośrednie we Wspólnocie,
3) zróżnicowania wysokości wsparcia bezpośred-
niego w poszczególnych krajach UE.
Trzeba pamiętać, że dwa pierwsze czynniki za-
sadniczo determinują brak możliwości zmiany pozio-
mu wsparcia bezpośredniego polskich rolników przed
2013 r. Wysokość wsparcia, jakie z budżetu UE otrzy-
muje rolnictwo europejskie, w tym polskie, jest ściśle
uzależniona od ram finansowych (perspektywy fi-
nansowej) przyjętych na lata 2007–2013 w zawartym
w 2006 r. porozumieniu międzyinstytucjonalnym.
Niemniej jednak należy podkreślić, że w ramach
przeglądu WPR zwiększono polską kopertę płatności
bezpośrednich o 90 mln euro w latach 2010-2012, na
realizację nowych zadań w ramach WPR. Ponadto
w ramach porozumienia politycznego kończącego
przegląd WPR w listopadzie 2008 r. Rada UE i Ko-
misja zobowiązały się na wniosek m.in. Polski do
przeprowadzenia jak najszybszej analizy problemu
525
nierównego poziomu płatności bezpośrednich w UE
oraz do zaproponowania odpowiednich rozwiązań
tego problemu w ramach dyskusji nad przyszłością
polityki rolnej po roku 2013.
W wyniku reform z 2003 r. system wsparcia bez-
pośredniego w UE stracił swoje powiązanie z rodza-
jem prowadzonej produkcji rolnej (ang. decoupling),
a otrzymywanie przez rolników płatności bezpośred-
nich jest uwarunkowane przestrzeganiem przez nich
pewnych wymogów z zakresu ochrony środowiska,
dobrostanu zwierząt oraz bezpieczeństwa i higieny
żywności. Zdaniem Polski stanowi to podstawową
przesłankę odejścia od istniejącego obecnie, wynika-
jącego z historycznej intensywności produkcji, spo-
sobu dystrybucji wsparcia bezpośredniego pomiędzy
państwami członkowskimi, skutkującego jego wyso-
kim zróżnicowaniem.
Rząd RP dokłada wszelkich starań, aby ten stan
rzeczy zmienić w kolejnej perspektywie finansowej
(od 2014 r.) i dąży do wprowadzenia nowego systemu
płatności, opartego na nowych kryteriach związa-
nych z nowymi celami WPR i wymogami nakładany-
mi na rolników, który umożliwi przede wszystkim
zniwelowanie różnic w wysokości płatności pomiędzy
krajami UE-27. Znalazło to wyraz w przyjętym przez
Radę Ministrów 12 czerwca 2009 r. stanowisku rzą-
du Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie przyszłości
wspólnej polityki rolnej po 2013 r. Elementy tego sta-
nowiska były prezentowane przez Polskę w ramach
dyskusji na temat przyszłości płatności bezpośred-
nich, zapoczątkowanej przez prezydencję czeską.
W stanowisku tym rząd RP podkreśla konieczność
zapewnienia odpowiedniego poziomu finansowania
wspólnotowego tej polityki po 2013 r. – co najmniej
na obecnym poziomie. Uzasadnieniem tego jest:
1) rozszerzenie zakresu celów WPR o nowe wspól-
notowe wyzwania, przy zachowaniu większości do-
tychczas realizowanych zadań,
2) kluczowa rola solidarności finansowej dla spraw-
nego funkcjonowania jednolitego rynku, a także
3) zmniejszenie poziomu wsparcia cenowego, ja-
kie w przeszłości rolnictwo otrzymywało w ramach
działań interwencyjnych.
Jednocześnie rząd RP zauważa w swoim stanowi-
sku, że istotnym zagrożeniem dla dostarczania euro-
pejskiej wartości dodanej przez przyszłą WPR byłoby
zwiększenie współfinansowania tej polityki z budże-
tów krajowych, a w szczególności wprowadzenie współ-
finansowania krajowego płatności bezpośrednich.
Zmiana taka zahamowałaby proces spójności gospo-
darczej we Wspólnocie, zmuszając biedniejsze pań-
stwa członkowskie do zwiększenia wydatków publicz-
nych na zapewnienie równych warunków konkuren-
cji dla swojego sektora rolnego na jednolitym rynku
lub też do rezygnacji z korzyści ekonomicznych zwią-
zanych z konkurowaniem na równych zasadach
w tym sektorze. Dlatego jako niedopuszczalne rząd
RP uznaje próby renacjonalizacji WPR. Zgodnie ze
stanowiskiem rządu RP wspólnotowe płatności bez-
526
pośrednie powinny pozostać instrumentem WPR od-
powiedzialnym za:
1) wsparcie i stabilizację dochodów rolniczych,
2) utrzymanie użytków rolnych w dobrej kultu-
rze rolnej, zgodnej z wymogami środowiska, rekom-
pensowanie kosztów związanych z wypełnianiem
wymogów wspólnotowych związanych z realizacją
pozaprodukcyjnych dóbr publicznych,
3) zapewnienie równych warunków konkurencji
w ramach jednolitego rynku rolno-żywnościowego.
Wysokość środków finansowych dla państw UE
na płatności bezpośrednie powinna uwzględniać ska-
lę obecnych i przyszłych zadań publicznych realizo-
wanych w ramach wsparcia rolnictwa UE. System
płatności bezpośrednich wymaga ponadto zmiany
polegającej na jego dalszym uproszczeniu i ujednoli-
ceniu formy stosowania w całej UE. System polega-
jący na jednolitej stawce powierzchniowej w całej UE
(flat rate) lepiej służyłby realizacji obecnych i przy-
szłych celów WPR niż system dzisiejszy, w którym
wysokość płatności i pułapy krajowe odzwierciedlają
historyczne poziomy i intensywność produkcji w po-
szczególnych państwach członkowskich sprzed kil-
kunastu lat.
4. Proszę o określenie rządowego planu działań
zmierzających do uzyskania jak największej ilości
programów pomocowych, ważnych dla rozwoju go-
spodarczego Polski, ze szczególnym uwzględnieniem
potrzeb rozwojowych wschodniej części naszego kra-
ju. Jakie będą polskie priorytetowe kierunki starań
o środki?
Plan działań zmierzający do uzyskania jak naj-
większej ilości programów pomocowych ukierunko-
wanych na rozwój gospodarczy Polski ściśle związa-
ny jest nie tylko z toczącą się debatą nad reformą
budżetu UE, ale także z dyskusją o przyszłości poli-
tyki spójności po 2013 r. Polska zabiega, aby polityka
spójności była lepiej skoordynowana z innymi polity-
kami sektorowymi UE i uznana za kluczową politykę
rozwojową UE, aby była adresowana do wszystkich
regionów europejskich, aby regiony były centralnym
jej podmiotem i wykonawcą oraz aby został uprosz-
czony mechanizm wykorzystywania środków struk-
turalnych.
Wizja rozwoju regionalnego Polski zaprezentowa-
na została w projekcie Krajowej Strategii Rozwoju
Regionalnego 2010–2020 (KSRR), szeroko konsulto-
wanej w ostatnich miesiącach z regionami. Instru-
menty finansowe polityki spójności UE są obecnie
najważniejszym źródłem finansowania polityki regio-
nalnej w Polsce, stąd staraniem rządu jest, aby po-
trzeby rozwojowe kraju znalazły szerokie odzwiercie-
dlenie w przepisach rozporządzeń dla polityki spój-
ności po 2013 r. Projekty tych rozporządzeń mają
zostać przedstawione przez Komisję Europejską
w 2011 r., a na ich kształt będzie miała wpływ wspo-
mniana wyżej debata.
Zgodnie z KSRR celem strategicznym polityki re-
gionalnej jest umożliwienie jak najszerszego wyko-
rzystania przez regiony ich potencjałów rozwojowych
dla osiągnięcia celów rozwoju kraju: kreowania wzro-
stu, zatrudnienia i spójności terytorialnej. Wspoma-
ganie wzrostu konkurencyjności regionów, budowa
spójności terytorialnej i przeciwdziałanie procesom
marginalizacji na obszarach problemowych oraz
usprawnienie procesów planowania i realizacji poli-
tyk publicznych mających wpływ terytorialny to trzy
cele szczegółowe KSRR, wyznaczone na okres do
2020 r. Zakłada się, że realizacja tych celów dopro-
wadzi do:
— poprawy konkurencyjności wszystkich polskich
regionów względem innych regionów europejskich
(m.in. poprzez: poprawę jakości kapitału ludzkiego,
wzrostu potencjału do tworzenia innowacji, obniże-
nie energochłonności gospodarki w Polsce, wzrost
rangi obszarów metropolitalnych i najważniejszych
miast, połączenie wszystkich ośrodków metropolital-
nych i najważniejszych miast autostradami lub dro-
gami ekspresowymi oraz siecią kolei),
— zwiększenia dyfuzji rozwoju na obszary otacza-
jące obszary metropolitalne i największe miasta
(m.in. poprzez: rozbudowę infrastruktury kolejowej
i drogowej, rozbudowę potencjału do absorpcji inno-
wacji, przyśpieszenie procesów urbanizacyjnych
– głównie w województwach Polski wschodniej),
— zwiększenia możliwości rozwojowych obszarów
zagrożonych marginalizacją (m.in. poprzez: zwięk-
szenie poziomu inwestycji, w tym zagranicznych,
zwiększenie zdolności do generowania miejsc pracy
poza rolnictwem, zwiększenie jakości zasobów ludz-
kich, zapewnienie odpowiedniej jakości powiązań
transportowych głównych ośrodków miejskich Polski
wschodniej z siecią metropolii i innych najważniej-
szych miast w Polsce, zwiększenie dostępności pod-
stawowych dóbr i usług publicznych).
Niestety, Komisja Europejska nie przedstawiła do
tej pory dokumentu, który zawierałby unijną wizję
polityki spójności po 2013 r. oraz projekcję wydatków
na tę politykę. Podejmowano jedynie próby podsumo-
wania dotychczasowej debaty, aczkolwiek bez roz-
strzygnięcia pojawiających się dylematów i rozbież-
ności w stanowiskach poszczególnych państw człon-
kowskich. W związku z powyższym na obecnym eta-
pie brak jest formalnych podstaw do dokonywania
szacunków co do ewentualnych zmian w celach poli-
tyki spójności UE oraz alokacji środków struktural-
nych pomiędzy poszczególnymi państwami człon-
kowskimi.
Jak wskazano powyżej, KSRR przewiduje konty-
nuację specjalnego traktowania województw Polski
wschodniej, które obecnie polega na przyjęciu spe-
cjalnej „Strategii rozwoju społeczno-gospodarczego
Polski wschodniej do roku 2020” (przyjęta przez
Radę Ministrów 30 grudnia 2008 r. uchwałą nr 278/
2008) oraz wdrażaniu ponadregionalnego Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski wschodniej 2007–2013”.
Ponadto w ramach algorytmu podziału środków na
regionalne programy operacyjne na lata 2007–2013
do województw Polski wschodniej skierowano naj-
większe w kraju kwoty z Europejskiego Funduszu

Rozwoju Regionalnego per capita. W następnej per-
spektywie finansowej (od roku 2014) KSRR wraz
z długo- i średniookresową strategią rozwoju kraju
będą stanowić jedną z podstaw projektowania kie-
runków wsparcia i zasad podziału środków funduszy
UE na poszczególne regiony/terytoria.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej
Mikołaj Dowgielewicz
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Kazimierza Moskala
i Zbigniewa Chmielowca
w sprawie decyzji dyrektora
Mazowieckiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ
o wstrzymaniu przyjęć pacjentów
z woj. łódzkiego, podkarpackiego i podlaskiego
(12655)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Kazimierza Moskala, pana po-
sła Zbigniewa Chmielowca oraz pana posła Zbignie-
wa Dolaty, przekazaną przy piśmie z dnia 13 listopa-
da 2009 r., znak: SPS-023-12655/09, w sprawie de-
cyzji dyrektora Mazowieckiego Oddziału Wojewódz-
kiego Narodowego Funduszu Zdrowia o wstrzymaniu
przyjęć pacjentów z woj. łódzkiego, podkarpackiego
i podlaskiego, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Odpowiadając na zawarte w interpelacji pytania
drugie i trzecie, należy podnieść, że ustawa z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) w art. 15 ust. 1 sta-
nowi, że świadczeniobiorcy mają, na zasadach okre-
ślonych w ustawie, prawo do świadczeń opieki zdro-
wotnej, których celem jest zachowanie zdrowia, za-
pobieganie chorobom i urazom, wczesne wykrywanie
chorób, leczenie, pielęgnacja oraz zapobieganie nie-
pełnosprawności i jej ograniczanie.
Jednocześnie przepis art. 20 ust. 1 wyżej cytowa-
nej ustawy stanowi, że świadczenia opieki zdrowotnej
w szpitalach i świadczenia specjalistyczne w ambu-
latoryjnej opiece zdrowotnej są udzielane według ko-
lejności zgłoszenia w dniach i godzinach ich udziela-
nia przez świadczeniodawcę, który zawarł umowę
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Kolejność
udzielenia świadczenia opieki zdrowotnej ustala
świadczeniodawca na podstawie zgłoszeń świadcze-
niobiorców. Jak wynika zatem z brzmienia tego prze-
527
pisu, kompetencję do ustalania kolejności udzielenia
świadczeń opieki zdrowotnej posiada wyłącznie
świadczeniodawca, przy czym zasadniczymi kryte-
riami ustalenia określonej kolejności udzielania
świadczeń opieki zdrowotnej są przede wszystkim
względy medyczne. Dokonanie przez świadczenio-
dawcę czynności polegających na ustaleniu kolejności
udzielenia świadczeń opieki zdrowotnej jest równo-
znaczne ze zobowiązaniem się do udzielenia danego
świadczenia opieki zdrowotnej. Lista oczekujących na
udzielenie świadczenia stanowi integralną część do-
kumentacji medycznej prowadzonej przez świadcze-
niodawcę, zgodnie z kryteriami medycznymi. Zgod-
nie z rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia
26 września 2005 r. w sprawie kryteriów medycz-
nych, jakimi powinni kierować się świadczeniodawcy,
umieszczając świadczeniobiorców na listach oczeku-
jących na udzielenie świadczenia opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 200, poz. 1661), czas oczekiwania na udzie-
lenie określonego świadczenia opieki zdrowotnej
ustalany jest na podstawie kryteriów medycznych
opartych na aktualnej wiedzy medycznej. Czas ten
ustalany jest indywidualnie w odniesieniu do ubez-
pieczonego według stanu zdrowia świadczeniobiorcy,
rokowania co do dalszego przebiegu choroby, chorób
współistniejących mających wpływ na chorobę, z po-
wodu której ma być udzielone świadczenie, oraz za-
grożenia wystąpienia, utrwalenia lub pogłębienia
niepełnosprawności. Minister właściwy do spraw
zdrowia nie jest uprawniony do dokonywania oceny
(w szczególności medycznej) prawidłowości i zasad-
ności ustalania kolejności udzielania świadczeń opie-
ki zdrowotnej, bowiem to na świadczeniodawcy ciąży
obowiązek ustalania kolejności przyjęć i zapewnienia
prawidłowego prowadzenia list oczekujących, a sa-
mych czynności, o których mowa wyżej, dokonuje
uprawniony lekarz ubezpieczenia zdrowotnego. Przy
czym ustawodawca przewidział możliwość zmiany
miejsca w kolejce do udzielenia danego świadczenia.
Zmiana ta, polegająca na przyspieszeniu wykonania
świadczenia, może nastąpić jedynie z przyczyn me-
dycznych – zmiany (pogorszenia) stanu zdrowia pa-
cjenta. Przy czym świadczeniobiorca ma obowiązek
poinformowania o zmianie swego stanu zdrowia
świadczeniodawcę, który po stwierdzeniu, że taka
potrzeba wynika z kryteriów medycznych, koryguje
termin udzielenia świadczenia. Ocena jednak w tym
zakresie należy do świadczeniodawcy. Dokonanie
zmiany jest obligatoryjne, jeśli taka potrzeba wynika
ze stanu zdrowia świadczeniobiorcy.
Artykuły od 28 do 31 ustawy o świadczeniach (…)
określają uprawnienia świadczeniobiorcy do swobod-
nego wyboru lekarza i zakładu opieki zdrowotnej
oraz wskazują na ograniczenia tej zasady. Świadcze-
niobiorcy mają prawo do dokonania wyboru spośród
wszystkich lekarzy i placówek ochrony zdrowia na
terenie kraju. Wybór ten nie jest ograniczony miej-
scem zamieszkania świadczeniobiorcy ani też miej-
scem wykonywania świadczeń przez świadczenio-
dawcę. Ograniczenie stanowi jedynie fakt zawarcia
528
lub niezawarcia przez świadczeniodawcę umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z podmio-
tem finansującym takie świadczenia. Jeżeli zatem
wybór świadczeniobiorcy nastąpił zgodnie z ww.
przepisami, to świadczeniodawca nie ma podstaw do
odmowy udzielenia określonego świadczenia opieki
zdrowotnej (art. 30 ustawy o świadczeniach).
Odpowiadając natomiast na pytanie pierwsze za-
warte w interpelacji, uprzejmie wyjaśniam, iż z pi-
semnego wyjaśnienia prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia wynika, iż dyrektor Mazowieckiego Oddzia-
łu Wojewódzkiego NFZ nie zalecała dyrektorom szpi-
tali, ażeby wstrzymywali przyjęcia pacjentów z wo-
jewództw wymienionych w interpelacji. Brak jest
przy tym jakichkolwiek dowodów obrazujących okre-
ślone czynności formalne bądź merytoryczne wyko-
nywane przez dyrektora Mazowieckiego Oddziału
Wojewódzkiego NFZ, świadczące o wydawaniu ta-
kich zaleceń.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 9 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie podjęcia działań mających na celu
wprowadzenie mechanizmu zabezpieczającego
obywateli przed nadmiernym zadłużaniem się
(12662)
Odpowiadając na interpelację pani poseł Bożeny
Szydłowskiej, przekazaną prezesowi Urzędu Ochro-
ny Konkurencji i Konsumentów w dniu 2 grudnia
2009 r., dotyczącą podjęcia działań (odpowiednich
regulacji w ustawie o kredycie konsumenckim) ma-
jących na celu wprowadzenie mechanizmu zabezpie-
czającego obywateli przed nadmiernym zadłuża-
niem się, uprzejmie przedstawiam następujące sta-
nowisko.
Z problematyką nadmiernego zadłużania się kon-
sumentów powiązana jest ściśle zasada odpowiedzial-
nego kredytowania. Odpowiedzialne udzielanie kre-
dytów oznacza oferowanie produktów spełniających
potrzeby konsumentów i zarazem dostosowanych do
ich możliwości finansowych (zdolności do spłaty zo-
bowiązań). Jednocześnie odpowiedzialne zaciąganie
kredytów oznacza, że w celu otrzymania kredytu
konsumenci przekazują odpowiednie, pełne i dokład-
ne informacje dotyczące ich sytuacji finansowej.
Ustawodawca wspólnotowy zidentyfikował szereg
kwestii, które mają bezpośredni wpływ na odpowie-
dzialne udzielanie i zaciąganie kredytów, dotyczących
m.in.: oceny zdolności kredytowej, reklamy i informa-
cji przekazywanych przed zawarciem umowy, doradz-
twa kredytowego i pośrednictwa kredytowego.
Mając powyższe na uwadze, podjęto próbę uregu-
lowania wskazanych powyżej kwestii w dyrektywie
Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia
23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt kon-
sumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/
EWG, która została ogłoszona w Dz. U. UE w dniu
22 maja 2008 r. Transponowanie przepisów nowej
dyrektywy do polskiego porządku prawnego powinno
nastąpić do dnia 11 czerwca 2010 r.
W związku z powyższym aktualnie Urząd Ochrony
Konkurencji i Konsumentów przygotował projekt za-
łożeń do ustawy o kredycie konsumenckim uwzględ-
niający przyjęcie przepisów uchwalonych przez usta-
wodawcę wspólnotowego.
Na wstępie należy wskazać, że nowa ustawa o kre-
dycie konsumenckim będzie obejmowała swoim za-
kresem wszystkich przedsiębiorców, którzy udzielają
kredytu lub dają przyrzeczenie udzielenia kredytu
w ramach wykonywanej przez siebie działalności go-
spodarczej lub zawodowej. Oznacza to zatem, że prze-
pisy ustawy o kredycie konsumenckim będą wiązały
nie tylko banki, ale także inne firmy pożyczkowe
działające na rynku usług finansowych (tzw. para-
banki). Dodatkowo ustawą o kredycie konsumenckim
zostaną objęte spółdzielcze kasy oszczędnościowo-
-kredytowe (tzw. SKOK-i).
Jako instrument przeciwdziałający nadmiernemu
zadłużaniu się konsumentów w projekcie założeń do
ustawy o kredycie konsumenckim przewidziano m.in.
nałożenie na wszystkich kredytodawców obowiązku
oceny ryzyka kredytowego. Przedmiotowa regulacja
wynika z obowiązku implementowania art. 8 dyrek-
tywy 2008/48 w sprawie umów o kredyt konsumenc-
ki. Zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 dyrektywy państwa
członkowskie zapewniają przeprowadzanie przez
kredytodawcę przed zawarciem umowy o kredyt oce-
ny zdolności kredytowej konsumenta na podstawie
informacji przekazanych w stosownych przypadkach
przez konsumenta oraz w razie konieczności – na
podstawie informacji uzyskanych z odpowiedniej
bazy danych. Zatem zgodnie z art. 8 dyrektywy
w sprawie kredytów konsumenckich sprawdzenie
zdolności kredytowej może nastąpić na dwa sposoby.
Kredytodawca może się zdać na informacje uzyskane
od konsumenta, tylko gdy na ich podstawie można
określić jego sytuację majątkową. Kredytodawca może
także zwrócić się do odpowiednich baz danych. Moż-
liwa jest kumulacja obu sposobów postępowania.
Dodatkowo założenia do ustawy o kredycie kon-
sumenckim przewidują zobowiązanie kredytodaw-
ców do zaktualizowania informacji finansowych
dotyczących konsumenta i dokonania ponownej oce-
ny zdolności kredytowej konsumenta przed znaczą-

cym podwyższeniem ogólnej kwoty kredytu już
udzielonego.
Celem wprowadzenia obowiązkowej procedury
weryfikacji zdolności kredytowej jest ochrona konsu-
mentów przed zaciąganiem zobowiązań, których nie
będą w stanie spłacić. Konsumenci posiadający ogra-
niczoną wiedzę na temat finansów oraz konsekwencji
wynikających z nadmiernego zadłużenia i niemożno-
ści regulowania wymagalnych wierzytelności są na-
rażeni na popadnięcie w pułapkę zadłużenia. Wpro-
wadzenie proponowanych rozwiązań może odnieść
korzystny dla konsumentów efekt, zapobiegając nie-
świadomemu, nadmiernemu zadłużeniu. Należy za-
znaczyć, iż obecnie na mocy ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2002 r.
Nr 72, poz. 665, ze zm.) banki są zobowiązane do
oceny zdolności kredytowej klienta, która jest pod-
stawą podjęcia decyzji o udzieleniu bądź odmowie
udzielenia kredytu. Nieco odmiennie wygląda sytu-
acja konsumentów zawierających umowy o kredyt
z kredytodawcami niebędącymi bankami. Na rynku
występuje szereg przedsiębiorstw udzielających kre-
dytu konsumenckiego w rozumieniu ustawy o kredy-
cie konsumenckim, które jednocześnie nie są banka-
mi i do których nie ma zastosowania ustawa Prawo
bankowe. Podmioty te nie są do tej pory objęte obo-
wiązkiem przeprowadzania oceny zdolności kredyto-
wej. Zaproponowane rozwiązanie dotyczące obowiąz-
ku oceny ryzyka kredytowego będzie mieć zatem
zastosowanie do wszystkich podmiotów, do których
zastosowanie będą mieć przepisy ustawy o kredycie
konsumenckim.
Projekt założeń do ustawy o kredycie konsumenc-
kim przewiduje również rozwiązania, które powinny
pomóc konsumentowi w podjęciu świadomej i odpo-
wiedzialnej decyzji kredytowej, co również jest in-
strumentem zapobiegającym nadmiernemu zadłuża-
niu się.
Założenia do ustawy o kredycie konsumenckim
wprowadzają jako pewne novum obowiązek przeka-
zywania przez kredytodawcę konsumentowi infor-
macji przedkontraktowych w postaci standardowego
europejskiego arkusza informacyjnego (SEAI). Przed-
miotowy formularz sporządzany będzie w formie ta-
belarycznej i przekazywany konsumentowi przed
zawarciem umowy, tak aby mógł on porównać oferty
kredytodawców na rynku usług finansowych. Infor-
macje przekazywane w formie SEAI pozwolą konsu-
mentom na zapoznanie się z podstawowymi warun-
kami, na jakich oferowany jest kredyt konsumencki.
Formularz będzie zawierał m.in. informacje o przed-
terminowej spłacie kredytu, informację o całkowitym
koszcie kredytu, informację o odstąpieniu o umowy,
informację o rzeczywistej rocznej stopie oprocento-
wania kredytu wraz z reprezentatywnym przykła-
dem. Konsumenci, otrzymując arkusz informacyjny
na etapie przedkontraktowym, będą mogli się z nim
kompleksowo zapoznać np. w domu, a więc w warun-
kach, które pozbawione są potencjalnie stresogen-
nych czynników, takich jak obecność pracownika
529
kredytodawcy/pośrednika kredytowego, obecność in-
nych osób znajdujących się w lokalu przedsiębiorcy
czy presja czasu.
Fakt wręczenia konsumentowi SEAI nie oznacza
automatycznie, iż w każdym przypadku informacje
w nim podane będą czytelne i zrozumiałe dla prze-
ciętnego konsumenta. W związku z tym zgodnie z pro-
ponowanymi rozwiązaniami kredytodawca/pośred-
nik kredytowy będzie zobowiązany do udzielenia
konsumentowi pomocy poprzez wyjaśnienie znacze-
nia informacji przekazanych za pomocą SEAI (obo-
wiązek tzw. asysty przedkontraktowej). Objaśnienia
będą odnosić się w szczególności do:
— cech umowy (m.in. główne świadczenia stron,
do których spełnienia są zobowiązane na podstawie
umowy),
— skutków umowy (m.in. skutki zaległości
w spłacie),
— innych możliwości ukształtowania umowy.
Należy wskazać na korzyści, jakie niesie ze sobą
wprowadzenie do ustawy o kredycie konsumenckim
rozwiązań związanych z SEAI oraz asystą przedkon-
traktową. Konsument lepiej poinformowany i świa-
domy konsekwencji prawnych i finansowych, jakie
mogą się wiązać z podpisaniem umowy o kredyt kon-
sumencki, jest jednocześnie mniej skłonny i narażo-
ny na nadmierne zadłużanie się oraz wpadnięcie
w pułapkę kredytową. W konsekwencji pewne poten-
cjalne korzyści mogą odnieść również kredytodawcy/
pośrednicy kredytowi, ponoszący mniejsze koszty
związane z dochodzeniem niespłacanych kredytów
konsumenckich.
Podsumowując, założenia do ustawy o kredycie
konsumenckim przewidują rozwiązania zapobiegają-
ce nadmiernemu zadłużaniu się konsumentów. Obec-
ne działania Komisji Europejskiej skierowane są
również na dalsze przeprowadzanie szerokich kon-
sultacji dotyczących „odpowiedzialnego udzielania
i zaciągania kredytów w Unii Europejskiej”. W przed-
stawionym w dniu 4 marca 2009 r. komunikacie
„Driving European Recovery” Komisja Europejska
zapowiedziała podjęcie na poziomie europejskim prac
w tym zakresie. Wydaje się zatem, iż w najbliższej
przyszłości wprowadzone zostaną kolejne regulacje
na szczeblu wspólnotowym odnoszące się do wskaza-
nej przez panią poseł problematyki.
Z poważaniem
Prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów
Małgorzata Krasnodębska-Tomkiel
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
530
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie idei organizacji w Polsce
imprezy sportowej o znaczeniu
międzynarodowym World Games (12672)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm RP pana Michała Jarosa
przekazaną pismem z dnia 17 listopada 2009 r.
(sygn. SPS-023-12672/09) w sprawie idei organiza-
cji w Polsce imprezy sportowej o znaczeniu między-
narodowym World Games uprzejmie informuję, co
następuje.
Idea organizowanych World Games pod auspicja-
mi Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego
(MKOL) jest znana kierownictwu Ministerstwa
Sportu i Turystyki. Polscy reprezentanci w niektó-
rych dyscyplinach sportu określonych programem
World Games brali już wielokrotnie udział. Zgadzam
się z wieloma sformułowaniami pana posła w sprawie
roli – rangi tych zawodów w świecie sportowym jako
imprezy propagującej sporty i konkurencje nieobjęte
programem igrzysk olimpijskich oraz promujące
nowe formy aktywności fizycznej związane z ich za-
sięgiem, wartościami edukacyjnymi i narodowym
charakterem. Odpowiadając na pytania pana posła
informuję.
Ministerstwo Sportu i Turystyki nie prowadziło
dotychczas analizy dotyczącej możliwości ubiegania
się o organizację w Polsce Igrzysk World Games.
W chwili obecnej Polska i władze samorządowe Po-
znania podjęły starania o ubieganie się o organizację
2 igrzysk olimpijskich młodzieży w 2014 r. w dyscy-
plinach letnich (nowa inicjatywa MKOL).
Przeprowadzenie ww. zawodów wymaga nie tylko
zabezpieczenia odpowiedniej infrastruktury sporto-
wej, ale także wsparcia finansowego, przygotowania
zawodników do udziału w imprezie oraz bliżej nie-
oszacowanych nakładów finansowych na realizację
omawianych igrzysk związanych z koncepcją ubiega-
nia się Polski i właściwych (chętnych) jednostek sa-
morządu terytorialnego.
Jest zasadne, aby sprawa ta została przedmiotem
analizy organizacyjnej, merytorycznej i finansowej
na podstawie deklaracji ubiegania się o imprezę zło-
żoną do Ministerstwa Sportu i Turystyki przez zain-
teresowane strony.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ryszarda Zbrzyznego
w sprawie zwrotu podatku akcyzowego
producentom energii (12675)
W związku z pismem ministra gospodarki nr DE-
-VIII-0700-11-AP/09 z dnia 27 listopada br., przy któ-
rym została przekazana interpelacja (nr SPS-023-
-12675/09 z dnia 17 listopada br.) pana posła Ryszar-
da Zbrzyznego dotycząca zwrotu podatku akcyzowe-
go producentom energii elektrycznej, uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje.
Przepisy dotyczące opodatkowania energii elek-
trycznej podatkiem akcyzowym zawiera dyrektywa
Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r.
w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepi-
sów ramowych dotyczących opodatkowania produk-
tów energetycznych i energii elektrycznej. Przedmio-
towa dyrektywa zaczęła obowiązywać w państwach
członkowskich Unii Europejskiej z dniem 31 paź-
dziernika 2003 r., czyli w momencie gdy projekt usta-
wy o podatku akcyzowym z dnia 23 stycznia 2004 r.
był na końcowym etapie procesu legislacyjnego.
W związku z powyższym podczas prac parlamentar-
nych podjęto decyzję o późniejszym dostosowaniu
polskich przepisów dotyczących opodatkowania ener-
gii elektrycznej do wymogów prawa wspólnotowego.
Mając powyższe na uwadze, w dniu 14 listopada
2003 r. strona polska wystąpiła z wnioskiem do Ko-
misji Europejskiej o przyznanie okresów przejścio-
wych na wdrożenie dyrektywy energetycznej. Dzięki
podjętej inicjatywie dyrektywa Rady 2004/74/WE
z dnia 29 kwietnia 2004 r. zmieniająca dyrektywę
2003/96/WE w zakresie możliwości stosowania przez
określone państwa członkowskie czasowych zwolnień
lub obniżek poziomu opodatkowania na produkty
energetyczne i energię elektryczną ustanowiła dla
Rzeczypospolitej Polskiej okres przejściowy do dnia
1 stycznia 2006 r. na dostosowanie swojego systemu
opodatkowania energii elektrycznej do ram wspólno-
towych.
Na skutek przyznania Polsce okresu przejściowe-
go rozpoczęto prace nad nowelizacją ustawy z dnia
23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym. Podczas
obrad komitet Rady Ministrów we wrześniu 2005 r.
podjął decyzję o nierozpatrywaniu projektu ustawy
oraz odłożeniu prac nad tym dokumentem. W grud-
niu 2005 r. przedmiotowy projekt został wycofany
z komitetu Rady Ministrów.
W 2006 r. podczas posiedzenia kierownictwa Mi-
nisterstwa Finansów przyjęto założenia do nowego
projektu ustawy o podatku akcyzowym wraz z pod-
jęciem decyzji o poddaniu kwestii dotyczących stawek
podatkowych na wyroby akcyzowe zharmonizowane
konsultacjom politycznym. Z uwagi na problematycz-
ne kwestie zawarte w przedmiotowym projekcie na

początku 2007 r. opracowano nowy projekt ustawy
o podatku akcyzowym, który został skierowany do
uzgodnień międzyresortowych i społecznych. Na eta-
pie późniejszym komitet Rady Ministrów na posiedze-
niu w dniu 26 września 2007 r. zdjął z porządku obrad
projekt ustawy o podatku akcyzowym, zalecając mi-
nistrowi gospodarki przedstawienie informacji na te-
mat możliwości wypracowania mechanizmów, które
uniemożliwiłyby nieuzasadnione podwyższanie cen
energii elektrycznej. W tym samym okresie nastąpiło
skrócenie kadencji Sejmu RP i zmiana rządu RP.
Po wyborach i ukonstytuowaniu się nowych władz
kierownictwo MF podjęło decyzję o skierowaniu pro-
jektu do uzgodnień wewnątrzresortowych. W ten spo-
sób rozpoczął się ponownie proces legislacyjny doty-
czący ustawy, który zakończył się w dniu 6 grudnia
2008 r. z chwilą uchwalenia ustawy przez Sejm RP.
Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż
obecny rząd, dokładając wszelkich starań, doprowa-
dził do zmiany prawa krajowego i jego zgodności
z prawem unijnym.
Brak dostosowania polskich regulacji prawnych
dotyczących opodatkowania akcyzą energii elektrycz-
nej w odpowiednim czasie skutkował tym, iż Euro-
pejski Trybunał Sprawiedliwości dnia 12 lutego 2009 r.
wydał wyrok w sprawie C-475/07, w którym orzekł,
iż poprzez zaniechanie dostosowania do dnia 1 stycz-
nia 2006 r. swojego systemu opodatkowania energii
elektrycznej do wymogów art. 21 ust. 5 akapit pierw-
szy dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 paździer-
nika 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnoto-
wych przepisów ramowych dotyczących opodatkowa-
nia produktów energetycznych i energii elektrycznej,
zmienionej dyrektywą Rady 2004/74/WE z dnia
29 kwietnia 2004 r., w zakresie określenia momentu,
w którym podatek od energii elektrycznej staje się
wymagalny, Rzeczpospolita Polska uchybiła zobowią-
zaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy.
Wskazać należy ponadto, iż przedmiotem postę-
powania przed ETS była jedynie kwestia określenia
momentu, w którym podatek akcyzowy staje się wy-
magalny bez wskazywania podmiotu (podatnika)
zobowiązanego do zapłaty akcyzy.
Ponadto w dniu 13 lipca 2009 r. skład siedmiu
sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego podjął
uchwałę w sprawie zagadnienia prawnego przekaza-
nego mu do rozstrzygnięcia przez Izbę Finansową
NSA rozpatrującą skargę kasacyjną producenta ener-
gii elektrycznej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Ad-
ministracyjnego, na mocy którego sąd odmówił elek-
trowni stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym
z tytułu sprzedaży energii elektrycznej. W trakcie
posiedzenia NSA rozstrzygnął budzące wątpliwości
zagadnienie: „Czy w świetle art. 72 § 1 pkt 1 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2005 r. Nr 8, poz. 60) powstaje nadpłata w podatku
akcyzowym, podlegająca zwrotowi w sytuacji, gdy
ciężar podatku poniósł nabywca opodatkowanego to-
waru?”. W podjętej uchwale sąd stwierdził, że przepis
art. 72 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
531
podatkowa „nie stoi na przeszkodzie zwrotowi nad-
płaty w podatku akcyzowym także wtedy, gdy cię-
żar podatku poniósł nabywca opodatkowanego to-
waru”.
Jednocześnie wskazać należy, iż Naczelny Sąd
Administracyjny, rozpatrując w dniu 10 grudnia br.
sprawę zespołu elektrowni Pątnów – Adamów, zwią-
zany uchwałą składu siedmiu sędziów NSA z dnia
13 lipca 2009 r., zawiesił postępowanie sądowe, uzna-
jąc, że rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy zależy
od odpowiedzi na pytanie, czy przepisy Ordynacji po-
datkowej, w zakresie, w jakim nie warunkują stwier-
dzenia nadpłaty podatku akcyzowego i jej zwrotu od
tego, kto poniósł ciężar ekonomiczny tego podatku,
są zgodne z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Pol-
skiej, zadane Trybunałowi Konstytucyjnemu przez
Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie oznaczonej
sygn. FSK 240/08 w przedmiocie importu aromatów
do napojów.
Odpowiedź TK na pytanie, ze względu na analo-
giczną sytuację prawną, może mieć wpływ na roz-
strzygnięcia dotyczące zwrotu podatku akcyzowego
od energii elektrycznej. Do dnia dzisiejszego nie zo-
stał wskazany termin rozstrzygnięcia pytania praw-
nego przez Trybunał Konstytucyjny.
Mając na uwadze powyższe, Ministerstwo Finan-
sów opracowało projekt ustawy o zwrocie nadpłaty
w podatku akcyzowym zapłaconym od strat przesy-
łowych energii elektrycznej w okresie od 1 stycznia
2006 r. do 28 lutego 2009 r.
Proponowana ustawa reguluje skutki wynikające
z ww. uchwały NSA, uznając nadpłatę i konieczność
jej zwrotu producentom, nabywcom wewnątrzwspól-
notowym lub importerom energii elektrycznej, któ-
rzy następnie dokonali jej sprzedaży, w wysokości
akcyzy zapłaconej od energii, która stanowiłaby stra-
ty związane z jej przesyłem, gdyby akcyza była po-
bierana na dalszym etapie obrotu. W ustawie propo-
nuje się przyjąć średnią wartość strat energii elek-
trycznej związanych z jej przesyłem odrębnie dla
każdego roku. Przewidziano jednak możliwość wy-
kazania przez podatników rzeczywistej wysokości
strat, jeżeli są one wyższe od przyjętej średniej.
Projekt ustawy o zwrocie nadpłaty w podatku ak-
cyzowym zapłaconym od strat przesyłowych energii
elektrycznej w okresie od 1 stycznia 2006 r. do
28 lutego 2009 r., który określa ramy prawne przy-
znawania zwrotu podatku, był przedstawiony na sta-
łym komitecie Rady Ministrów. W związku z uwaga-
mi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
oraz zapytaniem NSA złożonym do TK projekt usta-
wy został zdjęty z przedmiotu obrad i powołano ze-
spół do analizy ryzyk związanych z projektem, w któ-
rego skład wchodzą przedstawiciele ministra gospo-
darki, ministra finansów, Urzędu Regulacji Energe-
tyki oraz Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumen-
tów, Prokuratorii Generalnej.
Wobec powyższego nie sposób określić finału pro-
cesu legislacyjnego, a tym samym terminu otrzyma-
532
nia przez producentów energii zwrotu podatku akcy-
zowego od tejże energii.
W zakresie zwrotu podatku akcyzowego od ener-
gii elektrycznej producentom oraz okresu, w jakim
to nastąpi, informuję, iż obecnie sądy administracyj-
ne prowadzą postępowania w tym zakresie. W związ-
ku z tym nie ma możliwości określenia terminu za-
kończenia tych postępowań oraz ich wyniku.
W odniesieniu do pytania dotyczącego kosztów,
które będzie trzeba ponieść w związku z wyrokiem
ETS, pragnę wyrazić opinię, iż wskazanie rzeczywi-
stego kosztu będzie możliwe dopiero po rozstrzygnię-
ciu TK oraz ewentualnym wprowadzeniu w życie
projektu ustawy o zwrocie nadpłaty w podatku akcy-
zowym zapłaconym od strat przesyłowych energii
elektrycznej w okresie od 1 stycznia 2006 r. do
28 lutego 2009 r. albo po przyjęciu innej ścieżki po-
stępowania w sprawie.
Dodatkowo informuję, iż obecnie nie są prowadzo-
ne prace wynikające z uchwały składu siedmiu sę-
dziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia
13 lipca 2009 r. odnośnie do zmian w przepisach po-
datkowych dotyczących instytucji nadpłaty.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
oraz grupy posłów
w sprawie ograniczenia dostępu
do świadczeń zdrowotnych
z zakresu rehabilitacji w ośrodkach/oddziałach
dziennych dla dzieci z zaburzeniami
wieku rozwojowego (12683)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Stawiarskiego oraz
grupy posłów, przekazaną przy piśmie z dnia 17 li-
stopada 2009 r., znak: SPS-023-12683/09, w sprawie
ograniczenia dostępu do świadczeń zdrowotnych
z zakresu rehabilitacji w ośrodkach/oddziałach dzien-
nych dla dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.) wraz z aktami wykonawczymi, w tym rozporzą-
dzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu re-
habilitacji leczniczej (Dz. U. Nr 140, poz. 1145). Zgod-
nie z załącznikiem nr 1 pkt 3b do ww. rozporządzenia
ministra zdrowia, rehabilitacja dzieci z zaburzeniami
wieku rozwojowego w ośrodku lub oddziale dziennym
wynosi dla jednego świadczeniobiorcy 120 dni w roku
kalendarzowym.
Odnosząc się do zgłoszonego w interpelacji pro-
blemu niezapewnienia świadczeniobiorcom możliwo-
ści wydłużenia czasu trwania rehabilitacji ponad
wskazane 120 dni w roku kalendarzowym, co było
dostępne w oparciu o zarządzenie prezesa NFZ, po-
twierdzam, iż zgodnie z zarządzeniem prezesa Naro-
dowego Funduszu Zdrowia nr 85/2008/DSOZ z dnia
15 października 2008 r. w sprawie określenia warun-
ków zawierania i realizacji umów w rodzaju rehabi-
litacja lecznicza, ze zm., czas trwania rehabilitacji
dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego w ośrodku
i w oddziale dziennym wynosił do 120 osobodni
w roku kalendarzowym, z możliwością przedłużenia
na podstawie decyzji dyrektora właściwego oddziału
funduszu. Uprzejmie informuję, że możliwość wydłu-
żenia okresu rehabilitacji powyżej 120 dni, na pod-
stawie zgody indywidualnej dyrektora oddziału NFZ,
nie została zagwarantowana w ww. rozporządzeniu
ministra zdrowia ze względów formalnoprawnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Zdrowia dostrzega potrzebę uelastycznienia
czasu trwania rehabilitacji leczniczej, w indywidual-
nych przypadkach, ze względów medycznych. Na ko-
nieczność wprowadzenia zmian w przedmiotowym
rozporządzeniu zwrócili uwagę również świadczenio-
dawcy oraz organizacje zrzeszające świadczeniobior-
ców, wskazując w korespondencji kierowanej do Mi-
nisterstwa Zdrowia na specyfikę poszczególnych
świadczeń z zakresu rehabilitacji leczniczej i zasad-
ność wdrożenia rozwiązań, które pozwoliłyby na sfi-
nansowanie przez NFZ ze środków publicznych
świadczeń rehabilitacji leczniczej udzielonych w cza-
sie odpowiadającym potrzebom zdrowotnym osoby
rehabilitowanej oraz celowi leczniczemu, któremu
służy rehabilitacja.
W związku z powyższym, odpowiadając na pyta-
nie pana posła, czy istnieje możliwość przywrócenia
– poprzez zmianę cyt. rozporządzenia – dotychczas
gwarantowanej możliwości, uprzejmie informuję, że
postulowana przez pana posła zmiana ww. rozporzą-
dzenia stanowi przedmiot bieżących analiz Minister-
stwa Zdrowia. Decyzja odnośnie do zapewnienia moż-
liwości przedłużenia czasu trwania rehabilitacji dzie-
ci z zaburzeniami wieku rozwojowego w ośrodku/od-
dziale dziennym powyżej 120 dni w roku kalendarzo-
wym w drodze nowelizacji przedmiotowego aktu
wykonawczego, zostanie podjęta po wypracowaniu
właściwego rozwiązania w tym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie przekazania środków finansowych
na zapłatę za nadwykonania
dla Podkarpackiego Oddziału Wojewódzkiego
Narodowego Funduszu Zdrowia w Rzeszowie
(12707)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Andrzeja Ćwierza, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 30 października 2009 r.
w sprawie przekazania środków finansowych na za-
płatę za nadwykonania dla Podkarpackiego Oddzia-
łu Narodowego Funduszu Zdrowia w Rzeszowie,
przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej z dnia 17 listopada 2009 r., znak:
SPS-023-12707/09, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej nadwykonań,
pragnę zwrócić uwagę, że zgodnie z przepisami art. 132
ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) podstawą udzielania świadczeń opieki
zdrowotnej jest umowa, która określa m.in. rodzaj
i zakres udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej,
zasady rozliczeń pomiędzy funduszem a świadczenio-
dawcami oraz kwotę zobowiązania funduszu wobec
świadczeniodawcy. W związku z tym, co do zasady,
świadczenia są finansowane przez NFZ do wysokości
limitów określonych umową. Natomiast możliwość
sfinansowania dodatkowych świadczeń zrealizowa-
nych ponad limit określony umową może być rozwa-
żana w konkretnej sytuacji, wynikającej m.in. z dys-
ponowania przez NFZ dodatkowymi środkami finan-
sowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy dotyczących gospodarki
finansowej NFZ, zgodnie z którymi plan finansowy
NFZ jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosz-
tów. Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy,
łączna suma zobowiązań funduszu wynikających
z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie może
przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych na
ten cel w planie finansowym funduszu.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych powinny być udzielane przez świad-
533
czeniodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy
jednocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń
udzielanych przez świadczeniodawców nie powinna
być zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych
lub,,nielimitowanych”. W takich przypadkach, sto-
sownie do przepisów art. 20–23 ww. ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, świadczeniodawca zobowiązany
jest do prowadzenia list oczekujących na planowe
świadczenia. W związku z powyższym kierujący pla-
cówką lub inne osoby odpowiedzialne za organizację
pracy zakładu opieki zdrowotnej powinni uwzględnić
w ramach ustalonego planu umowy zarówno realiza-
cję świadczeń planowych, jak i nagłych – w odpowied-
nich częściach. Kwestia ta powinna być rozważana
w odniesieniu do konkretnego zakładu opieki zdro-
wotnej i ma bezpośredni związek z jakością zarzą-
dzania tym zakładem.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że w II pół-
roczu 2009 r. doszło do istotnego zwiększenia wyso-
kości środków na świadczenia opieki zdrowotnej
w łącznej wysokości 1 668 999 tys. zł. Najpierw,
w trybie art. 129 ww. ustawy o świadczeniach, prezes
Narodowego Funduszu Zdrowia zarządzeniem nr 37
z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał zmiany planu finan-
sowego Narodowego Funduszu Zdrowia na 2009 r.
(zwiększając koszty świadczeń opieki zdrowotnej),
która rozdysponowała dodatni wynik finansowy fun-
duszu za rok 2008 w wysokości 1 152 117 tys. zł,
w tym dla Podkarpackiego Oddziału Wojewódzkiego
NFZ – 94 621 tys. zł.
Następnie zarządzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia
15 października, nr 49 z dnia 19 października, nr 55
z dnia 28 października i nr 64 z dnia 2 listopada,
prezes Narodowego Funduszu Zdrowia dokonał
zmian planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r., które rozdysponowały kwotę
516 882 tys. zł z funduszu zapasowego, zwiększając
koszty świadczeń opieki zdrowotnej funduszu.
W chwili obecnej w planie finansowym NFZ nie
ma dodatkowych rezerw, które mogłyby być przezna-
czone na dodatkowe zwiększenie środków na świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Ponadto ze stanowiska dyrektora Podkarpackie-
go OW NFZ wynika, że po rozliczeniu roku 2008
i analizie wykonania planu finansowego za ten rok
oddział zawarł ugody ze świadczeniodawcami w opar-
ciu o wytyczne sformułowane przez prezesa NFZ.
Z uwagi na brak środków w obowiązującym planie
finansowym przedmiotem ugód dotyczących leczenia
szpitalnego objęto jedynie okres pierwszego półrocza
2008 r. Sfinansowane zostały świadczenia niezbędne
do ratowania życia i zdrowia ludzkiego. Ponadto sfi-
nansowano 40% nadwykonań z zakresu ambulato-
ryjnej specjalistycznej opieki zdrowotnej za okres
styczeń–luty 2008 r. oraz część z zakresu świadczeń
odrębnie kontraktowanych.
Mocą postanowień zawartych ugód Centrum
Opieki Medycznej w Jarosławiu otrzymał dodatkowe
534
środki finansowe na lecznictwo szpitalne w wysoko-
ści 489 877 zł. Kwota ta stanowiła równowartość wy-
kazanych przez świadczeniodawcę świadczeń ratują-
cych życie i pilnych objętych przyjętymi do rozlicze-
nia zasadami oraz z zakresu świadczeń ambulatoryj-
nej opieki specjalistycznej za okres styczeń–luty 2008 r.
środki w wysokości 23 288,44 zł.
Podkreślenia wymaga fakt, że Centrum Opieki
Medycznej w Jarosławiu, podpisując ugodę, oświad-
czył, że zrzeka się na przyszłość jakichkolwiek dal-
szych roszczeń związanych z realizacją świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie szpitalne
w okresie od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 30 czerw-
ca 2008 r., w tym dotyczących zobowiązań wynika-
jących z art. 10c ustawy z dnia 22 lipca 2006 r.
o przekazaniu środków finansowych świadczenio-
dawcom na wzrost wynagrodzeń (Dz. U. Nr 149,
poz. 1076, ze zm.), natomiast w zakresie ambulato-
ryjnej opieki specjalistycznej za okres styczeń–luty
2008 r. Centrum Opieki Medycznej, po rozliczeniu
zawartych na 2008 r. umów w zakresie lecznictwa
szpitalnego oraz podpisaniu dotyczących ich realiza-
cji ugód, nadal wykazuje do rozliczenia tzw. świad-
czenia ponadlimitowe wykonane w 2008 r.
Realizacja świadczeń opieki zdrowotnej przez Cen-
trum Opieki Medycznej w Jarosławiu w 2009 r. opiera
się na zawartych z Podkarpackim OW NFZ umowach
z zakresu leczenia szpitalnego, na mocy których kwo-
ta finansowania wzrosła w stosunku do 2008 r. w za-
kresie lecznictwa szpitalnego i wynosi 31 176 204 zł
(wzrost 4%). Obejmuje również zwiększenie wartości
umowy o kwotę 4238 162 zł, w tym ostatnie zwiększe-
nie od sierpnia 2009 r. o kwotę 313 140 zł, dokonane
w związku z wydaniem przez prezesa NFZ zarządze-
nia nr 37/2009/DEF z dnia 4 sierpnia 2009 r. w spra-
wie zmiany planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r. Wartość wszystkich zawartych
umów przez COM w Jarosławiu w 2009 r. wzrosła
o 7% w stosunku do 2008 r.
Niezależnie od zwiększeń wartości poszczegól-
nych umów, w oparciu o analizę wykonania umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w 2008 r.
oraz w 2009 r., w zakresie leczenia szpitalnego oraz
pozostałych rodzajów świadczeń wprowadzone były
do nich kilkakrotnie zmiany mające na celu zwięk-
szenie kwot finansowania tych oddziałów szpital-
nych i pozostałych zakresów, które wykazywały
wykonanie wyższe, niż pierwotnie zakontraktowa-
no, przy jednoczesnym zmniejszeniu wartości umo-
wy w zakresach wykazujących mniejsze wykonanie,
niż uprzednio zakładano. Dzięki temu Centrum
Opieki Zdrowotnej w Jarosławiu mogło rozliczyć do-
datkowe środki z ogólnej kwoty finansowania wyni-
kającej z danej umowy. Wypłacone zostały również
kwoty za świadczenia tzw. nielimitowane do wysoko-
ści ich wykonania.
W wyniku zawartych ugód Szpital Specjalistycz-
ny w Brzozowie otrzymał dodatkowe środki finanso-
we na leczenie szpitalne w wysokości 489,4 tys. zł.
Ponadto sfinansowano nadwykonania z zakresu am-
bulatoryjnej specjalistycznej opieki zdrowotnej za
okres styczeń–luty 2008 r. w wysokości 53,0 tys. zł.
Od sierpnia 2009 r. zwiększono wartość umowy ze
szpitalem w Brzozowie o 3953,8 tys. zł w związku
z ww. zarządzeniem prezesa NFZ z dnia 4 sierpnia
2009 r. Ponadto od października 2009 r. został zwięk-
szony kontrakt na 2009 r. zawarty z ww. szpitalem
o kwotę 824,7 tys. zł na zabezpieczenie dostępności
do świadczeń z zakresu radioterapii.
Odnośnie Szpitala Specjalistycznego w Jaśle dy-
rektor poinformował, że mocą postanowień zawar-
tych ugód ww. szpital otrzymał dodatkowe środki
finansowe na leczenie szpitalne w wysokości 508,3
tys. zł, czyli równowartość wykazanych świadczeń
ratujących życie i pilnych objętych przyjętymi do roz-
liczenia zasadami. Ponadto sfinansowano 40% nad-
wykonań z zakresu ambulatoryjnej specjalistycznej
opieki zdrowotnej za okres styczeń–luty 2008 r.
w wysokości 18,2 tys. zł. Umowa zawarta z ww. szpi-
talem na 2009 r. wzrosła w stosunku do umowy
z 2008 r. o kwotę 1007 tys. zł, co wynikało z zapłaty
za świadczenia nielimitowane do wysokości ich wy-
konania. Ponadto od sierpnia 2009 r. zwiększono
wartość umowy o 526,4 tys. zł w związku z ww. za-
rządzeniem prezesa NFZ z dnia 4 sierpnia 2009 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie braku finansowania
przez Małopolski Oddział Wojewódzki NFZ
świadczeń medycznych wykonanych
ponad limit w 2009 r. (12719)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Stanisława Rydzonia, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 5 listopada 2009 r.
w sprawie „braku finansowania przez Małopolski
Oddział Wojewódzki NFZ świadczeń medycznych wy-
konanych ponad ustalony limit w roku 2009”, prze-
słaną przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia 17 li-
stopada 2009 r. (znak: SPS-023-12719/09), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W sprawie finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej wykonanych przez świadczeniodawców pra-
gnę zwrócić uwagę, że zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych

(t.j. Dz. U. z 2008 r., Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.)
podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
jest umowa, która określa m.in. rodzaj i zakres
udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej, zasady
rozliczeń pomiędzy funduszem a świadczeniodaw-
cami oraz kwotę zobowiązania funduszu wobec
świadczeniodawcy. W związku z tym, co do zasady,
świadczenia są finansowane przez NFZ do wysoko-
ści limitów określonych umową. Natomiast możli-
wość sfinansowania dodatkowych świadczeń zreali-
zowanych ponad limit określony umową może być
rozważana w konkretnej sytuacji, wynikającej m.in.
z dysponowania przez NFZ dodatkowymi środkami
finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów ustawy dotyczących gospodarki finansowej NFZ,
zgodnie z którymi plan finansowy NFZ jest zrówno-
ważony w zakresie przychodów i kosztów. Jednocze-
śnie łączna suma zobowiązań funduszu wynikają-
cych z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie
może przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych
na ten cel w planie finansowym funduszu.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych powinny być udzielane przez świad-
czeniodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy
jednocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń
udzielanych przez świadczeniodawców nie powinna
być zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych
lub,,nielimitowanych”. W takich przypadkach sto-
sownie do przepisów art. 20–23 ww. ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych świadczeniodawca zobowiązany jest
do prowadzenia list oczekujących na planowe świad-
czenia. W związku z powyższym kierujący placówką
lub inne osoby odpowiedzialne za organizację pracy
zakładu opieki zdrowotnej powinny uwzględnić w ra-
mach ustalonego planu umowy zarówno realizację
świadczeń planowych, jak i nagłych – w odpowied-
nich częściach. Kwestia ta powinna być rozważana
w odniesieniu do konkretnego zakładu opieki zdro-
wotnej i ma bezpośredni związek z jakością zarzą-
dzania tym zakładem.
Odnosząc się natomiast do kwestii uruchomienia
rezerw NFZ, pragnę poinformować, że środki odpo-
wiadające funduszowi zapasowemu NFZ zostały już
rozdysponowane, zarówno w planie finansowym NFZ
na 2009 r., jak i w planie finansowym NFZ na 2010 r.
Ostatnie zmiany w tym zakresie miały miejsce
w październiku–listopadzie 2009 r., kiedy została
rozdysponowana łącznie kwota 516,9 mln zł, w tym
535
dla Małopolskiego OW NFZ – 35,4 mln zł. Środki te
zostaną w pierwszej kolejności przeznaczone na fi-
nansowanie świadczeń onkologicznych, programów
terapeutycznych i innych świadczeń wysokospecjali-
stycznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 9 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra zdrowia
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie oszczędności planowanych
przez Ministerstwo Zdrowia w 2010 r. (12738)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo, znak: SPS-023-12738/09, dotyczące interpe-
lacji pana posła Jacka Pilcha w sprawie oszczęd-
ności planowanych przez Ministerstwo Zdrowia
w 2010 r. uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
1. Jakie działania oszczędnościowe zostaną pod-
jęte w celu zmniejszenia kosztów funkcjonowania
kierowanego przez panią ministerstwa?
Ministerstwo Zdrowia prowadzi sukcesywnie od
kilku lat działania oszczędnościowe w zakresie utrzy-
mania urzędu. W 2008 r. budżet na zapewnienie
funkcjonowania urzędu wynosił 10 366 tys. zł (w ra-
mach wydatków bieżących i majątkowych). W 2009 r.
dokonano radykalnych cięć w budżecie na funkcjono-
wanie urzędu. Wydatki zostały zmniejszone o kwotę
1767 tys. zł, tj. o ponad 17%, względem roku poprzed-
niego. W projekcie budżetu na 2010 r. Ministerstwo
Zdrowia otrzymało na funkcjonowanie urzędu kwotę
o 200 tys. zł mniejszą, tj. 2,33%, niż w roku bieżącym.
Ze względu na ciągle wzrastającą ilość zadań mini-
sterstwa oraz na występującą inflację należy uznać,
że koszty utrzymania Ministerstwa Zdrowia realnie
są z roku na rok jeszcze niższe, niż wynika to ze
zmniejszenia środków na 2010 r. Wzrost obciążeń bu-
dżetu urzędu z tytułu zakupu energii czy obowiąz-
kowego odpisu na ZFŚS rekompensowane są oszczęd-
nościami w zakresie zakupów materiałów i wyposa-
żenia, zmniejszaniu opłat z tytułu telefonii komórko-
wej i stacjonarnej, cięciami kosztów transportowych
czy też wstrzymaniem remontów.
2. Czy planowane jest zmniejszenie zatrudnienia
w pani resorcie?
Ministerstwo Zdrowia nie planuje na 2010 r. dzia-
łań związanych z racjonalizacją i zmniejszeniem za-
trudnienia. Ministerstwo Zdrowia realizuje program
optymalizacji zatrudnienia, którego istotą jest utrzy-
536
manie obecnego poziomu zatrudnienia w urzędzie
pomimo zwiększającego się zakresu zadań wynika-
jącego m.in. z przygotowania do prezydencji, powo-
łania w 2009 r. Departamentu Matki i Dziecka oraz
tworzenia systemu monitorowania kryzysowego. Na-
leży nadmienić, że rok 2010 jest pierwszym rokiem,
w którym nie planuje się limitów zatrudnienia dla
osób objętych mnożnikowymi systemami wynagro-
dzeń. Zniesienie limitów zatrudnienia przyczyni się
do elastycznego kształtowania zatrudnienia oraz po-
ziomu wynagrodzeń, odpowiedniego do realizowa-
nych zadań, posiadanych kwalifikacji itp.
Zmiany w resorcie w powyższym zakresie będą
miały związek ze zmianami ustrojowymi wchodzą-
cymi w życie z dniem 1 stycznia 2010 r., a wprowa-
dzonymi ustawą z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie
niektórych ustaw w związku ze zmianami w organi-
zacji i podziale zadań administracji publicznej, zmie-
niającą także ustawę z dnia 14 marca 1985 r. o Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej. Nastąpi zmiana dyspo-
nentów środków budżetu Państwowej Inspekcji Sa-
nitarnej na 2010 r. i przesunięcie zadań. Organem
założycielskim w stosunku do wojewódzkich stacji
sanitarno-epidemiologicznych oraz powiatowych sta-
cji sanitarno-epidemiologicznych od dnia 1 stycznia
2010 r. staje się właściwy terytorialnie wojewoda.
Główny inspektor sanitarny przejmuje nadzór finan-
sowy i założycielski w stosunku do granicznych sta-
cji sanitarno-epidemiologicznych oraz będzie prowa-
dził działania związane z obsługą organizacyjną,
kontrolną i administracyjną tych stacji.
3. W jakim stopniu cięcia i oszczędności w mini-
sterstwie mogą dotyczyć woj. małopolskiego?
Zgodnie z przepisami art. 2 ustawy z dnia 25 wrze-
śnia 2009 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 178, poz. 1374) wysokość kosztów finan-
sowania świadczeń opieki zdrowotnej przez dany od-
dział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia
w planie finansowym na 2010 r. nie może być mniej-
sza niż wysokość kosztów finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej przez ten oddział wojewódzki NFZ
w planie finansowym NFZ na 2009 r., obowiązują-
cym w dniu 30 czerwca 2009 r. Powyższa wytyczna
ustawowa zostanie zrealizowana i wysokość kosztów
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej w pla-
nie finansowym NFZ na 2010 r. będzie większa
o 160,1 mln zł w porównaniu do planu na 2009 r.
według stanu na dzień 30 czerwca 2009 r., w tym
w projekcie zmiany planu finansowego Małopolskie-
go OW NFZ o 16,9 mln zł. Powyższe środki powinny
zapewnić możliwość finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej dla ubezpieczonych na poziomie porów-
nywalnym do roku 2009. W zakresie budżetu Mini-
sterstwa Zdrowia trudno ocenić, w jakim stopniu
zmniejszenie wydatków w 2010 r. w stosunku do roku
bieżącego może dotyczyć woj. małopolskiego, gdyż
w regionie tym z budżetu części 46: Zdrowie finan-
sowane byłyby w 2010 r. tylko dotacje na działalność
dydaktyczną i pomoc materialną dla studentów i dok-
torantów Collegium Medium Uniwersytetu Jagiel-
lońskiego w Krakowie, świadczenia wysokospecjali-
styczne lub programy zdrowotne realizowane przez
szpitale tego województwa oraz funkcjonowanie gra-
nicznej stacji sanitarno-epidemiologicznej.
4. Jakie cięcia w budżecie na 2010 r. (w porówna-
niu z rokiem obecnym) przyjął kierowany przez pa-
nią resort i czego one dotyczą?
W projekcie ustawy budżetowej na 2010 r., prze-
kazanym do Sejmu, wydatki w budżecie części 46:
Zdrowie wynoszą 3 452 421 tys. zł, w tym w dziale:
Ochrona zdrowia – 2 029 130 tys. zł. Stanowią one
98,2% planu po zmianach 2009 r. Wynagrodzenia
w jednostkach budżetowych skalkulowano na pozio-
mie 2009 r., natomiast wydatki pozapłacowe w więk-
szości zadań pozostały poniżej poziomu 2009 r. Ogra-
niczenia dotyczą przede wszystkim wydatków mająt-
kowych, w tym inwestycji wieloletnich (o ok. 25%).
Nie przewiduje się wprowadzania w 2010 r. dalszych
działań oszczędnościowych, gdyż już w 2009 r. w wy-
niku nowelizacji ustawy budżetowej wydatki w części
46: Zdrowie zostały zmniejszone o 302 491 tys. zł,
tj. o 6,4%, w tym wydatki bieżące zmniejszono
o 118 873 tys. zł (wyłącznie w zakresie wydatków
pozapłacowych), a wydatki majątkowe o 183 618 tys.
zł. Cięcia te dotknęły również kosztów funkcjonowa-
nia urzędu ministra zdrowia i w dziale: Administra-
cja publiczna wydatki zmniejszono o 730 tys. zł,
w tym wydatki bieżące na utrzymanie ministerstwa
o 450 tys. zł, a wydatki majątkowe (zakupy inwesty-
cyjne dla ministerstwa) o 280 tys. zł. Wydatki na funk-
cjonowanie urzędu ministra zdrowia na 2010 r. zapla-
nowano na poziomie planu po zmianach 2009 r.
Z wyrazami szacunku
Minister
Ewa Kopacz
Warszawa, dnia 10 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie tragicznej sytuacji
w podkarpackich placówkach szpitalnych,
które w wyniku braku środków z NFZ
przestają przyjmować pacjentów (12744)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Jana Burego, posła na Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej, z dnia 12 października 2009 r.
w sprawie tragicznej sytuacji w podkarpackich pla-
cówkach szpitalnych, które w wyniku braku środków
z NFZ przestają przyjmować pacjentów, która zosta-

ła przesłana przy piśmie marszałka Sejmu Rzeczy-
pospolitej Polskiej z dnia 17 listopada 2009 r. (znak:
SPS-023-12744/09), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej wysokości
środków finansowych przewidzianych w planie fi-
nansowym NFZ na 2010 r. oraz związanej z tym kwe-
stii poziomu zabezpieczenia świadczeń opieki zdro-
wotnej, pragnę poinformować, że Sejm RP w dniu
25 września 2009 r. przyjął ustawę o zmianie ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, która weszła w życie 4 listopa-
da 2009 r. Zgodnie przepisami art. 2 tej ustawy wy-
sokość kosztów finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej przez dany oddział wojewódzki Narodowego
Funduszu Zdrowia w planie finansowym na 2010 r.
nie może być mniejsza niż wysokość kosztów finan-
sowania świadczeń opieki zdrowotnej przez ten od-
dział wojewódzki NFZ w planie finansowym NFZ na
2009 r., obowiązującym w dniu 30 czerwca 2009 r.
Pragnę zapewnić, że powyższa wytyczna ustawowa
zostanie zrealizowana i wysokość kosztów finanso-
wania świadczeń opieki zdrowotnej w planie finan-
sowym NFZ na 2010 r. będzie większa o 160,1 mln zł
w porównaniu do planu na 2009 r. według stanu na
dzień 30 czerwca 2009 r., w tym w planie finanso-
wym Podkarpackiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ
o 38 mln zł. Powyższe środki powinny zapewnić moż-
liwość finansowania świadczeń opieki zdrowotnej dla
ubezpieczonych na poziomie porównywalnym do
roku 2009. W związku z powyższym w chwili obec-
nej nie ma zagrożenia ograniczenia dostępności
świadczeń medycznych w roku 2010. Pragnę jedno-
cześnie zapewnić, że sytuacja w Narodowym Fun-
duszu Zdrowia jest na bieżąco monitorowana i ana-
lizowana, w związku z czym w przypadku koniecz-
ności zostaną podjęte niezbędne działania umożli-
wiające zabezpieczenie świadczeń opieki zdrowotnej
dla ubezpieczonych.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej możliwości sfi-
nansowania świadczeń ponadlimitowych, pragnę po-
informować, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) podstawą
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej jest umowa,
która określa m.in. rodzaj i zakres udzielanych świad-
czeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy
NFZ a świadczeniodawcami oraz kwotę zobowiąza-
nia funduszu wobec świadczeniodawcy. W związku
z tym co do zasady świadczenia są finansowane przez
NFZ do wysokości limitów określonych umową. Na-
tomiast możliwość sfinansowania dodatkowych świad-
czeń zrealizowanych ponad limit określony umową
może być rozważana w konkretnej sytuacji, wynika-
jącej m.in. z dysponowania przez NFZ dodatkowymi
środkami finansowymi. Powyższe wynika również
z konstrukcji przepisów ustawy dotyczących gospo-
darki finansowej NFZ, zgodnie z którymi plan finan-
sowy NFZ jest zrównoważony w zakresie przychodów
537
i kosztów. Jednocześnie łączna suma zobowiązań
funduszu wynikających z zawartych ze świadczenio-
dawcami umów nie może przekroczyć wysokości
kosztów przewidzianych na ten cel w planie finanso-
wym funduszu.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych powinny być udzielane przez świad-
czeniodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy
jednocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń
udzielanych przez świadczeniodawców nie powinna
być zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych
lub nielimitowanych. W takich przypadkach, stosow-
nie do przepisów art. 20–23 ww. ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, świadczeniodawca zobowiązany jest do
prowadzenia list oczekujących na planowe świadcze-
nia. W związku z powyższym kierujący placówką lub
inne osoby odpowiedzialne za organizację pracy za-
kładu opieki zdrowotnej powinny uwzględnić w ra-
mach ustalonego planu umowy zarówno realizację
świadczeń planowych, jak i nagłych – w odpowied-
nich częściach. Kwestia ta powinna być rozważana
w odniesieniu do konkretnego zakładu opieki zdro-
wotnej i ma bezpośredni związek z jakością zarzą-
dzania tym zakładem.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 9 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie możliwości popełnienia
przestępstwa polegającego na ominięciu art. 73
ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy (12748)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 17 listopada 2009 r.,
znak: SPS-023-12748/09, dotyczące interpelacji posła
Krzysztofa Putry w sprawie możliwości popełnienia
538
przestępstwa polegającego na ominięciu art. 73 usta-
wy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, uprzejmie wyja-
śniam:
Co do zasady Ministerstwo Sprawiedliwości jest
kompetentnym urzędem w kwestiach związanych
z ustawą Kodeks rodzinny i opiekuńczy, zatem aby
udzielić rzetelnej odpowiedzi Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej w dniu 26 listopada 2009 r.
zwróciło się do Ministerstwa Sprawiedliwości z proś-
bą o zajęcie stanowiska w powyższej sprawie. Mini-
sterstwo Sprawiedliwości przekazało sprawę do Pro-
kuratury Krajowej. Na podstawie otrzymanej w dniu
7 grudnia 2009 r. odpowiedzi informuję, iż w Biurze
Postępowania Przygotowawczego Prokuratury Kra-
jowej dokonano analizy artykułu pt. „Homoseksuali-
sta szuka dzieci w Internecie”, opublikowanego
w dzienniku „Rzeczpospolita” z dnia 2 listopada
2009 r. Wnioskiem z analizy jest uzasadnione podej-
rzenie popełnienia przestępstwa podżegania do wy-
łudzenia poświadczenia nieprawdy bądź innych wy-
stępków przeciwko dokumentom lub nawet, w zależ-
ności od dalszych ustaleń, handlu ludźmi.
Zatem zastępca prokuratora generalnego zlecił
prokuratorowi apelacyjnemu w Warszawie spowodo-
wanie przeprowadzenia w tej sprawie stosownego
postępowania.
Jednocześnie zastępca prokuratora generalnego
zwrócił uwagę na fakt, iż ustawa z dnia 6 listopada
2008 r. o zmianie ustawy Kodeks rodzinny i opiekuń-
czy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 220,
poz. 1431), która weszła w życie w dniu 13 czerwca
2009 r., dokonała nie tylko istotnych zmian w samej
procedurze uznania ojcostwa, ale wprowadziła też
stosowne środki zabezpieczające dla zapewnienia
uznania dziecka przez ojca genetycznego, nie zaś
przez inne osoby. Kierownik urzędu stanu cywilnego,
na podstawie dyspozycji wynikających z art. 73 § 2
i 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, osobom za-
mierzającym złożyć oświadczenia konieczne do uzna-
nia ojcostwa udziela nie tylko niezbędnych informa-
cji o istocie i skutkach uznania, ale w określonych
sytuacjach, gdy uznanie jest niedopuszczalne lub po-
weźmie wątpliwości co do pochodzenia dziecka, może
odmówić przyjęcia oświadczenia.
W każdym przypadku gdy zachodzi uzasadnione
podejrzenie popełnienia przestępstwa, kierownik
urzędu stanu cywilnego jest zobowiązany do powia-
domienia o zaistniałym zdarzeniu właściwych orga-
nów ścigania.
Prawo adopcyjne w zakresie dotyczącym kompe-
tencji ministra pracy i polityki społecznej jest kon-
struowane m.in. na podstawie ogólnych zasad okre-
ślonych w ustawach Kodeks rodzinny i opiekuńczy
oraz Prawo o aktach stanu cywilnego.
W praktyce prawo adopcyjne stosują pracownicy
ośrodków adopcyjno-opiekuńczych. Podczas sporzą-
dzania dokumentacji dotyczącej osoby, która planuje
przysposobić dziecko, gromadzone są dokumenty wy-
dawane przez uprawnione instytucje, inne niż ośro-
dek adopcyjno-opiekuńczy. Wnioskodawca dostarcza
m.in. informację z Krajowego Rejestru Karnego
o karalności wnioskodawcy, a także odpisy aktów
stanu cywilnego. Są to dokumenty, których pracow-
nicy ośrodka adopcyjno-opiekuńczego nie podważają,
ponieważ wydawane są przez uprawnione do tego
urzędy, w których kompetencjach mieści się zwery-
fikowanie faktów zamieszczanych w informacji lub
w akcie stanu cywilnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie aktualnej sytuacji w służbie zdrowia
w Polsce (12749)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Krzysztofa Putry, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 13 listopada 2009 r.
w sprawie aktualnej sytuacji w służbie zdrowia
w Polsce, która została przesłana przy piśmie mar-
szałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 li-
stopada 2009 r. (znak: SPS-023-12749/09), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do kwestii działań rządu RP w celu
uzdrowienia sytuacji w służbie zdrowia, informuję,
że rząd podejmuje liczne działania mające na celu
poprawę sytuacji w ochronie zdrowia. Pod koniec
2008 r. został przedstawiony pakiet ustaw z zakresu
ochrony zdrowia, które proponowały kompleksową
reformę systemu. Ustawy podpisane przez prezyden-
ta RP, m.in. ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o akre-
dytacji w ochronie zdrowia (Dz. U. z 2009 r. Nr 52,
poz. 418, z późn. zm.) oraz ustawa o prawach pacjen-
ta i rzeczniku praw pacjenta (Dz. U. z 2009 r. Nr 52,
poz. 417, z późn. zm.), z pewnością przyczynią się do
poprawy warunków pobytu pacjenta w zakładach
opieki zdrowotnej oraz zwiększą świadomość praw
i obowiązków pacjenta w jego relacji z podmiotem
udzielającym świadczeń zdrowotnych, a także przy-
czynią się do skuteczniejszej realizacji jego praw. Po-
nadto w celu kontynuowania procesu reformy ochro-
ny zdrowia opracowano program wieloletni „Wspar-
cie jednostek samorządu terytorialnego w działa-
niach stabilizujących system ochrony zdrowia”.
Dzięki programowi jednostki samorządu teryto-
rialnego będące podmiotami założycielskimi samo-
dzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej

mogą skorzystać z pomocy finansowej w formie dota-
cji celowej z budżetu państwa po spełnieniu określo-
nych w programie warunków, m.in. zmiany formy
organizacyjno-prawnej funkcjonowania samodziel-
nego publicznego zakładu opieki zdrowotnej na sa-
morządową spółkę kapitałową ze 100-procentowym
udziałem jednostki samorządu terytorialnego, któ-
ra będzie prowadziła niepubliczny zakład opieki
zdrowotnej. Na podstawie informacji uzyskanych od
wojewodów (brak danych z woj. podkarpackiego
oraz miasta stołecznego Warszawy) zainteresowanie
udziałem w programie zgłosiło 100 jednostek samo-
rządu terytorialnego, w tym: 8 województw, 58 po-
wiatów, 19 miast, 15 gmin, będących podmiotami
założycielskimi dla 141 samodzielnych publicznych
zakładów opieki zdrowotnej. Do dnia 2 grudnia
2009 r. do Ministerstwa Zdrowia wpłynęło 16 wnio-
sków o objęcie programem (w tym wniosek Zarządu
Województwa Podlaskiego) na łączną kwotę około
65 mln zł.
Odnosząc się do punktu dotyczącego zapotrzebo-
wania na finansowanie służby zdrowia w skali roku,
informuję uprzejmie, że wysokość środków na ochro-
nę zdrowia powinna umożliwić zapewnienie bezpie-
czeństwa zdrowia i życia pacjentów. Warto jednak
odnotować, że pomimo znaczącego wzrostu nakła-
dów publicznych na ochronę zdrowia w ostatnich kil-
ku latach nie odnotowano wynikającej z tego popra-
wy dostępności i jakości świadczeń opieki zdrowotnej
na adekwatnym do zwiększonych nakładów pozio-
mie. Dodatkowe środki zostały skonsumowane przede
wszystkim przez zwiększone wynagrodzenia perso-
nelu medycznego, a kolejne roszczenia płacowe wska-
zują, że dalsze zwiększanie środków w systemie
ochrony zdrowia może korespondować ze zwiększo-
nym strumieniem kosztów osobowych i brakiem od-
czuwalnej przez pacjentów poprawy jakości i dostęp-
ności świadczeń. Ponadto, zgodnie z opiniami wielu
ekspertów, w tym zagranicznych, system opieki zdro-
wotnej w każdym kraju, nie tylko w Polsce, cechuje
możliwość praktycznie nieograniczonego wchłonięcia
i wykorzystania środków finansowych. Z tego powo-
du niezwykle istotne jest przeprowadzenie zmian or-
ganizacyjno-prawnych i stworzenie sprawnych me-
chanizmów funkcjonowania zakładów opieki zdro-
wotnej, które, świadcząc usługi zdrowotne, będą wy-
korzystywać środki finansowe w sposób efektywny
i racjonalny. W tym celu rząd RP przyjął program
„Ratujemy polskie szpitale”, który takie zmiany
mógłby wprowadzić.
W kwestii finansowania służby zdrowia pragnę
poinformować, że jednym ze sposobów na rozszerze-
nie możliwości pozyskiwania środków finansowych
przez zakład opieki zdrowotnej jest zmiana formy or-
ganizacyjno-prawnej samodzielnego publicznego za-
kładu opieki zdrowotnej, dla którego podmiotem two-
rzącym jest jednostka samorządu terytorialnego,
w spółkę prawa handlowego, która utworzy i będzie
539
prowadziła niepubliczny zakład opieki zdrowotnej.
W ten sposób zakład uzyska możliwość pozyskiwania
dodatkowo środków za świadczenia wykonywane ko-
mercyjnie. W sprawie wypłaty szpitalom za nadwy-
konania usług medycznych pragnę zwrócić uwagę, że
zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz.
1027, z późn. zm.) podstawą udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej jest umowa, która określa m.in. ro-
dzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej,
zasady rozliczeń pomiędzy NFZ a świadczeniodawca-
mi oraz kwotę zobowiązania funduszu wobec świad-
czeniodawcy. W związku z tym co do zasady świadcze-
nia są finansowane przez NFZ do wysokości limitów
określonych umową. Natomiast możliwość sfinanso-
wania dodatkowych świadczeń zrealizowanych ponad
limit określony umową może być rozważana w kon-
kretnej sytuacji, wynikającej m.in. z dysponowania
przez NFZ dodatkowymi środkami finansowymi. Po-
wyższe wynika również z konstrukcji przepisów usta-
wy dotyczących gospodarki finansowej NFZ, zgodnie
z którymi plan finansowy NFZ jest zrównoważony
w zakresie przychodów i kosztów. Jednocześnie łączna
suma zobowiązań funduszu wynikających z zawar-
tych ze świadczeniodawcami umów nie może przekro-
czyć wysokości kosztów przewidzianych na ten cel
w planie finansowym funduszu.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych powinny być udzielane przez świad-
czeniodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy
jednocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń
udzielanych przez świadczeniodawców nie powinna
być zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych
lub nielimitowanych. W takich przypadkach, stosow-
nie do przepisów art. 20–23 ww. ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, świadczeniodawca zobowiązany jest do
prowadzenia list oczekujących na planowe świadcze-
nia. W związku z powyższym kierujący placówką lub
inne osoby odpowiedzialne za organizację pracy za-
kładu opieki zdrowotnej powinny uwzględnić w ra-
mach ustalonego planu umowy zarówno realizację
świadczeń planowych, jak i nagłych – w odpowied-
nich częściach. Kwestia ta powinna być rozważana
w odniesieniu do konkretnego zakładu opieki zdro-
wotnej i ma bezpośredni związek z jakością zarzą-
dzania tym zakładem.
540
W odniesieniu do stanowiska Konwentu Powia-
tów Województwa Łódzkiego i Podlaskiego uprzejmie
przekazuję w załączeniu kopię odpowiedzi udzielonej
w tej sprawie*).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 9 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie trudnej sytuacji finansowej szpitali,
w tym Wojewódzkiego Szpitala
Specjalistycznego nr 3 w Rybniku (12750)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Marka Krząkały, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, z dnia 12 listopada 2009 r. w spra-
wie trudnej sytuacji finansowej szpitali, w tym Wo-
jewódzkiego Szpitala Specjalistycznego nr 3 w Ryb-
niku, która została przesłana przy piśmie marszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 listopada
2009 r. (znak: SPS-023-12750/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym do prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie,
zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), należą do
kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia. W związ-
ku z powyższym w ramach nadzoru sprawowanego
nad Narodowym Funduszem Zdrowia minister zdro-
wia wystąpił do funduszu z prośbą o przedstawienie
stanowiska w przedmiotowej sprawie.
Odnośnie do poziomu finansowania lecznictwa
szpitalnego w 2010 r. w woj. śląskim dyrektor Ślą-
skiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Fundu-
szu Zdrowia poinformował, że środki finansowe prze-
widziane w planie finansowym oddziału na rok 2010
umożliwią zawarcie kontraktów w rodzaju leczenie
szpitalne na poziomie 94% wartości kontraktów za-
wartych w 2009 r. (wg stanu na dzień 1 kwietnia
2009 r.). Natomiast w zakresach nielimitowanych
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
i zakresach, w ramach których realizowane są świad-
czenia ratujące życie, świadczenia zostaną zakon-
traktowane na poziomie wynikającym z symulacji
wykonania roku 2009. W kwestii rozdysponowania
funduszu zapasowego NFZ na 2009 r. dyrektor od-
działu wyjaśnił, że na podstawie zarządzenia nr 49/
2009/DEF prezesa NFZ z dnia 19 października 2009 r.
w sprawie zmiany planu finansowego na 2009 r. Ślą-
ski Oddział Wojewódzki NFZ otrzymał 67 901 tys. zł,
które zostały przeznaczone na sfinansowanie w ugo-
dach sądowych świadczeń wykonanych w okresie
styczeń–marzec bieżącego roku w zakresach nielimi-
towanych oraz wykonanych w trybie nagłym i ratu-
jącym życie – oddział wydał do chwili obecnej
21 748,32 tys. zł oraz na zwiększenie umów obowią-
zujących w okresie kwiecień – grudzień 2009 r.
o 32 035,66 tys. zł.
Odnosząc się do prognozowanej na koniec bieżą-
cego roku brakującej kwoty na świadczenia ponad-
kontraktowe, dyrektor oddziału poinformował, że
zgodnie z symulacjami wykonanymi na podstawie
danych za okres styczeń-październik 2009 r. oddział
szacuje, że wartość niesfinansowanych świadczeń
w rodzaju leczenie szpitalne na koniec roku 2009, po
uwzględnieniu ugód sądowych za I kwartał bieżące-
go roku, w których świadczeniodawca zrzeka się rosz-
czeń związanych z realizacją przedmiotowej umowy,
oraz po alokacji niewykorzystanych środków w kon-
traktach zawartych na okres kwiecień–grudzień bie-
żącego roku, nie powinna przekroczyć 300 mln zł.
Powyższe działania, mające na celu optymalne wy-
korzystanie środków finansowych oraz rozliczanie
świadczeń nielimitowanych i ratujących życie, zosta-
ły przedsięwzięte również w przypadku Wojewódz-
kiego Szpitala Specjalistycznego nr 3 w Rybniku oraz
Szpitala Rejonowego im. dr Józefa Rostka w Racibo-
rzu. W chwili obecnej nadwykonania za okres styczeń
–październik 2009 r., po uwzględnieniu zrzeczenia
się roszczeń za I kwartał 2009 r. w ramach ugody
sądowej przez Wojewódzki Szpital Specjalistyczny
nr 3 w Rybniku, wynoszą odpowiednio 8 551 809,20 zł
i 5 120 280,75 zł. Po zakończeniu okresu rozliczenio-
wego i zbilansowaniu wszystkich umów w rodzaju
leczenie szpitalne na koniec roku 2009 Śląski Od-
dział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia
nie wyklucza dalszych alokacji środków finansowych
oraz częściowego sfinansowania świadczeń ponadli-
mitowych.
Jednocześnie pragnę poinformować, że zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) podstawą udzielania świadczeń opieki
zdrowotnej jest umowa, która określa m.in. rodzaj
i zakres udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej,
zasady rozliczeń pomiędzy NFZ a świadczeniodaw-
cami oraz kwotę zobowiązania funduszu wobec
świadczeniodawcy. W związku z tym co do zasady
świadczenia są finansowane przez NFZ do wysokości
limitów określonych umową. Natomiast możliwość

sfinansowania dodatkowych świadczeń zrealizowa-
nych ponad limit określony umową może być rozwa-
żana w konkretnej sytuacji, wynikającej m.in. z dys-
ponowania przez NFZ dodatkowymi środkami finan-
sowymi. Powyższe wynika również z konstrukcji
przepisów ustawy dotyczących gospodarki finanso-
wej NFZ, zgodnie z którymi plan finansowy NFZ jest
zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.
Jednocześnie łączna suma zobowiązań NFZ wynika-
jących z zawartych ze świadczeniodawcami umów
nie może przekroczyć wysokości kosztów przewidzia-
nych na ten cel w planie finansowym funduszu.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych powinny być udzielane przez świad-
czeniodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy
jednocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń
udzielanych przez świadczeniodawców nie powinna
być zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych
lub nielimitowanych. W takich przypadkach, stosow-
nie do przepisów art. 20–23 ww. ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, świadczeniodawca zobowiązany jest do
prowadzenia list oczekujących na planowe świadcze-
nia. W związku z powyższym kierujący placówką lub
inne osoby odpowiedzialne za organizację pracy za-
kładu opieki zdrowotnej powinny uwzględnić w ra-
mach ustalonego planu umowy zarówno realizację
świadczeń planowych, jak i nagłych – w odpowied-
nich częściach. Kwestia ta powinna być rozważana
w odniesieniu do konkretnego zakładu opieki zdro-
wotnej i ma bezpośredni związek z jakością zarzą-
dzania tym zakładem.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 9 grudnia 2009 r.
541
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie zarządzenia nr 105/2008/DSOZ
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
w sprawie określenia warunków zawierania
i realizacji umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju:
podstawowa opieka zdrowotna (12756)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Czesława Hoca, posła na Sejm RP,
z dnia 2 listopada 2009 r. w sprawie niezrozumiałego
i bulwersującego wykreślenia formy zadaniowej fi-
nansowania świadczeń pielęgniarki podstawowej opie-
ki zdrowotnej, przekazaną przy piśmie pana Krzysz-
tofa Putry, wicemarszałka Sejmu RP, z dnia 20 listo-
pada 2009 r., znak: SPS-023-12756/09, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej, a także zasady i tryb finansowania tych
świadczeń zostały określone w ustawie z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wykonawczych
do tej ustawy i zarządzeniach prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia dotyczących postępowań w spra-
wie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w poszczególnych rodzajach i zakresach.
Zgodnie z zapisami art. 15 ww. ustawy świadczenio-
biorcy mają, na zasadach określonych w tej ustawie,
prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, których celem
jest zachowanie zdrowia, zapobieganie chorobom
i urazom, wczesne wykrywanie chorób, leczenie, pie-
lęgnacja oraz zapobieganie niepełnosprawności i jej
ograniczenie.
Odnosząc się do kwestii wykreślenia formy zada-
niowej w nowelizacji rozporządzeń do tzw. ustawy
koszykowej z zakresu świadczeń pielęgniarki podsta-
wowej opieki zdrowotnej oraz zmiany zarządzenia
nr 105 prezesa NFZ powodujących z dniem 1 stycznia
2010 r. fatalne skutki dla prawidłowego funkcjono-
wania opieki nad najbardziej potrzebującymi pacjen-
tami, uprzejmie wyjaśniam, iż zadaniowa forma od-
nosi się wyłącznie do określonej przez prezesa Naro-
dowego Funduszu Zdrowia metody finansowania
zakresu świadczeń pielęgniarki podstawowej opieki
zdrowotnej. W związku z tym należy zaznaczyć, iż
rozporządzenia koszykowe, wydane na podstawie
art. 31d cytowanej na wstępie ustawy, zawierają wy-
kazy oraz warunki realizacji świadczeń gwaranto-
wanych w poszczególnych zakresach świadczeń opie-
ki zdrowotnej, natomiast zasady rozliczania i finan-
sowania tych świadczeń określa prezes Narodowego
Funduszu Zdrowia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż pielęgniar-
ska opieka domowa w POZ, zgodnie z zapisami roz-
542
działu 4 zarządzenia nr 105/2008/DSOZ prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 5 listopada
2008 r. w sprawie określenia warunków zawierania
i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju: podstawowa opieka zdrowot-
na, ze zm., realizowana jest przez pielęgniarkę POZ
w ramach zakresu świadczenia pielęgniarki POZ
i nie stanowi samodzielnego przedmiotu umowy za-
wieranej z NFZ.
Mając na uwadze powyższe, należy jednoznacznie
podkreślić, iż umowy o udzielanie świadczeń podsta-
wowej opieki zdrowotnej w zakresie świadczenia pie-
lęgniarki POZ w kapitacyjnej albo zadaniowej meto-
dzie finansowania merytorycznie, tj. pod względem
zakresu zadań oraz warunków dostępności świad-
czeń, nie są zróżnicowane. W związku z tym wszyscy
świadczeniobiorcy, w tym również mieszkańcy do-
mów pomocy społecznej, którzy dokonali wyboru pie-
lęgniarki POZ na podstawie deklaracji wyboru, nie-
zależnie od przyjętej w umowie przez świadczenio-
dawcę metody finansowania świadczeń (kapitacyjnej
albo zadaniowej), powinni być objęci kompleksową
i odpowiednią do stanu zdrowia opieką pielęgniarską,
zgodnie z zakresem kompetencji pielęgniarki POZ.
Natomiast obowiązek umożliwienia i zorganizo-
wania mieszkańcom domów pomocy społecznej po-
mocy w korzystaniu ze świadczeń opieki zdrowotnej
przysługujących im w ramach powszechnego ubez-
pieczenia zdrowotnego pozostaje w gestii kierowni-
ków i pracowników tych domów, do czego zobowią-
zują ich przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728,
ze zm.). Należy również zaznaczyć, iż dom pomocy
społecznej zgodnie z ww. ustawą zobowiązany jest do
świadczenia m.in. usług opiekuńczych na poziomie
obowiązującego standardu, w zakresie i formach wy-
nikających z indywidualnych potrzeb osób w nim
przebywających.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra polityki spo-
łecznej z dnia 22 września 2005 r. w sprawie specja-
listycznych usług opiekuńczych (Dz. U. Nr 189,
poz. 1598, ze zm.) do specjalistycznych usług opie-
kuńczych należy między innymi pielęgnacja – jako
wspieranie procesu leczenia, w tym: pomoc w dostę-
pie do świadczeń zdrowotnych, uzgadnianie i pilno-
wanie terminów wizyt lekarskich oraz badań diagno-
stycznych, pomoc w wykupywaniu lub zamawianiu
leków w aptece, pilnowanie przyjmowania leków oraz
obserwowanie ewentualnych skutków ubocznych ich
stosowania, zmiana opatrunków (w szczególnie uza-
sadnionych przypadkach), pomoc w użyciu środków
pomocniczych i materiałów medycznych, przedmio-
tów ortopedycznych, a także w utrzymaniu higieny,
pomoc w dotarciu do placówek służby zdrowia oraz
pomoc w dotarciu do placówek rehabilitacyjnych.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące odmowy za-
wierania przez dyrektorów oddziałów wojewódzkich
NFZ umów o udzielanie świadczeń podstawowej opie-
ki zdrowotnej w zakresie świadczenia pielęgniarki
POZ finansowanych metodą zadaniową uprzejmie
informuję, iż według wyjaśnień Narodowego Fundu-
szu Zdrowia powyższa sytuacja wynika z przyczyn
ekonomicznych leżących po stronie funduszu, pole-
gających na braku ponadplanowych przychodów, ja-
kie umożliwiłyby dokonanie zmian w planie finanso-
wym i w efekcie tego podejmowanie nowych zobowią-
zań finansowych w przedmiotowym zakresie świad-
czeń. Dlatego też w sytuacji gdy oddział wojewódzki
NFZ nie był w stanie, ze względów finansowych, zre-
alizować umowy na warunkach wskazanych przez
świadczeniodawcę, dyrektor oddziału wojewódzkiego
NFZ mógł wstrzymać się od zawarcia przedmioto-
wych umów. Należy także zauważyć, iż sam fakt wy-
stąpienia przez świadczeniodawcę z gotowością za-
warcia umowy nie przesądza o obowiązku jej zawar-
cia po stronie oddziału wojewódzkiego NFZ, jeżeli już
na etapie zawierania umowy fundusz nie może się
wywiązać z jej postanowień.
W odniesieniu do pytania w kwestii liczby pacjen-
tów objętych opieką pielęgniarską uprzejmie infor-
muję, iż według bieżących danych Narodowego Fun-
duszu Zdrowia liczba umów zawartych w roku bieżą-
cym rozliczanych w oparciu o zadaniową metodę fi-
nansowania świadczeń pielęgniarki POZ wynosi
426 podmiotów. W ramach tych umów opieką przez
pielęgniarki POZ objętych jest 352 606 świadczenio-
biorców, z czego świadczeniami pielęgniarskiej opie-
ki domowej w POZ objętych jest ok. 21 tys. osób.
Jednocześnie odnosząc się do kolejnych pytań
dotyczących zabezpieczenia świadczeń dla obłożnie
chorych w warunkach domowych oraz kwalifikacji
pacjenta do opieki długoterminowej, uprzejmie wy-
jaśniam, iż zgodnie z załącznikiem nr 2 do rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 139,
poz. 1139), stanowiącym wykaz świadczeń gwaran-
towanych pielęgniarki podstawowej opieki zdrowot-
nej oraz warunki ich realizacji, przedmiotowe świad-
czenia obejmują między innymi wizytę realizowaną
w domu świadczeniobiorcy, w tym również w domu
pomocy społecznej, według ustalonego dla świadcze-
niobiorcy indywidualnego planu opieki. Ponadto
uprzejmie informuję, iż świadczeniobiorcom przy-
sługują również świadczenia gwarantowane z za-
kresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej, w tym świadcze-
nia realizowane przez pielęgniarską opiekę długo-
terminową domową.
Należy także dodać, iż w celu umożliwienia obję-
cia świadczeniami pielęgniarskiej opieki długotermi-
nowej domowej szerszej grupy świadczeniobiorców
wymagających tego typu świadczeń w Ministerstwie
Zdrowia prowadzone są prace nad nowelizacją rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach
opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140, poz. 1147).
Zaprojektowane zmiany dotyczą m.in. wykreślenia
z § 9 ust. 2 ww. rozporządzenia wymogu realizacji

– przez okres powyżej 14 dni – co najmniej jednego
z wymienionych w punktach 1–7 świadczeń pielę-
gniarskich, co powinno wpłynąć na poprawę w za-
kresie dostępu do świadczeń opieki długoterminowej
domowej wszystkich świadczeniobiorców wymagają-
cych przedmiotowych świadczeń.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 9 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie masowych decyzji ARiMR
dotykających rolników, a dotyczących
niezgodności w dokumentach i zmniejszenia
powierzchni referencyjnej działek, do których
przysługują im płatności bezpośrednie
za 2009 r. (12757)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Piotra Polaka w sprawie ma-
sowych decyzji ARiMR dotykających rolników, a do-
tyczących niezgodności w dokumentach i zmniejsze-
nia powierzchni referencyjnej działek, do których
przysługują im płatności bezpośrednie za 2009 r.,
przesłaną do Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi
pismem, znak: SPS-023-12757/09, z dnia 20 listopa-
da 2009 r., uprzejmie informuję, co następuje.
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa, pełniąc funkcję agencji płatniczej, zajmuje się
wdrażaniem instrumentów współfinansowanych z bu-
dżetu Unii Europejskiej, m.in. płatności bezpośred-
nich, i odpowiada za ich prawidłowe wydatkowanie.
W celu zapewnienia prawidłowej obsługi i przyzna-
wania środków finansowych zgodnie z rozporządze-
niem Rady (WE) nr 73/2009 (wcześniej rozporządze-
nie Rady (WE) nr 1782/2003) wszystkie państwa
członkowskie Unii Europejskiej zobowiązane są do
ustanowienia zintegrowanego systemu zarządzania
i kontroli (ZSZiK), w tym do prowadzenia systemu
identyfikacji działek rolnych (ang. LPIS).
System identyfikacji działek rolnych pozwala na
jednoznaczną identyfikację położenia działki rolnej
w przestrzeni, aktualnej powierzchni działki rolnej
i kontrolę pod względem kwalifikowalności w odnie-
sieniu do danego schematu pomocy. Zgodnie z art. 17
ww. rozporządzenia system identyfikacji działek rol-
nych ustanawiany jest na podstawie map lub doku-
mentów ewidencji gruntów lub też innych danych
543
kartograficznych. Korzysta się z technik skompute-
ryzowanego systemu informacji geograficznych, w tym
najlepiej ortoobrazów lotniczych lub satelitarnych,
z zastosowaniem jednolitego standardu gwarantują-
cego dokładność co najmniej równą dokładności kar-
tografii w skali 1:10 000.
Dane dotyczące działek rolnych zawarte w LPIS
powinny być dokładne, rzetelne i aktualne, a obszar
kwalifikowany działek rolnych musi odpowiadać po-
wierzchni rzeczywistej. Dzięki prawidłowo funkcjo-
nującemu systemowi identyfikacji działek rolnych
wspólnotowe środki finansowe są wydatkowane pra-
widłowo. W związku z etapowym tworzeniem w peł-
ni funkcjonalnego systemu LPIS w latach 2004–2008
kwalifikowanie powierzchni do płatności bezpośred-
nich prowadzone było przez agencję w oparciu o ewi-
dencję gruntów i budynków (EGiB) oraz w miarę
wykonywania zdjęć satelitarnych i lotniczych po-
wierzchnię ewidencyjno-gospodarczą – PEG, wyzna-
czaną w oparciu o ortofotomapę.
Jak wskazuje agencja, dane pozyskiwane z EGiB
były często nieaktualne z uwagi na zachodzące
w sposób ciągły zmiany w zagospodarowaniu prze-
strzennym, na przykład podziały gruntów, scalanie
gruntów, realizowane procesy inwestycyjne w tere-
nie. Pragnę podkreślić, iż na te uchybienia wskazy-
wali także audytorzy Komisji Europejskiej oraz
Europejskiego Trybunału Obrachunkowego. Uwzględ-
niając zalecenia Komisji Europejskiej, od kampanii
2009 r. ARiMR podjęła decyzję o wykorzystaniu do
wyznaczania powierzchni referencyjnych działek
rolnych kwalifikujących się do płatności powierzch-
ni ewidencyjno-gospodarczej (PEG) wyznaczanej
w oparciu o ortofotomapę. Dane z EGiB będą wyko-
rzystywane w zakresie identyfikacji i lokalizacji
przestrzennej działki rolnej (unikalny identyfikator
działki ewidencyjnej) oraz powierzchni całkowitej
działki ewidencyjnej z urzędowego rejestru, jakim
jest EGiB.
Ponadto należy podkreślić, że definicja gruntów
rolnych kwalifikujących się do płatności bezpośred-
nich (art. 124 ust. 2 RR nr 73/2009), na podstawie
której wyznaczana jest powierzchnia PEG, różni się
od definicji użytków rolnych określonych w rozporzą-
dzeniu ministra rozwoju regionalnego i budownictwa
z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów
i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454, ze zm.), na pod-
stawie której określane są powierzchnie użytków rol-
nych w ewidencji gruntów i budynków (EGiB). A za-
tem powierzchnie użytków rolnych określone w sys-
temie EGiB nie mogą stanowić powierzchni referen-
cyjnej dla płatności bezpośrednich.
Zgodnie z przekazanym przez agencję stanowi-
skiem powierzchnia ewidencyjno-gospodarcza (PEG)
wyznaczana jest przez ARiMR na podstawie pomia-
ru powierzchni użytkowanej rolniczo na obrazie or-
tofotomapy w granicach działki ewidencyjnej. Po-
wierzchnia PEG stanowi powierzchnię użytkowaną
rolniczo obejmującą łączną powierzchnię użytków
rolnych, a wyznaczana jest jako różnica powierzchni
544
pomiędzy powierzchnią całkowitą działki ewidencyj-
nej a terenami nieuprawnionymi do płatności (np. la-
sy, wody, drogi, siedliska mieszkalne itp.), których
granice są określone na podstawie ortofotomapy.
Jak podkreśla agencja, w każdym przypadku po-
jawienia się w trakcie kontroli powierzchni jakich-
kolwiek wątpliwości każdorazowo przeprowadzana
jest wizualizacja działek i dokonuje się pomiarów po-
wierzchni. Ponadto w przypadku gdy granica odnie-
sienia lub pole zagospodarowania na danej działce
ewidencyjnej nie są poprawnie naniesione na obraz
ortofotomapy, natomiast zadeklarowana przez rolni-
ka powierzchnia jest większa od powierzchni wyzna-
czanej przez pracownika biura powiatowego ARiMR
na podstawie ortofotomapy, rolnik wzywany jest do
złożenia wyjaśnień, w ramach których powinien do-
starczyć dokumenty (kopie mapy ewidencyjnej, wy-
rys itp.) potwierdzające inny przebieg granicy ewi-
dencyjnej niż widniejąca w systemie LPIS. W takim
przypadku pracownik biura powiatowego wykonuje
pomiar w obecności rolnika i płatność jest przyzna-
wana do powierzchni ustalonej w trakcie pomiaru.
Agencja informuje, że ze względu na stwierdzone
rozbieżności pomiędzy deklaracją rolnika, rejestrem
ewidencji gruntów i budynków a danymi wyznaczo-
nymi na podstawie ortofotomapy rozpoczęty przez
agencję proces ustalenia powierzchni PEG będzie
procesem ciągłym. Proces ten jest nazywany proce-
sem certyfikacji powierzchni kwalifikowanej. W trak-
cie certyfikacji powierzchni będą uwzględniane in-
formacje pochodzące z wyników kontroli na miejscu
metodą inspekcji terenowej i metodą foto. Jednocze-
śnie podkreśla, że stosownie do art. 68 ust. 1 rozpo-
rządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 obniżki i wyłą-
czenia (…) nie mają zastosowania w przypadku, gdy
rolnik złożył wniosek poprawny pod względem fak-
tycznym lub gdy może wykazać, że nie jest winny
nieprawidłowości.
Biorąc pod uwagę powyższe, jeżeli w trakcie po-
stępowania administracyjnego zgromadzony w spra-
wie materiał dowodowy wskazywać będzie jedno-
znacznie, że rolnik nie jest winien popełnionych
nieprawidłowości, wobec rolnika nie będą stosowa-
ne przewidziane prawem obniżki płatności. Sytu-
acja taka może mieć miejsce w przypadku, gdy po-
wierzchnia PEG wskazana rolnikowi w karcie in-
formacyjnej dołączanej do wniosku o przyznanie
płatności na 2009 r., przekazywanej na podstawie
art. 12 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/
2004, została zmieniona (a rolnik, wypełniając
wniosek, zastosował się do wskazanych w karcie in-
formacyjnej wartości).
Ponadto z informacji przekazanych przez ARiMR
wynika, że na podstawie wstępnej analizy tegorocz-
nych deklaracji stwierdzono, iż dla połowy gospo-
darstw wnioskujących o płatności przedeklarowanie
powierzchni ze względu na wyznaczenie nowej po-
wierzchni PEG na podstawie ortofotomapy nie prze-
kroczy w skali całego gospodarstwa 0,1 ha (wówczas
płatność przyznana zostanie do powierzchni dekla-
rowanej przez rolnika), natomiast dla ponad 10% go-
spodarstw zmieści się w przedziale do 3% lub 2 ha
(w takim przypadku płatność zostanie przyznana do
powierzchni stwierdzonej, bez stosowania zmniej-
szeń płatności). Natomiast w przypadku przedekla-
rowania powierzchni skutkującego odmową przyzna-
nia płatności lub nałożeniem sankcji ich liczba nie
odbiega od lat ubiegłych, kiedy kontrola administra-
cyjna prowadzona była w oparciu o ewidencję grun-
tów i budynków oraz bazę LPIS/GIS.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej aktualizacji po-
wierzchni działek w ewidencji gruntów i księgach wie-
czystych, uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 22
ust. 2 Prawa geodezyjnego i kartograficznego z dnia
17 maja 1989 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027,
z późn. zm.) właściciele lub osoby władające grunta-
mi są zobowiązani zgłaszać właściwemu staroście
wszelkie zmiany danych objęte ewidencją gruntów
i budynków w terminie 30 dni, licząc od dnia powsta-
nia zmian. Mając powyższe na uwadze, należy pod-
kreślić, że zasady przeprowadzania kontroli admini-
stracyjnej wniosków, w tym w zakresie weryfikacji
powierzchni zadeklarowanych we wnioskach w opar-
ciu o dane zawarte w bazie referencyjnej LPIS, są
zgodne z obowiązującymi przepisami prawa i szcze-
gółowymi wytycznymi Komisji Europejskiej, obowią-
zującymi we wszystkich państwach członkowskich.
Mam nadzieję, że przekazane przeze mnie infor-
macje w wyczerpujący sposób odpowiadają na zadane
przez pana posła pytania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie nieudanej realizacji
rządowego programu dostarczania
bezpłatnych owoców i warzyw
dla uczniów szkół, który miał zacząć
funkcjonować od dnia 19 października 2009 r.
(12760)
Panie Marszałku! W związku z interpelacją pana
posła Piotra Polaka, przekazaną przy piśmie znak:
SPS-023-12760/09 z dnia 20 listopada br., w sprawie
realizacji rządowego programu „Owoce w szkole”,
niniejszym przekazuję Panu Marszałkowi odpowiedź
na przedstawione w ww. interpelacji kwestie.

Zasadność uruchomienia programu „Owoce w szko-
le” w Polsce już w pierwszym roku jego funkcjono-
wania w Unii Europejskiej została wskazana przez
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi w stanowisku
rządu RP prezentowanym na etapie prac nad rozpo-
rządzeniem Rady (WE) ustanawiającym wspólnoto-
we ramy prawne dla tego systemu. Rozporządzenie
to weszło w życie w styczniu br., a przepisy wykonaw-
cze Komisji – w kwietniu br. Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi natychmiast podjęło działania mające
na celu wdrożenie programu już w I semestrze roku
szkolnego 2009/2010. W maju br. zgodnie z wymoga-
mi wspólnotowymi Ministerstwo Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi przekazało do Komisji „Strategię krajową
wdrożenia w Rzeczypospolitej Polskiej programu
„Owoce w szkole”w roku szkolnym 2009/2010”,
w której określono szereg założeń do programu.
Nie można się zgodzić ze stwierdzeniem, że pro-
gram nie został prawidłowo przygotowany lub skon-
sultowany. W pracach nad przygotowaniem założeń
do programu uczestniczyli przedstawiciele Minister-
stwa Edukacji Narodowej, Ministerstwa Zdrowia
oraz Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej. Przy
opracowywaniu dokumentów oraz przepisów praw-
nych dotyczących programu „Owoce w szkole” prze-
prowadzono stosowne konsultacje społeczne.
Komisja Europejska, przygotowując ogólnowspól-
notowe ramy prawne dla programu „Owoce w szko-
le”, przyjęła założenie, że budżet dla całej UE wyno-
szący 90 mln € rocznie zostanie alokowany pomiędzy
kraje członkowskie proporcjonalnie do skali populacji
dzieci w wieku 6–10 lat. Ponadto w krajach, w któ-
rych znajdują się regiony kwalifikujące się na podsta-
wie celu konwergencji, kwota pomocy wspólnotowej
zostaje odpowiednio powiększona i może stanowić do
75% ogólnej pomocy publicznej. Zważywszy, że całe
terytorium Polski objęte jest takimi regionami,
udział wspólnotowy w krajowym budżecie programu
„Owoce w szkole” wynosi właśnie 75%. W rezultacie
ogólna kwota przewidziana w budżecie programu
„Owoce w szkole” realizowanego w Polsce w roku
2009/2010 zgodnie ze strategią krajową składa się
z części pochodzącej ze środków wspólnotowych
w kwocie 9 222 800 EUR oraz części pochodzącej
z budżetu krajowego w kwocie 3 074 264 EUR (ogó-
łem 12 297 064 EUR). Poza wspomnianym 25-pro-
centowym udziałem państwa we współfinansowaniu
budżetu na ww. pomoc, ze środków krajowych w peł-
ni finansowane są koszty tzw. środków towarzyszą-
cych, które muszą być realizowane w krajach wdra-
żających program.
Na etapie przygotowywania projektu rozporzą-
dzenia Rady Ministrów w sprawie realizacji przez
Agencję Rynku Rolnego zadań związanych z wdro-
żeniem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pro-
gramu „Owoce w szkole” w roku szkolnym 2009/2010
dla obu semestrów roku szkolnego 2009/2010 skal-
kulowano całkowitą maksymalną wielkość kosztów,
które mogą być pokryte w ramach pomocy udzielanej
w ramach programu, w przeliczeniu na jedno dziec-
545
ko. Wartość ta została skalkulowana jako średnia na
podstawie danych dotyczących cen detalicznych owo-
ców i warzyw uzyskiwanych w odpowiednim sezonie
w ciągu kilku ostatnich lat powiększona o 33% (czy-
li margines zapewniający spójność budżetu w przy-
padku znacznych wahań cen dystrybuowanych pro-
duktów). Pułap taki zapewnia opłacalność w przy-
padku dobrze zorganizowanych podmiotów, które
dzięki dużej skali prowadzonej działalności skutecz-
nie racjonalizują i ograniczają koszty związane z udo-
stępnianiem dzieciom odpowiednio przygotowanych
owoców i warzyw.
W ww. rozporządzeniu określono również dwa
okresy udostępniania dzieciom jabłek, gruszek, tru-
skawek, marchwi, rzodkiewki, papryki słodkiej, ogór-
ków, soków owocowych, warzywnych lub owocowo-
-warzywnych pokrywające się z semestrami szkolny-
mi w roku szkolnym 2009/2010, tj. od 19 październi-
ka 2009 r. do 12 lutego 2010 r. oraz od 1 lutego 2010 r.
do 18 czerwca 2010 r.
Odnosząc się do kwestii terminów wypłaty pomo-
cy, to zostały one określone na poziomie przepisów
wspólnotowych, tj. w rozporządzeniu Komisji (WE)
nr 288/2009 z dnia 7 kwietnia 2009 r. ustanawiają-
cym szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia
Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do pomocy
wspólnotowej przeznaczonej na dostarczanie dzie-
ciom w placówkach oświatowych owoców i warzyw
świeżych i przetworzonych oraz produktów z bana-
nów w ramach programu „Owoce w szkole”. W art. 16
tego rozporządzenia Komisja przewidziała, że wyjąt-
kowo w przypadku programu realizowanego w roku
szkolnym 2009/2010 wypłata pomocy odbywa się za
pośrednictwem właściwych władz w ciągu czterech
miesięcy od dnia złożenia prawidłowo wypełnionych
wniosków o pomoc. W kolejnych latach stosuje się
krótszy termin, określony zgodnie z art. 11 ust. 2,
czyli trzy miesiące, licząc od dnia złożenia prawidło-
wo wypełnionego ważnego wniosku o pomoc.
Oceniając sposób wdrożenia programu „Owoce
w szkole” w bieżącym semestrze, należy uwzględnić
fakt, że jest to pierwszy semestr pierwszego roku im-
plementacji programu w Unii Europejskiej. Według
informacji Agencji Rynku Rolnego ogółem w Polsce
umowy na realizację dostaw owoców i warzyw udo-
stępnianych w I semestrze bieżącego roku szkolnego
zawarło 49 dostawców z 2557 szkołami podstawowy-
mi. Oznacza to, że programem zostanie objętych
297 546 uczniów, co stanowi ok. 30% grupy docelo-
wej. Właściwa jakość i atrakcyjność programu od sa-
mego początku jego wdrażania pozwala zakładać, że
proces jego upowszechniania będzie bardzo dyna-
miczny.
Jako przykład ilustrujący proces szybkiego upo-
wszechniania się tego rodzaju systemów jest program
„Mleko w szkole”, funkcjonujący w Polsce od roku
szkolnego 2004/2005. W pierwszym roku szkolnym
wdrażania tego programu liczba szkół w nim uczest-
niczących wynosiła 4,4 tys., a liczba uczniów 638 tys.
uczniów, w roku szkolnym 2007/2008 odpowiednio
546
12 tys. szkół i 2157 tys. uczniów. Oznacza to, że przy
zachowaniu podobnego tempa wzrostu program
„Owoce w szkole” w ciągu 4 kolejnych lat szkolnych
ma szansę być skierowany do prawie całej grupy do-
celowej.
Niezależnie od powyższego doświadczenia zebra-
ne przez Agencję Rynku Rolnego w pierwszym se-
mestrze roku szkolnego 2009/2010 posłużyły jako
podstawa do opracowania w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi nowelizacji rozporządzenia Rady
Ministrów w sprawie realizacji przez Agencję Ryn-
ku Rolnego zadań związanych z wdrożeniem na te-
rytorium Rzeczypospolitej Polskiej programu „Owo-
ce w szkole” w roku szkolnym 2009/2010. Zapropo-
nowane w ww. nowelizacji zmiany dotyczą uela-
stycznienia sposobu udostępniania owoców i wa-
rzyw. W konsekwencji szkoła oraz zatwierdzony
podmiot w ramach zawieranej umowy mogą ustalić,
jakie produkty ostatecznie zostaną udostępnione
dzieciom. Podejście to w określonych przypadkach
umożliwi ograniczenie dostaw lub wyeliminowanie
produktów, które przysparzają dostawcom najwięcej
problemów. Ponadto wyeliminowano konieczność
krojenia warzyw, tj. marchwi, ogórka i papryki, w słup-
ki – zgodnie z nową propozycją produkty takie mają
być pokrojone na części w sposób zapewniający ich
swobodne spożycie przez dzieci, bez konieczności ich
dodatkowego krojenia.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie alarmujących informacji
wynikających z raportu NIK o spadającej
liczbie rodzin zastępczych w Polsce (12761)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka, znak:
SPS-023-12761/09, dotyczące interpelacji posła Pio-
tra Polaka w sprawie alarmujących informacji wyni-
kających z raportu NIK o spadającej liczbie rodzin
zastępczych w Polsce, uprzejmie informuję:
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej opraco-
wało projekt „Założeń ustawy o wspieraniu rodziny
i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem”, który
zakłada znaczne ograniczenie roli placówek opiekuń-
czo-wychowawczych w opiece nad dzieckiem i rozwój
rodzinnych form pieczy zastępczej nad dzieckiem.
Umieszczenie dziecka w całodobowej placówce opie-
kuńczo-wychowawczej będzie mogło mieć miejsce po
wyczerpaniu możliwości zatrzymania go w rodzinie
własnej lub umieszczenia w rodzinie zastępczej lub
rodzinnym domu dziecka. Aby realizacja tych zamie-
rzeń była możliwa, planuje się położyć bardzo duży
nacisk na rozwój rodzin zastępczych, przede wszyst-
kim zawodowych oraz rodzinnych domów dziecka.
Zakłada się zwiększenie kierowanej do nich pomocy
finansowej, ale także – a może przede wszystkim
– wsparcia merytorycznego, poprzez realną pomoc
w wychowywaniu powierzonych im dzieci (m.in.
szkolenia, poradnictwo, również możliwość korzysta-
nia z wypoczynku, co przeciwdziałać będzie wypale-
niu zawodowemu). Przewiduje się działania promo-
cyjne oraz rządowe i resortowe programy wspierają-
ce samorządy w tym zakresie.
Niestety z uwagi na trudną sytuację budżetu pań-
stwa zaproponowano wejście w życie tych rozwiązali
z dniem 1 stycznia 2011 r., a planowane środki na
wdrożenie ustawy w pierwszym roku jej obowiązy-
wania zostały ograniczone do 35 mln zł, w 2012 r.
– 54 mln zł, a w 2013 r. – 76 mln zł. Ponadto w pro-
jekcie założono etapowe dochodzenie do określonych
standardów, tak aby samorządy gminne i powiatowe
miały odpowiedni czas na przygotowanie zmian or-
ganizacyjnych.
W dniu 30 czerwca 2009 r. projekt „Założeń usta-
wy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej
nad dzieckiem” został przyjęty przez Radę Mini-
strów. Resort pracy i polityki społecznej przekazał
23 lipca 2009 r. tekst przyjętych założeń oraz wstęp-
ny projekt ustawy o wspieraniu rodziny i systemie
pieczy zastępczej nad dzieckiem prezesowi Rządowe-
go Centrum Legislacji. Obecnie prace nad projektem
ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy za-
stępczej nad dzieckiem prowadzone są w Rządowym
Centrum Legislacji.
Warto zauważyć, że wzorem lat ubiegłych wzmoc-
nieniu systemu pieczy zastępczej służyły środki fi-
nansowe w wysokości 7,8 mln zł przeznaczone przez
ministra pracy i polityki społecznej w roku 2009
– w ramach resortowego „Programu wspierania jed-
nostek samorządu terytorialnego w budowaniu lo-
kalnego systemu opieki nad dzieckiem” – wyłącznie
na rozwój rodzinnej opieki zastępczej. Konkurs ofert
na projekty rozwiązań dla wszystkich szczebli samo-
rządu terytorialnego został rozstrzygnięty w maju
2009 r. W ramach konkursu dotacje przyznano
316 podmiotom, a ponadto za kompleksowość i inno-
wacyjność rozwiązań uhonorowano specjalnymi na-
grodami 22 najlepsze projekty.
Odpowiadając na pytanie posła Piotra Polaka od-
noszące się do sytuacji całkowitego braku możliwości
umieszczenia dziecka w całodobowej placówce opie-
kuńczo-wychowawczej lub rodzinie zastępczej w da-
nym powiecie, uprzejmie informuję, że zgodnie z usta-
wą z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U.
z 2009 r. Nr 175, poz. 1362) w wyjątkowych sytu-
acjach istnieje możliwość umieszczenia dzieci w pla-
cówce opiekuńczo-wychowawczej lub rodzinie zastęp-
czej poza powiatem, na mocy porozumienia podpisa-
nego pomiędzy jednostkami samorządu powiatowe-
go. Warto jednak w kontekście powyższego podkre-
ślić, że zadanie zapewnienia dzieciom pozbawionym
pieczy rodziców naturalnych opieki w rodzinach za-

stępczych i placówkach opiekuńczo-wychowawczych
jest zadaniem własnym samorządu powiatowego,
stąd stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy o pomocy
społecznej zasadne byłoby tworzenie w powiatach
długofalowych strategii rozwiązywania problemów
społecznych i uwzględnianie w nich sposobów zabez-
pieczenia miejsc, w których mogłyby czasowo zostać
umieszczone dzieci z terenu powiatu.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie znowelizowanej ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej i niewprowadzania
w życie jej zapisów mających zapewnić
ułatwienia przedsiębiorcom przy zakładaniu
firm (tzw. jedno okienko) (12762)
W odpowiedzi na pismo z 20 listopada br., znak:
SPS-023-12762/09, przy którym przesłano interpe-
lację pana posła Piotra Polaka w sprawie znowelizo-
wanej ustawy o swobodzie działalności gospodarczej
i niewprowadzenia w życie jej przepisów mających
zapewnić ułatwienia przedsiębiorcom przy zakłada-
niu firm (tzw. jedno okienko), uprzejmie przekazuję
następujące wyjaśnienia.
W związku z wejściem w życie przepisów ustana-
wiających tzw. jedno okienko w marcu bieżącego
roku Ministerstwo Gospodarki zorganizowało szero-
ką pomoc dla organów ewidencyjnych i przedsiębior-
ców. Opracowano szczegółową instrukcję wypełnia-
nia wniosku o wpis do ewidencji, poradnik dla gmin,
specjalną stronę internetową zawierającą m.in. od-
powiedzi na najczęściej zadawane pytania. Urucho-
miono wreszcie całodobową infolinię elektroniczną,
na którą do tej pory wpływają szczegółowe zapytania
zarówno urzędników, jak i samych przedsiębiorców.
Na podstawie zadawanych pytań publikowane są ma-
teriały informacyjne zamieszczane na stronie inter-
netowej ministerstwa.
Tzw. jedno okienko integruje jedynie procedury
czysto ewidencyjne, nie dotyczy zaś innych obowiąz-
ków przedsiębiorców, mających charakter decyzji me-
rytorycznych, biznesowych. Takie też było założenie
przyjęte przy wprowadzaniu tej instytucji. Mamy jed-
nak pełną świadomość, iż oczekiwania społeczne są
większe. Dlatego Ministerstwo Gospodarki rozważa
rozszerzenie tzw. jednego okienka na inne procedury.
Odpowiednie propozycje zmiany przepisów w tym
zakresie zostaną zawarte w projekcie ustawy pod ro-
boczym tytułem o ograniczaniu barier administra-
547
cyjnych dla obywateli i przedsiębiorców, która powin-
na być gotowa w pierwszym kwartale 2010 r.
Jednocześnie pragnę uprzejmie poinformować, iż
obecne działania resortu gospodarki w zakresie for-
malnych obowiązków rejestracyjnych przedsiębior-
ców koncentrują się na dwóch projektach. Z końcem
bieżącego roku zostanie uruchomiony punkt kontak-
towy dla przedsiębiorców, natomiast od 1 lipca 2011 r.
– Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności
Gospodarczej. Docelowo obie te instytucje powinny
zostać funkcjonalnie połączone. Oba te projekty
zmierzają do utworzenia przyjaznych dla przedsię-
biorców sposobów komunikowania się z szeroko po-
jętą administracją, za pośrednictwem środków łącz-
ności internetowej.
Docelowo, dzięki „punktowi kontaktowemu”,
przedsiębiorcy będą mogli dopełnić poprzez Internet
praktycznie wszelkich procedur urzędowych związa-
nych z wykonywaną działalnością gospodarczą. Na
specjalnej stronie internetowej będą zamieszczane
także przydatne informacje oraz aktualne dane kon-
taktowe urzędów, izb gospodarczych czy stowarzy-
szeń pomagających przedsiębiorcom. Utworzenie
punktu i zakres jego zadań określa dyrektywa 2006/
123/WE dotycząca usług na rynku wewnętrznym.
Należy podkreślić, iż w Polsce punkt będzie „obsłu-
giwać” wszystkich przedsiębiorców, bez względu na
rodzaj wykonywanej przez nich działalności gospo-
darczej. Projekt ustawy w tym zakresie zostanie
wniesiony do parlamentu jeszcze w tym roku, a usłu-
gi oferowane za pośrednictwem punktu będą sukce-
sywnie rozwijane.
Z kolei CEIDG, która zostanie utworzona 1 lipca
2011 r., będzie ogólnodostępną przez Internet bazą
danych o przedsiębiorcach. Zastąpi ona obecne ewi-
dencje gminne, będzie działać jedynie wirtualnie.
Wpis do CEIDG nie będzie wiązać się z koniecznością
wizyty w jakimkolwiek urzędzie, przedsiębiorca bę-
dzie dokonywać samorejestracji za pomocą prostego
formularza zamieszczonego na stronie internetowej.
Będzie to tzw. miękka rejestracja, nie będzie potrze-
by żadnego zaświadczenia, ponieważ do funkcjono-
wania w obrocie wystarczy sam fakt figurowania
danej osoby w powszechnie dostępnej przez Internet
bazie. Natomiast dystrybucja danych ewidencyjnych
między uprawnionymi urzędami będzie odbywać się
automatycznie. Rozwiązanie to wyeliminuje wszyst-
kie problemy, z którymi na etapie rejestracji działal-
ności obecnie borykają się przedsiębiorcy. Utworzenie
CEIDG wynika z przyjętej w zeszłym roku noweliza-
cji ustawy o swobodzie działalności gospodarczej,
o której wspomina pan poseł w interpelacji.
Niezależnie od powyższych projektów w najbliż-
szym czasie na zlecenie Ministerstwa Gospodarki
przeprowadzona zostanie ankieta wśród przedsię-
biorców i organizacji ich skupiających mająca na celu
uzyskanie wiarygodnej oceny funkcjonowania insty-
tucji jednego okienka w obecnej postaci. Należy pod-
kreślić, iż jakość obsługi interesantów jest różna
w poszczególnych gminach, a w ramach wspomnianej
548
na wstępie niniejszego pisma infolinii czy też w ar-
tykułach prasowych dominują opinie krytyczne. Jest
to naturalne, osoby zadowolone, które sprawnie i bez
problemów załatwiły swoją sprawę, nie mają powo-
dów do korzystania z tych form kontaktu. Dlatego
też w mojej ocenie konieczne jest przeprowadzenie
bardziej szczegółowego badania w tym zakresie. Jego
wyniki zostaną udostępnione na stronie internetowej
Ministerstwa Gospodarki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie fatalnego systemu
polskiej energetyki, a w szczególności
przemysłowych sieci energetycznych (12763)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Piotra Polaka, przekazaną
przy piśmie znak SPS-023-12763/09 z dnia 20 listo-
pada 2009 r., w sprawie fatalnego systemu polskiej
energetyki, a w szczególności przesyłowych sieci
energetycznych, uprzejmie informuję, co następuje.
1. Jakie działania zamierza podjąć rząd, aby zmo-
dernizować system przesyłu energii w Polsce?
2. Jakie środki finansowe będą zabezpieczone
w budżecie państwa na te działania, tak aby spół-
ki energetyczne nie przerzucały wszystkich kosz-
tów na odbiorców energii (prąd w Polsce już jest
bardzo drogi)?
Majątek sieci przesyłowych elektroenergetycz-
nych jest zaawansowany wiekowo. Starszych niż
30 lat jest 80% linii o napięciu 220 kV, 23% linii
o napięciu 400 kV i 38% transformatorów. W przedzia-
le wiekowym 20–30 lat znajduje się 19% linii 220 kV,
56% linii 400 kV i 34% transformatorów. Młodszych
niż 20 lat natomiast jest 1% linii o napięciu 200 kV,
21% linii o napięciu 400 kV i 28% transformatorów.
Również stopień zamortyzowania majątku sieci
dystrybucyjnych w 2008 r. wynosił ponad 25%, lecz
jego wartość księgowa, w związku z restrukturyzacją
sektora elektroenergetycznego była kilka razy prze-
szacowywana. Stan techniczny sieci dystrybucyjnych
jest zróżnicowany, a występujące problemy z utrzy-
maniem parametrów energii elektrycznej dotyczą
głównie terenów wiejskich (długie ciągi sieci niskie-
go napięcia). Modernizacji i przebudowy wymagają
ciągi liniowe średniego napięcia i obwody niskiego
napięcia, w których zainstalowane są przewody o ma-
łych przekrojach oraz linie, na końcach których spad-
ki napięć przekraczają dopuszczalne normy.
Ministerstwo Gospodarki, mając świadomość pro-
blemów, z jakimi borykają się przedsiębiorstwa
energetyczne, w zakresie realizacji inwestycji w roz-
budowę sieci elektroenergetycznych prowadzi szereg
prac, które te sytuację mają poprawić. W trakcie
przeprowadzonego w Ministerstwie Gospodarki prze-
glądu obowiązującego ustawodawstwa pod kątem
likwidacji barier w planowaniu i realizacji inwesty-
cji w rozbudowę infrastruktury liniowej ustalono że
bariery te znajdują się w co najmniej kilku aktach
prawnych.
Pragnę podkreślić, że obecnie w Ministerstwie
Gospodarki trwają prace nad założeniami do projek-
tu ustawy mającej na celu likwidację barier przy pla-
nowaniu i realizacji inwestycji liniowych (dokument
ten nosi nazwę: założenia do ustawy o korytarzach
przesyłowych celu publicznego). Przyszła ustawa ma
normować zasady wyodrębniania gruntów, na któ-
rych będą lokalizowane urządzenia liniowe mające
znaczenie z uwagi na realizację celu publicznego, po-
przez tworzenie specjalnych pasów gruntów, zwa-
nych korytarzami przesyłowymi. W przedmiotowych
założeniach znajdą się również rozwiązania dla ta-
kiej kwestii, jak uregulowanie i uproszczenie zasad
umieszczania w tych pasach urządzeń liniowych celu
publicznego.
Ministerstwo Gospodarki współpracuje z Mini-
sterstwem Infrastruktury nad nowelizacją ustawy
z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodaro-
waniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn.
zm.). Projekt ustawy o zmianie ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych
innych ustaw zawiera szereg rozwiązań wypracowa-
nych wspólnie przez Ministerstwo Gospodarki i Mi-
nisterstwo Infrastruktury, które w dużej mierze wy-
czerpują postulowane zmiany w celu ułatwienia pla-
nowania inwestycji infrastrukturalnych. Projekt tej
ustawy zakłada położenie szczególnego nacisku przy
planowaniu tego typu inwestycji na tzw. programy
rządowe.
Programy te zapewnią przyspieszenie działań
przy planowaniu inwestycji liniowych m.in. dzięki
wprowadzonym zapisom, które mówią, że w przy-
padku braku planu zagospodarowania przestrzen-
nego województwa lub niewprowadzenia do niego
wiążących ustaleń planu zagospodarowania prze-
strzennego kraju lub programów, o których mowa
w art. 48 ust. 1, w projekcie studium uwzględnia się
te ustalenia.
Ponadto projekt tej ustawy wprowadza zapisy,
które mówią, że plan miejscowy sporządza się obo-
wiązkowo dla inwestycji celu publicznego ujętych
w programach, o których mowa w art. 48 ust. 1 tej
ustawy. Dodatkowo, gdy już miejscowy plan istnieje,
a Rada Ministrów przyjęła program, który jest
sprzeczny z planem miejscowym, wprowadzono obo-
wiązek dostosowania planu do programu rządowego.
Ustawa ta będzie przewidywała również skrócenie

terminów, w jakich przedmiotowy program powinien
zostać implementowany do miejscowych planów za-
gospodarowania przestrzennego.
W związku z powyższym w celu jak najszybszego
rozwiązania problemu związanego z planowaniem
inwestycji liniowych Ministerstwo Gospodarki w po-
rozumieniu z Ministerstwem Infrastruktury przy-
stąpiło do przygotowywania programu rządowego,
o którym mowa w art. 48 ustawy o planowaniu i za-
gospodarowaniu przestrzennym.
Ponadto pragnę poinformować, że trwają również
prace wprowadzające zmiany do ustawy z dnia 21 sierp-
nia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.). Także
w trakcie prac nad projektem nowelizacji tej ustawy
czynny udział brało Ministerstwo Gospodarki, w wy-
niku czego zostały m.in. wprowadzone zmiany do
art. 122, art. 124 oraz art. 126 tej ustawy. Zmiany
zaproponowane w tej ustawie mają na celu przede
wszystkim przyspieszenie i ułatwienie procedury do-
tyczącej możliwości szybszego i sprawniejszego wej-
ścia na teren nieruchomości, na której planowane są
prace przy budowie czy modernizacji infrastruktury
sieciowej. Obecnie projekt ustawy o zmianie ustawy
o gospodarce nieruchomościami oraz zmianie innych
ustaw jest przedmiotem prac sejmowych.
Pragnę również poinformować, że Ministerstwo
Gospodarki współpracuje z Ministerstwem Infra-
struktury przy wprowadzeniu zmian do ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.). Proponowane
przez Ministerstwo Gospodarki zmiany mają na celu
przede wszystkim stworzenie możliwości budowy li-
nii energetycznych w pasach drogowych. Obecnie
Ministerstwo Infrastruktury jest w trakcie wprowa-
dzania zmian do tej ustawy przy okazji przygotowy-
wania ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci te-
lekomunikacyjnych. W wyniku prowadzonych prac
nad tą ustawą Ministerstwu Gospodarki udało się
uzyskać wprowadzenie zapisów, które zezwolą na
wprowadzenie do pasów drogowych m.in. infrastruk-
tury elektroenergetycznej.
W tym miejscu pragnę uprzejmie zaznaczyć, że
w opinii ministra gospodarki zarówno istniejące pro-
cedury prawne, jak i narzędzia nadzoru pozwalają
na skuteczne przeciwdziałanie zagrożeniom bezpie-
czeństwa energetycznego kraju, a obecny kształt
przepisów ani nie wyklucza, ani nie uniemożliwia
prowadzenia przez przedsiębiorstwa energetyczne
inwestycji nakierowanych na modernizację i rozwój
infrastruktury elektroenergetycznej. Wprowadzenie
do Kodeksu cywilnego instytucji służebności przesy-
łu stworzyło możliwość pozyskiwania nieruchomości
na potrzeby inwestycyjne, a przeprowadzona przez
ministra gospodarki analiza działań przedsiębiorstw
energetycznych w zakresie pozyskiwania gruntów
pod nowe inwestycje w rozbudowę sieci elektroener-
getycznej potwierdza, że możliwości, jakie dają obo-
wiązujące na dziś regulacje prawne w tym zakresie,
nie są w pełni wykorzystywane i stosowane przez
549
inwestorów, którzy notabene oczekują od administra-
cji publicznej kolejnych ułatwień w prowadzeniu swo-
ich działalności.
Pragnę również podkreślić, że ocena bezpieczeń-
stwa dostaw energii elektrycznej przedstawiona przez
NIK w „Informacji o wynikach kontroli restruktu-
ryzacji elektroenergetyki oraz bezpieczeństwa sieci
energetycznych” jest uproszczona. Natomiast pełną
ocenę bezpieczeństwa za okres od dnia 1 stycznia
2007 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. można znaleźć
w obwieszczeniu ministra gospodarki z dnia 14 sierp-
nia 2009 r. w sprawie sprawozdania z wyników nad-
zoru nad bezpieczeństwem zaopatrzenia w energię
elektryczną (M.P. z dnia 4 września 2009 r. Nr 56,
poz. 771) sporządzanym na podstawie art. 15b usta-
wy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne
(Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.).
Na Krajowy System Elektroenergetyczny (KSE)
składają się dziesiątki jednostek wytwórczych, dzie-
siątki tysięcy kilometrów linii różnych napięć, ponad
sto stacji elektroenergetycznych (SE) i tysiące tzw.
głównych punktów zasilania (GPZ). Ponadto KSE
zawiera połączony siecią telekomunikacyjną skom-
plikowany system układów automatyk, zabezpieczeń
i sterowań pracą ww. obiektów. Odpowiedzialnie pro-
jektując tak złożony system, którego działanie wpły-
wa na pewność dostaw energii elektrycznej do odbior-
ców i możliwość funkcjonowania państwa, w przewa-
żającej części KSE stosowana jest zasada co najmniej
dwustronnego zasilania (kryterium n-1) oraz dublo-
wania systemów układów automatyki, zabezpieczeń
i sterowania pracą ww. obiektów.
Dla pokrycia obecnego zapotrzebowania na ener-
gię elektryczną KSE dysponuje wystarczającą liczbą
linii przesyłowych. Niemniej jednak nie można wy-
kluczyć pewnych hipotetycznych sytuacji mogących
powodować trudności z pokryciem zapotrzebowania
odbiorców na energię elektryczną (w skrajnych wa-
runkach mogących skutkować blackoutem) związa-
nych z jednoczesnym wystąpieniem następujących
zjawisk:
— anomalii pogodowych (długotrwała susza, wy-
sokie temperatury, szadź katastrofalna, wichury,
wcześniejsze opady śniegu),
— gwałtownego wzrostu zapotrzebowania na
moc, w tym moc bierna, spowodowanego masowym
użyciem urządzeń klimatyzacyjnych,
— niskiego poziomu i wyższej temperatury wód
– problemy z chłodzeniem elektrowni skutkujące
ograniczeniami wytwarzania i regulacji mocy tych
elektrowni.
Organy administracji publicznej nie występują
w charakterze inwestora. Rozbudowy i modernizacje
linii przesyłowych (w tym organizacja finansowania)
prowadzone są w sposób ciągły przez Operatora Sys-
temu Przesyłowego (OSP). W zakresie rozbudowy
sieci 400 kV zrealizowano:
— budowę linii Miłosna – Narew – znaczne wzmoc-
nienie zasilania północno-wschodniej części kraju,
550
— rozbudowę stacji Krosno – Iskrzynia oraz bu-
dowę dwutorowej linii Krosno – Iskrzynia – Leme-
szany, w sumie stanowiących połączenie transgra-
niczne z systemem Słowacji,
— budowę stacji Słupsk umożliwiającej poprzez
wstawkę prądu stałego połączenie transgraniczne
z systemem Szwecji,
— budowę linii Krosno – Iskrzynia – Tarnów
zwiększającej pewność zasilania połączenia trans-
granicznego ze Słowacją,
— budowę dwutorowej linii Dobrzeń – Wielopole,
z utworzeniem nowej relacji transgranicznej 400 kV
z Czechami Dobrzeń – Albrechcice.
W trakcie realizacji są połączenia 400 kV ze stacji
Plewiska w kierunku wschodnim i południowo-
-wschodnim. Połączenia te będą wykorzystywane do
poprawy pewności zasilania (pokrycia zapotrzebowa-
nia) zachodniej Polski, jak również do tranzytu ener-
gii wschód – zachód.
W ramach działań modernizacyjnych różnym za-
kresom modernizacji poddano 88 linii o łącznej dłu-
gości 4937 km, w tym zabiegom polegającym na wy-
mianie izolacji, przewodów roboczych i odgromo-
wych. W ramach zadań modernizacyjnych realizo-
wane są także programy wymiany poszczególnych
urządzeń (np. transformatorów, ograniczników
przepięć).
Kontynuując realizację programu dla elektroener-
getyki w wyniku działań Ministerstwa Skarbu Pań-
stwa i Ministerstwa Gospodarki dokonano głębokiej
zmiany struktury przedsiębiorstw sektora elektro-
energetycznego, m.in. wydzielono OSP ze struktur
Grupy Kapitałowej PGE, przekazano do OSP mają-
tek sieci przesyłowej oraz pięć obszarowych spółek
eksploatacyjnych w 2008 r. Ponadto:
— podpisano umowę o budowie połączenia 400 kV
z Litwą,
— przekazano na majątek OSP wschodnie połą-
czenia transgraniczne,
— w decyzji nr 1364/2006/WE Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. ustana-
wiającej wytyczne dla transeuropejskich sieci ener-
getycznych w załączniku umieszczono 13 projekto-
wanych połączeń na terenie kraju,
— wprowadzono służebność przesyłu do Kodeksu
cywilnego.
W związku z potencjalnymi problemami w zakre-
sie możliwości pokrycia krajowego zapotrzebowania
na moc elektryczną OSP podejmuje krótkoterminowe
działania wyprzedzające, które w razie potrzeby zo-
staną również podjęte w celu zwiększenia bezpie-
czeństwa dostaw energii elektrycznej podczas trwa-
nia Euro 2012:
— zawarcie umów na dostawy handlowe energii
elektrycznej ze Szwecji, Ukrainy i Białorusi (do 300
MW) i ich fizyczna realizacja,
— okresowa praca interwencyjna lokalnych źró-
deł wytwórczych energii elektrycznej (elektrocie-
płowni na terenie Warszawy, Wrocławia, Poznania,
Białegostoku, Krakowa, Szczecina),
— zmiany w zasadach funkcjonowania mechani-
zmu bilansującego sprzyjające aktywizacji krajowych
źródeł wytwórczych,
— zmiany harmonogramów remontów jednostek
wytwórczych centralnie dysponowanych pozwalają-
ce na minimalizację zagrożeń bilansu mocy KSE
w okresie letnim,
— zmiana struktury, wielkości i przekierowanie
eksportu energii elektrycznej na potrzeby krajowego
zapotrzebowania,
— zapewnienie stabilności napięciowej w północ-
no-wschodniej Polsce (instalacja źródeł mocy biernej
przez OSP).
W celu eliminacji zagrożeń pracy KSE w przy-
szłości z inicjatywy i przy współudziale ministra
gospodarki zostały podjęte poniższe działania dłu-
gofalowe:
— przygotowanie modelu w zakresie funkcjono-
wania rynku bilansującego (odejście od modelu „mie-
dzianej płyty” na rzecz systemu opartego na staw-
kach węzłowych) oraz propozycji legislacyjnych,
— przygotowanie do wprowadzenia rynku zdol-
ności wytwórczych i organizowania przetargów na
zdolności wytwórcze jako sposobu na zapewnienie
pokrycia przyszłych potrzeb w zakresie mocy elek-
trycznej,
— program budowy całkowicie nowych elektrow-
ni (w oparciu o niskoemisyjne elektrownie węglowe,
bloki gazowo-parowe i elektrownie jądrowe),
— program rozwoju energetyki rozproszonej,
— przygotowanie sieci przesyłowej do importu
energii elektrycznej (rozbudowa połączeń transgra-
nicznych).
Z powyższymi działaniami ściśle związany jest
także „Plan rozwoju PSE-Operator SA w zakresie
zaspokojenia obecnego i przyszłego zapotrzebowania
na energię elektryczną na lata 2010–2025”, który zo-
stał opracowany przez OSP w sierpniu 2009 r. Aktu-
alnie znajduje się on w fazie uzgodnień z prezesem
Urzędu Regulacji Energetyki. Realizacja ww. planu
pozwoli m. in. na:
— pokrycie prognozowanego do 2025 r. zapotrze-
bowania na moc i energię elektryczną,
— przyłączenie do sieci elektroenergetycznej OZE
o łącznej mocy ponad 10 000 MW,
— przyłączenie do sieci przesyłowej źródeł kon-
wencjonalnych o mocy blisko 13 000 MW,
— stworzenie płaszczyzny rozbudowy sieci po-
zwalającej na planowanie przyłączenia energii ją-
drowej,
— zwiększenie pewności zasilania obszarów me-
tropolii poprzez zmiany strukturalne układów zasi-
lania w newralgicznych obszarach kraju,
— ograniczenie przepływów karuzelowych na po-
łączeniu z systemem niemieckim.
Pragnę nadmienić, że w dniu 10 listopada 2009 r.
został przyjęty przez Radę Ministrów dokument „Po-
lityka energetyczna Polski do 2030 r.”, który odpo-
wiada na najważniejsze wyzwania stojące przed pol-

ską energetyką, zarówno w perspektywie krótkoter-
minowej jak i w perspektywie do 2030 r.
Polski sektor energetyczny stoi obecnie przed po-
ważnymi wyzwaniami. Wysokie zapotrzebowanie na
energię, nieadekwatny poziom rozwoju infrastruktu-
ry wytwórczej i transportowej paliw i energii, znacz-
ne uzależnienie od zewnętrznych dostaw gazu ziem-
nego i niemal pełne od zewnętrznych dostaw ropy
naftowej oraz zobowiązania w zakresie ochrony śro-
dowiska, w tym dotyczące klimatu, powodują ko-
nieczność podjęcia zdecydowanych działań zapobie-
gających pogorszeniu się sytuacji odbiorców paliw
i energii.
Polska, jako kraj członkowski Unii Europejskiej,
czynnie uczestniczy w tworzeniu wspólnotowej po-
lityki energetycznej, a także dokonuje implementacji
jej głównych celów w specyficznych warunkach kra-
jowych, biorąc pod uwagę ochronę interesów odbior-
ców, posiadane zasoby energetyczne oraz uwarun-
kowania technologiczne wytwarzania i przesyłu
energii.
Podstawowymi kierunkami polskiej polityki ener-
getycznej są zatem:
— poprawa efektywności energetycznej,
— wzrost bezpieczeństwa dostaw paliw i energii,
— dywersyfikacja struktury wytwarzania ener-
gii elektrycznej poprzez wprowadzenie energetyki
jądrowej,
— rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł
energii, w tym biopaliw,
— rozwój konkurencyjnych rynków paliw i energii,
— ograniczenie oddziaływania energetyki na śro-
dowisko.
Przyjęte kierunki polityki energetycznej są w znacz-
nym stopniu współzależne. Poprawa efektywności
energetycznej ogranicza wzrost zapotrzebowania na
paliwa i energię, przyczyniając się do zwiększenia
bezpieczeństwa energetycznego na skutek zmniejsze-
nia uzależnienia od importu, a także działa na rzecz
ograniczenia wpływu energetyki na środowisko po-
przez redukcję emisji. Podobne efekty przynosi roz-
wój wykorzystania odnawialnych źródeł energii,
w tym zastosowanie biopaliw, wykorzystanie czy-
stych technologii węglowych oraz wprowadzenie
energetyki jądrowej.
Realizując działania zgodnie z tymi kierunkami,
polityka energetyczna będzie dążyła do wzrostu bez-
pieczeństwa energetycznego kraju przy zachowaniu
zasady zrównoważonego rozwoju.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia zostaną
przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na zagadnie-
nia podniesione w interpelacji pana posła Piotra
Polaka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
551
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie ostatnich decyzji wojewodów
dotyczących dotacji celowych w 2009 r.
na realizację zadań własnych powiatów,
tj. utrzymanie domów pomocy społecznej
(12765)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 20 listopada br., nr SPS-
-023-12765/09, interpelacją posła na Sejm RP pana
Piotra Polaka w sprawie ostatnich decyzji wojewo-
dów dotyczących zmniejszenia dotacji celowych
w 2009 r. na realizację zadań własnych powiatów
z przeznaczeniem na utrzymanie domów pomocy
społecznej uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Prowadzenie i rozwój infrastruktury domów po-
mocy społecznej o zasięgu ponadgminnym oraz
umieszczanie w nich skierowanych osób, zgodnie
z art. 19 pkt 10 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362),
jest zadaniem własnym powiatów finansowanym
z ich dochodów własnych. Stosownie do postanowień
art. 87 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539, z późn. zm.) powia-
ty otrzymują dotacje celowe z budżetu państwa na
dofinansowanie pobytu mieszkańców przyjętych do
domów pomocy społecznej na podstawie skierowań
wydanych przed dniem 1 stycznia 2004 r.
W ustawie budżetowej na rok 2009 w budżetach
województw w dziale 852: Pomoc społeczna, w roz-
dziale 85202: Domy pomocy społecznej, w § 2130:
Dotacje celowe z budżetu państwa na realizację bie-
żących zadań własnych powiatów zostały zaplanowa-
ne dotacje celowe w wysokości 1 008 473 tys. zł
z przeznaczeniem na dofinansowanie pobytu miesz-
kańców przyjętych do domów pomocy społecznej na
podstawie skierowań wydanych przed dniem 1 stycz-
nia 2004 r. Z uwagi na trudną sytuację gospodarczą
kraju oraz konieczność ograniczenia wydatków bu-
dżetu państwa wojewodowie, podobnie jak inni dys-
ponenci części budżetowych, zostali zobowiązani
przez Radę Ministrów do ograniczenia w 2009 r. wy-
datków w częściach budżetu państwa, których są
dysponentami.
W znowelizowanej ustawie budżetowej na rok 2009
w budżetach województw w dziale 852: Pomoc społecz-
na, w rozdziale 85202: Domy pomocy społecznej,
w § 2130: Dotacje celowe z budżetu państwa na reali-
zację bieżących zadań własnych powiatów zostały za-
planowane dotacje celowe w wysokości 990 671 tys. zł
z przeznaczeniem na dofinansowanie pobytu miesz-
kańców przyjętych do domów pomocy społecznej na
podstawie skierowań wydanych przed dniem 1 stycz-
552
nia 2004 r. Podziału dotacji celowych na poszczególne
powiaty dokonali samodzielnie wojewodowie.
Ponadto w części 83: Rezerwy celowe w poz. 28
została zaplanowana rezerwa pn. „Dotacje celowe na
finansowanie lub dofinansowanie zadań z zakresu
pomocy społecznej, w tym na realizację zadań wyni-
kających z art. 121 ust. 3a ustawy o pomocy społecz-
nej – do 46 000 tys. zł” w wysokości 262 300 tys. zł
(w tym wydatki majątkowe – 34 200 tys. zł). Z tej
rezerwy decyzjami ministra finansów, na wnioski
ministra pracy i polityki społecznej oraz wnioski wo-
jewodów (opracowane na podstawie wniosków powia-
tów) dotacje celowe dla powiatów zaplanowane w bu-
dżetach województw w dziale 852: Pomoc społeczna,
w rozdziale 85202: Domy pomocy społecznej zostały
zwiększone łącznie o kwotę 38 238 tys. zł z przezna-
czeniem na:
— dofinansowanie zadań własnych w zakresie
osiągania standardów w domach pomocy społecznej
o kwotę 30.100 tys. zł (decyzja Ministra Finansów
z dnia 31 lipca 2009 r. nr FS10/4135/577/02-32/
DAB/09),
— dofinansowanie bieżącej działalności domów
pomocy społecznej o kwotę 8138 tys. zł (decyzja mi-
nistra finansów z dnia 15 października 2009 r.
nr FS10/4135/831/02-32/DAB/09).
Podziału dotacji celowych na poszczególne powia-
ty, przyznanych z ww. rezerwy, dokonali również sa-
modzielnie wojewodowie.
Zgodnie z przepisem art. 147 ust. 1 ustawy z dnia
30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) zmiany kwot dotacji
celowych na zadania zlecone jednostkom samorządu
terytorialnego mogły następować w terminie do dnia
15 listopada roku budżetowego, a zmiany kwot dota-
cji na dofinansowanie zadań własnych jednostek sa-
morządu terytorialnego – do dnia 30 listopada roku
budżetowego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Nowak
w sprawie zmniejszenia funduszy
przeznaczonych na działalność hospicjów
(12768)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Marii Nowak, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, z dnia 29 października 2009 r.,
w sprawie zmniejszenia funduszy przeznaczonych na
działalność hospicjów, przesłaną przy piśmie Mar-
szałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 20 li-
stopada 2009 r. (znak: SPS-023-12768/09), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji.
Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia w dniu
4 grudnia 2009 r. przedstawił ministrowi zdrowia
zmianę planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2010 r. Zmiana ta w chwili obecnej jest
badana zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r.,
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.).
W tej zmianie planu w zakresie: opieka paliatyw-
na i hospicja uwzględniono kwotę 266 323 tys. zł,
która jest porównywalna z kwotą w tym zakresie
przewidzianą w pierwotnym planie Narodowego
Funduszu Zdrowia na 2009 r. Jednocześnie jest to
kwota nieznacznie niższa (stanowi 97%), niż to prze-
widuje obecny plan finansowy NFZ za 2009 r. Nie-
mniej jednak, uwzględniając rzeczywiste wykonanie
świadczeń w tym zakresie w trakcie roku 2009, któ-
re wynosi około 92% poziomu planowanego, środki
planowane na 2010 r. w przedmiotowym zakresie po-
winny zabezpieczyć dostępność do świadczeń na po-
ziomie porównywalnym do roku 2009.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Lipińskiego
w sprawie niekorzystnych decyzji
administracyjnych i sądowych dotyczących
możliwości używania polskich nazw ulic
na terenach rejonu solecznickiego
oraz rejonu wileńskiego (12769)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Adama Lipińskiego (pismo
nr SPS-023-12769009 z dnia 20 listopada 2009 r.)
w sprawie niekorzystnych decyzji administracyjnych
i sądowych dotyczących możliwości używania pol-
skich nazw ulic na terenach rejonu solecznickiego
oraz rejonu wileńskiego uprzejmie przedstawiam na-
stępujące wyjaśnienia.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych potwierdza
prawdziwość informacji, jakie dotarły do pana posła
A. Lipińskiego, o kolejnych negatywnych decyzjach
w sprawie dwujęzycznych nazw ulic w zarządzanych
przez Akcję Wyborczą Polaków na Litwie rejonach
na Wileńszczyźnie.
O rozwoju sytuacji w pierwszej połowie 2009 r.,
głównie w rejonie wileńskim, oraz podejmowanych

przez MSZ działaniach obszernie informowaliśmy
pana posła w odpowiedzi na jego interpelację z dnia
22 maja 2009 r.
Dla przedmiotowej sprawy ważna jest decyzja Na-
czelnego Sądu Administracyjnego Republiki Litew-
skiej z dnia 14 września 2009 r. nakazująca usunięcie
dwujęzycznych tablic z nazwami ulic także w miej-
scowościach rejonu solecznickiego. Decyzja ta oraz
wcześniejsza decyzja NSA RL z dnia 30 stycznia 2009 r.
(odnosząca się do rejonu wileńskiego) zamykają wie-
loletnie starania o zalegalizowanie dwujęzycznych
nazw ulic na terenach zamieszkiwanych przez mniej-
szość polską. W obu przypadkach litewski sąd oparł
się tylko na ustawie o języku państwowym, ignorując
postanowienia Konwencji ramowej RE o ochronie
mniejszości narodowych i litewskiej ustawy o mniej-
szościach. Decyzje NSA RL zakończyły drogę prawną
na Litwie, otwierając zarazem przedstawicielom
mniejszości polskiej możliwość zwrócenia się do Eu-
ropejskiego Trybunału Praw Człowieka.
W opinii MSZ jest to widoczny aspekt pozbawia-
nia mniejszości prawa do traktowania swego języka
ojczystego jako lokalnego na terenach zwarcie przez
nią zamieszkałych. Litwa, która nie podpisała Euro-
pejskiej Karty Języków Regionalnych i Mniejszościo-
wych, nie respektuje w tej kwestii postanowień pol-
sko-litewskiego traktatu z 1994 r. ani Konwencji
ramowej RE o ochronie mniejszości narodowych.
Z żalem stwierdzamy, że strona polska nie dyspo-
nuje już w tej sprawie żadnymi środkami o charak-
terze prawnym, choć oczywiście pozostaje ocena po-
lityczna stworzonej przez władze litewskie sytuacji.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych uważa, że
z uwagi na fakt, iż dwujęzyczne nazwy topograficzne
stają się standardem w wielu państwach UE (w tym
w Polsce), konieczne jest podnoszenie tego proble-
mu przy okazji każdej rozmowy ze stroną litewską
i przedstawianie go jako udokumentowanego przeja-
wu negatywnej postawy władz Litwy wobec mniej-
szości i ich praw.
Kontynuować także będziemy starania o odno-
towanie w powstającym w Strasburgu drugim ra-
porcie na temat implementacji przez Litwę Konwen-
cji ramowej Rady Europy o ochronie mniejszości
narodowych naszego niezadowolenia z braku postę-
pu na Litwie we wdrażaniu postanowień konwencji,
w tym w kilku kwestiach odnoszących się do możli-
wości posługiwania się przez mniejszość jej językiem
ojczystym.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych pragnie za-
pewnić, że nieodmiennie traktuje problemy polskiej
mniejszości na Litwie jako ważny komponent polsko-
-litewskich stosunków bilateralnych i dołoży wszel-
kich niezbędnych starań, by je rozwiązać.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
553
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Lipińskiego
w sprawie niekorzystnych zmian w przepisach
regulujących zasady działania szkół
z polskim językiem nauczania na Litwie (12770)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Adama Lipińskiego (pismo
nr SPS-023-12770/09 z dnia 20 listopada 2009 r.)
w sprawie niekorzystnych zmian w przepisach regu-
lujących zasady działania szkół z polskim językiem
nauczania na Litwie uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące wyjaśnienia.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych podziela za-
niepokojenie pana posła A. Lipińskiego rozwojem sy-
tuacji szkolnictwa polskojęzycznego na Litwie. Re-
sort został poinformowany o decyzji w sprawie zmniej-
szenia dodatku dla szkół mniejszości narodowych na
Litwie z 20 do 15%. Podjęcie tej decyzji jest uzasad-
niane kryzysem gospodarczym państwa. Nie stano-
wiło to jednak przeszkody do wybudowania kilku
kolejnych szkół litewskojęzycznych, tzw. powiato-
wych, w miejscowościach zamieszkiwanych niemal
wyłącznie przez Polaków. Podjęta także została dys-
kusja na temat przyszłości tych szkół po zlikwidowa-
niu jednostek administracji rządowej, jakimi są po-
wiaty (okręgi). Wielu politykom litewskim zależy na
utrzymaniu na Wileńszczyźnie wyjątku od obowią-
zującej na Litwie zasady, że szkołami zarządzają wła-
dze samorządowe.
Resortowi znane są również, przyjęte w 2008 r.
i 26 sierpnia 2009 r., uchwały rządowe nakazujące
zwiększenie minimalnej liczby uczniów w klasach
i wprowadzające zakaz dofinansowania szkół przez
samorządy. Według szacunków Polskiej Macierzy
Szkolnej realizacja nowych przepisów spowoduje ko-
nieczność zamknięcia tylko w rejonie wileńskim oko-
ło 107 zbyt małych klas, co stanowi 17% istniejących.
Oznaczać to będzie również konieczność zamknięcia
wielu małych wiejskich szkół. To najgroźniejszy obec-
nie przykład nieuwzględniania przez władze litew-
skie specyfiki terenów zamieszkiwanych przez polską
mniejszość oraz administracyjnego ograniczania jej
szkolnictwa na Litwie.
W trosce o szkolnictwo polskojęzyczne Polska pla-
cówka dyplomatyczno-konsularna w Wilnie pozosta-
je w stałym kontakcie zarówno z Polską Macierzą
Szkolną, jak i z władzami samorządów i dyrektorami
wielu szkół polskich monitorując coraz trudniejszą
sytuację oświaty. Resortowi trudno jest jednak wpły-
nąć na zmianę niekorzystnych dla polskiej mniejszo-
ści decyzji władz litewskich w tej sferze. Przykładowo
kwestia szkół powiatowych, będących jedynym efek-
tem wdrażania inspirowanego przez Litwinów z USA
„Programu socjalnego rozwoju Litwy południowo-
554
-wschodniej”, podnoszona była nieustannie od wielu
lat przez kolejnych polskich polityków. Nie wpłynęło
to jednak na zmianę stanowiska litewskiego i liczba
szkół powiatowych wybudowanych w skupiskach pol-
skich z pewnością wzrośnie (dotychczas powstało co
najmniej 35 szkół).
Nie rezygnujemy jednak oczywiście z przekazy-
wania stronie litewskiej naszej oceny działań władz
oświatowych, które zmierzają do dezorganizowania
systemu oświaty polskojęzycznej.
Pan minister Radosław Sikorski przeprowadził
niedawno rozmowę z ambasadorem RL w Polsce pa-
nem Egidijusem Meilunasem, podczas której po raz
kolejny podkreślił krytyczną ocenę przypadków nie-
poszanowania praw mniejszości na Litwie akcentując
m.in. niepokojącą tendencję do lituanizacji polskich
szkół na Litwie. Zwrócił również uwagę na intensyw-
ny, zwłaszcza w 2009 r., dialog na wysokim szczeblu
politycznym, w ramach którego strona polska wielo-
krotnie apelowała o poszanowanie postulatów pol-
skiej mniejszości na Litwie. Nie były one uwzględnia-
ne przez Litwę, która nie wykazuje woli uregulowa-
nia spraw spornych.
Wcześniej, dnia 22 kwietnia br, pan minister Ra-
dosław Sikorski przeprowadził rozmowę z ministrem
spraw zagranicznych Litwy panem Vygaudasem
Uszackasem, w której poruszył m.in. kwestie doty-
czące obywateli litewskich polskiego pochodzenia,
w szczególności zwrotu ziemi, ustawy o pisowni na-
zwisk, jak też losu szkolnictwa polskiego na Litwie.
Minister Radosław Sikorski odniósł się również do
przypadającej w bieżącym roku 15. rocznicy podpisa-
nia polsko-litewskiego traktatu o przyjaznych sto-
sunkach i dobrosąsiedzkiej współpracy i wyraził ubo-
lewanie, że nie będzie możliwe świętowanie tego ju-
bileuszu, bowiem nie wszystkie zapisy traktatu zo-
stały zrealizowane.
Wystąpił również z propozycją spotkania pana
premiera Donalda Tuska z liderami społeczności pol-
skiej na Litwie w dniu 27 maja 2009 r., podczas któ-
rego sprawy oświaty były jednym z najważniejszych
tematów.
Problem oświaty mniejszości polskiej na Litwie
wielokrotnie był podejmowany także przez zastępców
ministra spraw zagranicznych i poszczególne depar-
tamenty MSZ, w tym nowo wyodrębniony w struk-
turze resortu Departament Współpracy z Polonią.
Mam nadzieję, że powyższa odpowiedź potwier-
dza, jak wiele starań podejmuje Ministerstwo Spraw
Zagranicznych dla rozwiązania problemów mniej-
szości polskiej na Litwie, a zwłaszcza kwestii naj-
istotniejszej dla jej teraźniejszości i przyszłości
– oświaty.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Lipińskiego
w sprawie szykan wymierzonych
w polskie środowisko w Iwieńcu na Białorusi
oraz braku wystarczającej aktywności
ze strony Ambasady RP w Mińsku (12772)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Adama Lipińskiego (pismo
nr SPS-023-12772/09 z dnia 20 listopada 2009 r.)
w sprawie szykan wymierzonych w polskie środowi-
sko w Iwieńcu na Białorusi oraz braku wystarczają-
cej aktywności ze strony Ambasady RP w Mińsku
uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia:
1. Problemy wokół Domu Polskiego w Iwieńcu są
związane z trwającym od 2005 r., wywołanym i pod-
trzymywanym przez władze białoruskie, konfliktem
wewnątrz społeczności polskiej. Z formalnego punk-
tu widzenia Dom Polski (DP) w Iwieńcu pozostaje
strukturą działającą w ramach organizacji uznawa-
nej przez władze białoruskie za legalną i używającej
nazwy Związek Polaków na Białorusi (potocznie
zwanej ZPB Siemaszki). W praktyce DP prowadzi
samodzielną działalność, nie otrzymuje wsparcia ze
strony ZPB Siemaszki i utrzymuje się dzięki pomo-
cy z Polski. W konsekwencji pozostaje on pod uważ-
ną obserwacją władz i jest często poddawany uciąż-
liwym postępowaniom kontrolnym, traktowanym
przez miejscowe środowisko polskie za szykany.
Stan taki utrzymuje się od 2005 r. i ma charakter
falowy. Obecnie, po trzech miesiącach intensyw-
nych działań kontrolnych, które środowisko iwie-
nieckie uważało za przygotowanie do zamknięcia
DP lub zmiany jego kierownictwa, utrzymuje się
stan względnego spokoju.
2. Ambasada RP w Mińsku od lat udziela Domowi
Polskiemu w Iwieńcu pomocy materialnej, porad
prawnych, uczestniczy aktywnie w kontaktach z wła-
dzami lokalnymi, m. in. poprzez obecność w Iwieńcu
swoich przedstawicieli wszystkich szczebli. Zwłasz-
cza w ostatnich miesiącach intensyfikacji działań
władz białoruskich odpowiadała wzmożona inten-
sywność naszych kontaktów.
3. Zgodnie z umowami międzynarodowymi kon-
sul nie może zapewnić opieki konsularnej podmiotom
i obywatelom kraju urzędowania. Nie może reprezen-
tować obywateli kraju przyjmującego wobec jego
władz ani pośredniczyć w takich kontaktach. Dzia-
łania dotyczące ochrony praw mniejszości podejmo-
wane przez polskie placówki nie mają zatem charak-
teru opieki konsularnej. Konsul ma prawo kontakto-
wania się z przedstawicielami środowisk mniejszości
polskiej i udzielania im pomocy w zgodzie z prawem
miejscowym. Działania ambasady polegały zatem,
jak wyżej wspomniano, na utrzymywaniu bezpośred-

nich kontaktów z pracownikami Domu Polskiego dla
ukazania tamtejszym władzom i społeczności pol-
skiej naszego zainteresowania losem tej placówki
oraz podjęcia rozmów z przedstawicielami władz,
m.in. z merem Iwieńca.
W odniesieniu do zagadnienia kontroli wyposaże-
nia Domu Polskiego i jego własności przedstawiam
następujące informacje. W 2008 r. ambasada proto-
kolarnie przekazała mienie zdjęte ze stanu placówki.
Zgodnie z prawem białoruskim wszelkie darowizny
powinny zostać przez obdarowanego przyjęte na stan
i odpowiednio zaksięgowane. Z uwagi na niedopeł-
nienie tego obowiązku przez Dom Polski w momencie
inwentaryzacji dokonywanej przez białoruskie orga-
ny służby finansowej zaistniała konieczność formal-
nego potwierdzenia dokonanej wcześniej darowizny.
Wydział konsularny ambasady przygotował i przeka-
zał bez opóźnień odpowiednią dokumentację.
Mam nadzieję, że powyższe odpowiedzi potwier-
dzają znaczenie, jakie MSZ przywiązuje do trudnej
problematyki mniejszości polskiej na Białorusi. Pra-
gnę zapewnić, że MSZ nadal będzie podejmować dzia-
łania służące poprawie sytuacji Polaków w Republice
Białorusi i ochrony należnych im praw.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie skutków likwidacji stoczni
w Gdyni i Szczecinie (12774)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem, znak: SPS-023-12774/09, skierowanym do
pana Donalda Tuska, prezesa Rady Ministrów, oraz
otrzymanym upoważnieniem do udzielenia odpowie-
dzi, przesyłam odpowiedź na interpelację pana posła
Marka Kuchcińskiego w sprawie skutków likwidacji
stoczni w Gdyni i Szczecinie.
W związku z pytaniem postawionym przez pana
posła, dotyczącym rozwiązań dla osób zagrożonych
utratą pracy lub które już straciły pracę z tytułu eko-
nomicznego załamania się branży stoczniowej, uprzej-
mie informuję co następuje.
Ustawodawca przygotowując ww. ustawę, przyjął
w niej kryteria powiązania ochrony praw pracowni-
ków z zatrudnieniem w podmiotach ściśle związa-
nych pod względem własności i funkcji z produkcją
stoczniową Stoczni Gdynia SA oraz Stoczni Szcze-
cińskiej Nowa sp. z o.o. Regulacja ta pozwala na sko-
rzystanie z ochrony przez pracowników Stoczni Gdy-
555
nia SA i Stoczni Szczecińskiej Nowa sp. z o.o. oraz
chroni tych pracowników, których przedsiębiorstwa
zostały prawnie wyodrębnione ze struktur wewnętrz-
nych stoczni, lecz w sensie ekonomicznym, technicz-
nym i technologicznym są nadal częścią jednego za-
kładu pracy (w rozumieniu przedmiotowym) i jako
takie nie są w żadnym stopniu zdolne do samodziel-
nego funkcjonowania oraz zapewnienia dalszego za-
trudnienia pracującym w nich stoczniowcom.
Objęcie dyspozycją art. 114 ustawy kompensacyj-
nej pracowników podmiotów świadczących usługi na
rzecz stoczni, ale niezwiązanych z ww. stoczniami
(choćby tylko węzłem właścicielskim) oznaczałoby
przeniesienie na państwo całego ciężaru wszystkich
negatywnych konsekwencji niedoszacowania przez
przedsiębiorców kooperujących wyłącznie ze stocz-
niami stopnia ryzyka takiego ograniczenia prowa-
dzonej działalności gospodarczej (szczególnie w sytu-
acji, w której potencjalne zagrożenia wynikające
z przyjęcia takiej polityki ekonomicznej były znane
już od paru lat). Pamiętać jednocześnie należy o usank-
cjonowanych prawnie, podstawowych mechanizmach
regulacyjnych, występujących w gospodarce rynko-
wej, a wywołujących w otoczeniu podobnie negatyw-
ne skutki, jak sprzedaż składników majątkowych
stoczni, to jest procesach upadłościowych czy likwi-
dacyjnych, w przypadku których nie następuje przy-
znanie żadnych szczególnych uprawnień dla pracow-
ników.
Zaznaczyć należy również, iż potrzeba uchwale-
nia ustawy kompensacyjnej wiązała się z decyzją Ko-
misji Europejskiej w sprawie pomocy państwa udzie-
lonej przez Polskę Stoczni Szczecińskiej Nowa sp.
z o.o. oraz Stoczni Gdynia SA stanowiącą, że pomoc
ta jest niezgodna ze wspólnym rynkiem. Komisja Eu-
ropejska zobowiązała Polskę do odzyskania od stocz-
ni przyznanej im pomocy, a ww. ustawa została
uchwalona jako rozwiązanie pozwalające na realiza-
cję tej decyzji, tj. zwrot niezgodnej z prawem wspól-
notowym pomocy publicznej. Zatem proces kompen-
sacji mógł dotyczyć wyłącznie ww. stoczni, w związku
z czym regulacje dotyczące ochrony praw pracowni-
czych dotyczyły pracowników stoczni, ponieważ pra-
cownicy ci zostali pozbawieni pracy w związku z wy-
muszoną likwidacją stoczni.
Z informacji uzyskanych z Ministerstwa Pracy
i Polityki Społecznej wynika, iż pracownikom tracą-
cym pracę w podmiotach kooperujących ze stocznia-
mi może być udzielona pomoc na zasadach ogólnych,
wynikająca z ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
(Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.). Zgod-
nie z ww. ustawą byli pracownicy firm kooperujących
ze stoczniami, którzy zarejestrują się w powiatowym
urzędzie pracy jako osoby bezrobotne, mogą korzy-
stać m.in. z takich form wsparcia jak: pośrednictwo
pracy, poradnictwo zawodowe i informacja zawodowa,
pomoc w aktywnym poszukiwaniu pracy, organizacja
staży u pracodawcy, organizacja przygotowania za-
wodowego dorosłych.
556
Odnosząc się do drugiego pytania, przedstawiam
poniżej zestawienie sumy uznanych i warunkowych
wierzytelności wraz z podziałem na poszczególne ka-
tegorie zaspokojenia wynikające z ustawy kompen-
sacyjnej.
Stocznia
Kategoria wierzytelności Szczecińska Nowa
sp. z o.o.
Kategoria 0 – wierzytelności
zabezpieczone rzeczowo, które
175 833 044,13
będą uregulowane
w pierwszej kolejności
Kategoria 1 5 217 487,53
Kategoria 2 7 815 029,80
Kategoria 3 1 030 260 057,57
Kategoria 4 33 102 324,61
Suma 1 252 227 943,64
Mając powyższe na uwadze, informuję, iż wszyst-
kie zobowiązania umieszczone na liście wierzytelno-
ści będą regulowane zgodnie z zaakceptowanym
przez sąd planem podziału środków uzyskanych ze
sprzedaży składników majątkowych stoczni.
W chwili obecnej kontynuowany jest proces sprze-
daży poszczególnych aktywów obu stoczni. W połowie
grudnia br. odbędą się aukcje nienabytego dotych-
czas majątku stoczni. Tym samym nie można okre-
ślić, jaka kwota zostanie przeznaczona do podziału
pomiędzy wierzycieli spółek oraz jaka część wierzy-
telności zostanie zaspokojona.
Z poważaniem
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie niewpisania na listę
leków refundowanych analogów insulin
długo działających (12776)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Włodzimierza Karpińskiego, posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy
piśmie z dnia 20 listopada 2009 r. (SPS-023-12776/
09), w sprawie niewpisania na listę leków refundo-
wanych analogów insulin długo działających, uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Zagwarantowanie pacjentom chorym na cukrzycę
prawa do świadczeń opieki zdrowotnej, w tym zaopa-
trzenia w produkty lecznicze i wyroby medyczne, jest
realizowane na podstawie regulacji określonych
w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027) oraz aktach
wykonawczych do ww. ustawy. Finansowaniem ze
środków publicznych są objęte produkty lecznicze
i wyroby medyczne określone w drodze rozporządzeń
Stocznia Gdynia
SA ministra zdrowia.
Produkty lecznicze stosowane w zakładach opieki
zdrowotnej przysługują ubezpieczonym nieodpłatnie,
96 000 489,21 natomiast jeżeli są stosowane poza szpitalem, są re-
fundowane na zasadach określonych w ustawie i prze-
pisach wykonawczych.
108 189 605,98
W odniesieniu do zapytania dotyczącego refun-
101 267 461,12 dacji analogów insulin długo działających minister
1 311 807 068,60 zdrowia podjął decyzję o niewpisaniu do wykazów
149 704 022,61 leków refundowanych tych insulin. Podejmując po-
1 766 968 647,52
wyższą decyzję, minister zdrowia brał pod uwagę
brak udokumentowanej różnicy w efektywności
klinicznej między analogami insuliny a dotychczas
refundowanymi (rekomendacja Rady Konsultacyj-
nej AOTM nr 69/19/2008), o wiele wyższą cenę dla
pacjenta oraz doniesienia dotyczące bezpieczeń-
stwa leków.
Ważną kwestią, wymagającą odniesienia, jest fakt,
iż minister zdrowia musi podejmować decyzje o obję-
ciu refundacją nowych leków ze szczególną rozwagą
dla zapewnienia stabilności budżetu Narodowego
Funduszu Zdrowia – płatnika publicznego, szczegól-
nie w sytuacji gdy wpływ środków z tzw. składki
zdrowotnej maleje.
Sprawa objęcia refundacją analogów insulin dłu-
go działających może być ponownie rozpatrzona po
Minister przedstawieniu przez wnioskodawcę udokumentowa-
nej różnicy w efektywności klinicznej między analo-
gami insulin długo działających a dotychczas refun-
dowanymi.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że problem cu-
krzycy uznany został za jeden z priorytetowych celów
działań w zakresie zdrowia publicznego. Minister
zdrowia, realizując upoważnienie art. 31a ust. 2 usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych, określił rozporządzeniem
z dnia 21 sierpnia 2009 r. priorytety zdrowotne, ma-
jąc na uwadze stan zdrowia obywateli oraz uzyskanie
efektów zdrowotnych o najwyższej wartości. Do przed-
miotowego rozporządzenia zostało wpisane „przeciw-
działanie wystąpieniu otyłości i cukrzycy”. Zgodnie
z powyższym minister zdrowia oraz Narodowy Fun-
dusz Zdrowia podejmują wszelkie działania, których
celem jest poprawa skuteczności leczenia pacjentów
dotkniętych cukrzycą oraz zintensyfikowanie dzia-
łań prewencyjnych mających na celu zmniejszenie
ryzyka zachorowalności.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 10 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie złej jakości wędlin
i wyrobów mięsnych (12778)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jana Burego s. Antoniego, za-
łączoną przy piśmie, znak: SPS-023-12778/09, z dnia
20 listopada br., w sprawie złej jakości wędlin i wy-
robów mięsnych niniejszym przekazuję Panu Mar-
szałkowi odpowiedź na zawarte w ww. interpelacji
pytania.
Zgodnie z art. 3 rozporządzenia nr 178/2002 Par-
lamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia
2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania
prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd
ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego
procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności
(Dz. Urz. WE L 31 z 01.02.2002, str. 1; Dz. Urz. UE
Polskie wydanie specjalne, rozdz. 15, t. 6, str. 463)
posiadanie żywności w celu sprzedaży, z uwzględnie-
niem oferowania do sprzedaży lub innej formy dys-
ponowania bezpłatnego lub nie, oraz sprzedaż, dys-
trybucja i inne formy dysponowania są rozumiane
jako „wprowadzenie na rynek”, a w związku z tym
podlegają przepisom odnoszącym się do żywności.
Przepisy te określają między innymi odpowiedzial-
ność podmiotów działających w obrocie żywnością,
zasady znakowania produktów informacjami nie-
zbędnymi dla konsumenta, zasady stosowania okre-
ślonych substancji dodatkowych czy też wymagania
higieniczno-sanitarne itp.
Dla wędlin nie zostały określone na poziomie Unii
Europejskiej szczegółowe wymagania w zakresie ja-
kości handlowej. Jednakże w celu zapewnienia pełnej
informacji konsumentom wszystkie produkty spo-
żywcze muszą być nazwane i oznakowane zgodnie
z zasadami dotyczącymi znakowania środków spo-
żywczych. W Polsce przepisami określającymi ogólne
zasady oznakowania środków spożywczych są usta-
wa z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej
artykułów rolno-spożywczych (Dz. U. z 2005 r. Nr 187,
poz. 1577, z późn. zm.) oraz ustawa z dnia 25 sierpnia
2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U.
Nr 171, poz. 1225), natomiast szczegółowo zasady
znakowania środków spożywczych określa rozporzą-
dzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 10 lip-
ca 2007 r. w sprawie znakowania środków spożyw-
czych (Dz. U. Nr 137, poz. 966, z późn. zm.).
Należy zwrócić uwagę, że w świetle przepisów
art. 7 ust. 2 ww. ustawy o jakości handlowej artyku-
łów rolno-spożywczych w związku z art. 47 ust. 1
ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia nazwa
środka spożywczego ma precyzyjnie informować kon-
sumenta o rodzaju środka spożywczego, umożliwić
557
odróżnienie go od podobnych środków spożywczych
(…). Z tego też względu nazwa produktu podawana
w jego oznakowaniu stosownie do ww. przepisów,
niezależnie od nazwy fantazyjnej, musi podkreślać
charakterystykę produktu, na przykład: kiełbasa
wieprzowo-wołowa parzona itp. Ponadto, stosownie
do wymagania przepisu § 9 ww. rozporządzenia
w sprawie znakowania środków spożywczych, pro-
ducent jest zobowiązany do podawania procentowej
zawartości składnika lub kategorii składników ma-
jących wpływ na wybór konsumenta, istotnych dla
scharakteryzowania środka spożywczego i odróż-
nienia go od innych środków spożywczych, z który-
mi może być mylony ze względu na podobieństwo
nazwy lub wyglądu.
W przypadku przetworów mięsnych produkowa-
nych przez różne firmy, które mają jednakowe nazwy,
a jednak różnią się wsadem surowcowym, najistot-
niejszym składnikiem jest „mięso” (zgodnie z defini-
cją zawartą w § 8.2 ww. rozporządzenia w sprawie
znakowania), od którego zawartości głównie zależy
jakość handlowa produktu oraz jego cena, czyli to, co
najczęściej decyduje o wyborze produktu. Jeżeli
w przypadku produktu mięsnego jego nazwa wska-
zuje na jeszcze inne składniki jako nadające wyrobo-
wi określony charakter, dla tych składników analo-
gicznie powinna zostać określona procentowa zawar-
tość. Na przykład w przypadku kiełbasy wieprzowej
z żółtym serem czy kiełbasy wędzonej z indyka
z orzechami włoskimi powinna zostać określona za-
wartość odpowiednio: mięsa wieprzowego i żółtego
sera oraz mięsa z indyka i orzechów włoskich. W przy-
padku wędlin tzw. wysokowydajnych produkowanych
z dodatkiem wody woda również musi być wymienio-
na w wykazie składników, a zawartość mięsa powin-
na być podana w procentach.
Przedstawiając powyższe informacje, chciałbym
nadmienić, że w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju
Wsi podjęte zostały próby stworzenia przepisów re-
gulujących szczegółowe wymagania jakościowe dla
wędlin. W toku przeprowadzonej dyskusji z udziałem
przedstawicieli służb kontrolnych, środowiska na-
ukowego oraz producentów uznano jednak, że wobec
różnorodności oferowanych na rynku produktów, wy-
korzystywania nowych technologii przetwórczych
oraz braku jakichkolwiek odnośników na poziomie
międzynarodowym i wspólnotowym stworzenie jed-
nolitych kryteriów, które musiałyby obowiązywać,
na dodatek wyłącznie polskich, przetwórców, jest nie-
osiągalne.
Wobec szerokiego asortymentu produktów mię-
snych pozostających w swobodnym przepływie na
obszarze całej Unii Europejskiej najlepszym rozwią-
zaniem umożliwiającym dokonanie konsumentom
świadomego wyboru produktu wędliniarskiego po-
przez porównanie różnych wyrobów dostępnych
w placówkach handlowych są wymagania nakazują-
ce podanie szeregu wymienionych wyżej informacji
w oznakowaniu tych wyrobów. Ponadto w opinii
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów na tle
558
wyników kontroli przeprowadzanych przez Inspekcję
Handlową można stwierdzić, że aktualnie obowiązu-
jące przepisy w zakresie znakowania artykułów rol-
no-spożywczych, w tym przetworów mięsnych, za-
pewniają dostarczenie konsumentom informacji nie-
zbędnych do dokonania optymalnego, w pełni świa-
domego wyboru produktu.
Odnosząc się do problematyki stosowania w pro-
dukcji wyrobów mięsnych substancji dodatkowych
dozwolonych, należy podkreślić, że zgodnie z przepi-
sami ww. ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpie-
czeństwie żywności i żywienia substancje dodatkowe
mogą być stosowane w żywności, jeżeli:
— nie stanowią zagrożenia dla zdrowia lub życia
człowieka,
— ich stosowanie jest uzasadnione technologicz-
nie i cel ich stosowania nie może być osiągnięty
w inny sposób,
— ich użycie nie wprowadza konsumenta w błąd.
Aktem prawnym szczegółowo regulującym w Pol-
sce stosowanie substancji dodatkowych do produkcji
żywności jest rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 18 września 2008 r. w sprawie dozwolonych
substancji dodatkowych (Dz. U. Nr 177, poz. 1094).
Zapisy rozporządzenia są zgodne z odpowiednimi dy-
rektywami Parlamentu Europejskiego i Rady w za-
kresie substancji dodatkowych. Aby dana substancja
dodatkowa mogła być dopuszczona do żywności, musi
posiadać ocenę ryzyka dla zdrowia. Ocenę tę wyko-
nuje Komitet Ekspertów FAO/WHO ds. Dodatków do
Żywności (JECEFA – The Joint FAO/WHO Expert
Committee on Foos Additives), a w Unii Europejskiej
– Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności
(EFSA), a przed rokiem 2002 – Naukowy Komitet ds.
Żywności. Ww. organizacje przy dokonywaniu oceny
substancji dodatkowych opierają się na wynikach ba-
dań toksykologicznych, chemicznych i biologicznych.
Akceptację uzyskują tylko te substancje, dla których
wyniki nie budzą zastrzeżeń.
W oparciu o wyniki badań dla każdej substancji
jest ustalane dopuszczalne dzienne pobranie (Accep-
table Daily Intake – ADI). Jest to ilość substancji
(wyrażona w mg/kg masy ciała człowieka/dzień), któ-
ra może być pobierana przez człowieka ze wszystkich
źródeł codziennie przez całe życie bez szkody dla
zdrowia. Wartość ADI jest zazwyczaj ok. 100-krotnie
niższa od ilości substancji, przy której nie obserwo-
wano negatywnego wpływu na organizm zwierząt
doświadczalnych. W Unii Europejskiej na podstawie
opinii Naukowego Komitetu ds. Żywności (przed
2002 r.), a obecnie Europejskiego Urzędu ds. Bezpie-
czeństwa Żywności (EFSA), w ramach zarządzania
ryzykiem zostają ustalone maksymalne dopuszczalne
poziomy dla poszczególnych substancji dodatkowych
w środkach spożywczych. W świetle dostępnych wy-
ników badań naukowych substancje dodatkowe sto-
sowane zgodnie z obowiązującymi przepisami nie
stanowią zagrożenia dla zdrowia konsumenta.
Od 20 stycznia 2010 r. będzie miało zastosowanie
rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady
(WE) nr 1333/2008 w sprawie dodatków do żywności
(Dz. Urz. UE L 354 z 31.12.2008, str. 16). Rozporzą-
dzenie to zastąpi obowiązujące obecnie dyrektywy
oraz rozporządzenie ministra zdrowia w tym zakre-
sie. Szczegółowe wymagania w zakresie stosowania
substancji dodatkowych do żywności będą zamiesz-
czone w załączniku do ww. rozporządzenia pod ko-
niec 2010 r. Wszystkie substancje dodatkowe stoso-
wane obecnie w produkcji żywności będą ponownie
ocenione przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa
Żywności (EFSA) pod względem ich bezpieczeństwa
dla zdrowia konsumenta. Wyniki ponownej oceny
będą podstawą do ewentualnych zmian przepisów
dotyczących stosowania substancji dodatkowych do
żywności.
W oznakowaniu produktów spożywczych zgodnie
z wymaganiami ww. rozporządzenia w sprawie zna-
kowania środków spożywczych w wykazie składni-
ków powinny być wymienione również substancje
dodatkowe poprzez podanie nazwy substancji dodat-
kowej lub jej numeru wg systemu oznaczeń Unii Eu-
ropejskiej oraz funkcji technologicznej, jaką pełni ona
w danym środku spożywczym. Przy pełnej, zgodnej
z przepisami, informacji podanej na opakowaniu kon-
sument może dokonywać świadomego wyboru przy
zakupie środków spożywczych. Produkty mięsne
wprowadzane do obrotu powinny być zgodne z para-
metrami zawartymi w specyfikacjach. Parametry te
muszą odpowiadać obowiązującym przepisom doty-
czącym bezpieczeństwa żywności. Jak wynika z po-
wyższego w prawie żywnościowym obowiązującym
w Polsce, a obejmującym przepisy określone zarówno
na poziomie Unii Europejskiej, jak i na poziomie kra-
jowym, określono szereg wymagań, które musi speł-
niać producent żywności. Obowiązkiem państwa jest
zapewnienie systemu nadzoru weryfikującego fak-
tyczne spełnianie przez producentów tych wymagań.
A zatem w uzupełnieniu przedstawiam informacje
dotyczące kontroli w zakresie jakości handlowej prze-
prowadzonych przez Inspekcję Handlową oraz In-
spekcję Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spo-
żywczych w odniesieniu do wyrobów mięsnych.
Ogólnopolska kontrola jakości handlowej i prawi-
dłowości oznakowania mięsa i przetworów mięsnych
przeprowadzona w 2009 r. w placówkach handlu de-
talicznego przez Inspekcję Handlową na terenie ca-
łego kraju wykazała, że obniżoną jakość posiadało
17,7% zbadanych partii, a uchybienia w oznakowaniu
stwierdzono w odniesieniu do 24%. W toku tej kon-
troli nie stwierdzono przekroczenia dopuszczalnego
poziomu zawartości substancji dodatkowych dozwo-
lonych w zbadanych wędlinach. Rodzaj ujawnianych
wad (niższy wsad surowców mięsno-tłuszczowych,
niższa zawartość mięsa, niższa zawartość białka
i wyższa skrobi) świadczył o nieprawidłowym ilościo-
wym i jakościowym doborze surowca do produkcji.
W przypadku oznakowania uchybienia miały różno-
raki charakter i część z nich była mało istotna z punk-
tu widzenia konsumenta, niemniej jednak 1/3 wśród
zakwestionowanych stanowiły wędliny oferowane

bez opakowań, przy których sprzedawcy nie uwi-
docznili składu. Informacje te zostały uzupełnione
na żądanie inspektorów w toku postępowań kontro-
lnych. Szczegółowe wyniki tej kontroli zawiera ra-
port „Konsument na rynku artykułów żywnościo-
wych w świetle wyników kontroli produktów mlecz-
nych, mięsnych, rybnych i miodu”, dostępny na stro-
nie internetowej Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów.
W trzech kwartałach 2009 r. Inspekcja Jakości
Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych przepro-
wadziła kontrole w zakresie jakości handlowej wędlin
z mięsa czerwonego na zgodność z deklaracją produ-
centa w 101 zakładach przetwórstwa mięsnego pro-
wadzących działalność na terenie kraju, znajdują-
cych się w ewidencji WIJHARS. W trakcie kontroli
sprawdzono jakość handlową kiełbas drobno rozdrob-
nionych, kiełbas homogenizowanych, kiełbas grillo-
wych, kiełbas średnio rozdrobnionych, kiełbas grubo
rozdrobnionych, wędlin podrobowych oraz wędzo-
nek. Kontrolą objęto:
— w zakresie oceny organoleptycznej – 376 partii
przetworów z mięsa czerwonego o łącznej masie 96,5 t,
— w zakresie parametrów fizykochemicznych
– 366 partii przetworów z mięsa czerwonego o łącznej
masie 95,7 t,
— w zakresie prawidłowości znakowania – 383
partie przetworów z mięsa czerwonego o łącznej ma-
sie 102,8 t.
Wymagań nie spełniało:
1) w zakresie oceny organoleptycznej – 2 partie prze-
tworów z mięsa czerwonego (co stanowiło ok. 0,5%
skontrolowanych partii) o łącznej masie 0,04 t (co sta-
nowiło ok. 0,04% masy skontrolowanych partii).
Nieprawidłowości dotyczyły obecności na przekro-
ju batonów otworów powietrznych powyżej 2 mm
oraz licznych odbarwień, co nie odpowiadało dekla-
racji producenta, oraz niewłaściwie określonego stop-
nia rozdrobnienia mięsa, tj. kiełbasa określona jako
drobno rozdrobniona faktycznie wyprodukowana
była z mięsa homogenizowanego;
2) w zakresie parametrów fizykochemicznych
– 23 partie przetworów z mięsa czerwonego (co sta-
nowiło ok. 6,3% skontrolowanych partii) o łącznej
masie 1,9 t (co stanowiło ok. 1,9% masy skontrolo-
wanych partii).
Nieprawidłowości dotyczyły zaniżonej zawarto-
ści białka oraz zawyżonej zawartości tłuszczu, wody
i skrobi w stosunku do deklaracji producenta. Może
to świadczyć o próbach zwiększania wydajności pro-
duktu gotowego przy jednoczesnym mniejszym wy-
korzystaniu mięsa w procesie produkcyjnym lub
wykorzystaniu składnika mniej wartościowego, np.
MOM (tzw. mięsa oddzielonego mechanicznie),
o mniejszej zawartości białka, ale większej zawar-
tości tłuszczu;
3) w zakresie prawidłowości znakowania – 143
partie przetworów z mięsa czerwonego (co stanowiło
ok. 37,3% skontrolowanych partii) o łącznej masie
559
26,9 t (co stanowiło ok. 26,2% masy skontrolowanych
partii).
Większość poddanych kontroli partii wędlin wy-
kazała jednocześnie nieprawidłowości w zakresie kil-
ku wymagań dotyczących oznakowania. Do najczę-
ściej stwierdzonych nieprawidłowości należały: brak
lub nieprawidłowo podany wykaz składników, tj. brak
w wykazie składników wszystkich surowców użytych
do produkcji, brak procentowej zawartości mięsa,
brak w wykazie składników dozwolonych substancji
dodatkowych, nieprecyzyjne oznaczenie nazwy wy-
robu gotowego, np. brak rodzaju procesów technolo-
gicznych stosowanych w systemie produkcji, brak
rodzaju wędliny, podanie informacji wprowadzają-
cych konsumenta w błąd, m.in. co do rodzaju produk-
tu, na przykład umieszczenie na etykiecie wędliny
podrobowej rysunku szynki lub salami.
Wyniki przeprowadzonych kontroli dowodzą, że
niepokojącym faktem jest wysoki procent partii nie-
prawidłowo oznakowanych. Dotyczy to opakowań
jednostkowych wędlin z mięsa czerwonego, przezna-
czonych do sprzedaży konsumentom finalnym. Jed-
nak porównując wyniki kontroli obejmujących taki
sam asortyment, tj. kiełbasy drobno rozdrobnione,
kiełbasy homogenizowane oraz kiełbasy grillowe,
przeprowadzonych w II kwartale 2009 r. oraz
w II kwartale 2008 r., można zaobserwować mniejszy
udział partii wędlin nieprawidłowo oznakowanych
o ok. 6 punktów procentowych.
Biorąc pod uwagę nieprawidłowości stwierdzane
w trakcie przeprowadzanych kontroli, zarówno In-
spekcja Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spo-
żywczych, jak i Inspekcja Handlowa będą w dalszym
ciągu prowadziły systematyczne kontrole jakości
handlowej wyrobów mięsnych, ze szczególnym na-
ciskiem na oznakowanie tych wyrobów. Należy jed-
nak podkreślić, że nawet częste kontrole i nakłada-
ne przez obydwie inspekcje, zgodnie z kompetencja-
mi, na przedsiębiorców sankcje nie wystarczą do
wyeliminowania wszystkich nieprawidłowości w go-
spodarce wolnorynkowej, przy swobodnym przepły-
wie towarów. Równie ważną i wręcz niezbędną czę-
ścią systemu są akcje edukacyjno-informacyjne
wśród konsumentów. Natomiast najważniejszym
czynnikiem naprawczym powinny być dobrowolne
działania podejmowane przez producentów w celu
zminimalizowania nieprawidłowości, jakie pojawia-
ją się na rynku przetworów mięsnych, w trosce
o konsumenta i dobry wizerunek firmy w pełni od-
powiadającej za swoje produkty.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
560
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie organizacji transportu publicznego
(12779)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Guta-Mostowego
SPS-023-12779/09 z dnia 20 listopada 2009 r. w spra-
wie organizacji transportu publicznego, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Transport publiczny jest ważnym zagadnieniem
ekonomicznym, gospodarczym, społecznym i ekolo-
gicznym. W funkcjonowaniu miast i regionów wypeł-
nia zarówno rolę socjalną (daje możliwość przemiesz-
czania się osobom niemającym dostępu do innych
form transportu), jak i rolę kształtowania zachowań
transportowych w kierunku ograniczania ruchu sa-
mochodowego w miejscach, gdzie zatłoczenie dróg
stwarza problemy funkcjonalne i ekologiczne.
Ta zasadnicza zmiana w dotychczasowym sposo-
bie funkcjonowania transportu publicznego polega
przede wszystkim na zastosowaniu zasad regulowa-
nej konkurencji w sposób zapewniający przejrzystość
i efektywność usług publicznych.
Transport publiczny nabiera coraz większego
znaczenia, jako czynnik równowagi funkcjonowania
różnych środków przewozowych. Wzmożony ruch na
drogach i ulicach centrów miast powoduje zatory ma-
jące niepożądane skutki, takie jak: wydłużanie czasu
podróży, zanieczyszczanie powietrza, wzrost liczby
wypadków drogowych, zmiany klimatu, wąskie gar-
dła w transportowych łańcuchach logistycznych.
Projekt ustawy o publicznym transporcie zbiorowym
ma wyznaczyć organizatorów dla transportu miej-
skiego (z uwzględnieniem specyfiki obszarów metro-
politalnych) i regionalnego, tj. wojewódzkiego i mię-
dzywojewódzkiego.
Projekt ustawy określa zasady organizacji ryn-
ków transportu publicznego, zarządzania usługami
przewozowymi na tych rynkach, a także kwestie
związane z finansowaniem transportu publicznego,
w tym z dofinansowaniem usług nierentownych
o charakterze użyteczności publicznej.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że prowadzone są także prace nad projektem ustawy
o zmianie ustawy o transporcie drogowym, który
w założeniu ma stworzyć równe warunki dostępu do
zawodu przewoźnika drogowego osób taksówką, jak
również dla przewoźników wykonujących przewozy
o charakterze okazjonalnym dla wszystkich spełnia-
jących warunki ustawowe. Projekt ten będzie zawie-
rał systemowe rozwiązania dotyczące transportu
drogowego taksówką i samochodem osobowym nie-
będącym taksówką. Natomiast system przewozów
okazjonalnych sprowadzać się będzie, zgodnie z jego
nazwą, do przewozów organizowanych z różnych
okazji i dla zapewniania uczciwej konkurencji powi-
nien być wykonywany samochodami osobowymi po-
wyżej 5 osób.
Projekt przewiduje także zniesienie limitów na
licencje taksówkowe, co pozwoli przedsiębiorcom
uzyskanie bez ograniczeń administracyjnych licencji
na ten transport.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie realizacji założeń
Partnerstwa Wschodniego (12782)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tomasza Lenza (pismo nr SPS-
-023-12782/09 z dnia 20 listopada 2009 r.) w sprawie
realizacji założeń Partnerstwa Wschodniego, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Polska jako inicjator Partnerstwa Wschodniego
(PW) zdecydowanie popiera całość ambitnych dążeń
tej inicjatywy, a w perspektywie pełną liberalizację
wizową, zgodnie z art. 7 wspólnej deklaracji przyjętej
na szczycie PW w dniu 7 maja 2009 r. Realizując ta-
kie stanowisko, strona polska podejmuje wewnątrz
UE wysiłki zmierzające do aktywizacji dialogu wizo-
wego mającego na celu w pierwszym etapie rozsze-
rzanie efektywnych ułatwień wizowych, w tym obni-
żenie opłat wizowych lub ich całkowite zniesienie,
a docelowo wprowadzenie reżimu bezwizowego dla
państw partnerskich (Armenia, Azerbejdżan, Biało-
ruś, Gruzja, Mołdowa i Ukraina). Zaawansowanie
procesu przybliżającego te państwa do reżimu bez-
wizowego uzależnione jest od indywidualnego postę-
pu każdego z państw partnerskich we współpracy
z UE w kwestiach wizowych oraz w zakresie migra-
cji i współpracy granicznej.
Wspomniana współpraca dwustronna w ramach
PW w odniesieniu do liberalizacji wizowej jest wspie-
rana też przez współpracę wielostronną PW w ra-
mach tzw. platform tematycznych: pierwszej ds. de-
mokracji, dobrego zarządzania i stabilności oraz
czwartej – ds. kontaktów międzyludzkich. Jednym
z priorytetów pierwszej platformy jest zacieśnianie
współpracy pomiędzy UE a państwami partnerskimi

w zakresie wymiaru sprawiedliwości, wolności i bez-
pieczeństwa, która obejmuje m.in.: promowanie zin-
tegrowanego zarządzania granicami, wymianę do-
brych praktyk w zakresie migracji i bezpieczeństwa
ruchu osobowego w aspekcie liberalizacji wizowej,
zwalczanie zorganizowanej przestępczości, handlu
ludźmi, narkotykami oraz wzmacnianie administra-
cji celnej. Do priorytetów czwartej platformy należy
rozwijanie kontaktów międzyludzkich poprzez m.in.
zwiększanie wymiany naukowej (szczególnie w od-
niesieniu do szkolnictwa wyższego), jak najpełniejszą
implementację programów skierowanych do młodzie-
ży (m.in. programu „Młodzież w działaniu”) oraz
rozwój dialogu międzykulturowego.
Polska polityka wizowa wobec państw Europy
Wschodniej opiera się na bazie prawnej UE, wynika-
jącej z naszego członkostwa w systemie Schengen,
której częścią są także umowy dwustronne UE z po-
szczególnymi partnerami. UE zwarła w latach 2006–
–2007 umowy o ułatwieniach wizowych z Ukrainą
i Mołdową. W listopadzie 2009 r. zakończono nego-
cjacje umów o ułatwieniach wizowych i readmisji
z Gruzją. Umowy te przewidują stosowanie szeregu
ułatwień w dziedzinie procedur wizowych, stosowa-
nie obniżonej opłaty za wizę w wysokości 35 euro,
a także całkowite zwolnienie z opłat wizowych wy-
branych kategorii osób, w tym m.in. uczniów i stu-
dentów. Komisja Europejska rozważa przygotowanie
negocjacji podobnych umów z pozostałymi państwa-
mi Kaukazu Południowego, Armenią i Azerbejdża-
nem. Została ponadto zobowiązana przez Radę do
przygotowania wytycznych w zakresie negocjacji po-
rozumień o ułatwieniach wizowych i readmisji z Bia-
łorusią.
Obecnie w związku z koniecznością dostosowania
zawartych już umów do zmian w prawie europejskim
UE prowadzi dialog wizowy z Ukrainą w sprawie
nowelizacji niektórych ich postanowień, zmierzają-
cych w kierunku dalszej liberalizacji. W 2010 r. pla-
nowane jest rozpoczęcie negocjacji w sprawie nowe-
lizacji umowy z Mołdową. Polska jest aktywnym
uczestnikiem wspomnianego dialogu, popierając więk-
szą część postulatów naszych wschodnich sąsiadów,
jednakże wprowadzenie nowych rozwiązań wymaga
consensusu wszystkich państw członkowskich. Kraj
nasz jest także promotorem idei podjęcia rozmów
w sprawie umowy o ułatwieniach wizowych z Biało-
rusią, będącą również uczestnikiem partnerstwa,
niezależnie od istniejących zastrzeżeń odnośnie do
obecnej polityki kierownictwa tego kraju.
Obok regulacji prawnych na poziomie UE doty-
czących wiz Schengen sprawy ruchu osobowego ze
wschodnimi sąsiadami objęte są również umowami
dwustronnymi między Polską a takimi krajami jak
Ukraina i Białoruś. Umowy te dotyczą wyłącznie wiz
krajowych i również przewidują szereg ulg w zakresie
procedur wizowych oraz zwolnienie z opłat dla sze-
rokich kategorii osób, do których należą także ucznio-
wie i studenci.
561
Dostrzegając problem dostępności wiz dla obywa-
teli Białorusi, nieposiadającej umowy o ułatwieniach
wizowych z UE, którzy za wizę Schengen muszą pła-
cić 60 euro, minister spraw zagranicznych dwukrot-
nie obniżył im opłaty za polskie wizy krajowe. Od
grudnia 2007 r. opłata ta została zmniejszona do
35 euro, a od listopada 2008 r. wynosi 20 euro. Stro-
na polska bierze pod uwagę możliwość dalszej racjo-
nalizacji opłat za wizy krajowe wydawane obywate-
lom krajów uczestników PW, w miarę poprawiania
się sytuacji budżetowej państwa.
Odnosząc się do podniesionego przez pana posła
problemu opłat wizowych dla studentów zakwalifi-
kowanych na studia na polskich uczelniach, pragnę
wyjaśnić, iż zgodnie z rozporządzeniem ministra
spraw zagranicznych nie podlegają opłacie wizy kra-
jowe wydane stypendystom będącym obywatelom
państw obcych, podejmującym naukę w polskich
szkołach średnich i wyższych lub kierowanym na sta-
że w placówkach naukowo-badawczych. Zgodnie
z przepisami rozporządzenia obniża się o 25% opłatę
konsularną za rozpatrzenie wniosku o wydanie wizy
dla pozostałych uczniów i studentów do ukończenia
przez nich 26. roku życia. Ponadto konsul może
w indywidualnych przypadkach mocą decyzji własnej
odstąpić od pobrania opłaty za wizę lub obniżyć jej
wysokość.
Tak więc, zgodnie z obowiązującą bazą prawną,
osobom zakwalifikowanym na studia na polskich
uczelniach wydawane są bezpłatne wizy krajowe
z okresem ważności od 6 miesięcy do 1 roku, a w wy-
jątkowych przypadkach, wynikających z charakteru
studiów (np. z racji praktyk zagranicznych), także
bezpłatne wizy jednolite Schengen z możliwością po-
bytu do 90 dni w okresie 6 miesięcy.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie popularyzacji rozwiązań
open source w administracji (12784)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
27 listopada 2009 r. (sygn. SPS-023-12784/09) prze-
kazującego interpelację posła na Sejm RP pana Wi-
tolda Pahla w sprawie popularyzacji rozwiązań open
562
source w administracji uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Technologie informacyjno-komunikacyjne (TIK)
są jedną z podstaw sprawnego funkcjonowania współ-
czesnego społeczeństwa obywatelskiego. Aby w pełni
wykorzystać ogromne możliwości, jakie dają nowo-
czesne technologie, należy mieć na uwadze podsta-
wową zasadę państw demokratycznych, tj. prawo do
równego traktowania. Zgodnie z tą zasadą, każdy
powinien mieć możliwość wyboru formy kontaktu
z urzędem administracji publicznej, w tym również
korzystania z elektronicznej formy kontaktu. Cel ten
można osiągnąć, realizując jedną z podstawowych
zasad obowiązujących w społeczeństwie informacyj-
nym – zasadę neutralności technologicznej. Nakazu-
je ona organom państwowym równe traktowanie
przez władze publiczne technologii teleinformatycz-
nych i stworzenia warunków do ich uczciwej konku-
rencji, w tym zapobiegania możliwości eliminacji
technologii konkurencyjnych przy rozbudowie i mo-
dyfikacji eksploatowanych systemów teleinforma-
tycznych lub przy tworzeniu konkurencyjnych pro-
duktów i rozwiązań. Idea neutralności technologicz-
nej obowiązująca we wszystkich administracjach
publicznych w Europie przyświeca również działa-
niom realizowanym przez Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji.
Naczelna zasada neutralności technologicznej
państwa sformułowana jest w ustawie z dnia 17 lu-
tego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów
realizujących zadania publiczne (Dz. U. Nr 64, poz. 565,
z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o informatyzacji.
Art. 13 ww. ustawy nakazuje podmiotom administra-
cji państwa realizującym zadania publiczne przy wy-
korzystaniu systemu teleinformatycznego albo z uży-
ciem środków komunikacji elektronicznej zapewnie-
nie, by system teleinformatyczny służący do wymia-
ny danych z podmiotami niebędącymi organami
administracji rządowej spełniał – poza minimalnymi
wymaganiami określonymi w odpowiednich rozpo-
rządzeniach – wymóg równego traktowania rozwią-
zań informatycznych. Ponadto podmioty te zobligo-
wano do publikacji w Biuletynie Informacji Publicz-
nej lub udostępnienia w inny sposób zestawienia
stosowanych w oprogramowaniu interfejsowym sys-
temu teleinformatycznego – używanego do realizacji
zadań publicznych – struktur dokumentów elektro-
nicznych, formatów danych oraz protokołów komu-
nikacyjnych i szyfrujących.
Normy wynikające z art. 13 ustawy o informaty-
zacji stały się podstawą do sformułowania zasady
neutralności technologicznej państwa. Zasada ta jed-
nakże nie znalazła dostatecznego odzwierciedlenia
w tekście ustawy, poza ww. przepisem. Nie została
także wyraźnie określona jako neutralność techno-
logiczna. W związku z powyższym Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji wprowadziło
wspomnianą zasadę do projektu przygotowanej obec-
nie nowelizacji ustawy. W toku prac nowelizacyjnych
przyjęto, iż neutralność technologiczna państwa
oznacza, iż władze publiczne nie mogą tworzyć pra-
wa, a podmioty publiczne nie mogą konstruować
systemów teleinformatycznych mających realizować
zadania publiczne w taki sposób, by preferować (lub
wręcz wskazywać) konkretne rozwiązania techno-
logiczne pochodzące od konkretnych producentów.
Jednocześnie z udziału w tworzeniu rozwiązań
technologicznych na potrzeby władz publicznych nie
można także wykluczać konkretnych producentów
lub ich grup. Proponowane rozwiązania są wyrazem
starań MSWiA, mających na celu eliminowanie
możliwości faworyzowania przez administrację pu-
bliczną konkretnych produktów technologicznych.
Przygotowany przez MSWiA projekt nowelizacji
ustawy o informatyzacji, jako druk sejmowy nr 2110,
znajduje się obecnie na etapie prac komisji sejmo-
wych po I czytaniu.
Mówiąc o otwartych standardach stanowiących
alternatywę dla komercyjnych rozwiązań technolo-
gicznych, należy wspomnieć także o formatach da-
nych. Pomimo dążeń administracji państwa do pra-
widłowości w tym kierunku nadal zdarzają się in-
cydentalne przypadki pomijania „otwartych” roz-
wiązań technologicznych. Należy jednak zaznaczyć,
iż „unikanie” otwartych formatów danych zazwy-
czaj nie bierze się z chęci utrudnienia dostępu do
informacji, lecz jest efektem niewiedzy lub też wy-
boru do realizacji swoich prac aplikacji, w których
obsłudze użytkownicy posiadają znacznie większe
doświadczenie.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 11 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie minimalnych wymagań
dla systemów teleinformatycznych (Dz. U. Nr 212,
poz. 1766) przede wszystkim ma na celu zapewnienie
„spójności działania systemów teleinformatycznych
używanych do realizacji zadań publicznych przez
określenie co najmniej specyfikacji formatów danych
(…), które mają być stosowane w oprogramowaniu
interfejsowym oraz sprawnej i bezpiecznej wymiany
informacji w formie elektronicznej”. Załącznik nr 2
do rozporządzenia określa między innymi formaty
danych zapewniające dostęp do zasobów informacji
udostępnianych za pomocą systemów teleinforma-
tycznych używanych w realizacji zadań publicznych.
W skład powyższej grupy wchodzą formaty danych
tekstowych oraz tekstowo-graficznych, umożliwia-
jących przeglądanie i drukowanie ich zawartości przy
użyciu popularnych przeglądarek i edytorów. Z roz-
porządzenia wynika, iż nałożony obowiązek prze-
strzegania określonej palety formatów jest spełniony,
gdy do publikacji danych zostanie wykorzystany co
najmniej jeden z wymienionych formatów. W rezul-
tacie rozporządzenie to, podobnie jak ustawa, nie fa-
woryzuje konkretnych rozwiązań technologicznych.
Należy także podkreślić, iż – mimo uwzględnienia
otwartego formatu aplikacji biurowych open docu-
ment – z treści rozporządzenia nie wynika bezpo-
średni obowiązek publikacji danych w otwartych
formatach danych. Dlatego też przy obecnym stanie
prawnym użycie otwartego formatu danych, jakim

jest open document – umożliwiającego obywatelom
bezproblemowe korzystanie z publikowanych infor-
macji przy użyciu darmowego pakietu biurowego –
leży głównie w gestii poszczególnych podmiotów pu-
blicznych. Tym samym MSWiA nie ma podstaw
prawnych do egzekwowania od podmiotów publicz-
nych stosowania otwartych formatów danych, jeżeli
podmioty te wykorzystują inne formaty określone
w ww. rozporządzeniu.
Powyższe przykłady jednoznacznie świadczą
o tym, iż Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji uwzględnia w aktualnie prowadzonych
działaniach – między innymi z zakresu stanowienia
prawa – zasadę neutralności technologicznej. Nale-
ży również podkreślić, że podmioty administracji
rządowej przy wyborze rozwiązań teleinformatycz-
nych powinny, uwzględniając przydatność meryto-
ryczną, kierować się względami ekonomicznymi, co
jest również zgodne z zasadą neutralności techno-
logicznej. Dlatego też zachowując zasadę neutralno-
ści technologicznej w sprawie wyboru oprogramo-
wania stosowanego do budowy systemów teleinfor-
matycznych dla jednostek administracji rządowej,
MSWiA wskazuje wszędzie tam, gdzie jest to moż-
liwe, na korzyści płynące ze stosowania każdego
z typów oprogramowania.
W zakresie problematyki wdrażania otwartego
oprogramowania należy podkreślić, że użycie takiego
oprogramowania w konkretnym projekcie powinno
być poprzedzone szczegółową analizą, z uwzględnie-
niem m.in. stabilności, wydajności wdrażanych roz-
wiązań i dostępności wsparcia na odpowiednim po-
ziomie oraz wszystkich związanych z tym kosztów.
Należy również mieć na uwadze koszty pośrednie
związane z koniecznością zmian w już istniejących
rozwiązaniach oraz koniecznością szkoleń specjali-
stycznych administratorów systemów i szkoleń zwy-
kłych użytkowników. Najczęściej wolne oprogramo-
wanie (np. systemy operacyjne Linux należące do
grupy oprogramowania typu Open Source) wymaga
znacząco większej wiedzy i doświadczenia z zakresu
instalacji, konfiguracji i ich utrzymania, a dla więk-
szości użytkowników tego rodzaju rozwiązania są
najczęściej nowością. W trakcie eksploatacji takich
systemów (oprogramowania) możliwe jest również
powstanie dodatkowych kosztów społecznych, które
mogą wyniknąć na skutek np. zbyt niskiego poziomu
niezawodności danego rozwiązania. Precyzyjna ana-
liza szacunków ewentualnych oszczędności wynika-
jących z wdrożenia otwartych i zaawansowanych
technologii oraz standardów informatycznych nie
jest możliwa. Dostępne narzędzia analityczne nie
uwzględniają zwykle kosztów zapewnienia migracji
oraz integracji już istniejących systemów. Najczęściej
pomija się również koszty związane z regularnym
serwisem, bezpośrednim wsparciem technicznym
(np. help desk, infolinia), bieżącą aktualizacją, gwa-
rancją na kontynuowanie prac rozwojowych oprogra-
mowania i doskonalenia go do zmieniających się wy-
magań oraz gwarancją poprawności jego działania.
563
Należy podkreślić, że wbrew powszechnemu przeko-
naniu pojęcie otwartego oprogramowania nie ozna-
cza w rzeczywistości oprogramowania darmowego,
gdyż z jego utrzymaniem mogą wiązać się znaczne
koszty.
Odnosząc się do kryteriów, jakie powinny być
uwzględniane podczas wyboru oprogramowania dla
administracji publicznej, podkreślenia wymaga, że
przede wszystkim należy brać pod uwagę fakt, iż wy-
bór oprogramowania dla administracji nie jest zda-
rzeniem jednostkowym, lecz początkiem całego pro-
cesu związanego z jego stosowaniem. W tej sytuacji
na koszt oprogramowania składa się nie tylko koszt
zakupu oprogramowania, ale również koszt korzy-
stania z niego i ewentualnego rozwijania lub aktu-
alizacji oraz niekiedy dostosowania do indywidual-
nych wymagań i potrzeb urzędu (użytkownika).
Z jednej strony tanie lub bezpłatne oprogramowanie
może wymagać wysokich kosztów utrzymania i wspar-
cia technicznego, z drugiej zaś strony zakup nawet
drogiego oprogramowania nie zawsze oznacza, że
wsparcie techniczne od producenta lub dystrybutora
jest wliczone w jego cenę. Wszelkie tego rodzaju kosz-
ty powinny być brane pod uwagę w ocenie konkuren-
cyjności planowanego rozwiązania. Większy niż do-
tąd nacisk należałoby położyć na kwestie pozafinan-
sowe. Przede wszystkim powinna obowiązywać za-
sada przekazywania zamawiającemu wiedzy o zasa-
dach, na jakich oprogramowanie działa i na jakich
komunikuje się z innymi systemami.
W opinii Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji, tam, gdzie jest to możliwe ze względu na
funkcjonalność oraz przesłanki ekonomiczne, należy
wskazywać i promować wolne oprogramowanie,
szczególnie w przypadku szkół, uczelni i urzędów,
tam, gdzie jest to uzasadnione, należy stosować opro-
gramowanie komercyjne.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji dostrzega coraz większe znaczenie otwartego
oprogramowania i będzie wskazywać oraz promować
„dobre praktyki” w zakresie wdrażania przez admi-
nistrację publiczną zasady neutralności technologicz-
nej, rozumianej jako postulat równego traktowania
konkurujących ze sobą technologii.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
564
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie wydawania zezwoleń na zakup
nieruchomości przez cudzoziemców (12785)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 listopada 2009 r. (sygn. SPS-023-
-12785/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Ludwika Dorna z dnia 13 listopada 2009 r.
w sprawie wydawania zezwoleń na zakup nierucho-
mości przez cudzoziemców uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
W toku postępowania Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji wystąpiło w dniu 9 czerw-
ca 2009 r. o zajęcie stanowiska do ministra skarbu
państwa, który w piśmie z dnia 15 czerwca 2009 r.,
sygn. DNWiP2-MR-5232-22/09 (DNWiP2/2413/09/
WN2), wyraził pozytywną opinię w sprawie, ocenia-
jąc planowaną transakcję w kontekście szeroko poj-
mowanego interesu państwa oraz znaczenia gospo-
darczego dla regionu. Agencja Rozwoju Przemysłu
SA brała udział w postępowaniu, przedkładając do
akt sprawy dwa oświadczenia z dnia 23 czerwca 2009 r.
(sygn. ARP SA/DN/DW/5102/09, ARP/ZARZ-WD/
5126/09), dotyczące terminu postępowania kompen-
sacyjnego. MSWiA nie występowało o wyjaśnienia
w tym zakresie bezpośrednio do ARP, lecz do wnio-
skodawcy. W podobnym trybie ARP przesłała drogą
elektroniczną w dniu 8 czerwca 2009 r. opinię ban-
kową wystawioną przez Fortis Bank (Curacao) N.V.
oraz w dniu 10 czerwca 2009 r. dwie gwarancje ban-
kowe. Oryginały tych dokumentów przedłożył sam
wnioskodawca. Podobnie, na wezwanie skierowane
do wnioskodawcy o udzielenie wyjaśnień odnośnie
terminu do zawarcia umów przenoszących prawo
użytkowania wieczystego nieruchomości, tj. 31 sierp-
nia 2009 r., wskazanego w warunkowych umowach
sprzedaży składników majątkowych Stoczni Gdynia
SA, informacji w tym zakresie udzielił Bud-Bank Le-
asing sp. z o.o. będący zarządcą kompensacji w pi-
śmie z dnia 24 czerwca 2009 r. sygn. L.dz. 1096/S/
2009. Zarządca kompensacji był stroną przedmioto-
wego postępowania, działał bowiem na rzecz obu
stoczni będących zbywcami nieruchomości. Z tego
też względu do zarządcy kompensacji skierowane zo-
stały dwa egzemplarze (odpowiednio dla każdej stocz-
ni) decyzji zezwalającej na nabycie nieruchomości.
W załączeniu kopie:
— wystąpienia MSWiA do ministra skarbu pań-
stwa z dnia 9 czerwca 2009 r., sygn. DZiK-III-4720/2-
-219/09/DW,
— stanowiska ministra skarbu państwa z dnia
15 czerwca 2009 r., sygn. DNWiP2-MR-5232-22/
09(DNWiP2/2413/09/WN2),
— dwóch pism Agencji Rozwoju Przemysłu z dnia
23 czerwca 2009 r., sygn. ARP SA/DN/WD/5102/09,
ARP/ZARZ-WD/5126/09,
— trzech wydruków z poczty elektronicznej od
ARP z dnia 8 i dnia 10 czerwca 2009 r.,
— pisma Bud-Banku Leasing sp. z o.o. z dnia
24 czerwca 2009 r., sygn Ldz 1096/S/2009.
Status prawny Stichting Particulier Fonds Gre-
enrights został ustalony na podstawie przedłożonych
przez wnioskodawcę do akt sprawy: rejestru Stich-
ting Particulier Fonds Greenrights i jej jedynego
członka zarządu, tj. spółki United International
Trust N.V. z siedzibą w Curacao oraz aktu założyciel-
skiego Stichting Particulier Fonds Greenrights.
Wszystkie dokumenty sporządzone w języku obcym
zostały przedłożone wraz z tłumaczeniem przysię-
głym. W załączeniu kopie:
— wyciągu z rejestru Stichting Particulier Fonds
Greenrights z dnia 28 kwietnia 2009 r. wraz z tłu-
maczeniem przysięgłym,
— aktu założycielskiego Stichting Particulier Fonds
Greenrights wraz z tłumaczeniem przysięgłym,
— wyciągu z rejestru United International Trust
N.V. – jedynego członka zarządu Stichting Particulier
Fonds Greenrights, wraz z tłumaczeniem przysię-
głym,
— wzorów podpisów osób uprawnionych do repre-
zentacji United International Trust N.V.
Wnioskodawca we wniosku o wydanie zezwolenia
oświadczył, iż po nabyciu nieruchomości stanowią-
cych przedmiot wniosku założy na terenie Polski
spółkę prawa handlowego, na którą przeniesione zo-
staną nabyte nieruchomości i która będzie prowadzi-
ła na nich działalność gospodarczą w zakresie pro-
dukcji stoczniowej. Celem wnioskodawcy miała być
produkcja w nowo zawiązanej spółce w szczególności
statków gazowców do przewozu LNG. Wnioskodawca
przewidywał dodatkowo możliwość produkcji stat-
ków typu ro-ro, statków typu MPP, promów samo-
chodowych, statków chłodni oraz statków typu ro-
-pax dla międzynarodowego sektora prywatnego
(w załączeniu kopia fragmentu wniosku).
Stichting Particulier Fonds Greenrights przedło-
żyła dwie gwarancje bankowe wystawione przez Qa-
tar Islamic Bank, z których w całości miało być sfi-
nansowane nabycie nieruchomości, oraz opinię ban-
kową wystawioną wnioskodawcy przez Fortis Bank
(Curacao) N.V. Gwarancje bankowe, wraz z doku-
mentami dotyczącymi statusu wnioskodawcy, zosta-
ły przesłane wraz z wystąpieniem o zajęcie stanowi-
ska w sprawie do Ministerstwa Finansów oraz do
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, której prze-
kazano całe akta sprawy.
Odnosząc się do kwestii kont, z których wpłacono
wadium przy przetargu, w którym Stichting Parti-
culier Fonds Greenrights została wyłoniona jako na-
bywca, pragnę wskazać, iż wniosek o wydanie zezwo-
lenia na nabycie nieruchomości wpłynął do ministra
spraw wewnętrznych i administracji w momencie,

gdy przetarg był już rozstrzygnięty. Organami wła-
ściwymi do udzielenia odpowiedzi w przedmiotowym
zakresie są zatem organy odpowiedzialne za przepro-
wadzenie przetargu w ramach postępowania kom-
pensacyjnego określonego w ustawie z dnia 19 grud-
nia 2008 r. o postępowaniu kompensacyjnym w pod-
miotach o szczególnym znaczeniu dla polskiego prze-
mysłu stoczniowego (Dz. U. Nr 233, poz. 1569). Zgod-
nie z ww. ustawą organami właściwymi w sprawach
kompensacji są minister skarbu państwa oraz prezes
zarządu Agencji Rozwoju Przemysłu SA.
W zakresie wykazania więzi z Polską wniosko-
dawca oświadczył, iż podjęte zostały działania ma-
jące na celu utworzenie na terytorium Polski jedno-
osobowej spółki akcyjnej w celu podjęcia działalno-
ści operacyjnej na bazie nabywanego od Stoczni
Gdynia SA i Stoczni Szczecińskiej Nowa sp. z o.o.
majątku, w tym nieruchomości objętych wnioskiem.
Strategiczne dla gospodarki w regionie – w szcze-
gólności poprzez fakt prognozowanego zachowania
miejsc pracy w obu stoczniach – znaczenie inwesty-
cji planowanej przez wnioskodawcę, który, jak wska-
zano wyżej, w chwili złożenia wniosku o wydanie
zezwolenia został już wyłoniony jako nabywca nie-
ruchomości objętych wnioskiem, przesądziło o uzna-
niu tych okoliczności jako wystarczających na po-
twierdzenie więzi z Polską. Okoliczności te zostały
potwierdzone przez ministra skarbu państwa w pi-
śmie z dnia 15 czerwca 2009 r., sygn. DNWiP2-MR-
-5232-22/09 (DNWiP2/2413/09/WN2). Dodatkowo
wnioskodawca wskazał, iż jest jedynym właścicie-
lem udziałów Euromos sp. z o.o. z siedzibą w Gdyni
oraz Euro Rusztowania – Grupa Stoczni Gdynia
sp. z o.o. z siedzibą w Gdyni, nabytych odpowiednio
na podstawie umowy sprzedaży z dnia 28 maja 2009 r.
oraz umowy sprzedaży z dnia 29 maja 2009 r., za-
wartych między Bud-Bankiem Leasing sp. z o.o.
działającym jako zarządca kompensacji na rachunek
Stoczni Gdynia SA jako sprzedawcy a Stichting Par-
ticulier Fonds Greenrights z siedzibą w Curacao
jako kupującym. Notarialne odpisy obu umów spo-
rządzonych w formie pisemnej z notarialnie po-
świadczonymi podpisami zostały przedłożone do
MSWiA. W załączeniu kopie:
— pisma wnioskodawcy z dnia 9 czerwca 2009 r.,
— umowy sprzedaży udziałów Euromos sp. z o.o.
z dnia 28 maja 2009 r.,
— umowy sprzedaży udziałów Euro Rusztowania –
Grupa Stoczni Gdynia sp. z o.o. z dnia 29 maja 2009 r.
W toku postępowania Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji wystąpiło w dniu 9 czerw-
ca 2009 r. o zajęcie stanowiska do: Agencji Wywiadu,
głównego inspektora informacji finansowej, ministra
skarbu państwa. W dniu 10 czerwca 2009 r. wystą-
piono o zajęcie stanowiska do ministra finansów,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego (której prze-
kazano akta sprawy) oraz do ministra obrony naro-
dowej. Żaden z organów nie zgłosił zastrzeżeń w przed-
miotowej sprawie. Stanowisko ABW z dnia 16 czerw-
565
ca 2009 r. wyrażone w piśmie tajnym wpłynęło
w dniu 17 czerwca 2009 r. Agencja Wywiadu nie usto-
sunkowała się pisemnie do wystąpienia, co zgodnie
z pouczeniem zawartym w wystąpieniu do AW rów-
noznaczne było z brakiem zastrzeżeń. W załączeniu
kopie:
— wystąpienia MSWiA do wskazanych organów
z dnia: 9 i 10 czerwca 2009 r.,
— pisma MSWiA z dnia 15 czerwca 2009 r. do
pana Jacka Dominika, podsekretarza stanu w Mini-
sterstwie Finansów – uzupełnienie wystąpienia
z dnia 10 czerwca 2009 r.,
— pisma MSWiA z dnia 18 czerwca 2009 r. do
MON – uzupełnienie wystąpienia z dnia 10 czerwca
2009 r.,
— stanowiska GIIF MF z dnia 9 czerwca 2009 r.,
sygn. IF1/746/1/C1/09/6987,
— stanowiska Ministerstwa Finansów z dnia
19 czerwca 2009 r., sygn. DG2/6624/454/MGC/2009/
PDJC 545,
— stanowiska MON z dnia 23 czerwca 2009 r.,
sygn. PS/1709/09/VI. Wnioskodawcę w toku postępo-
wania o wydanie zezwolenia na nabycie nieruchomo-
ści reprezentowała pani M. W. z kancelarii prawnej
oraz upoważniony przez nią pracownik kancelarii
pan K. L. Pani W. działała na podstawie pełnomoc-
nictwa udzielonego przez pana J. R. de J., który zo-
stał upoważniony do reprezentowania Stichting Par-
ticulier Fonds Greenrights przez osoby uprawnione
do reprezentowania tego podmiotu zgodnie z właści-
wym dla niego rejestrem. Zarówno pełnomocnictwa,
jak i rejestr wnioskodawcy zostały przedłożone do
akt sprawy.
W toku postępowania o wydanie zezwolenia na
nabycie nieruchomości nie pojawiło się nazwisko el
A., nie wykryto też żadnych okoliczności wskazują-
cych na powiązania wnioskodawcy z osobą o takim
nazwisku.
W toku postępowania o wydanie zezwolenia na
nabycie nieruchomości minister SWiA jako organ nie
zwracał się o pomoc prawną do innych państw. Mi-
nister SWiA nie posiada informacji, czy inne organy
państwa występowały o taką pomoc.
Postępowanie z wniosku Stichting Particulier
Fonds Greenrights prowadzone było z zachowaniem
wszelkiej staranności i rzetelności. Mając na wzglę-
dzie szczególny charakter sprawy, z uwagi na przed-
miot postępowania i planową inwestycję, MSWiA
dokonało szczegółowego sprawdzenia wnioskodawcy
poprzez zasięgnięcie opinii ww. organów państwo-
wych. Zgodnie z ustawą z dnia 24 marca 1920 r.
o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (t.j.
Dz.U. z 2004 r. Nr 167, poz. 1758, z późn. zm.), która
wyznacza standardową procedurę przy rozpatrywa-
niu wniosków cudzoziemców o wydanie zezwolenia
na nabycie nieruchomości, organem, który obligato-
ryjnie musi zająć stanowisko w tego typu sprawie,
jest jedynie minister obrony narodowej, a w przypad-
ku nieruchomości rolnych także minister rolnictwa
566
i rozwoju wsi (w niniejszej sprawie nie występowały
nieruchomości rolne, nie było zatem konieczności
opiniowania sprawy w tym organie).
Poniżej załączona została lista dokumentów zgro-
madzonych w sprawie.*)
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Hajdy
w sprawie prac nad ustawą
o grach hazardowych (12786)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Kazimierza Hajdy w sprawie prac nad
ustawą o grach hazardowych, przesłaną przy piśmie
znak: SPS-023-12786/09 z dnia 27 listopada 2009 r.,
uprzejmie informuję, co następuje.
Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardo-
wych została opublikowana w Dz. U. Nr 201, poz. 1540.
Ustawa wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2010 r.
Ad 1. W 2008 r. minister finansów wydał 30
zezwoleń na urządzanie loterii audioteksowych, zaś
w 2009 r. minister finansów wydał 27 zezwoleń na
urządzanie tych loterii. Należy mieć na uwadze, iż z
dniem 31 października 2009 r. w wyniku nowelizacji
ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach
wzajemnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 4, poz. 27,
z późn. zm.) zawartej w ustawie z dnia 27 sierpnia
2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 169, poz. 1323)
zezwolenia na urządzanie loterii audioteksowej na
obszarze właściwości miejscowej więcej niż jednego
dyrektora izby celnej udziela dyrektor izby celnej
właściwy według miejsca zamieszkania lub siedziby
wnioskodawcy, zaś zezwolenia na urządzanie loterii
audioteksowej na obszarze właściwości miejscowej
jednego dyrektora izby celnej udziela dyrektor izby
celnej, na którego obszarze właściwości miejscowej
jest urządzana taka gra (art. 24 ust. 1a i 1b ustawy
o grach i zakładach wzajemnych). Dane z izb celnych
dotyczące wydanych zezwoleń za okres od 31 paź-
dziernika 2009 r. do 13 grudnia 2009 r. Ministerstwo
Finansów otrzyma w 2010 r.
Ad 2. Na podstawie danych od podmiotów uzyska-
no następujące informacje w zakresie wielkości przy-
chodów z tytułu urządzania loterii audioteksowych:
— 2006 rok – 37 402 799 zł,
— 2007 rok – 47 230 755 zł.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Ministerstwo Finansów nie posiada nowszych da-
nych dotyczących tych przychodów.
Ad 3. W ustawie z dnia 19 listopada 2009 r.
o grach hazardowych pojęciem gier hazardowych ob-
jęto gry losowe (gry liczbowe, loterie pieniężne, grę
telebingo, loterie fantowe, gry cylindryczne, gry
w karty, gry w kości, grę bingo pieniężne, grę bingo
fantowe, loterie promocyjne, loterie audioteksowe),
gry na automatach, zakłady wzajemne (totalizatory
i bukmacherstwo), określając definicje poszczegól-
nych gier oraz warunki podmiotowe i przedmiotowe
ich urządzania.
Nowe przepisy zawierają definicje wszystkich
gier, modyfikując niektóre z nich w stosunku do
przepisów obowiązującej ustawy o grach i zakładach
wzajemnych.
W nowych przepisach określono definicję loterii
audioteksowych poprzez wskazanie, że uczestnictwo
w loterii odbywa się poprzez połączenia telefoniczne
oraz wysyłanie krótkich wiadomości tekstowych
(SMS) z użyciem publicznej sieci telekomunikacyjnej.
Obecnie loterie audioteksowe są prowadzone poprzez
połączenia telefoniczne lub wysłanie SMS, co nie jest
odzwierciedlone w przepisach. Doprecyzowanie prze-
pisu nie oznacza zatem wprowadzenia nowej możli-
wości dotyczącej uczestniczenia w loterii audiotekso-
wej z wykorzystaniem SMS, a jedynie stanowi dosto-
sowanie do istniejących i wykorzystywanych rozwią-
zań technicznych.
Wprowadzono m.in. regulację, że działalność
w zakresie loterii audioteksowych może być prowa-
dzona wyłącznie w formie spółki akcyjnej lub spółki
z ograniczoną odpowiedzialnością, mającej siedzibę
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Należy podkreślić, iż zgodnie z art. 27 ust. 2 ww.
ustawy w grach losowych, z wyjątkiem loterii fanto-
wych i loterii promocyjnych, mogą uczestniczyć wy-
łącznie osoby, które ukończyły 18 lat. Wynika z po-
wyższego, że loterie audioteksowe, w których uczest-
nictwo osób z ograniczoną zdolnością do czynności
prawnych było dotychczas dopuszczane, również zo-
stały objęte limitem wiekowym w zakresie dostępno-
ści dla uczestników. Limit ten wprowadzono dla ce-
lów ochrony nieletnich przed uzależnieniami.
W Kodeksie karnym skarbowym m.in. wprowa-
dzono przepis, zgodnie z którym karze grzywny za
wykroczenie skarbowe będzie podlegała osoba odpo-
wiedzialna za umożliwienie osobie poniżej 18 roku
życia udziału w grach losowych, w tym także lote-
riach audioteksowych (z wyjątkiem loterii promocyj-
nych i fantowych), w grach na automatach oraz za-
kładach wzajemnych.
Zmiany w zakresie opodatkowania loterii audio-
teksowych były spowodowane rozwojem rynku tych
loterii i nie było zasadne dalsze utrzymywanie zwol-
nienia z podatku tego rodzaju gier. Stawka dla tych
loterii została określona na poziomie 25%. Podstawą
opodatkowania będzie przychód organizatora loterii
audioteksowej uzyskany z tej loterii.
Należy dodać, iż działalność polegająca na orga-
nizowaniu loterii audioteksowych ma charakter

szczególny, ponieważ zdecydowana większość dotych-
czas urządzanych loterii audioteksowych stanowi
dodatek do działalności podstawowej i ma na celu
zazwyczaj uatrakcyjnienie oferty produktowej,
np. stacji telewizyjnej lub radiowej.
Ad 4. Elementem koniecznym do naprawy obec-
nego stanu i wzmocnienia kontroli państwowej nad
rynkiem gier i zakładów wzajemnych było opracowa-
nie nowej ustawy o grach hazardowych.
Należy przy tym wskazać, że pierwsza grupa
zmian porządkujących obszar gier i zakładów wza-
jemnych została już wprowadzona ustawą z dnia
27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 168,
poz. 1323) przez przesunięcie zadań z Ministerstwa
Finansów, izb i urzędów skarbowych do izb i urzędów
celnych. Przyporządkowanie zadań obszaru gier
i zakładów wzajemnych organom jednej administracji
(celnej) miało na celu uproszczenie procesu wydawa-
nia zezwoleń przez powierzenie tego zadania organom
w ramach tej samej administracji, która także kom-
pleksowo będzie kontrolować tę dziedzinę. Zmiana ta
miała na celu m.in. zwiększenie efektywności i sku-
teczności kontroli (jedna procedura w miejsce obecnie
stosowanych trzech procedur kontrolnych).
Mając na uwadze, iż problem uzależnienia od ha-
zardu dotyczy w takim samym stopniu dorosłych, jak
i nastolatków oraz że praktycznie nieograniczony do-
stęp do różnorakich form hazardu skutkuje według
specjalistów od uzależnień niepokojącym wzrostem
w Polsce liczby osób uzależnionych, uznano, iż Pań-
stwo nie może pozostać obojętne wobec zagrożeń wy-
pływających z dostępności hazardu i ryzyka uzależ-
nienia od niego swoich obywateli. W związku z po-
wyższym podjęto radykalne działania i zastosowano
ograniczenia dotyczące tej branży, czego wyrazem są
regulacje zawarte w ustawie z dnia 19 listopada 2009 r.
o grach hazardowych.
Do podstawowych, systemowych zmian wynika-
jących z ww. ustawy należy zaliczyć:
1. Zwiększenie ochrony społeczeństwa i prawo-
rządności przed negatywnymi skutkami hazardu,
w tym:
— Odstąpienie od możliwości urządzania gier na
wszelkich automatach z elementem losowości poza
kasynami gry. W okresie od dnia wejścia ustawy
w życie do czasu wygaśnięcia zezwoleń na urządzanie
gier w salonach gier i gier na automatach o niskich
wygranych nastąpi częściowa relokalizacja automa-
tów z punktów gier na automatach o niskich wygra-
nych i salonów gier do kasyn gry. Nowe zezwolenia
na salony gier na automatach i punkty automatów
o niskich wygranych nie będą wydawane.
— Odstąpienie od możliwości urządzania wide-
oloterii. Obowiązujące przepisy dopuszczają możli-
wość urządzania wideoloterii, lecz gra ta nie jest
obecnie urządzana. Biorąc pod uwagę społeczne skut-
ki urządzania tych gier (wysokie ryzyko uzależnień)
zrezygnowano z możliwości ich urządzania.
— Wprowadzenie dodatkowego limitu lokalizacyj-
nego dla kasyn gry (nie więcej niż 1 kasyno gry na
każde pełne 650 tys. mieszkańców województwa)
567
i wprowadzenie dopuszczalnej maksymalnej liczby
automatów w tych kasynach (do 70 sztuk).
— Umożliwienie skutecznego respektowania za-
kazu udziału w grach osób poniżej 18 roku życia,
poprzez zobowiązanie osób prowadzących ośrodki
gier i punkty przyjmowania zakładów wzajemnych
oraz prowadzących lokale z automatami (do czasu
wygaśnięcia zezwoleń) do legitymowania osób grają-
cych i stosowanie sankcji za dopuszczenie do gry osób
poniżej 18 roku życia (sankcji finansowej za wykro-
czenie skarbowe, a przy kolejnym nadużyciu cofnięcie
zezwolenia lub koncesji). Wprowadzenie limitu 18 lat
dla osób uczestniczących w loteriach pieniężnych
i audioteksowych.
— Egzekwowanie zakazu wstępu do ośrodków
gier i uczestnictwa w grach hazardowych osobom
skazanym za przestępstwo popełnione w związku
z udziałem w grach hazardowych.
— Ograniczenia prowadzenia reklamy, promocji
i informowania o sponsorowaniu przez podmioty pro-
wadzące działalność w zakresie gier hazardowych
(zlecania i eksponowania) w miejscach publicznych
i środkach masowego przekazu, poprzez penalizację
w przepisach karnych skarbowych zakazanych form
zachęcania do udziału w grach i zakładach wzajem-
nych oraz reklamy nazwy (firmy) podmiotu organi-
zującego hazard. Zaostrzenie sankcji karnych w za-
kresie naruszania przepisów w zakresie niedozwolo-
nej reklamy będzie dotyczyć również gier organizo-
wanych w sieci Internet przez zagraniczne podmioty.
Zakaz nie będzie dotyczył, tak jak obecnie, gier licz-
bowych, loterii pieniężnych, loterii audioteksowych,
loterii fantowych, gry bingo pieniężne, gry bingo fan-
towe i gry telebingo.
— Zakaz gry w pokera między graczami w kasy-
nach gry poza turniejami organizowanymi w tych
kasynach.
2. Zwiększenie pewności podmiotów legalnie pro-
wadzących działalność poprzez:
— Wprowadzenie restrykcyjnych kar administra-
cyjnych dla podmiotów prowadzących działalność
w zakresie gier hazardowych urządzanych bez ze-
zwolenia lub koncesji oraz dla ich uczestników.
— Wprowadzenie obowiązku uzyskiwania konce-
sji na prowadzenie kasyna gry.
Mając na uwadze, iż szczególnie hazard interne-
towy, którego dostępność jest znacznie większa niż
tradycyjnych gier, niesie ze sobą zwiększone ryzyko
uzależnienia i zagrożenia dla nieletnich, obecnie pro-
wadzone są prace legislacyjne nad ustawą o zmianie
ustawy o grach hazardowych oraz niektórych innych
ustaw. Celem zmian zaproponowanych w projekcie
jest zwiększenie ochrony społeczeństwa i praworząd-
ności przed negatywnymi skutkami hazardu, poprzez
m.in. wprowadzenie zakazu organizowania gier
w sieci Internet i uczestnictwa w grach urządzanych
w sieci Internet (z wyjątkiem urządzania zakładów
wzajemnych przez sieć Internet) oraz możliwości jego
skutecznego egzekwowania poprzez przyznanie służ-
bom kontrolnym uprawnień umożliwiających sku-
568
teczną kontrolę dostępu, transakcji finansowych i ści-
ganie osób organizujących takie nielegalne gry.
Ad 5. Wprowadzenie zakazu urządzania loterii
audioteksowych nie było brane pod uwagę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Mikołaja Dery
w sprawie perspektyw funkcjonowania firmy
Telekomunikacja Kolejowa sp. z o.o. (12787)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Mikołaja Dery
(nr SPS-023-12787/09 z dnia 27 listopada 2009 r.)
w sprawie perspektyw funkcjonowania firmy „Tele-
komunikacja Kolejowa” sp. z o.o., uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Zmiany w otoczeniu gospodarczym wymuszają na
podmiotach z Grupy PKP konieczność ciągłego do-
stosowywania swych struktur i profilu działalności
do potrzeb rynku. Ze względu na aktualną sytuację
makroekonomiczną spółki Grupy PKP podjęły szereg
wielokierunkowych działań antykryzysowych mają-
cych na celu poprawę bieżących wyników finanso-
wych i utrzymanie płynności finansowej, a w per-
spektywie długookresowej, efektywne konkurowanie
spółek na rynkach zewnętrznych.
Odnośnie do kwestii przekazywania przez PKP
SA na podstawie ustawy z dnia 8 września 2000 r.
o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji
przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Pań-
stwowe” (Dz. U. Nr 84, poz. 948, z późn. zm.) mająt-
ku niezbędnego do prowadzenia działalności gospo-
darczej spółce „Telekomunikacja Kolejowa” sp. z o.o.,
jak również do spółek zależnych od PKP SA, uprzej-
mie informuję, że aspekt ten jest oceniany w trakcie
badania rocznych sprawozdań z działalności Grupy
PKP. Główną przeszkodą we wnoszeniu nieruchomo-
ści do spółek Grupy PKP jest brak tzw. zdolności
aportowej znacznej części majątku PKP SA. Uprzej-
mie informuję, iż mając na względzie przyśpieszenie
procesu aportowania nieruchomości, Zarząd PKP SA
udzielił w 2005 r. pełnomocnictwa zarządowi spółki
„Telekomunikacja Kolejowa” sp. z o.o. do regulowa-
nia stanów prawnych nieruchomości planowanych do
wniesienia do spółki.
Odnosząc się do poruszonej w interpelacji kwestii
redukcji zatrudnienia w spółce „Telekomunikacja
Kolejowa” sp. z o.o., uprzejmie informuję, że restruk-
turyzacja zatrudnienia stanowiła jeden z etapów re-
alizacji strategii spółki, mającej na celu, między in-
nymi, dostosowanie wielkości posiadanych zasobów
i struktury organizacyjnej do rozmiarów prowadzo-
nej działalności. Konieczność zmniejszenia zatrud-
nienia w spółce „Telekomunikacja Kolejowa” sp.
z o.o. wynikała głównie ze znacznego spadku zapo-
trzebowania na usługi telekomunikacyjne ze strony
spółek z Grupy PKP oraz zmniejszenia przychodów
z tytułu rozliczeń międzyoperatorskich (decyzja ad-
ministracyjna Urzędu Komunikacji Elektronicznej
w sprawie obniżenia stawek MTR). Zakładana w pla-
nie działalności spółki na 2009 r. redukcja zatrudnie-
nia została zrealizowana w taki sposób, aby zminima-
lizować negatywne skutki społeczne zwolnień, głów-
nie dzięki wdrożeniu, w porozumieniu ze stroną
związkową, programów dobrowolnych odejść (PDO).
W kwestii istnienia i dalszego rozwoju spółki „Te-
lekomunikacja Kolejowa” sp. z o.o. uprzejmie infor-
muję, że nie ma planów likwidacji tego podmiotu jako
kolejowego operatora telekomunikacyjnego. Z infor-
macji zarządu spółki wynika, iż odstąpiono od wnio-
skowania wyodrębnienia w spółce osobnego podmio-
tu gospodarczego pod nazwą „Operator Rynku
Otwartego”. W ramach obszaru budowlano-utrzyma-
niowego spółka zakłada rozwój działalności utworzo-
nego we wrześniu 2009 r. Zakładu Robót Telekomu-
nikacyjnych (ZRT).
Spółka wypracowuje obecnie model struktury or-
ganizacyjnej, który pozwoli na sprawne zarządzanie
obszarem operatorskim, umożliwiającym realizację
celów strategicznych przy pełnym wykorzystaniu po-
siadanych zasobów.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wojciecha Szczęsnego Zarzyckiego
w sprawie zasad wystawiania
świadectw zdrowia dla trzody chlewnej (12788)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Wojciecha Szczęsnego Zarzyckiego
przesłaną przy piśmie z dnia 27 listopada br., znak
SPS-023-12788/09, w sprawie świadectw zdrowia dla
trzody chlewnej wystawianych w związku z realiza-
cją programu zwalczania choroby Aujeszkyego u świń,
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów
z dnia 19 marca 2008 r. w sprawie wprowadzenia
programu zwalczania choroby Aujeszkyego u świń

(Dz. U. z 2008 r. Nr 64, poz. 397, z późn. zm.) każdą
przesyłkę trzody chlewnej kierowaną do innych stad
położonych na terytorium Polski, do punktów sku-
pu, punktów kopulacyjnych, na targi, pokazy, wy-
stawy i konkursy z udziałem zwierząt oraz do rzeź-
ni, bez względu na status epizootyczny stada w od-
niesieniu do choroby Aujeszkyego, zaopatruje się
w świadectwo zdrowia.
Powyższy obowiązek wynika z konieczności spra-
wowania przez organy Inspekcji Weterynaryjnej ści-
słego nadzoru nad przemieszczaniem świń na tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej, co ma w szczegól-
ności znaczenie dla efektywnej realizacji programu
zwalczania choroby Aujeszkyego u świń. Podstawo-
wym warunkiem skutecznej eliminacji tej choroby
jest między innymi niedopuszczenie do jej rozprze-
strzenienia, szczególnie do stad uznanych w drodze
decyzji powiatowego lekarza weterynarii za wolne od
wirusa choroby Aujeszkyego.
Pragnę podkreślić, że Komisja Europejska wyraź-
nie wskazuje w art. 1 pkt 2 decyzji Komisji nr 2008/
185/WE z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie dodatko-
wych gwarancji w wewnątrzwspólnotowym handlu
trzodą chlewną odnoszących się do choroby Aujesz-
kyego oraz kryteriów przekazywania informacji o tej
chorobie (Dz. U. L 59 z 4.3.2008 str. 19, z późn. zm.),
że na terytorium, na którym jest realizowany pro-
gram, „odpowiednie środki muszą być dostępne przy
transporcie lub przemieszczaniu trzody chlewnej
zgodnie z tym programem w celu zapobieżenia roz-
przestrzenianiu się choroby między gospodarstwami
o różnym statusie”. Wprowadzenie świadectw zdro-
wia ma więc na celu między innymi zapewnienie re-
alizacji powyższego warunku.
Urzędowy lekarz weterynarii lub lekarz wetery-
narii wyznaczony przez powiatowego lekarza wete-
rynarii, wystawiając świadectwo zdrowia, poświad-
cza w nim informacje dotyczące między innymi po-
chodzenia i przeznaczenia danego zwierzęcia oraz
informacje o spełnieniu określonych w ustawie z dnia
11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz
zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. z 2008 r.
Nr 213, poz. 1342) wymagań zdrowotnych, w tym
również statusu stada, z jakiego zwierzę pochodzi,
w odniesieniu do choroby Aujeszkyego.
W związku z powyższym zaopatrzenie każdej
przesyłki świń w świadectwo zdrowia ma istotne zna-
czenie dla pełnej kontroli przemieszczania zwierząt,
w szczególności pomiędzy stadami, w tym również
na targi i punkty skupu. Niekontrolowane przemiesz-
czanie świń prowadzi do rozprzestrzeniania się cho-
roby, również do stad lub regionów, które już uzyska-
ły status wolnych od wirusa choroby Aujeszkyego,
oraz może skutkować utratą dotychczasowego statu-
su i koniecznością powtórzenia badań serologicznych.
W konsekwencji prowadzi to do wydłużenia czasu
realizacji przedmiotowego programu i zwiększenia
kosztów dla budżetu państwa oraz producentów i ho-
dowców trzody chlewnej.
Jednocześnie należy podkreślić, że w przypadku
sprzedaży przez rolnika świń na targu lub w punkcie
569
skupu nie jest konieczne posiadanie kilku świadectw
zdrowia. Urzędowy lekarz weterynarii lub wyznaczo-
ny lekarz weterynarii, wystawiając świadectwo
w gospodarstwie pochodzenia zwierząt, wpisuje
w punkcie dotyczącym przeznaczenia zwierząt adres
targowiska lub punktu skupu. Zwierzęta sprzedane
na danym targowisku lub w punkcie skupu zostają
następnie zaopatrzone w świadectwo zdrowia przez
urzędowego lekarza weterynarii lub wyznaczonego
lekarza weterynarii nadzorującego dany punkt sku-
pu lub targowisko.
W odniesieniu do kwestii dotyczących opłat za
świadectwa zdrowia uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że opłaty pobierane przez urzędowego lekarza
weterynarii lub wyznaczonego lekarza weterynarii
za wykonanie czynności i wystawienie świadectw
zdrowia są jedynymi kosztami ponoszonymi przez
posiadacza zwierząt w związku z realizacją ww. pro-
gramu. Pozostałe koszty są bowiem finansowane
z budżetu państwa, podczas gdy w większości państw
członkowskich, w których program był lub jest reali-
zowany, koszty ponoszone są przede wszystkim przez
producentów i hodowców trzody chlewnej.
Biorąc jednak pod uwagę postulaty środowisk rol-
niczych, w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
przygotowano i skierowano do uzgodnień społecz-
nych poprawiony projekt zmiany rozporządzenia mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 15 grudnia 2006 r.
w sprawie sposobu ustalania i wysokości opłat za
czynności wykonywane przez Inspekcję Weteryna-
ryjną, sposobu i miejsc pobierania tych opłat oraz
sposobu przekazywania informacji w tym zakresie
Komisji Europejskiej (Dz. U. z 2007 r. Nr 2, poz. 15,
z późn. zm.). W projekcie zaproponowano obniżenie
stawek opłat za przeprowadzenie kontroli świń
w miejscu ich pochodzenia, umieszczanych na rynku
krajowym, wraz z wystawieniem wymaganych świa-
dectw zdrowia, w następujący sposób:
— do 10 sztuk zwierząt – 10 zł,
— od 11 do 20 sztuk zwierząt – za każde następne
zwierzę 1 zł,
— od 21 do 50 sztuk zwierząt – za każde następne
zwierzę 0,75 zł,
— powyżej 50 sztuk zwierząt – za każde następne
zwierzę 0,50 zł.
Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia, uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, że na obecnym etapie
realizacji programu zwalczania choroby Aujeszkyego
nie jest możliwe odstąpienie od obowiązku zaopatrze-
nia w świadectwo zdrowia każdej przesyłki trzody
chlewnej przemieszczanej do innego stada lub rzeźni
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
570
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację posła
Wojciecha Szczęsnego Zarzyckiego
w sprawie podziału dochodów
w rodzinnych gospodarstwach rolnych (12789)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie z dnia 27 listopada 2009 r., znak SPS-023-
-12789/09, interpelacją posła Wojciecha Szczęsnego
Zarzyckiego w sprawie podziału dochodów w rodzin-
nych gospodarstwach rolnych, uprzejmie informuję
Pana Marszałka, co następuje.
Zgodnie z ustawą z dnia 26 lipca 1991 r. o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) oraz ustawą z dnia 15 lu-
tego 1992 r. o podatku dochodowym od osób praw-
nych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.)
opodatkowaniu ww. podatkami nie podlegają docho-
dy z działalności rolniczej, z wyjątkiem dochodów
z działów specjalnych produkcji rolnej. Działalnością
rolniczą w rozumieniu ww. ustaw jest działalność po-
legająca na wytwarzaniu produktów roślinnych lub
zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym (natural-
nym) z własnych upraw albo hodowli lub chowu,
w tym również produkcja materiału siewnego, szkół-
karskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, pro-
dukcja warzywnicza gruntowa, szklarniowa i pod
folią, produkcja roślin ozdobnych, grzybów upraw-
nych i sadownicza, hodowla i produkcja materiału
zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych,
produkcja zwierzęca typu przemysłowo-fermowego
oraz hodowla ryb, a także działalność, w której mi-
nimalne okresy przetrzymywania zakupionych zwie-
rząt i roślin, w trakcie których następuje ich biolo-
giczny wzrost, wynoszą, licząc od dnia nabycia, co
najmniej:
— miesiąc – w przypadku roślin,
— 16 dni – w przypadku wysoko intensywnego
tuczu specjalizowanego gęsi i kaczek,
— 6 tygodni – w przypadku pozostałego drobiu
rzeźnego,
— 2 miesiące – w przypadku pozostałych zwie-
rząt.
Ponadto zgodnie z przepisami ww. ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych zwolnione
z podatku są również dochody ze sprzedaży produk-
tów roślinnych i zwierzęcych pochodzących z własnej
uprawy lub hodowli, niestanowiących działów spe-
cjalnych produkcji rolnej, przerobionych sposobem
przemysłowym, jeżeli przerób polega na kiszeniu pro-
duktów roślinnych lub przetwórstwie mleka albo na
uboju zwierząt rzeźnych i obróbce poubojowej tych
zwierząt, w tym również na rozbiorze, podziale i kla-
syfikacji mięsa.
Na gospodarstwach rolnych, w tym rodzinnych,
prowadzących produkcję rolną na gruntach sklasy-
fikowanych w ewidencji gruntów i budynków jako
użytki rolne, ciąży obowiązek zapłaty podatku rolne-
go na zasadach określonych w ustawie z dnia 18 listo-
pada 1984 r. o podatku rolnym (t.j. Dz. U. z 2006 r.
Nr 136, poz. 969, z późn. zm.). Podatnikami podatku
rolnego są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki
organizacyjne, w tym spółki, nieposiadające osobo-
wości prawnej, będące właścicielami gruntów, posia-
daczami samoistnymi gruntów, użytkownikami wie-
czystymi gruntów lub posiadaczami gruntów stano-
wiących własność Skarbu Państwa.
Pragnę nadmienić, iż zgodnie z obowiązującymi
przepisami stosuje się obecnie dwa różne sposoby
ustalania dochodu osiąganego z gospodarstwa rolne-
go, który stanowi kryterium przy przyznawaniu
świadczeń socjalnych dla rolników.
W przypadku gdy rodzina utrzymuje się z gospo-
darstwa rolnego, przyjmuje się, że kwota miesięczne-
go dochodu z 1 ha przeliczeniowego wynosi:
1) 207 zł – na podstawie ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593,
z późn. zm.) oraz zgodnie z rozporządzeniem RM
z dnia 29 lipca 2009 r. w sprawie zweryfikowanych
kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pienięż-
nych z pomocy społecznej (Dz. U. Nr 127, poz. 1055)
– obowiązuje od października 2009 r.
Kryteria dochodowe decydujące o możliwości
otrzymania świadczeń z pomocy społecznej są nastę-
pujące:
— dla osoby samotnej – 477 zł,
— dla osoby w rodzinie – 351 zł.
Powyższe kryterium stosowane jest również do
ubiegania się o stypendia szkolne i dostęp do korzy-
stania z bezpłatnego posiłku w szkole;
2) 171,33 zł – na podstawie ustawy z dnia 28 listo-
pada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U.
Nr 228, poz. 2255, z późn. zm.) i rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 11.08.2009 r. w sprawie wysokości
dochodu rodziny albo dochodu osoby uczącej się sta-
nowiących podstawę ubiegania się o zasiłek rodzinny
oraz wysokości świadczeń rodzinnych (Dz. U. Nr 129,
poz. 1058) – obowiązuje od listopada 2009 r.
W przypadku ubiegania się o zasiłek rodzinny do-
chód na osobę w rodzinie nie może przekroczyć 504 zł
netto, a w przypadku gdy członkiem rodziny jest nie-
pełnosprawne dziecko – 583 zł netto.
W przypadku gdy rodzina lub osoba ucząca się
utrzymuje się z gospodarstwa rolnego, przyjmuje się,
że z 1 ha przeliczeniowego uzyskuje się dochód mie-
sięczny w wysokości 1/12 dochodu ogłaszanego co-
rocznie w drodze obwieszczenia przez prezesa Głów-
nego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 18
ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym
(Dz. U. z 1993 r. Nr 94, poz. 431, z późn. zm.) – prze-
ciętny dochód z pracy w indywidualnych gospodar-
stwach rolnych z 1 ha przeliczeniowego wyniósł
w 2008 r. 2056 zł, co daje 171,33 zł miesięcznie (spa-
dek o 7,4% do roku 2007).
Ustalając dochód rodziny uzyskany z gospodar-
stwa rolnego, bierze się pod uwagę powierzchnię go-

spodarstwa stanowiącego podstawę wymiaru podat-
ku rolnego.
W oparciu o powyższe kryteria ustalane jest tak-
że prawo do dodatku mieszkaniowego oraz przyzna-
wane są kredyty i pożyczki studentom.
Ustawa z dnia 11 kwietnia 2003 r. o kształtowa-
niu ustroju rolnego reguluje w swoim zakresie spra-
wy dotyczące poprawy struktury obszarowej gospo-
darstw rolnych, przeciwdziałania nadmiernej kon-
centracji nieruchomości rolnych oraz zapewnienia
prowadzenia działalności rolniczej w gospodarstwach
rolnych przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach.
Przedmiotem regulacji ww. ustawy są zasady obrotu
nieruchomościami rolnymi. Natomiast kwestie doty-
czące dochodów z działalności rolniczej wykraczają
poza zakres tej ustawy i będą mogły być przedmio-
tem uregulowań prawnych podczas procedowania –
w przyszłości – zasad wprowadzenia podatku docho-
dowego w rolnictwie.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie starzenia się
polskiego społeczeństwa i konieczności
zapewnienia opieki zdrowotnej (12790)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację skierowaną przez panią Barbarę Bartuś,
posłankę na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w spra-
wie starzenia się polskiego społeczeństwa i koniecz-
ności zapewnienia opieki zdrowotnej, przekazaną
pismem nr SPS-023-12790/09 z dnia 27 listopada
2009 r., przedstawiam poniżej wyjaśnienia i informa-
cje w tej sprawie.
Minister zdrowia dostrzega pilną potrzebę wpro-
wadzenia nowych rozwiązań w opiece geriatrycznej
w Polsce – przemawiają za tym w szczególności ar-
gumenty demograficzne i socjoekonomiczne. Z tego
też powodu przy ministrze zdrowia od lipca 2007 r.
pracuje Zespół ds. Gerontologii, w skład którego
wchodzą najlepsi krajowi specjaliści z tej dziedziny.
Zespół powołany został w celu przygotowania propo-
zycji zmian do uwzględnienia w tworzeniu nowocze-
snych form ochrony zdrowia dla osób starszych oraz
opracowania standardów kompleksowej opieki geria-
trycznej. Kompleksowa opieka geriatryczna jest fun-
damentalną zasadą postępowania w geriatrii jako
interdyscyplinarny proces wielowymiarowej i stan-
daryzowanej oceny poziomu funkcji życiowych, nie-
571
zbędny do planowania etapów leczenia i opieki. Ten
system opieki pozwala porządkować proces diagno-
zowania i kwalifikowania do określonych procedur
medycznych i świadczeń, tym samym umożliwia wła-
ściwe dostosowanie leczenia i opieki do stanu pacjen-
ta w wieku podeszłym. Wykazano, że stosowanie tego
typu oceny zwiększa precyzję diagnozy, prowadzi do
poprawy sprawności fizycznej i umysłowej pacjentów,
zmniejsza ich umieralność, liczbę przyjmowanych le-
ków, redukuje zbyteczne świadczenia, w tym głównie
liczbę hospitalizacji i przyjęć do stacjonarnych placó-
wek opiekuńczych, a poprzez to redukuje koszty opie-
ki zdrowotnej. Co więcej, poprawia jakość życia osób
starszych bez ponoszenia większych kosztów opieki.
Wykazano również, że ocena geriatryczna stosowana
przy przyjęciu do szpitala ma znaczenie prognostycz-
ne, ponieważ pozwala przewidzieć czas pobytu w pla-
cówce, konieczność umieszczenia w instytucjach
opiekuńczych oraz zgon pacjenta.
Uwzględniając potrzeby społeczeństwa w zakresie
opieki zdrowotnej nad ludźmi starymi, niezbędne jest
stworzenie kompleksowego systemu, w skład którego
wejdą różnorodne formy opieki, wdrożenie standar-
dów i procedur medycznych dla osób starszych oraz
zwiększenie liczby zakładów opieki długoterminowej
w celu skrócenia czasu oczekiwania na przyjęcie. Do-
strzega się także konieczność wdrażania edukacji
gerontologicznej i stałego poprawiania jakości kształ-
cenia, tworzenia sieci klinik, oddziałów, poradni ge-
riatrycznych oraz stanowisk konsultantów ds. geria-
trii w jednostkach szpitalnych i opieki długotermino-
wej oraz nadanie odpowiedniej rangi geriatrii.
W efekcie prac zespołu przygotowany został
wstępny projekt standardu w opiece geriatrycznej.
Rozważa się także przygotowanie aktu prawnego,
który regulował będzie kwestie zastosowania stan-
dardów postępowania w dziedzinie geriatrii oraz pro-
cedur medycznych przy udzielaniu świadczeń zdro-
wotnych z zakresu geriatrii w zakładach opieki zdro-
wotnej. W chwili obecnej konieczne jest przeprowa-
dzenie dodatkowych analiz i zweryfikowanie możli-
wości wdrożenia projektowanych zmian. Intensywne
prace w tym zakresie trwają. Uwzględniając po-
trzeby społeczeństwa w zakresie opieki zdrowotnej
nad ludźmi starymi, planuje się zmiany legislacyjne
umożliwiające:
1) stworzenie kompleksowego systemu opieki,
w skład którego wejdą następujące formy opieki:
a) całodobowa opieka geriatryczna w geriatrycz-
nym oddziale szpitalnym,
b) dzienna opieka geriatryczna w dziennym ośrod-
ku opieki geriatrycznej,
c) specjalistyczna ambulatoryjna opieka geria-
tryczna realizowana w poradni geriatrycznej oraz
opieka domowa prowadzona przez geriatryczny ze-
spół opieki domowej przy poradni geriatrycznej,
d) geriatryczny zespół konsultacyjny dla lecz-
nictwa zamkniętego i opieki długoterminowej przy
oddziale geriatrycznym lub przy poradni geria-
trycznej:
572
2) wdrożenie standardów i procedur medycznych
dla osób starszych;
3) zwiększenie liczby zakładów opieki długoter-
minowej w celu skrócenia czasu oczekiwania na przy-
jęcie.
Wśród rekomendowanych zmian znajdują się
także:
— stworzenie sieci klinik, oddziałów, poradni ge-
riatrycznych oraz stanowisk konsultantów ds. ge-
riatrii w jednostkach szpitalnych i opieki długoter-
minowej,
— nadanie szczególnej rangi geriatrii w przejścio-
wym okresie 10 lat poprzez aktywną politykę resortu
zdrowia na rzecz rozwoju geriatrii oraz preferencyjne
kontrakty NFZ z placówkami geriatrycznymi akre-
dytowanymi w oparciu o standardy geriatryczne.
Trwają także prace nad stworzeniem szczegóło-
wych standardów w zakresie rehabilitacji geriatrycz-
nej i kształcenia w geriatrii. W tym ostatnim aspek-
cie rekomenduje się wdrażanie edukacji gerontolo-
gicznej i stałe poprawianie jakości kształcenia po-
przez:
— wprowadzenie obligatoryjnego kształcenia stu-
dentów na kierunku lekarskim,
— poprawienie jakości kształcenia na innych kie-
runkach medycznych,
— włączenie staży z geriatrii do programu spe-
cjalizacji z medycyny rodzinnej,
— przeszkolenie lekarzy rodzinnych z zakresu
„minimum geriatrii”,
— wdrożenie „krótkiej ścieżki” specjalizacji z ge-
riatrii dla specjalistów chorób wewnętrznych zatrud-
nionych w placówkach geriatrycznych.
Należy także dodać, że – poza kwestiami związa-
nymi z kompleksową opieką geriatryczną – w Mini-
sterstwie Zdrowia prowadzona jest analiza i projek-
tuje się zmiany dotyczące przepisów prawa w zakre-
sie opieki długoterminowej oraz kwestii związanych
z opieką pielęgnacyjną nad pacjentem w podeszłym
wieku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
główny inspektor ochrony środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Czesława Hoca
i Stefana Strzałkowskiego
w sprawie zdecydowanego i obiektywnego
wyjaśnienia przyczyn poważnego
zanieczyszczenia środowiska życiowego
w Szczecinku (woj. zachodniopomorskie)
i przedstawienia pilnych działań
Ministerstwa Środowiska mających na celu
natychmiastową ich minimalizację,
a w niedalekiej przyszłości
całkowite wyeliminowanie (12791)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z 27 listopada 2009 r., znak:
SPS-023-12791/09, dotyczące zapytania posłów Cze-
sława Hoca oraz Stefana Strzałkowskiego z 17 listo-
pada 2009 r. w sprawie zdecydowanego i obiektyw-
nego wyjaśnienia przyczyn poważnego zanieczysz-
czenia środowiska w Szczecinku w woj. zachodniopo-
morskim, przekazuję poniższe informacje.
Na terenie przy ul. Waryńskiego 1 w Szczecinku
funkcjonują obecnie trzy spółki:
— Zakłady Kronospan Chemical sp. z o.o.,
— Kronospan Polska sp. z o.o.,
— Kronospan Szczecinek sp. z o.o.
Zakłady znajdują się na terenie przeznaczonym
w miejscowym planie zagospodarowania przestrzen-
nego miasta Szczecinek pod działalność przemysłową
i funkcjonują na terenie dawnej Fabryki Płyt Wióro-
wych i Pilśniowych.
Aktualnie Kronospan Szczecinek sp. z o.o. przy-
gotowuje się do nowej inwestycji pn. „Budowa insta-
lacji wytwarzania energii elektrycznej o nominalnej
mocy 60 MW zasilanej biomasą, na terenie przy
ul. Waryńskiego 1”. Inwestycja jest na etapie uzyski-
wania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
realizacji inwestycji.
W odniesieniu do poszczególnych pytań poniżej
przekazuję stosowne odpowiedzi:
Ad 1. Czy Zakłady Kronospan sp. z o.o., a szcze-
gólnie Krono-Chem sp. z o.o. w Szczecinku posiadają
pozwolenie zintegrowane zgodnie z ustawą Prawo
ochrony środowiska i posiadają instalacje określone
w rozporządzeniu ministra środowiska z dnia 26 lip-
ca 2002 r.? Czy funkcjonują skuteczne środki ogra-
niczenia emisji substancji toksycznych z jednocze-
snym wprowadzeniem norm emisji dla każdej sub-
stancji toksycznej? Czy zakłady mają zatwierdzony
program zapobiegania awariom przemysłowym i czy
go prawidłowo i starannie realizują?
Kronospan Chemical Szczecinek sp. z o.o. (daw-
niej Kronochem) posiada decyzję wojewody zachod-
niopomorskiego z dnia 30 października 2007 r., znak:
K-SR-6/6619/63/07, pozwolenie zintegrowane na pro-
wadzenie instalacji do produkcji formaliny oraz in-

stalacji do produkcji żywic formaldehydowo-moczni-
kowo-melaminowych, z terminem obowiązywania do
29 października 2017 r., dla rodzaju instalacji wymie-
nionej w ust. 4 pkt 1 ww. rozporządzenia ministra
środowiska z 26 lipca 2002 r. w sprawie rodzajów in-
stalacji mogących powodować znaczne zanieczyszcze-
nie poszczególnych elementów przyrodniczych albo
środowiska jako całości (Dz. U. Nr 122, poz. 1055).
Dotychczasowe kontrole WIOŚ nie wykazały prze-
kroczenia dopuszczalnych rocznych wielkości emisji
gazów do powietrza, określonych w pozwoleniu zin-
tegrowanym w ww. instalacjach.
Kronospan Chemical Szczecinek spółka z o.o.
w Szczecinku zalicza się do grupy zakładów o du-
żym ryzyku wystąpienia poważnej awarii przemy-
słowej – ZDR – z uwagi na posiadaną ilość substan-
cji i preparatów toksycznych oraz o różnym stopniu
palności.
Program zapobiegania awariom (PZA) opracowa-
ny w lutym 2004 r. został przyjęty przez zachodnio-
pomorskiego komendanta wojewódzkiego Państwo-
wej Straży Pożarnej w Szczecinie. W 2005 r. ww. or-
gan decyzją, znak: WZ-562/24/05, zatwierdził przed-
łożony raport o bezpieczeństwie (RoB). Kontrole
wojewódzkiego inspektoratu ochrony środowiska
w Szczecinie wykazały, że spółka nie w pełni reali-
zowała założenia PZA. W związku z tym zachodnio-
pomorski wojewódzki inspektor ochrony środowiska
kierował wystąpienia do zachodniopomorskiego ko-
mendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożar-
nej w Szczecinie o podjęcie stosownych działań w celu
wyegzekwowania od spółki przedłożenia poprawio-
nego RoB. Rozstrzygnięcie w tym zakresie należy od
kompetencji ww. organu.
Kronospan Polska sp. z o.o. zajmuje się produkcją
płyt wiórowych z użyciem prasy Contirall – posiada
pozwolenia sektorowe.
Kronospan Szczecinek sp. z o.o. zajmuje się pro-
dukcją płyt MDF, HDF i LDF oraz płyt laminowa-
nych, lakierowanych, paneli boazeryjnych z zastoso-
waniem masy włóknistej z drewna – posiada pozwo-
lenia sektorowe.
Należy wyjaśnić, że zgodnie z obowiązującymi
przepisami instalacji do produkcji płyt drewnopo-
dobnych w zakładzie Kronospan nie należy kwalifi-
kować do obowiązku uzyskania pozwolenia zinte-
growanego na podstawie pkt 6 ppkt 1 załącznika do
ww. rozporządzenia. Z uwagi jednak na dokuczli-
wość tego typu obiektów informuję, że na forum
Rady i Parlamentu Europejskiego trwają prace nad
nową dyrektywą o emisjach przemysłowych, w pro-
jekcie której obowiązkiem uzyskania pozwolenia
zintegrowanego są również objęte instalacje do pro-
dukcji płyt drewnopodobnych.
Dotychczasowe kontrole wojewódzkiego inspekto-
ratu ochrony środowiska w Szczecinie nie wykazały,
aby ilość uwalnianych do środowiska rozpuszczalni-
ków przekraczała 150 kg/h lub 200 Mg rocznie. Mak-
symalne ilości rozpuszczalników, które mogą być
emitowane do powietrza, zostały określone w decyzji
573
wojewody zachodniopomorskiego z dnia 10 paździer-
nika 2006 r., znak K-SR-Ś-7-6610/9-2/06, sumarycz-
na dopuszczalna wielkość tej emisji wynosi ok. 169 Mg
na rok. Niezależnie od ilości emitowanej są to sub-
stancje odorotwórcze.
Instalacje spółki Kronospan zostały wyposażone
w urządzenia do redukcji zanieczyszczeń. Substancje
pyłowe są usuwane poprzez stosowanie różnego ro-
dzaju odpylaczy – filtrów tkaninowych, odpylaczy
cyklonowych, za spalarnią odpadów drzewnych Bor-
man II zastosowano elektrofiltr. Sprawność tych
urządzeń jest zależna od ich typu i wynosi 85–99%.
Kontrola wojewódzkiego inspektoratu ochrony śro-
dowiska w Szczecinie nie stwierdziła, aby urządzenia
były niesprawne lub w złym stanie technicznym.
Emisja formaldehydu ograniczana jest poprzez sto-
sowanie do produkcji klejów składników o coraz
mniejszej zawartości formaldehydu. Emisja innych
substancji do powietrza (NOx, SO2, CO) nie jest ogra-
niczana, ale mieści się w granicach dopuszczalnych
określonych w decyzjach wojewody zachodniopomor-
skiego, znak: K-SR-Ś-7-6610/9-2/06, z dnia 10 paź-
dziernika 2006 r. oraz, znak: K-SR-Ś-7-6610/5-1/07,
z dnia 28 września 2007 r.
Ad 2. Czy zakład prowadzi stałą ewidencję gospo-
darowania odpadami, czy obejmuje nią wszystkie ro-
dzaje odpadów? Czy działające dwie spalarnie na te-
renie zakładu uzyskały stosowne zezwolenia? Czy nie
są przekraczane stany magazynowe substancji? Czy
zostanie poddany kontroli nielegalny wywóz odpa-
dów poprodukcyjnych na działkę przy ul. Leśnej,
a następnie – po kilku dniach w wyniku presji pu-
blicznej – na powrót wożenie owych odpadów na te-
ren zakładu Kronospan? Jakie będą konsekwencje
prawne tych nielegalnych działań Kronospanu?
Firma prowadzi ewidencję gospodarowania odpa-
dami z zastosowaniem kart ewidencji i kart przeka-
zania odpadów. Obejmuje nią wszystkie rodzaje od-
padów wytwarzanych w wyniku działalności produk-
cyjnej i przyjmowanych do odzysku (trociny jako
surowiec). Eksploatowane na terenie Kronospan
Szczecinek spalarnie Borman I i Borman II posiada-
ją pozwolenie na wprowadzanie gazów i pyłów do po-
wietrza – decyzja wojewody zachodniopomorskiego,
znak: K-SR-Ś-7-6610/9-2/06, z dnia 10 października
2006 r., która określa rodzaje i ilości dopuszczalnych
substancji wprowadzanych do powietrza.
Na podstawie ustaleń kontroli przeprowadzonej
w dniach od 7 września do 19 października 2009 r.
stwierdzono, że spółka Kronospan Szczecinek naru-
szała warunki pozwolenia na wytwarzanie odpadów
– decyzja wojewody zachodniopomorskiego z dnia
16 września 2004 r., znak: K-SR-Ś-5/6620/10-6/04,
z późn. zm. Naruszenie dotyczyło:
— przekraczania dopuszczalnej ilości rocznie wy-
twarzanych odpadów. Przekroczenie dotyczyło dwóch
rodzajów odpadów (o kodzie 13 05 01*– odpady stałe
z piaskowników – i o kodzie 19 08 14 – zawartość
piaskownika) wytworzonych w 2008 r. oraz jednego
574
rodzaju odpadu wytworzonego w 2009 r. (o kodzie
19 08 14 – zawartość piaskownika),
— nieterminowego i niekompletnego zbiorczego ze-
stawienie danych o odpadach za 2008 r., w którym:
− w zakresie wytworzonych odpadów nie ujęto
odpadów o kodzie 19 12 04 – tworzywa sztuczne,
guma w ilości 1,835 Mg, błędnie podano masę odpa-
dów o kodzie 15 02 02 – sorbenty, materiały filtracyj-
ne (zamiast 1,07 Mg podano 0,92 Mg) oraz odpadów
o kodzie 13 05 01*– odpady stałe z piaskowników
i z odwadniania olejów w separatorach (zamiast
39 Mg podano 0,0 Mg),
− w zakresie odpadów poddanych odzyskowi nie
ujęto odpadów o kodzie 19 01 12 – żużle i popioły
paleniskowe – oraz nie wypełniono rubryki: metoda
odzysku R dla odpadów o kodzie 19 08 14 – zawartość
piaskownika,
− w zakresie odpadów poddanych unieszkodli-
wieniu błędnie podano masę odpadów o kodzie
08 04 99 – popłuczyny klejowe (zamiast 64,7 Mg
podano 50,6 Mg),
− nie podano informacji dotyczącej danych o in-
stalacjach i urządzeniach służących do odzysku lub
unieszkodliwiania odpadów.
W związku ze zgłoszeniem usuwania odpadów
drzewnych ze spółek Kronospanu na teren przy ul.
Leśnej w Szczecinku (dz. nr 8/2 i 8/4) zachodniopo-
morski WIOŚ podjął czynności kontrolne. W wyniku
ustaleń pierwszej kontroli przeprowadzonej w dniach
3 i 4 listopada 2009 r. skierowane zostało wystąpienie
do marszałka województwa zachodniopomorskiego
w sprawie naliczenie opłaty podwyższonej za korzy-
stanie ze środowiska z tytułu składowania odpadów
(trocin) w miejscu na ten cel nieprzeznaczonym oraz
wystąpienie do burmistrza miasta Szczecinka o wy-
danie decyzji w trybie art. 34 ustawy o odpadach.
W wyniku kolejnej kontroli przeprowadzonej w dniach
25 listopada i 1 grudnia 2009 r. stwierdzono, że spół-
ka wywiozła na ww. grunty położone przy ul. Leśnej
także inne odpady, takie jak: żużle i popioły paleni-
skowe, piasek z układu sortowania, glebę i ziemię
z wykopów oraz gruz ceglany i betonowy. Według
wyjaśnienia pana Krzysztofa Aleksandrowicza – człon-
ka zarządu spółki – odpady zostały wykorzystane do
wyrównywania i utwardzania terenu pod planowany
plac magazynowy surowca w ramach procesów odzy-
sku R-10 i R-14. Ilość wytworzonego odpadu gleby
i ziemi z wykopów nie została zewidencjonowana.
Operacji tych dokonano jednak bez wymaganych pra-
wem uregulowań formalnych.
Ustalenia powyższej kontroli zostaną ujęte w od-
rębnym wystąpieniu do marszałka województwa za-
chodniopomorskiego dotyczącym spełniania przez
Kronospan warunków decyzji na wytwarzanie, w tym
zezwoleniu na odzysk i unieszkodliwianie odpadów
(decyzja wojewody zachodniopomorskiego wydana
w dniu 16 września 2004 r., znak: K-SR-Ś-5/6620/10-
-6/04, z późn. zm.). Niezależnie zakład będzie objęty
surowym nadzorem ze strony wykwalifikowanych
pracowników WIOŚ.
Ad 3. Czy firma posiada instalację separatorów
ropopochodnych na kanalizacji burzowej zgodnie
z obowiązującym rozporządzeniem na podstawie
Prawa wodnego?
Spółki Kronospan posiadają wspólną sieć kana-
lizacji deszczowej, na której zainstalowane zostały
separatory ropopochodnych. Zgodnie z decyzją wo-
jewody zachodniopomorskiego z dnia 11 marca 2005 r.,
znak: K-SR-Ś-3/6811/9/05, pozwolenie wodnopraw-
ne, ścieki opadowe odprowadzane są do rowu melio-
racyjnego łączącego się z kanalizacją deszczową
miasta Szczecinek. Na wszystkich wylotach (6 sztuk)
odprowadzających wody opadowe do odbiornika
zainstalowane są separatory substancji ropopo-
chodnych.
Ad 4. Czy Ministerstwo Środowiska podejmie na-
tychmiastowe działania dla ustalenia źródeł emisji
benzo(a)pirenu na terenie Szczecinka i najbliższych
okolic, ustalenia wielkości tych emisji ze zlokalizo-
wanych źródeł oraz podejmie natychmiastowe dzia-
łania dla wstrzymania najbardziej niebezpiecznych
dla zdrowia źródeł emisji?
Zgodnie z § 9 pkt 2 rozporządzenia ministra śro-
dowiska z dnia 8 lutego 2008 r. w sprawie szczegóło-
wych wymagań, jakim powinny odpowiadać progra-
my ochrony powietrza (Dz. U. Nr 38, poz. 221) usta-
lenie źródeł, które przyczyniły się do wystąpienia
przekroczeń benzo(a)pirenu, powinno być elementem
programu ochrony powietrza. Program ochrony po-
wietrza zatwierdza na podstawie art. 91 ust. 3 usta-
wy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środo-
wiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.)
sejmik województwa.
Stwierdzone stężenia benzo(a)pirenu w I kwarta-
le 2009 r. na terenie miasta Szczecinek były rzeczy-
wiście bardzo wysokie. W przypadku stwierdzonych
przekroczeń na terenie Szczecinka, wykazanych
przez stację pomiarową Wojewódzkiej Stacji Sanitar-
no-Epidemiologicznej w Szczecinie w 2009 r., nie na-
leży wykluczyć dodatkowego wpływu także środków
transportu, ponieważ stacja pomiarowa jest zlo-
kalizowana w pobliżu trasy szybkiego ruchu. Nie
stwierdzam, aby WIOŚ w Szczecinie dokonał usta-
lenia, że były spalane odpady poprodukcyjne w se-
zonie grzewczym, gdyż jest to niezgodne z wydanym
pozwoleniem.
Ad 5. Czy funkcjonuje suszarnia wiórów (w czerw-
cu 2005 r. w związku z pożarem została zdemonto-
wana wraz z emitorem)?
W miejsce zdemontowanej suszarni wiórów Bab-
cock została wybudowana nowa suszarnia wiórów
wraz z emitorem i urządzeniami ochrony powietrza.
Wyposażona jest ona w palnik wielomediowy o mocy
10–80 MW, przystosowany do spalania pyłu drzew-
nego, gazu ziemnego oraz drobnych frakcji z instala-
cji odpylających. Ponadto suszarnia wykorzystuje ok.
6 MW mocy cieplnej zawartej w spalinach kierowa-
nych do emitora suszarni ze spalarni odpadów drzew-
nych. Suszarnia wyposażona jest w 18 cyklonów typu
CS 200 separujących pyły i drobne wióry kierowane

do dalszej produkcji od powietrza odlotowego (spalin)
odprowadzanego emitorem stalowym o wysokości
65,3 m i średnicy wylotu 3 m. W czasie kontroli Wo-
jewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska w Szcze-
cinie stan urządzeń był dobry, instalacja sprawna
i szczelna. Stan formalnoprawny emisji zanieczysz-
czeń z nowej suszarni został uregulowany decyzją
wojewody zachodniopomorskiego, znak: K-SR-Ś-7-
-6610/5-1/07, z dnia 28 września 2007 r., wydaną dla
Kronospan Polska sp. z o.o. w Szczecinku.
Ad 6. Czy prawdą jest, że Kronospan sp. z o.o.
w Szczecinku i Krono-chem sp. z o.o. w Szczecinku
posiadają wspólną sieć kanalizacji deszczowej i wody
opadowe z terenu odprowadzane są do rowu meliora-
cyjnego łączącego się z kanalizacją deszczową m.
Szczecinek, z odpływem do jeziora Trzesiecko?
Wyżej wymienione spółki posiadają wspólną sieć
kanalizacji deszczowej. Zgodnie z pozwoleniem woje-
wody zachodniopomorskiego – decyzja z dnia 11 mar-
ca 2005 r., znak: K-SR-Ś-3/6811/9/05 w sprawie po-
zwolenia wodnoprawnego – ścieki opadowe odprowa-
dzane są do rowu melioracyjnego łączącego się z ka-
nalizacją deszczową miasta Szczecinek, z odpływem
do jeziora Trzesiecko.
Ad 7. Czy program ochrony powietrza (POP) jest
realizowany w świetle dyrektywy 2008/50/WE Par-
lamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 maja 2008 r.
w sprawie jakości i czystszego powietrza dla Europy
(CAFE) – załącznik XV sekcja A dyrektywy?
W związku z tym, iż termin transpozycji dyrek-
tywy 2008/50/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie jakości i czystszego
powietrza dla Europy (CAFE) upłynie 11 czerwca
2010 r., dotychczasowe programy ochrony powietrza
zostały opracowywane zgodnie z rozporządzeniem
ministra środowiska z dnia 8 lutego 2008 r. w spra-
wie szczegółowych wymagań, jakim powinny odpo-
wiadać programy ochrony powietrza (Dz. U. Nr 38,
poz. 221), transponującym wymagania dyrektywy
96/62//WE z dnia 27 września 1996 r. w sprawie oce-
ny i zarządzania jakością otaczającego powietrza
(Dz. Urz. WE L 296 z 21 listopada 1996 r., str. 55)
oraz czterech dyrektyw pochodnych.
Wspomniany zakład spółka Kronospan Szczeci-
nek nie powinien emitować benzo(a)pirenu ponad
poziomy dopuszczalne przy założeniu, że instalacje
pozyskiwania ciepła w procesach spalania funkcjo-
nują prawidłowo. Bardzo niskie stężenia tego związ-
ku (na granicy wykrywalności metody) wykazały
pomiary przeprowadzone podczas ostatniej kontroli
spółki w okresie 7 września – 19 października 2009 r.
Można więc sądzić, że instalacje w tym okresie pra-
cowały poprawnie.
Niewątpliwie kwestia odpowiedzialności spółki
Kronospan Szczecinek w wysokim poziomie stwier-
dzanych stężeń benzo(a)pirenu może być uzasadnio-
na, choć nie jest on jedynym źródłem emisji tej sub-
stancji (transport, piece domowe).
Wskazanie w programie ochrony powietrza (POP)
sposobu ogrzewania mieszkań (spalanie węgla i drew-
575
na w paleniskach domowych) jako przyczyny prze-
kroczeń jest przy powyższym założeniu jak najbar-
dziej poprawne, niezależnie od udziału transportu.
Źródła emisji benzo(a)pirenu są przedmiotem
szczegółowej analizy w POP. Ustalenie wielkości tych
emisji zależy od jakości dostępnych danych, a więc od
współpracy administracji samorządowej z wykonawcą
POP. Natomiast wyizolowany wpływ spółki Krono-
span Szczecinek może być uwzględniony jedynie
w sytuacjach awaryjnych jako główne źródło zapylenia.
Ad 8. Czy prawdą jest, że firma Kronospan Szcze-
cinek sp. z o.o. zamierza całkowicie wygasić produk-
cję w Szczecinku i przenieść się do firmy Kronospan
Ukraina, czego pośrednim dowodem może być infor-
macja podana na stronie internetowej, iż Kronospan
Ukraina otrzymała na cele inwestycyjne 40,5 mln
euro od Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju
i 12 mln euro od banków komercyjnych?
Resort środowiska nie posiada informacji o za-
miarze całkowitego wygaszenia produkcji płyt wió-
rowych w firmie Kronospan w Szczecinku i przenie-
sienia firmy na Ukrainę.
Ad 9. Co się stanie w przypadku wygaszenia cał-
kowitego produkcji i przeniesienia jej za granicę? Kto
i jak dokona utylizacji nagromadzonych substancji wy-
soce toksycznych na olbrzymiej hałdzie odpadów?
W odniesieniu do pozostającej na terenie zakładu
hałdy odpadów poprodukcyjnych należy wskazać, iż
wojewoda zachodniopomorski decyzją z dnia 24 lipca
2002 r., znak: K-SR-Ś-5/6621/1/2002, zatwierdził
sposób rekultywacji hałdy; decyzja została przez pod-
miot wykonana.
W ostatnim roku firma rozpoczęła wydobycie od-
padów ze składowiska, mimo braku wymaganego
art. 54a ustawy o odpadach pozwolenia. W związku
z tymi działaniami zastosowano wobec prezesa spół-
ki sankcję karną w postaci mandatu w maksymalnej
wysokości. Spółka w dniu 20 listopada 2009 r. złoży-
ła wniosek do marszałka województwa o wydanie
pozwolenia na wydobycie odpadów z hałdy; rozpatry-
wanie sprawy jest w toku.
Kontrola zachodniopomorskiego WIOŚ wykazała
negatywne oddziaływanie przedmiotowej hałdy na
środowisko wodno-gruntowe, a także na otaczające
powietrze – emisja gazów powstałych w wyniku prze-
mian biologicznych wewnątrz hałdy, z kominków
wentylacyjnych. W związku z powyższym zachodnio-
pomorski WIOŚ wystąpi do marszałka województwa
o wszczęcie postępowania z art. 362 ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U.
z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.). Niezależnie
WIOŚ w Szczecinie będzie systematycznie kontrolo-
wał ten proces.
Ad 10. Jakie pan burmistrz podjął konkretne
działania w problemie tzw. niskiej emisji w aspekcie
modernizowania i rozwiązań proekologicznych pale-
nisk domowych (z wykorzystaniem Ekofunduszu,
Wojewódzkiego i Powiatowego Funduszu Ochrony
Środowiska i funduszy europejskich)?
576
Z informacji przekazanej przez burmistrza miasta
Szczecinek wynika, że zostały podjęte następujące
działania:
— od wielu lat przyznawane są środki z Gmin-
nego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej dla osób fizycznych, które dokonują zmiany
systemu ogrzewania na proekologiczne, w tym tak-
że w przypadku podłączenia budynków do sieci
miejskiej,
— w dniu 23 lipca 2009 r. powołany został przez
burmistrza miasta Szczecinek Zespół Zadaniowy ds.
ochrony środowiska, jakości powietrza, wody, gleby
oraz gospodarki odpadowej, którego zadaniem jest:
− ocena stanu ochrony środowiska, ze szczegól-
nym uwzględnieniem oddziaływania na środowisko
przedsiębiorców grupy Kronospan,
− przygotowywanie propozycji działań zmierza-
jących do poprawy stanu środowiska na terenie mia-
sta Szczecinek,
− sporządzenie raportu z realizacji określo-
nych działań i przedstawienie wniosków w zakresie
zdiagnozowanych znaczących oddziaływań na śro-
dowisko,
— na terenie miasta Szczecinek znajdują się dwie
stacje monitoringu powietrza, jedna przy ul. Artyle-
ryjskiej, a druga przy ul. 1 Maja 22 powstała w grud-
niu 2009 r. i została częściowo sfinansowana ze środ-
ków unijnych,
— zaopatrzeniem w energię cieplną zajmuje się
spółka miejska – Miejska Energetyka Cieplna, która
sukcesywnie przyłącza do sieci energetycznej gospo-
darstwa indywidualne oraz budynki wspólnot miesz-
kaniowych,
— obecnie opracowywany jest program ochrony
powietrza dla strefy powiatu szczecineckiego, w któ-
rym zostanie opracowany zakres niezbędnych dzia-
łań zmierzających do poprawy stanu powietrza
z określeniem źródeł finansowania; po jego uchwale-
niu miasto Szczecinek będzie składało wnioski o po-
zyskanie środków na ten cel.
Z uwagi na duży wydźwięk społeczny i medialny
uciążliwości ww. trzech zakładów poleciłem WIOŚ
w Szczecinie przeprowadzenie sumarycznej oceny
sytuacji i przygotowanie wniosków realizacyjnych
dotyczących poprawy sytuacji. Oczekuję zakończenia
prac do końca stycznia 2010 r. i niezwłocznie o ich
wynikach poinformuje Pana Marszałka.
Z poważaniem
Główny inspektor ochrony środowiska
Andrzej Jagusiewicz
Warszawa, dnia 24 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Mieczysława Kasprzaka
w sprawie dalszego funkcjonowania
otwartych funduszy emerytalnych (12792)
W odpowiedzi na interpelację pana posła na Sejm
RP Mieczysława Kasprzaka, przekazaną przy piśmie
z dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-12792/09,
w sprawie dalszego funkcjonowania otwartych fun-
duszy emerytalnych, uprzejmie wyjaśniam.
W związku z postawionymi w ww. interpelacji py-
taniami oraz faktem, że Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej nie jest uprawnione do wglądu do
sprawozdań finansowych powszechnych towarzystw
emerytalnych, w piśmie z dnia 3 grudnia 2009 r.,
znak: DUS-07-474-RW/09, zwróciłam się do pana
Stanisława Kluzy, przewodniczącego Komisji Nadzo-
ru Finansowego, o przedstawienie informacji doty-
czących przedmiotowej sprawy. W oparciu o dane
przedstawione w piśmie z dnia 10 grudnia br., znak:
DPP/023/2168/02/09/DN, uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień w odniesieniu do posta-
wionych przez pana posła pytań.
Czy istnieje korelacja między korzyścią uzyskiwa-
ną przez ubezpieczonych a prowizją uzyskiwaną
przez OFE, a przekazywaną do PTE?
Jakie zyski uzyskiwały na przestrzeni ostatnich
lat OFE, a jakie zarządzające nimi PTE?
Ze względu na konstrukcję systemu opłat pobiera-
nych przez powszechne towarzystwa emerytalne ko-
relacja wyników finansowych powszechnych towa-
rzystw emerytalnych i otwartych funduszy emerytal-
nych praktycznie nie występuje. Podstawowe przycho-
dy powszechnego towarzystwa emerytalnego albo nie
zależą od nominalnych wyników otwartego funduszu
emerytalnego, albo też związek ten jest jedynie tylko
pośredni. Z dniem 1 kwietnia 2004 r. wprowadzono do
systemu otwartych funduszy emerytalnych na mocy
ustawy z dnia 27 sierpnia 2003 r. o zmianie ustawy
o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytal-
nych (Dz. U. Nr 170, poz. 1651) instytucję rachunku
premiowego, z którego powszechne towarzystwa eme-
rytalne otrzymują przychody w wysokości zależnej od
wyników zarządzanego przez siebie otwartego fundu-
szu emerytalnego. W założeniu rozwiązanie to ma być
motywacją dla powszechnego towarzystwa emerytal-
nego do podejmowania działań zmierzających do osią-
gania możliwie najlepszych wyników inwestycyjnych
przez otwarty fundusz emerytalny.
Tabela 1. Podstawowe dane finansowe PTE i OFE
(w mln zł)
I–IX
2006 r. 2007 r. 2008 r.
2009 r.
Całkowite przychody
1627,1 1841,4 2076,6 1564,3
PTE
 577

Przychody wynikające rych funkcjonowanie regulowane jest zasadniczo

z zarządzania OFE, 1512,7 1737,0 1895,1 1457,0 unormowaniami ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r.
w tym:
o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytal-
Przychody z tytułu
kwot pobieranych nych oraz ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks
960,2 1056,5 1225,7 spółek handlowych. Powszechne towarzystwo eme-
przez OFE od 924,4
wpłacanych składek rytalne, pomimo szczególnego rodzaju prowadzonej
Wynagrodzenie działalności, pozostają spółkami prawa handlowego,
za zarządzanie 491,1 586,6 585,7 467,4
OFE których funkcjonowanie oparte jest na swobodzie
Kwoty przekazane działalności gospodarczej. W tym zakresie wszelka
z rachunku ingerencja legislacyjna i nadzorcza musi uwzględniać
premiowego 33,5 42,4 40,1 35,1
na rachunek
fakt, że są to podmioty prawa prywatnego i przyna-
rezerwowy leży im daleko idąca autonomia, w tym również od-
noszona do kształtowania polityki płacowej w po-
Źródło: Sprawozdania finansowe PTE wszechnym towarzystwie emerytalnym. Zakres dzia-
łań ustawodawcy jest tu zatem mocno ograniczony
Wyniki finansowe powszechnych towarzystw eme- zasadą proporcjonalności i swobody działalności go-
rytalnych w ostatnich latach systematycznie ulegały spodarczej.
poprawie. W tym czasie wyniki finansowe otwartych
funduszy emerytalnych podlegały dużym wahaniom. Tabela 3. Wydatki na wynagrodzenia zarządów
W związku z dynamiczną sytuacją na rynku finanso- PTE (w tys. zł)
wym występowały lata, w których zyski otwartych
funduszy emerytalnych przyjmowały dość wysokie 2006 r. 2007 r. 2008 r.
wartości. Z obserwacji wynika, że wystąpiły także Wynagrodzenie podstawowe 15 646,8 16 096,0 16 478,0
okresy, w których otwarte fundusze emerytalne odno- Premie 4498,2 3551,0 3416,0
towały straty. Powszechne towarzystwa emerytalne Pozostałe składniki
1567,0 2256,6 1792,8
regularnie wypłacały dywidendę swoim akcjonariu- wynagrodzeń
szom. Dotychczas do akcjonariuszy trafiło na prze- Razem 21 712,0 21 903,6 21 686,8
strzeni ostatnich 7 lat łącznie prawie 2,5 mld zł.
Źródło: Wyniki finansowe towarzystw i funduszy emerytal-
nych zamieszczone w „Programie badań statystycznych staty-
Tabela 2. Wskaźniki zyskowności PTE i OFE styki publicznej” UKNF.
(w mln zł)
Mając nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia
I–IX zostaną uznane za wystarczające, jednocześnie pra-
2006 r. 2007 r. 2008 r.
2009 r. gnę wyrazić podziękowanie za podniesienie przez
Wynik finansowy
604,5 696,3 730,9 604,5 pana posła pytań i wątpliwości dotyczących efek-
netto PTE
tywności systemu otwartych funduszy emerytal-
Wynik finansowy
netto OFE
15 225,4 7005,8 - 20 526,4 15 999,5 nych i racjonalności funkcjonujących w jego ramach
Dywidenda rozwiązań.
wypłacona 346,8 492,4 530,8 604,1
przez PTE Minister
Wskaźnik dywidenda/
KW*
26,7% 30,6% 29,0% - Jolanta Fedak

* Wskaźnik dywidenda/KW = wartość dywidendy wypłaco-

nej przez PTE z zysku danego roku/wartość kapitału własnego Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
PTE wg stanu na koniec danego roku.

Jaki system płac funkcjonuje w zarządach PTE? Odpowiedź

Poziom płac z przykładami i formy motywacji.
Czy pomimo ograniczenia płac w wielu sektorach
naszej gospodarki restrykcje takie objęły także
PTE?
Na podstawie sprawozdania statystycznego KNF-
-03, realizowanego przez Urząd Komisji Nadzoru Fi-
nansowego w ramach „Programu badań statystycz-
nych statystyki publicznej” można ocenić, że w ostat-
nich latach wydatki na wynagrodzenia członków
zarządu w PTE pozostawały stabilne. Wzrastał
udział wynagrodzeń podstawowych, a zmniejszał się
udział premii. Powszechne towarzystwa emerytalne
są spółkami akcyjnymi szczególnego rodzaju, któ-
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie zablokowania rozpowszechniania
w Internecie treści pornograficznych
z udziałem dzieci (12793)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Grzegorza Raniewicza w spra-
wie zablokowania rozpowszechniania w Internecie
578
treści pornograficznych z udziałem dzieci, przekaza-
ną przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r., SPS-023-
-12793/09, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Problematyka zwalczania szeroko rozumianego
rozpowszechniania pornografii dziecięcej, z którą
najczęściej wiążą się także znacznie dalej idące czyny
przestępne polegające na seksualnym wykorzystywa-
niu dzieci, należy obecnie do najbardziej istotnych
zagadnień polityki karnej zarówno ze względu na
skalę tego rodzaju przestępczości, jak i rozmiar ne-
gatywnych skutków indywidualnych, jak i społecz-
nych, jakie z niej wynikają.
Dostrzegając wagę powyższego problemu, rząd
zainicjował w ostatnim czasie kilka istotnych zmian
ustawodawczych, które z jednej strony mają na celu
wzmocnienie prawnokarnej ochrony dzieci przed sek-
sualnym wykorzystywaniem, z drugiej zaś poszerze-
nie zakresu kryminalizacji w sferze czynów związa-
nych z rozpowszechnianiem pornografii dziecięcej.
Ustawą z dnia 24 października 2008 r. o zmianie
ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 214, poz. 1344) implementowano do pol-
skiego porządku prawnego decyzję ramową Rady
2004/68/WSiSW z dnia 22 grudnia 2003 r. o zwalcza-
niu seksualnego wykorzystywania dzieci i pornogra-
fii dziecięcej. Decyzja ta wprowadziła szeroką defini-
cję pornografii dziecięcej, obejmującą również reali-
styczne wizerunki dziecka nieistniejącego w rzeczy-
wistości, uczestniczącego lub poddającego się czyn-
nościom seksualnym, w tym polegającym na lubież-
nym okazywaniu narządów płciowych lub miejsc
intymnych dziecka. Podobnie szeroką definicję przyj-
muje również konwencja Rady Europy o cyberprze-
stępczości z dnia 23 listopada 2001 r. W przypadku
obu powołanych aktów prawnych chodzi oczywiście
o obrazy wygenerowane z wykorzystaniem techniki
komputerowej.
Realizując zobowiązania wynikające z powoła-
nych aktów prawa międzynarodowego, powyższą
ustawą w art. 202 Kodeksu karnego dodano nowy
§ 4b (obowiązujący od dnia 18 grudnia 2008 r.), w któ-
rym wprowadzono kryminalizację produkcji, rozpo-
wszechniania, przetwarzania, przechowywania lub
posiadania treści pornograficznych przedstawiają-
cych wytworzony albo przetworzony wizerunek ma-
łoletniego uczestniczącego w czynności seksualnej,
czyli tzw. pornografii wirtualnej. Czyny tego rodzaju
zagrożone są grzywną, karą ograniczenia wolności
albo pozbawienia wolności do lat 2.
Rozwój nowych technologii, w szczególności In-
ternetu – jak słusznie zauważa autor interpelacji
– niesie ze sobą ogromne zagrożenia ze względu na
jego globalny charakter i utrudnioną kontrolę prze-
kazywanych za jego pośrednictwem treści. Internet
umożliwia choćby osobom o skłonnościach pedofil-
skich nowy sposób nawiązywania kontaktu z dzieć-
mi, a zatem osobami, które mogą stać się przedmio-
tem ich przestępczego ataku.
Niebezpieczeństwa związane z tego rodzaju moż-
liwościami wynikają z wysoce anonimowego charak-
teru takiego kontaktu, który pozwala sprawcy – pe-
dofilowi na kreowanie daleko idącej emocjonalnej
zażyłości z dzieckiem, przy wykorzystaniu płynącej
z różnicy wieku przewagi nad dzieckiem oraz wszel-
kiego rodzaju technik manipulacji psychicznej pro-
wadzących do skłonienia dziecka do podporządkowy-
wania się woli sprawcy.
Należy mieć na uwadze, iż charakter tego rodza-
ju wirtualnego kontaktu umożliwia sprawcy podszy-
wanie się pod inną osobę, w szczególności należącą
do grupy rówieśniczej dziecka, z którym nawiązał
kontakt, co nawet dziecku świadomemu tego rodzaju
zagrożeń może uniemożliwić, a co najmniej utrudnić,
rozpoznanie niebezpieczeństwa związanego z nawią-
zaną w Internecie znajomością.
Internet stanowi ponadto płaszczyznę nawiązy-
wania kontaktu przez osoby o skłonnościach pedofil-
skich i tworzenia przez te środowiska często wysoce
zorganizowanych struktur, których członkowie do-
puszczają się niejednokrotnie takich przestępstw, jak
m.in. produkcja pornografii dziecięcej, posiadanie
i rozpowszechnianie pornografii dziecięcej.
Dotychczasowy porządek prawny nie zawierał
uregulowań pozwalających na efektywne zwalczenie
takich zachowań. Będąca efektem inicjatywy legisla-
cyjnej rządu obszerna nowelizacja kodyfikacji kar-
nych objęta ustawą z dnia 5 listopada 2009 r. o zmia-
nie ustawy Kodeks karny, ustawy Kodeks postępo-
wania karnego, ustawy Kodeks karny wykonawczy,
ustawy Kodeks karny skarbowy oraz niektórych in-
nych ustaw, która wejdzie w życie w dniu 8 czerwca
2010 r., wprowadzi m.in. kryminalizację tzw. gro-
omingu.
Odpowiedzialności karnej na podstawie dodanego
do Kodeksu karnego nowego art. 200a § 1 podlegać
będzie sprawca, który w celu popełnienia przestęp-
stwa określonego w art. 197 § 3 pkt 2 (zgwałcenie
pedofilskie) lub art. 200 (obcowanie płciowe z mało-
letnim poniżej 15 lat), jak również produkowania lub
utrwalania treści pornograficznych, za pośrednic-
twem systemu teleinformatycznego lub sieci teleko-
munikacyjnej nawiązuje kontakt z małoletnim poni-
żej lat 15, zmierzając, za pomocą wprowadzenia go
w błąd, wyzyskania błędu lub niezdolności do nale-
żytego pojmowania sytuacji albo przy użyciu groźby
bezprawnej, do spotkania z nim. Tego rodzaju czyny
przestępne zagrożone będą karą pozbawienia wolno-
ści do lat 3.
W § 2 art. 200a przewidziano z kolei odpowie-
dzialność sprawcy, który za pośrednictwem systemu
teleinformatycznego lub sieci telekomunikacyjnej
małoletniemu poniżej lat 15 składa propozycję obco-
wania płciowego, poddania się lub wykonania innej
czynności seksualnej lub udziału w produkowaniu
lub utrwalaniu treści pornograficznych i zmierza do
jej realizacji. Sprawca takiego czynu podlegać będzie
grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozba-
wienia wolności do lat 2.
Różnica wysokości zagrożeń ustawowych w opi-
sanych wyżej wypadkach wynika z tego, że czyn

z § 1 art. 200a cechuje wyższy stopień społecznej
szkodliwości wynikający z faktu, że sprawca nie
ujawnia dziecku swojego zamiaru, natomiast w na-
ganny sposób nim manipuluje, wprowadzając je
w błąd albo zastraszając.
Wprowadzenie penalizacji groomingu w postaci
określonej w art. 200a § 1 i 2 Kodeksu karnego do-
stosowuje prawo polskie do postanowień Konwencji
Rady Europy o ochronie dzieci przed seksualnym wy-
korzystywaniem i niegodziwym traktowaniem w ce-
lach seksualnych, zwanej konwencją z Lanzarote,
przyjętej przez Polskę w dniu 25 października 2007 r.
(dotychczas nieratyfikowanej).
Nowym zagrożeniem związanym z wykorzysty-
waniem technologii internetowej przez sprawców
– pedofilów, a w każdym razie zagrożeniem, które
dopiero niedawno zostało szerzej dostrzeżone, jest
propagowanie zachowań pedofilskich na specjalnie
w tym celu prowadzonych witrynach internetowych,
konstruowanych również w ten sposób, aby odbiorcą
treści znajdującej się na witrynie, i płynącej stamtąd
manipulacji, stało się dziecko.
W dotychczasowym stanie prawnym istnieje moż-
liwość pociągnięcia do odpowiedzialności osoby pro-
pagującej pedofilię jedynie w oparciu o przepis art. 255
§ 3 K.k. penalizujący publiczne pochwalanie popeł-
nienia przestępstwa. Przepis ten może jednak stano-
wić podstawę odpowiedzialności sprawcy tylko w tych
przypadkach, gdy treści propagujące pedofilię będą
wprost propagować działania prowadzące do popeł-
nienia na szkodę dziecka czynów wypełniających
znamiona przestępstw z rozdziału XXV Kodeksu
karnego.
W przypadku jednak, gdy propagowanie pedofilii
nie odnosi się bezpośrednio do płaszczyzny seksual-
nego wykorzystania dziecka, lecz koncentruje się na
pseudofilozoficznych wywodach dotyczących emocjo-
nalnych lub innego rodzaju więzi łączących rzekomo
pedofila z dzieckiem, pomimo oczywistej naganności,
a tym samym potrzeby ścigania tego rodzaju propa-
gandy, przepis art. 255 § 3 K.k. nie może stanowić
płaszczyzny odpowiedzialności karnej osoby propa-
gującej pedofilię.
Z tego względu w powołanej wyżej nowelizacji
przewidziano wprowadzenie do Kodeksu karnego no-
wego typu przestępstwa. Zgodnie z dodanym do ko-
deksu art. 200b odpowiedzialności karnej sankcjono-
wanej grzywną, karą ograniczenia wolności albo
pozbawienia wolności do lat 2 podlegać będzie spraw-
ca, który publicznie propaguje lub pochwala zacho-
wania o charakterze pedofilskim.
Wprawdzie propozycja wprowadzenia do Kodeksu
karnego tego rodzaju typu czynu zabronionego była
wynikiem inicjatywy poselskiej, jednakże ostateczne
ukształtowanie jego normatywnej treści nastąpiło
dzięki istotnemu wsparciu i współdziałaniu rządu.
Omawiana ustawa przewiduje ponadto poszerze-
nie zawartego w art. 19 ustawy o Policji katalogu
czynów, w odniesieniu do których może być prowa-
dzona kontrola operacyjna, o nowe typy przestępstw
579
kryminalizujące opisany wyżej grooming (art. 200a
§ 1 i 2 – nagabywanie dzieci przez Internet lub sieć).
Dzięki temu zapewnione zostaną organom ścigania
odpowiednie instrumenty w zakresie przeciwdziała-
nia i wykrywania takich czynów i – jak można ocze-
kiwać – pozwoli to na znaczne ograniczenie tego na-
gannego i karygodnego zjawiska.
Niezależnie od opisanych wyżej zmian w sferze
prawa karnego materialnego jako trafny ocenić na-
leży wskazany w interpelacji postulat wprowadzenia
do porządku prawnego regulacji nakładających na
przedsiębiorców telekomunikacyjnych świadczących
usługi dostępu do sieci Internet obowiązek blokowa-
nia stron internetowych zawierających „treści nie-
bezpieczne lub niezgodne z obowiązującym systemem
prawa, takie jak treści pornograficzne z udziałem
dzieci”. Regulacje takie niewątpliwie mogłyby stano-
wić skuteczny i wspomagający przepisy prawa kar-
nego materialnego środek profilaktycznego ograni-
czania przestępczości związanej z rozpowszechnia-
niem pornografii dziecięcej.
Stosowne działania legislacyjne zostały już zresz-
tą przez rząd podjęte. Kwestia blokowania dostępu
do stron internetowych zawierających m.in.:
— treści pornograficzne z udziałem małoletniego;
— treści pornograficzne związane z prezentowa-
niem przemocy lub posługiwaniem się zwierzęciem,
— treści pornograficzne zawierające wytworzony
lub przetworzony wizerunek małoletniego uczestni-
czącego w czynności seksualnej
stanowi obecnie przedmiot prac rządowych w ra-
mach przygotowanego przez Ministerstwo Finansów
projektu ustawy o zmianie ustawy o grach hazardo-
wych oraz niektórych innych ustaw. W projekcie tym
proponuje się m.in. dodanie do ustawy z dnia 16 lipca
2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171,
poz. 1800, z późn. zm.) art. 179a regulującego kwe-
stie dotyczące utworzenia i prowadzenia przez preze-
sa Urzędu Komunikacji Elektronicznej ogólnokrajo-
wego Rejestru Stron i Usług Niedozwolonych, proce-
dur dokonywania (i usuwania) wpisów w tym reje-
strze oraz stosowania przez dostawców usługi dostę-
pu do Internetu blokad dostępu do określonych
w rejestrze stron i usług, jak również sankcji za nie-
wywiązywanie się z tego obowiązku.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o grach hazar-
dowych oraz niektórych innych ustaw rozpatrywany
był przez Stały Komitet Rady Ministrów na posie-
dzeniu w dniu 17 grudnia 2009 r. Komitet przyjął
projekt i rekomendował go Radzie Ministrów.
Należy również zwrócić uwagę, że w obecnie obo-
wiązującym stanie prawnym funkcjonują już przepi-
sy umożliwiające ograniczenie dostępu do danych
o charakterze bezprawnym. Przykładem są regulacje
zawarte w ustawie z dnia 18 lipca 2002 r. o świadcze-
niu usług drogą elektroniczną (Dz. U. Nr 144, poz. 1204,
z późn. zm.), zwanej dalej „u.s.u.d.e.” Zgodnie z art. 14
ust. 1 u.s.u.d.e. „nie ponosi odpowiedzialności za
przechowywane dane ten, kto udostępniając zasoby
systemu teleinformatycznego w celu przechowywa-
580
nia danych przez usługobiorcę, nie wie o bezpraw-
nym charakterze danych lub związanej z nimi dzia-
łalności, a w razie otrzymania urzędowego zawiado-
mienia lub uzyskania wiarygodnej wiadomości o bez-
prawnym charakterze danych lub związanej z nimi
działalności niezwłocznie uniemożliwi dostęp do tych
danych”. Ponadto na podstawie art. 14 ust. 2 u.s.u.d.e.
„usługodawca, który otrzymał urzędowe zawiado-
mienie o bezprawnym charakterze przechowywa-
nych danych dostarczonych przez usługobiorcę i unie-
możliwił dostęp do tych danych, nie ponosi odpowie-
dzialności względem tego usługobiorcy za szkodę
powstałą w wyniku uniemożliwienia dostępu do tych
danych”. Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 3 u.s.u.d.e.
„usługodawca, który uzyskał wiarygodną wiadomość
o bezprawnym charakterze przechowywanych da-
nych dostarczonych przez usługobiorcę i uniemożli-
wił dostęp do tych danych, nie odpowiada względem
tego usługobiorcy za szkodę powstałą w wyniku unie-
możliwienia dostępu do tych danych, jeżeli niezwłocz-
nie zawiadomił usługobiorcę o zamiarze uniemożli-
wienia do nich dostępu”.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie wątpliwości co do stanu prawnego,
w oparciu o który MSP zaprosiło do złożenia
oferty na akcje GPW SA w Warszawie (12794)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani Gabrieli Masłowskiej, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 12 listopada 2009 r.,
znak: SPS-023-12794/09, w sprawie prywatyzacji
Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie SA
(dalej: GPW SA), uprzejmie informuję, iż proces pry-
watyzacji GPW SA prowadzony według strategii
przyjętej przez Kolegium Ministerstwa Skarbu Pań-
stwa w dniu 8 stycznia 2009 r. został zakończony,
z uwagi na fakt, iż Deutsche Börse AG – jedyny
z inwestorów strategicznych, który złożył ofertę na-
bycia większościowego pakietu akcji GPW SA – nie
uzupełnił tej oferty o zobowiązania wymagane przez
Ministerstwo Skarbu Państwa.
Ad 1. Minister skarbu państwa, realizując strate-
gię prywatyzacji GPW SA, uwzględnił wszystkie obo-
wiązujące przepisy prawa, w tym przepisy ustawy
o obrocie instrumentami finansowymi. Ustawa ta na-
kłada na podmioty zamierzające nabyć akcje spółki
prowadzącej giełdę papierów wartościowych określo-
ne obowiązki polegające m.in. na uzyskaniu zgody
Komisji Nadzoru Finansowego na nabycie akcji GPW
SA. Podmioty przystępujące do procesu prywatyzacji
GPW SA były poinformowane o tych obowiązkach
nałożonych ww. ustawą. Skuteczne podpisanie umo-
wy prywatyzacyjnej obwarowane zostało tzw. condi-
tio iuris, czyli warunkiem uzyskania niezbędnych
zgód właściwych organów państwa.
Ad 2. Wystąpienie przez ministra skarbu pań-
stwa do Rady Ministrów o wyrażenie zgody na po-
stawie art. 33 ust. 3 ustawy o komercjalizacji i pry-
watyzacji na inny niż przewidziany w ust. 1 tego
artykułu tryb zbywania akcji jest możliwe dopiero
po wyłonieniu inwestora, który złoży wiążącą ofer-
tę nabycia akcji GPW SA zawierającą ofertę cenową
i warunki umowne.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie zgodności z prawem uchwał
o wypłacie dywidendy z zysku GWP
z lat ubiegłych (12795)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Gabrieli Masłowskiej, poseł na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 12 listopada 2009 r.,
znak: SPS-023-12795/09, dotyczącą podjęcia przez
Zwyczajne Walne Zgromadzenie spółek Giełda Papie-
rów Wartościowych w Warszawie SA oraz Krajowego
Depozytu Papierów Wartościowych SA uchwał w spra-
wie wypłaty dywidendy oraz niepodzielonego zysku
z lat ubiegłych, poniżej przedstawiam odpowiedzi na
zawarte w tej interpelacji pytania.
Ad 1 i 2. Minister skarbu państwa podejmował
i podejmuje działania w oparciu o obowiązujący stan
prawny. Uprzejmie informuję, iż jako racjonalnie
działający podmiot przed podjęciem decyzji analizu-
je nie tylko aktualny stan prawny, ale również prze-
widywane zmiany prawa.
Ad 3. Skarbowi Państwa głosowanie nad uchwałą
w sprawie wypłaty niepodzielonego zysku z lat ubie-
głych umożliwił przepis art. 347 oraz art. 396 § 5
w związku z art. 348 § 1 i 4 Kodeksu spółek handlo-
wych. Ponownie informuję, że uchwały zwyczajnego
walnego zgromadzenia ww. spółek w sprawie wypłaty
dywidendy oraz niepodzielonego zysku z lat ubie-
głych zostały podjęte warunkowo, ich obowiązywa-

nie odsunięto do momentu wejścia w życie stosownej
nowelizacji przepisów prawa.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż opinia praw-
na potwierdzająca możliwość podejmowania uchwał
warunkowych, wyrażona przez niezależną kancela-
rię prawną, stanowi jedynie wewnętrzny materiał
pomocniczy dla ministra skarbu państwa w procesie
wykonywania ustawowych uprawnień.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie zwiększenia w ustawie budżetowej
na rok 2010 w zakresie ochrony zdrowia dotacji
dla samorządów zawodów medycznych (12796)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego,
przekazaną przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r.
(znak pisma: SPS-023-12796/09), w sprawie planowa-
nej wysokości dotacji dla okręgowych izb pielęgniarek
i położnych w budżecie państwa na 2010 r. uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej zmniejszenia
w planach budżetu państwa na 2010 r. planowanej
wysokości dotacji dla okręgowych izb pielęgniarek
i położnych wynoszącej 3 656 000,00 zł, Ministerstwo
Zdrowia informuje, że ze względu na kryzys gospo-
darczy, znaczne ograniczenia wydatków na rok 2010
w stosunku do roku 2009 wynikają z limitu wydat-
ków przekazanego przez ministra finansów, według
którego przyjęto wskaźnik 90% wydatków rzeczo-
wych na rok 2009. Środki zaplanowane na rok 2010
dla samorządu zawodowego pielęgniarek i położnych
w wysokości 3 656 tys. zł stanowią 95% planu wydat-
ków 2009 r. Obecnie nie ma możliwości zwiększenia
tych środków.
Należy jednakże zauważyć, iż zarówno w poprzed-
nim, jak i bieżącym roku został zwiększony budżet
dla samorządu pielęgniarek i położnych na zrealizo-
wane zadania wynikające z nadwykonania w stosun-
ku do wartości zawartych umów w związku z więk-
szą liczbą wykonanych zadań w zakresie postano-
wień wydanych przez okręgowego rzecznika odpo-
wiedzialności zawodowej pielęgniarek i położnych
oraz większą ilością zadań w zakresie orzeczeń wy-
danych przez okręgowy sąd pielęgniarek i położnych.
581
Dlatego też w przypadku przekroczenia kwoty do-
tacji na rok 2010 oraz możliwości wygospodarowa-
nia wolnych środków finansowych istnieje szansa
zwiększenia budżetu dla samorządu pielęgniarek
i położnych.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej przesunięcia
środków z rezerwy celowej zawartej w części 83. bu-
dżetu państwa, tj. kwoty 270 000,00 zł przeznaczonej
na dofinansowanie innych zadań w ochronie zdrowia
wymagających pilnej realizacji, na zwiększenie dota-
cji dla okręgowych izb pielęgniarek i położnych, Mi-
nisterstwo Zdrowia informuje, iż minister zdrowia
jest dysponentem rezerwy celowej pn.: Wsparcie jed-
nostek samorządu terytorialnego w działaniach sta-
bilizujących system ochrony zdrowia oraz dofinanso-
wanie innych działań w dziale ochrony zdrowia
w kwocie 620 000 tys. zł, z tego 350 000 tys. zł prze-
znaczone jest na realizację zadań ministra zdrowia
wynikających z uchwały Rady Ministrów nr 58/2009
z dnia 27 kwietnia 2009 r. ustanawiającej program
wieloletni na lata 2009–2011 pn.: „Wsparcie jedno-
stek samorządu terytorialnego w działaniach stabi-
lizujących system ochrony zdrowia”, natomiast pozo-
stałe 270 000 tys. zł – na dofinansowanie innych za-
dań w dziale ochrony zdrowia.
Zgodnie z art. 140 nowej ustawy o finansach pu-
blicznych z dnia 27 sierpnia 2009 r. (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240) w budżecie państwa mogą być tworzone
rezerwy celowe na wydatki, których szczegółowy po-
dział na pozycje klasyfikacji budżetowej nie jest moż-
liwy do dokonania w okresie opracowywania projek-
tu ustawy budżetowej. Obecnie projekt ustawy jest
przedmiotem prac w parlamencie.
Powyższa rezerwa w zakresie kwoty 270 000 tys. zł
zostanie rozdysponowana w 2010 r. na dofinansowa-
nie innych zadań w ochronie zdrowia wymagających
pilnej realizacji, w tym szczególnie na programy po-
lityki zdrowotnej, świadczenia wysokospecjalistyczne
oraz nowe zadania wynikające z wprowadzanych
przepisów.
W chwili obecnej Ministerstwo Zdrowia nie jest
w stanie zapewnić, że środki z ww. rezerwy będą
przeznaczone również dla samorządu pielęgniarek
i położnych. Ostateczną decyzję w tej sprawie podej-
muje jednakże minister zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
582
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie braku środków finansowych
na realizację przez gminy zadań wynikających
z wykonywania ustawy o świadczeniach
rodzinnych i ustawy o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów (12797)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 27 listopada br., nr SPS-023-
-12797/09, interpelacją posła na Sejm RP pana Tade-
usza Tomaszewskiego w sprawie braku środków fi-
nansowych na realizację przez gminy zadań wynika-
jących z wykonania ustawy o świadczeniach rodzin-
nych i ustawy o pomocy osobom uprawnionym do
alimentów uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
W ustawie budżetowej na rok 2009 w budżetach
wojewodów w dziale 852: Pomoc społeczna, w roz-
dziale 85212: Świadczenia rodzinne, świadczenie
z funduszu alimentacyjnego oraz składki na ubezpie-
czenia emerytalne i rentowe z ubezpieczenia społecz-
nego zostały zaplanowane dotacje celowe dla gmin
i samorządu województwa na finansowanie zadań
z zakresu administracji rządowej w wysokości
9 100 245 tys. zł, w tym w części 85/30: Województwo
wielkopolskie w wysokości 823 252 tys. zł.
Z uwagi na trudną sytuację gospodarczą kraju
oraz konieczność ograniczenia wydatków budżetu
państwa wojewodowie – podobnie jak inni dysponen-
ci części budżetowych – zostali zobowiązani przez
Radę Ministrów do ograniczenia w 2009 r. wydat-
ków w częściach budżetu państwa, których są dys-
ponentami.
W znowelizowanej ustawie budżetowej na rok
2009 w budżetach wojewodów w dziale 852: Pomoc
społeczna, w rozdziale 85212: Świadczenia rodzinne,
świadczenie z funduszu alimentacyjnego oraz skład-
ki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe z ubezpie-
czenia społecznego zostały zaplanowane dotacje ce-
lowe dla gmin i samorządu województwa na finan-
sowanie zadań z zakresu administracji rządowej
w wysokości 8 244 424 tys. zł, w tym w części 85/30:
Województwo wielkopolskie w wysokości 731 200 tys.
zł. Podziału powyższych dotacji na poszczególne jed-
nostki samorządu terytorialnego dokonał samodziel-
nie wojewoda wielkopolski.
Ponadto w części 83: Rezerwy celowe poz. 40 zo-
stała zaplanowana rezerwa pn. „Środki na zwiększe-
nie dotacji celowych na realizację świadczeń rodzin-
nych i świadczeń z funduszu alimentacyjnego” w wy-
sokości 64 88 tys. zł. Z tej rezerwy decyzją ministra
finansów z dnia 14 października 2009 r., znak: FS10/
4135/811/30/WWP/09/6082, na wniosek ministra
pracy i polityki społecznej oraz wniosek wojewody
wielkopolskiego (opracowany na podstawie wniosków
gmin) dotacje celowe dla gmin zaplanowane w budże-
cie woj. wielkopolskiego w dziale 852: Pomoc społecz-
na, w rozdziale 85212 zostały zwiększone o kwotę
6 000 000 zł. Podziału dotacji celowych na poszcze-
gólne gminy, przyznanych z ww. rezerwy, dokonał
również samodzielnie wojewoda wielkopolski.
Zgodnie z przepisami art. 147 ust. 1 ustawy z dnia
30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) zmiany kwot dotacji
celowych na zadania zlecone jednostkom samorządu
terytorialnego mogły następować w terminie do dnia
15 listopada roku budżetowego, a zmiany kwot dota-
cji na dofinansowanie zadań własnych jednostek sa-
morządu terytorialnego – do dnia 30 listopada roku
budżetowego.
Wojewodowie – po zebraniu ostatecznych infor-
macji o wydanych przez wójtów, burmistrzów i pre-
zydentów miast decyzjach administracyjnych o przy-
znanych świadczeniach rodzinnych – zgłosili do Mi-
nisterstwa Finansów, na dzień 17 grudnia 2009 r.,
niedobór środków na realizację świadczeń rodzin-
nych oraz świadczenia z funduszu alimentacyjnego
w łącznej wysokości 275 966 870 zł, w tym wojewoda
wielkopolski – w wysokości 60 781 188 zł.
Stosownie do przepisów art. 154 ust. 6 i 8 ustawy
o finansach publicznych minister finansów, po uzy-
skaniu pozytywnej opinii sejmowej komisji właściwej
do spraw budżetu, utworzył nową rezerwę celową
i przeniósł do tej rezerwy kwoty wydatków zabloko-
wane przez poszczególnych dysponentów części budże-
towych. Rezerwa ta przeznaczona jest na sfinansowa-
nie zobowiązań wymagalnych Skarbu Państwa.
Minister finansów – zgodnie ze zgłoszonymi przez
wojewodów potrzebami – dokonał z nowo utworzonej
rezerwy celowej na zobowiązania wymagalne Skarbu
Państwa zwiększenia dotacji w budżetach wojewo-
dów łącznie o 275 966 870 zł, w tym na wnioski wo-
jewody wielkopolskiego o kwotę 60 781 188 zł
(9 814 100 zł w dniu 30 listopada 2009 r. oraz
50 967 088 zł w dniu 15 grudnia 2009 r.). Podziału
powyższych dotacji na poszczególne gminy dokonuje
samodzielnie wojewoda wielkopolski.
Minister finansów nie posiada informacji, które
gminy zwróciły się do wojewody wielkopolskiego
o środki finansowe na wypłatę świadczeń rodzinnych
i świadczenia z funduszu alimentacyjnego. Szczegó-
łowych informacji i wyjaśnień dotyczących wysokości
i podziału dotacji dla poszczególnych gmin ujętych
w budżecie woj. wielkopolskiego na realizację świad-
czeń rodzinnych i świadczenia z funduszu alimenta-
cyjnego może udzielić wojewoda wielkopolski.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie formuły prawnej funkcjonowania
zakładów aktywności zawodowej (12798)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Wicemarszałka przy piśmie
z dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-12798/09,
interpelację z dnia 17 listopada 2009 r., złożoną przez
pana posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie for-
muły prawnej funkcjonowania zakładów aktywności
zawodowej, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Projekt ustawy o finansach publicznych oraz usta-
wy Przepisy wprowadzające ustawę o finansach pu-
blicznych od samego początku zakładał likwidację
gospodarstw pomocniczych oraz części zakładów bu-
dżetowych, co automatycznie spowodowałoby likwi-
dację zakładów aktywności zawodowej, których or-
ganizatorami są samorządy powiatowe lub gminne.
Pierwszy projekt tych aktów prawnych nie zakładał
również wprowadzenia żadnej alternatywy dla tych
organizatorów, umożliwiającej zachowanie zakładów
aktywności zawodowej lub przekazanie ich innym
podmiotom. Dlatego też w trakcie konsultacji mię-
dzyresortowych minister pracy i polityki społecznej
wniósł szereg uwag do przedmiotowego projektu,
m.in. w odniesieniu do skutków wprowadzania ww.
zmian dla zakładów aktywności zawodowej.
Projekt ustawy o finansach publicznych nie uwzględ-
niał specyfiki funkcjonowania zakładów aktywności
zawodowej tworzonych przez powiaty i gminy. Nale-
ży podkreślić, że w Polsce w tym okresie funkcjono-
wały 22 zakłady aktywności zawodowej, utworzone
przez powiat lub gminę, w których zatrudnionych
było 770 osób niepełnosprawnych, w większości zali-
czonych do osób ze znacznym stopniem niepełno-
sprawności. Osoby te mają bardzo ograniczone moż-
liwości znalezienia pracy u innego pracodawcy. Za-
kłady aktywności zawodowej pełnią ważne społecznie
funkcje, zatem ich likwidacja byłaby niecelowa,
a znalezienie nowej formy ich funkcjonowania – ko-
nieczne. Minister pracy i polityki społecznej przed-
stawił propozycję rozwiązania problemu zakładów
aktywności zawodowej poprzez stworzenie możliwo-
ści ich przekazania organizacjom pozarządowym.
Biorąc jednak pod uwagę, że nie w każdej gminie
funkcjonuje organizacja zdolna do tego typu działal-
ności, minister pracy i polityki społecznej wskazał na
potrzebę stworzenia możliwości dalszego funkcjono-
wania gospodarstw pomocniczych w ograniczonym
zakresie (przez wprowadzenie w ustawie o finansach
publicznych przepisu o funkcjonowaniu samorządo-
wych gospodarstw pomocniczych w przypadkach
określonych w odrębnych ustawach).
583
W trakcie dalszych prac legislacyjnych propozycje
te zostały ograniczone do wprowadzenia możliwości
przekazania, przez powiaty lub gminy, zakładów ak-
tywności zawodowej fundacjom lub stowarzyszeniom
lub innym organizacjom społecznym, których statu-
towym zadaniem jest rehabilitacja zawodowa.
Niemniej jednak – z powodów wyżej wymienio-
nych – problem nadal nie jest w pełni rozwiązany,
dlatego też do ministra finansów zostało skierowane
wystąpienie z prośbą o rozważenie możliwości pod-
jęcia inicjatywy legislacyjnej mającej na celu wpro-
wadzenie przepisów umożliwiających powiatom i gmi-
nom dalsze tworzenie i prowadzenie zakładów ak-
tywności zawodowej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie ceny emisyjnej na akcje PGE (12799)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka, znak:
SPS-023-12799/09, z dnia 27 listopada 2009 r., w za-
łączeniu którego została przekazana interpelacja
pana posła Stanisława Steca dotycząca emisji akcji
spółki PGE Polska Grupa Energetyczna SA, przed-
stawiam stanowisko w sprawie.
Uprzejmie informuję, iż minister skarbu państwa
(uchwałami: nr 2 NWZ PGE Polska Grupa Energe-
tyczna SA z dnia 3 września 2009 r. oraz nr 1 z dnia
6 października 2009 r.) upoważnił zarząd spółki do
podjęcia wszelkich czynności faktycznych i prawnych
na potrzeby podwyższenia kapitału zakładowego
spółki oraz do określenia szczegółów warunków sub-
skrypcji i przydziału akcji serii B.
W wyniku przeprowadzonej przez spółkę procedury
IPO1) PGE Polska Grupa Energetyczna SA nastąpiło
podwyższenie kapitału zakładowego spółki poprzez
emisję 259 513 500 akcji serii B. Inwestorzy uczestni-
czący w pierwszej ofercie publicznej akcji objęli wszyst-
kie oferowane walory w następującej proporcji:
— inwestorzy indywidualni – 38 927 025 akcji,
— inwestorzy instytucjonalni – 220 586 475 akcji.
Debiut spółki na Giełdzie Papierów Wartościo-
wych nastąpił w dniu 6 listopada 2009 r.
Odpowiadając na pytania pana posła dotyczące
przyczyn ustalenia ceny akcji spółki na 23 zł, należy
1)
Initial Public Offering.
584
szerzej zaprezentować przebieg procedury, zgodnie
z przedstawionymi wyjaśnieniami spółki.
Zarząd PGE, wspomagany przez menedżerów
oferty (UniCredit i Goldman Sachs), wykonał duży
wysiłek, starając się zainteresować krajowych i mię-
dzynarodowych inwestorów instytucjonalnych do
uczestniczenia w ofercie. Inwestorzy początkowo ar-
tykułowali pewne obawy i zastrzeżenia, związane
m.in. z faktem, że oferta była pierwszą dużą ofertą
publiczną akcji w Europie w 2009 r. Na tzw. road-
show zarząd odbył 60 spotkań indywidualnych z wie-
loma z największych inwestorów instytucjonalnych
na świecie, z których 60% złożyło później zlecenia
w księdze popytu.
W efekcie m.in. powyższego łączny popyt inwesto-
rów instytucjonalnych na poziomie ceny emisyjnej
PLN 23 wyniósł 844,8 mln akcji, zatem 3,6-krotnie
więcej niż całkowita liczba zaoferowanych im osta-
tecznie akcji (nadpopyt). Przy cenie PLN 17,5 popyt
ten wyniósł 1171,6 mln akcji, co oznacza, że inwesto-
rzy reprezentujący blisko 326 mln akcji (równoważ-
nych kwocie ok. PLN 6 mld zł) uznali cenę PLN 23
za zbyt wysoką.
W transakcjach IPO zlecenia złożone przez inwe-
storów są typowo „sztucznie” zwiększane i inwesto-
rzy nie spodziewają się pełnej alokacji (tzw. inflacja
popytu). Dlatego też skala wskaźnika nadpopytu
z reguły wynosi 2–5-krotności i więcej.
Biorąc pod uwagę strukturę cenową zgłoszonego
popytu ze strony inwestorów instytucjonalnych, blisko
70% akcji przeznaczonych dla tych inwestorów zosta-
ło zaalokowanych do inwestorów polskich, w tym dla
polskich funduszy emerytalnych jako stabilnych, dłu-
goterminowych inwestorów, a jedynie 30% do inwe-
storów zagranicznych.
Dobór inwestorów instytucjonalnych, do których
kierowano ofertę i z którymi organizowano spotka-
nia, wysyłano raporty analityczne menedżerów itp.,
był typowy dla każdego IPO – grupę tę stanowiły
krajowe i międzynarodowe instytucje finansowe ak-
tywne na rynku kapitałowym i zwyczajowo uczest-
niczące w ofertach publicznych – zaproponowane
przez menedżerów oferty lub takie, które do mene-
dżerów oferty się zgłosiły.
Łączny popyt inwestorów indywidualnych zgło-
szony w transakcji wyniósł 1113,8 mln akcji, co się
przekładało na 96,5-procentową stopę redukcji (lub
innymi słowy 3,5-procentową stopę alokacji). Należy
podkreślić jednakże bardzo istotny poziom kredyto-
wania wykorzystanego przez inwestorów indywidu-
alnych – dostępne kredyty na zakup akcji PGE się-
gały bardzo często 10-krotności środków własnych.
Zgodnie z zapewnieniami spółki ofertę PGE skon-
struowano i przeprowadzono według najlepszych
praktyk na światowych rynkach kapitałowych. Głów-
ne cele, które przyświecały przy tworzeniu struktury
oferty, to maksymalizacja wpływów dla spółki i po-
zyskanie nowych, stabilnych, jednocześnie zdywer-
syfikowanych akcjonariuszy PGE. Oznacza to, że
w ramach oferty PGE kierowała się przede wszyst-
kim interesem spółki.
Ze względu na powyższe nie przewidziano specjal-
nych dyskont lub zachęt dla inwestorów indywidual-
nych. Niezależnie od tego należy wspomnieć, że in-
westorzy indywidualni mieli zagwarantowaną cenę
maksymalną na poziomie 23 zł. Oznacza to, że w sy-
tuacji znaczącego, przekraczającego oczekiwania po-
pytu inwestorów instytucjonalnych pozwalającego na
ustalenie ceny powyżej 23 zł inwestorzy indywidual-
ni de facto zapłaciliby niższą cenę.
Należy jednocześnie zwrócić uwagę, że został za-
proponowany mechanizm indykatywnych (otwar-
tych) widełek cenowych dla inwestorów instytucjo-
nalnych, które de facto pozwalały na pełne dostoso-
wanie podaży i popytu w dniu ustalenia ceny, w przy-
padku nietrafionych szacunków przedziału cenowe-
go. Ponadto struktura oferty zapewniła zaangażowa-
nie w ofercie większości biur maklerskich działają-
cych na rynku polskim (23 biura tworzące konsor-
cjum), które zostały odpowiednio przygotowane do
sprzedaży akcji (m.in. spotkania z analitykami kon-
sorcjum). W efekcie zapewniło to bardzo dobry mar-
keting oferty i wpłynęło na wyniki zarówno w tran-
szy indywidualnej, jak i instytucjonalnej.
Cena emisyjna została ustalona na poziomie gór-
nego pułapu przedziału cenowego. Zgodnie z infor-
macją spółki przy ustalaniu przedziału cenowego
17,50–23,00 zł oparto się na wynikach rozmów z po-
nad 200 inwestorami, zarówno międzynarodowymi
jak i krajowymi. Powyższy przedział cenowy został
ustalony powyżej wstępnych wskazań podanych
przez tych inwestorów.
W ocenie spółki globalny popyt na poziomie po-
wyżej 23,00 zł był ograniczony i niedostateczny dla
ustalenia wyższej ceny. W procesie IPO jest tylko jed-
na cena (cena clearingowa) dla popytu instytucjonal-
nego i nie można zastosować różnych cen dla różnych
inwestorów instytucjonalnych.
Według wiedzy spółki kwestia ta była badana
przez Komisję Nadzoru Finansowego (KNF) i dorad-
cy finansowi przekazali do KNF stosowne informacje
m.in. na temat popytu zgłoszonego przez inwestorów
na poziomie wyższym niż 23,00 zł. Spółka nie otrzy-
mała zastrzeżeń w tej sprawie.
Odnosząc się do poziomu wyceny akcji spółki,
PGE zostało wycenione powyżej lub na tym samym
poziomie (w zależności od przyjętych wskaźników) co
CEZ – spółka najbardziej porównywalna do PGE, do
wyceny której PGE aspiruje. Należy zauważyć, iż
CEZ jest spółką doskonale znaną inwestorom i ist-
niało silne oczekiwanie, że PGE będzie wyceniana
z dyskontem do tej spółki.
W ocenie spółki górny pułap przedziału cenowego
23,00 zł był zatem optymalnym poziomem, który za-
pewniał zamknięcie transakcji, i wobec powyższego
nie było wystarczającego popytu, aby rozpatrywać
cenę powyżej 23 zł.
Zdaniem Ministerstwa Skarbu Państwa debiut
giełdowy spółki PGE Polska Grupa Energetyczna SA
należy uznać za sukces, który pozwoli z jednej strony
realizować spółce zamierzone cele, a z drugiej jest

dobrym początkiem kolejnych zmian własnościowych
w sektorze elektroenergetyki.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie zasadności kolejnej nowelizacji
ustawy o samorządzie pielęgniarek i położnych
(12800)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Stanisława Steca, posła na Sejm RP,
przekazaną przy piśmie, znak: SPS-023-12800/09,
z dnia 27 listopada 2009 r., uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Projekt ustawy o samorządzie pielęgniarek i po-
łożnych zarówno w swoich założeniach, jak i w obec-
nym kształcie nie przekreśla idei funkcjonowania izb
pielęgniarek i położnych. Zarówno w obowiązującej
ustawie z dnia z dnia 19 kwietnia 1991 r. o samorzą-
dzie pielęgniarek i położnych (Dz. U. Nr 41, poz. 178,
z późn. zm.), jak i w projektowanej istnieje nadzór
ministra zdrowia wykonywany z punktu widzenia
legalności, tj. przestrzegania prawa przez izby pielę-
gniarek i położnych.
Należy wyraźnie podkreślić, że w trakcie konsul-
tacji społecznych omawianego projektu ustawy zo-
stała wzięta pod uwagę przeważająca część uwag
zgłoszonych przez Naczelną Radę Pielęgniarek i Po-
łożnych. Przedstawiciele naczelnej rady zostali za-
proszeni na spotkanie w celu omówienia zgłoszonych
przez radę uwag, ponadto uczestniczyli w konferencji
uzgodnieniowej dotyczącej przedmiotowej ustawy.
Niektóre kwestie odmiennie uregulowane w pro-
jektowanej ustawie są związane ze zmianami, jakie
dokonały się w ustawodawstwie od czasu wejścia w ży-
cie ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. Uwaga powyższa
dotyczy m.in. zmiany uprawnień samorządu pielę-
gniarek i położnych w zakresie odnoszącym się do wa-
runków pracy i płacy. Obecnie negocjowanie tych wa-
runków jest prawem związków zawodowych, tym sa-
mym samorząd został uprawniony do opiniowania
i wnioskowania w zakresie warunków pracy i płacy.
Należy zauważyć, że zmiana tych unormowań zo-
stała potwierdzona w trakcie uzgodnień zewnętrz-
nych (międzyresortowych) przez Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej.
Ponadto w nawiązaniu do stanowiska Prezydium
Okręgowej Rady Pielęgniarek i Położnych w Pile
z dnia 30 października 2009 r. (które zostało przed-
stawione ministrowi zdrowia w dniu 9 listopada 2009 r.)
585
uprzejmie informuję, iż regulacje zawarte w art. 8
ust. 3 projektowanej ustawy są jak najbardziej upraw-
nione i wynikają z dotychczasowych doświadczeń
związanych z przestrzeganiem obowiązującej ustawy
przez niektóre okręgowe izby pielęgniarek i położo-
nych. Unormowania w zakresie wyboru na następu-
jące po sobie kadencje budziły szereg wątpliwości.
Zgodnie z obecnie obowiązującym art. 14 ust. 1 usta-
wy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o samorządzie pielę-
gniarek i położnych kadencja organów izby trwa
4 lata. Natomiast ust. 2 tego samego artykułu stano-
wi, iż tę samą funkcję w organach izby można pełnić
nie dłużej niż przez 2 następujące po sobie kadencje.
Tym samym ponowny wybór tej samej osoby na tę
samą funkcję w organie okręgowej izby pielęgniarek
i położnych na następną, trzecią kadencję jest w spo-
sób oczywisty sprzeczny z przytoczoną treścią art. 14
ust. 2. Mimo tak jednoznacznej normy prawnej doszło
do jej naruszenia przez niektóre okręgowe izby pie-
lęgniarek i położnych. W 2007 r. w następstwie do-
konanych przez poszczególne okręgowe zjazdy pielę-
gniarek i położnych wyborów do organów izb nastą-
piło naruszenie przytoczonego wyżej stanu prawnego
przez wybór na trzecią kadencję osób dotychczas
sprawujących funkcję przewodniczących okręgowej
rady pielęgniarek i położnych. Na tle łamania powyż-
szego zakazu zapadło postanowienie Sądu Najwyż-
szego (sygn. akt III ZS 6/08), w uzasadnieniu które-
go Sąd Najwyższy potwierdził fakt naruszania nor-
my zabraniającej ponownego wyboru na trzecią ka-
dencję. Mając na uwadze omówiony stan prawny
projektowana norma w sposób możliwie precyzyjny
określa, tak aby nie było wątpliwości, kogo należy
rozumieć pod pojęciem osoby pełniącej funkcję w or-
ganach izby.
Dodatkowo należy wskazać, że w sprawie zakazu
pełnienia tej samej funkcji przez więcej niż 2 nastę-
pujące po sobie kadencje wypowiedział się V Krajowy
Zjazd Pielęgniarek i Położnych, podejmując stosowną
uchwałę nr 12 z dnia 5 grudnia 2007 r. w sprawie
wezwania okręgowych izb pielęgniarek i położnych
do przedsięwzięcia stosownych działań mających na
celu odwołanie osób pełniących tę samą funkcję
w ich organach przez okres dłuższy niż 2 kadencje.
Treść art. 10 projektowanej ustawy jest również
konsekwencją nieprzestrzegania przez niektóre okrę-
gowe izby pielęgniarek i położnych obowiązującej
ustawy. Aby uniknąć skierowania sprawy do Sądu
Najwyższego na podstawie art. 6 ust. 1 obowiązującej
ustawy okręgowe izby, które podjęły uchwały sprzecz-
ne z prawem, nie chciały ich przekazywać ministrowi
zdrowia. Należy nadmienić, że co do zasady projek-
towany art. 10 jest odpowiednikiem art. 6 w obowią-
zującej ustawie, a jego treść została częściowo zmie-
niona w związku z niektórymi uwagami Naczelnej
Rady Pielęgniarek i Położonych.
Przepis art. 15 ust. 2 projektowanej ustawy sta-
nowi powtórzenie dotychczasowej normy zawartej
w art. 18 ust. 2 obowiązującej ustawy i do tej pory nie
budził wątpliwości przedstawicieli organów samorzą-
du pielęgniarek i położnych. Należy wskazać, że jego
586
norma koresponduje z art. 18 projektowanej ustawy,
zgodnie z którym najwyższym organem Naczelnej
Izby jest krajowy zjazd. Tak więc przepis ten z punk-
tu widzenia ustrojowego jest sformułowany prawidło-
wo, pozostawiając ustalenie wykazu funkcji w orga-
nach izby, za których pełnienie przysługuje wynagro-
dzenie, najwyższym organowi samorządu pielę-
gniarek i położnych, tj. krajowemu zjazdowi. Nato-
miast jako argument dodatkowy można podać, że
inna regulacja, np. zaproponowana w stanowisku
Prezydium Okręgowej Rady Pielęgniarek i Położ-
nych w Pile, mogłaby zostać uznana za naruszającą
art. 2 konstytucji, gdyż w takim przypadku właśnie
organ bezpośrednio zainteresowany, tj. naczelna
rada, ustalałby funkcje, za których pełnienie przy-
sługiwałoby wynagrodzenie (omawiana sytuacja do-
tyczyłaby więc także naczelnej rady, innymi słowy,
ustalałaby, czy wynagrodzenie przysługuje jej człon-
kom sprawującym funkcje).
Mając na uwadze powyższą argumentację oraz
treść stanowiska Prezydium Okręgowej Rady Pielę-
gniarek i Położnych w Pile z dnia 30 października
2009 r., trudno w nim znaleźć logiczne uzasadnienie
dla użytych sformułowań.
W tym kontekście należy zwrócić uwagę na art. 17
ust. 1 konstytucji, który stanowi m.in., że samorząd
zawodowy reprezentuje osoby wykonujące zawody
zaufania publicznego i sprawuje pieczę nad należy-
tym wykonywaniem tych zawodów. Omawiana nor-
ma konstytucyjna ma na celu ochronę odbiorców
usług świadczonych przez osoby wykonujące zawody
zaufania publicznego i swoją treścią wyznacza pod-
stawowe zadanie samorządu zawodowego, jakim jest
sprawowanie pieczy nad należytym wykonywaniem
danego zawodu. Trybunał Konstytucyjny wielokrot-
nie w swoich orzeczeniach akcentował, że podstawą
włączenia określonego zawodu do kategorii zawodu
zaufania publicznego powinno być zawsze uznanie,
że takie działanie ustawodawcy „nie następuje w celu
stworzenia określonej grupie zawodowej przywilejów,
lecz ma służyć interesowi publicznemu”, przy czym
interes ten nie może być utożsamiany „z interesem
korporacji zawodowej czy też jej członków” (wyrok
z dnia 18 lutego 2004 r., sygn. P 21/02, wyrok z dnia
19 kwietnia 2006 r., sygn. K 6/06). Ponadto art. 17
ust. 1 konstytucji pozostawił ustawodawcy swobodę
w kształtowaniu samorządu zawodowego. Wynika
to wprost z tego przepisu, bowiem zgodnie z nim
można tworzyć samorządy zawodowe w drodze usta-
wy. Tym samym ustawodawca jest także uprawnio-
ny do ukształtowania ustroju danego samorządu
w celu zapewnienia możliwości wykonywania przez
niego zadań przejawiających się w sprawowaniu pie-
czy nad należytym wykonywaniem zawodu zaufania
publicznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie stanu regulacji prawa własności
nieruchomości, które na mocy
odrębnych przepisów przeszły na własność
Skarbu Państwa, a nie mają założonych
ksiąg wieczystych (12801)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pism z dnia 27 listopada 2009 r., sygn. SPS-023-
-(12801, 12802, 12803/09), przekazujących interpe-
lacje posła na Sejm RP pani Anny Paluch w sprawie
stanu regulacji prawa własności nieruchomości, któ-
re na mocy odrębnych przepisów przeszły na wła-
sność Skarbu Państwa, a nie mają założonych ksiąg
wieczystych; stanu regulacji prawa własności nieru-
chomości gminnych, które na mocy odrębnych prze-
pisów przeszły na własność Skarbu Państwa i stano-
wią obecnie własność gmin, a nie mają założonych
ksiąg wieczystych; obowiązków nałożonych na sta-
rostów wynikających z wejścia w życie ustawy o ujaw-
nieniu w księgach wieczystych prawa własności nie-
ruchomości Skarbu Państwa oraz jednostek samo-
rządu terytorialnego uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż minister spraw we-
wnętrznych i administracji, w ramach realizacji usta-
wy z dnia 7 września 2007 r. o ujawnieniu w księgach
wieczystych prawa własności nieruchomości Skarbu
Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 191, poz. 1365, z późn. zm.), przedstawił
Radzie Ministrów informację dotyczącą realizacji tej
ustawy. Przedmiotowy dokument przyjęty przez
Radę Ministrów na posiedzeniu w dniu 17 listopada
2009 r. przedstawia m.in. stan wywiązywania się
z (wynikającego z art. 4 ust. 1 ww. ustawy) obowiąz-
ku składania we właściwych sądach rejonowych
wniosków o ujawnienie w księgach wieczystych pra-
wa własności nieruchomości Skarbu Państwa oraz
jednostek samorządu terytorialnego na dzień 19 sierp-
nia 2009 r.
Wojewodowie przekazali wówczas do ministra
spraw wewnętrznych i administracji łącznie 92 spra-
wozdania. Z analizy sprawozdań wynikało, że do są-
dów rejonowych złożonych zostało (przez właściwe
jednostki) 118 360 wniosków o ujawnienie prawa wła-
sności nieruchomości Skarbu Państwa oraz jedno-
stek samorządu terytorialnego. W Informacji przed-
stawiony został także podział liczby wniosków na
poszczególne województwa.
Pragnę jednocześnie poinformować, iż oprócz da-
nych uwzględnionych w przedmiotowej informacji
dotychczas do MSWiA wpłynęło 14 sprawozdań.
Z analizy sprawozdań wynika, iż od dnia 19 sierpnia
2009 r. do wydziałów wieczysto-księgowych sądów

rejonowych złożono w związku z przedmiotową usta-
wą 25 722 wnioski oraz wnioski dotyczące 105 920
działek (większość wojewodów w sprawozdawczości
wykazywała liczbę złożonych wniosków, stąd liczba
25 722, natomiast niektórzy przedstawili sprawozda-
nie w odniesieniu do działek bez wskazywania, ile
zostało złożonych wniosków – jednym wnioskiem
może być objęta 1 lub więcej działek).
Ponadto wskazać należy, że nie wszyscy wojewo-
dowie w sprawozdaniach stosowali podział na po-
szczególnych reprezentantów sektora publicznego
lub też często podział ten był różny. Dlatego też nie
jest możliwe wyszczególnienie danych odnośnie nie-
ruchomości będących własnością poszczególnych jed-
nostek samorządu terytorialnego lub nieruchomości
będących własnością Skarbu Państwa, o których
mowa w przedmiotowej interpelacji.
Podkreślić należy, iż stosownie do art. 2 ww. usta-
wy termin złożenia we właściwych sądach rejono-
wych wniosków o założenie lub wpis do księgi wie-
czystej wynosi 24 miesiące od dnia wejścia w życie
ustawy. Niemniej jednak na starostach i innych re-
prezentantach Skarbu Państwa nadal ciąży obowią-
zek ujawniania w księgach wieczystych stanu praw-
nego nieruchomości, w stosunku do których podsta-
wę wpisu własności nieruchomości Skarbu Państwa
stanowi orzeczenie sądu stwierdzające nabycie wła-
sności nieruchomości z mocy prawa. Termin złożenia
wniosku wynosi w tym przypadku miesiąc od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzające-
go prawo własności na rzecz sektora publicznego.
Zgodnie z art. 4 ust. 2 przedmiotowej ustawy wo-
jewodowie składają ministrowi spraw wewnętrznych
i administracji kwartalne sprawozdania z obowiązku
składania wniosków o ujawnienie w księgach wieczy-
stych prawa własności przedmiotowych nieruchomo-
ści. Miesięczne sprawozdania starostów, wójtów, bur-
mistrzów, prezydentów miast gromadzone są nato-
miast przez wojewodów (art. 4 ust.1 ustawy).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
587
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie stanu regulacji prawa własności
nieruchomości gminnych, które na mocy
odrębnych przepisów przeszły na własność
Skarbu Państwa i stanowią obecnie własność
gmin, a nie mają założonych ksiąg wieczystych
(12802)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 12801 s. 586.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie obowiązków nałożonych
na starostów, wynikających z wejścia w życie
ustawy o ujawnieniu w księgach wieczystych
prawa własności nieruchomości
Skarbu Państwa oraz jednostek
samorządu terytorialnego (12803)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 12801 s. 586.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie projektu rozporządzenia
dotyczącego wojewódzkich sztabów
wojskowych i wojskowych komend uzupełnień,
tj. zamiaru likwidacji Wojskowej Komendy
Uzupełnień w Starachowicach (12805)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie projektu rozporządzenia dotyczącego wo-
jewódzkich sztabów wojskowych i wojskowych ko-
mend uzupełnień, tj. zamiaru likwidacji Wojskowej
Komendy Uzupełnień w Starachowicach (SPS-023-
-12805/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Wynikające z oczekiwań społecznych odstąpienie
od obligatoryjnych form pełnienia służby wojskowej
spowodowało zasadnicze ograniczenie zadań realizo-
wanych przez wojskowe komendy uzupełnień.
588
W wyniku analiz stwierdzono, że utrzymywanie
dotychczasowej liczby wojskowych komend uzupeł-
nień i związane z tym ponoszenie kosztów przez re-
sort obrony narodowej jest niecelowe.
Ustalono optymalną liczbę osiemdziesięciu pięciu
wojskowych komend uzupełnień jako niezbędną do
zapewnienia realizacji zadań operacyjno-obronnych
i uzupełnieniowych zarówno w czasie pokoju, jak też
w przypadku zagrożenia państwa i wprowadzenia
obowiązku pełnienia zasadniczej służby wojskowej.
Koniecznym było zatem wytypowanie katalogu
trzydziestu ośmiu wojskowych komend uzupełnień
przewidywanych do rozformowania, co znalazło od-
zwierciedlenie w projekcie rozporządzenia ministra
obrony narodowej zmieniającego rozporządzenie
w sprawie wojewódzkich sztabów wojskowych i woj-
skowych komend uzupełnień, który znajduje się obec-
nie na etapie uzgodnień międzyresortowych. Przewi-
duje się, że zaplanowane w nim zmiany wejdą w życie
z dniem 1 stycznia 2011 r.
Podkreślenia wymaga, że dokonywane analizy
dotyczyły wszystkich aspektów funkcjonowania ad-
ministracji wojskowej na terenie całego kraju, nato-
miast przytaczane w interpelacji argumenty z powo-
dzeniem mogą być stosowane w odniesieniu do do-
wolnej wojskowej komendy uzupełnień, która byłaby
wytypowana do rozformowania.
Podczas dokonywania analizy zastosowane zosta-
ły jednolite kryteria do wszystkich wojskowych ko-
mend uzupełnień, w tym także Wojskowej Komendy
Uzupełnień w Starachowicach.
Kryteria te można przedstawić w zasadniczych
grupach:
— wielkość zadań mobilizacyjnego uzupełniania
jednostek wojskowych,
— wielkość i struktura administrowanych zaso-
bów żołnierzy rezerwy,
— ogólna liczba zasobów rezerw osobowych na
administrowanym terenie,
— zasoby i zadania uzupełniania jednostek woj-
skowych środkami transportowymi i maszynami po-
bieranymi z gospodarki narodowej,
— terytorialny zasięg działania,
— stan infrastruktury wojskowych komend uzu-
pełnień.
Najważniejszym jednakże i decydującym czynni-
kiem były potrzeby operacyjne Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej dotyczące dysponowania siecią
wojskowych komend uzupełnień rozmieszczonych
w określonych dyslokacjach na terenie całego kraju.
W kilku ostatnich latach większość wojskowych
komend uzupełnień była remontowana i modernizo-
wana dla zapewnienia niezbędnych warunków bie-
żącej obsługi administracyjnej obywateli oraz godzi-
wych warunków pracy kadry i pracowników wojska.
Przeprowadzone uprzednio bieżące remonty nie mogą
być zatem decydującym wyznacznikiem w typowaniu
komend do rozformowania.
Rozpatrywanie pojedynczych wojskowych komend
uzupełnień w oderwaniu od analizy całości niezbęd-
nego systemu wojskowych organów operacyjno-obron-
nych i uzupełnieniowych prowadzić może do naru-
szenia spójności tego systemu.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie kontraktowania świadczeń
medycznych przez NFZ i poprawy poziomu
finansowania usług medycznych
w latach 2009–2010 (12807)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Jarosława Rusieckiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 12 listopada 2009 r.
w sprawie kontraktowania świadczeń medycznych
przez Narodowy Fundusz Zdrowia i poprawy pozio-
mu finansowania usług medycznych w latach 2009
– 2010, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu RP
z dnia 27 listopada 2009 r., (znak: SPS-023-12807/
09), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Odnosząc się do kwestii zmiany zasad podziału
środków na koszty świadczeń opieki zdrowotnej po-
między oddziały wojewódzkie NFZ, uprzejmie infor-
muję, że Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął
ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
która weszła w życie 4 listopada 2009 r.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia), jako jednego
z kryteriów podziału środków, wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.

Zgodnie z art. 119 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) wydane zostało rozporządze-
nie ministra zdrowia z dnia 19 listopada 2009 r.
w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów podziału
środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie
Narodowego Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na
finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubez-
pieczonych (Dz. U. z 2009 r. Nr 193, poz. 1495),
uwzględniające zasady podziału środków wymienio-
ne w ww. ustawie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie podjęcia pilnej inicjatywy
legislacyjnej w zakresie zmiany ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
(12808)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 27 listopada 2009 r. nr SPS-023-12808, przy
którym przekazano interpelację pana posła Jarosła-
wa Rusieckiego zawierającą wniosek o podjęcie ini-
cjatywy legislacyjnej w zakresie zmiany ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych, polegającej
na objęciu zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1
pkt 67 ww. ustawy bonów towarowych i innych zna-
ków uprawniających do ich wymiany na towary i usłu-
gi, uprzejmie informuję.
W dniu 17 lipca 2009 r. Sejm RP uchwalił ustawę
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych obejmującą rządowe propozycje działań
antykryzysowych. Ustawa ta została opublikowana
w Dzienniku Ustaw Nr 125, poz. 1037.
Nowelizacja dotyczyła między innymi kwot wy-
płaconych z funduszu socjalnego lub funduszu związ-
ków zawodowych na działalność socjalną. Na podsta-
wie obecnego brzmienia pkt 67 w art. 21 ust. 1 usta-
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne
od podatku dochodowego są świadczenia (rzeczowe
i pieniężne) w wysokości nieprzekraczającej 380 zł
w danym roku podatkowym. Zwolnienie nadal nie
obejmuje bonów, talonów i innych znaków uprawnia-
jących do ich wymiany na towary lub usługi.
Omawiane zwolnienie dotyczy jedynie świadczeń
otrzymywanych przez pracowników, nie może mieć
589
zatem zastosowania do więźniów, którzy opuszczają
zakład karny, otrzymujących świadczenia sfinanso-
wane przez Ministerstwo Sprawiedliwości.
Nowe rozwiązania mają zastosowanie w odniesie-
niu do dochodów uzyskanych od początku 2009 r.
Przepisy podatkowe w latach ubiegłych przewidy-
wały możliwość zwolnienia z opodatkowania bonu
(jako rzeczowego świadczenia). Ustawa z dnia 12 li-
stopada 2003 r. o zmianie ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 202, poz. 1956, ze zm.) zmieniła
zakres zwolnienia przedmiotowego dotyczącego rze-
czowych świadczeń otrzymywanych przez pracowni-
ka. Zmiana ta weszła w życie od dnia 1 stycznia 2004 r.
i w zakresie wyłączenia ze zwolnienia świadczeń
w postaci bonów wychodziła naprzeciw postulatom
zgłaszanych przez drobnych kupców.
Propozycja rządowa (zawarta w druku nr 2045)
zakładała poszerzenie dotychczasowych zwolnień po-
datkowych o kwoty otrzymane przez pracownika ze
środków ww. funduszy i wydatkowane na cele socjal-
ne. Wprowadzenie zmiany, stosownie do której zwol-
nieniem objęte zostałyby także bony towarowe, sta-
wiałoby w uprzywilejowanej pozycji firmy je akcep-
tujące. Pozostali przedsiębiorcy nie skorzystaliby na
nowelizacji w proponowanym zakresie.
Należy zauważyć, iż pozostawienie opisanego po-
wyżej wyłączenia w obecnym kształcie jest także
zgodne ze stanowiskiem Związku Rzemiosła Pol-
skiego.
Związek ten opowiedział się za rozwiązaniami
proponowanymi w przedłożeniu rządowym, zakłada-
jącym poszerzenie zwolnień od podatku o kwoty
z funduszy socjalnych i związkowych wydatkowane
na cele socjalne, bez wprowadzania zwolnień dla bo-
nów i talonów towarowych. W pracach nad ww. no-
welizacją podniesiono, iż przyjęcie zwolnienia dla
pieniędzy wydatkowanych na cele socjalne jest roz-
wiązaniem uniwersalnym, nieukierunkowującym
wydatkowania otrzymanych kwot na duże sieci han-
dlowe, w przeciwieństwie do sytuacji, kiedy przepi-
sem byłyby objęte także bony i talony towarowe (któ-
re także można wymienić na używki). Jednakże pra-
cownik, otrzymując pieniądze, ma możliwość wyboru
dostawcy, u którego dokona zakupu.
Takie rozwiązanie nie preferuje żadnej grupy do-
stawców, w tym sieci wielkopowierzchniowych, i stwa-
rza większe szanse, że jakaś część zakupów za otrzy-
mane środki pieniężne zostanie dokonana w drob-
nym handlu, firmach branży spożywczej, a także
turystyki i rekreacji. Objęcie zwolnieniem świadczeń
o charakterze pieniężnym oznacza także dodatkowy
popyt.
Nie bez znaczenia dla stanowiska wobec propozy-
cji jest także fakt, iż podatnicy otrzymujący bon mu-
sieliby udać się do wyznaczonej sieci sklepów i nie
mogliby dokonać swobodnego wyboru. Zmiany nie
dotyczyłyby zatem tych przedsiębiorców, którzy nie
zdecydowali się na wejście do systemu rozliczeń do-
konywanych także za pomocą bonów. W związku
590
z tym mogłyby nastąpić pewne przesunięcia mię-
dzy dochodami różnych podmiotów w kierunku
tych, które akceptują wymianę bonów na towary.
Objęcie zwolnieniem świadczeń o charakterze pie-
niężnym daje natomiast podatnikowi prawo swo-
bodnego wyboru.
Należy dodać, iż w prawie podatkowym zasada
sprawiedliwości, wyrażająca się m.in. powszechno-
ścią i równością opodatkowania, łączy się ze swobodą
ustawodawcy w kształtowaniu ulg i zwolnień podat-
kowych, a także ich znoszeniu lub ograniczaniu, co
wielokrotnie potwierdzał Trybunał Konstytucyjny.
Zwolnienia podatkowe nie stanowią jednak standar-
du prawnego, lecz są wyjątkiem od powszechności
i równości obowiązków podatkowych.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż Ministerstwo Finansów nie przewiduje inicjatywy
legislacyjnej w zakresie, o którym mowa w wystą-
pieniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kaźmierczaka
w sprawie skutków ograniczenia asortymentu
leków w punktach aptecznych (12810)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej Jana Kaźmierczaka z dnia 27 listopada 2009 r.
nr SPS-023-12810/09 uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Obecnie nie ma możliwości zmodyfikowania wy-
kazu produktów leczniczych, które mogą być dopusz-
czone do obrotu w placówkach obrotu pozaapteczne-
go oraz punktach aptecznych w oparciu o klasyfika-
cję produktów leczniczych.
Procedura związana z nowelizacją rozporządze-
nia, jak każda procedura legislacyjna, jest długo-
trwała i w związku z tym w rozporządzeniu ministra
zdrowia z dnia 6 października 2009 r. w sprawie wy-
kazu produktów leczniczych, które mogą być dopusz-
czone do obrotu w placówkach obrotu pozaapteczne-
go oraz punktach aptecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335),
część produktów leczniczych nie została wymieniona
z uwagi na późniejszy termin ich dopuszczenia do
obrotu. Mając powyższe na uwadze, minister zdrowia
rozpoczął prace legislacyjne zmierzające do aktuali-
zacji przedmiotowego rozporządzenia o nowo zareje-
strowane produkty lecznicze.
W związku z coraz częściej pojawiającymi się
stwierdzeniami o rzekomym dążeniu ministra zdro-
wia do likwidacji punktów aptecznych pragnę sta-
nowczo podkreślić, iż minister zdrowia nie procedu-
je nad projektami aktów normatywnych mających na
celu zamknięcie punktów aptecznych i sklepów zie-
larsko-medycznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zakładów aktywności zawodowej
(12811)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na prze-
słaną przez pana wicemarszałka przy piśmie z dnia
27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-12811/09, interpe-
lację z dnia 2 listopada 2009 r. złożoną przez panią po-
seł Annę Sobecką w sprawie zakładów aktywności za-
wodowej, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Projekt ustawy o finansach publicznych oraz usta-
wy Przepisy wprowadzające ustawę o finansach pu-
blicznych od samego początku zakładał likwidację
gospodarstw pomocniczych oraz części zakładów bu-
dżetowych, co automatycznie spowodowałoby likwi-
dację zakładów aktywności zawodowej, których or-
ganizatorami są samorządy powiatowe lub gminne.
Pierwszy projekt tych aktów prawnych nie zakładał
również wprowadzenia żadnej alternatywy dla tych
organizatorów umożliwiającej zachowanie zakładów
aktywności zawodowej lub przekazanie ich innym
podmiotom. Dlatego też w trakcie konsultacji mię-
dzyresortowych minister pracy i polityki społecznej
wniósł szereg uwag do przedmiotowego projektu
m.in. w odniesieniu do skutków wprowadzania ww.
zmian dla zakładów aktywności zawodowej.
Projekt ustawy o finansach publicznych nie uwzględ-
niał specyfiki funkcjonowania zakładów aktywności
zawodowej tworzonych przez powiaty i gminy. Nale-
ży podkreślić, że w Polsce w tym okresie funkcjono-
wały 22 zakłady aktywności zawodowej utworzone
przez powiat lub gminę, w których zatrudnionych
było 770 osób niepełnosprawnych, w większości zali-
czonych do znacznego stopnia niepełnosprawności.
Osoby te mają bardzo ograniczone możliwości znale-

zienia pracy u innego pracodawcy. Zakłady aktywno-
ści zawodowej pełnią ważne społecznie funkcje, zatem
ich likwidacja byłaby niecelowa, a znalezienie nowej
formy ich funkcjonowania – konieczne. Minister pracy
i polityki społecznej przedstawił propozycję rozwiąza-
nia problemu zakładów aktywności zawodowej po-
przez stworzenie możliwości ich przekazania organi-
zacjom pozarządowym. Biorąc jednak pod uwagę, że
nie w każdej gminie funkcjonuje organizacja zdolna
do tego typu działalności, minister pracy wskazał na
potrzebę stworzenia możliwości dalszego funkcjono-
wania gospodarstw pomocniczych w ograniczonym
zakresie (przez wprowadzenie w ustawie o finansach
publicznych przepisu o funkcjonowaniu samorządo-
wych gospodarstw pomocniczych w przypadkach
określonych w odrębnych ustawach).
W trakcie dalszych prac legislacyjnych propozycje
te zostały ograniczone do wprowadzenia możliwości
przekazania przez powiaty lub gminy zakładów ak-
tywności zawodowej fundacjom lub stowarzyszeniom
lub innym organizacjom społecznym, których statu-
towym zadaniem jest rehabilitacja zawodowa.
Niemniej jednak z powodów wyżej wymienionych
problem nadal nie jest w pełni rozwiązany, dlatego
też do ministra finansów zostało skierowane wystą-
pienie z prośbą o rozważenie możliwości podjęcia ini-
cjatywy legislacyjnej mającej na celu wprowadzenie
przepisów umożliwiających powiatom i gminom dal-
sze tworzenie i prowadzenie zakładów aktywności
zawodowej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie deficytu środków na emerytury
(12812)
W odpowiedzi na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-
-023-12812/09, interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie deficytu środków na emerytury uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Zgodnie z ustawą z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z. 2009 r.
Nr 205, poz. 1585) Zakład Ubezpieczeń Społecznych
jest zobowiązany do sporządzania co 3 lata długo-
okresowej prognozy wpływów i wydatków Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych oraz corocznie średnioter-
minowej prognozy wpływów i wydatków Funduszu
591
Ubezpieczeń Społecznych. W bieżącym roku Zakład
Ubezpieczeń Społecznych przygotował kolejną 5-let-
nią prognozę wpływów i wydatków Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych na lata 2010–2014.
Odnosząc się do pierwszego pytania postawionego
w interpelacji „Czy prawdą jest, że do 2013 r. na wy-
płatę emerytur może zabraknąć blisko 300 mld zł?”,
na wstępie pragnę zauważyć, że kwota ta pojawiła się
w artykule „Emerytalne mącenie w głowie” w „Ga-
zecie Wyborczej” z dnia 2 listopada 2009 r. („do 2013 r.
na wypłatę emerytur może zabraknąć – jak progno-
zuje ZUS – blisko 300 mld zł”). Chciałabym jednocze-
śnie nadmienić, że kwota ta pojawiła się również
w „Gazecie Wyborczej” już półtora roku temu, w wy-
daniu z dnia 17 marca 2008 r. Wówczas była jednak
mowa o ponad 300 mld zł.
Można się domyślać, że kwota minus 300 mld zł
uzyskana została przez autorów artykułu w „Gazecie
Wyborczej” poprzez zsumowanie prognozowanych
sald rocznych w kwotach zdyskontowanych na 2006 r.
dla lat 2009–2013 z opracowania „Prognoza wpły-
wów i wydatków Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
na lata 2009–2013” (ZUS, Warszawa, grudzień 2007).
Suma zdyskontowanych sald rocznych całego Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych dla wariantu pesy-
mistycznego tej prognozy wynosi bowiem minus
296 mld zł. Kwota ta nie pojawia się jednak w progno-
zie, w której podawane są wyłącznie salda roczne.
Ponadto kwota ta dotyczy całego Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych, a nie tylko funduszu emerytal-
nego. W prognozie, kwoty deficytów rocznych fundu-
szu emerytalnego są mniejsze od kwot deficytów ca-
łego Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Podkreślić należy, że przychody Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych pochodzą nie tylko ze składek
i dotacji celowej z budżetu państwa, ale także m.in.
z refundacji z tytułu przekazania składek do otwar-
tych funduszy emerytalnych oraz z dotacji uzupeł-
niającej z budżetu państwa. Tymczasem w wynikach
prognozy przygotowanej przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych po stronie wpływów do Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych uwzględniono wyłącznie wpły-
wy składkowe oraz celową dotację budżetową na po-
krycie świadczeń finansowanych z budżetu państwa,
a wypłacanych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(dzięki takiemu ujęciu prognoza daje niezakłócony
obraz wyniku rocznej działalności Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych dla każdego kolejnego progno-
zowanego roku).
Dlatego też prezentowanych w prognozie kwot
deficytów rocznych Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych nie można traktować jako środków fi-
nansowych, których może zabraknąć na wypłatę
świadczeń.
Należy również pamiętać, że wypłacalność świad-
czeń z ubezpieczeń społecznych gwarantowana jest
przez państwo.
Niezależnie od przedstawionych informacji należy
mieć też na uwadze, że sytuacja finansowa Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych jest w dużym stopniu uza-
592
leżniona od rozwoju sytuacji gospodarczo-ekonomicz-
nej i demograficzno-społecznej Polski. W związku z tym
odchylenia rzeczywistego wykonania przychodów
i wydatków w odniesieniu do wielkości planowanych
zależą od trafności prognoz dotyczących wskaźników
ekonomicznych będących podstawą tworzenia pla-
nów finansowych.
Odnosząc się do pytania dotyczącego podejmowa-
nych przez ministerstwo działań zapobiegających de-
ficytowi środków na wypłaty świadczeń emerytalnych,
pragnę poinformować, że Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej m.in. w celu zmniejszenia dysproporcji
pomiędzy liczbą osób w wieku produkcyjnym a liczbą
osób w wieku poprodukcyjnym wdraża obecnie pro-
gram „Solidarność pokoleń – działania dla zwiększe-
nia aktywności zawodowej osób po 50. roku życia”.
Jest to pakiet działań rządowych zmierzających do
poprawy stopnia zatrudnienia osób powyżej 50. roku
życia, która jest niezbędna dla utrzymania wysokiego
potencjału wzrostu gospodarczego w Polsce w per-
spektywie najbliższych kilkunastu lat.
Aktywizacja osób starszych pozwoli na uzyskanie
równowagi międzypokoleniowej, zwiększy wpływy ze
składek do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a co
za tym idzie – zwiększy stabilność finansową Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych.
Równocześnie ministerstwo bardzo intensywnie
pracuje nad realizacją polityki prorodzinnej, nad roz-
wojem usług opiekuńczych, w tym nad zapewnieniem
opieki przedszkolnej i żłobkowej. Niezwykle ważne
jest bowiem wzmacnianie warunków do łączenia ak-
tywności zawodowej z wychowywaniem dzieci.
Ponadto pragnę uprzejmie poinformować, że
w celu uelastycznienia sposobów zasilania Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych, co przełoży się na odcią-
żenie funduszu od zbędnych kosztów, w dniu 3 grud-
nia br. Sejm RP przyjął ustawę o zmianie ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych, umożliwiającą
otrzymywanie przez Fundusz Ubezpieczeń Społecz-
nych nieoprocentowanych pożyczek pochodzących
z budżetu państwa oraz Funduszu Rezerwy Demo-
graficznej. Przyjęte przez Sejm RP zmiany zapewnia-
ją korzystniejsze warunki uzyskania przez Fundusz
Ubezpieczeń Społecznych pożyczki z budżetu pań-
stwa lub z Funduszu Rezerwy Demograficznej w sto-
sunku do warunków oferowanych przez instytucje
finansowe działające na zasadach wolnorynkowych.
Przyjęta regulacja zakłada wejście w życie z dniem
ogłoszenia, a wiec jeszcze w 2009 r., przepisów umoż-
liwiających otrzymanie przez Fundusz Ubezpieczeń
Społecznych nieoprocentowanej pożyczki z budżetu
państwa, co zapobiegnie zaciągnięciu kosztownych,
oprocentowanych kredytów komercyjnych.
Uprzejmie informuje, że przedmiotowa ustawa
w dniu 3 grudnia br. została przekazana marszałko-
wi Senatu.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie adopcji dzieci (12813)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów uprzejmie przedstawiam, przy-
gotowaną w porozumieniu z ministrem spraw we-
wnętrznych i administracji oraz ministrem zdrowia,
odpowiedź na interpelację pani poseł Anny Sobeckiej
w sprawie adopcji dzieci, przekazaną przy piśmie
Pana Marszałka z dnia 27 listopada 2009 r., nr SPS-
-023-12813/09.
W interpelacji zostały poruszone kwestie związa-
ne z uznaniem ojcostwa przez mężczyznę, który nie
jest ojcem dziecka.
Kodeks rodzinny i opiekuńczy, zwany dalej K. r.
o., przewiduje trzy możliwości ustalenia pochodzenia
dziecka od konkretnego mężczyzny: za pomocą do-
mniemania pochodzenia dziecka od męża matki (art. 62),
w drodze uznania ojcostwa (art. 72–83) oraz sądowe-
go ustalenia ojcostwa (art. 84–86).
Instytucja uznania ojcostwa została wprowadzo-
na ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie usta-
wy Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 220, poz. 1413).
Nowa koncepcja uznania opiera się na założeniu,
że uznanie ojcostwa powinno nastąpić tylko w wy-
padku genetycznej więzi między mężczyzną a uzna-
nym dzieckiem. A zatem w obecnym stanie prawnym
uznanie ojcostwa jest przyznaniem przez ojca przed
wskazanym organem państwowym faktu, że określo-
ne dziecko od niego pochodzi. Oświadczenie ojca
może być złożone przed kierownikiem urzędu stanu
cywilnego, sądem opiekuńczym, zaś za granicą
– przed polskim konsulem lub osobą wyznaczoną do
wykonywania funkcji konsula, jeżeli uznanie dotyczy
dziecka, którego rodzice albo jedno z nich są obywa-
telami polskimi.
Przesłanką konieczną prawnej doniosłości uzna-
nia ojcostwa jest potwierdzenie przez matkę dziecka
pochodzenia dziecka od mężczyzny przyznającego
ojcostwo. Potwierdzenie tego faktu przez matkę
stwarza gwarancję zgodności uznania z rzeczywisto-
ścią „biologiczną”.
Konsekwencją traktowania uznania ojcostwa jako
aktu wiedzy o pochodzeniu dziecka od określonych
osób jest bezskuteczność uznania ojcostwa, jeżeli
dziecko nie pochodzi od mężczyzny, który uznał oj-
costwo (art. 78 K. r. o). W sprawach o ustalenie bez-
skuteczności uznania ojcostwa odpis pozwu doręcza
się prokuratorowi i zawiadamia się go o terminach
rozprawy (art. 457 K. p. c.).
Ponadto, zgodnie z art. 86 K. r. o., powództwo
o ustalenie bezskuteczności uznania ojcostwa – poza
podmiotami wymienionymi w art. 82 K. r. o. – może

wytoczyć także prokurator, jeżeli wymaga tego dobro
dziecka lub ochrona interesu społecznego.
Uprawnienie prokuratora do wytoczenia powódz-
twa w omawianych sprawach jest niezależne od sta-
nowiska zainteresowanych osób i nie jest pochodne
od ich uprawnień, gdyż w tych sprawach prokurator
nie występuje na rzecz żadnej z osób uprawnionych
(tak np. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia: 15 kwiet-
nia 1966 r., I CR 54/66, OSNCP 1966, Nr 12, poz. 219;
z 3 października 1968 r., II CR 363768, OSN PG
1972, Nr 4, poz. 29).
Kolejną gwarancję prawidłowości uznania ojco-
stwa przez ojca genetycznego stanowią uprawnienia
kierownika urzędu stanu cywilnego, do którego obo-
wiązków należy ocena dopuszczalności uznania oraz
wyjaśnienie zainteresowanym istoty uznania oraz
różnicy między uznaniem a przysposobieniem (art. 73
§ 2 K. r. o.).
Kierownik urzędu stanu cywilnego powinien
upewnić się, czy osoby zamierzające złożyć oświad-
czenie konieczne do uznania ojcostwa zrozumiały, iż
ich oświadczenia stanowią stwierdzenie faktu ojco-
stwa. Zauważyć należy, że zgodnie z art. 73 § 3 K. r.
o. kierownik urzędu cywilnego odmawia przyjęcia
oświadczeń koniecznych do uznania ojcostwa, jeżeli
uznanie jest niedopuszczalne albo gdy powziął wąt-
pliwość co do pochodzenia dziecka.
Nie jest w szczególności dopuszczalne przyjęcie
oświadczeń koniecznych do uznania, jeżeli wcześniej
zostało ustalone pochodzenie dziecka od innego męż-
czyzny, które nie zostało skutecznie zakwestionowane
(art. 72 § 1 K. r. o.), lub od osób, które nie osiągnęły
wymaganego wieku lub stan ich rozwoju albo zdrowia
psychicznego budzi wątpliwości (art. 77 K. r. o.).
Uznanie ojcostwa nie może nastąpić, jeżeli toczy
się sprawa o ustalenie ojcostwa (art. 72 § 2 K. r. o.).
Zgodnie z art. 7 ust. 3a ustawy z dnia 29 września
1986 r. Prawo o aktach stanu cywilnego (t.j. Dz. U.
z 2004 r. Nr 161, poz. 1688, ze zm.) kierownik urzędu
stanu cywilnego, który odmówił przyjęcia oświad-
czeń koniecznych do uznania ojcostwa, obowiązany
jest najpóźniej w terminie siedmiu dni powiadomić
na piśmie mężczyznę, który twierdzi, że jest ojcem
dziecka, oraz matkę dziecka o przyczynach odmowy.
Równocześnie kierownik powinien poinformować
wymienione osoby o możliwości uznania ojcostwa
przed sądem opiekuńczym. Odpis pisma zostaje prze-
słany do urzędu stanu cywilnego właściwego do spo-
rządzenia aktu urodzenia dziecka.
W piśmiennictwie przyjmuje się, że w opisanej sy-
tuacji sąd opiekuńczy będzie pełnić de facto funkcję
instytucji „odwoławczej” od negatywnej decyzji kie-
rownika (tak: Kodeks rodzinny i opiekuńczy. Komen-
tarz pod red. K. Piaseckiego, Wydawnictwo LexisNe-
xis, Warszawa 2009, s. 686).
Niezależnie od powyższego sąd opiekuńczy może
odmówić przyjęcia oświadczeń koniecznych do uzna-
nia ojcostwa, jeżeli uznanie ojcostwa jest niedopusz-
czalne albo poweźmie wątpliwość co do pochodzenia
dziecka (art. 581 § 3 K. p. c.).
593
Z przytoczonych wyżej wywodów wynika, że wpro-
wadzona do systemu prawa rodzinnego nowa insty-
tucja uznania ojcostwa w lepszym niż dotychczas
stopniu może zabezpieczać przed praktykami opisa-
nymi w interpelacji i z tego względu nie wymaga
zmian legislacyjnych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zwrotu szpitalom kosztów leczenia
dzieci rodziców nieubezpieczonych (12814)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację złożoną przez panią poseł Annę Sobecką,
przekazaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia
27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-12814/09, w spra-
wie zwrotu szpitalom kosztów leczenia dzieci rodzi-
ców nieubezpieczonych uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Szczegółowe unormowania prawne regulujące
kwestie rozliczeń świadczeniodawców z tytułu wyko-
nywania świadczeń opieki zdrowotnej, nieubezpie-
czonym osobom uprawnionym do bezpłatnych świad-
czeń, regulują przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027) oraz przepisy rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie sposobu
i trybu finansowania z budżetu państwa świadczeń
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 137, poz. 858).
Ustawa ta, realizując wyrażony w art. 68 Konsty-
tucji RP obowiązek zapewnienia obywatelom, nieza-
leżnie od ich sytuacji materialnej, równego dostępu
do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze
środków publicznych, opiera się na zasadach równe-
go traktowania obywateli oraz solidarności społecz-
nej. Zgodnie ze wskazaną zasadą solidarności spo-
łecznej wszyscy świadczeniobiorcy, tj. ubezpieczeni
oraz osoby inne niż ubezpieczeni, spełniające kryte-
ria określone przepisami, mają prawo do korzystania
z bezpłatnych świadczeń opieki zdrowotnej, niezależ-
nie od zakresu partycypacji poszczególnych jej człon-
ków w tworzeniu zasobu środków publicznych stano-
wiących źródło ich finansowania.
Odnosząc się do kwestii poruszonej w treści inter-
pelacji, iż Narodowy Fundusz Zdrowia nie zwraca
szpitalom kosztów leczenia dzieci, których rodzice
594
nie posiadają ubezpieczenia zdrowotnego, pragnę wy-
jaśnić, iż na podstawie przepisów ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych prawo do korzystania ze świadczeń opie-
ki zdrowotnej, oprócz osób objętych powszechnym
– obowiązkowym i dobrowolnym ubezpieczeniem
zdrowotnym, mają także zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3
świadczeniobiorcy inni niż wyżej wymienione osoby,
posiadający obywatelstwo polskie i posiadający miej-
sce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, którzy nie ukończyli 18. roku życia. Ozna-
cza to, iż prawo do świadczeń opieki zdrowotnej
przysługuje dzieciom do osiągnięcia 18. roku życia
niezależnie od uprawnień z tytułu ubezpieczenia
zdrowotnego.
Natomiast kwestia finansowania tych świad-
czeń uregulowana jest w przepisach rozporządze-
nia Rady Ministrów w sprawie sposobu i trybu fi-
nansowania z budżetu państwa świadczeń opieki
zdrowotnej. Zgodnie z § 2 tego rozporządzenia Na-
rodowy Fundusz Zdrowia finansuje świadczenia
opieki zdrowotnej udzielone na podstawie art. 2
ust. 1 pkt 3 ww. ustawy ze środków budżetu pań-
stwa, z części, której dysponentem jest minister
właściwy do spraw zdrowia.
W myśl art. 97 ust. 8 ustawy o świadczeniach na
sfinansowanie ww. świadczeń opieki zdrowotnej NFZ
otrzymuje środki z budżetu państwa w postaci dota-
cji. Kwota dotacji na ten cel stanowi refundację rze-
czywiście poniesionych kosztów. Centrala funduszu
na podstawie danych otrzymanych z oddziałów wo-
jewódzkich sporządza miesięczne sprawozdanie z wy-
konanych przez świadczeniodawców i rozliczonych
przez fundusz świadczeń, a następnie przekazuje
sprawozdanie ministrowi zdrowia wraz z wnioskiem
o uruchomienie dotacji. Należy podkreślić, iż spra-
wozdania wraz z wnioskami są przekazywane przez
centralę funduszu terminowo, zgodnie z wymogami
zawartymi w tym rozporządzeniu.
W związku z powyższym uprzejmie wyjaśniam,
iż Narodowy Fundusz Zdrowia jest jedynie płatni-
kiem tych świadczeń, a podmiotem zobowiązanym
do pokrywania kosztów poniesionych przez świadcze-
niodawców w związku z udzielaniem świadczeń opie-
ki zdrowotnej dzieciom do osiągnięcia 18. roku życia
bez względu na uprawnienia z tytułu ubezpieczenia
zdrowotnego jest minister zdrowia.
W odpowiedzi na pytanie pani poseł, czy Minister-
stwo Zdrowia posiada dane na temat liczby dzieci,
które nie są objęte systemem opieki zdrowotnej, na-
leży wskazać, iż celem ustawodawcy było wprowa-
dzenie takich regulacji prawnych w ustawie o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, aby wszystkie dzieci zostały objęte
systemem opieki zdrowotnej i miały zapewniony bez-
płatny dostęp do świadczeń.
Dlatego też, w przypadku gdy rodzice czy opieku-
nowie dziecka posiadają tytuł do objęcia ubezpiecze-
niem zdrowotnym, zgodnie z art. 67 ust. 3 ww. usta-
wy są obowiązani dokonać zgłoszenia do ubezpiecze-
nia członków rodziny. Niewykonanie obowiązku do-
konania zgłoszenia do ubezpieczenia zdrowotnego
traktowane jest jako wykroczenie i podlega karze
grzywny zgodnie z art. 193 pkt 1 cytowanej ustawy.
Ubezpieczenie dziecka jako członka rodziny jest moż-
liwe do ukończenia przez nie 18. roku życia, a w przy-
padku kontynuowania nauki – do 26. roku życia. Jeśli
dziecko dotknięte jest niepełnosprawnością w stopniu
znacznym – bez ograniczenia wieku.
Natomiast w przypadku gdy rodzice czy opieku-
nowie dziecka nie posiadają takiego tytułu do objęcia
ubezpieczeniem zdrowotnym, w ustawie wprowadzo-
no także inne tytuły, na podstawie których dzieci
i młodzież są objęte ubezpieczeniem zdrowotnym.
W myśl art. 66 ust. 1 pkt 17 i 18 ustawy obowiąz-
kowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają ucznio-
wie oraz słuchacze zakładów kształcenia nauczycie-
li oraz dzieci przebywające w placówkach pełniących
funkcje wychowawcze, opiekuńcze, resocjalizacyjne
lub lecznicze, jeśli nie podlegają ubezpieczeniu z in-
nego tytułu, są zgłaszane do ubezpieczenia odpo-
wiednio przez szkołę, placówkę lub dom, w których
dziecko przebywa, i to one opłacają składkę ubez-
pieczeniową.
Natomiast na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 19
w przypadku dzieci nieprzebywających w wyżej wy-
mienionych placówkach i domach, które nie podjęły
jeszcze realizacji obowiązku szkolnego, a jednocze-
śnie nie posiadają innego tytułu do ubezpieczenia,
dzieci zgłaszane są do ubezpieczenia przez ośrodek
pomocy społecznej, który opłaca za nie składkę ubez-
pieczeniową. Obowiązek taki powstaje z dniem uzna-
nia przez ośrodek pomocy społecznej zasadności ob-
jęcia ubezpieczeniem, a wygasa w chwili rozpoczęcia
realizacji przez dziecko obowiązku szkolnego, gdyż
wówczas szkoła przejmuje obowiązek ubezpieczenia
swojego ucznia, lub w przypadku uznania na podsta-
wie wywiadu środowiskowego, że warunki material-
ne opiekunów prawnych lub faktycznych dziecka
umożliwiają dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne
dziecka.
Ponadto, mając na względzie realizację normy
zawartej w art. 68 konstytucji oraz biorąc pod uwa-
gę możliwość sytuacji, w której dziecko nie zostało
objęte ubezpieczeniem zdrowotnym jako członek ro-
dziny lub nie zostało zgłoszono do ubezpieczenia
zdrowotnego na podstawie ww. przepisów, ustawo-
dawca wprowadził art. 2 ust. 1 pkt 3, o którym była
mowa na wstępie przedmiotowego pisma, zapewnia-
jący wszystkim osobom posiadającym obywatelstwo
polskie i posiadającym miejsce zamieszkania na te-
rytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie ukoń-
czyły 18. roku życia, prawo do korzystania ze świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych.
Mając na uwadze przedstawione regulacje, należy
stwierdzić, iż przedmiotowe zagadnienie zostało wła-
ściwie unormowane przepisami prawa, to znaczy, iż
nie istnieje luka w prawie ani nie istnieją wątpliwości
odnośnie do interpretacji ww. przepisów uprawniają-

cych do bezpłatnej opieki medycznej dla dzieci i mło-
dzieży do 18. roku życia. W związku z czym nie ma
sytuacji, w której ta grupa świaczeniobiorców znala-
złaby się poza systemem opieki zdrowotnej określo-
nym w ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanej ze środków publicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie emerytur mieszanych (12816)
W odpowiedzi na przekazaną przez Pana Mar-
szałka przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r., znak:
SPS-023-12816/09, interpelację posłanki pani Anny
Sobeckiej w sprawie wyliczania emerytur miesza-
nych pragnę poinformować, iż przedstawiona wątpli-
wość została skierowana do Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych w celu przedstawienia stanowiska
w podniesionej kwestii.
Z wyjaśnień Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
wynika, że zakończenie w ostatnich dniach grudnia
2008 r. prac nad ustawami z dnia 21 listopada 2008
r. o emeryturach kapitałowych (Dz. U. Nr 228, poz.
1507) i dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomo-
stowych (Dz. U. Nr 237, poz. 1656), które wprowadzi-
ły zmiany w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227), opóźniło
prace nad przetestowaniem i wdrożeniem oprogra-
mowania wspomagającego ustalanie świadczeń ze
zreformowanego systemu.
W celu obsługi tych świadczeń, poczynając od
stycznia 2009 r., w wybranych oddziałach ZUS
wdrożone zostało oprogramowanie prototypowe
o niepełnej funkcjonalności. Wnioski zainteresowa-
nych były przyjmowane we wszystkich terenowych
jednostkach organizacyjnych, natomiast wydawanie
decyzji i wypłata świadczeń ze zreformowanego sys-
temu dokonywane były w 12 upoważnionych oddzia-
łach. Jednocześnie ZUS prowadził prace nad budo-
wą docelowego oprogramowania oraz przeprowadzał
szkolenia w tym zakresie dla pracowników pozosta-
łych oddziałów.
Kumulacja zadań w oddziałach upoważnionych
do ustalania tych świadczeń, szczególnie na początku
2009 r., spowodowała, że w niektórych przypadkach
nastąpiły opóźnienia w wydawaniu decyzji.
595
Od listopada br. emerytury według zreformowa-
nych zasad są przyznawane przez 33 oddziały ZUS,
a od stycznia 2010 r. obsługa wniosków o przedmio-
towe świadczenia odbywać się będzie we wszystkich
oddziałach ZUS.
Ponadto w nadesłanych wyjaśnieniach ZUS wska-
zał, że zgodnie z art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS organ rentowy wydaje decyzję
w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego
wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyja-
śnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania
decyzji. W wielu sprawach wydłużenie terminu wy-
dania decyzji było spowodowane koniecznością prze-
prowadzenia postępowania wyjaśniającego. W spra-
wach, w których po dokonaniu oceny dokumentów
załączonych do wniosku o świadczenie stwierdzone
są rozbieżności lub gdy zachodzi konieczność uzupeł-
nienia brakującej dokumentacji dotyczącej przebiegu
zatrudnienia, wysokości zarobków czy okresów i ro-
dzaju wykonywanych prac w szczególnych warun-
kach lub w szczególnym charakterze, organ rentowy
prowadzi postępowanie wyjaśniające z wnioskodaw-
cą oraz z płatnikiem składek.
W przypadku gdy prawo do świadczeń zostało
udowodnione, ale zainteresowany nie przedłożył do-
wodów niezbędnych do ustalenia ostatecznej wyso-
kości świadczenia, organ rentowy przyznaje zainte-
resowanemu świadczenia w kwocie zaliczkowej, zbli-
żonej do kwoty przewidywanych świadczeń. Nato-
miast w przypadkach, w których ustalenie praw lub
wypłata świadczenia nie nastąpiły w przewidywa-
nym w przepisach terminie z winy ZUS, zaintereso-
wanym naliczane i wypłacane są ustawowe odsetki.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie braku odpowiedniego wyposażenia
w pomoce naukowe polskich szkół (12817)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej – SPS-023-
-12817/09 – w sprawie braku wyposażenia w pomoce
naukowe polskich szkół, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje:
Zapewnienie warunków działania szkoły, w tym
w zakresie wyposażenia w sprzęt szkolny i pomoce
dydaktyczne, jest zadaniem organu prowadzącego.
596
W uzasadnionych przypadkach państwo może reali-
zację tego zadania wspierać.
W związku ze stopniowym wprowadzeniem zmia-
ny dotyczącej obniżenia wieku spełniania obowiązku
szkolnego od szóstego roku życia jest realizowany
„Rządowy program wspierania w latach 2009–2014
organów prowadzących w zapewnieniu bezpiecznych
warunków nauki, wychowania i opieki w klasach
I–III szkół podstawowych i ogólnokształcących szkół
muzycznych I stopnia –”Radosna szkoła«”.
Przewiduje się, że programem rządowym zostanie
objętych prawie 14 000 publicznych i niepublicznych
szkół podstawowych oraz ogólnokształcących szkół
muzycznych I stopnia, w których uczą się dzieci
w klasach I–III.
Przewidziane w ramach programu rządowego wy-
datki ze środków budżetu państwa zostaną przezna-
czone na utworzenie lub modernizację szkolnych pla-
ców zabaw oraz na zakup pomocy dydaktycznych do
miejsc zabaw w szkole.
Przewidywany koszt realizacji programu rządowe-
go w latach 2009–2014 wynosi 2 438 000 tys. zł, w tym
1 278 000 tys. zł ma pochodzić z budżetu państwa.
W 2009 r. na realizację programu przeznaczono
w budżecie państwa kwotę 40 000 tys. zł. W roku
2010 w budżecie państwa na realizację programu zo-
stało zaplanowanych 150 000 tys. zł.
Głównym celem programu jest stworzenie sześcio-
letnim i siedmioletnim uczniom rozpoczynającym
spełnianie obowiązku szkolnego bezpiecznych warun-
ków w zakresie nauki, wychowania i opieki w szkole,
porównywalnych z warunkami edukacji przedszkol-
nej uwzględniającej aktywną naukę i zabawę, a tak-
że stworzenie warunków organizacyjnych umożli-
wiających realizowanie nowej podstawy programowej
kształcenia ogólnego, zwłaszcza w zakresie wycho-
wania fizycznego oraz bezpiecznych i przyjaznych
warunków organizowania zajęć szkolnych i zajęć
opieki świetlicowej. Dzięki zakupionym pomocom dy-
daktycznym do miejsc zabaw w szkole i utworzeniu
lub modernizacji szkolnych placów zabaw możliwe
będzie zwiększenie aktywności ruchowej dzieci; za-
pewnienie warunków do kształtowania sprawności
fizycznej, promowanie nawyku aktywnego spędzania
wolnego czasu na świeżym powietrzu oraz rozwijanie
umiejętności motorycznych dzieci w młodszym wieku
szkolnym.
Zadaniem resortu oświaty jest m.in. wyrównywa-
nie szans edukacyjnych, które odnosi się przede
wszystkim do uczniów pochodzących ze środowisk
wiejskich, z rodzin dotkniętych biedą i ubóstwem
oraz z rodzin patologicznych i dysfunkcyjnych, a tak-
że do uczniów niepełnosprawnych.
W związku z powyższym, korzystając z doświad-
czeń lat ubiegłych w realizacji programów wyrównu-
jących warunki startu szkolnego, przygotowano
„Rządowy program pomocy uczniom w 2009 r. –”Wy-
prawka szkolna«”.
W br. zmodyfikowano założenia programu, popra-
wiając możliwość uzyskania dofinansowania do pod-
ręczników szkolnych, w tym:
— wprowadzono grupę uczniów z klasy I gimna-
zjum (w efekcie wprowadzenia podręczników szkol-
nych opartych na nowej podstawie programowej)
– w planowanej liczbie 142 800; ustalono dofinanso-
wanie do zakupu podręczników dla tej grupy na po-
ziomie 280 zł, co skutkuje ogólnym wydatkiem dla
budżetu państwa ok. 40 mln zł;
— wprowadzono dodatkowo 10-procentową grupę
uczniów (ok. 162 500 uczniów), którzy otrzymali
możliwość ubiegania się o pomoc poza kryterium do-
chodowym, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 usta-
wy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej.
Pomoc w formie dofinansowania do zakupu pod-
ręczników otrzymali uczniowie rozpoczynający w roku
szkolnym 2009/2010 naukę:
— w klasach I–III szkoły podstawowej,
— w klasach I–III ogólnokształcącej szkoły mu-
zycznej I stopnia,
— klasie I gimnazjum, w klasie I ogólnokształcą-
cej szkoły muzycznej II stopnia, w klasie I ogólno-
kształcącej szkoły sztuk pięknych lub w klasie IV
ogólnokształcącej szkoły baletowej.
Kwoty dofinansowania wynoszą:
— do 150 zł dla uczniów z klasy I szkoły podsta-
wowej, klasy I ogólnokształcącej szkoły muzycznej
I stopnia,
— do 150 zł dla uczniów z klasy II szkoły podsta-
wowej, klasy II ogólnokształcącej szkoły muzycznej
I stopnia,
— do 170 zł dla uczniów z klasy III szkoły podsta-
wowej, klasy III ogólnokształcącej szkoły muzycznej
I stopnia,
— do 280 zł dla uczniów z klasy I gimnazjum,
klasy I ogólnokształcącej szkoły muzycznej II stop-
nia, klasy I ogólnokształcącej szkoły sztuk pięknych,
klasy IV ogólnokształcącej szkoły baletowej.
W roku szkolnym 2009/2010 szacunkowa liczba
korzystających z pomocy została wyliczona na ok.
550 tys. uczniów.
Na realizację programu przeznaczono 104 000
tys. zł z budżetu państwa na 2009 r.
Przygotowanie projektu „Rządowego programu
pomocy uczniom w 2010 r. –”Wyprawka szkolna«”
jako zadanie realizowane przez ministra edukacji
narodowej zostało zgłoszone do planu pracy rządu na
I półrocze 2010 r.
Założeniem programu jest kontynuacja wyrówny-
wania szans edukacyjnych uczniów poprzez dofinan-
sowanie do zakupu podręczników. W roku szkolnym
2010/2011 uczniowie z klasy II szkoły podstawowej
oraz uczniowie z klasy II gimnazjum rozpoczynają
naukę opartą na nowej podstawie programowej wpro-
wadzonej rozporządzeniem ministra edukacji naro-
dowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy
programowej wychowania przedszkolnego oraz kształ-
cenia ogólnego w poszczególnych typach szkół (Dz. U.
z 2009 r. Nr 4, poz. 17).

Zatem planuje się, że pomocą z programu będą
objęci uczniowie z klasy II gimnazjum, z klasy II
ogólnokształcącej szkoły muzycznej II stopnia, z kla-
sy II ogólnokształcącej szkoły sztuk pięknych oraz
z klasy V ogólnokształcącej szkoły baletowej.
Do wyposażenia szkół w sprzęt szkolny i pomoce
dydaktyczne możliwe jest wykorzystanie środków fi-
nansowych z rezerwy subwencji oświatowej.
Ustalone ostateczne kwoty subwencji oświatowej
na dany rok budżetowy dla poszczególnych jednostek
samorządu terytorialnego mogą być zwiększone ze
środków rezerwy ustawowej. Zwiększenia części oświa-
towej subwencji ogólnej z 0,6% rezerwy dokonywane
były w oparciu o „Kryteria podziału 0,6% rezerwy
części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2009”,
o których MEN poinformował wszystkie jednostki
samorządu terytorialnego.
Z ogólnej kwoty części oświatowej subwencji ogól-
nej wyodrębnia się – zgodnie z art. 28 ust. 2 ustawy
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88,
poz. 539, z późn. zm.) – rezerwę części oświatowej
subwencji ogólnej, której wysokość wynosi 0,6%.
Rezerwą części oświatowej subwencji ogólnej
dysponuje minister właściwy do spraw finansów pu-
blicznych, po zasięgnięciu opinii ministra właściwe-
go do spraw oświaty i wychowania oraz reprezenta-
cji jednostek samorządu terytorialnego (art. 28
ust. 3 ustawy o dochodach jednostek samorządu te-
rytorialnego).
Na 2009 r. ustalone zostały kryteria podziału
0,6% rezerwy części oświatowej subwencji ogólnej,
które umożliwiły dofinansowanie j.s.t. w zakresie wy-
posażenia w sprzęt szkolny i pomoce dydaktyczne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie uprawnień Służby Celnej
do walki z hazardem (12818)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Elżbiety Sobeckiej z dnia
5 listopada br. w sprawie wyposażenia funkcjonariu-
szy Służby Celnej w uprawnienia do czynności ope-
racyjno-rozpoznawczych, którą przesłano do Mini-
597
sterstwa Finansów za pismem nr SPS-023-12818/09
z dnia 27 listopada 2009 r. (data wpływu dnia 30 li-
stopada 2009 r.), uprzejmie informuję, co następuje.
Odnosząc się do pytań nr 1 i 2, należy wskazać,
iż ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej
(Dz. U. Nr 168, poz. 1323), na podstawie art. 75b
i art. 75c, które wejdą w życie 1 stycznia 2010 r., po-
szerzyła kompetencje funkcjonariuszy Służby Celnej
w zakresie zwalczania przestępczości.
Funkcjonariusze celni mają prawo do obserwo-
wania i rejestrowania, przy użyciu środków tech-
nicznych, obrazu zdarzeń w miejscach publicznych
oraz dźwięku towarzyszącego tym zdarzeniom – wy-
łącznie w toku czynności podejmowanych w celu
ustalenia sprawców oraz uzyskania dowodów prze-
stępstw lub przestępstw skarbowych, o których
mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4–6 ustawy o Służbie Cel-
nej. Ponadto mają możliwość korzystania, w celu
realizacji ustawowych zadań, z informacji, w tym
danych osobowych, również w formie zapisu elek-
tronicznego, uzyskanych przez uprawnione organy,
służby i instytucje państwowe w wyniku wykony-
wania czynności operacyjno-rozpoznawczych oraz
przetwarzania ich w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. o ochronie danych osobowych, bez wie-
dzy i zgody osoby, której dane dotyczą. Służba Celna
posiada również kompetencję do współdziałania
z organami, służbami i instytucjami państwowymi
uprawnionymi do wykonywania czynności operacyj-
no-rozpoznawczych, w szczególności poprzez uczest-
nictwo funkcjonariuszy celnych w realizowanych
przez te organy, służby i instytucje czynnościach
operacyjno-rozpoznawczych.
W związku z problematyką poruszoną w interpe-
lacji warto także nadmienić, że organy Służby Celnej
w związku z prowadzonymi postępowaniami w spra-
wach o wykroczenia lub przestępstwa skarbowe,
a także w celu wykonywania kontroli, mogą zbierać
i wykorzystywać niezbędne informacje zawierające
dane osobowe oraz przetwarzać je w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia o ochronie da-
nych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926,
z późn. zm.), również bez wiedzy i zgody osoby, której
dane dotyczą.
Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż
dzięki posiadanym uprawnieniom Służba Celna dys-
ponuje niezbędnymi środkami prawnymi do wykony-
wania obowiązków ustawowych.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia stanowią
wyczerpującą odpowiedź na złożoną interpelację i spo-
tkają się z uprzejmą akceptacją Pana Marszałka.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
598
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie remontów polskich dróg (12822)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej przekazaną
przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r. (sygn. SPS-
-023-12822/09) w sprawie remontów dróg krajowych,
przedstawiam następujące informacje.
Odnośnie do zagwarantowania środków finanso-
wych na przyszły rok uprzejmie informuję, iż w związ-
ku z wejściem w życie w dniu 8 czerwca 2009 r. usta-
wy o zmianie ustawy o autostradach płatnych oraz
o Krajowym Funduszu Drogowym oraz o zmianie
niektórych innych ustaw został wprowadzony nowy
system finansowania budowy i przebudowy dróg kra-
jowych poprzez Krajowy Fundusz Drogowy. Remon-
ty, utrzymanie i zarządzanie siecią dróg krajowych
(z wyjątkiem dróg na prawach powiatu) są finanso-
wane z budżetu państwa.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, iż
na rok 2010 na inwestycje drogowe są przeznaczone
środki w wysokości 31,3 mln PLN, z czego:
— z budżetu państwa – 3,7 mld PLN (projekt
ustawy budżetowej na 2010 r.) na remonty, bieżące
utrzymanie dróg, zarządzanie siecią drogową oraz na
prace przygotowawcze,
— z Krajowego Funduszu Drogowego – 27,6 mld
PLN, na wydatki na zadania inwestycyjne, tj. budo-
wy i przebudowy dróg krajowych.
Ponadto informuję, iż Ministerstwo Infrastruk-
tury dostrzega konieczność poprawienia bezpieczeń-
stwa na drogach oraz zmniejszenia ilości wypadków
drogowych. W chwili obecnej realizowany jest „Pro-
gram likwidacji miejsc niebezpiecznych na drogach”,
w ramach którego w latach 2005–2009 przewidziana
jest realizacja 369 zadań poprawy bezpieczeństwa
infrastruktury na drogach samorządowych. Całko-
witą wartość zadań szacuje się na ponad 410 mln
PLN. Ministerstwo Infrastruktury udostępniło sa-
morządom ponad 190 mln PLN na częściowe refun-
dacje kosztów zadań.
Do 30 czerwca 2009 r. we wszystkich wojewódz-
twach przebudowano 366 miejsc niebezpiecznych,
czyli postęp rzeczowy programu wynosi ok. 95%. Na-
kłady inwestycyjne wyniosły ponad 387 mln PLN.
W drodze refundacji kosztów jednostki samorządu
terytorialnego otrzymały w sumie 159 mln PLN, co
oznacza, że pod względem finansowym program jest
zaawansowany w 94%.
Efekty działań od początku realizacji „Programu
likwidacji miejsc niebezpiecznych” miały wpływ na
zmniejszenie liczby wypadków o 66%, spadek liczby
zabitych o 91%, spadek liczby rannych o 68% oraz
zmniejszenie ilości kolizji o 48%. Oprócz tego pro-
gram przynosi szereg innych pozytywnych zjawisk
w regionach, takich jak:
— aktywizacja władz samorządowych, mobiliza-
cja funduszy i skanalizowanie wysiłków na konkret-
ne działania redukujące zagrożenia mieszkańców
w ruchu drogowym,
— poprawa wizerunku władz poprzez dbałość
o bezpieczeństwo społeczności lokalnej,
— wzmacnianie i rozwój współpracy pomiędzy
organami administracji państwowej i samorządami
różnych szczebli,
— wzrost świadomości, promowanie dobrych
praktyk oraz właściwego podejścia do bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego pośród władz lokalnych, ad-
ministracji drogowej i wykonawców,
— powstanie dodatkowej szansy rynkowej dla nie-
wielkich przedsiębiorstw w regionie, gdyż duże firmy
nie są zainteresowane kontraktami o niewielkiej
wartości,
— stworzenie uznania dla działań poprawiających
bezpieczeństwo ruchu drogowego w społecznościach
lokalnych, unaocznienie mieszkańcom, że zastosowa-
ne rozwiązania służą ratowaniu zdrowia i życia ich
samych oraz ich rodzin.
Ponadto Krajowa Rada Bezpieczeństwa Ruchu
Drogowego przygotowała założenia „Programu uspo-
kojenia ruchu”, który będzie realizowany na drogach
samorządowych w obszarze zabudowanym. Jego
głównym celem jest poprawa bezpieczeństwa poprzez
zapewnienie bezpiecznej prędkości ruchu pojazdów
oraz zmniejszenie uciążliwości transportu poprzez
wdrożenie środków uspokojenia ruchu. Ocenia się, że
dzięki realizacji programu ocalić można 500 osób,
a prawie 6000 uchronić przed ciężkimi obrażeniami
ciała. W ramach „Programu uspokojenia ruchu”
przewidziane są dodatkowo szkolenia z uspokojenia
ruchu dla wszystkich zarządców dróg.
Odnosząc się do pytania dotyczącego ilości dróg
krajowych planowanych do remontu lub przebudowy,
uprzejmie informuję, iż w dniu 4 grudnia br. Bank
Gospodarstwa Krajowego, który zarządza Krajowym
Funduszem Drogowym, podpisał umowę kredytową
z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym pn. „Projekt
rehabilitacji dróg II”. Środki finansowe uzyskane
w ramach powyższego projektu są przeznaczone
w całości na odnowę i remont nawierzchni dróg, mo-
stów, skrzyżowań i innych budowli drogowych oraz
pozwolą na zwiększenie bezpieczeństwa na drogach
krajowych. Aktualnie jest to priorytetowe zadanie
polepszające ogólny stan infrastruktury drogowej na
terenie Rzeczypospolitej Polskiej.
Do planu GDDKiA w asortymencie remontów i prze-
budowy wejdą te zadania, dla których prace z przyczyn
technologicznych, technicznych lub finansowych muszą
być zakończone w 2010 r. Ostateczny wybór zadań za-

kwalifikowanych do zakończenia w 2010 r. nastąpi po
rozliczeniu prac prowadzonych w 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie braku leków w szpitalach (12823)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 12 listo-
pada 2009 r. przesłaną przy piśmie pana Krzysztofa
Putry, Wicemarszałka Sejmu, z dnia 27 listopada
2009 roku (znak: SPS-023-12823/09), w sprawie bra-
ku leków w szpitalach, uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Zasady i tryb finansowania ze środków publicz-
nych świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone
w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027), aktach wykonawczych do ww. ustawy
oraz zarządzeniach prezesa NFZ dotyczących szcze-
gółowych warunków zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszcze-
gólnych rodzajach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowadzanie
konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto zgodnie
z art. 146 ust. 1 ww. ustawy, prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia określa przedmiot postępowania
w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki
wymagane od świadczeniodawców.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej braku leków
w szpitalach i odwoływaniem, w związku z tym fak-
tem, przez szpitale zabiegów planowych, uprzejmie
informuję, iż umowa pomiędzy Narodowym Fundu-
szem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na okres
oznaczony (np. na rok) nakłada na świadczeniodaw-
cę obowiązek udzielania świadczeń przez cały ten
okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zależy od
ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świadczenia
opieki zdrowotnej udzielane w stanach nagłych bądź
kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw. nielimito-
wanych powinny być udzielane przez świadczenio-
599
dawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finansowa-
ne przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jedno-
cześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udziela-
nych przez świadczeniodawców nie powinna być za-
liczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
nielimitowanych. W takich przypadkach, stosownie
do przepisów art. 20-23 ww. ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, świadczeniodawca zobowiązany jest do prowa-
dzenia list oczekujących na planowe świadczenia.
W związku z powyższym kierujący placówką lub inne
osoby odpowiedzialne za organizację pracy zakładu
opieki zdrowotnej powinny uwzględnić w ramach
ustalonego planu umowy zarówno realizację świad-
czeń planowych, jak i nagłych – w odpowiednich czę-
ściach. Kwestia ta powinna być rozważana w odnie-
sieniu do konkretnego zakładu opieki zdrowotnej
i ma bezpośredni związek z jakością zarządzania tym
zakładem.
Równocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, iż zgodnie z informacjami uzyskanymi z Na-
rodowego Funduszu Zdrowia do połowy grudnia
2009 r. do płatnika nie docierały informacje o wystę-
powaniu zjawiska odwoływania zabiegów planowych
przez świadczeniodawców z powodu braku leków.
Równocześnie, mając na uwadze poruszoną w tre-
ści interpelacji kwestię dotyczącą niewystarczającego
poziomu finansowania świadczeń szpitalnych, uprzej-
mie informuję, iż ilość środków finansowych przezna-
czonych na realizację świadczeń opieki zdrowotnej
jest uzależniona od wypływów z tytułu składki na
powszechne ubezpieczenie zdrowotne. Środki finan-
sowe pozyskane z tytułu składek w zależności od po-
trzeb wynikających m.in. z danych epidemiologicz-
nych i historycznych przeznaczane są na poszczegól-
ne rodzaje świadczeń opieki zdrowotnej, m.in. na le-
czenie szpitalne.
W związku z powyższym możliwa do realizacji
ilość świadczeń opieki zdrowotnej wynika z wysoko-
ści środków finansowych uzyskanych z wpływów ze
składki na powszechne ubezpieczenie zdrowotne oraz
przepisu art. 132 ust. 5 cytowanej ustawy, zgodnie
z którym wysokość łącznych zobowiązań Narodowe-
go Funduszu Zdrowia wynikających z zawartych ze
świadczeniodawcami umów nie może przekroczyć
wysokości wydatków przewidzianych na ten cel
w planie funduszu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie ze
stanowiskiem funduszu nie należy generalizować
problemu niewystarczającego poziomu finansowania
świadczeń szpitalnych, ponieważ w niektórych za-
kresach świadczeń występują sytuacje, że świadcze-
niodawcy nie wykorzystują wszystkich środków prze-
widzianych w umowie o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej. W takim przypadku, zgodnie z rozporzą-
dzeniem ministra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r.
w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484),
możliwe jest ewentualne sfinansowanie świadczeń
wykonanych ponad wartość zawartej umowy, które
600
może nastąpić po rozliczeniu wszystkich umów, po-
twierdzeniu sald rozliczeń i zbilansowaniu środków
niewykorzystanych przez świadczeniodawców, któ-
rzy nie zrealizowali umów w danym okresie rozlicze-
niowym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie programu walki z rakiem w Polsce
(12824)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Elżbiety Sobeckiej prze-
słaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 27 listopa-
da 2009 r., znak: SPS-023-12824/09, w sprawie pro-
gramu walki z rakiem w Polsce, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji:
Ministerstwo Zdrowia w pełni zgadza się z uwa-
gami i oceną dokonaną przez NIK w zakresie prac
prowadzonych nad przygotowaniem ustawy o usta-
nowieniu wieloletniego programu „Narodowy pro-
gram zwalczania chorób nowotworowych”, które pro-
wadzone były w sposób niejasny i nieprawidłowy.
Brak jest zaakceptowanego przez ministra zdrowia
dokumentu programu stanowiącego podstawę do
opracowania projektu ustawy, pomimo powołanego
do tego celu zarządzeniem ministra zdrowia z dnia
3 grudnia 2003 r. Zespołu do spraw opracowania
„Narodowego programu zwalczania chorób nowotwo-
rowych”. Do opracowywania zadań „Narodowego
programu zwalczania chorób nowotworowych” po-
służył natomiast dokument przygotowany przez Cen-
trum Onkologii, który jako spójny dokument nie zo-
stał zaakceptowany w całości przez kierownictwo
Ministerstwa Zdrowia, więc można go było uznać je-
dynie za materiał roboczy. Wszelkie decyzje w zakre-
sie przyjęcia ustawy i wdrożenia do realizacji naro-
dowego programu podejmowane były przez poprzed-
nie kierownictwo resortu.
W związku z uwagami na temat udziału w cha-
rakterze ekspertów przedstawicieli rady i jednocze-
śnie pracowników ośrodków aplikujących do udziału
w charakterze realizatora w ramach programu
uprzejmie wyjaśniam, iż mając powyższe na uwadze,
w roku 2009 wprowadzone zostało w życie zarządze-
nie ministra zdrowia w sprawie prac nad opracowa-
niem i realizacją „Narodowego programu zwalczania
chorób nowotworowych”, eliminujące możliwość za-
istnienia podobnych praktyk.
I tak we wspomnianym zarządzeniu dodane zo-
stały przepisy dotyczące przyczyn wyłączenia osób
z udziału w pracach komisji. Wyłączeniu podlegać
będzie osoba, która:
— jest osobą wchodzącą w skład organów statu-
towych lub pełniącą funkcję kierowniczą u oferenta
w zakładzie opieki zdrowotnej, którego dotyczy ofer-
ta, lub przedstawicielem oferenta tego zakładu;
— jest małżonkiem, krewnym lub powinowatym
w linii prostej, krewnym bocznym do czwartego stop-
nia, powinowatym bocznym do drugiego stopnia oso-
by wchodzącej w skład organów statutowych lub peł-
niącej funkcje kierownicze u oferenta w zakładzie
opieki zdrowotnej, którego dotyczy oferta, lub przed-
stawicielem którejkolwiek z tych osób;
— jest osobą związaną z osobą wchodzącą w skład
organów statutowych lub pełniącą funkcje kierow-
nicze u oferenta w zakładzie opieki zdrowotnej, któ-
rego dotyczy oferta, lub przedstawicielem którejkol-
wiek z tych osób z tytułu przysposobienia, opieki
lub kurateli;
— jest pracownikiem oferenta zakładu opieki
zdrowotnej, którego dotyczy oferta, na podstawie
umowy o pracę, wyboru, mianowania, powołania lub
umowy cywilnoprawnej;
— brała udział w przygotowaniu dokumentacji
oferty chociażby jednego oferenta.
Każdorazowo przed przystąpieniem do oceny ofert
członkowie komisji oraz ww. osoby mają obowiązek
podpisania deklaracji bezstronności i poufności
w odniesieniu do każdej ocenianej oferty.
W odniesieniu do uwag w zakresie prawidłowej
realizacji kontroli jakości świadczeń mammograficz-
nych Ministerstwo Zdrowia informuje, że w roku
2009 wojewódzkie ośrodki koordynujące oraz cen-
tralny ośrodek koordynujący (WOK, COK) zostały
zobowiązane do przekazywania informacji na temat
stwierdzonych nieprawidłowości ujawnionych w trak-
cie prowadzonych kontroli u świadczeniodawców do
PWIS oraz konsultantów krajowych/wojewódzkich,
co zostało określone w umowie zawartej z WOK-ami
– są to podmioty, które z mocy ustawy Prawo atomo-
we posiadają uprawnienia do eliminowania z grupy
wykonawców badań tych jednostek, które nie speł-
niają kryteriów jakościowych w zakresie świadczeń
mammograficznych.
Ponadto w celu uporządkowania działań w zakre-
sie prowadzenia audytu klinicznego zdjęć mammo-
graficznych minister zdrowia zwrócił się z prośbą
o współpracę w przedmiotowym zakresie do Polskie-
go Towarzystwa Radiologicznego. W następstwie po-
wyższego w roku bieżącym ustalona została z gro-
nem ekspertów w zakresie realizacji mammograficz-
nych badań skryningowych nowa metodologia reali-
zacji audytu klinicznego zdjęć oraz podjęto działania
w celu wyłonienia w drodze procedury konkursowej
niezależnego audytora oceny mammogramów. Nie-
stety w ramach dwukrotnie ogłoszonego konkursu

nie wpłynęły do Ministerstwa Zdrowia oferty w przed-
miotowym zakresie. Dlatego też podjąłem decyzję
o zleceniu audytu centralnemu ośrodkowi koordynu-
jącemu program profilaktyczny raka piersi, który wg
nowej metodologii od 2010 r. będzie go realizował.
Nowa metodologia uwzględnia wykonanie oceny
dwukrotnie większej liczby zdjęć, objęcie audytem
100% ośrodków realizujących badania, wprowadze-
nie procedury odwoławczej dla kontrolowanych
świadczeniodawców.
Ponadto w celu wyjaśnienia rozbieżności opinii
w sprawie bezpieczeństwa i jakości świadczeń reali-
zowanych w Polsce w ramach programu profilaktycz-
nego z mojej inicjatywy w Ministerstwie Zdrowia
w dniu 10 lutego 2009 r. odbyło się spotkanie z eks-
pertami w przedmiotowym zakresie, którzy jedno-
znacznie stwierdzili, że świadczenia profilaktyczne
w Polsce nie stanowią zagrożenia i spełniają podsta-
wowy poziom diagnostyczny dla pacjenta. Założenie
prowadzenia systematycznych kontroli jakości badań
mammograficznych połączonych z prowadzonymi
jednocześnie szkoleniami dla kadry wykonującej ba-
dania oraz dokonywanie oceny klinicznej zdjęć mam-
mograficznych miały zagwarantować realizację ba-
dań mammograficznych na wyższym od podstawo-
wego poziomie diagnostycznym, i tak też się stało.
Ponadto jednoznacznie należy stwierdzić, w oparciu
o informację uzyskaną z GIS, że wszystkie pracownie
mammograficzne działające w Polsce realizują bada-
nia na sprawnych urządzeniach specjalistycznych.
Ministerstwo Zdrowia zgadza się z uwagami i ne-
gatywną oceną NIK w zakresie działań mających na
celu wyłonienie realizatora programów szkolenio-
wych, tj. szkolenia lekarzy rodzinnych z zakresu dia-
gnostyki nowotworów i opieki nad chorymi po lecze-
niu onkologicznym.
W celu wyeliminowania zaistniałych nieprawidło-
wości w roku 2009 ogłoszony został nowy konkurs
na wybór realizatora przedmiotowego zadania. Przy
ustalaniu kryteriów i wymagań dla potencjalnych
realizatorów zadania Ministerstwo Zdrowia skorzy-
stało z opinii Centrum Medycznego Kształcenia Po-
dyplomowego, jako podmiotu doświadczonego w re-
alizacji działań szkoleniowych. Ponadto przy wybo-
rze realizatorów zadania o charakterze szkolenio-
wym zaproszonymi do komisji konkursowych eksper-
tami byli przedstawiciele Departamentu Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego w Ministerstwie Zdrowia, co dawa-
ło gwarancję jasności pracy komisji. Przy ustalaniu
wspólnie z CMKP nowych zasad konkursowych na
wybór przedmiotowych szkoleń w roku 2009 Mini-
sterstwo Zdrowia zwróciło szczególną uwagę na gór-
ną granicę wynagrodzenia dla wykładowcy, która nie
przekraczała w roku bieżącym kwoty w wysokości
300 zł za godzinę wykładową.
W kontekście ogłoszonych konkursów na realiza-
cję szkoleń dla lekarzy rodzinnych i POZ zgłosił się
tylko jeden podmiot w zakresie minimum onkologicz-
nego oraz brak było zgłoszeń w zakresie realizatorów
szkoleń dotyczących wczesnej diagnostyki i leczenia
601
onkologicznego. Z uwagi na niewielkie zainteresowa-
nie podmiotów szkolących, jak również samych leka-
rzy POZ, udziałem w szkoleniach wstępnie z Radą
ds. Zwalczania Chorób Nowotworowych rozważamy
zawieszenie realizacji szkoleń w przedmiotowym za-
kresie w roku przyszłym.
Kończąc, zapewniam, że przed wdrożeniem zadań
do realizacji w roku 2010 w ramach „Narodowego
programu zwalczania chorób nowotworowych” pod-
jęto szereg uzgodnień z konsultantami i ekspertami
w dziedzinie onkologii w celu wyboru do realizacji
najskuteczniejszych i najbardziej uzasadnionych epi-
demiologicznie i ekonomicznie działań.
Ponadto jestem przekonany, że nowy skład Rady
ds. Zwalczania Chorób Nowotworowych po wprowa-
dzonych w ciągu bieżącego roku przeze mnie zmia-
nach gwarantuje bezstronność i merytoryczne podej-
ście do działań na rzecz zwalczania chorób nowotwo-
rowych w naszym kraju na chwilę obecną i w przy-
szłości, co zagwarantuje właściwą skuteczność pro-
gramu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie emerytur z OFE (12825)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł na Sejm
RP Anny Sobeckiej, przekazaną przy piśmie z dnia
27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-12825/09, w spra-
wie emerytur z otwartych funduszy emerytalnych
uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 67 ust. 1 Konstytucji RP każdy oby-
watel Rzeczypospolitej Polskiej ma prawo do zabez-
pieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy
ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osią-
gnięciu wieku emerytalnego. Szczegółowe rozwiąza-
nia określające sposób realizacji tego prawa regulują
ustawy kształtujące system ubezpieczeń społecznych.
System emerytalny ma charakter obowiązkowy i po-
wszechny, a jego celem jest urzeczywistnienie zawar-
tego w art. 67 ust. 1 Konstytucji RP prawa każdego
obywatela do zabezpieczenia społecznego na wypa-
dek osiągnięcia wieku emerytalnego. Prawo to jest
niezależne od sytuacji gospodarczej i kondycji finan-
sów publicznych.
Zgodnie z art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.) wypłacalność
602
świadczeń z ubezpieczeń społecznych, w tym emery-
tur, jest gwarantowana przez państwo, co stanowi
realizację wynikającej z art. 2 Konstytucji RP zasady
demokratycznego państwa prawnego urzeczywist-
niającego zasady sprawiedliwości społecznej oraz za-
sadę zaufania do państwa i stanowionego przez nie
prawa. Nie można jednak rozpatrywać prawa do za-
bezpieczenia społecznego obywateli w oderwaniu od
innego konstytucyjnie chronionego dobra, jakim jest
stan finansów publicznych, albowiem jest on właśnie
w znacznym stopniu determinowany przez gwaran-
cje wypłaty świadczeń z systemu ubezpieczeń spo-
łecznych. Kolejnym czynnikiem determinującym
kondycję finansów publicznych jest dług publiczny
i znaczne nakłady ponoszone na jego obsługę. Dług,
zarówno kapitał jak i odsetki, należy spłacać i nie
mogę wyobrazić sobie sytuacji, w której państwo pol-
skie zaprzestałoby jego obsługi.
Reforma emerytalna przewidywała przekazanie
7,3% procenta nowej podstawy wymiaru składki na
ubezpieczenie emerytalne większości czynnych zawo-
dowo obywateli RP do prywatnych otwartych fundu-
szy emerytalnych. Dostrzeżono również konieczność
wzmocnienia długoterminowej stabilności finansowa-
nia wypłat emerytur FUS i dlatego też zaproponowa-
no utworzenie Funduszu Rezerwy Demograficznej.
Już z dokumentu Biura Pełnomocnika Rządu ds. Re-
formy Zabezpieczenia Społecznego z czerwca 1997 r.
„Bezpieczeństwo dzięki różnorodności” wynika, że
w momencie rozpoczęcia prac nad reformą zdawano
sobie sprawę z problemów z jej sfinansowaniem: „(…)
problemem, z którym musimy poradzić sobie najpierw,
jest finansowanie zwiększonego (…) deficytu skonso-
lidowanego sektora finansów publicznych. Jeżeli tego
problemu nie rozwiążemy, w ogóle nie możemy rozpo-
cząć reformy” (s. 108).
Jednocześnie, odnosząc się do sposobu finansowa-
nia reformy, w dokumencie tym stwierdzono: „Nato-
miast z długookresowego punktu widzenia utrzymy-
wanie się przez szereg lat podwyższonego deficytu
groziłoby narastaniem realnej wartości długu pu-
blicznego, jego udziału w produkcie krajowym brutto
i w konsekwencji rosnącym obciążeniem budżetu
kosztami obsługi tego długu. Z powyższych wzglę-
dów finansowanie reformy powinno w możliwie ma-
łym stopniu odbywać się kosztem zwiększonego de-
ficytu budżetowego, a rozpatrywany zakres przesu-
nięcia części składek do otwartych funduszy emery-
talnych musi opierać się na założeniu, że głównym
źródłem finansowania jest racjonalizacja obecnych
wydatków publicznych na świadczenia emerytalno-
-rentowe. Środki pochodzące z prywatyzacji majątku
państwowego powinny mieć charakter uzupełniający
tj. ułatwiać przeprowadzenie reformy, nie stanowiąc
jej fundamentu” (s. 102).
Dostosowywanie systemów ubezpieczeń społecz-
nych do zmieniających się warunków społeczno-go-
spodarczych jest rzeczą naturalną. Dążenie do popra-
wy i racjonalizacji sytuacji systemu emerytalnego
jest obowiązkiem państwa i jego właściwych orga-
nów. Stąd jest zrozumiałe, że minister właściwy do
spraw budżetu chce zapobiec generowaniu na skutek
potrzeby sfinansowania reformy emerytalnej długu,
jaki obciąży przyszłe pokolenia. Następne pokolenia
pracujących, oprócz zobowiązań z tytułu składek na
ubezpieczenie emerytalne, będą bowiem musiały po-
kryć koszty obsługi obligacji wyemitowanych na sfi-
nansowanie składki przekazanej do funduszy eme-
rytalnych. Gdyby nie koszty pośrednictwa zapewne
byłoby wszystko jedno, czy generowanie środków do
systemu odbywa się za pomocą chroniącego przed
kaprysami rynków finansowych systemu repartycyj-
nego czy też za pomocą zwiększonego obciążenia po-
datkowego. Rozumiejąc zatem troski i obawy mini-
stra finansów, nie mogę zgodzić się z przedstawioną
przez panią poseł opinią o jego motywach dotyczą-
cych wyłącznie chęci poprawy sytuacji budżetu
w przyszłym roku w drodze „zabiegu księgowego”.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wskazane
przez panią poseł rozwiązanie dotyczące umożliwie-
nia dobrowolności przynależności do OFE nie roz-
wiązuje problemów związanych z wynikami otwar-
tych funduszy emerytalnych, które będą miały wpływ
na wysokość przyszłych emerytur, a tym samym stan
finansów publicznych. Moim zdaniem dopiero dzia-
łania, które mają na celu zmniejszenie wpływu roz-
miaru sieci sprzedaży i wysokości wypłacanych pro-
wizji z tytułu pozyskiwania nowych klientów, mogą
przełożyć się na wzrost znaczenia efektywnej polity-
ki inwestycyjnej OFE i poprawę sytuacji ubezpieczo-
nych – przyszłych emerytów.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Antoniego Błądka
w sprawie realizacji inwestycji budowy
obwodnicy Stalowej Woli i Niska (12827)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-
-12827/09, przy którym przekazano interpelację pana
posła Antoniego Błądka w sprawie realizacji inwe-
stycji budowy obwodnicy Stalowej Woli i Niska w cią-
gu drogi krajowej nr 77 Lipnik – Przemyśl, uprzejmie
informuję, iż ww. zadanie zostało ujęte w „Programie
budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”, zatwier-
dzonym uchwałą Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia
25 września 2007 r.

Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
podjęła działania zmierzające do realizacji przedmio-
towego zadania. Inwestycja znajduje się aktualnie na
etapie prac przygotowawczych. Opracowano studium
techniczno-ekonomiczno-środowiskowe II etap. Po
jego akceptacji rozpoczną się prace nad przygotowa-
niem wniosku o uzyskanie decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach zgody na realizację inwestycji,
której uzyskanie stworzy formalnoprawne możliwo-
ści realizacji dalszych faz procesu przygotowania in-
westycji. Wskazana decyzja będzie podstawą do kon-
tynuacji prac projektowych w celu uzyskania kolej-
nych decyzji niezbędnych do rozpoczęcia budowy.
Należy wskazać, że po zakończeniu opracowywa-
nia dokumentacji całość zebranych materiałów zo-
stanie objęta procedurą oceny i wyboru optymalnego
wariantu przebiegu trasy. Końcowym efektem pro-
wadzonej oceny merytorycznej jest wybór do dalszej
realizacji optymalnego wariantu. W wyniku analizy
wielokryterialnej GDDKiA zarekomenduje do reali-
zacji wariant we wniosku o decyzję o środowiskowych
uwarunkowaniach zgody na realizację inwestycji,
a regionalny dyrektor ochrony środowiska, na etapie
wydawania decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach zgody na realizację przedsięwzięcia, po prze-
prowadzeniu konsultacji społecznych w zakresie i ter-
minach określonych przepisami prawa, ostatecznie
ustali przebieg przyszłej drogi.
Jednocześnie należy zaznaczyć, iż prace budow-
lane rozpoczną się w chwili uzyskania wszystkich
wymaganych prawem decyzji administracyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie wycofania z obrotu placówek
pozaaptecznych i punktów aptecznych
wielu produktów leczniczych (12828)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej Stanisława Ożoga z dnia 27 listopada 2009 r.
(znak: SPS-023-12828/09) uprzejmie informuję, co
następuje.
Wejście w życie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 6 października 2009 r. w sprawie wykazu pro-
duktów leczniczych, które mogą być dopuszczone do
obrotu w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz
603
punktach aptecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335), na-
stąpiło z dniem 14 października 2009 r., czyli z dniem
ogłoszenia w Dzienniku Ustaw. Pozwolę sobie także
poinformować, iż podstawą do wydania niniejszego
rozporządzenia było rozporządzenie ministra zdro-
wia z dnia 2 lutego 2009 r. w sprawie kryteriów kla-
syfikacji produktów leczniczych, które mogą być do-
puszczone do obrotu w placówkach obrotu pozaap-
tecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U. Nr 24,
poz. 151, z późn. zm.) – tym samym kształt przed-
miotowego wykazu był w zasadzie znany od 8 mie-
sięcy. Ponadto w dniu 2 listopada 2008 r. wygasło
rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 6 lipca 2006 r.
w sprawie dopuszczenia do obrotu produktów leczni-
czych w placówkach obrotu pozaaptecznego i punk-
tach aptecznych (Dz. U. Nr 130, poz. 905, z późn. zm.)
na podstawie art. 15 ustawy z dnia 30 marca 2007 r.
o zmianie ustawy Prawo farmaceutyczne oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 75,
poz. 492). Mając na uwadze powyższe, za wejściem
w życie rozporządzenia w dniu ogłoszenia tego aktu
w dzienniku urzędowym przemawiał ważny interes
państwa, czyli konieczność usunięcia istniejącego bra-
ku regulacji w przedmiotowym zakresie.
Ograniczona lista produktów leczniczych sprze-
dawanych w punktach aptecznych wynika przede
wszystkim z dbałości o bezpieczeństwo zarówno pa-
cjentów, jak i leków. W trosce o bezpieczeństwo pro-
duktów leczniczych oraz bezpieczeństwo pacjentów
obrót lekami silnie działającymi powinien być kon-
trolowany. W aptece gwarantem zachowania bezpie-
czeństwa jest magister farmacji z uzyskanym pra-
wem wykonywania zawodu – tylko on może mieć
dostęp do całego asortymentu produktów leczni-
czych, łącznie z lekami bardzo silnie działającymi
oraz lekami z wykazów środków psychotropowych
i odurzających. W punktach aptecznych nie ma wy-
mogu zatrudniania farmaceuty, jedynie technika
farmaceutycznego posiadającego 3-letni staż pracy
w aptekach ogólnodostępnych.
Wykształcenie farmaceuty oraz posiadana przez
niego wiedza merytoryczna nie są tożsame z wiedzą
nabytą w technikum policealnym, gdzie w wymaga-
niach dotyczących uzyskania tytułu technika farma-
ceutycznego nie jest konieczna matura. Zakres tema-
tyczny realizowany w szkołach 2-letnich, często wy-
łącznie w soboty i niedziele, nie może być porówny-
wany z zakresem kształcenia na poziomie uniwersy-
teckim. W związku z tym nie można porównywać
kompetencji, wiedzy oraz procesu kształcenia tych
dwóch zawodów, jak również poziomu odpowiedzial-
ności. Nawet w reklamach produktów leczniczych
OTC jest uwaga skierowana do pacjenta, aby swoje
pytania i wątpliwości kierował do lekarza lub farma-
ceuty – nie ma tu wzmianki o technikach farmacji.
Upoważnienie ustawowe do wydania ww. rozpo-
rządzenia wskazuje, iż minister właściwy do spraw
zdrowia określi w drodze rozporządzenia wykazy
produktów leczniczych, które mogą być dopuszczone
do obrotu w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz
604
punktach aptecznych. W celu porównania realizacji
tego upoważnienia ustawowego bardzo proszę zapo-
znać się z aktami wykonawczymi do art. 36 ust. 5 pkt 1
i 3 i art. 37 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, gdzie też jest mowa o wykazie
produktów leczniczych i też są to produkty lecznicze
wyróżnione kodami EAN.
W wykazie produktów leczniczych dopuszczonych
do obrotu w punktach aptecznych umieszczonych jest
około 18 tys. pozycji leków. Jest to bardzo duży asor-
tyment i trudno mówić o pozbawieniu dostępu do le-
ków dla pacjentów z terenów wiejskich.
Jednakże pragnę podkreślić, iż w Ministerstwie
Zdrowia przede wszystkim z uwagi na konieczność
uwzględnienia dopuszczenia do obrotu nowych pro-
duktów leczniczych i usunięcia zgłoszonych błędów
rozpoczęto prace legislacyjne mające na celu aktuali-
zację rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 6 paź-
dziernika 2009 r. w sprawie wykazu produktów lecz-
niczych, które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach
aptecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335) według stanu
ich rejestracji na dzień 31 października 2009 r. Tak
jak każdy projekt, przedmiotowe rozporządzenie bę-
dzie przedmiotem uzgodnień zewnętrznych i konsul-
tacji społecznych, w trakcie których każdy zaintere-
sowany będzie mógł w przewidzianym terminie zło-
żyć swoje uwagi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Zbigniewa Rynasiewicza
w sprawie wysokości progu dochodowego
uprawniającego do otrzymania
zasiłku rodzinnego (12829)
W związku z wystąpieniem Pana Marszałka
z dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-12829/09,
dotyczącym interpelacji pana posła Zbigniewa Ryna-
siewicza w sprawie wysokości progu dochodowego
uprawniającego do otrzymania zasiłku rodzinnego
uprzejmie informuję.
Weryfikacja kwot świadczeń rodzinnych i wyso-
kości kryteriów dochodowych, zgodnie z art. 18 usta-
wy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach ro-
dzinnych (Dz. U. Nr 139, poz. 992, z późn. zm.), od-
bywa się co 3 lata, z uwzględnieniem wyników badań
progu wsparcia dochodowego rodzin. Próg wsparcia
dochodowego rodzin bada i przedstawia Instytut Pra-
cy i Spraw Socjalnych. Zakres tegorocznej weryfika-
cji kryteriów dochodowych i wysokości świadczeń
rodzinnych określa rozporządzenie Rady Ministrów
z dnia 11 sierpnia 2009 r. w sprawie wysokości do-
chodu rodziny albo dochodu osoby uczącej się stano-
wiących podstawę do ubiegania się o zasiłek rodzinny
oraz wysokości świadczeń rodzinnych (Dz. U. z 14 sierp-
nia 2009 r. Nr 129, poz. 1058). Jak wynika z tego
rozporządzenia, nie zostały podwyższone kryteria
dochodowe uprawniające do świadczeń rodzinnych,
co jest związane z trudną sytuacją budżetu państwa
i malejącą zdolnością podatkową jego obywateli. Na-
tomiast zostały podwyższone o 40% wysokości zasił-
ków rodzinnych oraz o 23,8% wysokość świadczenia
pielęgnacyjnego.
Pomimo niepodniesienia kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych powyższe
zmiany znacznie zwiększają kwotę wsparcia mate-
rialnego kierowanego do rodzin już korzystających
ze świadczeń rodzinnych. Związane jest to z bardzo
dużą skalą podwyżki zasiłku rodzinnego i świadcze-
nia pielęgnacyjnego, jak i możliwością zachowania
prawa do świadczeń rodzinnych przy przekroczeniu
kwot kryteriów dochodowych uprawniających do
świadczeń rodzinnych, o czym pan poseł wspomina
w interpelacji. Mimo że weryfikacja objęła tylko nie-
które ze świadczeń rodzinnych, to jej skutki finanso-
we są znaczącym obciążeniem dla budżetu państwa.
Jak się szacuje, w 2009 r. spowoduje to wzrost wydat-
ków na świadczenia rodzinne o 189 700,00 tys. zł,
a w 2010 r. o 1 138 700,00 tys. zł. Dodatkowo do pa-
kietu ustaw okołobudżetowych dołączony został,
w końcu bieżącego roku, rządowy projekt zmian usta-
wy o świadczeniach rodzinnych, który zakłada rezy-
gnację z kryterium dochodowego przy ubieganiu się
o świadczenie pielęgnacyjne (i opłacaną składkę).
Projekt ten w dniu 19 listopada 2009 r. został przy-
jęty przez Sejm (druk sejmowy nr 2413) i oczekuje na
podpis prezydenta. Oznacza to jednak dalsze zwięk-
szenie wydatków budżetu państwa. Ogółem projekt
budżetu na świadczenia rodzinne i świadczenia z fun-
duszu alimentacyjnego na 2010 r. jest o 12,7% wyższy
niż plan budżetu po zmianach w 2009 r.
W odniesieniu do szczegółowych pytań pana posła
uprzejmie informuję, że:
1. Świadczenia rodzinne w obecnym stanie praw-
nym, wobec zastosowania kryteriów dochodowych,
skierowane są tylko do rodzin o niskich dochodach,
najbardziej potrzebujących wsparcia ze strony pań-
stwa. Zastosowanie takiego rozwiązania, ogranicza-
jącego prawo do świadczeń rodzinnych tylko dla nie-
których grup społecznych, spowodowane jest możli-
wościami finansowymi budżetu państwa.
2. W świetle obecnych uregulowań kolejna zmiana
wysokości świadczeń rodzinnych i wysokości kryte-
riów dochodowych może nastąpić, zgodnie z art. 18
ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, dopiero
za 3 lata. Jednakże obecnie w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej prowadzone są prace analitycz-

ne nad opracowaniem różnych wariantów dotyczą-
cych rozszerzenia zakresu osób uprawnionych do
zasiłków rodzinnych. Zmiany takie są możliwe tylko
w drodze nowelizacji ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych i jeśli sytuacja finansów publicznych na to
pozwoli.
3. Na przestrzeni ostatnich 3 lat liczba wypłaca-
nych zasiłków systematycznie spada. W 2007 r. prze-
ciętnie miesięcznie wypłacono 4,3 mln zasiłków ro-
dzinnych, w 2008 r. – 3,8 mln zasiłków rodzinnych,
a w 2009 r. (w okresie od stycznia do września)
– przeciętnie miesięcznie 3,4 mln zasiłków rodzin-
nych, tj. o 10,8% mniej niż w analogicznym okresie
2008 r. Na liczbę wypłacanych zasiłków rodzinnych,
oprócz wysokości kryteriów dochodowych uprawnia-
jących do świadczeń rodzinnych, mają wpływ rów-
nież inne czynniki, miedzy innymi takie, jak: zmiany
demograficzne (przestają być uprawnione do świad-
czeń rodzinnych dzieci urodzone w latach wyżu de-
mograficznego), zwiększenie dochodów ludności,
zmiany na rynku pracy, w tym migracje ludności za
granicę.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie limitów emisji gazów cieplarnianych,
które są zagrożeniem dla ciepłownictwa (12831)
Nawiązując do pisma z dnia 27 listopada br., znak:
SPS-023-12831/09, otrzymanego od Marszałka Sej-
mu RP, w sprawie interpelacji pana posła Jana Szysz-
ki dotyczącej limitów emisji gazów cieplarnianych
odnoszących się do sektora ciepłowniczego, przesy-
łam wyjaśnienia w przedmiotowej sprawie.
1. Jak rząd RP ma zamiar przeciwdziałać wzro-
stowi cen ciepła?
Decydujący wpływ na poziom cen ciepła w Polsce
ma Urząd Regulacji Energetyki. Ceny ciepła określo-
ne są za pomocą taryf, które przedstawiają poszcze-
gólne przedsiębiorstwa do zatwierdzenia prezesowi
URE.
Szczegółowe zasady kalkulacji taryf dla ciepła
określone zostały w rozporządzeniu ministra gospo-
darki z dnia 9 października 2006 r. w sprawie szcze-
gółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz
rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło (Dz. U.
z 2006 r. Nr 193, poz. 1423), które jest rozporządze-
niem wykonawczym do ustawy z dnia 10 kwietnia
605
1997 r. Prawo energetyczne. Przedsiębiorstwo ener-
getyczne opracowuje taryfę w sposób zapewniający
pokrycie kosztów uzasadnionych w zakresie określo-
nym w art. 45 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r.
Prawo energetyczne oraz kosztów ponoszonych od-
powiednio w zakresie określonym w przepisach wy-
danych na podstawie art. 9a ust. 9 ustawy. Następnie
przedsiębiorstwo przedstawia taryfę do zatwierdze-
nia przez prezesa Urzędu Regulacji Energetyki
(URE). Prezes URE analizuje zasadność przedsta-
wionych kosztów i na ich podstawie zatwierdza indy-
widualną taryfę dla ciepła. Prezes URE może odmó-
wić zatwierdzenia taryfy, jeżeli stwierdzi, iż nie zo-
stały spełnione zapisy ustawy Prawo energetyczne.
Jeżeli chodzi o działania rządu w tym zakresie
w kontekście klimatycznych regulacji unijnych, to
obecnie w procesie komitologii toczy się na forum UE
debata nt. ustalenia wskaźników emisji, na podsta-
wie których wyznaczony będzie darmowy przydział
uprawnień do emisji dla ciepłownictwa i kogeneracji
po wejściu w życie dyrektywy dotyczącej handlu
uprawnieniami do emisji 2009/29/WE (sektor cie-
płowniczy może otrzymać 80% bezpłatnych upraw-
nień w 2013 r., po czym liczba ta będzie spadać co-
rocznie o tę samą wartość, aż do osiągnięcia 30%
bezpłatnych uprawnień w roku 2020 oraz całkowitej
likwidacji bezpłatnych uprawnień dla ciepłownictwa
w roku 2027).
Polska na forum UE wskazuje na negatywne
konsekwencje opierania wskaźników na najbardziej
efektywnych instalacjach w kontekście bezpieczeń-
stwa dostaw ciepła, jak i jakości powietrza poprzez
zwiększenie tzw. niskiej emisji. Istnieje bowiem re-
alne zagrożenie, że z powodu gwałtownego wzrostu
cen ciepła w wyniku konieczności zakupu znacznej
ilości uprawnień przez wytwórców odbiorcy uznają
za ekonomicznie zasadne odłączanie się od sieci cie-
płowniczej i przejście na bardziej emisyjne źródła
indywidualne.
W związku z powyższym dla Polski istotnym jest,
aby podczas uzgadniania wskaźników emisji wzięto
pod uwagę strukturę paliwową wytwarzania ciepła
w danym państwie członkowskim, tzn. umożliwiono
zastosowanie wskaźników wielopaliwowych. Oddziel-
ne wskaźniki paliwowe pozwolą na okresowe złago-
dzenie wzrostu kosztów ciepła do 2027 r. Jednocze-
śnie taki system nadal będzie wymuszał postęp tech-
nologii w wytwarzaniu, czyniąc ten proces realnym
do przeprowadzenia w krajach uzależnionych od wę-
gla w produkcji ciepła.
Procedura komitologii w tej sprawie dopiero się
rozpoczęła i potrwa do końca 2010 r.
2. Czy prowadzone obecnie negocjacje z Komisją
Europejską ujmują wygrany proces z KE odnośnie
KPRU II?
Obecnie toczone negocjacje na forum Komisji Eu-
ropejskiej obejmują wiele aspektów, w tym m.in.
skutki wyroku w sprawie KPRU II. Aktualna sytu-
acja dotycząca wspomnianego wyroku została przed-
stawiona poniżej.
606
Na skutek wyroku z dnia 23 września 2009 r.
w sprawie T-183/07 Rzeczpospolita Polska przeciwko
Komisji WE, zgodnie z art. 233 TWE, na Komisji
ciążył obowiązek realizacji wyroku Sądu I Instancji
(SPI). Mając na uwadze, że zakwestionowaną przez
RP decyzję uznaje się za niebyłą, komisja zobowią-
zana była do ponownej oceny notyfikowanego jej
przez RP w dniu 30 czerwca 2006 r. „Krajowego pla-
nu rozdziału uprawnień do emisji CO2 na lata 2008–
–2012” (KPRU II). Zgodnie z art. 9 ust. 3 dyrektywy
2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
13 października 2003 r. ustanawiającej system han-
dlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we
Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61
/WE Komisji na ocenę przedłożonego przez państwo
członkowskie KPRU przysługuje 3 miesiące. Komisja
zrealizowała wyrok, wydając decyzję w dniu 11 grud-
nia 2009 r. Komisja Europejska podjęła decyzję o od-
rzuceniu KPRU II i zwróciła się do Polski o przed-
stawienie nowego krajowego planu rozdziału upraw-
nień do emisji na lata 2008–2012. Ponadto Komisja
złożyła apelację od wyroku Sądu I Instancji.
3. Kiedy zostaną ustalone ostateczne przepisy re-
gulujące kwestie przydziału uprawnień dla poszcze-
gólnych sektorów objętych handlem emisjami?
W chwili obecnej na forum UE toczą się prace nad
przygotowaniem aktów wykonawczych przewidzia-
nych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady
2009/29/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. zmieniającej
dyrektywy 2003/871 WE w celu usprawnienia i roz-
szerzenia wspólnotowego systemu handlu uprawnie-
niami do emisji gazów cieplarnianych (dyrektywa EU
ETS). Prace te dotyczą m.in. następujących zagad-
nień: organizacji aukcji, opracowania ogólnowspól-
notowych wskaźników – benchmarków (według któ-
rych będą rozdzielane darmowe uprawnienia), listy
sektorów narażonych na ryzyko ucieczki emisji.
Ostateczny sposób rozdziału uprawnień będzie zna-
ny po opracowaniu ww. aktów wykonawczych.
Całkowicie wyłączone z obowiązku zakupu upraw-
nień (otrzymają wszystkie uprawnienia bezpłatnie)
będą sektory uznane za narażone na znaczące ryzy-
ko ucieczki emisji. Komisja Europejska przygotowa-
ła projekt decyzji w sprawie listy sektorów narażo-
nych na ryzyko przenoszenia wysokoemisyjnej pro-
dukcji poza Unię Europejską (w projekcie tym
uwzględniona została większość sektorów, o których
umieszczenie zabiegał rząd RP). Projekt ten został
pozytywnie zaopiniowany przez Komitet do Spraw
Zmian Klimatu w dniu 18 września 2009 r. W chwi-
li obecnej trwają prace nad ww. dokumentem na fo-
rum Parlamentu Europejskiego oraz Rady. Do końca
grudnia 2009 r. decyzja ta powinna zostać przyjęta
i na jej podstawie będzie można stwierdzić, które sek-
tory otrzymają 100% darmowych uprawnień.
Ponadto Polska jest jednym z krajów, które mogą
się ubiegać o przyznanie części bezpłatnych upraw-
nień dla producentów energii elektrycznej. W celu
uzyskania derogacji od konieczności zakupu 100%
uprawnień przez sektor energetyczny Polska musi
przekazać Komisji Europejskiej do 30 września 2011 r.
wniosek zawierający m.in.:
— metodykę rozdziału uprawnień i liczbę upraw-
nień dla poszczególnych instalacji;
— wykaz instalacji wraz z liczbą przydzielonych
uprawnień;
— krajowy plan inwestycyjny (musi on zawierać
planowane inwestycje modernizacyjne, inwestycje
związane z dywersyfikacją swej struktury energe-
tycznej, a także przepisy dotyczące sposobu monito-
ringu realizacji owego planu).
Po przekazaniu wniosku Komisja ma 6 miesięcy
na ewentualne jego odrzucenie.
Na szczególnych zasadach został potraktowany
również sektor ciepłowniczy, gdyż sieci ciepłownicze
oraz kogeneracja o wysokiej sprawności (określona
w dyrektywie 2004/8/WE) mogą otrzymać bezpłatne
uprawnienia do emisji w celu zaspokojenia ekono-
micznie uzasadnionego popytu na produkcję ciepła
i chłodu. W roku 2013 ww. sektory mogą otrzymać
maksymalnie 80% bezpłatnych uprawnień. W latach
następnych liczba bezpłatnych uprawnień będzie się
zmniejszać corocznie o tę samą wartość, aż do osią-
gnięcia poziomu 30% bezpłatnych uprawnień w roku
2020. Całkowita likwidacja przydziałów bezpłatnych
uprawnień ma zostać osiągnięta w roku 2027.
Podstawą przydziału bezpłatnych uprawnień
w III okresie rozliczeniowym mają być ogólnowspól-
notowe wskaźniki (benchmarki), które będą wyzna-
czone dla produktów każdego sektora i podsektora
na podstawie średniej z 10% najbardziej efektywnych
instalacji w danym sektorze lub podsektorze. Zgod-
nie z zapisami dyrektywy ETS Komisja Europejska
zobowiązana jest przyjąć zharmonizowane przepisy
wykonawcze dotyczące rozdzielania bezpłatnych
uprawnień do dnia 31 grudnia 2010 r.
Wszystkie uprawnienia, które nie zostaną przy-
znane instalacjom bezpłatnie, będą sprzedawane
przez państwa członkowskie poprzez aukcje. Projekt
rozporządzenia, w którym określone zostaną tech-
niczne aspekty organizacji aukcji, jest w chwili obec-
nej przedmiotem prac na forum Komisji Europejskiej.
Zgodnie z postanowieniami dyrektywy ETS rozpo-
rządzenie powinno zostać przyjęte do 30 czerwca
2010 r.
4. Jakie stanowisko ma rząd RP w sprawie „bench-
marku” paliwowego?
Rząd RP stoi na stanowisku, że przy ustalaniu
zasady przyznawania darmowych uprawnień dla cie-
płownictwa powinny być opracowane benchmarki
paliwowe, tj. oddzielne wskaźniki emisji dla poszcze-
gólnych paliw wykorzystywanych do produkcji ciepła
w wysokosprawnej kogeneracji oraz w systemach cie-
płowniczych.
Benchmark paliwowy nie zmieni scenariusza
ograniczenia emisji gazów cieplarnianych (cele na
rok 2020 oraz 2027 w tym zakresie zostały precyzyj-
nie określone w dyrektywie ETS), pozwoli natomiast
na dalszy rozwój sektora ciepłowniczego i stopniowe
przestawienie struktury paliwowej na przyjazną śro-

dowisku. Ponadto benchmarki paliwowe będą zachę-
tą dla rozwoju systemów ciepłowniczych opartych na
wysokosprawnej kogeneracji, które mają wysoką po-
zycję w przygotowywanym obecnie Energy Efficien-
cy Action Plan, jako narzędzie realizacji polityki po-
prawy efektywności energetycznej.
5. Czy rząd RP przewiduje taką nowelizację pra-
wa, aby możliwe było dofinansowanie sektora cie-
płowniczego ze środków publicznych?
W chwili obecnej sektor ciepłowniczy może ubie-
gać się o dotacje na inwestycje ze środków Narodo-
wego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej oraz wojewódzkich funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej.
Ponadto inwestycje w sektorze ciepłowniczym
będą mogły być finansowane ze środków uzyskanych
przez Polskę ze sprzedaży uprawnień. Dyrektywa
ETS zaleca, żeby przynajmniej 50% dochodów prze-
znaczona była na realizację działań związanych z po-
lityką klimatyczną, zgodnie z listą podaną w dyrek-
tywie, która obejmuje m.in. redukcję emisji gazów
cieplarnianych, rozwój energii ze źródeł odnawial-
nych, pochłanianie dwutlenku węgla przez lasy, fi-
nansowanie badań i rozwoju w zakresie efektywności
energetycznej oraz czystych technologii. Określenie
zasad i harmonogramu wydatkowania przychodów
z aukcji przez Polskę nastąpi po opracowaniu aktów
wykonawczych do dyrektywy ETS.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie planów Ministerstwa Infrastruktury
odnośnie do zainicjowania zmian prawnych
umożliwiających gminom wspieranie remontów
budynków prywatnych niebędących obiektami
zabytkowymi (12832)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Adama Wykręta w sprawie pla-
nów ministerstwa odnośnie do zainicjowania zmian
prawnych umożliwiających gminom wspieranie re-
montów budynków prywatnych niebędących obiek-
tami zabytkowymi, skierowaną do ministra infra-
struktury i przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 listopada br.
(znak: SPS-023-12832/09), uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
Zgadzam się z panem posłem, że jednym z czyn-
ników stanowiących o poziomie życia ludzi jest este-
607
tyczne otoczenie. Uważam również, że trudne do
przecenienia są inicjatywy podejmowane w związku
z tym przez samorządy lokalne.
Z treści interpelacji pana posła wynika, że obo-
wiązujące przepisy uniemożliwiają gminom dotowa-
nie remontów budynków prywatnych, które nie są
wpisane do rejestru zabytków, gdyż regionalne izby
obrachunkowe uważają, że tego typu działania nie
należą do zadań własnych gmin.
Zgodnie z art. 176 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerw-
ca 2005 r. o finansach publicznych (u.f.p.) jednostki
samorządu terytorialnego (j.s.t.) mogą udzielać do-
tacje podmiotom niezaliczanym do sektora finansów
publicznych i niedziałającym w celu osiągnięcia zy-
sku na cele związane z realizacją zadań tych jedno-
stek. Przepis ten umożliwia jednostkom samorządu
terytorialnego udzielanie dotacji podmiotom prywat-
nym pod dwoma warunkami, które muszą być speł-
nione łącznie:
1) podmiot otrzymujący dotację nie może prowa-
dzić działalności w celu osiągnięcia zysku;
2) dotacja może być przeznaczona jedynie na cel
publiczny związany z realizacją zadań jednostki
udzielającej dotacji.
Zgodnie z art. 171 konstytucji działalność samo-
rządu terytorialnego podlega nadzorowi z punktu
widzenia legalności, zaś organami nadzoru w zakre-
sie spraw finansowych są regionalne izby obrachun-
kowe (RIO). Zakres podmiotowy i przedmiotowy
nadzoru sprawowanego przez RIO oraz kryteria, we-
dług których jest on sprawowany, regulują ustawy
ustrojowe będące podstawą działania jednostek sa-
morządu terytorialnego oraz ustawa z dnia 7 paź-
dziernika 1992 r. o regionalnych izbach obrachunko-
wych. Z przepisów tych ustaw wynika, że RIO bada
uchwały podejmowane przez organy jednostek samo-
rządu terytorialnego w zakresie spraw finansowych,
w tym stanowiące o podstawie do dokonywania wy-
datków, zaś nadzór nad działalnością j.s.t. jest spra-
wowany na podstawie kryterium zgodności z pra-
wem. Uchwała organu j.s.t. sprzeczna z prawem jest
nieważna. O nieważności uchwały w całości lub
w części orzeka organ nadzoru, przy czym rozstrzy-
gnięcie nadzorcze powinno zawierać uzasadnienie
faktyczne i prawne.
Bez przeprowadzenia odrębnie dla każdego przy-
padku szczegółowej analizy treści uchwały organu
gminy w sprawie działań obejmujących dotowanie
remontów budynków prywatnych oraz uzasadnienia
rozstrzygnięcia nadzorczego RIO, a także bez pozna-
nia stanowiska organu gminy w tej sprawie, nie moż-
na w sposób pewny ustalić tego czy, a jeśli tak, to
w jaki sposób należałoby ewentualnie zmienić obo-
wiązujące przepisy prawa, aby bez narażania się na
niekorzystne rozstrzygnięcia nadzorcze gminy mogły
zaspokajać potrzeby swoich mieszkańców poprzez
realizowanie zadań obejmujących dotowanie remon-
tów budynków prywatnych. Generalnie można nato-
miast stwierdzić, że orzeczenie o nieważności uchwa-
ły organu gminy będzie w pełni uzasadnione, jeśli
608
w treści tej uchwały zostanie niewłaściwie powołana
podstawa prawna, lub gdy powołana podstawa praw-
na nie znajdzie potwierdzenia w postanowieniach
uchwały.
Zgodnie z art. 167 ust. 2 u.f.p. wydatki budżetów
jednostek samorządu terytorialnego są przeznaczone
na realizację zadań określonych w odrębnych prze-
pisach, w szczególności na zadania własne, zadania
z zakresu administracji rządowej i inne zadania zle-
cone jednostkom samorządu terytorialnego ustawa-
mi, zadania przejęte przez jednostki samorządu do
realizacji w drodze umowy lub porozumienia, zada-
nia realizowane wspólnie z innymi jednostkami sa-
morządu terytorialnego, a także pomoc rzeczową lub
finansową dla innych jednostek samorządu teryto-
rialnego określoną przez organ stanowiący jednostki
samorządu terytorialnego.
Z kolei z art. 176 ust. 1 u.f.p. wynika, że przedmio-
tem finansowania mogą być zadania mieszczące się
w kompetencjach gminy, które zostały określone
w rozdz. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorzą-
dzie gminnym (u.s.g.) oraz w ustawach szczególnych.
Art. 7 ust. 1 u.s.g. wskazuje, iż do zadań własnych
gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb
wspólnoty, konstruując przy tym otwarty katalog ta-
kich zadań. Jednocześnie ład przestrzenny jest wy-
mieniony jako pierwszy w tym katalogu przykłado-
wych zadań własnych gminy. Nie ulega zatem wąt-
pliwości, że w świetle obowiązujących przepisów po-
trzebą zbiorową mieszkańców miasta jest jego odpo-
wiedni wygląd. Z kolei przestrzeń miejska ukształto-
wana jest głównie przez budowle. Tymczasem wygląd
polskich miast często kształtują stosunkowo niewiel-
kie fragmenty odnowionej zabudowy, podkreślające
brzydotę i zaniedbanie otaczających budynków.
Należy podkreślić, że praktycznie niemożliwe jest
odpowiednie ukształtowanie przestrzeni ani przez
niewidzialną rękę rynku, ani przy pomocy różnego
rodzaju działań podejmowanych przez j.s.t., jeśli dzia-
łania te nie będą podejmowane w oparciu o komplek-
sową, spójną koncepcję. Aby w warunkach dynamicz-
nych zmian struktury własności miasto nie stało się
zbiorem przypadkowych obiektów rozrzuconych w te-
renie zgodnie z wynikiem swobodnej gry popytu
i podaży na lokalnym rynku nieruchomości, niezbęd-
ne są rozwiązania na ciekawą przestrzeń wspólną,
zapisane w studium uwarunkowań i kierunków za-
gospodarowania przestrzennego gminy oraz w planie
zagospodarowania przestrzennego. Trudno więc wy-
obrazić sobie, by działania gminy, w ramach których
miałyby być udzielane dotacje np. na remonty elewa-
cji budynków prywatnych, mogły być uznane za słu-
żące głównie zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspól-
noty, a nie przede wszystkim potrzeb wspólnot ogra-
niczających się do użytkowników i właścicieli po-
szczególnych budynków, jeśli działania te nie będą
miały oparcia i uzasadnienia w odpowiednich doku-
mentach planistycznych i nie będą zbieżne z kierun-
kami polityki społeczno-gospodarczej gminy. Co
więcej wydaje się, że w celu zapewnienia odpowied-
niej racjonalności i skuteczności takich działań ko-
nieczne jest także przygotowanie programu rewita-
lizacji zdegradowanej przestrzeni objętej tego rodza-
ju działaniami.
Trzeba w tym miejscu odnotować, że w przypadku
właścicieli nieruchomości budynkowych podjęcie de-
cyzji o przeprowadzeniu remontu wiąże się najczę-
ściej z koniecznością poniesienia wysokich nakładów.
Z tego powodu prywatni właściciele przeważnie nie
decydują się na remonty całościowe, lecz robią wszyst-
ko etapami. Najczęściej zaczynają od dachu, wzmoc-
nienia elementów konstrukcyjnych budynku, uspraw-
nienia bądź wymiany przewodów kominowych, in-
stalacji sanitarnych, instalacji elektrycznych i gazo-
wych. W następnych etapach realizują prace o cha-
rakterze termomodernizacyjnym. Nierzadko potrze-
bą pierwszej potrzeby okazuje się też uprzednie osu-
szenie budynku. Remont elewacji właściciele ci zosta-
wiają na koniec albo nie robią go wcale. Użyteczność
remontu elewacji jest bowiem dla nich relatywnie ni-
ska, a koszt takiego remontu okazuje się zaskakują-
co wysoki, zwłaszcza gdy elewacja posiada elementy
o charakterze zabytkowym.
Utrzymanie budynków w odpowiednim stanie
leży jednak nie tylko w interesie ich właścicieli, ale
także w interesie publicznym. W sposób szczególny
dotyczy to przypadku wymagających remontu i mo-
dernizacji budynków mieszkalnych, zwłaszcza jeśli
podejmowane w tym zakresie przedsięwzięcia pod-
noszą poziom bezpieczeństwa, zmniejszają zapotrze-
bowanie na energię cieplną czy też wiążą się z zamia-
ną konwencjonalnych źródeł energii na źródła odna-
wialne. Jeśli tego rodzaju przedsięwzięcia mają być
wspierane ze środków publicznych, konieczne jest
jednak właściwe wyważenie interesu prywatnego
i publicznego. Przeprowadzenia pogłębionych analiz
w tym zakresie wymaga przygotowania realizacji
przedsięwzięcia w formule partnerstwa publiczno-
-prywatnego. Jest to w Polsce stosunkowo nowe na-
rzędzie finansowe, którego mechanizm działania
sprowadza się do zasady dźwigni finansowej: złotów-
ka wydana z budżetu gminy pociąga za sobą wydatek
kilku złotych ze środków prywatnych. Niewątpliwie
zasługuje ono na szersze upowszechnienie i każdora-
zowo powinno być brane przez gminy pod uwagę
jako alternatywny sposób realizacji danego zadania.
W każdym zaś razie zakres, zasady i sposoby wspie-
rania przez gminę przedsięwzięć remontowych mu-
szą być określane w świetle ogólnej zasady, że reali-
zacja każdego zadania realizowanego przez gminę
służyć ma zaspokajaniu zbiorowych potrzeb miesz-
kańców gminy.
Należy również przypomnieć, że nowa możliwość
dotowania działań renowacyjnych podejmowanych
przez prywatnych właścicieli budynków powstała
dzięki wsparciu Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego (EFRR). Wsparcie ze środków tego
funduszu jest udzielane na renowację budynków
mieszkalnych wielorodzinnych i obejmuje remonty
oraz modernizacje części wspólnych istniejących bu-
dynków wielorodzinnych.

Kwalifikowane do wsparcia interwencje ujęte zo-
stały w zamkniętym katalogu i obejmują:
— dach, elewację zewnętrzną, stolarkę okienną
i drzwiową, klatkę schodową, korytarze wewnętrz-
ne/zewnętrzne, wejścia i elementy jego konstrukcji
zewnętrznej, windy,
— instalacje techniczne budynku,
— działania podnoszące efektywność (oszczęd-
ność) energetyczną budynku (termomodernizacja).
Inwestycje z zakresu mieszkalnictwa są wspiera-
ne ze środków EFRR na poziomie regionalnym, zgod-
nie z przyjętymi przez poszczególne samorządy szcze-
bla wojewódzkiego regionalnymi programami opera-
cyjnymi (RPO). Przedsięwzięcia związane z rozwo-
jem infrastruktury mieszkaniowej zostały opisane
w szczegółowych opisach osi priorytetowych poszcze-
gólnych RPO. Ich zakres kwalifikowalności nie wy-
kracza poza zapisy art. 7 ust. 2 lit. c rozporządzenia
nr 1080/2006 oraz art. 47 ust. 2 rozporządzenia Ko-
misji 1828/2006. Natomiast zgodnie z wymogami
rozporządzenia Komisji (WE) 1828/2006 wszystkie
inwestycje dotyczące mieszkalnictwa muszą być uję-
te w lokalnych programach rewitalizacyjnych i mogą
być realizowane wyłącznie na wyznaczonych obsza-
rach. Oznacza to, że prowadzenie remontów i moder-
nizacji istniejących budynków wielorodzinnych wy-
maga od społeczności lokalnych podjęcia wysiłku
opracowania i realizacji programu rewitalizacji. Taka
rewitalizacja, stanowiąca zintegrowany zespół wie-
loletnich działań nakierowanych na rozwiązanie pro-
blemów występujących na wybranych, kluczowych
obszarach, jest sprawdzonym, skutecznym i zrówno-
ważonym instrumentem wprowadzania społecznie
pożądanych i trwałych zmian na obszarach zurbani-
zowanych.
Także rząd kierowany przez pana premiera Do-
nalda Tuska dostrzega i rozumie problemy, na jakie
natrafiają właściciele i zarządcy wielorodzinnych bu-
dynków mieszkalnych w dążeniu do wykonania obo-
wiązków ustawowych w zakresie przeprowadzania
remontów oraz utrzymania obiektów w należytym
stanie technicznym i estetycznym w przypadku znaj-
dujących się w złym stanie technicznym, najstar-
szych zasobów mieszkaniowych. Skuteczne przeciw-
działanie dalszemu pogłębianiu się zjawiska tzw. luki
remontowej, zwłaszcza w odniesieniu do najstar-
szych, wielorodzinnych budynków mieszkalnych, nie-
wątpliwie leży w interesie publicznym, co uzasadnia
udzielanie wsparcia publicznego właścicielom i współ-
właścicielom takich budynków, realizującym przed-
sięwzięcia remontowe obejmujące nie tylko remont,
ale także przebudowę, w wyniku której następuje
ulepszenie takich budynków oraz ich wyposażenie
w instalacje i urządzenia wymagane zgodnie z prze-
pisami techniczno-budowlanymi dla oddawanych do
użytkowania budynków mieszkalnych. Z całą pew-
nością nie wystarczy tu bowiem samo odnowienie
elewacji zewnętrznej.
Przeciwdziałaniu dalszemu pogłębianiu się zjawi-
ska tzw. luki remontowej służy wsparcie publiczne ze
środków budżetu państwa udzielane na podstawie
609
ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o wspieraniu ter-
momodernizacji i remontów (Dz. U. Nr 223, poz. 1459),
która weszła w życie 19 marca br. Ustawa ta stanowi
podstawę prawną zintegrowanego programu mające-
go na celu poprawę stanu technicznego istniejących
zasobów mieszkaniowych. Program ten integruje
nowe rozwiązania wspierające realizację przedsię-
wzięć remontowych podejmowanych przez osoby fi-
zyczne, wspólnoty mieszkaniowe z większościowym
udziałem osób fizycznych, spółdzielnie mieszkaniowe
i towarzystwa budownictwa społecznego, z bardzo
dobrze rozwijającym się programem termomoderni-
zacji, którego podstawę prawną stanowiła ustawa
z dnia 18 grudnia 1998 r. o wspieraniu przedsięwzięć
termomodernizacyjnych.
Rozwiązania przyjęte w ustawie o wspieraniu ter-
momodernizacji i remontów mają z założenia charak-
ter komplementarny w stosunku do innych możliwo-
ści poprawy stanu technicznego istniejących zasobów
mieszkaniowych, w tym zwłaszcza przy pomocy środ-
ków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalne-
go. Chodzi bowiem o to, by nie pozostawić samym
sobie tych wszystkich, którzy z obiektywnych wzglę-
dów będą pozbawieni możliwości skorzystania z przed-
stawionych wyżej rozwiązań efektywniejszych z punk-
tu widzenia realizacji celów publicznych.
Odpowiadając na pytanie pana posła, uprzejmie
informuję, że mając na względzie przedstawiony wy-
żej stan faktyczny i prawny Ministerstwo Infrastruk-
tury nie planuje obecnie zainicjowania zmian praw-
nych w zakresie dotyczącym instrumentów wspiera-
nia przez jednostki samorządu terytorialnego remon-
tów budynków należących do podmiotów niezalicza-
nych do sektora finansów publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie kontraktu z Dolnośląskim
Oddziałem Wojewódzkim NFZ w zakresie
leczenia psychiatrycznego i terapii uzależnień
(12833)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 27 listopada 2009 r.,
znak: SPS-023-12833/09, dotyczące interpelacji pani
poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie kontraktu
z Dolnośląskim Oddziałem Wojewódzkim NFZ w za-
kresie leczenia psychiatrycznego i terapii uzależnień,
uprzejmie przedstawiam stanowisko w sprawie.
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
610
nych (Dz. U z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.)
określa m.in. zasady i tryb finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej oraz zasady funkcjonowania, orga-
nizację i zadania Narodowego Funduszu Zdrowia.
Zgodnie z art. 118 ust. 4 ww. ustawy fundusz jest
zobowiązany stosować się do przepisu stanowiącego,
że planowane koszty finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej przez dany oddział wojewódzki funduszu
nie mogą być niższe niż wysokość kosztów finanso-
wania świadczeń opieki zdrowotnej dla danego od-
działu w roku poprzednim, zaplanowanych w planie
finansowym.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z art. 132 ust. 5 cytowanej ustawy wysokość łącznych
zobowiązań funduszu, wynikających z zawartych ze
świadczeniodawcami umów, nie może przekroczyć
wysokości kosztów przewidzianych na ten cel w pla-
nie finansowym funduszu.
Ponadto zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 25 wrze-
śnia 2009 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 178, poz. 1374), nowelizującej przytoczoną
na wstępie ustawę, wysokość kosztów finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej przez dany oddział wo-
jewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia w planie
finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia na 2010 r.,
o którym mowa w art. 123 ust. 3 cytowanej na wstę-
pie ustawy, nie może być niższa niż wysokość kosz-
tów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez
ten oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdro-
wia w planie finansowym Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r., obowiązującym w dniu 30 czerw-
ca 2009 r. Art. 4 ww. nowelizacji przedmiotowej usta-
wy stanowi, iż na wniosek dyrektora właściwego od-
działu wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia, za zgodą świadczeniodawcy, obowiązywanie
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej za-
wartej na okres do dnia 31 grudnia 2009 r. i realizo-
wanej w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, może
zostać przedłużone na okres nie dłuższy niż do dnia
31 grudnia 2010 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż art. 107 ust. 5
wymienionej na wstępie ustawy określa zadania dy-
rektora oddziału wojewódzkiego funduszu, do które-
go należy m.in. przeprowadzenie postępowań o za-
warcie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, w tym świadczeń wysokospecjalistycznych, oraz
zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej, w tym także umów w zakresie opieki psychia-
trycznej i leczenia uzależnień.
Wyrażam głęboką nadzieję, że powyższe wyja-
śnienia są wyczerpujące w zakresie przedmiotowej
problematyki zarysowanej przez panią poseł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie dofinansowania wniosku pn.
„Rozbudowa z przebudową budynku PKP
na Centrum Edukacji, Turystyki i Kultury
w Stroniu Śląskim na działce nr 14/6” (12834)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej, przeka-
zaną do Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Naro-
dowego w dniu 30 listopada 2009 r., w sprawie dofi-
nansowania wniosku pn. „Rozbudowa z przebudową
budynku PKP na Centrum Edukacji, Turystyki
i Kultury w Stroniu Śląskim na działce nr 14/6” zło-
żonego w ramach Programu „Promesa ministra kul-
tury i dziedzictwa narodowego” uprzejmie informuję,
iż projekty złożone w ramach programu „Promesa
MKiDN” są oceniane w trybie konkursowym. Tym
samym wniosek musi być poprawny formalnie,
a w wyniku oceny w sumie uzyskać minimum 60 (ze
100) punktów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż wszystkie
poprawnie formalnie wnioski złożone do programu
„Promesa MKiDN” podlegają ocenie organizacyjnej,
społecznej i merytorycznej w oparciu o zapisane
w regulaminie programu kryteria.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie realizacji zadania inwestycyjnego
polegającego na przebudowie istniejącego
wiaduktu w ciągu ul. Unii Lubelskiej
w Bystrzycy Kłodzkiej (12835)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie
realizacji zadania inwestycyjnego polegającego na
przebudowie istniejącego wiaduktu w ciągu ul. Unii
Lubelskiej w Bystrzycy Kłodzkiej (pismo z dnia
27 listopada 2009 r. nr SPS-023-12835/09), uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) do obowiązków
zarządcy kolei w zakresie skrzyżowań dróg publicz-
nych z liniami kolejowymi należy:
1) budowa, przebudowa, remont, utrzymanie i ochro-
na skrzyżowań dróg z liniami kolejowymi w poziomie
szyn, wraz z zaporami, urządzeniami sygnalizacyjny-
mi, znakami kolejowymi, jak również nawierzchnią
drogową w obszarze między rogatkami, a w przypad-
ku ich braku – w odległości 4 m od skrajnych szyn;
2) konserwacja znajdującej się nad skrajnią kole-
jową dolnej części konstrukcji wiaduktów drogowych,
łącznie z urządzeniami zabezpieczającymi;
3) budowa i utrzymanie urządzeń odwadniających
wiadukty kolejowe nad drogami, łącznie z urządze-
niami odprowadzającymi wodę poza koronę drogi;
4) budowa skrzyżowań dróg z torami kolejowymi
w różnych poziomach w razie budowy nowej lub
zmiany trasy istniejącej linii kolejowej, zwiększenia
ilości torów, elektryfikacji linii, zwiększenia szybko-
ści lub częstotliwości ruchu pociągów.
Natomiast do obowiązków zarządcy drogi w za-
kresie skrzyżowań dróg publicznych z liniami kole-
jowymi należy przywrócenie poprzedniego stanu lub
dokonanie zmiany, w przypadku gdy budowa lub
przebudowa drogi w miejscu jej przecięcia się z linią
kolejową nie w poziomie szyn powoduje naruszenie
linii kolejowej albo konieczność zmian dotychczaso-
wego ich stanu.
Zatem w przypadku gdy następuje budowa lub
przebudowa skrzyżowania dróg z linią kolejową
w poziomie szyn, realizacja i finansowanie przebudo-
wy skrzyżowania wraz z nawierzchnią drogową
w obszarze między rogatkami, a w przypadku ich
braku – w odległości 4 m od skrajnych szyn, należy
do zarządu kolei. Zaś realizacja pozostałych odcin-
ków dróg publicznych poza ww. obszarem skrzyżo-
wania należy do właściwego zarządcy drogi. Ze
względu na fakt, iż do zadań własnych samorządu
należą sprawy dróg publicznych, również finansowa-
nie tych zadań spoczywa na samorządzie, o ile jest to
droga pozostająca w zarządzie danej jednostki. Przy
czym w sytuacji gdy w wyniku inwestycji kolejowej
następuje likwidacja przejazdu kolejowego w pozio-
mie szyn, wówczas budowa dróg dojazdowych łączą-
cych dotychczasowe drogi publiczne należy do zarzą-
du kolei.
Natomiast przebudowa wiaduktu kolejowego na-
leży do zarządcy infrastruktury kolejowej. Jednakże
nie ma przeszkód, aby przy okazji przebudowy wia-
duktu kolejowego dokonać przebudowy drogi publicz-
nej przebiegającej pod tymże wiaduktem. Przy czym
przebudowa drogi publicznej należy do właściwego
zarządcy drogi stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy
o drogach publicznych, jak również sfinansowanie tej
inwestycji. Zaś obydwie inwestycje powinny zostać
uzgodnione pomiędzy zainteresowanymi zarządcami
dróg i kolei.
611
Przedstawiając powyższe, równocześnie informu-
ję, iż minister infrastruktury nie ma możliwości for-
malnych ingerowania w spór pomiędzy PKP PLK SA
a jednostką samorządu terytorialnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie dofinansowania wniosku
pn. „Remont i odbudowa kaplicy św. Onufrego
w Stroniu Śląskim na działce nr 540” (12836)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej przeka-
zaną do Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Naro-
dowego w dniu 30 listopada 2009 r., w sprawie dofi-
nansowania wniosku pn. „Remont i odbudowa kapli-
cy św. Onufrego w Stroniu Śląskim na działce
nr 540” złożonego w ramach programu „Promesa
ministra kultury i dziedzictwa narodowego”, uprzej-
mie informuję, iż projekty złożone w ramach progra-
mu „Promesa MKiDN” są oceniane w trybie konkur-
sowym. Tym samym wniosek musi być poprawny
formalnie, a w wyniku oceny w sumie uzyskać mini-
mum 60 (ze 100) punktów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż wszystkie
poprawnie formalnie wnioski złożone do programu
„Promesa MKiDN” podlegają ocenie organizacyjnej,
społecznej i merytorycznej w oparciu o zapisane
w regulaminie programu kryteria.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
612
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie budowy linii elektroenergetycznej
2x400 kv 2x220 kV Kromolice – Plewiska
na terenie gminy Kórnik (12838)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 27 listopada br., znak: SPS-023-12838/09,
dotyczące interpelacji posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie budowy linii elektromagnetycznej 2x400 kV
2x200 kV Kromolice–Plewiska na terenie gminy Kór-
nik, przedstawiam poniżej stosowne informacje.
Przedsięwzięcie polegające na budowie czteroto-
rowej wielonapięciowej (2x400 kV + 2x220 kV) linii
napowietrznej relacji Plewiska–Kromolice na odcin-
ku od słupa 39 do słupa 47 (do granicy z gminą Kór-
nik) oraz od słupa 52 do słupa 58 (odcinki od słupa
39 do słupa 43 i od słupa 52 do słupa 58 po trasie
istniejącej linii 220 kV) było przedmiotem postępo-
wania w sprawie wydania decyzji środowiskowej,
w ramach którego przeprowadzono ocenę oddziały-
wania przedsięwzięcia na środowisko. Zgodnie z prze-
pisami ustawy Prawo ochrony środowiska jednym
z obowiązkowych elementów raportu o oddziaływa-
niu przedsięwzięcia na środowisko była analiza wa-
riantów realizacji inwestycji. W omawianym przy-
padku analizie poddane zostały trzy warianty, tj.:
— wariant pokrywający się z trasą istniejącej linii
220 kV,
— wariant polegający na ominięciu osiedla Długie
w Kamionkach,
— wariant realizacji inwestycji metodą kabla pod-
ziemnego.
Decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację wyżej wymienionego przedsię-
wzięcia wydana w dniu 28.11.2008 r. przez regional-
nego dyrektora ochrony środowiska w Poznaniu od-
nosi się do wszystkich wyżej wymienionych warian-
tów. Przeprowadzona ocena oddziaływania przedsię-
wzięcia na środowisko wykazała, że wariant propo-
nowany do realizacji przez inwestora, tj. pokrywają-
cy się z trasą istniejącej linii 220 kV, będzie spełniał
wymogi wynikające z obowiązujących w Polsce prze-
pisów w zakresie ochrony środowiska, w związku
z czym organ wydający decyzję nie miał podstaw do
odmowy wydania decyzji lub zobowiązania inwesto-
ra do realizacji inwestycji w innym wariancie.
Analiza wpływu budowy linii przez tereny leśne
wykazała negatywne oddziaływanie planowanej bu-
dowy na środowisko przyrodnicze, w szczególności
poprzez trwałą wycinkę dużej powierzchni lasu mie-
szanego. Tereny leśne stanowią miejsce bytowania
ptaków, spośród których ponad 95% gatunków wy-
stępujących w Polsce podlega ścisłej ochronie. Ponad-
to las ten stanowi naturalną otulinę Rogalińskiego
Parku Krajobrazowego, co dodatkowo wzmacnia jego
rolę ochronną dla walorów przyrodniczych regionu.
W toku prowadzonego postępowania uzyskano
opinię Wojewódzkiej Komisji Ocen Oddziaływania na
Środowisko, która potwierdziła wnioski zawarte
w raporcie o oddziaływaniu przedsięwzięcia na śro-
dowisko i jako wariant optymalny do realizacji wska-
zała wariant pokrywający się z trasą istniejącej linii
220 kV. Jak wynika z treści stanowiska komisji, do-
konując oceny wykorzystano informacje zawarte
w raporcie o oddziaływaniu planowanego przedsię-
wzięcia na środowisko, wizje terenowe oraz doświad-
czenie naukowe członków komisji.
Ponadto podkreślenia wymaga fakt, iż postulaty
wyrażone przez Stowarzyszenie Linia „Lasem 1000”
w załączonym do interpelacji piśmie znajdują popar-
cie jedynie części mieszkańców terenów w okolicy
linii. W aktach sprawy znajdują się dokumenty, z któ-
rych wynika silne poparcie dla wariantu proponowa-
nego przez inwestora, które pochodzi od osób posia-
dających nieruchomości w pobliżu lasu. Świadczą
o tym również zapisy decyzji środowiskowej: Część
lokalnej społeczności wyraża zgodę na przeprowadze-
nie brakujących odcinków linii przesyłowej relacji
Plewiska–Kromolice zgodnie z treścią wniosku z dnia
10.10.2007 r. (…) Społeczeństwo w pismach stwier-
dzało, że mieszkańcy Kamionek i Borówca w gminie
Kórnik [protestujący przeciwko budowie linii] mieli
świadomość, przy kupnie działek budowlanych, loka-
lizacji spornej inwestycji, a właściciele gruntów bę-
dących w pobliżu inwestycji otrzymali z tego tytułu
odszkodowania.(…) Wytyczenie innego przebiegu
planowanego przedsięwzięcia spowodowałoby, iż lu-
dzie świadomie kupujący działki budowlane oddalone
od istniejącej linii przesyłowej byliby ukarani za
błędne decyzje innych. Zdaniem tej części społeczeń-
stwa każdy inny wariant trasy linii, odmienny od
przebiegu linii, o którym mowa we wniosku, byłby
naruszeniem zasad sprawiedliwości społecznej i za-
ufania obywateli do prawa, a także naruszeniem in-
teresów wszystkich mieszkańców gminy Kórnik.
Informuję przy tym, iż bez względu na to, czy
przedmiotowa inwestycja była nazywana moderniza-
cją czy budową nowej linii od początku jej elementem
była budowa linii o parametrach kwalifikujących do
przedsięwzięć mogących oddziaływać na środowisko,
co spowodowało, że przedsięwzięcie to było poddawa-
ne ocenie oddziaływania na środowisko począwszy
od 2004 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie nowej ustawy
o finansach publicznych (12839)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie z dnia 27 listopada br., nr SPS-
-023-12839/09, interpelacją posła Waldy Dzikowskie-
go w sprawie nowej ustawy o finansach publicznych
uprzejmie informuję.
Przewidziany w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240)
nowy wskaźnik limitujący spłatę zobowiązań jest
wynikiem postulatów zgłaszanych wielokrotnie przez
jednostki samorządu terytorialnego, w tym podczas
posiedzeń Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Te-
rytorialnego.
Przedstawiciele strony samorządowej w stanowi-
sku Zespołu do Spraw Systemu Finansów Publicz-
nych Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Teryto-
rialnego z dnia 19 lutego 2008 r. wnosili o zmianę
formuły określania limitów, o których stanowią prze-
pisy art. 169 i 170 ustawy o finansach publicznych.
Zdaniem strony samorządowej dotychczasowe ogra-
niczenia dotyczące zadłużania i spłaty zobowiązań
powinny zostać zastąpione przez indywidualny
wskaźnik obciążenia budżetu jednostki spłatą zobo-
wiązań finansowych i odsetek, który nawiązuje do
nadwyżki operacyjnej. Takie stanowisko przyjęła
również Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Tery-
torialnego.
Strona samorządowa w stanowisku Zespołu do
Spraw Systemu Finansów Publicznych Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego z dnia
19 września i 28 października 2008 r. w sprawie pro-
jektu ustawy o finansach publicznych oraz projektu
ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych wyraziła zadowolenie, iż projekt nowej
ustawy o finansach publicznych w wielu proponowa-
nych rozwiązaniach wychodzi naprzeciw postulatom
samorządów.
Stosownie do stanowiska Zespołu do Spraw Sys-
temu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego strona samorządowa za-
proponowała wydłużenie vacatio legis dla regulacji
określającej obowiązywanie nowego wskaźnika limi-
tującego spłatę zobowiązań z jednego roku do trzech
lat w celu umożliwienia jednostkom samorządu tery-
torialnego dostosowanie się do nowych przepisów.
Jednocześnie zaproponowano nałożenie na jednostki
samorządu terytorialnego obowiązku do publikowa-
nia w okresie vacatio legis informacji o wysokości
wskaźnika spłaty zobowiązań wyliczonego według
projektu ustawy o finansach publicznych.
Wprowadzenie vacatio legis – zgodnie z propono-
wanym stanowiskiem strony samorządowej – powin-
613
no umożliwić analizę proponowanych rozwiązań,
które z jednej strony znoszą ograniczenia wiążące
obecnie jednostki samorządu terytorialnego, dla któ-
rych zaciąganie nawet dość znacznych zobowiązań
finansowych może być instrumentem bezpiecznej po-
lityki rozwojowej, z drugiej – dyscyplinują te jednost-
ki, którym wysokie obciążenie dochodów spłatami
zobowiązań nakazuje dużą ostrożność przy zaciąga-
niu nowych kredytów i pożyczek czy też emisji papie-
rów wartościowych, a dodatkowo uniemożliwia za-
ciąganie kredytów tym jednostkom, które nie mają
zdolności kredytowej.
Należy podkreślić, że zawarty w uchwalonej przez
Sejm RP ustawie o finansach publicznych wskaźnik
spłaty zobowiązań jednostek samorządu terytorial-
nego jest przez Ministerstwo Finansów na bieżąco
monitorowany. Sytuacja finansowa jednostek samo-
rządu oceniana jest na podstawie danych zawartych
w sporządzanych przez nie sprawozdaniach. Do kon-
strukcji nowego wskaźnika zadłużenia przyjęto dane
z tych sprawozdań, bowiem są to dane rzetelne i pra-
widłowe. Wyliczenie wskaźnika dla każdej jednostki
samorządu terytorialnego będzie opierać się na da-
nych dotyczących wykonania za okres dwóch ostat-
nich lat oraz na wartościach planowanych z roku
poprzedzającego rok, na który wylicza się wskaźnik.
Wyliczając wskaźnik dla danej jednostki samorządu
terytorialnego na 2010 r., Ministerstwo Finansów
uwzględni nie tylko odpowiednie dane dotyczące wy-
konania z roku 2007 i 2008, ale także planowane
wartości wykazane w sprawozdaniach za trzy kwar-
tały 2009 r. Nie można pominąć faktu, że projekty
budżetów przygotowywane są do 15 listopada roku
poprzedzającego rok budżetowy. Wykorzystanie da-
nych za trzy kwartały, które znane są pod koniec
października, pozwala na uwzględnienie najbardziej
aktualnej sytuacji finansowej danej jednostki zarów-
no przy konstrukcji budżetu na rok przyszły, jak rów-
nież przy przygotowywaniu prognozy kwoty długu.
Ponadto należy podkreślić, że w nowej ustawie
o finansach publicznych przewidziano przepisy doty-
czące wieloletniej prognozy finansowej. Jest to nowe
rozwiązanie, które powinno pomóc samorządom
w racjonalnym gospodarowaniu środkami publiczny-
mi, bowiem planowanie i wykonanie budżetu będzie
oceniane z punktu osiągnięcia stawianych celów,
a nie wykonania zaplanowanych wydatków.
Oczywiście można rozważać propozycję, aby w przy-
szłości indywidualne wskaźniki zadłużenia wyliczać
na podstawie danych wynikających z prognozy. Obec-
nie nie zostało zaproponowane tego typu rozwiąza-
nie, bowiem w pierwszej kolejności należy ocenić, jak
samorządy będą sobie radziły ze sporządzaniem tego
typu prognoz, sprawdzić prawidłowość ich sporządza-
nia, zbudować sprawny mechanizm przepływu infor-
macji z samorządów do regionalnych izb obrachun-
kowych, a następnie do Ministerstwa Finansów. Do-
piero na dalszym etapie prac, dysponując danymi
z prognoz, można – po przeprowadzeniu stosownych
wyliczeń – zaproponować inne rozwiązanie.
614
Jednocześnie należy podkreślić, że przyjęta kon-
strukcja wskaźnika limitującego spłatę zobowiązań
jednostki samorządu terytorialnego nie ogranicza
możliwości absorpcji środków europejskich przezna-
czonych na realizację projektów objętych dofinanso-
waniem z tych środków, bowiem nowa ustawa zacho-
wuje dotychczasowe wyłączenia w tym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie punktów aptecznych (12840)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów udzielam odpowiedzi na inter-
pelację poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Kry-
styny Łybackiej z dnia 27 listopada 2009 r., nr SPS-
-023-12840/09.
W związku z coraz częściej pojawiającymi się
stwierdzeniami o rzekomym dążeniu ministra zdro-
wia do likwidacji punktów aptecznych, pragnę sta-
nowczo podkreślić, iż minister zdrowia nie procedu-
je nad projektami aktów normatywnych mającymi
na celu zamknięcie punktów aptecznych i sklepów
zielarsko-medycznych.
W wykazie produktów leczniczych dopuszczonych
do obrotu w punktach aptecznych umieszczonych jest
ok. 18 tys. pozycji leków. Jest to bardzo duży asorty-
ment i trudno mówić o pozbawieniu dostępu do leków
pacjentów z terenów wiejskich.
Ograniczona lista produktów leczniczych sprze-
dawanych w punktach aptecznych wynika przede
wszystkim z dbałości o bezpieczeństwo zarówno pa-
cjentów, jak i leków. W trosce o bezpieczeństwo pro-
duktów leczniczych oraz bezpieczeństwo pacjentów
obrót lekami silnie działającymi powinien być kon-
trolowany. W aptece gwarantem zachowania bezpie-
czeństwa jest magister farmacji z uzyskanym pra-
wem wykonywania zawodu – tylko on może mieć
dostęp do całego asortymentu produktów leczni-
czych, łącznie z lekami bardzo silnie działającymi
oraz lekami z wykazów środków psychotropowych
i odurzających. W punktach aptecznych nie ma wy-
mogu zatrudniania farmaceuty, jedynie technika
farmaceutycznego posiadającego trzyletni staż pracy
w aptekach ogólnodostępnych.
Wykształcenie farmaceuty oraz posiadana przez
niego wiedza merytoryczna nie są tożsame z wiedzą
nabytą w technikum policealnym, gdzie w wyma-
ganiach dotyczących uzyskania tytułu technika far-
maceutycznego nie jest konieczna matura. Zakres
tematyczny realizowany w szkołach dwuletnich,
często wyłącznie w soboty i niedziele, nie może być
porównywany z zakresem kształcenia na poziomie
uniwersyteckim. W związku z tym nie można po-
równywać kompetencji, wiedzy oraz procesu kształ-
cenia tych dwóch zawodów, jak również poziomu
odpowiedzialności.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż z uwagi na
konieczność uwzględnienia dopuszczenia do obrotu
nowych produktów leczniczych oraz usunięcia zgło-
szonych i samodzielnie wykrytych błędów technicz-
nych rozpoczęto w Ministerstwie Zdrowia prace le-
gislacyjne mające na celu aktualizację rozporządze-
nia ministra zdrowia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335) według stanu rejestracji nowych
produktów leczniczych na dzień 31 października
2009 r. Wobec powyższego przedmiotowy wykaz zo-
stanie uzupełniony o kolejne produkty lecznicze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Wody
w sprawie zamykania urzędów pocztowych
w mniejszych miejscowościach (12841)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Wiesława Wody w sprawie zamy-
kania urzędów pocztowych w mniejszych miej-
scowościach (SPS-023-12841/09) przedstawiam, co
poniżej.
W odpowiedzi na pytanie pana posła: Jakie są rze-
czywiste powody reformy, która w istocie sprowadza
się do likwidacji placówek i w ślad za tym rażąco po-
garsza jakość usług, a w wielu przypadkach wręcz od
nich odcina?
Malejące w ostatnim czasie zapotrzebowanie na
powszechne usługi pocztowe powodowało pogłębia-
jącą się deficytowość tych placówek.
Została potwierdzona przez przeprowadzane
w ostatnich latach badania sieci placówek poczto-
wych, które wykazują, że przeciętnie w placówce

wiejskiej wykonywane jest miesięcznie 9-krotnie
mniej usług niż w placówce miejskiej. Problem zni-
komej ilości usług dotyczy zwłaszcza placówek pocz-
towych zlokalizowanych w miejscowościach poniżej
siedzib gmin, w których miesięcznie przeciętnie na
placówkę realizowanych jest ponad 11-krotnie mniej
usług niż w placówce wiejskiej zlokalizowanej w sie-
dzibie gminy. Odpowiada to ok. 2% ilości usług reali-
zowanych przeciętnie przez placówkę miejską. Bada-
nia wykazują również, iż w placówkach wiejskich
funkcjonujących w miejscowościach niebędących sie-
dzibami gmin nastąpił, pomiędzy rokiem 2006 a 2007,
spadek przeciętnej ilości świadczonych usług nawet
o 35%. Taka sytuacja spowodowała, że Poczta Polska
utrzymywała sieć 86,49% nierentownych wiejskich
placówek pocztowych zlokalizowanych poza siedzi-
bami gmin.
W związku z powyższym, w celu niepogarszania
sytuacji finansowej operatora narodowego i ograni-
czenia wydatkowania środków na utrzymanie nie-
rentownej sieci placówek pocztowych, Poczta Polska
wystąpiła z wnioskiem o zmianę zapisów rozporzą-
dzenia dotyczących minimalnych wymagań w zakre-
sie dostępności do usług.
Zmiany zostały wprowadzone rozporządzeniem
ministra infrastruktury z dnia 20 października br.
zmieniającym rozporządzenie w sprawie warunków
wykonywania powszechnych usług pocztowych.
Zmiany mają na celu umożliwienie operatorowi pu-
blicznemu, ustawowo zobowiązanemu do świadcze-
nia usług powszechnych, dostosowanie sieci placó-
wek pocztowych do rzeczywistego zapotrzebowania
na pocztowe usługi powszechne na danym terenie.
Dostosowanie to polega zarówno na wprowadze-
niu możliwości wyboru przez operatora rodzaju pla-
cówki, jaka będzie obsługiwała dany obszar (placów-
ka stała lub ruchoma), jak i zmiany wskaźnika roz-
mieszczenia terytorialnego placówek na obszarach
wiejskich. Racjonalizacja sieci podwyższy efektyw-
ność jej wykorzystania i pozwoli na obniżenie kosz-
tów utrzymania placówek, a tym samym kosztów
wypełniania przez operatora publicznego obowiązku
świadczenia usług powszechnych, co jest istotne
z punktu widzenia zapewnienia ciągłości ich świad-
czenia, dostępności i przystępności cenowej.
Wprowadzone warunki kształtowania sieci na te-
renach wiejskich pozwolą zapewnić odpowiednią, dla
zdecydowanie mniejszego niż w miastach zapotrze-
bowania na ten rodzaj usług, dostępność do po-
wszechnych usług pocztowych.
Zawarta w przedmiotowej regulacji zmiana
wskaźnika dostępności do powszechnych usług pocz-
towych dla obszaru wiejskiego stwarza możliwość,
przy zachowaniu takiej samej ogólnej liczby placówek
pocztowych, ograniczenia liczby najbardziej deficy-
towych jednostek na obszarach wiejskich, na rzecz
poprawy dostępności do usług pocztowych w mia-
stach. Oprócz zmiany wskaźnika rozmieszczenia te-
rytorialnego placówek wprowadzona została możli-
wość dostosowania rodzaju placówki oraz sposobu
615
organizacji obsługi klientów do występującego zapo-
trzebowania na usługi w gminach liczących poniżej
5000 mieszkańców. Ta zmiana jest jednak w dalszym
ciągu uwarunkowana uzgodnieniami z właściwym
wójtem (burmistrzem, prezydentem miasta).
Pragnę zaznaczyć, że Poczta Polska od wielu lat
prowadzi działania zmierzające do ograniczenia wy-
sokich kosztów funkcjonowania sieci placówek pocz-
towych. Działania te polegają na przekształcaniu
tradycyjnych urzędów pocztowych w tańsze w utrzy-
maniu filie i agencje pocztowe czy też organizowaniu
ruchomych punktów obsługi klientów, w zależności
od zgłaszanego na danym obszarze zapotrzebowania
na usługi pocztowe. Taki kierunek zmian będzie
nadal kontynuowany.
Odpowiadając na pana posła drugie pytanie, ile
placówek pocztowych zamierza zlikwidować Poczta
Polska oraz jak jej władze wyobrażają sobie zapew-
nienie pocztowej obsługi dotychczasowych klientów,
uprzejmie informuję, iż odpowiedź na to pytanie za-
warta jest po części w odpowiedzi na pytanie pierw-
sze, mogę jednakże dodać, iż aktualnie prowadzone
są prace nad badaniem rentowności własnych placó-
wek pocztowych zlokalizowanych na obszarach wiej-
skich. Każdy przypadek będzie poddany szczegółowej
analizie, zarówno pod względem kosztów utrzymania
placówki, jak również spadku przychodów z realizo-
wanych usług. Wyniki tych analiz będą podstawą do
podjęcia dalszych decyzji w sprawie kształtu sieci na
obszarach najbardziej deficytowych.
Nie oznacza to, że Poczta Polska będzie masowo
likwidować placówki pocztowe. Zobligowana jest bo-
wiem do utrzymania wymaganych prawem wskaźni-
ków dostępności, zarówno dla obszarów miejskich jak
i wiejskich, a także utrzymania ogólnej liczby co naj-
mniej 8240 placówek operatora rozmieszczonych
z uwzględnieniem występującego na danym obszarze
zapotrzebowania na usługi.
Przekazując powyższe informacje, wyrażam na-
dzieję, iż będą one wystarczające do udzielenia odpo-
wiedzi na interpelację poselską.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
616
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie ustawy dotyczącej utraty
uprzywilejowanych świadczeń emerytalnych
przez oficerów służb PRL i członków
Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (12843)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 27 listopada 2009 r. (sygn. SPS-023-12843/09)
przekazującym interpelację posła na Sejm RP pana
Jacka Pilcha z dnia 13 listopada 2009 r. w sprawie
ustawy dotyczącej utraty uprzywilejowanych świad-
czeń emerytalnych przez oficerów służb PRL i człon-
ków Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 23 stycznia
2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytal-
nym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz usta-
wy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy
Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agen-
cji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego,
Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochro-
ny Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Wię-
ziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 24, poz. 145), tj.
z dniem 16 marca 2009 r., właściwe organy emery-
talne podjęły realizację nałożonych na nie zadań,
kierując do Instytutu Pamięci Narodowej wnioski
o informacje o przebiegu służby wskazanych funk-
cjonariuszy w organach bezpieczeństwa państwa.
Zgodnie z przepisami ww. ustawy zadaniem IPN jest
dokonanie kwerendy w celu sporządzenia i przeka-
zania stosownej informacji. Nie ulega przy tym wąt-
pliwości, że w odniesieniu do części wniosków kwe-
renda taka objąć musi zbiory przechowywane w tzw.
zbiorze zastrzeżonym.
Zgodnie z art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 18 grudnia
1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji
Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (t.j.
Dz. U. z 2007 r. Nr 63, poz. 424, z późn. zm.) prezes
IPN, na wniosek szefa Agencji Bezpieczeństwa We-
wnętrznego, Agencji Wywiadu lub ministra Obrony
Narodowej, zatwierdza lub uchyla zastrzeżenie do-
stępu do określonych dokumentów. W związku z po-
wyższym prezes IPN posiada pełną wiedzę o doku-
mentach kierowanych do zbioru zastrzeżonego, a tak-
że ma możliwość kontrolowania wielkości i zawarto-
ści powyższego zbioru.
Z informacji przekazanych przez służby specjalne
wynika, że prezes IPN zwrócił się do ministra obro-
ny narodowej oraz szefów Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego i Agencji Wywiadu o udostępnienie
dokumentów osobowych byłych funkcjonariuszy or-
ganów bezpieczeństwa państwa, przechowywanych
w zbiorze zastrzeżonym, dopiero w listopadzie 2009 r.
Służby specjalne niezwłocznie podjęły działania ma-
jące na celu realizację wniosku prezesa IPN w sposób
zgodny z przepisami ustawy o Instytucie Pamięci Na-
rodowej (…).
Zauważyć jednak należy, że prezes IPN nie sygna-
lizował, by napotkał jakiekolwiek trudności związa-
ne z realizacją obowiązków nałożonych na instytut
przez ustawę o zmianie ustawy o zaopatrzeniu eme-
rytalnym (…), które mogłyby wynikać z działań bądź
bezczynności służb specjalnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Zakład
Emerytalno-Rentowy MSWiA wydał dotychczas po-
nad 34 tys. decyzji w przedmiotowej sprawie. W chwi-
li obecnej wpłynęło ponad 2 tys. odwołań od powyż-
szych decyzji.
Odnośnie do kwestii przekazania dodatkowych
funduszy na rzecz Instytutu Pamięci Narodowej pod-
kreślić należy, że minister spraw wewnętrznych
i administracji nie ma możliwości przekazywania
środków na rzecz IPN. Zgodnie bowiem z art. 121
ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych (Dz. U Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.)
dochody i wydatki IPN włączane są przez ministra
finansów do projektu ustawy budżetowej. IPN ma
prawo do samodzielnego projektowania swojego bu-
dżetu i ani minister finansów, ani Rada Ministrów
nie są uprawnieni do zmiany przedmiotowego projek-
tu. Jedynym organem uprawnionym do modyfikacji
projektowanych przez IPN planów dochodów i wy-
datków jest Sejm RP.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie odnawialnych źródeł energii (OZE)
i dostosowywania polskiej gospodarki
oraz funkcjonowania polskiego społeczeństwa
do obowiązujących w tym zakresie wymogów
Wspólnoty Europejskiej (12845)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-
-12845/09) poniżej przedstawiam stanowisko wobec
zagadnień podniesionych w interpelacji pana posła
Andrzeja Kani w sprawie odnawialnych źródeł ener-
gii i dostosowania polskiej gospodarki oraz funkcjo-
nowania polskiego społeczeństwa do obowiązujących
w tym zakresie wymogów Wspólnoty Europejskiej.

1. Czy przewiduje się opracowanie Polityki Ener-
getycznej Polski jako dokumentu przyjętego przez
polski parlament uwzględniającego wszelkie aspekty
wymagań unijnych i dostosowania do nich i dojścia
w czasie ze sposobami finansowania planowanych
zamierzeń, w tym politykę w zakresie stosowania
OZE oraz zapewnienia pełnego bezpieczeństwa ener-
getycznego naszego kraju?
Uprzejmie informuję, że dokument pn.: „Polityka
energetyczna Polski do 2030 roku” został przyjęty
przez Radę Ministrów w dniu 10 listopada 2009 r.
Przedmiotowy dokument jest strategią rozwoju
w rozumieniu art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U.
z 2009 r., Nr 84, poz. 712), w związku z czym zgodnie
z art. 14 ww. ustawy jest przyjmowany w drodze
uchwały Rady Ministrów. Jednocześnie przepisy ww.
ustawy nie przewidują udziału Sejmu RP w procesie
opracowania bądź zatwierdzania strategii rozwoju.
Ponadto uprzejmie informuję, że uchwały Rady
Ministrów, będące zgodnie z art. 93 Konstytucji RP,
aktami prawa wewnętrznego nie wymagają zatwier-
dzenia przez Sejm RP. W związku z powyższym nie
jest przewidziane wniesienie przedmiotowego doku-
mentu pod obrady Sejmu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że projekt do-
kumentu „Polityka energetyczna Polski do 2030 roku”
został przedstawiony i omówiony na posiedzeniach
podkomisji ds. energetyki Komisji Gospodarki Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej w dniach 21 stycznia br.,
10 lutego br., 17 marca br. oraz 1 kwietnia br. Podko-
misja ds. energetyki zgłosiła szereg uwag do projektu
dokumentu, które następnie zostały przeanalizowa-
ne pod kątem ich uwzględnienia w projekcie doku-
mentu.
2. Jakie są główne zadania rozłożone w czasie do
spełnienia przez nasz przemysł oraz mieszkańców,
aby osiągnąć zakładany poziom w pozyskaniu energii
z odnawialnych źródeł energii?
W przygotowanym w Ministerstwie Gospodarki
dokumencie pn.: „Polityka energetyczna Polski do
2030 roku” zawarto główne cele dotyczące rozwoju
wykorzystania odnawialnych źródeł energii, w tym
biopaliw. Obejmują one:
— wzrost udziału odnawialnych źródeł energii
w finalnym zużyciu energii co najmniej do poziomu
15% w 2020 r. oraz dalszy wzrost tego wskaźnika
w latach następnych,
— osiągnięcie w 2020 r. 10% udziału biopaliw
w rynku paliw transportowych oraz zwiększenie wy-
korzystania biopaliw II generacji,
— ochronę lasów przed nadmiernym eksploato-
waniem w celu pozyskiwania biomasy oraz zrówno-
ważone wykorzystanie obszarów rolniczych na cele
OZE, w tym biopaliw, tak aby nie doprowadzić do
konkurencji pomiędzy energetyką odnawialną i rol-
nictwem oraz zachować różnorodność biologiczną,
— wykorzystanie do produkcji energii elektrycz-
nej istniejących urządzeń piętrzących stanowiących
własność Skarbu Państwa,
617
— zwiększenie stopnia dywersyfikacji źródeł do-
staw oraz stworzenie optymalnych warunków do roz-
woju energetyki rozproszonej opartej na lokalnie do-
stępnych surowcach.
Dla realizacji powyższych celów „Polityka ener-
getyczna Polski do 2030 roku” przewiduje prowadze-
nie następujących działań:
— wypracowanie ścieżki dochodzenia do osią-
gnięcia 15% udziału OZE w zużyciu energii finalnej
w sposób zrównoważony, w podziale na poszczególne
rodzaje energii: energię elektryczną, ciepło i chłód
oraz energię odnawialną w transporcie,
— utrzymanie mechanizmów wsparcia dla produ-
centów energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych,
np. poprzez system świadectw pochodzenia,
— utrzymanie obowiązku stopniowego zwiększa-
nia udziału biokomponentów w paliwach transporto-
wych, tak aby osiągnąć zamierzone cele,
— wprowadzenie dodatkowych instrumentów
wsparcia zachęcających do szerszego wytwarzania
ciepła i chłodu z odnawialnych źródeł energii,
— wdrożenie kierunków budowy biogazowni rol-
niczych, przy założeniu powstania do roku 2020 śred-
nio jednej biogazowni w każdej gminie,
— stworzenie warunków ułatwiających podejmo-
wanie decyzji inwestycyjnych dotyczących budowy
farm wiatrowych na morzu,
— utrzymanie zasady zwolnienia z akcyzy energii
pochodzącej z OZE,
— bezpośrednie wsparcie budowy nowych jedno-
stek OZE i sieci elektroenergetycznych umożliwiają-
cych ich przyłączenie z wykorzystaniem funduszy
europejskich oraz środków funduszy ochrony środo-
wiska, w tym środków pochodzących z opłaty zastęp-
czej i z kar,
— stymulowanie rozwoju potencjału polskiego
przemysłu produkującego urządzenia dla energetyki
odnawialnej, w tym przy wykorzystaniu funduszy
europejskich,
— wsparcie rozwoju technologii oraz budowy in-
stalacji do pozyskiwania energii odnawialnej z odpa-
dów zawierających materiały ulegające biodegradacji
(np. odpadów komunalnych zawierających frakcje
ulegające biodegradacji),
— ocena możliwości energetycznego wykorzysta-
nia istniejących urządzeń piętrzących, stanowiących
własność Skarbu Państwa, poprzez ich inwentaryza-
cję, ramowe określenie wpływu na środowisko oraz
wypracowanie zasad ich udostępniania.
Ponadto wymaga zaznaczenia, iż w „Programie
działań wykonawczych na lata 2009–2012” stano-
wiącym załącznik do projektu „Polityki energetycz-
nej Polski do 2030 roku” zawarte zostały konkretne
działania wykonawcze mające na celu realizację po-
wyższych założeń.
3. Głównym problemem dla naszego kraju w speł-
nieniu wymogów stawianych wymogami dyrektyw
unijnych oraz w pakiecie klimatycznym jest czas oraz
konieczność zainwestowania znacznych środków fi-
nansowych.
618
a) Czy planuje się wystąpienie do Unii Europej-
skiej w sprawie przedłużenia okresu osiągnięcia
przez nasz kraj wymaganych przez dyrektywy unijne
wymaganych wskaźników w zakresie odnawialnych
źródeł energii, jeżeli osiągnięcie zakładanych celów
stanie się niemożliwe do osiągnięcia w wymaganym
okresie?
Według przeprowadzonych analiz określony dla
Polski w dyrektywie 2009/28/WE Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie
promowania stosowania energii ze źródeł odnawial-
nych zmieniającej i w następstwie uchylającej dyrek-
tywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE 15-procentowy
cel dotyczący udziału energii ze źródeł odnawialnych
w bilansie energii finalnej w 2020 r. jest bardzo am-
bitny, ale w pełni realny do wykonania, czego po-
twierdzeniem jest m.in. przygotowany na zlecenie
Ministerstwa Gospodarki raport Instytutu Energe-
tyki Odnawialnej EC BREC pn.: „Możliwości wyko-
rzystania odnawialnych źródeł energii w Polsce do
roku 2020”. Ponadto wymaga podkreślenia, iż w art. 5
ust. 2 przedmiotowej dyrektywy wskazano procedu-
rę, jaką należy zrealizować, gdyby państwo człon-
kowskie uznało, że ze względu na wystąpienie siły
wyższej nie jest w stanie uzyskać do 2020 r. określo-
nego udziału energii ze źródeł odnawialnych. Okre-
śla ona, iż w takim przypadku państwo członkowskie
niezwłocznie informuje Komisję o tym fakcie. Komi-
sja przyjmuje decyzję stwierdzającą, czy wystąpiła
siła wyższa. W przypadku gdy Komisja uzna, że wy-
stąpiła siła wyższa, podejmuje decyzję dotyczącą za-
kresu dostosowania końcowego zużycia energii brut-
to ze źródeł odnawialnych za rok 2020 w danym pań-
stwie członkowskim.
b) Jaki czas jest konieczny, aby możliwe do speł-
nienia przez Polskę stały się założenia w zakresie
stosowania OZE i wymogi pakietu klimatycznego?
W Ministerstwie Gospodarki trwają prace nad
dokumentem „Krajowy plan działań w zakresie ener-
gii ze źródeł odnawialnych”, który ma określać ścież-
ki dochodzenia do 15-procentowego udziału OZE
w energii finalnej w podziale na energię elektryczną,
ciepło i chłód oraz energię odnawialną w transporcie
do 2020 r. i który będzie zasadniczym dokumentem
priorytetyzującym kierunki rozwoju OZE w Polsce.
Zgodnie z dyrektywą 2009/28/WE Polska jest zobo-
wiązana do przedłożenia Komisji Europejskiej przed-
miotowego dokumentu do 30 czerwca 2010 r.
c) Jakie środki finansowe planuje się wydatko-
wać, aby osiągnąć wymagane unijnymi dyrektywami
wskaźniki?
d) Jakie źródła finansowania planuje rząd polski
dla sfinansowania zakładanych przedsięwzięć w za-
kresie wprowadzenia powszechnego stosowania od-
nawialnych źródeł energii?
W nawiązaniu do finansowania inwestycji z za-
kresu odnawialnych źródeł energii należy podkreślić,
iż Ministerstwo Gospodarki stara się zachęcać poten-
cjalnych inwestorów do podejmowania działań w za-
kresie energetyki odnawialnej poprzez tworzone
przepisy prawne. Podstawą działań regulacyjnych
mających na celu wspieranie rozwoju produkcji ener-
gii ze źródeł odnawialnych jest ustawa z dnia 10 kwiet-
nia 1997 r. Prawo energetyczne wraz z aktami wy-
konawczymi.
Ustawa Prawo energetyczne określa główny me-
chanizm wsparcia, jakim jest system tzw. zielonych
certyfikatów. Rozwiązanie to jest mechanizmem ryn-
kowym sprzyjającym rozwojowi energetyki odnawial-
nej. Jego istotą jest nałożony na przedsiębiorstwa
energetyczne, zajmujące się sprzedażą energii elek-
trycznej odbiorcom końcowym, obowiązek uzyskania
i przedstawienia do umorzenia prezesowi Urzędu Re-
gulacji Energetyki określonej ilości świadectw pocho-
dzenia energii elektrycznej wytworzonej w odnawial-
nych źródłach energii bądź uiszczenia opłaty zastęp-
czej. Rozdzielenie świadectw pochodzenia energii
elektrycznej wytworzonej w odnawialnych źródłach
energii od fizycznej energii umożliwiło obrót na gieł-
dzie towarowej prawami majątkowymi wynikającymi
z tych świadectw.
Uzupełnieniem tego mechanizmu jest obowiązek
zakupu przez przedsiębiorstwa energetyczne pełnią-
ce rolę sprzedawcy z urzędu całej energii elektrycznej
wytworzonej w źródłach odnawialnych, przyłączo-
nych do sieci znajdujących się w obszarze działania
danego sprzedawcy z urzędu, po średniej cenie sprze-
daży energii elektrycznej w poprzednim roku kalen-
darzowym. W rezultacie wytwórca energii elektrycz-
nej ze źródeł odnawialnych uzyskuje dwa źródła do-
chodów: ze sprzedaży praw majątkowych wynikają-
cych ze świadectw pochodzenia oraz ze sprzedaży
fizycznej energii elektrycznej.
Powyższe mechanizmy wzmocnione są systemem
kar nakładanych na przedsiębiorstwa energetyczne
za niewypełnienie ww. obowiązków, przy czym środ-
ki uzyskane z opłat zastępczych i kar zasilają konto
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej (NFOŚiGW) i są przeznaczane na
wsparcie finansowe inwestycji związanych z odna-
wialnymi źródłami energii i kogeneracji.
W ustawie Prawo energetyczne zawarty jest rów-
nież mechanizm mający na celu wsparcie dla ciepła
wytwarzanego ze źródeł odnawialnych. Mechani-
zmem tym jest obowiązek zakupu nałożony na sprze-
dawców ciepła. Obejmuje on całe wytworzone ze źró-
deł odnawialnych ciepło, o ile jego ilość nie przekra-
cza zapotrzebowania odbiorców.
Bardzo istotnym elementem wsparcia energii od-
nawialnej jest także zwolnienie od podatku akcyzo-
wego energii wytworzonej w OZE.
Obok ww. wsparcia systemowego przewiduje się
także bezpośrednie wsparcie finansowe dla realizacji
inwestycji związanych z energetyką odnawialną.
Wsparcie to udzielane jest w znacznym stopniu ze
środków Unii Europejskiej, m.in. w ramach Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 oraz Programu Operacyjnego „Innowa-
cyjna gospodarka”. Dotyczy to budowy nowych mocy

w zakresie OZE (także zwiększenia zdolności pro-
dukcyjnych w zakresie biokomponentów), budowy
i rozbudowy sieci przesyłowych umożliwiających
przyłączanie nowych jednostek wytwórczych, a tak-
że produkcji urządzeń na rzecz energetyki odnawial-
nej. Projekty o mniejszej wartości dofinansowane są
ze środków regionalnych programów operacyjnych.
Dodatkowymi zachętami dla rozwoju wykorzysta-
nia odnawialnych źródeł energii są:
— obniżenie o 50% kosztów przyłączenia do sieci
źródeł odnawialnych,
— regulacje umożliwiające zastosowanie do 31 grud-
nia 2010 r. odmiennego zakresu, warunków i sposobu
bilansowania systemu elektroenergetycznego dla elek-
trowni wiatrowych,
— obowiązek zapewnienia przez operatora syste-
mu elektroenergetycznego pierwszeństwa w świad-
czeniu usług przesyłania energii elektrycznej ze źró-
deł odnawialnych,
— zwolnienie przedsiębiorstw energetycznych wy-
twarzających energię elektryczną w odnawialnych
źródłach energii o mocy poniżej 5 MW z opłat za
udzielenie koncesji oraz opłat związanych z uzyska-
niem i rejestracją świadectw pochodzenia potwier-
dzających wytworzenie energii elektrycznej w źródle
odnawialnym.
W ślad za rekomendacją rządu Rzeczypospolitej
Polskiej, przedstawioną w Planie Stabilności i Roz-
woju, NFOŚiGW opracował „Program wsparcia in-
westycji w odnawialne źródła energii i obiekty wyso-
kosprawnej kogeneracji”. Budżet programu na lata
2009–2012 wynosi 1,5 mld zł. Pochodzi on z opłat
i kar, które zgodnie zapisami ustawy Prawo energe-
tyczne uiszczane są przez przedsiębiorstwa na wyod-
rębnionym rachunku NFOŚiGW. W ramach progra-
mu dofinansowanie mogą uzyskać inwestycje o kosz-
cie całkowitym powyżej 10 mln zł. W programie ze
względu na różne charakterystyki podzielono przed-
sięwzięcia na różne klasy: A, B, C, D.
Klasa A dotyczy przedsięwzięć:
— wytwarzania energii cieplnej przy użyciu bio-
masy (źródła rozproszone o mocy poniżej 20 MWt),
— wytwarzania energii elektrycznej i ciepła
w skojarzeniu przy użyciu biomasy (źródła rozpro-
szone o mocy poniżej 3 MWe lub 20 MWt),
— wytwarzania energii elektrycznej i/lub ciepła
z wykorzystaniem biogazu powstałego w procesach
odprowadzania lub oczyszczania ścieków albo rozkła-
du szczątek roślinnych i zwierzęcych.
Klasa B dotyczy przedsięwzięć:
— elektrowni wiatrowych o mocy poniżej 10 MWe.
Klasa C dotyczy przedsięwzięć:
— pozyskiwania energii z wód geotermalnych,
— elektrowni wodnych o mocy poniżej 5 MWe.
Klasa D dotyczy przedsięwzięć:
— wysokosprawnej kogeneracji bez użycia bio-
masy.
Program priorytetowy opiera się na pożyczce dłu-
goterminowej do 15 lat z możliwością umorzenia. Po-
przez udzielenie pożyczki do 75% kosztów kwalifiko-
619
wanych NFOŚiGW ułatwia inwestorom zbilansowa-
nie kosztów całkowitych przedsięwzięcia. Sześciopro-
centowa, stała stopa oprocentowania ma za zadanie
ubezpieczenie inwestorów od ryzyka związanego
z niestabilnością rynku finansowego. Umorzenie,
zgodnie z teorią ekonomii, jest uzależnione od ren-
towności inwestycji. Mechanizm ten ma zagwaran-
tować efektywne wykorzystanie ograniczonych środ-
ków publicznych.
Pożyczki są alokowane wyłącznie w trybie kon-
kursowym. Konkurs na dofinansowanie przedsię-
wzięć z zakresu OZE i obiekty wysokosprawnej ko-
generacji został ogłoszony 16 marca 2009 r. W kon-
kursie 2009 r. kwota środków przeznaczona na dofi-
nansowanie przedsięwzięć wynosi 750 mln zł (Pro-
gram wsparcia inwestycji w odnawialne źródła ener-
gii i obiekty wysokosprawnej kogeneracji. Część 1).
NFOŚiGW w nawiązaniu do „Polityki ekologicznej
Państwa w latach 2009–2012 z perspektywą do roku
2016”, Polityki energetycznej Polski aktualnej na
dzień zatwierdzania Programu priorytetowego,
„Strategii NFOŚiGW 2009–2012”, a przede wszyst-
kim Strategii Wspólnej dotyczącej współpracy z wo-
jewódzkimi funduszami ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej przygotował program pożyczkowy za-
twierdzony przez radę nadzorczą dnia 24 czerwca
2009 r. na przedsięwzięcia z zakresu:
— wytwarzania energii cieplnej przy użyciu bio-
masy (źródła rozproszone o mocy poniżej 20 MWt),
— wytwarzania energii elektrycznej i ciepła w sko-
jarzeniu przy użyciu biomasy (źródła rozproszone
o mocy poniżej 3 MWe lub 20 MWt),
— wytwarzania energii elektrycznej i/lub ciepła
z wykorzystaniem biogazu powstałego w procesach
odprowadzania lub oczyszczania ścieków albo rozkła-
du szczątek roślinnych i zwierzęcych,
— elektrowni wiatrowych o mocy poniżej 10 MWe,
— pozyskiwania energii z wód geotermalnych,
— elektrowni wodnych o mocy poniżej 5 MWe,
— wysokosprawnej kogeneracji bez użycia biomasy,
— wytwarzania energii cieplnej w pompach ciepła,
— wytwarzania energii elektrycznej w instala-
cjach fotowoltaicznych,
— wytwarzania energii cieplnej w instalacjach
solarnych.
Intencją NFOŚiGW było przygotowanie progra-
mu dla inwestycji lokalnych wfośigw z zakresu OZE
i wysokosprawnej kogeneracji o nakładach inwesty-
cyjnych 1–10 mln zł. Na ten cel przeznaczono 560 mln
zł w latach 2009–2012 (Program wsparcia inwestycji
w odnawialne źródła energii i obiekty wysokospraw-
nej kogeneracji. Część 2 – wdrażana przez wojewódz-
kie fundusze ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej). W ramach programu udzielane będą wfośigw
jako beneficjentom bezpośrednim oprocentowane po-
życzki (1% w skali roku) w kwocie do 35 mln zł. Osta-
tecznymi beneficjentami programu są podmioty po-
dejmujące realizację przedsięwzięć z zakresu odna-
wialnych źródeł energii i wysokosprawnej kogenera-
cji z terenu danego województwa. Oprocentowanie
620
pożyczki udzielanej beneficjentowi ostatecznemu wy-
nosi 3% w skali roku, okres finansowania wynosi
10 lat. Wspólny program ma służyć zacieśnieniu
współpracy pomiędzy instytucjami jak również ujed-
noliceniu procedur.
4. Jednym z najważniejszych założeń i celów do
wprowadzenia i stosowania odnawialnych źródeł
energii jest doprowadzenie do ograniczenia emisji
gazów cieplarnianych do roku 2020 o 20%. Jest to
zadanie bardzo trudne do zrealizowania w naszym
kraju ze względu na konieczność zainwestowania
znacznych środków finansowych.
W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady
2009/29/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. zmieniającej
dyrektywę 2003/87/WE w celu usprawnienia i roz-
szerzenia wspólnotowego systemu handlu uprawnie-
niami do emisji gazów cieplarnianych (dyrektywa EU
ETS) znajdują się odniesienia do roku 2005 ze wzglę-
du na fakt, iż rok ten jest początkiem funkcjonowa-
nia systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów
cieplarnianych (EU ETS). Dane o wielkościach emi-
sji zbierane na potrzeby systemu ETS należy uznać
za najbardziej wiarygodne, gdyż są one odpowiednio
monitorowane i zweryfikowane według ujednolico-
nych reguł.
Polska, podobnie jak część nowych krajów człon-
kowskich, w trakcie negocjacji pakietu wnosiła
o zmianę roku bazowego, mając na uwadze wypeł-
nienie celu redukcyjnego protokołu z Kioto. Polska
zobowiązała się do 6% redukcji emisji, a do 2007 r.
zredukowała emisję o 30%. Zatem w przypadku cał-
kowitego odcięcia się od roku bazowego protokołu
z Kioto spowodowałoby to nieuwzględnienie wysił-
ków redukcyjnych Polski. W wyniku negocjacji za
bazę przyjęto rok 2005, ale państwom członkowskim,
które dokonały największej redukcji emisji, przyzna-
no dodatkowo 2% z puli uprawnień (Polska otrzyma
27% tej części).
Dokumenty wchodzące w skład pakietu energe-
tyczno-klimatycznego zostały przyjęte przez Radę
UE jednogłośnie, wobec czego wszelkie zmiany zapi-
sów ww. dokumentów wydają się w chwili obecnej
niemożliwe.
Wspomniana powyżej dyrektywa mówi, iż po-
cząwszy od 2013 r. uprawnienia do emisji gazów cie-
plarnianych w systemie EU ETS nie będą przydzie-
lane bezpłatnie (jak w chwili obecnej), tylko będą
sprzedawane poprzez aukcje. Od tej reguły są jednak
pewne wyjątki:
— 100% darmowych uprawnień mogą otrzymać
sektory, które zostaną uznane za narażone na zna-
czące ryzyko ucieczki emisji (czyli przenoszenia pro-
dukcji i emisji poza UE w wyniku wzrostu kosztów
produkcji związanego z koniecznością zakupu upraw-
nień do emisji). Należy zauważyć, że wielkość emisji
z sektorów znajdujących się w projekcie listy sekto-
rów narażonych na ucieczkę emisji przygotowanym
przez Komisję Europejską stanowi około 97% emisji
z instalacji aktualnie ujętych w polskim Krajowym
Planie Rozdziału Uprawnień do emisji dwutlenku
węgla na lata 2008–2012;
— sieci ciepłownicze oraz kogeneracja o wysokiej
sprawności (określona w dyrektywie 2004/8/WE)
mogą otrzymać bezpłatne uprawnienia do emisji
w celu zaspokojenia ekonomicznie uzasadnionego po-
pytu na produkcję ciepła i chłodu. W roku 2013 ww.
sektory mogą otrzymać maksymalnie 80% bezpłat-
nych uprawnień. W latach następnych liczba bezpłat-
nych uprawnień będzie się zmniejszać corocznie o tę
samą wartość, aż do osiągnięcia poziomu 30% bez-
płatnych uprawnień w roku 2020. Całkowita likwi-
dacja przydziałów bezpłatnych uprawnień ma zostać
osiągnięta w roku 2027;
— sektory przemysłowe nienarażone na ucieczkę
emisji mogą otrzymać część uprawnień do emisji
bezpłatnie na zasadach podobnych jak produkcja
ciepła;
— art. 10c pozwala na przyznawanie przez pań-
stwa członkowskie bezpłatnych uprawnień instala-
cjom produkujących energię elektryczną, które funk-
cjonowały przed 31 grudnia 2008 r., lub takim,
w przypadku których przed tym dniem wszczęto pro-
ces inwestycyjny. Możliwość ta dotyczy tylko tych
państw, które spełniają odpowiednie warunki zapi-
sane w dyrektywie (Polska spełnia te warunki). Mak-
symalny poziom bezpłatnych uprawnień, które mogą
być przyznane instalacjom wytwarzającym energię
elektryczną, może wynieść w roku 2013 70% średniej
rocznej zweryfikowanej emisji wytwórców energii
elektrycznej za lata 2005–2007. Poziom ten ma być
następnie stopniowo zmniejszany, aż do całkowitej
likwidacji bezpłatnych uprawnień w roku 2020. Przy-
dzielane bezpłatne uprawnienia są odejmowane od
całkowitej puli uprawnień, które państwo członkow-
skie może sprzedać na aukcjach.
W przypadku wystąpienia o derogację (możliwość
przydziału darmowych uprawnień) dla elektroener-
getyki Polska musi przedłożyć Komisji Europejskiej
do dnia 30 września 2011 r. odpowiedni wniosek
w tej sprawie. Jednym z kluczowych elementów wnio-
sku derogacyjnego jest „Krajowy plan inwestycyjny”,
który musi zawierać informacje dotyczące przewidy-
wanych inwestycji w zakresie modernizacji i poprawy
infrastruktury oraz czystych technologii. Ponadto
przedstawione w nim powinny być inwestycje doty-
czące dywersyfikacji struktury energetycznej i źródeł
dostaw, w wysokości możliwie zbliżonej do wartości
rynkowej bezpłatnych uprawnień przydzielonych
w odniesieniu do zamierzonych inwestycji. Plan po-
winien również uwzględniać potrzebę ograniczenia
w jak największym stopniu wzrostu cen energii.
Zmiany wprowadzone przez dyrektywę EU ETS
powodują, że w trzecim okresie rozliczeniowym
(2013–2020) liczba uprawnień sprzedawanych na au-
kcjach będzie wynosiła ponad 50% całkowitej puli
uprawnień (pozostała część puli uprawnień to upraw-
nienia przyznawane bezpłatnie na zasadach określo-
nych w dyrektywie).

Całkowita liczba uprawnień, które mają być dys-
trybuowane poprzez aukcje, przypadająca na państwo
członkowskie składa się z następujących części:
— 88% uprawnień zostanie rozdysponowane po-
między państwa członkowskie proporcjonalnie do ich
udziału w zweryfikowanych emisjach w ramach sys-
temu wspólnotowego w roku 2005 lub w średnich
emisjach w latach 2005–2007,w zależności od tego,
która z tych wielkości jest większa,
— 10% uprawnień rozdzielone zostanie w oparciu
o kryterium PKB/mieszkańca, zgodnie z wartościa-
mi określonymi w załączniku IIa dyrektywy – o tyle
wzrośnie liczba uprawnień przyznawanych dla dane-
go państwa członkowskiego z puli 88% (dla Polski
wartość ta wynosi 39%),
— 2% uprawnień trafia do państw członkowskich
w oparciu o dotychczasowe wysiłki redukcyjne, zgodnie
z wartościami ujętymi w załączniku IIb dyrektywy (jak
wskazano wyżej Polska otrzyma 27% tej puli).
Państwa członkowskie decydują, na jaki cel prze-
znaczą dochody z aukcji, jednak dyrektywa zaleca,
żeby przynajmniej 50% dochodów (w tym 100% po-
chodzących z puli 10% i 2%) przeznaczona była na
realizację działań związanych z polityką klimatycz-
ną, zgodnie z listą podaną w dyrektywie, która obej-
muje m.in. redukcję emisji gazów cieplarnianych,
rozwój energii ze źródeł odnawialnych, pochłanianie
dwutlenku węgla przez lasy, finansowanie badań
i rozwoju w zakresie efektywności energetycznej oraz
czystych technologii.
5. Na szczycie Unii Europejskiej w marcu 2009 r.
przyjęto plan działań, który integruje politykę kli-
matyczną i energetyczną, aby ograniczyć wzrost
średniej globalnej temperatury poniżej 2oC oraz
zmniejszyć zagrożenie wzrostem cen oraz zmniejsze-
niem dostępności gazu i ropy naftowej. Ma to zostać
spełnione poprzez racjonalizację zużycia energii elek-
trycznej oraz 20% jej wytwarzania z odnawialnych
źródeł energii.
6. Czy nie przewiduje się problemów z osiągnię-
ciem zakładanego w dokumentach unijnych wyma-
ganego wskaźnika w bilansie paliwowo-energetycz-
nym przez nasz kraj, tj. 7,5% w roku 2010 i 14%
w roku 2020, skoro obecnie udział energii z OZE
w bilansie energii elektrycznej sprzedanej brutto wy-
nosi niespełna 3%, a udział OZE w bilansie energii
pierwotnej wynosi ok. 6%?
Celem strategicznym polityki energetycznej Pol-
ski jest zwiększenie wykorzystania odnawialnych
zasobów energii i uzyskanie m.in. 7,5-procentowego
udziału energii elektrycznej wytworzonej w odna-
wialnych źródłach energii w krajowym zużyciu ener-
gii elektrycznej brutto w 2010 r. (zgodnie z dyrekty-
wą Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 wrze-
śnia 2001 r. w sprawie wspierania produkcji na ryn-
ku wewnętrznym energii elektrycznej wytwarzanej
ze źródeł odnawialnych) i dalsze jego zwiększanie do
2020 r. W 2008 r. udział energii elektrycznej wytwo-
rzonej w odnawialnych źródłach energii w całkowi-
tym zużyciu energii elektrycznej w Polsce wyniósł
621
4,20% (wzrost o 0,8% wobec roku poprzedniego, kie-
dy to wyniósł 3,4%). Pomimo dynamicznego wzrostu
w obszarze wytwarzania energii elektrycznej z OZE,
który dokonał się w ostatnich latach, istnieje praw-
dopodobieństwo, iż nie zostanie zrealizowany cel za-
łożony w dyrektywie 2001/77/WE. Wymaga jednak
zaznaczenia, iż niezrealizowanie celu w zakresie
osiągnięcia określonego poziomu wytwarzania ener-
gii elektrycznej z OZE określonego we wspomnianej
dyrektywie nie niesie ze sobą żadnych skutków praw-
nych bądź finansowych.
1. Jakie polski rząd przewiduje działania i jakie
są efekty tych działań, dyscyplinujące, ażeby uzy-
skać od przemysłu produkcji energii elektrycznej
konieczność produkcji energii z odnawialnych źró-
deł energii?
Jak wskazano w odpowiedzi na pytanie 3 c i d
ustawa Prawo energetyczne nakłada na przedsiębior-
stwa energetyczne, zajmujące się sprzedażą energii
elektrycznej odbiorcom końcowym, obowiązek uzy-
skania i przedstawienia do umorzenia prezesowi
Urzędu Regulacji Energetyki określonej ilości świa-
dectw pochodzenia energii elektrycznej wytworzonej
w odnawialnych źródłach energii bądź uiszczenia
opłaty zastępczej. Zgodnie z § 3 rozporządzenia mi-
nistra gospodarki z dnia 14 sierpnia 2008 r. w spra-
wie szczegółowego zakresu obowiązków uzyskania
i przedstawienia do umorzenia świadectw pochodze-
nia, uiszczenia opłaty zastępczej, zakupu energii
elektrycznej i ciepła wytworzonych w odnawialnych
źródłach energii oraz obowiązku potwierdzania da-
nych dotyczących ilości energii elektrycznej wytwo-
rzonej w odnawialnym źródle energii (Dz. U. Nr 156,
poz. 969) obowiązek uzyskania i przedstawienia pre-
zesowi URE do umorzenia świadectw pochodzenia
albo uiszczenia opłaty zastępczej uznaje się za speł-
niony, jeżeli za dany rok udział ilościowy sumy ener-
gii elektrycznej wynikającej ze świadectw pochodze-
nia, które przedsiębiorstwo energetyczne przedsta-
wiło do umorzenia, lub z uiszczonej przez przedsię-
biorstwo energetyczne opłaty zastępczej, w wykona-
nej całkowitej rocznej sprzedaży energii elektrycznej
przez to przedsiębiorstwo odbiorcom końcowym, wy-
nosi nie mniej niż:
1) 7% – w 2008 r.;
2) 8,7% – w 2009 r.;
3) 10,4% – w 2010 r.;
4) 10,4% – w 2011 r.;
5) 10,4% – w 2012 r.;
6) 10,9% – w 2013 r.;
7) 11,4% – w 2014 r.;
8) 11,9% – w 2015 r.;
9) 12,4% – w 2016 r.;
10) 12,9% – w 2017 r.
Ponadto wymaga zaznaczenia, iż niezrealizowa-
nie powyższych celów wiąże się z nałożeniem kary
pieniężnej, o której mowa w art. 56 ustawy Prawo
energetyczne.
2. Czy planuje się wprowadzenie rozwiązań usta-
wowych w zakresie ulg finansowych, podatkowych
622
dla inwestorów wytwarzających energię elektryczną
z OZE?
Bardzo istotnym elementem wsparcia energii od-
nawialnej jest obecnie zwolnienie od podatku akcy-
zowego energii wytworzonej w OZE. Ponadto należy
wspomnieć o ustawie z dnia 23 października 2009 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku
dochodowym od niektórych przychodów osiąganych
przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 201, poz. 1541), która
zakłada, iż dochody ze sprzedaży świadectw pocho-
dzenia energii elektrycznej wytwarzanej z odnawial-
nych źródeł energii będą opodatkowane jak dochody
z działalności gospodarczej.
3. Jaki wpływ na ceny energii elektrycznej dla
mieszkańców naszego kraju będzie miało osiągnięcie
w przyszłości przez Polskę 20-procentowego wskaź-
nika jej uzyskania z OZE?
Pragnę poinformować, iż we wspomnianym po-
wyżej dokumencie pn.: „Krajowy plan działań w za-
kresie energii ze źródeł odnawialnych”, który Polska
jest zobowiązana do przedłożenia Komisji Europej-
skiej do 30 czerwca 2010 r., będzie również znajdo-
wała się informacja o zakresie wpływu wzrostu wy-
korzystania energii elektrycznej z OZE na ceny ener-
gii elektrycznej.
4. Czy przewiduje się, a jeżeli tak, to w jakim za-
kresie, wykorzystanie unijnych środków w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” oraz w programach regionalnych na moderni-
zację i inwestycje odtworzeniowe w zakresie przesyłu
energii elektrycznej oraz do racjonalizacji jej zużycia,
aby zgodnie z założeniami doprowadzić do redukcji
zużycia energii elektrycznej do roku 2020 o 20%
w naszym kraju?
Program Operacyjny „Infrastruktura i środowi-
sko” w ramach priorytetu IX: Infrastruktura ener-
getyczna przyjazna środowisku i efektywność ener-
getyczna, przewiduje następujące działania w przed-
miotowym zakresie:
— działanie 9.1: Wysokosprawne wytwarzanie
energii, w ramach którego przewiduje się m.in. bu-
dowę lub przebudowę jednostek wytwarzania energii
elektrycznej i ciepła w skojarzeniu, w wyniku której
jednostki te będą spełniały wymogi dla wysoko-
sprawnej kogeneracji określone w dyrektywie 2004/8/
WE, oraz budowę lub przebudowę jednostek wytwa-
rzania ciepła;
— działanie 9.2: Efektywna dystrybucja energii,
w ramach którego przewiduje się m.in. budowę
(w miejsce istniejącego systemu) lub przebudowę sie-
ci dystrybucyjnych średniego, niskiego i wysokiego
napięcia mającą na celu ograniczenie strat siecio-
wych oraz budowę (w miejsce istniejącego systemu)
lub przebudowę sieci ciepłowniczych oraz węzłów
cieplnych poprzez stosowanie energooszczędnych
technologii i rozwiązań;
— działanie 9.3: Termomodernizacja obiektów
użyteczności publicznej, w ramach którego przewi-
duje się m.in. wspieranie inwestycji w zakresie ter-
momodernizacji budynków użyteczności publicznej,
w tym zmiany wyposażenia obiektów w urządzenia
o najwyższej, uzasadnionej ekonomicznie klasie efek-
tywności energetycznej związanych bezpośrednio
z prowadzoną termomodernizacją budynku.
— działanie 9.6: Sieci ułatwiające odbiór energii
ze źródeł odnawialnych, w ramach którego przewi-
duje się m.in. budowę oraz modernizację sieci umoż-
liwiających przyłączanie jednostek wytwarzania
energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych do Kra-
jowego Systemu Elektroenergetycznego.
5. Jakie działania są podejmowane, aby zwięk-
szyć udział w produkcji energii elektrycznej za pomo-
cą energii wiatru i wody jako odnawialnych źródeł
energii?
Pragnę poinformować, iż w związku z obserwo-
wanym ostatnio dynamicznym rozwojem wykorzy-
stania odnawialnych źródeł energii Ministerstwo
Gospodarki przygotowało zestaw rozwiązań mają-
cych usprawnić proces przyłączania nowych inwesty-
cji OZE do sieci i zawarło go w projekcie ustawy
o zmianie ustawy Prawo energetyczne oraz o zmianie
innych ustaw (który został przyjęty przez Radę Mi-
nistrów w dniu 12 maja 2009 r. i skierowany do Sej-
mu w dniu 29 czerwca, obecnie jest on rozpatrywana
przez Senat). Jednym z takich rozwiązań jest m.in.
wprowadzenie instytucji zaliczki na poczet opłaty za
przyłączenie do sieci. Konieczność wprowadzenia ta-
kiego rozwiązania wynika głównie z faktu „rezerwo-
wania miejsc i mocy przyłączeniowych w systemie
elektroenergetycznym” przez podmioty ubiegające
się o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej głów-
nie dla nowych farm wiatrowych. W obecnym stanie
prawnym operatorzy systemu elektroenergetycznego
nie mają podstawy do odmowy wydania warunków
przyłączenia, jeżeli istnieją techniczne i ekonomiczne
warunki przyłączenia do sieci i odbioru, w przypadku
spełnienia przez wnioskodawcę wymogów formal-
nych niezbędnych do wszczęcia procedury określania
warunków przyłączenia nawet w sytuacji, gdy wnio-
skodawca nie jest w stanie „udźwignąć” konsekwen-
cji finansowych w zakresie wnioskowanych warun-
ków przyłączenia.
Ponieważ operatorzy systemów elektroenerge-
tycznych nie mogą przy wydawaniu warunków przy-
łączenia zakładać braku realizacji zamierzonej inwe-
stycji, a warunki przyłączenia w świetle obowiązują-
cych odrębnych przepisów są ważne dwa lata od daty
ich określenia, w powyższym okresie operatorzy sys-
temu elektroenergetycznego w każdych, kolejnych wy-
dawanych warunkach przyłączenia muszą uwzględniać
założenia wynikające z wcześniej określonych warun-
ków. Skutkiem powyższego jest z jednej strony pono-
szenie przez każdego następnego wnioskodawcę dodat-
kowych kosztów wynikających z wcześniej wydanych
warunków przyłączenia, np. konieczność uwzględnia-
nia infrastruktury technicznej przystosowanej do
wyższych mocy zwarciowych, z drugiej zaś posiada-
nie przewymiarowanej infrastruktury sieciowej,

w przypadku gdy w danym obszarze zostanie zreali-
zowanych np. część planowanych przyłączy.
Powoduje to ograniczenia w rozwoju i przyłącza-
niu nowych podmiotów, zwłaszcza odnawialnych
źródeł energii, jednostek kogeneracji i innych mniej-
szych odbiorców, w sytuacji braku zdolności dystry-
bucyjnych i przesyłowych w sieci elektroenergetycz-
nej. Dlatego niezbędne jest wprowadzenie mechani-
zmów prawnych eliminujących wyżej opisane nega-
tywne zjawiska. Mechanizmami tymi są opisane
powyżej, a więc pobieranie zaliczki na poczet opłaty
przyłączeniowej oraz dołączanie do wniosku o przy-
łączenie wypisu i wyrysu z miejscowego planu za-
gospodarowania przestrzennego w przypadku pod-
miotów ubiegających się o przyłączenie źródeł ener-
gii elektrycznej do sieci o napięciu znamionowym
wyższym niż 1 kV.
Dla przypadku, w którym wymagane jest wyko-
nanie ekspertyzy wpływu przyłączanych inwesty-
cji na system elektroenergetyczny, projekt ustawy
o zmianie ustawy Prawo energetyczne oraz o zmianie
innych ustaw określa, na kim ciąży obowiązek spo-
rządzenia ekspertyzy. Obecnie obowiązek ten spoczy-
wa na ubiegającym się o przyłączenie, natomiast po
zmianie prawa „przejdzie” on na przedsiębiorstwo
sieciowe.
Rozwiązanie to, wzorowane na doświadczeniach
wielu krajów, radykalnie usprawni proces wydawa-
nia warunków przyłączenia. Zawartość, komplet-
ność i jakość ekspertyzy wiązała się bowiem z noto-
rycznymi uwagami i zastrzeżeniami ze strony
przedsiębiorstw sieciowych wydających warunki
przyłączenia.
Kolejna zmiana ma na celu zdyscyplinowanie
przedsiębiorstw sieciowych do przestrzegania ter-
minów wydawania warunków przyłączenia do sieci.
Za ich niedotrzymanie wymierzana będzie kara pie-
niężna w wysokości co najmniej 3000 zł za każdy
dzień zwłoki. Dla zapewnienia pełnej transparent-
ności procesu przyłączania do sieci elektroenerge-
tycznej przedsiębiorstwa zajmujące się przesyłaniem
lub dystrybucją energii elektrycznej będą obowiąza-
ne zapewnić publiczną dostępność informacji o: pod-
miotach ubiegających się o przyłączenie o napięciu
wyższym niż 1 kV, lokalizacji przyłączenia, mocy
przyłączeniowej, datach – wydania warunków przy-
łączenia, zawarcia umowy o przyłączenie i rozpo-
częcia dostarczania energii elektrycznej, a także
informacji o wielkości dostępnej mocy przyłączenio-
wej dla stacji elektroenergetycznych lub ich grup,
wchodzących w skład sieci o napięciu znamionowym
wyższym niż 1 kV, a także planowanych zmianach
tych wielkości w okresie następnych 5 lat, od dnia
publikacji tych danych.
Nawiązując do kwestii energetyki wodnej, należy
podkreślić, iż obecnie elektrownie wodne są obok źró-
deł wykorzystujących energię biomasy najistotniej-
szym producentem energii elektrycznej z odnawial-
nych źródeł energii. Potwierdzeniem tego jest po-
nadtrzydziestoprocentowy udział energetyki wodnej
623
w energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnych
źródłach energii w roku 2008. Dlatego należy pod-
kreślić, iż Ministerstwo Gospodarki przychyla się do
pana opinii odnośnie do potrzeby rozwoju energetyki
wodnej. W tym kontekście ogromne znaczenie ma
m.in. planowana budowa stopnia wodnego poniżej
Włocławka (porozumienie w tym zakresie podpisała
w dniu 20 sierpnia br. Energa SA oraz Krajowy Za-
rząd Gospodarki Wodnej).
Rozwój energetyki wodnej nadal będzie miał istot-
ne znaczenie, będzie on jednak ograniczony przede
wszystkim do tzw. małej energetyki wodnej. Budowa
nowych dużych elektrowni wodnych w Polsce jest bo-
wiem wysoce utrudniona z uwagi na duże nakłady
inwestycyjne, niezbędne przy tego typu projektach,
oraz uwarunkowania środowiskowe.
Ponadto w nawiązaniu do działań podejmowa-
nych przez Ministerstwo Gospodarki na rzecz rozwo-
ju energetyki wodnej pragnę przypomnieć, iż w dniu
27 października br. odbyła się konferencja pn. „Roz-
wój energetyki wodnej w Polsce”, organizowana
wspólnie przez Ministerstwo Gospodarki oraz Kra-
jowy Zarząd Gospodarki Wodnej. Celem konferencji
było przede wszystkim zachęcenie potencjalnych in-
westorów do inwestowania w energetykę wodną po-
przez pokazanie korzyści z niej płynących. W przed-
miotowej konferencji udział wzięli przedstawiciele
władz państwowych, sektora energetycznego oraz
instytucji zainteresowanych rozwojem odnawialnych
źródeł energii. Jednym z głównych punktów konfe-
rencji było uroczyste podpisanie „Deklaracji o współ-
pracy na rzecz rozwoju energetyki wodnej w Polsce”
przez członków kierownictwa Ministerstwa Gospo-
darki, Ministerstwa Skarbu Państwa oraz przez pre-
zesa KZGW.
6. W jaki sposób planuje się osiągnąć zakładany
wskaźnik 10-procentowego udziału biopaliw w sprze-
daży paliw transportowych w roku 2020, skoro obec-
nie (2006 rok) udział ten wynosi zaledwie 0,9%?
Wymaga podkreślenia fakt, że regulacje dotyczą-
ce funkcjonowania rynku biokomponentów i biopaliw
ciekłych, a w szczególności wprowadzenie od dnia
1 stycznia 2008 r., wynikającego z ustawy z dnia
25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach
ciekłych, obowiązku zapewnienia określonego udzia-
łu biokomponentów w rynku paliw transportowych,
spowodowały znaczny wzrost wykorzystania biokom-
ponentów w transporcie. Świadczy o tym choćby fakt,
że (jak wynika z danych przedstawionych w kwar-
talnych raportach prezesa Urzędu Regulacji Energe-
tyki) w 2008 r. poziom realizacji Narodowych Celów
Wskaźnikowych (wymaganego udziału biokompo-
nentów w rynku paliw transportowych) wyniósł ok.
3,7%, a w pierwszej połowie 2009 r. ok. 4,5%.
Należy jednak podkreślić, że warunkiem niezbęd-
nym do dalszego rozwoju rynku biokomponentów
i biopaliw ciekłych jest znalezienie i zastosowanie ta-
kich rozwiązań, które zapewnią dodatkowe wsparcie
dla produkcji biokomponentów i biopaliw ciekłych.
Rozwiązania te powinny być oparte na założeniu, że
624
rozmiar udzielonego wsparcia powinien być zgodny
z przepisami Unii Europejskiej w zakresie opodatko-
wania produktów energetycznych oraz pomocy pu-
blicznej, oraz powinny spowodować, że oferowana
użytkownikowi pojazdu cena paliwa zawierającego
biokomponenty będzie konkurencyjna w stosunku do
ceny paliwa mineralnego.
Wypracowanie tego rodzaju rozwiązań jest celem
przygotowanego w Ministerstwie Gospodarki i przy-
jętego w dniu 24 lipca 2007 r. przez Radę Ministrów
dokumentu pt. „Wieloletni program promocji biopa-
liw lub innych paliw odnawialnych na lata 2008–
–2014”. Rozwiązania w nim zawarte mają poprawić
opłacalność ekonomiczną całego procesu – począwszy
od pozyskiwania surowców rolniczych, przez wytwa-
rzanie biokomponentów, produkcję biopaliw ciekłych
i paliw ciekłych z dodatkiem biokomponentów, a koń-
cząc na użyciu tego paliwa. Powinny również gwa-
rantować stabilność warunków funkcjonowania dla
wszystkich podmiotów związanych z rynkiem bio-
komponentów i biopaliw ciekłych, co jest niezbędne
do tworzenia długookresowych planów gospodar-
czych oraz pozyskania przez przedsiębiorców finan-
sowania dla nowych inwestycji.
Program przewiduje, że rozwiązania podatkowe
będą miały bardzo istotne znaczenie w systemie za-
pewniania opłacalności produkcji biokomponentów
i biopaliw ciekłych. W dokumencie znajdują się zapi-
sy dotyczące rozwiązań w zakresie: zwolnień od po-
datku akcyzowego (i związanego z tym znacznego
obniżenia akcyzy od biokomponentów stanowiących
samoistne paliwa), ulg w podatku dochodowym od
osób prawnych oraz wyłączenia biokomponentów sta-
nowiących samoistne paliwa z grupy wyrobów pod-
legających opłacie paliwowej. Przyjęty system ma
przy tym zapewnić stabilność w zakresie ulg i zwol-
nień podatkowych przez cały okres funkcjonowania
programu. Wśród dalszych instrumentów wsparcia
finansowego program obejmuje: system dopłat dla
rolników uprawiających rośliny energetyczne z prze-
znaczeniem na biokomponenty, wsparcie inwestycyj-
ne ze środków unijnych oraz zwolnienia podmiotów
stosujących biopaliwa ciekłe w pojazdach z opłat za
wprowadzanie zanieczyszczeń do powietrza.
Jednym z rozwiązań zawartych w programie jest
wprowadzenie preferencji w zakupie pojazdów i ma-
szyn wyposażonych w silniki przystosowane do spa-
lania biopaliw ciekłych w ramach zamówień publicz-
nych. Bardzo znaczący jest także zapis dotyczący
nałożenia na administrację rządową obowiązku
sukcesywnej wymiany własnego parku samochodo-
wego na pojazdy przystosowane do spalania biopa-
liw ciekłych.
Istotnym elementem programu są także działania
o charakterze edukacyjno-informacyjnym oraz dzia-
łalność naukowo-badawcza w zakresie biokomponen-
tów i biopaliw ciekłych.
Mając na uwadze obserwowany wyraźny wzrost
wykorzystania biokomponentów w paliwach trans-
portowych i podejmowane przez rząd inicjatywy ma-
jące na celu stworzenie korzystnych warunków dla
rozwoju rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych,
należy stwierdzić, że osiągnięcie 10-procentowego
celu w 2020 r. będzie możliwe.
7. Jakie wymierne korzyści odniesie polska go-
spodarka narodowa i mieszkańcy naszego kraju po
osiągnięciu zamierzonych wskaźników pozyskania
energii z odnawialnych źródeł energii i z wprowadze-
nia planowanych ograniczeń wynikających z pakietu
klimatycznego?
Zwiększenie udziału energetyki odnawialnej
w bilansie energetycznym jest nie tylko skutecznym
narzędziem w walce ze zmianami klimatycznymi na
naszej planecie, w szczególności poprzez redukcję
emisji dwutlenku węgla i innych zanieczyszczeń.
Przyczynia się również do poprawy bezpieczeństwa
energetycznego oraz przyspieszenia rozwoju społecz-
no-gospodarczego, co jest wyjątkowo ważne w związ-
ku z koniecznością złagodzenia skutków, obserwowa-
nego obecnie w skali globalnej, kryzysu.
Rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł ener-
gii niesie ze sobą dodatkowe, korzystne efekty zwią-
zane z aktywizacją zawodową na obszarach o wyso-
kim stopniu bezrobocia, w tym na terenach wiejskich,
stymulując rozwój produkcji rolnej, wzrost zatrud-
nienia oraz rozwój usług na potrzeby energetyki od-
nawialnej. Zwiększeniu wykorzystania odnawialnych
źródeł energii towarzyszyć będzie także rozwój prze-
mysłu działającego na rzecz energetyki odnawialnej
i postęp technologiczny.
Wyrażam przekonanie, iż przedstawione wyja-
śnienia stanowią wystarczającą odpowiedź na pyta-
nia zawarte w interpelacji złożonej przez pana posła
Andrzeja Kanię.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie działań podejmowanych
przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na rzecz zapewnienia skupu całości plonów
od rolników po cenach ekonomicznie
opłacalnych i zapewniających rentowność
produkcji zbóż w polskich gospodarstwach
rolnych (12846)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 27 listopada br., znak:
SPS-023-12846/09, przekazującego interpelację po-

sła Andrzeja Kani przedkładam poniżej odpowiedzi
na pytania zawarte w interpelacji.
W związku z kryzysem gospodarczym o zasięgu
światowym, odczuwalnym również w produkcji rol-
niczej i przetwórstwie rolno-spożywczym, minister
rolnictwa i rozwoju wsi dąży do przeciwdziałania jego
skutkom oraz zabezpieczenia skutecznej ochrony do-
chodów producentów. W styczniu 2009 r. opracowano
dokument pt. „Działania Ministerstwa Rolnictwa
i Rozwoju Wsi na rzecz stabilności i rozwoju” (mate-
riał zamieszczony na stronie internetowej MRiRW),
w którym przedstawiono propozycje działań mają-
cych na celu wsparcie rolników, małych i średnich
przedsiębiorstw, grup producentów rolnych i spół-
dzielni rolników, a także wsparcie eksportu rolno-
-spożywczego oraz przyspieszenie absorpcji środków
Unii Europejskiej. Ponadto minister rolnictwa i roz-
woju wsi konsekwentnie podejmował i podejmuje
działania, aby w ramach obecnej wspólnej polityki
rolnej Wspólnota aktywnie realizowała działania in-
terwencyjne mające na celu niwelowanie niekorzyst-
nych zjawisk na rynkach rolnych czy wcześniejsze
przeciwdziałanie tym zjawiskom.
W tym miejscu należy przypomnieć, iż wszystkie
wynikające ze wspólnej polityki rolnej mechanizmy
rynkowe są uruchamiane przez Komisję Europejską
na mocy przepisów wspólnotowych, zatem poszcze-
gólne państwa UE, w tym Polska, nie mają możliwo-
ści samodzielnego wprowadzania innego rodzaju
wsparcia dla rynków rolnych. W takiej sytuacji za
bardzo ważne należy uznać wnioski zgłaszane przez
ministra rolnictwa i rozwoju wsi na forum Wspólno-
ty. Za przykład można podać wnioski w sprawie przy-
wrócenia ochrony celnej wspólnotowego rynku zbóż
czy przywrócenia refundacji wywozowych do prze-
tworów mlecznych. Oprócz ww. kwestii minister rol-
nictwa i rozwoju wsi wielokrotnie przedstawiał na
posiedzeniach Rady Ministrów ds. Rolnictwa i Rybo-
łówstwa sprawy priorytetowe dla polskiego rolnic-
twa, mające dodatkowo wpływ także na poziom do-
chodów rolników.
W październiku 2008 r. minister rolnictwa i roz-
woju wsi wystąpił z wnioskiem o wniesienie do po-
rządku obrad Rady Ministrów ds. Rolnictwa i Rybo-
łówstwa punktu dotyczącego trudnej sytuacji w rol-
nictwie. Wniósł także o przeprowadzenie analizy
wzrostu kosztów produkcji zbóż i rozważenie moż-
liwości podniesienia ceny interwencyjnej co naj-
mniej do wysokości średnich kosztów produkcji oraz
o wprowadzenie refundacji eksportowych. Zwrócił
uwagę na wysoki poziom cen większości środków do
produkcji rolnej, a szczególnie nawozów oraz środków
ochrony roślin. Ponadto sprzeciwiał się zmianom
w dotychczas obowiązującym systemie interwencji
rynkowej i zaproponował rozważenie możliwości wy-
pracowania nowych instrumentów na wypadek poja-
wiających się kryzysów.
Ponadto minister rolnictwa i rozwoju wsi zwrócił
się do Komisji Europejskiej z wnioskami o podjęcie
działań interwencyjnych na rynku zbóż, które pomo-
625
gą w stabilizacji tego rynku, a w konsekwencji przy-
czynią się do wzrostu poziomu przychodów rolni-
czych, tj. między innymi poprzez uruchomienie re-
gionalnego przetargu na eksport 0,5 mln t zbóż dla
krajów o niekorzystnym położeniu względem głów-
nych rynków zbytu. Wystąpił również do Komisji
Europejskiej o wcześniejsze uruchomienie skupu in-
terwencyjnego, od 1 września br. (przesunięcie ter-
minu realizacji zakupów interwencyjnych na rynku
zbóż dla Polski z 1 listopada na 1 września na co
najmniej 2 kolejne lata), oraz wstrzymanie procedury
przetargowej na import w ramach kontyngentów ta-
ryfowych (abatimento) co najmniej do czasu rozpo-
częcia skupu interwencyjnego.
W trakcie spotkania ministrów rolnictwa Grupy
Wyszehradzkiej oraz Bułgarii i Rumuni w Budapesz-
cie omawiano trudną sytuację na rynkach rolnych,
ze szczególnym uwzględnieniem rynku mleka i zbóż.
W przyjętym wspólnym oświadczeniu podjęto decy-
zję, aby wystąpić do Komisji Europejskiej o pojęcie
działań w celu stabilizacji rynków rolnych.
Ad 1 i 3. Systemowe rozwiązania mające na celu
poprawę efektywności i rentowności gospodarstw
oraz wsparcie rynku w ramach działań interwen-
cyjnych.
Producenci rolni w Polsce, jak również w innych
krajach Unii Europejskiej funkcjonują na jednolitym
rynku regulowanym w ramach wspólnej polityki rol-
nej. Głównymi elementami systemu wsparcia produ-
centów rolnych uprawiających zboża są:
— interwencyjne zakupy zbóż,
— wsparcie eksportu zbóż z wolnego rynku do
krajów trzecich,
— ochrona celna przed importem z krajów trzecich,
— dopłaty bezpośrednie.
System ten został wdrożony w celu stabilizacji
rynku zbóż oraz zapewnienia odpowiedniego stan-
dardu życia producentów rolnych.
Mechanizm skupu interwencyjnego obejmuje za-
kup zbóż wyprodukowanych we Wspólnocie i prowa-
dzony jest w celu stabilizacji podaży oraz cen na ryn-
ku Wspólnoty. Daje on możliwość zagospodarowania
nadwyżki produkcji w latach wysokich zbiorów, za-
pewnia utrzymanie opłacalności produkcji oraz bez-
pieczeństwo żywnościowe w latach niedoborów. Za-
kupy interwencyjne prowadzone są w okresie od
1 listopada do 31 maja roku następnego przez agencje
interwencyjne funkcjonujące w oparciu o ujednolico-
ne dla całej Wspólnoty zasady. Zakupami interwen-
cyjnymi są objęte pszenica zwyczajna, pszenica du-
rum, jęczmień, kukurydza (limit na poziomie 0 t)
i sorgo. W ramach interwencji skupowane jest ziarno
oferowane w ilościach nie mniejszych niż 80 t oraz
spełniających minimalne wymagania jakościowe.
W bieżącym roku gospodarczym zakupy pszenicy
i jęczmienia będą realizowane bez ograniczeń ilościo-
wych, co oznacza, że każda ilość ziarna spełniającego
minimalne wymogi zaoferowana przez podmioty
rynkowe będzie zakupiona.
626
W Polsce zadania przewidziane dla agencji inter-
wencyjnej realizuje Agencja Rynku Rolnego. Ofe-
renci sprzedający swoje zboże do interwencji skła-
dają ofertę w oddziale terenowym agencji. W skupie
interwencyjnym obowiązuje jednakowa cena dla
wszystkich zbóż, wynosząca 101,31 euro/t. W celu
zachęcenia oferentów do przechowywania zboża we
własnych magazynach i oferowania go w jak najpóź-
niejszym terminie cena interwencyjna od 1 listopa-
da do końca maja roku następnego jest zwiększana
w kolejnych miesiącach o 0,46 euro/t. Ustalony po-
ziom ceny interwencyjnej został osiągnięty w formie
kompromisu opartego na założeniu, że system in-
terwencji nie jest podstawowym sposobem zagospo-
darowania zboża wyprodukowanego we Wspólnocie,
a tworzy on jedynie „siatkę bezpieczeństwa” umoż-
liwiającą producentom rolnym sprzedaż zbóż po
z góry określonej cenie.
W celu zagospodarowania nadwyżek zbóż wystę-
pujących na rynku wspólnotowym oprócz podstawo-
wego instrumentu, jakim jest skup interwencyjny,
wykorzystywany jest również system wsparcia eks-
portu zbóż z wolnego rynku z zastosowaniem refun-
dacji. Instrument ten uruchamiany jest przez Komi-
sję Europejską na wniosek krajów członkowskich lub
z własnej inicjatywy. Komisja Europejska zwykle na
początku roku gospodarczego otwiera przetarg ciągły
na eksport zbóż z wolnego rynku z zastosowaniem
refundacji eksportowych. Podmioty uczestniczące
w przetargu składają oferty, w których określają ilość
zboża, jaką zamierzają wyeksportować, oraz wyso-
kość refundacji, jaką chcą uzyskać w celu realizacji
eksportu. Oferenci, którzy złożyli oferty, wnioskując
o refundacje na poziomie lub poniżej ustalonego dla
danego przetargu cząstkowego, mogą przystąpić do
realizacji eksportu. Po zrealizowaniu eksportu odpo-
wiednia agencja płatnicza wypłaca podmiotowi na-
leżną refundację. Uwzględniając postulaty Polski,
Komisja Europejska włączyła do rozporządzenia ho-
ryzontalnego dotyczącego skupu interwencyjnego
zapisy umożliwiające organizowanie przetargów re-
gionalnych (art. 18 ust. 2 akapit drugi rozporządze-
nia Rady (WE) nr 1234/07).
W odpowiedzi na postulat dotyczący zabezpiecze-
nia polskiego rynku zbożowego przez napływem ta-
niego ziarna z krajów trzecich należy podkreślić, że
decydujące znaczenie w tej kwestii mają zobowiąza-
nia wynikające z naszego członkostwa w UE. Prawo
wspólnotowe zakazuje stosowania barier celnych
czy ograniczeń ilościowych w handlu wewnątrz UE.
Oznacza to, że w sytuacjach innych niż wyjątkowe
(np. potrzeba ochrony zdrowia i bezpieczeństwa pu-
blicznego) Polska nie może wprowadzić barier w przy-
wozie z innych krajów UE. Jeśli chodzi o import spo-
za UE, to w wyniku akcesji do UE Polska przyjęła
wspólną taryfę celną z dniem 1 maja 2004 r., co ozna-
cza, że w imporcie produktów pochodzących z krajów
trzecich wszystkie kraje UE, w tym Polska, stosują
te same stawki celne. Stawki te wynikają z listy kon-
cesyjnej UE do WTO (tzw. stawki związane), z umów
o wolnym handlu, zawartych przez UE z krajami
trzecimi, bądź są to autonomiczne preferencje przy-
znane przez UE krajom rozwijającym się (generalny
system preferencji celnych, GSP). Kompetencje w za-
kresie prowadzenia polityki handlowej, zgodnie
z art. 133 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Eu-
ropejską, są w wyłącznej gestii całej Wspólnoty Eu-
ropejskiej i jej organów, a nie poszczególnych krajów
członkowskich.
Źródłowe informacje dotyczące przywozu we-
wnątrzwspólnotowego i importu zbóż nie potwierdza-
ją szczególnego zagrożenia przywozem taniego zboża
z krajów trzecich. Z danych przekazanych przez Mi-
nisterstwo Finansów wynika, że okresie od lipca do
końca września 2009 r. wywieziono z Polski ziarno
zbóż w ilości 694 tys. t. W tym samym okresie przy-
wieziono do Polski łącznie 303 tys. t zbóż, co oznacza,
że Polska w ww. okresie była eksporterem netto zbóż.
Podczas posiedzeń komitetu zarządzającego Polska
sprzeciwiała się importowi w ramach kontyngentu
kukurydzy i sorgo do Hiszpanii oraz kukurydzy
do Portugalii. Strona polska wyraziła sprzeciw wo-
bec uwalniania zapasów interwencyjnych kukurydzy
z Węgier, co wpłynęłoby niekorzystnie na poziom cen
na rynku krajowym.
Nową krajową formą wsparcia na rynku zbóż
jest utworzony na podstawie ustawy z dnia 22 maja
2009 r. o funduszach promocji produktów rolno-spo-
żywczych (Dz. U. Nr 97, poz. 799) Fundusz Promo-
cji Ziarna Zbóż i Przetworów Zbożowych, admini-
strowany przez ARR. Celem funduszu jest promo-
wanie przetworów zbożowych i wspieranie wzrostu
spożycia poprzez zmianę upodobań żywieniowych
konsumentów. Ze środków funduszu finansowane
mogą być kampanie informacyjne i promocyjne, ba-
dania rynkowe i naukowe, jak również udział pro-
ducentów oraz przetwórców w wystawach, targach
i szkoleniach. Działania finansowane z funduszu
promocji powinny przyczynić się do poprawy jakości
oferowanych produktów, konkurencyjności polskiej
branży zbożowej oraz trwałego zdobycia nowych
rynków zbytu. Ustawa o funduszach promocji umoż-
liwia również współfinansowanie tych działań ze
środków UE.
W trakcie posiedzenia Rady Ministrów ds. Rolnic-
twa i Rybołówstwa w maju bieżącego roku minister
rolnictwa i rozwoju wsi złożył wniosek o podjęcie zde-
cydowanych działań ze strony instytucji europejskich
w sprawie ograniczenia wzrastających różnic pomię-
dzy cenami producenta a cenami konsumenta. Mini-
ster zaapelował o podjęcie działań w sprawie cen
żywności w Europie, takich jak m.in. wspieranie kon-
centracji podaży produktów rolnych, wprowadzenie
unijnego systemu monitorowania rynku czy ustano-
wienie wspólnotowych ram prawnych i wspierających
zrównoważone stosunki w łańcuchu żywnościowym,
uniemożliwiających nieuczciwe praktyki i wspierają-
cych sprawiedliwy podział marż handlowych.
Łańcuch dostaw żywności łączy 3 istotne sektory
gospodarki europejskiej, tzn. rolnictwo, przetwór-

stwo spożywcze oraz dystrybucję, dlatego też w per-
spektywie długoterminowej poprawa funkcjonowa-
nia łańcucha dostaw żywności jest konieczna nie
tylko ze względu na konsumentów, ale również wią-
że się z koniecznością zapewnienia równowagi mię-
dzy poszczególnymi elementami łańcucha, przyczy-
niając się w ten sposób do zwiększenia jego ogólnej
konkurencyjności. Polska popiera wszelkie incjatywy
wspólnotowe mające na celu przeciwdziałanie nad-
miernym wahaniom cen europejskiego łańcucha do-
staw żywności oraz działania proponowane przez
Komisję w zakresie wspierania trwałych i opartych
na zasadach rynkowych stosunków pomiędzy zain-
teresowanymi stronami uczestniczącymi w łańcuchu
dostaw żywności. Współpraca odnosi się do wymiany
informacji, prowadzenia kampanii informacyjnych,
wymiany pozytywnych doświadczeń. Komisja zobo-
wiązała się do współpracy z Europejską Siecią Kon-
kurencji w zakresie ochrony konsumentów przed
możliwością wykorzystywania swojej pozycji rynko-
wej przez dostawców lub kupujących.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi popiera propono-
wane przez Komisję działania w zakresie zwiększe-
nia przejrzystości łańcucha dostaw żywności w celu
wspierania konkurencji i poprawy jego odporności na
zmienność cen. W opinii Polski zaproponowane dzia-
łania Komisji zmierzające do przejrzystości i przewi-
dywalności cen są jak najbardziej zasadne. Potrzebą
jest stworzenie w tym zakresie europejskich narządzi
monitorowania cen. Polska opowiada się za wszelki-
mi działaniami mającymi na celu sprzyjanie integra-
cji i konkurencyjności europejskiego łańcucha dostaw
żywności w państwach członkowskich.
System płatności bezpośrednich stosowany od
1992 r., tj. od reformy MacSharry’ego, stanowi re-
kompensatę obniżki dochodów rolniczych powstałą
w wyniku redukcji ceny gwarantowanej, tj. ceny in-
terwencyjnej. System ten wspiera dochody producen-
tów zbóż. Jednym z warunków otrzymania płatności
bezpośredniej jest utrzymanie wszystkich gruntów
zgodnie z normami, które określa w rozporządzeniu
minister rolnictwa i rozwoju wsi. Płatności bezpo-
średnie są wypłacane na wniosek producenta. Otrzy-
mywane przez producentów zbóż płatności bezpo-
średnie składają się z:
— płatności obszarowej wypłacanej producentom
w ramach systemu jednolitych płatności bezpośred-
nich (SAPS),
— płatności uzupełniającej CNDP (Complemen-
tary National Direct Payments).
Polska, tak jak większość nowych krajów człon-
kowskich Unii Europejskiej (z wyjątkiem Słowenii
i Malty), stosuje uproszczony system płatności bez-
pośrednich (SAPS). Płatności te podlegają stopnio-
wemu dochodzeniu do poziomu stosowanego w kra-
jach UE-15 (zasada phasing-in). W związku z tym ich
poziom wzrasta corocznie (do momentu osiągnięcia
wartości 100%, tj. do roku 2013) i począwszy od 2004 r.
kształtował się w sposób następujący: 25%, 30%,
35%, 40%, 50%, a w 2009 r. wyniesie 60% poziomu
627
płatności stosowanych w Unii Europejskiej na dzień
30 kwietnia 2004 r. Zasada ta obowiązuje wszystkie
nowe państwa członkowskie.
Korzystając z możliwości przewidzianej prawem
wspólnotowym, Polska stosuje krajowe płatności uzu-
pełniające, które mogą być stosowane w wysokości do
30% płatności stosowanych w krajach UE-15 na dzień
30 kwietnia 2004 r. Oznacza to, że w 2009 r. całkowi-
te płatności dla polskich producentów mogą wynieść
90% (60% z budżetu UE + 30% z budżetu krajowego)
płatności stosowanych w UE-15, natomiast już w 2010 r.
całkowite wsparcie skierowane do polskich producen-
tów (przy maksymalnym uzupełnieniu krajowym wy-
noszącym 30%) może wynieść 100% płatności stoso-
wanych w Unii Europejskiej w dniu 30 kwietnia 2004 r.
Pomimo iż stosowanie wsparcia krajowego w maksy-
malnej wysokości nie jest obowiązkowe dla państw
członkowskich, w Polsce stosowano tę formę pomocy
na najwyższym poziomie dopuszczonym traktatem
akcesyjnym. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
zawsze stoi na stanowisku pełnego wykorzystania tej
możliwości, co nie jest łatwe w napiętej sytuacji budże-
tu krajowego.
Podobnie jak w przypadku krajów starej UE,
w nowych państwach członkowskich podstawą do
określania kopert finansowych płatności bezpośred-
nich był poziom produkcji rolnej i jej intensywność
w okresie referencyjnym (historycznym). W tej sytu-
acji, ze względu na zróżnicowanie tej intensywności
pomiędzy starymi i nowymi krajami, pomimo zasto-
sowania takich samych jednostkowych stawek wspar-
cia dla wyliczenia całkowitych kopert finansowych
dla płatności bezpośrednich, stawki „powierzchnio-
we” (na hektar użytków rolnych) są na ogół zdecydo-
wanie wyższe w starych krajach UE niż w państwach
nowych. Obecnie system wsparcia bezpośredniego
w UE stracił swoje powiązanie z rodzajem prowadzo-
nej produkcji rolnej (ang. decoupling), a otrzymywa-
nie przez rolników płatności bezpośrednich jest uwa-
runkowane przestrzeganiem przez nich pewnych
wymogów z zakresu ochrony środowiska, dobrostanu
zwierząt oraz bezpieczeństwa i higieny żywności.
Zdaniem Polski stanowi to podstawową przesłankę
odejścia od istniejącego obecnie, wynikającego z hi-
storycznej intensywności produkcji, sposobu dystry-
bucji wsparcia bezpośredniego pomiędzy państwami
członkowskimi, skutkującego jego wysokim zróżni-
cowaniem.
Rząd RP dokłada wszelkich starań, aby ten stan
rzeczy zmienić w kolejnej perspektywie finansowej
(od 2014 r.) i dąży do wprowadzenia nowego systemu
płatności, opartego na nowych kryteriach, związa-
nych z nowymi celami WPR i wymogami nakładany-
mi na rolników, który umożliwi przede wszystkim
znaczące zmniejszenie lub zniwelowanie różnic w wy-
sokości płatności pomiędzy krajami UE-27. Znalazło
to wyraz w przyjętym przez Radę Ministrów stano-
wisku Polski w sprawie przyszłości wspólnej polityki
rolnej po 2013 r., którego elementy były prezentowa-
ne przez Polskę w ramach dyskusji na temat przy-
628
szłości płatności bezpośrednich, zapoczątkowanej
przez prezydencję czeską i były przedstawiane na
nieformalnym posiedzeniu Rady Ministrów UE ds.
Rolnictwa i Rybołówstwa w dniu 1 czerwca br. w Brnie,
a także podczas posiedzenia tej Rady w dniach 22–23
czerwca br. Ponieważ dyskusja w ramach Rady zo-
stała zakończona propozycją konkluzji, które w opinii
Polski w niewystarczającym stopniu odzwierciedlały
jej postulaty, Polska nie wyraziła poparcia dla tak
sformułowanych konkluzji i będzie dalej przekony-
wać inne państwa, w ramach kolejnych prezydencji
Unii Europejskiej, do zmiany obecnie obowiązujące-
go systemu i odejścia od rozwiązań, które powodują
duże zróżnicowanie stawek płatności w poszczegól-
nych państwach wewnątrz Wspólnoty.
Pozytywny dla dochodów rolniczych efekt zmian
kursu dotyczy wsparcia bezpośredniego. Pomimo co-
rocznego wzrostu płatności bezpośrednich w euro
aprecjacja złotego szczególnie od 2006 r. istotnie
ograniczała ten wzrost wyrażony w złotych. Zmiana
tej sytuacji nastąpiła w tym roku, kiedy to ze wzglę-
du na duże osłabienie złotego w analogicznym okre-
sie 2008 r. jednolita płatność obszarowa wzrośnie
o ok. 50%. Mając na uwadze fakt, iż płatności bezpo-
średnie stanowią bardzo ważny element dochodów
rolniczych, szczególnie dla najmniejszych gospo-
darstw rolnych, zwiększenie kwoty wsparcia bezpo-
średniego za 2009 r. będzie odgrywać istotną rolę.
Analizując funkcjonowanie instrumentów wspar-
cia rynku oraz podejmowane wysiłki w celu zwięk-
szenia ich efektywności, należy pamiętać, że obecna
sytuacja w polskim rolnictwie w zakresie opłacalno-
ści produkcji i dochodów gospodarstw jest pod silnym
wpływem spadku cen produktów rolnych na świato-
wych rynkach, a także spowolnienia wzrostu gospo-
darczego. Oceniając sytuację w poszczególnych sek-
torach produkcji rolnej, trzeba stwierdzić, iż w da-
nym okresie poziom opłacalności produkcji jest zwy-
kle zróżnicowany i uzależniony od wielu czynników.
Część z nich, jak na przykład warunki agrometeoro-
logiczne, jest niezależna od człowieka, ale ma istotny
wpływ na wielkość zbiorów, a w efekcie również i na
poziom cen oraz opłacalność.
Należy również zwrócić uwagę, że poszczególne
gałęzie produkcji rolniczej są ze sobą wzajemnie po-
wiązane. Na przykład niskie ceny zbóż powodują spa-
dek ich opłacalności, natomiast mają pozytywne
przełożenie na opłacalność produkcji zwierzęcej.
Z kolei wzrost pogłowia zwierząt powoduje zwiększo-
ne zapotrzebowanie na pasze, a tym samym może
spowodować wzrost cen zbóż i wzrost ich opłacalno-
ści. Pożądane byłoby wzajemne zbilansowanie pro-
dukcji roślinnej i produkcji zwierzęcej z zapotrzebo-
waniem rynku, jednak w praktyce gospodarki ryn-
kowej, szczególnie w warunkach postępującej globa-
lizacji, jest to trudno osiągalne. Stąd też wahania cen
i zróżnicowanie opłacalności produkcji rolnej będzie
trudne do uniknięcia także w przyszłości.
Dobre zbiory zbóż w 2008 r. oraz w 2009 r. (dużo
lepsze niż w 2007 r. oraz w 2006 r.) przyczyniły się
do dalszego spadku cen tych produktów zarówno
w kraju, jak i na rynkach międzynarodowych. Aktu-
alnie wyższe niż rok temu są ceny świń i bydła, rów-
nież wyższe są ceny drobiu, niższe są natomiast ceny
zbóż oraz mleka. Ma to również wpływ na wzrost
dochodów producentów żywca (przy niższych cenach
zbóż i pasz), natomiast spadek wyższych niż rok temu
dochodów producentów zbóż (przy wzroście cen na-
wozów i środków ochrony roślin) czy mleka.
Wytyczne Wspólnoty w sprawie pomocy państwa
w sektorze rolnym i leśnym na lata 2007–2013, jak
również rozporządzenie Komisji (WE) nr 1857/2006
z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87
i 88 traktatu w odniesieniu do pomocy państwa
dla małych i średnich przedsiębiorstw prowadzących
działalność związaną z wytwarzaniem produktów
rolnych oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 70/
2001 nie przewidują możliwości udzielania pomocy
państwa w związku z wystąpieniem strat wynikają-
cych z niskich cen skupu produktów rolnych.
Stosownie do przepisów powyższych wytycznych
Komisja będzie zatwierdzała systemy pomocy z tytu-
łu odszkodowań za szkody poniesione w wyniku
klęsk żywiołowych, takich jak trzęsienie ziemi, lawi-
na, osunięcie się ziemi, powódź i inne klęski żywio-
łowe, z tytułu zdarzeń nadzwyczajnych takich jak
wojna, zamieszki wewnętrzne lub strajki, wypadki
jądrowe lub przemysłowe oraz pożary powodujące
rozległe straty, a także z tytułu niekorzystnych zja-
wisk atmosferycznych, które mogą być porównane do
klęsk żywiołowych takich jak mróz, grad, lód, deszcz
lub susza, które niszczą ponad 30% średniej rocznej
produkcji danego rolnika z ubiegłych trzech lat lub
średniej z 3 lat opartej na okresie 5 ubiegłych lat,
z wyłączeniem wartości najwyższej i najniższej.
Na podstawie komunikatu Komisji zmieniającego
tymczasowe wspólnotowe ramy prawne w zakresie
pomocy państwa ułatwiające dostęp do finansowania
w dobie kryzysu finansowego i gospodarczego pań-
stwo członkowskie może udzielać pomocy ułatwiają-
cej dostęp do finansowania w formie pomocy de mi-
nimis w rolnictwie do 15 000 euro. Jednakże na ten
cel należałoby zaangażować środki będące w dyspo-
zycji instytucji udzielających pomocy rolnikom w ra-
mach obowiązujących przepisów prawa po zgłoszeniu
programu pomocy do KE.
Ad 2. Zużycie zbóż na cele energetyczne.
Mając na uwadze duże nadwyżki zbóż niskiej ja-
kości oraz występujące problemy z ich zagospodaro-
waniem, minister gospodarki, jako organ odpowie-
dzialny za rynek energii, przygotował projekt zmiany
rozporządzenia z dnia 14 sierpnia 2008 r. w sprawie
szczegółowego zakresu obowiązków uzyskania i przed-
stawienia do umorzenia świadectw pochodzenia,
uiszczenia opłaty zastępczej, zakupu energii elek-
trycznej i ciepła wytworzonych w odnawialnych źró-
dłach energii oraz obowiązku potwierdzania danych
dotyczących ilości energii elektrycznej wytworzonej
w odnawialnym źródle energii. Projekt ten (dostępny
na stronie internetowej Ministerstwa Gospodarki)

poszerza definicję biomasy o ziarna zbóż niespełnia-
jące wymagań jakościowych dla zbóż w zakupie in-
terwencyjnym, określonych w załączniku nr 1 do
rozporządzenia Komisji (WE) nr 687/2008 z dnia 18 lip-
ca 2008 r., i ziarna zbóż nieobjęte zakupem interwen-
cyjnym oraz usuwa wątpliwości interpretacyjne
związane z zaliczeniem energii wytworzonej w wyni-
ku spalania ziarna zbóż do energii pochodzącej ze
źródeł odnawialnych. Obecnie w Ministerstwie Go-
spodarki trwają prace nad opracowaniem ostatecz-
nego kształtu rozporządzenia.
Zmiana powyższego rozporządzenia umożliwia za-
liczenie do biomasy rolniczej jedynie zbóż niskiej jako-
ści, nieprzydatnych do celów konsumpcyjnych, w związ-
ku z czym nie stwarza zagrożenia dla rynku żywności
oraz nie ma wpływu na wzrost cen produktów żywno-
ściowych. Należy dodać, że rozporządzenie ministra
gospodarki z dnia 14 sierpnia 2008 r. zobowiązuje jed-
nostki wytwórcze do corocznego zwiększania wyko-
rzystania biomasy pochodzenia rolniczego w procesie
spalania. W zależności od typu oraz wielkości instala-
cji, udział wagowy biomasy pochodzenia rolniczego
w jednostkach wytwórczych o mocy elektrycznej po-
wyżej 5 MW powinien wynosić od 25% w 2010 r. do
100% w 2017 r., natomiast w przypadku jednostek
hybrydowych oraz spalających wyłącznie biomasę
o mocy elektrycznej powyżej 20 MW udział ten powi-
nien wynosić od 20% w 2010 r. do 60% w 2017 r.
w ogólnej ilości biomasy dostarczonej do procesu spa-
lania. Możliwość uzyskania i przedstawienia do umo-
rzenia świadectw pochodzenia stanowi zachętę eko-
nomiczną dla zakładów elektroenergetycznych do sku-
pu i spalania zbóż, ponieważ takie działanie nie nara-
zi ich na obowiązek uiszczenia opłaty zastępczej.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi, na podstawie
informacji prezesa Agencji Rynku Rolnego, prezesa
Urzędu Regulacji Energetyki oraz własnych, na bie-
żąco monitoruje sytuację na krajowym rynku bio-
komponentów i biopaliw. W 2008 r. zużycie bioeta-
nolu na rynku paliw transportowych znacznie wzro-
sło w porównaniu do lat poprzednich i wynosiło
185,6 tys. t.
Ilość biokomponentów wprowadzonych na rynek
paliw ciekłych w latach 2004–2009.
Rok 2004 2005 2006 2007 2008 2009*
Bioetanol – zużycie
38,3 42,8 84,3 70,8 185,6 107,4
w tys. t
Estry – zużycie
w tys. t
0,0 17,1 44,9 37,3 473,4 282,1
Źródło: Raporty dla KE oraz raporty prezesa URE i prezesa
ARR.
* I półrocze 2009 r.
Ministerstwo Gospodarki w „Prognozach zapo-
trzebowania na paliwa i energię do 2030 r.”, stano-
wiących załącznik do dokumentu „Polityka energe-
tyczna Polski do 2030 r.”, określiło, że do 2020 r.
zapotrzebowanie na bioetanol wzrośnie do poziomu
629
667 tys. t, a na estry – do poziomu 774 tys. t. Wzra-
stające zapotrzebowanie na olej rzepakowy do celów
energetycznych spowodowało wzrost powierzchni
uprawy oraz zbiorów rzepaku. Ten kierunek pro-
dukcji stanowi pewną alternatywę dla części produ-
centów zbóż.
Resort rolnictwa prezentuje jednoznaczne stano-
wisko, iż rozwój rynku biopaliw winien być oparty
na biokomponentach wytwarzanych w kraju z do-
stępnych surowców rolniczych pochodzenia krajowe-
go, co daje gwarancję realizacji nie tylko celów śro-
dowiskowych, a przede wszystkim gospodarczych
i społecznych. Konsekwencją tego stanowiska są po-
dejmowane przez resort działania inicjujące i wspie-
rające działania koordynatora tego rynku, czyli mi-
nistra gospodarki. Z inicjatywy ministra rolnictwa
i rozwoju wsi na forum rządu analizowana jest sytu-
acja na rynku biopaliw i biokomponentów. W tym
celu w resorcie rolnictwa przygotowano i przekazano
pod obrady komitetu Rady Ministrów, a następnie
Rady Ministrów „Kompleksową informację na temat
realizacji wieloletniego programu promocji biopaliw
lub innych paliw odnawialnych na lata 2008–20014”.
W materiale tym przedstawiona została analiza obec-
nej sytuacji na krajowym rynku biokomponentów
i biopaliw oraz ocena wpływu wdrożonych instru-
mentów prawnych na ten rynek. Po przyjęciu doku-
mentu Rada Ministrów podejmie decyzje co do dal-
szych działań związanych z rozwojem krajowego
rynku biopaliw.
Ad 4. Wprowadzane rozwiązania umożliwiające
zagospodarowanie nadwyżek zbóż z przeznacze-
niem dla organizacji zajmujących się pomocą naj-
uboższym.
W odniesieniu do postulatu zagospodarowania
nadwyżek zbóż dla potrzebujących uprzejmie infor-
muję, że od początku akcesji, tj. 2004 r., Polska bierze
udział w unijnym programie „Dystrybucji żywności
wśród osób najbardziej potrzebujących we Wspólno-
cie”. Co roku państwa członkowskie zamierzające
uczestniczyć w programie zgłaszają Komisji Europej-
skiej swoje potrzeby w zakresie ilości produktów po-
trzebnych do realizacji programu w danym kraju. Na
tej podstawie oraz w oparciu o dane Eurostatu doty-
czące ubóstwa Komisja określa wielkość środków dla
każdego państwa członkowskiego oraz ilość i rodzaj
produktów, które mają zostać wycofane z zapasów
interwencyjnych.
W 2010 r. działania będą prowadzone na podsta-
wie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1111/2009
z dnia 19 listopada 2009 r., w którym Komisja Euro-
pejska przeznaczyła dla Polski na realizację progra-
mu w 2010 roku 97,4 mln euro, z czego 54,1 mln euro
w postaci produktów zbożowych. Środki finansowe
na pomoc żywnościową przekazywane będą do pu-
blicznych placówek opieki społecznej, ośrodków po-
mocy społecznej, szkół, przedszkoli i żłobków. Ze
środków tych mogą również korzystać organizacje
pozarządowe. Pomoc żywnościową w ramach swojej
działalności statutowej prowadzą też liczne organi-
630
zacje pozarządowe. Największe znaczenie w do-
starczaniu pomocy żywnościowej mają organizacje
o zasięgu krajowym, miedzy innymi takie, jak: Fe-
deracja Polskich Banków Żywności, Caritas Polska,
Polski Czerwony Krzyż, Polski Komitet Pomocy
Społecznej.
Wyżej wymienione organizacje charytatywne zo-
stały upoważnione do udziału we wspólnotowym pro-
gramie dostarczania żywności dla osób najbardziej
potrzebujących. Organizacje te przekazują żywność
osobom potrzebującym we współpracy z lokalnymi
organizacjami społecznymi oraz publicznym placów-
kom udzielającym pomocy. Produkty są przekazywa-
ne jako pomoc żywnościowa dla osób najbardziej po-
trzebujących albo w postaci paczek żywnościowych,
albo jako posiłki w ośrodkach prowadzonych przez
organizacje charytatywne i inne właściwe jednostki
wyznaczone przez państwa członkowskie.
Przedkładając powyższe informacje, zapewniam,
że Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi na bieżąco
monitoruje i dostrzega problemy występujące na ryn-
kach rolnych oraz będzie kontynuowało działania
zmierzające do utrzymywania możliwie najkorzyst-
niejszych warunków produkcji mających istotny
wpływ na sytuację dochodową w rolnictwie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie wprowadzenia i stosowania
jednolitej interpretacji zapisów ustawowych
dotyczących ustawy o podatku od towarów
i usług oraz ułatwień w rozliczeniu podatków
pośrednich dla jego płatników prowadzących
działalność gospodarczą w naszym kraju
(12847)
W związku z pismem Pana Marszałka z dnia
27 listopada 2009 r., nr SPS-023-12847/09, przy któ-
rym przesłana została interpelacja pana posła An-
drzeja Kani w sprawie wprowadzenia i stosowania
jednolitej interpretacji przepisów ustawowych doty-
czących ustawy o podatku od towarów i usług oraz
ułatwień w rozliczeniu podatków pośrednich dla jego
płatników prowadzących działalność gospodarczą
w naszym kraju, uprzejmie wyjaśniam.
W swojej interpelacji pan poseł zadał szereg py-
tań z zakresu funkcjonowania systemu podatku od
towarów i usług, obejmujących różnorodne zagad-
nienia. Poniżej przedstawiam odpowiedzi na poru-
szane kwestie.
Ad 1. Jednym z elementów analiz nad każdą no-
welizacją ustawy o podatku od towarów i usług jest
zawsze możliwość stosowania rozwiązań jak najmniej
uciążliwych dla podatników lub też możliwość łago-
dzenia istniejących już rozwiązań. Trzeba jednak
pamiętać, że podatek od towarów i usług jest podsta-
wowym źródłem dochodu. Z uwagi jednak na swoją
konstrukcję jest to podatek podatny na różnego ro-
dzaju nadużycia. Jest to zjawisko wynikające, jak
wskazałem, z konstrukcji tego systemu i występują-
ce we wszystkim państwach, które stosują system
podatku od wartości dodanej. Dlatego też zawsze na-
leży mieć również na uwadze, aby wprowadzane roz-
wiązania nie doprowadziły do powstania nadużyć.
Chciałbym zwrócić uwagę pana posła, że 25-dnio-
wy termin na dokonanie zwrotu podatku obowiązu-
je w polskich przepisach o podatku od towarów i usług
od bardzo dawna. Przepisy te obowiązują od lat,
a ustawicznie są niezauważane we wszystkich wnio-
skach kierowanych do Ministra Finansów w tej spra-
wie. Obecnie rozwiązania te zawarte są w art. 87
ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.
Należy zwrócić uwagę, że właśnie ten 25-dniowy
termin zwrotu podatku jest dla solidnych podatni-
ków, o których pisze pan poseł. Jeśli podatnicy ci
sami będą solidnie wywiązywać się ze swoich zobo-
wiązań, płacąc swoim kontrahentom, to otrzymają
zwrot w terminie 25 dni. Skrócenia natomiast ter-
minu do 25 dni dla podatników, którzy sami nie za-
płacili zobowiązań swoim kontrahentom, jest nieuza-
sadniony i stawiałby ich w uprzywilejowanej sytuacji.
Nie płacąc swoim kontrahentom, nie dają oni im moż-
liwości rozliczenia podatku zawartego w cenie. Co
najmniej dziwne byłoby zalecanie preferowania ta-
kich podatników i dokonywanie im zwrotu podatku
w skróconych terminach.
System zwrotu różnicy podatku, jak wspomnia-
łem wcześniej, narażony jest na próby wyłudzenia
podatku, co w efekcie wpływa na zmniejszenie wpły-
wów do budżetu państwa. Z tego też względu aparat
skarbowy musi dysponować odpowiednim czasem na
dokonanie zwrotu oraz zweryfikowanie zasadności
żądanych kwot zwrotu podatku, szczególnie gdy wy-
nikają one z niezapłaconych faktur. W związku z po-
wyższym nie uważam za zasadne dalszego skracania
obowiązujących terminów zwrotu. Poza tym działa-
nie takie wiązałoby się z olbrzymimi skutkami bu-
dżetowymi związanymi z przesunięciem dochodów
w czasie, co w obecnych warunkach budżetowych nie
jest możliwe.
Ad 2. Podatek od towarów i usług jest podatkiem
o charakterze powszechnym i neutralnym działają-
cym na zasadzie pomniejszania podatku należnego
od sprzedaży o podatek naliczony w związku z doko-
nanymi zakupami towarów i usług. Podatek ten po-
winien być naliczony na każdym etapie obrotu. Za-
kłócenie tej zasady przyczyniałoby się do powstawa-

nia skutków budżetowych związanych ze zmniejsze-
niem wpływów z tego podatku. Propozycja pana
posła związana z odstąpieniem od konieczności po-
siadania potwierdzenia odbioru zawiadomienia dłuż-
nika o zamiarze obniżenia podatku należnego dopro-
wadziłaby do powstawania nadużyć polegających na
tym, że podatnik dokonałby obniżenia podatku na-
leżnego (w efekcie obniżył wysokość zobowiązania
podatkowego), podczas gdy po stronie dłużnika
w wielu przypadkach nie nastąpiłoby skorygowanie
podatku naliczonego. Dodatkowo takie działania mo-
głyby być prowadzone w sposób celowy, gdyż podat-
nicy mogliby umawiać się w kwestiach regulowania
wzajemnych należności i tym sposobem kredytować
swoje płatności za pomocą państwa. Natomiast dla
budżetu oznacza to w praktyce podwójną stratę i cał-
kowite zachwianie zasady neutralności i powszech-
ności systemu.
Ad 3. Kwestia wprowadzenia możliwości dokony-
wania rozliczeń w podatku od towarów i usług w mo-
mencie zrealizowania płatności za dostarczone towa-
ry lub zrealizowane usługi była już wielokrotnie pod-
noszona i analizowana.
Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług
przewidują co do zasady rozliczenie tego podatku me-
todą memoriałową. Wprowadzenie jako generalnej
proponowanej zasady uzależnienia obowiązku podat-
kowego od zrealizowania płatności (nawet w ograni-
czeniu czasowym) przede wszystkim naruszałoby
prawo wspólnotowe. Należy bowiem zaznaczyć, że
w świetle przepisów dyrektywy 2006/112/WE nie jest
możliwe wprowadzenie powszechnego rozwiązania,
które uzależniłoby u sprzedawcy określenie momen-
tu powstania obowiązku podatkowego od otrzymanej
zapłaty, a u nabywcy odpowiednio uzależniłoby odli-
czenie podatku naliczonego na fakturze od dokona-
nia zapłaty należności z tej faktury. Powyższa dyrek-
tywa przewiduje odstępstwa od ogólnej zasady, lecz
jedynie w odniesieniu do określonych transakcji lub
określonych kategorii podatników. W ustawie o po-
datku od towarów i usług wprowadzone zostały takie
rozwiązania i dotyczą zdefiniowanych dla potrzeb
ustawy tzw. małych podatników, którzy na zasadach
określonych w ustawie mogą dokonywać rozliczeń
metodą kasową. Niemniej jednak na przestrzeni kil-
ku lat obowiązywania tego zapisu zaobserwowano
niewielkie zainteresowanie tą metodą rozliczeń.
Nie można pominąć również faktu, że powszech-
ne zastosowanie rozwiązania kasowego w gospodar-
ce wolnorynkowej stanowiłoby niedopuszczalną in-
gerencję w zasadę wolności umów gospodarczych, jak
również stanowiłoby próbę regulowania obrotu go-
spodarczego przy pomocy prawa podatkowego. Istot-
ną pozostaje też kwestia występowania różnych form
rozliczeń między podatnikami (sprzedaż na raty,
sprzedaż z odroczonym terminem płatności, wzajem-
na kompensacja należności) oraz utrudniona kontro-
la regulacji wzajemnych zobowiązań w dokumentacji
księgowej prowadzonej przez podatnika.
631
Ad 4. W kwestii wprowadzenia uregulowań w za-
kresie prawa do odliczania podatku VAT od paliwa
do samochodów osobowych przewiduje się wprowa-
dzenie stosownych zmian w ustawie o podatku od
towarów i usług, tak aby wykładnia przepisów okre-
ślających prawo do odliczenia podatku wynikała bez-
pośrednio z ustawy, a nie jedynie z interpretacji ogól-
nej ministra finansów (z dnia 13 lutego 2009 r.,
nr PT3/812/4/15/CZE/09/185). Mając na uwadze oko-
liczność, że wprowadzone rozwiązania powinny
uwzględniać konieczność wyeliminowania zróżnico-
wania wskutek zapadłego ww. wyroku TSWE pod
względem podatkowym samochodów osobowych oraz
samochodów z tzw. kratką, jak również obecną sytu-
ację budżetową, postanowiono o wprowadzeniu na
okres przejściowy ograniczenia prawa do odliczenia
podatku VAT z tytułu nabycia niektórych pojazdów
samochodowych oraz paliwa wykorzystywanego do
ich napędu.
W związku z takim podejściem Polska złożyła
wniosek o uzyskanie derogacji na stosowanie szcze-
gólnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 26
ust. 1 lit. a oraz art. 168 dyrektywy 2006/112/WE
z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sys-
temu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L
347 z 11.12.2006 r. str. 1, z późn. zm.) w zakresie
wprowadzenia czasowego ograniczenia w odliczaniu
podatku naliczonego od pojazdów samochodowych
nią objętych. Wniosek o derogację dla Rzeczpospolitej
Polskiej, na podstawie art. 395 ww. dyrektywy Rady
2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku
od wartości dodanej w sprawie ograniczenia prawa
do odliczenia podatku przy nabyciu pojazdów samo-
chodowych, został wysłany do Komisji Wspólnot Eu-
ropejskich. Dalszy postęp prac uzależniony jest od
postępu prac w Komisji Europejskiej w tym temacie.
Nie można zatem obecnie jednoznacznie określić,
kiedy rozwiązania te mogłyby zostać wprowadzone.
Ad 5. W ustawie z dnia 7 listopada 2008 r. o zmia-
nie ustawy o podatku od towarów i usług oraz nie-
których innych ustaw w art. 29 w ust. 4a wprowa-
dzono przepisy stanowiące wykonanie wyroku TK
z dnia 11 grudnia 2007 r., sygn. akt U 6/06, w kwestii
wymogu potwierdzenia odbioru faktury korygującej,
gdyż dotychczasowe przepisy z tego zakresu znajdu-
jące się w akcie wykonawczym zostały uznane za nie-
zgodne z Konstytucją RP. Należy zauważyć, że try-
bunał w swoim wyroku wskazał na celowość przenie-
sienia tych uregulowań do ustawy, z uwagi na ko-
nieczność zapewnienia kontroli prawidłowości rozli-
czeń podatku od towarów i usług oraz orzekł o utra-
cie mocy obowiązującej przepisów zawartych w akcie
wykonawczym dopiero z upływem 12 miesięcy od
dnia ogłoszenia wyroku. Takie rozstrzygnięcie try-
bunału potwierdza zatem wagę tych przepisów dla
prawidłowości funkcjonowania systemu podatku od
towarów i usług. Orzekając w ten sposób, trybunał
dał jednocześnie czas ustawodawcy na przeniesienie
uregulowań do ustawy w celu nienarażania budżetu
na nadużycia, które mogłyby się pojawić w przypad-
632
ku braku takich regulacji. Mając powyższe na uwa-
dze, nie uważam za właściwe odstąpienie od wymogu
posiadania odbioru faktury korygującej.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że nie mogę zgo-
dzić się ze stanowiskiem pana posła, że przepisy dy-
rektywy 2006/112/WE nie dają możliwości stosowa-
nia takich rozwiązań. Zgodnie z art. 90 ust. 1 ww.
dyrektywy w przypadku obniżenia ceny po dokona-
niu dostawy podstawa opodatkowania jest stosownie
obniżana na warunkach określonych przez państwa
członkowskie i przepis ten wyraźnie wskazuje, że
państwo członkowskie w takim przypadku ma obo-
wiązek określenia warunków, których spełnienie
umożliwi podatnikowi obniżenie podstawy opodat-
kowania. Ponadto art. 273 ww. dyrektywy umożliwia
państwom członkowskim nałożenie innych obowiąz-
ków, jakie uznają za niezbędne dla zapewnienia pra-
widłowego poboru VAT-u i zapobieżenia oszustwom
podatkowym. Zatem obowiązkiem każdego państwa
członkowskiego jest takie kształtowanie regulacji
prawa wewnętrznego, które uniemożliwiałyby wystę-
powanie nadużyć i brak regulacji zawartej obecnie
w art. 29 ust. 4a ustawy o podatku od towarów
i usług, niewątpliwie skutkowałoby to powstaniem
takich nadużyć.
Natomiast odnosząc się do wskazanego wyroku
WSA w Warszawie z dnia 30 września 2009 r., sygn.
akt III SA/Wa 742/09, w którym sąd stwierdził m.in.,
że przepis art. 29 ust. 4a ustawy o podatku od towa-
rów i usług jest sprzeczny z prawem wspólnotowym,
chciałbym wskazać, że wyrok ten nie jest wyrokiem
prawomocnym i nie można w pełni kierować się oce-
ną prawną zawartą w tym wyroku WSA, zwłaszcza
że dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, nie zgadza-
jąc się z oceną prawną sądu zawartą w tym wyroku,
wniósł skargę kasacyjną.
Ad 6. W przypadku faktur wystawianych w formie
elektronicznej zasady wystawiania i przesyłania okre-
ślają przepisy rozporządzenia ministra finansów
z dnia 14 lipca 2005 r. opublikowane w Dzienniku
Ustaw Nr 133 pod poz. 1119. Zgodnie z przepisami ww.
rozporządzenia faktury mogą być wystawiane, prze-
syłane i przechowywane w formie elektronicznej pod
warunkiem, że autentyczność ich pochodzenia i inte-
gralność ich treści będzie zagwarantowana bezpiecz-
nym podpisem elektronicznym weryfikowanym za
pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu lub po-
przez system wymiany danych elektronicznych. Celem
wprowadzenia ww. przepisów jest zagwarantowanie
bezpieczeństwa fakturowania elektronicznego.
Co do zasady, zgodnie z § 5 ust. 1 ww. rozporzą-
dzenia ministra finansów z dnia 14 lipca 2005 r., fak-
tury korygujące oraz duplikaty faktur do faktur wy-
stawianych i przesłanych w formie elektronicznej
przesyła się w tej samej formie. Wprawdzie przewi-
dziana jest możliwość przesyłania ww. dokumentów
w formie papierowej, jednak wyłącznie w wyjątko-
wych okolicznościach, a mianowicie gdy przeszkody
formalne lub techniczne uniemożliwiają wystawianie
i przesłanie dokumentu w formie elektronicznej. Uży-
ty w rozporządzeniu zwrot w przypadkach oznacza
zdarzenia pojedyncze i wyjątkowe, których nie moż-
na było przewidzieć, a nie założenie a priori, że pew-
na grupa faktur będzie przesyłana w formie papie-
rowej. Wprowadzając takie rozwiązanie, przewidy-
wano nadzwyczajne sytuacje, w których przesłanie
ww. dokumentów w formie elektronicznej byłoby
niemożliwe.
Zgodnie z art. 219 dyrektywy 2006/112/WE każ-
dy dokument lub notę, która zmienia fakturę pier-
wotną i odnosi się do niej w sposób wyraźny i jedno-
znaczny, uznaje się za fakturę. Należy jednak pod-
kreślić, że taki dokument, aby stanowić fakturę
zmieniającą fakturę pierwotną, musi również speł-
niać wszystkie wymogi formalne dotyczące faktur.
Podatnicy nie są zobligowani do przesyłania lub
udostępniania faktur w formie elektronicznej. Jeżeli
jednak akceptują tę formę, nie mogą jej stosować tyl-
ko w odniesieniu do wybranych rodzajów faktur.
Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że polskie prze-
pisy dotyczące przesyłania faktur drogą elektronicz-
ną odpowiadają rozwiązaniom przewidzianym w dy-
rektywie 2006/112/WE. W przypadku wypracowania
przez Radę Unii Europejskiej zmian w zakresie fak-
turowania elektronicznego odpowiednie zmiany będą
również dokonane w polskich przepisach z uwzględ-
nieniem kierunku zmian, jakie będą przyjęte.
Ad 7. Przede wszystkim należy zauważyć, że Ko-
misja Europejska nie zakwestionowała implementacji
samych przepisów VIII dyrektywy do prawa polskie-
go, lecz ich stosowanie. Minister finansów odniósł się
do stawianych zarzutów, a zatem sprawa jest w trak-
cie postępowania i nie została jeszcze zakończona.
Chciałbym jednak poinformować, że od dnia 1 stycz-
nia 2010 r. obowiązywać będzie nowa dyrektywa
Rady 2008/9/WE z dnia 12 lutego 2008 r. określająca
szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości do-
danej, przewidzianego w dyrektywie 2006/112/WE,
podatnikom niemającym siedziby w państwie człon-
kowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym
państwie członkowskim. Dyrektywa ta zawiera od-
mienne od obecnie stosowanych procedur zwrotu,
w tym nowe terminy zwrotu. Częściowo dyrektywa
ta została już implementowana ustawą z dnia 23 paź-
dziernika 2009 r. o zmianie ustawy o podatku od to-
warów i usług (Dz. U. Nr 195, poz. 1504). W związku
ze wspomnianą wyżej nową dyrektywą oraz uchwa-
loną już zmianą do ustawy o podatku od towarów
i usług z dnia 23 października 2009 r. przygotowany
został projekt rozporządzenia ministra finansów
w sprawie zwrotu podatku od towarów i usług nie-
którym podmiotom, który stanowi implementację
pozostałych przepisów dyrektywy 2008/9/WE (treść
projektu zamieszczona na stronie BIP MF).
Prace legislacyjne projektowanego aktu wyko-
nawczego są na ukończeniu, rozporządzenie będzie
obowiązywać z dniem 1 stycznia 2010 r. Przepisy za-
warte w tym projekcie dotyczące 30-dniowego termi-

nu na dostarczenie żądanych przez naczelnika urzę-
du skarbowego informacji będą stanowiły lex specia-
lis wobec art. 169 ustawy Ordynacja podatkowa.
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie decyzji litewskiego sądu
konstytucyjnego o pisowni nielitewskich
nazwisk obywateli Litwy (12848)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Artura Górskiego (pismo
nr SPS-023-12848/09 z dnia 27 listopada 2009 r.)
w sprawie decyzji litewskiego sądu konstytucyjnego
o pisowni nielitewskich nazwisk obywateli Litwy
przedstawiam następujące informacje.
Sąd Konstytucyjny RL w decyzji z dnia 6 listo-
pada 2009 r. w sprawie wniosku Sejmu RL (uchwa-
ła Sejmu RL nr XI-289 z dnia 11 czerwca 2009 r.
w sprawie odwołania się do Sądu Konstytucyjnego
RL z prośbą o wyjaśnienie postanowień orzeczenia
Sądu Konstytucyjnego RL z dnia 21 października
1999 r. w sprawie zgodności z Konstytucją RL
uchwały Rady Najwyższej RL z dnia 31 stycznia
1991 r. w sprawie pisowni imion i nazwisk w pasz-
porcie obywatela litewskiego) orzekł, iż jedynie wpis
nazwiska i imienia w paszporcie obywatela RL do-
konany z użyciem języka państwowego stanowi ofi-
cjalne potwierdzenie tożsamości obywatela RL i tym
samym wywołuje odpowiednie skutki prawne. Zapis
imienia i nazwiska obywatela RL w paszporcie oby-
watela RL z użyciem znaków diakrytycznych alfa-
betu innego niż litewski i w formie niezgodnej z za-
sadami tego języka jest możliwy w dziale paszportu
„inne wpisy” i nie powinien być porównywany do
wpisu imienia i nazwiska osoby poczynionego w ję-
zyku państwowym na stronie tytułowej paszportu
obywatela RL. Wpis taki może być dodawany na
wniosek osoby zainteresowanej.
W związku z ww. orzeczeniem Sądu Konstytucyj-
nego RL uprzejmie przedstawiam stanowisko MSZ.
Istnienie w wielu krajach Unii Europejskiej,
w tym w Polsce, regulacji prawnych zezwalających
na zapisywanie w dokumentach oficjalnych imion
i nazwisk przedstawicieli mniejszości w brzmieniu
i pisowni ich języka ojczystego wskazuje, że rozstrzy-
gnięcie litewskiego sądu konstytucyjnego z dnia
6 listopada 2009 r. ma w znacznym stopniu charakter
633
polityczny. Nieuwzględnienie w nim nowych okolicz-
ności, jakie stwarza przynależność Republiki Litew-
skiej do UE, potrzeb wynikających ze wzmożonych
migracji ludności i interakcji, w jakie wchodzą oby-
watele litewscy z przedstawicielami innych państw,
może obrócić się przeciwko samym obywatelom Li-
twy. Przedmiotowa decyzja Sądu Konstytucyjnego
RL będzie szczególnie dotkliwa dla przedstawicieli
mniejszości narodowych na Litwie, w tym polskiej,
pozbawionych prawa do oryginalnego zapisu nazwi-
ska i imienia, na co zezwala art. 11 ust. 1 Konwencji
ramowej Rady Europy o ochronie mniejszości naro-
dowych (pkt 68 raportu wyjaśniającego do konwencji
ramowej, stanowiącego jej wykładnię autentyczną,
pozwala na przyjęcie, że w tym konkretnym wypad-
ku nie zachodzą żadne „szczególne okoliczności” i stro-
na litewska powinna w kwestii pisowni kształtować
swój system prawny „(…) zgodnie z międzynarodo-
wymi zasadami odnoszącymi się do ochrony mniej-
szości narodowych”). Jednocześnie art. 14 traktatu
między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Litew-
ską o przyjaznych stosunkach i dobrosąsiedzkiej
współpracy z 1994 r., odnosząc się do praw mniejszo-
ści polskiej w RL, stanowi m.in., że szczegółowe re-
gulacje dotyczące pisowni imion i nazwisk zostaną
określone w odrębnej umowie.
MSZ, nie zgadzając się z przyjętym obecnie przez
stronę litewską „pozornym” rozwiązaniem problemu
pisowni imion i nazwisk, apeluje o zgodne z danymi
wcześniej przez polityków litewskich obietnicami roz-
wiązanie problemu, czyli dopuszczenie w dokumen-
tach oficjalnych obywateli RL zapisu nazwisk i imion
przedstawicieli mniejszości narodowych w brzmieniu
i pisowni ich języka ojczystego.
Jednocześnie chciałbym poinformować, że nieste-
ty polskim negocjatorom ww. traktatu nie udało się
uzyskać tego, o czym pisze pan poseł, tj. „(…) wpro-
wadzenia pisowni polskich nazwisk na Litwie i litew-
skich w Polsce z użyciem wszystkich znaków diakry-
tycznych”.
Art. 14 traktatu zawiera zapis gwarantujący oso-
bom należącym do mniejszości narodowych możli-
wość używania swych imion i nazwisk w brzmieniu
języka mniejszości narodowej. Ponadto stanowi, że
szczegółowe regulacje dotyczące pisowni imion i na-
zwisk zostaną określone w odrębnej umowie. Z ini-
cjatywy polskiego MSZ podjęto w tej sprawie rozmo-
wy ze stroną litewską i przedstawiono jej polski pro-
jekt umowy. Dążeniem strony polskiej było umożli-
wienie zapisywania w litewskich dokumentach urzę-
dowych nazwisk osób należących do polskiej mniej-
szości narodowej na Litwie według reguł pisowni
polskiej (w alfabecie łacińskim, z użyciem polskich
znaków diakrytycznych i właściwych końcówek na-
zwisk), a więc zapisywanie imion i nazwisk w brzmie-
niu i pisowni języka ojczystego mniejszości. Z powodu
negatywnego stanowiska strony litewskiej do dnia
dzisiejszego nie udało się tego osiągnąć, ani przez za-
warcie wspomnianej umowy, ani w litewskiej ustawie,
634
która korzystnie dla mniejszości miała uregulować tę
kwestię.
Odnosząc się do użytego przez pana posła A. Gór-
skiego sformułowania „żelazna zasada parytetu”,
chciałbym poinformować, że MSZ nie stosuje takiego
sformułowania. Jednocześnie w rozmowach ze stroną
litewską wskazujemy korzystne dla mniejszości li-
tewskiej polskie rozwiązania (np. w kwestii pisowni
imion i nazwisk, egzaminu z języka ojczystego na
maturze, zniesienia progu wyborczego dla mniejszo-
ści, prawa do mniejszych klas w szkołach mniejszości,
wysokiego dofinansowania szkół mniejszości i wiele
innych).
Informuję także, że MSZ, działając na rzecz
ochrony praw mniejszości polskiej, będzie kontynu-
ował stosowne działania także na forum międzyna-
rodowym.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Sławeckiego
w sprawie finansowania szkół rolniczych
w listopadzie i grudniu 2009 r. (12849)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 27 listo-
pada 2009 r., znak: SPS-023-12849/09, interpelacją
pana posła Tadeusza Sławeckiego w sprawie finan-
sowania szkół rolniczych w miesiącach listopadzie
i grudniu 2009 r., pragnę przedstawić następujące
wyjaśnienia:
W ustawie budżetowej na rok 2009 z dnia 9 stycz-
nia 2009 r. (Dz. U. Nr 10, poz. 58, z poźn. zm.) wy-
datki dla szkół rolniczych prowadzonych przez mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi zaplanowane zostały
w wysokości 118 658 tys. zł, z tego w dziale 801:
Oświata i wychowanie – 103 796 tys. zł, a w dziale
854: Edukacyjna opieka wychowawcza – 14 862 tys. zł.
Środki te przeznaczone są również na finansowanie
wydatków 7 szkół rolniczych, które – w porozumie-
niu z jednostkami samorządu terytorialnego – zosta-
ły od 1 stycznia 2009 r. przejęte do prowadzenia przez
ministra rolnictwa i rozwoju wsi.
W toku wykonywania budżetu wydatki te zostały
zwiększone z rezerw celowych do kwoty 131 216 tys. zł.
Należy przy tym zaznaczyć, że zwiększenie wy-
datków w części 32: Rolnictwo o kwotę 5 610 728 zł
z przeznaczeniem na bieżące wydatki pozapłacowe
w szkołach rolniczych prowadzonych przez ministra
rolnictwa i rozwoju wsi, w tym na dofinansowanie
niezbędnych remontów, zakupu energii, opału i pali-
wa, dokonane decyzją ministra finansów z dnia
13 października 2009 nr FS2/4135/84/KKV/2009,
jest zgodne z opinią nr 140 Komisji Finansów Pu-
blicznych do ministra finansów w sprawie zmiany
przeznaczenia rezerwy celowej uchwalonej na posie-
dzeniu w dniu 7 października 2009 r.
Wykonanie omawianych wydatków za okres od
1 stycznia do 31 października 2009 r. wyniosło
105 429 tys. zł, tj. 80,35% planu, a więc – co wymaga
podkreślenia – jest niższe niż wynikałoby ze wskaź-
nika upływu czasu (83,3%).
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że zgodnie z regulacjami ustawy z dnia 30 czerwca
2005 r. o finansach publicznych dokonywanie wy-
datków może następować w granicach kwot okre-
ślonych w planie finansowym, z uwzględnieniem
prawidłowo dokonywanych przeniesień i zgodnie
z planowanym przeznaczeniem, w sposób celowy
i oszczędny, z zachowaniem najlepszych efektów
z danych nakładów.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi, sprawując nad-
zór nad całością gospodarki finansowej podległych
jednostek organizacyjnych, powinien zatem tak usta-
lić plany finansowe dla poszczególnych szkół rolni-
czych, aby nie wystąpiły zobowiązania wymagalne.
Należy przy tym zaznaczyć, że minister finansów
wyraził zgodę na wszystkie wnioskowane przez mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi przeniesienia wydat-
ków powodujące zwiększenie bądź zmniejszenie wy-
datków majątkowych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie mniejszej ilości środków
na modernizację dróg w 2010 r. (12851)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka prze-
kazaną przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r. (sygn.
SPS-023-12851/09) w sprawie mniejszej ilości środ-
ków na modernizację dróg, przedstawiam następują-
ce informacje.
Nowy system finansowania dróg krajowych, z wy-
łączeniem dróg krajowych w miastach na prawach po-
wiatu, zgodnie z ustawą z dnia 22 maja 2009 r. o zmia-
nie ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym oraz o zmianie niektórych in-

nych ustaw przenosi ciężar finansowania inwestycji
zawartych w „Programie budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012” z budżetu państwa na Krajowy Fun-
dusz Drogowy. Ponadto zgodnie z założeniami Gene-
ralna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad otrzymuje
na remonty, utrzymanie i zarządzanie siecią dróg kra-
jowych środki w wysokości ustalonej w ustawie budże-
towej. W 2010 r. zaplanowano w cz. 39: Transport wy-
datki na kwotę 3,7 mld zł.
Łączne potrzeby remontowe nawierzchni na dro-
gach krajowych, dzięki którym możliwe byłoby wy-
eliminowanie występowania na sieci drogowej odcin-
ków w stanie złym (3,7 tys. km) i niezadowalającym
(4,5 tys. km) – bez budowy poboczy utwardzonych,
obwodnic, drugich jezdni czy też utrzymania i mo-
dernizacji obiektów inżynierskich, poboczy nieutwar-
dzonych oraz elementów odwodnienia dróg – wyma-
gają nakładów finansowych rzędu 8 mld zł. Według
raportu z marca 2009 r. o stanie technicznym na-
wierzchni asfaltowych i betonowych sieci dróg kra-
jowych na koniec 2008 r. ponad 46,4% sieci dróg kra-
jowych wymaga przeprowadzenia różnego rodzaju
prac remontowych. Z uwagi na powyższe wykonanie
wszystkich niezbędnych prac nie jest możliwe.
Odnośnie do działań Ministerstwa Infrastruk-
tury w celu powstrzymania degradacji dróg krajo-
wych informuję, iż w dniu 4 grudnia 2009 r. Bank
Gospodarstwa Krajowego, który zarządza Krajo-
wym Funduszem Drogowym, podpisał umowę kre-
dytową z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym pn.
„Projekt rehabilitacji dróg II”. Środki finansowe
uzyskane w ramach powyższego projektu są prze-
znaczone w całości na odnowę i remont nawierzchni
dróg, mostów, skrzyżowań i innych budowli drogo-
wych oraz pozwolą na zwiększenie bezpieczeństwa
na drogach krajowych.
Limity środków zmuszają jednak do uszeregowa-
nia zadań według priorytetów, które stanowią dosto-
sowanie sieci do potrzeb Euro 2012. Drogi wymaga-
jące pilnej interwencji określane są na podstawie
wyników corocznych rutynowych badań sieci drogo-
wej w ramach systemu oceny stanu nawierzchni,
przy uwzględnieniu natężenia ruchu panującego na
danym odcinku drogi oraz zagrożenia bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego. Realizowane są również za-
dania bezpośrednio związane z planowanymi inwe-
stycjami drogowymi.
Reasumując, należy podkreślić, że resort infra-
struktury podejmuje wszelkie możliwe działania zmie-
rzające do poprawy stanu dróg krajowych. GDDKiA
przygotowuje kolejne inwestycje drogowe, remonty,
przebudowy, dzięki czemu w momencie zabezpieczenia
odpowiednich środków finansowych niezwłocznie przy-
stąpi do ich realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
635
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie wyników kontroli NIK dotyczących
przedsięwzięć prowadzonych w ramach
„Narodowego programu zwalczania chorób
nowotworowych” (12852)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka, prze-
słaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 27 listopa-
da 2009 r., znak: SPS-023-12852/09, w sprawie wy-
ników kontroli NIK dotyczących przedsięwzięć pro-
wadzonych w ramach „Narodowego programu zwal-
czania chorób nowotworowych” uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
Ministerstwo Zdrowia w pełni zgadza się z uwa-
gami i oceną dokonaną przez NIK w zakresie prac
prowadzonych nad przygotowaniem ustawy o usta-
nowieniu wieloletniego programu „Narodowy pro-
gram zwalczania chorób nowotworowych”, które pro-
wadzone były w sposób niejasny i nieprawidłowy.
Mając na uwadze poprawę efektywności narodo-
wego programu oraz zagwarantowanie racjonalnego
wydatkowania środków finansowych w ramach na-
rodowego programu, wdrażanie zadań do realizacji
w roku 2010 w ramach tego programu poprzedzone
zostało szeregiem uzgodnień z konsultantami i eks-
pertami w dziedzinie onkologii w celu wyboru do re-
alizacji najskuteczniejszych i najbardziej uzasadnio-
nych epidemiologicznie i ekonomicznie działań.
Wyrażam przekonanie, iż nowy skład Rady do
Spraw Zwalczania Chorób Nowotworowych po wpro-
wadzonych w ciągu bieżącego roku przeze mnie
zmianach gwarantuje bezstronność i merytoryczne
podejście do działań na rzecz zwalczania chorób no-
wotworowych w naszym kraju, co pozwoli na podnie-
sienie poziomu skuteczności programu i zapewni ra-
cjonalne, efektywne oraz merytorycznie uzasadnione
wydatkowanie środków publicznych.
W odniesieniu do uwag i negatywnej oceny NIK
w zakresie działań mających na celu wyłonienie re-
alizatora programów szkoleniowych, tj. szkolenie le-
karzy rodzinnych z zakresu diagnostyki nowotworów
i opieki nad chorymi po leczeniu onkologicznym,
uprzejmie wyjaśniam.
W celu wyeliminowania zaistniałych nieprawidło-
wości w zakresie realizowanych działań szkolenio-
wych w roku 2009 ogłoszony został nowy konkurs na
wybór realizatora przedmiotowego zadania. Przy
ustalaniu kryteriów i wymagań dla potencjalnych
realizatorów zadania Ministerstwo Zdrowia skorzy-
stało z opinii Centrum Medycznego Kształcenia Po-
dyplomowego, jako podmiotu doświadczonego w re-
alizacji działań szkoleniowych. Ponadto przy wybo-
rze realizatorów zadania o charakterze szkolenio-
wym zaproszonymi do komisji konkursowych eksper-
636
tami byli przedstawiciele Departamentu Nauki
i Szkolnictwa Wyższego w Ministerstwie Zdrowia, co
dawało gwarancję jasności pracy komisji. Przy usta-
laniu wspólnie z CMKP nowych zasad konkursowych
na wybór przedmiotowych szkoleń w roku 2009 Mi-
nisterstwo Zdrowia zwróciło szczególną uwagę na
górną granicę wynagrodzenia dla wykładowcy, która
nie przekraczała w roku bieżącym kwoty w wysoko-
ści 300 zł za godzinę wykładową.
W kontekście ogłoszonych konkursów na realiza-
cję szkoleń dla lekarzy rodzinnych i POZ zgłosił się
tylko jeden podmiot w zakresie minimum onkologicz-
nego oraz brak było zgłoszeń w zakresie realizatorów
szkoleń dotyczących wczesnej diagnostyki i leczenia
onkologicznego. Z uwagi na niewielkie zainteresowa-
nie podmiotów szkolących, jak również samych leka-
rzy POZ udziałem w szkoleniach wstępnie z Radą do
Spraw Zwalczania Chorób Nowotworowych rozważa-
my zawieszenie realizacji szkoleń w przedmiotowym
zakresie w roku przyszłym albo podjęcie realizacji
szkoleń specjalistycznych kierowanych do konkret-
nych grup specjalistów uczestniczących w różnorod-
nych formach leczenia onkologicznego.
Odnosząc się do kwestii monitorowania przez Mi-
nisterstwo Zdrowia przygotowania kadrowego i sprzę-
towego świadczeniodawców realizujących badania
profilaktyczne, uprzejmie wyjaśniam, że badania
profilaktyczne kontraktowane były przez NFZ z jed-
nostkami, które deklarowały spełnienie wymagań
określonych dla świadczeniodawców w procedurach
konkursowych i regulowanych odrębną ustawą. Po-
nadto jednoznacznie należy stwierdzić, w oparciu
o informację uzyskaną z GIS, że wszystkie pracownie
mammograficzne działające w Polsce realizują bada-
nia na sprawnych urządzeniach specjalistycznych.
Mając na uwadze zagwarantowanie właściwego
poziomu jakości badań mammograficznych, Mini-
sterstwo Zdrowia w roku 2009 zobligowało woje-
wódzkie ośrodki koordynujące oraz Centralny Ośro-
dek Koordynujący (WOK-i, COK), ośrodki prowadzą-
ce w ramach programu kontrole, do przekazywania
informacji na temat stwierdzonych nieprawidłowości
do państwowych wojewódzkich inspektoratów sani-
tarnych oraz konsultantów krajowych/wojewódzkich,
które to podmioty z mocy ustawy Prawo atomowe
posiadają uprawnienia do eliminowania z grupy wy-
konawców badań te jednostki niespełniające kryte-
riów jakościowych w odniesieniu do świadczeń mam-
mograficznych.
Ponadto w celu uporządkowania działań w zakre-
sie prowadzenia audytu klinicznego zdjęć mammo-
graficznych minister zdrowia zwrócił się z prośbą
o współpracę w przedmiotowym zakresie do Polskie-
go Towarzystwa Radiologicznego. W następstwie po-
wyższego w roku bieżącym ustalona została z gro-
nem ekspertów w zakresie realizacji mammograficz-
nych badań skryningowych nowa metodologia reali-
zacji audytu klinicznego zdjęć oraz podjęto działania
w celu wyłonienia w drodze procedury konkursowej
niezależnego audytora oceny mammogramów. Nie-
stety w ramach dwukrotnie ogłoszonego konkursu
nie wpłynęły do Ministerstwa Zdrowia oferty w przed-
miotowym zakresie. Dlatego też podjąłem decyzję
o zleceniu audytu centralnemu ośrodkowi koordynu-
jącemu program profilaktyczny raka piersi, który
według nowej metodologii od 2010 r. będzie go reali-
zował. Nowa metodologia uwzględnia wykonanie oce-
ny dwukrotnie większej liczby zdjęć, objęcie audytem
100% ośrodków realizujących badania, wprowadze-
nie procedury odwoławczej dla kontrolowanych świad-
czeniodawców.
Oceniając dokonania narodowego programu, uprzej-
mie informuję, iż w ramach realizowanego w latach
2006–2009 narodowego programu prowadzono w spo-
sób ciągły zakupy sprzętu specjalistycznego dla po-
trzeb leczenia i diagnostyki nowotworów, w tym
w szczególności doposażono i modernizowano w Pol-
sce zakłady radioterapii, ośrodki leczenia i diagno-
styki raka płuca, ośrodki leczenia białaczek, oddzia-
ły i ośrodki diagnozowania i leczenia chłoniaków
złośliwych, oddziały i zakłady opieki paliatywnej.
W ramach programu wdrożono i kontynuuje się
skryningi wczesnego wykrywania raka piersi, raka
szyjki macicy, raka jelita grubego. Należy zauważyć,
że spośród krajów postkomunistycznych, które we-
szły do Wspólnoty krajów europejskiej, jesteśmy je-
dynym krajem, który wdrożył wszystkie rekomendo-
wane przez Unię aktywne skryningi populacyjne.
W ramach tych skryningów oprócz wykonywanych
badań profilaktycznych prowadzone są szkolenia dla
kadry realizującej badania profilaktyczne. Prowa-
dzone są również akcje medialne zachęcające osoby
do udziału w programach profilaktycznych, dzięki
czemu zgłaszalność osób do korzystania z badań
skryningowych stopniowo wzrasta, choć nie jest to
jeszcze poziom w pełni zadowalający. W roku 2009
Polska otrzymała nagrodę „Perła Mądrości” (Pearl
of Wisdom) przyznawaną przez European Cervical
Cancer Association za prowadzone w naszym kraju
działania na rzecz promocji badań profilaktycznych
w kierunku wczesnego wykrywania raka szyjki ma-
cicy. Nagroda ta zostanie wręczona w Parlamencie
Europejskim w styczniu 2010 r. W ramach realizo-
wanych programów populacyjnych stworzony został
ponadto system informatyczny monitorujący na bie-
żąco realizację badań skrynigowych. Do systemu do-
stęp mają zarówno świadczeniodawcy, jak również
ośrodki koordynujące program oraz podmioty finan-
sujące programy profilaktyczne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie obowiązku zapłaty
przez upadłego konsumenta
podatku dochodowego w przypadku umorzenia
jego zobowiązań (12854)
Odpowiadając na przekazaną przy piśmie z dnia
27 listopada 2009 r., nr SPS-023-12854/09, interpe-
lację pana posła Jarosława Matwiejuka z dnia 16 li-
stopada 2009 r. w sprawie wprowadzenia zwolnienia
z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób
fizycznych dochodów uzyskanych w wyniku umorze-
nia zobowiązań w związku z tzw. upadłością konsu-
mencką, uprzejmie informuję.
Nowelizacją przepisów ustawy Prawo upadłościo-
we i naprawcze (Dz. U. z 2008 r. Nr 234, poz. 1572)
zostało wprowadzone do obrotu prawnego nowe po-
stępowanie upadłościowe dotyczące osób fizycznych
nieprowadzących działalności gospodarczej, potocz-
nie określane mianem upadłości konsumenckiej.
Jak wynika z uzasadnienia do projektu noweliza-
cji, podstawowym celem wprowadzenia tej instytucji
prawnej była możliwość przeprowadzenia postępo-
wania upadłościowego stwarzającego tym osobom
szansę na dalsze życie bez obciążeń. Konsekwencją
tego jest zwolnienie niewypłacalnego dłużnika z zo-
bowiązań. Istotne jest, że z tej nadzwyczajnej insty-
tucji prawnej może skorzystać tylko taki dłużnik,
którego niewypłacalność powstała wskutek wyjątko-
wych i niezależnych od niego okoliczności. Ponadto
warto zauważyć, iż takie postępowanie odbywa się
na wniosek dłużnika, który jest zobowiązany wska-
zać i wydać syndykowi cały swój majątek celem za-
spokojenia wierzycieli. O umorzeniu niezaspokojo-
nych zobowiązań upadłego oraz o zakończeniu postę-
powania upadłościowego orzeka sąd, ale już po wy-
konaniu przez upadłego obowiązków określonych
w planie spłaty wierzycieli. Tak więc umorzenie zo-
bowiązań de facto następuje w sytuacji, gdy upadły
nie ma już majątku.
Tworząc normę prawną, racjonalny ustawodawca
tworzy taki stan prawny, aby cel regulacji prawnej
był możliwy do osiągnięcia. Zaprzeczeniem zasady
racjonalnego prawotwórstwa byłoby bez wątpienia
stworzenie takich norm, w realizacji których zwol-
nienie ze zobowiązań (przy upadłości konsumenckiej)
skutkowałoby powstaniem nowych zobowiązań wy-
nikających z prawa podatkowego. Uznanie przez pra-
wodawcę, iż umorzenie długów w wyniku upadłości
rodzi skutki podatkowe, spowodowałoby zapewne
wprowadzenie stosownego zwolnienia do ustawy po-
datkowej.
Tak więc w następstwie umorzenia zobowiązań
upadłego konsumenta niewątpliwie wystąpi dla nie-
go pożytek. Jednakże w tym przypadku nie można
637
mówić o powstaniu przychodu podlegającego opodat-
kowaniu, w przeciwnym razie taka norma byłaby
sprzeczna ze społeczno-gospodarczym przeznacze-
niem instytucji prawnej, jaką jest upadłość konsu-
mencka, a tym samym sprzeczna z ratio legis norm
o upadłości konsumenckiej. Stąd brak jest podstaw
do określenia przychodu podatkowego.
Biorąc pod uwagę powyższe, nie zachodzi zatem
konieczność wprowadzania do ustawy o podatku do-
chodowym od osób fizycznych zwolnienia dotyczące-
go umorzonych zobowiązań wynikających z upadło-
ści konsumenckiej, o której mowa w przepisach pra-
wa upadłościowego i naprawczego, gdyż aby zwolnić
z opodatkowania określony rodzaj przychodu, musi
on najpierw powstać.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów wprowadzenia limitu
w dostępie do Internetu (12857)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją posła na Sejm RP pana Jarosława Matwiejuka
z dnia 16 listopada 2009 r. w sprawie planów wprowa-
dzenia limitu w dostępie do Internetu, przekazaną
przy piśmie szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
z dnia 2 grudnia 2009 r., znak DSPA-4810-5735-(l)/09,
uprzejmie informuję, co następuje.
Zagadnień poruszonych w interpelacji dotyczy
przede wszystkim projektowany art. 179a ustawy
z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U.
Nr 171, poz. 1800, z późn. zm.), który ma być wpro-
wadzony ustawą o zmianie ustawy o grach hazardo-
wych oraz niektórych innych ustaw. Wskazany prze-
pis, w wersji uwzględniającej uprzednią kontrolę
przez sąd wniosków o wpis do Rejestru Stron i Usług
Niedozwolonych, został zamieszczony bezpośrednio
w projekcie do rozstrzygnięcia przez Komitet Rady
Ministrów. A wobec tego interpelację należy rozpa-
trywać w kontekście tej wersji art. 179a.
I. Odnosząc się do pytań nr l i 2, należy wskazać,
że w projekcie nie występuje pojęcie „aktualizacja
wpisów” jako odrębna czynność związana z prowa-
dzeniem Rejestru Stron i Usług Niedozwolonych.
Przewidziano, że organ, który wystąpił z wnioskiem
o wpis do rejestru, będzie występował z wnioskiem
do prezesa UKE o wykreślenie wpisu z rejestru, je-
638
żeli ustały przesłanki jego dokonania. Przewidziano
również, że na postanowienie w przedmiocie wpisu
do rejestru będzie przysługiwało zażalenie, a w przy-
padku jego uwzględnienia przez sąd nastąpi wykre-
ślenie wpisu z rejestru.
II. Odnosząc się do pytania nr 3, należy zauważyć,
że projekt wskazuje na kryterium umieszczania ad-
resów elektronicznych we wpisie do Rejestru Stron
i Usług Niedozwolonych, którym jest treść strony in-
ternetowej lub innej usługi.
III. Odnosząc się do pytania nr 4, uprzejmie in-
formuję, że projekt przewiduje ograniczenie dostępu
tylko do wyraźnie wskazanych stron i usług, a jed-
nocześnie wprowadza sądową kontrolę wniosków
o dokonanie wpisu do Rejestru Stron i Usług Niedo-
zwolonych.
Należy podkreślić, że projekt umożliwia sądowi
zbadanie sprawy i weryfikację wniosku przed wyda-
niem postanowienia o dokonaniu wpisu do Rejestru
Stron i Usług Niedozwolonych, w szczególności sąd
może wezwać przedstawiciela organu występującego
z wnioskiem do złożenia wyjaśnień lub przedstawie-
nia dokumentacji stanowiącej podstawę wystąpienia
z wnioskiem. Rozwiązanie to zapewnia możliwość
wydania postanowienia o odmowie dokonania wpisu,
jeśli wniosek nie znajdowałby uzasadnienia.
Na postanowienie w przedmiocie wpisu do Reje-
stru Stron i Usług Niedozwolonych przysługuje za-
żalenie.
Proponowane rozwiązanie nie wpłynie na ogra-
niczenia swobód obywatelskich, gdyż jest zgodne
z warunkami wprowadzania tego rodzaju ograniczeń
w dostępie do usług (i aplikacji) łączności elektronicz-
nej określonymi w art. 3a znowelizowanej dyrektywy
2002/21/WE w sprawie wspólnych ram regulacyj-
nych sieci i usług łączności elektronicznej (tzw. dy-
rektywy ramowej).
Z treści art. 3a dyrektywy 2002/21/WE wynika
bowiem, iż w przypadku wprowadzenia w prawie
krajowym jakichkolwiek środków powodujących
ograniczenie dostępu użytkowników końcowych (za
pomocą sieci łączności elektronicznej) do usług i apli-
kacji lub powodujących ograniczenie w możliwości
korzystania z usług i aplikacji należy zagwarantować
uprzednią rzetelną i bezstronną procedurę, uwzględ-
niającą prawo zainteresowanej osoby lub zaintereso-
wanych osób do bycia wysłuchanymi, z zastrzeże-
niem potrzeby ustanowienia dla należycie ustalonych
pilnych przypadków odpowiednich warunków oraz
zabezpieczeń proceduralnych. Biorąc pod uwagę ka-
talog treści, jakie zgodnie z przedmiotową propozycją
powinny być blokowane, nie ulega wątpliwości, iż ko-
nieczna jest szybka reakcja mająca na celu utrudnie-
nie wszystkim użytkownikom łączności elektronicz-
nej w Polsce dostępu do niedozwolonych stron. Uznać
to należy niewątpliwie za wspomniany wyżej pilny
przypadek. Jednakże w art. 3a dyrektywy 2002/21/
WE (w zdaniu ostatnim) wyraźnie wskazano, że na-
leży jednocześnie zagwarantować skuteczną kontro-
lę sądową (w rozsądnym terminie). Propozycja zmia-
ny art. 179a ustawy Prawo telekomunikacyjne wyda-
je się łączyć zarówno niezbędną szybkość reakcji na
pojawiające się w sieci Internet niedozwolone strony
i usługi, jak i konieczność zapewnienia skutecznej
ochrony sądowej i rzetelnego procesu dla podmiotów
objętych „blokadą”.
IV. Odnosząc się do pytań nr 5 i 7, należy wska-
zać, iż projekt przewiduje, że o dokonaniu wpisu do
Rejestru Stron i Usług Niedozwolonych adresów elek-
tronicznych niedozwolonych stron i usług będzie roz-
strzygał sąd okręgowy właściwy dla siedziby organu,
który wystąpił z wnioskiem, w drodze postanowie-
nia. W następstwie tego po stronie przedsiębiorcy
telekomunikacyjnego świadczącego usługi dostępu
do Internetu powstanie obowiązek utrudniania do-
stępu do niedozwolonych stron i usług przez bloko-
wanie dostępu do adresów elektronicznych wpisa-
nych do Rejestru Stron i Usług Niedozwolonych.
V. Odnosząc się do pytania nr 6 i 7, należy zauwa-
żyć, że projekt precyzyjnie wskazuje, iż o utrudnia-
niu dostępu do niedozwolonych stron i usług decydu-
je sąd.
VI. Odnosząc się do pytania nr 8, należy mieć na
względzie stanowisko przedstawione w propozycjach
rekomendacji z dnia 3 grudnia 2009 r., opracowanych
przez zespół zadaniowy Komitetu Rady Ministrów
do Spraw Informatyzacji i Łączności, w zakresie
technicznych aspektów realizacji zadań wynikają-
cych z art. 179a ustawy Prawo telekomunikacyjne,
w których stwierdzono, iż „skuteczność blokowania
nigdy nie osiągnie 100% stron internetowych o treści
uznanej za sprzeczną z prawem”. Tym niemniej pro-
ponowana regulacja prawna znacznie ograniczy do-
stęp do stron internetowych i usług sprzecznych
z prawem.
VII. Odnosząc się do pytania nr 9, należy wska-
zać, że kontrolowanie przedsiębiorców w zakresie
realizacji obowiązku utrudniania dostępu do niedo-
zwolonych stron i usług zostało powierzone prezeso-
wi Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Ponadto
przedsiębiorca niewypełniający nałożonego obowiąz-
ku będzie karany grzywną nakładaną w drodze de-
cyzji administracyjnej.
Powyższe regulacje zawarte w projekcie ustawy
o zmianie ustawy o grach hazardowych oraz niektó-
rych innych ustaw są nadal przedmiotem prac pro-
wadzonych przez Stały Komitet Rady Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Urzędzie Komitetu
Integracji Europejskiej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Grzegorza Napieralskiego
w sprawie nieumieszczenia Szczecina
w gronie miast gospodarzy polskiej prezydencji
w UE (12860)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, przesyłam w załączeniu odpo-
wiedź na interpelację pana posła Grzegorza Napie-
ralskiego (sygn. pisma SPS-023-12860/09) z dnia
27 listopada 2009 r. w sprawie nieumieszczenia
Szczecina w gronie miast gospodarzy polskiej prezy-
dencji w UE.
Na wstępie chciałbym podziękować za zaintereso-
wanie pana posła kwestią polskiej prezydencji w UE.
Sprawowanie przez nasz kraj przewodnictwa w Ra-
dzie Unii Europejskiej to nie tylko prestiż dla kraju
stającego na czele UE, ale również ogromne wyzwa-
nie wymagające szeroko zakrojonych przygotowań
o charakterze logistyczno-organizacyjnym.
Jednym z najważniejszych elementów tego pro-
cesu jest przygotowanie kalendarza wydarzeń, któ-
re będą miały miejsce w czasie polskiej prezydencji.
Aktualnie na terenie naszego kraju planuje się or-
ganizację ok. 150 spotkań z udziałem najważniej-
szych polityków i urzędników reprezentujących in-
stytucje unijne i państwa członkowskie UE. Wśród
nich są spotkania na szczeblu premiera, ministrów,
szefów służb i urzędów centralnych, konferencje mi-
nisterialne, a także wydarzenia kulturalne i towa-
rzyszące.
Decyzja Rady Ministrów określająca listę miast
rekomendowanych podjęta została w oparciu o opra-
cowany na bazie doświadczeń poprzednich prezyden-
cji katalog kryteriów ujęty w programie przygotowań
RP do objęcia i sprawowania przewodnictwa w Ra-
dzie UE oraz pracę międzyresortowej komisji ocenia-
jącej powołanej w ramach zespołu opiniująco-dorad-
czego ds. logistyki i bezpieczeństwa.
W celu promocji regionów Polski, a nie tylko sto-
licy naszego kraju, wybrano wariant „region po re-
gionie”. Do organizacji spotkań najwyższego szczebla
po pozytywnej weryfikacji komisji oceniającej reko-
mendację Rady Ministrów uzyskały Gdańsk, Kato-
wice, Kraków, Łódź, Poznań, Rzeszów, Sopot, Toruń
z Bydgoszczą, Warszawa i Wrocław. W przypadku
Szczecina komisja poddała weryfikacji materiały na-
desłane przez woj. zachodniopomorskie i na ich pod-
stawie sformułowała następujące wnioski:
Wśród obiektów konferencyjnych zgłoszonych przez
woj. zachodniopomorskie pozytywnie zaopiniowane
zostały Międzynarodowe Targi Szczecińskie, które
z technicznego punktu widzenia odpowiadają wyzna-
czonym kryteriom. Zastrzeżenia wzbudził natomiast
brak wystarczającej liczby miejsc noclegowych w wy-
639
sokim standardzie (jedynym hotelem spełniającym
kryteria określone na cele prac komisji jest Radisson
Blu posiadający ponad 350 pokoi, co jest liczbą nie-
wystarczającą). Potencjał hotelowy Szczecina mógłby
zostać powiększony o hotel Arca Medical Spa w Ko-
łobrzegu (odległość 143 km), Amber Baltic w Mię-
dzyzdrojach (odległość 97 km) oraz Bursztynowy
Pałac w Strzekęcinie (odległość 160 km), których
znaczne oddalenie z logistycznego punktu widzenia
uniemożliwia ich sprawne wykorzystanie. Stąd też
istnienie w tym wypadku dostatecznie dużego obiek-
tu konferencyjnego przy jednocześnie ograniczonej
liczbie miejsc hotelowych uniemożliwia organizację
dużych spotkań. Dodatkowym elementem, który
w znacznym stopniu utrudniałby sprawną organiza-
cję i koordynację spotkań, są ograniczone możliwości
obsługi lotów przez Port Lotniczy Szczecin Goleniów.
Na chwilę obecną siatka połączeń Portu Lotniczego
Szczecin Goleniów obejmuje Londyn, Oslo, Dublin
i Warszawę, co stanowi barierę dla sprawnego trans-
feru delegacji. Ponadto płyta lotniskowa dysponuje
tylko sześcioma miejscami postojowymi. Alternatyw-
ne połączenie kolejowe (istotne z punktu widzenia
mobilności obsługi spotkań) z Warszawą (średnio
6,5h). Chciałbym podkreślić, że we wszystkich zgło-
szeniach porównaniu podlegały te same elementy
logistyczno-organizacyjne oraz ich wzajemna kompa-
tybilność. Ze względu na powyższe zastrzeżenia
Szczecin nie był wizytowany przez międzyresortową
komisję.
Chciałbym jednak ponownie podkreślić, że wzglę-
du na różnorodny charakter planowanych spotkań
Szczecin jest miastem, które może stać się organiza-
torem seminariów, spotkań szczebla eksperckiego
organizowanych przez dane resorty, jak również spo-
tkań towarzyszących.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej
Mikołaj Dowgielewicz
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
640
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Pięty
oraz grupy posłów
w sprawie terminu przyjęcia i wprowadzenia
przepisów ustawowych, wykonawczych
i administracyjnych niezbędnych
do wykonania dyrektywy 2007/64/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług
płatniczych w ramach rynku wewnętrznego
(12861)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pana posła Jarosława Pięty, pana posła
Marka Krząkały oraz pana posła Ryszarda Zawadz-
kiego, sygn. SPS-023-12861/09, w sprawie terminu
przyjęcia i wprowadzenia przepisów ustawowych,
wykonawczych i administracyjnych niezbędnych
do wykonania dyrektywy 2007/64/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r.
w sprawie usług płatniczych w ramach rynku we-
wnętrznego (Payment Services Directive – PSD),
pragnę przekazać następujące informacje.
Implementowana dyrektywa jest pionierską regu-
lacją w zakresie usług płatniczych zarówno na pozio-
mie unijnym, jak i krajowym. Jej przedmiot, o któ-
rym panowie posłowie uprzejmie wspominają, a więc
określenie praw i obowiązków stron umowy o usługę
płatniczą oraz zasad prowadzenia działalności w za-
kresie świadczenia usług płatniczych przez dostaw-
ców usług płatniczych, w szczególności dotyczących
przejrzystości warunków i wymogów w zakresie in-
formowania o usługach płatniczych, a także zasad
tworzenia, organizacji, nadzoru instytucji płatni-
czych czy zasad wykonywania pośrednictwa w zakre-
sie usług płatniczych przez agentów – wymaga regu-
lacji ustawowej.
Mając na uwadze powyższe, Ministerstwo Finan-
sów przygotowało projekt ustawy o usługach płatni-
czych. Jest to pierwsze systemowe uregulowanie
w Polsce zarówno usług płatniczych, jak również sa-
mej działalności polegającej na ich świadczeniu. Do-
tychczas świadczenie usług płatniczych miało cha-
rakter tzw. wolnej działalności gospodarczej, a po
wprowadzeniu w życie ustawy będzie miało charak-
ter działalności regulowanej i poddanej nadzorowi
odpowiednich instytucji, w tym przede wszystkim
Komisji Nadzoru Finansowego. Kolejne podmioty do-
łączą do katalogu podmiotów nadzorowanych w ra-
mach jednolitego nadzoru w zakresie ich działalności
na rynku finansowym.
Biorąc pod uwagę przytoczone wyżej fakty, nieza-
leżnie od zrozumienia potrzeby szybkiego wprowa-
dzenia harmonizacji rynku usług płatniczych w Unii
Europejskiej, dwuletni termin implementacji przed-
miotowej dyrektywy okazał się być terminem dra-
stycznie krótkim.
Podkreślenia w tym miejscu wymaga również
fakt, że choć dyrektywa PSD jest w założeniu dyrek-
tywą pełnej harmonizacji, przewiduje jednak 26 opcji
narodowych, których implementacja lub nie oraz spo-
sób implementacji wzbudzały i wzbudzają wiele spo-
rów i rozbieżności przede wszystkim wśród usługo-
dawców rynku usług płatniczych i innych przyszłych
adresatów ustawy.
Ministerstwo Finansów, dokładając najwyższej
staranności, w ramach grupy roboczej do spraw usług
płatniczych powołanej przy Radzie Rozwoju Rynku
Finansowego, działającej pod auspicjami ministra
finansów, dokonało bardzo szerokich, wstępnych,
nieformalnych konsultacji projektu ustawy imple-
mentującej PSD, które poprzedziły właściwy proces
legislacyjny i miały docelowo go przyspieszyć poprzez
wczesne uzgodnienie spornych stanowisk. W pracach
grupy uczestniczyli przedstawiciele administracji
i inni interesariusze, w tym reprezentatywny skład
uczestników rynku finansowego, przyszłych adresa-
tów projektu ustawy. Opcje przewidziane przez dy-
rektywę PSD podczas prac grupy były bardzo szero-
ko dyskutowane (6 posiedzeń oraz kolejne 3 posiedze-
nia już z wstępnym projektem ustawy), niemniej
jednak obserwując dyskusje w czasie uzgodnień mię-
dzyresortowych i konsultacji społecznych, należy
stwierdzić, iż nie wyeliminowały kontrowersji doty-
czących opcji narodowych, nawet tych, jakby się wy-
dawało, wstępnie uzgodnionych.
1. Odpowiadając na pytanie dotyczące etapu prac
nad przedmiotowym projektem ustawy i przepisami
wykonawczymi, pragnę uprzejmie poinformować, iż
mając na uwadze fakt, że szybkie wejście w życie
przepisów implementujących do prawa polskiego za-
pisy dyrektywy będzie korzystne zarówno dla kon-
sumentów, jak i dla dostawców usług płatniczych
w Unii Europejskiej i w Polsce, oraz zważając na ter-
min implementacji dyrektywy, już w 2007 r. zostały
podjęte, a w 2008 r. zintensyfikowane prace nad kra-
jową ustawą o usługach płatniczych, w tym w formu-
le korzystania z ww. ciała opiniodawczo-doradczego
w postaci grupy roboczej do spraw usług płatniczych
RRRF.
Projekt z dnia 25 września 2009 r. po uzgodnie-
niach wewnątrzresortowych został umieszczony
w dniu 9 października 2009 r. w Biuletynie Informa-
cji Publicznej Ministerstwa Finansów i w tym dniu
rozpoczęły się uzgodnienia międzyresortowe oraz
konsultacje społeczne. W dniu 8 i 9 grudnia 2009 r.
odbyła się konferencja uzgodnieniowa. W chwili obec-
nej projekt zostanie poprawiony zgodnie z ustalenia-
mi i po rozstrzygnięciu niektórych pozostałych wąt-
pliwości, kwestii technicznych oraz rozbieżności przez
ministra finansów zostanie przekazany pod obrady
komitetów pomocniczych Rady Ministrów celem dal-
szego nad nim procedowania, a następnie Rady Mi-
nistrów celem jego przyjęcia przez rząd przed skiero-
waniem do Sejmu.
Planowany termin przekazania projektu ustawy
o usługach płatniczych pod obrady Komitetu Euro-
pejskiego Rady Ministrów to styczeń 2010 r. Po uzy-

skaniu akceptacji KERM projekt zostanie skierowa-
ny pod obrady kolejnego komitetu pomocniczego RM
– Komitetu RM do Spraw Informatyzacji i Łączności
(KRMIŁ).
2. Odnosząc się do drugiego pytania – rozumiejąc
je jako pytanie de facto ściśle związane z pierwszym
pytaniem – uprzejmie pragnę ponownie wskazać, iż
PSD wymaga implementacji w formie ustawy, której
projekt – ustawa o usługach płatniczych został przy-
gotowany przez Ministerstwo Finansów. Ustawa
przewiduje również delegacje do wydania rozporzą-
dzeń wykonawczych. Niemniej jednak stosowny pro-
ces legislacyjny w zakresie samych rozporządzeń
może się rozpocząć w momencie uzyskania podstawy
prawnej, tj. po uchwaleniu właściwej ustawy.
Pragnę uprzejmie poinformować, że Ministerstwo
Finansów dokłada wszelkiej staranności, by przed-
miotową dyrektywę implementować w możliwie szyb-
kim terminie. Jednak w obliczu wyżej wskazanych
faktów, z którymi przyszło nam się zmierzyć podczas
całego procesu prac nad implementacją dyrektywy
(złożoność dyrektywy, a co za tym idzie – projektu,
pionierski charakter tego typu regulacji na polskim
rynku usług płatniczych, ilość opcji narodowych bu-
dzących sprzeczne emocje wśród adresatów ustawy,
brak wcześniej wyodrębnionej komórki w Minister-
stwie Finansów do zadań związanych z obszarem
usług płatniczych, z uwagi na to, że jak zostało to
wyżej wskazane – rynek usług płatniczych nie pod-
legał regulacji, a tym bardziej nadzorowi) – wystąpi-
ły pewne opóźnienia.
Niemniej jednak, mając na uwadze poruszoną
przez panów posłów kwestię uchylenia dyrektywy
97/5 oraz sugerowaną rzekomą sytuację bezprawia
w kontekście braku implementacji PSD do polskiego
porządku prawnego, nie można się z tym zgodzić.
Należy bowiem uprzejmie wskazać, iż taka sytu-
acja nie może mieć miejsca, gdyż nawet przy uchyle-
niu dyrektywy 97/5 przepisy, które ją implementowa-
ły do polskiego porządku prawnego, oraz inne prze-
pisy dotyczące rozliczeń pieniężnych pozostają w mocy
w kształcie dotychczasowym, do czasu przyjęcia aktu
implementującego PSD.
Należy bowiem wskazać, że tak jak uchwalenie
dyrektywy unijnej nie ma skutku natychmiastowego
dla porządku prawnego państw członkowskich,
w przeciwieństwie do bezpośredniego skutku rozpo-
rządzenia unijnego, podobnie uchylenie dyrektywy
unijnej nie ma skutku natychmiastowego w postaci
uchylenia przepisów ją implementujących.
Ponadto należy uprzejmie wskazać, iż Minister-
stwo Finansów dokłada wszelkich starań, by zmini-
malizować skutki braku czasowej implementacji
PSD, współpracując w tym zakresie z Narodowym
Bankiem Polskim.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
641
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Janiny Okrągły
w sprawie nowelizacji przepisów dotyczących
zasad postępowania przy zmianie granic gmin
(12862)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 listopada 2009 r. (sygn. SPS-023-
-12862/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Janiny Okrągły z dnia 17 listopada 2009 r.
w sprawie nowelizacji przepisów dotyczących zasad
postępowania przy zmianie granic gmin uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Na wstępie podkreślić należy, że wnioski dotyczą-
ce zmian granic, corocznie składane przez jednostki
samorządu terytorialnego, poddawane są analizie
pod względem ich zgodności z wymogami obowiązu-
jących przepisów prawa w tym zakresie, tj. ustawy
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j.
Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) oraz
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 sierpnia
2001 r. w sprawie trybu postępowania przy składaniu
wniosków dotyczących tworzenia, łączenia, dzielenia,
znoszenia i ustalania granic gmin, nadawania gmi-
nie lub miejscowości statusu miasta, ustalania
i zmiany nazw gmin i siedzib ich władz oraz doku-
mentów wymaganych w tych sprawach (Dz. U. Nr 86,
poz. 943, z późn. zm.).
Powyższe przepisy nakładają na wnioskodawców
obowiązek dołączenia do wniosku m.in. stanowiska
w sprawie spełnienia przesłanek, o których mowa
w art. 4 ust. 3 i 4 ustawy o samorządzie gminnym,
określenia szacunkowych kosztów stałych i jednora-
zowych przeprowadzenia wnioskowanych zmian czy
też szacunkowych planów dochodów i wydatków
w następnym roku budżetowym gmin objętych wnio-
skiem. Należy zauważyć, że zgodnie z art. 4 ww. usta-
wy granice gmin określa – w drodze rozporządzenia
– Rada Ministrów. Oznacza to, że choć ustawa prze-
widuje możliwość wydania przedmiotowego rozpo-
rządzenia na wniosek zainteresowanej rady gminy,
to jednak kompetencja do określenia granic gmin po-
zostaje w gestii Rady Ministrów. Ponadto w związku
z faktem, że granice gmin określa się rozporządze-
niem, nie jest możliwe zapewnienie postępowania
dwuinstancyjnego w przedmiotowej sprawie.
Podkreślenia wymaga także, że niezależnie od
postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z dnia
12 maja 2009 r. (sygn. S 3/09), sygnalizującego po-
trzebę stworzenia mechanizmów zabezpieczających
jednostki samorządu terytorialnego przed pochopny-
mi zmianami granic, Trybunał Konstytucyjny wie-
lokrotnie oceniał przepisy dotyczące zmian w podzia-
le terytorialnym i nie orzekł o ich niezgodności
z Konstytucją RP.
642
Odnośnie do kwestii dotyczącej określenia form
oraz zasad rozliczeń finansowych i majątkowych
gmin wyjaśnić należy, że zasady dotyczące przekaza-
nia mienia komunalnego w przypadku zmiany granic
reguluje art. 44 pkt 2 ustawy o samorządzie gmin-
nym. W zakresie zobowiązań finansowych kwestie te
określone są przez przepisy Kodeksu cywilnego.
W związku z powyższym nie ma potrzeby dodatko-
wego uregulowania ww. problematyki.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w MSWiA
nie są prowadzone prace zmierzające do zmiany prze-
pisów dotyczących procedury dokonywania zmian
w strukturze administracyjnej kraju.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Aldony Młyńczak
oraz grupy posłów
w sprawie możliwości pozyskiwania środków
unijnych na instalacje kolektorów słonecznych
w ramach pozyskiwania energii
ze źródeł odnawialnych (12863)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji poselskiej pani Aldony Młyńczak oraz
grupy posłów, która została dołączona do pisma pana
wicemarszałka Krzysztofa Putry z dnia 27 listopada
br. (znak: SPS-023-12863/09), dotyczącej możliwości
pozyskiwania środków unijnych na instalacje kolek-
torów słonecznych poniżej udzielam odpowiedzi na
pytania postawione w niniejszym piśmie.
1. Czy Ministerstwo Rozwoju Regionalnego za-
rezerwowało środki dla tego typu przedsięwzięć go-
spodarczych związanych z ochroną środowiska
i efektywnością energetyczną?
Informuję, że środki unijne dotyczące wsparcia
inwestycji w odnawialne źródła energii zostały prze-
widziane w Narodowych Strategicznych Ramach Od-
niesienia 2007–2013 (NSRO), w punkcie 5.4.4: Budo-
wa i modernizacja infrastruktury technicznej i spo-
łecznej mającej podstawowe znaczenie dla podniesie-
nia atrakcyjności Polski. Środki europejskie, które
zostały zabezpieczone na ten cel, zostały rozlokowa-
ne pomiędzy regionalne programy operacyjne (16 RPO)
oraz Program Operacyjny „Infrastruktura i środo-
wisko” 2007–2013 (PO IiŚ), w ramach działania 9.4:
Wytwarzanie energii ze źródeł odnawialnych.
W ramach poszczególnych regionalnych progra-
mów operacyjnych (RPO) wydzielone zostały priory-
tety lub działania, dzięki którym możliwe jest wspar-
cie projektów z zakresu odnawialnych źródeł energii.
Wśród inwestycji, które mogą uzyskać dofinansowa-
nie, można wymienić m.in. projekty dotyczące kolek-
torów słonecznych. Jednocześnie należy zaznaczyć,
że poszczególne regiony charakteryzują się inną spe-
cyfiką, dlatego też nie każdy regionalny program
operacyjny ma taki sam poziom alokacji na wsparcie
inwestycji w odnawialne źródła energii. Warto rów-
nież dodać, że instytucja zarządzająca RPO dla woj.
dolnośląskiego, w ramach kategorii interwencji nr 40
– energetyka odnawialna słoneczna, nie przewidzia-
ła środków na wsparcie dla tego typu inwestycji.
2. Czy istnieje możliwość dofinansowania zakupu
i montażu kolektorów słonecznych przez osoby fizycz-
ne pojedynczo lub zrzeszone w grupach – stowarzy-
szeniach?
Informuję, że w ramach regionalnych programów
operacyjnych wsparcie w zakresie odnawialnych źró-
deł energii ukierunkowane jest na podmioty, które
będą przyczyniały się do kompleksowej poprawy bi-
lansu energetycznego danego regionu, takie jak: jed-
nostki samorządu terytorialnego (j.s.t.), ich związki,
porozumienia i stowarzyszenia, jednostki organiza-
cyjne j.s.t. posiadające osobowość prawną, organiza-
cje pozarządowe, jednostki naukowe, administracja
rządowa, regionalne zarządy gospodarki wodnej,
przedsiębiorstwa energetyczne i spółki komunalne.
W celu spełnienia wymogów z zakresu energii odna-
wialnej stawianych krajom członkowskim przedmio-
towa pomoc skupia się zatem na działaniach mają-
cych przynosić największe rezultaty.
W związku z powyższym podkreślam, że nie jest
możliwe, aby osoba fizyczna otrzymała dofinansowa-
nie ze środków unijnych w ramach RPO na zakup
i/lub instalację infrastruktury związanej z wykorzy-
staniem alternatywnych źródeł energii w domu jed-
norodzinnym. Efektem realizacji inwestycji energe-
tycznych w 16 RPO będzie możliwość wytworzenia
288 MW energii ze źródeł odnawialnych. W przypad-
ku realizacji ww. projektów przez osoby fizyczne za-
kładana efektywność byłaby trudniejsza lub wręcz
niemożliwa do osiągnięcia.
W odniesieniu do PO „Infrastruktura i środowi-
sko” informuję, że katalog beneficjentów został ujęty
w „Szczegółowym opisie priorytetów dla Programu
Operacyjnego”Infrastruktura i środowisko”2007–
–2013” (oraz w regionalnych programach operacyj-
nych) i nie przewiduje wsparcia ze środków unijnych
na inwestycje w energetykę solarną dla osób fizycz-
nych. Nadmieniam, że zgodnie z art. 3 rozporządze-
nia Rady (WE) 1084/2006 ustanawiającego Fundusz
Spójności w ramach tego funduszu nie są kwalifiko-
walne wydatki związane z mieszkalnictwem. Nato-
miast w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego wydatki te mogą być uznane za kwa-
lifikowalne w szczególnych przypadkach zgodnie
z art. 47 ust. 1 rozporządzenia (WE) 1828/2006. Za-
pisy te wraz z kryteriami i wskaźnikami dotyczący-
mi poszczególnych regionów ujęte są również w wy-

tycznych MRR z dnia 13 grudnia 2008 r. w zakre-
sie programowania działań dotyczących mieszkal-
nictwa.
3. Jakie warunki muszą być spełnione, aby
uzyskać dofinansowanie, oraz jakie urzędy i insty-
tucje zajmują się pomocą w pozyskaniu środków na
ten cel?
W przypadku ubiegania się o dofinansowanie ze
środków unijnych na wsparcie inwestycji z odnawial-
nych źródeł energii warunkiem koniecznym jest speł-
nienie przez beneficjenta szeregu wymogów, ujętych
w „Szczegółowym opisie priorytetów dla PO IiŚ”
oraz poszczególnych RPO. Jest to m.in. kategoria be-
neficjenta, typ realizowanego zadania lub poziom
dofinansowania, o który ubiega się beneficjent. In-
stytucją, która zajmuje się wdrażaniem w ramach PO
IiŚ inwestycji z OZE, jest Instytut Paliw i Energii
Odnawialnej (IPiEO), natomiast w przypadku regio-
nalnych programów operacyjnych są to urzędy mar-
szałkowskie w poszczególnych województwach lub
jednostki wdrażające, które w ramach realizacji za-
dań ww. urzędów zostały w tym celu powołane.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Aldony Młyńczak
oraz grupy posłów
w sprawie możliwości realizacji
„Białych Orlików” w ramach programu
„Moje boisko – Orlik 2012” (12864)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł na Sejm RP pani Aldony Młyńczak
oraz grupy posłów, przekazaną pismem z dnia 27 li-
stopada 2009 r. (sygn. SPS-023-12864/09), w sprawie
możliwości realizacji „Białych Orlików” w ramach
programu „Moje boisko – Orlik 2012” uprzejmie in-
formuję, co następuje.
W chwili obecnej w Ministerstwie Sportu i Tury-
styki trwają prace nad założeniami do programu. Po
analizie wpływów i wydatków za rok 2009, która na-
stąpi w styczniu 2010 r., zostaną podjęte decyzje
o ewentualnym wdrożeniu programu, a także kwocie
środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej, któ-
ra mogłaby być przeznaczona na jego realizację oraz
ustalona wysokość dotacji przekazywana gminom
uczestniczącym w tym programie.
643
Po podjęciu wyżej wymienionych decyzji zostanie
pani poseł powiadomiona odrębnym pismem o moż-
liwościach realizacji „Białych Orlików”.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Aldony Młyńczak
w sprawie planowanego połączenia kolejowego
Wrocław Dworzec Świebodzki – Port Lotniczy
Wrocław Strachowice (12865)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-
-12865/09, przekazujące interpelację pani poseł Al-
dony Młyńczak w sprawie planowanego połączenia
kolejowego Wrocław Dworzec Świebodzki – Port Lot-
niczy Wrocław Strachowice uprzejmie informuję, co
następuje.
Zgodnie z „Linią demarkacyjną pomiędzy progra-
mami operacyjnymi Polityki Spójności, Wspólnej Po-
lityki Rolnej i Wspólnej Polityki Rybackiej z dnia
13 lipca 2009 r.”, stanowiącą dokument rozgranicza-
jący zakres wsparcia poszczególnych przedsięwzięć
w ramach różnych programów operacyjnych finan-
sowanych ze środków Unii Europejskiej na lata 2007–
–2013, wsparcie przy udziale środków UE przedsię-
wzięć dotyczących regionalnej sieci kolejowej możliwe
będzie w ramach regionalnych programów operacyj-
nych (RPO). Należy przy tym zaznaczyć, iż w przy-
jętym w Polsce systemie wdrażania Polityki Spójno-
ści na lata 2007–2013 instytucjami odpowiedzialny-
mi za przygotowanie, a następnie realizację RPO są
samorządy poszczególnych województw, na których
również spoczywa odpowiedzialność m.in. za okre-
ślenie warunków otrzymania wsparcia oraz zasad
przeprowadzania naborów wniosków o dofinansowa-
nie w ramach programu. Minister rozwoju regional-
nego w odniesieniu do regionalnych programów ope-
racyjnych pełni rolę koordynującą.
Zgodnie z informacją przekazaną przez Urząd
Marszałkowski Województwa Dolnośląskiego, peł-
niący funkcję Instytucji Zarządzającej RPO Woje-
wództwa Dolnośląskiego na lata 2007–2013 (RPO
WD), do chwili obecnej nie został złożony wniosek
o dofinansowanie projektu dotyczącego połączenia
kolejowego Wrocław Dworzec Świebodzki – Port
Lotniczy Wrocław Strachowice. Ponadto projekt ten
nie znajduje się na indykatywnej liście projektów in-
dywidualnych w ramach RPO WD, stanowiącej ze-
644
stawienie inwestycji o strategicznym znaczeniu dla
osiągnięcia celów programu.
Ministerstwo Infrastruktury (MI) poinformo-
wało Ministerstwo Rozwoju Regionalnego (MRR),
iż w ramach współpracy PKP SA, Urzędu Wojewódz-
kiego we Wrocławiu i Urzędu Miasta Wrocławia za-
warte zostało porozumienie w sprawie przygotowa-
nia architektoniczno-urbanistycznej i funkcjonalnej
przebudowy i rewitalizacji dworca Wrocław Świe-
bodzki. Ukończona została również wstępna wersja
dokumentu dotyczącego obsługi pasażerów inicjują-
cych podróż z dworca Wrocław Świebodzki. Na dzień
dzisiejszy nie można jednak określić zakresu przy-
szłych zadań inwestycyjnych, sposobu finansowania
zadań oraz wielkości potrzebnych na to środków fi-
nansowych, jak też nie jest znany termin uruchomie-
nia pierwszych połączeń kolejowych z omawianego
dworca. Wstępne kierunki zadań oraz potrzebne
środki finansowe możliwe będą do sprecyzowania do-
piero po sporządzeniu studium wykonalności.
Jednocześnie MI poinformowało, iż w chwili obec-
nej priorytetem PKP Polskie Linie Kolejowe SA dla
połączenia kolejowego z portem lotniczym we Wro-
cławiu jest zadanie pn. „Budowa połączenia kolejo-
wego Wrocław Żerniki – Nowy Port Lotniczy” w ra-
mach połączenia Wrocław Główny – Nowy Port Lot-
niczy. Głównym celem inwestycji jest zapewnienie
właściwej obsługi ruchu krajowego i międzynarodo-
wego oraz odciążenie transportu drogowego w aglo-
meracji miejskiej. Zadanie to jest przewidywane do
finansowania w ramach działania 3.3: Transport
miejski i podmiejski RPO WD, dla którego termin
składania wniosków przewidziany jest na dzień 4 stycz-
nia 2010 r. (wybór projektów w ciągu 40 dni).
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie utrzymania dla punktów aptecznych
dostępu do leków w dotychczasowym
asortymencie w celu zaspokojenia potrzeb
mieszkańców małych miast i wsi (12866)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Arkadego Fiedlera oraz Tomasza Piotra Nowaka
z dnia 27 listopada 2009 r., nr SPS-023-12866/09,
uprzejmie informuję, co następuje.
W obecnym wykazie produktów leczniczych do-
puszczonych do obrotu w punktach aptecznych znaj-
duje się około 18 tys. pozycji produktów. Jest to bar-
dzo duży asortyment, tak więc trudno jest mówić
o braku zabezpieczenia potrzeb mieszkańców małych
miast i wsi w produkty lecznicze.
Z uwagi na konieczność uwzględnienia dopuszcze-
nia do obrotu nowych produktów leczniczych oraz
usunięcia zgłoszonych i samodzielnie wykrytych błę-
dów technicznych rozpoczęto w Ministerstwie Zdro-
wia prace legislacyjne mające na celu aktualizację
rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 paździer-
nika 2009 r. w sprawie wykazu produktów leczni-
czych, które mogą być dopuszczone do obrotu w pla-
cówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach ap-
tecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335), według stanu
rejestracji nowych produktów leczniczych na dzień
31 października 2009 r. Wobec powyższego przedmio-
towy wykaz zostanie uzupełniony o kolejne produkty
lecznicze.
Ponadto ze względu na doniosłość społeczną
przedmiotowego rozporządzenia zadecydowano o przed-
łożeniu do wstępnej oceny projektu wykazu leków
w obrocie pozaaptecznym jeszcze przed rozpoczęciem
właściwej procedury legislacyjnej, a tym samym
wszelkie zainteresowane podmioty mogą zgłosić swo-
je uwagi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie poprawy opieki nad nosicielami
wirusa HIV i chorymi na AIDS (12867)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów na Sejm RP, panów Arkadego
Fiedlera i Tomasza Piotra Nowaka, przesłaną przy
piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu
RP, z dnia 27 listopada 2009 r. (SPS-023-12867/09),
dotyczącą opieki nad nosicielami HIV i chorymi na
AIDS, uprzejmie informuję, że obecnie w Polsce opie-
ką medyczną (leczeniem antyretrowirusowym – ARV)
objętych jest ponad 4200 osób. Zgodnie z badaniem
przeprowadzonym przez Światową Organizację Zdro-

wia (WHO) w roku 2006 stanowi to jeden z wyższych
wskaźników europejskich.
Należy podkreślić, iż Polska była jednym z pierw-
szych krajów, które wprowadziły leczenie antyretro-
wirusowe dla pacjentów zakażonych HIV i chorych
na AIDS niezwłocznie po udowodnieniu jego skutecz-
ności, tj. w roku 1996. Leczenie to polscy pacjenci
otrzymywali i otrzymują nadal bezpłatnie, w ramach
programu polityki zdrowotnej ministra zdrowia „Le-
czenie antyretrowirusowe osób zakażonych HIV
i chorych na AIDS”. Obecnie minister zdrowia finan-
suje kolejną edycję programu leczenia opracowaną na
lata 2007–2009.
Niekwestionowanym osiągnięciem polskiego sys-
temu opieki zdrowotnej nad osobami zakażonymi
HIV i chorymi na AIDS jest zapewnienie bezpłatne-
go leczenia ARV także osobom osadzonym w zakła-
dach penitencjarnych. Należy podkreślić, iż w wielu
krajach europejskich, często o znacznie wyższych
wskaźnikach ekonomicznych niż Polska, problem le-
czenia ARV osób przebywających w zakładach peni-
tencjarnych nie został dotychczas rozwiązany. Dla-
tego tym bardziej należy podkreślić fakt zapewnienia
specjalistycznego leczenia ARV także tej grupie pa-
cjentów w Polsce.
Polski system opieki nad osobami zakażonymi
HIV i chorymi na AIDS, w tym także w jednostkach
penitencjarnych, należy do najlepszych w Europie.
Pacjenci mają szeroki dostęp nie tylko do bezpłatne-
go leczenia ARV, ale także mogą korzystać i korzy-
stają z ułatwionego dostępu do specjalistów różnych
dziedzin. Badania przeprowadzone w roku 2007
przez TNS OBOP, na zlecenie Krajowego Centrum
ds. AIDS, na próbie 200 osób zakażonych HIV i 200
osób chorych na AIDS „Pomiar poziomu satysfakcji
z opieki medycznej osób żyjących z HIV oraz chorych
na AIDS” wykazały jednoznacznie bardzo wysoką
ocenę systemu opieki medycznej przez tę grupę pa-
cjentów. Zadowolenie z lekarza prowadzącego dekla-
rowało 94% osób. W badaniu tym respondenci pozy-
tywnie ocenili zarówno korzystanie z przychodni, jak
i dostępność opieki szpitalnej. Pozytywnie wypowie-
dzieli się też na temat zachowywania przez placówki
medyczne anonimowości, co dobrze wpływa na ich
poczucie bezpieczeństwa. Znacząca większość hospi-
talizowanych osób chorych na AIDS pozytywnie oce-
niła poszczególne elementy lecznictwa szpitalnego
pod względem: sposobu traktowania pacjentów przez
lekarzy (83%), sposobu traktowania pacjentów przez
pozostały personel medyczny (90%), ogólnej jakości
opieki (88%), łatwości dostania się do szpitala (82%)
oraz samych warunków pobytu w szpitalu (73%).
Kwestią zupełnie odrębną natomiast pozostaje
monitoring sytuacji epidemiologicznej, który nie sta-
nowi jednak elementu opieki nad osobami dotknię-
tymi problemem HIV/AIDS, a część nadzoru epide-
miologicznego kraju. Ponadto podkreślenia wymaga
fakt, iż za monitorowanie sytuacji epidemiologicznej
w placówkach penitencjarnych odpowiadają służby
645
podległe ministrowi sprawiedliwości, a nie ministro-
wi zdrowia.
Odnośnie do monitorowania sytuacji epidemiolo-
gicznej zakażeń HIV i zachorowań na AIDS trudno
nie zgodzić się z autorami raportu, iż w naszym kra-
ju występują pewne niedobory danych, spowodowane
głównie brakiem poprawnej zgłaszalności do Pań-
stwowego Zakładu Higieny przez lekarzy odpowie-
dzialnych. Jak się wydaje jednak, problem ten nie
dotyczy tylko HIV/AIDS, ale szeregu jednostek cho-
robowych. O powodach takiego stanu rzeczy trudno
tutaj przesądzać, gdyż zarówno Krajowe Centrum ds.
AIDS, jak i krajowy konsultant w dziedzinie epide-
miologii, występowali do ośrodków prowadzących
terapię ARV z prośbami o poprawę zgłaszalności
HIV/AIDS. Wiele zakażeń wykrywa się jednak
w prywatnych laboratoriach i placówkach medycz-
nych. Zakażenia i zachorowania wykryte w prywat-
nym sektorze służby zdrowia często nie trafiają
w ogóle do ogólnokrajowego systemu monitorowania
Państwowego Zakładu Higieny. Podkreślenia wyma-
ga fakt, iż z problemem monitorowania sytuacji epi-
demiologicznej zmaga się większość krajów Unii Eu-
ropejskiej.
Raport Euro HIV Index 2009 jest znany Minister-
stwu Zdrowia, wywołał także oburzenie środowiska
medycznego pracującego z pacjentami zakażonymi
HIV i chorymi na AIDS, gdyż zawiera nieprawdziwe
stwierdzenia, np. że polscy pacjenci zakażeni HIV nie
są testowani w kierunku gruźlicy i vice versa, co
– gdyby było prawdą – stanowiłoby błąd w sztuce me-
dycznej. Absolutną nieprawdą jest też przypisanie
Polsce jakichkolwiek braków czy wątpliwości w pro-
filaktyce zakażeń wertykalnych (dziecka od matki)
pkt 4.4 Prevention MTCT. Od lat profilaktyka zaka-
żeń wertykalnych stanowi mocną stronę polskiego
systemu opieki nad kobietami, wskaźnik zakażeń
wertykalnych w naszym kraju w grupie kobiet o zna-
nym statusie serologicznym wynosi obecnie poniżej
1%. Rocznie profilaktykę tę otrzymuje ok. 100–120
kobiet, tj. wszystkie z wykrytym zakażeniem HIV.
W świetle przestawionych informacji należy
stwierdzić, iż ranking Euro HIV Index 2009, przyto-
czony przez panów posłów, sporządzony został w spo-
sób niestaranny i pobieżny na podstawie niemiaro-
dajnych informacji. Dodatkowo małe różnice w punk-
tacji pomiędzy poszczególnymi państwami (1. miejsce
Luxemburg – 857 pkt, a 20. miejsce Polska – 668 pkt)
sugerują, iż różnice w poziomie opieki nie były aż tak
znaczne. Fakt, iż za Polską znalazł się kraj taki jak
Szwecja – 24 miejsce (znana z bardzo wysokiego po-
ziomu opieki i profilaktyki w obszarze HIV/AIDS) nie
świadczy zbyt dobrze o agencji przeprowadzającej ba-
dania.
Przedstawiając powyższe, pragnę zapewnić o wy-
sokim standardzie prowadzonych działań profilak-
tycznych oraz opieki nad osobami dotkniętymi HIV/
AIDS. W Polsce występuje zapotrzebowanie na pro-
filaktykę, w tym na informację o HIV/AIDS, a Kra-
jowe Centrum ds. AIDS, w imieniu ministra zdrowia,
646
wychodzi naprzeciw tym oczekiwaniom. „Krajowy
program zwalczania AIDS i zapobiegania zakaże-
niom HIV na lata 2007–2011” jest kontynuacją dzia-
łań realizowanych w ramach założeń trzech poprzed-
nich edycji „Krajowego programu zapobiegania za-
każeniom HIV, opieki nad żyjącymi z HIV i chorymi
na AIDS” (1996–1998, 1999–2003, 2004–2006). Za-
pewnienie właściwej realizacji polityki państwa
w zakresie walki z epidemią HIV/AIDS w dalszym
ciągu będzie realizowane w oparciu o zasadę trzech
jedności (Three Ones) przyjętą przez narodowe in-
stytucje, w tym Komisję Europejską.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie przeciwdziałania skutkom
pandemii grypy w Polsce (12868)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo SPS-023-12868/09 z dnia 27 listopada 2009 r.,
przy którym przekazano interpelację poselską pana
posła Józefa Rojka z dnia 12 listopada 2009 r. w spra-
wie przeciwdziałania skutkom pandemii grypy
w Polsce, poniżej uprzejmie przedstawiam odpowie-
dzi na postawione przez pana posła pytania.
W odpowiedzi na pierwsze pytanie uprzejmie in-
formuję, że niezmiernie trudno jest ustalić, czy liczba
preparatów szczepionkowych przeciwko grypie sezo-
nowej na rynku jest i będzie wystarczająca. Nie ma
bowiem możliwości przewidzenia, jakie będzie zapo-
trzebowanie Polaków na ten rodzaj profilaktyki. Do-
stawy preparatów szczepionkowych przeciwko grypie
sezonowej realizowane są na podstawie zamówień
składanych do przedstawicieli koncernów farmaceu-
tycznych przez podmioty realizujące szczepienia,
hurtownie farmaceutyczne oraz zgodnie z prowadzo-
ną przez firmy polityką sprzedaży. Wielkość dostaw
szczepionek na rynek jest wypadkową skali ich sprze-
daży w latach poprzednich. Społeczeństwo polskie
niestety nie wykazywało dotychczas zbyt dużego za-
interesowania szczepieniami przeciwko grypie sezo-
nowej, co powodowało, że koncerny farmaceutyczne
– nie chcąc ponosić strat finansowych – dostosowy-
wały politykę sprzedaży do niewielkiego w porówna-
niu z innymi krajami Unii Europejskiej zapotrzebo-
wania. W związku z pandemią grypy w roku bieżą-
cym zapotrzebowanie na preparaty szczepionkowe
i wyszczepialność przeciwko grypie sezonowej w Pol-
sce uległy wyraźnemu zwiększeniu i w niektórych
regionach kraju mogły wystąpić okresowe braki pre-
paratu.
Interwencje Ministerstwa Zdrowia pozwalają jed-
nak na szybkie uzupełnianie tych niedoborów i wy-
daje się, iż aktualny zapas szczepionek przeciwko
grypie sezonowej jest wystarczający, biorąc pod uwa-
gę obecne i przewidywane zapotrzebowanie w skali
kraju. Pragnę także podkreślić, że stale monitorowa-
ne jest zaopatrzenie aptek w szczepionki przeciwko
grypie sezonowej i podejmowane są stosowne decyzje
mające na celu zapewnienie ciągłości sprzedaży.
W odpowiedzi na drugie pytanie uprzejmie wy-
jaśniam, iż w związku z obecną pandemią grypy
A/H1N1v resort nie przewiduje działania w celu re-
fundowania szczepień przeciwko grypie sezonowej.
Biorąc jednak pod uwagę obecną, trudną sytuację
epidemiologiczną, podejmowanych jest szereg środ-
ków zaradczych mających na celu ochronę populacji
przed zakażeniami wirusem pandemicznym oraz
szereg działań zmierzających do przygotowania per-
sonelu, infrastruktury i zaopatrzenia placówek
służby zdrowia na ewentualność zwiększonej liczby
przypadków zachorowań oraz ciężkich przypadków
wymagających hospitalizacji w związku z zakaże-
niem wirusem pandemicznym. Działania te mają
bezpośrednio służyć zmniejszaniu liczby zakażeń
wirusem pandemicznym oraz minimalizowaniu
skutków pandemii.
Pragnę także poinformować pana posła, że biorąc
pod uwagę aktualną, trudną sytuację epidemiologicz-
ną związaną z pandemią grypy wywołanej wirusem
A/H1N1v, a także przedłużające się negocjacje z fir-
mami farmaceutycznymi dotyczące zakupu bezpiecz-
nego preparatu pandemicznego podejmowane są
działania mające na celu zakup określonej liczby da-
wek szczepionki przeciwko grypie sezonowej z prze-
znaczeniem dla personelu ochrony zdrowia mającego
bezpośredni kontakt z osobami chorymi. Może to
mieć niebagatelne znaczenie dla ochrony personelu
medycznego przed możliwością jednoczesnego zaka-
żenia wirusem A/H1N1v i wirusem grypy sezonowej
i powstaniu mutacji wirusa pandemicznego.
Dla uzupełnienia informacji pragnę nadmienić, iż
jeszcze przed wystąpieniem pandemii podejmowano
starania zmierzające do poprawy wyszczepialności
przeciwko grypie sezonowej w kraju. Poniżej pragnę
przedstawić najważniejsze fakty dotyczące sytuacji
we wspomnianym zakresie w Polsce.
Zgodnie z obowiązującym w Polsce „Programem
szczepień ochronnych” (PSO) szczepienia przeciwko
grypie sezonowej należą do szczepień zalecanych.
Koszt zakupu preparatu szczepionkowego ponosi oso-
ba zainteresowana. Z kolei pozostałe koszty związa-
ne z przeprowadzeniem szczepienia, tj. koszty poda-
nia szczepienia, koszty lekarskich badań kwalifika-
cyjnych i konsultacji specjalistycznych w przypadku
osób ubezpieczonych, są finansowane na zasadach

określonych w przepisach o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych.
Mając na uwadze poprawę wyszczepialności, Głów-
ny Inspektorat Sanitarny przeprowadził analizę moż-
liwości wprowadzenia bezpłatnych szczepień przeciw-
ko grypie sezonowej dla określonych grup ryzyka,
a także szacunki kosztów takich działań. Prace
w tym zakresie podjął także Krajowy Komitet ds.
Pandemii Grypy (KKdsPG), który analizuje różne
możliwości zwiększenia w Polsce wyszczepialności
przeciwko tej chorobie, szczególnie w populacji wska-
zanej przez Światową Organizację Zdrowia (WHO).
Przeprowadzono konsultacje dotyczące barier utrud-
niających podniesienie poziomu wyszczepialności,
a także możliwych rozwiązań, które ułatwiłyby osią-
gnięcie wyznaczonych przez Światową Organizację
Zdrowia (WHO) celów.
Wyniki analiz wskazują jednak, że w obecnej sy-
tuacji budżetowej wprowadzenie do „Programu
szczepień ochronnych” (PSO) szczepień przeciwko
grypie sezonowej jako szczepień obowiązkowych jest
niemożliwe. Nakłady finansowe na to przedsięwzię-
cie wielokrotnie przewyższyłyby bowiem nakłady
ponoszone na cały PSO.
Zdając sobie jednak sprawę z wagi problemu,
wspólnie z powołanym przez ministra zdrowia Pedia-
trycznym Zespołem Ekspertów ds. PSO określono
szereg priorytetowych zmian, jakie należy wprowa-
dzać do „Programu szczepień ochronnych” w kolej-
nych latach. Na liście zadań priorytetowych jest
m.in. wprowadzenie szczepień przeciwko grypie se-
zonowej dla osób z określonych przez ekspertów grup
ryzyka. W miarę możliwości budżetowych realizowa-
ne będą stosowne zmiany w PSO. Należy podkreślić
jednak, że do czasu poprawy sytuacji budżetowej
PSO musi być kompromisem pomiędzy potrzebami
a możliwościami budżetowymi państwa.
Niezwykle cenną inicjatywą skierowaną do osób
szczególnie narażonych na ciężki i powikłany prze-
bieg grypy jest włączanie się władz samorządowych
do finansowania szczepień. Akcje tego rodzaju pro-
wadzone są od kilku lat, jednak nie zawsze spotyka-
ją się one z pozytywnym nastawieniem ze strony spo-
łeczeństwa. Zdarza się niestety, że pomimo prowa-
dzenia szeroko zakrojonych akcji promujących szcze-
pienia zbyt mało osób z nich korzysta, a preparaty
szczepionkowe pozostają niewykorzystane. Godny
podkreślenia jest również fakt, że wielu pracodaw-
ców, mając na względzie możliwe straty ekonomiczne
związane z absencją chorobową w przypadku wystą-
pienia zwiększonej liczby zachorowań, finansuje pra-
cownikom szczepienia przeciw grypie.
Niezwykle istotną sprawą jest zachęcenie społe-
czeństwa do szczepień przeciwko grypie sezonowej.
Pragnę podkreślić, że przedstawiciele Państwowej
Inspekcji Sanitarnej oraz kierowanego przez panią
profesor Lidię Brydak Krajowego Ośrodka ds. Grypy
(KOdsG) w Narodowym Instytucie Zdrowia Publicz-
nego – Państwowym Zakładzie Higieny przed każ-
dym sezonem epidemicznym – mimo skromnych
647
środków – niezwykle aktywnie włączają się w dzia-
łania na rzecz promocji szczepień. Na stronach inter-
netowych KOdsG, Głównego Inspektoratu Sanitar-
nego oraz poszczególnych stacji sanitarno-epidemio-
logicznych zamieszczane są m.in. materiały eduka-
cyjne dotyczące grypy, jej powikłań i sposobów zapo-
biegania, informacje o grupach ryzyka oraz materia-
ły promujące szczepienia. Zarówno powiatowe, jak
i wojewódzkie stacje sanitarno-epidemiologiczne bez-
pośrednio informują o zasadności szczepień. Działa-
nia te prowadzone są w oparciu o stale aktualizowa-
ne rekomendacje Europejskiego Centrum ds. Zapo-
biegania i Kontroli Chorób (ECDC) oraz Światowej
Organizacji Zdrowia (WHO). Prowadzone są także,
zarówno na szczeblu centralnym, jak również regio-
nalnym, odpowiednie akcje promocyjne w środkach
masowego przekazu.
Należy jednak podkreślić, że podstawowe infor-
macje na temat pozytywnego wpływu omawianych
szczepień na zdrowie pacjent powinien otrzymywać
od lekarzy pierwszego kontaktu. Jednakże ze wzglę-
du na znaczną aktywność ruchów antyszczepionko-
wych część lekarzy pierwszego kontaktu nie tylko nie
zachęcała do szczepień, ale wręcz podważała ich za-
sadność. Biorąc to pod uwagę, w ustawie z dnia
5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu
zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234,
poz. 1570, z późn. zm.) wprowadzono stosowne regu-
lacje prawne, które powinny zmienić tę niekorzystną
sytuację. Zgodnie bowiem z art. 17 ust. 9 cytowanej
wyżej ustawy informowanie pacjentów oraz opieku-
nów o dostępnych szczepieniach zalecanych jest obo-
wiązkiem lekarzy sprawujących profilaktyczną opie-
kę zdrowotną. Uchylanie się lekarza od tego obowiąz-
ku, zgodnie z art. 51 pkt 3 ustawy, podlega karze
grzywny. Egzekwowanie tych zapisów pozwolić może
na dotarcie do dużych grup społecznych z informacją
na temat pozytywnych skutków zdrowotnych szcze-
pień przeciwko grypie.
W odpowiedzi na trzecie pytanie uprzejmie infor-
muję, iż stale monitorowane jest zaopatrzenie aptek
w leki antywirusowe. Ponadto z informacji przeka-
zywanych przez członków Krajowego Komitetu ds.
Pandemii Grypy wynika, iż w chwili obecnej na ryn-
ku dostępne są dwa leki antywirusowe (oseltamivir
i zanamivir), które mogą być wykorzystane do lecze-
nia przypadków zachorowań na grypę typu A/H1N1v.
Dotychczas posiadane zapasy okazywały się wystar-
czające dla zapewnienia skutecznego leczenia zaka-
żonych pacjentów. W związku z najnowszymi bada-
niami i publikacjami Światowej Organizacji Zdrowia
i Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontro-
li Chorób – jak pan poseł zechciał zwrócić uwagę
– należy liczyć się ze sporadycznymi przypadkami
oporności na działanie jednego z leków antywiruso-
wych. W związku z tym podejmuje się starania,
aby placówki służby zdrowia w Polsce były odpowied-
nio przygotowane na taką ewentualność. Problem
oporności na leki przeciwwirusowe był jednym z te-
matów posiedzeń Krajowego Komitetu ds. Pandemii
648
Grypy, podczas którego eksperci rozważali możliwość
dywersyfikacji zapasów, formułując w tym względzie
stosowne wnioski i rekomendacje. Pragnę zapewnić
pana posła, że w Polsce osoby zakażone wirusem
A/H1N1v będą leczone zgodnie z najlepszą wiedzą
medyczną i z zastosowaniem, wynikającym ze wska-
zań klinicznych, wszelkich niezbędnych leków.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie potrzeby rozszerzenia uprawnień
funkcjonariuszy Służby Celnej o czynności
operacyjno-rozpoznawcze (12869)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Józefa Rojka z dnia 12 listo-
pada br. w sprawie potrzeby rozszerzenia uprawnień
funkcjonariuszy Służby Celnej o czynności opera-
cyjno-rozpoznawcze, którą przesłano do Minister-
stwa Finansów za pismem nr SPS-023-12869/09
z dnia 27 listopada 2009 r. (data wpływu: dnia
30 listopada 2009 r.), uprzejmie informuję, iż prze-
pisy art. 75b i art. 75c ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 168, poz. 1323),
które wejdą w życie 1 stycznia 2010 r., przyznają
funkcjonariuszom Służby Celnej niezbędne upraw-
nienia do realizacji ustawowych zadań w zakresie
zwalczania przestępczości.
Przedmiotowa ustawa, na podstawie art. 75b,
wyposaża funkcjonariuszy celnych w kompetencję
do obserwowania i rejestrowania, przy użyciu środ-
ków technicznych, obrazu zdarzeń w miejscach pu-
blicznych oraz dźwięku towarzyszącego tym zda-
rzeniom – wyłącznie w toku czynności podejmowa-
nych w celu ustalenia sprawców oraz uzyskania
dowodów przestępstw lub przestępstw skarbowych,
o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4–6 ustawy
o Służbie Celnej.
Ponadto zgodnie z art. 75c funkcjonariusze celni
mają możliwość korzystania, w celu realizacji usta-
wowych zadań, z informacji, w tym danych osobo-
wych, również w formie zapisu elektronicznego, uzy-
skanych przez uprawnione organy, służby i instytucje
państwowe w wyniku wykonywania czynności ope-
racyjno-rozpoznawczych oraz przetwarzania ich
w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o ochronie danych osobowych, bez wiedzy i zgody
osoby, której dane dotyczą. Służba Celna posiada
również kompetencję do współdziałania z organami,
służbami i instytucjami państwowymi uprawniony-
mi do wykonywania czynności operacyjno-rozpo-
znawczych, w szczególności poprzez uczestnictwo
funkcjonariuszy celnych w realizowanych przez te
organy, służby i instytucje czynnościach operacyjno-
-rozpoznawczych.
W związku z problematyką poruszoną w interpe-
lacji warto także nadmienić, że organy Służby Celnej,
w związku z prowadzonymi postępowaniami w spra-
wach o wykroczenia lub przestępstwa skarbowe,
a także w celu wykonywania kontroli, mogą zbierać
i wykorzystywać niezbędne informacje zawierające
dane osobowe oraz przetwarzać je w rozumieniu
przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia o ochronie da-
nych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926,
z późn. zm.) również bez wiedzy i zgody osoby, której
dane dotyczą.
Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż
dzięki posiadanym uprawnieniom Służba Celna po-
siada niezbędne środki prawne do wykonywania obo-
wiązków ustawowych.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia stano-
wią wyczerpującą odpowiedź na złożoną interpela-
cję i spotkają się z uprzejmą akceptacją Pana Mar-
szałka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie realizacji ustawy
z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy
o zaopatrzeniu emerytalnym
żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin
oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym
funkcjonariuszy Policji,
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,
Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu
Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego,
Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu,
Państwowej Straży Pożarnej
i Służby Więziennej oraz ich rodzin (12870)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 27 listopada 2009 r. (sygn. SPS-023-12870/09)
przekazującym interpelację posła na Sejm RP pana
Józefa Rojka z dnia 12 listopada 2009 r. w sprawie

realizacji ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie
ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawo-
dowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu
emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bez-
pieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służ-
by Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu
Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwo-
wej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich ro-
dzin, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 23 stycznia
2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytal-
nym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz usta-
wy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy
Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agen-
cji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego,
Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura
Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochro-
ny Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Wię-
ziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 24, poz. 145), tj.
z dniem 16 marca 2009 r., właściwe organy emery-
talne podjęły realizację nałożonych na nie zadań,
kierując do Instytutu Pamięci Narodowej wnioski
o informacje o przebiegu służby wskazanych funk-
cjonariuszy w organach bezpieczeństwa państwa.
Zgodnie z przepisami ww. ustawy zadaniem IPN jest
dokonanie kwerendy w celu sporządzenia i przeka-
zania stosownej informacji. Nie ulega przy tym wąt-
pliwości, że w odniesieniu do części wniosków kwe-
renda taka objąć musi zbiory przechowywane w tzw.
zbiorze zastrzeżonym.
Zgodnie z art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 18 grudnia
1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji
Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (t.j.
Dz. U. z 2007 r. Nr 63, poz. 424, z późn. zm.) prezes
IPN, na wniosek szefa Agencji Bezpieczeństwa We-
wnętrznego, Agencji Wywiadu lub ministra obrony
narodowej, zatwierdza lub uchyla zastrzeżenie dostę-
pu do określonych dokumentów. W związku z powyż-
szym prezes IPN posiada pełną wiedzę o dokumen-
tach kierowanych do zbioru zastrzeżonego, a także
ma możliwość kontrolowania wielkości i zawartości
powyższego zbioru.
Z informacji przekazanych przez służby specjalne
wynika, że prezes IPN zwrócił się do ministra obro-
ny narodowej oraz szefów Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego i Agencji Wywiadu o udostępnienie
dokumentów osobowych byłych funkcjonariuszy or-
ganów bezpieczeństwa państwa, przechowywanych
w zbiorze zastrzeżonym, dopiero w listopadzie 2009 r.
Służby specjalne niezwłocznie podjęły działania ma-
jące na celu realizację wniosku prezesa IPN w sposób
zgodny z przepisami ustawy o Instytucie Pamięci Na-
rodowej (...).
Zauważyć jednak należy, że prezes IPN nie sygna-
lizował, by napotkał na jakiekolwiek trudności zwią-
zane z realizacją obowiązków nałożonych na instytut
przez ustawę o zmianie ustawy o zaopatrzeniu eme-
649
rytalnym (...), które mogłyby wynikać z działań bądź
bezczynności służb specjalnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Zakład
Emerytalno-Rentowy MSWiA wydał dotychczas po-
nad 34 tys. decyzji w przedmiotowej sprawie. W chwi-
li obecnej wpłynęło ponad 2 tys. odwołań od powyż-
szych decyzji.
Odnośnie do kwestii budżetu Instytutu Pamięci
Narodowej podkreślić należy, że zgodnie z art. 121
ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.)
dochody i wydatki IPN włączane są przez ministra
finansów do projektu ustawy budżetowej. IPN ma
prawo do samodzielnego projektowania swojego bu-
dżetu i ani minister finansów, ani Rada Ministrów
nie są uprawnieni do zmiany przedmiotowego projek-
tu. Jedynymi organami uprawnionym do modyfikacji
projektowanych przez IPN planów dochodów i wy-
datków są Sejm RP i Senat RP.
Budżet na 2009 r. w części dotyczącej wydatków
IPN został obniżony przez Sejm i Senat RP
o 46 863 tys. zł do wysokości 209 275 tys. zł (tj. do
poziomu roku poprzedniego). W projekcie budżetu
państwa na 2010 r. zaplanowane przez prezesa in-
stytutu wydatki w wysokości 218 846 tys. zł
w trakcie głosowania w Komisji Finansów Publicz-
nych w dniu 2 grudnia 2009 r. zmniejszone zostały
o kwotę 4000 tys. zł, tj. do poziomu 214 846 tys. zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie finansowania opieki zdrowotnej
(12871)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Kazimierza Gwiazdowskiego prze-
kazaną przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r., znak:
SPS-023-12871/09, w sprawie zmian w obowiązują-
cych przepisach prawnych dotyczących finansowania
ochrony zdrowia uprzejmie przedstawiam następu-
jące stanowisko.
Trudno jest się odnieść do propozycji zapisania
w ustawie z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r.
Nr 88, poz. 539, z późn. zm.) źródła dochodu gwaran-
tującego powiatom środki finansowe na realizację
zadań z zakresu opieki zdrowotnej z uwagi na ogólny
charakter przedstawionej zmiany. Należy jednak za-
650
uważyć, iż popyt na świadczenia zdrowotne jest nie-
ograniczony, a wzrastające nakłady finansowe na
system ochrony zdrowia nie przekładają się bezpo-
średnio na poprawę stanu zdrowia pacjentów.
W związku z powyższym pod koniec 2008 r. został
przedstawiony pakiet ustaw z zakresu ochrony zdro-
wia, w których zaproponowano kompleksową refor-
mę systemu. Ustawy podpisane przez prezydenta RP,
m.in. ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o akredytacji
w ochronie zdrowia (Dz. U. z 2009 r. Nr 52, poz. 418,
z późn. zm.) oraz ustawa o prawach pacjenta i rzecz-
niku praw pacjenta (Dz. U. Nr 52, poz. 417, z późn.
zm.) z pewnością przyczynią się do poprawy warun-
ków pobytu pacjenta w zakładach opieki zdrowotnej
oraz zwiększą świadomość praw i obowiązków pa-
cjenta w jego relacji z podmiotem udzielającym świad-
czeń zdrowotnych, a także przyczynią się do skutecz-
niejszej realizacji jego praw.
Ponadto w celu wsparcia jednostek samorządu
terytorialnego podejmujących działania dla popra-
wy promowania racjonalnych zasad gospodarowania
w zakładach opieki zdrowotnej został przygotowany
Program wieloletni pod nazwą „Wsparcie jednostek
samorządu terytorialnego w działaniach stabilizują-
cych system ochrony zdrowia”. Dzięki programowi
samorządy, będące podmiotami założycielskimi sa-
modzielnych publicznych zakładów opieki zdrowot-
nej, będą mogły skorzystać z pomocy finansowej
w formie dotacji celowej z budżetu państwa na okre-
ślone w programie cele po spełnieniu warunków,
m.in. likwidacji SP ZOZ i powołaniu spółki ze 100-
-procentowym udziałem jednostek samorządu tery-
torialnego, która utworzy i będzie prowadziła niepu-
bliczny zakład opieki zdrowotnej.
Zmiana formy organizacyjno-prawnej samodziel-
nego publicznego zakładu opieki zdrowotnej w spółkę
prowadzącą niepubliczny zakład opieki zdrowotnej
może być również sposobem na pozyskanie przez za-
kład dodatkowych środków finansowych za świad-
czenia wykonywane komercyjnie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 8 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie zmniejszenia przez NFZ nakładów
na leczenie szpitalne w 2010 r. (12872)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Kazimierza Gwiazdowskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 10 listopada
2009 r., w sprawie zmniejszenia nakładów przez NFZ
na leczenie szpitalne w 2010 r., która została przesła-
na przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 27 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-
-12872/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych informacji.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej wysokości
środków finansowych przewidzianych w planie fi-
nansowym NFZ na 2010 r., pragnę poinformować, że
Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, która weszła
w życie 4 listopada 2009 r. Zgodnie przepisami art. 2
tej ustawy wysokość kosztów finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej przez dany oddział wojewódz-
ki Narodowego Funduszu Zdrowia w planie finanso-
wym na 2010 r. nie może być niższa niż wysokość
kosztów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
przez ten oddział wojewódzki NFZ w planie finanso-
wym NFZ na 2009 r., obowiązującym w dniu 30 czerw-
ca 2009 r. Powyższa wytyczna ustawowa została zre-
alizowana w sporządzonym przez prezesa NFZ i za-
twierdzonym przez ministra zdrowia, w porozumieniu
z ministrem finansów, planie finansowym NFZ na
2010 r. z dnia 16 grudnia 2009 r., w związku z czym
wysokość kosztów finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej w planie finansowym NFZ na 2010 r. bę-
dzie wyższa o 160,1 mln zł w porównaniu do planu na
2009 r. wg stanu na dzień 30 czerwca 2009 r.
W odniesieniu do leczenia szpitalnego w ww. pla-
nie finansowym NFZ na 2010 r., w porównaniu do
planu na 2009 r. wg stanu na dzień 30 czerwca 2009 r.,
zaplanowano środki o ok. 610 mln zł mniejsze. Oce-
niając wysokość środków w tym zakresie, należy
wziąć pod uwagę, że w trybie art. 124 ust. 6 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej prezes NFZ zarzą-
dzeniem nr 88/2009/DEF w dniu 18 grudnia 2009 r.
uruchomił rezerwę ogólną, określoną w planie finan-
sowym NFZ na 2010 r., w wysokości 531,5 mln zł,
z przeznaczeniem na zwiększenie kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie szpitalne, w tym
dla Podlaskiego OW NFZ – ponad 16,5 mln zł. Po-
nadto należy również wziąć pod uwagę, że w najbliż-
szym czasie planowane jest uruchomienie rezerw na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej w ramach migra-
cji ubezpieczonych (przewidzianych w planach finan-
sowych poszczególnych OW NFZ) w łącznej wysoko-
ści ponad 2,6 mld zł. Część tych środków zostanie
przeznaczona na kontraktowanie świadczeń opieki
zdrowotnej w zakresie leczenia szpitalnego w szacun-
kowej wysokości ok. 2 mld zł.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń
w ramach planu finansowego oddziału wojewódzkie-
go należy do kompetencji dyrektora tego oddziału.

Również w zakresie kompetencji dyrektora oddziału
wojewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie niepłacenia przez NFZ
za nadwykonania świadczeń medycznych
z 2009 r. (12873)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Kazimierza Gwiazdowskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 10 listopada
2009 r. w sprawie niepłacenia przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia za nadwykonania świadczeń medycz-
nych z 2009 r., przesłaną przy piśmie Marszałka Sej-
mu RP z dnia 27 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-
-12873/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Odnosząc się do kwestii zmiany zasad podziału
środków na koszty świadczeń opieki zdrowotnej po-
między oddziały wojewódzkie NFZ, uprzejmie infor-
muję, że Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął
ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
która weszła w życie 4 listopada 2009 r.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010, zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia), jako jednego
z kryteriów podziału środków, wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
651
Zgodnie z art. 119 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) wydane zostało rozporządze-
nie ministra zdrowia z dnia 19 listopada 2009 r.
w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów podziału
środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie
Narodowego Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na
finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubez-
pieczonych (Dz. U. z 2009 r. Nr 193, poz. 1495),
uwzględniające zasady podziału środków wymienio-
ne w ww. ustawie.
Odnosząc się do kwestii zapłaty za świadczenia
tzw. ponadlimitowe, pragnę poinformować, że zgod-
nie z przepisami art. 132 ust. 1 ww. ustawy podstawą
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej jest umowa,
która określa m.in. rodzaj i zakres udzielanych świad-
czeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy
funduszem a świadczeniodawcami oraz kwotę zobo-
wiązania funduszu wobec świadczeniodawcy. W związ-
ku z tym, co do zasady, świadczenia są finansowane
przez NFZ do wysokości limitów określonych umową.
Natomiast możliwość sfinansowania dodatkowych
świadczeń zrealizowanych ponad limit określony
umową może być rozważana w konkretnej sytuacji,
wynikającej m.in. z dysponowania przez NFZ dodat-
kowymi środkami finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy dotyczących gospodarki
finansowej NFZ, zgodnie z którymi plan finansowy
NFZ jest zrównoważony w zakresie przychodów
i kosztów. Jednocześnie zgodnie z art. 132 ust. 5 usta-
wy łączna suma zobowiązań funduszu wynikających
z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie może
przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych na
ten cel w planie finansowym funduszu.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych powinny być udzielane przez świad-
czeniodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy
jednocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń
udzielanych przez świadczeniodawców nie powinna
być zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych
lub „nielimitowanych”. W takich przypadkach, sto-
sownie do przepisów art. 20–23 ww. ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, świadczeniodawca zobowiązany
jest do prowadzenia list oczekujących na planowe
świadczenia. W związku z powyższym kierujący pla-
cówką lub inne osoby odpowiedzialne za organizację
pracy zakładu opieki zdrowotnej powinny uwzględnić
652
w ramach ustalonego planu umowy zarówno realiza-
cję świadczeń planowych, jak i nagłych – w odpowied-
nich częściach. Kwestia ta powinna być rozważana
w odniesieniu do konkretnego zakładu opieki zdro-
wotnej i ma bezpośredni związek z jakością zarzą-
dzania tym zakładem.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że w II pół-
roczu 2009 r. zgłoszenie zapotrzebowania na środki
budżetowe na III dekadę grudnia 2009 r. doszło do
istotnego zwiększenia wysokości środków na świad-
czenia opieki zdrowotnej w łącznej wysokości
1 668 999 tys. zł.
Najpierw w trybie art. 129 ww. ustawy o świad-
czeniach prezes Narodowego Funduszu Zdrowia za-
rządzeniem nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał
zmiany planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r. (zwiększając koszty świadczeń
opieki zdrowotnej), która rozdysponowała dodatni
wynik finansowy funduszu za rok 2008 w wysokości
1 152 117 tys. zł.
Następnie zarządzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia
15 października, nr 49 z dnia 19 października, nr 55
z dnia 28 października i nr 64 z dnia 2 listopada,
prezes Narodowego Funduszu Zdrowia dokonał
zmian planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r., które rozdysponowały kwotę
516 882 tys. zł z funduszu zapasowego, zwiększając
koszty świadczeń opieki zdrowotnej funduszu.
W chwili obecnej w planie finansowym NFZ nie
ma dodatkowych rezerw, które mogłyby być przezna-
czone na dodatkowe zwiększenie środków na świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie krytycznej sytuacji finansowej
w ochronie zdrowia (12874)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację państwa posłów Barbary Bartuś, Roberta
Telusa i Krzysztofa Sońty w sprawie dodatkowego
ubezpieczenia zdrowotnego, przesłaną przy piśmie
pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 27 listopada 2009 r.
(SPS-023-12874/09), uprzejmie informuję panią po-
seł oraz panów posłów, iż wprowadzenie rozwiązań
prawnych w zakresie dodatkowych ubezpieczeń zdro-
wotnych wymaga szczegółowych analiz m.in. pod
kątem relacji z systemem powszechnego ubezpiecze-
nia zdrowotnego, konieczności zapewnienia równego
dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej świadczenio-
biorcom, którzy posiadają i nie posiadają umów do-
datkowego ubezpieczenia zdrowotnego, oraz ustale-
nia zasad korzystania przez świadczeniobiorców po-
siadających takie umowy ze świadczeń opieki zdro-
wotnej u świadczeniodawców korzystających ze środ-
ków publicznych, posiadających umowy z Narodo-
wym Funduszem Zdrowia.
Powyższa analiza będzie możliwa w związku
z weryfikacją świadczeń opieki zdrowotnej umiesz-
czonych w wykazach takich świadczeń opracowywa-
nych w formie rozporządzeń ministra zdrowia. Wpro-
wadzenie ustawą koszykową, tj. ustawą z dnia 25 czerw-
ca 2009 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz ustawy o cenach, mechanizmu oceny świadczeń
przez Agencję Oceny Technologii Medycznych gwa-
rantuje, iż środki publiczne w publicznym systemie
ochrony zdrowia będą wydatkowane na świadczenia
o najwyższej skuteczności klinicznej, bezpieczeństwie
i efektywności ekonomicznej. Ustabilizowanie wyka-
zu świadczeń pozwoli na analizę, jakie świadczenia
mogłyby być oferowane w ramach tzw. dodatkowych
ubezpieczeń zdrowotnych. Jednocześnie obecnie pod-
jęte zostały przez ministra zdrowia działania, które
w swych założeniach mają na celu opracowanie spój-
nej i jednolitej metodologii liczenia kosztów świad-
czeń. Powyższe działanie również pozwoli ocenić
i zweryfikować potencjalny popyt na umowy dodat-
kowego ubezpieczenia zdrowotnego oraz ich realne
znaczenie w systemie opieki zdrowotnej.
W związku z powyższym stwierdzić należy, iż
opracowanie konkretnych rozwiązań prawnych in-
stytucjonalizujących umowy dodatkowego ubezpie-
czenia zdrowotnego, określających ich kształt i zna-
czenie w systemie powszechnego ubezpieczenia zdro-
wotnego wymaga przeprowadzenia szeregu uprzed-
nich analiz o charakterze strategicznym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie zbyt małej liczby
lekarzy specjalistów w Polsce (12875)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Barbary Bartuś oraz grupy po-

słów w sprawie zbyt małej liczby lekarzy specjali-
stów w Polsce, przesłaną przy piśmie SPS-023-
-12875/09, pragnę ustosunkować się do podniesio-
nych kwestii i uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Sprawa specjalizacji lekarskich uregulowana jest
rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 20 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie specjalizacji lekarzy
i lekarzy dentystów (Dz. U. Nr 213, poz. 1779,
z późn. zm.).
Na podstawie § 14 ww. rozporządzenia: Lekarz
może odbywać specjalizację na podstawie umowy
o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy, zawartej
z jednostką organizacyjną prowadzącą specjalizację
na czas określony, w celu doskonalenia zawodowego,
obejmującego realizację programu specjalizacji, zwa-
nej dalej „rezydenturą”.
Lekarz może również odbywać specjalizację w ra-
mach:
1) umowy o pracę, zawartej na czas nieokreślony
lub określony okresem trwania specjalizacji z jed-
nostką organizacyjną prowadzącą specjalizację;
2) płatnego urlopu szkoleniowego udzielanego
pracownikowi na czas trwania określonej specjaliza-
cji na podstawie odrębnych przepisów;
3) poszerzenia zajęć programowych dziennych
studiów doktoranckich o program specjalizacji zgod-
ny z kierunkiem tych studiów i udzielonego urlopu
szkoleniowego lub urlopu bezpłatnego, a po ukończe-
niu tych studiów – w trybie określonym w pkt 1, 2, 4
lub 5;
4) umowy o pracę, zawartej na czas nieokreślony,
z jednostką organizacyjną inną niż wymieniona
w § 11 ust. 1, zapewniającą realizację części progra-
mu specjalizacji w zakresie form, o których mowa
w § 5 ust. 1 pkt 3, 4 i 6, i w ramach płatnych urlopów
szkoleniowych udzielanych pracownikowi na czas
niezbędny do zrealizowania pozostałej części progra-
mu specjalizacji w jednostce organizacyjnej prowa-
dzącej specjalizację lub odpowiednio prowadzącej
staż kierunkowy;
5) umowy cywilnoprawnej o szkolenie specjaliza-
cyjne, zawartej z jednostką organizacyjną prowadzą-
cą specjalizację; jednostka organizacyjna prowadzą-
ca specjalizację nie pobiera od lekarza opłat za to
szkolenie.
Wybór trybu specjalizacji pozostaje po stronie za-
interesowanego lekarza.
Czuwanie nad zabezpieczeniem potrzeb kadro-
wych w poszczególnych dziedzinach medycyny nale-
ży do zadań stawianych zarówno przed właściwymi
konsultantami krajowymi, jak również przed konsul-
tantami wojewódzkimi.
Zgodnie z ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o kon-
sultantach w ochronie zdrowia konsultant wojewódz-
ki prowadzi politykę kadrową w zakresie danej spe-
cjalności na terenie województwa, natomiast konsul-
tant krajowy zabezpiecza potrzeby kadrowe w skali
kraju.
Pragnę zaznaczyć, że uruchamianie nowych
miejsc specjalizacyjnych jest ściśle uzależnione od
653
posiadanych wolnych miejsc akredytowanych w da-
nej specjalności. Brak wolnych miejsc akredytowa-
nych wyklucza możliwość otwarcia nowych specja-
lizacji.
Należy zaznaczyć, że akredytacja jest następ-
stwem dobrowolnego ubiegania się placówek o wpis
na listę ministra zdrowia jednostek prowadzących
specjalizację lub staż kierunkowy i przyznania okre-
ślonej liczby miejsc szkoleniowych poprzez składanie
stosownych wniosków podlegających następnie za-
opiniowaniu przez zespół ekspertów. Spełnienie
określonych w ww. rozporządzeniu warunków, po ich
pozytywnym zweryfikowaniu, wiąże się z wpisaniem
jednostki na listę ministra zdrowia jednostek upraw-
nionych do prowadzenia specjalizacji i przyznaniem
jej określonej liczby miejsc szkoleniowych.
Wojewódzkie centra zdrowia publicznego infor-
mują konsultantów wojewódzkich o możliwościach
uruchamiania miejsc specjalizacyjnych przed każdą
sesją, a podejmowane przez nich decyzje są oparte
o analizę potrzeb w zakresie ilości specjalistów w da-
nej dziedzinie medycyny.
Pragnę podkreślić, że Ministerstwo Zdrowia
uruchamia wszystkie zgłaszane wolne miejsca szko-
leniowe.
Odnosząc się do liczby przyznawanych etatów re-
zydenckich, uprzejmie wyjaśniam, że jest ona uwa-
runkowana sytuacją finansową.
Rezydentury są przyznawane przede wszystkim:
— w specjalnościach priorytetowych – 100% zgło-
szonych zapotrzebowań przez WCZP,
— w wybranych specjalizacjach podstawowych
(chirurgia ogólna, choroby wewnętrzne, kardiochi-
rurgia, mikrobiologia lekarska, psychiatria, psychia-
tria dzieci i młodzieży oraz położnictwo i ginekolo-
gia), w których obserwowane są niedobory specjali-
stów – od 2 do 17 rezydentur,
— a także w pozostałych specjalizacjach – 1 rezy-
dentura w każdej dziedzinie, w której zgłoszono za-
potrzebowanie na rezydenturę
— oraz na podstawie zgłoszonych zapotrzebowań
konsultantów krajowych i wojewódzkich.
Docelowo planuje się uruchamianie takiej liczby
rezydentur, która odpowiada liczbie lekarzy kończą-
cych staż podyplomowy. Problemem jest ograniczona
liczba miejsc szkoleniowych oraz niedobory finanso-
we. Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Zdrowia
w miarę możliwości stara się zwiększyć środki finan-
sowe na rezydentury.
Na postępowanie kwalifikacyjne przeprowadzone
w terminie 1–31 marca 2009 r. Ministerstwo Zdrowia
przyznało 4269 miejsc szkoleniowych, w tym 1500
rezydentur, natomiast na postępowania kwalifika-
cyjne w terminie 1–31 października 2009 r. zostało
przyznanych 5549 miejsc specjalizacyjnych, w tym
2000 miejsc rezydenckich.
Jednocześnie pragnę dodać, że Ministerstwo
Zdrowia stara się stymulować wzrost liczby specjali-
stów we wszystkich dziedzinach medycyny za pośred-
nictwem konsultantów krajowych i konsultantów
654
wojewódzkich, a także samorządu lekarskiego, mając
na celu zwiększenie liczby jednostek szkoleniowych.
Systematyczny wzrost liczby miejsc szkolenio-
wych w jednostkach organizacyjnych uprawnionych
do prowadzenia specjalizacji obrazują niżej przyto-
czone dane liczbowe.
Obecnie, wg stanu na dzień 05.11.2009 r., we
wszystkich dziedzinach medycyny dostępne są 34 102
miejsca w 4725 jednostkach szkolących. Dla porów-
nania w dniu 23.03.2007 r. 4264 jednostki dyspono-
wały 30 652 miejscami szkoleniowymi.
Ponadto uprzejmie informuję, iż rozporządzenie
ministra zdrowia z dnia 19 września 2008 r. zmie-
niające rozporządzenie w sprawie specjalizacji leka-
rzy i lekarzy dentystów (Dz. U. Nr 170, poz. 1050)
wprowadziło zmiany, które spowodowały maksymal-
ne skrócenie okresu od uzyskania przez młodych le-
karzy prawa wykonywania zawodu do rozpoczęcia
specjalizacji. Obecnie lekarz, który ukończy staż po-
dyplomowy np. 31 października, może rozpocząć spe-
cjalizację już 1 grudnia, a nie jak dotychczas dopiero
1 marca następnego roku. Ponadto uproszczono i zo-
biektywizowano zasady przeprowadzania postępowa-
nia kwalifikacyjnego do specjalizacji polegające na
rezygnacji z dotychczas przeprowadzanej rozmowy
kwalifikacyjnej.
Jednocześnie pragnę poinformować, że została
przeprowadzona nowelizacja ustawy o zawodach le-
karza i lekarza dentysty z dnia 20 lutego 2009 r.
(Dz. U. Nr 40, poz. 323) w zakresie wynagrodzenia
lekarzy rezydentów. Wprowadzono regulację dotyczą-
cą możliwości zróżnicowania zasadniczego wynagro-
dzenia miesięcznego ze względu na:
1) dziedzinę medycyny, w której lekarz odbywa
specjalizację w ramach rezydentury, ze szczegól-
nym uwzględnieniem dziedzin uznanych za priory-
tetowe;
2) etap odbywanego szkolenia specjalizacyjnego
– z podziałem na pierwsze 2 lata rezydentury i po
odbyciu 2 lat rezydentury.
Został również wydany akt wykonawczy do ww.
ustawy – rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
23 kwietnia 2009 r. w sprawie wysokości wynagro-
dzenia miesięcznego lekarzy i lekarzy dentystów od-
bywających specjalizację w ramach rezydentury
(Dz. U. Nr 66, poz. 560). Na podstawie przedmioto-
wego rozporządzenia wysokość zasadniczego wyna-
grodzenia miesięcznego lekarza i lekarza dentysty
odbywającego specjalizację w ramach rezydentury
wynosi w pierwszych dwóch latach rezydentury
3170 zł, natomiast po dwóch latach rezydentury
– 3458 zł. Wysokość zasadniczego wynagrodzenia
miesięcznego lekarza i lekarza dentysty odbywające-
go specjalizację w ramach rezydentury w dziedzinach
priorytetowych wynosi w pierwszych dwóch latach
rezydentury 3602 zł, a po dwóch latach rezydentury
– 3890 zł.
W dniu 21 maja 2009 r. podpisane zostało nowe
rozporządzenie w sprawie uznania dziedzin medycy-
ny za priorytetowe (opublikowane w Dz. U. Nr 84,
poz. 709). Uprzejmie informuję, że uznano 21 dzie-
dzin medycyny za priorytetowe. Są to następujące
dziedziny medycyny: anestezjologia i intensywna te-
rapia, chirurgia onkologiczna, epidemiologia, geria-
tria, ginekologia onkologiczna, kardiologia, kardio-
logia dziecięca, medycyna pracy, medycyna ratunko-
wa, medycyna rodzinna, neonatologia, neurologia
dziecięca, onkologia kliniczna, onkologia i hematolo-
gia dziecięca, ortopedia i traumatologia narządu ru-
chu, patomorfologia, pediatria, radiologia i diagno-
styka obrazowa, radioterapia onkologiczna, rehabili-
tacja medyczna, stomatologia dziecięca.
Została przeprowadzona także nowelizacja rozpo-
rządzenia w sprawie stażu podyplomowego lekarza
i lekarza dentysty, w której zostało podwyższone wy-
nagrodzenie zasadnicze lekarza stażysty w roku
2009 do wysokości 2007 zł.
Wychodząc naprzeciw postulatom młodych leka-
rzy, przygotowywane są zmiany mające na celu do-
prowadzenie do udrożnienia i uelastycznienia syste-
mu specjalizacji lekarskich.
Wśród przygotowywanych zmian należy wymie-
nić następujące:
— zniesienie podziału na specjalizacje podstawo-
we i szczegółowe (tzw. modułowy system specjaliza-
cji), co doprowadzi do skrócenia okresu specjalizacji
(zwłaszcza w specjalizacjach szczegółowych), oraz
dostosowanie długości programu specjalizacji do wy-
magań dyrektywy unijnej i zaleceń Europejskiej Unii
Specjalizacji Medycznych;
— zmiana warunków akredytacji – weryfikacja
wymogów stawianych jednostkom (np. w odniesieniu
do wymagań odnoszących się do bazy sprzętowej lub
dydaktycznej tam, gdzie nie jest to niezbędne), tak
aby znacząco zwiększyć liczbę miejsc akredytowa-
nych, co obecnie stanowi istotną barierę w możliwo-
ści otwierania specjalizacji;
— weryfikacja i urealnienie programów specjali-
zacji, które w niektórych przypadkach są nadmiernie
rozbudowane, przez co tworzą barierę dla osób spe-
cjalizujących się w mniejszych ośrodkach;
— rezygnacja z egzaminu praktycznego w pań-
stwowym egzaminie specjalizacyjnym (PES) kończą-
cym specjalizację.
Ponadto wdrożono działania mające na celu wy-
korzystanie środków Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego w priorytecie: Kapitał ludzki do dofinanso-
wania kosztów kursów specjalizacyjnych w wybra-
nych, istotnych z punktu widzenia społecznego i epi-
demiologicznego, specjalizacjach (kardiologia, dzie-
dziny onkologiczne, medycyna pracy).
Wobec powyższego pragnę wyrazić przekonanie,
że działania podejmowane przez Ministerstwo Zdro-
wia będą sprzyjały zwiększaniu liczby specjalistów
w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie przeciwdziałania narkomanii (12876)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 27 listopada 2009 r.
(znak: SPS-023-12876/09), uprzejmie przedkładam
odpowiedź na interpelację pana posła Waldemara
Andzela w sprawie przeciwdziałania narkomanii.
W związku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii
Europejskiej z dnia 3 marca 2008 r. Ministerstwo
Zdrowia znowelizowało ustawę z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179,
poz. 1485, z późn. zm.). Projekt nowelizacji został
opracowany w celu wprowadzenia pod kontrolę praw-
ną substancji o nazwie benzylopiperazyna (1-benzy-
lopiperazyna, BZP). W wyniku prac legislacyjnych,
w dniu 20 marca 2009 r. została uchwalona ustawa
o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
(Dz. U. Nr 63, poz. 520), która weszła życie w dniu
8 maja 2009 r. Przedmiotowa nowelizacja pozwoliła
objąć kontrolą zarówno benzylopiperazynę (BZP)
wpisaną do załącznika nr 2 w wykazie substancji
psychotropowych grupy II-P, jak również po uwzględ-
nieniu poprawki poselskiej 17 innych substancji i ro-
ślin psychoaktywnych wpisanych do załącznika nr 1
w wykazie środków odurzających grupy I-N ww.
ustawy. W sumie objęto kontrolą ustawową 18 sub-
stancji i roślin psychoaktywnych.
W opinii Ministerstwa Zdrowia konieczność wy-
cofania przez sklepy z dopalaczami (smart shops)
wielu substancji i roślin, które od lat były wykorzy-
stywane w celu odurzania się, spowodowana objęciem
ich kontrolą, była jak najbardziej słuszna i w ocenie
na dzień dzisiejszy bardzo skuteczna. Wykorzysty-
wane w poprzedniej ofercie sklepów substancje, takie
jak: BZP, JWH-018, rośliny Salvia Divinorum, Mi-
tragyna Speciosa, Argyreia Nervosa, o których infor-
mowało Europejskie Centrum Monitorowania Nar-
kotyków i Narkomanii (EMCDDA), nie znajdują ła-
two zamienników i obecnie są zastępowane roślinami
i substancjami, o których działaniu psychoaktyw-
nym brak jest poważnych doniesień naukowych
(Theobromina, Geranium). Należy podkreślić, że
z handlem tzw. dopalaczami zmagają się z lepszym
lub gorszym efektem wszystkie państwa Unii Euro-
pejskiej. Smart shops – sklepy handlujące dopalacza-
mi istnieją w większości krajów Europy. Najwięcej
jest ich w Wielkiej Brytanii, Niemczech i Holandii.
Jak do tej pory żaden z krajów europejskich nie zde-
legalizował działalności tych sklepów.
Jednocześnie Ministerstwo Zdrowia, mając na
uwadze potencjalną potrzebę oceny i szybkiego obję-
cia kontrolą niebezpiecznych substancji czy roślin
psychoaktywnych, prowadzi wspólne działania z Głów-
nym Inspektoratem Farmaceutycznym w celu wy-
655
pracowania projektu takiej regulacji ustawowej, któ-
ra umożliwiłaby przeniesienie wykazu środków odu-
rzających i substancji psychotropowych z ustawy do
rozporządzenia. Takie rozwiązanie dałoby możliwość
szybkiej reakcji na pojawienie się nowych, wcześniej
nieznanych substancji o działaniu psychoaktywnym,
co byłoby skutecznym działaniem wobec możliwości
wykorzystania nowych substancji i roślin w ofercie
sklepów oferujących dopalacze.
W opinii Ministerstwa Zdrowia kwestia tzw. do-
palaczy nie może być skutecznie rozwiązana wyłącz-
nie w oparciu o przepisy ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii, regulującej kwestie
związane wyłącznie ze środkami odurzającymi i sub-
stancjami psychotropowymi, znajdującymi się w za-
łącznikach do ustawy. Wyżej wspomniane, podejmo-
wane przez Ministerstwo Zdrowia działania koncen-
trowały się na wyeliminowaniu dostępu do substan-
cji, które spełniają kryteria środków odurzających,
i substancji psychotropowych (BZP, Salvia Divino-
rum, JWH-018). Z opinii przedstawionej przez przed-
stawiciela Policji podczas spotkania Zespołu ds. Ad-
ministracji i Bezpieczeństwa Obywateli Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego w spra-
wie tzw. dopalaczy wynika, że cel ten został osiągnię-
ty. Kolejna wspomniana wyżej inicjatywa podjęta
przez Ministerstwo Zdrowia ukierunkowana jest na
opracowanie i wdrożenie instrumentów prawnych,
umożliwiających objęcie czasową kontrolą środków
odurzających lub substancji psychotropowych mogą-
cych prowadzić do uzależnienia od nich, oraz okre-
ślenie procedur i trybu prowadzenia tzw. oceny ryzy-
ka. Rozwiązanie powyższe będzie stanowić bardzo
ważny element działań ukierunkowanych na szybkie
i sprawne podejmowanie decyzji o wycofaniu niektó-
rych substancji i podejmowanie ostatecznych decyzji
w oparciu o naukowo zweryfikowaną ocenę tych sub-
stancji. Nadal jednak w ofercie sklepów z dopalacza-
mi mogą pozostawać substancje nawet psychoaktyw-
nie obojętne, które nie będą objęte żadnym z powyż-
szych instrumentów prawnych.
Biorąc powyższe pod uwagę, Ministerstwo Zdro-
wia rozważy wprowadzenie rozwiązań, które unie-
możliwiłyby określanie dopalaczy jako produkt ko-
lekcjonerski, a proces wprowadzania do obrotu byłby
poddany określonym przepisom, w tym nadzorowi.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia prowadzi poprzez
Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii
kampanię informacyjną, m.in. na stronie interneto-
wej www.dopalaczeinfo.pl pn. „Dopalacze mogą Cię
wypalić”, której celem jest ograniczanie możliwych
szkód zdrowotnych powodowanych przez tzw. dopa-
lacze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
656
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Naguszewskiego
w sprawie zabezpieczenia powodziowego
Gdańska, Żuław i Elbląga (12877)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 listopada 2009 r. (sygn. SPS-023-
-12877/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Tadeusza Naguszewskiego w sprawie zabez-
pieczenia powodziowego Gdańska, Żuław i Elbląga
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie podkreślić należy, iż poruszona
w przedmiotowym wystąpieniu problematyka doty-
cząca zabezpieczenia przeciwpowodziowego Gdań-
ska, Żuław i Elbląga znajduje się w sferze szczegól-
nego zainteresowania organów rządowych, w tym
również ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji. Przedmiotowe zagadnienie wpisuje się także
w coraz szerszą dyskusję oraz działania, których ce-
lem jest znalezienie zarówno technicznych rozwiązań
przeciwdziałających skutkom żywiołów, jak i określe-
nia źródeł finansowania takich przedsięwzięć.
Należy zgodzić się ze stwierdzeniem, iż gospodar-
ka wodna winna pełnić służebną rolę wobec człowie-
ka w kontekście jego bezpieczeństwa, a także iż wie-
loletnie zaniedbania w dziedzinie gospodarki wodnej
zmuszają do zmian systemowych w przedmiotowym
zakresie. Wprowadzając nowe rozwiązania w przed-
miotowej materii, winno skorzystać się z doświad-
czeń innych krajów europejskich, np. Holandii, odpo-
wiednio dostosowując je do uwarunkowań środowi-
skowych, w taki sposób, by ich zastosowanie przynio-
sło wymierne efekty.
Zorganizowana w dniach 13–14 listopada 2009 r.
w Gdyni przy współudziale Krajowego Zarządu Go-
spodarki Wodnej konferencja „Łączy nas woda”, po-
święcona zagrożeniom powodziowym i gospodarowa-
niu wodami w Polsce i w Holandii, miała na celu
wymianę doświadczeń w zakresie wdrażania dyrek-
tywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy
wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wod-
nej (Dz. U. UE L Nr 327, poz. 1, z późn. zm.), tzw.
ramowej dyrektywy wodnej, oraz dyrektywy 2007/
60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
23 października 2007 r. w sprawie oceny ryzyka po-
wodziowego i zarządzania nim (Dz. U. UE L Nr 288,
poz. 27), tzw. dyrektywy powodziowej. Jednocześnie
pamiętać należy, iż tzw. problemy wodne występować
będą ze wzmożoną siłą, na co znaczny wpływ mają
nie tylko zmiany klimatu i występujące w związku
z tym anomalie pogodowe, ale także rosnące zapotrze-
bowanie na wodę i problemy jej zanieczyszczenia.
Systemem gospodarki wodnej w imieniu Skarbu
Państwa na terenie Żuław zarządzają wojewódzkie
zarządy melioracji i urządzeń wodnych odpowiednio
w Gdańsku i w Olsztynie oraz Regionalny Zarząd
Gospodarki Wodnej w Gdańsku (nadzorowany przez
ministra środowiska), a odnośnie do rzeki Elbląg
Urząd Morski w Gdyni – podległy ministrowi infra-
struktury. Przedmiotowe jednostki w sposób komple-
mentarny zarządzają systemem gospodarki wodnej.
Obecnie na etapie konsultacji społecznych znaj-
duje się projekt programu „Kompleksowe zabezpie-
czenie przeciwpowodziowe Żuław – do roku 2030
(z uwzględnieniem etapu 2015)”. W dniu 5 listopada
2009 r. w siedzibie Regionalnego Związku Gospodar-
ki Wodnej w Gdańsku odbyła się konferencja poświę-
cona ww. programowi.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż postulo-
wana w przedmiotowej interpelacji budowa tzw.
wrót sztormowych stanowić będzie przedmiot prac
specjalistycznych w ramach przygotowywania ww.
programu. Budowa wrót na rzekach, zdaniem przed-
stawicieli Regionalnego Związku Gospodarki Wod-
nej w Gdańsku, mogłaby stanowić kolejny etap
przedmiotowego programu, co skutkowałoby zwięk-
szeniem poziomu bezpieczeństwa przeciwpowodzio-
wego w regionie. Równolegle specjaliści wskazują
na potrzebę rozbudowy lub tworzenia terenów zale-
wowych, systemów odwodnieniowych, a także na
potrzebę znaczniejszej ingerencji w gospodarkę wod-
ną Zalewu Wiślanego w celu przeciwdziałania spię-
trzaniu się wód.
Niezależnie od powyższego pragnę podkreślić, iż
organy administracji rządowej na bieżąco monitoru-
ją możliwość wdrożenia rozwiązań i przedsięwzięć
mających na celu zwiększenie bezpieczeństwa prze-
ciwpowodziowego terenów Gdańska, Żuław i Elblą-
ga, opartych na obszarowej, a nie liniowej ocenie sy-
tuacji.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w celu uzy-
skania szczegółowych informacji w przedmiotowej
sprawie zasadnym jest wystąpienie do Krajowego Za-
rządu Gospodarki Wodnej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie zapewnienia w budżecie państwa
na 2010 r. środków finansowych w wysokości
gwarantującej w pełni realizację wypłat
stypendiów dla najbiedniejszych uczniów
(12878)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przekazanej przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r.
nr SPS-023-12878/09 interpelacji pani poseł Marii
Zuby w sprawie zabezpieczenia w budżecie pań-
stwa na 2010 r. środków finansowych na wypłatę
stypendiów dla najbiedniejszych uczniów uprzej-
mie proszę Pana Marszałka o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Należy podkreślić, iż kwestia kształtowania i re-
alizacji polityki państwa w zakresie oświaty i wycho-
wania, w tym pomocy materialnej dla uczniów, pozo-
staje w gestii ministra edukacji narodowej. Organ ten
jest odpowiedzialny m.in. za diagnozowanie potrzeb
i planowanie środków na pomoc najbiedniejszym
uczniom.
Ze swej strony pragnę jednakże poinformować, iż
w projekcie ustawy budżetowej na 2010 r. łączne
środki na pomoc materialną dla uczniów, ujęte w re-
zerwie celowej na dofinansowanie Narodowego Pro-
gramu Stypendialnego, wynoszą 505 000 tys. zł.
W ramach tej kwoty finansowane będzie również za-
danie związane z wyprawką szkolną, na które w roku
bieżącym przekazano środki z odrębnej rezerwy ce-
lowej. Należy zatem stwierdzić, iż łączne środki na
pomoc materialną dla uczniów planowane są na rok
przyszły na poziomie określonym w ustawie z dnia
17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy budżetowej na rok
2009.
Pragnę przy tym zwrócić uwagę na fakt, iż w roku
bieżącym na dofinansowanie Narodowego Programu
Stypendialnego uruchomiono z budżetu państwa
kwotę w wysokości 465 231 tys. zł, co stanowi 92,1%
środków zaplanowanych na ten cel w rezerwie celo-
wej poz. 30. W kwocie tej uwzględniono również do-
konane przez dysponentów zwroty oraz blokady środ-
ków wynikające z braku możliwości wykorzystania
środków na pomoc materialną dla uczniów.
Należy również zauważyć, iż również w roku 2008
stopień realizacji wydatków na wypłaty świadczeń
socjalnych dla uczniów był niższy od planowanego
w ustawie budżetowej. Z kwoty 613 800 tys. zł prze-
widzianej na dofinansowanie Narodowego Programu
Stypendialnego wydatkowano niespełna 527 mln zł,
tj. 85,8%. Na dofinansowanie świadczeń pomocy ma-
terialnej dla uczniów o charakterze socjalnym nie
wykorzystano zatem kwoty ponad 70 mln zł.
Odnosząc się natomiast do spostrzeżenia pani po-
seł, iż w tym roku powszechne było dopłacanie przez
657
gminy do stypendiów z własnych budżetów, należy
zauważyć, iż zgodnie z art. 90p ust. 1 oraz art. 90r
ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, ze zm.)
udzielanie uczniom świadczeń pomocy materialnej
o charakterze socjalnym jest zadaniem własnym
gminy, na którego dofinansowanie otrzymuje dotację
celową z budżetu państwa. Obecny system przewidu-
je zatem, iż jednostki samorządu terytorialnego po-
winny, w miarę potrzeb i możliwości, partycypować
w wypłacaniu omawianych świadczeń.
Przedstawiając powyższe, pragnę uprzejmie wska-
zać, iż wysokość środków na realizację poszczegól-
nych zadań w 2010 r. zostanie określona w uchwalo-
nej przez parlament ustawie budżetowej. Projekt
ustawy budżetowej na 2010 r. został przekazany do
Sejmu w dniu 29 września 2009 r. i jest obecnie roz-
patrywany przez posłów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie podjęcia działań mających na celu
zmianę kryterium stanowiącego podstawę
przyznania stypendium socjalnego
dla dzieci rolników (12880)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-
-12880/09, przy którym została przesłana interpe-
lacja posłanki Marii Zuby w sprawie kryterium do-
chodowego stanowiącego podstawę przyznawania
stypendium socjalnego dla dzieci rolników, w zakre-
sie właściwości resortu uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami w zakresie
przyznawania prawa do świadczeń socjalnych dla rol-
ników stosuje się obecnie dwa różne sposoby ustala-
nia dochodu osiąganego z gospodarstwa rolnego, któ-
ry stanowi kryterium przy przyznawaniu tych świad-
czeń. Zarówno w przypadku świadczeń rodzinnych,
jak i pomocy społecznej minister właściwy do spraw
zabezpieczenia społecznego jest władzą właściwą
w zakresie sposobu ustalania dochodu uprawniają-
cego do tych świadczeń.
W przypadku gdy rodzina utrzymuje się z gospo-
darstwa rolnego, przyjmuje się, że kwota miesięczne-
go dochodu z 1 ha przeliczeniowego wynosi:
1) 207 zł – na podstawie ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593,
z późn. zm.) oraz zgodnie z rozporządzeniem RM
658
z dnia 29 lipca 2009 r. w sprawie zweryfikowanych
kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pie-
niężnych z pomocy społecznej (Dz. U. Nr 127,
poz. 1055); kryteria dochodowe decydujące o możli-
wości otrzymania świadczeń z pomocy społecznej są
następujące:
— dla osoby samotnej – 477 zł,
— dla osoby w rodzinie – 351 zł;
powyższe kryterium stosowane jest również do
ubiegania się o stypendia szkolne i dostęp do korzy-
stania z bezpłatnego posiłku w szkole;
2) 171,33 zł – na podstawie ustawy z dnia 28 listo-
pada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U.
Nr 228, poz. 2255, z późn. zm.) i rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 11 sierpnia 2009 r. w sprawie wy-
sokości dochodu rodziny albo dochodu osoby uczącej
się stanowiących podstawę ubiegania się o zasiłek
rodzinny oraz wysokości świadczeń rodzinnych (Dz. U.
Nr 129, poz. 1058); w przypadku ubiegania się o za-
siłek rodzinny dochód na osobę w rodzinie nie może
przekroczyć 504 zł netto, a w przypadku gdy człon-
kiem rodziny jest niepełnosprawne dziecko – 583 zł
netto.
W przypadku gdy rodzina lub osoba ucząca się
utrzymuje się z gospodarstwa rolnego, przyjmuje się,
że z 1 ha przeliczeniowego uzyskuje się dochód mie-
sięczny w wysokości 1/12 dochodu ogłaszanego co-
rocznie w drodze obwieszczenia przez prezesa Głów-
nego Urzędu Statystycznego na podstawie art. 18
ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym
(Dz. U. z 1993 r. Nr 94, poz. 431, z późn. zm.) – prze-
ciętny dochód z pracy w indywidualnych gospodar-
stwach rolnych z 1 ha przeliczeniowego wyniósł
w 2008 r. 2056 zł, co daje 171,33 zł miesięcznie (spa-
dek o 7,4% do roku 2007).
Ustalając dochód rodziny uzyskany z gospodar-
stwa rolnego, bierze się pod uwagę powierzchnię go-
spodarstwa stanowiącego podstawę wymiaru podat-
ku rolnego.
W oparciu o powyższe kryteria ustalane jest tak-
że prawo do dodatku mieszkaniowego oraz przyzna-
wane są kredyty i pożyczki studentom.
Jednocześnie informuję, że mimo iż na rok 2009
przypadł termin kolejnej weryfikacji kryteriów do-
chodowych, Rada Ministrów po rozpatrzeniu przed-
łożonych przez ministra pracy i polityki społecznej
wariantów propozycji weryfikacji tych kryteriów, bio-
rąc pod uwagę aktualną sytuację finansów państwa
i wysokie koszty podwyższenia kryteriów, w dniu
12 maja 2009 r. podjęła decyzję o niepodwyższaniu
kryteriów dochodowych, zarówno na potrzeby usta-
wy o pomocy społecznej jak i na potrzeby ustawy
o świadczeniach rodzinnych. Rada Ministrów, mając
na uwadze sytuację społeczną oraz oczekiwania
w zakresie zmiany kryteriów dochodowych oraz wy-
sokości świadczeń rodzinnych, przyjęła w rozporzą-
dzeniu Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2009 r.
w sprawie wysokości dochodu rodziny albo dochodu
osoby uczącej się stanowiących podstawę ubiegania
się o zasiłek rodzinny oraz wysokości świadczeń ro-
dzinnych (Dz. U. Nr 129, poz. 1058) podwyższenie
kwot zasiłku rodzinnego:
— na dziecko w wieku 0–5 lat – z kwoty 48 zł na
68 zł,
— na dziecko w wieku 6–18 lat – z kwoty 64 zł na
91 zł,
— na dziecko z wieku 19–24 lata – z kwoty 68 zł
na 98 zł
oraz podwyższenie wysokości świadczenia pielęgna-
cyjnego z 420 zł do kwoty 520 zł od listopada 2009 r.
Wyjaśniam również, że Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi wielokrotnie występowało przy okazji
zmian ustaw społecznych o ujednolicenie kryteriów
dochodowych dla rolników, ale ustawodawca w ww.
aktach prawnych przyjął, że obowiązujące kryteria
dochodowe dotyczące przydzielania świadczeń trak-
tuje jako rozwiązanie przejściowe przed zastosowa-
niem we wszystkich przepisach opartych na kryte-
rium dochodowym rzeczywistego dochodu uzyskiwa-
nego z prowadzenia działalności rolniczej. Wyliczenie
faktycznie osiągniętego przez dane gospodarstwo
rolne dochodu możliwe jest wyłącznie na podstawie
prowadzonej ewidencji zdarzeń gospodarczych zaist-
niałych w tym gospodarstwie. Do czasu powszechne-
go wprowadzenia rachunkowości rolnej nie będzie
możliwe określenie faktycznych dochodów każdego
gospodarstwa rolnego, a tym samym każdy sposób
określenia dochodowości gospodarstwa rolnego bę-
dzie wielkością przybliżoną.
Nadmieniam także, że w ramach właściwości re-
sortu rolnictwa i rozwoju wsi nie ma zadań z zakre-
su polityki socjalnej, natomiast są realizowane dzia-
łania, które pośrednio wspierają rodziny (pośrednio
dzieci), w tym rodziny najuboższe na obszarach
wiejskich.
Działania te realizowane są w ramach Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013,
a głównym ich celem jest poprawa jakości życia na
obszarach wiejskich oraz różnicowanie gospodarki
wiejskiej, tj. łagodzenie skutków bezrobocia (tworze-
nie nowych miejsc pracy) oraz promowanie dywersy-
fikacji działalności i tworzenia pozarolniczych źródeł
dochodów, tworzenie lub rozwijanie mikroprzedsię-
biorstw, zapewnienie stałych źródeł dochodu dla
przechodzących na renty strukturalne.
Innymi realizowanymi przez resort działaniami
wspierającymi osoby prowadzące działalność rol-
niczą są:
— dopłaty bezpośrednie do gruntów rolnych przy-
znawane na podstawie ustawy z dnia 18 grudnia
2003 r. o płatnościach bezpośrednich do gruntów rol-
nych (Dz. U. Nr 6/2004, poz. 40, z późn. zm.),
— dofinansowanie systemu ubezpieczenia spo-
łecznego rolników – dofinansowanie z budżetu pań-
stwa wynosi ponad 90% wydatkowanych środków,
— finansowanie z budżetu państwa składek na
ubezpieczenie zdrowotne za rolników objętych ubez-
pieczeniem zdrowotnym, którzy prowadzą działal-
ność rolniczą na gruntach rolnych, oraz za domow-
ników,

— dopłaty ze środków budżetu państwa do skła-
dek z tytułu ubezpieczenia upraw rolnych i zwierząt
gospodarskich – w celu zapewnienia jak największe-
go dostępu producentom rolnym do systemu ubezpie-
czeń upraw rolnych i zwierząt gospodarskich od ry-
zyka wystąpienia nieprzewidzianych zdarzeń loso-
wych powodujących straty w produkcji roślinnej
i zwierzęcej,
— organizacja turnusów rehabilitacyjnych dla
dzieci rolników indywidualnych ubezpieczonych
w kasie ubezpieczenia społecznego rolników,
— zwrot podatku akcyzowego zawartego w cenie
oleju napędowego.
Ponadto rodziny (dzieci) zamieszkujące na obsza-
rach wiejskich mogą korzystać z:
— programu dostarczania żywności dla naj-
uboższej ludności Unii Europejskiej, który jest jed-
nym z mechanizmów wspólnej polityki rolnej ad-
ministrowanym przez Agencję Rynku Rolnego; na
realizację programu w 2009 r. minister rolnictwa
i rozwoju wsi wynegocjował z budżetu UE środki
w wysokości 102,2 mln euro, tj. ponaddwukrotnie
więcej niż w 2008 r.; obecnie liczba beneficjentów
ww. programu w Polsce wynosi ok. 4 mln osób znaj-
dujących się w najtrudniejszej sytuacji finansowej
zarówno w miastach, jak i na obszarach wiejskich;
do najbardziej potrzebujących trafi blisko 80 tys.
ton gotowych artykułów spożywczych w postaci
mąki, makaronu, płatków kukurydzianych, musli,
kaszy jęczmiennej, mleka UHT, serów żółtych i to-
pionych, cukru oraz dżemu; do dystrybucji zmaga-
zynowanych towarów wdrażane są lokalne organi-
zacje społeczne i kościoły;
— działania „szklanka mleka” – realizowane jest
wśród dzieci uczęszczających do placówek oświato-
wych; Agencja Rynku Rolnego udziela dopłat do mle-
ka i przetworów mlecznych dostarczanych do placó-
wek oświatowych na terenie Polski zgodnie z zasa-
dami obowiązującymi w UE; na działanie wydatko-
wano ogółem 159 806 tys. zł, w tym: środki krajowe
– 121 488 tys. zł, środki z UE – 38 318 tys. zł; z dzia-
łania w 2008 r. skorzystało ok. 2,3 mln dzieci; na rok
szkolny 2009/2010 szacowane środki na dopłatę kra-
jową do programu wyniosą 140 mln zł;
— wspólnotowego programu „Owoce w szkole”
– uruchomiony od roku szkolnego 2009/2010 zgodnie
z rozporządzeniem Rady (WE) nr 13/2009 z dnia
18 grudnia 2008 r.; pomoc ma objąć uczniów klas
I–III, tj. dla ponad 1 mln dzieci; budżet programu
wynosi 12,297 mln euro, z czego środki krajowe to
3 mln euro, a UE – 9,2 mln euro;
— poręczenia spłaty kredytów studenckich udzie-
lanych przez ARiMR studentom z obszarów wiejskich,
które udzielane są przez banki na podstawie ustawy
z dnia 17 lipca 1998 r. o pożyczkach i kredytach stu-
denckich (Dz. U. Nr 108, poz. 685, z późn. zm.).
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
659
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Janiny Okrągły
w sprawie uznania szczepienia
przeciwko grypie za świadczenie będące
kosztem pracodawcy, a nie przychodem
pracownika w świetle ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych (12881)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Janiny Okrągły, przesłaną przy
piśmie z dnia 27 listopada 2009 r., w sprawie uznania
szczepień przeciwko grypie jako świadczenia będące-
go kosztem pracodawcy, a nie przychodem pracowni-
ka, uprzejmie informuję.
Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku docho-
dowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14,
poz. 176, z późn. zm.), zwana dalej „ustawą”, nie
wskazuje enumeratywnie, jakie konkretnie koszty
mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.
Pojęcie kosztów uzyskania przychodów ustawa okre-
śla w sposób generalny, wskazując na określone ce-
chy, jakie musi spełniać dany koszt, aby mógł być
uznany za koszt uzyskania przychodów.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy kosztami uzyska-
nia przychodów są koszty poniesione w celu osiągnię-
cia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia
źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienio-
nych w art. 23. Analogiczne rozwiązania przewiduje
ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodo-
wym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654,
z późn. zm.) w art. 15 ust. 1 tej ustawy.
Oznacza to, że wydatek poniesiony przez podat-
nika może być uznany za koszt podatkowy, jeżeli ist-
nieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem
kosztu a możliwością uzyskania przychodu, zabez-
pieczenia bądź zachowania źródła przychodów i nie
został wymieniony w katalogu kosztów wyłączonych
spośród kosztów uzyskania przychodów.
W świetle powyższego uznać należy, że poniesiony
przez pracodawcę na rzecz pracowników koszt szcze-
pień przeciwko wirusowi grypy ma cechy kosztu po-
datkowego i może być brany pod uwagę przy ustala-
niu dochodu do opodatkowania z działalności gospo-
darczej. Mniejsza absencja pracowników może mieć
wpływ na osiągane przez pracodawcę przychody, za-
tem wydatki na szczepienia ochronne pracowników
powinny być zakwalifikowane jako koszt podatkowy,
mimo że taki wydatek trudno jest powiązać z kon-
kretnym przychodem.
Z kolei na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy za przy-
chody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pra-
cy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy
uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz
wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich
ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania
tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagro-
660
dzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nad-
liczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwa-
lenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwo-
ty niezależnie od tego, czy ich wysokość została
z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne po-
noszone za pracownika, jak również wartość innych
nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo
odpłatnych.
Przychód podatnika powstaje z chwilą otrzyma-
nia lub postawienia do jego dyspozycji pieniędzy, war-
tości pieniężnych i wartości otrzymanych świadczeń
w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11
ust. 1 ustawy), których wartość ustala się według ich
ceny zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy).
Zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94,
z późn. zm.) wstępne, okresowe i kontrolne badania
lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy.
Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycz-
nej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej
z uwagi na warunki pracy.
Profilaktyczna opieka zdrowotna, o której mowa
w zdaniu drugim powyższego przepisu Kodeksu pra-
cy, została szczegółowo określona w rozporządzeniu
ministra zdrowia i opieki społecznej z dnia 30 maja
1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich
pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdro-
wotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich
wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie
pracy (Dz. U. Nr 69, poz. 332, z późn. zm.). Jednakże
treść tego aktu prawnego nie reguluje kwestii profi-
laktycznych szczepień ochronnych.
Z kolei stosownie do postanowień art. 17 ust. 1
ustawy z dnia 6 września 2001 r. o chorobach zakaź-
nych i zakażeniach (Dz. U. Nr 126, poz. 1384, z późn.
zm.) w celu zapobiegania szerzeniu się chorób zakaź-
nych u osób pracujących, narażonych na działanie
czynników biologicznych przeprowadza się, po uzy-
skaniu ich zgody, szczepienia ochronne wskazane
na danym stanowisku pracy. Koszty przeprowadza-
nia szczepień ochronnych, o których mowa w ust. 1,
oraz preparatów do tych szczepień ponosi pracodaw-
ca (ust. 4 w art. 17 ww. ustawy).
Wykaz stanowisk pracy oraz szczepień określa
rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 28 listopada
2005 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy oraz
szczepień ochronnych wskazanych do wykonania
pracownikom podejmującym pracę lub zatrudnionym
na tych stanowiskach (Dz. U. Nr 250, poz. 2113).
Przykładowo, pracownikom zatrudnionym na stano-
wiskach pracy w kompleksach leśnych na obszarach
endemicznego występowania zachorowań na klesz-
czowe zapalenie mózgu wskazane jest wykonanie
szczepienia ochronnego przeciw kleszczowemu zapa-
leniu mózgu, a pracownikom pracującym na stano-
wiskach pracy związanych z diagnostyką wścieklizny
u zwierząt lub stanowiskach pracy wymagających
kontaktu z nietoperzami wskazane jest szczepienie
przeciw wściekliźnie.
Rozporządzenie to nie przewiduje jednak szcze-
pień przeciwko grypie.
Podkreślenia wymaga, iż finansowanie przez pra-
codawcę obowiązkowej, z punktu widzenia Kodeksu
pracy i innych ustaw, opieki medycznej nad pracow-
nikami nie stanowi dla pracowników przychodu,
w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych.
Jednakże z powyższego wynika, iż na pracodawcy
nie ciąży obowiązek sfinansowania pracownikom
szczepień przeciwko grypie. Opłacenie tych szczepień
należy zatem traktować jako dobrowolny przejaw dba-
łości o zdrowie zatrudnianych osób. W konsekwencji
pracownicy, którzy otrzymali od pracodawcy nieod-
płatne świadczenie w postaci szczepienia przeciw gry-
pie, uzyskują przychód ze stosunku pracy. Dochód
z tego tytułu podlega opodatkowaniu na ogólnych za-
sadach, określonych w art. 32 tej ustawy.
Jednocześnie nie podzielam opinii pani poseł co
do tego, że wprowadzenie zwolnienia od podatku do-
tyczącego wartości sfinansowanych przez pracodaw-
cę szczepień przeciw grypie „powinno skłonić pra-
cowników do większej skali szczepień i przynieść
efekty ekonomiczne dla pracodawców”.
W mojej ocenie niewielkiego zainteresowania Po-
laków szczepieniami przeciw grypie nie można wią-
zać z kwestią opodatkowania świadczenia otrzyma-
nego w tej postaci od pracodawcy. Decyzja o poddaniu
się szczepieniu ma charakter indywidualny i jest po-
dyktowana dbałością o własne zdrowie. Trudno by-
łoby przyjąć argument, że zasadniczym powodem
zaszczepienia się pracownika przeciwko grypie była-
by ulga w postaci zwolnienia od podatku wartości
świadczenia sfinansowanego przez pracodawcę.
Należy zauważyć, iż wartość takiego świadczenia
to kilkadziesiąt złotych, od którego zaliczka na po-
datek pobierana jest według stawki 18% lub 32%.
Przy czym podatek 32% pobiera się wówczas, gdy do-
chód do opodatkowania kształtuje się powyżej 85 528
zł. Nie wydaje się zatem, aby przy tej skali dochodów
32% podatku od świadczenia w wysokości kilkudzie-
sięciu złotych miało istotne znaczenie. Stąd też uwa-
żam, iż rola opodatkowania omawianego świadczenia
w kontekście niskiego poziomu realizowanych szcze-
pień przeciw grypie jest przeceniana.
Zdecydowanie większy wpływ na zwiększenie licz-
by szczepień przeciw grypie miałoby wzmocnienie pro-
mowania tej formy profilaktyki zdrowotnej poprzez
akcje informacyjne ukazujące korzyści płynące z za-
pobiegania chorobom. Nie ma przeszkód, aby w akcje
podnoszące świadomość zdrowotną włączyli się rów-
nież pracodawcy, którzy ponoszą koszty „krótkoter-
minowej absencji pracowników powodowanej grypą”.
Jednocześnie nie znajduję obecnie uzasadnienia
do wydawania jednolitej interpretacji przepisów pra-
wa podatkowego w przedmiotowym zakresie. Od or-
ganów podatkowych nie napływają bowiem sygnały
o wątpliwościach interpretacyjnych co do podatko-
wych konsekwencji wynikających z faktu finansowa-
nia pracownikom przez pracodawców świadczeń

w postaci szczepień przeciw grypie. Jeśli jednak po-
jawiłyby się takie wystąpienia, to minister finansów
rozważy wydanie ogólnej interpretacji przepisów mó-
wiącej o opodatkowaniu otrzymanych od pracodawcy
świadczeń. Interpretacja przepisów ze swej istoty do-
tyczy bowiem obowiązującego w danym zakresie sta-
nu prawnego, nie może natomiast kreować nowej
rzeczywistości prawnej.
Ponadto za niecelowe należy uznać zmiany prze-
pisów ustawy w proponowanym w interpelacji kie-
runku, gdyż w mojej ocenie nie przyczynią się do
osiągnięcia założonego przez panią poseł celu, tj.
zwiększenia wyszczepialności.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Janiny Okrągły
w sprawie budowy dodatkowego zjazdu
z autostrady A4 w woj. opolskim (12882)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-
-12882/09, przy którym przekazano zapytanie pani
poseł Janiny Okrągły, w sprawie możliwości wyko-
nania zjazdu i wyjazdu z autostrady A4 w okolicach
Przysieczy koło Prószkowa uprzejmie przekazuję na-
stępującą informację w przedmiotowej sprawie.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra transportu
i gospodarki morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w spra-
wie warunków technicznych, jakim powinny odpo-
wiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (§ 166.1.):
wyjazdy i wjazdy na jezdnie drogi klasy A, S oraz na
jezdnię zbierająco-rozprowadzającą powinny być łatwo
rozpoznawalne oraz zrozumiałe dla uczestników ru-
chu, a ich rozmieszczenie nie może stanowić uciążli-
wości dla ruchu oraz zagrożenia bezpieczeństwa.
Wykonanie w Przysieczy określonego przez panią
poseł „zjazdu i wjazdu”, tj. dodatkowego węzła, jest
odstępstwem od warunków cytowanego wyżej rozpo-
rządzenia ze względu na niezachowanie określonych
w nim odległości pomiędzy węzłami.
Zgodnie z art. 9. 1. ustawy Prawo budowlane
w przypadkach szczególnie uzasadnionych dopuszcza
się odstępstwo od przepisów techniczno-budowla-
nych. Właściwy organ po uzyskaniu upoważnienia
ministra, który ustanowił przepisy techniczno-bu-
dowlane w drodze postanowienia, udziela bądź od-
661
mawia zgody na odstępstwo. Wniosek do ministra
(w tym przypadku ministra infrastruktury) w spra-
wie upoważnienia do udzielenia zgody na odstępstwo
właściwy organ składa przed wydaniem decyzji o po-
zwoleniu na budowę.
Jednocześnie chciałbym zapewnić, iż Minister-
stwo Infrastruktury przy określaniu kierunków roz-
woju sieci drogowej oraz wydawaniu przepisów tech-
niczno-budowlanych i eksploatacyjnych ma na uwa-
dze przede wszystkim bezpieczeństwo użytkowników
dróg publicznych. Za kwestie techniczne odpowiada
bezpośredni inwestor, tj. generalny dyrektor dróg
krajowych i autostrad, i wskazane jest, aby w pierw-
szej kolejności rozmowy w przedmiotowym temacie
prowadzić z inwestorem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie pilnego uruchomienia przez NFZ
środków finansowych przeznaczonych
na zapłatę szpitalom za tzw. nadwykonania
zrealizowane w 2009 r., wynikające
z konieczności ratowania życia pacjentów
(12884)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, w związku z interpelacją pana
Krzysztofa Lipca, posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej, z dnia 18 listopada 2009 r., w sprawie pilne-
go uruchomienia przez NFZ środków finansowych
przeznaczonych na zapłatę szpitalom za tzw. nadwy-
konania zrealizowane w 2009 r., wynikające z ko-
nieczności ratowania życia pacjentów, która została
przesłana przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej z dnia 27 listopada 2009 r. (znak:
SPS-023-12884/09), adresowanym do prezesa Rady
Ministrów, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej możliwości sfi-
nansowania świadczeń ponadlimitowych, pragnę po-
informować, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) podstawą
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej jest umowa,
która określa m.in. rodzaj i zakres udzielanych świad-
czeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy
662
funduszem a świadczeniodawcami oraz kwotę zobo-
wiązania funduszu wobec świadczeniodawcy. W związ-
ku z tym, co do zasady, świadczenia są finansowane
przez NFZ do wysokości limitów określonych umową.
Natomiast możliwość sfinansowania dodatkowych
świadczeń zrealizowanych ponad limit określony
umową może być rozważana w konkretnej sytuacji,
wynikającej m.in. z dysponowania przez NFZ dodat-
kowymi środkami finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów ustawy dotyczących gospodarki finansowej NFZ,
zgodnie z którymi plan finansowy NFZ jest zrówno-
ważony w zakresie przychodów i kosztów. Jednocze-
śnie łączna suma zobowiązań funduszu wynikają-
cych z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie
może przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych
na ten cel w planie finansowym funduszu.
Ponadto prezes Narodowego Funduszu Zdrowia
poinformował, iż w kolejnych miesiącach 2009 r. fun-
dusz odnotowuje niższe, niż planowano, przychody
z tytułu składki na ubezpieczenie zdrowotne, a ujęte
w planach finansowych oddziałów wojewódzkich fun-
duszu na 2009 r. środki finansowe zaangażowane są
w umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
oddziały wojewódzkie NFZ w chwili obecnej nie dys-
ponują wolnymi środkami, które mogłyby przezna-
czyć na sfinansowanie nadwykonań wykazywanych
przez świadczeniodawców.
Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia poinfor-
mował również, iż ewentualne sfinansowanie świad-
czeń ponadumownych może nastąpić dopiero po roz-
liczeniu zawartych umów, potwierdzeniu sald rozli-
czeń i zbilansowaniu środków, których nie wykorzy-
stali świadczeniodawcy realizujący kontrakty w da-
nym okresie rozliczeniowym poniżej planu.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych powinny być udzielane przez świad-
czeniodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy
jednocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń
udzielanych przez świadczeniodawców nie powinna
być zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych
lub nielimitowanych. W takich przypadkach, stosow-
nie do przepisów art. 20–23 ww. ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, świadczeniodawca zobowiązany jest do
prowadzenia list oczekujących na planowe świadcze-
nia. W związku z powyższym kierujący placówką lub
inne osoby odpowiedzialne za organizację pracy za-
kładu opieki zdrowotnej powinni uwzględnić w ra-
mach ustalonego planu umowy zarówno realizację
świadczeń planowych, jak i nagłych – w odpowied-
nich częściach. Kwestia ta powinna być rozważana
w odniesieniu do konkretnego zakładu opieki zdro-
wotnej i ma bezpośredni związek z jakością zarzą-
dzania tym zakładem.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że w II pół-
roczu 2009 r. doszło do istotnego zwiększenia wyso-
kości środków na świadczenia opieki zdrowotnej
w łącznej wysokości 1 668 999 tys. zł.
Najpierw, w trybie art. 129 ww. ustawy o świad-
czeniach, prezes Narodowego Funduszu Zdrowia za-
rządzeniem nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał
zmiany planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r. (zwiększając koszty świadczeń
opieki zdrowotnej), która rozdysponowała dodatni
wynik finansowy funduszu za rok 2008 w wysokości
1 152 117 tys. zł.
Następnie zarządzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia
15 października, nr 49 z dnia 19 października, nr 55
z dnia 28 października i nr 64 z dnia 2 listopada,
prezes Narodowego Funduszu Zdrowia dokonał
zmian planu finansowego Narodowego Funduszu
Zdrowia na 2009 r., które rozdysponowały kwotę
516 882 tys. zł z funduszu zapasowego, zwiększając
koszty świadczeń opieki zdrowotnej funduszu.
W chwili obecnej w planie finansowym NFZ nie
ma dodatkowych rezerw, które mogłyby być przezna-
czone na dodatkowe zwiększenie środków na świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie projektu Krajowej Strategii
Rozwoju Regionalnego 2010–2020:
Regiony, miasta, obszary wiejskie (12885)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-
-12885/09, dotyczące interpelacji pana posła Krzysz-
tofa Lipca w sprawie Krajowej Strategii Rozwoju
Regionalnego na lata 2010–2020, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, przedstawiam odpowiedzi
na pytania:
1. Czy rząd zrezygnuje z wydzielania w Krajowej
Strategii Rozwoju Regionalnego grupy miast metro-

politalnych i przyjmie jako zasadę tworzenie równych
szans dla wszystkich województw?
Opracowywana kolejna wersja projektu Krajowej
Strategii Rozwoju Regionalnego 2010–2020 (KSRR)
nie będzie wskazywać podziału na miasta metropo-
litalne i pozostałe. Zgodnie z kryterium administra-
cyjnym jako najważniejsze ośrodki miejskie kraju
traktowane są miasta wojewódzkie, z wyróżnieniem
Warszawy ze względu na funkcję stołeczną.
Natomiast jeżeli chodzi o „tworzenie równych
szans dla wszystkich województw”, pragnę zwrócić
uwagę, że projekt KSRR z 9 września 2009 r. silnie
akcentuje skierowanie wysiłków polityki regionalnej
(a także pozostałych polityk rozwoju) na jak najlepsze
wykorzystanie potencjału każdego z regionów. Filo-
zofia nowej polityki regionalnej wskazana w KSRR
zakłada szereg modyfikacji sposobu planowania i re-
alizacji polityki regionalnej oraz innych polityk pu-
blicznych dla jak największego uwzględniania cech
(potencjałów i barier rozwojowych) każdego teryto-
rium. Jest to zgodne z tzw. podejściem terytorialnym,
które wskazywane jest jako efektywny sposób pro-
wadzenia interwencji publicznej również przez Ko-
misję Europejską czy OECD.
2. Czy rząd zapewni włączenie wszystkich woje-
wództw do międzynarodowej sieci TEN-T – drogowej,
kolejowej i lotniczej?
Zwiększanie dostępności komunikacyjnej – w wy-
miarze kontynentalnym, krajowym i regionalnym
– jest jednym z najważniejszych wyzwań polityki re-
gionalnej wskazanych w projekcie KSRR. Wśród pla-
nowanych działań w ramach KSRR bardzo ważne
miejsce zajmują działania dotyczące zwiększania po-
wiązań komunikacyjnych w regionach. Proponowane
jest przeniesienie akcentu z rozproszonych inwestycji
transportowych na rzecz skoordynowanych działań
efektywnie zwiększających dostępność głównych
ośrodków miejskich. Uzupełniająco KSRR w ramach
celu 2 wprowadza specjalne działania dla najbardziej
peryferyjnych obszarów kraju.
Odnośnie do wskazywania włączania poszczegól-
nych obszarów kraju do sieci TEN-T pragnę poinfor-
mować, że przedmiotem KSRR nie jest konkretne
wskazywanie poszczególnych inwestycji. Bardziej
szczegółowe wskazania dotyczące rozwiązań infra-
strukturalnych zawierać będzie przygotowywana
obecnie Koncepcja Przestrzennego Zagospodarowa-
nia Kraju 2030.
Jednocześnie informuję, że za negocjacje przebie-
gu sieci transportowych w ramach sieci TEN-T od-
powiada minister infrastruktury.
3. Czy rząd zapewni specjalne działania na rzecz
przyspieszonej restrukturyzacji rolnictwa i obszarów
wiejskich w województwach o niższym stopniu urba-
nizacji?
Cel 2 KSRR dotyczy budowy spójności terytorial-
nej i przeciwdziałaniu marginalizacji obszarów pro-
blemowych. Wśród pięciu obszarów problemowych
bardzo ważne miejsce zajmują obszary wiejskie cha-
rakteryzujące się najgorszymi wskaźnikami sytuacji
663
społeczno-gospodarczej oraz najniższym poziomem
dostępu do dóbr i usług warunkujących możliwości
rozwojowe. Przeprowadzone analizy wskazują powia-
ty charakteryzujące się kumulacją najgorszych wskaź-
ników. Interwencja publiczna na rzecz tych obszarów
w ramach KSRR skupiać się będzie z jednej strony
na skoncentrowanych, terytorialnie ukierunkowa-
nych działaniach na rzecz poprawy struktury spo-
łeczno-gospodarczej, z drugiej zaś na poprawianiu
jakości i dostępu do podstawowych usług: edukacyj-
nych, zdrowotnych. środowiskowych, komunikacyj-
nych, kulturalnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie sytuacji, w jakiej znaleźli się rolnicy
– właściciele działek wywłaszczonych
w związku z budową drogi ekspresowej S7
(12886)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną do ministra rolnictwa i rozwoju wsi inter-
pelację pani poseł Marii Zuby (znak: SPS-023-12886/
09) w sprawie sytuacji wywłaszczonych rolników
w związku z budową drogi ekspresowej S7 przekazu-
ję następujące informacje.
Zgodnie z treścią art. 47 rozporządzenia Komisji
(WE) nr 1974/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. usta-
nawiającego szczegółowe zasady stosowania rozpo-
rządzenia Rady (WE) 1698/2005 z dnia 20 września
2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiej-
skich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Roz-
woju Obszarów Wiejskich (Dz. U. UE z 21.10.2005,
ze zm.) wywłaszczenie dużej części gospodarstwa
może być kategorią siły wyższej lub okolicznością,
w przypadku wystąpienia której państwo członkow-
skie może odstąpić do częściowego lub pełnego zwro-
tu pomocy otrzymanej przez rolnika. Jednak rolnik
lub upoważniona przez niego osoba musi na piśmie
powiadomić właściwy organ o wystąpieniu siły wyż-
szej lub wyjątkowych okoliczności w ciągu 10 dni ro-
boczych od dnia, w którym był w stanie dokonać tej
czynności.
Z akt spraw wynika, że rolnicy z gminy Łączna
nie powiadomili Agencji Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa o wystąpieniu siły wyższej w postaci
664
wywłaszczenia ich nieruchomości w ciągu 10 dni ro-
boczych, o których mowa w rozp. 1974/2006, w związ-
ku z tym agencja wydała decyzje o konieczności
zwrotu płatności. Uprzejmie informuję, że w mini-
sterstwie trwa aktualnie szczegółowa analiza przed-
miotowej sprawy.
Kwestie związane z odszkodowaniem i sposobem
zawiadamiania o wywłaszczeniu pozostają poza za-
kresem właściwości ministra rolnictwa i rozwoju wsi.
W związku z tym przekazuję w tym zakresie infor-
macje otrzymane z Ministerstwa Infrastruktury.
Decyzja lokalizacyjna została wydana 19 marca
2007 r., co oznacza, że w sprawie znajdują zastosowa-
nie przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r.
o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji
inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 80, poz. 721, z późn. zm.) w brzemieniu po nowe-
lizacji z grudnia 2006 r. Decyzja o ustaleniu lokali-
zacji w tym stanie prawnym powodowała przejęcie
własności nieruchomości z mocy prawa pod pasy dro-
gowe, bez konieczności wykupu nieruchomości lub
wydawania decyzji wywłaszczeniowych. Od decyzji
o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej stronie przysłu-
giwało prawo do złożenia odwołania do ministra wła-
ściwego do spraw budownictwa, gospodarki prze-
strzennej i mieszkaniowej.
Ponadto zgodnie w z art. 7 ust. 2 ww. ustawy wo-
jewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódz-
kich albo starosta w odniesieniu do dróg powiato-
wych gminnych mieli obowiązek doręczyć decyzję
o ustaleniu lokalizacji drogi wnioskodawcy oraz za-
wiadomić o jej wydaniu pozostałe strony w drodze
obwieszczeń w urzędach gmin właściwych ze wzglę-
du na przebieg drogi oraz w prasie lokalnej. Ponadto
mieli obowiązek wysłać zawiadomienie o wydaniu
decyzji o lokalizacji drogi dotychczasowemu właści-
cielowi na adres określony w ewidencji gruntów. Za-
wiadomienie o wydaniu decyzji o ustaleniu lokaliza-
cji drogi zawiera informację o miejscu, w którym
strony mogą zapoznać się z treścią decyzji. Opisywa-
ny sposób zawiadamiania wywołuje skutek prawnego
domniemania doręczenia decyzji wszystkim stronom
postępowania poza stronami zawiadamianymi indy-
widualnie.
Odrębną sprawą od przejścia prawa własności
z mocy prawa na rzecz Skarbu Państwa po wydaniu
decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi krajowej jest
ustalenie odszkodowania, które następuje w drodze
odrębnego postępowania administracyjnego prowa-
dzonego przez wojewodę. Od decyzji wojewody o usta-
leniu odszkodowania stronie przysługuje odwołanie
do ministra infrastruktury.
Na podstawie art. 18 ust. 1 specustawy wysokość
odszkodowania ustala się według stanu nieruchomo-
ści i jej wartości w dniu wydania decyzji o ustaleniu
lokalizacji drogi przez organ pierwszej instancji.
Powyższe przepisy wskazują, iż strona postępo-
wania, a więc w tym przypadku rolnicy powinni być
powiadomieni o decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi
w drodze zawiadomienia na adres wskazany w ewi-
dencji gruntów, a także powinny być wydane stro-
nom decyzje ustalające wysokość odszkodowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie zmian w zakresie realizacji umów
o udzielanie świadczeń w podstawowej opiece
zdrowotnej (12887)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Steca z dnia 19 li-
stopada 2009 r., przekazaną przy piśmie pana Krzysz-
tofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 27 listopada
2009 r., znak: SPS-023-12887/09, w sprawie zmian
w zakresie realizacji umów o udzielanie świadczeń
w podstawowej opiece zdrowotnej uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zostały uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 164,
poz. 1027, ze zm.) oraz w aktach wykonawczych do
ww. ustawy, w tym w rozporządzeniu ministra zdro-
wia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu podstawowej opieki zdro-
wotnej (Dz. U. Nr 139, poz. 1139). Zasady kontrakto-
wania i rozliczania świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: podstawowa opieka zdrowotna w bieżą-
cym roku reguluje zarządzenie prezesa NFZ nr 105/
2008/DSOZ z dnia 5 listopada 2008 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:
podstawowa opieka zdrowotna, zmienione zarządze-
niami: nr 12/2009/DSOZ z dnia 11 lutego 2009 r.,
nr 27/2009/DSOZ z dnia 26 czerwca 2009 r. i nr 36/
2009/DSOZ z dnia 30 lipca 2009 r., a w 2010 r. – za-
rządzenie prezesa NFZ nr 72/2009/DSOZ z dnia
3 listopada 2009 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń
w rodzaju: podstawowa opieka zdrowotna.
W odpowiedzi na zgłoszony w interpelacji problem
pielęgniarskiej opieki domowej w ramach podstawo-
wej opieki zdrowotnej (POZ) w 2010 r. uprzejmie in-
formuję, że w zarządzeniu nr 72/2009/DSOZ prezesa
NFZ, które ma zastosowanie do zawierania ze świad-
czeniodawcami umów o udzielanie świadczeń w za-

kresie podstawowej opieki zdrowotnej na 2010 r., nie
zostało wyodrębnione świadczenie pielęgniarskiej
opieki domowej w POZ, czyli realizowane w bieżącym
roku przez pielęgniarkę POZ, w domu/miejscu poby-
tu świadczeniobiorcy, świadczenie opieki zdrowotnej
dla osób w każdym wieku, u których stwierdza się
ograniczenie sprawności psychofizycznej spowodowa-
ne procesem chorobowym i których ocena stanu sa-
moobsługi, według skali opartej na skali Barthel,
wynosi nie więcej niż 60 punktów. Nieokreślenie
przez NFZ ww. produktu kontraktowanego na 2010 r.
nie oznacza jednak, iż osoby, które ze względu na
istniejące problemy zdrowotne wymagają udzielania
systematycznych świadczeń pielęgniarskich, zostaną
ich pozbawione. Pielęgniarka POZ realizuje i w 2010 r.
nadal będzie zobowiązana, na podstawie umowy za-
wartej z funduszem, realizować świadczenia opieki
zdrowotnej zarówno w warunkach ambulatoryjnych,
jak i w warunkach domowych, na rzecz zadeklaro-
wanych do niej świadczeniobiorców. Wszyscy świad-
czeniobiorcy, którzy dokonali wyboru pielęgniarki
POZ na podstawie deklaracji wyboru, powinni być
objęci kompleksową i odpowiednią do stanu zdrowia
opieką pielęgniarską, zgodnie z zakresem kompeten-
cji pielęgniarki POZ, określonym w rozporządzeniu
ministra zdrowia z dnia 20 października 2005 r.
w sprawie zakresu zadań lekarza, pielęgniarki i po-
łożnej podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2005 r.
Nr 214, poz. 1816).
Natomiast w odniesieniu do poruszonej przez
pana posła kwestii zmian w warunkach realizacji
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej uprzejmie informuję, że w Ministerstwie
Zdrowia zostały zakończone prace nad nowelizacją
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia
2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140,
poz. 1147). Zmiany w ww. rozporządzeniu dotyczą
m.in. wykreślenia z przepisu § 9 ust. 2, określającego
warunki realizacji świadczeń pielęgniarskiej opieki
długoterminowej domowej, konieczności realizacji,
przez okres powyżej 14 dni, co najmniej jednego ze
świadczeń pielęgniarskich wymienionych w § 9 ust. 2
pkt 1–7 tego rozporządzenia, na przykład pielęgnacji
przetoki czy wykonywania opatrunków. Omawiana
zmiana umożliwia realizację świadczenia pielęgniar-
skiej opieki długoterminowej domowej na rzecz wszyst-
kich świadczeniobiorców, którzy w skali opartej na
skali Barthel uzyskali 0–40 punków. Celem wydania
rozporządzenia zmieniającego ww. rozporządzenie
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach
opieki długoterminowej jest objęcie pielęgniarską
opieką długoterminową domową większej liczby
świadczeniobiorców, w tym części pacjentów, dla któ-
665
rych w bieżącym roku realizowane są świadczenia
w ramach pielęgniarskiej opieki domowej w POZ.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie planu restrukturyzacyjnego
dla zakładów H. Cegielski – Poznań SA (12888)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Stanisława Steca (nr SPS-
-023-12888/09) dotyczącej H. Cegielski – Poznań SA
z siedzibą w Poznaniu poniżej przedstawiam, co na-
stępuje.
W wyniku recesji w branży żeglugowej H. Cegiel-
ski – Poznań SA znalazł się trudnej sytuacji ekono-
micznej. Wobec tego zostały podjęte w spółce działa-
nia restrukturyzacyjne mające na celu obniżenie
kosztów działalności w roku 2009 i latach następ-
nych, poszerzenie działalności, znalezienie nowych
rynków zbytu oraz pozyskanie środków obrotowych.
Zamierzenia te zostały skonkretyzowane w opraco-
wanej przez Zarząd i zatwierdzonej przez Radę Nad-
zorczą „Strategii H. Cegielski – Poznań SA na lata
2010–2012”. Dokument ten obejmuje zarówno reali-
zację zadań o charakterze doraźnym (w tym sprzedaż
aktywów, zaciągnięcie zobowiązań finansowych za-
bezpieczonych na majątku spółki), jak też systemo-
wych (w tym integrację niektórych podmiotów wcho-
dzących w skład grupy kapitałowej i wykorzystanie
efektu synergii wynikającego z połączenia tych pod-
miotów). Jako cele strategiczne w strategii wskazano
dostosowanie Grupy HCP do funkcjonowania w wa-
runkach zredukowanego rynku stoczniowego, a na-
stępnie jej prywatyzację przy udziale inwestorów
strategicznych.
W ramach swoich kompetencji minister skarbu
państwa wspiera działania Zarządu H. Cegielski
– Poznań SA zmierzające do dostosowania działalno-
ści do zmniejszonego rynku stoczniowego poprzez
obniżenie kosztów działalności, poszerzanie profilu
działalności oraz pozyskanie środków finansowych
niezbędnych do funkcjonowania spółki w okresie
przejściowym. Ponadto podejmowane są działania
zmierzające do przeprowadzenia skutecznej prywa-
tyzacji Grupy HCP.
Niemniej należy zaznaczyć, iż H. Cegielski – Po-
znań SA jako jednoosobowa spółka Skarbu Państwa
zobowiązany jest do przestrzegania przepisów praw-
nych, przede wszystkim: ustawy z dnia 15 września
2000 r. Kodeks spółek handlowych oraz ustawy
666
z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywa-
tyzacji, a także przepisów innych ustaw i aktów wy-
konawczych, określających prawa i obowiązki orga-
nów spółek handlowych, w których Skarb Państwa
posiada akcje/udziały. Minister skarbu państwa wy-
konuje wobec ww. spółki kompetencje walnego zgro-
madzenia określone w wymienionych aktach praw-
nych, tj. prawa z posiadanych akcji.
Wobec powyższego działania ministra skarbu
państwa w stosunku do H. Cegielski Poznań SA są
ograniczone obowiązującymi przepisami, w tym
w szczególności art. 3751 Kodeksu spółek handlo-
wych, według którego walne zgromadzenie i rada
nadzorcza nie mogą wydawać zarządowi wiążących
poleceń dotyczących prowadzenia spraw spółki.
Należy wspomnieć, iż w przeszłości H. Cegielski
– Poznań SA uzyskiwał wsparcie dla przeprowadze-
nia działań naprawczych. Ponieważ spółka otrzyma-
ła już pomoc na cele restrukturyzacji, wykonała plan
restrukturyzacji i zakończyła restrukturyzację,
zgodnie z prawodawstwem Unii Europejskiej nie
może uzyskać dalszej pomocy publicznej na ratowa-
nie czy restrukturyzację. Pomoc publiczna udzielona
była przez Agencję Rozwoju Przemysłu SA w postaci
pożyczek sfinansowanych ze środków:
— specjalnego na cele wsparcia zadań określo-
nych w ustawie z dnia 30 października 2002 r. o po-
mocy publicznej dla przedsiębiorców o szczególnym
znaczeniu dla rynku pracy (Dz. U. Nr 213, poz. 1800,
z późn. zm.).
— budżetowych przyznanych RP przez Między-
narodowy Bank Odbudowy i Rozwoju.
Obecna wysokość zadłużenia z tego tytułu wobec
ARP SA wynosi ok. 25 min zł. Aktualnie ARP SA
również bierze czynny udział w działaniach restruk-
turyzacyjnych. W ostatnich dniach ARP SA udzieliła
HCP komercyjnej pożyczki. Prowadzone działania
z zakresu odpowiedniego zarządzania przepływami
pieniężnymi są szczególnie istotne w kontekście za-
bezpieczenia wypłat wynagrodzeń i odpraw zwalnia-
nym pracownikom.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie opodatkowania działów specjalnych
produkcji rolnej (12889)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa
Putry z dnia 27 listopada 2009 r., nr SPS-023-12889/
09, przy którym załączono interpelację pana posła
Stanisława Steca w sprawie opodatkowania działów
specjalnych produkcji rolnej, uprzejmie wyjaśniam.
W piśmie z dnia 26 lutego 2009 r., nr DD2/0602/3/
SEW/09/BMI9-882, skierowanym do marszałka Sej-
mu Rzeczypospolitej Polskiej pana Bronisława Ko-
morowskiego, na które wskazuje pan poseł, poinfor-
mowałem, że mając na uwadze podnoszone przez
podatników zarzuty oraz kierując się zasadą działa-
nia w sposób budzący zaufanie do organów podatko-
wych, minister finansów postanowił zwrócić się do
prokuratora generalnego z prośbą o wystąpienie do
prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego celem
rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego w zakresie
obowiązku rozliczania dochodów z działów specjal-
nych produkcji rolnej w oparciu o prowadzone księgi
rachunkowe, w drodze uchwały.
Stosowne pismo ministra finansów z dnia 30 mar-
ca 2009 r., nr DD2/8213/23/SEW/09-235, zostało
skierowane do ministra sprawiedliwości – prokura-
tora generalnego z prośbą o rozważenie możliwości
wystąpienia z wnioskiem do Naczelnego Sądu Admi-
nistracyjnego w trybie art. 264 § 2 ustawy z dnia
30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed są-
dami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270,
z późn. zm.) o podjęcie uchwały mającej na celu wy-
jaśnienie przepisów prawnych, których stosowanie,
na tle orzecznictwa sądów administracyjnych, wywo-
łało rozbieżności w ich interpretacji, poprzez roz-
strzygnięcie zagadnienia prawnego: Czy w świetle
art. 24a ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) oraz art. 2 ust. 1 pkt 2
ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości
(Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 i Nr 165, poz. 1316)
w związku z art. 24 ust. 4 zdanie drugie, art. 24a
ust. 1, ust. 2 pkt 2 oraz art. 15 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych podatnicy prowadzą-
cy działy specjalne produkcji rolnej, których przycho-
dy netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji
finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły
w walucie polskiej co najmniej równowartość kwoty
określonej w euro w przepisach o rachunkowości,
obowiązani są do prowadzenia ksiąg rachunkowych,
a jeżeli tak, to czy obowiązani są do ustalania na ich
podstawie dochodu (straty), podstawy opodatkowa-
nia i wysokości należnego podatku za rok podatkowy,
czy też pomimo prowadzenia ksiąg rachunkowych
mogą wybrać sposób ustalania dochodu z działów
specjalnych produkcji rolnej przy zastosowaniu norm
szacunkowych, o których mowa w art. 24 ust. 4 zda-
nie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych?
Prokurator generalny pismem z dnia 15 czerwca
2009 r., nr PR V Pa 39/09, powiadomił, iż nie znalazł
wystarczających podstaw do skierowania wniosku
o podjęcie uchwały w wyżej wymienionym zakresie.
W uzasadnieniu wskazał, iż przed skierowaniem

wniosku prokurator generalny jest zobowiązany nie
tylko ustalić, czy zaistniała normatywna podstawa
wystąpienia z wnioskiem o podjęcie uchwały, ale tak-
że wskazać, że budzące wątpliwości przepisy są pod-
stawą rozbieżności w orzecznictwie. Wątpliwości
w stosowaniu przepisów prawnych nie są wystarcza-
jącą podstawą skutecznego uruchomienia procedury
uchwałodawczej, brak jest bowiem niezbędnej prze-
słanki w postaci rozbieżności w orzecznictwie sądów
administracyjnych w kwestii stosowania tych prze-
pisów. O zaistnieniu rozbieżności w orzecznictwie
sądów administracyjnych można mówić nie tylko
przy różnicy poglądów prawnych, ale również – a na-
wet przede wszystkim – przy tendencji do umacnia-
nia się składów orzekających w zajmowanych przez
nie stanowiskach prawnych. Nie może stanowić
o rozbieżności jednostkowy wyrok NSA z dnia 12 lu-
tego 2009 r., sygn. akt II FSK 1578/07, który zresztą
nie dokonywał wykładni przepisów budzących wąt-
pliwości prawne. Nawet gdyby w nim dokonano wy-
kładni, to i tak nie świadczyłoby o tym, iż mamy do
czynienia z rozbieżnością orzecznictwa sądowego,
a nie z incydentalnym błędem w zakresie stosowania
prawa.
O stanowisku prokuratora generalnego w tej
sprawie poinformowałem pana Leszka Korzeniow-
skiego, przewodniczącego Komisji Rolnictwa i Roz-
woju Wsi, w piśmie z dnia 9 października 2009 r.,
nr AP2/0602/17/JDR/PGMC-819.
Niezależnie od powyższego uprzejmie wyjaśniam,
że w piśmie z dnia 26 lutego 2009 r., na które powo-
łuje się pan poseł, powiadomiłem pana marszałka
Sejmu RP o działaniach organów podatkowych do-
tyczących wstrzymania wykonania doręczonych do
końca 2008 r. decyzji określających podatnikom pro-
wadzącym działy specjalne produkcji rolnej podatek
dochodowy, informując jednocześnie, że stosownie
do art. 56 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postę-
powaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U.
z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) skutkuje to
zawieszeniem wszczętych przed wstrzymaniem wy-
konania wyżej wymienionych decyzji postępowań
egzekucyjnych.
Jednocześnie informuję, że wszystkie postępowa-
nia kontrolne, które urzędy kontroli skarbowej pro-
wadziły wobec podmiotów prowadzących działy spe-
cjalne produkcji rolnej w zakresie rzetelności dekla-
rowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowo-
ści obliczania i wpłacania podatku dochodowego od
osób fizycznych, zostały zakończone w 2008 r., a de-
cyzje wydane w tych sprawach zostały zaskarżone do
organu II instancji. W takiej sytuacji nie jest możliwe
wystąpienie przypadku odmowy przez organ podat-
kowy wstrzymania wykonania decyzji.
Natomiast z informacji przekazanych przez dy-
rektora Izby Skarbowej w Poznaniu wynika, że ak-
tualnie przed tym organem podatkowym toczą się
trzy postępowania odwoławcze od decyzji organów
667
pierwszej instancji dotyczących określenia wysokości
zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym
od dochodów osób fizycznych osiąganych z działów
specjalnych produkcji rolnej, a naczelnik Urzędu Skar-
bowego w Krotoszynie prowadzi jedno postępowanie
podatkowe w sprawie określenia wysokości zobowią-
zania podatkowego w tym podatku za 2008 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że obowiązek
prowadzenia ksiąg rachunkowych wynikający z usta-
wy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości
(Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 i Nr 165, poz. 1316)
zależy od formy prawnej jednostki lub wielkości osią-
ganych przychodów, nie zaś od przedmiotu działal-
ności i sposobu opodatkowania. Osoby fizyczne mają
obowiązek prowadzenia ksiąg rachunkowych – zgod-
nie z regulacjami art. 2 ust. 1 pkt 2 wyżej wymienio-
nej ustawy – jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży
towarów, produktów i operacji finansowych za po-
przedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równo-
wartość w walucie polskiej 1 200 000 euro. Wielkość
wyrażoną w euro – stosownie do art. 3 ust. 3 powo-
łanej ustawy – przelicza się na walutę polską po śred-
nim kursie ustalonym przez Narodowy Bank Polski
na dzień 30 września roku poprzedzającego rok ob-
rotowy.
Oznacza to, że jeżeli osoby fizyczne prowadzące
działy specjalne produkcji rolnej przekroczą określo-
ną w powołanym przepisie art. 2 ust. 1 pkt 2 kwotę
przychodów, to są one zobowiązane do stosowania
przepisów ustawy o rachunkowości.
Zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) przychód
z działów specjalnych produkcji rolnej ustala się we-
dług zasad określonych w art. 14, jeżeli podatnik pro-
wadzi księgi wykazujące te przychody. W myśl art. 24
ust. 4 zdanie drugie wymienionej ustawy dochód
z działów specjalnych produkcji rolnej, jeżeli podatnik
nie prowadzi ksiąg, o których mowa w art. 15, ustala
się przy zastosowaniu norm szacunkowych dochodu
z określonej powierzchni upraw lub jednostki produk-
cji zwierzęcej określonych w załączniku nr 2.
Z powołanych wyżej przepisów wynika, że dochód
z działów specjalnych produkcji rolnej może być usta-
lany przy zastosowaniu norm tylko wówczas, gdy po-
datnik nie prowadzi ksiąg. W sytuacji gdy podatnik
– wypełniając obowiązek nałożony przez art. 2 ust. 1
pkt 2 ustawy o rachunkowości – prowadzi księgi ra-
chunkowe, dochód z tego źródła ustalany jest na pod-
stawie tych ksiąg.
Należy również wskazać, że stanowisko ministra
finansów co do objęcia – w określonych warunkach
– obowiązkiem prowadzenia ksiąg rachunkowych
podmiotów prowadzących działy specjalne produkcji
rolnej pozostaje aktualne. Minister finansów prezen-
tował takie stanowisko wielokrotnie w odpowie-
dziach na interpelacje poselskie oraz na zapytania
dziennikarzy, a także w odpowiedziach na wystąpie-
668
nia organizacji, związków, stowarzyszeń i zrzeszeń
branżowych rolników indywidualnych. Żadna z tych
odpowiedzi nie zawierała odmiennej interpretacji
obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie niewystarczających środków
na dopłaty do paliwa rolniczego
w drugim półroczu 2009 r. (12890)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r., znak:
SPS-023-12890/09, interpelacją pana posła Stanisła-
wa Steca w sprawie niewystarczających środków na
dopłaty do paliwa rolniczego w drugim półroczu 2009 r.
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Ustawa budżetowa na 2009 r. przewidziała w ra-
mach rezerw celowych (pozycja nr 7) środki na: Do-
płaty do paliwa rolniczego w wysokości 500 mln zł.
W okresie styczeń–październik 2009 r. w oparciu
o wnioski złożone przez ministra rolnictwa i rozwoju
wsi wydane zostały decyzje uruchamiające w ramach
rezerwy celowej kwotę 500 mln zł, co tym samym
wyczerpało całość środków przewidzianych na ten
cel w ustawie budżetowej na 2009 r.
Jednakże zgłoszone wnioski o środki na realizację
zwrotu podatku w drugim okresie płatniczym 2009 r.
przewyższyły o ok. 110 mln zł kwotę rezerwy prze-
widzianej na to zadanie. W konsekwencji gminy re-
alizujące bezpośrednio zwrot podatku otrzymały
środki na ten cel w niepełnej wysokości w stosunku
do wydanych w tym okresie decyzji.
Mając na względzie zaistniałą sytuację, Minister-
stwo Finansów podjęło działania zmierzające do
utworzenia – ze środków, których wydatkowanie zo-
stało zablokowane – nowej rezerwy z przeznaczeniem
na zaspokojenie zobowiązań wymagalnych Skarbu
Państwa.
Wniosek ministra finansów o utworzenie tego
typu rezerwy został przedstawiony Komisji Finan-
sów Publicznych Sejmu RP, która pozytywnie zaopi-
niowała powyższą propozycję.
Utworzenie nowej rezerwy stworzyło możliwość
podjęcia decyzji o zwiększeniu budżetów wojewodów
z przeznaczeniem na dotacje na paliwo rolnicze,
zgodnie z otrzymanymi w tym zakresie wnioskami,
o kwotę w wysokości ok. 110 mln zł na sfinansowanie
przez gminy zwrotu podatku akcyzowego w drugim
okresie płatniczym 2009 r. Tym samym wszystkie
otrzymane do tej pory wnioski o środki zostały zre-
alizowane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Henryka
Gołębiewskiego i Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie podjęcia przez rząd działań na rzecz
poprawy sytuacji rodzin zajmujących się
osobami niepełnosprawnymi (12892)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 27 listopada 2009 r. dotyczące interpelacji po-
słów Henryka Gołębiewskiego i Tadeusza Tomaszew-
skiego w sprawie podjęcia przez rząd działań na rzecz
poprawy sytuacji rodzin zajmujących się osobami nie-
pełnosprawnymi, uprzejmie informuję.
Minister pracy i polityki społecznej od wielu mie-
sięcy podejmuje szereg działań, mając na celu wspar-
cie rodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne.
Dotyczy to zarówno rozpoznawania problemów śro-
dowisk rodzin wychowujących dzieci niepełnospraw-
ne, przeprowadzania odpowiednich analiz statystycz-
no-finansowych, jak i przygotowywania projektów
zmian legislacyjnych.
Efektem tych działań jest:
— obowiązująca od 1 stycznia 2009 r. zmiana
art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. b ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych, w wyniku której, bez utraty przez rodzica
prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, dziecko nie-
pełnosprawne może przebywać do 5 dni w tygodniu
w placówce zapewniającej całodobowe utrzymanie
i korzystać w niej z odpowiednich usług edukacyj-
nych i rehabilitacyjnych;
— obowiązująca od 1 stycznia 2009 r. zmiana
art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych,
w wyniku której (w związku z wyrokiem Trybunału
Konstytucyjnego) rozszerzono prawo do świadczenia
pielęgnacyjnego, obok dotychczas uprawnionych do
tego świadczenia matki, ojca oraz opiekuna faktycz-
nego (osoba sprawująca opiekę nad dzieckiem, która
wystąpiła do sądu o jego przysposobienie) do świad-
czenia pielęgnacyjnego uzyskali prawo inni krewni
w linii prostej oraz rodzeństwo osoby niepełnospraw-
nej; ustawa ta również, w związku z wyrokiem Try-
bunału Konstytucyjnego, umożliwiła otrzymywanie
zasiłku pielęgnacyjnego za okres, w którym osoba
ubiega się o ustalenie niepełnosprawności czy stopnia

niepełnosprawności, do tego czasu prawo do zasiłku
pielęgnacyjnego przysługiwało od miesiąca złożenia
wniosku o ten zasiłek i nie obejmowało kilkumie-
sięcznego okresu ubiegania się o orzeczenie potwier-
dzające niepełnosprawność;
— podwyższenie od 1 listopada 2009 r. do wyso-
kości 520 zł (dotychczas 420 zł) kwoty świadczenia
pielęgnacyjnego, a tym samym i podstawy opłacania
z budżetu państwa składek na ubezpieczenia emery-
talne, rentowe i zdrowotne za osoby otrzymujące
świadczenie pielęgnacyjne;
— podwyższone od 1 listopada 2009 r. zostały rów-
nież kwoty zasiłku rodzinnego i wynoszą: 68 zł na
dziecko w wieku do ukończenia 5. roku życia (dotych-
czas: 48 zł), 91 zł na dziecko w wieku powyżej 5. roku
życia do ukończenia 18. roku życia (dotychczas: 64 zł),
98 zł na dziecko w wieku powyżej 18. roku życia do
ukończenia 24. roku życia (dotychczas: 68 zł);
— projekt nowelizacji ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych zakładający zniesienie od 1 stycznia 2010 r.
kryterium dochodowego przy ubieganiu się o świad-
czenie pielęgnacyjne z tytułu rezygnacji lub niepodej-
mowania zatrudnienia w związku z koniecznością
sprawowania opieki nad niepełnosprawnym człon-
kiem rodziny. Oznacza to również nabycie, bez kry-
terium dochodowego, prawa do opłacanych z budżetu
państwa składek na ubezpieczenia emerytalne, ren-
towe i zdrowotne za osoby otrzymujące świadczenie
pielęgnacyjne. Projekt ten, zawarty w pakiecie tzw.
ustaw okołobudżetowych, został przyjęty przez par-
lament i oczekuje na podpis prezydenta RP. Jego wej-
ście w życie spowoduje wzrost o ponad 3 tys. osób
liczby uprawnionych do świadczenia pielęgnacyjnego
i wzrost wydatków na ten cel o 24, 8 mln zł.
Nie jest planowane zrównanie wysokości świad-
czenia pielęgnacyjnego z wysokością minimalnego
wynagrodzenia za pracę. Świadczenie pielęgnacyjne
nie jest wynagrodzeniem za pracę, ale świadczeniem
socjalnym. Świadczenie pielęgnacyjne nie jest, tak
jak najniższe wynagrodzenie, uzależnione od sytuacji
na rynku pracy, nie jest opodatkowane podatkiem od
dochodów osobistych, ani nie jest pomniejszane o od-
prowadzane składki ubezpieczeniowe. Stąd przepisy
o świadczeniach rodzinnych określają, że wysokość
świadczenia pielęgnacyjnego, jak i zmiany tej wyso-
kości dokonywane są z uwzględnieniem wyników ba-
dań empiryczno-statystycznych Instytutu Pracy i Spraw
Socjalnych dotyczących progu wsparcia dochodowego
rodzin, nawiązujących do poziomu i struktury kosz-
tów utrzymania rodzin, a nie do tempa wzrostu wy-
nagrodzeń.
Nie wydaje się zasadne wprowadzenie możliwości
przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego obojgu
rodzicom w sytuacji, gdy w rodzinie jest więcej niż
jedno dziecko niepełnosprawne. Bardziej właściwe
wydają się obecne rozwiązania, w których jeden ro-
dzic otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne w związku
z koniecznością rezygnacji z aktywności zawodowej,
natomiast drugi z rodziców wciąż jest aktywny za-
wodowo, a rodzina korzysta z innych form wsparcia,
669
np. z pomocy w formie usług na podstawie przepi-
sów o pomocy społecznej. Sprzyjać temu będzie rów-
nież wspomniane wyżej uniezależnienie prawa do
świadczenia pielęgnacyjnego od kryterium docho-
dowego, gdyż pracujący rodzic nie będzie musiał
obawiać się, że jego aktywność zawodowa spowodu-
je utratę przez opiekuna niepełnosprawnego dziecka
prawa do tego świadczenia i odpowiedniej ochrony
ubezpieczeniowej.
Nie wydaje się również możliwe racjonalne zróż-
nicowanie kwoty zasiłku pielęgnacyjnego w zależno-
ści od stopnia niepełnosprawności, czy też rodzaju
schorzenia ograniczającego samodzielną egzystencję.
Nie jest to możliwe z uwagi na zbyt duże zróżnicowa-
nie sytuacji zdrowotnej osób legitymujących się od-
powiednimi orzeczeniami potwierdzającymi niepeł-
nosprawność oraz osób w podeszłym wieku.
Odnosząc się do postulatu dotyczącego zasad
przyznawania renty socjalnej, uprzejmie informuję,
że zagadnienie to uregulowane jest w ustawie z dnia
27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. Nr 135,
poz. 1268), która weszła w życie dnia 1 października
2003 r. Świadczenie to przysługuje osobie pełnolet-
niej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naru-
szenia sprawności organizmu, które powstało przed
ukończeniem 18. roku życia w trakcie nauki w szko-
le lub w szkole wyższej – przed ukończeniem 25 roku
życia albo w trakcie studiów doktoranckich lub aspi-
rantury naukowej.
Tak określone przesłanki nabycia prawa do renty
socjalnej oznaczają, że renta przeznaczona jest dla
osób, które z powodu wcześnie powstałej niezdolności
do pracy nie miały możliwości podjęcia pracy zawo-
dowej i nabycia własnych uprawnień do renty z tytu-
łu niezdolności do pracy, a często nawet zdobycia ja-
kichkolwiek kwalifikacji zawodowych. Świadczenie
to jest wyrazem szczególnej troski państwa o takie
osoby.
W świetle art. 26 ust. 2 i 3 ustawy o rencie socjal-
nej orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wydane
przed dniem wejścia w życie tej ustawy i uprawnia-
jące do renty socjalnej na podstawie przepisów usta-
wy o pomocy społecznej mogą stanowić podstawę do
przyznania renty socjalnej na podstawie przepisów
ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. przez okres, na
który zostały wydane. Orzeczenia o stopniu niepeł-
nosprawności wydane przed dniem 1 października
2003 r. uprawniające do renty socjalnej na podstawie
ustawy o pomocy społecznej są traktowane na równi
z orzeczeniami lekarza orzecznika. Jak wynika z po-
wyższego, osoba, która posiada orzeczenie o umiar-
kowanym stopniu niepełnosprawności, ma możliwość
uzyskania renty socjalnej, jeśli orzeczenie zostało
wydane przed dniem 1 października 2003 r. i nadal
jest ważne.
Odnosząc się do problemu opieki wykwalifikowa-
nej osoby nad niepełnosprawnym w czasie wykony-
wanej pracy przez pozostałych członków rodziny,
uprzejmie informuję, że już istnieje zawód asystenta
osoby niepełnosprawnej (również dziecka). Zawód ten
670
jest stosunkowo młody, został wprowadzony do kla-
syfikacji zawodów rozporządzeniem ministra eduka-
cji narodowej z dnia 29 marca 2001 r. zmieniającym
rozporządzenie w sprawie klasyfikacji zawodów
szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 34, poz. 405).
Podstawy programowe kształcenia w zawodzie: asy-
stent osoby niepełnosprawnej zostały opracowane
przez ministra edukacji narodowej, przy akceptacji
ministra pracy i polityki społecznej. Pierwsze kadry
wykształconych asystentów weszły na rynek pracy
w 2003 r. Na koniec roku 2006 było w całej Polsce
446 osób o zawodzie asystenta osoby niepełno-
sprawnej.
Rodziny zajmujące się dziećmi i młodzieżą niepeł-
nosprawną mogą także skorzystać – zgodnie z art. 35a
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepeł-
nosprawnych – z dofinansowania ze środków Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych udzielanego przez powiatowe centrum
pomocy rodzinie, m.in. w zakresie:
— uczestnictwa osób niepełnosprawnych i ich
opiekunów w turnusach rehabilitacyjnych; w 2008 r.
z dofinansowania pobytu na turnusie rehabilitacyj-
nym skorzystało 19 939 dzieci i młodzieży oraz 15 707
ich opiekunów;
— sportu, kultury, rekreacji i turystyki osób nie-
pełnosprawnych; w takich imprezach w ub.r. uczest-
niczyło 95115 dzieci i młodzieży niepełnosprawnej;
— zaopatrzenia w sprzęt rehabilitacyjny, przed-
mioty ortopedyczne i środki pomocnicze przyznawa-
ne osobom niepełnosprawnym na podstawie odręb-
nych przepisów; z tej formy pomocy w 2008 r. skorzy-
stało 32 816 dzieci i młodzieży niepełnosprawnej;
— likwidacji barier architektonicznych, w komu-
nikowaniu się i technicznych, w związku z indywi-
dualnymi potrzebami osób niepełnosprawnych, re-
habilitacji dzieci i młodzieży; z dofinansowania li-
kwidacji wspomnianych barier funkcjonalnych sko-
rzystało w ub.r. 7477 dzieci i młodzieży niepełno-
sprawnej.
W grudniu 2007 r. zakończyła się realizacja pilo-
tażowego programu rządowego „Wczesna, wielospe-
cjalistyczna, kompleksowa, skoordynowana i ciągła
pomoc dziecku zagrożonemu niepełnosprawnością
lub niepełnosprawnemu oraz jego rodzinie”. Pilotaż
programu włączał elementy wspierania medycznego,
edukacyjnego, organizacyjnego i finansowego w głów-
ny nurt działań społecznych najbliżej miejsca za-
mieszkania dziecka.
Po zakończeniu pilotażowego rządowego progra-
mu w 2007 r. Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych przygotował, jako jego kontynu-
ację, program „Wczesna pomoc dziecku niepełno-
sprawnemu”, dający możliwość finansowania w la-
tach 2008–2009 działań w zakresie m.in. prowadze-
nia: rehabilitacji dzieci niepełnosprawnych (z wyłą-
czeniem rehabilitacji medycznej), kursów i szkoleń
dla rodziców (opiekunów prawnych), grup środowi-
skowego wsparcia dla rodziców i opiekunów praw-
nych dzieci niepełnosprawnych, indywidualnych za-
jęć w celu nabywania i rozwijania umiejętności nie-
zbędnych do samodzielnego funkcjonowania. Na re-
alizacje tego programu PFRON w ub.r. przeznaczył
491 tys. zł.
Rodziny mieszkające na wsi i w małych miastecz-
kach i wychowujące dzieci i młodzież niepełnospraw-
ną mogą skorzystać ze wsparcia finansowego Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych oferowanego w ramach programu celowe-
go „Uczeń na wsi – pomoc w zdobyciu wykształcenia
przez osoby niepełnosprawne zamieszkujące gminy
wiejskie oraz gminy miejsko-wiejskie”. Program jest
realizowany od 2007 r. i jego celem jest m.in. poprawa
warunków kształcenia uczniów niepełnosprawnych.
Przyznane dofinansowanie może obejmować koszty
zakupu przedmiotów ułatwiających lub umożliwiają-
cych naukę, uczestnictwa w zajęciach mających na
celu podniesienie sprawności fizycznej lub psychicz-
nej (w tym wakacyjne obozy rehabilitacyjne), zwią-
zane z dostępem do Internetu (instalacja i abona-
ment), z wyłączeniem zakupu komputerów, kursów
doszkalających w zakresie programu nauczania oraz
kursów językowych (w przypadku kursów organizo-
wanych poza miejscem zamieszkania ucznia dofinan-
sowaniu mogą podlegać również koszty dojazdu, za-
kwaterowania, wyżywienia), wyjazdów organizowa-
nych w ramach zajęć szkolnych. W przypadku uczniów
szkół ponadgimnazjalnych przyznane dofinansowa-
nie może obejmować dodatkowo koszty opłaty za na-
ukę (czesne), zakwaterowania (gdy uczeń pobiera
naukę poza miejscem stałego zamieszkania) oraz do-
jazdów do szkoły. W 2008 r. wsparcie otrzymało
42 927 uczniów (różnych typów szkół) mieszkających
w 1724 gminach, z którymi PFRON zawarł umowę
na realizację tego programu. Jednocześnie w 327
gminach dofinansowano zakup 196 mikrobusów
i 132 autobusów przeznaczonych do dowożenia dzie-
ci niepełnosprawnych do szkół.
Ważną rolę w ułatwieniu dostępu do edukacji osób
niepełnosprawnych po ukończeniu szkoły średniej
odgrywa także pomoc udzielana ze środków Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych w ramach programów celowych: „Pitago-
ras 2007 – program pomocy osobom z uszkodzeniem
słuchu” i „Student – kształcenie ustawiczne osób nie-
pełnosprawnych”.
Celem programu Pitagoras jest zapewnienie oso-
bom niesłyszącym i niedosłyszącym, w tym głucho-
niewidomym i głuchoniedowidzącym studentom,
uczniom szkół policealnych oraz uczestnikom kursów
przygotowawczych do egzaminów do szkół wyższych
(w zależności od potrzeb) pomocy tłumaczy migo-
wych lub możliwości wykorzystywania w trakcie za-
jęć oraz egzaminów urządzeń wspomagających sły-
szenie oraz innych urządzeń, w tym dostosowanych
do możliwości i potrzeb wynikających z dysfunkcji
słuchu lub słuchu i wzroku. Adresatami programu są
m. in. uczelnie oraz szkoły policealne.

Program Student został uruchomiony 1 stycznia
2008 r. i jest kontynuacją programu Student realizo-
wanego przez PFRON w latach 2002–2007. Celem
programu jest wyrównanie szans w zdobyciu wy-
kształcenia przez osoby niepełnosprawne oraz przy-
gotowanie osób niepełnosprawnych, poprzez stałe
podwyższanie kwalifikacji, do pracy, głównie na
otwartym rynku pracy. Adresatami programu są oso-
by z orzeczonym znacznym lub umiarkowanym stop-
niem niepełnosprawności (lub orzeczeniem równo-
ważnym), które pobierają naukę w systemie stacjo-
narnym (tj. w systemie dziennym) lub w systemie
niestacjonarnym (tj. w systemie wieczorowym, zaocz-
nym lub eksternistycznym, w tym również za pośred-
nictwem Internetu) oraz mają wszczęty przewód dok-
torski, a nie są uczestnikami studiów doktoranckich.
Dofinansowanie w ramach programu obejmuje
w szczególności koszty związane z nauką, opłaty za
naukę (czesne), zakwaterowania (w przypadku nauki
poza miejscem stałego zamieszkania), dojazdów,
związane z dostępem do Internetu (instalacja i abo-
nament), uczestnictwa w zajęciach mających na celu
podniesienie sprawności fizycznej lub psychicznej,
zakupu przedmiotów ułatwiających lub umożliwiają-
cych naukę, w tym zakupu programów komputero-
wych, pamięci przenośnej USB, dysków optycznych
(np. CD) oraz dyskietek, wyjazdów organizowanych
w ramach zajęć szkolnych. Z pomocy w ramach tego
programu skorzystało w ub.r. 13 241 osób uczących
się w 2419 placówkach edukacyjnych, w tym w uczel-
niach wyższych.
Dzieci i młodzież niewidoma i niedowidząca
w wieku do 18 lat (oprócz osób dorosłych) może sko-
rzystać z dofinansowania Państwowego Funduszu
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w ramach
programu celowego „Komputer dla Homera 2003”
przy zakupie nowoczesnego, podstawowego oraz
specjalistycznego sprzętu komputerowego i elektro-
nicznego wraz z odpowiednim oprzyrządowaniem,
umożliwiającego zatrudnienie i samodzielną pracę,
naukę oraz zdobycie wiedzy i umiejętności pozwa-
lających na usamodzielnienie się. W 2008 r. 2958
dzieci i młodzieży niewidomej lub niedowidzącej
otrzymało dofinansowanie do zakupu sprzętu kom-
puterowego i uczestniczyło w szkoleniu z zakresu
podstawowej obsługi sprzętu komputerowego, które
miało charakter indywidualny. Potrzeby tej grupy
osób niepełnosprawnych w tym zakresie zostały
w pełni zaspokojone.
Niepełnosprawne dzieci i młodzież w wieku do lat
18 posiadające orzeczenie o niepełnosprawności lub
o zaliczeniu do znacznego lub umiarkowanego stop-
nia niepełnosprawności z powodu braku lub znacz-
nego niedowładu obu kończyn górnych albo dysfunk-
cji jednej lub obu kończyn dolnych z jednoczesną dys-
funkcją jednej lub obu kończyn górnych, uniemożli-
wiających poruszanie się na wózku inwalidzkim
o napędzie ręcznym mogą otrzymać wsparcie ze środ-
ków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Nie-
pełnosprawnych w ramach programu celowego „Pe-
671
gaz 2003”. Dofinansowanie udzielane jest na zakup
sprzętu komputerowego, w tym dla dzieci i młodzie-
ży z ubytkiem słuchu realizujących obowiązek szkol-
ny lub obowiązek przygotowania przedszkolnego,
a także na zakup wózka inwalidzkiego o napędzie
elektrycznym i pokrycia kosztów utrzymania jego
sprawności technicznej.
Planuje się, że – jeśli tylko sytuacja finansowa
państwa na to pozwoli – kierunkiem dalszych dzia-
łań służących zwiększeniu wsparcia materialnego
dla rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi będzie
przede wszystkim podwyższanie wysokości świad-
czeń rodzinnych adresowanych do tych rodzin, w tym
w pierwszej kolejności wysokości świadczenia pielę-
gnacyjnego.
Ponadto uprzejmie informuję, że projekt założeń
do nowej ustawy o pomocy społecznej przewiduje
zmiany w systemie świadczeń, które mają polegać
m.in. na wprowadzeniu nowego modelu gminnego
wsparcia z wyraźnym oddzieleniem funkcji admini-
stracyjnych od pracy socjalnej. Zmiany te powinny
doprowadzić do poprawy sytuacji osób sprawujących
opiekę nad osobami niepełnosprawnymi i osób obję-
tych wsparciem pomocy społecznej. Nowe rozwiąza-
nia będą gwarantowały adekwatną do potrzeb i bar-
dziej skuteczną pomoc skierowaną do dzieci niepeł-
nosprawnych i ich rodziców.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że właściwym
do ustosunkowania się do postulatu dotyczącego
świadczeń finansowanych przez NFZ jest minister
zdrowia, przedszkoli i szkół – minister edukacji, ulg
komunikacyjnych – minister infrastruktury.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Henryka Gołębiewskiego
i Ryszarda Zbrzyznego
w sprawie drzewostanu
w Parku Narodowym Gór Stołowych (12893)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 27 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-
-12893/09) przekazujące interpelację posłów Henry-
ka Gołębiewskiego i Ryszarda Zbrzyznego w sprawie
zamierania drzewostanów w Parku Narodowym Gór
Stołowych, informuję, co następuje.
Lasy porastające Góry Stołowe, podobnie jak
w całych Sudetach to sztucznie wprowadzone mono-
672
kultury świerkowe zbliżające się do fizjologicznej sta-
rości i nieuniknionego rozpadu. Pozostałością gospo-
darki niemieckiej na tych terenach są rowy meliora-
cyjne, które umożliwiły wprowadzanie świerków na
tereny, na których nigdy nie rósł naturalnie. Jedno-
cześnie doprowadziły do pogorszenia się stosunków
wodnych, co ma ogromny wpływ na niska kondycję
drzewostanów świerkowych.
Obecnie ok. 83% składu gatunkowego drzewosta-
nów Parku Narodowego Gór Stołowych stanowią
świerki. Są to w większości lite świerczyny, najczę-
ściej w wieku ponad 60 lat, wyhodowane z sadzonek
obcego pochodzenia, niedostosowanych do lokalnych
warunków klimatycznych, rosnące często na nieod-
powiadających im siedliskach.
Czynnikiem negatywnie oddziałującym na drze-
wostany świerkowe są także zmieniające się warun-
ki klimatyczne – bezśnieżne zimy, długie okresy su-
szy, porywiste wiatry, obniżanie się poziomu wód
gruntowych. Takie świerki stają się znakomitą bazą
żerową dla korników drukarzy.
Należy przy tym pamiętać, iż zamieranie i wyco-
fywanie się świerków z niższych położeń górskich nie
jest zjawiskiem wyjątkowym, obserwowanym tylko
w Górach Stołowych. Sytuacja taka ma miejsce
w całym naturalnym zasięgu tego gatunku, a w Pol-
sce – w całych Sudetach i Karpatach. Jak podają
raporty o stanie lasów za lata 2007 i 2008, najwięk-
sze pozyskanie drzew zabitych przez korniki dru-
karze zanotowano w regionalnych dyrekcjach La-
sów Państwowych w Krakowie, Katowicach i Wro-
cławiu. Dyrekcje te posiadają rozległe tereny pokry-
te drzewostanami świerkowymi obcego pochodzenia
o kondycji obniżonej czynnikami zewnętrznymi.
Wysokie zagrożenie gradacją korników na tych ob-
szarach podkreślano w raporcie „Stan zagrożenia
drzewostanów górskich i podgórskich Karpat i Su-
detów w roku 2006 i prognoza na rok 2007”. Naj-
większe pozyskanie posuszu świerkowego zanoto-
wano w 2006 r. m.in. w nadleśnictwach w Lądku-
-Zdroju i Międzylesiu z RDLP we Wrocławiu. Rów-
nież z aktualnych informacji przedstawianych przez
RDLP we Wrocławiu wynika znaczne zwiększenie
występowania korników w nadleśnictwach Kotliny
Kłodzkiej, a więc najbliższych sąsiadach Parku Na-
rodowego Gór Stołowych.
W latach 2007 i 2008 na terenie parku pracowni-
cy Zespołu Ochrony Lasu we Wrocławiu przeprowa-
dzili ekspertyzy stanu zdrowotnego i zagrożenia
drzewostanów. Potwierdziły one znaczne osłabienie
drzewostanów świerkowych spowodowane zmianami
klimatycznymi, zachwianiem stosunków wodnych
czy oddziaływaniem grzybów pasożytniczych.
W Parku Narodowym Gór Stołowych gradacje
korników zdarzały się już w latach poprzednich, dla-
tego podstawowe działania parku to przebudowa mo-
nokultur świerkowych na zróżnicowane gatunkowo
i dostosowane do siedliska drzewostany o znacznie
większej trwałości i odporności na czynniki bio-
i abiotyczne. Planowane zabiegi mające na celu dzia-
łania związane z ograniczeniem masowego występo-
wania korników drukarzy mają na względzie przede
wszystkim dobro przyrody. Tereny objęte masowym
pojawem korników drukarzy, objęte intensywnymi
działaniami związanymi ze zwalczaniem tych owa-
dów na wzór lasów gospodarczych, zostały na skutek
prowadzonych zabiegów w znacznym stopniu uszko-
dzone. Spowodowało to m.in. erozję gleb oraz znisz-
czenie wielu stanowisk cennych roślin runa leśnego
oraz zwierząt tam bytujących. Tym samym w celu
zapobieżenia niszczeniu cennych stanowisk roślin,
na podstawie szczegółowego rozpoznania terenowego
wytypowano w parku obszary, w których drzewosta-
ny świerkowe są pozostawiane do naturalnego roz-
padu. Oprócz obszarów ochrony ścisłej, gdzie z zało-
żenia nie są prowadzone żadne zabiegi ochronne, jak
również obszarów proponowanych do objęcia ochroną
ścisłą w przyszłości, wytypowano także inne obszary,
na których nie prowadzi się pozyskania, korowania
i zrywki drewna. W zamierzeniach tereny te mają
być obserwowane i badane, by uzyskać jak najwięcej
informacji na temat przebiegu gradacji korników
w tym specyficznym terenie. Obserwacjom i bada-
niom podlegają tam również zjawiska sukcesji i pro-
ces naturalnego odtwarzania się drzewostanów.
Należy jednak wskazać, że w bieżącym roku ob-
serwuje się załamanie gradacji korników drukarzy
w Parku Narodowym Gór Stołowych, co obrazuje
wielkość pozyskania drewna w cięciach sanitarnych
w kolejnych latach: 2006 r. – 12 734 m3; 2007 r.
– 17 395 m3; 2008 r. – 24 073 m3; 2009 r. – 9316 m3.
W Parku Narodowym Gór Stołowych najcenniej-
sze i najrzadsze gatunki roślin to rośliny zielne runa
i łąk. Intensywne usuwanie świerków obcego pocho-
dzenia jest dla tych roślin ogromnym zagrożeniem.
Jedynym gatunkiem z „Polskiej czerwonej księgi ro-
ślin” w Parku Narodowym Gór Stołowych jest skal-
nica zwodnicza występująca na jednym stanowisku,
na ocienionych wilgotnych skałach na zboczach Ro-
gowej Kopy. Drzewostan otaczający stanowiska skal-
nicy stanowi bukowy (80% – buki, 10% – jawory, 10%
– świerki) starodrzew otoczony również innymi lasa-
mi bukowymi, gdzie zagrożenie żerami korników
praktycznie nie istnieje. Jedyny wpływ na populację
skalnicy mają warunki klimatyczne niezależne od
człowieka – szkodzi jej brak opadów, a co za tym idzie,
mniejsza wilgotność siedlisk naskalnych.
Co ciekawe, większość rzadkich i chronionych ga-
tunków roślin w Parku Narodowym Gór Stołowych
związana jest z otwartymi przestrzeniami i zwarty
drzewostan świerkowy wprowadzony w wielu przy-
padkach sztucznie, przez wiele lat oddziaływał na nie
negatywnie i doprowadzał do zmniejszenia się ich
populacji. Z tego powodu przeprowadzono, po dokład-
nym i fachowym rozpoznaniu botanicznym, działa-
nia ochronne związane z usunięciem świerków z kil-
ku szczególnie cennych miejsc, gdzie powodował on
degenerację rzadkich siedlisk i gatunków. Usunięto
świerki w obrębie mocno odwodnionego torfowiska
Niknąca Łąka, gdzie występują wełnianki pochwo-

wate, turzyce skąpokwiatowe, borówki bagienne, żu-
rawiny błotne i rzadkie gatunki torfowców. Wycięto
świerki na łące w okolicach Karłowa, gdzie zanikały
silnie ocienione stanowiska pełnika europejskiego
i goryczuszki orzęsionej. Podobnie na wilgotnym sie-
dlisku w oddziale 80 w obwodzie ochronnym Karłów
usunięto świerki w miejscu łanowo występującej
śnieżycy wiosennej, ciemiężycy zielonej i turzycy pro-
sowej. W obwodzie ochronnym Pasterka wycięto
świerki zarastające stanowisko widłaka goździstego.
W wielu miejscach, gdzie występują dawne, zdegra-
dowane torfowiska odwodnione rowami melioracyj-
nymi, wypadające świerczyny odsłaniają stanowiska
wełnianki wąskolistnej oraz rzadkie gatunki torfow-
ców (np. Krągłe Mokradło w obwodzie ochronnym
Czermna).
Podsumowując te rozważania, zasadne wydaje się
stwierdzenie, że stanu przyrody w Parku Narodo-
wym Gór Stołowych nie można nazwać katastrofą
ekologiczną. Do masowego zamierania drzewosta-
nów świerkowych bez wątpienia przyczynił się sam
człowiek, tworząc niedostosowane do siedliska mo-
nokultury świerkowe. Obserwowane obecnie zjawi-
sko zamierania i wycofywania się świerka z obsza-
rów, na które został sztucznie wprowadzony, jest
naturalnym procesem zmierzającym do odtworzenia
zespołów roślinnych właściwych dla danych siedlisk.
Wiadomo już, że tereny parku, na których w połowie
lat 90. doszło do masowego zamierania drzewosta-
nów z powodu żeru korników drukarzy, dzięki dzia-
łaniom służb parku oraz dzięki naturalnym zdolno-
ściom regeneracyjnym samej natury obecnie pokryte
są dorodnym młodym lasem i nie doszło do powstania
bezleśnych pustyń, jak niegdyś zakładano. Proces
regeneracji drzewostanów trwa bezustannie, również
aktualnie na obszarach z zamierającymi świerkami
obserwowane jest obficie pojawiające się odnowienie
naturalne świerków, brzóz, jarzębin czy buków.
Wspomaganie tego zjawiska przez służby parku przy-
czyni się do odbudowy zamierających drzewostanów
i ich przekształcenia w drzewostany mieszane, dosto-
sowane do siedliska, a tym samym bardziej odporne
na działanie szkodliwych czynników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
673
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Garbowskiego
w sprawie planów restrukturyzacji
Śląskiego Oddziału Straży Granicznej (12894)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-
-12894/09) przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Tomasza Garbowskiego w sprawie
planów restrukturyzacji Śląskiego Oddziału Straży
Granicznej uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie wskazać należy, iż wynikiem trwają-
cych od wielu miesięcy w resorcie spraw wewnętrz-
nych i administracji prac i konsultacji z kierownika-
mi jednostek organizacyjnych Straży Granicznej
i komórek organizacyjnych Komendy Głównej Straży
Granicznej, a także przewodniczącymi związków za-
wodowych funkcjonariuszy i pracowników cywilnych
Straży Granicznej nad zmianą koncepcji funkcjono-
wania struktur Straży Granicznej wewnątrz kraju
jest dokument zatwierdzony przez ministra spraw
wewnętrznych i administracji w dniu 24 lutego 2009 r.
pn. „Założenia wieloletniej koncepcji funkcjonowania
Straży Granicznej (2009–2015)”. Dokument ten za-
kłada:
— na każdej wewnętrznej granicy UE/Schengen
pozostanie tylko jeden oddział Straży Granicznej (od-
stępstwem od tego będzie granica polsko-litewska,
którą pozostawiono we właściwości służbowej Podla-
skiego Oddziału Straży Granicznej),
— liczba placówek Straży Granicznej będzie od-
powiednia do aktualnych i przewidywanych zagro-
żeń, a tym samym zadań formacji,
— jednostką odpowiedzialną za planowanie, or-
ganizowanie i realizację ustawowych zadań Straży
Granicznej będzie wyłącznie placówka Straży Gra-
nicznej wraz z jej grupą zamiejscową,
— siedziby placówek Straży Granicznej będą
umiejscowione w rejonie największego zagrożenia
przestępczością, której rozpoznawanie, zapobieganie
i wykrywanie oraz ściganie sprawców przestępstw
jest w zakresie właściwości Straży Granicznej,
— siedziby komend oddziałów Straży Granicznej
powinny pozwalać na sprawne zarządzanie podległy-
mi placówkom Straży Granicznej oraz ich zabezpie-
czenie techniczno-logistyczne,
— planowane zmiany powinny minimalizować
negatywne skutki społeczne.
Rozwinięciem, a zarazem uszczegółowieniem „Za-
łożeń (…)” było opracowanie „Koncepcji funkcjono-
wania Straży Granicznej w latach 2009–2015”, zaak-
ceptowanej przez ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji, a w dniu 24 września 2009 r. zatwierdzo-
nej przez komendanta głównego Straży Granicznej.
674
Wdrożenie ww. „Koncepcji (...)” ma na celu przeobra-
żenie formacji w nowoczesną służbę graniczno-imi-
gracyjną o charakterze policyjnym, odpowiadającą
za prowadzenie odpraw granicznych i ochronę grani-
cy zewnętrznej UE/Schengen, przeciwdziałającą
– i zwalczającą – nielegalnej migracji, przestępczości
transgranicznej, a także przestępczości uwzględnia-
jącej udział cudzoziemców (w zakresie właściwości
formacji). „Koncepcja (...)” przewiduje m.in.:
— przekształcenie Straży Granicznej w wiodącą
polską służbę imigracyjną poprzez zwiększenie in-
tensywności działań w zakresie przeciwdziałania
nielegalnej migracji na terytorium RP (rozpoznanie,
kontrola legalności pobytu, pracy i zatrudnienia cu-
dzoziemców, ukierunkowane działania w zakresie
ochrony szlaków komunikacyjnych o szczególnym
znaczeniu międzynarodowym),
— odsunięcie formacji od linii granicy wewnętrz-
nej UE/Schengen w głąb terytorium kraju poprzez
sukcesywne, planowe:
a) zmniejszanie liczby placówek SG położonych
w bezpośrednim sąsiedztwie odcinków granicy pań-
stwowej RP, stanowiących granicę wewnętrzną UE/
Schengen,
b) sukcesywne zwiększanie obecności formacji na
terytorium kraju,
c) dostosowanie infrastruktury Straży Granicz-
nej na terytorium RP do zadań formacji wykonywa-
nych po przystąpieniu Polski do strefy Schengen,
uwzględniając możliwości wspólnego wykorzystywa-
nia infrastruktury z innymi służbami porządku pu-
blicznego (Policja, Służba Celna).
Zgodnie z ww. „Koncepcją (...)” zniesienie sudec-
kiego i śląskiego oddziałów Straży Granicznej plano-
wane jest z dniem 31 grudnia 2010 r., a utworzenie
w to miejsce Śląskiego Oddziału Straży Granicznej
– z dniem 1 stycznia 2011 r. W opinii MSWiA prze-
prowadzenie planowanych zmian zgodnie z termina-
mi określonymi w „Koncepcji (...)”, mimo że dla czę-
ści funkcjonariuszy i pracowników Straży Granicznej
dotkliwych, jest konieczne. Zarówno obecne zadania,
jak i sytuacja finansowa kraju (w tym resortu spraw
wewnętrznych i administracji) nie pozwalają na
utrzymywanie formacji w strukturach porównywal-
nych do tych sprzed wejścia Polski do strefy Schen-
gen. Obecnie podobne do planowanych zmiany mają
miejsce na granicy polsko-niemieckiej, gdzie z dniem
31 grudnia 2009 r. zostają zniesione 2 oddziały Stra-
ży Granicznej (pomorski i łużycki), a cały odcinek
granicy zachodniej i część południowej (z Republiką
Czeską) przejmie Nadodrzański Oddział Straży Gra-
nicznej w Krośnie Odrzańskim.
Na zakończenie pragnę dodać, iż decyzja o umiej-
scowieniu siedziby przyszłego Śląskiego Oddziału
Straży Granicznej może – dla porównywalnej grupy
pracowników i funkcjonariuszy Straży Granicznej
z Kłodzka lub Raciborza – skutkować utratą miejsca
pracy/służby lub też znacznym oddaleniem miejsca
pracy/służby od dotychczasowego. Minimalizując ne-
gatywne skutki społeczne wynikające z następstw
reorganizacji, Straż Graniczna wykorzysta doświad-
czenia z reorganizacji na granicy polsko-niemieckiej
i podejmie starania w celu zawarcia porozumień,
m.in. z Policją i Państwową Strażą Pożarną, o prze-
chodzeniu pracowników znoszonych oddziałów Stra-
ży Granicznej do tych służb.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie propozycji utworzenia nowych
specjalnych obszarów ochrony siedlisk
Natura 2000 (12896)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-023-12896/09, z dnia 27 listopada
2009 r. przekazujące interpelację posła Lecha Koła-
kowskiego w sprawie propozycji utworzenia nowych
specjalnych obszarów ochrony siedlisk Natura 2000,
przedstawiam poniżej stosowne informacje.
Ministerstwo Środowiska w 2008 r. w celu zakoń-
czenia prac nad budowaniem sieci Natura 2000 pod-
jęło współpracę z wojewódzkimi konserwatorami
przyrody, środowiskiem naukowców, a także z poza-
rządowymi organizacjami ekologicznymi.
Efektem tej współpracy było zorganizowanie
w kwietniu 2008 r. przełomowego w dotychczasowym
podejściu krajowego seminarium, podczas którego
– w oparciu o wyniki przeprowadzonej w latach 2006
i 2007 inwentaryzacji przyrodniczej, czyli w oparciu
o najlepszą wiedzę dotyczącą rozpoznania siedlisk
przyrodniczych oraz gatunków chronionych w ra-
mach dyrektywy siedliskowej – dokonano oceny kom-
pletności sieci Natura 2000. Ocenie podlegały wszyst-
kie siedliska i gatunki roślin oraz zwierząt z załącz-
nika I i II dyrektywy siedliskowej w obu regionach
biogeograficznych, czyli przeprowadzono taką ocenę,
jaka odbywa się na seminariach biogeograficznych
organizowanych przez Komisję Europejską.
Wyniki krajowego seminarium potwierdziły ko-
nieczność wyznaczenia kolejnych specjalnych obsza-
rów ochrony siedlisk Natura 2000 dla siedlisk przy-
rodniczych i gatunków, którym dotychczas nie za-
pewniono właściwej ochrony w sieci Natura 2000.
W celu uniknięcia wyznaczania obszarów bez dobre-
go rozeznania terenowego główny konserwator przy-
rody wystąpił z prośbą do wojewodów o powołanie
wojewódzkich zespołów specjalistycznych, w skład
których mieli wchodzić lokalni eksperci z zakresu
siedlisk przyrodniczych oraz gatunków. W odpowie-
dzi na prośbę głównego konserwatora przyrody wszy-

scy wojewodowie powołali wojewódzkie zespoły spe-
cjalistyczne (WZS), których zadaniem było opraco-
wanie propozycji kolejnych obszarów Natura 2000.
Propozycje nowych obszarów powstawały w opar-
ciu o prace terenowe mające na celu potwierdzenie
lub pozyskanie nowych informacji dotyczących wy-
stępowania siedlisk przyrodniczych i gatunków chro-
nionych w ramach sieci Natura 2000. Ponadto eks-
perci mieli przeprowadzić konsultacje terenowe, w cza-
sie których (podczas spotkań z miejscową ludnością)
wyjaśniane były założenia sieci Natura 2000 w od-
niesieniu do konkretnych propozycji obszarów. Na
spotkaniach tych, przy zachowaniu zasad tworzenia
obszarów Natura 2000 i konieczności ochrony sie-
dlisk przyrodniczych i gatunków roślin i zwierząt,
eksperci starali się uzgadniać z zainteresowanymi
stronami ostateczne granice obszarów. Właśnie
w tym momencie, na etapie planowania granic obsza-
rów, zainteresowane gminy i pozostałe podmioty mo-
gły wyjaśniać swoje wątpliwości.
Przygotowane przez WZS propozycje obszarów
zostały przekazane do Instytutu Ochrony Przyrody
w Krakowie w celu ich zweryfikowania i przygotowa-
nia pełnej dokumentacji dla wszystkich propozycji
obszarów Natura 2000, czyli map i standardowych
formularzy danych.
Pragnę podkreślić, że granice obszarów Natura
2000 powinny obejmować tereny zapewniające za-
równo właściwą ochronę występującym na nich sie-
dliskom przyrodniczym i gatunkom roślin i zwierząt,
jak również integralność obszaru. Oznacza to, że
w większości przypadków granice obszarów nie po-
winny być jednocześnie granicami siedlisk przyrod-
niczych czy stanowisk gatunków, ale winny obejmo-
wać tereny przyległe, pozwalające na stworzenie stre-
fy buforowej, tak aby należycie zabezpieczyć walory
przyrodnicze. Ponadto granice obszarów Natura
2000 muszą być łatwe do rozpoznania w terenie, czy-
li powinny biec po elementach identyfikowalnych,
takich jak np. drogi czy granica lasu.
Stosownie do art. 27 ustawy z dnia 16 kwietnia
2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880,
z późn. zm.) generalny dyrektor ochrony środowiska
opracowuje projekt listy obszarów Natura 2000 zgod-
nie z przepisami prawa Unii Europejskiej. Projekt
ten wymaga zasięgnięcia opinii właściwych miejsco-
wo rad gmin. Niezłożenie opinii w terminie 30 dni od
dnia otrzymania projektu uznaje się za brak uwag.
Minister właściwy do spraw środowiska, po uzyska-
niu zgody Rady Ministrów, przekazuje Komisji Eu-
ropejskiej listę proponowanych obszarów mających
znaczenie dla Wspólnoty wraz z szacunkiem dotyczą-
cym współfinansowania przez Wspólnotę ochrony
obszarów wyznaczonych ze względu na typy siedlisk
przyrodniczych oraz gatunki roślin i zwierząt o zna-
czeniu priorytetowym.
W obecnej turze przygotowywania propozycji ob-
szarów siedliskowych łącznie do konsultacji społecz-
nych z właściwymi miejscowo radami gmin w dniach
4–8 maja 2009 r. przekazano 478 nowych propozycji
obszarów siedliskowych Natura 2000, które zajmo-
675
wały 910 594,18 ha, co stanowiło 2,91% powierzchni
Polski. Dodatkowo do konsultacji społecznych prze-
kazano również 88 obszarów siedliskowych zgłoszo-
nych do Komisji Europejskiej we wcześniejszych la-
tach, w odniesieniu do których zaproponowano ko-
rekty przebiegu ich granic. Łączna ich powierzchnia
wynosiła ok. 1 251 747,56 ha.
Propozycje nowych obszarów oraz zmian granic
obszarów już zgłoszonych do Komisji Europejskiej
zostały przesłane do 1274 właściwych miejscowo rad
gmin. Do Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska
wpłynęło 640 opinii dotyczących poszczególnych ob-
szarów przekazanych do zaopiniowania, spośród któ-
rych ponad 380 opinii zawierało negatywną ocenę
proponowanych obszarów.
Wszystkie przekazane do GDOŚ opinie zostały
przeanalizowane indywidualnie pod kątem możliwo-
ści ich uwzględnienia oraz w oparciu o kryteria wy-
znaczania obszarów Natura 2000. Zgodnie z infor-
macją przekazaną gminom analizie poddane zostały
uwagi, które zawierały merytoryczne uzasadnienie
proponowanych zmian, np. ze względu na dane na-
ukowe niepotwierdzające walorów przyrodniczych
danego terenu.
Przesłane propozycje korekt granic obszarów
analizowano z uwzględnieniem wiedzy na temat wy-
stępowania na tych terenach siedlisk przyrodniczych
oraz siedlisk gatunków fauny i flory z załącznika I
i II dyrektywy siedliskowej będących przedmiotami
ochrony na poszczególnych obszarach Natura 2000.
Wprowadzanie korekt możliwe było w przypadkach,
kiedy nie miały one negatywnego wpływu na cel
i przedmiot ochrony danego obszaru. Takie podejście
do przeprowadzania korekty granic obszarów jest
zgodne ze stanowiskiem Komisji Europejskiej, z któ-
rego wynika, że jedynym kryterium branym pod
uwagę przez KE podczas wyznaczania obszarów Na-
tura 2000 jest kryterium naukowe, a przyczyny spo-
łeczno-ekonomiczne przedstawiane przez zaintereso-
wane strony nie mogą być podstawą do zmiany ich
granic. Stanowisko KE w tej kwestii jest poparte
orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawie-
dliwości (orzeczenie TSWE z dnia 19 maja 1998 r.
w sprawie C-3/96/Komisja WE p. Holandii, Zb. Orz.
Z 1998 r. str. I-03031, pkt 70, sprawy c-157/89 Komi-
sja p. Włochom oraz C-60/05 WWF Italia i inni
Zb Orz. 2006 r. str. I-5083, pkt 27).
Łącznie uwzględniono 120 propozycji przeprowa-
dzenia korekty granic projektowanych obszarów
zgłoszonych przez właściwe miejscowo rady gmin
i inne zainteresowane podmioty. Ponadto, po analizie
przesłanych uwag, podjęto decyzję, by na ówczesnym
etapie prac zrezygnować z przesłania do KE 18 pro-
ponowanych obszarów Natura 2000 (w tym z 8 po-
większeń).
Dnia 28 października br., po szeregu konsultacji,
proponowane obszary mające znaczenie dla Wspól-
noty zostały przyjęte przez Radę Ministrów i nie-
zwłocznie przesłane do Komisji Europejskiej. Na
ostatecznej liście znajdowało się 531 proponowanych
676

obszarów mających znaczenie dla Wspólnoty (nowych
i powiększeń obszarów już istniejących).
Nawiązując do zarzutu dotyczącego nieposiadania
dowodów naukowych na tworzenie projektowanych
obszarów Natura 2000, informuję, że na każdym eta-
pie prowadzonych konsultacji po przesłaniu pisem-
nego wniosku Generalna Dyrekcja Ochrony Środo-
wiska udostępniała gminom materiały przygotowy-
wane przez wojewódzkie zespoły specjalistyczne,
w których m.in. znajdowały się wyniki prowadzonej
inwentaryzacji przyrodniczej. Tym samym materia-
ły te były dostępne, a każda gmina miała możliwość
zwrócenia się o ich przekazanie.
Odnosząc się do stwierdzenia o nadmiernym roz-
szerzaniu obszarów chronionych, informuję, że obo-
wiązek wyznaczenia pełnej sieci Natura 2000 został
nałożony na Polskę w momencie podpisania traktatu
akcesyjnego, a w zasadzie powinien zostać zakończo-
ny do 1 maja 2004 r. Pomimo przesłania listy obsza-
rów Natura 2000 Komisja Europejska uznała ją za
niewystarczającą. Chcąc dopełnić obowiązku wyzna-
czenia kompletnej sieci, Generalna Dyrekcja Ochro-
ny Środowiska zdecydowała się na powołanie kolej-
nych obszarów.
Wobec faktu niewyznaczenia obszarów, które za-
pewniłyby wystarczającą reprezentatywność wszyst-
kim typom siedlisk przyrodniczych oraz gatunkom
roślin i zwierząt z załączników dyrektywy siedlisko-
wej, kolejnym krokiem KE mogłoby być złożenie
skargi do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Eu-
ropejskich, a w konsekwencji płacenie dużych kar
finansowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
oraz grupy posłów
w sprawie realizacji inwestycji na drogach
krajowych w 2010 r. na terenie województw:
wielkopolskiego, małopolskiego,
podkarpackiego, kujawsko-pomorskiego,
opolskiego, dolnośląskiego, lubuskiego,
lubelskiego, podlaskiego,
warmińsko-mazurskiego, pomorskiego,
zachodniopomorskiego, śląskiego,
świętokrzyskiego, mazowieckiego, łódzkiego
(12898–12913)
oraz grupy posłów, przekazanych przy piśmie z dnia
30 listopada 2009 r. (sygn. SPS-023-12898-12913/09),
w sprawie realizacji inwestycji na drogach krajowych
w 2010 r. na terenie wszystkich województw w Polsce,
przedstawiam następujące informacje.
Odnośnie do zagwarantowania środków finanso-
wych na przyszły rok uprzejmie informuję, iż w związ-
ku z wejściem w życie w dniu 8 czerwca 2009 r. ustawy
o zmianie ustawy o autostradach płatnych oraz o Kra-
jowym Funduszu Drogowym oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw został wprowadzony nowy system
finansowania budowy i przebudowy dróg krajowych
poprzez Krajowy Fundusz Drogowy. Remonty, utrzy-
manie i zarządzanie siecią dróg krajowych (z wyjąt-
kiem dróg krajowych w miastach na prawach powiatu)
są finansowane z budżetu państwa.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, iż
na rok 2010 ogółem na inwestycje drogowe planowa-
ne jest przeznaczenie środków w wysokości 31,3 mld
PLN, z czego:
— z budżetu państwa – 3,7 mld PLN (projekt
ustawy budżetowej na 2010 r.) na remonty, przebu-
dowy oraz bieżące utrzymanie dróg;
— z Krajowego Funduszu Drogowego – 27,6 mld
PLN na wydatki na zadania inwestycyjne realizowa-
ne w ramach „Programu budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012”.
Sieć dróg publicznych w Polsce wynosi ok. 380 tys.
km. Drogi krajowe są zarządzane przez generalnego
dyrektora dróg i autostrad (zgodnie z art. 18 ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych) i sta-
nowią poniżej 5% wszystkich dróg publicznych, przy
czym przenoszą ponad 60% ruchu. Poniżej przedsta-
wiam zestawienie zawierające dane dotyczące ilości
dróg krajowych w poszczególnych województwach:
długość dróg krajowych
województwo
w zarządzie GDDKiA w km *)
1 dolnośląskie 1237,9
2 kujawsko-pomorskie 921,8
3 lubelskie 995
4 lubuskie 815
5 łódzkie 1264
6 małopolskie 885,5
7 mazowieckie 2176,6
8 opolskie 756,5
9 podkarpackie 718,6
10 podlaskie 927,4
11 pomorskie 778,8
12 śląskie 808,3

13 świętokrzyskie 733,1
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
14 warmińsko- mazurskie 1295,3
16 interpelacji pana posła Zbigniewa Chmielowca

15 wielkopolskie 1453,5
16 zachodniopomorskie 1046,1
*) Bez dróg krajowych w miastach na prawach powiatu,
z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, oraz bez dróg zarzą-
dzanych przez koncesjonariusza.
Odnosząc się do pytania dotyczącego ilości dróg
krajowych planowanych do remontu lub przebudowy
oraz kwoty, jaka zostanie przeznaczona na ten cel
w 2010 r., uprzejmie informuję, iż w dniu 4 grudnia
br. Bank Gospodarstwa Krajowego, który zarządza
Krajowym Funduszem Drogowym, podpisał umowę
kredytową z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym
pn. „Projekt rehabilitacji dróg II”. Środki finansowe
uzyskane w ramach powyższego projektu są przezna-
czone w całości na odnowę i remont nawierzchni
dróg, mostów, skrzyżowań i innych budowli drogo-
wych oraz pozwolą na zwiększenie bezpieczeństwa
na drogach krajowych. Aktualnie jest to prioryteto-
we zadanie polepszające ogólny stan infrastruktury
drogowej na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Za-
warta umowa pozwoli w najbliższym czasie na pozy-
skanie środków w wysokości 325 mln euro.
Drugim źródłem finansowania remontów, zarzą-
dzania i utrzymania sieci dróg krajowych jest budżet
państwa. Wysokość środków przeznaczonych w pro-
jekcie budżetu państwa na 2010 r. na remonty i prze-
budowy prowadzone przez GDDKiA na sieci dróg
krajowych wynosi 467 193 tys. zł (w ramach całko-
witej kwoty zapisanej w części 39: Transport w wy-
sokości 3,7 mld).
Ponadto resort infrastruktury na bieżąco reali-
zuje główne cele przyjętej w czerwcu 2005 r. „Polity-
ki transportowej państwa na lata 2006–2015”, któ-
rymi są poprawa jakości systemu transportowego
oraz jego rozbudowa zgodnie z zasadami zrównowa-
żonego rozwoju. Podstawowy cel „Polityki” ma zostać
osiągnięty poprzez realizację celów szczegółowych,
do których należy m.in. poprawa bezpieczeństwa po-
przez przebudowę oraz remonty odcinków dróg kra-
jowych.
W związku z powyższym należy podkreślić, że
resort infrastruktury zdaje sobie sprawę z aktualne-
go stanu polskich dróg i dlatego podejmuje wszelkie
możliwe działania zmierzające do poprawy stanu
dróg krajowych, a co za tym idzie, również poprawy
bezpieczeństwa na drogach krajowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
677
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie projektu ustawy
o publicznym transporcie zbiorowym (12915)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 27 listopada 2009 r. (nr: SPS-023-
-12915/09) przekazujące interpelację pani poseł Be-
aty Mazurek w sprawie projektu ustawy o publicz-
nym transporcie zbiorowym, poniżej wyjaśniam, co
następuje.
Dnia 3 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządze-
nie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1370/
2007 z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług
publicznych w zakresie kolejowego i drogowego trans-
portu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia
Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz. Urz.
UE L 315 z 03.12.2007, str. 1), zwane dalej „rozporzą-
dzeniem (WE) nr 1370/2007”. Przepisy rozporządzenia
(WE) nr 1370/2007 obowiązują bezpośrednio na tery-
torium wszystkich państw członkowskich, w tym na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 w art. 8 ust.
2 wskazuje, że zamówienia prowadzące do zawarcia
umów o świadczenie usług publicznych w zakresie
transportu kolejowego i drogowego powinny być udzie-
lane zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1370/
2007 od dnia 3 grudnia 2019 r. Państwa członkow-
skie w ww. okresie przejściowym podejmują działania
mające na celu wprowadzenie na terytorium tych
państw, w tym na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej, regulacji prawa krajowego przewidujących in-
strumenty, które umożliwią właściwym organom
tych państw odpowiednie stosowanie przepisów roz-
porządzenia (WE) nr 1370/2007.
Do czasu uchwalenia aktu krajowego regulujące-
go transport publiczny zastosowanie mają przepisy
rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 oraz obecnie obo-
wiązujące przepisy regulujące transport drogowy
i kolejowy, albowiem rozporządzenie (WE) nr 1370/
2007 nie spowodowało z dniem 3 grudnia br. utraty
mocy obowiązującej przepisów krajowych w omawia-
nym zakresie.
W odniesieniu do prac nad projektem ustawy o pu-
blicznym transporcie zbiorowym uprzejmie informuję,
że projekt obecnie oczekuje na rozpatrzenie przez sta-
ły komitet Rady Ministrów, po czym niezwłocznie zo-
stanie przekazany do rozpatrzenia przez Radę Mini-
strów, a następnie do prac parlamentarnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
678
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie realizacji inwestycji drogowych
na Lubelszczyźnie (12916)
W odpowiedzi na pismo z dnia 27 listopada 2009 r.,
znak: SPS-023-12916/09, przy którym przekazano
interpelację pani poseł Beaty Mazurek w sprawie re-
alizacji inwestycji drogowych na Lubelszczyźnie,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Resort infrastruktury podejmuje działania zmie-
rzające do sprawnego przygotowania realizacji inwe-
stycji drogowych na Lubelszczyźnie, które mają na
celu poprawę sytuacji komunikacyjnej na wschodzie
Polski. „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012” został przyjęty uchwałą Rady Ministrów
z dnia 25 września 2007 r. i obejmuje ściśle określony
zakres zadań do realizacji. Resort prowadzi działania
zmierzające do ich przygotowania w celu rozpoczęcia
budowy. Poniżej przedstawiam informacje dotyczące
inwestycji na Lubelszczyźnie.
1. Nieuzasadnione jest twierdzenie, iż kosztem in-
westycji na Lubelszczyźnie do „Programu budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012” zostały wprowadzone
zadania związane z budową dróg S5, S10 i S11.
W programie nie została ujęta droga ekspresowa
S10 i S11, zatem do 2012 r. nie przewiduje się ich
realizacji. W ramach tych dróg założono jedynie re-
alizację obwodnic: Stargardu, m. Wyrzyska, Wałcza
w ciągu drogi S10 oraz budowa obwodnicy Pozna-
nia, Ostrowa Wielkopolskiego i Kępna w ciągu dro-
gi S11. W programie znalazła się natomiast realiza-
cja S17 oraz S19. Zadania te są na etapie prac przy-
gotowawczych. Realizacja uzależniona jest od wielu
czynników:
— protestów społecznych,
— czasu niezbędnego na przeprowadzenie peł-
nych konsultacji społecznych,
— wymagań w zakresie ochrony środowiska,
— ukształtowania terenu,
— odwołań od wydanych decyzji.
2. Budowa drogi ekspresowej S17 Warszawa
– Garwolin – Kurów – Lublin – Piaski o dł. 168,4 km.
Zadanie aktualnie znajduje się na etapie prac przy-
gotowawczych, w ramach których opracowywana jest
niezbędna dokumentacja techniczna i uzyskiwane
pozwolenia. Obecnie w opracowaniu są materiały do
decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji, Gene-
ralna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad oczeku-
je na wydanie decyzji środowiskowej. Po otrzymaniu
przedmiotowej decyzji zostanie ogłoszony przetarg
dla odcinka Kurów – Lublin – Piaski. Przewidywane
lata realizacji przedmiotowego zadania to: 2010–
–2015. Zgodnie z nowym mechanizmem finansowa-
nia inwestycji drogowych budowa i przebudowa sieci
dróg krajowych (z wyjątkiem dróg krajowych w mia-
stach na prawach powiatu) finansowana jest przez
Krajowy Fundusz Drogowy, natomiast remont,
utrzymanie i zarządzanie siecią – przez budżet pań-
stwa. Środki finansowe zabezpieczane są corocznie
w miarę przygotowania inwestycji do realizacji. Do-
datkowo informuję, iż z uwagi na niezakończony etap
przygotowania inwestycji do realizacji niecelowe jest
zabezpieczanie środków na budowę w Krajowym
Funduszu Drogowym w 2010 r.
3. Budowa drogi ekspresowej S19 Lubartów – Kra-
śnik (dł. 69,1 km) – opracowano już dokumentację
techniczną. Aktualnie prowadzone są prace związa-
ne z uzyskaniem niezbędnych decyzji i przeprowa-
dzeniem procedur poprzedzających rozpoczęcie robót
budowlanych, takich jak:
— decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach
(planowane uzyskanie – czerwiec 2010 r.),
— zezwolenie na realizację inwestycji drogowej
(planowane uzyskanie – sierpień 2012 r.),
4. Budowa obwodnicy Lublina – aktualnie zlecono
opracowanie materiałów niezbędnych do wniosku
o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwesty-
cji drogowej i uzupełnienie raportu oddziaływania na
środowisko. Generalny dyrektor ochrony środowiska
po rozpatrzeniu odwołań od decyzji regionalnego dy-
rektora ochrony środowiska utrzymał w mocy wyda-
ną 20 marca 2009 r. decyzję środowiskową dotyczącą
budowy drogi ekspresowej S19 na odcinku węzeł Ko-
nopnica (odcinek obwodnicy Lublina) z wyłączeniem
węzła Dąbrowica i włączeniem do istniejącej drogi
krajowej nr 19.
5. Jako zadania rezerwowe, których realizacja bę-
dzie możliwa pod warunkiem zapewnienia finanso-
wania, w programie ujęto:
— budowę drogi ekspresowej S17 Piaski – Za-
mość – Hrebenne – granica państwa o długości
122,85 km. Aktualnie zadanie znajduje się na etapie
prac przygotowawczych, w ramach których trwa we-
ryfikacja studium techniczno-ekonomiczno-środo-
wiskowego (STEŚ) II etap i wykonywanie zaleceń
po posiedzeniu Komisji Oceny Przedsięwzięć Inwe-
stycyjnych (KOPI). Ponadto dla obwodnicy Toma-
szowa Lubelskiego uzyskano decyzję o środowisko-
wych uwarunkowaniach zgody na realizację przed-
sięwzięcia (30 maja 2008 r.),
— budowę drogi ekspresowej S12 na odcinku Pia-
ski – Chełm – Dorohusk o długości ok.75,9 km wraz
z budową obwodnicy Chełma o dł. 12,9 km, dla której
odbyły się konsultacje społeczne. Aktualnie zadanie
znajduje się na etapie prac przygotowawczych, w ra-
mach których trwa weryfikacja studiów techniczno-
ekonomiczno-środowiskowych (STEŚ) II etap i przy-
gotowanie materiałów dla Zespołu Opiniowania Pro-
jektów Inwestycyjnych (ZOPI). Planowany termin
opracowania STEŚ II etap, to koniec 2009 r. W wy-
niku analizy wielokryterialnej GDDKiA zarekomen-
duje do realizacji wariant we wniosku o decyzję o śro-
dowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację
inwestycji, a regionalny dyrektor ochrony środowi-

ska na etapie wydawania tej decyzji, po przeprowa-
dzeniu konsultacji społecznych w zakresie i termi-
nach określonych przepisami prawa, ostatecznie
ustali przebieg przyszłej drogi.
Zgodnie z założeniami ww. inwestycje zostały uję-
te na liście rezerwowej „Programu budowy dróg kra-
jowych na lata 2008–2012”, co daje podstawę formal-
noprawną do prowadzenia prac przygotowawczych.
Natomiast ich realizacja rozpocznie się pod warun-
kiem pozyskania dodatkowych środków finansowych
na ten cel.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie planowanych wypowiedzeń umów
o pracę asystentów sędziów, którzy
we wrześniu 2009 r. uzyskali pozytywny wynik
na egzaminie wstępnym na aplikacje
korporacyjne (adwokacką, radcowską
oraz notarialną), zamierzają złożyć wniosek
o wpis na listę aplikantów i rozpocząć
od stycznia 2010 r. daną aplikację (12917)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Beaty Mazurek w sprawie moż-
liwości odbywania aplikacji korporacyjnej (adwokac-
kiej, radcowskiej, notarialnej) przez osoby zatrudnio-
ne na stanowiskach asystenta sędziego uprzejmie
przedstawiam następujące stanowisko.
Instytucja asystenta sędziego została w zasadni-
czej części unormowana w przepisach art. 155 i 155a
ustawy dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.),
zwanej dalej „u.s.p.”. W myśl unormowania zawarte-
go w art. 155 § 4 u.s.p. „asystentowi sędziego przy-
sługuje wynagrodzenie zasadnicze. Poza tym do asy-
stentów sędziego stosuje się przepisy ustawy z dnia
18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów i prokura-
tury (Dz. U. Nr 162, poz. 1125)”. Wykładnia systemo-
wa i celowościowa wskazanego powyżej przepisu
wskazuje, że odesłanie zawarte w tym przepisie od-
nosi się nie tylko do kwestii związanych z wynagro-
dzeniem asystenta sędziego, ale również dotyczy po-
zostałych kwestii związanych ze stosunkiem pracy
asystenta sędziego jako pracownika sądu, w zakresie
nieuregulowanym w cytowanych powyżej przepisach
679
u.s.p. oraz przepisach innych aktów wykonawczych
do tej ustawy.
Dokonując wykładni systemowej art. 155 § 4
u.s.p., należy zauważyć, że zakres przedmiotowy za-
wartej w tym przepisie regulacji obejmuje nie tylko
prawo do wynagrodzenia (zasadniczego oraz dodat-
kowych jego składników), ale należy spojrzeć na to
unormowanie szerzej, poprzez zakres unormowania
ustawy o pracownikach sądów i prokuratury. Wska-
zana powyżej ustawa określa bowiem prawa i obo-
wiązki pracownika sądu (jego status prawny), w tym
nie tylko jego uprawnienia związane z wynagradza-
niem, ale również kwestie związane z obowiązkami
osoby zatrudnionej w charakterze urzędnika sądo-
wego (art. 6, 7 i 9), okresowymi ocenami kwalifika-
cyjnymi (art. 8), kwestie zgłaszania prezesowi sądu
zamiaru dodatkowego zatrudnienia (art. 11), szcze-
gólne zasady rozwiązywania stosunku pracy (art. 12),
zawieszenie w czynnościach służbowych (art. 12b
i 12c) oraz instytucje delegowania (art. 11a).
Do asystentów sędziego znajdą zatem zastosowa-
nie następujące przepisy ustawy o pracownikach
sądu i prokuratury:
— art. 6 pkt 2, który stanowi: „urzędnik jest obo-
wiązany rzetelnie i bezstronnie, sprawnie i termino-
wo wykonywać powierzone zadania”,
— art. 9, który stanowi: „urzędnik przy wykony-
waniu obowiązków służbowych nie może kierować
się swoimi poglądami politycznymi, religijnymi ani
interesem jednostkowym lub grupowym”,
— art. 11 ust. 2, który stanowi: „urzędnik nie
może wykonywać zajęć sprzecznych z obowiązkami
urzędnika i podważających zaufanie do sądu lub pro-
kuratury”.
Asystenci sędziów, podobnie jak inni urzędnicy
sądowi, nie mogą wykonywać zajęć mogących podwa-
żyć zaufanie do sądu – organu niezależnego, nieza-
wisłego i bezstronnego. Są też zobowiązani do bez-
stronnego wykonywania swoich zadań, nie kierując
się przy tym żadnym innym interesem aniżeli interes
wymiaru sprawiedliwości. W tej sytuacji za niedo-
puszczalną należy uznać sytuację, w której dochodzi-
łoby do kolizji jakiegokolwiek interesu prywatnego
z interesem sądu będącego organem wymiaru spra-
wiedliwości.
Łączenie zatrudnienia w sądownictwie powszech-
nym z odbywaniem aplikacji korporacyjnej, niezależ-
nie od tego, czy odbywanie tej aplikacji łączy się
z nawiązaniem stosunku pracy, może powodować
konflikt pomiędzy interesem sądu, którego pracow-
nikiem jest asystent sędziego, z interesem patrona
takiej osoby odbywającej aplikację (a przede wszyst-
kim z interesem podmiotu reprezentowanego przez
adwokata lub radcy prawnego, będącego patronem
danego aplikanta). Wspomnieć należy, że aplikant
adwokacki lub radcowski ma prawo do występowania
z substytucji adwokata lub radcy prawnego przed są-
dem określonego szczebla po upływie wskazanego
w ustawie okresu odbywania aplikacji. Uprawnienie
do występowania w danej sprawie wiąże się również
680
z prawem przeglądania akt, sporządzania odpisów,
co w pewnych sytuacjach mogłoby sugerować, że
strona reprezentowana przez aplikanta adwokackie-
go będącego asystentem sędziego w danym sądzie
znajduje się w korzystniejszej sytuacji aniżeli inna
strona postępowania.
Sąd Najwyższy, rozpoznając w dniu 8 czerwca
2004 r. wniosek o przekazanie sprawy do rozpozna-
nia innemu sądowi równorzędnemu z uwagi na dobro
sprawiedliwości (II KO 21/04, LEX nr 121654), ana-
lizował kwestię wpływu bezpośredniej znajomości
strony postępowania (którą był adwokat) z sędziami
sądu, przed którym zawisła sprawa, stwierdzając, że
„(…) nie tylko intensywność praktyki przed sądem
właściwym, lecz także – co sąd ten podkreśla – fakt
bezpośredniej znajomości oskarżonego z wieloma”
sędziami sądu właściwego, wynikający ze wspólnego
odbywania aplikacji sądowej przesądza o konieczno-
ści przełamania zasady właściwości sądu. W takiej
sytuacji regularność kontaktów zawodowych i co naj-
mniej możliwość podtrzymywania osobistych znajo-
mości – niezależnie od ich charakteru oraz możliwo-
ści ich wpływu na procedowanie i orzekanie – wywo-
ływać może tak w opinii stron postępowania, jak
i w opinii środowiska i opinii publicznej wątpliwości,
a nawet przekonanie o niezdolności sądu właściwego
do bezstronnego postępowania w tej sprawie” (podob-
nie: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 paź-
dziernika 2005 r., III KO 58/05, LEX nr 157222).
Podobna sytuacja powstaje, gdy pełnomocnikiem
strony postępowania będzie aplikant adwokacki lub
radcowski zatrudniony na stanowisku asystenta sę-
dziego w sądzie, w którym występuje.
Należy przy tym podnieść, że w ramach odbywa-
nia aplikacji adwokackiej aplikant adwokacki nie tyl-
ko może występować przed sądem z substytucji pa-
trona, ale również świadczyć pomoc prawną, w szcze-
gólności udzielać porad prawnych oraz sporządzać
opinie prawne. Możliwość ta otwiera kolejne sfery
działalności, w których może zaistnieć kolizja między
interesem sądu jako organu wymiaru sprawiedliwo-
ści, zobligowanego do merytorycznego i bezstronnego
rozpoznawania spraw, a interesem klienta, któremu
aplikant adwokacki świadczył pomoc prawną. Warto
również zwrócić uwagę na osobisty stosunek zaufa-
nia, jaki wiąże asystenta sędziego z sędzią, wynika-
jący ze wspólnej znajomości służbowej. Stosunek taki
wiąże się z szerokim dostępem asystenta do wiedzy
i poglądów sędziego w konkretnej sprawie. Z kolei
dostęp do sędziego dla strony postępowania lub jej
pełnomocnika powinien być ograniczony tylko do sy-
tuacji stricte formalnych, związanych z tokiem roz-
prawy, posiedzenia lub innej czynności procesowej.
Dlatego też nie można dopuścić do możliwości po-
wstawania sytuacji, w której strona mogłaby uzyskać
szeroki dostęp do wiedzy aplikanta, którą posiadł
w wyniku bezpośredniego kontaktu z sędzią, jako
jego asystent. Sytuacja taka może być przedmiotem
ewentualnych zarzutów strony co do bezstronności
sądu czy też mogłaby stwarzać zagrożenia korupcyjne.
Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego „po-
między sądem a adwokatem występującym w spra-
wach przed tym sądem jest, a na pewno powinien być,
taki dystans, że prawidłowo pojęte dobro wymiaru
sprawiedliwości przemawia za tym, aby sąd orzeka-
jący w sprawie dał temu wyraz również w odczuciu
społecznym i wykazał, do czego jest obligowany, że
nie może być jakichkolwiek pozaprocesowych wpły-
wów, na właściwy, obiektywny tok postępowania
i orzekania” (postanowienie SN z dnia 28 lipca 2005 r.,
II KO 31/05, LEX nr 152509).
Z kolei w postanowieniu z dnia 16 marca 2006 r.
(V KO 12/06, LEX nr 333313) Sąd Najwyższy wyra-
ził pogląd: „w dobrze pojętym interesie wymiaru
sprawiedliwości należy unikać jakichkolwiek dwu-
znacznych sytuacji, a zwłaszcza takich, które mogą
wywołać u uczestników postępowania lub u postron-
nych obserwatorów przeświadczenie – choćby mylne
– o niemożności bezstronnego rozpoznania danej
sprawy”.
W tych okolicznościach należy uznać, że łączenie
odbywania aplikacji korporacyjnej z pracą na stano-
wisku asystenta sędziego niesie ze sobą niebezpie-
czeństwo wystąpienia sytuacji realnego konfliktu
interesów, z uwagi na okoliczność, iż w niektórych
przypadkach mogłoby wywoływać uzasadnioną wąt-
pliwość co do bezstronności takiej osoby przy wyko-
nywaniu powierzonych zadań, jak również z uwagi
na to, że tego typu zatrudnienie mogłoby podważać
zaufanie obywateli do sądu jako organu wymiaru
sprawiedliwości.
Tym niemniej przepisy ustawy z dnia 26 maja
1982 r. Prawo o adwokaturze (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr
146, poz. 1188, ze zm.), ustawy z dnia 6 lipca 1982 r.
o radcach prawnych (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 123,
poz. 1059, ze zm.) oraz ustawy z dnia 14 lutego 1991 r.
Prawo o notariacie (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 189,
poz. 1158, ze zm.) nie zamykają żadnej grupie osób
możliwości odbywania aplikacji, pod warunkiem że
spełniają one ustawowe przesłanki pozwalające na
uzyskanie wpisu na listę aplikantów adwokackich
i rozpoczęcie tej aplikacji. Brak jest również, zarów-
no na poziomie ustawowym jak i samorządowym,
regulacji dotyczących dodatkowego zatrudniania
aplikantów.
Ponadto minister sprawiedliwości nie posiada in-
formacji, z których by wynikało, aby istniało jedno-
lite stanowisko samorządów zawodowych dotyczące
łączenia odbywania aplikacji i pracy w charakterze
asystenta sędziego.
W odniesieniu do ostatniego z pytań zawartych
w interpelacji należy zauważyć, że powołane na wstę-
pie przepisy ustawy o pracownikach sądów i proku-
ratury stawiają pozostałym pracownikom sądu takie
same wymagania odnośnie do dodatkowego zatrud-
nienia, jak w przypadku asystentów sędziów.
Dlatego też – w ocenie ministra sprawiedliwości
– dopuszczalność zatrudniania na stanowisku asy-
stenta sędziego lub na innym stanowisku urzędni-
czym w sądzie powszechnym osoby odbywającej apli-

kację korporacyjną (adwokacką, radcowską, nota-
rialną) należy oceniać w sposób dostosowany do oko-
liczności konkretnego przypadku. Dopuszczalność
takiego zatrudnienia nie jest wykluczona, należy jed-
nak unikać sytuacji, w której na skutek konfliktu
interesów mogłoby dojść do powstawania wątpliwości
co do bezstronności sądu jako organu wymiaru spra-
wiedliwości.
Ocena w kwestii dopuszczalności takiego zatrud-
nienia każdorazowo należy do kompetencji właściwe-
go prezesa sądu, będącego zwierzchnikiem służbo-
wym urzędników w danym sądzie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie zapewnienia skutecznego nadzoru
Służby Celnej nad hazardem (12918)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Beaty Mazurek z dnia 17 listo-
pada br. w sprawie zapewnienia skutecznego nadzo-
ru Służby Celnej nad hazardem, którą przesłano do
Ministerstwa Finansów za pismem nr DSPA-4810-
-5733-(1)/09 z dnia 2 grudnia 2009 r. (data wpływu
dnia 3 grudnia 2009 r.), uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Odnosząc się do pytań nr 1 i 2, pragnę zwrócić
uwagę, że przepisy przywracające uprawnienia
Służby Celnej do prowadzenia czynności operacyj-
no-rozpoznawczych zostały negatywnie zaopiniowa-
ne przez Kolegium do Spraw Służb Specjalnych
w ramach uzgodnień międzyresortowych dotyczą-
cych projektu ustawy o Służbie Celnej. Również
w toku prac parlamentarnych poselskie projekty po-
prawek przyznających takie uprawnienia nie uzy-
skały akceptacji Sejmu. W związku z powyższym
należy przyjąć, iż formułowanie kolejnych propozy-
cji wydaje się bezcelowe.
Odnosząc się do pytania nr 3, należy wskazać, iż
przepisy art. 75b i art. 75c ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 168, poz. 1323,
z późn. zm.), które wejdą w życie 1 stycznia 2010 r.,
poszerzają kompetencje funkcjonariuszy Służby Cel-
nej w zakresie zwalczania przestępczości.
Zgodnie z tymi przepisami funkcjonariusze celni
mają prawo do obserwowania i rejestrowania, przy
użyciu środków technicznych, obrazu zdarzeń w miej-
scach publicznych oraz dźwięku towarzyszącego tym
zdarzeniom – wyłącznie w toku czynności podejmo-
681
wanych w celu ustalenia sprawców oraz uzyskania
dowodów przestępstw lub przestępstw skarbowych,
o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4–6 ustawy
o Służbie Celnej. Ponadto funkcjonariusze celni będą
mieli możliwość korzystania, w celu realizacji usta-
wowych zadań, z informacji, w tym danych osobo-
wych, również w formie zapisu elektronicznego, uzy-
skanych przez uprawnione organy, służby i instytucje
państwowe w wyniku wykonywania czynności ope-
racyjno-rozpoznawczych oraz przetwarzania ich
w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia o ochronie
danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926,
z późn. zm.), bez wiedzy i zgody osoby, której dane
dotyczą. Służba Celna posiada również kompetencję
do współdziałania z organami, służbami i instytucja-
mi państwowymi uprawnionymi do wykonywania
czynności operacyjno-rozpoznawczych, w szczególno-
ści poprzez uczestnictwo funkcjonariuszy celnych
w realizowanych przez te organy, służby i instytucje
czynnościach operacyjno-rozpoznawczych.
Warto także nadmienić, że na podstawie art. 7
ustawy o Służbie Celnej organy Służby Celnej, na
gruncie problematyki poruszonej w interpelacji,
w związku z prowadzonymi postępowaniami w spra-
wach o wykroczenia lub przestępstwa skarbowe,
a także w celu wykonywania kontroli, mogą zbierać
i wykorzystywać niezbędne informacje zawierające
dane osobowe. W tym zakresie realizowane jest
współdziałanie z organami władzy publicznej oraz
podmiotami prowadzącymi rejestry publiczne, w któ-
rych dane takie się znajdują.
Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż
dzięki posiadanym uprawnieniom Służba Celna po-
siada niezbędne środki prawne do wykonywania obo-
wiązków ustawowych.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia stano-
wią wyczerpującą odpowiedź na złożoną interpela-
cję i spotkają się z uprzejmą akceptacją Pana Mar-
szałka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie wykupu lokalu mieszkalnego
będącego we władaniu Wojskowej Agencji
Mieszkaniowej (12919)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Babalskiego
682
w sprawie wykupu lokalu mieszkalnego będącego we
władaniu Wojskowej Agencji Mieszkaniowej (SPS-
-023-12919/09), uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o za-
kwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej oraz niektórych innych ustaw skierowany został
do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 23 kwiet-
nia 2009 r. (druk nr 1945). Pierwsze czytanie odbyło
się w dniu 20 maja br., a drugie – w dniu 1 grudnia
br. Wobec zgłoszenia poprawek w drugim czytaniu
projekt skierowany został ponownie do Komisji Obro-
ny Narodowej w celu ich rozpatrzenia. Trzecie czy-
tanie projektu odbędzie się w dniu 17 grudnia br.
Odnosząc się do kwestii skutków projektowanych
zmian w zakresie wykupu lokali mieszkalnych,
uprzejmie informuję, że będą one dotyczyły wysoko-
ści przysługujących w procesie prywatyzacji bonifi-
kat oraz zakresu ich obowiązywania. Na podstawie
art. 58 ust. 2 obecnie obowiązującej ustawy z dnia
22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2005 r. Nr 41,
poz. 398, ze zm.) bonifikata przy dokonywaniu wy-
kupu lokalu mieszkalnego z zasobu Wojskowej Agen-
cji Mieszkaniowej wynosi:
— 95% dla żołnierzy zawodowych pełniących za-
wodową służbę wojskową na podstawie kontraktu na
pełnienie służby stałej, którzy nabyli prawo do eme-
rytury wojskowej, żołnierzy zwolnionych z zawodo-
wej służby wojskowej na skutek wypowiedzenia sto-
sunku służbowego zawodowej służby wojskowej do-
konanego przez organ wojskowy lub upływu okresu
pozostawania w rezerwie kadrowej, emerytów woj-
skowych, osób uprawnionych do wojskowej renty in-
walidzkiej oraz uprawnionych członków rodziny,
wspólnie zamieszkujących z żołnierzem, emerytem
wojskowym lub rencistą wojskowym w dniu jego
śmierci,
— 90% dla pozostałych osób.
W myśl założeń wspomnianego projektu noweli-
zacji ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej powyższe bonifikaty zostaną
zastąpione pomniejszeniami w wysokości 60% dla
osób uprawnionych do korzystania z przewidzianych
w ustawie form zakwaterowania oraz 30% dla pozo-
stałych osób. Pomniejszenia w tej wysokości obowią-
zywałyby od dnia 1 stycznia 2013 r., obejmując także
koszty sprzedaży lub oddania w użytkowanie wieczy-
ste gruntu, na którym położony jest wykupywany
lokal mieszkalny. Obecnie obowiązujące uregulowa-
nia nie przewidują bowiem objęcia bonifikatą kosz-
tów nabycia gruntu, z którym związana jest nieru-
chomość.
Przeprowadzona przez Wojskową Agencję Miesz-
kaniową analiza zmian kosztów wykupu lokali
mieszkalnych wykazała, że koszty te wzrosną w od-
niesieniu do wszystkich grup osobowych oraz we
wszystkich regionach kraju, niezależnie od wartości
wykupywanych nieruchomości. Ponadto długi okres
vacatio legis wychodzi naprzeciw oczekiwaniom osób
użytkujących lokale mieszkalne z zasobu Wojskowej
Agencji Mieszkaniowej, a także ewentualnym wąt-
pliwościom odnośnie do zgodności sposobu wprowa-
dzenia projektowanego rozwiązania z Konstytucją
Rzeczypospolitej Polskiej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie pominięcia drogi S16 o przebiegu
Dolna Grupa – Grudziądz – Iława – Ostróda
– Olsztyn – Mrągowo – Ełk – Augustów
– Ogrodniki – granica państwa w projekcie
Rady Ministrów zmieniającym rozporządzenie
w sprawie ustalenia sieci autostrad
i dróg ekspresowych (12921)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-12921
/09), przy którym przekazano interpelację pana posła
Zbigniewa Babalskiego w sprawie pominięcia drogi
S16 o przebiegu Dolna Grupa – Grudziądz – Iława
– Ostróda – Olsztyn – Mrągowo – Ełk – Augustów
– Ogrodniki – granica państwa w projekcie Rady Mi-
nistrów zmieniającym rozporządzenie w sprawie
ustalenia sieci autostrad i dróg ekspresowych, uprzej-
mie informuję, iż Ministerstwo Infrastruktury do-
strzega potrzebę podkreślenia strategicznej roli dro-
gi krajowej nr 16 na terenie województw wschodnich.
Dlatego też resort infrastruktury uwzględnił odcinek
drogi krajowej nr 16 Grudziądz – Ostróda – Olsztyn
– Ełk w ramach propozycji modyfikacji rozwoju
transeuropejskiej sieci transportowej (TEN-T). Pod-
kreślenia wymaga fakt, iż propozycji dotyczących
włączenia innych dróg krajowych do transeuropej-
skiej sieci transportowej zgłoszonych było wiele,
z których resort infrastruktury wybrał kilka najważ-
niejszych, w tym drogę krajową nr 16. Ostateczne
zmiany całej sieci autostrad i dróg ekspresowych
w Polsce są uzależnione od decyzji Komisji Europej-
skiej w sprawie ewentualnej rewizji sieci TEN-T. Za-
tem po podjęciu przez Komisję Europejską decyzji
w sprawie rewizji sieci TEN-T Ministerstwo Infra-

struktury podejmie ostateczną decyzję co do włącze-
nia drogi S16 do sieci dróg ekspresowych w Polsce.
Ponadto informuję, iż w trakcie prac nad rozpo-
rządzeniem Rady Ministrów z dnia 20 października
2009 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie sie-
ci autostrad i dróg ekspresowych (Dz. U. Nr 187, poz.
1446) były zgłaszane propozycje rozszerzenia jego
zakresu o drogę S16 m.in. przez wojewodę warmiń-
sko-mazurskiego i marszałka województwa mazur-
skiego. Jednakże propozycje te nie zostały uwzględ-
nione ze względu na ściśle określony zakres noweli-
zacji przedmiotowego rozporządzenia obejmujący
jedynie realizację wniosków wynikających ze „Stra-
tegii rozwoju I Paneuropejskiego Korytarza Trans-
portowego Via Baltica. Część I: korytarz drogowy”.
Ponadto zmiany w zakresie innych dróg ekspreso-
wych wymagałyby poważnych i długotrwałych ana-
liz, w szczególności związanych z ponownym wyko-
naniem strategicznej oceny oddziaływania na środo-
wisko, co było aktualnie nieuzasadnione ze względu
na wysokie koszty oraz konieczność jak najpilniejsze-
go wydania przedmiotowego projektu rozporządzenia
(m.in. w związku z wezwaniem do usunięcia naru-
szenia wystosowanym przez Komisję Europejską
w związku z realizacją przedsięwzięć polegających na
rozbudowie drogi krajowej nr 8 na odcinku Białystok
– Katrynka oraz Katrynka – Przewalanka, budowie
obwodnicy Sztabina w ciągu drogi krajowej nr 8 oraz
budowie obwodnicy Wasilkowa w ciągu drogi ekspre-
sowej S19).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie jakości polskiego systemu
ratownictwa medycznego (12924)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 17 listopada 2009 r., znak: SPS-023-
-12924/09, przy którym przesłano interpelację panów
posłów: Kazimierza Moskala, Zbigniewa Chmielowca
i Zbigniewa Dolaty w sprawie jakości polskiego sys-
temu ratownictwa medycznego, uprzejmie informuję,
co następuje.
W myśl art. 19 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 września
2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym
(Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.) minister zdro-
683
wia sprawuje nadzór nad systemem na terenie kraju,
zaś planowanie, organizowanie, koordynowanie sys-
temu oraz nadzór nad systemem na terenie woje-
wództwa jest zadaniem wojewody.
Założeniem systemu Państwowe Ratownictwo
Medyczne (PRM) jest stworzenie takiej sieci roz-
mieszczenia zespołów wyjazdowych, by w możliwie
równym stopniu zapewnić dostęp do medycznych
czynności ratunkowych wszystkim mieszkańcom.
W związku z powyższym minister zdrowia wielokrot-
nie informował wojewodów, iż powyższe można zre-
alizować poprzez właściwe planowanie miejsc stacjo-
nowania zespołów ratownictwa medycznego (ZRM)
i ich rejonów operacyjnych, przy zachowaniu opty-
malnej liczby zespołów w województwie.
Ponadto minister zdrowia podkreślał, że przed
planowaniem uruchomienia dodatkowych zespołów
ratownictwa medycznego, biorąc pod uwagę zarówno
ustawowe czasy dojazdów, jak i faktyczne potrzeby,
także pod kątem analizy szczególnie niebezpiecznych
miejsc na szlakach komunikacyjnych, należy doko-
nać alokacji zespołów już istniejących.
System ratownictwa nie jest bowiem systemem
gminnym czy powiatowym, ale organizowany jest ze
środków budżetu państwa w układzie wojewódzkim.
Oznacza to, że granice administracyjne gminne lub
powiatowe nie stanowią ograniczenia dla rejonów
operacyjnych poszczególnych ZRM. System PRM nie
wyklucza też współpracy w tym zakresie między wo-
jewództwami, jednakże ten zakres działań musi od-
bywać się przy udziale lekarza koordynatora ratow-
nictwa medycznego.
Z danych otrzymanych od wojewodów wynika, iż
łączna liczba wykonanych wyjazdów w pierwszym
półroczu 2009 r. w wynosiła 1 514 287, z czego łączna
liczba wyjazdów do stanów nagłego zagrożenia życia
i zdrowia wynosiła 1 211 429, co stanowi 79% wszyst-
kich wyjazdów.
W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zgodnie
z ustawą o Państwowym Ratownictwie Medycznym
system Państwowe Ratownictwo Medyczne tworzy
się dla zapewnienia pomocy każdej osobie w stanie
nagłego zagrożenia zdrowotnego, natomiast pozosta-
ły zakres świadczeń zdrowotnych leży w kompeten-
cjach podstawowej opieki zdrowotnej oraz nocnej
i świątecznej pomocy lekarskiej i pielęgniarskiej, któ-
re – jak wynika z wyżej zacytowanych danych – wy-
magają większego nadzoru ze strony oddziału woje-
wódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia lub Wo-
jewody, co wielokrotnie podkreślane było w korespon-
dencji z wojewodami.
Z kolei uśrednione liczby wyjazdów przypadają-
cych na 1 ZRM na dobę, wynoszące:
— liczba wszystkich wyjazdów przypadających na
1 ZRM na dobę (w pierwszym półroczu 2009 r.)
z miejsca stacjonowania – 5,8,
— liczba wszystkich wyjazdów do stanów nagłego
zagrożenia zdrowotnego przypadających na 1 ZRM
na dobę (w pierwszym półroczu 2009 r.) z miejsca
stacjonowania – 4,6,
684
świadczą o optymalnym obciążeniu zespołów wy-
jazdami, co stanowi również o wystarczającym za-
bezpieczeniu potrzeb, pod warunkiem zapewnienia
przez wojewodów właściwej alokacji ZRM w woje-
wództwach (wcześniejsze opinie prof. Juliusza Jaku-
baszki, konsultanta krajowego w dziedzinie medycy-
ny ratunkowej, mówiły o optymalnym obciążeniu
wynoszącym ok. 10 wyjazdów/1 ZRM/dobę).
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, iż liczba lud-
ności przypadająca w skali kraju na 1 ZRM, wyno-
sząca 26,4 tys., jest optymalna w stosunku do wcze-
śniejszych założeń organizacyjnych ujętych w pier-
wotnym Programie Zintegrowane Ratownictwo Me-
dyczne, zakładającym 33 tys. ludności/1 ZRM.
W odniesieniu do wykorzystywania zespołów ra-
townictwa medycznego do zadań innych, niż przewi-
dziane dla systemu PRM, należy podkreślić, iż zgod-
nie z ustawą o Państwowym Ratownictwie Medycz-
nym zespoły ratownictwa medycznego podejmują
medyczne czynności ratunkowe w warunkach po-
zaszpitalnych. Medyczne czynności ratunkowe są to
świadczenia opieki zdrowotnej w rozumieniu przepi-
sów ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych podejmowane
w warunkach pozaszpitalnych w celu ratowania oso-
by w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego. Z po-
wyższego wynika więc, że obowiązujące przepisy wy-
kluczają wykorzystywanie zespołów ratownictwa
medycznego do realizacji innych zadań.
W kwestii nieuzasadnionych zgłoszeń wykonywa-
nych na numery alarmowe uprzejmie informuję, iż
ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy
o ochronie przeciwpożarowej oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 11, poz. 59) przeniosła zapisy doty-
czące systemu powiadamiania ratunkowego do usta-
wy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpo-
żarowej (Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1229, z późn.
zm.) i tym samym spowodowała przejęcie przez mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji odpowie-
dzialności za organizację w Polsce wojewódzkich cen-
trów powiadamiania ratunkowego (WCPR) i centrów
powiadamiania ratunkowego (CPR), w tym obsługi
telefonu 112, 998 i 999.
W rozporządzeniu z dnia 31 lipca 2009 r. w spra-
wie organizacji i funkcjonowania centrów powiada-
miania ratunkowego i wojewódzkich centrów powia-
damiania ratunkowego (Dz. U. z dnia 18 sierpnia
2009 r.), wydanym na podstawie art. 14e ustawy
o ochronie przeciwpożarowej, znalazł się przepis
mówiący, iż centrum powiadamiania ratunkowego,
w celu wykonania zadania systemu powiadamiania
ratunkowego, kwalifikuje zgłoszenie w zależności
od miejsca zdarzenia i rodzaju zagrożenia w celu
jego zarejestrowania i zakończenia lub odwołania
zgłoszenia albo zarejestrowania i zadysponowania
zasobów ratowniczych podmiotów ratowniczych lub
zarejestrowania i przekazania zgłoszenia odpowied-
nio do:
1) poszczególnych podmiotów ratowniczych dzia-
łających na terenie danego centrum;
2) jednostki Policji;
3) dyspozytora Państwowej Straży Pożarnej spo-
za centrum;
4) innego centrum;
5) podmiotu ratowniczego lub służby spoza cen-
trum.
Aktualnie Ministerstwo Zdrowia współpracuje
z Centrum Projektów Informatycznych Minister-
stwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w za-
kresie uzgodnienia koncepcji organizacji rozwią-
zań dotyczących funkcjonowania numeru alarmo-
wego 112 i 999.
Ponadto minister zdrowia podjął szereg prac le-
gislacyjnych mających na celu usprawnienie funk-
cjonowania systemu, zapewnienie w nim odpowied-
niej, co do liczby i kwalifikacji, kadry medycznej,
a także zapewnienie możliwości zbilansowania
kosztów i poprawienie kondycji finansowej dyspo-
nentów jednostek. Obecnie trwają prace nad syste-
mową nowelizacją ustawy o Państwowym Ratow-
nictwie Medycznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie wykazu
produktów leczniczych, które mogą być
dopuszczone do obrotu w placówkach obrotu
pozaaptecznego oraz punktach aptecznych
(12926)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Kazimierza Moskala oraz grupy posłów z dnia 27 li-
stopada 2009 r., nr SPS-023-12926/09, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Minister zdrowia, dostrzegając wystąpienie błę-
dów w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 6 paź-
dziernika 2009 r. w sprawie wykazu produktów lecz-
niczych, które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach
aptecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335), rozpoczął pra-
ce legislacyjne mające na celu nowelizację przedmio-
towego rozporządzenia.
Jeszcze przed rozpoczęciem procedury legislacyj-
nej projekt wykazu produktów leczniczych mogących
znajdować się w obrocie pozaaptecznym został przed-

łożony do wstępnej oceny, a tym samym każdy zain-
teresowany może zgłaszać swoje uwagi do projektu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż uwagi tech-
ników farmaceutycznych do rozporządzenia w spra-
wie wykazu produktów leczniczych, które mogą być
dopuszczone do obrotu w placówkach obrotu pozaap-
tecznego oraz punktach aptecznych, które po podda-
niu głębokiej analizie pod względem zgodności z kry-
teriami określonymi w rozporządzeniu ministra
zdrowia z dnia 2 lutego 2009 r. w sprawie kryteriów
klasyfikacji produktów leczniczych, które mogą być
dopuszczone do obrotu w placówkach obrotu pozaap-
tecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U. Nr 24,
poz. 151, z późn. zm.), okazały się zasadne, zostały
uwzględnione w przedmiotowym rozporządzeniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie działań podejmowanych
przez Ministerstwo Zdrowia w zakresie
właściwej opieki laktacyjnej nad matkami
oraz promocji karmienia piersią (12928)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Kazimierza Moskala oraz gru-
py posłów skierowaną do ministra zdrowia w dniu
27 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-12928/09) w spra-
wie działań podejmowanych przez Ministerstwo
Zdrowia w zakresie właściwej opieki laktacyjnej ma-
tek oraz promocji karmienia piersią uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
Opieka nad kobietą i niemowlęciem w okresie kar-
mienia piersią jest ważnym element znajdujących
odzwierciedlenie w przepisach polskiego prawa.
Zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 16 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) zapewnione zostało
finansowanie tej opieki ze środków publicznych, na
zasadach i w zakresie określonym w ustawie.
Szczegółowe zasady kontraktowania i rozliczania
tych świadczeń zostały określone w zarządzeniach
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia dotyczących
postępowań w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodza-
jach i zakresach.
Do tej pory kwestie te regulowały również prze-
pisy w oparciu o wytyczne zawarte w załączniku
685
nr 1 do rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
21 grudnia 2004 r. w sprawie zakresu świadczeń
zdrowotnych, w szczególności badań przesiewowych,
oraz okresów, w których te badania są przeprowa-
dzane (Dz. U. Nr 276, poz. 2740). Przedmiotowe roz-
porządzenie wprowadzało przepis o obowiązkowym
objęciu opieką kobiet ciężarnych przez lekarza i po-
łożną w związku z przygotowaniem do porodu, poło-
gu, karmienia piersią i rodzicielstwa. Porady udzie-
lane były pomiędzy 21 a 26 tygodniem ciąży, 27 a 32
tygodniem ciąży, 33 a 37 tygodniem ciąży, 38 a 39
tygodniem ciąży oraz 40 a 41 tygodniem ciąży. Roz-
porządzenie wprowadzało także obowiązek wizyt
patronażowych (zał. nr 2 do ww. rozporządzenia) re-
alizowanych dla dziecka od 1 tygodnia do 6 miesiąca
życia dziecka przez położną podstawowej opieki zdro-
wotnej (POZ), lekarza pediatrę oraz pielęgniarkę
POZ, w czasie których prowadzona jest edukacja
w zakresie karmienia piersią.
Należy zaznaczyć, że w drugiej połowie roku 2009
stan prawny uległ zmianie.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 20 października 2005 r. w sprawie zakresu
zadań lekarza, pielęgniarki i położnej podstawowej
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 214, poz. 1816) położna
podstawowej opieki zdrowotnej realizuje komplekso-
wą pielęgnacyjną opiekę położniczo-neonatologiczno-
-ginekologiczną, obejmującą opiekę w okresie ciąży,
porodu i połogu. W ramach świadczeń realizowanych
przez położną w zakresie promocji zdrowia i profilak-
tyki chorób w ww. rozporządzeniu ujęte jest porad-
nictwo laktacyjne i promowanie karmienia piersią,
jak również poradnictwo w zakresie pielęgnacji i pra-
widłowego żywienia noworodka i niemowlęcia do
drugiego miesiąca życia.
Omawianą kwestię precyzuje również rozporzą-
dzenie ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 139,
poz. 1139), wskazując, że położna w ramach wizyt
patronażowych realizuje m.in. następujące świad-
czenia:
— wprowadzenie postępowania umożliwiającego
tworzenie więzi matki z dzieckiem i prawidłowe roz-
poczęcie karmienia piersią (0–4 doba życia nowo-
rodka),
— prowadzenie edukacji zdrowotnej i udzielanie
porad w zakresie karmienia piersią, laktacji (1–6 ty-
dzień życia noworodka – co najmniej cztery wizyty
patronażowe).
Po zakończeniu wizyt patronażowych położna
przekazuje opiekę nad niemowlęciem pielęgniarce
podstawowej opieki zdrowotnej, która w ramach wi-
zyt patronażowych m.in. przeprowadza instruktaż
w zakresie pielęgnacji niemowlęcia, w tym karmienia
piersią.
Powyższe świadczenia położna i pielęgniarka pod-
stawowej opieki zdrowotnej realizują w ramach za-
wartej z Narodowym Funduszem Zdrowia umowy
686
o udzielanie świadczeń zdrowotnych w podstawowej
opiece zdrowotnej.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych warunków
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U.
Nr 81, poz. 484) świadczeniodawca zapewnia udzie-
lanie świadczeń w sposób kompleksowy, zgodnie
z warunkami udzielania świadczeń określonymi
w ustawie, ogólnymi warunkami określonymi w od-
rębnych przepisach oraz zgodnie z warunkami wy-
maganymi od świadczeniodawców określonymi przez
prezesa NFZ w drodze zarządzeń.
W świetle powyższego należy podkreślić, że
w szpitalach posiadających zawarte z NFZ umowy
o udzielanie świadczeń zdrowotnych z zakresu położ-
nictwa położne zobowiązane są do kompleksowego
sprawowania opieki nad pacjentkami, uwzględniają-
cej samodzielne wykonywanie świadczeń, zgodnie
z rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 7 listo-
pada 2007 r. w sprawie rodzaju i zakresu świadczeń
zapobiegawczych, diagnostycznych, leczniczych i re-
habilitacyjnych udzielanych przez pielęgniarkę albo
położną samodzielnie bez zlecenia lekarskiego (Dz. U.
Nr 210, poz. 1540).
Położna, zgodnie z przepisami ww. rozporządze-
nia, jest uprawniona do samodzielnego prowadzenia
poradnictwa w zakresie żywienia noworodków i nie-
mowląt zdrowych i tym samym powinna je realizo-
wać w odniesieniu do pacjentek przebywających na
oddziałach położniczych.
Działania na rzecz poprawy opieki nad matką
i dzieckiem traktowane są przez Ministerstwo Zdro-
wia jako priorytet, w związku z czym podjęło już
pierwsze kroki, tworząc Departament Matki i Dziec-
ka, który zająć się ma zapewnieniem kompleksowej
opieki nad matką i dzieckiem. Departament Matki
i Dziecka, mając na uwadze chęć otoczenia matki
i dziecka szczególną opieką, uznaje potrzebę wpro-
wadzenia promocji karmienia piersią.
W kwestii dotyczącej działań podjętych przez Mi-
nisterstwo Zdrowia w celu zapewnienia najwyższego
standardu świadczeń medycznych w okresie ciąży, po-
rodu i połogu informujemy, że w drodze zarządzenia
ministra zdrowia z dnia 31 października 2007 r.
w sprawie powołania Zespołu do spraw opracowania
standardu opieki okołoporodowej (Dz. Urz. Min.
Zdrow. Nr 16, poz. 90, z późn. zm.) powołany został
Zespół do spraw opracowania standardu opieki około-
porodowej. Zespół ten zakończył już prace. Opracowa-
ny przez zespół projekt polskiego standardu opieki
okołoporodowej ma na celu prawne uregulowanie
standardów opieki nad kobietą ciężarną w okresie cią-
ży, porodu, połogu oraz opieki nad noworodkiem,
w tym również zasad udzielania wsparcie związanych
z laktacją. Aktualnie prowadzone są prace nad przy-
gotowaniem projektu rozporządzenia ministra zdro-
wia w sprawie standardu opieki okołoporodowej.
Kolejnym rozważanym krokiem jest przeprowa-
dzenie cyklu spotkań szkoleniowych dla pielęgniarek
i położnych oraz lekarzy położników na temat stan-
dardu opieki okołoporodowej, w tym także z zakresu
promocji naturalnego karmienia piersią.
Prowadzone są również prace mające na celu
wprowadzenie zmian w „Programie badań staty-
stycznych statystyki publicznej”, które umożliwiłyby
monitorowanie okresu wyłącznego karmienia natu-
ralnego noworodków i niemowląt.
Odnosząc się do kwestii wyposażenia szpitali
w odpowiedni sprzęt stanowiący pomoc dla matek,
informuję że obowiązujące przepisy prawa nie zawie-
rają regulacji w tym zakresie. Art. 20 ust. 1 ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.)
określa, co szpital zobowiązany jest zapewnić przy-
jętemu pacjentowi. Katalog ten przedstawia się na-
stępująco: świadczenia zdrowotne, środki farmaceu-
tyczne i materiały medyczne, pomieszczenie i wyży-
wienie odpowiednie do stanu zdrowia.
Ustosunkowując się do poruszonej przez pana po-
sła problematyki dotyczącej kształcenia pielęgniarek
i położnych w zakresie związanym z karmieniem
piersią, informuję, że na podstawie art. 10e ust. 3
ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o zawodzie pielęgniarki
i położnej (Dz. U. z 2001 r. Nr 57, poz. 602, z późn.
zm.) obowiązuje rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 29 października 2003 r. w sprawie wykazu
dziedzin pielęgniarstwa oraz dziedzin mających za-
stosowanie w ochronie zdrowia, w których może być
prowadzona specjalizacja i kursy kwalifikacyjne,
oraz ramowych programów specjalizacji dla pielę-
gniarek i położnych (Dz. U Nr 197, poz. 1922, z późn.
zm.). Załącznik nr 21: Ramowy program bloku spe-
cjalistycznego specjalizacji w dziedzinie pielęgniar-
stwa rodzinnego dla położnych określa jako cel
kształcenia przygotowanie położnej do profesjonal-
nego sprawowania opieki nad rodziną zdrową i rodzi-
ną z problemami zdrowotnymi, a zwłaszcza nad ko-
bietą ciężarną, rodzącą, położnicą i jej dzieckiem
w pierwszym miesiącu życia, jak również przygoto-
wanie położnej do sprawowania wszechstronnej i cią-
głej opieki nad kobietą w ciąży o przebiegu fizjologicz-
nym, w czasie porodu i połogu oraz pełnienia roli
propagatora zdrowia i nauczyciela zdrowego stylu
życia.
Ponadto w toku kształcenia podyplomowego pie-
lęgniarek i położnych realizowane są kursy dokształ-
cające, które mają na celu pogłębienie i aktualizację
wiedzy i umiejętności zawodowych, i tak w 2008 r.
przeprowadzono kursy dokształcające pt.:
1) „Jak wspierać karmienie piersią w placówkach
służby zdrowia” – 4 edycje – 157 absolwentów;
2) „Prowadzenie grup wsparcia matek karmią-
cych piersią i poradnictwa laktacyjnego na poziomie
podstawowym” – 2 edycje – 57 absolwentów;
3) „Jak wspierać karmienie piersią – doradca lak-
tacyjny” – 3 edycje – 59 absolwentów;
4) „Problemy w laktacji” – kurs rozszerzony
– 11 absolwentów;
5) „Wybrane zagadnienia dotyczące karmienia
piersią” – 2 edycje – 60 absolwentów.

Zadania związane z opieką nad matką oraz nowo-
rodkiem, w tym dotyczące poradnictwa laktacyjnego,
są realizowane przez osoby posiadające w szczegól-
ności uprawnienia do wykonywania zawodu lekarza,
pielęgniarki i położnej. W związku z powyższym
w przypadku powołania nowego zawodu zakres za-
dań realizowanych przez konsultanta laktacyjnego
leżałby w kompetencji innych zawodów (m.in. leka-
rza, pielęgniarki, położnej, psychologa). Jednocześnie
pragniemy zwrócić uwagę na fakt, iż zgodnie z roz-
porządzeniem ministra gospodarki i pracy z dnia
8 grudnia 2004 r. w sprawie klasyfikacji zawodów i
specjalności dla potrzeb rynku pracy oraz zakresu jej
stosowania (Dz. U. Nr 265, poz. 2644, z późn. zm.)
zawód zdefiniowany został jako zbiór zadań (zespół
czynności) wyodrębnionych w wyniku społecznego
podziału pracy, wykonywanych stale lub z niewielki-
mi zmianami przez poszczególne osoby i wymagają-
cych odpowiednich kwalifikacji (wiedzy i umiejętno-
ści), zdobytych w wyniku kształcenia lub praktyki.
Odnosząc się do pytania pana posła, czy Minister-
stwo Zdrowia rozważa powołanie banków mleka
w Polsce, pragnę poinformować, że w opinii krajowe-
go konsultanta w dziedzinie neonatologii pasteryzo-
wane mleko kobiece pochodzące z banku mleka może
być stosowane jako substytut mleka matki. Jednak-
że, jak wskazują badania naukowe, mleko przecho-
wywane w banku nie ma wszystkich ochronnych
właściwości, które posiada mleko po jego bezpośred-
nim ściągnięciu z piersi. Prowadzenie banku mleka
kobiecego wiąże się z wysokimi kosztami niezbęd-
nych badań, które muszą być przeprowadzone u daw-
czyń mleka (w tym także badania w kierunku cyto-
megalii i HIV). Ponadto (zgodnie z opinią krajowego
konsultanta w dziedzinie pediatrii) w zasadach ży-
wienia noworodków, urodzonych zarówno przedwcze-
śnie, jak i o czasie, najważniejszym elementem jest
bezpieczeństwo żywienia, a nie jego skład. Skład mie-
szanek modyfikowanych (choć nigdy nie zastąpią one
pokarmu matki) jest właściwy i dostosowany do in-
dywidualnych potrzeb dziecka w danej sytuacji kli-
nicznej. Mleko kobiece (nie matki) nie jest stosowane
w żywieniu dzieci w Polsce. W opinii konsultanta nie
jest możliwe zapewnienie bezpieczeństwa karmienia
noworodków mlekiem pochodzącym od kobiet, które
nie są matkami noworodków. Aktualnie nie do poko-
nania jest zanieczyszczenie pokarmu mlekiem kro-
wim, zakażeniem HIV, cytomegalowirusem i innymi
wirusami, nikotyną, alkoholem, lekami psychotropo-
wymi. Należy również uwzględniać aspekt immuno-
logiczny karmienia mlekiem obcej dla noworodka
kobiety.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
687
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Lipińskiego
w sprawie planów zmiany przepisów
ograniczających nauczanie języka polskiego
w szkołach na Białorusi (12929)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Adama Lipińskiego (pismo
nr SPS-023-12929/09 z dnia 27 listopada 2009 r.)
w sprawie planów zmiany przepisów ograniczających
nauczanie języka polskiego w szkołach na Białorusi
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
1. MSZ podziela zaniepokojenie pana posła wypo-
wiedzią wiceministra edukacji RB pana Aleksandra
Żuka na konferencji prasowej w październiku br.,
podczas której padło stwierdzenie, iż nauczanie
wszystkich przedmiotów w systemie edukacji RB ma
być prowadzone wyłącznie w językach państwowych
(białoruskim i rosyjskim).
Ambasada RP w Mińsku niezwłocznie wystoso-
wała notę do białoruskiego resortu spraw zagranicz-
nych z prośbą o wyjaśnienie słów wiceministra edu-
kacji. W odpowiedzi MSZ RB zapewniło, że planowa-
ne zmiany w białoruskim ustawodawstwie dotyczące
oświaty, w tym projektu kodeksu edukacji, w niczym
nie naruszą praw mniejszości narodowych do nauki
języka ojczystego. Przewodniczący Komisji Edukacji
Izby Reprezentantów RB pan Władimir Zdanowicz
w rozmowie z ambasadorem RP zapewnił z kolei, że
brak przepisów umożliwiających powoływanie odręb-
nych szkół z językiem mniejszości narodowych w pro-
jekcie ustawy zmieniającej ustawę oświatową z 1991 r.
jest wynikiem niedopatrzenia i że możliwość taka
zostanie stworzona w art. 68 projektu kodeksu edu-
kacyjnego. Przewodniczący komisji zapowiedział, że
wkrótce zostanie zgłoszona stosowna poprawka do
kodeksu. Te i inne fakty wskazują, że pogląd przed-
stawiony przez pana ministra A. Żuka nie jest rów-
noznaczny z oficjalnym stanowiskiem strony biało-
ruskiej w tej sprawie.
2. Ministerstwo Spraw Zagranicznych poprzez
swoje przedstawicielstwa dyplomatyczno-konsular-
ne w Mińsku, Brześciu i Grodnie pozostaje w stałym
kontakcie z działaczami i zarządem kierowanego
przez panią A. Borys Związku Polaków na Białoru-
si. Omawiane są bieżące problemy, wśród których
wiele miejsca zajmują sprawy edukacji dla mniejszo-
ści polskiej.
3. MSZ we współpracy z Ministerstwem Edukacji
Narodowej i innymi podmiotami krajowymi podej-
muje szereg starań o wsparcie szkolnictwa polskiego
na Białorusi. Przykładowo:
— W czerwcu br. odbyła się w MSZ narada ws.
sytuacji Polaków na Białorusi, której jednym z głów-
nych tematów była sprawa oświaty dla mniejszości
688
polskiej. Zarysowany został plan kompleksowego
wspierania nauczania języka polskiego w RB, które-
go doprecyzowania podjęło się Stowarzyszenie
„Wspólnota Polska”.
— Dobiegają finału rozmowy ze stroną białoruską
na temat kolejnego posiedzenia polsko-białoruskiej
komisji ds. szkolnictwa dla mniejszości polskiej na
Białorusi i dla mniejszości białoruskiej w Polsce. Ko-
misja ta, po sześciu latach przerwy, wznowiła obrady
w marcu br.
— Placówki polskie w RB prowadzą wszechstron-
ne działania wspierające szkolnictwo polskie na Bia-
łorusi, pośrednicząc w kontaktach z krajem, podej-
mując doraźne interwencje w sprawach problemo-
wych, wspomagając ośrodki nauczania języka pol-
skiego z wykorzystaniem przeznaczonego na ten cel
funduszu konsularnego „szkolnictwo”.
— W październiku br. MSZ podwyższyło budżety
konsulatów w RB w pozycji szkolnictwo, co pozwoli-
ło na efektywniejsze wsparcie dla punktów naucza-
nia języka polskiego na Białorusi.
— MSZ planuje, aby przedmiotem kolejnych obrad
polsko-białoruskiej grupy roboczej ds. problemów
mniejszości narodowych było szczegółowe omówienie
zagadnień oświatowych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jana Religi
w sprawie niejasności związanych
z umieszczeniem pakietu socjalnego
i inwestycyjnego w umowie sprzedaży spółki
ZAK SA (12930)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jana Religi, przekazaną przy pi-
śmie SPS-023-12930/09 z dnia 27 listopada 2009 r.,
w sprawie niejasności związanych z umieszczeniem
pakietu socjalnego i inwestycyjnego w umowie sprze-
daży spółki ZAK SA przedkładam wyjaśnienia do
kwestii poruszonych w przedmiotowej interpelacji.
1. Czy prawdą jest, że wymienione pakiety – so-
cjalny oraz inwestycyjny rzeczywiście nie mogą
zostać umieszczone w umowie sprzedaży spółki
ZAK SA?
2. Czy istnieją jakiekolwiek ograniczenia, które
obecnie brane są pod uwagę przy pomijaniu integra-
cji wymienionych pakietów z umową? Jeżeli tak, to
dlaczego nie były brane pod uwagę wcześniej, w pro-
cesie sprzedaży firmom PCC i Ciech SA? Zakończone
procesy prywatyzacji firm Zachem Bydgoszcz SA
i Zakładów Chemicznych Organika-Sarzyna SA mia-
ły obydwa pakiety w umowie sprzedaży.
3. Dlaczego sprzedaje się największego pracodaw-
cę na Opolszczyźnie bez gwarancji socjalnych i inwe-
stycyjnych, co ma oczywiste negatywne znaczenie dla
przyszłości załogi oraz całego zakładu?
Pakiet socjalny w umowie sprzedaży spółek Za-
chem SA i Organika-Sarzyna SA był efektem bezpo-
średnich negocjacji związków zawodowych ww. spół-
ek z inwestorem.
Także pracownicy ZAK SA, poprzez swoich przed-
stawicieli, będą mogli przystąpić do negocjacji z po-
tencjalnym inwestorem po jego wyłonieniu przez
Naftę Polską SA. Jednakże kwestia, czy pakiet so-
cjalny i inwestycyjny będą stanowiły integralną część
umowy prywatyzacyjnej, zależy od regulacji praw-
nych dotyczących pomocy publicznej. W przypadku
pakietu socjalnego znaczenie w tym zakresie ma tak-
że stanowisko inwestora.
W świetle powyższego po udzieleniu przez Naftę
Polską SA wyłączności na prowadzenie negocjacji
w procesie sprzedaży akcji ZAK SA przedstawiciele
organizacji związkowych będą mogli przystąpić do
negocjacji dotyczących podpisania pakietu socjalnego
z potencjalnym inwestorem, o czym zostaną poinfor-
mowani w stosownym czasie.
W dniu 29 października 2009 r. w siedzibie ZAK
SA miało miejsce spotkanie przedstawicieli Nafty
Polskiej SA, zasiadających w Radzie Nadzorczej ZAK
SA, z przedstawicielami związków zawodowych dzia-
łających w ZAK SA, którego celem było szczegółowe
omówienie ww. zagadnień.
4. W jaki sposób właściciel zamierza zabezpieczyć
sprzedawane spółki przed tzw. wrogim przejęciem?
Bez gwarancji w postaci pakietu inwestycyjnego
może teoretycznie zaistnieć taka sytuacja, że inwe-
stor po sfinalizowaniu transakcji zdyskontuje ten
fakt, zamykając instalacje produkcyjne i wykorzystu-
jąc pozyskane wraz ze spółką jej rynki. Jest to klu-
czowa sprawa dla firmy, której rynek w 2008 r. miał
wartość 6 mld PLN, gdyż taka była w tym roku war-
tość przychodów.
Nafta Polska SA zleciła wyspecjalizowanemu pod-
miotowi wykonanie niezależnej ekspertyzy dla po-
trzeb sprawdzenia wiarygodności potencjalnych in-
westorów oraz kluczowych osób fizycznych z nim
związanych. Powyższa ekspertyza będzie miała for-
mę raportu obejmującego przeprowadzenie rozpozna-
nia środowiskowego oraz ocenę wiarygodności finan-
sowej i handlowej potencjalnych inwestorów w zakre-
sie obejmującym m.in.:
— strukturę właścicielską i zarządczą (w tym
podmioty prawne oraz osoby fizyczne z nimi powią-
zane),
— strukturę organizacyjną grupy kapitałowej, do
której należą inwestorzy,
— historię działalności biznesowej i politycznej,
w tym w szczególności wszelkie istotne postępowania

sądowe wszczęte w przypadku wymienionych pod-
miotów oraz powiązanych z nimi osób fizycznych,
które mogłyby podważyć ich wiarygodność w przy-
padku ich udziału w toczącym się obecnie procesie
prywatyzacyjnym,
— ocenę standingu finansowego,
— zagrożenia związane z działalnością podmiotu,
— inne dane istotne dla oceny podmiotów.
Po analizie ofert i ocenie wiarygodności potencjal-
nych inwestorów, minister skarbu państwa i Nafta
Polska SA podejmą stosowne decyzje.
5. Czy w świetle zagadnień przedstawionych w do-
kumentacji istnieje jednoznaczna koncepcja prywa-
tyzacyjna dotycząca spółki ZAK SA oraz jaka kon-
cepcja jest popierana i będzie realizowana przez re-
sort ministerstwa skarbu?
Proces prywatyzacji spółek: ZAK SA z siedzibą
w Kędzierzynie-Koźlu, Ciech SA z siedzibą w War-
szawie oraz Zakłady Azotowe w Tarnowie-Mościcach
SA z siedzibą w Tarnowie prowadzi Nafta Polska SA
z siedzibą w Warszawie w imieniu Skarbu Państwa
oraz w imieniu własnym. Podstawę działania Nafty
Polskiej SA w imieniu Skarbu Państwa stanowi peł-
nomocnictwo z 30 października 2008 r. udzielone
w trybie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r.
o zasadach wykonywania uprawnień przysługują-
cych Skarbowi Państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 493, ze
zm.) oraz porozumienie zawarte między Skarbem
Państwa a Naftą Polską SA 30 października 2008 r.
Zgodnie z powołanym wyżej porozumieniem osta-
teczną decyzję o akceptacji wynegocjowanej przez
Naftę Polską SA transakcji podejmie minister skarbu
państwa.
W ramach prowadzonego procesu prywatyzacji
złożonych zostało 6 ofert wstępnych na zakup akcji
ww. spółek. W chwili obecnej potencjalni inwestorzy,
zakwalifikowani na tzw. krótką listę, przygotowują
się do złożenia oferty wiążącej.
Zarząd Nafty Polskiej SA ustalił ostateczny ter-
min składania przez potencjalnych inwestorów ofert
wiążących w procesie zbycia akcji ZAK SA, Zakładów
Azotowych w Tarnowie-Mościcach SA i Ciech SA na
dzień 17 grudnia 2009 r. do godz. 17 czasu warszaw-
skiego.
Mam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia
uzna Pan Marszałek za wyczerpujące temat przed-
miotowej interpelacji.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
689
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie świadczeń pielęgnacyjnych (12931)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
27 listopada br., znak: SPS-023-12931/09, dotyczące
interpelacji posła Tadeusza Motowidły w sprawie
świadczeń pielęgnacyjnych, uprzejmie wyjaśniam.
Trudna sytuacja materialna wielu rodzin wycho-
wujących niepełnosprawne dzieci i postulaty tego
środowiska są znane ministrowi pracy i polityki spo-
łecznej. Resort pracy i polityki społecznej od wielu
miesięcy podejmuje szereg działań mających na celu
wsparcie rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne. Dotyczy to zarówno rozpoznawania proble-
mów środowisk rodzin wychowujących dzieci niepeł-
nosprawne, w tym w drodze bezpośrednich spotkań
z przedstawicielami stowarzyszeń, jak też przepro-
wadzania odpowiednich analiz statystyczno-finanso-
wych oraz przygotowywania projektów zamian legi-
slacyjnych.
Ich wynikiem jest podwyższenie od 1 listopada
2009 r. – w ramach tegorocznej, ustawowej weryfika-
cji kwot świadczeń rodzinnych – wysokości świadcze-
nia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji lub niepodej-
mowania zatrudnienia w związku z koniecznością
sprawowania opieki nad niepełnosprawnym dziec-
kiem. Wysokość świadczenia pielęgnacyjnego wzrosła
o blisko 24%, tj. do kwoty 520 zł (poprzednio: 420 zł).
W związku z tym, że kwota świadczenia pielęgnacyj-
nego stanowi podstawę do ustalenia wysokości skła-
dek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe i zdrowot-
ne za osoby otrzymujące to świadczenie, zwiększyła
się również wysokość tych składek opłacanych ze
środków budżetu państwa. Zgodnie bowiem z art. 6
ust. 2a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o sys-
temie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 11, poz. 74, z późn. zm.) za osobę otrzymującą
świadczenie pielęgnacyjne z budżetu państwa opła-
cane są składki na ubezpieczenia emerytalne i ren-
towe od podstawy odpowiadającej wysokości świad-
czenia pielęgnacyjnego przysługującego na podstawie
przepisów o świadczeniach rodzinnych (a więc od
1 listopada 2009 r. od kwoty 520 zł), przez okres nie-
zbędny do uzyskania okresu ubezpieczenia (składko-
wego i nieskładkowego) odpowiednio 20-letniego
przez kobietę i 25-letniego przez mężczyznę, jednak
nie dłużej niż przez 20 lat. Powyższy zakres czasowy
opłacania składek wynika z faktu, że uzyskanie ww.
okresu ubezpieczenia jest wystarczające do nabycia
przez daną osobę prawa do emerytury po osiągnię-
ciu wymaganego wieku emerytalnego (60 lat dla
kobiet i 65 dla mężczyzn).
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przygo-
towało również projekt nowelizacji ustawy o świad-
czeniach rodzinnych, zakładający uniezależnienie od
1 stycznia 2010 r. prawa do świadczenia pielęgnacyj-
690
nego od wysokości kryterium dochodowego. Oznacza
to, że osoby, które niezależnie od wysokości osiąga-
nego dochodu otrzymają świadczenie pielęgnacyjne,
nabędą także prawo do opłacanych z budżetu pań-
stwa składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe
i zdrowotne, a w konsekwencji będą miały możliwość
korzystania z opieki zdrowotnej, zaś w przyszłości ze
świadczeń emerytalno-rentowych. Projekt tej zmia-
ny, zawarty w pakiecie tzw. ustaw okołobudżetowych,
został przyjęty przez parlament i oczekuje na podpis
prezydenta RP. Szacuje się, że po wejściu w życie tego
rozwiązania liczba osób uprawnionych do świadcze-
nia pielęgnacyjnego zwiększy się o ok. 3,2 tys. osób.
W wyniku przypadającej na bieżący rok weryfi-
kacji kwot świadczeń rodzinnych nastąpił od 1 listo-
pada 2009 r. również wzrost kwot zasiłku rodzinne-
go we wszystkich grupach wieku dzieci, także dzieci
niepełnosprawnych, o ponad 40% w stosunku do po-
przednio obowiązujących wysokości. Wysokość zasił-
ku rodzinnego na dziecko w wieku do ukończenia
5. roku życia wzrosła do kwoty 68 zł (poprzednio:
48 zł), na dziecko w wieku powyżej 5. roku życia do
ukończenia 18. roku życia – do kwoty 91 zł (poprzed-
nio: 64 zł), na dziecko w wieku powyżej 18. roku życia
do ukończenia 24. roku życia – do kwoty 98 zł (po-
przednio: 68 zł).
Szacuje się, że wzrost kwoty świadczenia pielę-
gnacyjnego (łącznie z wynikającym z tego wzrostem
wysokości składki emerytalno-rentowej i zdrowotnej
opłacanych za osoby pobierające świadczenie), a tak-
że wzrost kwot zasiłku rodzinnego spowoduje wzrost
wydatków z budżetu państwa na świadczenia rodzin-
ne o 189 700 tys. zł w 2009 r. i o 1 138 700 tys. zł
w 2010 r. Natomiast uniezależnienie prawa do świad-
czenia pielęgnacyjnego od kryterium dochodowego
(wraz z opłacaniem składek na ubezpieczenie emery-
talno-rentowe i zdrowotne za osoby, które nabędą
prawo do świadczenia) zwiększy dodatkowo nakłady
budżetu państwa na świadczenia rodzinne w 2010 r.
o 24 800 tys. zł.
Informuję, że Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej nie planuje podjęcia działań mających na celu
zrównanie wysokości świadczenia pielęgnacyjnego
z wysokością minimalnego wynagrodzenia za pracę.
Świadczenie to nie jest wynagrodzeniem za pracę, ale
świadczeniem o charakterze socjalnym, dlatego też
nie podlega ono opodatkowaniu podatkiem dochodo-
wym od osób fizycznych ani nie jest pomniejszane
o kwoty składek na ubezpieczenia społeczne i zdro-
wotne. Nie jest również, tak jak każde wynagrodze-
nie za pracę, uzależnione od sytuacji na rynku pracy.
Dlatego przepisy o świadczeniach rodzinnych okre-
ślają, że w przypadku wysokości świadczeń pielęgna-
cyjnych, jak i dokonywania zmian tej wysokości są
uwzględniane wyniki badań empiryczno-statystycz-
nych Instytutu Pracy i Spraw Socjalnych, dotyczą-
cych progu wsparcia dochodowego rodzin, nawiązu-
jących do kosztów utrzymania rodzin, a nie do tempa
wzrostu wynagrodzeń.
Planuje się, że – jeśli tylko sytuacja finansowa
państwa na to pozwoli – kierunkiem dalszych dzia-
łań służących zwiększeniu wsparcia materialnego
dla rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi będzie pod-
wyższanie wysokości świadczeń rodzinnych adreso-
wanych do tych rodzin, w tym – w pierwszej kolejno-
ści – wysokości świadczenia pielęgnacyjnego.
Kończąc, pragnę zwrócić uwagę na to, iż unieza-
leżnienie od 1 stycznia 2010 r. prawa do świadczenia
pielęgnacyjnego od kryterium dochodowego może się
przyczynić do wzrostu środków będących bezpośred-
nio w dyspozycji rodziny. Pracujący rodzic nie będzie
musiał obawiać się, że jego aktywność zawodowa
i osiągane z tego tytułu wynagrodzenie mogą spowo-
dować utratę przez opiekuna niepełnosprawnego
dziecka prawa do tego świadczenia i odpowiedniej
ochrony ubezpieczeniowej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie podjęcia prac nad poprawą
stanu wód (12933)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Tadeusza Motowidły w sprawie
podjęcia prac nad poprawą stanu wód przekazaną
przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-
-023-12933/09, poniżej przedstawiam stosowne in-
formacje.
Zgodnie z zapisami ustawy Prawo wodne plano-
wanie w gospodarowaniu wodami służy programo-
waniu i koordynowaniu działań mających na celu
m.in. osiągnięcie lub utrzymanie co najmniej dobre-
go stanu wód oraz ekosystemów od wód zależnych
oraz poprawę stanu zasobów wodnych. Planowanie
to obejmuje opracowanie programu wodno-środowi-
skowego kraju z uwzględnieniem podziału na obsza-
ry dorzeczy, planu gospodarowania wodami na ob-
szarze dorzecza i innych dokumentów planistycz-
nych. Ustawa Prawo wodne (art. 3) wyznacza 10 ob-
szarów dorzeczy na obszarze Polski, stąd istnieje
konieczność opracowania 10 odrębnych planów go-
spodarowania wodami. Jednym z elementów składo-
wych planu gospodarowania wodami jest podsumo-
wanie działań zawartych w programie wodno-środo-
wiskowym kraju. Działania te mają służyć poprawie
lub utrzymaniu dobrego stanu wód w poszczególnych
obszarach dorzeczy. Wynikają one z wielu aktów
prawnych i będą realizowane przez liczne jednostki,
np. RZGW, urzędy marszałkowskie, gminy.

Stosownie do harmonogramu realizacji zobowią-
zań wynikających z dyrektywy 2000/60/WE Parla-
mentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października
2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działa-
nia w dziedzinie polityki wodnej, tzw. ramowej dy-
rektywy wodnej, w grudniu 2008 r. zostały opraco-
wane projekty planów gospodarowania wodami na
obszarach dorzeczy w Polsce oraz projekt programu
wodno-środowiskowego kraju. Projekty te zostały
poddane szerokim konsultacjom społecznym w ter-
minie od 22 grudnia 2008 r. do 22 czerwca 2009 r.
W ramach tych konsultacji spłynęło ponad 3 tysiące
uwag, m.in. od Polskiego Związku Wędkarskiego,
które następnie zostały szczegółowo przeanalizowa-
ne. Obecnie trwają końcowe prace mające na celu
uzupełnienie projektów planów gospodarowania wo-
dami oraz programu wodno-środowiskowego kraju
o uzasadnione uwagi, które wpłynęły w ramach kon-
sultacji społecznych. Ostateczne wersje planów za-
twierdzonych przez Radę Ministrów zostaną opubli-
kowane w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski”.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Tadeusza Kopcia
w sprawie prywatyzacji
Gliwickiej Agencji Turystycznej
– państwowej spółki zawiadującej
kilkunastoma ośrodkami
sportowo-wypoczynkowymi w różnych
częściach kraju, m.in. na Mazurach,
nad morzem i na Podhalu oraz w Beskidach
(12935)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację z dnia 13 listopada 2009 r. pana posła Ta-
deusza Kopcia w sprawie prywatyzacji spółki Gliwic-
ka Agencja Turystyczna SA (GAT SA), uprzejmie
informuję, co następuje.
Wyciągi i trasy narciarskie Ośrodków Narciar-
skich Czyrna-Solisko w Szczyrku oraz Pilsko w Kor-
bielowie, należące do GAT SA, jedynie w części znaj-
dują się na gruntach prywatnych.
Wyciągi i trasy zjazdowe Ośrodka Narciarskiego
Czyrna-Solisko w około połowie położone są na grun-
tach, których właścicielami są osoby fizyczne. Pozo-
stałe grunty należą do przedsiębiorstwa gospodarki
leśnej Lasy Państwowe oraz Gliwickiej Agencji Tu-
rystycznej SA, przy czym GAT SA na podstawie za-
wartych umów dzierżawy oraz umów o odszkodowa-
691
nie posiada tytuły prawne do korzystania z blisko
połowy gruntów pod trasami narciarskimi.
Właścicielami gruntów pod trasami zjazdowymi
Ośrodka Narciarskiego Pilsko w Korbielowie są:
Wspólnota Leśno-Gruntowa Hali Miziowej w Jeleśni,
osoby fizyczne oraz Gliwicka Agencja Turystyczna
SA. W tym jednak przypadku GAT SA posiada umo-
wy dzierżawy, które w całości zabezpieczają funkcjo-
nowanie wyciągów oraz tras narciarskich eksploato-
wanych przez Ośrodek Narciarski Pilsko.
Natomiast same wyciągi (tj. ich infrastruktura
techniczna), funkcjonujące zarówno w ramach Ośrod-
ka Narciarskiego Czyrna-Solisko, jak również ON
Pilsko, są własnością Gliwickiej Agencji Turystycz-
nej SA.
Od 2005 r. część właścicieli gruntów pod wycią-
gami GAT SA, skupionych wokół stowarzyszenia Sto-
wag oraz Szczyrkowskiego Ośrodka Narciarskiego
SA, dokonywała grodzeń na własnych działkach oraz
na trasach narciarskich zlokalizowanych w rejonie
ON Czyrna-Solisko, uzależniając odblokowanie tras
i wyciągów od spełnienia wysuwanych wobec GAT
SA roszczeń. W 2008 r. spółka, po przeprowadzeniu
postępowania przetargowego, wydzierżawiła 13 wy-
ciągów narciarskich wchodzących w skład Ośrodka
Narciarskiego Czyrna- Solisko oraz grunty GAT SA
leżące pod wskazanymi wyciągami i trasami narciar-
skimi Szczyrkowskiemu Ośrodkowi Narciarskiemu
SA z siedzibą w Szczyrku (skupiającemu właścicieli
gruntów). Umowa obowiązywała w sezonie zimowym
2008/2009. W listopadzie 2009 r. podpisana została
nowa umowa, tym razem o wspólnym przedsięwzię-
ciu pomiędzy Szczyrkowskim Ośrodkiem Narciar-
skim SA a GAT SA. Jej celem jest uruchomienie
w sezonie zimowym 2009/2010 całego Ośrodka Nar-
ciarskiego Czyrna-Solisko w Szczyrku, tj. 9 wycią-
gów narciarskich na tzw. Czyrnej oraz 4 wyciągów
na tzw. Pośrednim.
Dzięki zawartemu porozumieniu uruchomienie
w sezonie 2009/2010 wyciągów narciarskich funkcjo-
nujących w ramach ośrodków narciarskich Czyrna-
-Solisko oraz Pilsko nie jest zagrożone.
Proces prywatyzacji spółki Gliwicka Agencja Tu-
rystyczna SA prowadzony jest w trybie aukcji ogło-
szonej publicznie, zgodnie z obowiązującymi planami
prywatyzacyjnymi na lata 2008–2011.
Podkreślić należy, ich przedmiotem sprzedaży są
posiadane przez Skarb Państwa akcje Gliwickiej
Agencji Turystycznej SA, a nie poszczególne skład-
niki jej majątku. Jednocześnie intencją ministra
skarbu państwa jest jednorazowa sprzedaż wszyst-
kich akcji spółki.
Istotnym pozostaje również fakt, iż sporządzona
przez doradcę prywatyzacyjnego wycena spółki obej-
muje wszystkie składniki jej majątku, stanowiąc tym
samym podstawę oszacowania wartości podlegają-
cych zbyciu akcji.
Ze względu na stan zaawansowania procesu pry-
watyzacyjnego (27 listopada 2009 r. zostało opubli-
kowane zaproszenie do wzięcia udziału w aukcji;
692
w przypadku wpłynięcia zgłoszeń oraz wadium, au-
kcja odbędzie się w dniu 18 stycznia 2010 r.) podej-
mowanie obecnie działań mających na celu ewentu-
alne zmiany struktury majątku spółki (przez wydzie-
lenie niektórych jego składników), jak również zmia-
na trybu prywatyzacji pozostają bezzasadne.
Ewentualne niepowodzenie aukcji może stworzyć
sytuację, w której minister skarbu państwa rozważy
inne warianty prywatyzacji spółki, w ramach któ-
rych niewykluczona pozostaje również ingerencja
w strukturę jej majątku.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie dokończenia reformy emerytalnej
(12936)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie nr SPS-023-12936/09 z dnia
27 listopada br. interpelacją pana posła Michała Stu-
ligrosza w sprawie dokończenia reformy emerytalnej
uprzejmie informuję, co następuje.
Kwestie dokończenia reformy emerytalnej to za-
dania stojące przede wszystkim przed ministrem pra-
cy i polityki społecznej, który jest odpowiedzialny za
przygotowanie odpowiednich rozwiązań prawnych
i przedstawienie oraz uzgodnienie ich z członkami
Rady Ministrów. W dyskusjach nad kierunkiem
zmian w systemie emerytalnym aktywnie uczestni-
czy także minister finansów.
Biorąc pod uwagę zagadnienia poruszone przez
pana posła w interpelacji, pozwolę sobie odnieść się
do planowanego wykorzystania środków Funduszu
Rezerwy Demograficznej w 2010 r. oraz dyskutowa-
nych zmian w zakresie proporcji składek emerytal-
nych przekazywanych do OFE.
Fundusz Rezerwy Demograficznej powstał w wy-
niku wprowadzonej 10 lat temu reformy emerytalnej.
Od 2002 r. w FRD gromadzone są środki pochodzące
z odpisu części składki emerytalnej, a od 2009 r. fun-
dusz ten zasilany jest środkami z prywatyzacji mie-
nia Skarbu Państwa w wysokości 40% przychodów
z ogólnej kwoty brutto, pomniejszonej o kwoty obo-
wiązkowych odpisów na Fundusz Reprywatyzacji,
uzyskanej ze wszystkich procesów prywatyzacyjnych
prowadzonych w danym roku.
Przepisy ustawy o systemie ubezpieczeń społecz-
nych stanowią, iż środki FRD mogą być wykorzysta-
ne na uzupełnienie wynikającego z przyczyn demo-
graficznych niedoboru funduszu emerytalnego funk-
cjonującego w ramach Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych.
Projekt ustawy budżetowej na rok 2010 przeka-
zany do Sejmu RP (druk nr 2375) zakłada, że środki
pochodzące z Funduszu Rezerwy Demograficznej
w wysokości 7,5 mld zł zostaną wykorzystane do za-
silenia Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na wy-
płatę świadczeń emerytalnych. Jednocześnie w pro-
jekcie ustawy budżetowej przyjęto, że wpływy do
FRD z tytułu prywatyzacji wyniosą ok. 9,6 mld zł
w 2010 r. i 3,6 mld zł w 2009 r. Planowane wykorzy-
stanie środków FRD to efekt trudnej sytuacji finan-
sowej Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w 2010 r.,
która wynika nie tylko ze spowolnienia gospodarcze-
go wskutek kryzysu światowego, ale również wsku-
tek istotnego zwiększenia w ostatnich latach liczby
wypłacanych emerytur.
Natomiast odnośnie do ewentualnych zmian
w transferach do OFE należy podkreślić, iż na forum
rządu trwają dyskusje dotyczące usprawnienia funk-
cjonowania systemu emerytalnego, w których resort
finansów współuczestniczy. Głównym ich celem jest
dokończenie reformy emerytalnej, zmniejszenie kosz-
tów funkcjonowania systemu emerytalnego, jak rów-
nież dokonanie zmian korzystnych dla przyszłych
emerytów uczestniczących w II filarze systemu eme-
rytalnego. Warto podkreślić, iż znaczna część skła-
dek, która obecnie trafia do OFE, jest inwestowana
w obligacje Skarbu Państwa, zaś od tych środków
przyszli emeryci ponoszą na rzecz PTE opłaty od
składek i opłaty za zarządzanie. Z tego względu
w ramach prowadzonych dyskusji rozważa się zmia-
nę proporcji podziału składki na ubezpieczenie eme-
rytalne pomiędzy OFE a Zakładem Ubezpieczeń Spo-
łecznych, poprzez przesunięcie części środków prze-
kazywanych dotąd do OFE na wyodrębniony rachu-
nek w ZUS. Składki emerytalne zgromadzone na
tym rachunku podlegałyby corocznie waloryzacji
wskaźnikiem rentowności obligacji skarbowych. Ce-
lem rozważanych propozycji zmian w systemie trans-
ferów do OFE jest minimalizacja kosztów funkcjono-
wania systemu ubezpieczeń społecznych, ponoszo-
nych przez osoby ubezpieczone, poprawa ich sytuacji
w związku ze wzrostem przyszłych świadczeń eme-
rytalnych oraz zwiększenie poziomu bezpieczeństwa
środków gromadzonych ze składki emerytalnej (część
składki emerytalnej gromadzona byłaby na wyodręb-
nionym imiennym rachunku w ZUS, który funkcjo-
nowałby jako bezpieczny fundusz obligacyjny). Za-
chowana byłaby również możliwość dziedziczenia
tych środków.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie dokończenia reformy emerytalnej
(12936)
W odpowiedzi na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r., znak:
SPS-023-12936/09, interpelację posła Michała Stuli-
grosza uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Rozpoczęta w 1999 r. reforma polskiego systemu
emerytalno-rentowego należy do najważniejszych re-
form polskiej transformacji. Przebudowa systemu
miała na celu uzdrowienie polskiego systemu emery-
talnego, chronienie go przed niewydolnością związa-
ną ze spadkiem przyrostu naturalnego oraz zabez-
pieczenie wypłaty świadczeń.
Jednym z generalnych założeń reformy, przyję-
tych jeszcze w 1998 r. i sformułowanych w przepisach
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.), było przywró-
cenie systemowi charakteru ubezpieczeniowego, co
oznaczało przede wszystkim uzyskiwanie prawa do
świadczenia emerytalnego w chwili osiągnięcia po-
wszechnego wieku emerytalnego wynoszącego 60 lat
dla kobiet oraz 65 lat dla mężczyzn oraz uzależnienie
wysokości świadczenia od wartości składek wpłaco-
nych do systemu przez ubezpieczonego.
W wyniku reformy uległa również stopniowej li-
kwidacji możliwość wcześniejszego przejścia na eme-
ryturę. W powszechnym systemie emerytalnym przy-
jęto założenie, iż uprawnienia emerytalne wszystkich
ubezpieczonych, którzy płacili taką samą składkę,
będą takie same. Wszelkie dodatkowe uprawnienia
będą finansowane z innych źródeł niż powszechna
składka na ubezpieczenie emerytalne, a także będą
regulowane w odrębnym trybie. Dla osób pracujących
w szczególnych warunkach lub o szczególnym cha-
rakterze przewidziano system emerytur pomosto-
wych, który respektuje te zasady. System ten został
wprowadzony w życie z dniem 1 stycznia 2009 r., tj.
z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 19 grudnia
2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 237, poz. 1656).
Przez ostatnie 10 lat sukcesywnie wprowadzane
były liczne ustawy reformujące system emerytalny.
Jednym z najważniejszych etapów wprowadzania re-
formy było wejście w życie wspomnianej powyżej
ustawy o emeryturach pomostowych oraz ustawy
z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitało-
wych (Dz. U. Nr 228, poz. 1507). Pragnę zauważyć,
że ustawy te weszły w życie w terminie określonym
jeszcze na etapie konstruowania założeń reformy
emerytalnej.
Jednocześnie chciałabym dodać, że ustawa o eme-
ryturach kapitałowych zakończyła I etap prac legi-
slacyjnych w zakresie wypłat środków zgromadzo-
693
nych w otwartych funduszach emerytalnych. Kolej-
nym etapem będzie określenie zasad tworzenia, or-
ganizacji i wykonywania działalności przez fundusze
dożywotnich emerytur kapitałowych. Pragnę w tym
miejscu zaznaczyć, że w dniu 19 grudnia 2008 r. Sejm
RP uchwalił ustawę o funduszach dożywotnich eme-
rytur kapitałowych. Ustawa ta nie weszła jednak
w życie z uwagi na zawetowanie jej przez prezydenta
RP, a następnie przyjęcie weta prezydenta przez Sejm
RP. Rząd planuje w najbliższym czasie ponowne pod-
jęcie prac nad ustawą powołującą do życia instytucje
realizujące powyższe zadania.
Odnosząc się do podniesionej w wystąpieniu kwe-
stii systemu ubezpieczenia społecznego rolników,
uprzejmie informuję, że na podstawie przepisów usta-
wy z dnia 24 kwietnia 2009 r. o zmianie ustawy
o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. Nr 79,
poz. 667) od 1 października br. wprowadzone zostały
zmiany, zgodnie z którymi rolnicy prowadzący dzia-
łalność rolniczą na dużą skalę, tj. prowadzący gospo-
darstwa rolne o obszarze użytków rolnych przekra-
czającym 50 ha przeliczeniowych, zostali zobowiąza-
ni do opłacania „dodatkowej” zróżnicowanej składki
na ubezpieczenie emerytalno-rentowe, w zależności
od wielkości gospodarstwa rolnego. Bez zmian pozo-
stała wysokość stawki podstawowej, wynoszącej dla
wszystkich ubezpieczonych – bez względu na wiel-
kość gospodarstwa rolnego – 10% emerytury podsta-
wowej miesięcznie. Dla gospodarstw rolnych najwięk-
szych (powyżej 300 ha przeliczeniowych) składka na
ubezpieczenie emerytalno-rentowe rolników wzrosła
ponad 5-krotnie w stosunku do uprzednio obowiązu-
jącej wysokości. W ten sposób rolnicy prowadzący
działalność rolniczą na dużą skalę będą w znacznie
większym stopniu finansować ubezpieczenie społecz-
ne rolników, ponieważ wzrost składek nie będzie
miał przełożenia na wzrost wysokości świadczeń
emerytalno-rentowych rolniczych. Przedmiotowe
zmiany stanowią pierwszy etap zmian w systemie
ubezpieczenia społecznego rolników.
Prace nad zasadniczą reformą systemu ubezpie-
czenia społecznego rolników trwają aktualnie w ra-
mach międzyresortowego zespołu. Zespół do spraw
Reformy Systemu Ubezpieczenia Społecznego Rolni-
ków powołał prezes Rady Ministrów zarządzeniem
nr 105 prezesa Rady Ministrów z dnia 23 września
2008 r. i powierzył mu zadanie opracowania założeń
do zmian legislacyjnych w zakresie ubezpieczenia
społecznego rolników.
Opracowane założenia do zmian w ustawie o ubez-
pieczeniu społecznym rolników zostaną poddane
w całości publicznej debacie. Na podstawie zebranych
opinii do założeń będzie możliwe wypracowanie osta-
tecznego dokumentu, który posłuży do przygotowa-
nia projektu zmian w ustawie o ubezpieczeniu spo-
łecznym rolników.
Odnosząc się do pytania dotyczącego podwyższe-
nia wieku emerytalnego, uprzejmie informuję, że
kwestia ta poruszana jest w naszym kraju w publicz-
nych dyskusjach już od wielu lat. Związane jest to
694
z występowaniem niekorzystnych tendencji demo-
graficznych, których nasilenie nastąpi w ciągu na-
stępnych kilkunastu – kilkudziesięciu lat. Nasze spo-
łeczeństwo starzeje się, czego przejawem jest między
innymi pogorszenie się relacji pomiędzy liczbą osób
w wieku poprodukcyjnym i liczbą osób w wieku pro-
dukcyjnym (tzw. wskaźnik obciążenia demograficz-
nego). Rosnąca liczba ludzi starszych i spadek liczby
osób zdolnych do pracy oznacza przede wszystkim
rosnące obciążenie pracujących kosztami utrzyma-
nia istniejących systemów socjalnych, w tym zwłasz-
cza systemów emerytalnych. Problem ten obserwo-
wany jest nie tylko w Polsce, ale również w innych
krajach europejskich. Część z tych krajów w celu jego
rozwiązania zdecydowała się na stopniowe podnosze-
nie wieku emerytalnego.
Jednakże w Polsce moim zdaniem przede wszyst-
kim należy dążyć do zwiększenia liczby osób aktyw-
nych zawodowo (w tym po 50. roku życia) i stworze-
nia systemu zachęt do dłuższego pozostawania tych
osób na rynku pracy, jak również dążyć do skutecz-
nego rozwoju polityki prorodzinnej.
Realizacji tych celów służy wdrażany obecnie pro-
gram „Solidarność pokoleń – działania dla zwiększe-
nia aktywności zawodowej osób po 50. roku życia”.
Jest to pakiet działań rządowych zmierzających do
poprawy stopnia zatrudnienia osób powyżej 50. roku
życia, która jest niezbędna dla utrzymania wysokie-
go potencjału wzrostu gospodarczego w Polsce w per-
spektywie najbliższych kilkunastu lat.
Niemniej jednak należy zauważyć, że poprzez li-
kwidację możliwości wcześniejszego przechodzenia
na emeryturę faktyczny wiek emerytalny już został
podwyższony. Ustawą z dnia 19 grudnia 2008 r.
o emeryturach pomostowych zakończono bowiem
okres przejściowy reformy emerytalnej w zakresie
uprawnień do wcześniejszych emerytur. W miejsce
szeregu tytułów uprawniających do przejścia na eme-
ryturę przed osiągnięciem ustawowego wieku eme-
rytalnego pozostawiono jedynie wygasające upraw-
nienia dla ograniczonej liczbowo (szacowanej na ok.
270 tys. osób) grupy osób pracujących w warunkach
szkodliwych lub wykonujących pracę o szczególnym
charakterze.
Likwidacja możliwości wcześniejszego przecho-
dzenia na emeryturę była równoznaczna z podnie-
sieniem faktycznego wieku emerytalnego do 60 lat
dla kobiet (dla przykładu w roku 2008 r. średni wiek
emerytalny kobiet wynosił 56,2 lat) oraz do 65 lat dla
mężczyzn (średni wiek emerytalny mężczyzn w roku
2008 r. wynosił 61,1 lat).
Pragnę zaznaczyć, że również nowa formuła usta-
lania wysokości świadczenia emerytalnego w silny
sposób promuje dłuższe pozostawanie na rynku pra-
cy i późniejsze przechodzenie na emeryturę. Uzależ-
nia ona bowiem wysokość świadczenia od wielkości
zgromadzonego przez ubezpieczonego na indywidu-
alnym koncie kapitału oraz przewidywanego dalsze-
go trwania życia w wieku przejścia na emeryturę.
Tym samym w sposób oczywisty dłuższe pozostawa-
nie na rynku pracy sprzyja zwiększeniu zgromadzo-
nego kapitału, co w sposób istotny przekłada się na
wysokość przyszłego świadczenia.
Zjawiska demograficzne są istotnym czynnikiem
wpływającym również na decyzje dotyczące polityki
migracyjnej. Dotychczas Polska stanowiła przede
wszystkim państwo emigracyjne, w ostatnich latach
można jednak zauważyć wzrost napływu cudzoziem-
ców do Polski. Jakkolwiek poziom ich obecności jest
wciąż bardzo niski (wraz ze Słowacją Polska jest jed-
nym z państw Unii Europejskiej o najniższym udzia-
le cudzoziemców w populacji), można spodziewać się,
że wraz z rozwojem polskiej gospodarki, procesami
globalizacji oraz w związku ze starzeniem się społe-
czeństwa polskiego imigracja do Polski będzie się
zwiększać.
Dla wypracowania odpowiednich rozwiązań w za-
kresie polityki migracyjnej, a także instrumentów
prawnych w tej sferze, obejmującej obszary działania
wielu resortów w roku 2007 został powołany między-
resortowy Zespół ds. Migracji, któremu przewodni-
czy Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji. W ramach tego zespołu trwają prace Grupy
Roboczej ds. Opracowania Strategii Migracyjnej Pol-
ski, które w roku 2010 powinny przynieść rezultat
w postaci zaproponowania projektu strategii. Doku-
ment ten uwzględniał będzie zasady, potrzeby i moż-
liwości przyjmowania imigrantów, także w kontek-
ście wyzwań demograficznych.
Równocześnie należy zauważyć, że imigracja nie
rozwiąże problemów demograficznych w państwach
europejskich, w tym w Polsce. Opracowane na zlece-
nie szwedzkiej prezydencji w Unii Europejskiej sy-
mulacje rozwoju sytuacji demograficznej w UE wska-
zują, że nawet przy założeniu napływu do Europy
50 mln imigrantów w wieku produkcyjnym do roku
2050, przy zachowaniu obecnych wskaźników aktyw-
ności zawodowej liczba osób w wieku produkcyjnym
w UE zmniejszy się z 238 mln (2008) do 207 mln
(2050), a proporcja liczby osób w wieku powyżej
65 lat w stosunku do osób w wieku produkcyjnym
zmieni się z 35% (2008) do 72% (2050). Dopiero po-
łączenie znaczącej imigracji, wzrostu poziomu ak-
tywności zawodowej oraz opóźnienia wieku emery-
talnego może zbliżyć sytuację do bardziej zbilanso-
wanej, choć również oznaczało będzie znaczące
zwiększenie liczby osób w wieku poprodukcyjnym
w stosunku do liczby pracujących.
Odnosząc się do postulowanego zwiększonego
otwarcia dostępu do możliwości życia i pracy w Polsce
dla obywateli państw graniczących z nami ze wscho-
du, należy zauważyć, że działania takie są realizo-
wane. Od roku 2006 dla obywateli tych państw funk-
cjonuje, stopniowo rozwijany, uproszczony system
dostępu do polskiego rynku pracy. W obecnej chwili
odbywa się to w oparciu o minimum formalności (re-
jestracja oświadczenia pracodawcy w powiatowym
urzędzie pracy, dokonywana bezpłatnie i w większo-
ści przypadków bez oczekiwania). Ponadto w dniu
1 lutego 2009 r. weszła w życie nowelizacja ustawy

z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415,
z późn. zm.) dotycząca procedur zatrudnienia cudzo-
ziemców, która znacząco uprościła procedury uzyski-
wania zezwoleń na pracę w Polsce, a przepisy wyko-
nawcze przewidziały możliwość ułatwionego uzyski-
wania zezwolenia na pracę długoterminową w sto-
sunku do obywateli państw sąsiadujących, którzy
wcześniej pracowali w oparciu o wspomniany powy-
żej system uproszczony.
Należy jednak zauważyć, że państwa sąsiadujące
z Polską na wschodzie nie mogą być traktowane
w perspektywicznej opcji jako państwa źródłowe imi-
gracji równoważącej proces starzenia się społeczeń-
stwa polskiego. Państwa takie, jak Ukraina, Białoruś
i Rosja, dotknięte są kryzysem demograficznym
o skali większej niż Polska i państwa Unii Europej-
skiej. Według danych demograficznych Narodów
Zjednoczonych (dostępnych na stronie internetowej:
http://unstats.un.org/unsd/demographic/products/
dyb/dyb2007.htm) proces gwałtownego spadku liczby
ludności w państwach sąsiadujących z Polską ze
wschodu już się rozpoczął. Porównując liczbę ludno-
ści w latach 1997 i 2006, można zauważyć, że o ile
w Polsce spadła ona o 0,4%, o tyle ludność Rosji
zmniejszyła się o 3,1%, Białorusi – o 3,8%, a Ukrainy
aż o 7,6%. Dokonywane przez Narody Zjednoczone
porównanie tendencji rozwoju populacji głównych
regionów świata wskazuje, że szybki rozwój popula-
cyjny dotyczy przede wszystkim państw afrykań-
skich i niektórych azjatyckich. Udział Europy w glo-
balnej liczbie ludności zmniejszył się z ok. 22%
w połowie XX w. do 13% na początku XXI w. Liczba
ludności Afryki zwiększa się obecnie w średniorocz-
nym tempie 2,2%, Azji – 1,1%, podczas gdy Europy
pozostaje na niezmienionym poziomie.
W przypadku utrzymania się takich tendencji de-
mografowie oczekują, że populacja państw sąsiadu-
jących z Polską, np. Ukrainy, może w ciągu 50 lat
spaść o 40%. Zjawiska te powodują, że rozważając
imigrację jako jedną z metod rozwiązania problemów
wynikających ze starzenia się społeczeństw, należy
brać pod uwagę przede wszystkim ludność z regio-
nów o najszybciej przyrastającym potencjale ludno-
ściowym – takich jak np. Afryka Subsaharyjska czy
niektóre rejony Azji. Rozważając tę opcję, trzeba jed-
nakże uwzględnić wyzwania społeczne, które nieść
będzie ze sobą obecność osób o znaczącej odmienno-
ści kulturowej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
695
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie wprowadzenia w życie
Kodeksu Żywnościowego (12937)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-
-12937/09, dotyczące interpelacji pana posła Michała
Stuligrosza w sprawie wprowadzenia w życie Kodek-
su Żywnościowego uprzejmie przekazuję odpowiedzi
na zawarte w ww. interpelacji pytania.
Uprzejmie informuję, że odpowiedzi na pytania
zostały przygotowane w oparciu o informacje otrzy-
mane z punktu kontaktowego Komisji Kodeksu Żyw-
nościowego FAO/WHO dla Polski zlokalizowanego
w Głównym Inspektoracie Jakości Handlowej Arty-
kułów Rolno-Spożywczych.
Dnia 31 grudnia 2009 r. Codex Alimentarius, czy-
li Kodeks Żywności ma zostać wprowadzony w życie
we wszystkich krajach członkowskich Światowej Or-
ganizacji Handlu (WTO), do której należą 153 pań-
stwa, w tym także Polska.
Zasady zawarte w wyżej wymienionym dokumen-
cie mają być traktowane przez WTO jako normy mię-
dzynarodowe w rozwiązywaniu sporów związanych
z bezpieczeństwem żywnościowym i ochroną konsu-
mencką.
Codex Alimentarius (łac.) – Kodeks Żywnościo-
wy jest zbiorem norm, wytycznych i kodeksów po-
stępowania w zakresie żywności, przyjętych w ska-
li międzynarodowej, opracowanych przez Komisję
Kodeksu Żywnościowego i jej komitety techniczne.
Zbiór ten, zawierający blisko 300 norm, ponad 60 za-
lecanych kodeksów praktyki, a także ogromną ilość
tekstów związanych, jest systematycznie rozwijany
i uaktualniany w świetle najnowszych doniesień na-
ukowych.
Komisja Kodeksu Żywnościowego (Codex Ali-
mentarius Commission – CAC) została utworzona
w 1963 r. przez Organizację do Spraw Wyżywienia
i Rolnictwa Narodów Zjednoczonych (Food and
Agriculture Organization of the United Nations
– FAO) oraz Światową Organizację Zdrowia (World
Heath Organization – WHO). Celem Komisji Kodek-
su Żywnościowego jest zapewnienie ochrony zdro-
wia konsumentów oraz uczciwych praktyk w handlu
żywnością.
W skład Komisji wchodzą 182 państwa członkow-
skie oraz Wspólnota Europejska. W charakterze ob-
serwatorów w pracach Komisji uczestniczy ponad
160 międzynarodowych organizacji pozarządowych
reprezentujących konsumentów i przemysł.
Normy kodeksowe opracowywane są przez komi-
tety (ogólne i branżowe), tzw. ciała pomocnicze Ko-
misji Kodeksu Żywnościowego FAO/WHO, głównie
696
w drodze konsensusu w oparciu o najlepsze dostępne
analizy naukowe i techniczne.
Komisja Kodeksu Żywnościowego FAO/WHO
(KKŻ FAO/WHO) jest jedynym tak szerokim forum
międzynarodowym z zakresu bezpieczeństwa i jako-
ści żywności, które gromadzi naukowców, ekspertów
technicznych, przedstawicieli rządowych, jak rów-
nież reprezentantów międzynarodowych organizacji
konsumenckich oraz przemysłu. Państwa członkow-
skie dokonują przeglądu i przedstawiają swoje opinie
w sprawie norm kodeksowych i tekstów z nimi zwią-
zanych w kilku etapach. W wielu krajach odbywają
się publiczne konsultacje w celu omówienia komen-
tarzy odnośnie do propozycji tworzenia lub zmiany
norm. Na konsultacje te zapraszane są wszystkie za-
interesowane strony.
Normy i wytyczne Kodeksu Żywnościowego nie
są prawnie wiążące; także KKŻ FAO/WHO nie może
ich przekształcić w obowiązujące prawo. Komisja Ko-
deksu Żywnościowego FAO/WHO przyjmuje normy,
wytyczne i kodeksy postępowania jako zalecenia dla
jej państw członkowskich w zakresie produkcji bez-
piecznej żywności o wysokiej jakości oraz uczciwych
praktyk międzynarodowego obrotu żywnością. Tylko
administracje rządowe/regionalne posiadają kompe-
tencje do wdrożenia norm kodeksowych do systemu
prawnego danego kraju.
Teksty kodeksowe nie są obowiązkowe, ale są
uznawane za międzynarodowe normy bezpieczeń-
stwa żywności na potrzeby porozumienia w sprawie
stosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych
(Agreement on Sanitary and Phytosanitary Measu-
res – SPS Agreement) w ramach Światowej Organi-
zacji Handlu (WTO). Mogą one stanowić odniesienie
dla WTO w przypadku sporów dotyczących handlu
międzynarodowego.
Porozumienie w sprawie stosowania środków sa-
nitarnych i fitosanitarnych zostało podpisane w ra-
mach rundy urugwajskiej (1986–1994) pod patrona-
tem Układu Ogólnego w Sprawie Taryf Celnych i Han-
dlu (General Agreement on Tariffs and Trade
– GATT). W porozumieniu SPS państwa członkow-
skie WTO uzgodniły działania służące ochronie życia
i zdrowia ludzi, zwierząt oraz roślin, odwołując się
do norm ustanawianych na forum Komisji Kodeksu
Żywnościowego FAO/WHO. Porozumienie to zostało
ratyfikowane przez Polskę 27 stycznia 1996 r.
Podsumowując, normy Kodeksu Żywnościowego
mogą być przywoływane w sytuacji sporów w handlu
międzynarodowym w zakresie bezpieczeństwa żyw-
ności na forum WTO (w przypadku Polski od 1996 r.).
Nie wynika jednak z tego w żaden sposób, aby normy
te miały być obligatoryjnie wprowadzane w pań-
stwach należących do WTO.
Kodeks, który w swoim założeniu ma za zadanie
chronić zdrowie konsumentów oraz zapewnić rzetel-
ny handel żywnością, budzi niejeden sprzeciw w śro-
dowisku naukowców, którzy są ekspertami od żywie-
nia i żywności.
Polska jest członkiem Komisji Kodeksu Żywno-
ściowego od momentu jej powstania, tj. od 1963 r. Za
koordynację udziału polskich ekspertów w pracach
kodeksowych w Polsce odpowiada punkt kontaktowy
Komisji Kodeksu Żywnościowego FAO/WHO dla Pol-
ski zlokalizowany w Głównym Inspektoracie Jakości
Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych. W Polsce
w opiniowaniu projektów dokumentów kodeksowych
uczestniczy ponad 50 organizacji rządowych i poza-
rządowych.
Dla każdego z komitetów kodeksowych wyzna-
czona została instytucja wiodąca, będąca jednostką
administracji publicznej, która ma decydujący
wpływ na ostateczne stanowisko Polski odnośnie do
danego zagadnienia dyskutowanego na forum ko-
deksu. Instytucjami wiodącymi dla poszczególnych
komitetów są:
1) Główny Inspektorat Jakości Handlowej Arty-
kułów Rolno-Spożywczych,
2) Główny Inspektorat Sanitarny,
3) Główny Inspektorat Weterynarii,
4) Instytut Żywności i Żywienia,
5) Morski Instytut Rybacki,
6) MRiRW – Departament Bezpieczeństwa Żyw-
ności i Weterynarii,
7) MRiRW – Departament Rybołówstwa,
8) MRiRW – Departament Rynków Rolnych.
9) Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Pań-
stwowy Zakład Higieny.
Po szerokich konsultacjach w kraju, zarówno
z jednostkami administracji publicznej, jak i ośrod-
kami naukowo-badawczymi, organizacjami pozarzą-
dowymi, stowarzyszeniami branżowymi, środowi-
skami akademickimi, a także organizacjami konsu-
mentów, instytucja wiodąca w danym zakresie tema-
tycznym opracowuje ostateczne stanowisko kraju.
Wspomniani powyżej eksperci zgodni są co do
istotnej roli Komisji Kodeksu Żywnościowego FAO/
WHO w kształtowaniu bezpieczeństwa żywności
i ochrony zdrowia konsumenta na skalę międzyna-
rodową. Możliwość konsultacji oraz opiniowania do-
kumentów kodeksowych, a także uczestnictwa w se-
sjach komitetów KKŻ FAO/WHO daje sposobność
wypracowania optymalnych rozwiązań dla państw
członkowskich KKŻ FAO/WHO (konsensusu). Po-
nadto punkt kontaktowy KKŻ FAO/WHO zachęca
wszystkie instytucje rządowe, pozarządowe, stowa-
rzyszenia konsumenckie oraz środowiska akademic-
kie i naukowe do włączenia się w prace komisji na
zasadzie instytucji współpracujących i zgłaszania
ekspertów.
Wedle kodeksu żywność genetycznie modyfikowa-
na (GMO) nie będzie musiała być oznakowana jako
taka. W konsekwencji obywatele nie zawsze otrzyma-
ją rzetelną informację o spożywanym przez siebie
pożywieniu.
Jest to nieprawda. Od wielu lat na forum Komi-
tetu Kodeksu Żywnościowego FAO/WHO do Spraw
Znakowania Żywności prowadzone są prace zmierza-
jące do wypracowania zasad znakowania żywności

otrzymywanej metodami biotechnologicznymi (GMO).
Komisja próbuje wypracować międzynarodowy kon-
sensus w sprawie sposobu postępowania ze znakowa-
niem żywności modyfikowanej genetycznie, ale jest
to trudne ze względu na dość przeciwstawne opinie
na świecie. Prace KKŻ FAO/WHO w tej kwestii są
na etapie konsultacji i szerokich dyskusji.
Jednak z faktu, że nie została opracowana norma
określająca sposób znakowania żywności genetycz-
nie modyfikowanej w żaden sposób nie wynika, że
wedle kodeksu żywność GMO nie będzie musiała być
oznakowana.
Jednocześnie należy pamiętać, że w Unii Europej-
skiej wymagania odnośnie do znakowania żywności
genetycznie zmodyfikowanej zostały określone prze-
pisami prawa. Są to następujące akty prawne:
— rozporządzenie nr 1829/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w spra-
wie genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy,
— rozporządzenie nr 1830/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r. w spra-
wie możliwości śledzenia i znakowania organizmów
genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwości śle-
dzenia żywności i produktów paszowych wyproduko-
wanych z organizmów genetycznie zmodyfikowanych
i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE.
Wszystkie środki spożywcze muszą być konserwo-
wane przez napromieniowanie (wyjątek stanowią
środki spożywane na surowo i nie transportowane
poza obszar produkcji).
Jest to nieprawda. Komisja Kodeksu Żywnościo-
wego FAO/WHO nie zaleca technik związanych
z napromieniowaniem żywności, tym bardziej ich nie
nakazuje. Norma kodeksowa dotycząca przedłużania
trwałości żywności z użyciem promieniowania okre-
śla jedynie maksymalne dopuszczalne dawki.
Każde zwierzę rzeźne, nawet to z tzw. farm eko-
logicznych, musi być karmione antybiotykami i hor-
monami wzrostu.
Jest to nieprawda. Komisja Kodeksu Żywnościo-
wego FAO/WHO nie nakazuje stosowania antybio-
tyków ani hormonów wzrostu w produkcji zwierzę-
cej. Normy kodeksowe określają maksymalne do-
puszczalne pozostałości leków weterynaryjnych
w żywności.
Kodeks dopuszcza do użytku dodatki spożywcze
wcześniej zakazane w wielu krajach europejskich,
m.in. błękit brylantowy FCF. Błękit brylantowy FCF
jest barwnikiem spożywczym dopuszczonym do uży-
cia na podstawie norm Komisji Kodeksu Żywnościo-
wego FAO/WHO.
W Unii Europejskiej błękit brylantowy FCF jest
dopuszczony na mocy dyrektywy 94/36/WE Parla-
mentu Europejskiego i Rady z dnia 30 czerwca 1994 r.
w sprawie barwników używanych w środkach spo-
żywczych (Dz. Urz. WE L 237 z 10.09.1994, str. 13;
Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13,
t. 13, str. 298).
W Polsce stosowanie substancji dodatkowych do
żywności (w tym barwników) jest uregulowane roz-
697
porządzeniem MZ z dnia 18 września 2008 r. w spra-
wie dozwolonych substancji dodatkowych (Dz. U. RP
Nr 177, poz. 1094). Zapisy ww. rozporządzenia są
zgodne z dyrektywami UE w zakresie substancji do-
datkowych.
Należy pamiętać jednak, że gdyby zaistniały uza-
sadnione obawy, że żywność (czyli również ta zawie-
rająca substancje dodatkowe), która pochodzi ze Wspól-
noty lub jest przywożona z państwa trzeciego, stwo-
rzy poważne ryzyko dla zdrowia ludzkiego, zdrowia
zwierząt lub środowiska, wdrażane zostają specjalne
procedury zakazujące przywozu, wprowadzania do
obrotu oraz wycofywania z obrotu tej żywności. Wy-
mogi dotyczące wycofania żywności z obrotu zostały
określone przepisami rozporządzenia 178/2002 Par-
lamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia
2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania
prawa żywnościowego, powołującego Europejski
Urząd do Spraw Bezpieczeństwa Żywności oraz usta-
nawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa
żywności.
Lekarze medycyny naturalnej nie będą mogli kon-
tynuować swoich praktyk. Ich praca zostanie uznana
za nielegalną.
Jest to nieprawda. Nie przewiduje się zmian
w prawodawstwie, których celem byłaby delegaliza-
cja medycyny naturalnej.
Zioła zostaną uznane za produkty niedopuszczone
do użytku ogólnego.
Jest to nieprawda. Nie przewiduje się zmian
w prawodawstwie, których celem byłoby niedopusz-
czenie ziół do użytku ogólnego. Wymagania dotyczą-
ce rejestracji ziół zawarte są w dyrektywie 2004/24/
WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 mar-
ca 2004 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odno-
szącego się do produktów leczniczych stosowanych
u ludzi, w odniesieniu do tradycyjnych ziołowych pro-
duktów leczniczych.
W 2001 r. 176 państw świata ustanowiło listę
dwunastu trwałych organicznych zanieczyszczeń
(Persistent Organic Polluters), a kodeks na swojej
liście środków dopuszczonych do produkcji spożyw-
czej umieścił siedem z nich.
Jest to nieprawda. Konwencja sztokholmska do-
tyczy trwałych zanieczyszczeń organicznych (POPs
– Persistent Organic Pollutants). Są to związki orga-
niczne, które są odporne na degradację w środowisku
naturalnym poprzez procesy chemiczne, biologiczne
i fitolityczne. Ze względu na rozpuszczalność w tłusz-
czach odkładają się w tkankach ludzkich i zwierzę-
cych, kumulują się w łańcuchach pokarmowych, mają
potencjalnie znaczący wpływ na zdrowie ludzkie
i środowisko. Wiele spośród pierwszej generacji in-
sektycydów chloroorganicznych takich jak DDT od-
powiada tej charakterystyce.
Konwencja sztokholmska weszła w życie w dniu
17 maja 2004 r. Podpisało ją 151 krajów, a 127 z nich
ją do tej pory ratyfikowało.
Sygnatariusze postanowili:
— zakazać produkcji 9 substancji chemicznych;
698
— ograniczyć stosowanie DDT do kontroli malarii,
— ograniczyć niezamierzoną produkcję dioksyn
i furanów.
Zakaz stosowania substancji takich jak DDT, hep-
tachlor lub aldryna nie powoduje automatycznego
usunięcia ich pozostałości ze środowiska, produktów
rolnych, zwierząt lub żywności (ponieważ są one
trwałe i nadal obecne ze względu na wcześniejsze sto-
sowanie).
W tej sytuacji trwałość w środowisku jest bardzo
ważnym czynnikiem. Nawet jeśli niektóre POPs są
zakazane (lub są zakazane od wielu lat), nadal wy-
stępują w środowisku, w wyniku czego mogą wystę-
pować jako pozostałości w żywności. Dlatego Kodeks
Żywnościowy zawiera maksymalne limity pozostało-
ści tych związków w produktach spożywczych.
Wiele POPs było używanych w przeszłości jako
pestycydy. Dlatego Komitet Komisji Kodeksu Żyw-
nościowego FAO/WHO do Spraw Pozostałości Pesty-
cydów się nimi zajmował.
Istnieją dwa rodzaje maksymalnych limitów po-
zostałości, które komisja może ustalić:
— MRL (maximum residue limit) – maksymalne
limity pozostałości pestycydów aktualnie używanych
w ochronie upraw,
— EMRL (extraneous maximum residue limits)
– maksymalne limity pozostałości zewnętrznych
(związków, które nie są już używane jako pestycydy,
ale pozostają w środowisku w wyniku poprzedniego
użytkowania).
Komisja Kodeksu Żywnościowego FAO/WHO usta-
liła bezpieczne maksymalne limity pozostałości ze-
wnętrznych (EMRL) dla trwałych zanieczyszczeń
organicznych („zewnętrznych”), tzn. takich pozosta-
łości, które nie wynikają z bezpośredniego stosowa-
nia tych substancji w ochronie roślin, ale pochodzą
z różnych źródeł i występują w środowisku ze wzglę-
du na wcześniejsze ich stosowanie). Z powyższego
faktu w żaden sposób nie wynika ani nie jest intencją
KKŻ FAO/WHO dopuszczenie tych związków do pro-
dukcji spożywczej.
Jakie jest stanowisko Ministerstwa Zdrowia
w kwestii wprowadzenia w Polsce zasad zapisanych
w Kodeksie Żywnościowym? Czy przewidywana jest
w wyżej opisanej kwestii debata publiczna?
Stosowanie norm i zaleceń Kodeksu Żywnościo-
wego nie jest obligatoryjne. Nie ma również planów
wprowadzenia w Polsce obowiązkowego stosowania
norm kodeksu. W związku z powyższym nie istnieje
potrzeba przeprowadzenia w tej sprawie debaty pu-
blicznej.
Komentarz odnośnie do daty 31 grudnia 2009 r.
Wymienianie przez niektóre media dnia 31 grud-
nia 2009 r. jako terminu istotnych zmian w polskim
prawodawstwie żywnościowym może się wiązać
z rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 9 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie składu oraz oznakowa-
nia suplementów diety, zgodnie z którym po 31 grud-
nia 2009 r. w skład produkowanych suplementów
diety nie będą mogły wchodzić inne witaminy i skład-
niki mineralne niż wymienione w załączniku nr 1 do
rozporządzenia.
Wymienione rozporządzenie ministra zdrowia
w żaden sposób nie ogranicza produkcji suplementów
diety, a jedynie porządkuje wymagania dotyczące
tego rodzaju produktów w zakresie ich składu, które
są znane już od dłuższego czasu.
Jednocześnie należy zauważyć, że § 3 wymie-
nionego rozporządzenia jest jednym z nielicznych
przykładów przywołania w polskim prawodawstwie
zaleceń Kodeksu Żywnościowego, w tym przypad-
ku w zakresie kryteriów czystości, co może być
związane z włączeniem się przez niektóre media
w Polsce w kampanię oszczerstw wobec Kodeksu
Żywnościowego.
Warto w tym miejscu przybliżyć zarys prac Komi-
sji Kodeksu Żywnościowego prowadzonych w zakre-
sie witamin i suplementów diety.
Na początku lat 90. w ramach Komitetu Komisji
Kodeksu Żywnościowego FAO/WHO do Spraw Żywie-
nia oraz Żywności Przeznaczonej do Specjalnych Ce-
lów Żywieniowych (Codex Committee on Nutrition
and Foods for Special Dietary Uses – CCNFSDU) roz-
poczęto dyskusję w sprawie wytycznych dla witamin
i suplementów diety. Komitet ten jest odpowiedzialny
za badanie problemów żywieniowych określonych
przez Komisję Kodeksu Żywnościowego – w razie po-
trzeby, za redagowanie wymagań w zakresie wartości
odżywczej środków spożywczych oraz za rozwój norm,
wytycznych lub tekstów związanych, dotyczących
żywności specjalnego przeznaczenia.
Na 26. sesji CCNFSDU (Bonn, 1–5 listopada 2004 r.)
Komitet zakończył prace w sprawie projektu wytycz-
nych dotyczących witamin i mineralnych suplemen-
tów diety oraz przedłożył je do przyjęcia przez Komi-
sję Kodeksu Żywnościowego (CAC). Wytyczne zosta-
ły przyjęte na 28 sesji CAC, która odbyła się w Rzy-
mie w dniach 4–9 lipca 2005 r.
Wytyczne dotyczące witamin i składników mine-
ralnych (CAC/GL 55-2005) określają, że mogą być
stosowane tylko do suplementów diety, które sprze-
dawane są jako środki spożywcze i jako takie ofero-
wane konsumentom. Wytyczne te dotyczą składu
suplementów oraz bezpieczeństwa, czystości i bio-
dostępności źródeł witamin i minerałów w nich za-
wartych.
Wytyczne te nie określają górnych limitów dla wi-
tamin i składników mineralnych w suplementach.
Zawierają natomiast kryteria dla ustanowienia mak-
symalnych ilości witamin i minerałów w dziennej
dawce, zgodnie z zaleceniami producenta. Kryteria
te określają, że maksymalna ilość powinna być usta-
nowiona na drodze naukowej oceny ryzyka, opartej
na ogólnie przyjętych danych naukowych i przy
uwzględnieniu, w razie potrzeby, różnego stopnia
wrażliwości poszczególnych grup konsumenckich.
Wytyczne dotyczą także pakowania i znakowania su-
plementów. W opisanych wytycznych nie ma mowy
o zakazie sprzedaży żadnych suplementów diety.
Głębsze spojrzenie na źródła i treść publikowa-
nych przez niektóre media informacji, cytowanych

w interpelacji pana posła, pozwala przypuszczać, że
media te padły ofiarą manipulacji w ramach szeroko
zakrojonej kampanii prowadzonej przez jednego
z producentów suplementów diety, połączonej z akcją
reklamową sprzedawanych produktów. Świadczą
o tym choćby powtarzające się nazwiska „eksper-
tów”, na które się powołują owe media, jednocześnie
osób związanych z wymienionym producentem i z pro-
wadzonymi przez niego działaniami.
Reasumując, należy podkreślić, że obecnie obo-
wiązujące przepisy prawne nie określają dla środ-
ków spożywczych wymagań, o których mowa w za-
rzutach przedstawionych w interpelacji. Nie są rów-
nież planowane zmiany zarówno w prawie wspólno-
towym, jak i polskim, zmierzające do wprowadzenia
takich wymagań. Nie można wobec tego podzielić
obaw dotyczących negatywnych konsekwencji odno-
szących się do produkcji, przetwarzania i obrotu
żywnością, które mają rzekomo nastąpić pod koniec
bieżącego roku.
Od końca ubiegłego roku, tj. od ukazania się
w jednym z czasopism artykułu zawierającego nie-
prawdziwe informacje na temat Komisji Kodeksu
Żywnościowego FAO/WHO, które wywołały niepokój
czytelników, GIJHARS, jako punkt kontaktowy Ko-
misji Kodeksu Żywnościowego FAO/WHO w Polsce,
stał się celem licznych wystąpień na temat kodeksu,
dezorganizujących codzienną pracę urzędu. GIJ-
HARS podjął szereg działań zmierzających do przy-
bliżenia opinii publicznej prac kodeksowych oraz
przekazania rzetelnych informacji w powyższej spra-
wie. Przykładem jest rozbudowanie tematycznej za-
kładki Codex Alimentarius/Kodeks Żywnościowy
FAO/WHO na stronie internetowej www.ijhars.gov.
pl, gdzie wszyscy zainteresowani mogą znaleźć odpo-
wiedzi na pytania w przedmiotowej sprawie.
W związku z tym pragnę podziękować panu po-
słowi za podjęcie tematu, który w jaskrawy sposób
przedstawia sytuację, w której jeden przedsiębiorca
za pomocą zaprzyjaźnionych mediów uruchamia
kampanię mającą na celu autoreklamę kosztem
oczerniania szanowanych instytucji. Jednocześnie
mam nadzieję, że pan poseł przyczyni się do zapre-
zentowania opinii publicznej faktów dotyczących pra-
wie 50-letniej pracy Komisji Kodeksu Żywnościowego
FAO/WHO na rzecz poprawy bezpieczeństwa żywno-
ści i ochrony konsumentów.
Jednocześnie przekazuję w załączeniu oficjalne
stanowisko w sprawie „Petycji w obronie wolności
dostępu do naturalnych środków leczniczych, terapii
i żywności”, opracowane przez GIJHARS we współ-
pracy z właściwymi jednostkami administracji pu-
blicznej*).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
699
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie stworzenia mechanizmu
finansowego wprowadzającego obowiązkowe
szczepienia kobiet przeciwko wirusowi
raka szyjki macicy (HPV) w ramach programu
szczepień ochronnych finansowanych
z budżetu państwa oraz zwiększenia nakładów
finansowych na działania profilaktyczne
w ramach „Narodowego programu zwalczania
chorób nowotworowych” (12938)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Adama Krupy, przesłaną przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 27 listopada 2009 r.
(znak: SPS-023-12938/09), w sprawie stworzenia me-
chanizmu finansowego wprowadzającego obowiązko-
we szczepienia kobiet przeciwko wirusowi raka szyj-
ki macicy (HPV) w ramach „Programu szczepień
ochronnych” finansowanych z budżetu państwa oraz
zwiększenia nakładów finansowych na działania pro-
filaktyczne w ramach „Narodowego programu zwal-
czania chorób nowotworowych” uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Obecna struktura systemu ochrony zdrowia
w Polsce daje kobietom możliwość zapobiegania i le-
czenia nowotworów szyjki macicy. Działania mające
na celu zwiększenie poziomu świadomości kobiet
i zachęcenie ich do udziału w badaniach profilaktycz-
nych prowadzone są przede wszystkim w ramach
zadania narodowego programu „Populacyjny pro-
gram profilaktyki i wczesnego wykrywania raka
szyjki macicy”. Założeniem wskazanego programu
populacyjnego jest objęcie badaniami cytologicznymi
kobiet z grupy 25–59 lat, wykonywanymi w interwa-
le raz na trzy lata. Realizacja ww. programu to sko-
ordynowane działania polegające na współpracy po-
między Narodowym Funduszem Zdrowia, zapewnia-
jącym dostępność do świadczeń, tj. badań cytologicz-
nych, oraz Ministerstwem Zdrowia finansującym
część administracyjno-logistyczną. Na potrzeby pro-
gramu populacyjnego utworzono sieć wojewódzkich
i centralnego ośrodków koordynujących.
Udzielając odpowiedzi na pytanie dotyczące wy-
sokości środków finansowych wydatkowanych w ostat-
nich dwóch latach przez Ministerstwo Zdrowia na
działania profilaktyczno-informacyjne w kwestii
raka szyjki macicy, wyjaśniam, iż koszty poniesione
na realizację świadczeń cytologicznych w odniesie-
niu do „Populacyjnego programu profilaktyki i wcze-
snego wykrywania raka szyjki macicy” na zadania
WO, COK, NFZ, w tym poprawę zgłaszalności, kon-
trolę jakości, szkolenia, wysyłkę, w kolejnych latach
wyniosły:
— 2007: liczba wykonanych badań – 686 623;
kwota MZ – ponad 12 mln zł,
700
— 2008: liczba wykonanych badań – 795 769;
kwota MZ – ponad 10 mln zł,
— 2009: liczba wykonanych badań – 727 728 badań
cytologicznych (stan na 29 października 2009 r.).
W 16 wojewódzkich ośrodkach koordynujących
prowadzono działania mające na celu upowszechnie-
nie wiedzy na temat czynników ryzyka raka szyjki
macicy oraz poprawę zgłaszalności kobiet w wieku
25–59 lat na badania cytologiczne poprzez realizację
akcji medialnych i propagandowych oraz konferencji
edukacyjno-informacyjnych dla kobiet oraz współ-
pracę z mediami, samorządami, środowiskami lokal-
nymi (fundacje, stowarzyszenia, organizacje społecz-
ne), towarzystwami naukowymi, konsultantami.
W celu podniesienia jakości wykonywanych badań
profilaktycznych przeprowadzono szereg szkoleń dla
kadry realizującej program profilaktyczny – łączna
kwota przeznaczona na szkolenia wynosiła ponad
600 tys. zł. W ramach programu szkolono kadrę spe-
cjalistyczną biorącą udział w programie, przede
wszystkim cytotechników, patomorfologów, gineko-
logów, pielęgniarki w zakresie prawidłowej realizacji
skryningu populacyjnego.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące zamiaru pod-
jęcia inicjatywy obowiązkowych szczepień przepro-
wadzanych u najmłodszych dziewcząt wyjaśniam, iż
głównym założeniem „Programu szczepień ochron-
nych”, biorąc pod uwagę celowość realizacji zaleceń
Komisji Epidemiologii Chorób Zakaźnych Rady Sa-
nitarno-Epidemiologicznej na podstawie sytuacji epi-
demiologicznej w Polsce, jest ciągła realizacja obo-
wiązkowych szczepień ochronnych według rozporzą-
dzenia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wykazu
obowiązkowych szczepień ochronnych oraz zasad
przeprowadzania i dokumentacji szczepień (Dz. U.
Nr 237, poz. 2018, z późn. zm.). Na podstawie ustawy
z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwal-
czaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U.
Nr 234, poz. 1570) minister zdrowia w ramach „Pro-
gramu szczepień ochronnych” finansuje zakup szcze-
pionek do szczepień obowiązkowych. Koszty przepro-
wadzenia takich szczepień są pokrywane na zasa-
dach określonych w przepisach ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), (świadczeniobiorcy
zapewnia się i finansuje ze środków publicznych na
zasadach i w zakresie określonych w ustawie, m. in.
obowiązkowe szczepienia ochronne). Ustawa nie
przewiduje możliwości innego systemu finansowania
szczepień.
Objęcie finansowaniem w ramach „Programu szcze-
pień ochronnych” (PSO) szczepienia przeciwko bro-
dawczakowi ludzkiemu nie jest obecnie możliwe. Ra-
cjonalizacja „Programu szczepień ochronnych” przez
ministra zdrowia uwzględnia potrzeby oraz korzyści
zdrowotne wynikające z realizacji szczepień obowiąz-
kowych dla całego społeczeństwa. Koszty wprowa-
dzania szczepienia p/HPV do obowiązkowych szcze-
pień ochronnych PSO przy obiektywnie krótkim cza-
sie obserwacji osób zaszczepionych p/HPV na świecie,
rzutującym na ocenę skuteczności i bezpieczeństwa
w zakresie wskazań dla omawianego produktu, są
poważną przeszkodą w realizacji postulatu zawarte-
go w omawianym zapytaniu poselskim. Prowadzony
jest ciągły monitoring i weryfikacja nowych donie-
sień w zakresie korzyści zdrowotnych, efektywności
i bezpieczeństwa powyższych szczepień (w chwili
obecnej przez Agencję Oceny Technologii Medycz-
nych). Źródłem wiedzy w powyższym zakresie są
również analizy i raporty, opublikowane przez kraje,
które zdecydowały się objąć preferowaną grupę po-
pulacji przedmiotowym szczepieniem obowiązko-
wym. Jednakże uprzejmie informuję, iż na najbliższe
lata na podstawie rekomendacji Komisji Epidemiolo-
gii Chorób Zakaźnych Rady Sanitarno-Epidemiolo-
gicznej oraz Pediatrycznego Zespołu Ekspertów do
Spraw Programu Szczepień Ochronnych zostały wy-
znaczone inne priorytety dotyczące realizacji PSO.
Udzielając odpowiedzi na pytanie dotyczące na-
kładów finansowych, jakie należałoby ponieść, aby
szczepienie przeciwko rakowi szyjki macicy było dla
najmłodszych Polek obowiązkowe, informuję, iż we-
dług szacunków Departamentu Polityki Lekowej
i Farmacji koszt szczepienia jednego rocznika dziew-
cząt, dla przykładu 13-latek, wynosi ok. 277 mln zł
(przy założeniu, iż zostanie zaszczepiona cała popu-
lacja dziewczynek w tym wieku). Dla porównania,
powyższe środki, jakie należałoby przeznaczyć na
zakup szczepionki, przewyższają trzykrotnie całko-
wity koszt realizacji PSO.
W odpowiedzi na pytanie o wypracowanie mecha-
nizmu, który dawałby możliwość refundacji kosztów
szczepionek p/HPV, informuję, że przepisy ustawy
o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób za-
kaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570, z późn.
zm.) nie dają możliwości współfinansowania oraz do-
finansowania przez ministra zdrowia działań samo-
rządowych w kierunku zakupu szczepionek ujętych
w PSO.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie zapewnienia środków finansowych
w budżecie Generalnej Dyrekcji
Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w Opolu
na przeprowadzanie w 2010 r. remontu
oraz modernizacji ul. Sosnowieckiej
w Głubczycach (12939)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-12939/
09, przy którym przekazano interpelację pana posła
Adama Krupy w sprawie zapewnienia środków finan-
sowych w budżecie Generalnej Dyrekcji Dróg Krajo-
wych i Autostrad Oddział w Opolu na przeprowadze-
nie w 2010 r. remontu ul. Sosnowieckiej w Głubczy-
cach, uprzejmie przekazuję stanowisko w przedmioto-
wej sprawie. Resort infrastruktury dostrzega koniecz-
ność poprawy stanu technicznego oraz budowy i prze-
budowy wielu dróg krajowych w Polsce, w tym także
ul. Sosnowieckiej w Głubczycach.
Zgodnie z wprowadzonym ustawą o zmianie usta-
wy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Fun-
duszu Drogowym oraz o zmianie niektórych innych
ustaw nowym systemem finansowania zadań drogo-
wych zadania z zakresu m.in. remontu dróg krajo-
wych finansowane są z budżetu państwa. W projekcie
ustawy budżetowej na 2010 r. kwota przeznaczona
na ten cel wynosi 467 193 tys. zł. Kwota ta jest jednak
dalece niewystarczająca z punktu widzenia aktual-
nych potrzeb remontowych. W związku z tym do re-
alizacji w 2010 r. przewidziane są jedynie najpilniej-
sze zadania, a w szczególności te, których realizacja
rozpoczęła się w bieżącym roku (zadania z zawartą
umową).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie modernizacji zbiornika retencyjnego
w Nysie (12940)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 27 listopada br., znak: SPS-023-12940/09,
701
przekazujące interpelację posła Adama Krupy w spra-
wie modernizacji zbiornika retencyjnego w Nysie,
przedstawiam poniżej stosowne informacje.
Pytanie nr 1: Jakie prace zostały wykonane
w celu modernizacji zbiornika retencyjnego w Nysie
w 2009 r.?
W 2009 r. działania Regionalnego Zarządu Go-
spodarki Wodnej we Wrocławiu ukierunkowane były
na przygotowanie dokumentacji projektowej i prze-
prowadzenie procedury zamówienia publicznego na
dwa przedsięwzięcia związane z zadaniem „Moder-
nizacja zbiornika wodnego Nysa w zakresie bezpie-
czeństwa przeciwpowodziowego – etap I”:
— przedsięwzięcie I – „Przebudowa i udrożnienie
przeciwpowodziowe rz. Nysy Kłodzkiej od zbiornika
wodnego Nysa (km 65,10) do rejonu Kubic (km 55,50)
wraz z istniejącymi budowlami”,
— przedsięwzięcie II – „Modernizacja budowli
i urządzeń zbiornikowych wraz z budową przepławki
dla ryb z kanałem otwartym oraz innych obiektów
niezbędnych dla zbiornika”.
Nadmienić należy, że na wymienione wyżej przed-
sięwzięcia z uwagi na wartości zamówień publicz-
nych wymagane było przeprowadzenie postępowań,
dla których istnieje obowiązek ogłoszenia w Urzędzie
Oficjalnych Publikacji Wspólnot Europejskich i wy-
znaczenia terminu składania ofert w czasie nie krót-
szym niż 29 dni. W wyniku licznych zapytań i prote-
stów oferentów ogłoszone w III kwartale bieżącego
roku postępowania do dnia dzisiejszego nie zostały
ostatecznie rozstrzygnięte.
Ponadto w 2009 r. zostało wykonane i odebrane
studium wykonalności dla przedmiotowej inwestycji
oraz uzyskano decyzje środowiskowe dla przedsię-
wzięcia I i II, które prowadzone są na obszarach Na-
tura 2000.
Rada Miasta Nysa podjęła w listopadzie 2009 r.
uchwałę o przystąpieniu do sporządzania miejscowe-
go planu zagospodarowania przestrzennego dla prze-
budowy i udrożnienia koryta rzeki Nysy Kłodzkiej.
Pytanie nr 2: Jak przedstawia się dalszy zakres
prac w tym zakresie?
W związku z przedłużającymi się procedurami na
wyłonienie wykonawców usług projektowych podpi-
sanie umów powinno nastąpić na przełomie grudnia
2009 r. i stycznia 2010 r. Uzyskanie pozwoleń na bu-
dowę dla wyżej wymienionych przedsięwzięć, według
harmonogramu prac projektowych, powinno nastą-
pić do lutego 2011 r. Po ich uzyskaniu zostanie zło-
żony wniosek o dofinansowanie zadania z Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”. Podpi-
sanie umowy o dofinansowanie powinno nastąpić do
września 2011 r.
Pytanie nr 3: Czy będą zabezpieczone środki fi-
nansowe na ten cel z budżetu państwa w 2010 r.?
Przedmiotowe zadanie ma zabezpieczone odpo-
wiednie środki finansowe na 2010 r. w planie budże-
tu państwa. Gwarantuje to podpisana preumowa
oraz umieszczenie zadania na liście projektów indy-
widualnych.
702
Pytanie nr 4: Kiedy przewiduje się rozpoczęcie
prac modernizacyjnych zbiornika retencyjnego
w Nysie?
Planowanym terminem rozpoczęcia robót budow-
lanych zarówno dla przedsięwzięcia I, jak i II jest
sierpień 2011 r. Zakładany 3,5-letni cykl realizacji
zadania, który określony i przeanalizowany został
w studium wykonalności, na dzień dzisiejszy gwaran-
tuje zakończenie realizacji zadania przy udziale środ-
ków w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” w bieżącej perspektywie finanso-
wej 2007–2013.
Pytanie nr 5: Czy stan techniczny zbiornika re-
tencyjnego monitorowany jest przez całą dobę?
Stan techniczny zbiornika Nysa nie posiada ak-
tualnie ciągłego, cyfrowego monitoringu stanu wód
w piezometrach (wykonanie tego typu monitoringu
planowane jest w ramach przedmiotowej moderniza-
cji zbiornika). Monitoring ręczny stanu wody w pie-
zometrach dokonywany jest nie rzadziej niż co 2 ty-
godnie, co zgodne jest z aktualnymi wytycznymi in-
strukcji eksploatacji zbiornika. Ciągły monitoring
prowadzony jest dla stanów wody górnej (w czaszy
zbiornika) i wody dolnej (w niecce wypadowej budow-
li zrzutowej). Ponadto codziennie prowadzony jest
wizualny monitoring stanu wód w rowach odwadnia-
jących zapory czołowe, a także stanu skarp odpo-
wietrznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie zatrudniania pielęgniarek
w domach pomocy społecznej
w ramach umowy z NFZ (12941)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
otrzymaną za pośrednictwem Pana Marszałka, przy
piśmie z dnia 27 listopada br. (znak: SPS-023-12941/
09), interpelację pana posła Marka Cebuli w sprawie
zatrudniania pielęgniarek w domach pomocy spo-
łecznej uprzejmie wyjaśniam.
Tocząca się obecnie debata dotycząca świadczeń
zdrowotnych wobec mieszkańców domów pomocy
społecznej jest kolejną próbą definitywnego uporząd-
kowania dostępu do świadczeń zdrowotnych wobec
tej grupy pacjentów, a tym samym przeniesienia cię-
żaru finansowania świadczeń należnych z powszech-
nego systemu ubezpieczenia zdrowotnego z pomocy
społecznej na ochronę zdrowia. Mając na względzie
dobro mieszkańców, zasadne jest eliminowanie po-
dwójnego finansowania tych samych usług – opłaca-
nia składki zdrowotnej i ponoszenia części opłaty
z tytułu pobytu w domu pomocy społecznej, na którą
składa się również wynagrodzenie personelu pielę-
gniarskiego etatowo zatrudnionego w domu, wymu-
szające równocześnie właściwą jakość oferowanych
świadczeń.
Resort na przestrzeni ostatnich lat wiele razy po-
dejmował ten trudny i złożony problem dotyczący
zapewnienia usług pielęgniarskich mieszkańcom na
terenie domu, jednak wprowadzenie rozwiązań, któ-
re byłyby satysfakcjonujące dla mieszkańców domów
pomocy społecznej, personelu pielęgniarskiego i dy-
rektorów tych jednostek organizacyjnych, nie znaj-
dował aprobaty resortu zdrowia, gdyż wykraczają
one poza ramy obecnie funkcjonującego systemu
ochrony zdrowia.
Rozwiązanie, które zostało przychylnie przyjęte
przez środowisko, to pielęgniarska opieka środowi-
skowa finansowana metodą zadaniową. Mechanizm
finansowania pielęgniarskiej opieki środowiskowej
metodą zadaniową funkcjonuje od 2008 r. do końca
bieżącego roku, gdyż od 1 stycznia 2010 r. świadcze-
nia te przewidziane są do kontraktowania w ramach
opieki długoterminowej.
Zdaniem resortu zmiana ta może wpłynąć nieko-
rzystnie na jakość świadczonych usług pielęgniar-
skich adresowanych do mieszkańców domów pomocy
społecznej, dlatego czynione są dalsze starania, aby
mieszkańcy domów nie byli grupą pacjentów dyskry-
minowanych w dostępie do świadczeń pielęgniarskich
finansowanych ze środków Narodowego Funduszu
Zdrowia i aby istniała możliwość zawierania kon-
traktów przez pielęgniarki, m.in. pielęgniarki za-
trudnione obecnie przez domy pomocy społecznej, na
realizowanie świadczeń zdrowotnych wobec miesz-
kańców domów. W chwili obecnej prowadzone są roz-
mowy z Ministerstwem Zdrowia i Narodowym Fun-
duszem Zdrowia zmierzające do wypracowania doce-
lowych rozwiązań prawnych, które będą zapewniały
dostęp do pielęgniarskiej opieki środowiskowej finan-
sowanej ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia
i które ujednolicą przepisy prawne w zakresie dostę-
pu do usług całodobowych niezależnie od faktu, czy
są to jednostki funkcjonujące po stronie ochrony
zdrowia czy pomocy społecznej, sprowadzając się do
rozgraniczeń wynikających wyłącznie ze stanu zdro-
wia pacjenta.
W uzupełnieniu pragnę dodać, że obecnie w kon-
sekwencji interwencji ministra pracy i polityki spo-
łecznej zakończyły się prace legislacyjne, które zmo-
dyfikowały rozporządzenie ministra zdrowia z 30 sierp-
nia br. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej, aby umożliwić
mieszkańcom domów pomocy społecznej lepszy do-

stęp do korzystania z należnych świadczeń pielęgna-
cyjnych w przyszłym roku. W efekcie tych zmian sko-
rygowana zostanie liczba pacjentów objętych opieką
jednej pielęgniarki, która będzie świadczyć usługi
pielęgnacyjne przez co najmniej 4 dni w tygodniu
w godz. od 8 do 20, w zależności od indywidualnych
potrzeb pacjenta.
Według informacji uzyskanych z Narodowego
Funduszu Zdrowia podmioty, które w bieżącym roku
mają podpisane kontrakty z oddziałami Narodowego
Funduszu Zdrowia, będą mogły aneksem przedłużyć
umowy w przyszłym roku, natomiast dla nowych
podmiotów na przełomie stycznia i lutego zostaną
rozpisane nowe konkursy.
Tak więc pielęgniarki świadczące obecnie usługi
w ramach środowiskowej opieki pielęgniarskiej reali-
zowanej metodą zadaniową będą mogły stawać do
konkursów na realizowanie usług w ramach opieki
długoterminowej.
Natomiast w świetle ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych prawo do korzysta-
nia ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych przysługuje osobom prze-
bywającym w domach pomocy społecznej i objętym
powszechnym ubezpieczeniem zdrowotnym na ta-
kich samych zasadac, jak świadczeniobiorcom, któ-
rzy potrzebują pomocy medycznej w warunkach do-
mowych.
Ponadto na mocy art. 58 ust. 4 ustawy z dnia 12 mar-
ca 2004 r. o pomocy społecznej dom może dodatkowo
(z własnych środków) zatrudnić pielęgniarki, które
świadczą usługi pielęgnacyjne w zakresie wykracza-
jącym poza uprawnienia wynikające z przepisów
o ubezpieczeniu w NFZ.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie pomocy udzielanej osobom
opuszczającym placówki resocjalizacyjne
(12943)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską pana posła Zbigniewa Matuszcza-
ka z dnia 12 listopada 2009 r., sygn. SPS-023-12943/
09, w sprawie pomocy udzielanej osobom opuszczają-
703
cym placówki resocjalizacyjne, uprzejmie informuję,
co następuje:
Pomoc osobom opuszczającym zakłady karne po
odbyciu kary pozbawienia wolności i ich rodzinom
udzielana jest ze środków Funduszu Pomocy Postpe-
nitencjarnej, którego dysponentem jest minister
sprawiedliwości.
Zgodnie z art. 43 Kodeksu karnego wykonawcze-
go fundusz finansowany jest m.in. z potrąceń z wy-
nagrodzenia za pracę osób skazanych i wykonania
finansowych kar dyscyplinarnych.
Pomoc ta udzielana jest w formie indywidualnych
zapomóg pieniężnych i dotacji dla organizacji poza-
rządowych, których celem jest pomoc w społecznej
readaptacji skazanych. Zakres pomocy udzielanej
przez organizacje jest bardzo szeroki i mieści się
w nim także zapewnienie tymczasowego zakwatero-
wania, zatrudnienia i kształcenia zawodowego osób
skazanych.
Kierunki działań finansowanych z Funduszu Po-
mocy Postpenitencjarnej określa Rada Główna do
Spraw Społecznej Readaptacji i Pomocy Skazanym.
W roku 2009 rada główna uchwaliła, jako prioryte-
towe kierunki działań, m.in. aktywizację zawodową
skazanych i działania służące zapewnieniu zakwate-
rowania oraz skutecznej readaptacji osób opuszcza-
jących jednostki penitencjarne.
W planie finansowym funduszu na rok 2009 prze-
widziano wpływy w kwocie 28 000 000 zł, z czego
przeznaczono 60% środków, tj. 16 000 000 zł, na po-
moc świadczoną przez Centralny Zarząd Służby Wię-
ziennej, 30%, tj. 8 000 000 zł, na pomoc udzielaną
przez kuratorów sądowych i 10%, tj. 2800 000 zł, na
dotacje dla organizacji pozarządowych.
Organizacje pozarządowe, ze środków pochodzą-
cych m.in. z Funduszu Pomocy Postpenitencjarnej,
zapewniają skazanym opuszczającym zakłady karne
tymczasowe zakwaterowanie, udzielają im pomocy
w zatrudnieniu oraz prowadzą kursy doskonalenia
zawodowego.
Osobom zwalnianym z zakładów karnych przy-
sługuje także pomoc społeczna w trybie art. 17 ust. 1
pkt 16a ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362).
Zgodnie z tym przepisem jest to zadanie własne
gminy o charakterze fakultatywnym i realizowane
jest ze środków własnych. Jak wynika ze sprawoz-
dania „MPiPS – 03 – sprawozdanie półroczne
z udzielonych świadczeń pomocy społecznej” – pie-
niężnych, w naturze i usługach za okres I–VI 2009 r.,
świadczeniami pomocy społecznej objęto osoby
z 9559 rodzin.
Jednocześnie zakres i zasady współpracy pomię-
dzy zakładami karnymi a jednostkami organizacyj-
nymi pomocy społecznej reguluje porozumienie za-
warte w dniu 13 czerwca 2000 r. pomiędzy Minister-
stwem Pracy i Polityki Społecznej a Centralnym
Zarządem Służby Więziennej w zakresie organizacji
pomocy na rzecz osób zwalnianych z zakładów kar-
704
nych i aresztów śledczych oraz rodzin osób pozbawio-
nych wolności.
Jak wynika ze sprawozdania z realizacji porozu-
mienia za rok 2008, współpraca w tym zakresie po-
między jednostkami pomocy społecznej a zakładami
karnymi i aresztami śledczymi układała się dobrze.
Pracownicy obu służb byli w stałym kontakcie, prze-
kazywali sobie nawzajem niezbędne informacje, co
pozwoliło udzielać koniecznej pomocy tak skazanym
opuszczającym placówki penitencjarne, jak i rodzi-
nom osadzonych i skazanych. Jak wynika ze spra-
wozdania za rok ubiegły, ośrodki pomocy społecznej
udzieliły pomocy:
— 12 806 osobom po opuszczeniu zakładu kar-
nego,
— 1100 rodzinom na wniosek osoby osadzonej lub
skazanej,
— 1689 osób otrzymało pracę po opuszczeniu
zakładu karnego w wyniku działań podjętych
przez pracowników socjalnych ośrodków pomocy
społecznej,
— 10 544 osoby powróciły do rodziny, środowiska
po opuszczeniu zakładu karnego.
Osoby opuszczające zakłady karne mogą korzy-
stać z wszelkich form pomocy wynikających z ustawy
o pomocy społecznej, natomiast zgodnie z art. 7 pkt 12
trudność w przystosowaniu do życia po zwolnieniu
z zakładu karnego jest jedną z przesłanek do udzie-
lenia pomocy wynikającej z tej ustawy.
Dodatkowo pragnę poinformować, że ustawa
z dnia 20.04.2004 r. o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy przewiduje specjalne złagodzone
zasady nabywania prawa do zasiłku dla bezrobot-
nych opuszczających zakład karny. Zgodnie z art. 71
ust. 3 ww. ustawy prawo do zasiłku przysługuje bez-
robotnym zwolnionym z zakładów karnych i aresz-
tów śledczych, zarejestrowanym w okresie 30 dni od
dnia zwolnienia, jeżeli suma okresów, o których
mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 2, przypadających w okre-
sie 18 miesięcy przed ostatnim pozbawieniem wolno-
ści oraz wykonywania pracy w okresie pozbawienia
wolności wynosiła co najmniej 365 dni, przy czym
podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia spo-
łeczne i Fundusz Pracy stanowiła kwota w wysokości
co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę
przed pozbawieniem wolności oraz 50% minimalnego
wynagrodzenia za pracę w okresie pozbawienia wol-
ności. W przypadku pozbawienia wolności w okresie
pobierania zasiłku po zwolnieniu z zakładu karnego
lub aresztu śledczego przysługuje prawo do zasiłku
na okres skrócony o okres pobierania zasiłku przed
pozbawieniem wolności i w trakcie przerw w odby-
waniu kary.
Jednocześnie należy zauważyć, iż osoby bez mel-
dunku mogą również zarejestrować się jako bezro-
botne, o ile spełniają ustawowe warunki, w miejscu
aktualnego przebywania. Po rejestracji mogą zatem
skorzystać ze wszystkich tych możliwości, jakie daje
ustawa o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy, tzn. np. poradnictwa zawodowego, szkoleń,
staży.
W Ministerstwie Sprawiedliwości podjęto prace
zmierzające do zmiany prawa w zakresie pomocy
postpenitencjarnej.
W Sejmie RP znajduje się rządowy projekt ustawy
o zmianie ustawy Kodeks karny, ustawy Kodeks kar-
ny wykonawczy oraz ustawy Prawo ochrony środo-
wiska (druk nr 1854). Podkomisja sejmowa w dniu
2 grudnia 2009 r. zakończyła prace nad projektem
ustawy. W dniu 16 grudnia 2009 r. wyznaczono ter-
min posiedzenia komisji sejmowej.
Podstawowym celem projektowanej ustawy jest
wprowadzenie do porządku prawnego nowej instytu-
cji: Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy
Postpenitencjarnej, którego dysponentem ma być mi-
nister sprawiedliwości.
Środki funduszu będą przede wszystkim pocho-
dzić, z jednej strony – tak jak dotychczas – z potrąceń
z wynagrodzenia za pracę skazanych odbywających
karę pozbawienia wolności, a z drugiej – co jest istot-
nym novum – z nawiązek oraz świadczeń pieniężnych
orzekanych przez sądy w stosunku do sprawców prze-
stępstw.
Połączenie obu tych zadań w jednym funduszu
pozwoli ponadto na prowadzenie spójnej i przejrzystej
polityki pomocy pokrzywdzonym oraz skazanym
oraz na zachowanie uzasadnionych interesem spo-
łecznym prawidłowych proporcji w tym zakresie.
W zakresie pomocy postpenitencjarnej przychody
funduszu mają pochodzić z potrąceń w wysokości
20% wynagrodzenia przysługującego za pracę ska-
zanych zatrudnionych w formach określonych w art.
121 § 2 Kodeksu karnego wykonawczego, mają to być
też przychody pochodzące z wykonania kar dyscypli-
narnych, o których mowa w art. 143 § 1 pkt 7 K.k.w.,
a także z zapisów, spadków, darowizn oraz dotacji,
zbiórek i innych źródeł. Wydatki natomiast przezna-
czone są na udzielanie pomocy postpenitencjarnej
przez ministra sprawiedliwości poprzez zawodowych
kuratorów sądowych oraz służbę więzienną. Z fun-
duszu mogą być także ponoszone wydatki na udzie-
lanie pomocy postpenitencjarnej przez podmioty,
o których mowa w art. 38 § 1 K.k.w.
W projekcie rozporządzenia ministra sprawiedli-
wości w sprawie Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym
oraz Pomocy Postpenitencjarnej dołączonego do pro-
jektu ustawy określone zostały szczegółowe zasady
i tryb funkcjonowania Funduszu Pomocy Pokrzyw-
dzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, a w szcze-
gólności zasady i tryb udzielania środków funduszu
uprawnionym podmiotom, udzielania pomocy po-
krzywdzonym przestępstwem i członkom ich rodzin
oraz udzielania pomocy osobom pozbawionym wol-
ności i członkom ich rodzin, osobom zwalnianym
z jednostek penitencjarnych i członkom ich rodzin.
Zgodnie z projektowanym § 11 rozporządzenia
w rozdziale 2, który nosi tytuł „Udzielanie pomocy
osobom pozbawionym wolności i członkom ich rodzin
oraz osobom zwalnianym z jednostek penitencjar-

nych i członkom ich rodzin”, środki funduszu prze-
znacza się na udzielanie pomocy osobom pozbawio-
nym wolności i członkom ich rodzin oraz osobom
zwalnianym z jednostek penitencjarnych oraz człon-
kom ich rodzin, w szczególności na:
1) pokrywanie kosztów czasowego zakwaterowa-
nia lub udzielanie schronienia w ośrodku dla bez-
domnych;
2) okresową dopłatę do bieżących zobowiązań
czynszowych za lokal mieszkalny, do którego osoba
ubiegająca się o pomoc ma tytuł prawny;
3) organizowanie i finansowanie poradnictwa
prawnego, promocji zatrudnienia, aktywizacji za-
wodowej;
4) organizowanie i finansowanie kursów przygo-
towania zawodowego lub pokrywanie kosztów zwią-
zanych z udziałem w takich kursach oraz składaniem
egzaminów kwalifikacyjnych;
5) organizowanie i finansowanie programów z za-
kresu readaptacji społecznej mających na celu pomoc
psychologiczną, profilaktykę oraz terapię uzależnień
organizowaną poza placówką terapeutyczną oraz in-
nych programów podnoszących kompetencje społecz-
ne skazanych wymagających
specjalistycznych oddziaływań;
6) zakup materiałów, narzędzi i wyposażenia oraz
urządzeń niezbędnych do realizacji programów z za-
kresu readaptacji społecznej oraz kursów zawodo-
wych organizowanych w formie grupowej dla skaza-
nych wymagających specjalistycznych oddziaływań
korekcyjno-edukacyjnych;
7) pokrywanie kosztów związanych ze specjali-
stycznym leczeniem lub rehabilitacją zdrowotną oraz
uzyskiwaniem orzeczeń o niepełnosprawności lub
niezdolności do zatrudnienia;
8) pokrywanie kosztów transportu specjalnego,
zgodnie ze wskazaniami lekarskimi, lub przejazdów
do miejsca pobytu, nauki, terapii, pracy – zwłaszcza
wykonywanej nieodpłatnie;
9) pokrywanie kosztów związanych z uzyskaniem
dowodu osobistego oraz innych niezbędnych doku-
mentów;
10) pokrywanie kosztów badań specjalistycznych
wymaganych przy kwalifikowaniu do udziału w pro-
gramach z zakresu readaptacji społecznej i kursach
zawodowych oraz pracy wykonywanej nieodpłatnie;
11) pokrywanie kosztów związanych z organiza-
cją i udzielaniem pomocy rzeczowej w formie:
a) żywności lub bonów żywnościowych,
b) odzieży, bielizny, obuwia, środków czystości
i higieny osobistej,
c) biletów komunikacji publicznej,
d) leków, środków opatrunkowych i sanitarnych,
e) protez, przedmiotów ortopedycznych i środków
pomocniczych,
f) pomocy naukowych, dydaktycznych, książek
i materiałów biurowych,
g) niezbędnych przedmiotów wyposażenia do-
mowego lub innych przedmiotów użytku osobiste-
go wspomagających funkcjonowanie w miejscu cza-
705
sowego zakwaterowania zwalnianych niepełno-
sprawnych,
h) materiałów, narzędzi i wyposażenia niezbęd-
nego do uczestnictwa w szkoleniu zawodowym, wy-
konywania wyuczonego zawodu albo prowadzenia na
własny rachunek działalności gospodarczej;
12) w szczególnie uzasadnionych wypadkach na
udzielanie świadczeń pieniężnych na określony cel
i okres wskazany przez organ udzielający pomocy.
Cele, na jakie mogą być wydatkowane środki fun-
duszu, są w projekcie rozporządzenia określone
w zakresie szerszym niż w dotychczas obowiązują-
cym rozporządzeniu z 22 kwietnia 2005 r. w sprawie
Funduszu Pomocy Postpenitencjarnej.
Cele te zostały uzupełnione m.in. przez możliwość
organizowania i finansowania programów z zakresu
readaptacji społecznej mających na celu pomoc psy-
chologiczną, profilaktykę oraz terapię uzależnień or-
ganizowaną poza placówką terapeutyczną oraz in-
nych programów podnoszących kompetencje społecz-
ne skazanych wymagających specjalistycznych od-
działywań; zakup materiałów, narzędzi i wyposaże-
nia oraz urządzeń niezbędnych do realizacji progra-
mów z zakresu readaptacji społecznej oraz kursów
zawodowych organizowanych w formie grupowej dla
skazanych wymagających specjalistycznych oddzia-
ływań korekcyjne-edukacyjnych; pokrywanie kosz-
tów transportu specjalnego, zgodnie ze wskazaniami
lekarskimi, lub przejazdów do miejsca pobytu, nauki,
terapii, pracy – zwłaszcza wykonywanej nieodpłat-
nie; pokrywanie kosztów badań specjalistycznych
wymaganych przy kwalifikowaniu do udziału w pro-
gramach z zakresu readaptacji społecznej i kursach
zawodowych oraz pracy wykonywanej nieodpłatnie.
Bardziej szczegółowo przedstawiono także koszty
związane z organizacją i udzielaniem pomocy rzeczo-
wej, wymieniając m.in. coraz częściej stosowane,
zwłaszcza przez kuratorów sądowych, bony żywno-
ściowe przekazywane uprawnionym osobom.
W projektowanym rozporządzeniu wprowadzono
też nowe uregulowanie pozwalające organowi upraw-
nionemu do przyznania świadczeń z funduszu na
określenie wartości, sposobu oraz okresu, na jaki
pomoc zostaje udzielona (§ 14). Przewidziano także
możliwość, dzięki której wobec osób odbywających
karę pozbawienia wolności pomoc powinna być
udzielana stosownie do zdiagnozowanych potrzeb.
Jednocześnie wprowadzono nowe uregulowanie, na
mocy którego skazanemu uchylającemu się od ak-
tywnego uczestnictwa w realizacji udzielonych
świadczeń albo wykorzystującemu przyznane środ-
ki niezgodnie z przeznaczeniem przyznana pomoc
może być cofnięta.
Kolejnym aktem prawnym, który w pewnym sen-
sie również zawiera rozwiązania poruszone w inter-
pelacji, jest ustawa o zmianie ustawy Kodeks karny,
ustawy Kodeks postępowania karnego, ustawy Ko-
deks karny wykonawczy, ustawy Kodeks karny skar-
bowy oraz niektórych innych ustaw (druk nr 1394),
uchwalona przez Sejm RP w dniu 5 listopada 2009 r.
706
Ustawa opublikowana została w Dz. U. z 2009 r.
Nr 206, poz. 1589.
W tym akcie prawnym wprowadzono zmiany do-
tyczące odbywania m.in. kary ograniczenia wolności,
która w obecnym kształcie nie spełnia w dostatecz-
nym stopniu funkcji resocjalizacyjnych, nie może też
stanowić w szerokim zakresie realnej alternatywy
dla kary pozbawienia wolności. Istotą kary ograni-
czenia wolności jest indywidualnoprewencyjne od-
działywanie na skazanego realizujące cel wychowaw-
czy kary wskutek oddziaływania na skazanego obo-
wiązkami należącymi do istoty kary ograniczenia
wolności, w szczególności obowiązkiem świadczenia
pracy. Ustawa wprowadza zmiany przepisów prawa
materialnego i wykonawczego likwidujące bariery,
w wyniku których kara ograniczenia wolności jest
obecnie wykonywana nieefektywnie.
Wprowadzono możliwie najszersze, zgodnie z ak-
tualną praktyką wykonawczą, określenie kręgu pod-
miotów, w których może być przez skazanych wyko-
nywana nieodpłatna kontrolowana praca na cele spo-
łeczne, a także praca społecznie użyteczna.
Dla zwiększenia zainteresowania zatrudnieniem
skazanych wprowadzono nieobciążanie podmiotów,
w których wykonywana będzie praca skazanego,
jakimikolwiek kosztami jego zatrudnienia. Pozo-
stawia się koszty obowiązkowego ubezpieczenia
osób wykonujących wyznaczoną pracę od następstw
nieszczęśliwych wypadków, które przejmuje Skarb
Państwa.
Zmiany te zwiększą liczbę miejsc, w których ska-
zani będą mogli wykonywać nieodpłatną kontrolowa-
ną pracę na cele społeczne. Zarówno zapewnienie, jak
i pozyskiwanie nowych miejsc pracy będzie należało
do samorządu, co uaktywni władze samorządowe
i włączy je do systemu wykonywania kary ogranicze-
nia wolności.
Właściwe organy gminy, tj. wójtowie, burmistrzo-
wie i prezydenci miast, będą miały możliwość kiero-
wania skazanych do pracy m.in. w podmiotach, dla
których organ gminy, powiatu lub województwa jest
organem założycielskim, a także w państwowych lub
samorządowych jednostkach organizacyjnych, spół-
kach prawa handlowego z wyłącznym udziałem Skar-
bu Państwa, gminy, powiatu bądź województwa.
Zmiany umożliwiają bardziej elastyczne dostoso-
wanie organizacji pracy skazanego do jej charakteru
oraz specyfiki podmiotu zatrudniającego. Praca bę-
dzie mogła być wykonywana również na rzecz insty-
tucji lub organizacji reprezentujących społeczność
lokalną oraz w placówkach oświatowo-wychowaw-
czych, młodzieżowych ośrodkach wychowawczych,
młodzieżowych ośrodkach socjoterapii, placówkach
służby zdrowia, jednostkach organizacyjnych pomo-
cy społecznej, fundacjach, stowarzyszeniach i innych
instytucjach lub organizacjach użyteczności publicz-
nej niosących pomoc charytatywną – o ile podmioty
te wyrażą na to zgodę.
Zadania mające na celu pomoc osobom pozbawio-
nym wolności realizuje także kuratorska służba są-
dowa. Zgodnie z treścią art. 164 § 1 i 2 K.k.w. kura-
torzy zawodowi w okresie 6 miesięcy przed przewi-
dywanym warunkowym zwolnieniem lub przed wy-
konaniem kary realizują zadania w zakresie przygo-
towywania skazanych do wyjścia z zakładu karnego.
Przygotowanie skazanego do życia po przedtermino-
wym zwolnieniu przeznaczone jest do załatwienia
spraw sprzyjających adaptacji społecznej skazanego,
w tym pomoc w zakresie zapewnienia warunków
przyszłej adaptacji (mieszkanie, środowisko, przygo-
towanie rodziny, praca itd.). W 2008 r. do zespołów
kuratorskiej służby sądowej wpłynęło ok. 1300 tego
typu spraw.
Należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 167 § 1
K.k.w. skazany, przed zwolnieniem z zakładu kar-
nego, ma nadto prawo zwrócić się do sądu peniten-
cjarnego z wnioskiem o zastosowanie względem
niego dozoru sądowego kuratora zawodowego,
zwłaszcza jeśli oczekujące go warunki życia po zwol-
nieniu z zakładu karnego mogą mu utrudniać spo-
łeczną readaptację.
Zgodnie z § 3 skazanemu oddanemu pod dozór
i wypełniającemu nałożone na niego obowiązki za-
pewnia się w miarę możliwości tymczasowe zakwa-
terowanie i udziela pomocy w otrzymaniu zatrud-
nienia w miejscach oraz instytucjach wskazanych
przez sądowego kuratora zawodowego. Kuratorzy
zawodowi utrzymują stały kontakt z właściwymi in-
stytucjami i udzielają niezbędnej pomocy osobom
opuszczającym jednostki penitencjarne w trybie
art. 167 K.k.w.
Dodać także trzeba, że kuratorzy sądowi sprawu-
ją także dozory wobec większości skazanych opusz-
czających zakłady karne w wyniku warunkowego
przedterminowego zwolnienia. Zgodnie z § 3 ust. 1
pkt 5 rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia
7 czerwca 2002 r. w sprawie zakresu praw i obowiąz-
ków podmiotów sprawujących dozór, zasad i trybu
wykonywania dozoru oraz trybu wyznaczania przez
stowarzyszenia, organizacje i instytucje swoich przed-
stawicieli do sprawowania dozoru (Dz. U. Nr 91,
poz. 812) do podstawowych zadań kuratora sądowe-
go należy udzielenie skazanemu pomocy w rozwiązy-
waniu problemów adaptacyjnych i życiowych. Na
dzień 31 grudnia 2008 r. kuratorzy sądowi wykony-
wali 42 237 tego typu spraw.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie trudnej sytuacji
rynku chmielarskiego w Polsce (12947)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Stanisława Steca, przekazaną
przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-
-023-12947/09, w sprawie trudnej sytuacji rynku
chmielarskiego w Polsce wyjaśniam, co następuje.
Odnosząc się do zawartego w piśmie pytania
o działania w zakresie stabilizacji sytuacji na rynku
chmielu oraz poprawy opłacalności produkcji chmie-
lu, chciałbym na wstępie zaznaczyć, że Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi nie posiada instrumentów,
które mogłyby wpływać na zwiększenie ilości skupo-
wanych szyszek chmielowych czy na poziom cen.
W sektorze tym nie można zastosować interwencji
rynkowej, gdyż obowiązujące na tym rynku regulacje
unijne nie przewidują takiego mechanizmu.
Zgodnie z regulacjami Unii Europejskiej mecha-
nizmami wspólnej organizacji rynku chmielu jest
certyfikacja chmielu i produktów chmielowych, rejo-
nizacja upraw tego surowca oraz system wsparcia dla
producentów chmielu. Zadaniem mechanizmu certy-
fikacji jest urzędowe potwierdzenie spełnienia przez
chmiel lub produkt chmielowy odpowiednich wyma-
gań jakościowych (uzyskanie certyfikatu jest warun-
kiem wprowadzenia na rynek chmielu lub produktu
chmielowego).
Uprawa chmielu w UE podlega rejonizacji w celu
ochrony interesów dotychczasowych producentów
chmielu, prowadzących gospodarstwa w rejonach
tradycyjnie związanych z tą uprawą. W Polsce rejony
uprawy chmielu określono w rozporządzeniu mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 7 kwietnia 2004 r.
w sprawie określenia rejonów uprawy chmielu (Dz. U.
Nr 75, poz. 707). W zakresie mechanizmu wsparcia
producenci chmielu, poza jednolitą płatnością obsza-
rową, która przysługuje do gruntów rolnych utrzy-
mywanych w dobrej kulturze rolnej, otrzymują rów-
nież wsparcie w ramach krajowych uzupełniających
płatności bezpośrednich, realizowane w dwóch czę-
ściach: związanej i niezwiązanej z produkcją.
W ramach krajowych uzupełniających płatności
bezpośrednich Agencja Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa zrealizowała płatności w wysokości
odpowiednio: w 2004 r. – 2 283 988 zł, w 2005 r.
– 1 967 615 zł, w 2006 r. – 2 138 928 zł, w 2007 r.
– 2 133 682 zł. W 2008 r. płatności uzupełniające
w łącznej wysokości 2 149 516 zł otrzymało 1061
plantatorów, którzy uprawiali chmiel na powierzchni
2 233 ha. Obowiązująca w tym roku stawka jednolitej
płatności obszarowej wynosiła 339,31 zł/ha. Ponadto
w ramach uzupełniających płatności bezpośrednich
707
producenci chmielu otrzymali 407,60 zł/ha (płatność
związana) i 591,50 zł/ha (płatność niezwiązana).
W 2009 r. stawka jednolitej płatności obszarowej wy-
nosi 506,99 zł/ha. Ponadto w ramach krajowych uzu-
pełniających płatności bezpośrednich producent
chmielu otrzymuje 507,54 zł/ha (płatność związana)
i 831,56 z/ha (płatność niezwiązana).
W bieżącym roku obserwuje się ograniczony skup
chmielu. Na dzień 31 października 2009 r. wyniósł
on 365,5 t, co oznacza, że w stosunku do analogicz-
nego okresu roku poprzedniego jest on o ok. 55%, tj.
o ok. 300 t, mniejszy. Znaczna ilość poddanego cer-
tyfikacji chmielu znajduje się nadal w magazynach
producentów. Aktualnie wiele browarów posiada za-
pasy magazynowe produktów chmielowych ze zbioru
2008 r. i przesuwa w czasie ewentualne zakupy na
połowę 2010 r. Istotną sprawą jest fakt, że decyzje
o zakupach surowcowych do produkcji piwa w naj-
większych browarach na terenie Polski podejmowane
są w ramach globalnych korporacji, w ich centrach
logistycznych poza granicami kraju. Ceny chmielu
skupowanego aktualnie na podstawie umów kon-
traktacyjnych wynoszą 11–12 zł/kg chmielu odmian
aromatycznych i 12–13 zł/kg chmielu odmian gorycz-
kowych, wobec średniej ceny w okresie od paździer-
nika 2008 r. do marca 2009 r. wynoszącej 18,63 zł/kg
chmielu odmian aromatycznych i 20,61 zł/kg chmie-
lu odmian goryczkowych.
Na aktualną sytuację na rynku chmielu oprócz
rekordowych zbiorów chmielu w Europie w 2008 r.
wynoszących ok. 57 tys. ton (o ok. 16% wyższe niż
w 2007 r.) miało również wpływ saldo obrotów z za-
granicą w zakresie granulatów i ekstraktów z chmie-
lu. Zgodnie z danymi Ministerstwa Finansów od
wstąpienia Polski do UE saldo obrotów z zagranicą
jest dodatnie dla szyszek chmielowych, natomiast
ujemne dla granulatów i ekstraktów z chmielu. Re-
kordowy eksport szyszek odnotowano w latach 2006
i 2007 (blisko 1300–1500 t rocznie), w okresie wystę-
powania światowych niedoborów tego surowca. Na-
tomiast w 2008 r. eksport spadł o 46,4%, co można
powiązać z pewną wstrzemięźliwością firm skupo-
wych, gdyż w 2007 r. producenci chmielu masowo nie
wywiązywali się z umów kontraktacji, sprzedając su-
rowiec na wolnym rynku.
W opinii Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi
poprawa sytuacji na rynku chmielu wymaga podjęcia
przez wszystkie podmioty działające w sektorze
chmielarskim (związki producentów chmielu, grupy
producentów chmielu, kupcy i przetwórcy oraz bro-
wary) działań w celu konsolidacji sektora chmielar-
skiego i piwowarskiego. Podkreślenia wymaga fakt,
że mechanizmem stabilizującym rynek powinno być
zawieranie wieloletnich umów kontraktacyjnych,
których funkcją jest zagwarantowanie rolnikom cią-
głości odbioru surowca, a przetwórcom możliwości
zaplanowania odpowiedniej wielkości dostaw. Nieste-
ty, w ostatnich latach występowały problemy z zawie-
raniem takich umów i niejednokrotnie zdarzały się
przypadki łamania umów przez obydwie strony, co
708
nie sprzyja budowaniu wzajemnego zaufania i współ-
pracy.
Istotną sprawą jest podejmowanie przez plantato-
rów chmielu działań w kierunku zrzeszania się, po-
prawiających ich pozycję marketingową na rynku
oraz pozycję negocjacyjną w zakresie uzgadniania
lepszych warunków w ramach umów kontraktacyj-
nych. Trudną sytuację plantatorów chmielu w znacz-
nym stopniu komplikuje brak silnej reprezentacji/
przedstawicielstwa do rozmów z kupcami, przetwór-
cami i w konsekwencji browarami. Na tym rynku
działają tylko 3 grupy producentów chmielu zrzesza-
jące ok. 100 plantatorów na ogólną ich liczbę 1010.
Działaniem stabilizującym sytuację na tym ryn-
ku powinno być wypracowanie przez plantatorów
chmielu, przetwórców oraz browary wspólnej strate-
gii produkcji (dobór odmian, powierzchnie, wymaga-
nia technologiczne uprawy, wytwarzanie produktów
chmielowych itp.) opartej na systemie stabilnych
kontraktów oraz na własnym, krajowym bezpieczeń-
stwie surowcowym.
Mając na uwadze aktualną sytuację na rynku
chmielu, pragnę poinformować, że w najbliższym
czasie planowane jest spotkanie w resorcie rolnictwa
w celu omówienia sytuacji na tym rynku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie ustalenia ceny akcji PGE
znacznie poniżej wyceny rynkowej (12949)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka, znak:
SPS-023-12949/09, z dnia 27 listopada 2009 r., w za-
łączeniu którego została przekazana interpelacja
pani poseł Marii Zuby dotycząca emisji akcji spółki
PGE Polska Grupa Energetyczna SA, przedstawiam
stanowisko w sprawie.
Uprzejmie informuję, iż minister skarbu państwa
(uchwałami: nr 2 NWZ PGE Polska Grupa Energe-
tyczna SA z dnia 3 września 2009 r. oraz nr 1 z dnia
6 października 2009 r.) upoważnił zarząd spółki do
podjęcia wszelkich czynności faktycznych i prawnych
na potrzeby podwyższenia kapitału zakładowego
spółki oraz do określenia szczegółów warunków sub-
skrypcji i przydziału akcji serii B.
W wyniku przeprowadzonej przez spółkę proce-
dury IPO*) PGE Polska Grupa Energetyczna SA na-
stąpiło podwyższenie kapitału zakładowego spółki
poprzez emisję 259 513 500 akcji serii B. Inwestorzy
uczestniczący w pierwszej ofercie publicznej akcji ob-
jęli wszystkie oferowane walory w następującej pro-
porcji:
— inwestorzy indywidualni – 38 927 025 akcji,
— inwestorzy instytucjonalni – 220 586 475 akcji.
Debiut spółki na Giełdzie Papierów Wartościo-
wych nastąpił w dniu 6 listopada 2009 r.
Odpowiadając na pytania pani poseł, należy sze-
rzej zaprezentować przebieg procedury, zgodnie z przed-
stawionymi wyjaśnieniami spółki.
Zarząd PGE, wspomagany przez „menedżerów
oferty” (UniCredit i Goldman Sachs), wykonał duży
wysiłek, starając się zainteresować krajowych i mię-
dzynarodowych inwestorów instytucjonalnych do
uczestniczenia w ofercie. Inwestorzy początkowo ar-
tykułowali pewne obawy i zastrzeżenia związane
m.in. z faktem, że oferta była pierwszą dużą ofertą
publiczną akcji w Europie w 2009 r. Na tak zwanym
roadshow zarząd odbył 60 spotkań indywidualnych
z wieloma z największych inwestorów instytucjonal-
nych na świecie, z których 60% złożyło później zlece-
nia w księdze popytu.
W efekcie m.in. powyższego łączny popyt inwesto-
rów instytucjonalnych na poziomie ceny emisyjnej
PLN 23 wyniósł 844,8 mln akcji, zatem 3,6-krotnie
*)
Initial Public Offering
więcej niż całkowita liczba zaoferowanych im
ostatecznie akcji (nadpopyt). Przy cenie PLN 17,5
popyt ten wyniósł 1171,6 mln akcji, co oznacza, że
inwestorzy reprezentujący blisko 326 mln akcji (rów-
noważnych kwocie około PLN 6 mld zł) uznali cenę
PLN 23 za zbyt wysoką.
W transakcjach IPO zlecenia złożone przez inwe-
storów są typowo „sztucznie” zwiększane i inwesto-
rzy nie spodziewają się pełnej alokacji (tzw. inflacja
popytu); dlatego też skala, wskaźnik nadpopytu
z reguły wynosi 2–5- krotność i więcej.
Biorąc pod uwagę strukturę cenową zgłoszonego
popytu ze strony inwestorów instytucjonalnych, bli-
sko 70% akcji przeznaczonych dla tych inwestorów
zostało zaalokowanych do inwestorów polskich,
w tym dla polskich funduszy emerytalnych jako sta-
bilnych, długoterminowych inwestorów, a jedynie
30% do inwestorów zagranicznych.
Dobór inwestorów instytucjonalnych, do których
kierowano ofertę i z którymi organizowano spotka-
nia, wysyłano raporty analityczne menedżerów
itp., był typowy dla każdego IPO – grupę tę stanowi-
ły krajowe i międzynarodowe instytucje finansowe
aktywne na rynku kapitałowym i zwyczajowo uczest-
niczące w ofertach publicznych, zaproponowane przez
menedżerów oferty lub takie, które do menedżerów
oferty się zgłosiły.
Łączny popyt inwestorów indywidualnych zgło-
szony w transakcji wyniósł 1113,8 mln akcji, co się
przekładało na 96,5-procentową stopę redukcji (lub

innymi słowy 3,5-procentową stopę alokacji). Należy
podkreślić jednakże bardzo istotny poziom kredyto-
wania wykorzystanego przez inwestorów indywidu-
alnych – dostępne kredyty na zakup akcji PGE się-
gały bardzo często 10-krotności środków własnych.
Zgodnie z zapewnieniami spółki ofertę PGE skon-
struowano i przeprowadzono według najlepszych
praktyk na światowych rynkach kapitałowych. Głów-
ne cele, które przyświecały przy tworzeniu struktury
oferty, to maksymalizacja wpływów dla spółki i po-
zyskanie nowych, stabilnych, jednocześnie zdywer-
syfikowanych akcjonariuszy PGE. Oznacza to, że
w ramach oferty PGE kierowała się przede wszyst-
kim interesem spółki.
Ze względu na powyższe nie przewidziano specjal-
nych dyskont lub zachęt dla inwestorów indywidual-
nych. Niezależnie od tego należy wspomnieć, że in-
westorzy indywidualni mieli zagwarantowaną cenę
maksymalną na poziomie 23 zł. Oznacza to, że w sy-
tuacji znaczącego, przekraczającego oczekiwania po-
pytu inwestorów instytucjonalnych, pozwalającego
na ustalenie ceny powyżej 23 zł inwestorzy indywi-
dualni de facto zapłaciliby niższą cenę.
Należy jednocześnie zwrócić uwagę, że został za-
proponowany mechanizm indykatywnych (otwar-
tych) widełek cenowych dla inwestorów instytucjo-
nalnych, które de facto pozwalały na pełne dostoso-
wanie podaży i popytu w dniu ustalenia ceny w przy-
padku nietrafionych szacunków przedziału cenowe-
go. Ponadto struktura oferty zapewniła zaangażowa-
nie w ofertę większości biur maklerskich działających
na rynku polskim (23 biura tworzące „konsorcjum”),
które zostały odpowiednio przygotowane do sprzeda-
ży akcji (m.in. spotkania z analitykami konsorcjum).
W efekcie zapewniło to bardzo dobry marketing ofer-
ty i wpłynęło na wyniki zarówno w transzy indywi-
dualnej, jak i instytucjonalnej.
Cena emisyjna została ustalona na poziomie gór-
nego pułapu przedziału cenowego. Zgodnie z infor-
macją spółki przy ustalaniu przedziału cenowego
17,50–23,00 zł oparto się na wynikach rozmów z po-
nad 200 inwestorami, zarówno międzynarodowymi
jak i krajowymi. Powyższy przedział cenowy został
ustalony powyżej wstępnych wskazań podanych
przez tych inwestorów.
W ocenie spółki globalny popyt na poziomie po-
wyżej 23,00 zł był ograniczony i niedostateczny dla
ustalenia wyższej ceny. W procesie IPO jest tylko jed-
na cena (cena clearingowa) dla popytu instytucjonal-
nego i nie można zastosować różnych cen dla różnych
inwestorów instytucjonalnych.
Według wiedzy spółki kwestia ta była badana
przez Komisję Nadzoru Finansowego (KNF) i dorad-
cy finansowi przekazali do KNF stosowne informacje
m.in. nt. popytu zgłoszonego przez inwestorów na
poziomie wyższym niż 23,00 zł. Spółka nie otrzyma-
ła zastrzeżeń w tej sprawie.
Odnosząc się do poziomu wyceny akcji spółki,
PGE zostało wycenione powyżej lub na tym samym
poziomie (w zależności od przyjętych wskaźników) co
709
CEZ – spółka najbardziej porównywalna do PGE, do
wyceny której PGE aspiruje. Należy zauważyć, iż
CEZ jest spółką doskonale znaną inwestorom i ist-
niało silne oczekiwanie, że PGE będzie wyceniana
z dyskontem do tej spółki.
W ocenie spółki górny pułap przedziału cenowego
23,00 zł był zatem optymalnym poziomem, który za-
pewniał zamknięcie transakcji, i wobec powyższego
nie było wystarczającego popytu, aby rozpatrywać
cenę powyżej 23 zł.
Odnosząc się do kwestii ustalenia wielkości tran-
szy inwestorów indywidualnych na 15%, należy
wskazać, iż zgodnie z zapewnieniami spółki począt-
kowo – na bazie rekomendacji menedżerów oferty
– ustalono pulę akcji dla inwestorów indywidualnych
na poziomie 10% i taka wartość została zapisana
w prospekcie emisyjnym. Poziom około 10% przezna-
czonych dla inwestorów indywidualnych nie odbiega
od innych tego typu transakcji (ENEA: 3%, Lubelski
Węgiel Bogdanka: 15%, Dom Development: 17%, JW.
Construction: 12%...).
Po analizie popytu zgłoszonego przez inwestorów
indywidualnych zwiększono wielkość puli o 50%,
tj. z 10% do 15%. Według spółki i menedżerów oferty
15% to był odpowiedni poziom dla zaspokojenia osta-
tecznego popytu ze strony inwestorów indywidual-
nych, po uwzględnieniu: a) wysokiego poziomu lewa-
rowania tego popytu (kredyty na poziomie 10-krot-
ności środków własnych) i b) odpowiedniego zbilan-
sowania podaży i popytu po debiucie.
Kwota przewidziana dla transzy detalicznej na po-
ziomie 900 mln zł jest jedną z największych kwot kie-
dykolwiek zaalokowanych dla inwestorów indywidu-
alnych w Polsce. Redukcja w ofercie PGE na poziomie
96,5% niewiele różniła się od skali redukcji w poprzed-
nich redukcjach (np. PKO na poziomie 95%).
Zarząd PGE dokonał w sposób autonomiczny za-
równo ustalenia widełek cenowych, ceny emisyjnej,
jak i przydziału akcji dla inwestorów instytucjonal-
nych, opierając się na analizach popytu, ocenie ryzy-
ka oraz rekomendacjach doradców finansowych.
Przydział dla inwestorów indywidualnych odbył się
na zasadzie proporcjonalnej redukcji.
Niektórzy inwestorzy instytucjonalni nie otrzyma-
li przydziału akcji pomimo zgłoszonego popytu. Za-
rząd przy wsparciu menedżerów kierował się bowiem
doborem inwestorów o długoterminowym horyzoncie
inwestycyjnym, z odpowiednim rozkładem między
krajowych i zagranicznych, starając się eliminować
przypadki, w ramach których krótkoterminowi inwe-
storzy otrzymaliby pulę akcji tak małą, że skłaniałoby
to ich do sprzedaży akcji już na pierwszych sesjach.
Według wiedzy spółki kwestia ta była również badana
przez KNF, a doradcy finansowi przekazali do KNF
stosowne informacje m.in. nt. inwestorów instytucjo-
nalnych, którzy nie otrzymali alokacji. Spółka nie
otrzymała zastrzeżeń w tej sprawie.
Dokonany przydział był w pełni zgodny z zapisa-
mi prospektowymi zatwierdzonymi przez Komisję
Nadzoru Finansowego.
710
Zdaniem Ministerstwa Skarbu Państwa debiut
giełdowy spółki PGE Polska Grupa Energetyczna SA
należy uznać za sukces, który pozwoli z jednej strony
realizować spółce zamierzone cele, a z drugiej jest
dobrym początkiem kolejnych zmian własnościowych
w sektorze elektroenergetyki.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Roberta Węgrzyna
w sprawie aktualnej sytuacji
Zakładów Azotowych Kędzierzyn SA
w Kędzierzynie-Koźlu (12950)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją posła Roberta Węgrzyna w sprawie aktualnej sy-
tuacji w ZAK SA z siedzibą w Kędzierzynie-Koźlu,
przekazaną przy piśmie SPS-023-12950/09 z dnia
27 listopada 2009 r., przedkładam wyjaśnienia do
kwestii poruszonych w przedmiotowej interpelacji.
Odnośnie kwestii dotyczących uwzględnienia pa-
kietu socjalnego i inwestycyjnego w procesie prywa-
tyzacji uprzejmie informuję, że po wyłonieniu przez
Naftę Polską SA potencjalnego inwestora, pracowni-
cy spółki ZAK SA, poprzez swoich przedstawicieli,
będą mogli przystąpić do negocjacji pakietu socjalne-
go. Jednakże kwestia, czy pakiet socjalny i inwesty-
cyjny będą stanowiły integralną część umowy pry-
watyzacyjnej, zależy od regulacji prawnych dotyczą-
cych pomocy publicznej. W przypadku pakietu socjal-
nego znaczenie w tym zakresie ma także stanowisko
inwestora.
W świetle powyższego po wyłonieniu przez Naftę
Polską SA potencjalnego inwestora przedstawiciele
organizacji związkowych będą mogli przystąpić
z nim do negocjacji dotyczących podpisania pakietu
socjalnego, o czym zostaną poinformowani w stosow-
nym czasie.
W zakresie implementacji dyrektywy unijnej do-
tyczącej wychwytywania i składowania C02, która
jest niezbędna do zatwierdzenia projektu pt. „Elek-
trownia poligeneracyjna z usuwaniem C02”, przed-
sięwzięcia zgłoszonego do programu flagowego Ko-
misji Europejskiej dotyczącego budowy zeroemisyj-
nych instalacji energetycznych, które realizowane
będzie wspólnie przez PKE SA oraz ZAK SA, uprzej-
mie informuję, iż minister skarbu państwa jest zain-
teresowany wspieraniem inicjatyw i przedsięwzięć
mających na celu poprawę sytuacji ekonomiczno-fi-
nansowej oraz dalszy rozwój spółki ZAK SA.
Mam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia
uzna Pan Marszałek za wyczerpujące temat przed-
miotowej interpelacji.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Węgrzyna
w sprawie implementacji dyrektywy UE (CCS)
(12951)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją poselską pana posła Roberta Węgrzyna z dnia
19 listopada 2009 r., przesłaną przy piśmie znak: SPS-
-023-12951/09, dotyczącą implementacji dyrektywy
UE (CCS), uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Dyrektywa 2009/31/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r.
w sprawie geologicznego składowania dwutlenku wę-
gla oraz zmieniająca dyrektywę Rady 85/337/EWG,
Euratom, dyrektywy Parlamentu Europejskiego
i Rady 2000/60/WE, 2001/80/WE, 2004/35/WE,
2006/12/WE, 2008/1/WE i rozporządzenie (WE)
nr 1013/2006 (Dz. U. L 140 z 5.6.2009), zwana dalej
dyrektywą CCS, jest pierwszym aktem prawnym
Unii Europejskiej regulującym zagadnienie geolo-
gicznego składowania dwutlenku węgla.
Niezwłocznie po uchwaleniu dyrektywy w Mini-
sterstwie Środowiska zostały podjęte działania ma-
jące na celu jej wdrożenie do porządku prawnego.
Opracowano projekt pn. „Założenia do projektu usta-
wy o zmianie ustawy Prawo geologiczne i górnicze
oraz innych ustaw stanowiącego transpozycję dyrek-
tywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/31/WE
z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie geologicznego
składowania dwutlenku węgla oraz zmieniającej dy-
rektywę Rady 85/337/EWG, Euratom, dyrektywy
Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/60/WE,
2001/80/WE, 2004/35/WE, 2006/12/WE, 2008/1/WE
i rozporządzenie (WE) nr 101 3/2006 (Dz. U. L 140
z 5.6.2009)”. Projekt ten został skierowany do kon-
sultacji społecznych i uzgodnień międzyresortowych.
W ich wyniku wpłynęły liczne propozycje i uwagi,
które aktualnie są poddawane analizom. Przewiduje
się, że przyjęcie projektu założeń przez stały Komitet
Rady Ministrów i KERM oraz jego przekazanie do
przyjęcia przez Radę Ministrów nastąpi w I kwarta-
le 2010 r., przygotowanie i uzgodnienie projektu usta-
wy implementującej dyrektywę CCS przez Rządowe

Centrum Legislacji nastąpi w II/III kwartale 2010 r.,
a przyjęcie przez Radę Ministrów projektu ustawy
oraz skierowanie go do prac parlamentarnych będzie
miało miejsce w IV kwartale 2010 r.
Ze względu na pilną potrzebę realizacji polskich
projektów demonstracyjnych CCS należy zwrócić
uwagę, że prowadzenie prac geologicznych w celu wy-
typowania lokalizacji pod składowiska dwutlenku
węgla dla tych projektów jest dopuszczalne już
w obecnym stanie prawnym. Dyrektywa 2009/31/WE
dopuszcza także możliwość zatłaczania dwutlenku
węgla do górotworu w ilości nieprzekraczającej
100 000 ton w celach naukowych i badawczych, co
może być wykorzystane do realizacji krajowej pilota-
żowej instalacji zatłaczania dwutlenku węgla do głę-
bokich warstw wodonośnych. Dopiero pełne urucho-
mienie projektów demonstracyjnych będzie wymaga-
ło uzyskania pozwoleń na podstawie przepisów
w pełni zgodnych z wymogami dyrektywy 2009/31/
WE, co planowane jest w roku 2015. Natomiast im-
plementacja dyrektywy 2009/31/WE musi zostać za-
kończona do dnia 25 czerwca 2011 r.
Niewątpliwie na tempo prac nad implementacją
przedmiotowej dyrektywy mogą negatywnie wpłynąć
przedłużające się prace parlamentarne nad projek-
tem nowej ustawy Prawo geologiczne i górnicze (druk
sejmowy nr 1696). Warto podkreślić, że projekt zało-
żeń przepisów CCS został opracowany w dostosowa-
niu do tej nowej ustawy. Szybkie wejście w życie prze-
pisów tej ustawy pozwoli utrzymać dynamiczne tem-
po prac implementacyjnych. W obecnej sytuacji wpro-
wadzenie trybu pilnego dla przepisów CCS wobec
braku przedmiotowej ustawy mogłoby dodatkowo
skomplikować cały proces legislacyjny.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Węgrzyna
w sprawie implementacji dyrektywy UE (CCS)
(12951)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Roberta Węgrzyna w sprawie
implementacji dyrektywy UE (CCS) skierowaną do
pana Waldemara Pawlaka, wicepremiera – ministra
gospodarki, pismem z dnia 27 listopada 2009 r., znak:
SPS-023-12951/09, poniżej przedstawiam wyjaśnie-
nia do podniesionej w tej interpelacji kwestii: Czy pan
711
premier poprze przyspieszenie implementacji dyrek-
tywy CCS oraz czy będzie ewentualnie wnioskował
o zmianę trybu ze zwykłego na pilny?
Zgodnie z zapisami przyjętej dnia 10 listopada br.
„Polityki energetycznej Polski do 2030 roku” produk-
cja energii elektrycznej w Polsce będzie nadal opierać
się w największym stopniu na wykorzystaniu węgla:
kamiennego i brunatnego, przy równoczesnym za-
pewnieniu realizacji celów Unii Europejskiej (UE)
w zakresie ochrony środowiska i zapobiegania zmia-
nom klimatu. Uwzględniając te wymagania, uznaje
się także potrzebę rozwoju nowoczesnych, tzn. czy-
stych technologii węglowych (CTW). Konieczne bę-
dzie rozwijanie zwłaszcza technologii wychwytu
i magazynowania dwutlenku węgla CCS (ang. Car-
bon Capture and Storage), uznawanej za najbardziej
obiecującą technologię z punktu widzenia uzgodnio-
nej w ramach unijnej polityki energetycznej potrzeby
redukcji emisji dwutlenku węgla o 20% do 2020 r.,
a perspektywicznie do 2050 r. o 50%.
W ww. dokumencie rozwój innowacyjnych techno-
logii energetycznych, w tym czystych technologii wę-
glowych, takich jak CCS, został uwzględniony jako
jedno z głównych zadań.
Na forum UE i wobec innych organizacji mię-
dzynarodowych zajmujących się problemami ener-
getyki i zmian klimatycznych Polska deklaruje
wolę budowy dwu obiektów demonstracyjnych dla
technologii CCS, w tym właśnie obiektu w Kędzie-
rzynie, wspomnianego w tekście interpelacji pana
posła, planowanego jako wspólna inwestycja Tau-
ron Polska Energia SA i Zakładów Azotowych Kę-
dzierzyn SA, z zastosowaniem wstępnego zgazowa-
nia węgla IGCC.
We wrześniu 2008 r. Ministerstwo Gospodarki
zgłosiło ww. projekt do Dyrekcji Generalnej ds.
Transportu i Energii Komisji Europejskiej (KE DG
TREN) jako projekt obiektu demonstracyjnego CCS
do włączenia do tzw. programu flagowego UE budo-
wy na terenie Wspólnoty, do 2015 r., 10–12 takich
obiektów wspieranych instrumentami pomocowymi
UE. Drugą polską propozycją do tego programu jest
uruchomienie instalacji CCS w nowo budowanym
bloku 858 MW na węgiel brunatny w Elektrowni Beł-
chatów. Istotną kwestią do rozwiązania dla KE
i państw członkowskich UE pozostaje sfinansowanie
programu flagowego. Koszty generacji energii elek-
trycznej z wykorzystaniem technologii CCS oraz
technologii IGCC stwarzają bowiem bardzo wysokie
wymagania finansowe. Projekt w Bełchatowie zo-
stał już zakwalifikowany do wsparcia środkami Eu-
ropejskiego Programu Naprawy Gospodarczej (Eu-
ropean Economic Program for Recovery EEPR)
sumą 180 mln euro.
Należy zaznaczyć, że przewidywane działania
mające na celu wdrożenie w Polsce technologii CCS
obejmują także prace geologiczne, w tym w ramach
realizowanego obecnie przez Ministerstwo Środowi-
ska programu „Działania Ministerstwa Środowiska
w celu rozpoznania struktur geologicznych dla pod-
712
ziemnego składowania CO2”, i prace naukowo-ba-
dawcze oraz zakres niezbędnych zmian legislacyj-
nych związanych z koniecznością wdrożenia dyrek-
tywy o geologicznym składowaniu CO2, uzgodnionej
w ramach pakietu klimatyczno-energetycznego z grud-
nia 2008 r. Państwa członkowskie UE mają obowią-
zek zaimplementować tę dyrektywę do swojego po-
rządku prawnego do czerwca 2011 r. Zgodnie z infor-
macjami przekazanymi przez Ministerstwo Środowi-
ska (MŚ) transpozycja przedmiotowej dyrektywy do
polskiego prawa krajowego nastąpi poprzez wprowa-
dzenie nowej ustawy Prawo górnicze i geologiczne.
Na chwilę obecną projekt założeń do nowej ustawy
(przygotowany przez MŚ pod kątem implementacji
dyrektywy o geologicznym składowaniu CO2) znaj-
duje się na końcowym etapie konsultacji społecznych.
Po zakończeniu ww. konsultacji oraz przejściu całej
ścieżki legislacyjnej założenia te zostaną przekazane
do Rządowego Centrum Legislacji celem opracowa-
nia nowej ustawy Prawo górnicze i geologiczne.
Chciałbym poinformować, że przedstawiciele Mini-
sterstwa Gospodarki biorą czynny udział w pracach
Ministerstwa Środowiska zmierzających do imple-
mentacji przedmiotowej dyrektywy do prawa krajo-
wego. Jednocześnie chcę wyrazić swoje pełne popar-
cie dla prac zmierzających do pełnego i jak najszyb-
szego wdrożenia tej dyrektywy. Uważam, że ustano-
wienie ram prawnych dla stosowania technologii
CCS otworzy możliwość szerszego zastosowania tej
technologii w Polsce.
Informuję również, że w myśl obecnie obowiązu-
jących przepisów możliwe jest zatłaczanie dwutlenku
węgla w ilości do 100 tys. ton dla celów badawczych
i naukowych, co wydaje się na chwilę obecną ilością
wystarczającą dla sprawdzenia zachowania dwutlen-
ku węgla zatłoczonego do głębokich warstw wodono-
śnych. Z informacji, którymi dysponuję, wynika rów-
nież, że uruchomienie projektu CCS w Kędzierzynie
planowane jest na koniec roku 2015. Wyrażam prze-
konanie, że do tego czasu dyrektywa o geologicznym
składowaniu CO2 zostanie w pełni zaimplementowa-
na do prawa polskiego. Jak już wspomniałem wcze-
śniej, przedstawiciele MG uczestniczą w pracach
zmierzających do implementacji dyrektywy CCS do
prawa polskiego. Dlatego też chciałbym zapewnić
pana posła, że w sytuacji, kiedy zagrożone byłoby
wprowadzenie przedmiotowej dyrektywy do prawa
krajowego w wyznaczonym terminie, dołożę wszel-
kich starań, aby tryb prac nad tą ustawą został
w miarę możliwości przyspieszony.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
przekonanie, iż stanowią one wystarczającą odpo-
wiedź na pytanie podniesione w interpelacji pana
posła R. Węgrzyna.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie ograniczenia liczby leków
sprzedawanych w punktach aptecznych (12952)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej Bożeny Szydłowskiej z dnia 27 listopada 2009 r.,
nr SPS-023-12952/09, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Ograniczona lista produktów leczniczych sprze-
dawanych w punktach aptecznych wynika przede
wszystkim z dbałości o bezpieczeństwo zarówno pa-
cjentów, jak i leków. W trosce o bezpieczeństwo pro-
duktów leczniczych oraz bezpieczeństwo pacjentów
obrót lekami silnie działającymi powinien być kon-
trolowany. W aptece gwarantem zachowania bezpie-
czeństwa jest magister farmacji z uzyskanym pra-
wem wykonywania zawodu – tylko on może mieć
dostęp do całego asortymentu produktów leczni-
czych, łącznie z lekami bardzo silnie działającymi
oraz lekami z wykazów środków psychotropowych
i odurzających. W punktach aptecznych nie ma wy-
mogu zatrudniania farmaceuty, jedynie technika
farmaceutycznego posiadającego trzyletni staż pracy
w aptekach ogólnodostępnych.
Wykształcenie farmaceuty oraz posiadana przez
niego wiedza merytoryczna nie są tożsame z wiedzą
nabytą w technikum policealnym, gdzie w wymaga-
niach dotyczących uzyskania tytułu technika farma-
ceutycznego nie jest konieczna matura. Zakres tema-
tyczny realizowany w szkołach dwuletnich, często
wyłącznie w soboty i niedziele, nie może być porów-
nywany z zakresem kształcenia na poziomie uniwer-
syteckim. W związku z tym nie można porównywać
kompetencji, wiedzy oraz procesu kształcenia tych
dwóch zawodów, jak również poziomu odpowiedzial-
ności. Nawet w reklamach produktów leczniczych
OTC jest uwaga skierowana do pacjenta, aby swoje
pytania i wątpliwości kierował do lekarza lub farma-
ceuty – nie ma tu wzmianki o technikach farmacji.
Wobec powyższego punkty apteczne, nawet te,
które działają przy ośrodkach zdrowia, nie mogą
mieć dostępu do pełnego asortymentu produktów
leczniczych, tak jak to jest w przypadku aptek ogól-
nodostępnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż minister
zdrowia, dostrzegając wystąpienie błędów w rozpo-
rządzeniu ministra zdrowia z dnia 6 października
2009 r. w sprawie wykazu produktów leczniczych,
które mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach
obrotu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych
(Dz. U. Nr 171, poz. 1335), rozpoczął prace legislacyj-

ne mające na celu nowelizację przedmiotowego roz-
porządzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie bezprawnych działań firm
windykacyjnych oraz bankowych oddziałów
windykacji wobec dłużników będących
osobami fizycznymi (12953)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy pismach z dnia 27 listopada 2009 r.,
nr SPS-023-12953/09 i nr SPS-023-12954/09, inter-
pelacje poseł Bożeny Szydłowskiej w sprawie bez-
prawnych działań firm windykacyjnych oraz banko-
wych oddziałów windykacji wobec dłużników będą-
cych osobami fizycznymi, uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
W polskim porządku prawnym dopuszczalna jest
co do zasady cesja wierzytelności bez zgody dłużnika.
Przepis art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.
Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.) sta-
nowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika prze-
nieść wierzytelność na osobę trzecią, co jest podsta-
wowym mechanizmem wykorzystywanym przez
przedsiębiorców prowadzących działalność polegają-
cą na windykowaniu wierzytelności. Niejednokrotnie
tzw. windykator występuje jedynie w imieniu i na
rzecz wierzyciela na podstawie umowy i pełnomoc-
nictwa. Powyższy przepis Kodeksu cywilnego stano-
wi więc materialno-prawną podstawę do sprzedaży
wierzytelności, która obok umowy-zlecenia pomiędzy
wierzycielem a przedsiębiorstwem windykacyjnym
umożliwia rozwój działalności polegającej na win-
dykacji należności. Możliwość prowadzenia działal-
ności gospodarczej w powyższym zakresie wynika
natomiast z zasady swobody działalności gospodar-
czej wyrażonej w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r.,
Nr 155, poz. 1095, ze zm.).
Zgodnie z tą zasadą mogą powstawać i funkcjono-
wać w obrocie gospodarczym podmioty, które zawo-
dowo trudnią się obrotem wierzytelnościami. Są one
nastawione na wypracowanie zysku, a ich wielość
świadczy o tym, że z obrotu wierzytelnościami moż-
na osiągać dochody.
W przypadku tzw. firm windykacyjnych przede
wszystkim wskazać należy, iż stosownie do treści art.
713
2 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komorni-
kach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2006 r. Nr 167,
poz. 1191, ze zm.), poza wyjątkami przewidzianymi
w innych ustawach, czynności egzekucyjne w spra-
wach cywilnych wykonuje wyłącznie komornik. Ak-
tualne brzmienie przytoczonego przepisu zostało
nadane przez ustawę z dnia 24 maja 2007 r. o zmianie
ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz nie-
których innych ustaw (Dz. U. Nr 112, poz. 769). Do-
danie tą nowelizacją wyrazu „wyłącznie” miało na
celu likwidację „dzikich” egzekucji prowadzonych
przez firmy windykacyjne i wyeliminowanie konku-
rencji dla komorników ze strony tych firm.
Dodać należy, że również stosownie do treści
art. 759 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks
postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 298, ze
zm.) co do zasady czynności egzekucyjne są wykony-
wane przez komorników sądowych, a wyjątkowo tyl-
ko niektóre czynności zastrzeżone są dla sądów.
Działania nazwane w doktrynie jako zespół środków
wymuszających spełnienie przez dłużnika świadcze-
nia określonego tytułem wykonawczym przewidzia-
ne zostały w przepisach Kodeksu postępowania cy-
wilnego w artykułach od 758 do 1088 i określane są
mianem egzekucji sądowej. Określonymi przez powo-
łane powyżej przepisy środkami przymusu dysponu-
ją jedynie wskazane powyżej państwowe organy eg-
zekucyjne. Wobec powyższego wszelkie czynności
zmierzające do przymusowego wyegzekwowania wie-
rzytelności podejmowane przez firmy lub kancelarie
windykacyjne są dokonywane bez podstawy prawnej.
Firma czy też kancelaria windykacyjna nie jest or-
ganem egzekucyjnym, stąd nie ma kompetencji do
podejmowania działań wymuszających spełnienie
przez dłużnika świadczenia określonego tytułem
wykonawczym. Brak jest również jakichkolwiek
podstaw do podejmowania przez nieuprawnione
podmioty działań wymuszających spłatę wierzytel-
ności, które nie zostały stwierdzone tytułem wyko-
nawczym. Należy podkreślić, iż w świetle obowią-
zujących przepisów prawa w drodze przymusu za-
sadniczo mogą być egzekwowane jedynie wierzytel-
ności stwierdzone tytułem wykonawczym, tj. tytu-
łem egzekucyjnym zaopatrzonym przez sąd w klau-
zulę wykonalności. Z kolei tytuły egzekucyjne zo-
stały wymienione enumeratywnie w art. 777 Kodek-
su postępowania cywilnego, przy czym podkreślić
należy, że największe znaczenie wśród tych tytułów
zachowują orzeczenia sądowe lub ugody zawarte
przed sądem. Inne tytuły egzekucyjne występują
w praktyce rzadziej.
Powołane powyżej przepisy, na podstawie których
organy egzekucyjne prowadzą egzekucję sądową, nie
przewidują sankcji cywilnoprawnych za podejmowa-
nie czynności wymuszających spełnienie przez dłuż-
nika świadczenia określonego tytułem wykonawczym
przez nieuprawnione podmioty. Sankcje takie mogą
jednak wynikać z przepisów ogólnych prawa cywil-
nego, np. z art. 415 Kodeksu cywilnego (odpowie-
dzialność deliktowa) czy art. 24 w zw. z art. 448 Ko-
714
deksu cywilnego (odpowiedzialność z tytułu naru-
szenia dóbr osobistych). Ponadto przepisy ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88,
poz. 553, ze zm.) przewidują sankcje karne za powy-
żej wskazane działania. Stosownie bowiem do treści
przepisu art. 191 § 2 Kodeksu karnego: kto stosuje
przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu
wymuszenia zwrotu wierzytelności, podlega karze
pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, dlatego
też osoba, wobec której stosowana jest przemoc lub
groźba bezprawna w celu wymuszenia zwrotu wie-
rzytelności, może złożyć zawiadomienie o popełnie-
niu przestępstwa do właściwych organów ścigania.
Minister sprawiedliwości nie sprawuje nadzoru
nad działalnością firm windykacyjnych ani nie mo-
nitoruje tej działalności. Jeżeli chodzi o organy pań-
stwowe posiadające uprawnienia i instrumenty nie-
zbędne do podejmowania działań zmierzających do
ochrony osób dotkniętych bezprawnymi działaniami
firm windykacyjnych, należałoby wskazać na preze-
sa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów po-
wołanego i działającego na podstawie ustawy z dnia
16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumen-
tów (Dz. U. Nr 50, poz. 331, ze zm.). Prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów w ramach
przysługujących mu kompetencji przeciwdziała prak-
tykom naruszającym zbiorowe interesy konsumen-
tów, w tym również działaniom firm windykacyjnych
stosujących nieuczciwe praktyki rynkowe wobec kon-
sumentów. W razie stwierdzenia naruszenia zakazu
stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy
konsumentów prezes Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów wydaje decyzję o uznaniu działań
przedsiębiorcy za praktykę naruszającą zbiorowe in-
teresy konsumentów i nakazuje zaniechanie jej sto-
sowania. Prezes urzędu może również nałożyć na
przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości nie więk-
szej niż 10% przychodu osiągniętego w roku rozlicze-
niowym poprzedzającym rok nałożenia kary.
Ustawa z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdzia-
łaniu nieuczciwym praktykom rynkowym (Dz. U.
Nr 171, poz. 1206) daje indywidualnym konsumen-
tom narzędzie pozwalające na ochronę przed nie-
uczciwymi praktykami przedsiębiorcy. Zgodnie z art.
12 tej ustawy w razie dokonania nieuczciwej prakty-
ki rynkowej konsument, którego interes został za-
grożony lub naruszony, może żądać zaniechania tej
praktyki; usunięcia skutków tej praktyki; złożenia
jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia odpo-
wiedniej treści i w odpowiedniej formie; naprawienia
wyrządzonej szkody na zasadach ogólnych, w szcze-
gólności żądania unieważnienia umowy z obowiąz-
kiem wzajemnego zwrotu świadczeń oraz zwrotu
przez przedsiębiorcę kosztów związanych z nabyciem
produktu; zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej
na określony cel społeczny związany ze wspieraniem
kultury polskiej, ochroną dziedzictwa narodowego
lub ochroną konsumentów.
Powyższe uprawnienie konsument realizuje po-
przez złożenie powództwa do miejscowo właściwego
sądu powszechnego, przy czym w imieniu konsumen-
ta przedmiotowe powództwo może wnieść również
powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów. Nie jest
ponadto wykluczone, iż pewne działania przedsię-
biorców prowadzących windykację należności, jak
np. wizyta windykatora w miejscu pracy dłużnika
i ujawnianie osobom postronnym wysokości i źródła
zadłużenia, w indywidualnych przypadkach mogą
być uznane za naruszenie dóbr osobistych. Jeśli in-
dywidualny konsument uważa, że jego dobra osobiste
zostały naruszone działaniem przedsiębiorcy może,
zgodnie z art. 24 Kodeksu cywilnego, domagać się
zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bez-
prawne. W razie dokonanego naruszenia może on
także żądać, aby osoba, która dopuściła się narusze-
nia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia
jego skutków, w szczególności, ażeby złożyła oświad-
czenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie.
Na zasadach przewidzianych w Kodeksie cywilnym
może on również żądać zadośćuczynienia pieniężne-
go lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na
wskazany cel społeczny. Jeżeli wskutek naruszenia
dobra osobistego została wyrządzona szkoda mająt-
kowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na
zasadach ogólnych.
W przypadku, gdy działania pracowników przed-
siębiorcy windykacyjnego noszą znamiona czynu za-
bronionego pod groźbą kary, a w szczególności speł-
niają przesłanki przestępstwa z art. 193 Kodeksu
karnego, który stanowi, że kto wdziera się do cudze-
go domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo
ogrodzonego terenu lub wbrew żądaniu osoby upraw-
nionej miejsca takiego nie opuszcza, podlega grzyw-
nie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia
wolności do roku, adresat takich działań (dłużnik)
może zgłosić w tej sprawie stosowne zawiadomienie
do organów ścigania, tzn. Policji lub prokuratury.
Pragnę poinformować, iż w sprawach indywidu-
alnych konsumenci, a więc również dłużnicy, wobec
których prowadzona jest windykacja, w celu uzyska-
nia bezpłatnej szczegółowej informacji prawnej oraz
profesjonalnej pomocy w dochodzeniu swych praw
mogą zgłosić się do właściwych miejscowo powiato-
wych (miejskich) rzeczników konsumentów działają-
cych na podstawie przepisów ustawy o ochronie kon-
kurencji i konsumentów. Do zadań rzeczników kon-
sumentów w szczególności należy zapewnienie bez-
płatnego poradnictwa konsumenckiego i informacji
prawnej w zakresie ochrony interesów konsumentów,
a także występowanie do przedsiębiorców w spra-
wach ochrony praw i interesów konsumentów. W uza-
sadnionych przypadkach rzecznicy mogą również
występować do przedsiębiorców we wskazanym za-
kresie, podejmować działania mediacyjne pomiędzy
konsumentem i przedsiębiorcą, a w szczególności wy-
toczyć powództwo na rzecz konsumenta.
Analogiczne do rzeczników konsumentów zada-
nia są realizowane przez organizacje, do których sta-
tutowych zadań należy ochrona konsumentów, a wśród
nich można przykładowo wymienić Federację Kon-

sumentów oraz Stowarzyszenie Konsumentów Pol-
skich. Ostatnie z wymienionych uruchomiło bezpłat-
ną infolinię, pod którą prawnicy udzielają porad
prawnych w sprawach indywidualnych.
Odpowiadając na pytanie pierwsze i drugie, w oce-
nie Ministerstwa Sprawiedliwości przywołane prze-
pisy i instytucje dostatecznie chronią obywateli przed
szykanowaniem i prześladowaniem dłużników będą-
cych osobami fizycznymi. Z tego też względu Mini-
sterstwo Sprawiedliwości nie prowadzi żadnych prac
legislacyjnych, które dotyczyłyby szczególnego ure-
gulowania działalności firm windykacyjnych.
Odpowiadając na pytanie trzecie, podnieść należy,
że skoro firmy windykacyjne nie mają uprawnień do
wykonywania czynności egzekucyjnych, nie zachodzi
potrzeba koncesjonowania ich działalności.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie metod odzyskiwania długów
od osób fizycznych, stosowanych
przez firmy windykacyjne (12954)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 12953 s. 713.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie wysokości planowanych dotacji
dla okręgowych izb pielęgniarek i położnych
w roku 2010 (12955)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Bożeny Szydłowskiej przekaza-
ną przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r. (znak pi-
sma: SPS-023-12955/09) w sprawie wysokości plano-
wanej dotacji dla okręgowych izb pielęgniarek i po-
łożnych w roku 2010 uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej zmniejszenia
w planach budżetu państwa na 2010 r. wysokości pla-
nowanej dotacji dla okręgowych izb pielęgniarek
715
i położnych wynoszącej 3 656 000 zł, Ministerstwo
Zdrowia informuje, że ze względu na kryzys gospo-
darczy znaczne ograniczenia wydatków na rok 2010
w stosunku do roku 2009 wynikają z limitu wydat-
ków przekazanego przez ministra finansów, według
którego przyjęto wskaźnik 90% wydatków rzeczo-
wych na rok 2009. Środki zaplanowane na rok 2010
dla samorządu zawodowego pielęgniarek i położnych
w wysokości 3656 tys. zł stanowią 95% planu wydat-
ków na 2009 r. Obecnie nie ma możliwości zwiększe-
nia tych środków.
Należy jednakże zauważyć, iż zarówno w po-
przednim, jak i bieżącym roku, został zwiększony
budżet dla samorządu pielęgniarek i położnych na
zrealizowane zadania wynikające z nadwykonania
w stosunku do wartości zawartych umów w związku
z większą liczbą wykonanych zadań w zakresie po-
stanowień wydanych przez okręgowego rzecznika
odpowiedzialności zawodowej pielęgniarek i położ-
nych oraz większą liczbą zadań w zakresie orzeczeń
wydanych przez okręgowy sąd pielęgniarek i położ-
nych. Dlatego też w przypadku przekroczenia kwo-
ty dotacji na rok 2010 oraz możliwości wygospoda-
rowania wolnych środków finansowych istnieje
szansa zwiększenia budżetu dla samorządu pielę-
gniarek i położnych.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej przesunięcia
środków z rezerwy celowej zawartej w części 83 bu-
dżetu państwa, tj. kwoty 270 000 zł przeznaczonej na
dofinansowanie innych zadań w ochronie zdrowia
wymagających pilnej realizacji, na zwiększenie dota-
cji dla okręgowych izb pielęgniarek i położnych, Mi-
nisterstwo Zdrowia informuje, iż minister zdrowia
jest dysponentem rezerwy celowej pn.: „Wsparcie jed-
nostek samorządu terytorialnego w działaniach sta-
bilizujących system ochrony zdrowia oraz dofinanso-
wanie innych działań w dziale ochrony zdrowia”
w kwocie 620 000 tys. zł, z tego 350 000 tys. zł prze-
znaczone jest na realizację zadań ministra zdrowia
wynikających z uchwały Rady Ministrów nr 58/2009
z dnia 27 kwietnia 2009 r. ustanawiającej program
wieloletni na lata 2009–2011 pn.: „Wsparcie jedno-
stek samorządu terytorialnego w działaniach stabi-
lizujących system ochrony zdrowia”, natomiast pozo-
stałe 270 000 tys. zł – na dofinansowanie innych za-
dań w dziale ochrony zdrowia.
Zgodnie z art. 140 nowej ustawy o finansach pu-
blicznych z dnia 27 sierpnia 2009 r. (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240) w budżecie państwa mogą być tworzone
rezerwy celowe na wydatki, których szczegółowy po-
dział na pozycje klasyfikacji budżetowej nie jest moż-
liwy do dokonania w okresie opracowywania projek-
tu ustawy budżetowej. Obecnie projekt ustawy jest
przedmiotem prac w parlamencie.
Powyższa rezerwa w zakresie kwoty 270 000 tys. zł
zostanie rozdysponowana w 2010 r. na dofinansowa-
nie innych zadań w ochronie zdrowia wymagających
pilnej realizacji, w tym szczególnie na programy po-
lityki zdrowotnej, świadczenia wysokospecjalistyczne
716
oraz nowe zadania wynikające z wprowadzanych
przepisów.
W chwili obecnej Ministerstwo Zdrowia nie jest
w stanie zapewnić, że środki z ww. rezerwy będą
przeznaczone również dla samorządu pielęgniarek
i położnych. Ostateczną decyzję w tej sprawie podej-
muje jednakże minister zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie sposobów odzyskiwania długów
od osób fizycznych, stosowanych przez firmy
windykacyjne i oddziały windykacji banków
(12956)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Bożeny Szydłowskiej z dnia
19 listopada br., przesłaną przez pana Krzysztofa Pu-
trę, wicemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej,
przy piśmie z dnia 27 listopada br., znak: SPS-023-
-12956/09, w sprawie sposobów odzyskiwania długów
od osób fizycznych stosowanych przez firmy windy-
kacyjne i oddziały windykacji banków, uprzejmie
przedstawiam następujące stanowisko.
Z aktualnego porządku prawnego wynika, że wie-
rzyciel ma prawo dążyć do polubownego, pozasądo-
wego i szybkiego odzyskania swoich należności. Brak
jest również zakazów uniemożliwiających spisywanie
pozasądowych porozumień, ugód czy zawieranie
słownych ustaleń, np. umożliwiających dłużnikowi
spłatę zobowiązania w ratach, bez narażania się na
dodatkowe koszty związane z procesem sądowym
i postępowaniem egzekucyjnym.
Należy w tym miejscu zauważyć, że często zapo-
mina się o poszkodowanych wierzycielach, w tym
także instytucjach finansowych sektora bankowego.
Banki natomiast zobowiązane są do zachowania bez-
pieczeństwa środków pieniężnych złożonych przez
deponentów. Trudności w odzyskiwaniu ich należno-
ści pochodzących z kredytów mogą mieć wpływ na
kształtowanie oferty bankowej oraz korzystanie
przez banki z określonych instrumentów w procesie
prowadzenia działalności.
Przepisy prawa cywilnego zawierają unormowa-
nia dotyczące ochrony wierzyciela, stanowiąc w szcze-
gólności, że do przeniesienia wierzytelności na inną
osobę fizyczną czy prawną nie jest wymagana zgoda
dłużnika. Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego
wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wie-
rzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprze-
ciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu
albo właściwości zobowiązania. Z § 2 tego artykułu
wynika, że wraz z wierzytelnością przechodzą na na-
bywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególno-
ści roszczenie o zaległe odsetki.
Działalność gospodarczą w zakresie windykacji
należności należy zakwalifikować do pośrednictwa
finansowego. Firmy windykacyjne rejestrowane są
w ewidencjach działalności gospodarczej urzędów
miejskich, w KRS-ach, w urzędzie statystycznym
(REGON), w urzędach skarbowych, płacą składki
ZUS oraz podatek dochodowy, VAT, wystawiają klien-
tom faktury.
Firmy windykacyjne mogą posiadać w ramach
swojej struktury komórki zajmujące się legalnym wy-
wiadem gospodarczym, służącym współpracy z orga-
nami egzekucyjnymi w zakresie odnajdywania ukry-
tego przez dłużnika majątku, tak aby komornik mógł
go zająć.
Odnosząc się do postawionych przez panią poseł
pytań, pragnę wyjaśnić, że minister finansów nie jest
właściwy we wszystkich kwestiach zawartych w in-
terpelacji. Działalność firm windykacyjnych jest
działalnością gospodarczą, która nie jest objęta za-
kresem właściwości ministra finansów. Z uwagi na
materię zagadnienia właściwym wydaje się także Mi-
nisterstwo Gospodarki oraz Ministerstwo Sprawie-
dliwości, z uwagi na przepisy prawa cywilnego oraz
postępowania cywilnego, mające duże znaczenie
w działalności firm windykacyjnych.
Podniesiona przez panią poseł kwestia koncesjo-
nowania firm windykacyjnych mogłaby się wiązać
z ewentualnym objęciem tej działalności nadzorem
państwowym. Takie działania natomiast stanowiły-
by ograniczenie konstytucyjnej wolności działalności
gospodarczej. Zgodnie z art. 22 Konstytucji RP ogra-
niczenie takie może być dokonane tylko ze względu
na ważny interes publiczny. W przypadku takiego
ograniczenia określony – zidentyfikowany i ważny
interes publiczny powinien być dobrem o wyższej
wartości od ograniczanej w danym zakresie wolności
działalności gospodarczej. Należałoby zatem ziden-
tyfikować interes publiczny, który miałby podlegać
tego typu ochronie, a następnie wykazać, że jego do-
niosłość uzasadnia ograniczenie konstytucyjnych
wolności.
Biorąc pod uwagę przedstawione wyżej wyjaśnie-
nia, uprzejmie informuję, że minister finansów nie
planuje w zakresie swojej właściwości podejmowania
czynności legislacyjnych zmierzających do ingerowa-
nia w sferę stosunków cywilnoprawnych dotyczących
kontaktów wierzycieli z dłużnikami o charakterze
negocjacyjnym, których celem jest zaspokojenie wie-
rzytelności.
Jednocześnie minister finansów pragnie ze swojej
strony poinformować, że istnieje możliwość skutecz-
nego egzekwowania przepisów obowiązującego prawa

w przypadkach naruszenia uprawnień konsumentów
pokrzywdzonych przez nieuczciwych windykatorów.
Istnieją bowiem możliwości skorzystania z bezpłatnej
pomocy prawnej miejscowo właściwego rzecznika
konsumentów, do którego pokrzywdzona osoba może
się zwrócić w konkretnej sprawie. Do kompetencji
rzecznika należy:
— zapewnienie bezpłatnego poradnictwa konsu-
menckiego i informacji prawnej w zakresie ochrony
interesów konsumentów,
— składanie wniosków w sprawie stanowienia
i zmiany przepisów prawa miejscowego w zakresie
ochrony interesów konsumentów,
— występowanie do przedsiębiorców w sprawach
ochrony praw i interesów konsumentów,
— współdziałanie z właściwymi miejscowo dele-
gaturami Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumen-
tów, organami Inspekcji Handlowej oraz organizacja-
mi konsumenckimi,
— wytaczanie powództwa na rzecz konsumentów
oraz wstępowanie, za ich zgodą, do toczącego się po-
stępowania w sprawach o ochronę interesów konsu-
mentów.
Rzecznik konsumentów w sprawach o wykrocze-
nia na szkodę konsumentów jest oskarżycielem pu-
blicznym w rozumieniu przepisów Kodeksu postępo-
wania w sprawach o wykroczenia, posiada również
możliwość występowania do prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów z wnioskiem o wszczę-
cie postępowania antymonopolowego oraz przeciwko
czynom nieuczciwej konkurencji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Karola Karskiego
w sprawie stanu prac polsko-rosyjskiej Komisji
ds. trudnych w zakresie zbrodni katyńskiej
(12957)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Karola Karskiego (pismo
nr SPS-023-12957/09 z dnia 27 listopada 2009 r.)
w sprawie stanu prac polsko-rosyjskiej Komisji ds.
trudnych w zakresie zbrodni katyńskiej pragnę po-
informować, co następuje.
1. Minister spraw zagranicznych nie jest organem
właściwym do formułowania ocen prawnokarnych
717
zbrodni katyńskiej w świetle uregulowań między-
narodowego i polskiego prawa karnego. Zagadnie-
nia tego rodzaju nie znajdują się bowiem w jego
kompetencji.
Uprzejmie przypominam, że odpowiednie postę-
powanie w tej sprawie (od dnia 30 listopada 2004 r.)
prowadzi organ ustawowo właściwy w tych sprawach,
a mianowicie Instytut Pamięci Narodowej – Główna
Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Pol-
skiemu.
Minister spraw zagranicznych udziela Instytuto-
wi Pamięci Narodowej wszelkiej niezbędnej pomocy,
zabiegając m.in. o odtajnienie postanowienia Naczel-
nej Prokuratury Wojskowej Federacji Rosyjskiej
o umorzeniu śledztwa nr 159 w sprawie zbrodni ka-
tyńskiej oraz o przekazanie stronie polskiej wszel-
kich pozostałych dokumentów dla potrzeb IPN.
2. Na wstępie zaznaczyć należy, że dokumentacja
znajdująca się w posiadaniu strony rosyjskiej została
utajniona. Oficjalne stanowisko strony rosyjskiej zo-
stało przedstawione natomiast Europejskiemu Try-
bunałowi Praw Człowieka w Strasburgu.
Zgodnie ze stanowiskiem strony rosyjskiej czyny
poszczególnych funkcjonariuszy NKWD ZSRR po-
dejmujących decyzje o rozstrzelaniu obywateli pol-
skich były kwalifikowane jako przestępstwa przewi-
dziane w art. 193-17 pkt b) kodeksu karnego RFSRR,
tzn. przekroczenie uprawnień przez funkcjonariu-
sza publicznego, powodujące ciężkie następstwa
przy istnieniu szczególnie obciążających okoliczno-
ści. Zdaniem strony rosyjskiej powyższe przestęp-
stwo odnosi się do kategorii przestępstw pospolitych
i nie podlega reżimom konwencji międzynarodo-
wych, w szczególności Konwencji o niestosowaniu
przedawnienia zbrodni wojennych i zbrodni przeciw
ludzkości z 1968 r.
Strona rosyjska stwierdziła, że istotną okoliczno-
ścią w przedmiotowej sprawie jest fakt, że w 1990 r.,
kiedy zostało wszczęte śledztwo nr 159, miało już
miejsce przedawnienie odpowiedzialności sprawców.
Z tego powodu nawet gdyby zakładać, że sprawcy
jeszcze żyli, to i tak nastąpić by musiało zwolnienie
ich z odpowiedzialności karnej.
Z tego powodu Federacja Rosyjska uważa, że nie
miała de jure obowiązku przeprowadzenia oficjalne-
go śledztwa w sprawie śmierci polskich oficerów.
Śledztwo nr 159 zostało zamknięte 21 września
2004 r. na podstawie art. 24 pkt 4 kodeksu karnego
FR (śmierć podejrzanego lub obwinionego). Strona
rosyjska stwierdziła także, że nie było uzasadnienia
dla zastosowania w tym śledztwie art. 78 ust. 5 ko-
deksu postępowania karnego FR („Do osób, które
popełniły przestępstwa przeciwko pokojowi, bezpie-
czeństwu ludzkości, przewidzianych w art. 353, 356,
357 i 358 kodeksu FR nie stosuje się przedawnie-
nia”), albowiem przed żadnym sądem, w tym mię-
dzynarodowym, nie stwierdzono, że w odniesieniu
do obywateli polskich w 1940 r. dokonano jakiego-
kolwiek przestępstwa podlegającego działaniu kon-
wencji z 1968 r.
718
Strona rosyjska uważa ponadto, że biorąc pod
uwagę okoliczności związane ze wszczęciem „sprawy
katyńskiej”, jedynym logicznym i uzasadnionym
wnioskiem jest to, że wszczęcie tego śledztwa miało
od początku jeden cel – wyjaśnienie historycznych
faktów, a nie ściganie konkretnych osób. Zatem
śledztwo miało na celu dokonanie analizy dokumen-
tów archiwalnych i ekspertyz szczątków ludzkich,
a nie przeprowadzenie procesu karnego, albowiem
wyjaśnienie prawdy materialnej w tym śledztwie
było niemożliwe od początku, w związku ze śmiercią
podejrzanych.
3. W odróżnieniu od działającej poprzednio pol-
sko-rosyjskiej Komisji do Spraw Trudnych, powołana
na nowo na wiosnę 2008 r. Grupa do Spraw Trudnych
w relacjach polsko-rosyjskich składa się głównie
z niezależnych ekspertów. Zadaniem grupy jest pro-
wadzenie dialogu na temat szeregu wrażliwych
spraw z zakresu historii stosunków polsko-rosyjskich
w latach 1919–1991.
W czasie wszystkich posiedzeń grupy sprawa
zbrodni katyńskiej znajdowała się w centrum uwagi.
Efektem działania grupy w tym zakresie jest nie tyl-
ko przygotowanie dwóch ekspertyz – polskiej i rosyj-
skiej, które będą opublikowane we wspólnym tomie
(wraz z dokumentacyjnymi aneksami), ale także uru-
chomienie instytucjonalnego dialogu w tej sprawie.
Dialog ten podjęty został po raz pierwszy również
przez rosyjską Cerkiew prawosławną. W tej mierze
znacząca była wizyta przedstawicieli rosyjskiego du-
chowieństwa w Polsce we wrześniu 2009 r.
Jednak polityczne znaczenie w zapoczątkowaniu
procesu pojednania ma inicjatywa współprzewodni-
czących grupy, aby po stronie polskiej i rosyjskiej zin-
stytucjonalizować dialog i powołać dwa ośrodki (w Pol-
sce i w Rosji), których mandat obejmowałby osąd
moralno-polityczny zbrodni, ułatwienie dostępu do
nieznanych archiwów w tej sprawie, upamiętnienie
ofiar, działalność edukacyjną w duchu tolerancji
i wzajemnego zrozumienia. W dniu 1 września 2009 r.
w Sopocie premierzy RP i RF poparli tę inicjatywę.
Jej realizacja jest przedmiotem rosyjsko-polskich
konsultacji. Grupa przygotowała w tej mierze stosow-
ne rekomendacje. Współprzewodniczący grupy ze
strony polskiej pan prof. A. D. Rotfeld przedstawił
obszerną informację na temat działalności grupy
podczas posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych
Sejmu RP w dniu 7 października 2009 r.
Na ostatnim posiedzeniu grupy w dniu 9 listopa-
da 2009 r. podjęto decyzję, że następne spotkanie
grupy odbędzie się w 70. rocznicę zbrodni katyńskiej
w Smoleńsku.
Mając na uwadze powyższe, wypada podkreślić,
że zadaniem grupy jest wyjaśnienie wszystkich oko-
liczności zbrodni katyńskiej oraz dokonanie jej oceny
historycznej i moralnej, a nie dokonanie kwalifikacji
prawnej zbrodni.
4. MSZ na bieżąco monitoruje stanowisko, jakie
w sprawie zbrodni katyńskiej prezentują władze
Ukrainy i Białorusi. Przedmiotem uwagi minister-
stwa są również nastroje panujące w społeczeństwach
tych państw w stosunku do trudnych kart wspólnej
historii.
Jak dotąd obydwa państwa nie zajęły oficjalnego
stanowiska w odniesieniu do kwalifikacji zbrodni ka-
tyńskiej jako zbrodni ludobójstwa w rozumieniu pra-
wa międzynarodowego. Władze ukraińskie podjęły
współpracę z Polską, zarówno w zakresie upamięt-
nienia ofiar zbrodni katyńskiej, czego przykładem
było powstanie Cmentarza Wojennego w Charkowie,
jak również wykazały się pozytywną postawą w ob-
szarze wymiany posiadanych archiwaliów – Służba
Bezpieczeństwa Ukrainy udostępniła stronie polskiej
dokumenty dotyczące ofiar zbrodni NKWD (nie tylko
w odniesieniu do zbrodni katyńskiej).
Na uwagę zasługują również publiczne wystąpie-
nia prezydenta W. Juszczenki, który przyrównując
przestępstwa komunizmu i leninizmu do przestępstw
nazizmu i hitleryzmu, wskazuje na ich jednakową
genezę – zbrodni przeciwko ludzkości. W swoich wy-
powiedziach prezydent Ukrainy uznaje, że Wielki
Głód, Gułag i Katyń zasługują na takie samo potę-
pienie jak zbrodnie III Rzeszy.
W przypadku Białorusi można dostrzec postępu-
jące zróżnicowanie opinii dotyczących zbrodni stali-
nizmu. Młodsze pokolenia, które mają możliwość
kształtowania swoich poglądów w oparciu o dostęp
do informacji obiektywnie ilustrujących fakty histo-
ryczne, coraz wyraźniej odcinają się od sowieckiej
interpretacji wydarzeń okresu rządów Stalina, jaką
podziela część społeczeństwa wychowana w czasach
b. ZSRR.
Aczkolwiek nie można dziś mówić o woli nagła-
śniania faktów dotyczących zbrodni stalinowskich,
w białoruskiej prasie nie ukazują się artykuły negu-
jące prawdę katyńską. W sytuacji pojawienia się, za-
zwyczaj w gazetach prowincjonalnych, nielicznych
publikacji fałszujących wydarzenia dotyczące historii
Polski MSZ nie odnotowuje problemów z zamieszcza-
niem przez Ambasadę RP w Mińsku obszernych
sprostowań. W oficjalnej białoruskiej narracji histo-
rycznej coraz częściej pojawiają się akcenty krytycz-
ne, natomiast środowiska opozycyjne podkreślają
fakt, iż wiele ofiar zbrodni katyńskiej wywodziło się
z terenów obecnej Białorusi.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Zbigniewa Chmielowca
i Adama Śnieżka
w sprawie rankingu Uniwersytetu Shanghai
Jiao Tong na temat najlepszych uczelni
na świecie (12959)
W związku z interpelacją panów posłów Zbignie-
wa Chmielowca i Adama Śnieżka w sprawie rankin-
gu najlepszych uczelni świata opracowanego na Uni-
wersytecie Shanghai Jiao Tong, przesłaną przy pi-
śmie nr SPS-023-12959/09 z dnia 27 listopada br.,
uprzejmie przekazuję poniższe informacje.
Zagadnienie stosunkowo niskiej konkurencyjno-
ści polskich szkół wyższych na arenie światowej, wy-
rażonej także dalszą pozycją czołowych krajowych
uczelni w międzynarodowych rankingach szkół wyż-
szych, znalazło się wśród motywów dążenia do grun-
townego zreformowania sektora szkolnictwa wyższe-
go w Polsce. Przygotowane w Ministerstwie Nauki
i Szkolnictwa Wyższego oraz przyjęte 28 październi-
ka br. przez Radę Ministrów „Założenia do noweliza-
cji ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz usta-
wy o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz
o stopniach i tytule w zakresie sztuki” przewidują
szereg działań i rozwiązań systemowych zmierzają-
cych do wzmocnienia szkolnictwa wyższego w na-
szym kraju.
Ważnym elementem reformy jest wzrost finanso-
wania szkolnictwa wyższego w postaci „funduszu
projakościowego”, który uruchomi konieczne jako-
ściowe zmiany w polskich uczelniach. Coroczny
wzrost kwoty finansowania przeznaczony będzie
przede wszystkim na finansowanie jednostek orga-
nizacyjnych szkolnictwa wyższego najwyższej jakości
zarówno w sektorze publicznym, jak i niepublicznym.
Oddziaływać to będzie motywacyjnie na poprawę ja-
kości kształcenia, większe zaangażowania pracowni-
ków akademickich w ich badania naukowe i dydak-
tykę oraz większe zaangażowanie studentów i dok-
torantów w uzyskiwanie wyższych osiągnięć podczas
studiów.
Istotną cechą proponowanego wzrostu finansowa-
nia w formie „funduszu projakościowego” jest jedno-
znaczne zdefiniowanie przeznaczenia tych środków.
Kwota tego funduszu dzielona będzie między nastę-
pujące zadania:
1) finansowanie jednostek organizacyjnych uczel-
ni publicznych i niepublicznych, które uzyskają sta-
tus Krajowych Naukowych Ośrodków Wiodących,
w ramach dziedzinowo określonych obszarów wiedzy,
w tym finansowanie dodatku do płac osób zatrudnio-
nych oraz elitarne stypendia dla studentów i dokto-
rantów,
719
2) finansowanie jednostek organizacyjnych uczel-
ni publicznych i niepublicznych posiadających ocenę
wyróżniającą oferowanego kierunku studiów w opi-
nii Państwowej Komisji Akredytacyjnej (PKA),
3) wdrażanie wewnętrznych systemów zapewnia-
nia jakości kształcenia oraz krajowych ram kwalifi-
kacji, o ile w znaczącym stopniu wpływają na proces
poprawy jakości kształcenia w danej jednostce,
4) finansowanie studiów doktoranckich w uczel-
niach niepublicznych – jako najlepszych uczelniach
tego sektora,
5) stypendia doktoranckie „prymusów” dla 30%
najlepszych doktorantów studiujących w systemie
studiów finansowanych z budżetu państwa w uczel-
niach publicznych i niepublicznych.
Środki pieniężne pochodzące z „funduszu proja-
kościowego” przeznaczone na finansowanie wskaza-
ne w pkt 1 i 3 otrzymywać będą jednostki organiza-
cyjne uczelni na podstawie wyników konkursów
ogłaszanych przez ministra właściwego do spraw
szkolnictwa wyższego.
Ważnym czynnikiem wpływającym na kondycję
polskich uczelni będzie także ich integracja z otocze-
niem społeczno-gospodarczym oraz włączenie prak-
tyków z sektora przedsiębiorstw w funkcjonowanie
uczelni. Wśród rozwiązań mających służyć tym celom
należy wymienić przede wszystkim:
1) wprowadzenie możliwości kształcenia wspól-
nego z pracodawcą, a także kształcenia na zamówie-
nie pracodawcy. Włączenie praktyków reprezentu-
jących organizacje gospodarcze, publiczne i społecz-
ne do procesu dydaktycznego na kierunkach o pro-
filu zawodowym przy: a) tworzeniu programów stu-
diów, b) realizacji procesu kształcenia, c) ocenie jego
efektów,
2) wprowadzenie w systemach oceny jakości dy-
daktyki szkoły wyższej, zwłaszcza na kierunkach
o profilu zawodowym (po wprowadzeniu krajowych
ram kwalifikacji), zdefiniowanych przez PKA, kryte-
riów mierzących stopień powiązania kształcenia
z potrzebami gospodarki,
3) obowiązkowe utworzenie konwentów w pań-
stwowych wyższych szkołach zawodowych. Celem
konwentu, będącego nowym elementem struktury
zarządzania szkołą wyższą, ma być budowanie więzi
między uczelnią a otoczeniem społeczno-gospodar-
czym, a w jego kompetencjach znajdą się relacje szko-
ły wyższej z otoczeniem oraz zarządzanie strategicz-
ne. Tryb funkcjonowania i zakres kompetencji kon-
wentu określi statut uczelni, ale będzie on obejmował
m.in.: a) uchwalanie strategii rozwoju uczelni zgod-
nie z krajową i regionalną polityką rozwoju; b) co-
roczną ocenę stopnia realizacji strategii rozwoju
uczelni; c) uchwalanie zasad monitorowania procesu
wdrażania oraz realizacji strategii.
Zarysowane powyżej elementy reformy krajowego
szkolnictwa wyższego dają przesłanki dla przekona-
nia, iż pozycja naszych uczelni na świecie będzie ule-
gać stopniowej poprawie, a polskie szkoły wyższe
staną się atrakcyjną alternatywą dla zagranicznych
720
studentów i pracowników akademickich oraz przy-
czynią się do długofalowego rozwoju gospodarki
i społeczeństwa.
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Zbigniewa Chmielowca
i Adama Śnieżka
w sprawie praw ucznia (12960)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Zbigniewa Chmielowca
i Adama Śnieżka – SPS-023-12960/09 – w sprawie
praw ucznia, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zjawisko agresji i przemocy w szkole przejawia się
najczęściej w różnych formach agresji rówieśniczej.
Przejawy zachowań agresywnych uczniów dotyczą także
nauczycieli i innych pracowników szkoły. Stawia to przed
szkołą trudne zadanie systematycznego i umiejętnego
eliminowania przemocy oraz uczenia rozwiązywania
konfliktów bez jej stosowania.
Aby skutecznie realizować wychowawcze cele
szkoły, potrzebne są odpowiednie strategie wycho-
wawcze i właściwe dla nich instrumenty.
Strategia wychowawcza realizowana w szkole powin-
na być wieloaspektowa. Z jednej strony szkoła powinna
określić w czytelny sposób kryteria dopuszczalnych
zachowań, a naganne zachowania uczniów powinny
spotykać się z odpowiednią sankcją, z drugiej strony po-
winna wspierać i utrwalać aktywną postawę sprzeciwu
wobec zachowań niestosownych. Programy wycho-
wawcze muszą nie tylko chronić uczniów przed dostę-
pem do złych doświadczeń, uświadamiać konsekwencje
związane z określonymi zachowaniami nagannymi,
ale również wspierać alternatywne, pozytywne wzorce
działania.
Zróżnicowane warunki, w których uczą się i żyją
uczniowie, wymagają maksymalnego dostosowania
strategii wychowawczych do cech ich środowiska
szkolnego i społecznego.
Poprawa efektów pracy wychowawczej w szkołach
zależy od sposobu rozwiązania trudności i proble-
mów, które napotykają wychowawcy podczas pracy
wychowawczej, w tym np.:
— trudności w doborze skutecznych instrumen-
tów realizacji bardzo ogólnie formułowanych celów
w programach wychowawczych;
— właściwego, a nie przypadkowego doboru środ-
ków wychowawczych na poziomie konkretnych klas.
Instrumentem służącym kształtowaniu środowi-
ska wychowawczego szkoły, relacji pomiędzy ucznia-
mi oraz uczniami i nauczycielami jest statut szkoły,
spełniający warunki określone w rozporządzeniu mi-
nistra edukacji narodowej z dnia 21 maja 2001 r.
w sprawie ramowych statutów publicznego przed-
szkola oraz publicznych szkół (Dz. U. Nr 61, poz. 624,
z późn. zm.).
Statut szkoły określa m.in.:
— cele i zdania szkoły wynikające z przepisów
prawa oraz uwzględniające program wychowawczy
szkoły i program profilaktyki dostosowany do po-
trzeb rozwojowych uczniów oraz potrzeb danego śro-
dowiska,
— sposób wykonywania zadań szkoły, z uwzględ-
nieniem optymalnych warunków rozwoju ucznia,
zasad bezpieczeństwa oraz zasad promocji i ochrony
zdrowia,
— szczegółowe zasady wewnątrzszkolnego oce-
niania uczniów,
— rodzaje nagród i kar stosowanych wobec
uczniów oraz tryb odwoływania się od kary,
— szczegółowe kompetencje organów szkoły.
Rolą zatem dyrektora szkoły i nauczycieli jest
ustalenie, w porozumieniu ze społecznymi organami
szkoły, zasad funkcjonowania danej placówki. Wza-
jemne relacje uczeń – nauczyciel, w tym zakresy praw
i obowiązków, powinny zostać określone w statucie
konkretnej szkoły.
Pokonywanie problemów dotyczących agresji i prze-
mocy jest możliwe, chociaż jest procesem trudnym i dłu-
gotrwałym. Skuteczne przeciwdziałanie takim za-
chowaniom jest możliwe w dużym stopniu na podsta-
wie regulacji wewnątrzszkolnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie ograniczenia wypłaty dotacji
unijnych dla firm (12961)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 27 listopada br. (nr SPS-
-023-12961/09) interpelacją pani poseł Barbary Bar-
tuś w sprawie ograniczenia wypłat dotacji unijnych
dla firm, uprzejmie informuję.
W ustawie budżetowej na rok 2009 na realizację
zadań w ramach regionalnych programów operacyj-

nych oraz komponentu regionalnego Programu Ope-
racyjnego „Kapitał ludzki” zaplanowano w budżecie
części 34: Rozwój regionalny środki w wysokości 3 664
503 zł, w tym na wydatki podlegające refundacji z bu-
dżetu UE ujęto kwotę 3 352 422 zł oraz na współfi-
nansowanie krajowe przewidziano kwotę 312 081 zł.
Ponadto środki na realizację m.in. wyżej wymie-
nionych programów uruchamiane są z zaplanowanej
w ustawie budżetowej rezerwy celowej ujętej w części
83, poz. 8: Finansowanie wspólnej polityki rolnej i ry-
backiej, programów operacyjnych, w tym programów
pomocy technicznej, innych programów finansowa-
nych z budżetu Unii Europejskiej, Norweskiego Me-
chanizmu Finansowego i EOG, Szwajcarsko-Polskie-
go Programu Współpracy (…).
Podziału omawianej rezerwy celowej, przeznaczonej
na finansowanie programów realizowanych z udziałem
środków pochodzących z funduszy strukturalnych
i Funduszu Spójności, dokonuje minister finansów na
wniosek ministra właściwego do spraw rozwoju regio-
nalnego stosownie do postanowień art. 133 ust. 2a usta-
wy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.).
Uprzejmie informuję, że środki z rezerwy celowej,
w tym na realizację regionalnych programów opera-
cyjnych oraz komponentu regionalnego Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki”, są uruchamiane sys-
tematycznie.
Do dnia 18 grudnia br. na ww. zadania przyznano
z rezerwy celowej poz. 8 środki w łącznej wysokości
4 955 652 zł.
Natomiast zgodnie z § 4 pkt 3 rozporządzenia mi-
nistra rozwoju regionalnego z dnia 7 września 2007 r.
w sprawie wydatków związanych z realizacją progra-
mów operacyjnych (Dz. U Nr 175, poz. 1232, z późn.
zm.) dotacja rozwojowa dla samorządów województw
działających jako instytucja zarządzająca lub jako
instytucja pośrednicząca udzielana jest przez mini-
stra właściwego do spraw rozwoju regionalnego.
Zatem środki na realizację zadań w ramach oma-
wianych programów do poszczególnych samorządów
są przekazywane z budżetu części 34: Rozwój regio-
nalny, a decyzję w tej sprawie podejmuje minister
właściwy ds. rozwoju regionalnego.
Ponadto uprzejmie informuję, że art. 200 ust. 4
ustawy o finansach publicznych stanowi, że: środki,
o których mowa w art. 5 ust. 2–4, stanowią dochody
budżetu państwa po ich przekazaniu w złotych na
rachunek dochodów budżetu państwa. Przepis ten
jednoznacznie wskazuje, że środki pochodzące z bu-
dżetu Unii Europejskiej oraz niepodlegające zwroto-
wi środki z pomocy udzielonej przez państwa człon-
kowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Han-
dlu (EFTA), z wyłączeniem środków przeznaczonych
na realizację programów przedakcesyjnych, stano-
wią dochody budżetu państwa oraz moment, w któ-
rym rzeczywiście stają się dochodami, tj. po ich
przekazaniu w złotych na rachunek dochodów bu-
dżetu państwa.
721
Natomiast wydatki na realizację programów
w ramach NSRO 2007–2013, w tym środki dla przed-
siębiorców na rozwój firm, są przekazywane z budże-
tu państwa w ramach środków zaplanowanych
w ustawie budżetowej na dany rok.
W związku z powyższym, zgodnie z ustawą o fi-
nansach publicznych, środki pochodzące z Unii Eu-
ropejskiej nie mogą być przekazywane bezpośrednio
do firm, natomiast muszą zostać przekazane na do-
chody budżetu państwa.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie abstrakcyjnych cen w Polsce (12962)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Barbary Bartuś w sprawie abs-
trakcyjnych cen w Polsce, przesłaną przy piśmie
(SPS-023-12962/09) z dnia 27 listopada 2009 r.,
uprzejmie przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Rozważając problem ekonomicznego uzasadnie-
nia obowiązującego poziomu cen, należy mieć na
względzie, iż w Polsce większość cen w obrocie deta-
licznym kształtowana jest zgodnie z mechanizmami
rynkowymi, a ceny towarów i usług uzgadniane są
przez strony umowy (art. 2 ustawy z dnia 5 lipca
2001 r. o cenach, Dz. U. Nr 97, poz. 1050, ze zm.).
Ograniczenia swobody uzgadniania cen mogą być
wprowadzone wyłącznie w wyjątkowych sytuacjach,
w razie szczególnych zagrożeń dla właściwego funk-
cjonowania gospodarki państwa. Należy jednak
zwrócić uwagę, że ingerencja w rynkowy mechanizm
ustalania cen powinna mieć charakter wyjątkowy.
Mechanizm konkurencji jest istotnym elementem go-
spodarki rynkowej, a nadmierna administracyjna
ingerencja stwarza dla niego poważne zagrożenie
i może prowadzić do zakłócenia relacji cenowych
w gospodarce.
Skala i częstotliwość dokonywanych zmian cen są
więc decyzjami producentów i sprzedawców, którzy
biorą pod uwagę m.in. koszty produkcji, możliwości
podażowe i popytowe, konkurencję na rynku, możli-
wość i koszt importu. Natomiast w przypadku podej-
rzenia o stosowanie nieuczciwych praktyk narusza-
jących interesy konsumentów do interwencji zobo-
wiązany jest Urząd Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów.
722
Jeśli chodzi o skalę podwyżek cen dokonanych
w bieżącym roku, to dane Głównego Urzędu Staty-
stycznego wskazują, iż w ciągu 10 miesięcy 2009 r.
ceny detaliczne towarów i usług konsumpcyjnych na-
bywanych przez społeczeństwo wzrosły w Polsce
średnio o 3,3%1). Publikowane przez GUS wskaźniki
dotyczą średniej dynamiki dla całego kraju i dla
wszystkich grup asortymentowych, co oznacza, że
w przypadku konkretnych towarów i rejonów odczu-
cia społeczeństwa mogą nieco się różnić.
Według danych GUS ceny żywności i napojów bez-
alkoholowych w październiku br. były średnio o 2,2%
wyższe niż w grudniu ub. r. Dynamika cen w tej gru-
pie była zróżnicowana; odnotowano zarówno wzrosty
cen, jak i ich obniżki. Przykładowo ceny pieczywa
i produktów zbożowych wzrosły w tym okresie o 1,7%,
mięsa o 7,8%, olejów i pozostałych tłuszczów o 0,5%
(w tym masła o 3,0%), cukru i wyrobów cukierni-
czych o 4,5% (w tym ceny wyrobów cukierniczych
były wyższe o 3,3%, natomiast ceny cukru w ciągu
pierwszych 4 miesięcy br. wzrosły o 22,6%, a w kolej-
nych sześciu miesiącach spadły o 12,2%), ceny napo-
jów bezalkoholowych wzrosły o 4,2% (w tym herbaty
o 4,7%, a kakao o 3,2%). Natomiast niższe niż w grud-
niu ub. r. były ceny m.in. warzyw (o 12,2%), owoców
(o 2,8%), mleka (o 0,5%) i serów (o 1,8%).
Przytoczone przez panią poseł dane dotyczące
wzrostu cen niektórych towarów żywnościowych (cu-
kru, herbaty, kakao, serów, masła) dotyczą zmian cen
na rynkach światowych lub na krajowym rynku hur-
towym. Ich przełożenie na ceny detaliczne płacone
przez konsumentów jest znacznie mniejsze.
Należy zauważyć, iż w ostatnich latach, tj. od cza-
su akcesji Polski do Unii Europejskiej, ceny żywności
w Polsce są ściślej skorelowane ze zmianami cen pro-
duktów rolnych na rynku unijnym. Przykładem tego
jest obserwowany w ostatnich tygodniach wzrost cen
mleka, serów i masła, związany z sezonowym zmniej-
szeniem podaży surowca charakterystycznym dla
ostatnich miesięcy roku oraz z rosnącymi cenami
przetworów mleczarskich i masła na świecie.
Wysokie tegoroczne zbiory produktów rolnych
oraz osłabienie presji popytowej będą w przyszłym
roku łagodzić presję na wzrost cen artykułów żyw-
nościowych na rynku krajowym. Tendencję tę można
zaobserwować już obecnie: we wrześniu i w paździer-
niku br. odnotowane zmiany cen żywności i napojów
bezalkoholowych (wynoszące odpowiednio -0,2%
i +0,3% w skali miesięcznej) były znacznie niższe od
wzorca sezonowego z lat ubiegłych.
Należy także wspomnieć, iż w ostatnim okresie
odnotowano nie tylko wzrosty cen, ale także ich ob-
niżki. Przykładowo według danych GUS ceny odzie-
ży były w październiku br. o 5,3% niższe niż w grud-
niu ub. r., ceny obuwia spadły o 6,2%, a sprzętu
1)
Według najnowszych danych GUS wzrost cen towarów
i usług konsumpcyjnych po 11 miesiącach br. wyniósł 3,5%
(w porównaniu do grudnia ub. r.), w tym ceny żywności i napojów
bezalkoholowych wzrosły w tym okresie o 2,9%.
audiowizualnego, fotograficznego i informatycznego
o 2,2%.
Perspektywy kształtowania się inflacji w najbliż-
szym okresie są obecnie korzystne. Według zgodnych
opinii ekonomistów w kolejnych miesiącach przyszłe-
go roku dynamika inflacji w Polsce powinna ulegać
wyraźnemu obniżeniu.
Nie można natomiast zgodzić się ze stwierdze-
niem pani poseł, iż „większość produktów i usług jest
u nas droższa niż w innych państwach europejskich,
także tych bogatszych niż Polska”.
Według badań biura statystycznego Unii Europej-
skiej (Eurostatu)2) średni poziom cen w Polsce
w 2008 r. stanowił 69% średniej unijnej (EU 27=100).
W badaniu uwzględniono ceny 2500 towarów i usług
nabywanych przez konsumentów. Biorąc pod uwagę
poszczególne grupy, nieco wyższe od średniej unijnej
były w Polsce ceny sprzętu gospodarstwa domowego
(108% średniej unijnej), odzieży (104%), sprzętu au-
diowizualnego, fotograficznego i informatycznego
(103%) oraz środków transportu (101%). Natomiast
niższe od średniej unijnej były ceny napojów alkoho-
lowych i wyrobów tytoniowych (74%), usług trans-
portowych (74%), żywności i napojów bezalkoholo-
wych (75%), mebli i dywanów (80%), nośników ener-
gii (83%), restauracji i hoteli (83%), obuwia (91%)
oraz łączności (94%).
Dla porównania poziom cen w Czechach stanowił
72% średniej unijnej, w Słowacji 70%, na Węgrzech
70%, a w krajach bałtyckich od 67% (na Litwie) do
77% (w Estonii). W krajach bardziej rozwiniętych
wielkości te kształtują się następująco: Irlandia
127%, Francja 111%, Włochy 105%, Niemcy 104%,
Wielka Brytania 99%, Hiszpania 96%.
Na podobne wnioski wskazują wyniki badania
J. Wolszczak-Derlacz i R. De Blandera opublikowa-
nego w 2009 r.3) Poziom cen w badanych 3 nowych
krajach UE (Polska, Węgry, Czechy) okazał się znacz-
nie niższy niż w „starych” krajach UE. W przypadku
13 produktów (na 157 badanych) najniższe ceny były
w Warszawie (wśród 18 badanych stolic europej-
skich), a tylko w przypadku 4 produktów Warszawa
charakteryzowała się najwyższym poziomem cen.
W zakresie porównania cen dostępu do sieci In-
ternet na podstawie informacji otrzymanych z Urzę-
du Komunikacji Elektronicznej należy stwierdzić, iż
obecnie miesięczna opłata abonamentowa za dostęp
do Internetu o przepływności 1 Mb/s w sieci TP SA
wynosząca 15,47 euro4) wyróżnia nas pozytywnie na
tle rynków europejskich, gdyż należy do najniższych
w Europie. Podobne zależności występują również
w przypadku usługi dostępu do Internetu o prze-
pływności 2 Mb/s. Średnia europejska wynosi w tym
2)
Eurostat – Statistics in focus 50/2009, „Wide spread in
consumer prices across Europe in 2008” – July 2009.
3)
J. Wolszczak-Derlacz, R. De Blander „Price convergence
in the European Union and in the New Member States”, Bank i
Kredyt 40 (2), 2009.
4)
Oferta operatora zasiedziałego TP SA. Ceny w euro z VAT,
stan na 6.08.2009 r.

przypadku 22,19 euro, natomiast TP SA oferuje tę
usługę swoim klientom w cenie 19,10 euro.
Mniej korzystnie dla polskich konsumentów przed-
stawia się porównanie tych cen po uwzględnieniu
parytetu siły nabywczej, jaki występuje w danym
kraju. W tym porównaniu najdroższym spośród ana-
lizowanych krajów jest Słowacja, a najtaniej dostęp
do Internetu można kupić w Rumunii, Holandii oraz
Szwajcarii. Polski operator wypada znacznie powyżej
średniej określonej dla danej przepływności. W przy-
padku TP SA oferta o przepływności 1 Mbit/s jest
wyższa o ponad 7 euro w stosunku do średniej ceny.
Warto jednak zauważyć, że ceny u polskich opera-
torów alternatywnych dla TP SA są najczęściej niższe
niż ceny operatora zasiedziałego. Także ceny w ofer-
tach promocyjnych zarówno w ofercie operatora zasie-
działego, jak i operatorów alternatywnych są średnio
niższe od tych standardowych o ponad 50%.
Nadal niezadowalający poziom cen za dostęp do
Internetu w Polsce (szczególnie w odniesieniu do siły
nabywczej polskich konsumentów) ma bez wątpienia
związek z sytuacją na polskim rynku telekomunika-
cyjnym, a mianowicie z istnieniem dużego przedsię-
biorcy telekomunikacyjnego – Telekomunikacji Pol-
skiej SA. Operator ten ze względu na silną pozycję
rynkową może kształtować stosunkowo swobodnie
swoje ceny dostępu do Internetu, a także ma wpływ
na ceny operatorów alternatywnych, gdyż zmuszeni
są oni do wykorzystywania infrastruktury technicz-
nej TP (z uwagi na zbyt duży koszt jej powielenia).
Niemniej jednak działania regulacyjne prezesa UKE
w ciągu ostatnich kilku lat przyczyniły się do stwo-
rzenia prokonkurencyjnych warunków dostępu ope-
ratorów alternatywnych do infrastruktury Teleko-
munikacji Polskiej SA, bez której świadczenie usług
detalicznych na wielu obszarach jest utrudnione lub
wręcz niemożliwe. Efektem tego jest pojawienie się
na przestrzeni ostatnich lat wielu ofert detalicznych
operatorów alternatywnych, które dają możliwość
wyboru coraz większej liczby usług telekomunikacyj-
nych przez użytkowników końcowych po konkuren-
cyjnych cenach. Również sama Telekomunikacja Pol-
ska SA, odczuwając działania swoich konkurentów,
została zmuszona do bardziej aktywnej walki o swo-
ich klientów, oferując im coraz atrakcyjniejsze wa-
runki – cenowe i jakościowe – świadczonych usług.
Ogólnie należy stwierdzić, iż zróżnicowanie po-
ziomu cen towarów i usług pomiędzy poszczególny-
mi krajami jest zjawiskiem naturalnym. Różnice
takie są znaczne nawet w obrębie tzw. starych kra-
jów UE, pomimo funkcjonowania wspólnego rynku
i wspólnej waluty. Wraz z rozwojem gospodarczym
i poprawą sytuacji materialnej polskich obywateli
będzie następował proces stopniowej konwergencji
cenowej. Będzie on jednak wyznaczony przez hory-
zont wyrównywania się poziomu zamożności społe-
czeństwa (tempa wzrostu gospodarczego oraz tempa
wzrostu płac).
Odnosząc się natomiast do poruszonej przez panią
poseł kwestii kształtowania opłat za autostrady
723
w Polsce, na podstawie informacji przekazanych
przez Ministerstwo Infrastruktury należy zauważyć,
iż ze względu na zasady pobierania opłat za przejazd
można wyróżnić następujące kategorie autostrad:
1) autostrady, na których opłaty za przejazd po-
bierane są przez spółkę, która zawarła umowę o bu-
dowę i eksploatację autostrady płatnej albo wyłącznie
eksploatację autostrady płatnej:
a) autostrady, co do których zawarte umowy dają
spółce prawo swobodnego kształtowania stawek opłat
za przejazd,
b) autostrady, co do których zawarte umowy dają
prawo ministrowi infrastruktury decydowania o staw-
ce opłat za przejazd;
2) autostrady, na których opłaty za przejazd po-
bierane są przez generalnego dyrektora dróg krajo-
wych i autostrad.
W odniesieniu do autostrad z systemem opłat bez-
pośrednich spółka ma prawo swobodnego podnosze-
nia i obniżania stawek opłat za przejazdy, zgodnie
z przepisami ustawy o autostradach płatnych oraz
o Krajowym Funduszu Drogowym oraz rozporządze-
nia ministra infrastruktury z dnia 29 kwietnia 2004 r.
w sprawie opłat za przejazd autostradą (Dz. U. z 2004 r.
Nr 102, poz. 1075), a także zapisami umowy odnośnie
do stawki maksymalnej określonej w umowie. Zmia-
na wysokości stawek opłat za przejazd podlega uzgod-
nieniu z generalnym dyrektorem dróg krajowych
i autostrad. Spółki mogą zgodnie z własnym uzna-
niem wprowadzić dla użytkowników system rabato-
wy oraz inne programy promocyjne w zakresie okre-
ślonym przez te spółki. Opłaty pobrane od użytkow-
ników autostrad stanowiące jedyny przychód spółki
eksploatującej autostradę są jedynym źródłem finan-
sowania inwestycji. Na podstawie szacowanych wpły-
wów z opłat banki kredytujące zgodziły się uczestni-
czyć w zapewnieniu finansowania budowy autostra-
dy. Jakiekolwiek obniżenie przychodów z opłat jest
zagrożeniem dla terminowych spłat kredytów, co
może spowodować wstrzymanie finansowania inwe-
stycji bądź postawienie kredytów w stan natychmia-
stowej wymagalności. Należy przy tym zauważyć, że
zmiana prawa powodująca zmiany w systemie pobo-
ru opłat może powodować odpowiedzialność odszko-
dowawczą Skarbu Państwa, chyba że sytuacja finan-
sowa spółki nie zostanie pogorszona.
W odniesieniu do autostrad, na których opłaty
powinny być pobierane przez GDDKiA, należy za-
uważyć, iż obecnie nie są one pobierane ze względu
na nieprzystosowanie odcinków autostrad do takiego
poboru (sytuacja ta ulegnie zmianie po dostosowaniu
odcinków autostrad płatnych zarządzanych przez
GDDKiA do poboru opłat).
Podsumowując i nawiązując do pytań postawio-
nych przez panią poseł, należy stwierdzić, iż:
1) poziom cen większości towarów i usług na ryn-
ku krajowym kształtowany jest zgodnie z mechani-
zmami rynkowymi, a ingerencja w ten mechanizm
powinna mieć charakter jedynie wyjątkowy. W przy-
padku istnienia podejrzeń o stosowanie nieuczciwych
724
praktyk powinien ingerować Urząd Ochrony Konku-
rencji i Konsumentów;
2) częstotliwość dokonywanych zmian cen zarów-
no w Polsce, jak i w innych krajach zależy od wielu
czynników, m.in. takich, jak: sytuacja gospodarcza,
w tym sytuacja dochodowa społeczeństwa, zmiany
cen surowców, zmiany kosztów produkcji, prowadzo-
na polityka podatkowa itp.;
3) obecnie perspektywy kształtowania się infla-
cji, w tym cen żywności w kolejnych miesiącach, są
korzystne z punktu widzenia konsumentów ze wzglę-
du na dużą podaż produktów rolnych oraz istniejące
ograniczenia po stronie popytowej. Stwarza to uza-
sadnione oczekiwania na spadek tempa inflacji w ko-
lejnych miesiącach 2010 r.;
4) powiązanie gospodarki polskiej z gospodarką
światową, a szczególnie gospodarką unijną, sprawia,
iż nie można uniknąć wpływu ewentualnych podwy-
żek światowych cen surowców rolnych i energetycz-
nych na poziom cen w Polsce;
5) w dłuższej perspektywie szybsze tempo wzro-
stu cen w krajach słabiej rozwiniętych jest zjawi-
skiem naturalnym (m.in. poprzez efekt Balassy-Sa-
muelsona). Wraz ze wzrostem gospodarczym będzie
następował wzrost zamożności społeczeństwa, a w kon-
sekwencji stopniowy proces konwergencji cen w go-
spodarce polskiej do poziomu cen unijnych. Będzie to
jednak proces powolny i długotrwały, zależny od tem-
pa wzrostu gospodarczego i poziomu zamożności spo-
łeczeństwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Kruk
w sprawie niewpisania na listę leków
refundowanych analogów insulin
długo działających (12963)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Elżbiety Kruk, posłanki na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
27 listopada 2009 r. (SPS-023-12963/09), w sprawie
niewpisania na listę leków refundowanych analogów
długo działających, uprzejmie przekazuję następują-
ce informacje:
Wzrost kosztów refundacji (spowodowany wielo-
ma różnymi czynnikami) w 2009 r. nie odbiega od
poziomu wzrostu w latach poprzednich, pomimo
trudnej sytuacji gospodarczej w Polsce. Wiąże się to
jednak z faktem, iż Ministerstwo Zdrowia, podobnie
jak organ odpowiedzialny jakiegokolwiek innego pań-
stwa, musi podejmować decyzje o wprowadzaniu re-
fundacji nowych leków ze szczególną rozwagą dla za-
pewnienia stabilności budżetu płatnika publicznego.
Na blisko 3,5 tys. produktów leczniczych znajdu-
jących się obecnie na liście leków refundowanych 226
pozycji zajmują produkty lecznicze znajdujące się
w wykazie leków wydawanych w cukrzycy jako cho-
robie przewlekłej (rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 23 lutego 2009 r. w sprawie wykazu chorób
oraz wykazu leków i wyrobów medycznych, które ze
względu na te choroby są przepisywane bezpłatnie,
za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością,
Dz. U. Nr 35, poz. 276). Zgodnie z ww. rozporządze-
niem 29 preparatów wydawanych jest bezpłatnie, 195 po
wniesieniu opłaty ryczałtowej i 2 preparaty po wnie-
sieniu opłaty 50% ceny leku + dopłata różnicy pomię-
dzy ceną urzędową a limitem ceny.
Pragnę podkreślić, iż Narodowy Fundusz Zdro-
wia finansuje insuliny w ramach swoich możliwości
finansowych. W chwili obecnej, bez wprowadzania
nowych insulin na listę leków refundowanych, pro-
gnozowany jest wzrost wydatków na insuliny w 2009 r.
w stosunku do 2008 r. o 31 mln PLN.
Należy zaznaczyć, iż Ministerstwo Zdrowia pro-
wadzi transparentną i racjonalną politykę lekową
w oparciu o możliwości finansowe Narodowego Fun-
duszu Zdrowia oraz rekomendacje Rady Konsulta-
cyjnej Agencji Oceny Technologii Medycznych. Dla
zapewnienia stabilności finansowej systemu prowa-
dzone są intensywne negocjacje z przedstawicielami
przemysłu farmaceutycznego, co pozwala na uzyski-
wanie cen leków znacznie niższych niż na pozosta-
łych rynkach europejskich. Dzięki rekomendacjom
rady konsultacyjnej decyzje refundacyjne podejmo-
wane są w oparciu o przesłanki naukowe (Evidence
Based Medicine) zgodnie z najlepszymi europejskimi
standardami, a nie psychologiczne chwyty marketin-
gowe stosowane przez inne podmioty.
Podejmując decyzję o niewprowadzaniu na listy
leków refundowanych analogów insulin długo dzia-
łających, Ministerstwo Zdrowia brało pod uwagę
również inne przesłanki: brak udokumentowanej
różnicy w efektywności klinicznej między analogami
insuliny a dotychczas refundowanymi (rekomendacja
Rady Konsultacyjnej AOTM nr 69/19/2008), o wiele
wyższą cenę dla pacjenta oraz doniesienia dotyczące
bezpieczeństwa leków.
W przypadku zmiany powyższych okoliczności
będzie szansa powrotu do kwestii refundacji insulin
analogowych o przedłużonym działaniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie propozycji zmian podziału środków
finansowych w „Narodowym programie
przebudowy dróg lokalnych” na 2010 r. (12965)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 listopada 2009 r. (sygn. SPS-023-
-12965/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Krzysztofa Lipca w sprawie propozycji
zmian podziału środków finansowych w „Narodo-
wym programie przebudowy dróg lokalnych” na 2010 r.
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż ustanowiony
uchwałą nr 233/2008 Rady Ministrów z dnia 28 paź-
dziernika 2008 r. Program Wieloletni pn. „Narodo-
wy program przebudowy dróg lokalnych 2008–2011”
ma na celu wsparcie zadań własnych jednostek sa-
morządu terytorialnego z budżetu państwa w zakre-
sie budowy, przebudowy lub remontu kluczowych
odcinków dróg gminnych i powiatowych, zmierzają-
cych do zwiększenia płynności ruchu i poprawy bez-
pieczeństwa komunikacyjnego. Program ten prze-
widuje wsparcie tworzenia powiązań sieci dróg po-
wiatowych i gminnych z siecią dróg wojewódzkich
i krajowych, prowadzących do zwiększenia komfortu
życia mieszkańców oraz dostępności lokalnych ośrod-
ków gospodarczych.
Dla realizacji założonych celów rządowy program
wieloletni zakłada przeznaczenie z budżetu państwa
w latach 2009–2011 kwoty 1 mld zł rocznie na sfi-
nansowanie do 50% kosztów realizacji projektów dro-
gowych. W celu zapewnienia równomiernego dofi-
nansowania zadań inwestycyjnych realizowanych na
obu szczeblach samorządu lokalnego program wielo-
letni przewiduje co do zasady równy podział środków
dotacji przeznaczonych na drogi gminne i drogi po-
wiatowe.
Nabór wniosków jednostek samorządu terytorial-
nego o dofinansowanie przebudowy, budowy, remon-
tów dróg lokalnych w ramach programu wieloletnie-
go na 2010 r. przeprowadzony został w dniach 1–30
września 2009 r. Przeprowadzenie naboru stanowiło
zadanie wojewodów oraz powołanych przez nich
w tym celu komisji wojewódzkich, złożonych z przed-
stawicieli: urzędu wojewódzkiego, zarządu wojewódz-
twa, oddziału Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych
i Autostrad oraz Policji, które dokonały oceny zgło-
szonych wniosków według określonych w programie
obiektywnych kryteriów formalnych i merytorycz-
nych. Merytoryczna ocena wniosków uwzględniała
wpływ realizacji projektów na poprawę bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego, spójność dróg objętych wnio-
skami z siecią dróg na obszarze województwa, a tak-
że aspekt współpracy jednostek samorządu teryto-
725
rialnego. Dokonana przez komisje wojewódzkie ocena
zgłoszonych wniosków stanowiła podstawę do spo-
rządzenia list rankingowych wniosków, a następnie
list wniosków zakwalifikowanych do dofinansowania
w poszczególnych województwach.
Przedłożone przez wojewodów listy wniosków jed-
nostek samorządu terytorialnego, zakwalifikowa-
nych do dofinansowania w 2010 r. w ramach „Naro-
dowego programu przebudowy dróg lokalnych 2008–
–2011”, zostały zatwierdzone przez ministra spraw
wewnętrznych i administracji oraz opublikowane
w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie inter-
netowej MSWiA www.bip.mswia.gov.pl, w zakładce
Narodowy Program Przebudowy Dróg.
W przedmiotowej interpelacji, nawiązującej do
wystąpienia Związku Miast i Gmin Regionu Święto-
krzyskiego, poruszona została kwestia oceny wyni-
ków przeprowadzonego w woj. świętokrzyskim nabo-
ru wniosków do dofinansowania w 2010 r. w ramach
programu w oparciu o opublikowaną listę rankingo-
wą wniosków. W przywołanym stanowisku Związku
Miast i Gmin Regionu Świętokrzyskiego wyrażona
została krytyczna opinia co do zastosowanego sposo-
bu oceny wniosków jako eliminującego wnioski gmin
wiejskich i dyskwalifikującego środowiska wiejskie.
Odnosząc się do przedmiotowej opinii, należy mieć
na uwadze końcowy wynik naboru wniosków w woj.
świętokrzyskim, jaki stanowi zatwierdzona przez mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji lista
wniosków zakwalifikowanych do dofinansowania
w 2010 r. w ramach programu. Zaznaczyć przy tym
należy, iż listy zakwalifikowanych wniosków do do-
finansowania nie mają charakteru ostatecznego,
z uwagi na przewidzianą w programie możliwość
zmiany zatwierdzonych list poprzez uzupełnienie ich
o kolejne wnioski, zgodnie z przyznaną oceną punk-
tową, w szczególności w przypadku zmniejszenia wy-
sokości dotacji w wyniku procedury przetargowej.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż na przed-
łożonej przez wojewodę świętokrzyskiego i zatwier-
dzonej przez ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji liście wniosków zakwalifikowanych do dofi-
nansowania w 2010 r. w ramach „Narodowego pro-
gramu przebudowy dróg lokalnych 2008–2011”
w woj. świętokrzyskim uwzględnionych zostało łącz-
nie 39 wniosków jednostek samorządu terytorialne-
go, w tym 19 wniosków dotyczących dróg powiato-
wych i 20 wniosków dotyczących dróg gminnych.
Zatwierdzona lista wniosków przewiduje równy po-
dział środków przeznaczonych na drogi gminne i dro-
gi powiatowe z ogólnej sumy dotacji ustalonej dla
województwa w kwocie 52 540 tys. zł. Poza miastem
Kielce, które jest powiatem grodzkim, do dofinanso-
wania z budżetu państwa zakwalifikowano wnioski
21 gmin (20 dotyczy dróg gminnych i 1 dotyczy drogi
powiatowej), w tym 4 gmin miejskich, 11 gmin miej-
sko-wiejskich oraz 6 gmin wiejskich. Powyższe dane
obrazują rzeczywisty wymiar bezpośredniego udzia-
łu gmin wiejskich woj. świętokrzyskiego w inwesty-
cjach drogowych przewidzianych do realizacji w 2010 r.
726
w ramach programu wieloletniego. Udział ten nie
odzwierciedla natomiast planowanego w ramach pro-
gramu zaangażowania inwestycyjnego na obszarach
wiejskich, obejmujących także tereny gmin miejsko-
-wiejskich. Podkreślenia wymaga zwłaszcza fakt, iż
na obszarach wiejskich realizowana będzie także
istotna część zadań objętych zakwalifikowanymi do
dofinansowania wnioskami powiatów woj. święto-
krzyskiego.
W świetle przedstawionych powyżej danych nale-
ży stwierdzić, iż przywołana w przedmiotowej inter-
pelacji opinia Związku Miast i Gmin Regionu Świę-
tokrzyskiego nie znajduje w pełni potwierdzenia
w wynikach naboru wniosków przeprowadzonego
w ramach programu wieloletniego na terenie woj.
świętokrzyskiego. Niemniej wskazuje ona na istnie-
nie rzeczywistego problemu o charakterze ponadre-
gionalnym, jakim jest utrudniony dostęp małych
i niezamożnych gmin wiejskich do instrumentów fi-
nansowania inwestycji infrastrukturalnych. Kwestia
rzeczywistego udziału ww. gmin w realizacji rządo-
wego programu dofinansowania lokalnych inwestycji
drogowych winna być rozpatrywana na gruncie do-
świadczeń wynikających z realizacji programu w opar-
ciu o ustalone zasady kwalifikacji wniosków jedno-
stek samorządu terytorialnego. Obowiązujące w po-
wyższym zakresie założenia podlegają bieżącej ana-
lizie i ocenie w toku monitorowania efektywności
przyjętych mechanizmów dofinansowania zadań,
przewidzianych do realizacji w 2010 roku.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż postulaty
modyfikacji założeń programowych „Narodowego
programu przebudowy dróg lokalnych 2008–2011”
w celu ułatwienia dostępu gmin wiejskich do środ-
ków budżetu państwa przeznaczonych na dofinanso-
wanie lokalnych inwestycji drogowych zasługują na
rozważenie, obok innych propozycji i sugestii wyra-
żających potrzeby i oczekiwania środowisk samorzą-
dowych związanych z realizacją ww. programu.
W ramach analizy możliwości usprawnienia funkcjo-
nowania przedmiotowego programu w kolejnych la-
tach jego obowiązywania pod uwagę będą brane
wszelkie racjonalne rozwiązania służące osiągnięciu
założonych celów programu wieloletniego i przewidy-
wanych efektów jego realizacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Jasińskiego
w sprawie niekorzystnych dla Mazowsza
zasad finansowania świadczeń zdrowotnych
w 2010 r. w związku z uchwaloną przez Sejm
ustawą o zmianie ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (12966)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Wojciecha Jasińskiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 16 listopada 2009 r.
w sprawie niekorzystnych dla Mazowsza zasad finan-
sowania świadczeń zdrowotnych w 2010 r. w związku
z uchwaloną przez Sejm ustawą o zmianie ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, która została przesłana przy
piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia 27 listopada
2009 r. (znak: SPS-023-12966/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do kwestii zasad podziału środków
na koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy od-
działy wojewódzkie NFZ, uprzejmie informuję, że
Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, która weszła
w życie 4 listopada 2009 r.
Rozwiązania zawarte w tej ustawie dotyczą zmia-
ny zasad podziału środków pomiędzy oddziały woje-
wódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia. Zmiany te
mają na celu, aby zaczynając od roku 2010 zasady
podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie
NFZ oparte były przede wszystkim na kryteriach
związanych z liczbą ubezpieczonych zarejestrowa-
nych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich fun-
duszu oraz ryzykach zdrowotnych przypisanych po-
szczególnym grupom ubezpieczonych w odniesieniu
do wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to usunięcie z ustawy (w konsekwencji rów-
nież ze stosownego rozporządzenia), jako jednego
z kryteriów podziału środków, wskaźnika wynikają-
cego ze zróżnicowania kosztu jednostkowego świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Zgodnie z przepisami art. 2 tej ustawy wysokość
kosztów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
przez dany oddział wojewódzki Narodowego Fundu-
szu Zdrowia w planie finansowym na 2010 r. nie
może być niższa niż wysokość kosztów finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej przez ten oddział woje-
wódzki NFZ w planie finansowym NFZ na 2009 r.
obowiązującym w dniu 30 czerwca 2009 r.
Pragnę zwrócić uwagę, że przepisy art. 2 ww.
ustawy w roku 2010 wprowadzają mechanizm amor-
tyzujący usunięcie ww. wskaźnika zróżnicowania
kosztu jednostkowego. W przypadku braku tego
przepisu wysokość środków, którymi dysponowałby

Mazowiecki OW NFZ, w 2010 r. byłaby niższa o po-
nad 130 mln zł.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej deficytu finan-
sowego oddziału, uprzejmie informuję, że według
sprawozdania z realizacji planu finansowego NFZ za
okres styczeń–październik br. wykonanie kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej Mazowieckiego OW
NFZ wynosi 92,5% planu za ten okres (poniżej planu
o kwotę 531,1 mln zł), w tym w lecznictwie szpital-
nym 91,3% planu za ten okres (poniżej planu o kwo-
tę 310,4 mln zł). W sprawozdaniu za ten okres Mazo-
wiecki OW NFZ wykazał dodatni wynik finansowy
w wysokości 471,3 mln zł. Rok 2008 Mazowiecki OW
NFZ zakończył dodatnim wynikiem finansowym
w wysokości 482,6 mln zł.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie koniecznych badań
specjalistycznych dla obywateli posiadających
broń gazową (12967)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 listopada 2009 r. (sygn. SPS-023-
-12967/09), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Damiana Raczkowskiego w sprawie
koniecznych badań specjalistycznych dla obywateli
posiadających broń gazową, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż kwestie dotyczące
wydawania zezwolenia na broń reguluje ustawa
z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t.j.: Dz. U.
z 2004 r. Nr 52, poz. 525, z późn. zm.). Zgodnie z art. 15
ust. 4 ww. ustawy osoba posiadająca pozwolenie na
broń, wydane w celu ochrony osobistej lub ochrony
bezpieczeństwa innych osób oraz mienia, obowiązana
jest raz na 5 lat przedstawić właściwemu organowi
Policji aktualne orzeczenia lekarskie i psychologicz-
ne. Przepis ten dotyczy osób, które posiadają indywi-
dualne pozwolenie na broń, wydawane na podstawie
art. 10 tej ustawy. Natomiast kwestie dotyczące ba-
dań lekarskich i psychologicznych, którym podlegają
licencjonowani pracownicy ochrony, reguluje rozpo-
rządzenie ministra zdrowia i opieki społecznej z dnia
23 marca 1999 r. w sprawie badań lekarskich i psy-
chologicznych osób ubiegających się o wydanie licen-
727
cji oraz posiadających licencję pracownika ochrony
fizycznej (Dz. U. Nr 30, poz. 299, z późn. zm.). W myśl
§ 10 ust. 1 ww. rozporządzenia licencjonowany pra-
cownik ochrony obowiązany jest co 3 lata przedsta-
wić aktualne orzeczenie lekarskie i psychologiczne,
potwierdzające jego zdolność do dalszego wykonywa-
nia zawodu.
Jak wynika z powyższego, przedmiotowe badania
lekarskie i psychologiczne dotyczą dwóch odrębnych
kwestii. Dlatego też – niezależnie od tego, że licen-
cjonowany pracownik ochrony posiada aktualne ba-
dania wynikające z przepisów ustawy z dnia 22 sierp-
nia 1997 r. o ochronie osób i mienia (t.j.: Dz. U. z 2005 r.
Nr 145, poz. 1221, z późn. zm.) – w przypadku posia-
dania indywidualnego pozwolenia na broń winien on
dostosować się do wymogów ustawy o broni i amuni-
cji, które nakładają na niego obowiązek przedstawia-
nia raz na 5 lat orzeczeń, które zaświadczą o braku
jakichkolwiek przeciwwskazań do dalszego posiada-
nia przez niego broni palnej. Należy podkreślić, iż
licencjonowany pracownik ochrony podczas wykony-
wania obowiązków służbowych może posługiwać się
wyłącznie bronią służbową, którą zgodnie z art. 29
ust. 1 i 2 ustawy o broni i amunicji otrzymał na oka-
ziciela podmiot zatrudniający tego pracownika.
W odniesieniu do problemu dotyczącego odpłatno-
ści za badania lekarskie i psychologiczne uprzejmie
informuję, iż stawki za wydanie orzeczeń lekarskich
pozostają w zakresie właściwości ministra zdrowia.
Zgodnie z § 12 rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich
i psychologicznych osób ubiegających się lub posiada-
jących pozwolenie na broń (Dz. U. Nr 79, poz. 898,
z późn. zm.) opłata za badanie lekarskie i psycholo-
giczne osoby posiadającej pozwolenie na broń wynosi
20% najniższego miesięcznego wynagrodzenia za
każde z nich.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie rządowego projektu ustawy
Prawo geologiczne i górnicze (12969)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Wojciecha Szaramy z dnia 6 listo-
pada 2009 r. w sprawie rządowego projektu ustawy
728
Prawo geologiczne i górnicze (druk sejmowy nr 1696)
przesłaną przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r.
(SPS-023-12969/09), działając z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Celem projektowanej ustawy jest usunięcie barier
utrudniających podejmowanie i wykonywanie dzia-
łalności w zakresie geologii i górnictwa oraz uprosz-
czenie procedur związanych z tą działalnością. Pro-
jekt ten został poddany wszechstronnym konsulta-
cjom z zainteresowanymi środowiskami i przedsta-
wicielami branży górniczej, w tym przedsiębiorcami
górniczymi i organizacjami pozarządowymi. Po ich
przeprowadzeniu oraz dokonaniu uzgodnień między-
resortowych, rządowy etap prac został zakończony
w dniu 18 listopada 2008 r. przez przyjęcie projektu
przez Radę Ministrów. Aktualnie trwają prace pod-
komisji nadzwyczajnej w sprawie opisanego wyżej
projektu. Nie sposób zatem przesądzić o ostatecznym
kształcie ustawy.
Projektowane rozwiązania nie wpływają na ob-
niżenie standardów zdobywania uprawnień dozoru
górniczego. Co prawda Rada Ministrów, aprobując
projekt wspomnianej ustawy, przyjęła koncepcję re-
zygnacji ze stwierdzania kwalifikacji dozoru średnie-
go i niższego w drodze decyzji administracyjnej, jed-
nakże w trakcie prac wspomnianej podkomisji nad-
zwyczajnej wpłynęła poprawka poselska zmierzająca
do przywrócenia dotychczasowego modelu stwierdze-
nia kwalifikacji w poszczególnych rodzajach pod-
ziemnych zakładów górniczych. Poprawka ta dotych-
czas nie była przedmiotem głosowania.
Odnosząc się natomiast do propozycji zmiany
usytuowania prezesa Wyższego Urzędu Górniczego
w strukturze organów państwa przez objęcie tego
organu nadzorem prezesa Rady Ministrów, uważam,
że rozwiązanie wynikające zarówno z aktualnego,
jak i projektowanego stanu prawnego jest sprawdzo-
ne i optymalne.
Organy nadzoru górniczego, sprawując kontrolę
zakładów górniczych, muszą być ustrojowo usytu-
owane w sposób co najmniej zbliżony do tego, jaki
dotyczy inspekcji ochrony środowiska czy Państwo-
wej Agencji Atomistyki. Są one podporządkowane
ministrowi środowiska. W szczególności zaś organy
nadzoru górniczego sprawują kontrolę działalności
przedsiębiorców z punktu widzenia zgodności za-
równo z prawem geologicznym i górniczym, jak
i podjętymi na jego podstawie decyzjami (w tym po-
dejmowanymi przez organy administracji geologicz-
nej, tj. przez ministra środowiska, marszałków wo-
jewództw oraz starostów). Rozwiązanie to jest sys-
temowo zgodne z usytuowaniem organów kontroli
i nadzoru o zbliżonym charakterze w innych resor-
tach, jak np. organy inspekcji sanitarnej, nadzoru
budowlanego.
Dla osiągnięcia celów przewidzianych ustawą
Prawo geologiczne i górnicze niezbędna jest zatem
współpraca organów administracji geologicznej z or-
ganami nadzoru górniczego (prezesem Wyższego
Urzędu Górniczego oraz dyrektorami okręgowych
urzędów górniczych). Wymaga tego zwłaszcza po-
trzeba przestrzegania zasad racjonalnej gospodarki
złożami kopalin, przeciwdziałanie nielegalnej eksplo-
atacji oraz ochrona środowiska. Potrzeby zmiany
tego modelu nie widzą również organy nadzoru gór-
niczego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie zasad montowania monitoringu
w zakładach pracy (12970)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Brejzy, przekazaną
przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-
-023-12970/09, w sprawie zasad montowania moni-
toringu w zakładach pracy uprzejmie wyjaśniam, co
następuje:
Przyznaję, że rozwój technik teleinformatycznych
w powiązaniu z dążeniem pracodawców do posiada-
nia jak najszerszej wiedzy o zachowaniu pracowni-
ków w czasie pracy powoduje, że godność i dobra oso-
biste pracownika oraz jego prawo do prywatności
mogą być zagrożone. Zagrożenie to jest związane
między innymi ze stosowaniem przez pracodawców
monitoringu pracowników, w szczególności monito-
ringu za pomocą kamer.
Doniosłe znaczenie dla ochrony dóbr osobistych
ma Konstytucja RP. Art. 5 konstytucji wymienia bo-
wiem wolności, prawa człowieka i obywatela, zaś
art. 30 wskazuje na fundamentalne znaczenie przy-
rodzonej, niezbywalnej i nienaruszalnej godności czło-
wieka, która stanowi źródło tych wolności oraz praw.
W dalszych przepisach Konstytucji RP wskazano ko-
lejne dobra osobiste, a mianowicie: nietykalność oso-
bistą i wolność osobistą, życie prywatne, życie rodzin-
ne, cześć, dobre imię oraz decydowanie o swoim życiu
osobistym, wolność i ochronę tajemnicy komunikowa-
nia się, nienaruszalność mieszkania (pomieszczenia
lub pojazdu) oraz wolność poruszania się.
Natomiast w sferze stosunków pracy przepisy Ko-
deksu pracy regulują kwestie związane z kształtowa-
niem takich zachowań i postaw, które zapewnić mają
eliminację instrumentalnego traktowania pracowni-
ków oraz związanego z tym naruszania ich godności
i dóbr osobistych.

I tak, zgodnie art. 111 Kodeksu pracy jedną z pod-
stawowych zasad prawa pracy jest obowiązek praco-
dawcy szanowania godności i dóbr osobistych pra-
cownika. W prawie polskim brakuje jednoznacznej
definicji pojęcia dóbr osobistych i godności. Wyłącz-
nie przepis art. 23 Kodeksu cywilnego wyodrębnia
pewne szczególne cechy, które charakteryzują pojęcie
dóbr osobistych, przykładowo wymieniając zdrowie,
wolność, cześć, swobodę sumienia, nazwisko lub
pseudonim, wizerunek, tajemnicę korespondencji,
nietykalność mieszkania, twórczość naukową, arty-
styczną, wynalazczość i racjonalizatorstwo. Mając na
względzie powyższą regulację, należy uznać, że dobra
osobiste to indywidualne odczucia każdego człowie-
ka, których naruszenie wywołuje w nim poczucie
osobistej krzywdy.
Na gruncie prawa pracy ochrona dóbr osobistych
powinna być oceniana w kontekście specyfiki stosun-
ku prawnego, jaki łączy pracodawcę i pracownika.
Stosunek pracy charakteryzuje się bowiem m.in. obo-
wiązkiem pracownika sumiennego i starannego wy-
konywania pracy oraz stosowania się do poleceń pra-
codawcy dotyczących pracy, jeżeli nie są one sprzecz-
ne z przepisami prawa lub umową o pracę. Z kolei
czynności związane z organizacją procesu pracy i kie-
rowaniem pracownikami z istoty swojej wiążą się
z podejmowaniem przez pracodawcę działań (przy
wykorzystaniu środków, jakie w konkretnej sytuacji
uzna on za właściwe) służących sprawdzeniu należy-
tego wypełniania przez pracowników obowiązków
służbowych.
Zatem zainstalowanie przez pracodawcę na tere-
nie zakładu pracy kamer może mieć na celu kontro-
lowanie wykonywania pracy przez pracowników,
chronienie pracodawcy przed zagrożeniami zewnętrz-
nymi, np. kradzieżami czy wejściem na teren zakładu
pracy osób nieuprawnionych, a także zabezpieczenie
się przed ewentualnymi działaniami pracowników,
które mogą wyrządzić szkodę. Korzystanie przez pra-
codawcę z monitoringu za pomocą kamer w takich
celach wydaje się dopuszczalne, jednak pod warun-
kiem że pracodawca zadba, aby dobra osobiste oraz
prawo pracowników do prywatności nie zostały na-
ruszone, a użyte środki były adekwatne do celów,
którym mają służyć. Monitorowanie przez praco-
dawcę miejsca pracy za pomocą kamer nie wymaga
uzyskania od pracowników zgody na takie sprawo-
wanie kontroli wykonywania pracy czy też bezpie-
czeństwa zakładu pracy lub pracownika w miejscu
pracy. Jednak pracodawca, będąc zobligowany prze-
pisami Kodeksu pracy do szanowania godności oraz
dóbr osobistych pracowników, powinien ich poinfor-
mować, że miejsca pracy mogą być monitorowane.
Zasady stosowanego w zakładzie pracy monitoringu
za pomocą kamer mogą wynikać np. z regulaminu
pracy lub wewnętrznego zarządzenia pracodawcy
i powinny być udostępnione do wiadomości wszyst-
kim pracownikom w zwyczajowo przyjęty sposób,
np. poprzez zamieszczenie stosownej informacji na
tablicy ogłoszeń.
729
Przedstawiając powyższe, wyrażam pogląd, że
objęcie monitoringiem kamer pomieszczeń socjal-
nych, np. szatni, stołówek oraz palarni znajdujących
się na terenie zakładu pracy, jest działaniem praco-
dawcy nieznajdującym uzasadnienia. Zwłaszcza w ta-
kich pomieszczeniach jak szatnie, łazienki i toalety
prawo pracownika do prywatności powinno być
szczególnie chronione. Pracownik nie wykonuje bo-
wiem w takich pomieszczeniach czynności służbo-
wych. Zatem odpada przesłanka monitorowania jego
zachowań przez pracodawcę, wywodzona z kierowni-
czej roli pracodawcy w procesie organizowania pracy
i wykonywania jej przez pracowników.
Odnosząc się do pytania pana posła dotyczącego
zasad umieszczania monitoringu w zakładach pracy
oraz orzecznictwa sądowego w tym zakresie, uprzej-
mie wyjaśniam, że ochrona dóbr osobistych była
przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego. Sąd Naj-
wyższy w wyroku z dnia 15 października 1999 r.
(I PKN 309/99, OSNAPiUS 2001/5/147) stwierdził,
że pracodawca nie narusza dóbr osobistych pracow-
nika, polecając mu udanie się na komisariat policji
w celu zbadania alkomatem stanu trzeźwości. Nato-
miast w wyroku z dnia 13 kwietnia 1972 r. (I PR
153/72, OSNC 1972/10/184), który w mojej ocenie za-
chowuje aktualność także pod rządami Kodeksu pra-
cy, Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że przeszukanie
członków załogi w celu zapobieżenia wynoszeniu mie-
nia zakładu pracy, jeżeli pracownicy zostali poinfor-
mowani o możliwości stosowania tego rodzaju kon-
troli, nie narusza dóbr osobistych pracowników. Do-
tychczas Sąd Najwyższy nie wypowiedział się nato-
miast wprost w kwestii stosowania przez pracodaw-
ców monitoringu za pomocą kamer.
Odnosząc się do pytania pana posła dotyczącego
planowanych przez Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej działań legislacyjnych w celu uregulowa-
nia zasad umieszczania monitoringu w zakładach
pracy, uprzejmie wyjaśniam, że szybki i ciągły rozwój
technologii informatycznych, telekomunikacyjnych
oraz przekazu elektronicznego sprawia, że nie jest
możliwe uregulowanie w przepisach prawa pracy
wszystkich aspektów tej sprawy. Chociaż obecnie
funkcjonujące rozwiązania prawne nie wyznaczają
wprost granic stosowania monitoringu w zakładach
pracy, to jednak pracodawca wybierający taką wła-
śnie formę kontroli wykonywania pracy przez pra-
cowników jest obowiązany działać zgodnie z prawem.
Oznacza to obowiązek przestrzegania ogólnych zasad
prawa pracy, w tym zasady szanowania godności
i dóbr osobistych pracownika, co w praktyce powinno
zwłaszcza polegać na podejmowaniu ewentualnych
działań monitorujących z zachowaniem zasady ade-
kwatności. Środki stosowane przez pracodawcę po-
winny być zatem proporcjonalne do celu, który ma
zostać osiągnięty oraz w jak najmniejszym stopniu
ingerować w prywatność pracowników. Ważne jest
także, aby pracodawca stosujący monitoring na tere-
nie zakładu pracy działał w granicach wyznaczonych
przepisami art. 8 Kodeksu pracy. Stanowią one, że
730
nie można czynić ze swego prawa użytku, który był-
by sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznacze-
niem tego prawa lub zasadami współżycia społeczne-
go. Takie działanie uprawnionego nie jest uważane
za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.
Niezależnie od powyższego pragnę także zwrócić
uwagę, że monitorowanie pracowników za pomocą
kamer video jest przetwarzaniem danych osobowych
w rozumieniu art. 7 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. o ochronie danych osobowych, dlatego też
pracodawca powinien w odpowiedni sposób zabezpie-
czyć dane uzyskane w wyniku prowadzonego moni-
toringu oraz przechowywać je tylko przez taki czas,
jaki jest niezbędny dla celów monitorowania. Ta re-
gulacja dodatkowo wzmacnia ochronę pracowników
przed skutkami monitorowania wykonywania przez
nich pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie egzekwowania postanowień sądu
o kontaktach rodzica z dzieckiem (12971)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Brejzy w sprawie
egzekwowania postanowień sądów ustalających kon-
takty z małoletnimi uprzejmie przedstawiam poniż-
szą odpowiedź Ministerstwa Sprawiedliwości.
Egzekucja orzeczeń dotyczących kontaktów z dziec-
kiem prowadzona jest w oparciu o przepisy o egzeku-
cji świadczeń niepieniężnych, tj. art. 1050 Kodeksu
postępowania cywilnego (dalej K.p.c.), gdy rodzic
uprawniony do kontaktów z dzieckiem ma prawo za-
bierać dziecko poza miejsce zamieszkania, oraz
art. 1051 K.p.c., gdy do kontaktów powinno docho-
dzić w miejscu zamieszkania dziecka.
Zgodnie z art. 1052 K.p.c. sąd, który jest organem
egzekucyjnym w tych sprawach, może ukarać zobo-
wiązanego jednorazowo grzywną do 1000 zł, jeżeli
nie wykonuje on postanowienia sądu. Górna granica
łącznej wysokości grzywien w jednej sprawie jest
określona na 100 000 zł. W przypadku art. 1050
K.p.c. nałożenie grzywny następuje po bezskutecz-
nym upływie terminu zakreślonego przez sąd do wy-
konania czynności i zagrożeniu grzywną na wypadek
jej niewykonania. W sytuacji z art. 1051 K.p.c. sąd
nakłada grzywnę po ustaleniu, że naruszono tytuł
egzekucyjny bez konieczności wyznaczania dodatko-
wego terminu do wykonania zobowiązania.
Dłużnik winien uiścić nałożoną grzywnę w ter-
minie 7 dni. Nieopłacenie grzywny w tym terminie
powoduje jej automatyczną zamianę na areszt, bo-
wiem przy wymierzaniu grzywny sąd ma obowiązek
orzec jednocześnie o takiej zamianie na wypadek jej
niezapłacenia (art. 1053 § 1 zdanie pierwsze K.p.c.).
Nowe rozwiązania w skuteczniejszej realizacji
kontaktów nasuwa uchwała Sądu Najwyższego
z dnia 28 sierpnia 2008 r. podjęta na skutek pytania
prawnego Sądu Okręgowego we Wrocławiu (sygn.
akt SN III CZP 75/08). W uchwale tej wskazano, że
postanowienie regulujące kontakty rodziców z dziec-
kiem, nakazujące wydawanie dziecka przez rodzica,
któremu powierzono wykonywanie władzy rodziciel-
skiej, oraz zobowiązujące drugiego rodzica do odpro-
wadzania dziecka, podlega wykonaniu w postępowa-
niu unormowanym w art. 5981 i nast. K.p.c. (dotych-
czas ten tryb nie był powszechnie stosowany do eg-
zekucji orzeczeń w przedmiocie kontaktów). Oznacza
to, że przy wykonywaniu postanowień dotyczących
kontaktów możliwe jest stosowanie przepisów o przy-
musowym odbieraniu małoletnich. Daje to wierzycie-
lowi możliwość skorzystania z innego sposobu przy-
musowego wykonania orzeczenia niż ten uregulowa-
ny w art. 1050–1051 K.p.c., zaś zagwarantowanie
obecności kuratora sądowego, asysty pracownika so-
cjalnego lub ewentualnie Policji przy tzw. przymuso-
wym odebraniu dziecka może doprowadzić niejedno-
krotnie do szybszego wykonania orzeczenia w przed-
miocie kontaktów z małoletnim i zaspokojenia w tym
przedmiocie interesu wierzyciela.
Zasada określona powyższą uchwałą nie znajduje
obecnie wyraźnego uregulowania w konkretnych
przepisach prawa procesowego i w związku z tym
sądy powszechne, w przypadku trudności w realiza-
cji tych orzeczeń, stosują zarówno przepisy art. 1050
i 1051 K.p.c., jak i przepisy art. 5981 i nast. K.p.c.
Dla uregulowania istniejącej sytuacji podejmowa-
ne są inicjatywy ustawodawcze, których celem jest
jednolite i kompletne uregulowanie problematyki eg-
zekwowania orzeczeń ustalających kontakty. W Sej-
mie znajduje się obecnie projekt (druk nr 1856), któ-
ry zakłada wprowadzenie nowego art. 59815 K.p.c.
wskazującego, iż do egzekucji kontaktów stosowane
są przepisy art. 5985 –59812 K.p.c. (przymusowe od-
bieranie małoletnich). Rozwiązanie to wykluczy moż-
liwość stosowania art. 1050 i 1051 K.p.c.
Powyższą problematyką zajęła się również Komi-
sja Kodyfikacyjna Prawa Cywilnego, która opraco-
wała projekt zmian uwzględniający zarówno oddzia-
ływanie poprzez kary finansowe, jak i możliwość
przymusowego odbierania małoletnich. Wydaje się,
iż ta właśnie propozycja pozwoli rozwiązać istniejące
obecnie wątpliwości procesowe w tych sprawach,
a jednocześnie pomoże w skutecznym wykonywaniu
orzeczeń.

Nadmienić należy, iż w związku z przyjęciem
przez Radę Ministrów w dniu 17 maja 2007 r. „Pro-
gramu działań rządu w sprawie wykonywania wyro-
ków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wo-
bec Rzeczypospolitej Polskiej” Ministerstwo Spra-
wiedliwości realizuje obowiązek nałożony w punkcie
13.1.3 programu, przewidujący monitorowanie skali
problemu dotyczącego nieskuteczności egzekucji po-
stanowień sądowych dotyczących kontaktów z dziec-
kiem bądź nakazujących wydanie dziecka. W związ-
ku z powyższym prezesi sądów okręgowych są zobo-
wiązani nadsyłać kwartalne sprawozdania według
wzorów tabel opracowanych przez resort sprawiedli-
wości. Dzięki gromadzonym w ten sposób informa-
cjom monitorowane są postępowania dotyczące egze-
kucji kontaktów.
Z analizy sprawozdań wynika, że jedynie w nie-
licznej części spraw nie dochodziło do wykonania
orzeczenia mimo kilkakrotnego ukarania grzywną
dłużnika i niezwykle rzadko dochodziło do wykona-
nia aresztu wobec dłużnika (zgłoszono dwa przypad-
ki oczekiwania na areszt orzeczony w wyniku nie-
uiszczenia grzywny). W wielu sprawach wierzyciel
rezygnuje z przeprowadzania dalszych etapów postę-
powania egzekucyjnego, zaś sądy nie mają możliwo-
ści ustalać z urzędu, jaka jest przyczyna braku kon-
tynuacji postępowania egzekucyjnego. Jak bowiem
wynika z treści art. 1050 i 1051 K.p.c., rozpoczęcie
każdego etapu postępowania o egzekucję kontaktów
wymaga wniosku wierzyciela. W tego rodzaju postę-
powaniu sąd nie może wszczynać postępowania
z urzędu. Podkreślić jednak należy, iż bardzo często
pierwsze orzeczenie w trybie art. 1050 § 1 K.p.c. jest
wystarczające do przywrócenia stanu zgodnego
z prawem.
Ministerstwo Sprawiedliwości, poprzez wyznacze-
nie kierunków czynności nadzorczych, dokonuje kon-
troli spraw w zakresie wykonania orzeczeń dotyczą-
cych kontaktów z dzieckiem przez wizytatorów są-
dów okręgowych, ale także przez sędziów delegowa-
nych do pracy w ministerstwie. Działania te mają na
celu poprawę sprawności postępowania oraz wyeli-
minowanie stwierdzonych uchybień w odniesieniu do
spraw, które są objęte monitoringiem ministra spra-
wiedliwości. W szczególności zwracana jest uwaga na
sprawność prowadzonego postępowania.
W oparciu o sprawozdanie MS-s16 dotyczące
spraw rodzinnych z zakresu spraw cywilnych, z wy-
łączeniem spraw nieletnich, w sądach rejonowych za
rok 2008 ustalono, że w roku 2008 wpłynęło 2231
spraw o egzekucję kontaktów (w 2007 r. – 2117 spraw,
a w I półroczu 2009 r. – 1078 spraw). W okresie spra-
wozdawczym obejmującym rok 2008 załatwiono łącz-
nie 2114 spraw (w roku 2007 – 2112 spraw, a w I pół-
roczu 2009 r. – 1116 spraw).
Dane powyższe wskazują, iż wpływ oraz zała-
twialność spraw w tej kategorii utrzymuje się na zbli-
żonym poziomie. Jednocześnie sprawy o egzekucję
kontaktów, w trybie art. 1050 i 1051 K.p.c., nie prze-
kraczają 0,5% ogólnego wpływu spraw rodzinnych
731
z zakresu spraw cywilnych, które trafiają do sądów
rejonowych. Jak bowiem wynika z danych znajdują-
cych się w sprawozdaniach MS-s16, ogólny wpływ
w tej kategorii wynosił w roku 2008 – 567 469 spraw,
w roku 2007 – 509 727 spraw, a w pierwszym półro-
czu 2009 r. – 298 272 sprawy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Jarosława Zielińskiego
i Artura Górskiego
w sprawie bulwersujących praktyk
przy obsadzaniu stanowisk naczelników
urzędów skarbowych (12972)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją panów Jarosława Zielińskiego i Artura Gór-
skiego, posłów na Sejm RP, z dnia 20 listopada 2009 r.
przekazaną przy piśmie szefa Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów, znak: DSPA-4810-5734-(1)/09 z dnia
2 grudnia 2009 r., w sprawie „bulwersujących prak-
tyk przy obsadzaniu stanowisk naczelników urzędów
skarbowych” przedstawiam odpowiedź na pytania
zawarte w ww. wystąpieniu:
1. Jaki był prawdziwy powód niepowołania na sta-
nowiska naczelników urzędów skarbowych osób, któ-
re wygrały konkursy?
2. Dlaczego osoby, które uzyskały najlepsze wyni-
ki, w tym najlepszy wynik w kraju, nie gwarantowa-
ły obiektywnego wypełniania obowiązków naczelni-
ka urzędu skarbowego? (Proszę odnieść się do wszyst-
kich 11 przypadków, a zarazem wykazać, jakimi
konkretnie przesłankami kierował się minister fi-
nansów, stosując tę klauzulę przy niepowoływaniu
na stanowisko konkretnych osób.)
3. Dlaczego na naczelnika Urzędu Skarbowego
w Zabrzu powołano pana K., który nawet nie apliko-
wał na to stanowisko, a który kilka lat temu musiał
opuścić to stanowisko w wyniku afery?
4. Dlaczego terminy powoływania na stanowiska
naczelników urzędów skarbowych osób wyłonionych
w drodze konkursu były ponad miarę długie (niekie-
dy nastąpiły nawet kilka miesięcy od rozstrzygnięć
części ustnej konkursu)?
5. Dlaczego nie ogłoszono w pierwszej kolejności
konkursów na dyrektorów izb skarbowych, skoro
sprawują oni nadzór nad urzędami skarbowymi?
732
6. W ilu izbach skarbowych aktualnie nie są ob-
sadzone stanowiska dyrektorów izb skarbowych, od
kiedy nie są one obsadzone i co jest powodem braku
ogłoszenia postępowań konkursowych na stanowiska
dyrektorów izb skarbowych?
7. Ile osób – i w których konkretnie urzędach – po-
wołano na stanowiska pełniących obowiązki naczel-
ników urzędów skarbowych spośród tych kandyda-
tów, którzy w postępowaniu konkursowym nie uzy-
skali wystarczającej liczby punktów ze sprawdzianu
wiedzy zawodowej?
8. Czy były przypadki powołań – i ile było takich
przypadków – na stanowiska naczelników urzędów
skarbowych w trybie art. 5 ust. 5f ustawy o urzędach
i izbach skarbowych w tych urzędach, gdzie w kon-
kursie wyłonieni zostali kandydat (kandydaci), ale
nie powołano go (ich) z przyczyn określonych w art. 5
ust. 5e ustawy o urzędach i izbach skarbowych (brak
gwarancji obiektywizmu)?
9. Jakie czynniki przesądziły o powołaniu na sta-
nowiska naczelników urzędów skarbowych (pełnią-
cych obowiązki naczelników urzędów skarbowych)
osób, których wiedza nie pozwoliła na zaliczenie te-
stu ze znajomości wiedzy zawodowej w konkursach
na stanowisko naczelnika urzędu skarbowego?
10. Jaki jest rzeczywisty, nieformalny wpływ
służb specjalnych na obsadę stanowisk kierowni-
czych w instytucjach skarbowych?
11. Czy podczas procedury konkursowej odnoto-
wano jakieś naciski lokalne, działania towarzyskie
czy próby wpływu politycznego na obsadę stanowisk
w urzędach skarbowych?
12. Czy Andrzej Parafianowicz, podejmując pracę
na stanowisku podsekretarza stanu w Ministerstwie
Finansów, mógł zgodnie z prawem i obowiązującymi
standardami otrzymywać jednocześnie pieniądze od
prywatnej firmy telekomunikacyjnej Polska Telefo-
nia Cyfrowa Era?
13. Ilu jest wśród powołanych naczelników takich,
którzy pełnili tę funkcję w okresie rządów Leszka
Millera lub wcześniej byli pracownikami ABW, UOP
lub innych służb specjalnych?
Ad 1 i 2. Zasady doboru przez ministra finansów
kandydatów na stanowiska dyrektorów izb skarbo-
wych oraz naczelników urzędów skarbowych regu-
lują przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzę-
dach i izbach skarbowych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121,
poz. 1267, z późn. zm.) oraz rozporządzenia ministra
finansów z dnia 14 lipca 2008 r. w sprawie trybu po-
wołania komisji i przeprowadzania konkursu na sta-
nowisko dyrektora izby skarbowej i naczelnika urzę-
du skarbowego (Dz. U. Nr 133, poz. 844).
Zgodnie z art. 5 ust. 5a ww. ustawy dobór kandy-
datów na stanowisko dyrektora izby skarbowej i na-
czelnika urzędu skarbowego jest dokonywany w dro-
dze konkursu spośród pracowników urzędów i orga-
nów podległych ministrowi właściwemu do spraw
finansów publicznych, którzy posiadają wyłącznie
obywatelstwo polskie, wyższe wykształcenie magi-
sterskie prawnicze, ekonomiczne lub inne uzupełnio-
ne studiami podyplomowymi prawniczymi lub eko-
nomicznymi oraz co najmniej czteroletni staż pracy
w tych urzędach i organach.
Natomiast przepisy:
— art. 5 ust. 5e ustawy o urzędach i izbach skar-
bowych, który stanowi, że minister właściwy do
spraw finansów publicznych może nie powołać na
stanowisko naczelnika urzędu skarbowego kandy-
data wyłonionego w drodze konkursu w przypadku,
jeżeli żaden z kandydatów nie gwarantuje obiektyw-
nego wypełniania obowiązków naczelnika urzędu
skarbowego,
— art. 5 ust. 5f ww. ustawy, zgodnie z którym,
w przypadku gdy dwa kolejne konkursy nie wyłonią
kandydata, oraz w przypadku, o którym mowa w ust. 5e,
minister właściwy do spraw finansów publicznych
może powołać osobę na stanowiska wymienione
w ust. 4 bez konkursu,
stanowią lex specjalis w stosunku do tej zasady
i umożliwiają ministrowi finansów obsadzenie stano-
wisk dyrektora izby skarbowej i naczelnika urzędu
skarbowego w przypadku, gdy przeprowadzony kon-
kurs nie przyniesie oczekiwanych rezultatów. Należy
jednak zauważyć, że jest to rozwiązanie stosowane
sporadycznie.
W wyniku zakończonych w maju 2009 r. konkur-
sów na stanowiska naczelników 201 urzędów skar-
bowych, w wyniku których powołano na ww. stano-
wiska 107 osób:
1) z przyczyny określonej w ww. art. 5 ust. 5e
ustawy o urzędach i izbach skarbowych nie dokona-
no powołań jedenastu wyłonionych w konkursach
kandydatów,
2) w trybie ww. art. 5 ust. 5f ustawy (w zakresie,
o którym mowa w art. 5e tej ustawy) powołano jedną
osobę, która wygrała konkurs na stanowiska naczel-
ników innych urzędów skarbowych.
Orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazuje, że po-
woływanie i odwoływanie naczelników urzędów
skarbowych to element ich podległości i metoda spra-
wowania nad nimi kontroli (m.in. wyrok z dnia
8 kwietnia 2008 r. sygn. I PK 250/07), a decyzja
w tym zakresie nie wymaga uzasadnienia (wyrok
z dnia 18 października 2007 r. sygn. III PK 45/07).
Z tych też względów wydaje się nieracjonalne od-
mawianie ministrowi finansów prawa do ostatecznej
weryfikacji listy osób, które wygrały konkurs na ww.
stanowisko i ewentualnego niepowołania osoby, któ-
ra wygrała konkurs, ale w opinii ministra finansów
posiada cechy, które dyskwalifikują ją do pełnienia
funkcji naczelnika urzędu skarbowego. Minister fi-
nansów nie jest zobowiązany do podawania powodów
niepowołania na stanowisko.
Ad 3 i 8. Konkurs na stanowisko naczelnika
Urzędu Skarbowego w Zabrzu wyłonił dwóch kan-
dydatów, jednak minister finansów powołał na to
stanowisko kandydata, który uzyskał pozytywny
wynik aż w trzech innych konkursach województwa
śląskiego.

Zgodnie z art. 5 ust. 5e i 5f ustawy o urzędach
i izbach skarbowych minister finansów może powołać
osobę na stanowisko naczelnika urzędu skarbowego
bez konkursu w dwóch przypadkach:
1) gdy dwa kolejne konkursy nie wyłonią kandy-
data;
2) gdy żaden z kandydatów wyłonionych w drodze
konkursu nie gwarantuje obiektywnego wypełniania
obowiązków naczelnika urzędu skarbowego.
W związku z powyższym w przypadku, gdy żaden
z kandydatów wyłonionych w drodze konkursu nie
gwarantuje obiektywnego wypełniania obowiązków
naczelnika urzędu skarbowego – a taka sytuacja wy-
stąpiła w przypadku konkursu na stanowisko naczel-
nika urzędu skarbowego w Zabrzu – obowiązujące
przepisy dopuszczały możliwość powołania osoby,
która nie przystępowała do konkursu na ten urząd.
Ad 4. Zgodnie z § 17 ust. 1 ww. rozporządzenia
ministra finansów z dnia 14 lipca 2008 r. w sprawie
trybu powołania komisji i przeprowadzania konkur-
su na stanowisko dyrektora izby skarbowej i naczel-
nika urzędu skarbowego konkurs kończy się ustale-
niem przez komisję, w formie uchwały, jego wyniku.
Komisja konkursowa podjęła ww. uchwałę w dniu
26 maja 2009 r., natomiast akty powołań zostały
wręczone w dwóch turach (z podziałem na wojewódz-
twa), w dniach 9 i 24 lipca 2009 r. Odstępy czasowe
między podjęciem uchwały o wyniku konkursów
a dniem wręczenia powołań: odpowiednio 44 i 59 dni
wynikały zarówno z konieczności sporządzenia sto-
sownych dokumentów, jak i ustalenia, że dany kan-
dydat będzie gwarantował obiektywne wypełnianie
powierzonych obowiązków. W związku z tym nie po-
dzielam oceny, że były one ponad miarę długie.
Ad 5 i 6. Należy zauważyć, że naczelnik urzędu
skarbowego występuje jako organ I instancji w po-
stępowaniu podatkowym oraz egzekucyjnym. Z tego
powodu, jak również z uwagi na skalę zjawiska,
tj. konieczność obsady aż 201 stanowisk naczelników
urzędów skarbowych, priorytetem w mojej ocenie
było przeprowadzenie konkursów na te właśnie sta-
nowiska.
Natomiast 14 izbami skarbowymi (z 16 istnieją-
cych) kierują osoby wyznaczone jedynie do pełnienia
obowiązków dyrektorów i na te stanowiska ogłoszone
zostaną konkursy w następnej kolejności. Stanowi-
ska te nie są obsadzone od lat 2006–2007.
Ad 7 i 9. Do pełnienia obowiązków naczelników
niżej wymienionych urzędów skarbowych wyznaczo-
no osoby, które w postępowaniu konkursowym nie
uzyskały wystarczającej do przystąpienia do II etapu
konkursu liczby punktów:
— Podlaski Urząd Skarbowy w Białymstoku,
— Urząd Skarbowy w Brzezinach,
— Pierwszy Urząd Skarbowy w Poznaniu,
— Urząd Skarbowy w Drawsku Pomorskim,
— Drugi Urząd Skarbowy w Radomiu,
— Urząd Skarbowy w Zwoleniu,
— Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy w War-
szawie.
733
Jednocześnie należy zauważyć, że wyznaczenie da-
nej osoby do pełnienia obowiązków naczelnika urzędu
skarbowego jest działaniem jedynie doraźnym.
Przypomnieć w tym miejscu należy, że wiedza
żadnej z osób wyznaczonych na p.o. naczelnika urzę-
du skarbowego w latach 2006–2007 (kiedy miała
miejsce największa liczba zmian kadrowych polega-
jących na odwoływaniu „pokonkursowych” naczelni-
ków) nie była weryfikowana w żadnym konkursie.
Niektóre z tych osób pełnią wyznaczone im obowiąz-
ki do chwili obecnej.
Ponadto, jak wcześniej wyjaśniono, decyzja doty-
cząca powołania na stanowisko naczelnika urzędu
skarbowego nie wymaga uzasadnienia, a tym samym
nie wymaga go decyzja o wyznaczeniu do pełnienia
obowiązków naczelnika urzędu skarbowego.
Ad 10 i 11. Uprzejmie informuję, że nic mi nie
wiadomo na temat sugerowanego wpływu służb spe-
cjalnych na obsadę stanowisk kierowniczych w insty-
tucjach skarbowych. Ponadto nie doszły do mnie żad-
ne informacje, o jakichkolwiek naciskach związanych
z obsadą tych stanowisk.
Ad 12. Uprzejmie informuję, że obecnie pan An-
drzej Parafianowicz, pracując na stanowisku podse-
kretarza stanu w Ministerstwie Finansów, nie otrzy-
muje żadnego wynagrodzenia od prywatnej firmy.
Ad 13. Spośród 107 osób powołanych na stanowi-
ska naczelników urzędów skarbowych w 2009 r.:
— 12 osób pełniło tę funkcję w latach 2001–2004,
— 1 osoba była wcześniej funkcjonariuszem UOP,
— 1 osoba była wcześniej funkcjonariuszem Ko-
mendy Rejonowej Policji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
oraz grupy posłów
w sprawie stanu nawierzchni dróg krajowych
(12973)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Paluch przekazaną przy
piśmie z dnia 27 listopada 2009 r. (sygn. SPS-023-
-12973/09) w sprawie stanu nawierzchni dróg krajo-
wych, przedstawiam następujące informacje.
Łączne potrzeby remontowe nawierzchni na dro-
gach krajowych, dzięki którym możliwe byłoby wy-
734
eliminowanie występowania na sieci drogowej odcin-
ków w stanie złym (3,7 tys. km) i niezadowalającym
(4,5 tys. km) – bez budowy poboczy utwardzonych,
obwodnic, drugich jezdni czy też utrzymania i mo-
dernizacji obiektów inżynierskich, poboczy nieutwar-
dzonych oraz elementów odwodnienia dróg – wyma-
gają nakładów finansowych rzędu 8 mld zł. Według
raportu z marca 2009 r. o stanie technicznym na-
wierzchni asfaltowych i betonowych sieci dróg kra-
jowych na koniec 2008 r. ponad 46,4% sieci dróg kra-
jowych wymaga przeprowadzenia różnego rodzaju
prac remontowych. Z uwagi na powyższe wykonanie
wszystkich niezbędnych prac nie jest możliwe.
W 2008 r. prace prowadzono na 161 odcinkach,
przy czym dokończono 39 zadań rozpoczętych w 2007 r.,
91 odcinków rozpoczęto i zakończono w 2008 r.,
26 zadań zostało rozpoczętych w 2008 r. i zakończo-
nych w 2009 r., kontynuowano realizację 5 zadań
rozpoczętych w 2007 r. (ich realizację zakończono
w 2009 r.).
Informuję również, iż w dniu 4 grudnia br. Bank
Gospodarstwa Krajowego, który zarządza Krajowym
Funduszem Drogowym, podpisał umowę kredytową
z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym pn. „Projekt
rehabilitacji dróg II”. Środki finansowe uzyskane
w ramach powyższego projektu są przeznaczone
w całości na odnowę i remont nawierzchni dróg, mo-
stów, skrzyżowań i innych budowli drogowych oraz
pozwolą na zwiększenie bezpieczeństwa na drogach
krajowych. Aktualnie jest to priorytetowe zadanie
polepszające ogólny stan infrastruktury drogowej na
terenie Rzeczypospolitej Polskiej.
Obecny stan dróg krajowych wymaga istotnych
nakładów finansowych, więc zgodnie z brzmieniem
umowy finansowej środki finansowe uzyskane z kre-
dytu będą pobierane z Europejskiego Banku Inwesty-
cyjnego zgodnie z realnym zakresem wykonywanych
na bieżąco zadań. Drugim źródłem finansowania re-
montów i utrzymania sieci dróg krajowych jest budżet
państwa, z którego na ten cel w 2010 r. w projekcie
ustawy budżetowej zapisano kwotę 3,7 mld zł.
Odnośnie do wsparcia finansowego dla woj. ma-
łopolskiego uprzejmie informuję, iż środki finansowe
są dzielone pomiędzy wszystkie oddziały GDDKiA
proporcjonalnie do kilometrów dróg, którymi zarzą-
dza dany oddział. Resort infrastruktury realizuje
założenia Polityki Transportowej Państwa na lata
2006–2015 przyjętej w czerwcu 2005 r., której głów-
nym celem jest poprawa jakości polskiego systemu
transportowego i jego rozbudowa zgodnie z zasadami
zrównoważonego rozwoju.
Oddział Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych
i Autostrad w Krakowie zarządza najważniejszymi
drogami w Małopolsce o łącznej długości 886 km, na
które składa się 12 dróg krajowych oraz inne obiekty
inżynierskie długości ok. 16 km. Dostępne środki na
remonty również będą przeznaczone na rehabilitację
dróg w woj. małopolskim, a przyznane zostaną
w oparciu o zgłoszone przez oddział zapotrzebowanie.
Reasumując, należy podkreślić, że resort infra-
struktury podejmuje wszelkie możliwe działania
zmierzające do poprawy stanu dróg krajowych rów-
nież w woj. małopolskim. GDDKiA przygotowuje ko-
lejne inwestycje drogowe, remonty, przebudowy,
w tym także postulowane przez panią poseł, dzięki
czemu w momencie zabezpieczenia odpowiednich
środków finansowych niezwłocznie przystąpi do ich
realizacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie braku jednoznacznych przepisów
umożliwiających udzielanie pomocy
przez jednostki samorządu terytorialnego
ich odpowiednikom w innych państwach
(12975)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 listopada 2009 r. (sygn. SPS-023-
-12975/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Wojciecha Żukowskiego w sprawie braku
jednoznacznych przepisów umożliwiających udziela-
nie pomocy przez jednostki samorządu terytorialne-
go ich odpowiednikom w innych państwach uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 172
ust. 2 i 3 Konstytucji RP jednostka samorządu tery-
torialnego ma prawo przystępowania do międzyna-
rodowych zrzeszeń społeczności lokalnych i regional-
nych oraz współpracy ze społecznościami lokalnymi
i regionalnymi innych państw. Zasady, na jakich jed-
nostka samorządu terytorialnego może korzystać
z tego prawa, określa ustawa z dnia 15 września 2000 r.
o zasadach przystępowania jednostek samorządu te-
rytorialnego do międzynarodowych zrzeszeń społecz-
ności lokalnych i regionalnych (Dz. U. Nr 91, poz. 1009,
z późn. zm.).
Z informacji przekazanych przez Krajową Radę
Regionalnych Izb Obrachunkowych wynika, iż obec-
nie podstawy do wydatkowania środków na pomoc
zagraniczną (przede wszystkim dla Ukrainy w związ-
ku z pandemią grypy) poszukuje się w:
— art. 7 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.),

— art. 175 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o fi-
nansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104,
z późn. zm.),
— umowie międzynarodowej między rządem RP
a Gabinetem Ministrów Ukrainy o współpracy i wza-
jemnej pomocy w dziedzinie zapobiegania katastro-
fom, klęskom żywiołowym i innym nadzwyczajnym
wydarzeniom oraz usuwania ich następstw, podpisa-
nej w Warszawie w dniu 19 lipca 2002 r. (Dz. U.
z 2004 r. Nr 166, poz. 1737),
— porozumieniach o współpracy zawartych przez
jednostki samorządu terytorialnego z Polski z part-
nerami zagranicznymi.
Jakkolwiek Krajowa Rada Regionalnych Izb Ob-
rachunkowych zwraca uwagę na potrzebę wprowa-
dzenia stosownych rozwiązań w zakresie porusza-
nych kwestii, tym niemniej – z uwagi na przedmiot
danej materii (odnoszącej się do kwestii finansów pu-
blicznych), w opinii Rady – nie wydaje się, aby ocena
potrzeby podjęcia tych działań oraz ewentualne za-
inicjowanie stosownych procedur legislacyjnych mia-
ło dotyczyć samorządowych ustaw ustrojowych.
Przedmiotowa materia pozostaje we właściwości mi-
nistra właściwego do spraw finansów publicznych.
Jak podkreśla Krajowa Rada Regionalnych Izb
Obrachunkowych, art. 7 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy
o samorządzie gminnym nie może stanowić samo-
dzielnej podstawy prawnej do wydatkowania środ-
ków publicznych na pomoc zagraniczną. Potwierdze-
niem powyższego są zmiany dokonane w samorządo-
wych przepisach ustrojowych nową, obowiązującą od
1 stycznia 2010 r. ustawą o finansach publicznych (t.j.
ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicz-
nych – Dz. U. Nr 157, poz. 1240), które – w zakresie
gospodarki budżetowej jednostek samorządu teryto-
rialnego – rozwiązania prawne koncentrują w usta-
wie o finansach publicznych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie wykorzystywania opinii
zamieszczonych na stronie internetowej MEN
jako źródła interpretacji przepisów
prawa oświatowego (12976)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wojciecha Żukowskiego
(nr SPS-023-12976/09) w sprawie wykorzystywania
735
opinii zamieszczonych na stronie internetowej MEN
jako źródła interpretacji przepisów prawa oświato-
wego, uprzejmie wyjaśniam:
Ministerstwo Edukacji Narodowej na stronie in-
ternetowej ministerstwa w zakładce „Prawo oświa-
towe – Opinie i stanowiska MEN” przedstawia swo-
je opinie w sprawach o istotnym znaczeniu dla funk-
cjonowania szkół i innych placówek systemu oświaty
m.in., w których pojawiają się konkretne problemy
związane z interpretowaniem i stosowaniem przepi-
sów prawa oświatowego. Są to więc wyłącznie infor-
macje o opinii Ministerstwa Edukacji Narodowej
w określonych sprawach. Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej publikuje je, uznając, że mogą być pomocne
organom prowadzącym oraz szkołom i placówkom
oświatowym w ich bieżącej działalności. Opinie te nie
mogą być jednak dla tych podmiotów wiążące.
Art. 7 Konstytucji RP stanowi, że organy władzy
publicznej działają na podstawie i w granicach prawa.
Źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rze-
czypospolitej Polskiej zgodnie z art. 87 Konstytucji
RP są: konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy
międzynarodowe oraz rozporządzenia. Opinie pre-
zentowane przez organy administracji nie stanowią
źródła prawa i nie mogą być podstawą rozstrzygnięć
podejmowanych przez inne podmioty stosujące pra-
wo. Ponadto organy władzy publicznej mogą działać
tylko tam i o tyle, o ile prawo je do tego upoważnia.
Wiążąca wykłada przepisów prawa to taka, która ma
moc powszechnie obowiązującą i może pochodzić wy-
łącznie od upoważnionego organu. W polskim po-
rządku prawnym żaden organ administracji publicz-
nej nie jest uprawniony do dokonywania wykładni
prawa z mocą powszechnie obowiązującą. W związku
z powyższym opinie, stanowiska i komunikaty Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej nie mogą być wiążące
dla innych podmiotów stosujących prawo.
Zamieszczenie wskazanych materiałów na stronie
Ministerstwa Edukacji Narodowej w zakładce: Opi-
nie i stanowiska MEN dostatecznie identyfikuje Mi-
nisterstwo Edukacji Narodowej jako podmiot, który
je opracował. Nie zawierają one imienia i nazwiska
osoby, która przygotowała konkretny materiał, gdyż
w wielu przypadkach zawarte w nim stanowisko jest
rezultatem współpracy wielu osób z różnych komórek
organizacyjnych Ministerstwa Edukacji Narodowej.
W związku z powyższym skoro opinie te są prezen-
towane jako stanowisko urzędu, informacja o danych
personalnych osób, które uczestniczyły w ich opraco-
waniu, nie wydaje się być na tyle istotna, by koniecz-
ne było zamieszczanie jej na stronie internetowej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
736
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie uregulowania szczególnego trybu
ustanawiania służebności przesyłu
oraz obowiązku wypłaty odszkodowań
i zasad ich szacowania (12977)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wojciecha Żukowskiego,
przekazaną przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r.,
znak: SPS-023-12977/09, w sprawie uregulowania
szczególnego trybu ustanawiania służebności prze-
syłu oraz obowiązku wypłaty odszkodowań i zasad
ich szacowania, pragnę przekazać następujące sta-
nowisko.
W przedmiotowej interpelacji zostały postawione
pytania: Czy pan premier rozważa możliwość praw-
nego uregulowania szczególnego trybu ustanawiania
służebności przesyłu oraz ewentualnego obowiązku
wypłaty odszkodowań i trybu ich szacowania? Jeśli
tak, to kiedy można się spodziewać prac w tym za-
kresie?
Wobec powyższego pragnę uprzejmie przekazać
następujące informacje. Ministerstwo Gospodarki,
mając świadomość, że rozwiązania zawarte w usta-
wie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U.
Nr 16, poz. 93, z późn. zm.) w zakresie służebności
przesyłu są niewystarczające, aby w pełni uregulo-
wać kwestie gruntów pod istniejącymi już urządze-
niami liniowymi, jak również gruntów pod nowo pla-
nowanymi urządzeniami, podjęło prace nad założe-
niami do projektu ustawy mającej na celu likwidację
barier przy planowaniu i realizacji inwestycji linio-
wych. Ustawa ta będzie przede wszystkim normować
zasady wyodrębniania gruntów, na których będą lo-
kalizowane urządzenia liniowe mające znaczenie
z uwagi na realizację celu publicznego.
W związku z powyższym w przedmiotowej usta-
wie znajdą się regulacje mówiące, że pozyskiwanie
takich nieruchomości będzie polegać na tworzeniu
specjalnych pasów gruntów (korytarzy przesyło-
wych), na których zlokalizowane zostaną tego typu
urządzenia. Ma ona również określać rodzaje urzą-
dzeń umieszczanych w tych korytarzach. Ponadto
przyszła ustawa będzie stanowić, że z chwilą ustano-
wienia korytarza przesyłowego, nieruchomości (lub
ich części) znajdujące się w korytarzu przesyłowym
zostaną, z mocy prawa, obciążone służebnością prze-
syłu, a zakres tej służebności obejmować będzie mię-
dzy innymi zakaz budowania w korytarzu przesyło-
wym oraz dokonywania czynności, które mogłyby
prowadzić do uszkodzenia lub zniszczenia urządzeń
przesyłowych albo utrudnienia w dostępie do nich,
a także prawo wstępu na nieruchomość przedstawi-
cielom przedsiębiorstwa, którego urządzenia przesy-
łowe znajdą się w korytarzu przesyłowym. W przed-
miotowych założeniach znajdą się również rozwiąza-
nia dla takiej kwestii jak uregulowanie i uproszczenie
zasad umieszczania w tych pasach urządzeń linio-
wych celu publicznego.
Natomiast co do określenia przez ministra gospo-
darki obowiązku wypłaty odszkodowań oraz szaco-
wania ich wysokości informuję, że w przypadku po-
zyskania gruntów drogą służebności przesyłu ustawa
Kodeks cywilny w pewnym sensie reguluje kwestię
wysokości wypłacanych odszkodowań. Mianowicie
stanowi ona, że utworzenie takiej służebności ma na-
stąpić na podstawie umowy zawieranej pomiędzy
właścicielem nieruchomości a przedsiębiorcą. Zgod-
nie z wolą stron ustanowienie służebności może na-
stąpić odpłatnie lub bez wynagrodzenia. Natomiast
stosownie do art. 3052 ww. ustawy, jeżeli właściciel
odmówi zawarcia umowy o ustanowienie służebności
przesyłu, a jest ona konieczna do właściwego korzy-
stania z urządzeń infrastruktury technicznej, przed-
siębiorca może żądać jej ustanowienia za odpowied-
nim wynagrodzeniem na drodze sądowej.
Na podstawie powyższego przepisu sądowego
ustanowienia służebności przesyłu za wynagrodze-
niem będzie mógł żądać również właściciel nierucho-
mości. Wysokość tego wynagrodzenia każdorazowo
będzie określał sąd, zapewne korzystając z pomocy
opinii biegłego. Jednak zapisy te z racji swojej ogól-
ności często prowadzą do licznych sporów pomiędzy
przedsiębiorstwami będącymi właścicielami urzą-
dzeń liniowych a właścicielami gruntów, na których
terenie ma być ustanowiona służebność przesyłu.
Spory te swój finał znajdują w sądzie, co prowadzi do
generowania dodatkowych kosztów dla tych przed-
siębiorstw. W związku z powyższym Ministerstwo
Gospodarki podjęło prace mające na celu wypraco-
wanie rozwiązań dla pełniejszego uregulowania kwe-
stii wysokości tych odszkodowań.
Natomiast co do odpowiedzi na pytanie, kiedy
można się spodziewać prac w tym zakresie, uprzejmie
informuję, że Ministerstwo Gospodarki przygotowa-
ło już wstępny projekt założeń do przedmiotowej
ustawy i jest on obecnie przedmiotem konsultacji
międzyresortowych.
Wyrażam przekonanie, że przedstawione wyja-
śnienia stanowią wyczerpującą odpowiedź na inter-
pelację pana posła Wojciecha Żukowskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie zagrożeń wynikających z utworzenia
Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym
oraz Pomocy Postpenitencjarnej (12979)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Wojciecha Żukowskiego z dnia
19 listopada 2009 r. w przedmiocie zagrożeń wynika-
jących z utworzenia Funduszu Pomocy Pokrzywdzo-
nym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, nadesłaną wraz
z pismem z dnia 27 listopada 2009 r., nr SPS-023-
-12979/09, uprzejmie przedstawiam, co następuje:
W dniu 27 marca 2009 r. projekt ustawy o zmia-
nie ustawy Kodeks karny, ustawy Kodeks karny
wykonawczy oraz ustawy Prawo ochrony środowi-
ska, polegającej na utworzeniu instytucji Funduszu
Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpeniten-
cjarnej został przekazany do Sejmu RP (druk sej-
mowy nr 1854).
Komisja Nadzwyczajna do spraw zmian w kody-
fikacjach w dniu 19 maja 2009 r. skierowała przed-
miotowy projekt do podkomisji stałej do nowelizacji
prawa karnego. Posłowie pracujący w ramach pod-
komisji jednomyślnie przyjęli przedmiotowy projekt
ze zmianami. W dniu 2 grudnia 2009 r. przyjęto spra-
wozdanie podkomisji.
Podstawowym celem projektowanej ustawy jest
wprowadzenie do porządku prawnego nowej instytu-
cji: Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy
Postpenitencjarnej, którego dysponentem ma być mi-
nister sprawiedliwości. Środki funduszu będą przede
wszystkim pochodzić, z jednej strony, tak jak dotych-
czas, z potrąceń z wynagrodzenia za pracę skazanych
odbywających karę pozbawienia wolności, a z drugiej,
co jest istotnym novum, z nawiązek oraz świadczeń
pieniężnych orzekanych przez sądy w stosunku do
sprawców przestępstw.
Projektowana ustawa zakłada połączenie w jed-
nym funduszu źródła finansowania działań ukierun-
kowanych na poprawę sytuacji osób pokrzywdzonych
przestępstwem oraz pomoc postpenitencjarną. Połą-
czenie obu tych zadań wydaje się racjonalne, nie ma
bowiem uzasadnienia, aby funkcjonowały dwa od-
dzielne fundusze, skoro dysponentem każdego z nich
ma być minister sprawiedliwości. Scentralizowanie
środków w jednym funduszu pozwoli ponadto na pro-
wadzenie spójnej i przejrzystej polityki pomocy po-
krzywdzonym oraz skazanym, a ponadto na zacho-
wanie uzasadnionych interesem społecznym prawi-
dłowych proporcji w tym zakresie. Połączenie zadań
odnoszących się do osób pokrzywdzonych oraz ska-
zanych w jednym funduszu zapewni racjonalne wy-
datkowanie środków finansowych oraz przyniesie
budżetowi państwa wymierne oszczędności z tytułu
zmniejszenia kosztów obsługi w porównaniu z sytu-
737
acją, w której funkcjonowałyby dwa oddzielne fundu-
sze: Fundusz Pomocy Pokrzywdzonym oraz istnieją-
cy obecnie Fundusz Pomocy Postpenitencjarnej.
Dotychczas brak jest spójnego i transparentnego
systemu wydawania środków otrzymywanych przez
stowarzyszenia, fundacje czy organizacje z tytułu na-
wiązek bądź świadczeń pieniężnych. Dlatego też po-
trzeba powołania Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym
oraz Pomocy Postpenitencjarnej wynika z faktu, że
istniejące dotychczas rozwiązania dotyczące dyspono-
wania nawiązkami i świadczeniami pieniężnymi,
a więc środkami publicznymi, nie realizowały w pełni
zasad jawności i przejrzystości finansów publicznych,
a w szczególności zasady kontroli finansowej.
Dotychczasowe doświadczenia w zakresie wydat-
kowania nawiązek i świadczeń pieniężnych przeka-
zywanych przez sądy na rzecz podmiotów wpisanych
do stosownego wykazu prowadzonego przez ministra
sprawiedliwości wskazują, że nie zawsze środki fi-
nansowe wykorzystywane są w sposób prawidłowy,
na określone w przepisach cele. Utrzymywanie obec-
nego stanu rzeczy jest więc nieracjonalne i nieuza-
sadnione.
Obowiązujące przepisy generują bowiem szereg
problemów, które znikną w przypadku utworzenia
funduszu.
Obecnie minister sprawiedliwości jest zobowiąza-
ny wpisać do wykazu organizacji, na rzecz których
można zasądzać nawiązki i świadczenia pieniężne,
wszystkie podmioty posiadające – nietrudne zresztą
do spełnienia – warunki formalne (obecnie jednym
z warunków formalnych jest obowiązek objęcia swoim
działaniem terenu całego kraju). Skutkiem tego mini-
ster sprawiedliwości nie ma żadnej możliwości wery-
fikacji wiarygodności i rzetelności podmiotów wystę-
pujących o wpis do wykazu. Zachodzą więc wypadki
zakładania takich organizacji, szczególnie stowarzy-
szeń, motywowane głównie lub wyłącznie zamiarem
uzyskania wpisu organizacji do wykazu, a tym samym
uzyskania możliwości pozyskiwania środków z tytułu
orzekanych przez sądy nawiązek i świadczeń pienięż-
nych. Jeżeli takie stowarzyszenie będzie nawet rażąco
nieprawidłowo wydatkować uzyskane środki, to jedy-
ną możliwą sankcją jest wykreślenie z wykazu. Brak
jest mechanizmów jakiejkolwiek weryfikacji wpisywa-
nych do wykazu podmiotów.
Z analizy rocznych sprawozdań dotyczących wy-
korzystania przez instytucje, stowarzyszenia, funda-
cje i organizacje społeczne nawiązek i świadczeń pie-
niężnych, orzeczonych w trybie art. 47 i 49 Kodeksu
karnego, wynika, iż sposób wydatkowania przekaza-
nych środków, a także realizacja obowiązku składa-
nia sprawozdań, są w dużej mierze nieprawidłowe.
Mimo bowiem określonych w obowiązujących prze-
pisach terminów i sposobów składania przedmioto-
wych sprawozdań, w 2007 r., spośród 642 podmiotów
ujawnionych w wykazie ministra sprawiedliwości,
jedynie 198 obowiązek ten wykonało w terminie. Po-
zostałe 429 podmiotów sprawozdania przekazało po
terminie, najczęściej na skutek monitów. Analizy
738
sprawozdań wykazały liczne błędy i braki, polegające
przede wszystkim na wskazaniu nieprawidłowego
wykorzystania zasądzonych należności oraz wystę-
powaniu rozbieżności między danymi dotyczącymi
kwot środków faktycznie otrzymanych a środkami
wykorzystanymi. Także w 2008 r. większość podmio-
tów wpisanych do wykazu nie złożyła w terminie
sprawozdań dotyczących wykorzystania otrzyma-
nych nawiązek i świadczeń pieniężnych. Analizy tych
sprawozdań wykazały podobne do 2007 r. błędy i bra-
ki. Wielokrotnie zdarzało się, iż błędy występujące
w sprawozdaniach dotyczących poszczególnych pod-
miotów za rok 2007 powtarzały się w roku 2008, po-
mimo iż rok wcześniej wzywano o usunięcie braków
formalnych sprawozdania.
Na podkreślenie zasługuje także fakt, iż aktual-
nie istnieją setki organizacji, na rzecz których zasą-
dzane są jedynie niewielkie sumy pieniędzy, przez co
nie są one w stanie podjąć żadnych poważniejszych
działań w kierunku realizacji założonych celów. Po-
nadto ze względu na to, że wiele z tych organizacji
nie ma innych źródeł dochodów, środki te wydawane
są głównie na administrowanie organizacją.
Także wiele organizacji, szczególnie tych mniej-
szych i będących beneficjentami opiewających na nie-
wielkie kwoty nawiązek i świadczeń, nie podejmuje
żadnych działań w kierunku ich egzekucji.
W nawiązaniu do pytania pana posła podkreślić
należy, iż proponowane rozwiązanie jest znacznie
bardziej korzystne i elastyczne od obecnie obowiązu-
jącego rozwiązania, albowiem pozwalało będzie na
wydatkowanie środków na wiele bardziej pożądanych
i akceptowanych społecznie działań, umożliwi ono
wydatkowanie środków na wiele więcej celów, a tak-
że pozwoli udzielać pomocy mniejszym organizacjom
prowadzącym działalność na terenie gminy, powiatu
czy województwa.
Powołanie funduszu bez wątpienia przyczyni się
do zwiększenia ściągalności należności, co powinno
zwiększyć kwotę środków, które będą przeznaczone
na leżące u podstaw jego powołania cele, a tym sa-
mym przeciwdziałać będzie pogorszeniu się funkcjo-
nującego w świadomości społecznej obrazu systemu
wymiaru sprawiedliwości. Zadania z zakresu pomo-
cy pokrzywdzonym, w tym czynności zmierzające
do egzekucji zasądzonych nawiązek, będą wykony-
wane przez komórkę organizacyjną Ministerstwa
Sprawiedliwości, właściwą do spraw pokrzywdzo-
nych przestępstwem. Tylko takie działanie może
uskutecznić i zwiększyć ściągalność zasądzonych na-
wiązek i świadczeń pieniężnych, albowiem dotych-
czas wiele organizacji, zwłaszcza mniejszych, nie po-
siadało własnych środków, które pozwoliłoby im na
realizacje własnych celów, a tym samym kosztów
związanych z egzekucją zasądzonych na ich rzecz
środków finansowych.
Projekt ustawy ma na celu zwiększenie efektyw-
ności i skuteczności pomocy udzielanej ofiarom prze-
stępstw. Przyjęte rozwiązania bazują przede wszyst-
kim na doświadczeniach innych krajów europejskich
w tym zakresie. Zgodnie z projektem środki finanso-
we pochodzące z orzeczonych nawiązek i świadczeń
pieniężnych mają trafiać do Funduszu Pomocy Po-
krzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, któ-
rego dysponentem będzie minister sprawiedliwości.
System pomocy ma bazować przede wszystkim na
działalności organizacji pozarządowych, podobnie
jak to się dzieje z powodzeniem m.in. w Czechach
i Niemczech.
Powierzenie realizacji zadań służących pomocy
ofiarom przestępstw na rzecz organizacji pozarządo-
wych odbywać się będzie w drodze konkursu ofert.
Podmioty sektora pozarządowego mają składać wnio-
sek do ministra sprawiedliwości będącego dysponen-
tem funduszu, a ten po ich ocenie będzie przyznawał
– w drodze umowy – środki na ich realizację. Zadania
powierzane organizacjom pozarządowym mają słu-
żyć przede wszystkim tworzeniu sieci pomocy ofia-
rom przestępstw, dzięki której każdy pokrzywdzony
będzie mógł uzyskać niezbędne informacje, porady
oraz pomoc prawną, psychologiczną czy socjalną na
każdym etapie postępowania. Kluczowym elemen-
tem systemu ma być uruchomienie funkcji opiekuna
ofiary – wolontariusza, który w miarę potrzeby bę-
dzie towarzyszył pokrzywdzonemu przestępstwem
od momentu zgłoszenia przez niego faktu pokrzyw-
dzenia i kontaktu z organami ścigania, aż do czasu,
kiedy wsparcie to nie będzie już konieczne. Stworze-
nie ogólnokrajowego systemu pozwoli też na wypra-
cowanie jednolitych standardów postępowania dla
osób zajmujących się ofiarami przestępstw. Wielkość
podmiotu uzyskującego pomoc bądź też zakres jego
działania nie będą stanowiły kryterium przydziela-
nia środków finansowych przez Fundusz Pomocy
Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,
albowiem jego miarą będzie oferta złożona przez pod-
miot w drodze konkursu (tak jak ma to miejsce obec-
nie przy Funduszu Pomocy Postpenitencjarnej).
Obecnie tworzone są przy wsparciu Komisji Eu-
ropejskiej ośrodki, które powstają na bazie doświad-
czonych organizacji pozarządowych posiadających
specjalistów, lokal oraz grupę wolontariuszy. Będą
ponadto tworzyć sieć pomocy poprzez współpracę
z innymi podmiotami zarówno sektora pozarządowe-
go, jak i rządowego i samorządowego.
Projekt pozwala zatem na stworzenie dobrego
i skutecznego systemu gwarantującego świadczenie
pomocy ofiarom przestępstw, a jego funkcjonowanie
nie będzie finansowane z budżetu państwa.
Podkreślić przy tym należy, iż pomimo utworze-
nia wspólnego funduszu wpływy i wydatki na rzecz
pomocy pokrzywdzonym oraz pomocy postpeniten-
cjarnej ewidencjonowane będą odrębnie. Nie będzie
zatem możliwości finansowania zadań z zakresu po-
mocy postpenitencjarnej ze środków przeznaczonych
na rzecz pokrzywdzonych i odwrotnie.
Projektowane rozwiązania pozostają w zgodzie
z treścią przepisów decyzji ramowej Rady z dnia
15 marca 2001 r. w sprawie pozycji ofiar w postępo-
waniu karnym (Dziennik Urzędowy Wspólnot Euro-
pejskich 2001/220/WSiSW). Zgodnie z art. 13 cyt.
decyzji państwa członkowskie mają za zadanie stwo-

rzenie systemu pomocy ofiarom przestępstw, który
zapewni im pomoc zarówno na wstępnym, jak i na
późniejszym etapie postępowania. System ten mają
tworzyć zarówno służby publiczne, jak i – na co zwra-
ca się szczególną uwagę - uznawane oraz finansowa-
ne organizacje pozarządowe, które bezpłatnie wspie-
rają ofiary przestępstw i działając w odpowiednim
warunkach uzupełniają działania państwa w tym
zakresie.
W celu zapewnienia pełnej jawności procedur kon-
kursowych w projektowanym art. 43 § 5 K.k.w. wpro-
wadza się tryb przyznawania środków funduszu
w formie otwartego konkursu ofert, przy czym szcze-
gółowy sposób przeprowadzania takiego konkursu
oraz składania wniosków, a także sposób przekazy-
wania środków finansowych uprawnionym podmio-
tom i ich rozliczania zostanie określony w stosownym
akcie wykonawczym.
Nowe rozwiązanie, motywowane wynikami kon-
troli Funduszu Pomocy Postpenitencjarnej przepro-
wadzonej przez Najwyższą Izbę Kontroli, stanowi
projektowany w § 6 sposób przyznawania środków
finansowych określonym wyżej podmiotom z sektora
pozarządowego, który ma następować w formie umo-
wy. Stworzy to możliwość lepszej kontroli sposobu
wydatkowania przyznanych środków, a ponadto umoż-
liwi dysponentowi funduszu wystąpienie z roszcze-
niem regresowym z przypadku wykorzystania środ-
ków niezgodnie z ich przeznaczeniem. Projektowany
przepis nakłada także na podmioty sektora pozarzą-
dowego obowiązek prowadzenia odrębnej ewidencji
księgowej środków finansowych otrzymanych z fun-
duszu, a także konieczność przekazywania przez nie
sprawozdań dotyczących wykorzystania przekaza-
nych środków.
Zgodnie z § 7 pomocy z funduszu nie przyznaje się
w takim zakresie, w jakim została ona udzielona
z innych źródeł.
Projektowany przepis art. 43 § 8 K.k.w. zawiera
delegację ustawową dla ministra sprawiedliwości do
określenia, w drodze rozporządzenia, szczegółowych
zasad i trybu funkcjonowania funduszu, w tym zasad
i trybu udzielania pomocy pokrzywdzonym, osobom
pozbawionym wolności, zwalnianym z zakładów kar-
nych i aresztów śledczych oraz członkom ich rodzin
oraz udzielania środków z funduszu uprawnionym
podmiotom. Określony zostanie także tryb składania
wniosków o dofinansowanie, przekazywania środ-
ków finansowych uprawnionym podmiotom, a także
sposób ich rozliczania i kontroli wydatkowania,
uwzględniając potrzebę prowadzenia oddzielnej go-
spodarki finansowej w zakresie realizacji zadań do-
tyczących pomocy pokrzywdzonym oraz pomocy
postpenitencjarnej, a także potrzebę skutecznego
i racjonalnego wykorzystania środków funduszu oraz
osiągnięcia celów, dla których fundusz ten został
utworzony. Szczegółowe określenie, które przychody
funduszu mają być wydatkowane na rzecz pokrzyw-
dzonych przestępstwem, a które na pomoc postpeni-
tencjarną ma zapobiec możliwości przekazywania
środków finansowych przeznaczonych dla pokrzyw-
739
dzonych przestępstwem na rzecz skazanych i ich ro-
dzin, co byłoby z pewnością działaniem społecznie
nieuzasadnionym.
Zgodnie z projektowanym art. 9 ustawa wchodzi
w życie z dniem 1 lipca 2011 r., z wyjątkiem art. 1 pkt 1,
który wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia
ogłoszenia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie wprowadzenia systemu
pomocy rodzinom (12980)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-12980/09, doty-
czące interpelacji posła Wojciecha Żukowskiego w spra-
wie wprowadzenia systemu pomocy rodzinom, przed-
stawiam następujące stanowisko w tej kwestii:
Analiza praktyki, dane statystyczne i badania na-
ukowe wskazują, że aktualny model organizacji opie-
ki nad dzieckiem i rodziną nie zapewnia instrumen-
tów motywujących gminy do działań na rzecz pozo-
stawienia dziecka w lokalnym środowisku rodzin-
nym. W związku z powyższym ministerstwo podjęło
działania zmierzające do zmiany tego stanu rzeczy.
W dniu 30 czerwca 2009 r. Rada Ministrów przyjęła
„Założenia projektu ustawy o wspieraniu rodziny
i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem”. Zapro-
ponowano w nich nowe rozwiązania w zakresie dzia-
łań profilaktycznych w środowisku, skierowanych do
rodzin wychowujących dzieci, jak również położono
szczególny nacisk na pracę z rodziną dziecka umiesz-
czonego w pieczy zastępczej.
Istotą proponowanych rozwiązań jest stworzenie
spójnego systemu opieki nad dzieckiem i rodziną je
wychowującą, jeżeli ma ona trudności w prawidło-
wym wypełnianiu swoich funkcji. Działania profilak-
tyczne podejmowane w ramach tego systemu powin-
ny zapewnić rodzinie taką pomoc, aby w jej efekcie
wyeliminowane zostało zagrożenie zabrania dziecka
z rodziny lub zapewniony został szybki powrót do niej
dla tych dzieci, które z uwagi na ich dobro okresowo
musiały zostać umieszczone poza rodziną.
Profilaktyka rodzinna musi być rozumiana jako
interdyscyplinarne działania i wsparcie ze strony
służb i instytucji pracujących na rzecz dobra dziecka
i rodziny w samorządzie. Działania profilaktyczne
powinny być prowadzone przede wszystkim w gmi-
nie. Istotnym wsparciem tych działań będzie praca
zespołów interdyscyplinarnych (w wielu gminach ze-
społy takie już pracują), w których skład obok asy-
740
stenta rodziny wchodzić powinni (w zależności od
oceny sytuacji rodziny i dziecka) pracownik socjalny,
kurator, przedstawiciel służby zdrowia, pedagog
szkolny, przedstawiciel organizacji pozarządowej,
przedstawiciel Policji. Powyższe działania wzmocnio-
ne będą przez rodziny wspierające.
Każda gmina będzie zobowiązana do opracowania
lokalnych programów wspierania rodzin wychowu-
jących małoletnie dzieci oraz rozwiązywania proble-
mów społecznych. Programy te powinny powstawać
w oparciu o systematycznie dokonywane rozpoznanie
problemów społecznych ze szczególnym uwzględnie-
niem diagnozy sytuacji w zakresie opieki nad dziec-
kiem i rodziną na poziomie lokalnym. Powinny one
być ukierunkowane przede wszystkim na problemy
małoletnich matek, rodzin niepełnych, rodzin wielo-
dzietnych, rodzin wychowujących dzieci w wieku
0–6 lat, rodzin zmagających się z trudnościami wy-
chowywania dzieci w wieku dojrzewania, rodzin
przeżywających trudności związane ze stanem zdro-
wia dziecka (np. dzieci chore, niepełnosprawne,
nadpobudliwe, z zaburzeniami zachowania), rodzin
w sytuacjach kryzysowych wynikających z proble-
mów rodziców (konflikty małżonków, uzależnienia,
bezrobocie, ubóstwo).
Rodziny wychowujące dzieci w wieku szkolnym,
a zwłaszcza rodziny, które mają trudności w wypeł-
nianiu funkcji opiekuńczo-wychowawczych w stosun-
ku do swoich dzieci, potrzebują pomocy w zakresie
organizowania tym dzieciom czasu wolnego, pokony-
wania trudności szkolnych, zaburzeń zachowania
itp. W związku z tym konieczny jest rozwój różnorod-
nych środowiskowych form dziennej opieki instytu-
cjonalnej nad dziećmi w wieku szkolnym oraz insty-
tucji wspierających rodziny w wychowaniu i kształ-
ceniu dzieci. Rolę tę będą pełnić placówki wsparcia
dziennego oraz rodziny wspierające. Placówki wspar-
cia dziennego nie tylko powinny organizować dzie-
ciom czas wolny i pomoc w nauce, ale również wycho-
wawcy w nich zatrudnieni powinni współpracować
z rodzicami dziecka, uczyć ich, jak rozumieć swoje
dziecko, jak je wychowywać, jak współpracować ze
szkołą itp.
Z punktu widzenia potrzeb dziecka rodzina jest
podstawowym środowiskiem zapewniającym bez-
pieczeństwo emocjonalne, jest naturalnym środo-
wiskiem wychowawczym, w którym główny ele-
ment stanowią interakcje zachodzące między jej
członkami. Zadaniem pracy z rodziną jest wspiera-
nie więzi uczuciowych oraz integracja rodziny, po-
moc w integrowaniu rodziny z otoczeniem, służe-
nie odbudowywaniu funkcji opiekuńczo-wycho-
wawczych, neutralizowanie przypadków patogen-
nego oddziaływania rodziny na dziecko. Praca
z rodziną powinna przybierać różnorodne formy
dostosowane do potrzeb, możliwości i okoliczności
udzielania pomocy i wsparcia.
W działaniach profilaktycznych na rzecz rodzin
wychowujących dzieci należy szczególną rolę przypi-
sać organizacjom pozarządowym, organizacjom ko-
ścielnym, związkom wyznaniowym itp.
Rodziny zagrożone kryzysem powinny być stale
monitorowane przez pracowników socjalnych, peda-
gogów szkolnych, pracowników medycznych i inne
instytucje, które kontaktują się z rodziną, w tym tak-
że – w razie potrzeby – przez Policję i kuratorów są-
dowych.
Planuje się utworzenie w gminie nowych stano-
wisk pracy dla asystentów rodzinnych. Asystent ro-
dzinny ma w założeniu pełnić odmienną funkcję od
pracownika socjalnego. Przede wszystkim jego ela-
styczny, nienormowany czas pracy dostosowany bę-
dzie do rytmu życia rodziny i jej realnych potrzeb.
Również forma jego zatrudnienia (np. umowa-zlece-
nie lub umowa o pracę z zastosowaniem zadaniowego
czasu pracy), zakładająca znaczną mobilność i dys-
pozycyjność, oraz zasada indywidualnej odpowie-
dzialności za wyniki pracy z konkretną rodziną będą
niewątpliwie przyczyniać się do wzrostu efektywno-
ści wykonywanych przez asystenta rodziny zadań.
Jego zadaniem będzie całościowe wspieranie rodzin
wychowujących dzieci, zagrożonych różnymi dys-
funkcjami. Rola asystenta polegać będzie na aktyw-
nym wspieraniu rodziny wychowującej dzieci, w któ-
rej mają miejsce problemy trudne do pokonania sa-
modzielnie przez tę rodzinę, w tym na pomocy rodzi-
com ubiegającym się o odzyskanie władzy rodziciel-
skiej, o ile będzie to zasadne. Asystent w swojej pracy
będzie korzystać z pomocy zespołu interdyscyplinar-
nego. Celem pracy asystenta jest osiągnięcie przez
rodzinę podstawowego poziomu stabilności życiowej,
która umożliwi jej wychowywanie dzieci.
Efektem prawidłowo prowadzonej pracy z rodziną
powinno być pozostanie dziecka w rodzinie lub jego
powrót do rodziców, jeżeli już zostało umieszczone
poza rodziną.
Ponadto zakłada się opracowanie i wdrożenie rzą-
dowego programu osłonowego, którego celem będzie
wspieranie samorządów lokalnych w rozwoju profi-
laktyki. W ramach tych programów zakłada się uru-
chomienie systemów szkoleń dla służb i instytucji
działających na rzecz dziecka i rodziny (m.in. sędzio-
wie sądów rodzinnych i opiekuńczych, kuratorzy,
pracownicy socjalni, policja). Szkolenia te będą mia-
ły na celu przygotowanie osób działających na rzecz
dziecka i jego rodziny do kompleksowego, interdyscy-
plinarnego ich wspierania w środowisku lokalnym.
W ramach programów oferowana będzie pomoc
z budżetu państwa na realizację lokalnych progra-
mów wspierania rodzin wychowujących małoletnie
dzieci, tworzenie różnorodnych instytucji wsparcia
dziennego, a także na szkolenie osób tam pracujących
w celu zdobycia umiejętności wczesnego diagnozowa-
nia sytuacji dziecka i rodziny oraz ewentualnego pod-
jęcia działań na jej rzecz. Programy te służyć będą
samorządom gmin w przygotowaniu kompetentnych
asystentów rodziny.
Obecnie w Rządowym Centrum Legislacji trwają
intensywne prace nad projektem ustawy o wspiera-

niu rodziny i systemie pieczy zastępczej nad dziec-
kiem. Planowany termin wejścia w życie nowej usta-
wy to 1 stycznia 2011 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie projektu Krajowej Strategii
Rozwoju Regionalnego 2010–2020:
Regiony, miasta, obszary wiejskie (12981)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-
-12981/09, dotyczące interpelacji pana posła Hen-
ryka Milcarza w sprawie Krajowej Strategii Roz-
woju Regionalnego na lata 2010–2020 przedsta-
wiam odpowiedź na tezy oraz pytania wskazane
w interpelacji.
Stwierdzenie, że projekt Krajowej Strategii Roz-
woju Regionalnego na lata 2010–2020 (KSRR) zakła-
da oparcie rozwoju kraju jedynie o ośrodki metropo-
litalne, nie jest prawdziwe. Projekt KSRR wskazuje,
że rozwój wszystkich regionów odbywać się musi po-
przez rozwijanie i optymalne wykorzystanie najwięk-
szych potencjałów każdego z nich, a jednocześnie
poprzez zapewnianie spójności społecznej, gospodar-
czej i terytorialnej tych regionów. Zgodnie z przyję-
tym podejściem terytorialnym polityka regionalna
skupia się na jak najlepszym wykorzystaniu poten-
cjałów rozwojowych regionów (które w znacznej czę-
ści znajdują się w ośrodkach miejskich), przy skon-
centrowanych działaniach mających na celu rozprze-
strzenianie procesów i impulsów rozwojowych z głów-
nych miast na obszary całych regionów. Jest to zgod-
ne z przyjętym w Raporcie Polska 2030 modelem
polaryzacyjno-dyfuzyjnym. KSRR wskazuje na rolę
polityki regionalnej jako efektywnej polityki zapew-
niania spójności gospodarczej, społecznej i prze-
strzennej kraju i jego wszystkich regionów. Filozofia
nowej polityki regionalnej wskazana w KSRR zakła-
da szereg modyfikacji sposobu planowania i realizacji
polityki regionalnej oraz innych polityk publicznych
dla jak największego uwzględniania cech (potencja-
łów i barier rozwojowych) każdego terytorium.
Odpowiedzi na pytania:
1. Jakie działania podejmie kierowany przez pa-
nią minister resort w celu wyrównania szans bied-
niejszych województw, aby w ten sposób, a nie na
drodze promowania województw „bogatszych”, osią-
gnąć w naszym kraju politykę zrównoważonego roz-
741
woju, która powinna być hasłem przewodnim Mini-
sterstwa Rozwoju Regionalnego?
Projekt KSRR określa specjalny cel polityki re-
gionalnej dotyczący budowy spójności terytorialnej
i przeciwdziałaniu marginalizacji obszarów problemo-
wych. Wszystkie działania tego celu dotyczą poprawy
sytuacji na tych terytoriach (województwach, podre-
gionach, powiatach), które borykają się z trwałymi
trudnościami rozwojowymi. Wśród instrumentów
wspomagania rozwoju obszarów najsłabiej rozwinię-
tych przewiduje się kontynuację po roku 2013 Progra-
mu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”.
2. Jakie działania zamierza inicjować i popierać
MRR w celu przyspieszenia rozwoju urbanizacji oraz
restrukturyzacji rolnictwa i obszarów wiejskich
w województwach o niższym stopniu urbanizacji?
Wśród pięciu obszarów problemowych, będących
adresatami interwencji publicznej w ramach drugie-
go celu KSRR, bardzo ważne miejsce zajmują obsza-
ry wiejskie charakteryzujące się najgorszymi wskaź-
nikami sytuacji społeczno-gospodarczej oraz najniż-
szym poziomem dostępu do dóbr i usług warunkują-
cych możliwości rozwojowe. Przeprowadzone analizy
wskazują powiaty odznaczające się kumulacją naj-
gorszych wskaźników. Interwencja publiczna na
rzecz tych obszarów w ramach KSRR skupiać się bę-
dzie z jednej strony na skoncentrowanych, terytorial-
ne ukierunkowanych działaniach na rzecz poprawy
struktury społeczno-gospodarczej, z drugiej zaś na
poprawianiu jakości i dostępu do podstawowych
usług: edukacyjnych, zdrowotnych. środowiskowych,
komunikacyjnych, kulturalnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Jasińskiego
w sprawie zagrożeń, jakie występują w związku
z niejednolitym stosowaniem przez urzędy
celne i skarbowe przepisów dotyczących
warunków stosowania obniżonych stawek
podatku akcyzowego w stosunku
do sprzedawców i dystrybutorów olejów
opałowych oraz wymogu uzyskiwania
przez sprzedawców olejów opałowych
przeznaczonych na cele grzewcze oświadczeń
od nabywców o przeznaczeniu towaru (12982)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-
-12982/09, przy którym przesłana została interpela-
742
cja pana posła Wojciecha Jasińskiego z dnia 16 listo-
pada 2009 r. w sprawie zagrożeń, jakie występują
w związku z niejednolitym stosowaniem przez urzę-
dy celne i skarbowe przepisów dotyczących warun-
ków stosowania obniżonych stawek podatku akcyzo-
wego w stosunku do sprzedawców i dystrybutorów
olejów opałowych oraz wymogów uzyskiwania przez
sprzedawców olejów opałowych przeznaczonych na
cele grzewcze oświadczeń od nabywców o przezna-
czeniu towaru, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Przesłanką wprowadzenia do regulacji prawnych
z zakresu akcyzy instytucji oświadczeń było m.in.
przyznanie prawa do obniżonej stawki podatku ak-
cyzowego w sytuacji, gdy olej opałowy przeznaczony
został na cele opałowe. Przedmiotowa preferencja
podatkowa ma charakter warunkowy. Zarówno obec-
ne przepisy akcyzowe, jak i te obowiązujące przed
1 marca 2009 r., zobowiązywały podatnika sprzeda-
jącego wyroby z przeznaczeniem do celów opałowych,
przy spełnieniu określonych warunków, do uzyska-
nia od nabywcy oświadczenia o przeznaczeniu naby-
wanych wyrobów uprawniającym do zastosowania
obniżonych stawek akcyzy.
Oświadczenia powinny zawierać dane, których
zakres do dnia 28 lutego 2009 r. wynikał z rozporzą-
dzenia ministra finansów z dnia 22 kwietnia 2004 r.
w sprawie obniżenia stawek podatku akcyzowego
(Dz. U. Nr 87, poz. 825, z późn. zm.), wydanego na
podstawie ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podat-
ku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257, z późn. zm.),
we wcześniejszym zaś okresie (przed 1 maja 2004 r.)
z rozporządzeń ministra finansów: z dnia 22 marca
2002 r. oraz z dnia 23 grudnia 2003 r. w sprawie po-
datku akcyzowego, wydanych na podstawie ustawy
z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów
i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50,
z późn. zm.).
W rozporządzeniach tych określono zakres da-
nych, jakie powinny zawierać oświadczenia, a od
15 września 2005 r. również miesięczne zestawie-
nia tych oświadczeń, tryb ich uzyskiwania od na-
bywców oraz tryb i terminy przekazywania orga-
nom podatkowym.
Wobec regulacji dotyczących oświadczeń wielo-
krotnie podejmowano działania zmierzające do do-
precyzowania ich brzmienia i jednolitego ich stoso-
wania.
W okresie od 1 maja 2004 r. do 23 sierpnia 2005 r.,
w obowiązującym wówczas stanie prawnym, w przy-
padku niezłożenia oświadczeń o przeznaczeniu naby-
wanych olejów miał zastosowanie przepis § 4 ust. 5
ww. rozporządzenia w sprawie obniżenia stawek po-
datku akcyzowego. Przepis § 4 ust. 5 ww. rozporządze-
nia w stosunku do oświadczeń odwoływał się do ust. 1
i 3 tego paragrafu, gdzie w sposób jednoznaczny okre-
ślono zarówno podmioty zobowiązane do złożenia
przedmiotowych oświadczeń, a także zakres danych,
jakie te oświadczenia powinny zawierać.
Zatem złożenie oświadczenia niekompletnego, nie-
zawierającego wszystkich wskazanych przez prawo-
dawcę elementów, powodowało takie same skutki jak
niezłożenie oświadczenia. Przepis § 4 ust. 5 wyraźnie
wskazywał także, jakie stawki miały wówczas zasto-
sowanie. Od dnia 1 maja 2004 r. przedmiotowa staw-
ka wynosiła 1141 zł od 1000 l, natomiast od dnia
1 stycznia 2005 r. do dnia 23 sierpnia 2005 r. – 1180 zł
od 1000 l.
Ustawą z dnia 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy
o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 160, poz. 1341)
wprowadzono przepis art. 65 ust. 1a stanowiący, iż
w przypadku użycia olejów opałowych lub napędo-
wych, przeznaczonych na cele opałowe, które nie
spełniają warunków określonych w odrębnych prze-
pisach, w szczególności wymogów w zakresie prawi-
dłowego znakowania i barwienia, użycia ich niezgod-
nie z przeznaczeniem, a także sprzedaży ich za po-
mocą odmierzaczy paliw ciekłych, stawka akcyzy
wynosi: dla olejów opałowych lub olejów napędowych,
przeznaczonych na cele opałowe – 2000 zł od 1000 l
gotowego wyrobu, natomiast dla ciężkich olejów opa-
łowych przeznaczonych na cele opałowe – 1800 zł od
1000 kg gotowego wyrobu.
Nowelizacja art. 65 ustawy o podatku akcyzowym
w ust. 1a wprowadziła więc sankcję w postaci pod-
wyższonych stawek akcyzy w sytuacji niespełnienia
warunków określonych w przepisach odrębnych.
Stawki akcyzy na oleje opałowe określone w art. 65
ust. 1a ustawy miały zastosowanie w przypadku nie-
dopełnienia wymogu składania oświadczeń o prze-
znaczeniu oleju na cele opałowe, o którym mowa
w § 4 ust. 1 i 3 ww. rozporządzenia. Jak wynika
z § 1 przywołanego rozporządzenia, obniżenie stawek
akcyzy może mieć miejsce tylko wówczas, gdy speł-
nione zostaną wszystkie warunki przewidziane
w przepisach tego rozporządzenia. Brak powyższych
oświadczeń oznaczał zatem zastosowanie stawek ak-
cyzy określonych w art. 65 ust. 1a ustawy o podatku
akcyzowym.
Należy podkreślić, iż wprowadzenie do porządku
prawnego instytucji oświadczeń z założenia winno
opierać się na zgodności zawartych w nich treści ze
stanem faktycznym. A zatem złożenie przez nabyw-
cę fałszywych oświadczeń uprawniało podatnika do
odmowy sprzedaży ww. wyrobów z uwzględnieniem
obniżonej stawki podatkowej, oczywiście, o ile taką
wiedzę sprzedający posiadał. Jednakże należy za-
uważyć, iż z przywołanych regulacji nie wynikał
obowiązek ustalania prawdziwości i wiarygodności
treści składanych przez nabywców ww. wyrobów
oświadczeń.
Wobec faktu, iż przed 1 marca 2009 r. ustawodaw-
ca nie nałożył na sprzedającego obowiązku spraw-
dzania prawdziwości danych zawartych w składa-
nych oświadczeniach, nie można było w stosunku do
niego wyciągać konsekwencji podatkowych. Obowią-
zujące przepisy nie obligowały podatnika do odmowy
sprzedaży oleju opałowego z zastosowaniem obniżo-
nej stawki podatku akcyzowego, w sytuacji złożenia
przez kupującego kompletnego pod względem formal-
nym i czytelnego oświadczenia. Natomiast niezłoże-

nie przez nabywcę oświadczenia lub podanie w oświad-
czeniu niepełnych informacji, tj. niespełnienie wymo-
gów formalnych określonych ww. przepisami stanowi-
ło dla sprzedawcy podstawę do odmowy sprzedaży ww.
wyrobów po cenie zawierającej stawkę akcyzy właści-
wą dla olejów przeznaczonych na cele opałowe.
Należy zatem uznać, iż sam fakt uzyskania oświad-
czenia zawierającego w swojej treści wszystkie ele-
menty określone w ww. przepisach dawał podatniko-
wi prawo do stosowania obniżonej stawki akcyzy na
przedmiotowe wyroby.
Jednolita linia orzecznictwa w tym zakresie ukształ-
towała się w 2008 r. (wyroki NSA z dnia 8 stycznia
2008 r. sygn. akt I FSK 81/07, z dnia 19 marca 2008 r.
sygn. akt I FSK 498/07, z dnia 1 kwietnia 2008 r.
sygn. akt I FSK 1483/07, z dnia 22 kwietnia 2008 r.
sygn. akt I FSK 390/07). Wcześniejsze rozstrzygnię-
cia, zwłaszcza orzecznictwo wojewódzkich sądów ad-
ministracyjnych, były rozbieżne.
Naczelny Sąd Administracyjny prezentuje w tym
zakresie jednolity pogląd, iż tylko kompletnie wypeł-
nione oświadczenia uprawniają sprzedawcę oleju opa-
łowego do zastosowania obniżonej stawki podatku ak-
cyzowego. Z uwagi na istniejącą jednolitą linię orzecz-
nictwa NSA organy podatkowe winny ją uwzględ-
niać, adekwatnie do stwierdzonego stanu faktycznego
i prawnego konkretnej sprawy.
Za logiczne i racjonalne należy uznać również
podejście akceptujące fakt, gdy z oczywistych powo-
dów nie każdy nabywca wyrobów z przeznaczeniem
na cele opałowe jest w stanie podać w oświadczeniu
nr PESEL, jak ma to miejsce np. w przypadku ob-
cokrajowca.
Należy podkreślić, iż zgodnie z treścią przywo-
łanych przepisów obowiązkiem sprzedającego było
uzyskanie od nabywcy oświadczenia określonej tre-
ści, załączenie go do dokumentów, złożenie mie-
sięcznego zestawienia uzyskanych oświadczeń.
Przyjmując od nabywców przedmiotowe oświadcze-
nia sprzedający winien dokonać ich weryfikacji for-
malnej, tj. ocenić, czy zawierają one wszystkie wy-
magane przepisami dane.
Niemniej należy podkreślić, iż w stanie prawnym
od 1 maja 2004 r. do 28 lutego 2009 r. sprzedający nie
tylko nie miał obowiązku weryfikowania prawdziwo-
ści wymaganych oświadczeń, ale też nie miał ku
temu stosownych instrumentów. W takim zaś przy-
padku, gdy w świetle zebranego w sprawie materiału
dowodowego stwierdzono, że sprzedawca posiadał
fałszywe oświadczenia o przeznaczeniu ww. wyro-
bów, a nie zdołano udowodnić sprzedawcy, iż wiedział
o nieprawdziwości tych oświadczeń, wówczas nie
może on ponosić ich konsekwencji. Każdy przypadek
wymaga jednak indywidualnego rozpatrzenia przez
organ podatkowy czy skarbowy.
Ówczesne przepisy podatkowe nie nakładały na
podatnika dokonującego sprzedaży ww. wyrobów
z przeznaczeniem na cele opałowe obowiązku mery-
torycznej weryfikacji treści składanych oświadczeń.
Sprawdzenia danych zawartych w oświadczeniach
743
można dokonać w ramach postępowania kontrolne-
go, prowadzonego przez uprawnione organy.
W tym miejscu należy również wskazać, iż w sta-
nie prawnym obowiązującym przed 1 maja 2004 r.,
zgodnie z regulacją art. 35 a ustawy z dnia 8 stycznia
1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku
akcyzowym, sprzedawca oleju opałowego mógł żądać
od nabywcy okazania dowodu tożsamości lub innego
dokumentu identyfikującego nabywcę, w przypad-
kach gdy przepisy nakładały na nabywcę obowiązek
złożenia oświadczenia o przeznaczeniu tych wyro-
bów. A zatem sprzedawcy, który nie skorzystał ze
swoich uprawnień, choć okoliczności przeprowadza-
nej transakcji wyraźnie wskazywały na nierzetelność
klienta, wadliwości czy też fikcyjności oświadczeń,
co zostało w postępowaniu wykazane, mógł być po-
stawiony zarzut niedopełnienia obowiązków, a w kon-
sekwencji obciążyć go skutkami nierzetelności
oświadczeń jego kontrahentów.
Obowiązek merytorycznej weryfikacji treści skła-
danych oświadczeń przez sprzedawców wprowadzony
został od 1 marca 2009 r., czyli z dniem wejścia
w życie ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku
akcyzowym (Dz. U. z 2009 r. Nr 3, poz. 11, z późn.
zm.). Zgodnie z art. 89 ust. 9 ustawy osoba fizyczna
nieprowadząca działalności gospodarczej nabywająca
wyroby akcyzowe nieobjęte zwolnieniem od akcyzy
ze względu na ich przeznaczenie, np. oleje opałowe,
jest obowiązana do okazania sprzedawcy dowodu oso-
bistego lub innego dokumentu stwierdzającego toż-
samość nabywcy w celu potwierdzenia jej tożsamości.
Z kolei sprzedawca ww. wyrobów akcyzowych oso-
bom fizycznym nieprowadzącym działalności gospo-
darczej jest obowiązany, w myśl art. 89 ust. 10 ww.
ustawy, odmówić sprzedaży tych wyrobów w przy-
padku, gdy nabywca odmawia okazania dowodu oso-
bistego lub innego dokumentu stwierdzającego toż-
samość nabywcy, gdy dane zawarte w oświadczeniu
są niekompletne, nieczytelne lub nie zgadzają się
z danymi wynikającymi z powyższego dokumentu.
W tym miejscu należy przypomnieć, iż w art. 8 ww.
ustawy określony został zakres przedmiotowy opo-
datkowania akcyzą poprzez wymienienie czynności
podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, nato-
miast w art. 13 – podmiotowy.
W obecnym stanie prawnym sprzedawca nie tylko
ma możliwość weryfikacji składanych przez nabyw-
ców oświadczeń, ale wręcz powinien to robić w do-
brze pojętym własnym interesie. Bowiem to podmiot
prowadzący działalność gospodarczą ponosi ryzyko
doboru kontrahentów i z tego też względu ponosi
skutki prawne będące konsekwencją naruszenia obo-
wiązujących przepisów. Ciężar udowodnienia faktu
spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skut-
ki prawne. Dlatego podmioty dokonujące sprzedaży
oleju opałowego powinny dołożyć wszelkiej staranno-
ści przy identyfikowaniu nabywców. Niedopełnienie
przez sprzedawcę określonych w art. 89 ustawy o po-
datku akcyzowym warunków skutkuje stosowaniem
744
określonej stawki akcyzy zgodnie z postanowieniem
ust. 16.
Odnosząc się zatem do podniesionych w interpe-
lacji wątpliwości, chciałbym podkreślić, iż ujęte
w ustawie o podatku akcyzowym normy prawne pre-
cyzyjnie określają jej zakres, zarówno podmiotowy,
jak i przedmiotowy, wskazują również, jakie stawki
winien zastosować sprzedawca oleju opałowego
w sytuacji niezłożenia przez nabywcę wymaganego
prawem oświadczenia o przeznaczeniu nabywanego
oleju opałowego.
Za nieuprawnioną należy uznać tezę o pozosta-
wieniu organom podatkowym nadmiernej swobody
przy ustalaniu zakresu przedmiotowego i podmioto-
wego obowiązujących norm prawnych.
Organy podatkowe, prowadząc kontrolę zasadno-
ści korzystania przez dystrybutorów oleju opałowego
z obniżonej stawki podatku akcyzowego przy sprze-
daży oleju opałowego na cele grzewcze, dokonują oce-
ny pobieranych przez nich oświadczeń pod względem
formalnym, tj. spełnienia wymogów określonych
w przepisach prawa. Ponadto dokonują ich oceny pod
względem materialnym, tzn. przeprowadzają identy-
fikację osób je składających, a także konfrontują
(w ramach czynności sprawdzających, przesłuchań,
oględzin) dane z oświadczeń z rzeczywistym wyko-
rzystaniem oleju opałowego. Jednakże ostateczna
ocena zasadności korzystania z obniżonej stawki po-
datku akcyzowego przez podmiot kontrolowany jest
dokonywana na podstawie całego materiału dowodo-
wego zebranego w trakcie postępowania podatkowe-
go konkretnej sprawy adekwatnie do stwierdzonego
stanu prawnego.
Przedstawione powyżej działania wynikają z upraw-
nień, jakie posiadają organy podatkowe do oceny zebra-
nych w trakcie kontroli dowodów, m.in. oświadczeń
z punktu widzenia ogólnych zasad postępowania po-
datkowego, a przede wszystkim zasady swobodnej oce-
ny dowodów określonej w art. 191 ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r.
Nr 8, poz. 60, z późn. zm.). Ocena dowodów prowadzo-
na jest pod kątem ich znaczenia i wartości dla toczące-
go się postępowania kontrolnego.
Należy podkreślić, że organy podatkowe prowa-
dzą postępowania kontrolne w sposób samodzielny
i w ramach obowiązującego prawa dokonują interpre-
tacji przepisów mających zastosowanie w sprawie.
W przypadku gdy strona nie zgadza się z ustale-
niami zawartymi w decyzji wydanej przez organ po-
datkowy, przysługuje jej prawo do odwołania się do
właściwego organu odwoławczego. Sprawy związane
z wymiarem i poborem podatku akcyzowego znajdu-
ją się w zakresie działania naczelnika urzędu celne-
go, jako organu podatkowego pierwszej instancji,
oraz dyrektora izby celnej, jako organu odwoławcze-
go od decyzji naczelnika urzędu celnego. Organ dru-
giej instancji, rozpatrując sprawę, dokonuje ponownej
oceny całego zebranego materiału dowodowego, pra-
widłowości przeprowadzonego postępowania kontro-
lnego, zarówno pod względem merytorycznym, jak
i formalnoprawnym, w tym dokonuje oceny pod kątem
prawidłowości zastosowanych przepisów prawa.
Ponadto zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia
25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administra-
cyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, z późn. zm.) sądy
administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości
przez kontrolę działalności administracji publicznej,
która przejawia się m.in. orzekaniem w sprawach
skarg na decyzje administracyjne.
Należy podkreślić, iż oświadczenia stanowią istot-
ny element funkcjonującego systemu kontroli, peł-
niąc funkcję dyscyplinującą podmioty uczestniczące
w obrocie ww. wyrobami akcyzowymi opodatkowa-
nymi preferencyjną stawką podatku akcyzowego,
tym samym uszczelniającą system obrotu olejem opa-
łowym przeznaczonym na cele opałowe.
W celu dalszego zwiększenia skuteczności działań
eliminujących zjawiska patologiczne z obrotu ww.
wyrobami akcyzowymi w przygotowanym przez Mi-
nisterstwo Finansów projekcie ustawy o zmianie
ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych in-
nych ustaw przewidziano wprowadzenie dodatkowo
obowiązku umieszczania, przez podmioty prowadzą-
ce działalność gospodarczą i osoby fizyczne niepro-
wadzące działalności gospodarczej, w składanym
sprzedawcy oświadczeniu o przeznaczeniu wyrobów
nabywanych do celów opałowych bardziej szczegóło-
wych danych identyfikujących nabywcę, w tym na-
zwę oraz adres siedziby lub zamieszkania, a także
numery NIP oraz REGON lub PESEL. Analogicznie
sprzedawca będzie obowiązany do umieszczania
w miesięcznym zestawieniu oświadczeń dodatkowo
imienia i nazwiska albo nazwy oraz adresu siedziby
lub zamieszkania, a także numerów: NIP, PESEL
(jeżeli został nadany) oraz REGON składającego
oświadczenie, obowiązujące regulacje z przedmioto-
wego zakresu.
Przedstawiając powyższe, pragnę dodać, iż pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym
oraz niektórych innych ustaw był już przedmiotem
uzgodnień międzyresortowych i konsultacji społecz-
nych i po przyjęciu przez Radę Ministrów zostanie
skierowany do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie planów ograniczenia oferty leków
w punktach aptecznych (12983)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej Da-
riusza Lipińskiego z dnia 27 listopada 2009 r., nr SPS-
-023-12983/09, uprzejmie informuję, co następuje.
Ograniczona lista produktów leczniczych sprze-
dawanych w punktach aptecznych wynika przede
wszystkim z dbałości o bezpieczeństwo zarówno pa-
cjentów, jak i leków. W trosce o bezpieczeństwo pro-
duktów leczniczych oraz bezpieczeństwo pacjentów
obrót lekami silnie działającymi powinien być kon-
trolowany. W aptece gwarantem zachowania bezpie-
czeństwa jest magister farmacji z uzyskanym pra-
wem wykonywania zawodu – tylko on może mieć
dostęp do całego asortymentu produktów leczni-
czych, łącznie z lekami bardzo silnie działającymi
oraz lekami z wykazów środków psychotropowych
i odurzających. W punktach aptecznych nie ma wy-
mogu zatrudniania farmaceuty, jedynie technika
farmaceutycznego posiadającego trzyletni staż pracy
w aptekach ogólnodostępnych.
Wykształcenie farmaceuty oraz posiadana przez
niego wiedza merytoryczna nie są tożsame z wiedzą
nabytą w technikum policealnym, gdzie w wymaga-
niach dotyczących uzyskania tytułu technika farma-
ceutycznego nie jest konieczna matura. Zakres tema-
tyczny realizowany w szkołach dwuletnich, często
wyłącznie w soboty i niedziele, nie może być porów-
nywany z zakresem kształcenia na poziomie uniwer-
syteckim. W związku z tym nie można porównywać
kompetencji, wiedzy oraz procesu kształcenia tych
dwóch zawodów, jak również poziomu odpowiedzial-
ności. Nawet w reklamach produktów leczniczych
OTC jest uwaga skierowana do pacjenta, aby swoje
pytania i wątpliwości kierował do lekarza lub farma-
ceuty – nie ma tu wzmianki o technikach farmacji.
Wobec powyższego punkty apteczne, nawet te,
które działają przy ośrodkach zdrowia, nie mogą
mieć dostępu do pełnego asortymentu produktów
leczniczych, tak jak to jest w przypadku aptek ogól-
nodostępnych.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 6 paź-
dziernika 2009 r. w sprawie wykazu produktów lecz-
niczych, które mogą być dopuszczone do obrotu w pla-
cówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach ap-
tecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335), zgodnie z uchwa-
łą nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca 2002 r.
Regulamin pracy Rady Ministrów (M.P. Nr 13,
poz. 221, z późn. zm.), było przedmiotem uzgodnień
zewnętrznych i konsultacji społecznych, w trakcie
których każdy zainteresowany mógł w przewidzia-
nym terminie zgłosić swoje uwagi.
745
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż minister
zdrowia, dostrzegając wystąpienie błędów w przed-
miotowym rozporządzeniu, rozpoczął prace legisla-
cyjne mające na celu jego nowelizację.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie wstrzymania planowanej
na bieżący rok inwestycji drogowej
– modernizacji drogi ekspresowej S19
Lublin – Kraśnik oraz drogi krajowej nr 74
Kraśnik – Annopol (12985)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji poseł Magdaleny Gąsior-Marek przekaza-
nej przy piśmie z dnia 3 grudnia 2009 r. (znak: SPS
-023-12985/09) w sprawie wstrzymania na bieżący
rok inwestycji modernizacji drogi ekspresowej S19
Lublin – Kraśnik oraz drogi krajowej nr 74 Kraśnik
– Annopol, przedstawiam następujące wyjaśnienia
dotyczące postawionych pytań.
Budowa drogi ekspresowej S19 na odcinku Lublin
– Kraśnik została ujęta w „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012” przyjętym uchwałą
nr 163/2007 Rady Ministrów z dnia 25 września
2007 r. Ponadto środki na budowę drogi S19 przewi-
dziano w Programie Operacyjnym „Infrastruktura
i środowisko” 2007–2013 w ramach priorytetu VIII:
Bezpieczeństwo transportu i krajowe sieci transporto-
we. Należy przy tym dodać, iż droga ekspresowa S19
na przedmiotowym odcinku przebiegać będzie po no-
wym śladzie w stosunku do istniejącej drogi krajowej
nr 19. Aktualnie prowadzone są prace związane
z uzyskaniem niezbędnych decyzji i przeprowadze-
niem procedur poprzedzających rozpoczęcie robót
budowlanych, takich jak:
— decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach
(planowane uzyskanie – czerwiec 2010 r.),
— zezwolenie na realizację inwestycji drogowej
(planowane uzyskanie – sierpień 2012 r.),
— ogłoszenie przetargu (planowane – sierpień
2012 r.).
Chciałbym zapewnić, iż resort infrastruktury
zdaje sobie sprawę ze stanu dróg i potrzeb komuni-
kacyjnych woj. lubelskiego. Dlatego też Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad prowadzi in-
746
tensywne prace przygotowawcze mające na celu uzy-
skanie decyzji administracyjnych niezbędnych do
rozpoczęcia robót budowlanych na planowanych in-
westycjach drogowych.
Dla przebudowy istniejącej drogi krajowej nr 19 na
odcinku Lublin – Kraśnik opracowano już dokumen-
tację techniczną. Zaplanowane na 2009 r. roboty na
drodze krajowej nr 19 są realizowane. Rozpoczęto
budowę obwodnicy Kocka i Woli Skromowskiej (dłu-
gość 7,9 km). Trwają prace związane z przebudową
drogi na odcinku Łukowisko – Międzyrzec Podlaski
(długość 9,1 km) oraz w Janowie Lubelskim (długość
2,6 km).
W zakresie zadania polegającego na modernizacji
drogi krajowej nr 74 na odcinku Kraśnik – Annopol
informuję, iż w maju 2009 r. rozpoczęto budowę ob-
wodnicy Kraśnika (długość 5,3 km). Przystąpienie
do budowy pozostałych nw. odcinków inwestycji na-
stąpi pod warunkiem uzyskania wszystkich wyma-
ganych decyzji administracyjnych.
Stan zaawansowania prac na tych odcinkach dro-
gi przedstawia się następująco:
1. Odcinek Annopol – Gościeradów. Przeprowa-
dzono procedurę przetargową na opracowanie doku-
mentacji technicznej. W dniu 1 lutego 2008 r. uzyska-
no decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach zgo-
dy na realizację przedsięwzięcia. Planowany termin
uzyskania decyzji zezwalającej na realizację inwesty-
cji to 2010 r.
2. Odcinek Gościeradów – Olbięcin. Dokumenta-
cja techniczna została opracowana. Przygotowywane
są materiały do przeprowadzenia postępowania o udzie-
lenie zamówienia publicznego na opracowanie wnio-
sku o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację in-
westycji drogowej. Przewidywany termin jej uzyska-
nia to IV kw. 2010 r.
Przystąpienie do realizacji robót budowlanych na-
stąpi po uzyskaniu niezbędnych decyzji administra-
cyjnych.
Reasumując, należy stwierdzić, iż resort infra-
struktury podejmuje działania zmierzające do spraw-
nego przygotowania realizacji inwestycji drogowych,
które mają na celu poprawę sytuacji komunikacyjnej
woj. lubelskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie długoterminowych zwolnień
lekarskich z wychowania fizycznego (12986)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek
(SPS-023-12986/09) w sprawie długoterminowych
zwolnień lekarskich z wychowania fizycznego, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Ministerstwo Edukacji Narodowej podziela niepo-
kój związany z nasilającym się w ostatnich latach
zjawiskiem unikania przez młodych ludzi wysiłku
fizycznego, czego wynikiem jest rosnąca liczba zwol-
nień z zajęć wychowania fizycznego wystawianych
zarówno przez lekarzy, jak i rodziców.
Statystyki dotyczące tego zjawiska nie są prowa-
dzone. W systemie informacji oświatowej zbierane są
tylko te dane, o których mowa w rozporządzeniu mi-
nistra edukacji narodowej i sportu z dnia 16 grudnia
2004 r. w sprawie szczegółowego zakresu danych
w bazach danych oświatowych, zakresu danych iden-
tyfikujących podmioty prowadzące bazy danych
oświatowych, terminów przekazywania danych mię-
dzy bazami danych oświatowych oraz wzorów wy-
druków zestawień zbiorczych (Dz. U. Nr 277, poz. 2746,
z późn. zm.). Nie ma danych o liczbie uczniów posia-
dających długoterminowe zwolnienia lekarskie z za-
jęć wychowania fizycznego i o przyczynach wystawia-
nia tych zwolnień.
Kwestie związane ze zwolnieniem ucznia z zajęć
wychowania fizycznego reguluje przepis § 8 rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej z dnia 30 kwietnia
2007 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania,
klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy
oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów
w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 83, poz. 562,
z późn. zm.), który stanowi, że dyrektor szkoły zwal-
nia ucznia z zajęć z wychowania fizycznego na pod-
stawie opinii o ograniczonych możliwościach uczest-
niczenia ucznia w tych zajęciach wydanej przez leka-
rza oraz na czas określony w tej opinii. W przypadku
zwolnienia ucznia z zajęć z wychowania fizycznego
w dokumentacji przebiegu nauczania zamiast oceny
klasyfikacyjnej wpisuje się „zwolniony”.
Opinia lekarza stanowi, zgodnie z rozporządze-
niem ministra zdrowia z dnia 21 grudnia 2006 r.
w sprawie rodzajów i zakresu dokumentacji medycz-
nej w zakładach opieki zdrowotnej oraz sposobu jej
przetwarzania (Dz. U. Nr 247, poz. 1819, z późn. zm.),
część tzw. indywidualnej dokumentacji zewnętrznej.
Powyższe rozporządzenie nie określa wzoru opinii,
wskazuje jedynie, że każdy z dokumentów, będący
częścią dokumentacji, musi umożliwiać identyfikację
pacjenta, którego dotyczy, oraz osoby sporządzającej

dokument, a także być opatrzony datą jego sporzą-
dzenia. Poza ww. przepisami nie ma innych norm
dotyczących procedury zwalniania uczniów z wycho-
wania fizycznego.
Dyrektorzy szkół mogą otrzymywać opinie lekar-
skie w sprawie przeciwwskazań do udziału uczniów
w zajęciach wychowania fizycznego sporządzone
w różny sposób, właściwy dla danego zakładu opieki
zdrowotnej. Nie są znane przypadki, w których dy-
rektorzy szkół kwestionowaliby opinie wydawane
przez lekarzy.
Uznając wagę problemu, Ministerstwo Edukacji
Narodowej zwróci się do kuratorów oświaty z prośbą
o zebranie cząstkowych danych o uczniach zwolnio-
nych z zajęć wychowania fizycznego oraz zalecenie
dyrektorom szkół ścisłej współpracy z rodzicami
uczniów w tym zakresie.
W związku z koniecznością upowszechniania
wśród uczniów wiedzy na temat zdrowotnych i roz-
wojowych korzyści płynących z aktywności fizycznej
uprzejmie informuję, że do katalogu zadań polskiej
szkoły na stałe wpisano organizowanie aktywności
fizycznej uczniów.
Jednym z założeń reformy programowej jest pro-
mowanie aktywnego trybu życia już od przedszkola.
W trosce o zdrowie oraz rozwój na miarę możliwości
psychofizycznych najmłodszych uczniów należy dbać
o to, aby szkoła podstawowa dobrze zaspokajała ich
potrzeby ruchowe. Zaspokojeniu powyższych potrzeb
ma służyć m.in. wyposażenie miejsc zabaw w szko-
łach w pomoce dydaktyczne i utworzenie lub moder-
nizacja szkolnych placów zabaw, współfinansowane
ze środków budżetu państwa w ramach rządowego
programu „Radosna szkoła” uchwalonego przez Radę
Ministrów. Głównym celem programu jest stworze-
nie sześcioletnim i siedmioletnim uczniom rozpoczy-
nającym spełnianie obowiązku szkolnego bezpiecz-
nych warunków w zakresie nauki, wychowania i opie-
ki w szkole, porównywalnych z warunkami edukacji
przedszkolnej uwzględniającej aktywną naukę i za-
bawę, a także stworzenie warunków organizacyjnych
umożliwiających realizowanie nowej podstawy pro-
gramowej kształcenia ogólnego, zwłaszcza w zakresie
wychowania fizycznego oraz bezpiecznych i przyja-
znych warunków organizowania zajęć szkolnych i za-
jęć opieki świetlicowej. Dzięki zakupionym pomocom
dydaktycznym do miejsc zabaw w szkole i utworzeniu
lub modernizacji szkolnych placów zabaw możliwe
będzie zwiększenie aktywności ruchowej dzieci; za-
pewnienie warunków do kształtowania sprawności
fizycznej, promowanie nawyku aktywnego spędzania
wolnego czasu na świeżym powietrzu oraz rozwijanie
umiejętności motorycznych dzieci w młodszym wieku
szkolnym.
Mając na uwadze fakt, że wychowanie fizyczne
wspiera rozwój fizyczny, psychiczny i społeczny oraz
zdrowie uczniów i kształtuje nawyk aktywności fi-
zycznej i troski o zdrowie w okresie całego życia,
a także pełni wiodącą rolę w edukacji zdrowotnej
747
uczniów, zgodnie z założeniami nowej podstawy pro-
gramowej, szkoła powinna rozwijać własną ofertę
programową w odniesieniu do zajęć wychowania fi-
zycznego, w tym zajęć pozalekcyjnych i pozaszkol-
nych. Zajęcia ruchowe, począwszy od IV klasy szkoły
podstawowej, powinny odbywać się częściowo w gru-
pach zainteresowań – zgodnie z wyborem dokona-
nym przez ucznia. Oferta zajęć wychowania fizycz-
nego do wyboru powinna uwzględniać zróżnicowany
poziom sprawności fizycznej uczniów. Część tych za-
jęć powinna być dostępna dla tej grupy młodzieży,
która z powodów zdrowotnych nie uczestniczy w tra-
dycyjnych lekcjach wychowania fizycznego.
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej
w sprawie dopuszczalnych form realizacji dwóch go-
dzin obowiązkowych zajęć wychowania fizycznego
zostało podpisane 19 sierpnia 2009 r. i opublikowane
26 sierpnia 2009 r. (Dz. U. Nr 136, poz. 1116). Od
1 września 2009 r., zgodnie z nowym rozporządze-
niem, w klasach IV–VI szkoły podstawowej, w gim-
nazjum oraz w szkołach ponadgimnazjalnych dwie
godziny z obowiązkowych godzin wychowania fizycz-
nego w ramach tygodniowego wymiaru godzin mogą
być realizowane w formach wskazanych w rozporzą-
dzeniu. Oferta szkoły dotycząca realizacji obowiąz-
kowych godzin zajęć wychowania fizycznego powinna
uwzględnić nie tylko potrzeby zdrowotne uczniów
i ich zainteresowania, ale także uwarunkowania lo-
kalne, możliwości kadrowe i inne. Oferta ta może być
z roku na rok zmieniana i udoskonalana, w zależno-
ści od tego, czym dysponuje szkoła, jakie formy wy-
pracowano w poprzednich latach, oraz od tego,
w czym się specjalizuje.
Ponadto informuję, że przedstawiciel Minister-
stwa Edukacji Narodowej został powołany w skład
Rady do Spraw Diety, Aktywności Fizycznej i Zdro-
wia zgodnie z zarządzeniem ministra zdrowia z dnia
12 listopada 2007 r. w sprawie powołania Rady do
Spraw Diety, Aktywności Fizycznej i Zdrowia (Dz. U.
MZ Nr 17, poz. 93). Materiały dotyczące rady dostęp-
ne na stronie: http://www.pis.gov.pl/?dep=432.
Szczególnie istotne w ramach podejmowanej
współpracy pomiędzy ministrem zdrowia i ministrem
edukacji narodowej są następujące zagadnienia:
— ograniczanie hałasu w szkołach;
— zwiększanie aktywności fizycznej dzieci i mło-
dzieży;
— właściwe odżywianie dzieci i młodzieży;
— edukacja zdrowotna, kształtowanie postaw
zdrowego stylu życia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
748
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Wolak
oraz grupy posłów
w sprawie projektu wprowadzenia
22-procentowej stawki podatku VAT
na usługi edukacyjne (12987)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r.,
nr SPS-023-12987/09, interpelację poseł Ewy Wolak
oraz grupy posłów w sprawie projektu wprowadzenia
22-procentowej stawki podatku VAT na usługi edu-
kacyjne, uprzejmie wyjaśniam.
Głównym celem projektu nowelizacji ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), przesłanego do
uzgodnień międzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r.
(projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od to-
warów i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz
ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług), jest „przełożenie” wykorzystanej w załącz-
nikach do ustawy klasyfikacji PKWiU z 1997 r.
na klasyfikację PKWiU z 2008 r.
W przypadku załącznika nr 4 do ustawy dalsze
powiązanie go z klasyfikacją jest niemożliwe, co wy-
nika z braku praktycznej możliwości „przełożenia”
obecnej klasyfikacji wykorzystanej w tym załączniku
na klasyfikację PKWiU z 2008 r. w taki sposób, by
zakres zwolnień był zgodny z przepisami dyrektywy
2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.
w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości
dodanej (Dz. Urz. UE L 347/1, z późn. zm.). W pro-
jekcie ustawy przewiduje się zatem likwidację załącz-
nika nr 4 i przeniesienie uregulowań dotyczących tej
tematyki do treści ustawy. Przepisy dotyczące zwol-
nień zostały przygotowane z uwzględnieniem przepi-
sów dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz z uwzględ-
nieniem orzecznictwa ETS.
Zauważam, że nie jest prawdą zawarte w interpe-
lacji twierdzenie, iż Ministerstwo Finansów przed-
stawiło projekt zmiany ustawy o podatku VAT,
w którym przewiduje się wprowadzenie 22-procento-
wej stawki VAT na usługi edukacyjne. Zgodnie z prze-
pisami zawartymi w przesłanym do uzgodnień mię-
dzyresortowych projekcie (projekt z dnia 2 lipca 2009 r.,
zamieszczony w Biuletynie Informacji Publicznej Mi-
nisterstwa Finansów) w zakresie usług edukacyjnych
zwolnione miały być:
— usługi świadczone przez:
a) jednostki objęte systemem oświaty w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty w zakresie kształ-
cenia na poziomie przedszkolnym, podstawowym,
gimnazjalnym, ponadgimnazjalnym,
b) uczelnie w zakresie kształcenia na poziomie
wyższym
— oraz dostawa towarów i świadczenie usług ści-
śle z takimi usługami związane,
— usługi prywatnego nauczania na poziomie przed-
szkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, ponad-
gimnazjalnym i wyższym, świadczone przez nauczy-
cieli,
— usługi kształcenia lub przekwalifikowania za-
wodowego prowadzone w formach przewidzianych
w odrębnych przepisach.
Odnosząc się natomiast do kwestii nieobjęcia
zwolnieniem szkół językowych, wyjaśniam, że po
analizie uwag zgłoszonych w trakcie uzgodnień mię-
dzyresortowych i konsultacji społecznych w projekcie
nowelizacji wprowadzono pewne zmiany, również
w zakresie zwolnienia dla usług edukacji. W projek-
towanych przepisach przewiduje się m.in. zwolnienie
usług nauczania świadczonych przez placówki, które
uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o sys-
temie oświaty – wyłącznie w zakresie usług objętych
akredytacją. Na podstawie tego przepisu zwolnie-
niem od podatku objęte zostaną również szkoły języ-
ków obcych posiadające akredytację w rozumieniu
przepisów o systemie oświaty.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stolarczyka
w sprawie opłat autostradowych
w regionie łódzkim (12988)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Stolarczyka
w sprawie opłat autostradowych w regionie łódzkim,
(pismo z dnia 27 listopada 2009 r., nr SPS-023-
-12988/09), uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 37a
ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn.
zm.) za przejazd autostradą pobierane są opłaty. Wy-
jątkiem od tej zasady są sytuacje, w których autostra-
da nie została przystosowana do poboru opłat. Po-
nadto opłaty nie są pobierane od pojazdów samocho-
dowych, za które została uiszczona opłata za przejazd
po drogach krajowych, pobierana na podstawie art. 42
ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie
drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn.
zm.) w okresie ważności tej opłaty.

Kolejnym aktem prawnym regulującym kwestię
opłat za przejazd autostradą jest rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie
autostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121, poz. 1034).
Zgodnie z § 1 tegoż rozporządzenia autostrada A1
oraz autostrada A2 na całym przebiegu zaliczone zo-
stały do autostrad budowanych i eksploatowanych
jako płatne. Zatem generalnie za przejazd autostradą
A1 i A2 będą pobierane opłaty, ale dopiero od momen-
tu przystosowania konkretnych odcinków do takiego
poboru.
W świetle powyższego należy stwierdzić, iż obec-
ny system prawny nie pozwala na zwolnienie z pobo-
ru opłat na odcinkach autostrad płatnych. Należy
pamiętać, iż opłaty za autostrady mają na celu nie
tylko pokrycie kosztów budowy i eksploatacji auto-
strad (w tym spłaty zaciągniętych na ten cel kredy-
tów) oraz ewentualnie przynosić zyski. Opłaty służą
też kształtowaniu polityki transportowej państwa.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że każdy przy-
padek ewentualnego wprowadzenia stawki „zero-
wej” na autostradach płatnych będzie związany
z uszczupleniem przychodów publicznych, a co za
tym idzie z koniecznością uzyskania zgody ministra
finansów. Wprowadzenie stawek zerowych za prze-
jazd autostradami w obrębie miast i aglomeracji
miejskich związane będzie ponadto z koniecznością
rekompensat dla spółek, które zawarły umowę o bu-
dowę i eksploatację albo wyłącznie eksploatację au-
tostrad płatnych.
Resort infrastruktury dokonał analizy wpływu
ewentualnego wprowadzenia stawki „zerowej” na
odcinkach autostrad stanowiących obwodnice dużych
miast na przychody Krajowego Funduszu Drogowego.
Z przeprowadzonych analiz wynika, że wprowadzenie
takiego zwolnienia wiązałoby się z uszczupleniem
środków Krajowego Funduszu Drogowego o ok.
1,2 mld zł rocznie. Ponadto wprowadzenie stawki
„zerowej” na odcinkach autostrad płatnych spowo-
dowałoby konieczność zarezerwowania dodatkowych
środków finansowych na prace związane ze zbudo-
waniem szczelnego systemu poboru opłat. Biorąc pod
uwagę ograniczone środki na rozwój infrastruktury
drogowej, aktualnie każde działanie związane z uszczu-
pleniem wpływów Krajowego Funduszu Drogowego
należy uznać za niecelowe i zagrażające realizacji
programu budowy dróg krajowych.
Należy także zauważyć, iż autostrady co do zasa-
dy służą obsłudze ruchu tranzytowego, tj. przenosze-
niu ruchu pojazdów samochodowych na dużych od-
ległościach. Natomiast idea zaproponowana przez
pana posła związana jest z zapewnieniem obsługi ru-
chu lokalnego, do której przeznaczone są drogi niż-
szych kategorii. W szczególności takimi drogami słu-
żącymi obsłudze ruchu lokalnego są drogi gminne,
stanowiące drogi o znaczeniu lokalnym zgodnie z art. 7
ust. l ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach pu-
blicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn.
zm.). Zaś zgodnie z art. 3 ustawy o drogach publicz-
749
nych autostrady stanowią drogi publiczne o ograni-
czonej dostępności.
Reasumując, resort infrastruktury podziela tro-
skę o zapewnienie właściwego skomunikowania
miasta Łodzi z autostradami. Jednakże proponowa-
ne wprowadzenie bezpłatnego korzystania w ruchu
lokalnym z odcinków tylko autostrad przebiegają-
cych w regionie łódzkim stanowiłoby naruszenie
zasady równości. Zastosowanie proponowanego roz-
wiązania wiązałoby się z koniecznością stworzenia
regulacji o charakterze systemowym, obejmującym
swym zasięgiem teren całego kraju. To z kolei wią-
załoby się z uszczupleniem wpływów publicznych
o ok. 1,2 mld zł rocznie. W praktyce oznacza to ko-
nieczność rezygnacji z inwestycji o takiej wartości
bądź pokrycie tej kwoty przez samorządy. Obecnie
ze względu na zaplanowane wydatki na inwestycje
drogowe nie wydaje się realne wprowadzenie roz-
wiązań powodujących dalsze uszczuplenie i tak
ograniczonych środków na drogi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie rozdysponowywania środków
pieniężnych na pomoc społeczną (12991)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Macieja Orzechowskiego oraz
grupy posłów PO z dnia 18 listopada 2009 r. w spra-
wie rozdysponowania środków pieniężnych na pomoc
społeczną, uprzejmie informuję:
Jeżeli chodzi o środki pieniężne na pomoc społecz-
ną, to ich alokacja dokonywana jest w ten sposób, że
realizacja zadań wynikających z ustawy z dnia 12 mar-
ca 2004 r. o pomocy społecznej, z ustawy z dnia 29 lip-
ca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie
oraz z ustawy z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowie-
niu programu wieloletniego „Pomoc państwa w za-
kresie dożywiania” odbywa się w oparciu o plan wy-
datków zapisanych w ustawie budżetowej na rok
2009 w budżetach wojewodów, w dziale 852: Pomoc
społeczna.
Dodatkowo minister pracy i polityki społecznej
dysponuje środkami rezerw celowych z przeznacze-
niem na uzupełnienie w trakcie roku niedoborów
750
w budżetach wojewodów na niektóre zadania z po-
mocy społecznej.
Zgodnie ze znowelizowaną ustawą budżetową na
rok 2009 na zadania z pomocy społecznej zaplano-
wano:
1) w budżetach wojewodów – 3 335 825 tys. zł,
2) w rezerwach celowych – 466 680 tys. zł.
Środki rezerw celowych uruchamiane były suk-
cesywnie w trakcie roku budżetowego. Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej dokładnie weryfikowało
zapotrzebowanie zgłaszane przez wydziały polityki
społecznej urzędów wojewódzkich na środki z rezerw
celowych na zadania z pomocy społecznej.
W 2009 r. minister finansów na wniosek ministra
pracy i polityki społecznej dokonał zwiększenia bu-
dżetów wojewodów ze środków rezerw celowych
z przeznaczeniem:
— na realizację zadań wynikających z art. 121
ust. 3a ustawy o pomocy społecznej, tj. na wypłatę
dodatków w wysokości 250 zł miesięcznie na pracow-
nika socjalnego zatrudnionego w pełnym wymiarze
czasu pracy, realizującego pracę socjalną w środowi-
sku w roku 2009,
— na dofinansowanie wypłat zasiłków okreso-
wych w części gwarantowanej z budżetu państwa,
— na sfinansowanie wypłat zasiłków stałych,
— na dofinansowanie realizacji zadań związanych
z osiąganiem standardów w placówkach opiekuńczo-
-wychowawczych i domach pomocy społecznej,
— na finansowanie ośrodków wsparcia dla osób
z zaburzeniami psychicznymi, w tym na utworzenie
nowych miejsc i ich utrzymanie,
— na pomoc dla cudzoziemców, którzy uzyskali
status uchodźcy lub ochronę uzupełniającą na tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej i wymagają wspar-
cia w związku z procesem integracji,
— na finansowanie pobytu w całodobowych pla-
cówkach opiekuńczo-wychowawczych oraz w rodzi-
nach zastępczych dzieciom cudzoziemców,
— na wypłacanie zasiłków celowych, a także
udzielanie schronienia, posiłku oraz niezbędnego
ubrania cudzoziemcom, w tym – którzy uzyskali zgo-
dę na pobyt tolerowany na terytorium Rzeczypospo-
litej Polskiej; na udzielanie cudzoziemcom pomocy
w zakresie interwencji kryzysowej,
— na dofinansowanie realizacji programu wielo-
letniego „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”,
— na utrzymanie specjalistycznych ośrodków
wsparcia dla ofiar przemocy w rodzinie,
— na dofinansowanie bieżącej działalności do-
mów pomocy społecznej o zasięgu ponadgminnym.
Obecnie można stwierdzić, że na wykonywanie
zadań z zakresu administracji rządowej w ramach
pomocy społecznej nie brakuje środków finansowych.
Nie ma także problemu z ich prawidłową alokacją
– zgłaszane przez wojewodów potrzeby są starannie
rozpatrywane i wszelkie uzasadnione wnioski rozpa-
trywane pozytywnie.
Natomiast jeżeli chodzi o funkcjonowanie pracow-
ników socjalnych (świadczenia pomocy społecznej są
przyznawane na podstawie wniosku pracownika so-
cjalnego) w ramach powierzonych im rejonów, to na-
leży stwierdzić, że znany jest w Departamencie Po-
mocy i Integracji Społecznej tylko jeden przypadek
przyznawania przewidzianych przepisami świadczeń
z pomocy społecznej bez wywiadów środowiskowych.
W tym przypadku wymienieni zostali wszyscy pra-
cownicy socjalni łącznie z ich kierownikiem. Z uwagi
na to, że nie było innych zgłoszeń tak drastycznego
naruszenia dyscypliny pracy, obecnie nie przewiduje
się podejmowania żadnych działań w celu dokonania
zmian funkcjonowania pracowników socjalnych.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że zgodnie z art. 106
ustawy o pomocy społecznej przyznanie świadczeń
z pomocy społecznej następuje w formie decyzji ad-
ministracyjnej. Decyzję administracyjną o przyzna-
niu lub odmowie przyznania świadczenia z pomocy
społecznej, z wyjątkiem decyzji o odmowie przyzna-
nia biletu kredytowanego oraz decyzji w sprawach
cudzoziemców, wydaje się po przeprowadzeniu ro-
dzinnego wywiadu środowiskowego. Jedynie udzie-
lenie świadczeń w postaci interwencji kryzysowej,
pracy socjalnej, poradnictwa, uczestnictwa w zaję-
ciach klubu samopomocy, a także skierowanie do ca-
łodobowej placówki opiekuńczo-wychowawczej i przy-
znanie biletu kredytowanego nie wymaga wydania
decyzji administracyjnej. Jak z tego wynika, przy-
znawanie świadczeń pieniężnych w ramach pomocy
społecznej bez przeprowadzenia wywiadu środowi-
skowego nie jest możliwe bez skrajnego naruszenia
dyscypliny pracy. Zapewniam, że takie przypadki
były i (gdyby się powtórzyły) będą traktowane z naj-
wyższą możliwą surowością.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie projektu ustawy o formach opieki
nad dziećmi do lat trzech (12992)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-12992/09, doty-
czące interpelacji posła Macieja Orzechowskiego oraz
grupy posłów z PO w sprawie projektu ustawy o for-
mach opieki nad dziećmi do lat trzech, uprzejmie in-
formuję.
Obecnie funkcjonowanie żłobków reguluje ustawa
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-

wotnej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z poźn. zm.),
co jest główną barierą przy powstawaniu nowych
miejsc żłobkowych i tworzeniu nowych żłobków.
Zadanie zreformowania tej problematyki zostało
powierzone ministrowi pracy i polityki społecznej.
Powstający w Ministerstwie Pracy i Polityki Spo-
łecznej projekt założeń ustawy o formach opieki nad
dziećmi w wieku do lat 3 przewiduje różnorodność
form opieki, takich jak: żłobek, klub dziecięcy, dzien-
ny opiekun, niania. Celem projektu jest ułatwienie
młodym matkom szybkiego powrotu na rynek pracy
bądź podjęcia pracy. Także projektowane przepisy nie
będą proceduralnie skomplikowane, a wymagania,
np. lokalowe, zostaną znacznie obniżone w stosunku
do obecnie obowiązujących. Wszystkie projektowane
ułatwienia mają prowadzić do otwierania bądź two-
rzenia jak największej liczby różnych placówek opie-
kujących się małymi dziećmi.
Projekt założeń do projektu ustawy o formach
opieki nad dziećmi w wieku do lat 3 przeszedł uzgod-
nienia międzyresortowe. Obecnie znajduje się na eta-
pie przygotowań do przesłania pod obrady komitetu
Rady Ministrów.
Jednocześnie informuję, że projektowane założe-
nia zawierają korzystne dla rodziców małych dzieci
instrumenty natury finansowej, jak choćby ulga po-
datkowa przy zatrudnieniu niani, która z jednej stro-
ny stanowi pomoc finansową dla rodziców decydują-
cych się na tę formę opieki, z drugiej zaś zachętę do
legalnego zatrudniania prywatnych opiekunek.
Uprzejmie informuję, że szczegóły projektowa-
nych zmian, w tym opis każdej z form opieki, znajdu-
ją się na stronie internetowej Ministerstwa Pracy
i Polityki Społecznej www.mpips.gov.pl w zakładce
Biuletyn Informacji Publicznej, w części projekty
ustaw.
Ponadto uprzejmie informuję, że tworzenie i pro-
wadzenie żłobków jest zadaniem własnym gminy i to
gmina będzie decydowała o powstaniu na jej terenie
którejś z form opieki zaproponowanych w opracowy-
wanym w ministerstwie projekcie założeń. Zadanie
to będzie mogła realizować gmina poprzez zawiera-
nie umów z organizacjami pozarządowymi oraz in-
nymi podmiotami.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
751
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie kierowanych do wójta gminy
Skarżysko Kościelne pism związanych
z wydanymi w latach 1971–1982 aktami
własności ziemi dotyczącymi nieruchomości
rolnych położonych obecnie na obszarze
tej gminy (12993)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 listopada 2009 r. (sygn. SPS-023-
-12993/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Andrzeja Bętkowskiego w sprawie kierowa-
nych do wójta gminy Skarżysko Kościelne pism zwią-
zanych z wydanymi w latach 1971–1982 aktami wła-
sności ziemi dotyczącymi nieruchomości rolnych po-
łożonych obecnie na obszarze tej gminy uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Zgodnie z art. 19 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r.
Kodeks postępowania administracyjnego organy ad-
ministracji publicznej przestrzegają z urzędu swojej
właściwości rzeczowej i miejscowej. W myśl art. 20
K.p.a. właściwość rzeczową organu administracji pu-
blicznej ustala się według przepisów o zakresie jego
działania.
Stosownie do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 26 paź-
dziernika 1971 r. o uregulowaniu własności gospo-
darstw rolnych (Dz. U. Nr 27, poz. 250, z późn. zm.)
nieruchomości wchodzące w skład gospodarstw rol-
nych i znajdujące się w dniu wejścia w życie ustawy
w samoistnym posiadaniu rolników stawały się
z mocy samego prawa własnością tych rolników, je-
żeli oni sami lub ich poprzednicy objęli te nierucho-
mości w posiadanie na podstawie zawartej – bez
prawem przewidzianej formy – umowy sprzedaży,
zamiany, darowizny, umowy o dożywocie lub innej
umowy o przeniesienie własności, o zniesienie współ-
własności albo umowy o dział spadku. Zgodnie z art. 12
ust. 1 ww. ustawy właściwy do spraw rolnych organ
prezydium powiatowej rady narodowej stwierdzał
nabycie nieruchomości przez posiadacza samoistnego
oraz orzekał o przekazaniu nieruchomości na wła-
sność dotychczasowego posiadacza zależnego w dro-
dze wydania aktu własności ziemi. W świetle powyż-
szych przepisów akt własności ziemi stanowił wład-
czy, jednostronny, zewnętrzny akt organu państwa,
określający sytuację prawną konkretnie wskazanego
adresata w indywidualnie oznaczonej sprawie. W związ-
ku z czym, zgodnie z przepisami K.p.a., powinien być
traktowany jako decyzja administracyjna.
Podkreślenia ponadto wymaga, iż stosownie do
art. 4 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o zmianie usta-
wy Kodeks cywilny oraz o uchyleniu ustawy o ure-
gulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz. U.
Nr 11, poz. 81) uchylona została ustawa o uregulowa-
752
niu własności gospodarstw rolnych, z tym że pozo-
stała w mocy nabyta na jej podstawie własność nie-
ruchomości oraz związane z tym nabyciem skutki
prawne określone w art. 5, 6 i 8–11 tej ustawy.
W świetle ww. przepisu rozpoznawanie spraw o stwier-
dzenie nabycia na podstawie ustawy o uregulowaniu
własności gospodarstw rolnych własności nierucho-
mości przez posiadacza samoistnego oraz o odrocze-
nie terminu zapłaty należności z tytułu nabycia wła-
sności tych nieruchomości przekazano sądom po-
wszechnym. Od dnia wejścia w życie ww. ustawy
sprawy dotyczące regulowania własności gospo-
darstw rolnych przestały być sprawami załatwiany-
mi w postępowaniu administracyjnym i stały się
sprawami cywilnymi – nie należą zatem do właści-
wości samorządu terytorialnego ani organów admi-
nistracji rządowej.
Należy również zwrócić uwagę na przepis art. 63
ust. 2 ustawy dnia 19 października 1991 r. o gospo-
darowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Pań-
stwa (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700, z późn.
zm.). W myśl tego przepisu do ostatecznych decyzji
wydanych na podstawie przepisów ustawy o uregu-
lowaniu własności gospodarstw rolnych nie stosuje
się przepisów Kodeksu postępowania administracyj-
nego dotyczących wznowienia postępowania, stwier-
dzenia nieważności i uchylenia lub zmiany decyzji.
Mając na uwadze, iż powyższy przepis wskazuje
jedynie, że do ostatecznych decyzji wydanych na pod-
stawie ustawy o uregulowaniu własności gospo-
darstw rolnych nie stosuje się przepisów K.p.a. doty-
czących wznowienia postępowania, stwierdzenia
nieważności i uchylenia lub zmiany decyzji, w opinii
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
prawnie dopuszczalne jest rozpatrywanie przez or-
gany administracji publicznej wniosków o sprostowa-
nie decyzji wydanych na podstawie przepisów ustawy
o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych, jak
również wydawania zaświadczeń.
Odnosząc się do instytucji sprostowania, wskazać
należy, iż zgodnie z art. 113 § 1 K.p.a. organ admini-
stracji publicznej może z urzędu lub na żądanie stro-
ny prostować w drodze postanowienia błędy pisar-
skie i rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wy-
danych przez ten organ decyzjach. W orzecznictwie
sądowoadministracyjnym (por. wyrok NSA z dnia
10 lutego 1994 r., SA/Kr 723/93, ONSA 1995, nr 2,
poz. 65) wyrażono pogląd, iż „sprostowaniu podlega-
ją jedynie błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne
oczywiste omyłki popełnione w decyzjach wydanych
przez organ administracji państwowej. Sprostowanie
nie może wykraczać poza granice określone powyż-
szym przepisem. Przyjęta w nim klasyfikacja wadli-
wości jest wyczerpująca. Te wady decyzji charakte-
ryzuje przy tym ich oczywistość, stanowiąca równo-
cześnie normy dopuszczalności sprostowania. Wyni-
ka z tego, że sprostowanie nie może prowadzić do
zmiany merytorycznej orzeczenia. Oczywistość błędu
pisarskiego, rachunkowego czy też innego wynikać
powinna bądź z natury samego błędu, bądź z porów-
nania rozstrzygnięcia z uzasadnieniem, z treścią wnio-
sku czy też innymi okolicznościami. Oczywista omył-
ka w rozumieniu wyżej wymienionego przepisu to
widoczne, niezgodne z zamierzonym, niewłaściwe
użycie wyrazu, widocznie mylna pisownia czy też
opuszczenie jakiegoś wyrazu”. W innym orzeczeniu
(wyrok NSA z dnia 4 maja 1988 r., III SA 1466/87,
OSP 1990, z. 11, poz. 398) sąd stanął na stanowisku,
iż „nie jest dopuszczalne sprostowanie decyzji (art. 113
§ 1 K.p.a.), które prowadziłoby do ponownego roz-
strzygnięcia sprawy, odmiennego od pierwotnego.
Przedmiotem sprostowania nie mogą być mylne usta-
lenia faktyczne organu administracji lub mylne za-
stosowanie przepisu prawnego”.
Odnosząc się z kolei do kwestii właściwości orga-
nu administracji w przedmiocie rozpatrywania wnio-
sków o sprostowanie decyzji wydanych na podstawie
ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rol-
nych, należy wskazać, iż sprostowanie orzeczenia
w trybie art. 113 § 1 K.p.a. dokonywane jest przez ten
organ, który wydał przedmiotową decyzję. W art. 113
§ 1 K.p.a. określono właściwość rzeczową organu ad-
ministracji publicznej w sprawie sprostowania decy-
zji, a także przesłanki warunkujące sprostowanie
decyzji. Przepis ten, mimo iż został zamieszczony
w procesowym akcie normatywnym, jest przepisem
prawa materialnego, ponieważ zawiera normę ustro-
jową – określa kompetencje organu prowadzącego
postępowanie (zakres jego działania), a ponadto nor-
mę prawną materialną (w zakresie, w jakim stanowi
podstawę prawną do wydawania, stosownych do sta-
nu faktycznego i prawnego sprawy, indywidualnych
aktów administracyjnych, tj. postanowień w przed-
miocie sprostowania lub odmowy sprostowania decy-
zji). Wskazać należy, iż akty własności ziemi, stosow-
nie do art. 12 ust. 1 ustawy o uregulowaniu własno-
ści gospodarstw rolnych, były wydawane przez wła-
ściwy do spraw rolnych organ prezydium powiatowej
rady narodowej. Zgodnie z art. 49 ustawy z dnia
25 stycznia 1958 r. o radach narodowych (t.j.: Dz. U.
z 1973 r. Nr 47, poz. 277) w brzmieniu ustalonym
ustawą z dnia 28 maja 1975 r. o dwustopniowym po-
dziale administracyjnym państwa oraz o zmianie
ustawy o radach narodowych (Dz. U. Nr 16, poz. 91)
naczelnik gminy był terenowym organem admini-
stracji państwowej stopnia podstawowego. Powyższa
ustawa o radach narodowych utraciła moc z dniem
17 czerwca 1984 r. na mocy art. 186 pkt 1 ustawy
z dnia 20 lipca 1983 r. o systemie rad narodowych
i samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 41, poz. 185,
z późn. zm.), z wyjątkiem art. 98. Zgodnie zaś z art. 125
ust. 1 pkt 3 i ust. 2 powyższej ustawy naczelnik gmi-
ny stał się organem administracji państwowej o wła-
ściwości ogólnej stopnia podstawowego. Ustawa o sys-
temie rad narodowych i samorządu terytorialnego
utraciła moc z dniem 27 maja 1990 r. na mocy art. 2
ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 10 maja 1990 roku Prze-
pisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorial-
nym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U.
Nr 32, poz. 191). Stosownie do art. 3 ust. 1 ww. usta-

wy ilekroć w odrębnych przepisach jest mowa o tere-
nowym organie administracji państwowej stopnia
podstawowego – rozumie się przez to odpowiednie
organy gminy, chyba że przepis szczególny stanowi
inaczej.
W tym miejscu wskazać należy na postanowienie
Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 sierp-
nia 2005 r. (sygn. akt II OW 34/05), w którym sąd
wyraził pogląd, iż sprawy przyznania indywidualnym
podmiotom w drodze decyzji administracyjnej tytułu
własności gospodarstw rolnych należy zaliczyć do
spraw o znaczeniu lokalnym na poziomie samorządu
gminnego, co oznacza, że właściwość w tych sprawach
na podstawie art. 6 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (t.j.: Dz. U. z 2001r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.) trzeba przypisać samorządowi
gminy. W innym orzeczeniu (por. wyrok WSA w War-
szawie z dnia 29 marca 2006 r., sygn. akt IV SA/Wa
2403/05) sąd stwierdził, iż „nie można wyprowadzić
właściwości starosty w kwestii orzekania w przedmio-
cie sprostowania aktu własności ziemi z przepisów
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieru-
chomościami (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603,
ze zm.). Otóż akt ten nie zawiera przepisu o charak-
terze ogólnym, który przewidywałby właściwość sta-
rosty we wszystkich sprawach dotyczących nierucho-
mości. Ustawa ta bowiem, w zależności od charakteru
sprawy, przewiduje właściwość różnych organów, wy-
raźnie, w sposób pozytywny ją określając”.
Reasumując, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji wyraża pogląd, że w aktualnym sta-
nie prawnym właściwym do sprostowania decyzji
– aktów własności ziemi, w trybie art. 113 § 1 K.p.a.,
jest organ gminy, właściwy według miejsca położenia
nieruchomości.
Odnosząc się do kwestii związanej ze stosowa-
niem przepisów rozporządzenia ministra spraw we-
wnętrznych i administracji z dnia z dnia 29 grudnia
1999 r. w sprawie warunków organizacyjnych, kadro-
wych i technicznych, jakie powinny zostać spełnione
przez gminy wnioskujące o przejęcie zadań i kompe-
tencji starosty w zakresie geodezji i kartografii (Dz. U.
z 2000 r. Nr 1, poz. 4), podkreślenia wymaga, iż zgod-
nie z art. 6a ust. 4 ustawy z dnia 17 maja 1989 r.
Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j.: Dz. U. z 2005 r.
Nr 240, poz. 2027, z późn. zm.) starosta na wniosek
gminy powierza wójtowi (burmistrzowi, prezydento-
wi miasta), w drodze porozumienia, prowadzenie
spraw należących do zakresu jego zadań i kompeten-
cji, w tym wydawanie decyzji administracyjnych, po
spełnieniu warunków, o których mowa w ust. 6. Prze-
pis art. 6a ust. 6 ww. ustawy zawiera z kolei delegację
ustawową dla ministra właściwego do spraw admini-
stracji publicznej do określenia, w drodze rozporzą-
dzenia, szczegółowych warunków organizacyjnych,
kadrowych i technicznych, jakie powinny zostać speł-
nione przez gminy wnioskujące o przejęcie określo-
nych w ustawie zadań i kompetencji, mając na uwa-
dze konieczność zapewnienia przez gminę prawidło-
wego poziomu merytorycznego i technicznego wyko-
753
nywania pełnego zakresu zadań. Dokonując analizy
powyższych przepisów, należy wskazać, iż przepisy
powołanego wyżej rozporządzenia mają zastosowanie
w sytuacji zawarcia, na wniosek gminy, porozumie-
nia administracyjnego między starostą a właściwym
wójtem (burmistrzem, prezydentem miasta) o prze-
jęciu prowadzenia spraw należących do zakresu za-
dań i kompetencji starosty, określonych w ustawie
Prawo geodezyjne i kartograficzne. Przepisy ww. roz-
porządzenia nie znajdują zastosowania w stanie fak-
tycznym, objętym interpelacją.
Rozporządzenie prezesa Rady Ministrów z dnia
18 grudnia 1998 r. w sprawie instrukcji kancelaryjnej
dla organów powiatu (Dz. U. Nr 160, poz. 1074, z późn.
zm.) jest jedynie aktem prawnym o charakterze po-
rządkowym, określającym zasady i tryb wykonywania
czynności kancelaryjnych w starostwach powiato-
wych, w celu zapewnienia jednolitego sposobu tworze-
nia, ewidencjonowania i przechowywania dokumen-
tów oraz ochrony przed ich uszkodzeniem, zniszcze-
niem lub utratą. Przepisy ww. rozporządzenia nie
stanowią materialnej podstawy prawnej do określenia
właściwości rzeczowej starosty w przedmiocie orzeka-
nia w sprawach związanych ze sprostowaniem decyzji
wydanych na podstawie przepisów ustawy o uregulo-
waniu własności gospodarstw rolnych.
Należy zwrócić ponadto uwagę, iż ewentualne
spory o właściwość organów administracji rozstrzy-
gają podmioty wskazane w art. 22 Kodeksu postępo-
wania administracyjnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Wojtkowskiego
w sprawie szkolnictwa więziennego (12994)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Wojtkowskiego z dnia
19 listopada 2009 r. w sprawie szkolnictwa przywię-
ziennego, uprzejmie informuję, że ukształtowana sieć
szkół przywięziennych zapewnia możliwość kształ-
cenia zarówno skazanym nieletnim, którzy objęci są
nauczaniem obowiązkowym, jak i tym, którzy z wła-
snej inicjatywy ubiegają się o podjęcie nauki. W roku
szkolnym 2009/2010 przy jednostkach penitencjar-
nych funkcjonują 52 szkoły zorganizowane w 11 cen-
trów kształcenia ustawicznego i 9 zespołów szkół.
754
Ogółem szkoły funkcjonują w 22 zakładach karnych
i 2 aresztach śledczych.
Kształcenie skazanych organizuje się na 5 pozio-
mach edukacyjnych, tj. podstawowym, gimnazjal-
nym, zasadniczym, średnim i policealnym.
Sieć szkół przywięziennych obejmuje: 3 szkoły
podstawowe, 10 gimnazjów, 19 zasadniczych szkół
zawodowych, 9 techników zawodowych, 9 liceów
ogólnokształcących i 2 szkoły policealne. Ponadto
w zakładach karnych, przy których funkcjonują od-
działy aresztów śledczych, utworzono sieć 16 szkół
tzw. pomocniczych, które zapewniają realizację usta-
wowego obowiązku nauki osobom nieletnim tymcza-
sowo aresztowanym.
Przeciętnie w każdym roku naukę w formach
szkolnych organizuje się dla około 3500 osadzonych.
Poddawani są oni oddziaływaniom dydaktyczno-wy-
chowawczym, które stanowią jeden z bardziej efek-
tywnych elementów pracy resocjalizacyjnej. Ucznio-
wie szkół stanowią około 4,5% wszystkich osób osa-
dzonych w aresztach śledczych i zakładach karnych.
Najliczniejszą grupą uczących się w szkołach są ska-
zani młodociani i odbywający karę pozbawienia wol-
ności po raz pierwszy. Stanowią oni 66% wszystkich
uczniów szkół przywięziennych.
Oferta nauki w szkołach przywięziennych różne-
go typu skierowana jest przede wszystkim do ska-
zanych młodocianych. Nie ogranicza się jednak do-
stępu do nauki szkolnej skazanym dorosłym, jeżeli
chcą oni kontynuować przerwaną naukę w formach
szkolnych.
Przy planowaniu sieci szkół przywięziennych
kładzie się przede wszystkim nacisk na zapewnienie
skazanym możliwości ukończenia szkoły podstawo-
wej i gimnazjum, gdyż bez ukończenia tych szkół
dalsza nauka nie jest możliwa. Liczba miejsc w tych
szkołach zapewnia możliwość objęcia nauczaniem
wszystkich wymagających kształcenia na tym po-
ziomie.
Następnym ważnym etapem kształcenia jest na-
uka zawodu organizowana w zasadniczych szkołach
zawodowych. W 19 szkołach tego typu uczy się zawo-
du średnio w każdym roku ok. 2 tys. skazanych. Na-
uka organizowana jest w takich zawodach, które dają
szansę na zatrudnienie po opuszczeniu zakładu kar-
nego. Są to przede wszystkim zawody usługowe po-
szukiwane na rynku pracy, takie jak: kucharz małej
gastronomii, malarz–tapeciarz, glazurnik, posadz-
karz i wiele innych z tej grupy zawodów. W grupie
zawodów przemysłowych szkoły przygotowują do ta-
kich zawodów, jak: mechanik, monter maszyn i urzą-
dzeń, ślusarz, obuwnik, elektromechanik.
Skazani, którzy są zainteresowani dalszym kształ-
ceniem zawodowym, mogą ubiegać się o przyjęcie do
technikum uzupełniającego. W 9 szkołach tego typu
podnosi swoje kwalifikacje zawodowe przeciętnie ok.
500 skazanych. Kształcą się oni w takich zawodach,
jak: technik żywienia, technik budownictwa, technik
technologii drewna, technik poligraf.
Dla skazanych, którzy uzyskali już średnie wy-
kształcenie, a nie posiadają zawodu, utworzone zo-
stały szkoły policealne: jedna przy Zakładzie Kar-
nym we Wrocławiu kształcąca w zawodzie informa-
tyk, druga przy Zakładzie Karnym we Włocławku
kształcąca w zawodzie informatyk i technik budow-
nictwa.
W kształceniu zawodowym skazanych duży na-
cisk kładzie się na jakość szkolenia praktycznego.
Jego efektywność weryfikowana jest w trakcie ze-
wnętrznych egzaminów zawodowych przeprowadza-
nych przez okręgowe komisje egzaminacyjne. Bardzo
ważne jest zatem, aby skazani kończący naukę
w szkołach zawodowych mieli możliwość przystąpie-
nia do egzaminu zawodowego. Wszystkie szkoły za-
wodowe prowadzone przy zakładach karnych uzy-
skały od okręgowych komisji egzaminacyjnych upo-
ważnienia do przeprowadzania takich egzaminów.
Przeprowadzane od kilku lat zewnętrzne egzami-
ny zawodowe potwierdzają dobre przygotowanie
uczniów kończących naukę w szkołach przywięzien-
nych. Średnia zdawalność egzaminów zawodowych
kształtowała się na poziomie 80%. Uzyskiwane
w wyniku zdanego egzaminu zaświadczenia potwier-
dzające nabyte umiejętności zawodowe stanowią po-
ważny atut przy ubieganiu się o pracę po odbyciu
kary pozbawienia wolności.
Biorąc pod uwagę powyższe fakty, należy stwier-
dzić, że szkoły przywięzienne pomimo licznych bra-
ków w wyposażeniu dydaktycznym, które dostrzega
również pan poseł, realizują z powodzeniem swoje
zadania statutowe.
Odnosząc się do uwag dotyczących sposobu finan-
sowania i wysokości nakładów na szkolnictwo przy-
więzienne, należy stwierdzić, że istniejący system
finansowania szkół nie budzi zastrzeżeń z punktu
widzenia efektywności wydatków ponoszonych na
ten cel. Ograniczenia dotyczące wydatków na szkoły
przywięzienne, m.in. na zakupy pomocy dydaktycz-
nych, są wynikiem trudnej sytuacji ogólnej budżetu
państwa i dotykają wszystkich zadań realizowanych
przez więziennictwo. Należy przy tym nadmienić, że
na prowadzenie szkół przywięziennych resort spra-
wiedliwości nie otrzymuje dodatkowych środków
w formie subwencji oświatowej.
Szkoły przywięzienne nie posiadają odrębności
organizacyjnej. Ich wyodrębnienie nie tylko nie gwa-
rantowałoby zwiększenia nakładów na tę sferę dzia-
łalności, lecz skutkowałoby koniecznością poniesie-
nia przez zakłady karne dodatkowych kosztów rze-
czowych i osobowych na wydzielenie wydatków funk-
cjonowania szkół mieszczących się w budynkach
zakwaterowania osadzonych i nieposiadających od-
rębnych źródeł zasilania w energię elektryczna,
wodę, ogrzewanie itp.
Wydaje się więc, że z punktu widzenia budżetu
państwa wyodrębnienie szkół jest rozwiązaniem bar-
dzo drogim, zwiększającym koszty funkcjonowania
placówek oświatowych o wydatki związane z admi-
nistrowaniem odrębnym podmiotem prawnym. W re-

zultacie przy takim zwiększeniu wydatków, bez gwa-
rancji zasilenia budżetu więziennictwa dodatkowymi
środkami finansowymi, jedynym efektem byłoby tyl-
ko przesunięcie limitów z jednego rozdziału, tj. 75
512: Więziennictwo, do innego, tj. 80 144: Inne formy
kształcenia osobno niewymienione.
Konkludując, pragnę podziękować Panu Posłowi
za zainteresowanie się sytuacją materialną szkół
przywięziennych, ale muszę również stwierdzić, iż
finansowa efektywność funkcjonowania szkół przy-
więziennych zależy przede wszystkim od wielkości
środków przeznaczonych na więziennictwo.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie wykazu produktów leczniczych,
które mogą być dopuszczone do sprzedaży
w placówkach obrotu pozaaptecznego
oraz punktach aptecznych (12996)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Macieja Orzechowskiego oraz grupy posłów z dnia
27 listopada 2009 r., nr SPS-023-12996/09, uprzejmie
informuję, co następuje.
Ograniczona lista produktów leczniczych sprze-
dawanych w punktach aptecznych oraz sklepach zie-
larsko-medycznych wynika przede wszystkim z dba-
łości o bezpieczeństwo zarówno pacjentów, jak i le-
ków. W trosce o bezpieczeństwo produktów leczni-
czych oraz bezpieczeństwo pacjentów obrót lekami
silnie działającymi powinien być kontrolowany.
W aptece gwarantem zachowania bezpieczeństwa
jest magister farmacji z uzyskanym prawem wyko-
nywania zawodu – tylko on może mieć dostęp do ca-
łego asortymentu produktów leczniczych, łącznie
z lekami bardzo silnie działającymi oraz lekami
z wykazów środków psychotropowych i odurzających.
W punktach aptecznych nie ma wymogu zatrudnia-
nia farmaceuty, jedynie technika farmaceutycznego
posiadającego trzyletni staż pracy w aptekach ogól-
nodostępnych, natomiast w sklepach zielarsko-me-
dycznych wystarczy absolwent kursu II stopnia
z zakresu towaroznawstwa medycznego.
Wykształcenie farmaceuty oraz posiadana przez
niego wiedza merytoryczna nie są tożsame z wiedzą
755
nabytą w technikum policealnym, gdzie w wymaga-
niach dotyczących uzyskania tytułu technika farma-
ceutycznego nie jest konieczna matura. Zakres tema-
tyczny realizowany w szkołach dwuletnich, często
wyłącznie w soboty i niedziele, nie może być porów-
nywany z zakresem kształcenia na poziomie uniwer-
syteckim. W związku z tym nie można porównywać
kompetencji, wiedzy oraz procesu kształcenia tych
dwóch zawodów, jak również poziomu odpowiedzial-
ności. Nawet w reklamach produktów leczniczych
OTC jest uwaga skierowana do pacjenta, aby swoje
pytania i wątpliwości kierował do lekarza lub farma-
ceuty – nie ma tu wzmianki o technikach farmacji.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż z uwagi na
konieczność uwzględnienia dopuszczenia do obrotu
nowych produktów leczniczych oraz usunięcia zgło-
szonych i samodzielnie wykrytych błędów technicz-
nych rozpoczęto w Ministerstwie Zdrowia prace le-
gislacyjne mające na celu aktualizację rozporządze-
nia ministra zdrowia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335) według stanu rejestracji nowych
produktów leczniczych na dzień 31 października
2009 r. Wobec powyższego przedmiotowy wykaz zo-
stanie uzupełniony o kolejne produkty lecznicze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek
Ireny Tomaszak-Zesiuk i Bożeny Szydłowskiej
w sprawie ograniczenia prawa do zgłaszania
kandydatów na członków komisji wyborczych
tylko do komitetów wystawiających
kandydatów na radnych lub posłów w danym
okręgu czy obwodzie wyborczym (12997)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 27 listopada 2009 r. (sygn. SPS-023-12997/09)
przekazującym interpelację posłów na Sejm RP pani
Ireny Tomaszak-Zesiuk i pani Bożeny Szydłowskiej
z dnia 18 listopada 2009 r. w sprawie ograniczenia
prawa do zgłaszania kandydatów na członków komi-
sji wyborczych do komitetów wystawiających kandy-
datów na radnych lub posłów w danym okręgu wy-
756
borczym uprzejmie przedstawiam następujące infor-
macje.
Na wstępie wskazać należy, iż sprawy wyborów
nie leżą w sferze działania administracji rządowej.
Nie obejmuje ich żaden z jej działów (ustawa z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej
– t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.), jak
również nie wymieniają ich akty normujące zakres
działania członków Rady Ministrów i obsługujących
ich urzędów, w tym również ministra spraw we-
wnętrznych i administracji w zakresie działu admi-
nistracja publiczna. Podkreślenia wymaga, że spra-
wy związane z wyborami do organów jednostek sa-
morządu terytorialnego oraz konstytucyjnych orga-
nów państwa ze względu na charakter tych regulacji
stanowią domenę parlamentu, który wielokrotnie do-
konywał ich oceny oraz występował ze stosownymi
inicjatywami. Nie oznacza to jednak, iż w ramach
struktur administracji brak jest organu dysponują-
cego stosownymi kompetencjami. Ustrojowa pozycja
i ranga Państwowej Komisji Wyborczej, a także za-
kres jej działania oraz realizowanych zadań przesą-
dzają o właściwości tego organu w przedmiocie pre-
zentowania ocen w zakresie prawa wyborczego.
W przedmiotowej sprawie istotne pozostaje, że
prawo do zgłaszania kandydatów na członków komi-
sji wyborczych zostało przyznane pełnomocnikowi
komitetu wyborczego lub upoważnionej przez niego
osobie na mocy postanowień aktów rangi ustawowej.
Przepisy wykonawcze określają jedynie kwestie pro-
ceduralne, tj. sposób zgłaszania kandydatów do ob-
wodowych komisji wyborczych, wzór zgłoszenia oraz
szczegółowe zasady powoływania obwodowych komi-
sji wyborczych, w tym tryb przeprowadzania losowa-
nia (art. 19 ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. Ordynacja
wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików wo-
jewództw – t.j. Dz. U. z 2003 r. Nr 159, poz. 1547,
z późn. zm.).
Mając powyższe na względzie, wydaje się, iż ewen-
tualne zmiany przepisów prawnych regulujących
przedmiotową kwestię winny zostać przeprowadzone
w ramach prac parlamentarnych przede wszystkim
z udziałem Państwowej Komisji Wyborczej, będącej
stałym najwyższym organem wyborczym właściwym
w sprawach przeprowadzania wyborów, a decyzja
w tym zakresie powinna być wynikiem konsensusu.
Podjęcie działań zmierzających do nowelizacji obo-
wiązujących regulacji prawnych normujących zagad-
nienia związane z wyborami powinno poprzedzać
przeprowadzenie niezbędnych analiz w tej materii.
Potwierdzeniem takiego sposobu rozstrzygania ww.
zagadnień jest powołanie przez Sejm obecnej kaden-
cji Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia niektó-
rych projektów ustaw z zakresu prawa wyborczego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posłów Adama Krupy
i Andrzeja Buły
w sprawie prywatyzacji Zakładów Azotowych
Kędzierzyn SA (12998)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posłów Adama Krupy i Andrzeja Buły w spra-
wie prywatyzacji spółki ZAK SA z siedzibą w Kędzie-
rzynie-Koźlu, przekazaną przy piśmie SPS-023-
-12998/09 z dnia 27 listopada 2009 r., przedkładam
wyjaśnienia do kwestii poruszonych w przedmiotowej
interpelacji.
1. Jak w chwili obecnej przedstawia się proces
prywatyzacji Zakładów Azotowych Kędzierzyn-Koź-
le SA?
Proces prywatyzacji spółek: ZAK SA z siedzibą
w Kędzierzynie-Koźlu, Ciech SA z siedzibą w Warsza-
wie oraz Zakłady Azotowe w Tarnowie-Mościcach SA
z siedzibą w Tarnowie prowadzi Nafta Polska SA
z siedzibą w Warszawie w imieniu Skarbu Państwa
oraz w imieniu własnym. Podstawę działania Nafty
Polskiej SA w imieniu Skarbu Państwa stanowi peł-
nomocnictwo z 30 października 2008 r. udzielone
w trybie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r.
o zasadach wykonywania uprawnień przysługują-
cych Skarbowi Państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 493, ze
zm.) oraz porozumienie zawarte między Skarbem
Państwa a Naftą Polską SA 30 października 2008 r.
Zgodnie z powołanym wyżej porozumieniem osta-
teczną decyzję o akceptacji wynegocjowanej przez
Naftę Polską SA transakcji podejmie minister skarbu
państwa.
W ramach prowadzonego procesu prywatyzacji
złożonych zostało 6 ofert wstępnych na zakup akcji
ww. spółek. W chwili obecnej potencjalni inwestorzy,
zakwalifikowani na tzw. krótką listę, przygotowują
się do złożenia oferty wiążącej.
Zarząd Nafty Polskiej SA ustalił ostateczny ter-
min składania przez potencjalnych inwestorów ofert
wiążących w procesie zbycia akcji ZAK SA, Zakładów
Azotowych w Tarnowie-Mościcach SA i Ciech SA na
dzień 17 grudnia 2009 r. do godz. 17 czasu warszaw-
skiego.
2. Czy istnieją jakiekolwiek ograniczenia, które
teraz są brane pod uwagę przy pomijaniu integracji
pakietów inwestycyjnego i socjalnego z umową sprze-
daży spółki? Jeśli tak, czemu nie były one brane pod
uwagę w procesie sprzedaży firmom: PCC i Ciech?
Zakończone procesy prywatyzacyjne firmy Zachem
Bydgoszcz SA i Zakładów Chemicznych Organika-
-Sarzyna SA posiadały obydwa pakiety w umowie
sprzedaży tych spółek.
3. Czy faktem jest, iż sprzedaje się największego
pracodawcę na Opolszczyźnie bez pakietu socjalnego
dla pracowników?

Pakiet socjalny w umowie sprzedaży spółek Za-
chem SA i Organika-Sarzyna SA był efektem bezpo-
średnich negocjacji związków zawodowych ww. spół-
ek z inwestorem.
Także pracownicy ZAK SA, poprzez swoich przed-
stawicieli, będą mogli przystąpić do negocjacji z po-
tencjalnym inwestorem po jego wyłonieniu przez
Naftę Polską SA.
Jednakże kwestia, czy pakiet socjalny i inwesty-
cyjny będą stanowiły integralną część umowy pry-
watyzacyjnej, zależy od regulacji prawnych dotyczą-
cych pomocy publicznej. W przypadku pakietu socjal-
nego znaczenie w tym zakresie ma także stanowisko
inwestora.
W świetle powyższego po udzieleniu przez Naftę
Polską SA wyłączności na prowadzenie negocjacji
w procesie sprzedaży akcji ZAK SA przedstawiciele
organizacji związkowych będą mogli przystąpić do
negocjacji dotyczących podpisania pakietu socjalnego
z potencjalnym inwestorem, o czym zostaną poinfor-
mowani w stosownym czasie.
W dniu 29 października 2009 r. w siedzibie ZAK
SA miało miejsce spotkanie przedstawicieli Nafty
Polskiej SA, zasiadających w Radzie Nadzorczej ZAK
SA, z przedstawicielami związków zawodowych dzia-
łających w ZAK SA, którego celem było szczegółowe
omówienie ww. zagadnień.
4. Jak właściciel Zakładów Azotowych z Kędzie-
rzyna-Koźla zamierza zabezpieczyć sprzedawaną
spółkę przed tzw. wrogim przejęciem? Bez gwarancji
w postaci pakietu inwestycyjnego może teoretycznie
dojść do sytuacji, kiedy inwestor po sfinalizowaniu
transakcji zdyskontuje ten fakt, zamykając instalacje
produkcyjne i wykorzystując pozyskane wraz ze spół-
ką jej rynki zbytu. Jest to kluczowa sprawa dla firmy,
której rynek w 2008 r. miał wartość 6 mld PLN.
Nafta Polska SA zleciła wyspecjalizowanemu pod-
miotowi wykonanie niezależnej ekspertyzy dla po-
trzeb sprawdzenia wiarygodności potencjalnych in-
westorów oraz kluczowych osób fizycznych z nimi
związanych. Powyższa ekspertyza będzie miała for-
mę raportu obejmującego przeprowadzenie rozpozna-
nia środowiskowego oraz ocenę wiarygodności finan-
sowej i handlowej potencjalnych inwestorów w zakre-
sie obejmującym m.in.:
— strukturę właścicielską i zarządczą (w tym
podmioty prawne oraz osoby fizyczne z nimi powią-
zane),
— strukturę organizacyjną grupy kapitałowej, do
której należą inwestorzy,
— historię działalności biznesowej i politycznej,
w tym w szczególności wszelkie istotne postępowania
sądowe wszczęte w przypadku wymienionych pod-
miotów oraz powiązanych z nimi osób fizycznych,
które mogłyby podważyć ich wiarygodność w przy-
padku ich udziału w toczącym się obecnie procesie
prywatyzacyjnym,
— ocenę standingu finansowego,
— zagrożenia związane z działalnością pod-
miotu,
757
— inne dane istotne dla oceny podmiotów.
Po analizie ofert i ocenie wiarygodności potencjal-
nych inwestorów minister skarbu państwa i Nafta
Polska SA podejmą stosowne decyzje.
Mam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia
uzna Pan Marszałek za wyczerpujące temat przed-
miotowej interpelacji.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
oraz grupy posłów
w sprawie zmiany obowiązującego w Polsce
systemu gospodarki odpadami komunalnymi
(13000)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tomasz Piotra Nowaka oraz
grupy posłów z dnia 27 listopada 2009 r., znak SPS-
-023-13000/09, w sprawie zmiany obowiązującego
systemu gospodarki odpadami w Polsce, uprzejmie
przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
W dniu 30 listopada 2009 r. pan minister Michał
Boni powołał zespół roboczy, z udziałem przedstawi-
cieli Ministerstwa Środowiska, Ministerstwa Infra-
struktury, Ministerstwa Gospodarki, Ministerstwa
Finansów, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji, Rządowego Centrum Legislacji oraz
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. W ra-
mach prowadzonych przez ten zespół prac zostanie
przygotowana wersja projektu założeń do projektu
ustawy o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw uwzględniająca zgłoszone uwagi. Prze-
widuje się zakończenie tych prac w styczniu 2010 r.
Po akceptacji projektu przez Stały Komitet Rady
Ministrów, a następnie po przyjęciu ich przez Radę
Ministrów zostaną one przekazane do Rządowego
Centrum Legislacji celem opracowania na ich pod-
stawie projektu ustawy o zmianie ustawy o utrzyma-
niu czystości i porządku w gminach oraz o zmianie
niektórych innych ustaw.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
758
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
oraz grupy posłów
w sprawie kosztów ponoszonych w związku
z działaniami wobec dłużników
alimentacyjnych oraz kosztów obsługi
funduszu alimentacyjnego (13001)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
27 listopada br., znak: SPS-023-13001/09, dotyczące
interpelacji posła Tomasza Piotra Nowaka oraz gru-
py posłów w sprawie kosztów ponoszonych w związku
z działaniami wobec dłużników alimentacyjnych
oraz kosztów obsługi funduszu alimentacyjnego,
uprzejmie wyjaśniam.
Kwestię ponoszonych przez gminy (urzędy gmin
lub – na podstawie stosownego upoważnienia wójta,
burmistrza lub prezydenta miasta – ośrodki pomocy
społecznej albo inne jednostki organizacyjne) kosz-
tów związanych z obsługą realizacji ustawy z dnia
7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów (Dz. U. z 2009 r. Nr 1, poz. 7, z późn.
zm.) zasadne jest rozpatrywać łącznie z kosztami
związanymi z realizacją zadań wynikających z prze-
pisów ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadcze-
niach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992,
z późn. zm.). Obie ustawy finansowane są z tych sa-
mych źródeł, tj. tej samej dotacji celowej z budżetu
państwa ujętej we wspólnym rozdziale 85212 klasy-
fikacji budżetowej: „Świadczenia rodzinne, świadcze-
nia z funduszu alimentacyjnego oraz składki na
ubezpieczenie emerytalne i rentowe z ubezpieczenia
społecznego”, oraz obie ustawy, poza nielicznymi
przypadkami, realizowane są w gminach przez ten
sam podmiot, w tym często przez tych samych pra-
cowników. W obu ustawach określono, że na koszty
obsługi przeznaczone jest 3% otrzymanej dotacji
przekazanej gminom w rozdziale 85212 klasyfikacji
budżetowej. Odpis na koszty obsługi nalicza się od
otrzymanej dotacji, co oznacza, że zwrot niewykorzy-
stanych środków na wypłaty świadczeń z końcem
roku budżetowego, jak też zwrot nienależnie pobra-
nych świadczeń nie pomniejsza tego odpisu.
W przypadku ustawy o pomocy osobom uprawnio-
nym do alimentów dodatkowym źródłem finansowa-
nia podejmowanych działań wobec dłużników ali-
mentacyjnych oraz innych kosztów związanych z re-
alizacją tej ustawy mogą być – zgodnie z art. 27 ust. 4
i ust. 6 ustawy – dochody uzyskane przez organy wła-
ściwe z tytułu zwrotów przez dłużników alimenta-
cyjnych wydatków na wypłacone w zastępstwie nie-
wyegzekwowanych alimentów świadczenia z fundu-
szu alimentacyjnego. Co najmniej 20% kwot zwróco-
nych przez dłużników z tytułu wydatków poniesio-
nych przez budżet państwa na wypłaty świadczeń
z funduszu alimentacyjnego stanowi dochód własny
gmin wypłacających świadczenia, a w przypadku gdy
gmina wierzyciela jest jednocześnie gminą dłużnika
alimentacyjnego, aż 40% zwróconych środków przez
dłużnika stanowi dochód własny gminy. Jednakże od
wyboru gminy zależy, czy tak uzyskane dochody wła-
sne zostaną przeznaczone na dofinansowanie reali-
zacji ustawy o pomocy osobom uprawnionym do ali-
mentów.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej dyspo-
nuje danymi statystycznymi dotyczącymi realizacji
zadań przewidzianych w ustawie o pomocy osobom
uprawnionym oraz realizacji zadań wynikających
z ustawy o świadczeniach rodzinnych. Pochodzą one
z przekazywanej przez gminy za pośrednictwem wo-
jewodów sprawozdawczości w tym zakresie. Dane te
dotyczą m.in. kosztów związanych z obsługą obu
ustaw. I tak w okresie styczeń – wrzesień 2009 r.
gminnym realizatorom ustawy o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów oraz ustawy o świadcze-
niach rodzinnych na ich obsługę z budżetu państwa
przysługiwała kwota 192,6 mln zł, z której wydatko-
wano 183,7 mln zł (tj. 95,4% kwoty przysługującej).
Zatem nie wszystkie gminy wykorzystały w pełni
przysługujące im z budżetu państwa kwoty na reali-
zację tych zadań.
W kolejnych kwartałach 2009 r. systematycznie
rośnie również wysokość zwracanych przez dłużni-
ków kwot należności z tytułu wypłaconych osobom
uprawnionym świadczeń z funduszu alimentacyjne-
go, wraz z ustawowymi odsetkami (z 27,9 mln zł, tj.
10,68% wydatków na świadczenia w I kwartale, do
36,6 mln zł, tj. 12,73% wydatków na świadczenia
w III kwartale). Ogółem w okresie styczeń – wrzesień
2009 r. kwota ta wyniosła 98 mln zł (tj. 11,86% po-
niesionych w tym okresie wydatków na świadczenia
z funduszu alimentacyjnego). Z kwoty zwróconych
przez dłużników należności z tytułu wydatków po-
niesionych przez budżet państwa na wypłaty świad-
czeń z funduszu alimentacyjnego aż 38,6 mln zł sta-
nowiło dochód własny gmin, o którym mowa w art. 27
ust. 4 i ust. 6 ustawy o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów. Jednocześnie w tym samym okresie
gminy ze środków, o których mowa powyżej, wydat-
kowały jedynie 8,4 mln zł (tj. 21,8%) na sfinansowa-
nie kosztów obsługi ww. ustawy.
Należy także zauważyć, że w związku z tegorocz-
ną ustawową weryfikacją kwot świadczeń rodzinnych
zarówno już w bieżącym, jak i w przyszłym roku
wzrośnie wysokość środków z budżetu państwa prze-
znaczonych dla gmin na sfinansowanie kosztów ob-
sługi świadczeń rodzinnych (odpowiednio o 5,7 mln zł
w 2009 r. i 34,2 mln zł w 2010 r.). W związku z sys-
tematycznym wzrostem przeciętnej miesięcznej wy-
sokości wypłacanego świadczenia z funduszu alimen-
tacyjnego, co wynika z podwyższania przez sądy
kwot alimentów, oraz w związku ze wzrostem liczby
osób uprawnionych do tego świadczenia wzrasta rów-
nież wysokość odpisu na koszty obsługi ustawy o po-
mocy osobom uprawnionym do alimentów (w I kwar-
tale 2009 r. przeciętna wysokość świadczenia z fun-
duszu alimentacyjnego wyniosła 279,8 zł, zaś świad-

czenia pobierało przeciętnie miesięcznie 299,7 tys.
osób uprawnionych; w III kwartale 2009 r. wartości
te wyniosły odpowiednio: 290 zł i 317,1 tys. osób).
Odnosząc się natomiast do pomysłu rozważenia
wprowadzenia regulacji prawnych, które pozwoliłyby
na przesuwanie niewykorzystanych przez niektóre
gminy środków do tych, dla których 3-procentowy
odpis jest niewystarczający, uprzejmie informuję, iż
nie znajduje on uzasadnienia i prawnych możliwości.
Po pierwsze, przysługujące jednostkom samorządu
terytorialnego kwoty z budżetu państwa na obsługę
ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz ustawy
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów mogą,
zgodnie z przepisami o finansach publicznych, być
przez każdą z nich wykorzystane do końca danego
roku budżetowego (tj. do 31 grudnia). Zatem fakt nie-
wykorzystania przez niektóre gminy pełnej kwoty
przysługującego odpisu na obsługę w danym okresie
roku nie pozwala na stwierdzenie, że w ramach pro-
wadzonej gospodarki finansowej nie zostanie ona wy-
datkowana w kolejnych miesiącach roku. Po drugie,
ustawowe zróżnicowanie kwoty przysługującego odpi-
su na koszty obsługi mogłoby się okazać niekonstytu-
cyjne ze względu na nierównie traktowanie podmio-
tów. Obecnie obwiązujący model ustalania wysokości
odpisu na koszty obsługi obu ustaw – jako stała war-
tość procentowa od kwoty dotacji otrzymanej przez
gminę z budżetu państwa (wysokość jej zaś uzależnio-
na jest od liczby osób uprawnionych oraz od kwoty
wypłacanych świadczeń) – wydaje się optymalny. Jed-
nocześnie wydaje się, że w chwili obecnej można osią-
gnąć wzrost wysokości środków dla gmin na obsługę
ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów
w dwojaki sposób: z jednej strony poprzez wzmocnie-
nie przez jednostki samorządu terytorialnego szczebla
gminnego prowadzenia działań wobec dłużników ali-
mentacyjnych mających na celu wzrost egzekucji na-
leżnych świadczeń, to zaś przełoży się na wyższe kwo-
ty zwróconych przez nich należności stanowiących
w części dochód własny gmin, z drugiej – poprzez
zwiększenie przez gminy odsetka środków przezna-
czonych na finansowanie wydatków na realizację
ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów
spośród kwot dochodów własnych uzyskanych z tytu-
łu zwrotów należności od dłużników alimentacyjnych,
co umożliwia im art. 27 ust. 6 ustawy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
759
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Kochana
i Tadeusza Arkita
w sprawie odpowiedzialności osób,
które podczas kursów na prawo jazdy
spowodowały wypadek drogowy (13002)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-13002/09 przekazujące interpelację
posła Witolda Kochana i Tadeusza Arkita w sprawie
odpowiedzialności osób, które podczas kursów na
prawo jazdy spowodowały wypadek drogowy, przed-
stawiam następujące wyjaśnienie.
Zgodnie z przepisem art. 87 ust. 1 pkt 2 ustawy
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
kierującym jest m.in. osoba, która w ramach szkole-
nia odbywa naukę jazdy odpowiednio przystosowa-
nym pojazdem pod nadzorem instruktora. Przedmio-
towa konstrukcja prawna stawia więc na równi oso-
bę posiadającą uprawnienia do kierowania oraz oso-
bę, która dopiero uczy się jeździć pod nadzorem in-
struktora. Należy wskazać, że wymieniony w przepi-
sie instruktor nauki jazdy, nadzorujący i prowadzący
naukę jazdy, ze względu na możliwość wpływania na
tor jazdy pojazdu szkoleniowego traktowany jest jako
współkierujący pojazdem. W przypadku wypadku
drogowego spowodowanego przez osobę szkolącą się
pod nadzorem instruktora nauki jazdy trudno jest
jednoznacznie wskazać wyłączną winę instruktora
nauki jazdy. Osoba szkolona przed rozpoczęciem za-
jęć praktycznych jest obowiązana do ukończenia
30-godzinnego szkolenia teoretycznego, podczas któ-
rego poznaje zasady ruchu drogowego. Dlatego też
nie można powiedzieć, że osoba ta zupełnie nie zna
zasad ruchu drogowego i nie wie, jak należy się do
nich stosować. Ostateczna ocena zaistniałej sytuacji
zależy od wielu dodatkowych czynników, takich jak
np. nieprzewidywalne zachowanie osoby egzamino-
wanej czy błędna dyspozycja instruktora.
Analizując powyższą sytuację, w ocenie resortu
infrastruktury jednoznaczne wskazanie w przepi-
sach osoby odpowiedzialnej za powstanie kolizji lub
wypadku drogowego podczas praktycznej nauki jaz-
dy nie jest możliwe, a obecnie obowiązująca procedu-
ra polegająca na indywidualnej ocenie przyczyn wy-
padku i wskazaniu osób, które zawiniły jego powsta-
niu, na tej podstawie daje wszystkim stronom postę-
powania możliwość dowodzenia własnych racji.
Dlatego biorąc pod uwagę powyższe informuję, że
resort infrastruktury nie widzi uzasadnienia dla
zmiany przepisów dotyczących odpowiedzialności
kandydatów na kierowców za wypadki drogowe po-
wstałe podczas zajęć praktycznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
760
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ryszarda Zawadzkiego
oraz grupy posłów
w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 6 października 2009 r. dotyczącego
wykazu produktów leczniczych,
które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego
oraz punktach aptecznych (13003)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Ryszarda Zawadzkiego oraz grupy posłów z dnia
27 listopada 2009 r., nr SPS-023-13003/09, uprzejmie
informuję, co następuje.
Rozporządzenie ministra zdrowia w sprawie wy-
kazu produktów leczniczych, które mogą być dopusz-
czone do obrotu w placówkach obrotu pozaaptecznego
oraz punktach aptecznych, jest wykonaniem upoważ-
nienia ustawowego zawartego w art. 71 ust. 3 pkt 2
ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutycz-
ne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn. zm.).
W dniu 1 maja 2007 r. weszła w życie ustawa z dnia
31 marca 2007 r. o zmianie ustawy Prawo farmaceu-
tyczne, która w art. 1 pkt 71 wprowadziła zmianę
w upoważnieniu dotyczącym wykazów produktów
leczniczych dopuszczonych do obrotu w placówkach
obrotu pozaaptecznego i w punktach aptecznych.
Rozporządzenie ministra zdrowia w sprawie wy-
kazu produktów leczniczych, które mogą być dopusz-
czone do obrotu w placówkach obrotu pozaapteczne-
go oraz punktach aptecznych, było poprzedzone roz-
porządzeniem ministra zdrowia z dnia 6 lipca 2006 r.
w sprawie dopuszczenia do obrotu produktów leczni-
czych w placówkach obrotu pozaaptecznego i punk-
tach aptecznych (Dz. U. z 2006 r. Nr 130, poz. 905
oraz z 2007 r. Nr 69, poz. 465), które utraciło moc
z dniem 2 listopada 2008 r. na podstawie art. 15 usta-
wy z dnia 30 marca 2007 r. o zmianie ustawy Prawo
farmaceutyczne oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 75, poz. 492).
Procedura związana z aktualizacją rozporządze-
nia, jak każda procedura legislacyjna, jest długo-
trwała i w związku z tym część produktów leczni-
czych, które spełniają kryteria określone w rozporzą-
dzeniu ministra zdrowia z dnia 2 lutego 2009 r.
w sprawie kryteriów klasyfikacji produktów leczni-
czych, które mogą być dopuszczone do obrotu w pla-
cówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach ap-
tecznych (Dz. U. Nr 24, poz. 151, z późn. zm.), z uwa-
gi na termin ich dopuszczenia do obrotu mogła się
nie znaleźć w wykazie znowelizowanego rozporządze-
nia. Ponadto konieczne było przyjęcie daty granicz-
nej, do której dopisywano produkty lecznicze – ze
względu na dynamiczny proces rejestracyjny nowych
produktów, jak również wprowadzanych zmian w re-
jestracji produktów już dopuszczonych do obrotu.
Z uwagi na konieczność uwzględnienia dopuszcze-
nia do obrotu nowych produktów leczniczych oraz
usunięcia zgłoszonych i samodzielnie wykrytych błę-
dów technicznych rozpoczęto w Ministerstwie Zdro-
wia prace legislacyjne mające na celu aktualizację
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 6 paździer-
nika 2009 r. w sprawie wykazu produktów leczni-
czych, które mogą być dopuszczone do obrotu w pla-
cówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach ap-
tecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335), według stanu
rejestracji nowych produktów leczniczych na dzień
31 października 2009 r. Wobec powyższego przedmio-
towy wykaz zostanie uzupełniony o kolejne produkty
lecznicze. Tak jak każdy projekt aktu prawnego, ww.
rozporządzenie będzie przedmiotem uzgodnień ze-
wnętrznych i konsultacji społecznych, w trakcie któ-
rych każdy zainteresowany będzie mógł w przewi-
dzianym terminie zgłosić swoje uwagi.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w wykazie
produktów leczniczych dopuszczonych do obrotu
w sklepach zielarsko-medycznych umieszczonych jest
2913 pozycji leków. Jest to bardzo duży asortyment,
a tym samym trudno mówić o bankructwie przed-
miotowych placówek z powodu ograniczeń asorty-
mentowych, które są także wynikiem zakończonego
w 2008 r. procesu harmonizacji produktów leczni-
czych, czyli dostosowania ich dokumentacji rejestra-
cyjnej do wymogów prawa Unii Europejskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie realizacji „Narodowego programu
leczenia hemofilii w latach 2005–2011” (13005)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie realizacji „Narodowego programu leczenia
hemofilii na lata 2005–2011”, przekazaną przy piśmie
znak: SPS-023-13005/09 z dnia 27 listopada 2009 r.,
uprzejmie wyjaśniam, jak poniżej.
Pierwotnie Narodowy Fundusz Zdrowia od 2010 r.
miał rozpocząć finansowanie programu zdrowotnego
pn. „Narodowy program leczenia hemofilii na lata
2005–2011”. Jednak ze względów finansowych i or-
ganizacyjnych realizacja tego programu na rok 2010
pozostała na dotychczasowych zasadach, tj. wydatki

związane z zakupem czynników krzepnięcia finan-
sowane będą z budżetu ministra zdrowia. Zatem or-
ganizacja leczenia chorych na hemofilię i pokrewne
skazy krwotoczne nie ulegnie zmianom. W ramach
budżetu ww. programu zostały uruchomione pierw-
sze przetargi na zakup czynników, aby pierwsze do-
stawy były zrealizowane najpóźniej do końca marca
2010 r. Celem ministra zdrowia jest utrzymanie
w roku 2010 dostępności czynników krzepnięcia na
poziomie osiągniętym w roku 2009.
Pragnę zaznaczyć, iż chorzy na hemofilię i po-
krewne skazy krwotoczne wymagają wdrożenia kom-
pleksowego leczenia, biorąc pod uwagę zarówno dys-
trybucję czynników krzepnięcia, jak i standardy le-
czenia, tj. warunki, jakie powinny spełniać placówki
prowadzące leczenie tej grupy chorych, oraz szczegó-
łowe zasady postępowania u chorych. W pierwszej
kolejności taki schemat został zaprojektowany w ra-
mach zmiany terapeutycznego programu zdrowotne-
go pn. „Zapobieganie krwawieniom u dzieci z hemo-
filią A i B”, finansowanego przez Narodowy Fundusz
Zdrowia, którego zasady realizacji są określone
w projekcie rozporządzenia ministra zdrowia zmie-
niającego rozporządzenie w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu programów zdrowotnych.
W ramach tego programu od roku 2010 dzieci od
pierwszego dnia życia do ukończenia 18. roku życia
otrzymają kompleksowe leczenie, biorąc pod uwagę
organizację leczenia, dystrybucję czynników, jak
i standardy postępowania terapeutycznego.
Ponadto uprzejmie informuję, co następuje.
1. Ile osób objętych będzie programem w 2010 r.,
w podziale na dzieci i osoby pełnoletnie?
W 2009 r. w ramach „Narodowego programu le-
czenia hemofilii na lata 2005–2011” liczba chorych
na hemofilię A i B oraz pokrewne skazy krwotoczne,
która aktywnie uczestniczy w programie, wynosi:
419 dzieci oraz 1565 dorosłych. Natomiast liczba pa-
cjentów z wrodzonymi zaburzeniami krzepnięcia
krwi w Polsce (wg danych z rejestru Instytutu He-
matologii i Transfuzjologii w Warszawie) stanowi
łącznie 3224 chorych w tym 2269 osób obarczonych
hemofilią A lub B oraz 955 osób z chorobą von Wille-
branda lub wrodzonym niedoborem innych czynni-
ków krzepnięcia krwi. Różnice między wymienioną
liczbą chorych biorącą udział w programie a liczbą
zarejestrowanych świadczą o rzadkim zgłaszaniu się
do programu osób z łagodną postacią hemofilii, cha-
rakteryzującą się często bezobjawowym przebiegiem
klinicznym.
Natomiast w ramach programu pn. „Zapobieganie
krwawieniom u dzieci z hemofilią A i B” w roku 2009
leczeniem profilaktycznym objętych zostało ok. 297
dzieci z hemofilią A i ok. 62 dzieci z hemofilią B.
2. Jaką pomoc uzyskają pacjenci w rzadkich
przypadkach skaz krwotocznych (np. przy niedobo-
rze czynnika VII)?
Realizacja „Narodowego programu leczenia he-
mofilii na lata 2005–2011” obejmuje zakup koncen-
tratów czynników krzepnięcia dla chorych na hemo-
761
filię i inne wrodzone skazy krwotoczne, natomiast
dystrybucją zajmują się regionalne centra krwiodaw-
stwa i krwiolecznictwa, które na imienne zapotrze-
bowanie wydają preparaty za darmo.
Najczęściej występującymi skazami krwotoczny-
mi są to tzw. skazy osoczowe. Obok skaz osoczowych
do rzadziej występujących skaz krwotocznych należą
tzw. skazy płytkowe oraz skazy naczyniowe. Chorzy
na wszystkie skazy krwotoczne są zaopatrywani
w niezbędne koncentraty czynników krzepnięcia
w ramach „Narodowego programu leczenia hemofilii
na lata 2005–2011”. W przypadku niedoboru czynni-
ka VII w ramach ww. programu w roku 2009 lecze-
niem objęto 23 pacjentów.
3. Czy będzie możliwość uzyskania pomocy w lo-
kalnych szpitalach, czy wyłącznie w wyspecjalizowa-
nych ośrodkach, do których pacjenci mają utrudnio-
ny dostęp?
Wyznaczone są dwa ośrodki referencyjne (jeden dla
dorosłych i jeden dla dzieci) w Warszawie. Natomiast
w poszczególnych województwach funkcjonują wybra-
ne ośrodki (odrębnie dla dzieci i dla dorosłych), które
oprócz swoich zadań statutowych zajmują się lecze-
niem hemofilii w warunkach ambulatoryjnych i szpi-
talnych oraz zapewniają większości chorych na hemo-
filię możliwość terapii substytucyjnej w warunkach
domowych. Zasady leczenia, jak i sposób dystrybucji
czynników krzepnięcia ustalają wojewódzcy koordy-
natorzy ds. leczenia hemofilii, którzy są odpowiedzial-
ni za organizację leczenia chorych na hemofilię lub
pokrewne skazy krwotoczne w swoim regionie.
4. Czy szpitale otrzymają środki na przeprowa-
dzenie niezbędnych badań inhibitora?
Nowa wersja programu profilaktycznego pn. „Za-
pobieganie krwawieniom u dzieci z hemofilią A i B”
zakłada obowiązek wykonania tych badań oraz środ-
ki na ich sfinansowanie.
5. Kiedy ogłoszony zostanie konkurs dla realiza-
torów programu?
W dniu 30 listopada 2009 r. na stronach interne-
towych Ministerstwa Zdrowia oraz Narodowego Cen-
trum Krwi ukazało się ogłoszenie konkursu ofert na
wybór realizatorów programu zdrowotnego pn. „Na-
rodowy program leczenia hemofilii na lata 2005–
–2011” – na lata 2010–2011.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż realizacja „Na-
rodowego programu leczenia hemofilii na lata 2005–
–2011” wymaga kompleksowego spojrzenia na pro-
blem leczenia hemofilii oraz następstw działań w tym
zakresie, które pozwolą na sformułowanie korzyst-
nych rozwiązań zarówno dla pacjentów, jak i dla bu-
dżetu państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
762
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie wymagań dotyczących
kwalifikacji lekarzy i wyposażenia gabinetów
w aparaturę stawianych przez NFZ
starającym się o kontrakt
poradniom specjalistycznym (13006)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację złożoną przez panią poseł Elżbietę Stre-
ker-Dembińską, przekazaną przy piśmie Marszałka
Sejmu z dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-023-
-13006, w sprawie wymagań dotyczących kwalifikacji
lekarzy i wyposażenia gabinetów w aparaturę sta-
wianych przez NFZ starającym się o kontrakt porad-
niom specjalistycznym, uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Szczegółowe unormowania prawne regulujące
warunki udzielania i zakres świadczeń opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych, a tak-
że zasady i tryb finansowania tych świadczeń, zosta-
ły określone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) oraz aktach wykonaw-
czych do ww. ustawy.
Ustosunkowując się do treści interpelacji pani po-
seł odnośnie do wymagań stawianych świadczenio-
dawcom przez Narodowy Fundusz Zdrowia dotyczą-
cych kwalifikacji lekarzy specjalistów zatrudnionych
w przychodniach specjalistycznych, a także wyposa-
żenia gabinetów w aparaturę specjalistyczną w tych
poradniach, w związku z wejściem w życie rozporzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu am-
bulatoryjnej opieki specjalistycznej (Dz. U. Nr 139,
poz. 1142), uprzejmie informuję, że mając na uwadze
fakt, iż nie wszyscy świadczeniodawcy spełniają wa-
runki realizacji świadczeń gwarantowanych określo-
nych w rozporządzeniu, Ministerstwo Zdrowia zmie-
niło przedmiotowe rozporządzenie.
Zgodnie z zapisami zmieniającymi ww. rozporzą-
dzenie, w celu zapewnienia dostępności do świadczeń
opieki zdrowotnej na dotychczasowym poziomie, zo-
stał zaproponowany okres przejściowy, trwający do
dnia 31 grudnia 2010 r., dla świadczeniodawców, któ-
rzy mają obecnie zawarte umowy z Narodowym Fun-
duszem Zdrowia. Oznacza to, iż świadczeniodawcy ci
będą realizować świadczenia gwarantowane na wa-
runkach dotychczas wynikających z umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Należy podkreślić, iż zmiana regulacji ma cha-
rakter przejściowy i dotyczy jedynie świadczeniodaw-
ców posiadających umowy z Narodowym Funduszem
Zdrowia, którzy nie spełniają wymogów ustalonych
w rozporządzeniu. Natomiast nowi świadczeniodaw-
cy, czyli ci, którzy nie mieli w 2009 r. zawartych
umów o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej z Na-
rodowym Funduszem Zdrowia, nie będą objęci ni-
niejszą regulacją i tym samym będą musieli spełniać
warunki określone dla poszczególnych świadczeń
opieki zdrowotnej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zmiana doty-
cząca okresu przejściowego została wprowadzona tak-
że w niżej wymienionych rozporządzeniach ministra
zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowanych:
— w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu opieki paliatywnej i hospicyjnej
(Dz. U. Nr 139, poz. 1138);
— w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu leczenia szpitalnego (Dz. U. Nr 140,
poz. 1143);
— w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 139, poz. 1139);
— w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu programów zdrowotnych (Dz. U.
Nr 140, poz. 1148);
— w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu opieki psychiatrycznej i leczenia
uzależnień (Dz. U. Nr 140, poz. 1146);
— w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu rehabilitacji leczniczej (Dz. U.
Nr 140, poz. 1145);
— w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu leczenia stomatologicznego (Dz. U.
Nr 140, poz. 1144);
— w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opie-
kuńczych w ramach opieki długoterminowej (Dz. U.
Nr 140, poz. 1147).
Mając na względzie wyżej wymienione informacje,
pragnę zapewnić panią poseł, iż celem działań podej-
mowanych przez Ministerstwo Zdrowia jest zapewnie-
nie świadczeniobiorcom dostępności do świadczeń
opieki zdrowotnej na dotychczasowym poziomie,
a świadczeniodawcom stworzenie okresu przejściowe-
go na dostosowanie się do nowych regulacji, w tym
odnośnie do wymagań dotyczących kwalifikacji leka-
rzy, jak i wyposażenia w sprzęt medyczny.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Krzysztofa Matyjaszczyka
i Bożeny Kotkowskiej
w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 30 sierpnia 2009 r. dotyczącego
świadczeń gwarantowanych z zakresu
opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień
(13007)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 27 listopada 2009 r.
(znak: SPS-023-13007/09), uprzejmie przedkładam
odpowiedź na interpelację pani poseł Bożeny Kot-
kowskiej i pana posła Krzysztofa Matyjaszczyka
w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu opieki psychiatrycznej i leczenia
uzależnień.
Uprzejmie informuję, że w dniu 14 grudnia 2009 r.
weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 8 grudnia 2009 r. zmieniające rozporządzenie
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień (Dz. U.
Nr 211, poz. 1641), które jest przejściową regulacją
zapewniającą dostępność do świadczeń opieki zdro-
wotnej na dotychczasowym poziomie. Projektując
wyżej wymienione rozporządzenie, założono, iż w ter-
minie do 31 grudnia 2010 r. świadczeniodawcy są zo-
bowiązani spełnić warunki realizacji świadczeń gwa-
rantowanych. Jednocześnie w tym samym terminie
weszło w życie pozostałych osiem rozporządzeń zmie-
niających rozporządzenia w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych w poszczególnych zakresach.
Po wejściu w życie rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu opieki psychiatrycznej
i leczenia uzależnień zaistniała sytuacja, w wyniku
której nie wszyscy świadczeniodawcy spełnili okre-
ślone w załącznikach do ww. rozporządzenia warun-
ki realizacji świadczeń gwarantowanych. W związku
z powyższym w wyżej wymienionym rozporządzeniu
zmieniającym proponuje się, aby w okresie przejścio-
wym do dnia 31 grudnia 2010 r., na warunkach okre-
ślonych przed dniem 1 stycznia 2010 r., w umowie
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, zapewnić
możliwość dalszego realizowania świadczeń.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że obecnie
trwają prace legislacyjne, których celem jest noweli-
zacja rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu opieki psychiatrycznej i leczenia uzależ-
nień (Dz. U. Nr 140, poz. 1147), dotyczące regulacji
odnoszących się do warunków realizacji świadczeń
763
gwarantowanych z zakresu opieki psychiatrycznej,
a także leczenia uzależnień.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Wojtasa
w sprawie opłacalności produkcji chmielu
(13009)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Edwarda Wojtasa, przekazaną
przy piśmie z dnia 27 listopada 2009 r., znak: SPS-
-023-13009/09, w sprawie opłacalności produkcji
chmielu wyjaśniam, co następuje.
Odnosząc się do zawartego w piśmie pytania
o możliwość zastosowania mechanizmów w zakresie
poprawy opłacalności produkcji chmielu, chciałbym
na wstępie zaznaczyć, że Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi nie posiada instrumentów, które mo-
głyby wpływać na zwiększenie ilości skupowanych
szyszek chmielowych czy na poziom cen. W sektorze
tym nie można zastosować interwencji rynkowej,
gdyż obowiązujące na tym rynku regulacje unijne nie
przewidują takiego mechanizmu.
Zgodnie z regulacjami Unii Europejskiej mecha-
nizmami wspólnej organizacji rynku chmielu są cer-
tyfikacja chmielu i produktów chmielowych, rejoni-
zacja upraw tego surowca oraz system wsparcia dla
producentów chmielu.
Zadaniem mechanizmu certyfikacji jest urzędowe
potwierdzenie spełnienia przez chmiel lub produkt
chmielowy odpowiednich wymagań jakościowych
(uzyskanie certyfikatu jest warunkiem wprowadze-
nia na rynek chmielu lub produktu chmielowego).
Uprawa chmielu w UE podlega rejonizacji w celu
ochrony interesów dotychczasowych producentów
chmielu, prowadzących gospodarstwa w rejonach
tradycyjnie związanych z tą uprawą. W Polsce rejony
uprawy chmielu określono w rozporządzeniu mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 7 kwietnia 2004 r.
w sprawie określenia rejonów uprawy chmielu (Dz. U.
Nr 75, poz. 707).
W zakresie mechanizmu wsparcia producenci
chmielu, poza jednolitą płatnością obszarową, która
przysługuje do gruntów rolnych utrzymywanych
w dobrej kulturze rolnej, otrzymują również wsparcie
w ramach krajowych uzupełniających płatności bez-
pośrednich realizowane w dwóch częściach: związa-
nej i niezwiązanej z produkcją.
764
W ramach krajowych uzupełniających płatności
bezpośrednich Agencja Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa zrealizowała płatności w wysokości
odpowiednio: w 2004 r. – 2 283 988 zł, w 2005 r.
– 1 967 615 zł, w 2006 r. – 2 138 928 zł; w 2007 r.
– 2 133 682 zł. W 2008 r. płatności uzupełniające
w łącznej wysokości 2 149 516 zł otrzymało 1061 plan-
tatorów, którzy uprawiali chmiel na powierzchni
2233 ha. Obowiązująca w tym roku stawka jednolitej
płatności obszarowej wynosiła 339,31 zł/ha. Ponadto
w ramach uzupełniających płatności bezpośrednich
producenci chmielu otrzymali 407,60 zł/ha (płatność
związana) i 591,50 zł/ha (płatność niezwiązana).
W 2009 r. stawka jednolitej płatności obszarowej wy-
nosi 506,99 zł/ha. Ponadto w ramach krajowych uzu-
pełniających płatności bezpośrednich producent
chmielu otrzymuje 507,54 zł/ha (płatność związana)
i 831,56 zł/ha (płatność niezwiązana).
W bieżącym roku obserwuje się ograniczony skup
chmielu. Na dzień 31 października 2009 r. wyniósł
on 365,5 t, co oznacza, że w stosunku do analogicz-
nego okresu roku poprzedniego jest on o ok. 55%,
tj. o ok. 300 t, mniejszy. Znaczna ilość poddanego
certyfikacji chmielu znajduje się nadal w magazy-
nach producentów. Aktualnie wiele browarów posia-
da zapasy magazynowe produktów chmielowych ze
zbioru 2008 r. i przesuwa w czasie ewentualne zaku-
py na połowę 2010 r. Istotną sprawą jest fakt, że de-
cyzje o zakupach surowcowych do produkcji piwa
w największych browarach na terenie Polski podej-
mowane są w ramach globalnych korporacji, w ich
centrach logistycznych poza granicami kraju. Ceny
chmielu skupowanego aktualnie na podstawie umów
kontraktacyjnych wynoszą: 11–12 zł/kg chmielu od-
mian aromatycznych i 12–13 zł/kg chmielu odmian
goryczkowych, wobec średniej ceny w okresie paź-
dziernik 2008 – marzec 2009 wynoszącej 18,63 zł/kg
chmielu odmian aromatycznych i 20,61 zł/kg chmie-
lu odmian goryczkowych.
Na aktualną sytuację na rynku chmielu oprócz
rekordowych zbiorów chmielu w Europie w 2008 r.
wynoszących ok. 57 tys. t (o ok. 16% wyższe niż
w 2007 r.) miało również wpływ saldo obrotów z zagra-
nicą w zakresie granulatów i ekstraktów z chmielu.
Zgodnie z danymi Ministerstwa Finansów od
wstąpienia Polski do UE saldo obrotów z zagranicą
jest dodatnie dla szyszek chmielowych, natomiast
ujemne dla granulatów i ekstraktów z chmielu. Re-
kordowy eksport szyszek odnotowano w latach 2006
i 2007 (blisko 1300–1500 t rocznie), w okresie wystę-
powania światowych niedoborów tego surowca. Na-
tomiast w 2008 r. eksport spadł o 46,4%, co można
powiązać z pewną wstrzemięźliwością firm skupo-
wych, gdyż w 2007 r. producenci chmielu masowo nie
wywiązywali się z umów kontraktacji, sprzedając su-
rowiec na wolnym rynku.
W okresie od stycznia do sierpnia 2009 r. w po-
równaniu do analogicznego okresu 2008 r. eksport
wynosił:
— szyszki chmielowe – 805 t (głównie do Niemiec
– 803 t), podczas gdy w analogicznym okresie 2008 r.
– 231 t,
— granulaty chmielowe – 49 t (głównie do Repu-
bliki Czeskiej, Rumunii i Wielkiej Brytanii), podczas
gdy w analogicznym okresie 2008 r. – 70 t,
— ekstrakt chmielowy – 26 t (głównie do Repu-
bliki Czeskiej i Rumunii), podczas gdy w analogicz-
nym okresie 2008 r. – 7 t.
Jednocześnie import w rozpatrywanym okresie
wynosił:
— szyszki chmielowe – 77 t (ze Słowenii, Niemiec
i Republiki Czeskiej), podczas gdy w analogicznym
okresie 2008 r. – 35 t,
— granulaty chmielowe – 276 t (głównie z Nie-
miec i USA oraz z Republiki Czeskiej), podczas gdy
w analogicznym okresie 2008 r. – 684 t,
— ekstrakt chmielowy – 498 t (głównie z Niemiec
oraz z Wielkiej Brytanii i USA), podczas gdy w ana-
logicznym okresie 2008 r. – 80 t.
Podsumowując, należy stwierdzić, że w okresie
8 miesięcy 2009 r. odnotowano dodatnie saldo obro-
tów szyszkami chmielowymi, natomiast ujemne sal-
do w obrotach granulatami chmielowymi oraz soka-
mi i ekstraktami chmielowymi.
W opinii Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi
poprawa sytuacji na rynku chmielu wymaga podjęcia
przez wszystkie podmioty działające w sektorze
chmielarskim (związki producentów chmielu, grupy
producentów chmielu, kupcy i przetwórcy oraz bro-
wary) działań w celu konsolidacji sektora chmielar-
skiego i piwowarskiego. Podkreślenia wymaga fakt,
że mechanizmem stabilizującym rynek powinno być
zawieranie wieloletnich umów kontraktacyjnych,
których funkcją jest zagwarantowanie rolnikom cią-
głości odbioru surowca, a przetwórcom możliwości
zaplanowania odpowiedniej wielkości dostaw. Nieste-
ty w ostatnich latach występowały problemy z zawie-
raniem takich umów i niejednokrotnie zdarzały się
przypadki łamania umów przez obydwie strony, co
nie sprzyja budowaniu wzajemnego zaufania i współ-
pracy.
Istotną sprawą jest podejmowanie przez plantato-
rów chmielu działań w kierunku zrzeszania się, po-
prawiających ich pozycję marketingową na rynku
oraz pozycję negocjacyjną w zakresie uzgadniania
lepszych warunków w ramach umów kontraktacyj-
nych. Trudną sytuację plantatorów chmielu w znacz-
nym stopniu komplikuje brak silnej reprezentacji/
przedstawicielstwa do rozmów z kupcami, przetwór-
cami i w konsekwencji browarami. Na tym rynku
działają tylko 3 grupy producentów chmielu zrzesza-
jące ok. 100 plantatorów na ogólną ich liczbę 1010.
Działaniem stabilizującym sytuację na tym ryn-
ku powinno być wypracowanie przez plantatorów
chmielu, przetwórców oraz browary wspólnej strate-
gii produkcji (dobór odmian, powierzchnie, wymaga-
nia technologiczne uprawy, wytwarzanie produktów
chmielowych itp.) opartej na systemie stabilnych

kontraktów oraz na własnym, krajowym bezpieczeń-
stwie surowcowym.
Mając na uwadze aktualną sytuację na rynku
chmielu, pragnę poinformować, że w najbliższym
czasie planowane jest spotkanie w resorcie rolnictwa
w celu omówienia sytuacji na rynku chmielu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Wojtasa
w sprawie wytwarzania energii elektrycznej
z wykorzystaniem odnawialnych źródeł energii
(OZE) (13010)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-
-13010/09) poniżej przedstawiam stanowisko do za-
gadnień podniesionych w interpelacji pana posła
Edwarda Wojtasa w sprawie wytwarzania energii
elektrycznej z wykorzystaniem odnawialnych źródeł
energii (OZE).
1. Jakie działania zamierza Pan podjąć, jakie
działania zamierza podjąć polski rząd, aby ograni-
czyć bariery związane z biurokracją w pozyskaniu
koniecznej dokumentacji potrzebnej przy budowie
biogazowni?
W związku z obserwowanym ostatnio i przewidy-
wanym w dalszej perspektywie dynamicznym rozwo-
jem wykorzystania odnawialnych źródeł energii Mi-
nisterstwo Gospodarki przygotowało zestaw rozwią-
zań mających usprawnić rozwój biogazowni rolni-
czych i zawarło go w projekcie dokumentu „Kierunki
rozwoju biogazowni rolniczych w Polsce”, który za-
kłada, że w każdej polskiej gminie do 2020 r. powsta-
nie średnio jedna biogazownia wykorzystująca bio-
masę pochodzenia rolniczego, przy założeniu posia-
dania przez gminę odpowiednich warunków do uru-
chomienia takiego przedsięwzięcia. Zasadniczym
elementem programu jest optymalizacja systemu
prawno-administracyjnego w zakresie zakładania
biogazowni rolniczych w Polsce oraz wskazanie moż-
liwości współfinansowania tego typu instalacji ze
środków publicznych, zarówno krajowych, jak i Unii
Europejskiej, dostępnych w ramach krajowych i re-
gionalnych programów operacyjnych, których środki
przeznaczone są m.in. na rozwój odnawialnych źródeł
energii.
765
Wdrożenie niniejszego dokumentu związane jest
przede wszystkim ze zmianą ustawy Prawo energe-
tyczne, ustawy o odpadach i aktów wykonawczych.
Ponadto rozważa się wprowadzenie zmian w ustawie
o gospodarce nieruchomościami oraz w ustawie
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
mające na celu określenie biogazowni rolniczych jako
inwestycji celu publicznego. Przewiduje się ponadto
przyjęcie ujednoliconych rozwiązań dotyczących bez-
pieczeństwa pożarowego i zabezpieczenia przed wy-
buchem w biogazowniach rolniczych.
Przewidywany termin zatwierdzenia dokumentu
przez Radę Ministrów to przełom 2009 i 2010 r.
2. Czy w obecnej sytuacji nie byłoby zasadne
stworzenie specjalnego programu szkoleniowego na
rzecz podniesienia poziomu wiedzy potencjalnych in-
westorów na temat zasad realizacji inwestycji ener-
getycznych, możliwości ich sfinansowania, możliwo-
ści i zasad pozyskiwania środków dotacyjnych?
Uprzejmie informuję, iż istotnym elementem „Kie-
runków rozwoju biogazowni rolniczych w Polsce” jest
również wskazanie źródeł finansowych, z których
mogą zostać dofinansowane biogazownie, tj: Program
Operacyjny „Infrastruktura i środowisko” (działanie
9.4: Wytwarzanie energii ze źródeł odnawialnych oraz
działanie 10.3: Rozwój przemysłu dla odnawialnych
źródeł energii), „Program dla przedsięwzięć w zakre-
sie odnawialnych źródeł energii i obiektów wysoko-
sprawnej kogeneracji – część 1” wdrażany przez Na-
rodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej, „Program dla przedsięwzięć w zakresie od-
nawialnych źródeł energii i obiektów wysokospraw-
nej kogeneracji – część 2” wdrażany przez wojewódz-
kie fundusze ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej, Program Rozwoju Obszarów Wiejskich (działa-
nie 121: Modernizacja gospodarstw rolnych, działa-
nie 123: Zwiększanie wartości dodanej podstawowej
produkcji rolnej i leśnej, działanie 312: Tworzenie
i rozwój mikroprzedsiębiorstw, działanie 321: Pod-
stawowe usługi dla gospodarki i ludności wiejskiej),
Bank Ochrony Środowiska (kredyty z linii banków
zagranicznych na długoterminowe inwestycje zwią-
zane między innymi z odnawialnymi źródłami ener-
gii lub innymi projektami inwestycyjnymi o charak-
terze proekologicznym), Szwajcarsko-Polski Program
Współpracy (priorytet 2: Środowisko i infrastruktu-
ra), Krajowy Program Restrukturyzacji (działanie:
Zwiększanie wartości dodanej podstawowej produkcji
rolnej i leśnej – przetwarzanie produktów rolnych na
cele energetyczne), regionalne programy operacyjne
na lata 2007–2013 wdrażane przez poszczególne za-
rządy województw.
Ponadto zapisy dokumentu nakładają na poszcze-
gólne organy administracji rządowej i samorządowej
stosowne obowiązki informacyjno-edukacyjne w za-
kresie budowy i eksploatacji instalacji biogazowni
rolniczych. Adresatami kampanii będą m.in.: przed-
siębiorcy, rolnicy, producenci rolni oraz lokalne spo-
łeczności. Realizacja tych zadań będzie oparta o ma-
teriały, programy edukacyjne i publicystyczne oraz
766
szkolenia i seminaria. W jej realizacji uczestniczyć
będą ponadto ośrodki naukowo-szkoleniowe, ośrodki
doradztwa rolniczego, jednostki badawcze i dydak-
tyczne oraz media.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż konkretne
działania wykonawcze mające na celu realizację po-
wyższych założeń zostały zawarte w „Programie
działań wykonawczych na lata 2009–2012” stano-
wiącym załącznik nr 3 do „Polityki energetycznej
Polski do 2030 r.” zatwierdzonej w dniu 10 listopada
br. przez Radę Ministrów. Są to m.in.: sporządzenie
przewodnika dla inwestorów zainteresowanych re-
alizacją budowy biogazowni rolniczych zawierającego
m.in. typowe projekty biogazowni (realizacja w 2010 r.)
oraz przeprowadzenie, we współpracy z samorządem
lokalnym, kampanii informacyjnej przekazującej peł-
ną i precyzyjną informację na temat korzyści wynika-
jących z budowy biogazowni (realizacja w 2010 r.).
Wyrażam przekonanie, iż przedstawione wyja-
śnienia stanowią wystarczającą odpowiedź na pyta-
nia zawarte w interpelacji złożonej przez pana posła
Edwarda Wojtasa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Wojtasa
w sprawie przyspieszenia procesu
legislacyjnego dotyczącego projektów ustaw
regulujących rynek transportowy w Polsce
(13011)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo znak: SPS-023-13011/09 z dnia 27 listopada
2009 r., przekazujące interpelację posła Edwarda
Wojtasa w sprawie przyspieszenia procesu legislacyj-
nego dotyczącego projektów ustaw regulujących ry-
nek transportowy w Polsce, uprzejmie przedstawiam
następujące stanowisko.
Nawiązując do pytania o termin wejścia w życie
nowych przepisów regulujących rynek transportowy
w Polsce, informuję, że obecnie trwają prace nad pro-
jektem ustawy o publicznym transporcie zbiorowym.
W chwili obecnej powyższy projekt oczekuje na roz-
patrzenie przez stały komitet Rady Ministrów, po
czym niezwłocznie zostanie przekazany do rozpatrze-
nia przez Radę Ministrów, a następnie do prac par-
lamentarnych. Zgodnie z projektem ww. ustawy
z dnia 11 grudnia 2009 r., zamieszczonym na stronie
internetowej BIP Ministerstwa Infrastruktury, usta-
wa wejdzie w życie po upływie 3 miesięcy od dnia
ogłoszenia, z wyjątkiem niektórych przepisów, które
wejdą w życie z dniem 4 grudnia 2010 r. lub z dniem
1 stycznia 2015 r.
Jednocześnie należy wskazać, że wyrażona w in-
terpelacji obawa dotycząca możliwości paraliżu funk-
cjonowania PKS nie znajduje uzasadnienia. Dnia
3 grudnia br. weszło w życie rozporządzenie Parla-
mentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1370/2007
z dnia 23 października 2007 r. dotyczące usług pu-
blicznych w zakresie kolejowego i drogowego trans-
portu pasażerskiego oraz uchylające rozporządzenia
Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 (Dz. Urz.
UE L 315 z 03.12.2007, str. 1), zwane dalej „rozpo-
rządzeniem (WE) nr 1370/2007”. Przepisy rozporzą-
dzenia (WE) nr 1370/2007 obowiązują bezpośrednio
na terytorium wszystkich państw członkowskich,
w tym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Rozporządzenie (WE) nr 1370/2007 w art. 8 ust. 2
wskazuje, że zamówienia prowadzące do zawarcia
umów o świadczenie usług publicznych w zakresie
transportu kolejowego i drogowego powinny być udzie-
lane zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1370/
2007 od dnia 3 grudnia 2019 r. Państwa członkow-
skie w ww. okresie przejściowym podejmują działania
mające na celu wprowadzenie na terytorium tych
państw, w tym na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej, regulacji prawa krajowego przewidujących in-
strumenty, które umożliwią właściwym organom
tych państw odpowiednie stosowanie przepisów roz-
porządzenia (WE) nr 1370/2007. Do czasu uchwale-
nia aktu krajowego regulującego transport publiczny
zastosowanie mają przepisy rozporządzenia (WE)
nr 1370/2007 oraz obecnie obowiązujące przepisy re-
gulujące transport drogowy i kolejowy, albowiem roz-
porządzenie (WE) nr 1370/2007 nie spowodowało
z dniem 3 grudnia br. utraty mocy obowiązującej
przepisów krajowych w omawianym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Wojtasa
w sprawie podjęcia inicjatywy w zakresie
wpisania na listę leków refundowanych
analogów insulin długo działających (13012)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Edwarda Wojtasa, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 27 listopada 2009 r. (SPS-023-13012/09),

w sprawie niewpisania na listę leków refundowanych
analogów insuliny długo działających, uprzejmie
przekazuję następujące informacje:
Wzrost kosztów refundacji (spowodowany wieloma
różnymi czynnikami) w 2009 r. nie odbiega od pozio-
mu wzrostu w latach poprzednich, pomimo trudnej
sytuacji gospodarczej w Polsce. Wiąże się to jednak
z faktem, iż Ministerstwo Zdrowia, podobnie jak or-
gan odpowiedzialny jakiegokolwiek innego państwa,
musi podejmować decyzje o wprowadzaniu refundacji
nowych leków ze szczególną rozwagą dla zapewnienia
stabilności budżetu płatnika publicznego.
Pragnę podkreślić, iż Narodowy Fundusz Zdro-
wia finansuje insuliny w ramach swoich możliwości
finansowych. W chwili obecnej, bez wprowadzania
nowych insulin na listę leków refundowanych, pro-
gnozowany jest wzrost wydatków na insuliny w 2009 r.
w stosunku do 2008 r. o 31 mln PLN.
Należy zaznaczyć, iż Ministerstwo Zdrowia pro-
wadzi transparentną i racjonalną politykę lekową
w oparciu o możliwości finansowe Narodowego Fun-
duszu Zdrowia oraz rekomendacje Rady Konsulta-
cyjnej Agencji Oceny Technologii Medycznych. Dla
zapewnienia stabilności finansowej systemu prowa-
dzone są intensywne negocjacje z przedstawicielami
przemysłu farmaceutycznego, co pozwala na uzyski-
wanie cen leków znacznie niższych niż na pozosta-
łych rynkach europejskich. Dzięki rekomendacjom
rady konsultacyjnej decyzje refundacyjne podejmo-
wane są w oparciu o przesłanki naukowe (Evidence
Based Medicine) zgodnie z najlepszymi europejskimi
standardami, a nie psychologiczne chwyty marketin-
gowe stosowane przez inne podmioty.
Podejmując decyzję o niewprowadzaniu na listy
leków refundowanych analogów insulin długo dzia-
łających, Ministerstwo Zdrowia brało pod uwagę
również inne przesłanki: brak udokumentowanej
różnicy w efektywności klinicznej między analogami
insuliny a dotychczas refundowanymi (rekomendacja
Rady Konsultacyjnej AOTM nr 69/19/2008), o wiele
wyższą cenę dla pacjenta oraz doniesienia dotyczące
bezpieczeństwa leków.
W przypadku zmiany powyższych okoliczności
będzie szansa powrotu do kwestii refundacji insulin
analogowych o przedłużonym działaniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
767
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie zmniejszenia przez NFZ nakładów
na leczenie szpitalne w roku 2010 (13013)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją pana Jana Kamińskiego, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, z dnia 20 listopada 2009 r., w spra-
wie zmniejszenia nakładów przez NFZ na leczenie szpi-
talne w 2010 r., która została przesłana przy piśmie
Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
27 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-13013/09), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej wysokości
środków finansowych przewidzianych w planie fi-
nansowym NFZ na 2010 r., pragnę poinformować, że
Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, która weszła
w życie 4 listopada 2009 r. Zgodnie z przepisami art. 2
tej ustawy wysokość kosztów finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej przez dany oddział wojewódz-
ki Narodowego Funduszu Zdrowia w planie finanso-
wym na 2010 r. nie może być niższa niż wysokość
kosztów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
przez ten oddział wojewódzki NFZ w planie finanso-
wym NFZ na 2009 r., obowiązującym w dniu 30 czerw-
ca 2009 r. Powyższa wytyczna ustawowa została zre-
alizowana w sporządzonym przez prezesa NFZ i za-
twierdzonym przez ministra zdrowia, w porozumie-
niu z ministrem finansów, planie finansowym NFZ
na 2010 r. z dnia 16 grudnia 2009 r., w związku
z czym wysokość kosztów finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej w planie finansowym NFZ na 2010 r.
będzie wyższa o 160,1 mln zł w porównaniu do planu
na 2009 r. wg stanu na dzień 30 czerwca 2009 r., w tym
w odniesieniu do Podlaskiego OW NFZ – o 8,6 mln zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w trybie
art. 124 ust. 6 ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej prezes NFZ zarządzeniem nr 88/2009/DEF
w dniu 18 grudnia 2009 r. uruchomił rezerwę ogólną,
określoną w planie finansowym NFZ na 2010 r.,
w wysokości 531,5 mln zł, z przeznaczeniem na zwięk-
szenie kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w rodza-
ju leczenie szpitalne, w tym dla Podlaskiego OW NFZ
– ponad 16,5 mln zł.
Ponadto w najbliższym czasie planowane jest rów-
nież uruchomienie rezerw na koszty świadczeń opie-
ki zdrowotnej w ramach migracji ubezpieczonych
(przewidzianych w planach finansowych poszczegól-
nych OW NFZ) w łącznej wysokości ponad 2,6 mld zł.
Część tych środków zostanie przeznaczona na kon-
traktowanie świadczeń opieki zdrowotnej na terenie
województwa podlaskiego.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
768
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń w ra-
mach planu finansowego oddziału wojewódzkiego
należy do kompetencji dyrektora tego oddziału. Rów-
nież w zakresie kompetencji dyrektora oddziału wo-
jewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o ustanowieniu programu wieloletniego
„Pomoc państwa w zakresie dożywiania”
(13014)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską pana posła Jana Kamińskiego
w sprawie projektu zmiany ustawy o ustanowieniu
programu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie
dożywiania”, przysłaną przy piśmie z dnia 1 grudnia
2009 r., znak SPS-023-13014/09, uprzejmie informu-
ję Pana Marszałka, że w mojej ocenie nie występuje
zagrożenie zmniejszenia liczby dzieci objętych bez-
płatną pomocą w formie posiłków w wyniku wpro-
wadzenia zmian w ustawie z dnia 29 grudnia 2005 r.
o ustanowieniu programu wieloletniego „Pomoc pań-
stwa w zakresie dożywiania” (Dz. U. z 2005 r. Nr 267,
poz. 2259, ze zmianą z roku 2008).
W roku 2008 do realizacji programu przystąpiło
2476 gmin na ogólną liczbę 2478 gmin w Polsce. Ozna-
cza to, że prawie 100% gmin realizuje formy pomocy
ustanowione ustawą. Próg dochodowy uprawniający
do bezpłatnej pomocy w formie posiłku, a nie do posił-
ku w ogóle, podniosło 301 gmin. I zadanie to było re-
alizowane właśnie ze środków własnych gmin.
Przyjęte w roku 2005 rozwiązanie polegające na
wprowadzeniu podwyższonego kryterium dochodo-
wego uprawniającego do bezpłatnej pomocy w formie
posiłku będzie miało zastosowanie w kolejnych la-
tach. Przygotowując projekt ustawy, rząd RP określił
także kryterium, do którego będzie dofinansowywał
zadanie własne gminy o charakterze obowiązkowym.
Umożliwił także gminom podnoszenie kryterium
uprawniającego do udzielania tej bezpłatnej formy
pomocy. Jednakże w takim przypadku to budżet gmi-
ny ponosi koszty związane z decyzją o podniesieniu
o ponad 150% kryterium dochodowego i realizacją
zadania własnego.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie-
zmiennie, od początku realizacji programu, przedsta-
wiało takie stanowisko w odpowiedziach na pytania
zgłaszane przez jednostki realizujące program.
Jednocześnie gminy, które podniosły kryterium
dochodowe, mają możliwość ustalenia zasad ponosze-
nia części lub całości opłat za posiłek w zależności od
sytuacji m.in. dochodowej i rodzinnej danej rodziny
lub osoby. Ocena takiej sytuacji dokonywana jest
w oparciu o ustalenia sytuacji w drodze rodzinnego
wywiadu środowiskowego.
Dodatkowo uprzejmie informuję Pana Marszałka,
że w celu skuteczniejszej realizacji programu w roku
bieżącym zwiększone zostały środki budżetu państwa
przeznaczone na realizację programu do 550 mln zł,
tj. o 50 mln zł więcej niż w roku 2008. Taka wielkość
środków będzie utrzymana również w roku 2010.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie obecnego sposobu oceny
i kwalifikacji wniosków gmin zgłoszonych
do wojewody świętokrzyskiego dotyczących
budowy dróg w ramach
„Narodowego programu przebudowy
dróg lokalnych” na 2010 r.
przez komisję merytoryczną (13015)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 27 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-13015/09)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Andrzeja Pałysa w sprawie obecnego systemu oceny
i kwalifikacji wniosków gmin zgłoszonych do wojewo-
dy świętokrzyskiego dotyczących budowy dróg w ra-
mach „Narodowego programu przebudowy dróg lokal-
nych” na 2010 r. przez komisję merytoryczną, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż ustanowiony
uchwałą nr 233/2008 Rady Ministrów z dnia 28 paź-
dziernika 2008 r. program wieloletni pn. „Narodowy
program przebudowy dróg lokalnych 2008–2011” ma
na celu wsparcie zadań własnych jednostek samorzą-
du terytorialnego z budżetu państwa w zakresie bu-

dowy, przebudowy lub remontu kluczowych odcinków
dróg gminnych i powiatowych, zmierzających do
zwiększenia płynności ruchu i poprawy bezpieczeń-
stwa komunikacyjnego. Program ten przewiduje
wsparcie tworzenia powiązań sieci dróg powiatowych
i gminnych z siecią dróg wojewódzkich i krajowych
prowadzących do zwiększenia komfortu życia miesz-
kańców oraz dostępności lokalnych ośrodków gospo-
darczych.
Dla realizacji założonych celów rządowy program
wieloletni zakłada przeznaczenie z budżetu państwa
w latach 2009–2011 kwoty 1 mld zł rocznie na sfi-
nansowanie do 50% kosztów realizacji projektów dro-
gowych. W celu zapewnienia równomiernego dofi-
nansowania zadań inwestycyjnych realizowanych na
obu szczeblach samorządu lokalnego program wielo-
letni przewiduje co do zasady równy podział środków
dotacji przeznaczonych na drogi gminne i drogi po-
wiatowe.
Nabór wniosków jednostek samorządu terytorial-
nego o dofinansowanie przebudowy, budowy, remon-
tów dróg lokalnych w ramach programu wieloletnie-
go na 2010 r. przeprowadzony został w dniach 1–30
września 2009 r. Przeprowadzenie naboru stanowiło
zadanie wojewodów oraz powołanych przez nich
w tym celu komisji wojewódzkich złożonych z przed-
stawicieli: urzędu wojewódzkiego, zarządu wojewódz-
twa, oddziału Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych
i Autostrad oraz Policji, którzy dokonali oceny zgło-
szonych wniosków według określonych w programie
obiektywnych kryteriów formalnych i merytorycz-
nych. Merytoryczna ocena wniosków uwzględniała
wpływ realizacji projektów na poprawę bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego, spójność dróg objętych wnio-
skami z siecią dróg na obszarze województwa, a tak-
że aspekt współpracy jednostek samorządu teryto-
rialnego. Dokonana przez komisje wojewódzkie ocena
zgłoszonych wniosków stanowiła podstawę do spo-
rządzenia list rankingowych wniosków, a następnie
list wniosków zakwalifikowanych do dofinansowania
w poszczególnych województwach.
Przedłożone przez wojewodów listy wniosków jed-
nostek samorządu terytorialnego zakwalifikowanych
do dofinansowania w 2010 r. w ramach „Narodowego
programu przebudowy dróg lokalnych 2008–2011”
zostały zatwierdzone przez ministra spraw we-
wnętrznych i administracji oraz opublikowane w Biu-
letynie Informacji Publicznej na stronie internetowej
MSWiA: www.bip.mswia.gov.pl, w zakładce „Naro-
dowy program przebudowy dróg”.
W przedmiotowej interpelacji, nawiązującej do
wystąpienia Związku Miast i Gmin Regionu Święto-
krzyskiego, poruszona została kwestia oceny wyni-
ków przeprowadzonego w woj. świętokrzyskim nabo-
ru wniosków do dofinansowania w 2010 r. w ramach
programu w oparciu o opublikowaną listę rankingo-
wą wniosków. W przywołanym stanowisku Związku
Miast i Gmin Regionu Świętokrzyskiego wyrażona
została krytyczna opinia co do zastosowanego sposo-
bu oceny wniosków jako eliminującego wnioski gmin
769
wiejskich i dyskwalifikującego środowiska wiejskie.
Odnosząc się do przedmiotowej opinii, należy mieć
na uwadze końcowy wynik naboru wniosków w woj.
świętokrzyskim, jaki stanowi zatwierdzona przez mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji lista
wniosków zakwalifikowanych do dofinansowania
w 2010 r. w ramach programu. Zaznaczyć przy tym
należy, iż listy zakwalifikowanych wniosków do do-
finansowania nie mają charakteru ostatecznego,
z uwagi na przewidzianą w Programie możliwość
zmiany zatwierdzonych list poprzez uzupełnienie ich
o kolejne wnioski, zgodnie z przyznaną oceną punk-
tową, w szczególności w przypadku zmniejszenia wy-
sokości dotacji w wyniku procedury przetargowej.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż na przed-
łożonej przez wojewodę świętokrzyskiego i zatwier-
dzonej przez ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji liście wniosków zakwalifikowanych do dofi-
nansowania w 2010 roku w ramach „Narodowego
programu przebudowy dróg lokalnych 2008–2011”
w woj. świętokrzyskim uwzględnionych zostało łącz-
nie 39 wniosków jednostek samorządu terytorialne-
go, w tym 19 wniosków dotyczących dróg powiato-
wych i 20 wniosków dotyczących dróg gminnych.
Zatwierdzona lista wniosków przewiduje równy po-
dział środków przeznaczonych na drogi gminne i dro-
gi powiatowe, z ogólnej sumy dotacji ustalonej dla
województwa w kwocie 52 540 tys. zł. Poza miastem
Kielcami, które jest powiatem grodzkim, do dofinan-
sowania z budżetu państwa zakwalifikowane zostały
wnioski 21 gmin (20 dotyczących dróg gminnych
i 1 dotyczący drogi powiatowej), w tym 4 – gmin miej-
skich, 11 – gmin miejsko-wiejskich oraz 6 – gmin
wiejskich. Powyższe dane obrazują rzeczywisty wy-
miar bezpośredniego udziału gmin wiejskich woj.
świętokrzyskiego w inwestycjach drogowych przewi-
dzianych do realizacji w 2010 r. w ramach programu
wieloletniego. Udział ten nie odzwierciedla natomiast
planowanego w ramach programu zaangażowania
inwestycyjnego na obszarach wiejskich obejmujących
także tereny gmin miejsko-wiejskich. Podkreślenia
wymaga zwłaszcza fakt, iż na obszarach wiejskich
realizowana będzie także istotna część zadań obję-
tych zakwalifikowanymi do dofinansowania wnio-
skami powiatów woj. świętokrzyskiego.
W świetle przedstawionych powyżej danych nale-
ży stwierdzić, iż przywołana w przedmiotowej inter-
pelacji opinia Związku Miast i Gmin Regionu Świę-
tokrzyskiego nie znajduje w pełni potwierdzenia
w wynikach naboru wniosków przeprowadzonego
w ramach programu wieloletniego na terenie woj.
świętokrzyskiego, niemniej jednak wskazuje ona na
istnienie rzeczywistego problemu o charakterze po-
nadregionalnym, jakim jest utrudniony dostęp ma-
łych i niezamożnych gmin wiejskich do instrumen-
tów finansowania inwestycji infrastrukturalnych.
Kwestia rzeczywistego udziału ww. gmin w realizacji
rządowego programu dofinansowania lokalnych in-
westycji drogowych winna być rozpatrywana na
gruncie doświadczeń wynikających z realizacji pro-
770
gramu w oparciu o ustalone zasady kwalifikacji
wniosków jednostek samorządu terytorialnego. Obo-
wiązujące w powyższym zakresie założenia podlega-
ją bieżącej analizie i ocenie w toku monitorowania
efektywności przyjętych mechanizmów dofinansowa-
nia zadań przewidzianych do realizacji w 2010 r.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż postulaty
modyfikacji założeń programowych „Narodowego
programu przebudowy dróg lokalnych 2008–2011”
w celu ułatwienia dostępu gmin wiejskich do środ-
ków budżetu państwa przeznaczonych na dofinanso-
wanie lokalnych inwestycji drogowych zasługują na
rozważenie obok innych propozycji i sugestii wyra-
żających potrzeby i oczekiwania środowisk samorzą-
dowych związanych z realizacją ww. programu. W ra-
mach analizy możliwości usprawnienia funkcjono-
wania przedmiotowego programu w kolejnych latach
jego obowiązywania pod uwagę będą brane wszelkie
racjonalne rozwiązania służące osiągnięciu założo-
nych celów programu wieloletniego i przewidywa-
nych efektów jego realizacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Balickiego
w sprawie projektowanych zmian
w statusie przedmiotów: religia i etyka,
nauczanych w szkołach publicznych (13016)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
skierowaną pismem SPS-023-13016/09 z 27 listopada
2009 r. interpelację pana posła Marka Balickiego
w sprawie zmiany statusu przedmiotów: religia i ety-
ka, nauczanych w szkołach publicznych, uprzejmie
wyjaśniam.
Minister edukacji narodowej na razie nie podjął
decyzji w sprawie zmiany statusu przedmiotów: reli-
gia i etyka, nauczanych w szkołach publicznych.
Sprawa jest analizowana, z uwzględnieniem różnych
aspektów natury prawnej, społecznej, organizacyjnej
i finansowej.
W bieżącym roku szkolnym status obu przedmio-
tów nie ulegnie zmianie – pozostają one przedmiota-
mi do wyboru, przy czym uczeń może uczęszczać na
zajęcia z religii lub etyki lub nie uczestniczyć w żad-
nym z tych przedmiotów. Kwestie te regulowane są
przepisami rozporządzenia ministra edukacji naro-
dowej z dnia 14 kwietnia 1992 r. w sprawie warun-
ków i sposobu organizowania nauki religii w publicz-
nych przedszkolach i szkołach (Dz. U. z 1992 r.
Nr 36, poz. 155, z późn. zm.).
W obecnym stanie prawnym władze szkolne nie
mogą żądać od uczniów nieuczestniczących w nauce
religii udziału w zajęciach z etyki. Nie mogą również
wymagać od rodziców (opiekunów prawnych) lub peł-
noletnich uczniów oświadczeń w sprawie nieuczest-
niczenia w nauce religii lub etyki.
Zgodnie z przepisem § 1 ust. 1 i 2 przywołanego
rozporządzenia rodzice (opiekunowie prawni) i ucznio-
wie po osiągnięciu pełnoletności składają oświadcze-
nie, które wyraża życzenie uczestnictwa w zajęciach
z wybranego przedmiotu – religii (określonego wyzna-
nia) lub etyki.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie sytuacji ekonomicznej
Grupy Kapitałowej Bumar (13018)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Ludwika Dorna (znak: SPS-023-
-13018/09) w sprawie sytuacji ekonomicznej Grupy
Kapitałowej Bumar uprzejmie przedkładam niniej-
szą informację.
Bumar spółka z ograniczona odpowiedzialnością
z siedzibą w Warszawie finansuje swoją działalność
w oparciu o:
— linie kredytowe typu trade finance, finansują-
ce realizowane transakcje handlowe oraz posiadają-
ce źródło spłaty we wpływach z nich pochodzących,
— kredyty w rachunku bieżącym finansujące ka-
pitał obrotowy spółki.
Należy podkreślić, iż Bumar sp. z o.o. posiada za-
warte umowy kredytowe umożliwiające pozyskanie
finansowania w wysokości adekwatnej do zapotrze-
bowania spółki wynikającego z realizowanego planu
sprzedaży oraz stosownej do profilu prowadzonej
działalności.
Aktualnie akcje następujących spółek z Grupy
Bumar są obciążone zastawem rejestrowym:
— 2 686 951 akcji stanowiących 80% w kapitale
zakładowym Centrum Naukowo-Produkcyjnego
Elektroniki Profesjonalnej „Radwar” SA stanowi za-
bezpieczenie kredytu celowego w wysokości 18 mln
USD z przeznaczeniem na finansowanie tzw. kon-
traktu „malezyjskiego”. Ustanowienie powyższego
zabezpieczenia było niezbędne w związku z wejściem

ww. kontraktu w finalny etap realizacji oraz wyni-
kającą z tego koniecznością zapewnienia źródła jego
finansowania celem dotrzymania terminu realizacji
dostaw. W chwili obecnej finalizowane są testy od-
biorcze ostatnich pojazdów będących przedmiotem
finansowania. Kontrakt „malezyjski” jest jednym ze
strategicznych kontraktów realizowanych obecnie
przez Bumar sp. z o.o.;
— 280 000 akcji stanowiących 80% w kapitale
zakładowym Przedsiębiorstwa Sprzętu Ochronnego
„Maskpol” SA stanowi zabezpieczenie pożyczki
udzielonej Zakładom Mechanicznym „Bumar-Łabę-
dy” SA przez Agencję Rozwoju Przemysłu SA z prze-
znaczeniem na finansowanie rozwoju Grupy Kapita-
łowej Bumar-Łabędy w latach 2009–2014. Należy
podkreślić, iż zabezpieczenie udzielone przez Bumar
sp. z o.o. stanowi uzupełnienie w stosunku do zabez-
pieczenia podstawowego udzielonego przez Zakłady
Mechaniczne „Bumar-Łabędy” SA w postaci hipote-
ki na nieruchomościach tej spółki. Zabezpieczenie na
akcjach Przedsiębiorstwa Sprzętu Ochronnego „Ma-
skpol” SA wynika z uzgodnień z Agencją Rozwoju
Przemysłu SA, która wymagała tego rodzaju zabez-
pieczenia uzupełniającego. Uzyskanie pożyczki ze
środków Agencji Rozwoju Przemysłu SA stało się ko-
nieczne w związku z bardzo trudną sytuacją finan-
sowo-ekonomiczną Grupy Bumar-Łabędy oraz deter-
minacją większościowego akcjonariusza, tj. Bumar
sp. z o.o., do przeprowadzenia gruntownej reorgani-
zacji i restrukturyzacji tak dużego organizmu prze-
mysłowego, jakim jest Grupa Kapitałowa Bumar-Ła-
będy. Należy podkreślić, iż obecnie jest to największy
i najważniejszy proces restrukturyzacyjny realizo-
wany w Grupie Bumar. Akcjonariusz większościowy
w dalszym ciągu postrzega Grupę Bumar-Łabędy za
istotną strukturę produkcyjną oraz ważny dla regio-
nu i systemu obronności państwa podmiot gospodar-
czy, bowiem grupa ta posiada ogromny potencjał
przemysłowy, w którym skupione są unikalne na ska-
lę kraju umiejętności (doświadczona i wyspecjalizo-
wana kadra, technologie, infrastruktura przemysło-
wa). W dalszym ciągu spółki funkcjonujące w Grupie
Bumar-Łabędy zachowują zdolność do projektowa-
nia, produkcji, serwisu i remontów sprzętu pancer-
nego. Potencjał ten – obecnie i w przyszłości – może
zaspokajać potrzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej z obszaru pojazdów specjalnych. Ponadto
Bumar sp. z o.o. zamierza wykorzystywać ten poten-
cjał również do pozyskiwania kontraktów eksporto-
wych. Zakłada się, iż trwałe efekty restrukturyzacji
Grupy Bumar-Łabędy zostaną osiągnięte w okresie
dwóch najbliższych lat.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
771
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie realizacji programu wyposażenia
36. Specjalnego Pułku Lotnictwa
Transportowego w nowe samoloty (13019)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
pana posła Ludwika Dorna w sprawie realizacji pro-
gramu wyposażenia 36. Specjalnego Pułku Lotnic-
twa Transportowego w nowe samoloty (SPS-023-
-13019/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Do chwili obecnej nie podjęto wiążących decyzji
dotyczących wyposażenia 36. Specjalnego Pułku Lot-
nictwa Transportowego w samoloty do przewozu naj-
ważniejszych osób w państwie (VIP). Projekt oparty
na leasingu lub dzierżawie samolotów Embraer jest
rozpatrywany jako rozwiązanie na okres przejściowy
– do momentu dostawy docelowych samolotów dla
VIP zakupionych w procedurze przetargowej. Podję-
te dotychczas decyzje dotyczą wyłącznie przeprowa-
dzenia w Ministerstwie Obrony Narodowej szczegó-
łowych analiz i przygotowania dokumentów formal-
noprawnych do ewentualnej realizacji wskazanego
projektu.
Argumentem przemawiającym za wyborem samo-
lotów Embraer, jako rozwiązania przejściowego opar-
tego na leasingu lub dzierżawie, jest ich natychmia-
stowa dostępność. Istotnym czynnikiem jest także
powszechność wykorzystywania tego typu samolotu
przez polskiego przewoźnika – Polskie Linie Lotnicze
LOT oraz wiele innych linii lotniczych. Umożliwia to
korzystanie przez Ministerstwo Obrony Narodowej
z systemu wsparcia technicznego firmy PLL LOT oraz
zapewnia szeroką dostępność serwisu samolotów Em-
braer w zagranicznych portach lotniczych. Możliwość
wykorzystania serwisu PLL LOT pozwala ograniczyć
do minimum nakłady resortu obrony narodowej na
przygotowanie własnej bazy technicznej do zabezpie-
czenia eksploatacji samolotów Embraer.
Odnosząc się do kwestii niedopuszczenia przez
prezesa Rady Ministrów do rozpatrzenia konkuren-
cyjnej oferty jednego z koncernów lotniczych, pragnę
wskazać, że od 2008 r. realizowane procedury prze-
targowe nie osiągnęły etapu rozpatrywania ofert.
Kompetentnym organem do tych czynności jest ko-
misja przetargowa. Dlatego też nie ma takiej możli-
wości, aby prezes Rady Ministrów miał wpływ na
rozpatrywanie konkurencyjnych ofert czy ich do-
puszczanie. Oferty są składane (na adres ogłoszony
w przetargu) bezpośrednio do właściwej komisji prze-
targowej.
Odpowiadając na pytanie pana posła Ludwika Do-
rna dotyczące całkowitego kosztu leasingu maszyn
oraz dostosowania ich do potrzeb 36. Specjalnego
772
Pułku Lotnictwa Transportowego, pragnę poinfor-
mować, że na obecnym etapie przygotowywania pro-
jektu opartego na czasowym pozyskaniu samolotów
Embraer nie jest możliwe określenie jego całkowite-
go kosztu. Dane te zostaną sprecyzowane dopiero na
etapie negocjacji z oferentem samolotów, jeżeli zosta-
ną spełnione warunki formalnoprawne. Resort obro-
ny narodowej, dążąc do zminimalizowania całkowi-
tych kosztów czasowego pozyskania, zakłada ogra-
niczenie do niezbędnego minimum zakresu prac do-
stosowujących podstawową wersję samolotu Embra-
er do zadań związanych z przewozem VIP. Pozwoli
to ograniczyć nakłady finansowe oraz czas potrzebny
na wykonanie niezbędnych modernizacji samolotów
przed ich przekazaniem wspomnianemu pułkowi, jak
również na przywrócenie ich stanu pierwotnego po
okresie użytkowania (przed ich zwróceniem właści-
cielowi).
Odnosząc się do pytania pana posła Ludwika Do-
rna dotyczącego decyzji o czasowej rezygnacji z zaku-
pu samolotów do przewozu najważniejszych osób w pań-
stwie i ogłoszenia przetargu według wcześniej przygo-
towanej dokumentacji, pragnę poinformować, że de-
cyzja ta została podjęta ze względu na trudną sytuację
budżetu państwa. Przeprowadzone analizy wykazały,
że konieczność zapewnienia finansowania innych
priorytetowych przedsięwzięć uniemożliwi zabezpie-
czenie pełnego finansowania w ramach budżetu resor-
tu obrony narodowej w najbliższych latach.
Aktualnie analizowane są wszystkie możliwe sce-
nariusze wyposażenia 36. Specjalnego Pułku Lotnic-
twa Transportowego w samoloty do przewozu naj-
ważniejszych osób w państwie, w tym leasing lub
dzierżawa samolotów. Dla Ministerstwa Obrony Na-
rodowej optymalnym i oczekiwanym rozwiązaniem
jest możliwie szybkie pozyskanie oraz wprowadzenie
do eksploatacji docelowych samolotów VIP wybra-
nych w przetargu. Realizacja tego zamiaru jest jed-
nak zależna od realiów finansowych i priorytetów
przyjętych przez władze państwowe. Czas planowa-
nego leasingu (dzierżawy) będzie zsynchronizowany
z terminem pozyskania samolotów docelowych w ra-
mach procedury przetargowej. Zasadniczym sposo-
bem pozyskania samolotów dla 36. Specjalnego Puł-
ku Lotnictwa Transportowego jest przeprowadzenie
przetargu na średni samolot dla VIP. Uruchomienie
procedury planowane jest na przyszły rok, po usta-
leniu źródeł finansowania.
Jeszcze raz należy zaznaczyć, że dzierżawa samo-
lotów jest rozpatrywana jedynie jako rozwiązanie
czasowe, wynikające z konieczności zapewnienia pil-
nych potrzeb przewozów dla VIP, a nie jako rozwią-
zanie docelowe.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż szef Kan-
celarii Prezesa Rady Ministrów, w skierowanym do
pana posła Ludwika Dorna piśmie, nr SDT-511-2(9)/
09/DS, z dnia 3 grudnia br. wyraził swoje ubolewanie
za przekroczenie terminu udzielenia odpowiedzi
panu posłowi na wcześniejsze jego pismo w sprawie
planowanego leasingu. Odniósł się także do kwestii,
jakie zostały w nim poruszone.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie struktury finansowania kultury
w województwach: podkarpackim,
mazowieckim, wielkopolskim,
warmińsko-mazurskim, świętokrzyskim,
śląskim, pomorskim, podkarpackim,
podlaskim, opolskim, dolnośląskim,
kujawsko-pomorskim, lubelskim, lubuskim,
zachodniopomorskim, łódzkim (13020–13035)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelacje pana posła Andrzeja Szlachty z dnia 9 li-
stopada 2009 r., przesłane przy pismach SPS-023-
-13020–13035/09 z dnia 30 listopada 2009 r., uprzej-
mie proszę Pana Marszałka o przekazanie poniższych
szczegółowych informacji.
W 2008 r. wydatki budżetu państwa na kulturę i ochro-
nę dziedzictwa narodowego wyniosły 1 466 298 tys. zł, co
stanowiło 0,54% całości wydatków budżetowych.
W powyższej kwocie zawierały się wydatki:
— ministra kultury i dziedzictwa narodowego
– 1 213 039 tys. zł (82,7% wydatków na kulturę),
— wydatki pozostałych dysponentów głównych
– 149 838 tys. zł (10,2%),
— wydatki wojewodów – 103 421 tys. zł (7,1%).
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
nie dysponuje jednak informacjami o pozostałych
– pozabudżetowych źródłach finansowania kultury,
w tym samorządowych czy prywatnych, w poszcze-
gólnych województwach, gdyż dane takie zgodnie
z właściwością zbierane są przez Główny Urząd Sta-
tystyczny.
Z puli wydatków przeznaczonych przez mój resort
na kulturę finansowano lub dofinansowano 119 pod-
miotów zlokalizowanych w całej Polsce, takich jak:
archiwa państwowe posiadające od jednej do kilku
jednostek wraz z oddziałami w każdym z województw,
instytucje kultury zarówno państwowe, jak i współ-
prowadzone z jednostkami samorządu terytorialnego
czy Radę Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Za-
sięg działalności wielu z tych podmiotów jest po-
nadregionalny, niekiedy ogólnopolski, a także wykra-
czający poza granice państwa.
Dla przykładu Rada Ochrony Pamięci Walk i Mę-
czeństwa z siedzibą w Warszawie zleca wiele zadań
do realizacji w kraju i za granicą z zakresu: opieki
nad miejscami pamięci, organizacji uroczystości upa-

miętniających ważne wydarzenia historyczne czy
realizacji zadań wydawniczych oraz dokonuje wybo-
ru podmiotów celem przeprowadzenia prac remonto-
wo-konserwatorskich miejsc pamięci spośród funda-
cji, stowarzyszeń i innych jednostek spoza sektora
finansów publicznych.
Dla takich instytucji kultury, jak: Międzynarodo-
we Centrum Kultury, Instytut Adama Mickiewicza,
Narodowy Instytut Fryderyka Chopina czy Narodo-
we Centrum Kultury przeznaczane są środki na re-
alizację zadań o zasięgu krajowym i międzynarodo-
wym, np. na organizację imprez, festiwali, uroczysto-
ści obchodów ważnych rocznic. Instytucje te również
w drodze programów ministra kultury i dziedzictwa
narodowego zawierają umowy z beneficjentami z ca-
łej Polski o dofinansowanie powyższych zadań ze
środków budżetu państwa.
Programy ministra oparte są o zasadę powszech-
nego dostępu podmiotów mających do zaoferowania
interesujące i cenne z punktu widzenia upowszech-
niania kultury inicjatywy. Dla takich właśnie pod-
miotów, których wybór dokonywany jest w drodze
konkursu, przewidziałem w ubiegłym roku środki
finansowe w 13 programach. Dla przykładu w pro-
gramie „Mecenat” mogą uczestniczyć instytucje kul-
tury, dla których o dofinansowanie ubiegają się jed-
nostki samorządu terytorialnego z całego kraju. Po-
dobnie ze środków na ochronę zabytków ubiegają się
beneficjenci tacy jak kościoły czy związki wyznanio-
we, które przeprowadzają remonty i konserwacje
obiektów zabytkowych na terenie całego kraju.
Zróżnicowane, ogólnokrajowe rozmieszczenie po-
zostałych instytucji kultury i instytucji filmowych
będących pod opieką resortu kultury wynika z uwa-
runkowań historycznych, z charakteru prowadzonej
działalności lub innych istotnych przesłanek. Dlate-
go też strumień środków finansowych kierowany do
poszczególnych województw jest zróżnicowany.
W załączeniu przekazuję dane o wydatkach bu-
dżetu państwa na kulturę w układzie tabelarycznym,
według dysponentów środków*). Pragnę jednak za-
znaczyć, iż nie posiadamy danych dotyczących nakła-
dów na kulturę jednostek samorządu terytorialnego
wszystkich szczebli. Z uwagi zaś na wcześniej opisa-
ną specyfikę materii resort kultury nie jest w stanie
wyszczególnić wydatków samego Ministerstwa Kul-
tury i Dziedzictwa Narodowego, a także innych dys-
ponentów według województw. Ewentualne próby
otrzymania takich danych mogą skutkować uzyska-
niem danych niemiarodajnych, gdyż wydatki budże-
tu państwa przekazywane chociażby do instytucji
podległych podlegają, jak wyżej wykazano, przepły-
wom międzyregionalnym.
Z wyrazami szacunku
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
773
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie sytuacji bibliotek działających
w strukturach domów kultury (13036)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonej przez pana posła Andrzeja Szlachtę interpelacji
(SPS-023-13036/09) z 30 listopada 2009 r. dotyczącej
sytuacji bibliotek działających w strukturach domów
kultury, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
informacji.
Ustawa o bibliotekach jednoznacznie przesądza
o zakazie łączenia bibliotek publicznych z innymi in-
stytucjami kultury, a także z bibliotekami szkolnymi
i pedagogicznymi. Podzielając wyrażony w interpe-
lacji niepokój dotyczący kondycji bibliotek działają-
cych w strukturach domów kultury, muszę jednak
zwrócić uwagę na fakt, że sytuacja, w której biblio-
teka działa w strukturach domu kultury i jest jedyną
funkcjonującą w gminie biblioteką publiczną, może
oznaczać naruszenie zapisów obowiązującej ustawy
o bibliotekach. Zgodnie z ww. ustawą (art. 18 i 19)
gmina organizuje i prowadzi co najmniej jedną biblio-
tekę publiczną zorganizowaną w formie instytucji
kultury.
Odnosząc się do postawionych w interpelacji pro-
blemów i pytań, informuję, że:
1) od momentu wdrożenia programu służącego
zakupowi nowości wydawniczych, tj. od 2005 r.,
o dotację na zakup nowości wydawniczych ubiegać
się mogły także biblioteki wchodzące w skład innej
instytucji kultury, np. domu lub ośrodka kultury.
W roku 2009 dla bibliotek wchodzących w skład
domu lub ośrodka kultury przyznano 440 dotacji;
2) za podstawową do przeprowadzenia zmianę
w ustawie o bibliotekach uważam dopuszczenie moż-
liwości łączenia bibliotek z innymi instytucjami kul-
tury. Biblioteka, która jest jedynie miejscem, gdzie
udostępnia się książki, staje się dzisiaj anachroni-
zmem. Rozwój nowych technologii, cyfryzacja, digi-
talizacja, rozwijający się sektor udostępniania ksią-
żek i informacji on-line stawiać będą przed bibliote-
kami wielkie wyzwania i konieczność reagowania na
zmieniające się społeczne potrzeby. Wielu gmin nie
stać na utrzymywanie jednocześnie domu kultury
i biblioteki. Przeznaczane na ich działalność środki
pozwalają jedynie na utrzymanie istniejącej infra-
struktury. Wydaje się, że funkcjonowanie na terenie
gminy jednego prężnego, wielofunkcyjnego centrum
kultury lepiej zaspokoi potrzeby społeczne niż utrzy-
mywanie źle działającej biblioteki i źle działającego
domu kultury. Celem proponowanych zmian nie jest
szukanie oszczędności. Ich celem jest racjonalne wy-
korzystanie posiadanych środków, rozszerzenie pro-
774
wadzonej przez instytucje kultury działalności, peł-
niejsze wykorzystanie istniejącej infrastruktury;
3) prowadzone są prace zmierzające do wprowa-
dzenia zmian w ustawie o bibliotekach. Zmiany te,
oprócz zniesienia zakazu łączenia bibliotek publicz-
nych z innymi instytucjami kultury, polegać będą na
wprowadzeniu precyzyjnych wytycznych umożliwia-
jących dokonanie nowelizacji rozporządzeń dotyczą-
cych bibliotekarstwa publicznego. Za szczególnie
ważną uważam nowelizację rozporządzenia ministra
kultury i sztuki z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie
wymagań kwalifikacyjnych uprawniających do zaj-
mowania określonych stanowisk w bibliotekach oraz
trybu stwierdzania tych kwalifikacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 7 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie przejęcia przez Rejonowy Zarząd
Infrastruktury MON w Lublinie obiektu
sportowego pod nazwą „hala Walter”
w Rzeszowie (13037)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Andrzeja Szlachty w sprawie
przejęcia przez Rejonowy Zarząd Infrastruktury MON
w Lublinie obiektu sportowego pod nazwą „hala Wal-
tera” w Rzeszowie (SPS-023-13037/09), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Jednostki wojskowe garnizonu Rzeszów prowadzą
szkolenie fizyczne w oparciu o posiadaną infrastruk-
turę sportową, na którą składają się dwie siłownie,
boisko oraz hala sportowa w kompleksie wojskowym
przy ul. Lwowskiej. Zasób ten nie pokrywa w pełni
potrzeb szkoleniowych pododdziałów. Ponadto spo-
sób umiejscowienia infrastruktury sportowej w gar-
nizonie wymusza przemieszczanie pododdziałów sta-
cjonujących w rejonie ul. Langiewicza do obiektów
sportowych położonych w innych częściach miasta,
co powoduje zakłócenia procesu szkoleniowego i zwięk-
sza jego koszty.
Trwający proces profesjonalizacji Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej oraz zwiększenie udziału
żołnierzy 21. Brygady Strzelców Podhalańskich
w misjach poza granicami kraju spowodowały wzrost
wymagań wobec żołnierzy zawodowych w zakresie
sprawności fizycznej. W związku z tym podjęto dzia-
łania zmierzające do zapewnienia właściwych wa-
runków prowadzenia wychowania fizycznego oraz
powiększenia bazy szkoleniowej. Należy zaznaczyć,
że hala sportowa przy ul. Langiewicza w Rzeszowie
będzie wykorzystywana zarówno w celach sporto-
wych, jak również jako istotny element zabezpiecze-
nia potrzeb mobilizacyjnych jednostek garnizonu.
W resorcie obrony narodowej opracowano koncep-
cję przejęcia hali sportowej od Komendy Wojewódz-
kiej Policji w Rzeszowie oraz nawiązania współpracy
z Policyjnym Towarzystwem Sportowym Walter. Jed-
nocześnie rozpoczęto działania zmierzające do usta-
lenia warunków udostępnienia przedmiotowej hali
sportowej na rzecz realizacji zadań Policyjnego To-
warzystwa Sportowego Walter, które w ocenie resor-
tu obrony narodowej pozytywnie wpływają na obron-
ność państwa. Należy jednak podkreślić, że formalne
nawiązanie współpracy oraz rozpoczęcie współużyt-
kowania hali może nastąpić po jej przejęciu przez
Rejonowy Zarząd Infrastruktury w Lublinie.
Odnosząc się do pytania pana posła Andrzeja
Szlachty dotyczącego kosztów utrzymania hali spor-
towej Walter, uprzejmie informuję, że aktualnie re-
sort obrony narodowej nie ponosi żadnych wydatków
z tego tytułu. Obowiązek wnoszenia opłat powstanie
dopiero z chwilą protokolarnego przekazania obiektu
przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji. Przejęcie obiektu przez resort obrony naro-
dowej umożliwi ponadto przeprowadzenie niezbęd-
nych prac remontowo-modernizacyjnych, które prze-
widziano w budżecie Ministerstwa Obrony Narodo-
wej na 2010 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że mając na
uwadze potrzeby społeczności lokalnych w zakresie
krzewienia kultury fizycznej i sportu, a także chęć
współpracy z organizacjami pozarządowymi realizu-
jącymi zadania związane z obronnością państwa,
w resorcie obrony narodowej podjęto działania zmie-
rzające do kompromisowego rozwiązania kwestii
użytkowania obiektu sportowego przy ul. Langiewi-
cza w Rzeszowie po jego przejęciu przez stronę woj-
skową. W tym celu w dniu 16 listopada br. zorgani-
zowano odprawę uzgodnieniową z udziałem przed-
stawicieli Ministerstwa Obrony Narodowej, władz
miasta Rzeszów, Policji oraz Policyjnego Towarzy-
stwa Sportowego Walter, podczas której wskazano
możliwe kierunki uregulowania kwestii udostępnie-
nia hali sportowej stronie cywilnej, zgodnie z zapisa-
mi decyzji nr 187/MON ministra obrony narodowej
z dnia 9 czerwca 2009 r. w sprawie wprowadzenia
zasad współpracy resortu obrony narodowej z orga-
nizacjami pozarządowymi i innymi partnerami spo-
łecznymi (Dz. Urz. MON Nr 12, poz. 131). Przedsta-
wione propozycje zostały zaakceptowane przez
wszystkie strony uczestniczące w odprawie. Przed-
stawiciele Ministerstwa Obrony Narodowej zadekla-
rowali szeroką współpracę w zakresie udostępniania
towarzystwu Walter nie tylko hali sportowej, ale rów-
nież innych obiektów sportowych w garnizonie Rze-
szów. Podstawowym warunkiem nawiązania tej

współpracy pozostaje, jak już wspomniano, wymóg
faktycznego przejęcia hali przez Regionalny Zarząd
Infrastruktury w Lublinie w celu umożliwienia pro-
wadzenia zajęć przez jednostki wojskowe.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie sytuacji żołnierzy górników
represjonowanych w latach 1949–1959 (13038)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 30 listopada 2009 r. dotyczące interpelacji po-
sła Andrzeja Walkowiaka w sprawie sytuacji żołnie-
rzy górników represjonowanych w latach 1949–1959
w zakładach rud uranu i batalionach budowlanych,
uprzejmie informuję.
Kwestię uprawnień przysługujących żołnierzom
pracującym w kopalniach rud uranu reguluje ustawa
z dnia 2 września 1994 r. o świadczeniu pieniężnym
i uprawnieniach przysługujących żołnierzom zastęp-
czej służby wojskowej przymusowo zatrudnianym
w kopalniach węgla, kamieniołomach, zakładach rud
uranu i batalionach budowlanych (t.j. Dz. U. z 2001 r.
Nr 60, poz. 622, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 5a omawianej ustawy żołnierzom
przymusowo zatrudnianym w zakładach pozyskiwa-
nia i wzbogacania rud uranowych przysługuje jedno-
razowe odszkodowanie. Wysokość odszkodowania
jest uzależniona od orzeczonej grupy inwalidztwa.
Podstawę do jego wypłaty stanowi zaświadczenie or-
ganu wojskowego.
Osobom, które zostały zaliczone do jednej z grup
inwalidów wskutek inwalidztwa pozostającego w związ-
ku z zatrudnieniem w kopalniach uranu, przysługują
również świadczenia pieniężne i inne uprawnienia prze-
widziane w przepisach o zaopatrzeniu inwalidów wo-
jennych i wojskowych oraz ich rodzin, a w związku
z tym prawo do świadczeń opieki zdrowotnej i usług
farmaceutycznych poza kolejnością.
Mając powyższe na uwadze, minister pracy i po-
lityki społecznej nie przewiduje podjęcia inicjatywy
ustawodawczej w celu wprowadzenia zmian do oma-
wianej ustawy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
775
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Malik
w sprawie realizacji wydatku budżetowego
zaplanowanego w projekcie budżetu państwa
na 2010 r. w części 20: Gospodarka, pod nazwą
„Inwestycje początkowe w górnictwie
węgla kamiennego” (13039)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Ewy Malik, przekazaną przy
piśmie z dnia 3 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-
-13039/09, w sprawie realizacji wydatku budżetowe-
go zaplanowanego w projekcie budżetu państwa na
2010 r. w części 20: Gospodarka, pod nazwą „Inwe-
stycje początkowe w górnictwie węgla kamiennego”
uprzejmie informuję, co następuje.
Na podstawie informacji otrzymanych ze spółek
węglowych Ministerstwo Gospodarki opracowało wy-
kaz 49 inwestycji początkowych, których realizacja
mogłaby zostać dofinansowana środkami budżeto-
wymi:
— udostępnianie złóż z nowych poziomów wydo-
bywczych oraz rozbudowy poziomów już istniejących
– 19 zadań,
— modernizacja szybów (wydobywczych i wenty-
lacyjnych) – 6 zadań,
— modernizacja zakładów przeróbki mechanicz-
nej węgla kamiennego –7 zadań,
— zakup wysokowydajnych kompleksów ściano-
wych – 11 zadań,
— uruchomienie centralnej klimatyzacji i stacji
odmetanowania – 6 zadań.
Jak wynika z powyższego zestawienia, 19 zadań
w zakresie inwestycji początkowych w 2010 r. stano-
wią projekty prowadzące do rozbudowy frontu eks-
ploatacyjnego, a co za tym idzie, zwiększenia bazy
zasobowej w kopalniach.
Ze względu na ograniczoną ilość środków budże-
towych decyzja o przyznaniu dotacji na inwestycje
początkowe będzie poprzedzona postępowaniem kon-
kursowym. W związku z tym aktualnie nie można
określić, które z zadań inwestycyjnych zostanie do-
finansowane i jaką kwotą. Ostatecznego wyboru in-
westycji początkowych dofinansowywanych dotacją
budżetową dokona komisja, którą powoła do tego celu
minister gospodarki.
Większość tych inwestycji zostanie zakończona do
roku 2015 (realizacja wszystkich zadań zakończy się
w 2018 r.). Do najważniejszych należy zaliczyć:
a) znaczne zmniejszenie udziału wydobycia pod-
poziomowego, co zdecydowanie wpłynie na ograni-
czenie możliwości występowania niebezpiecznych
zdarzeń w kopalniach węgla kamiennego; zupełne
wyeliminowanie eksploatacji podpoziomowej możliwe
jest np. w kopalniach:
776
— Sośnica-Makoszowy – poprzez udostępnienie
zasobów części południowej partii B złoża: Ruch Ma-
koszowy poniżej poziomów 660 m i 850 m,
— Brzeszcze-Silesia – poprzez udostępnienie z po-
ziomu 900 m zachodniej partii złoża,
— Halemba-Wirek – w wyniku udostępnienia po-
kładu 402 w partii L i jednoczesnej rekonstrukcji
wydobycia;
b) skrócenie dróg transportowych na dole kopalń,
co umożliwi sprawniejsze przemieszczanie ludzi i ma-
teriałów, poprawiając tym samym efektywność pro-
dukcji;
c) modernizację parku maszynowego, głównie
obudów zmechanizowanych (zwiększona podporność,
nowoczesne systemy sterowania, skrócony czas ich
przebudowy);
d) modernizację zakładów przeróbki mechanicz-
nej węgla prowadzącą do poprawy parametrów jako-
ściowych węgla handlowego;
e) zwiększenie bazy zasobowej poprzez:
— pozyskanie węgla z nowych rejonów i poziomów
eksploatacyjnych,
— objęcie eksploatacją nowych obszarów górni-
czych nieposiadających dotychczas decyzji o przyzna-
niu użytkowania górniczego.
W Kompanii Węglowej SA w ramach inwestycji po-
czątkowych możliwa jest realizacja 9 zadań, które
zwiększą ilość zasobów operatywnych o 255,9 mln t,
w tym 232,3 mln t węgla energetycznego i 23,6 mln t
węgla koksowego. W Katowickim Holdingu Węglowym
SA możliwa jest realizacja 4 zadań, które zwiększą ilość
zasobów operatywnych węgla energetycznego o 170,1
mln t. W Jastrzębskiej Spółce Węglowej SA możliwa jest
realizacja 4 zadań, które zwiększą ilość zasobów opera-
tywnych węgla koksowego o 513,0 mln t. W Południo-
wym Koncernie Węglowym SA przewiduje się realiza-
cję jednego zadania zwiększającego ilość zasobów ope-
ratywnych węgla energetycznego o 145,2 mln ton.
W Lubelskim Węglu Bogdanka SA przewiduje się jedno
zadanie, które zwiększy ilość zasobów operatywnych
o 100,0 mln t, w tym 43,0 mln t węgla energetycznego
i 57,0 mln t węgla koksowego.
W odniesieniu do pytania dotyczącego dofinanso-
wania sektora górnictwa w kolejnych latach uprzej-
mie wyjaśniam, iż działania ministra gospodarki
zmierzające do utrzymania w Unii Europejskiej do-
tychczasowych regulacji prawnych umożliwiających
udzielanie pomocy państwa sektorowi górnictwa wę-
gla kamiennego (rozporządzenia Rady (WE) nr 1407/
2002 z dnia 23 lipca 2002 r. w sprawie pomocy pań-
stwa dla przemysłu węglowego) prowadzone są już
od dłuższego czasu. Ministerstwo Gospodarki stoi na
stanowisku, podobnie jak inne kraje UE będące pro-
ducentami węgla kamiennego, że aktualnie obowią-
zujące przepisy regulujące udzielanie pomocy pu-
blicznej dla górnictwa węgla kamiennego sprawdziły
się w procesie restrukturyzacji górnictwa i korzyst-
nym rozwiązaniem jest przedłużenie ich obowiązy-
wania. Prowadzone były robocze konsultacje z naro-
dowymi ekspertami węglowymi z Niemiec, Hiszpa-
nii, Rumunii, Czech i Wielkiej Brytanii. Z uzyska-
nych informacji wynika, że w tych państwach uzna-
je się za niezbędne pozostawienie możliwości udzie-
lania pomocy publicznej dla górnictwa węgla kamien-
nego. Prowadzony jest również monitoring działań
podejmowanych przez kraje UE. W lipcu br. minister
gospodarki zwrócił się do pana Andrisa Piebalgsa,
komisarza do spraw energii Komisji Europejskiej,
z postulatem, aby Komisja przedłużyła czas obowią-
zywania rozporządzenia Rady (WE) nr 1407/2002 lub
stworzyła nowe ramy prawne pomocy publicznej dla
sektora górnictwa węgla kamiennego po roku 2010.
Ostatecznej decyzji należy spodziewać się na początku
2010 r., po ukonstytuowaniu się nowej Komisji.
Zasadnym wydaje się, aby w ww. sprawie kraje
Unii Europejskiej, w których funkcjonuje przemysł
wydobywczy, działały wspólnie. W związku z powyż-
szym w Ministerstwie Gospodarki rozpoczęto prace
nad stworzeniem koalicji państw działających na
rzecz przedłużenia czasu obowiązywania rozporzą-
dzenia Rady (WE) nr 1407/2002 lub stworzenia no-
wych ram prawnych pomocy publicznej dla sektora
górnictwa węgla kamiennego na szczeblu rządowym
lub co najmniej ministerialnym.
W odniesieniu do pytania dotyczącego planowa-
nych działań związanych dofinansowywaniem zadań
inwestycyjnych uprzejmie wyjaśniam, że skala po-
trzebnych inwestycji jest bardzo duża, sięgająca
19 mld zł w latach 2007–2015. Pozwoli to na zwięk-
szenie bezpieczeństwa pracy oraz odtworzenie mocy
wydobywczych w celu zapewnienia bezpieczeństwa
energetycznego kraju. Ponad połowa tych środków ma
być przeznaczona na budownictwo inwestycyjne,
a więc przede wszystkim na wykonanie robót udostęp-
niających i przygotowawczych, a pozostała część, tj.
ok. 9 mld zł, na zakup gotowych dóbr inwestycyjnych,
a więc głównie maszyn i urządzeń. Należy podkreślić,
że od dwóch lat wysokość inwestycji wzrasta o kilka-
set milionów złotych rocznie. W 2008 r. nakłady na
inwestycje wynosiły 2,5 mld zł, a planowane na 2009 r.
wyniosą ok. 2, 8 mld zł (bez LW Bogdanka SA).
Do najważniejszych działań związanych z ko-
niecznością dalszego dofinansowywania górnictwa
węgla kamiennego należą starania o utrzymanie
w Unii Europejskiej rozwiązań legislacyjnych umoż-
liwiających pomoc państwa dla górnictwa węgla ka-
miennego. Zostały one szczegółowo opisane powyżej.
Ponadto aktualna pozostaje idea stworzenia fundu-
szu węglowego, który miałby na celu stworzenie me-
chanizmu mobilizującego spółki do prowadzenia prac
przygotowawczych oraz utrzymywania odpowiednich
mocy wydobywczych. Trwają analizy, która z propo-
zycji będzie najbardziej skuteczna dla zrealizowania
zamierzonego celu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Trojanowska
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie zmian osobowych
w Radzie Nadzorczej i Zarządzie
Krajowej Spółki Cukrowej SA w Toruniu
(13040)
Odpowiadając na interpelację posłanki pani Anny
Bańkowskiej z dnia 16 listopada 2009 r. (SPS-023-
-13040/09) dotyczącą zmian w składzie Rady Nadzor-
czej i Zarządu Krajowej Spółki Cukrowej SA z siedzi-
bą w Toruniu, przedstawiam poniższe informacje.
Krajowa Spółka Cukrowa Spółka Akcyjna działa
na podstawie ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r.
o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r.
Nr 171, poz. 1397, ze zm.), ustawy z dnia 26 sierpnia
1994 r. o przekształceniach własnościowych w prze-
myśle cukrowniczym (Dz. U. Nr 98, poz, 473, ze zm.),
ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek
handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037, ze zm.), innych
właściwych przepisów oraz statutu spółki.
Powoływanie i odwoływanie członków Rady Nad-
zorczej Krajowej Spółki Cukrowej SA należy do wy-
łącznych kompetencji walnego zgromadzenia. Jedno-
cześnie statut KSC SA stanowi, że członek rady nad-
zorczej może być odwołany przez walne zgromadze-
nie w każdym czasie.
Do składu rad nadzorczych spółek będących w nad-
zorze ministra skarbu państwa, w tym Krajowej
Spółki Cukrowej SA powoływane są osoby posiada-
jące odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie zawo-
dowe, zapewniające profesjonalne, rzetelne i neutral-
ne politycznie wykonywanie zadań w tym obszarze.
Podstawowym kryterium doboru członków organu
nadzoru jest konieczność takiego kształtowania skła-
du, aby zapewnić właściwy nadzór nad spółką we
wszystkich dziedzinach jej działalności. Należy pod-
kreślić, że kandydaci powołani przez nadzwyczajne
walne zgromadzenie legitymują się wieloletnim do-
świadczeniem w organach nadzoru, w tym w spół-
kach z branży cukrowniczej.
Zgodnie z postanowieniami statutu spółki człon-
ków zarządu powołuje i odwołuje rada nadzorcza
spółki. Jednocześnie statut KSC SA stanowi, iż każ-
dy z członków zarządu może być odwołany lub zawie-
szony w czynnościach przez radę nadzorczą lub wal-
ne zgromadzenie. Natomiast ustalenie liczby człon-
ków zarządu należy do wyłącznej kompetencji rady
nadzorczej spółki.
Reprezentując Skarb Państwa na walnym zgro-
madzeniu, przy podejmowaniu uchwały w sprawie
odwołania dwóch członków zarządu, wziąłem pod
uwagę fakt, że w ciągu ostatnich kilku lat KSC SA
realizowała program restrukturyzacyjny, którego
celem strategicznym była koncentracja produkcji.
W wyniku podjętych w ramach programu działań,
w roku obrotowym 2009/2010 produkcja cukru bia-
777
łego jest kontynuowana tylko w siedmiu oddziałach/
cukrowniach Krajowej Spółki Cukrowej SA. Natural-
ną konsekwencją realizowanego procesu restruktu-
ryzacji jest znaczne zmniejszenie zatrudnienia, które
aktualnie kształtuje się na poziomie ok. 1800 pracow-
ników.
Jednocześnie informuję, że rada nadzorcza spółki,
do kompetencji której należy ustalenie liczby człon-
ków zarządu (§ 23 ust. 1 statutu spółki), podzieliła
moje stanowisko i uchwałą z dnia 26 października
2009 r. ustaliła 3-osobowy skład zarządu.
Głosując na Walnym Zgromadzeniu Krajowej
Spółki Cukrowej SA za odwołaniem dwóch członków
zarządu oraz za zmianami w składzie rady nadzor-
czej, działałem zgodnie ze swoimi kompetencjami.
W świetle powyżej przedstawionych faktów zarzu-
ty zawarte w stanowisku Sejmiku Województwa Ku-
jawsko-Pomorskiego wydają się zbyt dowolne i nie
znajdują potwierdzenia.
Dodatkowo informuję, iż pismem z dnia 30 listo-
pada 2009 r. skierowanym do przewodniczącego Sej-
miku Województwa Kujawsko-Pomorskiego przed-
stawiłem stanowisko w kwestii zmian w składzie
Zarządu i Rady Nadzorczej Krajowej Spółki Cukro-
wej SA.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Kazimierza Hajdy
w sprawie dodatku za wieloletnią pracę
na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 18 marca 2009 r. w sprawie
wynagradzania pracowników samorządowych
(13041)
W związku z pismem Pana Marszałka z dnia
30 listopada br., znak: SPS-023-13041/09, uprzejmie
zwracam interpelację pana posła Kazimierza Hajdy
w sprawie dodatku za wieloletnią pracę dla pracowni-
ków samorządowych, bowiem problematyka uprawnień
wynikających ze stosunku pracy pracowników samo-
rządowych nie pozostaje aktualnie w mojej gestii.
Uprzejmie informuję, że status pracowników sa-
morządowych, w tym także ich uprawnienia do do-
datku za wysługę lat, regulują przepisy szczególne,
tj. ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach
samorządowych (Dz. U. Nr 223, poz. 1458) oraz wy-
dane na jej podstawie rozporządzenie Rady Mini-
strów z dnia 18 marca 2009 r. w sprawie wynagra-
778
dzania pracowników samorządowych (Dz. U. Nr 50,
poz. 398). Wymienione akty prawne zostały opraco-
wane w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Zajmo-
wanie stanowiska w zakresie stosowania ww. prze-
pisów, w tym także ocena odnośnie możliwości zali-
czenia okresu prowadzenia działalności gospodarczej
do okresu zatrudnienia, od którego zależy prawo do
dodatku za wysługę lat, przewidzianego ww. przepi-
sami, pozostaje w gestii Kancelarii Prezesa Rady Mi-
nistrów.
W świetle art. 38 ust. 5 ww. ustawy o pracowni-
kach samorządowych do okresów pracy uprawniają-
cych do dodatku za wieloletnią pracę, nagrody jubi-
leuszowej i jednorazowej odprawy w związku z przej-
ściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności
do pracy wlicza się wszystkie poprzednio zakończone
okresy zatrudnienia oraz inne okresy, jeżeli z mocy
odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do
okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracow-
nicze. Tylko w sprawach nieuregulowanych ww. usta-
wą stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu pracy
(art. 43 ust. 1).
W zakresie swojej właściwości uprzejmie nadmie-
niam, że okres prowadzenia działalności gospodar-
czej nie jest w świetle przepisów Kodeksu pracy okre-
sem zatrudnienia. Okres zatrudnienia to okres pozo-
stawania w stosunku pracy. Pracownikiem jest bo-
wiem osoba zatrudniona na podstawie umowy o pra-
cę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej
umowy o pracę (art. 2). Brak jest także odrębnych
przepisów regulujących możliwość wliczania okresów
prowadzenia działalności gospodarczej przy ustala-
niu uprawnień pracowniczych.
Stosunek pracy w rozumieniu przepisów Kodeksu
pracy jest stosunkiem prawnym, w którym pracow-
nik jest zobowiązany do świadczenia pracy określo-
nego rodzaju, osobiście i w sposób ciągły, powtarza-
jący się, na rzecz i pod kierownictwem pracodawcy,
a pracodawca jest zobowiązany do zatrudniania pra-
cownika za wynagrodzeniem, w miejscu i czasie
przez siebie wyznaczonych (art. 22 § 1 Kodeksu pra-
cy). Stosunek pracy różni się zatem istotnie od dzia-
łalności gospodarczej. Podjęcie i prowadzenie dzia-
łalności gospodarczej jest efektem samodzielnej,
dobrowolnej decyzji osoby zainteresowanej, która
w taki właśnie sposób (zorganizowany, ciągły, we
własnym imieniu i na własne ryzyko) zamierza uzy-
skiwać środki finansowe niezbędne do realizacji
funkcji życiowych.
Zróżnicowany charakter prawny stosunku pracy
i działalności gospodarczej uzasadnia opinię, że pra-
cownicy i przedsiębiorcy nie należą do tej samej lub
podobnej kategorii podmiotów, które zasada równo-
ści nakazuje traktować jednakowo. Skoro należą do
różnych kategorii podmiotów, uzasadnione jest
– w świetle zasady równości – ich odmienne trakto-
wanie przez prawo, a zatem zarzut dyskryminacji
osób prowadzących działalność gospodarczą nie wy-
daje się być uprawniony.
Należy podkreślić, że uprawnienia pracownicze
określone w Kodeksie pracy są ściśle związane ze sto-
sunkiem pracy, przysługują bowiem pracownikom.
Przyznanie pracownikom uprawnień powoduje po-
wstanie obowiązków po stronie pracodawców, którzy
ponoszą koszty finansowe korzystania z tych upraw-
nień. Zatem w mojej ocenie także z uwagi na konse-
kwencje finansowe, jakie mogą ponieść pracodawcy,
nie wydaje się możliwe ustawowe nałożenie na nich
obowiązku wliczania okresu prowadzenia działalno-
ści gospodarczej, czy wykonywania pracy na podsta-
wie umowy cywilnoprawnej do okresu zatrudnienia,
od którego zależą uprawnienia czy świadczenia pra-
cownicze.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mieczysława Golby
w sprawie podjęcia działań dla wsparcia
przemysłu na rzecz OZE (13042)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-
-13042/09) poniżej przedstawiam stanowisko do za-
gadnień podniesionych w interpelacji pana posła
Mieczysława Golby w sprawie podjęcia działań dla
wsparcia przemysłu na rzecz OZE.
1. Czy prowadzone są prace zmierzające do wpro-
wadzenia takich zapisów prawnych, aby ten stan rze-
czy zmienić na postulowany i wprowadzić w życie?
2. Jaki jest stopień zaawansowania tych prac?
Priorytet dla spraw związanych z energetyką od-
nawialną znalazł wyraz w przyjętej przez Radę Mi-
nistrów w dniu 10 listopada 2009 r. „Polityce ener-
getycznej Polski do 2030 r.”, gdzie rozwój wykorzy-
stania OZE stał się jednym z podstawowych kierun-
ków polskiej polityki energetycznej. W niniejszym
dokumencie określono pięć głównych celów polityki
energetycznej w tym obszarze:
— wzrost udziału odnawialnych źródeł energii
w finalnym zużyciu energii co najmniej do poziomu
15% w 2020 r. oraz dalszy wzrost tego wskaźnika
w latach następnych,
— osiągnięcie w 2020 r. 10% udziału biopaliw
w rynku paliw transportowych oraz zwiększenie wy-
korzystania biopaliw II generacji,
— ochronę lasów przed nadmiernym eksploato-
waniem w celu pozyskiwania biomasy oraz zrówno-
ważone wykorzystanie obszarów rolniczych na cele

OZE, w tym biopaliw, tak aby nie doprowadzić do
konkurencji pomiędzy energetyką odnawialną i rol-
nictwem oraz zachować różnorodność biologiczną,
— wykorzystanie do produkcji energii elektrycz-
nej istniejących urządzeń piętrzących stanowiących
własność Skarbu Państwa,
— zwiększenie stopnia dywersyfikacji źródeł do-
staw oraz stworzenie optymalnych warunków do roz-
woju energetyki rozproszonej opartej na lokalnie do-
stępnych surowcach.
Wymaga zaznaczenia, iż jednym z działań na
rzecz rozwoju wykorzystania OZE określonym w przed-
miotowym dokumencie jest stymulowanie rozwoju
potencjału polskiego przemysłu produkującego urzą-
dzenia dla energetyki odnawialnej, w tym przy wy-
korzystaniu funduszy europejskich. W „Programie
działań wykonawczych na lata 2009–2012” stano-
wiącym załącznik nr 3 do „Polityki energetycznej
Polski do 2030 r.” zawarte zostały konkretne działa-
nia wykonawcze mające na celu realizację ww. zało-
żenia związanego z rozwojem potencjału polskiego
przemysłu produkującego urządzenia na rzecz OZE
(działanie 4.8). W przedmiotowym działaniu zawar-
to następujące metody jego realizacji:
1) analizę możliwości rozwoju produkcji urzą-
dzeń dla energetyki odnawialnej w Polsce dla potrzeb
krajowych i eksportu – realizację zadania przewi-
dziano na 2010 r.;
2) rozpoznanie możliwości i stworzenie warun-
ków do budowy przez polskie przedsiębiorstwa inwe-
stycji w zakresie OZE za granicą, w tym szczególnie
w krajach rozwijających się – realizację zadania prze-
widziano na 2010 r.;
3) wsparcie ze środków Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–2013
oraz regionalnych programów operacyjnych produk-
cji urządzeń dla energetyki odnawialnej – realizację
zadania rozpoczęto od 2009 r.;
4) analizę możliwości wprowadzenia systemu
wsparcia dla przedsiębiorców realizujących nowe in-
westycje w zakresie produkcji urządzeń dla energe-
tyki odnawialnej oraz ewentualne dokonanie stosow-
nych zmian w prawie – realizację zadania przewi-
dziano na 2012 r.;
5) wpieranie prac nad nowymi technologiami
używanymi przy produkcji paliw i energii ze źródeł
odnawialnych, przy uwzględnieniu technologii za-
pewniających stabilność dostarczania tej energii do
systemu energetycznego, w tym realizacja przez Na-
rodowe Centrum Badań i Rozwoju zadań wynikają-
cych ze strategicznego programu badań naukowych
i prac rozwojowych pt. „Zawansowane technologie
pozyskiwania energii” – praca ciągła.
Dodatkowo istnieje możliwość udzielenia wspar-
cia na rozwój przemysłu produkującego urządzenia
dla energetyki odnawialnej ze środków europejskich
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” w oparciu o priorytet X: Bezpieczeń-
stwo energetyczne, w tym dywersyfikacja źródeł
energii, a w szczególności o działanie 10.3: Rozwój
779
przemysłu dla odnawialnych źródeł energii. Wsparcie
jest kierowane na budowę nowoczesnych linii tech-
nologicznych wytwarzających urządzenia wykorzy-
stywane do produkcji energii elektrycznej i cieplnej
ze źródeł odnawialnych oraz biokomponentów i bio-
paliw.
Należy również zaznaczyć, iż na przedsięwzięcia
o wysokim potencjale innowacyjnym przedsiębiorcy
mogą wykorzystać środki europejskie w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”.
W latach 2007–2013 w ramach przedmiotowego pro-
gramu przedsiębiorcy, instytucje otoczenia biznesu,
jednostki badawcze i naukowe oraz instytucje admi-
nistracji publicznej uzyskają wsparcie w wysokości
przekraczającej 9,71 mld euro na realizację różnego
rodzaju projektów, które przyczyniają się do podno-
szenia innowacyjności polskiej gospodarki i polskich
przedsiębiorstw.
Wyrażam przekonanie, iż przedstawione wyja-
śnienia stanowią wystarczającą odpowiedź na pyta-
nia zawarte w interpelacji złożonej przez pana posła
Mieczysława Golbę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu zaopatrzenia w wyroby medyczne
będące przedmiotami ortopedycznymi
oraz środki pomocnicze (13043)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Piotra Stanke, posła na Sejm RP,
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu za-
opatrzenia w wyroby medyczne będące przedmiotami
ortopedycznymi oraz środki pomocnicze, przekazaną
przy piśmie wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa
Putry, znak: SPS-023-13043/09, uprzejmie proszę
o przyjęcie stanowiska w sprawie.
Ustawą z dnia 25 czerwca 2009 r. o zmianie usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych oraz ustawy o cenach (Dz. U.
Nr 118, poz. 989) zostały wprowadzone zmiany do
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), które
uchyliły dotychczasowe rozporządzenia w przedmio-
towym zakresie i wprowadziły nowe delegacje usta-
780
wowe, na podstawie których zostało wydane rozpo-
rządzenie ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu za-
opatrzenia w wyroby medyczne będące przedmiotami
ortopedycznymi oraz środki pomocnicze (Dz. U.
Nr 139, poz. 1141).
Przedmiotowe rozporządzenie określa wykaz
świadczeń gwarantowanych z zakresu zaopatrzenia
w wyroby medyczne będące przedmiotami ortope-
dycznymi oraz środki pomocnicze wraz z określeniem
poziomu, w tym limitu cen tych świadczeń i sposobu
ich finansowania oraz warunków ich realizacji, a tak-
że obejmuje naprawę przedmiotów ortopedycznych
w ramach limitu ceny tej naprawy.
Ministerstwo Zdrowia po wejściu w życie przed-
miotowego rozporządzenia przeprowadziło analizę
treści w porównaniu do dotychczasowego stanu praw-
nego w przedmiotowym zakresie i dopatrzyło się róż-
nic, które polegają między innymi, iż w pozycji od
18 do 21 w załączniku nr 1 – w sposobie finansowania
dla pończoch kikutowych został wpisany okres użyt-
kowania 3 lat, a dotychczas ten okres obejmował je-
den rok. Powyższy problem wynika z błędów tech-
nicznych, który powstał podczas tworzenia przedmio-
towych wykazów, uregulowany dotychczas w dwóch
rozporządzeniach – jedno obejmowało wykaz przed-
miotów ortopedycznych i środków pomocniczych,
gdzie określało okresy używalności, i było węższym
katalogiem w stosunku do drugiego, które zawierało
limity cen.
W związku z powyższym w Ministerstwie Zdro-
wia podjęto prace nad szybką nowelizacją przedmio-
towego rozporządzenia, która polegałaby na wprowa-
dzeniu zmian powodujących uniknięcie sytuacji bra-
ku dostępu do niektórych świadczeń zdrowotnych
w odniesieniu do dostępności świadczeń wynikającej
ze wcześniejszego wykazu z uchylonych rozporządzeń
w przedmiotowym zakresie.
Obecnie proces legislacyjny nowelizacji rozporzą-
dzenia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu zaopatrzenia w wy-
roby medyczne będące przedmiotami ortopedyczny-
mi oraz środki pomocnicze jest na etapie uzgodnień
wewnętrznych.
Jednocześnie odnosząc się do praktyk stosowa-
nych przez delegaturę Pomorskiego Oddziału Woje-
wódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia w Słup-
sku, informujemy, iż opisane działania są niezgodne
z przepisami obowiązującymi do dnia 31 sierpnia
2009 r. w przedmiotowym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie dysproporcji w sposobie
finansowania schronisk dla nieletnich i innych
placówek oświatowo-wychowawczych,
w tym szkół (13044)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia
udzielonego przez prezesa Rady Ministrów uprzejmie
przedstawiam odpowiedź na interpelację pana posła
Piotra Stanke w sprawie dysproporcji w sposobie fi-
nansowania schronisk dla nieletnich i innych placó-
wek oświatowo-wychowawczych, w tym szkół.
Na wstępie wskazać należy, że podległe ministro-
wi sprawiedliwości zakłady dla nieletnich – prowa-
dzone w dwóch formach organizacyjnych, tj. zakła-
dów poprawczych oraz schronisk dla nieletnich – nie
pełnią wyłącznie funkcji edukacyjnej, jak ma to
miejsce w przypadku szkół, lecz stanowią zasadni-
czy element systemu resocjalizacji nieletnich, która
podobnie jak działalność oświatowa należy do zadań
państwa.
Działalność zakładów dla nieletnich obejmuje kil-
ka podstawowych obszarów funkcjonowania pań-
stwa. Z jednej bowiem strony łączy sferę wymiaru
sprawiedliwości jako element wykonywania orzeczeń
sądowych, z drugiej natomiast – w ramach wykony-
wania funkcji resocjalizacyjnej – obejmuje sferę sze-
roko rozumianej edukacji, przygotowania zawodowe-
go oraz adaptacji wychowanków do samodzielnego
życia w społeczeństwie.
Nie można pominąć faktu, że zakłady dla nielet-
nich, w tym również schroniska, są instytucjami
przeznaczonymi dla tzw. trudnej młodzieży, często-
kroć z zaburzeniami osobowości, która weszła w kon-
flikt z prawem i wymaga kompleksowej, systemowej,
a jednocześnie zindywidualizowanej opieki, pomocy
i nadzoru.
Funkcjonowanie powyższych placówek odbywa
się w oparciu o regulacje zawarte w szczególności
w ustawie z dnia 26 października 1982 r. o postępo-
waniu w sprawach nieletnich (tj. Dz. U. z 2002 r.
Nr 11, poz. 109, z póź. zm.) oraz w rozporządzeniu
ministra sprawiedliwości z dnia 17 października 2001 r.
w sprawie zakładów poprawczych i schronisk dla nie-
letnich (Dz. U. Nr 124, poz. 1359, z późn. zm.).
Wskazane akty prawne ściśle określają sposób
funkcjonowania oraz organizację zakładów dla nie-
letnich. Celem zobrazowania uwarunkowań organi-
zacyjno-prawnych dotyczących schronisk dla nielet-
nich należy zaznaczyć, że stosownie do treści § 32
wspomnianego rozporządzenia w skład schroniska
wchodzą: internat, szkoła albo szkoły, warsztaty
szkolne i zespół diagnostyczny. Dodatkowo, stosow-
nie do postanowień § 15 ust. 2, dla zapewnienia pra-

widłowej realizacji zadań schronisko powinno posia-
dać: pomieszczenia mieszkalne oraz higieniczno-sa-
nitarne, pomieszczenia do zajęć edukacyjnych (pra-
cownie przedmiotowe) z zapleczem na środki dydak-
tyczne, salę gimnastyczną, bibliotekę z czytelnią,
pomieszczenia warsztatowe odpowiednie do kierun-
ków prowadzonego szkolenia zawodowego oraz szko-
lenia kursowego, gabinet lekarski i stomatologiczny
oraz izbę chorych, gabinet psychologiczno-pedago-
giczny, izby przejściowe, izby izolacyjne, pomieszcze-
nia przeznaczone na hotele poza zakładem lub w za-
kładzie, tereny i urządzenia do zajęć rekreacyjnych
i sportowych.
Stworzenie (poprzez wykonywanie prac moderni-
zacyjnych, adaptacyjnych i remontowych), a następ-
nie utrzymanie odpowiedniej, zgodnej z wymogami
prawnymi, bazy materialno-technicznej pozwalającej
na realizację szeroko zakreślonej działalności reso-
cjalizacyjnej zakładów dla nieletnich wymaga znacz-
nych nakładów finansowych zarówno w obszarze
wydatków inwestycyjnych, jak i wydatków bieżących
związanych z utrzymaniem obiektów i zapewnieniem
w nich bezpieczeństwa.
Wysokie wydatki generowane są również w ra-
mach bieżącej zasadniczej działalności zakładów
w zakresie kształcenia ogólnego i zawodowego wy-
chowanków, praktycznej nauki zawodu oraz zajęć
o charakterze kulturalnym, oświatowym, sporto-
wym i rekreacyjnym w czasie wolnym od nauki i pra-
cy, stanowiących naturalny i niezbędny element pro-
cesu resocjalizacji.
Realizacja ww. zadań o zróżnicowanym charak-
terze pociąga za sobą konieczność utrzymywania
w zakładach poprawczych i schroniskach zatrudnie-
nia w ściśle określonych grupach zawodowych. Zgod-
nie z § 16 rozporządzenia zatrudnienie w zakładach
obejmuje: pracowników pedagogicznych, w tym na-
uczycieli, wychowawców, psychologów, pedagogów;
pracowników ekonomicznych, administracyjnych i ob-
sługi (w tym pracowników ochrony) oraz pracowni-
ków medycznych.
Podkreślić przy tym należy, że w zakładach dla
nieletnich, w przeciwieństwie do szkół, nadzór i opie-
ka nad wychowankami ma charakter całodobowy,
a zorganizowane zajęcia prowadzone są również poza
godzinami nauki i pracy, co wiąże się z odpowiednio
wyższymi potrzebami etatowymi umożliwiającymi
organizację pracy w systemie zmianowym bądź
w trybie dyżurów.
Mając na uwadze efektywność oddziaływania na-
rzędzi edukacyjnych, resocjalizacyjnych i wychowaw-
czych oraz konieczność stosowania w dużej mierze
zindywidualizowanego podejścia, rozporządzenie
określa maksymalną liczebność grup wychowaw-
czych i oddziałów szkolnych (np. w schronisku zwy-
kłym – 10 osób, w schronisku interwencyjnym, takim
jak np. w Chojnicach – 6 osób), co dodatkowo wpływa
na potrzeby kadrowe i niezbędny stan zatrudnienia
pracowników pedagogicznych.
781
Ponadto z uwagi na charakter prowadzonych za-
jęć, a także specyfikę pracy resocjalizacyjnej koniecz-
ne jest ustawiczne i często kosztowne podnoszenie
kwalifikacji zawodowych zarówno kadry pedagogicz-
nej, jak i niepedagogicznej.
Dodatkowo, poza wydatkami związanymi z orga-
nizacją zajęć, zakłady dla nieletnich ponoszą nieba-
gatelne koszty zakwaterowania i wyżywienia, cało-
dobowej opieki ambulatoryjnej i lekarstw oraz wypo-
sażenia wychowanków w środki czystości, odzież,
podręczniki, materiały dydaktyczne i biurowe itp.
Tak szeroko zakrojony zakres obowiązków oraz
zadań zakładów dla nieletnich nie może pozostawać
bez wpływu na koszty funkcjonowania i niewątpliwie
uzasadnia istotne dysproporcje w kosztach funkcjo-
nowaniu tych placówek w porównaniu z placówkami
oświatowymi.
Odnosząc się do przykładu zawartego w interpe-
lacji, tj. do schroniska dla nieletnich w Chojnicach,
należy wskazać, że schronisko to będące obecnie pla-
cówką diagnostyczno-resocjalizacyjną dysponuje roz-
budowaną bazą materialno -techniczną, co wynika
m.in. z bogatej historii placówki zbudowanej w latach
1883–1885 (w ramach której w przeszłości funkcjo-
nował zarówno zakład poprawczy, jak i schronisko
dla nieletnich) oraz działań realizowanych w ostat-
nich latach przez resort sprawiedliwości w celu za-
pewnienia niezbędnej infrastruktury i warunków do
funkcjonowania zakładu. Bogate zaplecze lokalowe
i techniczne, w znacznej mierze o charakterze zabyt-
kowym, w sposób istotny rzutuje na wysokość wydat-
ków na rozwój i funkcjonowanie placówki.
Celem zobrazowania powyższych informacji na-
leży nadmienić, że w skład schroniska dla nieletnich
w Chojnicach wchodzą:
— Szkoła Podstawowa nr 6 w Chojnicach,
— Gimnazjum nr 6 w Chojnicach,
— Zasadnicza Szkoła Zawodowa w Chojnicach,
— internat,
— warsztaty szkoleniowo-produkcyjne (gospodar-
stwo pomocnicze) z zapleczem umożliwiającym kształ-
cenie w trzech kierunkach: stolarskim, ślusarskim
i gastronomicznym,
— zespół diagnostyczny.
Różnorodność szkół funkcjonujących w ramach
schroniska wynika z faktu, że trafiający tam nieletni
znajdują się na różnym poziomie edukacyjnym. Często
są to młodzi ludzie, którzy posiadają znaczne opóźnie-
nia edukacyjne i istnieje konieczność uzupełniania ich
edukacji w połączeniu z edukacją zawodową.
Dla prawidłowej realizacji stawianych schronisku
zadań zatrudniani są pracownicy zespołów pedago-
gicznych, w skład których wchodzą nauczyciele szkol-
ni, nauczyciele zawodu, wychowawcy w internacie,
psycholodzy i pedagodzy. Dodatkowo, w celu wyko-
nywania zadań związanych z zapewnieniem bezpie-
czeństwa i bieżącego funkcjonowania placówki, za-
trudnienie obejmuje również pracowników admini-
stracji, strażników, pracowników kuchni i pralni,
782
konserwatorów oraz personel medyczny (lekarz psy-
chiatra, chirurg, stomatolog, pielęgniarki).
Schronisko w Chojnicach jest, jak wskazano to już
powyżej, schroniskiem interwencyjnym z limitem
66 miejsc. Placówka dysponuje 39 etatami pedago-
gicznymi oraz 42 etatami niepedagogicznymi (w tym
23 etaty pracowników ochrony).
Z uwagi na swe funkcje i zadania wydatki na za-
kłady poprawcze i schroniska dla nieletnich są istot-
nie znaczące. Plan wydatków budżetu państwa na
2009 r. w części 37: Sprawiedliwość w rozdziale
75513: Zakłady dla nieletnich wg stanu na dzień
30 listopada br. wynosi 94,7 mln zł w skali kraju.
Łączne planowane wydatki związane z funkcjonowa-
niem zakładów poprawczych i schronisk dla nielet-
nich w 2009 r. w działach 755: Wymiar sprawiedli-
wości, 801: Oświata i wychowanie oraz 851: Ochrona
zdrowia wg planu na dzień 30 listopada 2009 r. wy-
noszą natomiast 199,8 mln zł.
Mając jednak na uwadze przedstawione powyżej
uwarunkowania w zakresie organizacyjno-prawnym
oraz specyfikę i szeroki obszar działalności tych pla-
cówek, wydatki te są niezbędne dla prawidłowej re-
alizacji zadań wykonywanych przez zakłady dla nie-
letnich.
Odpowiadając na drugie pytanie zawarte w inter-
pelacji wskazać należy, że podobnie jak ma to miejsce
w odniesieniu do wszystkich wydatków w ramach
budżetu państwa w części 15: Sądy powszechne i czę-
ści 37: Sprawiedliwość również wydatkowanie środ-
ków przeznaczonych na funkcjonowanie zakładów
dla nieletnich jest na bieżąco monitorowane w ra-
mach okresowych ocen z wykonania budżetu pań-
stwa w częściach podległych ministrowi sprawiedli-
wości sporządzanych przez Departament Budżetu
i Inwestycji.
Potwierdzeniem prawidłowości w sferze finanso-
wania zakładów dla nieletnich pod kątem zgodności
z ustawą o finansach publicznych oraz zasad gospo-
darki budżetowej są pozytywne oceny Najwyższej
Izby Kontroli w zakresie wykonania budżetu pań-
stwa w części 37: Sprawiedliwość w ubiegłych latach.
Dodatkowo w opinii Najwyższej Izby Kontroli zawar-
tej w protokole kontroli Ministerstwa Sprawiedliwo-
ści w zakresie funkcjonowania zakładów popraw-
czych i schronisk dla nieletnich w latach 2007–2009
(I kwartał) zawarta została uwaga, zgodnie z którą
w ramach realizacji poszczególnych podzadań tych
jednostek nie stwierdzono działań nielegalnych, nie-
prawidłowych oraz niegospodarnych.
W odniesieniu do zarzutu wygórowanych kosztów
funkcjonowania schronisk dla nieletnich w porówna-
niu do nakładów na pozostałe placówki oświatowo-
-wychowawcze, w tym szkoły publiczne, jako zasad-
niczą kwestię należy zatem raz jeszcze wskazać, że
zakres działalności prowadzonej przez zakłady dla
nieletnich oraz jednostki szkolnictwa powszechnego
– jakkolwiek w obydwu przypadkach dotyczy dzieci
i młodzieży oraz obejmuje pewne obszary styczne
(funkcja edukacyjna) – w rzeczywistości jest niepo-
równywalny, wobec czego również koszty funkcjono-
wania nie powinny być oceniane przez pryzmat tych
samych kryteriów.
Przeprowadzanie analizy porównawczej kosztów
opartej o niewłaściwe kryteria oceny, takie jak licz-
ba zatrudnionego personelu czy liczba wychowan-
ków w zakładach dla nieletnich, przy zupełnym po-
minięciu uwarunkowań legislacyjnych, organizacyj-
nych oraz charakteru i specyfiki prowadzonej dzia-
łalności przez te instytucje powoduje zasadnicze
zniekształcenie wyników, co prowadzić może do
błędnych wniosków.
Przyjęcie jako kryterium oceny średniego mie-
sięcznego kosztu funkcjonowania schroniska dla nie-
letnich w Chojnicach oraz Szkoły Podstawowej nr 5
w Chojnicach w przeliczeniu na jednego wychowan-
ka/ucznia nie może spełnić podstawowego warunku
obiektywności analizy, jakim jest zapewnienie po-
równywalności stosowanych danych i miar.
Mając na uwadze przedstawione powyżej uwarun-
kowania w zakresie zróżnicowanej infrastruktury
lokalowej i technicznej będącej w dyspozycji schroni-
ska w Chojnicach (co w znacznej mierze warunkuje
poziom wydatków) i jednej ze szkół podstawowych
w tym mieście, a także odmienny charakter i specy-
fikę prowadzonej działalności wskazać należy dodat-
kowo na fakt, że średni koszt utrzymania wychowan-
ka w przedmiotowym zakładzie jest zawyżany przez
znaczące wydatki inwestycyjne ponoszone w ostat-
nich latach przez resort sprawiedliwości w ramach
realizacji przedsięwzięcia inwestycyjnego pn. „Prze-
budowa budynków schroniska dla nieletnich w Choj-
nicach przy ul. Igielskiej 8”. Wydatki inwestycyjne
z uwagi na ich czasowy i przejściowy charakter nie
powinny natomiast być brane pod uwagę przy tego
rodzaju porównaniach z uwagi na zniekształcenia,
jakie powodują w wynikach analizy.
Z drugiej strony zniekształcenia takie powoduje
również fakt, że w przeciwieństwie do liczby uczniów
w szkole, która jest co do zasady stała, liczba wycho-
wanków przebywających w zakładach dla nieletnich
jest zmienna i uzależniona w pełni od orzeczeń sądów
w zakresie umieszczenia określonych osób w tych za-
kładach. Rotacja w zakresie stanu osobowego wycho-
wanków szczególnie widoczna jest w schroniskach
dla nieletnich, w których co do zasady okres pobytu
nieletniego przed skierowaniem sprawy na rozprawę
nie może trwać dłużej niż trzy miesiące (art. 27 §3
UPN) i tylko warunkowo może zostać przedłużony,
przy czym łączny pobyt nieletniego w schronisku, do
chwili wydania wyroku w pierwszej instancji, nie
może być dłuższy niż rok (art. 27 §6 UPN).
Zadanie ministra sprawiedliwości polega na two-
rzeniu warunków sprawnego wykonywania orzeczeń
sądowych m.in. poprzez zapewnienie w zakładach
niezbędnej ku temu liczby miejsc o odpowiednim
standardzie. Liczba osób faktycznie przebywających
w danym momencie w zakładach może być natomiast
odmienna, co przy przyjęciu niższego stanu osobo-

wego do analizy zawyża koszty funkcjonowania za-
kładów w przeliczeniu na jednego wychowanka.
Tytułem podsumowania należy podkreślić, że
w ocenie dysponenta głównego części 37: Sprawiedli-
wość poziom wydatków budżetu państwa na funkcjo-
nowanie zakładów poprawczych i schronisk dla nie-
letnich, jakkolwiek wysoki, jest uzasadniony rodza-
jem i zakresem prowadzonej działalności. Stąd brak
jest obecnie uzasadnienia do wprowadzania zmian,
o których mowa w pkt 3 interpelacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Przemysława Gosiewskiego
i Sławomira Kłosowskiego
w sprawie decyzji administracyjnej
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
nr DSW-3-03-6010-14/08
z dnia 19 grudnia 2008 r.
o przeniesieniu pozwolenia na utworzenie
uczelni niepublicznej Powszechna Wyższa
Szkoła Humanistyczna „Pomerania” z siedzibą
w Chojnicach (13046)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Przemysława Gosiewskie-
go i Sławomira Kłosowskiego z dnia 17 listopada
2009 r. (znak: SPS-023-13046/09) w sprawie przenie-
sienia pozwolenia na utworzenie Powszechnej Wyż-
szej Szkoły Humanistycznej „Pomerania” z siedzibą
w Chojnicach, uprzejmie informuję, co następuje.
Collegium Pomerania sp. z o.o. z siedzibą w Choj-
nicach, czyli założyciel Powszechnej Wyższej Szkoły
Humanistycznej „Pomerania” z siedzibą w Chojni-
cach, na podstawie art. 26 ust. 3 ustawy z dnia
27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.) wystąpiła z wnio-
skiem (pismo z dnia 8 grudnia 2008 r.) o przeniesie-
nie pozwolenia na utworzenie ww. uczelni na rzecz
Pomeranii Mostostal – Chojnice sp. z o.o. z siedzibą
w Chojnicach. Wniosek został podpisany przez pana
Z. G. (prezesa zarządu) oraz pana S. L. (członka za-
rządu). Stosownie do przekazanego w załączeniu do
wniosku odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego
(stan na dzień 28 listopada 2008 r.) organem upraw-
nionym do reprezentowania Collegium Pomerania
783
był zarząd; do składania oświadczeń woli i podpisy-
wania w imieniu spółki upoważnieni byli łącznie
dwaj członkowie zarządu albo członek zarządu łącz-
nie z prokurentem. Według KRS w skład zarządu
wchodziły wówczas dwie osoby: jako jego prezes – pan
Z. G. oraz jako jego członek – pan S. L. Należy pod-
kreślić, że w świetle danych wpisanych do KRS oraz
przysługującego im stosownie do art. 17 ustawy
z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Są-
dowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 168, poz. 1186, z późn.
zm.) domniemania prawdziwości wniosek o przenie-
sienie pozwolenia na utworzenie uczelni został sku-
tecznie złożony przez osoby uprawnione do występo-
wania w imieniu założyciela uczelni.
Pragnę poinformować, że wniosek o przeniesienie
pozwolenia z dnia 8 grudnia 2008 r. po uzupełnieniu
brakujących dokumentów (stosownie do pisma z dnia
16 grudnia 2008 r.) spełniał wszystkie wymogi for-
malnoprawne, zarówno ze strony dotychczasowego
założyciela, jak i spółki Pomerania Mostostal – Choj-
nice, ponadto nie zachodziły żadne okoliczności, któ-
re przemawiałyby za odmową udzielenia zgody na to
przeniesienie, nie sprzeciwiał się temu również słusz-
ny interes społeczny. W tej sytuacji z braku przeciw-
wskazań, zarówno ustawowych, jak i statutowych,
po rozpatrzeniu sprawy minister postanowił przychy-
lić się do żądania założyciela i na mocy decyzji z dnia
19 grudnia 2008 r. (DSW-3-03-6010-14/08) zarządził
przeniesienie pozwolenia na utworzenie Powszechnej
Wyższej Szkoły Humanistycznej „Pomerania” z sie-
dzibą w Chojnicach na rzecz Pomeranii Mostostal
– Chojnice sp. z o.o. Żadna ze stron nie złożyła wnio-
sku o ponowne rozpatrzenie sprawy, dlatego też ww.
decyzja stała się ostateczna. Pragnę podkreślić, że
przeniesienie pozwolenia nastąpiło zgodnie z przepi-
sami ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkol-
nictwie wyższym.
Wyjaśniam, że fakt założenia ww. spółki na kilka
tygodni przed przeniesieniem pozwolenia nie miał
żadnego wpływu na sposób rozstrzygnięcia przed-
miotowej sprawy. Zdarzają się bowiem przypadki za-
kładania przez założycieli uczelni spółek prawa han-
dlowego lub innych podmiotów w celu następnego
przeniesienia na nie uprawnień założycielskich.
Krótki termin rozstrzygnięcia omawianej sprawy
wynikał natomiast z braku uwag co do przedmioto-
wego wniosku.
Ponadto pragnę podkreślić, że ministerstwo nie
monitoruje spraw wewnętrznych spółek będących
jednocześnie założycielami uczelni niepublicznych.
Stosunki własnościowe oraz wielkości udziałów
wspólników osoby prawnej nie podlegają ocenie mi-
nisterstwa. Ww. zagadnienia należą bowiem do sfery
prawa handlowego i są regulowane przez Kodeks
spółek handlowych. Właściwym miejscem uporząd-
kowania stosunków wewnętrznych w spółce będzie
wyłącznie sąd gospodarczy, uprawniony do oceny
zgodności działania organów spółki ze statutem
i przepisami prawa.
784
Zgodnie z art. 4 ust. 5 ustawy Prawo o szkolnic-
twie wyższym organy administracji rządowej mogą
podejmować decyzje dotyczące uczelni tylko w przy-
padkach przewidzianych w ustawach. Przepisy pra-
wa nie przyznają natomiast ministrowi kompetencji
do badania wszystkich aspektów związanych z funk-
cjonowaniem osoby prawnej będącej jednocześnie
założycielem uczelni niepublicznej. W związku z tym
wnikanie ministra w sprawy wewnętrzne spółki bę-
dzie uznane za przekraczanie swoich uprawnień.
Należy w tym miejscu zaznaczyć, że ww. ustawa na-
kłada na ministra jedynie obowiązek sprawdzenia
ogólnych informacji na temat założyciela uczelni za-
wartych w Krajowym Rejestrze Sądowym (w szcze-
gólności odnośnie do zasad reprezentacji spółki)
oraz danych dotyczących osób uprawnionych do jej
reprezentacji.
Ponadto wyjaśniam, że w momencie podejmowa-
nia decyzji z dnia 19 grudnia 2008 r. ministerstwu
nie były znane żadne okoliczności faktyczne bądź
rozstrzygnięcia sądu, które mogły mieć znaczenie
w przedmiotowej sprawie i decydować o sposobie jej
załatwienia, zwłaszcza wyrok Sądu Okręgowego
w Słupsku z dnia 30 maja 2008 r. (sygn. akt VII GC
131/07) oraz postanowienie Sądu Gdańsk-Północ,
VIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Są-
dowego z dnia 10 lutego 2009 r. (sygn. akt GD.VIII
Ns-Rej.KRS/018301/08/303) o wykreśleniu Z. G.
i S. L. z zarządu Collegium Pomerania.
Informuję, że pismem z dnia 10 kwietnia 2009 r.
dwójka wspólników Collegium Pomeranii sp. z o.o.:
pani D. B. oraz pan J. D., zwróciło się z wnioskiem
o wznowienie postępowania w sprawie przeniesienia
pozwolenia na utworzenie Powszechnej Wyższej Szko-
ły Humanistycznej „Pomerania” z siedzibą w Choj-
nicach. W odpowiedzi na ww. pismo ministerstwo
poinformowało wnioskodawców, że stroną postępo-
wania w przedmiocie przeniesienia pozwolenia na
utworzenie ww. uczelni jest podmiot, czyjego intere-
su prawnego dotyczy postępowanie, tj. założyciel
– spółka Collegium Pomerania, nie natomiast zarząd
czy poszczególni jej wspólnicy. Ministerstwo podkre-
śliło, że wnioskodawcy w niniejszym postępowaniu
nie posiadają przymiotu strony w rozumieniu art. 28
Kodeksu postępowania administracyjnego, a zatem
nie mogą również skutecznie żądać wszczęcia postę-
powania w sprawie uchylenia decyzji z dnia 19 grud-
nia 2008 r. Podmiotem, którego dotyczyła kwestio-
nowana decyzja, była sama spółka, i to wyłącznie
ona, reprezentowana przez zarząd, może wystąpić
z wnioskiem o wzruszenie ww. decyzji w trybie nad-
zwyczajnego postępowania administracyjnego, tj. wzno-
wienia postępowania na podstawie art. 145 K.p.a.,
uchylenia lub zmiany decyzji – art. 155 K.p.a. bądź
stwierdzenia nieważności decyzji – art. 156 K.p.a. Do
dnia dzisiejszego taki wniosek nie wpłynął do mini-
sterstwa.
Ponadto pragnę wyjaśnić, że zgodnie z przepisami
kodeksu postępowania administracyjnego wznowie-
nie postępowania następuje zarówno z urzędu, jak
i na wniosek strony. Minister wstrzymał się jednak
ze wznowieniem postępowania w sprawie przedmio-
towego przeniesienia z uwagi na zapewnienia radcy
prawnego spółki Collegium Pomerania o przygoto-
waniu w imieniu spółki reprezentowanej przez nowy
zarząd stosownego wniosku.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie postępowania kompensacyjnego
względem Stoczni Gdynia SA
i Stoczni Szczecińskiej Nowa sp. z o.o. (13047)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma, znak: SPS-023-13047/09, przesyłam odpo-
wiedź na interpelację pani poseł Jolanty Szczypiń-
skiej w sprawie postępowania kompensacyjnego
względem Stoczni Gdynia SA i Stoczni Szczecińskiej
Nowa sp. z o.o.
W związku z pytaniami postawionymi przez pa-
nią poseł dotyczącymi informacji przedstawionej pod-
czas posiedzenia Komisji Skarbu Państwa w dniu
17 czerwca 2009 r. uprzejmie informuję, iż Stichting
Particulier Fonds Greenrights miał gwarancje Qatar
Islamie Bank w porozumieniu z Qinvest LLC z sie-
dzibą w Doha.
Jednakże wspomniane gwarancje bankowe stano-
wią formę zabezpieczenia na wypadek, gdyby kontra-
hent nie wywiązał się ze zobowiązań wynikających
z umów przeniesienia własności. W przedmiotowym
przypadku nie doszło jednak do zawarcia ostatecz-
nych umów przeniesienia własności składników ma-
jątkowych stoczni. Podpisane w wyniku postępowa-
nia przetargowego i aukcyjnego umowy miały jedy-
nie charakter obligacyjny. Nie doszło natomiast do
podpisania umów o skutku rzeczowym. Tym samym
nie istniały podstawy prawne do żądania zapłaty
ceny. Gwarancje, o których mowa, mogłyby być wy-
korzystane po zawarciu umów przeniesienia własno-
ści nawet wtedy, gdy do ich zawarcia doprowadzono
na drodze postępowania sądowego.
Wadium wpłacone przez inwestora przed przystą-
pieniem do przetargów zostało zatrzymane i znajdu-
je się na odpowiednich subkontach stoczni.
Informacje przedstawiane podczas ww. posiedze-
nia komisji skarbu odnosiły się do sytuacji, w której
po podpisaniu ostatecznych umów pomiędzy inwe-
storem a zarządcą kompensacji nie doszłoby do za-
płaty wylicytowanej kwoty. Tym samym informacje
o możliwości dochodzenia roszczeń z tytułu odstąpie-

nia inwestora od transakcji kupna-sprzedaży mająt-
ku stoczni nie odbiegały od prawdy, ale możliwość ich
realizacji była uzależniona od zawarcia umów prze-
noszących własność. Decyzja w tym zakresie należy
jednak do podmiotu prowadzącego postępowanie,
którym jest niezależny zarządca kompensacji.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie możliwości nadużywania
przez pracodawców art. 42 § 4 Kodeksu pracy
(13051)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Sławomira Zawiślaka, przesła-
ną przy piśmie z dnia 20 listopada 2009 r., znak:
SPS-023-13051/09, w sprawie możliwości nadużywa-
nia przez pracodawców art. 42 § 4 Kodeksu pracy
przesyłam następującą informację.
Na podstawie przepisu art. 42 § 4 K.p. powierze-
nie pracownikowi innej pracy niż określona w umo-
wie o pracę bez dokonania wypowiedzenia zmienia-
jącego jest dopuszczalne, na okres nieprzekraczający
3 miesięcy w roku kalendarzowym, w przypadkach,
gdy jest to uzasadnione potrzebami pracodawcy i nie
powoduje obniżenia wynagrodzenia pracownika oraz
odpowiada jego kwalifikacjom. Brak któregokolwiek
z ustawowych warunków powierzenia innej pracy
powoduje, że czasowa zmiana rodzaju pracy pracow-
nika jest sprzeczna z prawem.
Przepisy Kodeksu pracy nie precyzują zwrotu
„uzasadnione potrzeby pracodawcy”, a także nie po-
dają ich przykładowego katalogu. Najogólniej można
więc stwierdzić, że przez uzasadnione potrzeby pra-
codawcy należy rozumieć potrzeby związane z funk-
cjonowaniem zakładu pracy oraz organizacją procesu
pracy, występujące w takich sytuacjach jak na przy-
kład okresowe spiętrzenie zadań czy czasowe zmiany
liczby pracowników (spowodowane urlopami czy
zwolnieniami). Jednakże ostateczna ocena, czy takie
„uzasadnione potrzeby” występują, należy do praco-
dawcy. Na nim to, w razie sporu, będzie spoczywał
ciężar dowodu (zgodnie z art. 6 Kodeksu cywilnego
w związku z art. 300 Kodeksu pracy), że potrzeby
pracodawcy były na tyle uzasadnione, by powierzyć
pracownikowi czasowo pracę innego rodzaju.
Kwestia, czy powierzona praca odpowiada kwali-
fikacjom pracownika, była przedmiotem orzecznic-
785
twa Sądu Najwyższego. I tak, w wyroku z dnia 5 lu-
tego 1998 r. (sygn. akt I PKN 515/97, OSNAP z 1999 r.
nr 2, poz. 46) sąd przyjął, że pracą odpowiednią do
kwalifikacji pracownika jest praca, która ich nie
przekracza i przy której te kwalifikacje znajdą choć-
by częściowe zastosowanie. Natomiast w wyroku
z dnia 8 maja 1997 r. (sygn. akt I PKN 131/97, OSNA-
PiUS z 1998 r. nr 6, poz. 178) sąd stanął na stanowi-
sku, że powierzenie pracownikowi (technikowi che-
mikowi) pracy niewymagającej żadnych kwalifikacji
zawodowych (sprzątanie) w okresie biegnącego wy-
powiedzenia warunków pracy i płacy stanowi naru-
szenie art. 42 § 4 K.p. Odmowa wykonywania takiej
pracy nie uzasadnia rozwiązania umowy o pracę
w trybie art. 52 § 1 K.p. W uzasadnieniu tego wyroku
sąd stwierdził, że pojęcie kwalifikacji określone
w treści normy szczególnej art. 42 § 4 K.p. musi
uwzględniać ścisłe jego rozumienie, co przekreśla le-
galność jednostronnego powierzenia pracownikowi
wykwalifikowanemu (bez jego zgody) pracy niewy-
magającej żadnych kwalifikacji.
W świetle powyższego wyrażam pogląd, że na
podstawie art. 42 § 4 K.p. inna powierzona pracow-
nikowi praca powinna mieścić się na poziomie tych
kwalifikacji zawodowych, które wiążą się z umówio-
nym rodzajem pracy. Odpowiedniość oznacza zatem
wymóg, aby inna praca nie przekraczała możliwości
pracownika, który musi mieć przygotowanie zawo-
dowe do jej wykonania. Równocześnie jednak ozna-
cza to, że nie można powierzać pracy niewymagającej
jakichkolwiek kwalifikacji zawodowych pracowniko-
wi wykwalifikowanemu. Inna praca nie powinna bo-
wiem godzić w godność pracownika i obniżać presti-
żu wykonywanego przez niego zawodu.
Powierzenie pracownikowi innej pracy może na-
stąpić na okres nieprzekraczający 3 miesięcy w roku
kalendarzowym. Z uprawnienia tego pracodawca
może skorzystać jednorazowo (przez okres kolejnych
3 miesięcy) lub kilka razy (na okresy trwające łącznie
nie dłużej niż 3 miesiące). W praktyce, jeżeli wszyst-
kie przesłanki powierzenia innej pracy są spełnione,
pracodawca może taką pracę powierzyć w ostatnich
3 miesiącach jednego roku kalendarzowego oraz po-
nownie w pierwszych 3 miesiącach następnego roku
kalendarzowego.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że nie można wy-
kluczyć, iż z uwagi na występujące w konkretnym
przypadku szczególne okoliczności faktyczne, nawet
formalnie zgodne z prawem, powierzenie innej pracy
będzie mogło podlegać ocenie w kontekście naduży-
cia prawa przez pracodawcę na podstawie art. 8
K.p. Zgodnie bowiem z tym przepisem nie można czy-
nić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze
społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa
lub zasadami współżycia społecznego. Takie działa-
nie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane
za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.
Pracownik ma prawo kwestionować, że powierze-
nie mu okresowo innej pracy niż określona w umowie
jest podyktowane uzasadnionymi potrzebami praco-
786
dawcy oraz że nie są spełnione inne przesłanki po-
wierzenia takiej pracy na podstawie art. 42 § 4
K.p. Pracownik może bowiem odmówić wykonania
polecenia pracodawcy sprzecznego z przepisami pra-
wa pracy (art. 100 § 1 K.p.). Okoliczności te podlega-
ją ocenie sądu.
W świetle orzecznictwa sądowego pracownik od-
mawiający wykonania sprzecznego z art. 42 § 4
K.p. polecenia kierującego go do innej pracy nie uchy-
bia obowiązkowi pracowniczemu i umowa o pracę nie
może być z nim rozwiązana na podstawie art. 52 § 1
pkt 1 K.p. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 listo-
pada 1999 r., sygn. akt I PKN 370/99, OSNAPiUS
z 2001 r. nr 7, poz. 225). W razie odmowy pracownika
podjęcia innej pracy na podstawie art. 42 § 4 K.p. oraz
rozwiązania z tej przyczyny przez pracodawcę umo-
wy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 52
K.p. do kompetencji sądów pracy należy ocena, czy
potrzeby zakładu pracy uzasadniały skorzystanie
z art. 42 § 4 K.p. i czy wobec tego odmowa przez pra-
cownika podjęcia tej innej pracy mogła uzasadniać
jego zwolnienie z pracy (wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 26 września 1978 r., sygn. akt I PRN 54/78,
OSN z 1979 r. nr 3, poz. 60).
Niezależnie od drogi sądowej pracownik w spra-
wie oceny zgodności z prawem powierzenia przez pra-
codawcę innej pracy na podstawie art. 42 § 4 K.p. mo-
że zwrócić się do właściwego miejscowo okręgowego
inspektoratu pracy z wnioskiem o podjęcie kontroli,
czy postępowanie pracodawcy w tej sprawie nie na-
rusza prawa. Państwowa Inspekcja Pracy jest insty-
tucją ustawowo powołaną do nadzoru i kontroli prze-
strzegania prawa pracy przez pracodawców (art. 1
ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej In-
spekcji Pracy, Dz. U. Nr 89, poz. 589, z późn. zm.).
W tym zakresie Państwowa Inspekcja Pracy została
wyposażona w odpowiednie instrumenty prawne
(np. prawo przeprowadzania kontroli przestrzegania
przepisów prawa u pracodawców, wydawania naka-
zów i wystąpień, ścigania wykroczeń przeciwko pra-
wom pracownika).
Ze względu na to, że przedstawione przez pana
posła wątpliwości i zastrzeżenia dotyczące praktyki
powierzania innej pracy na podstawie art. 42 § 4 K.
p. są możliwe do rozstrzygnięcia i wyjaśnienia na
podstawie obowiązującego stanu prawnego oraz
ukształtowanego na jego tle orzecznictwa sądowego,
w mojej ocenie nie zachodzi potrzeba dokonywania
zmian legislacyjnych art. 42 § 4 K.p. Przepis ten za-
wiera wystarczające gwarancje ochronne dotyczące
stosowania tej instytucji, a ocena regulacji prawnej
w nim zawartej nie może być dokonywana wyłącznie
przez pryzmat wyjątkowych przypadków nadużywa-
nia przez pracodawców uprawnienia do czasowego
polecania innej pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Sławomira Zawiślaka
i Jarosława Żaczka
w sprawie problemów pacjentów związanych
z dostępem do tanich leków (13052)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Sławomira Zawiślaka oraz Jarosława Żaczka z dnia
30 listopada 2009 r., nr SPS-023-13052/09, uprzejmie
informuję, co następuje.
Rozporządzenie ministra zdrowia w sprawie wy-
kazu produktów leczniczych, które mogą być dopusz-
czone do obrotu w placówkach obrotu pozaapteczne-
go oraz punktach aptecznych, zostało podpisane
w dniu 6 października 2009 r. oraz opublikowane
w Dz. U. Nr 171, poz. 1335.
W obecnym wykazie produktów leczniczych do-
puszczonych do obrotu w punktach aptecznych znaj-
duje się ok. 18 tys. pozycji produktów, co stanowi
bardzo duży asortyment. Ponadto przedmiotem ob-
rotu w punktach aptecznych mogą być również ko-
smetyki i suplementy diety. Trudno tym samym mó-
wić o bankructwie punktów aptecznych z powodu
ograniczeń asortymentowych.
W fazie wstępnej przedmiotowe rozporządzenie,
zgodnie z uchwałą nr 49 Rady Ministrów z dnia
19 marca 2002 r. Regulamin pracy Rady Ministrów
(M.P. Nr 13, poz. 221, z późn. zm.), było przedmiotem
uzgodnień zewnętrznych i konsultacji społecznych,
w trakcie których każdy zainteresowany mógł
w przewidzianym terminie zgłosić swoje uwagi. Po-
nadto zawierało ocenę skutków regulacji, która wy-
kazała brak oddziaływania na kluczowe obszary.
Minister zdrowia, świadomy istniejących proble-
mów w kształtowaniu cen leków, a także z uwagi na
konieczność ograniczenia wzrostu wydatków na re-
fundację produktów leczniczych i wyrobów medycz-
nych, przygotował projekt ustawy o refundacji leków,
środków spożywczych specjalnego przeznaczenia ży-
wieniowego i wyrobów medycznych finansowanych
ze środków publicznych, w którym zaproponowano
wprowadzenie stałych i jednolitych cen detalicznych
we wszystkich aptekach.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż z uwagi na
konieczność uwzględnienia dopuszczenia do obrotu
nowych produktów leczniczych oraz usunięcia zgło-
szonych i samodzielnie wykrytych błędów technicz-
nych rozpoczęto w Ministerstwie Zdrowia prace le-
gislacyjne mające na celu aktualizację rozporządze-
nia ministra zdrowia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335), według stanu rejestracji nowych

produktów leczniczych na dzień 31 października
2009 r. Wobec powyższego przedmiotowy wykaz zo-
stanie uzupełniony o kolejne produkty lecznicze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Sławomira Zawiślaka
i Jarosława Żaczka
w sprawie planowanej prywatyzacji spółek
Skarbu Państwa (13053)
W odpowiedzi na interpelację panów posłów Sła-
womira Zawiślaka oraz Jarosława Żaczka z dnia
30 listopada br., znak: SPS-023-13053/09, w sprawie
planowanej prywatyzacji spółek Skarbu Państwa,
uprzejmie udzielam odpowiedzi na zadane pytania.
Przeprowadzanie zmian własnościowych, w szcze-
gólności poprzez realizację procesów prywatyzacyj-
nych, przyczynia się do wzrostu inwestycji, poprawy
kondycji finansowej podmiotów i zmniejszania róż-
nic efektywnościowych między nimi. Zapewnia to
rozwój sektora prywatnego charakteryzującego się
większą efektywnością i wydajnością pracy, co prze-
kłada się na polepszenie pozycji konkurencyjnej pol-
skich przedsiębiorstw na rynku krajowym i rynkach
zagranicznych. Prywatyzacja korzystnie oddziałuje
na gospodarkę zarówno w skali mikroekonomicznej
(wzrost nakładów na inwestycje dla poszczególnych
podmiotów), jak i makroekonomicznej (wzrost inwe-
stycji globalnych, wzrost popytu na dobra i usługi
na innych rynkach jako pośredni efekt wzrostu na-
kładów na inwestycje w prywatyzowanych podmio-
tach). Proces ten pozwala na rozwój spółek także
w okresie dekoniunktury gospodarczej, w tym uzy-
skanie środków finansowych niezbędnych do pro-
wadzenia inwestycji na rynku krajowym. Przyspie-
szenie procesu prywatyzacji jest zatem szansą na
szybszy wzrost gospodarczy kraju oraz poprawę sy-
tuacji gospodarczej.
W związku z powyższym w dniu 11 sierpnia br.
Rada Ministrów przyjęła zaktualizowany plan pry-
watyzacji pt. „Kluczowe spółki do prywatyzacji w la-
tach 2009–2010 – aktualizacja”Planu prywatyzacji
na lata 2008–2011«”, w którym wskazano kluczowe
spółki do prywatyzacji w okresie II półrocze 2009 r.
– 2010 r. Należy podkreślić, iż w przypadku wybra-
nych podmiotów, pomimo sprzedaży części akcji/
787
udziałów, Skarb Państwa zachowa w nich władztwo
korporacyjne. Ponadto wobec niektórych podmiotów,
w których minister skarbu państwa wykonuje upraw-
nienia właścicielskie, polityka prywatyzacyjna okre-
ślona jest w strategiach i politykach branżowych.
W takich przypadkach dokumenty rządowe determi-
nują ścieżkę prywatyzacyjną wskazanych w nich
spółek bądź też określają brak działań prywatyzacyj-
nych. Określona jest lista podmiotów nieprzeznaczo-
nych do kontynuowania lub rozpoczęcia prywatyza-
cji, w tym spółek o istotnym znaczeniu dla porządku
publicznego lub bezpieczeństwa publicznego, czy też
podmiotów o szczególnym znaczeniu dla gospodarki
państwa.
Warto zauważyć, iż zbycie akcji czy udziałów na-
leżących do Skarbu Państwa w każdej ze spółek po-
przedzane jest analizami bieżącej sytuacji na ryn-
kach finansowych, w tym prognoz ekonomicznych,
pod kątem optymalizacji przychodów. Przebieg i efek-
ty procesu prywatyzacji uwarunkowane są obowią-
zującymi przepisami prawa oraz kondycją prywaty-
zowanych spółek, sytuacją branży, w jakiej one dzia-
łają, stanem polskiej gospodarki, jak również zainte-
resowaniem ze strony inwestorów. W przypadku
każdego podmiotu przed planowaną prywatyzacją
przeprowadzana jest szczegółowa analiza uwzględ-
niająca także ogólne uwarunkowania rynkowe. Jej
zakres określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia
17 lutego 2009 r. w sprawie analizy spółki przepro-
wadzonej przed zaoferowaniem do zbycia akcji nale-
żących do Skarbu Państwa (Dz. U. Nr 37, poz. 288).
Analizy przedprywatyzacyjne obejmują ustalenie sta-
nu i perspektyw rozwoju spółki, które jest dokony-
wane przez ekspertów (doradców prywatyzacyjnych)
po przeprowadzeniu analizy ekonomiczno-finansowej
spółki, analizy marketingowej, oceny wykorzystywa-
nych technologii w porównaniu z konkurentami
w kraju i za granicą oraz analizy systemu organizacji
i zarządzania.
Odnosząc się do kwestii wytypowania spółek do
prywatyzacji, należy podkreślić, iż dokument „Klu-
czowe spółki…” obejmuje wyselekcjonowane pod-
mioty, które znajdują się w kondycji ekonomicznej
uzasadniającej prowadzenie procesów prywatyzacji.
W wielu przypadkach prywatyzacja jest jedyną szan-
są na uzyskanie środków finansowych niezbędnych
do prowadzenia inwestycji na rynku krajowym, jest
to zatem działanie ekonomicznie uzasadnione. Spół-
ki w złej kondycji są restrukturyzowane lub stawiane
w stan likwidacji lub upadłości. Ponadto, tak jak
wspomniano powyżej, zbycie akcji czy udziałów na-
leżących do Skarbu Państwa poprzedzane jest anali-
zami pod kątem optymalizacji przychodów budżetu
państwa.
W okresie od dnia 16 listopada 2007 r. do dnia
16 listopada 2009 r. w Ministerstwie Skarbu Państwa:
— uruchomiono ponad 700 procesów prywatyza-
cyjnych;
— zakończono prywatyzację 192 spółek;
788
— uzyskano ponad 8,7 mld zł przychodów z pry-
watyzacji (włączając dochody Skarbu Państwa z ty-
tułu sprzedaży praw poboru akcji PKO BP SA);
— uzyskano kwotę ok. 14 mld zł dla spółek Skar-
bu Państwa na rynku kapitałowym przez debiuty
giełdowe i nową emisję akcji PKO BP SA.
Ministerstwo Skarbu Państwa na bieżąco aktu-
alizuje strategie prywatyzacji poszczególnych spółek
zawartych w planie prywatyzacji. W przypadku bra-
ku zakończenia projektu wyłonieniem inwestora jest
opracowywany i wdrażany w życie nowy scenariusz
prywatyzacji. Realizacja zakładanych celów jest pro-
wadzona z zachowaniem szczególnej dbałości o stan
i możliwości rozwoju prywatyzowanych spółek i ich
pracowników.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Sprawki
w sprawie wpisania na listę
leków refundowanych analogów insulin
długo działających (13054)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Lecha Sprawki, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
30 listopada 2009 r. (SPS-023-13054/09) w sprawie
wpisania na listę leków refundowanych analogów in-
suliny długo działających, uprzejmie przekazuję na-
stępujące informacje.
Wzrost kosztów refundacji (spowodowany wie-
loma różnymi czynnikami) w 2009 r. nie odbiega
od poziomu wzrostu w latach poprzednich pomimo
trudnej sytuacji gospodarczej w Polsce. Wiąże się
to jednak z faktem, iż Ministerstwo Zdrowia, po-
dobnie jak organ odpowiedzialny jakiegokolwiek
innego państwa, musi podejmować decyzje o wpro-
wadzaniu refundacji nowych leków ze szczególną
rozwagą dla zapewnienia stabilności budżetu płat-
nika publicznego.
Pragnę podkreślić, iż Narodowy Fundusz Zdro-
wia finansuje insuliny w ramach swoich możliwości
finansowych. W chwili obecnej, bez wprowadzania
nowych insulin na listę leków refundowanych, pro-
gnozowany jest wzrost wydatków na insuliny w 2009 r.
w stosunku do 2008 r. o 31 mln PLN.
Należy zaznaczyć, iż Ministerstwo Zdrowia pro-
wadzi transparentną i racjonalną politykę lekową
w oparciu o możliwości finansowe Narodowego Fun-
duszu Zdrowia oraz rekomendacje Rady Konsulta-
cyjnej Agencji Oceny Technologii Medycznych. Dla
zapewnienia stabilności finansowej systemu prowa-
dzone są intensywne negocjacje z przedstawicielami
przemysłu farmaceutycznego, co pozwala na uzyski-
wanie cen leków znacznie niższych niż na pozosta-
łych rynkach europejskich. Dzięki rekomendacjom
rady konsultacyjnej decyzje refundacyjne podejmo-
wane są w oparciu o przesłanki naukowe (Evidence
Based Medicine) zgodnie z najlepszymi europejskimi
standardami, a nie psychologiczne chwyty marketin-
gowe stosowane przez inne podmioty.
Podejmując decyzję o niewprowadzaniu na listy
leków refundowanych analogów insulin długo dzia-
łających, Ministerstwo Zdrowia brało pod uwagę
również inne przesłanki: brak udokumentowanej
różnicy w efektywności klinicznej między analogami
insuliny a dotychczas refundowanymi (rekomendacja
Rady Konsultacyjnej AOTM nr 69/19/2008), o wiele
wyższą cenę dla pacjenta oraz doniesienia dotyczące
bezpieczeństwa leków.
W przypadku zmiany powyższych okoliczności
będzie szansa powrotu do kwestii refundacji insulin
analogowych o przedłużonym działaniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Sprawki
w sprawie wstrzymania modernizacji drogi S19
na odcinku Lublin – Kraśnik i drogi krajowej
nr 74 na odcinku Kraśnik – Annopol (13055)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posła Lecha Sprawki, przekazanej przy
piśmie z dnia 30 listopada 2009 r., znak: SPS-023-
-13055/09, w sprawie wstrzymania modernizacji dro-
gi S19 Lublin – Kraśnik i drogi krajowej nr 74 na
odcinku Kraśnik – Annopol, przedstawiam następu-
jące wyjaśnienia dotyczące postawionych pytań.
Chciałbym zapewnić, iż resort infrastruktury
zdaje sobie sprawę ze stanu dróg i potrzeb komuni-
kacyjnych województwa lubelskiego. Dlatego też Ge-
neralna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad pro-
wadzi intensywne prace przygotowawcze mające na
celu uzyskanie decyzji administracyjnych niezbędnych
do rozpoczęcia robót budowlanych na planowanych in-
westycjach drogowych.

Budowa drogi S19 na odcinku Lublin – Kraśnik
została ujęta w „Programie budowy dróg krajowych
na lata 2008–2012”, przyjętym uchwałą nr 163/2007
Rady Ministrów z dnia 25 września 2007 r. Ponadto
środki na budowę drogi S19 przewidziano w Progra-
mie Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko”
2007–2013 w ramach priorytetu VIII: Bezpieczeń-
stwo transportu i krajowe sieci transportowe. Nale-
ży przy tym dodać, iż droga ekspresowa S19 na
przedmiotowym odcinku przebiegać będzie po no-
wym śladzie w stosunku do istniejącej drogi krajo-
wej nr 19. Aktualnie prowadzone są prace związane
z uzyskaniem niezbędnych decyzji i przeprowadze-
niem procedur poprzedzających rozpoczęcie robót
budowlanych, takich jak:
a) decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach
(planowane uzyskanie – czerwiec 2010 r.),
b) zezwolenie na realizację inwestycji drogowej
(planowane uzyskanie – sierpień 2012 r.),
c) ogłoszenie przetargu (planowane – sierpień
2012 r.).
Dla przebudowy istniejącej drogi krajowej nr 19 na
odcinku Lublin – Kraśnik opracowano już dokumen-
tację techniczną. Zaplanowane na 2009 r. roboty na
drodze krajowej nr 19 są realizowane. Rozpoczęto
budowę obwodnicy Kocka i Woli Skromowskiej (dłu-
gość 7,9 km). Trwają prace związane z przebudową
drogi na odcinku Łukowisko – Międzyrzec Podlaski
(długość 9,1 km) oraz w Janowie Lubelskim (długość
2,6 km).
W zakresie zadania polegającego na modernizacji
drogi krajowej nr 74 na odcinku Kraśnik – Annopol
informuję, iż w maju 2009 r. w ramach tzw. programu
budowy 25 obwodnic rozpoczęto budowę obwodnicy
Kraśnika (długość 5,3 km). Przystąpienie do budowy
pozostałych odcinków inwestycji nastąpi pod warun-
kiem uzyskania wszystkich wymaganych decyzji ad-
ministracyjnych.
Stan zaawansowania prac na tych odcinkach dro-
gi przedstawia się następująco:
a) Odcinek Annopol – Gościeradów. Przeprowa-
dzono procedurę przetargową na opracowanie doku-
mentacji technicznej. W dniu 1 lutego 2008 r. uzyska-
no decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach zgo-
dy na realizację przedsięwzięcia. Planowany termin
uzyskania decyzji zezwalającej na realizację inwesty-
cji to 2010 r.
b) Odcinek Gościeradów – Olbięcin. Dokumenta-
cja techniczna została opracowana. Przygotowywa-
ne są materiały do przeprowadzenia postępowania
o udzielenie zamówienia publicznego na opracowanie
wniosku o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację
inwestycji drogowej. Przewidywany termin jej uzy-
skania to IV kw. 2010 r.
Nadmieniam, iż ze środków Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego w ramach Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej” na lata
2007–2013 na drodze krajowej nr 74 przewiduje się
budowę dwóch obwodnic: Frampola o dł. 3,1 km oraz
789
Hrubieszowa o dł. 8,1 km. Zadaniem rezerwowym
jest budowa obwodnicy Gorajca o dł. 6,66 km.
Odnosząc się do pytań dotyczących kosztów inwe-
stycji, informuję, iż prognozowane wartości koszto-
rysowe projektów dotyczących budowy i przebudowy
dróg na terenie Lubelszczyzny szacowane są na kwo-
tę ok. 8 mld zł bez zadań rezerwowych. W roku 2009
zrealizowano zadania inwestycyjne na ogólną kwotę
590 291,2 tys. zł, w tym:
a) zadania inwestycyjne na kwotę 340 536,2 tys. zł,
b) utrzymanie i odnowy na kwotę 202 898,2 tys. zł,
c) prace przygotowawcze na kwotę 46 856,8 tys. zł.
Ponadto należy zaznaczyć, iż w 2009 r. ogółem na
inwestycje drogowe w ramach „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012” przeznaczono
środki w wysokości 22,1 mld zł (14,3 mld zł Krajowy
Fundusz Drogowy, 7,8 mld zł budżet państwa). Na-
tomiast na 2010 r. przewiduje się limit wydatków na
poziomie 31,3 mld zł (27,6 mld zł Krajowy Fundusz
Drogowy, 3,7 mld zł budżet państwa). Przyjęty ustawą
z dnia 22 maja 2009 r. o autostradach płatnych i Kra-
jowym Funduszu Drogowym mechanizm finansowa-
nia inwestycji drogowych pozwala na bardzo ela-
styczne nim zarządzanie (zgodnie z mechanizmem
KFD przejął ciężar finansowania budowy i przebu-
dowy dróg krajowych w ramach „Programu budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012”). Wydatki przy-
pisywane są grupom asortymentowym, a nie poszcze-
gólnym zadaniom inwestycyjnym. W związku z tym
przedstawianie informacji na temat podziału środ-
ków na poszczególne województwa nie będzie od-
zwierciedleniem przyjętego systemu finansowania
inwestycji drogowych.
Reasumując, należy stwierdzić, iż resort infra-
struktury podejmuje działania zmierzające do spraw-
nego przygotowania realizacji inwestycji drogowych,
które mają na celu poprawę sytuacji komunikacyjnej
województwa lubelskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Sprawki
w sprawie realizacji II etapu budowy
obwodnicy miasta Puławy (13056)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 30 listopada 2009 r., znak: SPS-023-
790
-13056/09, przy którym przekazano interpelację pana
posła Lecha Sprawki w sprawie realizacji II etapu
budowy obwodnicy Puław, uprzejmie informuję, że
przedmiotowa inwestycja została ujęta w „Programie
budowy dróg krajowych na lata 2008–2012” zatwier-
dzonym uchwałą Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia
25 września 2007 r.
Jednocześnie chciałbym podkreślić, iż Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad podjęła dzia-
łania mające na celu przygotowanie zadania do reali-
zacji. Aktualnie prowadzone są prace przygotowaw-
cze. Dnia 12 października 2009 r. uzyskano decyzję
środowiskową. Decyzja ta stanowi podstawę do pro-
wadzenia dalszych prac. Obecnie przygotowywane są
materiały niezbędne do wniosku o wydanie decyzji
o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.
Realizacja przedmiotowego zadania rozpocznie
się pod warunkiem uzyskania niezbędnych decyzji
administracyjnych w zakładanych terminach. Do-
datkowo informuję, iż z uwagi na niezakończony etap
przygotowania inwestycji do realizacji niecelowe jest
zabezpieczanie środków na budowę obwodnicy w bu-
dżecie państwa bądź planie finansowym Krajowego
Funduszu Drogowego w 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Sprawki
w sprawie likwidacji przez PKP InterCity
połączeń kolejowych na terenie Zamojszczyzny
(13057)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Lecha Sprawki w sprawie likwi-
dacji przez PKP InterCity połączeń kolejowych na
terenie Zamojszczyzny przedstawiam poniższe wy-
jaśnienia.
Ograniczenia w połączeniach kolejowych realizo-
wanych na podstawie dofinansowania z budżetu pań-
stwa wprowadzone przez PKP InterCity SA we wrze-
śniu 2009 r. nie były skutkiem zmniejszenia kwoty
dotacji. Wdrożona w połowie grudnia 2008 r. oferta
połączeń pociągami pospiesznymi zgodnie z progno-
zą miała wygenerować deficyt w wysokości około
130 mln zł. Jeszcze w czerwcu 2009 r. wobec zgłasza-
nych przez Ministerstwo Infrastruktury w tej kwe-
stii wątpliwości zarząd spółki potwierdzał, że taka
kwota dofinansowania będzie wystarczająca. Dopie-
ro w lipcu 2009 r. do Ministerstwa Infrastruktury
wpłynęła informacja, że kwota dofinansowania naj-
prawdopodobniej nie pokryje rzeczywistego deficytu
oferty, dlatego konieczne będą redukcje w zakresie
liczby połączeń dofinansowanych. Wprowadzone
zmiany nie były więc wynikiem zmniejszenia wyso-
kości dofinansowania, lecz nieprawidłowo dokonanej
przez PKP InterCity SA prognozy deficytu oferty.
Ministerstwo Infrastruktury zaakceptowało ko-
nieczność ograniczenia deficytu oferty. Niemniej wy-
bór połączeń, których ograniczenia miały dotyczyć,
pozostał w gestii Zarządu PKP InterCity SA. Ocena
słuszności dokonanych wyborów może być rozpatry-
wana tylko w kontekście możliwości realizacji alter-
natywnych ograniczeń niosących analogiczne konse-
kwencje finansowe. Bez takiego kryterium porów-
nawczego każde ograniczenie oferty należy uznać za
społecznie niekorzystne, niezależnie od tego, w jakim
regionie kraju występuje.
Pomimo licznych interwencji Ministerstwa Infra-
struktury i działań na rzecz przywrócenia połączeń
kolejowych Zamościa PKP InterCity SA nadal nie
określiła, od kiedy połączenia takie mogą zostać
przywrócone. Jednym z problemów jest kosztochłon-
na obsługa połączeń wynikająca z braku trakcji elek-
trycznej na większości odcinków linii kolejowych, po
których połączenia te kursowały. Obecnie PKP In-
terCity SA poszukuje rozwiązań, które umożliwiłyby
obniżenie kosztów uruchomienia przedmiotowych
połączeń.
Ministerstwo otrzymało analizy dotyczące kosz-
tów przywrócenia połączeń kolejowych Zamościa,
jednak z uwagi na fakt, że komunikacja zastępcza
realizowana autobusami nie była dofinansowywa-
na z budżetu państwa, informacji na temat kosz-
tów jej funkcjonowania Ministerstwo Infrastruk-
tury nie posiada.
W nowym rozkładzie jazdy pociągów obowiązują-
cym od 13 grudnia 2009 r. PKP InterCity SA wpro-
wadziła dalsze ograniczenia w ofercie, dlatego obec-
nie priorytetem jest zapewnienie środków na połą-
czenia jeszcze istniejące, natomiast w dalszej kolej-
ności rozważane będzie przywracanie połączeń za-
wieszonych we wrześniu 2009 r.
29 stycznia 2009 r. PKP PLK SA podpisała umo-
wę na opracowanie dokumentacji przedprojektowej
dla modernizacji linii kolejowej nr 7 Warszawa – Lu-
blin – Dorohusk. Umowa przewiduje sporządzenie
dokumentacji przedprojektowej dla modernizacji li-
nii zawierającej analizę i wybór opcji modernizacyj-
nej wraz z uzasadnieniem wyboru oraz analizę śro-
dowiskową określającą wpływ poszczególnych opcji
modernizacyjnych na środowisko, sporządzenie ra-
portu oddziaływania przedsięwzięcia na środowi-
sko, przygotowanie wniosków o uzyskanie decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przed-
sięwzięcia i uzyskanie omawianych decyzji oraz
opracowanie dokumentów przetargowych niezbęd-

nych dla dokonania wyboru wykonawców dokumen-
tacji projektowej.
Uchwałą nr 277/2008 Rady Ministrów z 19 grud-
nia 2008 r. przyjęty został masterplan dla transpor-
tu kolejowego w Polsce do 2030 r., będący wyrazem
narodowej polityki kolejowej państwa. W odniesie-
niu do linii nr 7 masterplan dla transportu kolejo-
wego w Polsce do 2030 r. zakłada jej modernizację
na odcinku Warszawa – Lublin w latach 2014–2020
oraz na odcinku Lublin – Dorohusk w okresie 2021–
–2030. Co więcej, dokument przewiduje również ko-
nieczność dobudowania nowych torów szlakowych
na odcinku Otwock – Pilawa. Linia kolejowa nr 7
powinna zostać dostosowana do następujących
prędkości kursowania pociągów pasażerskich: od-
cinek Warszawa – Otwock maksymalnie do 120 km/
h, odcinek Otwock – Dęblin – Lublin maksymalnie
do 160 km/h, a odcinek Lublin – Chełm – granica
państwa maksymalnie do 120 km/h.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Telusa
oraz grupy posłów
w sprawie podatku VAT dla szkół językowych
(13059)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 30 listopada 2009 r., znak:
SPS-023-13059/09, przy którym przekazana została
interpelacja poselska pana posła Roberta Telusa oraz
grupy posłów w sprawie objęcia niepublicznych szkół
językowych 22-procentową stawką podatku od towa-
rów i usług, uprzejmie informuję.
Głównym celem projektu nowelizacji ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), przesłanego do uzgod-
nień międzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r. (pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług), jest
„przełożenie” wykorzystanej w załącznikach do usta-
wy klasyfikacji PKWiU z 1997 r. na klasyfikację
PKWiU z 2008 r.
W projekcie ustawy przewiduje się likwidację za-
łącznika nr 4, który określał zakres zwolnień od po-
datku przy zastosowaniu klasyfikacji statystycznych,
i przeniesienie uregulowań dotyczących tej tematyki
791
do treści ustawy. Wynika to z braku praktycznej
możliwości „przełożenia” obecnej klasyfikacji wyko-
rzystanej w tym załączniku na klasyfikację PKWiU
z 2008 r. w taki sposób, by zakres zwolnień był zgod-
ny z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia
28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu
podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347/1
z późn. zm.).
Przy określaniu zakresu tych zwolnień uwzględ-
nione zostały przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady
oraz orzecznictwo ETS.
Obecnie zakłada się, że w zakresie usług eduka-
cyjnych zwolnieniem mają być objęte:
— usługi świadczone przez:
a) jednostki objęte systemem oświaty, w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształ-
cenia i wychowania,
b) uczelnie, placówki naukowe Polskiej Akademii
Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe – w zakre-
sie kształcenia na poziomie wyższym
– oraz dostawa towarów i świadczenie usług ściśle
z takimi usługami związane;
— usługi prywatnego nauczania na poziomie
przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, po-
nadgimnazjalnym i wyższym, świadczone przez na-
uczycieli;
— usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania oraz świadczenie usług i dostawa towarów
ściśle z tymi usługami związana, prowadzone w for-
mach przewidzianych w odrębnych przepisach;
— inne niż wyżej wymienione usługi nauczania
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredy-
tację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty
– wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją.
Zakres powyższego zwolnienia adresowany jest
m.in. do jednostek objętych systemem oświaty reali-
zujących usługi kształcenia, do których zalicza się
również placówki niepubliczne, które uzyskały wpis
do ewidencji prowadzonej przez jednostkę samorządu
terytorialnego.
Zgodnie z art. 82 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) osoby fizyczne i prawne mogą zakładać
placówki niepubliczne po uzyskaniu wpisu do ewi-
dencji prowadzonej przez jednostkę samorządu tery-
torialnego obowiązaną do prowadzenia odpowiednie-
go typu placówek publicznych.
Placówki niepubliczne mogą zatem być zakładane
i prowadzone przez osoby fizyczne lub osoby prawne
niebędące jednostkami samorządu terytorialnego.
W związku z powyższym szkoły językowe prowa-
dzone w formie placówek objętych takim wpisem ko-
rzystałyby z tego zwolnienia.
Inną możliwością korzystania ze zwolnienia od
podatku będzie posiadanie akredytacji w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty, o której mowa
powyżej.
Ponadto zauważam, iż odnoszenie zwolnienia do
wszystkich podmiotów zajmujących się nauczaniem,
jeśli formy tego nauczania nie spełniają kryteriów
792
przewidzianych w ustawie o systemie oświaty, nie
jest zasadne, gdyż trudno byłoby powiązać takie
zwolnienie ze zwolnieniem podmiotów działających
w interesie publicznym, o którym mówi rozdział
2 „Zwolnienia dotyczące określonych czynności wy-
konywanych w interesie publicznym” dyrektywy
2006/112/WE.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Adama Rogackiego
w sprawie interpretacji rozporządzenia
ministra rozwoju regionalnego
z dnia 20 maja 2009 r. w sprawie udzielania
pomocy na wzmacnianie potencjału instytucji
otoczenia biznesu w ramach regionalnych
programów operacyjnych (13061)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 19 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-
-13061/09) przekazującego interpelację pana Adama
Rogackiego, posła na Sejm RP, informuję uprzejmie,
co następuje.
I. W zakresie obowiązku dochowania trwałości
projektu przewidzianego w § 12 pkt 1 rozporządzenia
ministra rozwoju regionalnego z dnia 20 maja 2009 r.
w sprawie udzielania pomocy na wzmocnienie poten-
cjału instytucji otoczenia biznesu w ramach regio-
nalnych programów operacyjnych (Dz. U. Nr 85,
poz. 719; dalej „rozporządzenie MRR”) należy pod-
kreślić, że przedmiotowy obowiązek jest uregulowa-
ny w ww. akcie na zasadach ogólnych. Warunek
utrzymania inwestycji sformułowany w ww. przepisie
stanowi realizację dyspozycji art. 57 ust. 1 rozporzą-
dzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r.
ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europej-
skiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europej-
skiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spój-
ności i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1260/
1999 (Dz. Urz. UE L 210 z 31.07.2006, str. 25, z późn.
zm.), w myśl którego państwo członkowskie jest zo-
bowiązane zapewnić trwałość operacji dofinansowa-
nych ze środków funduszy strukturalnych.
Rozporządzenie MRR uzależnia skrócenie wyma-
ganego okresu trwałości inwestycji z 5 do 3 lat
w przypadku instytucji otoczenia biznesu (dalej
„IOB”) – beneficjentów pomocy będących mikro-
przedsiębiorcami, małymi lub średnimi przedsiębior-
cami (dalej „MSP”) od woli podmiotu udzielającego
pomocy (instytucji zarządzającej lub pośredniczącej).
Dlatego postanowienie o skróceniu tego okresu po-
winno być expressis verbis wyrażone w umowie
o dofinansowanie projektu. Jeśli umowa o dofinanso-
wanie nie zawiera takiego postanowienia, to benefi-
cjent będący MSP jest z mocy rozporządzenia zobo-
wiązany do utrzymania trwałości inwestycji przez
okres 5 lat.
Przedmiotowa zasada trwałości nie musiała uzy-
skać akceptacji Komisji Europejskiej, ponieważ zgod-
nie z wyżej przedstawionymi informacjami wynika
bezpośrednio z przepisów prawa wspólnotowego obo-
wiązujących bezpośrednio w krajowym porządku
prawnym.
Kontrola przestrzegania zasady trwałości w przy-
padku projektów realizowanych przez IOB wspar-
tych ze środków regionalnych programów operacyj-
nych (dalej „RPO”) będzie dokonywana co do zasady
w sposób analogiczny, jak w przypadku innych pro-
jektów dofinansowanych ze środków funduszy struk-
turalnych. Specyficzne zasady w tym zakresie mogą
być wprowadzane/stosowane – w granicach obowią-
zującego prawa – w ramach poszczególnych RPO
przez instytucje przyznające pomoc (instytucje za-
rządzające lub pośredniczące).
II. Jeżeli chodzi o wątpliwości dotyczące statusu
IOB w świetle definicji zawartej w § 2 pkt 3 rozporzą-
dzenia MRR, uprzejmie informuję, że w rozporządze-
niach MRR stanowiących programy pomocowe ter-
min przedsiębiorca rozumiany jest szeroko, zgodnie
z przepisami prawa/orzecznictwem wspólnotowym
(i wynikającymi z nich zasadami dotyczącymi pomo-
cy publicznej).
Definicja przedsiębiorstwa (podmiotu podlegające-
go zasadom/przepisom dotyczącym pomocy publicz-
nej), do której odsyła ww. § 2 pkt 3 zawarta jest obec-
nie w załączniku I do rozporządzenia Komisji (WE)
nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r. uznającego nie-
które rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem
w zastosowaniu art. 87 i 88 traktatu (Dz. Urz. UE L
214 z 09.08.2008, str. 3). Zgodnie z tą definicją przed-
siębiorcą jest (każdy) podmiot prowadzący działalność
gospodarczą bez względu na jego formę prawną. Za-
łącznik I zawiera również regulacje dotyczące okre-
ślania wielkości przedsiębiorstwa.
Zakres podmiotowy przepisów o pomocy publicz-
nej jest zatem nieograniczony – przepisy te dotyczą
wszystkich podmiotów, niezależnie od ich cech. Na-
tomiast zakres przedmiotowy tych przepisów obej-
muje wszelką działalność gospodarczą w rozumie-
niu wspólnotowym, czyli działalność zdefiniowaną
w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawie-
dliwości jako „oferowanie dóbr i usług na określo-
nym rynku”.
Zakres definicji wspólnotowej jest zatem istotnie
szerszy niż analogicznej definicji przewidzianej w na-
szym krajowym porządku prawnym. Zgodnie z art. 2
ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności
gospodarczej (Dz. U. z 2007, Nr 155, poz. 1095,
z późn. zm.) działalność podmiotu może być uznana
za działalność gospodarczą, pod warunkiem że pro-
wadzona jest w celu zarobkowym, w sposób zorgani-

zowany i ciągły. Zatem, co bardzo istotne, działalność
nieprowadzona w celach zarobkowych i jedynie oka-
zjonalnie nie stanowi działalności gospodarczej na
gruncie polskiej ustawy, a stanowi ją na gruncie za-
sad o pomocy publicznej, co może przesądzić o objęciu
jej reżimem pomocowym*).
Ze względów przedstawionych powyżej nie ma
konieczności uzyskania przez IOB wpisu w I reje-
strze przedsiębiorców KRS – jako przedsiębiorcy
IOB traktowane są na użytek zasad dotyczących po-
mocy publicznej wynikających ze wspólnotowych
podstaw prawnych, a nie w ramach uregulowań kra-
jowych dotyczących prowadzenia działalności go-
spodarczej. Przepisy rozporządzenia MRR nie sta-
nowią żadnych dodatkowych wymogów w przedmio-
towym zakresie.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Grażyny Gęsickiej
w sprawie wpłat Rzeczypospolitej Polskiej
do budżetu UE (13062)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na py-
tania zawarte w interpelacji pani poseł Grażyny Gę-
sickiej, wyrażone w piśmie z dnia 19 listopada 2009
r., znak: SPS-023-13062/09, poniżej przedstawiam
następujące informacje.
Polska od początku członkostwa w UE ponosi peł-
ne koszty składki do budżetu UE wynikające z sys-
temu środków własnych UE, tj. VAT, DNB, ceł oraz
opłat cukrowych. Transfery dokonywane są dwa razy
w miesiącu z odrębnej części budżetu państwa – 84:
Środki własne UE. Poniżej przedstawiono zbiorcze
dane za lata 2004–2009.
Polskie wpłaty środków własnych do budżetu ogólnego UE (w PLN)
od V 2004 r. 2005 r. 2006 r. 2007 r. 2008 r. 2009 r.
5 825 274 643 9 753 404 664 9 836 873 389 10 616 727 724 12 213 241 200 13 403 920 380
Z budżetu UE finansowane są różnorodne działa-
nia, w tym programy wspólnotowe (dział 1a budżetu
*) Wskazanie, że działalnością gospodarczą w świetle zasad
wspólnotowych może być wyłącznie aktywność gospodarcza po-
dejmowana na rynku, przesądza o tym, iż przedmiotowa aktyw-
ność polega na odpłatnym (nawet jeżeli nie w celach zarobko-
wych) świadczeniu usług/oferowaniu towarów – odbywa się bo-
wiem na rynku – miejscu wymiany świadczeń.
793
UE), agencje wspólnotowe, działania pomocowe na
rzecz państw trzecich (dział 4), działania związane
z katastrofami naturalnymi (Fundusz Solidarności)
bądź zwalczanie negatywnych skutków procesów glo-
balizacji (Fundusz Globalizacji). Źródłem finansowa-
nia wszystkich ww. działań są wpłaty środków wła-
snych UE.
W tabeli na s. 794 zamieszczono wykaz progra-
mów wieloletnich wraz z pułapami środków z budże-
tu UE przeznaczonych na nie w latach 2007–2013.
Należy zaznaczyć, iż znaczna ich część wymaga
współfinansowania przez beneficjentów z państw
członkowskich (ma to miejsce nie tylko w przypadku
polityki spójności czy niektórych działań WPR).
W tabeli na s. 795 zamieszczono wykaz unijnych
agencji wraz z kwotami przekazanymi na ich rzecz z
budżetu UE w latach 2007–2010.
Oprócz wpłat środków własnych na mocy trakta-
tu akcesyjnego Polska została zobowiązana do uzu-
pełnienia kapitału wspólnotowych instytucji w pro-
porcji zgodnej z dotychczasowym udziałem innych
państw członkowskich. W szczególności wpłaty
udziałów dotyczą Europejskiego Banku Inwestycyj-
nego oraz Funduszu Badawczego Węgla i Stali.
Wpłaty kapitału Europejskiego Banku Inwesty-
cyjnego dokonywane są w ramach części budżetowej
19 Ministerstwa Finansów. Kształtowały się one
w latach 2004–2009 jak poniżej. Ostatnia wpłata zo-
stała dokonana w 2009 r.
Wpłaty do EBI (w euro)
2004 r. 2005 r. 2006 r. 2007 r. 2008 r. 2009 r.
Kapitał
21 320 397 21 320 397 21 320 397 42 640 794 42 640 794 21 320 397
subskrybowany
Kapitał
53 880 692 53 880 692 53 880 692 107 761 383 107 761 383 53 880 692
rezerwowy
RAZEM 75 201 088 75 201 088 75 201 088 150 402 177 150 402 177 75 201 088
Zgodnie z art. 31 traktatu akcesyjnego kwota
wkładu Polski na rzecz Funduszu Badawczego Węgla
i Stali została ustalona w wysokości 92,46 mln euro
i została rozłożona na 4 raty płatne w latach 2006–
–2009. Wpłaty dokonywane są z części budżetowej,
której dysponentem jest minister gospodarki.
Oficjalna Pomoc Rozwojowa UE (Official Develop-
ment Assistance, ODA) udzielana jest bilateralnie
przez państwa członkowskie, a także dodatkowo po-
przez instrumenty budżetu ogólnego UE (głownie
dział 4 unijnego budżetu UE jako partner na arenie
międzynarodowej), jak i poprzez pozabudżetowy in-
strument finansowy Europejski Fundusz Rozwoju
(EFR). EFR finansowany jest z wpłat państw człon-
kowskich UE na podstawie wieloletnich protokołów
finansowych. Na finansowanie 9. i 10. edycji EFR na
lata 2000–2007 oraz 2008–2013 przeznaczono kwoty
odpowiednio ok. 13,5 mld euro i 22,6 mld euro. Roz-
poczęcie 10 edycji EDF planowanej na rok 2008 ule-
gło opóźnieniu ze względu na niepełne wykorzystanie
794

Programy wieloletnie w latach 2007–2013 (mln euro)

DZIAŁ 1A – KONKURENCYJNOŚĆ NA RZECZ WZROSTU I ZATRUDNIENIA
1. Siódmy ramowy program badawczy 54 547,47
2. Sieci transeuropejskie (TEN) – transport 8 013,00
3. Sieci transeuropejskie (TEN) – energia 155
4. Galileo (system radionawigacji satelitarnej) 3 005,00
5. Marco Polo II (wpływ systemu transportu towarowego na środowisko) 450
6. Uczenie się przez całe życie 6 970,00
7. Program ramowy na rzecz konkurencyjności i innowacji (CIP) 3 621,30
8. Progress (Program na rzecz zatrudnienia i solidarności społecznej) 743,25

Custom 2008–2013 (ułatwianie działalności handlowej prowadzonej zgodnie z przepisami, zapobieganie nieuczciwemu i niezgodnemu
9. 323,8
z prawem handlowi)

10. Fiscalis 2008–2013 (współpraca między władzami podatkowymi, walka z oszustwami podatkowymi) 156,9
11. Hercule II (ochrona interesów finansowych UE) 98,53
12. Wycofanie z eksploatacji elektrowni jądrowych: a) Ignalina, b) Bohunice 1 260,00
13. Pericles (ochrona euro przed podrabianiem) 7
14. Środki związane ze zwalczaniem zanieczyszczeń 154
15. Erasmus Mundus 2 493,69
DZIAŁ 1B – SPÓJNOŚĆ NA RZECZ WZROSTU I ZATRUDNIENIA
16. Fundusze strukturalne ogółem, w tym: 277 657,74
17. Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego (orientacyjnie) 198 941,36
18. Europejski Fundusz Społeczny (orientacyjnie) 78 716,37
19. Fundusz Spójności ogółem 69 752,33
DZIAŁ 2 – ZARZĄDZANIE ZASOBAMI NATURALNYMI I ICH OCHRONA
20. Wydatki rynkowe i pomoc bezpośrednia (orientacyjnie) 316 586,70
21. Rozwój obszarów wiejskich 91 962,33
22. Wspólna polityka rybołówstwa i prawo morskie 2 411,60
23. Europejski Fundusz Rybacki 4 339,67
24. Life+ (instrument finansowy na rzecz ochrony środowiska) 2 143,41
DZIAŁ 3A – WOLNOŚĆ, BEZPIECZEŃSTWO I SPRAWIEDLIWOŚĆ
25. Europejski Fundusz na rzecz Integracji Obywateli Państw Trzecich 825
26. Prawa podstawowe i obywatelstwo 96,5
27. Wymiar sprawiedliwości w sprawach karnych 199
28. Zapobieganie, środki gotowości oraz likwidacja skutków aktów terrorystycznych 139,4
29. Zapobieganie i zwalczanie przestępczości 605,6
30. Europejski Fundusz na rzecz Uchodźców (wsparcie wysiłków UE w zakresie przyjmowania uchodźców, wspólne procedury azylowe) 628
31. Europejski Fundusz Powrotu Imigrantów (powrót obywateli krajów trzecich nielegalnie zamieszkujących w UE) 676
32. Fundusz Granic Zewnętrznych 1 820,00
33. Daphne (walka z przemocą) 116,85
34. Wymiar sprawiedliwości w sprawach cywilnych 109,3
35. Upowszechnianie informacji o narkotykach i zapobieganie ich spożyciu 21,35

DZIAŁ 3B – OBYWATELSTWO
36. Instrument finansowy ochrony ludności 133,8
37. Publiczna ochrona zdrowia 321,5
38. Ochrona konsumentów 156,8
39. Kultura 2007 400
40. Młodzież w działaniu 885
41. Media 2007 (wsparcie europejskiego sektora audiowizualnego) 754,95
42. Europa dla obywateli 215
DZIAŁ 4 – UNIA EUROPEJSKA JAKO PARTNER NA ARENIE MIĘDZYNARODOWEJ
43. Instrument pomocy przedakcesyjnej (IPA) 11 468,00
44 Instrument współpracy w dziedzinie bezpieczeństwa jądrowego 524
45. Pomoc makrofinansowa 753,3
46. WPZiB (wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa) 1 980,00
47. Rezerwa na gwarancje pożyczkowe 1 400,00
 795

Instrument finansowania współpracy z państwami i terytoriami uprzemysłowionymi oraz innymi państwami i terytoriami o wysokich
48. 172
dochodach (ICI)

49. Instrument finansowy ochrony ludności 56

50. Europejski instrument sąsiedztwa i partnerstwa (ENPI) 11 181,00
51. Instrument finansowania współpracy na rzecz rozwoju (DCI) 16 897,00
52. Europejski instrument na rzecz demokracji i praw człowieka (EIDHR) 1 104,00
53. Instrument na rzecz stabilności 2 062,00
54. Pomoc humanitarna 5 614,00
55. Rezerwa na pomoc nadzwyczajną*** 1 744,00
Inne instrumenty
do
Fundusz Solidarności Unii Europejskiej (pomoc finansowa w przypadku poważnej katastrofy w państwie członkowskim lub kraju
1 000,00
kandydującym)
rocznie
do 500,00
Europejski Fundusz Dostosowania do Globalizacji
rocznie

Źródło: Przegląd nowych zasad finansowych i możliwości finansowania na lata 2007–2013, Komisja Europejska 2008.

Środki z budżetu UE (w mln euro)

Lp. Agencje zdecentralizowane Lokalizacja 2007 2008 2009 2010
1. Europejska Agencja ds. Leków (EMEA) Londyn 41 38 41 26
2. Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA) Helsinki 15 62 64 30
3. Europejska Fundacja na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy (Eurofound) Dublin 19 20 19 19
4. Europejska Agencja Bezpieczeństwa i Zdrowia w Pracy (EU-OSHA) Bilbao 14 14 13 13

5. Europejska Agencja Bezpieczeństwa Lotniczego (EASA) Kolonia 24 30 31 32

6. Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa na Morzu (EMSA) Lizbona 48 44 43 52

7. Europejska Agencja Kolejowa (ERA) Walencja 16 18 16 23
8. Organ Nadzoru Europejskiego GNSS (GSA) Bruksela 9 10 5 5
9. Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji (ENISA) Heraklion 8 8 7 7
10. Urząd ds. Harmonizacji Rynku Wewnętrznego (Znaki Towarowe i Wzory) (OHIM) Alicante .---- .---- 0 0

11. Europejskie Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (Cedefop) Tesaloniki 16 17 15 16

12. Europejski Instytut ds. Równości Mężczyzn i Kobiet Wilno .---- .---- 6 6

13. Agencja ds. Współpracy Organów Regulacji Energetyki ACER w siedzibie KE .---- .---- .---- 2

14. Europejski Urząd ds. Rynku Łączności Elektronicznej BEREC w siedzibie KE .---- .---- .---- 3
15. Europejska Agencja Środowiska (EEA) Kopenhaga 28 31 34 35
16. Wspólnotowa Agencja Kontroli Rybołówstwa (CFCA) Vigo 5 7 5 7
17. Wspólnotowy Urząd Ochrony Odmian Roślin (CPVO) Angers .---- .---- 0 0
Europejska Agencja Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw
18. Warszawa 33 68 78 78
Członkowskich (Frontex)
19. Agencja Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA) Wiedeń 14 15 17 19
20. Europejski Urząd Policji (Europol) Haga .---- .---- .---- 79
21. Europejskie Kolegium Policyjne (CEPOL) Bramshill 7 8 7 7
22. Zespół ds. Współpracy Sądowej w Unii Europejskiej (Eurojust) Haga 18 22 22 30
23. Europejskie Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA) Lizbona 13 13 14 14

24. Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC) Sztokholm 26 39 48 56

25. Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) Parma 57 63 70 69
26. Europejska Fundacja Kształcenia (ETF) Turyn 19 17 14 18
27. Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej (CdT) Luksemburg .---- .---- .---- .----

Środki z budżetu UE (w mln euro)

Lp. Agencje wykonawcze Lokalizacja 2008 r. 2009 r. 2010 r.
1. Agencja Wykonawcza ds. Konkurencyjności i Innowacji (EACI) Bruksela 15 15 15
2. Agencja Wykonawcza ds. Edukacji, Kultury i Sektora Audiowizualnego (EACEA) Bruksela 41 44 46

3. Agencja Wykonawcza ds. Zdrowia i Konsumentów (EAHC) Luksemburg 4 6 7

4. Agencja Wykonawcza ds. Transeuropejskiej Sieci Transportowej (TEN-T EA) Bruksela 10 9 9
5. Agencja Wykonawcza Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych (ERC) Bruksela 19 32 32
6. Agencja Wykonawcza ds. Badań Naukowych (REA) Bruksela 14 31 31
796
środków z 9. edycji. Polska nie uczestniczy w finan-
sowaniu obecnej, 9., edycji EFR, będzie natomiast
współfinansować 10. edycję, która ma się rozpocząć
w 2011 r. Wkład Polski do tej edycji EFR wyniesie
1,3% całości środków i będzie finansowany z części
budżetowej, której dysponentem jest minister spraw
zagranicznych.
Poniższa tabela zawiera dane na temat polskiej
pomocy rozwojowej udzielonej poza budżetem UE.
Polska pomoc rozwojowa (bez środków ODA przekazanych za pośrednictwem
składki członkowskiej do UE) w mln PLN
2004 r. 2005 r. 2006 r. 2007 r. 2008 r. 2009 r.
149,85 193,73 418,90 455,75 236,45 brak danych
Pomoc ta jest świadczona z różnych źródeł, z któ-
rych najważniejsze to rezerwa budżetowa przezna-
czona na pomoc dla państw trzecich oraz budżety
resortów realizujących projekty pomocowe.
Powyższe informacje dotyczą najważniejszych
wpłat wynikających z członkostwa Polski w UE. Pod-
kreślić należy, iż polskie instytucje i podmioty (m.in.
administracja państwowa, samorządy, przedsiębior-
cy, organizacje pozarządowe itp.) mają możliwość
bądź obowiązek uczestniczenia w różnorodnych in-
nych projektach i programach wspólnotowych, czego
konsekwencją może być obowiązek wpłacania skła-
dek bądź ponoszenia kosztów działań. Ze względu na
stale rozszerzający się zakres integracji europejskiej
oraz wielość podmiotów potencjalnie zaangażowa-
nych w działania wspólnotowe należy uznać, iż na-
łożenie na takie podmioty dodatkowych obowiązków
w zakresie raportowania spowodowałoby koszty nie-
proporcjonalne do uzyskanych korzyści.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Dominik
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
oraz grupy posłów
w sprawie nieprawidłowości przy realizacji
„Narodowego programu zwalczania chorób
nowotworowych” (13063)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej oraz gru-
py posłów w sprawie nieprawidłowości przy realizacji
„Narodowego programu zwalczania chorób nowotwo-
rowych”, przesłaną przy piśmie Pana Marszałka,
znak: SPS-023-13063/09, z dnia 30 listopada 2009 r.,
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień.
W odniesieniu do uwag w zakresie prawidłowej
realizacji kontroli jakości świadczeń mammograficz-
nych Ministerstwo Zdrowia informuje, że w roku
2009 wojewódzkie ośrodki koordynujące oraz Cen-
tralny Ośrodek Koordynujący (WOK-i, COK) zostały
zobowiązane do przekazywania informacji na temat
stwierdzonych nieprawidłowości ujawnionych w trak-
cie prowadzonych kontroli u świadczeniodawców do
państwowych wojewódzkich inspektoratów sanitar-
nych (PWIS) oraz konsultantów krajowych/woje-
wódzkich, co zostało określone w umowie zawartej
z WOK-ami. Wskazane podmioty z mocy ustawy Pra-
wo atomowe posiadają uprawnienia do eliminowania
z grupy wykonawców badań te jednostki, które nie
spełniają kryteriów jakościowych w zakresie świad-
czeń mammograficznych.
Jednocześnie w celu wyjaśnienia rozbieżności opi-
nii w sprawie bezpieczeństwa i jakości świadczeń re-
alizowanych w Polsce w ramach programu profilak-
tycznego z mojej inicjatywy w dniu 10 lutego 2009 r.
odbyło się w Ministerstwie Zdrowia spotkanie z eks-
pertami w przedmiotowym zakresie, którzy jedno-
znacznie stwierdzili, że świadczenia profilaktyczne
w Polsce nie stanowią zagrożenia i spełniają podsta-
wowy poziom diagnostyczny dla pacjenta. Założe-
niem prowadzenia systematycznych kontroli jakości
badań mammograficznych połączonych z prowadzo-
nymi jednocześnie szkoleniami dla kadry wykonują-
cej badania realizowane oraz dokonywanie oceny
klinicznej zdjęć mammograficznych miały zagwaran-
tować realizację badań mammograficznych na wyż-
szym od podstawowego poziomie diagnostycznym,
i tak też się stało. Ponadto jednoznacznie należy
stwierdzić, w oparciu o informację uzyskaną z GIS,
że wszystkie pracownie mammograficzne działające
w Polsce realizują badania na sprawnych urządze-
niach specjalistycznych.
Ponadto w celu uporządkowania działań w zakre-
sie prowadzenia audytu klinicznego zdjęć mammo-
graficznych minister zdrowia zwrócił się z prośbą
o współpracę w przedmiotowym zakresie do Polskie-
go Lekarskiego Towarzystwa Radiologicznego. W na-
stępstwie powyższego w roku bieżącym ustalona zo-
stała z gronem ekspertów w zakresie realizacji mam-
mograficznych badań skryningowych nowa metodo-
logia realizacji audytu klinicznego zdjęć oraz podjęto
działania w celu wyłonienia w drodze procedury kon-
kursowej niezależnego audytora oceny mammogra-
mów. Niestety w ramach dwukrotnie ogłoszonego
konkursu nie wpłynęły do Ministerstwa Zdrowia
oferty w przedmiotowym zakresie. Dlatego też pod-
jąłem decyzję o zleceniu audytu centralnemu ośrod-
kowi koordynującemu program profilaktyczny raka
piersi, który według nowej metodologii od 2010 r. bę-
dzie go realizował. Nowa metodologia uwzględnia
wykonanie oceny dwukrotnie większej liczby zdjęć,
objęcie audytem 100% ośrodków realizujących bada-

nia, wprowadzenie procedury odwoławczej dla kon-
trolowanych świadczeniodawców.
Uzupełniając powyższe, informuję, że kontrakto-
wanie świadczeń realizowanych w ramach progra-
mów profilaktycznych odbywało się na podstawie
stosownych zarządzeń prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia w sprawie określenia warunków zawie-
rania i realizacji umów w rodzaju profilaktyczne pro-
gramy zdrowotne. Świadczeniodawcy zakwalifikowa-
ni do programu spełnili wymagania określone w ww.
zarządzeniu m.in. w zakresie posiadania odpowied-
niej kadry specjalistycznej do realizacji badań mam-
mograficznych, specjalistycznego wyposażenia pra-
cowni mammograficznej. Ponadto świadczeniodawcy
musieli wykazać się spełnieniem warunków bez-
piecznego stosowania promieniowania jonizującego
dla wszystkich rodzajów ekspozycji medycznej okre-
ślonych w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
25 września 2005 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 194,
poz. 1625) i w związku z powyższym posiadaniem
zgody Państwowej Inspekcji Sanitarnej na stosowa-
nie przez nie urządzeń mammograficznych.
Należy podkreślić, że założeniem rozpoczętej w ra-
mach narodowego programu realizacji audytu świad-
czeniodawców i zdjęć mammograficznych było podnie-
sienie poziomu jakości badań skryningowych, które
na chwilę obecną spełniają podstawowy poziom dia-
gnostyczny, co stwierdzili eksperci w przedmiotowym
zakresie na spotkaniu zorganizowanym w Minister-
stwie Zdrowia z mojej inicjatywy w dniu 10 lutego
2009 r., o którym wspominałem już wcześniej.
Mając powyższe na uwadze oraz fakt, że w świetle
obowiązujących przepisów wyniki audytu nie mogły
stanowić podstawy prawnej dla NFZ do wykluczenia
jednostki z realizacji badań mammograficznych, były
jednak narzędziem dyscyplinującym świadczenio-
dawców, co skutkowało podjęciem przez pracownie
mammograficzne działań w zakresie poprawy pozio-
mu jakościowego wykonywanych w ramach progra-
mu badań mammograficznych.
Ponadto w celu podnoszenia poziomu jakości ba-
dań mammograficznych w ramach programu prowa-
dzone są w sposób ciągły szkolenia kadry specjali-
stycznej biorącej udział w programie. Do chwili obec-
nej przeszkolono prawie 70% personelu specjalistycz-
nego wykonującego przedmiotowe badania, w tym
prawie 1400 techników elektroradiologii oraz prze-
szło 1000 lekarzy radiologów.
Informuję ponadto, że wszystkie badania wyko-
nywane w ramach skryningu populacyjnego realizo-
wane są w sposób powtarzalny raz na 2 lata. Dlatego
też kobiety, u których badania wykonane były w roku
2007, ponownie będą zapraszane do programu, po-
cząwszy od listopada–grudnia 2008 r., w ramach
określonego w nim interwału.
Odnosząc się do pytania w zakresie podejmowa-
nych działań w celu zwiększenia liczby korzystają-
cych z badań mammograficznych, uprzejmie infor-
muję o realizowanych w ramach programów popula-
cyjnych różnych formach działań WOK-ów w zakre-
797
sie zachęcania kobiet do udziału w programie, któ-
rymi są organizowane przez ośrodki akcje informa-
cyjne, kampanie medialne na temat możliwości ko-
rzystania z badań mammograficznych, organizowa-
nie wyjazdów mammobusów w rejony o niezadowa-
lającej dostępności kobiet do badań, udział w progra-
mie pielęgniarek w celu zachęcania kobiet do badań
profilaktycznych. Od roku 2010 akcje medialne na
skalę ogólnopolską prowadzone będą przez Biuro
Prasy i Promocji w Ministerstwie Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii powtórnego wykonania
badania, informuję ponadto, że wszystkie badania
wykonywane w ramach skryningu populacyjnego re-
alizowane są w sposób powtarzalny raz na 2 lata.
Kończąc, zapewniam, że przed wdrożeniem zadań
do realizacji w roku 2010 w ramach „Narodowego
programu zwalczania chorób nowotworowych” pod-
jęto szereg uzgodnień z konsultantami i ekspertami
w dziedzinie onkologii w celu wyboru do realizacji
najskuteczniejszych i najbardziej uzasadnionych epi-
demiologicznie i ekonomicznie działań.
Ponadto jestem przekonany, że nowy skład Rady
do Spraw Zwalczania Chorób Nowotworowych po
wprowadzonych w ciągu bieżącego roku przeze
mnie zmianach gwarantuje bezstronność i mery-
toryczne podejście do działań na rzecz zwalczania
chorób nowotworowych w naszym kraju na chwilę
obecną i w przyszłości, co zagwarantuje właściwą
skuteczność programu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie rodzinnej opieki zastępczej (13064)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka, z dnia
30 listopada 2009 r., znak: SPS-023-13064/09, doty-
czące interpelacji posła Krzysztofa Putry w sprawie
rodzinnej opieki zastępczej, przedstawiam następu-
jące stanowisko w tej kwestii.
W związku z ustanowieniem przez Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej roku 2009 Rokiem Rodzinnej
Opieki Zastępczej minister pracy i polityki społecznej
podjął szereg działań mających na celu wzmocnienie
rodzinnej pieczy zastępczej.
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej opra-
cowane zostały rozwiązania, których celem jest stwo-
rzenie systemu wsparcia rodziny, a także doprowa-
dzenie do rozwoju oraz poprawy jakości funkcjono-
798
wania rodzin zastępczych i rodzinnych domów dziec-
ka. Oczekuje się, że efektem tych zmian będzie od-
wrócenie niepokojącej tendencji do umieszczania
dziecka pozbawionego opieki rodziny w placów-
kach opiekuńczo-wychowawczych. Propozycje za-
warte w projekcie założeń do ustawy o wspieraniu
rodziny i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem
uzyskały w dniu 30 czerwca br. akceptację Rady Mi-
nistrów i obecnie w Rządowym Centrum Legislacji
trwają prace nad projektem ustawy.
W ramach tegorocznego konkursu ministra pracy
i polityki społecznej na finansowe wsparcie jednostek
samorządu terytorialnego w budowaniu lokalnego
systemu opieki nad dzieckiem i rodziną dofinanso-
wywano działania na rzecz rozwoju rodzinnej pieczy
zastępczej w samorządach lokalnych. W br. na reali-
zację tego zadania przeznaczono kwotę 7800 tys. zł.
W konkursie za priorytetowe uznano programy
uwzględniające następujące działania:
1. Promocja i edukacja w zakresie tworzenia ro-
dzinnych form pieczy zastępczej.
2. Tworzenie niespokrewnionych z dzieckiem ro-
dzin zastępczych zawodowych i niezawodowych
oraz rodzinnych domów dziecka.
3. Tworzenie infrastruktury niezbędnej dla do-
brego funkcjonowania rodzinnej pieczy zastępczej,
w tym rodzin zastępczych (dostęp do specjalistów
z różnych dziedzin oraz do różnych form wsparcia
rodzin zastępczych), oraz tworzenie jednostek spe-
cjalistycznego poradnictwa dla rodzin naturalnych,
zastępczych oraz adopcyjnych.
4. Wspieranie już istniejących niespokrewnio-
nych rodzin zastępczych zawodowych i niezawodo-
wych oraz rodzinnych domów dziecka poprzez m.in.
dofinansowanie dodatkowych szkoleń w zakresie
m.in. doskonalenia umiejętności opiekuńczo-wycho-
wawczych.
Ponadto Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
zleciło przeprowadzenie badań na temat barier
w tworzeniu rodzinnej pieczy zastępczej w świetle
opinii powiatowych centrów pomocy rodzinie oraz
rodzin zastępczych. Wyniki tych badań zostały
przedstawione na konferencji organizowanej przez
ministra pracy i polityki społecznej w dniu 10 grud-
nia 2009 r. pt. „Bariery w rozwoju rodzinnej pieczy
zastępczej”. W ramach działań promocyjnych mini-
sterstwo przygotowuje materiały zawierające infor-
macje o rodzinach zastępczych oraz promujące rodzi-
ny zastępcze. Materiały te w grudniu br. zostaną
dołączone do wydań kilku czasopism o zasięgu ogól-
nokrajowym.
Jednocześnie informuję, że średni miesięczny
koszt utrzymania dziecka w całodobowej placówce
opiekuńczo-wychowawczej w I półroczu 2009 r. wy-
nosił ok. 3 tys. zł.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Telusa
oraz grupy posłów
w sprawie bezpłatnego korzystania z odcinków
autostrad A1 i A2 w ruchu lokalnym
woj. łódzkiego (13066)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Roberta Telusa oraz grupy
posłów w sprawie bezpłatnego korzystania z odcin-
ków autostrad A1 i A2 w ruchu lokalnym woj. łódz-
kiego (pismo z dnia 30 listopada 2009 r., nr SPS-023-
-13066/09), uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 37a
ust. l ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn.
zm.) za przejazd autostradą pobierane są opłaty. Wy-
jątkiem od tej zasady są sytuacje, w których autostra-
da nie została przystosowana do poboru opłat. Po-
nadto opłaty nie są pobierane od pojazdów samocho-
dowych, za które została uiszczona opłata za przejazd
po drogach krajowych, pobierana na podstawie art. 42
ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie
drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn.
zm.) w okresie ważności tej opłaty.
Kolejnym aktem prawnym regulującym kwestię
opłat za przejazd autostradą jest rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie
autostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121, poz. 1034).
Zgodnie z § 1 tegoż rozporządzenia autostrada A1
oraz autostrada A2 na całym przebiegu zaliczone
zostały do autostrad budowanych i eksploatowanych
jako płatne. Zatem generalnie za przejazd autostra-
dą A l i A2 będą pobierane opłaty, ale dopiero od
momentu przystosowania konkretnych odcinków do
takiego poboru.
W świetle powyższego należy stwierdzić, iż obec-
ny system prawny nie pozwala na zwolnienie z pobo-
ru opłat na odcinkach autostrad płatnych. Należy
pamiętać, iż opłaty za autostrady mają na celu nie
tylko pokrycie kosztów budowy i eksploatacji auto-
strad (w tym spłaty zaciągniętych na ten cel kredy-
tów) oraz ewentualnie przynosić zyski. Opłaty służą
też kształtowaniu polityki transportowej państwa.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że każdy przy-
padek ewentualnego wprowadzenia stawki „zero-
wej” na autostradach płatnych będzie związany
z uszczupleniem przychodów publicznych, a co za
tym idzie z koniecznością uzyskania zgody ministra
finansów. Wprowadzenie stawek zerowych za prze-
jazd autostradami w obrębie miast i aglomeracji
miejskich związane będzie ponadto z koniecznością
rekompensat dla spółek, które zawarły umowę o bu-

dowę i eksploatację albo wyłącznie eksploatację au-
tostrad płatnych.
Resort infrastruktury dokonał analizy wpływu
ewentualnego wprowadzenia stawki „zerowej” na od-
cinkach autostrad stanowiących obwodnice dużych
miast na przychody Krajowego Funduszu Drogowego.
Z przeprowadzonych analiz wynika, że wprowadzenie
takiego zwolnienia wiązałoby się z uszczupleniem
środków Krajowego Funduszu Drogowego o ok. l,2 mld zł
rocznie. Ponadto wprowadzenie stawki „zerowej” na
odcinkach autostrad płatnych spowodowałoby ko-
nieczność zarezerwowania dodatkowych środków
finansowych na prace związane ze zbudowaniem
szczelnego systemu poboru opłat. Biorąc pod uwagę
ograniczone środki na rozwój infrastruktury drogo-
wej, aktualnie każde działanie związane z uszczuple-
niem wpływów Krajowego Funduszu Drogowego na-
leży uznać za niecelowe i zagrażające realizacji pro-
gramu budowy dróg krajowych.
Należy także zauważyć, iż autostrady co do zasa-
dy służą obsłudze ruchu tranzytowego, tj. przenosze-
niu ruchu pojazdów samochodowych na dużych od-
ległościach. Natomiast idea zaproponowana przez
pana posła związana jest z zapewnieniem obsługi ru-
chu lokalnego, do której przeznaczone są drogi niż-
szych kategorii. W szczególności takimi drogami słu-
żącymi obsłudze ruchu lokalnego są drogi gminne,
stanowiące drogi o znaczeniu lokalnym zgodnie z art. 7
ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach pu-
blicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn.
zm.). Zaś zgodnie z art. 3 ustawy o drogach publicz-
nych autostrady stanowią drogi publiczne o ograni-
czonej dostępności.
Reasumując, resort infrastruktury podziela tro-
skę grupy posłów z regionu łódzkiego o zapewnienie
właściwego skomunikowania miasta Łodzi z auto-
stradami. Proponowane przez pana posła wprowa-
dzenie bezpłatnego korzystania w ruchu lokalnym
z odcinków tylko autostrad przebiegających w regio-
nie łódzkim stanowiłoby naruszenie zasady równo-
ści. Zastosowanie proponowanego rozwiązania wią-
załoby się z koniecznością stworzenia regulacji
o charakterze systemowym, obejmującym swym za-
sięgiem teren całego kraju. To z kolei wiązałoby się
z uszczupleniem wpływów publicznych o ok. 1,2 mld zł
rocznie. W praktyce oznacza to konieczność rezy-
gnacji z inwestycji o takiej wartości bądź pokrycie
tej kwoty przez samorządy. Obecnie ze względu na
zaplanowane wydatki na inwestycje drogowe nie
wydaje się realne wprowadzenie rozwiązań powo-
dujących dalsze uszczuplenie i tak ograniczonych
środków na drogi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
799
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie niejasności związanych
z możliwością rozszerzenia istniejącej
transeuropejskiej sieci transportowej TEN-T
i włączenia do niej Portu Lotniczego Lublin
(Świdnik) (13067)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka Krzysztofa Putry z dnia 30 li-
stopada br. (znak: SPS-023-13067/09) przekazujące
interpelację pana posła Sławomira Zawiślaka w spra-
wie możliwości włączenia do sieci TEN-T Portu Lot-
niczego Lublin (Świdnik) przekazuję następujące
stanowisko.
Negatywne rozpatrzenie propozycji uwzględnie-
nia Portu Lotniczego Lublin SA jako elementu rewi-
zji sieci TEN-T znajduje uzasadnienie w przepisach
prawnych UE. Powołany przez ministra infrastruk-
tury w 2008 r. Zespół do spraw modyfikacji sieci
TEN-T dokonał selekcji kryteriów stanowiących pod-
stawę do uzasadnienia propozycji rozszerzenia tej
sieci. Kryteria te mają zastosowanie do portów lotni-
czych już funkcjonujących w ramach TEN-T. Są one
wyszczególnione w załączniku II, sekcji 6, punktach
I i II decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady
nr 1692/96. Skupienie się na zawężonej liście kryte-
riów pozwoliło na opracowanie profesjonalnych uza-
sadnień pod kątem lotnisk znajdujących się obecnie
poza TEN-T (Łódź i Bydgoszcz). Etap rozwoju tych
portów i skala obsługi ruchu pasażerskiego pozwa-
lają na zakwalifikowanie ich do kategorii wspólnoto-
wych na podstawie aktualnych danych statystycz-
nych dotyczących liczby obsłużonych pasażerów rocz-
nie, a nie jedynie prognoz, jak to jest w przypadku
portu lotniczego w Lublinie.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że Komisja Eu-
ropejska zgodnie z zapisami ww. decyzji dokonuje
rewizji wytycznych Wspólnoty w sprawie TEN-T co
5 lat. Tego wymaga dynamika wydarzeń w tym za-
kresie, zmieniające się realia funkcjonowania sekto-
ra transportu i jego otoczenia. Wobec powyższego
obecna decyzja w sprawie rozszerzenia sieci TEN-T
nie ma charakteru ostatecznego i może podlegać we-
ryfikacji podczas kolejnych rewizji tej sieci.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
800

Odpowiedź cy wykonywaniu innej działalności niż gospodarcza

(np. parki, przedszkola, świetlice itd.).
ministra rolnictwa i rozwoju wsi Przez inwestycje infrastrukturalne rozumie się
na interpelację posła Andrzeja Szlachty przede wszystkim projekty inwestycji w zakresie:
— budowy dróg, ulic, mostów, kanalizacji, urzą-
w sprawie nieodpłatnie przekazanych dzeń służących zaopatrzeniu mieszkańców gmin
gruntów rolnych przez Agencję w wodę, budownictwa mieszkaniowego (komunalne-
Nieruchomości Rolnych na terenie go i socjalnego),
województw: śląskiego, lubuskiego, — organizowania utrzymania czystości na tere-
pomorskiego, podkarpackiego, nie gmin (wysypiska śmieci), gminnych targowisk,
wielkopolskiego, zachodniopomorskiego, cmentarzy komunalnych, obiektów i urządzeń uży-
podlaskiego, dolnośląskiego, łódzkiego, teczności publicznej itd.,
warmińsko-mazurskiego, świętokrzyskiego, — ochrony zdrowia, pomocy społecznej, kultury,
małopolskiego, opolskiego, mazowieckiego, ochrony zabytków.
lubelskiego, kujawsko-pomorskiego W odniesieniu do pytania pana posła dotyczącego
(13068–13083) udziału Agencji Nieruchomości Rolnych w realizacji
programu „Moje boisko – Orlik 2012” uprzejmie in-
Odpowiadając na interpelacje pana posła Andrze- formuję, że dotychczas przekazano gminom na reali-
ja Szlachty z dnia 2 listopada 2009 r. w sprawie nie- zację celów statutowych powierzchnię ponad 28,5 tys.
odpłatnie przekazanych przez Agencję Nieruchomo- ha, m.in. na cele rekreacyjno-sportowe. Z przekaza-
ści Rolnych gruntów i budynków mieszkalnych na nej powierzchni grunty te mogą być wykorzystywane
terenie całego kraju z uwzględnieniem podziału na na budowę boisk i innych obiektów sportowych.
poszczególne województwa, uprzejmie wyjaśniam, co Określone zostały również procedury nieodpłatnego
następuje. przekazania nieruchomości gminie z przeznaczeniem
Agencja Nieruchomości Rolnych przejęła do Zasobu na potrzeby realizacji planowanych inwestycji w ra-
Własności Rolnej Skarbu Państwa ponad 4 725 000 ha mach programu „Moje boisko – Orlik 2012”.
gruntów. W zasobie pozostaje 2 276 000 ha gruntów, Dotychczas ANR przekazała nieodpłatnie na re-
w tym w dzierżawie 1 734 000 ha. Według stanu na alizację ww. programu 40 ha gruntów z Zasobu Wła-
30 września 2009 r. trwale zostało rozdysponowa- sności Rolnej Skarbu Państwa o szacowanej wartości
nych 2 449 000 ha gruntów (w tym poprzez sprzedaż ok. 650 tys. zł. Wymienione grunty położone są na
1 932 000 ha oraz w innych formach 516 000 ha). Grun- terenie 30 gmin w kraju. Jak wynika z informacji
ty zasobu były przekazywane nieodpłatnie na rzecz: przekazanych przez ANR, samorządy wykazują duże
jednostek samorządu terytorialnego, Lasów Państwo- zainteresowanie pozyskaniem gruntów pod budowę
wych, kościelnych osób prawnych. Pozostała część tych boisk. Każdy przedłożony wniosek jest szczegółowo
gruntów została wniesiona aportem do spółek oraz roz- analizowany i w sytuacji dysponowania odpowiedni-
dysponowana nieodpłatnie w innych formach. mi gruntami agencja odpowiada na nie pozytywnie.
Poniższe informacje obejmują okres od początku Dane dotyczące gruntów przekazanych jednost-
działania agencji do końca III kwartału 2009 r. Na- kom samorządu terytorialnego w latach 1992–09.2009
leży w tym miejscu wskazać, iż z uwagi na fakt, że przedstawia poniższa tabela.
nie wszystkie dane były gromadzone od początku
działania agencji, część z nich została określona sza-
Lp. Województwo Powierzchnia (ha)
cunkowo (np. dane o wartości przekazywanego nie-
odpłatnie majątku – na potrzeby tej informacji dane 1 Dolnośląskie 4584
oszacowano w oparciu o przyjęte założenia). 2 Kujawsko-pomorskie 3106
W okresie swojego funkcjonowania agencja prze- 3 Lubelskie 2084
kazała nieodpłatnie jednostkom samorządu teryto- 4 Lubuskie 4328
rialnego z różnych tytułów (głównie gminom) ponad 5 Łódzkie 1209
49,8 tys. ha gruntów, Lasom Państwowym – ponad 6 Małopolskie 1258
150 tys. ha, kościelnym osobom prawnym różnych 7 Mazowieckie 2663
wyznań – ponad 83 tys. ha, jak również innym upraw- 8 Opolskie 1749
nionym podmiotom – około 46 tys. ha. 9 Podkarpackie 2451
1. Grunty przekazane nieodpłatnie jednostkom 10 Podlaskie 1948
samorządu terytorialnego 11 Pomorskie 4961
Nieodpłatne przekazywanie gruntów zasobu na 12 Śląskie 1274
rzecz jednostek samorządu terytorialnego (gmin, po-
13 Świętokrzyskie 1288
wiatów, województw) realizowane jest w szczególno-
14 Warmińsko-maz. 6599
ści na cele związane z inwestycjami infrastruktural-
15 Wielkopolskie 4834
nymi wykonywanymi przez te jednostki w ramach
16 Zachodniopomorskie 5514
zadań własnych, przy czym agencja przekazuje gmi-
nom także majątek, z niezbędnymi gruntami, służą- Razem 49 849
 801

2. Grunty przekazane nieodpłatnie na rzecz La- znajdującej się w zasobie oraz w razie jednoznaczne-
sów Państwowych go stwierdzenia braku możliwości zrealizowania
Przekazywanie nieruchomości na rzecz Lasów uprawnień kościelnych osób prawnych z mienia in-
Państwowych odbywa się z uwzględnieniem przepi- nych jednostek niż agencja, które władają nierucho-
sów ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. mościami rolnymi Skarbu Państwa.
z 2005 r. Nr 45, poz. 435, z późn. zm.) oraz założeń Niezależnie od możliwości zaspokojenia roszczeń
„Krajowego programu zwiększania lesistości”. Lasy kościelnych osób prawnych w postępowaniach regula-
przejęte do zasobu, po ich geodezyjnym wydzieleniu, cyjnych mogą one także występować o nieodpłatne
agencja przekazuje nieodpłatnie Państwowemu Go- przyznanie nieruchomości na utworzenie lub powięk-
spodarstwu Leśnemu – Lasy Państwowe. Grunty szenie gospodarstw rolnych albo na cele sprawowania
wchodzące w skład zasobu mogą być również prze- kultu religijnego lub działalności w zakresie charyta-
kazane nieodpłatnie Lasom Państwowym do zalesie- tywno-opiekuńczym, oświatowo-wychowawczym itp.
nia. Przekazanie gruntów wydzielonych geodezyjnie, Do końca III kwartału 2009 r. agencja przekaza-
przeznaczonych do zalesienia w miejscowym planie ła z zasobu kościelnym osobom prawnym łącznie oko-
zagospodarowania przestrzennego (albo w decyzji ło 83,1 tys. ha. Zdecydowana większość postępowań
o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu), dotyczyła nieodpłatnych przekazań nieruchomości
następuje na wniosek agencji, w drodze decyzji sta-
zasobu Kościołowi katolickiemu (ponad 90% przeka-
rosty. Inne grunty nadające się do zalesienia, ale
zanej powierzchni).
nieprzewidziane na ten cel w miejscowym planie
Dane dotyczące gruntów przekazanych nieodpłat-
zagospodarowania przestrzennego, agencja może
nie kościelnym osobom prawnym w latach 1992–
także przekazywać nieodpłatnie Lasom Państwo-
–09.2009 przedstawia poniższa tabela.
wym w drodze umowy.
Dane dotyczące gruntów przekazanych nieodpłat-
nie na rzecz lasów w latach 1992–09.2009 przedsta- Lp. Województwo Powierzchnia (ha)
wia poniższa tabela. 1 Dolnośląskie 10 633
2 Kujawsko-pomorskie 14 737
Lp. Województwo Powierzchnia (ha) 3 Lubelskie 3896
4 Lubuskie 3356
1 Dolnośląskie 15 345
5 Łódzkie 10
2 Kujawsko-pomorskie 9103
6 Małopolskie 1131
3 Lubelskie 3377
7 Mazowieckie 801
4 Lubuskie 12 965
8 Opolskie 1272
5 Łódzkie 892
9 Podkarpackie 2025
6 Małopolskie 861
10 Podlaskie 833
7 Mazowieckie 1595
11 Pomorskie 7065
8 Opolskie 2826
12 Śląskie 5916
9 Podkarpackie 10 818
13 Świętokrzyskie 42
10 Podlaskie 7605
14 Warmińsko-maz. 7783
11 Pomorskie 12 623
15 Wielkopolskie 16 249
12 Śląskie 598
16 Zachodniopomorskie 7747
13 Świętokrzyskie 188
Razem 83 497
14 Warmińsko-maz. 27 486
15 Wielkopolskie 9842
16 Zachodniopomorskie 34 171
4. Grunty przekazane nieodpłatnie na rzecz in-
Razem 150 294
nych podmiotów
Należy również wskazać, iż oprócz trzech ww. ty-
3. Grunty przekazane nieodpłatnie kościelnym tułów nieodpłatnych przekazań gruntów agencja
osobom prawnym przekazuje nieruchomości Skarbu Państwa innym
Rozpatrywanie wniosków kościelnych osób praw- podmiotom uprawnionym w trybie ustawy z dnia
nych o zaspokojenie roszczeń z tytułu utraty własno- 19 października o gospodarowaniu nieruchomościa-
ści nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa nastę- mi rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231,
puje w postępowaniu regulacyjnym. Regulowanie poz. 1700) lub w trybie innych przepisów. Z łącznej
przez agencję tych roszczeń może polegać na: powierzchni 44,7 tys. ha największy areał został
— przywróceniu własności upaństwowionych nie- przekazany parkom narodowym w związku z utwo-
ruchomości rolnych i nierolnych lub ich części wów- rzeniem parku lub zmianą jego granic (około 13,1 tys. ha)
czas, gdy znajdują się one w Zasobie WRSP, oraz na rzecz osób – dożywotnich użytkowników
— wydzieleniu z Zasobu WRSP odpowiednich nie- (również około 13,1 tys. ha). Blisko 6,2 tys. ha prze-
ruchomości zamiennych w przypadku braku możli- kazano byłym właścicielom w trybie przywracania
wości przywrócenia utraconej nieruchomości rolnej własności nieruchomości.
802

Dane dotyczące gruntów przekazanych nieodpłat- 6. Nieodpłatnie przekazane mieszkania

nie na rzecz innych podmiotów w latach 1992– W wyniku restrukturyzacji mienia przejętego do
–09.2009 przedstawia poniższa tabela. Zasobu WRSP, głównie po zlikwidowanych PPGR,
wyodrębniony został majątek służący celom socjal-
Lp. Województwo Powierzchnia (ha) nym, w tym także mieszkania, które najemcy mogą
1 Dolnośląskie 3649 wykupić na preferencyjnych warunkach. Do końca
2 Kujawsko-pomorskie 3150 września 2009 r. agencja przejęła do zasobu 336,3
3 Lubelskie 4694 tys. mieszkań.
4 Lubuskie 6679 Od początku działalności agencji sprzedano 303,6
5 Łódzkie 727 tys. mieszkań (90% przejętych). Niezależnie od tego
6 Małopolskie 787 agencja przekazała nieodpłatnie podmiotom 15 tys.
7 Mazowieckie 1622 mieszkań, w tym 8,9 tys. mieszkań samorządom, 1,75
8 Opolskie 601 tys. mieszkań wniosła aportami do spółek. W zasobie
9 Podkarpackie 5142 pozostało 14,6 tys. mieszkań. Informacje dotyczące
10 Podlaskie 3233 nieodpłatnego przekazania mieszkań w poszczegól-
11 Pomorskie 1289
nych województwach przedstawiono poniżej w tabeli.
12 Śląskie 285
Dla nieodpłatnego przekazania mieszkań nie jest po-
13 Świętokrzyskie 501
siadana informacja o ich wartości.
14 Warmińsko-maz. 2173
Dane dotyczące nieodpłatnie przekazanych miesz-
15 Wielkopolskie 8451
kań w latach 1992–09.2009 przedstawia poniższa
16 Zachodniopomorskie 2798
tabela.
Razem 45 781
Liczba mieszkań
w tym
Lp. Województwo przekazanych
samorządom
nieodpłatnie
5. Grunty przekazane nieodpłatnie na rzecz spół- 1 Dolnośląskie 1536 1115
ek Skarbu Państwa
2 Kujawsko-pomorskie 1342 238
W aporcie do spółek prawa handlowego agencja
wniosła 15,9 tys. ha gruntów (w roku 2008 i 2009 nie 3 Lubelskie 520 249
wnoszono gruntów do spółek), a wraz z nimi 148 za- 4 Lubuskie 2079 1517
bytkowych zespołów dworskich i pałacowo-parko- 5 Łódzkie 254 115
wych, 173 obiekty socjalne, kulturalne i sportowe,
6 Małopolskie 100 19
66 mieszalni pasz, 49 gorzelni, 1 winiarnię, 40 su-
szarni zbóż i zielonek. Do spółek wniesiono także 7 Mazowieckie 495 231

w formie aportów 1756 mieszkań. 8 Opolskie 469 201

Dane dotyczące gruntów przekazanych nieodpłat- 9 Podlaskie 52 31
nie na rzecz spółek Skarbu Państwa w latach 1992– 10 Podkarpackie 59 52
–09.2009 przedstawia poniższa tabela.
11 Pomorskie 1035 913
12 Śląskie 783 275
Lp. Województwo Powierzchnia (ha)
13 Świętokrzyskie 39 34
1 Dolnośląskie 2751
14 Warmińsko-maz. 1834 1648
2 Kujawsko-pomorskie 1177
3 Lubelskie 179 15 Wielkopolskie 1471 482

4 Lubuskie 352 16 Zachodniopomorskie 2708 1841

5 Łódzkie 505 Razem 14 776 8961
6 Małopolskie 563
7 Mazowieckie 624 7. Wartość nieruchomości przekazanych nieod-
8 Opolskie 530 płatnie
9 Podkarpackie 255 Wartość gruntów nieodpłatnie przekazanych zo-
10 Podlaskie 107 stała określona zgodnie z poniższymi kryteriami:
11 Pomorskie 1034 Wartość gruntów nieodpłatnie przekazanych w la-
12 Śląskie 191 tach 1992–2007 została określona jako iloczyn nieod-
13 Świętokrzyskie 55 płatnie przekazanej powierzchni i średnich cen nieru-
14 Warmińsko-maz. 1719 chomości rolnych sprzedawanych przez ANR według
15 Wielkopolskie 4948 cen za I kwartał 2009 r. i średnich cen nieruchomości
16 Zachodniopomorskie 935 nierolnych sprzedawanych przez ANR według cen
Razem 15 924 z roku 2008 (w I kwartale 2009 r. zbyt mała sprzedaż
tego typu nieruchomości), przy czym:
 803

— dla gruntów przekazanych na rzecz jednostek 13. Świętokrzyskie 104 460 636 zł
samorządu terytorialnego przyjęto, że są to grunty 14. Warmińsko-maz. 2 136 356 815 zł
nierolne i zgodnie ze średnią ceną sprzedaży gruntów 15. Wielkopolskie 1 531 469 162 zł
nierolnych określono ich wartość, 16. Zachodniopom. 1 376 068 416 zł
— dla gruntów przekazanych na rzecz Lasów Razem 13 145 077 548 zł
Państwowych przyjęto, że są to grunty rolne i zgod-
nie ze średnią ceną sprzedaży gruntów rolnych okre- Wartość nieodpłatnie przekazanych gruntów Zaso-
ślono ich wartość, bu Własności Rolnej Skarbu Państwa na dzień 30 wrze-
— dla gruntów przekazanych na rzecz kościel- śnia 2009 r. oszacowano na kwotę ponad 13 mld zł.
nych osób prawnych przyjęto, że są to grunty rolne
i zgodnie ze średnią ceną sprzedaży gruntów rolnych Minister
określono ich wartość, Marek Sawicki
— dla gruntów przekazanych na rzecz innych
podmiotów, tj. Polskiej Akademii Nauk, izby rolni-
czej, Krajowej Rady Izb Rolniczych, państwowej szko- Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
ły wyższej lub państwowej jednostki badawczo-roz-
wojowej, byłych właścicieli, dożywotnich użytkowni-
ków, parków narodowych, zarządzających specjalną Odpowiedź
strefą ekonomiczną, Agencji Budowy i Eksploatacji
Autostrad i innych, przyjęto, że są to grunty rolne sekretarza stanu w Urzędzie Komitetu
i zgodnie ze średnią ceną sprzedaży gruntów rolnych Integracji Europejskiej
określono ich wartość, na interpelację posła Andrzeja Szlachty
— dla gruntów przekazanych na rzecz spółek
Skarbu Państwa przyjęto, że są to grunty rolne w sprawie planów reformy wspólnego budżetu
i zgodnie ze średnią ceną sprzedaży gruntów rolnych Unii Europejskiej (13084)
określono ich wartość.
Wartość gruntów nieodpłatnie przekazanych Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pre-
w okresie 01.2008–03.2009 została określona z uwzględ- zesa Rady Ministrów w załączeniu uprzejmie przesy-
nieniem podziału na grunty, które zostały: łam odpowiedź na interpelację pana posła Andrzeja
— nieodpłatnie przekazane aktem notarialnym, Szlachty z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie pla-
a ich wartość przyjęta w przedmiotowej analizie wy- nów reformy wspólnego budżetu Unii Europejskiej
nika z zapisów aktów notarialnych, (sygn. SPS-023-13084/09).
— nieodpłatnie przekazane na podstawie decyzji Jednocześnie pragnę dodać, że załączona odpo-
administracyjnych, dla których nie był sporządzany wiedź powstała dzięki współpracy Urzędu Komitetu
akt notarialny, a ich wartość została określona Integracji Europejskiej z Ministerstwem Rozwoju
zgodnie z założeniami przyjętymi przy wycenie war- Regionalnego.
tości gruntów nieodpłatnie przekazanych w latach Odpowiedź na interpelację posła Andrzeja Szlach-
1992–2007. ty z dnia 30 listopada 2009 r.
Wartość gruntów za okres dwóch kwartałów 2009 r. Część I. Wprowadzenie
(II i III kwartał) została określona jako iloczyn śred- W maju 2006 r. Parlament Europejski, Rada UE
niej wartości gruntów w poszczególnych wojewódz- i Komisja Europejska uzgodniły, że Komisja powinna
twach i powierzchni przekazanej w okresie dwóch dokonać „pełnego, kompleksowego przeglądu budże-
kwartałów br. tu UE, obejmującego wszystkie aspekty wydatków
Dane dotyczące wartości gruntów przekazanych UE, włączając w to wspólną politykę rolną, a także
nieodpłatnie w latach 1992–09.2009 przedstawia po- wszystkie zasoby, w tym także rabat brytyjski, i przed-
niższa tabela. łożenia sprawozdania w latach 2008–2009”.
We wrześniu 2007 r. Komisja otworzyła proces
Lp. Województwo Wartość (PLN) konsultacji, publikując „Consultation paper”, w któ-
1. Dolnośląskie 1 194 951 615 zł rym zadała szereg pytań dotyczących przyszłości bu-
2. Kujawsko-pom. 1 149 038 579 zł dżetu UE, a więc także całej Wspólnoty. Pomysły
3. Lubelskie 666 106 599 zł zebrane podczas konsultacji posłużą do przygotowa-
4. Lubuskie 593 085 415 zł nia propozycji Komisji dotyczących przyszłości bu-
5. Łódzkie 1 072 571 298 zł dżetu europejskiego. Zostaną one opublikowane naj-
6. Małopolskie 291 520 979 zł prawdopodobniej wiosną 2010 r. w formie komunika-
7. Mazowieckie 253 954 986 zł tu, który będzie podstawą dyskusji w Radzie UE oraz
8. Opolskie 778 511 859 zł w Parlamencie Europejskim.
9. Podkarpackie 324 201 768 zł Dyskusja o reformie wspólnego budżetu UE na
10. Podlaskie 527 651 794 zł pewno będzie miała dla przyszłości Europy nie mniej-
11. Pomorskie 707 615 660 zł sze znaczenie niż niedawna debata instytucjonalna.
12. Śląskie 430 897 579 zł W istocie będzie to rozmowa o wizji wspólnej Europy.
804
W trakcie debaty odpowiedzi będzie wymagać pyta-
nie – jakie zadania w Unii powinny być realizowane
wspólnie, a jakie powinny być indywidualnym obo-
wiązkiem każdego państwa członkowskiego. Jeżeli
w trakcie tej dyskusji zostaną uzgodnione cele i za-
sady, to ustalenia te zaważą na przebiegu najbliż-
szych negocjacji perspektywy finansowej dotyczącej
okresu po 2013 r.
Planowana reforma ma m.in. tak ukształtować
przyszły budżet, żeby mógł on sprostać wyzwaniom
nadchodzących dziesięcioleci. Wśród wyzwań wymie-
niane są: globalizacja, zmiany klimatyczne, kurczenie
się zasobów energii, niekorzystne zjawiska demogra-
ficzne. Nie ulega wątpliwości, że Europa, jeśli chce
właściwie zadbać o własny rozwój i odegrać istotną
rolę w świecie, musi być gotowa podjąć te wyzwania.
Zdaniem Polski uczyni to skutecznie tylko wtedy, gdy
będzie zdolna do zmniejszania wewnętrznego zróżni-
cowania, zwłaszcza pod względem poziomu rozwoju
gospodarczego. Dlatego właśnie wewnętrzny brak
spójności gospodarczo-społecznej nadal jest wyzwa-
niem, z którym musi zmierzyć się Europa.
W debacie nad przyszłością budżetu UE Polska
będzie przekonywała do odwrócenia trendu ograni-
czania budżetu, nasilającego się od początku obecne-
go wieku (wielkość budżetu maleje w relacji do PKB
Unii). Nasileniu ulega także drugie niepokojące zja-
wisko – wzrasta liczba i koszt rabatów oraz ulg, któ-
re przysługują zamożniejszym państwom członkow-
skim we wpłatach do wspólnego budżetu. Zatem
w trakcie debaty nie powinniśmy pomijać kwestii
sposobu kształtowania systemu dochodów budżetu
europejskiego. Jeżeli Unia chce podejmować więcej
wspólnych zadań, nie może się jednocześnie pozba-
wiać środków na ich realizację.
Część II. Odpowiedzi na pytania szczegółowe po-
stawione w interpelacji:
1. Czy polski rząd jest w posiadaniu tej nieoficjal-
nej wersji założeń reformy budżetu UE?
Polska posiada wiedzę nt. projektu komunikatu
Komisji Europejskiej odnośnie reformy budżetowej.
Niemniej jednak trzeba podkreślić, że przedmioto-
wy „przeciek” nie posiada nawet statusu dokumen-
tu nieoficjalnego KE (np. jak dokumenty staff wor-
king dokument). Oczywiście nie zmienia to faktu,
że jego treść jest brana pod uwagę w działaniach
organów administracji odpowiedzialnych za przy-
szłość budżetu UE.
Publikacji oficjalnej wersji „Komunikatu KE
w sprawie przeglądu budżetu UE” należy spodziewać
się w II kwartale 2010 r.
2. Czy na podstawie posiadanych danych można
sformułować niekorzystną dla naszego kraju ocenę
proponowanych zmian?
3. Czy istnieje niebezpieczeństwo utraty miliar-
dów z dopłat rolnych i funduszy regionalnych?
Wieloletnie ramy finansowe na okres po 2013 r.
negocjowane będą w okresie 2011–2012. Obecnie jest
zbyt wcześnie, aby mówić o konkretnych rozwiąza-
niach oraz kwotach związanych z wydatkami unij-
nymi w przedmiotowym okresie, gdyż „Komunikat
KE w sprawie przeglądu budżetu UE” będzie doku-
mentem poddającym pod dyskusję wyłącznie cele,
priorytety oraz zasady finansów unijnych.
Niemniej jednak już dziś można stwierdzić, że pol-
skim zasadniczym celem w debacie o zasadach przy-
szłego budżetu UE będzie przeciwstawienie się po-
działowi na polityki „nowe” i „stare”, a także wyka-
zanie skuteczności polityki spójności oraz ekspono-
wanie korzyści ze wspólnotowego charakteru wspól-
nej polityki rolnej i innych polityk finansowanych
z UE. Równocześnie Polska będzie zwracała uwagę,
że potrzeba ochrony klimatu i wypracowania mądrej,
wspólnej polityki klimatycznej nie jest przeciwstaw-
na potrzebie osiągnięcia spójności wewnętrznej.
Będziemy postulować, aby nowe wyzwania, takie
jak wspomniana walka z ociepleniem klimatu czy też
zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego, prowa-
dziły do osiągnięcia synergii z już istniejącymi poli-
tykami i nie wykluczały się wzajemnie.
Rząd RP przeciwstawia się wizji polityk UE finan-
sowanych na zasadzie możliwości poszczególnych
budżetów narodowych lub dostępnych tylko dla okre-
ślonej liczby państw. Będziemy przypominać, że pod-
stawą Unii jest wspólny interes i wspólnotowe podej-
ście do realizowanych działań.
Ponadto będziemy wkraczać w dziedziny takie
jak debata nad zwiększeniem udziału państw UE-12
w programach ramowych i debata nad elastyczno-
ścią ram finansowych. Będziemy postulować odej-
ście od logiki rabatów i mechanizmów korekcyjnych
odwracających ideę progresywności wpłat do budże-
tu UE.
Komisja Europejska (KE) nie przedstawiła do tej
pory dokumentu, który zawierałby unijną wizję po-
lityki spójności lub wspólnej polityki rolnej po 2013 r.
oraz projekcję wydatków na te polityki. W zakresie
polityki spójności podejmowano jedynie próby podsu-
mowania dotychczasowej debaty, aczkolwiek bez roz-
strzygnięcia pojawiających się dylematów i rozbież-
ności w stanowiskach poszczególnych państw człon-
kowskich. W związku z powyższym na obecnym eta-
pie brak jest formalnych podstaw do dokonywania
szacunków co do ewentualnych zmian w celach poli-
tyki spójności UE oraz alokacji środków struktural-
nych pomiędzy poszczególnymi państwami człon-
kowskimi. Nie istnieją także podstawy, aby sądzić,
że alokacja w przypadku Polski zostanie zmniejszona
lub zwiększona w przyszłej perspektywie finansowej.
Należy podkreślić, że MRR, jako kluczowy priorytet
sektorowy polskiej prezydencji w Radzie Unii Euro-
pejskiej w II połowie 2011 r., wyznaczyło „zapewnie-
nie istotnej roli polityki spójności UE w budżecie
unijnym”.
W świetle nieoficjalnego dokumentu Komisji Eu-
ropejskiej ws. przeglądu budżetu UE, do którego od-
nosi się pan poseł, przyszła polityka spójności UE
jawi się niekorzystnie z punktu widzenia roli tej po-
lityki w realizacji wyzwań strategicznych UE i jej
wagi w zreformowanym budżecie UE. Proponuje się

w nim bowiem ograniczenie interwencji środków
strukturalnych do regionów najbiedniejszych, mar-
ginalizację wymiaru terytorialnego i regionalnego
polityki spójności oraz zaniechanie wsparcia dla tzw.
regionów przejściowych (tj. takich, które utraciły sta-
tus regionów najbiedniejszych) i regionów celu 2
(tj. regionów bogatszych borykających się ze specy-
ficznymi problemami rozwojowymi). Należy jednak
podkreślić, że jest to dokument nieoficjalny i praw-
dopodobnie ulegnie modyfikacji. Oficjalny dokument
ws. przeglądu budżetu UE ma zostać przedstawiony
przez nową Komisję Europejską w 2010 r., zaś przed-
stawienie projektów rozporządzeń dotyczących poli-
tyki spójności po 2013 r. powinno nastąpić dopiero
w 2011 r.
Rząd RP bierze aktywny udział w debacie nad
kształtem polityki spójności po 2013 r., promując wi-
zję polityki spójności UE jako zintegrowanej polityki
rozwojowej służącej wzmacnianiu potencjału wzro-
stowego całej Unii.
Odnośnie natomiast przyszłości wspólnej polityki
rolnej rząd RP postuluje zapewnienie odpowiedniego
poziomu finansowania wspólnotowego tej polityki po
2013 r. – co najmniej na obecnym poziomie. Uzasad-
nieniem tego jest:
i) rozszerzenie zakresu celów WPR o nowe wspól-
notowe wyzwania, przy zachowaniu większości do-
tychczas realizowanych zadań,
ii) kluczowa rola solidarności finansowej dla spraw-
nego funkcjonowania jednolitego rynku, a także
iii) zmniejszenie poziomu wsparcia cenowego, ja-
kie w przeszłości rolnictwo otrzymywało w ramach
działań interwencyjnych.
Jednocześnie rząd RP zauważa, że istotnym za-
grożeniem dla dostarczania europejskiej wartości
dodanej przez przyszłą WPR byłoby zwiększenie
współfinansowania tej polityki z budżetów krajo-
wych, a w szczególności wprowadzenie współfinan-
sowania krajowego płatności bezpośrednich. Zmiana
taka zahamowałaby proces spójności gospodarczej
we Wspólnocie, zmuszając biedniejsze państwa człon-
kowskie do zwiększenia wydatków publicznych na
zapewnienie równych warunków konkurencji dla
swojego sektora rolnego na jednolitym rynku lub też
do rezygnacji z korzyści ekonomicznych związanych
z konkurowaniem na równych zasadach w tym sek-
torze. Dlatego jako niedopuszczalne rząd RP uznaje
próby renacjonalizacji WPR.
Zgodnie ze stanowiskiem rządu RP wspólnotowe
płatności bezpośrednie powinny pozostać instrumen-
tem WPR odpowiedzialnym za:
i) wsparcie i stabilizację dochodów rolniczych,
ii) utrzymanie użytków rolnych w dobrej kulturze
rolnej, zgodnej z wymogami środowiska, rekompen-
sowanie kosztów związanych z wypełnianiem wymo-
gów wspólnotowych związanych z realizacją pozapro-
dukcyjnych dóbr publicznych,
iii) zapewnienie równych warunków konkurencji
w ramach jednolitego rynku rolno-żywnościowego.
805
Wysokość środków finansowych dla państw UE
na płatności bezpośrednie powinna uwzględniać ska-
lę obecnych i przyszłych zadań publicznych realizo-
wanych w ramach wsparcia rolnictwa UE. System
płatności bezpośrednich wymaga ponadto zmiany
polegającej na jego dalszym uproszczeniu i ujednoli-
ceniu formy stosowania w całej UE. System polega-
jący na jednolitej stawce powierzchniowej w całej UE
(flat rate) lepiej służyłby realizacji obecnych i przy-
szłych celów WPR niż system dzisiejszy, w którym
wysokość płatności i pułapy krajowe odzwierciedlają
historyczne poziomy i intensywność produkcji w po-
szczególnych państwach członkowskich sprzed kil-
kunastu lat.
Podsumowując, trzeba stwierdzić, że w chwili
obecnej nie istnieją żadne racjonalne, obiektywne,
a przede wszystkim oficjalne przesłanki pozwalające
postawić jakąkolwiek tezę nt. przyszłych alokacji
z budżetu UE dla Polski. Co więcej, obecna perspek-
tywa finansowa kończy się dopiero w 2013 r., a nego-
cjacje następnej rozpoczną się w 2011 r., czyli tuż
przed polską prezydencją. Natomiast spodziewany na
początek 2010 r. „Komunikat KE w sprawie przeglą-
du budżetu UE” nie będzie zawierał propozycji roz-
wiązań pozwalających na ewentualne szacunki przy-
szłych przepływów finansowych. Z doniesień z KE
wynika, że jego treść zostanie znacząco zmieniona
(w stosunku do wersji „przecieku”), skupiając się ra-
czej na wyznaczaniu ogólnych kierunków i celów niż
polityk, programów i alokacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej
Mikołaj Dowgielewicz
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie sytuacji finansowej ZUS (13085)
W odpowiedzi na przesłaną przez Pana Marszał-
ka, przy piśmie z dnia 30 listopada 2009 r., znak:
SPS-023-13085/09, interpelację posła Andrzeja Szlach-
ty w sprawie sytuacji finansowej FUS uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Zgodnie z ustawą z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 205, poz. 1585) Zakład Ubezpieczeń Społecznych
jest zobowiązany do sporządzania co 3 lata długo-
okresowej prognozy wpływów i wydatków Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych oraz corocznie – średnio-
terminowej prognozy wpływów i wydatków Fundu-
806
szu Ubezpieczeń Społecznych. W bieżącym roku Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych przygotował kolejną
5-letnią prognozę wpływów i wydatków Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych na lata 2010–2014.
Odnosząc się do pierwszego pytania postawionego
w interpelacji, czy prawdą jest, że do 2013 r. na wy-
płatę emerytur może zabraknąć blisko 300 mld zł,
na wstępie pragnę zauważyć, że kwota ta pojawiła
w artykule „Emerytalne mącenie w głowie” w „Ga-
zecie Wyborczej” z dnia 2 listopada 2009 r. („do 2013 r.
na wypłatę emerytur może zabraknąć – jak progno-
zuje ZUS – blisko 300 mld zł”). Chciałabym jednocze-
śnie nadmienić, że kwota ta pojawiła się również
w „Gazecie Wyborczej” już półtora roku temu, w wy-
daniu z dnia 17 marca 2008 r. – wówczas była jednak
mowa o ponad 300 mld zł.
Można się domyślać, że kwota minus 300 mld zł
uzyskana została przez autorów artykułu w „Gazecie
Wyborczej” poprzez zsumowanie prognozowanych
sald rocznych w kwotach zdyskontowanych na 2006 r.
dla lat 2009–2013 z opracowania „Prognoza wpły-
wów i wydatków funduszu Ubezpieczeń Społecznych
na lata 2009–2013” (ZUS, Warszawa, grudzień 2007).
Suma zdyskontowanych sald rocznych całego Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych dla wariantu pesy-
mistycznego tej prognozy wynosi bowiem minus
296 mld zł. Kwota ta nie pojawia się jednak w progno-
zie, w której podawane są wyłącznie salda roczne.
Ponadto kwota ta dotyczy całego Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych, a nie tylko funduszu emerytal-
nego. W prognozie kwoty deficytów rocznych fundu-
szu emerytalnego są mniejsze od kwot deficytów ca-
łego Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Podkreślić należy, że przychody Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych pochodzą nie tylko ze składek
i dotacji celowej z budżetu państwa, ale także m.in.
z refundacji z tytułu przekazania składek do otwar-
tych funduszy emerytalnych oraz z dotacji uzupeł-
niającej z budżetu państwa. Tymczasem w wynikach
prognozy przygotowanej przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych po stronie wpływów do Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych uwzględniono wyłącznie wpły-
wy składkowe oraz celową dotację budżetową na po-
krycie świadczeń finansowanych z budżetu państwa,
a wypłacanych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(dzięki takiemu ujęciu prognoza daje niezakłócony
obraz wyniku rocznej działalności Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych dla każdego kolejnego progno-
zowanego roku).
Dlatego też prezentowanych w prognozie kwot de-
ficytów rocznych Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
nie można traktować jako środków finansowych, któ-
rych może zabraknąć na wypłatę świadczeń.
Należy również pamiętać, że wypłacalność świad-
czeń z ubezpieczeń społecznych gwarantowana jest
przez państwo.
Odnosząc się do pytania dotyczącego prognoz do-
tyczących Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w la-
tach 2011, 2012 i 2013, pragnę uprzejmie poinformo-
wać, że zgodnie z ostatnio sporządzoną prognozą
wpływów i wydatków Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych na lata 2010–2014 (ZUS, Warszawa, lipiec
2009) deficyt funduszu emerytalnego w kwotach
zdyskontowanych na 2008 r., w zależności od takich
parametrów, jak m.in. parametry makroekonomicz-
ne i ściągalność składek, może kształtować się nastę-
pująco:
— w 2011 r. – od 46,115 mld zł do 52,825 mld zł,
— w 2012 r. – od 41,753 mld zł do 50,659 mld zł,
— w 2013 r. – od 38,092 mld zł do 49, 176 mld zł.
Jeżeli natomiast chodzi o deficyt funduszu rento-
wego, to w zależności od takich parametrów, jak
m.in. parametry makroekonomiczne i ściągalność
składek, deficyt funduszu rentowego w kwotach
zdyskontowanych na 2008 r. może kształtować się
następująco:
— w 2011 r. – od 16,097 mld zł do 20,418 mld zł,
— w 2012 r. – od 14,680 mld zł do 20,427 mld zł,
— w 2013 r. – od 13,611 mld zł do 20,754 mld zł.
Niezależnie od przedstawionych informacji należy
mieć też na uwadze, że sytuacja finansowa Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych jest w dużym stopniu uza-
leżniona od rozwoju sytuacji gospodarczo-ekonomicz-
nej i demograficzno-społecznej Polski. W związku
z tym odchylenia rzeczywistego wykonania przycho-
dów i wydatków w odniesieniu do wielkości planowa-
nych zależą od trafności prognoz dotyczących wskaź-
ników ekonomicznych będących podstawą tworzenia
planów finansowych.
Odnosząc się do pytania dotyczącego podejmowa-
nych przez ministerstwo działań dotyczących stabil-
ności finansowej Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych, pragnę poinformować, że Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej m.in. w celu zmniejszenia dys-
proporcji pomiędzy liczbą osób w wieku produkcyj-
nym w stosunku do liczby osób w wieku poproduk-
cyjnym wdraża obecnie program „Solidarność poko-
leń – działania dla zwiększenia aktywności zawodo-
wej osób po 50. roku życia”. Jest to pakiet działań
rządowych zmierzających do poprawy stopnia za-
trudnienia osób powyżej 50. roku życia, która jest
niezbędna dla utrzymania wysokiego potencjału
wzrostu gospodarczego w Polsce w perspektywie naj-
bliższych kilkunastu lat.
Aktywizacja osób starszych pozwoli na uzyskanie
równowagi międzypokoleniowej, zwiększy wpływy ze
składek do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a co
za tym idzie, zwiększy stabilność finansową Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych.
Równocześnie ministerstwo bardzo intensywnie
pracuje nad realizacją polityki prorodzinnej, nad roz-
wojem usług opiekuńczych, w tym nad zapewnieniem
opieki przedszkolnej i żłobkowej. Niezwykle ważne
jest bowiem wzmacnianie warunków do łączenia ak-
tywności zawodowej z wychowywaniem dzieci.
Ponadto pragnę uprzejmie poinformować, że
w celu uelastycznienia sposobów zasilania Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych, co przełoży się na odcią-
żenie funduszu od zbędnych kosztów, w dniu 3 grud-
nia br. Sejm RP przyjął ustawę o zmianie ustawy

o systemie ubezpieczeń społecznych umożliwiającą
otrzymywanie przez Fundusz Ubezpieczeń Społecz-
nych nieoprocentowanych pożyczek pochodzących
z budżetu państwa oraz Funduszu Rezerwy Demo-
graficznej. Przyjęte przez Sejm RP zmiany zapewnia-
ją korzystniejsze warunki uzyskania przez Fundusz
Ubezpieczeń Społecznych pożyczki z budżetu pań-
stwa lub z Funduszu Rezerwy Demograficznej w sto-
sunku do warunków oferowanych przez instytucje
finansowe działające na zasadach wolnorynkowych.
Przyjęta regulacja zakłada wejście w życie z dniem
ogłoszenia, a więc jeszcze w 2009 r., przepisów umoż-
liwiających otrzymanie przez Fundusz Ubezpieczeń
Społecznych nieoprocentowanej pożyczki z budżetu
państwa, co zapobiegnie zaciągnięciu kosztownych,
oprocentowanych kredytów komercyjnych.
Uprzejmie informuję, że przedmiotowa ustawa
w dniu 3 grudnia br. została przekazana marszałko-
wi Senatu.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie sytuacji finansowej Polskich Linii
Lotniczych LOT SA (13086)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Andrzeja Szlachty, posła na Sejm RP,
w sprawie sytuacji w PLL LOT SA, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Ad 1. Jak ministerstwo ocenia aktualną sytuację
finansową PLL LOT?
Aktualną sytuację finansową PLL LOT SA moż-
na ocenić jako trudną, z perspektywą poprawy w przy-
padku skutecznego wdrożenia restrukturyzacji obej-
mującej wszystkie obszary działalności spółki. Trud-
na sytuacja finansowa PLL LOT SA spowodowana
jest globalnym kryzysem w branży lotniczej, nega-
tywnymi skutkami zawartych kontraktów w obsza-
rze transakcji terminowych oraz trwającymi wiele
lat zaniedbaniami w procesie dostosowania struktu-
ry podmiotu do potrzeb rynku.
Ad 2. Czy ministerstwo podziela i akceptuje obec-
ne działania Zarządu PLL LOT?
Zarząd PLL LOT SA prowadzi równolegle wiele
zadań restrukturyzacyjnych, których efekty powin-
ny być dostrzegalne w dłuższej perspektywie czasu.
Kształt działań restrukturyzacyjnych jest wynikiem
nie tylko prac zarządu, lecz również pozostałych or-
807
ganów korporacyjnych spółki. Akceptując co do za-
sady kierunek działań zarządu, wyrażam jednocze-
śnie oczekiwanie podjęcia przez wszystkie strony
procesu naprawy PLL LOT SA, w tym zwłaszcza
przez zarząd, wierzycieli, pracowników i kontrahen-
tów, głębokiego wysiłku w celu skutecznego zrestruk-
turyzowania PLL LOT SA, tj. przywrócenia temu
podmiotowi pełnej konkurencyjności i rentowności
działania.
Ad 3. Jak kształtował się wynik finansowy spółki
PLL LOT w latach 2005, 2006, 2007 i 2008?
Wynik finansowy netto PLL LOT SA w latach
2005–2008 kształtował się następująco:
— 2005 – 88 610 660,95 zł,
— 2006 – 523421 021,46 zł
— 2007 – 29 708 148,92 zł
— 2008 – 732723 113,30 zł
Ad 4. Czy ministerstwo przewiduje prywatyzację
spółki PLL LOT w 2010 r. i w jakiej formie?
Zakłada się wyłonienie inwestora dla PLL LOT SA
w drodze podwyższenia kapitału zakładowego. Do re-
alizacji tego celu wybrany został doradca (Morgan
Stanley). Termin ww. czynności prawnej uzależniony
jest od szeregu obiektywnych okoliczności, takich jak
m.in. sytuacja na rynku przewozów lotniczych, zain-
teresowanie potencjalnego inwestora, skuteczność
działań restrukturyzacyjnych i związana z tym popra-
wa sytuacji finansowej PLL LOT SA.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hubert Łaszkiewicz
Warszawa, dnia 24 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie planów podwyżek cen
energii elektrycznej (13087)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją pana posła Andrzeja Szlachty (wystąpienie Mar-
szałka Sejmu RP z dnia 30 listopada 2009 r., znak:
SPS-023-13087/09) w sprawie planów podwyżek cen
energii elektrycznej uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień do podniesionych kwestii.
1. Czy ministerstwo prowadzi z Urzędem Regu-
lacji Energetyki konsultacje w sprawie planów pod-
wyżki cen energii elektrycznej na 2010 r.?
2. Czy planuje się wzrost cen energii elektrycznej
dla gospodarstw domowych i zakładów pracy?
Mając na uwadze powyższe pytania pana posła,
pragnę uprzejmie wyjaśnić, że w warunkach kształ-
808
towanego od lat w naszym kraju ustroju gospodarki
rynkowej Ministerstwo Gospodarki nie przygotowu-
je żadnych planów podwyżek cen energii elektrycznej
dla odbiorców końcowych. Takich planów również
nie przygotowuje prezes Urzędu Regulacji Energety-
ki (prezes URE), który zgodnie z obowiązującym
w naszym kraju porządkiem prawnym na mocy usta-
wy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne
(Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) został
powołany jako centralny organ administracji rządo-
wej (art. 21 ust. 2) do realizacji zadań z zakresu
spraw regulacji gospodarki paliwami i energią oraz
promowania konkurencji w obszarze energetyki.
Natomiast z całą pewnością tego typu bieżące
oraz wieloletnie projekcje, obejmujące planowanie
kosztów swojej działalności gospodarczej, a w ślad za
tym oferowane odbiorcom poziomy cen towarów i usług,
są domeną przedsiębiorstw energetycznych będących
podmiotami prawa handlowego i prowadzących dzia-
łalność w zakresie wynikającym ze stosownych kon-
cesji udzielonych przez prezesa URE.
Odnosząc się nieco szerzej do roli prezesa URE
w zakresie jego wpływu na poziom cen energii elek-
trycznej, pragnę uprzejmie wskazać, że zgodnie z ww.
ustawą oraz polityką energetyczną państwa (art. 23
ust. 1) organ ten reguluje działalność przedsiębiorstw
energetycznych, zmierzając do równoważenia inte-
resów tych przedsiębiorstw oraz odbiorców energii.
Do zakresu działań prezesa URE należy m.in. za-
twierdzanie przedsiębiorstwom energetycznym ta-
ryf energii elektrycznej (art. 23 ust. 2 pkt 2), a do
jego uprawnień należy także możliwość ich zwolnie-
nia z obowiązku przedkładania taryf do zatwierdza-
nia, jeżeli stwierdzi, że działają w warunkach kon-
kurencji (art. 49 ust. 1).
W tym miejscu chcę poinformować, że korzystając
z przysługującego prawa, prezes URE dotychczas
zwolnił z tego obowiązku wytwórców energii elek-
trycznej oraz przedsiębiorstwa obrotu, z wyjątkiem
zatwierdzania tym przedsiębiorstwom taryf dla od-
biorców grupy,,G”, obejmującej zasadniczo indywidu-
alne gospodarstwa domowe.
Chcę też dodać, że w kolejnych latach nie przewi-
duje się odstąpienia od zatwierdzania taryf przez
prezesa URE dla przedsiębiorstw energetycznych zaj-
mujących się przesyłaniem oraz dystrybucją energii
elektrycznej. Podejście to wynika z modelu funkcjo-
nowania rynku energii elektrycznej w naszym kraju,
kształtowanego od szeregu lat według wspólnych
unijnych zasad. Według nich w podsektorach wytwa-
rzania oraz obrotu energią (traktowaną jako wytwo-
rzony towar, którym się handluje) występują mecha-
nizmy wolnego konkurencyjnego rynku, natomiast
w podsektorach przesyłu i dystrybucji działalności
funkcjonujących w nich przedsiębiorstw energetycz-
nych traktowane są jako wykonywanie usług dostar-
czania energii (towaru) sieciami elektroenergetycz-
nymi – a ponieważ działalności te noszą cechy mono-
polu naturalnego (z racji istnienia systemu sieci elek-
troenergetycznych jako praktycznie jedynej technicz-
nej możliwości dostarczania do odbiorców wytwarza-
nej w elektrowniach energii elektrycznej), to są one
(i będą w kolejnych latach) taryfowane przez krajo-
wych regulatorów.
Odnosząc się w szczególności do poruszonej w in-
terpelacji pana posła aktualnej sytuacji dotyczącej
z jednej strony oczekiwanych przez przedsiębiorstwa
obrotu wysokości podwyżek cen energii elektrycznej
na przyszły rok dla gospodarstw domowych, a z dru-
giej strony stanowiska prezesa URE w tej sprawie,
chcę uprzejmie wyjaśnić, że w tym zakresie prezes
URE postępuje w trybie wynikającym z przepisów
Kodeksu postępowania administracyjnego i stosuje
w szczególności przepisy art. 45 ww. ustawy Prawo
energetyczne, mówiące m.in. o tym, że taryfy powin-
ny zarówno zapewniać pokrycie uzasadnionych kosz-
tów działalności gospodarczej tych przedsiębiorstw,
wraz z uzasadnionym zwrotem z kapitału zaangażo-
wanego w tę działalność, jak również powinny za-
pewniać ochronę interesów odbiorców przed nieuza-
sadnionym poziomem cen i stawek opłat. Żeby nowe
taryfy mogły wejść w życie od dnia 1 stycznia 2010 r.,
najpóźniej do dnia 16 grudnia 2009 r. powinien za-
kończyć się proces uzgodnień wniosków przedsię-
biorstw energetycznych z prezesem URE, a w dniu
17 grudnia 2009 r. prezes URE powinien wydać sto-
sowne decyzje dotyczące taryf energii elektrycznej
na przyszły rok.
3. Jak wzrost cen energii elektrycznej wpłynie na
wzrost cen produktów w różnych gałęziach gospodar-
ki i na wskaźnik inflacji?
W warunkach rynkowych w poszczególnych sek-
torach gospodarki ceny dóbr i usług są nierozerwal-
nie związane z poziomem i strukturą ponoszonych
kosztów. Jednym z czynników kształtujących te kosz-
ty jest niewątpliwie odpowiednio wkalkulowany
koszt zużywanej energii elektrycznej. Z analizy po-
szczególnych sektorów wynika, że najwyższy udział
kosztów energii występuje w działach związanych
z obsługą nieruchomości oraz usługami komunalny-
mi (odprowadzanie i oczyszczanie ścieków), gdzie sta-
nowi ponad 10% kosztów. Natomiast w takich sekto-
rach, jak: produkcja metali, górnictwo oraz pobór
i uzdatnianie wody, udział kosztów energii przekra-
cza 5% w kosztach tych działalności.
Z uwagi na powszechne stosowanie energii elek-
trycznej praktycznie w każdej dziedzinie życia gospo-
darczego i społecznego ma ona bezpośredni wpływ
na kształtowanie poziomu inflacji poprzez wpływ na
zmiany cen dóbr i usług. W strukturze wydatków
gospodarstw domowych energia stanowi obecnie 11%
(według systemu wag z 2008 r.), przy czym udział
wydatków na nią waha się w poszczególnych latach
– np. w 2007 r. przekraczał 12%. Istotne jest przy
tym, że gospodarstwa domowe mogą częściowo obni-
żać koszty związane z wydatkami na energię np.
w wyniku zmian nawyków konsumpcyjnych czy też
używania bardziej energooszczędnych produktów.
Od początku tego roku inflacja (według badań Eu-
rostatu) kształtuje się w naszym kraju na poziomie

od 3,2% w styczniu do nawet 4,5% w lipcu (w porów-
naniu z poziomem w odpowiednich miesiącach ubie-
głego roku). Obecnie obserwuje się tendencję spad-
kową. Natomiast w dłuższym horyzoncie czasowym
w odniesieniu do inflacji należy mieć na uwadze
wpływ szeregu ważnych czynników, takich jak cho-
ciażby ceny paliw na światowych rynkach, uzależ-
nione od warunków pogodowych ceny żywności,
a także presję na podwyższanie płac, co jest i będzie
skutkiem procesu systematycznego dążenia do wy-
równywania się wielkości zarobków na obszarze całej
Unii Europejskiej. Przy czym z ekonomicznego punk-
tu widzenia istotny jest i będzie fakt, że wzrost cen
energii nie przenosi się całkowicie na wzrost cen w po-
szczególnych sektorach gospodarki oraz na inflację
konsumenta. Wzrost ten jest bowiem również bodź-
cem zarówno do bardziej racjonalnego wykorzysty-
wania energii, jak również do rozwijania mniej ener-
gochłonnych technologii.
Uprzejmie informuję, że Ministerstwo Gospodar-
ki prowadzi kampanię informacyjną mającą na celu
bardziej racjonalne gospodarowanie energią elek-
tryczną. Podobny cel mają także polityki nakierowa-
ne na ustalanie standardów oraz norm dotyczących
budownictwa (w tym ocieplanie budynków) oraz
wszelkiego rodzaju wyrobów przemysłowych.
Przedstawiając powyższe, niejako w podsumowa-
niu dodatkowo pragnę zakomunikować, że praktycz-
nie od początku tego roku obserwuje się nie tylko
odczuwalne wyhamowanie wzrostów cen energii
elektrycznej, ale również realne ich spadki. Ten po-
zytywny objaw jest wynikiem zarówno obniżenia się
o kilka procent poziomu popytu na energię, w tym
szczególnie mocno ze strony przedsiębiorstw przemy-
słowych, jak również sygnalizuje, że podstawowy me-
chanizm rynkowy w postaci działania prawa popytu
i podaży w obszarze obrotu energią powoli zaczyna
nabierać realnych wymiarów w naszej gospodarce.
Jest to zarazem sygnał utwierdzający coraz mocniej
w przekonaniu o słuszności prowadzenia polityki
w kierunku rozwoju mechanizmów rynkowych.
Wyrażam przekonanie, że powyższe szerokie wy-
jaśnienia zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpo-
wiedź na kwestie zawarte w interpelacji pana posła
Andrzeja Szlachty.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
809
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Wargockiej
w sprawie przydziału i wynajmu mieszkań
komunalnych (13088)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Teresy Wargockiej w sprawie
przydziału i wynajmu mieszkań komunalnych, na-
desłaną pismem z dnia 30 listopada 2009 r. (znak:
SPS-023-13088/09), uprzejmie przekazuję następu-
jące informacje.
Kwestie dotyczące ochrony praw lokatorów oraz go-
spodarowania mieszkaniowym zasobem gminy określa
ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw loka-
torów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Ko-
deksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31 poz. 266,
z późn. zm.).
Zgodnie z art. 4 ww. ustawy zaspokajanie potrzeb
mieszkaniowych wspólnoty samorządowej należy do
zadań własnych gminy, która na zasadach i w wy-
padkach przewidzianych w ustawie zapewnia lokale
socjalne i lokale zamienne, a także zaspokaja potrze-
by mieszkaniowe gospodarstw o niskich dochodach.
Wypełniając powyższy obowiązek, rada gminy
winna uchwalić zasady wynajmowania lokali wcho-
dzących w skład mieszkaniowego zasobu, które zgod-
nie z art. 21 ust. 3 ustawy powinny określać w szcze-
gólności:
1) wysokość dochodu gospodarstwa domowego
uzasadniającą oddanie w najem lub w podnajem lo-
kalu na czas nieoznaczony i lokalu socjalnego;
2) warunki zamieszkiwania kwalifikujące wnio-
skodawcę do ich poprawy;
3) kryteria wyboru osób, którym przysługuje
pierwszeństwo zawarcia umowy najmu lokalu na
czas nieoznaczony i lokalu socjalnego;
4) tryb rozpatrywania i załatwiania wniosków
o najem lokali zawierany na czas nieoznaczony i na-
jem lokali socjalnych oraz sposób poddania ich kon-
troli społecznej.
Wspomniana uchwała stanowi podstawę prawną
w oparciu, o którą następuje zawarcie umowy najmu
lokalu mieszkalnego. Podkreślić należy, że obowiąz-
kiem organu stanowiącego gminy jest podjęcie przed-
miotowej uchwały, ściśle w oparciu o ww. zasady.
Brak w tym akcie prawa miejscowego uregulowań
dotyczących którejkolwiek z kwestii wymienionych
w art. 21 ust. 3 pkt 1–7 ustawy może skutkować jej
ułomnością i ma istotny wpływ na ocenę jej zgodności
z prawem. Stanowisko takie zostało wyrażone także
w orzecznictwie sądowym.
Odnosząc się zatem do sprawy weryfikacji docho-
dów najemców lokali gminnych, uprzejmie wyjaśnia-
my, że w myśl wspomnianego art. 21 ust. 3 pkt 2
ustawy uchwała rady gminy w sprawie zasad wynaj-
mowania lokali wchodzących w skład mieszkanio-
810
wego zasobu powinna, jak wskazano powyżej,
w szczególności określać wysokość dochodu gospo-
darstwa domowego uzasadniającą oddanie w najem
lub w podnajem lokalu na czas nieoznaczony i loka-
lu socjalnego.
Z powyższego wynika zatem, że weryfikacja sta-
tusu majątkowego najemców następuje przed zawar-
ciem stosownej umowy najmu. Ponadto zgodnie
z postanowieniami ustawy o ochronie praw lokato-
rów lokale wchodzące w skład mieszkaniowego zaso-
bu gminy, z wyłączeniem lokali socjalnych i wynaj-
mowanych na czas trwania stosunku pracy, mogą być
oddawane w najem wyłącznie na czas nieoznaczony.
Wypowiedzenie takiego stosunku prawnego jest moż-
liwe tylko w przypadkach określonych w art. 11 tej
ustawy, np. zalegania z czynszem, używania lokalu
w sposób sprzeczny z umową. Nie jest natomiast do-
puszczalne weryfikowanie w czasie trwania stosun-
ku najmu sytuacji majątkowej najemcy oraz ewentu-
alne wypowiedzenie umowy z tego tytułu.
Dodatkowo uprzejmie informuję, że postulowana
możliwość weryfikacji dochodów gospodarstwa do-
mowego jest dokonywana każdorazowo w przypadku
przedłużania umów najmu lokali socjalnych, które
z mocy prawa mogą być zawierane wyłącznie na czas
oznaczony (art. 23 ust. 1 i 3 ww. ustawy).
Należy przy tym podkreślić, że na mocy art. 75
Konstytucji RP, obowiązek zaspokojenia potrzeb
mieszkaniowych podniesiony został do rangi dobra
chronionego konstytucyjnie, a zatem wprowadzenie
do ustawy o ochronie praw lokatorów przepisów do-
puszczających możliwość wypowiadania umów naj-
mu ze względu na poprawę sytuacji finansowej loka-
tora mogłoby zostać uznane za niekonstytucyjne.
Ministerstwo Infrastruktury dostrzega jednak pro-
blem braku ustawowych rozwiązań, które mogłyby
wspomóc samorządy gminne w prowadzeniu bardziej
racjonalnej i elastycznej polityki alokacji zasobów ko-
munalnych, której celem powinno być uwzględnienie
nie tylko dotychczasowych lokatorów, ale również osób
oczekujących na najem. Próba zmiany tego stanu jest
jednym z głównych celów inicjatywy reformującej sys-
tem budownictwa społecznego w Polsce.
W dniu 3 grudnia 2009 r. kierownictwo Minister-
stwa Infrastruktury przyjęło do akceptacji materiał
pt. „Kierunki reformy systemu budownictwa spo-
łecznego w Polsce – proponowane rozwiązania”. Do-
kument ten będzie podstawą prac nad założenia-
mi do ustawy regulującej zasady funkcjonowania
i wspierania przez władze publiczne budownictwa
społecznego*).
Jedną z propozycji resortu infrastruktury jest
wprowadzenie do prawodawstwa pojęcia mieszkania
społecznego, wraz z odpowiednimi regulacjami okre-
ślającymi jego specyficzne cechy, odmienne niż w przy-
padku pozostałych mieszkań komunalnych. Miesz-
kania takie będą mogły być tworzone bezpośrednio
* Opracowany materiał jest udostępniony w Biuletynie Infor-
) Piotr Styczeń
macji Publicznej Ministerstwa Infrastruktury w zakładce: Doko-
nania i zamierzenia – programy i strategie – budownictwo.
przez samorządy gminne oraz przez towarzystwa bu-
downictwa społecznego i fundacje budownictwa spo-
łecznego, z dużym udziałem gmin jako podmiotu
określającego m.in. kryteria naboru lokatorów. Gmi-
ny będą mogły powiększać zasób mieszkań społecz-
nych zarówno przez budowę nowych lokali, jak rów-
nież przez przekształcanie mieszkań komunalnych
po uprzednim ich opróżnieniu przez dotychczasowe-
go najemcę.
Planowane rozwiązania określające zasady gospo-
darowania mieszkaniami społecznymi przewidują
m.in.:
— ustalanie przez właściciela wysokości stawek
czynszowych w sposób umożliwiający pokrycie kosz-
tów utrzymania zasobu i spłatę zobowiązań zacią-
gniętych na budowę (jeżeli takowe występują),
— zawieranie umowy jedynie na czas oznaczony,
— coroczne weryfikowanie dochodów najemcy,
wraz z sankcjami za przekroczenie ustalonych limi-
tów dochodowych w postaci zwiększenia stawek
czynszowych.
Jeżeli po zakończeniu umowy najmu lokator nadal
będzie przekraczał ustalone w przepisach prawa
miejscowego (w ramach widełek określonych w usta-
wie) limity dochodowe, najem nie będzie przedłuża-
ny, zaś odzyskane w ten sposób mieszkanie będzie
mogło być przez gminę (lub innego inwestora spo-
łecznego) przeznaczone dla osób oczekujących na
przydział mieszkania.
Wydaje się, że projektowane rozwiązania spełnią
postulaty pani poseł dotyczące umożliwienia gminom
większej rotacji wynajmu będących w ich dyspozycji
mieszkań. Obecnie propozycje ministerstwa znajdu-
ją się w trakcie roboczych konsultacji z zaintereso-
wanymi środowiskami samorządowymi, branżowymi
i naukowymi. Kulminacją etapu opiniowania będzie
konferencja, na której podmioty zaangażowane
w system budownictwa społecznego w Polsce będą
miały szansę przedstawić swoje stanowiska dotyczą-
ce proponowanych przez resort infrastruktury roz-
wiązań. Spotkanie w tej sprawie planowane jest na
dzień 11 stycznia 2010 r.
Jeżeli wstępne konsultacje wykażą generalną zgo-
dę wszystkich zainteresowanych stron w sprawie kie-
runków dalszych prac legislacyjnych, Ministerstwo
Infrastruktury do końca I kwartału 2010 r. przedsta-
wi założenia do projektu ustawy, które będą następ-
nie procedowane zgodnie z odpowiednimi przepisami
regulującymi proces legislacyjny.
Mam nadzieję, że kiedy projektowane przepisy
trafią do parlamentu, będę mógł liczyć na wsparcie
pani poseł i efektywną współpracę w celu wypraco-
wania jak najbardziej racjonalnych przepisów umoż-
liwiających realizację postulowanych w interpelacji
rozwiązań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie sytuacji w służbie zdrowia
i bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli
w związku ze stanowiskiem nr 5
XXIII Krajowego Zjazdu Delegatów
NSZZ Solidarność (13091)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Krzysztofa Jurgiela, przesła-
nej przy piśmie znak SPS-023-13091/09 z dnia
30 listopada 2009 r., dotyczącej sytuacji w ochronie
zdrowia i bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli
w związku ze stanowiskiem nr 5 XXIII Krajowego
Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność” z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Ad 1. W odniesieniu do kwestii ustanowienia kra-
jowej sieci szpitali publicznych uprzejmie informuję,
że założone i wdrażane przez rząd reformy w syste-
mie ochrony zdrowia nie uwzględniają koncepcji two-
rzenia takiej sieci jako narzędzia zabezpieczenia po-
trzeb zdrowotnych osób uprawnionych do świadczeń
opieki zdrowotnej oraz optymalizacji zasobów opieki
zdrowotnej. Należy również przypomnieć, że projekt
ustawy o sieci szpitali (druk sejmowy nr 1520) był
w ostatnim czasie przedmiotem prac parlamentar-
nych, które zakończyły się jego odrzuceniem na po-
siedzeniu w dniu 9 października 2009 r.
Ad 2. Ministerstwo Zdrowia dostrzega potrzebę
zwiększenia wpływu „organów założycielskich” na
funkcjonowanie zakładów opieki zdrowotnej, w szcze-
gólności w związku ze zobowiązaniami tych zakła-
dów. Opracowany został rządowy projekt ustawy
o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, któ-
ry wprowadza zmiany w ustawie z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) w rozdziale 4 działu II
normującym zasady gospodarki publicznych zakła-
dów opieki zdrowotnej. Mają one na celu ogranicze-
nie,,handlu wierzytelnościami” poprzez konieczność
uzyskania zgody podmiotu, który utworzył zakład.
Przedmiotowa zgoda będzie wydawana w oparciu
o analizę sytuacji finansowej i wynik finansowy sa-
modzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej
za rok poprzedni oraz przy uwzględnieniu koniecz-
ności zapewnienia ciągłości udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej. Intencją ustawodawcy jest objęcie
powyższym ograniczeniem wszystkich czynności
prawnych, które w efekcie doprowadziłyby do zmiany
wierzyciela. Wobec faktu, że dla przeważającej części
samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowot-
nej podmiotem, który utworzył zakład, jest jednostka
samorządu terytorialnego, regulacja będzie dotyczyć
tych jednostek.
811
Potrzeba opracowania projektu wynika z koniecz-
ności wzmocnienia wpływu organu założycielskiego
na zmianę wierzyciela zobowiązań samodzielnego
publicznego zakładu opieki zdrowotnej. Powstanie
w ten sposób narzędzie dla organów założycielskich
do skutecznej kontroli nad „swoimi” zakładami opie-
ki zdrowotnej, co przyczyni się do właściwej realiza-
cji zadań tych podmiotów w zakresie bezpieczeństwa
zdrowotnego populacji. Ponadto spowoduje ograni-
czenie wtórnego obrotu wierzytelnościami, co wiąże
się z dodatkowymi kosztami dla zakładów opieki
zdrowotnej. Proponowane zmiany zostały zaakcep-
towane przez Radę Ministrów. Projekt ustawy został
przekazany do Sejmu.
Ad 3. Ministerstwo Zdrowia w 2008 r. rozpoczęło
prace nad budową krajowego systemu informacji me-
dycznej (SIM) zawartego w planie informatyzacji
w ochronie zdrowia. Jest to rozwiązanie oparte na
budowie nowych i integracji obecnie funkcjonujących
systemów teleinformatycznych, wykorzystujących
cały szereg danych zgromadzonych w różnego typu
bazach, w tym danych medycznych, finansowych
i statystycznych. System informacji medycznej po-
zwoli m.in. na:
— dostęp on-line usługobiorców do danych o zre-
alizowanych na ich rzecz usługach zdrowotnych oraz
dokonywanie zapisów do lekarza w trybie on-line,
— stworzenie optymalnych warunków do prowa-
dzenia przez usługodawców dokumentacji medycznej
w formie elektronicznej oraz jej wymiany,
— stworzenie warunków umożliwiających pod-
miotom sektora ochrony zdrowia efektywną wymia-
nę informacji drogą elektroniczną,
— informatyzację i optymalizację procesów ad-
ministracyjnych w ochronie zdrowia, w tym proce-
sów sprawozdawczych realizowanych przez usługo-
dawców.
Ad 4. Odnosząc się do sprawy dotyczącej „włącze-
nia rzeczywistych kosztów pracy do ceny świadczeń
medycznych”, uprzejmie informuję, że do racjonali-
zacji wydatków na świadczenia opieki zdrowotnej
przyczyni się projekt szkoleniowy realizowany w ra-
mach programu operacyjnego „Kapitał ludzki” pn.
„Nowoczesne zarządzanie w zakładach opieki zdro-
wotnej – szkolenia z zakresu rachunku kosztów i in-
formacji zarządczej oraz narzędzi restrukturyzacji
i konsolidacji ZOZ”, którego koszty pokrywane są ze
środków Europejskiego Funduszu Społecznego. Ce-
lem ww. projektu jest wprowadzenie nowego modelu
rachunku kosztów świadczeń opieki zdrowotnej, któ-
ry spowoduje efektywniejsze zarządzanie kosztami
w zakładach opieki zdrowotnej. Możliwość oszacowa-
nia rzeczywistych kosztów świadczeń opieki zdrowot-
nej pozwoli na właściwą dystrybucję środków pu-
blicznych na poszczególne rodzaje świadczeń opieki
zdrowotnej. Powyższe wpłynie na zwiększenie przej-
rzystości i efektywności wykorzystania środków pu-
blicznych w sektorze ochrony zdrowia. To z kolei po-
812
winno doprowadzić do: skrócenia kolejek oczekują-
cych na świadczenia opieki zdrowotnej oraz zmniej-
szenia zadłużenia zakładów opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie łamania praw pracowniczych
i związkowych w związku ze stanowiskiem nr 2
XXIII Krajowego Zjazdu Delegatów
NSZZ Solidarność (13092)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przy piśmie z dnia 30 listopada br., znak:
SPS-023-13092/09, interpelację pana posła Krzysz-
tofa Jurgiela w sprawie łamania praw pracowniczych
i związkowych w związku ze stanowiskiem nr 2
XXIII Krajowego Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidar-
ność” uprzejmie informuję, co następuje.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie od-
notowało sygnałów nagminnego naruszania praw
działaczy związkowych. Z danych statystycznych Mi-
nisterstwa Sprawiedliwości za 2008 r. wynika, że
rozpatrzono tylko pięć spraw dotyczących naruszeń
przepisów ustawy o związkach zawodowych. W tych
sprawach doszło do wydania dwóch wyroków skazu-
jących, w trzech przypadkach warunkowo umorzono
postępowanie.
Realizacja programu „Przyjazne państwo” nie
powoduje, moim zdaniem, negatywnych konsekwen-
cji dla praw pracowniczych i związkowych. Wymaga
podkreślenia fakt, że dotyczące tej tematyki projekty
regulacji prawnych przygotowane przez sejmową Ko-
misję Nadzwyczajną „Przyjazne Państwo”, w szcze-
gólności:
— projekt ustawy o zatrudnieniu pracowników
tymczasowych (druk nr 1929) oraz
— projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks pracy
(druk nr 1672) w części dotyczącej obowiązków pra-
codawcy związanych z wykonywaniem czynności
w zakresie ochrony przeciwpożarowej i ewakuacji
pracowników,
były zbieżne z propozycjami przygotowanymi przez
stronę rządową.
Pragnę również poinformować pan posła, że
ewentualne propozycje zmian legislacyjnych w obsza-
rze zbiorowego prawa pracy uzależnione będą od wy-
ników prac toczących się obecnie na forum zespołów
problemowych Trójstronnej Komisji do Spraw Spo-
łeczno-Gospodarczych: ds. prawa pracy i układów
zbiorowych oraz ds. rozwoju dialogu społecznego. Ze-
społy te zajmują się bowiem analizą kwestii związa-
nych m. in. z zasadami tworzenia związków zawodo-
wych, ich uprawnieniami i obowiązkami, rewizją
dotychczasowych kryteriów reprezentatywności, za-
kresem podmiotowym i przedmiotowym sporów zbio-
rowych.
Przekazując powyższe, uprzejmie nadmieniam, że
zgodnie z przepisami art. 2 ustawy z dnia 13 kwiet-
nia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U.
Nr 89, poz. 589, z późn. zm.) podmiotami uprawnio-
nymi do oceny funkcjonowania Państwowej Inspekcji
Pracy są Sejm Rzeczypospolitej Polskiej i Rada
Ochrony Pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie dyskryminacji związkowej
w związku ze stanowiskiem nr 1 XXIII
Krajowego Zjazdu Delegatów NSZZ Solidarność
(13094)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przy piśmie z dnia 30 listopada br., SPS-
-023-13094/09, interpelację pana posła Krzysztofa
Jurgiela w sprawie dyskryminacji związkowej w związ-
ku ze stanowiskiem nr 1 XXIII Krajowego Zjazdu
Delegatów NSZZ „Solidarność” uprzejmie informuję,
co następuje:
Ad 1. Prawo do opiniowania założeń i projektów
aktów prawnych rząd uznaje za podstawę funkcjono-
wania demokratycznej administracji publicznej. Kon-
sultacje podwyższają jakość aktów prawnych oraz ich
społeczną akceptację i znajomość. Ministerstwo Pra-
cy i Polityki Społecznej przestrzega procedury kon-
sultacji społecznych zgodnie z wymogami ustawowy-
mi. Stosownie do art. 16 ustawy z dnia 23 maja 1991 r.
o organizacjach pracodawców (Dz. U. Nr 55, poz. 235,
z późn. zm.) oraz art. 19 ustawy z dnia 23 maja 1991 r.
o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79,
poz. 854, z późn. zm.) kieruje do uzgodnień społecz-
nych założenia i projekty aktów prawnych – odpo-
wiednio w zakresie praw i interesów związków pra-

codawców oraz w zakresie objętym zadaniami
związków zawodowych. Dokumenty przesyłane są
do organizacji pracodawców i organizacji pracow-
ników, reprezentatywnych w rozumieniu ustawy
z dnia 6 lipca 2001 r. o Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich ko-
misjach dialogu społecznego (Dz. U. Nr 100, poz. 1080,
z późn. zm.).
Ponadto projekty aktów prawnych oraz ewentu-
alne pisemne uzasadnienie powodów nieuwzględnie-
nia uwag partnerów społecznych publikowane jest na
stronach Biuletynu Informacji Publicznej Minister-
stwa Pracy i Polityki Społecznej.
Opiniując założenia i projekty aktów prawnych
w trybie uzgodnień międzyresortowych, resort pracy
zwraca szczególną uwagę na informacje zawarte
w ocenie skutków regulacji dotyczące zakresu kon-
sultacji społecznych.
Ponadto przewodniczący Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych występował ze sto-
sownym pismem do wszystkich członków Rady Mi-
nistrów, informując o konieczności przestrzegania
przepisów dotyczących konsultowania aktów praw-
nych, w tym uzasadniania powodów odrzucenia uwag
partnerów społecznych.
Ad 2. Istotnym zadaniem realizowanym przez
rząd jest zarówno aktywne uczestniczenie w dialogu
społecznym, jak i podejmowanie działań mających
wpływ na jego rozwój. Jednym z takich działań jest
projekt: Poprawa funkcjonowania dialogu społeczne-
go oraz wzmocnienie instytucji i uczestników dialogu
społecznego, realizowany w ramach Programu Ope-
racyjnego „Kapitał ludzki”, mający na celu: upo-
wszechnienie informacji na temat stanu dialogu spo-
łecznego, zwiększenie zainteresowania tym dialo-
giem oraz wzrost świadomości konieczności prowa-
dzenia dialogu społecznego i jego roli wśród uczest-
ników dialogu.
Ponadto organizowane są seminaria i konferen-
cje, które pogłębiając wiedzę na temat dialogu spo-
łecznego, podnoszą kulturę negocjacji opartych na
poszanowaniu i rozumieniu wzajemnych interesów.
Ma to wpływ na jakość i skuteczność prowadzonego
dialogu, którego efektem powinno być osiąganie con-
sensusu i zawieranie porozumień społecznych, jak
i późniejsza ich realizacja i respektowanie.
Istotną rolę odgrywa również dialog sektorowy
prowadzony przez trójstronne zespoły branżowe
działające poza Trójstronną Komisją do Spraw Spo-
łeczno-Gospodarczych. Zostały one powołane w celu
rozwiązywania problemów dotyczących funkcjono-
wania branży. W zespołach tych strona rządowa bie-
rze aktywny udział. Zespoły działają w oparciu o re-
gulaminy opracowane i zatwierdzone przez: stronę
rządową, stronę pracodawców oraz stronę związko-
wą. Wszystkie sprawy rozpatrywane w zespołach
rozstrzygane są w drodze consensusu.
Mając na względzie ogromne znaczenie, jakie od-
grywa w życiu społeczno-gospodarczym dialog regio-
nalny, minister pracy i polityki społecznej, nie tylko
813
monitoruje jego postępy, ale również współpracuje
z wojewódzkimi komisjami dialogu społecznego.
W celu podniesienia jakości i skuteczności podejmo-
wanych przez te instytucje działań resort pracy
w latach 2008–2009 zorganizował dla przedstawicie-
li administracji wojewódzkiej, koordynujących funk-
cjonowanie tych komisji, cykl szkoleń z zakresu sze-
roko rozumianego dialogu społecznego. Wiedza me-
rytoryczna, jaką zdobywają podczas tych spotkań
uczestnicy, pozwala na podniesienie efektywności re-
alizowanych przez nich zadań.
Jeżeli chodzi natomiast o nowe rozwiązania legi-
slacyjne dotyczące dialogu społecznego, to należy
podkreślić, że na podstawie uchwały nr 31 Trójstron-
nej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych z dnia
3 kwietnia 2008 r. prowadzone są negocjacje mające
na celu wypracowanie rozwiązań wzmacniających
dialog oraz jego efektywność.
Wymaga podkreślenia, że ewentualne zmiany prze-
pisów muszą zostać przyjęte w drodze consensusu.
Rząd popiera również stosowanie dobrych prak-
tyk i zasad społecznych w biznesie, o czym świadczyć
może utworzenie zarządzeniem nr 38 prezesa Rady
Ministrów z dnia 8 maja 2009 r. Zespołu do spraw
Społecznej Odpowiedzialności Przedsiębiorstw, do
którego zadań należy przygotowywanie rekomenda-
cji dla administracji rządowej związanych z promocją
i wprowadzaniem w życie zasad społecznej odpowie-
dzialności przedsiębiorstw, a w szczególności:
1) proponowanie rozwiązań dotyczących koordy-
nacji działań poszczególnych organów administracji
publicznej w zakresie promocji i wprowadzania zasad
społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw,
2) analiza i wykorzystywanie doświadczeń oraz
upowszechnianie dobrych praktyk w obszarze spo-
łecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw z innych
państw, w szczególności narzędzi wypracowanych
w ramach europejskiego sojuszu na rzecz budowania
i wdrażania polityki społecznej odpowiedzialności
przedsiębiorstw,
3) tworzenie warunków lepszej komunikacji oraz
dialogu między administracją, biznesem, partnerami
społecznymi oraz organizacjami pozarządowymi
w sprawach dotyczących społecznej odpowiedzialności
przedsiębiorstw.
Zespół ma charakter międzyresortowy, jednakże
do udziału w jego pracach zaproszono przedstawicie-
li związków zawodowych i organizacji pracodawców,
powierzając im przewodniczenie powołanym grupom
roboczym do spraw:
— systemu promowania społecznej odpowiedzial-
ności przedsiębiorstw w Polsce,
— odpowiedzialnych inwestycji,
— społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw
a edukacji,
— zrównoważonej konsumpcji.
Ad 3. Za wystarczające należy uznać instrumenty
prawne służące ochronie praw pracowniczych i związ-
kowych. Problem sprowadza się do respektowania
praw pracowniczych przez pracodawców. W szczegól-
814
ności dotyczy to tworzenia i funkcjonowania u pra-
codawcy organizacji związkowych oraz restrykcji
stosowanych wobec działaczy związkowych. Poprawa
tego stanu może nastąpić poprzez rozwój dialogu spo-
łecznego, w tym jego podstawowej formy, jaką jest
dialog autonomiczny. Uznanie bowiem związków za-
wodowych za partnera, a nie przeciwnika pracodaw-
cy, będzie sprzyjać współpracy partnerów społecz-
nych, rozwiązywaniu ewentualnych konfliktów w du-
chu pokoju społecznego i wzajemnym respektowaniu
przysługujących im praw. Rząd podejmuje działania
zmierzające do wzrostu świadomości znaczenia dia-
logu społecznego.
W odniesieniu do problemu dyskryminacji i regu-
lacji tej problematyki na szczeblu europejskim należy
stwierdzić, iż została zapewniona pełna zgodność
z wymaganiami tzw. dyrektyw równościowych:
— dyrektywy 2006/54/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wpro-
wadzenia w życie zasady równości szans oraz równe-
go traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie za-
trudnienia i pracy (wersja przeredagowana),
— dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listo-
pada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramo-
we równego traktowania w zakresie zatrudnienia
i pracy,
— dyrektywy Rady 2000/43/WE z dnia 29 czerw-
ca 2000 r. wprowadzającej zasadę równego trakto-
wania osób bez względu na pochodzenie rasowe lub
etniczne,
— dyrektywy Rady 97/80/WE z dnia 15 grudnia
1997 r. dotyczącej ciężaru dowodu w sprawach dys-
kryminacji ze względu na płeć,
— dyrektywy Rady z dnia 9 lutego 1976 r. w spra-
wie wprowadzenia w życie zasady równego traktowa-
nia kobiet i mężczyzn w zakresie dostępu do zatrud-
nienia, kształcenia i awansu zawodowego oraz warun-
ków pracy, zmienionej dyrektywą 2002/73/WE,
— dyrektywy Rady z dnia 9 lutego 1975 r. w spra-
wie wprowadzenia w życie zasady równego trakto-
wania kobiet i mężczyzn w zakresie dostępu do za-
trudnienia, kształcenia i awansu zawodowego oraz
warunków.
W odniesieniu do kwestii wdrożenia „Europej-
skiego porozumienia ramowego dotyczącego nękania
i przemocy” w miejscu pracy należy podkreślić, że
w dniu 20 października 2009 r. polskie organizacje
pracodawców i związków zawodowych podjęły auto-
nomiczne negocjacje mające na celu wdrożenie tego
porozumienia w Polsce. Porozumienie to jest skiero-
wane raczej na działania niż na rozwiązania prawne.
W związku z powyższym, według wstępnej oceny
– nie powoduje ono konieczności wprowadzenia
zmian w rozwiązaniach prawnych.
Z analizy „Europejskiego porozumienia ramowe-
go dotyczącego stresu związanego z pracą” wynika,
że nie ma potrzeby wprowadzania zmian w przepi-
sach prawa pracy, w tym w przepisach bezpieczeń-
stwa i higieny pracy, gdyż prawo polskie zawiera
przepisy umożliwiające realizację tego porozumienia.
O wynikach analizy Komisja Krajowa NSZZ „Soli-
darność” została poinformowana pismem, znak:
DPR-I-4102-96/JK/JS/08, z dnia 13 lutego 2008 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
głównego inspektora ochrony środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie postępowań prowadzonych
przez organy prokuratury, Policję i Inspekcję
Ochrony Środowiska w sprawie hałdy odpadów
po zlikwidowanym przedsiębiorstwie
państwowym Huta Siechnice i aktualnej
sytuacji związanej z hałdą (13095)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 30 listopada 2009 r.
(znak: SPS-023-13095/09) w sprawie interpelacji
pana posła Dawida Jackiewicza dotyczącej hałdy od-
padów po zlikwidowanym przedsiębiorstwie pań-
stwowym Huta Siechnice uprzejmie informuję, co
następuje.
Wojewoda wrocławski decyzją z dnia 26 paździer-
nika 1992 r. nr OS.IIIop.7623/342/92 na podstawie
opinii zespołu ekspertów dopuścił na czas nieozna-
czony pozostawienie na zewnętrznym terenie strefy
ochrony pośredniej ujęć wody podziemnych miasta
Wrocław zrekultywowanego składowiska odpadów
hutniczych, zobowiązując Hutę Siechnice w likwida-
cji do ukształtowania wierzchowiny składowiska
i dokonania prac rekultywacyjnych na jego zboczach.
W 1998 r. do Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony
Środowiska we Wrocławiu wpłynęła pierwsza infor-
macja o nielegalnym wydobyciu odpadów hutniczych
z hałdy Huty Siechnice zawierających żelazochrom,
przy jednoczesnym niszczeniu warstwy rekultywa-
cyjnej. Od tego czasu WIOŚ we Wrocławiu przepro-
wadzał okresowe oględziny terenu hałdy. Wyniki
wszystkich wizji przekazywane były staroście powia-
tu wrocławskiego, który po reformie administracyj-
nej stał się organem właściwym do egzekwowania
przestrzegania warunków ww. decyzji wojewody wro-
cławskiego.
W wyniku wystąpienia WIOŚ we Wrocławiu
w 2000 r. starosta powiatu wrocławskiego wydał de-
cyzję z dnia 8 listopada 2000 r. (znak: SP.OŚ.7623-
-47/2000) zobowiązującą Gurex SA w Siechnicach
(obecnego właściciela majątku po byłej Hucie Siech-
nice) do wykonania obowiązków polegających na:

zapewnieniu całodobowej ochrony terenu hałdy przed
dostępem osób niepowołanych w terminie natych-
miastowym oraz przywróceniu zdewastowanej war-
stwy ochronnej hałdy w efekcie nielegalnej eksplo-
atacji (pozyskanie żużla pohutniczego) do stanu przed
okresem dewastacji w terminie 14 dni od daty otrzy-
mania decyzji. Od powyższej decyzji spółka Gurex SA
złożyła odwołanie do samorządowego kolegium od-
woławczego, które uchyliło przedmiotową decyzję
w związku z uchybieniami art. 45 K.p.a. W 2001 r.
starosta powiatu wrocławskiego ponownie wszczął
postępowanie administracyjne w sprawie nielegalne-
go naruszenia hałdy zlikwidowanej Huty Siechnice
w Siechnicach, które zakończyło się wydaniem decy-
zji nr 34/2001 z dnia 27 marca 2001 r. W decyzji tej
powtórzono zobowiązania nałożone na spółkę Gurex
uchyloną, decyzją zmieniając jedynie termin wyko-
nania drugiego obowiązku na 30 dni od daty otrzy-
mania decyzji. Decyzja jest ostateczna.
W ramach podejmowanych działań WIOŚ we
Wrocławiu po każdej wizji występował do zarządu
spółki Gurex z informacjami o wynikach oględzin,
wskazując na potencjalne zagrożenie dla terenów wo-
donośnych Wrocławia oraz na konieczność podjęcia
działań zmierzających do zaprzestania dewastacji
warstwy ochronnej hałdy.
Pismem z dnia 5 grudnia 2008 r. (znak: WI.421-
-110/1726/08) dolnośląski wojewódzki inspektor
ochrony środowiska, po kolejnej wizji przedmiotowej
hałdy, wystąpił na mocy art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy
z dnia 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środo-
wiska (Dz. U. z 2007 r. Nr 44, poz. 287, z późn. zm.)
do starosty powiatu wrocławskiego z wnioskiem
o wszczęcie postępowania w trybie przepisów usta-
wy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egze-
kucyjnym w administracji (Dz. U. z 2002 r. Nr 110,
poz. 968, z późn. zm.) celem przymusowego wyeg-
zekwowania decyzji z dnia 27 marca 2001 r. W roku
2009 sprawę skierowano na drogę postępowania eg-
zekucyjnego.
Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska we
Wrocławiu od wielu lat monitoruje jakość wód pod-
ziemnych i gleb na terenach wodonośnych Wrocła-
wia, także w pobliżu hałdy Huty Siechnice. Stężenie
chromu+6 w wodach podziemnych pobranych z 5 pie-
zometrów zlokalizowanych na terenach wodono-
śnych, także w pobliżu hałdy, w latach 2001–2004
osiągnęło wartości od <0,01 mg/1 do <0,05 mg/1.
Stężenie chromu ogólnego w latach 2007–2008 wa-
hało się poniżej 0,01 mg/1. Obowiązujące przepisy
rozporządzenia ministra środowiska z dnia 23 lipca
2008 r. (Dz. U. Nr 143, poz. 896) w sprawie kryteriów
i sposobu oceny stanu wód podziemnych normują je-
dynie zawartość chromu ogółem, określając granice
I klasy jakości wód podziemnych na wartość 0,01
mg/1. Chrom+6 nie jest normowany. Badania gleb na
terenach wodonośnych prowadzone były przez WIOŚ
m.in. w 1999 r. i 2003 r. W 1999 r. stężenie chromu
w glebach położonych na zachód i północ od hałdy
wahało się od 33,5 do 91 mg/kg (10 punktów pomia-
815
rowo-kontrolnych) i przekroczyło dopuszczalne stę-
żenie chromu w 5 punktach dla grupy A rodzajów
gruntów w stosunku do rozporządzenia ministra śro-
dowiska z dnia 9 września 2002 r. w sprawie stan-
dardów jakości gleby oraz standardów jakości ziemi
(Dz. U. Nr 165, poz. 1359). W 2003 r. stężenie chromu
w glebach terenów wodonośnych (10 ppk) wahało się
od 20 mg/kg do 433 mg/kg, przy czym najwyższe stę-
żenia osiągnęło w punkcie położonym pomiędzy hał-
dą a ul. Kościuszki. Stwierdzono przekroczenie do-
puszczalnego stężenia chromu w 7 punktach pomia-
rowych. W próbkach pobranych przez WIOŚ w 2003 r.
odnotowano większe stężenie chromu, ponieważ
próbki te pobrane były w bezpośrednim sąsiedztwie
hałdy. Miejsca poboru próbek gleb z 1999 r. i 2003 r.
nie pokrywały się, nie można więc wnioskować
o ewentualnym wzroście zawartości chromu w gle-
bach wokół hałdy i na terenach wodonośnych. Wyni-
ki badań wód podziemnych i gleb z terenów wodono-
śnych publikowane były w corocznie wydawanych
przez Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska
we Wrocławiu raportach o stanie środowiska w woj.
dolnośląskim. Ponadto informacje o stanie środowi-
ska na terenach wodonośnych prezentowane były na
sesjach rady powiatu wrocławskiego.
W związku z powyższym, mając na względzie przy-
toczone powyżej wyniki badań monitoringowych,
WIOŚ we Wrocławiu nie widział podstawy do skiero-
wania do prokuratury zawiadomienia o podejrzeniu
popełnienia przestępstwa przeciw środowisku.
Należy dodać, że hałda Huty Siechnice w Słech-
nicach została objęta programem dotyczącym likwi-
dacji bomb ekologicznych i może być wsparta finan-
sowo zgodne z ustalonymi programami prioryteto-
wymi Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej w ramach zadania nr 10 „Pro-
gram dla przedsięwzięć w zakresie wsparcia gospo-
darowania odpadami niebezpiecznymi, w tym nie-
bezpiecznymi odpadami medycznymi i weteryna-
ryjnymi”.
Odnosząc się do kwestii konieczności uzyskania
pozwolenia zintegrowanego przez podmiot zamierza-
jący wydobywać odpady z hałdy pohutniczej w Siech-
nicach, należy wskazać, iż zgodnie z cytowanym
przez pana posła art. 201 ust. 1 ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U.
z 2008 r. Nr 25, poz.150, z późn. zm.) pozwolenia
zintegrowanego wymaga prowadzenie instalacji, któ-
rej funkcjonowanie ze względu na rodzaj i skalę pro-
wadzonej w niej działalności może powodować znacz-
ne zanieczyszczenie poszczególnych elementów przy-
rodniczych albo środowiska jako całości. Zgodnie
z art. 3 pkt 6 tej samej ustawy instalacja w rozumie-
niu ustawy to: stacjonarne urządzenie techniczne,
zespół stacjonarnych urządzeń technicznych powią-
zanych technologicznie, do których tytułem praw-
nym dysponuje ten sam podmiot, położonych na te-
renie jednego zakładu lub budowle niebędące urzą-
dzeniami technicznymi ani ich zespołami, których
eksploatacja może spowodować emisję. Biorąc powyż-
816
sze pod uwagę, należy uznać, iż samo wydobycie od-
padów nie jest prowadzeniem instalacji i jako takie nie
wymaga uzyskania pozwolenia zintegrowanego, a je-
dynie pozwolenia na wytwarzanie odpadów zgodnie
art. 54a ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach
(Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn. zm.).
Z poważaniem
Główny inspektor ochrony środowiska
Andrzej Jagusiewicz
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie postępowań prowadzonych
przez organy prokuratury, Policję i Inspekcję
Ochrony Środowiska w sprawie hałdy odpadów
po zlikwidowanym przedsiębiorstwie
państwowym Huta Siechnice i aktualnej
sytuacji związanej z hałdą (13095)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP Dawida Jackiewicza
z dnia 9 listopada 2009 r., przekazaną przy piśmie
Marszałka Sejmu z dnia 30 listopada 2009 r., nr SPS-
-023-13095/09, w sprawie postępowań prowadzonych
przez organy prokuratury, Policję i Inspekcję Ochro-
ny Środowiska w sprawie hałdy odpadów po zlikwi-
dowanym przedsiębiorstwie państwowym Huta Siech-
nice uprzejmie informuję, iż śledztwo w przedmioto-
wej sprawie, z zawiadomienia starosty powiatu wro-
cławskiego, prowadzi za nr DS. 549/09 Prokuratura
Rejonowa w Oławie.
W toku niniejszego postępowania zarzuty popeł-
nienia przestępstwa z art. 183 § 1 K.k. przedstawio-
no członkom zarządu firm Gurex SA i LRC sp. z o.o.
– A. R., K. W., A. R. i B. A. Wskazanym podejrzanym
przedstawiono zarzuty o to, że w okresie od 6 wrze-
śnia 2001 r. do marca 2009 r. w Siechnicach, będąc
członkami zarządu firmy Gurex (A. R. i K. W.) i LRC
(A. R. i B. A.), składowali odpady przemysłowe o ob-
rębie hałdy odpadów pohutniczych w sposób zagra-
żający zdrowiu i życiu wielu osób.
Termin zakończenia przedmiotowego postępowa-
nia uzależniony jest od uzyskania pełnej opinii bie-
głych z zakresu geologii i ochrony środowiska w za-
kresie składu chemicznego hałdy i jej oddziaływania
na glebę oraz wody podziemne. Obecnie są prowadzo-
ne ustalenia merytoryczne z biegłymi z kilku jedno-
stek badawczych.
Prokuratury okręgu wrocławskiego nie prowadzi-
ły natomiast innych postępowań związanych z ochro-
ną, nielegalną eksploatacją hałdy czy też jej negatyw-
nym oddziaływaniem na środowisko.
Z przekazanych prokuraturze materiałów wyni-
ka ponadto, iż Inspektorat Ochrony Środowiska we
Wrocławiu podejmował od 1998 r. stosowne działa-
nia w związku z uzyskaniem informacji o nielegal-
nym wydobyciu z hałdy Huty Siechnice odpadów
hutniczych zawierających żelazochrom, przy jedno-
czesnym niszczeniu warstwy rekultywacyjnej. Wska-
zane czynności nie miały charakteru kontrolnego
i nie były prowadzone na zasadzie art. 9 ust.1 usta-
wy z dnia 20 lipca 2001 r. o Inspekcji Ochrony Śro-
dowiska, a polegały głównie na okresowych oględzi-
nach i wizjach terenu. O wynikach poczynionych
w tym zakresie ustaleń, w tym zwłaszcza o stopniu
dewastacji hałdy oraz procederze nielegalnego wy-
dobycia odpadów zawierających żelazochrom infor-
mowano właściwe organy ochrony środowiska oraz
właściciela terenu.
W związku z poczynionymi ustaleniami oraz tre-
ścią złożonej interpelacji Prokuratura Apelacyjna we
Wrocławiu poleciła właściwej miejscowo Prokuratu-
rze Rejonowej dla Wrocławia-Psie Pole przeprowa-
dzenie stosownego postępowania w kierunku prze-
stępstwa z art. 231§ 1 K.k. w celu jednoznacznego
określenia, czy sposób reakcji odpowiedzialnych pra-
cowników Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony
Środowiska we Wrocławiu na uzyskiwane w tym za-
kresie sygnalizacje był zgodny z obowiązującym po-
rządkiem prawnym.
Z poważaniem
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie budowy II etapu obwodnicy miasta
Puławy i zapewnienia środków finansowych
w budżecie państwa na kontynuację realizacji
tego zadania w roku 2010 (13096)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 30 listopada 2009 r., znak: SPS-023-
-13096/09, przy którym przekazano interpelację pani
poseł Joanny Muchy w sprawie budowy II etapu ob-
wodnicy Puław i zapewnienia środków finansowych
w budżecie państwa na kontynuację realizacji tego
zadania w roku 2010, uprzejmie informuję, że przed-

miotowa inwestycja została ujęta w „Programie bu-
dowy dróg krajowych na lata 2008–2012”, zatwier-
dzonym uchwałą Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia
25 września 2007 r.
Jednocześnie chciałbym podkreślić, iż Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad podjęła dzia-
łania mające na celu przygotowanie zadania do reali-
zacji. Aktualnie prowadzone są prace przygotowaw-
cze. Dnia 12 października 2009 r. uzyskano decyzję
środowiskową. Decyzja ta stanowi podstawę do pro-
wadzenia dalszych prac. Obecnie przygotowywane są
materiały niezbędne do wniosku o wydanie decyzji
o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.
Realizacja przedmiotowego zadania rozpocznie
się pod warunkiem uzyskania niezbędnych decyzji
administracyjnych w zakładanych terminach. Do-
datkowo informuję, iż z uwagi na niezakończony etap
przygotowania inwestycji do realizacji niecelowe jest
zabezpieczanie środków na budowę obwodnicy w bu-
dżecie państwa bądź planie finansowym Krajowego
Funduszu Drogowego w 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie ograniczenia dostępu
do świadczeń zdrowotnych z zakresu
rehabilitacji w ośrodkach/oddziałach
dziennych dla dzieci z zaburzeniami
wieku rozwojowego (13097)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Joanny Muchy, z dnia 16 listo-
pada 2009 r., przekazaną przy piśmie Pana Krzysz-
tofa Putry, Wicemarszałka Sejmu, z dnia 30 listopa-
da 2009 r., znak: SPS-023-13097/09, w sprawie ogra-
niczenia dostępu do świadczeń zdrowotnych z zakre-
su rehabilitacji w ośrodkach/oddziałach dziennych
dla dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego, uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 164, poz. 1027, ze zm.) wraz
z aktami wykonawczymi, w tym rozporządzenie mi-
nistra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu rehabilitacji
leczniczej (Dz. U. Nr 140, poz. 1145). Zgodnie z za-
łącznikiem nr 1 pkt 3b do ww. rozporządzenia mini-
817
stra zdrowia rehabilitacja dzieci z zaburzeniami wie-
ku rozwojowego w ośrodku lub oddziale dziennym
wynosi dla jednego świadczeniobiorcy 120 dni w roku
kalendarzowym.
Odnosząc się do zgłoszonego w interpelacji pro-
blemu ograniczenia dostępu do świadczeń zdrowot-
nych z zakresu rehabilitacji w ośrodkach/oddziałach
dziennych dla dzieci z zaburzeniami wieku rozwojo-
wego poprzez pominięcie możliwości przedłużenia
czasu trwania ww. rehabilitacji, uprzejmie informuję,
że zgodnie z obowiązującym w br. zarządzeniem
nr 85/2008/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia z dnia 15 października 2008 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju rehabilitacja lecznicza, ze zm., czas trwa-
nia rehabilitacji dzieci z zaburzeniami wieku rozwo-
jowego w ośrodku i w oddziale dziennym wynosił do
120 osobodni w roku kalendarzowym, z możliwością
przedłużenia na podstawie decyzji dyrektora właści-
wego oddziału funduszu. Uprzejmie informuję, że
możliwość przedłużenia okresu rehabilitacji powyżej
120 dni, na podstawie zgody indywidualnej dyrekto-
ra oddziału NFZ, nie została zagwarantowana w ww.
rozporządzeniu ministra zdrowia ze względów for-
malnoprawnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Zdrowia dostrzega potrzebę uelastycznienia
czasu trwania rehabilitacji leczniczej, w indywidual-
nych przypadkach, ze względów medycznych. Na ko-
nieczność wprowadzenia zmian w przedmiotowym
rozporządzeniu zwrócili uwagę również świadczenio-
dawcy oraz organizacje zrzeszające świadczeniobior-
ców, wskazując w korespondencji kierowanej do Mi-
nisterstwa Zdrowia na specyfikę poszczególnych
świadczeń z zakresu rehabilitacji leczniczej i zasad-
ność wdrożenia rozwiązań, które pozwoliłyby na sfi-
nansowanie ze środków publicznych przez NFZ
świadczeń rehabilitacji leczniczej udzielonych w cza-
sie odpowiadającym potrzebom zdrowotnym osoby
rehabilitowanej oraz celowi leczniczemu, któremu
służy rehabilitacja.
W związku z powyższym, odpowiadając na pyta-
nie pani poseł, czy ministerstwo podejmie działania
w celu wydłużenia okresu rehabilitacji powyżej 120 dni
w roku kalendarzowym, uprzejmie informuję, że po-
stulowana przez panią poseł zmiana ww. rozporzą-
dzenia stanowi przedmiot bieżących analiz Minister-
stwa Zdrowia. Decyzja odnośnie do zapewnienia moż-
liwości przedłużenia czasu trwania rehabilitacji dzie-
ci z zaburzeniami wieku rozwojowego w ośrodku/od-
dziale dziennym powyżej 120 dni w roku kalendarzo-
wym, w drodze nowelizacji przedmiotowego aktu
wykonawczego, zostanie podjęta po wypracowaniu
właściwego rozwiązania w tym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
818
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie właściwego kontraktowania
usług medycznych w zakresie
ginekologii i położnictwa (13098)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Krystyny Łybackiej, z dnia 16 li-
stopada 2009 r., przesłaną przy piśmie pana Krzysz-
tofa Putry, Wicemarszałka Sejmu, z dnia 28 paź-
dziernika 2009 r. (znak: SPS-023-13098/09), w spra-
wie właściwego kontraktowania usług medycznych
w zakresie ginekologii i położnictwa, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zasady i tryb finansowania ze środków publicz-
nych świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone
w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027), aktach wykonawczych do ww. ustawy
oraz zarządzeniach prezesa NFZ, dotyczących szcze-
gółowych warunków zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszcze-
gólnych rodzajach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowadzanie
konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto, zgodnie
z art. 146 ust. 1 ww. ustawy, prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia określa przedmiot postępowania
w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki
wymagane od świadczeniodawców.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej wyceny świad-
czeń opieki zdrowotnej realizowanych na oddziałach
położnictwa i ginekologii, uprzejmie informuję, iż
w Ministerstwie Zdrowia od listopada 2008 r. do lip-
ca 2009 r. odbywały się spotkania dotyczące weryfi-
kacji wyceny procedur w systemie JGP realizowa-
nych na oddziałach położnictwa i ginekologii, w któ-
rych uczestniczył pan prof. dr hab. Stanisław Rado-
wicki, konsultant krajowy w dziedzinie położnictwa
i ginekologii, oraz dyrektorzy klinicznych szpitali po-
łożniczo-ginekologicznych. W trakcie spotkań oma-
wiane były kwestie dotyczące zaniżenia wyceny pro-
cedur medycznych w systemie JGP, które są najczę-
ściej realizowane w szpitalach klinicznych w zakresie
położnictwa i ginekologii, endokrynologii ginekolo-
gicznej oraz onkologii ginekologicznej.
W wyniku tych spotkań prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, na wniosek przedstawicieli szpitali
klinicznych realizujących świadczenia w zakresie po-
łożnictwa i ginekologii, dokonał szeregu zmian
w grupach świadczeń realizowanych jedynie w szpi-
talach posiadających II i III poziom referencyjny, po-
legających m.in. na zwiększeniu wyceny niektórych
procedur bądź zmniejszeniu liczby dni objętych fi-
nansowaniem.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej cięć cesar-
skich, uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż
w szpitalach o wyższym poziomie referencyjnym (II
i III stopień), w związku leczeniem przez tego typu
jednostki najcięższych i najbardziej skomplikowa-
nych przypadków, znaczny odsetek procedur związa-
nych z porodem poprzez cesarskie cięcie nie jest roz-
liczany w ramach grupy N01, wycenionej na 33 punk-
ty, ale w ramach grup o wyższej wycenie, w tym
przypadku w grupach N02, N03, N09 i N11, wyce-
nionych odpowiednio na: 46, 56, 156 i 164 punkty.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie braku możliwości wpisywania
w litewskich paszportach polskiego nazwiska
w oryginalnym brzmieniu (13099)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Brejzy (znak: SPS-
-023-13099/09, z dnia 30 listopada 2009 r.) w sprawie
braku możliwości wpisywania w litewskich paszpor-
tach polskiego nazwiska w oryginalnym brzmieniu,
przedstawiam następujące informacje.
W art. 14 Traktatu między Rzecząpospolitą Pol-
ską a Republiką Litewską o przyjaznych stosunkach
i dobrosąsiedzkiej współpracy z dnia 26 kwietnia
1994 r. zawarty został zapis gwarantujący osobom
należącym do mniejszości narodowych możliwość
używania swych imion i nazwisk w brzmieniu języka
mniejszości narodowej. Zostało także zapisane, że
szczegółowe regulacje dotyczące pisowni imion i na-
zwisk zostaną określone w odrębnej umowie. Z ini-
cjatywy polskiego MSZ podjęto w tej sprawie rozmo-
wy ze stroną litewską i przedstawiono jej polski pro-
jekt umowy. Dążeniem strony polskiej było umożli-
wienie zapisywania w litewskich dokumentach urzę-
dowych nazwisk osób należących do polskiej mniej-
szości narodowej na Litwie według reguł pisowni
polskiej (w alfabecie łacińskim, z użyciem polskich

znaków diakrytycznych i właściwych końcówek na-
zwisk), a więc zapisywanie imion i nazwisk w brzmie-
niu i pisowni języka ojczystego mniejszości.
Warto podkreślić, że nawet takie połowiczne roz-
strzygnięcie traktatu (dotyczące zapisu w brzmieniu
języka ojczystego i pisowni języka państwowego)
miało pozytywny skutek dla polskiej mniejszości na
Litwie, bowiem ograniczyło praktykę lituanizowania
imion i nazwisk oraz nadawania im form właściwych
w języku litewskim, np. dla kobiet zamężnych i pa-
nien. Od tego momentu, jeśli by sobie tego życzył
wieszcz, miałby w paszporcie wpisane nie Adomas
Mickievičius, ale Adam Mickievič.
W trakcie wieloletnich negocjacji, często prze-
rywanych przez stronę litewską, strona polska opo-
wiadała się za projektem, którego postanowienia
prowadziły do wyżej przedstawionych rozwiązań.
W międzyczasie Litwini kilkakrotnie (w 1997 r.,
2000 r. i 2001 r.) próbowali rozstrzygnąć kwestię
pisowni imion i nazwisk w dokumentach osobi-
stych poprzez przyjęcie odpowiedniej ustawy. Za
każdym razem strona polska odwoływała się do za-
wierającego protest listu marszałka Sejmu i démar-
che ambasadora, powodujących wstrzymanie prac
w Sejmie litewskim i powrót strony litewskiej do
rokowań. Na podstawie orzeczenia Sądu Konsty-
tucyjnego RL z 1999 r., strona litewska wprowa-
dziła bezwzględny nakaz zapisywania w dowodach
osobistych imion i nazwisk wszystkich obywateli
litewskich, w tym także osób należących do mniej-
szości narodowych, literami języka państwowego.
Od tego momentu jednym z litewskich argumen-
tów przeciwko umowie jest twierdzenie, że jej przy-
jęcie wymagałoby zmiany konstytucji.
Sprawa pisowni była przyczyną jednego z bardziej
spektakularnych kryzysów w stosunkach polsko-li-
tewskich, kiedy to w marcu 2002 r. ówczesny premier
RL pan A. Brazauskas nie przybył do Warszawy na
sesję rady międzyrządowej, na obradach której mia-
ło nastąpić podpisanie umowy o pisowni w kształcie
zbliżonym do polskiego stanowiska.
W 2005 r. minister spraw zagranicznych RL pan
A. Valionis zaproponował, aby przy okazji nowelizo-
wania litewskich przepisów o pisowni nazwisk cudzo-
ziemców wprowadzić do nowej regulacji postanowie-
nia także o zgodnej z zasadami języka ojczystego
pisowni nazwisk przedstawicieli mniejszości narodo-
wych w oficjalnych dokumentach litewskich. W 2005 r.
strona litewska podjęła prace nad projektem ustawy
o pisowni imion i nazwisk w dokumentach urzędo-
wych (konieczność dostosowania prawa do norm
UE), który wprowadzałby rozwiązanie umożliwiają-
ce sfinalizowanie negocjacji z Polską. Rządowy pro-
jekt ustaw skierowany we wrześniu 2005 r. do litew-
skiego parlamentu został jednak odrzucony w listo-
padzie 2005 r. przez Komisję Prawną Sejmu RL,
która uznała go za niezgodny z konstytucją. W 2006 r.,
po kolejnych zapytaniach czołowych polskich polity-
ków, premier RL pan G. Kirkilas początkowo powró-
cił do pisowni podwójnej, a następnie, nie precyzując
819
sposobu, zapowiedział, że sprawa zostanie uregulo-
wana do marca 2007 r.
Podczas wizyty prezydenta RP pana L. Kaczyń-
skiego w RL w marcu 2006 r. prezydent RL pan V.
Adamkus złożył deklarację, iż kwestia pisowni imion
i nazwisk Polaków mieszkających na Litwie będzie
rozwiązana możliwie szybko, dając nadzieję na pozy-
tywne zakończenie wieloletnich negocjacji. W maju
2007 r. opracowano nowy rządowy projekt ustawy pt.
„Ustawa Republiki Litewskiej o pisowni imion i na-
zwisk`”, który dnia 30 maja 2007 r. został zatwier-
dzony przez rząd premiera RL pana G. Kirkilasa.
Projekt został skierowany do Sejmu RL jesienią 2007 r.
Prawnicy sejmowi ponownie stwierdzili, iż zaaprobo-
wany przez rząd projekt ustawy jest sprzeczny z kon-
stytucją.
W styczniu 2009 r. podczas wizyty w Warszawie
premier RL pan A. Kubilius zadeklarował, że chce
jak najszybciej zamknąć kwestię pisowni imion i na-
zwisk przedstawicieli mniejszości w dokumentach
osobistych. Następnie w Sejmie RL rozpoczęta zosta-
ła kampania przeciwko ewentualnej ustawie (narada
u przewodniczącego Sejmu pana A. Valinskasa, ata-
ki na przewodniczącą Komitetu Języka Państwowe-
go, która odważyła się stwierdzić, że nazwiska nie są
częścią języka, powrót do tezy, że jakakolwiek zmia-
na przepisów w kwestii pisowni wymaga zmiany kon-
stytucji). Równocześnie inna grupa posłów, wśród
nich ówczesny przewodniczący Sejmu pan A. Valin-
skas,, wystąpiła z propozycją zwrócenia się do Sądu
Konstytucyjnego RL z odmiennie (niż w 1999 r.) sfor-
mułowanym pytaniem, tak by można było uzyskać
odpowiedź, że Konstytucja RL nie wyklucza zapisu
nazwisk innymi literami niż języka państwowego.
Sąd Konstytucyjny RL w decyzji z dnia 6 listo-
pada 2009 r. w sprawie wniosku Sejmu RL (uchwa-
ła Sejmu RL nr XI-289 z dnia 11 czerwca 2009
w sprawie odwołania się do Sądu Konstytucyjnego
RL z prośbą o wyjaśnienie postanowień orzeczenia
Sądu Konstytucyjnego RL z dnia 21 października
1999 r. w sprawie zgodności z Konstytucją RL
uchwały Rady Najwyższej RL z dnia 31 stycznia
1991 r. w sprawie pisowni imion i nazwisk w pasz-
porcie obywatela litewskiego) orzekł, iż jedynie wpis
nazwiska i imienia w paszporcie obywatela RL, do-
konany z użyciem języka państwowego, stanowi ofi-
cjalne potwierdzenie tożsamości obywatela RL i tym
samym wywołuje odpowiednie skutki prawne. Zapis
imienia i nazwiska obywatela RL w paszporcie oby-
watela RL z użyciem znaków diakrytycznych alfa-
betu innego niż litewski i w formie niezgodnej z za-
sadami tego języka jest możliwy w dziale paszportu:
Inne wpisy i nie powinien być porównywany do wpi-
su imienia i nazwiska osoby poczynionego w języku
państwowym na stronie tytułowej paszportu oby-
watela RL. Wpis taki może być dodawany na wnio-
sek osoby zainteresowanej.
W związku z ww. orzeczeniem Sądu Konstytucyj-
nego RL Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP za-
jęło następujące stanowisko. Istnienie w wielu kra-
820
jach UE, w tym w Polsce, regulacji prawnych zezwa-
lających na zapisywanie w dokumentach oficjalnych
imion i nazwisk przedstawicieli mniejszości w brzmie-
niu i pisowni ich języka ojczystego wskazuje, że roz-
strzygnięcie litewskiego Sądu Konstytucyjnego z dnia
6 listopada 2009 r. ma w znacznym stopniu charakter
polityczny. Nieuwzględnienie w nim nowych okolicz-
ności, jakie stwarza przynależność Republiki Litew-
skiej do UE, potrzeb wynikających ze wzmożonych
migracji ludności i interakcji, w jakie wchodzą oby-
watele litewscy z przedstawicielami innych państw,
może obrócić się przeciwko samym obywatelom Li-
twy. Przedmiotowa decyzja Sądu Konstytucyjnego
RL będzie szczególnie dotkliwa dla przedstawicieli
mniejszości narodowych na Litwie, w tym polskiej,
pozbawionych prawa do oryginalnego zapisu nazwi-
ska i imienia, na co zezwala art. 11 ust 1 Konwencji
ramowej Rady Europy o ochronie mniejszości naro-
dowych (pkt 68 raportu wyjaśniającego do konwencji
ramowej stanowiącego jej wykładnię autentyczną po-
zwala na przyjęcie, że w tym konkretnym wypadku
nie zachodzą żadne szczególne okoliczności i strona
litewska powinna w kwestii pisowni kształtować
swój system prawny zgodnie z międzynarodowymi
zasadami odnoszącymi się do ochrony mniejszości
narodowych.). Jednocześnie ww. art. 14 traktatu
z 1994 r., odnosząc się do praw mniejszości polskiej
w RL, stanowi m. in., że szczegółowe regulacje doty-
czące pisowni imion i nazwisk zostaną określone
w odrębnej umowie.
MSZ, nie zgadzając się z przyjętym obecnie przez
stronę litewską pozornym rozwiązaniem problemu
pisowni imion i nazwisk, apeluje o zgodne z danymi
wcześniej przez polityków litewskich obietnicami,
rozwiązanie problemu, czyli dopuszczenie w doku-
mentach oficjalnych obywateli RL zapisu nazwisk
i imion przedstawicieli mniejszości polskiej w brzmie-
niu i pisowni jej języka ojczystego.
Mam nadzieję, że historia podejmowanych przez
MSZ starań o zapewnienie przedstawicielom mniej-
szości tak, wydawałoby się, oczywistego prawa, ja-
kim jest prawo do zapisu własnego imienia i nazwi-
ska w brzmieniu i pisowni języka ojczystego, dowodzi
złożoności tego problemu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie sporządzania wniosków o ukaranie
w postępowaniach w sprawach o wykroczenia
(13100)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Brejzy przesłaną
przy piśmie z dnia 30 listopada 2009 r., nr SPS-023-
-13100/09, w sprawie sporządzania wniosków o uka-
ranie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Zgodnie z art. 17 § 1 Kodeksu postępowania
w sprawach o wykroczenia oskarżycielem publicz-
nym we wszystkich sprawach o wykroczenia jest Po-
licja, chyba że ustawa stanowi inaczej.
Wniosek o ukaranie może złożyć organ upraw-
niony do występowania w charakterze oskarżyciela
publicznego w danej sprawie, zaś w wypadkach okre-
ślonych w art. 27 § 1 i 2 Kodeksu postępowania
w sprawach o wykroczenia – także pokrzywdzony
(art. 57 § 1 k.p.s.w.).
Warunkiem skuteczności wniosku jest to, aby zo-
stał on złożony przez podmiot uprawniony do wystę-
powania w charakterze oskarżyciela publicznego
w sprawie o dane wykroczenie albo przez uprawnio-
nego do tego pokrzywdzonego. W wypadku złożenia
wniosku przez podmiot nieuprawniony zachodzi
przeszkoda procesowa w postaci braku skargi upraw-
nionego oskarżyciela (art. 5 § 1 pkt 9 k.p.s.w.).
Z powyżej przytoczonych przepisów wynika, że
złożenie wniosku o ukaranie jest atrybutem oskar-
życielskiego statusu podmiotu uprawnionego do ini-
cjowania postępowania sądowego w sprawie o wykro-
czenie.
Równocześnie z art. 19 § 1 k.p.s.w. wynika, że do
oskarżyciela publicznego stosuje się odpowiednio
przepisy art. 40 § 1 pkt. 1–4 i 6, § 2 oraz art. 41 i 42
Kodeksu postępowania karnego.
Oskarżyciel publiczny w postępowaniu w spra-
wach o wykroczenia podlega więc z mocy prawa wy-
łączeniu od udziału w sprawie, jeżeli:
1) sprawa dotyczy go bezpośrednio,
2) jest on małżonkiem strony lub pokrzywdzone-
go albo ich obrońcy, pełnomocnika bądź przedstawi-
ciela ustawowego lub pozostaje we wspólnym pożyciu
z jedną z tych osób,
3) jest krewnym lub powinowatym w linii prostej,
a w linii bocznej do stopnia pomiędzy dziećmi rodzeń-
stwa osób wymienionych w pkt 2, albo jest związany
z jedną z tych osób węzłem przysposobienia, opieki
bądź kurateli,
4) był świadkiem czynu, o który sprawa się toczy,
albo w tej samej sprawie był przesłuchany jako świa-
dek lub występował jako biegły,

5) brał udział w wydaniu zaskarżonego orzecze-
nia lub wydał zaskarżone zarządzenie.
Zgodnie z art. 19 § 2 k.p.s.w. w sprawie wyłączenia
orzeka organ bezpośrednio przełożony nad osobą
podlegającą wyłączeniu, zaś odpowiednie stosowanie
przepisu art. 48 § 2 K.p.k. (art. 19 § 2 zdanie drugie
k.p.s.w.) oznacza, iż czynności dokonane przez osobę
podlegającą wyłączeniu, zanim ono nastąpiło, nie są
z tej przyczyny bezskuteczne; jednakże czynność do-
wodową należy na żądanie strony, w miarę możności,
powtórzyć.
Odnosząc się wprost do zawartego w interpelacji
pytania, stwierdzić należy, iż funkcjonariusz Policji,
który był świadkiem czynu, o który toczy się sprawa,
nie może w tej samej sprawie wnosić (kierować do
sądu) wniosku o ukaranie, wykonując uprawnienia
oskarżyciela publicznego, bowiem zachodzi podstawa
obligatoryjnego jego wyłączenia od udziału w sprawie
określona w art. 40 § 1 pkt 4 Kodeksu postępowania
karnego, znajdująca odpowiednie zastosowanie w po-
stępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 19 § 1
k.p.s.w.).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie wykazu produktów leczniczych,
które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach pozaaptecznych
i w punktach aptecznych (13103)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Barbary Bartuś z dnia 30 listopada 2009 r., nr SPS-
-023-13103/09, uprzejmie informuję, co następuje.
Ograniczona lista produktów leczniczych sprze-
dawanych w punktach aptecznych oraz sklepach zie-
larsko-medycznych wynika przede wszystkim z dba-
łości o bezpieczeństwo zarówno pacjentów, jak i le-
ków. W trosce o bezpieczeństwo produktów leczni-
czych oraz bezpieczeństwo pacjentów obrót lekami
silnie działającymi powinien być kontrolowany. W ap-
tece gwarantem zachowania bezpieczeństwa jest ma-
gister farmacji z uzyskanym prawem wykonywania
zawodu – tylko on może mieć dostęp do całego asor-
tymentu produktów leczniczych, łącznie z lekami
bardzo silnie działającymi oraz lekami z wykazów
środków psychotropowych i odurzających. W punk-
tach aptecznych nie ma wymogu zatrudniania far-
maceuty, jedynie technika farmaceutycznego posia-
821
dającego trzyletni staż pracy w aptekach ogólnodo-
stępnych, natomiast w sklepach zielarsko-medycz-
nych wystarczy absolwent kursu II stopnia z zakresu
towaroznawstwa medycznego.
Wykształcenie farmaceuty oraz posiadana przez
niego wiedza merytoryczna nie są tożsame z wiedzą
nabytą w technikum policealnym, gdzie w wymaga-
niach dotyczących uzyskania tytułu technika farma-
ceutycznego nie jest konieczna matura. Zakres tema-
tyczny realizowany w szkołach dwuletnich, często
wyłącznie w soboty i niedziele, nie może być porów-
nywany z zakresem kształcenia na poziomie uniwer-
syteckim. W związku z tym nie można porównywać
kompetencji, wiedzy oraz procesu kształcenia tych
dwóch zawodów, jak również poziomu odpowiedzial-
ności. Nawet w reklamach produktów leczniczych
OTC jest uwaga skierowana do pacjenta, aby swoje
pytania i wątpliwości kierował do lekarza lub farma-
ceuty – nie ma tu wzmianki o technikach farmacji.
W obecnym wykazie produktów leczniczych do-
puszczonych do obrotu w punktach aptecznych znaj-
duje się ok. 18 tys., a w sklepach zielarsko-medycz-
nych 2913 pozycji produktów, co stanowi bardzo
duży asortyment. Ponadto przedmiotem obrotu
w punktach aptecznych mogą być również kosmety-
ki i suplementy diety. Trudno tym samym mówić
o bankructwie punktów aptecznych oraz sklepów
zielarsko-medycznych z powodu ograniczeń asorty-
mentowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż minister
zdrowia, dostrzegając wystąpienie błędów w rozpo-
rządzeniu ministra zdrowia z dnia 6 października
2009 r. w sprawie wykazu produktów leczniczych,
które mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach
obrotu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych
(Dz. U. Nr 171, poz. 1335), rozpoczął prace legislacyj-
ne mające na celu nowelizację przedmiotowego roz-
porządzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
Prawo farmaceutyczne w zakresie produktów
z pogranicza (suplementów diety) (13104)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pani Barbary Bartuś z dnia 20 listopada 2009 r.,
przekazaną do Ministerstwa Zdrowia pismem znak:
822
SPS-023-13104/09 z dnia 30 listopada 2009 r., uprzej-
mie informuję, co następuje.
Art. 9 ustawy z dnia 30 marca 2007 r. o zmianie
ustawy Prawo farmaceutyczne oraz o zmianie nie-
których innych ustaw (Dz. U. z dnia 26 kwietnia
2007 r. Nr 75, poz. 492) w brzmieniu: „produkty, któ-
re w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy spełniały
jednocześnie kryteria produktu leczniczego oraz kry-
teria innego rodzaju produktu określone odrębnymi
przepisami, o których mowa w art. 3a ustawy zmie-
nianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą usta-
wą, mogą pozostawać w obrocie na dotychczasowych
zasadach do dnia 31 grudnia 2009 r.” został wprowa-
dzony do ustawy Prawo farmaceutyczne w konse-
kwencji dodania do ustawy art. 3a będącego trans-
pozycją art. 2 ust. 2 dyrektywy 2004/27/WE. Przepis
przejściowy, który umożliwia pozostawanie w obrocie
produktów spełniających jednocześnie kryteria pro-
duktu leczniczego oraz kryteria innego produktu,
jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2009 r.,
wychodził naprzeciw postulatom firm farmaceutycz-
nych oraz uwzględniał prawa nabyte podmiotów od-
powiedzialnych uzyskane na podstawie dotychczaso-
wych przepisów. Mając na uwadze, iż dyrektywa nie
przewidywała okresu przejściowego dla tych produk-
tów, a także zważywszy na to, iż dyrektywa ta obo-
wiązuje od 2005 r., a przepis art. 3a ustawy Prawo
farmaceutyczne został zaimplementowany w 2007 r.,
podmioty miały wystarczającą ilość czasu do przygo-
towania się do nowych wymagań.
Po zwróceniu się do Urzędu KIE o analizę zgod-
ności z prawem Unii Europejskiej ewentualnego wy-
dłużenia okresu przejściowego do 31 grudnia 2014 r.
(postulat przemysłu) dla produktów z pogranicza zo-
stała wydana opinia, iż propozycja przedłużenia ww.
okresu przejściowego jest w ocenie UKIE niezgodna
z prawem wspólnotowym.
UKIE przytacza następującą argumentację do opi-
nii o niezgodności z prawem Unii Europejskiej: Zgod-
nie z art. 9 ustawy z dnia 30 marca 2007 r. o zmianie
ustawy Prawo farmaceutyczne oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 75, poz. 492) produkty,
które w dniu wejścia w życie tej ustawy spełniały jed-
nocześnie kryteria produktu leczniczego oraz kryteria
innego rodzaju produktu określone odrębnymi prze-
pisami, o których mowa w art. 3a ustawy Prawo far-
maceutyczne, mogą pozostawać w obrocie na dotych-
czasowych zasadach do dnia 31 grudnia 2009 r. Prze-
pis ten ustanowił okres przejściowy umożliwiający
pozostawanie w obrocie na dotychczasowych zasadach
produktów spełniających jednocześnie kryteria pro-
duktu leczniczego oraz kryteria innego produktu
(np. suplementu diety lub kosmetyku). Celem tej re-
gulacji była ochrona praw nabytych podmiotów w ter-
minie do dnia 31 grudnia 2009 r. i umożliwienie im
dostosowania się do nowych wymogów.
Kwalifikacja tzw. produktów z pogranicza speł-
niających jednocześnie kryteria definicji produktu
leczniczego oraz innego produktu była przedmiotem
orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości WE. W jed-
nym z wyroków dotyczących tej problematyki (wyrok
z dnia 9 czerwca 2005 r. w sprawach połączonych
C-211/03, C-299/03 oraz od C-316/03 do C-318/03
HLH Warenvertriebs GmbH oraz Orthica BV prze-
ciwko Republice Federalnej Niemiec) Trybunał
stwierdził, że do produktu, który spełnia warunki
kwalifikacji zarówno jako środek spożywczy w rozu-
mieniu rozporządzenia nr 178/2002 ustanawiającego
ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego,
powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa
Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakre-
sie bezpieczeństwa żywności, jak i jako produkt lecz-
niczy w rozumieniu dyrektywy 2001/83 w sprawie
wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produk-
tów leczniczych stosowanych u ludzi, stosuje się wy-
łącznie przepisy prawa wspólnotowego dotyczące pro-
duktów leczniczych (pkt 45).
Wykładnia ta dokonana została przez Trybunał
Sprawiedliwości WE jeszcze przed terminem imple-
mentacji przepisów dyrektywy 2004/27/WE Parla-
mentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r.
zmieniającej dyrektywę 2001/83/WE w sprawie wspól-
notowego kodeksu odnoszącego się do produktów
leczniczych stosowanych u ludzi. Znajduje ona jednak
pełne potwierdzenie w nowo wprowadzanym art. 2
ust. 2, zgodnie z którym przepisy dyrektywy 2001/83/
WE stosuje się w przypadku wątpliwości, gdy uwzględ-
niając wszelkie cechy charakterystyczne produktu
leczniczego, produkt ten może być objęty zakresem
definicji pojęcia produkt leczniczy oraz zakresem de-
finicji produktu podlegającego innym przepisom pra-
wa wspólnotowego.
Jednoznaczne brzmienie art. 2 ust. 2 dyrektywy
2001/83/WE w brzmieniu nadanym dyrektywą 2004/
27/WE oraz brak jakiegokolwiek przepisu w prawie
wspólnotowym ustanawiającego odstępstwo lub okres
przejściowy w tym zakresie nie pozostawiają wątpli-
wości interpretacyjnych.
Mając powyższe na uwadze, pozwalam sobie
uprzejmie poinformować, iż jakakolwiek propozycja
innego wydłużenia okresu przejściowego wprowadzo-
nego na gruncie art. 9 ustawy z dnia 30 marca 2007 r.
o zmianie ustawy Prawo farmaceutyczne oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 75, poz. 492)
jest w mojej ocenie niezgodna z prawem wspólnotowym.
W dniu 26.08.2009 r. na posiedzeniu sejmowej Ko-
misji Nadzwyczajnej „Przyjazne Państwo” do spraw
związanych z ograniczeniem biurokracji odbyła się
prezentacja przeprowadzona przez Krajową Radę Su-
plementów i Odżywek pn. „Rynek suplementów die-
ty w Polsce – bariery biurokratyczne, konieczność
zmian przepisów prawnych w kontekście obecnego
stanu prawnego i regulacji europejskich”.
Przed ww. posiedzeniem sejmowej Komisji Nad-
zwyczajnej „Przyjazne Państwo” w dniu 25.08.2009 r.
zostało wystosowane zaproszenie na spotkanie do
Ministerstwa Zdrowia na dzień 3.09.2009 r. w spra-
wie produktów z pogranicza do następujących pod-
miotów: Polskiej Izby Przemysłu Farmaceutycznego
i Wyrobów Medycznych „Polfarmed”, Polskiej Rady

Leku Roślinnego, Polskiego Związku Producentów
Leków bez Recepty – PASMI, Izby Gospodarczej
„Farmacja Polska”, Krajowej Rady Suplementów
i Odżywek. Na przedmiotowym spotkaniu pan Ma-
rek Twardowski, podsekretarz stanu w Minister-
stwie Zdrowia, zaprezentował przytoczoną powyżej
opinię Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Woźniaka
w sprawie bezpieczeństwa zdrowotnego
Polaków i ewentualnych zagrożeń w związku
z niewypłacaniem przez NFZ środków
za nadwykonania świadczonych usług
medycznych i zmniejszeniem wysokości
kontraktów na rok 2010 (13105)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Tadeusza Woźniaka, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 20 listopada 2009 r.
w sprawie bezpieczeństwa zdrowotnego Polaków i ewen-
tualnych zagrożeń z tytułu niewypłacania przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia środków za niektóre nad-
wykonania świadczonych usług medycznych i zmniej-
szonych wysokości kontraktów na rok 2010, przesła-
ną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 30 listopada
2009 r. (znak: SPS-023-13105/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej nadwykonań,
pragnę zwrócić uwagę, że zgodnie z przepisami
art. 132 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) podstawą udzielania świad-
czeń opieki zdrowotnej jest umowa, która określa
m.in. rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki
zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy funduszem
a świadczeniodawcami oraz kwotę zobowiązania fun-
duszu wobec świadczeniodawcy. W związku z tym co
do zasady świadczenia są finansowane przez NFZ do
wysokości limitów określonych umową. Natomiast
możliwość sfinansowania dodatkowych świadczeń
zrealizowanych ponad limit określony umową może
być rozważana w konkretnej sytuacji, wynikającej
m.in. z dysponowania przez NFZ dodatkowymi środ-
kami finansowymi.
823
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy dotyczących gospodarki
finansowej NFZ, zgodnie z którymi plan finansowy
NFZ jest zrównoważony w zakresie przychodów
i kosztów. Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5
ustawy, łączna suma zobowiązań funduszu wynika-
jących z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie
może przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych
na ten cel w planie finansowym funduszu.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych powinny być udzielane przez świad-
czeniodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy
jednocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń
udzielanych przez świadczeniodawców nie powinna
być zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych
lub „nielimitowanych”. W takich przypadkach, sto-
sownie do przepisów art. 20–23 ww. ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, świadczeniodawca zobowiązany
jest do prowadzenia list oczekujących na planowe
świadczenia. W związku z powyższym kierujący pla-
cówką lub inne osoby odpowiedzialne za organizację
pracy zakładu opieki zdrowotnej powinny uwzględnić
w ramach ustalonego planu umowy zarówno realiza-
cję świadczeń planowych, jak i nagłych – w odpowied-
nich częściach. Kwestia ta powinna być rozważana
w odniesieniu do konkretnego zakładu opieki zdro-
wotnej i ma bezpośredni związek z jakością zarzą-
dzania tym zakładem.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że w II pół-
roczu 2009 r. doszło do istotnego zwiększenia wyso-
kości środków na świadczenia opieki zdrowotnej
w łącznej wysokości 1 668 999 tys. zł. Najpierw,
w trybie art. 129 ww. ustawy o świadczeniach, prezes
Narodowego Funduszu Zdrowia zarządzeniem nr 37
z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał zmiany planu finan-
sowego Narodowego Funduszu Zdrowia na 2009 r.
(zwiększając koszty świadczeń opieki zdrowotnej),
która rozdysponowała dodatni wynik finansowy fun-
duszu za rok 2008 w wysokości 1 152 117 tys. zł. Na-
stępnie zarządzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia 15 paź-
dziernika, nr 49 z dnia 19 października, nr 55 z dnia
28 października i nr 64 z dnia 2 listopada, prezes
Narodowego Funduszu Zdrowia dokonał zmian pla-
nu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia na
2009 r., które rozdysponowały kwotę 516 882 tys. zł
z funduszu zapasowego, zwiększając koszty świad-
czeń opieki zdrowotnej funduszu.
W chwili obecnej w planie finansowym NFZ nie
ma dodatkowych rezerw, które mogłyby być przezna-
824
czone na dodatkowe zwiększenie środków na świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Ponadto odnośnie możliwości sfinansowania nad-
wykonań za rok 2009 prezes Narodowego Funduszu
Zdrowia poinformował, że ewentualne sfinansowanie
świadczeń „ponadumownych” może nastąpić dopiero
po rozliczeniu zawartych umów, potwierdzeniu sald
rozliczeń i zbilansowaniu środków, których nie wy-
korzystali świadczeniodawcy realizujący kontrakty
w danym okresie rozliczeniowym poniżej planu.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej wysokości
środków finansowych przewidzianych w planie fi-
nansowym NFZ na 2010 r., pragnę poinformować, że
Sejm RP w dniu 25 września 2009 r. przyjął ustawę
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, która weszła
w życie 4 listopada 2009 r. Zgodnie z przepisami
art. 2 tej ustawy wysokość kosztów finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej przez dany oddział wo-
jewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia w planie
finansowym na 2010 r. nie może być niższa niż wy-
sokość kosztów finansowania świadczeń opieki zdro-
wotnej przez ten oddział wojewódzki NFZ w planie
finansowym NFZ na 2009 r. obowiązującym w dniu
30 czerwca 2009 r. Powyższa wytyczna ustawowa zo-
stała zrealizowana w sporządzonym przez prezesa
NFZ i zatwierdzonym przez ministra zdrowia, w po-
rozumieniu z ministrem finansów, planie finanso-
wym NFZ na 2010 r. z dnia 16 grudnia 2009 r.,
w związku z czym wysokość kosztów finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej w planie finansowym
NFZ na 2010 r. będzie wyższa o 160,1 mln zł w po-
równaniu do planu na 2009 według stanu na dzień
30 czerwca 2009 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w trybie
art. 124 ust. 6 ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej prezes NFZ zarządzeniem nr 88/2009/DEF
w dniu 18 grudnia 2009 r. uruchomił rezerwę ogólną,
określoną w planie finansowym NFZ na 2010 r.,
w wysokości 531,5 mln zł z przeznaczeniem na zwięk-
szenie kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w rodza-
ju leczenie szpitalne.
Ponadto w najbliższym czasie planowane jest rów-
nież uruchomienie rezerw na koszty świadczeń opie-
ki zdrowotnej w ramach migracji ubezpieczonych
(przewidzianych w planach finansowych poszczegól-
nych OW NFZ) w łącznej wysokości ponad 2,6 mld zł.
Uwzględniając powyższe, zaplanowane na 2010 r.
środki powinny zapewnić możliwość finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej na poziomie porówny-
walnym do roku 2009. W związku z powyższym nie
ma zagrożenia ograniczeniem dostępności do świad-
czeń medycznych w roku 2010.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń
w ramach planu finansowego oddziału wojewódzkie-
go należy do kompetencji dyrektora tego oddziału.
Również w zakresie kompetencji dyrektora oddziału
wojewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124
ust. 5 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych, możliwość
dokonywania przesunięć w ramach kosztów świad-
czeń opieki zdrowotnej w planie finansowym tego
oddziału.
Odnośnie sprawy dotyczącej niejednakowego trak-
towania świadczeniodawców starających się o kon-
trakt z NFZ uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 134
ww. ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej, fun-
dusz jest obowiązany zapewnić równe traktowanie
wszystkich świadczeniodawców ubiegających się
o zawarcie umowy o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej i prowadzić postępowanie w sposób gwa-
rantujący zachowanie uczciwej konkurencji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie nowelizacji ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych w związku z wyrokiem
Trybunału Konstytucyjnego (13106)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 30 listopada 2009 r.,
znak: SPS-023-13106/09, interpelację pana posła
Krzysztofa Brejzy z dnia 16 listopada br., w sprawie
nowelizacji ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
w związku z wyrokiem TK, uprzejmie informuję, co
następuje.
Mając na celu uwzględnienie wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 17 grudnia 2008 r. sygn. akt
P 16/08, w resorcie przygotowany został projekt usta-
wy o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych oraz o zmianie niektórych innych ustaw.
W dniu 8 września 2009 r. przedmiotowa nowela
została przekazana do parlamentu (druk sejmowy
nr 2348). W dniu 1 grudnia br. odbyło się drugie czy-
tanie projektu, a zgłoszone poprawki oczekują na roz-
patrzenie przez Komisję Infrastruktury.
Niniejszym projektem przewiduje się między in-
nymi wprowadzenie regulacji przejściowej dotyczącej
złożonych przez osoby uprawnione wniosków o za-
warcie umowy przeniesienia własności lokalu przed
dniem 29 grudnia 2009 r., według której spółdzielnia
będzie miała obowiązek przewłaszczenia lokalu po
dokonaniu przez te osoby spłat według przepisów do-
tychczasowych.

„Art. 4 ust. 1 projektu ustawy przewiduje, że
w przypadku wniosków złożonych:
1) przed dniem 31 lipca 2007 r., o których mowa
w art. 111, art. 12, art. 1714, art. 1715, art. 39, art. 48
i art. 481 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu
obowiązującym przed tym dniem, oraz
2) od dnia 31 lipca 2007 r. do dnia 29 grudnia
2009 r., o których mowa w art. 12, art. 1714 i art. 1715
ustawy, o której mowa w art. 1
– spółdzielnia jest obowiązana, po spełnieniu wa-
runków, o których mowa w art. 12 ust. 1, art. 1714
ust. 1 i art. 1715 ustawy, o której mowa w art. 1
w brzmieniu dotychczasowym, do zawarcia umowy
przeniesienia własności lokalu w terminie do dnia
30 marca 2010 r.”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie programu „Kierunki zamawiane”
(13107)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Krzysztofa Brejzy w sprawie pro-
gramu „Kierunki zamawiane”, przesłaną przy pi-
śmie, nr SPS-023-13107/09, z dnia 30 listopada br.,
uprzejmie przekazuję poniższe informacje.
Zgodnie ze zmianami wprowadzonymi do szcze-
gółowego opisu priorytetów Programu Operacyjnego
„Kapitał Ludzki” (PO KL) i zatwierdzonymi osta-
tecznie przez komitet monitorujący (publikacja w Dzien-
niku Urzędowym RP „Monitor Polski” ukazała się
w dniu 20 lutego br.) poddziałanie 4.1.2: Zwiększenie
liczby absolwentów kierunków o kluczowym znacze-
niu dla gospodarki opartej na wiedzy od roku 2009
realizowane jest w trybie konkursowym.
W odpowiedzi na pierwszy konkurs, ogłoszony
w dniu 16 lutego 2009 r., wpłynęło aż 170 wniosków,
z czego:
— 163 wnioski zostały przekazane do oceny me-
rytorycznej,
— 7 wniosków otrzymało negatywną ocenę pod-
czas oceny formalnej.
Spośród 163 wniosków podczas oceny meryto-
rycznej:
— 59 wniosków (złożonych przez 44 uczelnie) uzy-
skało ocenę pozytywną,
— 101 wniosków uzyskało ocenę negatywną,
825
— 3 wnioski zostały skierowane przez oceniają-
cych do ponownej oceny formalnej (dostrzeżono błędy
formalne).
Ostatecznie całkowita kwota dofinansowania na
wszystkie projekty wynosi 353 661 798,51 zł.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w wyniku
procedury odwoławczej dofinansowanie otrzyma do-
datkowe 5 projektów (projekty realizowane przez
4 uczelnie).
Instytucja pośrednicząca dla priorytetu IV PO
KL, z uwagi na niezakończony jeszcze proces podpi-
sywania umów o dofinansowanie, nie jest w stanie
wskazać liczby studentów, którzy w pierwszym roku
skorzystają z dofinansowania w ramach poddziałania
4.1.2 (szczególnie, jaka będzie liczba stypendystów).
Liczba ta będzie znana w styczniu 2010 r., kiedy to
wraz z pierwszymi wnioskami o płatność uczelnie
będą zobowiązane do przedstawienia liczby benefi-
cjentów ostatecznych.
Biorąc pod uwagę zasady przyznawania stypen-
diów w ramach konkursu z poddziałania 4.1.2 PO
KL, instytucja pośrednicząca nie mogła wprowa-
dzić ograniczeń, jak w przypadku projektu syste-
mowego, gdzie beneficjentem jest Ministerstwo
Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W dokumentacji
konkursowej dla przedmiotowego konkursu zosta-
ły zapisane jedynie ogólne zasady tworzenia pro-
gramu stypendialnego, tj.:
— stypendium przyznawane jest najlepszym stu-
dentom, przy czym na pierwszy rok studiów stypen-
dium przyznawane jest na podstawie ocen ze świa-
dectwa maturalnego, a w latach późniejszych – na
podstawie postępów w nauce;
— maksymalna kwota stypendium to 1 000 zł na
jednego studenta;
— stypendia mogą być przyznawane tylko studen-
tom studiów stacjonarnych.
Ponadto program stypendialny powinien przewi-
dywać:
— w przypadku gdy beneficjent rozpoczyna pro-
wadzenie kształcenia na danym kierunku zamawia-
nym, stypendium otrzymywać może do 50% wszyst-
kich studentów podejmujących kształcenie na tym
kierunku;
— w przypadku gdy w projekcie przewiduje się
wzrost liczby studentów w 1. roku realizacji projektu
na kierunku zamawianym w stosunku do roku ba-
zowego większy niż o 10%, stypendium otrzymywać
może do 50% wszystkich studentów podejmujących
kształcenie na tym kierunku;
— w przypadku gdy w projekcie przewiduje się
wzrost liczby studentów na kierunku zamawianym
w 1. roku realizacji projektu w stosunku do roku ba-
zowego równy lub mniejszy niż 10%, stypendium
otrzymywać może jedynie taka liczba studentów, któ-
ra stanowi różnicę pomiędzy liczbą studentów przy-
jętych przez beneficjenta na kierunek zamawiany
826
w roku bazowym a liczbą studentów przyjętych na
ten kierunek w 1. roku realizacji projektu.
Jako rok bazowy został wskazany rok 2007/2008,
wg stanu na dzień 30 listopada 2007 r.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie podejmowania działań
na rzecz aktywizacji zawodowej osób,
które przekroczyły 50. rok życia (13108)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Krzysztofa Brejzy przekazaną pi-
smem z dnia 30 listopada 2009 r., znak: SPS-023-
-13108/09, uprzejmie przekazuję odpowiedź Minister-
stwa Pracy i Polityki Społecznej.
Ad 1. W ramach wdrożenia przyjętego przez Radę
Ministrów w dniu 17 października 2008 r. programu
„Solidarność pokoleń – działania dla zwiększenia ak-
tywności zawodowej osób w wieku 50+” Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej przygotowało doku-
ment implementacyjny, który stanowi uszczegółowio-
ny zestaw działań realizujących założenia programu.
Dokument implementacyjny, którego projekt jest do-
stępny w Biuletynie Informacji Publicznej na stro-
nach internetowych MPiPS, w dniu 30 listopada
2009 r. został przyjęty przez stały komitet Rady Mi-
nistrów i rekomendowany Radzie Ministrów. Doku-
ment implementacyjny został uporządkowany we-
dług celów programu ukierunkowanych na działania
dotyczące rynku pracy, a mianowicie:
— cel 1: Poprawa warunków pracy, promocja za-
trudnienia pracowników po 50. roku życia i zarzą-
dzanie wiekiem;
— cel 2: Poprawa kompetencji i kwalifikacji pra-
cowników po 50. roku życia;
— cel 3: Zmniejszenie kosztów pracy związanych
z zatrudnianiem pracowników po 50. roku życia;
— cel 4: Aktywizacja bezrobotnych lub zagrożo-
nych utratą pracy po 50. roku życia;
— cel 5: Aktywizacja zawodowa osób niepełno-
sprawnych;
— cel 6: Zwiększenie możliwości zatrudnienia ko-
biet przez rozwój usług pozwalających na godzenie
pracy i życia rodzinnego;
— cel 7: Wydłużanie efektywnego wieku emery-
talnego.
Każde z zaproponowanych działań zostało przed-
stawione w karcie działania, która uwzględnia cel
jego realizacji, uszczegółowienie, potencjalne zagro-
żenia, koszty, termin realizacji oraz instytucję odpo-
wiedzialną za wdrożenie.
Do dokumentu implementacyjnego załączono wy-
kaz zadań realizowanych przez regiony w ramach
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” oraz in-
nych programów, a także zestawienie kryteriów stra-
tegicznych dla projektów PO KL.
Część z działań legislacyjnych zawartych w pro-
gramie została już przez rząd wykonana – od 2009 r.
obowiązują przepisy ustawy o emeryturach pomosto-
wych, nowelizacji ustawy o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy czy nowelizacji Kodeksu
pracy.
Nowelizacja ustawy o promocji zatrudnienia i in-
stytucjach rynku pracy m.in.:
— zwalnia pracodawców z obowiązku opłacania
składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowa-
nych Świadczeń Pracowniczych za pracowników, któ-
rzy osiągnęli wiek o pięć lat niższy od ustawowego
wieku emerytalnego;
— stwarza możliwości nawiązania fachowej współ-
pracy między pracodawcami, pracownikami a doradca-
mi zawodowymi w urzędach pracy, przy czym porad-
nictwo zawodowe jest dla pracodawców bezpłatne;
— zwiększa dofinansowanie szkoleń pracowników
powyżej 45. roku życia dla pracodawcy, który posiada
fundusz szkoleniowy;
— otwiera programy rynku pracy dla osób, które
przekroczyły 45. rok życia bez względu na status na
rynku pracy:
a) organizowanie i finansowanie szkoleń oraz wy-
płacanie stypendiów szkoleniowych;
b) finansowanie kosztów egzaminów i uzyskania
uprawnień czy licencji;
c) pożyczki na szkolenia;
d) finansowanie studiów podyplomowych i wypła-
canie stypendiów;
e) wypłacanie stypendiów na kontynuowanie
nauki;
f) udział w programach aktywizacji zawodowej,
np.: programach przygotowania zawodowego doro-
słych, programach stażu u pracodawcy, programach
specjalnych, inicjowanych i realizowanych przez sta-
rostę w porozumieniu z pracodawcami.
Ustawa o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy przewiduje też mechanizmy osłonowe
dla osób w starszym wieku korzystniejsze niż dla
osób młodszych wiekiem. Osobom bezrobotnym
w wieku powyżej 50. roku życia przyznawany jest
zasiłek na okres 12 miesięcy (podstawowy okres wy-
płaty zasiłku to 6 miesięcy).
Ad 2. Wydłużanie aktywności zawodowej pracow-
ników po 50. roku życia należy do priorytetowych
działań krajów Unii Europejskiej. Zgodnie z założe-
niami strategii lizbońskiej przyjętej przez kraje UE

w 2000 r. jednym z celów Unii Europejskiej jest osią-
gnięcie wskaźnika zatrudnienia osób w wieku 55–64
lata na poziomie nie niższym niż 50% (głównym ce-
lem programu „Solidarność pokoleń – działania dla
zwiększenia aktywności zawodowej osób w wieku
50+” jest osiągnięcie takiego poziomu wskaźnika do
2020 r.).
Członkowie Unii Europejskiej zobowiązani są
wdrażać politykę rynku pracy zgodną z przyjętymi
przez wszystkie kraje wytycznymi zatrudnienia.
W szczególności wytyczna 18 wskazuje wprost, iż jed-
nym z celów polityki zatrudnienia w krajach UE po-
winno być wspieranie aktywnego starzenia, w tym
wprowadzenie zachęt do podejmowania pracy i znie-
chęcanie do wczesnego przechodzenia na emeryturę.
Przegląd rozwiązań międzynarodowych z zakresu
wsparcia osób po 50. roku życia został zawarty
w programie rządowym „Solidarność pokoleń – dzia-
łania dla zwiększenia aktywności zawodowej osób
w wieku 50+”. Dokument ten jest dostępny na stro-
nach internetowych MPiPS (http://www.mpips.gov.
pl/index.php?gid=557&news_id=1345).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie wykorzystania sportu
w procesie resocjalizacji osób skazanych (13109)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną interpelację pana posła Krzysztofa Brej-
zy w sprawie wykorzystania sportu w procesie reso-
cjalizacji osób skazanych uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
W polskim systemie penitencjarnym podejmowa-
ne są następujące działania mające na celu zwiększe-
nie wykorzystania zajęć z zakresu kultury fizycznej
i sportu w procesie resocjalizacji osób skazanych na
karę pozbawienia wolności.
Głównym założeniem organizacji zajęć z powyż-
szego zakresu oddziaływań penitencjarnych jest,
zgodnie z art. 135 § 1 Kodeksu karnego wykonaw-
czego, zapewnienie skazanym możliwości odpowied-
niego spędzania czasu wolnego m.in. poprzez orga-
nizację zajęć kulturalno-oświatowych, wychowania
fizycznego i sportu oraz pobudzanie aktywności spo-
łecznej skazanych.
827
W ramach propagowania sportu jako jednego
z istotnych elementów oddziaływania na osadzonych
w jednostkach penitencjarnych, z inicjatywy Służby
Więziennej przy współpracy z Towarzystwem Krze-
wienia Kultury Fizycznej, przeszkolono instruktorów
rekreacji ruchowej w specjalnościach: gry zespołowe
– piłka nożna i siatkowa, ćwiczenia siłowe, fitness.
Osoby te, dzięki nabytym uprawnieniom i umiejęt-
nościom, mają możliwość organizowania i prowadze-
nia zajęć w przedmiotowym zakresie. Jednocześnie
w prowadzeniu zajęć sportowych uczestniczą także
funkcjonariusze, którzy posiadają wykształcenie kie-
runkowe.
W zakładach karnych i aresztach śledczych w sze-
rokim zakresie podejmowane są inicjatywy polegają-
ce na organizowaniu i prowadzeniu zajęć z zakresu
kultury fizycznej i sportu. Można do nich zaliczyć
m.in: turnieje piłki nożnej, koszykowej, siatkowej,
tenisa stołowego, ringo, unihokeja oraz pływania.
Zajęcia te odbywają się głównie na boiskach, w salach
sportowych oraz innych pomieszczeniach znajdują-
cych się na terenie jednostek penitencjarnych.
Istotnym zadaniem dla więziennictwa jest ukie-
runkowana, a przede wszystkim stała współpraca
z wieloma instytucjami, organizacjami i stowarzy-
szeniami o zasięgu ogólnopolskim także w zakresie
krzewienia kultury fizycznej i sportu. Nieocenionym
rodzajem współpracy jest ta organizowana na szcze-
blu lokalnym. Daje to szansę utrzymywania przez
jednostki penitencjarne stałych kontaktów z podmio-
tami lokalnymi znającymi potrzeby danego środowi-
ska. Dzięki tej współpracy w ramach zajęć sporto-
wych i rekreacyjnych organizowane są wyjścia ska-
zanych na boiska piłkarskie, do hal sportowych i na
pływalnie znajdujące się poza terenem jednostek pe-
nitencjarnych.
Zajęcia sportowe stwarzają możliwość nabywania
umiejętności prospołecznych, eliminowania ostrych
podziałów wynikających z reguł „drugiego życia”,
uczą współpracy w grupie, samodyscypliny i prze-
strzegania zasad.
Ważnym elementem oddziaływań poprzez sport
jest współpraca ze znanymi i powszechnie szanowa-
nymi przedstawicielami środowisk sportowych,
olimpijczykami, zawodnikami, trenerami oraz dru-
żynami sportowymi różnych dyscyplin sportowych.
W trakcie organizowanych spotkań, m.in. w Aresz-
cie Śledczym w Radomiu oraz Zakładzie Karnym
w Barczewie, w których uczestniczyli Jerzy Kulej,
Krzysztof Włodarczyk, Szymon Kołecki, omawiane
były różnorodne aspekty dotyczące życia sportow-
ców. Przedstawione przez zaproszonych gości zagad-
nienia z zakresu kultury fizycznej przyczyniają się
do zapobiegania demoralizacji, przeciwdziałania ne-
gatywnym przejawom podkultury przestępczej oraz
następstwom długotrwałej izolacji. Wskazują sku-
teczny mechanizm regulujący wzbudzanie w oso-
bach pozbawionych wolności chęci do wspólnego
działania w kierunku kształtowania społecznie po-
żądanych postaw.
828

W zakładach karnych i aresztach śledczych funk- Służba Więzienna, prowadząc szereg różnorod-
cjonuje także kilka stowarzyszeń wspierających dzia- nych działań w przedmiotowym zakresie, stara się
łalność z zakresu kultury fizycznej i sportu, działa- jak najbardziej racjonalnie i efektywnie wykorzysty-
jących zarówno na rzecz skazanych, jak i funkcjona- wać posiadaną infrastrukturę, w miarę posiadanych
riuszy i ich rodzin. środków poszerzać bazę lokalową, a także promować
wśród skazanych idee krzewienia kultury fizycznej
AŚ/ZK Nazwa stowarzyszenia, klubu, koła ipt. i sportu.
Towarzystwo Krzewienia Kultury
ZK Czerwony Bór
Fizycznej „Czerwony Bór” Z poważaniem
ZK Czerwony Bór Klub Olimpijczyka Sekretarz stanu
AŚ Inowrocław Klub Olimpijczyka „Paragraf” Stanisław Chmielewski
Więzienne Towarzystwo Tenisa Stołowego
ZK Nr 2 Grudziądz
„Rakietka”
AŚ Warszawa Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Fan Klub Legii Warszawa
Białołęka
AŚ Radom OTKKF Temida

W zakresie dotyczącym obecnie obowiązujących Odpowiedź

programów nauczania w szkołach znajdujących się
sekretarza stanu
na terenie jednostek penitencjarnych, które głównie
w Ministerstwie Infrastruktury
przeznaczone są dla dorosłych, oraz wytycznych pro-
- z upoważnienia ministra -
gramowych, które nie obejmują przedmiotowego za-
na interpelację posła Zbigniewa Pacelta
kresu, nie jest planowane wprowadzenie wychowania
fizycznego obejmującego elementy etyki i historii
w sprawie zmiany przepisów pozwalającej
sportu.
na otwieranie ośrodków ruchu drogowego
Służba Więzienna systematycznie dąży do zwięk-
w miastach na prawach powiatu ziemskiego,
szenia oddziaływań z zakresu kultury fizycznej
w tym w powiecie ostrowieckim (13110)
i sportu. Wiąże się to jednak z koniecznością przeka-
zywania znacznych nakładów finansowych na budo-
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
wę nowych boisk, sal sportowych, pozyskaniem no-
smo (znak: SPS-023-13110/09) przekazujące interpe-
wych etatów oraz szkoleniem funkcjonariuszy. Koszt
lację posła Zbigniewa Pacelta w sprawie zmiany prze-
budowy nowej sali gimnastycznej wynosi ok. 2500
tys. zł, boiska wielofunkcyjnego 100 tys. zł. W obecnej pisów pozwalających na otwieranie ośrodków ruchu
sytuacji podejmowane działania w przedmiotowym drogowego w miastach na prawach powiatu ziem-
zakresie realizowane są w oparciu o dostępną infra- skiego, w tym w powiecie ostrowieckim, przedsta-
strukturę, która jest stopniowo poszerzana, w ra- wiam następującą opinię.
mach posiadanych środków finansowych. Nowo wy- W dniu 28 października 2009 r. pan Waldy Dzi-
budowane jednostki, takie jak Zakład Karny w Opo- kowski wiceprzewodzniczący Klubu Parlamentarne-
lu Lubelskim, wyposażone są już kompleksowo m.in. go Platforma Obywatelska przesłał ministrowi infra-
w sale sportowe i boiska. struktury w celu analizy i zaopiniowania poselską
Poniżej przedstawiono szacunkowe zestawienie propozycję projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo
bazy wykorzystywanej w latach 2004–2008 do pro- o ruchu drogowym w zakresie umożliwienia przepro-
wadzenia zajęć kulturalno-oświatowych oraz z za- wadzania egzaminów na prawo jazdy kategorii A1,
kresu kultury fizycznej i sportu. A, B1 i B w miastach w których organem wykonaw-
czym jest prezydent. Oznacza to, że proponowana
Świetlice
przez posłów zmiana przepisów ustawy Prawo o ru-
Hale Boiska Inne chu drogowym pozwoli na egzaminów na prawo jaz-
do zajęć
Lata sportowe sportowe Świetlice pracownie
sportowych dy także w Ostrowcu Świętokrzyskim. Jednakże na-
2004 14 212 272 598 169 leży wskazać, że ostateczną decyzję o utworzeniu
2005 15 262 285 609 188 miejsca do przeprowadzania egzaminów na prawo
2006 17 260 315 596 226 jazdy w tym mieście będzie podejmował Sejmik Wo-
2007 15 289 244 689 226
jewództwa Świętokrzyskiego.
2008 15 301 277 767 242
W dniu 17 listopada 2009 r. minister infrastruktu-
ry pozytywnie zaopiniował przedmiotowy projekt.
Optymistycznym rozwiązaniem byłoby, aby
wszystkie jednostki penitencjarne posiadały odpo- Z poważaniem
wiednią ilość boisk i sal sportowych. Z uwagi jednak Sekretarz stanu
na ciągle niedostateczne środki finansowe, którymi Tadeusz Jarmuziewicz
corocznie dysponuje Służba Więzienna na ten cel, re-
alizacja powyższych przedsięwzięć jest znacznie
utrudniona. Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Pacelta
w sprawie restrukturyzacji
wojskowych komend uzupełnień (13111)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Pacelta w sprawie
restrukturyzacji wojskowych komend uzupełnień
(SPS-023-13111/09), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Przeobrażenia jakie zachodzą w Siłach Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, szczególnie w kontekście
prowadzonego procesu profesjonalizacji związanego
m.in. ze zmniejszeniem zadań wojskowych komend
uzupełnień w zakresie pokojowego uzupełniania jed-
nostek wojskowych, wymusiły potrzebę ograniczenia
liczebności tych organów. Prowadzone działania re-
strukturyzacyjne uzasadnione są również względami
ekonomicznymi.
Nowy terytorialny zasięg działania wojskowych
komend uzupełnień został określony w projekcie roz-
porządzenia ministra obrony narodowej zmieniają-
cego rozporządzenie w sprawie wojewódzkich szta-
bów wojskowych i wojskowych komend uzupełnień.
W odniesieniu do terenu województwa świętokrzy-
skiego przewidziano likwidację Wojskowej Komendy
Uzupełnień Kielce-Bukówka w Kielcach i Wojskowej
Komendy Uzupełnień w Starachowicach.
Podkreślenia wymaga, że wyznaczanie poszcze-
gólnych wojskowych komend uzupełnień do rozfor-
mowania oparto na wynikach prac analitycznych
przeprowadzonych w resorcie obrony narodowej.
W ich trakcie uwzględniano wszelkie czynniki mają-
ce wpływ na prawidłowe i sprawne realizowanie
ustawowych zadań przez wszystkie wojskowe komen-
dy uzupełnień w warunkach profesjonalnej armii,
m.in. wielkość administrowanego obszaru, potencjał
ludnościowy, liczbę posiadanych zasobów rezerw oso-
bowych, zadania wojskowych komend uzupełnień
w zakresie zabezpieczenia mobilizacyjnego rozwinię-
cia jednostek wojskowych i koszty administrowania
budynków, jak również układy komunikacyjne umoż-
liwiające dogodny dojazd obywatela do urzędu. Nie bez
znaczenia pozostawały również aspekty o charakterze
społecznym związane z koniecznością likwidacji miejsc
pracy w przewidzianych do rozformowania wojsko-
wych komendach uzupełnień. Czynnik ludzki jest
w takich sprawach niezwykle istotny, szczególnie
w czasie obecnego kryzysu ekonomicznego.
Odnosząc się do szczegółowych pytań pana posła
Zbigniewa Pacelta, chciałbym zapewnić, że funkcjo-
nowanie wszystkich wojskowych komend uzupełnień
poddane zostało analizom w oparciu o takie same
kryteria, o których wspomniano powyżej w kontek-
ście funkcjonowania administracji wojskowej na te-
829
renie całego kraju. Dopiero wielokrotna analiza
wskazanych czynników – przy jednoczesnym uwzględ-
nieniu kwestii operacyjno-obronnych oraz potrzeb Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, zwłaszcza w za-
kresie mobilizacyjnego i wojennego uzupełniania sta-
nów osobowych jednostek wojskowych – spowodowa-
ła podjęcie decyzji o rozformowaniu na terenie woje-
wództwa świętokrzyskiego wspomnianych wojsko-
wych komend uzupełnień. Taki podział ma na celu
zapewnienie prawidłowego i sprawnego realizowania
ustawowych zadań przez pozostałe wojskowe komen-
dy uzupełnień na tym terenie, w tym również tych
związanych z prowadzeniem kwalifikacji wojskowej
i naborem do zawodowej służby wojskowej.
Chciałbym również zaznaczyć, że podejmując de-
cyzję o zmniejszeniu liczebności wojskowych komend
uzupełnień, uwzględniono także kwestie związane
z kosztami finansowymi, które będą ponoszone przez
budżet resortu obrony narodowej i budżet państwa
w pierwszych dwóch–trzech latach po zakończeniu
reformy. Koszty te spowodowane będą m.in. przez:
— konieczność przystosowania pomieszczeń do
zwiększonych kartotek i archiwów wojskowych ko-
mend uzupełnień w wyniku przekazywania ewiden-
cji wojskowej po likwidowanych komendach,
— wypłacenie odpraw zwalnianym żołnierzom
zawodowym.
Przewiduje się jednak, że po upływie tego okresu
coroczne oszczędności z tytułu zmniejszenia zatrud-
nienia i liczby utrzymywanych obiektów wojskowych
kształtować się będą na poziomie około 90 mln zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wspomnia-
ny projekt rozporządzenia znajduje się na etapie
uzgodnień międzyresortowych. Przewiduje się, że
zaplanowane w nim zmiany wejdą w życie z dniem
1 stycznia 2011 r.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Rybickiego
w sprawie ustalenia sieci autostrad
i dróg ekspresowych (13112)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 30 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-
-13112/09), przy którym przekazano interpelację
830
pana posła Sławomira Rybickiego, w sprawie ustale-
nia sieci autostrad i dróg ekspresowych, uprzejmie
informuję, iż Ministerstwo Infrastruktury dostrzega
potrzebę podkreślenia strategicznej roli drogi krajo-
wej nr 16 na terenie województw wschodnich. Dlate-
go też resort infrastruktury uwzględnił odcinek dro-
gi krajowej nr 16 Grudziądz – Ostróda – Olsztyn
– Ełk w ramach propozycji modyfikacji rozwoju
transeuropejskiej sieci transportowej (TEN-T). Pod-
kreślenia wymaga fakt, iż propozycji dotyczących
włączenia innych dróg krajowych do transeuropej-
skiej sieci transportowej zgłoszonych było wiele,
z których resort infrastruktury wybrał kilka najważ-
niejszych, w tym drogę krajową nr 16. Ostateczne
zmiany całej sieci autostrad i dróg ekspresowych
w Polsce są uzależnione od decyzji Komisji Europej-
skiej w sprawie ewentualnej rewizji sieci TEN-T. Za-
tem po podjęciu przez Komisję Europejską decyzji
w sprawie rewizji sieci TEN-T Ministerstwo Infra-
struktury podejmie ostateczną decyzję co do włącze-
nia drogi S16 do sieci dróg ekspresowych w Polsce.
Ponadto informuję, iż w trakcie prac nad rozpo-
rządzeniem Rady Ministrów z dnia 20 października
2009 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie sie-
ci autostrad i dróg ekspresowych (Dz. U. Nr 187,
poz. 1446) były zgłaszane propozycje rozszerzenia
jego zakresu o drogę S16. Jednakże propozycje te nie
zostały uwzględnione ze względu na ściśle określony
zakres nowelizacji przedmiotowego rozporządzenia
obejmujący jedynie realizację wniosków wynikają-
cych ze „Strategii rozwoju I Paneuropejskiego Kory-
tarza Transportowego Via Baltica. Część I: korytarz
drogowy”. Ponadto zmiany w zakresie innych dróg
ekspresowych wymagałyby poważnych i długotrwa-
łych analiz, w szczególności związanych z ponownym
wykonaniem strategicznej oceny oddziaływania na
środowisko, co było aktualnie nieuzasadnione ze
względu na wysokie koszty oraz konieczność jak naj-
pilniejszego wydania przedmiotowego projektu roz-
porządzenia (m.in. w związku z wezwaniem do usu-
nięcia naruszenia wystosowanym przez Komisję Eu-
ropejską w związku z realizacją przedsięwzięć pole-
gających na rozbudowie drogi krajowej nr 8 na odcin-
ku Białystok – Katrynka oraz Katrynka – Przewa-
lanka, budowie obwodnicy Sztabina w ciągu drogi
krajowej nr 8 oraz budowie obwodnicy Wasilkowa
w ciągu drogi ekspresowej S19).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie zmiany rozporządzenia
ministra finansów z dnia 28 listopada 2008 r.
umożliwiającego zaliczenie wydawanych gazet
lokalnych do grupy pism specjalistycznych
w rozumieniu przepisów wykonawczych
do ustawy o podatku od towarów i usług (13113)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 30 listopada 2009 r., nr SPS-
-023-13113/09, przy którym przekazana została in-
terpelacja pana posła Wiesława Szczepańskiego
(nr BP-WS-VI-IN-29/11/2009 z dnia 16 listopada
2009 r.) dotycząca propozycji zmiany rozporządzenia
ministra finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w spra-
wie wykonania niektórych przepisów ustawy o podat-
ku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336)
w celu umożliwienia zaliczenia do czasopism specjali-
stycznych, zdefiniowanych w § 9 ust. 3 tego rozporzą-
dzenia, ukazujących się od lat gazet lokalnych, które
wydawane są dwa razy w tygodniu (jak wskazuje pan
poseł – np. leszczyńskiego „ABC”, które ukazuje się
we wtorki i piątki), uprzejmie informuję.
Stosowanie stawki podatku od towarów i usług
w wysokości 0% na czasopisma specjalistyczne jest
wynikiem uzyskanej przez Polskę derogacji w tym
zakresie.
Derogacja ta zawarta została w art. 128 ust. 1
dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada
2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od
wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. nr 347/1,
z późn. zm.). Jest ona co do zasady przedłużeniem
derogacji stosowanej od 2004 r.
Zawarte obecnie w rozporządzeniu ministra fi-
nansów kryteria dla uznania czasopisma za czasopi-
smo specjalistyczne są analogiczne jak wypracowane
kryteria w tym zakresie, które obowiązują od dnia
1 maja 2004 r. i wcześniej zapisane były w ustawie
o podatku od towarów i usług. Kryteria te były głę-
boko analizowane, a ich przyjęcie odbywało się
w aspekcie pogłębionej dyskusji w parlamencie.
Przyjęte w efekcie kryteria są swoistym kompro-
misem cech, które powinno posiadać czasopismo spe-
cjalistyczne.
Zawsze bowiem można postawić pytanie, czy kon-
kretne kryterium nie powinno być bardziej lub mniej
restrykcyjne. Pytanie takie dotyczyć może również
częstotliwości ukazywania się pisma. Wychodząc jed-
nak z założenia, że stosowana preferencja musi mieć
charakter wyjątkowy a nie powszechny uznano, że
ukazywanie się czasopisma raz w tygodniu jest wła-
ściwym rozwiązaniem.

Wypracowana definicja czasopisma specjalistycz-
nego w prawie polskim została zaakceptowana przez
Komisję Europejską.
Dokonywanie obecnie zmian w jednym z kryte-
riów mogłoby na nowo otworzyć dyskusję nie tylko
w odniesieniu do tego kryterium, lecz również w za-
kresie pozostałych, wypracowanych w wyniku nego-
cjacji, na podstawie których Komisja Europejska za-
akceptowała obowiązującą w obecnym kształcie de-
rogację.
Dodatkowo należy podkreślić, że wypracowane
kryteria dotyczą rozwiązania o charakterze prefe-
rencyjnym i brak jest przesłanek do rozszerzenia tej
preferencji, w szczególności, że rozwiązanie to ma
charakter czasowy i w świetle przepisów dyrektywy
2006/112/WE Rady możliwość jego stosowania wy-
gasa z dniem 31 grudnia 2010 r.
Mając powyższe na uwadze, postulat dokonania
zmian w definicji czasopism specjalistycznych nie jest
możliwy do uwzględnienia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie skutków finansowych nowelizacji
art. 48 ustawy o finansach publicznych (13114)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posłanki na Sejm RP pani Ewy Wolak z dnia
13 listopada 2009 r. przesłaną przy piśmie wicemar-
szałka Sejmu RP z dnia 30 listopada 2009 r. (znak:
SPS-023-13114/09) reprezentuję stanowisko, że lite-
ralne brzmienie art. 48 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240) wchodzącej w życie z dniem 1 stycznia
2010 r., z wyjątkami wymienionymi w art. 1 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzające
ustawę o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1241), wskazuje, że jednostki sektora finansów
publicznych, z wyłączeniem jednostek, o których
mowa w art. 9 pkt 1, 3 i 4 ustawy, mogą dokonywać
lokat wolnych środków zgodnie z katalogiem wymie-
nionym w tym przepisie, z wyjątkiem środków po-
chodzących z dotacji z budżetu.
Ustawodawca w wyżej wymienionym art. 48 usta-
wy w mojej ocenie wskazał jednoznacznie, jakie środ-
ki mogą lokować jednostki sektora finansów, wyłą-
czając równocześnie możliwość lokowania środków
831
pochodzących z dotacji budżetowych, w tym z budże-
tu państwa.
Środki z dotacji określonej w art. 126 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych nie
mogą bowiem generować dodatkowych przychodów
jednostek otrzymujących dotacje i działanie takie
wynika z istoty dotacji. Dotacje bowiem są to środki
m.in. z budżetu państwa podlegające szczególnym
zasadom rozliczania, przeznaczone, m.in. na podsta-
wie odrębnych ustaw, na finansowanie lub dofinanso-
wanie określonych zadań publicznych.
Przedstawione stanowisko koresponduje z posta-
nowieniami art. 44 ust. 3 ustawy stanowiącymi, iż
wydatki publiczne powinny być dokonywane w spo-
sób celowy i oszczędny, z zachowaniem zasad uzyski-
wania najlepszych efektów z danych nakładów oraz
optymalnego doboru metod i środków służących
osiągnięciu założonych celów w sposób umożliwiają-
cy terminową realizację zadań, a także w wysokości
i terminach wynikających z wcześniej zaciągniętych
zobowiązań.
W świetle powyższego należy uznać, że omawiane
wyżej przepisy doprecyzowują rozwiązania systemo-
we i stwarzają podstawę do przekazywania dotacji
w wysokościach umożliwiających terminowe i wła-
ściwe zrealizowanie zadania.
Ponadto przepisy nowej ustawy o finansach pu-
blicznych, w tym art. 44, w sposób wyraźny realizują
jeden z zasadniczych celów reformy finansów publicz-
nych – racjonalizację wydatkowania środków publicz-
nych. Pragnę przy tym zauważyć, iż zarówno obo-
wiązująca do końca 2009 r. ustawa o finansach pu-
blicznych (art. 72), jak i nowa (art. 78) do zarządza-
nia wolnymi środkami budżetu państwa, obejmują-
cego w szczególności ich lokowanie na rynku finan-
sowym, upoważnia jedynie ministra finansów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że głównym
celem projektu nowelizacji ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.), przesłanego do uzgodnień mię-
dzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r. (projekt usta-
wy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług,
ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy o zmia-
nie ustawy o podatku od towarów i usług), jest prze-
łożenie wykorzystanej w załącznikach do ustawy
klasyfikacji PKWiU z 1997 r. na klasyfikację PKWiU
z 2008 r.
W przypadku załącznika nr 4 do ustawy dalsze
powiązanie go z klasyfikacją jest niemożliwe, co wy-
nika z braku praktycznej możliwości przełożenia
obecnej klasyfikacji wykorzystanej w tym załączniku
na klasyfikację PKWiU z 2008 r. w taki sposób, by
zakres zwolnień był zgodny z przepisami dyrektywy
2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.
w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości do-
danej (Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 347/1,
z późn. zm.). W projekcie ustawy przewiduje się zatem
likwidację załącznika nr 4 i przeniesienie uregulowań
dotyczących tej tematyki do treści ustawy.
832
Przepisy dotyczące zwolnień zostały przygotowane
z uwzględnieniem przepisów dyrektywy 2006/112/WE
Rady oraz z uwzględnieniem orzecznictwa ETS.
Ponadto wyjaśniam, że po analizie uwag zgłoszo-
nych w trakcie uzgodnień międzyresortowych i kon-
sultacji społecznych w projekcie nowelizacji wprowa-
dzono pewne zmiany. W projektowanych przepisach
dotyczących zwolnienia dla usług edukacji dodatko-
wo uwzględniono zwolnienie usług nauczania świad-
czonych przez placówki, które uzyskały akredytację
w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, wyłącz-
nie w zakresie usług objętych akredytacją. Na pod-
stawie tego przepisu zwolnieniem od podatku objęte
zostaną również szkoły języków obcych posiadające
akredytację w rozumieniu przepisów o systemie
oświaty.
Przedstawiając powyższe informacje i wyjaśnie-
nia, uprzejmie proszę o przyjęcie odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Ewy Wolak.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
prokuratora krajowego,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie zastrzeżeń co do skali i sposobu
prowadzenia postępowania przez Prokuraturę
Okręgową w Krakowie, w trakcie którego
dochodzi do masowych przesłuchań
sympatyków lewicy, którzy dokonali wpłat
finansowych na rzecz Komitetu Wyborczego
Kandydata na Prezydenta RP
Aleksandra Kwaśniewskiego w 2000 r. (13115)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 30 listopada 2009 r.,
nr SPS-023-13115/09, interpelację posła Stanisława
Rydzonia w sprawie zastrzeżeń co do skali i sposobu
prowadzenia postępowania przez Prokuraturę Okrę-
gową w Krakowie, w trakcie którego dochodzi do ma-
sowych przesłuchań sympatyków lewicy, którzy do-
konali wpłat finansowych na rzecz Komitetu Wybor-
czego Kandydata na Prezydenta RP Aleksandra
Kwaśniewskiego w 2000 r., uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
Wydział VI do Spraw Przestępczości Gospodar-
czej Prokuratury Okręgowej w Krakowie pod sygna-
turą akt VI Ds. 54/08/Sp prowadzi śledztwo w spra-
wie: przekazania przez ustalone osoby w okresie od
1997 r. do 2001 r. pieniędzy w kwocie co najmniej
300 000 zł, przeznaczonych m.in. na wsparcie ugru-
powania wyborczego, a od 1999 r. partii politycznej
pod nazwą Sojusz Lewicy Demokratycznej oraz
w 2000 r. na kampanię prezydencką Aleksandra
Kwaśniewskiego, tj. o przestępstwo z art. 228 § 1 K.k.
w związku z art. 49c ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r.
o partiach politycznych.
Postępowanie to zostało wyłączone w dniu 3 lipca
2008 r. do dalszego prowadzenia ze śledztwa zareje-
strowanego pod sygnaturą VI Ds 15/08/Sp.
W jego toku przedstawiono panu M. U. zarzut
popełnienia przestępstwa z art. 284 § 2 Kodeksu
karnego.
Mając na uwadze przedmiot śledztwa, uzyskano
z Zespołu Kontroli Finansowania Partii Politycznych
i Kampanii Wyborczych Krajowego Biura Wyborcze-
go sprawozdanie wyborcze Komitetu Wyborczego
Kandydata na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
Aleksandra Kwaśniewskiego, wraz z opinią biegłego
rewidenta, zawierające m.in. wykaz osób fizycznych
oraz osób prawnych, które dokonały finansowego
wsparcia na rzecz wskazanego wyżej komitetu.
W toku śledztwa uzyskano nadto szereg innych do-
kumentów w postaci przelewów bankowych potwier-
dzających przekazanie środków finansowych na ra-
chunek Komitetu Wyborczego Kandydata na Prezy-
denta RP Aleksandra Kwaśniewskiego.
Analiza całokształtu materiału dowodowego,
w tym wskazanych wyżej dokumentów bankowych
oraz danych zawartych w wykazach stanowiących za-
łączniki nr 1 i 4 do sprawozdania wyborczego Komi-
tetu Wyborczego Kandydata na Prezydenta RP Alek-
sandra Kwaśniewskiego wykazała szereg rozbieżności
zarówno w zakresie danych personalnych dotyczących
darczyńców, ich adresach oraz kwotach.
Mając powyższe na uwadze oraz fakt, że opinia
biegłego rewidenta dołączona do sprawozdania opie-
rała się m.in. na kontroli wyrywkowej materiałów
źródłowych, zaszła konieczność poczynienia jedno-
znacznych ustaleń faktycznych w zakresie tożsamo-
ści darczyńców i kwot przez nich przekazanych.
Powyższe sprawia, iż niezbędnym stało się prze-
słuchanie w charakterze świadków wszystkich dar-
czyńców, tj. blisko 300 osób.
Należy nadmienić, że czynności te w znacznej
mierze zostały już wykonane.
Odnosząc się do tez interpelacji poselskiej oraz
pytań pana Stanisława Rydzonia, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, należy podzielić pogląd, iż wol-
ność człowieka jest wartością, która została poddana
ochronie prawnej, co znajduje m.in. wyraz w art. 31
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Należy zazna-
czyć, iż z tej regulacji wynika zakaz zmuszania oby-
watela do działań, których prawo jako podstawowy
regulator stosunków społecznych jemu nie nakazuje
(postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia
2005 r., sygn. WK 22/04-OSNKW 2005/3/29; Komen-
tarz do Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, Wie-
sław Skrzydło, Zakamycze 2002, wydanie IV).

Z regulacji powołanego przepisu konstytucji
wynika także, iż ograniczenia w zakresie korzy-
stania z praw i wolności mogą być wprowadzone
ustawowo, m.in. wówczas gdy są determinowane
koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa lub po-
rządku publicznego.
W myśl takiej ustawowej regulacji, zawartej
w przepisie art. 177 § 1 Kodeksu postępowania kar-
nego, każda osoba wezwana w charakterze świadka
ma obowiązek stawić się i złożyć zeznania.
W doktrynie podkreśla się, iż wezwanie osoby
w charakterze świadka stanowi powołanie jej do pro-
cesu i decyduje o nadaniu jej statusu prawnego. Za-
znacza się również, iż taka osoba ma obowiązek sta-
wiennictwa nawet wówczas, gdy na mocy przepisów
szczególnych jest uprawniona do odmowy zeznań.
Warto dodać, że głównym obowiązkiem świadka
jest złożenie zeznań, czyli przekazanie organowi pro-
cesowemu wiadomości dotyczących przedmiotu pro-
cesu. Zeznanie obejmuje podanie przez świadka da-
nych dotyczących jego osoby oraz przedstawienie
tego, co świadkowi wiadomo w sprawie.
Co ważne, obowiązek stawiennictwa i złożenia
zeznań w czasie i miejscu określonym przez organ
procesowy istnieje także nawet wówczas, gdy osoba
wezwana w charakterze świadka nic nie wie na te-
mat zdarzenia będącego przedmiotem toczącego się
procesu lub okoliczności z nim związanych albo ma-
jących jakiekolwiek znaczenie dla postępowania
(„Kodeks postępowania karnego”. Komentarz pod
redakcją Zbigniewa Gostyńskiego, Dom Wydawniczy
ABC, Wydanie II 2003, tezy do art. 1, 5 do art. 177
K.p.k.).
Warto zauważyć, że wszystkie czynności w śledz-
twie są prowadzone przez organy ustawowo upraw-
nione do prowadzenia postępowań karnych, tj. pro-
kuraturę i Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego.
Należy bowiem podkreślić, że w myśl art. 2 usta-
wy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze zada-
niem prokuratury jest m.in. czuwanie nad ściganiem
przestępstw, które jest wykonywane poprzez prowa-
dzenie lub nadzorowanie przez prokuratora postępo-
wania przygotowawczego w sprawach karnych. Pro-
kurator stosownie do treści art. 25 ust. 1 tej ustawy
jest uprawniony do wszczynania i prowadzenia po-
stępowania przygotowawczego albo zlecenia prowa-
dzenia takiego postępowania innemu uprawnionemu
organowi.
W niniejszym śledztwie uprawdopodobniono – prócz
czynu zarzuconego panu M. U. – zaistnienie prze-
stępstwa z art. 230 K.k. w związku z pełnieniem
funkcji publicznych w administracji rządowej i Kan-
celarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, a także
– art. 228 § 1 K.k. – w organach samorządowych.
Powyższa kategoria przestępstw korupcyjnych
w myśl art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. c ustawy z dnia 24 maja
2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego
i Agencji Wywiadu (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 676,
z późn. zm.) pozostaje we właściwości rzeczowej
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego.
833
Niezależnie od powyższego należy zauważyć, iż
Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego dysponuje
odpowiednimi środkami i możliwościami pozwalają-
cymi na sprawną realizację szeregu czynności proce-
sowych, toteż – w myśl regulacji art. 312 pkt 1 K.p.k.
w związku z art. 311 § 3 K.p.k. oraz art. 5 ust. 1 pkt 2
lit. c, a nadto art. 21 ust. 1 i 2 powołanej ustawy
o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji
Wywiadu – powierzenie śledztwa temu podmiotowi do
prowadzenia w określonym zakresie jest zasadne.
Należy w tym miejscu zauważyć, iż w myśl regu-
lacji art. 10 § 1 K.p.k. organ powołany do ścigania
przestępstw jest obowiązany do wszczęcia i prowa-
dzenia postępowania przygotowawczego o czyn ści-
gany z urzędu. Przedmiotem niniejszego śledztwa są
właśnie tego rodzaju czyny. Ponadto nie bez znacze-
nia jest fakt, że na organy prowadzące postępowanie
przygotowawcze – stosownie do art. 297 § 1 pkt 4
i § 2 K.p.k. – nałożono obowiązek wszechstronnego
wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy, a nadto
dążenia do wyjaśnienia okoliczności, które sprzyjały
popełnieniu czynu, stąd też wbrew tezom zawartym
w interpelacji poselskiej nie tyle realizacja kwestio-
nowanych czynności, co odstąpienie od ich wykona-
nia stanowiłoby rażące naruszenie przepisów proce-
dury karnej.
Należy także zauważyć, że w toku śledztwa przed-
stawiono zarzuty panu M. U., który zajmował jedno
z najważniejszych stanowisk państwowych.
Okoliczność ta oraz linia obrony prezentowana
przez pana M. U. dodatkowo nakłada na organy ści-
gania obowiązek dogłębnego wyjaśnienia sprawy,
albowiem w myśl przepisu art. 4 K.p.k. organy pro-
wadzące postępowanie są obowiązane badać i uwzględ-
niać okoliczności przemawiające także na korzyść
podejrzanego,
Fakt zatem przesłuchiwania osób, które dokonały
wpłat, ma na celu przede wszystkim jednoznaczne
ustalenie stanu faktycznego oraz weryfikację linii
obrony podejrzanego.
Wymaga także podkreślenia i ta okoliczność, iż
w trakcie czynności z udziałem świadków okazywane
są im dokumenty, przy czym organy procesowe nie
formułują wobec tych osób żadnych sugestii, insynu-
acji, przypuszczeń, które miałyby w jakikolwiek spo-
sób ich zastraszyć bądź zniechęcić do wyrażanych
przekonań politycznych lub zniechęcić do zgodnego
z prawem wspierania preferowanych przez nich poli-
tyków bądź partii.
Podawane w interpelacji sugestie, iżby wezwania
osób w charakterze świadków mogły powodować
wzrost podejrzliwości otoczenia, a w efekcie prowa-
dzić do utraty zaufania w takim środowisku, są przy-
puszczeniami nie popartymi żadnymi przykładami.
Należy w tym miejscu podkreślić, że zarówno proku-
ratura, jak i Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego
konsekwentnie nie udzielają mediom żadnych infor-
macji w tej sprawie, a tym bardziej nie rozpowszech-
niają faktu wzywania świadków w bezpośrednim
środowisku tych osób.
834
Warto w tym miejscu przytoczyć stanowisko wy-
rażone w orzecznictwie sądów wyższych instancji, iż
zgodnie z treścią art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej organy władzy publicznej działają na podsta-
wie i w granicach prawa, co w toku każdego postępo-
wania prowadzonego w oparciu o obowiązujące prze-
pisy, w tym także postępowania karnego, rodzi do-
mniemanie legalności czynności podejmowanych
przez te organy. To domniemanie odnosi się zarówno
do prokuratury, jak i Agencji Bezpieczeństwa We-
wnętrznego. Przy czym może być obalone, lecz tylko
w oparciu o wiarygodny materiał dowodowy (wyrok
Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 19 marca
2009 r., sygn. II AKa 40/09).
Należy także zauważyć, iż oczekiwanie organów
prowadzących czynności od osób wezwanych w cha-
rakterze świadka informacji co do ewentualnej zna-
jomości z panem M. U. nie ma na celu wykreowania
obawy o bliżej nieokreślonych konsekwencjach mo-
gących wynikać z tego faktu, lecz sprawne przepro-
wadzenie przesłuchania, gdyż w przypadku nega-
tywnej odpowiedzi odstępuje się od dalszej sekwen-
cji pytań.
Natomiast formułowanie oczekiwania, iż organ
udzieli informacji osobie przesłuchiwanej co do ewen-
tualnego znaczenia faktu znajomości z M. U. jest nie-
uprawnione.
Należy bowiem podkreślić, że postępowanie przy-
gotowawcze co do zasady nie jest oparte na zasadzie
pełnej jawności akt sprawy. Możliwość osiągnięcia
celów postępowania przygotowawczego warunkowa-
na jest m.in. zachowaniem w tajemnicy pewnych in-
formacji pozostających w dyspozycji organów prowa-
dzących postępowanie.
W doktrynie i judykaturze podkreśla się, że po-
stępowania przygotowawcze, w którego toku nastę-
puje zbieranie i przygotowywanie dowodów dla oce-
ny sądu, powinno przebiegać w warunkach umożli-
wiających efektywne działanie organowi prowadzą-
cemu postępowanie. Z tych powodów obowiązująca
w postępowaniu sądowym zasada udostępniania akt
sprawy bądź udzielania informacji na ich podstawie
doznaje istotnych ograniczeń w postępowaniu przy-
gotowawczym. Specyfika tej fazy procesu karnego
charakteryzuje się przecież określoną dynamiką,
poszukiwaniem dowodów, weryfikacją poszczegól-
nych wersji zdarzeń.
Przedstawione wyżej stanowisko wyrażone w ju-
dykaturze jak i w doktrynie jednoznacznie wskazuje,
iż wzywanie osób w charakterze świadka w związku
z toczącym się postępowaniem celem uzyskania od
nich informacji na temat dotyczący przedmiotu pro-
cesu jest działaniem określonym przez odpowiednie
przepisy. Warto zauważyć, że w niniejszej sprawie
każdy ze świadków wzywanych do stawiennictwa
i przesłuchania na okoliczności dotyczące wpłat wno-
si informacje mające znaczenie dla sprawy, pozwala-
jące na weryfikacje uzyskanych dowodów z dokumen-
tów. W tej sytuacji formułowanie zarzutu, iżby ma-
sowe przesłuchania w charakterze świadków tych
osób stanowiły oczywiste nadużycie podstawowych
zasad postępowania karnego jest nieuprawnione, nie
znajduje jakichkolwiek podstaw nie tylko w przepi-
sach prawa, w orzecznictwie sądów wyższych instan-
cji, w poglądach doktryny, ale i także w stanie fak-
tycznym.
Zaznaczyć należy w tym miejscu, iż w wykonaniu
polecenia Biura Postępowania Przygotowawczego
Prokuratury Krajowej w Prokuraturze Apelacyjnej
w Krakowie zbadano zasadność zarzutów postawio-
nych w treści interpelacji w odniesieniu do przedmio-
towego postępowania, w szczególności w zakresie
skali przesłuchań świadków, potrzeby ich przepro-
wadzania i zasad ekonomiki procesowej.
Badanie takie wykazało, że ze zgromadzonego
w sprawie materiału dowodowego wynika, iż brak
jest podstaw do kwestionowania zasadności wydane-
go wobec M. U. postanowienia o przedstawieniu za-
rzutów popełnienia przestępstwa z art. 284 § 2 K.k.
Pieniądze, które zostały przekazane M. U., mogły być
przeznaczone na nielegalne sfinansowanie kampanii
wyborczej, pod pozorem dokonywania wpłat określo-
nych kwot przez osoby fizyczne. Weryfikacja tej wer-
sji zdarzenia polega miedzy innymi na przesłuchaniu
wszystkich osób, które wpłaciły pieniądze na kam-
panię wyborczą Aleksandra Kwaśniewskiego.
Wobec powyższego Prokuratura Apelacyjna w Kra-
kowie zarzuty stawiane w treści interpelacji uznała za
niezasadne.
Natomiast odnośnie do ekonomiki procesowej na-
leży zauważyć, że liczba osób wzywanych do stawien-
nictwa w charakterze świadka jest determinowana
przedmiotem postępowania przygotowawczego. Czyn-
ności w postaci przesłuchań świadków w znacznej
mierze są wykonywane przez delegatury Agencji Bez-
pieczeństwa Wewnętrznego mające swoje siedziby
najbliżej miejsc zamieszkania tychże świadków. Jest
to racjonalne, możliwie najdogodniejsze rozwiązanie
dla osób wezwanych, gdyż nie powoduje konieczności
uciążliwych dojazdów oraz nie generuje zbędnych
kosztów postępowania.
Odnosząc się zaś do szczegółowych pytań pana
posła, stwierdzić należy, iż postępowanie VI Ds 54/
08/Sp Prokuratury Okręgowej w Krakowie pozosta-
je pod nadzorem Prokuratury Apelacyjnej w Krako-
wie pod sygnaturą Ap I Dsn 38/04/K, ponadto pozo-
staje w zainteresowaniu Prokuratury Krajowej – Biu-
ra Postępowania Przygotowawczego i Biura do Spraw
Przestępczości Zorganizowanej. W związku z powyż-
szym Prokuratura Krajowa dysponuje wiedzą w za-
kresie przedmiotu tegoż śledztwa, sposobu jego pro-
wadzenia oraz materiału dowodowego w nim zgro-
madzonego.
W prowadzeniu tego postępowania nie stwier-
dzono nieprawidłowości, zwłaszcza zaś w zakresie
rozmiaru czynności podejmowanych w celu weryfi-
kacji innych dowodów i zarzutu przedstawionego
podejrzanemu.

W związku z powyższym nie było potrzeby podej-
mowania działań nadzorczych ze strony prokuratora
generalnego w tej sprawie.
Z poważaniem
Prokurator krajowy,
zastępca prokuratora generalnego
Edward Zalewski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kłosowskiego
w sprawie wykluczenia z obrotu w placówkach
pozaaptecznych i punktach aptecznych
wielu produktów leczniczych (13116)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Sławomira Kłosowskiego z dnia 30 listopada 2009 r.,
nr SPS-023-13116/09, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
W obecnym wykazie produktów leczniczych do-
puszczonych do obrotu w punktach aptecznych znaj-
duje się około 18 tys. pozycji produktów, co stanowi
bardzo duży asortyment. Ponadto przedmiotem ob-
rotu w punktach aptecznych mogą być również ko-
smetyki i suplementy diety. Trudno tym samym mó-
wić o bankructwie punktów aptecznych z powodu
ograniczeń asortymentowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż z uwagi na
konieczność uwzględnienia dopuszczenia do obrotu
nowych produktów leczniczych oraz usunięcia zgło-
szonych i samodzielnie wykrytych błędów technicz-
nych rozpoczęto w Ministerstwie Zdrowia prace le-
gislacyjne mające na celu aktualizację rozporządze-
nia ministra zdrowia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335), według stanu rejestracji nowych
produktów leczniczych na dzień 31 października
2009 r. Wobec powyższego przedmiotowy wykaz zo-
stanie uzupełniony o kolejne produkty lecznicze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
835
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie sprzedaży akcji
Polskiej Grupy Energetycznej SA (13117)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka, znak:
SPS-023-13117/09, z dnia 30 listopada 2009 r., w za-
łączeniu którego została przekazana interpelacja
pana posła Stanisława Ożoga dotycząca emisji akcji
spółki PGE Polska Grupa Energetyczna SA, przed-
stawiam stanowisko w sprawie.
Uprzejmie informuję, iż minister skarbu państwa
(uchwałami: nr 2 NWZ PGE Polska Grupa Energe-
tyczna SA z dnia 3 września 2009 r. oraz nr 1 z dnia
6 października 2009 r.) upoważnił zarząd spółki do
podjęcia wszelkich czynności faktycznych i prawnych
na potrzeby podwyższenia kapitału zakładowego
spółki oraz do określenia szczegółów warunków sub-
skrypcji i przydziału akcji serii B.
W wyniku przeprowadzonej przez spółkę procedury
IPO*) PGE Polska Grupa Energetyczna SA nastąpiło
podwyższenie kapitału zakładowego spółki poprzez
emisję 259 513 500 akcji serii B. Inwestorzy uczestni-
czący w pierwszej ofercie publicznej akcji objęli wszyst-
kie oferowane walory w następującej proporcji:
— inwestorzy indywidualni – 38 927 025 akcji,
— inwestorzy instytucjonalni – 220 586 475 akcji.
Debiut spółki na Giełdzie Papierów Wartościo-
wych nastąpił w dniu 6 listopada 2009 r.
Odpowiadając na pytania pana posła, należy szerzej
zaprezentować przebieg procedury, zgodnie z przedsta-
wionymi wyjaśnieniami spółki.
Zarząd PGE, wspomagany przez „menedżerów
oferty” (UniCredit i Goldman Sachs), wykonał duży
wysiłek, starając się zainteresować krajowych i mię-
dzynarodowych inwestorów instytucjonalnych do
uczestniczenia w ofercie. Inwestorzy początkowo ar-
tykułowali pewne obawy i zastrzeżenia związane
m.in. z faktem, że oferta była pierwszą dużą ofertą
publiczną akcji w Europie w 2009 r. Na tak zwanym
roadshow zarząd odbył 60 spotkań indywidualnych
z wieloma z największych inwestorów instytucjonal-
nych na świecie, z których 60% złożyło później zlece-
nia w księdze popytu.
W efekcie m.in. powyższego łączny popyt inwesto-
rów instytucjonalnych na poziomie ceny emisyjnej
PLN 23 wyniósł 844,8 mln akcji, zatem 3,6-krotnie
więcej niż całkowita liczba zaoferowanych im osta-
tecznie akcji (nadpopyt).
Przy cenie PLN 17,5 popyt ten wyniósł 1171,6 mln
akcji, co oznacza, że inwestorzy reprezentujący blisko
326 mln akcji (równoważnych kwocie około PLN
6 mld zł) uznali cenę PLN 23 za zbyt wysoką.
*) Initial Public Offering.
836
W transakcjach IPO zlecenia złożone przez inwe-
storów są typowo „sztucznie” zwiększane i inwesto-
rzy nie spodziewają się pełnej alokacji (tzw. inflacja
popytu); dlatego też skala, wskaźnik nadpopytu
z reguły wynosi 2–5-krotność i więcej.
Biorąc pod uwagę strukturę cenową zgłoszonego
popytu ze strony inwestorów instytucjonalnych, bli-
sko 70% akcji przeznaczonych dla tych inwesto-
rów zostało zaalokowanych do inwestorów polskich,
w tym dla polskich funduszy emerytalnych jako sta-
bilnych, długoterminowych inwestorów, a jedynie
30% do inwestorów zagranicznych.
Dobór inwestorów instytucjonalnych, do których
kierowano ofertę i z którymi organizowano spotka-
nia, wysyłano raporty analityczne menedżerów
itp., był typowy dla każdego IPO – grupę tę stanowi-
ły krajowe i międzynarodowe instytucje finansowe
aktywne na rynku kapitałowym i zwyczajowo uczest-
niczące w ofertach publicznych, zaproponowane przez
menedżerów oferty lub takie, które do menedżerów
oferty się zgłosiły.
Łączny popyt inwestorów indywidualnych zgło-
szony w transakcji wyniósł 1113,8 mln akcji, co się
przekładało na 96,5-procentową stopę redukcji (lub
innymi słowy 3,5-procentową stopę alokacji). Należy
podkreślić jednakże bardzo istotny poziom kredyto-
wania wykorzystanego przez inwestorów indywidu-
alnych – dostępne kredyty na zakup akcji PGE się-
gały bardzo często 10-krotności środków własnych.
Zgodnie z zapewnieniami spółki ofertę PGE skon-
struowano i przeprowadzono według najlepszych
praktyk na światowych rynkach kapitałowych. Głów-
ne cele, które przyświecały przy tworzeniu struktury
oferty, to maksymalizacja wpływów dla spółki i po-
zyskanie nowych, stabilnych, jednocześnie zdywer-
syfikowanych akcjonariuszy PGE. Oznacza to, że
w ramach oferty PGE kierowała się przede wszyst-
kim interesem spółki.
Ze względu na powyższe nie przewidziano specjal-
nych dyskont lub zachęt dla inwestorów indywidual-
nych. Niezależnie od tego należy wspomnieć, że in-
westorzy indywidualni mieli zagwarantowaną cenę
maksymalną na poziomie 23 zł. Oznacza to, że w sy-
tuacji znaczącego, przekraczającego oczekiwania po-
pytu inwestorów instytucjonalnych, pozwalającego
na ustalenie ceny powyżej 23 zł inwestorzy indywi-
dualni de facto zapłaciliby niższą cenę.
Należy jednocześnie zwrócić uwagę, że został za-
proponowany mechanizm indykatywnych (otwar-
tych) widełek cenowych dla inwestorów instytucjo-
nalnych, które de facto pozwalały na pełne dostoso-
wanie podaży i popytu w dniu ustalenia ceny w przy-
padku nietrafionych szacunków przedziału cenowe-
go. Ponadto struktura oferty zapewniła zaangażowa-
nie w ofertę większości biur maklerskich działających
na rynku polskim (23 biura tworzące „konsorcjum”),
które zostały odpowiednio przygotowane do sprzeda-
ży akcji (m.in. spotkania z analitykami konsorcjum).
W efekcie zapewniło to bardzo dobry marketing ofer-
ty i wpłynęło na wyniki zarówno w transzy indywi-
dualnej, jak i instytucjonalnej.
Cena emisyjna została ustalona na poziomie gór-
nego pułapu przedziału cenowego. Zgodnie z infor-
macją spółki przy ustalaniu przedziału cenowego
17,50–23,00 zł oparto się na wynikach rozmów z po-
nad 200 inwestorami, zarówno międzynarodowymi
jak i krajowymi. Powyższy przedział cenowy został
ustalony powyżej wstępnych wskazań podanych
przez tych inwestorów.
W ocenie spółki globalny popyt na poziomie po-
wyżej 23,00 zł był ograniczony i niedostateczny dla
ustalenia wyższej ceny. W procesie IPO jest tylko jed-
na cena (cena clearingowa) dla popytu instytucjonal-
nego i nie można zastosować różnych cen dla różnych
inwestorów instytucjonalnych.
Według wiedzy spółki kwestia ta była badana
przez Komisję Nadzoru Finansowego (KNF) i dorad-
cy finansowi przekazali do KNF stosowne informacje
m.in. nt. popytu zgłoszonego przez inwestorów na
poziomie wyższym niż 23,00 zł. Spółka nie otrzyma-
ła zastrzeżeń w tej sprawie.
Odnosząc się do poziomu wyceny akcji spółki,
PGE zostało wycenione powyżej lub na tym samym
poziomie (w zależności od przyjętych wskaźników) co
CEZ – spółka najbardziej porównywalna do PGE, do
wyceny której PGE aspiruje. Należy zauważyć, iż
CEZ jest spółką doskonale znaną inwestorom i ist-
niało silne oczekiwanie, że PGE będzie wyceniana
z dyskontem do tej spółki.
W ocenie spółki górny pułap przedziału cenowego
23,00 zł był zatem optymalnym poziomem, który za-
pewniał zamknięcie transakcji, i wobec powyższego
nie było wystarczającego popytu, aby rozpatrywać
cenę powyżej 23 zł.
Odnosząc się do kwestii ustalenia wielkości tran-
szy inwestorów indywidualnych na 15%, należy
wskazać, iż zgodnie z zapewnieniami spółki począt-
kowo – na bazie rekomendacji menedżerów oferty
– ustalono pulę akcji dla inwestorów indywidualnych
na poziomie 10% i taka wartość została zapisana
w prospekcie emisyjnym. Poziom około 10% przezna-
czonych dla inwestorów indywidualnych nie odbiega
od innych tego typu transakcji (ENEA: 3%, Lubelski
Węgiel Bogdanka: 15%, Dom Development: 17%, JW.
Construction: 12%...).
Po analizie popytu zgłoszonego przez inwestorów
indywidualnych zwiększono wielkość puli o 50%, tj.
z 10% do 15%. Według spółki i menedżerów oferty 15%
to był odpowiedni poziom dla zaspokojenia ostatecz-
nego popytu ze strony inwestorów indywidualnych,
po uwzględnieniu: a) wysokiego poziomu lewarowa-
nia tego popytu (kredyty na poziomie 10-krotności
środków własnych) i b) odpowiedniego zbilansowania
podaży i popytu po debiucie.
Kwota przewidziana dla transzy detalicznej na
poziomie 900 mln zł jest jedną z największych kwot
kiedykolwiek zaalokowanych dla inwestorów indywi-
dualnych w Polsce. Redukcja w ofercie PGE na po-
ziomie 96,5% niewiele różniła się od skali redukcji

w poprzednich redukcjach (np. PKO na poziomie
95%).
Zarząd PGE dokonał w sposób autonomiczny za-
równo ustalenia widełek cenowych, ceny emisyjnej,
jak i przydziału akcji dla inwestorów instytucjonal-
nych, opierając się na analizach popytu, ocenie ryzy-
ka oraz rekomendacjach doradców finansowych.
Przydział dla inwestorów indywidualnych odbył się
na zasadzie proporcjonalnej redukcji.
Niektórzy inwestorzy instytucjonalni nie otrzyma-
li przydziału akcji pomimo zgłoszonego popytu. Za-
rząd przy wsparciu menedżerów kierował się bowiem
doborem inwestorów o długoterminowym horyzoncie
inwestycyjnym, z odpowiednim rozkładem między
krajowych i zagranicznych, starając się eliminować
przypadki, w ramach których krótkoterminowi inwe-
storzy otrzymaliby pulę akcji tak małą, że skłaniałoby
to ich do sprzedaży akcji już na pierwszych sesjach.
Według wiedzy spółki kwestia ta była również badana
przez KNF, a doradcy finansowi przekazali do KNF
stosowne informacje m.in. nt. inwestorów instytucjo-
nalnych, którzy nie otrzymali alokacji. Spółka nie
otrzymała zastrzeżeń w tej sprawie.
Dokonany przydział był w pełni zgodny z zapisa-
mi prospektowymi zatwierdzonymi przez Komisję
Nadzoru Finansowego.
Zdaniem Ministerstwa Skarbu Państwa debiut
giełdowy spółki PGE Polska Grupa Energetyczna SA
należy uznać za sukces, który pozwoli z jednej strony
realizować spółce zamierzone cele, a z drugiej jest
dobrym początkiem kolejnych zmian własnościowych
w sektorze elektroenergetyki.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie budowy obwodnicy Myśliborza
w woj. zachodniopomorskim (13118)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 30 listopada 2009 r., znak SPS-023-13118/
09, przy którym przekazano interpelację pana posła
Konstantego Oświęcimskiego w sprawie budowy ob-
wodnicy Myśliborza, uprzejmie przekazuję następu-
jące informacje.
Zadanie pod nazwą: Budowa obwodnicy Myślibo-
rza zostało ujęte w Programie Budowy Dróg Krajo-
wych na lata 2008–2012, przyjętym uchwałą Rady
Ministrów w dniu 25 września 2007 r., na liście re-
zerwowej. W związku z powyższym inwestycja zosta-
837
nie zrealizowana pod warunkiem zapewnienia do-
datkowych środków finansowych.
Należy jednak podkreślić, iż Generalna Dyrekcja
Dróg Krajowych i Autostrad podjęła działania zmie-
rzające do realizacji przedmiotowego zadania. Aktu-
alnie prowadzone są prace przygotowawcze. W dniu
6 maja 2008 r. została wydana decyzja o uwarunko-
waniach środowiskowych zgody na realizację inwe-
stycji, natomiast w dniu 6 maja 2009 r. – decyzja
o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wyda-
na przez wojewodę zachodniopomorskiego. Od tej
decyzji zostały złożone dwa odwołania: jedno przez
osoby fizyczne, drugie przez Polski Związek Dział-
kowców. Odwołanie osób fizycznych zostało rozstrzy-
gnięte decyzją ministra infrastruktury z dnia 2 listo-
pada 2009 r., którą utrzymał zaskarżoną decyzję
wojewody zachodniopomorskiego.
Natomiast Polski Związek Działkowców pismem
z dnia 9 lipca 2009 r. cofnął odwołanie. W związku
z powyższym minister infrastruktury wydał decyzję
z dnia 30 października 2009 r. umarzającą postępo-
wanie odwoławcze.
Reasumując, należy stwierdzić, iż budowa obwod-
nicy zgodnie z przyjętymi harmonogramami uzależ-
niona jest od zabezpieczenia odpowiednich środków
finansowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie stanu zaawansowania prac
nad systemem połączeń drogowych
woj. zachodniopomorskiego z innymi
województwami na Euro 2012 (13119)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Konstantego Oświęcimskie-
go, przekazaną przy piśmie z dnia 30 listopada 2009 r.
(sygn. SPS-023-13119/09), w sprawie stanu zaawan-
sowania prac nad systemem połączeń drogowych
i kolejowych na Euro 2012 woj. zachodniopomorskie-
go z innymi województwami, przedstawiam następu-
jące informacje.
Odnośnie do stanu zaawansowania prac nad sys-
temem połączeń kolejowych w woj. zachodniopomor-
skim na Euro 2012 uprzejmie informuję, że na obec-
nym etapie prac nad modernizacją infrastruktury
kolejowej przeznaczonej do obsługi turnieju finało-
838
wego Euro 2012 nie można precyzyjnie określić siat-
ki połączeń kolejowych, czyli rozkładów jazdy pocią-
gów uruchamianych na potrzeby kibiców podróżują-
cych na mecze z woj. zachodniopomorskiego.
Odnosząc się natomiast do zapewnienia odpo-
wiedniego stanu infrastruktury kolejowej, informuję,
że przy obsłudze Euro 2012 dla woj. zachodniopomor-
skiego zasadniczą rolę odgrywać będą linie E59
(Szczecin – Poznań – Wrocław) oraz linia nr 202
Gdańsk – Stargard Szczeciński.
Modernizacja linii kolejowej E59 przewidziana
została do zrealizowania w Programie Operacyjnym
„Infrastruktura i środowisko” na następujących od-
cinkach: Wrocław – granica woj. dolnośląskiego, gra-
nica woj. dolnośląskiego – Poznań, Poznań – Krzyż,
Krzyż – Szczecin. Natomiast za projekt mający bez-
pośredni związek z obsługą turnieju mistrzowskiego
uznano modernizację odcinka Wrocław – granica woj.
dolnośląskiego o orientacyjnym całkowitym koszcie
1522 mln zł.
Obecnie trwają prace przygotowawcze związane
z opracowaniem dokumentacji projektowej dla pro-
jektów modernizacji odcinków Wrocław – Skokowa,
Żmigród – granica woj. dolnośląskiego, a także roz-
budowy systemu sterowania ruchem kolejowym dla
odcinka Wrocław – Rawicz oraz układu zasilania
elektroenergetycznego dla odcinka Wrocław – grani-
ca woj. dolnośląskiego, przy czym przedłuża się pro-
cedura pozyskania decyzji lokalizacyjnych i środowi-
skowych oraz warunków przyłączenia obiektów elek-
troenergetyki kolejowej. Zarządca infrastruktury
kolejowej, spółka PKP PLK SA, dokłada starań, aby
te uzgodnienia pozyskać jak najszybciej. Planowane
ogłoszenie przetargu na wybór wykonawcy robót to
II kwartał 2010 r. Do roku 2012 zostaną wykonane
wszystkie prace na odcinkach, na których stan infra-
struktury jest najgorszy (skrócenie czasu jazdy, po-
prawy komfortu jazdy, bezpieczeństwo i estetyka).
Natomiast bez opóźnień realizowane są prace na od-
cinku Skokowa – Żmigród.
Natomiast w odniesieniu do linii nr 202 Gdańsk
– Stargard Szczeciński informuję, że w latach 2004–
–2009 na terenie woj. zachodniopomorskiego nakłady
finansowe na linię 202 wyniosły 103 157,5 tys. zł.
W wyniku realizacji robót modernizacyjnych czasy
jazdy pociągów uległy skróceniu o 48 minut.
Dla uzyskania poprawy parametrów eksploatacyj-
nych i technicznych z podniesieniem prędkości do
120 km/h konieczna jest jednak modernizacja na-
wierzchni na długości 36 km. Koszt modernizacji
nawierzchni wynosi około 60 mln zł. Należy również
zmodernizować pozostałą infrastrukturę drogową
(obiekty inżynieryjne, perony, wiaty, przejazdy), któ-
rych wartość robót szacuje się na 13 mln zł. Moder-
nizacji wymagają również urządzenia sterowania
ruchem kolejowym i sieci trakcyjnej, gdzie wartość
robót szacuje się na 29 mln zł. Realizacja powyż-
szych zamierzeń pozwoli wprowadzić prędkość mak-
symalną 120 km/h na całej długości linii. Należy
przy tym podkreślić, że linia kolejowa nr 202 nie
jest objęta współfinansowaniem ze środków pocho-
dzących z Unii Europejskiej.
Z kolei na terenie woj. pomorskiego w latach 2007–
–2009 na linii kolejowej nr 202 Gdańsk Główny
– Stargard Szczeciński, w ramach programu zadań
inwestycyjnych „Modernizacja i zabudowa samo-
czynnej sygnalizacji przejazdowej, urządzeń telewizji
przemysłowej (TVU), sterowania ruchem kolejowym
do realizacji w latach 2007–2009”, zarządca infra-
struktury prowadził zadanie inwestycyjne pn. „Li-
kwidacja posterunku ruchu na stacji Bożepole Wiel-
kie z zabudową przekaźnikowych urządzeń sterowa-
nia ruchem kolejowym i przebudową urządzeń zabez-
pieczenia ruchu na przejeździe”. Inwestycja ta o war-
tości 8459,4 tys. zł realizowana była ze środków
własnych PKP Polskie Linie Kolejowe SA. W ramach
przedmiotowej inwestycji:
— przebudowano układ torowy,
— zmodernizowano przejazd kolejowy w ciągu
drogi krajowej nr 6 wraz z przebudową urządzeń za-
bezpieczenia ruchu na przejeździe,
— zabudowano przekaźnikowe urządzenia ste-
rowania ruchem kolejowym wraz z modernizacją
półsamoczynnej blokady liniowej na sąsiednich
szlakach.
Likwidacja posterunku ruchu na stacji Bożepole
Wielkie wpłynęła na zwiększenie bezpieczeństwa ru-
chu z uwzględnieniem skrzyżowania drogi krajowej
nr 6 z linią kolejową nr 202. Ponadto na terenie od-
działu regionalnego w Gdańsku od 2007 r. prowadzo-
na jest inwestycja pn. „Modernizacja linii kolejowej
E 65 Warszawa – Gdynia”, obejmująca swym zasię-
giem m.in. odcinek linii kolejowej nr 202 od Gdańska
Głównego do Gdyni Chyloni. Jej celem jest dostoso-
wanie parametrów linii kolejowej E 65 do standar-
dów unijnych i wymogów umów międzynarodowych
AGC (Umowa europejska o głównych międzynarodo-
wych liniach kolejowych, podpisana w Genewie dnia
31 maja 1985 r.) i AGTC (Umowa europejska o głów-
nych międzynarodowych liniach kolejowych trans-
portu kombinowanego i obiektach towarzyszących,
podpisana w Genewie dnia 1 lutego 1991 r.).
Odnosząc się do kwestii połączeń drogowych, in-
formuję, iż wszystkie inwestycje drogowe istotne dla
organizacji Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro
2012 zostały wymienione w „Harmonogramie przed-
sięwzięć infrastrukturalnych związanych z organi-
zacją UEFA EURO 2012 – Masterplan”. Postulowana
przez pana posła droga S3 nie została ujęta w tym
dokumencie. Należy jednak zaznaczyć, iż w ramach
Programu Budowy Dróg Krajowych na lata 2008–
–2012 realizowanych jest wiele inwestycji na sieci
dróg krajowych.
Odnośnie do terminów zakończenia realizacji in-
westycji informuję, iż:
— budowa drogi S3 na odcinku Gorzów Wielkopol-
ski – Szczecin – przewidywany termin to maj 2011 r.,
— budowa autostrady A2 na odcinku Stryków – Ko-
notopa – umowa została podpisana 28 września

2009 r., natomiast zakończenie budowy planowane jest
w ciągu 32 miesięcy od dnia podpisania umowy.
Ponadto informuję, iż Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad posiada już decyzję lokaliza-
cyjną oraz środowiskową dla odcinka S3 Międzyrzecz
– Sulechów, na trasie którego powstanie bezkolizyjne
połączenie drogi ekspresowej S3 z autostradą A2
– węzeł Jordanowo. Rozpoczęcie budowy powyższego
odcinka nastąpi po otrzymaniu niezbędnych decyzji
administracyjnych oraz wyłonieniu wykonawcy na
realizację przedsięwzięcia.
W chwili obecnej trwają prace przygotowawcze
dla odcinka Legnica – Lubawka, tak aby w chwili
uzyskania wszystkich decyzji administracyjnych
można było rozpocząć realizację inwestycji.
Reasumując, należy podkreślić, że resort infra-
struktury podejmuje wszelkie możliwe działania
zmierzające do poprawy połączeń drogowych i kole-
jowych na Euro 2012, również w woj. zachodniopo-
morskim. Równocześnie GDDKiA przygotowuje ko-
lejne inwestycje drogowe, remonty i przebudowy,
dzięki czemu będzie możliwe zrealizowanie kolejnych
inwestycji mających na celu poprawę stanu sieci dróg
krajowych w Polsce.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie braku w rozporządzeniu
ministra infrastruktury z dnia 8 maja 2009 r.
zmieniającym rozporządzenie w sprawie
szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania
uprawnień przez kierujących pojazdami,
instruktorów i egzaminatorów przepisu
wyznaczającego górną granicę czasu trwania
egzaminu na prawo jazdy (13120)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-13120/09 przekazujące interpelację
posła Józefa Piotra Klima w sprawie braku w rozpo-
rządzeniu ministra infrastruktury z dnia 8 maja
2009 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie
szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień
przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzami-
natorów przepisu wyznaczającego górną granicę cza-
su trwania egzaminu na prawo jazdy przedstawiam
następujące wyjaśnienie.
Po ponownej analizie przedstawionej przez posła
Józefa Piotra Klima propozycji zmiany przepisów po-
839
legającej na ustaleniu górnej granicy czasu przepro-
wadzania egzaminu na prawo jazdy argumentowanej
możliwością występowania nadużyć w procesie egza-
minowania uprzejmie informuję, że podtrzymuję sta-
nowisko zawarte w odpowiedzi udzielonej na po-
przednią interpelację.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że przebieg egza-
minu na prawo jazdy jest rejestrowany przy użyciu
urządzeń technicznych do rejestracji obrazu i dźwię-
ku. To rozwiązanie stosowane od 2006 r. pozwala na
jednoznaczną ocenę pracy każdego egzaminatora
i przyczyniło się do poprawy transparentności procesu
egzaminowania. Należy także wskazać, że zgodnie
z przepisem § 31 ust. 8 rozporządzenia ministra infra-
struktury z dnia 27 października 2005 r. w sprawie
szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień
przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzami-
natorów osoba egzaminowana może zgłaszać, za po-
średnictwem dyrektora ośrodka egzaminowania, do
właściwego marszałka województwa skargi i zastrze-
żenia co do jego przebiegu i oceny. Dlatego też każda
osoba, która spotkała się z nadużyciami w procesie
egzaminowania kandydatów na kierowców, powinna
poinformować o tym właściwy organ nadzoru.
Podsumowując, pragnę podkreślić, że celem egza-
minu jest sprawdzenie wszystkich umiejętności oso-
by egzaminowanej tak, aby osoba egzaminowana
bezpiecznie poruszała się w ruchu drogowym. Zada-
niem egzaminatora jest sprawne przeprowadzenie
wszystkich wymaganych prawem zadań egzamina-
cyjnych, co przy określeniu maksymalnego czasu
przeprowadzania tego egzaminu jest niemożliwe.
Dlatego też biorąc pod uwagę powyższe, ponownie
informuję, że resort infrastruktury nie znajduje uza-
sadnienia do określenia w przepisach górnej granicy
czasu trwania egzaminu na prawo jazdy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie zbyt wolnego tempa prac
nad projektem ustawy ułatwiającej tworzenie
i prowadzenie żłobków (13121)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
30 listopada 2009 r., znak: SPS-023-13121/09, doty-
czące interpelacji posła Wojciecha Szaramy w spra-
wie zbyt wolnego tempa prac nad projektem ustawy
ułatwiającej tworzenie i prowadzenie żłobków, uprzej-
mie informuję:
840
Powstający w Ministerstwie Pracy i Polityki Spo-
łecznej projekt założeń o formach opieki nad dziećmi
w wieku do lat 3 przewiduje różnorodność form opie-
ki, takich jak: żłobek, klub dziecięcy, dzienny opie-
kun, niania. Celem projektu jest ułatwienie młodym
matkom szybkiego powrotu na rynek pracy bądź pod-
jęcia pracy. Także projektowane przepisy nie będą
proceduralnie skomplikowane, a wymagania, np. lo-
kalowe, zostaną znacznie obniżone w stosunku do
obecnie obowiązujących. Wszystkie projektowane
ułatwienia mają prowadzić do otwierania bądź two-
rzenia jak największej liczby placówek sprawujących
opiekę.
Jednocześnie informuję, że projektowane założe-
nia zawierają korzystne dla rodziców małych dzieci
instrumenty natury finansowej, jak choćby ulga po-
datkowa przy zatrudnieniu niani, która z jednej stro-
ny stanowi pomoc finansową dla rodziców decydują-
cych się na tę formę opieki, z drugiej zaś –zachętę do
legalnego zatrudniania prywatnych opiekunek.
Nie można zgodzić się z twierdzeniem, że po odej-
ściu z Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej byłej
wiceminister pani Agnieszki Chłoń-Domińczak „pra-
ce ugrzęzły w martwym punkcie”. Pragnę poinfor-
mować, że prace nad projektem idą normalnym try-
bem, jednak projekt ten wymagał przeprowadzenia
analiz, dodatkowych konsultacji oraz zorganizowa-
nia konferencji uzgodnieniowej.
Obecnie projekt założeń projektu ustawy o for-
mach opieki nad dziećmi w wieku do lat 3 przygoto-
wywany jest do przesłania pod obrady komitetu
Rady Ministrów. Po przyjęciu założeń przez Radę
Ministrów, na ich podstawie przygotowany zostanie
przez Rządowe Centrum Legislacji projekt ustawy.
Planuje się, że projekt ustawy o formach opieki nad
dziećmi w wieku do lat 3 skierowany zostanie do
Sejmu w II kwartale 2010 r.
Ministrem odpowiedzialnym za stan prac nad
projektem jest pan Marek Bucior, podsekretarz stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie możliwości nabycia
przez Państwową Wyższą Szkołę Informatyki
i Przedsiębiorczości w Łomży nieruchomości
będącej w zasobach Agencji Mienia Wojskowego
(13122)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Wziątka w spra-
wie możliwości nabycia przez Państwową Wyższą
Szkołę Informatyki i Przedsiębiorczości w Łomży
nieruchomości będącej w zasobach Agencji Mienia
Wojskowego (SPS-023-13122/09), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Agencja Mienia Wojskowego została powołana
ustawą z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu nie-
którymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz
o Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U. z 2004 r.
Nr 163, poz. 1711, ze zm.) do racjonalnego gospodaro-
wania mieniem powierzonym jej przez resort obrony
narodowej oraz resort spraw wewnętrznych i admini-
stracji, a także przekazywania uzyskanych z tego ty-
tułu środków finansowych na Fundusz Modernizacji
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej i Fundusz Mo-
dernizacji Bezpieczeństwa Publicznego.
Realizując proces zagospodarowania nieruchomo-
ści, Agencja Mienia Wojskowego zobowiązana jest do
przestrzegania powyższych wymogów i zbywania
nieruchomości na jak najkorzystniejszych dla tych
resortów warunkach finansowych.
W związku z powyższym nieruchomość przy
ul. Kolegialnej w Łomży, stanowiąca działkę nr 10185
o powierzchni 0,1027, ha przeznaczona została do
sprzedaży, przy cenie wywoławczej 600 000 zł, w try-
bie przetargu, którego termin ustalony został na
dzień 12 grudnia 2010 r.
Odpowiadając na pytanie pana posła Stanisława
Wziątka dotyczące pomocy Państwowej Wyższej
Szkole Informatyki i Przedsiębiorczości w Łomży
w nabyciu wspomnianej nieruchomości, pragnę po-
informować, iż działania Agencji Mienia Wojskowego
w zakresie zagospodarowywania nieruchomości
zbędnych dla obronności i bezpieczeństwa państwa
mają charakter przedsięwzięć autonomicznych, stąd
też ewentualny wpływ na decyzje prezesa Agencji
Mienia Wojskowego w tym zakresie byłby sprzeczny
z obowiązującymi przepisami.
Prezes Agencji Mienia Wojskowego poinformował
rektora Państwowej Wyższej Szkoły Informatyki i Przed-
siębiorczości w Łomży o możliwości pozyskania
przedmiotowej nieruchomości, wskazując, że w przy-
padku negatywnego wyniku przetargu będzie istnia-
ła możliwość sprzedaży nieruchomości na rzecz tej
uczelni w trybie bezprzetargowym.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Janczyka
w sprawie wątpliwości dotyczących
wprowadzenia przez resort finansów
w dniu 5 listopada 2009 r. rozporządzenia
nakazującego zakończenie nadzoru celnego
nad rynkiem gier (13124)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację z dnia 19 listopada 2009 w sprawie wątpli-
wości dotyczących wprowadzenia przez resort finan-
sów w dn. 5 listopada 2009 r. rozporządzenia naka-
zującego zakończenie nadzoru celniczego nad ryn-
kiem gier uprzejmie informuję Pana Marszałka,
iż odnośnie kolejnych zawartych w interpelacji pytań
stwierdzam poniższe.
Uchwalenie przez Parlament RP ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 168,
poz. 1323 i Nr 201, poz. 1540) miało na celu uspraw-
nienie kontroli wykonywanych przez Służbę Celną
w zakresie obrotu towarowego, produkcji, przemiesz-
czania i obrotu niektórymi wyrobami akcyzowymi
oraz kontroli gier poprzez:
1) odejście od obligatoryjnych kontroli w formie
stałych nadzorów i zastąpienie ich bardziej efektyw-
nymi kontrolami doraźnymi opartymi na analizie
ryzyka,
2) ujednolicenie trybów kontroli i uprawnień,
3) zastąpienie pokrewnych instytucji wspólnymi
rozwiązaniami,
4) rozszerzenie zadań kontrolnych Służby Celnej
m. in. o kontrolę podatku od gier (wymiar i pobór
tego podatku w urzędach celnych), kontrolę urządza-
nia i prowadzenia gier i zakładów wzajemnych.
Strategią kontroli wykonywanych przez funkcjo-
nariuszy celnych jest zwiększenie efektywności tych
kontroli w oparciu o analizę ryzyka. Skierowanie
większej ilości kontrolujących do kontroli doraź-
nych, przy zwiększeniu ich mobilności oraz wypo-
sażeniu w skuteczniejsze rozwiązania prawne, przy-
czyni się do:
1) skuteczniejszej walki z „szarą strefą” – lep-
szego wykorzystania istniejącego potencjału kon-
trolnego,
2) zwiększenia wpływów z tytułu podatku po-
przez zwiększenie efektywności kontroli,
3) ułatwienia działalności gospodarczej rzetel-
nych przedsiębiorców.
Natomiast kontrola w formie kontroli stałych po-
zostanie jedynie w zakresie kontroli alkoholu etylo-
wego.
Odp. na pyt. nr 1: W celu zapewnienia skuteczno-
ści i sprawności wykonywania kontroli, jak też
uwzględniając zróżnicowanie form i sposobów wyko-
nywania kontroli w zakresie gier i zakładów wzajem-
nych, minister finansów wydał rozporządzenie z dnia
5 listopada 2009 r. w sprawie wykonywanych przez
841
Służbę Celną kontroli w zakresie urządzania i pro-
wadzenia gier i zakładów wzajemnych (Dz. U.
Nr 188, poz. 1459).
Rozporządzenie to w żaden sposób nie ogranicza
kontroli w zakresie gier i zakładów wzajemnych, na-
tomiast określa m. in. szczegółowy sposób kontroli
wszystkich gier i zakładów wzajemnych, które mogą
polegać na bezpośrednim uczestniczeniu funkcjona-
riuszy celnych w czynnościach związanych z działal-
nością objętą kontrolą, co oznacza m.in., że funkcjo-
nariusz celny jest uprawniony do obecności podczas
losowania nagród w trakcie trwania loterii audiotek-
stowej lub promocyjnej albo podczas zawierania za-
kładów wzajemnych w punkcie przyjmowania tych
zakładów bądź podczas prowadzenia gier w kasynie.
Obecnie z uwagi na § 3 ww. rozporządzenia, w któ-
rym doprecyzowano sposób, w jaki może być wyko-
nywana kontrola polegająca na bezpośrednim uczest-
niczeniu funkcjonariusza celnego w czynnościach
podlegających kontroli, tak jak uprzednio w kasy-
nach gry, nadal funkcjonariusze celni mogą kontro-
lować otwarcie i zamknięcie stołów do gry i obliczać
rezultaty gier na stołach i na automatach.
W rozporządzeniu uregulowano ponadto, że kon-
trola może polegać także na badaniu urządzeń zwią-
zanych z prowadzoną działalnością oraz dokumenta-
cji, co stanowi podstawę do ustalenia, czy podmiot
we właściwy sposób wykonuje obowiązki nałożone na
niego w postanowieniach aktów prawnych, jak rów-
nież sprawdzenia prawidłowości i terminowości wpłat
podatku od gier wykonywanych w odniesieniu do
podmiotów prowadzących działalność w zakresie gier
i zakładów wzajemnych.
Mając powyższe na uwadze, należy zauważyć, że
pomimo odstąpienia od wykonywanej w kasynach
gry kontroli w formie stałej, obecne uregulowania
prawne umożliwiają przeprowadzanie kontroli doraź-
nych obejmujących oprócz dotychczasowych obsza-
rów kontroli również te, które dotychczas były reali-
zowane przez ministra finansów i dyrektorów izb
skarbowych.
Warto również wskazać, iż zgodnie z art. 3 usta-
wy o Służbie Celnej kontrole gier i zakładów wzajem-
nych przeprowadza się na podstawie analizy ryzyka
mającej na celu rozpoznanie i oszacowanie wielkości
tego ryzyka oraz ustalenie środków niezbędnych
do jego ograniczenia.
Przedmiotowe rozporządzenie, jak i inne prze-
pisy wykonawcze do ustawy o Służbie Celnej nie
wprowadzają zakazu kontroli doraźnych w żadnym
z sektorów kontroli prowadzonych przez Służbę
Celną, a więc także w sektorach paliw i wyrobów
tytoniowych.
Odp. na pyt. nr 2: Objęcie kontrolami komplekso-
wo obszarów, których dotyczy pytanie, powinno za-
pewnić skuteczny nadzór Służby Celnej nad poborem
podatków dzięki wykonywaniu częstych, obejmują-
cych cały zakres działalności kontroli doraźnych,
w szczególności w kasynach gry. W opinii Minister-
stwa Finansów dochody budżetu państwa z tytułu
podatku akcyzowego i podatku od gier nie zmniejszą
842
się, a w związku z zastąpieniem stałych nadzorów bar-
dziej efektywnymi kontrolami doraźnymi powinien
nastąpić wzrost ujawnianych nieprawidłowości.
Odp. na pyt. nr 3: Mając na uwadze potrzebę za-
pewnienia skutecznego nadzoru nad urządzaniem
gier hazardowych, w art. 75b oraz 75c ustawy o Służ-
bie Celnej przyznano Służbie Celnej uprawnienia
umożliwiające bardziej efektywną kontrolę i nadzór
nad realizacją nałożonych na nią zadań ustawowych.
Przepisy te w sposób istotny rozszerzają jej upraw-
nienia. Jednocześnie planowane jest dalsze poszerze-
nie uprawnień funkcjonariuszy celnych projektowa-
ne w ustawie o zmianie ustawy o grach hazardowych
oraz niektórych innych ustaw.
Przedstawione, podjęte i planowane zmiany pra-
wa oraz zmiany organizacyjne w Służbie Celnej wy-
nikające z przepisów ustawy o Służbie Celnej powin-
ny w znacznym stopniu pomóc w skutecznej kontro-
li i nadzorze nad rynkiem hazardu oraz sektorach
paliwowym i wyrobów tytoniowych w Polsce.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia skutecz-
nie rozwieją wyrażone w interpelacji wątpliwości
pana posła Janczyka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie zawiadomienia o możliwości
popełnienia przestępstwa przekroczenia
uprawnień i niedopełnienia obowiązków
przez urzędników Ministerstwa Finansów,
złożonego przez Związek Zawodowy Celnicy PL
(13125)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Wojciecha Szaramy, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 6 listopada 2009 r.
przekazaną ministrowi sprawiedliwości prokurato-
rowi generalnemu przy piśmie z dnia 30 listopada br.
uprzejmie informuję, że w Prokuraturze Rejonowej
Warszawa-Śródmieście Północ pod sygnaturą 1 Ds.
514/09/IV prowadzone było postępowanie przygoto-
wawcze w sprawie niedopełnienia obowiązków przez
urzędników Ministerstwa Finansów w okresie od lu-
tego 2009 r. do chwili obecnej, w związku z nieopra-
cowaniem zmian legislacyjnych w prawie, na skutek
nieprawidłowości zgłaszanych przez Związek Zawo-
dowy Celnicy PL, tj. o czyn z art. 231 § 1 Kodeksu
karnego. Wszczęcie w dniu 9 października 2009 r.
śledztwa w tej sprawie zainicjowane zostało zawia-
domieniem o popełnieniu przestępstwa złożonym
przez przedstawicieli wymienionego powyżej związ-
ku zawodowego.
Analiza przedmiotowego postępowania wykazała
jego łączność przedmiotową i podmiotową ze śledz-
twem sygn. Ap V Ds. 30/09 prowadzonym pod nad-
zorem Wydziału do Spraw Przestępczości Zorganizo-
wanej i Korupcji Prokuratury Apelacyjnej w Rzeszo-
wie, które zostało wszczęte w dniu 28 lutego 2008 r.
w Prokuraturze Okręgowej w Przemyślu, z zawiado-
mienia kierownika Oddziału Celnego w Medyce,
w sprawie poświadczania nieprawdy w okresie od
2005 r. do dnia 28 grudnia 2007 r. w Medyce i Żura-
wicy w zgłoszeniach celnych do procedury dopuszcze-
nia do obrotu, poprzez deklarowanie koncentratu
płynu lub samego płynu do spryskiwaczy szyb samo-
chodowych, klasyfikowanego do kodu taryfowego
3820 CN, podczas gdy w rzeczywistości z Ukrainy
importowano alkohol etylowy skażony, klasyfikowa-
ny do kodu taryfowego 2207 CN, co naraziło Skarb
Państwa na straty z tytułu uszczuplenia należności
celnych i podatkowych, z tytułu podatku od towarów
i usług VAT oraz podatku akcyzowego, tj. o przestęp-
stwa z art. 56 § 1 Kodeksu karnego skarbowego
w związku z art. 37 § 1 pkt 1 K.k.s. Zgromadzony do
tej pory materiał dowodowy rozszerzył pierwotnie
określony zakres śledztwa, bowiem wynika z niego
uzasadnione podejrzenie, iż nieprawidłowo przepro-
wadzane odprawy celne były dokonywane przez
funkcjonariuszy pod wpływem wytycznych, które
jednocześnie naruszały przepisy prawa wspólnotowe-
go i krajowego.
Śledztwo w całości powierzono Delegaturze Agen-
cji Bezpieczeństwa Wewnętrznego w Rzeszowie.
W toku tego postępowania ustalono m.in., iż al-
kohol przewieziono 500 cysternami z Ukrainy na te-
rytorium Polski. Pomimo zaklasyfikowania tego to-
waru we wszystkich dokumentach poprzedzających,
tj. kontrakcie, certyfikacie jakości, świadectwie po-
chodzenia, liście przewozowym oraz fakturze, agen-
cje celne w następstwie badań laboratoryjnych pró-
bek dokonywały w zgłoszeniu zmiany taryfikacji.
Referat Laboratorium Izby Celnej w Przemyślu i inne
laboratoria wydawały bowiem ekspertyzy, w których
niejednoznacznie wskazywano, iż przewożony towar
to koncentrat lub płyn do spryskiwaczy szyb. Wyko-
rzystując to stwierdzenie, zgłaszający podważał wia-
rygodność danych zawartych we wszystkich doku-
mentach i dokonywał zgłoszenia skażonego alkoholu
etylowego jako ww. płynu.
W toku śledztwa Ap V Ds. 30/09 wykonano szereg
czynności procesowych, m.in. zabezpieczając w wielu
firmach oraz organach celnych i skarbowych doku-
mentację finansowo-handlową i inną, mającą znacze-
nie dla oceny zdarzeń pozostających w zainteresowa-
niu śledztwa, którą poddano oględzinom i analizie,
uzyskano w wyniku realizacji przez władze ukraiń-
skie międzynarodowej pomocy prawnej materiały
dotyczące zasad ratyfikowania na terytorium Ukra-
iny towarów do kodów 2207 i 3820, jak również ska-
żania alkoholu etylowego i płynów do spryskiwaczy,

zabezpieczono też próbki importowanego towaru kla-
syfikowanego do kodu 3820, co do których zasięgnię-
to opinii Biura Badań Kryminalistycznych ABW.
Ponadto ustalono 31 importerów płynu lub koncen-
tratu płynu do spryskiwaczy z terytorium Ukrainy,
dokonujących importu przez przejście kolejowe w Me-
dyce i zlecono wobec nich przeprowadzenie kontroli
skarbowych. Przesłuchano 130 świadków, w tym pra-
cowników i funkcjonariuszy organów celnych oraz
pracowników Ministerstwa Finansów i firm dokonu-
jących pobrania próbek.
Dalszy przebieg śledztwa uzależniony jest przede
wszystkim od wyników kontroli, zainicjowanych
w ramach prowadzonego postępowania przygoto-
wawczego, Najwyższej Izby Kontroli (w Ministerstwie
Finansów) i właściwych miejscowo urzędów kontroli
skarbowej, które prowadzone są pod nadzorem i ko-
ordynacją Departamentu Kontroli Skarbowych Mi-
nisterstwa Finansów.
Analiza wskazanego powyżej materiału dowodo-
wego uzasadniła prowadzenie śledztwa sygn. Ap V
Ds. 30/09 także w kierunku podejrzenia popełnienia
przestępstw spenalizowanych w art. 231 §1 Kodeksu
karnego w zakresie:
— kształtowania przepisów dotyczących do-
puszczonych do użytku skażalników alkoholu ety-
lowego,
— formułowania w wewnętrznych pismach (okól-
nikach, wytycznych i poleceniach służbowych) inter-
pretacji dotyczących taryfikacji importowanego to-
waru na bazie alkoholu etylowego skażonego do kodu
3820, stawek akcyzy na ten towar oraz zwolnienia
z akcyzy alkoholu etylowego zawartego w przedmio-
towym produkcie,
— ukształtowania praktyki dokonywania odpraw
celnych wskazanego towaru, a następnie kontroli
postimportowej jego wykorzystania.
Z powyżej przedstawionych ustaleń wynika, że
zakres postępowania przygotowawczego Prokuratu-
ry Rejonowej Warszawa-Śródmieście Północ sygn. 1
Ds. 514/09/IV wiąże się z jednym z wątków opisane-
go postępowania, w związku z czym postanowieniem
z dnia 19 listopada 2009 r. zostało ono dołączone do
sprawy sygn. Ap V Ds. 30/09.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że do przed-
miotowego śledztwa dołączone zostały również ma-
teriały postępowania sprawdzającego sygn. Ap V Ds.
126/09 Prokuratury Apelacyjnej w Warszawie, pro-
wadzonego z zawiadomienia Centralnego Biura An-
tykorupcyjnego w sprawie niedopełnienia obowiąz-
ków przez funkcjonariuszy publicznych, w związku
z importem towaru deklarowanego jako koncentrat
płynu do spryskiwaczy samochodowych, tj. o czyn
z art. 231 §1 Kodeksu karnego.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
843
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie sytuacji oświatowej mniejszości
polskiej na Litwie (13126)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Michała Stuligrosza (pismo
nr SPS-023-13126/09 z dnia 30 listopada 2009 r.)
w sprawie sytuacji oświatowej mniejszości polskiej
na Litwie przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych pragnie za-
pewnić, że problemy polskiej mniejszości na Litwie
niezmiennie należą do priorytetów w działalności
resortu. Ten specjalny stosunek do wspomnianej pro-
blematyki wynika ze świadomości, że nierozwiązane
od lat sprawy coraz bardziej niekorzystnie wpływają
na sytuację i samopoczucie Polaków na Litwie, a tak-
że na polsko-litewskie relacje polityczne.
Wśród wielu problemów społeczności polskiej na
Litwie jednym z najważniejszych dla jej teraźniejszo-
ści i przyszłości jest oświata. Znane są nam fakty
przytoczone w interpelacji pana posła M. Stuligrosza
i wiele innych działań litewskich władz oświatowych
niekorzystnych dla mniejszości polskiej.
W trosce o szkolnictwo polskojęzyczne Polska pla-
cówka dyplomatyczno-konsularna w Wilnie pozosta-
je w stałym kontakcie zarówno z Polską Macierzą
Szkolną, jak i władzami samorządów i dyrektorami
wielu szkół polskich, monitorując coraz trudniejszą
sytuację oświaty. Resortowi trudno jest jednak wpły-
nąć na zmianę niekorzystnych dla polskiej mniejszo-
ści decyzji władz litewskich w tej sferze. Przykłado-
wo, kwestia szkół powiatowych będących jedynym
efektem wdrażania, inspirowanego przez Litwinów
z USA, „Programu socjalnego rozwoju Litwy połu-
dniowo-wschodniej” podnoszona była nieustannie od
wielu lat przez kolejnych polskich polityków. Nie
wpłynęło to jednak na zmianę stanowiska litewskie-
go i liczba szkół powiatowych wybudowanych w sku-
piskach polskich z pewnością wzrośnie (dotychczas
powstało co najmniej 35 szkół).
Nie rezygnujemy jednak oczywiście z przekazy-
wania stronie litewskiej naszej oceny działań władz
oświatowych, które zmierzają do dezorganizowania
systemu oświaty polskojęzycznej.
Pan minister Radosław Sikorski przeprowadził
niedawno rozmowę z ambasadorem RL w Polsce pa-
nem Egidijusem Meilunasem, podczas której podkre-
ślił kolejny raz krytyczną ocenę przypadków niepo-
szanowania praw mniejszości na Litwie, akcentując
m.in. niepokojącą tendencję do lituanizacji polskich
szkół na Litwie. Zwrócił również uwagę na intensyw-
ny, zwłaszcza w 2009 r., dialog na wysokim szczeblu
politycznym, w ramach którego strona polska wielo-
krotnie apelowała o poszanowanie postulatów pol-
844
skiej mniejszości na Litwie. Nie były one uwzględnia-
ne przez Litwę, która nie wykazuje woli uregulowa-
nia spraw spornych.
Wcześniej, dnia 22 kwietnia br., pan minister Ra-
dosław Sikorski przeprowadził rozmowę z ministrem
spraw zagranicznych Litwy panem Vygaudasem
Ušackasem, w której poruszył m.in. kwestie związa-
ne z obywatelami litewskimi polskiego pochodzenia,
w szczególności dotyczące zwrotu ziemi, ustawy o pi-
sowni nazwisk, jak też losu szkolnictwa polskiego na
Litwie. Minister Radosław Sikorski przypomniał
wówczas o przypadającej w bieżącym roku 15. rocz-
nicy podpisania polsko-litewskiego traktatu o przy-
jaznych stosunkach i dobrosąsiedzkiej współpracy
i wyraził ubolewanie, że nie będzie możliwe święto-
wanie tego jubileuszu, bowiem nie wszystkie zapisy
traktatu zostały zrealizowane. Wystąpił również
z propozycją spotkania pana premiera Donalda Tu-
ska z liderami społeczności polskiej na Litwie w dniu
27 maja 2009 r., podczas którego sprawy oświaty były
jednym z najważniejszych tematów.
Problem oświaty dla mniejszości polskiej na Li-
twie wielokrotnie był podejmowany przez zastępców
ministra spraw zagranicznych i poszczególne depar-
tamenty MSZ, w tym nowo wyodrębniony w struk-
turze resortu Departament Współpracy z Polonią.
Strategię naszych działań wspierających, także
w przyszłości, polskie szkolnictwo na Liwie można
określić jako starania o zapobieganie niekorzystnym
dla mniejszości zmianom i organizowanie wszech-
stronnej pomocy. Prowadzone bilateralne rozmowy, na
różnych szczeblach, nie przynoszą jednak oczekiwa-
nych rezultatów, w wyniku czego strona polska posta-
nowiła zaakcentować problematykę praw polskiej
mniejszości na Litwie na forum Rady Europy. MSZ
podjęło działania zmierzające do zawarcia w drugiej
rezolucji na temat implementacji przez Litwę postano-
wień Konwencji ramowej RE o ochronie mniejszości
narodowych naszego niezadowolenia z braku postępu
na Litwie we wdrażaniu postanowień konwencji do
systemu prawnego RL. Od czasu przyjęcia poprzedniej
rezolucji wciąż pozostają na Litwie nierozwiązane ta-
kie problemy, jak m.in. kwestia posługiwania się języ-
kiem mniejszości narodowych w kontaktach z admi-
nistracją publiczną, używania nazw miejsc i ulic
w językach mniejszości oraz zapisywania imion i na-
zwisk w dokumentach osobistych.
Pragnę raz jeszcze zapewnić, że Ministerstwo
Spraw Zagranicznych nadal podejmować będzie
wszystkie niezbędne działania dla poprawienia sytu-
acji polskiej mniejszości na Litwie i ochrony należ-
nych jej praw.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Leszka Jastrzębskiego
w sprawie przygotowań budowy południowej
obwodnicy Warszawy na drodze S2 od węzła
Puławska do węzła Lubelska (13127)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Leszka Jastrzębskiego z dnia
27 listopada 2009 r., przekazanej przy piśmie z dnia
30 listopada 2009 r., znak: SPS-023-13127/09, w spra-
wie przygotowań budowy południowej obwodnicy
Warszawy na drodze S2 od węzła Puławska do węzła
Lubelska przedstawiam następujące wyjaśnienia do-
tyczące postawionych pytań.
1. W chwili obecnej trwa procedura związana
z postępowaniem administracyjnym zmierzającym
do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach budowy południowej obwodnicy Warszawy.
Wyżej wymieniona decyzja będzie podstawą do kon-
tynuacji prac projektowych pod kątem uzyskania
decyzji o zezwoleniu na realizację omawianej inwe-
stycji drogowej (zgodnie z ustawą z dnia 10 kwietnia
2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i re-
alizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, z póź-
niejszymi zmianami). Przewidywany termin uzyska-
nia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
– pierwszy kwartał 2010 r. Dopiero po uzyskaniu ko-
lejnej decyzji administracyjnej – decyzji o zezwoleniu
na realizację inwestycji, możliwe będzie finalizowa-
nie wszelkich spraw związanych z realizowanym
przedsięwzięciem.
2. Przewidywany termin uzyskania decyzji o ze-
zwoleniu na realizację drogi ekspresowej to grudzień
2011 r., a termin rozpoczęcia realizacji przedmioto-
wej inwestycji planowany jest na kwiecień 2012 r.
Koniec realizacji inwestycji przewidywany jest na
kwiecień 2015 r.
3. Powiązanie terenów Ursynowa, Wilanowa i Waw-
ra z trasą S2 przewiduje się poprzez następujące węzły:
— węzeł Ursynów-Zachód (powiązanie z przedłu-
żeniem ul. Ghandi),
— węzeł Ursynów-Wschód (z przedłużeniem
ul. Płaskowickiej),
— węzeł Przyczółkowa (z ul. Przyczółkową),
— węzeł Wał Miedzeszyński (z ul. Wał Miedze-
szyński),
— węzeł Patriotów (z obu jezdniami ul. Patriotów
położonymi po obu stronach układu kolejowego).
Projekt inwestycji umożliwia lokalizację dodatko-
wych węzłów: Czerniakowska-bis i Olszynka Gro-
chowska, przygotowywanych i realizowanych przez
Zarząd Miejskich Inwestycji Drogowych.
1. Na części rozdzielonych trasą południowej ob-
wodnicy Warszawy ciągów komunikacyjnych przewi-
dziano utrzymanie ruchu wzdłuż tych ciągów po-

przez obiekty zlokalizowane nad trasą S2 lub ich pro-
wadzenie pod trasą ekspresową. Dotyczy to wszyst-
kich ulic na terenie Ursynowa zlokalizowanych
w obrębie projektowanego tunelu trasy S2 (ulice:
Ghandi, Pileckiego, Dereniowa/Stryjeńskich, KEN,
Lanciego, Cynamonowa, Rosoła) oraz ulic: Ruczaj,
Syta, Włóki, Ogórkowa, Tawułkowa, Mozaikowa,
Mszańska, Izbicka oraz dwóch przejazdów pod trasą
S2 w ciągu ulic projektowanych na odcinku między
węzłami Urysnów-Zachód i Przyczółkowa. Dla pozo-
stałych ulic rozdzielonych trasą S2 zakłada się ich po-
wiązanie poprzez układ lokalny z ww. ulicami prowa-
dzonymi bezkolizyjnie względem trasy S2.
2. Według wstępnych rozwiązań projektowych
komunikację pieszą dzieci z okolic ul. Agrestowej do
szkoły przy ul. Wolnej umożliwi wiadukt nad trasą
S2 w ciągu ul. Mszańskiej wyposażony w chodniki
o szerokości min. 1,5 m.
3. Usytuowanie i rodzaj ekranów akustycznych
zostanie określony w decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach, a uszczegółowienie lokalizacji ekra-
nów nastąpi na etapie opracowywania projektu bu-
dowlanego z uwzględnieniem istniejącego zagospo-
darowania i funkcji terenu.
4. Projektowana trasa południowej obwodnicy
Warszawy na terenie Mazowieckiego Parku Narodo-
wego przebiegać będzie zasadniczo na estakadzie
o długości ponad 1,5 km, usytuowanej na odpowied-
niej wysokości, co umożliwi swobodne przemieszcza-
nie się zwierząt pod trasą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 24 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Leszka Jastrzębskiego
w sprawie budowy odcinka drogi ekspresowej
S17 od węzła Marki do węzła Lubelska (13128)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 30 listopada 2009 r. (znak: SPS-023-
-13128/09) w sprawie interpelacji posła Leszka Ja-
strzębskiego dotyczącej budowy odcinaka drogi S17
od węzła Marki do węzła Lubelska, uprzejmie infor-
muję, iż postulowana przez pana posła inwestycja nie
została ujęta w „Programie budowy dróg krajowych
na lata 2008–2012” zatwierdzonym uchwałą Rady
Ministrów nr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r.
W programie znajduje się jedynie odcinek 5,5 km od
845
węzła Zakręt do węzła Lubelska realizowany w ra-
mach zadania pn. „Budowa drogi ekspresowej S17,
odc. Warszawa (w. Zakręt) – Garwolin”.
Należy przy tym zaznaczyć, iż w dniu 19 paździer-
nika 2007 r. wydana została decyzja o środowisko-
wych uwarunkowaniach zgody na realizację całego
zadania pn. „Budowa drogi ekspresowej S17 odcinek
od węzła Marki do węzła Lubelska – Wschodnia Ob-
wodnica Warszawy”. Aktualnie przygotowywane są
materiały do wniosku o wydanie decyzji o zezwoleniu
na realizację inwestycji drogowej, której uzyskanie
planowane jest w I połowie 2011 r. Ponadto opraco-
wywana jest również dokumentacja techniczna dla
przedmiotowego odcinka. Ogłoszenie przetargu na
wyłonienie wykonawcy inwestycji i jej realizacja moż-
liwe będzie po uzyskaniu wszystkich niezbędnych
decyzji administracyjnych wymaganych prawem.
Jednocześnie informuję, iż pozostałe pododcinki
postulowanej przez pana posła drogi będą rozważane
do realizacji w nowej perspektywie programowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Opioły
w sprawie zakłóceń w dostawie energii cieplnej
na cele centralnego ogrzewania w związku
z pracami inwestycyjnymi na terenie
PKN Orlen SA (13130)
Działając z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
do udzielenia odpowiedzi na przekazaną przy piśmie
SPS-023-13130/09 z dnia 30.11.2009 r. interpelację
poselską posła Marka Opioły w sprawie zakłóceń
w dostawie energii cieplnej na cele centralnego ogrze-
wania w związku z pracami inwestycyjnymi na terenie
PKN Orlen SA, na podstawie otrzymanych wyjaśnień
członka zarządu spółki, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
PKN Orlen SA dostarcza ciepło do sieci ciepłow-
niczej Fortum Płock sp. z o.o. za pomocą systemu cie-
płowniczego składającego się z dwóch stacji COA
i COB. Ograniczenie w dostarczaniu ciepła w dniach
19.10–21.10.2009 r. oraz 2.11–3.11.2009 r. dotyczyło
jedynie części systemu ciepłowniczego, tj. stacji cie-
płowniczej COB. W okresie prowadzonych prac przy-
łączeniowych sieć ciepłownicza COB była częściowo
zasilana z pracującej stacji ciepłowniczej COA poprzez
846
wykorzystanie połączeń w sieci ciepłowniczej odbiorcy
pomiędzy siecią ciepłowniczą COA i COB. Optymali-
zacja przesyłu ciepła z czynnej stacji COA oraz całej
sieci ciepłowniczej była w tym czasie przeprowadzona
przy ścisłej współpracy z odbiorcą. Czas realizacji
prac mających wpływ na dostarczanie ciepła został
ograniczony do niezbędnego minimum technicznego,
a ich realizacja przebiegała bardzo sprawnie.
Konieczność okresowego ograniczenia dostawy
ciepła do sieci ciepłowniczej odbiorcy, tj. Fortum
Płock sp. z o.o. wynikała z realizacji przez PKN Or-
len SA programu inwestycyjnego związanego z dosto-
sowaniem istniejących kotłów do standardów emisyj-
nych, które mają obowiązywać od 1 stycznia 2016 r.
w zakresie ograniczenia emisji tlenków azotu.
Pierwszym etapem tego programu jest zabudowa
nowego kotła OOG-420 nr 8. Zgodnie z harmonogra-
mem realizacji tej inwestycji na przełomie miesiąca
października i listopada 2009 r. musiały być wyko-
nane odcinkowe przekładki m.in. rurociągów przy-
należnych do stacji ciepłowniczej COB (zasilania i po-
wrotu) na nowo zbudowaną estakadę. Dotychczasowa
estakada, na której przebiegały rurociągi stacji COB,
musiała być zlikwidowana w celu uwolnienia placu
budowy pod nowy kocioł OOG-420 nr 8.
Przesuniecie wykonania ww. przekładek na okres
poza sezon grzewczy 2009–2010 r. opóźniłoby reali-
zację tej inwestycji o ok. 7 miesięcy. Zaraz po urucho-
mieniu nowego kotła K-8 będzie przeprowadzana po-
jedyncza modernizacja istniejących kotłów w zakresie
zabudowy instalacji do katalitycznego odazotowania
spalin. Zaistnienie opóźnienia w realizacji zabudowy
nowego kotła OOG-420 nr 8 skutkowałoby brakiem
możliwości dostosowania części obecnie eksploatowa-
nych kotłów do standardów emisyjnych w zakresie
tlenków azotu w wymaganym czasie, a tym samym
brakiem możliwości ich eksploatacji po 1 stycznia
2016 r. Takie działanie byłoby naruszeniem obowią-
zującego prawa ochrony środowiska, zapisów konce-
syjnych ujętych w koncesji na wytwarzanie ciepła
i niosłoby konsekwencje braku pewności zasilania
w media energetyczne zarówno instalacji produkcyj-
nych, jak i miasta Płock.
PKN Orlen SA, zgodnie z zapisami umowy nr 49/
C/PZC/ZCO/2006 pomiędzy PKN Orlen SA a Fortum
Płock sp. z o.o. z dnia 1 marca 2006 r. i rozdz. 4 roz-
porządzenia o taryfach z dnia 9 października 2006 r.,
udzielił odbiorcy stosownych upustów za wprowadzo-
ne ograniczenia w dostawie ciepła.
W uzupełnieniu do cytowanych powyżej wyjaśnień
w sprawie ograniczeń w dostarczaniu ciepła w dniach
19.10–21.10.2009 r. oraz 2.11–3.11.2009 r. spółka po-
twierdziła, iż dostawa ciepła jest realizowana od lat
bez przerw produkcyjnych po cenach taryfowych jed-
nych z najniższych w kraju dzięki prowadzonemu
w PKN Orlen SA wysoko sprawnemu skojarzonemu
systemowi wytwarzania ciepła. PKN Orlen SA pono-
si pełen wysiłek finansowy na dostosowanie źródeł do
nowych uregulowań ekologicznych. Krótki czas do-
stosowania do nowych przepisów wymaga decyzji szyb-
kich, często trudnych z punktu widzenia odbiorcy. Jed-
noczenie spółka PKN Orlen SA zapewniła, iż w okresie
planowanych na najbliższe lata działań inwestycyj-
nych na terenie zakładowej elektrociepłowni nie
planuje wprowadzania żadnych innych ograniczeń
w dostawie ciepła do miasta Płocka.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Opioły
w sprawie likwidacji punktów aptecznych
(13131)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Marka Opioły z dnia 30 listopada 2009 r., nr SPS-
-023-13131/09, uprzejmie informuję, co następuje.
Ograniczona lista produktów leczniczych sprze-
dawanych w punktach aptecznych wynika przede
wszystkim z dbałości o bezpieczeństwo zarówno pa-
cjentów, jak i leków. W trosce o bezpieczeństwo pro-
duktów leczniczych oraz bezpieczeństwo pacjentów
obrót lekami silnie działającymi powinien być kon-
trolowany. W aptece gwarantem zachowania bezpie-
czeństwa jest magister farmacji z uzyskanym pra-
wem wykonywania zawodu – tylko on może mieć
dostęp do całego asortymentu produktów leczni-
czych, łącznie z lekami bardzo silnie działającymi
oraz lekami z wykazów środków psychotropowych
i odurzających. W punktach aptecznych nie ma wy-
mogu zatrudniania farmaceuty, jedynie technika
farmaceutycznego posiadającego trzyletni staż pracy
w aptekach ogólnodostępnych.
Wykształcenie farmaceuty oraz posiadana przez
niego wiedza merytoryczna nie są tożsame z wiedzą
nabytą w technikum policealnym, gdzie w wymaga-
niach dotyczących uzyskania tytułu technika farma-
ceutycznego nie jest konieczna matura. Zakres tema-
tyczny realizowany w szkołach dwuletnich, często
wyłącznie w soboty i niedziele, nie może być porów-
nywany z zakresem kształcenia na poziomie uniwer-
syteckim. W związku z tym nie można porównywać
kompetencji, wiedzy oraz procesu kształcenia tych
dwóch zawodów, jak również poziomu odpowiedzial-
ności. Nawet w reklamach produktów leczniczych
OTC jest uwaga skierowana do pacjenta, aby swoje
pytania i wątpliwości kierował do lekarza lub farma-
ceuty – nie ma tu wzmianki o technikach farmacji.
Pragnę stanowczo podkreślić, iż minister zdrowia
nie proceduje nad projektami aktów normatywnych

mających na celu likwidację punktów aptecznych
i sklepów zielarsko-medycznych.
W obecnym wykazie produktów leczniczych do-
puszczonych do obrotu w punktach aptecznych znaj-
duje się około 18 tys. pozycji produktów, co stanowi
bardzo duży asortyment. Ponadto przedmiotem ob-
rotu w punktach aptecznych mogą być również ko-
smetyki i suplementy diety. Trudno tym samym mó-
wić o bankructwie punktów aptecznych z powodu
ograniczeń asortymentowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż minister
zdrowia, dostrzegając wystąpienie błędów w rozpo-
rządzeniu ministra zdrowia z dnia 6 października
2009 r. w sprawie wykazu produktów leczniczych,
które mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach
obrotu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych
(Dz. U. Nr 171, poz. 1335), rozpoczął prace legislacyj-
ne mające na celu nowelizację przedmiotowego roz-
porządzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie bezpłatnego korzystania
w ruchu lokalnym z odcinków autostradowych
A1 i A2 w regionie łódzkim (13132)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Piotra Krzywickiego w spra-
wie bezpłatnego korzystania w ruchu lokalnym z od-
cinków autostradowych A1 i A2 przebiegających
w regionie łódzkim (pismo z dnia 30 listopada 2009 r.,
nr SPS-023-13132/09), uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 37a
ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn.
zm.) za przejazd autostradą pobierane są opłaty. Wy-
jątkiem od tej zasady są sytuacje, w których autostra-
da nie została przystosowana do poboru opłat. Po-
nadto opłaty nie są pobierane od pojazdów samocho-
dowych, za które została uiszczona opłata za przejazd
po drogach krajowych, pobierana na podstawie art. 42
ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie
drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn.
zm.) w okresie ważności tej opłaty.
847
Kolejnym aktem prawnym regulującym kwestię
opłat za przejazd autostradą jest rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie
autostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121,
poz. 1034). Zgodnie z § 1 tegoż rozporządzenia auto-
strada A1 oraz autostrada A2 na całym przebiegu
zaliczone zostały do autostrad budowanych i eksplo-
atowanych jako płatne. Zatem generalnie za przejazd
autostradą A1 i A2 będą pobierane opłaty, ale dopie-
ro od momentu przystosowania konkretnych odcin-
ków do takiego poboru.
W świetle powyższego należy stwierdzić, iż obec-
ny system prawny nie pozwala na zwolnienie z pobo-
ru opłat na odcinkach autostrad płatnych. Należy
pamiętać, iż opłaty za autostrady mają na celu nie
tylko pokrycie kosztów budowy i eksploatacji auto-
strad (w tym spłaty zaciągniętych na ten cel kredy-
tów) oraz ewentualnie przynosić zyski. Opłaty służą
też kształtowaniu polityki transportowej państwa.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że każdy przy-
padek ewentualnego wprowadzenia stawki „zero-
wej” na autostradach płatnych będzie związany
z uszczupleniem przychodów publicznych, a co za
tym idzie z koniecznością uzyskania zgody ministra
finansów. Wprowadzenie stawek zerowych za prze-
jazd autostradami w obrębie miast i aglomeracji
miejskich związane będzie ponadto z koniecznością
rekompensat dla spółek, które zawarły umowę o bu-
dowę i eksploatację albo wyłącznie eksploatację au-
tostrad płatnych.
Resort infrastruktury dokonał analizy wpływu
ewentualnego wprowadzenia stawki „zerowej” na od-
cinkach autostrad stanowiących obwodnice dużych
miast na przychody Krajowego Funduszu Drogowego.
Z przeprowadzonych analiz wynika, że wprowadzenie
takiego zwolnienia wiązałoby się z uszczupleniem środ-
ków Krajowego Funduszu Drogowego o ok. 1,2 mld zł
rocznie. Ponadto wprowadzenie stawki „zerowej” na
odcinkach autostrad płatnych spowodowałoby ko-
nieczność zarezerwowania dodatkowych środków
finansowych na prace związane ze zbudowaniem
szczelnego systemu poboru opłat. Biorąc pod uwagę
ograniczone środki na rozwój infrastruktury drogo-
wej, aktualnie każde działanie związane z uszczuple-
niem wpływów Krajowego Funduszu Drogowego na-
leży uznać za niecelowe i zagrażające realizacji pro-
gramu budowy dróg krajowych.
Należy także zauważyć, iż autostrady co do zasa-
dy służą obsłudze ruchu tranzytowego, tj. przenosze-
niu ruchu pojazdów samochodowych na dużych od-
ległościach. Natomiast idea zaproponowana przez
pana posła związana jest z zapewnieniem obsługi ru-
chu lokalnego, do której przeznaczone są drogi niż-
szych kategorii. W szczególności takimi drogami słu-
żącymi obsłudze ruchu lokalnego są drogi gminne,
stanowiące drogi o znaczeniu lokalnym zgodnie z art. 7
ust. l ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach pu-
blicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn.
zm.). Zaś zgodnie z art. 3 ustawy o drogach publicz-
848
nych autostrady stanowią drogi publiczne o ograni-
czonej dostępności.
Reasumując, resort infrastruktury podziela tro-
skę o zapewnienie właściwego skomunikowania mia-
sta Łodzi z autostradami. Jednakże proponowane
wprowadzenie bezpłatnego korzystania w ruchu lo-
kalnym z odcinków tylko autostrad przebiegających
w regionie łódzkim stanowiłoby naruszenie zasady
równości. Zastosowanie proponowanego rozwiązania
wiązałoby się z koniecznością stworzenia regulacji
o charakterze systemowym, obejmującym swym za-
sięgiem teren całego kraju. To z kolei wiązałoby się
z uszczupleniem wpływów publicznych o ok. 1,2 mld zł
rocznie. W praktyce oznacza to konieczność rezygna-
cji z inwestycji o takiej wartości bądź pokrycie tej
kwoty przez samorządy. Obecnie ze względu na za-
planowane wydatki na inwestycje drogowe nie wyda-
je się realne wprowadzenie rozwiązań powodujących
dalsze uszczuplenie i tak ograniczonych środków na
drogi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Tomasza Garbowskiego
w sprawie działań właścicielskich ministra
skarbu państwa podejmowanych wobec
ZAK SA (13133)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją pana posła Tomasza Garbowskiego, przekazaną
przy piśmie SPS-023-13133/09 z dnia 30 listopada
2009 r., w sprawie działań właścicielskich ministra
skarbu państwa podejmowanych wobec spółki ZAK
SA przedkładam wyjaśnienia do kwestii poruszonych
w przedmiotowej interpelacji.
Koncepcja prywatyzacji trzech spółek chemicz-
nych: ZAK SA, Zakłady Azotowe w Tarnowie-Mości-
cach SA i Ciech SA, była opracowana i dyskutowana
w 2008 r. Formalnie została publicznie zaprezento-
wana przez ministra skarbu państwa w trakcie Fo-
rum Inwestycyjnego w Tarnowie w dniu 10 września
2008 r. Elementem tej koncepcji był zarówno wcze-
śniejszy debiut giełdowy Zakładów Azotowych w Tar-
nowie-Mościciach SA (w czerwcu 2008 r.), jak i pla-
nowany debiut giełdowy ZAK SA w grudniu 2008 r.
Niestety w ostatnim kwartale 2008 r., podobnie jak
i w I kwartale 2009 r. z uwagi na ogólnoświatowy
kryzys niemożliwa była do przeprowadzenia żadna
transakcja na rynku kapitałowym. Pewne sympto-
my poprawy sytuacji na polskim rynku kapitało-
wym pojawiły się w II kwartale 2009 r. Jednak
z uwagi na fakt, że debiut giełdowy ZAK SA w czerw-
cu br. byłby obarczony bardzo wysokim ryzykiem
niepozyskania środków w planowanej pierwotnie
wysokości oraz ryzykiem, że przeprowadzenie ofer-
ty publicznej spółki opóźni w istotny sposób czas
rozpoczęcia zasadniczego procesu prywatyzacji sek-
tora wielkiej syntezy chemicznej, podjęta została
decyzja o rezygnacji z debiutu giełdowego jednej spół-
ki na rzecz przeprowadzenia prywatyzacji trzech
spółek chemicznych. Obecnie w ramach prowadzo-
nego przez Naftę Polską SA procesu prywatyzacji
złożonych zostało 6 ofert wstępnych na zakup akcji
ww. spółek. W chwili obecnej potencjalni inwesto-
rzy, zakwalifikowani na tzw. krótką listę, przygoto-
wują się do złożenia oferty wiążącej.
Zarząd Nafty Polskiej SA ustalił ostateczny ter-
min składania przez potencjalnych inwestorów ofert
wiążących w procesie zbycia akcji ZAK SA, Zakładów
Azotowych w Tarnowie-Mościcach SA i Ciech SA na
dzień 17 grudnia 2009 r.
Po wyłonieniu przez Naftę Polską SA potencjal-
nego inwestora pracownicy ZAK SA, poprzez swoich
przedstawicieli, będą mogli przystąpić do negocjacji
pakietu socjalnego. Jednakże kwestia, czy pakiet so-
cjalny i inwestycyjny będą stanowiły integralną część
umowy prywatyzacyjnej, zależy od regulacji praw-
nych dotyczących pomocy publicznej. W przypadku
pakietu socjalnego znaczenie w tym zakresie ma tak-
że stanowisko inwestora.
W świetle powyższego po udzieleniu przez Naftę
Polską SA wyłączności na prowadzenie negocjacji
w procesie sprzedaży akcji ZAK SA przedstawiciele
organizacji związkowych będą mogli przystąpić do
negocjacji dotyczących podpisania pakietu socjalnego
z potencjalnym inwestorem, o czym zostaną poinfor-
mowani w stosownym czasie.
W odniesieniu do kwestii wypłaty dywidendy na-
leży podkreślić, że wypłata dywidendy jest niekwe-
stionowanym prawem akcjonariuszy, które w odnie-
sieniu do ZAK SA zostało zrealizowane w kwocie
nieprzewyższającej standardowych praktyk. Pomimo
tego wypłata została podzielona na raty w celu uła-
twienia planowania finansowego i optymalizacji
przepływów finansowych. Istotnym faktem jest rów-
nież to, iż spółka realizuje program inwestycyjny,
korzystając ze środków zewnętrznych.
Mam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia
uzna Pan Marszałek za wyczerpujące temat przed-
miotowej interpelacji.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Alicji Olechowskiej
w sprawie kontroli przeprowadzanych
w kopalniach przez Wyższy Urząd Górniczy
(13134)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Alicji Olechowskiej (znak: SPS-
-023-13134/09) w sprawie kontroli przeprowadzanych
w kopalniach przez Wyższy Urząd Górniczy uprzej-
mie przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Odnosząc się do pierwszego stwierdzenia pani
poseł o braku nadrzędnej kontroli nad Wyższym
Urzędem Górniczym, informuję, że zgodnie z art. 107
ust. 1a ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo geolo-
giczne i górnicze (Dz. U. z 2005 r. Nr 228, poz. 1947,
z późn. zm.) nadzór nad prezesem Wyższego Urzędu
Górniczego sprawuje minister właściwy do spraw
środowiska.
W interpelacji zawarto sugestię, jakoby Wyższy
Urząd Górniczy był instytucją odpowiedzialną za fi-
nansowanie działalności przedsiębiorców górniczych
oraz instytucją odpowiedzialną za kształtowanie bez-
pieczeństwa pracowników kopalń. Nie mogę zgodzić
się z takim stwierdzeniem.
Należy zwrócić uwagę na fakt, że za kształtowa-
nie bezpieczeństwa w kopalniach odpowiedzialni są
przede wszystkim przedsiębiorcy górniczy, a nie
WUG, który jako organ administracji centralnej wy-
konuje określone prawem zadania. To do obowiązków
pracodawcy należy zapewnienie bezpieczeństwa i hi-
gieny pracy, w tym m.in. obowiązek rozpoznawania
zagrożeń związanych z ruchem zakładu górniczego
i podejmowanie środków zmierzających do zapobie-
gania i usuwania tych zagrożeń, a także ocena i do-
kumentowanie ryzyka zawodowego występującego
w ruchu zakładu górniczego oraz stosowanie nie-
zbędnych środków profilaktycznych zmniejszających
to ryzyko. Przedsiębiorca jest także zobowiązany do
posiadania odpowiednich środków materialnych i tech-
nicznych oraz musi posiadać odpowiednie służby ru-
chu do zapewnienia bezpieczeństwa pracowników
i bezpieczeństwa ruchu zakładu górniczego oraz po-
siadać zorganizowane ratownictwo górnicze. Musi
także zapewnić stałą możliwość udziału w akcji ra-
towniczej zawodowych specjalistycznych służb Cen-
tralnej Stacji Ratownictwa Górniczego lub innego
podmiotu zawodowo trudniącego się wykonywaniem
czynności w zakresie ratownictwa górniczego. Pod-
kreślenia wymaga więc fakt, że Wyższy Urząd Gór-
niczy nie jest jednostką ratownictwa górniczego; do
zadań organów nadzoru górniczego należy natomiast
m.in. nadzór nad tymi jednostkami. Tak więc posia-
danie karetek czy ambulansów nie leży w zakresie
działania urzędów górniczych.
849
Zadaniem urzędów górniczych jest kontrola wy-
wiązywania się przedsiębiorców z nałożonych na nich
obowiązków. Kontrolę taką należy traktować jako
mającą charakter mobilizujący i ograniczający ryzy-
ko, ale nie jako jedyny środek gwarantujący bezpie-
czeństwo.
Wyższy Urząd Górniczy może działać jedynie na
podstawie i w granicach prawa, a zatem nie może
finansować zadań związanych z bezpieczeństwem
pracujących w kopalniach ludzi. Nie należy to do jego
zadań ustawowych i nie po to został powołany.
Nie jest prawdą, że „ostatnie kontrole przeprowa-
dzane przez Wyższy Urząd Górniczy za każdym razem
nie wykazują istniejących zagrożeń”. Znaczna część
kontroli przeprowadzanych przez organy nadzoru gór-
niczego jest podstawą do wstrzymywania ruchu zakła-
du górniczego, co najmniej w części, do czasu usunię-
cia dostrzeżonych w ruchu zakładu górniczego zagro-
żeń naturalnych i technicznych, których poziom albo
natężenie przekracza dopuszczalne normy.
Dla przykładu można podać, że w 2008 r. pracow-
nicy inspekcyjno-techniczni urzędów górniczych
przeprowadzili w zakładach górniczych 9880 inspek-
cji i kontroli. W ich wyniku skierowali do sądów re-
jonowych wydziałów grodzkich 345 wniosków o uka-
ranie sprawców naruszających przepisy. W związku
z nieprawidłowościami stwierdzonymi podczas bada-
nia przyczyn i okoliczności wypadków i zagrożeń dy-
rektorzy zastosowali środki oddziaływania wycho-
wawczego w 77 przypadkach, a w 772 przypadkach
zastosowali takie środki w związku z nieprawidłowo-
ściami stwierdzonymi podczas inspekcji. W 2008 r.
pracownicy zatrudnieni w urzędach górniczych na
stanowiskach inspekcyjno-technicznych ukarali
grzywną w drodze mandatu karnego 2575 osób na
kwotę 432 675,0 zł.
Nie jest zrozumiałe pytanie pani poseł, że przepi-
sy dotyczące kontroli w kopalniach dopuszczają do
zaistnienia wykroczeń czy przestępstw. Przepisy te
mają służyć i służą ograniczeniu wykroczeń i prze-
stępstw.
Odnosząc się do pytań dotyczących tragedii, jaka
miała miejsce w dniu 18 września 2009 r. w Katowic-
kim Holdingu Węglowym SA Kopalni Węgla Ka-
miennego Wujek Ruch Śląsk, należy podkreślić, że
w tym samym dniu prezes Wyższego Urzędu Górni-
czego powołał komisję specjalną dla zbadania przy-
czyn i okoliczności tego zdarzenia. Zadaniem tej ko-
misji jest także przeprowadzenie oceny przebiegu
akcji ratowniczej, a także przedstawienie wniosków
oraz propozycji zaleceń zmierzających do zapobieże-
nia podobnym zdarzeniom w przyszłości. Niezależnie
od prac komisji odrębne badania powypadkowe pro-
wadzi dyrektor Okręgowego Urzędu Górniczego w Ka-
towicach. Jednocześnie należy dodać, że 17 kwietnia
2009 r. do dyrektora Okręgowego Urzędu Górniczego
w Katowicach wpłynęło pismo o nieprawidłowościach
występujących w KWK Wujek związanych z nieprze-
strzeganiem przepisów bezpieczeństwa i higieny pra-
cy. W oparciu o otrzymane zawiadomienie dyrektor
850
OUG w Katowicach podjął decyzję o przeprowadze-
niu kontroli doraźnej, którą przeprowadzono w dniach
20–22 kwietnia 2009 r. m.in. w rejonie ściany 5.
w pokładzie 409. na Ruchu Śląsk, gdzie w dniu 18 wrze-
śnia br. doszło do tragedii. Kontrola wykazała nie-
prawidłowości. W związku z tym dyrektor OUG na-
kazał wstrzymanie robót górniczych w tej ścianie do
czasu usunięcia nagromadzeń metanu oraz przepro-
wadzenie analizy stanu zagrożenia metanowego. Ko-
lejna kontrola w rejonie przedmiotowej ściany zosta-
ła przeprowadzona przez OUG w Katowicach w pierw-
szej połowie maja br. W wyniku kontroli stwierdzono
m.in. przekroczenie dopuszczalnych stężeń metanu
w rejonie przedmiotowej ściany. W związku z powyż-
szym dyrektor Okręgowego Urzędu Górniczego
w Katowicach wstrzymał roboty w ścianie do czasu
usunięcia nagromadzeń metanu oraz nakazał prze-
prowadzenie ponownej analizy stanu zagrożenia me-
tanowego w aspekcie niedopuszczenia do powstania
niebezpiecznych nagromadzeń metanu. W wyniku
analizy, zaopiniowanej przez Kopalniany Zespół do
Spraw Zagrożenia Metanowego, kierownik ruchu za-
kładu górniczego ustalił zasady bezpiecznej eksplo-
atacji przedmiotowej ściany. Ostatnia kontrola OUG
w Katowicach w rejonie ściany 5. w pokładzie 409.
została przeprowadzona w pierwszej połowie sierpnia
br. w zakresie mierniczo-geologicznym.
Odnośnie kwestii uprzedzania kopalni o planowa-
nej kontroli uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z pra-
wem organy kontroli zawiadamiają przedsiębiorcę
o zamiarze wszczęcia kontroli. Jednakże w art. 79
ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie dzia-
łalności gospodarczej przewidziano, że zawiadomie-
nia o zamiarze wszczęcia kontroli nie dokonuje się
m.in. w przypadku, gdy przeprowadzenie kontroli
jest niezbędne dla przeciwdziałania popełnieniu
przestępstwa lub wykroczenia, przeciwdziałania po-
pełnieniu przestępstwa skarbowego lub wykroczenia
skarbowego lub zabezpieczenia dowodów jego popeł-
nienia albo gdy przeprowadzenie kontroli jest uza-
sadnione bezpośrednim zagrożeniem życia, zdrowia
lub środowiska naturalnego. W takich przypadkach
organy nadzoru górniczego podejmują niezwłocznie
odpowiednie czynności kontrolne.
Niezapowiedziane kontrole w zakładach górni-
czych urzędy górnicze realizują w formie kontroli
doraźnych, które w okresie od 7 marca do 30 listopa-
da 2009 r. (okres obowiązywania rozdziału 5 znowe-
lizowanej ustawy o swobodzie działalności gospodar-
czej) stanowiły w okręgowych urzędach górniczych
nadzorujących górnictwo węgla kamiennego: 17,8%
– OUG w Rybniku, 18,5% – OUG w Katowicach
i 28,1% – OUG w Gliwicach w stosunku do wszyst-
kich wykonanych kontroli w danym urzędzie.
W ramach działalności kontrolnej urzędy podej-
mują wielokierunkowe działania w przypadkach
stwierdzania nieprawidłowości odnoszących się do
zagrożeń, włącznie z zatrzymaniem prowadzonych
robót górniczych i wyciąganiem sankcji wobec osób
odpowiedzialnych za naruszenie przepisów.
Odnosząc się do pytania dotyczącego potrzeby
zmiany przepisów art. 79 ustawy o swobodzie dzia-
łalności gospodarczej, aby organ kontrolujący nie
musiał uprzedzać kopalni o planowanej kontroli,
uprzejmie wyjaśniam, że istota problemu czasowej
zwłoki w przeprowadzeniu kontroli występuje nieza-
leżnie od obowiązujących przepisów. Dostęp organów
kontrolnych do ściany wydobywczej lub miejsc w pod-
ziemnych wyrobiskach, gdzie mogą zachodzić niepra-
widłowości, jest zawsze utrudniony. Wejście na teren
zakładu górniczego, założenie wyposażenia ochron-
nego, zjazd szybem i dojście do kontrolowanego miej-
sca wiążą się z upływem określonego czasu. Ze wzglę-
dów bezpieczeństwa kontroler może się poruszać po
podziemnej części zakładu górniczego wyłącznie
w towarzystwie odpowiednio przygotowanych pra-
cowników. Powyższe obiektywne przeszkody powo-
dują, że w przypadku podziemnych zakładów górni-
czych trudno jest uzyskać efekt błyskawicznej kon-
troli, w wyniku której sprawcy ewentualnych niepra-
widłowości zostaną zaskoczeni i ujęci w chwili pro-
wadzenia działań niezgodnych z prawem.
Jednocześnie informuję, że w trakcie prac sejmo-
wej podkomisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia rzą-
dowego projektu ustawy Prawo geologiczne i górnicze
(druk sejmowy nr 1696) grupa posłów zgłosiła po-
prawki dotyczące przepisów o kontroli. Rozpatrzenie
tych poprawek nastąpi na jednym z najbliższych po-
siedzeń podkomisji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie przychodu (dochodu) z odpłatnego
zbycia nieruchomości i praw określonych
w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–c ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych, nabytych
lub wybudowanych (oddanych do użytkowania)
do dnia 31 grudnia 2006 r., do których
stosuje się przepisy tej ustawy w brzmieniu
obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r.
(13135)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu RP pana Krzysz-
tofa Putry z dnia 1 grudnia 2009 r., nr SPS-023-
-13135/09, przy którym załączono interpelację z dnia
23 listopada 2009 r. pana posła Tomasza Lenza
w sprawie przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia

nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8
lit. a–c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku do-
chodowym od osób fizycznych, nabytych lub wybudo-
wanych (oddanych do użytkowania) do dnia 31 grud-
nia 2006 r., do których stosuje się zasady określone
w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązują-
cym przed dniem 1 stycznia 2007 r., uprzejmie wyja-
śniam.
Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–c ustawy
z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176,
z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, odrębne źródło
przychodów stanowi odpłatne zbycie nieruchomości
lub ich części oraz udziału w nieruchomości, spół-
dzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkal-
nego lub użytkowego, prawa do domu jednorodzinne-
go w spółdzielni mieszkaniowej oraz prawa wieczy-
stego użytkowania gruntów, jeżeli odpłatne zbycie
nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej
i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc
od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło
nabycie lub wybudowanie.
W stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia
2006 r. opodatkowaniu podlega przychód uzyskany
z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątko-
wych. Podatek wynosi 10% tego przychodu i jest uisz-
czany bez wezwania w terminie 14 dni od dnia doko-
nania odpłatnego zbycia, na rachunek urzędu skar-
bowego właściwego według miejsca zamieszkania
podatnika, chyba że podatnik w tym samym terminie
złoży oświadczenie, że przychód uzyskany ze sprze-
daży przeznaczy na cele określone w art. 21 ust. 1
pkt 32 lit. a lub e ustawy.
Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 32 lit. a i e ustawy,
w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r.,
zwolnieniem przedmiotowym objęte są przychody
uzyskane ze sprzedaży nieruchomości i praw mająt-
kowych w części wydatkowanej nie później niż w okre-
sie dwóch lat od dnia sprzedaży na zaspokojenie wła-
snych celów mieszkaniowych. Wśród tych celów usta-
wa wymienia m.in. nabycie budynku mieszkalnego,
lokalu mieszkalnego, gruntu, budowę własnego bu-
dynku mieszkalnego, a także spłatę kredytu lub po-
życzki oraz odsetek od kredytu lub pożyczki zacią-
gniętych na powyższe cele w banku lub w spółdziel-
czej kasie oszczędnościowo-kredytowej, mających
siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Zwolnienie znajduje zastosowanie w sytuacji, kiedy
realizacja celów mieszkaniowych ma miejsce na te-
rytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie usta-
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217,
poz. 1588) zmieniono zasady opodatkowania przycho-
dów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw, okre-
ślonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–c ustawy. Powo-
łana wyżej nowelizacja uwarunkowana była m.in.
koniecznością dostosowania wewnętrznego prawa
podatkowego do przepisów prawa unijnego. Bowiem
851
uzależnienie zwolnienia z podatku dochodowego
przychodów ze sprzedaży nieruchomości od reinwe-
stowania tych przychodów tylko w nieruchomości
lub w określone prawa majątkowe znajdujące się na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej budziło za-
strzeżenia Komisji Europejskiej co do ich zgodności
z TWE.
Według zasad opodatkowania wprowadzonych
ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. podatek dochodo-
wy od dochodu z odpłatnego zbycia wyżej opisanych
nieruchomości i praw wynosi 19% podstawy oblicze-
nia podatku. Podstawą obliczenia podatku jest fak-
tycznie osiągnięty dochód stanowiący różnicę pomię-
dzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości
lub praw a kosztami, powiększoną o sumę odpisów
amortyzacyjnych dokonanych od zbywanych nieru-
chomości lub praw.
Jednocześnie ustawą z dnia 16 listopada 2006 r.
została wprowadzona z dniem 1 stycznia 2007 r. tzw.
ulga meldunkowa. Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 126
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
wolne od podatku dochodowego są przychody uzyska-
ne z odpłatnego zbycia:
a) budynku mieszkalnego, jego części lub udziału
w takim budynku,
b) lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną
nieruchomość lub udziału w takim lokalu,
c) spółdzielczego własnościowego prawa do loka-
lu mieszkalnego lub udziału w takim prawie,
d) prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni
mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.
Warunkiem zastosowania przedmiotowego zwol-
nienia jest zameldowanie w budynku lub lokalu
mieszkalnym, wymienionych w lit. a–d, na pobyt sta-
ły przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy przed datą
zbycia oraz złożenie oświadczenia o spełnianiu wa-
runków do zwolnienia w urzędzie skarbowym, któ-
rym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy
według miejsca zamieszkania podatnika, w terminie
do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku po-
datkowym, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.
Na podstawie ustawy z dnia 6 listopada 2008 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób
prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 209, poz. 1316, z późn. zm.) z dniem 1 stycznia
2009 r. powołane wyżej przepisy określające tzw. ulgę
meldunkową zostały uchylone, a w ich miejsce usta-
wodawca wprowadził w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy
nowe zwolnienie przedmiotowe. Zgodnie z jego
brzmieniem wolne od podatku dochodowego są do-
chody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw ma-
jątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości,
która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału
wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe
w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości
i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłat-
nego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od
końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłat-
ne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nierucho-
852
mości lub tego prawa majątkowego został wydatko-
wany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowa-
ne wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do
wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nierucho-
mości i praw majątkowych.
Powołane wyżej zwolnienie nie narusza zasad
prawa wspólnotowego, znajduje bowiem zastosowa-
nie w sytuacji, kiedy realizacja celów mieszkanio-
wych (wymienionych enumeratywnie w art. 21 ust. 25
ustawy) następuje w państwie członkowskim Unii
Europejskiej lub w innym państwie należącym do
Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Kon-
federacji Szwajcarskiej.
Odnosząc się do problemu przedstawionego w in-
terpelacji pana posła, dotyczącego stanu prawnego
obowiązującego przed 1 stycznia 2007 r., uprzejmie
wyjaśniam, że minister finansów na bieżąco monito-
ruje i analizuje w tym zakresie orzecznictwo polskich
sądów administracyjnych oraz Europejskiego Trybu-
nału Sprawiedliwości.
Prezentując powyższe, uprzejmie informuję pana
posła, że obecnie prowadzone są prace konsultacyjne
w przedmiocie oceny prawnej, czy wyrok ETS z dnia
26 października 2006 r. dotyczący Portugalii (Komi-
sja Wspólnot Europejskich v. Republika Portugalska,
C-345/05) może być przeniesiony na polski porządek
prawny, co umożliwiłoby podatnikom reinwestowa-
nie środków pieniężnych z odpłatnego zbycia nieru-
chomości i praw majątkowych, nabytych lub wybu-
dowanych (oddanych do użytkowania) do dnia 31 grud-
nia 2006 r., także w innym niż Polska kraju człon-
kowskim Unii Europejskiej.
Jednocześnie chciałbym zapewnić pana posła, że
zagadnienie zgodności wewnętrznego ustawodaw-
stwa podatkowego z przepisami prawa unijnego jest
przedmiotem stałego zainteresowania ministra fi-
nansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie dyskomfortowych warunków
podróży pociągami spółki InterCity
na trasie Łódź – Warszawa (13136)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Piotra Krzywickiego w sprawie dys-
komfortowych warunków podróży pociągami spółki
InterCity na trasie Łódź – Warszawa przedstawiam
poniższe informacje.
Zgodnie z wyjaśnieniami przedstawionymi przez
PKP Intercity SA harmonogram obsługi każdego
pociągu kursującego na trasie Warszawa – Łódź za-
wiera czynność związaną z czyszczeniem i wyposa-
żaniem toalet. Dotychczas do przewoźnika nie wpły-
wały skargi na zły stan sanitarny taboru kolejowe-
go, jednak w związku z przekazaną interpelacją
PKP Intercity SA zobowiązało pracowników odpo-
wiedzialnych za nadzór nad przygotowaniem pocią-
gu do prowadzenia częstszych i wnikliwszych kon-
troli wyprawianych pociągów i bezwzględnego eg-
zekwowania ich przygotowania przez firmy czysz-
czące ze szczególnym zwróceniem uwagi na stan
sanitarny WC oraz wyposażenie w środki sanitarne
i zapachowe.
Z uwagi na brak wskazania konkretnego przy-
padku w zakresie opisanych nieprawidłowości prze-
woźnik nie mógł odnieść się szczegółowo do przed-
stawionych zarzutów. Pozwoliłoby to na zweryfiko-
wanie przyczyn zaistnienia opisanej sytuacji, wycią-
gnięcie konsekwencji w stosunku do osób odpowie-
dzialnych za zaniedbania oraz podjęcie skuteczniej-
szych działań mających na celu zapobieżenie takim
sytuacjom w przyszłości.
Należy również zaznaczyć, że w przypadku nie-
zadowolenia klientów z oferty przygotowanej przez
PKP Intercity SA pasażerowie mają możliwość zre-
alizowania swoich potrzeb przewozowych, korzysta-
jąc z usług innych przewoźników pasażerskich obsłu-
gujących połączenia kolejowe na trasie Warszawa
– Łódź.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie przypadków zwalniania z pracy
założycieli oraz działaczy związków
zawodowych bez podania przyczyn
oraz stosowania wobec nich nacisków
przez niektórych pracodawców (13137)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 1 grudnia br., SPS-023-
-13137/09, interpelacją posła pana Piotra Krzywic-

kiego w sprawie przypadków zwalniania z pracy za-
łożycieli oraz działaczy związków zawodowych bez
podania przyczyn oraz stosowania wobec nich naci-
sków przez niektórych pracodawców uprzejmie infor-
muję, co następuje:
System prawa zapewnia pracownikom, w tym
członkom i działaczom związków zawodowych, moż-
liwość dochodzenia przed sądami pracy lub występo-
wania do prokuratury ze stosownymi roszczeniami
i wnioskami, w przypadku gdy ich prawa, w tym pra-
cownicze, zostają naruszone. Kontrolą przestrzega-
nia przepisów prawa pracy zajmuje się też wyspecja-
lizowana w tej dziedzinie instytucja, jaką jest Pań-
stwowa Inspekcja Pracy. Należałoby zatem uznać, że
instrumenty prawne służące ochronie praw pracow-
niczych i związkowych są wystarczające. Problem,
jak wskazuje pan poseł, sprowadza się do respekto-
wania praw pracowniczych przez pracodawców.
W szczególności dotyczy to tworzenia i funkcjonowa-
nia u pracodawcy organizacji związkowych oraz re-
strykcji stosowanych wobec działaczy związkowych.
Moim zdaniem poprawa tego stanu może nastąpić
poprzez rozwój dialogu społecznego, w tym jego pod-
stawowej formy, jaką jest dialog autonomiczny. Uzna-
nie bowiem związków zawodowych za partnera, a nie
przeciwnika pracodawcy, będzie sprzyjać współpracy
partnerów społecznych, rozwiązywaniu ewentual-
nych konfliktów w duchu pokoju społecznego i wza-
jemnemu respektowaniu przysługujących im praw.
Z tego względu istotne jest podejmowanie przez
związki zawodowe, pracodawców i ich organizacje,
jak również przez administrację rządową, działań
mających na celu poprawę funkcjonowania dialogu
społecznego.
Jednym z takich działań jest realizowany w ra-
mach Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” pro-
jekt „Poprawa funkcjonowania dialogu społecznego
oraz wzmocnienie instytucji i uczestników dialogu
społecznego”. Celem tego projektu jest upowszech-
nienie informacji nt. stanu dialogu społecznego,
zwiększenie zainteresowania dialogiem społecznym
oraz wzrost świadomości konieczności prowadzenia
dialogu społecznego i jego roli wśród uczestników
tego dialogu. Organizowane w ramach projektu szko-
lenia, konferencje i utworzona strona internetowa
dotycząca dialogu społecznego (www.dialog.gov.pl)
już w chwili obecnej, jak wynika z przeprowadzonych
badań, przyczyniły się do wzrostu świadomości part-
nerów społecznych. Należy zauważyć, że przeprowa-
dzone szkolenia stwarzają ich uczestnikom możliwość
podniesienia kompetencji niezbędnych do udziału
w dialogu społecznym, a jednocześnie są szansą na
uczestniczenie w tworzeniu koncepcji kształcenia
w zakresie dialogu społecznego w Polsce.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
853
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie planowanego przez rząd
drastycznego wzrostu cen paliw, gazu i energii
elektrycznej poprzez wprowadzenie do ich ceny
kolejnych parapodatków (13138)
Szanowny Panie Marszałku! W związku ze skie-
rowaną do prezesa Rady Ministrów interpelacją pana
posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie „planowa-
nego przez rząd drastycznego wzrostu cen paliw,
gazu i energii elektrycznej poprzez wprowadzenie do
ich ceny kolejnych parapodatków”, działając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów (pismo z dnia
4 grudnia 2009 r. znak: DSPA-4810-5873-(1)/09),
uprzejmie informuję, co następuje.
W Polsce nakładanie podatków i innych danin
publicznych, zgodnie z art. 217 Konstytucji RP, na-
stępuje w drodze ustawowej. Ponadto ceny energii
elektrycznej oraz paliw napędowych i opałowych na-
leżą do kategorii cen umownych, ustalanych przez
producentów i podmioty prowadzące działalność go-
spodarczą w zakresie ich obrotu, co oznacza, że rząd
nie ma bezpośredniego wpływu na kształtowanie ich
poziomu.
W przypadku opłaty paliwowej, obecnej w krajo-
wym prawie podatkowym już od 2004 r., należy wska-
zać, iż przesłanki jej podwyższenia zostały szczegóło-
wo przedstawione w uzasadnieniu projektu ustawy
o zmianie ustawy o autostradach płatnych oraz o Kra-
jowym Funduszu Drogowym oraz ustawy o obrocie
instrumentami finansowymi (druk nr 2489).
Wraz z akcesją Polski do Unii Europejskiej porzą-
dek prawny utworzony przez Wspólnotę Europejską
stał się cechą naszej rzeczywistości politycznej i go-
spodarczej. Zgodnie z przepisami prawa wspólnoto-
wego obrót wyrobami akcyzowymi na terytorium
Wspólnoty Europejskiej podlega zasadom ujednolico-
nego podatku akcyzowego. Oznacza to, że przy obro-
cie tymi wyrobami zarówno na terytorium kraju, jak
i w pozostałych państwach członkowskich stosuje się
takie same zasady opodatkowania akcyzą. Zgodnie
z art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia
27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji
wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących
opodatkowania produktów energetycznych i energii
elektrycznej poziomy opodatkowania, jakie państwa
członkowskie stosują do produktów energetycznych
i energii elektrycznej, nie mogą być niższe niż mini-
malne poziomy opodatkowania przewidziane dyrek-
tywą. Zgodnie z wynegocjowanym przez Polskę okre-
sem przejściowym w zakresie stosowania dyrektywy
2003/96/WE od dnia 1 stycznia 2008 r. poziom opo-
datkowania oleju napędowego, wykorzystywanego
jako materiał pędny, nie może być niższy niż 274 euro
za 1000 l, a od dnia 1 stycznia 2010 r. – nie niższy niż
854
302 euro za 1000 l. Dla państw członkowskich, które
nie przyjęły euro, wartość euro wyrażona w walutach
krajowych mająca zastosowanie do wartości pozio-
mów opodatkowania jest ustalana raz w roku. Sto-
suje się kursy obowiązujące w pierwszym dniu robo-
czym października, opublikowane w Dzienniku
Urzędowym Unii Europejskiej. Kursy te stosuje się
od dnia 1 stycznia następnego roku kalendarzowego.
Obowiązujący na 2010 r. kurs euro (referencyjny
kurs wymiany walut Europejskiego Banku Central-
nego z dnia 1 października 2009 r. opublikowany
w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z dnia
2 października 2009 r. – Dz. Urz. WE C 237/4) wyno-
si 4,2450 PLN/EUR, co oznacza, że od 1 stycznia
2010 r. krajowy poziom opodatkowania oleju napędo-
wego nie powinien być niższy niż 1281,99 zł/1000 l.
Biorąc pod uwagę fakt, iż obecna stawka podatku
akcyzowego dla tego rodzaju paliwa wynosi 1048,00 zł/
1000 l, zaproponowano rozwiązanie pozwalające na
wypełnienie kryterium minimalnego poziomu opo-
datkowania poprzez podniesienie opłaty paliwowej
jedynie do wysokości niezbędnej (zgodnie z art. 4
ust. 2 dyrektywy 2003/96 „poziom opodatkowania”
stanowi całkowitą kwotę opłat pobranych jako podat-
ki pośrednie, z wyłączeniem podatku od wartości
dodanej), tj. do 233,99 zł/1000 l.
Odnosząc się do projektowanych zmian w zapi-
sach ustawy Prawo energetyczne, w szczególności
wprowadzających jednostkową opłatę zastępczą (Ozm),
należy stwierdzić, iż mają one na celu wsparcie ener-
gii elektrycznej wytwarzanej w wysoko sprawnej ko-
generacji w źródłach spalających paliwa gazowe
w postaci metanu uwalnianego i ujmowanego przy
dołowych robotach górniczych w czynnych, likwido-
wanych i zlikwidowanych kopalniach węgla kamien-
nego oraz gaz palny uzyskiwany z przetwarzania
biomasy. Wyodrębnienie wsparcia tych paliw gazo-
wych wynika z jednej strony z konieczności unika-
nia niekorzystnych konsekwencji dla środowiska
uwalniania tych paliw gazowych do atmosfery lub
ich wykorzystywania w sposób mniej efektywny
w kotłowniach i ciepłowniach, z drugiej natomiast
– z odmienności technologii oraz kosztów paliwa
w porównaniu z jednostkami opalanymi gazem
ziemnym lub węglem.
Rozwój wysoko sprawnej kogeneracji w Polsce sty-
mulowany jest w sposób znaczący przez bardzo ko-
rzystną sytuację prawną. Stworzenie takiej samej
sytuacji źródłom opartym o metan uwalniany i ujmo-
wany przy dołowych robotach górniczych w czyn-
nych, likwidowanych i zlikwidowanych kopalniach
węgla kamiennego oraz o gaz palny uzyskiwany
z przetwarzania biomasy pozwoli na zwiększenie
bezpieczeństwa pracowników w kopalniach węgla
kamiennego, jak również na potencjalne uniknięcie
emisji ok. 340 mln m3 metanu do atmosfery rocznie,
a także stymulować będzie rozwój wykorzystania
tych właśnie paliw zużywanych bezpośrednio w miej-
scu ich pozyskania do wytwarzania energii w wysoko
sprawnej kogeneracji.
W polskim górnictwie węgla kamiennego wypro-
wadzanych jest rocznie na powierzchnię ok. 810 mln m3
metanu, w tym około 560 mln m3 na drodze wenty-
lacyjnej oraz ok. 250 mln m3 poprzez instalacje od-
metanowania kopalń. Metan usunięty z wyrobisk
górniczych na drodze wentylacyjnej jest w całości wy-
puszczany do atmosfery.
Aktualnie sprawa ujęcia i wykorzystania metanu
stanowi poważny problem, zarówno ze względu na
bezpieczeństwo pracy w kopalniach węgla kamien-
nego, jak i ze względu na ochronę środowiska.
Wprowadzenie zaproponowanego mechanizmu
wsparcia energii elektrycznej wytwarzanej w wysoko
sprawnej kogeneracji w źródłach opartych o metan
uwalniany i ujmowany przy dołowych robotach gór-
niczych oraz gaz palny uzyskiwany z przetwarzania
biomasy, łącznie z innymi mechanizmami przewi-
dzianymi w ww. programie, ma na celu wzrost udzia-
łu energii elektrycznej z tych źródeł w bilansie ener-
getycznym kraju, co stanowi istotny element zrów-
noważonego rozwoju, prowadzący do poprawy bez-
pieczeństwa energetycznego i stanu środowiska.
Wsparcie stanowi rozwiązanie, które powinno być
korzystne dla inwestorów i dać istotny impuls dla no-
wych inwestycji.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo energe-
tyczne oraz o zmianie innych ustaw został w dniu
2 grudnia 2009 r., przy braku głosów przeciwnych,
przyjęty przez Sejm RP VI kadencji. Za przyjęciem
projektu głosował również pan poseł Jan Bury s. An-
toniego, co pozwala wnioskować, iż zaproponowane
w projekcie ustawy wprowadzenie opłaty zastępczej
zyskało pełną akceptację poselską, w tym także ze
strony posłów opozycyjnych.
Rząd rozważa wprowadzenie opłaty zapasowej.
Ma ona umożliwić utworzenie oraz utrzymanie in-
terwencyjnych zapasów paliw, tym samym zwięk-
szyć bezpieczeństwo energetyczne Polski. W związku
z tym podjęto prace nad przygotowaniem założeń
projektu nowelizacji ustawy o zapasach ropy nafto-
wej i produktów naftowych i gazu ziemnego oraz za-
sadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bez-
pieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na ryn-
ku naftowym. Jednym z istotnych założeń projekto-
wanej regulacji jest brak jej wpływu na ceny detalicz-
ne paliw płynnych, bowiem w obecnym stanie praw-
nym przedsiębiorcy ponoszą koszty z tytułu utrzy-
mania zapasów i rezerw, które są elementem kalku-
lacyjnym hurtowych cen paliw.
Odnosząc się natomiast do podniesionej w inter-
pelacji kwestii dotyczącej opłaty dywersyfikacyjnej,
należy wskazać, iż „Polityka energetyczna Polski do
2030 r.” w załączniku nr 3 „Program działań wyko-
nawczych na lata 2009–2012” zakłada prowadzenie
polityki taryfowej zachęcającej do inwestowania
w infrastrukturę liniową. Jako sposób realizacji tego
zadania wskazano:
1. Opracowanie metodologii przenoszenia kosz-
tów użytkowania nowych elementów infrastruktury
o szczególnym znaczeniu dla bezpieczeństwa energe-

tycznego państwa i dywersyfikacji dostaw, a także
bezpieczeństwa systemu gazowego kraju, na wszyst-
kich użytkowników systemu gazowego (np. poprzez
przeniesienie części kosztów w opłatach przesyło-
wych).
2. Opracowanie i wdrożenie modelu regulacji przed-
siębiorstw infrastrukturalnych działających w ra-
mach sektora gazowego, w tym wprowadzenie mode-
lowych zasad wyznaczania kosztów operacyjnych
prowadzenia działalności, jak również zasad kalku-
lacji amortyzacji oraz wynagrodzenia kapitału w opar-
ciu o rynkową wartość majątku zaangażowanego
w prowadzenie działalności.
3. Wsparcie rozbudowy infrastruktury gazowej na
obszarach o bardzo niskim stopniu gazyfikacji oraz
na obszarach planowanego rozwoju energetyki wia-
trowej lub rozproszonej kogeneracji, w szczególności
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”.
Koncepcja podatku węglowego jest elementem
tzw. zielonej reformy podatkowej, której jednym z za-
łożeń jest przeniesienie obciążeń podatkowych z pra-
cy na wykorzystanie surowców, energii oraz emisje
do środowiska. Ma to sprzyjać efektywnej gospodar-
ce. Koncepcja wprowadzenia podatku węglowego pro-
mowana jest przez organizacje pozarządowe NGO
(non-governmental organization), które debatują
w tym zakresie na forum międzynarodowym. Jedno-
cześnie informuję, iż zagadnienie wprowadzenia po-
datku węglowego zostało poruszone podczas posie-
dzenia Rady UE ds. Środowiska, które odbyło się
21 października 2009 r. w Luksemburgu. W trakcie
omawiania dokumentu „Ku gospodarce wydajnej
ekologicznie” podkreślono, iż kwestie rozwiązań po-
datkowych powinny być przedmiotem obrad Rady
Ministrów do Spraw Ekonomicznych i Finansowych.
Rozważając wprowadzenie podatku węglowego, na-
leży liczyć się z jego różnorakimi konsekwencjami.
Z jednej strony jego wprowadzenie może wpłynąć ko-
rzystnie na innowacyjność gospodarki przez stymu-
lowanie rozwoju i adaptacji nowych technologii ener-
getycznych, z drugiej jednak może zagrażać, w krót-
kiej perspektywie czasowej, konkurencyjności nie-
których sektorów.
Biorąc powyższe pod uwagę, do czasu rozstrzy-
gnięcia kluczowych kwestii rząd nie podejmie dzia-
łań zmierzających do wprowadzenia w Polsce podat-
ku węglowego.
Mając na uwadze stawiane pytania, jak i zagad-
nienia poruszane w treści interpelacji pana posła
Jana Burego s. Antoniego, pragnę podkreślić, iż
w kryzysie wszystkie kraje stają wobec spadku wzro-
stu gospodarczego i dochodów do budżetu. Polska
gospodarka należy do grupy tych radzących sobie
najlepiej w UE. A zatem oceny realizacji zapowiada-
nych w exposé wygłoszonym przez prezesa Rady Mi-
nistrów w dniu 23 listopada 2007 r. deklaracji, w tym
odnoszonych do obniżania podatków, upraszczania
systemu podatkowego, stopniowego podnoszenia
płac, również obniżania deficytu, winny być dokony-
855
wane z uwzględnieniem zmienionych uwarunkowań
gospodarki światowej, tj. kryzysu, z którym przy-
szło się zmagać również całemu społeczeństwu na-
szego kraju.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie planów zmian w systemie
ubezpieczeń społecznych (13139)
W odpowiedzi na interpelację posła na Sejm RP
pana Jana Burego s. Antoniego, przekazaną przy pi-
śmie z dnia 1 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13139/
09, w sprawie planów zmian w systemie ubezpieczeń
społecznych uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 67 ust. 1 Konstytucji RP każdy oby-
watel Rzeczypospolitej Polskiej ma prawo do zabez-
pieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy
ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osią-
gnięciu wieku emerytalnego. Szczegółowe rozwiąza-
nia określające sposób realizacji tego prawa regulują
ustawy kształtujące system ubezpieczeń społecznych.
System emerytalny ma charakter obowiązkowy i po-
wszechny, a jego celem jest urzeczywistnienie zawar-
tego w art. 67 ust. 1 Konstytucji prawa każdego oby-
watela do zabezpieczenia społecznego na wypadek
osiągnięcia wieku emerytalnego. Prawo to jest nie-
zależne od sytuacji gospodarczej i kondycji finansów
publicznych.
Zgodnie z art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.) wypła-
calność świadczeń z ubezpieczeń społecznych, w tym
emerytur, jest gwarantowana przez państwo, co sta-
nowi realizację wynikającej z art. 2 Konstytucji RP
zasady demokratycznego państwa prawnego, urzeczy-
wistniającego zasady sprawiedliwości społecznej oraz
zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez nie
prawa. Należy zatem podkreślić, że zasady ustroju
Rzeczypospolitej Polskiej jak i wynikające z nich gwa-
rancje ustawowe wykluczają możliwość wystąpienia
niewypłacalności systemu ubezpieczeń społecznych,
w tym Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Nie można jednak rozpatrywać prawa do zabez-
pieczenia społecznego obywateli w oderwaniu od in-
nego konstytucyjnie chronionego dobra, jakim jest
stan finansów publicznych, albowiem jest on właśnie
w znacznym stopniu determinowany przez gwaran-
cje wypłaty świadczeń z ubezpieczeń. Kolejnym czyn-
nikiem determinującym kondycję finansów publicz-
nych jest dług publiczny i znaczne nakłady ponoszo-
856
ne na jego obsługę. Dług – zarówno kapitał, jak
i odsetki – należy spłacać i nie mogę wyobrazić sobie
sytuacji, w której państwo polskie zaprzestałoby jego
obsługi. Poniżej krótka ilustracja wpływu reformy
emerytalnej na generowanie długu publicznego.
Reforma emerytalna przewidywała przekazanie
7,3% nowej podstawy wymiaru składki na ubezpiecze-
nie emerytalne większości czynnych zawodowo oby-
wateli RP do prywatnych funduszy emerytalnych.
Dostrzeżono również konieczność wzmocnienia dłu-
goterminowej stabilności finansowania wypłat eme-
rytur FUS – zaproponowano utworzenie Funduszu
Rezerwy Demograficznej. Już z dokumentu Biura Peł-
nomocnika Rządu ds. Reformy Zabezpieczenia Spo-
łecznego z czerwca 1997 r. „Bezpieczeństwo dzięki
różnorodności” wynika, że w momencie rozpoczęcia
prac nad reformą zdawano sobie sprawę z problemów
z jej sfinansowaniem: „Problemem, z którym musimy
poradzić sobie najpierw, jest finansowanie zwiększo-
nego (…) deficytu skonsolidowanego sektora finansów
publicznych. Jeżeli tego problemu nie rozwiążemy,
w ogóle nie możemy rozpocząć reformy” (s. 108).
Jednocześnie, odnosząc się do sposobu finansowa-
nia reformy, w dokumencie tym stwierdzono: „Nato-
miast z długookresowego punktu widzenia utrzymy-
wanie się przez szereg lat podwyższonego deficytu
groziłoby narastaniem realnej wartości długu pu-
blicznego, jego udziału w produkcie krajowym brutto
i w konsekwencji rosnącym obciążeniem budżetu
kosztami obsługi tego długu. Z powyższych wzglę-
dów finansowanie reformy powinno w możliwie ma-
łym stopniu odbywać się kosztem zwiększonego de-
ficytu budżetowego, a rozpatrywany zakres przesu-
nięcia części składek do otwartych funduszy emery-
talnych musi opierać się na założeniu, że głównym
źródłem finansowania jest racjonalizacja obecnych
wydatków publicznych na świadczenia emerytalno-
-rentowe. Środki pochodzące z prywatyzacji majątku
państwowego powinny mieć charakter uzupełniają-
cy, tj. ułatwiać przeprowadzenie reformy, nie stano-
wiąc jej fundamentu” (s. 102).
Zgodnie z przedstawionymi przy piśmie prezesa
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 3 grudnia
br., znak: 992600/073/65/2009/NS, aktualna progno-
za rocznych sald Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych, bez uwzględnienia refundacji składek przeka-
zanych do OFE, wygląda tak, jak przedstawiono
w poniższej tabeli. Wyniki prognozy sald rocznych
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych bez refundacji
składek przekazanych do OFE w kwotach zdyskon-
towanych na 2008 r. (w mld zł).
Prognozowane saldo roczne
*)
Funduszu Ubezpiecze�
Rok Spo�ecznych w kwotach
zdyskontowanych na 2008 r.
[w mld z�]
2015 -58,5
2020 -74,5
2025 -87,1
2030 -89,3
Należy podkreślić, że przychody Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych pochodzą nie tylko ze składek
i dotacji celowej z budżetu państwa, ale także między
innymi z refundacji z tytułu przekazania składek do
otwartych funduszy emerytalnych oraz z dotacji uzu-
pełniającej z budżetu państwa. Tymczasem w wyni-
kach prognozy po stronie wpływów do FUS uwzględ-
niono wyłącznie wpływy składkowe oraz celową do-
tację budżetową na pokrycie świadczeń finansowa-
nych z budżetu państwa, a wypłacanych z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (dzięki takiemu ujęciu pro-
gnoza daje niezakłócony obraz wyniku rocznej dzia-
łalności FUS dla każdego prognozowanego roku).
Dlatego też prezentowanych kwot deficytów rocznych
FUS (minus sald rocznych) nie można traktować jako
środków finansowych, których może zabraknąć na
wypłatę świadczeń.
Dostosowywanie systemów ubezpieczeń społecz-
nych do zmieniających się warunków społeczno-go-
spodarczych jest rzeczą naturalną. Dążenie do popra-
wy i racjonalizacji sytuacji systemu emerytalnego
jest obowiązkiem państwa i jego właściwych orga-
nów. Stąd jest zrozumiałe, że minister właściwy do
spraw budżetu chce zapobiec generowaniu na skutek
potrzeby sfinansowania reformy emerytalnej długu,
jaki obciąży przyszłe pokolenia. Następne pokolenia
pracujących, oprócz zobowiązań z tytułu składek na
ubezpieczenie emerytalne, będą bowiem musiały po-
kryć koszty obsługi obligacji wyemitowanych na sfi-
nansowanie składki przekazanej do funduszy eme-
rytalnych. Gdyby nie koszty pośrednictwa, zapewne
byłoby wszystko jedno, czy generowanie środków do
systemu odbywa się za pomocą chroniącego przed
kaprysami rynków finansowych systemu repartycyj-
nego czy też za pomocą zwiększonego obciążenia po-
datkowego. Rozumiejąc zatem troski i obawy mini-
stra finansów, nie mogę zgodzić się z opinią o jego
krótkowzrocznych motywach dotyczących wyłącznie
chęci poprawy sytuacji budżetu w przyszłym roku.
Podobnie nie mogę zgodzić się z opinią, jakoby
działania te miały charakter „łatania emerytalnej
dziury kosztem pracujących i mamienia ich iluzo-
rycznymi korzyściami”. Dziesięć lat doświadczeń pol-
skich i innych krajów posiadających w ramach syste-
mu emerytalnego fundusze emerytalne skłania do
weryfikacji oceny przyjętej wówczas w Polsce, bardzo
optymistycznej proporcji, która pozwala otwartym
funduszom emerytalnym zarządzać aż 1/3 składki
emerytalnej. Tak wysoka proporcja rodzi nie tylko
zwiększone ryzyko cyklicznej utraty znacznej części
środków, która może występować w okresach deko-
niunktury gospodarczej (co negatywnie odbija się na
wysokości emerytur i zwiększa obciążenie budżetu
państwa z tytułu minimalnego gwarantowanego
świadczenia), ale również obciąża przyszłe pokolenia
spłatą olbrzymiego zadłużenia Skarbu Państwa wy-
nikającego z konieczności dofinansowywania środ-
ków na wypłatę dzisiejszych emerytur. Należy przy-
pomnieć, że inne kraje nie zastosowały tak optymi-
stycznej wobec rynku kapitałowego proporcji. Przy-

kładowo, część składki emerytalnej odprowadzanej
do funduszy emerytalnych w bogatej Szwecji została
określona na poziomie tylko 2,5%.
Dotychczasowe obniżenie kosztów opłat pobiera-
nych przez powszechne towarzystwa emerytalne
udowodniło niezbicie konieczność dokonania dalsze-
go przeglądu obowiązujących regulacji, aby zabezpie-
czyć dobro ubezpieczonych. Oznacza to obiektywną
konieczność weryfikacji postanowień reformy, które
nie uwzględniały czynników i doświadczeń, które
znamy obecnie.
W odniesieniu do przywołanej przez pana posła
informacji przekazanej przez pana Michała Boniego,
ministra, członka Rady Ministrów, dotyczącej ewen-
tualnych zamierzeń rządu w zakresie zrównania wie-
ku emerytalnego dla kobiet i mężczyzn oraz wydłu-
żenia aktywności zawodowej do 67 roku życia, uprzej-
mie informuję, że Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej bardzo aktywnie uczestniczy w pracach obec-
nego rządu i doprowadziło do uchwalenia ponad
40 ustaw z przedłożenia rządowego w ramach wła-
ściwości ministra właściwego do spraw zabezpiecze-
nia społecznego i prawa pracy. Jednakże w obecnej
chwili ministerstwo nie prowadzi prac legislacyjnych
nad ww. propozycją.
Mając nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia zo-
staną uznane za wystarczające, jednocześnie pragnę
wyrazić podziękowanie za wyrażenie przez pana po-
sła wątpliwości oraz zainteresowanie się tematyką
rozważanych przez rząd rozwiązań zmierzających do
poprawy efektywności systemu emerytalnego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
wiceprezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie stanowiska rządu oraz jego działań
w związku z zapowiedziami dalszego wzrostu
cen żywności (13140)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
skierowaną do prezesa Rady Ministrów w dniu
1 grudnia 2009 r. interpelację pana posła Jana Bu-
rego w sprawie wzrostu cen żywności przedstawiam
następujące wyjaśnienia.
Gwałtowny wzrost, a następnie spadek cen su-
rowców rolnych z jednej strony, z drugiej zaś ich
opóźniony i nieproporcjonalny wpływ na detaliczne
ceny żywności spowodowały podjęcie działań ze stro-
ny instytucji publicznych, zarówno na poziomie
857
państw członkowskich, jak i całej Wspólnoty. Takie
działania postulowała rezolucja Parlamentu Euro-
pejskiego z dnia 26 marca 2009 r. w sprawie cen żyw-
ności w Europie. Rada Ministrów ds. Rolnictwa i Ry-
bołówstwa Unii Europejskiej dyskutowała nad pro-
blemem cen i marż w łańcuchu żywnościowym na
posiedzeniach w maju oraz czerwcu br. Zarówno Ko-
misja Europejska, jak i ministrowie wielu państw
członkowskich wskazywali na potrzebę stworzenia
systemu monitorowania cen w łańcuchu żywnościo-
wym, żeby upublicznić proces kształtowania cen
żywności i zwiększyć jego przejrzystość.
Ponadto Grupa Wysokiego Szczebla ds. Konku-
rencyjności Przemysłu Rolno-Spożywczego 2008–
–2009 sformułowała w dniu 17 marca 2009 r. listę
zaleceń w obszarach, które odzwierciedlają wagę
i znaczenie dla pozycji konkurencyjnej europejskiego
przemysłu rolno-spożywczego. Na posiedzeniu tej
grupy w dniu 6 lipca 2009 r. Komisja Europejska za-
leciła jak najszybsze wdrożenie rekomendacji doty-
czących kształtowania cen żywności. Jednym z dzia-
łań ministra rolnictwa i rozwoju wsi odnoszącym się
do ww. ustaleń było wystąpienie z inicjatywą powo-
łania międzyresortowego zespołu do spraw zwiększe-
nia przejrzystości rynku artykułów rolno-spożyw-
czych i poprawy funkcjonowania łańcucha żywno-
ściowego.
Jednocześnie minister rolnictwa i rozwoju wsi,
będąc odpowiedzialnym za realizację polityki rolnej
w aspekcie dochodów producentów rolnych, podejmo-
wał inne inicjatywy zmierzające do zahamowania
spadku dochodów wywołanego niskimi cenami sku-
pu produktów rolnych. Dotyczyło to m.in. rynku
zbóż, rynku mleka czy rynku wieprzowiny.
W ocenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi sytu-
acja na rynku rolnym pod względem poziomu cen jest
bardzo zróżnicowana. Zarówno wielkość produkcji
rolnej, jak i ceny nie kształtują się tylko pod wpły-
wem czynników krajowych, ale uzależnione są rów-
nież od sytuacji cenowej w całej Unii Europejskiej
i na świecie. W ostatnich dwóch latach, po raz pierw-
szy tak wyraźnie, obserwowaliśmy wpływ na nasze
rolnictwo sytuacji na świecie. Z tego powodu w 2007 r.
były wysokie ceny zbóż czy mleka. W 2008 r. zarów-
no na świecie, jak i w Polsce spadły ceny tych produk-
tów. Jednocześnie nastąpił, zarówno w kraju, jak
i na świecie wzrost cen środków do produkcji rolnej,
spowodowany głównie wzrostem cen surowców i no-
śników energii. Wynikiem wymienionych powyżej
procesów mogą być niesatysfakcjonujące producen-
tów ceny skupu produktów rolnych.
Od połowy listopada br. nieco zaczęły rosnąć ceny
mleka i zbóż. Natomiast spadają ceny trzody chlew-
nej i drobiu, chociaż w okresie przedświątecznym
obserwowany był niewielki wzrost cen skupu żywca
drobiowego.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi, mimo że nieko-
rzystne tendencje w rolnictwie były i są zjawiskiem
ogólnoświatowym, podejmował inicjatywy dla złago-
dzenia negatywnych konsekwencji kryzysu w rolnic-
858
twie, ale również dla wprowadzenia zmian systemo-
wych, które pozwoliłyby w przyszłości zapobiegać
takim sytuacjom.
Z uwagi na wysoki poziom zbiorów zbóż w sezo-
nie 2008/09 występujące problemy na rynkach fi-
nansowych oraz spowolnienie gospodarcze, ceny
zbóż na rynku światowym po wzroście w roku go-
spodarczym 2007/08 uległy znacznej redukcji. W ra-
mach wspólnej polityki rolnej stosowany na tym
rynku mechanizm interwencyjnego zakupu i sprze-
daży zbóż ma na celu utrzymanie rynkowych cen
zbóż na założonym, określonym przez cenę inter-
wencyjną poziomie, w sytuacji występowania nad-
wyżek podaży nad popytem. W krajach Wspólnoty
traktowany jest on jako awaryjny system zbytu zbóż
przez tych oferentów (producentów i handlowców),
którzy nie byli w stanie uzyskać na rynku ceny wyż-
szej od ceny interwencyjnej.
Obecnie zakupem interwencyjnym w UE i w Pol-
sce są objęte zboża takie jak pszenica, jęczmień i ku-
kurydza. Aby mogły być one zaoferowane Agencji
Rynku Rolnego, muszą spełniać odpowiednie wyma-
gania ilościowe i jakościowe określone w rozporzą-
dzeniu Komisji (WE) nr 687/2008 ustanawiającym
procedury przejęcia zbóż przez agencje interwencyj-
ne oraz metody analizy do oznaczania jakości zbóż.
Zgodnie z obowiązującymi zasadami wspólnej po-
lityki rolnej na rynku zbóż funkcjonuje cena inter-
wencyjna, która jest jednakowa dla wszystkich ro-
dzajów zbóż objętych zakupem interwencyjnym i wy-
nosi 101,31 euro/t.
W pracach nad przeglądem prawodawstwa Pol-
ska opowiadała się za utrzymaniem systemu inter-
wencji na obecnie obowiązujących zasadach, a pod-
czas dyskusji nad zmianami w systemie interwencji
Polska brała czynny udział, prezentując poniższe
stanowisko:
— sprzeciwiała się propozycjom KE dotyczącym
zaniechania comiesięcznego podnoszenia ceny inter-
wencyjnej,
— była przeciwna ograniczeniu działań interwen-
cyjnych (limitowaniu),
— wnioskowała o możliwość otwarcia przetargów
regionalnych na zakup lub sprzedaż zbóż w ramach
działań interwencyjnych; wskazywała jednocześnie
duże zróżnicowanie geograficzne i przyrodnicze
Wspólnoty oraz różnorodność struktur rynkowych;
w celu zachowania skuteczności prowadzonych dzia-
łań niezbędne jest wprowadzenie jednoznacznych
zapisów umożliwiających zastosowanie regionalnego
podejścia w realizacji działań interwencyjnych.
Podczas posiedzeń komitetu zarządzającego w sierp-
niu br. Polska sprzeciwiała się importowi w ramach
kontyngentu kukurydzy i sorgo do Hiszpanii oraz
kukurydzy do Portugalii. Strona Polska wyraziła
sprzeciw wobec uwalniania zapasów interwencyjnych
kukurydzy z Węgier, co wpłynęłoby niekorzystnie na
poziom cen na rynku krajowym.
W dniu 13 sierpnia br. minister rolnictwa i roz-
woju wsi zwrócił się do Komisji Europejskiej o podję-
cie działań interwencyjnych na rynku zbóż, które po-
mogą w stabilizacji tego rynku, a w konsekwencji po-
ziomu przychodów rolniczych polegających m.in. na:
1) uruchomieniu regionalnego przetargu na eks-
port 0,5 mln ton zbóż dla krajów o niekorzystnym
położeniu względem głównych rynków zbytu,
2) wcześniejszym uruchomieniu (od 1 września)
dla Polski, ewentualnie również dla krajów o nieko-
rzystnym położeniu względem głównych rynków zby-
tu, skupu interwencyjnego i utrzymaniu tego termi-
nu przez co najmniej dwa kolejne lata,
3) wstrzymaniu procedury przetargowej na im-
port w ramach kontyngentów taryfowych (abatimen-
to) co najmniej do czasu rozpoczęcia skupu interwen-
cyjnego.
Niezależnie od wystąpienia do pani Komisarz
M. Fischer-Boel minister rolnictwa i rozwoju wsi wy-
stąpił do przewodniczącego Rady UE z wnioskiem
o czasowe przesunięcie terminu realizacji zakupów
interwencyjnych na rynku zbóż dla Polski z 1 listopa-
da na 1 września co najmniej na dwa kolejne lata.
Jako stabilizujące sytuację rynkową należy rów-
nież uznać działania spółki Elewarr, której właści-
cielem jest Agencja Rynku Rolnego. Spółka ta oprócz
tradycyjnie dokonywanych zakupów ziarna oferuje
producentom i grupom producenckim, które z uwagi
na niskie ceny nie decydują się na sprzedaż zbóż
i rzepaku w okresie żniw, możliwość ich usługowego
składowania. Łącznie spółka może przeznaczyć na
ten cel powierzchnię magazynową zdolną pomieścić
0,3 mln ton ziarna. Aby skorzystać z oferty, produ-
cent powinien dostarczyć do elewatora spółki nie
mniej niż 20 ton zboża lub rzepaku, dobrej jakości
handlowej, pochodzącego z własnego gospodarstwa,
ze zbiorów 2009 r. W zależności od przyjętego wa-
riantu oferty producent może:
— odebrać w dowolnym terminie składowane zbo-
że lub rzepak – producent ponosi wówczas koszty:
przyjęcia do magazynu, doprowadzenia do wymaga-
nych parametrów, przechowywania i wydania z ma-
gazynu z załadunkiem na środki transportowe; od-
biór zboża lub rzepaku nastąpi według ustalonego
harmonogramu, nie później niż do 30 czerwca na-
stępnego roku, po uregulowaniu należności za ww.
koszty według faktury VAT,
— sprzedać spółce Elewarr 50% dostarczonego
zboża lub rzepaku wg obowiązującego cennika skupu
w elewatorze spółki; producent ma również możliwo-
ści odkupienia sprzedanego uprzednio spółce zboża
lub rzepaku w późniejszym terminie, w zależności od
kształtowania się cen rynkowych, w cenie obowiązu-
jącej w dniu transakcji, szczegóły sprzedaży określo-
ne zostaną w umowie zawieranej indywidualnie
w magazynie spółki.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi spotykał się rów-
nież z przedstawicielami organizacji i związków rol-
niczych.
Nową formą wsparcia na rynku zbóż jest utwo-
rzony (w oparciu o ustawę o funduszach promocji
produktów rolno-spożywczych) Fundusz Promocji

Ziarna Zbóż i Przetworów Zbożowych administrowa-
ny przez ARR. Celem funduszu jest promowanie prze-
tworów zbożowych i wspieranie wzrostu spożycia po-
przez zmianę upodobań żywieniowych konsumentów.
Ze środków funduszu finansowane mogą być kampa-
nie informacyjne i promocyjne, badania rynkowe
i naukowe, jak również udział producentów oraz prze-
twórców w wystawach, targach i szkoleniach. Działa-
nia finansowane z funduszu promocji powinny przy-
czynić się do poprawy jakości oferowanych produktów,
konkurencyjności polskiej branży zbożowej oraz trwa-
łego zdobycia nowych rynków zbytu. Ustawa o fundu-
szach promocji umożliwia również współfinansowanie
tych działań ze środków UE.
W 2008 r. na rynku mleka i przetworów mlecz-
nych wystąpiła nadwyżka podaży nad popytem, co
spowodowało załamanie tego rynku.
Zakres interwencji rynkowej oraz inne formy
wsparcia produkcji lub przetwórstwa mleka, jakie
mogą być stosowane, regulują zasady wspólnej poli-
tyki rolnej oraz przepisy Unii Europejskiej. W ra-
mach wspólnej organizacji rynku mleka przepisy UE
nie przewidują wsparcia w postaci ustalania cen mi-
nimalnych skupu mleka. W celu stabilizacji sytuacji
rynkowej i utrzymania opłacalności produkcji i prze-
twórstwa mleka mogą być jedynie realizowane i ak-
tualnie są realizowane:
— skup interwencyjny masła i odtłuszczonego
mleka w proszku,
— dopłaty do prywatnego przechowywania masła,
— refundacje wywozowe wybranych produktów
mlecznych.
W ubiegłym roku minister rolnictwa i rozwoju wsi
zwrócił uwagę na forum UE na pogarszającą się sy-
tuację na rynkach rolnych, w tym na rynku mleka,
oraz wnioskował o uruchomienie niezbędnych in-
strumentów zaradczych.
Podczas debaty dotyczącej przeglądu wspólnej po-
lityki rolnej, zakończonej w listopadzie 2008 r., wnio-
skował o zachowanie dotychczasowego systemu in-
terwencji dla masła i odtłuszczonego mleka w prosz-
ku. Wniosek ten uzyskał wymagane poparcie, dlate-
go też na podstawie kompromisu zawartego w trakcie
przeglądu wspólnej polityki rolnej powyższe zasady
zostały utrzymane.
Od 23 stycznia 2009 r. KE przywróciła refundacje
wywozowe do przetworów mlecznych. Z dotychczaso-
wych doświadczeń wynika, że realizowane mechani-
zmy przyczyniają się do stopniowej poprawy sytuacji
na rynku mleka, co w konsekwencji wpływa na
wzrost średnich cen skupu mleka. Wzrost cen prze-
tworów mlecznych spowodował zahamowanie ten-
dencji spadkowej cen mleka w skupie. Od lipca br.
obserwuje się stopniowy wzrost cen skupu mleka.
W październiku br. średnia cena skupu mleka w Pol-
sce wyniosła 97,77 zł/100 kg i była o 3,5% wyższa niż
we wrześniu 2009 r. Powyższe dane wskazują na
stopniową poprawę sytuacji na rynku mleka i prze-
tworów mlecznych w Polsce. Podobne zmiany obser-
859
wowane są również w pozostałych państwach człon-
kowskich UE.
Jednocześnie minister rolnictwa i rozwoju wsi
pismem z dnia 12 sierpnia 2009 r. skierowanym do
Komisji Europejskiej zwrócił uwagę na potrzebę
uruchomienia fakultatywnych mechanizmów dopłat
do mleka odtłuszczonego i odtłuszczonego mleka
w proszku przeznaczanego na paszę. Wprowadzenie
tych dopłat umożliwiłoby rozpoczęcie rozdyspono-
wywania dużych zapasów odtłuszczonego mleka
w proszku skupionego w ramach zakupów interwen-
cyjnych.
Pomimo stopniowej poprawy sytuacji na rynku
mleka i przetworów mlecznych minister rolnictwa
i rozwoju wsi planuje dalszy aktywny udział na fo-
rum unijnym w dyskusjach i działaniach mających
na celu wprowadzenie rozwiązań, które przyczynią
się do dalszego polepszania się sytuacji sektora. Po-
kreślić jednocześnie należy, że poszczególne państwa
UE, w tym Polska, nie mają możliwości samodziel-
nego prowadzenia innego rodzaju działań ogranicza-
jących spadek cen przetworów mlecznych i mleka niż
wymienione powyżej, w tym wprowadzania gwaran-
towanych cen minimalnych w skupie mleka.
Z uwagi na pogarszającą się sytuację na rynku
wieprzowiny na posiedzeniu Rady UE ds. Rolnictwa
i Rybołówstwa w dniu 20 listopada 2009 r., jak rów-
nież na spotkaniach Komitetu Zarządzającego ds.
Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych w dniach 22 paź-
dziernika i 19 listopada 2009 r., Polska była wśród
krajów członkowskich wnioskujących o wprowadze-
nie refundacji do wywozu świeżych i zamrożonych
tusz, półtusz i elementów mięsa wieprzowego, co umoż-
liwiłoby zwiększenie konkurencyjności polskich i unij-
nych eksporterów na rynku światowym. Komisja
Europejska uznała jednak, że obecna sytuacja na
wspólnotowym rynku wieprzowiny nie uzasadnia
wprowadzania takich dopłat.
Tak więc zgodnie z prawodawstwem UE aktual-
nie mogą być w Polsce zastosowane instrumenty na
rynku wieprzowiny:
— refundacje wywozowe;
— dopłaty do prywatnego przechowywania;
— nadzwyczajne środki wsparcia w sytuacji wy-
stąpienia zakłóceń na rynku
wywołanych rozprzestrzenianiem się chorób zwie-
rzęcych.
Decyzje o uruchomieniu poszczególnych instru-
mentów podejmuje Komisja Europejska, po zasię-
gnięciu opinii Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej
Organizacji Rynków Rolnych, w którego posiedze-
niach biorą udział przedstawiciele Komisji i krajów
członkowskich.
Jednocześnie informuję, iż Ministerstwo Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi podejmuje działania mające na
celu umocnienie pozycji producentów rolnych na ryn-
ku wobec sektora przetwórczego i handlu, prowadzą-
ce do powstawania rozwiązań systemowych, które
gwarantowałyby większą stabilność rynku, np.: zin-
tensyfikowanie integracji pionowej producentów rol-
860
nych i przetwórstwa rolno-spożywczego. Jednym
z takich rozwiązań jest zawieranie umów kontrakta-
cyjnych, które pomaga zapewnić stabilność zbytu
płodów rolnych, przyczyniając się także do zwiększe-
nia przewidywalności produkcji czy poziomu cen.
W celu ułatwienia rolnikom i przetwórcom skorzy-
stania z wzorów takich umów opracowano wspólnie
z odpowiednimi organizacjami branżowymi przemy-
słu rolno-spożywczego reprezentowanymi przez Radę
Gospodarki Żywnościowej wzory wieloletnich umów
kontraktacyjnych. Na stronie internetowej Rady Go-
spodarki Żywnościowej – www.rgz.org.pl – w zakład-
ce komitety są zamieszczone propozycje umów kon-
traktacyjnych wraz z propozycjami odpowiednich do
nich aneksów. Stosowanie umów jest dobrowolne.
Ponadto, celem zachęcania przetwórców do zawie-
rania umów kontraktacyjnych, w rozporządzeniu
ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 17 paździer-
nika 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania „Zwiększenie wartości dodanej podstawo-
wej produkcji rolnej i leśnej” objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
przewiduje się, że refundacji podlega zasadniczo nie
więcej niż 40% kosztów kwalifikowalnych poniesio-
nych przez beneficjenta. Jednakże w odniesieniu do
beneficjenta, który co najmniej 25% ogólnej ilości pro-
duktów rolnych nabywa na podstawie umów zawar-
tych co najmniej na rok z grupami producentów rol-
nych, refundacji podlega do 50% kosztów kwalifiko-
walnych.
Ponadto minister rolnictwa i rozwoju wsi wspiera
konsolidację producentów poprzez tworzenie grup
producentów. Producenci mogą organizować się
w grupy producentów rolnych zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 15 września 2000 r. o grupach produ-
centów rolnych i ich związkach oraz o zmianie innych
ustaw. Podstawowym celem założenia grupy jest po-
dejmowanie wspólnych działań, dzięki którym moż-
liwe jest sprostanie wyzwaniom opartej na konku-
rencyjności gospodarki rynkowej. Odpowiednie zor-
ganizowanie się i dostosowanie produkcji do wyma-
gań odbiorcy pod względem jakości, ilości i asorty-
mentu z jednoczesnym stosowaniem zasad ochrony
środowiska na wszystkich etapach produkcji, prze-
chowywania i dystrybucji produktów rolnych, pozwa-
la rolnikom uzyskać możliwość zapewnienia sobie
silniejszej pozycji na rynku, a także wyższych i sta-
bilniejszych dochodów, w szczególności grupy mogą
być równorzędną stroną w kontraktacji surowca
z zakładami przetwórczymi. Takie grupy producenc-
kie mogą także niwelować przewagę kontraktową
sieci handlowych oraz innych kontrahentów.
Informuję również, iż Agencja Rynku Rolnego re-
alizuje program pn. „Dystrybucja żywności wśród
osób najbardziej potrzebujących we Wspólnocie”, któ-
ry jest unijnym programem polegającym na udostęp-
nianiu państwom członkowskim produktów rolnych
z zapasów interwencyjnych z przeznaczeniem ich na
cele pomocy żywnościowej dla osób najbardziej po-
trzebujących. Co roku państwa członkowskie zamie-
rzające uczestniczyć w ww. programie zgłaszają Ko-
misji Europejskiej swoje zapotrzebowanie w zakresie
ilości produktów potrzebnych do realizacji programu
w danym kraju. Na tej podstawie oraz w oparciu
o dane Eurostatu dotyczące ubóstwa Komisja Euro-
pejska określa wielkość środków dla każdego pań-
stwa członkowskiego oraz ilość i rodzaj produktów,
które mają zostać wycofane z zapasów interwencyj-
nych (zboża, masło, odtłuszczone mleko w proszku
oraz cukier).
Program dystrybucji żywności dla osób najbar-
dziej potrzebujących jest finansowany przez Europej-
ski Fundusz Rolniczej Gwarancji (EFRG). Polska
uczestniczy w realizacji programu od początku akce-
sji. Artykuły żywnościowe pochodzące z przetworze-
nia towarów udostępnionych z zapasów lub z zaku-
pów rynkowych są dostarczane do magazynów orga-
nizacji charytatywnych przez przedsiębiorców wy-
branych w drodze przetargu. Żywność przekazywana
jest w postaci paczek lub posiłków w ośrodkach pro-
wadzonych przez organizacje społeczne.
Równocześnie pragnę wskazać, iż w gospodarce
rynkowej obowiązuje zasada swobody uzgadniania
cen towarów i usług, a więc i marż handlowych, okre-
ślona w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r.
o cenach. Ograniczenia tej swobody mogą być wpro-
wadzane wyłącznie na podstawie art. 4, 5 oraz 8 ww.
ustawy. W szczególności art. 4 tej ustawy pozwala
Radzie Ministrów na określanie, w drodze rozporzą-
dzenia, wykazu towarów lub usług, na które ustala
się ceny urzędowe i marże handlowe urzędowe w ra-
zie szczególnych zagrożeń dla właściwego funkcjono-
wania gospodarki państwa. W wykazie tym Rada
Ministrów winna uwzględnić towary lub usługi ma-
jące podstawowe znaczenie dla kosztów utrzymania
konsumentów oraz określić okres stosowania cen
urzędowych i marż handlowych urzędowych. Jedno-
cześnie w powyższej sytuacji minister właściwy do
spraw finansów publicznych ustala, w drodze rozpo-
rządzenia, ceny urzędowe i marże handlowe urzędo-
we na towary i usługi, określone w przedmiotowym
wykazie, mając na względzie równoważenie intere-
sów konsumentów i przedsiębiorców zajmujących się
wytwarzaniem i obrotem tymi towarami lub świad-
czeniem tych usług.
Należy dodać, że zgodnie z treścią art. 9 ustawy
o cenach ceny urzędowe i marże handlowe urzędowe
mają charakter cen i marż handlowych maksymal-
nych, chyba że organ administracji publicznej w prze-
pisach wydanych na podstawie tejże ustawy ustali
inaczej.
W świetle obowiązujących regulacji prawnych
uzyskanie bezpośredniego wpływu na wysokość cen
żywności możliwe jest poprzez skorzystanie przez
Radę Ministrów z dyspozycji zawartej w art. 4 usta-
wy o cenach. Stać się tak może jednak wyłącznie
w przypadku, gdy zostanie uprzednio stwierdzone
zaistnienie szczególnych zagrożeń dla właściwego
funkcjonowania gospodarki państwa, a ustalone

w ten sposób ceny urzędowe i marże handlowe urzę-
dowe zostaną zdefiniowane w sposób równoważący
interesy konsumentów i przedsiębiorców zajmujących
się wytwarzaniem i obrotem tymi towarami lub
świadczeniem tych usług. Jednakże należy podkre-
ślić, że korzystanie z ww. środka powinno odbywać
się z daleko idącą ostrożnością, w przeciwnym razie
istniałoby poważne ryzyko naruszenia podstaw spo-
łecznej gospodarki rynkowej opartej na konstytucyj-
nie chronionej wolności działalności gospodarczej,
a tym samym naruszenia Konstytucji RP (w szcze-
gólności art. 20 i 22).
Pragnę również zauważyć, że w przypadku wy-
stąpienia na rynku praktyk ograniczających konku-
rencję skutkujących we wzroście cen produktów
(w tym również produktów żywnościowych) prezes
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, organ
administracji rządowej właściwy w sprawach ochro-
ny konkurencji i konsumentów może zgodnie z usta-
wą z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji
i konsumentów wszcząć postępowanie antymonopo-
lowe i wydać decyzję nakładającą karę pieniężną
w wysokości do 10% przychodu osiągniętego w roku
rozliczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary.
Prezes UOKiK stale monitoruje rynek produktów
żywnościowych, sprawdzając, czy nie dochodzi na
nim do niedozwolonych porozumień ograniczających
konkurencję, m.in. zmów cenowych, których pośred-
nim lub bezpośrednim skutkiem jest wzrost cen pro-
duktów. Kontroli prezesa UOKiK podlegają również
zachowania rynkowe przedsiębiorców posiadających
pozycję dominującą na rynku. Organ antymonopolo-
wy sprawdza m.in., czy taki podmiot nie narzuca nie-
uczciwych cen – nadmiernie wygórowanych lub ra-
żąco niskich – godzących w interesy konsumentów
lub innych przedsiębiorców działających na rynku.
Odnosząc się do kwestii „fatalnej jakości oferowa-
nych produktów, pozostającej w odwrotnej proporcji
do kształtujących się cen”, w szczególności wyrobów
mięsnych i wędliniarskich, określonych w interpela-
cji przez pana posła jako „mięsopodobne”, uprzejmie
wyjaśniam, iż kontrolę środków spożywczych w han-
dlu detalicznym (także w obrocie hurtowym i gastro-
nomii) w zakresie jakości handlowej, w tym pod ką-
tem zafałszowań i oznakowania, a także kontrolę
legalności i rzetelności działania przedsiębiorców,
sprawuje Inspekcja Handlowa.
Inspekcja Handlowa jest wyspecjalizowanym or-
ganem kontroli powołanym do ochrony interesów
i praw konsumentów oraz interesów gospodarczych
państwa. Jej działalnością, zgodnie z przepisami
ustawy z 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej,
kieruje prezes UOKiK.
Kontrole jakości handlowej mięsa oraz przetwo-
rów mięsnych przeprowadzane są przez Inspekcję
Handlową każdego roku z uwagi na fakt, że są to
artykuły tzw. częstego zakupu i stanowią znaczny
składnik wydatków budżetów domowych. Są też czę-
sto przedmiotem skarg konsumentów, niezadowolo-
nych z jakości zakupionych produktów.
861
W dniu 4 grudnia 2009 r. został opublikowany
raport z kontroli przeprowadzonych na zlecenie
UOKiK: „Konsument na rynku artykułów żywno-
ściowych (w świetle wyników kontroli produktów
mlecznych, mięsnych, rybnych i miodu)”. Raport do-
stępny jest na stronie: http://www.uokik.gov.pl/pl/in-
formacja_i_edukacja/informacja/komunikaty_praso-
we/art660.html.
Celem przeprowadzonych kontroli była m. in. oce-
na jakości mięsa i jego przetworów w stosunku do
obowiązujących przepisów i deklaracji producentów
zamieszczonych w oznakowaniu tych produktów oraz
rzetelności informowania konsumentów o oferowa-
nych wyrobach, w tym prawdziwości oświadczeń ży-
wieniowych, a także zamieszczania na etykietach
wszystkich oznaczeń wymaganych prawem żywno-
ściowym. Ogółem skontrolowano 2932 partie mięsa
i produktów mięsnych o wartości 621,3 tys. zł (w tym:
1121 partii kiełbas, 508 partii wędzonek, 441 par-
tii konserw mięsnych, 309 partii elementów han-
dlowych mięsa, 193 partie produktów blokowych,
188 partii wędlin podrobowych, 93 partie innych
przetworów mięsnych jak pieczeń rzymska itp., 79 par-
tii mięsa mielonego). Łącznie, z uwagi na stwierdzo-
ne nieprawidłowości w zakresie oznakowania lub
jakości, zakwestionowano 829 partii (28,3%) o war-
tości 108,9 tys. zł.
Rodzaj ujawnianych wad (niższy wsad surowców
mięsno-tłuszczowych, niższa zawartość mięsa, niż-
sza zawartość białka i wyższa skrobi) świadczy o nie-
prawidłowym ilościowym i jakościowym doborze su-
rowca do produkcji i tym samym stosowaniu tańsze-
go, gorszego mięsa. Niekorzystny wpływ na jakość
wędlin miały też niewłaściwe warunki przechowy-
wania w niektórych jednostkach handlowych, o czym
świadczyły cechy zepsucia. Zakwestionowane wyroby
w zależności od rodzaju stwierdzonych wad oraz de-
cyzji przedsiębiorców były sprzedawane po obniżonej
cenie lub zwracane w ramach reklamacji, bądź też
wycofywane z obrotu i przeznaczane na cele własne
niezwiązane ze sprzedażą.
W zależności od stwierdzonych nieprawidłowości
inspektorzy Inspekcji Handlowej skierowali wystą-
pienia pokontrolne do właścicieli placówek, jednostek
nadrzędnych, producentów lub dostawców produk-
tów o podjęcie działań eliminujących stwierdzone
nieprawidłowości.
Ustalenia z przeprowadzonych kontroli dały pod-
stawę m.in. do wydania decyzji, na mocy których wy-
cofano produkty, nakazano uzupełnienie informacji
oraz obniżenie cen. Inspekcja Handlowa nałożyła
również w wielu przypadkach mandaty karne.
Należy jednocześnie zwrócić uwagę, iż Inspekcja
Handlowa nie jest uprawniona do wykonywania kon-
troli jakości produktów żywnościowych, w tym wy-
robów mięsnych, w siedzibie producentów. Instytu-
cjami kompetentnymi do prowadzenia kontroli tego
rodzaju są Inspekcja Weterynaryjna oraz Inspekcja
Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych,
podległe ministrowi rolnictwa i rozwoju wsi. W swo-
862
ich działaniach ww. inspekcje ściśle ze sobą współpra-
cują poprzez wzajemne informowanie się o wynikach
kontroli i podejmowanie wspólnych działań w celu eli-
minowania zafałszowań produktów, współpracują
także z organami nadzoru sanitarnego i weterynaryj-
nego w zakresie bezpieczeństwa żywności.
Ponadto, niezależnie od działań prowadzonych
przez Inspekcję Handlową, prezes UOKiK dysponuje
też kompetencjami pozwalającymi na eliminowane
z rynku zjawisk niepożądanych z punktu widzenia
konsumentów. W ramach tych uprawnień prezes
UOKiK może uznać stosowaną przez przedsiębiorcę
praktykę za naruszającą zbiorowe interesy konsu-
mentów oraz nakazać zaniechanie jej stosowania.
Prezes UOKiK może określić środki usunięcia trwa-
jących skutków naruszenia zbiorowych interesów
konsumentów, w szczególności zobowiązać przedsię-
biorcę do złożenia jednokrotnego lub wielokrotnego
oświadczenia o treści i w formie określonej w decyzji.
Może również nakazać publikację decyzji w całości
lub w części na koszt przedsiębiorcy, a także nałożyć
na przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości nie
większej niż 10% przychodu osiągniętego w roku roz-
liczeniowym poprzedzającym rok nałożenia kary, je-
żeli przedsiębiorca ten choćby nieumyślnie dopuścił
się stosowania praktyki naruszającej zbiorowe inte-
resy konsumentów.
W wyniku działań prezesa UOKiK spowodowano
zmianę oznaczeń na opakowaniach wielu produktów
żywnościowych (m.in. produktów mięsnych) tak, aby
umieszczane na nich informacje były zgodne z pra-
wem i nie wprowadzały konsumentów w błąd, a na-
zwy i opisy właściwie informowały o rodzaju i wła-
ściwościach środków spożywczych i nie przypisywały
cech, których nie posiadają.
Z poważaniem
Wiceprezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
Jarosław Król
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie braku działań rządu
dynamizujących rozwój woj. podkarpackiego
(13141)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie braku działań rządu dynamizujących roz-
wój woj. podkarpackiego, przesłaną przy piśmie
z dnia 1 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13141/09,
uprzejmie informuję, co następuje.
Ad 1. Pani minister, proszę wymienić istotne in-
westycje transportowe i komunikacyjne zrealizowa-
ne na Podkarpaciu w ciągu ostatnich dwóch dekad
finansowane z budżetu centralnego.
Do najważniejszych inwestycji transportowych zre-
alizowanych na obszarze woj. podkarpackiego w la-
tach 90. XX w. zaliczyć należy budowę i rozbudowę
przejść drogowych (wraz z prowadzącymi do niej dro-
gami) na Ukrainę i Słowację. W ww. okresie ze środ-
ków budżetu państwa zrealizowano m.in.:
— modernizację odcinka drogi krajowej nr 4 Ra-
dymno – Korczowa, prowadzącego do nowo wybudo-
wanego polsko-ukraińskiego przejścia drogowego
Korczowa/Krakowiec,
— budowę drogowego przejścia granicznego Kro-
ścienko/Smolnica, położonego na granicy polsko-
-ukraińskiej w ciągu drogi krajowej nr 84,
— rozbudowę drogowego przejścia granicznego
Medyka/Szeginia, położonego na granicy polsko-
-ukraińskiej w ciągu drogi krajowej nr 28,
— rozbudowę drogowego przejścia granicznego
Barwinek/Wyszny Komarnik, położonego na granicy
polsko-słowackiej w ciągu drogi krajowej nr 9,
— budowę drogowego przejścia granicznego Ko-
nieczna/Becherov, położonego na granicy polsko-sło-
wackiej w ciągu drogi wojewódzkiej nr 977.
Wśród inwestycji drogowych, realizowanych w woj.
podkarpackim po 2000 r., do najważniejszych zali-
czyć należy:
— budowę części obwodnicy Stalowej Woli w cią-
gu drogi krajowej nr 77,
— przebudowę drogi krajowej nr 4 na odcinku
Machowa – Łańcut (realizację inwestycji rozpoczęto
w sierpniu 2008 r., a jej zakończenie jest planowane
w 2010 r.)
Ad 2. Czy infrastruktura komunikacyjna w woj.
podkarpackim funkcjonuje na takim poziomie, że
stanowi zachętę dla potencjalnych inwestorów?
Poziom rozwoju infrastruktury komunikacyjnej
stanowi jeden z ważniejszych czynników branych pod
uwagę przez potencjalnych inwestorów przy podej-
mowaniu decyzji o lokalizacji inwestycji. Rozpoczęcie
w ostatnich latach na obszarze woj. podkarpackiego
szeroko zakrojonych działań inwestycyjnych w sferze
transportowej sprawia, iż dostępność komunikacyjna
regionu w najbliższym czasie ulegnie znaczącej po-
prawie.
W roku 2009, w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, rozpoczęto realizację
podkarpackiego odcinka autostrady A4 i drogi eks-
presowej S19, które mają być zakończone odpowied-
nio w 2012 i 2013 r. Ponadto, w ramach tego samego
programu, w latach 2010–2012 planuje się budowę
nowego terminalu pasażerskiego i rozbudowę infra-
struktury lotniskowej w porcie lotniczym Rzeszów
Jasionka, zaś w latach 2010–2015 przewiduje się mo-
dernizację podkarpackiego odcinka linii kolejowej
E 30. W ramach Programu Operacyjnego „Rozwój

Polski Wschodniej” w 2010 r. rozpocznie się realizacja
kilku, bardzo istotnych z punktu widzenia poprawy
układu transportowego woj. podkarpackiego, inwe-
stycji drogowych, takich jak:
— budowa wschodniej obwodnicy Przemyśla,
— budowa obwodnicy Jarosławia,
— budowa mostu w Połańcu (na granicy z woj.
świętokrzyskim) i prowadzących do niego dróg dojaz-
dowych.
Ad 3. Czy oczywiste, trwające od dziesięcioleci
i kontynuowane przez obecną koalicję rządzącą depre-
cjonowanie Podkarpacia, marginalne wspieranie nie-
zbędnych przedsięwzięć gospodarczych i infrastruk-
turalnych jest działaniem celowym, realizowanym
z premedytacją? Jeżeli tak, to czemu ma służyć?
Stanowczo nie mogę się zgodzić z tezą postawioną
przez pana posła, jakoby obecna koalicja rządząca
prowadziła politykę marginalizacji woj. podkarpac-
kiego. Jest wprost przeciwnie. Poprawa poziomu roz-
woju społeczno-gospodarczego najbiedniejszych re-
gionów kraju, do których należy bezsprzecznie rów-
nież woj. podkarpackie, jest jednym z priorytetów
rządu RP. Zgodnie z zapisami zawartymi w Narodo-
wych Strategicznych Ramach Odniesienia 2007–2013
(NSRO), województwa Polski Wschodniej, w tym
podkarpackie, otrzymały specjalne preferencje w po-
lityce regionalnej. Województwo podkarpackie sko-
rzystało przede wszystkim ze środków regionalnego
programu operacyjnego, w ramach którego otrzyma-
ło z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego
(EFRR) 1136 mln euro, co w przeliczeniu na jednego
mieszkańca oznacza kwotę 541 euro – jedną z naj-
wyższych w kraju. Dodatkowe środki finansowe na
rzecz tego regionu (354 mln euro), pochodzące z za-
sobów Europejskiego Funduszu Społecznego, zostały
ujęte w Programie Operacyjnym „Kapitał ludzki”.
Szczególną formę wsparcia, skierowaną wyłącz-
nie do pięciu najbiedniejszych regionów kraju, w tym
również podkarpackiego, stanowi Program Opera-
cyjny „Rozwój Polski Wschodniej”. W ramach tego
programu przewiduje się realizację szeregu działań
mających na celu przyspieszenie rozwoju społeczno-
-gospodarczego regionów Polski Wschodniej, w tym
Podkarpacia. Dla województwa oznacza to istotne
wsparcie kluczowych inwestycji, w tym:
— budowę obiektów dydaktycznych uczelni wyż-
szych, szczególnie tych, które kształcą na kierunkach
technicznych i matematyczno-przyrodniczych,
— budowę infrastruktury szerokopasmowego do-
stępu do Internetu,
— budowę parków przemysłowych czy technolo-
gicznych,
— kompleksowe przygotowanie terenów pod in-
westycje,
— tworzenie sieci współpracy, ponadregionalnych
ośrodków obsługi inwestorów,
— budowę zintegrowanego systemu transportu
miejskiego Rzeszowa,
— budowę i modernizację dróg wojewódzkich oraz
dodatkowo obwodnic na drogach krajowych,
863
a także promocję Polski Wschodniej w celu popra-
wy wizerunku tego obszaru w oczach potencjalnych
inwestorów. Na realizację Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” przeznaczono z Europej-
skiego Funduszu Rozwoju Regionalnego środki fi-
nansowe w wysokości ogółem 2273,8 mln euro, z cze-
go na woj. podkarpackie przypada 487,5 mln euro.
W sumie ze środków ujętych w 3 ww. programach
operacyjnych woj. podkarpackie ma szansę otrzymać
w latach 2007–2013 blisko 2 mld euro.
Ponadto woj. podkarpackie skorzysta ze środków
największego Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko”, który przewiduje rozbudowę sieci
transportowych, kolejowych, energetycznych, a tak-
że realizację dużych projektów z zakresu infrastruk-
tury ochrony zdrowia, uczelni wyższych czy obiektów
kulturalnych. W ramach ww. programu wydzielono
tzw. inwestycje priorytetowe, wśród których znalazła
się m.in. budowa autostrady A4, drogi ekspresowej
S19 czy też modernizacja portu lotniczego Rzeszów
Jasionka.
Ad 4. Czy resort rozwoju regionalnego posiada
przygotowane plany inwestycyjne w woj. podkarpac-
kim na najbliższe miesiące i lata oraz działania
wspierające poczynania władz regionu? Proszę o ich
upublicznienie.
Plany inwestycyjne dla woj. podkarpackiego, re-
alizowane ze środków budżetu państwa i funduszy
Unii Europejskiej, są zawarte m.in. w wybranych
programach operacyjnych, takich jak „Infrastruktu-
ra i środowisko” 2007–2013 oraz „Rozwój Polski
Wschodniej” 2007–2013. W ww. programach projek-
ty o charakterze kluczowym zostały wstępnie zaak-
ceptowane do realizacji przez wpisanie ich na listę
projektów indywidualnych. Szczególnie znaczącą część
stanowią projekty z zakresu infrastruktury trans-
portowej, środowiskowej, energetycznej.
Ad 5. Jakie działania zamierza realizować obecny
rząd, aby zmniejszać istniejące dysproporcje w docho-
dach i poziomie życia mieszkańców Podkarpacia
w odniesieniu do innych, zdecydowanie bogatszych
regionów kraju?
W odpowiedzi na pytanie pana posła o działania
rządu dążące do zmniejszenia istniejących dyspropor-
cji w dochodach i poziomie życia mieszkańców Pod-
karpacia pragnę poinformować, iż obecnie realizo-
wana jest specjalnie adresowana terytorialnie „Stra-
tegia rozwoju społeczno-gospodarczego Polski Wschod-
niej do roku 2020” (przyjęta przez Radę Ministrów
30 grudnia 2008 r. uchwałą nr 278/2008). Ponadto
w ramach wdrażania w Polsce polityki spójności UE
realizowany jest ponadregionalny Program Opera-
cyjny „Rozwój Polski Wschodniej” 2007–2013, nato-
miast w ramach algorytmu podziału środków na re-
gionalne programy operacyjne na lata 2007–2013 na
województwa Polski Wschodniej skierowano najwyż-
sze w kraju kwoty Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego per capita.
Również w opracowywanym przez Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego projekcie Krajowej Strategii
864
Rozwoju Regionalnego 2010–2020 (KSRR) obszar
Polski Wschodniej (w tym woj. podkarpackiego) trak-
towany jest w sposób szczególny. Projekt strategii
zakłada, iż działania skierowane na te obszary będą
prowadzone w ramach wszystkich trzech celów głów-
nych nowej polityki regionalnej państwa. Wśród gru-
py ośrodków regionalnych w projekcie KSRR szcze-
gólnie podkreślona jest specjalna sytuacja miast Pol-
ski Wschodniej (w tym Rzeszowa) wynikająca z fak-
tu, że mogą one odegrać, po osiągnięciu odpowiedniej
masy krytycznej i dzięki właściwie ukierunkowanej
terytorialnie polityce regionalnej, decydującą rolę
w procesach restrukturyzacji całego obszaru o naj-
niższym stopniu rozwoju społeczno-gospodarczego,
a tym samym przyczynić się do wyrównywania szans
rozwojowych mieszkańców. Należy zwrócić uwagę,
że zaproponowany podział w żaden sposób nie wpły-
wa na dotychczas pełnione przez Rzeszów funkcje.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę na fakt, iż
w KSRR odnotowany został znaczący dystans rozwo-
jowy regionów Polski Wschodniej (w tym woj. pod-
karpackiego) w stosunku do pozostałej części kraju,
którego najbardziej charakterystycznym przejawem
jest koncentracja negatywnych zjawisk społeczno-go-
spodarczych, takich jak: bezrobocie, niska produk-
tywność, nieefektywny system edukacji, niska do-
stępność terytorialna.
Oznacza to, iż zgodnie z planami rządu woj. pod-
karpackie będzie w dalszym ciągu beneficjantem
wsparcia m.in. jako jeden z obszarów problemowych
odznaczających się najniższym poziomem rozwoju
społeczno-gospodarczego, posiadającym w swoich
granicach administracyjnych obszary wiejskie o naj-
gorszych wskaźnikach sytuacji społeczno-gospodar-
czej i najniższym poziomie dostępu mieszkańców do
usług i dóbr warunkujących możliwości rozwojowe,
posiadających charakter przygraniczny, oraz stano-
wiąc obszar o najniższej dostępności przestrzennej
do ośrodków wojewódzkich.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie wznowienia finansowania
„Krajowego programu bezpieczeństwa
ruchu drogowego” (13142)
W odpowiedzi na pismo z dnia 1 grudnia 2009 r.,
znak SPS-023-13142/09, przy którym przekazano
zapytanie pana posła Jerzego Budnika w sprawie
wznowienia finansowania „Krajowego programu bez-
pieczeństwa ruchu drogowego”, uprzejmie przekazu-
ję następujące informacje.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
równolegle do budowy autostrad, dróg ekspresowych
i obwodnic intensywnie pracuje nad poprawą bezpie-
czeństwa ruchu drogowego oraz tworzeniem nowo-
czesnego systemu zarządzania ruchem w czasie rze-
czywistym na drogach krajowych. Skupienie działań
z zakresu bezpieczeństwa ruchu drogowego na dro-
gach krajowych jest kluczowe dla poprawy bezpie-
czeństwa transportu samochodowego w Polsce. Tra-
sy te stanowią zaledwie 5% całej sieci dróg w Polsce,
ale ginie na nich ok. 40% wszystkich ofiar wypadków
drogowych.
Od 2007 r. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad wdraża strategiczny program ochrony
życia i zdrowia użytkowników dróg krajowych pod
nazwą „Drogi zaufania”. Program ochrony życia
i zdrowia użytkowników dróg krajowych „Drogi za-
ufania” to odpowiednio dobrane działania inżynie-
ryjne, przy jednoczesnym realizowaniu komunikacji
społecznej, edukowania, nadzoru nad ruchem i ra-
townictwa drogowego. Celem programu jest zmniej-
szenie liczby śmiertelnych ofiar wypadków na tych
szlakach komunikacyjnych o 75% do 2013 r., zgodnie
ze zobowiązaniami w tym zakresie wszystkich
państw członkowskich Unii Europejskiej.
Od lipca 2007 r. akcję prowadzono na drodze kra-
jowej nr 8 – najdłuższym i najniebezpieczniejszym
szlaku komunikacyjnym w Polsce. Spadek liczby
śmiertelnych wypadków na tej trasie w czasie trwa-
nia programu „Drogi zaufania” spowodował, że jego
organizatorzy postanowili kontynuować akcję. W ze-
szłym roku prowadzona była na dziewięciu drogach
o numerach od 1 do 9, a od tego roku realizowana jest
na wszystkich drogach krajowych.
Dla utrzymania osiągniętej dotąd tendencji nie-
zbędna jest konsekwentna realizacja kolejnych dzia-
łań – inżynieryjnych, nadzoru nad ruchem i konsul-
tacji społecznej – przewidzianych w programie „Dro-
gi zaufania”.
Jednocześnie pragnę poinformować pana posła,
że w planie finansowym na prace na istniejącej sieci
drogowej na 2010 r. ujęte są wydatki zarówno na
BRD, Gambit, jak i „Drogi zaufania”. Nie można jed-
nak jednoznacznie zapewnić, że postulowane przez
pana posła zadanie zostanie zrealizowane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie szans na rozszerzenie, także
na młodocianych pracowników pozostających
poza systemem szkolnym, ulg przejazdowych
(13143)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Jerzego Budnika otrzymaną przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 01.12.2009 r., znak
SPS-023-13143/09, w sprawie szans na rozszerzenie
także na młodocianych pracowników pozostających
poza systemem szkolnym ulg przejazdowych, uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, co następuje.
Realizacja elementów polityki społecznej państwa
należy do właściwości przede wszystkim ministra
pracy i zabezpieczenia społecznego, który realizuje
ją w porozumieniu z ministrem finansów odpowiada-
jącym za stan finansów państwowych. Natomiast do
właściwości ministra infrastruktury należy interpre-
tacja aktów prawnych dotyczących ustawowych
uprawnień do ulg w przejazdach środkami publicz-
nego transportu zbiorowego kolejowego i autobuso-
wego, w tym przyznanych m.in. ustawą z dnia 20 czerw-
ca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów
środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U.
z 2002 r. Nr 175, poz. 1440, z późn. zm.), oraz nadzór
nad prawidłowym stosowaniem tych przepisów
przez uprawnionych przewoźników kolejowych i au-
tobusowych.
Powołana ustawa nie przewiduje żadnych ulg
w przejazdach środkami publicznego transportu
zbiorowego kolejowego i autobusowego dla młodocia-
nych pracowników. Z uprawnień do ulg ustawowych
nie mają prawa korzystać również uczniowie do-
kształcający się w formach pozaszkolnych.
Zważywszy, iż problematyka ulg ustawowych
obejmuje obszar kreowanej przez rząd polityki spo-
łecznej i finansowej, inicjatywa ustawodawcza w tym
przedmiocie może być podjęta dopiero po uzyskaniu
akceptacji do rozszerzenia ich dotychczasowego za-
kresu.
Należy mieć na uwadze, że przy każdej ewentu-
alnej inicjatywie ustawodawczej w zakresie rozsze-
rzenia ulg ustawowych decydujące znaczenie będą
miały skutki finansowe z tego tytułu dla budżetu
państwa. W budżecie na sfinansowanie ulg w obec-
nym kształcie przeznacza się corocznie kwotę ponad
900 mln zł.
Jednocześnie pragnę poinformować, że minister
infrastruktury, nie posiadając kompetencji do rozsze-
rzenia uprawnień do ulgowych przejazdów jakimkol-
wiek kategoriom osób uprawnionych, nie jest orga-
865
nem właściwym do wnioskowania o wniesienie ini-
cjatywy ustawodawczej w tym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie objęcia niepublicznych szkół
językowych 22-procentową stawką
podatku VAT (13145)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 1 grudnia 2009 r., znak: SPS-
-023-13145/09, przy którym przekazana została in-
terpelacja pani Krystyny Łybackiej, posła na Sejm RP,
dotycząca objęcia niepublicznych szkół językowych
22-procentową stawką podatku od towarów i usług,
uprzejmie informuję:
Głównym celem projektu nowelizacji ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), przesłanego do uzgod-
nień międzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r. (pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług), jest
„przełożenie” wykorzystanej w załącznikach do usta-
wy klasyfikacji PKWiU z 1997 r. na klasyfikację
PKWiU z 2008 r.
W projekcie ustawy przewiduje się likwidację za-
łącznika nr 4, który określał zakres zwolnień od po-
datku przy zastosowaniu klasyfikacji statystycznych
i przeniesienie uregulowań dotyczących tej tematyki
do treści ustawy. Wynika to z braku praktycznej
możliwości „przełożenia” obecnej klasyfikacji wyko-
rzystanej w tym załączniku na klasyfikację PKWiU
z 2008 r. w taki sposób, by zakres zwolnień był zgod-
ny z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady
z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sys-
temu podatku od wartości dodanej (Dziennik Urzę-
dowy Unii Europejskiej L 347/1, z późn. zm.).
Przy określaniu zakresu tych zwolnień uwzględ-
nione zostały przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady
oraz orzecznictwo ETS.
Obecnie zakłada się, że w zakresie usług eduka-
cyjnych zwolnieniem mają być objęte:
— usługi świadczone przez:
a) jednostki objęte systemem oświaty, w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształ-
cenia i wychowania,
b) uczelnie, placówki naukowe Polskiej Akademii
Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe – w zakre-
sie kształcenia na poziomie wyższym
866
– oraz dostawa towarów i świadczenie usług ściśle
z takimi usługami związane;
— usługi prywatnego nauczania na poziomie
przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, po-
nadgimnazjalnym i wyższym, świadczone przez na-
uczycieli;
— usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania oraz świadczenie usług i dostawa towarów
ściśle z tymi usługami związana, prowadzone w for-
mach przewidzianych w odrębnych przepisach;
— inne niż wyżej wymienione usługi nauczania
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredy-
tację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty
– wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją.
Zakres powyższego zwolnienia adresowany jest
m.in. do jednostek objętych systemem oświaty, reali-
zujących usługi kształcenia, do których zalicza się
również placówki niepubliczne, które uzyskały wpis
do ewidencji prowadzonej przez jednostkę samorządu
terytorialnego. Zgodnie z art. 82 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) osoby fizyczne i praw-
ne mogą zakładać placówki niepubliczne po uzyska-
niu wpisu do ewidencji prowadzonej przez jednostkę
samorządu terytorialnego obowiązaną do prowadze-
nia odpowiedniego typu placówek publicznych. Pla-
cówki niepubliczne mogą zatem być zakładane i pro-
wadzone przez osoby fizyczne lub osoby prawne
niebędące jednostkami samorządu terytorialnego.
W związku z powyższym szkoły językowe prowadzo-
ne w formie placówek objętych takim wpisem korzy-
stałyby z tego zwolnienia.
Inną możliwością korzystania ze zwolnienia od
podatku będzie posiadanie akredytacji w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty, o której mowa
powyżej.
Ponadto zauważam, iż odnoszenie zwolnienia do
wszystkich podmiotów zajmujących się nauczaniem,
jeśli formy tego nauczania nie spełniają kryteriów
przewidzianych w ustawie o systemie oświaty, nie
jest zasadne, gdyż trudno byłoby powiązać takie
zwolnienie ze zwolnieniem podmiotów działających
w interesie publicznym, o którym mówi rozdział 2
„Zwolnienia dotyczące określonych czynności wyko-
nywanych w interesie publicznym” dyrektywy 2006/
112/WE.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie projektu likwidacji
Sądu Garnizonowego w Bydgoszczy (13146)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie
projektu likwidacji Sądu Garnizonowego w Bydgosz-
czy (SPS-023-13146/09), uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
W dokumentach planistycznych, opracowanych
w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego, ujęte zosta-
ły (na podstawie wniosków zgłoszonych przez dyspo-
nenta środków etatowych – dyrektora Departamentu
Sądów Wojskowych Ministerstwa Sprawiedliwości)
przedsięwzięcia dotyczące rozformowania trzech woj-
skowych sądów garnizonowych, w tym m.in. Wojsko-
wego Sądu Garnizonowego w Bydgoszczy.
Projekt rozporządzenia ministra obrony narodo-
wej w sprawie zniesienia niektórych wojskowych są-
dów garnizonowych oraz zmiany rozporządzenia
w sprawie utworzenia sądów wojskowych oraz określe-
nia ich siedzib i obszarów właściwości (przewidujący
m.in. rozformowanie wojskowych sądów garnizono-
wych w Bydgoszczy, Krakowie i Zielonej Górze) znajdu-
je się na etapie uzgodnień międzyresortowych.
Powyższe zamierzenie podyktowane jest koniecz-
nością dostosowania liczby sądów wojskowych i tery-
torialnego zakresu ich działania do obecnego stanu
przestępczości w podległych jednostkach wojskowych
i związanego z nim obciążenia poszczególnych sądów.
Wynika to w szczególności z ograniczenia jurysdykcji
sądów wojskowych w związku z wejściem w życie
z dniem 1 stycznia 2009 r. nowelizacji ustaw: z dnia
6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U.
Nr 89, poz. 555, ze zm.), z dnia 10 września 1999 r.
Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2007 r. Nr 111, poz. 765,
ze zm.) oraz z dnia 24 sierpnia 2001 r. Kodeks postę-
powania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2008 r.
Nr 133, poz. 848, ze zm.). Spowodowało to zauważal-
ny spadek liczby prawomocnych skazań przez sądy
wojskowe w pierwszym półroczu 2009 r., w porówna-
niu do analogicznego okresu w 2008 r. Badania prze-
prowadzone przez Biuro Analiz i Etatyzacji Sądow-
nictwa Powszechnego Ministerstwa Sprawiedliwości
wykazały, że sądy wojskowe są obciążone zbyt małą
liczbą spraw karnych i wykroczeniowych (kilka
w skali miesiąca) oraz są sądami drastycznie prze-
etatyzowanymi z dużymi różnicami w obciążeniu
– w porównaniu z innymi sądami.
W przypadku zniesienia poszczególnych wojsko-
wych sądów garnizonowych do zatrudnionych w nich
sędziów i pracowników będą miały zastosowanie ure-
gulowania ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. Prawo
o ustroju sądów wojskowych (Dz. U. z 2007 r. Nr 226,

poz. 1676, ze zm.), ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070, ze zm.), a także ustawy z dnia 18 grudnia
1998 r. o pracownikach sądów i prokuratury (Dz. U.
Nr 162, poz. 1125, ze zm.).
Zamiarem projektodawców wspomnianego pro-
jektu rozporządzenia jest maksymalne zagospodaro-
wanie zasobów kadrowych likwidowanych sądów, co
nastąpić ma na podstawie równolegle prowadzonych
prac legislacyjnych znajdujących się na etapie uzgod-
nień międzyresortowych w postaci projektu ustawy
o zmianie ustawy Prawo o ustroju sądów wojsko-
wych, przewidującego m.in. możliwość przejścia sę-
dziów wojskowych znoszonych sądów wojskowych
w szeregi kadry orzeczniczej w sądach powszechnych
oraz pierwszeństwo w zatrudnieniu w nich urzędni-
ków i pracowników znoszonych sądów.
Odnosząc się do kwestii likwidacji Wojskowego
Sądu Garnizonowego w Bydgoszczy, pragnę wskazać,
że kierownictwo Ministerstwa Obrony Narodowej ma
świadomość faktu, że może to wywołać obawy spo-
łeczności lokalnej, dlatego też wszelkie decyzje w tej
sprawie poprzedzone były wnikliwą i rzetelną oceną,
także z uwzględnieniem interesów regionu. Należy
nadmienić, że wszystkie zmiany skutkujące rozfor-
mowaniem powyższego sądu poddane zostały wszech-
stronnym analizom, ze szczególnym uwzględnieniem
zasady „koszt-efekt” w kontekście ponoszonych na-
kładów finansowych z budżetu państwa.
Pragnę jednocześnie zauważyć, nie jest zamiarem
resortu obrony narodowej osłabianie pozycji Byd-
goszczy jako ważnego centrum wojskowego. Wyra-
zem tego jest planowane utworzenie w tym miejscu
(do dnia 31 grudnia 2011 r.) nowej jednostki wojsko-
wej – Centrum Doktryn i Szkolenia Sił Zbrojnych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie możliwości powołania
Instytutu Kresów Rzeczypospolitej
i Muzeum Historii Kresów (13148)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wojciecha Szaramy w spra-
wie możliwości powołania Instytutu Kresów Rzeczy-
867
pospolitej i Muzeum Historii Kresów przesłaną do
Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego pi-
smem nr SPS-023-13148/09, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że Minister-
stwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego przywiązu-
je dużą wagę do zachowania pamięci społecznej o roli
dawnych ziem wschodnich w historii Rzeczypospoli-
tej oraz o udziale ich mieszkańców w kształtowaniu
się narodowej literatury i sztuki. Kierowany przeze
mnie resort jako jeden ze swoich priorytetów uznaje
ochronę pamiątek wielowiekowej obecności Polaków
na tych terenach oraz wsparcie działalności nauko-
wej i promocyjnej w tej dziedzinie.
Dowodem na to jest obecność tematyki polskiego
dziedzictwa kulturowego na wschodzie w licznych
wystawach i konferencjach naukowych realizowa-
nych przez instytucje bezpośrednio podległe mini-
sterstwu bądź przez inne instytucje kultury z finan-
sową pomocą ministerstwa. Jedną z wiodących w tym
zakresie placówek jest dynamicznie rozwijające się
od kilku lat Muzeum Kresów w Lubaczowie. Na uwa-
gę zasługuje też aktywność ministerstwa w pracach
konserwacji zabytków kultury polskiej na terenach
dzisiejszej Białorusi, Litwy i Ukrainy.
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
z zainteresowaniem przyjmuje wszelkie inicjatywy
mające na celu upamiętnienie wielowiekowej obecno-
ści narodu polskiego na ziemiach leżących aktualnie
za wschodnią granicą Rzeczypospolitej. Jednakże,
z racji zaangażowania się w szereg dużych projektów
muzealnych (jak np. Muzeum Historii Polski, Mu-
zeum II Wojny Światowej, Muzeum Jana Pawła II
i Stefana Kardynała Wyszyńskiego, Muzeum Histo-
rii Żydów Polskich), ministerstwo nie ma w najbliż-
szym czasie możliwości utworzenia kolejnej instytu-
cji o charakterze wystawienniczo-badawczym funk-
cjonującej w formule instytucji bezpośrednio podle-
głej ministrowi kultury i dziedzictwa narodowego.
W przypadku utworzenia przez jeden z uprawnionych
podmiotów instytucji (zgodnie z ustawą z dnia
25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadze-
niu działalności kulturalnej), która upowszechniały-
by wiedzę o historii dawnych ziem wschodnich Rze-
czypospolitej, ministerstwo może wspierać finansowo
taki projekt w ramach programów operacyjnych mi-
nistra kultury i dziedzictwa narodowego. Pragnę
przy tym dodać, że organizatorem instytutu badaw-
czego mógłby zostać np. jeden z uniwersytetów pol-
skich, a organizatorem muzeum np. władze samorzą-
dowe Wrocławia i woj. dolnośląskiego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
868
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o podatku od towarów i usług,
który przewiduje objęcie niepublicznych szkół
językowych 22-procentową stawką
podatku VAT (13149)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 1 grudnia 2009 r., znak: SPS-
-023-13149/09, przy którym przekazana została in-
terpelacja poselska pana Wojciecha Szaramy, posła
na Sejm RP, dotycząca objęcia niepublicznych szkół
językowych 22-procentową stawką podatku od towa-
rów i usług, uprzejmie informuję.
Głównym celem projektu nowelizacji ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), przesłanego do uzgod-
nień międzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r. (pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług), jest
przełożenie wykorzystanej w załącznikach do ustawy
klasyfikacji PKWiU z 1997 r. na klasyfikację PKWiU
z 2008 r.
W projekcie ustawy przewiduje się likwidację za-
łącznika nr 4, który określał zakres zwolnień od po-
datku przy zastosowaniu klasyfikacji statystycznych,
i przeniesienie uregulowań dotyczących tej tematyki
do treści ustawy. Wynika to z braku praktycznej
możliwości przełożenia obecnej klasyfikacji wykorzy-
stanej w tym załączniku na klasyfikację PKWiU
z 2008 r. w taki sposób, by zakres zwolnień był zgod-
ny z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia
28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu
podatku od wartości dodanej (Dziennik Urzędowy
Unii Europejskiej L 347/1, z późn. zm.).
Przy określaniu zakresu tych zwolnień uwzględ-
nione zostały przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady
oraz orzecznictwo ETS.
Obecnie zakłada się, że w zakresie usług eduka-
cyjnych zwolnieniem mają być objęte:
— usługi świadczone przez:
a) jednostki objęte systemem oświaty, w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształ-
cenia i wychowania,
b) uczelnie, placówki naukowe Polskiej Akademii
Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe w zakresie
kształcenia na poziomie wyższym
c) oraz dostawa towarów i świadczenie usług ści-
śle z takimi usługami związanymi;
— usługi prywatnego nauczania na poziomie
przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, po-
nadgimnazjalnym i wyższym świadczone przez na-
uczycieli;
— usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania oraz świadczenie usług i dostawa towarów
ściśle z tymi usługami związana, prowadzone w for-
mach przewidzianych w odrębnych przepisach;
— inne niż wyżej wymienione usługi nauczania
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredy-
tację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty
– wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją.
Zakres powyższego zwolnienia adresowany jest
m.in. do jednostek objętych systemem oświaty reali-
zujących usługi kształcenia, do których zalicza się
również placówki niepubliczne, które uzyskały wpis
do ewidencji prowadzonej przez jednostkę samorządu
terytorialnego.
Zgodnie z art. 82 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) osoby fizyczne i prawne mogą zakładać
placówki niepubliczne po uzyskaniu wpisu do ewi-
dencji prowadzonej przez jednostkę samorządu tery-
torialnego obowiązaną do prowadzenia odpowiednie-
go typu placówek publicznych.
Placówki niepubliczne mogą zatem być zakładane
i prowadzone przez osoby fizyczne lub osoby prawne
niebędące jednostkami samorządu terytorialnego.
W związku z powyższym szkoły językowe prowa-
dzone w formie placówek objętych takim wpisem ko-
rzystałyby z tego zwolnienia.
Inną możliwością korzystania ze zwolnienia od po-
datku będzie posiadanie akredytacji w rozumieniu
przepisów o systemie oświaty, o której mowa powyżej.
Ponadto zauważam, iż odnoszenie zwolnienia do
wszystkich podmiotów zajmujących się nauczaniem,
jeśli formy tego nauczania nie spełniają kryteriów
przewidzianych w ustawie o systemie oświaty, nie
jest zasadne, gdyż trudno byłoby powiązać takie
zwolnienie ze zwolnieniem podmiotów działających
w interesie publicznym, o którym mówi rozdział 2:
Zwolnienia dotyczące określonych czynności wyko-
nywanych w interesie publicznym dyrektywy 2006/
112/WE.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Pacelta
w sprawie pobierania opłat za licencje z tytułu
publicznego odtwarzania utworów muzycznych
i słowno-muzycznych objętych
prawami autorskimi (13150)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Pacelta w sprawie

opłat licencyjnych pobieranych przez organizacje
zbiorowego zarządzania z tytułu publicznego odtwa-
rzania utworów muzycznych i słowno-muzycznych,
otrzymaną w dniu 2 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-13150/09), uprzejmie przedstawiam swoje stanowi-
sko w sprawie.
Tytułem wstępu należy wskazać, iż jedną z pod-
stawowych zasad prawa autorskiego jest wyłączne
prawo twórcy do korzystania z utworu i rozporządza-
nia nim na wszystkich polach eksploatacji oraz prawo
do wynagrodzenia za korzystanie z utworu. Zasada
ta została wyrażona w art. 17 ustawy z dnia 4 lutego
1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, z późn. zm.). Ustawa
o prawie autorskim i prawach pokrewnych przyzna-
je prawa wyłączne w przypadku publicznego odtwa-
rzania także artystom wykonawcom, a jeżeli odtwa-
rzanie następuje za pomocą wprowadzonego do obro-
tu egzemplarza – prawo do stosownego wynagrodze-
nia (art. 86 ust. 1 pkt 2 lit. c oraz ust. 3). Prawo do
stosownego wynagrodzenia z tytułu odtwarzania
przysługuje także producentom fonogramów i wide-
ogramów wprowadzonych do obrotu (art. 94 ust. 5)
oraz nadawcom, w przypadku utworów nadawanych
w programach radiowych i telewizyjnych (dotyczy to
tylko odtwarzania w miejscach dostępnych za opłatą
wstępu – art. 97 pkt 6).
W przypadku publicznego odtwarzania utworów
muzycznych dochodzi do wykorzystania przejawu
działalności twórczej jednocześnie kilku kategorii
uprawnionych, tj. twórców, artystów wykonawców
oraz producentów fonogramów. Wszystkim tym pod-
miotom z tytułu eksploatacji ich praw przysługuje sto-
sowne wynagrodzenie, które co do zasady pobierane
jest przez organizacje zbiorowego zarządzania. Zezwo-
lenie ministra kultury i dziedzictwa narodowego na
zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi lub prawa-
mi pokrewnymi w tym zakresie posiadają:
1) Stowarzyszenie Autorów ZAiKS (reprezentują-
ce twórców),
2) Stowarzyszenie Artystów Wykonawców Utwo-
rów Muzycznych i Słowno-Muzycznych SAWP (repre-
zentujące artystów wykonawców),
3) Związek Artystów Wykonawców STOART (re-
prezentujący artystów wykonawców),
4) Związek Producentów Audio Video (ZPAV) (re-
prezentujący producentów fonogramów i wideogra-
mów).
Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrew-
nych przewiduje wyjątek, zgodnie z którym posiada-
cze urządzeń służących do odbioru programu radio-
wego lub telewizyjnego mogą za ich pomocą odbierać
nadawane utwory, choćby urządzenia te były umiesz-
czone w miejscu ogólnie dostępnym, jeżeli nie łączy
się z tym osiąganie korzyści majątkowych (art. 24
ust. 2). Przepis ten stosuje się odpowiednio do przed-
miotów praw pokrewnych (art. 100), przy czym obo-
wiązek udowodnienia nieosiągania korzyści mająt-
kowych leży po stronie osoby korzystającej z utworów
i przedmiotów praw pokrewnych.
869
Mając na uwadze powyższe informacje, ustosun-
kowując się do pierwszego pytania postawionego
przez pana posła Zbigniewa Pacelta – tj.: Czy na
mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrew-
nych podmiot odtwarzający publicznie utwory zobo-
wiązany jest do zawarcia takich samych umów
z wszystkimi stowarzyszeniami i organizacjami
chroniącymi prawa? – należy stwierdzić, iż co do
zasady odpowiedź na to pytanie jest pozytywna. Jak
zostało wskazane wyżej, w przypadku publicznego
odtwarzania muzyki dochodzi do wykorzystania
przejawu działalności twórczej jednocześnie kilku
kategorii uprawnionych. Każda z tych kategorii re-
prezentowana jest przez inną organizację zbiorowe-
go zarządzania prawami autorskimi lub prawami
pokrewnymi (ZAiKS, SAWP, Z.A.W STOART,
ZPAV). W związku z tym każda z wyżej wymienio-
nych organizacji uprawniona jest do pobierania od
podmiotów dokonujących publicznych odtwarzań
stosownych opłat licencyjnych na rzecz reprezento-
wanych podmiotów.
Omawiając problematykę dotyczącą konieczności
zawierania umów z organizacjami zbiorowego zarzą-
dzania należy jeszcze raz zwrócić uwagę na wyjątek
określony w art. 24 ust. 2 ustawy o prawie autorskim
i prawach pokrewnych, gdyż w tym przypadku istota
problemu sprowadza się do oceny, czy z publicznym
odtwarzaniem muzyki łączy się osiąganie korzyści
majątkowych przez właścicieli zakładów usługowych.
W doktrynie prawa autorskiego przyjmuje się, iż pu-
bliczne odtwarzanie muzyki w zakładach usługowych
w pośredni sposób łączy się z osiąganiem korzyści
majątkowych przez przedsiębiorców, gdyż podnosi
standard świadczonych przez nich usług. Podkreślić
należy jednak, iż w każdym przypadku sprawa win-
na być oceniana indywidualnie pod kątem konkret-
nego zakładu usługowego, a w przypadkach spornych
każda ze stron może zwrócić się do sądu cywilnego
o rozstrzygnięcie, czy z danym odtwarzaniem muzyki
łączy się osiąganie korzyści majątkowych przez pod-
miot dokonujący odtworzeń. Dotychczasowe orzecznic-
two sądów cywilnych nie pozwala na przyjęcie ogólne-
go założenia, że jakaś jedna konkretna branża powin-
na być zwolniona z opłat licencyjnych pobieranych
przez organizacje zbiorowego zarządzania.
Pan poseł Zbigniew Pacelt pyta również ministra
kultury i dziedzictwa narodowego: Czy – w przypad-
ku, gdyby odpowiedź na pierwsze pytanie okazała się
pozytywna – nie byłoby zasadne dokonanie zmian
w przepisach prawa, na mocy których umowa zawar-
ta z jednym ze stowarzyszeń byłaby skuteczna wobec
pozostałych? Ustosunkowując się do powyższego py-
tania należy wskazać, iż w obecnej kadencji Sejmu
trwają prace nad projektem ustawy o zmianie ustawy
o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz nie-
których innych ustaw (nr druku 1628; dostępny na
stronie internetowej www.sejm.gov.pl). Wspomniany
projekt nowelizacji prawa autorskiego zakłada wy-
znaczenie jednej organizacji zbiorowego zarządzania,
która będzie pobierała łączną opłatę od podmiotów
870
odtwarzających muzykę w imieniu wszystkich orga-
nizacji zarządzających zarówno prawami autorskimi,
jak i pokrewnymi. Jednakże docelowo może okazać
się niezbędne wyznaczenie jednej organizacji upraw-
nionej do pobierania opłat z tytułu odtwarzania praw
autorskich oraz jednej organizacji uprawnionej do
pobierania opłat z tytułu odtwarzania praw pokrew-
nych. Nowelizacja w tym zakresie jest wyrazem do-
strzegalnego problemu polegającego na dużej liczbie
organizacji uprawnionych do pobierania opłat z ty-
tułu korzystania z przedmiotów praw autorskich
oraz pokrewnych na polu eksploatacji odtwarzanie.
Ustosunkowując się do kwestii pism kierowanych
przez Związek Artystów Wykonawców STOART do
przedsiębiorców, zawierających informacje dotyczące
zawiadamiania przez to stowarzyszenie organów ści-
gania o popełnianiu przez przedsiębiorców prze-
stępstw bez uprzedniego ustalania stanu faktyczne-
go, wskazujemy, iż rzecznik praw obywatelskich skie-
rował pismo (sygn. RPO-612491-IV/09/ZA) do mini-
stra kultury i dziedzictwa narodowego z wnioskiem
o wyjaśnienie niniejszego problemu i podjęcie w razie
potrzeby działań określonych w art. 104 ust. 4 usta-
wy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
W celu wyjaśnienia zaistniałych nieprawidłowości
minister kultury i dziedzictwa narodowego, działając
na podstawie art. 25 ust. 5 ustawy z dnia 7 kwietnia
1989 r. o stowarzyszeniach (Dz. U. z 2001 r. Nr 79,
poz. 855, z późn. zm.), jako organ nadzorujący zwró-
cił się do wszystkich organizacji zbiorowego zarzą-
dzania posiadających uprawnienia do pobierania
opłat na polu eksploatacji publiczne odtwarzanie
o udzielenie niezbędnych wyjaśnień w przedmiotowej
sprawie. W szczególności organizacje zbiorowego za-
rządzania zostały zobowiązane do przedłożenia mi-
nistrowi kultury i dziedzictwa narodowego informa-
cji na temat sposobu uzyskiwania przez nie informa-
cji o podmiotach dokonujących publicznych odtwo-
rzeń, sposobu postępowania przy zawarciu umowy
oraz prowadzenia przez nie działalności informacyj-
nej na rzecz podmiotów korzystających z przedmio-
tów prawa autorskiego lub praw pokrewnych. Obec-
nie Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
prowadzi postępowanie wyjaśniające w niniejszej
sprawie.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Grażyny Gęsickiej
w sprawie kosztów i korzyści Polski
w związku z członkostwem
w European Organization
for Nuclear Research CERN (13151)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo (nr SPS-023-13151/09) z dnia 1 grudnia 2009 r.
dotyczące interpelacji pani poseł Grażyny Gęsickiej
w sprawie kosztów i korzyści Polski w związku
z członkostwem Polski w Europejskiej Organizacji
Badań Jądrowych (European Organization for Nuc-
lear Research – CERN) przedstawiam poniższe in-
formacje.
Europejska Organizacja Badań Jądrowych stano-
wi unikatową infrastrukturę badawczą dużej skali
i jest bez wątpienia przykładem współpracy między-
narodowej owocującej sukcesami w dziedzinie badań
naukowych, jak również rozwiązań w zakresie kon-
struowania aparatury badawczej. Możliwość udziału
polskich jednostek naukowych w eksperymentach
prowadzonych w CERN to okazja do współuczestni-
czenia w prowadzeniu badań naukowych oraz kon-
struowaniu najbardziej zaawansowanych rozwiązań
technologicznych wspólnie z najwybitniejszymi na-
ukowcami i inżynierami z całego świata. Jest to jed-
nocześnie szansa dla polskich naukowców do zapre-
zentowania polskiego potencjału w tej dziedzinie.
Na wstępie chciałabym zauważyć, że istotna część
kwestii poruszonych w przedmiotowej interpelacji
wykracza poza zakres właściwości ministra nauki
i szkolnictwa wyższego. Na mocy ustawy z dnia 29 li-
stopada 2000 r. Prawo atomowe (Dz. U. z 2001 r.
Nr 3, poz. 18, z późn. zm.) organem reprezentującym
Rzeczpospolitą Polską w Europejskiej Organizacji
Badań Jądrowych – uczestniczącym w pracy ciał de-
cyzyjnych oraz koordynującym współpracę – jest pre-
zes Państwowej Agencji Atomistyki (PAA), a mini-
ster nauki i szkolnictwa wyższego nie ma formalnego
umocowania w tych gremiach. Właściwość prezesa
PAA dotyczy w szczególności spraw związanych
z udziałem w pracach organów CERN oraz opłacania
składki Rzeczypospolitej Polskiej do przedmiotowej
organizacji.
Udział polskich zespołów w eksperymentach LHC
odbywa się na podstawie podpisanych w imieniu Ko-
mitetu Badań Naukowych czterech memorandów
„konstrukcyjnych” oraz czterech memorandów Ma-
intanance and Operation (M&O). Przedstawiciel mi-
nistra nauki i szkolnictwa wyższego, jako następcy
prawnego Komitetu Badań Naukowych, w imieniu
którego podpisane zostały memoranda, wchodzi
w skład gremiów funkcjonujących pod nazwą Reso-
urces Review Boards. Zostały one utworzone na mocy
ww. memorandów i składają się z przedstawicieli in-
stytucji finansujących naukę, które podpisały memo-

randa, kierownictwa CERN oraz ośrodków nauko-
wych. Ich rolą jest m.in. monitorowanie realizacji
projektów, monitorowanie wykorzystania środków,
ustalanie rocznych budżetów.
Właściwość resortu nauki i szkolnictwa wyższego
w odniesieniu do współpracy Polski z CERN ograni-
cza się więc do finansowania badań naukowych lub
prac rozwojowych wykonywanych w ramach ekspe-
rymentów prowadzonych w CERN. Należy również
zauważyć, że współpraca z CERN może być przed-
miotem zainteresowania innych resortów – np.
w zakresie, w jakim współpraca ta dotyczy obszarów
działania resortów spraw zagranicznych czy gospo-
darki (przy wiodącej roli PAA).
W związku z powyższym pozwolę sobie ograni-
czyć moją odpowiedź do kwestii należących do wła-
ściwości reprezentowanego przeze mnie resortu.
Chciałabym przede wszystkim zapewnić, że dą-
żenie do równoważenia korzyści płynących z tytułu
członkostwa w CERN z ponoszonymi przez Rzecz-
pospolitą z tego tytułu kosztami jest kwestią o istot-
nym znaczeniu dla ministra nauki i szkolnictwa
wyższego.
Podstawowym instrumentem wspierania polskich
naukowców uczestniczących w projektach w CERN
jest finansowanie tej grupy badaczy ze środków bu-
dżetowych na naukę. W latach 2008–2009 do MNiSW
wpłynęło 11 wniosków o przyznanie środków finan-
sowych na realizację projektów w ramach CERN na
ogólną kwotę 42 672 642 zł. W omawianych latach
wydano do tej pory 3 decyzje przyznające środki
w wysokości 1 637 126 zł oraz 2 decyzje odmawiające
przyznania środków.
Jednocześnie w roku 2009, właśnie z uwagi na
konieczność przeanalizowania korzyści dla nauki
polskiej płynących z finansowania projektów CERN
i uczestnictwa polskich zespołów badawczych w tych
badaniach, zostało wstrzymane wydanie 4 decyzji.
Istotny w tym kontekście był aspekt efektywnego
wykorzystania środków finansowych przeznaczonych
w budżecie państwa na naukę.
W chwili obecnej trwa analiza sposobu i zasadno-
ści wydatkowania środków budżetowych z puli środ-
ków przeznaczonych na finansowanie współpracy
z zagranicą na projekty realizowane w ramach współ-
pracy z CERN. Zagadnienie to konsultowane jest
z naukowcami reprezentującymi dziedzinę badań ją-
drowych. Należy się spodziewać, że przedstawione
powyżej podejście pozwoli na wypracowanie jeszcze
w tym roku bardziej efektywnych zasad finansowa-
nia ze środków budżetowych na naukę współpracy
z CERN, tym bardziej że projekty te należą do bardzo
kosztownych.
Dodatkowo chciałabym uprzejmie poinformować,
że decyzją nr 1/2007 z dnia 23 stycznia 2007 r. mini-
ster nauki i szkolnictwa wyższego powołał dr. hab.
inż. Macieja Chorowskiego, profesora Politechniki
Wrocławskiej, na stanowisko pełnomocnika ministra
nauki i szkolnictwa wyższego do spraw infrastruk-
tury badawczej w Europejskiej Organizacji Badań
871
Jądrowych. W wyniku prac pełnomocnika dokonana
została wstępna analiza barier ograniczających obec-
ność polskich jednostek naukowych w CERN.
W uzupełnieniu powyższych informacji pragnę
zapewnić, że w czasie spotkań członków kierownic-
twa MNiSW z władzami CERN temat potrzeby
zwiększenia polskiej obecności w CERN jest podno-
szony jako jeden z kluczowych punktów. Ponadto spo-
tkania i konferencje związane z promowaniem pol-
skiego zaangażowania w CERN mogą liczyć na po-
parcie ministra nauki i szkolnictwa wyższego.
Mam nadzieję, że przedstawione informacje oka-
żą się przydatne w ocenie polskiego zaangażowania
we współpracę w ramach Europejskiej Organizacji
Badań Jądrowych.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie przeliczania wysokości emerytury
według nowej kwoty bazowej (13152)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani posłanki Iwony Arent przesłaną przy
piśmie z dnia 1 grudnia br., znak: SPS-023-13152/09,
w sprawie „przeliczania wysokości emerytury we-
dług nowej kwoty bazowej”, uprzejmie informuję, że
nie znajduję uzasadnienia do zmiany zasad oblicza-
nia emerytury dla osoby, która po przejściu na wcze-
śniejszą emeryturę nabyła prawo do kolejnej emery-
tury z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku eme-
rytalnego, tj. dostosowania ich do postanowień
uchwały SN z dnia 8 maja 2008 r., sygn. akt I UZP
1/08.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227)
osoba, która po nabyciu prawa do wcześniejszej eme-
rytury osiągnęła powszechnie obowiązujący wiek
emerytalny (60 lat – kobieta, 65 lat – mężczyzna),
może zgłosić wniosek o przyznanie drugiej emerytu-
ry na podstawie art. 27 ww. ustawy. Emerytowi jest
wypłacane jedno z przysługujących mu świadczeń.
Podstawę wymiaru drugiej emerytury stanowi
kwota podstawy wymiaru wcześniejszej emerytury,
w wysokości uwzględniającej rewaloryzację oraz
wszystkie kolejne waloryzacje przypadające po usta-
872
leniu prawa do tej emerytury (art. 21 ust. 2 pkt 1
w związku z ust. 1 pkt 1). Przyznając drugą emery-
turę, organ rentowy nie oblicza podstawy wymiaru,
bo jej wysokość jest już ustalona (stanowi ją zwalo-
ryzowana kwota podstawy wymiaru wcześniejszej
emerytury). Zgodnie z przepisami art. 53 ww. ustawy
emerytura wynosi:
1) 24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19,
z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz
2) po l,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok
okresów składkowych,
3) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok
okresów nieskładkowych.
Z art. 53 ust. 3 wynika, że tzw. część socjalną
nowej emerytury, wynoszącą 24% kwoty bazowej,
oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą przyję-
to do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie eme-
ryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypa-
dających do dnia nabycia uprawnień.
Przepisu tego nie stosuje się tylko wtedy, jeżeli
zainteresowany po nabyciu prawa do wcześniejszej
emerytury, której podstawa wymiaru służy do obli-
czenia drugiej emerytury, podlegał ubezpieczeniu
społecznemu co najmniej przez 30 miesięcy (art. 53
ust. 4). Jeśli emeryt spełnia ten warunek, wówczas
część socjalną nowej emerytury oblicza się od kwoty
bazowej obowiązującej w dniu nabycia uprawnień do
tego świadczenia. Jeśli nie, to część socjalną nowej
emerytury oblicza się od tej samej kwoty bazowej,
którą przyjęto do obliczenia podstawy wymiaru wcze-
śniej przyznanej emerytury.
Z ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynika
zatem, że jedynie część socjalna nowej emerytury
może być ustalona z zastosowaniem nowej kwoty ba-
zowej, pod warunkiem że emeryt po przyznaniu
wcześniejszej emerytury podlegał ubezpieczeniu
przynajmniej przez 30 miesięcy.
Uprzejmie informuję, że Trybunał Konstytucyjny
orzeczeniem z dnia 24 kwietnia 2006 r., sygn. akt P
9/05 (Dz. U. Nr 75, poz. 530), stwierdził, że art. 53
ust. 3 i 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emery-
turach i rentach z FUS jest zgodny z wyrażoną
w art. 2 konstytucji zasadą sprawiedliwości społecz-
nej oraz wyrażoną w art. 32 konstytucji zasadą rów-
ności wobec prawa i zakazu dyskryminacji. Trybunał
nie zakwestionował tego, że możliwość obliczenia
części socjalnej emerytury od nowej kwoty bazowej
uzyskali jedynie ci zainteresowani, którzy po nabyciu
uprawnień do świadczenia, którego podstawa wymia-
ru stanowi podstawę wymiaru emerytury, podlegali
co najmniej przez 30 miesięcy ubezpieczeniu społecz-
nemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym.
Wprowadzone przez ustawodawcę zróżnicowanie jest
zgodne z konstytucją, ponieważ przyjęcie nowej kwo-
ty bazowej w odniesieniu do świadczeniobiorców, któ-
rzy po ustaleniu prawa do świadczenia, którego pod-
stawę wymiaru wskazali do obliczenia emerytury,
nie podlegali ubezpieczeniu przez odpowiedni okres,
powodowałoby większy wzrost emerytury bez ich
udziału w tworzeniu funduszu ubezpieczeniowego.
Z uzasadnienia wyroku nie wynika też, aby Trybu-
nał Konstytucyjny miał jakiekolwiek wątpliwości co
do tego, że w przypadku osób spełniających ten wa-
runek nową kwotę bazową stosuje się tylko do usta-
lenia części socjalnej nowej emerytury.
Wobec powyższego błędny jest pogląd wyrażony
w uchwale SN z dnia 8 maja 2008 r., sygn. akt I UZP
1/08, że osoba, która po przejściu na wcześniejszą
emeryturę podlegała przez co najmniej 30 miesięcy
ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom eme-
rytalnym lub rentowym, ma prawo do ustalenia wy-
sokości nowej emerytury według kwoty bazowej
z daty zgłoszenia wniosku o jej przyznanie zarówno
w zakresie tzw. części socjalnej, jak i części stażowej
emerytury.
Orzeczenia sądów, także Sądu Najwyższego, nie-
zależnie od ich formy (uchwała, wyrok, postanowie-
nie, zarządzenie), nie są źródłem prawa, wobec czego
prawa zmieniać nie mogą. Powinny natomiast być
pomocne w prawidłowym jego stosowaniu, w szcze-
gólności zapobiegać rozbieżności w orzecznictwie.
Stosowanie ww. uchwały Sądu Najwyższego z dnia
8 maja 2008 r. nie byłoby uzasadnione także z tego
względu, że Sąd Najwyższy dnia 10 września 2009 r.,
w poszerzonym składzie siedmiu sędziów, podjął
uchwałę odmiennej treści. Stwierdził mianowicie, że
kwotę bazową obowiązującą w dniu złożenia wniosku
o emeryturę przez osobę pobierającą wcześniejszą
emeryturę, która po uzyskaniu prawa do wcześniej-
szej emerytury podlegała co najmniej 30 miesięcy
ubezpieczeniu społecznemu, uwzględnia się tylko
przy obliczaniu tzw. części socjalnej (sygn. akt I UZP
6/09).
Uprzejmie informuję, że dotychczasowe orzecznic-
two w tym zakresie również prezentowało pogląd
zgodny z wykładnią przepisów stosowaną przez Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych. Dla przykładu należy
wymienić uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 paź-
dziernika 2002 r., III UZP 7/02, uchwałę Sądu Naj-
wyższego z dnia 28 czerwca 2005 r., III UZP 1/05,
uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2006 r.,
I UZP 3/06, czy wyrok sądu apelacyjnego z dnia
20 grudnia 2005 r., III AUa 1996/05.
Pragnę dodać, że przepisy ustawy o emeryturach
i rentach z FUS umożliwiają osobie, która po przej-
ściu na emeryturę podjęła pracę zarobkową objętą
ubezpieczeniem emerytalnym i rentowym, obliczenie
emerytury w korzystniejszy sposób. Przewidują bo-
wiem możliwość przeliczenia emerytury od nowej
podstawy wymiaru w oparciu o art. 110 ustawy o eme-
ryturach i rentach z FUS, co jest równoznaczne
z obliczeniem świadczenia (zarówno tzw. części so-
cjalnej, jak i części stażowej) przy zastosowaniu kwo-
ty bazowej obowiązującej w dniu zgłoszenia wniosku
o ponowne ustalenie wysokości emerytury.
Organ rentowy może przeliczyć całą emeryturę
od aktualnie obowiązującej kwoty bazowej pod wa-
runkiem, że emeryt zgłosił wniosek o jej obliczenie
od nowej podstawy wymiaru, którą stanowi podsta-
wa wymiaru składek z okresu przynajmniej częścio-

wo przypadającego po przyznaniu prawa do emery-
tury, a nowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru
jest wyższy od dotychczasowego. Wskaźnik wysoko-
ści nowej podstawy wymiaru nie musi być wyższy,
jeżeli do dnia zgłoszenia wniosku o przeliczenie
świadczenia wypłata emerytury była zawieszona lub
gdy okres wskazany do ustalenia nowej podstawy
wymiaru przypada w całości po przyznaniu prawa
do świadczenia, a wskaźnik jej wymiaru wynosi co
najmniej 130%. Ustawodawca umożliwił zatem prze-
liczenie świadczenia każdej osobie, która po przejściu
na emeryturę opłacała składki na ubezpieczenia spo-
łeczne w wysokości uzasadniającej podwyższenie
emerytury, przy czym łagodniejsze warunki wyma-
gane są od osoby, która nie pobierała jej do dnia zgło-
szenia wniosku.
W wyroku z dnia 18 listopada 2008 r., sygn. akt
P 47/07, Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 110
ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych w zakresie, w jakim uza-
leżnia prawo do ponownego obliczenia emerytury od
nowej kwoty bazowej od wskazania do jej obliczenia
podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społecz-
ne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe przypa-
dającej w całości lub w części po przyznaniu świad-
czenia, jest zgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rze-
czypospolitej Polskiej.
W świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyj-
nego nie znajduję uzasadnienia do wprowadzenia
dodatkowych preferencji w zakresie zasad oblicza-
nia emerytury dla osoby, która po przejściu na wcze-
śniejszą emeryturę osiągnęła powszechny wiek eme-
rytalny i z tego tytułu uzyskała prawo do kolejnej
emerytury.
Nie byłoby to właściwe również z uwagi na kieru-
nek zmian, jakie w sposobie obliczania emerytury
nastąpiły w wyniku reformy emerytalnej. Funda-
mentem nowego systemu emerytalnego, który doty-
czy osób, które urodziły się po 1948 r., jest nie tylko
likwidacja wcześniejszych emerytur, ale również po-
wiązanie wysokości emerytury z wysokością składek
płaconych przez cały okres aktywności zawodowej.
W nowym systemie nastąpi pełna realizacja postula-
tu, aby wysokość świadczeń nie była przypadkowa,
lecz odzwierciedlała staż pracy i podstawę wymiaru
w całym okresie opłacania składek na ubezpieczenie
społeczne.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
873
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie bezpieczeństwa wewnętrznego
państwa i obywateli w kontekście
wzrastającego zagrożenia przestępczością
zorganizowaną na granicy polsko-litewskiej
oraz nieuzasadnionego ograniczenia
potencjału placówek Podlaskiego Oddziału
Straży Granicznej poprzez redukcję
ich stanu etatowego (13153)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 1 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-13153/09), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Jarosława Zielińskiego w sprawie bez-
pieczeństwa wewnętrznego państwa i obywateli
w kontekście wzrastającego zagrożenia przestępczo-
ścią zorganizowaną na granicy polsko-litewskiej oraz
nieuzasadnionego ograniczenia potencjału placówek
Podlaskiego Oddziału Straży Granicznej poprzez re-
dukcję ich stanu etatowego, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 20
rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustana-
wiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących
przepływ osób przez granice (kodeks graniczny
Schengen – Dz.U.UE.L.06.105.1, z późn. zm.) granice
wewnętrzne mogą być przekraczane w każdym miej-
scu bez dokonywania odprawy granicznej osób nie-
zależnie od ich obywatelstwa.
Przyjmując, że osoby związane z przestępczością
granicę polsko-litewską przekraczają wyłącznie dro-
gami, to na tym odcinku granicy takich dróg jest
łącznie 28 (w tym 7 z nawierzchniami utwardzony-
mi). Pozwala to na łatwe przekraczanie granicy
w dowolnym kierunku i szybki odjazd w głąb tery-
torium kraju. Ponadto brak infrastruktury tech-
nicznej uniemożliwiającej przekraczanie granicy,
a także korzystne ukształtowanie i pokrycie terenu
pozwalają na przekraczanie granicy polsko-litew-
skiej również poza obszarem dróg. Dlatego też fi-
zyczne zabezpieczenie całego odcinka granicy pol-
sko-litewskiej do „monitorowanego” jej przekracza-
nia jest organizacyjnie bardzo trudne i ekonomicz-
nie nieuzasadnione.
Konsekwencją zniesienia kontroli granicznej na
polsko-litewskiej granicy państwowej (wewnętrznej
granicy Schengen) jest zwiększenie aktywności
działań Straży Granicznej w rejonach oddalonych
od linii granicy państwowej. Taktyka działania
Straży Granicznej ukierunkowana jest na osiąganie
tych samych co dotychczas celów, lecz przy zastoso-
waniu innych metod i sposobów oraz środków tech-
nicznych.
874
Analiza zagrożeń oraz rezultaty działań prowa-
dzonych przez jednostki organizacyjne Straży Gra-
nicznej na granicach wewnętrznych (w tym na gra-
nicy polsko-litewskiej) wskazują, że po przystąpieniu
Polski do pełnej realizacji układu z Schengen (tj.
z dniem 21 grudnia 2007 r.) utrzymuje się zagrożenie
nielegalną migracją oraz przemyt towarów, w tym
m.in.: papierosów, luksusowych samochodów, dzieł
sztuki, narkotyków oraz odzieży z podrabianymi
znakami firmowymi. Uzyskiwane wyniki mogą
wskazywać na wzrost ww. zagrożeń (sprzyjają temu
warunki, gdyż na granicach wewnętrznych UE/
Schengen została zniesiona kontrola graniczna i cel-
na), ale także świadczyć o coraz to skuteczniejszym
działaniu służb, w tym Straży Granicznej.
W celu przeciwdziałania przestępczości granicz-
nej (a zwłaszcza zorganizowanej), poza właściwym
rozpoznaniem, niezbędne jest szerokie współdziała-
nie wielu służb, w tym m.in.: Straży Granicznej, Po-
licji, Inspekcji Celnej i Inspekcji Transportu Drogo-
wego. W tej sprawie zawarto stosowne porozumienia
i na drogach prowadzących do/od granicy państwo-
wej, a także w głębi kraju coraz częściej wystawiane
są wspólne patrole realizujące zadania, w tym w ra-
mach ogólnopolskiego systemu bezpieczeństwa – zgod-
nie z przyjętymi strategiami i programami działania
(tj. Rządowy Program Ograniczania Przestępczości
i Aspołecznych Zachowań „Razem bezpieczniej”,
ustanowiony uchwałą Rady Ministrów nr 218/2006
z dnia 18 grudnia 2006 r.).
Działania kontrolne prowadzone są głównie na
szlakach komunikacyjnych o szczególnym znaczeniu
międzynarodowym, z ukierunkowaniem na przestęp-
czość, której zwalczanie pozostaje we właściwości for-
macji. Dokonywanie kontroli cudzoziemców prze-
mieszczających się szlakami komunikacyjnymi na
terytorium RP jest jednym z głównych środków kom-
pensacyjnych zniesienia kontroli granicznej na grani-
cach wewnętrznych UE/Schengen. Aby przeciwdzia-
łać ww. zagrożeniom występującym na szlakach ko-
munikacyjnych, Straż Graniczna wykonuje analizy
ryzyka czynności, z zastosowaniem różnorodnych
form kontroli, według następujących zasad:
— kontrole prowadzone są wyrywkowo i dotyczą
tylko pewnych kategorii osób i środków transportu,
wytypowanych w oparciu o bieżące informacje na te-
mat zagrożeń;
— wystawiane posterunki nie mają stałych loka-
lizacji i nie działają w tych samych porach dnia czy
tygodnia (manewrowe prowadzenie działań);
— do pełnienia służby granicznej na głównych
szlakach komunikacyjnych wyznaczane są minimum
3-osobowe patrole;
— wyznaczane są patrole działające w pobliżu by-
łych przejść granicznych, ukierunkowane na typo-
wanie pojazdów do ewentualnej kontroli drogowej;
— stosowane jest „kaskadowe” ustawienie co naj-
mniej dwóch patroli na tej samej trasie;
— w trakcie prowadzenia działań pościgowych
wykorzystywane są również statki powietrzne Stra-
ży Granicznej;
— zintensyfikowane zostały działania w zakresie
wsparcia placówek Straży Granicznej przez sekcje od-
wodowe Wydziału Zabezpieczenia Działań Podlaskie-
go Oddziału Straży Granicznej (w Augustowie umiej-
scowiono 2 sekcje – łącznie 28 funkcjonariuszy);
— uzgadniane są wspólne działania z funkcjona-
riuszami Policji i grupami mobilnymi Służby Celnej
w zakresie przekazywania informacji o rozmieszcza-
nych patrolach;
— w trakcie prowadzonych szkoleń położony zo-
stał nacisk na postępowanie w sytuacjach podjęcia
ucieczek z miejsc kontroli lub niezatrzymywania się
pojazdów do kontroli oraz ćwiczenia z zakresu użycia
środków przymusu bezpośredniego w postaci kolczat-
ki drogowej, broni palnej w służbie oraz praktyczne-
go działania patroli;
— podjęto współpracę z mediami poprzez przeka-
zywanie informacji o spektakularnych działaniach
pościgowych i ich efektach, z uwzględnieniem grożą-
cych sankcji związanych z naruszaniem prawa.
W ramach przeciwdziałania i zwalczania prze-
stępczości zorganizowanej na polsko-litewskiej gra-
nicy państwowej Straż Graniczna podejmuje również
szereg działań organizacyjno-szkoleniowych, np.:
— w dniu 13 października 2008 r. w Sądzie Okrę-
gowym w Suwałkach odbyło się spotkanie z przed-
stawicielami wymiaru sprawiedliwości w związku
z sytuacją na odcinku granicy z Republiką Litewską
(wskazano skalę przemytu);
— w dniu 16 października 2008 r. poinformowa-
no dowódcę Służby Ochrony Granicy Państwowej
przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych Republiki
Litewskiej o nasilającym się zjawisku niezatrzymy-
wania się do kontroli drogowej i próbach ucieczek
z miejsc kontroli na odcinku polsko-litewskiej gra-
nicy państwowej;
— w dniu 26 listopada 2008 r. w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji odbyło się
spotkanie w sprawie wzrostu zagrożenia dla bezpie-
czeństwa wewnętrznego w rejonie granicy polsko-
-litewskiej;
— w dniach 4–5 grudnia 2008 r. w Centrum Szko-
lenia Straży Granicznej w Kętrzynie odbyły się
warsztaty poświęcone prowadzeniu pościgów oraz
organizacji działań pościgowych za pojazdami, które
nie zatrzymują się do kontroli drogowej;
— w dniach 11–12 grudnia 2008 r. Podlaski Od-
dział Straży Granicznej i Łoździejski Oddział Służby
Ochrony Granicy Państwowej przy Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych Republiki Litewskiej przepro-
wadziły wspólne ćwiczenie pościgu transgranicznego
pod kryptonimem „Ogrodniki ’08”;
— w dniu 10 grudnia 2009 r. Podlaski Oddział
Straży Granicznej i Łoździejski Oddział Służby
Ochrony Granicy Państwowej przy Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych Republiki Litewskiej zorgani-
zowały wspólne ćwiczenie pościgu transgranicznego
pod kryptonimem „Wisztyniec ’09”.
Analizując infrastrukturę komunikacyjną na pol-
sko-litewskim odcinku granicy państwowej, podkre-
ślić należy, iż duże natężenie ruchu na mało przepu-

stowych, wąskich drogach utrudnia prowadzenie
akcji kontrolnych przez uprawnione organy państwo-
we, jak i stwarza zagrożenie dla funkcjonariuszy re-
alizujących zadania, osób kontrolowanych oraz in-
nych użytkowników dróg. Może też powodować wra-
żenie występowania utrudnień w płynności ruchu.
Niektóre z osób korzystających ze swobody do prze-
mieszczania się mogą mieć odczucie, iż kontrole na
granicach wewnętrznych są obecnie bardziej repre-
syjne, gdyż te same osoby mogą być kilkakrotnie pod-
dawane kontroli.
Podkreślić należy, iż zgodnie z art. 21 ww. kodek-
su granicznego Schengen, zniesienie kontroli gra-
nicznej na granicach wewnętrznych nie wpływa na
wykonywanie uprawnień policyjnych przez właściwe
organy państw członkowskich na mocy prawa krajo-
wego, o ile wykonywanie tych uprawnień nie ma
skutku równoważnego z odprawą graniczną; ma to
zastosowanie również do obszarów przygranicznych.
Oznacza to, że wykonywanie uprawnień policyjnych
nie może być w szczególności uznawane za równo-
ważne dokonywaniu odprawy granicznej, jeżeli środ-
ki policyjne:
— nie mają na celu kontroli granicznej;
— są oparte na informacjach i doświadczeniu po-
licyjnym o charakterze ogólnym, dotyczących poten-
cjalnych zagrożeń dla bezpieczeństwa publicznego,
i mają na celu w szczególności walkę z przestępczo-
ścią transgraniczną;
— są opracowywane i stosowane w sposób zdecy-
dowanie odróżniający je od rutynowej odprawy osób
na granicach zewnętrznych;
— są przeprowadzane na podstawie kontroli wy-
rywkowej.
Pragnę jednocześnie poinformować, iż planowane
zmiany związane z reorganizacją placówek w Podla-
skim Oddziale Straży Granicznej są konsekwencją
zatwierdzonych w dniu 16 lutego 2009 r. przez mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji „Założeń
wieloletniej koncepcji funkcjonowania Straży Gra-
nicznej (2009–2015)” i rozpoczęcia wdrażania – za-
akceptowanej przez ministra spraw wewnętrznych
i administracji oraz zatwierdzonej w dniu 24 wrze-
śnia 2009 r. przez komendanta głównego Straży Gra-
nicznej – „Koncepcji funkcjonowania Straży Granicz-
nej w latach 2009–2015”.
Redukcja stanu etatowego ma na celu uporządko-
wanie przede wszystkim kwestii różnicy między eta-
tem placówki Straży Granicznej a jej obsadą etatową.
Utrzymywanie stanowisk, na które nie ma środków
finansowych, jest nieuzasadnione. Według stanu na
dzień 30 listopada 2009 r. na łączny etat 429 stano-
wisk w 3 placówkach Straży Granicznej (Rutka Tar-
tak, Sejny i Augustów) ewidencyjnie było 294 osób,
tj. 68,53% ukompletowania. Z danych posiadanych
przez Straż Graniczną wynika, że w 2009 r. w ww.
placówkach łącznie zlikwidowano 23 stanowiska dla
funkcjonariuszy i 5 stanowisk dla pracowników Stra-
ży Ggranicznej. Przy czym 24 funkcjonariuszy z Ko-
mendy Podlaskiego Oddziału Straży Granicznej
umiejscowiono w Augustowie. Jednocześnie informu-
875
ję, iż nie jest możliwe odniesienie się do podanych
w interpelacji liczb planowanych do likwidacji stano-
wisk z uwagi na to, iż dotychczas nie wpłynął wnio-
sek Podlaskiego Oddziału Straży Granicznej o zmia-
nę etatu.
Pragnę podkreślić, iż redukcja etatów ma na celu
przede wszystkim zniesienie stanowisk nieobsadzo-
nych. W przypadku radykalnej zmiany sytuacji na
odcinku granicy polsko-litewskiej zawsze istnieje
możliwość zmiany liczby stanowisk (zwiększenia
lub zmniejszenia) w poszczególnych placówkach
Straży Granicznej. O powyższym jednak decydować
będzie komendant główny Straży Granicznej. W przy-
padku natomiast potrzeby pilnego wzmocnienia pla-
cówek Straży Granicznej komendant oddziału Stra-
ży Granicznej lub komendant główny Straży Gra-
nicznej mogą oddelegować na wzmocnienie funkcjo-
nariuszy z innych struktur. Niemniej decyzja taka
winna być stosownie uzasadniona, ponieważ wiąże
się z dodatkowymi kosztami funkcjonowania Straży
Granicznej.
W opinii MSWiA działania związane z reorga-
nizacją Podlaskiego Oddziału Straży Granicznej
nie przyczynią się do wzrostu przestępczości zor-
ganizowanej na polsko-litewskiej granicy państwo-
wej. Wprowadzone rozwiązania pozwolą na ma-
newrowe, a tym samym jeszcze skuteczniejsze pro-
wadzenie działań mających na celu walkę z prze-
stępczością zorganizowaną, bez generowania do-
datkowych kosztów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie przesunięć środków finansowych
między poszczególnymi działami
w ramach PROW 2007–2013 (13156)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Romualda Ajchlera z dnia
30 listopada br. (znak: RA/023/123/09Wr) w sprawie
przesunięć środków finansowych między poszczegól-
nymi działaniami w ramach PROW 2007–2013,
uprzejmie przekazuję, co następuje.
W dniu 24 listopada br. Komitet Doradczy Komi-
sji Europejskiej ds. Rozwoju Obszarów Wiejskich
(RDC) w Brukseli pozytywnie zaopiniował polską
propozycję modyfikacji budżetu PROW 2007–2013
przedstawioną w poniższej tabeli:
876

Odpowiedź
Budżet
Budżet po Różnica
Działanie pierwotny
zmianie (euro) (euro)
(euro) sekretarza stanu
Renty w Ministerstwie Obrony Narodowej
2 187 600 000 2 549 600 000 + 362 000 000
strukturalne - z upoważnienia ministra -
Wspieranie na interpelację poseł Izabelli Sierakowskiej
gospodarstw
440 000 000 590 000 000 + 150 000 000
niskotowaro- w sprawie planowanej reorganizacji
wych
Korzystanie
terenowych organów administracji wojskowej
z usług na przykładzie Wojskowej Komendy Uzupełnień
doradczych
350 000 000 218 000 000 – 132 000 000 w Grójcu (13157)
przez rolników i
posiadaczy
lasów Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
Zwiększanie interpelację pani poseł Izabelli Sierakowskiej
wartości w sprawie planowanej reorganizacji terenowych or-
dodanej
podstawowej
1 100 000 000 932 000 000 – 168 000 000 ganów administracji wojskowej na przykładzie Woj-
produkcji rolnej skowej Komendy Uzupełnień w Grójcu (SPS-023-
i leśnej -13157/09), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
Uczestnictwo cych wyjaśnień.
rolników
w systemie 100 000 000 80 000 000 – 20 000 000 Określenie docelowej liczby wojskowych komend
jakości uzupełnień oraz wyznaczenie komend przewidzia-
żywności nych do rozformowania było efektem długotrwałych
Zalesianie prac koncepcyjno-analitycznych prowadzonych w re-
gruntów
rolnych sorcie obrony narodowej uwzględniających wszystkie
653 501 520 513 501 520 – 140 000 000
oraz zalesianie aspekty funkcjonowania administracji wojskowej na
gruntów innych
niż rolne
terenie całego kraju.
Odtwarzanie
W trakcie analiz zastosowano jednolite kryteria,
potencjału które można podzielić na dwie zasadnicze grupy.
produkcji leśnej Pierwsza z nich jawna dotyczy warunków realizowa-
zniszczonego
przez
nia przez poszczególne wojskowe komendy uzupeł-
140 000 000 100 000 000 – 40 000 000 nień ustawowych zadań, w szczególności:
katastrofy
i wprowadzanie — wielkości i struktury administrowanych zaso-
instrumentów
zapobiegaw- bów żołnierzy rezerwy,
czych — ogólnej liczby zasobów rezerw osobowych na
administrowanym terenie,
— terytorialnego zasięgu działania,
Należy podkreślić, że w wyniku ww. modyfikacji — stanu infrastruktury komend.
łączny budżet programu nie ulegnie zmianie. W chwi- Druga grupa kryteriów dotyczy potrzeb operacyj-
li obecnej strona polska oczekuje na wydanie decyzji no-obronnych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
KE w omawianej sprawie. (np. liczby nadanych przydziałów mobilizacyjnych,
Jednocześnie pragnę dodać, że w dniu 17 grudnia stanu zasobów żołnierzy rezerwy oraz środków
br. wydana została decyzja Komisji Europejskiej transportowych i maszyn itp.), które jako informacje
C(2009) 10435 akceptująca modyfikację PROW 2007– niejawne nie mogą być powszechnie udostępniane
–2013. Dotyczy ona uwzględnienia nowych prioryte- i podlegają ochronie z mocy prawa. Na podstawie po-
tów Wspólnoty (restrukturyzacja sektora mleczar- wyższych kryteriów należy odnieść się do argumen-
skiego, infrastruktura szerokopasmowego Internetu tacji pracowników wojska z Wojskowej Komendy
na obszarach wiejskich, gospodarka wodna, różno- Uzupełnień w Grójcu, o której pani poseł Izabella
rodność biologiczna, odnawialne źródła energii) i roz- Sierakowska wspomina w interpelacji. Podnoszone ar-
dysponowania dodatkowych przyznanych Polsce gumenty są oparte w zasadniczej mierze na przedsta-
środków w wysokości 168 890 000 euro. wieniu wybiórczo zastosowanych czynników (np. zaso-
by osobowe, wielkość administrowanego terenu)
Z poważaniem zmierzającym do wskazania innych (sąsiednich) woj-
Podsekretarz stanu skowych komend uzupełnień jako bardziej właści-
Artur Ławniczak wych do rozformowania. Dokonywanie prostych po-
równań w tym zakresie w żaden sposób nie pozwala
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r. na określenie nowego kształtu administracji wojsko-
wej funkcjonującej w ramach profesjonalnych Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
W odniesieniu do zarzutu podniesionego przez
pracowników wojska, a dotyczącego nieuwzględnie-

nia w pracach koncepcyjnych reformujących admini-
strację wojskową stanu technicznego budynku, w któ-
rym dyslokowana jest Wojskowa Komenda Uzupeł-
nień w Grójcu, uprzejmie informuję, że w kilku ostat-
nich latach większość wojskowych komend uzupełnień
była remontowana i modernizowana dla zapewnienia
niezbędnych warunków bieżącej obsługi administra-
cyjnej obywateli oraz godziwych warunków pracy ka-
dry i pracowników wojska. Przeprowadzone bieżące
remonty nie mogą być zatem decydującym czynnikiem
w typowaniu komend do rozformowania.
Analiza funkcjonowania pojedynczych wojsko-
wych komend uzupełnień w oderwaniu od całości
systemu wojskowych organów operacyjno-obronnych
i uzupełnieniowych prowadzić może do naruszenia
jego spójności.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Kwitka
w sprawie dramatycznie trudnej sytuacji
finansowej ośrodków doradztwa rolniczego
(13158)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Marka Kwitka z dnia 23 listopada 2009 r.
uprzejmie informuję, że podczas drugiego czytania
ustawy budżetowej na 2010 r. Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej przyjął poprawkę, zgodnie z którą zostały
zwiększone dotacje celowe dla jednostek doradztwa
rolniczego: dla Centrum Doradztwa Rolniczego
o 2 mln zł, natomiast dla każdego ODR o 1 mln zł.
Równocześnie pragnę poinformować, że jednostki
doradztwa rolniczego mogą pozyskiwać środki na
swoje funkcjonowanie z innych źródeł, np.:
— innych dotacji budżetowych,
— przychodów uzyskiwanych z tytułu prowadzo-
nej działalności gospodarczej,
— przychodów z innych źródeł, np. darowizn, za-
pisów, odsetek bankowych.
Zgodnie z art. 4 ust. 4 ustawy o jednostkach do-
radztwa rolniczego jednostki doradztwa rolniczego
mogą odpłatnie świadczyć usługi w zakresie:
1) prowadzenia:
877
a) ksiąg rachunkowych i dokumentacji niezbędnej
w rachunkowości w gospodarstwach rolnych,
b) działalności promocyjnej gospodarstw rol-
nych, w szczególności agroturystycznych lub ekolo-
gicznych,
c) kursów przygotowujących do uzyskania tytu-
łów kwalifikacyjnych w zawodach przydatnych do
prowadzenia działalności rolniczej,
d) działalności:
— wydawniczej,
— poligraficznej,
— laboratoryjnej,
— hotelarskiej i gastronomicznej,
— szkoleniowej niezwiązanej z realizacją zadań,
o których mowa w ust. 1 i 2,
e) gospodarki pasiecznej;
2) udostępniania pomieszczeń i innych składni-
ków majątkowych;
3) organizacji targów, wystaw, pokazów, konfe-
rencji i innych przedsięwzięć upowszechniających
wiedzę rolniczą, nowe technologie produkcji i promu-
jących produkty i wyroby przetwórstwa rolno-spo-
żywczego;
4) sporządzania:
a) opracowań oceny możliwości inwestycyjnych
gospodarstw rolnych,
b) analiz i opracowań ekonomicznych, finanso-
wych i technologicznych,
c) oceny użyteczności maszyn rolniczych,
d) planów nawozowych lub planów przechowal-
nictwa nawozów naturalnych,
e) planów rolnośrodowiskowych,
f) planów przestawienia gospodarstwa rolnego na
produkcję metodami ekologicznymi lub planów pro-
dukcji w gospodarstwach ekologicznych;
5) wypełniania wniosków lub innych dokumen-
tów niezbędnych do ubiegania się o przyznanie po-
mocy finansowanej lub współfinansowanej ze środ-
ków pochodzących z funduszy Unii Europejskiej lub
innych instytucji krajowych i zagranicznych;
6) objętym pomocą finansową przyznawaną na
podstawie przepisów o wspieraniu rozwoju obszarów
wiejskich z udziałem środków Europejskiego Fundu-
szu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich,
w tym usługi w zakresie, o którym mowa w art. 24
ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005
z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia roz-
woju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz
Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFR-
ROW) (Dz.Urz. UE L 277 z 21.10.2005, str. 1).
Ośrodki doradztwa rolniczego prowadzą samo-
dzielną gospodarkę finansową, a marszałkowie wo-
jewództw mogą zlecać im realizację zadań, zgodnie
z zakresem działania, zapewniając równocześnie
środki finansowe. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju
Wsi zleciło Centrum Doradztwa Rolniczego realizację
zadań, np. doskonalenie zawodowe wszystkich dorad-
ców rolniczych w zakresie cross-compliance i bhp,
przekazując na ten cel środki finansowe z pomocy
technicznej PROW 2007–2013. Nie podzielam poglą-
878
du pana posła Kwitka, że w roku bieżącym nastąpiło
osłabienie CDR. Wręcz przeciwnie, uważam, że do-
datkowe zadania nałożone na tę instytucję podnoszą
jej znaczenie i prestiż, a środki finansowe pozyskiwa-
ne z innych niż dotacja celowa źródeł dają gwarancję
ich realizacji.
Ponadto pragnę poinformować, że 14 grudnia
2009 r. w Dzienniku Ustaw Nr 211, poz. 1634 zosta-
ło opublikowane rozporządzenie ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 4 grudnia 2009 r. w sprawie ra-
mowego statutu wojewódzkich ośrodków doradztwa
rolniczego. Długi okres opracowywania projektu roz-
porządzenia wynikał z koniczności przekazania go,
zgodnie z ustawą o jednostkach doradztwa rolnicze-
go, do zaopiniowania przez Konwent Marszałków,
który dokonał tego na posiedzeniu w dniu 25 wrze-
śnia 2009 r.
Obecnie system doradztwa rolniczego w Polsce to
system publiczno-prywatny. Prywatne podmioty
zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z 7 marca 2007 r.
o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich mogą
świadczyć usługi doradcze dofinansowywane ze środ-
ków publicznych, zgodnie z zasadami określonymi
w działaniu: Korzystanie z usług doradczych przez
rolników i posiadaczy lasów Programu Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013, po uzyskaniu
akredytacji ministra rolnictwa i rozwoju wsi. Zasady
udzielania akredytacji określa rozporządzenie mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi z 7 maja 2008 r. w spra-
wie akredytacji podmiotów świadczących usługi do-
radcze w ramach działania „Korzystanie z usług
doradczych przez rolników i posiadaczy lasów” obję-
tego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013. Na podstawie art. 37 ustawy o wspie-
raniu rozwoju obszarów wiejskich kontrolę jakości
usług doradczych objętych wsparciem ze środków
PROW 2007–2013 oraz spełnienia wymogów odno-
śnie do doradzania pełni Centrum Doradztwa Rolni-
czego z siedzibą w Brwinowie. Równocześnie insty-
tucja ta jest odpowiedzialna za szkolenie doradców
rolniczych i prowadzenie listy doradców posiadają-
cych uprawnienia do doradzania. Zasady doskonale-
nia zawodowego w zakresie świadczenia usług dorad-
czych w ramach działania: Korzystanie z usług do-
radczych przez rolników i posiadaczy lasów reguluje
rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 7 maja 2008 r. w sprawie szkoleń dla podmio-
tów, których dotyczą działania objęte Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013,
oraz doradzania odnośnie do sporządzania dokumen-
tacji niezbędnej do uzyskania pomocy finansowej.
Ponieważ w Polsce płatności bezpośrednie otrzy-
muje ok. 1,5 mln rolników, to niezbędne jest współ-
działanie publicznych i prywatnych podmiotów do-
radczych dla zapewnienia rolnikom doradztwa w za-
kresie cross-compliance, zgodnie z rozporządzeniem
UE 73/2009 r. Unia Europejska wymaga od każdego
kraju członkowskiego zapewnienia doradztwa rolni-
kom przynajmniej w tym zakresie, jednak aktualnie
trwają prace nad nowelizacją rozporządzenia mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 17 kwietnia 2008 r.
w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyzna-
wania pomocy finansowej w ramach działania „Ko-
rzystanie z usług doradczych przez rolników i posia-
daczy lasów” objętego Programem Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 78,
poz. 470) w celu rozszerzenia katalogu usług dorad-
czych dofinansowanych ze środków PROW na lata
2007–2013, a tym samym zapewnić polskim rolni-
kom usługi doradcze w szerszym niż wymagany
przez UE zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Łatasa
i Edwarda Siarki
w sprawie poprawy bezpieczeństwa
na drodze krajowej nr 7 na trasie Kraków
– Myślenice oraz informacji dotyczącej prac
budowlanych na dalszym odcinku tej drogi
na trasie Lubień – Zabornia (13159)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 4 grudnia 2009 r. (znak: SPS-023-13159/
09), przy którym przekazano interpelację posłów
Marka Łatasa i Edwarda Siarki w sprawie poprawy
bezpieczeństwa na drodze krajowej nr 7 na trasie
Kraków – Myślenice oraz informacji dotyczącej prac
budowlanych na dalszym odcinku tej drogi na trasie
Lubień – Rabka, uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
W „Programie budowy dróg krajowych na lata
2008–2012” zatwierdzonym uchwałą Rady Mini-
strów nr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r. zosta-
ły ujęte następujące zadania:
1. Budowa drogi ekspresowej S7 na odcinku Kra-
ków – Rabka, w ramach której realizowane jest za-
danie pod nazwą „Budowa drogi ekspresowej S7 My-
ślenice – Lubień z obwodnicą Lubnia”, zostało odda-
ne do ruchu;
3. Przebudowa drogi S7 Lubień – Rabka o długo-
ści 16,7 km jest na etapie prac przygotowawczych.
W dniu 3 czerwca 2009 r. został złożony wniosek
o wydanie decyzji środowiskowej. Obecnie Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad oczekuje na
wydanie przedmiotowej decyzji. Planowany termin
to luty 2010 r. Realizacja przedmiotowego zadania

rozpocznie się pod warunkiem uzyskania niezbęd-
nych decyzji administracyjnych w zakładanych ter-
minach.
Resort infrastruktury dostrzega również koniecz-
ność poprawy stanu technicznego, bezpieczeństwa
oraz budowy i przebudowy wielu dróg krajowych
w Polsce, w tym także wiaduktu w miejscowości Gło-
goczów. Środki na powyższy cel pochodzą z dwóch
źródeł: budżetu państwa oraz Krajowego Funduszu
Drogowego.
W planie finansowym Krajowego Funduszu
Drogowego na 2010 r. zabezpieczono na budowę
i przebudowę dróg kwotę 27 600 mln zł., w tym na
zadania z zakresu poprawy bezpieczeństwa ruchu
327 mln zł.
Drugim źródłem finansowania zadań drogowych,
tj.: remontów, zarządzania i utrzymania sieci dróg kra-
jowych, jest budżet państwa. Wysokość środków prze-
znaczonych w projekcie budżetu państwa na 2010 r. na
remonty prowadzone przez GDDKiA na sieci dróg
krajowych wynosi 467 mln zł (w ramach całkowitej
kwoty zapisanej w cz. 39 Transport, w wysokości
3,7 mld).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie elektryfikacji linii kolejowej nr 203
na odcinku Krzyż – Gorzów Wlkp. – Kostrzyn
(13161)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pyta-
niem pana posła Witolda Pahla w sprawie elektryfi-
kacji linii kolejowej nr 203 na odcinku Krzyż – Go-
rzów Wlkp. – Kostrzyn uprzejmie informuję, że ak-
tualnie plany inwestycyjne skoncentrowane są na
zadaniach nakreślonych przez masterplan dla trans-
portu kolejowego w Polsce do roku 2030, a w szcze-
gólności objętych Programem Operacyjnym „Infra-
struktura i środowisko” na lata 2007–2013.
Podstawowym zamierzeniem modernizacji sieci
kolejowej jest poprawa parametrów użytkowych wy-
branych odcinków linii kolejowych, których priorytet
wynika z faktu, iż:
— są elementem transeuropejskiej sieci kolejowej,
której ostateczny kształt na terenie Polski został
określony w załączniku do traktatu akcesyjnego,
879
— łączą ze sobą duże miasta Polski lub centra
przemysłowe z portami morskimi,
— łączą główną część polskiej sieci kolejowej
z sieciami kolejowymi krajów sąsiadujących.
Program Operacyjny „Infrastruktura i środowi-
sko” skupia się jedynie na modernizacji linii wcho-
dzących w skład transeuropejskiej sieci transporto-
wej TEN-T oraz wybranych połączeń międzyaglome-
racyjnych.
Mając na względzie powyższe oraz istniejące ogra-
niczenia finansowe (z uwagi na bardzo duży zakres
rzeczowy i finansowy tej inwestycji), aktualnie brak
jest możliwości sfinansowania elektryfikacji przed-
miotowego odcinka linii kolejowej.
W najbliższym czasie wykonywane będą na tym
odcinku jedynie naprawy bieżące, zapewniające bez-
pieczeństwo ruchu pociągów, wykonywane w ramach
regionalnych programów operacyjnych.
W dalszej perspektywie zakłada się natomiast
elektryfikację linii nr 203 na odcinku Krzyż – Go-
rzów Wlkp., której wykonanie planowane jest do koń-
ca 2030 r.
Jeśli chodzi o pozostałe odcinki linii nr 203, to ich
elektryfikacja będzie uzależniona od możliwości fi-
nansowych oraz od zapotrzebowania na przewozy
kolejowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie nabywania przez polskich
kierowców praw jazdy na Ukrainie (13162)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo (SPS-023-13162/09) przekazujące interpelację
posła pana Witolda Pahla w sprawie nabywania przez
polskich kierowców praw jazdy na Ukrainie, przed-
stawiam następujące wyjaśnienia.
Obecnie obowiązujące zasady kierowania pojaz-
dami na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej okre-
ślone zostały w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym. Art. 94 ust. 1 powyższej
ustawy stanowi, że na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej odpowiednim pojazdem silnikowym może
kierować osoba posiadająca ważne zagraniczne pra-
wo jazdy wydane przez:
880
— państwo członkowskie Unii Europejskiej, Kon-
federację Szwajcarską lub państwo członkowskie Eu-
ropejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA)
– stronę umowy o Europejskim Obszarze Gospodar-
czym, w okresie ważności prawa jazdy,
— państwo będące stroną Konwencji o ruchu dro-
gowym, sporządzonej w Wiedniu dnia 8 listopada
1968 r.,
bądź prawo jazdy zgodne z wzorem określonym
w powyżej wskazanej konwencji (niezależnie od pań-
stwa, w którym zostało wydane), w okresie 6 miesię-
cy od daty rozpoczęcia stałego lub czasowego pobytu,
nie dłużej jednak niż przez okres ważności prawa
jazdy.
Należy wskazać, że Ukraina, podobnie jak Rzecz-
pospolita Polska, jest stroną Konwencji o ruchu dro-
gowym, sporządzonej w Wiedniu dnia 8 listopada
1968 r. Powyższy akt prawny nakłada na wszystkie
umawiające się strony obowiązek uznawania praw
jazdy wydanych przez inne państwa, które przystą-
piły do konwencji, o ile wydawane przez nie doku-
menty nie uchybiają jej postanowieniom. Dlatego też,
stosownie do wyżej omówionych zapisów, osoba po-
siadająca ważne prawo jazdy wydane przez odpo-
wiednie organy ukraińskie uprawniona jest do kie-
rowania pojazdami na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej w okresie 6 miesięcy od daty rozpoczęcia sta-
łego lub czasowego pobytu, przy czym okres ten może
ulec skróceniu stosownie do okresu ważności doku-
mentu prawa jazdy.
Po upływie ww. okresu osoba posiadająca ukraiń-
skie prawo jazdy w celu dalszego uczestnictwa w ru-
chu drogowym w Polsce zobowiązana jest do uzyska-
nia polskiego prawa jazdy, zgodnie z przewidzianymi
prawem polskim wymogami. Wymiana ukraińskiego
prawa jazdy na polski dokument warunkowana jest
spełnieniem przesłanek określonych w art. 90 ust. 1
pkt 5 oraz w art. 94 ust. 2 ww. ustawy, tj. posiadania
miejsca zamieszkania oraz oddania do wymiany waż-
nego dokumentu prawa jazdy. Polski organ dokonu-
jący wymiany ukraińskiego prawa jazdy na polskie,
na podstawie przepisów rozporządzenia ministra in-
frastruktury z dnia 21 stycznia 2004 r. w sprawie
wydawania uprawnień do kierowania pojazdami, ma
obowiązek uzyskania potwierdzenia prawdziwości
danych i informacji zawartych w tym dokumencie.
Potwierdzenia autentyczności danych dokonuje or-
gan, który wydał przedłożony do wymiany doku-
ment. Powyższy wymóg stanowi obligatoryjny ele-
ment procedury wymiany prawa jazdy, a brak ww.
potwierdzenia bądź uzyskanie informacji o niepraw-
dziwości danych zamieszczonych w dokumencie skut-
kuje odmową wydania polskiego prawa jazdy. Zapew-
nia to dopuszczenie do udziału w ruchu drogowym
na terytorium RP wyłącznie tych osób, które uzyska-
ły za granicą prawo jazdy zgodnie z obowiązującą
tam procedurą i przepisami międzynarodowymi.
W ocenie resortu infrastruktury obecnie obowiązu-
jące przepisy i procedury dotyczące uznawania i wy-
miany praw jazdy wydanych przez kraje będące stro-
nami Konwencji o ruchu drogowym, sporządzonej
w Wiedniu w dniu 8 listopada 1968 r., w tym przez
Ukrainę, w pełni zabezpieczają przed dopuszczeniem
do udziału w ruchu drogowym osób, które uzyskały
dokument prawa jazdy za granicą z naruszeniem
obowiązujących tam procedur.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
resort infrastruktury nie widzi uzasadnienia do po-
dejmowania dodatkowych działań zmierzających do
zmiany obowiązujących przepisów odnoszących się
do wymiany i uznawania na terenie Rzeczypospolitej
Polskiej praw jazdy wydanych przez Ukrainę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie przekazywania gminom
dotacji celowej na postępowanie w sprawie
zwrotu podatku akcyzowego zawartego
w cenie oleju napędowego wykorzystywanego
do produkcji rolnej (13163)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przesła-
ną przy piśmie z dnia 4 grudnia 2009 r., znak: SPS-
-023-13163/09, interpelacją pani poseł Agnieszki Ha-
najczyk w sprawie zwrotu podatku akcyzowego zawar-
tego w cenie oleju napędowego wykorzystywanego do
produkcji rolnej uprzejmie informuję Pana Marszałka,
że w ustawie budżetowej na 2009 r. na zwrot podatku
akcyzowego oraz pokrycie kosztów gmin została za-
planowana kwota 500 mln zł. W 2009 r. wojewodowie
złożyli wnioski o przekazanie dotacji na zwrot podat-
ku akcyzowego od oleju napędowego wykorzystywa-
nego do produkcji rolnej na łączną kwotę ok. 610 mln
zł. Zatem wystąpił niedobór środków na zwrot podat-
ku akcyzowego w kwocie ok. 110 mln zł.
W związku z wydaniem decyzji przez ministra fi-
nansów dla wojewodów w kwocie niższej, niż to wy-
nikało ze złożonych przez nich zapotrzebowań, wy-
stąpiłem z wnioskiem do ministra finansów o uzu-
pełnienie brakującej kwoty z rezerwy celowej prze-
znaczonej na pokrycie zobowiązań wymagalnych
Skarbu Państwa dla poszczególnych województw.
W dniu 17 grudnia 2009 r. minister finansów wydał
decyzje dla poszczególnych województw przyznające
środki na realizację, wynikających z ustawy z dnia
10 marca 2006 r. o zwrocie podatku akcyzowego za-
wartego w cenie oleju napędowego wykorzystywane-

go do produkcji rolnej (Dz. U. Nr 52, poz. 379),
zobowiązań Skarbu Państwa z tytułu zwrotu po-
datku akcyzowego na rzecz producentów rolnych
oraz na pokrycie kosztów postępowania poniesio-
nych z tego tytułu przez gminy w drugim okresie
płatniczym 2009 r.
Ze względu na to, że w ww. ustawie z dnia 10 mar-
ca 2006 r. nie uregulowano kwestii wypłaty produ-
centom rolnym odsetek z tytułu nieterminowego
zwrotu podatku akcyzowego, w przypadku wystąpie-
nia przez producentów rolnych o odsetki z tytułu
nieterminowego przekazania im zwrotu podatku ak-
cyzowego w drugim terminie 2009 r. wnioski te będą
rozpatrywane w trybie analogicznym jak zwrot po-
datku akcyzowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie nierównego traktowania
w Prawie spółdzielczym członków spółdzielni
mieszkaniowych przy wykupie udziałów
w gruncie pod budynkiem spółdzielczym (13164)
Odpowiadając na interpelację pana posła Mie-
czysława Marcina Łuczaka (znak: SPS-023-13164/
09) w sprawie nierównego traktowania w Prawie
spółdzielczym członków spółdzielni mieszkaniowych
przy wykupie udziałów w gruncie pod budynkiem
spółdzielczym, uprzejmie przedstawiam następujące
stanowisko.
Na podstawie art. 244 Kodeksu cywilnego w związ-
ku z art. 172 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 199, poz. 1116, z późn. zm.) spółdzielcze własno-
ściowe prawo do lokalu jest prawem zbywalnym,
przechodzi na spadkobierców i podlega egzekucji.
Jest ono ograniczonym prawem rzeczowym.
Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu nie
jest i nigdy nie było – ani pod rządami Prawa spół-
dzielczego, ani obowiązującej od dnia 24 kwietnia
2001 r. ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych – zwią-
zane z udziałem w gruncie, na którym został wybu-
dowany budynek, w którym znajduje się lokal będący
przedmiotem tego prawa.
881
Cechą charakterystyczną tego prawa jest bowiem
to, że podobnie jak inne ograniczone prawa rzeczowe
wymienione wyczerpująco w art. 244 K.c. jest ono
prawem na rzeczy cudzej, czyli w tym wypadku pra-
wem na nieruchomości należącej do spółdzielni.
Uprzejmie wyjaśniam, że członek spółdzielni po-
siadający spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu
wbrew potocznemu mniemaniu nie jest i nigdy nie
był właścicielem lokalu, nawet wówczas, gdy dokonał
spłaty wkładu budowlanego w wysokości całości
kosztów budowy przypadających na dany lokal.
Członek posiadający spółdzielcze własnościowe
prawo do lokalu staje się właścicielem lokalu dopiero
z chwilą zawarcia ze spółdzielnią notarialnej umowy
przeniesienia własności lokalu.
Na mocy art. 3 ust. 1–3 ustawy z dnia 24 czerwca
1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80,
poz. 903, z późn. zm.) w razie wyodrębnienia własno-
ści lokali właścicielowi lokalu przysługuje bowiem
udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związa-
ne z własnością lokali. Nieruchomość wspólną stano-
wi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie
służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Udział
właściciela lokalu wyodrębnionego w nieruchomości
wspólnej odpowiada stosunkowi powierzchni użyt-
kowej lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przy-
należnych do łącznej powierzchni użytkowej wszyst-
kich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przyna-
leżnymi.
Wymaga podkreślenia, że zgodnie z art. 36 usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych, która wprowa-
dziła możliwość ustanowienia odrębnej własności
lokali w spółdzielczych budynkach wielolokalowych,
ustanowienie to może nastąpić po nabyciu przez spół-
dzielnię własności lub prawa użytkowania wieczyste-
go działek budowlanych, na których wybudowano te
budynki.
Podstawą oznaczania lokali i przypadających na
każdy lokal udziałów w nieruchomości wspólnej przy
zawieraniu notarialnych umów o ustanowieniu od-
rębnej własności lokali na rzecz członków lub osób
niebędących członkami, którym przysługuje spół-
dzielcze własnościowe prawo do lokali, oraz o prze-
niesieniu własności tych lokali przez spółdzielnię na
rzecz tych osób jest prawomocna uchwała zarządu
spółdzielni w sprawie określenia przedmiotu odręb-
nej własności lokali w danej nieruchomości (art. 42
ust. 2 i 5 ww. ustawy).
Zawierając z członkiem umowę przeniesienia wła-
sności lokalu, spółdzielnia przenosi na niego udział
w takim prawie do gruntu, jakie sama posiada, oraz
na takich warunkach finansowych, jakie sama mu-
siała spełnić, aby prawo do gruntu uzyskać. W zależ-
ności od tego, czy spółdzielni przysługuje prawo wła-
sności gruntu czy też prawo użytkowania wieczyste-
go gruntu, członek przy zawieraniu umowy przenie-
sienia własności lokalu uzyskuje udział we współwła-
sności gruntu lub we współużytkowaniu wieczystym
gruntu.
882
Pragnę przy tym zauważyć, że wykup mieszkań
za tzw. przysłowiową złotówkę, o którym mowa
w interpelacji, dotyczy mieszkań, do których człon-
kom przysługuje prawo spółdzielcze lokatorskie, a nie
własnościowe. Od dnia 31 lipca 2007 r., tj. od wejścia
w życie ustawy nowelizującej z dnia 14 czerwca 2007 r.
(Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 873, z późn. zm.), człon-
kowie tacy, aby uzyskać własność lokalu, obowiązani
są bowiem wpłacić jedynie nominalną kwotę umorze-
nia kredytu zaciągniętego przez spółdzielnię na bu-
dowę budynku zamiast obowiązującej do tego dnia
wpłaty w wysokości 50% tego umorzenia zwaloryzo-
wanego proporcjonalnie do aktualnej wartości ryn-
kowej lokalu.
Odnosząc się do pytań pana posła, uprzejmie in-
formuję, że stosownie do wskazanych wyżej regula-
cji prawnych członkowi posiadającemu spółdzielcze
własnościowe prawo do lokalu w ogóle nie przysłu-
guje i nigdy nie przysługiwało prawo żądania prze-
niesienia na niego udziału w nieruchomości grun-
towej, na której posadowiony jest budynek. Tego
rodzaju roszczenie jest bowiem nierozerwalnie zwią-
zane z nabyciem przez członka od spółdzielni wła-
sności lokalu w drodze zawarcia ze spółdzielnią sto-
sownej umowy notarialnej – po spełnieniu przez
niego warunków określonych w ustawie o spółdziel-
niach mieszkaniowych.
Mając powyższe na uwadze, nie znajduję uzasad-
nienia dla opinii o nierównym traktowaniu członków
w przedmiotowej sprawie.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie internetowych giełd wierzytelności
(13165)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tomasza Lenza przekazaną
przy piśmie z dnia 4 grudnia 2009 r., nr SPS-023-
-13165/09, w sprawie internetowych giełd wierzytel-
ności, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W polskim porządku prawnym – jak słusznie
przedstawiono w interpelacji –dopuszczalna jest co
do zasady cesja wierzytelności bez zgody dłużnika.
Przepis art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.
Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.)
stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika prze-
nieść wierzytelność na osobę trzecią.
Powyższy przepis stanowi materialnoprawną
podstawę działalności przedsiębiorców organizują-
cych internetowe giełdy obrotu wierzytelnościami.
W obowiązującym stanie prawnym brak odrębnej
ustawy, która wprowadzałaby zasady prowadzenia
działalności gospodarczej polegającej na organizowa-
niu internetowych giełd wierzytelności. Jednakże
treść i forma usług świadczonych za pośrednictwem
takich giełd przemawia za uznaniem tej formy dzia-
łalności za świadczenie usług drogą elektroniczną
w rozumieniu ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świad-
czeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2002 r.
Nr 144, poz. 1204, z późn. zm.). W świetle tej ustawy
świadczenie usługi drogą elektroniczną jest wykona-
niem usługi świadczonej bez jednoczesnej obecności
stron (na odległość), poprzez przekaz danych na in-
dywidualne żądanie usługobiorcy, przesyłanej i otrzy-
mywanej za pomocą urządzeń do elektronicznego
przetwarzania, włącznie z kompresją cyfrową, i prze-
chowywania danych, która jest w całości nadawana,
odbierana lub transmitowana za pomocą sieci tele-
komunikacyjnej w rozumieniu ustawy z dnia 16 lip-
ca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne. W związku
z powyższym na podmiocie świadczącym usługi po-
legające na udostępnianiu możliwości sprzedaży lub
zakupu wierzytelności ciąży m.in. obowiązek okre-
ślenia regulaminu świadczenia usług drogą elektro-
niczną. Regulamin taki powinien określać przede
wszystkim:
1) rodzaje i zakres usług świadczonych drogą elek-
troniczną,
2) warunki świadczenia usług drogą elektro-
niczną,
3) warunki zawierania i rozwiązywania umów
o świadczenie usług drogą elektroniczną,
4) tryb postępowania reklamacyjnego.
Ustawa o świadczeniu usług drogą elektroniczną
określa również, w jakich przypadkach podmiot
świadczący usługi drogą elektroniczną nie ponosi od-
powiedzialności (karnej albo cywilnej) za treść prze-
kazywanych danych. Zgodnie z tą ustawą usługodaw-
ca nie ponosi odpowiedzialności, jeśli:
1) nie jest inicjatorem przekazu danych,
2) nie wybiera odbiorcy przekazu danych,
3) nie wybiera oraz nie modyfikuje informacji za-
wartych w przekazie.
Oznacza to, że w przypadkach innych aniżeli wy-
mienione powyżej usługodawca ponosi odpowie-
dzialność za treść przekazywanych danych będą-
cych przedmiotem usługi świadczonej drogą elek-
troniczną.
Z treści regulaminów internetowych giełd wierzy-
telności wynika, iż usługi są świadczone przez przed-
siębiorców na rzecz użytkowników również będących
przedsiębiorcami. Co więcej, wierzytelności będące
przedmiotem obrotu na stronach internetowych są
wierzytelnościami powstałymi w związku z prowa-
dzoną przez dłużnika działalnością gospodarczą lub
zawodową. W związku z powyższym można przyjąć,
iż w większości przypadków obrót wierzytelnościami

na internetowych giełdach nie dotyczy konsumen-
tów, przez których zgodnie z art. 221 ustawy z dnia
23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r.
Nr 16, poz. 93, z późn. zm.) rozumie się osoby fi-
zyczne dokonujące czynności prawnych niezwiąza-
nych bezpośrednio z działalnością gospodarczą lub
zawodową.
Nie można jednak wykluczyć, że na rynku istnie-
ją również internetowe giełdy wierzytelności, któ-
rych przedmiotem obrotu są wierzytelności przysłu-
gujące przeciwko dłużnikom będącym konsumenta-
mi. W takim przypadku do naruszania zbiorowych
interesów konsumentów może potencjalnie dojść
w dwojaki sposób: poprzez bezprawne udostępnienie
danych osobowych konsumentów będących dłużni-
kami albo poprzez bezprawne działania podmiotów
prowadzących giełdy internetowe w zakresie prowa-
dzonej windykacji należności.
W przypadku udostępnienia danych osobowych
dłużników za pośrednictwem stron internetowych
giełd wierzytelności legalność takiego działania po-
winna być oceniania w świetle przepisów ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobo-
wych (Dz. U. z 2007 r. Nr 101, poz. 926, z późn. zm.),
z uwzględnieniem przepisu art. 3 ustawy z dnia 14 lu-
tego 2003 r. o udostępnianiu informacji gospodar-
czych (Dz. U. z 2003 r. Nr 50, poz. 424, z późn. zm.),
na którego podstawie udostępnianie informacji go-
spodarczych osobom trzecim nieoznaczonym w chwi-
li przeznaczania tych informacji do udostępniania
następuje wyłącznie za pośrednictwem biur informa-
cji gospodarczej, chyba że udostępnianie, o którym
mowa powyżej, następuje w celu sprzedaży wierzy-
telności przez ogłoszenie publiczne lub przepisy pra-
wa przewidują inny tryb udostępniania danych.
Kontrola legalności gromadzenia, przetwarzania
i udostępniania danych osobowych jest zadaniem re-
alizowanym przede wszystkim przez generalnego
inspektora ochrony danych osobowych.
Jednocześnie bezprawne udostępnianie za po-
średnictwem internetowej giełdy wierzytelności da-
nych osobowych dłużników będących konsumentami
może stanowić podstawę do podjęcia przez prezesa
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów czyn-
ności w ramach kompetencji ustawowych, pod wa-
runkiem że bezprawne działania przedsiębiorcy go-
dzą w zbiorowe interesy konsumentów.
Odpowiadając na pytanie w zakresie poddania
analizie internetowych giełd wierzytelności pod ką-
tem skutków społecznych ich działalności w obrocie
konsumenckim, minister sprawiedliwości zgodnie
z właściwością zwrócił się do prezesa Urzędu Ochro-
ny Konkurencji i Konsumentów o udzielenie infor-
macji w tej kwestii.
Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów wyjaśnił, że nie otrzymywał dotychczas
skarg konsumentów, z których wynikałoby, iż w wy-
niku zamieszczenia informacji na internetowej gieł-
dzie wierzytelności doszło do naruszenia praw kon-
sumenckich.
883
Ponadto w toku prowadzonych przez prezesa
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów po-
stępowań w sprawach praktyk naruszających zbio-
rowe interesy konsumentów działalność przedsię-
biorców oceniana jest w szczególności pod kątem
wymogów stawianych przez ustawę z dnia 2 lipca
2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.) oraz ustawę
z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nie-
uczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 171, poz. 1206).
Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów wydaje decyzje o uznaniu działań przedsię-
biorcy za praktykę naruszającą zbiorowe interesy
konsumentów i nakazuje zaniechanie jej stosowania,
jeżeli stwierdzi naruszenie zakazu stosowania prak-
tyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów.
Nadto prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów może również nałożyć na przedsiębiorcę
karę pieniężną w wysokości nie większej niż 10%
przychodu osiągniętego w roku rozliczeniowym po-
przedzającym rok nałożenia kary.
Odpowiadając na pytanie w zakresie ewentual-
nych działań mających na celu wprowadzenie prze-
pisów, które regulowałyby działalność internetowych
giełd wierzytelności, uprzejmie informuję, iż Mini-
sterstwo Sprawiedliwości obecnie nie prowadzi prac
legislacyjnych, które dotyczyłyby szczególnego ure-
gulowania przedmiotowej działalności internetowych
giełd wierzytelności, natomiast kopia interpelacji zo-
stała przekazana do ministra gospodarki, bowiem
dotyczy ona uregulowania zasad prowadzenia okre-
ślonej działalności gospodarczej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Pięty
w sprawie ministerialnego projektu ustawy
o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług, ustawy o transporcie drogowym
oraz ustawy o zmianie ustawy o podatku
od towarów i usług z dnia 2 lipca 2009 r. (13166)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 4 grudnia 2009 r., znak: SPS-
-023-13166/09, przy którym przekazana została in-
terpelacja poselska pana Jarosława Pięty, posła na
Sejm RP, dotycząca objęcia niepublicznych szkół ję-
884
zykowych 22-procentową stawką podatku od towa-
rów i usług, uprzejmie informuję.
Głównym celem projektu nowelizacji ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), przesłanego do uzgod-
nień międzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r. (pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług), jest
„przełożenie” wykorzystanej w załącznikach do usta-
wy klasyfikacji PKWiU z 1997 r. na klasyfikację
PKWiU z 2008 r.
W projekcie ustawy przewiduje się likwidację za-
łącznika nr 4, który określał zakres zwolnień od po-
datku przy zastosowaniu klasyfikacji statystycznych,
i przeniesienie uregulowań dotyczących tej tematyki
do treści ustawy. Wynika to z braku praktycznej
możliwości „przełożenia” obecnej klasyfikacji wyko-
rzystanej w tym załączniku na klasyfikację PKWiU
z 2008 r. w taki sposób, by zakres zwolnień był zgod-
ny z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia
28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu
podatku od wartości dodanej (Dziennik Urzędowy
Unii Europejskiej L 347/1 z późn. zm.).
Przy określaniu zakresu tych zwolnień uwzględ-
nione zostały przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady
oraz orzecznictwo ETS.
Obecnie zakłada się, że w zakresie usług eduka-
cyjnych zwolnieniem mają być objęte:
— usługi świadczone przez:
a) jednostki objęte systemem oświaty, w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształ-
cenia i wychowania,
b) uczelnie, placówki naukowe Polskiej Akademii
Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe – w zakre-
sie kształcenia na poziomie wyższym
oraz dostawa towarów i świadczenie usług ściśle
z takimi usługami związane;
— usługi prywatnego nauczania na poziomie
przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, po-
nadgimnazjalnym i wyższym świadczone przez na-
uczycieli;
— usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania oraz świadczenie usług i dostawa towarów
ściśle z tymi usługami związana, prowadzone w for-
mach przewidzianych w odrębnych przepisach;
— inne niż wyżej wymienione usługi nauczania
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredy-
tację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty
– wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją.
Zakres powyższego zwolnienia adresowany jest
m.in. do jednostek objętych systemem oświaty reali-
zujących usługi kształcenia, do których zalicza się
również placówki niepubliczne, które uzyskały wpis
do ewidencji prowadzonej przez jednostkę samorządu
terytorialnego.
Zgodnie z art. 82 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) osoby fizyczne i prawne mogą zakładać
placówki niepubliczne po uzyskaniu wpisu do ewi-
dencji prowadzonej przez jednostkę samorządu tery-
torialnego obowiązaną do prowadzenia odpowiednie-
go typu placówek publicznych.
Placówki niepubliczne mogą zatem być zakładane
i prowadzone przez osoby fizyczne lub osoby prawne
niebędące jednostkami samorządu terytorialnego.
W związku z powyższym szkoły językowe prowa-
dzone w formie placówek objętych takim wpisem ko-
rzystałyby z tego zwolnienia.
Inną możliwością korzystania ze zwolnienia od po-
datku będzie posiadanie akredytacji w rozumieniu
przepisów o systemie oświaty, o której mowa powyżej.
Ponadto zauważam, iż odnoszenie zwolnienia do
wszystkich podmiotów zajmujących się nauczaniem,
jeśli formy tego nauczania nie spełniają kryteriów
przewidzianych w ustawie o systemie oświaty, nie
jest zasadne, gdyż trudno byłoby powiązać takie
zwolnienie ze zwolnieniem podmiotów działających
w interesie publicznym, o którym mówi rozdział 2
„Zwolnienia dotyczące określonych czynności wyko-
nywanych w interesie publicznym” dyrektywy 2006/
112/WE.
Podkreślam przy tym, że wejście w życie przed-
stawionych powyżej rozwiązań planowane jest dopie-
ro od 1 stycznia 2011 r.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, iż w podatku
dochodowym przedsiębiorcy prowadzący działalność
polegającą na prowadzeniu szkół mogą korzystać
z różnych preferencji podatkowych.
W sytuacji, gdy przedsiębiorca będący podatni-
kiem podatku dochodowego od osób fizycznych pro-
wadzi szkołę w rozumieniu przepisów o systemie
oświaty, to ma do niego zastosowanie przepis art. 21
ust. 1 pkt 36 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.,
Nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Zgodnie z powołanym
przepisem wolne od podatku dochodowego są docho-
dy z tytułu prowadzenia szkół w rozumieniu przepi-
sów o systemie oświaty, w części wydatkowanej na
cele szkoły w roku podatkowym lub w roku po nim
następującym.
Stosownie do art. 21 ust. 7 ustawy o podatku do-
chodowym od osób fizycznych za wydatki, o których
mowa w art. 21 ust. 1 pkt 36, poniesione z tytułu
prowadzenia szkoły niepublicznej w rozumieniu prze-
pisów o systemie oświaty, jeżeli nie zostały zaliczone
do kosztów uzyskania przychodów, uważa się wydat-
ki na:
1) zakup stanowiących środki trwałe pomocy dy-
daktycznych i innych urządzeń niezbędnych do pro-
wadzenia szkoły,
2) wydatki związane z organizowaniem wypo-
czynku wakacyjnego uczniów, w części stanowiącej
wynagrodzenie personelu wychowawczego i obsługi,
jeżeli nie zostało pokryte przez wpłaty rodziców.
Natomiast gdy przedsiębiorca prowadzący szkołę
jest osobą prawną, również korzysta z ulg podatko-
wych.
Zgodnie z przepisem art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy
z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od

osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, tekst
jedn., z późn. zm.) wolne od podatku są dochody po-
datników, których celem statutowym jest działalność
m.in. naukowa, naukowo-techniczna, oświatowa,
w tym również polegająca na kształceniu studentów.
Przepis ten nie dotyczy m.in. przedsiębiorstw pań-
stwowych, spółdzielni i spółek, o którym mowa w art. 17
ust. 1c ustawy.
Zwolnienie, o którym mowa w art. 17 ust. 1 usta-
wy, dotyczące podatników przeznaczających dochody
na cele statutowe lub inne cele określone w tym prze-
pisie, ma zastosowanie, jeżeli dochód jest przeznaczo-
ny i – bez względu na termin – wydatkowany na cele
określone w tym przepisie, w tym także na nabycie
środków trwałych oraz wartości niematerialnych
i prawnych służących bezpośrednio realizacji tych
celów oraz na opłacenie podatków niestanowiących
kosztu uzyskania przychodów.
Jednocześnie w przypadku, gdy podatnikowi nie
przysługiwałoby powyższe zwolnienie, wtedy może
on skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 17
ust. 1 pkt 45 ustawy, w myśl którego wolne od podat-
ku są dochody z tytułu prowadzenia szkoły w rozu-
mieniu przepisów o systemie oświaty – w części prze-
znaczonej na cele szkoły.
Przepis ten ma zastosowanie wówczas, jeżeli do-
chody przeznaczone na cele szkoły zostaną wydatko-
wane na zakup stanowiących środki trwałe pomocy
dydaktycznych lub innych urządzeń niezbędnych do
prowadzenia szkoły oraz organizowanie wypoczynku
wakacyjnego uczniów, w części stanowiącej wynagro-
dzenie personelu wychowawczego i obsługi, jeżeli nie
zostało ono pokryte przez rodziców lub prawnych
opiekunów uczniów (art. 17 ust. 8 ustawy).
W związku z powyższym wprowadzanie nowych
ulg w podatku dochodowym w przedmiotowym za-
kresie nie znajduje uzasadnienia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie zracjonalizowania
tzw. transferów socjalnych (13167)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 4 grudnia br., znak: SPS-
-023-13167/09, dotyczące interpelacji posła Adama
885
Wykręta w sprawie zracjonalizowania tzw. transfe-
rów socjalnych, uprzejmie wyjaśniam.
Wsparcie rodziny, szczególnie tej, która znajduje
się w trudnej sytuacji materialnej, jest jednym z istot-
nych obszarów działalności państwa. Odbywa się
ono głównie poprzez transfer świadczeń socjalnych
(pieniężnych lub rzeczowych), na które składają się
głównie świadczenia rodzinne, świadczenia z pomo-
cy społecznej oraz, wypłacane w zastępstwie niewy-
egzekwowanych alimentów i podlegające zwrotowi,
świadczenia z funduszu alimentacyjnego. W celu jak
najbardziej efektywnego ukierunkowania strumie-
nia wydatków socjalnych, tj. skierowania ich do osób
i rodzin znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji
materialnej, w odpowiednich ustawach określono
warunki nabycia prawa do ww. świadczeń, w szcze-
gólności warunek spełniania określonego kryterium
dochodowego. I tak kryterium dochodowe upraw-
niające do świadczeń rodzinnych, przysługujących
na podstawie ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.
o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 139, poz. 992,
z późn. zm.) – z wyjątkiem zasiłku pielęgnacyjnego,
jednorazowej zapomogi z tytułu urodzenia się dziec-
ka, a od 1 stycznia 2010 r. również świadczenia pie-
lęgnacyjnego – wynosi 504 zł lub 583 zł, gdy człon-
kiem rodziny jest niepełnosprawne dziecko. Kryte-
rium dochodowe warunkujące prawo do świadczeń
z pomocy społecznej, przysługujących na podstawie
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362), wynosi 351 zł
na osobę w rodzinie lub 477 zł dla osoby samotnie
gospodarującej.
W tym miejscu należy również zauważyć, że
świadczenia z pomocy społecznej mają głównie na
celu zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych,
których brak może spowodować biologiczne zagroże-
nie dla życia i rozwoju psychofizycznego człowieka
(np. w przypadku wystąpienia zdarzenia losowego),
stąd też niektóre z nich przyznawane są niezależnie
od kryterium dochodowego. Spełnienie określonych
warunków koniecznie jest także dla otrzymania
świadczeń wynikających z ustawy z dnia 29 grudnia
2005 r. o ustanowieniu programu wieloletniego „Po-
moc państwa w zakresie dożywiania” (Dz. U. Nr 267,
poz. 2259, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz. U.
Nr 180, poz. 1493). Natomiast kryterium dochodowe
uprawniające do świadczeń z funduszu alimentacyj-
nego, przysługujących na podstawie ustawy z dnia
7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów (Dz. U. z 2009 r. Nr 1, poz. 7, z późn.
zm.), wynosi 725 zł. Wspomnieć należy, ze różne są
też wysokości świadczeń wynikających z tych ustaw,
najczęściej zależne od występowania określonych
okoliczności czy sytuacji (np. narodziny i edukacja
dziecka, niepełnosprawność, samotne rodzicielstwo).
Ponadto w przypadku powzięcia przez podmioty re-
alizujące wymienione wyżej ustawy informacji o mar-
notrawieniu otrzymywanych świadczeń stosowne
przepisy nakładają obowiązek (świadczenia rodzin-
886
ne) albo dają możliwość (świadczenia z funduszu
alimentacyjnego) przekazywania ich osobom
uprawnionym w formie rzeczowej. Podobnie jest
również w przypadku świadczeń z pomocy społecz-
nej, gdzie ustawa wprost dopuszcza możliwość
przyznawania niektórych świadczeń w formie rze-
czowej (np. posiłek).
Jak już wyżej wspomniano, niektóre ze świadczeń
rodzinnych przyznawane są niezależnie od spełnia-
nia wymogu kryterium dochodowego. Należy jednak-
że mieć na uwadze, że świadczenia te mają szczegól-
ny charakter i związane są z wystąpieniem określo-
nych zdarzeń (niepełnosprawność dziecka lub innego
członka rodziny, podeszły wiek członka rodziny albo
narodziny dziecka). Zasiłek pielęgnacyjny w kwocie
153 zł miesięcznie ma na celu częściowe pokrycie wy-
datków osoby niepełnosprawnej lub osoby w pode-
szłym wieku wynikających z konieczności zapewnie-
nia opieki i pomocy innej osoby w związku z niezdol-
nością do samodzielnej egzystencji. Świadczenie
o podobnym charakterze istnieje również w systemie
ubezpieczeń społecznych (dodatek pielęgnacyjny).
Odpowiedzią na postulaty środowisk rodzin wy-
chowujących dzieci niepełnosprawne jest zniesienie
od 1 stycznia 2010 r. kryterium dochodowego przy
ubieganiu się o świadczenie pielęgnacyjne z tytułu
rezygnacji lub niepodejmowania zatrudnienia w związ-
ku z koniecznością sprawowania opieki nad niepeł-
nosprawnym dzieckiem (520 zł miesięcznie). Zniesie-
niu kryterium dochodowego dla celów związanych
z przyznaniem tego świadczenia towarzyszy jed-
noczesne wprowadzenie mechanizmu kontrolnego
– w przypadku powzięcia przez gminę wątpliwości co
do sprawowania przez świadczeniobiorcę osobistej
opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem, istnieje
możliwość przeprowadzenia wywiadu w tym zakresie
lub skorzystania z informacji zawartych w rodzin-
nym wywiadzie środowiskowym.
Odnosząc się natomiast do kwestii jednorazowej
zapomogi z tytułu urodzenia się dziecka (tzw. beci-
kowe) w kwocie 1000 zł, przysługującej niezależnie
od wysokości osiąganego przez rodzinę dochodu, na-
leży przytoczyć uzasadnienie poselskiego projektu
ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzin-
nych z 2005 r., w którym wskazany został cel tej no-
welizacji: poprawa sytuacji rodzin, w których urodzi-
ło się dziecko, a także przekazanie czytelnego sygna-
łu troski państwa o rodzinę.
Należy również wspomnieć o nowym warunku
nabycia prawa do jednorazowej zapomogi z tytułu
urodzenia się dziecka. Od 1 listopada 2009 r. do uzy-
skania prawa do becikowego konieczne jest pozosta-
wanie kobiety będącej w ciąży pod opieką medyczną
nie później niż od 10 tygodnia jej trwania do dnia
porodu i udokumentowanie tego stosownym zaświad-
czeniem lekarskim. Z będących w dyspozycji Mini-
sterstwa Pracy i Polityki Społecznej danych staty-
stycznych dotyczących realizacji zadań wynikających
z ustawy o świadczeniach rodzinnych wynika, że
w 2008 r. na wypłatę jednorazowej zapomogi z tytu-
łu urodzenia się dziecka wydatkowano z budżetu
państwa 412 mln zł, tj. 5,6% ogółu wydatków na
świadczenia rodzinne. Natomiast w okresie styczeń–
–wrzesień 2009 r. na wypłatę becikowego budżet
państwa poniósł wydatki w wysokości 319 mln zł,
tj. 6% ogółu wydatków na świadczenia rodzinne.
Mając zatem powyższe na względzie, stwierdzić
należy, że już obecnie funkcjonujące w wyżej wymie-
nionych ustawach warunki dostępu do poszczegól-
nych świadczeń umożliwiają kierowanie pomocy do
osób i rodzin najbardziej jej potrzebujących. Racjo-
nalizacji i optymalizacji transferów socjalnych służy
również prowadzona na bieżąco przez Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej wnikliwa analiza struk-
tury i skali wydatków z budżetu państwa na wyko-
nywanie przez jednostki samorządu terytorialnego
zadań zleconych z zakresu administracji rządowej
z obszaru świadczeń rodzinnych, świadczeń z pomo-
cy społecznej oraz świadczeń z funduszu alimenta-
cyjnego. Wnikliwe analizy w tym zakresie prowadzo-
ne są także przez odpowiednie służby poszczególnych
wojewodów będących dysponentami stosownych czę-
ści budżetowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie wprowadzenia zmian prawnych
umożliwiających przywrócenie ambulatoriów
w siedzibach pogotowia ratunkowego (13168)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Adama
Wykręta, przesłaną przy piśmie znak: SPS-023-
-13168/09, w sprawie zmian umożliwiających przy-
wrócenie ambulatoriów w siedzibach pogotowia ra-
tunkowego uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 8 września
2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym
(Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.), zwanej dalej
„ustawą o PRM”, jednostkami systemu Państwowe
Ratownictwo Medyczne są:
— zespoły ratownictwa medycznego – wykonują-
ce medyczne czynności ratunkowe na rzecz osób
w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego w warun-
kach pozaszpitalnych, oraz
— szpitalne oddziały ratunkowe – komórki orga-
nizacyjne szpitali udzielające świadczeń opieki zdro-
wotnej w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego,
spełniające wymagania określone w ustawie i w roz-

porządzeniu ministra zdrowia z dnia 15 marca 2007 r.
w sprawie szpitalnego oddziału ratunkowego (Dz. U.
z 2007 r. Nr 55, poz. 365).
Natomiast ambulatoria pogotowia ratunkowego
nie są jednostkami systemu PRM w rozumieniu usta-
wy o PRM.
Jednocześnie należy wskazać, iż zgodnie z ustawą
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027) każdy ubezpie-
czony ma prawo wyboru lekarza, pielęgniarki i po-
łożnej podstawowej opieki zdrowotnej (POZ) spośród
tych, którzy mają podpisaną umowę z Narodowym
Funduszem Zdrowia. Wyboru dokonuje się po-
przez złożenie deklaracji wyboru (druki deklaracji
dostępne u świadczeniodawcy). Świadczenia podsta-
wowej opieki zdrowotnej są wykonywane od ponie-
działku do piątku w godz. 8–18, z wyłączeniem sobót,
niedziel i innych dni ustawowo wolnych od pracy.
Świadczenia udzielane są w poradniach POZ oraz
w przypadkach uzasadnionych wskazaniami me-
dycznymi poprzez świadczenie wizyt domowych. Po
godzinach pracy POZ usługi medyczne zapewniane
są w formie nocnej i świątecznej opieki ambulatoryj-
nej oraz wyjazdowej opieki lekarskiej i pielęgniar-
skiej. Ze świadczeń nocnej i świątecznej opieki można
korzystać w przypadku nagłego zachorowania lub
nagłego pogorszenia stanu zdrowia, a także w związ-
ku z potrzebą zachowania ciągłości leczenia (iniekcje
i zabiegi zlecone przez lekarza, realizowane w POZ).
Świadczenie te udzielane są od poniedziałku do piąt-
ku w godz. 18–8 dnia następnego oraz całodobowo
w soboty, niedziele i inne dni ustawowo wolne od pra-
cy. Świadczeniodawca POZ może sprawować tego ro-
dzaju opiekę we własnym zakresie lub korzystać
z usług innego podmiotu. Informacja o tym, gdzie
pacjenci mogą korzystać ze świadczeń nocnej i świą-
tecznej opieki lekarskiej i pielęgniarskiej, powinna
być wywieszona w przychodni POZ. Świadczenia
nocnej i świątecznej opieki nie mają zastosowania
w przypadkach stanów bezpośredniego zagrożenia
życia, w szczególności w sytuacji: utraty przytomno-
ści, upadków z wysokości, złamań, wypadków komu-
nikacyjnych, nagłych zaburzeń świadomości, urazów
wypadkowych powstałych w sytuacjach nagłych, na-
głej duszności, porażenia prądem elektrycznym, po-
rodu oraz dolegliwości związanych z ciążą. Wymie-
nione stany stanowią obszar działań jednostek sys-
temu Państwowe Ratownictwo Medyczne.
W podsumowaniu należy więc stwierdzić, że po-
moc osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotne-
go świadczą jednostki systemu Państwowe Ratow-
nictwo Medyczne (zespoły ratownictwa medycznego
i szpitalne oddziały ratunkowe). Jednocześnie ubez-
pieczony w sytuacji nagłego zachorowania lub nagłe-
go pogorszenia stanu zdrowia ma prawo skorzystać
ze świadczeń realizowanych w ramach nocnej i świą-
tecznej opieki lekarskiej i pielęgniarskiej.
887
Ponadto uprzejmie informuję, iż przedmiotowa
kwestia będzie jeszcze szczegółowo omawiana na spo-
tkaniach z przedstawicielami Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Mirosławy Nykiel
i Bożenny Bukiewicz
w sprawie skutków finansowych wynikających
z art. 30a i art. 30b ustawy Karta Nauczyciela
– obowiązku wypłaty dodatku uzupełniającego
do średnich wynagrodzeń nauczycieli
na poszczególnych stopniach
awansu zawodowego (13170)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Mirosławy Nykiel i pani poseł
Bożenny Bukiewicz (SPS-023-13170/09) w sprawie
przepisów art. 30a ustawy Karta Nauczyciela, uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień:
Nowelizacja ustawy Karta Nauczyciela z dnia
21 listopada 2008 r. (Dz. U. Nr 1, poz. 1) wprowadza-
jąca przepisy zawarte w art. 30a nie wprowadziła
nowych rozstrzygnięć systemowych. Przepisy nakła-
dające na samorząd terytorialny obowiązek ustala-
nia w regulaminach płacowych stawek dodatków
w taki sposób, aby osiągnąć co najmniej wysokości
średnich wynagrodzeń ogółem, o których mowa
w art. 30 ust. 3, zostały wprowadzone już w 2000 r.
w art. 30 ust. 6 ustawy z 26 stycznia 1982 r. Karta
Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn.
zm.). Art. 30a w brzmieniu nadanym mu ustawą no-
welizującą wprowadził jedynie mechanizm kontrol-
ny, który ma za zadanie wspomóc jednostki samorzą-
du terytorialnego w monitorowaniu realizacji obo-
wiązku nałożonego przez art. 30 ustawy Karta Na-
uczyciela.
W związku z powyższym wszelkie kwestie wyni-
kające z obowiązku uzyskiwania przez samorządy
określonego ustawą średniego wynagrodzenia na-
uczycieli powinny być już przeanalizowane i roz-
strzygnięte przez j.s.t. w ciągu 9 lat obowiązywania
przepisu.
W dniu 8 grudnia br. prezydent podpisał ustawę
o zmianie ustawy Karta Nauczyciela, która noweli-
zuje art. 30a ustawy Karta Nauczyciela. W myśl
888
art. 3 niniejszej ustawy ustawa wchodzi w życie
z dniem ogłoszenia.
Ustawa o zmianie ustawy Karta Nauczyciela no-
welizuje art. 30a ustawy Karta Nauczyciela (art. 1
ustawy) w szczególności zakresie:
1) zmiany terminu, w którym organ prowadzący
szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego
przeprowadza analizę poniesionych w danym roku
kalendarzowym wydatków na wynagrodzenia na-
uczycieli, w odniesieniu do wysokości średnich wy-
nagrodzeń, o których mowa w art. 30 ust. 3 ustawy
Karta Nauczyciela, oraz średniorocznej struktury
zatrudnienia nauczycieli na poszczególnych stop-
niach awansu zawodowego – wydłużenie terminu do
dnia 20 stycznia roku kalendarzowego następującego
po roku, który podlegał analizie,
2) zmiany terminu, w którym między nauczycie-
li zatrudnionych w szkołach prowadzonych przez jed-
nostkę samorządu terytorialnego dzielona jest i wy-
płacana kwota różnicy między wydatkami poniesio-
nymi na wynagrodzenia nauczycieli w tym roku
a iloczynem średniorocznej liczby etatów nauczycieli
na poszczególnych stopniach awansu zawodowego
oraz średnich wynagrodzeń nauczycieli, o których
mowa w art. 30 ust. 3, ustalonych w danym roku
– wydłużenie terminu do dnia 31 stycznia roku ka-
lendarzowego następującego po roku, dla którego
wyliczono kwotę różnicy,
3) zmiany terminu, w którym organ prowadzący
szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego
sporządza sprawozdanie z wysokości średnich wyna-
grodzeń nauczycieli na poszczególnych stopniach
awansu zawodowego w szkołach prowadzonych przez
tę jednostkę samorządu terytorialnego, z uwzględ-
nieniem wysokości kwoty różnicy, o której mowa
w art. 30a ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela, o ile
wystąpiła – wydłużenie terminu do dnia 10 lutego
roku kalendarzowego następującego po roku, który
podlegał analizie,
4) wprowadzenia zasady, że jednorazowy dodatek
uzupełniający nie jest uwzględniany jako składnik
poniesionych wydatków na wynagrodzenia nauczy-
cieli w odniesieniu do wysokości średnich wynagro-
dzeń, o których mowa w art. 30 ust. 3, w roku,
w którym został wypłacony (art. 30a ust. 6 KN),
5) określenia dla ministra edukacji narodowej
upoważnienia ustawowego do wydania rozporządze-
nia określającego sposób opracowywania sprawozda-
nia, o którym mowa w art. 30a ust. 4, w szczególno-
ści sposób wyliczania średnich wynagrodzeń nauczy-
cieli na poszczególnych stopniach awansu zawodowe-
go, sposób ustalania średniorocznej struktury za-
trudnienia nauczycieli, sposób ustalania kwoty róż-
nicy, o której mowa w art. 30a ust. 2 ustawy Karta
Nauczyciela, i sposób ustalania wysokości jednorazo-
wego dodatku uzupełniającego, a także wzór formu-
larza sprawozdania (art. 30a ust. 7 KN).
Przepis art. 2 ustawy o zmianie ustawy Karta
Nauczyciela przewiduje, iż minister właściwy do
spraw oświaty i wychowania wyda przedmiotowe roz-
porządzenie w terminie miesiąca od dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy.
Ponadto zostały wprowadzone zmiany o charak-
terze doprecyzowującym polegające na:
1) wskazaniu w art. 30a ust. 2 ustawy Karta Na-
uczyciela, że przy ustalaniu kwoty różnicy uwzględ-
nia się wydatki poniesione na wynagrodzenia na-
uczycieli w danym roku w składnikach, o których
mowa w art. 30 ust. 1 ww. ustawy,
2) zastąpieniu w przepisie w art. 30a ust. 2 usta-
wy Karta Nauczyciela pojęcia „średnioroczna liczba
nauczycieli” bardziej precyzyjnym pojęciem „średnio-
roczna liczba etatów nauczycieli”,
3) jednoznacznym wskazaniu w art. 30a ust. 3
ustawy Karta Nauczyciela, iż kwota różnicy, o której
mowa w ust. 2, jest dzielona między nauczycieli za-
trudnionych i pobierających wynagrodzenie w roku,
dla którego ustalono kwotę różnicy, w szkołach pro-
wadzonych przez jednostkę samorządu terytorialne-
go i wypłacana w formie jednorazowego dodatku uzu-
pełniającego ustalanego proporcjonalnie do okresu
zatrudnienia oraz osobistej stawki wynagrodzenia
zasadniczego nauczyciela; w myśl powołanego prze-
pisu jednorazowy dodatek uzupełniający powinni
zatem otrzymywać wszyscy nauczyciele zatrudnieni
i pobierający wynagrodzenie w roku, dla którego
ustalono kwotę różnicy, proporcjonalnie do okresu
zatrudnienia,
4) przeredagowaniu art. 30a ust. 3 ustawy Karta
Nauczyciela w taki sposób, aby wynikało z niego, iż
wypłacenie jednorazowego dodatku uzupełniającego
zapewnia osiągnięcie średnich wynagrodzeń na po-
szczególnych stopniach awansu zawodowego, o któ-
rych mowa w art. 30 ust. 3, w danej jednostce samo-
rządu terytorialnego w roku, dla którego wyliczono
kwotę różnicy, a nie w roku, w którym został wypła-
cony ten dodatek,
5) zmianie brzmienia art. 30a ust. 4 ustawy Kar-
ta Nauczyciela mającej na celu jednoznaczne wska-
zanie, że jednostki samorządu terytorialnego prowa-
dzące szkoły zobowiązane są do sporządzania spra-
wozdań i przekazania ich do RIO niezależnie od tego,
czy wystąpiła kwota różnicy, o której mowa w art. 30a
ust. 2, czy też nie.
Odpowiadając na pytania szczegółowe zawarte
w piśmie, uprzejmie wyjaśniam:
1. Środki niezbędne na wypłacenie średnich wy-
nagrodzeń nauczycieli wraz z pochodnymi, środkami
na odpis na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych
oraz na dofinansowanie doskonalenia zawodowego
nauczycieli zagwarantowane są przez państwo w do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego. Zgod-
nie z art. 167 ust. 2 Konstytucji RP dochodami sa-
morządów terytorialnych są:
— dochody własne,
— subwencje ogólne (w tym część oświatowa tej
subwencji),
— dotacje celowe z budżetu państwa.
W świetle obowiązujących przepisów, punktem
odniesienia w zakresie bilansowania środków na za-

dania własne (w tym zadania oświatowe) mogą być
łączone dochody danego samorządu terytorialnego,
a nie tylko część oświatowa subwencji ogólnej, która
jest jedynie jednym ze źródeł tych dochodów.
2. Wynagrodzenia specjalistów niebędących na-
uczycielami zatrudnianych m.in. w szkolnictwie za-
wodowym nie mają wpływu na wysokość osiąganego
przez nauczycieli w danej j.s.t. wynagrodzenia śred-
niego, ponieważ tej grupy osób nie uwzględnia się
w analizie kosztów ponoszonych przez samorząd na
wynagrodzenia nauczycieli. Specjaliści zatrudniani
są za zgodą kuratora oświaty na podstawie art. 7
ust. 1a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn.
zm.) na zasadach określonych w Kodeksie pracy. Do
osób tych nie stosuje się przepisów ustawy Karta Na-
uczyciela, z wyjątkiem przepisów dotyczących tygo-
dniowego obowiązkowego wymiaru godzin zajęć edu-
kacyjnych nauczycieli oraz ustala się wynagrodzenie
nie wyższe niż przewidziane dla nauczyciela dyplo-
mowanego.
3. Wypłata dodatku uzupełniającego generuje
koszty, które i tak byłyby poniesione przez j.s.t., gdy-
by wynagrodzenia wypłacane nauczycielom w ciągu
roku zapewniały osiągnięcie poziomu określonego
w art. 30 ust. 3 ustawy Karta Nauczyciela. Konse-
kwentnie przepisy art. 30a nie powodują wzrostu
kosztu utrzymania jednego ucznia w szkołach pro-
wadzonych przez j.s.t.
4. Wprowadzone w art. 30a KN przepisy nie
wpłynęły w żaden sposób na charakter regulaminu
wynagradzania nauczycieli, ponieważ obowiązek osią-
gania średnich dotyczy danej grupy awansu, a nie po-
jedynczego nauczyciela, co umożliwia wynagradzanie
nauczycieli (w postaci dodatku motywacyjnego) ade-
kwatnie do wkładu pracy w ten sposób, by na pozio-
mie j.s.t. osiągać średnie wynagrodzenia w poszcze-
gólnej grupie awansu zawodowego.
5. Obowiązek uzyskiwania średnich wynagro-
dzeń nauczycieli na poszczególnych stopniach awan-
su nałożony jest na organ prowadzący, jakim jest j.s.t.
(art. 30 ust. 6), a także na organy administracji pań-
stwowej prowadzące szkoły i placówki oświatowe
(art. 30 ust. 7 i 7a). Jedynie obowiązek nałożony
art. 30a odnosi się wyłącznie do organów prowadzą-
cych, jakimi są j.s.t.
6. Dodany ustawą z dnia 19 marca 2009 r.
o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 458)
przepis art. 90 ust. 3e ustawy o systemie oświaty,
zgodnie z którym organy jednostek samorządu tery-
torialnego mogą kontrolować prawidłowość wykorzy-
stania dotacji przyznanych szkołom i placówkom
z budżetów tych jednostek, nie powoduje skutków
finansowych dla budżetów jednostek samorządu te-
rytorialnego. Należy zauważyć, iż powyższy przepis
nie nakłada na organy jednostek samorządu teryto-
rialnego obowiązku kontroli wydatkowania dotacji
przez niepubliczne szkoły i placówki, lecz stwarza je-
dynie możliwość kontroli prawidłowości wykorzysta-
889
nia takiej dotacji. W sytuacji zatem gdy organ prowa-
dzący szkołę uzyska informację o nieprawidłowym
wykorzystywaniu przez szkołę lub placówkę dotacji,
ma możliwość podjęcia stosownych działań zgodnie
z przepisami prawa.
Podsumowując, pragnę podkreślić, że wypłata
jednorazowego dodatku uzupełniającego powinna
mieć charakter incydentalny i powinna być stosowa-
na wyłącznie w sytuacjach awaryjnych, w których
z różnych przyczyn wynagrodzenia wypłacone na-
uczycielom przez j.s.t. są niższe od średnich wyma-
ganych ustawą. Stałe monitorowanie wydatków na
wynagrodzenia nauczycieli powinno ustrzec samo-
rządy przed koniecznością wypłaty tego dodatku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Grzegorza Dolniaka
w sprawie przepisów ustawy o dodatku
i uprawnieniach przysługujących żołnierzom
zastępczej służby wojskowej przymusowo
zatrudnianym w kopalniach węgla,
kamieniołomach i zakładach wydobywania
rud uranu (13171)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
4 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13171/09, dotyczą-
ce interpelacji posła Grzegorza Dolniaka w sprawie
przepisów ustawy o dodatku i uprawnieniach przy-
sługujących żołnierzom zastępczej służby wojskowej
przymusowo zatrudnianym w kopalniach węgla, ka-
mieniołomach, zakładach rud uranu, uprzejmie in-
formuję.
Kwestię uprawnień przysługujących żołnierzom
zastępczej służby wojskowej reguluje ustawa z dnia
2 września 1994 r. o świadczeniu pieniężnym i upraw-
nieniach przysługujących żołnierzom zastępczej
służby wojskowej przymusowo zatrudnianym w ko-
palniach węgla, kamieniołomach, zakładach rud ura-
nu i batalionach budowlanych (tj. Dz. U. z 2001 r.
Nr 60, poz. 622, z późn. zm.). Osobom tym z uwagi
na doznane represje przysługuje świadczenie, które-
go wysokość uzależniona jest od liczby miesięcy pra-
cy przymusowej, max. 173,10 zł, oraz ryczałt energe-
tyczny w wysokości 131,41 zł wypłacane co miesiąc
obok renty lub emerytury. Całkowita wysokość wy-
płacanych świadczeń stanowi obecnie kwotę ponad
300 zł miesięcznie.
890
Odnosząc się do propozycji posła Grzegorza Dol-
niaka, należy podkreślić, że II wojna światowa oraz
okres powojenny mogły sprawić, że ta sama osoba
w różnych okresach swojego życia była żołnierzem
AK, przebywała na robotach przymusowych w III
Rzeszy oraz była żołnierzem wojskowej służby za-
stępczej w okresie powojennym. Wypłacanie świad-
czeń z różnych ustaw tej samej osobie mogłoby do-
prowadzić do sytuacji, w której żołnierz AK walczący
przez cały okres wojny, a następnie przebywający
w niewoli otrzymałby świadczenie ok. 300 zł, zaś oso-
ba przebywająca jeden dzień w obozie przejściowym,
następnie na robotach przymusowych i podlegająca
zastępczej służbie wojskowej – ponad 900 zł. Ustawo-
dawca uznał więc taką sytuację za niesprawiedliwą
i pozostawił wybór rodzaju świadczenia osobie zain-
teresowanej.
Dodatkowo informuję, że z uwagi na trudną sytu-
ację gospodarczą i związaną z nią konieczność doko-
nania ograniczeń w wydatkach z budżetu państwa
Rada Ministrów, rozpatrując postulaty dotyczące za-
dośćuczynienia za krzywdy doznane w czasie wojny
i w okresie powojennym zgłaszane przez różne i bar-
dzo liczne grupy społeczne, podjęła decyzję o przy-
znaniu uprawnień wyłącznie dla rodzin osób, które
poniosły śmierć w trakcie wystąpień wolnościowych
w latach 1956–1983 w obronie wolności i godności
człowieka oraz praw obywatela. Ustawa o zadość-
uczynieniu rodzinom ofiar wystąpień wolnościowych
w latach 1956–1983 weszła w życie w dniu 16 lipca
2009 r.
Mając powyższe na uwadze, minister pracy i po-
lityki społecznej nie przewiduje podjęcia inicjatywy
ustawodawczej w celu wprowadzenia zmian do oma-
wianej ustawy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie przyznania ekwiwalentu
pieniężnego za deputat węglowy do emerytur
byłym pracownikom PKP, którzy pobierali
zasiłek przedemerytalny (13173)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłanki Beaty Małeckiej-Libery (znak:
SPS-023-13173/09 z dnia 4 grudnia 2009 r.) w spra-
wie przyznania ekwiwalentu pieniężnego za deputat
węglowy do emerytur byłym pracownikom PKP, któ-
rzy pobierali zasiłek przedemerytalny, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Krąg osób uprawnionych do otrzymywania depu-
tatu węglowego w formie ekwiwalentu pieniężnego
określony został przez ustawodawcę w art. 74 ust. 1
ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji,
restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa
państwowego Polskie Koleje Państwowe (Dz. U.
Nr 84, poz. 948, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą
o PKP”. Zgodnie z ww. przepisem prawo do deputatu
węglowego przysługuje byłym pracownikom pobiera-
jącym emerytury lub renty z tytułu niezdolności do
pracy, przyznane na podstawie przepisów o zaopa-
trzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich
rodzin lub przepisów ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r.
o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i cho-
rób zawodowych (Dz. U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144,
z późn. zm.) albo ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.), a także członkom rodzin tych pracowników po-
bierających po nich renty rodzinne przyznane na
podstawie wymienionych przepisów. Ponadto prawo
do deputatu węglowego przysługuje osobom, które
objęte zostały przepisami ustawy z dnia 19 grudnia
2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. Nr 237,
poz. 1656).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że warunkiem
przyznania prawa do deputatu węglowego, zgodnie
z art. 74 ust. 4 ustawy o PKP, jest posiadanie prawa
do tego deputatu w okresie zatrudnienia, z tytułu
którego powstało prawo do emerytury lub renty.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie bezpłatnych przejazdów do szkół
dla dzieci z rodzin wielodzietnych
oraz dla dzieci do ukończenia 10. roku życia
w obrębie gmin objętych przez KZK GOP (13174)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery z dnia
25 listopada 2009 r., otrzymaną przy piśmie Pana
Marszałka z dnia 4 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-
-13174/09, w sprawie bezpłatnych przejazdów do szkół
dla dzieci z rodzin wielodzietnych oraz dla dzieci do
ukończenia 10. roku życia w obrębie gmin objętych
przez KZK GOP, uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że nie mogę zająć stanowiska w tej sprawie, albo-
wiem komunikacja miejska mieści się w pojęciu lo-

kalnego transportu zbiorowego, którego zapewnie-
nie, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia
8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.), należy do
zadań własnych gminy.
Uprawnienia do bezpłatnych i ulgowych przejaz-
dów środkami komunikacji miejskiej nie są zagwa-
rantowane przepisami powszechnie obowiązujący-
mi, jak ma to miejsce w przypadku komunikacji
kolejowej i autobusowej. Kwestie te reguluje w każ-
dym mieście rada gminy (rada miasta) w drodze
uchwały. Minister infrastruktury odpowiada za pra-
widłową realizację przez przewoźników uprawnień
do ulg przyznanych m.in. ustawą z dnia 20 czerwca
1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów
środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U.
z 2002 r. Nr 175, poz. 1440, z późn. zm.), która jed-
nakże nie dotyczy komunikacji miejskiej (art. 1 ust. 2
ustawy).
Zważywszy, iż problematyka ulg ustawowych
obejmuje obszar kreowanej przez rząd polityki spo-
łecznej i finansowej, inicjatywa ustawodawcza w tym
przedmiocie może być podjęta dopiero po uzyskaniu
akceptacji do rozszerzenia ich dotychczasowego za-
kresu. Należy mieć na uwadze, że przy każdej ewen-
tualnej inicjatywie ustawodawczej w zakresie rozsze-
rzenia ulg ustawowych decydujące znaczenie będą
miały skutki finansowe z tego tytułu dla budżetu
państwa. W budżecie na sfinansowanie ulg przy prze-
jazdach publicznym transportem zbiorowym kolejo-
wym i autobusowym w obecnym kształcie przeznacza
się corocznie kwotę ponad 900 mln zł.
Jednocześnie pragnę poinformować, że minister
infrastruktury nie posiada kompetencji do rozszerze-
nia uprawnień do ulgowych przejazdów jakimkolwiek
kategoriom osób uprawnionych, jak również nie jest
organem właściwym do wnioskowania o wniesienie
inicjatywy ustawodawczej w tym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie zagwarantowania
polskim uczelniom stałego i bezpłatnego
dostępu online do czasopism naukowych
i baz danych (13176)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Krystyny Łybackiej w sprawie
zagwarantowania polskim uczelniom stałego i bez-
płatnego dostępu do baz danych i czasopism nauko-
891
wych w wersji elektronicznej uprzejmie informuję
o działaniach w tym zakresie poczynionych przez mi-
nistra nauki i szkolnictwa wyższego.
Zadanie o nazwie Biblioteka Wirtualna Nauki
(BWN), polegające na wspieraniu dostępu do elek-
tronicznych baz danych oraz czasopism naukowych,
jest realizowane przez Ministerstwo Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego (a wcześniej przez Komitet Badań
Naukowych) od 2003 r. Dotychczas finansowanie
BWN odbywało się na zasadach przyjętych przez
Komitet Badań Naukowych na posiedzeniu w dniu
18 września 2003 r., zgodnie z którymi dofinanso-
wanie obejmowało 50% kosztów licencji na dostęp
do elektronicznych baz danych publikacji nauko-
wych. Pozostałą część opłat wnosili uczestnicy kon-
sorcjów, w skład których wchodziły jednostki na-
ukowe i uczelnie wyższe.
W 2009 r. minister nauki i szkolnictwa wyższego
powołał Zespół specjalistyczny ds. przygotowania
propozycji w sprawie modyfikacji zakresu tematycz-
nego Biblioteki Wirtualnej Nauki w celu dokonania
analizy potrzeb instytucji naukowych związanych
z dostępem do publikacji naukowych w wersji elek-
tronicznej oraz rozszerzenia zakresu licencji w ra-
mach BWN. Zespół przygotował listę priorytetowych
baz danych, dla których zarekomendował zakup li-
cencji krajowej pozwalającej na uzyskanie dostępu do
publikacji naukowych dla wszystkich jednostek ba-
dawczych i akademickich w Polsce w ramach nowego
modelu Biblioteki Wirtualnej Nauki.
Na podstawie opinii Zespołu specjalistycznego
ds. przygotowania propozycji w sprawie modyfika-
cji zakresu tematycznego BWN minister nauki
i szkolnictwa wyższego przyjął plan działań, który
zakłada, iż od 2010 r. z budżetu nauki finansowany
będzie w 100% dostęp dla wszystkich instytucji na-
ukowych i wyższych uczelni w Polsce do następu-
jących zasobów:
— Web of Science,
— Science Direct,
— Czasopisma Springer,
— EBSCO Publishing – pakiet podstawowy,
— JCR (Journal Citation Reports),
— CPCI (Conference Proceedings Citation Index).
Korzyści wynikające z pełnego sfinansowania przez
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego kosztów
zakupu licencji krajowych to przede wszystkim:
— umożliwienie dostępu do najważniejszych pu-
blikacji naukowych wszystkim polskim jednostkom
naukowym oraz wyższym uczelniom (zarówno pu-
blicznym jak i niepublicznym),
— wyrównywanie szans jednostek naukowych
w zakresie dostępu do literatury naukowej w mniej-
szych ośrodkach, co jest szczególnie ważne z punktu
widzenia młodych pracowników naukowych,
— wsparcie badań interdyscyplinarnych,
— stworzenie warunków stabilnego dostępu do
literatury naukowej w dłuższej perspektywie czaso-
wej niezależnie od czynników finansowych (np. zmia-
892
ny kursów walut obcych, w których ustalane są kosz-
ty licencji).
Aktualnie trwają prace organizacyjne związane
z przygotowaniem do wdrożenia nowego modelu fi-
nansowania BWN. Zadanie związane z zapewnie-
niem bezpłatnego dostępu do wybranych elektronicz-
nych baz danych oraz czasopism w wersji elektronicz-
nej w ramach Biblioteki Wirtualnej Nauki dla całego
środowiska naukowego w Polsce zostało zgłoszone
przez ministra nauki i szkolnictwa wyższego do pla-
nu prac rządu RP w 2010 r.
Ponadto uprzejmie informuję, że w odpowiedzi na
postulaty zgłaszane przez, środowisko naukowe mi-
nister nauki i szkolnictwa wyższego podjął działania
zmierzające do wprowadzenia zapisów o finansowa-
niu Biblioteki Wirtualnej Nauki do ustawy o zasa-
dach finansowania nauki. Stosowne propozycje
w tym zakresie zostały zgłoszone na etapie prac pod-
komisji sejmowej Komisji Edukacji, Nauki i Młodzie-
ży. Przyjęcie zapisów dotyczących BWN w ustawie
będzie służyć zapewnieniu stabilnego dostępu do za-
sobów informacji naukowej.
Wierzę, że istotna szansa związana z zapewnie-
niem instytucjom badawczym i akademickim bez-
płatnego, powszechnego i równego dostępu do klu-
czowych baz danych czasopism i publikacji w ramach
nowego modelu BWN zostanie wykorzystana przez
środowisko naukowe, ułatwi prowadzenie prac ba-
dawczych i dydaktycznych, a także stanie się impul-
sem do zwiększenia udziału polskich uczonych
w światowym obiegu informacji i wiedzy.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie projektu rozporządzenia
dotyczącego warunków i sposobu hodowania
i utrzymywania chartów rasowych
oraz ich mieszańców (13177)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Joanny Muchy, poseł na Sejm RP,
w sprawie projektu rozporządzenia ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi w sprawie warunków i sposobu
hodowania i utrzymywania chartów rasowych oraz
ich mieszańców przekazaną pismem z dnia 4 grudnia
2009 r., nr SPS-023-13177/09, uprzejmie informuję
Pana Marszałka, że została opracowana nowa wersja
projektu rozporządzenia.
Upoważnienie ustawowe zawarte w art. 10 usta-
wy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie
(Dz. U. 2005 r. Nr 127, poz. 1066, z późn. zm.) zobo-
wiązujące ministra rolnictwa i rozwoju wsi w poro-
zumieniu z ministrem właściwym do spraw środowi-
ska oraz po zasięgnięciu opinii Związku Kynologicz-
nego w Polsce oraz Polskiego Związku Łowieckiego
do określenia, w drodze rozporządzenia, warunków
i sposobu hodowania i utrzymywania chartów raso-
wych oraz ich mieszańców zostało wprowadzone
przepisami ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmia-
nie niektórych ustaw w związku ze zmianami w or-
ganizacji i podziale zadań administracji publicznej
w województwie (Dz. U. Nr 92, poz. 753). Wytyczne
zawarte w upoważnieniu zobowiązują ministra wła-
ściwego do spraw rolnictwa, aby przy opracowaniu
przepisów tego rozporządzenia wziął pod uwagę ko-
nieczność zapewnienia bezpieczeństwa ludzi oraz,
w odpowiednim zakresie, bezpieczeństwa zwierząt.
Jednocześnie uprzejmie informuję pana marszał-
ka, że w ramach przeprowadzonych konsultacji spo-
łecznych zgłoszono szereg uwag do projektu ww. roz-
porządzenia. Przede wszystkim wskazywały one na
konieczność rezygnacji z wymogu utrzymywania lub
hodowania chartów oraz ich mieszańców w pomiesz-
czeniach lub kojcach z dostępem do wybiegu na rzecz
zapewnienia chartom oraz ich mieszańcom ruchu
niezbędnego dla danej rasy. Ponadto zastrzeżenia
budziły zawarte w projekcie rozporządzenia regula-
cje, które nakładały obowiązek wyprowadzania char-
tów lub ich mieszańców na smyczy i w kagańcu poza
obiektami, w których są utrzymywane. W uwagach
tych zarzucono również, że zaproponowane warunki
i sposób hodowania i utrzymywania chartów oraz ich
mieszańców są zbyt restrykcyjne dla posiadaczy oraz
hodowców chartów.
W związku z powyższym Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi przeprowadziło dodatkowe konsultacje
z przedstawicielami podmiotów wskazanych w upo-
ważnieniu do wydania tego rozporządzenia; tj. Mini-
sterstwem Środowiska, Związkiem Kynologicznym
w Polsce i Polskim Związkiem Łowieckim, na spotka-
niu, które odbyło się w dniu 13 listopada 2009 r.
W wyniku ustaleń podjętych podczas tego spotkania
opracowano nową wersję projektu rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi w sprawie warun-
ków i sposobu hodowania i utrzymywania chartów
rasowych oraz ich mieszańców.
Nowa wersja projektu rozporządzenia została wy-
słana do powtórnych konsultacji społecznych.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że ww. projekt rozporządzenia oraz wszystkie
opinie i uwagi, dotychczas zgłoszone w trakcie kon-
sultacji społecznych, zgodnie z art. 5 ustawy z dnia
7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej w procesie
stanowienia prawa (Dz. U. Nr 169, poz. 1414 oraz

z 2009 r. Nr 42, poz. 337) zostały zamieszczone na
stronie Biuletynu Informacji Publicznej Minister-
stwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
oraz grupy posłów
w sprawie rozporządzenia ministra
spraw wewnętrznych i administracji
z dnia 28 kwietnia 2003 r. dotyczącego wykazu
ras psów uznanych za agresywne (13178)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 4 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-13178/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Joanny Muchy oraz grupy posłów w sprawie
rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji z dnia 28 kwietnia 2003 r. dotyczącego
wykazu ras psów uznawanych za agresywne uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wyjaśnić należy, że ministrowi wła-
ściwemu do spraw administracji publicznej przypisa-
ne zostało uszczegółowienie, w formie aktów wyko-
nawczych wydanych na podstawie przepisów ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (t.j.
Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002, z późn. zm.), kwe-
stii związanych z ustaleniem wymogów zezwoleń do-
tyczących hodowli psów ras uznanych za agresywne
oraz prowadzenie ich wykazu. Natomiast generalna
kompetencja w zakresie spraw dotyczących ochrony
zwierząt pozostaje w zakresie właściwości ministra
właściwego do spraw rolnictwa (art. 22 ust. 1 pkt 4
ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach admini-
stracji rządowej, t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437,
z późn. zm., w związku z art. 34a ustawy o ochronie
zwierząt).
Wykaz ras psów uznanych za agresywne zawiera,
wydane na podstawie art. 10 ust. 3 ustawy o ochronie
zwierząt, rozporządzenie ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji z dnia 28 kwietnia 2003 r.
w sprawie wykazu ras psów uznawanych za agresyw-
ne (Dz. U. Nr 77, poz. 687). Stosownie do ustawy
o ochronie zwierząt minister spraw wewnętrznych
i administracji ustala ww. wykaz po zasięgnięciu opi-
nii Związku Kynologicznego w Polsce, biorąc pod
uwagę konieczność zapewnienia bezpieczeństwa lu-
dzi i zwierząt. Powyższy wykaz obejmuje jedynie te
rasy psów, które według informacji i wiedzy Związku
893
Kynologicznego mogą stanowić szczególne zagroże-
nie dla człowieka, tj. które wykazują szczególne pre-
dyspozycje, a ich uwarunkowania psychiczne i fizycz-
ne pozwalają sądzić, iż potencjalnie mogą stanowić
dla człowieka większe zagrożenie niż psy nieobjęte
wykazem. Watro jednak pamiętać, iż każdy pies
utrzymywany w sposób nienależyty, m.in. głodzony,
bity czy też szkolony do walk bądź szkolony na psa
obronnego, może również wykazywać cechy agresyw-
ności, chociażby rasa ta powszechnie uchodziła za
nieagresywną. Stopień agresywności psa może być
bowiem w dużej mierze spowodowany niewłaściwym
traktowaniem zwierzęcia przez jego właściciela.
Obecnie przedmiotowy wykaz obejmuje 11 ras
psów, które wykazują cechy agresywności, w tym:
— bojowe, charakteryzujące się niezwykłą odwa-
gą, nieustępliwością, rozwiniętym instynktem walki:
amerykański pit bull terier, pies z Majorki (Perro de
Presa Mallorquin), buldog amerykański, dog argen-
tyński, pies kanaryjski (Perro de Presa Canario),
tosa inu,
— obronne, które ze względu na silnie rozwiniętą
cechę dominacji wymagają dużego doświadczenia
w prowadzeniu, a błędy w wychowaniu i niewłaściwe
szkolenie psów tej rasy może wyzwolić w nich agre-
sję: rottweiler,
— pasterskie i stróżujące, które mogą być niebez-
pieczne dla człowieka, ponieważ mają rozwinięte in-
stynkty posiadania i nadmierną skłonność do obrony
własnego stada: akbash dog, anatolian karabash,
moskiewski stróżujący, owczarek kaukaski.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że ewentualna
zmiana przedmiotowego rozporządzenia może się od-
być jedynie w granicach delegacji ustawowej, która
dopuszcza umieszczenie w wykazie wyłącznie psów
rasowych. W Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji prowadzone są analizy zasadności po-
szerzenia rozporządzenia o kolejne rasy psów. Powyż-
sza sytuacja jest także na bieżąco monitorowana.
Odnosząc się do propozycji poszerzenia katalogu
o psy mieszańce ras agresywnych, zauważyć należy,
że kwestia powyższa jest bardzo złożona. Szczególne
wątpliwości budzić może kwestia wyznaczenia kry-
teriów uznania psa mieszańca za podlegającego obo-
wiązkowej rejestracji. Problematyka powyższa nie
leży jednak we właściwości ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji, który nie pozostaje władny
w sprawach ochrony zwierząt i, co się z tym wiąże,
jego kompetencje nie obejmują nowelizacji ustawy
o ochronie zwierząt. Jednocześnie pragnę poinformo-
wać, iż właściwym do podjęcia działań legislacyjnych
w powyższym zakresie, zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 4
ustawy o działach administracji rządowej, jest mini-
ster rolnictwa i rozwoju wsi.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
894
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
oraz grupy posłów
w sprawie zapewnienia osobom niewidomym
lub z niepełnosprawnością ruchową wsparcia
w postaci psa przewodnika lub psa asystenta
(13180)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
4 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13180/09, interpe-
lację poselską pani poseł Joanny Muchy oraz grupy
posłów (PO) w sprawie zapewnienia osobom niewi-
domym lub z niepełnosprawnością ruchową wsparcia
psa przewodnika lub psa asystenta, proszę o przyję-
cie poniższych wyjaśnień:
Zadania, które były realizowane przez Państwo-
wy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
w ramach programu „Partner III”, w zakresie do-
tyczącym dofinansowania kosztów zakupu, szkole-
nia i utrzymania psów przewodników w trakcie
szkolenia, mogą być obecnie realizowane w ramach
katalogu zadań przewidzianych w rozporządzeniu
ministra pracy i polityki społecznej z dnia 7 lutego
2008 r. w sprawie rodzajów zadań z zakresu reha-
bilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnospraw-
nych zlecanych fundacjom oraz organizacjom poza-
rządowym (Dz. U. z 2008 r. Nr 29, poz. 172). Zgodnie
z ww. rozporządzeniem zadania z zakresu rehabili-
tacji zawodowej i społecznej osób niepełnospraw-
nych mogą być realizowane przez fundacje przez
organizacje pozarządowe:
— na zlecenie funduszu,
— na zlecenie samorządu województwa lub powia-
tu – ze środków PFRON (przekazanych według algo-
rytmu).
Zlecanie realizacji zadań następuje po przeprowa-
dzeniu otwartego konkursu. Konkurs ogłaszany jest
zgodnie z ustawą z dnia 24 kwietnia 2003 r. o dzia-
łalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U.
Nr 96, poz. 873, z późn. zm.). PFRON ogłasza kolejne
konkursy w oparciu o „Zasady zlecania przez PFRON
zadań z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej
osób niepełnosprawnych fundacjom oraz organiza-
cjom pozarządowym”. Wysokość środków finansowych
przeznaczonych na wsparcie wskazanego wyżej zada-
nia określana jest corocznie w budżecie PFRON.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, że istnieje możli-
wość dofinansowania osobom niepełnosprawnym (in-
dywidualnym) kosztów utrzymania psa asystującego,
w tym psa przewodnika ze środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
w ramach likwidacji barier funkcjonalnych. Kwestię
tę reguluje rozporządzenie ministra pracy i polityki
społecznej z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie okre-
ślenia rodzajów zadań powiatu, które mogą być fi-
nansowane ze środków Państwowego Funduszu Re-
habilitacji Osób Niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 96,
poz. 861, z późn. zm.). Procedury dotyczące udziela-
nia dofinansowania osobom niepełnosprawnym
w przedmiotowym obszarze, zakres dofinansowania
kosztów utrzymania psa przewodnika (wyżywienie,
usługi weterynaryjne) oraz jego wysokość określa
realizator zadania – powiatowe centrum pomocy ro-
dzinie. Należy jednak mieć na uwadze, że środki
PFRON mają charakter uzupełniający, wspierający
to zadanie i nie mogą w całości zastąpić obowiązku
pokrycia kosztów utrzymania psów asystujących,
w tym psów przewodników osób niewidomych, przez
ich opiekuna.
Ponadto należy pamiętać, że zgodnie z zasadą ra-
cjonalności gospodarowania środkami publicznymi
powiatowe centrum pomocy rodzinie może ustalić
rodzaj kosztów utrzymania psa np. w porozumieniu
ze Związkiem Kynologicznym, który jest najlepiej zo-
rientowany w kosztach utrzymania poszczególnych
ras psów.
Dofinansowanie kosztów utrzymania psa prze-
wodnika w ramach zadania dotyczącego likwidacji
barier w komunikowaniu się zamyka możliwość
udzielenia wsparcia osobie niepełnosprawnej dofi-
nansowania do innych przedmiotów czy urządzeń
w ramach tego samego tytułu, w okresie wskazanym
w ww. rozporządzeniu. Dofinansowanie likwidacji
barier w komunikowaniu się nie przysługuje osobom
niepełnosprawnym, które w ciągu trzech lat przed
złożeniem wniosku uzyskały odpowiednio na te cele
dofinansowanie ze środków funduszu. W sytuacji
aneksowania umowy o dofinansowanie okres 3 lat
powinien być liczony od momentu wygaśnięcia ostat-
niego aneksu do umowy.
Równocześnie informuję, że w celu doprecyzowa-
nia przepisów w ww. zakresie rozważana jest nowe-
lizacja rozporządzenia w sprawie określenia rodzajów
zadań powiatu, które mogą być finansowane ze środ-
ków PFRON.
Jednocześnie wyjaśniam, że pies asystujący to od-
powiednio wyszkolony i specjalnie oznaczony pies,
w szczególności pies przewodnik osoby niewidomej
lub niedowidzącej oraz pies asystent osoby niepełno-
sprawnej ruchowo, który ułatwia osobie niepełno-
sprawnej aktywne uczestnictwo w życiu społecznym
(art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o re-
habilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych (Dz. U. 2008 Nr 14, poz. 92,
z późn. zm.). Jak wynika z interpretacji powyższego
przepisu, w definicji psa asystującego mieści się po-
jęcie psa przewodnika, w związku z powyższym ist-
nieje możliwość dofinansowania kosztów utrzymania
psa asystującego, a nie tylko psa przewodnika.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Józefa Rojka i Edwarda Czesaka
w sprawie dofinansowania w formie dotacji
wydatków ponoszonych
na budowę przydomowych urządzeń
w zakresie ochrony środowiska (13181)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 4 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13181/
09, dotyczące interpelacji posłów Józefa Rojka oraz
Edwarda Czesaka w sprawie likwidacji gminnych
funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej,
uprzejmie przedkładam następującą informację.
Ustawa z dnia 20 listopada 2009 r. o zmianie usta-
wy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych in-
nych ustaw, podpisana przez prezydenta Rzeczypo-
spolitej Polskiej w dniu 9 grudnia 2009 r., zakłada,
że z dniem 1 stycznia 2010 r. powiatowe oraz gminne
fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej
ulegną likwidacji, a ich środkami będą dysponować
odpowiednio starostowie i wójtowie (burmistrzowie
lub prezydenci miast).
Zgodnie z dotychczasową ustawą z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.) przychodami gminnych
i powiatowych funduszy ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej są środki z tytułu opłat i kar, które:
1) w 20% zasilają gminne fundusze,
2) w 10% zasilają powiatowe fundusze.
Według znowelizowanych przepisów ustawy Pra-
wo ochrony środowiska dotychczasowe tytuły przy-
chodów gminnych i powiatowych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej z tytułu opłat i kar
– w dotychczasowych proporcjach – będą stanowiły
dochody budżetów odpowiednio gmin i powiatów. Na-
leżności i zobowiązania powiatowych i gminnych
funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej
staną się odpowiednio należnościami i zobowiązania-
mi budżetów powiatów albo budżetów gmin.
Założenie w ustawie z dnia 20 listopada 2009 r.
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz
niektórych innych ustaw (druk nr 1776) likwidacji
powiatowych i gminnych funduszy ochrony środowi-
ska i gospodarki wodnej wynika bezpośrednio z za-
łożeń reformy finansów publicznych opracowanej
przez Ministerstwo Finansów. Akt normatywny sta-
nowiący fundament tej reformy to jest ustawa z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 157, poz. 1240), która przewiduje funkcjonowanie
w sektorze finansów publicznych wyłącznie państwo-
wych funduszy celowych pozbawionych osobowości
prawnej. Dlatego też po wejściu w życie tej ustawy,
które jest planowane na dzień 1 stycznia 2010 r.,
w sektorze finansów publicznych nie będą mogły funk-
cjonować inne rodzaje funduszy celowych, w szcze-
895
gólności powiatowe i gminne fundusze ochrony śro-
dowiska.
Likwidacja powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej była prze-
widziana w projekcie ustawy Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych (druk nr 1182),
przygotowanym przez ministra finansów, w wersji
skierowanej do uzgodnień z członkami Rady Mini-
strów w 2008 r. Ten projekt ustawy przewidywał tak-
że likwidację wojewódzkich funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej oraz przekształcenie Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej w państwowy fundusz celowy nieposia-
dający osobowości prawnej, co jest zgodne z założe-
niami reformy finansów publicznych. Mając na uwa-
dze powyższe okoliczności, minister środowiska
podjął działania zmierzające do zmiany przepisów
projektu ustawy Przepisy wprowadzające ustawę
o finansach publicznych w taki sposób, aby zapewnić
działanie funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej na zasadach możliwie najbardziej zbliżonych
do obowiązujących, z uwzględnieniem założeń refor-
my finansów publicznych.
W toku prac rządowych zostało uzgodnione, że
reforma finansów publicznych w resorcie środowiska
zostanie uregulowana w odrębnej ustawie, a filarem
tej reformy będzie przekształcenie Narodowego Fun-
duszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
oraz wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej odpowiednio w państwową oraz
samorządowe osoby prawne, które nie będą już fun-
duszami celowymi. Natomiast w odniesieniu do po-
wiatowych i gminnych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej utrzymano decyzję o ich likwi-
dacji. Decyzja ta znajdowała uzasadnienie w założe-
niach reformy finansów publicznych, ale także
w tym, że te fundusze celowe, będące wyodrębniony-
mi rachunkami bankowymi, nie mogłyby zostać
przekształcone w inną formę prawno-organizacyjną
jednostek sektora finansów publicznych. Dlatego też
rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw
(druk nr 1776), a aktualnie ustawa z dnia 20 listopa-
da 2009 r. zakłada likwidację tych funduszy, a ich
dotychczasowe przychody, w dotychczasowych pro-
porcjach, będą stanowiły dochody budżetów odpo-
wiednio powiatów i gmin.
Zgodnie z art. 16 ust. 4 omawianej ustawy z dnia
20 listopada 2009 r. środki pieniężne zgromadzone
na rachunkach bankowych dotychczasowych powia-
towych funduszy i gminnych funduszy, które z dniem
1 stycznia 2010 r. staną się odpowiednio dochodami
budżetów powiatów i budżetów gmin i zostaną prze-
kazane na rachunki odpowiednio budżetów powia-
tów i budżetów gmin, oraz odzyskane należności po-
mniejszone o zobowiązania dotychczasowych powia-
towych funduszy i gminnych funduszy powiaty i gmi-
ny będą obowiązane przeznaczyć na finansowanie
ochrony środowiska i gospodarki wodnej, w zakresie
896
określonym w art. 400a ust. l pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16,
18, 21–25, 29, 31, 32, 38–42 tej ustawy.
Ponadto, zgodnie z art. 403 ustawy Prawo ochro-
ny środowiska w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 13
omawianej ustawy z dnia 20 listopada 2009 r., do
zadań powiatów i gmin od dnia 1 stycznia 2010 r.
będzie należało finansowanie ochrony środowiska
i gospodarki wodnej, w zakresie określonym w art. 400a
ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16, 18, 21–25, 29, 31, 32
i 38–42, w wysokości nie mniejszej niż kwota wpły-
wów z tytułu opłat i kar środowiskowych stanowią-
cych dochody budżetów powiatów i gmin.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż katalog ce-
lów z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej, które po dniu 1 stycznia 2010 r. będą finansowa-
ne ze środków budżetów powiatów i gmin, odpowiada
katalogowi tych celów, który jest aktualnie określony
w art. 406 i 407 ustawy Prawo ochrony środowiska.
Odnosząc się zaś do formy, w jakiej po dniu 1 stycznia
2010 r. powiaty i gminy będą finansowały cele z za-
kresu ochrony środowiska i gospodarki wodnej wy-
mienione w ustawie Prawo ochrony środowiska,
uprzejmie informuję, iż zważywszy na fakt, że będą
wydatkowane środki budżetów odpowiednio powia-
tów i gmin, zastosowanie w tym zakresie będą miały
odpowiednie przepisy nowej ustawy o finansach pu-
blicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie wyposażenia Podlaskiego Oddziału
Straży Granicznej w sprzęt lotniczy (13182)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 4 grudnia 2009 r. (znak: SPS-023-13182/09)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Jarosława Zielińskiego w sprawie wyposażenia Pod-
laskiego Oddziału Straży Granicznej w sprzęt lotniczy,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż w grudniu bieżące-
go roku – o ile zostanie dopuszczony do eksploatacji
przez Komisję Badania Wypadków Lotniczych Lot-
nictwa Państwowego – na terenie służbowej odpowie-
dzialności Podlaskiego Oddziału Straży Granicznej
do eksploatacji zostanie włączony śmigłowiec typu
PZL Kania, na którym obecnie finalizowane są pra-
ce obsługowe wynikające z wypracowanego resursu.
Ponadto w rejonie służbowym Podlaskiego Oddziału
Straży Granicznej zadania z zakresu ochrony grani-
cy państwowej i bezpieczeństwa publicznego wyko-
nywane są przy użyciu samolotu typu PZL-104M
Wilga 2000, który wyposażony jest w system obser-
wacji lotniczej. Lotnictwo Straży Granicznej dąży do
zabezpieczenia w każdej swojej bazie lotniczej co naj-
mniej dwóch statków powietrznych.
Odnosząc się do kwestii przekazania na stałe do
woj. podlaskiego śmigłowca z innego województwa
lub zakupu nowego śmigłowca, uprzejmie informuję,
iż w resorcie spraw wewnętrznych i administracji
przeprowadzona zostanie analiza wykorzystania jed-
nostek latających w woj. podlaskim oraz w innych
rejonach kraju. W przypadku stwierdzenia, iż na
podlaskim odcinku Straży Granicznej jest niezbędna
dodatkowa jednostka, nastąpi jej przesunięcie z in-
nego rejonu.
Pragnę jednocześnie zapewnić, iż w ramach Lot-
nictwa Straży Granicznej w okresach zwiększonych
zagrożeń bezpieczeństwa publicznego na danym ob-
szarze lub czasowych wyłączeń z eksploatacji stat-
ków powietrznych, w celu zagwarantowania zabez-
pieczenia lotniczego dla podmiotów realizujących
zadania w zakresie bezpieczeństwa publicznego
były i będą realizowane czasowe przekazania stat-
ków powietrznych pomiędzy jego wewnętrznymi
komórkami.
W odniesieniu do kwestii zakupu nowych śmi-
głowców dla lotnictwa służb porządku publicznego
uprzejmie informuję, iż z uwagi na ograniczenia fi-
nansowe wynikające z trudnej sytuacji ekonomicznej
kraju w budżecie resortu spraw wewnętrznych i ad-
ministracji na 2010 r. nie zostały zaplanowane środ-
ki finansowe na realizację ww. zadania. Zaznaczyć
należy, iż zakup nowych śmigłowców to przedsię-
wzięcie bardzo kosztowne, dlatego też obecnie nie
można jednoznacznie określić ram czasowych na re-
alizację przedmiotowego zadania. W przypadku pod-
jęcia decyzji o zakupie nowego śmigłowca wybór pro-
ducenta uzależniony będzie od wyników postępowa-
nia o zamówienie publiczne przeprowadzonego w try-
bie przewidzianym przepisami ustawy z dnia 29 stycz-
nia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (t.j.: Dz. U.
z 2007 r. Nr 223, poz. 1655, z późn. zm.). W toku ww.
postępowania zostanie wybrany typ śmigłowca, a tym
samym producent, który spełni wymagania określo-
ne w specyfikacji opracowanej dla śmigłowca z uwzględ-
nieniem technicznych i operacyjnych wymagań.
W chwili obecnej nie można jednoznacznie określić,
czy będzie to śmigłowiec wyprodukowany w Polsce,
czy też poza jej granicami.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obecnie
w skład wyposażenia lotnictwa Straży Granicznej
wchodzi 13 statków powietrznych (w tym 7 śmigłow-
ców i 5 samolotów). W ramach floty śmigłowcowej
eksploatowanych jest 5 śmigłowców typu PZL Kania,
z których jeden został wyprodukowany w 1996 r.,
drugi w 2002 r., natomiast 3 pozostałe – w 2006 r.

Ponadto na wyposażeniu formacji Straży Granicz-
nej znajduje się wyprodukowany w 1992 r. śmigło-
wiec typu PZL W-3 Sokół, który w 2009 r. poddany
został remontowi głównemu po 3 tys. godzin lotu,
oraz śmigłowiec w wersji morskiej typu PZL W-3AM
Sokół Anakonda wyprodukowany w 2006 r. W skład
floty samolotowej wchodzą 4 samoloty typu PZL-
-104M Wilga 2000 wyprodukowane w 1998 r., 1 sa-
molot typu PZL M-202 Mewa wyprodukowany
w 1995 r. oraz jeden samolot typu PZL M-28 Sky-
truck wyprodukowany w 2006 r. Wszystkie statki
powietrzne wyposażone są w system obserwacji lot-
niczej, przy czym na śmigłowcach i w samolocie typu
PZL M-28 Skytruck system ten sprzężony jest z re-
flektorami typu szperacz. Ponadto statki powietrz-
ne wyposażone są w oprzyrządowanie spełniające
wymagania określone do wykonywania lotów w dzień
i w nocy oraz posiadają wyposażenie umożliwiające
załodze w trakcie lotu określenie dokładnej pozycji
statku powietrznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 11 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Boguckiego
w sprawie braku środków na dopłaty
do paliwa rolniczego (13184)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie z dnia 4 grudnia 2009 r., znak:
SPS-023-13184/09, interpelacją pana posła Jacka
Boguckiego w sprawie braku środków na dopłaty
do paliwa rolniczego, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Zgodnie z ustawą budżetową na rok 2009 środki
przewidziane na realizację zwrotu podatku akcyzo-
wego zawartego w cenie oleju napędowego wykorzy-
stywanego do produkcji rolnej, w ramach rezerw ce-
lowych (pozycja nr 7), zostały ustalone w wysokości
500 mln zł.
Tymczasem wnioski złożone przez ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi w 2009 r. przekroczyły wysokość
przeznaczonej na ten cel rezerwy celowej o ok. 110
mln zł.
Mając na względzie zaistniałą sytuację, Minister-
stwo Finansów podjęło działania zmierzające do
utworzenia nowej rezerwy z przeznaczeniem na za-
spokojenie zobowiązań wymagalnych Skarbu Pań-
stwa. Wniosek ministra finansów o utworzenie ww.
897
rezerwy został przedstawiony Komisji Finansów Pu-
blicznych Sejmu RP, która pozytywnie zaopiniowała
powyższą propozycję.
Utworzenie nowej rezerwy z przeznaczeniem na
pokrycie zobowiązań Skarbu Państwa stworzyło pod-
stawę do wydania w miesiącu grudniu 2009 r. przez
ministra finansów decyzji w sprawie zwiększenia bu-
dżetów wojewodów z przeznaczeniem na zwrot po-
datku akcyzowego w kwocie ok. 110 mln zł na sfinan-
sowanie przez gminy zwrotu podatku akcyzowego
w drugim okresie płatniczym 2009 r.
Natomiast w odniesieniu do sprawy odsetek z ty-
tułu nieterminowej wypłaty zwrotu należy wyjaśnić,
że w obowiązującym stanie prawnym nie ma przepi-
su, który stanowiłby generalną podstawę dla doma-
gania się od organu administracji publicznej na dro-
dze postępowania administracyjnego zapłaty odsetek
z tytułu nieterminowego spełnienia świadczenia pie-
niężnego, w szczególności objętego prawem budżeto-
wym, na analogicznych zasadach przewidzianych na
gruncie prawa cywilnego dotyczących wierzytelności
pieniężnych, a więc roszczeń o charakterze cywilno-
prawnym (art. 481 K.c.).
Zgodnie z orzecznictwem NSA na przeszkodzie
dla odpowiedniego stosowania względem organu ad-
ministracji publicznej art. 481 K.c. jako podstawy do
zasądzenia odsetek stoi publicznoprawny, nie zaś cy-
wilnoprawny, charakter należności budżetowych,
którymi zarządza organ.
Ponadto takie odpowiednie zastosowanie przepisu
art. 481 K.c. względem organu administracji publicz-
nej byłoby trudne do pogodzenia z art. 32 ust. 1 usta-
wy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 249, poz. 2104, ze zm.), w myśl którego
zamieszczenie w budżecie państwa dochodów z okre-
ślonych źródeł lub wydatków na określone cele nie
stanowi podstawy roszczeń bądź zobowiązań pań-
stwa wobec osób trzecich ani roszczeń tych osób wo-
bec państwa. Z tych względów tylko wyraźny przepis
prawa, którego brak, mógłby stanowić podstawę do
domagania się na drodze postępowania administra-
cyjnego od organu administracji publicznej przyzna-
nia odsetek lub odszkodowania w związku z nieter-
minowym przyznaniem dotacji, lub innego świadcze-
nia o charakterze publicznoprawnym.
Podjęte w miesiącu grudniu 2009 r. decyzje
o przeznaczeniu kwoty ok. 110 mln zł na dopłaty do
paliwa rolniczego z rezerwy na zobowiązania Skarbu
Państwa stworzyły podstawę do rozwiązania proble-
mu sfinansowania zwrotu podatku akcyzowego,
w tym dotyczących rozliczeń związanych z realizacją
tego zadania przez gminy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
898
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Boguckiego
w sprawie możliwości odliczenia podatku VAT
przez samorządy korzystające
ze środków PROW (13185)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 4 grudnia 2009 r., znak: SPS-
-023-13185/09, przy którym przekazana została in-
terpelacja pana Jacka Boguckiego, posła na Sejm RP,
w sprawie możliwości odliczenia podatku VAT przez
samorządy korzystające ze środków Programu Roz-
woju Obszarów Wiejskich, uprzejmie informuję.
System podatku od towarów i usług funkcjonują-
cy w Polsce objęty jest, tak jak w innych krajach Unii
Europejskiej, ścisłą harmonizacją według obligato-
ryjnych zasad zawartych m.in. w dyrektywie Rady
2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie
wspólnego systemu podatku od wartości dodanej
(Dz. Urz. UE L Nr 347, późn. zm.). Przepisy wynika-
jące z ww. dyrektywy uniemożliwiają państwom
członkowskim swobodne kształtowanie ulg podatko-
wych w rozliczaniu tego podatku.
Minister finansów ma możliwość zastosowania
pewnych preferencji podatkowych w oparciu o dele-
gacje zawarte w ustawie o podatku od towarów
i usług, jednakże wszystkie upoważnienia ustawowe
z tego zakresu są opatrzone wytycznymi ustawodaw-
cy co do zachowania zgodności z przepisami Unii Eu-
ropejskiej przy korzystaniu z nich. Zarówno postano-
wienia ww. dyrektywy, jak i ustawy o podatku od
towarów i usług wyraźnie określają przypadki,
w których możliwe jest zastosowanie stawki 0%. Co
do zasady dotyczy to eksportu towarów i wewnątrz-
wspólnotowej dostawy towarów, gdzie właściwe opo-
datkowanie następuje w kraju przeznaczenia. Wpro-
wadzenie preferencji podatkowych, które byłyby nie-
zgodne z prawem Unii Europejskiej, może skutkować
wszczęciem przez Komisję Europejską postępowania
naruszeniowego i w konsekwencji nałożeniem przez
Europejski Trybunał Sprawiedliwości kar finanso-
wych na państwo członkowskie.
Program Rozwoju Obszarów Wiejskich finanso-
wany z Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz
Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) jest pro-
gramem realizowanym po przyjęciu Polski do Unii
Europejskiej, do którego nie mogą mieć zastosowania
preferencje podatkowe określone w § 8 i § 22 ww.
rozporządzenia ministra finansów z dnia 28 listopa-
da 2008 r. Zarówno dyrektywa Rady, jak i traktat
akcesyjny nie przewidują (poza odstępstwami wyraź-
nie w tych dokumentach określonymi) możliwości
stosowania po dniu akcesji odrębnych preferencji po-
datkowych, w tym pozastystemowych rozwiązań
w procedurach rozliczania i zwrotu podatku lub sto-
sowania obniżonych stawek podatkowych.
Wprowadzenie regulacji w zakresie objęcia staw-
ką 0% lub zwrotu podatku dla przedsięwzięć realizo-
wanych w ramach PROW 2007–2013 nie jest możliwe
z uwagi na ich niezgodność z przepisami prawa
wspólnotowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację posła Jarosława Katulskiego
w sprawie możliwości zmiany obowiązujących
regulacji prawnych w celu umożliwienia
dofinansowywania przez państwo polis
ubezpieczeniowych od klęski suszy (13187)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 4 grudnia 2009 r., znak: SPS-
-023-13187/09, przy którym przesłano interpelację
pana posła Jarosława Katulskiego w sprawie ubez-
pieczania upraw rolnych, uprzejmie informuję, że
zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 2005 r. o ubezpiecze-
niach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich (Dz. U.
Nr 150, poz. 1249, z późn. zm.) stosowane są dopłaty
do składek producentów rolnych z tytułu zawarcia
przez nich z zakładami ubezpieczeń, które podpisały
umowy z ministrem rolnictwa i rozwoju wsi, umów
ubezpieczenia:
— upraw zbóż, kukurydzy, rzepaku, rzepiku,
chmielu, tytoniu, warzyw gruntowych, drzew i krze-
wów owocowych, truskawek, ziemniaków, buraków
cukrowych lub roślin strączkowych od zasiewu lub
wysadzenia do ich zbioru od ryzyka wystąpienia
szkód spowodowanych przez huragan, powódź, deszcz
nawalny, grad, piorun, obsunięcie się ziemi, lawinę,
suszę, ujemne skutki przezimowania oraz przymroz-
ków wiosennych,
— bydła, koni, owiec, kóz, drobiu lub świń od
ryzyka wystąpienia szkód spowodowanych przez
huragan, powódź, deszcz nawalny, grad, piorun, ob-
sunięcie się ziemi, lawinę oraz w wyniku uboju
z konieczności.
Dopłaty do składek z tytułu ubezpieczenia upraw
rolnych i zwierząt gospodarskich w bieżącym roku
wynoszą 50% składki z tytułu ubezpieczenia 1 ha
upraw i 50% składki z tytułu ubezpieczenia 1 szt.
zwierząt.
Zgodnie z ww. ustawą minister rolnictwa i rozwo-
ju wsi zawarł z trzema zakładami ubezpieczeń umo-
wy w sprawie dopłat ze środków budżetu państwa do
składek z tytułu zawarcia w 2009 r. umów ubezpie-
czenia z producentami rolnymi od ryzyka wystąpie-

nia skutków zdarzeń losowych w rolnictwie, tj. z Po-
wszechnym Zakładem Ubezpieczeń SA z siedzibą
w Warszawie, Towarzystwem Ubezpieczeń Wzajem-
nych TUW z siedzibą w Warszawie oraz Concordia
Polska Towarzystwo Ubezpieczeń Wzajemnych z sie-
dzibą w Poznaniu. Na 2010 r. przewiduje się również
zawarcie z tymi zakładami umów w sprawie dopłat
ze środków budżetu państwa.
Dopłaty do składek producentów rolnych są sto-
sowane, jeżeli określone przez zakłady ubezpieczeń
stawki taryfowe nie przekraczają:
a) przy ubezpieczeniu upraw zbóż, kukurydzy,
rzepaku jarego, rzepiku, ziemniaków lub buraków
cukrowych – 3,5% sumy ubezpieczenia upraw,
b) przy ubezpieczeniu rzepaku ozimego, warzyw
gruntowych, chmielu, tytoniu, drzew i krzewów owo-
cowych, truskawek lub roślin strączkowych – 5%
sumy ubezpieczenia.
Zakłady ubezpieczeń mogą jednak określić stawki
taryfowe wyższe niż wyżej wymienione. W przypad-
ku gdy stawki taryfowe ubezpieczenia są wyższe niż
3,5% lub 5%, ale nie przekraczają 6% sumy ubezpie-
czenia, dopłaty są stosowane z tytułu zawarcia umo-
wy ubezpieczenia do składek według stawek taryfo-
wych w wysokości nieprzekraczającej odpowiednio
3,5% lub 5% sumy ubezpieczenia.
Ponadto uprzejmie informuję, że od 2008 r. z bu-
dżetu państwa dofinansowywane są odszkodowania
wypłacane producentom rolnym z tytułu szkód spo-
wodowanych w uprawach rolnych przez suszę. Dofi-
nansowanie to wynosi 60% różnicy pomiędzy łączną
kwotą odszkodowań wypłaconych producentom rol-
nym w danym roku kalendarzowym z tytułu suszy
a kwotą stanowiącą 90% sumy składek uiszczonych
w danym roku z tytułu zawarcia umów ubezpiecze-
nia upraw (w tym obowiązkowych) od ryzyka suszy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rackiego
w sprawie przepisów aktualizujących listę
produktów leczniczych dostępnych w sklepach
zielarsko-medycznych (13188)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Józefa Rackiego z dnia 4 grudnia 2009 r., nr SPS-
-023-13188/09, uprzejmie informuję, co następuje.
Procedura związana z aktualizacją rozporządze-
nia, jak każda procedura legislacyjna, jest długo-
899
trwała i w związku z tym część produktów leczni-
czych, ze względu na dynamiczny proces rejestracyj-
ny nowych produktów, jak również wprowadzanych
zmian w rejestracji produktów już dopuszczonych do
obrotu, mogła się nie znaleźć w wykazie znowelizo-
wanego rozporządzenia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż z uwagi na
konieczność uwzględnienia dopuszczenia do obrotu
nowych produktów leczniczych oraz usunięcia zgło-
szonych i samodzielnie wykrytych błędów technicz-
nych rozpoczęto w Ministerstwie Zdrowia prace le-
gislacyjne mające na celu aktualizację rozporządze-
nia ministra zdrowia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335) według stanu rejestracji nowych
produktów leczniczych na dzień 31 października
2009 r. Wobec powyższego przedmiotowy wykaz zo-
stanie uzupełniony o kolejne produkty lecznicze.
Tak jak każdy projekt aktu prawnego ww. rozpo-
rządzenie będzie przedmiotem uzgodnień zewnętrz-
nych i konsultacji społecznych, w trakcie których
każdy zainteresowany będzie mógł w przewidzianym
terminie zgłosić swoje uwagi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Napieralskiego
w sprawie konsekwencji zmian ustawy
o finansach publicznych oraz ustawy
Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych (z dnia 27 sierpnia 2009 r.)
dla organizacji pozarządowych zajmujących się
rehabilitacją społeczno-zawodową
osób niepełnosprawnych (13190)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Grzegorza Napieralskiego prze-
kazaną pismem z dnia 4 grudnia 2009 r., znak: SPS-
-023-13190/09, w sprawie konsekwencji zmian usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1240) oraz ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finan-
sach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241) dla orga-
nizacji pozarządowych zajmujących się rehabilitacją
społeczno-zawodową osób niepełnosprawnych, uprzej-
mie wyjaśniam.
900
Ad 1. Odpowiadając na pytanie o zmiany, jakie
w funkcjonowaniu organizacji pozarządowych – ta-
kich jak Polski Związek Niewidomych – w odniesie-
niu do współpracy z PFRON niosą za sobą uchwalo-
ne ww. przepisy, uprzejmie informuję, że zadania
dotyczące rehabilitacji społecznej i zawodowej osób
niepełnosprawnych – uregulowane w ustawie z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn. zm.) – pozo-
stały niezmienione. Zadania wynikające z ustawy
o rehabilitacji zawodowej (...) w świetle zmian wpro-
wadzonych ustawą o finansach publicznych (...) oraz
ustawą Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych (...) będą realizowane tak, jak dotych-
czas: przez organy administracji rządowej i organy
jednostek samorządu terytorialnego oraz, w miejsce
funduszu, który traci osobowość prawną, pełnomoc-
nika rządu ds. osób niepełnosprawnych – art. 34
pkt 1 lit. c ustawy Przepisy wprowadzające ustawę
o finansach publicznych (...). Ponadto w związku
z utratą osobowości prawnej fundusz nie będzie miał
rady nadzorczej, przy czym jednocześnie art. 34
pkt 11 lit. a–b ustawy wprowadzającej ustawę o fi-
nansach publicznych (...) nakłada na pełnomocnika
dodatkowe zadania.
Ad 2. Wielkość środków finansowych na realizację
zadań określonych w ustawie o rehabilitacji zawodo-
wej (...) – w tym na zadania realizowane również
przez organizacje pozarządowe – określana jest co-
rocznie przez Sejm RP w ustawie budżetowej na dany
rok. Sytuacja ta pozostaje bez zmian również po wej-
ściu w życie przepisów ustawy o finansach publicz-
nych (...) i ustawy Przepisy wprowadzające ustawę
o finansach publicznych (...). Zatem zmienione prze-
pisy nie mają wpływu na wysokość środków, z któ-
rych finansowane są zadania określone w ustawie
o rehabilitacji zawodowej (...).
Ad 3. Przebieg konsultacji społecznych w trakcie
procesu legislacyjnego został przedstawiony w uza-
sadnieniach zarówno do projektu ustawy o finansach
publicznych, jak i do projektu ustawy Przepisy wpro-
wadzające ustawę o finansach publicznych (...). Re-
sortem odpowiedzialnym za te projekty z ramienia
Rady Ministrów było Ministerstwo Finansów, a nie
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej.
Projekty obu ustaw zostały przekazane do uzgod-
nień międzyresortowych i konsultacji społecznych:
Stowarzyszeniu Audytorów Wewnętrznych IIA Pol-
ska, Stowarzyszeniu Audytorów Wewnętrznych Jed-
nostek Sektora Finansów Publicznych oraz Stowa-
rzyszeniu Audytorów Wewnętrznych Szkół Wyż-
szych, a także zamieszczony w Biuletynie Informacji
Publicznej na ogólnodostępnej stronie internetowej
Ministerstwa Finansów (www.mf.gov.pl).
W związku z tym można przyjąć, że strona spo-
łeczna brała udział w konsultacjach.
Projekty były przedmiotem konsultacji ze stroną
samorządową Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu
Terytorialnego oraz Unią Metropolii Polskich.
Strona samorządowa wyraziła zadowolenie, iż
projekt nowej ustawy o finansach publicznych w za-
kresie proponowanych rozwiązań wychodzi naprze-
ciw postulatom samorządów. Jednocześnie strona
samorządowa wskazywała na ograniczoną skutecz-
ność zasady wprowadzanej w przypadku przekrocze-
nia 60% relacji kwoty państwowego długu publiczne-
go do PKB oraz wnioskowała o zróżnicowanie moż-
liwości dotowania samorządowych zakładów budże-
towych w zależności od rodzaju prowadzonej przez
nie działalności.
Oba projekty był przedmiotem opinii Rady Legi-
slacyjnej przy Prezesie Rady Ministrów, która stwier-
dziła, że zaproponowane zmiany ewoluują we właści-
wym kierunku: likwidacja gospodarki pozabudżeto-
wej, ujednolicenie agencji, Wieloletni Plan Finansowy
Państwa i wieloletnia prognoza finansowa jednostki
samorządu terytorialnego.
W odniesieniu do obu projektów nie wystąpiły
zgłoszenia podmiotów, które mogły zgłosić zaintere-
sowanie pracami nad projektami tych ustaw stosow-
nie do postanowień art. 7 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r.
o działalności lobbingowej w procesie stanowienia
prawa (Dz. U. Nr 169, poz. 1414).
Krajowa Rada Konsultacyjna do Spraw Osób Nie-
pełnosprawnych, która jest organem doradczym peł-
nomocnika rządu do spraw osób niepełnosprawnych,
nie wypracowała stanowiska w sprawie projektu
ustawy wprowadzającej ustawę o finansach publicz-
nych (...) z powodu braku kworum na posiedzeniu
w dniu 8 października 2009 r. Nadmieniam, że człon-
kowie rady otrzymali zaproszenie pani Krystyny
Mrugalskiej – przewodniczącej krajowej rady – na
posiedzenie wraz z porządkiem obrad i projektem
ustawy wprowadzającej ustawę o finansach publicz-
nych z uzasadnieniem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie przyszłości 14. Suwalskiego Pułku
Artylerii Przeciwpancernej
im. Marszałka Józefa Piłsudskiego (13192)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jarosława Zielińskiego w spra-
wie przyszłości 14. Suwalskiego Pułku Artylerii
Przeciwpancernej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego
(SPS-023-13192/09), uprzejmie informuję, że stano-

wisko Ministerstwa Obrony Narodowej wyrażone
w odpowiedzi z dnia 20 lipca br. na poprzednią inter-
pelację pana posła w tej sprawie (SPS-023-10267/09)
nie uległo zmianie.
Przeprowadzane w resorcie obrony narodowej
prace analityczno-planistyczne wskazywały i wska-
zują na zasadność przeformowania 14. pułku artyle-
rii przeciwpancernej na 14. dywizjon artylerii prze-
ciwpancernej, z jednoczesnym przedyslokowaniem do
Węgorzewa i włączeniem go w skład 1. pułku artyle-
rii w Węgorzewie. Termin zakończenia realizacji wy-
mienionych przedsięwzięć został zaplanowany na
koniec 2010 r. i ujęty w aktualnie wdrażanym „Pro-
gramie rozwoju Sił Zbrojnych RP w latach 2007–
–2012” wraz z aneksami oraz „Planie zamierzeń or-
ganizacyjnych i dyslokacyjnych Sił Zbrojnych RP na
2010 r. oraz głównych kierunków zmian organizacyj-
nych na 2011 r.” Szczegółowe argumenty dotyczące
względów operacyjnych, które legły u podstaw pod-
jęcia decyzji o realizacji przedmiotowego przedsię-
wzięcia, nie były przedstawiane opinii publicznej
z uwagi na ich niejawny charakter.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że działania re-
organizacyjne w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej wynikają ze zmieniających się potrzeb obron-
nych kraju. Podjęcie decyzji w tak trudnej sprawie
jak rozformowanie jednostki wojskowej ma na celu
wygospodarowanie możliwie największych środków
finansowych na realizację zadań niezbędnych dla
obronności państwa, w tym rozwoju polskich Sił
Zbrojnych. Należy zauważyć, że obecnie wszystkie
jednostki ogólnowojskowe posiadają zdolności w za-
kresie zwalczania celów opancerzonych i systema-
tycznie wprowadzane są do nich nowe zestawy prze-
ciwpancerne. Utrzymywanie odrębnej wyspecjalizo-
wanej w tym zakresie jednostki wojskowej nie znaj-
duje uzasadnienia. Za takim rozwiązaniem przema-
wia również wyczerpanie resursów eksploatacyjnych
podstawowego uzbrojenia 14. pułku artylerii prze-
ciwpancernej i niski stan zapasów amunicji przezna-
czonej do niego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że żołnierze
tego pułku znajdą nowe miejsce pełnienia służby
w 14. dywizjonie artylerii przeciwpancernej i w innych
pododdziałach 1. pułku artylerii w Węgorzewie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski
Warszawa, dnia 24 grudnia 2009 r.
901
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie zmiany kontrowersyjnego przepisu
obowiązującego od 1 listopada 2009 r.,
a pozbawiającego polskie rodziny
jednorazowej zapomogi z tytułu urodzenia
dziecka, tzw. becikowego, w przypadku braku
stosownego zaświadczenia lekarskiego (13193)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na wy-
stąpienie Pana Marszałka z dnia 4 grudnia 2009 r.
dotyczące interpelacji posła Piotra Polaka w sprawie
zmian kontrowersyjnego przepisu obowiązującego od
1 listopada 2009 r., a pozbawiającego polskie rodziny
jednorazowej zapomogi z tytułu urodzenia dziecka,
tzw. becikowego, w przypadku braku stosownego za-
świadczenia lekarskiego, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 9 ust. 6 ustawy o świadczeniach
rodzinnych dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu
urodzenia dziecka przysługuje, jeżeli kobieta pozo-
stawała pod opieką medyczną nie później niż od 10.
tygodnia ciąży do porodu. Przepis art. 15b ust. 5 ww.
ustawy wprowadza analogiczny wymóg w przypadku
ubiegania się o jednorazową zapomogę z tytułu uro-
dzenia się dziecka. Pozostawanie pod opieką medycz-
ną wprowadzone zostało przepisem art. 7 ustawy
z dnia 6 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy Kodeks
pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 237,
poz. 1654), który wszedł w życie z dniem 1 stycznia
2009 r. Konsekwencją tego rozwiązania jest, uregu-
lowane odpowiednio w art. 9 ust. 7 i art. 15b ust. 6
ustawy o świadczeniach rodzinnych, dokumentowa-
nie pozostawania pod opieką lekarską przy ubieganiu
się o świadczenia z tytułu urodzenia dziecka wyma-
gane począwszy od dnia 1 listopada 2009 r.
W związku z problemami w stosowaniu powyż-
szych rozwiązań zgłaszanymi przez świadczeniobior-
ców i realizatorów świadczeń rodzinnych, w szczegól-
ności dotyczących ratio legis wprowadzenia 10-tygo-
dniowego terminu, w trakcie którego kobieta powin-
na zgłosić się do lekarza, minister pracy i polityki
społecznej zwrócił się do ministra zdrowia z prośbą
o udzielenie opinii odnośnie do zasadności warunku
pozostawania kobiety w ciąży pod opieką medyczną
co najmniej od 10. tygodnia ciąży oraz możliwości
jego złagodzenia np. poprzez przesunięcie terminu
pierwszej wizyty kobiety w ciąży u lekarza z 10. ty-
godnia na termin późniejszy tak, aby wszystkim oso-
bom zainteresowanym umożliwić nabycie prawa do
świadczeń z tytułu urodzenia dziecka, nie zaniedbu-
jąc jednocześnie wymogu pozostawania kobiety
w tym czasie pod opieką medyczną.
W odpowiedzi minister zdrowia wskazał, że: za-
sadniczym celem wprowadzenia tego przepisu jest
zmotywowanie kobiet zachodzących w ciążę do jak
902
najwcześniejszego zgłoszenia się do lekarza lub po-
łożnej, a w następnej kolejności – systematycznego
zgłaszania się na kolejne badania kontrolne.
Ministerstwo Zdrowia poinformowało również, że
problem zasadności wprowadzenia wymogu pozosta-
wania przez kobiety w ciąży co najmniej od 10. tygo-
dnia ciąży do dnia porodu pod opieką medyczną, od
którego uzależnione jest prawo do dodatku z tytułu
urodzenia dziecka i jednorazowej zapomogi z tytułu
urodzenia się dziecka, został poruszony podczas od-
bytego w Ministerstwie Zdrowia w dniu 2 grudnia
2009 r. spotkania pana Adama Fronczaka, podsekre-
tarza stanu w MZ, konsultanta krajowego z wszyst-
kimi 16 konsultantami wojewódzkimi w dziedzinie
położnictwa i ginekologii, a także z udziałem konsul-
tanta krajowego w dziedzinie neonatologii. W spotka-
niu udział wzięli także: prezes Polskiego Towarzy-
stwa Ginekologicznego, zastępca prezesa ds. medycz-
nych NFZ, dyrektor Departamentu Matki i Dziecka
oraz Departamentu Nauki i Szkolnictwa Wyższego
w Ministerstwie Zdrowia.
Według informacji Ministerstwa Zdrowia: powyż-
sze gremium ekspertów jednogłośnie negatywnie
oceniło zasadność złagodzenia przyjętego warunku
np. poprzez przesunięcie terminu pierwszej wizyty
kobiety w ciąży u lekarza z 10. tygodnia na termin
późniejszy tak, aby wszystkim osobom zainteresowa-
nym umożliwić nabycie prawa do świadczeń z tytułu
urodzenia dziecka, nie zaniedbując jednocześnie wy-
mogu pozostawania kobiety w tym czasie pod opieką
medyczną.
Ministerstwo Zdrowia wskazało również, że: w opi-
nii nadzoru położniczo-ginekologicznego główną
przyczyną późnego zgłaszania się kobiet we wczesnej
ciąży do opieki medycznej są niestety zaniedbania
terminów wizyt ze strony samych kobiet.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie finansowego zadośćuczynienia
za przymusową pracę młodych Polaków
w latach 1948–1955 w Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce” (13194)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
4 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13194/09, dotyczą-
ce interpelacji posła Piotra Polaka w sprawie finan-
sowego zadośćuczynienia za przymusową pracę mło-
dych Polaków w latach 1948–1955 w Powszechnej
Organizacji „Służba Polsce”, uprzejmie informuję.
Kwestię uprawnień przysługujących junakom
„Służby Polsce” reguluje ustawa z dnia 2 września
1994 r. o świadczeniu pieniężnym i uprawnieniach
przysługujących żołnierzom zastępczej służby woj-
skowej przymusowo zatrudnianym w kopalniach wę-
gla, kamieniołomach, zakładach rud uranu i batalio-
nach budowlanych (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 60, poz. 622,
z późn. zm.). Osobom tym z uwagi na doznane repre-
sje przysługuje świadczenie, którego wysokość uza-
leżniona jest od liczby miesięcy pracy przymusowej
– maksymalnie 173,10 zł, oraz ryczałt energetyczny
w wysokości 131,41 zł, wypłacane co miesiąc obok
renty lub emerytury. Całkowita wysokość wypłaca-
nych świadczeń stanowi obecnie kwotę ponad 300 zł
miesięcznie.
Dodatkowo informuję, że z uwagi na trudną sytu-
ację gospodarczą i związaną z nią konieczność doko-
nania ograniczeń w wydatkach z budżetu państwa
Rada Ministrów, rozpatrując postulaty dotyczące za-
dośćuczynienia za krzywdy doznane w czasie wojny
i w okresie powojennym, zgłaszane przez różne i bar-
dzo liczne grupy społeczne, podjęła decyzję o przy-
znaniu uprawnień wyłącznie rodzinom osób, które
poniosły śmierć w trakcie wystąpień wolnościowych
w latach 1956–1983 w obronie wolności i godności
człowieka oraz praw obywatela. Ustawa o zadość-
uczynieniu rodzinom ofiar wystąpień wolnościowych
w latach 1956–1983 weszła w życie w dniu 16 lipca
2009 r.
Mając powyższe na uwadze, minister pracy i po-
lityki społecznej nie przewiduje podjęcia inicjatywy
ustawodawczej w celu wprowadzenia zmian do oma-
wianej ustawy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Bogdana Bojki
w sprawie oceny przeprowadzonej przez NIK
kontroli dotyczącej realizacji zadań
przez dyrektorów zakładów poprawczych
i schronisk dla nieletnich w zakresie
resocjalizacji nieletnich (13195)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Bogdana Bojki z dnia 2 grudnia
2009 r. w sprawie oceny przeprowadzonej przez NIK
kontroli dotyczącej realizacji zadań przez dyrektorów
zakładów poprawczych i schronisk dla nieletnich

w zakresie resocjalizacji nieletnich, SPS-023-13195/
09, uprzejmie informuję, co następuje:
W swojej interpelacji pan poseł, powołując się na
ustalenia Najwyższej Izby Kontroli, podnosi, że sys-
tem resocjalizacji nieletnich w Polsce jest niepełny
i niespójny, a znaczna część zadań nie jest wykony-
wana lub wykonywana jest niezgodnie z obowiązują-
cymi przepisami. Nieletni, zamiast zmian na lepsze,
ponownie stają się zagrożeniem dla ludzi i dopuszcza-
ją się coraz to większych przestępstw. Brak jest
w systemie zasad zapewnienia bezpieczeństwa w za-
kładach, współpracy z instytucjami pomocowymi,
nieprawidłowo rozlicza się środki finansowe będące
własnością wychowanków, brakuje też zasad sprawo-
wania opieki następczej.
Odpowiadając na pytania pana posła, uprzejmie
informuję, że minister sprawiedliwości szczegółowo
zapoznał się z informacją o wynikach kontroli Naj-
wyższej Izby Kontroli. Część zarzutów znajduje uza-
sadnienie w rzeczywistości, część jednak budzi po-
ważne zastrzeżenia, tymczasem podjęcie działań
naprawczych wymaga przede wszystkim pogłębionej
i rzetelnej diagnozy.
Należy zwrócić uwagę na to, że rozporządzeniem
z dnia 20 lipca 2009 r. minister sprawiedliwości zmie-
nił rozporządzenie z dnia 17 października 2001 r.
w sprawie zakładów poprawczych i schronisk dla nie-
letnich (Dz. U. Nr 124, poz. 1359). Zasadnicza część
przepisów rozporządzenia zmieniającego weszła w ży-
cie z dniem 14 sierpnia 2009 r., natomiast przepisy
dotyczące środków bezpieczeństwa w zakładach po-
prawczych i schroniskach dla nieletnich zaczną obo-
wiązywać od dnia 1 lipca 2010 r., z przewidzianym
dwuletnim okresem na dostosowanie stanu zabezpie-
czeń dla zakładów dla nieletnich do standardów okre-
ślonych w rozporządzeniu.
Do najważniejszych wprowadzonych już do syste-
mu prawnego zmian należy zaliczyć utworzenie no-
wego rodzaju zakładu poprawczego (zakład readap-
tacyjny) przeznaczonego dla nieletnich, którzy w spo-
sób czynny (ucieczka, niepowroty z urlopu lub prze-
pustki, nowe czyny zabronione) lub bierny, przeby-
wając w schronisku dla nieletnich lub zakładzie po-
prawczym innego rodzaju, odmawiali uczestniczenia
w procesie wychowania, edukacji i terapii, nadto wpro-
wadzenie szczegółowych regulacji dotyczących syste-
mów ochrony w zakładach i schroniskach (środków
techniczno-ochronnych i osobowych) z uregulowa-
niem obowiązków pracowników ochrony w zakła-
dach dla nieletnich w zależności od miejsca wykony-
wania obowiązków i zaistnienia sytuacji tzw. nad-
zwyczajnych w placówce, określenie stanów liczbo-
wych wychowanków w grupach wychowawczych
i oddziałach szkolnych, z wprowadzeniem precyzyj-
nych warunków, w których możliwe są odstępstwa
od wprowadzonych limitów, określenie szczegóło-
wych wymogów powołania na stanowisko dyrektora
zakładu oraz kierownika okręgowego zespołu nadzo-
ru pedagogicznego, z wprowadzeniem kadencyjności
sprawowania tych funkcji, wprowadzenie szczegóło-
903
wych regulacji dotyczących sprawowania nadzoru
nad zakładami i schroniskami, w tym warunków wy-
konywania nadzoru pedagogicznego.
Zmiany te z jednej strony wzmacniają nadzór re-
sortu nad placówkami, co pozwoli na jeszcze spraw-
niejsze bieżące eliminowanie wszelkich nieprawidło-
wości, z drugiej – przez wzbogacenie oferty zakładów
– pozwolą na lepszą indywidualizację oddziaływań
wobec nieletnich. Precyzyjne ustalenie limitów miejsc
i reguł pozwalających na ich przekroczenie w sytu-
acjach wyjątkowych pozwoli na lepsze wykorzystanie
istniejących miejsc, szybsze reagowanie na zmienia-
jące się potrzeby i zapobieganie przepełnieniu w nie-
których typach zakładów.
Zmiany te sprawiają, że znaczna część zarzutów
sformułowanych w raporcie NIK traci swą aktual-
ność. Jednocześnie należy przypomnieć, że środek
poprawczy jest najsurowszym z oddziaływań stoso-
wanych przez państwo wobec nieletnich sprawców
czynów karalnych i wdraża się go dopiero wówczas,
gdy inne środki zawiodły. Oczekiwanie pełnej sku-
teczności i definitywnego powstrzymania wychowan-
ków od pokusy popełnienia w przyszłości dalszych
czynów karalnych byłoby naiwnością. Zresztą z in-
formacji NIK wynika, że w ponad połowie skazań
byłych wychowanków zakładów sądy korzystały
z warunkowego zawieszenia kary, a zatem ze środka
przewidzianego dla lżejszych przestępstw i wobec
sprawców charakteryzujących się pozytywną progno-
zą, teza o eskalacji zachowań jest więc co najmniej
dyskusyjna. Raport NIK, akcentując uchybienia w za-
kresie dokumentacji funkcjonowania placówek,
w gruncie rzeczy na marginesie pozostawia rzeczy-
wiste działania i sukcesy wychowawcze i resocjaliza-
cyjne zakładów, które z punktu widzenia celu dzia-
łalności zakładów poprawczych i schronisk dla nie-
letnich są przecież najistotniejsze.
Wskazane wyżej odmienne od kontrolerów NIK
oceny i różne rozłożenie akcentów nie oznacza oczy-
wiście, że resort nie dostrzega problemów. Minister
Sprawiedliwości podejmuje działania zmierzające za-
równo w kierunku wyeliminowania nieprawidłowo-
ści z zakresu biurowości, jak i przede wszystkim po-
prawienia efektywności zakładów i optymalizacji
kosztów ich działalności.
Uprzejmie informuję, że wyniki kontroli zostały
omówione podczas zorganizowanych w Ministerstwie
Sprawiedliwości narad z udziałem dyrektorów zakła-
dów poprawczych i schronisk dla nieletnich, kierow-
ników okręgowych zespołów nadzoru pedagogiczne-
go oraz wizytatorów, które odbyły się w dniach 9 czerw-
ca 2009 r. i 9 grudnia 2009 r. Jednocześnie wzmożo-
no nadzór nad zakładami i podjęto działania zmie-
rzające do ujednolicenia procedur obowiązujących
w placówkach. Oczekiwane i monitorowane jest tak-
że wypełnianie zaleceń pokontrolnych.
Ponadto uprzejmie informuję, że minister spra-
wiedliwości zarządzeniem z dnia 13 października
2009 r. powołał zespół, którego zadaniem jest opra-
cowanie kierunków zmian prawnych w systemie re-
904
socjalizacji nieletnich. W założeniu projekt gruntow-
nych zmian systemowych ma przygotować grupa
specjalistów z różnych dziedzin. Rozważenia wyma-
ga na przykład celowość stosowania środków zbliżo-
nych do obecnego środka poprawczego wobec pełno-
letnich wychowanków, długość okresu pobytu w pla-
cówkach, a także sprawowanie opieki następczej przy
uwzględnieniu dopuszczalności ingerencji w życie
człowieka po odbyciu przez niego kary czy zastoso-
waniu środka i konieczności współpracy między róż-
nymi podmiotami publicznymi i prywatnymi.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 6 października 2009 r. w sprawie wykazu
produktów leczniczych, które mogą być
dopuszczone do obrotu w placówkach obrotu
pozaaptecznego oraz punktach aptecznych
(13196)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Janusza Dzięcioła z dnia 4 grudnia 2009 r., nr SPS-
-023-13196/09, uprzejmie informuję, co następuje.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 6 paź-
dziernika 2009 r. w sprawie wykazu produktów lecz-
niczych, które mogą być dopuszczone do obrotu w pla-
cówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach ap-
tecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335), jest realizacją
upoważnienia ustawowego zawartego w art. 71 ust. 3
pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farma-
ceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn.
zm.), który stanowi, iż minister właściwy do spraw
zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, m.in. wy-
kazy produktów leczniczych, które mogą być dopusz-
czone do obrotu w placówkach obrotu pozaaptecznego
oraz punktach aptecznych, uwzględniając bezpieczeń-
stwo stosowania produktów leczniczych oraz wyma-
gania dotyczące przechowywania i dystrybucji pro-
duktów leczniczych. Przedmiotowe rozporządzenie
nie wskazuje dostawców, u których mają się zaopatry-
wać punkty apteczne, a jedynie produkty lecznicze,
które mogą być przedmiotem obrotu w placówkach
obrotu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych.
Zgodnie z art. 70 ust. 2b ustawy z dnia 6 września
2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r.
Nr 45, poz. 271, z późn. zm.) w punkcie aptecznym
wystarczy zatrudnić technika farmaceutycznego po-
siadającego trzyletni staż pracy w aptekach ogólno-
dostępnych. Powyższa ustawa nie nakłada obowiąz-
ku zatrudniania w punkcie aptecznym, obok techni-
ka farmaceutycznego, także magistra farmacji.
Pragnę stanowczo podkreślić, iż minister zdrowia
nie proceduje nad projektami aktów normatywnych
mających na celu likwidację punktów aptecznych i skle-
pów zielarsko-medycznych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż z uwagi na
konieczność uwzględnienia dopuszczenia do obrotu
nowych produktów leczniczych oraz usunięcia zgło-
szonych i samodzielnie wykrytych błędów technicz-
nych rozpoczęto w Ministerstwie Zdrowia prace le-
gislacyjne mające na celu aktualizację rozporządze-
nia ministra zdrowia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335), według stanu rejestracji nowych
produktów leczniczych na dzień 31 października
2009 r. Wobec powyższego przedmiotowy wykaz zo-
stanie uzupełniony o kolejne produkty lecznicze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zasad finansowania pobytu osób
w domach pomocy społecznej (13197)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Jarosława Rusieckiego, przekaza-
ną przy piśmie z dnia 4 grudnia 2009 r., znak SPS-
-023-13197/09, w sprawie zasad finansowania pobytu
osób w domach pomocy społecznej, przekazuję poniż-
sze wyjaśnienia.
Kwestie dotyczące domów pomocy społecznej,
w tym odpłatności za pobyt, uregulowane są w usta-
wie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(tekst jednolity: Dz. U. Nr 175, poz. 1362).
Zgodnie z art. 60 powyżej przywołanej ustawy po-
byt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wy-
sokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania.
Pobyt mieszkańców skierowanych do domu pomocy
społecznej po dniu 1 stycznia 2004 r. opłacany jest do
wysokości średniego kosztu utrzymania. Średni

koszt utrzymania ustalany jest corocznie przez organ
prowadzący dom lub zlecający prowadzenie domu,
w oparciu o koszty działalności domu, i ogłaszany
w wojewódzkim dzienniku urzędowym, nie później
niż do dnia 31 marca każdego roku.
Przepisem art. 61 ww. ustawy określono, kto obo-
wiązany jest do wnoszenia opłaty za pobyt mieszkań-
ca w domu pomocy społecznej. Są to w następującej
kolejności:
— mieszkaniec domu, a w przypadku osób małolet-
nich przedstawiciel ustawowy z dochodów dziecka,
— małżonek, zstępni przed wstępnymi,
— gmina, z której osoba została skierowana do
domu pomocy społecznej.
Ustawa o pomocy społecznej daje możliwość
partycypowania w koszcie utrzymania mieszkańca
w domu pomocy społecznej również innych osób niż
powyżej wskazane (poza małżonkiem, zstępnymi
i wstępnymi mieszkańca domu opłatę lub jej część
będą mogli wnosić: rodzeństwo, dalsi krewni lub oso-
by obce na mocy zawartej z gminą umowy). Małżo-
nek, zstępni, wstępni i gmina nie mają jednak obo-
wiązku pokrywania kosztów pobytu osoby w takiej
placówce, jeżeli mieszkaniec domu ponosi pełną od-
płatność z własnego dochodu.
Ustawa o pomocy społecznej określiła także po-
ziom wysokości odpłatności. W przypadku miesz-
kańca nie może to być więcej niż 70% jego dochodu,
a w przypadku osób małoletnich – nie więcej niż 70%
dochodu dziecka. W przypadku małżonka, zstępnych
przed wstępnymi uwzględniono dwa rodzaje sytuacji.
W przypadku osoby samotnie gospodarującej, której
dochód jest wyższy niż 250% kryterium dochodowe-
go osoby samotnie gospodarującej, kwota dochodu tej
osoby pozostająca po wniesieniu odpłatności nie może
być niższa niż 250% tego kryterium (tj. 1192 zł).
W przypadku osoby w rodzinie, której posiadany
dochód na osobę jest wyższy niż 250% kryterium
dochodowego na osobę w rodzinie, kwota dochodu
pozostająca po wniesieniu odpłatności nie może być
niższa niż 250% kryterium dochodowego na osobę
w rodzinie (tj. 877,50 zł). Przepisy te chronią osoby
samotnie gospodarujące i rodziny przed znalezie-
niem się w sytuacji niedostatku, który mógłby im
grozić na skutek partycypowania w ponoszeniu od-
płatności za pobyt swojego krewnego w domu pomo-
cy społecznej.
W przypadku małżonka, zstępnych przed wstęp-
nymi podstawę ustalenia odpłatności stanowi umowa
zawarta z tymi osobami przez kierownika ośrodka
pomocy społecznej (art. 103 ust. 2 powyżej przywo-
łanej ustawy). A zatem zawsze istnieje możliwość ne-
gocjacji wysokości opłaty wnoszonej przez ww. osoby,
bowiem przed podpisaniem umowy członkowie rodzi-
ny mają możliwość określić swoje możliwości finan-
sowe, uwzględniając swoje dochody i niezbędne wy-
datki. Ponadto zgodnie z art. 10 ust. 4 tej ustawy przy
ustalaniu odpłatności za pobyt w domu pomocy spo-
łecznej w składzie rodziny uwzględnia się innych
członków rodziny przebywających w instytucjonal-
905
nych placówkach opieki, jeżeli rodzina ponosi odpłat-
ność za ich pobyt.
Partycypowanie w opłatach za pobyt mieszkańca
w domu pomocy społecznej przez rodziny i gminę po-
chodzenia osoby kierowanej do domu pomocy społecz-
nej do pełnego kosztu utrzymania mieszkańca w DPS
i przeniesienie częściowej opłaty na gminy miało na
celu m.in. wyzwolenie w samorządzie inicjatywy roz-
wijania usług środowiskowych dla swoich mieszkań-
ców, budowy lokalnych ośrodków wsparcia dziennego
czy też małych lokalnych domów pomocy społecznej,
z czego wcześniej gminy często rezygnowały, przeno-
sząc obciążenia na powiaty prowadzące domy pomo-
cy społecznej. Jednocześnie w ramach ustawy o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego wpro-
wadzono stały mechanizm przenoszenia uwalnianych
środków z dotacji dla domów pomocy społecznej (na-
turalny spadek liczby mieszkańców domów pomocy
społecznej, na których powiaty prowadzące domy
otrzymywały dotacje z budżetu państwa) do budże-
tów gmin, które to środki wspierają samorządy w re-
alizacji zadań ustawowych w zakresie usług opiekuń-
czych i specjalistycznych usług opiekuńczych.
Po wejściu w życie nowego sposobu kierowania
i finansowania domów pomocy społecznej gminy nie-
chętnie kierowały osoby do DPS lub wręcz ograni-
czały dostęp do tej usługi. W sytuacjach skrajnych
kierowały osoby do zakładów opiekuńczo-leczniczych,
które finansowane są z Narodowego Funduszu Zdro-
wia, a opłaty pacjenta wynoszą 70% jego świadczenia.
Jednak sytuacja w tym zakresie stale ulega popra-
wie. Według danych statystycznych w roku 2004 do
domów pomocy społecznej przyjęto na nowych zasa-
dach tylko 4460 osób, w roku 2005 liczba ta wynosi-
ła 7884 osób, w roku 2006 – 9256 osób, w roku 2007
– 9842 osób, a w roku 2008 liczba tych osób wynosi-
ła już 10 237.
Jednocześnie informuję, że w praktyce na 24 204
osób przebywających w domach pomocy społecznej
na podstawie decyzji wydanej po dniu 1 stycznia 2004 r.
zaledwie za 28 osób opłata za pobyt w DPS wnoszona
jest przez samą rodzinę. Najczęściej (20 290 osób)
odpłatność ponosi mieszkaniec z dopłatą gminy (wg
statystyki Departamentu Pomocy i Informacji Spo-
łecznej MPiPS na dzień 31 grudnia 2008 r.).
Inaczej przedstawia się finansowanie pobytu
mieszkańca domu pomocy społecznej umieszczonego
w takiej placówce przed dniem 1 stycznia 2004 r. lub
posiadającego skierowanie wydane przed tą datą. Do-
tacja dla domów pomocy społecznej ustalana jest
zgodnie z art. 87 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(tekst jednolity: Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539,
z późn. zm.). Przepis ten stanowi, że dotacja przysłu-
guje powiatowi, który prowadzi lub zleca prowadze-
nie domu, w którym przebywają mieszkańcy przyję-
ci do tego domu przed dniem 1 stycznia 2004 r.,
a także powiatowi, który przyjmie do domu osoby ze
skierowaniami wydanymi przed tym dniem. Środki
na dotacje dla powiatów na dofinansowanie prowa-
906
dzenia domów pomocy społecznej planuje wojewoda.
Środki te co roku ulegają zmniejszeniu, z uwagi na
naturalne zmniejszenia liczby mieszkańców skiero-
wanych do domów pomocy społecznej przed dniem
l stycznia 2004 r. Miesięczną kwotę dotacji dla powia-
tu ustala się w wysokości odpowiadającej iloczynowi
liczby mieszkańców domów, o których mowa wyżej
w powiecie, i średniego miesięcznego kosztu utrzy-
mania w domu, pomniejszonemu o dochody uzyski-
wane z odpłatności za pobyt w domu za mieszkańca.
Jednak dotacja na jednego mieszkańca nie może być
wyższa niż średnia miesięczna kwota dotacji wyliczo-
na dla województwa.
Istnieje także możliwość, zgodnie z art. 155 ust. 2
ustawy o pomocy społecznej, zwiększenia lub zmniej-
szenia dotacji dla powiatu, jednak nie więcej niż
o 20%. Ponadto powiat może ubiegać się o dotację do
zadania własnego, jednak dotacja ta nie może prze-
kroczyć 50% kosztu realizacji zadania.
Informuję także, że aktualnie prowadzone są pra-
ce nad założeniami do nowej ustawy o pomocy spo-
łecznej, w której planuje się inny sposób finansowa-
nia domów pomocy społecznej, w tym zapewnienie
pewnej gwarancji z budżetu państwa dla osób o naj-
niższych dochodach.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie pilnego uruchomienia przez NFZ
środków finansowych przeznaczonych
na zapłatę tzw. nadwykonań dla szpitali,
wynikających z konieczności ratowania życia
pacjentów w 2009 r. (13198)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Jarosława Rusieckiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 27 listopada 2009 r.
w sprawie pilnego uruchomienia przez Narodowy
Fundusz Zdrowia środków finansowych przeznaczo-
nych na zapłatę tzw. nadwykonań dla szpitali, wyni-
kających z konieczności ratowania życia pacjentów
w 2009 r., która została przesłana przy piśmie Mar-
szałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 4 grud-
nia 2009 r. (znak: SPS-023-13198/09), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do sprawy dotyczącej możliwości sfi-
nansowania świadczeń „ponadlimitowych”, pragnę
poinformować, że zgodnie z przepisami art. 132
ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) podstawą udzielania świadczeń opieki
zdrowotnej jest umowa, która określa m.in. rodzaj
i zakres udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej,
zasady rozliczeń pomiędzy funduszem a świadczenio-
dawcami oraz kwotę zobowiązania funduszu wobec
świadczeniodawcy. W związku z tym co do zasady
świadczenia są finansowane przez NFZ do wysokości
limitów określonych umową. Natomiast możliwość
sfinansowania dodatkowych świadczeń zrealizowa-
nych ponad limit określony umową może być rozwa-
żana w konkretnej sytuacji, wynikającej m.in. z dys-
ponowania przez NFZ dodatkowymi środkami finan-
sowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy dotyczących gospodarki
finansowej NFZ, zgodnie z którymi plan finansowy
NFZ jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosz-
tów. Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy,
łączna suma zobowiązań funduszu wynikających
z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie może
przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych na
ten cel w planie finansowym funduszu.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych powinny być udzielane przez świad-
czeniodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy
jednocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń
udzielanych przez świadczeniodawców nie powinna
być zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych
lub „nielimitowanych”. W takich przypadkach, sto-
sownie do przepisów art. 20–23 ww. ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, świadczeniodawca zobowiązany
jest do prowadzenia list oczekujących na planowe
świadczenia. W związku z powyższym kierujący pla-
cówką lub inne osoby odpowiedzialne za organizację
pracy zakładu opieki zdrowotnej powinny uwzględnić
w ramach ustalonego planu umowy zarówno realiza-
cję świadczeń planowych, jak i nagłych – w odpowied-
nich częściach. Kwestia ta powinna być rozważana
w odniesieniu do konkretnego zakładu opieki zdro-
wotnej i ma bezpośredni związek z jakością zarzą-
dzania tym zakładem.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę, że w II pół-
roczu 2009 r. doszło do istotnego zwiększenia wyso-
kości środków na świadczenia opieki zdrowotnej
w łącznej wysokości 1 668 999 tys. zł.

Najpierw, w trybie art. 129 ww. ustawy o świadcze-
niach, prezes Narodowego Funduszu Zdrowia zarzą-
dzeniem nr 37 z dnia 4 sierpnia 2009 r. dokonał zmia-
ny planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia
na 2009 r. (zwiększając koszty świadczeń opieki zdro-
wotnej), która rozdysponowała dodatni wynik finan-
sowy funduszu za rok 2008 w wysokości 1 152 117 tys.
zł. Następnie zarządzeniami z 2009 r.: nr 48 z dnia
15 października, nr 49 z dnia 19 października, nr 55
z dnia 28 października i nr 64 z dnia 2 listopada, pre-
zes Narodowego Funduszu Zdrowia dokonał zmian
planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia na
2009 r., które rozdysponowały kwotę 516 882 tys. zł
z funduszu zapasowego, zwiększając koszty świadczeń
opieki zdrowotnej Funduszu.
W chwili obecnej w planie finansowym NFZ nie
ma dodatkowych rezerw, które mogłyby być przezna-
czone na dodatkowe zwiększenie środków na świad-
czenia opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
oraz grupy posłów
w sprawie zmiany zapisów ustawy
o świadczeniach rodzinnych w zakresie
przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego
(13199)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 4 grudnia 2009 r. dotyczące interpelacji posła
Marka Polaka oraz grupy posłów w sprawie zmiany
zapisów ustawy o świadczeniach rodzinnych w zakre-
sie przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego,
uprzejmie informuję.
Uchwalona w 2003 r. ustawa o świadczeniach ro-
dzinnych określała prawo rodziców do świadczeń
w przypadku wychowywania dzieci niepełnospraw-
nych (wyjątkiem był zasiłek pielęgnacyjny, który jest
świadczeniem osobistym i przysługuje bez względu
na wiek osoby niepełnosprawnej). Ostatnie noweliza-
cje związane wyrokami Trybunału Konstytucyjnego
spowodowały, że prawo do świadczenia pielęgnacyj-
nego przysługuje również innym krewnym, a także
w przypadku sprawowania opieki nad dorosłą niepeł-
nosprawną osobą.
907
Jednocześnie przyjęta przez Sejm 19 listopada
2009 r. ustawa o zmianie niektórych ustaw związa-
nych z realizacją wydatków budżetowych zakłada
zniesienie kryterium dochodowego przy świadczeniu
pielęgnacyjnym, co pozwoli na przyznanie tego
świadczenia bez względu na wysokość osiąganego
przez rodzinę dochodu.
Propozycja przyznania świadczenia pielęgnacyj-
nego, w sytuacji gdy osoba wymagająca opieki pozo-
staje w związku małżeńskim, oznacza nie tylko przy-
znanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, gdy
o to świadczenie występuje małżonek osoby niepeł-
nosprawnej, ale również prawo do świadczenia w sy-
tuacji, gdy o to świadczenie występuje inna osoba, na
której ciąży obowiązek alimentacyjny (krewni w linii
prostej i rodzeństwo) z tytułu opieki nad osobą pozo-
stającą w związku małżeńskim.
Zgodnie z art. 23 Kodeksu rodzinnego i opiekuń-
czego małżonkowie są zobowiązani do wzajemnej po-
mocy. W trudnych sytuacjach materialnych rodziny
można by rozważyć możliwość przyznania świadcze-
nia w związku z opieką nad niepełnosprawnym mał-
żonkiem.
Nie wydaje się jednak, aby ustawa o świadcze-
niach rodzinnych, kierowana głównie do rodzin wy-
chowujących dzieci, była odpowiednim miejscem dla
wprowadzenia tego rozwiązania. Rozszerzenie tego
świadczenia na przypadki osób dorosłych wymagają-
cych pielęgnacji niosłoby za sobą bardzo duże koszty.
Dlatego poszukiwane jest inne rozwiązanie pozwala-
jące wesprzeć rodzinę, gdy niepełnosprawna osoba
dorosła wymaga stałej pielęgnacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie planowanego
przez Ministerstwo Finansów objęcia
22-procentową stawką podatku VAT
niepublicznych szkół językowych (13200)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 4 grudnia 2009 r., znak: SPS-
-023-13200/09, przy którym przekazana została in-
terpelacja poselska pani Jadwigi Wiśniewskiej, posła
na Sejm RP, dotycząca objęcia niepublicznych szkół
językowych 22-procentową stawką podatku od towa-
rów i usług, uprzejmie informuję.
Głównym celem projektu nowelizacji ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
908
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), przesłanego do uzgod-
nień międzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r. (pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług), jest
przełożenie wykorzystanej w załącznikach do ustawy
klasyfikacji PKWiU z 1997 r. na klasyfikację PKWiU
z 2008 r.
W projekcie ustawy przewiduje się likwidację za-
łącznika nr 4, który określał zakres zwolnień od po-
datku przy zastosowaniu klasyfikacji statystycznych,
i przeniesienie uregulowań dotyczących tej tematyki
do treści ustawy. Wynika to z braku praktycznej
możliwości przełożenia obecnej klasyfikacji wykorzy-
stanej w tym załączniku na klasyfikację PKWiU
z 2008 r. w taki sposób, by zakres zwolnień był zgod-
ny z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady
z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sys-
temu podatku od wartości dodanej (Dziennik Urzę-
dowy Unii Europejskiej L 347/1 z późn. zm.).
Przy określaniu zakresu tych zwolnień uwzględ-
nione zostały przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady
oraz orzecznictwo ETS.
Obecnie zakłada się, że w zakresie usług eduka-
cyjnych zwolnieniem mają być objęte:
— usługi świadczone przez:
a) jednostki objęte systemem oświaty, w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształ-
cenia i wychowania,
b) uczelnie, placówki naukowe Polskiej Akademii
Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe w zakresie
kształcenia na poziomie wyższym
c) oraz dostawa towarów i świadczenie usług ści-
śle z takimi usługami związanymi;
— usługi prywatnego nauczania na poziomie
przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, po-
nadgimnazjalnym i wyższym świadczone przez na-
uczycieli;
— usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania oraz świadczenie usług i dostawa towarów
ściśle z tymi usługami związana, prowadzone w for-
mach przewidzianych w odrębnych przepisach;
— inne niż wyżej wymienione usługi nauczania
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredy-
tację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty,
wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją.
Zakres powyższego zwolnienia adresowany jest
m.in. do jednostek objętych systemem oświaty reali-
zujących usługi kształcenia, do których zalicza się
również placówki niepubliczne, które uzyskały wpis
do ewidencji prowadzonej przez jednostkę samorządu
terytorialnego.
Zgodnie z art. 82 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) osoby fizyczne i prawne mogą zakładać
placówki niepubliczne po uzyskaniu wpisu do ewi-
dencji prowadzonej przez jednostkę samorządu tery-
torialnego obowiązaną do prowadzenia odpowiednie-
go typu placówek publicznych.
Placówki niepubliczne mogą zatem być zakładane
i prowadzone przez osoby fizyczne lub osoby prawne
niebędące jednostkami samorządu terytorialnego.
W związku z powyższym szkoły językowe prowa-
dzone w formie placówek objętych takim wpisem ko-
rzystałyby z tego zwolnienia.
Inną możliwością korzystania ze zwolnienia od po-
datku będzie posiadanie akredytacji w rozumieniu
przepisów o systemie oświaty, o której mowa powyżej.
Ponadto zauważam, iż odnoszenie zwolnienia do
wszystkich podmiotów zajmujących się nauczaniem,
jeśli formy tego nauczania nie spełniają kryteriów
przewidzianych w ustawie o systemie oświaty, nie
jest zasadne, gdyż trudno byłoby powiązać takie
zwolnienie ze zwolnieniem podmiotów działających
w interesie publicznym, o którym mówi rozdział 2:
Zwolnienia dotyczące określonych czynności wyko-
nywanych w interesie publicznym dyrektywy 2006/
112/WE.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie przebiegu realizacji
Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej”
w woj. podkarpackim w latach 2008–2009
(13201)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 7 grudnia br., nr BM-I-0700-245-ED/09,
NK 185349/09, w sprawie interpelacji posła Kazimie-
rza Moskala oraz grupy posłów dotyczącej przebiegu
realizacji Programu Operacyjnego „Rozwój Polski
Wschodniej” w województwie podlaskim w latach
2008–2009, w załączeniu przekazuję przedmiotowe
informacje wg stanu na dzień 30 listopada br.
Zestawienie odpowiedzi
1. Jaka część środków unijnych została przezna-
czona na realizację niniejszego programu w woje-
wództwie podkarpackim?
Program „Rozwój Polski Wschodniej” realizowa-
ny jest ze środków Unii Europejskiej (Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego) i krajowych środ-
ków publicznych. Pula środków przeznaczonych na
program z EFRR to ok. 2,27 mld euro.
Na realizację Programu Operacyjnego „Rozwój
Polski Wschodniej” w województwie podkarpackim
 909

przeznaczono 487,48 mln euro, co stanowi 21,44% Oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%
alokacji programu w ramach osi I–V. Oś priorytetowa III 0 0,00 0,00 0,00%
Z ogólnej kwoty EFRR przeznaczonej na PO RPW
Oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00%
(2,27 mld euro) wydzielono z podziału kwotę 68,21 mln
euro przewidzianą na realizację priorytetu VI: Pomoc Oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00%

techniczna. podkarpackie 9 439 312 223,50 385 073 226,35 18,99%

2. Jak przebiega realizacja i absorpcja środków Oś priorytetowa I 9 439 312 223,50 385 073 226,35 48,11%
pochodzących z tego programu w województwie pod- Oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%
karpackim? Jakie działania zostały zrealizowane
Oś priorytetowa III 0 0,00 0,00 0,00%
w ramach poszczególnych osi priorytetowych i jak
Oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00%
ten proces wygląda na tle pozostałych województw?
W województwie podkarpackim podpisanych zo- Oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00%

stało 9 umów o dofinansowanie: podlaskie 8 366 033 806,88 335 273 992,49 20,84%

— koszt całkowity: 497 517 803,68 PLN, Oś priorytetowa I 7 248 680 766,88 217 920 952,49 34,93%
— wydatki kwalifikowalne: 474 784 828,02 PLN, Oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%
— dofinansowanie ogółem: 439 312 223,50 PLN,
Oś priorytetowa III 1 117 353 040,00 117 353 040,00 42,78%
— w tym EFRR: 385 073 226,35 PLN (co stanowi
18,99% alokacji na województwo). Oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00%

W ramach pozostałych województw Polski wschod- Oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00%

niej proces ten wygląda następująco: świętokrzyskie 4 422 027 605,89 395 856 882,77 25,31%
W województwie lubelskim podpisane zostały Oś priorytetowa I 2 117 393 315,43 101 875 781,31 19,38%
22 umowy o dofinansowanie:
Oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%
— koszt całkowity: 715 753 402,91 PLN,
Oś priorytetowa III 2 304 634 290,46 293 981 101,46 93,19%
— wydatki kwalifikowalne: 697 174 095,05 PLN,
— dofinansowanie ogółem: 594 270 384,08 PLN, Oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00%

— w tym EFRR: 541 076 216,21 PLN (co stanowi Oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00%

25,53% alokacji na województwo). warmińsko-mazurskie 8 492 289 847,00 440 736 115,75 23,65%
W województwie podlaskim podpisanych zostało Oś priorytetowa I 7 396 570 007,00 345 016 275,75 55,08%
8 umów o dofinansowanie:
Oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%
— koszt całkowity: 440 993 582,66 PLN,
— wydatki kwalifikowalne: 414 879 881,23 PLN, Oś priorytetowa III 0 0,00 0,00 0,00%

— dofinansowanie ogółem: 366 033 806,88 PLN, Oś priorytetowa IV 1 95 719 840,00 95 719 840,00 18,83%

— w tym EFRR: 335 273 992,49 PLN (co stanowi Oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00%
20,84% alokacji na województwo). ogółem 51 2 313 933 867,35 2 098 016 433,57 22,85%
W województwie świętokrzyskim podpisane zo-
stały 4 umowy o dofinansowanie: Do wyliczenia wykorzystania alokacji przyjęto kurs EUR/PLN
— koszt całkowity: 627 014 684,71 PLN, Europejskiego Banku Centralnego z dnia 27 listopada 2009 r.,
— wydatki kwalifikowalne: 556 914 169,15 PLN, tj. 1 EUR = 4,1635 PLN.
— dofinansowanie ogółem: 422 027 605,89 PLN,
— w tym EFRR: 395 856 882,77 PLN (co stanowi Ponadto podpisane zostały także 2 umowy o dofi-
25,31% alokacji na województwo). nansowanie dla projektów kompleksowych (ponadre-
W województwie warmińsko-mazurskim podpi- gionalnych) realizowanych na terenie 5 województw
sanych zostało 8 umów o dofinansowanie: Polski wschodniej.
— koszt całkowity: 637 335 554,59 PLN, Informacje nt. podpisanych umów o dofinansowanie
— wydatki kwalifikowalne: 625 253 730,58 PLN, przewidzianych do realizacji w ramach poszczególnych
— dofinansowanie ogółem: 492 289 847,00 PLN, województw przedstawiono w tabeli na s. 910–912.
— w tym EFRR: 440 736 115,75 PLN (co stanowi 3. Jak wygląda podział tych środków ze względu
23,65% alokacji na województwo). na poszczególne grupy beneficjentów?
Poniżej przedstawiono dane nt. liczby i wartości W ramach programu „Rozwój Polski Wschodnie-
popisanych umów o dofinansowanie w poszczegól- j” projekty realizować będą następujące grupy bene-
nych województwach: ficjentów:
— szkoły wyższe;
Zawarte umowy o dofinansowanie od uruchomienia programu — jednostki samorządu terytorialnego oraz
liczba wartość związki i stowarzyszenia z ich udziałem;
Województwo dofinansowanie odpowiadająca % realizacji — jednostki naukowe, w tym podstawowe jed-
ogółem środkom UE zobowiązań nostki organizacyjne szkół wyższych;
od uruchomienia od uruchomienia UE na lata
programu programu 2007–2013 — jednostki badawczo-rozwojowe, w tym jednost-
lubelskie 22 594 270 384,08 541 076 216,21 25,53%
ki Polskiej Akademii Nauk;
— przedsiębiorcy;
Oś priorytetowa I 22 594 270 384,08 541 076 216,21 75,95%
— organizacje pozarządowe;
 Oś Data podpisania
910
Wydatki
Województwo priory- Działanie umowy Tytuł projektu Nazwa beneficjenta Wartość ogółem Dofinansowanie w tym UE projekt
kwalifikowalne
-tetowa o dofinansowanie

Budowa Teoretycznych Zakładów Naukowych III Uniwersytetu

Lubelskie 1 1.1 12-gru-08 Uniwersytet Medyczny w Lublinie 52 834 707,00 52 834 707,00 37 878 217,00 32 196 484,45 indywidualny
Medycznego w Lublinie

Budowa wraz z wyposażeniem obiektu badawczo-dydaktycznego

Lubelskie 1 1.1 12-gru-08 Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej 29 117 976,00 29 117 976,00 25 488 976,00 21 665 629,60 indywidualny
Instytutu Nauk o Ziemi UMCS w Lublinie

Budowa budynku dydaktycznego Instytutu Informatyki UMCS Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej

Lubelskie 1 1.1 12-gru-08 42 054 104,99 42 054 104,99 27 087 588,00 23 024 449,80 indywidualny
w Lublinie wraz z wyposażeniem oraz łącznikami w Lublinie

Rozbudowa i modernizacja potencjału edukacyjnego i badawczego

Lubelskie 1 1.1 12-gru-08 Politechnika Lubelska 28 929 411,76 28 929 411,76 27 975 705,00 23 779 349,25 indywidualny
Wydziału Budownictwa i Architektury Politechniki Lubelskiej

Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana

Lubelskie 1 1.1 12-gru-08 Budowa Gmachu Naukowo-Dydaktycznego Biotechnologii 26 000 000,00 26 000 000,00 25 178 135,00 21 401 414,75 indywidualny
Pawła II

Centrum Innowacji i Zaawansowanych Technologii Politechniki

Lubelskie 1 1.1 29-paź-09 Politechnika Lubelska 68 356 467,59 68 356 467,59 57 290 484,00 48 696 911,40 indywidualny
Lubelskiej

Rozbudowa infrastruktury i doposażenie laboratoriów Centrum Instytut Agrofizyki im. Bohdana

Lubelskie 1 1.3 13-mar-09 26 371 086,00 26 371 086,00 22 793 450,00 21 527 147,60 indywidualny
Doskonałości AGROPHYSICS Dobrzańskiego PAN w Lublinie

Wyposażenie Centralnego Laboratorium Aparaturowego Uniwersytetu

Lubelskie 1 1.3 13-mar-09 Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie 20 624 643,28 20 624 643,28 18 562 178,95 17 530 946,79 indywidualny
Przyrodniczego w Lublinie

Czas na Lubartów – kompleksowe przygotowanie terenów pod

Lubelskie 1 1.3 28-kwi-09 Miasto Lubartów 9 235 921,21 7 254 617,18 6 157 646,00 5 815 555,00 indywidualny
inwestycje

Przebudowa Centrum Innowacyjnych Technologii Nanobiomedycznych

Lubelskie 1 1.3 29-cze-09 Uniwersytet Medyczny w Lublinie 34 114 799,00 34 023 299,00 30 620 969,00 28 919 804,14 konkursowy
Uniwersytetu Medycznego w Lublinie

Akademia Wychowania Fizycznego

Józefa Piłsudskiego w Warszawie,
Lubelskie 1 1.3 29-cze-09 Regionalny Ośrodek Badań i Rozwoju w Białej Podlaskiej 38 862 570,57 38 862 570,57 34 976 313,51 33 033 184,98 konkursowy
Zamiejscowy Wydział Wychowania
Fizycznego w Białej Podlaskiej

Podniesienie atrakcyjności inwestycyjnej województwa lubelskiego

Lubelskie 1 1.3 29-cze-09 poprzez uzbrojenie terenu inwestycyjnego w podstrefie Łuków TSSE Gmina Łuków 4 794 522,33 4 794 522,33 4 315 070,09 4 075 343,98 konkursowy
EURO-PARK WISŁOSAN

Budowa i wyposażenie Interdyscyplinarnego Centrum Badań Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana

Lubelskie 1 1.3 29-cze-09 96 830 692,64 96 830 692,64 87 147 623,37 82 306 088,74 konkursowy
Naukowych KUL Pawła II

Kompleksowe doposażenie laboratoriów B+R prowadzących badania

Lubelskie 1 1.3 29-cze-09 nad biomateriałami oraz nowoczesnymi metodami analizy substancji Uniwersytet Medyczny w Lublinie 12 918 512,00 12 918 512,00 11 626 660,80 10 980 735,20 konkursowy
wykorzystywanych w naukach biomedycznych i farmaceutycznych

Wyposażenie innowacyjnych laboratoriów prowadzących badania

Lubelskie 1 1.3 29-cze-09 nad nowymi lekami stosowanymi w terapii chorób cywilizacyjnych Uniwersytet Medyczny w Lublinie 45 100 654,14 45 100 654,14 40 590 588,71 38 335 556,01 konkursowy
i nowotworowych

Adaptacja i wyposażenie laboratoriów Centrum Badań i Transferu

Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa
Lubelskie 1 1.3 29-cze-09 Technologii (CeBiTT) Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej 13 758 903,00 13 758 903,00 12 383 012,70 11 695 067,55 konkursowy
w Zamościu
w Zamościu
Lubelskie 1 1.3 29-cze-09 Lubelski Park Naukowo-Technologiczny w Lublinie Samorząd Województwa Lubelskiego 19 563 224,00 19 563 224,00 17 606 901,00 16 628 740,00 indywidualny

Podniesienie atrakcyjności inwestycyjnej województwa lubelskiego

Lubelskie 1 1.3 29-cze-09 Gmina Janów Lubelski 13 084 221,94 13 084 221,94 11 775 799,75 11 121 588,65 konkursowy
poprzez uzbrojenie terenów inwestycyjnych w Gminie Janów Lubelski

Budowa Centrum Badań Procesów Ekstrakcji Nadkrytycznej surowców

Lubelskie 1 1.3 29-cze-09 Instytut Nawozów Sztucznych 31 933 758,40 25 524 920,00 12 762 460,00 10 848 091,00 konkursowy
roślinnych z zastosowaniem CO2

Instytut Agrofizyki im. Bohdana

Lubelskie 1 1.3 29-cze-09 Środowiskowe Laboratorium Energii Odnawialnej 26 023 560,03 26 023 560,03 23 421 204,00 22 120 026,02 konkursowy
Dobrzańskiego PAN w Lublinie

Zapewnienie rozwoju innowacji poprzez modernizację i rozbudowę

infrastruktury oraz stworzenie bazy dla klastra producentów lotniczych Regionalny Park Przemysłowy Świdnik
Lubelskie 1 1.3 17-lip-09 42 225 989,03 32 128 323,60 28 915 491,00 27 309 075,00 indywidualny
i centrów badawczo-rozwojowych w Regionalnym Parku Przemysłowym sp. z o.o.
ŚWIDNIK

Wzrost potencjału badawczo-rozwojowego Wydziałów Chemii

Lubelskie 1 1.3 25-sie-09 Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej 33 017 678,00 33 017 678,00 29 715 910,20 28 065 026,30 konkursowy
i Biologii i Nauk o Ziemi UMCS w Lublinie

Uruchomienie kompleksu naukowo-dydaktycznego ZALESIE

Podkarpackie 1 1.1 06-lis-08 – Regionalne centra innowacji i transferu technologii produkcji, Uniwersytet Rzeszowski w Rzeszowie 111 618 000,00 111 618 000,00 102 042 882,00 86 736 450,00 indywidualny
przetwarzania oraz marketingu w sektorze rolno-spożywczym

Regionalne Centrum Dydaktyczno-Konferencyjne Politechnika Rzeszowska im. Ignacego

Podkarpackie 1 1.1 31-mar-09 83 955 502,49 83 955 502,49 82 594 352,00 70 205 199,20 indywidualny
i Biblioteczno-Administracyjne Politechniki Rzeszowskiej Łukasiewicza

Rozbudowa i doposażenie Ośrodka Kształcenia Lotniczego Politechniki Politechnika Rzeszowska im. Ignacego
Podkarpackie 1 1.1 24-lip-09 39 875 500,00 39 875 500,00 37 343 247,00 31 741 759,95 indywidualny
Rzeszowskiej im. Ignacego Łukasiewicza Łukasiewicza

Wyższa Szkoła Informatyki

Podkarpackie 1 1.1 27-lip-09 Centrum Edukacji Międzynarodowej 27 061 092,26 26 554 792,26 25 918 117,00 22 030 399,45 indywidualny
i Zarządzania w Rzeszowie

Rozbudowa, przebudowa i wyposażenie obiektów Państwowej Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa

Podkarpackie 1 1.1 29-lip-09 34 734 094,35 34 734 094,35 27 081 788,00 23 019 519,80 indywidualny
Wyższej Szkoły Zawodowej w Krośnie w Krośnie

Państwowa Wyższa Szkoła

Podkarpackie 1 1.1 29-wrz-09 Rozbudowa bazy dydaktycznej – campusu PWSW w Przemyślu 40 895 932,00 40 895 932,00 40 895 932,00 34 761 542,20 indywidualny
Wschodnioeuropejska w Przemyślu

Rozbudowa infrastruktury naukowo-badawczej Politechniki Politechnika Rzeszowska im. Ignacego

Podkarpackie 1 1.3 23-cze-09 71 392 655,00 71 392 655,00 64 253 389,50 60 683 756,75 konkursowy
Rzeszowskiej Łukasiewicza

Podkarpackie 1 1.3 23-cze-09 Centrum Biotechnologii Stosowanej i Nauk Podstawowych Uniwersytet Rzeszowski w Rzeszowie 19 725 720,00 19 725 720,00 17 753 148,00 16 766 862,00 konkursowy

Budowa Inkubatora Nowych Technologii IN-Tech wraz z rozbudową Agencja Rozwoju Regionalnego MARR
Podkarpackie 1 1.3 09-wrz-09 68 259 307,58 46 032 631,92 41 429 368,00 39 127 737,00 indywidualny
Mieleckiego Parku Przemysłowego w Mielcu

Rozwój infrastruktury uczelni wraz z halą laboratoryjną do Państwowa Wyższa Szkoła Informatyki
Podlaskie 1 1.1 16-lip-09 53 913 254,54 53 913 254,54 52 788 329,00 44 870 079,65 indywidualny
nowoczesnego przetwórstwa rolno-spożywczego i Przedsiębiorczości w Łomży

Utworzenie nowoczesnej bazy dydaktyczno-naukowej dla potrzeb

Podlaskie 1 1.1 28-lip-09 Euroregionalnego Centrum Farmacji Uniwersytetu Medycznego Uniwersytet Medyczny w Białymstoku 54 738 134,00 54 738 134,00 54 738 134,00 46 527 413,90 indywidualny
w Białymstoku

Podlaskie 1 1.1 29-paź-09 Centrum Nowoczesnego Kształcenia Politechniki Białostockiej Politechnika Białostocka 65 471 765,03 65 471 765,03 63 152 929,00 53 679 989,65 indywidualny

Kompleksowe przygotowanie terenu pod inwestycje związane

Podlaskie 1 1.3 20-mar-09 Gmina Miasto Zambrów 14 321 946,25 11 393 706,22 8 701 411,00 8 218 000,00 indywidualny
z uruchomieniem działalności produkcyjnej w Zambrowie
911
 Przygotowanie terenów pod inwestycje z zakresu produkcji
912
Podlaskie 1 1.3 22-cze-09 Burmistrz Miasta Kolno 10 118 275,87 9 699 959,87 8 729 963,88 7 420 469,29 indywidualny
i nowoczesnych usług w Kolnie

Podlaskie 1 1.3 23-cze-09 Modernizacja bazy naukowej Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku Uniwersytet Medyczny w Białymstoku 14 000 000,00 14 000 000,00 11 340 000,00 10 710 000,00 konkursowy

Budowa i uruchamianie nowych obiektów Parku Park Naukowo-Technologiczny Polska –

Podlaskie 1 1.3 21-wrz-09 66 733 999,99 54 700 000,00 49 230 000,00 46 495 000,00 indywidualny
Naukowo-Technologicznego Polska – Wschód w Suwałkach Wschód sp. z o.o. w Suwałkach

Poprawa jakości funkcjonowania systemu transportu publicznego

Podlaskie 3 3.1 26-mar-09 Miasto Białystok 161 696 206,98 150 963 061,57 117 353 040,00 117 353 040,00 indywidualny
miasta Białegostoku – Etap II

Modin II – modernizacja i rozbudowa infrastruktury

Świętokrzyskie 1 1.1 27-lis-08 Politechnika Świętokrzyska w Kielcach 95 417 705,00 95 417 705,00 95 248 411,00 80 961 149,35 indywidualny
edukacyjno-badawczej Politechniki Świętokrzyskiej w Kielcach

LABIN – Wsparcie aparaturowe innowacyjnych laboratoriów

Świętokrzyskie 1 1.3 18-cze-09 Politechnika Świętokrzyska w Kielcach 24 605 449,37 24 605 449,37 22 144 904,43 20 914 631,96 konkursowy
naukowo-badawczych Politechniki Świętokrzyskiej w Kielcach

Rozwój systemu komunikacji publicznej w Kieleckim Obszarze

Świętokrzyskie 3 3.1 12-lis-09 Gmina Miejska Kielce 303 356 536,86 274 838 859,36 233 613 030,46 233 613 030,46 indywidualny
Metropolitarnym

Modernizacja i rozbudowa infrastruktury Targów Kielce jako

Świętokrzyskie 3 3.2 19-maj-09 Targi Kielce sp. z o.o. 203 634 993,48 162 052 155,42 71 021 260,00 60 368 071,00 indywidualny
Międzynarodowego Ośrodka Wystawienniczo-Kongresowego

Budowa i wyposażenie Policyjnego Centrum Dydaktyczno-Badawczego

Warmińsko-mazurskie 1 1.1 19-mar-09 w Wyższej Szkole Policji w Szczytnie dla wzmocnienia bezpieczeństwa Wyższa Szkoła Policji w Szczytnie 71 640 000,00 71 640 000,00 60 661 270,00 51 562 079,50 indywidualny
kraju

Rozbudowa, modernizacja i wyposażenie zespołu laboratoriów

Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w
Warmińsko-mazurskie 1 1.1 30-kwi-09 edukacyjno-badawczych technologii, jakości i bezpieczeństwa 129 051 000,00 129 051 000,00 129 051 000,00 109 693 350,00 indywidualny
Olsztynie
zdrowotnego żywności

Udoskonalenie infrastruktury i wyposażenia laboratoryjnego nauk Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w

Warmińsko-mazurskie 1 1.1 22-lip-09 96 954 000,00 96 954 000,00 96 954 000,00 82 410 900,00 indywidualny
technicznych i informatycznych Olsztynie

Rozbudowa i modernizacja infrastruktury dydaktycznej Państwowej

Wyższej Szkoły Zawodowej w Elblągu służącej do kształcenia kadr Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa
Warmińsko-mazurskie 1 1.1 26-lis-09 25 985 106,00 25 920 305,00 25 920 305,00 22 032 259,25 indywidualny
nowoczesnej gospodarki, ze szczególnym nastawieniem na nowoczesne w Elblągu
technologie informatyczne

Kompleksowe przygotowanie terenu pod inwestycje w Miejskiej Strefie

Warmińsko-mazurskie 1 1.3 12-mar-09 Miasto Ełk 11 855 336,00 11 855 336,00 6 583 920,00 6 218 147,00 indywidualny
Rozwoju „Techno-Park” w Ełku

Zakup aparatury naukowo-badawczej na potrzeby Centrum Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w

Warmińsko-mazurskie 1 1.3 25-cze-09 24 235 000,00 24 235 000,00 21 811 500,00 20 599 750,00 konkursowy
Innowacyjnych Technik Diagnostycznych i Terapeutycznych Olsztynie

Warmińsko-mazurskie 1 1.3 25-cze-09 Elbląski Park Technologiczny na Modrzewinie Południe Gmina Miasto Elbląg 78 355 854,42 78 355 854,42 55 588 012,00 52 499 790,00 indywidualny

Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i

Warmińsko-mazurskie 4 4.1 31-lip-09 Zachodnia obwodnica Mrągowa w ciągu drogi krajowej nr 59 199 259 258,17 187 242 235,16 95 719 840,00 95 719 840,00 indywidualny
Autostrad Oddział w Olsztynie
 913

— Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Auto- W przypadku tzw. dużych projektów (o wartości
strad; 50 mln euro i więcej) realizowanych w formule „żół-
— instytucje ważne dla regionów z punktu widze- tego” i „czerwonego” FIDIC-a przyjęto rozwiązanie
nia rozwoju regionalnego, w tym: dopuszczające przedkładanie wniosku o dofinanso-
a) urzędy statystyczne, biura planowania prze- wanie do zatwierdzenia KE przed uzyskaniem w pro-
strzennego, jekcie pozwoleń na budowę.
b) organizacje turystyczne, — wymogów ustanowienia zabezpieczeń prawi-
c) instytucje otoczenia biznesu i innowacji (agen- dłowej realizacji projektu;
cje i fundacje rozwoju regionalnego i lokalnego, klu- Wymogi w zakresie wnoszenia przez beneficjenta
by biznesu, centra obsługi inwestorów, izby gospo- zabezpieczenia prawidłowej realizacji projektu zosta-
darcze, centra transferu technologii, parki technolo- ły złagodzone pod kątem wartości zabezpieczenia
giczne, parki przemysłowe, inkubatory przedsiębior- i okresu jego ustanowienia.
czości); — mnogości realizowanych w ramach PO RPW
— instytucja zarządzająca programem oraz insty- typów inwestycji;
tucja pośrednicząca i inne instytucje wyznaczone do Wymogi w zakresie wnoszenia przez beneficjenta
wdrażania programu; zabezpieczenia prawidłowej realizacji projektu zosta-
— organy administracji rządowej. ły złagodzone pod kątem wartości zabezpieczenia
Poniżej przedstawiono podział środków pomiędzy i okresu jego ustanowienia.
poszczególne typy beneficjentów w województwie — złożoności projektów realizowanych w ramach
podkarpackim: PO RPW;
Opracowano dedykowane wzory umów o dofinan-
Zawarte umowy o dofinansowanie od uruchomienia sowanie dla różnych typów działań, projektów i wnio-
programu
skodawców odpowiadające specyfice realizowanych
liczba wartość
Województwo/
inwestycji.
typ beneficjentów dofinansowanie odpowiadająca
% realizacji — późnego uruchamiania procedur przetargo-
zobowiązań
ogółem
od uruchomienia
środkom UE
od uruchomie-
UE wych – w większości projektów dopiero po podpisaniu
programu nia programu
na lata
2007–2013
umowy o dofinansowanie projektu;
— wydłużających się procedur wyłaniania wyko-
podkarpackie 9 439 312 223,50 385 073 226,35 18,99%
nawców w ramach ogłaszanych przetargów (protesty,
agencje i fundacje
rozwoju regionalnego 1 41 429 368,00 39 127 737,00 1,93%
dodatkowe zapytania oferentów, unieważnienia po-
i lokalnego stępowań);
jednostka sektora
finansów publicznych
7 371 964 738,50 323 915 089,90 15,98% — niedoboru doświadczonej w zamówieniach pu-
szkoła wyższa 1 25 918 117,00 22 030 399,45 1,09%
blicznych kadry beneficjenta.
Przeprowadzono cykl spotkań z beneficjentami
Do wyliczenia wykorzystania alokacji przyjęto kurs EUR/PLN PO RPW, których celem było wypracowanie działań
Europejskiego Banku Centralnego z dnia 27 listopada 2009 r., mających na celu przyspieszenie wydatkowania środ-
tj. 1 EUR = 4,1635 PLN. ków, omówienie postępów prac w przygotowaniu pro-
jektów do realizacji oraz działań podejmowanych
4. Czy i jakie widzi Pani Minister zagrożenia dla przez beneficjentów dla sprawnej realizacji projek-
sprawnego przebiegu realizacji działań w ramach PO tów. Beneficjenci zobowiązani zostali do przygotowy-
RPW? Jakie działania podejmuje ministerstwo w celu wania procedur przetargowych przed podpisaniem
likwidowania tych zagrożeń? umowy o dofinansowanie dla projektów, tak aby po-
W ramach PO RPW nie zaobserwowano istotnych stępowanie mogło zostać rozpoczęte niezwłocznie po
zjawisk skutkujących zagrożeniem sprawnej realiza- podpisaniu umowy o dofinansowanie.
cji działań w ramach PO RPW. Odnotowane proble- W związku ze zidentyfikowanymi kwestiami pro-
my związane są z długotrwałym procesem przygoto- blemowymi w zakresie wdrażania PO RPW podjęto
wywania przez beneficjentów projektów inwestycyj- działania mające na celu złagodzenie zaistniałych
nych, co wynika z: problemów, ale również przyspieszenie realizacji pro-
— czasochłonnych procedur uzyskiwania pozwo- gramu. Działania te opisano w pkt 5.
leń wymaganych do złożenia z wnioskiem o dofinan- 5. Jakie ma zamiar podjąć Pani Minister środki
sowanie projektu; zaradcze, które zapewnią skuteczne i terminowe wy-
W ramach przyspieszenia i uproszczenia procesu datkowanie funduszy unijnych oraz osiągnięcie za-
przygotowania projektów i ich przedkładania do oce- deklarowanych wobec Unii Europejskiej celów zwią-
ny dopuszczono przedkładanie wniosku o dofinanso- zanych z ww. programem?
wanie do oceny przed uzyskaniem pozwolenia na bu- Działania podejmowane przez instytucję zarzą-
dowę, natomiast w przypadku projektów typu „za- dzającą programem i instytucję pośredniczącą,
projektuj i wybuduj” umożliwiono podpisywanie wspierające beneficjentów w szybszej realizacji pro-
umowy o dofinansowanie bez pozwolenia na budowę, jektów:
pod warunkiem ustanowienia kontraktu z wykonaw- — indywidualne podejście do beneficjenta – bene-
cą przed podpisaniem umowy o dofinansowanie. ficjenci korzystają ze wsparcia udzielanego przez pra-
914
cowników Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczo-
ści (PARP) i Ministerstwa Rozwoju Regionalnego
(MRR) (wizyty na miejscu u beneficjenta, spotkania
indywidualne w PARP i w MRR, bezpośrednie
wsparcie np. w wypełnianiu wniosków o płatność),
jak i ekspertów zatrudnianych przez PARP;
— zaliczkowanie wszystkich beneficjentów – śred-
nie oczekiwanie beneficjenta na zaliczkę od instytucji
pośredniczącej wynosi w programie 2–3 dni;
— zastosowanie mechanizmu zaliczkowania do
100% wydatków kwalifikowanych objętych wnio-
skiem o płatność;
— zastosowanie zasady przekazywania i rozlicza-
nia w ramach realizowanych projektów w pierwszej
kolejności środków będących wkładem UE, następnie
dopiero dopełnianych wkładem krajowym, w celu wy-
korzystania w pierwszej kolejności środków unijnych
i zminimalizowania konieczności wykorzystywania
własnych środków na początku realizacji projektu;
— dopuszczenie certyfikowania do KE wydatków
kwalifikowalnych beneficjentów dużych projektów
przed faktycznym zatwierdzeniem tych projektów
przez KE;
— umożliwienie ujmowania w poświadczeniach
zaliczek przekazanych przez beneficjentów wyko-
nawcom;
— złagodzenie wymogów w zakresie wnoszenia
przez beneficjenta zabezpieczenia prawidłowej re-
alizacji projektu – zabezpieczenia powinny zasadni-
czo opiewać tylko do wysokości przekazanych i nie-
rozliczonych przez beneficjenta środków w formie
zaliczki;
— przygotowanie dedykowanych wzorów umów
o dofinansowanie dla różnych działań, projektów
(w tym etapowe, warunkowe) i wnioskodawców;
— szybkie tempo przekazywania środków benefi-
cjentów (kilka dni od wniosku o płatność);
— szybkie tempo przeprowadzania konkursów
(np. w konkursie do działania 1.3 na wyposażenie
i tworzenie zaplecza B+R konkurs został ogłoszony
6 marca 2009 r., a instytucja zarządzająca pierwsze
wyniki oceny zatwierdziła już 18 maja 2009 r.).
6. Jak wygląda planowany harmonogram naboru
wniosków do poszczególnych działań w najbliższym
czasie?
Nabory wniosków planowane są w ramach dzia-
łań:
— I.4: Promocja i współpraca – nabór wniosków
o dofinansowanie dla projektów konkursowych,
— III.2: Infrastruktura turystyki kongresowej
i targowej – nabór projektów na listę projektów indy-
widualnych PO RPW.
Rozpoczęcie naborów planowane jest w pierw-
szym kwartale 2010 r.
Decyzja o rozpoczęciu naboru w ramach działania
1.3: Wspieranie innowacji nie została jeszcze podjęta.
Nabór rozstanie uruchomiony pod warunkiem zaist-
nienia wolnych środków w działaniu, nie wcześniej
jednak niż w pierwszym kwartale 2010 r.
Wszystkie środki w ramach pozostałych działań
w programie są już rozdysponowane – zostały zakon-
traktowane i/bądź zarezerwowane na realizację pro-
jektów indywidualnych.
7. Jaki wpływ wywiera program na środowisko
województwa podkarpackiego?
Podstawowym aktem prawnym, który określa
narzędzia i zasady oceny wpływu na środowisko,
jest ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U.
z 2008 r. Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.). Ustawa
rozróżnia następujące oceny oddziaływania na śro-
dowisko: w przypadku zamierzeń inwestycyjnych
ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko
oraz ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na obszar
Natura 2000, zaś dla dokumentów takich, jak plany
i programy ustalające ramy dla przyszłych przed-
sięwzięć, przeprowadza się strategiczną ocenę od-
działywania na środowisko.
Zgodnie z obowiązującymi w Unii Europejskiej
zasadami w przypadku każdej inwestycji sprawdza
się jej wpływ na Europejską Sieć Ekologiczną Natura
2000. Natomiast rodzaje przedsięwzięć, które wyma-
gają oceny oddziaływania na środowisko, wylicza roz-
porządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r.
w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogą-
cych znacząco oddziaływać na środowisko oraz szcze-
gółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowa-
niem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o od-
działywaniu na środowisko (Dz. U. z 2004 r. Nr 257,
poz. 2573). W ramach PO RPW w przypadku woje-
wództwa podkarpackiego przeprowadzenia postępo-
wania w sprawie oceny oddziaływania przedsięwzię-
cia na środowisko wymagają przede wszystkim: pro-
jekt „Budowa systemu integrującego transport pu-
bliczny miasta Rzeszowa i okolic” oraz projekty dro-
gowe PO RPW. W wyniku prowadzonego postępowa-
nia dla przedsięwzięcia sporządza się raport o od-
działywaniu na środowisko, w którym określa się
warunki prowadzenia inwestycji i rozwiązania słu-
żące zapobieganiu powstawaniu zanieczyszczeń
oraz sposoby przywracania środowiska do właści-
wego stanu. Raport poddawany jest następnie kon-
sultacjom społecznym i opinii właściwych organów.
Po dokonaniu uzgodnień stanowi on podstawę do
wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach. Decyzja wraz z postanowieniami potwierdza-
jącymi przeprowadzenie kolejnych etapów postępo-
wania w zakresie oceny oddziaływania na środowi-
sko stanowi załącznik do wniosku beneficjenta o do-
finansowanie danego projektu. Z uwagi na niewiel-
kie zaawansowanie przygotowania ww. projektów
wymagających przeprowadzenia oceny oddziaływa-
nia przedsięwzięcia na środowisko nie jest możliwe
w tym momencie określenie wpływu tych inwestycji
na środowisko województwa.
Na etapie projektu dokumentu PO RPW została
przeprowadzona strategiczna ocena oddziaływania

programu na środowisko. W jej wyniku sporządzono
dokument – prognozę, w której określono potencjalne
wpływy programu operacyjnego na środowisko i za-
proponowano zestaw wskaźników monitorowania
tych oddziaływań. Wskaźniki zbierane w ramach ba-
dań statystyki publicznej okazały się zbyt ogólne dla
odzwierciedlenia potencjalnych oddziaływań projek-
tów realizowanych w ramach PO RPW. IZ PO RPW
w wyniku analizy rodzajów, skali i rozproszenia pro-
jektów na terenie Polski wschodniej ustaliła, że od-
powiednim rozwiązaniem w zakresie oceny wpływu
programu na środowisko będzie określenie oddziały-
wań poszczególnych projektów odnośnie kwestii
zrównoważonej konsumpcji, tj. proekologicznych za-
chowań przede wszystkim w zakresie gospodarowa-
nia wodą i energią, minimalizowania wytwarzanych
odpadów oraz odpowiedzialności za stan środowiska.
Rozwiązanie to pozwala zbadać także te projekty,
które nie wymagają przeprowadzenia oceny oddzia-
ływania przedsięwzięcia na środowisko.
Badanie projektu przeprowadza się dwukrotnie:
na etapie podpisanej umowy o dofinansowanie spraw-
dzana jest gotowość beneficjenta do zastosowania
rozwiązań prośrodowiskowych w projekcie, nato-
miast po zakończeniu realizacji projektu ocenione
zostaną uzyskane efekty. Badania ankietowe pro-
wadzone są na bieżąco wraz z procesem podpisywa-
nia umów o dofinansowanie. Informacje zebrane
w ten sposób w ramach projektów poszczególnych
działań posłużą do ustalenia wiarygodnego kom-
pleksowego obrazu o wielkości, natężeniu, kierun-
kach i skali oddziaływania programu na środowi-
sko. Z uwagi na zaawansowanie przygotowywanych
projektów w ramach osi I: Nowoczesna gospodarka
najwięcej materiału do porównania uzyskano z an-
kiet w ramach działania I.1: Infrastruktura uczelni
i I.3: Wspieranie innowacji, dlatego analiza prezen-
towanych poniżej wyników skupiła się tylko na tych
dwóch działaniach.
W ramach dotychczasowej analizy ankiet dla wo-
jewództwa podkarpackiego zbadano informacje
z 6 projektów w ramach działania I.1 i 3 projektów
z działania I.3. W wyniku tej analizy stwierdzono, iż
wszyscy beneficjenci w znacznym stopniu prowadzą
działania ograniczające negatywny wpływ realizacji
projektów na środowisko. Działania w tych projek-
tach ukierunkowane są głównie na: zagospodarowa-
nie zielenią terenu wokół obiektów projektu, ograni-
czanie zużycia energii elektrycznej poprzez zakup
i stosowanie energooszczędnych urządzeń codzien-
nego użytku i energooszczędnego oświetlenia we-
wnątrz i na zewnątrz budynku, ograniczanie zużycia
wody poprzez zakup urządzeń ograniczających siłę
strumienia wody oraz w dwóch przypadkach poprzez
gromadzenie wody deszczowej i wykorzystywanie jej
do celów gospodarczych. W dwóch badanych projek-
tach beneficjenci potwierdzili, iż będą stosować eko-
logiczne źródła ogrzewania – kolektory słoneczne.
Dwóch beneficjentów zadeklarowało stosowanie „zie-
lonych zamówień publicznych”. Wszyscy zapytani
915
beneficjenci wykazali się dobrą znajomością aktual-
nie obowiązujących przepisów prawa ochrony środo-
wiska i prawa budowlanego.
Odnośnie wpływu programu na środowisko woje-
wództwa podkarpackiego uprzejmie informuję, iż
w ramach strategicznej oceny oddziaływania na śro-
dowisko oceniono potencjalne oddziaływania dla ca-
łego obszaru Polski wschodniej, bez podziału na po-
szczególne województwa. Wersja elektroniczna pro-
gnozy jest dostępna na stronie internetowej Minister-
stwa Rozwoju Regionalnego: www.polskawschodnia.
gov.pl/Dokumenty/Strony/Dokumenty.aspx
8. Jak przebiega kampania promocyjna PO RPW
celem ułatwienia potencjalnym beneficjentom ubie-
gania się o dofinansowanie projektów w ramach pro-
gramu?
Działania informacyjno-promocyjne ułatwiające
potencjalnym beneficjentom ubieganie się o dofinan-
sowanie projektów w ramach PO RPW są realizowa-
ne w wielu formach, przy użyciu różnorodnych na-
rzędzi i kanałów komunikacji oraz koncentrują się
na trzech podstawowych obszarach: informacja, pro-
mocja, serwisy informacyjne. Wszystkie działania
wynikają z „Planu komunikacji Programu Operacyj-
nego”Rozwój Polski Wschodniej”na lata 2007–2013”
oraz są zgodne ze „Strategią komunikacji funduszy
europejskich w Polsce w ramach Narodowej Strategii
Spójności na lata 2007–2013”.
I. Informacja
1. Punkty informacyjno-konsultacyjne prowadzo-
ne przez PARP i MRR.
Do zadań punktów należy m.in. udzielanie infor-
macji nt. wszystkich osi priorytetowych PO RPW,
w tym w szczególności informacji na temat ogłasza-
nych konkursów. Przekazywanie informacji odbywa
się telefonicznie, e-mailowo oraz w ramach bezpo-
średnich spotkań. Punkty dystrybuują wśród zain-
teresowanych osób materiały informacyjne dotyczą-
ce programu. W chwili obecnej w skład punktów in-
formujących o PO RPW wchodzi:
— 111 punktów konsultacyjnych PARP w całej
Polsce,
— informatorium działające przy PARP w War-
szawie,
— centralny punkt informacyjny w Warszawie
MRR oraz regionalne punkty informacyjne.
2. Ogłoszenia prasowe i radiowe dotyczące konkur-
sów ogłaszanych w danym roku w ramach PO RPW
(prasa ogólnopolska i regionalna, stacje radiowe).
II. Promocja
Działania promujące PO RPW (skierowane rów-
nież do potencjalnych beneficjentów):
— artykuły prasowe i audycje radiowe wzmacnia-
jące promocyjnie ogłoszenia dotyczące konkursów,
— kampanie promocyjne o szerokim zasięgu (z uży-
ciem m.in. spotów telewizyjnych i radiowych, bane-
rów internetowych, reklamy prasowej, reklamy ze-
wnętrznej oraz interaktywnych narzędzi informa-
tycznych; przykładem jest tegoroczna kampania
„Przymierz się”),
916
— targi i konferencje (m.in. III Forum Funduszy
Europejskich, Forum Małych i Średnich Przedsię-
biorstw),
— współpraca z mediami (m.in. konferencje pra-
sowe informujące o rozpoczęciu naboru wniosków,
współpraca przy projektach prasowych, takich jak
np. dodatek „Fundusze UE” w „Gazecie Wyborczej”,
oraz telewizyjnych, np. „Słownik Funduszy Europej-
skich” w TVN CNBC Biznes),
— dystrybucja materiałów informacyjnych (prze-
kazywanie materiałów informacyjnych do punktów
konsultacyjnych oraz podmiotom zainteresowanym
informacjami nt. PO RPW, w tym potencjalnym be-
neficjentom).
III. Serwisy informacyjne
Działanie obejmuje prowadzenie portali, na któ-
rych znajdują się m.in. informacje o ogłaszanych na-
borach i sposobach aplikowania o środki. W chwili
obecnej działają następujące portale:
— serwis Polska Wschodnia (www.polskawschod-
nia.gov.pl),
— podstrona PO RPW w serwisie PARP (www.
Parp.gov.pl/porpw),
— serwis MRR (www.mrr.gov.pl).
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hetman
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie przebiegu realizacji
Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” w woj. lubelskim
w latach 2008–2009 (13203)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 7 grudnia 2009 r. (znak: BM-I-0700-247-
-AZ/09, NK 185367/09) w sprawie interpelacji posła
Kazimierza Moskala oraz grupy posłów dotyczącej
przebiegu realizacji Programu Operacyjnego „Rozwój
Polski Wschodniej” w woj. lubelskim w latach 2008–
–2009 w załączeniu przekazuję przedmiotowe infor-
macje według stanu na dzień 30 listopada 2009 r.
1. Jaka część środków unijnych została przezna-
czona na realizację niniejszego programu w woj. lu-
belskim?
Program „Rozwój Polski Wschodniej” realizowa-
ny jest ze środków Unii Europejskiej (Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego) i krajowych środ-
ków publicznych. Pula środków przeznaczonych na
program z EFRR to ok. 2,27 mld euro.
Na realizację Programu Operacyjnego „Rozwój Pol-
ski Wschodniej” w woj. lubelskim przeznaczono 508,57
mln euro, co stanowi 22,37% alokacji programu.
Z ogólnej kwoty EFRR przeznaczonej na PO RPW
(2,27 mld euro) wydzielono z podziału kwotę 68,21
mln euro przewidzianą na realizację priorytetu VI:
Pomoc techniczna.
2. Jak przebiega realizacja i absorpcja środków
pochodzących z tego programu w woj. lubelskim? Ja-
kie działania zostały zrealizowane w ramach po-
szczególnych osi priorytetowych i jak ten proces wy-
gląda na tle pozostałych województw?
W woj. lubelskim podpisane zostały 22 umowy
o dofinansowanie:
— koszt całkowity: 715 753 402,91 zł,
— wydatki kwalifikowalne: 697 174 095,05 zł,
— dofinansowanie ogółem: 594 270 384,08 zł,
— w tym EFRR: 541 076 216,21 zł (co stanowi
25,53% alokacji na województwo).
W ramach pozostałych województw wschodniej
Polski proces ten wygląda następująco:
W woj. podkarpackim podpisanych zostało 9 umów
o dofinansowanie:
— koszt całkowity: 497 517 803,68 zł,
— wydatki kwalifikowalne: 474 784 828,02 zł,
— dofinansowanie ogółem: 439 312 223,50 zł,
— w tym EFRR: 385 073 226,35 zł (co stanowi
18,99%% alokacji na województwo).
W woj. podlaskim podpisanych zostało 8 umów
o dofinansowanie:
— koszt całkowity: 440 993 582,66 zł,
— wydatki kwalifikowalne: 414 879 881,23 zł,
— dofinansowanie ogółem: 366 033 806,88 zł,
— w tym EFRR: 335 273 992,49 zł (co stanowi
20,84% alokacji na województwo).
W woj. świętokrzyskim podpisane zostały 4 umo-
wy o dofinansowanie:
— koszt całkowity: 627 014 684,71 zł,
— wydatki kwalifikowalne: 556 914 169,15 zł,
— dofinansowanie ogółem: 422 027 605,89 zł,
— w tym EFRR: 395 856 882,77 zł (co stanowi
25,31% alokacji na województwo).
W woj. warmińsko-mazurskim podpisanych zo-
stało 8 umów o dofinansowanie:
— koszt całkowity: 637 335 554,59 zł,
— wydatki kwalifikowalne: 625 253 730,58 zł,
— dofinansowanie ogółem: 492 289 847,00 zł,
— w tym EFRR: 440 736 115,75 zł (co stanowi
23,65% alokacji na województwo).
Poniżej przedstawiono dane na temat liczby i war-
tości popisanych umów o dofinansowanie w poszcze-
gólnych województwach:
Zawarte umowy o dofinansowanie od uruchomienia
programu:
liczba wartość
Województwo
dofinansowanie odpowiadająca % realizacji
ogółem środkom UE zobowiązań
od uruchomienia
programu
od uruchomienia
programu
UE na lata
2007–2013
lubelskie 22 594 270 384,08 541 076 216,21 25,53%
 917

oś priorytetowa I 22 594 270 384,08 541 076 216,21 75,95% — przedsiębiorcy;

oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%
— organizacje pozarządowe;
— Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Auto-
oś priorytetowa III 0 0,00 0,00 0,00%
strad;
oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00%
— instytucje ważne dla regionów z punktu widze-
oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00% nia rozwoju regionalnego, w tym: urzędy statystycz-
podkarpackie 9 439 312 223,50 385 073 226,35 18,99% ne, biura planowania przestrzennego, organizacje
oś priorytetowa I 9 439 312 223,50 385 073 226,35 48,11% turystyczne, instytucje otoczenia biznesu i innowacji
oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%
(agencje i fundacje rozwoju regionalnego i lokalnego,
kluby biznesu, centra obsługi inwestorów, izby go-
oś priorytetowa III 0 0,00 0,00 0,00%
spodarcze, centra transferu technologii, parki tech-
oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00% nologiczne, parki przemysłowe; inkubatory przedsię-
oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00% biorczości);
podlaskie 8 366 033 806,88 335 273 992,49 20,84% — instytucja zarządzająca programem oraz insty-
oś priorytetowa I 7 248 680 766,88 217 920 952,49 34,93%
tucja pośrednicząca i inne instytucje wyznaczone do
wdrażania programu;
oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%
— organy administracji rządowej.
oś priorytetowa III 1 117 353 040,00 117 353 040,00 42,78%
Poniżej przedstawiono podział środków pomiędzy
oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00% poszczególne typy beneficjentów w woj. lubelskim:
oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00%
Zawarte umowy o dofinansowanie
świętokrzyskie 4 422 027 605,89 395 856 882,77 25,31%
od uruchomienia programu
oś priorytetowa I 2 117 393 315,43 101 875 781,31 19,38% liczba wartość
Województwo/ typ
oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00% beneficjentów dofinansowanie odpowiadająca % realizacji
ogółem środkom UE zobowiązań UE
oś priorytetowa III 2 304 634 290,46 293 981 101,46 93,19%
od uruchomienia od uruchomienia na lata
oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00% programu programu 2007–2013

oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00% lubelskie 22 594 270 384,08 541 076 216,21 25,53%

warmińsko-mazur- administracja rządowa 1 17 606 901,00 16 628 740,00 0,78%

8 492 289 847,00 440 736 115,75 23,65%
skie
instytucja oświatowa 2 112 325 758,37 103 707 503,49 4,89%
oś priorytetowa I 7 396 570 007,00 345 016 275,75 55,08%
jednostka naukowa lub
3 58 977 114,00 54 495 264,62 2,57%
oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00% badawczo-rozwojowa
jednostka
oś priorytetowa III 0 0,00 0,00 0,00% 1 6 157 646,00 5 815 555,00 0,27%
organizacyjna j.s.t.
oś priorytetowa IV 1 95 719 840,00 95 719 840,00 18,83% jednostka samorządu
terytorialnego, związek 2 16 090 869,84 15 196 932,63 0,72%
oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00% lub stowarzyszenie j.s.t.
jednostka sektora finan-
Ogółem 51 2 313 933 867,35 2 098 016 433,57 22,85% 3 82 292 474,20 72 755 105,70 3,43%
sów publicznych
przedsiębiorca lub
1 28 915 491,00 27 309 075,00 1,29%
Do wyliczenia wykorzystania alokacji przyjęto kurs euro/zł przedsiębiorstwo
Europejskiego Banku Centralnego z dnia 27 listopada 2009 r., szkoła wyższa 9 271 904 129,67 245 168 039,77 11,57%
tj. 1 euro = 4,1635 zł.
Do wyliczenia wykorzystania alokacji przyjęto kursu euro/zł
Ponadto podpisane zostały także dwie umowy Europejskiego Banku Centralnego z dnia 27 listopada 2009 r.,
o dofinansowanie dla projektów kompleksowych (po- tj. 1 euro = 4,1635 zł.
nadregionalnych) realizowanych na terenie 5 woje-
wództw wschodniej Polski. 4. Czy i jakie widzi Pani Minister zagrożenia dla
Informacje na temat podpisanych umów o dofi- sprawnego przebiegu realizacji działań w ramach PO
nansowanie, przewidzianych do realizacji w ramach RPW? Jakie działania podejmuje ministerstwo w celu
poszczególnych województw przedstawiono w tabeli likwidowania tych zagrożeń?
na s. 910–912. W ramach PO RPW nie zaobserwowano istotnych
3. Jak wygląda podział tych środków ze względu zjawisk skutkujących zagrożeniem sprawnej realiza-
na poszczególne grupy beneficjentów? cji działań w ramach PO RPW. Odnotowane proble-
W ramach programu „Rozwój Polski Wschodnie- my związane są z długotrwałym procesem przygoto-
j” projekty będą realizować następujące grupy bene- wywania przez beneficjentów projektów inwestycyj-
ficjentów: nych, co wynika z:
— szkoły wyższe; I Czasochłonnych procedur uzyskiwania pozwo-
— jednostki samorządu terytorialnego oraz leń wymaganych do złożenia z wnioskiem o dofinan-
związki i stowarzyszenia z ich udziałem; sowanie projektu. W ramach przyspieszenia i uprosz-
— jednostki naukowe, w tym podstawowe jed- czenia procesu przygotowania projektów i ich przed-
nostki organizacyjne szkół wyższych; kładania do oceny dopuszczono przedkładanie wnio-
— jednostki badawczo-rozwojowe, w tym jednost- sku o dofinansowanie do oceny przed uzyskaniem
ki Polskiej Akademii Nauk; pozwolenia na budowę, natomiast w przypadku pro-
918
jektów typu: zaprojektuj i wybuduj, umożliwiono pod-
pisywanie umowy o dofinansowanie bez pozwolenia
na budowę pod warunkiem ustanowienia kontraktu
z wykonawcą przed podpisaniem umowy o dofinan-
sowanie. W przypadku tzw. dużych projektów (o war-
tości 50 mln euro i więcej), realizowanych w formule
tzw. żółtego i czerwonego FIDIC-a przyjęto rozwią-
zanie dopuszczające przedkładanie wniosku o dofi-
nansowanie do zatwierdzenia KE, przed uzyskaniem
w projekcie pozwoleń na budowę.
II Wymogów ustanowienia zabezpieczeń prawidło-
wej realizacji projektu. Wymogi w zakresie wnoszenia
przez beneficjenta zabezpieczenia prawidłowej reali-
zacji projektu zostały złagodzone pod kątem wartości
zabezpieczenia i okresu jego ustanowienia.
III Złożoności projektów realizowanych w ramach
PO RPW. Opracowano dedykowane wzory umów
o dofinansowanie dla różnych typów działań, projek-
tów i wnioskodawców odpowiadające specyfice reali-
zowanych inwestycji.
IV Późnego uruchamiania procedur przetargo-
wych – w większości projektów dopiero po podpisaniu
umowy o dofinansowanie projektu.
V Wydłużających się procedur wyłaniania wyko-
nawców w ramach ogłaszanych przetargów (protesty,
dodatkowe zapytania oferentów, unieważnienia po-
stępowań).
VI Niedoboru doświadczonej w zamówieniach pu-
blicznych kadry beneficjenta.
Przeprowadzono cykl spotkań z beneficjentami
PO RPW, których celem było wypracowanie działań
mających na celu przyspieszenie wydatkowania środ-
ków, omówienie postępów prac w przygotowaniu pro-
jektów do realizacji oraz działań podejmowanych
przez beneficjentów dla sprawnej realizacji projek-
tów. Beneficjenci zobowiązani zostali do przygotowy-
wania procedur przetargowych przed podpisaniem
umowy o dofinansowanie dla projektów, tak aby po-
stępowanie mogło zostać rozpoczęte niezwłocznie po
podpisaniu umowy o dofinansowanie.
W związku ze zidentyfikowanymi kwestiami pro-
blemowymi w zakresie wdrażania PO RPW podjęto
działania mające na celu złagodzenie zaistniałych
problemów, ale również przyspieszenie realizacji pro-
gramu. Działania te opisano w punkcie 5.
5. Jakie ma zamiar podjąć Pani Minister środki
zaradcze, które zapewnią skuteczne i terminowe wy-
datkowanie funduszy unijnych oraz osiągnięcie za-
deklarowanych wobec Unii Europejskiej celów zwią-
zanych z ww. programem?
Działania podejmowane przez instytucję zarzą-
dzającą programem i instytucję pośredniczącą,
wspierające beneficjentów w szybszej realizacji pro-
jektów:
— indywidualne podejście do beneficjenta – bene-
ficjenci korzystają ze wsparcia udzielanego przez pra-
cowników Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczo-
ści (PARP) i Ministerstwa Rozwoju Regionalnego
(MRR), (wizyty na miejscu u beneficjenta, spotkania
indywidualne w PARP i w MRR, bezpośrednie wspar-
cie np. w wypełnianiu wniosków o płatność), jak rów-
nież ekspertów zatrudnianych przez PARP;
— zaliczkowanie wszystkich beneficjentów – śred-
nie oczekiwanie beneficjenta na zaliczkę od instytucji
pośredniczącej wynosi w programie 2–3 dni;
— zastosowanie mechanizmu zaliczkowania do
100% wydatków kwalifikowanych objętych wnio-
skiem o płatność;
— zastosowanie zasady przekazywania i rozlicza-
nia w ramach realizowanych projektów w pierwszej
kolejności środków będących wkładem UE, następnie
dopiero dopełnianych wkładem krajowym, w celu wy-
korzystania w pierwszej kolejności środków unijnych
i zminimalizowania konieczności wykorzystywania
własnych środków na początku realizacji projektu;
— dopuszczenie certyfikowania do KE wydatków
kwalifikowalnych beneficjentów dużych projektów
przed faktycznym zatwierdzeniem tych projektów
przez KE;
— umożliwienie ujmowania w poświadczeniach zali-
czek przekazanych przez beneficjentów wykonawcom;
— złagodzenie wymogów w zakresie wnoszenia
przez beneficjenta zabezpieczenia prawidłowej realiza-
cji projektu – zabezpieczenia powinny zasadniczo opie-
wać tylko do wysokości przekazanych i nierozliczonych
przez beneficjenta środków w formie zaliczki;
— przygotowanie dedykowanych wzorów umów
o dofinansowanie dla różnych działań, projektów
(w tym etapowe, warunkowe) i wnioskodawców;
— szybkie tempo przekazywania środków benefi-
cjentów (kilka dni od wniosku o płatność);
— szybkie tempo przeprowadzania konkursów
(np. w konkursie do działania 1.3 na wyposażenie
i tworzenie zaplecza B+R konkurs został ogłoszony
6 marca 2009 r., a instytucja zarządzająca pierwsze
wyniki oceny zatwierdziła już 18 maja 2009 r.).
6. Jak wygląda planowany harmonogram naboru
wniosków do poszczególnych działań w najbliższym
czasie?
Nabory wniosków planowane są w ramach działań:
— I.4: Promocja i współpraca – nabór wniosków
o dofinansowanie dla projektów konkursowych;
— III.2: Infrastruktura turystyki kongresowej
i targowej – nabór projektów na listę projektów indy-
widualnych PO RPW.
Rozpoczęcie naborów planowane jest w pierw-
szym kwartale 2010 r.
Decyzja o rozpoczęciu naboru w ramach działania
1.3: Wspieranie innowacji nie została jeszcze podjęta.
Nabór rozstanie uruchomiony pod warunkiem zaist-
nienia wolnych środków w działaniu, nie wcześniej
jednak niż w I kwartale 2010 r.
Wszystkie środki w ramach pozostałych działań
w programie są już rozdysponowane – zostały zakon-
traktowane i/bądź zarezerwowane na realizację pro-
jektów indywidualnych.
7. Jaki wpływ wywiera program na środowisko
woj. lubelskiego?
Podstawowym aktem prawnym, który określa na-
rzędzia i zasady oceny wpływu na środowisko, jest

ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnia-
niu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale
społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o oce-
nach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2008 r.
Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.). Ustawa rozróżnia
następujące oceny oddziaływania na środowisko:
w przypadku zamierzeń inwestycyjnych ocenę od-
działywania przedsięwzięcia na środowisko oraz
ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Na-
tura 2000, zaś dla dokumentów takich jak plany
i programy ustalające ramy dla przyszłych przed-
sięwzięć przeprowadza się strategiczną ocenę od-
działywania na środowisko.
Zgodnie z obowiązującymi w Unii Europejskiej
zasadami w przypadku każdej inwestycji sprawdza
się jej wpływ na europejską sieć ekologiczną Natura
2000. Natomiast rodzaje przedsięwzięć, które wyma-
gają oceny oddziaływania na środowisko, wylicza roz-
porządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r.
w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogą-
cych znacząco oddziaływać na środowisko oraz szcze-
gółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowa-
niem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o od-
działywaniu na środowisko (Dz. U. z 2004 r. Nr 257,
poz. 2573). W ramach PO RPW w przypadku woj.
lubelskiego przeprowadzenia postępowania w spra-
wie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środo-
wisko wymagają przede wszystkim: projekt „Zinte-
growany system miejskiego transportu publicznego
w Lublinie” oraz projekty drogowe. W wyniku pro-
wadzonego postępowania dla przedsięwzięcia sporzą-
dza się raport o oddziaływaniu na środowisko, w któ-
rym określa się warunki prowadzenia inwestycji i roz-
wiązania służące zapobieganiu powstawania zanie-
czyszczeń oraz sposoby przywracania środowiska do
właściwego stanu. Raport poddawany jest następnie
konsultacjom społecznym i opinii właściwych orga-
nów. Po dokonaniu uzgodnień stanowi on podstawę
do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach. Decyzja wraz z postanowieniami potwierdza-
jącymi przeprowadzenie kolejnych etapów postępo-
wania w zakresie oceny oddziaływania na środowi-
sko stanowi załącznik do wniosku beneficjenta o do-
finansowanie danego projektu. Z uwagi na niewielkie
zaawansowanie przygotowania ww. projektów wy-
magających przeprowadzenia oceny oddziaływania
przedsięwzięcia na środowisko nie jest możliwe
w tym momencie określenie wpływu tych inwestycji
na środowisko województwa.
Na etapie projektu dokumentu PO RPW została
przeprowadzona strategiczna ocena oddziaływania
programu na środowisko. W jej wyniku sporządzono
w formie dokumentu prognozę, w której określono
potencjalne wpływy programu operacyjnego na śro-
dowisko i zaproponowano zestaw wskaźników moni-
torowania tych oddziaływań. Wskaźniki zbierane
w ramach badań statystyki publicznej okazały się
zbyt ogólne dla odzwierciedlenia potencjalnych od-
działywań projektów realizowanych w ramach PO
RPW. Instytucja zarządzająca PO RPW w wyniku
919
analizy rodzajów, skali i rozproszenia projektów na
terenie Polski wschodniej ustaliła, że odpowiednim
rozwiązaniem w zakresie oceny wpływu programu
na środowisko będzie określenie oddziaływań po-
szczególnych projektów odnośnie do kwestii zrówno-
ważonej konsumpcji, tj. proekologicznych zachowań
przede wszystkim w zakresie gospodarowania wodą
i energią, minimalizowania wytwarzanych odpadów
oraz odpowiedzialności za stan środowiska. Rozwią-
zanie to pozwala zbadać także te projekty, które nie
wymagają przeprowadzenia oceny oddziaływania
przedsięwzięcia na środowisko.
Badanie projektu przeprowadza się dwukrotnie:
na etapie podpisanej umowy o dofinansowanie spraw-
dzana jest gotowość beneficjenta do zastosowania
rozwiązań prośrodowiskowych w projekcie, nato-
miast po zakończeniu realizacji projektu ocenione
zostaną uzyskane efekty. Badania ankietowe prowa-
dzone są na bieżąco wraz z procesem podpisywania
umów o dofinansowanie. Informacje zebrane w ten
sposób w ramach projektów poszczególnych działań
posłużą do ustalenia wiarygodnego kompleksowego
obrazu o wielkości, natężeniu, kierunkach i skali od-
działywania programu na środowisko. Z uwagi na
zaawansowanie przygotowywanych projektów w ra-
mach osi I: Nowoczesna gospodarka najwięcej mate-
riału do porównania uzyskano z ankiet w ramach
działaniach I.1.: Infrastruktura uczelni i I.3.: Wspie-
ranie innowacji, dlatego analiza prezentowanych po-
niżej wyników skupiła się tylko na tych dwóch dzia-
łaniach.
W ramach dotychczasowej analizy ankiet dla woj.
lubelskiego zbadano informacje z 5 projektów w ra-
mach działania I.1 i 12 projektów z działania I.3.
W wyniku tej analizy stwierdzono, iż wszyscy bene-
ficjenci prowadzą działania ograniczające negatywny
wpływ realizacji projektów na środowisko. Zakres
tych działań skupia się głównie na: zagospodarowa-
niu zieleni na terenie wokół obiektów projektu, ogra-
niczaniu zużycia energii elektrycznej poprzez zakup
i stosowanie energooszczędnych urządzeń codzien-
nego użytku i energooszczędnego oświetlenia we-
wnątrz oraz na zewnątrz budynku, ograniczaniu
zużycia wody poprzez zakup urządzeń ograniczają-
cych strumień wody oraz w dwóch przypadkach po-
przez gromadzenie wody deszczowej i wykorzystywa-
nie jej do celów gospodarczych. W trzech projektach
beneficjenci podali, iż będą stosować ekologiczne źró-
dła ogrzewania – kolektory słoneczne. Wszyscy zapy-
tani beneficjenci wykazali się dobrą znajomością ak-
tualnie obowiązujących przepisów Prawa ochrony
środowiska i Prawa budowlanego.
Odnośnie do wpływu programu na środowisko
woj lubelskiego uprzejmie informuję, iż w ramach
strategicznej oceny oddziaływania na środowisko
oceniono potencjalne oddziaływania dla całego ob-
szaru Polski wschodniej, bez podziału na poszczegól-
ne województwa. Wersja elektroniczna prognozy jest
dostępna na stronie internetowej Ministerstwa Roz-
920
woju Regionalnego: www.polskawschodnia.gov.pl/
Dokumenty/Strony/Dokumenty.aspx.
8. Jak przebiega kampania promocyjna PO RPW
celem ułatwienia potencjalnym beneficjentom ubie-
gania się o dofinansowanie projektów w ramach pro-
gramu?
Działania informacyjno-promocyjne ułatwiające
potencjalnym beneficjentom ubieganie się o dofinan-
sowanie projektów w ramach PO RPW są realizowa-
ne w wielu formach, przy użyciu różnorodnych na-
rzędzi i kanałów komunikacji oraz koncentrują się
na trzech podstawowych obszarach: informacji, pro-
mocji, serwisach informacyjnych. Wszystkie działa-
nia wynikają z planu komunikacji Programu Opera-
cyjnego „Rozwój Polski Wschodniej” na lata 2007–
–2013 oraz są zgodne ze strategią komunikacji fun-
duszy europejskich w Polsce w ramach Narodowej
Strategii Spójności na lata 2007–2013.
Informacja.
1) Punkty informacyjno – konsultacyjne prowadzo-
ne przez PARP i MRR. Do zadań punktów należy
m.in. udzielanie informacji o wszystkich osiach prio-
rytetowych PO RPW, w tym w szczególności informa-
cji na temat ogłaszanych konkursów. Przekazywanie
informacji odbywa się telefonicznie, e-mailowo oraz
w ramach bezpośrednich spotkań. Punkty dystrybu-
ują wśród zainteresowanych osób materiały informa-
cyjne dotyczące programu. W chwili obecnej w skład
punktów informujących o PO RPW wchodzi:
— 111 punktów konsultacyjnych PARP w całej
Polsce,
— informatorium działające przy PARP w War-
szawie,
— centralny punkt informacyjny w Warszawie
MRR oraz regionalne punkty informacyjne.
2) Ogłoszenia prasowe i radiowe dotyczące konkur-
sów ogłaszanych w danym roku w ramach PO RPW
(prasa ogólnopolska i regionalna, stacje radiowe).
Promocja.
1) Działania promujące PO RPW (skierowane
również do potencjalnych beneficjentów):
— artykuły prasowe i audycje radiowe wzmacnia-
jące promocyjnie ogłoszenia dotyczące konkursów,
— kampanie promocyjne o szerokim zasięgu
(z użyciem m.in. spotów telewizyjnych i radiowych,
banerów internetowych, reklamy prasowej, reklamy
zewnętrznej oraz interaktywnych narzędzi informa-
tycznych; przykładem jest tegoroczna kampania
„Przymierz się”),
— targi i konferencje (m.in. III Forum Funduszy
Europejskich, Forum Małych i Średnich Przedsię-
biorstw),
— współpraca z mediami (m.in. konferencje pra-
sowe informujące o rozpoczęciu naboru wniosków,
współpraca przy projektach prasowych takich jak
np. dodatek fundusze UE w „Gazecie Wyborczej”
oraz telewizyjnych np. „Słownik Funduszy Europej-
skich” w TVN CNBC Biznes)
— dystrybucja materiałów informacyjnych (prze-
kazywanie materiałów informacyjnych do punktów
konsultacyjnych oraz podmiotom zainteresowanym
informacjami na temat PO RPW, w tym potencjal-
nym beneficjentom).
Serwisy informacyjne. Działanie obejmuje prowa-
dzenie portali, na których znajdują się m.in. informa-
cje o ogłaszanych naborach i sposobach aplikowania
o środki. W chwili obecnej działają następujące por-
tale:
— serwis „Polska Wschodnia” (www.polskaw-
schodnia.gov.pl),
— podstrona PO RPW w serwisie PARP (www.
parp.gov.pl/porpw),
— serwis MRR (www.mrr.gov.pl).
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hetman
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie przebiegu realizacji
Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej”
w woj. warmińsko-mazurskim
w latach 2008–2009 (13204)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 7 grudnia 2010 r. (znak: BM-I-0700-248-
-AZ/09, NK 185332/09) w sprawie interpelacji posła
Kazimierza Moskala oraz grupy posłów dotyczącej
przebiegu realizacji Programu Operacyjnego „Roz-
wój Polski Wschodniej” w woj. warmińsko-mazur-
skim w latach 2008–2009 w załączeniu przekazuję
przedmiotowe informacje według stanu na dzień
30 listopada 2010 r.
1. Jaka część środków unijnych została przezna-
czona na realizację niniejszego programu w woj. war-
mińsko-mazurskim?
Program „Rozwój Polski Wschodniej” realizowa-
ny jest ze środków Unii Europejskiej (Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego) i krajowych środ-
ków publicznych. Pula środków przeznaczonych na
program z EFRR to ok. 2,27 mld euro.
Na realizację Programu Operacyjnego „Rozwój
Polski Wschodniej” w woj. warmińsko-mazurskim
przeznaczono 447,37 mln euro, co stanowi 19,67%
alokacji programu.
Z ogólnej kwoty EFRR przeznaczonej na PO RPW
(2,27 mld euro) wydzielono z podziału kwotę 68,21
mln euro przewidzianą na realizację priorytetu VI:
Pomoc techniczna.
 921

2. Jak przebiega realizacja i absorpcja środków oś priorytetowa I 9 439 312 223,50 385 073 226,35 48,11%
pochodzących z tego programu w woj. warmińsko- oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%
-mazurskim? Jakie działania zostały zrealizowane
oś priorytetowa III 0 0,00 0,00 0,00%
w ramach poszczególnych osi priorytetowych i jak
ten proces wygląda na tle pozostałych województw? oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00%

W woj. warmińsko-mazurskim podpisanych zo- oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00%

stało 8 umów o dofinansowanie: podlaskie 8 366 033 806,88 335 273 992,49 20,84%
— koszt całkowity: 637 335 554,59 zł, oś priorytetowa I 7 248 680 766,88 217 920 952,49 34,93%
— wydatki kwalifikowalne: 625 253 730,58 zł, oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%
— dofinansowanie ogółem: 492 289 847,00 zł,
oś priorytetowa III 1 117 353 040,00 117 353 040,00 42,78%
— w tym EFRR: 440 736 115,75 zł (co stanowi
23,65% alokacji na województwo). oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00%

W ramach pozostałych województw wschodniej oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00%

Polski proces ten wygląda następująco: świętokrzyskie 4 422 027 605,89 395 856 882,77 25,31%
W woj. lubelskim podpisane zostały 22 umowy oś priorytetowa I 2 117 393 315,43 101 875 781,31 19,38%
o dofinansowanie: oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%
— koszt całkowity: 715 753 402,91 zł,
oś priorytetowa III 2 304 634 290,46 293 981 101,46 93,19%
— wydatki kwalifikowalne: 697 174 095,05 zł,
— dofinansowanie ogółem: 594 270 384,08 zł, oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00%

— w tym EFRR: 541 076 216,21 zł (co stanowi oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00%

25,53% alokacji na województwo). warmińsko-mazur-

8 492 289 847,00 440 736 115,75 23,65%
skie
W woj. podkarpackim podpisanych zostało 9 umów
oś priorytetowa I 7 396 570 007,00 345 016 275,75 55,08%
o dofinansowanie:
— koszt całkowity: 497 517 803,68 zł, oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%

— wydatki kwalifikowalne: 474 784 828,02 zł, oś priorytetowa III 0 0,00 0,00 0,00%

— dofinansowanie ogółem: 439 312 223,50 zł, oś priorytetowa IV 1 95 719 840,00 95 719 840,00 18,83%
— w tym EFRR: 385 073 226,35 zł (co stanowi oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00%
18,99%% alokacji na województwo).
Ogółem 51 2 313 933 867,35 2 098 016 433,57 22,85%
W woj. podlaskim podpisanych zostało 8 umów
o dofinansowanie: Do wyliczenia wykorzystania alokacji przyjęto kurs euro/zł
— koszt całkowity: 440 993 582,66 zł, Europejskiego Banku Centralnego z dnia 27 listopada 2009 r.,
— wydatki kwalifikowalne: 414 879 881,23 zł, tj. 1 euro = 4,1635 zł.
— dofinansowanie ogółem: 366 033 806,88 zł,
— w tym EFRR: 335 273 992,49 zł (co stanowi Ponadto podpisane zostały także dwie umowy
20,84% alokacji na województwo). o dofinansowanie dla projektów kompleksowych (po-
W woj. świętokrzyskim podpisane zostały 4 umo- nadregionalnych) realizowanych na terenie 5 woje-
wy o dofinansowanie: wództw wschodniej Polski.
— koszt całkowity: 627 014 684,71 zł, Informacje na temat podpisanych umów o dofi-
— wydatki kwalifikowalne: 556 914 169,15 zł, nansowanie, przewidzianych do realizacji w ramach
— dofinansowanie ogółem: 422 027 605,89 zł, poszczególnych województw przedstawiono w tabeli
— w tym EFRR: 395 856 882,77 zł (co stanowi na s. 910–912.
25,31% alokacji na województwo). 3. Jak wygląda podział tych środków ze względu
Poniżej przedstawiono dane na temat liczby i war- na poszczególne grupy beneficjentów?
tości popisanych umów o dofinansowanie w poszcze- W ramach programu „Rozwój Polski Wschodnie-
gólnych województwach: j” projekty będą realizować następujące grupy bene-
ficjentów:
Zawarte umowy o dofinansowanie od uruchomienia programu: — szkoły wyższe;
liczba wartość
— jednostki samorządu terytorialnego oraz
Województwo dofinansowanie odpowiadająca % realizacji
związki i stowarzyszenia z ich udziałem;
ogółem środkom UE zobowiązań — jednostki naukowe, w tym podstawowe jed-
od uruchomienia od uruchomienia UE na lata
programu programu 2007–2013
nostki organizacyjne szkół wyższych;
lubelskie 22 594 270 384,08 541 076 216,21 25,53%
— jednostki badawczo-rozwojowe, w tym jednost-
ki Polskiej Akademii Nauk;
oś priorytetowa I 22 594 270 384,08 541 076 216,21 75,95%
— przedsiębiorcy;
oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00% — organizacje pozarządowe;
oś priorytetowa III 0 0,00 0,00 0,00% — Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Auto-
oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00% strad;
oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00%
— instytucje ważne dla regionów z punktu widze-
nia rozwoju regionalnego, w tym: urzędy statystycz-
podkarpackie 9 439 312 223,50 385 073 226,35 18,99%
ne, biura planowania przestrzennego, organizacje
922
turystyczne, instytucje otoczenia biznesu i innowacji
(agencje i fundacje rozwoju regionalnego i lokalnego,
kluby biznesu, centra obsługi inwestorów, izby go-
spodarcze, centra transferu technologii, parki tech-
nologiczne, parki przemysłowe; inkubatory przedsię-
biorczości);
— instytucja zarządzająca programem oraz insty-
tucja pośrednicząca i inne instytucje wyznaczone do
wdrażania programu;
— organy administracji rządowej.
Poniżej przedstawiono podział środków pomiędzy
poszczególne typy beneficjentów w woj. warmińsko-
-mazurskim:
Zawarte umowy o dofinansowanie
od uruchomienia programu
liczba wartość
Województwo/ typ
beneficjenta dofinansowanie odpowiadająca
ogółem środkom UE
od uruchomienia od uruchomienia
zobowiązań UE
programu programu
warmińsko-mazurskie 8 492 289 847,00 440 736 115,75
administracja rządowa 1 95 719 840,00 95 719 840,00
jednostka organizacyjna
j.s.t.
2 62 171 932,00 58 717 937,00
szkoła wyższa 5 334 398 075,00 286 298 338,75
Do wyliczenia wykorzystania alokacji przyjęto kursu euro/zł
Europejskiego Banku Centralnego z dnia 27 listopada 2009 r.,
tj. 1 euro = 4,1635 zł.
4. Czy i jakie widzi Pani Minister zagrożenia dla
sprawnego przebiegu realizacji działań w ramach PO
RPW? Jakie działania podejmuje ministerstwo w celu
likwidowania tych zagrożeń?
W ramach PO RPW nie zaobserwowano istotnych
zjawisk skutkujących zagrożeniem sprawnej realiza-
cji działań w ramach PO RPW. Odnotowane proble-
my związane są z długotrwałym procesem przygoto-
wywania przez beneficjentów projektów inwestycyj-
nych, co wynika z:
I Czasochłonnych procedur uzyskiwania pozwo-
leń wymaganych do złożenia z wnioskiem o dofinan-
sowanie projektu. W ramach przyspieszenia i uprosz-
czenia procesu przygotowania projektów i ich przed-
kładania do oceny dopuszczono przedkładanie wnio-
sku o dofinansowanie do oceny przed uzyskaniem
pozwolenia na budowę, natomiast w przypadku pro-
jektów typu: zaprojektuj i wybuduj, umożliwiono pod-
pisywanie umowy o dofinansowanie bez pozwolenia
na budowę pod warunkiem ustanowienia kontraktu
z wykonawcą przed podpisaniem umowy o dofinan-
sowanie. W przypadku tzw. dużych projektów (o war-
tości 50 mln euro i więcej), realizowanych w formule
tzw. żółtego i czerwonego FIDIC-a przyjęto rozwią-
zanie dopuszczające przedkładanie wniosku o dofi-
nansowanie do zatwierdzenia KE, przed uzyskaniem
w projekcie pozwoleń na budowę.
II Wymogów ustanowienia zabezpieczeń prawidło-
wej realizacji projektu. Wymogi w zakresie wnoszenia
przez beneficjenta zabezpieczenia prawidłowej reali-
zacji projektu zostały złagodzone pod kątem wartości
zabezpieczenia i okresu jego ustanowienia.
III Złożoności projektów realizowanych w ramach
PO RPW. Opracowano dedykowane wzory umów
o dofinansowanie dla różnych typów działań, projek-
tów i wnioskodawców odpowiadające specyfice reali-
zowanych inwestycji.
IV Późnego uruchamiania procedur przetargo-
wych – w większości projektów dopiero po podpisaniu
umowy o dofinansowanie projektu.
V Wydłużających się procedur wyłaniania wyko-
nawców w ramach ogłaszanych przetargów (protesty,
dodatkowe zapytania oferentów, unieważnienia po-
stępowań).
VI Niedoboru doświadczonej w zamówieniach pu-
blicznych kadry beneficjenta.
% realizacji Przeprowadzono cykl spotkań z beneficjentami
na lata
PO RPW, których celem było wypracowanie działań
2007–2013 mających na celu przyspieszenie wydatkowania środ-
ków, omówienie postępów prac w przygotowaniu pro-
23,65%
jektów do realizacji oraz działań podejmowanych
5,14% przez beneficjentów dla sprawnej realizacji projek-
3,15% tów. Beneficjenci zobowiązani zostali do przygotowy-
15,36%
wania procedur przetargowych przed podpisaniem
umowy o dofinansowanie dla projektów, tak aby po-
stępowanie mogło zostać rozpoczęte niezwłocznie po
podpisaniu umowy o dofinansowanie.
W związku ze zidentyfikowanymi kwestiami pro-
blemowymi w zakresie wdrażania PO RPW podjęto
działania mające na celu złagodzenie zaistniałych
problemów, ale również przyspieszenie realizacji pro-
gramu. Działania te opisano w punkcie 5.
5. Jakie ma zamiar podjąć Pani Minister środki
zaradcze, które zapewnią skuteczne i terminowe wy-
datkowanie funduszy unijnych oraz osiągnięcie za-
deklarowanych wobec Unii Europejskiej celów zwią-
zanych z ww. programem?
Działania podejmowane przez instytucję zarzą-
dzającą programem i instytucję pośredniczącą,
wspierające beneficjentów w szybszej realizacji pro-
jektów:
— indywidualne podejście do beneficjenta – bene-
ficjenci korzystają ze wsparcia udzielanego przez pra-
cowników Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczo-
ści (PARP) i Ministerstwa Rozwoju Regionalnego
(MRR), (wizyty na miejscu u beneficjenta, spotkania
indywidualne w PARP i w MRR, bezpośrednie
wsparcie np. w wypełnianiu wniosków o płatność),
jak również ekspertów zatrudnianych przez PARP;
— zaliczkowanie wszystkich beneficjentów – śred-
nie oczekiwanie beneficjenta na zaliczkę od instytucji
pośredniczącej wynosi w programie 2–3 dni;
— zastosowanie mechanizmu zaliczkowania do
100% wydatków kwalifikowanych objętych wnio-
skiem o płatność;
— zastosowanie zasady przekazywania i rozlicza-
nia w ramach realizowanych projektów w pierwszej
kolejności środków będących wkładem UE, następnie
dopiero dopełnianych wkładem krajowym, w celu wy-

korzystania w pierwszej kolejności środków unijnych
i zminimalizowania konieczności wykorzystywania
własnych środków na początku realizacji projektu;
— dopuszczenie certyfikowania do KE wydatków
kwalifikowalnych beneficjentów dużych projektów
przed faktycznym zatwierdzeniem tych projektów
przez KE;
— umożliwienie ujmowania w poświadczeniach
zaliczek przekazanych przez beneficjentów wyko-
nawcom;
— złagodzenie wymogów w zakresie wnoszenia
przez beneficjenta zabezpieczenia prawidłowej re-
alizacji projektu – zabezpieczenia powinny zasadni-
czo opiewać tylko do wysokości przekazanych i nie-
rozliczonych przez beneficjenta środków w formie
zaliczki;
— przygotowanie dedykowanych wzorów umów
o dofinansowanie dla różnych działań, projektów
(w tym etapowe, warunkowe) i wnioskodawców;
— szybkie tempo przekazywania środków benefi-
cjentów (kilka dni od wniosku o płatność);
— szybkie tempo przeprowadzania konkursów
(np. w konkursie do działania 1.3 na wyposażenie i two-
rzenie zaplecza B+R konkurs został ogłoszony 6 marca
2009 r., a instytucja zarządzająca pierwsze wyniki oce-
ny zatwierdziła już 18 maja 2009 r.).
6. Jak wygląda planowany harmonogram naboru
wniosków do poszczególnych działań w najbliższym
czasie?
Nabory wniosków planowane są w ramach dzia-
łań:
— I.4: Promocja i współpraca – nabór wniosków
o dofinansowanie dla projektów konkursowych;
— III.2: Infrastruktura turystyki kongresowej
i targowej – nabór projektów na listę projektów indy-
widualnych PO RPW.
Rozpoczęcie naborów planowane jest w pierw-
szym kwartale 2010 r.
Decyzja o rozpoczęciu naboru w ramach działania
1.3: Wspieranie innowacji nie została jeszcze podjęta.
Nabór rozstanie uruchomiony pod warunkiem zaist-
nienia wolnych środków w działaniu, nie wcześniej
jednak niż w I kwartale 2010 r.
Wszystkie środki w ramach pozostałych działań
w programie są już rozdysponowane – zostały zakon-
traktowane i/bądź zarezerwowane na realizację pro-
jektów indywidualnych.
7. Jaki wpływ wywiera program na środowisko
woj. warmińsko-mazurskiego?
Podstawowym aktem prawnym, który określa na-
rzędzia i zasady oceny wpływu na środowisko, jest
ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie, udziale spo-
łeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach
oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2008 r. Nr 199,
poz. 1227, z późn. zm.). Ustawa rozróżnia następują-
ce oceny oddziaływania na środowisko: w przypadku
zamierzeń inwestycyjnych ocenę oddziaływania przed-
sięwzięcia na środowisko oraz ocenę oddziaływania
przedsięwzięcia na obszar Natura 2000, zaś dla do-
923
kumentów takich jak plany i programy ustalające
ramy dla przyszłych przedsięwzięć przeprowadza się
strategiczną ocenę oddziaływania na środowisko.
Zgodnie z obowiązującymi w Unii Europejskiej
zasadami w przypadku każdej inwestycji sprawdza
się jej wpływ na europejską sieć ekologiczną Natura
2000. Natomiast rodzaje przedsięwzięć, które wyma-
gają oceny oddziaływania na środowisko, wylicza roz-
porządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r.
w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogą-
cych znacząco oddziaływać na środowisko oraz szcze-
gółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowa-
niem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o od-
działywaniu na środowisko (Dz. U. z 2004 r. Nr 257,
poz. 2573). W ramach PO RPW w przypadku woj.
warmińsko-mazurskiego przeprowadzenia postępo-
wania w sprawie oceny oddziaływania przedsięwzię-
cia na środowisko wymagają przede wszystkim: pro-
jekt „Modernizacja i rozwój zintegrowanego systemu
transportu zbiorowego w Olsztynie” oraz projekty
drogowe PO RPW. W wyniku prowadzonego postę-
powania dla przedsięwzięcia sporządza się raport
o oddziaływaniu na środowisko, w którym określa
się warunki prowadzenia inwestycji i rozwiązania
służące zapobieganiu powstawania zanieczyszczeń
oraz sposoby przywracania środowiska do właściwe-
go stanu. Raport poddawany jest następnie konsul-
tacjom społecznym i opinii właściwych organów. Po
dokonaniu uzgodnień stanowi on podstawę do wyda-
nia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.
Decyzja wraz z postanowieniami potwierdzającymi
przeprowadzenie kolejnych etapów postępowania
w zakresie oceny oddziaływania na środowisko sta-
nowi załącznik do wniosku beneficjenta o dofinanso-
wanie danego projektu. Z uwagi na niewielkie za-
awansowanie przygotowania ww. projektów wyma-
gających przeprowadzenia oceny oddziaływania przed-
sięwzięcia na środowisko nie jest możliwe w tym
momencie określenie wpływu tych inwestycji na śro-
dowisko województwa.
Na etapie projektu dokumentu PO RPW została
przeprowadzona strategiczna ocena oddziaływania
programu na środowisko. W jej wyniku sporządzono
w formie dokumentu prognozę, w której określono
potencjalne wpływy programu operacyjnego na śro-
dowisko i zaproponowano zestaw wskaźników moni-
torowania tych oddziaływań. Wskaźniki zbierane
w ramach badań statystyki publicznej okazały się
zbyt ogólne dla odzwierciedlenia potencjalnych od-
działywań projektów realizowanych w ramach PO
RPW. Instytucja zarządzająca PO RPW w wyniku
analizy rodzajów, skali i rozproszenia projektów na
terenie Polski wschodniej ustaliła, że odpowiednim
rozwiązaniem w zakresie oceny wpływu programu
na środowisko będzie określenie oddziaływań po-
szczególnych projektów odnośnie do kwestii zrówno-
ważonej konsumpcji, tj. proekologicznych zachowań
przede wszystkim w zakresie gospodarowania wodą
i energią, minimalizowania wytwarzanych odpadów
oraz odpowiedzialności za stan środowiska. Rozwią-
924
zanie to pozwala zbadać także te projekty, które nie
wymagają przeprowadzenia oceny oddziaływania
przedsięwzięcia na środowisko.
Badanie projektu przeprowadza się dwukrotnie:
na etapie podpisanej umowy o dofinansowanie spraw-
dzana jest gotowość beneficjenta do zastosowania
rozwiązań prośrodowiskowych w projekcie, nato-
miast po zakończeniu realizacji projektu ocenione
zostaną uzyskane efekty. Badania ankietowe prowa-
dzone są na bieżąco wraz z procesem podpisywania
umów o dofinansowanie. Informacje zebrane w ten
sposób w ramach projektów poszczególnych działań
posłużą do ustalenia wiarygodnego kompleksowego
obrazu o wielkości, natężeniu, kierunkach i skali od-
działywania programu na środowisko. Z uwagi na
zaawansowanie przygotowywanych projektów w ra-
mach osi I: Nowoczesna gospodarka najwięcej mate-
riału do porównania uzyskano z ankiet w ramach
działaniach I.1.: Infrastruktura uczelni i I.3.: Wspie-
ranie innowacji, dlatego analiza prezentowanych po-
niżej wyników skupiła się tylko na tych dwóch dzia-
łaniach.
W ramach dotychczasowej wysyłki ankiet dla woj.
warmińsko mazurskiego zebrano informacje z dwóch
projektów w ramach działania I.1 i dwóch projektów
z działania I.3. W wyniku analizy ankiet stwierdzo-
no, iż w projektach prowadzone są działania ograni-
czające negatywny wpływ inwestycji na środowisko.
Niniejsze działania dotyczą przede wszystkim: obsa-
dzania zielenią terenu wokół obiektów projektu, ogra-
niczania ilości zużycia energii elektrycznej poprzez
stosowanie energooszczędnych urządzeń codzienne-
go użytku i energooszczędnego oświetlenia wewnątrz
i na zewnątrz budynku, ograniczania ilości zużytej
wody poprzez zakup urządzeń ograniczających siłę
strumienia wody. W dwóch projektach beneficjenci
podali, iż będą stosować ekologiczne źródła ogrze-
wania: w jednym kolektor słoneczny, a w drugim
pompę ciepła. Wszyscy zapytani beneficjenci wyka-
zali się dobrą znajomością aktualnie obowiązują-
cych przepisów Prawa ochrony środowiska i Prawa
budowlanego.
Odnośnie do wpływu programu na środowisko
woj. warmińsko-mazurskiego uprzejmie informuję,
iż w ramach strategicznej oceny oddziaływania na
środowisko oceniono potencjalne oddziaływania dla
całego obszaru Polski wschodniej, bez podziału na
poszczególne województwa. Wersja elektroniczna
prognozy jest dostępna na stronie internetowej Mi-
nisterstwa Rozwoju Regionalnego: www.polskaw-
schodnia.gov.pl/Dokumenty/Strony/Dokumenty.
aspx.
8. Jak przebiega kampania promocyjna PO RPW
celem ułatwienia potencjalnym beneficjentom ubie-
gania się o dofinansowanie projektów w ramach pro-
gramu?
Działania informacyjno-promocyjne ułatwiające
potencjalnym beneficjentom ubieganie się o dofinan-
sowanie projektów w ramach PO RPW są realizowa-
ne w wielu formach, przy użyciu różnorodnych na-
rzędzi i kanałów komunikacji oraz koncentrują się
na trzech podstawowych obszarach: informacji, pro-
mocji, serwisach informacyjnych. Wszystkie działa-
nia wynikają z planu komunikacji Programu Opera-
cyjnego „Rozwój Polski Wschodniej” na lata 2007–
–2013 oraz są zgodne ze strategią komunikacji fun-
duszy europejskich w Polsce w ramach Narodowej
Strategii Spójności na lata 2007–2013.
Informacja.
1) Punkty informacyjno – konsultacyjne prowadzo-
ne przez PARP i MRR. Do zadań punktów należy
m.in. udzielanie informacji o wszystkich osiach prio-
rytetowych PO RPW, w tym w szczególności informa-
cji na temat ogłaszanych konkursów. Przekazywanie
informacji odbywa się telefonicznie, e-mailowo oraz
w ramach bezpośrednich spotkań. Punkty dystrybu-
ują wśród zainteresowanych osób materiały informa-
cyjne dotyczące programu. W chwili obecnej w skład
punktów informujących o PO RPW wchodzi:
— 111 punktów konsultacyjnych PARP w całej
Polsce,
— informatorium działające przy PARP w War-
szawie,
— centralny punkt informacyjny w Warszawie
MRR oraz regionalne punkty informacyjne.
2) Ogłoszenia prasowe i radiowe dotyczące konkur-
sów ogłaszanych w danym roku w ramach PO RPW
(prasa ogólnopolska i regionalna, stacje radiowe).
Promocja.
1) Działania promujące PO RPW (skierowane
również do potencjalnych beneficjentów):
— artykuły prasowe i audycje radiowe wzmacnia-
jące promocyjnie ogłoszenia dotyczące konkursów,
— kampanie promocyjne o szerokim zasięgu
(z użyciem m.in. spotów telewizyjnych i radiowych,
banerów internetowych, reklamy prasowej, reklamy
zewnętrznej oraz interaktywnych narzędzi informa-
tycznych; przykładem jest tegoroczna kampania
„Przymierz się”),
— targi i konferencje (m.in. III Forum Funduszy
Europejskich, Forum Małych i Średnich Przedsię-
biorstw),
— współpraca z mediami (m.in. konferencje pra-
sowe informujące o rozpoczęciu naboru wniosków,
współpraca przy projektach prasowych takich jak
np. dodatek fundusze UE w „Gazecie Wyborczej”
oraz telewizyjnych np. „Słownik Funduszy Europej-
skich” w TVN CNBC Biznes)
— dystrybucja materiałów informacyjnych (prze-
kazywanie materiałów informacyjnych do punktów
konsultacyjnych oraz podmiotom zainteresowanym
informacjami na temat PO RPW, w tym potencjal-
nym beneficjentom).
Serwisy informacyjne. Działanie obejmuje pro-
wadzenie portali, na których znajdują się m.in. in-
formacje o ogłaszanych naborach i sposobach apli-
kowania o środki. W chwili obecnej działają nastę-
pujące portale:
— serwis „Polska Wschodnia” (www.polskaw-
schodnia.gov.pl),
 925

— podstrona PO RPW w serwisie PARP (www.
parp.gov.pl/porpw),
— serwis MRR (www.mrr.gov.pl).
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hetman
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie przebiegu realizacji
Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej”
w woj. świętokrzyskim w latach 2008–2009
(13205)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 7 grudnia br., nr BM-I-0700-246-ED/09,
NK 185363/09, w sprawie interpelacji posła Kazimie-
rza Moskala oraz grupy posłów dotyczącej przebiegu
realizacji Programu Operacyjnego „Rozwój Polski
Wschodniej” w woj. świętokrzyskim w latach 2008–
–2009 przekazuję przedmiotowe informacje według
stanu na dzień 30 listopada br.
1. Jaka część środków unijnych została przezna-
czona na realizację niniejszego programu w woj.
świętokrzyskim?
Program „Rozwój Polski Wschodniej” realizowa-
ny jest ze środków Unii Europejskiej (Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego) i krajowych środ-
ków publicznych. Pula środków przeznaczonych na
program z EFRR to ok. 2,27 mld euro. Na realizację
W ramach pozostałych województw Polski wschod-
niej proces ten wygląda następująco:
W woj. lubelskim podpisane zostały 22 umowy
o dofinansowanie:
— koszt całkowity: 715 753 402,91 PLN,
— wydatki kwalifikowalne: 697 174 095,05 PLN,
— dofinansowanie ogółem: 594 270 384,08 PLN,
— w tym EFRR: 541 076 216,21 PLN (co stanowi
25,53% alokacji na województwo).
W woj. podkarpackim podpisanych zostało 9 umów
o dofinansowanie:
— koszt całkowity: 497 517 803,68PLN,
— wydatki kwalifikowalne: 474 784 828,02 PLN,
— dofinansowanie ogółem: 439 312 223,50 PLN,
— w tym EFRR: 385 073 226,35 PLN (co stanowi
18,99%% alokacji na województwo).
W woj. podlaskim podpisanych zostało 8 umów
o dofinansowanie:
— koszt całkowity: 440 993 582,66 PLN,
— wydatki kwalifikowalne: 414 879 881,23 PLN,
— dofinansowanie ogółem: 366 033 806,88 PLN,
— w tym EFRR: 335 273 992,49 PLN (co stanowi
20,84% alokacji na województwo).
W woj. warmińsko-mazurskim podpisanych zo-
stało 8 umów o dofinansowanie:
— koszt całkowity: 637 335 554,59 PLN,
— wydatki kwalifikowalne: 625 253 730,58 PLN,
— dofinansowanie ogółem: 492 289 847,00 PLN,
— w tym EFRR: 440 736 115,75 PLN (co stanowi
23,65% alokacji na województwo).
Poniżej przedstawiono dane na temat liczby i war-
tości popisanych umów o dofinansowanie w poszcze-
gólnych województwach.
Zawarte umowy o dofinansowanie od uruchomienia programu
Liczba Wartość
Województwo Dofinansowanie Odpowiadająca % realizacji
ogółem środkom UE zobowiązań
od uruchomienia od uruchomienia UE na lata
programu programu 2007–2013
lubelskie 22 594 270 384,08 541 076 216,21 25,53%

Programu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej” oś priorytetowa I 22 594 270 384,08 541 076 216,21 75,95%

w woj. świętokrzyskim przeznaczono 375,30 mln oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%

euro, co stanowi 16,51% alokacji programu w ramach oś priorytetowa III 0 0,00 0,00 0,00%
osi I–V. Z ogólnej kwoty EFRR przeznaczonej na PO
oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00%
RPW (2,27 mld euro) wydzielono z podziału kwotę
68,21 mln euro przewidzianą na realizację prioryte- oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00%

tu VI: Pomoc techniczna. podkarpackie 9 439 312 223,50 385 073 226,35 18,99%

2. Jak przebiega realizacja i absorpcja środków oś priorytetowa I 9 439 312 223,50 385 073 226,35 48,11%
pochodzących z tego programu w woj. świętokrzy- oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%
skim? Jakie działania zostały zrealizowane w ra- oś priorytetowa III 0 0,00 0,00 0,00%
mach poszczególnych osi priorytetowych i jak ten
oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00%
proces wygląda na tle pozostałych województw?
W woj. świętokrzyskim podpisane zostały 4 umo- oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00%

wy o dofinansowanie: podlaskie 8 366 033 806,88 335 273 992,49 20,84%

— koszt całkowity: 627 014 684,71 PLN, oś priorytetowa I 7 248 680 766,88 217 920 952,49 34,93%
— wydatki kwalifikowalne: 556 914 169,15 PLN, oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%
— dofinansowanie ogółem: 422 027 605,89 PLN, oś priorytetowa III 1 117 353 040,00 117 353 040,00 42,78%
— w tym EFRR: 395 856 882,77 PLN (co stanowi
oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00%
25,31% alokacji na województwo).
926

oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00% Poniżej przedstawiono podział środków pomię-

świętokrzyskie 4 422 027 605,89 395 856 882,77 25,31%
dzy poszczególne typy beneficjentów w woj. święto-
krzyskim.
oś priorytetowa I 2 117 393 315,43 101 875 781,31 19,38%

oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%

Zawarte umowy o dofinansowanie
oś priorytetowa III 2 304 634 290,46 293 981 101,46 93,19% od uruchomienia programu

Liczba Wartość
oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00%
Województwo/
oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00% typ beneficjentów Dofinansowanie Odpowiadająca % realizacji
ogółem środkom UE zobowiązań
warmińsko-mazur-
8 492 289 847,00 440 736 115,75 23,65% od uruchomienia od uruchomienia UE na lata
skie
programu programu 2007–2013
oś priorytetowa I 7 396 570 007,00 345 016 275,75 55,08%
świętokrzyskie 4 422 027 605,89 395 856 882,77 25,31%
oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%
jednostka organizacyjna
oś priorytetowa III 0 0,00 0,00 0,00% 1 233 613 030,46 233 613 030,46 14,94%
j.s.t.

oś priorytetowa IV 1 95 719 840,00 95 719 840,00 18,83% przedsiębiorca lub

1 71 021 260,00 60 368 071,00 3,86%
przedsiębiorstwo
oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00%
szkoła wyższa 2 117 393 315,43 101 875 781,31 6,51%
Ogółem 51 2 313 933 867,35 2 098 016 433,57 22,85%

Do wyliczenia wykorzystania alokacji przyjęto kurs EUR/PLN

Do wyliczenia wykorzystania alokacji przyjęto kurs EUR/PLN
Europejskiego Banku Centralnego z dnia 27 listopada 2009 r.,
tj. 1 EUR = 4,1635 PLN.
Ponadto podpisane zostały także dwie umowy
o dofinansowanie dla projektów kompleksowych (po-
nadregionalnych) realizowanych na terenie 5 woje-
wództw wschodniej Polski.
Informacje na temat podpisanych umów o dofi-
nansowanie, przewidzianych do realizacji w ramach
poszczególnych województw przedstawiono w tabeli
na s. 910–912.
3. Jak wygląda podział tych środków ze względu
na poszczególne grupy beneficjentów?
W ramach programu „Rozwój Polski Wschodnie-
j” projekty realizować będą następujące grupy bene-
ficjentów:
— szkoły wyższe,
— jednostki samorządu terytorialnego oraz związ-
ki i stowarzyszenia z ich udziałem,
— jednostki naukowe, w tym podstawowe jed-
nostki organizacyjne szkół wyższych,
— jednostki badawczo-rozwojowe, w tym jednost-
ki Polskiej Akademii Nauk,
— przedsiębiorcy,
— organizacje pozarządowe,
— Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Auto-
strad,
— instytucje ważne dla regionów z punktu widze-
nia rozwoju regionalnego, w tym:
a) urzędy statystyczne, biura planowania prze-
strzennego,
b) organizacje turystyczne,
c) instytucje otoczenia biznesu i innowacji (agen-
cje i fundacje rozwoju regionalnego i lokalnego, klu-
by biznesu, centra obsługi inwestorów, izby gospo-
darcze, centra transferu technologii, parki technolo-
giczne, parki przemysłowe, inkubatory przedsiębior-
czości),
d) instytucja zarządzająca programem oraz in-
stytucja pośrednicząca i inne instytucje wyznaczone
do wdrażania programu,
e) organy administracji rządowej.
Europejskiego Banku Centralnego z dnia 27 listopada 2009 r.,
tj. 1 EUR = 4,1635 PLN.
4. Czy i jakie widzi pani minister zagrożenia dla
sprawnego przebiegu realizacji działań w ramach PO
RPW? Jakie działania podejmuje ministerstwo w celu
likwidowania tych zagrożeń?
W ramach PO RPW nie zaobserwowano istotnych
zjawisk skutkujących zagrożeniem sprawnej realiza-
cji działań w ramach PO RPW. Odnotowane proble-
my związane są z długotrwałym procesem przygoto-
wywania przez beneficjentów projektów inwestycyj-
nych, co wynika z:
— czasochłonnych procedur uzyskiwania pozwo-
leń wymaganych do złożenia z wnioskiem o dofinan-
sowanie projektu;
W ramach przyspieszenia i uproszczenia procesu
przygotowania projektów i ich przedkładania do oce-
ny dopuszczono przedkładanie wniosku o dofinanso-
wanie do oceny przed uzyskaniem pozwolenia na bu-
dowę, natomiast w przypadku projektów typu „za-
projektuj i wybuduj” umożliwiono podpisywanie
umowy o dofinansowanie bez pozwolenia na budowę,
pod warunkiem ustanowienia kontraktu z wykonaw-
cą przed podpisaniem umowy o dofinansowanie.
W przypadku tzw. dużych projektów (o wartości 50 mln
euro i więcej), realizowanych w formule żółtego i czer-
wonego FIDIC, przyjęto rozwiązanie dopuszczające
przedkładanie wniosku o dofinansowanie do zatwier-
dzenia KE przed uzyskaniem w projekcie pozwoleń
na budowę.
— wymogów ustanowienia zabezpieczeń prawi-
dłowej realizacji projektu;
Wymogi w zakresie wnoszenia przez beneficjenta
zabezpieczenia prawidłowej realizacji projektu zosta-
ły złagodzone pod kątem wartości zabezpieczenia
i okresu jego ustanowienia.
— złożoności projektów realizowanych w ramach
PO RPW;
Opracowano dedykowane wzory umów o dofinan-
sowanie dla różnych typów działań, projektów i wnio-

skodawców, odpowiadające specyfice realizowanych
inwestycji.
— późnego uruchamiania procedur przetargo-
wych – w większości projektów dopiero po podpisaniu
umowy o dofinansowanie projektu;
— wydłużających się procedur wyłaniania wyko-
nawców w ramach ogłaszanych przetargów (protesty,
dodatkowe zapytania oferentów, unieważnienia po-
stępowań);
— niedoboru doświadczonej w zamówieniach pu-
blicznych kadry beneficjenta.
Przeprowadzono cykl spotkań z beneficjentami
PO RPW, których celem było wypracowanie działań
mających na celu przyspieszenie wydatkowania środ-
ków, omówienie postępów prac w przygotowaniu pro-
jektów do realizacji oraz działań podejmowanych
przez beneficjentów dla sprawnej realizacji projek-
tów. Beneficjenci zobowiązani zostali do przygotowy-
wania procedur przetargowych przed podpisaniem
umowy o dofinansowanie dla projektów, tak aby po-
stępowanie mogło zostać rozpoczęte niezwłocznie po
podpisaniu umowy o dofinansowanie.
W związku ze zidentyfikowanymi kwestiami pro-
blemowymi w zakresie wdrażania PO RPW podjęto
działania mające na celu złagodzenie zaistniałych
problemów, ale również przyspieszenie realizacji pro-
gramu. Działania te opisano w pkt 5.
5. Jakie środki zaradcze ma zamiar podjąć pani
minister, które zapewnią skuteczne i terminowe wy-
datkowanie funduszy unijnych oraz osiągnięcie za-
deklarowanych wobec Unii Europejskiej celów zwią-
zanych z ww. programem?
Działania podejmowane przez instytucję zarządza-
jącą programem i instytucję pośredniczącą wspierają-
ce beneficjentów w szybszej realizacji projektów:
— indywidualne podejście do beneficjenta – bene-
ficjenci korzystają ze wsparcia udzielanego przez pra-
cowników Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczo-
ści (PARP) i Ministerstwa Rozwoju Regionalnego
(MRR), (wizyty na miejscu u beneficjenta, spotkania
indywidualne w PARP i w MRR, bezpośrednie wspar-
cie na przykład w wypełnianiu wniosków o płatność),
jak i ekspertów zatrudnianych przez PARP,
— zaliczkowanie wszystkich beneficjentów – śred-
nie oczekiwanie beneficjenta na zaliczkę od instytucji
pośredniczącej wynosi w programie 2–3 dni,
— zastosowanie mechanizmu zaliczkowania do
100% wydatków kwalifikowanych objętych wnio-
skiem o płatność,
— zastosowanie zasady przekazywania i rozlicza-
nia w ramach realizowanych projektów w pierwszej
kolejności środków będących wkładem UE, następnie
dopiero dopełnianych wkładem krajowym, w celu wy-
korzystania w pierwszej kolejności środków unijnych
i zminimalizowania konieczności wykorzystywania
własnych środków na początku realizacji projektu,
— dopuszczenie certyfikowania do KE wydatków
kwalifikowalnych beneficjentów dużych projektów
przed faktycznym zatwierdzeniem tych projektów
przez KE,
927
— umożliwienie ujmowania w poświadczeniach
zaliczek przekazanych przez beneficjentów wyko-
nawcom,
— złagodzenie wymogów w zakresie wnoszenia
przez beneficjenta zabezpieczenia prawidłowej re-
alizacji projektu – zabezpieczenia powinny zasadni-
czo opiewać tylko do wysokości przekazanych i nie-
rozliczonych przez beneficjenta środków w formie
zaliczki,
— przygotowanie dedykowanych wzorów umów
o dofinansowanie dla różnych działań, projektów
(w tym etapowe, warunkowe) i wnioskodawców,
— szybkie tempo przekazywania środków benefi-
cjentów (kilka dni od wniosku o płatność),
— szybkie tempo przeprowadzania konkursów
(np. w konkursie do działania 1.3 dotyczącego wyposa-
żenia i tworzenia zaplecza B+R konkurs został ogłoszo-
ny 6 marca 2009 r., a instytucja zarządzająca pierwsze
wyniki oceny zatwierdziła już 18 maja 2009 r.).
6. Jak wygląda planowany harmonogram naboru
wniosków do poszczególnych działań w najbliższym
czasie?
Nabory wniosków planowane są w ramach
działań:
— I.4: Promocja i współpraca – nabór wniosków
o dofinansowanie dla projektów konkursowych,
— III.2: Infrastruktura turystyki kongresowej
i targowej – nabór projektów na listę projektów indy-
widualnych PO RPW.
Rozpoczęcie naborów planowane jest w I kwarta-
le 2010 r.
Decyzja o rozpoczęciu naboru w ramach działania
1.3: Wspieranie innowacji nie została jeszcze podjęta.
Nabór rozstanie uruchomiony pod warunkiem zaist-
nienia wolnych środków w działaniu, nie wcześniej
jednak niż w I kwartale 2010 r. Wszystkie środki
w ramach pozostałych działań w programie są już
rozdysponowane – zostały zakontraktowane i/bądź
zarezerwowane na realizację projektów indywidu-
alnych.
7. Jaki wpływ wywiera program na środowisko
woj. świętokrzyskiego?
Podstawowym aktem prawnym, który określa
narzędzia i zasady oceny wpływu na środowisko,
jest ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U.
z 2008 r. Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.). Ustawa
rozróżnia następujące oceny oddziaływania na śro-
dowisko: w przypadku zamierzeń inwestycyjnych
ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko
oraz ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na obszar
Natura 2000, zaś dla dokumentów takich jak plany
i programy ustalające ramy dla przyszłych przed-
sięwzięć przeprowadza się strategiczną ocenę od-
działywania na środowisko.
Zgodnie z obowiązującymi w Unii Europejskiej
zasadami w przypadku każdej inwestycji sprawdza
się jej wpływ na Europejską Sieć Ekologiczną Natura
928
2000. Natomiast rodzaje przedsięwzięć, które wyma-
gają oceny oddziaływania na środowisko, wylicza roz-
porządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r.
w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogą-
cych znacząco oddziaływać na środowisko oraz szcze-
gółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowa-
niem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o od-
działywaniu na środowisko (Dz. U. z 2004 r. Nr 257,
poz. 2573).
W ramach PO RPW w przypadku woj. święto-
krzyskiego przeprowadzenia postępowania w spra-
wie oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środo-
wisko wymagają przede wszystkim: projekt „Rozwój
systemu komunikacji publicznej w Kieleckim Obsza-
rze Metropolitalnym” oraz projekty drogowe PO
RPW. W wyniku prowadzonego postępowania dla
przedsięwzięcia sporządza się raport o oddziaływa-
niu na środowisko, w którym określa się warunki
prowadzenia inwestycji i rozwiązania służące zapo-
bieganiu powstawaniu zanieczyszczeń oraz sposoby
przywracania środowiska do właściwego stanu. Ra-
port poddawany jest następnie konsultacjom spo-
łecznym i opinii właściwych organów. Po dokonaniu
uzgodnień stanowi on podstawę do wydania decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach. Decyzja wraz
z postanowieniami potwierdzającymi przeprowa-
dzenie kolejnych etapów postępowania w zakresie
oceny oddziaływania na środowisko stanowi załącz-
nik do wniosku beneficjenta o dofinansowanie da-
nego projektu. Z uwagi na niewielkie zaawansowa-
nie przygotowania ww. projektów wymagających
przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsię-
wzięcia na środowisko nie jest możliwe w tym mo-
mencie określenie wpływu tych inwestycji na środo-
wisko województwa.
Na etapie projektu dokumentu PO RPW została
przeprowadzona strategiczna ocena oddziaływania
programu na środowisko. W jej wyniku sporządzono
dokument – prognozę, w której określono potencjalne
wpływy programu operacyjnego na środowisko i za-
proponowano zestaw wskaźników monitorowania
tych oddziaływań. Wskaźniki zbierane w ramach ba-
dań statystyki publicznej okazały się zbyt ogólne dla
odzwierciedlenia potencjalnych oddziaływań projek-
tów realizowanych w ramach PO RPW. IZ PO RPW
w wyniku analizy rodzajów, skali i rozproszenia pro-
jektów na terenie Polski wschodniej ustaliła, że od-
powiednim rozwiązaniem w zakresie oceny wpływu
programu na środowisko będzie określenie oddziały-
wań poszczególnych projektów odnośnie do kwestii
zrównoważonej konsumpcji, tj. proekologicznych za-
chowań przede wszystkim w zakresie gospodarowa-
nia wodą i energią, minimalizowania wytwarzanych
odpadów oraz odpowiedzialności za stan środowiska.
Rozwiązanie to pozwala zbadać także te projekty,
które nie wymagają przeprowadzenia oceny oddzia-
ływania przedsięwzięcia na środowisko.
Badanie projektu przeprowadza się dwukrotnie,
na etapie podpisanej umowy o dofinansowanie spraw-
dzana jest gotowość beneficjenta do zastosowania
rozwiązań prośrodowiskowych w projekcie, nato-
miast po zakończeniu realizacji projektu ocenione
zostaną uzyskane efekty. Badania ankietowe prowa-
dzone są na bieżąco wraz z procesem podpisywania
umów o dofinansowanie. Informacje zebrane w ten
sposób w ramach projektów poszczególnych działań
posłużą do ustalenia wiarygodnego, kompleksowego
obrazu o wielkości, natężeniu, kierunkach i skali od-
działywania programu na środowisko. Z uwagi na
zaawansowanie przygotowywanych projektów w ra-
mach osi I: Nowoczesna gospodarka najwięcej mate-
riału do porównania uzyskano z ankiet w ramach
działaniach I.1: Infrastruktura uczelni i I.3: Wspie-
ranie innowacji, dlatego analiza prezentowanych po-
niżej wyników skupiła się tylko na tych dwóch dzia-
łaniach.
W ramach dotychczasowej analizy ankiet dla woj.
świętokrzyskiego zbadano informacje z jednego pro-
jektu w ramach działania I.1 i jednego projektu
z działania I.3. W jej wyniku stwierdzono, iż w obu
projektach prowadzone są działania ograniczające
negatywny wpływ realizacji projektów na środowi-
sko. Niniejsze działania dotyczą przede wszystkim:
zagospodarowania zielenią terenu wokół obiektów
projektu, ograniczania zużycia energii elektrycznej
poprzez zakup i stosowanie energooszczędnych urzą-
dzeń codziennego użytku i energooszczędnego oświe-
tlenia wewnątrz i na zewnątrz budynku, ogranicza-
nia ilości zużytej wody poprzez zakup urządzeń ogra-
niczających strumień wody. Zapytani beneficjenci
wykazali się dobrą znajomością aktualnie obowiązu-
jących przepisów Prawa ochrony środowiska i Prawa
budowlanego.
Odnośnie do wpływu programu na środowisko
woj. świętokrzyskiego uprzejmie informuję, iż w ra-
mach strategicznej oceny oddziaływania na środowi-
sko oceniono potencjalne oddziaływania dla całego
obszaru Polski wschodniej, bez podziału na poszcze-
gólne województwa. Wersja elektroniczna prognozy
jest dostępna na stronie internetowej Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego: www.polskawschodnia.gov.
pl/Dokumenty/Strony/Dokumenty.aspx.
8. Jak przebiega kampania promocyjna PO RPW
celem ułatwienia potencjalnym beneficjentom ubie-
gania się o dofinansowanie projektów w ramach pro-
gramu?
Działania informacyjno-promocyjne ułatwiające
potencjalnym beneficjentom ubieganie się o dofinan-
sowanie projektów w ramach PO RPW są realizowa-
ne w wielu formach, przy użyciu różnorodnych na-
rzędzi i kanałów komunikacji, oraz koncentrują się
na 3 podstawowych obszarach: informacja, promocja,
serwisy informacyjne. Wszystkie działania wynikają
z planu komunikacji Programu Operacyjnego „Roz-
wój Polski Wschodniej na lata 2007–2013” oraz są
zgodne ze strategią komunikacji funduszy europej-
skich w Polsce w ramach Narodowej Strategii Spój-
ności na lata 2007–2013.
I. Informacja.
1. Punkty informacyjno-konsultacyjne prowadzo-
ne przez PARP i MRR.

Do zadań punktów należy m.in. udzielanie infor-
macji na temat wszystkich osi priorytetowych PO
RPW, w tym w szczególności informacji na temat
ogłaszanych konkursów. Przekazywanie informacji
odbywa się telefonicznie, e-mailowo oraz w ramach
bezpośrednich spotkań. Punkty dystrybuują wśród
zainteresowanych osób materiały informacyjne do-
tyczące programu. W chwili obecnej w skład punktów
informujących o PO RPW wchodzi:
— 111 punktów konsultacyjnych PARP w całej
Polsce,
— Informatorium działające przy PARP w War-
szawie,
— Centralny Punkt Informacyjny MRR w War-
szawie oraz regionalne punkty informacyjne.
2. Ogłoszenia prasowe i radiowe dotyczące konkur-
sów ogłaszanych w danym roku w ramach PO RPW
(prasa ogólnopolska i regionalna, stacje radiowe).
II. Promocja.
1. Działania promujące PO RPW (skierowane
również do potencjalnych beneficjentów):
— artykuły prasowe i audycje radiowe wzmacnia-
jące promocyjnie ogłoszenia dotyczące konkursów,
— kampanie promocyjne o szerokim zasięgu
(z użyciem m.in. spotów telewizyjnych i radiowych,
banerów internetowych, reklamy prasowej, rekla-
my zewnętrznej oraz interaktywnych narzędzi in-
formatycznych; przykładem jest tegoroczna kam-
pania „Przymierz się”),
— targi i konferencje (m.in. III Forum Funduszy
Europejskich, Forum Małych i Średnich Przedsię-
biorstw),
— współpraca z mediami (m.in. konferencje pra-
sowe informujące o rozpoczęciu naboru wniosków,
współpraca przy projektach prasowych takich, jak
np. dodatek Fundusze UE w „Gazecie Wyborczej”,
oraz telewizyjnych, np. „Słownik Funduszy Europej-
skich” w TVN CNBC Biznes),
— dystrybucja materiałów informacyjnych (prze-
kazywanie materiałów informacyjnych do punktów
konsultacyjnych oraz podmiotom zainteresowanym
informacjami na temat PO RPW, w tym potencjal-
nym beneficjentom).
III. Serwisy informacyjne.
Działanie obejmuje prowadzenie portali, na któ-
rych znajdują się m.in. informacje o ogłaszanych na-
borach i sposobach aplikowania o środki. W chwili
obecnej działają następujące portale:
— serwis Polska wschodnia (www.polskawschod-
nia.gov.pl)
— podstrona PO RPW w serwisie PARP (www.
parp.gov.pl/porpw),
— serwis MRR (www.mrr.gov.pl).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hetman
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
929
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie przebiegu realizacji
Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” w woj. podlaskim
w latach 2008–2009 (13206)
W odpowiedzi na pismo z dnia 7 grudnia br.,
nr BM-I-0700-244-BB/09, NK 185364/09, w sprawie
interpelacji posła Kazimierza Moskala oraz grupy
posłów dotyczącej przebiegu realizacji Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej” w woje-
wództwie podlaskim w latach 2008–2009 w załącze-
niu przekazuję przedmiotowe informacje według sta-
nu na dzień 30 listopada br.
Zestawienie odpowiedzi
1. Jaka część środków unijnych została przezna-
czona na realizację niniejszego programu w woje-
wództwie podlaskim?
Program „Rozwój Polski Wschodniej” realizowa-
ny jest ze środków Unii Europejskiej (Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego) i krajowych środ-
ków publicznych. Pula środków przeznaczonych na
program z EFRR to ok. 2,27 mld euro.
Na realizację Programu Operacyjnego „Rozwój Pol-
ski Wschodniej” w woj. podlaskim przeznaczono 386,86
mln euro, co stanowi 17,01% alokacji programu.
Z ogólnej kwoty EFRR przeznaczonej na PO RPW
(2,27 mld euro) wydzielono z podziału kwotę 68,21
mln euro przewidzianą na realizację priorytetu VI:
Pomoc techniczna.
2. Jak przebiega realizacja i absorpcja środków
pochodzących z tego programu w województwie pod-
laskim? Jakie działania zostały zrealizowane w ra-
mach poszczególnych osi priorytetowych i jak ten
proces wygląda na tle pozostałych województw?
W województwie podlaskim podpisanych zostało
8 umów o dofinansowanie:
— koszt całkowity: 440 993 582,66 PLN,
— wydatki kwalifikowalne: 414 879 881,23 PLN,
— dofinansowanie ogółem: 366 033 806,88 PLN,
— w tym EFRR: 335 273 992,49 PLN (co stanowi
20,84% alokacji na województwo).
W ramach pozostałych województw Polski
wschodniej proces ten wygląda następująco:
W województwie lubelskim podpisane zostały
22 umowy o dofinansowanie:
— koszt całkowity: 715 753 402,91 PLN,
— wydatki kwalifikowalne: 697 174 095,05 PLN,
— dofinansowanie ogółem: 594 270 384,08 PLN,
— w tym EFRR: 541 076 216,21 PLN (co stanowi
25,53% alokacji na województwo).
930

W województwie podkarpackim podpisanych zo- Oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00%

stało 9 umów o dofinansowanie: Oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00%
— koszt całkowity: 497 517 803,68 PLN, warmińsko-mazur-
8 492 289 847,00 440 736 115,75 23,65%
— wydatki kwalifikowalne: 474 784 828,02 PLN, skie

— dofinansowanie ogółem: 439 312 223,50 PLN, Oś priorytetowa I 7 396 570 007,00 345 016 275,75 55,08%

— w tym EFRR: 385 073 226,35 PLN (co stanowi Oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%

18,99%% alokacji na województwo). Oś priorytetowa III 0 0,00 0,00 0,00%

W województwie świętokrzyskim podpisane zo- Oś priorytetowa IV 1 95 719 840,00 95 719 840,00 18,83%

stały 4 umowy o dofinansowanie: Oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00%

— koszt całkowity: 627 014 684,71 PLN, OGÓŁEM 51 2 313 933 867,35 2 098 016 433,57 22,85%
— wydatki kwalifikowalne: 556 914 169,15 PLN,
— dofinansowanie ogółem: 422 027 605,89 PLN,
— w tym EFRR: 395 856 882,77 PLN (co stanowi Do wyliczenia wykorzystania alokacji przyjęto kurs EUR/PLN
25,31% alokacji na województwo). Europejskiego Banku Centralnego z dnia 27 listopada 2009 r.,
W województwie warmińsko-mazurskim podpi- tj. 1 EUR = 4,1635 PLN.
sanych zostało 8 umów o dofinansowanie:
— koszt całkowity: 637 335 554,59 PLN, Ponadto podpisane zostały także 2 umowy o dofi-
— wydatki kwalifikowalne: 625 253 730,58 PLN, nansowanie dla projektów kompleksowych (ponadre-
— dofinansowanie ogółem: 492 289 847,00 PLN, gionalnych), realizowanych na terenie 5 województw
— w tym EFRR: 440 736 115,75 PLN (co stanowi Polski wschodniej.
23,65% alokacji na województwo). Informacje na temat podpisanych umów o dofi-
Poniżej przedstawiono dane nt. liczby i wartości nansowanie, przewidzianych do realizacji w ramach
popisanych umów o dofinansowanie w poszczegól- poszczególnych województw przedstawiono w tabeli
nych województwach: na s. 910–912.
3. Jak wygląda podział tych środków ze względu
na poszczególne grupy beneficjentów?
W ramach programu „Rozwój Polski Wschodnie-
Zawarte umowy o dofinansowanie od uruchomienia programu
j” projekty realizować będą następujące grupy bene-
liczba wartość
ficjentów:
Województwo dofinansowanie
ogółem
odpowiadająca
środkom UE
% realizacji
zobowiązań
— szkoły wyższe;
od uruchomienia od uruchomienia UE na lata — jednostki samorządu terytorialnego oraz
programu programu 2007-2013
związki i stowarzyszenia z ich udziałem;
lubelskie 22 594 270 384,08 541 076 216,21 25,53% — jednostki naukowe, w tym podstawowe jed-
Oś priorytetowa I 22 594 270 384,08 541 076 216,21 75,95%
nostki organizacyjne szkół wyższych;
Oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%
— jednostki badawczo-rozwojowe, w tym jednost-
ki Polskiej Akademii Nauk;
Oś priorytetowa III 0 0,00 0,00 0,00%
— przedsiębiorcy;
Oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00%
— organizacje pozarządowe;
Oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00%
— Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Auto-
podkarpackie 9 439 312 223,50 385 073 226,35 18,99% strad;
Oś priorytetowa I 9 439 312 223,50 385 073 226,35 48,11% — instytucje ważne dla regionów z punktu widze-
Oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00% nia rozwoju regionalnego, w tym:
Oś priorytetowa III 0 0,00 0,00 0,00% – urzędy statystyczne, biura planowania prze-
Oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00%
strzennego,
– organizacje turystyczne,
Oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00%
– instytucje otoczenia biznesu i innowacji (agen-
podlaskie 8 366 033 806,88 335 273 992,49 20,84%
cje i fundacje rozwoju regionalnego i lokalnego, kluby
Oś priorytetowa I 7 248 680 766,88 217 920 952,49 34,93%
biznesu, centra obsługi inwestorów, izby gospodarcze,
Oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00% centra transferu technologii, parki technologiczne,
Oś priorytetowa III 1 117 353 040,00 117 353 040,00 42,78% parki przemysłowe, inkubatory przedsiębiorczości),
Oś priorytetowa IV 0 0,00 0,00 0,00% – instytucja zarządzająca programem oraz in-
Oś priorytetowa V 0 0,00 0,00 0,00% stytucja pośrednicząca i inne instytucje wyznaczone
świętokrzyskie 4 422 027 605,89 395 856 882,77 25,31%
do wdrażania programu,
Oś priorytetowa I 2 117 393 315,43 101 875 781,31 19,38%
– organy administracji rządowej.
Poniżej przedstawiono podział środków pomiędzy
Oś priorytetowa II 0 0,00 0,00 0,00%
poszczególne typy beneficjentów w województwie pod-
Oś priorytetowa III 2 304 634 290,46 293 981 101,46 93,19%
laskim:

Zawarte umowy o dofinansowanie
od uruchomienia programu
liczba wartość
Województwo/
typ beneficjentów
dofinansowanie odpowiadająca
ogółem
od uruchomienia od uruchomienia
programu
podlaskie 8 366 033 806,88
inny niewymieniony
1 49 230 000,00
na liście
jednostka organizacyjna
1 8 729 963,88
j.s.t.
jednostka samorządu
terytorialnego, związek 2 126 054 451,00
lub stowarzyszenie j.s.t.
szkoła wyższa 4 182 019 392,00
Do wyliczenia wykorzystania alokacji przyjęto kurs EUR/PLN
Europejskiego Banku Centralnego z dnia 27 listopada 2009 r.,
tj. 1 EUR = 4,1635 PLN.
4. Czy i jakie widzi Pani Minister zagrożenia dla
sprawnego przebiegu realizacji działań w ramach PO
RPW? Jakie działania podejmuje ministerstwo w celu
likwidowania tych zagrożeń?
W ramach PO RPW nie zaobserwowano istotnych
zjawisk skutkujących zagrożeniem sprawnej realiza-
cji działań w ramach PO RPW. Odnotowane proble-
my związane są z długotrwałym procesem przygoto-
wywania przez beneficjentów projektów inwestycyj-
nych, co wynika z:
— czasochłonnych procedur uzyskiwania pozwo-
leń wymaganych do złożenia z wnioskiem o dofinan-
sowanie projektu;
W ramach przyspieszenia i uproszczenia procesu
przygotowania projektów i ich przedkładania do oce-
ny dopuszczono przedkładanie wniosku o dofinanso-
wanie do oceny przed uzyskaniem pozwolenia na bu-
dowę, natomiast w przypadku projektów typu „za-
projektuj i wybuduj” umożliwiono podpisywanie
umowy o dofinansowanie bez pozwolenia na budowę,
pod warunkiem ustanowienia kontraktu z wykonaw-
cą przed podpisaniem umowy o dofinansowanie.
W przypadku tzw. dużych projektów (o wartości
50 mln euro i więcej) realizowanych w formule „żół-
tego” i „czerwonego” FIDIC-a przyjęto rozwiązanie
dopuszczające przedkładanie wniosku o dofinanso-
wanie do zatwierdzenia KE przed uzyskaniem w pro-
jekcie pozwoleń na budowę.
— wymogów ustanowienia zabezpieczeń prawi-
dłowej realizacji projektu;
Wymogi w zakresie wnoszenia przez beneficjenta
zabezpieczenia prawidłowej realizacji projektu zosta-
ły złagodzone pod kątem wartości zabezpieczenia
i okresu jego ustanowienia.
— złożoności projektów realizowanych w ramach
PO RPW;
Opracowano dedykowane wzory umów o dofinan-
sowanie dla różnych typów działań, projektów i wnio-
skodawców, odpowiadające specyfice realizowanych
inwestycji.
931
— późnego uruchamiania procedur przetargo-
wych – w większości projektów dopiero po podpisaniu
umowy o dofinansowanie projektu;
— wydłużających się procedur wyłaniania wyko-
% realizacji
środkom UE zobowiązań UE nawców w ramach ogłaszanych przetargów (protesty,
programu
na lata
2007–2013
dodatkowe zapytania oferentów, unieważnienia po-
stępowań);
335 273 992,49 20,84% — niedoboru doświadczonej w zamówieniach pu-
46 495 000,00 2,89% blicznych kadry beneficjenta.
Przeprowadzono cykl spotkań z beneficjentami
7 420 469,29 0,46%
PO RPW, których celem było wypracowanie działań
mających na celu przyspieszenie wydatkowania środ-
125 571 040,00 7,81%
ków, omówienie postępów prac w przygotowaniu pro-
155 787 483,20 9,68% jektów do realizacji oraz działań podejmowanych
przez beneficjentów dla sprawnej realizacji projek-
tów. Beneficjenci zobowiązani zostali do przygotowy-
wania procedur przetargowych przed podpisaniem
umowy o dofinansowanie dla projektów, tak aby po-
stępowanie mogło zostać rozpoczęte niezwłocznie po
podpisaniu umowy o dofinansowanie.
W związku ze zidentyfikowanymi kwestiami pro-
blemowymi w zakresie wdrażania PO RPW podjęto
działania mające na celu złagodzenie zaistniałych
problemów, ale również przyspieszenie realizacji pro-
gramu. Działania te opisano w punkcie 5.
5. Jakie ma zamiar podjąć Pani Minister środki
zaradcze, które zapewnią skuteczne i terminowe wy-
datkowanie funduszy unijnych oraz osiągnięcie za-
deklarowanych wobec Unii Europejskiej celów zwią-
zanych z ww. programem?
Działania podejmowane przez instytucję za-
rządzającą programem i instytucję pośredniczącą
wspierające beneficjentów w szybszej realizacji pro-
jektów:
— indywidualne podejście do beneficjenta – bene-
ficjenci korzystają ze wsparcia udzielanego przez pra-
cowników Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczo-
ści (PARP) i Ministerstwa Rozwoju Regionalnego
(MRR) (wizyty na miejscu u beneficjenta, spotkania
indywidualne w PARP i w MRR, bezpośrednie wspar-
cie np. w wypełnianiu wniosków o płatność), jak i eks-
pertów zatrudnianych przez PARP;
— zaliczkowanie wszystkich beneficjentów; śred-
nie oczekiwanie beneficjenta na zaliczkę od instytucji
pośredniczącej wynosi w programie 2–3 dni.
— zastosowanie mechanizmu zaliczkowania do
100% wydatków kwalifikowanych objętych wnio-
skiem o płatność;
— zastosowanie zasady przekazywania i rozlicza-
nia w ramach realizowanych projektów w pierwszej
kolejności środków będących wkładem UE, następnie
dopiero dopełnianych wkładem krajowym, w celu wy-
korzystania w pierwszej kolejności środków unijnych
i zminimalizowania konieczności wykorzystywania
własnych środków na początku realizacji projektu;
— dopuszczenie certyfikowania do KE wydatków
kwalifikowalnych beneficjentów dużych projektów
przed faktycznym zatwierdzeniem tych projektów
przez KE;
932
— umożliwienie ujmowania w poświadczeniach
zaliczek przekazanych przez beneficjentów wyko-
nawcom;
— złagodzenie wymogów w zakresie wnoszenia
przez beneficjenta zabezpieczenia prawidłowej re-
alizacji projektu – zabezpieczenia powinny zasadni-
czo opiewać tylko do wysokości przekazanych i nie-
rozliczonych przez beneficjenta środków w formie
zaliczki;
— przygotowanie dedykowanych wzorów umów
o dofinansowanie dla różnych działań, projektów
(w tym etapowe, warunkowe) i wnioskodawców;
— szybkie tempo przekazywania środków benefi-
cjentów (kilka dni od wniosku o płatność);
— szybkie tempo przeprowadzania konkursów
(np. w konkursie do działania 1.3 na wyposażenie
i tworzenie zaplecza B+R konkurs został ogłoszony
6 marca 2009 r., a instytucja zarządzająca pierwsze
wyniki oceny zatwierdziła już 18 maja 2009 r.).
6. Jak wygląda planowany harmonogram naboru
wniosków do poszczególnych działań w najbliższym
czasie?
Nabory wniosków planowane są w ramach dzia-
łań:
— I.4: Promocja i współpraca – nabór wniosków
o dofinansowanie dla projektów konkursowych;
— III.2: Infrastruktura turystyki kongresowej
i targowej – nabór projektów na listę projektów indy-
widualnych PO RPW.
Rozpoczęcie naborów planowane jest w pierw-
szym kwartale 2010 r.
Decyzja o rozpoczęciu naboru w ramach działania
1.3: Wspieranie innowacji nie została jeszcze podjęta.
Nabór rozstanie uruchomiony pod warunkiem zaist-
nienia wolnych środków w działaniu, nie wcześniej
jednak niż w pierwszym kwartale 2010 r.
Wszystkie środki w ramach pozostałych działań
w programie są już rozdysponowane – zostały zakon-
traktowane i/bądź zarezerwowane na realizację pro-
jektów indywidualnych.
7. Jaki wpływ wywiera program na środowisko
województwa podlaskiego?
Podstawowym aktem prawnym, który określa
narzędzia i zasady oceny wpływu na środowisko,
jest ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U.
z 2008 r. Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.). Ustawa
rozróżnia następujące oceny oddziaływania na śro-
dowisko: w przypadku zamierzeń inwestycyjnych
ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko
oraz ocenę oddziaływania przedsięwzięcia na obszar
Natura 2000, zaś dla dokumentów takich jak plany
i programy ustalające ramy dla przyszłych przed-
sięwzięć przeprowadza się strategiczną ocenę od-
działywania na środowisko.
Zgodnie z obowiązującymi w Unii Europejskiej
zasadami w przypadku każdej inwestycji sprawdza
się jej wpływ na Europejską Sieć Ekologiczną Natura
2000. Natomiast rodzaje przedsięwzięć, które wyma-
gają oceny oddziaływania na środowisko wylicza roz-
porządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r.
w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogą-
cych znacząco oddziaływać na środowisko oraz szcze-
gółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowa-
niem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o od-
działywaniu na środowisko (Dz. U. z 2004 r. Nr 257,
poz. 2573). W ramach PO RPW w przypadku woje-
wództwa podlaskiego przeprowadzenia postępowa-
nia w sprawie oceny oddziaływania przedsięwzięcia
na środowisko wymagają przede wszystkim projekty
transportu miejskiego: Poprawa jakości funkcjono-
wania systemu transportu publicznego miasta Bia-
łegostoku – etap II i Poprawa jakości funkcjonowania
systemu transportu publicznego miasta Białegostoku
– etap III oraz projekty drogowe PO RPW. W wyniku
prowadzonego postępowania dla przedsięwzięcia spo-
rządza się raport o oddziaływaniu na środowisko,
w którym określa się warunki prowadzenia inwesty-
cji i rozwiązania służące zapobieganiu powstawaniu
zanieczyszczeń oraz sposoby przywracania środowi-
ska do właściwego stanu. Raport poddawany jest na-
stępnie konsultacjom społecznym i opinii właściwych
organów. Po dokonaniu uzgodnień stanowi on pod-
stawę do wydania decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach. Decyzja wraz z postanowieniami po-
twierdzającymi przeprowadzenie kolejnych etapów
postępowania w zakresie oceny oddziaływania na
środowisko stanowi załącznik do wniosku beneficjen-
ta o dofinansowanie danego projektu. Z uwagi na
niewielkie zaawansowanie przygotowania ww. pro-
jektów wymagających przeprowadzenia oceny od-
działywania przedsięwzięcia na środowisko nie jest
możliwe w tym momencie określenie wpływu tych
inwestycji na środowisko województwa.
Na etapie projektu dokumentu PO RPW została
przeprowadzona strategiczna ocena oddziaływania
programu na środowisko. W jej wyniku sporządzono
dokument – prognozę, w której określono potencjalne
wpływy programu operacyjnego na środowisko i za-
proponowano zestaw wskaźników monitorowania
tych oddziaływań. Wskaźniki zbierane w ramach ba-
dań statystyki publicznej okazały się zbyt ogólne dla
odzwierciedlenia potencjalnych oddziaływań projek-
tów realizowanych w ramach PO RPW. IZ PO RPW
w wyniku analizy rodzajów, skali i rozproszenia pro-
jektów na terenie Polski wschodniej ustaliła, że od-
powiednim rozwiązaniem w zakresie oceny wpływu
programu na środowisko będzie określenie oddziały-
wań poszczególnych projektów odnośnie kwestii
zrównoważonej konsumpcji, tj. proekologicznych za-
chowań przede wszystkim w zakresie gospodarowa-
nia wodą i energią, minimalizowania wytwarzanych
odpadów oraz odpowiedzialności za stan środowiska.
Rozwiązanie to pozwala zbadać także te projekty,
które nie wymagają przeprowadzenia oceny oddzia-
ływania przedsięwzięcia na środowisko.
Badanie projektu przeprowadza się dwukrotnie,
na etapie podpisanej umowy o dofinansowanie spraw-
dzana jest gotowość beneficjenta do zastosowania

rozwiązań prośrodowiskowych w projekcie, nato-
miast po zakończeniu realizacji projektu ocenione
zostaną uzyskane efekty. Badania ankietowe prowa-
dzone są na bieżąco wraz z procesem podpisywania
umów o dofinansowanie. Informacje zebrane w ten
sposób w ramach projektów poszczególnych działań
posłużą do ustalenia wiarygodnego kompleksowego
obrazu o wielkości, natężeniu, kierunkach i skali od-
działywania programu na środowisko. Z uwagi na
zaawansowanie przygotowywanych projektów w ra-
mach osi I: Nowoczesna gospodarka najwięcej mate-
riału do porównania uzyskano z ankiet w ramach
działaniach I.1: Infrastruktura uczelni i I.3: Wspie-
ranie innowacji, dlatego analiza prezentowanych po-
niżej wyników skupiła się tylko na tych dwóch dzia-
łaniach.
W ramach dotychczasowej analizy ankiet dla wo-
jewództwa podlaskiego zbadano informacje z 3 pro-
jektów w ramach działania I.1 i 3 projektów z dzia-
łania I.3. W wyniku tej analizy stwierdzono, iż wszy-
scy beneficjenci prowadzą działania ograniczające
negatywny wpływ realizacji projektów na środowi-
sko. Działania prośrodowiskowe skierowane są przede
wszystkim na kwestie: zagospodarowania zielenią
terenu wokół obiektów projektu, ograniczanie zuży-
cia energii elektrycznej poprzez stosowanie energo-
oszczędnych urządzeń codziennego użytku i energo-
oszczędnego oświetlenia wewnątrz i na zewnątrz
budynku, ograniczanie zużycia wody poprzez zakup
urządzeń ograniczających siłę strumienia wody. Za-
pytani beneficjenci wykazali się dobrą znajomością
aktualnie obowiązujących przepisów prawa ochrony
środowiska i prawa budowlanego.
Odnośnie wpływu programu na środowisko woje-
wództwa podlaskiego uprzejmie informuję, iż w ra-
mach strategicznej oceny oddziaływania na środowi-
sko oceniono potencjalne oddziaływania dla całego
obszaru Polski Wschodniej, bez podziału na poszcze-
gólne województwa. Wersja elektroniczna prognozy
jest dostępna na stronie internetowej Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego: www.polskawschodnia.gov.
pl/Dokumenty/Strony/Dokumenty.aspx
8. Jak przebiega kampania promocyjna PO RPW
celem ułatwienia potencjalnym beneficjentom ubie-
gania się o dofinansowanie projektów w ramach pro-
gramu?
Działania informacyjno-promocyjne, ułatwiające
potencjalnym beneficjentom ubieganie się o dofinan-
sowanie projektów w ramach PO RPW, są realizowa-
ne w wielu formach, przy użyciu różnorodnych na-
rzędzi i kanałów komunikacji oraz koncentrują się
na trzech podstawowych obszarach: informacja, pro-
mocja, serwisy informacyjne. Wszystkie działania
wynikają z „Planu komunikacji Programu Operacyj-
nego „Rozwój Polski Wschodniej” na lata 2007–2013”
oraz są zgodne ze „Strategią komunikacji Funduszy
Europejskich w Polsce w ramach Narodowej Strate-
gii Spójności na lata 2007–2013”.
I. Informacja
1. Punkty informacyjno-konsultacyjne prowadzo-
ne przez PARP i MRR.
933
Do zadań punktów należy m.in. udzielanie infor-
macji nt. wszystkich osi priorytetowych PO RPW,
w tym w szczególności informacji na temat ogłasza-
nych konkursów. Przekazywanie informacji odbywa
się telefonicznie, e-mailowo oraz w ramach bezpo-
średnich spotkań. Punkty dystrybuują wśród zain-
teresowanych osób materiały informacyjne dotyczą-
ce programu. W chwili obecnej w skład punktów in-
formujących o PO RPW wchodzi:
— 111 punktów konsultacyjnych PARP w całej
Polsce,
— Informatorium działające przy PARP w War-
szawie,
— Centralny Punkt Informacyjny w Warszawie
MRR oraz regionalne punkty informacyjne.
2. Ogłoszenia prasowe i radiowe dotyczące konkur-
sów ogłaszanych w danym roku w ramach PO RPW
(prasa ogólnopolska i regionalna, stacje radiowe).
II. Promocja
1. Działania promujące PO RPW (skierowane
również do potencjalnych beneficjentów):
— artykuły prasowe i audycje radiowe wzmacnia-
jące promocyjnie ogłoszenia dotyczące konkursów,
— kampanie promocyjne o szerokim zasięgu
(z użyciem m.in. spotów telewizyjnych i radiowych,
banerów internetowych, reklamy prasowej, reklamy
zewnętrznej oraz interaktywnych narzędzi informa-
tycznych; przykładem jest tegoroczna kampania
„Przymierz się”),
— targi i konferencje (m.in. III Forum Funduszy
Europejskich, Forum Małych i Średnich Przedsię-
biorstw),
— współpraca z mediami (m.in. konferencje pra-
sowe informujące o rozpoczęciu naboru wniosków,
współpraca przy projektach prasowych takich jak
np. dodatek „Fundusze UE” w „Gazecie Wyborczej”
oraz telewizyjnych np. „Słownik Funduszy Europej-
skich” w TVN CNBC Biznes),
— dystrybucja materiałów informacyjnych (prze-
kazywanie materiałów informacyjnych do punktów
konsultacyjnych oraz podmiotom zainteresowanym
informacjami nt. PO RPW, w tym potencjalnym be-
neficjentom).
III. Serwisy informacyjne
Działanie obejmuje prowadzenie portali, na któ-
rych znajdują się m.in. informacje o ogłaszanych na-
borach i sposobach aplikowania o środki. W chwili
obecnej działają następujące portale:
— serwis Polska Wschodnia (www.polskawschod-
nia.gov.pl),
— podstrona PO RPW w serwisie PARP (www.
Parp.gov.pl/porpw),
— serwis MRR (www.mrr.gov.pl).
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hetman
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
934
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie profilaktyki zdrowotnej w szkołach
(13207)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
(SPS-023-13207/09) pana posła Kazimierza Moskala
w sprawie profilaktyki zdrowotnej w szkołach, uprzej-
mie wyjaśniam.
W związku z reformą kompetencyjną i reformą
służby zdrowia w latach 90. obowiązek profilaktycz-
nej opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą, po-
dobnie jak nad wszystkimi grupami ludności, znalazł
się w kompetencjach resortu zdrowia.
Organizację profilaktycznej opieki zdrowotnej
nad dziećmi i młodzieżą objętymi obowiązkiem szkol-
nym i obowiązkiem nauki oraz kształcącymi się
w szkołach ponadgimnazjalnych do ich ukończenia
określa w sposób szczegółowy rozporządzenie mini-
stra zdrowia z dnia 28 sierpnia 2009 r. w sprawie
organizacji profilaktycznej opieki zdrowotnej (Dz. U.
Nr 139, poz. 1133). Kwestię podstawowej opieki zdro-
wotnej reguluje rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowot-
nej (Dz. U. Nr 139, poz. 1139), a kwestię opieki den-
tystycznej nad dziećmi i młodzieżą rozporządzenie
ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w spra-
wie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia
stomatologicznego (Dz. U. Nr 140, poz. 1144).
Wykaz świadczeń gwarantowanych lekarza pod-
stawowej opieki zdrowotnej oraz warunki ich reali-
zacji oraz wykaz świadczeń gwarantowanych pielę-
gniarki lub higienistki szkolnej udzielanych w środo-
wisku nauczania i wychowania oraz warunki ich
realizacji zamieszczone są w załącznikach do rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
podstawowej opieki zdrowotnej.
W oparciu o przepisy ww. rozporządzeń profilak-
tyczną opiekę zdrowotną nad uczniem sprawują:
1) lekarz podstawowej opieki zdrowotnej, spra-
wujący opieką zdrowotną nad uczniem na podstawie
opieki zdrowotnej,
2) lekarz dentysta,
3) pielęgniarka, higienistka szkolna.
Ponadto profilaktyczną opiekę nad uczniem może
sprawować także położna, która ukończyła kurs
kwalifikacyjny w dziedzinie pielęgniarstwa środowi-
ska nauczania i wychowania albo kurs równoważny
oraz posiada co najmniej pięcioletni staż pracy w śro-
dowisku nauczania i wychowania.
Zgodnie z art. 67 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. Nr 256,
poz. 2572) dyrektor szkoły publicznej powinien za-
pewnić uczniom możliwość korzystania z gabinetu
profilaktyki zdrowotnej i pomocy przedlekarskiej.
Natomiast zgodnie z § 8 rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 28 sierpnia 2009 r. w sprawie organi-
zacji profilaktycznej opieki zdrowotnej pielęgniarka,
higienistka szkolna albo położna sprawują profilak-
tyczną opiekę zdrowotną nad uczniami w znajdują-
cym się na terenie szkoły gabinecie profilaktyki zdro-
wotnej i pomocy przedlekarskiej.
Jednakże zgodnie z § 12 ww. rozporządzenia
w przypadku braku na terenie szkoły gabinetu pro-
filaktyki zdrowotnej i pomocy przedlekarskiej, o któ-
rym mowa powyżej, profilaktyczną opiekę zdrowotną
sprawują lekarz i pielęgniarka, spełniająca wymogi
określone w tymże rozporządzeniu, w miejscu okre-
ślonym w umowie o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej.
Uprzejmie informuję, że Ministerstwo Edukacji
Narodowej posiada dane dotyczące liczby gabinetów
lekarskich w szkołach. Z danych systemu informa-
tycznego oświaty z września 2008 r. (trwają prace
nad opracowaniem danych z 2009 r.) wynika, iż w pu-
blicznych szkołach i placówkach oświatowych w roku
szkolnym 2008/2009 było:
— 2942 gabinetów lekarskich,
— 1825 gabinetów stomatologicznych,
— 12 660 gabinetów profilaktyki zdrowotnej i po-
mocy przedlekarskiej,
— 5249 gabinetów psychologa,
— 16 308 gabinetów pedagoga,
— 6149 gabinetów logopedy.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.) oraz akty wykonawcze do tej ustawy i zarządze-
nia prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, doty-
czące postępowań w sprawie zawarcia umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych
rodzajach i zakresach.
Kwestie dotyczące postępowania w sprawie za-
warcia i realizacji umowy o udzielanie świadczeń
podstawowej opieki zdrowotnej, a także warunki wy-
magane od świadczeniodawców regulują zarządzenia
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia: nr 105/
2008/DSOZ z dnia 5 listopada 2008 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:
podstawowa opieka zdrowotna, ze zm., oraz nr 91/
2008/DSOZ z dnia 16 października 2008 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju: leczenie stomatologiczne.
Zgodnie z informacjami przesłanymi przez Mini-
sterstwo Zdrowia w czerwcu br. (przekazanymi przez
oddziały wojewódzkie funduszu – według stanu na
koniec II półrocza 2008 r.), lekarze podstawowej opie-
ki zdrowotnej udzielili łącznie 134 355 604 porad,

w tym 2 138 057 porad domowych i 1 245 194 patro-
naży. Wykonano również 1 296 938 badań bilanso-
wych oraz 3 852 327 szczepień ochronnych dzieci
i młodzieży, w tym 2 571 930 dzieciom w wieku od
0–6 lat i 1 280 397 wykonanych dzieciom i młodzieży
w wieku od 7–19 lat.
Pielęgniarki w środowisku nauczania i wycho-
wania wykonały 2 602 218 badań bilansowych
i 3 067 502 badań przesiewowych. Według otrzyma-
nych danych sprawozdawczych grupową profilaktyką
fluorkową objęto 8 733 115 uczniów. Należy jednak
zwrócić uwagę, iż dane dotyczące podstawowej opie-
ki zdrowotnej przekazywane przez oddziały woje-
wódzkie są niepełne, gdyż część świadczeniodawców
nie przekazuje szczegółowych informacji dotyczących
realizowanych świadczeń.
Liczba umów w rodzaju: leczenie stomatologiczne
obowiązujących do końca IV kwartału 2008 r. wyno-
siła 9424. W załączeniu przekazuję wartości świad-
czeń w rodzaju leczenie stomatologiczne zakontrak-
towanych w 2008 r., w podziale na poszczególne wo-
jewództwa*).
W leczeniu stomatologicznym łączna liczba wyko-
nanych świadczeń wyniosła 32 023 737, liczba osób
9 534 394. W wybranych świadczeniach stomatolo-
gicznych liczba udzielonych świadczeń dzieciom i mło-
dzieży do 18. roku życia wyniosła 25 723 357.
W trosce o zdrowie i bezpieczeństwo uczniów oraz
potrzebę zapewnienia pomocy w nagłych sytuacjach
resort edukacji realizował w latach 2004–2006 pro-
gram rządowy „Profilaktyczna opieka zdrowotna
nad uczniami w środowisku nauczania i wychowa-
nia”, w ramach którego dofinansowano zorganizowa-
nie w szkołach gabinetów profilaktyki zdrowotnej
i pomocy przedlekarskiej.
Program profilaktycznej opieki zdrowotnej nad
dziećmi i młodzieżą w środowisku nauczania i wycho-
wania miał na celu zapewnienie wszystkim uczniom
dostępności do tej opieki i poprawę jej jakości.
Efektem realizacji programu była m.in. poprawa
dostępności do profilaktycznej opieki zdrowotnej po-
przez uzupełnienie sieci gabinetów profilaktyki zdro-
wotnej i pomocy przedlekarskiej oraz poprawa jako-
ści opieki pielęgniarskiej/higienistek szkolnych po-
przez wdrożenie standardów pracy w środowisku
nauczania.
Program ten finansowany był ze środków NFZ,
budżetów jednostek samorządu terytorialnego oraz
budżetu państwa.
Resort oświaty, nie realizując bezpośrednich dzia-
łań z zakresu ochrony zdrowia, podejmuje szeroko
zakrojone, adresowane do dzieci i rodziców, działania
ukierunkowane na kształtowanie i rozwijanie po-
staw prozdrowotnych.
Treści dotyczące szeroko rozumianej edukacji
zdrowotnej, m.in.: kształtowania i rozwijania postaw
prozdrowotnych dzieci i młodzieży, uwzględnione są
w rozporządzeniu ministra edukacji narodowej z dnia
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
935
23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy programowej
wychowania przedszkolnego i kształcenia ogólnego
(Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz.17) wprowadzającym nową
podstawę programową wychowania przedszkolnego
oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach
szkół, która obowiązuje w klasach I szkół podstawo-
wych oraz w klasach I gimnazjum od września
2009.
Treści z zakresu edukacji zdrowotnej uwzględnio-
no w wielu obszarach kształcenia: wychowania fi-
zycznego, edukacji przyrodniczej, edukacji społecz-
nej. Uwzględnione są one również w nauczaniu in-
nych przedmiotów, np. biologii i wychowania do życia
w rodzinie, oraz języków obcych, np. języka angiel-
skiego, i odnoszą się do rozpoznawania samopoczu-
cia, rozumienia znaczenia pojęć: choroby, objawy,
leczenie, higieniczny tryb życia, niepełnosprawni,
uzależnienia, ochrona zdrowia.
Zagadnienia dotyczące edukacji zdrowotnej są
uwzględniane także w programach doskonalenia na-
uczycieli.
Duży wkład w propagowanie edukacji zdrowotnej
ma funkcjonująca w Polsce od 1992 r. sieć szkół pro-
mujących zdrowie (od 2009 r. Szkoły dla Zdrowia Eu-
ropy). Krajowa Sieć Szkół Promujących Zdrowie wy-
pracowuje przykłady dobrych praktyk, które są przy-
datne dla innych szkół w zakresie edukacji zdrowot-
nej, tworzenia środowiska przyjaznego i wspierające-
go zdrowie oraz współpracy szkoły z rodzicami i śro-
dowiskiem lokalnym w realizacji zadań profilaktycz-
no-wychowawczych.
W dniu 23 listopada br. w Ministerstwie Edukacji
Narodowej zostało podpisane „Porozumienie o współ-
pracy między ministrem edukacji narodowej, mini-
strem zdrowia i ministrem sportu i turystyki w spra-
wie promocji zdrowia i profilaktyki problemów dzieci
i młodzieży”.
Współpraca między resortami ma na celu m.in.:
wspieranie działań z zakresu edukacji zdrowotnej
oraz profilaktyki problemów dzieci i młodzieży
w szkołach, placówkach i środowiskach lokalnych
oraz podnoszenie wśród dzieci i młodzieży poziomu
sprawności fizycznej, kształtowanie pożądanych na-
wyków żywieniowych oraz zapobieganie zachowa-
niom ryzykownym związanym z używaniem środków
psychoaktywnych
Przewiduje się także powstanie rady programo-
wej, której zadaniem będzie wypracowanie propozy-
cji kierunków działań podejmowanych w ramach po-
rozumienia i sposobu ich realizacji oraz zasad orga-
nizacji i funkcjonowania sieci koordynatorów progra-
mów promujących zdrowie, w tym programu „Szko-
ły dla zdrowia Europy”. W skład rady wejdą przed-
stawiciele wskazani przez ministrów – strony poro-
zumienia.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra edukacji na-
rodowej z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych
statutów publicznego przedszkola oraz publicznych
szkół (Dz. U. Nr 61, poz. 624, ze zm.) od 2001 r. szko-
ły i placówki oświatowe są obowiązane do opracowa-
936
nia i realizacji programu wychowawczego oraz pro-
gramu profilaktyki dostosowanego do potrzeb rozwo-
jowych uczniów oraz potrzeb danego środowiska.
Szkolny program profilaktyki integruje wszelkie
realizowane w szkole i placówce działania mające na
celu zapobieganie i przeciwdziałanie zachowaniom
problemowym dzieci i młodzieży.
Ministerstwo Edukacji Narodowej podjęło także
działania mające na celu pełną integrację rówieśni-
czą i społeczną dzieci przewlekle chorych. W 2008 r.
zostały opracowane materiały z cyklu „One są wśród
nas”, poświęcone problemom i pomocy dzieciom prze-
wlekle chorym w szkole. Materiały dla nauczycieli
opracowywane były zarówno przez lekarzy (aspekty
medyczne), jak i psychologów. Komplety materiałów
zostały przekazane do szkół i przedszkoli, a także
zamieszczone do pobrania na stronach interneto-
wych Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, Minister-
stwa Zdrowia, Ministerstwa Edukacji Narodowej
i Centrum Metodycznego Pomocy Psychologiczno-Pe-
dagogicznej.
Ministerstwo Edukacji Narodowej jest otwarte na
wszelkie inicjatywy i propozycje w tym zakresie.
Brak możliwości formalnoprawnych nie pozwala jed-
nak na samodzielne rozwiązywania problemów zwią-
zanych z wprowadzeniem do wszystkich szkół gabi-
netów lekarskich i stomatologicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie ustawy o wsparciu rodziny (13208)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
4 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13208/09, dotyczą-
ce interpelacji posłów Kazimierza Moskala, Zbignie-
wa Chmielowca oraz Zbigniewa Dolaty w sprawie
ustawy o wspieraniu rodziny, przedstawiam nastę-
pujące stanowisko w tej kwestii.
Analiza praktyki, dane statystyczne i badania na-
ukowe wskazują, że aktualny model organizacji opie-
ki nad dzieckiem i rodziną ma wiele wad i należy
wprowadzić korzystne dla dziecka zmiany. W dniu
30 czerwca 2009 r. Rada Ministrów przyjęła „Zało-
żenia projektu ustawy o wspieraniu rodziny i syste-
mie pieczy zastępczej nad dzieckiem”. Zaproponowa-
no w nich nowe rozwiązania w zakresie działań pro-
filaktycznych w środowisku, skierowanych do rodzin
wychowujących dzieci, jak również w organizacji pie-
czy zastępczej.
W przygotowywanych rozwiązaniach ustawowych
planuje się położyć bardzo duży nacisk na rozwój ro-
dzin zastępczych, przede wszystkim zawodowych,
oraz rodzinnych domów dziecka. Zakłada się zwięk-
szenie kierowanej do nich pomocy finansowej, ale
także – a może przede wszystkim – wsparcia mery-
torycznego, poprzez realną pomoc w wychowywaniu
powierzonych im dzieci (m.in. szkolenia, poradnic-
two, możliwość korzystania z wypoczynku, co prze-
ciwdziałać będzie wypaleniu zawodowemu). Przewi-
duje się działania promocyjne, w tym rządowe pro-
gramy wspierające jednostki samorządu terytorial-
nego w zakresie profilaktyki i pracy z rodziną,
a także rozwoju rodzinnych form pieczy zastępczej.
W ramach prowadzonych programów wprowadzone
zostanie zatrudnienie asystentów rodziny w gminach
oraz koordynatorów pieczy zastępczej na poziomie
samorządu powiatowego.
Projekt zakłada znaczne ograniczenie roli placó-
wek opiekuńczo- wychowawczych w opiece nad dziec-
kiem. Umieszczenie dziecka w całodobowej placówce
będzie mogło mieć miejsce po wyczerpaniu możliwo-
ści zatrzymania go w rodzinie własnej lub umiesz-
czenia w rodzinie zastępczej lub rodzinnym domu
dziecka. W instytucjonalnych formach pieczy zastęp-
czej docelowo powinny funkcjonować tylko małe, spe-
cjalistyczne placówki o charakterze domowym, w któ-
rych przebywać będzie nie więcej niż 14 dzieci. Insty-
tucje te przeznaczone będą dla dzieci starszych (do-
celowo – od 10. roku życia) oraz dzieci wymagających
szczególnej opieki, które mają trudności w przysto-
sowaniu się do życia rodzinnego lub, ze względu na
stan zdrowia, wymagają szczególnej terapii. Umiesz-
czenie dziecka w całodobowej placówce opiekuńczo-
-wychowawczej będzie mogło mieć miejsce po wyczer-
paniu możliwości zatrzymania go w rodzinie lub
umieszczenia w rodzinie zastępczej lub rodzinnym
domu dziecka.
Zakłada się aktywny udział gmin w całym pro-
cesie wspierania rodziny, z zapewnieniem dziecku
pieczy zastępczej włącznie. W tym celu rodziny za-
stępcze spokrewnione znajdą się w gestii gmin, któ-
re będą kontrolować jakość sprawowanej nad dziec-
kiem opieki. Do zadań gmin należeć będzie profilak-
tyka i praca z rodziną – przewiduje się tu sukcesyw-
ne wprowadzanie asystenta rodzinnego. Od jakości
tej pracy zależeć będzie przyszły los dziecka: czy
zostanie w rodzinie, czy skierowane zostanie do pie-
czy zastępczej.
Motywacją dla gminy do podejmowania efektyw-
nych działań będzie współfinansowanie pobytu
dziecka w pieczy zastępczej. Już od pierwszego roku
funkcjonowania ustawy gmina otrzyma środki na
ten cel. W tym celu zwiększone zostaną jej dochody
własne pochodzące z wpływów podatkowych. Jed-
nocześnie odpowiednio zmniejszone zostaną docho-
dy powiatów, gdyż ich obciążenie finansowe z ty-
tułu pieczy zastępczej będzie znacznie mniejsze

(przesunięcie spokrewnionych rodzin zastępczych
do gmin, częściowy udział w finansowaniu pozosta-
łych rodzin zastępczych).
Wskaźnik udziału gmin w dochodach z podatku
dochodowego od osób fizycznych będzie korygowany
w trzech etapach: od roku 2011 – na poziomie zapew-
niającym gminom dochody w kwocie 726 mln zł, od
roku 2016 – na poziomie zapewniającym gminom do-
chody w kwocie 579 mln zł oraz docelowo od roku
2020 – na poziomie zapewniającym wszystkim samo-
rządom pełną realizację przypisanych im zadań.
Dodatkowe wydatki budżetu państwa wynikać
będą z wdrożenia rządowego programu wspierające-
go samorząd gminny i powiatowy w realizacji zadań
własnych, który to program będzie realizowany
w latach 2011–2013. Wartość programu rządowego
w tych latach wyniesie: 2011 r. – 35 mln zł, 2012 r.
– 54 mln zł, 2013 r. – 76 mln zł (program dotyczy
tworzenia stanowisk asystentów, koordynatorów i szko-
leń dla rodzin zastępczych).
Jednostki samorządu terytorialnego będą mogły
również korzystać ze środków finansowych pocho-
dzących z projektów realizowanych w ramach Unii
Europejskiej, między innymi z Programu Operacyj-
nego „Kapitał ludzki”.
Planuje się, że wprowadzanie zmian w systemie
pieczy zastępczej będzie dokonywać się stopniowo
i będzie rozłożone na co najmniej kilka lat. Efektem
prawidłowo prowadzonej pracy z rodziną powinno
być pozostanie dziecka w rodzinie lub jego powrót
do rodziców, jeżeli już zostało umieszczone poza ro-
dziną.
Obecnie w Rządowym Centrum Legislacji trwają
prace nad projektem ustawy o wspieraniu rodziny
i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem. Planowa-
ny w założeniach termin wejścia w życie nowej usta-
wy to 1 stycznia 2011 r.
Ponadto, w związku z ustanowieniem przez Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej roku 2009 Rokiem Rodzin-
nej Opieki Zastępczej, minister pracy i polityki spo-
łecznej podjął szereg działań mających na celu
wzmocnienie rodzinnej pieczy zastępczej.
W ramach tegorocznego konkursu ministra pracy
i polityki społecznej na finansowe wsparcie jednostek
samorządu terytorialnego w budowaniu lokalnego
systemu opieki nad dzieckiem i rodziną dofinanso-
wywano działania na rzecz rozwoju rodzinnej pieczy
zastępczej w samorządach lokalnych. W bieżącym
roku na realizację tego zadania przeznaczono kwotę
7 800 000 zł. W konkursie za priorytetowe uznano
programy uwzględniające następujące działania:
1. Promocja i edukacja w zakresie tworzenia ro-
dzinnych form pieczy zastępczej.
2. Tworzenie niespokrewnionych z dzieckiem ro-
dzin zastępczych – zawodowych i niezawodowych
oraz rodzinnych domów dziecka.
3. Tworzenie infrastruktury niezbędnej dla do-
brego funkcjonowania rodzinnej pieczy zastępczej,
w tym rodzin zastępczych (dostęp do specjalistów
z różnych dziedzin oraz do różnych form wsparcia
937
rodzin zastępczych), oraz tworzenie jednostek spe-
cjalistycznego poradnictwa dla rodzin naturalnych,
zastępczych oraz adopcyjnych.
4. Wspieranie już istniejących niespokrewnio-
nych rodzin zastępczych – zawodowych i niezawo-
dowych oraz rodzinnych domów dziecka poprzez
m.in. dofinansowanie dodatkowych szkoleń w za-
kresie m.in. doskonalenia umiejętności opiekuńczo-
-wychowawczych.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej zleciło
przeprowadzenie badań na temat barier w tworzeniu
rodzinnej pieczy zastępczej w świetle opinii powiato-
wych centrów pomocy rodzinie oraz rodzin zastęp-
czych. Wyniki tych badań zostały przedstawione na
konferencji organizowanej przez ministra pracy i po-
lityki społecznej w dniu 10 grudnia 2009 r. pt. „Ba-
riery w rozwoju rodzinnej pieczy zastępczej”. W ra-
mach działań promocyjnych ministerstwo przygoto-
wuje materiały zawierające informacje o rodzinach
zastępczych oraz promujące rodziny zastępcze. Ma-
teriały te w grudniu br. zostaną dołączone do wydań
kilku czasopism o zasięgu ogólnokrajowym.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie stanu uzębienia polskich dzieci
oraz profilaktyki stomatologicznej (13209)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazane pismo, znak: SPS-023-13209/09, w spra-
wie interpelacji posła Kazimierza Moskala dotyczą-
cej stanu uzębienia polskich dzieci oraz profilaktyki
stomatologicznej proszę o przyjęcie następującej in-
formacji:
Odnosząc się do kwestii poruszonych przez pana
posła, uprzejmie informuję, że obecnie w Minister-
stwie Zdrowia zostały podjęte prace mające na celu
przygotowania kolejnego programu poświęconego
monitorowaniu stanu zdrowia jamy ustnej populacji
polskiej.
Należy wskazać, że wnioski z prowadzonego
w ostatnich latach monitoringu wskazują na koniecz-
ność zaproponowania zmian w działaniach profilak-
tycznych w tym zakresie w Polsce. Między innymi
w wyniku tych właśnie wniosków wskazano na celo-
wość rozważenia konieczności rozpoczęcia działań
profilaktycznych w młodszych grupach wiekowych.
W wyniku tego w ramach Szwajcarskiego Mechani-
938
zmu Finansowego zgłoszono projekt o zasięgu ogól-
nopolskim „Edukacja, promocja i profilaktyka w kie-
runku zdrowia jamy ustnej skierowana do dzieci
przedszkolnych, ich rodziców, opiekunów i wycho-
wawców”. Czas trwania projektu to lata 2010–2014.
Podmiotem realizującym jest Gdański Uniwersytet
Medyczny, partnerem Uniwersytet Medyczny w Ło-
dzi. Pragnę podkreślić, iż ww. projekt uzyskał wstęp-
ną akceptację strony szwajcarskiej. Działania te są
zbieżne z zapisami Narodowego Programu Zdrowia
i wzajemnie się dopełniają.
W odpowiedzi na pytanie o kontraktowanie przez
Narodowy Fundusz Zdrowia świadczeń z zakresu
stomatologii proszę przyjąć informację, iż obecnie
podejmowane są rozmowy z NFZ na temat działań
promujących zwiększenie kontraktowania świadczeń
zdrowotnych dla dzieci.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
oraz grupy posłów
w sprawie jakości opieki medycznej
dzieci i młodzieży (13210)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Kazimierza Moskala oraz gru-
py posłów, przesłaną przy piśmie Pana Marszałka
z dnia 4 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13210/09,
w sprawie jakości opieki medycznej dzieci i młodzieży
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Działania na rzecz poprawy opieki zdrowotnej
nad matką i dzieckiem są ważnym elementem poli-
tyki zdrowotnej rządu polskiego. W Narodowym Pro-
gramie Zdrowia na lata 2007–2015, przyjętym
uchwałą nr 90/2007 Rady Ministrów z dnia 15 maja
2007 r., wśród celów operacyjnych dotyczących wy-
branych populacji trzy odnoszą się do populacji dzie-
ci i młodzieży. Są to: cel operacyjny nr 7 „Poprawa
opieki zdrowotnej nad matką, noworodkiem i małym
dzieckiem”, cel operacyjny nr 8 „Wspieranie rozwoju
i zdrowia fizycznego i psychospołecznego oraz zapo-
bieganie najczęstszym problemom zdrowotnym i spo-
łecznym dzieci i młodzieży” oraz cel operacyjny nr 11
„Intensyfikacja zapobiegania próchnicy u dzieci
i młodzieży”. Podobnie jak panowie posłowie za rzecz
oczywistą uważamy konieczność ochrony najsłab-
szych obywateli, niemniej planując i podejmując dzia-
łania, Ministerstwo Zdrowia kieruje się oceną po-
trzeb zdrowotnych, dokonywaną przede wszystkim
na podstawie danych epidemiologicznych. W działa-
niach tych uwzględniane są również opinie obywate-
li, prezentowane za pośrednictwem organizacji poza-
rządowych zajmujących się problematyką zdrowia,
a także opinie przedstawicieli środowiska medyczne-
go, prezentowane przez stowarzyszenia zawodowe,
takie jak np. Polskie Towarzystwo Pediatryczne.
Pragnę poinformować, że działalność resortu
zdrowia objęta jest statystyką resortową, w ramach
której gromadzone są dane na temat bazy i kadry
medycznej, liczby udzielonych świadczeń wybranego
rodzaju, liczby nowo rozpoznanych chorób przewle-
kłych (w wybranych grupach) i inne. Dane zgroma-
dzone w ramach statystyki resortowej pozwalają
obiektywnie ocenić stan zdrowia dzieci i młodzieży,
a także pozwalają określić zmiany, jakie zachodzą
w stanie zdrowia tej populacji. Dane te wskazują, że
około 20% dzieci cierpi na różnego rodzaju choroby
o przewlekłym charakterze. Od wielu lat odsetek ten
pozostaje na zbliżonym poziomie. Niepokojącą ten-
dencją jest utrwalanie się wzrostu stwierdzanych
u dzieci schorzeń o charakterze cywilizacyjnym, ta-
kich jak dychawica oskrzelowa, alergie skórne i po-
karmowe, cukrzyca czy nowotwory. Niemniej jednak
największa liczba dzieci – około 25%, tych u których
stwierdzono wystąpienie schorzeń przewlekłych – cier-
pi z powodu zniekształcenia kręgosłupa. Dane, któ-
rymi dysponuje Ministerstwo Zdrowia, są gromadzo-
ne przez Centrum Systemów Informacyjnych Ochro-
ny Zdrowia, zaś pochodzą one z druków sprawozdaw-
czych MZ-11, wypełnianych na podstawie dokumen-
tacji medycznej prowadzonej przez lekarzy. Nie mamy
podstaw, aby uznać, że dokumentacja ta jest prowa-
dzona nierzetelnie, a tym samym nie dysponujemy
potwierdzeniem opinii o zagrożeniu młodych Pola-
ków ryzykiem zgonu 40% wyższym niż w innych kra-
jach Unii Europejskiej. Opinia taka jest nam znana
z wypowiedzi prezentowanych przez przedstawicieli
Zarządu Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego,
prezentowanych na dorocznych konferencjach, jed-
nakże opinia ta nie jest poparta wynikami wiarygod-
nych badań czy też ekspertyz.
Przedstawiając powyżej informację na temat sta-
nu zdrowia dzieci i młodzieży, nie mogę obojętnie po-
minąć stwierdzenia zawartego w uzasadnieniu do
interpelacji, jakoby stan polskiej pediatrii nie pozwa-
lał na ochronę najsłabszych obywateli, czyli dzieci.
Informuję, że pediatria jest dziedziną medycyny zaj-
mującą się rozwojem fizycznym i psychicznym dzieci,
ich fizjologią, chorobami i ich leczeniem. W polskim
systemie kształcenia lekarzy pediatria została zali-
czona do specjalności podstawowych. Wyrażam prze-
konanie, że polscy pediatrzy są bardzo dobrze przy-
gotowanymi specjalistami, pracującymi z dużym
oddaniem. Nie są nam znane opinie dyskredytujące
kwalifikacje i zaangażowanie pediatrów. Warto jed-
nakże zwrócić uwagę, że obserwowany jest spadek
zainteresowania lekarzy specjalizowaniem się w tej

dziedzinie. Być może wynika to z faktu upowszech-
niania przez Polskie Towarzystwo Pediatryczne opi-
nii o marginalizowaniu roli pediatry w systemie opie-
ki zdrowotnej, uzasadnianej przesunięciem zadań
dotychczas wykonywanych przez pediatrów do zadań
lekarzy rodzinnych. Opinie te nie są zgodne ze sta-
nem faktycznym, bowiem obowiązujące przepisy
umożliwiają pediatrom sprawowanie podstawowej
opieki zdrowotnej, która jest najważniejszym elemen-
tem opieki zdrowotnej w Polsce. Nie ulega wątpliwo-
ści, że najlepiej przygotowani merytorycznie do spra-
wowania opieki nad dziećmi w podstawowej opiece
zdrowotnej (POZ) są lekarze rodzinni posiadający
specjalizację z zakresu pediatrii – oni też w najwięk-
szym stopniu decydują o poziomie tej opieki. Nato-
miast lekarze rodzinni, którzy uzyskali specjalizację
z medycyny rodzinnej, posiadający wcześniej inne
specjalności, w codziennej pracy określają korzystny
dla małych pacjentów obszar działań tak, aby wyło-
nić przede wszystkim stany zagrożenia zdrowia oraz
ich uwarunkowania. W przypadku wystąpienia sy-
tuacji budzących ich wątpliwości mogą skorzystać
z konsultacji pediatrów, funkcjonujących w ramach
opieki specjalistycznej – zatrudnianych w różnych
formach, zarówno w publicznych, jak i w niepublicz-
nych zakładach opieki zdrowotnej. Zarówno lekarze
specjalizujący się w dziedzinie pediatrii, jak też
w medycynie rodzinnej w trakcie szkolenia specjali-
zacyjnego zapoznają się z najnowszymi osiągnięciami
wiedzy z zakresu opieki zdrowotnej nad dzieckiem.
Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego we
współpracy z konsultantami krajowymi okresowo
poddaje ewaluacji (i w razie potrzeby dokonuje no-
welizacji) wybranych programów specjalizacji, przede
wszystkim w związku z postępami wiedzy medycz-
nej i koniecznością ciągłego dokonywania aktuali-
zacji specjalizacji lekarskich. Sukcesywnie powoły-
wane są zespoły ekspertów do unowocześniania
i dostosowywania do aktualnych wytycznych Unii
Europejskiej programów specjalizacji we wszystkich
dziedzinach.
Ministerstwo Zdrowia podjęło działania mające
na celu stworzenie lekarzom i pielęgniarkom atrak-
cyjniejszych warunków pracy, w tym także ułatwie-
nie doskonalenia zawodowego. W celu zwiększenia
liczby specjalistów, tym samym niwelacji luki poko-
leniowej rysującej się w wielu specjalnościach, zakła-
da się wprowadzenie zmian w systemie kształcenia
lekarzy. Planuje się zniesienie rocznego stażu pody-
plomowego, tak aby bezpośrednio po zakończeniu
studiów absolwenci studiów medycznych zdawali le-
karski egzamin państwowy i uzyskiwali pełne prawo
wykonywania zawodu. Dzięki likwidacji stażu pody-
plomowego możliwe będzie zwiększenie środków na
tzw. etaty rezydenckie, w ramach których lekarze
specjalizują się w danej dziedzinie. W ubiegłym roku
o 40% zwiększone zostało miesięczne wynagrodzenie
zasadnicze lekarzy odbywających specjalizację w try-
bie rezydentury. Systematycznie rośnie liczba jedno-
stek szkolących w dziedzinie pediatrii, wzrosła też
939
liczba miejsc dla lekarzy ubiegających się o rozpoczę-
cie szkolenia specjalizacyjnego. Ministerstwo Zdro-
wia zachęca lekarzy do rozpoczynania specjalizacji
w tej dziedzinie poprzez przyznawanie etatów rezy-
denckich w tej specjalności.
Odnosząc się do pytania o plany dotyczące popra-
wy jakości opieki medycznej nad dziećmi i młodzieżą,
pragnę poinformować, że poprawa jakości i skutecz-
ności opieki zdrowotnej nad matką, noworodkiem
i dzieckiem do lat 3 uznana została za jeden z prio-
rytetów określonych w rozporządzeniu ministra
zdrowia z dnia 21 sierpnia 2009 r. w sprawie priory-
tetów zdrowotnych (Dz. U. Nr 137, poz. 1126). Infor-
muję również, że określając kierunki działań, Mini-
sterstwo Zdrowia preferuje rozwiązania systemowe,
uznając, że programy zdrowotne mają charakter do-
raźny. Tak więc działania podejmowane przez mini-
sterstwo w najbliższym czasie ukierunkowane będą
na doskonalenie istniejącego dotychczas systemu
opieki nad wymienioną populacją. System ten okre-
ślają przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) oraz akty wykonawcze do tej
ustawy, takie jak: rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowot-
nej (Dz. U. Nr 139, poz. 1139), określające rodzaj
i zakres badań profilaktycznych wykonywanych
u dzieci i młodzieży, rozporządzenie ministra zdro-
wia z dnia 28 sierpnia 2009 r. w sprawie organizacji
profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i mło-
dzieżą (Dz. U. Nr 139 poz. 1133), określające organi-
zację profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi
i młodzieżą szkolną, rozporządzenie ministra zdro-
wia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu leczenia stomatologicz-
nego (Dz. U. Nr 140, poz. 1144), określające zakres
stomatologicznej opieki zdrowotnej, i rozporządzenie
ministra zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie
wykazu obowiązkowych szczepień oraz zasad prze-
prowadzania i dokumentacji szczepień (Dz. U.
Nr 237, poz. 2018, z późn. zm.), określające m.in. za-
kres obowiązkowych szczepień ochronnych. W syste-
mie tym opiekę zdrowotną nad dziećmi (w tym pro-
filaktyczną opiekę zdrowotną) sprawuje właściwy dla
dziecka lekarz podstawowej opieki zdrowotnej/lekarz
rodzinny (zgodnie z deklaracją wyboru złożoną przez
jego rodziców/opiekunów) – w miejscu określonym
umową z Narodowym Funduszem Zdrowia o udzie-
lanie świadczeń zdrowotnych. Ponadto zadania opie-
ki zdrowotnej nad dziećmi realizowane są przez le-
karza dentystę, pielęgniarkę środowiskową/rodzin-
ną, położną środowiskową/rodzinną oraz pielęgniar-
kę (higienistkę szkolną) środowiska nauczania i wy-
chowania. Narodowy Fundusz Zdrowia zabezpiecza
świadczenia zdrowotne z ubezpieczenia zdrowotnego
adekwatnie do kompetencji lekarza podstawowej
opieki zdrowotnej (lekarza rodzinnego) oraz wymie-
nionych świadczeniodawców. Świadczeniodawca, któ-
940
ry podpisuje kontrakt z NFZ, odpowiedzialny jest za
jakość i sposób wykonywania świadczeń.
Dokonując analiz opieki zdrowotnej nad dziećmi
i młodzieżą, Ministerstwo Zdrowia dostrzega, że we
wszystkich grupach wiekowych niedostateczny jest
poziom wykonywania profilaktycznych badań lekar-
skich (tzw. bilansów zdrowia). Wykonywanie tych
badań kształtuje się na poziomie od 61% u młodzie-
ży w wieku 18/19 lat do 84,5% u dzieci w wieku 10 lat.
Można przypuszczać, że dzieci, u których nie wyko-
nano profilaktycznych badań lekarskich, zostają
pozbawione możliwości podjęcia wczesnego leczenia
potencjalnie występujących chorób. W związku
z tym utworzony w bieżącym roku departament
matki i dziecka podejmie intensywne działania
umożliwiające skuteczne wyegzekwowanie realiza-
cji przepisów prawa obowiązujących w zakresie pro-
filaktyki. Ponadto podjęte zostaną działania pozwa-
lające na ocenę jakości badań profilaktycznych. Za-
kładamy, że dzięki tym działaniom poprawie ulegnie
jakość świadczeń w tym zakresie oraz wykrywal-
ność chorób.
Przechodząc do poruszonego w interpelacji pro-
blemu szczepień ochronnych, informuję, że w tworze-
niu i realizacji Programu Szczepień Ochronnych
w Polsce główny inspektor sanitarny i minister zdro-
wia opierają się na rekomendacjach organów dorad-
czych, tj.: Pediatrycznego Zespołu Ekspertów ds.
Programu Szczepień Ochronnych oraz Rady Sanitar-
no-Epidemiologicznej. Pediatryczny Zespół Eksper-
tów ds. Programu Szczepień Ochronnych został po-
wołany zarządzeniem ministra zdrowia z 5 stycznia
2007 r. (Dz. Urz. Min. Zdrow. Nr 1, poz. 3). Zgodnie
z wymienionym zarządzeniem zespół ten jest nieza-
leżnym organem doradczym ministra zdrowia. Nato-
miast Rada Sanitarno-Epidemiologiczna została po-
wołana zarządzeniem ministra zdrowia i opieki spo-
łecznej z dnia 18 lipca 1995 r. na podstawie art. 9
ust. 3 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej
Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz.
851, z późn. zm.). Zadaniem rady jest opracowywanie
opinii i ekspertyz, przedstawianie informacji oraz
udzielanie konsultacji na wniosek głównego inspek-
tora sanitarnego. Jest ona organem doradczym i opi-
niodawczym głównego inspektora sanitarnego w spra-
wach objętych zakresem działania Państwowej In-
spekcji Sanitarnej.
Pragnę poinformować, że Polska jak najlepiej sta-
ra się realizować rekomendacje Światowej Organiza-
cji Zdrowia, popierane przez ekspertów krajowych
oraz Europejskie Centrum Zapobiegania i Kontroli
Chorób. Zakres szczepień ochronnych i rodzaj szcze-
pionek zakupywanych przez ministra zdrowia uza-
leżniony jest od tych rekomendacji, a także od wyso-
kości środków budżetowych, które są przeznaczone
na ten cel. Pozwalam sobie poinformować, iż mimo
występujących trudności budżetowych, w ostatnich
dwóch latach zwiększone zostały nakłady przezna-
czone na zakup szczepionek. W roku 2006 na zakup szcze-
pionek przeznaczono kwotę w wysokości 63 000 tys.,
w roku 2007 – 61 178 tys., w roku 2008 – 69 991 tys.,
a w roku 2009 – ponad 86 745 tys. Dokonane istotne
zwiększenie nakładów umożliwiło wprowadzenie do
Kalendarza Obowiązkowych Szczepień Ochronnych
szczepionki: p/pneumokokom i p/ospie wietrznej dla
dzieci z określonych grup ryzyka. Dalsze zmiany ka-
lendarza uwarunkowane są sytuacją epidemiologicz-
ną, rekomendacjami organów doradczych, a także
możliwościami finansowymi resortu zdrowia. Infor-
mując o powyższym, pragnę stwierdzić, że ze zdzi-
wieniem przyjęliśmy opinię o niekorzystnie wypada-
jącym porównaniu polskiego kalendarza szczepień do
analogicznych programów realizowanych w Cze-
chach, Słowacji czy Rumunii. Informacje przedsta-
wione na stronie internetowej grupy roboczej euvac.
net wskazują, że pomiędzy Polską a wymienionymi
krajami występują różnice w terminach podawania
szczepionek, jednakże analogiczny jest zakres chorób
objętych tą formą profilaktyki. Dane dostępne na wy-
mienionej stronie internetowej wskazują, że zakres
obowiązkowych szczepień ochronnych wykonywanych
w Polsce niewiele różni się od zakresu szczepień wy-
konywanych w dużo bogatszych krajach Europy, ta-
kich jak: Dania, Francja, Wielka Brytania, Niemcy
czy Hiszpania. Warto przy tym podkreślić, że utrzy-
mująca się w Polsce bardzo wysoka „wyszczepial-
ność” (blisko 100%) determinuje relatywnie wyższe
obciążenie budżetu kosztami zakupu szczepionek niż
w porównywanych krajach.
Odpowiadając na zawarte w interpelacji pytanie
o główne działania Departamentu Matki i Dziecka,
informuję, że wymieniony departament znajduje się
w fazie organizacji, dlatego też nie może pochwalić
się spektakularnymi efektami swojego działania.
Z formalnego punktu widzenia departament ten po-
wołano z dniem 15 maja 2009 r. – w dniu tym wyda-
ne zostało zarządzenie ministra zdrowia zmieniające
zarządzenie w sprawie ustalenia regulaminu organi-
zacyjnego Ministerstwa Zdrowia. W dniu 27 paź-
dziernika br. w wyniku postępowania konkursowego
wyłoniony został dyrektor tego departamentu. Nato-
miast w dniu 20 listopada 2009 r. dyrektor generalny
Ministerstwa Zdrowia zatwierdził regulamin orga-
nizacyjny Departamentu Matki i Dziecka. Aktualnie
prowadzony jest nabór pracowników departamentu,
zgodnie z obowiązującą w tym względzie procedurą
konkursową.
Zgodnie z Regulaminem Organizacyjnym Mini-
sterstwa Zdrowia do podstawowych zadań tego de-
partamentu należy:
1) realizacja zadań związanych z profilaktyczną
opieką nad kobietami ciężarnymi, w okresie okołoporo-
dowym, noworodkami, niemowlętami, dziećmi w wieku
przedszkolnym oraz dziećmi i młodzieżą szkolną;
2) inicjowanie i wdrażanie rozwiązań systemowych
w zakresie opieki zdrowotnej nad osobami, o których
mowa w pkt 1;
3) przygotowywanie analiz i opinii w zakresie
związanym z opieką zdrowotną nad osobami, o któ-
rych mowa w pkt 1;

4) prowadzenie spraw związanych z postanowie-
niami Konwencji o prawach dziecka oraz innych
spraw związanych ze współpracą pomiędzy Rzeczą-
pospolitą Polską a Światową Organizacją Zdrowia
(WHO), Radą Europy oraz Unią Europejską w zakre-
sie należącym do właściwości departamentu;
5) prowadzenie spraw związanych z rozwojem
sieci szkół promujących zdrowie oraz współpraca
w realizacji programów rządowych, uwzględniają-
cych promocję zdrowia oraz edukację zdrowotną, jak
również współdziałanie w tym zakresie z głównym
inspektoratem sanitarnym;
6) realizacja zadań związanych z przepisami usta-
wy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego
i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży;
7) realizacja zadań związanych ze zdrowiem pro-
kreacyjnym, w tym leczeniem niepłodności m.in.
z zastosowaniem procedury zapłodnienia pozaustro-
jowego oraz edukacją seksualną realizowaną w sys-
temie ochrony zdrowia;
8) realizacja zadań związanych z profilaktyczną
opieką zdrowotną nad dziećmi i młodzieżą uprawia-
jącymi sport oraz prowadzenie spraw związanych
z medycyną sportową;
9) prowadzenie spraw z zakresu stomatologii;
10) prowadzenie spraw z zakresu zakupu szczepio-
nek służących do przeprowadzania obowiązkowych
szczepień ochronnych oraz współpraca z Głównym
Inspektoratem Sanitarnym w zakresie realizacji za-
łożeń Programu Szczepień Ochronnych;
11) współpraca w zakresie właściwości ministra
z rzecznikiem praw dziecka;
12)realizacja zadań w zakresie sprawowania przez
ministra nadzoru merytorycznego nad Ośrodkiem
Diagnostyczno-Badawczym Chorób Przenoszonych
Drogą Płciową w Białymstoku oraz Samodzielnym
Publicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej Centralnym
Ośrodkiem Medycyny Sportowej w Warszawie.
Aktualnie definiowane są priorytety działania
Departamentu Matki i Dziecka – warto zaznaczyć,
że od dziesiątek lat departament taki nie funkcjono-
wał w strukturze Ministerstwa Zdrowia. Za pierw-
szoplanowe uznano zakończenie prac mających na
celu opracowanie standardu opieki okołoporodowej.
Funkcjonując w ograniczonym składzie osobowym,
departament doprowadził do zakończenia tych prac.
Aktualnie trwają prace legislacyjne mające na celu
wydanie rozporządzenia w sprawie określenia stan-
dardu opieki okołoporodowej sprawowanej nad kobie-
tą w okresie ciąży, porodu, połogu oraz opieki nad
noworodkiem. Departament prowadzi działania ma-
jące na celu doskonalenie obowiązującego prawa
w zakresie opieki zdrowotnej nad kobietami w ciąży
i dziećmi. W tym zakresie opracował projekty: roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 28 sierpnia
2009 r. w sprawie organizacji profilaktycznej opieki
zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą, rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 28 sierpnia 2009 r. w sprawie
trybu orzekania o zdolności do uprawiania określonej
dyscypliny sportu przez dzieci i młodzież do ukończe-
941
nia 21. roku życia oraz przez zawodników pomiędzy
21. a 23. rokiem życia oraz rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 18 września 2009 r. w sprawie formy
opieki medycznej nad kobietą w ciąży, uprawniającej
do dodatku z tytułu urodzenia dziecka. Ponadto opra-
cowano dokument pt.: „Profilaktyka wad postawy
u dzieci i młodzieży w środowisku nauczania i wycho-
wania”, zawierający wskazania dla środowiska na-
uczania i wychowania w zakresie działań zapobiega-
jących występowaniu wad postawy u dzieci i młodzie-
ży. W sierpniu 2009 r. dokument ten został przekaza-
ny do wykorzystania ministrowi edukacji narodowej.
W dniu 23 listopada podpisano porozumienie o współ-
pracy między ministrem edukacji narodowej, mini-
strem zdrowia i ministrem sportu i turystyki w spra-
wie promocji zdrowia i profilaktyki problemów dzieci
i młodzieży, będące kontynuacją realizowanego wcze-
śniej programu pn.: „Szkoła promująca zdrowie”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie liczby lekarzy pediatrów w Polsce
(13211)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Kazimierza Moskala w sprawie
liczby lekarzy pediatrów, przesłaną przy piśmie SPS-
-023-13211/09, pragnę uprzejmie poinformować, że
według rejestru prowadzonego przez Naczelną Radę
Lekarską (NRL) liczba lekarzy posiadających specja-
lizację w dziedzinie pediatrii wzrosła z 6221 w roku
2002 do 7353 w roku 2008 (stan na dzień 30 czerwca
2008 r.), przy czym 2130 osób to lekarze powyżej 65.
roku życia. NRL liczbę lekarzy aktywnych zawodowo
w ww. dziedzinie określa na 6377 (stan na dzień
31 października 2008 r.).
Czuwanie nad zabezpieczeniem potrzeb kadro-
wych w poszczególnych dziedzinach medycyny nale-
ży do zadań stawianych zarówno przed właściwymi
konsultantami krajowymi, jak również przed konsul-
tantami wojewódzkimi. Powyższe zadania konsul-
tantów krajowych oraz powoływanych przez właści-
wych wojewodów konsultantów wojewódzkich wyko-
nywane są w oparciu o przepisy ustawy z dnia 6 li-
stopada 2008 r. o konsultantach w ochronie zdrowia
(Dz. U. Nr 52, poz. 419). W opinii konsultanta krajo-
wego w dziedzinie pediatrii zaspokojeniu potrzeb
942
zdrowotnych w zakresie opieki pediatrycznej służy-
łoby wykształcenie w najbliższym czasie ok. 500 le-
karzy pediatrów oraz zwiększenie w ciągu kolejnych
3–5 lat ich liczby o ok. 2000 specjalistów.
Z informacji przekazanych przez Centrum Me-
dyczne Kształcenia Podyplomowego wynika, że obec-
nie w dziedzinie pediatrii specjalizuje się 1198 leka-
rzy (stan na dzień 30 czerwca 2009 r.).
Ministerstwo Zdrowia, starając się stymulować
wzrost liczby specjalistów we wszystkich dziedzinach
medycyny, w tym również w pediatrii, podejmuje
m.in. działania mające na celu zwiększanie liczby
jednostek szkolących lekarzy oraz udostępnianych
przez nie miejsc szkoleniowych. Systematyczny
wzrost liczby miejsc szkoleniowych w jednostkach
organizacyjnych uprawnionych do prowadzenia spe-
cjalizacji obrazują niżej przytoczone dane liczbowe.
Obecnie, według stanu na dzień 5 listopada 2009 r.,
we wszystkich dziedzinach medycyny dostępne są
34 102 miejsca w 4725 jednostkach szkolących. Dla
porównania, w dniu 23 marca 2007 r. – 4264 jednost-
ki dysponowały 30 652 miejscami szkoleniowymi.
Uprawnienia do prowadzenia specjalizacji w dzie-
dzinie pediatrii mają obecnie 224 jednostki posiada-
jące 1552 miejsca szkoleniowe (stan na dzień 5 listo-
pada 2009 r.), natomiast, dla porównania, w marcu
2007 r. liczby te były znacząco niższe – jedynie 172
jednostki były uprawnione do prowadzenia specjali-
zacji w ww. dziedzinie, dysponując 1262 miejscami
szkoleniowymi.
Ministerstwo Zdrowia uznaje rezydenturę za
optymalną formę intensywnego i efektywnego szko-
lenia specjalizacyjnego, zachęcającą lekarza do podej-
mowania szkolenia w określonej dziedzinie, i corocz-
nie staramy się zapewnić na przyznawanie etatów
rezydenckich coraz większe środki. W 2007 r. w dwóch
przeprowadzonych postępowaniach kwalifikacyjnych
do rozpoczęcia specjalizacji w dziedzinie pediatrii
przyznanych zostało 368 miejsc szkoleniowych, w tym
43 miejsca rezydenckie, natomiast w 2008 r. liczba
przyznanych miejsc szkoleniowych w ww. dziedzinie
medycyny wyniosła już znacznie więcej, tj. 580,
w tym 260 rezydentur.
Należy jednak zaznaczyć, że lekarze, mający swo-
bodę w podejmowaniu decyzji co do wyboru kierunku
szkolenia specjalizacyjnego, nie wykorzystują w peł-
ni stworzonych im możliwości. Przykładowo – w po-
stępowaniu kwalifikacyjnym do specjalizacji przepro-
wadzonym w terminie 1–31 marca 2009 r. ogółem
w dziedzinie pediatrii zostało udostępnionych
187 miejsc szkoleniowych, z czego 71 stanowiły rezy-
dentury. Z informacji przekazanych z poszczególnych
województw wynika jednak, że 33 z tych rezydentur
pozostaną niewykorzystane, np. w województwie ma-
łopolskim z 10 przyznanych wykorzystany został tyl-
ko 1 etat rezydencki.
Pragnę uprzejmie poinformować Pana Marszał-
ka, że oprócz wyżej przytoczonych działań podjęliśmy
ponadto starania zmierzające do zaliczenia pediatrii
do priorytetowych dziedzin medycyny. Umieszczenie
ww. dziedziny w projekcie rozporządzenia w sprawie
uznania dziedzin medycyny za priorytetowe zdaniem
ministerstwa spowoduje znaczne uatrakcyjnienie tej
specjalizacji dla lekarzy poprzez możliwość określe-
nia zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego dla
lekarza rezydenta odbywającego specjalizację w tej
dziedzinie na znacznie wyższym niż dotychczas po-
ziomie. Wynagrodzenie rezydenta odbywającego spe-
cjalizację w dziedzinie pediatrii od stycznia br. wy-
nosi 3602 zł w pierwszych dwóch latach rezydentury
oraz 3890 zł w kolejnych latach.
Pragnę wyrazić przekonanie, że podjęte działania
będą sprzyjały zwiększaniu liczby pediatrów w sys-
temie ochrony zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie jakości wędlin (13214)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Kazimierza Moskala, załączo-
ną przy piśmie, znak: SPS-023-13214/09, z dnia 4 grud-
nia br., w sprawie jakości wędlin niniejszym przeka-
zuję Panu Marszałkowi odpowiedź na zawarte w ww.
interpelacji pytania.
Najważniejszym aktem prawnym prawa żywno-
ściowego na poziomie Unii Europejskiej jest rozpo-
rządzenie nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogól-
ne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powo-
łujące Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywno-
ści oraz ustanawiające procedury w zakresie bezpie-
czeństwa żywności (Dz. Urz. WE L 31 z 01.02.2002,
str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz.
15, t. 6, str. 463). W art. 17 ww. rozporządzenia okre-
ślono, że obowiązkiem podmiotów działających na
rynku spożywczym jest zapewnienie na wszystkich
etapach produkcji, przetwarzania i dystrybucji zgod-
ności żywności z wymogami prawa żywnościowego
właściwymi dla ich działalności i kontrolowanie prze-
strzegania tych wymogów.
W prawie krajowym odpowiedzialność przedsię-
biorców określa m.in. art. 17 ustawy z dnia 2 lipca
2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U.
z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.), wskazując,
że przedsiębiorca wykonuje działalność gospodarczą

na zasadach uczciwej konkurencji i poszanowania
dobrych obyczajów oraz słusznych interesów konsu-
mentów. Zgodnie z powyższymi zasadami prowadze-
nia działalności gospodarczej w obszarze żywności
odpowiedzialność za spełnienie wymagań określo-
nych dla środków spożywczych spoczywa na przed-
siębiorcach. Do organów administracji należy nato-
miast obowiązek weryfikacji faktycznego spełniania
przez przedsiębiorców wymagań określonych praw-
nie. Weryfikacja taka jest prowadzona przez upoważ-
nione ustawowo służby kontrolne.
Odnośnie do przepisów prawnych należy podkre-
ślić, że zarówno w normach międzynarodowych,
przepisach UE, jak i przepisach krajowych nie ma
określonych specyficznych wymagań jakości handlo-
wej dla produktów mięsnych, a więc dla konsumenta
dokonującego zakupów najważniejsze jest, aby pro-
dukty te odpowiadały jakości zadeklarowanej przez
producenta. Od konsumenta zależy, czy wybierze on
produkt wysokowydajny (zawierający w składzie
wodę oraz czynniki wiążące wodę, ale charakteryzu-
jący się dobrym smakiem, niższą ceną i krótszym
okresem trwałości) czy produkt wytworzony z wyko-
rzystaniem mięsa jako głównego składnika stano-
wiącego ponad 90% masy produktu (o specyficznych,
charakterystycznych dla tego typu produktów sma-
ku i konsystencji oraz o bardzo wysokiej cenie), lub
też wybór zależeć może od rodzaju zastosowanej ob-
róbki technologicznej – wtedy na przykład preferen-
cje będą odnosić się do produktów wędzonych albo
parzonych, gotowanych albo surowych itp. Najważ-
niejsze jest, aby nabywca otrzymał w oznakowaniu
wszelkie informacje, które umożliwią mu wybór pro-
duktu zgodnego z oczekiwaniami.
Do wiadomości konsumenta w oznakowaniu wę-
dlin opakowanych muszą być podane różne informa-
cje, w tym dotyczące daty trwałości, danych produ-
centa, nazwy produktu, jak również informacje do-
tyczące składu produktu. Przepisem regulującym
szczegółowo zasady znakowania środków spożyw-
czych w tym zakresie jest rozporządzenie ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 10 lipca 2007 r. w spra-
wie znakowania środków spożywczych (Dz. U.
Nr 137, poz. 966, z późn. zm.).
W przypadku przetworów mięsnych, które produ-
kowane przez różne firmy mają jednakowe nazwy,
a jednak różnią się wsadem surowcowym, najistot-
niejszym składnikiem jest mięso (zgodne z definicją
zawartą w § 8.2 ww. rozporządzenia w sprawie zna-
kowania), od którego zawartości głównie zależy ja-
kość handlowa produktu oraz jego cena, czyli to, co
najczęściej decyduje o wyborze produktu. Jeżeli
w przypadku produktu mięsnego jego nazwa wska-
zuje jeszcze inne składniki jako nadające wyrobowi
określony charakter, dla tych składników analogicz-
nie powinna zostać określona procentowa zawartość.
Na przykład w przypadku kiełbasy wieprzowej z pie-
przem czy kiełbasy wędzonej z drobiu z oliwkami po-
winna zostać określona w procentach zawartość od-
powiednio: mięsa wieprzowego i pieprzu oraz mięsa
943
drobiowego i oliwek. W przypadku wędlin tzw. wysoko-
wydajnych, produkowanych z dodatkiem wody, woda
musi również być wymieniona w wykazie składników.
Należy nadmienić, że w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi prowadzono prace mające na celu
stworzenie przepisów regulujących szczegółowe wy-
magania jakościowe dla wędlin. W toku przeprowa-
dzonej dyskusji z udziałem przedstawicieli służb kon-
trolnych, środowiska naukowego oraz producentów
uznano jednak, że wobec różnorodności oferowanych
na rynku produktów, wykorzystywania nowych tech-
nologii przetwórczych oraz braku jakichkolwiek od-
nośników na poziomie międzynarodowym i wspólno-
towym stworzenie jednolitych kryteriów, które mu-
siałyby w dodatku obowiązywać wyłącznie polskich
przetwórców, ma małe szanse powodzenia. Wobec
szerokiego asortymentu produktów mięsnych pozo-
stających w swobodnym przepływie na obszarze całej
Unii Europejskiej najlepszym rozwiązaniem umożli-
wiającym dokonanie konsumentom świadomego wy-
boru produktu wędliniarskiego jest stosowanie wyżej
podanych zasad nakazujących prawidłowe oznako-
wanie środków spożywczych.
Na podstawie wyników kontroli przeprowadza-
nych przez Inspekcję Handlową w opinii Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów można stwier-
dzić, że aktualnie obowiązujące przepisy w zakresie
znakowania artykułów rolno-spożywczych, w tym
przetworów mięsnych, zapewniają dostarczenie kon-
sumentom informacji niezbędnych do dokonania
optymalnego, w pełni świadomego wyboru produktu.
Ze strony jednostek kontrolnych musi być natomiast
zapewnione prowadzenie weryfikacji tego oznakowa-
nia. Przykładem podejmowania takich działań dys-
cyplinujących producentów środków spożywczych są
wspomniane przez pana posła kontrole jakości han-
dlowej produktów wędliniarskich prowadzone przez
Inspekcję Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spo-
żywczych.
Ponadto w zakresie jakości handlowej środków
spożywczych na etapie handlu detalicznego nadzór
sprawuje Inspekcja Handlowa. Kontrole prowadzo-
ne przez obydwie wymienione wyżej inspekcje wy-
nikają z upoważnienia nadanego przepisami ustawy
z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej arty-
kułów rolno-spożywczych (Dz. U. z 2005 r. Nr 187,
poz. 1577, z późn. zm.). Natomiast nad bezpieczeń-
stwem środków spożywczych czuwają Państwowa
Inspekcja Sanitarna i Inspekcja Weterynaryjna
w ramach dokonanego podziału kompetencji wyni-
kającego z ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bez-
pieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. Nr 171,
poz. 1225, z późn. zm.).
Należy jednak podkreślić, że jakkolwiek kontrole
prowadzone przez ww. inspekcje mają za zadanie wy-
krywanie i eliminowanie nieprawidłowości w obrocie
środkami spożywczymi, to jednak najważniejszym
czynnikiem jest świadomość przedsiębiorców co do
odpowiedzialności za wytworzone produkty przed
konsumentami, a co za tym idzie postrzeganie ko-
944
nieczności stosowania przepisów nie jako dotkliwego
obowiązku, ale jako warunku sine qua non utrzyma-
nia pożądanej, wyrównanej jakości i bezpieczeństwa
swoich wyrobów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie trudnej sytuacji
w polskim sadownictwie (13215)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Kazimierza Moskala, załą-
czoną przy piśmie znak: SPS-023-13215/09 z dnia
4 grudnia br., w sprawie trudnej sytuacji w polskim
sadownictwie, niniejszym przekazuję Panu Mar-
szałkowi odpowiedź na zadane w ww. interpelacji
pytania.
W bieżącym sezonie mieliśmy do czynienia z kry-
zysową sytuacją na rynkach niektórych owoców kie-
rowanych do przetwórstwa. Przedsiębiorstwa prze-
twarzające owoce oferowały bardzo niskie ceny za
wiśnie i jabłka. Szacunki Instytutu Ekonomiki Rol-
nictwa i Gospodarki Żywnościowej wskazują, że
w tym roku zakłady przetwórcze płaciły za kilogram
jabłek średnio 0,17 zł, natomiast za kilogram wiśni
do tłoczenia 0,60 zł oraz do mrożenia 0,80 zł.
Na rynku owoców zarówno w tym roku, jak
i w latach poprzednich mieliśmy do czynienia z na-
stępującymi przyczynami występowania sytuacji
kryzysowych:
1) niedostosowanie skali produkcji owoców do
popytu zgłaszanego przez przemysł przetwórczy (wi-
śnie i jabłka);
2) rozdrobniona struktura wielkości gospodarstw
rolnych, w których produkowane są owoce, co nie-
korzystnie wpływa na efektywność ekonomiczną
tych podmiotów oraz ich pozycję w negocjacjach
z podmiotami reprezentującymi skonsolidowane
przetwórstwo;
3) niewielki stopień zorganizowania takich go-
spodarstw w grupach i organizacjach producentów
owoców i warzyw;
4) brak integracji pionowej w handlu produktami
ogrodniczymi (brak powiązań kapitałowych pomię-
dzy producentami i przetwórcami oraz brak kontrak-
tacji w tych relacjach);
5) rosnące koszty siły roboczej, zwłaszcza gdy
mamy do czynienia ze zbiorem ręcznym owoców.
Należy podkreślić, że w wyniku akcesji Polski do
UE w dniu 1 maja 2004 r. sektor owoców i warzyw
objęty został tzw. wspólną organizacją rynków rol-
nych, określoną stosownymi aktami prawnymi Unii
Europejskiej. Aktualnie podstawą prawną uregulo-
wań m.in. dla sektora owoców i warzyw jest rozpo-
rządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 paź-
dziernika 2007 r. ustanawiające wspólną organizację
rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące
niektórych produktów rolnych. W przepisach tego
rozporządzenia Rada ustanowiła szereg rozwiązań,
które mogą być stosowane w odniesieniu do poszcze-
gólnych rynków rolnych we Wspólnocie.
Państwa członkowskie mogą w jak najszerszym
zakresie wdrażać i wykorzystywać uregulowania
przewidziane ww. wspólną organizacją rynków rol-
nych. Podobnie Polska, która wdrożyła wszystkie
(także fakultatywne) uregulowania przewidziane dla
sektora owoców i warzyw w ramach wspólnej orga-
nizacji ryków rolnych.
Wyżej wymienione uregulowania wspólnotowe
polegają w szczególności na wspieraniu działań ma-
jących na celu koncentrację podaży po stronie produ-
centów owoców i warzyw, a w konsekwencji wzmac-
nianiu pozycji rynkowej tych producentów. Biorąc
pod uwagę fakt, że głównym problemem, jaki dotyczy
całego sektora produkcji owoców i warzyw, jest roz-
drobniona struktura produkcji rolnej, zdaniem resor-
tu rozwiązania, jakie aktualnie funkcjonują w ra-
mach uregulowań wspólnotowych, powinny zapobie-
gać występowaniu sytuacji kryzysowych, a w długiej
perspektywie skutecznie przyczynią się do ich wyeli-
minowania.
W związku z powyższym ministerstwo podjęło się
wdrożenia rozwiązań polegających na wspieraniu
grup i organizacji producentów owoców i warzyw,
czyli podmiotów reprezentujących interesy producen-
tów. Podmioty te dzięki prowadzonym badaniom ryn-
kowym dysponują o wiele szerszym zakresem infor-
macji nt. rynku niż indywidualne gospodarstwa rol-
ne. Jednostki takie mogą zatem efektywnie wpływać
na planowaną przez swoich członków produkcję, tak
aby dostosować ją do popytu zarówno pod względem
ilości, jak i jakości. Jednocześnie, koncentrując dużą
podaż, stają się atrakcyjnymi partnerami dla zakła-
dów przetwórczych koncentrujących duży popyt.
W takich relacjach grupy i organizacje mają realny
wpływ na poziom cen, które uzyskują za dostarczane
odbiorcom produkty. Podmioty te, posiadając osobo-
wość prawną, mogą być stroną w kontraktach zawie-
ranych bezpośrednio z zakładami przetwórczymi.
Rolnicy, którzy planują w długiej perspektywie
zajmować się towarową produkcją owoców i warzyw,
zdając sobie sprawę ze słabej pozycji rynkowej poje-
dynczych gospodarstw, dostrzegają zalety zrzeszania
się w tego rodzaju podmiotach. Dziś na rynku owo-
ców i warzyw funkcjonują 134 wstępnie uznane gru-

py producentów oraz 21 uznanych organizacji produ-
centów owoców i warzyw.
W celu stymulowania procesu powstawania grup
i organizacji producentów owoców i warzyw przepisy
wspólnotowe przewidują poniżej opisane formy
wsparcia.
Wsparcie dla wstępnie uznanych grup producen-
tów owoców i warzyw
Są dwa rodzaje pomocy dostępne dla grup produ-
centów:
— wsparcie na założenie i funkcjonowanie grupy
producentów, które wynosi odpowiednio: 10%, 10%,
8%, 6%, 4% rocznej wartości produkcji sprzedanej
przez grupę w kolejnych latach realizacji planu do-
chodzenia do uznania z zachowaniem limitu 100 000
euro rocznie (stawka tego wsparcia jest redukowana
o 50% dla wsparcia kalkulowanego od wartości pro-
dukcji sprzedanej, o którą przekroczono równowar-
tość 1 000 000 euro);
— wsparcie na pokrycie części kwalifikowanych
kosztów inwestycji (od 55 do 75%) realizowanych
w ramach planów dochodzenia do uznania. W Polsce
wsparcie to określono na najwyższym dopuszczal-
nym prawodawstwem wspólnotowym poziomie, tj.
75%. Należy podkreślić, że aż 1/3 tego wsparcia
pochodzi z budżetu krajowego. Zgodnie ze stosow-
nymi przepisami krajowymi inwestycje realizowane
z udziałem tego wsparcia to m.in. budynki i budow-
le oraz maszyny i urządzenia służące do magazyno-
wania, sortowania, mycia, przygotowania do sprze-
daży (np. pakowania), a także transportu owoców
i warzyw.
Po zakończeniu realizacji planu dochodzenia do
uznania grupa producentów musi przekształcić się
w organizację producentów. W przeciwnym wypadku
wiąże się to z koniecznością zwrotu 100% uzyskane-
go przez grupę wsparcia.
Wsparcie dla uznanych organizacji producentów
owoców i warzyw
Organizacje producentów mają zgodnie z założe-
niami wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw
stać się docelowo podstawowym filarem funkcjono-
wania rynku owoców i warzyw. Podmioty te, zgodnie
z obecnie obowiązującymi przepisami wspólnotowy-
mi, muszą zapewniać realizację szeregu celów na
rzecz swoich członków, m.in. działać w ich imieniu
i na ich rzecz, zwłaszcza z punktu widzenia ich eko-
nomicznego interesu. Ponadto podmioty te muszą
zapewniać swoim członkom środki techniczne nie-
zbędne do zbioru, magazynowania, pakowania oraz
sprzedaży ich produktów, a także wsparcie technicz-
ne w zakresie prośrodowiskowych praktyk uprawy.
Pomoc przyznawana tym podmiotom, jeśli reali-
zują one program operacyjny, może wynosić 4,1%
wartości produkcji sprzedanej przez daną organiza-
cję producentów. Pułap ten może zostać zwiększony
do 4,6%, jeśli organizacja realizuje środki zarządza-
nia kryzysowego. Wsparcie to jest ograniczone do
60% założonego przez organizację funduszu opera-
cyjnego.
945
Do dnia 9 grudnia 2009 r. z pomocy na dofinan-
sowanie funduszu operacyjnego z tytułu realizacji
programu operacyjnego skorzystały 4 uznane orga-
nizacje producentów, dla których przyznano pomoc
finansową w wysokości 4 969,8 tys. zł.
W tym samym czasie 109 grup producentów otrzyma-
ło pomoc finansową. Ogółem wypłacono 394 941,4 tys. zł,
w tym na pomoc finansową na koszty administracyjne
43 092,9 tys. zł i na pomoc finansową na pokrycie części
kwalifikowanych kosztów inwestycji 351 848,5 tys. zł.
Ponadto uprzejmie informuję, iż do 31 grudnia
2011 r. przyznawana jest przejściowa pomoc obszaro-
wa producentom truskawek oraz malin, które dostar-
czane są do przetworzenia. Jest ona przyznawana je-
dynie w odniesieniu do powierzchni upraw, z których
produkcja objęta jest umową z zatwierdzonymi pod-
miotami skupującymi i przetwórcami owoców mięk-
kich (zgodnie z listą ogłoszoną w Dz. Urz. Ministra
Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 marca 2009 r.
Nr 3, poz. 43). Rolnicy mogą otrzymywać maksymal-
nie 400 EUR do 1 ha uprawy malin i truskawek,
z czego 230 EUR pochodzi z budżetu UE, natomiast
170 EUR z budżetu krajowego. Płatność może być wy-
płacana jedynie w odniesieniu do maksymalnych kra-
jowych powierzchni gwarantowanych, które dla Polski
ustanowiono w wysokości 48 000 ha.
W 2008 r. koperta finansowa na realizację dopłat
do truskawek oraz malin wynosiła ponad 65 mln zł.
Wykorzystana powierzchnia referencyjna to 34 087,90 ha,
co stanowi 71,02% krajowej powierzchni gwaranto-
wanej. Do dnia 2 czerwca 2009 r. wypłacono produ-
centom z tytułu dopłat do owoców miękkich prawie
42 mln zł.
Pomimo faktu, iż znaczna część wyprodukowa-
nych w Polsce owoców i warzyw świeżych oraz ich
przetworów jest kierowana na eksport, skala popytu
na produkowane w Polsce owoce i warzywa jest
w dużym stopniu uzależniona od konsumpcji na ryn-
ku krajowym. W Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju
Wsi przygotowano szereg rozwiązań, które docelowo
mają pomóc m.in. sektorowi owoców i warzyw w re-
alizacji działań o charakterze promującym spożycie
tych produktów, a w rezultacie zwiększenie na nie
popytu. Jednym z nich jest rozwiązanie mające na
celu podniesienie świadomości konsumentów o pol-
skich produktach rolno-spożywczych, które uregulo-
wano ustawą z dnia 22 maja 2009 r. o funduszach
promocji produktów rolno-spożywczych (Dz. U. Nr 97,
poz. 799), która weszła w życie w dniu 1 lipca 2009 r.
Na podstawie tej ustawy został utworzony m.in. Fun-
dusz Promocji Owoców i Warzyw. Ze środków zgro-
madzonych w Funduszu Promocji Owoców i Warzyw
możliwe jest finansowanie określonych działań ma-
jących na celu m.in. promocję spożycia poszczegól-
nych produktów. Ustawa zakreśla jedynie pole dzia-
łań, natomiast ustalenie konkretnych zadań realizo-
wanych ze środków funduszy promocji należeć będzie
do tzw. komisji zarządzających. W skład komisji po-
wołanej do zarządzania ww. funduszem wchodzą
przedstawiciele poszczególnych branż (po 4 przedsta-
946
wicieli producentów i przetwórców oraz 1 przedsta-
wiciel izb rolniczych). Komisja, o której mowa, okre-
śla zadania mieszczące się w zakresie celów i działań
określonych w ustawie.
Kolejnym rozwiązaniem wdrożonym przez Mini-
sterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi jest realizacja pro-
gramu „Owoce w szkole” w roku szkolnym 2009/2010
w oparciu o przepisy opublikowanego w dniu 14 sierp-
nia br. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 sierp-
nia 2009 r. w sprawie realizacji przez Agencję Rynku
Rolnego zadań związanych z wdrożeniem na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej programu „Owoce
w szkole” w roku szkolnym 2009/2010. Program
ustanowiony na podstawie przepisów wspólnotowych
oraz ww. rozporządzenia Rady Ministrów ma na celu
wykreowanie wśród dzieci zdrowych nawyków ży-
wieniowych polegających na wzbogaceniu ich diety
o owoce i warzywa. Wyniki przeprowadzonych ba-
dań naukowych potwierdzają tezę, iż wykreowanie
tego rodzaju nawyków u osób w młodym wieku bę-
dzie skutkowało tym, że osoby te jako dorosłe będą
stosowały dietę, w której owoce i warzywa będą
miały optymalny udział. Aktualnie w Polsce średni
poziom spożycia owoców i warzyw świeżych w prze-
liczeniu na jednego mieszkańca należy do najniż-
szych w Unii Europejskiej, co oznacza, że jest duży
potencjał do zwiększenia popytu na te produkty.
Program jest adresowany do dzieci w klasach 1–3
szkół podstawowych. Dzieciom udostępniane będą
bezpłatnie: jabłka, gruszki, truskawki, marchew,
ogórki, papryka oraz soki owocowe i warzywne. Pro-
gram został przygotowany na rok szkolny 2009/
2010, ale zakłada się, że będzie on kontynuowany
także w kolejnych latach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji rządowego programu
„Owoce w szkole” (13217)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Kazimierza Moskala (SPS-023-13217/09)
w sprawie realizacji programu „Owoce w szkole”,
uprzejmie wyjaśniam.
W celu ustanowienia programu „Owoce w szkole”
minister rolnictwa i rozwoju wsi zaprosił ministra
edukacji narodowej do zespołu, który opracował pro-
jekt strategii krajowej oraz przygotował krajowe
przepisy prawne w tym zakresie. Od listopada 2008 r.
Ministerstwo Edukacji Narodowej współpracuje z Mi-
nisterstwem Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Minister-
stwem Zdrowia, Ministerstwem Pracy i Polityki Spo-
łecznej oraz Agencją Rynku Rolnego.
W efekcie działań ministra edukacji narodowej
z zakresu upowszechniania i promocji założeń pro-
gramu wśród nauczycieli, uczniów i rodziców do pro-
gramu zgłosiło się ok. 73% uczniów grupy docelowej.
Opublikowano na stronie internetowej MEN zało-
żenia programu, przesłano list do kuratorów oświa-
ty z prośbą o włączenie się w akcję informacyjną
oraz działania towarzyszące. Obecnie Ministerstwo
Edukacji Narodowej uczestniczy w pracach nad
przygotowaniem sposobu monitorowania realizacji
programu.
Ocena realizacji programu oraz osiągniętych
efektów będzie możliwa dopiero po zakończeniu pro-
gramu, tj. w miesiącach lipiec–sierpień 2010 r.
Ponadto art. 12 rozporządzenia Komisji (WE)
nr 288/2009 z dnia 7 kwietnia 2009 r. ustanawiają-
cego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia
Rady (WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do pomocy
wspólnotowej przeznaczonej na dostarczanie dzie-
ciom w placówkach oświatowych owoców i warzyw
świeżych i przetworzonych oraz produktów z bana-
nów w ramach programu „Owoce w szkole” ustala,
iż monitorowanie programu na terenie państw człon-
kowskich polega na analizie danych pochodzących od
podmiotów zarządzających oraz wypełnianiu obo-
wiązków w zakresie kontroli, dokonaniu regularnej
oceny wykonania swoich programów „Owoce w szko-
le” i weryfikacji ich skuteczność. W odniesieniu do
okresu od dnia 1 sierpnia 2010 r. do 31 lipca 2011 r.
państwa członkowskie powiadamiają Komisję w ter-
minie do 29 lutego 2012 r. o wynikach przeprowadzo-
nej oceny. W odniesieniu do kolejnych okresów pań-
stwa członkowskie oceniają wykonanie programu
przynajmniej raz na pięć lat.
Z uwagi na fakt, że rozporządzenie stosuje się od
15 kwietnia 2009 r., nie jest możliwe, aby Minister-
stwo Edukacji Narodowej lub Komisja Wspólnot Eu-
ropejskich posiadały zbiorcze dane umożliwiające
porównanie realizacji programu „Owoce w szkole”
w państwach członkowskich, które przystąpiły do
programu.
Według informacji Agencji Rynku Rolnego w I se-
mestrze roku szkolnego 2009/2010 ogółem w Polsce
umowy z 49 dostawcami zawarło 2557 szkół podsta-
wowych, w których programem zostało objętych
297 546 uczniów. W województwie podkarpackim zo-
stało zawartych 157 umów ze szkołami podstawowy-
mi, w których programem zostało objętych 12 883
uczniów.
Dane dotyczące liczby uczniów objętych progra-
mem w II semestrze roku szkolnego 2009/2010 znane
będą po 8 stycznia 2010 r., gdyż zgodnie z załączni-
kiem V do warunków uczestnictwa w programie

„Owoce w szkole” w roku szkolnym 2009/2010, doty-
czącym obowiązujących terminów, jest to końcowa
data dostarczenia do oddziałów terenowych Agencji
Rynku Rolnego kopii umów zawartych przez zatwier-
dzone podmioty ze szkołami podstawowymi.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi w chwili
obecnej podjęło prace nad nowelizacją zapisów rozpo-
rządzenia Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2009 r.
w sprawie realizacji przez Agencję Rynku Rolnego za-
dań związanych z wdrożeniem na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej programu „Owoce w szkole”
w roku szkolnym 2009/2010 (Dz. U. Nr 129, poz. 1059),
która ma ułatwić realizację programu w szkołach
w II semestrze roku szkolnego 2009/2010.
Doświadczenia zebrane przez instytucje odpowie-
dzialne za realizację programu, w tym Ministerstwo
Edukacji Narodowej w zakresie wskazanym przez
„Strategię krajową wdrożenia w Rzeczypospolitej
Polskiej programu”Owoce w szkole”w roku szkolnym
2009/2010” oraz rozporządzenie Rady Ministrów
z dnia 11 sierpnia 2009 r. w sprawie realizacji przez
Agencję Rynku Rolnego zadań związanych z wdro-
żeniem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pro-
gramu „Owoce w szkole” w roku szkolnym 2009/
2010, będą stanowiły podstawę dla modyfikacji i udo-
skonalenia rozwiązań stosowanych w ramach pro-
gramu, w kolejnych okresach jego realizacji. Do
31 stycznia 2010 r. minister rolnictwa i rozwoju wsi
przedstawi Radzie Ministrów projekt strategii krajo-
wej na rok szkolny 2010/2011.
Tematyka właściwego odżywiania dzieci i mło-
dzieży oraz zwiększania aktywności fizycznej dzieci
i młodzieży znajduje szerokie odzwierciedlenie w no-
wej podstawie programowej wychowania przedszkol-
nego oraz kształcenia ogólnego określonej rozporzą-
dzeniem ministra edukacji narodowej z dnia 23 grud-
nia 2008 r. w sprawie podstawy programowej wycho-
wania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego
w poszczególnych typach szkół (Dz. U. z 2009 r.
Nr 4, poz. 17).
Jednocześnie ministerstwo podejmuje tematykę
właściwego odżywiania dzieci i młodzieży m.in.
w ramach upowszechniania informacji o programie
„Pomoc państwa w zakresie dożywiania” w szkołach
i placówkach oświatowych.
W listopadzie 2007 r. przedstawiciel MEN został
powołany w skład Rady do Spraw Diety, Aktywności
Fizycznej i Zdrowia. W ramach współpracy Minister-
stwa Zdrowia i Ministerstwa Edukacji Narodowej
realizowane są następujące zagadnienia:
— redukcja hałasu w szkołach;
— aktywność fizyczna dzieci i młodzieży;
— odżywianie dzieci i młodzieży;
— zdrowy styl życia.
Powyższe zagadnienia realizowane są poprzez:
— diagnozowanie problemów występujących
w szkole,
— planowanie działań zmierzających do rozwią-
zania zdiagnozowanych problemów oraz prowadze-
nia ewaluacji,
947
— nawiązywanie współpracy z rodzicami, spo-
łecznością lokalną i specjalistami,
— włączanie uczniów w działania na rzecz szkoły
i środowiska z zastosowaniem metod aktywizują-
cych, w tym metody projektu.
W kwietniu 2009 r. przedstawiciel MEN został
powołany do Komitetu Sterującego przygotowujące-
go Założenia do Programu na Rzecz Zdrowia Środo-
wiskowego Dzieci.
Ponadto w dniu 23 listopada 2009 r. w Minister-
stwie Edukacji Narodowej zostało podpisane porozu-
mienia o współpracy między ministrem edukacji na-
rodowej, ministrem zdrowia i ministrem sportu
i turystyki w sprawie promocji zdrowia i profilaktyki
problemów dzieci i młodzieży.
Współpraca między stronami ma na celu:
— wspieranie działań z zakresu edukacji zdrowot-
nej oraz profilaktyki problemów dzieci i młodzieży
w szkołach, placówkach i środowiskach lokalnych,
— wspieranie doskonalenia pracowników syste-
mu oświaty, ochrony zdrowia, sportu i turystyki
w zakresie podejmowanych działań z edukacji zdrowot-
nej oraz profilaktyki problemów dzieci i młodzieży,
— aktywizowanie organów administracji publicz-
nej, jednostek samorządu terytorialnego, organizacji
pozarządowych oraz innych instytucji odpowiedzial-
nych za promocję zdrowia oraz profilaktykę proble-
mów dzieci i młodzieży, a także kulturę fizyczną, do
działań w tym zakresie,
— podnoszenie wśród dzieci i młodzieży poziomu
sprawności fizycznej, kształtowanie pożądanych na-
wyków żywieniowych oraz zapobieganie zachowa-
niom ryzykownym związanym z używaniem środków
psychoaktywnych,
— wspieranie działań kształtujących umiejętno-
ści zagospodarowania czasu wolnego dla umacniania
zdrowia i rozwoju osobistego młodego pokolenia,
— rozwijanie systemu rekomendacji programów
profilaktycznych w obszarze uzależnień od substan-
cji chemicznych,
— wspieranie i upowszechnianie działań polskich
szkół należących do europejskiej sieci „Szkoły dla
zdrowia Europy” oraz wspieranie rozwoju współpra-
cy międzynarodowej w tym zakresie.
Porozumienie przewiduje powołanie rady progra-
mowej, w skład której wejdzie po dwóch przedstawi-
cieli wskazanych przez poszczególne ministerstwa.
Zadaniem rady programowej będzie przedstawie-
nie proponowanych kierunków działań w ramach
porozumienia i sposób ich realizacji oraz zasady or-
ganizacji i funkcjonowania sieci koordynatorów pro-
gramów promujących zdrowie, w tym programu
„Szkoły dla zdrowia Europy”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
948
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie realizacji rządowego programu
„Owoce w szkole” (13217)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Kazimierza Moskala, załączo-
ną przy piśmie, znak: SPS-023-13217/09, z dnia
4 grudnia br., w sprawie realizacji rządowego progra-
mu „Owoce w szkole” niniejszym przekazuję Panu
Marszałkowi odpowiedź na przedstawione w ww. in-
terpelacji kwestie.
Oceniając przebieg realizacji programu „Owoce
w szkole” w bieżącym semestrze, należy uwzględnić
fakt, że jest to pierwszy semestr pierwszego roku im-
plementacji programu w Unii Europejskiej. Według
informacji Agencji Rynku Rolnego ogółem w Polsce
umowy na realizację dostaw owoców i warzyw udo-
stępnianych w I semestrze bieżącego roku szkolnego
zawarło 49 dostawców z 2557 szkołami podstawowy-
mi. Oznacza to, że na koniec I semestru programem
zostanie objętych 297 546 uczniów, co stanowi ok.
30% grupy docelowej. Właściwa jakość i atrakcyjność
programu od samego początku jego wdrażania po-
zwala zakładać, że proces jego upowszechniania bę-
dzie bardzo dynamiczny.
Jako przykład ilustrujący proces szybkiego upo-
wszechniania się tego rodzaju systemów jest pro-
gram „Mleko w szkole”, funkcjonujący w Polsce od
roku szkolnego 2004/2005. W pierwszym roku szkol-
nym wdrażania tego programu liczba szkół w nim
uczestniczących wynosiła 4,4 tys., a liczba uczniów
– 638 tys., w roku szkolnym 2007/2008 odpowiednio
12 tys. szkół i 2157 tys. uczniów. Oznacza to, że przy
zachowaniu podobnego tempa wzrostu program
„Owoce w szkole” w ciągu czterech kolejnych lat
szkolnych ma szansę być skierowany do prawie całej
grupy docelowej.
Zgodnie z informacją, jaką Ministerstwo Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi uzyskało od Agencji Rynku Rol-
nego, według stanu na dzień 18 grudnia br. realizację
dostaw owoców i warzyw w ramach programu rozpo-
częto w 2078 szkołach, w tym w woj. podkarpackim
w 122 szkołach.
Odnosząc się do kwestii możliwości wprowadze-
nia zmian uelastycznienia programu, uprzejmie in-
formuję, że doświadczenia zebrane przez Agencję
Rynku Rolnego w pierwszym semestrze roku szkol-
nego 2009/2010 posłużyły jako podstawa do opraco-
wania w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi no-
welizacji rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie
realizacji przez Agencję Rynku Rolnego zadań zwią-
zanych z wdrożeniem na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej programu „Owoce w szkole” w roku szkol-
nym 2009/2010. Zaproponowane w ww. nowelizacji
zmiany dotyczą uelastycznienia sposobu udostępnia-
nia owoców i warzyw. Jedna ze zmian przewiduje
wprowadzenie zamiast konkretnej liczby porcji za-
wierających dany produkt maksymalnej liczby. W kon-
sekwencji szkoła oraz zatwierdzony podmiot w ra-
mach zawieranej umowy mogą ustalić, jakie produk-
ty ostatecznie zostaną udostępnione dzieciom, zacho-
wując maksymalne limity udziału poszczególnych
produktów w liczbie porcji. Podejście to w określo-
nych przypadkach umożliwi ograniczenie dostaw lub
wyeliminowanie produktów, które przysparzają do-
stawcom najwięcej problemów. Ponadto wyelimino-
wano konieczność krojenia warzyw, tj. marchwi,
ogórka i papryki, w słupki – zgodnie z nową propozy-
cją produkty takie mają być pokrojone na części
w sposób zapewniający ich swobodne spożycie przez
dzieci, bez konieczności ich dodatkowego krojenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Józefa Rojka i Edwarda Czesaka
w sprawie ograniczenia działalności
oraz likwidacji punktów aptecznych (13218)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Józefa Rojka oraz Edwarda Czesaka z dnia 4 grudnia
2009 r., nr SPS-023-13218/09, uprzejmie informuję,
co następuje.
Pragnę stanowczo podkreślić, iż minister zdrowia
nie proceduje nad projektami aktów normatywnych
mających na celu likwidację punktów aptecznych
i sklepów zielarsko-medycznych.
W obecnym wykazie produktów leczniczych do-
puszczonych do obrotu w punktach aptecznych znaj-
duje się około 18 tys., a w sklepach zielarsko-me-
dycznych 2913 pozycji produktów, co stanowi bardzo
duży asortyment. Ponadto przedmiotem obrotu
w punktach aptecznych mogą być również kosmety-
ki i suplementy diety. Trudno tym samym mówić
o bankructwie punktów aptecznych oraz sklepów
zielarsko-medycznych z powodu ograniczeń asorty-
mentowych, jak również pozbawieniu osób z tere-
nów wiejskich możliwości zaopatrywania się w pro-
dukty lecznicze.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż z uwagi na
konieczność uwzględnienia dopuszczenia do obrotu

nowych produktów leczniczych oraz usunięcia zgło-
szonych i samodzielnie wykrytych błędów technicz-
nych rozpoczęto w Ministerstwie Zdrowia prace le-
gislacyjne mające na celu aktualizację rozporządze-
nia ministra zdrowia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335), według stanu rejestracji nowych
produktów leczniczych na dzień 31 października
2009 r. Wobec powyższego przedmiotowy wykaz zo-
stanie uzupełniony o kolejne produkty lecznicze.
Tak jak każdy projekt aktu prawnego ww. rozpo-
rządzenie będzie przedmiotem uzgodnień zewnętrz-
nych i konsultacji społecznych, w trakcie których
każdy zainteresowany będzie mógł w przewidzianym
terminie zgłosić swoje uwagi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mieczysława Kasprzaka
w sprawie obwodnicy miasta Przemyśla (13220)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 7 grudnia 2009 r. (znak: SPS-023-13220/
09), przy którym przekazano interpelację pana posła
Mieczysława Kasprzaka w sprawie obwodnicy miasta
Przemyśla, uprzejmie informuję.
Zarządcą wszystkich dróg publicznych, z wyjąt-
kiem autostrad i dróg ekspresowych, w granicach
miast na prawach powiatu jest zgodnie z art. 19
ust. 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach pu-
blicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn.
zm.) prezydent miasta. Do jego zadań należy budowa
(w tym również nabywanie nieruchomości pod pasy
drogowe i gospodarowanie nimi w ramach posiada-
nego prawa do tych nieruchomości), przebudowa, re-
mont, utrzymanie i ochrona dróg publicznych, dla
których jest zarządcą drogi. Na mocy art. 3 ust. 3
ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu
infrastruktury transportu lądowego (Dz. U. Nr 267,
poz. 2251, z późn. zm.) zadania w zakresie finanso-
wania budowy, przebudowy, remontu, utrzymania,
ochrony i zarządzania drogami publicznymi w gra-
nicach miast na prawach powiatu, z wyjątkiem au-
tostrad i dróg ekspresowych, finansowane są z bu-
dżetów tych miast. Od dnia 1 stycznia 2004 r. zmia-
949
nie uległy zasady finansowania jednostek samorządu
terytorialnego, w tym także finansowania dróg pu-
blicznych zarządzanych przez samorząd terytorialny.
Zlikwidowano wówczas część drogową subwencji
ogólnej na rzecz zwiększenia udziału jednostek sa-
morządu terytorialnego we wpływach z podatku do-
chodowego od osób fizycznych i prawnych. Obecnie
skala wydatków na drogi zarządzane przez prezyden-
ta miasta na prawach powiatu zależy głównie od
tego, jaki jest poziom udziału dochodów budżetów
samorządów w podatkach dochodowym od osób fi-
zycznych i prawnych, oraz od tego, ile środków finan-
sowych miasto ze środków własnych przeznaczy na
drogi.
Dodatkowym źródłem dofinansowania dla miast
na prawach powiatu na zadania drogowe jest rezerwa
subwencji ogólnej tworzona w budżecie państwa na
mocy art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539, z późn. zm.). Rezer-
wa ta przeznaczana jest m.in. na dofinansowanie in-
westycji na drogach publicznych powiatowych i wo-
jewódzkich oraz na drogach powiatowych, wojewódz-
kich i krajowych w granicach miast na prawach po-
wiatu. Zgodnie z art. 26 ust. 3 powyższej ustawy
rezerwą dysponuje minister właściwy do spraw fi-
nansów publicznych w porozumieniu z ministrem
właściwych do spraw transportu, po zasięgnięciu opi-
nii reprezentacji jednostek samorządu terytorialne-
go. Corocznie ustalane są dodatkowe kryteria do oce-
ny i weryfikacji wniosków wspólnie ze stroną rządo-
wą i samorządową określane są także priorytety
zadań inwestycyjnych do dofinansowania. W roku
2009 preferencją objęte były zadania inwestycyjne
dotyczące budowy lub przebudowy obiektów mosto-
wych, w szczególności: mostów, wiaduktów, estakad,
kładek posiadających ważną decyzję o pozwoleniu na
budowę. W 2009 r. ze środków rezerwy wynoszącej
190 629 tys. zł skorzystały 34 miasta, w tym 20 miast
na prawach powiatu otrzymało środki na remonty
dróg krajowych i wojewódzkich w łącznej kwocie
42 434 tys. zł. Prace strony rządowej i samorządowej
nad kryteriami na rok 2010 do oceny i weryfikacji
wniosków o dofinansowanie z powołanej rezerwy zo-
stały zakończone. Na posiedzeniu plenarnym Komi-
sji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego
w dniu 24 czerwca 2009 r. zostały zaakceptowane
kryteria do oceny i weryfikacji wniosków o dofinan-
sowanie z rezerwy subwencji ogólnej na rok 2010.
Kryteria przyjęte na rok 2010 – na wniosek przed-
stawicieli strony samorządowej – są identyczne jak
kryteria obowiązujące w roku 2009. Zainteresowani
zarządcy dróg publicznych (prezydenci miast na pra-
wach powiatu, zarządy województw oraz zarządy po-
wiatów) zostali poinformowani pismem z dnia 3 sierp-
nia 2009 r. o możliwościach ubiegania się o dofinan-
sowanie z omawianej rezerwy, dodatkowych kryte-
riach oraz terminie złożenia wniosków (15 stycznia
2010 r.).
950
Równocześnie wyjaśniam, iż zgodnie z obecnie
obowiązującymi przepisami ustawy z dnia 27 paź-
dziernika 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Kra-
jowym Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2571, z późn. zm.) środki finansowe z Krajowego
Funduszu Drogowego mogą być jedynie przeznacza-
ne na zadania związane z drogami krajowymi reali-
zowane przez generalnego dyrektora dróg krajowych
i autostrad albo przez spółki, z którymi podpisano
umowę o budowę i eksploatację lub wyłącznie eksplo-
atację autostrady płatnej, albo przez drogowe spółki
specjalnego przeznaczenia. Minister infrastruktury
dysponuje środkami jedynie na drogi krajowe zarzą-
dzane przez generalnego dyrektora dróg krajowych
i autostrad.
Reasumując, minister infrastruktury nie ma moż-
liwości formalnych dofinansowania zadania realizo-
wanego przez władze Przemyśla, tj. budowy drogi ob-
wodowej miasta Przemyśla łączącej drogę krajową
nr 77 z drogą krajową nr 28. Natomiast mechanizm
finansowania projektów drogowych w Programie Ope-
racyjnym „Rozwój Polski Wschodniej” na lata 2007–
–2013, do którego zostało ujęte dane zadanie, przewi-
duje, iż 85% wartości projektu stanowi dofinansowa-
nie ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego, natomiast pozostałe 15% współfinan-
sowania powinno być zagwarantowane ze środków
krajowych. W przypadku beneficjentów, którymi są
jednostki samorządu terytorialnego, ww. współfinan-
sowanie winno być zapewnione w ich budżecie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie programu „Innowacyjna energetyka
– rolnictwo energetyczne” w zakresie
biogazowni rolniczych (13221)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 7 grudnia 2009 r. (znak: SPS-023-
-13221/09) poniżej przedstawiam stanowisko wobec
zagadnień podniesionych w interpelacji pana posła
Piotra Polaka w sprawie programu „Innowacyjna
energetyka – rolnictwo energetyczne” w zakresie bio-
gazowni rolniczych.
1. Na jakich zasadach będą finansowane bioga-
zownie rolnicze ze środków publicznych?
W związku z obserwowanym ostatnio i przewidy-
wanym w dalszej perspektywie dynamicznym rozwo-
jem wykorzystania odnawialnych źródeł energii Mi-
nisterstwo Gospodarki przygotowało zestaw rozwią-
zań mających usprawnić rozwój biogazowni rolni-
czych i zawarło go w projekcie dokumentu „Kierunki
rozwoju biogazowni rolniczych w Polsce”, który za-
kłada, że w każdej polskiej gminie do 2020 r. powsta-
nie średnio jedna biogazownia wykorzystująca bio-
masę pochodzenia rolniczego, przy założeniu posia-
dania przez gminę odpowiednich warunków do uru-
chomienia takiego przedsięwzięcia.
Istotnym elementem przedmiotowego dokumentu
jest wskazanie źródeł finansowych, z których mogą
zostać dofinansowane biogazownie, tj: Program Ope-
racyjny „Infrastruktura i środowisko” (działanie 9.4:
Wytwarzanie energii ze źródeł odnawialnych oraz
działanie 10.3: Rozwój przemysłu dla odnawialnych
źródeł energii), „Program dla przedsięwzięć w zakre-
sie odnawialnych źródeł energii i obiektów wysoko-
sprawnej kogeneracji” – część 1 – wdrażany przez
Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodar-
ki Wodnej, „Program dla przedsięwzięć w zakresie
odnawialnych źródeł energii i obiektów wysoko-
sprawnej kogeneracji” – część 2 – wdrażany przez
wojewódzkie fundusze ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej, Program Rozwoju Obszarów Wiejskich
(działanie 121: Modernizacja gospodarstw rolnych,
działanie 123: Zwiększanie wartości dodanej podsta-
wowej produkcji rolnej i leśnej, działanie 312: Two-
rzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw, działanie 321:
Podstawowe usługi dla gospodarki i ludności wiej-
skiej), Bank Ochrony Środowiska (kredyty z linii
banków zagranicznych na długoterminowe inwesty-
cje związane m.in. z odnawialnymi źródłami energii
lub innymi projektami inwestycyjnymi o charakterze
proekologicznym), Szwajcarsko-Polski Program
Współpracy (priorytet 2: Środowisko i infrastruktu-
ra), Krajowy Program Restrukturyzacji (działanie:
Zwiększenie wartości dodanej podstawowej produkcji
rolnej i leśnej – przetwarzanie produktów rolnych na
cele energetyczne), regionalne programy operacyjne
na lata 2007–2013 wdrażane przez poszczególne za-
rządy województw. Szczegółowe zasady przyznawa-
nia dofinansowania z powyższych instrumentów
(np. typy beneficjentów, rodzaje projektów kwalifiko-
wanych, poziomy dofinansowania) określone są
w ww. programach
2. Czy wynegocjowane niedawno przez premiera
Pawlaka długoterminowe dostawy, do 2037 r., dużych
ilości gazu z Rosji uwzględniają od 2020 r. pokrycie
krajowych potrzeb w 10% przez gaz z biogazowni rol-
niczych?
Od maja br. w Ministerstwie Gospodarki prowa-
dzone są negocjacje „Porozumienia między rządem
Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Federacji Rosyj-
skiej o budowie systemu gazociągów dla tranzytu
gazu rosyjskiego przez terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej i dostawach gazu rosyjskiego do Rzeczypo-
spolitej Polskiej z dnia 25 sierpnia 1993 r.” w celu
zwiększenia dostaw gazu ziemnego do Polski w ilości
umożliwiającej zbilansowanie krajowego zapotrzebo-

wania na gaz w związku z nierealizowaniem od dnia
1 stycznia 2009 r. dostaw w ramach kontraktu z Ro-
sUkrEnergo. W dniu 10 grudnia br. w Moskwie
uzgodniono zapisy porozumienia międzyrządowego,
na podstawie którego możliwe będzie zawarcie kon-
traktów handlowych pomiędzy firmami (PGNiG SA
i OAO Gazprom Export) dotyczących importu gazu
ziemnego z Federacji Rosyjskiej w latach 2010–2037
w ilości 10,25 mld m3 według Polskiej Normy. Aktu-
alnie trwają prace nad uzgodnieniem wspólnego tek-
stu porozumienia międzyrządowego w języku pol-
skim i rosyjskim. Następnie uzgodniony tekst poro-
zumienia zostanie przedłożony do akceptacji Radzie
Ministrów i podpisany przez osobę wskazaną przez
premiera.
Określone w porozumieniu międzyrządowym pla-
nowane ilości dostaw gazu ziemnego z FR do RP
w latach 2010–2037 bilansują źródła zaopatrzenia
i prognozy zapotrzebowania na gaz ziemny w kraju
w ww. okresie.
Wyrażam przekonanie, iż przedstawione wyja-
śnienia stanowią wystarczającą odpowiedź na pyta-
nia zawarte w interpelacji złożonej przez pana posła
Piotra Polaka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Zbigniewa Girzyńskiego
i Sławomira Zawiślaka
w sprawie problemu rozliczania czasu pracy
egzaminatora podczas ustnego egzaminu
maturalnego z języka obcego (13224)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację (SPS-023-13224/09) pana posła Zbi-
gniewa Girzyńskiego i pana posła Sławomira Zawi-
ślaka w sprawie rozliczenia czasu pracy nauczycieli
przeprowadzających część ustną egzaminu matural-
nego z języka obcego, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje:
Zasady przeprowadzania egzaminów matural-
nych reguluje rozporządzenie ministra edukacji na-
rodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warun-
ków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowa-
nia uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania spraw-
dzianów i egzaminów w szkołach publicznych (Dz. U.
Nr 83, poz. 562, z późn. zm.).
Egzamin maturalny składa się z części ustnej oce-
nianej w szkole oraz z części pisemnej ocenianej przez
951
egzaminatorów wpisanych do ewidencji egzaminato-
rów. Część ustną egzaminu maturalnego z poszcze-
gólnych przedmiotów przeprowadzają i oceniają
przedmiotowe zespoły egzaminacyjne – dwie osoby,
w tym jedna zatrudniona w innej szkole lub placówce.
Nauczyciel ten zostaje powołany w skład zespołu
przedmiotowego w porozumieniu z dyrektorem ma-
cierzystej placówki.
Nauczyciele zatrudnieni w szkołach publicznych,
którzy przeprowadzają część ustną egzaminu matu-
ralnego, realizują zajęcia dydaktyczne w rozumieniu
art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r.
Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674,
z późn. zm.). Jeżeli zatem ustne egzaminy maturalne
są prowadzone przez nauczyciela w czasie przekra-
czającym tygodniowy obowiązkowy wymiar zajęć
dydaktycznych, wychowawczych i opiekuńczych (pen-
sum), stanowi to pracę w godzinach ponadwymiaro-
wych, za którą nauczycielowi przysługuje wynagro-
dzenie zgodnie z art. 35 ust. 3 Karty Nauczyciela.
Wynagrodzenie to powinno być wypłacone w szkole,
w której nauczyciel jest zatrudniony, niezależnie od
tego, czy przeprowadzał egzaminy ustne w swojej
szkole, czy w innych szkołach, na podstawie porozu-
mienia dyrektorów szkół, o którym mowa w § 68
ust. 10 ww. rozporządzenia.
W związku z powyższym właściwe jednostki sa-
morządu terytorialnego powinny wypłacić nauczy-
cielom wynagrodzenie za zrealizowane godziny po-
nadwymiarowe podczas przeprowadzania ustnego
egzaminu maturalnego, w terminie ustalonym w opra-
cowanym przez siebie regulaminie wynagradzania
(art. 30 ust. 6 Karty Nauczyciela – Dz. U z 2006 r.
Nr 97, poz. 674, z późn. zm.).
Wójtowie, burmistrzowie, prezydenci miast, sta-
rostowie oraz dyrektorzy szkół pismem z dnia 16 kwiet-
nia 2009 r. (znak: DKOW-1/UW-5031-9/09) zostali
poinformowani, że Ministerstwo Edukacji Narodowej
dofinansuje wydatki wynikające z przeprowadzonych
egzaminów. Środki na ich pokrycie zostały zapewnio-
ne w budżecie państwa na bieżący rok i jako dotacja
celowa, poprzez budżet wojewodów, zostały przeka-
zane jednostkom samorządu terytorialnego. Wspo-
mniane pismo zawiera również informację, że dofi-
nansowanie obejmuje rzeczywisty czas przeprowa-
dzania części ustnej egzaminu maturalnego określo-
ny w ww. rozporządzeniu:
— dla języka polskiego, języka mniejszości naro-
dowej, języka mniejszości etnicznej i języka regional-
nego – języka kaszubskiego – 25 minut;
— języka obcego nowożytnego – poziom podsta-
wowy – 10 minut;
— języka obcego nowożytnego – poziom rozsze-
rzony – 15 minut.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
952
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Włodzimierza Kuli
w sprawie terminowości zwrotu podatku VAT
przez urzędy skarbowe (13225)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem, znak: SPS-023-13225/09, z dnia 7 grudnia
2009 r., przy którym przekazano interpelację pana
posła Włodzimierza Kuli w sprawie terminowości
zwrotu podatku VAT przez urzędy skarbowe, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Kwestie związane ze zwrotem nadwyżki podatku
naliczonego zostały uregulowane w art. 87 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. (dalej: ustawa) o podatku od
towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.).
Stosownie do ust. 2 zdanie drugie ww. artykułu ter-
min zwrotu podatku może zostać przedłużony tylko
w przypadku, gdy zasadność zwrotu wymaga dodat-
kowego zweryfikowania. Jeżeli przeprowadzone przez
organ czynności wykażą zasadność zwrotu, urząd
skarbowy wypłaca podatnikowi należną kwotę wraz
z odsetkami w wysokości odpowiadającej opłacie
prolongacyjnej stosowanej w przypadku odroczenia
płatności podatku lub jego rozłożenia na raty. Uzu-
pełnienie uregulowań ustawy o podatku od towarów
i usług w zakresie procedury dokonywania zwrotu
podatku VAT stanowią przepisy ustawy Ordynacja
podatkowa.
Przedłużenie terminu do dokonania zwrotu róż-
nicy podatku następuje zatem wtedy, gdy w trakcie
podjętych przez organ podatkowy czynności wyja-
śniających wystąpi konieczność dokonania dodatko-
wych czynności, które uniemożliwią dotrzymanie
ustawowych terminów do dokonania zwrotu. Prze-
dłużenie terminu zwrotu podatku wymaga jednak
zawsze uzasadnienia (tym bardziej że przedłużenie
terminu dokonywane jest w formie postanowienia,
na które służy podatnikowi zażalenie) i nie ma cha-
rakteru dowolnego. Należy podkreślić, że interesy
podatnika zabezpieczone są w takich przypadkach
obowiązkiem wypłaty odsetek przez organ podatko-
wy, jeżeli zostanie potwierdzona zasadność zwrotu
zadeklarowanego przez podatnika. Organ podatkowy
w żadnym przypadku nie jest tym samym zaintere-
sowany ciągłym przedłużaniem terminu dokonywa-
nych zwrotów, gdyż w przypadku ustalenia, że kwo-
ta zwrotu była zasadna, musi ją zwrócić wraz z od-
setkami, o których była mowa powyżej.
Brak jest uzasadnienia dla przyjęcia tezy, którą
prezentuje pan poseł w interpelacji, że podejmowane
przez organy czynności nie mają znaczenia dla spra-
wy. Zasadność podejmowania przez organ poszcze-
gólnych czynności może być oceniana wyłącznie na
etapie oceny konkretnego postępowania. Postępowań
takich pan poseł nie wskazuje w swojej interpelacji,
a wyciąganie tak daleko idących wniosków ogólnych
nie jest moim zdaniem właściwe.
Dla oceny potrzeby funkcjonowania w przepisach
takich rozwiązań, jak omawiane, tj. umożliwienia
organowi podatkowemu przedłużenia terminu zwro-
tu podatku w określonych przypadkach, niezbędna
jest przede wszystkim właściwa ocena roli organu
podatkowego, jaką odgrywa on w funkcjonowaniu
systemu podatkowego. Organ podatkowy ma za za-
danie m.in. ochronę budżetu państwa przed naduży-
ciami, a wypełnianie tej roli wiąże się z koniecznością
posiadania określonych instrumentów, takich wła-
śnie, jak możliwość przedłużenia w pewnych sytu-
acjach terminu zwrotu w celu zapewnienia odpowied-
niego zweryfikowania wniosków o zwrot podatku pod
kątem ich rzetelności. Zrezygnowanie lub w jakim-
kolwiek stopniu odstąpienie od ww. przepisów stwo-
rzyłoby pole do wszelkiego rodzaju oszustw podatko-
wych dokonywanych przez nieuczciwych podatników.
Trzeba przy tym pamiętać, że z uwagi na swoją kon-
strukcję podatek od towarów i usług należy do po-
datków narażonych szczególnie na nadużycia, zwłasz-
cza w zakresie zwrotu podatku. Nie jest to przy tym
cecha systemu obowiązującego w Polsce, lecz cecha
konstrukcji systemu podatku od wartości dodanej co
do zasady. Mając na uwadze z jednej strony tę specy-
fikę, z drugiej zaś fakt, iż wpływy z tego podatku
stanowią podstawowe źródło dochodów budżetu pań-
stwa, urzędy skarbowe muszą mieć zagwarantowany
wystarczający czas na sprawdzenie zasadności wnio-
sków podatników.
Należy przy tym zauważyć, że przepis art. 87
ust. 2 zdanie drugie ustawy (z uwzględnieniem re-
gulacji zawartych w Ordynacji podatkowej) jest zgod-
ny z Konstytucją RP, co potwierdza wyrok Trybuna-
łu Konstytucyjnego z dnia 13 października 2008 r.,
sygn. akt K 16/07.
Uwzględniając powyższe oraz fakt, że urzędnicy
muszą działać w granicach prawa, nie mogę zgodzić
się ze stwierdzeniem, że pracownicy urzędów skar-
bowych pozorują działania tylko dlatego, aby bezza-
sadnie przedłużyć termin zwrotu podatku.
Wskazać należy, że w przypadku nieuzasadnione-
go przedłużania postępowań sprawdzających podat-
nikowi stosownie do art. 227–229 ustawy z dnia
14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administra-
cyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn.
zm.) przysługuje też skarga na przewlekłe lub biuro-
kratyczne załatwianie spraw do organu wyższego
stopnia, tj. w przedmiotowym przypadku do właści-
wego dyrektora izby skarbowej.
Bezpośredni nadzór nad prawidłowym działa-
niem naczelników urzędów skarbowych w zakresie
zwrotów podatku, w tym nieterminowością dokony-
wanych zwrotów, sprawują dyrektorzy izb skarbo-
wych zgodnie z posiadanymi kompetencjami w tym
zakresie. Brak jest na tym etapie wystarczających
przesłanek do stwierdzenia, że nadzór ten nie jest
wystarczający.

Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że
nie są obecnie planowane żadne zmiany w obowiązu-
jących przepisach ustawy o podatku od towarów
i usług w zakresie regulacji dotyczących zwrotu róż-
nicy podatku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadiusza Litwińskiego
w sprawie interpretacji art. 83 ust. 1 pkt 9, 9a
i pkt 17 ustawy o podatku od towarów
i usług oraz § 9 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia
ministra finansów dotyczącego wykonania
niektórych przepisów tej ustawy (13226)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 7 grudnia 2009 r., znak: SPS-
-023-13226/09, przy którym zostało przekazane za-
pytanie pana posła Arkadiusza Litwińskiego w spra-
wie interpretacji art. 83 ust. 1 pkt 9, 9a i 17 ustawy
o podatku od towarów i usług oraz § 9 ust. 1 pkt 7
rozporządzenia ministra finansów w sprawie wyko-
nania niektórych przepisów ustawy o podatku od to-
warów i usług, uprzejmie informuję.
Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że za-
kres przedmiotowy przepisu art. 83 ust. 1 pkt 9 i 9a
jest różny od zakresu przedmiotowego przepisu art. 83
ust. 1 pkt 17 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podat-
ku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn.
zm.). Przepis art. 83 ust. 1 pkt 17 dotyczy usług in-
nych niż wymienione w pkt 9 i 9a, a warunkiem za-
stosowania stawki 0% przy świadczeniu usług wy-
mienionych w pkt 17 jest ich świadczenie na rzecz
armatora morskiego. Podobnie różny jest zakres sto-
sowania stawki 0% na podstawie § 9 ust. 1 pkt 7
rozporządzenia ministra finansów z dnia 28 listopa-
da 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepi-
sów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 212, poz. 1336). Skoro zakres przedmiotowy tych
przepisów jest różny, nie może być mowy o dowolnym
stosowaniu jednego z tych przepisów do opodatkowa-
nia takiej samej usługi.
Pragnę również dodać, że przepis art. 83 ust. 1
pkt 17 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi
implementację do krajowego porządku prawnego
przepisu art. 148 lit. d dyrektywy 2006/112/WE
w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości
dodanej, z uwzględnieniem orzecznictwa Europej-
skiego Trybunału Sprawiedliwości. W wyroku z dnia
14 września 2006 r. w sprawach połączonych od
953
C-181/04 do C-183/04 Europejski Trybunał Sprawie-
dliwości stwierdził, że art. 15 pkt 8 VI dyrektywy
należy interpretować w ten sposób, iż zwolnienie
przewidziane w tym przepisie dotyczy usług świad-
czonych bezpośrednio na rzecz armatora, służących
zaspokojeniu bezpośrednich potrzeb statków mor-
skich. Należy zaznaczyć, że ww. wyrok ETS ma za-
stosowanie również do art. 148 lit. d obecnie obowią-
zującej dyrektywy 2006/112/WE, który odpowiada
w swojej istocie art. 15 pkt 8 VI dyrektywy. Zatem
zgodnie z wykładnią prawa wspólnotowego dokonaną
przez ETS, świadczenie usług określonych w art. 148
lit. d dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednio art. 83
ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku od towarów i usług)
powinno być opodatkowane stawką 0%, ale tylko
w przypadku, gdy usługi takie będą świadczone na
rzecz armatora.
Jednocześnie uprzejmie informuję pana posła, że
w przedmiotowej kwestii nie stwierdzono rozbieżno-
ści w interpretowaniu przepisów prawa podatkowego
przez organy podatkowe. Jeżeli jednak znane są panu
posłowi przypadki istnienia rozbieżności, o których
mowa w interpelacji, uprzejmie proszę o ich wskaza-
nie. Chodzi przy tym o rozbieżności odnoszące się do
takich samych usług w takim samym stanie faktycz-
nym. Należy bowiem zauważyć, że klasyfikowanie
świadczonych przez podatnika usług do usług wymie-
nionych w art. 83 ust. 1 pkt 9, 9a lub do usług obję-
tych przepisem art. 83 ust. 1 pkt 17 ustawy o podat-
ku od towarów i usług uzależnione jest od rodzaju
świadczonych usług, okoliczności oraz miejsca ich
wykonywania.
Organy podatkowe, dokonując interpretacji prze-
pisów prawa podatkowego w zakresie możliwości
opodatkowania usług stawką podatku od towarów
i usług w wysokości 0% w oparciu o ww. przepisy,
zobowiązane są do analizy całego stanu faktycznego.
Na tej podstawie mogą dopiero ocenić, czy świadczo-
ne przez podatnika usługi są usługami, o których
mowa w powołanych powyżej przepisach i czy speł-
nione zostały warunki do opodatkowania tych usług
stawką podatku w wysokości 0%.
W świetle powyższych wyjaśnień nie można zgo-
dzić się ze sformułowaną w przedmiotowej interpe-
lacji tezą, iż konsekwencją braku jednolitej interpre-
tacji przepisów prawa podatkowego w tym zakresie
jest spadek konkurencyjności polskich portów w sto-
sunku do portów europejskich.
Odnosząc się natomiast do kwestii nowelizacji
przepisów w przedmiotowym zakresie, uprzejmie in-
formuję, że przepis art. 83 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy
o podatku od towarów i usług jest zgodny z przepisa-
mi prawa wspólnotowego. Brak jest zatem podstaw
i uzasadnienia do dokonania jego zmiany.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
954
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jacka Tomczaka
i Jana Filipa Libickiego
w sprawie postulatów
Wielkopolskiej Okręgowej Izby Aptekarskiej
w Poznaniu (13227)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Jacka Tomczaka i pana Jana Filipa Libickiego
z dnia 26 listopada 2009 r., przekazaną do Minister-
stwa Zdrowia pismem znak: SPS-023-13227/09
z dnia 7 grudnia 2009 r., chciałbym bardzo podzię-
kować za przedstawione propozycje zmian legislacyj-
nych. Uprzejmie informuję, iż w dniu 28 kwietnia
2009 r. zarządzeniem ministra zdrowia został powo-
łany Zespół do spraw opracowania projektu ustawy
Prawo farmaceutyczne, w związku z powyższym
państwa postulaty zostaną przekazane przewodni-
czącemu ww. zespołu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż pojęcie wy-
robu medycznego (do różnego przeznaczenia) zostało
zdefiniowane w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r.
o wyrobach medycznych. (Dz. U. Nr 93, poz. 896,
z późn. zm. – art. 3 ust. 1 pkt 17). Terminem tym
określa się narzędzie, przyrząd, aparat, sprzęt, ma-
teriał lub inny artykuł, używane oddzielnie lub
w połączeniu, włączając oprogramowanie, przezna-
czone do stosowania u ludzi w celach medycznych
– diagnozowania, monitorowania, leczenia lub łago-
dzenia przebiegu chorób, kompensowania urazów,
monitorowania lub prowadzenia procesu fizjologicz-
nego, regulacji poczęć – a zasadniczy cel ich użycia
nie jest osiągany za pomocą środków farmakologicz-
nych, immunologicznych lub metabolicznych.
Wymieniona ustawa określa także i reguluje wy-
magania wobec innych rodzajów wyrobów medycz-
nych, określanych jako aktywne wyroby medyczne
do implantacji oraz wyroby medyczne do diagnostyki
in vitro, a także w stosunku do wyposażenia wyro-
bów medycznych i wyposażenia wyrobów medycz-
nych do diagnostyki in vitro. Artykuł 3 ust. 3 przed-
miotowej ustawy podaje następującą wykładnię ro-
zumienia pojęcia „wyrób medyczny”: ilekroć w usta-
wie jest mowa o wyrobie medycznym, bez bliższego
określenia, należy przez to rozumieć wyrób medycz-
ny do różnego przeznaczenia, wyrób medyczny do
diagnostyki in vitro, aktywny wyrób medyczny do
implantacji, wyposażenie wyrobu medycznego do
różnego przeznaczenia i wyposażenie wyrobu me-
dycznego do diagnostyki in vitro. Tak więc w innych
przepisach prawa (poza ustawą o wyrobach medycz-
nych) przez wyrób medyczny należy rozumieć wszyst-
kie trzy jego rodzaje oraz wyposażenie wyrobu me-
dycznego do różnego przeznaczenia i wyposażenie
wyrobu medycznego do diagnostyki in vitro, które to
wyposażenie obejmuje przedmioty niebędace wyro-
bami medycznymi a przeznaczone do użycia łącznie
z tymi wyrobami.
Uprzejmie komunikuję, iż w dniu 8 grudnia 2009 r.
projekt ustawy o wyrobach medycznych został przy-
jęty przez Radę Ministrów – tekst umieszczono na
stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia w zakład-
ce: Konsultacje społeczne. Projekt ustawy o wyro-
bach medycznych (wraz z rozporządzeniami wyko-
nawczymi) dostosowuje prawo krajowe do standar-
dów unijnych. W szczególności przyjęto w nim zmia-
nę definicji „wyrobu medycznego”, która obok „na-
rzędzia, przyrządu, urządzenia, materiału lub inne-
go artykułu” wymienia również „oprogramowanie”.
Poprzedni zapis sytuował raczej oprogramowanie
przy narzędziu, przyrządzie, aparacie lub sprzęcie –
„stosowany samodzielnie lub w połączeniu, włączając
oprogramowanie niezbędne do właściwego stosowa-
nia wyrobu”. Samodzielne oprogramowanie jest trak-
towane jak aktywny wyrób medyczny i podlega wy-
maganiom podobnym do wymagań wobec sprzętu,
zwłaszcza w zakresie projektowania, uruchamiania,
testowania, oznakowania, instrukcji używania itd.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jacka Tomczaka
i Jana Filipa Libickiego
w sprawie dotacji budżetowej dla samorządów
zawodów medycznych (13228)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma nr SPS-023-13228/09 z dnia 7 grudnia 2009 r.
dotyczącego interpelacji panów posłów Jacka Tom-
czaka i Jana Filipa Libickiego w sprawie wysokości
dotacji na 2010 r. w budżecie ministra zdrowia dla
samorządów zawodów medycznych uprzejmie przed-
kładam następujące wyjaśnienia.
W budżecie ministra zdrowia na 2010 r. dla samo-
rządu zawodowego pielęgniarek i położnych zostały
zaplanowane środki w wysokości 3656 tys. zł. Z uwa-
gi na kryzys gospodarczy i znaczne ograniczenia wy-
datków środki te zostały zaplanowane na poziomie
95% planu z 2009 r. Obecnie nie ma możliwości
zwiększenia tych środków, gdyż ustawa budżetowa
na 2010 r. jest przedmiotem prac w parlamencie.
Jednocześnie informuję, że zarówno w roku po-
przednim, jak i bieżącym został zwiększony budżet
dla samorządu pielęgniarek i położnych na zadania
zrealizowane wynikające ze złożonych sprawozdań

finansowych. Dlatego też w przypadku przekroczenia
kwoty dotacji na rok 2010 i możliwości wygospoda-
rowania wolnych środków finansowych w budżecie
ministra zdrowia istnieje szansa zwiększenia budże-
tu. W chwili obecnej nie jest możliwe skalkulowanie,
ile zadań zostanie zrealizowanych przez samorząd
zawodowy pielęgniarek i położnych w 2010 r. i czy
zadania te „będą” i „o ile” przekraczały wysokość
dotacji zaplanowanej na 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie dyskryminacji polskiej mniejszości
na Litwie (13231)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Putry (pismo
nr SPS-023-13231/09 z dnia 10 grudnia 2009 r.)
w sprawie dyskryminacji polskiej mniejszości na Li-
twie przedstawiam następujące informacje:
MSZ znane są przytoczone przez pana posła
K. Putrę już zrealizowane bądź dopiero zapowiadane
działania władz litewskich, które również w naszej
opinii naruszają prawa polskiej mniejszości w tym
kraju. Podobnie jak w wielu innych przypadkach
w przeszłości, MSZ podejmie wszelkie możliwe dzia-
łania, by chronić prawa Polaków na Litwie.
MSZ pragnie zapewnić, że problemy polskiej
mniejszości na Litwie niezmiennie należą do priory-
tetów w działalności resortu. Ten specjalny stosunek
do wspomnianej problematyki wynika z jednej strony
ze świadomości, że nierozwiązane od lat sprawy co-
raz bardziej niekorzystnie oddziałują na sytuację
i samopoczucie Polaków na Litwie oraz na polsko-
-litewskie relacje polityczne, z drugiej zaś z tego, że
niechętne stanowisko strony litewskiej wobec na-
szych sugestii i brak woli do rozwiązania problemów
stanowią dla nas nieustanne wyzwanie.
Z analizy sytuacji prawnej i faktycznej mniejszo-
ści polskiej na Litwie wyraźnie wynika, że mimo za-
angażowania w sprawę kolejnych prezydentów, pre-
mierów, marszałków Sejmu i Senatu oraz kolejnych
ministrów spraw zagranicznych, podnoszenia przez
nich tego zagadnienia na każdym spotkaniu ze swy-
mi litewskimi odpowiednikami, mijające lata nie
przynoszą zauważalnej poprawy sytuacji. Obserwu-
jąc działania strony litewskiej, można skonstatować,
że w rzeczywistości stosunku władz litewskich do
955
polskiej mniejszości narodowej nie kształtują zapisy
Traktatu między Rzecząpospolitą Polską a Republi-
ką Litewską o przyjaznych stosunkach i dobrosą-
siedzkiej współpracy ani Konwencji Ramowej RE
o ochronie mniejszości narodowych, ale że kwestie
mniejszości są elementem przetargowym w walce
o strategiczne cele państwa litewskiego (elektrownia
atomowa, most elektroenergetyczny, inne rozwiąza-
nia infrastrukturalne).
Wielokrotnie zarówno przez MSZ, jak i na forum
Zgromadzenia Parlamentarnego Sejmu i Senatu RP
oceniana była realizacja przez stronę litewską trak-
tatu z 1994 r. Najwięcej uchybień w realizacji jego
postanowień dotyczy mniejszości, tj. artykułów 13–
–15. Strona litewska nie kwestionowała zasadniczo
takich ocen. Stosunek strony litewskiej do Konwencji
Ramowej RE, dokumentu z założenia kompromiso-
wego, prezentuje nota Ambasady RL z dnia 13 lipca
2009 r., jaką otrzymaliśmy po czterech miesiącach
od naszego zapytania o miejsce Konwencji Ramowej
w systemie prawnym Republiki Litewskiej. Pytanie
wywołało orzeczenie Naczelnego Sądu Administra-
cyjnego RL z dnia 30 stycznia 2009 r., zakazujące
podwójnej pisowni nazw ulic w rejonie wileńskim,
i użyte w uzasadnieniu stwierdzenie, że konwencja
ma charakter dokumentu polityczno-programowego.
Nota ambasady faktycznie potwierdzała takie stano-
wisko, wskazując, że władze litewskie m.in. z dwóch
ostatnich akapitów preambuły do konwencji, a zwłasz-
cza ze stanowiącego wykładnię autentyczną Raportu
Wyjaśniającego do Konwencji Ramowej wyprowadza-
ją wniosek, że przepisy konwencji nie posiadają na
Litwie bezpośredniej mocy wiążącej.
Sygnałem nowego podejścia do tej części relacji
polsko-litewskich było sejmowe exposé pana ministra
Radosława Sikorskiego z 2008 r. W kolejnych miesią-
cach i następnym roku zostało podniesione i zapre-
zentowane stronie litewskiej i opinii publicznej zna-
czenie kwestii mniejszości w całokształcie stosunków
polsko-litewskich. Równocześnie, do czasu zauważal-
nej zmiany stosunku władz litewskich do mniejszo-
ści, ograniczone zostało działanie kilku instytucjo-
nalnych forów rozmów na tematy interesujące stronę
litewską.
Prowadzone bilateralne rozmowy na różnych
szczeblach nie przynoszą jednak oczekiwanych rezul-
tatów. W wyniku czego strona polska postanowiła
zaakcentować problematykę praw polskiej mniejszo-
ści na Litwie na forum Rady Europy. MSZ podjęło
działania zmierzające do zawarcia w drugiej rezolucji
na temat implementacji przez Litwę postanowień
Konwencji Ramowej RE o ochronie mniejszości na-
rodowych naszego niezadowolenia z braku postępu
na Litwie we wdrażaniu postanowień konwencji do
systemu prawnego RL. Od czasu przyjęcia poprzed-
niej rezolucji wciąż pozostają na Litwie nierozwiąza-
ne takie problemy, jak m.in. kwestia posługiwania się
językiem mniejszości narodowych w kontaktach
z administracją publiczną, używania nazw miejsc
956
i ulic w językach mniejszości oraz zapisywania imion
i nazwisk w dokumentach osobistych.
Dla rozwiązania problemów polskiej mniejszości
narodowej na Litwie MSZ podejmuje, poza wspo-
mnianymi wyżej, wiele innych działań. Jest wśród
nich m.in. codzienne monitorowanie sytuacji mniej-
szości polskiej przez Ambasadę RP w Wilnie. Otrzy-
mywane informacje służą MSZ do kształtowania
polskiej polityki zagranicznej z traktowaną jako
jej integralna część polityką polonijną. Placówka
w Wilnie utrzymuje także stały i bliski kontakt
z kierownictwem organizacji polskiej mniejszości,
także z politykami litewskimi, mediami polskoję-
zycznymi i litewskojęzycznymi. Prowadzi rozmowy
z najwyższymi politykami Litwy – jak choćby, gdy
ważyły się losy Wileńskiej Filii Uniwersytetu w Bia-
łymstoku, przekazuje władzom litewskim różnego
typu dokumenty i korespondencję dyplomatyczną,
np. démarche (jedna z najostrzejszych w dyplomacji
form oświadczenia swego stanowiska) po bezpraw-
nym zburzeniu pomnika poświęconego żołnierzom
polskim w Oranach (Varéna).
Liczne są działania podejmowane osobiście przez
ministra spraw zagranicznych pana Radosława Si-
korskiego, m.in. (w dniu 23 października 2009 r.)
rozmowa z ambasadorem RL w Polsce panem E. Me-
ilunasem, podczas której pan minister przypomniał
rozmówcy krytyczną ocenę poszanowania praw
mniejszości na Litwie, podkreślając niepokojącą
tendencję do lituanizacji polskich szkół na Litwie,
kwestię pisowni polskich nazwisk i nazw topogra-
ficznych w języku polskim. Zwrócił również uwagę
na intensywny (szczególnie w br.) dialog na wyso-
kim szczeblu politycznym, w ramach którego strona
polska wielokrotnie apelowała o poszanowanie po-
stulatów polskiej mniejszości na Litwie. Postulaty
strony polskiej nie zostały uwzględnione przez Li-
twę, która nie realizuje deklaracji o woli uregulo-
wania spraw spornych.
Wcześniej, w dniu 22 kwietnia 2009 r., pan mini-
ster R. Sikorski odbył rozmowę z ministrem spraw
zagranicznych Litwy panem V. Uszackasem, po któ-
rej poinformował media, iż poruszył m.in. kwestie
związane z obywatelami litewskimi polskiego pocho-
dzenia, w szczególności dotyczące zwrotu ziemi, us-
tawy o pisowni nazwisk, jak też losów szkolnictwa
polskiego na Litwie. Minister R. Sikorski przypom-
niał wówczas, że wkrótce przypada 15. rocznica pod-
pisania polsko-litewskiego traktatu o przyjaznych
stosunkach i dobrosąsiedzkiej współpracy, i wyraził
ubolewanie, że nie będzie możliwe świętowanie tego
jubileuszu, bowiem nie wszystkie zapisy traktatu
zostały zrealizowane.
Ważnym sposobem podkreślenia znaczenia pro-
blematyki mniejszości polskiej na Litwie było sfor-
mułowanie przez pana ministra R. Sikorskiego pro-
pozycji i doprowadzenie do spotkania pana premiera
D. Tuska z liderami społeczności polskiej na Litwie
w dniu 27 maja 2009 r.
Problemami mniejszości polskiej na Litwie na
różne sposoby i po wielokroć zajmowali się także
zastępcy ministra spraw zagranicznych i wyspecja-
lizowane departamenty, w tym nowo wyodrębniony
w strukturze resortu Departament Współpracy
z Polonią.
Przytoczone powyżej przykłady ilustrują intencje
i aktywność MSZ w zakresie rozwiązywania proble-
mów mniejszości polskiej na Litwie. Mam nadzieję,
że potwierdzają one znaczenie, jakie resort przywią-
zuje do tej trudnej problematyki. Mogę też zapewnić,
że ministerstwo nadal podejmować będzie niezbędne
działania dla poprawienia sytuacji polskiej mniejszo-
ści na Litwie i ochrony należnych jej praw.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie stanowiska rządu RP
w sprawie budowy gazociągu Nord Stream
(13232)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją pana posła Krzysztofa Putry (pismo nr SPS-023-
-13232/09 z dnia 2 grudnia 2009 r.) w sprawie budowy
gazociągu Nord Stream uprzejmie informuję:
Ad 1. Stanowisko rządu RP w sprawie Gazociągu
Północnego precyzuje cytowany przez pana K. Putrę
fragment wypowiedzi premiera pana D. Tuska.
Gazociąg Północny jest przedsięwzięciem ryzykow-
nym dla środowiska Morza Bałtyckiego i wątpliwym
ekonomicznie, zarówno z punktu widzenia zapotrze-
bowania na gaz ziemny w Europie Zachodniej, jak
i możliwości wydobywczych z dotychczas niezagospo-
darowanych pól gazowych Federacji Rosyjskiej.
Zdaniem Polski najkorzystniejszym z ekonomicz-
nego punktu widzenia, a także relatywnie najmniej
uciążliwym dla środowiska sposobem zwiększenia
dostaw gazu do Europy Zachodniej z Rosji byłoby wy-
budowanie drugiej nitki gazociągu jamalskiego. Pol-
ska nie rezygnuje też z prób przekonania partnerów
o korzyściach wynikających z przyjęcia naszego spo-
sobu postrzegania przedsięwzięcia.
Ad 2. Do polskich portów w Szczecinie i Świnouj-
ściu prowadzą dwie główne trasy żeglugowe. Pierw-
sza przez niemieckie morze terytorialne, a druga
przez niemiecką wyłączną strefę ekonomiczną. Wska-
zane trasy łączą się z polskim torem podejściowym
do portów Szczecin i Świnoujście. Zgodnie z projek-

tem przedstawionym przez inwestora Gazociąg Pół-
nocny w punktach przecięcia z obiema trasami że-
glugowymi ma przebiegać po dnie morskim (bez za-
głębienia pod dno), co mogłoby spowodować utrud-
nienia dla żeglugi do polskich portów Szczecin i Świ-
noujście. Należy przy tym podkreślić, że na obecnym
etapie inwestor nie podaje dokładnych współrzęd-
nych geograficznych dla gazociągu, dlatego nie jest
możliwe dokonanie w pełni precyzyjnej weryfikacji
wpływu gazociągu na trasy żeglugowe.
Niemniej jednak należy podkreślić, że Polska kon-
sekwentnie domaga się zagłębienia Gazociągu Pół-
nocnego, aby trasami żeglugowymi prowadzącymi do
portów Szczecin i Świnoujście mogły swobodnie pły-
wać statki o maksymalnym dopuszczalnym na Bał-
tyku zanurzeniu, wyznaczonym przez parametry
cieśnin duńskich, tj. 15 m zanurzenia + 2 m wolnej
wody pod stępką. Postulat zagwarantowania możli-
wości swobodnej żeglugi do polskich portów i argu-
menty w tym zakresie są od dłuższego czasu przeka-
zywane stronie niemieckiej zarówno w ramach po-
stępowania w sprawie oceny oddziaływania na śro-
dowisko w kontekście transgranicznym prowadzone-
go dla gazociągu, jak i w kontekście postępowania
dla planu zagospodarowania przestrzennego dla nie-
mieckiej wyłącznej strefy ekonomicznej na Morzu
Bałtyckim. Polskie stanowisko zostało także wyra-
żone m.in. w nocie dyplomatycznej wystosowanej do
strony niemieckiej oraz podczas spotkania ministra
pana R. Sikorskiego z ministrem spraw zagranicz-
nych RFN, panem G. Westerwelle w dniu 18 grudnia
2009 r. Strona niemiecka wskazała podczas tego spo-
tkania, że zgody na budowę dla Gazociągu Północ-
nego zostaną wydane w ten sposób, aby uwzględnić
w nich polskie stanowisko w odniesieniu do niespły-
cania zachodniego toru żeglugowego.
Ad 3. Budowa przez polskie firmy połączeń mię-
dzysystemowych (tzw. interkonektorów) jest elemen-
tem zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego
państwa, a także stanowi element większej „elastycz-
ności” rynku gazu w Europie. Jest to jeden z priory-
tetów polityki energetycznej UE, który umożliwia
wprowadzenie warunków rynkowych w handlu ga-
zem. Obecnie powstają lub są rozbudowywane połą-
czenia z systemami Czech i Niemiec, a w planie są ze
Słowacją. Docelowo połączenia te mogłyby służyć za-
kupom gazu pochodzącego zarówno z Rosji, jak
i np. Norwegii lub planowanego gazociągu Nabucco.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że problem bez-
pieczeństwa energetycznego kraju pozostaje w cen-
trum uwagi rządu premiera pana D. Tuska, a rozmo-
wy ze strona niemiecką w tej sprawie będą kontynu-
owane na szczeblu politycznym.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
957
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Balickiego
w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 6 października 2009 r. dotyczącego
wykazu produktów leczniczych, które mogą
być dopuszczone do obrotu w placówkach
obrotu pozaaptecznego
oraz punktach aptecznych (13235)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Marka Balickiego z dnia 7 grudnia 2009 r., nr SPS-
-023-13235/09, uprzejmie informuję, co następuje.
W związku z coraz częściej pojawiającymi się
stwierdzeniami o rzekomym dążeniu ministra zdro-
wia do likwidacji punktów aptecznych pragnę sta-
nowczo podkreślić, iż minister zdrowia nie procedu-
je nad projektami aktów normatywnych mających na
celu zamknięcie punktów aptecznych i sklepów zie-
larsko-medycznych.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 6 paź-
dziernika 2009 r. w sprawie wykazu produktów lecz-
niczych, które mogą być dopuszczone do obrotu
w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach
aptecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335) jest wykona-
niem kryteriów zawartych w rozporządzeniu mini-
stra zdrowia z dnia 2 lutego 2009 r. w sprawie kry-
teriów klasyfikacji produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 24, poz. 151, z późn. zm.) – zawartość ww. rozpo-
rządzenia o wykazie była uwarunkowana ww. kry-
teriami i to właśnie rozporządzenie o kryteriach
wprowadziło zmiany w katalogu leków w obrocie po-
zaaptecznym.
Zgodnie z informacją otrzymaną od głównego in-
spektora farmaceutycznego obecnie na terenie Polski
działa 1391 punktów aptecznych. W obecnym wyka-
zie produktów leczniczych dopuszczonych do obrotu
w punktach aptecznych znajduje się około 18 tys. po-
zycji produktów, co stanowi bardzo duży asortyment.
Ponadto przedmiotem obrotu w punktach aptecznych
mogą być również kosmetyki i suplementy diety.
Trudno tym samym mówić o bankructwie punktów
aptecznych z powodu ograniczeń asortymentowych
oraz o niezabezpieczeniu dostępu do leków dla pa-
cjentów z terenów wiejskich.
Podstawą działań ministra zdrowia jest dbałość
o bezpieczeństwo zarówno pacjentów, jak i leków, dla-
tego też obrót lekami silnie działającymi musi być
kontrolowany. W aptece gwarantem zachowania bez-
pieczeństwa jest magister farmacji z uzyskanym pra-
wem wykonywania zawodu – tylko on może mieć do-
stęp do całego asortymentu produktów leczniczych,
łącznie z lekami bardzo silnie działającymi oraz le-
kami z wykazów środków psychotropowych i odurza-
958
jących. Warto też mieć na uwadze to, iż wykształce-
nie farmaceuty pod względem zawodowym i posiada-
nie wiedzy merytorycznej nie jest wszak tożsame
z wiedzą technika farmaceutycznego będącego pod-
stawowym personelem punktu aptecznego.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż minister zdro-
wia, dostrzegając wystąpienie błędów w rozporządze-
niu ministra zdrowia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335), rozpoczął prace legislacyjne ma-
jące na celu nowelizację przedmiotowego rozporzą-
dzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Mieczysława Kasprzaka
i Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie przekształcenia
gospodarstwa pomocniczego
w instytucję gospodarki budżetowej (13236)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Mieczysława Kasprzaka
i Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie prze-
kształcenia gospodarstwa pomocniczego w instytucję
gospodarki budżetowej (SPS-023-13236/09), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Resort obrony narodowej ma świadomość faktu,
że likwidacja lub przeniesienie jednostki organizacyj-
nej sektora finansów publicznych oraz związane
z tym ewentualne zmniejszenie zatrudnienia może
prowadzić do negatywnych skutków dla społeczności
lokalnej. W związku z tym wszelkie decyzje dotyczą-
ce przekształcenia poszczególnych jednostek organi-
zacyjnych poprzedzane są wnikliwą oceną, z uwzględ-
nieniem potrzeb i oczekiwań poszczególnych miejsco-
wości oraz regionów.
Konieczne zmiany dotyczące funkcjonowania tzw.
jednostek pozabudżetowych w resorcie obrony naro-
dowej wynikają z wejścia w życie z dniem 1 stycznia
2010 r. ustaw z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240) oraz Przepisy
wprowadzające ustawę o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 157, poz. 1241). W związku z przewidzianą w ure-
gulowaniach powyższych aktów prawnych reorgani-
zacją sektora finansów publicznych Ministerstwo
Obrony Narodowej prowadzi obecnie wielokierunko-
we prace i analizy mające na celu zapewnienie cią-
głości oraz efektywności realizacji wykonywanych
przez gospodarstwa pomocnicze zadań niezbędnych
dla zaspokojenia potrzeb Sił Zbrojnych Rzeczypospo-
litej Polskiej.
Zgodnie z wypracowanymi w resorcie obrony na-
rodowej kierunkami działań na rzecz wykonania po-
stanowień wspomnianych ustaw zakłada się nastę-
pujące możliwości zmian organizacyjnych:
— likwidację gospodarstwa pomocniczego przy
jednoczesnej rezygnacji z pozyskiwania dostarczanej
przez nie usługi;
— likwidację gospodarstwa pomocniczego bez
przejmowania do finansowania z budżetu resortu
obrony narodowej zadania wytworzenia usługi do-
tychczas dostarczanej przez gospodarstwo na rzecz
dokonywania jej zakupu poza resortem obrony na-
rodowej;
— likwidację gospodarstwa pomocniczego przy
przejęciu finansowania zadania wytworzenia usługi
przez budżet resortu obrony narodowej.
Mając na uwadze zakres usług świadczonych przez
wojskowe zakłady remontowo-budowlane, uprzejmie
informuję, że obecnie rozważana jest możliwość włą-
czenia ich do rejonowych zarządów infrastruktury.
Szczegółowy harmonogram reorganizacji jednostek
pozabudżetowych funkcjonujących w resorcie obrony
narodowej zostanie opracowany do końca bieżącego
roku, zgodnie z postanowieniami decyzji z dnia
1 grudnia 2009 r. nr 399/MON ministra obrony na-
rodowej w sprawie organizacji procesu likwidacji
w resorcie obrony narodowej zakładów budżetowych
i gospodarstw pomocniczych oraz utworzenia nowych
form organizacyjno-prawnych (Dz. Urz. MON Nr 22,
poz. 243).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie przepływu środków w ramach
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
(13238)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Marka Cebuli, posła na Sejm RP,

z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie przepływu środ-
ków w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” (PO KL) pragnę wyjaśnić, co następuje.
Podstawą przekazywania środków na realizację
komponentu regionalnego PO KL w 2009 r. w poszcze-
gólnych samorządach województw jest umowa dotacji
rozwojowej na realizację komponentu regionalnego
PO KL w 2009 r. zawarta z ministrem rozwoju regio-
nalnego. Zgodnie z ww. umową środki przekazywane
są w czterech kwartalnych transzach, przy czym
pierwsza i druga transza są przekazywane zgodnie
z harmonogramem załączonym do umowy, natomiast
przekazanie trzeciej i czwartej transzy uzależnione
jest od rozliczenia środków przekazanych w ramach
odpowiednio pierwszej i drugiej transzy.
Mając na uwadze fakt, że w budżecie państwa na
2009 r. ujętych zostało jedynie ok. 40% środków za-
planowanych przez samorządy województw w ra-
mach dotacji rozwojowej na bieżący rok, IZ na pod-
stawie przedłożonych rozliczeń występuje do mini-
stra finansów (MF) z wnioskiem o uruchomienie
środków rezerwy celowej przeznaczonych na wypłatę
kolejnych transz dotacji rozwojowej zgodnie z „Pro-
cedurą uruchamiania oraz przyznawania zapewnia-
nia finansowania przedsięwzięcia ze środków rezer-
wy celowej budżetu państwa dla programów i projek-
tów realizowanych z funduszy strukturalnych i Fun-
duszu Spójności w ramach NSS 2007–2013” na rok
2009.
Niemniej jednak w wyniku konieczności opraco-
wywania, m.in. na prośbę Ministerstwa Finansów,
dodatkowych uzasadnień dotyczących wysokości uru-
chamianych środków budżetowych czas niezbędny
do uruchomienia rezerwy celowej na finansowanie
PO KL uległ znacznemu wydłużeniu. Dodatkowo mi-
nister finansów zwrócił się z prośbą o ponowne osza-
cowanie zapotrzebowania na środki rezerwy celowej
budżetu państwa przeznaczonych między innymi na
realizację PO KL. Powyższa sytuacja spowodowała
konieczność ponownego zweryfikowania i zmniejsze-
nia wysokości zapotrzebowania zgłaszanego przez
samorządy województw na realizację PO KL. W związ-
ku z powyższym instytucja zarządzająca (IZ) PO KL
dokonała korekty wniosków, w ramach których uru-
chamiane były środki na wypłatę IV transzy dotacji
rozwojowej dla samorządów województw pełniących
rolę instytucji pośredniczących w ramach komponen-
tu regionalnego PO KL, w tym także dla samorządu
województwa lubuskiego. W praktyce spowodowało
to wydłużenie okresu przekazywania ww. środków
nawet o ponad miesiąc.
Mając powyższe na uwadze, pragnę podkreślić, że
IZ PO KL dostrzega i rozumie problemy związane
z trudnością zapewnienia płynnego finansowania
programu. W związku z powyższym IZ PO KL do-
kłada wszelkich starań w celu przekazywania samo-
rządom województw środków w możliwie szybkim
terminie, uwzględniając bieżące zapotrzebowanie na
środki budżetowe.
959
Niemniej jednak sposób dysponowania środkami
przeznaczonymi na realizację komponentu regional-
nego PO KL, które samorządy województw otrzymu-
ją z Ministerstwa Rozwoju Regionalnego, leży w ge-
stii poszczególnych zarządów województw i powinien
on mieć na celu efektywne i sprawne finansowanie
operacji (projektów) m.in. poprzez prawidłowe pro-
gnozowanie i terminowe wydatkowanie (rozliczanie)
środków.
Pragnę zapewnić, że, wychodząc naprzeciw ocze-
kiwaniom zarówno beneficjentów, jak i poszczegól-
nych instytucji zaangażowanych w realizację PO KL,
negatywne doświadczenia związane z procesem za-
pewnienia płynności finansowej na wszystkich pozio-
mach realizacji programu są uwzględniane w toku
prac nad zmianą systemu finansowania komponentu
regionalnego PO KL wynikającą z wejścia w życie
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicz-
nych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240). Wyrażam nadzieję,
że nowy system finansowania PO KL w 2010 r. zmi-
nimalizuje problemy związane z zachowaniem płyn-
ności finansowej przez beneficjentów programu.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie zagrożeń spowodowanych likwidacją
punktów aptecznych (13239)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Marka Cebuli z dnia 7 grudnia 2009 r., nr SPS-023-
-13239/09, uprzejmie informuję, co następuje.
W związku z coraz częściej pojawiającymi się
stwierdzeniami o rzekomym dążeniu ministra zdro-
wia do likwidacji punktów aptecznych pragnę sta-
nowczo podkreślić, iż minister zdrowia nie procedu-
je nad projektami aktów normatywnych mających na
celu zamknięcie punktów aptecznych i sklepów zie-
larsko-medycznych.
W wykazie produktów leczniczych dopuszczonych
do obrotu w punktach aptecznych umieszczonych jest
około 18 tys. pozycji leków. Jest to bardzo duży asor-
tyment i trudno mówić o pozbawieniu dostępu do le-
ków dla pacjentów z terenów wiejskich.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż z uwagi na
konieczność uwzględnienia dopuszczenia do obrotu
nowych produktów leczniczych oraz usunięcia zgło-
960
szonych i samodzielnie wykrytych błędów technicz-
nych rozpoczęto w Ministerstwie Zdrowia prace le-
gislacyjne mające na celu aktualizację rozporządze-
nia ministra zdrowia z dnia 6 października 2009 r.
w sprawie wykazu produktów leczniczych, które
mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obro-
tu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych (Dz. U.
Nr 171, poz. 1335) według stanu rejestracji nowych
produktów leczniczych na dzień 31 października
2009 r. Wobec powyższego przedmiotowy wykaz zo-
stanie uzupełniony o kolejne produkty lecznicze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie lubuskiego odcinka trasy S3
z Gorzowa Wielkopolskiego
do Nowego Miasteczka (13240)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 7 grudnia 2009 r. (znak: SPS-023-13240/
09), przy którym przekazano interpelację posła Mar-
ka Cebuli w sprawie lubuskiego odcinka trasy S3
z Gorzowa Wielkopolskiego do Nowego Miasteczka,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Zadanie dotyczące budowy drogi ekspresowej S3
na odcinku Gorzów Wielkopolski – Nowa Sól zostało
ujęte w „Programie budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”, zatwierdzonym uchwałą Rady Mini-
strów nr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r. Aktu-
alnie znajduje się na etapie prac przygotowawczych,
w ramach których opracowywana jest niezbędna do-
kumentacja techniczna i uzyskiwane pozwolenia
i uzgodnienia.
1. Odcinek obwodnica Gorzowa Wielkopolskiego
(druga jezdnia):
— decyzja środowiskowa – 2 września 2009 r.,
— opracowanie projektu budowlanego – koniec
2009 r.,
— planowane uzyskanie decyzji o zezwoleniu na
realizację inwestycji – 2010 r.,
— lata realizacji: 2011–2012 (pierwsza jezdnia
zrealizowana w latach 2005–2007).
2. Odcinek Gorzów – Sulechów (dwie jezdnie):
— decyzja lokalizacyjna – 2005 r.,
— decyzja środowiskowa – 2007 r.,
— opracowany projekt budowlany,
— opracowano raport o oddziaływaniu na środo-
wisko, wymagany przy powtórnej ocenie oddziaływa-
nia na środowisko na etapie ZRID (raport ze szcze-
gółowością projektu budowlanego),
— uzyskanie decyzji o zezwoleniu na realizację
inwestycji drogowej – I kw. 2010 r.,
— lata realizacji: 2010–2012,
— ogłoszono I etap postępowania przetargowego.
3. Odcinek obwodnica Międzyrzecza (druga
jezdnia):
— decyzja środowiskowa – 8 października 2009 r.,
— opracowanie projektu budowlanego – 2010 r.,
— planowane uzyskanie decyzji o zezwoleniu na
realizację inwestycji – 2010 r.,
— lata realizacji: 2010–2012 (pierwsza jezdnia
zrealizowana w latach 2004–2006).
4. Odcinek Sulechów – Nowa Sól (druga jezdnia):
— decyzja środowiskowa – 1 września 2009 r.
– decyzja nieprawomocna,
— planowane uzyskanie decyzji o zezwoleniu na
realizację inwestycji – 2010 r.,
— lata realizacji: 2010–2012.
Ponadto informuję, iż przetargi ograniczone (II stop-
niowe) na odcinki Gorzów Wielkopolski – Międzyrzec
i Międzyrzec – Sulechów zostały ogłoszone odpowied-
nio 6 listopada 2008 r. i 14 listopada 2008 r. Dla od-
cinków Sulechów – w. Nowe Miasteczko oraz obwod-
nic Gorzowa i Międzyrzecza (II jezdnia) postępowa-
nie przetargowe planowane jest na 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie publikacji sprawozdań spółdzielni
mieszkaniowych w Internecie (13241)
Odpowiadając na interpelację pana posła Grzego-
rza Roszaka (znak:SPS-023-13241/09) w sprawie pu-
blikacji sprawozdań spółdzielni mieszkaniowych
w Internecie, uprzejmie przedstawiam następujące
stanowisko.
Na podstawie art. 273 pkt 1 ustawy z dnia 15 grud-
nia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.) osoba, która,
będąc członkiem zarządu spółdzielni, pełnomocni-
kiem albo likwidatorem, wbrew obowiązkowi dopusz-
cza do tego, że spółdzielnia nie udostępnia członkowi
spółdzielni mieszkaniowej odpisów oraz kopii doku-

mentów, o których mowa w art. 81 tej ustawy, podle-
ga karze grzywny. W sprawach o czyny, o których
mowa w art. 273, orzekanie następuje w trybie prze-
pisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykro-
czenia (art. 274 ww. ustawy).
Wyrażam pogląd, że jeżeli spółdzielnia posiada
stronę internetową, to stosownie do ust. 3 wskaza-
nego artykułu 81 jest zobowiązana do udostępnienia
na niej swojego statutu, regulaminów, uchwał i pro-
tokołów obrad organów spółdzielni, a także protoko-
łów lustracji i rocznego sprawozdania finansowego.
Zachowanie sprawcy wykroczenia z art. 273 pkt 1,
tj. członka zarządu spółdzielni, jego pełnomocnika
albo likwidatora, polegające na zaniechaniu wypeł-
nienia obowiązku określonego w art. 81 ust. 3, będzie
więc podlegało karze grzywny. Wobec powyższego
nie zachodzi moim zdaniem potrzeba zmiany istnie-
jących w tym zakresie regulacji prawnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że podzielam
zdanie pana posła, iż dostęp do dokumentów umiesz-
czonych na stronie internetowej spółdzielni powinni
mieć tylko członkowie spółdzielni.
Analogiczne stanowisko zajął w tej kwestii Try-
bunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 15 lipca 2009 r.
(sygn. akt K 64/2007), w którym stwierdził, że art. 81
ust. 3 ww. ustawy rozumiany w ten sposób, że doty-
czy udostępniania wskazanych w nim dokumentów
wyłącznie członkom spółdzielni mieszkaniowej, jest
zgodny z art. 51 ust. 1, 3 i 5 konstytucji oraz nie jest
niezgodny z art. 49 i art. 51 ust. 2 i 4 konstytucji.
Przewiduje się, że wprowadzenie zapisu o dostępie
do dokumentów umieszczonych na stronie interneto-
wej spółdzielni mieszkaniowej wyłącznie dla jej człon-
ków będzie rozważane w przypadku podjęcia w re-
sorcie infrastruktury prac legislacyjnych nad projek-
tem kompleksowej ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie opłacania z budżetu gminy
kosztów szkolenia radnego (13242)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 7 grudnia 2009 r., nr SPS-023-13242, przy
którym przekazano interpelację pana posła Grzego-
rza Roszaka w sprawie opłacania z budżetu gminy
kosztów szkolenia radnego uprzejmie informuję.
961
Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.):
wolna od podatku jest wartość świadczeń przyzna-
nych zgodnie z odrębnymi przepisami przez praco-
dawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wy-
kształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem wy-
nagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkolenio-
wego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy
przysługujących pracownikom podejmującym naukę
w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe
w formach pozaszkolnych.
Zatem zwolnieniem od podatku objęta jest jedynie
wartość świadczeń otrzymanych od pracodawcy
przez pracownika w związku z dokształcaniem, przy-
znana na podstawie odrębnych przepisów.
Na podstawie art. 9 ust. 1 ww. ustawy opodatko-
waniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego
rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów enumeratyw-
nie wymienionych przez ustawodawcę w katalogu
zwolnień przedmiotowych bądź dochodów, od któ-
rych minister finansów zaniechał poboru podatku
w drodze rozporządzenia. Przepis ten normuje tzw.
zasadę powszechności opodatkowania.
Przychodami są otrzymane lub postawione do
dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pienią-
dze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych
świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świad-
czeń (art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych).
Stosownie do postanowień art. 11 ust. 2 ww. usta-
wy wartość pieniężną świadczeń w naturze określa się
na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie
rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku
z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia
zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.
Kolejny przepis (art. 11 ust. 2a) stanowi, iż war-
tość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń usta-
la się:
1) jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wcho-
dzące w zakres działalności gospodarczej dokonują-
cego świadczenia – według cen stosowanych wobec
innych odbiorców;
2) jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zaku-
pione – według cen zakupu;
3) jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnie-
nie lokalu lub budynku – według równowartości
czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umo-
wy najmu tego lokalu lub budynku;
4) w pozostałych przypadkach – na podstawie cen
rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub
udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju
i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu
i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przy-
chodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością
tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych
w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez po-
datnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).
962
Katalog zwolnień przedmiotowych określony
w art. 21 ww. ustawy nie zawiera zwolnienia od po-
datku nieodpłatnych świadczeń, o których mowa
w interpelacji.
Zatem gmina jako płatnik, która dopłaca do szko-
lenia radnego, zobowiązana jest potraktować ww.
świadczenie jako przychód podlegający opodatkowa-
niu. W konsekwencji kwota dopłaty do szkolenia po-
winna być doliczona do pozostałych przychodów po-
datnika uzyskanych w danym miesiącu i od łącznej
kwoty dochodu płatnik powinien pobrać zaliczkę na
ogólnych zasadach określonych w art. 41 ust. 1 usta-
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie subwencji wyrównawczych
i regionalnych jednostek samorządu
terytorialnego (13243)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 7 grudnia 2009 r., nr SPS-
-023-13243/09, interpelacją posła Grzegorza Roszaka
w sprawie subwencji wyrównawczych i regionalnych
dla jednostek samorządu terytorialnego uprzejmie
wyjaśniam:
Od dnia 1 stycznia 2004 r. zasady ustalania i prze-
kazywania subwencji ogólnej dla jednostek samorzą-
du terytorialnego określa ustawa z dnia 13 listopada
2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorial-
nego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539, z późn. zm.).
Subwencja ogólna dla jednostek samorządu teryto-
rialnego jest naliczana według zobiektywizowanych
kryteriów, zawartych w powołanej wyżej ustawie,
a nie według zgłaszanych potrzeb.
Kluczowym elementem systemu finansowania
jednostek samorządu terytorialnego jest mechanizm
wyrównawczy, polegający na wyrównywaniu dyspro-
porcji w potencjale dochodowym, w ramach poszcze-
gólnych rodzajów samorządu, poprzez część wyrów-
nawczą subwencji ogólnej z jednej strony, zaś z dru-
giej strony, wpłaty do budżetu państwa z przeznacze-
niem na część równoważącą (gminy i powiaty) i część
regionalną (województwa) subwencji ogólnej.
To, czy jednostka samorządu terytorialnego otrzy-
ma w ramach subwencji ogólnej część wyrównawczą,
jest uzależnione od tego, jak ukształtuje się wskaźnik
dochodów podatkowych na jednego mieszkańca
w kraju (obliczony odrębnie dla gmin, powiatów i dla
województw) i w tej jednostce. Im większa jest różni-
ca pomiędzy wskaźnikiem „krajowym” dla danej
grupy jednostek i wskaźnikiem dla danej jednostki,
tym wyższa jest kwota subwencji.
Dokonywanie przez jednostki samorządu tery-
torialnego wpłat do budżetu państwa z przeznacze-
niem na część równoważącą lub regionalną sub-
wencji ogólnej jest związane z systemem wyrówny-
wania dochodów jednostek samorządu terytorial-
nego w wyniku redystrybucji środków pomiędzy
tymi jednostkami (system poziomego wyrównywa-
nia dochodów).
Mając powyższe na uwadze, należy podkreślić, że
środki na część wyrównawczą subwencji ogólnej po-
chodzą z budżetu państwa, natomiast środki z obo-
wiązkowych wpłat, w ramach mechanizmu solidar-
nościowego, wpływają do budżetu państwa, a następ-
nie są w tej samej wysokości przekazywane jednost-
kom samorządu terytorialnego.
Począwszy od 2008 r. część równoważąca subwen-
cji ogólnej dla gmin i powiatów oraz część regionalna
dla województw są rozdzielane między poszczególne
jednostki według ustawowo określonych zasad. Do
końca 2007 r. zasady podziału były określone w roz-
porządzeniach ministra finansów.
Problematyka dokonywania wpłat sygnalizowana
była nie tylko przez województwo mazowieckie, ale
również przez miasta na prawach powiatu oraz oma-
wiana była na posiedzeniu Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego.
W związku z postulatami strony samorządowej,
jako współprzewodniczący Zespołu do Spraw Syste-
mu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego ze strony rządowej,
zwróciłam się do współprzewodniczącego zespołu ze
strony samorządowej (pismo z dnia 30 września br.)
o przedstawienie – w trybie pilnym – uzgodnionej
propozycji strony samorządowej w sprawie sposobu
naliczania wpłat do budżetu państwa.
Do chwili obecnej propozycja taka nie została
przedstawiona.
Wpłaty województw samorządowych do budżetu
państwa były także przedmiotem posiedzenia sejmo-
wej Komisji Samorządu Terytorialnego i Polityki Re-
gionalnej w dniu 5 listopada 2009 r. W materiałach
przygotowanych na to posiedzenie Ministerstwo Fi-
nansów przedstawiło analizę wpłat jednostek samo-
rządu terytorialnego z przeznaczeniem na część rów-
noważącą i regionalną subwencji ogólnej i szczegóło-
wo odniosło się do rozwiązań zaproponowanych przez
marszałka województwa mazowieckiego.
Uprzejmie informuję pana marszałka, że dostrze-
gając potrzebę dokonania modyfikacji systemu finan-
sowania jednostek samorządu terytorialnego, rząd,
w porozumieniu ze stroną samorządową Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego, powo-
łał zespół roboczy, którego zadaniem jest wypraco-

wanie strategicznych zmian w zakresie dochodów
jednostek samorządu terytorialnego.
W skład zespołu, który podjął już prace, wchodzą
przedstawiciele strony samorządowej Komisji Wspól-
nej Rządu i Samorządu Terytorialnego oraz repre-
zentanci ministra finansów, ministra spraw we-
wnętrznych i administracji oraz ministra infrastruk-
tury. W ramach prac zespołu rozważane będą różne
propozycje zmian w systemie finansowym jednostek
samorządu terytorialnego, w tym również w zakresie
wyrównywania dochodów jednostek samorządu te-
rytorialnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie powołania komisji egzaminacyjnej
dla kandydatów na biegłych rewidentów (13245)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poselską pana posła Stanisława Steca z dnia
1 grudnia 2009 r., dotyczącą powołania komisji egza-
minacyjnej dla kandydatów na biegłych rewidentów,
przekazaną przy piśmie z dnia 7 grudnia 2009 r.,
znak: SPS-023-13245/09, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2009 r.
o biegłych rewidentach i ich samorządzie, podmio-
tach uprawnionych do badania sprawozdań finanso-
wych oraz o nadzorze publicznym (Dz. U. Nr 77, poz. 649),
zwanej dalej „ustawą”, minister finansów jest upraw-
niony do powołania komisji egzaminacyjnej dla kan-
dydatów na biegłych rewidentów. W skład komisji
egzaminacyjnej wchodzi 19 członków, w tym:
1) 10 przedstawicieli ministra finansów, w tym
4 osoby niebędące pracownikami Ministerstwa Fi-
nansów wybrane spośród przedstawicieli środowisk
akademickich;
2) 7 przedstawicieli rekomendowanych przez Kra-
jową Radę Biegłych Rewidentów, spośród biegłych
rewidentów wpisanych do rejestru;
3) 2 przedstawicieli rekomendowanych przez Ko-
misję Nadzoru Finansowego.
W związku z powyższym z chwilą wejścia w życie
ustawy została rozpoczęta procedura wyłaniania
kandydatów na członków komisji egzaminacyjnej dla
kandydatów na biegłych rewidentów, zgłaszanych
przez podmioty uprawnione pod kątem spełnienia
963
wymagań wynikających z art. 6 ust. 2 ustawy w po-
wiązaniu z art. 115 ust. 2 ustawy.
W dniu 2 grudnia 2009 r. na mocy art. 6 ust. 1
w związku z art. 8 ust. 1 ustawy minister finansów,
po otrzymaniu dokumentów od podmiotów desygnu-
jących swoich przedstawicieli do komisji egzamina-
cyjnej dla kandydatów na biegłych rewidentów, po-
wołał w drodze decyzji nr 35/DR z dnia 2 grudnia
2009 r. członków komisji egzaminacyjnej dla kan-
dydatów na biegłych rewidentów na kadencję w la-
tach 2009–2013.
Komisja egzaminacyjna dla kandydatów na bie-
głych rewidentów działa z dniem powołania, to jest
z dniem 2 grudnia 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 14 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie realizacji wyroku
Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości
dotyczącego Magoora (13246)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 7 grudnia 2009 r.,
znak: SPS-023-13246/09, przy którym przesłana
została interpelacja pana posła Stanisława Steca
w sprawie realizacji wyroku Trybunału Sprawiedli-
wości Wspólnot Europejskich (TSWE) z dnia 22 grud-
nia 2008 r. w sprawie C-414/07 Magoora sp. z o.o.,
uprzejmie informuję:
W związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwo-
ści Wspólnot Europejskich (TSWE) z dnia 22 grudnia
2008 r. w sprawie C-414/07 Magoora sp. z o.o., w któ-
rym Trybunał zakwestionował dokonane po przystą-
pieniu Polski do Unii Europejskiej rozszerzenie za-
kresu wcześniej stosowanych wyłączeń w zakresie
możliwości odliczania podatku VAT naliczonego przy
zakupie paliwa do samochodu wykorzystywanego do
działalności gospodarczej, minister finansów wydał
interpretację z dnia 13 lutego 2009 r. nr PT3/812/4/
15/CZE/09/185 uwzględniającą tezy ww. wyroku.
Równocześnie pragnę poinformować, że interpreta-
cja ta zawiera wyjaśnienia związane z odliczaniem
podatku od towarów i usług z tytułu nabycia zarów-
no pojazdów samochodowych, jak i paliwa wykorzy-
stywanego do ich napędu. Zaznaczyć należy, iż inter-
pretacja ta odnosi się do postępowania zarówno
w zakresie możliwości rozliczeń w podatku od towa-
964
rów i usług w stosunku do zakupów dokonanych
w poprzednich okresach (przed wydaniem ww. inter-
pretacji), jak i w przypadku bieżących zakupów ww.
pojazdów i paliwa wykorzystywanego do ich napędu,
tym samym zapewniono jednolite stosowanie przepi-
sów o podatku od towarów i usług przez organy skar-
bowe po ww. wyroku Trybunału. Natomiast odno-
śnie do powołanego wyroku Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w Krakowie z dnia 3 kwietnia
2009 r. (sygn. akt I SA/Kr 147/09), w którym sąd
uznał, że podatnik, dokonując odliczenia podatku na-
liczonego przy zakupie paliwa do pojazdu samocho-
dowego wykorzystywanego w działalności gospodar-
czej, nie jest związany ograniczeniami istniejącymi
zarówno w obecnie obowiązującej ustawie z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), jak i ograniczeniami
obowiązującymi przed 1 maja 2004 r., pragnę poin-
formować, że dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie,
nie zgadzając się z oceną prawną sądu zawartą w tym
wyroku, wniósł od tego wyroku skargę kasacyjną.
Zatem nie można się kierować oceną prawną zawar-
tą w ww. nieprawomocnym wyroku WSA w Krako-
wie, zwłaszcza że w wyrokach innych sądów admi-
nistracyjnych dokonano odmiennej oceny prawnej
w odniesieniu do powyższego zagadnienia.
Niezależnie od powyższego przewiduje się wpro-
wadzenie stosownych zmian w ustawie o podatku od
towarów i usług, tak aby wykładnia przepisów okre-
ślających prawo do odliczenia podatku wynikała bez-
pośrednio z ustawy, a nie z ww. wyroku i interpreta-
cji ogólnej ministra finansów. Mając na uwadze oko-
liczność, że wprowadzone rozwiązania powinny
uwzględniać konieczność wyeliminowania zróżnico-
wania wskutek zapadłego ww. wyroku TSWE pod
względem podatkowym samochodów osobowych oraz
samochodów z tzw. kratką, jak również obecną sytu-
ację budżetową, postanowiono o konieczności wpro-
wadzenia na okres przejściowy ograniczenia prawa
do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia niektó-
rych pojazdów samochodowych oraz paliwa wykorzy-
stywanego do ich napędu.
W związku z takim podejściem Polska złożyła
wniosek o uzyskanie derogacji na stosowanie szcze-
gólnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 26
ust. 1 lit. a oraz art. 168 dyrektywy 2006/112/WE
z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sys-
temu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L
347 z 11.12.2006r. str.1, z późn. zm.) w zakresie wpro-
wadzenia czasowego (w latach 2010–2012) ogranicze-
nia w odliczaniu podatku naliczonego od pojazdów
samochodowych nią objętych. Wniosek o derogację
dla Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie art. 395
ww. dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspól-
nego systemu podatku od wartości dodanej w sprawie
ograniczenia prawa do odliczenia podatku przy na-
byciu pojazdów samochodowych, został wysłany do
Komisji Wspólnot Europejskich w lipcu br. Polska
oczekuje na rozpatrzenie przedmiotowego wniosku
i po otrzymaniu odpowiedzi Komisji Europejskiej
w tym zakresie zostaną podjęte prace legislacyjne
w przedmiotowej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów, pełnomocnika rządu
do spraw równego traktowania
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie efektów pracy pełnomocnika rządu
do spraw równego traktowania (13247)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posła Janusza Krasonia skierowanej do
prezesa Rady Ministrów, w sprawie efektów pracy
pełnomocnika rządu do spraw równego statusu
prawnego, uprzejmie przekazuję następujące wyja-
śnienie.
Na wstępie pragnę wyjaśnić, że na mocy rozpo-
rządzenia Rady Ministrów z dnia 22 kwietnia 2008 r.
(Dz. U. z dnia 30 kwietnia 2008 r. Nr 75, poz. 450)
powołany został pełnomocnik rządu do spraw równe-
go traktowania, a nie pełnomocnik rządu do spraw
równego statusu prawnego.
Głównym zadaniem urzędu pełnomocnika jest
realizowanie polityki rządu w zakresie równego trak-
towania, w tym przeciwdziałania dyskryminacji. Dzia-
łania pełnomocnika obejmują problematykę równego
traktowania kompleksowo i interdyscyplinarnie, nie
tylko w obszarze przeciwdziałania dyskryminacji ze
względu na płeć, ale także ze względu stan cywilny,
rodzinny, na rasę, pochodzenie etniczne, narodowość,
religię i wyznanie, poglądy polityczne, wiek oraz
orientację seksualną. W związku z tym jest instytu-
cją szczególnie ważną z punktu dyskryminacji róż-
nych osób, z wielu różnych powodów, mając na uwa-
dze warunki życia w Polsce i wieloletnie zaniedbania
w tym obszarze.
Do zadań pełnomocnika rządu do spraw równego
traktowania należy włączenie problematyki przeciw-
działania dyskryminacji do procesu decyzyjnego rzą-
du. W tym miejscu należy jednak podkreślić, iż peł-
nomocnik rządu do spraw równego traktowania nie
wyręcza poszczególnych ministrów z obowiązku
przeciwdziałania dyskryminacji w ramach posiada-
nych przez nich kompetencji. Pełnomocnik monito-
ruje, koordynuje i nadzoruje w imieniu prezesa Rady
Ministrów działania antydyskryminacyjne poszcze-

gólnych ministerstw, inspiruje do konkretnych dzia-
łań na rzecz zwalczania dyskryminacji, tworzy rów-
nież zespoły międzyresortowe celem rozwiązywania
problemów interdyscyplinarnych. Działa także po-
przez opiniowanie projektów aktów prawnych i in-
nych dokumentów rządowych w zakresie równego
traktowania, w tym przeciwdziałania dyskryminacji,
w szczególności ze względu na płeć, rasę, pochodzenie
etniczne, narodowość, religię lub wyznanie, poglądy
polityczne, wiek, orientację seksualną, stan cywilny
oraz rodzinny. Pełnomocnik organizuje spotkania,
konferencje, szkolenia, prowadzi akcje edukacyjne
i społecznościowe w zakresie równego traktowania
i walki z dyskryminacją na wielu polach.
Do zadań pełnomocnika należy również podejmo-
wanie działań zmierzających do eliminacji lub ogra-
niczenia skutków powstałych w wyniku naruszenia
zasady równego traktowania. W tym zakresie pełno-
mocnik wykonuje swoje zadania we współdziałaniu
z właściwymi organami administracji rządowej, któ-
re są zobowiązane do współpracy z pełnomocnikiem
rządu do spraw równego traktowania, w szczególno-
ści przez udostępnienie mu informacji i dokumentów
niezbędnych do realizacji jego zadań. Pełnomocnik
może występować do właściwych organów admini-
stracji rządowej, wskazując problemy należące do
obszaru jego zainteresowań, których rozwiązanie na-
leży do kompetencji tych organów. Pełnomocnik re-
alizuje również zadania z zakresu upowszechniania
wiedzy na temat równego traktowania i przeciwdzia-
łania dyskryminacji, we współpracy z właściwymi
organami administracji publicznej, organizacjami
pozarządowymi i instytucjami.
Odpowiadając na zadane w interpelacji pytania,
uprzejmie informuję:
1. Kiedy zostaną ukończone prace nad ustawą do-
tyczącą równego traktowania kobiet i mężczyzn oraz
życia rodzinnego i zawodowego?
Niestety nie jest mi znany projekt ustawy doty-
czący równego traktowania kobiet i mężczyzn oraz
życia rodzinnego i zawodowego i z informacji, jakie
posiada pełnomocnik rządu do spraw równego trak-
towania, wynika, że nie toczą się obecnie prace nad
takim projektem ustawy.
Jeżeli natomiast pytanie pana posła dotyczyło
projektu ustawy o wdrożeniu niektórych przepisów
Unii Europejskiej w zakresie równego traktowania,
to rola pełnomocnika rządu do spraw równego trak-
towania w pracach nad tą ustawą była dotychczas
jedynie rolą opiniodawczą, jaką pełnią poszczególne
resorty w przeprowadzanych uzgodnieniach między-
resortowych zgodnie z Regulaminem prac Rady Mi-
nistrów.
Pragnę w tym miejscu zaznaczyć, że rolę wnio-
skodawcy i projektodawcy ustawy o wdrażaniu nie-
których przepisów Unii Europejskiej w zakresie rów-
nego traktowania pełni Ministerstwo Pracy i Polity-
ki Społecznej, a w szczególności Departament Kobiet,
Rodziny i Przeciwdziałania Dyskryminacji.
965
Z uwagi na szereg pojawiających się podczas prac
nad tą ustawą wątpliwości co do zgodności projektu
ustawy z przepisami Konstytucji RP (potwierdzo-
nych w dwóch opiniach Rady Legislacyjnej: z 12 sierp-
nia 2008 r., RL-0303-58/08, oraz 9 marca 2009 r.,
RL-0303-9/09), jak również co do rozwiązań insty-
tucjonalnych oraz właściwej implementacji dyrektyw,
a co za tym idzie, zgodności projektu ustawy z pra-
wem wspólnotowym, w Rządowym Centrum Legisla-
cji w chwili obecnej opracowywany jest projekt usta-
wy z uwzględnieniem wcześniej zgłoszonych przez
resorty oraz instytucje uwag. Przedłożenie projektu
pod obrady Rady Ministrów planowane jest w III de-
kadzie stycznia 2010 r.
2. Jakie działania podjęła Pani w celu wprowa-
dzenia w Polsce europejskich standardów dotyczą-
cych równouprawnienia?
Wszystkie działania podejmowane przez pełno-
mocnika rządu do spraw równego traktowania mają
na celu wprowadzanie w Polsce wysokich europej-
skich standardów dotyczących zasady równego trak-
towania. Przykładem tego są m.in. uwagi, jakie peł-
nomocnik zgłaszał na etapie uzgodnień międzyresor-
towych do pojawiających się kolejnych wersji projek-
tu ustawy o wdrożeniu niektórych przepisów Unii
Europejskiej w zakresie równego traktowania. Mając
na względzie wprowadzenie jak najlepszych standar-
dów i uregulowań w tym zakresie, pełnomocnik za-
biegał o powołanie przepisami ww. ustawy niezależ-
nego organu ds. równości, gdyż w przekonaniu peł-
nomocnika rządu do spraw równego traktowania
w projektowanej ustawie brak było właściwej trans-
pozycji dyrektyw w odniesieniu do tego organu.
W zaprezentowanym w ustawie kształcie, umiejsco-
wieniu prawnym oraz wyposażony w pozorny zakres
kompetencji organ ten nie stanowił właściwej imple-
mentacji przepisów dyrektyw unijnych. Dyrektywy
bowiem w odniesieniu do organu ds. równego trak-
towania stanowią, że:
„Państwa członkowskie zapewniają, aby zada-
niem tych organów było:
a) nie naruszając praw ofiar i stowarzyszeń, orga-
nizacji i innych osób prawnych, wnoszenie skarg od-
nośnie dyskryminacji;
b) prowadzenie niezależnych badań dotyczących
dyskryminacji;
c) publikowanie niezależnych raportów i wydawa-
nie zaleceń na temat wszystkich problemów związa-
nych z tego rodzaju dyskryminacją”.
W przekonaniu pełnomocnika rządu do spraw
równego traktowania pełnomocnik, będąc sekreta-
rzem lub podsekretarzem stanu w urzędzie obsługu-
jącym ministra właściwego do spraw równego trak-
towania (czyli strukturę rządową), nie będzie posia-
dał niezależności organizacyjnej, jak również odpo-
wiednich zasobów kadrowych oraz finansowych.
W związku z tym sposób powoływania pełnomocnika
wyraźnie wskazywał, iż nie będzie to organ niezależ-
ny, co jest wymogiem prawa wspólnotowego.
966
Działania pełnomocnika skierowane były również
na zapewnienie gwarancji niezależnego świadczenia
pomocy ofiarom dyskryminacji w dochodzeniu ich
praw, o czym wyraźnie stanowią dyrektywy. Według
pełnomocnika rządu do spraw równego traktowania
umiejscowienie pełnomocnika powoływanego ww.
ustawą w urzędzie obsługującym ministra właściwe-
go do spraw równego traktowania było sprzeczne
z wymogami dyrektyw i nie dawało gwarancji nieza-
leżnego świadczenia pomocy ofiarom dyskryminacji
w dochodzeniu ich praw.
3. Czy w swoich działaniach przewiduje Pani
współpracę ze środowiskami pozarządowymi?
Od momentu powołania pełnomocnik rządu do
spraw równego traktowania prowadzi szeroko zakro-
joną współpracę ze środowiskami pozarządowymi
(ponad 200 organizacji pozarządowych). Dowodem
tego może być udział około 70 organizacji i instytucji
współpracujących z pełnomocnikiem rządu do spraw
równego traktowania w ramach zespołu ds. przeciw-
działania dyskryminacji małoletnich w elektronicz-
nych środkach masowego przekazu. Świadczy o tym
również współpraca z 40 organizacjami kobiecymi
w ramach prac zespołu ds. przeciwdziałania dyskry-
minacji kobiet (organizacje wymienione na stronie:
www.rownetraktowanie.kprm.gov.pl).
Pełnomocnik, w obszarze dyskryminacji ze wzglę-
du na rasę, pochodzenie etniczne, narodowość, współ-
pracuje m.in. z Helsińską Fundacją Praw Człowieka,
Stowarzyszeniem Nigdy Więcej, Stowarzyszeniem
Otwarta Rzeczpospolita, Stowarzyszeniem Pro Hu-
manum, Fundacją Polskie Forum Migracyjne, Czer-
wona Kartka Rasizmowi, a także z przedstawiciela-
mi organizacji wszystkich mniejszości narodowych
i etnicznych oraz z przedstawicielami licznych orga-
nizacji skupiających osoby pochodzące z różnych kra-
jów świata.
Pełnomocnik współpracuje także z kilkunastoma
stowarzyszeniami i organizacjami pozarządowymi
działającymi na rzecz przeciwdziałania dyskrymina-
cji ojców.
W celu skuteczniejszego i bardziej efektywnego
realizowania nałożonych na niego zadań pełnomoc-
nik rządu do spraw równego traktowania podejmuje
każdą współpracę ze środowiskami pozarządowymi
w ramach przyznanych mu kompetencji.
4. Jakie jest Pani zdanie w sprawie zmian w Ko-
deksie pracy ograniczających kobietom w ciąży i mat-
kom wychowującym małe dzieci okresy ochronne?
Pragnę poinformować, iż nie są mi znane zmiany
w Kodeksie pracy mające na celu ograniczenie okre-
sów ochronnych przysługujących kobietom w ciąży
i matkom wychowującym małe dzieci. Przepisy usta-
wy z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie ustawy Ko-
deks pracy (Dz. U. Nr 223, poz. 1460), ustawy z dnia
6 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 237, poz. 1654),
a także ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie
ustawy Kodeks pracy (w podpisie u prezydenta RP)
wprowadziły szereg istotnych zmian w regulacjach
Kodeksu pracy dotyczących uprawnień pracowników
pełniących funkcje rodzicielskie, jednak żadna z tych
regulacji nie pogarsza zasad szczególnej ochrony sto-
sunku pracy pracownic w ciąży obowiązujących
w okresie wcześniejszym. Stwierdzić należy, że prze-
pisy Kodeksu pracy nie ograniczyły, a wręcz zwięk-
szyły liczbę przypadków, w których pracownica wy-
chowująca małe dziecko jest objęta szczególną ochro-
ną stosunku pracy. Poprzez objęcie taką ochroną
także pracownic adoptujących dzieci przepisy Kodek-
su pracy dodatkowo spełniły wymagania wynikające
z tzw. dyrektyw równościowych. W szczególności na-
leży wskazać art. 16 dyrektywy 2006/54/WE Parla-
mentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r.
w sprawie wprowadzania w życie zasady równości
szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn
w dziedzinie zatrudnienia i pracy (wersja przereda-
gowana). Zgodnie z tym przepisem, jeżeli państwa
członkowskie uznają odrębne prawa do urlopu adop-
cyjnego, podejmują niezbędne środki w celu ochrony
pracujących kobiet i mężczyzn przed zwolnieniem
z pracy z powodu wykonywania tych praw na takich
samych warunkach, z jakich korzystają pracujące
kobiety i mężczyźni przebywający na urlopie macie-
rzyńskim.
5. Jakie działania zapobiegające dyskryminacji
pracowników ze względu na wiek są prowadzone
przez Panią Pełnomocnik?
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 kwiet-
nia 2008 r. (obowiązujące nadal) w sprawie pełno-
mocnika rządu do spraw równego traktowania (Dz. U.
z dnia 30 kwietnia 2008 r. Nr 75, poz. 450) w § 2 ust. 2
stanowi, że do pełnomocnika nie należą sprawy,
o których mowa w art. 21, 28a oraz 31 ustawy z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.). Z tego
przepisu oraz ustawy o działach administracji rządowej
wynika jednoznacznie, że kwestie dyskryminacji w ob-
szarze zatrudnienia nie należą do kompetencji pełno-
mocnika rządu do spraw równego traktowania, a do
kompetencji ministra pracy i polityki społecznej.
Pełnomocnik rządu do spraw równego traktowa-
nia podejmuje wiele działań zmierzających do ogra-
niczania dyskryminacji ze względu na wiek. W tym
celu pełnomocnik powołał zespół ds. przeciwdziała-
nia dyskryminacji małoletnich w elektronicznych
środkach masowego przekazu, którego głównym ce-
lem jest przeciwdziałanie cyberprzemocy i dyskrymi-
nacji ze względu na wiek dzieci i młodzieży w elek-
tronicznych środkach masowego przekazu poprzez
podejmowanie działań prawnych i edukacyjnych we
współpracy z instytucjami w Polsce i za granicą. Peł-
nomocnik powołał również zespół ds. przeciwdziała-
nia dyskryminacji dzieci ze względu na brak opieku-
nów prawnych w związku z wyjazdami rodziców,
zespół roboczy ds. dzieci odmiennych kulturowo i ra-
sowo w polskiej szkole, zespół roboczy ds. przeciw-
działania dyskryminacji niepełnoletnich matek oraz
zespół ds. przeciwdziałania dyskryminacji dzieci
przewlekle chorych. W styczniu 2010 r. planowane

jest powołanie zespołu ds. przeciwdziałania dyskry-
minacji ze względu na wiek, który obejmie obszarem
swoich zainteresowań m.in. kwestię dyskryminacji
osób starszych w różnych płaszczyznach życia społecz-
nego i gospodarczego (m.in. w obszarze pozostającym
obecnie wyłącznie w sferze działania MPiPS).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów,
pełnomocnik rządu do spraw równego traktowania
Elżbieta Radziszewska
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie pokrywania z odsetkami
kosztów leczenia nieubezpieczonych pacjentów
(13248)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację złożoną przez pana posła Janusza Kraso-
nia, przekazaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia
7 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13248/09, w spra-
wie pokrywania z odsetkami kosztów leczenia nie-
ubezpieczonych pacjentów, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Szczegółowe unormowania prawne regulujące kwe-
stię finansowania z budżetu państwa świadczeń opie-
ki zdrowotnej udzielonych osobom nieubezpieczonym
uprawnionym do bezpłatnych świadczeń regulują
przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. z 2008 r., Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) oraz przepisy aktów wykonawczych do
tej ustawy.
Zgodnie z § 2 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 18 lipca 2008 r. w sprawie sposobu i trybu fi-
nansowania z budżetu państwa świadczeń opieki
zdrowotnej (Dz. U. Nr 137, poz. 858) Narodowy Fun-
dusz Zdrowia finansuje świadczenia opieki zdrowot-
nej ze środków budżetu państwa, z części której dys-
ponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia,
udzielane osobom:
1) innym niż ubezpieczone posiadające obywatel-
stwo polskie i posiadające miejsce zamieszkania na
terytorium RP, które nie ukończyły 18. roku życia
lub są w okresie ciąży porodu i połogu;
2) innym niż ubezpieczone, którym świadczenia
zostały udzielone zgodnie z:
— art. 21 ust. 3 ustawy z dnia 26 października
1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziała-
967
niu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473,
Nr 115, poz. 793 i Nr 176, poz. 1238),
— art. 26 ust. 5 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485,
z późn. zm.),
— art. 10 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r.
o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111,
poz. 535, z późn. zm.),
— art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 7 września
2007 r. o Karcie Polaka (Dz. U. Nr 180, poz. 1280
oraz z 2008 r. Nr 52, poz. 305).
Ponadto w związku z realizacją zadań, o których
mowa w art. 97 ust. 3 pkt 2a i 3 cytowanej na wstępie
ustawy, Narodowy Fundusz Zdrowia został zobowią-
zany do finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
ze środków publicznych, w tym świadczeń udziela-
nych osobom:
1) innym niż ubezpieczeni spełniającym kryte-
rium dochodowe, o którym mowa w art. 8 ustawy
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U.
z 2008 r. Nr 115, poz. 728), co do których nie stwier-
dzono okoliczności, o której mowa w art. 12 tej
ustawy;
2) oraz udzielonych na podstawie przepisów usta-
wy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwal-
czaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U.
Nr 234, poz. 1570), w przypadku świadczeń zdrowot-
nych związanych ze zwalczaniem chorób, zakażeń
i chorób zakaźnych.
Odnosząc się do zarzutu pana posła podniesio-
nego w przedmiotowej interpelacji, iż Ministerstwo
Zdrowia nie wywiązuje się z ustawowego obowiązku
pokrywania kosztów leczenia nałożonego ustawą
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu al-
koholizmowi i ustawą o zapobieganiu oraz zwalcza-
niu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, uprzejmie
wyjaśniam, iż rozliczenie świadczeń udzielonych
osobom uprawnionym następuje na podstawie prze-
pisów rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych warunków umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U.
Nr 81, poz. 484).
Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia doty-
czącymi sposobu finansowania świadczeń, należność
z tytułu realizacji świadczeń, o których mowa w ww.
ustawach, określona jest w odrębnych rachunkach
dotyczących poszczególnych kategorii osób, przeka-
zywanych przez świadczeniodawcę płatnikowi, któ-
rym jest Narodowy Fundusz Zdrowia.
Natomiast w myśl art. 97 ust. 8 ustawy o świad-
czeniach, na sfinansowanie świadczeń opieki zdrowot-
nej udzielonych przez świadczeniodawców na podsta-
wie ww. tytułów Narodowy Fundusz Zdrowia otrzy-
muje środki z budżetu państwa w postaci dotacji.
Kwota dotacji na ten cel stanowi refundację rze-
czywiście poniesionych kosztów. Centrala funduszu
na podstawie danych otrzymanych z oddziałów wo-
jewódzkich sporządza miesięczne sprawozdanie z wy-
konanych przez świadczeniodawców i rozliczonych
przez fundusz świadczeń, a następnie przekazuje
968
sprawozdanie ministrowi zdrowia wraz z wnioskiem
o uruchomienie dotacji. Należy podkreślić, iż spra-
wozdania wraz z wnioskami są przekazywane przez
centralę funduszu terminowo, zgodnie z wymogami
zawartymi w tym rozporządzeniu.
W związku z powyższym uprzejmie wyjaśniam,
iż zgodnie z przepisami rozporządzenia w sprawie
sposobu i trybu finansowania z budżetu państwa
świadczeń opieki zdrowotnej minister zdrowia nie
jest bezpośrednim płatnikiem tych świadczeń. Mini-
ster zdrowia zobowiązany jest do refundacji kosztów
poniesionych przez Narodowy Fundusz Zdrowia na
podstawie rachunków przedłożonych przez świadcze-
niodawców w związku z udzielaniem świadczeń opie-
ki zdrowotnej osobom nieubezpieczonym uprawnio-
nym do świadczeń na podstawie przepisów prawa.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie różnicowania wynagrodzeń osób
zatrudnionych na stanowisku
asystenta sędziego (13249)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie prawidłowości sformułowania upoważnienia
ustawowego do wydania aktu wykonawczego zawar-
tego w art. 155 § 6 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070, ze zm.) uprzejmie przedstawiam następu-
jące stanowisko.
Przepis art. 155 § 6 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070, ze zm.), zwanej dalej u.s.p., stanowi: „Mi-
nister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporzą-
dzenia, wysokość wynagrodzenia asystentów sę-
dziów, uwzględniając poziom wynagrodzeń sędziów,
referendarzy sądowych i urzędników sądowych oraz
zasadę różnicowania wynagrodzenia asystentów sę-
dziów w zależności od tego, czy zatrudnieni są w są-
dzie rejonowym, okręgowym czy apelacyjnym”.
Powyższy przepis zawiera dwie normy kompeten-
cyjne, których adresatem jest minister sprawiedliwo-
ści. Pierwsza z tych norm zawiera upoważnienie dla
ministra sprawiedliwości do wydania przewidzianego
w tym przepisie rozporządzenia, druga zaś przewi-
duje obowiązek wydania przedmiotowego rozporzą-
dzenia.
W myśl art. 92 konstytucji: „Rozporządzenia są
wydawane przez organy wskazane w Konstytucji, na
podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego
w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie po-
winno określać organ właściwy do wydania rozpo-
rządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulo-
wania oraz wytyczne dotyczące treści aktu.”
Odnosząc się do problemu zgodności art. 155 § 6
u.s.p. z powołanym powyżej unormowaniem konsty-
tucyjnym należy dostrzec, że upoważnienie zawarte
w art. 155 § 6 u.s.p. spełnia wymagania w zakresie
wskazania organu właściwego do wydania rozporzą-
dzenia oraz zakresu spraw przekazanych do uregu-
lowania. Wątpliwości może budzić jedynie, czy upo-
ważnienie to zawiera prawidłowo sformułowane wy-
tyczne dotyczące treści aktu normatywnego.
Zgodnie ze wskazówkami dotyczącymi kwestii
formułowania wytycznych płynącymi z orzecznictwa
Trybunału Konstytucyjnego: „Warunek, aby upo-
ważnienie ustawowe do wydania rozporządzenia za-
wierało wytyczne dotyczące treści aktu oznacza, że
ustawodawca musi zamieścić w ustawie wskazówki
co do kierunku merytorycznych rozwiązań, które
mają znaleźć wyraz w rozporządzeniu. Trybunał po-
dziela też pogląd doktryny, że w ustawie należy za-
wrzeć jakąś treść dyrektywną, której wykonaniu
przepisy rozporządzenia mają służyć, a upoważnienie
powinno być na tyle szczegółowe, aby czytelny był
zamiar ustawodawcy (zob. wyrok z 14 lutego 2006 r.,
sygn. P 22/05, OTK ZU nr 2/A/2006, poz. 16 i powo-
łany tam B. Banaszak, Prawo konstytucyjne, War-
szawa 1999, s. 159 i 160). Cel ustawy musi być okre-
ślony w oparciu o analizę przyjętych w ustawie roz-
wiązań. Nie może więc być rekonstruowany samoist-
nie, arbitralnie i w oderwaniu od konstrukcji aktu
zawierającego upoważnienie. Niemożność ustalenia
tak rozumianego celu prowadzi per se do podważe-
nia poprawności upoważnienia do wydania aktu
normatywnego.” (wyrok Trybunału Konstytucyjne-
go z 7 kwietnia 2009 r., P 53/08)
Odnosząc powyższe rozważania do unormowa-
nia zawartego w art. 155 § 6 u.s.p. należy stwier-
dzić, że podnoszone są wątpliwości, czy wyrażone
w tym przepisie wytyczne dotyczące treści aktu wy-
konawczego spełniają wymóg szczegółowości wy-
tycznych, o którym mowa w art. 92 ust. 1 konstytu-
cji, albowiem zawarte w upoważnieniu ustawowym
sformułowanie: uwzględniając poziom wynagrodzeń
sędziów, referendarzy sądowych i urzędników sądo-
wych może być kwestionowane jako niepozwalające
na precyzyjne określenie na jakim poziomie powin-
ny być ukształtowane wynagrodzenia asystentów
sędziów.
Należy jednak pamiętać, że wytyczne dotyczące
treści aktu normatywnego powinny mieć charakter
kierunkowy, pozwalający na odczytanie zamiaru
ustawodawcy. Nie oznacza to jednak, że każda kwe-
stia, która ma zostać unormowana w rozporządzeniu,

powinna zostać w sposób drobiazgowy określona
w wytycznych. Trzeba bowiem zauważyć, co podkre-
śla Trybunał Konstytucyjny w swoim orzecznictwie,
że: sposób ujęcia wytycznych, zakres ich szczegóło-
wości i – oczywiście – zawarte w nich treści są w za-
sadzie sprawą uznania ustawodawcy, przy czym:
w ustawie należy zawrzeć jakąś merytoryczną treść
dyrektywalną, której wykonaniu przepisy rozporzą-
dzenia mają służyć, a upoważnienie powinno być na
tyle szczegółowe, aby czytelny był zamiar ustawo-
dawcy (wyrok z 26 października 1999 r. K 12/99).
W związku z podnoszonymi wątpliwościami co do
prawidłowości sformułowania wytycznych zawartych
w treści art. 155 § 6 u.s.p. Ministerstwo Sprawiedli-
wości w ramach prac nad projektem ustawy o zmia-
nie ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju
sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.)
planuje zmianę treści upoważnienia ustawowego za-
wartego w treści art. 155 § 6 u.s.p.
Jednocześnie planowane jest zlikwidowanie zróż-
nicowania wynagrodzeń asystentów sędziów w za-
leżności od rodzaju sądu, w którym są zatrudnieni,
albowiem podział ten nie znajduje dostatecznego uza-
sadnienia merytorycznego i był przedmiotem kryty-
ki w toku prowadzonych konsultacji społecznych.
Ponadto uprzejmie informuję, że nie dopatruję się
niezgodności unormowania zawartego w art. 155 § 6
konstytucji z wyrażoną w art. 2 konstytucji zasadą
demokratycznego państwa prawnego ani też z prze-
widzianymi w art. 32 konstytucji zasadami równości
wobec prawa, równego traktowania przez władze pu-
bliczne oraz zakazem dyskryminacji. Powyższa uwa-
ga zachowuje swoją aktualność również w odniesie-
niu do art. 18 (3b) Kodeksu pracy. Trudno bowiem
uznać, że treść art. 155 § 6 u.s.p. narusza zasady rów-
nego traktowania w zatrudnieniu.
Odnosząc się do pytania dotyczącego zgodności
powołanej powyżej regulacji z § 66 zasad techniki
prawodawczej, stanowiących załącznik do rozporzą-
dzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca
2002 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej (Dz. U.
Nr 100, poz. 908), należy stwierdzić, że brak jest
podstaw do przyjęcia poglądu o niezgodności regu-
lacji zawartej w art. 155 § 6 u.s.p. z powołanym po-
wyżej unormowaniem. Należy bowiem zauważyć, że
w § 66 w ustępie pierwszym przykładowo wskazano
na to, jakie elementy można zawrzeć przy formuło-
waniu wytycznych dotyczących treści aktu norma-
tywnego. Z kolei w treści § 66 ust. 2 zawarto dyrek-
tywę, zgodnie z którą: stopień szczegółowości wy-
tycznych powinien być dostosowany do rodzaju
spraw przekazanych do uregulowania w rozporzą-
dzeniu, przy czym: wytyczne powinny być bardziej
szczegółowe, gdy przekazywane sprawy dotyczą sy-
tuacji prawnej obywateli.
Mając powyższe na względzie, uprzejmie informu-
ję, że brak jest podstaw do przyjęcia poglądu o nie-
zgodności unormowania zawartego w art. 155 § 6
u.s.p. z powołanymi w interpelacji przepisami aktów
normatywnych, jakkolwiek sposób sformułowania
969
wytycznych dotyczących treści aktu wykonawczego,
zawartych w powołanym powyżej przepisie, może bu-
dzić wątpliwości co do jego prawidłowości. Z uwagi
na powyższe Ministerstwo Sprawiedliwości rozważa
zmianę treści tego przepisu w taki sposób, ażeby
możliwe było precyzyjne określenie na jakim pozio-
mie powinny być ukształtowane wynagrodzenia asy-
stentów sędziów.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów zwiększenia
polskiego kontyngentu w Afganistanie (13250)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
pana posła Jarosława Matwiejuka w sprawie planów
zwiększenia polskiego kontyngentu w Afganistanie
(SPS-023-13250/09), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Obecnie w Afganistanie przebywa około dwóch
tysięcy polskich żołnierzy, kolejnych dwustu pozosta-
je w odwodzie w kraju. Ta liczebność, zgodnie z obo-
wiązującym postanowieniem prezydenta Rzeczypo-
spolitej Polskiej, zostanie utrzymana do połowy
kwietnia 2010 r.
Na przestrzeni ostatnich miesięcy Polska, podob-
nie jak wiele innych państw, których wojska są obec-
ne w Afganistanie, dokonała przeglądu dotychczaso-
wego zaangażowania w misję w tym kraju, w tym
oceny obecnej sytuacji oraz kierunków prawdopodob-
nego jej rozwoju, a także efektów dotychczasowych
działań. Na tej podstawie opracowano „Kierunki dal-
szego zaangażowania Polski w Afganistanie”, na ba-
zie których zaproponowano skierowanie, w 2010 r.,
dodatkowych sześciuset żołnierzy do rejonu opera-
cji oraz zwiększenie liczebności odwodu w kraju
o kolejnych dwustu żołnierzy, z gotowością ich uży-
cia w sytuacjach szczególnych w ramach wsparcia
działań Polskiego Kontyngentu Wojskowego Afgani-
stan. Powiększenie naszego kontyngentu ma nastą-
pić w trakcie rotacji kolejnej zmiany. Ostateczną de-
cyzję w tym zakresie podejmie prezydent Rzeczypo-
spolitej Polskiej.
Dokument zakłada, że okresowe zwiększenie
wielkości kontyngentu spowoduje zwiększenie swo-
970
body operacyjnej w celu osiągnięcia stabilizacji
w prowincji Ghazni, a następnie zmianę charakteru
misji ze stabilizacyjnej na stabilizacyjno-szkoleniową
wraz ze zmniejszeniem kontyngentu i stopniowym
przekazywaniem odpowiedzialności za poszczególne
dystrykty władzom afgańskim. W kolejnym etapie
zakłada się przeorientowanie wysiłku na szkolenio-
wo-doradczy z dalszą redukcją stanów osobowych
polskiego kontyngentu wojskowego, aż do całkowite-
go ich wycofania, podobnie jak miało to miejsce
w operacji irackiej.
W kalkulacji kosztów zwiększenia w 2010 r. li-
czebności kontyngentu o sześciuset żołnierzy należy
przyjąć wzrost wydatków związanych z bieżącym
funkcjonowaniem Polskiego Kontyngentu Wojskowe-
go Afganistan (tj. m.in. wydatków osobowych i po-
chodnych oraz pozostałych wydatków bieżących)
o około 80 mln zł.
Odnosząc się do kwestii bezpieczeństwa żołnie-
rzy pełniących służbę w misji w Afganistanie, pra-
gnę zapewnić, iż stanowi ona priorytet Rady Mini-
strów. Podejmowane są wszelkie możliwe działania
zmierzające do zapewnienia żołnierzom właściwych
warunków bezpieczeństwa. Każda kolejna zmiana
kontyngentu jest lepiej przygotowana i lepiej wypo-
sażona – w oparciu o wnioski i doświadczenia po-
przedników. Znajduje to odzwierciedlenie w opraco-
wanym przez Sztab Generalny Wojska Polskiego
tzw. pakiecie afgańskim, w którym powiązano har-
monogram wprowadzania nowego wyposażenia dla
Polskiego Kontyngentu Wojskowego Afganistan
z możliwościami finansowymi budżetu resortu obro-
ny narodowej.
Zgodnie z powyższym polscy żołnierze wyposaże-
ni są w różnorodny sprzęt i uzbrojenie zapewniające
niezbędny poziom ochrony indywidualnej oraz zdol-
ności do przeciwdziałania pojawiającym się zagroże-
niom, w tym m.in. w armatohaubice 152 mm Dana,
moździerze, granatniki automatyczne itp., a także
sprzęt rozpoznawczy umożliwiający wykrywanie za-
grożeń z wyprzedzeniem (bezzałogowe samoloty roz-
poznawcze typu Orbiter, wieże obserwacyjne, różno-
rodne zestawy rozpoznawcze itp.).
Na uwagę zasługuje fakt, że w opinii żołnierzy
innych narodowości uważani jesteśmy za armię do-
brze wyposażoną. Szczególnym uznaniem cieszą się
nasze kołowe transportery opancerzone Rosomak.
W ciągu ostatnich dwóch lat w wyniku ataków
z użyciem improwizowanych ładunków wybucho-
wych miał miejsce tylko jeden incydent ze skutkiem
śmiertelnym na około trzydzieści ataków na trans-
portery. Świadczy to niezbicie o wysokich walorach
ochronnych tego sprzętu. Dlatego też, w ramach re-
alizacji wspomnianego pakietu afgańskiego, w 2010 r.
przewiduje się doposażenie polskiego kontyngentu
wojskowego w kolejnych pięćdziesiąt jeden KTO Ro-
somak.
Ponadto, w ramach przedsięwzięć zwiększających
bezpieczeństwa personelu Polskiego Kontyngentu
Wojskowego Afganistan, planuje się:
— w zakresie rozpoznania obrazowego: wprowa-
dzić dodatkowe zestawy bezzałogowych samolotów
rozpoznawczych;
— w zakresie rozpoznania osobowego: wyposażyć
kontyngent w cztery zestawy urządzeń identyfikacji
biometrycznej oraz wprowadzić dwa dodatkowe ze-
społy rozpoznania osobowego;
— w zakresie rozpoznania patrolowego: wprowa-
dzić pięć laserowych przyrządów rozpoznawczych
(cztery w 2010 r. i jeden w 2011 r.), a także dodatko-
wy zespół rozpoznawczy;
— w zakresie rozpoznania elektronicznego: wpro-
wadzić mobilny zestaw rozpoznania radioelektro-
nicznego (do końca 2010 r.).
Dla wzmocnienia ochrony baz planowany jest rów-
nież zakup czterech wielosensorowych systemów roz-
poznania i dozorowania (dwa w 2010 r. i dwa w 2011 r.)
oraz wzmocnienie systemu ochrony jednym radarem
rozpoznania pola walki MSTAR. W zakresie zakupu
bezzałogowych samolotów rozpoznawczych planuje się
do końca pierwszej połowy 2010 r. pozyskanie i wdro-
żenie zestawu taktycznego średniego zasięgu (aktu-
alnie brak jest na wyposażeniu sprzętu tego typu),
natomiast w drugiej połowie 2010 r. – wprowadzenie
dwóch zestawów klasy miniaturowej.
Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej podejmują
działania mające na celu zwiększenie bezpieczeństwa
żołnierzy również przez pozyskanie sprzętu zapew-
niającego jak najlepszą ochronę przed improwizowa-
nymi ładunkami wybuchowymi (IED). W tym celu
podjęto decyzję o zamontowaniu na kołowych trans-
porterach opancerzonych dodatkowego zabezpiecze-
nia przed kumulacyjnymi pociskami przeciwpancer-
nymi w postaci specjalnej siatki zabezpieczającej.
Zgodnie z przyjętymi założeniami, oprócz remon-
tów modernizacyjnych śmigłowców Mi-24 i Mi-17
znajdujących się na teatrze działań, w 2010 r. planu-
je się także zakup pięciu dodatkowych śmigłowców
Mi-17 z przeznaczeniem na wykonywanie zadań
w ramach misji w Afganistanie. Przedmiotowy za-
kup został ujęty we wspomnianym „pakiecie afgań-
skim” z terminem realizacji do końca 2010 r.
Wszystkie powyższe wysiłki będą sprzyjać osią-
gnięciu głównego celu misji w Afganistanie, tj. stwo-
rzeniu warunków, w których legalne władze afgań-
skie, ich administracja, siły zbrojne i policja będą
mogły zapewnić podstawowe potrzeby ludności w za-
kresie bezpieczeństwa i rozwoju.
Przedstawiając niniejsze wyjaśnienia, wyrażam
ufność, że uzna je Pan Marszałek za satysfakcjonu-
jące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie czasu pracy laboratoriów
nad wykrywaniem wirusa A/H1N1 (13251)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
diagnostyki laboratoryjnej wirusa A/H1N1v nadesła-
ną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 7 grudnia
2009 r., znak: SPS-023-13251/09, uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Ustosunkowując się do pytania pana posła suge-
rującego, że brak możliwości diagnostyki materiału
biologicznego w dni wolne od pracy może być powo-
dem zwiększenia liczby zgonów z powodu zakażenia
wirusem A/H1N1v, pragnę podkreślić, że diagnosty-
ka laboratoryjna wirusa nie jest i nie powinna być
podstawowym kryterium podjęcia odpowiedniej te-
rapii u osoby chorej. Zgodnie z zaleceniem krajowych
konsultantów w dziedzinie chorób zakaźnych oraz
epidemiologii, a także rekomendacjami Światowej
Organizacji Zdrowia (WHO) i Europejskiego Cen-
trum Kontroli i Prewencji Chorób (ECDC) oraz wnio-
skami z posiedzeń Krajowego Komitetu do Spraw
Pandemii Grypy (KKPG), podstawowym kryterium
podjęcia odpowiedniego postępowania terapeutycz-
nego są dane z wywiadu lekarskiego i stan kliniczny
pacjenta. Wiadomo także, że leki przeciwwirusowe
należy podać jak najszybciej po ustaleniu wskazań
do tego, nie czekając na wynik badania laboratoryj-
nego. Po upływie ok. 48 godzin ich skuteczne działa-
nie jest bowiem niepewne. Wynik badania laborato-
ryjnego winien jedynie potwierdzać prawidłowość
postępowania.
Biorąc powyższe pod uwagę, fakt, że laboratorium
Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej
w Olsztynie nie prowadzi diagnostyki w kierunku
wykrycia wirusa pandemicznego w dni wolne od pra-
cy, nie powinien mieć żadnego wpływu na przebieg
zakażenia wirusem A/H1N1v, a zwłaszcza na cięż-
kość przebiegu choroby. Ustosunkowując się więc do
pytania pierwszego i czwartego pana posła, uprzej-
mie informuję, że w chwili obecnej nie przewiduje się
wprowadzenia stałych, rutynowych, generujących
określone koszty finansowe dyżurów pełnionych
przez pracowników wymienionego wyżej laborato-
rium, jak również innych tego typu placówek Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej. Pragnę jednak dodać,
że w WSSE w Olsztynie, podobnie jak w innych sta-
cjach sanitarno-epidemiologicznych, zorganizowano
sieć telefonów alarmowych i w wyjątkowych wypad-
kach możliwe jest prowadzenie diagnostyki zarówno
w godzinach nocnych, jak również w dni wolne od
pracy. Należy także podkreślić, że diagnostyka przy-
padków klinicznych nie jest jedynym i podstawowym
zadaniem laboratoriów wojewódzkich stacji sanitar-
971
no- epidemiologicznych. Zgodnie z odpowiednimi ak-
tami prawnymi, w tym m.in. z ustawą z dnia 14 mar-
ca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U.
z 2006 r., Nr 122, poz. 851, z późn. zm.) oraz ustawą
z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalcza-
niu zakażeń i chorób zakaźnych (Dz. U. Nr 234,
poz. 1570, z późn. zm.), do zadań Państwowej Inspek-
cji Sanitarnej należy prowadzenie nadzoru bieżącego
i specjalistycznego nad grypą w systemie Sentinel.
W zakresie pytania drugiego i trzeciego uprzejmie
informuję, iż na początku pandemii ze względu na
konieczność stosowania w diagnostyce laboratoryjnej
skomplikowanych, najnowocześniejszych i niezwykle
drogich metod z wykorzystaniem biologii molekular-
nej jedynym laboratorium, które mogło diagnozować
wirusa pandemicznego, był Krajowy Ośrodek do
Spraw Grypy. Jest to w chwili obecnej jedyna metoda
diagnostyczna pozwalająca na różnicowanie wirusa
grypy A/H1N1v.
Biorąc pod uwagę dynamicznie pogarszającą się,
także w Polsce, sytuację epidemiologiczną, koniecz-
nością stało się uruchomienie dodatkowych labora-
toriów, które byłyby w stanie prowadzić diagnostykę
wirusa A/H1N1v, zarówno dla potrzeb nadzoru bie-
żącego, jak i realizowanego w systemie Sentinel. Jed-
nym z podstawowych i najważniejszych założeń tego
systemu, zgodnie z wymogami Światowej Organiza-
cji Zdrowia (WHO), European Influenza Surveillan-
ce Scheme (EISS) i European Centre for Disease
Control and Prevention (ECDC), jest integracja nad-
zoru epidemiologicznego z nadzorem wirusologicz-
nym, co oznacza, iż obie formy nadzoru muszą być
prowadzone w tej samej populacji, w której badania
laboratoryjne wykonywane w ramach nadzoru wiru-
sologicznego, służą weryfikacji danych epidemiolo-
gicznych.
Rozszerzenie systemu Sentinel nastawionego na
diagnostykę zakażeń wirusem grypy z uwzględnie-
niem rozpoznań nowego wirusa A/H1N1v stanowi
podstawowe narzędzie do wykrycia zachorowań na
grypę A/H1N1v szerzącą się w populacji polskiej bez
powiązania epidemiologicznego z przypadkami za-
wleczonymi z innych krajów, a następnie do określe-
nia rozkładu odsetkowego zakażeń o różnej etiologii
wśród zakażeń o objawach grypopodobnych. Poza
tym w okresie pandemii system ten powinien dać
odpowiedź na kluczowe pytanie: Czy zakażenia no-
wym wirusem grypy A/H1N1v wypiera dotychczas
krążące szczepy grypy sezonowej, czy też krąży ra-
zem z nimi? Odpowiedź na to pytanie ma zasadnicze
znaczenie dla śledzenia rozwoju epidemii w kraju.
Daje też podstawy do oceny ryzyka dalszej reasorta-
cji wirusów i powstawania ich nowych odmian w cza-
sie trwania pandemii.
W tym celu główny inspektor sanitarny wystąpił
z wnioskiem o zakup z rezerwy celowej państwa nie-
zbędnej do tego celu specjalistycznej aparatury (real-
-time RT-PCR) dla potrzeb wybranych wojewódzkich
stacji sanitarno-epidemiologicznych. Przy wyborze
tych placówek kierowano się ich aktualnym wyposa-
972
żeniem sprzętowym, przygotowaniem merytorycz-
nym kadry do realizacji skomplikowanych badań,
warunkami lokalowymi laboratoriów, a także ich od-
powiednim położeniem geograficznym. Ustalono, że
będą to laboratoria WSSE w Olsztynie, Gdańsku,
Poznaniu, Wrocławiu, Krakowie i w Warszawie. Do-
datkowo Wojewódzkie Stacje Sanitarno-Epidemiolo-
giczne w Bydgoszczy, Katowicach i Łodzi z własnych
środków finansowych dokonały zakupu odpowiednie-
go sprzętu, odczynników, testów diagnostycznych,
a także przeszkoliły personel laboratoriów. Ponadto
uprzejmie informuję, iż laboratorium Wojewódzkiej
Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Białymstoku
uruchomiło w dniu 15 grudnia 2009 r. diagnostykę
w kierunku wirusa grypy typu A/H1N1v. Pracowni-
cy wykonujący analizy w laboratorium posiadają do-
świadczenie w wykonywaniu badań metodą technik
PCR, gdyż badania takie realizowane są od 2004 r.
Ponadto pracownicy ci przed uruchomieniem diagno-
styki w kierunku grypy typu A/H1N1 zostali dodat-
kowo przeszkoleni.
Nie ma potrzeby, aby wszystkie WSSE dyspono-
wały drogą, specjalistyczną aparaturą do diagnosty-
ki wirusa A/H1N1v, tym bardziej że badania takie
realizowane są także w laboratorium MON i kilku
placówkach klinicznych na terenie kraju. Dla po-
trzeb Polski liczba laboratoriów jest w zupełności
wystarczająca, a dalsze rozszerzanie możliwości
diagnostycznych w kierunku wirusa A/H1N1v by-
łoby niegospodarnym dysponowaniem środkami pu-
blicznymi.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie braku refundacji
nieczytelnych recept (13252)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Jarosława Matwiejuka z dnia 7 grud-
nia 2009 r., nr SPS-023-13252/09, informuję, co na-
stępuje.
Ad 1. Wszelkie zgłoszone uwagi zostały zgodnie
z wymogami prawa udostępnione na stronie interne-
towej Ministerstwa Zdrowia, tym samym każdy może
się zapoznać z ich brzmieniem.
Ad 2–5. Udzielenie odpowiedzi na poniższe pyta-
nia wiąże się z koniecznością przekazania ich do Cen-
trum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia,
a otrzymana odpowiedź zostanie bezzwłocznie prze-
kazana dla pana posła. Jednocześnie pragnę podkre-
ślić, iż lakoniczność wcześniejszej odpowiedzi jest
ściśle powiązana z takim, a nie innym stanem za-
awansowania prac nad systemem e-recepty i nie mia-
ło to na celu uniemożliwienia sprawowania mandatu
poselskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów objęcia
22-procentową stawką podatku VAT
niepublicznych szkół językowych (13254)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 7 grudnia 2009 r., znak: SPS-
-023-13254/09, przy którym przekazana została in-
terpelacja poselska pana Jarosława Matwiejuka, po-
sła na Sejm RP, dotycząca objęcia niepublicznych
szkół językowych 22-procentową stawką podatku od
towarów i usług, uprzejmie informuję:
Głównym celem projektu nowelizacji ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), przesłanego do uzgod-
nień międzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r. (pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług), jest
„przełożenie” wykorzystanej w załącznikach do usta-
wy klasyfikacji PKWiU z 1997 r. na klasyfikację
PKWiU z 2008 r.
W projekcie ustawy przewiduje się likwidację za-
łącznika nr 4, który określał zakres zwolnień od po-
datku przy zastosowaniu klasyfikacji statystycznych,
i przeniesienie uregulowań dotyczących tej tematyki
do treści ustawy. Wynika to z braku praktycznej
możliwości „przełożenia” obecnej klasyfikacji wyko-
rzystanej w tym załączniku na klasyfikację PKWiU
z 2008 r. w taki sposób, by zakres zwolnień był zgod-
ny z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady
z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sys-
temu podatku od wartości dodanej (Dziennik Urzę-
dowy Unii Europejskiej L 347/1, z późn. zm.). Przy
określaniu zakresu tych zwolnień uwzględnione zo-
stały przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz
orzecznictwo ETS.

Obecnie zakłada się, że w zakresie usług eduka-
cyjnych zwolnieniem mają być objęte:
— usługi świadczone przez:
a) jednostki objęte systemem oświaty, w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształ-
cenia i wychowania,
b) uczelnie, placówki naukowe Polskiej Akademii
Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe – w zakre-
sie kształcenia na poziomie wyższym
– oraz dostawa towarów i świadczenie usług ściśle
z takimi usługami związane;
— usługi prywatnego nauczania na poziomie
przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, po-
nadgimnazjalnym i wyższym, świadczone przez na-
uczycieli;
— usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania oraz świadczenie usług i dostawa towarów
ściśle z tymi usługami związana, prowadzone w for-
mach przewidzianych w odrębnych przepisach;
— inne niż wyżej wymienione usługi nauczania
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredy-
tację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty
– wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją.
Zakres powyższego zwolnienia adresowany jest
m.in. do jednostek objętych systemem oświaty reali-
zujących usługi kształcenia, do których zalicza się
również placówki niepubliczne, które uzyskały wpis
do ewidencji prowadzonej przez jednostkę samorządu
terytorialnego.
Zgodnie z art. 82 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) osoby fizyczne i prawne mogą zakładać
placówki niepubliczne po uzyskaniu wpisu do ewi-
dencji prowadzonej przez jednostkę samorządu te-
rytorialnego obowiązaną do prowadzenia odpowied-
niego typu placówek publicznych. Placówki niepu-
bliczne mogą zatem być zakładane i prowadzone
przez osoby fizyczne lub osoby prawne niebędące
jednostkami samorządu terytorialnego. W związku
z powyższym szkoły językowe prowadzone w formie
placówek objętych takim wpisem korzystałyby
z tego zwolnienia.
Ponadto zauważam, iż odnoszenie zwolnienia do
wszystkich podmiotów zajmujących się nauczaniem,
jeśli formy tego nauczania nie spełniają kryteriów
przewidzianych w ustawie o systemie oświaty, nie
jest zasadne, gdyż trudno byłoby powiązać takie
zwolnienie ze zwolnieniem podmiotów działających
w interesie publicznym, o którym mówi rozdział
2 „Zwolnienia dotyczące określonych czynności wy-
konywanych w interesie publicznym” dyrektywy
2006/112/WE.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
973
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie nadmiernego ciężaru tornistrów
noszonych przez uczniów szkół podstawowych
(13255)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka (SPS-
-023-13255/09) w sprawie nadmiernego ciężaru tor-
nistrów noszonych przez uczniów szkół podstawo-
wych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Od 1 września 2009 r. obowiązuje rozporządzenie
ministra edukacji narodowej z dnia 25 sierpnia 2009 r.
zmieniające rozporządzenie w sprawie bezpieczeń-
stwa i higieny w publicznych i niepublicznych szko-
łach i placówkach (Dz. U. Nr 139, poz. 1130). Rozpo-
rządzenie stanowi, że w pomieszczeniach szkoły lub
placówki zapewnia się uczniom możliwość pozosta-
wienia części podręczników i przyborów szkolnych.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, uznając celowość
i konieczność przeciwdziałania wadom rozwojowym
dzieci i młodzieży (profilaktyka wad postawy i sko-
lioz), współpracuje m.in. z Ministerstwem Zdrowia,
przedstawicielami Polskiego Towarzystwa Rehabili-
tacji, Polskiego Towarzystwa Fizjoterapii oraz Pol-
skiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatolo-
gicznego w zakresie wypracowywania procedur i me-
tod postępowania pozwalających minimalizować
negatywne skutki nadmiernego ciężaru tornistrów
młodzieży szkolnej. Efektem tej współpracy jest nowa
regulacja zawarta w przepisach ww. rozporządzenia,
która gwarantuje uczniom, szczególnie najmłodszym,
możliwość pozostawiania w szkole tych podręczni-
ków i przyborów szkolnych, które nie będą potrzebne
dziecku w domu, obniżając tym samym ciężar torni-
stra. Spełniając wymogi ww. przepisów szkoła może
wygospodarować miejsce w ramach posiadanego już
wyposażenia: wykorzystać część szaf będących na
wyposażeniu pomieszczenia, część szuflad w regale
na pomoce szkolne, półki w szatni itd.
Trudno obecnie szczegółowo ocenić efekty ww.
przepisów rozporządzenia. Warto podkreślić, że wpro-
wadzone przepisy stosuje się od dnia 1 września 2009 r.
do wszystkich uczniów klas, w których realizuje się
podstawę programową kształcenia ogólnego określo-
ną w rozporządzeniu ministra edukacji narodowej
z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy pro-
gramowej wychowania przedszkolnego oraz kształ-
cenia ogólnego w poszczególnych typach szkół (Dz. U.
z 2009 r. Nr 4, poz. 17). Z powodu krótkiego czasu
obowiązywania wspomnianych przepisów Minister-
stwo Edukacji Narodowej nie posiada danych na te-
mat sposobu realizacji ww. przepisów w klasach I
szkół podstawowych oraz w klasach I gimnazjów,
w których została wprowadzona nowa podstawa pro-
974
gramowa, a także w klasach starszych, w których nie
ma obowiązku zapewniania uczniom możliwości po-
zostawienia podręczników i przyborów szkolnych, ale
szkoła może również im udostępnić stosowane miej-
sce do pozostawienia podręczników.
Zapis § 4a ww. rozporządzenia nie określa sposo-
bu, w jaki należy uczniom zapewnić warunki pozo-
stawienia podręczników i przyborów szkolnych. Jest
on na tyle ogólny, że nie generuje kosztów, a także
pozwala dyrektorowi szkoły realizować ten obowią-
zek w sposób dostosowany do potrzeb i możliwości
finansowych szkoły.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, podejmując
działania mające na celu ograniczenie problemu cięż-
kich tornistrów noszonych przez uczniów, brało pod
uwagę wprowadzenie podwójnych kompletów ksią-
żek, a także analizowało koszty takiej decyzji. Skut-
ki finansowe i organizacyjne okazały się zbyt duże,
by móc zobowiązać szkoły do takiej zmiany.
Kolejnym aspektem działań na rzecz zmniejsze-
nia wagi uczniowskich tornistrów jest ułożenie planu
zajęć szkolnych. Przepisy § 4 rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej i sportu z dnia 31 grudnia
2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicz-
nych i niepublicznych szkołach i placówkach (Dz. U.
z 2003 r. Nr 6, poz. 69, z późn. zm.) stanowią, że przy
ustalaniu tygodniowego planu zajęć dydaktyczno-wy-
chowawczych należy uwzględniać m.in.: równomier-
ne obciążenie zajęciami w poszczególnych dniach
tygodnia.
Przestrzeganie tych zasad przez dyrektorów szkół
odpowiedzialnych za opracowanie tygodniowych pla-
nów zajęć jest egzekwowane zarówno przez pracow-
ników sanepidu kontrolujących szkoły, jak i wizyta-
torów pełniących nadzór nad szkołami, zgodnie z kom-
petencjami właściwego kuratora oświaty.
W rozporządzeniu ministra edukacji narodowej
z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy pro-
gramowej wychowania przedszkolnego oraz kształ-
cenia ogólnego w poszczególnych typach szkół okre-
ślono warunki i sposoby realizacji podstawy progra-
mowej edukacji wczesnoszkolnej, m.in. wskazując, że
uczeń powinien mieć możliwość pozostawienia w szko-
le części swoich podręczników i przyborów szkolnych.
Uczniowie na etapie edukacji wczesnoszkolnej wszyst-
kie zajęcia odbywają w jednej sali lekcyjnej pod opie-
ką jednego nauczyciela. Umożliwienie dzieciom po-
zostawienia części przyborów szkolnych i podręczni-
ków jest kwestią udostępnienia szafek będących wy-
posażeniem pomieszczenia szkolnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie realizacji wniosków pokontrolnych
NIK dotyczących rządowego Programu
Operacyjnego „Fundusz Inicjatyw
Obywatelskich” (13256)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 7 grudnia 2009 r., znak
SPS-023-13256/09, interpelację pana posła Tadeusza
Tomaszewskiego w sprawie realizacji wniosków po-
kontrolnych NIK rządowego Programu Operacyjne-
go „Fundusz Inicjatyw Obywatelskich”, uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Ad 1 i 2. Minister pracy i polityki społecznej
uwzględnił wszystkie uwagi i wnioski zgłoszone
w trakcie trwania oraz po kontroli Najwyższej Izby
Kontroli w pracach nad kolejną edycją konkursu
w ramach Programu Operacyjnego „Fundusz Inicja-
tyw Obywatelskich” na lata 2009–2013.
Odnosząc się do wniosku, że coraz mniej zgłoszo-
nych wniosków otrzymywało dotacje, uprzejmie wy-
jaśniam, że zobowiązania wynikające z umów dwu-
letnich na realizację projektów pochłaniają część
środków finansowych planowanych na rok następny.
W związku z tym instytucja zarządzająca przyjęła
zasadę, w ramach której 30% środków przeznaczo-
nych na dany priorytet w 2010 r. jest zagwarantowa-
ne na II transzę projektów dwuletnich. Oznacza to,
że spośród projektów dwuletnich dofinansowanie
uzyskają te projekty, których II transza przyznana
na rok 2010 wyczerpuje 30% ogólnej alokacji na dany
priorytet w 2010 r. Wprowadzenie takiej zasady ma
spowodować względną równowagę między podmio-
tami realizującymi projekty w systemie rocznym
i dwuletnim.
Odnosząc się do niezgodności Programu FIO
z art. 80 ust. 3 ustawy o finansach publicznych,
uprzejmie wyjaśniam, że funkcjonowanie Funduszu
Inicjatyw Obywatelskich jako programu wieloletnie-
go, zawierającego katalog zadań określonych w usta-
wie o finansach publicznych z 1998 r., można wyja-
śnić faktem, iż FIO w swoim horyzontalnym wymia-
rze zawierał jednak elementy zadań wymienionych
w ustawie o finansach publicznych, w oparciu o for-
mułę przenikania się lub zawierania przedstawionej
problematyki. Mimo to w następnych latach realiza-
cji programu dokonano zmian w tym zakresie.
Odnosząc się do celu głównego programu FIO,
uprzejmie wyjaśniam, że zmiana celu strategicznego,
zgodnie z metodyką zarządzania strategicznego, zo-
stała dokonana w oparciu o zasadę redefinicji strate-
gii, związaną z faktem, iż na podstawie doświadczeń
w zakresie pobudzania inicjatyw społecznych oraz

dynamiki tego procesu (m.in. liczba składanych
wniosków) uznano, że te inicjatywy mogą przerodzić
się w formułę projektów realizujących zadania pu-
bliczne (dotyczy to szczególnie usług społecznych).
Taka zmiana celu strategicznego nie wymagała
zmian bezpośrednich celów i zasad przydzielania
dotacji.
Odnosząc się do nieustalenia mierzalnych wskaź-
ników realizacji celów i dotowanych działań, uprzej-
mie wyjaśniam, że uwagi NIK zostały częściowo
uwzględnione w strukturze samych wniosków. W ra-
mach PO FIO w 2009 r. wprowadzono do wniosku
punkt, w którym wnioskodawca jest zobowiązany
przedstawić planowane wskaźniki, jakie osiągnie
w wyniku realizacji zadania. Wskaźniki te są zgodne
ze wskaźnikami realizacji celów PO FIO (np. plano-
wana liczba beneficjentów ostatecznych (osób) obję-
tych działaniami w ramach projektu). Przepisy usta-
wy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju pozosta-
wały neutralne wobec procedury wdrażania Rządo-
wego Programu Fundusz Inicjatyw Obywatelskich.
Natomiast przy opracowywaniu programu operacyj-
nego przepisy te zostały uwzględnione.
Odnosząc się do przyznania w latach 2005–2007
dotacji dla 6% projektów, które nie uczestniczyły
w konkursach lub nie zostały w ich wyniku zakwa-
lifikowane, uprzejmie informuję, że przyznanie ta-
kiego dofinansowania organizacjom niespełniającym
niektórych obowiązujących wymogów określonych
w ogłoszeniu o konkursie było efektem suwerennej
decyzji nadzorującego podsekretarza stanu w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej i wynikało
z bieżących preferencji w tamtym okresie.
Odnosząc się do kwestii naruszania art. 3 ust. 6
ustawy o działalności pożytku publicznego (...),
uprzejmie informuję, że PO FIO jest programem ho-
ryzontalnym, obejmującym 25 obszarów pożytku pu-
blicznego. Jednym z obszarów jest pomoc społeczna.
Przyjęcie określonego trybu zlecania realizacji zadań
w obszarze polityki społecznej nie wykluczało na eta-
pie oceny eksperckiej weryfikowania posiadanych
uprawnień do realizacji zadań publicznych w sytu-
acji, kiedy było to konieczne. Wynika to m.in. z we-
wnętrznej struktury samego wniosku, gdyż zawiera
on takie informacje. Wtórna analiza ekspercka
w projektach z zakresu pomocy społecznej odnosiła
się do funkcjonowania placówek pomocy społecznej,
jeśli w projekcie ich funkcjonowanie było wyodręb-
nione oraz jeśli spełnianie tych standardów było ko-
nieczne dla realizacji projektu. Przyjęcie zasady ana-
lizy wniosków miało zastosowanie także do innych
obszarów pożytku publicznego, w których zostały
przewidziane odrębne tryby przy zlecaniu zadań ob-
jętych zakresem danego obszaru. Należy podkreślić,
że nie chodzi tu o zadania własne jednostek samorzą-
du terytorialnego, ale o inicjatywy organizacji poza-
rządowych, nieodnoszące się do tych zadań. Pomimo
praktykowania takiej procedury w znowelizowanej
ustawie o działalności pożytku publicznego (...) tryb
zlecania zadań został ujednolicony w odniesieniu do
975
różnych sfer pożytku publicznego (w tym pomocy
społecznej).
Odnosząc się do wniosku dotyczącego nieokreśle-
nia jednolitych i mierzalnych kryteriów oceny mery-
torycznej projektów, uprzejmie wyjaśniam, że kryte-
ria te zmodyfikowano i skonkretyzowano m.in. na
podstawie wyników przeprowadzonej ewaluacji.
W 2008 r. po przeprowadzeniu oceny wniosków zło-
żonych w ramach FIO dotacje otrzymały, zgodnie
z zapisami dokumentu „Zasady przyznawania i roz-
liczania dotacji, w ramach Funduszu Inicjatyw Oby-
watelskich w 2008 r.”, najlepiej ocenione projekty
w zakresie 200–159 pkt. W 2009 r. przyjęto podobne
rozwiązania dotyczące procedury rozstrzygania kon-
kursu i udzielania dotacji. Zostały one szczegółowo
opisane w dokumencie „Zasady przyznawania i roz-
liczania dotacji w ramach Programu Operacyjnego
Fundusz Inicjatyw Obywatelskich w 2009 r.” i zosta-
ły zastosowane literalnie na stosownym etapie kon-
kursu.
Odnosząc się do niemierzalnych wskaźników
efektów realizacji zadań, uprzejmie wyjaśniam, że
uwagi NIK zostały częściowo uwzględnione w struk-
turze samych wniosków. W ramach PO FIO w 2009 r.
wprowadzono do wniosku punkt, w którym wniosko-
dawca jest zobowiązany przedstawić planowane
wskaźniki, jakie osiągnie w wyniku realizacji zada-
nia. Wskaźniki te są zgodne ze wskaźnikami reali-
zacji celów PO FIO (np. planowana liczba beneficjen-
tów ostatecznych [osób] objętych działaniami w ra-
mach projektu). Po zakończeniu realizacji zadania
każdy wnioskodawca otrzyma drogą elektroniczną
prośbę o dostarczenie aktualnych danych dotyczą-
cych ww. wskaźników. E-mailem zostanie przesłany
link do strony internetowej, w ramach której wnio-
skodawca wypełni odpowiednie pola zawierające py-
tania o dane wynikające z realizacji zadania. Wnio-
skodawca będzie zobowiązany do wypełnienia ankie-
ty w terminie 30 dni od dnia otrzymania e-maila.
Pozwoli to na bieżące monitorowanie wskaźników
realizacji programu i monitorowanie ich osiągania.
Ponadto wnioskodawca jest zobowiązany do wy-
pełnienia punktu „Zakładane rezultaty zadania”.
W punkcie tym powinien opisać zakładane rezultaty
realizacji zadania, a także to, czy rezultaty realizacji
zadania będą trwałe oraz w jakim stopniu realizacja
zadania zmieni sytuację adresatów, przyczyni się do
rozwiązania problemu społecznego lub/i złagodzi jego
negatywne skutki. Weryfikacja zakładanych rezulta-
tów będzie możliwa w trakcie kontroli realizacji za-
dania.
Przyjęto także zasadę, iż w przypadku gdy wnio-
sek został oceniony pozytywnie przez obu ekspertów,
ale występuje wyraźna różnica w punktacji (tzn. róż-
nica punktów pomiędzy ocenami obu ekspertów wy-
nosi min. 30 punktów), a także gdy istnieje różnica
zdań pomiędzy ekspertami w zakresie przyznania
punktów za spełnianie kryteriów strategicznych, in-
stytucja zarządzająca ustala ostateczną punktację
oraz propozycję ostatecznej kwoty dotacji do zatwier-
976
dzenia przez ministra właściwego ds. zabezpieczenia
społecznego. W trakcie trzeciej oceny wniosek pod-
dawany jest wtórnej analizie po zapoznaniu się z opi-
niami obu ekspertów. Instytucja zarządzająca wska-
zuje ostateczną liczbę punktów przyznaną wniosko-
wi (maksymalnie 220 punktów) oraz proponowaną
kwotę dotacji. Planuje się, iż uwzględniając oceny
ekspertów, dla każdego z ocenianych przez tzw. III
eksperta wniosków zostanie sporządzona indywidu-
alna ocena wniosku z uzasadnieniem, na specjalnie
przygotowanym formularzu.
Jednocześnie informuję, że w 2009 r. wprowadzo-
no do wniosku zmodyfikowaną tabelę umożliwiającą
szczegółowe wykazanie źródeł i wielkości środków
własnych, w tym wykazanie środków pozyskanych
od organów administracji publicznej. Zmodyfikowano
także definicję partnerstwa, w ramach której dopre-
cyzowano zapisy dotyczące przekazywania środków
finansowych przez partnera. W dokumencie proce-
duralnym zamieszczono również wzór umowy part-
nerskiej, z którego mogą skorzystać wnioskodawcy.
Odnosząc się do podziału środków według statusu
prawnego beneficjantów, uprzejmie informuję, że licz-
ne badania, w tym Stowarzyszenia Klon – Jawor,
o charakterze jakościowym nie potwierdzają różnic
w jakości realizowanych zadań z uwagi na kryterium
statusu prawnego. Problematyka, jaką zajmują się
organizacje pozarządowe, bez względu na ich status,
wynika z przyjętej misji, tytułu, dla którego powsta-
ły. Natomiast w odniesieniu do FIO ustalono kryteria
strategiczne i horyzontalne oceny wniosków, odno-
szące się do stopnia zorganizowania sektora na po-
ziomie lokalnym oraz poziomu życia ludności w prze-
kroju terytorialnym, które mają na celu wyrówny-
wanie szans startu i traktowania organizacji poza-
rządowych.
Odnosząc się do kosztów obsługi programu,
uprzejmie informuję, że koszty obsługi PO FIO nie
odbiegają wielkością w stosunku do tych z lat 2005–
–2007. Mniejsze koszty obsługi programu w latach
poprzednich wynikały głównie z zaangażowania
większej liczby pracowników Departamentu Pożytku
Publicznego, co miało wpływ na realizacje pozosta-
łych zadań departamentu. Od 2008 r., w związku
przyrostem zadań związanych z obsługą programu,
rolę instytucji wdrażającej przejęło Centrum Rozwo-
ju Zasobów Ludzkich.
Odnosząc się do realizacji przez organizacje po-
wierzonych przez MPiPS zadań, uprzejmie informu-
ję, że uwagi NIK dotyczące nieweryfikowania spra-
wozdania zostały przyjęte. Dlatego też dokonano
weryfikacji ekspertów, którzy zajmowali się oceną
i analizą sprawozdań wnioskodawców z realizowa-
nych projektów.
Odnosząc się do ewidencji księgowej skontrolowa-
nych organizacji oraz ich sprawozdawczości z wyko-
nania zadań, uprzejmie informuję, że odbył się cykl
szkoleń dla wnioskodawców z zakresu sprawozdaw-
czości (m.in. w Poznaniu i Wrocławiu). Planowane są
również dalsze szkolenia z tej tematyki.
Odnosząc się do przekroczenia limitów wynagro-
dzeń, uprzejmie wyjaśniam, że prace w tym zakresie
są przedmiotem zainteresowania Ministerstwa Pracy
i Polityki Społecznej, Rady Działalności Pożytku Pu-
blicznego oraz Komitetu Monitorującego PO FIO.
Odnosząc się do długiego okresu oczekiwania na
rozstrzygnięcie konkursu, uprzejmie informuję, że
Departament Pożytku Publicznego jako instytucja
zarządzająca PO FIO przygotował generator wnio-
sków aplikacyjnych jako narzędzie usprawniające
procedurę składania i oceny wniosków. Planuje się,
że narzędzie to zostanie zastosowane przy składaniu
wniosków w konkursie ogłoszonym w styczniu 2010 r.
Ponadto, w celu usprawnienia realizacji projektów
oraz zapewnienia większej ciągłości realizowanych
inicjatyw, wprowadzono zasadę podpisywania także
umów dwuletnich.
Ad 3. W rządowym projekcie ustawy o zmianie
ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolon-
tariacie oraz niektórych innych ustaw przewidziano
rozwiązania, które mają w perspektywie ułatwić
uniknięcie nieprawidłowości wskazanych w informa-
cji o wynikach kontroli realizacji Rządowego Progra-
mu Fundusz Inicjatyw Obywatelskich.
1. W odniesieniu do uwagi o nakazie stosowania
przepisów ustawy o pomocy społecznej przy zlecaniu
zadań objętych jej zakresem ww. projekt przewiduje
ujednolicenie trybu zlecania zadań z zakresu pomocy
społecznej z pozostałymi zadaniami ze sfery zadań
publicznych (art. 12 projektowanej ustawy stanowi,
że do zlecania zadań z zakresu pomocy społecznej
organizacjom pozarządowym, o których mowa
w art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r.
o działalności pożytku publicznego i o wolontaria-
cie, oraz podmiotom wymienionym w art. 3 ust. 3
tej ustawy, prowadzącym działalność w zakresie po-
mocy społecznej, stosuje się przepisy ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie).
2. Odnośnie do uwagi dotyczącej przekraczania
przez organizacje pozarządowe limitów wynagrodzeń
osób fizycznych z tytułu zatrudnienia przy wykony-
waniu statutowej działalności odpłatnej pożytku pu-
blicznego nowelizacja ustawy doprecyzowuje sposób
obliczania tego wynagrodzenia. Art. 1 pkt 8 lit. a
(zmiana 8.) projektu ustawy stanowi, że działalność
odpłatna pożytku publicznego organizacji stanowi
działalność gospodarczą, jeżeli wynagrodzenie, o któ-
rym mowa w art. 8 ust. l, jest w odniesieniu do dzia-
łalności danego rodzaju wyższe od tego, jakie wynika
z kosztów tej działalności lub przeciętne miesięczne
wynagrodzenie osoby fizycznej z tytułu zatrudnienia
przy wykonywaniu statutowej działalności odpłatnej
pożytku publicznego, za okres ostatnich 3 miesięcy,
przekracza 3-krotność przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw ogłoszo-
nego przez prezesa GUS za rok poprzedni. Ponadto
art. l pkt 8 lit. b (zmiana 8.) projektu przewiduje in-
strument pozwalający na zmniejszenie liczby pod-

miotów dokonujących naruszenia ww. limitów. Pro-
jektowane przepisy (art. 9 ust. 1a i 1b) stanowią, że
w sytuacji spełnienia przez działalność odpłatną
przesłanek uznania jej za działalność gospodarczą
organ administracji publicznej, który w trakcie kon-
troli stwierdzi omawianą okoliczność, wzywa dany
podmiot do złożenia wniosku o wpis do rejestru
przedsiębiorców działalności danego rodzaju w ter-
minie 30 dni od dnia wezwania. Jeżeli wniosek taki
nie zostanie złożony, organ administracji publicznej
informuje sąd rejestrowy właściwy dla tej organizacji
o prowadzeniu działalności gospodarczej, przy czym
odpowiednie zastosowanie znajduje art. 24 ustawy
z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Są-
dowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 168, poz. 1186 oraz z 2008 r.
Nr 141, poz. 888).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie opłat za przejazdy autostradą A4
(13257)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 8 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13257/
09, przy którym przekazano interpelację pana posła
Waldemara Andzela w sprawie opłat za przejazdy au-
tostradą A4, uprzejmie informuję.
Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 37a
ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn.
zm.) za przejazd autostradą pobierane są opłaty. Wy-
jątkiem od tej zasady są sytuacje, w których autostra-
da nie została przystosowana do poboru opłat. Po-
nadto opłaty nie są pobierane od pojazdów samocho-
dowych, za które została uiszczona opłata za przejazd
po drogach krajowych pobierana na podstawie art. 42
ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie
drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn.
zm.), w okresie ważności tej opłaty.
Zasady pobierania opłat za przejazd autostradą
określają postanowienia umów o budowę i eksploata-
cję albo wyłącznie o eksploatację autostrady. Spółka
ma prawo swobodnego podnoszenia i obniżania sta-
wek opłat za przejazdy według własnego uznania,
zgodnie z przepisami ustawy o autostradach płatnych
977
oraz o Krajowym Funduszu Drogowym oraz rozpo-
rządzenia ministra infrastruktury z dnia 29 kwiet-
nia 2004 r. w sprawie opłat za przejazd autostradą
(Dz. U. z 2004 r. Nr 102, poz. 1075), a także zapisami
umowy odnośnie stawki maksymalnej określonej
w umowie. Wysokość ww. opłat musi być zgodna z umo-
wami oraz przepisami ww. ustawy, jak również z prze-
pisami rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia
29 kwietnia 2004 r. w sprawie opłat za przejazd au-
tostradą (Dz. U. z 2004 r. Nr 102, poz. 1075). Zmiana
wysokości stawek opłat za przejazd podlega uzgod-
nieniu z generalnym dyrektorem dróg krajowych
i autostrad. Dotyczy to również koncesjonariusza au-
tostrady A4. Koncesjonariusz autostrady A4 ponosi
pełną odpowiedzialność i ryzyko wynikające z budo-
wy, eksploatacji i utrzymania autostrady. Każda zmia-
na powinna uwzględniać rzeczywiste prognozowane
zmiany natężenia ruchu i uaktualnione prognozy ru-
chu i podlegać uzgodnieniu każdorazowo z General-
ną Dyrekcją Dróg Krajowych i Autostrad.
Jednocześnie spółki mogą zgodnie z własnym
uznaniem wprowadzić dla użytkowników system ra-
batowy oraz inne programy promocyjne w zakresie
określonym przez te spółki. Opłaty pobrane od użyt-
kowników autostrad, stanowiące jedyny przychód
spółki eksploatującej autostradę, są jedynym źródłem
finansowania inwestycji. Na podstawie szacowanych
wpływów z opłat banki kredytujące zgodziły się
uczestniczyć w zapewnieniu finansowania budowy
autostrady. Jakiekolwiek obniżenie przychodów z opłat
jest zagrożeniem dla terminowych spłat kredytów,
co może spowodować wstrzymanie finansowania in-
westycji, bądź postawieniem kredytów w stan na-
tychmiastowej wymagalności. Należy przy tym za-
uważyć, że zmiana prawa powodująca zmiany w sys-
temie poboru opłat może powodować odpowiedzial-
ność odszkodowawczą Skarbu Państwa, chyba że
sytuacja finansowa spółki nie zostanie pogorszona.
W odniesieniu do umowy, w której ryzyko ruchu
jest ponoszone przez partnera prywatnego (A1 Gdańsk
– Toruń), minister infrastruktury ma prawo kształ-
towania stawek opłat za przejazd, w tym obniżania
tej stawki. Należy jednak zauważyć, iż każda zmiana
stawki powinna podlegać analizie pod kątem zmiany
zobowiązań finansowych Skarbu Państwa oraz
uzgodnieniu z ministrem finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
978
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie oddziaływania fal
elektromagnetycznych (13259)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 8 grudnia 2009 r., znak: SPS-
-023-13259/09, przesyłającym interpelację pana po-
sła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie oddziaływa-
nia fal elektromagnetycznych na zdrowie ludzi
uprzejmie informuję, co następuje.
Pola elektromagnetyczne (PEM) o częstotliwo-
ści 0–300 000 MHz są powszechnym składnikiem
środowiska pracy i życia każdego człowieka. Nie
ma obecnie miejsc wolnych od PEM, a różnice do-
tyczą tylko natężenia i częstotliwości poszczegól-
nych fal elektromagnetycznych stanowiących
składnik tych pól.
Wraz ze wzrostem liczby urządzeń emitujących
PEM narasta w społeczeństwie obawa przed ewentu-
alnymi negatywnymi skutkami zdrowotnymi ekspo-
zycji na pola elektromagnetyczne. Dotyczy to zwłasz-
cza dużych i rozbudowanych przestrzennie instalacji,
takich jak stacje bazowe telefonii komórkowej.
Przepisem podstawowym, który reguluje standar-
dy jakości środowiska w zakresie pól elektromagne-
tycznych w środowisku, jest rozporządzenie ministra
środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie
dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych
w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzyma-
nia tych poziomów (Dz. U. Nr 192, poz. 1883), które
zostało ustalone w porozumieniu z ministrem wła-
ściwym do spraw zdrowia.
Dopuszczalny poziom PEM w miejscach dostęp-
nych dla ludności (wszelkie miejsca, z wyjątkiem
miejsc, do których dostęp ludności jest zabroniony
lub niemożliwy bez użycia sprzętu technicznego)
został ustalony w ww. rozporządzeniu ministra śro-
dowiska
W Polsce dopuszczalna wartość promieniowania
elektromagnetycznego dla zakresu częstotliwości wy-
korzystywanego w telekomunikacji bezprzewodowej
wynosi 0,1 W/m² (wyrażona jako gęstość strumienia
energii pola elektromagnetycznego) oraz wartość na-
tężenia pola elektrycznego 7 V/m. Natomiast w kra-
jach Unii Europejskiej dopuszcza się gęstość mocy do
wartości 4,5 W/m², a wartość natężenia pola elek-
trycznego do 60 V/m.
Powyższe wartości zostały dopuszczone zalece-
niem Rady 1999/519/WE w sprawie ograniczenia
stopnia narażenia ogółu społeczeństwa na oddziały-
wanie pól elektromagnetycznych (od 0 Hz do 300 GHz),
ang.: Council of the European Union Recommenda-
tion of 12 July 1999 on the limitation of exposure of
the general public to electromagnetic fields (0 Hz to
300 GHz), 1999/519/EC.
Stacje bazowe telefonii komórkowej są źródłami
pól elektromagnetycznych, a ich użytkownicy zgod-
nie z art. 122a ustawy Prawo ochrony środowiska
(Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.) są obo-
wiązani do wykonania pomiarów poziomów pól elek-
tromagnetycznych w środowisku:
1) bezpośrednio po rozpoczęciu użytkowania in-
stalacji lub urządzenia;
2) każdorazowo w przypadku zmiany warunków
pracy instalacji lub urządzenia, w tym zmiany spo-
wodowanej zmianami w wyposażeniu instalacji lub
urządzenia, o ile zmiany te mogą mieć wpływ na
zmianę poziomów pól elektromagnetycznych, któ-
rych źródłem jest instalacja lub urządzenie.
W Polsce od dziesięcioleci obowiązują wymagania
prawne ograniczające poziom ekspozycji ludności na
pola elektromagnetyczne.
Badania naukowe odnoszące się do ryzyka, które
wynika z ekspozycji na pola elektromagnetyczne,
prowadzone są od lat pięćdziesiątych XX w., a od lat
sześćdziesiątych badania zmierzają m.in. do ustale-
nia, czy i jakie jest zagrożenie wynikające ze słabej
ekspozycji (chronicznej), która występuje w długim,
wieloletnim okresie.
Na podstawie polskich opracowań naukowych wy-
konanych w latach siedemdziesiątych przyjęto jako
maksymalny, a więc bezpieczny, poziom ekspozycji
ludności na promieniowanie radio- i mikrofalowe
wartość natężenia pola elektrycznego 7 V/m (gęstość
mocy 0,1 W/m2). Wartość dopuszczalnego w środowi-
sku promieniowania została ustalona przy wzięciu
pod uwagę znanych już wtedy hipotez o nietermicz-
nym oddziaływaniu pól na ludzi.
Wyżej wymienione limity dotyczące norm ograni-
czających poziomy PEM przy nowelizacjach krajo-
wych przepisów dotyczących ochrony ludności przed
nadmierną ekspozycją na pola elektromagnetyczne,
w trosce o zdrowie ludności naszego kraju, nie został
złagodzony.
Wiele schorzeń czy dysfunkcji, jak np. nerwica,
bezsenność, bóle głowy, ma złożoną etiopatogenezę
i nie musi być związana z ekspozycją na pola elektro-
magnetyczne.
Nie można wykluczyć, że w przyszłości w związku
z nowymi badaniami naukowymi może być zasadne
zaostrzenie lub uzupełnienie aktualnych przepisów
ochrony ludności przed nadmierną ekspozycją na
pola elektromagnetyczne.
W związku z powyższym obecnie nieuzasadnione
jest jeszcze zaostrzanie norm dotyczących ochrony
ludności przed ekspozycją na pola elektromagne-
tyczne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
oraz grupy posłów
w sprawie przekształcania
byłych mieszkań zakładowych (13260)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 8 grudnia 2009 r.,
znak SPS-023-13260/09, interpelację pani poseł Ja-
dwigi Wiśniewskiej, Ewy Malik i Anny Paluch z dnia
1 grudnia br. w sprawie przekształcania byłych
mieszkań zakładowych uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
W wyroku z dniu 15 lipca 2009 r., sygn. akt K
64/07 (Dz. U. Nr 117, poz. 988), Trybunał Konstytu-
cyjny rozpatrzył wniosek grupy posłów o zbadanie
zgodności z Konstytucją RP niektórych przepisów
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116,
z późn. zm.), ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmia-
nie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125,
poz. 873, z późn. zm.), jak i ustawy z dnia 16 września
1982 r. Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 2003 r. Nr 188,
poz. 1848, z późn. zm.).
W orzeczeniu tym trybunał stwierdził m.in., że
jest niezgodny z art. 64 ust. 1 Konstytucji RP art. 48
ust. 3 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, któ-
ry stanowił, że w przypadku gdy spółdzielnia miesz-
kaniowa nabyła nieodpłatnie mieszkanie od przed-
siębiorstwa państwowego, państwowej osoby prawnej
lub państwowej jednostki organizacyjnej, najemca
żądający przeniesienia własności lokalu powinien po-
kryć koszty dokonanych przez spółdzielnię nakładów
koniecznych przeznaczonych na utrzymanie budyn-
ku, w którym znajduje się ten lokal.
Trybunał Konstytucyjny nie skorzystał z upraw-
nienia do odroczenia terminu obowiązywania prze-
pisu art. 48 ust. 3, tym samym przestał on obowią-
zywać z dniem 27 lipca 2009 r. (z dniem ogłoszenia
wyroku w Dzienniku Ustaw).
Po orzeczeniu trybunału, stosownie do art. 48 ust. 1.
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, na pisem-
ne żądanie najemcy spółdzielczego lokalu mieszkal-
nego, który przed przejęciem przez spółdzielnię
mieszkaniową był mieszkaniem przedsiębiorstwa
państwowego, państwowej osoby prawnej lub pań-
stwowej jednostki organizacyjnej, spółdzielnia jest
obowiązana zawrzeć z nim umowę przeniesienia wła-
sności lokalu, po dokonaniu przez niego:
1) spłaty zadłużenia z tytułu świadczeń wynika-
jących z umowy najmu lokalu;
2) wpłaty wkładu budowlanego określonego przez
zarząd spółdzielni w wysokości proporcjonalnej do
powierzchni użytkowej zajmowanego mieszkania wy-
979
nikającej ze zwaloryzowanej ceny nabycia budynku,
jeżeli spółdzielnia nabyła budynek odpłatnie.
Z literalnej analizy art. 48 ust. 1 ustawy, w szcze-
gólności pkt 2, można wnioskować, że w przypadku
nieodpłatnego nabycia przez spółdzielnię budynku
najemca zobowiązany jest wyłącznie uregulować za-
dłużenie z tytułu świadczeń wynikających z umowy
najmu lokalu.
W uzasadnieniu wyroku Trybunał Konstytucyjny
przedstawił inną interpretację, w której stwierdza,
że „kwestionowany przepis stanowi ingerencję
w przysługujące spółdzielni mieszkaniowej prawo
własności, polegającą na takim jego ograniczeniu,
które nie znajduje dostatecznego uzasadnienia i nie
spełnia konstytucyjnych warunków dopuszczalności
ograniczeń o tak daleko idącym zakresie. Założenie,
w myśl którego najemca spółdzielczego lokalu miesz-
kalnego, będącego – przed nieodpłatnym przejęciem
przez spółdzielnię – mieszkaniem przedsiębiorstwa
państwowego, państwowej osoby prawnej lub pań-
stwowej jednostki organizacyjnej, jest uprawniony do
nabycia własności tego lokalu, mimo że łączna kwo-
ta wpłacona przez niego na rzecz spółdzielni nie bę-
dzie stanowiła odzwierciedlenia wartości rynkowej
lokalu, oznacza nie tylko formalne pozbawienie spół-
dzielni własności części jej mienia, ale także umniej-
szenie wartości ekonomicznej majątku spółdzielni,
należącego do ogółu jej członków. Wynika to stąd, że
kwestionowany przepis stanowi nieuzasadnioną in-
gerencję w przysługujące właścicielowi prawo rozpo-
rządzania rzeczą.
(…) art. 48 ust. 3 u.s.m. w trojaki sposób ograni-
cza swobodę rozporządzania przez właściciela loka-
lem mieszkalnym. Po pierwsze, zobowiązuje go
w sposób bezwzględny do przeniesienia przysługują-
cego mu prawa, jeżeli najemca złoży odpowiedni
„wniosek”. Po drugie, w kwestionowanym przepisie
określona została osoba, na której rzecz spółdzielnia
mieszkaniowa ma dokonać przeniesienia własności.
Po trzecie, ustawodawca wyznaczył wartość świad-
czenia przypadającego właścicielowi w zamian za
utracony lokal, która rażąco odbiega od jego wartości
rynkowej. Powyższe oznacza, że spółdzielnia miesz-
kaniowa pozbawiona została nie tylko swobody pod-
jęcia decyzji o zbyciu własności lub zachowaniu jej
w swoim ręku, ale także odebrano jej wpływ na to,
komu przypadnie własność lokalu, a ponadto – co
jeszcze istotniejsze – ograniczono możliwość oddzia-
ływania na ustalenie wysokości świadczenia pienięż-
nego przysługującego w zamian za utraconą wła-
sność. Tym samym, zdaniem Trybunału Konstytu-
cyjnego, doszło do naruszenia istoty prawa własności
poprzez wprowadzenie ograniczeń dotyczących pod-
stawowego uprawnienia składającego się na treść
prawa własności.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, wynikają-
ca z art. 48 ust. 3 u.s.m. ingerencja we własność pry-
watną idzie tak daleko, że nie znajduje należytego
konstytucyjnego uzasadnienia. (…)”.
980
Z uwagi na powyższe rozstrzygnięcie kwestii
opłat przy przenoszeniu prawa własności na żądanie
najemcy lokalu usytuowanego w budynku nabytym
przez spółdzielnie nieodpłatnie będzie możliwe po
uzupełnieniu art. 48 w wyniku ewentualnej noweli-
zacji ustawy bądź w oparciu o orzecznictwo sądów
powszechnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w dniu
17 grudnia 2009 r. odbędzie się pierwsze czytanie
poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych (druk sejmowy nr 2487),
który w art. 1 pkt 4 przewiduje wprowadzenie zmian
do treści art. 48 ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie podjęcia działań w zakresie
ochrony zdrowia zmierzających
do zwiększenia w ustawie budżetowej
na rok 2010 dotacji dla samorządów medycznych,
która przeznaczona jest na pokrycie kosztów
czynności przejętych od organów
administracji państwowej (13261)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przesła-
ną przy piśmie z dnia 8 grudnia 2009 r., nr SPS-023-
-13261/09, interpelacją pana posła Jerzego Gosiewskie-
go w sprawie podjęcia działań w zakresie ochrony zdro-
wia zmierzających do zwiększenia w ustawie budżeto-
wej na rok 2010 dotacji dla samorządów medycznych
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Dotacje dla samorządów zawodów medycznych
z przeznaczeniem na pokrycie kosztów czynności
przejętych od organów administracji państwowej,
w tym dla izb pielęgniarek i położnych, przyznawane
są z budżetu państwa z części, którą dysponuje mi-
nister właściwy do spraw zdrowia.
Dotacje na powyższy cel zaplanowane zostały
w projekcie ustawy budżetowej na rok 2010 w części
46: Zdrowie, w dziale 851: Ochrona zdrowia zgodnie
z propozycją ministra zdrowia.
Wysokość środków na realizację poszczególnych
zadań w 2010 r. zostanie określona w uchwalonej
przez Sejm ustawie budżetowej. Projekt ustawy bu-
dżetowej na 2010 r. rozpatrywany jest w Sejmie. Pra-
gnę poinformować, iż w projekcie ustawy zaplanowa-
na została w części 83: Rezerwy celowe, poz. 51 re-
zerwa celowa w kwocie 620 tys. zł na realizację pro-
gramu wieloletniego pn. Wsparcie jednostek samo-
rządu terytorialnego w działaniach stabilizujących
system ochrony zdrowia (350 tys. zł) oraz dofinan-
sowanie innych zadań w dziale ochrona zdrowia
(270 tys. zł).
Środki z tej rezerwy w kwocie 270 tys. zł przezna-
czone są na dofinansowanie takich strategicznych
zadań, jak: wysokospecjalistyczne świadczenia zdro-
wotne, leczenie antyretrowirusowe osób żyjących
z wirusem HIV, zakup preparatów do obowiązko-
wych szczepień ochronnych oraz świadczenia zdro-
wotne udzielane na rzecz osób nieposiadających
uprawnień z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego.
Podziału tej rezerwy w toku wykonywania usta-
wy budżetowej na 2010 r. dokona minister zdrowia.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie podjęcia działań mających
na celu zwiększenie dotacji
dla Warmińsko-Mazurskiego Ośrodka
Doradztwa Rolniczego w Olsztynie (13262)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Jerzego Gosiewskiego z dnia 2 grudnia
2009 r. uprzejmie informuję, że podczas drugiego czy-
tania ustawy budżetowej na 2010 r. Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej przyjął poprawkę, zgodnie z którą
zostały zwiększone dotacje celowe dla jednostek do-
radztwa rolniczego – dla Centrum Doradztwa Rolni-
czego o 2 mln zł, natomiast dla każdego ODR-u,
a więc i dla Warmińsko-Mazurskiego Ośrodka Do-
radztwa Rolniczego w Olsztynie, o 1 mln zł.
Równocześnie pragnę poinformować, że jednostki
doradztwa rolniczego mogą pozyskiwać środki na
swoje funkcjonowanie z innych źródeł, np. z:
— innych dotacji budżetowych,
— przychodów uzyskiwanych z tytułu prowadzo-
nej działalności gospodarczej,
— przychodów z innych źródeł, np. darowizn, za-
pisów, odsetek bankowych.
Zgodnie z art. 4 ust. 4 ustawy o jednostkach do-
radztwa rolniczego jednostki doradztwa rolniczego
mogą odpłatnie świadczyć usługi w zakresie:
1) prowadzenia:

a) ksiąg rachunkowych i dokumentacji niezbęd-
nej w rachunkowości w gospodarstwach rolnych,
b) działalności promocyjnej gospodarstw rolnych,
w szczególności agroturystycznych lub ekologicznych,
c) kursów przygotowujących do uzyskania tytu-
łów kwalifikacyjnych w zawodach przydatnych do
prowadzenia działalności rolniczej,
d) działalności:
— wydawniczej,
— poligraficznej,
— laboratoryjnej,
— hotelarskiej i gastronomicznej,
— szkoleniowej niezwiązanej z realizacją zadań,
o których mowa w ust. 1 i 2,
e) gospodarki pasiecznej;
2) udostępniania pomieszczeń i innych składni-
ków majątkowych;
3) organizacji targów, wystaw, pokazów, konfe-
rencji i innych przedsięwzięć upowszechniających
wiedzę rolniczą, nowe technologie produkcji i promu-
jących produkty i wyroby przetwórstwa rolno-spo-
żywczego;
4) sporządzania:
a) opracowań oceny możliwości inwestycyjnych
gospodarstw rolnych,
b) analiz i opracowań ekonomicznych, finanso-
wych i technologicznych,
c) oceny użyteczności maszyn rolniczych,
d) planów nawozowych lub planów przechowal-
nictwa nawozów naturalnych,
e) planów rolno-środowiskowych,
f) planów przestawienia gospodarstwa rolnego na
produkcję metodami ekologicznymi lub planów pro-
dukcji w gospodarstwach ekologicznych;
5) wypełniania wniosków lub innych dokumen-
tów niezbędnych do ubiegania się o przyznanie po-
mocy finansowanej lub współfinansowanej ze środ-
ków pochodzących z funduszy Unii Europejskiej lub
innych instytucji krajowych i zagranicznych;
6) objętym pomocą finansową przyznawaną na
podstawie przepisów o wspieraniu rozwoju obszarów
wiejskich z udziałem środków Europejskiego Fundu-
szu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich,
w tym usługi w zakresie, o którym mowa w art. 24
ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005
z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia roz-
woju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz
Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFR-
ROW) (Dz. Urz. UE L 277 z 21.10.2005, str. 1).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
981
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie podjęcia działań mających
na celu zwiększenie dotacji
dla Warmińsko-Mazurskiego Ośrodka
Doradztwa Rolniczego w Olsztynie (13262)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 8 grudnia 2009 r., znak:
SPS-023-13262/09, interpelacją pana posła Jerzego
Gosiewskiego w sprawie podjęcia działań mających
na celu zwiększenie dotacji dla Warmińsko-Mazur-
skiego Ośrodka Doradztwa Rolniczego w Olsztynie,
uwzględniając stanowisko ministra finansów z dnia
21 października 2009 r., znak: RR1/0660/51-1/WPX/
09/4816/3009, uprzejmie informuję Pana Marszałka,
co następuje.
Ustawą z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie nie-
których ustaw w związku ze zmianami w organizacji
i podziale zadań administracji publicznej w woje-
wództwie (Dz. U. Nr 92, poz. 753, z późn. zm.) zmie-
nione zostały również przepisy ustawy z dnia 22 paź-
dziernika 2004 r. o jednostkach doradztwa rolniczego
(Dz. U. Nr 251, poz. 2507, z późn. zm.) skutkujące
tym, że:
— z dniem 1 sierpnia 2009 r. wojewódzkie ośrod-
ki doradztwa rolniczego stały się samorządowymi
wojewódzkimi osobami prawnymi podległymi wła-
ściwym sejmikom województw,
— zgodnie ze zmienionym art. 11 ust. 2 ustawy
o jednostkach doradztwa rolniczego jednostki do-
radztwa rolniczego z dniem 1 sierpnia 2009 r. otrzy-
mują z budżetu państwa na wykonywanie zadań
z zakresu doradztwa rolniczego dotacje celowe,
w tym na wynagrodzenia dla pracowników i utrzy-
manie jednostek. Ww. dotacje dla jednostek doradz-
twa rolniczego są wydatkiem budżetu państwa zde-
finiowanym w art. 127 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 157, poz. 1240), jako środki na finansowanie lub
dofinansowanie ustawowo określonych zadań reali-
zowanych przez jednostki inne niż jednostki samo-
rządu terytorialnego.
Zgodnie z informacją uzyskaną z Ministerstwa
Finansów kwoty dotacji celowej na 2010 r. dla po-
szczególnych ośrodków doradztwa rolniczego, w tym
dla Warmińsko-Mazurskiego Ośrodka Doradztwa
Rolniczego w Olsztynie, w toku prac nad projektem
ustawy budżetowej na rok 2010, przy uwzględnieniu
sytuacji gospodarczej w Polsce, zostały określone
zgodnie z wytycznymi na poziomie o 10% niższym
niż przewidziane w znowelizowanej ustawie budże-
towej na rok 2009.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że kwota do-
tacji dla Warmińsko- Mazurskiego Ośrodka Doradz-
982
twa Rolniczego w Olsztynie została zwiększona
o 1000 tys. zł, ze środków pierwotnie planowanych
dla Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa, na skutek zgłoszonych poprawek w trakcie prac
sejmowych nad projektem ustawy budżetowej na rok
2010. Uchwalona przez Sejm RP w dniu 18 grudnia
2009 r. ustawa budżetowa na rok 2010 została prze-
kazana do Senatu RP.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie sytuacji pracowników
Południowego Koncernu Węglowego SA
w związku z trwającą prywatyzacją
Grupy Kapitałowej Tauron Polska Energia SA
(13263)
W związku z interpelacją posłów: Dariusza Seligi,
Krzysztofa Sońty i Roberta Telusa z dnia 17 listopa-
da 2009 r. (wystąpienie wicemarszałka Sejmu RP
z dnia 8 grudnia 2009 r., znak: SPS-024-13263/09)
w sprawie prywatyzacji Tauron Polska Energia SA
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Sposób prywatyzacji Tauron Polska Energia SA
określają dokumenty rządowe: Plan prywatyzacji na
lata 2008–2011 oraz Kluczowe spółki do prywatyza-
cji w latach 2009–2010.
MSP zamierza zbyć pakiet akcji będących własno-
ścią Skarbu Państwa w Tauron Polska Energia SA
(ok. 20%) na GPW w II kwartale 2010 r. z jednocze-
snym podwyższeniem kapitału zakładowego przez
spółkę. Docelowo Skarb Państwa utrzyma pakiet ak-
cji pozwalający zachować władztwo korporacyjne
w spółce.
Odnosząc się do sprawy ewentualnego objęcia
przez pracowników Południowego Koncernu Węglo-
wego SA akcji Tauron Polska Energia SA w związku
z prywatyzacją tej grupy kapitałowej informuję, że:
1. Art. 36 ust. 1. ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r.
o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r.
Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.) stanowi, że prawo do
nieodpłatnego nabycia do 15% akcji objętych przez
Skarb Państwa w dniu wpisania spółki do rejestru
przysługuje uprawnionym pracownikom.
2. Definicję uprawnionych pracowników zawiera
art. 2 pkt 5 przywołanej ustawy.
Sposób powstania Południowego Koncernu Węglo-
wego SA przesądza, iż pracownicy spółki nie spełnia-
ją kryteriów określonych w powyższych przepisach.
Południowy Koncern Węglowy SA powstał w wy-
niku połączenia dwóch należących do Grupy Kapita-
łowej PKE zakładów górniczo-energetycznych: So-
bieski Jaworzno III z siedzibą w Jaworznie oraz Ja-
nina z siedzibą w Libiążu. Przywołana ustawa ma
natomiast zastosowanie jedynie do spółek powsta-
łych w wyniku komercjalizacji.
Pracownicy PKW SA nie polegają także przepi-
som ustawy z dnia 7 września 2007 r. o zasadach
nabywania od Skarbu Państwa akcji w procesie
konsolidacji spółek sektora elektroenergetycznego
(Dz. U. Nr 191, poz. 1367, z późn. zm.). Wskazany
akt prawny reguluje zasady nieodpłatnego naby-
wania akcji przez uprawnionych pracowników oraz
zamiany akcji w związku z procesem konsolidacji
spółek sektora elektroenergetycznego. Proces ten
nie dotyczy bezpośrednio spółki Południowy Kon-
cern Węglowy SA.
Poza tym ustawa reguluje wyłącznie zasady za-
miany akcji lub praw do akcji nabytych przez pracow-
ników konsolidowanych spółek sektora elektroener-
getycznego na akcje spółek konsolidujących i nie two-
rzy nowych uprawnień do akcji.
Jednocześnie należy wskazać, że Południowy
Koncern Węglowy SA wchodzi w skład Grupy Kapi-
tałowej Tauron pośrednio poprzez Południowy Kon-
cern Energetyczny SA, który jest właścicielem pakie-
tu 68,01% akcji w PKW SA. Proces prywatyzacji do-
tyczyć będzie tylko spółki Tauron Polska Energia SA,
nie zaś poszczególnych spółek wchodzących w skład
grupy kapitałowej, które jednakże w ramach grupy
kapitałowej mogą podlegać procesom restrukturyza-
cyjnym, zgodnie z polityką grupy.
W odniesieniu do dwóch ostatnich pytań, mając
na uwadze aktualny stan prawny, wskazuję, że mi-
nister skarbu państwa nie jest uprawniony do pro-
wadzenia rozmów z załogami pracowniczymi PKW
SA w zakresie ewentualnego objęcia przez pracowni-
ków PKW SA akcji Tauron Polska Energia SA.
Jednocześnie minister skarbu państwa na bieżą-
co monitoruje przebieg dialogu strony pracowniczej
PKW SA z Tauron Polska Energia SA.
Według informacji przekazanych MSP przez pre-
zesa zarządu Tauron Polska Energia SA w dniu
6 listopada 2009 r., spółka prowadzi dialog ze stroną
pracowniczą PKW SA w kwestiach związanych z pry-
watyzacją grupy kapitałowej.
Ponadto według informacji przekazanych MSP
przez Tauron Polska Energia SA, w dniu 1 grudnia
2009 r. w Katowicach doszło do spotkania przedsta-
wicieli zarządów Tauron Polska Energia SA i Połu-
dniowego Koncernu Węglowego z reprezentantami
związków zawodowych PKW. Postanowiono powołać
wspólny zespół roboczy do spraw wypracowania moż-
liwych rozwiązań wzięcia udziału pracowników PKW

w prywatyzacji Tauron Polska Energia, z uwzględ-
nieniem oczekiwań stron. Zespół będzie składał się
z przedstawicieli strony społecznej oraz reprezentan-
tów wytypowanych przez zarządy Tauron Polska
Energia, PKW SA i PKE SA. Termin pierwszego spo-
tkania zespołu ustalono na 11 grudnia 2009 r.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie sytuacji pracowników
Południowego Koncernu Węglowego SA
w związku z trwającą prywatyzacją
Grupy Kapitałowej Tauron Polska Energia SA
(13263)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Dariusza Seligi i grupy posłów
(wystąpienie Marszałka Sejmu RP z dnia 8 grudnia
2009 r., znak: SPS-023-13263/09) w sprawie sytuacji
pracowników Południowego Koncernu Węglowego
SA w związku z trwającą prywatyzacją Grupy Kapi-
tałowej Tauron Polska Energia SA uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień do podniesio-
nych kwestii.
1. Czy minister gospodarki przewiduje podjęcie
dialogu z pracownikami Południowego Koncernu
Węglowego SA w ramach komisji trójstronnej?
2. Jaką rolę w grupie kapitałowej Tauron, w oce-
nie ministra gospodarki, będzie odgrywać Południo-
wy Koncern Węglowy SA po przekształceniach pry-
watyzacyjnych?
3. Czy Południowy Koncern Węglowy SA może
liczyć na udzielenie długoterminowej gwarancji, że
wiodącym paliwem przy produkcji energii elektrycz-
nej w Tauronie będzie węgiel kamienny? Brak gwa-
rancji w tym przedmiocie oznaczać będzie dla spółki
całkowitą nierentowność trwających przekształceń.
Minister gospodarki przykłada szczególnie dużą
wagę do problematyki zagwarantowania bezpieczeń-
stwa energetycznego naszego kraju, zarówno w per-
spektywie krótkookresowej jak i wymiarze kolejnych
dekad. Z uwagi na znaczenie sektora energetycznego
i górniczego dla zachowania tego bezpieczeństwa, jak
również doceniając istotną rolę dialogu społecznego
w ramach zachodzących procesów zmian gospodar-
czych, w tym przygotowywanych i prowadzonych
prywatyzacji spółek obydwu tych sektorów, wicepre-
983
zes Rady Ministrów minister gospodarki Waldemar
Pawlak w dniu 3 grudnia 2009 r. spotkał się z przed-
stawicielami związków zawodowych działających
w Południowym Koncernie Węglowym (PKW), w tym
m.in. z przedstawicielami Niezależnego Samorząd-
nego Związku Zawodowego,,Solidarność”, Związku
Zawodowego Górników w Polsce oraz Związku Za-
wodowego „Kadra”. Na spotkaniu została omówiona
sytuacja społeczna w spółce PKW oraz strona związ-
kowa przedstawiła własne propozycje sposobu prze-
kazania pracownikom spółki akcji grupy Tauron.
W tej kwestii poinformowała również o podjętych
dotychczas ustaleniach z zarządami grupy energe-
tycznej Turon Polska Energia SA (Tauron) i PKW,
w tym o powołaniu Zespołu roboczego do spraw wy-
pracowania możliwych rozwiązań wzięcia udziału
pracowników PKW SA w prywatyzacji Tauron Pol-
ska Energia SA.
W dyskusji pan premier Waldemar Pawlak dał
wyraz poparciu dla potrzeby zachowania konse-
kwencji i prowadzenia wewnętrznego dialogu w ca-
łej grupie energetycznej Tauron celem wypracowa-
nia możliwych i zgodnych z prawem rozwiązań
w sprawach społecznych, w tym dotyczących proble-
matyki objęcia pracowników PKW pakietem akcji
pracowniczych w ramach przygotowywanej prywa-
tyzacji tej grupy. Kwestia ta z całą pewnością wy-
maga przeprowadzenia szczegółowych analiz praw-
nych, a ich wynik powinien decydować o kierunku
dyskusji możliwych rozwiązań pomiędzy zarządem
grupy Tauron i stroną społeczną, w tym również
z ewentualnym uwzględnieniem zastosowania okre-
ślonej formy rekompensaty.
W nawiązaniu do pytań o rolę PKW w grupie Tau-
ron po prywatyzacji oraz obawę PKW, czy w długo-
terminowej perspektywie wiodącym paliwem do wy-
twarzania energii elektrycznej w tej grupie będzie
węgiel kamienny, chcę uprzejmie poinformować, że
w dniu 10 listopada 2009 r. Rada Ministrów przyjęła
dokument „Polityka energetyczna Polski do 2030
roku” (Polityka), zgodnie z którym co prawda z jednej
strony zakłada się podjęcie intensywnych działań na
rzecz dywersyfikacji struktury wytwarzania energii
elektrycznej w naszym kraju, w szczególności po-
przez wprowadzenie energetyki jądrowej, ale równo-
cześnie zakłada się dalsze wykorzystywanie węgla,
w tym węgla kamiennego, jako jednego z głównych
paliw do wytwarzania tej energii w okresie dwóch
kolejnych dekad. Według,,Prognozy zapotrzebowania
na paliwa i energię do 2030 roku”, stanowiącej za-
łącznik nr 2 Polityki, produkcja energii elektrycznej
netto z węgla kamiennego w 2030 r. wyniesie 71,8 TWh,
co będzie oznaczać udział ok. 36% w całkowitej wiel-
kości tej produkcji. Pomimo spadku udziału z obec-
nego poziomu, wynoszącego ponad 55%, ze względu
na wzrost wolumenu produkcji energii elektrycznej
całkowite zużycie węgla kamiennego zmniejszy się
jedynie o ok. 10% w porównaniu ze zużyciem w 2008 r.,
przy czym w 2030 r. węgiel ten w dalszym ciągu bę-
dzie zajmował pierwsze miejsce na liście surowców
984
do wytwarzania energii elektrycznej. Na drugim
miejscu tej listy, tak jak dotychczas (również pomi-
mo spadku udziału i zmniejszenia o ok. 15% cał-
kowitego zużycia), pozostanie węgiel brunatny
z udziałem ok. 21%.
Mając na uwadze powyższe dane, jak również
obecne i przyszłe technologie stosowane przez sektor
energetyki do wytwarzania energii elektrycznej i cie-
pła, można z całą pewnością przyjąć, że również
w grupie energetycznej Tauron węgiel kamienny bę-
dzie odgrywał dominującą rolę, tym bardziej gdy ma
ona obecnie większościowy udział w spółce PKW
– udział, o który w sposób szczególny najpierw samo-
dzielnie zabiegała Elektrownia Jaworzno III SA,
a później Południowy Koncern Energetyczny SA
(PKE) skupiający wszystkich wytwórców energii tej
grupy, co niejako potwierdza poniżej przedstawiony
w skrócie proces tworzenia PKW:
— w dniu 8 października 1998 r. Elektrownia Ja-
worzno III SA (obecnie w grupie PKE) i Nadwiślań-
ska Spółka Węglowa SA w Tychach powołały spółkę
Zakład Górniczo-Energetyczny Sobieski Jaworzno
III sp. z o. o. (ZGESJ), utworzoną na bazie infra-
struktury KWK Jaworzno i kapitału wniesionego
przez tę elektrownię,
— Kompania Węglowa SA (KW) jako następca
prawny Nadwiślańskiej Spółki Węglowej SA w 2003 r.
przekazała KWK Janina do PKE,
— PKE, KW oraz ZGESJ założyły nowy podmiot
gospodarczy pod nazwą Zakład Górniczo-Energe-
tyczny Janina sp. z o. o. (ZGEJ),
— w dniu 1 lipca 2005 r. w wyniku połączenia
ZGESJ z ZGEJ powstał PKW, w którym PKE ma
18 473 553 akcji i 68,01% głosów na walnym zgroma-
dzeniu, a KW – 16 730 525 akcji i 31,99% głosów.
Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnienia
zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na
kwestie zawarte w interpelacji pana posła Dariusza
Seligi i grupy posłów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie likwidacji Sądu Garnizonowego
w Bydgoszczy (13265)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie li-
kwidacji sądu garnizonowego w Bydgoszczy (SPS-
-023-13265/09), uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
W dokumentach planistycznych, opracowanych
w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego, ujęte zosta-
ły (na podstawie wniosków zgłoszonych przez dyspo-
nenta środków etatowych – dyrektora Departamentu
Sądów Wojskowych Ministerstwa Sprawiedliwości)
przedsięwzięcia dotyczące rozformowania trzech woj-
skowych sądów garnizonowych, w tym m.in. Wojsko-
wego Sądu Garnizonowego w Bydgoszczy.
Projekt rozporządzenia ministra obrony narodo-
wej w sprawie zniesienia niektórych wojskowych są-
dów garnizonowych oraz zmiany rozporządzenia
w sprawie utworzenia sądów wojskowych oraz określe-
nia ich siedzib i obszarów właściwości (przewidujący
m.in. rozformowanie wojskowych sądów garnizono-
wych w Bydgoszczy, Krakowie i Zielonej Górze) znajdu-
je się na etapie uzgodnień międzyresortowych.
Powyższe zamierzenie podyktowane jest koniecz-
nością dostosowania liczby sądów wojskowych i tery-
torialnego zakresu ich działania do obecnego stanu
przestępczości w podległych jednostkach wojskowych
i związanego z nim obciążenia poszczególnych sądów.
Wynika to w szczególności z ograniczenia jurysdykcji
sądów wojskowych w związku z wejściem w życie
z dniem 1 stycznia 2009 r. nowelizacji ustaw: z dnia
6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U.
Nr 89, poz. 555, ze zm.), z dnia 10 września 1999 r.
Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2007 r. Nr 111,
poz. 765, ze zm.) oraz z dnia 24 sierpnia 2001 r. Ko-
deks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U.
z 2008 r. Nr 133, poz. 848, ze zm.). Spowodowało to
zauważalny spadek liczby prawomocnych skazań
przez sądy wojskowe w pierwszym półroczu 2009 r.
w porównaniu do analogicznego okresu w 2008 r. Ba-
dania przeprowadzone przez Biuro Analiz i Etatyza-
cji Sądownictwa Powszechnego Ministerstwa Spra-
wiedliwości wykazały, że sądy wojskowe są obciążone
zbyt małą liczbą spraw karnych i wykroczeniowych
(kilka w skali miesiąca) oraz są sądami drastycznie
przeetatyzowanymi z dużymi różnicami w obciąże-
niu – w porównaniu z innymi sądami.
W przypadku zniesienia poszczególnych wojsko-
wych sądów garnizonowych do zatrudnionych w nich
sędziów i pracowników będą miały zastosowanie ure-
gulowania ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. Prawo
o ustroju sądów wojskowych (Dz. U. z 2007 r. Nr 226,
poz. 1676, ze zm.), ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
Prawo o ustroju sadów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070, ze zm.), a także ustawy z dnia 18 grudnia
1998 r. o pracownikach sądów i prokuratury (Dz. U.
Nr 162, poz. 1125, ze zm.).
Zamiarem projektodawców wspomnianego pro-
jektu rozporządzenia jest maksymalne zagospodaro-
wanie zasobów kadrowych likwidowanych sądów, co
nastąpić ma na podstawie równolegle prowadzonych
prac legislacyjnych znajdujących się na etapie uzgod-
nień międzyresortowych w postaci projektu ustawy
o zmianie ustawy Prawo o ustroju sądów wojskowych
przewidującego m.in. możliwość przejścia sędziów
 985

wojskowych znoszonych sądów wojskowych w szere-
gi kadry orzeczniczej w sądach powszechnych oraz
pierwszeństwo w zatrudnieniu w nich urzędników
i pracowników znoszonych sądów.
Odnosząc się do kwestii likwidacji Wojskowego
Sądu Garnizonowego w Bydgoszczy, pragnę wskazać,
że kierownictwo Ministerstwa Obrony Narodowej ma
świadomość faktu, że może to wywołać obawy spo-
łeczności lokalnej, dlatego też wszelkie decyzje w tej
sprawie poprzedzone były wnikliwą i rzetelną oceną,
także z uwzględnieniem interesów regionu. Należy
nadmienić, że wszystkie zmiany skutkujące rozfor-
mowaniem powyższego sądu poddane zostały wszech-
stronnym analizom, ze szczególnym uwzględnieniem
zasady „koszt–efekt” w kontekście ponoszonych na-
kładów finansowych z budżetu państwa.
Pragnę jednocześnie zauważyć – nie jest zamia-
rem resortu obrony narodowej osłabianie pozycji
Bydgoszczy jako ważnego centrum wojskowego. Wy-
razem tego jest planowane utworzenie w tym miejscu
(do dnia 31 grudnia 2011 r.) nowej jednostki wojsko-
wej – Centrum Doktryn i Szkolenia Sił Zbrojnych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
danta głównego Policji – w pierwszej kolejności re-
dukcją etatów objęto większość biur Komendy Głów-
nej Policji oraz komendy wojewódzkie Policji tak, aby
uszczuplenia etatowe w możliwie najmniejszym stop-
niu dotknęły jednostek wykonawczych Policji „z pierw-
szej linii walki z przestępczością”.
Według danych Komendy Głównej Policji w ostat-
nich latach fluktuacja kadr przedstawiała się nastę-
pująco:
Rok Zwolniono Przyjęto
2004 4409 5390
2005 4476 4448
2006 6653 5199
2007 5998 5538
2008 4953 7271
Analiza stanu kadr Policji, wykorzystywana przy
podejmowaniu decyzji związanych z realizacją polity-
ki kadrowej, sporządzana jest w postaci „Meldunku
o stanie kadr Policji” i zawiera dane aktualne na każ-
dy pierwszy dzień miesiąca. Według danych na dzień
1 grudnia 2009 r. z Policji zostało zwolnionych 5210
policjantów, a wakaty na stanowiskach policyjnych
wynosiły 2442 (2,43% stanu etatowego Policji).
Komendant główny Policji, uwzględniając wyniki
powyższej analizy sytuacji kadrowo-etatowej w jed-
nostkach organizacyjnych Policji, wyznaczył na dzień
31 grudnia 2009 r. kolejny, nowy termin przyjęcia do
służby w Policji. W ramach procedury konkursowej
planowany jest limit 823 przyjęć oraz limit 199 przy-
jęć dla osób, które odbyły służbę kandydacką w od-
działach prewencji Policji. Rozdysponowany limit dla
poszczególnych komend wojewódzkich (Stołecznej)
Policji przedstawia poniższa tabela:

podsekretarza stanu w Ministerstwie Limit przyjęć Limit przyjęć

Spraw Wewnętrznych i Administracji w ramach dla osób, które
Lp. KWP/KSP
- z upoważnienia ministra - procedury odbyły służbę
konkursowej kandydacką w OPP
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
1 Białystok 7 0
w sprawie sytuacji w Policji (13268) 2 Bydgoszcz 56 3

Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do 3 Gdańsk 24 6

pisma z dnia 8 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023- 4

Gorzów
18 5
Wielkopolski
-13268/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Anny Sobeckiej w sprawie sytuacji w Policji 5 Katowice 84 24
uprzejmie przedstawiam następujące informacje. 6 Kielce 27 3
Ustawa z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie ustawy
budżetowej na rok 2009 (Dz. U. Nr 128, poz. 1057) 7 KSP 148 20
określiła zmniejszenie liczby etatów policyjnych 8 Kraków 74 36
o 3000, ze 103 309 do 100 309. Oczywistą konsekwen-
9 Lublin 65 7
cją powyższego działania była konieczność dokona-
nia stosownych korekt w liczbie etatów policyjnych 10 Łódź 65 1
będących w dyspozycji wszystkich komendantów wo-
11 Olsztyn 18 2
jewódzkich (Stołecznego) Policji.
Z uwagi na potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa 12 Opole 24 2
obywatelom oraz złagodzenia skutków realizacji pro-
13 Poznań 69 51
cesu zmian etatowych – zgodnie z zaleceniem komen-
986
14 Radom 33 10
15 Rzeszów 20 1 muje nominalne zadłużenie jednostek sektora finan-
16 Szczecin 31 0 sów publicznych*) ustalone po wyeliminowaniu prze-
17 Wrocław 60 28
Razem 823 199
Zgodnie z uchwaloną przez Sejm RP w dniu 18
grudnia 2009 r. ustawą budżetową na rok 2010 Poli-
cja ma otrzymać zwiększoną o 2000 liczbę etatów
policyjnych do podziału pomiędzy komendantów wo-
jewódzkich (Stołecznego) Policji.
Powyższe dane oraz podejmowane działania mają
na celu utrzymanie wysokiego poziomu bezpieczeń-
stwa obywateli pomimo wprowadzanych w bieżącym
roku oszczędności. Należy nadmienić, że cykliczne
badania wskazują na stały wzrost poczucia bezpie-
czeństwa wśród Polaków, które jest obecnie najwyż-
sze od 1989 r.
W związku z występującymi zaległościami w wy-
płacie świadczeń dla policjantów należy wskazać, że
resort spraw wewnętrznych i administracji oraz Po-
licja czynią starania, aby w możliwie najwyższym
stopniu zabezpieczyć i uruchamiać środki na wypła-
tę świadczeń. Efektem tych starań jest uzyskanie
dodatkowych środków w wysokości 30 mln zł przy-
znanych decyzją ministra finansów z dnia 6 paździer-
nika 2009 r. w ramach rezerwy celowej.
Ponadto podejmowane są starania, by do końca
roku policjanci otrzymali zaległe świadczenia. Środ-
ki na ten cel pochodzić mają z oszczędności różnych
ministerstw oraz od wojewodów. Należy nadmienić,
że zaległości finansowe dotyczą świadczeń dodatko-
wych (m.in.: dodatek mieszkaniowy, dopłata do wy-
poczynku, zwrot kosztów dojazdu do miejsca pełnie-
nia służby, delegacje), a nie wynagrodzenia zasadni-
czego policjantów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zadłużenia Polski (13269)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm RP,
z dnia 8 grudnia 2009 r. (SPS-023-13269/09) doty-
czącą wzrostu zadłużenia sektora finansów publicz-
nych, uprzejmie wyjaśniam:
1. W rozumieniu przepisów ustawy o finansach
publicznych państwowy dług publiczny (PDP) obej-
pływów finansowych pomiędzy podmiotami należą-
cymi do tego sektora (art. 10) i obejmuje zobowiąza-
nia z następujących tytułów (art. 11):
— wyemitowanych papierów wartościowych opie-
wających na wierzytelności pieniężne;
— zaciągniętych kredytów i pożyczek;
— przyjętych depozytów;
— wymagalnych zobowiązań (wynikających z od-
rębnych ustaw oraz prawomocnych orzeczeń sądów
lub ostatecznych decyzji administracyjnych, lub uzna-
nych za bezsporne przez właściwą jednostkę sektora
finansów publicznych będącą dłużnikiem.).
2. Definicja opisana w pkt 1 jest zbieżna z definicją
stosowaną przez Komisję Europejską w ramach pro-
cedury nadmiernego deficytu. Zgodnie z rozporzą-
dzeniem Rady nr 3605/93 z 22 listopada 1993 r. do-
tyczącym stosowania Protokołu w sprawie procedury
stosowanej w wypadku nadmiernego deficytu, stano-
wiącego załącznik do traktatu z Maastricht, dług
sektora general government (instytucji rządowych
i samorządowych) jest to skonsolidowany dług brutto
tego sektora liczony według wartości nominalnej
z następujących kategorii tytułów dłużnych:
— gotówka i depozyty,
— papiery wartościowe inne niż akcje, z wyłącze-
niem instrumentów pochodnych,
— pożyczki.
W ustawodawstwie unijnym, w przeciwieństwie
do polskiego, zobowiązania wymagalne nie zostały
sklasyfikowane jako tytuł dłużny. Wynika to z różnic
między polską a unijną sprawozdawczością budżeto-
wą. W Polsce ogólnie przyjętą metodą obliczania de-
ficytu budżetowego jest zasada kasowa polegająca na
ewidencjonowaniu dochodów i wydatków w momen-
cie faktycznego przepływu finansowego (wpływu lub
wypływu środków). W sprawozdawczości UE obowią-
zuje tzw. zasada memoriałowa polegająca na tym, że
dochody i wydatki są ewidencjonowane w momencie
zawarcia transakcji, niezależnie od faktycznego prze-
pływu finansowego. Tym samym wyróżniona w Pol-
sce kategoria zobowiązań wymagalnych jest w rozu-
mieniu zasad sprawozdawczych UE wydatkiem bu-
dżetowym rejestrowanym w momencie realizacji
transakcji, np. zakupu towaru, niezależnie od termi-
nu dokonania faktycznej płatności. W sprawozdaw-
czości UE dodatkowo gotówka lub inaczej pieniądz
w obiegu jest brany pod uwagę przy obliczaniu długu
publicznego jedynie wtedy, gdy emitentem pieniądza
gotówkowego jest jednostka zaliczana do sektora ge-
neral government.
3. Przytaczany przez panią poseł raport Instytu-
tu Sobieskiego „Wysokość długu publicznego Polski”
zawiera założenia co do wyliczenia zadłużenia sekto-
*)Zakres sektora finansów publicznych (zamknięty katalog
jednostek) został określony w ustawie (art. 4).

ra finansów publicznych, które są odmienne niż obo-
wiązujące w prawie polskim i w regulacjach przyję-
tych w UE. Przedmiotowy raport zakłada kwalifiko-
wanie do PDP również przyszłych, w pewnej mierze
potencjalnych zobowiązań, które ciążyć będą na bu-
dżecie centralnym, w szczególności z tytułu przy-
szłych wydatków na renty i emerytury, opiekę zdro-
wotną czy oświatę, a które nie stanowią tytułu dłuż-
nego. Wydatki budżetu stają się tytułem dłużnym
dopiero w sytuacji, kiedy z powodu braku dochodów
w odpowiedniej wysokości zobowiązania nie zostają
w terminie uregulowane przez budżet państwa (tzw.
zobowiązania wymagalne) lub zostają sfinansowane
poprzez emisję papierów wartościowych lub zacią-
gnięcie kredytów czy pożyczek.
4. Komisja Europejska, która przywiązuje dużą
wagę do kwestii poziomu deficytu fiskalnego i długu
publicznego w państwach członkowskich UE, nie
przewiduje kwalifikowania przyszłych wydatków bu-
dżetowych do długu publicznego. Ponadto żadne
z państw członkowskich UE oraz państw zrzeszo-
nych w OECD, jak również żadna z międzynarodo-
wych organizacji, które dokonują analiz sytuacji go-
spodarczej poszczególnych państw (np. MFW, Bank
Światowy), nie prezentują jak również nie rekomen-
dują prezentacji zadłużenia sektora finansów pu-
blicznych według metodologii przyjętej w raporcie
Instytutu Sobieskiego.
5. Pragnę podkreślić, iż wyliczenia kwoty PDP są
obiektem corocznego badania przez Najwyższą Izbę
Kontroli i Izba nigdy nie kwestionowała ani wielkości
zadłużenia podawanego przez ministra finansów, ani
samego sposobu jego obliczania.
6. Podsumowując, według stanu na koniec grud-
nia 2008 r. relacja państwowego długu publicznego
do PKB wyniosła 47% PKB. Natomiast w ujęciu no-
minalnym PDP wyniósł 597,7 mld zł na koniec grud-
nia 2008 r. i 635,6 mld zł na koniec czerwca br. Po-
wyższe kwoty zostały obliczone zgodnie z obowiązu-
jącymi przepisami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zapomogi z tytułu urodzenia dziecka
(13270)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej przesłaną przy
piśmie z dnia 8 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-
987
-13270/09, pana Krzysztofa Putry – wicemarszałka
Sejmu – w sprawie zapomogi z tytułu urodzenia
dziecka uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wy-
jaśnień.
Ustawą z dnia 6 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy
Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 237, poz. 1654) zmienione zostały postanowienia
ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach
rodzinnych (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992,
z późn. zm.). Zgodnie z postanowieniami art. 9 ust. 8
ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach
rodzinnych minister właściwy do spraw zdrowia,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zabezpieczenia społecznego, określił w drodze rozpo-
rządzenia formę opieki medycznej, o tytule której
mowa w ust. 6, oraz wzór zaświadczenia, o którym
mowa w ust. 7.
Przepis zawarty w ust. 6 stanowi, iż dodatek
z tytułu urodzenia dziecka przysługuje, jeżeli kobie-
ta pozostawała pod opieką medyczną nie później niż
od 10. tygodnia ciąży do porodu.
Przepis zawarty w ust. 7 stanowi, iż pozostawanie
pod opieką medyczną potwierdza się zaświadczeniem
lekarskim.
Prawne uwarunkowanie uprawnień do dodatku
z tytułu urodzenia dziecka od faktu pozostawania
pod opieką medyczną jest przejawem woli ustawo-
dawcy. Przytoczone wyżej przepisy zostały wprowa-
dzone do nowelizowanej ustawy podczas prac parla-
mentarnych, aczkolwiek Ministerstwo Zdrowia było
informowane o tym fakcie przez uczestniczącą w po-
siedzeniach komisji podsekretarz stanu w Minister-
stwie Pracy i Polityki Społecznej.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 18 wrze-
śnia 2009 r. w sprawie formy opieki medycznej spra-
wowanej nad kobietą w ciąży stanowi wykonanie
upoważnienia ustawowego zawartego w art. 9 ust. 8
ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach
rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn.
zm.), upoważniającego ministra właściwego do spraw
zdrowia do określenia w drodze rozporządzenia,
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zabezpieczenia społecznego, formy opieki medycznej
sprawowanej nad kobietą w ciąży oraz wzoru za-
świadczenia lekarskiego potwierdzającego sprawo-
wanie tej opieki.
Jak wielokrotnie wyjaśniano, zasadniczym celem
wprowadzenia tego przepisu jest zmotywowanie ko-
biet zachodzących w ciążę do jak najwcześniejszego
zgłoszenia się do lekarza lub położnej, a w następnej
kolejności – systematycznego zgłaszania się na kolej-
ne badania kontrolne. Dane na temat liczby porad
udzielonych kobietom w ciąży do 10. tygodnia ciąży,
do 14. tygodnia ciąży oraz powyżej 14. tygodnia ciąży
wskazują, że tzw. wczesna zgłaszalność (w pierw-
szym trymestrze ciąży) kształtuje się na poziomie
40–60% – w zależności od regionu.
Oczekuje się, że wprowadzona regulacja prawna,
uzależniająca uzyskanie dodatku z tytułu urodzenia
dziecka od jak najwcześniej podjętej profilaktyki,
988
przyczyni się do zwiększenia świadomości zdrowot-
nej kobiet, pozwoli na zaplanowanie profilaktycznej
opieki zdrowotnej nad kobietą w czasie całej ciąży,
prawidłowy monitoring ciąży i na szybkie podjęcie
działań profilaktycznych bądź leczniczych w przy-
padkach występowania powikłań lub zagrożeń we
wczesnej ciąży. Oczekuje się także, że spowoduje to
ograniczenie patologii w przebiegu ciąży zarówno
w odniesieniu do kobiet, jak i płodów, liczby zgonów
okołoporodowych, zmniejszenie odsetka wcześniac-
twa oraz noworodków urodzonych z niską masą uro-
dzeniową.
Jakkolwiek pani poseł w swojej interpelacji skie-
rowanej do ministra zdrowia nie kwestionuje idei
podjęcia działań mających na celu wczesne objęcie
profilaktyczną opieką zdrowotną kobiety w ciąży, to
wyraża jednak zaniepokojenie, iż rozporządzenie jed-
nocześnie nie gwarantuje kobietom w ciąży dostępu
do tej opieki.
Uprzejmie informuję, że w dniu 2 grudnia br.
w Ministerstwie Zdrowia odbyło się spotkanie pana
Adama Fronczaka – podsekretarza stanu w MZ, kon-
sultanta krajowego z wszystkimi 16 konsultantami
wojewódzkimi w dziedzinie położnictwa i ginekologii,
a także z udziałem konsultanta krajowego w dziedzi-
nie neonatologii. Ponadto w spotkaniu udział wzięli:
prezes Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego, za-
stępca prezesa ds. medycznych Narodowego Fundu-
szu Zdrowia, dyrektor Departamentu Matki i Dziec-
ka oraz Departamentu Nauki i Szkolnictwa Wyższe-
go w Ministerstwie Zdrowia.
Sygnalizowany w interpelacji problem niektórych
kobiet z dostępem do lekarza ginekologa był przed-
miotem dyskusji powyższego gremium wybitnych
ekspertów.
Uczestnicy spotkania nie podzielili opinii o braku
dostępu do opieki medycznej publicznych i niepublicz-
nych świadczeniodawców w dziedzinie położnictwa
i ginekologii. Dodatkowo należy pamiętać, że na po-
ziomie podstawowej opieki zdrowotnej funkcjonują
również położne podstawowej opieki zdrowotnej, któ-
re zgodnie z obowiązującymi przepisami mają prawo
do samodzielnego prowadzenia ciąży fizjologicznej
i obowiązek dokumentowania tych działań. Jak do-
tąd do Ministerstwa Zdrowia nie wpłynęła ani jedna
skarga ze strony zainteresowanych świadczeniobior-
ców na brak dostępu do położnych podstawowej opie-
ki zdrowotnej (POZ) ściśle współpracujących z prak-
tykującymi na swoim terenie lekarzami położnika-
mi-ginekologami. W opinii nadzoru położniczo-gine-
kologicznego główną przyczyną późnego zgłaszania
się kobiet we wczesnej ciąży do opieki medycznej są
niestety zaniedbania terminów wizyt ze strony sa-
mych kobiet.
Należy również pamiętać, że określony (do 10. ty-
godnia ciąży) termin pierwszej wizyty kobiety w cią-
ży nie jest przypadkowy i nie został ustalony na uży-
tek rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 18 wrze-
śnia 2009 r. w sprawie formy opieki medycznej spra-
wowanej nad kobietą w ciąży. Taki termin objęcia
opieką medyczną kobiety w ciąży był określony
w obowiązującym do września br. rozporządzeniu
ministra zdrowia z 2004 r. w sprawie zakresu świad-
czeń opieki zdrowotnej, w tym badań przesiewowych
oraz okresów, w których te badania są przeprowa-
dzane. Taki termin określony jest również w proce-
dowanym aktualnie projekcie rozporządzenia mini-
stra zdrowia (jest po uzgodnieniach wewnętrznych)
w sprawie standardu opieki okołoporodowej. W stan-
dardzie zapisano, że pożądane jest, aby pierwsza wi-
zyta odbyła się między 7. a 8. tygodniem ciąży.
Generalnie wśród ekspertów przeważa pogląd, iż
utrzymanie dotychczasowego ustawowego wymogu
pozostawania kobiety pod opieką medyczną nie póź-
niej niż od 10. tygodnia ciąży zdecydowanie ograni-
czy liczbę patologii w przebiegu ciąży tak w odniesie-
niu do kobiet, jak i płodów oraz zmniejszy liczbę zgo-
nów okołoporodowych.
Ponadto, mając na względzie pozyskanie informa-
cji na temat dostępności świadczeń w zakresie am-
bulatoryjnej opieki zdrowotnej nad kobietami w cią-
ży, jak również zwrócenie uwagi osób odpowiedzial-
nych za organizację opieki zdrowotnej na zmianę
przepisów związanych z uprawnieniami do dodatku
z tytułu urodzenia dziecka, w dniu 26 stycznia 2009 r.
Ministerstwo Zdrowia wystosowało pismo do dyrek-
torów wszystkich wojewódzkich centrów zdrowia pu-
blicznego zawierające informację o wejściu w życie
przepisów ustawy o zmianie ustawy Kodeks pracy
oraz niektórych innych ustaw oraz wiążących się
z tym faktem konsekwencjach dla kobiet oraz orga-
nizatorów opieki zdrowotnej. W piśmie tym Minister-
stwo Zdrowia zwróciło się też z prośbą o przekazanie
informacji o dostępie kobiet do lekarza ginekologa-
-położnika oraz położnej na terenie całego wojewódz-
twa, w tym także o czasie oczekiwania na wizytę
u lekarza ginekologa-położnika. Uzyskane informa-
cje wskazują, że dostępność ambulatoryjnych świad-
czeń zdrowotnych w zakresie położnictwa i ginekolo-
gii jest zróżnicowana także na poziomie poszczegól-
nych województw i miast. We wszystkich wojewódz-
twach, w większości poradni dla kobiet kobiety przyj-
mowane są na bieżąco. Jednakże są również takie
poradnie, w których czas oczekiwania na wizytę
przekracza jeden miesiąc. Niemniej sytuacja ta nie
zagraża realizacji prawa kobiet do uzyskania dodat-
ku z tytułu urodzenia dziecka oraz jednorazowej za-
pomogi, bowiem formy opieki medycznej nad kobietą
w ciąży, określone w projekcie rozporządzenia, uwzględ-
niają opiekę sprawowaną przez położną. Natomiast
z żadnego z województw nie została przekazana in-
formacja o trudnościach związanych z dostępem do
świadczeń realizowanych przez położną. Należy też
podkreślić, że zgodnie z zapisem art. 29 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.) kobie-
ta ma prawo wyboru świadczeniodawcy udzielającego
ambulatoryjnych świadczeń specjalistycznych spo-
śród tych świadczeniodawców, którzy zawarli umowy

o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Analizując
czas oczekiwania pacjentek na poradę lekarską,
stwierdzono, iż kobiety, mimo możliwości uzyskania
porady w dniu zgłoszenia, dokonują wyboru związa-
nego z oczekiwaniem na poradę lekarską, aby uzy-
skać poradę u wybranego lekarza ginekologa.
Na uwagę zasługuje fakt, iż w pismach z niektó-
rych województw, w udzielanych odpowiedziach, za-
warte zostały informacje o działaniach podjętych
w tych województwach, mających na celu populary-
zację wiedzy o wdrożonych przepisach prawnych, wa-
runkujących uzyskanie dodatku z tytułu urodzenia
dziecka oraz jednorazowej zapomogi. O działaniach
takich poinformowano w pismach z województw:
— lubuskiego – w którym dokonano analizy do-
stępności i określono zadania, których podjęcie jest
niezbędne dla zapewnienia realizacji prawa kobiet do
uzyskania zasiłku; w działaniach tych uwzględniono
informacje w mass mediach, oddziałach NFZ, porad-
niach położniczo-ginekologicznych, centrach pomocy
rodzinie; wnioski przesłano do wojewody jak również
do przewodniczących samorządów medycznych (le-
karskiego, pielęgniarek i położnych), wojewódzkiego
centrum pomocy rodzinie oraz według rozdzielnika
do publicznych i niepublicznych zakładów opieki
zdrowotnej;
— łódzkiego – w którym zadeklarowano wystą-
pienie do ośrodków pomocy społecznej z prośbą
o wzmożenie akcji informacyjnej w zakresie warun-
ków uzyskania dodatku z tytułu urodzenia dziecka;
informację o zmianie przepisów przekazano prezeso-
wi Okręgowej Rady Lekarskiej w Łodzi;
— małopolskiego – w którym „w trakcie przepro-
wadzanych kontroli placówek medycznych pracow-
nicy Działu Kontroli i Nadzoru Małopolskiego Cen-
trum Zdrowia Publicznego w Krakowie systema-
tycznie informują personel medyczny zatrudniony
w poradniach ginekologiczno-położniczych o ko-
nieczności propagowania wśród ciężarnych wcze-
snego zgłaszalnictwa (tj. do 10. tygodnia ciąży) ko-
biet ciężarnych do poradni specjalistycznych celem
nabycia praw do późniejszego tzw. becikowego. Do-
stępność informacji dla pacjentek poradni ginekolo-
giczno-położniczych na ww. temat będzie brana pod
uwagę podczas rutynowych czynności kontrolnych.
W związku z nowelizacją ww. ustawy Małopolskie
Centrum Zdrowia Publicznego w Krakowie zamie-
ściło na swojej stronie internetowej stosowny komu-
nikat do lekarzy ginekologów i położnych środowi-
skowych oraz wystosowało do prasy odpowiednie
informacje w tej sprawie.”;
— podlaskiego – w którym „poinformowano kie-
rowników zakładów opieki zdrowotnej, udzielających
świadczeń położniczo-ginekologicznych na terenie
województwa, o nowych zasadach dotyczących uzy-
skania dodatku z tytułu urodzenia dziecka”;
— świętokrzyskiego – w którym „do wszystkich
zakładów wystosowano pismo z prośbą o umieszcze-
nie w widocznym miejscu informacji o świadcze-
niach rodzinnych, związanej z warunkami uzyska-
989
nia dodatku z tytułu urodzenia dziecka, tzw. beci-
kowego”;
— warmińsko-mazurskiego – w którym „wraz
z konsultantem wojewódzkim w dziedzinie położnic-
twa i ginekologii zobowiązano wszystkie oddziały
położniczo-ginekologiczne do zamieszczania w księ-
dze porodów danych dotyczących liczby wizyt lekar-
skich podczas ciąży, ze wskazaniem pierwszej wizyty
u ginekologa w czasie ciąży, tj. do 10., do 14. i powyżej
14. tygodnia ciąży.”;
— wielkopolskiego – w którym „celem poprawie-
nia sytuacji zdrowotnej w woj. wielkopolskim infor-
macje o zaistniałych problemach w dostępie do świad-
czeń medycznych dla kobiet ciężarnych zostały prze-
kazane do konsultanta wojewódzkiego w dziedzinie
położnictwa i ginekologii”.
Przedstawiając powyższe, wyrażam przekonanie,
że dotychczasowy stan zatrudnienia fachowego per-
sonelu medycznego w pionie położniczo-ginekologicz-
nym (lekarzy i położnych) na poziomie podstawowej,
specjalistycznej ambulatoryjnej oraz stacjonarnej
opieki zdrowotnej pozwala na wdrożenie przygoto-
wywanego rozporządzenia ministra zdrowia w spra-
wie formy opieki medycznej nad kobietą w ciąży.
Należy także wskazać, że obowiązek pozostawa-
nia kobiety w ciąży pod opieką medyczną (warunku-
jący wypłatę zasiłku becikowego) był znany od dnia
opublikowania znowelizowanej ustawy o świadcze-
niach rodzinnych, czyli od 1 stycznia 2009 r., oraz
szeroko nagłaśniany w środkach masowego przeka-
zu, jak również na stronach internetowych Minister-
stwa Pracy i Polityki Społecznej. Obowiązek potwier-
dzenia opieki medycznej nad kobietą w ciąży wszedł
w życie 1 listopada 2009 r. Oznacza więc to dla tego
przepisu wyjątkowo długie vacatio legis (10 miesię-
cy), pozwalające zainteresowanym osobom zapozna-
nie się z nowym przepisem. Wydanie samego aktu
wykonawczego do ustawy w terminie późniejszym
nie stanowiło przeszkody, aby przyszła matka od 10.
tygodnia ciąży była objęta opieką medyczną,
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że
nie podzielam opinii o konieczności dokonania zmia-
ny rozporządzenia w sprawie formy opieki medycznej
sprawowanej nad kobietą w ciąży.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
990
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie unijnej dyrektywy
„Pacjenci bez granic” (13271)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z 8 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13271/09,
w sprawie interpelacji pani posłanki Anny Sobeckiej,
uprzejmie proszę przyjąć poniższe wyjaśnienia.
Odpowiadając na pytanie o blokowanie przez Mi-
nisterstwo Zdrowia projektu dyrektywy Parlamen-
tu Europejskiego i Rady w sprawie stosowania praw
pacjenta w transgranicznej opiece zdrowotnej (na-
zwanego przez prasę dyrektywą pacjenci bez gra-
nic), pragnę poinformować, że w trakcie posiedzenia
Rady do Spraw Zatrudnienia, Polityki Społecznej,
Zdrowia i Konsumentów 1 grudnia 2009 r. w Bruk-
seli, przedstawiciel Polski, podobnie jak przedstawi-
ciele Grecji, Hiszpanii, Litwy, Portugalii, Rumunii
i Słowacji, opowiedział się przeciw zawieraniu poro-
zumienia politycznego oznaczającego przyjęcie przez
państwa członkowskie wspólnego stanowiska w spra-
wie ww. projektu. Efektem braku tego porozumienia
jest przekazanie dalszych prac nad projektem przez
Szwecję, przewodniczącą Radzie Unii Europejskiej od
lipca do grudnia 2009 r., Hiszpanii, która będzie spra-
wowała tę funkcję od stycznia do czerwca 2010 r.
Z formalnego punktu widzenia nie można mó-
wić o zablokowaniu przyjęcia dyrektywy, a jedynie
o niezakończeniu pierwszego etapu prac Rady Unii
Europejskiej nad projektem tego aktu. Oznacza to,
że państwa członkowskie wciąż nie uzgodniły
wspólnej opinii, która na dalszym etapie prac nad
projektem będzie oficjalnym stanowiskiem Rady
Unii Europejskiej.
Podsumowując debatę i nieudaną próbę zawarcia
porozumienia politycznego, pani Androulla Vassi-
liou, komisarz Unii Europejskiej do spraw zdrowia,
rozważała scenariusze dalszych prac nad projektem
i nie wykluczyła wycofania go przez Komisję Euro-
pejską. Nie jest wykluczone, że spowodowane było to
m.in. wypowiedzią przedstawiciela Luksemburga,
państwa popierającego przyjęcie porozumienia poli-
tycznego, który zauważył, że wśród uczestników de-
baty ogólnie brak entuzjazmu dla projektu przedsta-
wionego przez Komisję Europejską.
Co się tyczy przyczyn zajęcia przez Polskę stano-
wiska negatywnego wobec zawierania porozumienia
politycznego, o których mowa w drugim pytaniu za-
danym przez panią posłankę Annę Sobecką, uprzej-
mie informuję, że jego głównym powodem było zapro-
ponowanie takich przepisów dyrektywy, które zmu-
szałyby płatników z państw członkowskich do finan-
sowania świadczeń transgranicznej opieki zdrowot-
nej także udzielonych przez podmioty niepubliczne.
W przypadku Polski oznaczałoby to, że Narodowy
Fundusz Zdrowia byłby zmuszony do zapłacenia za
zagraniczne leczenie polskiego ubezpieczonego przez
świadczeniodawcę, który ani poprzez kontrakt, ani
akredytację, czy w jakikolwiek inny sposób nie jest
związany z systemem publicznej opieki zdrowotnej.
Pragnę przy tym wskazać, że sfinansowanie ta-
kich świadczeń udzielonych w Polsce jest co do zasa-
dy niezgodne z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.,
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), które nakładają na
Narodowy Fundusz Zdrowia obowiązek finansowa-
nia leczenia, o ile odbyło się ono u świadczeniodawcy,
który zawczasu zawarł z nim stosowną umowę.
Zarówno na zlecenie Ministerstwa Zdrowia, jak
i Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej, zostały
sporządzone ekspertyzy prawne, które nie pozosta-
wiają wątpliwości co do tego, że wdrożenie do polskie-
go porządku prawnego przepisów w kształcie przewi-
dzianym w przedmiotowym projekcie spowodowałoby
konieczność finansowania także w Polsce wszystkich
świadczeń opieki zdrowotnej bez względu na to, czy
świadczeniodawcy są związani kontraktami z Naro-
dowym Funduszem Zdrowia, czy nie.
Wymóg takiego zrównania pacjentów leczących
się w kraju i za granicą wynika z przepisów art. 32
oraz art. 68 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Pol-
skiej zakazujących nierównego traktowania przez
prawo i zobowiązujących władze publiczne do zapew-
nienia wszystkim obywatelom równego dostępu do
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych.
Zniesienie na polskim gruncie systemu kontrak-
towania świadczeń oznaczałoby rewolucyjną zmianę
w sposobie zorganizowania systemu opieki zdrowot-
nej w Polsce. Taki pośredni wpływ dyrektywy na or-
ganizację i dostarczenie opieki medycznej w kraju
członkowskim byłby niezgodny z art. 152 ust. 5 Trak-
tatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską obowią-
zującego do 30 listopada 2009 r. oraz z art. 168 ust. 7
Traktatu Lizbońskiego, który wszedł w życie 1 grud-
nia 2009 r.
Pragnę podkreślić, że dzięki kontraktowaniu
świadczeń znane są ich koszty, a tym samym można
oszacować wydatki Narodowego Funduszu Zdrowia
na leczenie polskich ubezpieczonych. Ponadto umoż-
liwia ono takie wydatkowanie publicznych pieniędzy,
by zapewnić finansowanie leczenia w przeciągu ca-
łego roku budżetowego, a nie jedynie przez kilka jego
pierwszych miesięcy.
Proszę zauważyć, że mimo licznych sporów i po-
mysłów na temat sposobu zorganizowania i finanso-
wania systemu opieki zdrowotnej w Polsce panuje
szeroki konsensus co do tego, że reformy nie powinny
oznaczać zrezygnowania w naszym kraju z kontrak-
towania leczenia przez publicznego płatnika.
Pozwolę sobie także poinformować, że w trakcie
obrad Rady do Spraw Zatrudnienia, Polityki Społecz-
nej, Zdrowia i Konsumentów, przedstawiciel Polski

przypomniał, że Polska opowiada się za daniem pa-
cjentom swobody w korzystaniu z leczenia na całym
obszarze Unii Europejskiej, lecz bez jednoczesnego
czynienia szkody krajowym systemom opieki zdro-
wotnej, których zadaniem jest nie tylko zapewnianie
dostępu do świadczeń tym, którzy wyjeżdżają za gra-
nicę, lecz także osobom bardziej chorym, uboższym
i mniej mobilnym, które muszą lub chcą leczyć się
w kraju.
Polska jest gotowa do podjęcia dalszych wysiłków,
w tym we współpracy z nowym składem Komisji Eu-
ropejskiej, celem wypracowania takich rozwiązań,
które pozwolą państwom członkowskich chronić rów-
nowagę finansową oraz stabilność swoich systemów
opieki zdrowotnej w takim stopniu i zakresie, jaki te
uznają za stosowny.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie planów likwidacji Izby Adwokackiej
i Radców Prawnych w Toruniu (13272)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 25 listo-
pada 2009 r., nr AS/I/216/09, przekazaną pismem
z dnia 8 grudnia 2009 r., nr SPS-023-13272/09,
w sprawie planów likwidacji Izby Adwokackiej i Rad-
ców Prawnych w Toruniu uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
Na wstępie pragnę poinformować, że koncepcja
połączenia samorządów adwokackiego i radcowskie-
go jest przedmiotem prac Zespołu do spraw opraco-
wania koncepcji ustroju nowej adwokatury powoła-
nego zarządzeniem ministra sprawiedliwości z dnia
22 lipca 2008 r.
W toku prac wskazanego Zespołu przygotowano
projekt założeń do ustawy o zawodzie adwokata, któ-
ry został ogłoszony w dniu 22 września 2009 r. na
konferencji w Sejmie RP.
Wskazany projekt założeń przewiduje, że struk-
tura organizacyjna nowej adwokatury zostanie opar-
ta na rozmieszczeniu sądów apelacyjnych. Propono-
wane rozwiązanie zakłada zatem powstanie więk-
szych izb adwokackich, które obszarem swojej wła-
ściwości obejmować będą kilka dotychczas istnieją-
cych izb adwokackich i radcowskich.
991
Należy jednakże podkreślić, że projekt założeń do
ustawy o zawodzie adwokata nie rozstrzyga kwestii
umiejscowienia siedzib organów nowego samorządu
adwokackiego.
Wskazany dokument stanowi jedynie projekt za-
łożeń do projektu ustawy o zawodzie adwokata, wo-
bec powyższego nie została przesądzona treść kon-
kretnych rozwiązań prawnych, które zostaną za-
mieszczone w projekcie wskazanej ustawy.
Jednocześnie pragnę poinformować, że wycho-
dząc naprzeciw oczekiwaniom samorządów zawodo-
wych oraz społeczności lokalnych, przedstawione
w projekcie założeń koncepcje zostały przekazane do
uzgodnień międzyresortowych oraz konsultacji spo-
łecznych. Wyniki wskazanych uzgodnień i konsulta-
cji będą przedmiotem analizy w toku dalszych prac
legislacyjnych nad projektem ustawy o zawodzie ad-
wokata.
Wobec powyższego nie można wykluczyć, że treść
założeń zaprezentowanych w opublikowanym projek-
cie może ulec stosownym modyfikacjom.
Pragnę zapewnić, że w toku dalszych prac legi-
slacyjnych nad ustrojem nowej adwokatury minister
sprawiedliwości, po przeprowadzeniu stosownych
uzgodnień i konsultacji, podejmie ostateczną decy-
zję w tym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wypłat dotacji dla beneficjentów
w ramach regionalnych programów
operacyjnych (13273)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 8 grudnia br., nr SPS-023-
-13273/09, interpelacją pani poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wypłat dotacji dla beneficjentów w ramach
regionalnych programów operacyjnych uprzejmie in-
formuję.
W ustawie budżetowej na rok 2009 na realizację
regionalnych programów operacyjnych zaplanowa-
no w budżecie części 34: Rozwój regionalny kwotę
2 949 779 tys. zł, w tym na wydatki podlegające re-
fundacji z budżetu UE ujęto kwotę 2 765 723 tys. zł
oraz na współfinansowanie krajowe przewidziano
kwotę 184 056 tys. zł. Ponadto środki na realizację
regionalnych programów operacyjnych uruchamiane
992
są z zaplanowanej w ustawie budżetowej rezerwy ce-
lowej ujętej w części 83, poz. 8: Finansowanie wspól-
nej polityki rolnej i rybackiej, programów operacyj-
nych, w tym programów pomocy technicznej, innych
programów finansowanych z budżetu Unii Europej-
skiej, Norweskiego Mechanizmu Finansowego i EOG,
Szwajcarsko-Polskiego Programu Współpracy (…).
Podziału omawianej rezerwy celowej, przeznaczo-
nej na finansowanie programów realizowanych z udzia-
łem środków pochodzących z funduszy struktural-
nych i Funduszu Spójności, dokonuje minister finan-
sów na wniosek ministra właściwego do spraw roz-
woju regionalnego, stosownie do postanowień art. 133
ust. 2a ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.).
Do dnia 18 grudnia br. z rezerwy celowej ujętej
w poz. 8 przyznane zostały środki na regionalne
programy operacyjne dla samorządów województw
w łącznej wysokości 3 083 011 tys. zł. Jednocześnie
uprzejmie informuję, że systematycznie uruchamia-
ne są kolejne środki z rezerwy celowej zgodnie z za-
potrzebowaniem zgłoszonym przez ministra rozwo-
ju regionalnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie projektu ustawy o wsparciu rodziny
(13277)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 8 grudnia 2009 r., znak:
SPS-023-13277/09, dotyczące interpelacji poseł Anny
Sobeckiej w sprawie projektu ustawy o wspieraniu
rodziny, uprzejmie informuję:
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej opraco-
wało projekt „Założeń ustawy o wspieraniu rodziny
i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem”, który
– po przeprowadzonych szerokich konsultacjach spo-
łecznych – został w dniu 30 czerwca 2009 r. przyjęty
przez Radę Ministrów.
Mając na uwadze, że podstawową przyczyną
umieszczania dzieci w różnych formach opieki za-
stępczej jest brak realnej pomocy rodzinie zmargina-
lizowanej lub rodzinie w kryzysie, istotą proponowa-
nych rozwiązań jest stworzenie spójnego systemu
opieki nad dzieckiem i rodziną je wychowującą, jeże-
li ma ona trudności w prawidłowym wypełnianiu
swoich funkcji. Działania podejmowane w ramach
tego systemu powinny zapewnić rodzinie taką po-
moc, aby w jej efekcie wyeliminowane zostało zagro-
żenie zabrania dziecka z rodziny lub został zapew-
niony dzieciom, które z uwagi na ich dobro okresowo
musiały zostać umieszczone poza rodziną, szybki do
niej powrót.
W tej sytuacji bardzo duże znaczenie przypisano
w projektowanych rozwiązaniach działaniom profi-
laktycznym, które pomagają rodzinie w prawidło-
wym funkcjonowaniu i wychowywaniu dzieci, prze-
ciwdziałają powstawaniu problemów lub pozwalają je
rozwiązywać we wczesnym okresie ich pojawiania
się. Podstawowym narzędziem działania na rzecz
dziecka jest praca z rodziną. Jest ona ważna w mo-
mencie przeżywania przez rodzinę pierwszych trud-
ności, jest niezbędna wówczas, gdy w rodzinie ma
miejsce poważny kryzys zagrażający dobru dziecka.
W wyniku pracy z rodziną powinna ona osiągnąć
zdolność prawidłowego funkcjonowania na tyle, aby
bezpieczeństwo dzieci nie było zagrożone.
Działaniom profilaktycznym mającym na celu
stworzenie dziecku odpowiednich warunków życia
w jego środowisku rodzinnym muszą towarzyszyć
działania na rzecz doskonalenia i rozwoju różnych
form pieczy zastępczej nad dzieckiem. Należy przy
tym wyraźnie podkreślić, że powinny mieć one cha-
rakter okresowy i wszędzie tam, gdzie jest to możli-
we, zmierzać do integracji dziecka z jego rodziną.
Wśród instytucji sprawujących pieczę zastępczą nad
dzieckiem szczególne miejsce będą zajmować rodzin-
ne formy. Propozycje rozwiązań zakładają ponadto
znaczne ograniczenie roli placówek opiekuńczo-wy-
chowawczych w opiece nad dzieckiem. Umieszczenie
dziecka w całodobowej placówce opiekuńczo-wycho-
wawczej będzie mogło mieć miejsce po wyczerpaniu
możliwości zatrzymania go w rodzinie własnej lub
umieszczenia w rodzinie zastępczej lub rodzinnym
domu dziecka.
Przede wszystkim zakłada się, że w 7. roku od
dnia wejścia w życie ustawy w placówkach będą mo-
gły być umieszczane jedynie dzieci starsze, powyżej
10. roku życia, które z różnych powodów nie będą
mogły zostać umieszczone w rodzinie zastępczej lub
rodzinnym domu dziecka (np. mają trudności w przy-
stosowaniu się do życia rodzinnego). Zakłada się rów-
nież, że docelowo w placówkach opiekuńczo-wycho-
wawczych nie będzie mogło przebywać więcej niż
14 dzieci. Dopuszcza się możliwość tworzenia specja-
listycznych placówek dla dzieci chorych i niepełno-
sprawnych wymagających wysokospecjalizowanej
opieki i rehabilitacji, dla których nie będzie możliwe
znalezienie zawodowej rodziny zastępczej mogącej
zapewnić odpowiedni poziom tych usług. Wówczas
możliwe będzie odejście od ograniczeń związanych
z wiekiem. Aby realizacja zamierzeń związanych
z ograniczeniem wieku dzieci umieszczanych w cało-
dobowych placówkach opiekuńczo-wychowawczych
była możliwa, planuje się położyć bardzo duży nacisk

na rozwój rodzin zastępczych, przede wszystkim za-
wodowych, oraz rodzinnych domów dziecka. Zakła-
da się zwiększenie kierowanej do nich pomocy finan-
sowej, ale także – a może przede wszystkim – wspar-
cia merytorycznego poprzez realną pomoc w wycho-
wywaniu powierzonych im dzieci (m.in. szkolenia,
poradnictwo, ale także możliwość korzystania z wy-
poczynku, co przeciwdziałać będzie wypaleniu za-
wodowemu).
Niestety z uwagi na trudną sytuację budżetu pań-
stwa zaproponowano wejście w życie tych rozwiązań
z dniem 1 stycznia 2011 r., a planowane środki na
wdrożenie ustawy w pierwszym roku jej obowiązy-
wania zostały ograniczone do 35 mln zł, w 2012 r.
– 54 mln zł, a w 2013 r. – 76 mln zł. Ponadto w pro-
jekcie założono etapowe dochodzenie do określonych
standardów, tak aby samorządy gminne i powiatowe
miały odpowiedni czas na przygotowanie zmian or-
ganizacyjnych.
Na podstawie przyjętych przez Radę Ministrów
„Założeń ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pie-
czy zastępczej nad dzieckiem” Rządowe Centrum
Legislacji we współpracy z Ministerstwem Pracy
i Polityki Społecznej opracowuje projekt ustawy. Pra-
ce nad projektem ustawy toczą się w najszybszym
możliwym tempie. Należy jednak brać pod uwagę za-
równo formalne wymagania procesu legislacyjnego,
jak i stopień złożoności regulowanej problematyki.
Po opracowaniu projektu ustawy zostanie on nie-
zwłocznie przekazany do konsultacji z partnerami
społecznymi, a następnie pod obrady Komitetu Rady
Ministrów. Po przyjęciu projektu ustawy przez Ko-
mitet Rady Ministrów zostanie on przekazany pod
obrady Rady Ministrów.
Planuje się, że projekt ustawy przesłany zostanie
do Sejmu RP w pierwszym półroczu 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie dzieci wychowujących się
poza rodziną (13278)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 8 grudnia 2009 r., znak:
SPS-023-13278/09, dotyczące interpelacji poseł Anny
Sobeckiej w sprawie dzieci wychowujących się poza
rodziną, przedstawiam następujące stanowisko w tej
kwestii.
993
Analiza praktyki, dane statystyczne i badania na-
ukowe wskazują, że aktualny model organizacji opie-
ki nad dzieckiem i rodziną nie zapewnia instrumen-
tów motywujących gminy do działań na rzecz pozo-
stawienia dziecka w lokalnym środowisku rodzin-
nym. W związku z powyższym ministerstwo podjęło
działania zmierzające do zmiany tego stanu rzeczy.
W dniu 30 czerwca 2009 r. Rada Ministrów przyjęła
założenia projektu ustawy o wspieraniu rodziny i sys-
temie pieczy zastępczej nad dzieckiem. Zapropono-
wano w nich nowe rozwiązania w zakresie działań
profilaktycznych w środowisku skierowanych do ro-
dzin wychowujących dzieci, jak również położono
szczególny nacisk na pracę z rodziną dziecka umiesz-
czonego w pieczy zastępczej.
Istotą proponowanych rozwiązań jest stworzenie
spójnego systemu opieki nad dzieckiem i rodziną je
wychowującą, jeżeli ma ona trudności w prawidło-
wym wypełnianiu swoich funkcji. Działania profilak-
tyczne podejmowane w ramach tego systemu powin-
ny zapewnić rodzinie taką pomoc, aby w jej efekcie
wyeliminowane zostało zagrożenie zabrania dziecka
z rodziny lub zapewniony został szybki powrót do niej
dla tych dzieci, które z uwagi na ich dobro okresowo
musiały zostać umieszczone poza rodziną.
Profilaktyka rodzinna musi być rozumiana jako
interdyscyplinarne działania i wsparcie ze strony
służb i instytucji pracujących na rzecz dobra dziecka
i rodziny w samorządzie. Działania profilaktyczne
powinny być prowadzone przede wszystkim w gmi-
nie. Istotnym wsparciem tych działań będzie praca
zespołów interdyscyplinarnych (w wielu gminach ze-
społy takie już pracują), w których skład – obok asy-
stenta rodziny – wchodzić powinni (w zależności od
oceny sytuacji rodziny i dziecka) pracownik socjalny,
kurator, przedstawiciel służby zdrowia, pedagog szkol-
ny, przedstawiciel organizacji pozarządowej, przed-
stawiciel Policji. Powyższe działania wzmocnione będą
przez rodziny wspierające.
Każda gmina będzie zobowiązana do opracowania
lokalnych programów wspierania rodzin wychowu-
jących małoletnie dzieci oraz rozwiązywania proble-
mów społecznych. Programy te powinny powstawać
w oparciu o systematycznie dokonywane rozpoznanie
problemów społecznych, ze szczególnym uwzględnie-
niem diagnozy sytuacji w zakresie opieki nad dziec-
kiem i rodziną na poziomie lokalnym. Powinny one
być ukierunkowane przede wszystkim na problemy
małoletnich matek, rodzin niepełnych, rodzin wielo-
dzietnych, rodzin wychowujących dzieci w wieku
0–6 lat, rodzin zmagających się z trudnościami wy-
chowywania dzieci w wieku dojrzewania, rodzin
przeżywających trudności związane ze stanem zdro-
wia dziecka (np. dzieci chore, niepełnosprawne, nad-
pobudliwe, z zaburzeniami zachowania), rodzin
w sytuacjach kryzysowych wynikających z proble-
mów rodziców (konflikty małżonków, uzależnienia,
bezrobocie, ubóstwo).
Rodziny wychowujące dzieci w wieku szkolnym,
a zwłaszcza rodziny, które mają trudności w wypeł-
994
nianiu funkcji opiekuńczo-wychowawczych w stosun-
ku do swoich dzieci, potrzebują pomocy w zakresie
organizowania tym dzieciom czasu wolnego, pokony-
wania trudności szkolnych, zaburzeń zachowania
itp. W związku z tym konieczny jest rozwój różnorod-
nych środowiskowych form dziennej opieki instytu-
cjonalnej nad dziećmi w wieku szkolnym oraz insty-
tucji wspierających rodziny w wychowaniu i kształ-
ceniu dzieci. Rolę tę będą pełnić placówki wsparcia
dziennego oraz rodziny wspierające. Placówki wspar-
cia dziennego powinny nie tylko organizować dzie-
ciom czas wolny i pomoc w nauce, ale również wycho-
wawcy w nich zatrudnieni powinni współpracować
z rodzicami dziecka, uczyć ich, jak rozumieć swoje
dziecko, jak je wychowywać, jak współpracować ze
szkołą itp.
Z punktu widzenia potrzeb dziecka rodzina jest
podstawowym środowiskiem zapewniającym bez-
pieczeństwo emocjonalne, jest naturalnym środowi-
skiem wychowawczym, w którym główny element
stanowią interakcje zachodzące między jej członka-
mi. Zadaniem pracy z rodziną jest wspieranie wię-
zi uczuciowych oraz integracja rodziny, pomoc
w integrowaniu rodziny z otoczeniem, służenie od-
budowywaniu funkcji opiekuńczo-wychowawczych,
neutralizowanie przypadków patogennego oddzia-
ływania rodziny na dziecko. Praca z rodziną po-
winna przybierać różnorodne formy dostosowane
do potrzeb, możliwości i okoliczności udzielania po-
mocy i wsparcia.
W działaniach profilaktycznych na rzecz rodzin
wychowujących dzieci należy szczególną rolę przypi-
sać organizacjom pozarządowym, organizacjom ko-
ścielnym, związkom wyznaniowym itp.
Rodziny zagrożone kryzysem powinny być stale
monitorowane przez pracowników socjalnych, peda-
gogów szkolnych, pracowników medycznych i inne
instytucje, które kontaktują się z rodziną, w tym tak-
że – w razie potrzeby – przez policję i kuratorów są-
dowych.
Planuje się utworzenie w gminie nowych stano-
wisk pracy dla asystentów rodzinnych. Asystent ro-
dzinny ma w założeniu pełnić odmienną funkcję od
pracownika socjalnego. Przede wszystkim jego ela-
styczny, nienormowany czas pracy dostosowany bę-
dzie do rytmu życia rodziny i jej realnych potrzeb.
Również forma jego zatrudnienia (np. umowa zlece-
nie lub umowa o pracę z zastosowaniem zadaniowego
czasu pracy), zakładająca znaczną mobilność i dys-
pozycyjność, oraz zasada indywidualnej odpowie-
dzialności za wyniki pracy z konkretną rodziną będą
niewątpliwie przyczyniać się do wzrostu efektywno-
ści wykonywanych przez asystenta rodziny zadań.
Jego zadaniem będzie całościowe wspieranie rodzin
wychowujących dzieci, zagrożonych różnymi dys-
funkcjami. Rola asystenta polegać będzie na aktyw-
nym wspieraniu rodziny wychowującej dzieci, w któ-
rej mają miejsce problemy trudne do pokonania sa-
modzielnie przez tę rodzinę, w tym pomoc rodzicom
ubiegającym się o odzyskanie władzy rodzicielskiej,
o ile będzie to zasadne. Asystent w swojej pracy bę-
dzie korzystać z pomocy zespołu interdyscyplinarne-
go. Celem pracy asystenta jest osiągnięcie przez ro-
dzinę podstawowego poziomu stabilności życiowej,
która umożliwi jej wychowywanie dzieci.
Efektem prawidłowo prowadzonej pracy z rodziną
powinno być pozostanie dziecka w rodzinie lub jego
powrót do rodziców, jeżeli już zostało umieszczone
poza rodziną.
Ponadto zakłada się opracowanie i wdrożenie rzą-
dowego programu osłonowego, którego celem będzie
wspieranie samorządów lokalnych w rozwoju profi-
laktyki. W ramach tych programów zakłada się uru-
chomienie systemów szkoleń dla służb i instytucji
działających na rzecz dziecka i rodziny (m.in. sędzio-
wie sądów rodzinnych i opiekuńczych, kuratorzy,
pracownicy socjalni, policja). Szkolenia te będą mia-
ły na celu przygotowanie osób działających na rzecz
dziecka i jego rodziny do kompleksowego, interdyscy-
plinarnego ich wspierania w środowisku lokalnym.
W ramach programów oferowana będzie pomoc
z budżetu państwa na realizację lokalnych progra-
mów wspierania rodzin wychowujących małoletnie
dzieci, tworzenie różnorodnych instytucji wsparcia
dziennego, a także na szkolenie osób tam pracujących
w celu zdobycia umiejętności wczesnego diagnozowa-
nia sytuacji dziecka i rodziny oraz ewentualnego pod-
jęcia działań na jej rzecz. Programy te służyć będą
samorządom gmin w przygotowaniu kompetentnych
asystentów rodziny.
Wsparcie finansowe rodzin ze środków budżetu
państwa odbywa się m.in. poprzez transfer świad-
czeń socjalnych, w tym poprzez świadczenia rodzin-
ne. Na katalog świadczeń rodzinnych, określony
ustawą z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach
rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn.
zm.), składają się zasiłek rodzinny wraz z dodatkami
(z tytułu: urodzenia dziecka, opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego, sa-
motnego wychowywania dziecka, wychowywania
dziecka w rodzinie wielodzietnej, kształcenia i reha-
bilitacji dziecka niepełnosprawnego, rozpoczęcia
roku szkolnego, podjęcia przez dziecko nauki w szko-
le poza miejscem zamieszkania), zasiłek pielęgnacyj-
ny i świadczenie pielęgnacyjne oraz jednorazowa za-
pomoga z tytułu urodzenia się dziecka. Istotnym
elementem wsparcia rodzin jest również świadczenie
z funduszu alimentacyjnego, przyznawane w zastęp-
stwie niewyegzekwowanych alimentów, o którym
mowa w ustawie z dnia 7 września 2007 r. o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U z 2009 r.
Nr 1, poz. 7, z późn. zm.).
Przyszłoroczny budżet – mimo trwającego global-
nego kryzysu ekonomicznego – zakłada m.in. wzrost
wydatków na podstawowy instrument wsparcia ro-
dziny, jakim są świadczenia rodzinne. W projekcie
ustawy budżetowej na 2010 r. na realizację wypłat
świadczeń rodzinnych i świadczeń z funduszu ali-
mentacyjnego zaplanowano środki ogółem w wyso-
kości 9 367 024 tys. zł, z tego 9 277 424 tys. zł

w budżetach wojewodów oraz 89 600 tys. zł w rezer-
wie celowej w części 83 poz. 35. Jest to o 1 057 800
tys. zł (tj. 12,73%) więcej niż w znowelizowanej usta-
wie budżetowej na 2009 r. Przyszłoroczny wzrost wy-
datków na świadczenia rodzinne wynika z tegorocz-
nej ustawowej weryfikacji kwot świadczeń rodzin-
nych i wysokości kryteriów dochodowych do nich
uprawniających. W jej wyniku od 1 listopada 2009 r.
nastąpił wzrost kwot zasiłku rodzinnego we wszyst-
kich grupach wieku dzieci o ponad 40% w stosunku
do poprzednio obowiązujących wysokości, a także
wzrost o 100 zł, do kwoty 520 zł (tj. o 23,81%), wyso-
kości świadczenia pielęgnacyjnego adresowanego do
rodziców rezygnujących z pracy albo jej niepodejmu-
jących w związku z koniecznością opiekowania się
niepełnosprawnym dzieckiem. Wzrost wydatków bę-
dzie wynikać również z uniezależnienia od 1 stycznia
2010 r. prawa do świadczenia pielęgnacyjnego od
spełniania ustawowego kryterium dochodowego.
Przewiduje się, że po wejściu w życie tego rozwiąza-
nia liczba osób uprawnionych do tego świadczenia
zwiększy się o ok. 3,2 tys. osób. Ze względu na wielo-
raki strumień wsparcia finansowego rodzin środka-
mi z budżetu państwa trudno jest jednoznacznie
określić wielkość środków pośrednio lub bezpośred-
nio do nich adresowanych (środków przeznaczonych
na politykę rodzinną). Wsparcie to dokonywane jest
także poprzez środki z budżetu państwa przekazy-
wane na realizację innych ustaw, np.: ustawy z dnia
29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu wielo-
letniego „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”
(Dz. U. Nr 267, poz. 2259, z późn. zm.), ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), ustawy z dnia 25 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.). Ze środków budżetu
państwa finansowane lub dofinansowywane są rów-
nież takie instrumenty bezpośrednio lub pośrednio
związane z polityką rodzinną, jak na przykład: do-
datki mieszkaniowe, ulgi w transporcie zbiorowym,
świadczenia z pomocy społecznej, dłuższe urlopy ma-
cierzyńskie przekładające się na dłuższy zasiłek ma-
cierzyński. Wsparcie rodziny odbywa się także po-
przez politykę fiskalną państwa sprzyjającą pozosta-
wieniu jak największej ilości środków pieniężnych do
dyspozycji rodziny (np. w efekcie zmniejszania obcią-
żeń podatkowych czy też poprzez system ulg podat-
kowych). Od 1 stycznia br. obowiązują dwie stawki
podatku dochodowego od osób fizycznych, wzrosła
kwota podatkowej ulgi prorodzinnej możliwej do od-
liczenia od podatku na każde dziecko do niej upraw-
nione (z 1145,08 zł do 1173,70 zł), jak również rozsze-
rzony został krąg dzieci, na które ona przysługuje.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
995
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Malik
oraz grupy posłów
w sprawie problemów z wykorzystaniem
funduszy z UE na modernizację
linii kolejowych w Polsce (13280)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Ewy Malik oraz grupy posłów
w sprawie problemów z wykorzystaniem funduszy
UE na modernizację linii kolejowych w Polsce, prze-
słaną pismem z 8 grudnia br. (sygn. SPS-023-13280/
09), przedstawiam stanowisko Ministerstwa Infra-
struktury w tej sprawie.
Spółka PKP Polskie Linie Kolejowe SA rozpoczę-
ła realizację wskazanych przez panie posłanki inwe-
stycji dzięki wsparciu środków Unii Europejskiej
w ramach pomocy przedakcesyjnej oraz z Funduszu
Spójności w perspektywie finansowej 2000–2006.
W ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” 2007–2013 kontynuowane będą prace
w zakresie modernizacji odcinków linii kolejowych.
Środki przyznane Polsce na lata 2007–2013 na roz-
wój transportu kolejowego w wysokości 4,8 mld EUR
będą przeznaczone między innymi na modernizację
najważniejszych linii kolejowych, zarówno zlokalizo-
wanych w sieci TEN-T, jak i poza tą siecią, działania
w zakresie interoperacyjności kolei, zakup nowocze-
snego pasażerskiego taboru kolejowego, a także prze-
budowę dworców kolejowych w zakresie zgodnym
z zakresem wsparcia z Funduszu Spójności.
Prace przygotowawcze do modernizacji linii ko-
lejowej E59 na odcinku Wrocław – granica woje-
wództwa dolnośląskiego prowadzone w ramach pro-
jektu Funduszu Spójności (2004/PL/16/C/PT/005)
obejmują wykonanie dokumentacji projektowej i prze-
targowej. W większości kontraktów zaawansowanie
prac wynosi ponad 30%. Ze względu na niewywią-
zanie się wykonawcy z zobowiązań umownych ter-
miny wykonania tych dokumentacji uległy pewnym
opóźnieniom, niewpływającym na rozpoczęcie kolej-
nego etapu modernizacji. Dzięki pozyskaniu części
decyzji administracyjnych możliwe było rozpoczęcie
robót budowlanych na odcinku Skokowa – Żmigród
w ramach projektu PO IiŚ pn. „Modernizacja linii
kolejowej E59 na odcinku Wrocław – Poznań, etap
II, odcinek Wrocław – granica województwa dolno-
śląskiego”. Zgodnie z zapewnieniem beneficjenta
prace budowlane na całym odcinku (do granicy wo-
jewództwa dolnośląskiego) zostaną zakończone
w czerwcu 2014 r.
Projekt pomocy technicznej finansowany z Fun-
duszu Spójności, wspierający działania moderniza-
cyjne na odcinku Opole – Katowice – Kraków (2001/
PL/16/P/PA/012) i obejmujący opracowanie niezbęd-
996
nej dokumentacji przedprojektowej i materiałów
przetargowych, został zakończony. W ramach PO IiŚ
prowadzone będą prace modernizacyjne na odcinku
Sosnowiec Jęzor – Kraków Główny Towarowy w ra-
mach projektu „Modernizacja linii kolejowej E30,
etap II, odcinek Zabrze – Katowice – Kraków”. Re-
alizacja ww. projektu zostanie zakończona w okresie
kwalifikowalności wydatków, czyli do 2015 r.
Projekt modernizacji linii kolejowej Warszawa
– Skierniewice realizowany w PO IiŚ stanowi konty-
nuację prac prowadzonych w ramach Sektorowego
Programu Operacyjnego „Transport”. Projekt SPO–T
obejmował modernizację odcinka linii kolejowej
Skierniewice – Łódź Widzew oraz instalację sterowa-
nia ruchem kolejowym w Lokalnym Centrum Stero-
wania (LCS) Koluszki. W ramach projektu PO IiŚ
pn. „Modernizacja linii kolejowej Warszawa – Łódź,
etap II, Lot A – odcinek Warszawa Zachodnia – Skier-
niewice” rozpoczęto proces przetargowy w celu wy-
łonienia wykonawcy na zaprojektowanie i wykonanie
robót budowlanych na ww. odcinku. Zgodnie z har-
monogramem zakończenie prac planowane jest na
koniec maja 2012 r.
Projekt pomocy technicznej dla modernizacji linii
kolejowej na odcinku Warszawa – Poznań finansowa-
ny ze środków Funduszu Spójności (2001/PL/16/P/
PA/009) obejmuje opracowanie dokumentacji przed-
projektowej, projektu wstępnego oraz materiałów
przetargowych. Opóźnienia w przygotowaniu doku-
mentacji niezbędnej do rozpoczęcia prac budowla-
nych spowodowane były nieterminową realizacją zo-
bowiązań wykonawcy, co zbiegło się ze zmianą usta-
wy o transporcie kolejowym (nakładającą obowiązek
przygotowania map geodezyjnych i projektowych po-
działu gruntów przed wydaniem decyzji o ustaleniu
lokalizacji linii kolejowej) oraz ustawy z zakresu
ochrony środowiska. Realizacja projektu pn. „Moder-
nizacja linii kolejowej E20 na odcinku Warszawa –
Poznań, pozostałe roboty, odcinek Sochaczew – Swa-
rzędz”, przewidzianego do wsparcia w ramach PO IiŚ,
zostanie zakończona do końca 2014 r.
Spółka PKP PLK SA złożyła do Centrum Unij-
nych Projektów Transportowych 8 wniosków o dofi-
nansowanie, w tym 6 obejmujących prace przygoto-
wawcze. Ponadto dla projektu pn. „Modernizacja li-
nii kolejowej E59 na odcinku Wrocław – Poznań, etap
II, odcinek Wrocław – granica województwa dolno-
śląskiego” przekazano do Komisji Europejskiej wnio-
sek o potwierdzenie wkładu finansowego. W najbliż-
szym czasie spodziewane jest wydanie decyzji KE
i podpisanie umowy o dofinansowanie dla tego projek-
tu, co umożliwi wydatkowanie środków unijnych.
Główną przyczyną opóźnień w składaniu wnio-
sków o dofinansowanie dla projektów kolejowych
były kwestie związane z wypracowaniem metodyki
wyliczania luki finansowej w projektach oraz kwestie
środowiskowe. Konieczność uwzględnienia w anali-
zach finansowych dochodów uzyskiwanych przez
PKP PLK SA z udostępniania linii kolejowych wy-
magała wypracowania jednolitych założeń. Dzięki
wsparciu ekspertów Jaspers analizy zostały zakoń-
czone i możliwe było złożenie wniosków aplikacyj-
nych dla kilku projektów.
Opóźnienia w przygotowaniu projektów kolejo-
wych były również związane ze zmianą przepisów
prawa, w szczególności ustawy w zakresie ochrony
środowiska. Dopiero w listopadzie 2008 r. weszła
w życie ustawa z 3 października 2008 r. o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udzia-
le społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o oce-
nach oddziaływania na środowisko, która dostosowa-
ła prawo krajowe do standardów unijnych.
Mając na uwadze wagę inwestycji modernizacji
linii kolejowych, projekty kolejowe objęte są przez
Ministerstwo Infrastruktury ścisłym monitoringiem.
Ponadto zarządzeniem prezesa Rady Ministrów zo-
stał powołany Międzyresortowy Zespół do spraw Ko-
lejnictwa pod przewodnictwem Michała Boniego, mi-
nistra – członka Rady Ministrów. Zespół stanowi
forum współpracy przedstawicieli, w randze sekreta-
rzy lub podsekretarzy stanu, Ministerstwa Infra-
struktury, Ministerstwa Finansów, Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej, Ministerstwa Rozwoju
Regionalnego, Ministerstwa Skarbu Państwa, a tak-
że prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów oraz prezesa Urzędu Transportu Kolejowe-
go. Zadania zespołu skupione są na rozwiązywaniu
strategicznych problemów w zakresie sektora trans-
portu kolejowego.
W wyniku dotychczasowych wspólnych działań
Ministerstwa Infrastruktury, Centrum Unijnych
Projektów Transportowych, Jaspers i PKP PLK SA
został przyspieszony proces przygotowania wniosków
o dofinansowanie, co przyczyni się do złożenia przez
PKP PLK SA kolejnych wniosków, a w konsekwencji
podpisania umów o dofinansowanie.
Dokument „Program rozwoju kolei do roku
2015” został już opracowany i podlega procedurze
uzgodnieniowej. Jednakże nie odnosi się on do pla-
nowania i realizacji zadań inwestycyjnych oraz ich
terminów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Janiny Okrągły
w sprawie możliwości zmiany ustawy
Prawo o ruchu drogowym w celu wzmocnienia
uprawnień pieszych na przejściach
dla nich wyznaczonych (13281)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, nr SPS-023-13281/09, z dnia 8 grudnia 2009 r.
przekazujące interpelację poseł Janiny Okrągły
w sprawie możliwości zmiany ustawy Prawo o ruchu
drogowym w celu wzmocnienia uprawnień pieszych
na przejściach dla nich wyznaczonych, przedstawiam
następującą informację.
Zasady pierwszeństwa na przejściach dla pieszych
regulują przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 908, z późn. zm.) oraz rozporządzenia ministrów
infrastruktury oraz spraw wewnętrznych i admini-
stracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków
i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1393,
z późn. zm.).
Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy kierujący pojaz-
dem, zbliżając się do przejścia dla pieszych, jest obo-
wiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić
pierwszeństwa pieszemu znajdującemu się na przej-
ściu. Natomiast art. 13 ust. 1 ustawy stanowi m.in.,
że pieszy, przechodząc przez jezdnię lub torowisko,
jest obowiązany zachować szczególną ostrożność.
Jednocześnie przepis ten wskazuje, iż pieszy znajdu-
jący się na przejściu dla pieszych ma pierwszeństwo
przed pojazdem.
Ponadto na podstawie § 47 ust. 4 przywołanego
wyżej rozporządzenia, kierujący pojazdem zbliżający
się do miejsca oznaczonego znakiem D-6: przejście
dla pieszych, D-6a: przejazd dla rowerzystów albo
D-6b: przejście dla pieszych i przejazd dla rowerzy-
stów jest obowiązany zmniejszyć prędkość tak, aby
nie narazić na niebezpieczeństwo pieszych lub rowe-
rzystów znajdujących się w tych miejscach lub na nie
wchodzących lub wjeżdżających.
Analizując treść powyższych przepisów należy
wskazać, że art. 26 ust. 1 ustawy nakłada na kieru-
jącego pojazdem zbliżającego się do przejścia dla pie-
szych obowiązek zachowania szczególnej ostrożności.
Stosowane w ustawie Prawo o ruchu drogowym po-
jęcie szczególnej ostrożności oznacza wzmożoną uwa-
gę kierującego pojazdem i dostosowanie jego zacho-
wania do warunków i sytuacji zmieniających się na
drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szyb-
kie reagowanie. Skuteczność reakcji musi być mak-
symalna nie tylko w każdej istniejącej, ale również
zmieniającej się nieoczekiwanie sytuacji. Szczególna
ostrożność jest realizowana z reguły przez bezpiecz-
ną prędkość, to znaczy taką, przy której kierujący
pojazdem jest w stanie podjąć odpowiednio szybką
997
i skuteczną reakcję. Taką właśnie prędkość – zgodnie
z art. 26 ust. 1 ustawy – powinien zachować kierują-
cy pojazdem, zbliżając się do przejścia dla pieszych.
Z kolei § 47 ust. 4 rozporządzenia wprost nakazu-
je kierującemu pojazdem zmniejszenie prędkości pod-
czas zbliżania się do oznakowanego przejścia dla pie-
szych. Ma to na celu – jak wskazuje przedmiotowy
przepis – uniknięcie narażenia na niebezpieczeństwo
nie tylko pieszych znajdujących się na przejściu, ale
także tych, którzy dopiero na nie wchodzą. Wskazany
przepis odnosi te zasady w sposób analogiczny rów-
nież do rowerzystów przekraczających drogę po prze-
jazdach dla rowerzystów.
Biorąc powyższe pod uwagę, można stwierdzić, iż
obowiązujące przepisy ustawy Prawo o ruchu drogo-
wym oraz rozporządzeń wykonawczych zapewniają
odpowiedni poziom bezpieczeństwa pieszych (a także
rowerzystów) przekraczających drogę w miejscach
oznaczonych. Główną przyczyną niebezpiecznych sy-
tuacji oraz zdarzeń drogowych mających miejsce na
przejściach dla pieszych jest niewłaściwe zachowanie
i niestosowanie się do przepisów ruchu drogowego
przez uczestników ruchu – zarówno kierujących po-
jazdami, jak i pieszych.
Wobec faktu, iż przywołane przepisy dają nie-
zbędne uprawnienia i ochronę pieszego uważam, że
nie istnieje potrzeba wprowadzenia zmian do przepi-
sów ustawy Prawo o ruchu drogowym w przedmio-
towym zakresie. Wskazane jest natomiast stałe pro-
wadzenie działań mających na celu podnoszenie
świadomości społecznej uczestników ruchu drogowe-
go – zarówno kierujących pojazdami, jak i pieszych
– dla wypracowania właściwych zachowań respektu-
jących prawa wszystkich użytkowników drogi, uczą-
cych współegzystencji na drodze. Takie działania,
w mojej ocenie, znacząco wpłyną na zmniejszenie
liczby zdarzeń z udziałem pieszych, a tym samym
podniesienie poziomu ich bezpieczeństwa.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Haliny Rozpondek
w sprawie restrukturyzacji PKP Polskie Linie
Kolejowe SA i przydziału sekcji eksploatacji
do nowo tworzonych zakładów linii kolejowych
(13283)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Haliny Rozpondek (SPS-023-
-13283/09 z dnia 8 grudnia 2009 r.) w sprawie re-
998
strukturyzacji PKP Polskie Linie Kolejowe SA
i przydziału sekcji eksploatacji do nowo tworzonych
zakładów linii kolejowych uprzejmie informuję, co
następuje.
Zmiany organizacyjne w spółce PKP PLK SA
znajdują się w kompetencjach organów statutowych
tej spółki, będącej samodzielnym podmiotem gospo-
darczym. Szczegółową strukturę organizacyjną oraz
zakres zadań zakładów linii kolejowych określają
ich regulaminy organizacyjne, ustalone przez kie-
rowników tych jednostek i akceptowane przez za-
rząd spółki.
Zarząd PKP PLK SA, przystępując do zmian
struktury organizacyjnej spółki, wielokrotnie z part-
nerami społecznymi podkreślał, iż wraz ze zmniej-
szeniem liczby zakładów linii kolejowych nastąpić
może zmiana podporządkowania niektórych sekcji
eksploatacji, będących podstawowymi komórkami
wykonawczymi.
W celu wdrożenia docelowej struktury organiza-
cyjnej spółki PKP PLK SA oraz monitorowania re-
alizacji porozumienia Zarządu PKP PLK SA z part-
nerami społecznymi, zawartego w dniu 21 paździer-
nika 2009 r., zarząd spółki powołał Zespół admini-
stracyjno-związkowy, w skład którego wchodzą
przedstawiciele największych organizacji związko-
wych działających w spółce.
Wszelkie uwagi dotyczące przyporządkowania or-
ganizacyjnego komórek wykonawczych oraz podzia-
łu pracy pomiędzy łączonymi zakładami spółki po-
winny być zgłaszane bezpośrednio ww. zespołowi lub
przedstawicielom organizacji związkowych zasiada-
jących w tym zespole.
Jednocześnie z wyjaśnień Zarządu PKP PLK SA
wynika, iż obecny proces zmian organizacyjnych jest
na bieżąco monitorowany, zaś podporządkowanie po-
szczególnych sekcji w powołanych Zakładach Linii
Kolejowych może ulec zmianie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Rybickiego
w sprawie utworzenia
Mazurskiego Parku Narodowego (13285)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo pana posła Sławomira Rybickiego z dnia 2 grud-
nia 2009 r., przekazane przy piśmie, znak: SPS-023-
-13285/09, z dnia 8 grudnia 2009 r., w sprawie utwo-
rzenia Mazurskiego Parku Narodowego, poniżej
przedstawiam stosowne informacje.
Podzielam opinię pana posła przedstawioną w in-
terpelacji, iż obszar Pojezierza Mazurskiego stanowi
ważny region przyrodniczy w naszym kraju. Charak-
teryzuje się on wielkim bogactwem świata roślin
i zwierząt, urozmaiconą polodowcową rzeźbą terenu
oraz lasami o cechach naturalności. Na terenie obec-
nego Mazurskiego Parku Krajobrazowego utworzono
11 rezerwatów przyrody obejmujących różnego ro-
dzaju cenne siedliska. Powyższe cechy składają się
na swego rodzaju unikatową mozaikę krajobrazu
i czynią ten obszar jednym z ciekawszych i najcen-
niejszych pod względem przyrodniczym nie tylko
w skali kraju, ale również Europy. Dyskusje nad
utworzeniem Mazurskiego Parku Narodowego (MPN)
toczą się w różnych kręgach społecznych od wielu lat.
Ochrona tych terenów przed presją nieprzemyślanej
zabudowy i przed ogółem negatywnych zjawisk zwią-
zanych z wpływami antropogenicznymi byłaby dzia-
łaniem jak najbardziej wskazanym.
Rozważania co do możliwości utworzenia Mazur-
skiego Parku Narodowego znalazły swój oficjalny
wyraz w programie działań na lata 2007–2013, „Kra-
jowej strategii ochrony i zrównoważonego użytkowa-
nia różnorodności biologicznej” przyjętej przez Radę
Ministrów w październiku 2007 r. Z dokumentu tego
wynika, iż jednym z elementów zachowania i wzbo-
gacenia istniejących oraz odtwarzania utraconych
elementów różnorodności biologicznej krajowego sys-
temu obszarów chronionych może być utworzenie
Mazurskiego Parku Narodowego.
Należy mieć jednak na względzie, że utworzenie
nowej formy ochrony przyrody, jaką jest park naro-
dowy, nie jest zadaniem łatwym. Główną przyczyną
długofalowego procesu zmierzającego do utworzenia
parku narodowego są przede wszystkim uwarunko-
wania społeczno-gospodarcze, jak również prawne
i finansowe. Warunkiem koniecznym w obowiązują-
cym systemie prawnym jest akceptacja całego proce-
su przez społeczności lokalne. Nakładają się tu za-
gadnienia związane z edukacją ekologiczną społe-
czeństwa, jego świadomością i zrozumieniem dla
podejmowanych działań na rzecz ochrony przyrody.
Nie można więc w tym miejscu zapominać o podłożu
prawnym udziału społeczeństwa zarówno w tworze-
niu nowych, jak też powiększaniu już istniejących
form ochrony przyrody. Parki narodowe tworzone są
bowiem rozporządzeniem Rady Ministrów, po uzgod-
nieniu z samorządami terytorialnymi i za zgodą wła-
ścicieli terenów niebędących własnością Skarbu Pań-
stwa. Mówi o tym art. 8 i 10 obowiązującej ustawy
o ochronie przyrody z dnia z 16 kwietnia 2004 r.
(Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220). Musimy również
zdawać sobie sprawę z faktu, iż tworzenie nowych
form ochrony przyrody niesie także ze sobą pewne
ograniczenia w użytkowaniu terenów obejmowanych
ochroną – w różnego rodzaju działalności (np. rolni-

czej, przemysłowej, budowlanej, turystycznej). To
zagadnienie bardzo często jest zarzewiem niezrozu-
mienia i ogólnej niechęci społecznej. Ważne są także
aspekty prawa planistycznego, a w szczególności
ustalenia do miejscowych planów zagospodarowa-
nia przestrzennego gmin. Jak wiadomo, wiele z nich
nie posiada do dnia dzisiejszego stosownych doku-
mentów planistycznych. Sytuacja powyższa spra-
wia, iż w obecnie funkcjonującym obszarze, nie tyl-
ko zresztą Mazurskiego Parku Krajobrazowego,
może dochodzić do wielu konfliktów społecznych
i bezprawnych działań.
Ważnym elementem przy tworzeniu parku naro-
dowego (podobnie jak i innych form ochrony przy-
rody) jest opracowanie kompleksowej dokumentacji
przyrodniczej, w tym przyjęcie określonych granic
obiektu, odniesienie się do uwarunkowań zagospo-
darowania przestrzennego gmin lub ich części pla-
nowanych do włączenia w obręb parku narodowego,
jak również dokonanie uzgodnień w powyższych
kwestiach z władzami samorządowymi. Dodatkowo
niezwykle istotnym zagadnieniem jest ewentualne
włączenie w granice parku narodowego nierucho-
mości niebędących własnością Skarbu Państwa, co
również wiąże się z koniecznością uzgodnień z ich
właścicielami.
Proces, o którym mowa powyżej, jest niewątpli-
wie długotrwały, a podejmowane inicjatywy niejed-
nokrotnie budzą zastrzeżenia. Jako konkretny przy-
kład związany z koncepcją utworzenia Mazurskiego
Parku Narodowego można by podać dotychczasowe,
zdecydowanie negatywne stanowisko części samo-
rządów lokalnych, w szczególności władz samorzą-
dowych powiatu piskiego oraz miasta i gminy Ru-
ciane-Nida.
W ostatnim czasie podjąłem próbę powiększenia
obszaru Białowieskiego Parku Narodowego. Działa-
nia podejmowane przez resort środowiska trafiają
także i w tym przypadku na różnego rodzaju obawy
społeczne, a rozmowy ze społecznościami lokalnymi
i przedstawicielami samorządów nie są łatwe. W chwi-
li obecnej doprecyzowywane są przesłanki społeczno-
-ekonomiczne związane z powiększeniem obszaru
Białowieskiego Parku Narodowego. Prowadzone są
konsultacje z władzami samorządowymi. Podstawo-
wym celem, jaki zamierza się osiągnąć w czasie
uzgodnień, jest wypracowanie właściwej koncepcji
ochrony Puszczy Białowieskiej, akceptowanej przez
wszystkie zainteresowane strony.
W związku z realizacją „Krajowej strategii ochro-
ny i zrównoważonego użytkowaniu różnorodności
biologicznej” oraz mając na względzie petycje i apele
środowisk naukowych i organizacji społecznych
w sprawie utworzenia Mazurskiego Parku Narodo-
wego, będę podejmował działania w celu wypracowa-
nia sposobów zmierzających do realizacji ustaleń za-
wartych w cytowanym dokumencie. Działania te za-
mierzam podjąć dopiero po zakończeniu procesu po-
większenia Białowieskiego Parku Narodowego. Po-
mimo szeregu dotychczasowych wątpliwości związa-
999
nych z ideą utworzenia MPN wyrażam przekonanie,
iż wspólnie ze wszystkimi zainteresowanymi strona-
mi zostaną wypracowane satysfakcjonujące rozwią-
zania, przyczyniające się do właściwej ochrony walo-
rów przyrodniczych oraz rozwoju społeczno-gospo-
darczego Pojezierza Mazurskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Elżbiety
Streker-Dembińskiej i Ryszarda Zbrzyznego
w sprawie Kopalni Soli Kłodawa SA (13286)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską posłów pani Elżbiety Streker-
-Dembińskiej i pana Ryszarda Zbrzyznego z dnia
2 grudnia 2009 r., dotyczącą spółki Kopalnia Soli
Kłodawa SA z siedzibą w Kłodawie, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Akcje spółki należące do Skarbu Państwa
w celu jej restrukturyzacji i prywatyzacji, zgodnie
z postanowieniem Kolegium MSP z dnia 29 sierp-
nia 2008 r., zostaną wniesione do Agencji Rozwoju
Przemysłu SA.
Rada Ministrów w dniu 11 grudnia 2009 r. przy-
jęła wniosek ministra skarbu państwa o wyrażenie
przez Radę Ministrów zgody na wniesienie akcji spół-
ki Kopalnia Soli Kłodawa SA do Agencji Rozwoju
Przemysłu SA w zamian za objęcie akcji w podwyż-
szonym kapitale zakładowym tej spółki.
W dniach 4 marca oraz 17 marca 2009 r. w Mini-
sterstwie Skarbu Państwa odbyły się spotkania,
w których uczestniczyli: Krzysztof Żuk – podsekre-
tarz stanu w MSP, zarząd spółki, przedstawiciele
rady nadzorczej, przedstawiciele organizacji związ-
kowych działających przy Kopalni Soli Kłodawa SA
(Krajowy Niezależny Samorządny Związek Zawodo-
wy „Solidarność 80” przy Kopalni Soli Kłodawa,
NSZZ „Solidarność”, Związek Zawodowy Pracowni-
ków Ruchu Ciągłego przy KSK w Kłodawie, Związek
Zawodowy „Kadra” w Kopalni Soli Kłodawa SA,
Związek Zawodowy Górników w Polsce Kopalni Soli
Kłodawa SA), a także, w spotkaniu 17 marca 2009 r.,
prezes Zarządu Agencji Rozwoju Przemysłu SA i dy-
rektor Departamentu Prywatyzacji ARP SA, w trak-
cie których omawiana była sprawa dotycząca wnie-
sienia akcji spółki do ARP SA (kopie protokołów ze
1000
spotkań przy pismach: nr MSP/DNWiPI/1280/09
z dnia 13.03.2009 r. oraz nr MSP/DNWiPI/1403/09
z dnia 23.03.2009 r. zostały przekazane do związków
zawodowych spółki). Akcje spółki zostaną wniesione
do ARP SA z uwagi na to, iż ARP SA posiada instru-
menty, których może użyć do procesu restruktury-
zacji spółek.
Odnośnie do kwestii dotyczących odwołania
członków zarządu spółki uprzejmie informuję, co
następuje.
W dniu 10 marca 2009 r. nadzwyczajne walne
zgromadzenie podjęło uchwałę o odwołaniu z funkcji
członka zarządu pana G. G. Podjęta przez ministra
skarbu państwa decyzja była zgodna z § 54 ust. 2
pkt 2 statutu spółki, który stanowi, że do kompeten-
cji walnego zgromadzenia należy odwoływanie człon-
ków zarządu spółki.
Ponadto rada nadzorcza podczas wykonywania
czynności nadzorczych wobec spółki stwierdziła brak
współpracy prezesa zarządu z pozostałymi członka-
mi zarządu, co skutkowało brakiem jednolitości
w podejmowaniu decyzji. Prezes zarządu pan S. J.
w dniu 19 marca 2009 r. został odwołany z funkcji
w związku z niewykonaniem obowiązków wynikają-
cych z uchwał rady nadzorczej w sprawie opracowa-
nia przez zarząd programu naprawczego dla spółki
oraz po wielokrotnych monitach w tej sprawie ze stro-
ny rady nadzorczej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hubert Łaszkiewicz
Warszawa, dnia 24 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie kształcenia w Polsce
w zakresie rzemiosła (13287)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Szlachty (SPS-023-
-13287/09) w sprawie kształcenia w Polsce w zakresie
rzemiosła, pragnę podziękować za przekazane suge-
stie i przedstawić poniższe wyjaśnienia.
Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 lip-
ca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.) każda uczelnia
w zakresie swej autonomii ustala plany studiów i pro-
gramy nauczania, z uwzględnieniem standardów kształ-
cenia przewidzianych dla poszczególnych kierunków
studiów. Jednocześnie pragnę wyjaśnić, że w szkołach
wyższych kształcenie odbywa się w ramach kierunku
studiów, zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy.
Rozporządzenie z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie
standardów kształcenia dla poszczególnych kierun-
ków oraz poziomów kształcenia, a także trybu two-
rzenia i warunków, jakie musi spełniać uczelnia, by
prowadzić studia międzykierunkowe oraz makrokie-
runki (Dz. U. Nr 164, poz. 1166, z późn. zm.) w § 4
ust. 3 pozostawia możliwość stosownego uzupełnie-
nia planów studiów i programów nauczania szczegó-
łowymi treściami odpowiadającymi profilowi kształ-
cenia przez rady poszczególnych jednostek organiza-
cyjnych, ponieważ obowiązujące standardy kształce-
nia regulują jedynie 40% treści kształcenia. W związ-
ku z powyższym pragnę podkreślić, że wyłączną
kompetencję w określaniu planów studiów i progra-
mów nauczania dla kierunku wzornictwo, w tym
wprowadzenie treści kształcenia z zakresu wzornic-
twa w dziedzinie rzemiosła, posiadają uczelnie pro-
wadzące ten kierunek studiów.
Trudno także szacować ilu absolwentów uczelni
i kierunku wzornictwo podejmuje decyzję o działal-
ności rzemieślniczej. Wydaje się, że informacje o pro-
filu wykształcenia rzemieślników w branży jubiler-
skiej mógłby posiadać Związek Rzemiosła Polskiego.
Jednocześnie pozwolę sobie zauważyć, że kwestie
związane z kształceniem rzemieślników na poziomie
szkół średnich nie leżą w kompetencjach resortu na-
uki i szkolnictwa wyższego.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie uwolnienia cen energii elektrycznej
dla odbiorców indywidualnych (13288)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Andrzeja Szlachty (wystąpienie
Marszałka Sejmu RP z dnia 8 grudnia 2009 r., znak:
SPS-023-13288/09) w sprawie uwolnienia cen energii
elektrycznej dla odbiorców indywidualnych uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień do
podniesionych kwestii.
1. Czy ministerstwo przygotowało program uwol-
nienia cen energii elektrycznej dla odbiorców indy-
widualnych?
2. Kiedy realnie może nastąpić uwolnienie tych
cen?

3. Jak ministerstwo widzi praktyczną realizację
systemowej ochrony odbiorców przed skutkami uwol-
nienia cen energii elektrycznej?
4. Jak ministerstwo chce zapewnić praktycznie
odbiorcom swobodny wybór dostawcy energii elek-
trycznej?
Mając na uwadze problematykę poruszoną w tre-
ści interpelacji, jak również powyższe pytania, pra-
gnę na wstępie uprzejmie zaznaczyć, że sprawa uwol-
nienia cen energii elektrycznej dla wszystkich jej
odbiorców, a nie tylko dla części w gospodarstwach
domowych, jest nierozerwalnie związana z nieodwra-
calnym procesem tworzenia otwartego i konkuren-
cyjnego rynku energii elektrycznej, jaki od kilku lat
ma miejsce w naszym kraju. Wcześniej proces ten
został zainicjowany w Unii Europejskiej (UE), kiedy
to w 1995 r. Komisja Europejska w tzw. białej księdze
wyznaczyła kierunki koniecznych reform w sektorze
energetycznym.
Podkreślenia wymaga znamienny fakt, że mówiąc
o uwolnieniu cen energii, należy przez to rozumieć
odstąpienie przez prezesa Urzędu Regulacji Energe-
tyki (prezes URE) od zatwierdzania taryf na energię
elektryczną dla spółek działających na rynku konku-
rencyjnym, czyli dla wytwórców i przedsiębiorstw
obrotu handlujących tą energią. Prezes URE może
podjąć decyzję w tej sprawie na podstawie art. 49
ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetycz-
ne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.), gdy
stwierdzi, że warunki przewidziane w ustawie zosta-
ły spełnione. Tym samym oznacza to zwolnienie
z obowiązku zatwierdzania taryf na energię elek-
tryczną traktowaną jako towar, który się wytwarza
i którym się handluje.
Ale oznacza to również, że w dalszym ciągu pozo-
staje w mocy obowiązek zatwierdzania taryf przez
prezesa URE dla wykazujących cechy monopolu na-
turalnego spółek energetycznych zajmujących się re-
alizacją usług przesyłu i dystrybucji energii elek-
trycznej, czyli usług dostarczania tej energii sieciami
elektroenergetycznymi od wytwórców do odbiorców
końcowych. Tym samym nie zmienia się obowiązek
dla spółki wykonującej działalność operatora syste-
mu przesyłowego, odpowiedzialnego za przesył ener-
gii elektrycznej od wytwórców sieciami najwyższych
napięć, oraz wszystkich czternastu operatorów sys-
temów dystrybucyjnych, odpowiedzialnych z kolei za
dostarczanie energii elektrycznej sieciami średnich
i niskich napięć do odbiorców końcowych.
W tak zarysowanym modelowym rozwiązaniu
w przełożeniu na płatności wszystkich odbiorców we-
dług faktur za zużytą przez nich energię elektryczną
oznacza to, że opłaty za samą energię elektryczną są
pochodną cen rynkowych, ukształtowanych w wyni-
ku działania konkurencji oraz prawa popytu i poda-
ży, a opłaty za usługi dostarczania tej energii są po-
chodną cen i stawek opłat zatwierdzonych przez pre-
zesa URE w taryfach przedsiębiorstw energetycz-
nych, wykonujących te usługi.
1001
Odnosząc się do pytań pana posła, pragnę zazna-
czyć, że problematyka uwolnienia cen energii elek-
trycznej jest nieodzownym składowym elementem
postępującego procesu liberalizacji naszej gospodar-
ki. Przy czym obecnie odczuwalny wpływ tego uwol-
nienia w wymiarze rzeczywistym sprowadza się naj-
częściej do nominalnych wzrostów cen energii, a to
dlatego, że w minionym okresie ostatnich kilkunastu
lat były one zbyt długo i sztywno kształtowane dla
wszystkich odbiorców na zaniżonych poziomach za-
równo przez prezesa URE, jak i wcześniej w postaci
niskich cen urzędowych.
Mówiąc o uwolnieniu cen energii elektrycznej dla
odbiorców w gospodarstwach domowych, trzeba pa-
miętać o istniejącej grupie tzw. słabych ekonomicznie
odbiorców, mającej istotne problemy z płatnościami
za zużywaną energię. Dlatego w moim przekonaniu
uwolnienie cen powinno być poprzedzone wypraco-
waniem dla tych najsłabszych odbiorców specjalnego
systemowego rozwiązania.
Chcę w tym miejscu również zwrócić uwagę, że
w ramach prowadzonego od szeregu lat w UE proce-
su liberalizacji w obszarze funkcjonowania sektora
elektroenergetyki została dostrzeżona konieczność
ochrony najsłabszych grup odbiorców energii elek-
trycznej, co znalazło swój wymiar w nowej dyrekty-
wie 2009/72/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 13 lipca 2009 r. dotyczącej wspólnych zasad
rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylają-
cej dyrektywę 2003/54/WE w postaci zapisu:,,Pań-
stwa członkowskie powinny podjąć niezbędne środki
w celu ochrony odbiorców wrażliwych w kontekście
rynku wewnętrznego energii elektrycznej. Takie
środki mogą się różnić w zależności od specyficznych
warunków w danym państwie członkowskim i mogą
obejmować szczególne środki dotyczące płatności ra-
chunków za energię elektryczną lub bardziej ogólne
środki podjęte w ramach systemu zabezpieczenia
społecznego”.
Mając na uwadze powyższe, jak też konieczność
kontynuowania procesu liberalizacji funkcjonowania
sektora elektroenergetycznego w naszym kraju na
wzór ogólnoeuropejski, pragnę uprzejmie poinformo-
wać pana posła, że w Ministerstwie Gospodarki zo-
stały podjęte prace nad przygotowaniem odpowied-
niego rozwiązania prawnego w zakresie ochrony naj-
słabszych odbiorców energii elektrycznej w gospodar-
stwach domowych, mieszczącego się w krajowym
systemie pomocy społecznej. Intencją Ministerstwa
Gospodarki jest takie uregulowanie problematyki
ochrony tych odbiorców, aby w jak najmniejszym
stopniu odczuli oni skutki uwolnienia cen energii
elektrycznej z tytułu ewentualnego ich wzrostu,
a zatem by ich płatności za określoną ilość zużywanej
w ciągu roku energii nie stanowiły w kolejnych latach
dodatkowego, a tym samym szczególnie istotnego dla
nich obciążenia finansowego w stosunku do obecnych
płatności za porównywalną ilość zużywanej energii.
W dniu 20 lipca 2009 r. zarządzeniem nr 1/09 mi-
nister gospodarki jako przewodniczący Zespołu Ste-
1002
rującego do Spraw Realizacji,,Programu dla elektro-
energetyki” powołał specjalną międzyresortową Gru-
pę roboczą do opracowania projektu rozwiązania
prawnego dotyczącego ochrony wrażliwych odbior-
ców energii elektrycznej w gospodarstwach domo-
wych na konkurencyjnym rynku energii elektrycznej
w ramach krajowego systemu pomocy społecznej.
W ramach prac tej grupy został przygotowany pro-
jekt dokumentu,,Założenia do aktów prawnych wpro-
wadzających system ochrony odbiorcy wrażliwego
energii elektrycznej”.
Istota zaproponowanych w nim rozwiązań polega
na przyznaniu z jednej strony 30-procentowej boni-
fikaty należności za energię elektryczną dla odbior-
ców zaliczonych do grupy wrażliwych w gospodar-
stwach domowych, a z drugiej strony na uzyskaniu
prawa do stosownych rekompensat (w postaci potrą-
cania ze zobowiązaniem podatkowym w podatku od
towarów i usług VAT) z budżetu państwa przez
przedsiębiorstwa energetyczne wystawiające rachun-
ki za energię elektryczną z bonifikatami na podsta-
wie zaświadczeń otrzymanych z ośrodków pomocy
społecznej. Zaliczanie odbiorców do tej szczególnej
grupy ma się odbywać według takich samych kryte-
riów jak obowiązujące do otrzymywania zasiłku sta-
łego lub okresowego na podstawie ustawy z dnia
12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64,
poz. 593, z późn. zm.), przy czym bonifikata ma doty-
czyć określonego limitu zużycia energii, a mianowicie:
— 1 000 kWh/rok w przypadku osoby samotnie
gospodarującej,
— 1250 kWh/rok dla gospodarstw domowych
składających się z dwóch do czterech osób,
— 1500 kWh/rok dla gospodarstw domowych
składających się z więcej niż czterech osób.
W ocenie ministra gospodarki dla wdrożenia tego
rozwiązania nie ma konieczności przygotowania od-
rębnego projektu ustawy, gdyż zostało ono tak pomy-
ślane, aby w maksymalnym stopniu wykorzystać
istniejące systemowe rozwiązania prawne w naszym
kraju. Dlatego proponuje się:
— wprowadzić definicję odbiorcy wrażliwego
w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energe-
tyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.),
— w rozporządzeniu ministra gospodarki z dnia
2 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad kształ-
towania taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elek-
tryczną (Dz. U. z 2007 r. Nr 128, poz. 895) doprecy-
zować sposób rozliczania pomiędzy przedsiębiorstwa-
mi energetycznymi obrotu, dystrybucji i operatorem
systemu przesyłowego z tytułu bonifikaty udzielanej
odbiorcom wrażliwym,
— w ww. ustawie o pomocy społecznej nałożyć
na ośrodki pomocy społecznej obowiązek wydawa-
nia odpowiednich zaświadczeń odbiorcom wrażli-
wym, uprawniających ich do bonifikat ze energię
elektryczną, oraz obowiązek współpracy z przedsię-
biorstwami energetycznymi w zakresie przekazy-
wania im co miesiąc zweryfikowanych list wyda-
nych zaświadczeń,
— w art. 64 § 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.) dodać pkt 7 stanowiący podstawę praw-
ną do potrącania zobowiązania podatkowego w po-
datku od towarów i usług (VAT) z wierzytelności
podatnika wobec Skarbu Państwa z tytułu rekom-
pensaty za przyznaną bonifikatę,
— w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) dodać pkt 8
zawierający wyłączenie stosowania przepisów tej
ustawy do świadczeń z tytułu bonifikaty udzielanej
odbiorcom wrażliwym.
Według szacunków Ministerstwa Gospodarki pro-
ponowane rozwiązanie będzie neutralne dla budżetu
państwa w sytuacji ogólnego wzrostu cen energii
elektrycznej o prawie 7%, natomiast przy ewentual-
nych przyszłych większych wzrostach tych cen bu-
dżet zawsze zachowa dodatni bilans – odpowiednio
w proporcji do podwyżek opłat za energię elektryczną
i przyrostu wpływów z podatku VAT oraz kosztów
przyznawanych bonifikat.
W tym miejscu chcę uprzejmie poinformować, że
po dokonaniu stosownych uzgodnień międzyresorto-
wych przedmiotowy projekt proponowanego rozwią-
zania został w ostatnich dniach skierowany przez
ministra gospodarki na posiedzenie komitetu stałego
Rady Ministrów w celu rozpatrzenia i rekomendowa-
nia Radzie Ministrów. Po jego przyjęciu przez Radę
Ministrów zostanie uruchomiony legislacyjny proces
wprowadzania ww. zmian w aktach prawnych. W mo-
jej ocenie dopiero wejście w życie zaproponowanych
zmian otworzy w pełni drogę do uwolnienia cen ener-
gii elektrycznej dla gospodarstw domowych.
Odnosząc się z kolei do poruszonej przez pana po-
sła w pytaniu czwartym problematyki swobodnego
wyboru dostawcy energii elektrycznej przez odbior-
ców, chcę uprzejmie zwrócić uwagę, że takie prawo
funkcjonuje już w kraju od kilku lat. Otóż w ramach
implementowania do naszego porządku prawnego
postanowień dyrektywy 2003/54/WE z dnia 26 czerw-
ca 2003 r. dotyczącej wspólnych zasad rynku we-
wnętrznego energii elektrycznej i uchylającej dyrek-
tywę 96/92/WE do ustawy Prawo energetyczne zo-
stała m.in. wprowadzona tzw. zasada TPA (Third
Part Access – dostęp strony trzeciej), zgodnie z którą
odbiorcy energii mają prawo jej zakupu od wybrane-
go przez siebie sprzedawcy. Od dnia 1 lipca 2007 r.
powyższe prawo przysługuje również odbiorcom
energii elektrycznej w gospodarstwach domowych,
a zatem obejmuje wszystkich odbiorców końcowych.
Ponieważ w pytaniu jest mowa o swobodnym wy-
borze dostawcy energii elektrycznej, to pragnę uprzej-
mie wyjaśnić, że zgodnie z prawem dostawcami ener-
gii elektrycznej są spółki pełniące funkcje operato-
rów systemów dystrybucyjnych (OSD) – spółki te
(wyznaczone na OSD przez prezesa URE) zajmują się
techniczną obsługą funkcjonowania dystrybucyjnych
sieci elektroenergetycznych, którymi energia elek-
tryczna jest dostarczana do zdecydowanej większości

odbiorców końcowych, w tym do gospodarstw domo-
wych. Natomiast sprzedawcami energii elektrycznej
(zajmują się jej handlem) są podmioty, którym prezes
URE wydał koncesje na obrót tą energią.
Według aktualnie posiadanych informacji w okre-
sie od dnia 1 lipca 2007 r. do dnia 30 września 2009 r.
z prawa wyboru sprzedawcy skorzystało 1565 gospo-
darstw domowych, co świadczy o tym, że zasada TPA
w naszym kraju w praktyce zaczęła już funkcjono-
wać. Przy czym nie ulega wątpliwości, że faktyczna
swoboda wyboru sprzedawcy, której miernikiem jest
liczba aktywnych na rynku odbiorców energii elek-
trycznej oraz liczba dokonanych w danym okresie
zmian sprzedawcy, jest wynikiem nakładania się na
siebie wielu przyczyn, a w tym m.in.:
— stopnia świadomości odbiorców,
— istnienia motywacji do zmiany sprzedawcy,
— łatwości dokonania zmiany sprzedawcy,
— dostępności ofert ze strony sprzedawców.
W szczególności w przypadku odbiorców w gospo-
darstwach domowych stosunkowo bardzo mała licz-
ba tych, którzy już zmienili sprzedawcę, jest w moim
przekonaniu m.in. spowodowana:
— małymi różnicami w wysokości cen za 1 KWh
energii elektrycznej, a zatem brakiem motywacji
w postaci zmniejszenia opłat w wyniku zmiany sprze-
dawcy z dotychczasowego na nowego,
— brakiem ofert dla tej grupy odbiorców – widocz-
na jest mała aktywność sprzedawców, bo zysk ze
sprzedaży energii małym odbiorcom z grupy G jest
niewielki, a koszty marketingowe istotne,
— brakiem aktywności odbiorcy, który nadal po-
zostaje nie w pełni świadomy swoich praw jako kon-
sument energii elektrycznej.
Moim zdaniem samo wprowadzenie odpowiednich
uregulowań w przepisach Prawa energetycznego
i rozporządzeniach wykonawczych dotyczących jed-
nolitych procedur zmiany sprzedawcy u wszystkich
OSD w całym kraju oraz podejmowanie różnych in-
nych zabiegów (np. typu,,kalkulator taryfowy”) nie
rozwiąże w pełni problemu dopóki, dopóty po stronie
przedsiębiorstw obrotu nie dojdzie do szukania od-
biorców i konkurowania swoją ofertą cenową z innym
przedsiębiorstwami obrotu – tylko wtedy odbiorcy
będą chętni do zmiany sprzedawcy, jeśli w ślad za
taką zmianą pomniejszą swoje rachunki za zużywa-
ną energię elektryczną (nie uwzględniając np. innych
swoich działań proefektywnościowych).
Mając m.in. na celu rozwój wolnego konkurencyj-
nego rynku energii elektrycznej w naszym kraju, do-
prowadzenie do transparentnej wyceny energii elek-
trycznej oraz ukształtowanie jej cen w oparciu o sys-
tem kosztów w pełni uzasadnionych ekonomicznie,
kilka miesięcy temu rząd przedłożył Sejmowi RP
przygotowany w Ministerstwie Gospodarki stosowny
projekt dużej nowelizacji ustawy Prawo energetyczne
(obecnie po poprawkach przyjętych w ostatnich
dniach przez Senat RP), w którym m.in. znajdują się
również regulacje zobowiązujące przedsiębiorstwa
obrotu do publikowania swoich ofert sprzedaży ener-
1003
gii elektrycznej oraz regulacje ułatwiające odbiorcom
końcowym tej energii dokonywanie zmiany jej sprze-
dawcy, przy czym w stosunku do odbiorcy w gospo-
darstwie domowym ulegnie skróceniu termin wypo-
wiedzenia przez niego umowy do 30 dni i takie wy-
powiedzenie nie będzie niosło dla niego żadnych do-
datkowych kosztów.
Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnienia
zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na
kwestie zawarte w interpelacji pana posła Andrzeja
Szlachty.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie zgodności z kartą bolońską studiów
w zakresie wzornictwa w Polsce (13290)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na inter-
pelację pana posła Andrzeja Szlachty (SPS-023-13290/
09) w sprawie zgodności z kartą bolońską studiów
w zakresie wzornictwa, pragnę podziękować za przeka-
zane sugestie i przedstawić poniższe wyjaśnienia.
Istotą procesu bolońskiego jest ujednolicenie sys-
temów szkolnictwa wyższego w Europie i w konse-
kwencji doprowadzenie do utworzenia Europejskiego
Obszaru Szkolnictwa Wyższego już w 2010 r. Takie
działania w praktyce mają przełożyć się na poprawę
warunków mobilności obywateli, dostosowanie sys-
temu kształcenia do potrzeb rynku pracy, a także
podniesienie atrakcyjności i konkurencyjności szkol-
nictwa wyższego w Europie.
Podpisanie Deklaracji Bolońskiej przez Polskę
przyczyniło się do rozpoczęcia reformy szkolnictwa
wyższego, a jej wyrazem jest obecnie obowiązująca
ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie
wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.),
która zgodnie z art. 1 ust. 1 ma zastosowanie do
wszystkich publicznych i niepublicznych szkół wyż-
szych w Polsce, z zachowaniem przepisu ust. 2.
W związku z powyższym uprzejmie wyjaśniam,
że wszystkie uczelnie działające zgodnie z cytowaną
ustawą wypełniają postanowienia Deklaracji Boloń-
skiej, zaś sama deklaracja nie przewiduje sankcji za
niewywiązanie się z jej postanowień ze względu na
dobrowolny charakter zobowiązania ministra wła-
ściwego do spraw szkolnictwa wyższego do realizacji
we własnym kraju postulatów zawartych w treści
dokumentu.
Jednocześnie pragnę wyjaśnić, że wymienione
przez pana posła uczelnie publiczne – Politechnika
1004
Koszalińska oraz Uniwersytet Technologiczno-Przy-
rodniczy im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgosz-
czy prowadzą studia pierwszego stopnia na kierunku
wzornictwo, zaś Politechnika Łódzka – studia pierw-
szego i drugiego stopnia.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Anny Paluch i Marka Polaka
w sprawie stanu nawierzchni dróg krajowych
(13292)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Anny Paluch oraz pana posła
Marka Polaka, przekazaną przy piśmie z dnia 8 grud-
nia 2009 r. (sygn. SPS-023-13292/09), w sprawie stanu
nawierzchni dróg krajowych, uprzejmie informuję, iż
odpowiedzi na przekazane pytania zostały udzielone
pani poseł Annie Paluch w dniu 21 grudnia br. i sta-
nowisko resortu infrastruktury do chwili obecnej jest
niezmienne. W związku z powyższym poniżej przed-
stawiam ponownie następujące informacje.
Łączne potrzeby remontowe nawierzchni na dro-
gach krajowych, dzięki którym możliwe byłoby wy-
eliminowanie występowania na sieci drogowej od-
cinków w stanie złym (3,7 tys. km) i niezadowalają-
cym (4,5 tys. km), bez budowy poboczy utwardzo-
nych, obwodnic, drugich jezdni czy też utrzymania
i modernizacji obiektów inżynierskich, poboczy nie-
utwardzonych oraz elementów odwodnienia dróg,
wymagają nakładów finansowych rzędu 8 mld zł.
Według raportu z marca 2009 r. o stanie technicz-
nym nawierzchni asfaltowych i betonowych sieci
dróg krajowych na koniec 2008 r. ponad 46,4% sieci
dróg krajowych wymaga przeprowadzenia różnego
rodzaju prac remontowych. Z uwagi na powyższe
wykonanie wszystkich niezbędnych prac nie jest
możliwe. W 2008 r. prace prowadzono na 161 odcin-
kach, przy czym dokończono 39 zadań rozpoczętych
w 2007 r., 91 odcinków rozpoczęto i zakończono
w 2008 r., 26 zadań zostało rozpoczętych w 2008 r.
i zakończonych w 2009 r., kontynuowano realizację
5 zadań rozpoczętych w 2007 r. (ich realizację za-
kończono w 2009 r.).
Informuję również, iż w dniu 4 grudnia br. Bank
Gospodarstwa Krajowego, który zarządza Krajowym
Funduszem Drogowym, podpisał umowę kredytową
z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym pn. „Projekt
rehabilitacji dróg II”. Środki finansowe uzyskane
w ramach powyższego projektu są przeznaczone
w całości na odnowę i remont nawierzchni dróg, mo-
stów, skrzyżowań i innych budowli drogowych oraz
pozwolą na zwiększenie bezpieczeństwa na drogach
krajowych. Aktualnie jest to priorytetowe zadanie
polepszające ogólny stan infrastruktury drogowej na
terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Obecny stan dróg
krajowych wymaga istotnych nakładów finansowych,
więc zgodnie z brzmieniem umowy finansowej środ-
ki finansowe uzyskane z kredytu będą pobierane
z Europejskiego Banku Inwestycyjnego zgodnie z re-
alnym zakresem wykonywanych na bieżąco zadań.
Drugim źródłem finansowania remontów i utrzyma-
nia sieci dróg krajowych jest budżet państwa, z któ-
rego na ten cel w 2010 r. w projekcie ustawy budże-
towej zapisano kwotę 3,7 mld zł.
Odnośnie do wsparcia finansowego dla woj. ma-
łopolskiego uprzejmie informuję, iż środki finansowe
są dzielone pomiędzy wszystkie oddziały GDDKiA
proporcjonalnie do kilometrów dróg, którymi zarzą-
dza dany oddział. Resort infrastruktury realizuje
założenia „Polityki transportowej państwa na lata
2006–2015”, przyjętej w czerwcu 2005 r., której głów-
nym celem jest poprawa jakości polskiego systemu
transportowego i jego rozbudowa zgodnie z zasadami
zrównoważonego rozwoju. Oddział Generalnej Dy-
rekcji Dróg Krajowych i Autostrad w Krakowie za-
rządza najważniejszymi drogami w Małopolsce o łącz-
nej długości 886 km, obejmującymi 12 dróg krajo-
wych oraz inne obiekty inżynierskie o długości ok.
16 km. Dostępne środki na remonty również będą
przeznaczone na rehabilitację dróg w woj. małopol-
skim, a przyznane zostaną w oparciu o zgłoszone
przez oddział zapotrzebowanie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie zadania
realizowanego ze środków pozostających
w dyspozycji ministra właściwego do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
pn.: „XIII Międzynarodowy Festiwal
Muzyki Uzdrowiskowej Muzyka Świata”,
złożonego przez Miejskie Centrum Kultury
w Polanicy-Zdroju, woj. dolnośląskie (13294)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonej przez panią poseł Monikę Wielichowską inter-
pelacji (SPS-023-13294/09 z 8 grudnia 2009 r.) doty-

czącej przeznaczenia środków na zadanie pn.:
„XIII Międzynarodowy Festiwal Muzyki Uzdrowi-
skowej Muzyka Świata” organizowane przez Miejskie
Centrum Kultury w Polanicy-Zdroju, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących informacji.
Obowiązującym w Ministerstwie Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego sposobem podziału środków są
konkursy. Dotacje przyznawane w ramach progra-
mów ministra kultury i dziedzictwa narodowego
mają charakter celowy i przeznaczone są na wspie-
ranie tych działań i przedsięwzięć instytucji kultury,
które wpłynąć mogą na ich rozwój, rozszerzenie dzia-
łalności, poprawę jakości proponowanej oferty. Od
jakości przygotowywanych projektów, ich znaczenia
dla kultury narodowej zależy zarówno fakt przyzna-
nia dotacji, jak i jej wysokość.
Jednocześnie informuję, że w chwili obecnej trwa
procedura rozpatrywania wniosków złożonych do
programów w ramach I naboru. Zgodnie z zasadami
określonymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
19 kwietnia 2005 r. w sprawie zakresu zadań obję-
tych mecenatem państwa wykonywanych przez sa-
morządowe instytucje filmowe i instytucje kultury
oraz udzielania dotacji na te zadania, złożone wnio-
ski zostaną rozpatrzone w terminie 2 miesięcy od
daty zakończenia naboru, tj. do 1 lutego 2010.
Dziękując pani poseł za zainteresowanie zapew-
niam, że wszystkie wnioski składane do Minister-
stwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego rozpatry-
wane są wnikliwie i z zachowaniem wszystkich wy-
maganych procedur.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie zadania
realizowanego ze środków pozostających
w dyspozycji ministra właściwego
do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego pn.: „Zakup obiektów sztuki
do kolekcji regionalnego Muzeum
Ziemi Kłodzkiej”, złożonego przez to muzeum
(13295)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej (znak
sprawy: SPS-023-13295/09), dotyczącą wniosku o do-
finansowanie zadania realizowanego ze środków po-
zostających w dyspozycji ministra właściwego do
1005
spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego pn.
„Zakup obiektów sztuki do kolekcji regionalnego Mu-
zeum Ziemi Kłodzkiej”, złożonego przez Muzeum Zie-
mi Kłodzkiej, uprzejmie informuję, że ww. wniosek
wpłynął do programu „Dziedzictwo kulturowe”
– priorytet 2: Wspieranie działań muzealnych i pod-
dawany jest obecnie weryfikacji formalnej. W przy-
padku niestwierdzenia w przedmiotowym wniosku
uchybień formalnych zostanie on skierowany do oce-
ny punktowej według kryteriów wartości meryto-
rycznej, społecznej i organizacyjnej, określonych
szczegółowo w regulaminie priorytetu. Nie później
niż w terminie 2 miesięcy od dnia zakończenia nabo-
ru wniosków, to jest do dnia 30 stycznia 2010 r., na
stronie internetowej ministerstwa opublikowany zo-
stanie wykaz wniosków o dotację rozpatrzonych po-
zytywnie, negatywnie wraz z oceną punktową wnio-
sków, a także lista zadań odrzuconych z przyczyn
formalnych
Jednocześnie zapewniam, że wszystkie wnioski
składane do Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego rozpatrywane są wnikliwie i z zachowa-
niem wszystkich wymaganych procedur.
Mam nadzieję, iż pani poseł uzna powyższe wyja-
śnienia za wystarczające.
Z wyrazami szacunku
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 16 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie zadania
realizowanego ze środków pozostających
w dyspozycji ministra właściwego
do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego pn.: „II Międzynarodowy Festiwal
Muzyki Barokowej na Ziemi Kłodzkiej”,
złożonego przez Kłodzkie Centrum Kultury,
Sportu i Rekreacji, woj. dolnośląskie (13296)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonej przez panią poseł Monikę Wielichowską inter-
pelacji (SPS-023-13296/09 z 8 grudnia 2009 r.) doty-
czącej przeznaczenia środków na zadanie pn.: „II Mię-
dzynarodowy Festiwal Muzyki Barokowej na Ziemi
Kłodzkiej”, organizowane przez Kłodzkie Centrum
Kultury, Sportu i Rekreacji, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących informacji.
Obowiązującym w Ministerstwie Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego sposobem podziału środków są
konkursy. Dotacje przyznawane w ramach progra-
1006
mów ministra kultury i dziedzictwa narodowego
mają charakter celowy i przeznaczone są na wspie-
ranie tych działań i przedsięwzięć instytucji kultury,
które wpłynąć mogą na ich rozwój, rozszerzenie dzia-
łalności, poprawę jakości proponowanej oferty. Od
jakości przygotowywanych projektów, ich znaczenia
dla kultury narodowej zależy zarówno fakt przyzna-
nia dotacji, jak i jej wysokość.
Jednocześnie informuję, że w chwili obecnej trwa
procedura rozpatrywania wniosków złożonych do
programów w ramach I naboru. Zgodnie z zasadami
określonymi w rozporządzeniu Rady Ministrów
z dnia 19 kwietnia 2005 r. w sprawie zakresu zadań
objętych mecenatem państwa wykonywanych przez
samorządowe instytucje filmowe i instytucje kultury
oraz udzielania dotacji na te zadania, złożone wnio-
ski zostaną rozpatrzone w terminie 2 miesięcy od
daty zakończenia naboru, tj. do 1 lutego 2010.
Dziękując pani poseł za zainteresowanie zapew-
niam, że wszystkie wnioski składane do Minister-
stwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego rozpatry-
wane są wnikliwie i z zachowaniem wszystkich wy-
maganych procedur.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wniosku o dofinansowanie zadania
realizowanego ze środków pozostających
w dyspozycji ministra właściwego do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego
pn.: „XLVIII Międzynarodowy Festiwal
Moniuszkowski w Kudowie-Zdroju”, złożonego
przez Moniuszkowskie Towarzystwo
Kulturalne w Kudowie-Zdroju (13297)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonej przez panią poseł Monikę Wielichowską inter-
pelacji (SPS-023-13297/09 z 8 grudnia 2009 r.) doty-
czącej przeznaczenia środków na zadanie pn. XLVIII
Międzynarodowy Festiwal Moniuszkowski w Kudo-
wie-Zdroju organizowane przez Moniuszkowskie To-
warzystwo Kulturalne w Kudowie-Zdroju, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji.
Obowiązującym w Ministerstwie Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego sposobem podziału środków są
konkursy. Dotacje przyznawane w ramach progra-
mów ministra kultury i dziedzictwa narodowego
mają charakter celowy i przeznaczone są na wspie-
ranie tych działań i przedsięwzięć instytucji kultury,
które wpłynąć mogą na ich rozwój, rozszerzenie dzia-
łalności, poprawę jakości proponowanej oferty. Od
jakości przygotowywanych projektów, ich znaczenia
dla kultury narodowej zależy zarówno fakt przyzna-
nia dotacji, jak i jej wysokość.
Jednocześnie informuję, że w chwili obecnej trwa
procedura rozpatrywania wniosków złożonych do
programów w ramach I naboru. Zgodnie z zasadami
określonymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
19 kwietnia 2005 r. w sprawie zakresu zadań obję-
tych mecenatem państwa wykonywanych przez sa-
morządowe instytucje filmowe i instytucje kultury
oraz udzielania dotacji na te zadania, złożone wnio-
ski zostaną rozpatrzone w terminie 2 miesięcy od
daty zakończenia naboru, tj. do 1 lutego 2010.
Dziękując pani poseł za zainteresowanie zapew-
niam, że wszystkie wnioski składane do Minister-
stwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego rozpatry-
wane są wnikliwie i z zachowaniem wszystkich wy-
maganych procedur.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
oraz grupy posłów
w sprawie nieprzekazania wojewodom
odpowiednich środków finansowych
niezbędnych do wypłaty zwrotu podatku
akcyzowego zawartego w cenie oleju
napędowego wykorzystywanego do produkcji
rolnej (13300)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
8 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13300/09, interpe-
lację pana posła Eugeniusza Kłopotka oraz grupy po-
słów w sprawie nieprzekazania wojewodom odpowied-
nich środków finansowych niezbędnych do wypłaty
zwrotu podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju
napędowego, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Ustawa budżetowa na 2009 r. w ramach rezerw
celowych zaplanowała dotację w wysokości 500 mln zł
z przeznaczeniem na realizację zwrotu podatku ak-
cyzowego zawartego w cenie oleju napędowego wy-
korzystywanego do produkcji rolnej.
W trybie przewidzianym ustawą z dnia 10 marca
2006 r. o zwrocie podatku akcyzowego zawartego
w cenie oleju napędowego wykorzystywanego do pro-
dukcji rolnej w okresie styczeń–październik 2009 r.

w oparciu o wnioski otrzymane od ministra rolnictwa
i rozwoju wsi, wydane zostały decyzje uruchamiające
całą przewidzianą na ten cel rezerwę celową, tzn.
kwotę 500 mln zł.
Jednakże zgłoszone wnioski o środki na zwrot
części podatku akcyzowego w drugim okresie płatni-
czym 2009 r. przewyższyły o ok. 110 mln zł kwotę
rezerwy celowej przewidzianej na sfinansowanie tego
zadania. W konsekwencji gminy realizujące bezpo-
średnio zwrot podatku otrzymały środki w niepełnej
wysokości, w stosunku do wydanych w tym okresie
decyzji.
Mając na względzie zaistniałą sytuację, Minister-
stwo Finansów podjęło działania zmierzające do
utworzenia – ze środków, których wydatkowanie zo-
stało zablokowane – nowej rezerwy z przeznaczeniem
na zaspokojenie zobowiązań wymagalnych Skarbu
Państwa. Wniosek w tej sprawie został w grudniu br.
pozytywnie zaopiniowany przez Komisję Finansów
Publicznych Sejmu RP.
Utworzenie nowej rezerwy celowej umożliwiło
podjęcie w dniu 17 grudnia 2009 r. przez ministra
finansów decyzji – zgodnie ze zgłoszonymi w tym za-
kresie wnioskami – o zwiększeniu o ok. 110 mln zł
budżetów wojewodów z przeznaczeniem na dotację
na paliwo rolnicze. Tym samym działania te stwo-
rzyły podstawę do rozwiązania, jeszcze w roku bie-
żącym, problemu realizacji przez gminy procesu
zwrotu części podatku akcyzowego zawartego w ce-
nie oleju napędowego za drugi okres płatniczy 2009 r.
bez konieczności angażowania środków w ramach
budżetu na 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Wojtasa
w sprawie złego stanu technicznego dróg
Lubelszczyzny (13302)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posła Edwarda Wojtasa, przekazanej
przy piśmie z dnia 8 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-
-13302/09, w sprawie złego stanu dróg na terenie Lu-
belszczyzny przedstawiam następujące wyjaśnienia
dotyczące postawionych pytań.
Chciałbym zapewnić, iż resort infrastruktury
zdaje sobie sprawę ze stanu dróg i potrzeb komuni-
kacyjnych woj. lubelskiego. Dlatego też Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad prowadzi in-
1007
tensywne prace przygotowawcze mające na celu uzy-
skanie decyzji administracyjnych niezbędnych do roz-
poczęcia robót budowlanych i zadań ujętych w „Pro-
gramie budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”,
przyjętym uchwałą nr 163/2007 Rady Ministrów
z dnia 25 września 2007 r.
Droga ekspresowa S19 na odcinku Lublin – Kra-
śnik przebiegać będzie po nowym śladzie w stosunku
do istniejącej drogi krajowej nr 19. Aktualnie prowa-
dzone są prace związane z uzyskaniem niezbędnych
decyzji i przeprowadzeniem procedur poprzedzają-
cych rozpoczęcie robót budowlanych, takich jak:
a) decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach
(planowane uzyskanie – czerwiec 2010 r.),
b) zezwolenie na realizację inwestycji drogowej
(planowane uzyskanie – sierpień 2012 r.),
c) ogłoszenie przetargu (planowane – sierpień
2012 r.).
Informuję również, iż postępują prace przygoto-
wawcze związane z budową obwodnicy Lublina.
W I kwartale 2009 r. regionalny dyrektor ochrony
środowiska wydał decyzję o środowiskowych uwa-
runkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia
polegającego na budowie drogi ekspresowej S19 na
odcinku węzeł Konopnica (odcinek obwodnicy Lu-
blina) z wyłączeniem węzła Dąbrowica i włączeniem
do istniejącej drogi krajowej nr 19. Ponadto Komisja
Oceny Przedsięwzięć Inwestycyjnych przy General-
nym Dyrektorze Dróg Krajowych i Autostrad pro-
tokołem nr 32/2009 z 2 sierpnia 2009 r. przyjęła
koncepcję programową budowy drogi – łącznika wę-
zła Dąbrowica zaprojektowanego w ciągu dróg eks-
presowych S17 i S19 do granicy miasta Lublina
o długości ok. 2,0 km.
W celu przebudowy istniejącej drogi krajowej
nr 19 na odcinku Lublin – Kraśnik opracowano już
dokumentację techniczną. Zaplanowane na 2009 r.
roboty na drodze krajowej nr 19 są realizowane. Roz-
poczęto budowę obwodnicy Kocka i Woli Skromow-
skiej (długość 7,9 km). Trwają prace związane z prze-
budową drogi na odcinku Łukowisko – Międzyrzec
Podlaski (długość 9,1 km) oraz w Janowie Lubelskim
(długość 2,6 km).
W zakresie zadania polegającego na modernizacji
drogi krajowej nr 74 na odcinku Kraśnik – Annopol
informuję, iż w maju 2009 r. w ramach tzw. programu
budowy 25 obwodnic rozpoczęto budowę obwodnicy
Kraśnika (długość 5,3 km). Przystąpienie do budowy
pozostałych odcinków inwestycji nastąpi pod warun-
kiem uzyskania wszystkich wymaganych decyzji ad-
ministracyjnych.
Stan zaawansowania prac na tych odcinkach dro-
gi przedstawia się następująco:
a) odcinek Annopol – Gościeradów. Przeprowadzo-
no procedurę przetargową na opracowanie dokumen-
tacji technicznej. W dniu 1 lutego 2008 r. uzyskano
decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację przedsięwzięcia. Planowany termin
uzyskania decyzji zezwalającej na realizację inwesty-
cji to 2010 r.,
1008
b) odcinek Gościeradów – Olbięcin. Dokumentacja
techniczna została opracowana. Przygotowywane są
materiały do przeprowadzenia postępowania o udzie-
lenie zamówienia publicznego na opracowanie wnio-
sku o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację in-
westycji drogowej. Przewidywany termin jej uzyska-
nia to IV kw. 2010 r.
Nadmieniam, iż ze środków Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego w ramach Programu
Operacyjnego „Rozwój Polski wschodniej na lata
2007–2013” na drodze krajowej nr 74 przewiduje się
budowę dwóch obwodnic: Frampola o dł. 3,1 km oraz
Hrubieszowa o dł. 8,1 km. Zadaniem rezerwowym
jest budowa obwodnicy Gorajca o dł. 6,66 km.
„Program budowy dróg krajowych” składa się
z listy podstawowej oraz projektów rezerwowych. Na-
leży zaznaczyć, iż projekty z listy rezerwowej mogą
być realizowane pod warunkiem zabezpieczenia do-
datkowych środków finansowych. Wśród projektów
rezerwowych można wskazać m.in. odcinki drogi
ekspresowej S12 na terenie Lubelszczyzny oraz nie-
które obwodnice. Aktualnie zadanie pn. budowa dro-
gi ekspresowej S12 Piaski – Dorohusk znajduje się
w początkowej fazie projektowania. Przeprowadzono
konsultacje społeczne z mieszkańcami gmin, przez te-
reny których droga będzie przebiegać. Zebrane od
mieszkańców uwagi dotyczące jej przebiegu i wskaza-
nia preferowanego wariantu zostały wykorzystane
przy tworzeniu studium techniczno-ekonomiczno-śro-
dowiskowego i wskazaniu najkorzystniejszego rozwią-
zania. Do regionalnego dyrektora ochrony środowiska
w Lublinie złożone zostały wnioski o wydanie decyzji
środowiskowych.
Ponadto informuję, iż w niżej wymienionych ter-
minach złożone zostały również wnioski o wydanie
decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację inwestycji:
a) 23 marca 2009 r. – na realizację II etapu ob-
wodnicy Puław. Wniosek dotyczy: „Budowy II etapu
obwodnicy Puław w ciągu drogi krajowej S12 Radom
– Puławy – Kurów – Lublin, na odcinku m. Puławy
(km 10+982,00) do przecięcia z drogą krajową S17
Warszawa – Lublin (w km 23+160,05), z włączeniem
do starego przebiegu (w km 24+187,82), wraz z bu-
dową węzłów, łącznic i dróg dojazdowych,
b) 12 maja 2009 r. – na realizację budowy drogi
ekspresowej S12/17 od Kurowa do Lublina, wraz
z północno-wschodnią częścią obwodnicy miasta.
Reasumując, należy stwierdzić, iż resort infra-
struktury podejmuje działania zmierzające do spraw-
nego przygotowania realizacji inwestycji drogowych,
które mają na celu poprawę sytuacji komunikacyjnej
woj. lubelskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie kryteriów klasyfikacji
produktów leczniczych (13303)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Stanisława Steca z dnia 8 grudnia 2009 r. nr SPS-
-023-13303/09 pragnę stanowczo podkreślić, iż obec-
ny stan prawny nie przewiduje likwidacji punktów
aptecznych.
Ponadto, świadomy istniejących problemów w przed-
miotowym zakresie, a także z uwagi na konieczność
uwzględnienia dopuszczenia do obrotu nowych pro-
duktów leczniczych, informuję, iż obecnie rozpoczę-
to prace legislacyjne mające na celu aktualizację
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 6 paździer-
nika 2009 r. w sprawie wykazu produktów leczni-
czych, które mogą być dopuszczone do obrotu w pla-
cówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach ap-
tecznych (Dz. U. Nr 171, poz. 1335) według stanu
ich rejestracji na dzień 31 października 2009 r. Tak
jak każdy projekt, przedmiotowe rozporządzenie bę-
dzie przedmiotem uzgodnień zewnętrznych i kon-
sultacji społecznych, w trakcie których każdy zain-
teresowany będzie mógł w przewidzianym terminie
złożyć swoje uwagi.
Jednocześnie nadmieniam, iż w wykazie produk-
tów leczniczych dopuszczonych do obrotu w punktach
aptecznych umieszczonych jest około 18 tys. pozycji
leków. Jest to bardzo duży asortyment i trudno mó-
wić o niezabezpieczeniu dostępu do leków dla pacjen-
tów z terenów wiejskich. Ponadto przedmiotem ob-
rotu w punktach aptecznych mogą być również ko-
smetyki i suplementy diety. Trudno też tym samym
mówić o ryzyku bankructwa punktów aptecznych
z powodu ograniczeń asortymentowych, które są tak-
że wynikiem zakończonej w 2008 r. harmonizacji
produktów leczniczych z wymogami prawa Unii Eu-
ropejskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie projektu zmiany ustawy
o organizowaniu i prowadzeniu
działalności kulturalnej (13305)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonej przez panią poseł Elżbietę Streker-Dembińską
interpelacji (SPS-023-13305/09) z 8 grudnia 2009 r.
dotyczącej zmiany ustawy o organizowaniu i prowa-
dzeniu działalności kulturalnej, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
Zawartą w stanowisku Walnego Zgromadzenia
Członków Polskiego Związku Bibliotek tezę, że pod-
stawowym celem działania administracji samorządo-
wej jest szukanie oszczędności, szczególnie w zakre-
sie działalności kulturalnej, uważam za głęboko nie-
sprawiedliwą. Fakt przejęcia przez administrację
większości zadań związanych z mecenatem nad kul-
turą należy dla rozwoju tej sfery uznać za fundamen-
talny. Doświadczenia ostatnich lat udowadniają, że
administracja samorządowa w pełni rozumie i doce-
nia znaczenie kultury dla rozwoju społeczności lokal-
nych, zwiększenia jej spójności, poczucia tożsamości
i identyfikacji z miejscem zamieszkania. Kultura
w działalności administracji samorządowej stała się
także ważnym czynnikiem rozwoju gospodarczego
i promocji. Konsekwentne zwiększanie nakładów na
tę sferę działalności społecznej, podjęcie działań
w zakresie poprawy stanu infrastruktury i wyposa-
żenia instytucji kultury jest tego wyraźnym dowo-
dem. Nie podzielam poglądu, by skutkiem propono-
wanych w ustawie o organizowaniu i prowadzeniu
działalności kulturalnej zmian mających na celu
zniesienie zakazu łączenia bibliotek publicznych
z innymi instytucjami kultury miała być degradacja
bibliotek polskich.
Celem proponowanych zmian jest stworzenie pod-
staw organizacyjnych i prawnych dla tworzenia
i funkcjonowania nowoczesnych, elastycznych i sa-
modzielnych placówek służących aktywności kultu-
ralnej lokalnych środowisk oraz integracji społecznej.
Polska jest krajem dysponującym jedną z najwięk-
szych w Europie siecią bibliotek publicznych. Nie
przekłada się to niestety na poziom czytelnictwa.
Dzisiaj w Polsce mamy do czynienia z najniższym
poziomem czytelnictwa od blisko 20 lat – na 100 Po-
laków 67 deklaruje, że w ostatnim roku nie przeczy-
tało żadnej książki, a poziom wskaźników czytania
ze zrozumieniem OECD jest jednym z niższych
w Europie. Wydaje się, że funkcjonowanie na terenie
gminy jednego prężnego, wielofunkcyjnego centrum
kultury lepiej zaspokoi potrzeby społeczne niż utrzy-
mywanie źle działającej biblioteki i źle działającego
domu kultury. Dzisiejsza biblioteka nie może być
miejscem, gdzie tylko udostępnia się książki. Rozwój
1009
nowych technologii, cyfryzacja, digitalizacja, rozwi-
jający się sektor udostępniania książek i informacji
on-line stawiać będą przed bibliotekami wielkie wy-
zwania i konieczność reagowania na zmieniające się
społeczne potrzeby. Podkreślam, że wprowadzone
zmiany jedynie stwarzają możliwości łączenia róż-
nych instytucji kultury, a nie nakładają takiego obo-
wiązku. Przekonany jestem, że w gminach, gdzie
biblioteki publiczne prowadzą aktywną i różnorodną
działalność, dobrze zaspokajając społeczne potrzeby,
pozostaną one samodzielnymi instytucjami.
Informuję jednocześnie, że pozytywną opinię dla
takiego rozwiązania wyraziła Krajowa Rada Biblio-
teczna na posiedzeniu 12 października br. Pragnę
zwrócić uwagę, że w skład Krajowej Rady Bibliotecz-
nej, zgodnie z ustawą o bibliotekach, wchodzą: dyrek-
tor Biblioteki Narodowej, dyrektor Biblioteki Jagiel-
lońskiej, przedstawiciele bibliotek publicznych, szkol-
nych, pedagogicznych, środowisk naukowych, biblio-
tekarskich i twórczych. Krajową Radę Biblioteczną
uważam za gremium najbardziej reprezentatywne
i upoważnione do opiniowania wszelkich planów
związanych z działalnością bibliotek w Polsce.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie sytuacji spółki Skarbu Państwa
Zakłady H. Cegielski – Poznań SA (13306)
W nawiązaniu do interpelacji pani Elżbiety Stre-
ker-Dembińskiej (SPS-023-13306/09) w sprawie
H. Cegielski – Poznań SA uprzejmie informuję, co
następuje.
Z uwagi na trudną sytuację ekonomiczną H. Ce-
gielski – Poznań SA zostały podjęte działania re-
strukturyzacyjne mające na celu obniżenie kosztów
działalności w roku 2009 i latach następnych, posze-
rzenie działalności, znalezienie nowych rynków zby-
tu oraz pozyskanie środków obrotowych. Zamierze-
nia te zostały skonkretyzowane w opracowanej przez
zarząd i zatwierdzonej przez radę nadzorczą „Stra-
tegii H. Cegielski – Poznań SA na lata 2010–2012”.
Dokument obejmuje zarówno realizację zadań o cha-
rakterze doraźnym (w tym sprzedaż aktywów, zacią-
gnięcie zobowiązań finansowych zabezpieczonych na
1010
majątku spółki), jak też systemowych (w tym integra-
cję niektórych podmiotów wchodzących w skład gru-
py kapitałowej i wykorzystanie efektu synergii wy-
nikającego z połączenia tych podmiotów). Jako cele
strategiczne w strategii wskazano dostosowanie gru-
py HCP do funkcjonowania w warunkach zreduko-
wanego rynku stoczniowego, a następnie jej prywa-
tyzację przy udziale inwestorów strategicznych.
W ramach swoich kompetencji minister skarbu
państwa wspiera działania Zarządu H. Cegielski
– Poznań SA zmierzające do dostosowania działalno-
ści do zmniejszonego rynku stoczniowego poprzez
obniżenie kosztów działalności, poszerzanie profilu
działalności oraz pozyskanie środków finansowych
niezbędnych do funkcjonowania spółki w okresie
przejściowym. Ponadto podejmowane są działania
zmierzające do przeprowadzenia skutecznej prywa-
tyzacji grupy HCP.
Niemniej należy zaznaczyć, iż H. Cegielski – Po-
znań SA jako jednoosobowa spółka Skarbu Państwa
zobowiązana jest do przestrzegania przepisów praw-
nych, przede wszystkim: ustawy z dnia 15 września
2000 r. Kodeks spółek handlowych oraz ustawy
z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywa-
tyzacji, a także przepisów innych ustaw i aktów wy-
konawczych określających prawa i obowiązki orga-
nów spółek handlowych, w których Skarb Państwa
posiada akcje/udziały. Minister skarbu państwa wy-
konuje wobec ww. spółki kompetencje walnego zgro-
madzenia określone w cyt. aktach prawnych, tj. pra-
wa z posiadanych akcji.
Wobec powyższego działania ministra skarbu
państwa w stosunku do H. Cegielski – Poznań SA są
ograniczone obowiązującymi przepisami, w tym,
w szczególności art. 3751 Kodeksu spółek handlo-
wych, według którego walne zgromadzenie i rada
nadzorcza nie mogą wydawać zarządowi wiążących
poleceń dotyczących prowadzenia spraw spółki.
Należy wspomnieć, iż w przeszłości H. Cegielski
– Poznań SA uzyskiwał wsparcie dla przeprowadze-
nia restrukturyzacji. Ponieważ spółka otrzymała już
pomoc na cele restrukturyzacji, wykonała plan re-
strukturyzacji i zakończyła restrukturyzację, zgod-
nie z prawodawstwem Unii Europejskiej nie może
uzyskać dalszej pomocy publicznej na ratowanie czy
restrukturyzację. Pomoc publiczna udzielona była
przez Agencję Rozwoju Przemysłu SA w postaci po-
życzek sfinansowanych ze środków:
— specjalnego na cele wsparcia zadań określo-
nych w ustawie z dnia 30 października 2002 r. o po-
mocy publicznej dla przedsiębiorców o szczególnym
znaczeniu dla rynku pracy (Dz. U. Nr 213, poz. 1800,
z późn. zm.),
— budżetowych przyznanych RP przez Między-
narodowy Bank Odbudowy i Rozwoju. Obecna wyso-
kość zadłużenia z tego tytułu wobec ARP SA wyno-
si ok. 25 mln zł.
Dodatkowo ARP SA bierze czynny udział w dzia-
łaniach restrukturyzacyjnych. W ostatnich dniach
ARP SA udzieliła HCP komercyjnej pożyczki. Pro-
wadzone działania z zakresu odpowiedniego zarzą-
dzania przepływami pieniężnymi są szczególnie
istotne w kontekście zabezpieczenia wypłat wyna-
grodzeń i odpraw zwalnianym pracownikom. Nale-
ży podkreślić, iż do dnia sporządzenia niniejszej
odpowiedzi spółka wypłaciła wszystkie wymagane
odprawy.
Należy również podkreślić, iż trudna sytuacja
ekonomiczna H. Cegielski – Poznań SA w znaczącym
stopniu wynika z przyczyn niezależnych od spółki.
Ogółem recesja w przemyśle stoczniowym doprowa-
dziła do zamrożenia kapitału w HCP o wartości bli-
sko 125 mln zł (w tym niezrealizowane kontrakty ze
stoczni Wadan – ok. 58,4 mln zł). Po umniejszeniu
o otrzymane przedpłaty ze stoczni wartość netto za-
angażowania spółki w zatrzymaną produkcję wyno-
si ponad 85,2 mln zł, w tym ponad 30 mln zł stanowi
wartość produkcji zatrzymanej u dostawców – koope-
rantów HCP.
W wyniku utraty zamówień klientów i przycho-
dów ze sprzedaży w 2 połowie 2009 r. nastąpiło dra-
styczne pogorszenie sytuacji finansowej spółki (na
dzień 31.06.2009 r. spółka osiągnęła zysk ze sprzeda-
ży: 24 349 tys. zł i wynik netto: 10 222 tys. zł). Zobo-
wiązania znacząco przekraczają należności, a udział
zobowiązań przeterminowanych w wartości bilanso-
wej zbliża się do poziomu, przy którym należy rozpo-
cząć postępowanie upadłościowe.
Zła sytuacja ekonomiczna HCP wynika głównie
z kryzysu branży żeglugowej i wynikającej z tego
znacznej redukcji rynku stoczniowego, przy jednocze-
śnie występującej przewadze konkurencyjnej produ-
centów silników z Dalekiego Wschodu. W związku
z likwidacją polskich stoczni (w dotychczasowej for-
mie podmiotowej), ale także upadłości położonej na
terenie Niemiec stoczni Wadan (uprzednio Aker)
HCP obecnie nie posiada podpisanych kontraktów na
silniki napędu głównego statków.
Należy zaznaczyć, iż na dzień wydania postano-
wień o rozpoczęciu procesu kompensacji spółka po-
siadała 11 ważnych umów na dostawy silników dla
Stoczni Gdynia SA oraz 5 ważnych umów na do-
stawy silników dla Stoczni Szczecińskiej Nowa
sp. z o.o. Dostarczono 2 silniki do Stoczni Gdynia
SA oraz 1 silnik do Stoczni Szczecińskiej Nowa sp.
z o.o. Wstrzymanie produkcji dotyczyło zatem 9 sil-
ników napędu głównego dla Stoczni Gdynia SA oraz
4 silników napędu głównego dla Stoczni Szczeciń-
skiej Nowa sp. z o.o.
Niezależnie od produkcji na rzecz polskich stoczni
HCP produkował także silniki na eksport – w 2008 r.
spółka wykonała 11 silników na rynek krajowy i 10 sil-
ników na eksport, natomiast w 2009 r. sprzedano
3 silniki na rynek krajowy i 14 silników na eksport.
Dopiero pogłębienie się kryzysu na światowym ryn-
ku budowy statków pozbawiło HCP nowych kontrak-
tów eksportowych na 2010 r. oraz doprowadziło do
wycofania już złożonych zamówień.
Trzeba podkreślić, że spółka na bieżąco reaguje
na sytuację rynkową i intensywnie poszukuje zleceń

produkcyjnych zarówno w obszarze silników wyso-
kiej mocy, jak i w innych obszarach, w jakich może
wykorzystywać swoje możliwości technologiczne. Za-
równo Ministerstwo Skarbu Państwa, Agencja Roz-
woju Przemysłu SA, Ministerstwo Gospodarki, jak
i Urząd Marszałkowski w Poznaniu wspomagają
spółkę w poszukiwaniach źródeł przychodów – m.in.
ostatnie misje handlowe Argentyny oraz planowane
w styczniu 2010 r. do Bangladeszu czy Indii. W więk-
szości obecne uzgodnienia handlowe dotyczą kon-
traktów na budowę zespołów prądotwórczych, ale
jednocześnie spółka podejmuje starania pozyskania
zamówień na silniki napędu głównego statków.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie ochrony interesów pracowników
oraz innych osób związanych z prywatyzacją
KWB Adamów SA w Turku (13307)
W związku z interpelacją pani poseł Elżbiety
Streker-Dembińskiej z dnia 8 grudnia 2009 r. (znak
SPS-023-13307/09) w sprawie ochrony interesów
pracowników oraz innych osób związanych z prywa-
tyzacją KWB Adamów SA z siedzibą w Turku, uprzej-
mie informuję, iż ww. zagadnienie zostało już wyja-
śnione w odpowiedzi z dnia 4 listopada 2009 r. (znak:
MSP/DNWiPIII/WP/3999/KI/09) na interpelację
pani poseł z dnia 20 października 2009 r. (znak: SPS-
-023-12048/09).
Mając powyższe na względzie, uprzejmie proszę
o ponowne przyjęcie następujących wyjaśnień do
kwestii zawartej w pytaniu pani poseł: Czy, tak jak
według wcześniejszych zapewnień, pan minister
może zagwarantować, że zawarcie umowy sprzedaży
spółki z wybranym inwestorem nastąpi tylko wów-
czas, gdy inwestor strategiczny podpisze umowę spo-
łeczną, wynegocjowaną i uzgodnioną z zakładowymi
organizacjami związkowymi działającymi w KWB
Adamów SA w Turku?
Ministerstwo Skarbu Państwa zamierza zbyć pa-
kiet 85% akcji ww. spółek w trybie przewidzianym
przez ustawę z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercja-
lizacji i prywatyzacji (t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 171,
poz. 1397, z późn. zm.). Powołana wyżej ustawa oraz
wydane na jej podstawie rozporządzenia wykonawcze
gwarantują legalność i przejrzystość procesu prywa-
1011
tyzacji oraz jego odpowiednie tempo pozwalające na
podejmowanie rozważnych działań w tym zakresie.
Szczegółowy harmonogram oraz decyzje dotyczące
wyboru ścieżki prywatyzacji spółki będą podejmowa-
ne m.in. w oparciu o wykonane przez doradcę MSP
analizy przedprywatyzacyjne.
Pragnę jednocześnie poinformować, że decydują-
cym kryterium wyboru inwestora, zgodnie z obowią-
zującym prawem, jest uzgodniona z inwestorem cena
za akcje spółki. Odstąpienie od ceny jako kryterium
decydującego w tym zakresie może skutkować prze-
słanką udzielenia niedozwolonej pomocy publicznej,
a to co do zasady oznaczałoby naruszenie obowiązu-
jących przepisów prawa wspólnotowego.
W kwestii pakietu socjalnego pragnę przekazać,
że obowiązujące przepisy dotyczące procesu prywa-
tyzacji nie uzależniają zawarcia umowy sprzedaży
akcji spółki od uzgodnienia z inwestorem zobowiązań
związanych z ochroną interesów pracowników. Jed-
nocześnie pragnę zaznaczyć, iż obowiązujący stan
prawny nie wyklucza porozumienia się załogi z inwe-
storem w zakresie pakietu socjalnego. Ponadto nale-
ży podkreślić, iż niezależnie od struktury właściciel-
skiej zarówno Skarb Państwa, jak i prywatny inwe-
stor związani są treścią dotychczas zawartych umów
społecznych i jednocześnie zobowiązani do respekto-
wania ich postanowień.
Ponadto informuję, iż omówienie szczegółowych
kwestii związanych z procedurą i harmonogramem
prywatyzacji spółki jest przedmiotem cyklicznych
posiedzeń Komisji Trójstronnej z udziałem ministra
skarbu państwa oraz strony związkowej i świadczy
o konsekwentnym dialogu ze stroną społeczną za-
pewniającym możliwość pozyskania bezpośrednich
informacji o procesie prywatyzacji spółki.
Dziękując za zainteresowanie procesem prywaty-
zacji spółki Kopalnia Węgla Brunatnego Adamów SA
z siedzibą w Turku, mam nadzieję, że odpowiedź
udzielona na pytanie zawarte w interpelacji będzie
satysfakcjonująca.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie refundacji leków pacjentom
chorym na cukrzycę (13309)
W odpowiedzi na interpelację posłanki na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej pani Elżbiety Streker-Dem-
bińskiej przesłaną przy piśmie z dnia 8 grudnia 2009 r.
1012
(znak: SPS-023-13309/09) w sprawie refundacji le-
ków pacjentom chorym na cukrzycę, uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje:
Wzrost kosztów refundacji (spowodowany wieloma
różnymi czynnikami) w 2009 r. nie odbiega od pozio-
mu wzrostu w latach poprzednich, pomimo trudnej
sytuacji gospodarczej w Polsce. Wiąże się to jednak
z faktem, iż Ministerstwo Zdrowia podobnie jak organ
odpowiedzialny jakiegokolwiek innego państwa musi
podejmować decyzje o wprowadzaniu refundacji no-
wych leków ze szczególną rozwagą dla zapewnienia
stabilności budżetu płatnika publicznego.
Pragnę podkreślić, iż Narodowy Fundusz Zdro-
wia finansuje insuliny w ramach swoich możliwości
finansowych. W chwili obecnej bez wprowadzenia
nowych insulin na listę leków refundowanych pro-
gnozowany jest wzrost wydatków na insuliny w 2009 r.
w stosunku do 2008 r. o 31 mln zł.
Należy zaznaczyć, iż Ministerstwo Zdrowia pro-
wadzi transparentną i racjonalną politykę lekową
w oparciu o możliwości finansowe Narodowego Fun-
duszu Zdrowia oraz rekomendacje Rady Konsulta-
cyjnej Agencji Oceny Technologii Medycznych. Dla
zapewnienia stabilności finansowej systemu prowa-
dzone są intensywne negocjacje z przedstawicielami
przemysłu farmaceutycznego, co pozwala na uzyski-
wanie cen leków znacznie niższych niż na pozosta-
łych rynkach europejskich. Dzięki rekomendacjom
rady konsultacyjnej decyzje refundacyjne podejmo-
wane są w oparciu o przesłanki naukowe (Evidence
Based Medicine), zgodnie z najlepszymi europejskimi
standardami, a nie o psychologiczne chwyty marke-
tingowe stosowane przez inne podmioty.
Podejmując decyzję o nie wprowadzaniu na listy
leków refundowanych analogów insulin, Ministerstwo
Zdrowia brało pod uwagę również inne przesłanki,
jak: brak udokumentowanej różnicy w efektywności
klinicznej między analogami insuliny a dotychczas
refundowanymi (rekomendacja Rady Konsultacyjnej
AOTM nr 69/19/2008) oraz o wiele wyższą cenę dla
pacjenta, a także doniesienia dotyczące bezpieczeń-
stwa leków.
W przypadku zmiany powyższych okoliczności
będzie szansa powrotu do kwestii refundacji nowych
insulin analogowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie wyrażenia zgody na wydawanie
przez gminy ze środków własnych
brakujących środków na zwrot podatku
akcyzowego zawartego w cenie oleju
napędowego wykorzystywanego
do produkcji rolnej (13310)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
8 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13310/09, interpe-
lację pana posła Stanisława Steca w sprawie wyra-
żenia zgody na wydawanie przez gminy ze środków
własnych brakujących środków na zwrot podatku
akcyzowego zawartego w cenie oleju napędowego wy-
korzystywanego do produkcji rolnej, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Zgodnie z wyjaśnieniami przedstawionymi w pi-
śmie z dnia 17 grudnia 2009 r., znak: RR5/0602/0/
JWR/1/09/3731, stanowiącym odpowiedź na poprzed-
nią interpelację pana posła Stanisława Steca w dniu
17 grudnia 2009 r. podjęte zostały przez ministra fi-
nansów – zgodnie ze zgłoszonymi w tym zakresie
wnioskami ministra rolnictwa i rozwoju wsi – decyzje
o zwiększeniu budżetów wojewodów z przeznacze-
niem na dotację na paliwo rolnicze. Tym samym roz-
wiązany został problem środków na sfinansowanie
zwrotu podatku akcyzowego w drugim okresie płat-
niczym 2009 r.
Zwrot ten, zgodnie z ustawą z dnia 10 marca 2006 r.
o zwrocie podatku akcyzowego zawartego w cenie
oleju napędowego wykorzystywanego do produkcji
rolnej, jest zadaniem z zakresu administracji rządo-
wej, na realizację którego gminy mają otrzymać do-
tację celową z budżetu. Mając na względzie treść
art. 8 ust. 3 ww. ustawy, użycie przez ustawodawcę
sformułowania: gmina otrzymuje środki finansowe,
wskazuje, że chodzi o ich faktyczne przekazanie,
a nie tylko o zapewnienie, że zostaną przekazane.
Z przepisu tego wynika również, że samorząd nie ma
obowiązku finansowania zadań zleconych ze środ-
ków własnych, a nawet – jak wynika z praktyki nad-
zorczej prowadzonej przez regionalne izby obrachun-
kowe – wydatki te nie powinny być dofinansowywa-
ne ze środków własnych gmin, gdyż w ustawie nor-
mującej zwrot podatku akcyzowego nie przewidziano
tego typu rozwiązania.
Niezależnie od powyższego należy podkreślić, iż
podjęcie w dniu 17 grudnia 2009 r. decyzji w sprawie
zmian w budżecie z przeznaczeniem na zwiększenie
budżetów wojewodów stworzyło podstawy do rozwią-

zania problemu zapewnienia środków na zwrot części
podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju napę-
dowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie planowanej strefy zrzutu
dla samolotów F-16 w sąsiedztwie lotniska
Krzesiny (13311)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Stanisława Steca w sprawie pla-
nowanej strefy zrzutu dla samolotów F-16 w sąsiedz-
twie lotniska Krzesiny (SPS-023-13311/09), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Podstawą do wystąpienia dowódcy Sił Powietrz-
nych do marszałka woj. wielkopolskiego o ustanowie-
nie przestrzeni operacyjnej dla lotniska Poznań-
-Krzesiny przeznaczonej dla awaryjnego opuszczania
samolotu i awaryjnego zrzutu podwieszeń są zapisy
zawarte w Instrukcji operacyjnej lotniska Poznań-
-Krzesiny. Określono w niej uwarunkowania eksplo-
atacyjne statków powietrznych bazujących na tym
lotnisku, w tym przede wszystkim sytuacje awaryjne,
jakie mogą wystąpić na pokładzie statku powietrz-
nego, i związane z tym procedury. Zasady i procedu-
ry użytkowania samolotów F-16 bazujących na lotni-
sku Poznań-Krzesiny dodatkowo reguluje dokument
AFI 11-2F-16 Vol. 3 (Air Force Instruction).
Zgodnie z powyższym w celu maksymalizacji bez-
pieczeństwa dla aglomeracji miejskich i terenów za-
mieszkałych w przypadku ewentualnego wystąpienia
sytuacji awaryjnej na pokładzie statku powietrznego,
generującej konieczność jego awaryjnego opuszczenia
przez załogę (katapultowanie) lub zrzucenia podwie-
szeń zewnętrznych, umożliwiającego wykonanie awa-
ryjnego lądowania na lotnisku, została wyznaczona
strefa awaryjnego opuszczania samolotu i zrzutu pod-
wieszeń.
W celu zminimalizowania skutków ewentualnych
zdarzeń lotniczych strefy takie wyznaczane są w po-
bliżu lotnisk, nad obszarami niezurbanizowanymi.
Zgodnie z tą zasadą Dowództwo Sił Powietrznych
zwróciło się ze stosownym wnioskiem do marszałka
woj. wielkopolskiego o uwzględnienie przedmiotowej
przestrzeni operacyjnej w studium uwarunkowań
i kierunków zagospodarowania przestrzennego lo-
kalnych samorządów terytorialnych oraz planów
1013
miejscowych zagospodarowania przestrzennego. Umiej-
scowienie przestrzeni operacyjnej dla lotniska Po-
znań-Krzesiny przeznaczonej do awaryjnego opusz-
czania samolotu i awaryjnego zrzutu podwieszeń
było wielokrotnie konsultowane z przedstawicielami
Urzędu Wojewódzkiego oraz Urzędu Marszałkow-
skiego Województwa Wielkopolskiego. W konsekwen-
cji marszałek woj. wielkopolskiego zaakceptował lo-
kalizację przestrzeni operacyjnej i poinformował
o tym fakcie – pismem nr DI IV 009-7324/133/09
z dnia 17 września 2009 r. – burmistrza gminy Kór-
nik, gdyż przedmiotowa przestrzeń zlokalizowana jest
nad obszarem terytorialnie należącym do tej gminy.
Przestrzenie operacyjne awaryjnego opuszczania
samolotu i zrzutu podwieszeń są wyznaczone dla lot-
nisk wojskowych użytkujących samoloty bojowe typu
F-16, MiG-29 oraz Su-22. Dotyczy to, poza obiektem
Poznań-Krzesiny, następujących lotnisk: Łask, Mal-
bork, Mińsk Mazowiecki oraz Świdwin. Strefy awa-
ryjnego opuszczania samolotu i awaryjnego zrzutu
podwieszeń są utworzone w każdym państwie człon-
kowskim Organizacji Traktatu Północnoatlantyckie-
go w celu zminimalizowania ewentualnych skutków
i zagrożeń dla ludności oraz środowiska. Analogicz-
nie do lotnictwa wojskowego, również w lotnictwie
cywilnym wyznaczane są strefy awaryjnego zrzutu
paliwa na wypadek zaistnienia sytuacji awaryjnej
wymuszającej konieczność awaryjnego lądowania.
Podstawą normującą utworzenie wspomnianych
stref są obowiązujące międzynarodowe przepisy lot-
nictwa cywilnego, m.in. zawarte w Konwencji o mię-
dzynarodowym lotnictwie cywilnym, podpisanej
w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r., oraz przepisy kra-
jowe. Polska, jako sygnatariusz wspomnianej kon-
wencji oraz członek wielu międzynarodowych orga-
nizacji lotniczych, takich jak: Agencja Bezpieczeń-
stwa Transportu Lotniczego, Europejska Organiza-
cja ds. Bezpieczeństwa Żeglugi Powietrznej, Europej-
ski Urząd Lotnictwa Cywilnego, Międzynarodowa
Organizacja Lotnictwa Cywilnego, jest zobowiązana
do przestrzegania przepisów normujących zasady wy-
konywania lotów w przestrzeni powietrznej, w tym
utworzenia stref awaryjnego zrzutu paliwa.
Dodatkowo pragnę zwrócić uwagę na fakt, iż
przed 2001 r. obowiązywały inne zasady dotyczące
użytkowania przestrzeni powietrznej, a tym samym
operacyjnego funkcjonowania lotnisk wojskowych.
Proces zmian zasad, a w szczególności reorganizacji
podziału polskiej przestrzeni powietrznej, został za-
początkowany w 1999 r. przyjęciem dokumentu: jed-
nolity system zarządzania przestrzenią powietrzną
(zgodnie z zobowiązaniami międzynarodowymi). Jego
założeniem było zoptymalizowanie zasad wspólnego
wykorzystania elementów przestrzeni powietrznej
przez wszystkich jej użytkowników. W konsekwencji
Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej poddały wery-
fikacji potrzeby operacyjne realizacji zadań lotni-
czych, jak też tereny przylotniskowe będące w posia-
daniu polskiej armii. Z uwagi na fakt, że w tym okre-
sie tereny wokół lotnisk wojskowych w pełni zabez-
1014
pieczały operacyjne ich funkcjonowanie (strefy awa-
ryjnego zrzutu podwieszeń oraz katapultowania
były zlokalizowane na terenach należących do woj-
ska), nie występowała konieczność uzgadniania lo-
kalizacji przedmiotowych stref z samorządami te-
rytorialnymi.
Przedstawiając niniejsze wyjaśnienia, wyrażam
ufność, że uzna je Pan Marszałek za satysfakcjonu-
jące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski
Warszawa, dnia 24 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Stanisława Steca
i Krystyny Łybackiej
w sprawie skutków likwidacji
Centrum Logistyki Poczty Polskiej
Oddział Regionalny w Poznaniu (13312)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Steca i pani poseł
Krystyny Łybackiej, nr SPS-023-13312/09, w sprawie
likwidacji Centrum Logistyki Poczty Polskiej Od-
dział Regionalny w Poznaniu, przedstawiam, co na-
stępuje.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, iż Oddział Regio-
nalny Centrum Logistyki Poczty Polskiej w Poznaniu
nie został zlikwidowany, tylko przekształcony w od-
dział terenowy podległy oddziałowi regionalnemu
w Bydgoszczy. Przekształcenie to miało na celu
przede wszystkim racjonalizację struktury centrum
logistyki, dostosowanie zakresu zadań jednostek or-
ganizacyjnych tego centrum do faktycznych potrzeb
firmy i ograniczenie nadmiernie rozbudowanej admi-
nistracji. Kierownictwo Poczty Polskiej zapewnia, iż
cele te zostały osiągnięte.
W odpowiedzi na pytanie, jakie działania zamie-
rza resort infrastruktury podjąć w celu poprawienia
funkcjonowania Poczty Polskiej, wyjaśniam, że po
komercjalizacji Poczty Polskiej minister właściwy do
spraw łączności pełni w imieniu Skarbu Państwa rolę
udziałowca w spółce (w obecnej sytuacji jest jedynym
udziałowcem, a więc mając 100% głosów na walnym
zgromadzeniu, posiada uprawnienia przewidziane
dla walnego zgromadzenia). Poczta Polska SA funk-
cjonuje w oparciu o przepisy statutu spółki, który
stanowi w § 26 ust. 2, że wszelkie sprawy związane
z prowadzeniem spraw spółki, niezastrzeżone prze-
pisami prawa lub postanowieniami statutu dla wal-
nego zgromadzenia lub rady nadzorczej, należą do
kompetencji zarządu. Zarówno zarząd Poczty Polskiej,
jak i rada nadzorcza, która w myśl § 29 ust. 2 statutu
sprawuje nadzór nad działalnością spółki we wszyst-
kich dziedzinach jej działalności, otrzymały skierowa-
ne do ministra infrastruktury informacje na temat
funkcjonowania centrum logistyki w regionie poznań-
skim. Ponadto zwróciłem się do prezesa Zarządu Pocz-
ty Polskiej SA w celu uzyskania informacji o skutkach
przekształcenia Oddziału Regionalnego Centrum Lo-
gistyki Poczty Polskiej w Poznaniu.
Opierając się na uzyskanej odpowiedzi, informuję,
że badania terminowości przebiegu przesyłek prze-
prowadzone dla Poczty Polskiej przez niezależne or-
ganizacje nie wskazują na jej istotne zmiany. Porów-
nanie terminowości z trzech kwartałów br., a więc
sprzed reorganizacji centrum logistyki i po niej, po-
kazują, iż w regionie poznańskim w przypadku głów-
nych rodzajów przesyłek, tj. listów zwykłych priory-
tetowych, listów zwykłych ekonomicznych oraz pa-
czek pocztowych ekonomicznych, wskaźniki termi-
nowości utrzymane zostały na poziomie wyższym od
średniej krajowej. Natomiast w przypadku paczek
pocztowych priorytetowych, podczas gdy w I kwar-
tale br. terminowość w regionie była niższa od śred-
niej krajowej, to w II i III kwartale odnotowano lep-
sze od średniej wskaźniki terminowości. Ponadto
kierownictwo Poczty Polskiej podkreśla, iż wpływ
działalności centrum logistyki na wskaźniki jako-
ściowe jest jedynie częściowy, co wynika z regulami-
nu organizacyjnego Poczty Polskiej, a więc reorgani-
zacja centrum logistyki nie mogła mieć decydującego
wpływu na terminowość świadczenia usług.
W sprawie dostarczania przesyłek bez zachowa-
nia zasad bezpieczeństwa i ochrony danych osobo-
wych nieoznakowanymi samochodami Poczta Pol-
ska podjęła czynności kontrolne. Mają one na celu
ustalenie, czy pojazdy te są własnością prywatną
listonoszy, czy własnością firmy Transpost SA
świadczącej usługi na rzecz Poczty Polskiej. Jeśli
okaże się, że pojazdy te należą do firmy Transpost
SA, to oznaczać będzie, że firma ta naruszyła wa-
runki umowy z Pocztą Polską.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
zaprezentowane informacje w sposób wyczerpujący
wyjaśniają problem poruszony w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 15 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie stosowania art. 59 ust. 1 ustawy
o gospodarce nieruchomościami (13313)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
przekazaną przy piśmie z dnia 8 grudnia 2009 r.,
znak: SPS-023-13313/09, w sprawie stosowania prze-
pisu art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603, t.j. ze zm.) uprzejmie informuję, że
w latach 2003–2009 minister skarbu państwa doko-
nał na rzecz fundacji i organizacji pożytku publicz-
nego następujących darowizn nieruchomości z zasobu
nieruchomości Skarbu Państwa:
1. W dniu 29 stycznia 2003 r. przez ministra skar-
bu państwa zawarta została umowa darowizny na
rzecz Fundacji Pomocy Dzieciom i Młodzieży im. Kar-
dynała Wyszyńskiego w Szczecinie. Przedmiotem da-
rowizny była zabudowana nieruchomość położona
w Wisełce, gm. Wolin, oznaczona jako działki ewiden-
cyjne nr 196/7 i 196/8, o łącznej powierzchni 1,3877 ha
i wartości 2 105 018 zł, z przeznaczeniem na młodzie-
żowy ośrodek wypoczynkowy. W roku 2005 Minister-
stwo Skarbu Państwa przeprowadziło kontrolę wyko-
rzystania przez fundację przedmiotu darowizny. Wy-
niki kontroli potwierdziły, iż ww. nieruchomości zo-
stały zagospodarowane zgodnie z celem darowizny.
2. W dniu 26 lutego 2003 r. przez ministra skarbu
państwa zawarta została umowa darowizny na rzecz
Fundacji Rozwoju Ośrodka Akademickiego w Rze-
szowie. Przedmiotem darowizny były cztery lokale
mieszkalne stanowiące odrębne nieruchomości poło-
żone w Rzeszowie przy ul. Strzyżowskiej 30, obecnie
Krośnieńskiej 11, na działkach o numerach ewiden-
cyjnych 1344/3, 1345/4, 1347/15, 1348/15 w obrębie
215: lokal nr 19 o powierzchni użytkowej 42,66 m2,
lokal nr 20 o powierzchni użytkowej 57,27 m2, lokal
nr 21 o powierzchni użytkowej 44,46 m2, lokal nr 22
o powierzchni użytkowej 57,73 m2, o łącznej wartości
430 220 zł, z przeznaczeniem dla kadry naukowej
rzeszowskiego ośrodka akademickiego.
Przeprowadzona w 2005 r. kontrola wykorzysta-
nia darowizny potwierdziła prawidłowe wykorzysta-
nie mieszkań przez uprawnione osoby zgodnie z ce-
lem darowizny.
3. W dniu 29 kwietnia 2009 r. minister skarbu
państwa udzielił staroście żywieckiemu pełnomocnic-
twa do zawarcia umowy darowizny na rzecz Funda-
cji Pomocy Dzieciom w Żywcu. Umowa została zawar-
ta w dniu 4 czerwca 2009 r. Przedmiotem darowizny
była zabudowana nieruchomość składająca się z dzia-
łek ewidencyjnych o numerach 2848/4, 2848/5, 2848/7
1015
i 2848/11 o łącznej powierzchni 1,1166 ha i wartości
1 149 910 zł, z przeznaczeniem na cele statutowe
fundacji – prowadzenie Centrum Rehabilitacyjno-
-Edukacyjnego dla Dzieci. Z informacji uzyskanych
w Starostwie Powiatowym w Żywcu wynika, że nie-
ruchomość wykorzystywana jest zgodnie z celem
darowizny.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Krzysztof Hubert Łaszkiewicz
Warszawa, dnia 24 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie dokonania darowizny nieruchomości
z zasobów Lasów Państwowych
na rzecz organizacji pożytku publicznego
(13314)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
8 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13314/09, interpe-
lację posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie do-
konania darowizny nieruchomości z zasobu Lasów
Państwowych na rzecz organizacji pożytku publicz-
nego, przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Gospodarowanie lasami, gruntami i innymi nie-
ruchomościami Skarbu Państwa znajdującymi się
w zarządzie Lasów Państwowych regulują przepisy
ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U.
z 2005. r. Nr 45, poz. 435, ze zm.). Przepisy te mają
charakter szczególny (lex specialis) w odniesieniu do
przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospo-
darce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261,
poz. 2603, ze zm.), która reguluje w sposób ogólny
zasady gospodarowania nieruchomościami stanowią-
cymi własność Skarbu Państwa. Potwierdzeniem
tego jest przepis art. 2 ww. ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami stanowiący, że nie narusza ona in-
nych ustaw w zakresie dotyczącym gospodarki nie-
ruchomościami, w tym m.in. ustawy o lasach (art. 2
pkt 3). Oznacza to, że przepisy ustawy o lasach mają
pierwszeństwo przed uregulowaniami zawartymi
w ustawie o gospodarce nieruchomościami. Nato-
miast przepisy tej ostatniej mogą pełnić funkcję uzu-
pełniającą w przypadku, kiedy pewne kwestie nie
zostały uregulowane w ustawie szczególnej.
Zgodnie z przepisami ustawy o lasach Państwowe
Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe jest państwo-
wą jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowo-
1016
ści prawnej reprezentującą Skarb Państwa w za-
kresie zarządzanego mienia (art. 32 ust. 1 ww.
ustawy). W ramach sprawowanego zarządu Lasy
Państwowe m.in. gospodarują gruntami i innymi
nieruchomościami (art. 4 ust. 3 ustawy). Odbywa
się to w sposób ściśle określony przepisami zawar-
tymi w rozdziale 6a ww. ustawy „Gospodarowanie
mieniem Skarbu Państwa będącym w zarządzie
Lasów Państwowych”.
Przepisy te regulują możliwe formy prawne doty-
czące dysponowania lasami i innymi nieruchomo-
ściami Skarbu Państwa znajdującymi się w zarządzie
Lasów Państwowych, a także kompetencje kierowni-
ków poszczególnych jednostek organizacyjnych LP
w zakresie nabywania, zbywania, udostępniania lub
obciążania lasów, gruntów i innych nieruchomości.
Powyższe regulacje określają m.in., w jakich przy-
padkach może następować przeniesienie własności
lasów, gruntów i innych nieruchomości znajdujących
się w zarządzie Lasów Państwowych (sprzedaż, od-
danie w użytkowanie wieczyste, zamiana) bądź też
nieodpłatne ich przekazanie wymienionym w usta-
wie jednostkom uprawnionym do gospodarowania
nieruchomościami Skarbu Państwa lub odpłatne (co
do zasady) udostępnienie ich innym podmiotom
w formie użytkowania, dzierżawy lub najmu.
W przepisach tych brak jest jednak możliwości
dokonania darowizny nieruchomości własności Skar-
bu Państwa w zarządzie Lasów Państwowych na
rzecz organizacji pożytku publicznego na cel prowa-
dzonej działalności pożytku publicznego.
Pragnę w tym miejscu zauważyć, że zgodnie z art. 11
ustawy o gospodarce nieruchomościami organem re-
prezentującym Skarb Państwa w sprawach gospoda-
rowania nieruchomościami stanowiącymi własność
Skarbu Państwa jest starosta wykonujący zadania
z zakresu administracji rządowej. Jednocześnie w art. 21
określono, jakie nieruchomości wchodzą w skład za-
sobu nieruchomości Skarbu Państwa, którymi gospo-
daruje (nie zarządza) starosta na podstawie art. 23
tej ustawy.
Tak więc kompetencje i uprawnienia ministra
skarbu państwa, określone w art. 59 ust. 1 ustawy
o gospodarce nieruchomościami, nie dotyczą nierucho-
mości Skarbu Państwa znajdujących się w zarządzie
Lasów Państwowych. Uprawnienie ministra skarbu
państwa w zakresie dysponowania nieruchomościami
na rzecz określonych podmiotów dotyczy jedynie tych
nieruchomości, które należą do zasobu nieruchomości
Skarbu Państwa w rozumieniu przepisów art. 21 usta-
wy o gospodarce nieruchomościami i którymi gospo-
daruje starosta zgodnie z art. 23 tej ustawy.
Odnosząc się do zadanych w interpelacji posła Ta-
deusza Tomaszewskiego pytań, uprzejmie informuję,
że jakakolwiek organizacja pożytku publicznego (na-
wet dzierżawiąca nieruchomość od nadleśnictwa) nie
ma podstaw prawnych do wystąpienia z wnioskiem
o dokonanie na jej rzecz darowizny. Adresatem takie-
go wniosku nie może być ani minister skarbu, ani też
żaden kierownik jednostki organizacyjnej Lasów
Państwowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, że brak jest podstaw
prawnych do dokonania darowizny nieruchomości
z zasobu Lasów Państwowych na rzecz organizacji
pożytku publicznego na jej cele statutowe. Z tego też
względu nie stwierdzono przypadków przekazywania
nieruchomości Skarbu Państwa pozostających w za-
rządzie Lasów Państwowych w drodze darowizny na
podstawie przepisów ustawy o gospodarce nierucho-
mościami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o podatku od towarów i usług przewidującej
objęcie niepublicznych szkół językowych
22-procentową stawką podatku VAT (13315)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 8 grudnia 2009 r., znak: SPS-
-023-13315/09, przy którym przekazana została in-
terpelacja pani poseł Anny Bańkowskiej oraz grupy
posłów w sprawie objęcia niepublicznych szkół języ-
kowych 22-procentową stawką podatku od towarów
i usług, uprzejmie informuję.
Głównym celem projektu nowelizacji ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), przesłanego do uzgod-
nień międzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r. (pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług), jest
„przełożenie” wykorzystanej w załącznikach do usta-
wy klasyfikacji PKWiU z 1997 r. na klasyfikację
PKWiU z 2008 r.
W projekcie ustawy przewiduje się likwidację za-
łącznika nr 4, który określał zakres zwolnień od po-
datku przy zastosowaniu klasyfikacji statystycznych,
i przeniesienie uregulowań dotyczących tej tematyki
do treści ustawy. Wynika to z braku praktycznej
możliwości „przełożenia” obecnej klasyfikacji wyko-
rzystanej w tym załączniku na klasyfikację PKWiU
z 2008 r. w taki sposób, by zakres zwolnień był zgod-
ny z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia

28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu
podatku od wartości dodanej (Dziennik Urzędowy
Unii Europejskiej L 347/1 z późn. zm.).
Przy określaniu zakresu tych zwolnień uwzględ-
nione zostały przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady
oraz orzecznictwo ETS.
Obecnie zakłada się, że w zakresie usług eduka-
cyjnych zwolnieniem mają być objęte:
— usługi świadczone przez:
a) jednostki objęte systemem oświaty, w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształ-
cenia i wychowania,
b) uczelnie, placówki naukowe Polskiej Akademii
Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe – w zakre-
sie kształcenia na poziomie wyższym
– oraz dostawa towarów i świadczenie usług ściśle
z takimi usługami związane;
— usługi prywatnego nauczania na poziomie
przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, po-
nadgimnazjalnym i wyższym, świadczone przez na-
uczycieli;
— usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania oraz świadczenie usług i dostawa towarów
ściśle z tymi usługami związana, prowadzone w for-
mach przewidzianych w odrębnych przepisach;
— inne niż wyżej wymienione usługi nauczania
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredy-
tację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty
– wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją.
Zakres powyższego zwolnienia adresowany jest
m.in. do jednostek objętych systemem oświaty reali-
zujących usługi kształcenia, do których zalicza się
również placówki niepubliczne, które uzyskały wpis
do ewidencji prowadzonej przez jednostkę samorządu
terytorialnego.
Zgodnie z art. 82 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) osoby fizyczne i prawne mogą zakładać
placówki niepubliczne po uzyskaniu wpisu do ewi-
dencji prowadzonej przez jednostkę samorządu tery-
torialnego obowiązaną do prowadzenia odpowiednie-
go typu placówek publicznych.
Placówki niepubliczne mogą zatem być zakładane
i prowadzone przez osoby fizyczne lub osoby prawne
niebędące jednostkami samorządu terytorialnego.
W związku z powyższym szkoły językowe prowa-
dzone w formie placówek objętych takim wpisem ko-
rzystałyby z tego zwolnienia.
Inną możliwością korzystania ze zwolnienia od po-
datku będzie posiadanie akredytacji w rozumieniu
przepisów o systemie oświaty, o której mowa powyżej.
Ponadto zauważam, iż odnoszenie zwolnienia do
wszystkich podmiotów zajmujących się nauczaniem,
jeśli formy tego nauczania nie spełniają kryteriów
przewidzianych w ustawie o systemie oświaty, nie
jest zasadne, gdyż trudno byłoby powiązać takie
zwolnienie ze zwolnieniem podmiotów działających
w interesie publicznym, o którym mówi rozdział
2 „Zwolnienia dotyczące określonych czynności wy-
1017
konywanych w interesie publicznym” dyrektywy
2006/112/WE.
Wyjaśniam ponadto, iż projekt zmiany ustawy
o podatku od towarów i usług w zakresie zwolnień
dla usług edukacyjnych był uzgadniany z Minister-
stwem Edukacji Narodowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów
Elżbiety Streker-Dembińskiej
i Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie pobierania 22-procentowej stawki
podatku VAT od darowizn przekazanych
za pośrednictwem SMS-ów (13316)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 8 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13316/09,
przy którym przesłano interpelację posłów: pani Elż-
biety Streker-Dembińskiej i pana Tadeusza Toma-
szewskiego, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
uprzejmie informuję.
Chciałbym zapewnić, że w pełni doceniam spo-
łeczną rangę przedsięwzięć organizowanych przez
podmioty prowadzące działalność charytatywną. Do-
strzegam również ważną rolę, jaką w pozyskiwaniu
środków finansowych przez te organizacje spełnia
przeprowadzanie zbiórek publicznych w formie wy-
syłania SMS-ów na cele charytatywne.
Nie jest zasadny pogląd, że darowizny pieniężne
są opodatkowane podatkiem od towarów i usług
w wysokości 22%. Przepisy ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.) nie przewidują opodatkowania
darowizn pieniężnych. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1
tej ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów
i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne
świadczenie usług. Darowizny w formie pieniężnej
nie mieszczą się w tym katalogu.
Należy podkreślić, że połączenia telekomunika-
cyjne, w tym polegające na wysyłaniu SMS-ów,
w świetle przepisów ustawy z dnia 16 lipca 2004 r.
Prawo telekomunikacyjne (w tym m.in. art. 64) uzna-
wane są jako usługi telekomunikacyjne. Usługi tele-
komunikacyjne, w tym realizowane w zakresie prze-
syłania SMS-ów, z których należności przekazywane
są na cele charytatywne, podlegają opodatkowaniu
podatkiem od towarów i usług w wysokości 22%,
1018
zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.). Takie rozwiązanie jest zgodne z przepi-
sami unijnymi, w tym z dyrektywą 2006/112/WE
Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólne-
go systemu podatku od wartości dodanej (Dziennik
Urzędowy Unii Europejskiej L 347/1, z późn. zm.).
Polskie przepisy dotyczące podatku od towarów
i usług podlegają ścisłej harmonizacji w ramach tzw.
wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.
W systemie tym ogranicza się możliwości stosowania
stawek obniżonych podatku, zwolnień lub innych wy-
łączeń spod opodatkowania, do przypadków określo-
nych w obowiązujących dyrektywach Rady UE. Prze-
pisy dyrektywy nie przewidują takich preferencji dla
usług telekomunikacyjnych. Na tych samych zresztą
zasadach co SMS-y na cele charytatywne, funkcjo-
nują połączenia telefoniczne i SMS-y za tzw. podwyż-
szoną odpłatnością, które działają na tej samej pod-
stawie prawnej i wykorzystywane są w innych celach
(infolinie, konkursy, gry).
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że
jeżeli pojawi się możliwość zmiany obecnych uregu-
lowań w odniesieniu do tzw. SMS-ów charytatyw-
nych, przepisy w tym zakresie zostaną zmienione.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Marzeny Okła-Drewnowicz
w sprawie ponoszenia przez szkoły,
które skorzystały z programu MEN
„Pracownie komputerowe dla szkół”, opłat
za korzystanie z domen internetowych (13317)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pani poseł Marzeny Okła-Drewnowicz zawartą w pi-
śmie, nr SPS-023-13317/09, z 1 grudnia 2009 r.,
w sprawie ponoszenia przez szkoły opłat za korzysta-
nie z domen internetowych, uprzejmie informuję.
W związku z napływającymi informacjami od wo-
jewódzkich koordynatorów edukacji informatycznej
z kuratoriów oświaty z obszaru południowej Polski
oraz dyrektorów szkół w sprawie żądań zapłaty na-
leżności na rzecz firmy Polska Poczta Elektroniczna
SA, Departament Zwiększania Szans Edukacyjnych
Ministerstwa Edukacji Narodowej podjął działania
w celu wyjaśnienia sprawy. Dlatego też zwrócił się
w dniu 30 listopada 2009 r. do pana J. M. Dyrektora
Generalnego Microsoft sp. z o.o. – firmy, która wspie-
rała wykonawców projektu MEN w instalacji domen
internetowych – oraz pana M. Ch. Dyrektora Nauko-
wej i Akademickiej Sieci Komputerowej (NASK) – in-
stytucji, która rejestrowała powyższe domeny na
rzecz firmy Polska Poczta Elektroniczna SA.
Do firmy Microsoft zwróciliśmy się z zapytaniem,
czy dostarczony produkt SBS 2003, który został za-
instalowany z pakietu przygotowanego przez eksper-
tów Microsoft sp. z o.o., musi korzystać z wyżej wy-
mienionych domen zewnętrznych, czy też może dzia-
łać lokalnie, a także czy też możliwe jest we współ-
działaniu z firmą Microsoft dokonanie zamiany do-
men na zarejestrowane przez szkoły domeny własne
służące głównie utrzymaniu stron internetowych da-
nej szkoły.
Naukową i Akademicką Sieć Komputerową popro-
siliśmy o informację, kto był dotychczasowym wła-
ścicielem zarejestrowanych w NASK domen typu
sbsmen.edu.pl, sbs.edu.pl i sbsmenis.edu.pl oraz kto
jest obecnie ich właścicielem i użytkownikiem.
Z otrzymanych wyjaśnień od firmy Microsoft wy-
nika, że: …używanie wskazanych adresów w ramach
sieci wewnętrznej szkół – a jest to domyślna konfigu-
racja serwerów – nie stanowi naruszenia praw umów
o rejestrację domen internetowych zawartych przez
Polską Pocztę Elektroniczną SA z NASK. W przypad-
ku gdy użytkownicy systemów próbują wchodzić na
domeny zewnętrzne o określonych adresach lub na
domeny te spływają zwrotne informacje od innych
użytkowników Internetu, nie oznacza to jeszcze, że
szkoły korzystają z takich zewnętrznych domen wy-
żej wymienionej firmy…”.
Firma Microsoft poinformowała też, że zmiana
nazw domen używanych lokalnie w szkolnym labo-
ratorium jest możliwa w przypadku całkowitej rein-
stalacji systemu, natomiast NASK potwierdził, że
abonentem nazw domen sbsmen.edu.pl, sbs.edu.pl
i sbsmenis.edu.pl jest Polska Poczta Elektroniczna
SA, ul. Azot 2, 43–600 Jaworzno. Abonent wskazany
powyżej jest także podmiotem, który uprzednio do-
konał rejestracji przedmiotowych nazw domen.
Uprzejmie informuję panią poseł, że wszystkie
domeny funkcjonujące w pracowniach korzystają-
cych z systemu Microsoft Small Business Server były
zainstalowane w ramach projektu Sektorowego Pro-
gramu Operacyjnego „Rozwój Zasobów Ludzkich”
pod nazwą „Pracownie komputerowe dla szkół”.
Miały one charakter domen tymczasowych i ad-
ministratorzy szkolnych pracowni chcąc uruchamiać
usługi zewnętrzne (np. pocztę elektroniczną) powin-
ni dokonać reinstalacji serwerów na wykupione przez
szkoły domeny zewnętrzne. Szkoły, które nie doko-
nały tych czynności dotychczas, a posiadają wykupio-
ne w NASK własne domeny do użytku szkolnego
(własna strona internetowa, własne konta poczty
elektronicznej itp.), powinny dokonać niezwłocznej
zamiany domen. Pozostawanie na dotychczasowych

domenach instalacyjnych może być dozwolone jedy-
nie wówczas, gdy serwery obsługują wewnętrzną sieć
szkolną (intranetową).
Informuję również, że w dniu 15 grudnia 2009 r.
na stronie Ministerstwa Edukacji Narodowej ukazał
się komunikat skierowany do dyrektorów szkół i pla-
cówek oświatowych o możliwości reinstalacji serwe-
rów na własne domeny. Efektem tej operacji będzie
uniezależnienie się od domen zarejestrowanych przez
Polską Pocztę Elektroniczną SA, co wyeliminuje pro-
blem obowiązku ponoszenia opłat za użytkowanie
domen ww. firmy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
oraz grupy posłów
w sprawie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 30 sierpnia 2009 r. dotyczącego
świadczeń gwarantowanych z zakresu
rehabilitacji leczniczej (13319)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów: Marka Krząkały, Ryszarda Za-
wadzkiego i Jarosława Pięty, przekazaną przy piśmie
pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia
8 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13319/09, dotyczą-
cą rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu rehabilitacji leczniczej uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.) wraz z aktami wykonawczymi, w tym rozporzą-
dzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu re-
habilitacji leczniczej (Dz. U. Nr 140, poz. 1145). Zgod-
nie z załącznikiem nr 1 pkt 3b do ww. rozporządzenia
ministra zdrowia rehabilitacja dzieci z zaburzeniami
wieku rozwojowego w ośrodku lub oddziale dziennym
wynosi dla jednego świadczeniobiorcy 120 dni w roku
kalendarzowym.
Odnosząc się do zgłoszonego w interpelacji pro-
blemu niezapewnienia świadczeniobiorcom możliwo-
ści wydłużenia czasu trwania rehabilitacji ponad
1019
wskazane 120 dni w roku kalendarzowym, co było
dostępne w oparciu o zarządzenie prezesa NFZ, po-
twierdzam, iż zgodnie z zarządzeniem nr 85/2008/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
15 października 2008 r. w sprawie określenia warun-
ków zawierania i realizacji umów w rodzaju rehabi-
litacja lecznicza, ze zm., czas trwania rehabilitacji
dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego w ośrodku
i w oddziale dziennym wynosił do 120 osobodni
w roku kalendarzowym, z możliwością przedłużenia
na podstawie decyzji dyrektora właściwego oddziału
funduszu. Uprzejmie informuję, że możliwość wydłu-
żenia okresu rehabilitacji powyżej 120 dni na podsta-
wie zgody indywidualnej dyrektora oddziału NFZ nie
została zagwarantowana w ww. rozporządzeniu mi-
nistra zdrowia ze względów formalnoprawnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Zdrowia dostrzega potrzebę uelastycznienia
czasu trwania rehabilitacji leczniczej w indywidual-
nych przypadkach ze względów medycznych. Na ko-
nieczność wprowadzenia zmian w przedmiotowym
rozporządzeniu zwrócili uwagę również świadczenio-
dawcy oraz organizacje zrzeszające świadczeniobior-
ców, wskazując w korespondencji kierowanej do Mi-
nisterstwa Zdrowia na specyfikę poszczególnych
świadczeń z zakresu rehabilitacji leczniczej i zasad-
ność wdrożenia rozwiązań, które pozwoliłyby na sfi-
nansowanie ze środków publicznych przez NFZ
świadczeń rehabilitacji leczniczej udzielonych w cza-
sie odpowiadającym potrzebom zdrowotnym osoby
rehabilitowanej oraz celowi leczniczemu, któremu
służy rehabilitacja.
W związku z powyższym, odpowiadając na pyta-
nie zawarte w interpelacji, czy ministerstwo planuje
zmienić powyższy punkt niniejszego aktu prawnego,
uwzględniając sygnały płynące ze środowisk, których
dotyczy owo rozporządzenie, uprzejmie informuję, że
postulowana zmiana ww. rozporządzenia stanowi
przedmiot bieżących analiz Ministerstwa Zdrowia.
Decyzja odnośnie zapewnienia możliwości przedłu-
żenia czasu trwania rehabilitacji dzieci z zaburzenia-
mi wieku rozwojowego w ośrodku/oddziale dziennym
powyżej 120 dni w roku kalendarzowym, w drodze
nowelizacji przedmiotowego aktu wykonawczego, zo-
stanie podjęta po wypracowaniu właściwego rozwią-
zania w tym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
1020
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Żylińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie podjęcia przez MRiRW działań
w zakresie analizy projektu krajowego
programu dotyczącego zwalczania
niektórych serotypów Salmonella
w stadach indyków rzeźnych na lata 2010–2012
(13324)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Adama Żylińskiego, Tade-
usza Naguszewskiego i Mirona Sycza w sprawie
„Krajowego programu zwalczania niektórych sero-
typów salmonella w stadach indyków rzeźnych na
lata 2010–2012”, przesłaną przy piśmie nr SPS-023-
-13324/09 z dnia 8 grudnia br., uprzejmie informuję,
co następuje.
Pojęcie gospodarstwo zostało zdefiniowane w art. 2
pkt 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdro-
wia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwie-
rząt (Dz. U. z 2008 r. Nr 213, poz. 1342) i należy rozu-
mieć je jako: obiekty budowlane, przestrzenie wolne lub
inne miejsca, gdzie przebywają zwierzęta gospodarskie,
a w przypadku zwierząt akwakultury.
Przez pojęcie stada rozumie się: zwierzę albo
zwierzęta tego samego gatunku przebywające na te-
renie tego samego gospodarstwa i mające ten sam
status epizootyczny, przy czym w przypadku drobiu
są to zwierzęta przebywające w tym samym pomiesz-
czeniu lub ogrodzonym miejscu.
W przypadku kiedy w wyniku pobrania prób w sta-
dzie indyków rzeźnych przez powiatowego lekarza we-
terynarii wykryto w jednej lub więcej prób pałeczki
salmonella typhimurium lub salmonella enteritidis,
albo został wykryty efekt hamujący wzrostu bakterii,
wówczas stado takie zostaje uznane za zakażone.
Po uzyskaniu dodatniego wyniku badań labora-
toryjnych w kierunku serotypu salmonella objętego
programem lub wykryciu efektu hamującego wzrost
bakterii w próbach pobranych z inicjatywy hodowcy
powiatowy lekarz weterynarii nakazuje m.in. w dro-
dze decyzji administracyjnej odosobnienie indyków
znajdujących się w gospodarstwie w poszczególnych
obiektach budowlanych lub w innych obiektach,
w których są one utrzymywane, oraz zakazuje w dro-
dze decyzji administracyjnej przemieszczania indy-
ków z gospodarstwa i do gospodarstwa oraz ze stada
i do stada w obrębie gospodarstwa. W tym gospodar-
stwie powiatowy lekarz weterynarii pobiera próbki
do badań diagnostycznych we wszystkich stadach.
Powiatowy lekarz weterynarii może odstąpić od tej
czynności, gdy mięso pochodzące z indyków z tych
stad jest przeznaczone do obróbki cieplnej lub innego
rodzaju obróbki gwarantującej zabicie pałeczek sal-
monella. Powyższe działanie jest zgodnie z ust. 1 lit. b
(iii) tiret trzeci załącznika do rozporządzenia (WE)
nr 584/2008 z dnia 20 czerwca 2008 r. wykonującym
rozporządzenie (WE) nr 2160/2003 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady w odniesieniu do wspólnotowego
celu ograniczenia częstości występowania salmonel-
li enteritidis i salmonelli typhimurium u indyków
(Dz. Urz. UE L 162 z 21.06.2008, str. 3).
Jednakże biorąc pod uwagę specyfikę hodowli in-
dyków rzeźnych oraz bezpieczeństwo epizootyczne,
główny lekarz weterynarii zaproponował umieszcze-
nie w projekcie rozporządzenia Rady Ministrów
w sprawie wprowadzenia „Krajowego programu zwal-
czania niektórych serotypów salmonella w stadach
indyków rzeźnych na lata 2010–2012” następującego
zapisu: ust. 1.9.3. Powiatowy lekarz weterynarii po
przeprowadzeniu analizy ryzyka w gospodarstwie,
uwzględniającej zalecenia wskazane w pkt 2.3., może
odstąpić od zakazu przemieszczania indyków do go-
spodarstwa określonego w ust. 1.9.3. pkt 5 lit.b.
Powyższy zapis umożliwi powiatowemu lekarzowi
weterynarii odstąpienie od zakazu przemieszczania
indyków do gospodarstwa ze stadem zakażonym pod
warunkiem, że gospodarstwo zachowa zasady bioase-
kuracji. Takie odstępstwo pozwoli na zachowanie
ciągłości produkcyjnej w gospodarstwie.
W przypadku uzyskania dodatniego wyniku ba-
dań laboratoryjnych w kierunku serotypu salmonel-
la objętego programem lub wykrycia efektu hamują-
cego wzrost bakterii w próbach pobranych z inicja-
tywy powiatowego lekarza weterynarii powiatowy
lekarz weterynarii zakazuje przemieszczania indy-
ków ze stada zakażonego z gospodarstwa i do stada
zakażonego w gospodarstwie oraz ze stada do stada
w obrębie gospodarstwa, chyba że drób przed zakoń-
czeniem tuczu, na wniosek hodowcy, zostanie prze-
mieszczony bezpośrednio do rzeźni celem uboju.
Odnosząc się do drugiego pytania, uprzejmie wy-
jaśniam, że każda sytuacja stanowiąca zagrożenie
dla zdrowia i życia zwierząt, a co za tym idzie konse-
kwencji finansowych dla hodowcy, wymaga indywi-
dualnego podejścia. Decyzja o podjęciu leczenia indy-
ków zależy od lekarza weterynarii opiekującego się
stadem. Podkreślenia wymaga jednak fakt, że zgod-
nie z art. 2 ust. 2 rozporządzenia Komisji Europej-
skiej nr 1177/2006 z dnia 1 sierpnia 2006 r. w sprawie
wykonania rozporządzenia (WE) nr 2160/2003 Par-
lamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do wy-
mogów dotyczących stosowania szczególnych metod
kontroli w ramach krajowych programów zwalczania
salmonelli u drobiu (Dz.U. L 212 z dnia 2.08.2006,
str. 3) leczenie powinno być stosowane wyłącznie
w stosunku do drobiu wykazującego objawy klinicz-
ne, a nie w celu uwalniania zakażonych stad od pa-
łeczek salmonella.
Przy pobieraniu prób do badań laboratoryjnych
w przypadku stosowania weterynaryjnych produk-
tów leczniczych w stadach indyków rzeźnych należy
przestrzegać zapisów ust. 2.2.2 załącznika do rozpo-
rządzenia Komisji (WE) nr 584/2008.

Uprzejmie informuje Pana Marszałka, że zgodnie
z programem podmioty utrzymujące indyki rzeźne
mają obowiązek pobierać próby do badań laborato-
ryjnych na 3 tygodnie przed planowanym przemiesz-
czeniem indyków do rzeźni, natomiast powiatowy
lekarz weterynarii za każdym razem, gdy organ uzna
to za niezbędne.
Równocześnie chciałbym podkreślić, że przedmio-
towy program pod względem merytorycznym został
zatwierdzony decyzją Komisji Europejskiej nr 2009/
771/WE z dnia 20 października 2009 r. zatwierdza-
jącą niektóre krajowe programy zwalczania salmo-
nelli u indyków (Dz.U. L 275 z 21.10.2009 r. str. 28).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o podatku od towarów i usług, przewidującego
obłożenie niepublicznych szkół językowych
22-procentową ,stawką podatku VAT (13325)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 11 grudnia 2009 r., znak:
SPS-023-13325/09, przy którym została przekazana
interpelacja poselska pana Mirosława Pawlaka, posła
na Sejm RP, dotycząca objęcia niepublicznych szkół
językowych 22-procentową stawką podatku od towa-
rów i usług, uprzejmie informuję.
Głównym celem projektu nowelizacji ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), przesłanego do
uzgodnień międzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r.
(projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od to-
warów i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz
ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług), jest „przełożenie” wykorzystanej w załącz-
nikach do ustawy klasyfikacji PKWiU z 1997 r.
na klasyfikację PKWiU z 2008 r. W projekcie ustawy
przewiduje się likwidację załącznika nr 4, który okre-
ślał zakres zwolnień od podatku z zastosowaniem
klasyfikacji statystycznych i przeniesienie uregulo-
wań dotyczących tej tematyki do treści ustawy. Wy-
nika to z braku praktycznej możliwości „przełożenia”
obecnej klasyfikacji wykorzystanej w tym załączniku
na klasyfikację PKWiU z 2008 r. w taki sposób, aby
zakres zwolnień był zgodny z przepisami dyrektywy
2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.
w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości
dodanej (Dz. Urz. UE L 347/1 z późn. zm.). Przy okre-
1021
ślaniu zakresu tych zwolnień uwzględnione zostały
przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady oraz orzecz-
nictwo ETS. Obecnie zakłada się, że w zakresie usług
edukacyjnych zwolnieniem mają być objęte:
— usługi świadczone przez:
a) jednostki objęte systemem oświaty w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty w zakresie kształ-
cenia i wychowania,
b) uczelnie, placówki naukowe Polskiej Akademii
Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe w zakresie
kształcenia na poziomie wyższym
– oraz dostawa towarów i świadczenie usług ściśle
z takimi usługami związane,
— usługi prywatnego nauczania na poziomie
przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, po-
nadgimnazjalnym i wyższym, świadczone przez na-
uczycieli,
— usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania oraz świadczenie usług i dostawa towarów
ściśle z tymi usługami związana, prowadzone w for-
mach przewidzianych w odrębnych przepisach,
— inne niż wyżej wymienione usługi nauczania
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredy-
tację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty
– wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją.
Zakres powyższego zwolnienia adresowany jest
m.in. do jednostek objętych systemem oświaty reali-
zujących usługi kształcenia, do których zalicza się
również placówki niepubliczne, które uzyskały wpis
do ewidencji prowadzonej przez jednostkę samorządu
terytorialnego. Zgodnie z art. 82 ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) osoby fizyczne i praw-
ne mogą zakładać placówki niepubliczne po uzyska-
niu wpisu do ewidencji prowadzonej przez jednostkę
samorządu terytorialnego obowiązaną do prowadze-
nia odpowiedniego typu placówek publicznych. Pla-
cówki niepubliczne mogą zatem być zakładane i pro-
wadzone przez osoby fizyczne lub osoby prawne
niebędące jednostkami samorządu terytorialnego.
W związku z powyższym szkoły językowe prowadzo-
ne w formie placówek objętych takim wpisem korzy-
stałyby z tego zwolnienia. Inną możliwością korzy-
stania ze zwolnienia od podatku będzie posiadanie
akredytacji w rozumieniu przepisów o systemie
oświaty, o której mowa powyżej. Ponadto zauważam,
iż odnoszenie zwolnienia do wszystkich podmiotów
zajmujących się nauczaniem, jeśli formy tego naucza-
nia nie spełniają kryteriów przewidzianych w usta-
wie o systemie oświaty, nie jest zasadne, gdyż trudno
byłoby powiązać takie zwolnienie ze zwolnieniem
podmiotów działających w interesie publicznym,
o którym mówi rozdział 2: Zwolnienia dotyczące
określonych czynności wykonywanych w interesie
publicznym dyrektywy 2006/112/WE.
Ponadto informuję, że projekt przedmiotowej
ustawy był poddany konsultacjom społecznym, jak
również zainteresowane podmioty mogły się z nim
zapoznać, bowiem był umieszczony na stronach in-
ternetowych Ministerstwa Finansów. W związku ze
1022
zgłaszanymi uwagami do projektu oraz po konsulta-
cjach z Ministerstwem Edukacji Narodowej zostały
zmienione pierwotne zapisy projektu odnoszące się
do zakresu usług edukacyjnych objętych zwolnieniem
od podatku od towarów i usług. Trudno zgodzić się z
postawioną przez pana posła w interpelacji tezą, że
konsekwencją proponowanych rozwiązań będzie
wzrost szarej strefy tych usług. Przede wszystkim
należy zwrócić uwagę, że szkoły działające w for-
mach, o których mowa powyżej, nadal będą korzy-
stały ze zwolnienia. Poza tym organy podatkowe
będą w zakresie tych usług przeprowadzały kontrole
na ogólnych zasadach, podobnie jak w innych przy-
padkach. Jednocześnie w mojej ocenie ograniczenie
możliwości stosowania zwolnienia do usług eduka-
cyjnych świadczonych w formie placówek oświato-
wych lub posiadających akredytację wpłynie wręcz
na ograniczenie zjawiska szarej strefy w zakresie
usług edukacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mieczysława Golby
w sprawie likwidacji Wojskowego Zakładu
Remontowo-Budowlanego w Jarosławiu (13326)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mieczysława Golby w sprawie
likwidacji Wojskowego Zakładu Remontowo-Budow-
lanego w Jarosławiu (SPS-023-13326/09), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Resort obrony narodowej ma świadomość faktu,
że likwidacja lub przeniesienie jednostki organizacyj-
nej sektora finansów publicznych oraz związane
z tym ewentualne zmniejszenie zatrudnienia może
prowadzić do negatywnych skutków dla społeczności
lokalnej. W związku z tym wszelkie decyzje dotyczą-
ce przekształcenia poszczególnych jednostek organi-
zacyjnych poprzedzane są wnikliwą oceną, z uwzględ-
nieniem potrzeb i oczekiwań poszczególnych miejsco-
wości oraz regionów.
Konieczne zmiany dotyczące funkcjonowania tzw.
jednostek pozabudżetowych w resorcie obrony naro-
dowej wynikają z wejścia w życie z dniem 1 stycznia
2010 r. ustaw z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240) oraz Przepisy
wprowadzające ustawę o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 157, poz. 1241). W związku z przewidzianą w ure-
gulowaniach powyższych aktów prawnych reorgani-
zacją sektora finansów publicznych Ministerstwo
Obrony Narodowej prowadzi obecnie wielokierunko-
we prace i analizy mające na celu zapewnienie cią-
głości oraz efektywności realizacji wykonywanych
przez gospodarstwa pomocnicze zadań niezbędnych
dla zaspokojenia potrzeb Sił Zbrojnych Rzeczypospo-
litej Polskiej.
Zgodnie z wypracowanymi w resorcie obrony na-
rodowej kierunkami działań na rzecz wykonania po-
stanowień wspomnianych ustaw, zakłada się nastę-
pujące możliwości zmian organizacyjnych:
— likwidację gospodarstwa pomocniczego przy
jednoczesnej rezygnacji z pozyskiwania dostarczanej
przez nie usługi,
— likwidację gospodarstwa pomocniczego bez przej-
mowania do finansowania z budżetu resortu obrony
narodowej zadania wytworzenia usługi dotychczas do-
starczanej przez gospodarstwo na rzecz dokonywania
jej zakupu poza resortem obrony narodowej,
— likwidację gospodarstwa pomocniczego przy
przejęciu finansowania zadania wytworzenia usługi
przez budżet resortu obrony narodowej.
Mając na uwadze zakres usług świadczonych przez
wojskowe zakłady remontowo-budowlane, uprzejmie
informuję, że obecnie rozważana jest możliwość włą-
czenia ich do rejonowych zarządów infrastruktury.
Szczegółowy harmonogram reorganizacji jednostek
pozabudżetowych funkcjonujących w resorcie obrony
narodowej zostanie opracowany do końca bieżące-
go roku, zgodnie z postanowieniami decyzji z dnia
1 grudnia 2009 r. nr 399/MON ministra obrony na-
rodowej w sprawie organizacji procesu likwidacji
w resorcie obrony narodowej zakładów budżetowych
i gospodarstw pomocniczych oraz utworzenia nowych
form organizacyjno-prawnych (Dz. Urz. MON Nr 22,
poz. 243).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Suskiego
w sprawie zmniejszenia w ustawie budżetowej
na rok 2010 dotacji dla samorządów
zawodów medycznych (13327)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 11 grudnia 2009 r., nr SPS-
-023-13327/09, interpelacją pana posła Marka Su-

skiego w sprawie zmniejszenia w ustawie budżetowej
na rok 2010 dotacji dla samorządów zawodów me-
dycznych proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień.
Dotacje dla samorządów zawodów medycznych
z przeznaczeniem na pokrycie kosztów czynności
przejętych od organów administracji państwowej,
w tym dla izb pielęgniarek i położnych, przyznawane
są z budżetu państwa, z części, którą dysponuje mi-
nister właściwy do spraw zdrowia.
Dotacje na powyższy cel zaplanowane zostały
w projekcie ustawy budżetowej na rok 2010, w części
46: Zdrowie, w dziale 851: Ochrona zdrowia zgodnie
z propozycją ministra zdrowia.
W dniu 18 grudnia 2009 r. Sejm uchwalił ustawę
budżetową na rok 2010 i skierował ją do rozpatrzenia
do Senatu. W ustawie tej zaplanowana została w czę-
ści 83: Rezerwy celowe, poz. 51 rezerwa celowa
w kwocie 620 000 tys. zł na realizację programu wie-
loletniego pn. „Wsparcie jednostek samorządu tery-
torialnego w działaniach stabilizujących system
ochrony zdrowia” (350 000 tys. zł) oraz dofinansowa-
nie innych zadań w dziale: Ochrona zdrowia (270 000
tys. zł).
Środki z tej rezerwy w kwocie 270 000 tys. zł prze-
znaczone są na dofinansowanie takich strategicznych
zadań, jak: wysokospecjalistyczne świadczenia zdro-
wotne, leczenie antyretrowirusowe osób żyjących
z wirusem HIV, zakup preparatów do obowiązko-
wych szczepień ochronnych oraz świadczenia zdro-
wotne udzielane na rzecz osób nieposiadających
uprawnień z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego.
Podziału tej rezerwy w toku wykonywania usta-
wy budżetowej na 2010 r. dokona minister zdrowia.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Suskiego
w sprawie reorganizacji Wojskowej Komendy
Uzupełnień w Grójcu (13328)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Suskiego w sprawie
reorganizacji Wojskowej Komendy Uzupełnień w Grój-
cu (SPS-023-13328/09), uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
1023
Wynikające z oczekiwań społecznych odstąpienie
od obligatoryjnych form pełnienia służby wojskowej
spowodowało zasadnicze ograniczenie zadań realizo-
wanych przez wojskowe komendy uzupełnień.
W wyniku analiz stwierdzono, że utrzymywanie
dotychczasowej liczby wojskowych komend uzupeł-
nień i związane z tym ponoszenie kosztów przez re-
sort obrony narodowej jest niecelowe.
Ustalono optymalną liczbę osiemdziesięciu pięciu
wojskowych komend uzupełnień jako niezbędną do
zapewnienia realizacji zadań operacyjno-obronnych
i uzupełnieniowych zarówno w czasie pokoju, jak też
w przypadku zagrożenia państwa i wprowadzenia
obowiązku pełnienia zasadniczej służby wojskowej.
Konieczne było zatem wytypowanie katalogu
trzydziestu ośmiu wojskowych komend uzupełnień
przewidywanych do rozformowania, co znalazło od-
zwierciedlenie w projekcie rozporządzenia ministra
obrony narodowej zmieniającego rozporządzenie
w sprawie wojewódzkich sztabów wojskowych i woj-
skowych komend uzupełnień, który znajduje się obec-
nie na etapie uzgodnień międzyresortowych. Przewi-
duje się, że zaplanowane w nim zmiany wejdą w życie
z dniem 1 stycznia 2011 r.
Podkreślenia wymaga, że dokonywane analizy
dotyczyły wszystkich aspektów funkcjonowania ad-
ministracji wojskowej na terenie całego kraju, nato-
miast przytaczane w interpelacji argumenty z powo-
dzeniem mogą być stosowane w odniesieniu do do-
wolnej wojskowej komendy uzupełnień, która byłaby
wytypowana do rozformowania.
Odnosząc się do szczegółowych pytań pana posła
Marka Suskiego, pragnę poinformować, że zastoso-
wane zostały jednolite kryteria do wszystkich woj-
skowych komend uzupełnień, w tym także Wojskowej
Komendy Uzupełnień w Grójcu.
Kryteria te można przedstawić w zasadniczych
grupach:
— wielkość zadań mobilizacyjnego uzupełniania
jednostek wojskowych,
— wielkość i struktura administrowanych zaso-
bów żołnierzy rezerwy,
— ogólna liczba zasobów rezerw osobowych na
administrowanym terenie,
— zasoby i zadania uzupełniania jednostek woj-
skowych środkami transportowymi i maszynami po-
bieranymi z gospodarki narodowej,
— terytorialny zasięg działania,
— stan infrastruktury wojskowych komend uzu-
pełnień.
Najważniejszym jednakże i decydującym czynni-
kiem były potrzeby operacyjne Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej dotyczące dysponowania siecią
wojskowych komend uzupełnień rozmieszczonych
w określonych dyslokacjach na terenie całego kraju.
W kilku ostatnich latach większość wojskowych
komend uzupełnień była remontowana i modernizo-
wana dla zapewnienia niezbędnych warunków bie-
żącej obsługi administracyjnej obywateli oraz godzi-
wych warunków pracy kadry i pracowników wojska.
1024
Przeprowadzone uprzednio bieżące remonty nie mogą
być zatem decydującym wyznacznikiem w typowaniu
komend do rozformowania.
Rozpatrywanie pojedynczych wojskowych komend
uzupełnień w oderwaniu od analizy całości niezbęd-
nego systemu wojskowych organów operacyjno-obron-
nych i uzupełnieniowych prowadzić może do naru-
szenia spójności tego systemu.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie realizacji „Programu oczyszczania
kraju z azbestu” na lata 2008–2032 (13329)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną, zgodnie z kompetencjami, przez mini-
stra środowiska (pismem z dnia 15 grudnia 2009 r.)
interpelację pani poseł Marzenny Drab w sprawie
realizacji „Programu oczyszczania kraju z azbestu
na lata 2009–2032” (znak: SPS-023-13329/09), uprzej-
mie przedkładam poniższą informację.
Na wstępie chciałbym podziękować pani poseł za
dołączenie do coraz liczniejszego grona posłów zain-
teresowanych skutecznym wyeliminowaniem z użyt-
kowania wyrobów zawierających azbest. Pragnę za-
pewnić, że odpowiedzi na zgłoszone w interpelacji
pytania znajdzie pani poseł w „Programie oczyszcza-
nia kraju z azbestu na lata 2009–2032”, który pozwa-
lam sobie przekazać w załączeniu*). Niemniej jednak
postaram się pokrótce do nich ustosunkować.
Zgodnie z uchwałą Rady Ministrów nr 122/2009,
podjętą w dniu 14 lipca 2009 r., w sprawie ustanowie-
nia programu wieloletniego pn. „Program oczyszcza-
nia kraju z azbestu na lata 2009–2032” jego koordy-
natorem jest minister właściwy do spraw gospodarki.
W programie oszacowano, że na terenie kraju w 2009 r.
pozostaje w użytkowaniu ok. 14,5 mln t wyrobów
zawierających azbest. Szacunki dla woj. kujawsko-
-pomorskiego wskazują, iż na jego obszarze znajduje
się ponad 0,5 mln t wyrobów zawierających azbest.
Dane dotyczące nagromadzenia wyrobów zawierają-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
cych azbest podane zostały w załączniku nr 2 do pro-
gramu.
Realizację zadań programu objęto elektronicz-
nym systemem monitorowania, który na bieżąco jest
modernizowany oraz rozbudowywany. System moni-
torowania obejmuje także wskaźniki oceny realizacji
programu, które są zgodne ze Strategią Rozwoju
Kraju 2007–2015, m.in. w zakresie systematycznego
wycofywania z użytkowania wyrobów zawierających
azbest. Szczegółowe informacje na ten temat zostały
zawarte w rozdziale 4 programu: Koordynacja i mo-
nitoring. Przy każdym z zadań przewidzianych
w programie wskazano potencjalne możliwości jego
finansowania. Część zadań finansowana jest ze środ-
ków budżetowych będących w dyspozycji ministra
gospodarki, a ich zbiorcze zestawienie zostało zawar-
te w rozdziale 3.6 programu.
W roku 2009 r. środki z budżetu państwa będące
w dyspozycji ministra gospodarki na realizację zadań
wyniosły 4 mln zł, a poziom ich wykorzystania
– 95,6%. Ze środków tych w mijającym roku:
1) udzielono dotacji celowych 68 gminom, 4 powia-
tom oraz 3 województwom na opracowanie gmin-
nych, powiatowych i wojewódzkich programów usu-
wania wyrobów zawierających azbest oraz na prze-
prowadzenie lokalnych działań edukacyjno-informa-
cyjnych,
2) przeprowadzono liczne działania edukacyjno-
-informacyjne o zasięgu ogólnopolskim, m.in. kon-
kurs dla szkół, dystrybucję plakatów i poradników,
natomiast o zasięgu regionalnym m.in. audycje ra-
diowe, konferencje i seminaria regionalne, dystrybu-
cję ulotek,
3) modernizowano elektroniczny system monito-
rowania realizacji programu,
4) przeprowadzono kolejny etap badań stężenia
włókien azbestu w powietrzu na terenie Polski (opra-
cowanie w załączeniu*)).
Zgodnie z założeniami finansowymi zawartymi
w programie na 2010 r. zgłoszono do projektu ustawy
budżetowej kwotę w wysokości 4 mln zł. Celem pla-
nowanych w kolejnych latach działań jest wzrost
świadomości społecznej w zakresie problematyki
azbestowej, do czego mają się przyczynić prowadzenie
działań edukacyjno-informacyjnych oraz udzielanie
jednostkom samorządu terytorialnego dotacji na
opracowanie programów usuwania wyrobów zawie-
rających azbest. Kontynuowana będzie rozbudowa
systemu monitoringu programu oraz prowadzone
będą cykliczne działania w zakresie oceny narażenia
i ochrony zdrowia.
Obserwowany w ostatnim roku wzrost zaintere-
sowania programem ze strony samorządów i fundu-
szy ochrony środowiska pozwala oczekiwać przyśpie-
szenia realizacji programu na szczeblu lokalnym oraz
powstawania nowych instrumentów finansowych do
wspierania eliminacji wyrobów azbestowych z użyt-
kowania.
W załączniku nr 1 do programu zawarto wykaz
aktów prawnych polskich i unijnych dotyczących pro-

blematyki azbestowej. Polskie przepisy są zgodne
z prawem unijnym, natomiast przyjęcie roku 2032 r.
jako terminu zakończenia realizacji programu nie
wynika z przepisów unijnych, jest wynikiem dokona-
nej przez grono krajowych ekspertów analizy istnie-
jących zagrożeń wynikających z użytkowania wyro-
bów azbestowych oraz możliwości ich racjonalnego,
bezpiecznego eliminowania.
Chciałbym wyrazić nadzieję, że w przyszłości ze-
chce pani poseł wspierać działania podejmowane przez
ministra gospodarki dla ostatecznego rozwiązania
problemu bezpiecznego wycofywania z użytkowania
wyrobów azbestowych na obszarze całej Polski.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie objęcia niepublicznych szkół
językowych 22-procentową stawką
podatku VAT (13330)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 11 grudnia 2009 r., znak:
SPS-023-13330/09, przy którym przekazana została
interpelacja pani Beaty Mazurek, posła na Sejm RP,
dotycząca objęcia niepublicznych szkół językowych
22-procentową stawką podatku od towarów i usług,
uprzejmie informuję:
Głównym celem projektu nowelizacji ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), przesłanego do
uzgodnień międzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r.
(projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od to-
warów i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz
ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług), jest „przełożenie” wykorzystanej w załącz-
nikach do ustawy klasyfikacji PKWiU z 1997 r.
na klasyfikację PKWiU z 2008 r.
W projekcie ustawy przewiduje się likwidację za-
łącznika nr 4, który określał zakres zwolnień od po-
datku przy zastosowaniu klasyfikacji statystycznych
i przeniesienie uregulowań dotyczących tej tematyki
do treści ustawy. Wynika to z braku praktycznej
możliwości „przełożenia” obecnej klasyfikacji wyko-
rzystanej w tym załączniku na klasyfikację PKWiU
z 2008 r. w taki sposób, by zakres zwolnień był zgod-
ny z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady
z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sys-
1025
temu podatku od wartości dodanej (Dziennik Urzę-
dowy Unii Europejskiej L 347/1 z późn. zm.).
Przy określaniu zakresu tych zwolnień uwzględ-
nione zostały przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady
oraz orzecznictwo ETS.
Obecnie zakłada się, że w zakresie usług eduka-
cyjnych zwolnieniem mają być objęte:
— usługi świadczone przez:
a) jednostki objęte systemem oświaty, w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształ-
cenia i wychowania,
b) uczelnie, placówki naukowe Polskiej Akademii
Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe – w zakre-
sie kształcenia na poziomie wyższym
– oraz dostawa towarów i świadczenie usług ściśle
z takimi usługami związane;
— usługi prywatnego nauczania na poziomie
przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, po-
nadgimnazjalnym i wyższym, świadczone przez na-
uczycieli;
— usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania oraz świadczenie usług i dostawa towarów
ściśle z tymi usługami związana, prowadzone w for-
mach przewidzianych w odrębnych przepisach;
— inne niż wyżej wymienione usługi nauczania
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredy-
tację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty
– wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją.
Zakres powyższego zwolnienia adresowany jest
m.in. do jednostek objętych systemem oświaty reali-
zujących usługi kształcenia, do których zalicza się
również placówki niepubliczne, które uzyskały wpis
do ewidencji prowadzonej przez jednostkę samorządu
terytorialnego.
Zgodnie z art. 82 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) osoby fizyczne i prawne mogą zakładać
placówki niepubliczne po uzyskaniu wpisu do ewi-
dencji prowadzonej przez jednostkę samorządu tery-
torialnego obowiązaną do prowadzenia odpowiednie-
go typu placówek publicznych.
Placówki niepubliczne mogą zatem być zakładane
i prowadzone przez osoby fizyczne lub osoby prawne
niebędące jednostkami samorządu terytorialnego.
W związku z powyższym szkoły językowe prowa-
dzone w formie placówek objętych takim wpisem ko-
rzystałyby z tego zwolnienia.
Inną możliwością korzystania ze zwolnienia od po-
datku będzie posiadanie akredytacji w rozumieniu
przepisów o systemie oświaty, o której mowa powyżej.
Ponadto zauważam, iż odnoszenie zwolnienia do
wszystkich podmiotów zajmujących się nauczaniem,
jeśli formy tego nauczania nie spełniają kryteriów
przewidzianych w ustawie o systemie oświaty, nie
jest zasadne, gdyż trudno byłoby powiązać takie
zwolnienie ze zwolnieniem podmiotów działających
w interesie publicznym, o którym mówi rozdział 2
„Zwolnienia dotyczące określonych czynności wyko-
nywanych w interesie publicznym” dyrektywy 2006/
112/WE.
1026
Z tytułu zmiany zakresu usług edukacyjnych ob-
jętych zwolnieniem od podatku od towarów i usług
nie są zakładane istotne skutki dla budżetu.
Wprawdzie u podatników powstanie podatek na-
leżny, jednak zyskają oni prawo do odliczenia podat-
ku naliczonego wynikającego z faktur dokumentują-
cych zakupy. Przy świadczeniu usług edukacyjnych
na rzecz innych podatników koszty nabycia tych
usług mogą nawet ulec zmniejszeniu.
Dodatkowo część podatników świadczących te
usługi będzie mogła korzystać ze zwolnienia podmio-
towego, tj. ze względu na osiągnięty obrót. W 2011 r.
kwota rocznego obrotu uprawniającą do korzystania
z tego zwolnienia będzie wynosiła 150 000 zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 24 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie ograniczenia programu
„Szklanka mleka” (13331)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Beaty
Mazurek, przekazaną przy piśmie nr SPS-023-
-13331/09 z dnia 11 grudnia br. w sprawie ogranicze-
nia programu „Szklanka mleka”, przedstawiam po-
niżej informacje w przedmiotowym zakresie.
Program dopłat do spożycia mleka i przetworów
mlecznych w placówkach oświatowych finansowany
jest z trzech niezależnych źródeł, tj. środków pocho-
dzących z budżetu Unii Europejskiej przeznaczonych
dla wszystkich dopuszczonych przepisami Unii Eu-
ropejskiej placówek oświatowych (począwszy od roku
szkolnego 2004/2005), dopłaty krajowej pochodzącej
z budżetu państwa (począwszy od września 2007 r.)
przeznaczonej dla szkół podstawowych oraz środków
Funduszu Promocji Mleczarstwa (począwszy od 2006 r.)
przeznaczonych dla przedszkoli i gimnazjów. Dzięki
wprowadzeniu dopłaty krajowej od września 2007 r.
mleko bez dodatków smakowych udostępniane jest
dzieciom w szkołach podstawowych bezpłatnie. Środ-
ki pochodzące z budżetu krajowego stanowią główne
źródło finansowania programu – w ogólnej kwocie
środków, jakie dotychczas zostały przeznaczone na
realizację programu stanowią one 68%. Od momentu
wprowadzenia dopłaty krajowej do spożycia mleka
i przetworów mlecznych w szkołach podstawowych
Agencja Rynku Rolnego wypłaciła łącznie na ten cel
z budżetu krajowego ponad 271 mln zł. Z budżetu UE
w ramach całego programu wydatkowane zostało
ok. 115 mln zł, a z Funduszu Promocji Mleczarstwa
ok. 10 mln zł. W roku szkolnym 2008/2009 na oma-
wiany program wypłacone zostało 161, 2 mln zł
z budżetu krajowego, 56,7 mln zł z budżetu UE oraz
4 mln zł z Funduszu Promocji Mleczarstwa.
Dzięki wprowadzeniu dopłaty krajowej zaintere-
sowanie programem dopłat do spożycia mleka i prze-
tworów mlecznych w placówkach oświatowych znacz-
nie wzrosło, w związku z czym od roku szkolnego
2007/2008 radykalnie zwiększyła się absorpcja środ-
ków pochodzących z budżetu UE. Polska zajmuje
pierwsze miejsce wśród państw UE pod względem
wykorzystania unijnych środków finansowych prze-
znaczonych na realizację dopłat do spożycia mleka
i przetworów mlecznych w placówkach oświatowych.
Zakres i zasady wypłaty dopłaty krajowej do spo-
życia mleka i przetworów mlecznych w szkołach pod-
stawowych z budżetu krajowego wynikają z możliwo-
ści finansowych budżetu państwa, tj. wysokości do-
tacji budżetowej, jaka zostaje określona w ustawie
budżetowej dla Agencji Rynku Rolnego. W świetle
ograniczonych środków budżetowych, jakie mogą zo-
stać przeznaczone na finansowanie dopłaty krajowej
oraz w związku z faktem, iż dopłata krajowa stanowi
główne źródło finansowania programu, w celu dalszej
realizacji programu, od 1 grudnia br. wprowadzone
zostały zmiany w przepisach rozporządzenia mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 6 sierpnia 2007 r.
w sprawie szczegółowych warunków i trybu wypła-
cania dopłaty krajowej oraz szczegółowego zakresu
kontroli wykorzystania tej dopłaty (Dz. U. Nr 201,
poz. 1545). Zgodnie z tymi przepisami dopłata krajo-
wa do spożycia mleka i przetworów mlecznych
w szkołach podstawowych wypłacana jest za trzy dni
nauki szkolnej w tygodniu w okresie ośmiu miesięcy
roku szkolnego. Zmiany powyższe nie powodują ja-
kichkolwiek ograniczeń odnośnie do liczby uczniów,
jaka może brać udział w programie. Przez trzy dni
w tygodniu w okresie ośmiu miesięcy roku szkolnego
dzieci uczęszczające do szkół podstawowych będą
miały możliwość bezpłatnego spożywania mleka bez-
smakowego. Ponadto w każdym dniu nauki szkolnej
spożycie mleka i przetworów mlecznych nadal będzie
dofinansowywane ze środków Unii Europejskiej.
Umieszczona na stronie internetowej Agencji
Rynku Rolnego informacja o maksymalnej liczbie dni
nauki szkolnej, w których spożycie mleka i przetwo-
rów mlecznych może być objęte dopłatą krajową, wy-
nika z powyższych zmian wprowadzonych w zasa-
dach wypłaty dopłaty krajowej. Zmienione przepisy
ww. rozporządzenia obowiązują od dnia 1 grudnia
br., w związku z czym po uwzględnieniu faktu, iż
dopłata przysługuje tylko w dni nauki szkolnej, do-
płatą krajową może być objęte spożycie mleka odpo-
wiednio za 11 dni grudnia, 18 dni w okresie styczeń
– luty 2010 r., 27 dni w okresie marzec – kwiecień
2010 r. oraz 13 dni w maju 2010 r. Rozliczenie dopła-
ty krajowej do spożycia mleka i przetworów mlecz-

nych w szkołach podstawowych w okresie wrzesień
– listopad 2009 r. następuje natomiast na dotychcza-
sowych zasadach, tj. dofinansowane jest spożycie
mleka i przetworów mlecznych w okresie 5 dni nauki
szkolnej w każdym tygodniu.
Zapotrzebowanie na środki finansowe budżetu
państwa przeznaczone na dopłatę dopłaty krajowej,
a także środki związane z prefinansowaniem mecha-
nizmu dopłat do spożycia mleka i przetworów mlecz-
nych w placówkach oświatowych realizowanego
ze środków UE szacowane są przez Agencję Rynku
Rolnego na podstawie informacji o liczbie uczniów
biorących udział w programie oraz przewidywanego
zainteresowania programem i wielkości spożycia
mleka i przetworów mlecznych w szkołach. Środki
wydatkowane na program „Szklanka mleka” z Fun-
duszu Promocji Mleczarstwa, obecnie Funduszu Pro-
mocji Mleka, określane są natomiast w planie finan-
sowym tego Funduszu przez komisję zarządzającą
funduszem.
W związku z ograniczeniami w budżecie państwa
na 2010 r. środki finansowe określone w projekcie
ustawy budżetowej, które zostały przyznane dla
Agencji Rynku Rolnego na dotację podmiotową,
z której finansowana będzie między innymi dopłata
krajowa do mleka i przetworów mlecznych spożytych
w szkołach podstawowych w roku szkolnym 2009/
2010, w świetle stale rosnącego zainteresowania
uczniów udziałem w programie, nie dają możliwości
realizacji tej dopłaty w dotychczasowym zakresie.
W związku z tym, aby nie ograniczać liczby uczniów
i szkół, które mogą brać udział w programie, od
1 grudnia 2009 r. w ramach przyznanych środków
budżetowych dopłata krajowa wypłacana jest za trzy
dni nauki szkolnej w tygodniu w ciągu ośmiu miesię-
cy roku szkolnego.
Należy oczekiwać, iż pomimo trudnej sytuacji bu-
dżetu państwa zastosowane zmiany w realizacji do-
płaty krajowej pozwolą na kontynuowanie programu
„Szklanka mleka” i realizowanie jego głównych celów
związanych z promocją spożycia mleka i przetworów
mlecznych wśród jak największej liczby uczniów.
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
1027
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie urealnienia i ujednolicenia
dotacji państwowej na podopiecznych
domów pomocy społecznej skierowanych
do tych placówek przed dniem 1 stycznia 2004 r.
(13333)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
otrzymaną za pośrednictwem Pana Marszałka, przy
piśmie z dnia 11 grudnia 2009 r., znak SPS-023-
-13333/09, interpelację pani poseł Beaty Mazurek
w sprawie urealnienia i ujednolicenia dotacji pań-
stwowej na podopiecznych domów pomocy społecznej
skierowanych do tych placówek przed dniem 1 stycz-
nia 2004 r. uprzejmie informuję:
W ustawie budżetowej przewidziane są środki na
dotacje dla powiatów, które prowadzą lub zlecają pro-
wadzenie ponadgminnych domów pomocy społecznej,
w których przebywają mieszkańcy przyjęci przed
dniem 1 stycznia 2004 r., a także ze skierowaniami
wydanymi przed tym dniem. Osoby te ponoszą opła-
tę za pobyt w domu pomocy społecznej na „starych
zasadach”. Dotacja ta przysługuje na podstawie
art. 87 ustawy o dochodach jednostek samorządu te-
rytorialnego. Miesięczna kwota dotacji dla powiatu
odpowiada iloczynowi liczby wymienionych wyżej
mieszkańców domów w powiecie i średniego mie-
sięcznego kosztu utrzymania w domu, pomniejszone-
mu o dochody uzyskiwane z odpłatności za pobyt
mieszkańca w domu. Ze względu na trudną sytuację
budżetu państwa Sejm RP przegłosował nowelizację
ustawy budżetowej. Tym samym zmniejszone zosta-
ły środki na pomoc społeczną. W wielu wojewódz-
twach dotacja na jednego mieszkańca została zmniej-
szona o ok. 10%. Powstała sytuacja, w której zaczęło
brakować środków na bieżące funkcjonowanie do-
mów pomocy społecznej. W ustawie budżetowej na
2009 r. (po nowelizacji) na dotacje dla powiatów prze-
widziano kwotę 992 691 tys. zł. W projekcie ustawy
budżetowej na 2010 r. zaplanowane zostały środki
w wysokości 957 385 tys. zł., tj. o 35 306 tys. zł mniej
niż w roku 2009. W strukturze wydatków zaplano-
wanych na rok 2010 na pomoc społeczną w budżetach
wojewodów (bez wydatków na świadczenia rodzinne)
wydatki na domy pomocy społecznej stanowią 33,22%
ogółu wydatków.
Pragnę przypomnieć, że prowadzenie domów po-
mocy społecznej jest zadaniem własnym powiatu,
dotowanym z budżetu państwa. Przepis art. 87 usta-
wy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
nie przewiduje dotacji do pełnego kosztu utrzymania
mieszkańca domu pomocy społecznej, chyba że ten
koszt jest mniejszy niż średnia miesięczna kwota do-
tacji dla województwa wyliczona na jednego miesz-
1028
kańca. Liczba mieszkańców domów, na których
przysługuje dotacja, z roku na rok maleje. Ten fakt
wpływa także na zmniejszenie kwoty dotacji zapla-
nowanej na rok przyszły. W bieżącym roku poczy-
nione zostały znaczne oszczędności w budżetach
wojewodów. Niektóre dotyczyły również ogranicze-
nia środków zaplanowanych na domy pomocy spo-
łecznej. Dlatego środki przyznane powiatom mogły
ulec zmniejszeniu. Art. 155 ust. 2 ustawy z dnia 12 mar-
ca 2004 r. o pomocy społecznej przewiduje możli-
wość zwiększenia lub zmniejszenia kwoty dotacji
celowej z budżetu państwa na domy pomocy społecz-
nej, jeżeli jest to uzasadnione. Kwota zwiększenia
lub zmniejszenia nie może przekroczyć 20%, w za-
leżności od typu domu oraz od uzyskanych docho-
dów z tytułu odpłatności za pobyt w domu. O zwięk-
szenie kwoty dotacji zwracają się do wojewodów
najczęściej domy pomocy społecznej przeznaczone
dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektu-
alnie, ponieważ koszt utrzymania dziecka jest
znacznie wyższy niż osoby dorosłej, a dochody z ty-
tułu odpłatności dużo niższe. W roku bieżącym mi-
nister pracy i polityki społecznej przekazał kwotę
ponad 8300 tys. zł z niewykorzystanych rezerw ce-
lowych dla domów pomocy społecznej na ich bieżące
funkcjonowanie. Środki te powinny zabezpieczyć
najpilniejsze potrzeby domów pomocy społecznej,
które znalazły się w najtrudniejszej sytuacji.
Dodatkowo na trudną sytuację niektórych domów
pomocy społecznej wpływa fakt, że jeszcze wiele
z nich nie osiągnęło standardu usług i w związku
z tym nie może podnieść wysokości opłaty za pobyt
mieszkańca w takim domu, ponieważ nie pozwala na
to przepis art. 152 ust. 6 ustawy o pomocy społecznej.
Ponadto nie można wydawać nowych skierowań do
domu pomocy społecznej, prowadzonego na podsta-
wie zezwolenia warunkowego.
Domy, które nie spełniają wymaganego standar-
du, obowiązane są do opracowania i realizacji pro-
gramów naprawczych do końca 2010 r. Co roku mi-
nister pracy i polityki społecznej wspiera domy pomo-
cy społecznej w realizacji standardów. W roku 2008 wy-
datkowano na ten cel ponad 57 000 tys. zł, w 2009 r.
– 30 100 tys. zł, a w planach na rok 2010 również
przewidziano na ten cel środki w rezerwie celowej
budżetu państwa przeznaczonej na pomoc społeczną.
O ostatecznym kształcie przyszłorocznego budżetu,
w tym także na pomoc społeczną, zadecydują posło-
wie w głosowaniu nad ustawą budżetową.
Według obowiązujących przepisów nie ma możli-
wości wprowadzenia jednakowej dotacji przypadają-
cej na jednego mieszkańca domu pomocy społecznej
skierowanego przed dniem 1 stycznia 2004 r. Jednak-
że wprowadzenie jednakowej kwoty dotacji nie było-
by uzasadnione chociażby ze względu na bardzo zróż-
nicowane koszty utrzymania w poszczególnych do-
mach pomocy społecznej na terenie kraju.
Dotacje dla domów pomocy społecznej planowane
są w budżetach wojewodów. Minister finansów okre-
śla limit środków dla każdego województwa, zaś wo-
jewoda w ramach posiadanego limitu planuje środki
na poszczególne zadania, w tym na dotacje dla do-
mów pomocy społecznej. Przyjmując nawet, że każde
województwo zaplanowałoby dotacje w jednakowej
wysokości, to i tak w ciągu roku w związku z uwal-
nianymi dotacjami średnia dotacja ulegałaby zwięk-
szeniu, z tym że w jednych województwach wzrasta-
łaby szybciej, a w innych wolniej (w zależności od
liczby dotowanych miejsc w województwie i liczby
uwolnionych dotacji w ciągu roku).
Zróżnicowanie poziomu finansowania występo-
wało od początku przejęcia domów pomocy społecz-
nej przez samorządy powiatowe i występuje nadal,
chociaż dwa razy podejmowane były działania ze
strony administracji rządowej w celu wyrównania
tych różnic.
Po raz pierwszy w roku 2002 z uwagi na bardzo
niski poziom dotacji proponowany w projektach bu-
dżetów wojewodów (w skrajnych przypadkach śred-
nia miesięczna kwota dotacji na jednego mieszkańca
spadła poniżej 1000 zł) resort w toku prac nad pro-
jektem budżetu zaproponował wyrównanie z rezerwy
celowej tych wielkości do średniej wielkości 1220 zł,
kształtując najniższą dotację na tym właśnie pozio-
mie, wyrównując w ten sposób poziom dotacji dla
9 województw. Propozycja ta została zaakceptowana
przez Sejm RP.
W ten sposób 14 województw dysponowało śred-
nią miesięczną kwotą dotacji powyżej 1200 zł, a dwa
województwa przekroczyły nieznacznie wysokość
1300 zł na jednego mieszkańca. W ciągu roku dotacja
ta jednak ulegała zmianie, co w konsekwencji spowo-
dowało nowe zróżnicowanie dotacji w poszczególnych
województwach.
W 2004 r. minister pracy i polityki społecznej po
raz kolejny podjął decyzję w sprawie przeznaczenia
części środków z rezerwy celowej budżetu państwa na
podwyższenie średniej dotacji na jednego mieszkańca
domu pomocy społecznej w 6 województwach do wy-
sokości 1210 zł, co miało wpływ na wyrównanie po-
nownie powstałych różnic w poziomie dotowania do-
mów pomocy społecznej. Jednak w kolejnych latach
zróżnicowanie pogłębiało się. W roku bieżącym we-
dług danych zebranych w październiku br. kwota do-
tacji na jednego mieszkańca w poszczególnych woje-
wództwach wynosi: dolnośląskie – 1591,86 zł, kujaw-
sko-pomorskie – 1744 zł, lubelskie – 1543 zł, lubuskie
– 1594 zł, łódzkie – 1379,41 zł, małopolskie – 1541 zł,
mazowieckie – 1620 zł, opolskie – 1506 zł, podkarpac-
kie – 1795 zł, podlaskie – 1448,78 zł, pomorskie – 1565 zł,
śląskie – 1486,10 zł, świętokrzyskie – 1573 zł, warmiń-
sko-mazurskie – 1664 zł, wielkopolskie – 1772,48 zł,
zachodniopomorskie – 1565,30 zł.
W 2008 r. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecz-
nej przygotowało projekt zmiany art. 87 ustawy
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
w taki sposób, aby dotacja z budżetu państwa na jed-
nego mieszkańca domu pomocy społecznej, skierowa-
nego przed dniem 1 stycznia 2004 r., odpowiadała
rzeczywistym kosztom utrzymania, jednakże ze wzglę-

du na zbyt duże skutki finansowe dla budżetu pań-
stwa projekt nie został przyjęty przez Radę Mini-
strów.
Informuję jednocześnie, że w Ministerstwie Pra-
cy i Polityki Społecznej rozpoczęto prace nad zało-
żeniami do nowej ustawy o pomocy społecznej,
w których rozważany jest m.in. nowy sposób finan-
sowania domów pomocy społecznej, z pewną gwa-
rancją ze strony budżetu państwa dla osób o najniż-
szych dochodach.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie pogarszającej się sytuacji
na polskiej kolei (13336)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Barbary Bartuś oraz grupy posłów
(znak: SPS-023-13336/09) w sprawie pogarszającej
się sytuacji na polskiej kolei przedstawiam następu-
jące informacje.
Nadrzędnym dokumentem państwowym określa-
jącym kierunek rozwoju Polski jako całego kraju jest
Strategia Rozwoju Kraju 2007–2015. Zgodnie z jej
założeniami jednym z głównych zadań państwa jest
zapewnienie dostępności komunikacyjnej Polski, jej
regionów, a szczególnie głównych ośrodków gospo-
darczych.
Wyrazem narodowej polityki kolejowej jest ma-
sterplan dla transportu kolejowego w Polsce do 2030 r.,
przyjęty uchwałą Rady Ministrów z 19 grudnia 2008 r.
i przygotowany w bliskiej współpracy z Komisją
Europejską. Zasadniczym zamierzeniem zawartym
w masterplanie pozostaje, by transport kolejowy stał
się konkurencyjnym elementem rynku transporto-
wego, opartym na współpracy władz centralnych, sa-
morządów lokalnych, przewoźników i zarządców infra-
struktury dostarczających pasażerom i klientom
najwyższej jakości usług. Resort infrastruktury za-
proponował w omawianym dokumencie spójny, sta-
bilny i realistyczny program głębokiej przebudowy
transportu kolejowego po to, by spełnić oczekiwania
pasażerów. Wszelkie działania inwestycyjne będą
musiały również sprostać wymogom w zakresie
ochrony środowiska. Mimo że kolej tradycyjnie po-
1029
strzegana jest jako najbardziej ekologiczny rodzaj
transportu, to w Polsce w wyniku wieloletnich zanie-
dbań coraz wyraźniej traci ona swój proekologiczny
charakter.
Jako kompleksowa i długofalowa strategia pań-
stwa masterplan przede wszystkim porusza proble-
matykę:
— budowy nowych linii kolejowych,
— modernizacji istniejących linii,
— inwestycji odtworzeniowych, rozumianych jako
przywrócenie konkretnym odcinkom linii ich para-
metrów pierwotnych, projektowych,
— remontów i utrzymania,
— inwestycji w systemy sterowania ruchem na
liniach najmniej obciążonych ruchem dla wykształ-
cenia wydajniejszej struktury zatrudnienia u zarząd-
cy infrastruktury,
— inwestycji w infrastrukturę tzw. niekonwencjo-
nalną, czyli przede wszystkim kompleksowe systemy
informacji dla pasażerów dostępne w pociągach, na
dworcach, przez Internet i z wykorzystaniem telefo-
nii komórkowej,
— inwestycji w infrastrukturę transportu towa-
rowego, multimodalnego i kombinowanego,
— modernizacji dworców i przystanków kolejo-
wych,
— modernizacji i zakupu taboru kolejowego (pa-
sażerskiego i towarowego).
Za szczególnie perspektywiczne segmenty rynku
kolejowych przewozów pasażerskich masterplan
uznaje przewozy międzyaglomeracyjne oraz przewo-
zy aglomeracyjne. Będą one obszarem szczególnego
zainteresowania przewoźników kolejowych, przede
wszystkim z uwagi na wzrastające potoki podróż-
nych, które będzie można obsłużyć i poprzez to sku-
tecznie konkurować z innymi gałęziami transportu.
Oczywiście wciąż będą istniały przewozy pasażerskie
charakteryzujące się mniejszą zyskownością niż po-
przednie: przewozy regionalne, międzywojewódzkie
i międzynarodowe. Muszą być one wykonywane
w ramach usług publicznych i wypełnienia przyję-
tych zobowiązań międzynarodowych.
Natomiast za najbardziej obiecujące segmenty
rynku w odniesieniu do przewozów towarowych
uznawane są przewozy intermodalne, oparte na no-
woczesnych systemach informatycznych wspierają-
cych zarządzanie całym łańcuchem transportowym,
a także przewozy międzykontynentalne na dużych
odległościach: Europa – Azja.
Masterplan określa następujące strategiczne prio-
rytety w perspektywie do 2030 r.:
— poprawa pozycji kolei w relacji do innych gałę-
zi transportu w najbardziej rozwojowych segmentach
rynku,
— zrównoważenie gałęziowej struktury transpor-
tu i ograniczenia szkód w środowisku wynikających
ze wzrostu zapotrzebowania na transport,
— zapewnienie warunków do podnoszenia jakości
obsługi klientów,
1030
— zapewnienie stabilnego finansowania infra-
struktury kolejowej,
— efektywność operacyjna i alokacyjna zasobów
transportu kolejowego,
— efektywne wykorzystanie zasobów ludzkich
i optymalizacja zatrudnienia.
Rozumiana w ten sposób narodowa polityka re-
witalizacji transportu kolejowego skupia się na udroż-
nieniu podstawowych ciągów kolejowych w relacjach
północ – południe oraz wschód – zachód, obejmując
modernizację infrastruktury kolejowej umożliwiają-
cą uruchomienie przewozów pasażerskich i towaro-
wych w połączeniach między najważniejszymi ośrod-
kami gospodarczymi. Polega też na poprawie kolejo-
wych połączeń towarowych z kluczowymi portami
morskimi kraju, co zarazem korzystnie wpływa na
ich pozycję konkurencyjną. Przyczynia się do zwięk-
szenia wewnętrznej spójności kraju, ograniczając zja-
wisko marginalizacji mieszkańców niektórych regio-
nów Polski. Bezpośrednim wyrazem tych założeń jest
Program Operacyjny „Infrastruktura i środowisko”
przewidujący modernizację wybranych ciągów kole-
jowych: E20, E30, E59, E65, E75, linii Warszawa
– Łódź czy też linii Warszawa – Radom – Kielce,
a także zapewnienie dojazdów do lotnisk w Warsza-
wie, Krakowie i Katowicach. Na realizację działań
modernizacyjnych w odniesieniu do transportu kole-
jowego ze środków Funduszu Spójności przeznaczono
4 863 mln euro, co stanowi ponad 25% środków Unii
Europejskiej na inwestycje transportowe w Polsce
w latach 2007–2013. Razem z wkładem krajowym
środki finansowe przeznaczone na transport kolejo-
wy w Programie Operacyjnym „Infrastruktura i śro-
dowisko” wynoszą 7,1 mld euro.
Z uwagi na bardzo duży zakres rzeczowy i finan-
sowy tych inwestycji, a także pomimo wysokich na-
kładów finansowych przeznaczonych w Programie
Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko” na roz-
wój transportu kolejowego, spółka PKP PLK SA nie
jest w stanie sprostać wszystkim potrzebom i oczeki-
waniom w zakresie poprawy stanu technicznego
i budowy linii kolejowych, które nie zakwalifikowały
się do finansowania w ramach programu. Oznacza
to, że nie jest możliwa realizacja każdego pożądane-
go i oczekiwanego przez społeczeństwo projektu mo-
dernizacji infrastruktury kolejowej w Polsce. Sytu-
acja taka w dużej mierze wynika z ograniczonych
możliwości finansowych spółki PKP PLK SA, która
nie dysponuje odpowiednimi środkami własnymi.
Również możliwości budżetu państwa są w tej mierze
ograniczone i skoncentrowane pozostają zasadniczo
na liniach kolejowych priorytetowych z punktu wi-
dzenia strategicznych interesów państwa. Warun-
kiem realizacji robót poprawiających lub podnoszą-
cych stan techniczny określonej linii jest pozyskanie
środków z budżetu państwa, co w obecnej sytuacji
gospodarczej pozostaje trudnym zadaniem. Jednak-
że w przypadku dalszego niedoinwestowania całe-
mu narodowemu systemowi transportu kolejowego
grozi degradacja, przy czym powstałe z tego tytułu
szkody będą w większości przypadków już nie do od-
robienia.
Rada Ministrów, przyjmując masterplan, stwo-
rzyła nowe ramy dla długofalowego programowania
i planowania rozwoju sektora kolejowego. Wypełnia-
jąc swe międzynarodowe zobowiązania, rząd przy
bliskiej współpracy z Komisją Europejską nakreślił
zasadnicze kierunki działania w omawianym sekto-
rze, tworząc tym samym stabilną i przewidywalną
narodową politykę kolejową. Tym samym w miejsce
obowiązującej od kwietnia 2007 r. strategii dla trans-
portu kolejowego do roku 2013 konieczne stało się
przygotowanie nowego dokumentu o charakterze
średniookresowym, który precyzowałby zamierzenia
rządu w dziedzinie organizacyjno-prawnej dotyczącej
transportu kolejowego, bazując jednocześnie na wy-
tycznych masterplanu. Należy bowiem zachować
spójność w planowaniu strategicznym odnoszącym
się do tak istotnego sektora gospodarki, jakim jest
właśnie transport kolejowy. Warunki te spełnia przy-
gotowany projekt programu działań dla rozwoju
transportu kolejowego do roku 2015.
W zakresie ogólnej polityki rządu omawiany pro-
jekt odwołuje się do nadrzędnych dokumentów pro-
gramowych rangi europejskiej (strategii goetebor-
skiej, białej księgi „Europejska polityka transportu
do 2010 roku: Czas na decyzje” z 2001 r.) oraz krajo-
wej (Strategii Rozwoju Kraju 2007–2015, masterpla-
nu, Programu budowy i uruchomienia przewozów
kolejami dużych prędkości w Polsce, Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko”). Natomiast
za podstawowe cele i zadania rządu w zakresie kształ-
towania rynku transportu kolejowego przygotowy-
wany w resorcie projekt postrzega zapewnienie prze-
woźnikom niedyskryminującego dostępu do infra-
struktury poprzez uniezależnienie zarządcy infra-
struktury dzięki wyodrębnieniu go ze struktur Gru-
py PKP, co nastąpi w terminie do 2015 r. W przejścio-
wym okresie funkcjonowania, do 2012 r., systema-
tycznie budowana będzie niezależność spółki PKP
PLK SA przez ograniczanie faktycznego wpływu wy-
wieranego na nią przez spółkę matkę, czyli PKP SA.
Natomiast dogłębnej zmianie ulegnie model docelowy
własności, zarządzania i finansowania infrastruktu-
ry kolejowej. Od 2013 r. będzie wdrożony całkowicie
odmienny model funkcjonowania tej dziedziny gospo-
darki. Zagadnienia: własności, dostępności, finanso-
wania i zarządzania infrastrukturą kolejową w Pol-
sce będą uregulowane w nowej ustawie o infrastruk-
turze kolejowej, która zostanie przygotowana przez
Ministerstwo Infrastruktury do końca 2010 r. Całość
infrastruktury kolejowej w Polsce zostanie zgroma-
dzona w następujących zasobach:
— infrastruktura będąca własnością Skarbu Pań-
stwa i jednostek samorządu terytorialnego (j.s.t.) zo-
stanie ujęta w Narodowym Zasobie Infrastruktury
Kolejowej (NZIK);

— infrastruktura będąca własnością innych niż
Skarb Państwa i j.s.t. podmiotów zostanie zaś ujęta
w Komercyjnym Zasobie Infrastruktury Kolejowej
(KZIK) i w przyszłej regulacji będzie to infrastruk-
tura kolejowa niewchodząca w skład NZIK.
Z kolei rozwiązania regulacyjne odnoszące się do
dostępności infrastruktury kolejowej rozstrzygnięte
zostaną poprzez zakwalifikowanie całości infrastruk-
tury kolejowej w Polsce do:
— zbioru (wykazu) składników majątkowych in-
frastruktury kolejowej powszechnie (publicznie) do-
stępnej, określanej jako Ogólnodostępna Infrastruk-
tura Kolejowa (OIK),
— zbioru pozostałych składników majątkowych
infrastruktury kolejowej, dostępnej za każdorazową
zgodą ich właścicieli (zgoda właściciela oznaczać bę-
dzie, że infrastruktura ta podlega regułom regula-
cyjnym), określanej jako Infrastruktura Kolejowa
o Ograniczonej Dostępności (IKOD).
Odnosząc się natomiast do problematyki stawek
za dostęp, należy stwierdzić, że w okresie obowiązy-
wania niniejszego dokumentu, utrzymana zostanie
pośrednia możliwość regulowania wysokości opłat
przez ministra właściwego do spraw transportu po-
przez możliwość dofinansowania z budżetu państwa
kosztów remontu i utrzymania infrastruktury kole-
jowej w celu zmniejszania kosztów i wysokości opłat
za korzystanie. Natomiast po 2012 r. system finan-
sowania utrzymania i remontów będzie uregulowany
kontraktem wieloletnim zawieranym przez państwo
i zarządcę infrastruktury. Pozwoli to oczywiście za-
pewnić zarządcy stabilne i przewidywalne finanso-
wanie tego typu wydatków.
Dostęp do rynku publicznego transportu zbioro-
wego będzie oparty na zasadzie konkurencji regulo-
wanej, która urzeczywistniona zostanie poprzez
wprowadzenie m.in. takich instrumentów oddziały-
wania na rynek przewozów pasażerskich, jak: moż-
liwość przyznania operatorowi prawa wyłącznego czy
odmowa wydania potwierdzenia zgłoszenia przewozu
w przypadku, gdy na danej linii komunikacyjnej uję-
tej w planie transportowym obowiązującym na ob-
szarze właściwości organizatora świadczone są usłu-
gi przez operatora, a wykonywanie przewozu na tej
linii przez przewoźnika zagroziłoby rentowności lub
miałoby wpływ na zwiększenie straty związanej
z realizacją tych usług.
Niezależnie od informacji odnoszących się do kon-
traktu wieloletniego w obszarze utrzymania i remon-
tów projekt programu działań dla rozwoju transpor-
tu kolejowego do roku 2015 przewiduje kontynuowa-
nie działań legislacyjnych zmierzających ku temu,
aby koszty budowy, przebudowy, remontu, utrzyma-
nia i obsługi skrzyżowań linii kolejowych z drogami
publicznymi zostały rozdzielone we właściwych pro-
porcjach pomiędzy zarządcę infrastruktury kolejowej
oraz zarządców (właścicieli) drogi, która krzyżuje się
z linią kolejową. Ponadto w projekcie programu dzia-
łań dla rozwoju transportu kolejowego do roku 2015
1031
uwzględniona została kwestia wprowadzenia (naj-
wcześniej w 2011 r.) opłaty dworcowej ponoszonej
przez przewoźników. Z kolei do końca 2015 r. dworce
różnych grup, które nie zostaną przekazane samo-
rządom, zbyte lub zlikwidowane, staną się składni-
kiem NZIK i będą własnością Skarbu Państwa. Do
NZIK nie wejdą natomiast dworce, których właści-
cielem będą j.s.t.
W latach 2010–2015 kontynuowana będzie re-
strukturyzacja spółek z Grupy PKP mająca na celu
przygotowanie tych spółek do prywatyzacji. Wstępny
harmonogram prywatyzacji, założony w przedsta-
wianym przeze mnie projekcie, zakłada prywatyzację
w latach 2010–2011 m.in. następujących spółek: PKP
Intercity SA., PKP Szybka Kolej Miejska w Trójmie-
ście sp. z o.o., Przedsiębiorstwa Napraw Infrastruk-
tury sp. z o.o., czy Polskich Kolei Linowych SA. Na-
tomiast w latach 2012–2013 powinna nastąpić pry-
watyzacja PKP Cargo SA, PKP LHS sp. z o.o., PKP
Energetyka sp. z o.o., PKP Informatyka sp. z o.o.
oraz Telekomunikacji Kolejowej sp. z o.o.
Biorąc pod uwagę powyższe rozstrzygnięcia, do-
tychczasowa rola PKP SA zostanie zasadniczo
ograniczona. Główne przewidywane zadania dla tej
spółki to pełnienie roli depozytariusza należności
długoterminowych, zarządzanie nieruchomościami
nadającymi się do obrotu gospodarczego, zarządza-
nie akcjami i udziałami spółek, a także obsługa
zadłużenia.
Przechodząc do kwestii finansowych, należy za-
znaczyć, iż projekt programu działań dla rozwoju
transportu kolejowego do roku 2015 zakłada, że pod-
stawowymi źródłami finansowania realizacji celów
i zadań polityki rządu w zakresie infrastruktury ko-
lejowej pozostaną:
— budżet państwa,
— Fundusz Kolejowy,
— fundusze unijne (Fundusz Spójności, Europejski
Fundusz Rozwoju Regionalnego, Fundusz TEN–T),
— kredyty bankowe (komercyjne, EBI, EBOIR,
BŚ),
— budżety samorządowe (finansowanie lub współ-
finansowanie linii kolejowych dla realizacji zadań
przewozowych wynikających ze strategii rozwoju ko-
munikacji lokalnej),
— środki własne przedsiębiorców, w tym w części
opłaty za dostęp,
— kapitał prywatny.
Działalność inwestycyjna w odniesieniu do ogól-
nodostępnej infrastruktury kolejowej finansowana
będzie przez Skarb Państwa. Utrzymanie zaś infra-
struktury kolejowej na liniach stanowiących NZIK
odbywać się będzie na podstawie wieloletniego kon-
traktu zawartego pomiędzy zarządcą infrastruktury
kolejowej – PKP PLK SA, a odpowiednio: ministrem
ds. transportu (występującym w imieniu państwa)
lub właściwą j.s.t. Koszty utrzymania infrastruktury
kolejowej na pozostałych liniach zakwalifikowanych
1032
do KZIK ponosić będą zaś ich właściciele, tzn. j.s.t.
lub przedsiębiorcy.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że o kształcie budżetu państwa oraz o ponoszonych
z tego źródła wydatkach, w tym także związanych
z transportem kolejowym, ostatecznie decydują Sejm
i Senat Rzeczypospolitej Polskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie niepokojącej sytuacji w rolnictwie
związanej z wstrzymaniem przez urzędy gmin
wypłat rolnikom zwrotów podatku akcyzowego
zawartego w cenie oleju napędowego (13337)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
11 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13337/09, inter-
pelację pana posła Piotra Polaka w sprawie sytuacji
w rolnictwie związanej z wstrzymaniem przez gminy
wypłat rolnikom zwrotów podatku akcyzowego za-
wartego w cenie oleju napędowego, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
W trybie przewidzianym ustawą z dnia 10 marca
2006 r. o zwrocie podatku akcyzowego zawartego
w cenie oleju napędowego wykorzystywanego do pro-
dukcji rolnej w okresie styczeń–październik 2009 r.
w oparciu o wnioski otrzymane od ministra rolnictwa
i rozwoju wsi wydane zostały decyzje uruchamiające
dotację w wysokości 500 mln zł, tzn. pełną kwotę
zaplanowaną na ten cel w ramach ustawy budżetowej
na 2009 r. Jednakże zgłoszone wnioski o środki na
zwrot części podatku akcyzowego w drugim okresie
płatniczym 2009 r. przewyższyły o ok. 110 mln zł
kwotę rezerwy celowej przewidzianej na sfinansowa-
nie tego zadania. W konsekwencji gminy realizujące
bezpośrednio zwrot podatku otrzymały środki w nie-
pełnej wysokości.
Mając na względzie zaistniałą sytuację, Minister-
stwo Finansów podjęło działania zmierzające do
utworzenia – ze środków, których wydatkowanie zo-
stało zablokowane, nowej rezerwy z przeznaczeniem
na zaspokojenie zobowiązań wymagalnych Skarbu
Państwa. Wniosek w tej sprawie został pozytywnie
zaopiniowany w grudniu br. przez Komisję Finansów
Publicznych Sejmu RP. Utworzenie nowej rezerwy
celowej umożliwiło podjęcie w dniu 17 grudnia 2009 r.
przez ministra finansów decyzji – zgodnie ze zgłoszo-
nymi w tym zakresie wnioskami – o zwiększeniu
o ok. 110 mln zł budżetów wojewodów z przeznacze-
niem na dotację na paliwo rolnicze. Tym samym
działania te stworzyły podstawę do rozwiązania,
jeszcze w roku bieżącym, problemu realizacji przez
gminy procesu zwrotu części podatku akcyzowego
zawartego w cenie oleju napędowego za drugi okres
płatniczy 2009 r. bez konieczności angażowania środ-
ków w ramach budżetu na 2010 r.
W odniesieniu do sprawy ewentualnych odsetek
z tytułu nieterminowej wypłaty zwrotu należy wska-
zać, że w obowiązującym stanie prawnym nie ma
przepisu, który stanowiłby generalną podstawę do
domagania się od organu administracji publicznej na
drodze postępowania administracyjnego zapłaty od-
setek z tytułu nieterminowego spełnienia świadcze-
nia pieniężnego, w szczególności objętego prawem
budżetowym, na analogicznych zasadach przewidzia-
nych na gruncie prawa cywilnego dotyczących wie-
rzytelności pieniężnych, a więc roszczeń o charakte-
rze cywilnoprawnym (art. 481 K.c.). Zgodnie z orzecz-
nictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego na
przeszkodzie odpowiedniemu stosowaniu względem
organu administracji publicznej przepisu art. 481
K.c. jako podstawy do zasądzenia odsetek stoi pu-
blicznoprawny, nie zaś cywilnoprawny, charakter
należności budżetowych, którymi zarządza organ.
Ponadto takie odpowiednie zastosowanie przepisu
art. 481 K.c. względem organu administracji publicz-
nej byłoby trudne do pogodzenia z art. 32 ust. 1 usta-
wy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 249, poz. 2104, ze zm.), w myśl którego
zamieszczenie w budżecie państwa dochodów z okre-
ślonych źródeł lub wydatków na określone cele nie
stanowi podstawy roszczeń bądź zobowiązań pań-
stwa wobec osób trzecich ani roszczeń tych osób wo-
bec państwa. Z tych względów tylko wyraźny przepis
prawa, którego brak, mógłby stanowić podstawę do-
magania się na drodze postępowania administracyj-
nego od organu administracji publicznej przyznania
odsetek lub odszkodowania w związku z nietermino-
wym przyznaniem dotacji lub innego świadczenia
o charakterze publicznoprawnym.
Odpowiadając na pytanie dotyczące wysokości re-
zerwy celowej przeznaczonej na powyższy cel w ra-
mach budżetu państwa na 2009 r., należy podkreślić,
iż w poprzednich latach realizacji ww. ustawy, tzn.
w okresie 2006–2008, zwrot podatku był realizowany
bez przeszkód, a nawet przewidziana na ten cel bu-
dżetowa rezerwa celowa nie była w pełni wykorzy-
stywana.
(w mln zł)
Wysokość
Stawka zwrotu Wykorzystanie
%
Rok
rezerwy
na 1 litr oleju
napędowego
środków dopłaty do
paliwa rolniczego
wykorzystania
2006 650 0,45 114,5 17,6
2007 650 0,55 287,5 41,2
2008 650 0,85 509,3 78,3

Dlatego też powtarzająca się z roku na rok sytu-
acja niepełnego wykorzystania środków budżetowych
była m.in. przesłanką zaplanowania środków na ten
cel na 2009 r. w wysokości de facto wykonania roku
2008. Należy w tym miejscu podkreślić, iż będący
m.in. konsekwencją podwyższenia stawki wzrost wy-
datków z tytułu zwrotu podatku wynikał zarówno
ze zwiększonego zainteresowania zakupem paliwa
udokumentowanym fakturami, jak również prawdo-
podobnego ograniczenia szarej strefy na rynku paliw.
Szczególnie rosnące zapotrzebowanie na zwrot po-
datku akcyzowego w okresie realizacji ww. ustawy
widoczne było w województwach wschodnich. I tak
na przykład w woj. podlaskim w 2009 r. zapotrzebo-
wanie na środki było 13-krotnie większe niż w 2006 r.
i o 46% w stosunku do 2008 r. W woj. lubelskim za-
notowano 10-krotny wzrost w relacji do 2006 r.
i o 37% do 2008 r., a w woj. podkarpackim – 7-krotny
wzrost w stosunku do 2006 r. i o 32% do 2008 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie rządowego planu redukcji
zatrudnienia w urzędach (13339)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 11 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-13339/
09) dotyczące interpelacji posła na Sejm RP pana
Damiana Raczkowskiego z dnia 21 listopada 2009 r.
w sprawie redukcji zatrudnienia w urzędach uprzej-
mie informuję, że zagadnienia związane z zatrudnia-
niem pracowników w urzędach administracji rządo-
wej reguluje ustawa z dnia 21 listopada 2008 r.
o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505). W myśl
ww. ustawy centralnym organem administracji rzą-
dowej właściwym w sprawach służby cywilnej jest
szef służby cywilnej, do zadań którego należy w szcze-
gólności: kierowanie procesem zarządzania zasobami
ludzkimi w służbie cywilnej, gromadzenie informacji
o korpusie służby cywilnej oraz przygotowywanie
projektów aktów normatywnych dotyczących służby
cywilnej.
Szef służby cywilnej realizuje zadania określone
w ustawie o służbie cywilnej przy pomocy dyrektorów
generalnych urzędów (w tym dyrektorów general-
nych w urzędach obsługujących ministrów, w urzę-
1033
dach centralnych organów administracji rządowej
oraz w urzędach wojewódzkich), którzy dokonują
czynności z zakresu prawa pracy wobec osób zatrud-
nionych w urzędach oraz realizują politykę perso-
nalną.
Mając powyższe na uwadze, wskazać należy, iż
poruszona w wystąpieniu problematyka wykracza
poza dział administracji rządowej: administracja pu-
bliczna. W opinii Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji zasadnym wydaje się skierowanie
przedmiotowego wystąpienia do Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 17 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
oraz grupy posłów
w sprawie restrukturyzacji Śląskiego Oddziału
Straży Granicznej (ŚOSG) (13343)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-13343/09), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Henryka Siedlaczka oraz grupy po-
słów w sprawie restrukturyzacji Śląskiego Oddziału
Straży Granicznej (ŚOSG), uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż wynikiem trwają-
cych od wielu miesięcy w resorcie spraw wewnętrz-
nych i administracji prac i konsultacji – z kierowni-
kami jednostek organizacyjnych Straży Granicznej
i komórek organizacyjnych Komendy Głównej Straży
Granicznej, a także przewodniczącymi związków za-
wodowych funkcjonariuszy i pracowników cywilnych
Straży Granicznej – nad zmianą koncepcji funkcjo-
nowania struktur Straży Granicznej wewnątrz kra-
ju jest dokument zatwierdzony przez ministra spraw
wewnętrznych i administracji w lutym 2009 r. pn.
„Założenia wieloletniej koncepcji funkcjonowania
Straży Granicznej (2009–2015)”. Dokument ten za-
kłada:
— na każdej wewnętrznej granicy UE/Schengen
pozostanie tylko jeden oddział Straży Granicznej (od-
stępstwem od tego będzie granica polsko-litewska,
którą pozostawiono we właściwości służbowej Podla-
skiego Oddziału Straży Granicznej, który zabezpie-
cza część granicy polsko-białoruskiej),
1034
— liczba placówek Straży Granicznej będzie od-
powiednia do aktualnych i przewidywanych zagro-
żeń, a tym samym zadań formacji,
— jednostką odpowiedzialną za planowanie, or-
ganizowanie i realizację ustawowych zadań Straży
Granicznej będzie wyłącznie placówka Straży Gra-
nicznej wraz z jej grupą zamiejscową,
— siedziby placówek Straży Granicznej będą umiej-
scowione w rejonie największego zagrożenia prze-
stępczością, której rozpoznawanie, zapobieganie i wy-
krywanie oraz ściganie sprawców przestępstw jest
w zakresie właściwości Straży Granicznej,
— siedziby komend oddziałów Straży Granicznej
powinny pozwalać na sprawne zarządzanie podległy-
mi placówkom Straży Granicznej oraz ich zabezpie-
czenie techniczno-logistyczne,
— planowane zmiany powinny minimalizować
negatywne skutki społeczne.
Rozwinięciem, a zarazem uszczegółowieniem „Za-
łożeń (…)”, było opracowanie „Koncepcji funkcjono-
wania Straży Granicznej w latach 2009–2015”, zaak-
ceptowanej przez ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji, a w dniu 24 września 2009 r. zatwierdzo-
nej przez komendanta głównego Straży Granicznej.
Wdrożenie ww. „Koncepcji (...)” ma na celu przeobra-
żenie formacji w nowoczesną służbę graniczno-imi-
gracyjną o charakterze policyjnym, odpowiadającą
za prowadzenie odpraw granicznych i ochronę grani-
cy zewnętrznej UE/Schengen, przeciwdziałającą
– i zwalczającą – nielegalnej migracji, przestępczości
transgranicznej, a także przestępczości uwzględnia-
jącej udział cudzoziemców (w zakresie właściwości
formacji). „Koncepcja (...)” przewiduje m.in.:
— przekształcenie Straży Granicznej w wiodącą
polską służbę imigracyjną przez zwiększenie inten-
sywności działań w zakresie przeciwdziałania niele-
galnej migracji na terytorium RP (rozpoznanie, kon-
trola legalności pobytu, pracy i zatrudnienia cudzo-
ziemców, ukierunkowane działania w ochronie szla-
ków komunikacyjnych o szczególnym znaczeniu mię-
dzynarodowym),
— odsunięcie formacji od linii granicy wewnętrz-
nej UE/Schengen w głąb terytorium kraju poprzez
sukcesywne, planowe:
a) zmniejszanie liczby placówek SG położonych
w bezpośrednim sąsiedztwie odcinków granicy pań-
stwowej RP, stanowiących granicę wewnętrzną UE/
Schengen,
b) sukcesywne zwiększanie obecności formacji na
terytorium kraju,
— dostosowanie infrastruktury Straży Granicz-
nej na terytorium RP do zadań formacji wykonywa-
nych po przystąpieniu Polski do strefy Schengen,
uwzględniając możliwości wspólnego wykorzystywa-
nia infrastruktury z innymi służbami porządku pu-
blicznego (Policja, Służba Celna).
Zgodnie z ww. „Koncepcją (...)”, zniesienie sudec-
kiego i śląskiego oddziałów Straży Granicznej plano-
wane jest z dniem 31 grudnia 2010 r., a utworzenie
w to miejsce Śląskiego Oddziału Straży Granicznej
– z dniem 1 stycznia 2011 r.
W odniesieniu do problematyki poruszonej w przed-
miotowej interpelacji uprzejmie informuję, iż – w opi-
nii MSWiA – przeprowadzenie planowanych zmian
zgodnie z terminami określonymi w „Koncepcji (...)”
– mimo że dla części funkcjonariuszy i pracowników
Straży Granicznej dotkliwych – jest konieczne. Zarów-
no obecne zadania, jak i sytuacja finansowa kraju
(w tym resortu spraw wewnętrznych i administracji)
nie pozwalają na utrzymywanie formacji w struktu-
rach porównywalnych do tych przed wejściem Polski
do strefy Schengen.
Podkreślić należy, iż w pracach nad „Założeniami
(…)” rozważano różne aspekty reorganizacji, w tym
m.in.: propozycje utworzenia, zniesienia, przekształ-
cenia czy przesunięcia oddziałów i placówek Straży
Granicznej. Odbywały się konsultacje i spotkania,
powołano komisje i zespoły, wszystko w celu znale-
zienia jak najbardziej optymalnych, wspólnie akcep-
towanych rozwiązań (przez Komendę Główną Straży
Granicznej, oddziały Straży Granicznej, związki za-
wodowe funkcjonariuszy i pracowników Straży Gra-
nicznej). Nie sposób jednak było znaleźć idealnego
rozwiązania satysfakcjonującego wszystkie strony,
zakładając, że przeprowadzenie zmian reorganiza-
cyjnych jest konieczne.
Pomimo że w „Założeniach (…)” na siedzibę ko-
mendy przyszłego Śląskiego Oddziału Straży Gra-
nicznej wskazano Opole lub Racibórz, nie oznaczało
to ostatecznego stanowiska w tej sprawie. Brak środ-
ków finansowych na budowę nowego obiektu na po-
trzeby siedziby komendy przyszłego Śląskiego Od-
działu Straży Granicznej w Opolu, która to lokaliza-
cja wydawała się najkorzystniejsza (centralne poło-
żenie względem rejonu działań i miasto wojewódz-
kie), ale jednocześnie generująca najbardziej nieko-
rzystne skutki społeczne (utrata miejsc pracy dla
porównywalnej grupy osób zarówno w Kłodzku, jak
i w Raciborzu lub znaczne oddalenie od miejsca za-
mieszkania do nowego miejsca pracy/służby), wymu-
sił ponowne rozważenie umiejscowienia siedziby ww.
komendy. W związku z powyższym komendant głów-
ny Straży Granicznej decyzją nr 13 z dnia 19 stycznia
2009 r. powołał komisję do określenia siedziby od-
działu Straży Granicznej na granicy z Republiką
Czeską. Członkowie komisji uczestniczyli w posiedze-
niach wyjazdowych w Kłodzku i Raciborzu, gdzie
spotkali się z kadrą kierowniczą obydwu komend
i przedstawicielami związków zawodowych, a także
dokonali szczegółowego przeglądu stanu ilościowego
oraz technicznego infrastruktury. W przedstawio-
nym sprawozdaniu komisja jednogłośnie zarekomen-
dowała Kłodzko jako siedzibę komendy przyszłego
Śląskiego Oddziału Straży Granicznej.
Przy rozpatrywaniu umiejscowienia siedziby ko-
mendy oddziału pod uwagę brano istniejącą infra-
strukturę, tak by zapewniała pełną organizację za-
bezpieczenia logistycznego oddziału i będących w jego
strukturze jednostek organizacyjnych (placówek Stra-

ży Granicznej). Bez względu na rozpatrywaną loka-
lizację siedziby komendy przyszłego Śląskiego Od-
działu Straży Granicznej przyjęto, iż zarówno w Ra-
ciborzu, jak i w Kłodzku zostanie umiejscowiona
placówka Straży Granicznej.
Planując siedzibę komendy oddziału w Kłodzku,
pod uwagę wzięto również możliwość zwiększenia
lub rozbudowy planowanych tam struktur organiza-
cyjnych Straży Granicznej (np. zorganizowanie w przy-
szłości na bazie komendy oddziału Straży Granicznej
strzeżonego ośrodka dla uchodźców – o ile będzie
taka potrzeba, co organizacyjnie i ekonomicznie wy-
daje się uzasadnione). Na terenie kompleksu w Kłodz-
ku, poza szeregiem obiektów administracyjno-biuro-
wych i logistycznych, znajdują się m.in. areszt, przy-
zakładowa przychodnia lekarska oraz internat,
z którego będą mogli korzystać funkcjonariusze prze-
niesieni z Raciborza. Wzięto także pod uwagę fakt,
że przy umiejscowieniu w Kłodzku wyłącznie placów-
ki Straży Granicznej wystąpią bardzo duże nadwyż-
ki niezagospodarowanych powierzchni infrastruktu-
ry, z której (ze względu na sposób rozmieszczenia
obiektów) trudno będzie wydzielić część zbędną
z punktu widzenia potrzeb służbowych Straży Gra-
nicznej i przekazać właściwej administracji tereno-
wej. W tej sytuacji bardzo dobrze utrzymane i przy-
gotowane obiekty byłyby niezagospodarowane, pomi-
mo i tak ponoszonych kosztów ich utrzymania.
W opinii komisji stan techniczny obiektów w Ra-
ciborzu nie budził zastrzeżeń, ale ich liczba i po-
wierzchnia użytkowa budziły wątpliwość co do za-
pewnienia właściwych warunków służby/pracy dla
funkcjonariuszy/pracowników obydwu rozpatrywa-
nych struktur (komenda oddziału Straży Granicznej
i placówka Straży Granicznej). Obiekty w Raciborzu
mogą w całości zostać zagospodarowane na potrzeby
placówki Straży Granicznej. Przy planowaniu roz-
mieszczenia placówki Straży Granicznej możliwe bę-
dzie także wydzielenie pojedynczych pomieszczeń
i odstąpienie ich, zgodnie z „Założeniami (...)”, współ-
działającym służbom (np. ABW, Policji).
Przedstawiając powyższe, pragnę wyraźnie pod-
kreślić, iż zmiany przeprowadzane w Straży Granicz-
nej oraz działania podejmowane przez komendanta
głównego Straży Granicznej rzeczywiście są nadzo-
rowane przez MSWiA, jednakże to Straż Graniczna,
jako formacja bezpośrednio odpowiedzialna za realiza-
cję swych ustawowych zadań, wypracowała i dokonała
stosownych uzgodnień związanych z jej reorganizacją.
Przedstawienie do akceptacji ministrowi spraw we-
wnętrznych i administracji propozycji zmian systemo-
wych wraz z rekomendacją nie budzi zastrzeżeń co
do zasadności podjętych rozwiązań.
Niemniej jednak decyzja o umiejscowieniu siedzi-
by przyszłego Śląskiego Oddziału Straży Granicznej
może – dla porównywalnej grupy pracowników i funk-
cjonariuszy Straży Granicznej z Kłodzka lub Racibo-
rza – skutkować utratą miejsca pracy/służby lub też
znacznym oddaleniem miejsca pracy/służby od do-
tychczasowego. W wyniku prowadzonych zmian funk-
1035
cjonariusze będą mieć możliwość podjęcia dalszej
służby w nowo tworzonych placówkach Straży Gra-
nicznej lub przenieść się do oddziału Straży Granicz-
nej na zewnętrznej granicy UE/Schengen. W odnie-
sieniu natomiast do pracowników cywilnych Straż
Graniczna (minimalizując negatywne skutki społecz-
ne wynikające z następstw reorganizacji) wykorzysta
doświadczenia z reorganizacji na granicy polsko-nie-
mieckiej i podejmie starania w celu zawarcia porozu-
mień m.in. z Policją i Państwową Strażą Pożarną
o przechodzeniu pracowników znoszonych oddziałów
Straży Granicznej do tych służb.
Na zakończenie pragnę dodać, iż obecnie podobne
do opisanych powyżej zmiany mają miejsce na grani-
cy polsko-niemieckiej, gdzie z dniem 31 grudnia 2009 r.
zostają zniesione 2 oddziały Straży Granicznej (po-
morski i łużycki), a cały odcinek granicy zachodniej
i część południowej (z Republiką Czeską) przejmie
Nadodrzański Oddział Straży Granicznej w Krośnie
Odrzańskim.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
dyrektora Głównej Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu,
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie odpowiedzialności państwa
za zbrodnie wojenne popełnione
przez jego obywateli (13348)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo wicemarszałka Sejmu RP pana Krzysztofa Pu-
try z dnia 11 grudnia 2009 r., nr SPS-023-13348/09,
w sprawie interpelacji posła na Sejm RP pana dr Ja-
rosława Matwiejuka, która dotyczy w istocie odpo-
wiedzialności państwa za zbrodnie wojenne popełnio-
ne przez jego obywateli, uprzejmie odpowiadam na
postawione pytanie.
W Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciw-
ko Narodowi Polskiemu w dniu 4 kwietnia 2002 r.
wydano decyzję o podjęciu zawieszonego postępowa-
nia karnego przejętego po byłej Okręgowej Komisji
Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu,
wszczętego w dniu 25 marca 1997 r. w sprawie po-
zbawienia życia w styczniu 1946 r. kilkudziesięciu
mieszkańców wsi położonych w pobliżu Puszczy Bia-
łowieskiej, na terenie powiatu Bielsk Podlaski, co
1036
zakwalifikowano jako zbrodnie zabójstw z art. 225
§ 1 Kodeksu karnego z 1932 r.
Po podjęciu śledztwa przez oddziałową komisję
w Białymstoku, w sprawie wykonano liczne czynno-
ści procesowe zmierzające do wyjaśnienia wszystkich
okoliczności akcji zbrojnych przypisywanych oddzia-
łowi Pogotowia Akcji Specjalnej – Narodowego Zjed-
noczenia Wojskowego dowodzonemu przez Romualda
Rajsa, pseudonim „Bury”. W ich wyniku w dniach
29 stycznia i 2 lutego 1946 r. pozbawiono życia przez
zastrzelenie lub spalenie 51 obywateli polskich naro-
dowości białoruskiej wyznania prawosławnego, za-
mieszkałych we wsiach Zaleszany, Wólka Wyganow-
ska, Zanie i Szpaki, uszkodzono ciała kolejnych
mieszkańców oraz spalono znaczną część domów
mieszkalnych i zabudowań znajdujących się w tych
miejscowościach.
W dniu 31 stycznia 1946 r. w pobliżu miejscowości
Puchały ci sami sprawcy rozstrzelali 30 mężczyzn,
obywateli polskich narodowości białoruskiej wyzna-
nia prawosławnego. Byli to mieszkańcy Zbrucza, Ja-
godnik, Pasiecznik, Czyż, Podrzeczan, Rakowicz,
Orzeszkowa, Mochnatego, Krzywej, Łozie, Zaleszan
i Krasnej Wsi, furmani podwód zagarniętych uprzed-
nio przez wspomniany oddział PAS – NZW.
W szczególności ustalono i pouczono o statusie
osób pokrzywdzonych oraz przesłuchano kilkudzie-
sięciu członków najbliższych rodzin ofiar zbrodni.
W wyniku kwerend archiwalnych i historycznych ze-
brano dokładne informacje o działalności oddziału
dowodzonego przez Romualda Rajsa, jego członkach
i ich losach. Przeanalizowano archiwalne akta postę-
powania karnego przeprowadzonego w latach 1948–
–1949 przez Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Pu-
blicznego przeciwko Romualdowi Rajsowi oraz jego
zastępcy w oddziale Kazimierzowi Chmielowskiemu
(pseudonim „Rekin”), którym m.in. zarzucono popeł-
nienie wyżej opisanych czynów. Zostali oni następnie
osądzeni przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Białym-
stoku, który w dniu w dniu 1 października 1949 r.
skazał Romulda Rajsa na karę śmierci. Na taką samą
karę został skazany w dniu 3 marca 1950 r. Kazi-
mierz Chmielowski. Obie kary wykonano.
Nadmienić należy, że oba te wyroki zastały
w dniu 15 września 1995 r. unieważnione postano-
wieniem Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego,
na podstawie przepisów art. 1, 2, 3 oraz art. 13 usta-
wy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne
orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za
działalność na rzecz niepodległego bytu państwa pol-
skiego. W ocenie sądu wszystkie działania obu ska-
zanych zmierzały do realizacji celu nadrzędnego, ja-
kim był dla nich niepodległy byt państwa polskiego.
Sąd stwierdził, że rozkazy wydawane przez Romual-
da Rajsa i Kazimierza Chmielowskiego cechował stan
wyższej konieczności, który zmusił ich do podjęcia
działań nie zawsze jednoznacznych etycznie.
Zapoznano się z protokołem przeprowadzonych
w dniu 27 kwietnia 1951 r. czynności ekshumacji
i oględzin sądowo-medycznych szczątków osób zabi-
tych koło wsi Puchały Stare.
W wyniku szczegółowych poszukiwań archiwal-
nych do materiału dowodowego sprawy włączono ob-
szerne materiały archiwalne dotyczące działalności
oddziału PAS – NZW pod dowództwem Romualda
Rajsa oraz okoliczności zdarzeń, będących przedmio-
tem śledztwa Oddziałowej Komisji w Białymstoku.
Są to głównie wytworzone przez komunistyczną służ-
bę bezpieczeństwa dokumenty, zawierające istotne
informacje, choć niejednokrotnie niewolne od sfor-
mułowań propagandowych lub fałszywych danych,
co uznać należy za wyraz realizacji założonych celów
politycznych.
Wśród 169 świadków przesłuchanych w czasie po-
stępowania, oprócz członków rodzin zabitych oraz
mieszkańców terenów objętych zdarzeniami, znaleź-
li się byli żołnierze oddziału „Burego”. W ośrodku
Karta w Warszawie zapoznano się z maszynopisami
i kasetami zawierającymi zapisy kilkudziesięciu roz-
mów przeprowadzonych w latach 90. XX w. przez hi-
storyka Jerzego Kułaka z członkami organizacji
NZW na terenie Białostocczyzny, włączając do śledz-
twa fragmenty istotne dla ustaleń dowodowych.
Na podstawie analizy zeznań świadków oraz ze-
branych dokumentów archiwalnych odtworzono dro-
biazgowo chronologię i przebieg wydarzeń, które ro-
zegrały się w okresie od 29 stycznia do 2 lutego 1946 r.
na terenie działania oddziału dowodzonego przez
„Burego”. Ich ocena doprowadziła do jednoznacznej
konkluzji, że dokonane przez członków tej formacji
zabójstwa obywateli polskich narodowości białoru-
skiej wyznania prawosławnego i akcje skierowane
przeciwko wsiom przez nich zamieszkałym zmierza-
ły do wyniszczenia członków określonej grupy naro-
dowej i religijnej, a zatem stanowiły zbrodnie ludo-
bójstwa. Poczynione ustalenia pozwoliły na odrzuce-
nie tezy, że ich sprawcy działali przy tym w stanie
wyższej konieczności. Poza dowódcą oddziału i jego
zastępcą oraz Kazimierzem Borkowskim, pseudonim
„Wróbel” (skazanymi na karę śmierci i straconymi),
nie udało się ustalić i wskazać innych żyjących wy-
konawców omawianych zbrodni.
W dniu 30 czerwca 2005 r. prokurator Oddziało-
wej Komisji w Białymstoku wydał postanowienie
o umorzeniu śledztwa, sygn. S 28/02/Zi, dotyczącego:
1) zbrodni przeciwko ludzkości popełnionej w celu
wyniszczenia części obywateli polskich z powodu ich
przynależności do białoruskiej grupy narodowościo-
wej o wyznaniu prawosławnym, poprzez dokonanie
i usiłowanie zabójstw oraz spowodowanie ciężkiego
uszczerbku na zdrowiu, jak również dopuszczenie się
poważnego prześladowania osób tej grupy poprzez
spalenie należących do nich budynków mieszkalnych
i zabudowań, i tak: w dniu 29 stycznia 1946 r. we wsi
Zaleszany pozbawienia życia przez zastrzelenie, jak
i spalenie 16 osób oraz usiłowanie pozbawienia życia
pozostałych mieszkańców poprzez zamknięcie ich
w jednym domu, który został podpalony, i spowodo-
wanie uszkodzeń ciała poprzez poparzenie co naj-

mniej 2 osób i w tym samym dniu we wsi Wólka Wy-
ganowska pozbawienia życia przez zastrzelenie 2 osób,
a także spowodowania pożaru tych miejscowości,
w następstwie czego spaleniu uległa znaczna część
zabudowań tych wsi, tj. o przestępstwo z art. 118 § 1
K.k. w zb. z art. 163 § 1 pkt 1 K.k. w zw. z art. 91 § 1
K.k. w zw. z art. 3 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r.
o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania
Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu – wobec pra-
womocnego zakończenia postępowania o te same czy-
ny przeciwko sprawcy kierowniczemu oraz wobec
śmierci bezpośrednich sprawców i niewykrycia części
z nich (tj. na zasadzie art. 17 § 1 pkt 5 i 7 K.p.k.,
art. 322 § 1 K.k.);
2) zbrodni przeciwko ludzkości popełnionej w celu
wyniszczenia części obywateli polskich z powodu ich
przynależności do białoruskiej grupy narodowościo-
wej wyznania prawosławnego poprzez dokonanie
w dniu 31 stycznia 1946 r. w pobliżu miejscowości
Puchały Stare pozbawienia życia przez rozstrzelanie
30 mężczyzn pochodzących ze wsi Zbrucz, Jagodniki,
Pasieczniki, Czyże, Podrzeczany, Rakowicze, Orzesz-
kowo, Mochnate, Krzywa, Łozice, Zaleszany, Wólka
Wyganowska oraz z Krasnej Wsi, tj. o przestępstwo
z art. 118 § 1 K.k. w zb. z art. 163 § 1 K.k. w zw.
z art. 3 ustawy o IPN – KŚZpNP – wobec prawomoc-
nego zakończenia postępowania o ten sam czyn prze-
ciwko sprawcy kierowniczemu oraz wobec śmierci
bezpośrednich sprawców i niewykrycia części z nich
(art. 17 § 1 pkt 5 i 7 K.p.k., art. 322 § 1 K.k.);
3) zbrodni przeciwko ludzkości popełnionej w celu
wyniszczenia części obywateli polskich z powodu ich
przynależności do białoruskiej grupy narodowościo-
wej wyznania prawosławnego poprzez dokonanie
i usiłowanie zabójstw oraz spowodowanie ciężkiego
uszczerbku na zdrowiu, jak również dopuszczenie się
poważnego prześladowania osób tej grupy poprzez
spalenie należących do nich budynków mieszkalnych
i zabudowań, i tak w dniu 2 lutego 1946 r. we wsi
Zanie pozbawienia życia przez zastrzelenie, jak i spa-
lenie 24 osób i spowodowanie uszkodzeń ciała wsku-
tek postrzelenia z broni palnej i poparzenia 8 miesz-
kańców, oraz w tym samym dniu we wsi Szpaki po-
zbawienie życia przez zastrzelenie lub spalenie 5 osób
i spowodowanie uszkodzeń ciała w wyniku postrze-
lenia z broni palnej 4 osób, które zmarły, a nadto
spowodowanie pożaru we wsiach Zanie, Szpaki
i Końcowizna, w następstwie czego spaleniu uległa
znaczna część zabudowań tych miejscowości, tj.
o przestępstwo z art. 118 § 1 K.k. w zb. z art. 163 § 1
K.k. w zw. z art. 3 ustawy o IPN – KŚZpNP – wobec
prawomocnego zakończenia postępowania o te same
czyny przeciwko sprawcy kierowniczemu oraz śmier-
ci bezpośrednich sprawców i niewykrycia części
z nich (art. 17 § 1 pkt 5 i 7 K.p.k., art. 322 § 1 K.k.).
Odpisy decyzji o umorzeniu śledztwa, sygn. S 28/
02/Zi, doręczono kilkudziesięciu ustalonym pokrzyw-
dzonym. Czworo spośród nich wniosło zażalenia.
Postanowieniem z dnia 18 listopada 2005 r., sygn.
III Kp 297/05, Sąd Okręgowy w Białymstoku, po roz-
1037
poznaniu powyższych zażaleń, utrzymał decyzję pro-
kuratorską w mocy. W uzasadnieniu orzeczenia są-
dowego między innymi wskazano: „Analiza bardzo
obszernych, XVI-tomowych akt sprawy oraz nieprze-
ciętnie wnikliwego uzasadnienia zaskarżonego po-
stanowienia nie pozostawia – w ocenie sądu okręgo-
wego – żadnych wątpliwości, że wyczerpano możli-
wości postawienia w akt oskarżenia któregokolwiek
ze sprawców tej zbrodni, a kontynuowanie postępo-
wania przygotowawczego na chwilę obecną nie roku-
je nadzieją na dokonanie jakiegokolwiek przełomu.
Zważyć należy, że środki odwoławcze, które pokrzyw-
dzeni wnieśli, nie wskazują, o jakie konkretnie czyn-
ności o charakterze śledczym należałoby śledztwo
uzupełnić. Organy śledcze nie są uprawnione do do-
konywania ocen historycznych, lecz ocen prawnych.
Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, które
wskazuje potencjalne pobudki i motywy działania
sprawców, wynika jednoznaczna ocena tego, co zaszło
na przestrzeni stycznia i lutego 1946 r. w powiecie
Bielsk Podlaski.
Zabójstwo członków określonej grupy narodowo-
ściowej i wyznaniowej, w tym kobiet i dzieci, choćby
pod pozorem uzyskania wyższych celów politycznych
czy niepodległościowych, nie daje się usprawiedliwić
żadną racją stanu i jest zbrodnią ludobójstwa. Gdyby
było inaczej, prokurator Instytutu Pamięci Narodo-
wej nie prowadziłby wieloletniego śledztwa o czyny
będące jego przedmiotem. Tymczasem prokurator
przeprowadził bardzo wiele czynności dowodowych,
analizował materiały historyczne i w efekcie dokonał
trafnej i pogłębionej oceny zdarzeń będących przed-
miotem umorzonego śledztwa, co zawarł w kilkudzie-
sięciostronicowym uzasadnieniu swojego postano-
wienia”.
Struktury Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko
Narodowi Polskiemu, podobnie jak Instytut Pamięci
Narodowej, w ramach którego działają, nie posiadają
legitymacji prawnej do podjęcia jakichkolwiek dzia-
łań na drodze cywilnoprawnej w sprawie odszkodo-
wań dla bliskich osób, które były ofiarami zbrodni,
badanych w zakończonym śledztwie, sygn. S 28/02/Zi,
Oddziałowej Komisji w Białymstoku.
Należy wspomnieć, że z uwagi na fakt popełnienia
omawianych czynów przed 63 lat, nie jest możliwe
domaganie się odszkodowań na drodze cywilnopraw-
nej. Według generalnej zasady, zawartej w art. 4421
§ 1 Kodeksu cywilnego roszczenia o naprawienie szkód
wyrządzonych czynami niedozwolonymi przedawnia-
ją się z upływem lat 3 od dnia, w którym poszkodowa-
ni dowiedzieli się o szkodzie i osobie uprawnionej do
jej naprawienia. Jeżeli natomiast wzmiankowane
szkody wynikły ze zbrodni lub występków, roszcze-
nia takie ulegają przedawnieniu z upływem lat dwu-
dziestu od dnia popełnienia przestępstwa, bez wzglę-
du na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o osobie
uprawnionej do jej naprawienia (art. 4421 § 2 K.c.).
Wydaje się, że ewentualne działania poszkodowa-
nych w powyższym zakresie musiałyby zostać po-
1038
przedzone inicjatywą ustawodawczą i wydaniem od-
powiednich regulacji prawnych.
Z wyrazami szacunku
Dyrektor Głównej Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu,
zastępca prokuratora generalnego
Dariusz Gabrel
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie prywatyzacji szpitali (13351)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłanki Jolanty Szczypińskiej, prze-
kazaną przy piśmie znak SPS-023-13351/09, doty-
czącą programu wieloletniego „Wsparcie jednostek
samorządu terytorialnego w działaniach stabilizu-
jących system ochrony zdrowia” uprzejmie informu-
ję, iż na podstawie danych uzyskanych od wojewo-
dów (brak danych z województwa podkarpackiego
oraz miasta stołecznego Warszawy) zainteresowanie
udziałem w programie zgłosiło 100 jednostek samo-
rządu terytorialnego (szczegółowy wykaz w załącz-
niku nr 1)*), w tym:
— 8 – województw,
— 58 – powiatów,
— 19 – miast,
— 15 – gmin
– będących podmiotami założycielskimi dla
141 samodzielnych publicznych zakładów opieki
zdrowotnej.
Podmiotami tworzącymi dla wyżej wymienionych
zakładów opieki zdrowotnej są następujące jednostki
samorządu terytorialnego:
— samorząd województwa – 52 zakłady,
— powiat – 58 zakładów,
— miasto – 12 zakładów,
— gmina – 19 zakładów.
Do chwili obecnej 4 jednostki samorządu teryto-
rialnego otrzymały dotacje. Aktualnie do minister-
stwa wpłynęło 15 wniosków o przekazanie dotacji
(szczegółowy wykaz w załączniku nr 2)*).
Spółki prowadzące zakłady opieki zdrowotnej
działają na zasadach ogólnych określonych w przepi-
sach kodeksu spółek i nie będą „wspierane” finanso-
wo przez ministra zdrowia. Na podstawie doświad-
czeń funkcjonujących od kilku lat samorządowych
spółek prowadzących niepubliczne zakłady opieki
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
zdrowotnej można stwierdzić, iż ich kondycja finan-
sowa jest dobra albo zadowalająca.
Spółki handlowe mają zdolność upadłościową.
Jednakże należy podkreślić, że ewentualna upadłość
spółki prowadzącej zakład nie musi być tożsama
„upadłością” (likwidacją) szpitala. Szpital taki może
być prowadzony przez inną spółkę, tym bardziej że
jednostka samorządu terytorialnego (będąc albo nie-
będąc udziałowcem albo akcjonariuszem spółki) nie
musi przekazywać jej na własność nieruchomości.
Ponadto nawet w przypadku ewentualnej likwidacji
zakładu Narodowy Fundusz Zdrowia kontraktuje
świadczenia u innego świadczeniodawcy.
Z informacji, jakimi dysponuje Ministerstwo
Zdrowia, wynika, że spośród 77 spółek samorządo-
wych, które od 1999 r. prowadzą szpitale, żadna nie
została postawiona w stan upadłości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie problemów z uzyskaniem
jednorazowej zapomogi finansowej z tytułu
urodzenia dziecka, tzw. becikowego (13352)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 11 grudnia 2009 r.
dotyczące interpelacji posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie problemów z uzyskaniem jednorazowej za-
pomogi finansowej z tytułu urodzenia dziecka, tzw.
becikowego, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 9 ust. 6 ustawy o świadczeniach
rodzinnych dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu
urodzenia dziecka przysługuje, jeżeli kobieta pozo-
stawała pod opieką medyczną nie później niż od 10.
tygodnia ciąży do porodu. Przepis art. 15b ust. 5 ww.
ustawy wprowadza analogiczny wymóg w przypadku
ubiegania się o jednorazową zapomogę z tytułu uro-
dzenia się dziecka. Pozostawanie pod opieką medycz-
ną wprowadzone zostało przepisem art. 7 ustawy
z dnia 6 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy Kodeks
pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 237,
poz. 1654), który wszedł w życie z dniem 1 stycznia
2009 r. Konsekwencją tego rozwiązania jest, uregu-
lowane odpowiednio w art. 9 ust. 7 i art. 15b ust. 6
ustawy o świadczeniach rodzinnych, dokumentowa-
nie pozostawania pod opieką lekarską przy ubieganiu

się o świadczenia z tytułu urodzenia dziecka wyma-
gane począwszy od dnia 1 listopada 2009 r.
W związku z problemami w stosowaniu powyż-
szych rozwiązań, zgłaszanymi przez świadczeniobior-
ców i realizatorów świadczeń rodzinnych, w szczegól-
ności dotyczących ratio legis wprowadzenia 10-tygo-
dniowego terminu, w trakcie którego kobieta powin-
na zgłosić się do lekarza, minister pracy i polityki
społecznej zwrócił się do ministra zdrowia z prośbą
o udzielenie opinii odnośnie do zasadności warunku
pozostawania kobiety w ciąży pod opieką medyczną
co najmniej od 10. tygodnia ciąży oraz możliwości
jego złagodzenia np. poprzez przesunięcie terminu
pierwszej wizyty kobiety w ciąży u lekarza z 10. ty-
godnia na termin późniejszy tak, aby wszystkim oso-
bom zainteresowanym umożliwić nabycie prawa do
świadczeń z tytułu urodzenia dziecka, nie zaniedbu-
jąc jednocześnie wymogu pozostawania kobiety
w tym czasie pod opieką medyczną.
W odpowiedzi minister zdrowia wskazał, że „za-
sadniczym celem wprowadzenia tego przepisu jest
zmotywowanie kobiet zachodzących w ciążę do jak
najwcześniejszego zgłoszenia się do lekarza lub po-
łożnej, a w następnej kolejności – systematycznego
zgłaszania się na kolejne badania kontrolne”.
Ministerstwo Zdrowia poinformowało również, że
problem zasadności wprowadzenia wymogu pozosta-
wania przez kobiety w ciąży co najmniej od 10. tygo-
dnia ciąży do dnia porodu pod opieką medyczną, od
którego uzależnione jest prawo do dodatku z tytułu
urodzenia dziecka i jednorazowej zapomogi z tytułu
urodzenia się dziecka, został poruszony podczas od-
bytego w Ministerstwie Zdrowia w dniu 2 grudnia
2009 r. spotkania pana Adama Fronczaka, podsekre-
tarza stanu w MZ, konsultanta krajowego z wszyst-
kimi 16 konsultantami wojewódzkimi w dziedzinie
położnictwa i ginekologii, a także z udziałem konsul-
tanta krajowego w dziedzinie neonatologii. W spotka-
niu wzięli udział także: prezes Polskiego Towarzy-
stwa Ginekologicznego, zastępca prezesa ds. medycz-
nych NFZ, dyrektor Departamentu Matki i Dziecka
oraz Departamentu Nauki i Szkolnictwa Wyższego
w Ministerstwie Zdrowia.
Według informacji Ministerstwa Zdrowia „powyż-
sze gremium ekspertów jednogłośnie negatywnie
oceniło zasadność złagodzenia przyjętego warunku,
np. poprzez przesunięcie terminu pierwszej wizyty
kobiety w ciąży u lekarza z 10. tygodnia na termin
późniejszy tak, aby wszystkim osobom zainteresowa-
nym umożliwić nabycie prawa do świadczeń z tytułu
urodzenia dziecka, nie zaniedbując jednocześnie wy-
mogu pozostawania kobiety w tym czasie pod opieka
medyczną”.
Ministerstwo Zdrowia wskazało również, że
„w opinii nadzoru położniczo-ginekologicznego głów-
ną przyczyną późnego zgłaszania się kobiet we wcze-
snej ciąży do opieki medycznej są, niestety, zaniedba-
nia terminów wizyt ze strony samych kobiet”.
W związku z powyższym minister pracy i polityki
społecznej nie prowadzi prac mających na celu znie-
1039
sienie warunku pozostawania kobiety w ciąży pod
opieką medyczną co najmniej od 10. tygodnia ciąży
do dnia porodu, od którego uzależnione jest obecnie
prawo do świadczeń rodzinnych z tytułu urodzenia
dziecka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie realizacji godzin wynikających
z art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b ustawy
Karta Nauczyciela (13354)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Wojciecha Żukowskiego z dnia
11 grudnia 2009 r., nr SPS-023-13354/09, w sprawie
realizacji godzin wynikających z art. 42 ust. 2 pkt 2
lit. a i b ustawy Karta Nauczyciela uprzejmie prze-
kazuję następujące wyjaśnienia.
Od dnia 1 września 2009 r., zgodnie z art. 42 ust. 2
ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela
(Dz. U. z 2006 r. Nr 96, poz. 674, z późn. zm.), w ra-
mach tygodniowego 40-godzinnego czasu pracy oraz
ustalonego wynagrodzenia nauczyciel obowiązany
jest realizować:
1) zajęcia dydaktyczne, wychowawcze i opiekuń-
cze prowadzone bezpośrednio z uczniami lub wycho-
wankami albo na ich rzecz w wymiarze określonym
w ust. 3 lub ustalonym na podstawie ust. 4a albo
ust. 7 ustawy;
2) inne zajęcia i czynności wynikające z zadań
statutowych szkoły, w tym zajęcia opiekuńcze i wy-
chowawcze uwzględniające potrzeby i zainteresowa-
nia uczniów, z tym że w ramach tych zajęć:
a) nauczyciel szkoły podstawowej i gimnazjum,
w tym specjalnych, jest obowiązany prowadzić zaję-
cia opieki świetlicowej lub zajęcia w ramach godzin
przeznaczonych w ramowych planach nauczania do
dyspozycji dyrektora szkoły, z wyjątkiem godzin
przeznaczonych na zwiększenie liczny godzin obo-
wiązkowych zajęć edukacyjnych w wymiarze dwóch
godzin w tygodniu,
b) nauczyciel szkoły ponadgimnazjalnej, w tym
specjalnej, jest obowiązany prowadzić zajęcia w ra-
mach godzin przeznaczonych w ramowych planach
nauczania do dyspozycji dyrektora szkoły, z wyjąt-
kiem godzin przeznaczonych na zwiększanie liczby
1040
godzin obowiązkowych zajęć edukacyjnych w wymia-
rze 1 godziny w tygodniu;
3) zajęcia i czynności związane z przygotowaniem
się do zajęć, samokształceniem i doskonaleniem za-
wodowym.
W roku szkolnym 2009/2010 na podstawie art. 5
ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie
ustawy Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 1, poz. 1)
w szkole podstawowej i gimnazjum zajęcia, o których
mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy Karta Na-
uczyciela, będą realizowane przez nauczycieli tylko
w wymiarze 1 godziny.
W myśl § 2 ust. 5a pkt 1–2 rozporządzenia mini-
stra edukacji narodowej i sportu z dnia 12 lutego
2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania
w szkołach publicznych (Dz. U. z 2002 r. Nr 15,
poz. 142, z późn. zm.) godziny do dyspozycji dyrek-
tora, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b
Karty Nauczyciela, to zajęcia zwiększające szanse
edukacyjne uczniów przeznaczone na pracę z uczniem
zdolnym lub z uczniem mającym trudności w nauce
oraz zajęcia rozwijające zainteresowania uczniów.
Zajęcia te powinny zatem wychodzić naprzeciw indy-
widualnym potrzebom uczniów poprzez udzielanie
im pomocy w przezwyciężaniu trudności, rozwijaniu
zdolności lub pogłębianiu zainteresowań, a także po-
przez sprawowanie nad nimi opieki zależnie od po-
trzeb. Podjęcie decyzji w kwestii, jakie zajęcia będą
realizowane w szkole w ramach godzin, o których
mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2 lit. a i b Karty Nauczy-
ciela, należy do kompetencji dyrektora szkoły. Dyrek-
tor szkoły określa także czy praca z uczniem zdolnym
lub uczniem mającym trudności w nauce powinna
być prowadzona indywidualnie czy też w określonej
liczbowo grupie. Godzin tych nie można jednakże
przeznaczyć na zajęcia obowiązkowe, opiekę nad
uczniami podczas ich dowozu do szkoły, doraźne za-
stępstwa oraz nauczanie indywidualne.
W myśl § 7 ust. 1 ramowego statutu publicznej
szkoły podstawowej – załącznika nr 2 rozporządzenia
ministra edukacji narodowej z dnia 21 maja 2001 r.
w sprawie ramowych statutów publicznego przed-
szkola oraz publicznych szkół (Dz. U. Nr 61, poz. 624,
z późn. zm.) świetlica jest organizowana dla uczniów,
którzy muszą dłużej przebywać w szkole ze względu
na czas pracy ich rodziców (prawnych opiekunów),
organizację dojazdu do szkoły lub inne okoliczności
wymagające zapewnienia uczniowi opieki w szkole.
Zgodnie z powyższym zadania oraz funkcja świetlicy
może być realizowana na terenie szkoły i utożsamia-
nie świetlicy z opiekę nad dowożonymi dziećmi jest
naruszeniem prawa. Szkoła nie jest zobligowana do
zapewnienia opieki nad dowożonymi dziećmi. Jest to
zadanie gminy. W myśl art. 17 ust. 1–3 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) sieć publicznych szkół
powinna być zorganizowana w sposób umożliwiający
wszystkim dzieciom spełnianie obowiązku szkolnego.
Droga dziecka z domu do szkoły nie może przekra-
czać 3 km w przypadku uczniów klas I–IV szkół pod-
stawowych, 4 km w przypadku uczniów klas V i VI
szkół podstawowych oraz uczniów gimnazjów. Jeżeli
droga dziecka z domu do szkoły, w której obwodzie
dziecko mieszka, przekracza ww. odległości, obowiąz-
kiem gminy jest zapewnienie bezpłatnego transportu
i opieki w czasie przewozu lub zwrot kosztów prze-
jazdu środkami komunikacji publicznej.
Ponadto zgodnie z art. 2 i 4 ustawy z dnia 21 li-
stopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U.
Nr 223, poz. 1458) osoby zatrudnione na podstawie
umowy o pracę w: urzędach marszałkowskich, woje-
wódzkich samorządowych jednostkach organizacyj-
nych, starostwach powiatowych oraz powiatowych
jednostkach organizacyjnych, urzędach gmin, jed-
nostkach pomocniczych gmin oraz gminnych jed-
nostkach i zakładach budżetowych, biurach (ich od-
powiednikach) związków jednostek samorządu tery-
torialnego oraz zakładów budżetowych utworzonych
przez te związki, biurach (ich odpowiednikach) jed-
nostek administracyjnych jednostek samorządu te-
rytorialnego są pracownikami samorządowymi. Wy-
kaz stanowisk pracowniczych jest określony w roz-
porządzeniu Rady Ministrów z dnia 18 marca 2009 r.
w sprawie wynagradzania pracowników samorządo-
wych (Dz. U. Nr 50, poz. 398). Na podstawie załącz-
nika nr 3 tegoż rozporządzenia opiekun dzieci i mło-
dzieży (w czasie przewozu do i ze szkoły) jest stano-
wiskiem pomocniczym i obsługi, a minimalnym wy-
kształceniem koniecznym do jego zatrudnienia jest
wykształcenie podstawowe.
Podsumowując godziny, o których mowa w art. 42
ust. 2 pkt 2 lit. a i b ustawy Karta Nauczyciela, nie
mogą być przeznaczane na opiekę nad dziećmi dowo-
żonymi do szkoły, a nauczyciele pracujący na stano-
wiskach opiekunów dzieci (w czasie przewozu do i ze
szkoły) nie mogą być zatrudniani przez dyrektora
szkoły. Pracodawcą osób opiekujących się dziećmi
dowożonymi do szkoły jest wójt lub burmistrz i wobec
tych osób nie będzie miała zastosowania ustawa Kar-
ta Nauczyciela.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie niespójności zapisów ustawy
o systemie oświaty z rozporządzeniem
ministra edukacji narodowej
z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych
statutów publicznego przedszkola
oraz publicznych szkół (13355)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na prze-
kazaną pismem, nr SPS-023-13355/09, z dnia 11 grud-
nia 2009 r. interpelację pana posła Wojciecha Żukow-
skiego w sprawie niespójności zapisów ustawy o syste-
mie oświaty z rozporządzeniem ministra edukacji na-
rodowej z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych
statutów publicznego przedszkola oraz publicznych
szkół, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W ustawie z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn.
zm.) wskazano, że szkoła publiczna dla realizacji ce-
lów statutowych powinna zapewnić uczniom możli-
wość korzystania ze świetlicy. Użyte w tym przepisie
określenie „powinna” nie oznacza fakultatywności,
ale obowiązek. Gdyby nie miał to być obowiązek,
a jedynie byłaby to możliwość, to wzorem art. 67a
ust. 1 ustawodawca zamiast określenia „powinna”
użyłby określenia „może”. O tym, że spełnianie wa-
runków określonych w art. 67 ust. 1 ustawy o syste-
mie oświaty jest obowiązkiem szkoły publicznej,
świadczy również brzmienie ust. 2 tego artykułu,
stanowiącego, że niektóre wymagania określone
w ust. 1 nie muszą być spełnione w szkołach dla do-
rosłych, co nie powinno pozostawiać żadnych wątpli-
wości, że w pozostałych szkołach publicznych wyma-
gania te muszą być spełnione.
Przepisy art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 156,
poz. 2572, z późn. zm.) określają ogólne wymagania,
jakie w zakresie bazy materialnej powinna spełniać
szkoła publiczna. Rozporządzenie ministra edukacji
narodowej z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramo-
wych statutów publicznego przedszkola oraz publicz-
nych szkół (Dz. U. Nr 61, poz. 624, z późn. zm.) nie
jest sprzeczne czy, jak wskazuje pan poseł, niespójne
z tymi wymaganiami, a jedynie wskazuje cel, jakie-
mu ma służyć świetlica zorganizowana w szkole.
Obowiązek zorganizowania świetlicy istnieje zawsze
wtedy, gdy istnieje zapotrzebowanie uczniów na ko-
rzystanie z organizowanych w niej zajęć. Przepisów
ramowych statutów szkół publicznych nie można ro-
zumieć w ten sposób, że pozostawiają one szkole fa-
kultatywną decyzję o zorganizowaniu lub nieorgani-
zowaniu świetlicy. Przesłanki organizowania świe-
tlicy zostały określone w ramowych statutach na tyle
szeroko, że praktycznie obowiązek zorganizowania
1041
świetlicy ciąży na wszystkich szkołach dla dzieci
i młodzieży. Sygnalizowany przez pana posła fakt
uchylania się przez niektóre szkoły od zorganizowa-
nia świetlicy w sytuacji, gdy istnieje zapotrzebowanie
na jej funkcjonowanie, dowodzi jedynie wadliwości
praktyki, a nie wadliwości rozporządzenia w sprawie
ramowych statutów szkół publicznych czy jego nie-
zgodności z ustawą o systemie oświaty.
Zasady funkcjonowania świetlic wynikające z obo-
wiązków nałożonych na szkołę przez system oświaty,
a określone w rozporządzeniu ministra edukacji na-
rodowej z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych
statutów publicznego przedszkola oraz publicznych
szkół (Dz. U. z 2001 r. Nr 61, poz. 624, z późn. zm.)
stanowią doprecyzowanie warunków dotyczących za-
sad uczęszczania uczniów do świetlicy, nie zaś alter-
natywę dla jej powołania lub niepowołania. Zapis, że
świetlica szkolna organizowana jest dla uczniów, któ-
rzy muszą dłużej zostać w szkole ze względu na czas
pracy ich rodziców (prawnych opiekunów), organiza-
cję dojazdu do szkoły lub inne okoliczności wymaga-
jące zapewnienia uczniowi opieki w szkole, określa
priorytety dotyczące zasad przyjmowania uczniów do
świetlicy, nie zaś warunki, których spełnienie deter-
minuje powstanie świetlicy szkolnej. Szkoła może
wyznaczyć także dodatkowe kryteria przyjmowania
uczniów do świetlicy. Należy podkreślić, że opieka
świetlicowa po lekcjach jest w szkołach organizowana
dla dzieci rodziców, którzy mają taką potrzebę. Przez
ostatnie 2 lata liczba świetlic oraz korzystających
z nich uczniów wzrosła. Obecnie z opieki świetlicowej
korzysta około 27% ogółu uczniów szkół podstawo-
wych. Część uczniów wraca sama do domu i przeby-
wa tam pod opieką członków rodziny. Pragnę zazna-
czyć, że sposób funkcjonowania świetlicy szkolnej
określa regulamin pracy świetlicy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 24 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie stanu sanitarnego toalet
w szkołach na Lubelszczyźnie (13356)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła na Sejm RP Wojciecha Żu-
kowskiego (SPS-023-13356/09) w sprawie stanu sa-
1042
nitarnego toalet w szkołach na Lubelszczyźnie, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Ministerstwo Edukacji Narodowej współpracuje
z Głównym Inspektoratem Sanitarnym i na bieżąco
jest informowane o wynikach kontroli w szkołach.
Kontrola przeprowadzona przez Państwową Inspek-
cję Sanitarną w maju 2009 r. wykazała, że w skon-
trolowanych 6364 placówkach w prawie 23% placó-
wek warunki do utrzymania higieny osobistej są
niewłaściwe, w tym w 10,64% szkół i placówek
uczniowie nie mają dostępu do ciepłej wody, w 8,91%
nie było mydła w dozownikach, w 11,82% stwierdzo-
no brak ręczników papierowych lub suszarek do
rąk, natomiast w 3,43% skontrolowanych szkół
i placówek brak było papieru toaletowego w kabi-
nach ustępowych.
Pod wpływem tych niepokojących wyników,
a także doniesień na temat zwiększającej się liczby
zachorowań na grypę A/H1N1 wśród dzieci Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej podjęło decyzję o roz-
poczęciu prac nad nowelizacją rozporządzenia mi-
nistra edukacji narodowej z dnia 31 grudnia 2002 r.
w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych
i niepublicznych szkołach i placówkach (Dz. U.
z 2003 r. Nr 6, poz. 69, z późn. zm.). Nowelizacja ta
ma polegać na wprowadzeniu dodatkowego zapisu
dotyczącego zapewnienia w szkołach i placówkach
dostępu do ciepłej i zimnej bieżącej wody oraz środ-
ków higieny osobistej.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, mając przeko-
nanie, że brak dostępu do ciepłej bieżącej wody może
być jedną z przyczyn ciągle wysokich wskaźników
zachorowalności na choroby zakaźne, np. wirusowe
zapalenie wątroby typu A, zakażenia meningokoko-
we i pneumokokowe, grypę sezonową oraz nową gry-
pę typu A/H1N1 w Polsce, rozpoczęło prace nad no-
welizacją ww. rozporządzenia. Dodatkowo uprzejmie
informuję, że pani Katarzyna Hall, minister eduka-
cji narodowej, podjęła szereg działań profilaktycz-
nych związanych ze zwiększoną zachorowalnością na
grypę, m.in. zaapelowała do wszystkich kuratorów
oświaty, by poinformowali dyrektorów szkół i przed-
szkoli o konieczności współpracy z powiatowymi sta-
cjami sanitarno-epidemiologicznymi w zakresie prze-
kazywania danych na temat frekwencji uczniów i wy-
chowanków.
Ministerstwo Edukacji Narodowej we współpracy
z Głównym Inspektoratem Sanitarnym przygotowa-
ło pakiet materiałów edukacyjnych, które w maju
zostały przekazane do kuratoriów oświaty z zalece-
niem zamieszczenia ich na stronach internetowych.
Ponadto materiały te trafiły do wszystkich woje-
wódzkich i powiatowych stacji sanitarno-epidemio-
logicznych. Na początku września zostały one prze-
kazane do szkół w formie ulotek. Na stronie interne-
towej Ministerstwa Edukacji Narodowej (www.men.
gov.pl) znajdują się zalecenia głównego inspektora
sanitarnego. Można tam znaleźć ogólne wskazania
profilaktyczne, propozycje zaleceń dla szkół, infor-
macje zarówno dla dyrektorów, nauczycieli, opieku-
nów w placówkach nauczania i wychowania, jak i dla
rodziców, dzieci i młodzieży.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie organizacji opieki
podczas dowozu uczniów do szkół
komunikacją publiczną (13358)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Wojciecha Żukowskiego
(SPS-023-13358/09) w sprawie organizacji opieki
podczas dowozu uczniów do szkół komunikacją pu-
bliczną uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Jeżeli droga dziecka z domu do szkoły, w której
obwodzie dziecko mieszka, przekracza odległości
wskazane w art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.), obowiązkiem gminy jest za-
pewnienie bezpłatnego transportu i opieki w czasie
przewozu lub zwrot kosztów przejazdu środkami ko-
munikacji publicznej.
W kontekście dowożenia dzieci do szkół określenie
„komunikacja publiczna” oznacza to samo co „trans-
port publiczny”, a mianowicie przemieszczanie się
ogólnodostępnymi na danym terenie środkami ko-
munikacji zbiorowej. Wymienić tu można przewozy
np. PKS i PKP, przewozy komunikacją miejską,
a także przewozy prywatnymi środkami komunikacji
zbiorowej.
Zapewnienie bezpłatnego transportu, łącznie z opie-
ką w czasie przewozu, odnosi się do przewozów wy-
konywanych bezpośrednio przez gminę własnymi
środkami transportu, a także, poprzez zawarcie od-
powiedniej umowy z przewoźnikiem, do przewozów
wykonywanych przez przedsiębiorców posiadających
uprawnienia w zakresie świadczenia usług transpor-
towych. Zróżnicowanie to ma istotne znaczenie ze
względu na pozycję prawną danego przewoźnika, jed-
nak nie może mieć znaczenia dla wymogu zapewnie-
nia opieki w czasie przewozu (określonego ww. art. 17
ustawy o systemie oświaty).
O braku obowiązku zapewnienia opieki w czasie
przewozu można mówić jedynie w sytuacji, gdy ze
względu na dogodne połączenia komunikacją publicz-

ną obowiązek gminy może być realizowany wyłącz-
nie poprzez zwrot kosztów przejazdu środkami tej
komunikacji. Jednak w tym przypadku, zgodnie
z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r.
Prawo przewozowe (Dz. U. z 2000 r. Nr 50, poz. 601,
z późn. zm.), przewoźnik jest zobowiązany do zapew-
nienia podróżnym odpowiednich warunków bezpie-
czeństwa i higieny.
Należy podkreślić, że zgodnie z ustawą z dnia
8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) gmina reali-
zuje zadania związane z dowożeniem dzieci do szkół
jako obowiązkowe zadania własne. Gmina, biorąc
pod uwagę w szczególności potrzeby dzieci w zakresie
dowożenia, ich wiek, wymogi bezpieczeństwa, a tak-
że warunki lokalne, w tym sieć komunikacji publicz-
nej, decyduje o tym, jak realizowane jest dowożenie
dzieci do szkół, a także jaka jest forma i zakres opie-
ki nad dziećmi podczas dowożenia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie zwrotu podatku akcyzowego
zawartego w cenie oleju napędowego
wykorzystywanego do produkcji rolnej (13359)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 11 grudnia 2009 r., znak:
SPS-023-13359/09, interpelacją posła Wojciecha Żu-
kowskiego w sprawie zwrotu podatku akcyzowego
zawartego w cenie oleju napędowego wykorzystywa-
nego do produkcji rolnej uprzejmie informuję Pana
Marszałka, że zgodnie z ustawą z dnia 10 marca 2006 r.
o zwrocie podatku akcyzowego zawartego w cenie
oleju napędowego wykorzystywanego do produkcji
rolnej (Dz. U. Nr 52, poz. 379) zwrot podatku akcy-
zowego przysługuje producentom rolnym – osobom
fizycznym, osobom prawnym lub jednostkom organi-
zacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej bę-
dącym posiadaczami gospodarstw rolnych w rozu-
mieniu przepisów o podatku rolnym, tj. faktycznie
władającymi tymi gospodarstwami jak właściciele
(posiadacze samoistni), jak i użytkownicy, zastawni-
cy, najemcy, dzierżawcy lub mający inne prawo, z któ-
rym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą
(posiadacze zależni). W przypadku gdy grunty gospo-
darstwa rolnego stanowią przedmiot posiadania sa-
1043
moistnego i posiadania zależnego, zwrot podatku
przysługuje posiadaczowi zależnemu, tj. dzierżawcy,
również w przypadku, jeżeli dzierżawi on grunty na
podstawie ustnej umowy czy też wtedy, gdy dzierżawa
nie jest wykazana w ewidencji gruntów i budynków.
Stosownie do art. 4 ww. ustawy z dnia 10 marca
2006 r. kwotę zwrotu podatku ustala się jako iloczyn
ilości oleju napędowego zakupionego przez producen-
ta rolnego, wynikającej z faktur VAT, i stawki zwro-
tu podatku na 1 litr oleju napędowego, obowiązującej
w dniu złożenia wniosku o zwrot podatku, w ramach
rocznego limitu. Limit ustala się jako kwotę stano-
wiącą iloczyn stawki zwrotu podatku na 1 litr oleju
napędowego, liczby 86 oraz powierzchni użytków rol-
nych będących w posiadaniu lub współposiadaniu
producenta rolnego, określonej w ewidencji gruntów
i budynków, według stanu na dzień 1 kwietnia dane-
go roku. Wnioski o zwrot podatku akcyzowego pro-
ducenci rolni powinni złożyć w terminach od dnia
1 marca do dnia 31 marca oraz od dnia 1 września
do dnia 30 września danego oku.
Składający wniosek o zwrot podatku akcyzowego
wykorzystywanego do produkcji rolnej musi m.in. być
posiadaczem gospodarstwa rolnego w momencie
składania wniosku i powierzchni użytków rolnych,
które wykazał we wniosku, a które w ewidencji grun-
tów i budynków na dzień 1 kwietnia są wykazane
jako użytki rolne. Wykazany w ewidencji gruntów
i budynków stan dotyczący powierzchni użytków rol-
nych określa jedynie, czy na dzień 1 kwietnia danego
roku grunty te były zakwalifikowane jako użytki rol-
ne. Nie jest natomiast istotne, czy w ewidencji grun-
tów i budynków według stanu na dzień 1 kwietnia
użytki rolne, których dotyczy wniosek danego pro-
ducenta rolnego, są wykazane jako będące w posia-
daniu tego producenta. Z powyższego wynika, że
wnioskodawca nie musi być posiadaczem użytków
rolnych na dzień 1 kwietnia danego roku, ważne jest,
aby użytki rolne były na ten dzień ujęte w ewidencji
gruntów i budynków jako użytki rolne.
W przypadku gdy producent rolny wydzierżawi,
sprzeda lub przekaże gospodarstwo, to nie będąc już
posiadaczem użytków rolnych w dniu składania
wniosku, nie może ubiegać się o zwrot podatku ak-
cyzowego na wydzierżawione, sprzedane lub prze-
kazane użytki rolne. W przypadku powiększenia
gospodarstwa rolnego producent rolny składający
w drugim terminie wniosek o zwrot podatku akcy-
zowego wykorzystywanego do produkcji rolnej może
ubiegać się o zwrot podatku akcyzowego w odniesie-
niu do nabytych lub dzierżawionych użytków rol-
nych w części niewykorzystanego w danym roku na
te grunty rocznego limitu zwrotu przez poprzednie-
go posiadacza.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
1044
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie nieprawidłowości dotyczących
pracy notariuszy w zakresie nabywania
nieruchomości przez cudzoziemców (13360)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Wojciecha Żukowskiego (SPS-
-023-13360/09) w sprawie nieprawidłowości dotyczą-
cych pracy notariuszy w zakresie nabywania nieru-
chomości przez cudzoziemców uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje:
Pan poseł Wojciech Żukowski podniósł, iż w przed-
stawionych przez ministra spraw wewnętrznych
i administracji sprawozdaniach z realizacji ustawy
z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości
przez cudzoziemców (Dz. U. z 2004 r. Nr 167, poz.
1758, z późn. zm.) za lata 2007–2008 sygnalizowane
są nieprawidłowości w pracy notariuszy.
W 2007 r. minister spraw wewnętrznych i admini-
stracji ujawnił dwa przypadki rażącej obrazy przepi-
sów prawa przez notariuszy, w których to sprawach
skierował zawiadomienie do ministra sprawiedliwości
z prośbą o rozważenie możliwości wystąpienia z wnio-
skiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego.
Nadto z obu sprawozdań wynika, że występują
przypadki niedotrzymywania przez notariuszy 7-dnio-
wych terminów przesyłania do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji wypisu aktu notarialne-
go. Zdarzają się sytuacje przesyłania wypisów po
kliku miesiącach od ich sporządzenia. W 2008 r. no-
tariusz przesłał kilkadziesiąt wypisów aktów nota-
rialnych sporządzonych w latach 2000–2007.
W interpelacji podkreślono, iż ustawa o nabywa-
niu nieruchomości przez cudzoziemców gwarantuje
realizację podstawowego celu jej obowiązywania, ja-
kim jest kontrola obrotu nieruchomościami w Polsce
z udziałem cudzoziemców. Nie może jednocześnie do-
chodzić do sytuacji, kiedy minister spraw wewnętrz-
nych i administracji napotyka utrudnienia w sprawo-
waniu kontroli nad jej realizacją poprzez brak rzetel-
ności notariuszy.
W związku z powyższym pan poseł Wojciech Żu-
kowski zwrócił się o odpowiedź na pytania:
– Czy minister sprawiedliwości wystąpił z wnio-
skiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego
wobec notariuszy, którzy sporządzili akty notarialne
niezgodnie z przepisami prawa?
— Jakie działania podjął minister sprawiedliwo-
ści w zakresie nieterminowego przekazywania mini-
strowi spraw wewnętrznych i administracji wypisów
z aktów notarialnych?
1. Jak podniesiono w interpelacji, w 2008 r. mini-
ster spraw wewnętrznych i administracji powiadomił
ministra sprawiedliwości o dwóch przypadkach spo-
rządzenia przez notariuszy aktów notarialnych
z naruszeniem art. 6 ust. 1 ustawy o nabywaniu
nieruchomości przez cudzoziemców. Informując
o powyższym, w obu sprawach wystąpiono z prośbą
o rozważenie możliwości wystąpienia przez mini-
stra sprawiedliwości z wnioskiem o wszczęcie postę-
powania dyscyplinarnego lub podjęcie innych sto-
sownych działań.
Po otrzymaniu powyższych informacji wszczęte
zostały postępowania wyjaśniające. W jednej sprawie
odebrano od notariusza w Ministerstwie Sprawiedli-
wości wyjaśnienia w trybie art. 58 ustawy Prawo
o notariacie. W drugiej sprawie wystąpiono o podjęcie
stosownych działań przez właściwą radę izby nota-
rialnej, co skutkowało przeprowadzeniem wizytacji
działalności notariusza.
W wyniku przeprowadzonych postępowań wyja-
śniających ustalono, że notariusze znają przepisy
ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzo-
ziemców, a sporządzenie kwestionowanych aktów
notarialnych wynikało z niewłaściwej oceny stanu
faktycznego lub było wynikiem błędu.
Nadto, niezwłocznie po uzyskaniu informacji o spo-
rządzeniu aktów notarialnych z naruszeniem przepi-
sów ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzo-
ziemców, sporządzone zostały akty notarialne, w któ-
rych strony uchyliły się od skutków prawnych złożo-
nych wcześniej oświadczeń woli bądź złożyły oświad-
czenia o rozwiązaniu umowy, a zatem – co należy
podkreślić – stan naruszenia prawa został usunięty.
Podkreślić również należy, że uchybienia notariu-
szy były jednostkowe. Stanowiły pierwszy błąd w ich
działalności. Przeprowadzone wizytacje zakończyły
się pozytywną oceną ich pracy.
W związku z powyższym minister sprawiedliwo-
ści uznał, że nie jest konieczne występowanie z wnio-
skami o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego.
Oczywiste jest, że notariusz zawsze jest zobowią-
zany do starannego działania i przestrzegania prze-
pisów prawa. Niemniej na ogólną liczbę notariuszy
i sporządzanych przez nich aktów notarialnych
(w 2007 r. – 1 950 483 aktów notarialnych, w 2008 r.
– 2 036 105 aktów notarialnych) wystąpienie w la-
tach 2007–2008 tylko dwóch przypadków sporządze-
nia przez notariuszy aktów notarialnych z narusze-
niem przepisów ustawy o nabywaniu nieruchomości
przez cudzoziemców należy ocenić jako przypadki
incydentalne. Trudno zatem uznać, że notariusze
utrudniają realizację przepisów powyższej ustawy.
2. Do ministra sprawiedliwości nie dotarły z Mi-
nisterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji in-
formacje dotyczące nieterminowego przekazywania
przez notariuszy ministrowi spraw wewnętrznych
i administracji wypisów aktów notarialnych.
Również z interpelacji pana posła nie wynika, aby
takie informacje zostały przekazane ministrowi spra-
wiedliwości przez ministra spraw wewnętrznych
i administracji.
Mając jednak na uwadze przedstawioną w inter-
pelacji kwestię opóźnień w przesyłaniu przez nota-

riuszy wypisów aktów notarialnych (z naruszeniem
art. 8a ust. 1 ustawy o nabywaniu nieruchomości
przez cudzoziemców), minister sprawiedliwości wy-
stąpi do ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji z prośbą o podanie szczegółowych informacji na
ten temat (w tym, o wskazanie notariuszy, których
dotyczą opóźnienia).
Po uzyskaniu powyższych informacji minister
sprawiedliwości podejmie stosowne działania w celu
wyeliminowania występujących nieprawidłowości
oraz rozważy podjęcie wobec notariuszy kroków dys-
cyplinarnych.
Podkreślić należy, iż minister sprawiedliwości za-
wsze podejmuje takie działania, jeśli uzyska infor-
macje o nieprawidłowościach w pracy notariuszy.
Tak było na przykład w związku z informacją preze-
sa Najwyższej Izby Kontroli, który w 2007 r. zawia-
domił ministra sprawiedliwości o tym, że notariusze
nie w pełni wywiązują się z obowiązku wynikającego
z art. 37 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodaro-
waniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz.
717, z późn. zm.).
Z kolei w przypadku uzyskania informacji o nie-
przestrzeganiu przez notariusza przepisów ustawy
z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wpro-
wadzaniu do obrotu finansowego wartości majątko-
wych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnio-
nych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu
terroryzmu (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1505,
z późn. zm.) skierowano zawiadomienie o popełnieniu
przez notariusza przestępstwa z art. 35 powyższej
ustawy (postępowania karne jest w toku).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie represji stosowanych
przez władze administracyjne Białorusi
wobec nauczycieli języka polskiego (13365)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Wojciecha Żukowskiego (pi-
smo nr SPS-023-13365/09 z dnia 11 grudnia 2009 r.)
w sprawie represji stosowanych przez władze admi-
nistracyjne Białorusi wobec nauczycieli języka pol-
skiego uprzejmie przedstawiam następujące wyja-
śnienia:
1045
Ministerstwo Spraw Zagranicznych ze szczególną
uwagą przyjmuje sygnały o działaniach władz biało-
ruskich wobec nauczycieli języka polskiego. Są one
częścią presji wywieranej na środowiska polskie i oso-
by zaangażowane w kultywowanie polskości, z wy-
jątkiem nielicznej, niereprezentatywnej dla mniejszo-
ści polskiej grupy działaczy całkowicie kontrolowanej
przez reżim. Nauczycielom, podobnie jak księżom ka-
tolickim, zarzuca się „szerzenie polskości” i inne in-
spirowane przez Polskę działania sprzeczne z intere-
sem Białorusi.
Podzielam opinię pana posła, że tendencja do
ograniczania zakresu nauczania języka polskiego na
Białorusi jest wyraźnie widoczna. Lekcje języka pol-
skiego w szkołach publicznych są sprowadzane coraz
częściej do rangi zajęć fakultatywnych i kółek zain-
teresowań, społeczne szkoły polskie podlegają kon-
trolom i zaostrzonym wymogom sanitarnym.
Ostatnio wielki niepokój wzbudziło publicznie wy-
powiedziane stwierdzenie wiceministra edukacji RB
pana Aleksandra Żuka, iż nauczanie wszystkich
przedmiotów w systemie edukacji RB ma być prowa-
dzone wyłącznie w językach państwowych. Ambasa-
da RP w Mińsku niezwłocznie wystosowała notę do
białoruskiego resortu spraw zagranicznych z żąda-
niem wyjaśnienia słów wiceministra edukacji. W od-
powiedzi Ministerstwo Spraw Zagranicznych Repu-
bliki Białoruś zapewniło, że planowane zmiany
w białoruskim ustawodawstwie dotyczące oświaty,
w tym projekt kodeksu edukacji, w niczym nie naru-
szą praw mniejszości narodowych do nauki języka
ojczystego. Przewodniczący Komisji Edukacji Izby
Reprezentantów Republiki Białoruś pan Władimir
Zdanowicz w rozmowie z ambasadorem RP zapewnił
z kolei, że brak przepisów umożliwiających powoły-
wanie odrębnych szkół z językiem mniejszości naro-
dowych w projekcie ustawy zmieniającej ustawę
oświatową z 1991 r. jest wynikiem niedopatrzenia
i że możliwość taka zostanie stworzona w art. 68 pro-
jektu kodeksu edukacyjnego. Przewodniczący komi-
sji zapowiedział, że wkrótce zostanie zgłoszona sto-
sowna poprawka do kodeksu. Te i inne fakty wska-
zują, że pogląd przedstawiony przez wiceministra
edukacji pana Aleksandra Żuka nie jest równoznacz-
ny z oficjalnym stanowiskiem strony białoruskiej
w tej sprawie.
Sprawy oświaty dla mniejszości polskiej na Biało-
rusi reguluje szczegółowo porozumienie o współpra-
cy między ministrem edukacji narodowej i sportu
Rzeczypospolitej Polskiej a ministrem edukacji Re-
publiki Białorusi, podpisane 28 kwietnia 2005 r.
w Warszawie. Stan realizacji postanowień tego doku-
mentu był omawiany na (pierwszym po sześcioletniej
przerwie) posiedzeniu Wspólnej Komisji Konsultacyj-
nej ds. Szkolnictwa Białoruskiej Mniejszości Narodo-
wej w Rzeczypospolitej Polskiej i Polskiej Mniejszości
Narodowej w Republice Białoruś w marcu 2009 r.
Podczas obrad komisji wskazano delegacji białoru-
skiej zastrzeżenia strony polskiej do realizacji po-
szczególnych zapisów. Strona białoruska zapropono-
1046
wała termin kolejnego posiedzenia na 4–5 lutego
2010 r.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych we współpra-
cy z Ministerstwem Edukacji Narodowej i innymi
podmiotami krajowymi podejmuje szereg starań
o wsparcie szkolnictwa polskiego na Białorusi.
Przykładowo, placówki polskie w Republice Bia-
łoruś prowadzą wszechstronne działania wspierają-
ce szkolnictwo polskie na Białorusi, pośrednicząc
w kontaktach z krajem, podejmując doraźne inter-
wencje w sprawach problemowych, wspomagając
ośrodki nauczania języka polskiego z wykorzysta-
niem przeznaczonego na ten cel funduszu polonijne-
go „szkolnictwo polskie za granicą”. W październiku
2009 r. Ministerstwo Spraw Zagranicznych podwyż-
szyło budżety konsulatów w Republice Białoruś
w pozycji szkolnictwo, co pozwoliło na efektywniejsze
wsparcie dla punktów nauczania języka polskiego na
Białorusi; Ministerstwo Spraw Zagranicznych planu-
je również poświęcenie kolejnych obrad polsko-biało-
ruskiej grupy roboczej do spraw problemów mniej-
szości narodowych szczegółowemu omówieniu zagad-
nień oświatowych. Na naradzie w Ministerstwie
Spraw Zagranicznych z udziałem zainteresowanych
instytucji i organizacji zarysowany został plan kom-
pleksowego wspierania nauczania języka polskiego
w Republice Białoruś, którego doprecyzowania pod-
jęło się Stowarzyszenie „Wspólnota Polska”.
Pragnę zapewnić, że problemy oświaty dla mniej-
szości polskiej na Białorusi są przedmiotem szczegól-
nej troski Ministerstwa Spraw Zagranicznych i Mi-
nisterstwa Edukacji Narodowej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie świadectw pracy dla byłych uczniów
szkół zawodowych (13366)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy wystąpieniu Pana Marszałka z dnia 11 grud-
nia 2009 r., znak: SPS-023-13366/09, interpelacją
pani poseł Krystyny Łybackiej w sprawie świadectw
pracy dla byłych uczniów szkół zawodowych uprzej-
mie wyjaśniam, że przy ustalaniu prawa do świad-
czeń emerytalno-rentowych i ich wysokości uwzględ-
nia się okresy składkowe, tj. okresy zatrudnienia
i innej pracy (działalności), wymienione w art. 6 usta-
wy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U.
z 2009 r. Nr 153, poz. 1227), które mogą być uzupeł-
nione nie więcej niż o 1/3 wymienionymi w art. 7
okresami nieskładkowymi (należą do nich m.in.
okresy nauki w szkole wyższej na jednym kierunku,
pod warunkiem ukończenia tej nauki, w wymiarze
określonym w programie studiów).
Nauka w szkole średniej nie podlega uwzględnie-
niu do łącznego stażu pracy uprawniającego do eme-
rytury lub renty nawet wówczas, gdy w czasie uczęsz-
czania do szkoły odbywała się praktyczna nauka
zawodu w warsztatach i pracowniach szkolnych albo
w zakładach pracy. Czynności wykonywane przez
ucznia (najczęściej niepełnoletniego) stanowiły bo-
wiem jeden z zasadniczych elementów programu na-
uczania realizowanego przez szkołę, który nie mie-
ścił się nigdy w pojęciu zatrudnienia, zaś praktyki
zawodowe organizowane w zakładach pracy – sto-
sownie do programu nauki – odbywały się na podsta-
wie umów zawieranych między szkołą a zakładem
pracy. Nie istniał więc żaden stosunek prawny mie-
dzy uczniem, a zakładem pracy.
Przepis art. 6 ust. 2 pkt 3 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS umożliwia wprawdzie zaliczenie do
okresu składkowego przypadających przed dniem
15 listopada 1991 r. okresów zatrudnienia młodocia-
nych na obszarze państwa polskiego na zasadach
określonych w przepisach obowiązujących przed
dniem 1 stycznia 1975 r., jednak warunkiem, od speł-
nienia którego uzależnione jest uwzględnienie tych
okresów przy ustalaniu prawa do świadczeń emery-
talno-rentowych i ich wysokości, jest dołączenie do
wniosku dokumentów potwierdzających fakt zawar-
cia pomiędzy pracodawcą a uczniem umowy o naukę
zawodu, naukę rzemiosła, o przyuczenie do określo-
nej pracy bądź o odbycie wstępnego stażu pracy.
Ciężar dowodów w tych sprawach – zgodnie z art. 116
ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS – spo-
czywa na wnioskodawcy.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie wyjaśniam,
że – zgodnie z dekretem z dnia 2 sierpnia 1951 r.
o pracy i szkoleniu zawodowym młodocianych w za-
kładach pracy (Dz. U. Nr 41, poz. 311, z późn. zm.)
oraz wydanym z upoważnienia tego dekretu rozpo-
rządzeniem Rady Ministrów z dnia 12 kwietnia 1952 r.
w sprawie warunków przyjmowania do pracy w celu
przyuczenia do zawodu i późniejszego zatrudnienia
młodocianych, którzy ukończyli lat 14, a nie przekro-
czyli 16. roku życia (Dz. U. Nr 21, poz. 135) – zakład
pracy, przyjmując młodocianego na naukę zawodu
w celu przyuczenia do określonej pracy oraz odbycia
wstępnego stażu pracy, zobowiązany był zawrzeć
z nim na piśmie umowę określającą zawód, rodzaj
pracy, czas trwania nauki i wynagrodzenie.
Warunkiem skuteczności przyjęcia ucznia do pra-
cy była więc umowa na piśmie, której stronami były
zakład pracy i młodociany (§ 5 ust. 1 ww. rozporzą-

dzenia). Natomiast praktyczna nauka zawodu dla
uczniów zasadniczych szkół zawodowych, jaka odby-
wała się m.in. w zakładach pracy na podstawie
art. IV ust. 1 uchwały prezydium rządu nr 448
w sprawie szkolenia zawodowego z dnia 23 czerwca
1951 r. (M.P. Nr A-59, poz. 776), była wyłącznie jed-
nym z elementów programu nauczania realizowane-
go przez szkołę. Zgodnie bowiem z ust. 2 art. IV tej
uchwały, praktyki zawodowe organizowane w zakła-
dach pracy odbywały się na podstawie umów zawie-
ranych między szkołą a zakładem pracy. Uczniowie
wykonujący prace w ramach praktyki nie byli pra-
cownikami tych zakładów.
Wskazane akty prawne dopuszczały zatem moż-
liwość uznania uczniów szkół zawodowych za pra-
cowników tylko wówczas, gdy oprócz wykonywania
obowiązku nauki teoretycznej pozostawali oni w sto-
sunku pracy młodocianego pracownika, jeżeli chodzi
o zajęcia praktyczne.
Jeśli więc osoby zainteresowane nie udokumen-
tują faktu skierowania przez zakład pracy do szko-
ły, organ rentowy nie będzie miał podstaw do
uwzględnienia okresu nauki w szkole zawodowej
przy ustalaniu stażu pracy wymaganego do przy-
znania prawa do emerytury lub renty z tytułu nie-
zdolności do pracy.
Pragnę dodać, że ubezpieczenia społeczne to sys-
tem zagwarantowanych ustawowo, lecz ściśle zwią-
zanych z pracą świadczeń. W związku z tym z nowe-
go systemu emerytalnego, wprowadzonego z dniem
1 stycznia 1999 r. przepisami ww. ustawy o emery-
turach i rentach z FUS, usunięto większość elemen-
tów nieubezpieczeniowych i socjalnych tak, by wyso-
kość przyszłej emerytury uzależnić od sumy składek
wpłacanych przez danego pracownika w całym okre-
sie jego aktywności zawodowej. Obliczając emeryturę
całkowicie według nowych zasad, ZUS nie będzie już
uwzględniał lat, za które nie opłacono składki na
ubezpieczenie emerytalne, takich jak np. studia.
Rozszerzenie katalogu okresów nieskładkowych
o okresy nauki w szkole zawodowej, co w istocie po-
stuluje pani poseł w swej interpelacji, nie byłoby
właściwe z uwagi na zmiany, jakie w sposobie obli-
czania emerytury nastąpiły w wyniku reformy eme-
rytalnej.
Ponieważ jednym z zasadniczych celów reformy
systemu emerytalnego było przywrócenie temu sys-
temowi charakteru ubezpieczeniowego, zapropono-
wane przez panią poseł rozwiązanie nie wydaje się
być uzasadnione.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 21 grudnia 2009 r.
1047
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację poseł Jadwigi Zakrzewskiej
w sprawie procedury kierowania nieletnich
do zakładów poprawczych określonego typu
(13368)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Jadwigi Zakrzewskiej z dnia
25 listopada 2009 r. w sprawie procedury kierowania
nieletnich do zakładów poprawczych określonego
typu, SPS-023-13368/09, uprzejmie informuję, co na-
stępuje:
Rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia
17 października 2001 r. w sprawie zakładów po-
prawczych i schronisk dla nieletnich (Dz. U. Nr 124,
poz. 1359, z późn. zm.) przewiduje następujące ro-
dzaje zakładów poprawczych:
1) zakłady resocjalizacyjne:
a) otwarte – młodzieżowe ośrodki adaptacji spo-
łecznej,
b) półotwarte,
c) zamknięte,
d) o wzmożonym nadzorze wychowawczym,
2) zakłady resocjalizacyjno-rewalidacyjne,
3) zakłady resocjalizacyjno-terapeutyczne,
4) zakłady readaptacyjne.
Zakłady resocjalizacyjne otwarte co do zasady są
przeznaczone dla nieletnich, którzy nie przebywali
w aresztach śledczych lub zakładach karnych, nie
dopuścili się szczególnie poważnych czynów, wyraża-
ją wolę uczestniczenia w procesie resocjalizacji, któ-
rych postawa oraz zachowanie w schronisku za tym
przemawia oraz którzy nie identyfikują się z podkul-
turą przestępczą.
Zakłady resocjalizacyjne półotwarte zajmują się
nieletnimi, których popełnione czyny karalne i nie-
korzystne zmiany zachowania nie dają podstaw do
umieszczenia ich w zakładach otwartych.
Zakłady resocjalizacyjne zamknięte są przezna-
czone dla wychowanków, którzy wielokrotnie ucieka-
li z zakładów resocjalizacyjnych otwartych lub pół-
otwartych.
Zakłady resocjalizacyjne o wzmożonym nadzorze
wychowawczym są przeznaczone dla nieletnich, wo-
bec których sąd orzekł umieszczenie w tego rodzaju
zakładzie, dezorganizujący pracę w innych zakła-
dach.
Poza zakładami resocjalizacyjnymi prowadzone
są zakłady resocjalizacyjno-rewalidacyjne dla nielet-
nich upośledzonych umysłowo oraz zakłady resocja-
lizacyjno-terapeutyczne dla nieletnich z zaburzenia-
mi rozwoju osobowości na tle organicznego uszkodze-
nia centralnego układu nerwowego, uzależnionych
od środków odurzających lub psychotropowych bądź
nosicieli wirusa HIV.
1048
Rozporządzeniem z dnia 20 lipca 2009 r. minister
sprawiedliwości zmienił dotychczasowe rozporządze-
nie w sprawie zakładów poprawczych i schronisk dla
nieletnich. Do systemu prawnego wprowadzono nowy
rodzaj zakładu poprawczego (zakład readaptacyjny),
przeznaczony dla nieletnich, którzy w sposób czynny
(ucieczka, niepowroty z urlopu lub przepustki, nowe
czyny zabronione) lub bierny, przebywając w schro-
nisku dla nieletnich lub zakładzie poprawczym inne-
go rodzaju odmawiali uczestniczenia w procesie wy-
chowania, edukacji i terapii. 1 lipca 2010 r. wejdą też
w życie szczegółowe regulacje dotyczące systemów
ochrony w zakładach i schroniskach (środków tech-
niczno-ochronnych i osobowych) z uregulowaniem
obowiązków pracowników ochrony w zakładach dla
nieletnich w zależności od miejsca wykonywania obo-
wiązków i zaistnienia sytuacji tzw. nadzwyczajnych
w placówce.
Kierowaniem nieletnich do konkretnych zakła-
dów zajmuje się Ministerstwo Sprawiedliwości. Nie-
zwłocznie po uprawomocnieniu się orzeczenia o umiesz-
czeniu w zakładzie sędzia przesyła do Ministerstwa
Sprawiedliwości wniosek o skierowanie nieletniego
do zakładu, do którego dołącza odpis prawomocnego
orzeczenia o umieszczeniu w zakładzie, opinię o nie-
letnim opracowaną w rodzinnym ośrodku diagno-
styczno-konsultacyjnym, w schronisku dla nieletnich
lub innej specjalistycznej placówce, aktualny wywiad
środowiskowy oraz inne informacje umożliwiające
skierowanie nieletniego do odpowiedniego rodzaju
zakładu.
Należy przypomnieć, że zgodnie z art. 85 § 1 usta-
wy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu
w sprawach nieletnich (Dz. U. z 2002 r. Nr 11, poz. 109,
z późn. zm.) sąd rodzinny, kierując do wykonania
orzeczenie o umieszczeniu nieletniego w zakładzie
poprawczym, sam może określić rodzaj tego zakładu.
Nie jest też wykluczone wskazanie rodzaju zakładu
w wyroku orzekającym środek poprawczy.
Szczegółowe zasady kierowania, przyjmowania,
przenoszenia i zwalniania nieletnich w zakładach
określają przepisy § 36 i nast. powołanego wyżej roz-
porządzenia ministra sprawiedliwości. Stosownie do
tych unormowań nieletniego kieruje się i przenosi do
odpowiedniego zakładu, po zasięgnięciu opinii zespo-
łu specjalistów, w skład którego wchodzą w szczegól-
ności pedagog i psycholog. Nieletni kierowany jest do
zakładu położonego najbliżej miejsca stałego za-
mieszkania, chyba że ze względów wychowawczych
lub organizacyjnych jest to niemożliwe. O skierowa-
niu nieletniego do zakładu zawiadamia się sąd ro-
dzinny, zakład, do którego nieletni został skierowany
i schronisko dla nieletnich, w którym nieletni prze-
bywa. Przeniesienie wychowanka do innego zakładu
może nastąpić ze względów wychowawczych lub or-
ganizacyjnych na wniosek sądu rodzinnego, dyrek-
tora zakładu, wychowanka lub jego rodziców (opie-
kunów), skierowany do Ministerstwa Sprawiedliwo-
ści. Do wniosku dyrektor zakładu obligatoryjnie do-
łącza aktualną opinię psychologiczno-pedagogiczną.
Przeniesienie nieletniego do zakładu poprawczego
o wzmożonym nadzorze wychowawczym i zmiana
rodzaju zakładu oznaczonego przez sąd następuje na
podstawie postanowienia sędziego rodzinnego. W przy-
padku niedoprowadzenia nieletniego do zakładu
w ciągu 3 miesięcy od daty skierowania lub przenie-
sienia dyrektor zakładu odsyła dokumentację nielet-
niego sądowi rodzinnemu, a skierowanie lub przenie-
sienie do Ministerstwa Sprawiedliwości.
W myśl § 18 załącznika do zarządzenia nr 179/06/
DO ministra sprawiedliwości z dnia 14 lipca 2006 r.
w sprawie ustalenia regulaminu organizacyjnego Mi-
nisterstwa Sprawiedliwości (Dz. Urz. Min. Sprawiedl.
Nr 6 poz. 118, z późn. zm.) wykonywanie czynności
związanych z kierowaniem nieletnich do zakładów
poprawczych, przenoszeniem ich do innych zakładów
oraz prowadzenie centralnej ewidencji nieletnich
skierowanych do zakładów poprawczych należy do
obowiązków Departamentu Wykonania Orzeczeń
i Probacji Ministerstwa Sprawiedliwości.
Zarządzeniem nr 2/2009 dyrektora Departamen-
tu Wykonania Orzeczeń i Probacji z dnia 28 stycznia
2009 r. został powołany zespół specjalistów do spraw
kierowania nieletnich do zakładów poprawczych,
w skład którego wchodzą w szczególności pedagog
i psycholog. Zespół ten wykonuje zadania związane
z kierowaniem i przenoszeniem nieletnich oraz pro-
wadzi centralną ewidencję nieletnich skierowanych
do zakładów poprawczych, obsługę kancelaryjno-
-techniczną kierowania i przenoszenia nieletnich
oraz opracowuje okresowe informacje zbiorcze o re-
alizowanych sprawach oraz o ruchu nieletnich prze-
bywających w zakładach poprawczych i schroniskach
dla nieletnich. Zespół ten funkcjonuje w ramach Wy-
działu Wykonania Orzeczeń Rodzinnych i Nieletnich
Departamentu Wykonania Orzeczeń i Probacji.
Jak zatem widać, kategoryzacja zakładów i szcze-
gółowa procedura, wynikająca z powołanych wyżej
przepisów prawa, przewiduje zarówno indywiduali-
zację oddziaływań wobec nieletnich, jak i właściwy
i wieloraki nadzór nad tą procedurą.
Niezależnie od nadzoru ministra sprawiedliwości
nad zakładami dla nieletnich każda z tego rodzaju
placówek pozostaje pod nadzorem sędziego rodzinne-
go z właściwego miejscowo sądu rejonowego. W dniu
22 lipca 2009 r. weszły w życie przepisy nowego roz-
porządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 16 czerw-
ca 2009 r. w sprawie szczegółowego sposobu, zakresu
i trybu sprawowania nadzoru nad wykonywaniem
orzeczeń w sprawach nieletnich (Dz. U. Nr 107,
poz. 894), które wypełniło istniejącą od 2004 r. lukę
prawną, regulując nadzór sędziów rodzinnych nad
pobytem nieletnich m.in. w zakładach poprawczych
i schroniskach dla nieletnich. Rozporządzenie wpro-
wadziło elementy koordynacji indywidualnego nad-
zoru poszczególnych sędziów, co pozwala uczynić ów
nadzór bardziej skutecznym.
Należy pamiętać, że nieletni, który trafia do za-
kładu poprawczego, znajduje się w fazie dojrzewania,
nierzadko charakteryzują go zaburzenia, których

przebieg jest dynamiczny. Sytuacja ta nie zawsze po-
zwala na dobór zakładu, który w całości i bez prze-
szkód zrealizuje założony wobec nieletniego proces
wychowawczy i resocjalizacyjny. Na trudności te
składa się szereg okoliczności o charakterze obiek-
tywnym – warunki osobowościowe nieletniego, kon-
kretny skład osobowy wychowanków zakładu, posta-
wa rodziny. Zespół kierujący, wykonujący orzeczenie
niezawisłego sądu, bazuje przede wszystkim na do-
kumentacji przesłanej przez sąd, w tym głównie opi-
nii, o której była mowa wyżej. Często badanie nielet-
niego przez biegłych bywa pierwszym jego kontak-
tem z psychologiem. Jest więc możliwe, że w czasie
jednorazowego badania nie uda się zdiagnozować nie-
letniego w sposób pełny i niebudzący żadnych wąt-
pliwości.
Należy pamiętać, że w postępowaniu wykonaw-
czym zarówno sąd prowadzący to postępowanie, jak
i sędzia sprawujący nadzór nad zakładem popraw-
czym, a także dyrektor zakładu dysponują instru-
mentami pozwalającymi na elastyczne postępowanie
z wychowankiem. Sąd może warunkowo zwolnić nie-
letniego z zakładu poprawczego, jeżeli postępy w jego
wychowaniu pozwalają przypuszczać, że po zwolnie-
niu z zakładu nieletni będzie przestrzegał porządku
prawnego i zasad współżycia społecznego (art. 86
ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich), dy-
rektor zakładu poprawczego może umieścić nielet-
niego na czas określony poza zakładem, jeżeli prze-
mawiają za tym względy szkoleniowo-wychowawcze,
możliwość podjęcia zatrudnienia, potrzeba specjali-
stycznego leczenia lub szczególne względy rodzinne,
a ocena zachowania nieletniego wskazuje, iż będzie
możliwe roztoczenie nad nim skutecznego nadzoru
(art. 90 ustawy), możliwe jest też przeniesienie nie-
letniego do zakładu poprawczego o wzmożonym nad-
zorze wychowawczym (art. 85 § ustawy). Dyrektor
zakładu dysponuje też rozbudowanym katalogiem
środków dyscyplinarnych i nagród.
W opisanym stanie rzeczy skuteczność orzeczo-
nego i wykonywanego środka poprawczego podlega
permanentnej kontroli. Jednostkowe przypadki nie-
prawidłowości, na które w swojej interpelacji powo-
łuje się pani poseł, są zjawiskiem w istocie margi-
nalnym.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż Minister-
stwo Sprawiedliwości, niezależnie od nadzoru spra-
wowanego nad zakładami za pośrednictwem wizyta-
torów, okręgowych zespołów nadzoru pedagogiczne-
go i prezesów sądów okręgowych, organizuje okreso-
we narady z kierownictwem i pracownikami zakła-
dów dla nieletnich. W szczególności wyniki niedawnej
kontroli Najwyższej Izby Kontroli w zakładach po-
prawczych i schroniskach dla nieletnich zostały omó-
wione podczas zorganizowanych w Ministerstwie
Sprawiedliwości narad z udziałem dyrektorów zakła-
dów poprawczych i schronisk dla nieletnich, kierow-
ników okręgowych zespołów nadzoru pedagogiczne-
go oraz wizytatorów, które odbyły się w dniach
9 czerwca 2009 r. i 9 grudnia 2009 r. Jednocześnie
1049
wzmożono nadzór nad zakładami i podjęto działania
zmierzające do ujednolicenia procedur obowiązują-
cych w placówkach. Oczekiwane i monitorowane jest
także wypełnianie zaleceń pokontrolnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie budowy oddziałów celnych
w Zamościu i Tomaszowie Lubelskim (13370)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka nr: SPS-023-13370/09 z dnia
11 grudnia 2009 r., przy którym została przesłana
interpelacja posła Mariusza Grada w sprawie rozbu-
dowy Oddziału Celnego w Tomaszowie Lubelskim
i Zamościu, uprzejmie informuję, iż mając na uwadze
trudną sytuację lokalową, w jakiej znajduje się Od-
dział Celny w Tomaszowie Lubelskim, oraz brak to-
warzyszącej infrastruktury potrzebnej przy odpra-
wach celnych, dyrektor Izby Celnej w Białej Podla-
skiej w listopadzie 2007 r. zwrócił się do burmistrza
Tomaszowa Lubelskiego o pozyskanie terenów nie-
ruchomości, tzn. działek usytuowanych przy ul. Łasz-
czowieckiej 12, na potrzeby budowy nowoczesnego
oddziału celnego. Uchwałą nr XVII/179/2008 Rady
Miasta Tomaszów Lubelski z dnia 27 marca 2008 r.
została wyrażona zgoda na dokonanie darowizny na
rzecz Skarbu Państwa nieruchomości dwóch działek
o powierzchni razem 1,5745 ha z przeznaczeniem na
budowę infrastruktury oddziału celnego. W dniu
30 czerwca 2009 r. został podpisany akt notarialny
w którym burmistrz miasta Tomaszowa Lubelskiego
przekazuje na rzecz Skarbu Państwa ww. działki. Na
początku lipca br. Izba Celna w Białej Podlaskiej roz-
poczęła procedurę postępowania o udzielenie zamó-
wienia publicznego na wybór wykonawcy koncepcji
i projektu budowlanego na Oddział Celny w Toma-
szowie Lubelskim przy ul. Łaszczowieckiej.
Uprzejmie informuję pana posła, że na dzień dzi-
siejszy projekt budowlany został opracowany i Izba
Celna w Białej Podlaskiej dysponuje decyzją pozwo-
lenia na budowę.
W związku z powyższym w pierwszym kwartale
2010 r. zostanie opracowana specyfikacja istotnych
warunków zamówienia i ogłoszony przetarg na wy-
konanie robót budowlanych na budowę Oddziału
1050
Celnego w Tomaszowie Lubelskim przy ul. Łaszczo-
wieckiej.
Natomiast odnośnie do budowy siedziby dla Urzę-
du i Oddziału Celnego w Zamościu, Izba Celna w Bia-
łej Podlaskiej uchwałą nr XXVIII/260/09 Rady Miej-
skiej w Zamościu z dnia 26 stycznia 2009 r. została
wyrażona zgoda na dokonanie darowizny na rzecz
Skarbu Państwa nieruchomości działki o powierzch-
ni 2,2295 ha, położonej przy ul. Szczebrzeskiej w Za-
mościu z przeznaczeniem pod budowę kompleksu
obiektów Urzędu i Oddziału Celnego w Zamościu.
Następnie decyzją z dnia 25 sierpnia 2009 r., znak:
GIGN.72244/16/UTS.58/30/09, prezydent miasta Za-
mościa ustanowił na rzecz Izby Celnej w Białej Pod-
laskiej trwały zarząd nieruchomości gruntowej sta-
nowiącej własność Skarbu Państwa, położonej w Za-
mościu przy ul. Szczebrzeskiej. Na początku wrze-
śnia 2009 r. Izba Celna w Białej Podlaskiej rozpoczę-
ła procedurę postępowania o udzielenie zamówienia
publicznego na wybór wykonawcy koncepcji wielo-
branżowej Urzędu i Oddziału Celnego w Zamościu
przy ul. Szczebrzeskiej.
Uprzejmie informuję pana posła, że na dzień dzi-
siejszy z powodu przedłużających się procedur zwią-
zanych z uzyskaniem danych wyjściowych do projek-
towania (warunki urbanistyczno-budowlane) dla
inwestycji pod nazwą „Budowa siedziby Urzędu i Od-
działu Celnego w Zamościu przy ul. Szczebrzeskiej”
koncepcja wielobranżowa nie została opracowana
w br. i zamówienie zostanie udzielone na początku
2010 r. Jak z powyższego wynika, Służba Celna sta-
ra się jak najlepiej wywiązać z zadań inwestycyjnych
odnośnie do pozyskania nieruchomości i przeprowa-
dzenia przetargów na budowę siedzib dla dwóch jed-
nostek jej podległych.
Przekazując powyższe informacje, mam nadzieję,
że pan poseł wykaże zrozumienie dla podejmowanych
przez Służbę Celną działań mających na celu stwo-
rzenie jak najlepszych warunków do obsługi przed-
siębiorców z południowej części woj. lubelskiego oraz
zapewnienie sprawnego odprawiania towarów wywo-
żonych za granicę jak i przywożonych na terytorium
państw Unii Europejskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Łopaty
w sprawie wsparcia II etapu budowy
obwodnicy miasta Puław (13371)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 11 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-
-13371/09, przy którym przekazano interpelację
pana posła Jana Łopaty w sprawie budowy II etapu
obwodnicy Puław, uprzejmie informuję, że przed-
miotowa inwestycja została ujęta w „Programie bu-
dowy dróg krajowych na lata 2008–2012, zatwier-
dzonym uchwałą Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia
25 września 2007 r.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
podjęła działania mające na celu przygotowanie za-
dania do realizacji. Aktualnie prowadzone są prace
przygotowawcze. Dnia 12 października 2009 r. uzy-
skano decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację inwestycji. Decyzja ta stanowi
podstawę do prowadzenia dalszych prac. Obecnie
przygotowywane są materiały niezbędne do wniosku
o wydanie decyzji o zezwoleniu na realizację inwesty-
cji drogowej.
Realizacja przedmiotowego zadania rozpocznie
się pod warunkiem uzyskania niezbędnych decyzji
administracyjnych w zakładanych terminach. Do-
datkowo informuję, iż z uwagi na niezakończony etap
prac przygotowawczych nie jest możliwe podjęcie
działań zmierzających do rozpoczęcia budowy przed-
miotowego zadania w 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie pilnej potrzeby budowy drogi
krajowej nr 47 (zakopianki) na odcinku
Nowy Targ – Zakopane (13376)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Andrzeja Guta-Mostowego
z dnia 4 grudnia 2009 r., przekazanej przy piśmie

z dnia 11 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13376/09,
w sprawie pilnej potrzeby budowy drogi krajowej
nr 47, zakopianki, na odcinku Nowy Targ – Zakopa-
ne, przedstawiam następujące wyjaśnienia dotyczące
postawionego pytania.
Uprzejmie informuję, iż problematyka rozwiąza-
nia kwestii drogi krajowej nr 47 na odcinku od No-
wego Targu do Zakopanego (tzw. zakopianki) sta-
nowi przedmiot prac i analiz administracji drogowej
od kilkudziesięciu lat. W latach 90. ostatecznie za-
decydowano o poszerzeniu drogi krajowej do prze-
kroju o czterech pasach ruchu. We wszystkich pla-
nach zagospodarowania przestrzennego gmin: Sza-
flary, Biały Dunajec, Poronin i Zakopane, zatwier-
dzonych stosownymi uchwałami rad gmin, przewi-
dziano niezbędne do tego celu rezerwy terenu
o szerokości ok. 40 m.
GDDKiA jako zarządca drogi krajowej nr 47 in-
tensywnie działa na rzecz przebudowy przedmioto-
wej trasy. Wykonane zostały m.in.:
— badania geologiczne i dokładne mapy geode-
zyjne,
— koncepcja oraz studium techniczno-środowi-
skowe i projekt budowlany (w tym wiele wariantów
rozwiązań),
— projekt podziału gruntów z propozycją wyku-
pów gruntów prywatnych,
— konsultacje społeczne (m.in. spotkania z miesz-
kańcami, konsultacje z radami gmin).
Jednakże z uwagi na brak akceptacji zapropono-
wanych nowych rozwiązań drogowych przez uczest-
ników konsultacji społecznych z rejonu Szaflar, Bia-
łego Dunajca, Poronina i Zakopanego GDDKiA zde-
cydowała się wstrzymać dalsze działania do czasu
osiągnięcia konsensusu społecznego. Rozwiązaniem
tej kwestii miało być opracowanie „Studium komu-
nikacyjnego dla Podhala”.
Oddział GDDKiA w Krakowie przesłał do biura
projektowego wszystkie żądane materiały wyjściowe
(dotychczasowe opracowania, korespondencję), uczest-
niczył również w spotkaniu zorganizowanym przez
Zarząd Województwa Małopolskiego oraz opiniował
materiały dotyczące przedmiotowego studium:
— 27 lutego 2009 r. przesłano zbiorczą opinię Od-
działu GDDKiA w Krakowie i Wydziału Studiów
GDDKiA w Warszawie do przygotowanej przez Biuro
IW GmbH Oddział w Polsce „Syntezy i analizy
w zakresie transportu drogowego”,
— 19 marca 2009 r. na posiedzeniu Zarządu Wo-
jewództwa Małopolskiego (przy udziale przedstawi-
ciela Oddziału GDDKiA w Krakowie) biuro projek-
towe zaprezentowało studium wraz z wielokryterial-
ną analizą wariantów proponowanych rozwiązań
komunikacyjnych,
— 18 maja 2009 r. biuro projektowe przesłało do
Oddziału GDDKiA studium wraz z załącznikami
z prośbą o zaopiniowanie,
— 7 lipca 2009 r. Oddział GDDKiA w Krakowie
przesłał opinię i stanowisko (uwagi) dotyczące stu-
dium,
1051
— 25 listopada 2009 r. Zarząd Dróg Wojewódz-
kich w Krakowie przesłał odpowiedź do Oddziału
GDDKiA w Krakowie. W najbliższych dniach Od-
dział GDDKiA ustosunkuje się do ww. pisma.
Jak wynika z powyższego kalendarium opiniowa-
nia i korespondencji, GDDKiA aktywnie uczestniczy
w pracach zmierzających do poprawy rozwiązań ko-
munikacyjnych na Podhalu.
Ponadto uprzejmie informuję, iż istotne usterki
w opracowaniu studium powodują brak możliwości
akceptacji studium bez zastrzeżeń i uniemożliwiają
podjęcie przez GDDKiA decyzji co do przyjęcia doce-
lowych rozwiązań, gdyż te zaproponowane w studium
są propozycjami przejściowymi na maksymalnie 10–
–15 lat i są niezgodne z obowiązującymi przepisami
dotyczącymi norm technicznych, jak również ochro-
ny środowiska.
Pragnę również poinformować, iż inwestycja pn.
„Budowa bądź przebudowa drogi krajowej nr 47 na
odcinku Nowy Targ – Zakopane” nie została ujęta
w „Programie budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012, przyjętym uchwałą nr 163/2007 Rady Mini-
strów z dnia 25 września 2007 r., dlatego też brak
jest podstaw formalnych do jej realizacji. Jednakże
nadal będą kontynuowane prace w celu wypracowa-
nia spójnej koncepcji poprawy rozwiązań komunika-
cyjnych Podhala, które na bieżąco będą konsultowa-
ne ze społeczeństwem, we współpracy z samorządami
lokalnymi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie nowelizacji ustawy o udostępnianiu
informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko
(13377)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo (znak: SPS-023-13377/09 z dnia 11 grudnia 2009 r.)
przekazujące interpelację posła Andrzeja Guta-Mo-
stowego w sprawie prac legislacyjnych nad projektem
ustawy o zmianie ustawy o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania
1052
na środowisko oraz niektórych innych ustaw (druk
nr 2471), przedstawiam poniżej stanowisko.
Ustosunkowując się do pytania, czy zachodzi po-
trzeba wprowadzenia zmiany w przepisach zawar-
tych w art. 83 ustawy o ochronie przyrody z dnia
16 kwietnia 2004 r. (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220,
z późn. zm.) i czy proponowana zmiana przyczyni się
do ochrony przyrody, uprzejmie informuję, że przed-
stawiona propozycja zmiany przepisu art. 83 ustawy
o ochronie przyrody umożliwi regionalnym dyrekto-
rom ochrony środowiska ochronę cennych zadrze-
wień przydrożnych, np. ze względu na występowanie
w nich gatunków objętych ochroną gatunkową ścisłą,
w tym na podstawie dyrektywy siedliskowej i dyrek-
tywy ptasiej, lub ze względu na wyjątkowe walory
krajobrazowe. Organ ten jest kompetentny w tym
zakresie, ponieważ jest organem właściwym do roz-
patrywania wniosków o odstępstwo od wybranych
zakazów w stosunku do gatunków objętych ochroną
na terenie województwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie finansowania przedsięwzięć
na terenach wiejskich wspólnot gruntowych
z funduszu sołeckiego (13379)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie z dnia 11 grudnia 2009 r., znak:
SPS-023-13379/09, interpelacją pana posła Józefa
Piotra Klima z dnia 26 listopada 2009 r. w sprawie
finansowania przedsięwzięć na terenach wiejskich
wspólnot gruntowych z funduszu sołeckiego uprzej-
mie informuję, że w zakresie stosowania ustawy
z dnia 20 lutego 2009 r. o funduszu sołeckim (Dz. U.
Nr 52, poz. 420) właściwy jest minister spraw we-
wnętrznych i administracji. Natomiast zagadnienia
dotyczące wiejskich wspólnot gruntowych uregulo-
wane zostały w ustawie z dnia 29 czerwca 1963 r.
o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U.
Nr 28, poz. 160, z późn. zm.), która znajduje się
w gestii ministra rolnictwa i rozwoju wsi.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że stosownie do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego
2009 r. o funduszu sołeckim (Dz. U. Nr 52, poz. 420)
fundusz sołecki stanowią środki wyodrębnione w bu-
dżecie gminy. Zgodnie z art. 167 ust. 2 ustawy z dnia
30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) wydatki budżetów
jednostek samorządu terytorialnego są przeznaczone
na realizację zadań określonych w odrębnych prze-
pisach, w szczególności na:
1) zadania własne jednostek samorządu teryto-
rialnego,
2) zadania z zakresu administracji rządowej
i inne zadania zlecone jednostkom samorządu tery-
torialnego ustawami,
3) zadania przejęte przez jednostki samorządu te-
rytorialnego do realizacji w drodze umowy lub poro-
zumienia,
4) zadania realizowane wspólnie z innymi jed-
nostkami samorządu terytorialnego,
5) pomoc rzeczową lub finansową dla innych jed-
nostek samorządu terytorialnego, określoną przez
organ stanowiący jednostki samorządu terytorialne-
go odrębną uchwałą.
Analogiczny zapis zawarty jest w art. 216 ust. 2
nowej ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240) i będzie obo-
wiązywać od dnia 1 stycznia 2010 r.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie przesłanek decyzji o zlokalizowaniu
siedziby przyszłego Śląskiego Oddziału Straży
Granicznej w Kłodzku (13380)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-13380/09), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pani Bożeny Kotkowskiej oraz grupy posłów
w sprawie przesłanek decyzji o zlokalizowaniu siedzi-
by przyszłego Śląskiego Oddziału Straży Granicznej
w Kłodzku, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie wskazać należy, iż wynikiem trwają-
cych od wielu miesięcy w resorcie spraw wewnętrz-
nych i administracji prac i konsultacji z kierownika-
mi jednostek organizacyjnych Straży Granicznej
i komórek organizacyjnych Komendy Głównej Straży
Granicznej, a także przewodniczącymi związków za-
wodowych funkcjonariuszy i pracowników cywilnych

Straży Granicznej nad zmianą koncepcji funkcjono-
wania struktur Straży Granicznej wewnątrz kraju
jest dokument zatwierdzony przez ministra spraw
wewnętrznych i administracji w lutym 2009 r. pn.
„Założenia wieloletniej koncepcji funkcjonowania
Straży Granicznej (2009–2015)”. Dokument ten za-
kłada, że:
— na każdej wewnętrznej granicy UE/Schengen
pozostanie tylko jeden oddział Straży Granicznej (od-
stępstwem od tego będzie granica polsko-litewska,
którą pozostawiono we właściwości służbowej Podla-
skiego Oddziału Straży Granicznej, który zabezpie-
cza część granicy polsko-białoruskiej),
— liczba placówek Straży Granicznej będzie od-
powiednia do aktualnych i przewidywanych zagro-
żeń, a tym samym zadań formacji,
— jednostką odpowiedzialną za planowanie, or-
ganizowanie i realizację ustawowych zadań Straży
Granicznej będzie wyłącznie placówka Straży Gra-
nicznej wraz z jej grupą zamiejscową,
— siedziby placówek Straży Granicznej będą
umiejscowione w rejonie największego zagrożenia
przestępczością, której rozpoznawanie, zapobieganie
i wykrywanie oraz ściganie sprawców przestępstw
jest w zakresie właściwości Straży Granicznej,
— siedziby komend oddziałów Straży Granicznej
powinny pozwalać na sprawne zarządzanie podległy-
mi placówkami Straży Granicznej oraz ich zabezpie-
czenie techniczno-logistyczne,
— planowane zmiany powinny minimalizować
negatywne skutki społeczne.
Podkreślić należy, iż w pracach nad „Założeniami
(…)” rozważano różne aspekty reorganizacji, w tym
m.in. propozycje utworzenia, zniesienia, przekształ-
cenia czy przesunięcia oddziałów i placówek Straży
Granicznej. Odbywały się konsultacje i spotkania,
powołano komisje i zespoły, wszystko w celu znale-
zienia jak najbardziej optymalnych, wspólnie akcep-
towanych rozwiązań (przez Komendę Główną Straży
Granicznej, oddziały Straży Granicznej, związki za-
wodowe funkcjonariuszy i pracowników Straży Gra-
nicznej). Nie sposób jednak było znaleźć idealnego
rozwiązania satysfakcjonującego wszystkie strony,
zakładając, że przeprowadzenie zmian reorganiza-
cyjnych jest konieczne. Zarówno obecne zadania, jak
i sytuacja finansowa kraju (w tym resortu spraw we-
wnętrznych i administracji) nie pozwalają na utrzy-
mywanie formacji w strukturach porównywalnych
do tych przed wejściem Polski do strefy Schengen.
Pomimo, że w „Założeniach (…)” na siedzibę ko-
mendy przyszłego Śląskiego Oddziału Straży Gra-
nicznej wskazano Opole lub Racibórz, nie oznaczało
to ostatecznego stanowiska w tej sprawie. Brak środ-
ków finansowych na budowę nowego obiektu na po-
trzeby siedziby komendy przyszłego Śląskiego Od-
działu Straży Granicznej w Opolu, która to lokaliza-
cja wydawała się najkorzystniejsza (centralne poło-
żenie względem rejonu działań i miasto wojewódz-
kie), ale jednocześnie generująca najbardziej nieko-
rzystne skutki społeczne (utrata miejsc pracy dla
1053
porównywalnej grupy osób zarówno w Kłodzku, jak
i w Raciborzu lub znaczne oddalenie od miejsca za-
mieszkania do nowego miejsca pracy/służby), wymu-
sił ponowne rozważenie umiejscowienia siedziby ww.
komendy.
W związku z powyższym komendant główny Stra-
ży Granicznej decyzją nr 13 z dnia 19 stycznia 2009 r.
powołał komisję do określenia siedziby oddziału
Straży Granicznej na granicy z Republiką Czeską.
Członkowie komisji uczestniczyli w posiedzeniach
wyjazdowych w Kłodzku i Raciborzu, gdzie spotkali
się z kadrą kierowniczą obydwu komend i przedsta-
wicielami związków zawodowych, a także dokonali
szczegółowego przeglądu stanu ilościowego oraz tech-
nicznego infrastruktury. W przedstawionym spra-
wozdaniu komisja jednogłośnie zarekomendowała
Kłodzko jako siedzibę komendy przyszłego Śląskiego
Oddziału Straży Granicznej.
Przy rozpatrywaniu umiejscowienia siedziby ko-
mendy oddziału pod uwagę brano istniejącą infra-
strukturę, tak by zapewniała pełną organizację zabez-
pieczenia logistycznego oddziału i będących w jego
strukturze jednostek organizacyjnych (placówek Stra-
ży Granicznej). Bez względu na rozpatrywaną lokali-
zację siedziby komendy przyszłego Śląskiego Oddziału
Straży Granicznej przyjęto, iż zarówno w Raciborzu,
jak i w Kłodzku zostanie umiejscowiona placówka
Straży Granicznej. Planując siedzibę komendy oddzia-
łu w Kłodzku, pod uwagę wzięto również możliwość
zwiększenia lub rozbudowy planowanych tam struk-
tur organizacyjnych Straży Granicznej (np. zorgani-
zowanie w przyszłości na bazie komendy oddziału
Straży Granicznej strzeżonego ośrodka dla uchodź-
ców, o ile będzie taka potrzeba, co organizacyjnie
i ekonomicznie wydaje się uzasadnione).
Na terenie kompleksu w Kłodzku, poza szeregiem
obiektów administracyjno-biurowych i logistycznych,
znajdują się m.in. areszt, przyzakładowa przychodnia
lekarska oraz internat, z którego będą mogli korzy-
stać funkcjonariusze przeniesieni z Raciborza. Wzię-
to także pod uwagę fakt, że przy umiejscowieniu
w Kłodzku wyłącznie placówki Straży Granicznej
wystąpią bardzo duże nadwyżki niezagospodarowa-
nych powierzchni infrastruktury, z której (ze wzglę-
du na sposób rozmieszczenia obiektów) trudno będzie
wydzielić część zbędną z punktu widzenia potrzeb
służbowych Straży Granicznej i przekazać właściwej
administracji terenowej. W tej sytuacji bardzo dobrze
utrzymane i przygotowane obiekty byłyby niezago-
spodarowane, pomimo i tak ponoszonych kosztów ich
utrzymania.
W opinii komisji stan techniczny obiektów w Ra-
ciborzu nie budził zastrzeżeń, ale ich liczba i po-
wierzchnia użytkowa budziły wątpliwość co do za-
pewnienia właściwych warunków służby/pracy dla
funkcjonariuszy/pracowników obydwu rozpatrywa-
nych struktur (komenda oddziału Straży Granicznej
i placówka Straży Granicznej). Obiekty w Raciborzu
mogą w całości zostać zagospodarowane na potrzeby
placówki Straży Granicznej. Przy planowaniu roz-
1054
mieszczenia placówki Straży Granicznej możliwe bę-
dzie także wydzielenie pojedynczych pomieszczeń
i odstąpienie ich, zgodnie z „Założeniami (...)”, współ-
działającym służbom (np. ABW, Policji).
Na zakończenie pragnę dodać, iż niezależnie od
decyzji o umiejscowieniu siedziby przyszłego Śląskie-
go Oddziału Straży Granicznej dla porównywalnej
grupy pracowników i funkcjonariuszy Straży Gra-
nicznej z Kłodzka lub Raciborza skutkować to może
utratą miejsca pracy/służby lub też znacznym odda-
leniem miejsca pracy/służby od dotychczasowego.
W wyniku prowadzonych zmian funkcjonariusze
będą mieć możliwość podjęcia dalszej służby w nowo
tworzonych placówkach Straży Granicznej lub prze-
nieść się do oddziału Straży Granicznej na zewnętrz-
nej granicy UE/Schengen. W odniesieniu natomiast
do pracowników cywilnych Straż Graniczna (mini-
malizując negatywne skutki społeczne wynikające
z następstw reorganizacji) wykorzysta doświadcze-
nia z reorganizacji na granicy polsko-niemieckiej
i podejmie starania w celu zawarcia porozumień
m.in. z Policją i Państwową Strażą Pożarną o prze-
chodzeniu pracowników znoszonych oddziałów Stra-
ży Granicznej do tych służb.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Grzegorza Pisalskiego
w sprawie możliwości wykorzystania środków
z UE do wsparcia rozwoju budownictwa
mieszkaniowego (13382)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Grzegorza Pisalskiego w spra-
wie możliwości wykorzystania środków z UE do
wsparcia rozwoju budownictwa mieszkaniowego
przekazuję następujące informacje.
Pytanie 1. W obecnej perspektywie finansowej nie
jest możliwe finansowanie z funduszy struktural-
nych budowy nowych mieszkań, co wynika wprost
z przepisów dotyczących wydatkowania funduszy
strukturalnych. Podkreślić jednak należy, że pewne
inwestycje w substancję mieszkaniową są już obecnie
kwalifikowane z Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego (EFRR).
Zgodnie z art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE)
nr 1080/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego w nowych krajach
członkowskich UE mogą być współfinansowane in-
westycje dotyczące mieszkalnictwa.
Decyzją rządu Rzeczypospolitej Polskiej wszyst-
kie inwestycje z zakresu mieszkalnictwa będą wspar-
te na poziomie regionalnym i zostały przewidziane
w regionalnych programach operacyjnych (RPO). Na
przedsięwzięcia związane z infrastrukturą mieszka-
niową będzie można przeznaczyć nie więcej niż 3%
środków alokowanych na dany RPO. W sumie na
mieszkalnictwo we wszystkich RPO przewidziano
243 138 869 EUR.
Kwalifikowalność wydatków na infrastrukturę
mieszkaniową jest możliwa w dwóch aspektach:
a) na renowację budynków mieszkalnych wieloro-
dzinnych – wsparcie w tym przypadku będzie obej-
mować remonty1) i modernizację części wspólnych
istniejących budynków wielorodzinnych; kwalifiko-
wane do wsparcia interwencje ujęte zostały w za-
mkniętym katalogu i obejmują:
— dach, elewację zewnętrzna, stolarkę okienną
i drzwiową, klatkę schodową, korytarze wewnętrz-
ne/zewnętrzne, wejścia i elementy jego konstrukcji
zewnętrznej, windy,
— instalacje techniczne budynku,
— działania podnoszące efektywność (oszczęd-
ność) energetyczną budynku (termomodernizacja);
b) na adaptację i renowację budynków na cele
mieszkaniowe dla osób o szczególnych potrzebach.
W tym przypadku z Europejskiego Funduszu Roz-
woju Regionalnego mogą być wspierane działania
mające na celu przygotowanie do użytkowania nowo-
czesnych, socjalnych budynków mieszkalnych dobre-
go standardu poprzez renowację i adaptację budyn-
ków istniejących stanowiących własność władz pu-
blicznych lub własność podmiotów działających
w celach niezarobkowych.
Należy podkreślić, że wkład EFRR przeznaczony
na wydatki związane z mieszkalnictwem obejmuje
wyłącznie wydatki ponoszone na renowację/moder-
nizację (nie budowę nowych) budynków mieszkal-
nych wielorodzinnych.
Zgodnie z wymogami rozporządzenia Komisji
(WE) 1828/2006 wszystkie inwestycje dotyczące
mieszkalnictwa muszą być ujęte w lokalnych progra-
mach rewitalizacyjnych i mogą być realizowane wy-
łącznie na wyznaczonych obszarach spełniających
łącznie co najmniej trzy z pięciu kryteriów (wskaź-
ników i wartości referencyjnych) wskazanych w zno-
welizowanych wytycznych w zakresie programowa-
nia działań dotyczących mieszkalnictwa zatwierdzo-
nych przez ministra rozwoju regionalnego w dniu
13 sierpnia 2008 r.
Należy zaznaczyć, że wybór obowiązujących wskaź-
ników i ich wartości referencyjnych ustalony został
we współpracy z Komisją Europejską oraz instytu-
cjami zarządzającymi dla poszczególnych regional-
1)
Definicja remontu zgodnie z art. 3 ust. 8 ustawy z dnia
7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156,
poz. 1118, z późn. zm.).

nych programów operacyjnych, a także z samorząda-
mi oraz innymi podmiotami społeczno-gospodarczy-
mi. Znowelizowane wytyczne ograniczają liczbę kry-
teriów do pięciu, biorąc po uwagę specyfikę polskich
uwarunkowań rozwojowych, w szczególności na ob-
szarach zurbanizowanych, oraz możliwości dostępu
do danych statystycznych obrazujących zmiany spo-
łeczno-ekonomiczne oraz stan infrastruktury miesz-
kaniowej. Wybrane kryteria charakteryzują jednak-
że każdą z koniecznych do uwzględnienia sfer: spo-
łeczną, gospodarczą i przestrzenną (infrastruktural-
ną). Wytyczne wskazują także potencjalnych benefi-
cjentów w zakresie renowacji części wspólnych wie-
lorodzinnych budynków mieszkalnych oraz adaptacji
budynków na cele mieszkalne. Są to: a) jednostki sa-
morządu terytorialnego, ich związki i stowarzysze-
nia; b) jednostki organizacyjne jednostek samorzą-
du terytorialnego posiadające osobowość prawną;
c) spółdzielnie mieszkaniowe; d) wspólnoty mieszka-
niowe; e) towarzystwa budownictwa społecznego;
f) inne jednostki organizacyjne ujęte w lokalnym pro-
gramie rewitalizacji, które posiadają prawo do dys-
ponowania daną nieruchomością; g) instytucje i or-
ganizacje (w tym organizacje pozarządowe) zajmują-
ce się walką z bezdomnością, mieszkaniami chronio-
nymi (np. dla wychodzących z więzień); h) kościoły
i związki wyznaniowe (jeśli będą tworzyć placówki
dla bezdomnych i mieszkania chronione); i) podmio-
ty niedziałające dla zysku, zajmujące się integracją
różnych grup społecznych.
Przedsięwzięcia związane z rozwojem infrastruk-
tury mieszkaniowej zostały dokładniej opisane
w szczegółowych opisach osi priorytetowych poszcze-
gólnych RPO. Zakres kwalifikowalności nie wykra-
cza poza zapisy art. 7 ust. 2 lit. c rozporządzenia
nr 1080/2006 oraz art. 47 ust. 2 rozporządzenia Ko-
misji 1828/2006. Każda z instytucji zarządzających
RPO wybiera poszczególne kryteria i wskaźniki wy-
szczególnione w ww. wytycznych MRR.
Ponadto informuję, że w związku z wejściem
w życie w dniu 11 czerwca br. rozporządzenia Parla-
mentu Europejskiego i Rady (WE) nr 397/2009 z dnia
6 maja 2009 r. zmieniającego rozporządzenie (WE)
nr 1080/2006 (dalej rozporządzenie EFRR) w sprawie
Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego
w odniesieniu do kwalifikowalności efektywności
energetycznej i inwestycji w energię odnawialną
w budownictwie mieszkaniowym rozważane jest
wprowadzenie zmian w RPO wynikających z tej no-
welizacji. Zgodnie z art. 7 ust. 1a rozporządzenia
EFRR, w zależności od decyzji właściwych instytucji
zarządzających programami operacyjnymi istnieje
możliwość przeznaczenia dodatkowych środków na
finansowanie inwestycji w istniejących budynkach
mieszkalnych w zakresie zwiększenia efektywności
energetycznej i wykorzystania OZE (do kwoty 4%
całkowitej alokacji z EFRR).
Informuję także, że trwają obecnie dalsze nego-
cjacje zapisów art. 7 omawianego rozporządzenia,
zakładające umożliwienie finansowania z EFRR in-
westycji w mieszkalnictwo we wszystkich państwach
1055
członkowskich (wcześniej tylko i wyłącznie dla UE-
-12). W przypadku UE-27 (także Polski) będą mogły
być to tylko inwestycje obejmujące społeczności zmar-
ginalizowane i będą mogły one obejmować renowa-
cję istniejących budynków lub zastąpienie ich in-
nymi lub nowymi. Jednak działania takie będą
musiały być realizowane w ramach zintegrowane-
go podejścia.
Pytanie 2. Uprzejmie informuję, że uznanie wy-
datków na mieszkalnictwo (ang. housing) za kwali-
fikowane do dofinansowania z EFRR było jednym
z ważnych postulatów negocjacyjnych Polski oraz no-
wych państw członkowskich w trakcie procesu nego-
cjacji całości pakietu legislacyjnego na lata 2007–
–2013. Początkowe wersje projektu rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie Euro-
pejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego zakłada-
ły niekwalifikowalność jakichkolwiek działań doty-
czących mieszkalnictwa. Polska wraz z innymi no-
wymi państwami członkowskimi, w tym szczególnie
z krajami z Grupy Wyszehradzkiej, od początku ne-
gocjacji nad nowym pakietem rozporządzeń UE po-
stulowała uznanie kwalifikowalności mieszkalnictwa
z funduszy UE, w tym w szczególności z Europejskie-
go Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR). W trak-
cie negocjacji KE podkreślała, że otwarcie możliwości
finansowania z funduszy strukturalnych projektów
mieszkaniowych nie powinno sprzyjać finansowaniu
spekulacji na rynku mieszkań. Zdaniem KE nie po-
winno się dopuszczać finansowania z funduszy struk-
turalnych budowy nowych mieszkań czy remontu
całego budynku, w którym mieszkają zarówno osoby
w trudnej sytuacji finansowej, jak i osoby, których
dochody pozwalają na partycypację w kosztach re-
montu.
Ostatecznie korzystne dla nowych państw człon-
kowskich oraz Rumunii i Bułgarii kompromisowe
rozwiązania w tym zakresie zapadły na posiedzeniu
Rady Europejskiej w grudniu 2005 r. jako element
pakietu dotyczącego ustaleń w ramach perspektywy
finansowej na lata 2007–2013. Szczegóły tego wspar-
cia zostały opisane w odpowiedzi na pkt 1.
Możliwość taka – nieprzewidziana nigdy wcze-
śniej – wynika bezpośrednio z uwzględnienia przez
KE szczególnych potrzeb nowych państw członkow-
skich stojących przed wyzwaniami związanymi z za-
pobieganiem degradacji fizycznej, w tym w szczegól-
ności na obszarach miejskich, i grożącym na tych
obszarach zjawiskiem wykluczenia społecznego.
Ewaluacja na poziomie państw członkowskich
oraz całej UE przyjętych rozwiązań dotyczących
mieszkalnictwa w latach 2007–2013 zadecyduje o ich
ewentualnej kontynuacji bądź rozszerzeniu w kolej-
nej perspektywie finansowej.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
1056
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie przepisów dotyczących
badań lekarskich dla funkcjonariuszy
ochotniczych straży pożarnych (13383)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 grudnia 2009 r. (sygn. SPS-023-
-13383/09) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej w sprawie
przepisów dotyczących badań lekarskich dla funkcjo-
nariuszy ochotniczych straży pożarnych na wstępie
wskazać należy, iż zgodnie z art. 28 ust. 6 ustawy
z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożaro-
wej (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 178, poz. 1380) członek
ochotniczej straży pożarnej biorący bezpośredni
udział w działaniach ratowniczych ma prawo do bez-
płatnych okresowych badań lekarskich.
Z dniem 25 września 2008 r. przestało obowią-
zywać rozporządzenie ministra zdrowia i opieki spo-
łecznej z dnia 19 stycznia 1993 r. w sprawie szcze-
gólnych zasad przeprowadzania okresowych bez-
płatnych badań lekarskich członków ochotniczych
straży pożarnych biorących bezpośredni udział
w działaniach ratowniczych (Dz. U. Nr 10, poz. 48)
z powodu wejścia w życie ustawy z dnia 25 lipca
2008 r. o zmianie ustawy o ochronie przeciwpoża-
rowej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 163,
poz. 1015). Przedmiotowa ustawa nadała nowe
brzmienie art. 28 ust. 7 ustawy o ochronie przeciw-
pożarowej, zgodnie z którym minister właściwy do
spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właści-
wym do spraw wewnętrznych określi, w drodze roz-
porządzenia, tryb i sposób przeprowadzania oraz
zakres badań, a także podmioty uprawnione do ich
przeprowadzania, uwzględniając specyfikę działań
ratowniczych, a także kwalifikacje podmiotów prze-
prowadzających badania lekarskie.
Na podstawie ustawowego upoważnienia zawar-
tego w art. 28 ust. 7 ww. ustawy minister zdrowia
w dniu 30 listopada 2009 r. wydał rozporządzenie
w sprawie przeprowadzania okresowych bezpłatnych
badań lekarskich członka ochotniczej straży pożarnej
biorącego bezpośredni udział w działaniach ratowni-
czych (Dz. U. Nr 210, poz. 1627). Przedmiotowe roz-
porządzenie określa tryb i sposób przeprowadzania
oraz zakres okresowych bezpłatnych badań lekar-
skich członka ochotniczej straży pożarnej biorącego
bezpośredni udział w działaniach ratowniczych oraz
podmioty uprawnione do przeprowadzania tych ba-
dań. Zgodnie z § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia bezpłat-
ne badania lekarskie członka ochotniczej straży po-
żarnej obejmują badania lekarskie oraz badania po-
mocnicze, w tym badania laboratoryjne.
Ponadto lekarz przeprowadzający badania może
poszerzyć ich zakres o dodatkowe konsultacje lekarzy
posiadających specjalizację w określonych dziedzi-
nach medycyny oraz o dodatkowe badania, a także
wyznaczyć wcześniejszą datę następnych badań, je-
żeli stwierdzi, że jest to niezbędne do prawidłowej
oceny i monitorowania stanu zdrowia członka ochot-
niczej straży pożarnej (vide: § 2 ust. 3 przedmiotowe-
go rozporządzenia). Zakres badań lekarskich obowią-
zujących członków ochotniczej straży pożarnej okre-
śla załącznik do przedmiotowego rozporządzenia.
Badania przeprowadza się ponadto w każdym przy-
padku czasowej niezdolności z powodu choroby dłuż-
szej niż 30 dni, skutkującej niemożliwością udziału
w działaniach ratowniczych (vide: § 3 ww. rozporzą-
dzenia). Stosownie do § 4 ust. 1 przedmiotowego roz-
porządzenia badania przeprowadza się nie rzadziej
niż raz na 3 lata, na podstawie skierowania przez
wójta (burmistrza, prezydenta miasta) właściwego
ze względu na siedzibę ochotniczej straży pożarnej.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż zgodnie
z art. 32 ust. 3 pkt 3 ustawy o ochronie przeciwpo-
żarowej gmina ma obowiązek ponoszenia kosztów
badań lekarskich członków ochotniczej straży po-
żarnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Zalewskiej
w sprawie ustalonych
przez Centralną Komisję Egzaminacyjną
terminów egzaminów maturalnych (13387)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację (SPS-023-13387/09) pani poseł Anny Za-
lewskiej w sprawie terminów tegorocznych egzaminów
maturalnych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zasady przeprowadzania egzaminu maturalnego
reguluje rozporządzenie ministra edukacji narodowej
z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków
i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania
uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania spraw-
dzianów i egzaminów w szkołach publicznych (Dz. U.
Nr 83, poz. 562, z późn. zm.).
W bieżącym roku szkolnym absolwenci szkół po-
nadgimnazjalnych będą zdawali egzamin maturalny
w nieco zmienionej formule. Wszyscy przystąpią do

takich samych przedmiotów obowiązkowych (język
polski, język obcy nowożytny oraz matematyka) zda-
wanych na poziomie podstawowym (za wyjątkiem
egzaminu z języka polskiego w części ustnej, dla któ-
rego nie określa się poziomu). Aby uzyskać świadec-
two dojrzałości, zdający musi osiągnąć minimum
30% możliwych do uzyskania punktów z tych przed-
miotów.
Egzamin maturalny w zakresie przedmiotów obo-
wiązkowych w maju 2010 r. stawia więc przed wszyst-
kimi zdającymi jednakowe wymagania w dążeniu do
uzyskania świadectwa dojrzałości, podstawowego
warunku ubiegania się o możliwość nauki w szkole
wyższej.
Każdy absolwent przystępujący do egzaminu ma-
turalnego może zdawać do sześciu przedmiotów do-
datkowych na poziomie podstawowym lub rozszerzo-
nym. Taka możliwość zaistniała dzięki zmianie prze-
pisów w ww. rozporządzeniu, które obowiązują od
bieżącego roku szkolnego. Daje to zdającym większe
możliwości na sprostanie wymaganiom rekrutacyj-
nym na upragniony kierunek studiów, szczególnie
w przypadku osób bardzo uzdolnionych, które chcia-
łyby podjąć naukę równolegle na dwóch, nierzadko
bardzo różniących się kierunkach.
Zwiększenie liczby przedmiotów możliwych do
zdawania na egzaminie maturalnym zwiększyło też
liczbę koniecznych do zaplanowania terminów ich
zdawania.
Zgodnie z § 61 ust. 2 ww. rozporządzenia dyrektor
Centralnej Komisji Egzaminacyjnej opracował har-
monogram przeprowadzania egzaminu maturalnego,
w którym 29 terminów egzaminów zostało rozłożo-
nych na 15 dni trwania tego egzaminu. Przedłużenie
czasu trwania egzaminu maturalnego przedłużyłoby
zakłócenia w pracy dydaktyczno-wychowawczej szkół
i przesunęłoby termin wydawania świadectw dojrza-
łości. To z kolei kolidowałoby z terminem rekrutacji
do szkół wyższych.
Każda zmiana w opracowanym przez Centralną
Komisję Egzaminacyjną harmonogramie egzaminu
maturalnego pociąga za sobą określone skutki oraz
inną grupę niezadowolonych uczniów szkół ponad-
gimnazjalnych.
W związku z powyższym Ministerstwo Edukacji
Narodowej nie przewiduje zmiany w opracowanym
przez Centralną Komisję Egzaminacyjną harmono-
gramie przeprowadzania egzaminu maturalnego
w bieżącym roku szkolnym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
1057
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Tyszkiewicza
w sprawie młodzieżowych ośrodków
wychowawczych (13388)
Panie Marszałku! Odnosząc się do interpelacji
złożonej przez pana posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej – Roberta Tyszkiewicza (SPS-023-13 388/
09) w sprawie nowelizacji zapisów ustawowych doty-
czących młodzieżowych ośrodków wychowawczych,
uprzejmie informuję, że zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572) zakładanie i prowadzenie
młodzieżowych ośrodków wychowawczych (MOW)
i młodzieżowych ośrodków socjoterapii (MOS) jest za-
daniem jednostek samorządu terytorialnego stopnia
powiatowego, przy czym środki na ich funkcjonowanie
są uwzględniane w części oświatowej subwencji ogól-
nej dla jednostek samorządu terytorialnego.
Jednakże już w obecnym stanie prawnym, zgod-
nie z art. 5 ust. 5b ustawy o systemie oświaty, jed-
nostki samorządu terytorialnego mogą zakładać
i prowadzić szkoły i placówki, których prowadzenie
nie należy do ich zadań własnych, po zawarciu poro-
zumienia z jednostką samorządu terytorialnego, dla
której prowadzenie danego typu szkoły lub placówki
jest zadaniem własnym. Przepis ten stosuje się rów-
nież w przypadku przekazywania szkół i placówek
pomiędzy jednostkami samorządu terytorialnego.
W związku z przedstawionym powyżej otwartym
przepisem ustawy o systemie oświaty już pod obec-
nym stanem prawnym funkcjonują młodzieżowe
ośrodki wychowawcze i młodzieżowe ośrodki socjo-
terapii, dla których organami prowadzącymi są:
— marszałkowie województw,
— starostowie powiatów,
— wójtowie/burmistrzowie gmin,
— osoby prawne, w tym fundacje, stowarzyszenia
i inne osoby prawne, np. podmioty kościelne,
— osoby fizyczne.
Jak wynika z powyższego, pod obecnym stanem
prawnym istnieje także możliwość powoływania pla-
cówek prowadzonych przez podmioty niepubliczne.
Środki finansowe przeznaczone na pokrycie kosztów
funkcjonowania takiej placówki zostaną naliczone
i przekazane organowi prowadzącemu w ramach czę-
ści oświatowej subwencji ogólnej.
Zadania oświatowe samorządów województw zo-
stały określone w art. 5 ust. 6 ustawy o systemie
oświaty. Przepis ten umożliwia tym samorządom za-
kładanie i prowadzenie placówek wymienionych
w ust. 5a o znaczeniu regionalnym lub ponadregio-
nalnym. Ponadto zgodnie z przywołanymi wcześniej
przepisami samorząd województwa może zawrzeć
1058
stosowne porozumienie w celu założenia i prowadze-
nia lub przyjęcia do prowadzenia MOW lub MOS.
Ponieważ obecnie istnieje możliwość zakłada-
nia i prowadzenia MOW i MOS przez samorządy
województw, a także możliwość powoływania pla-
cówek niepublicznych, głębszej analizy wymaga
problem zmiany tego stanu i przekazania zadania
oświatowego na poziom wojewódzki. Jest to szcze-
gólnie potrzebne ze względu na konieczność doko-
nania oceny konsekwencji prawnych i finansowych
takiej zmiany, w tym m.in. kwestii przekazania sa-
morządom województw składników majątkowych
powiatu (budynki mieszczące MOW i MOS, nieru-
chomości) lub wynajmowania tych budynków przez
samorządy województw, czy też problemu bardzo
nierównomiernej sieci tych placówek w poszczegól-
nych województwach.
Odnośnie do kwestii finansowania placówek nie-
publicznych z budżetu województwa uprzejmie infor-
muję, że dotychczasowa wiedza na temat funkcjono-
wania MOW i MOS nie wskazuje na problemy wyma-
gające rozwiązania polegającego na wprowadzeniu
dotowania placówek niepublicznych poprzez budżet
wojewódzki. Od sześciu lat, czyli od momentu prze-
jęcia tych placówek do kompetencji ministra właści-
wego do spraw oświaty i wychowania, żaden podmiot
niepubliczny nie zwracał się z zapytaniem o możli-
wość takiego dotowania lub z informacją o proble-
mach wynikających z otrzymywania dotacji z budże-
tu powiatu.
Kwestie dotyczące usytuowania młodzieżowych
ośrodków wychowawczych i młodzieżowych ośrod-
ków socjoterapii w systemie oświaty stanowiły także
m.in. przedmiot rozważań podczas seminarium eks-
pertów pn. „Standardy jakości funkcjonowania mło-
dzieżowych ośrodków wychowawczych”, które odby-
ło się w dniach 14–16 grudnia 2009 r. w Teresinie. Po
dyskusji uczestnicy tego seminarium pozytywnie
ocenili aktualne rozwiązanie organizacyjne umożli-
wiające powoływanie MOW i MOS na różnych szcze-
blach samorządu terytorialnego oraz przez podmioty
niepubliczne. Równocześnie zwrócili uwagę na zwią-
zaną z powstaniem dużej liczby nowych placówek
konieczność podniesienia wymogów jakościowych
w zakresie ich powoływania.
Ministerstwo Edukacji Narodowej planuje także
w 2010 r. kontynuowanie działań mających na celu
optymalizację wykorzystywania miejsc w istnieją-
cych placówkach i tworzenie nowych miejsc, w tym
– w przypadku MOW – także miejsc przeznaczonych
na tymczasowe przyjmowanie nieletnich, które do-
tychczas nie były tworzone w systemie oświaty. Po-
mimo trudnej sytuacji budżetu państwa, wynikającej
z ogólnoświatowego kryzysu gospodarczego, w 2010 r.
przewiduje się kontynuację projektu wspierania dzia-
łań mających na celu poprawę jakości pracy i zwięk-
szenie liczby miejsc w tych placówkach.
Planowany jest także pilotaż projektu dotyczące-
go przekazania samorządom terytorialnym stopnia
wojewódzkiego zadania dotyczącego umieszczania
w placówkach nieletnich, pochodzących z tereny da-
nego województwa, stanowiącego element regionali-
zacji rozwiązania systemowego.
Uprzejmie informuję, że kwestia konsekwencji
prawnych i finansowych przeniesienia zadania oświa-
towego dotyczącego zakładania i prowadzenia MOW
i MOS na poziom wojewódzki zostanie również pod-
dana szczegółowej analizie.
Przedstawiając powyższe działania, pragnę za-
pewnić Pana Marszałka oraz pana posła, że resort
edukacji jest głęboko zainteresowany optymalizacją
funkcjonowania młodzieżowych ośrodków wycho-
wawczych i młodzieżowych ośrodków socjoterapii.
Z tego względu z wyjątkowa uwagą i pieczołowi-
tością odnosi się do inicjatyw zmierzających do osią-
gnięcia tego celu, w tym szczególnie ważnych inicja-
tyw parlamentarnych dotyczących nowelizacji usta-
wy o systemie oświaty. Do takich należałaby także
sprawa usytuowania MOW i MOS na szczeblu woje-
wódzkim samorządu terytorialnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Kloc
oraz grupy posłów
w sprawie zmian dotyczących
egzaminu maturalnego oraz ich wpływu
na proces egzaminacyjny (13390)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację (SPS-023-13390/09) pani poseł Izabeli
Kloc oraz grupy posłów w sprawie egzaminów matu-
ralnych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Zasady przeprowadzania egzaminu maturalnego
reguluje rozporządzenie ministra edukacji narodowej
z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków
i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania
uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania spraw-
dzianów i egzaminów w szkołach publicznych (Dz. U.
Nr 83, poz. 562, z późn. zm.). Zasadniczym celem
przeprowadzania egzaminu maturalnego jest roz-
strzygnięcie, czy absolwent szkoły ponadgimnazjal-
nej osiągnął poziom wykształcenia ogólnego umożli-
wiający kontynuację nauki w szkole wyższej oraz
w jakim stopniu spełnia wymagania rekrutacyjne
stawiane przez wybraną przez siebie uczelnię.

W bieżącym roku szkolnym absolwenci szkół po-
nadgimnazjalnych będą zdawali egzamin matural-
ny w nieco zmienionej formule. Wszyscy przystąpią
do takich samych przedmiotów obowiązkowych (ję-
zyk polski, język obcy nowożytny oraz matematyka),
zdawanych na poziomie podstawowym (z wyjątkiem
egzaminu w części ustnej języka polskiego, dla któ-
rego nie określa się poziomu). Aby uzyskać świadec-
two dojrzałości, zdający musi osiągnąć minimum
30% możliwych do uzyskania punktów z tych przed-
miotów.
Egzamin maturalny w zakresie przedmiotów obo-
wiązkowych w maju 2010 r. stawia więc przed wszyst-
kimi zdającymi jednakowe wymagania w dążeniu do
uzyskania świadectwa dojrzałości, podstawowego
warunku ubiegania się o możliwość nauki w szkole
wyższej.
Każdy absolwent przystępujący do egzaminu ma-
turalnego może zdawać do sześciu przedmiotów do-
datkowych na poziomie podstawowym lub rozszerzo-
nym. Taka możliwość zaistniała dzięki zmianie prze-
pisów w ww. rozporządzeniu, które obowiązują od
bieżącego roku szkolnego. Daje to większe możliwości
zdającym, jeśli chodzi o sprostanie wymaganiom re-
krutacyjnym, na upragniony kierunek studiów,
szczególnie w przypadku osób bardzo zdolnych, któ-
re chciałyby podjąć naukę równolegle na dwóch, nie-
rzadko bardzo różniących się, kierunkach studiów.
Należy podkreślić, że Ministerstwo Edukacji
Narodowej wprowadziło obowiązkowy egzamin ma-
turalny z matematyki z trzyletnim wyprzedzeniem,
dając możliwość zarówno uczniom, jak i radzie pe-
dagogicznej na właściwe zaplanowanie cyklu kształ-
cenia.
Na dwa lata przed egzaminem maturalnym Cen-
tralna Komisja Egzaminacyjna na stronie interneto-
wej publikuje informatory o egzaminie maturalnym
z poszczególnych przedmiotów, w tym z matematyki.
Zawierają one, oprócz opisu zasad przeprowadzania
egzaminów maturalnych i wymagań egzaminacyj-
nych, również przykładowe arkusze egzaminacyjne
i schematy oceniania prac. Wyżej wymienione mate-
riały mogą być wykorzystywane przez nauczycieli
w procesie przygotowanie uczniów do egzaminu ma-
turalnego. W listopadzie br. przeprowadzony został
próbny egzamin maturalny z matematyki na pozio-
mie podstawowym. Wszystkie te działania mają za
zadanie wyeliminować czynnik zaskoczenia uczniów
i nauczycieli oraz udostępnić jak największą ilość ma-
teriałów pomocnych w przygotowaniu zdających do
tego egzaminu.
Nauczanie jest procesem długofalowym, który
jest realizowany w szkole pod kierunkiem uczących
nauczycieli. Organizacja kształcenia należy do kom-
petencji dyrektora szkoły (zwiększenie liczby godzin
przeznaczonych na realizację przedmiotu, organiza-
cja zajęć dodatkowych) i nauczyciela danego przed-
miotu (opracowanie programu nauczania, dobór od-
powiednich metod i form pracy z uczniem, systema-
tyczna kontrola wiedzy i umiejętności uczniów). Na-
1059
tomiast wynik uzyskany przez ucznia na egzaminie
maturalnym jest wypadkową wielu czynników,
oprócz pracy nauczyciela i możliwości organizacyj-
nych szkoły należy brać również pod uwagę zaanga-
żowanie uczniów w proces kształcenia, ich sytuację
rodzinną i środowiskową, jak również zdolności i za-
interesowania.
Harmonogram przeprowadzenia egzaminu matu-
ralnego ustalany jest każdego roku, ze względu na
konieczność dostosowania go do konkretnych dni
w kalendarzu. Ta sytuacja nie jest zaskoczeniem dla
uczniów i szkół.
Zwiększenie liczby możliwych do zdawania przed-
miotów dodatkowych na tegorocznym egzaminie ma-
turalnym jest korzystne dla zdających, ale powoduje
również zwiększenie liczby koniecznych do zaplano-
wania terminów ich zdawania. Zgodnie z § 61 ust. 2
ww. rozporządzenia dyrektor Centralnej Komisji Eg-
zaminacyjnej opracował harmonogram przeprowa-
dzania egzaminu maturalnego, w którym 29 termi-
nów egzaminów zostało rozłożonych na 15 dni trwa-
nia tego egzaminu. W tej sytuacji w jednym dniu
będzie przeprowadzany egzamin maturalny z dwóch
przedmiotów. Należy zauważyć, że ewentualne prze-
dłużenie czasu trwania egzaminu maturalnego prze-
dłużyłoby zakłócenia w pracy dydaktyczno-wycho-
wawczej szkół i przesunęło termin wydawania świa-
dectw dojrzałości. To z kolei kolidowałoby z terminem
rekrutacji do szkół wyższych, co nie byłoby z korzy-
ścią dla zdających.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie obecności na rynku wydawnictw
edukacyjnych podręczników do kształcenia
ogólnego, a zwłaszcza do nauki języka
polskiego w zasadniczych szkołach
zawodowych, w związku z ich dostosowaniem
do wymagań nowej podstawy programowej
(13391)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Żaczka (SPS-023-
-13391/09) w sprawie obecności na rynku wydaw-
nictw edukacyjnych podręczników do kształcenia
ogólnego, a zwłaszcza do nauki języka polskiego
1060
w zasadniczych szkołach zawodowych, w związku z
ich dostosowaniem do wymogów nowej podstawy pro-
gramowej, uprzejmie wyjaśniam.
Nowa podstawa programowa kształcenia ogólne-
go dla zasadniczych szkół zawodowych została okre-
ślona w załączniku nr 5 rozporządzenia ministra
edukacji narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w spra-
wie podstawy programowej wychowania przedszkol-
nego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych
typach szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17) i zacznie
obowiązywać, począwszy od 1 września 2012 r. Sta-
nowi ona, że celem edukacji w zasadniczej szkole za-
wodowej jest przygotowanie uczniów do uzyskania
kwalifikacji zawodowych, a także, jak w przypadku
innych typów szkół, do pracy i życia w warunkach
współczesnego świata. Poza kształceniem zawodo-
wym zasadnicza szkoła zawodowa ma za zadanie wy-
posażyć uczniów w odpowiedni zasób wiedzy ogólnej,
która stanowi fundament wykształcenia umożliwia-
jący zdobycie podczas dalszej nauki zróżnicowanych
kwalifikacji zawodowych, a następnie ich późniejsze
doskonalenie lub modyfikowanie. Kształcenie ogólne
w gimnazjum i w szkole ponadgimnazjalnej, w tym
także w zasadniczej szkole zawodowej, otwiera proces
kształcenia się przez całe życie.
W tym celu dla zasadniczej szkoły zawodowej za-
planowano w rozporządzeniu ten sam katalog przed-
miotów ogólnokształcących jak dla tych szkół ponad-
gimnazjalnych, których ukończenie umożliwia przy-
stąpienie do egzaminu maturalnego, czyli: język pol-
ski, język obcy nowożytny, historia, wiedza o społe-
czeństwie, podstawy przedsiębiorczości, geografia,
biologia, chemia, fizyka, matematyka, informatyka,
wychowanie fizyczne, edukacja dla bezpieczeństwa,
wychowanie do życia w rodzinie, etyka, język mniej-
szości narodowej lub etnicznej oraz język regionalny
– język kaszubski (należy podkreślić fakt, że dotych-
czasowa podstawa programowa nie przewiduje w za-
sadniczej szkole zawodowej nauczania przedmiotów
biologia i chemia).
Uprzejmie zaznaczam, że w nowej podstawie pro-
gramowej tylko dla języka polskiego i matematyki
określono dla zasadniczych szkół zawodowych odręb-
ne wymagania. W przypadku pozostałych przedmio-
tów obowiązywać będzie podstawa programowa
kształcenia ogólnego dla tych szkół ponadgimnazjal-
nych, których ukończenie umożliwia przystąpienie
do egzaminu maturalnego. Edukacja w szkole ponad-
gimnazjalnej, w tym również w zasadniczej szkole
zawodowej, będzie zamykała rozpoczęty w gimna-
zjum cykl kształcenia ogólnego, który zapewni
wszystkim uczniom solidne podstawy wykształcenia
ogólnego.
Jeżeli chodzi o podręczniki do kształcenia ogólne-
go, to zgodnie z rozporządzeniem ministra edukacji
narodowej z dnia 8 czerwca 2009 r. w sprawie dopusz-
czania do użytku w szkole programów wychowania
przedszkolnego i programów nauczania oraz dopusz-
czania do użytku szkolnego podręczników (Dz. U.
Nr 89, poz. 730) podręcznik przeznaczony do kształ-
cenia ogólnego zawiera systematyczną prezentację
wszystkich lub wybranych treści nauczania z zakre-
su danych zajęć edukacyjnych na danym etapie edu-
kacyjnym, ujętych w podstawie programowej kształ-
cenia ogólnego. Ponadto podręcznik taki jest poprawny
pod względem merytorycznym, dydaktycznym, wycho-
wawczym i językowym, w szczególności uwzględnia
aktualny stan wiedzy naukowej, zawiera formy ak-
tywizujące i motywujące uczniów, umożliwia uczniom
ze zróżnicowanymi możliwościami nabycie umiejęt-
ności określonych w podstawie programowej kształ-
cenia ogólnego.
W związku z powyższym dla uczniów szkół zawo-
dowych zostaną przygotowane podręczniki odpowia-
dające obowiązującym przepisom prawa oświatowego
w tym zakresie. Minister edukacji narodowej dopu-
ścił dotychczas – jak pan poseł podaje – 11 podręcz-
ników do nauczania języka obcego nowożytnego,
w tym 5 podręczników do nauczania języka angiel-
skiego oraz 6 do nauczania języka niemieckiego
w zasadniczej szkole zawodowej. Na następne wnio-
ski o dopuszczenie podręczników do użytku szkolne-
go należy jeszcze poczekać, mając na uwadze dość
odległy termin wdrożenia nowej podstawy programo-
wej w zasadniczych szkołach zawodowych. Pragnę
jednak zaznaczyć, że począwszy od roku szkolnego
2009/2010 możliwe jest stosowanie w szkołach po-
nadgimnazjalnych nowej podstawy programowej
przedmiotów język obcy nowożytny, wychowanie fi-
zyczne i etyka.
Reforma programowa jest wdrażana sukcesyw-
nie, co oznacza, że nowa podstawa programowa za-
cznie obowiązywać w zasadniczych szkołach zawodo-
wych dopiero od 1 września 2012 r. Należy zatem
przypuszczać, że wydawcy złożą wnioski o dopusz-
czenie do użytku szkolnego podręczników do kształ-
cenia ogólnego we właściwym czasie, tzn. takim, któ-
ry pozwoli nauczycielom dokonać wyboru podręczni-
ka, a dyrektorom szkół podać do publicznej wiadomo-
ści, do dnia 15 czerwca, zestaw podręczników, które
będą obowiązywać od początku następnego roku
szkolnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Grabickiej
w sprawie wykupu przez rząd obligacji
Skarbu Państwa wyemitowanych
przed rokiem 1939, tj. w latach 20. i 30.
ubiegłego wieku (13394)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Krystyny Grabickiej, posła na Sejm
RP, z dnia 11 grudnia 2009 r. (SPS-023-13394/09)
w sprawie przedwojennych obligacji Skarbu Państwa,
uprzejmie wyjaśniam.
1. W świetle przepisów prawa roszczenia wynika-
jące z przedwojennych skarbowych papierów warto-
ściowych wyemitowanych przed 1939 r. należy uznać
co do zasady za przedawnione, ponieważ ostatni ter-
min zapadalności papierów wartościowych wyemito-
wanych przez Skarb Państwa przed II wojną świato-
wą przypadał na dzień 1 grudnia 1995 r.
Do roszczeń z tytułu obligacji przedwojennych za-
stosowanie znajdują odpowiednio:
1) art. XIX ustawy z dnia 18 lipca 1950 r. Przepi-
sy wprowadzające przepisy ogólne prawa cywilnego,
stanowiący, iż do roszczeń nieprzedawnionych do
dnia wejścia w życie ustawy Przepisy ogólne prawa
cywilnego będą miały zastosowanie przepisy tej usta-
wy dotyczące przedawnienia, to jest jej art. 105,
w myśl którego roszczenia majątkowe przedawniają
się z upływem 10 lat;
2) art. XXXV ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.
Przepisy wprowadzające Kodeks cywilny, stanowią-
cy, iż do roszczeń nieprzedawnionych do dnia wejścia
w życie Kodeksu cywilnego będą miały zastosowanie
przepisy tego kodeksu dotyczące przedawnienia, to
jest art. 118 K.c., w myśl którego roszczenie mająt-
kowe podlega 10-letniemu przedawnieniu.
Jednocześnie należy mieć na uwadze, iż w orze-
czeniu z dnia 24 kwietnia 2007 r. (sygn. SK 49/05)
Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż ww. przepisy do-
tyczące terminów przedawnienia roszczeń są zgodne
z Konstytucją RP. Fakt przedawnienia roszczeń z ty-
tułu przedwojennych skarbowych papierów warto-
ściowych potwierdził także Sąd Najwyższy w orze-
czeniu z dnia 5 września 2008 r. (I CSK 41/08).
2. W obecnej sytuacji należy uznać, że nie istnieje
uzasadnienie dla tworzenia specjalnych przepisów
prawnych dotyczących przedwojennych obligacji
Skarbu Państwa. Posiadacze takich obligacji mogą
dochodzić swoich roszczeń przed sądami powszech-
nymi, które są właściwe do rozstrzygnięcia spraw
tego rodzaju.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
1061
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie zmiany rozporządzenia
Rady Ministrów dotyczącego sieci autostrad
i dróg ekspresowych przez włączenie do sieci
dróg ekspresowych drogi S16 (13396)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 11 grudnia 2009 r. (znak: SPS-023-13396/
09), przy którym przekazano interpelację pani poseł
Iwony Arent w sprawie zmiany rozporządzenia Rady
Ministrów dotyczącego sieci autostrad i dróg ekspre-
sowych przez włączenie do sieci dróg ekspresowych
drogi S16, uprzejmie informuję, iż Ministerstwo In-
frastruktury dostrzega potrzebę podkreślenia stra-
tegicznej roli drogi krajowej nr 16 na terenie woje-
wództw wschodnich. Dlatego też resort infrastruk-
tury uwzględnił odcinek drogi krajowej nr 16 Gru-
dziądz – Ostróda – Olsztyn – Ełk w ramach propozy-
cji modyfikacji rozwoju transeuropejskiej sieci trans-
portowej (TEN-T). Podkreślenia wymaga fakt, iż
propozycji dotyczących włączenia innych dróg krajo-
wych do transeuropejskiej sieci transportowej zgło-
szonych było wiele, z których resort infrastruktury
wybrał kilka najważniejszych, w tym drogę krajową
nr 16. Ostateczne zmiany całej sieci autostrad i dróg
ekspresowych w Polsce są uzależnione od decyzji Ko-
misji Europejskiej w sprawie ewentualnej rewizji sie-
ci TEN-T. Zatem po podjęciu przez Komisję Europej-
ską decyzji w sprawie rewizji sieci TEN-T Minister-
stwo Infrastruktury podejmie ostateczną decyzję co
do włączenia drogi S16 do sieci dróg ekspresowych
w Polsce.
Ponadto informuję, iż w trakcie prac nad rozpo-
rządzeniem Rady Ministrów z dnia 20 października
2009 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie sie-
ci autostrad i dróg ekspresowych (Dz. U. Nr 187,
poz. 1446) były zgłaszane propozycje rozszerzenia
jego zakresu o drogę S16. Jednakże propozycje te nie
zostały uwzględnione ze względu na ściśle określony
zakres nowelizacji przedmiotowego rozporządzenia
obejmujący jedynie realizację wniosków wynikają-
cych ze „Strategii rozwoju I Paneuropejskiego Kory-
tarza Transportowego Via Baltica. Część I: korytarz
drogowy”. Ponadto zmiany w zakresie innych dróg
ekspresowych wymagałyby poważnych i długotrwa-
łych analiz, w szczególności związanych z ponownym
wykonaniem strategicznej oceny oddziaływania na
środowisko, co było aktualnie nieuzasadnione ze
względu na wysokie koszty oraz konieczność jak naj-
pilniejszego wydania przedmiotowego projektu roz-
porządzenia (m.in. w związku z wezwaniem do usu-
nięcia naruszenia wystosowanym przez Komisję Eu-
ropejską w związku z realizacją przedsięwzięć pole-
gających na rozbudowie drogi krajowej nr 8 na odcin-
1062
ku Białystok – Katrynka oraz Katrynka – Przewa-
lanka, budowie obwodnicy Sztabina w ciągu drogi
krajowej nr 8 oraz budowie obwodnicy Wasilkowa
w ciągu drogi ekspresowej S19).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie objęcia niepublicznych szkół
językowych 22-procentową stawką
podatku VAT (13398)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 11 grudnia 2009 r., znak:
SPS-023-13398/09, przy którym przekazana została
interpelacja poselska pani Iwony Arent, posła na
Sejm RP, dotycząca objęcia niepublicznych szkół ję-
zykowych 22-procentową stawką podatku od towa-
rów i usług, uprzejmie informuję:
Głównym celem projektu nowelizacji ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), przesłanego do
uzgodnień międzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r.
(projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od to-
warów i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz
ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług) jest „przełożenie” wykorzystanej w załączni-
kach do ustawy klasyfikacji PKWiU z 1997 r. na kla-
syfikację PKWiU z 2008 r.
W projekcie ustawy przewiduje się likwidację za-
łącznika nr 4, który określał zakres zwolnień od po-
datku przy zastosowaniu klasyfikacji statystycznych
i przeniesienie uregulowań dotyczących tej tematyki
do treści ustawy. Wynika to z braku praktycznej
możliwości „przełożenia” obecnej klasyfikacji wyko-
rzystanej w tym załączniku, na klasyfikację PKWiU
z 2008 r. w taki sposób, by zakres zwolnień był zgod-
ny z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady
z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sys-
temu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE
L 347/1, z późn. zm.).
Przy określaniu zakresu tych zwolnień uwzględ-
nione zostały przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady
oraz orzecznictwo ETS.
Obecnie zakłada się, że w zakresie usług eduka-
cyjnych zwolnieniem mają być objęte:
1) usługi świadczone przez:
a) jednostki objęte systemem oświaty, w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty w zakresie kształ-
cenia i wychowania,
b) uczelnie, placówki naukowe Polskiej Akademii
Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe – w zakre-
sie kształcenia na poziomie wyższym
– oraz dostawa towarów i świadczenie usług ściśle
z takimi usługami związane,
2) usługi prywatnego nauczania na poziomie
przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, po-
nadgimnazjalnym i wyższym, świadczone przez na-
uczycieli,
3) usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania oraz świadczenie usług i dostawa towarów
ściśle z tymi usługami związana, prowadzone w for-
mach przewidzianych w odrębnych przepisach;
4) inne niż wyżej wymienione usługi nauczania
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredy-
tację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty
– wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją.
Zakres powyższego zwolnienia adresowany jest
m.in. do jednostek objętych systemem oświaty reali-
zujących usługi kształcenia, do których zalicza się
również placówki niepubliczne, które uzyskały wpis
do ewidencji prowadzonej przez jednostkę samorządu
terytorialnego.
Zgodnie z art. 82 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) osoby fizyczne i prawne mogą zakładać
placówki niepubliczne po uzyskaniu wpisu do ewi-
dencji prowadzonej przez jednostkę samorządu tery-
torialnego obowiązaną do prowadzenia odpowiednie-
go typu placówek publicznych.
Placówki niepubliczne mogą zatem być zakładane
i prowadzone przez osoby fizyczne lub osoby prawne
niebędące jednostkami samorządu terytorialnego.
W związku z powyższym szkoły językowe prowa-
dzone w formie placówek objętych takim wpisem ko-
rzystałyby z tego zwolnienia.
Inną możliwością korzystania ze zwolnienia od po-
datku będzie posiadanie akredytacji w rozumieniu
przepisów o systemie oświaty, o której mowa powyżej.
Ponadto zauważam, iż odnoszenie zwolnienia do
wszystkich podmiotów zajmujących się nauczaniem,
jeśli formy tego nauczania nie spełniają kryteriów
przewidzianych w ustawie o systemie oświaty, nie
jest zasadne, gdyż trudno byłoby powiązać takie
zwolnienie ze zwolnieniem podmiotów działających
w interesie publicznym, o którym mówi rozdział
2 „Zwolnienia dotyczące określonych czynności wy-
konywanych w interesie publicznym” dyrektywy
2006/112/WE.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 18 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie ustawowego zwolnienia
z odpłatności za pobyt w środowiskowych
domach samopomocy (13400)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
otrzymaną za pośrednictwem Pana Marszałka, przy
piśmie z dnia 11 grudnia 2009 r., znak SPS-023-
-13400/09, interpelację pana posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie ustawowego zwolnienia z odpłatności za
pobyt w środowiskowym domu samopomocy wyja-
śniam, co następuje:
Zaproponowane zmiany w ustawie o pomocy spo-
łecznej dotyczące ośrodków wsparcia dla osób z za-
burzeniami psychicznymi, w tym w zakresie odpłat-
ności za usługi świadczone w tych ośrodkach, są nie-
zbędne w celu ujednolicenia zasad funkcjonowania
tych jednostek w całej Polsce.
Jeśli chodzi o odpłatność za usługi świadczone
w ośrodkach wsparcia dla osób z zaburzeniami psy-
chicznymi, to pragnę wyjaśnić, że od początku funk-
cjonowania takich jednostek, w tym środowiskowych
domów samopomocy (od 1994 r. – wejście w życie
ustawy o ochronie zdrowia psychicznego), pobierana
była odpłatność za usługi świadczone w takich jed-
nostkach. W większości przypadków zasady odpłat-
ności, w tym częściowego lub całkowitego zwalniania
z odpłatności, ustalane były na podstawie art. 97 ust. 5
ustawy o pomocy społecznej w drodze uchwał gmin
i powiatów prowadzących takie jednostki. W kilku
województwach odpłatność ustalono w drodze zarzą-
dzenia wojewody. W roku 2007 w wyniku zmiany
brzmienia tego artykułu, wprowadzonego ustawą
z dnia 26 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy o pomo-
cy społecznej (Dz. U. Nr 36, poz. 226), jednostki sa-
morządu terytorialnego straciły podstawę prawną do
wydawania uchwał w sprawie zasad odpłatności
w zakresie zadań zleconych. Powoduje to nierówność
osób skierowanych do środowiskowych domów samo-
pomocy wcześniej i tych kierowanych obecnie. Część
osób ponosi opłaty za usługi w ośrodkach wsparcia,
nowo kierowane osoby najczęściej nie płacą ponieważ
samorządowe kolegia odwoławcze uchylają decyzje
w sprawie odpłatności, uznając, że w obecnym stanie
prawnym brak jest podstawy do wydawania decyzji
w tej sprawie. Dlatego pragnę podkreślić, że projekt
ustawy w części dotyczącej zasad odpłatności za usłu-
gi w ośrodkach wsparcia dla osób z zaburzeniami
psychicznymi nie zmienia dotychczasowych realiów,
lecz jedynie ujednolica je we wszystkich wojewódz-
twach. Wyrażam także pogląd, że nawet minimalna
odpłatność jest czynnikiem szczególnie motywują-
cym niektóre grupy osób z zaburzeniami psychiczny-
mi do regularnego uczestnictwa w zajęciach. Przy
1063
czym pragnę zwrócić uwagę, że projekt przygotowa-
ny przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
w wersji skierowanej do uzgodnień międzyresorto-
wych zakładał, że odpłatność będzie ponoszona tyl-
ko przez osoby, których dochód lub dochód na osobę
w rodzinie przekracza 250% odpowiedniego kryte-
rium dochodowego. Niestety w trakcie uzgodnień,
na skutek stanowiska Ministerstwa Finansów, prze-
pis został zmieniony i stanowił, że odpłatność pono-
szona byłaby przez osoby, których dochód lub do-
chód na osobę w rodzinie przekracza odpowiednie
kryterium dochodowe.
Jednak w wyniku prac Komisji Nadzwyczajnej
powołanej przez Komisję Polityki Społecznej i Ro-
dziny do rozpatrzenia projektu ustawy o zmianie
ustawy o pomocy społecznej i zmianie innych ustaw
przepis dotyczący odpłatności za usługi świadczone
w ośrodkach wsparcia dla osób z zaburzeniami psy-
chicznymi został zmieniony i jego obecne brzmienie
wskazuje, że odpłatność będzie ponoszona tylko
przez osoby, których dochód lub dochód na osobę
w rodzinie przekracza 250% odpowiedniego kryte-
rium dochodowego.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej ma świa-
domość trudnej sytuacji życiowej i finansowej wielu
uczestników ośrodków wsparcia dla osób z zaburze-
niami psychicznymi. Dlatego też wprowadzono także
zapisy dotyczące możliwości zwolnienia częściowego
lub całkowitego z tych opłat. Podmiotem uprawnio-
nym do podejmowania decyzji w tych sprawach bę-
dzie organ, który wydawać będzie decyzję kierującą
do środowiskowego domu samopomocy. Dlatego też
wyrażam pogląd, że nie dojdzie do sytuacji, w których
ktokolwiek musiałby rezygnować z uczestnictwa
z zajęć w środowiskowych domach samopomocy z po-
wodu niskich dochodów.
Jednocześnie informuję, że sieć ośrodków wspar-
cia dla osób z zaburzeniami psychicznymi rozwija się
bardzo dynamicznie. Corocznie ze środków rezerwy
celowej budżetu państwa minister pracy i polityki
społecznej przeznacza około 20–25 mln zł na urucho-
mienie nowych miejsc w już istniejących lub w nowo
tworzonych ośrodkach wsparcia dla osób z zaburze-
niami psychicznymi. Średnio w każdym roku uru-
chamianych jest od 1000 do 1600 nowych miejsc. Za-
potrzebowanie na nowe miejsca i tworzenie nowych
ośrodków wciąż jest duże. Według danych statystycz-
nych na dzień 30 czerwca 2009 r. funkcjonowało 625
środowiskowych domów samopomocy na 19 840
miejsc. Dla porównania na koniec 1999 r. funkcjono-
wało 248 domów na 6995 miejsc. Zapewne te działa-
nia przyczyniają się do obniżania kosztów hospitali-
zacji osób z zaburzeniami psychicznymi.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
1064
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Boguckiego
w sprawie propozycji utworzenia nowych
specjalnych obszarów siedlisk Natura 2000
na terenie woj. podlaskiego (13402)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 15 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13402/
09, przekazujące interpelację posła Jacka Boguckie-
go w sprawie propozycji utworzenia nowych obszarów
Natura 2000 na terenie województwa podlaskiego,
poniżej przedstawiam stosowne wyjaśnienia.
Ministerstwo Środowiska w 2008 r. w celu zakoń-
czenia prac nad budową sieci Natura 2000 podjęło
współpracę z wojewódzkimi konserwatorami przyro-
dy, środowiskiem naukowców, a także z pozarządo-
wymi organizacjami ekologicznymi.
Efektem tej współpracy było zorganizowanie
w kwietniu 2008 r. przełomowego w dotychczasowym
podejściu krajowego seminarium, podczas którego
w oparciu o wyniki przeprowadzonej w latach 2006
i 2007 inwentaryzacji przyrodniczej, czyli w oparciu
o najlepszą wiedzę dotyczącą rozpoznania siedlisk
przyrodniczych oraz gatunków chronionych w ra-
mach dyrektywy siedliskowej, dokonano oceny kom-
pletności sieci Natura 2000. Ocenie podlegały wszyst-
kie siedliska i gatunki roślin oraz zwierząt z załącz-
nika I i II dyrektywy siedliskowej w obu regionach
biogeograficznych, czyli przeprowadzono taką ocenę,
jaka odbywa się na seminariach biogeograficznych
organizowanych przez Komisję Europejską.
Wyniki krajowego seminarium potwierdziły ko-
nieczność wyznaczenia kolejnych specjalnych obsza-
rów ochrony siedlisk Natura 2000 dla siedlisk przy-
rodniczych i gatunków, którym dotychczas nie za-
pewniono właściwej ochrony w sieci Natura 2000.
W celu uniknięcia wyznaczania obszarów bez dobre-
go rozeznania terenowego główny konserwator przy-
rody wystąpił z prośbą do wojewodów o powołanie
wojewódzkich zespołów specjalistycznych, w skład
których mieli wchodzić lokalni eksperci z zakresu
siedlisk przyrodniczych oraz gatunków. W odpowie-
dzi na prośbę głównego konserwatora przyrody wszy-
scy wojewodowie powołali wojewódzkie zespoły spe-
cjalistyczne (WZS), których zadaniem było opraco-
wanie propozycji kolejnych obszarów Natura 2000.
Propozycje nowych obszarów powstawały w opar-
ciu o prace terenowe mające na celu potwierdzenie
lub pozyskanie nowych informacji dotyczących wy-
stępowania siedlisk przyrodniczych i gatunków chro-
nionych w ramach sieci Natura 2000. Ponadto eks-
perci mieli przeprowadzić konsultacje terenowe,
w czasie których (podczas spotkań z miejscową lud-
nością) wyjaśniane były założenia sieci Natura 2000
w odniesieniu do konkretnych propozycji obszarów.
Na spotkaniach tych, przy zachowaniu zasad tworze-
nia obszarów Natura 2000 i konieczności ochrony
siedlisk przyrodniczych i gatunków roślin i zwierząt,
eksperci starali się uzgadniać z zainteresowanymi
stronami ostateczne granice obszarów. Właśnie
w tym momencie, na etapie planowania granic obsza-
rów, zainteresowane gminy i pozostałe podmioty mo-
gły wyjaśniać swoje wątpliwości.
Przygotowane przez WZS propozycje obszarów
zostały przekazane do Instytutu Ochrony Przyrody
w Krakowie w celu ich zweryfikowania i przygotowa-
nia pełnej dokumentacji dla wszystkich propozycji
obszarów Natura 2000, czyli map i standardowych
formularzy danych.
Pragnę podkreślić, że granice obszarów Natura
2000 powinny obejmować tereny zapewniające za-
równo właściwą ochronę występującym na nich sie-
dliskom przyrodniczym i gatunkom roślin i zwierząt,
jak również integralność obszaru. Oznacza to, że
w większości przypadków granice obszarów nie po-
winny być jednocześnie granicami siedlisk przyrod-
niczych czy stanowisk gatunków, ale winny obejmo-
wać tereny przyległe, pozwalające na stworzenie stre-
fy buforowej, tak aby należycie zabezpieczyć walory
przyrodnicze. Ponadto granice obszarów Natura
2000 muszą być łatwe do rozpoznania w terenie, czy-
li powinny biec po elementach identyfikowalnych,
takich jak np.: drogi czy granica lasu.
Stosownie do art. 27 ustawy z dnia 16 kwietnia
2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880,
z późn. zm.) generalny dyrektor ochrony środowiska
opracowuje projekt listy obszarów Natura 2000,
zgodnie z przepisami prawa Unii Europejskiej. Pro-
jekt ten wymaga zasięgnięcia opinii właściwych miej-
scowo rad gmin. Niezłożenie opinii w terminie 30 dni
od dnia otrzymania projektu uznaje się za brak uwag.
Minister właściwy do spraw środowiska, po uzyska-
niu zgody Rady Ministrów, przekazuje Komisji Eu-
ropejskiej listę proponowanych obszarów mających
znaczenie dla Wspólnoty wraz z szacunkiem dotyczą-
cym współfinansowania przez Wspólnotę ochrony
obszarów wyznaczonych ze względu na typy siedlisk
przyrodniczych oraz gatunki roślin i zwierząt o zna-
czeniu priorytetowym.
W obecnej turze przygotowywania propozycji ob-
szarów siedliskowych łącznie do konsultacji społecz-
nych z właściwymi miejscowo radami gmin w dniach
4–8 maja 2009 r. przekazano 478 nowych propozycji
obszarów siedliskowych Natura 2000 oraz 88 obsza-
rów siedliskowych zgłoszonych do Komisji Europej-
skiej we wcześniejszych latach, w odniesieniu do któ-
rych zaproponowano korekty przebiegu ich granic.
Propozycje nowych obszarów oraz zmian granic
obszarów już zgłoszonych do Komisji Europejskiej
zostały przesłane do 1274 właściwych miejscowo rad
gmin. Do Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska
wpłynęło 640 opinii dotyczących poszczególnych ob-
szarów przekazanych do zaopiniowania, spośród któ-
rych ponad 380 opinii zawierało negatywną ocenę
proponowanych obszarów.

Wszystkie przekazane do GDOŚ opinie zostały
przeanalizowane indywidualnie pod kątem możliwo-
ści ich uwzględnienia oraz w oparciu o kryteria wy-
znaczania obszarów Natura 2000.
Przesłane propozycje korekt granic obszarów
analizowano z uwzględnieniem wiedzy na temat wy-
stępowania na tych terenach siedlisk przyrodniczych
oraz siedlisk gatunków fauny i flory z załącznika I
i II dyrektywy siedliskowej będących przedmiotami
ochrony na poszczególnych obszarach Natura 2000.
Wprowadzanie korekt możliwe było w przypadkach,
kiedy nie miały one negatywnego wpływu na cel
i przedmiot ochrony danego obszaru. Takie podejście
do przeprowadzania korekty granic obszarów jest
zgodne ze stanowiskiem Komisji Europejskiej, z któ-
rego wynika, że jedynym kryterium branym pod
uwagę przez KE podczas wyznaczania obszarów Na-
tura 2000 jest kryterium naukowe, a przyczyny spo-
łeczno-ekonomiczne przedstawiane przez zaintereso-
wane strony nie mogą być podstawą do zmiany ich
granic. Stanowisko KE w tej kwestii jest poparte
orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawie-
dliwości (orzeczenie TSWE z dnia 19 maja 1998 r.
w sprawie C-3/96/Komisja WE p. Holandii, Zb. Orz.
Z 1998 r. str. I-03031, pkt 70, sprawy c-157/89 Komi-
sja p. Włochom oraz C-60/05 WWF Italia i inni Zb
Orz. 2006 r. str. I-5083, pkt 27).
Łącznie uwzględniono 120 propozycji przeprowa-
dzenia korekty granic projektowanych obszarów
zgłoszonych przez właściwe miejscowo rady gmin
i inne zainteresowane podmioty. Ponadto, po analizie
przesłanych uwag, podjęto decyzję, by na ówczesnym
etapie prac zrezygnować z przesłania do KE 18 pro-
ponowanych obszarów Natura 2000 (w tym z 8 po-
większeń).
Dnia 28 października br., po szeregu konsultacji,
proponowane obszary mające znaczenie dla Wspól-
noty zostały przyjęte przez Radę Ministrów i nie-
zwłocznie przesłane do Komisji Europejskiej.
Nawiązując do zarzutu dotyczącego nieposiadania
dowodów naukowych na tworzenie projektowanych
obszarów Natura 2000, informuję, że na każdym eta-
pie prowadzonych konsultacji, po przesłaniu pisem-
nego wniosku, Generalna Dyrekcja Ochrony Środo-
wiska udostępniała gminom materiały przygotowy-
wane przez wojewódzkie zespoły specjalistyczne,
w których m.in. znajdowały się wyniki prowadzonej
inwentaryzacji przyrodniczej. Tym samym materia-
ły te były dostępne, a każda gmina miała możliwość
zwrócenia się o ich przekazanie.
Odnosząc się do stwierdzenia o nadmiernym roz-
szerzaniu obszarów chronionych, informuję, że obo-
wiązek wyznaczenia pełnej sieci Natura 2000 został
nałożony na Polskę w momencie podpisania traktatu
akcesyjnego, a w zasadzie powinien zostać zakończo-
ny do 1 maja 2004 r. Pomimo przesłania listy obsza-
rów Natura 2000 Komisja Europejska uznała ją za
niewystarczającą. Chcąc dopełnić obowiązku wyzna-
czenia kompletnej sieci, Generalna Dyrekcja Ochro-
1065
ny Środowiska zdecydowała się na powołanie kolej-
nych obszarów.
Wobec faktu niewyznaczenia obszarów, które za-
pewniłyby wystarczającą reprezentatywność wszyst-
kim typom siedlisk przyrodniczych oraz gatunkom
roślin i zwierząt z załączników dyrektywy siedlisko-
wej, kolejnym krokiem KE mogłoby być złożenie
skargi do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Eu-
ropejskich, a w konsekwencji płacenie dużych kar
finansowych.
Niezakończenie wyznaczania sieci Natura 2000
w Polsce mogłoby skutkować również:
— pojawieniem się kolejnej listy obszarów poten-
cjalnych,
— dalszą koniecznością uwzględniania w proce-
durach oceny oddziaływania inwestycji na środowi-
sko obszarów potencjalnych, przy jednoczesnym za-
kazie realizacji inwestycji mających znaczący nega-
tywny wpływ na cele i przedmiot ochrony tych ob-
szarów; stanowisko to jest zgodne z wyrokiem Try-
bunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich
z dnia 14 września 2006 r. w sprawie C-244/05 Bund
Naturschutz in Bayern e.V., Johann Märkl i in., An-
gelika Graubner-Riedelsheimer i in., Friederike Ni-
schwitz i in. przeciwko Freistaat Bayern (Zb. Orz.
[2006], s. I- 8445) oraz wyrokiem z dnia 16 września
2008 r. Naczelnego Sąd Administracyjnego, sygn.
akt: II OSK 1177/07,
— ewentualnym wstrzymaniem środków na reali-
zację inwestycji finansowanych z funduszy unijnych.
Dnia 28 października br., po szeregu konsultacji,
proponowane obszary mające znaczenie dla Wspól-
noty zostały przyjęte przez Radę Ministrów i nie-
zwłocznie przesłane do Komisji Europejskiej. Na
ostatecznej liście znajdowało się 531 proponowanych
obszarów mających znaczenie dla Wspólnoty (nowych
i powiększeń obszarów już istniejących).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie planowanych zmian
w wypłacaniu jednorazowej zapomogi z tytułu
urodzenia dziecka (13406)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 14 grudnia 2009 r.
dotyczące interpelacji posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie planowanych zmian w wypłacaniu jedno-
1066
razowej zapomogi z tytułu urodzenia dziecka, uprzej-
mie informuję.
Do zakresu działań ministra pracy i polityki spo-
łecznej, obok pracy czy zabezpieczenia społecznego,
należą sprawy rodziny. Ministerstwo może kształto-
wać politykę rodzinną tylko przy pomocy ustaw i roz-
porządzeń: w związku z tym posiada inicjatywę legi-
slacyjną. Z kolei, aby wyjść z projektem nowelizacji
jakiegokolwiek aktu prawnego, ministerstwo musi
prowadzić codziennie prace koncepcyjne:
1) jak funkcjonuje prawo obecnie;
2) czy realizuje postawione przed nim zadania;
3) jak zmienia się sytuacja rodzin;
4) czy z powodu tych zmian należy wyjść z inicja-
tywą ustawodawczą;
5) bieżące śledzenie publikacji naukowych zwią-
zanych z problematyką rodzinną;
6) współpraca z ośrodkami naukowymi.
Oznacza to, że w ministerstwie rozważa się plu-
sy i minusy wszelkich rozwiązań, w tym obecnie
funkcjonujących przepisów regulujących zasady
przyznawania jednorazowej zapomogi z tytułu uro-
dzenia się dziecka. Natomiast żadne decyzje doty-
czące uzależnienia wysokości jednorazowej zapomo-
gi z tytułu urodzenia się dziecka od liczby dzieci
w rodzinie jeszcze nie zapadły. W momencie, kiedy
prace koncepcyjne przekształcą się w założenia do
ustawy, społeczeństwo zostanie o tym poinformo-
wane. Zgodnie z obowiązującym prawem każda pro-
pozycja zmian musi być poddana konsultacjom spo-
łecznym oraz opublikowana na stronach Biuletynu
Informacji Publicznej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wsparcie
materialne rodzin, w tym rodzin wielodzietnych, re-
alizowane jest przede wszystkim poprzez świadcze-
nia rodzinne uregulowane w ustawie z dnia 28 listo-
pada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U.
z 2006 r., Nr 139, poz. 992, z późn. zm.).
Podstawowym świadczeniem rodzinnym jest za-
siłek rodzinny, którego wysokość od 1 listopada 2009 r.
uległa znacznemu podwyższeniu i wynosi 68 zł na
dziecko w wieku do ukończenia 5. roku życia (dotych-
czas: 48 zł), 91 zł na dziecko w wieku powyżej 5. roku
życia do ukończenia 18. roku życia (dotychczas:
64 zł), 98 zł na dziecko w wieku powyżej 18. roku
życia do ukończenia 24. roku życia (dotychczas:
68 zł). Do zasiłku rodzinnego przysługują odpowied-
nie dodatki – w szczególności dla rodzin wielodziet-
nych skierowany jest dodatek z tytułu wychowywa-
nia dziecka w rodzinie wielodzietnej przysługujący
w kwocie 100 zł miesięcznie na trzecie i na następne
dzieci uprawnione do zasiłku rodzinnego.
Planuje się, że – jeśli tylko sytuacja finansowa
państwa na to pozwoli – kierunkiem dalszych dzia-
łań służących zwiększeniu wsparcia materialnego
dla rodzin, w tym rodzin wielodzietnych, będzie
przede wszystkim podwyższanie wysokości świad-
czeń rodzinnych adresowanych do tych rodzin, a tak-
że podwyższenie, a docelowo całkowite zniesienie
kryterium dochodowego, od którego uzależnione jest
prawo do zasiłku rodzinnego.
Zgodnie z art. 9 ust. 6 ustawy o świadczeniach
rodzinnych, dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu
urodzenia dziecka przysługuje, jeżeli kobieta pozo-
stawała pod opieką medyczną nie później niż od 10.
tygodnia ciąży do porodu. Przepis art. 15b ust. 5 ww.
ustawy wprowadza analogiczny wymóg w przypadku
ubiegania się o jednorazową zapomogę z tytułu uro-
dzenia się dziecka. Pozostawanie pod opieką medycz-
ną wprowadzone zostało przepisem art. 7 ustawy
z dnia 6 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy Kodeks
pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 237,
poz. 1654), który wszedł w życie z dniem 1 stycznia
2009 r. Konsekwencją tego rozwiązania jest, uregu-
lowane odpowiednio w art. 9 ust. 7 i art. 15b ust. 6
ustawy o świadczeniach rodzinnych, dokumentowa-
nie pozostawania pod opieką lekarską przy ubieganiu
się o świadczenia z tytułu urodzenia dziecka, wyma-
gane począwszy od 1 listopada 2009 r.
W związku z problemami w stosowaniu powyż-
szych rozwiązań zgłaszanymi przez świadczeniobior-
ców i realizatorów świadczeń rodzinnych, w szczegól-
ności dotyczących ratio legis wprowadzenia 10-tygo-
dniowego terminu, w trakcie którego kobieta powin-
na zgłosić się do lekarza, minister pracy i polityki
społecznej zwrócił się do ministra zdrowia z prośbą
o udzielenie opinii odnośnie do zasadności warunku
pozostawania kobiety w ciąży pod opieką medyczną
co najmniej od 10. tygodnia ciąży oraz możliwości
jego złagodzenia np. poprzez przesunięcie terminu
pierwszej wizyty kobiety w ciąży u lekarza z 10. ty-
godnia na termin późniejszy tak, aby wszystkim oso-
bom zainteresowanym umożliwić nabycie prawa do
świadczeń z tytułu urodzenia dziecka, nie zaniedbu-
jąc jednocześnie wymogu pozostawania kobiety
w tym czasie pod opieką medyczną.
W odpowiedzi minister zdrowia wskazał, że „za-
sadniczym celem wprowadzenia tego przepisu jest
zmotywowanie kobiet zachodzących w ciążę do jak
najwcześniejszego zgłoszenia się do lekarza lub po-
łożnej, a w następnej kolejności – systematycznego
zgłaszania się na kolejne badania kontrolne”.
Ministerstwo Zdrowia poinformowało również, że
problem zasadności wprowadzenia wymogu pozosta-
wania przez kobiety w ciąży co najmniej od 10. tygo-
dnia ciąży do dnia porodu pod opieką medyczną, od
którego uzależnione jest prawo do dodatku z tytułu
urodzenia dziecka i jednorazowej zapomogi z tytułu
urodzenia się dziecka, został poruszony podczas od-
bytego w Ministerstwie Zdrowia w dniu 2 grudnia
2009 r. spotkania pana Adama Fronczaka – podse-
kretarza stanu w MZ, konsultanta krajowego z wszyst-
kimi 16 konsultantami wojewódzkimi w dziedzinie
położnictwa i ginekologii, a także z udziałem konsul-
tanta krajowego w dziedzinie neonatologii. W spotka-
niu udział wzięli także: prezes Polskiego Towarzy-
stwa Ginekologicznego, zastępca prezesa ds. medycz-
nych NFZ, dyrektor Departamentu Matki i Dziecka

oraz Departamentu Nauki i Szkolnictwa Wyższego
w Ministerstwie Zdrowia.
Według informacji Ministerstwa Zdrowia „powyż-
sze gremium ekspertów jednogłośnie negatywnie
oceniło zasadność złagodzenia przyjętego warunku,
np. poprzez przesunięcie terminu pierwszej wizyty
kobiety w ciąży u lekarza z 10. tygodnia na termin
późniejszy tak, aby wszystkim osobom zainteresowa-
nym umożliwić nabycie prawa do świadczeń z tytułu
urodzenia dziecka, nie zaniedbując jednocześnie wy-
mogu pozostawania kobiety w tym czasie pod opieką
medyczną”.
Ministerstwo Zdrowia wskazało również, że „w opi-
nii nadzoru położniczo-ginekologicznego, główną
przyczyną późnego zgłaszania się kobiet we wczesnej
ciąży do opieki medycznej są niestety zaniedbania
terminów wizyt ze strony samych kobiet”.
W związku z powyższym, minister pracy i polity-
ki społecznej nie prowadzi prac mających na celu
zniesienie warunku pozostawania kobiety w ciąży
pod opieką medyczną co najmniej od 10. tygodnia cią-
ży do dnia porodu, od którego uzależnione jest obec-
nie prawo do świadczeń rodzinnych z tytułu urodze-
nia dziecka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie zmian w przepisach
o płacach i urlopach (13407)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie zmian w przepisach o płacach i urlopach
przekazaną przy piśmie z dnia 14 grudnia bieżącego
roku, znak: SPS-023-13407/09, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Zasygnalizowane w interpelacji pana posła pro-
pozycje zmian w przepisach prawa pracy dotyczące
terminu wykorzystania zaległego urlopu wypoczyn-
kowego, instytucji urlopu na żądanie, pracy w godzi-
nach nadliczbowych w kontekście doby pracowniczej,
wstępnych badań lekarskich, a także wynagrodzeń
za pracę były przedmiotem wystąpień głównego in-
spektora pracy skierowanych do ministra pracy i po-
lityki społecznej, wnoszących o podjęcie stosownych
prac legislacyjnych.
1067
Pragnę wyjaśnić, że udzielając głównemu inspek-
torowi pracy odpowiedzi na te wystąpienia, wyrazi-
łam pogląd o celowości prowadzenia prac nad wszel-
kimi propozycjami ewentualnych zmian w przepisach
prawa pracy, zwłaszcza w przepisach Kodeksu pracy,
z udziałem partnerów społecznych reprezentowanych
w Zespole Prawa Pracy i Układów Zbiorowych Trój-
stronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodar-
czych. Minister pracy i polityki społecznej, decydując
się na podjęcie ewentualnych prac legislacyjnych
w tym obszarze regulacji prawnych, powinien bo-
wiem brać pod uwagę ocenę celowości i zasadności
konkretnej propozycji zmiany stanu prawnego doko-
naną przez przedstawicieli adresatów norm praw-
nych, a więc organizacje reprezentujące pracodaw-
ców i pracobiorców. O skuteczności prawa i jego wła-
ściwym stosowaniu w praktyce decyduje bowiem
m.in. zrozumienie i akceptacja społeczna przyczyn
i celów dokonywanych zmian.
Ogólny kierunek i cel niektórych z proponowa-
nych przez pana posła zmian odpowiada podjętym
już pracom w Zespole Prawa Pracy i Układów Zbio-
rowych Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-
-Gospodarczych. Mam tu na myśli propozycje zmian
w przepisach dotyczących urlopu na żądanie, a także
terminu wykorzystania zaległego urlopu wypoczyn-
kowego. Pragnę jednak dodać, że partnerzy społecz-
ni rozważają ewentualną celowość wprowadzenia
zmian w przepisach regulujących te zagadnienia, bio-
rąc także pod uwagę przeciwdziałanie jednorazowe-
mu wykorzystaniu przez pracownika całego urlopu
na żądanie, a także znaczne wydłużenie terminu na
udzielenie zaległego urlopu wypoczynkowego (do koń-
ca następnego roku kalendarzowego).
Z kolei proponowana przez pana posła cząstkowa
zmiana w przepisach o rozliczaniu czasu pracy w go-
dzinach nadliczbowych w kontekście doby pracowni-
czej nie może być, moim zdaniem, rozpatrywana
w oderwaniu od szeregu innych przepisów Kodeksu
pracy regulujących problematykę czasu pracy, a tak-
że postulatów dalszego znacznego uelastycznienia
przepisów dotyczących organizacji procesu pracy.
Jednym z istotnych aspektów tego zagadnienia jest
stosowanie różnych godzin rozpoczynania pracy
w poszczególnych dobach pracowniczych. W mojej
ocenie proponowanie w tym zakresie zmian w prze-
pisach Kodeksu pracy jest obecnie przedwczesne;
warto bowiem wykorzystać doświadczenia z prak-
tycznego stosowania rozwiązań przyjętych w art. 10
i 11 ustawy z dnia 1 lipca 2009 r. o łagodzeniu skut-
ków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przed-
siębiorców.
Pan poseł nie precyzuje natomiast, w jakim za-
kresie oczekuje zmian w przepisach o wynagrodze-
niach. Poprzez nawiązanie w treści interpelacji do
wystąpień Państwowej Inspekcji Pracy mogę jednak
zakładać, że chodzi o poszerzenie katalogu wyłączeń
z minimalnego wynagrodzenia za pracę – o dodatek
za pracę w porze nocnej oraz o zmianę terminu wy-
1068
płaty należności przysługujących pracownikowi
w związku z ustaniem zatrudnienia.
W pierwszej z powyższych kwestii jestem zdania,
że przyjęcie tego postulatu mogłoby spowodować pre-
sję na wyłączenie z minimalnego wynagrodzenia za
pracę także innych dodatków związanych nie tylko
z rozkładem czasu pracy, ale także ze szczególnymi
właściwościami pracy lub warunkami pracy; w kon-
sekwencji zmierzałoby to do ustalenia minimalnego
wynagrodzenia zasadniczego, nie zaś minimalnego
wynagrodzenia za pracę. Minimalne wynagrodzenie
za pracę jest natomiast nie tylko ekwiwalentem za
pracę, ale także powinno uwzględniać warunki jej
wykonywania.
Natomiast w sprawie przesunięcia terminu wy-
płaty należności wymagalnych w dniu ustania sto-
sunku pracy (np. ekwiwalentu pieniężnego za urlop
wypoczynkowy) na termin późniejszy, przypadający
po zakończeniu zatrudnienia, jestem zdania, że
oznaczałoby to znaczne pogorszenie sytuacji praw-
nej pracownika i z tego powodu taki postulat zmia-
ny stanu prawnego nie wydaje się możliwy do zaak-
ceptowania.
W kwestii obowiązku pracodawcy przeprowadza-
nia wstępnych badań lekarskich pragnę wyjaśnić,
że Państwowa Inspekcja Pracy nie jest jedynym
podmiotem postulującym zmianę stanu prawnego.
Różne propozycje w tym zakresie były formułowane
także przez organizacje pracodawców. Istotna mo-
dyfikacja przepisów art. 229 § 1 Kodeksu pracy do-
tyczących przeprowadzania wstępnych badań lekar-
skich, a także przypadków, w których pracodawca
jest zwolniony z tego obowiązku, jest również przed-
miotem senackiego projektu ustawy o zmianie usta-
wy Kodeks pracy zawartego w druku sejmowym
nr 2019. Trzeba także dodać, że Ministerstwo Pra-
cy i Polityki Społecznej wystąpiło do Ministerstwa
Zdrowia z prośbą o dokonanie analizy uwarunko-
wań dotyczących lekarskich badań wstępnych i okre-
sowych celem uproszczenia obowiązujących w tym
zakresie przepisów.
Należy zatem podkreślić, iż szereg podmiotów jest
zaangażowanych w proces ewentualnego uproszcze-
nia przepisów prawa pracy w zakresie przeprowadza-
nia wstępnych badań lekarskich. Zmiany tych prze-
pisów, zwłaszcza ze względu na istotne znaczenie
właściwej oceny stanu zdrowia kandydata do pracy
w kontekście zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony
zdrowia w czasie zatrudnienia zarówno jemu, jak
i współpracownikom, nie mogą być jednak dokony-
wane zbyt pochopnie. Konieczna jest bowiem pogłę-
biona analiza i ocena skutków każdej propozycji
zmian art. 229 § 1 Kodeksu pracy, także i takiej,
która z pozoru nie powinna spowodować zagrożeń
dla bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników
ani też utrudniać pracodawcom przestrzegania prze-
pisów bezpieczeństwa i higieny pracy.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pragnę za-
pewnić pana posła, że każda propozycja zmian
w przepisach Kodeksu pracy jest analizowana pod
kątem jej ewentualnego uwzględnienia w pracach
nad zmianami w ustawodawstwie pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Bolesława Grzegorza Piechy
w sprawie refundacji analogów insulin
długo działających (13409)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Bolesława Grzegorza Piechy, posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy
piśmie z dnia 14 grudnia 2009 r. (SPS-023-13409/
09), w sprawie refundacji analogów insulin długo
działających, uprzejmie przekazuję następujące in-
formacje.
Wzrost kosztów refundacji (spowodowany wie-
loma różnymi czynnikami) w 2009 r. nie odbiega
od poziomu wzrostu w latach poprzednich, pomimo
trudnej sytuacji gospodarczej w Polsce. Wiąże się
to jednak z faktem, iż Ministerstwo Zdrowia, po-
dobnie jak organ odpowiedzialny jakiegokolwiek
innego państwa, musi podejmować decyzje o wpro-
wadzaniu refundacji nowych leków ze szczególną
rozwagą dla zapewnienia stabilności budżetu płat-
nika publicznego.
Pragnę podkreślić, iż Narodowy Fundusz Zdro-
wia finansuje insuliny w ramach swoich możliwości
finansowych. W chwili obecnej, bez wprowadzania
nowych insulin na listę leków refundowanych, pro-
gnozowany jest wzrost wydatków na insuliny w 2009 r.
w stosunku do 2008 r. o 31 mln PLN.
Należy zaznaczyć, iż Ministerstwo Zdrowia pro-
wadzi transparentną i racjonalną politykę lekową
w oparciu o możliwości finansowe Narodowego Fun-
duszu Zdrowia oraz rekomendacje Rady Konsulta-
cyjnej Agencji Oceny Technologii Medycznych. Dla
zapewnienia stabilności finansowej systemu prowa-
dzone są intensywne negocjacje z przedstawicielami
przemysłu farmaceutycznego, co pozwala na uzyski-
wanie cen leków znacznie niższych niż na pozosta-
łych rynkach europejskich. Dzięki rekomendacjom
Rady Konsultacyjnej decyzje refundacyjne podejmo-
wane są w oparciu o przesłanki naukowe (Evidence
Based Medicine) zgodnie z najlepszymi europejskimi

standardami, a nie o psychologiczne chwyty marke-
tingowe stosowane przez inne podmioty.
Podejmując decyzję o niewprowadzaniu na listy
leków refundowanych analogów insulin, Minister-
stwo Zdrowia brało pod uwagę również inne prze-
słanki, jak: brak udokumentowanej różnicy w efek-
tywności klinicznej między analogami insuliny a do-
tychczas refundowanymi (rekomendacja Rady Kon-
sultacyjnej AOTM nr 69/19/2008) oraz o wiele wyż-
szą cenę dla pacjenta, a także doniesienia dotyczące
bezpieczeństwa leków.
W przypadku zmiany powyższych okoliczności
będzie szansa powrotu do kwestii refundacji nowych
insulin analogowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie liczebności oddziałów
w placówkach szkolnych (13411)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną pismem SPS–023-13411/09 z dnia 14 grud-
nia 2009 r. interpelację pana posła Józefa Piotra Kli-
ma w sprawie liczebności oddziałów w placówkach
szkolnych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Zgodnie z art. 5 ust. 7 ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.) za działalność szkoły lub pla-
cówki, w szczególności za zapewnienie warunków
działania szkoły lub placówki, w tym bezpiecznych
i higienicznych warunków nauki, wychowania i opie-
ki, odpowiada organ prowadzący tę szkołę lub pla-
cówkę. To w jego kompetencjach pozostaje kwestia
ustalenia maksymalnej liczby uczniów w ogólnodo-
stępnych oddziałach szkolnych.
Przepisy oświatowe, w tym w szczególności ramo-
we statuty poszczególnych typów szkół, nie określają
ani minimalnej, ani maksymalnej liczby uczniów
w ogólnodostępnych oddziałach klasowych. W prze-
pisach § 5 ust. 2 i 3 rozporządzenia ministra edukacji
narodowej z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramo-
wych statutów publicznego przedszkola oraz publicz-
nych szkół (Dz. U. Nr 61, poz. 624, z późn. zm.) okre-
ślona została tylko liczebność uczniów w oddziale
szkoły integracyjnej oraz w oddziale integracyjnym
w szkole ogólnodostępnej (od 15 do 20, w tym od 3 do
1069
5 uczniów niepełnosprawnych) oraz liczebność uczniów
w szkole specjalnej oraz w oddziałach specjalnych
w szkole ogólnodostępnej.
Natomiast w rozporządzeniu ministra edukacji
narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie pod-
stawy programowej wychowania przedszkolnego oraz
kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół
(Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17) w rozdziale „Zalecane
warunki i sposób realizacji” dotyczącym edukacji
wczesnoszkolnej jest sformułowane wskazanie, aby
edukacja w klasach I–III szkoły podstawowej odby-
wała się w zespołach rówieśniczych liczących nie wię-
cej niż 26 osób.
Kolejne kwestie dotyczące podziału na grupy
na zajęciach edukacyjnych reguluje rozporządzenie
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 12 lute-
go 2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania
w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 15, poz. 142,
z późn. zm.). Przepisy § 6 zobowiązują do podziału
na grupy (poczynając od klasy IV szkoły podstawo-
wej) w następujących sytuacjach:
1) na obowiązkowych zajęciach edukacyjnych
z informatyki i technologii informacyjnej – w oddzia-
łach liczących więcej niż 24 uczniów, z tym że liczba
uczniów w grupie nie może przekraczać liczby stano-
wisk komputerowych w pracowni komputerowej,
2) na obowiązkowych zajęciach edukacyjnych
z języków obcych, z tym że przy podziale na grupy
należy uwzględnić stopień zaawansowania znajomo-
ści języka obcego; zajęcia są prowadzone w grupach
oddziałowych, międzyoddziałowych lub międzykla-
sowych liczących od 10 do 24 uczniów,
3) na nie więcej niż połowie obowiązkowych zajęć
edukacyjnych z zakresu kształcenia ogólnego, dla któ-
rych z treści programu nauczania wynika konieczność
prowadzenia ćwiczeń, w tym laboratoryjnych – w od-
działach liczących więcej niż 30 uczniów,
4) na obowiązkowych zajęciach edukacyjnych
z zakresu kształcenia w zawodzie lub w profilu kształ-
cenia ogólnozawodowego, dla których z treści progra-
mu nauczania wynika konieczność prowadzenia ćwi-
czeń, w tym laboratoryjnych – w oddziałach liczących
więcej niż 30 uczniów,
5) w przypadku realizacji w kształceniu zawodo-
wym modułów, zgodnie z wymogami określonymi
w modułowym programie nauczania dla zawodu,
6) na zajęciach praktycznej nauki zawodu,
zgodnie z przepisami w sprawie praktycznej nauki
zawodu,
7) na zajęciach wychowania do życia w rodzinie,
zgodnie z przepisami w sprawie sposobu nauczania
szkolnego oraz zakresu treści dotyczących wiedzy
o życiu seksualnym człowieka, o zasadach świadome-
go i odpowiedzialnego rodzicielstwa, o wartości ro-
dziny, życia w fazie prenatalnej oraz metodach i środ-
kach świadomej prokreacji zawartych w podstawie
programowej kształcenia ogólnego.
Dodatkowo przepisy § 6 stanowią, że w gimna-
zjum, w trzyletnim liceum ogólnokształcącym i dwu-
letnim uzupełniającym liceum ogólnokształcącym
1070

dla absolwentów zasadniczej szkoły zawodowej, liczą- samorządu nad jakością edukacji w prowadzonych
cym nie więcej niż dwa oddziały każdej klasy, zajęcia szkołach w odniesieniu do warunków organizacyj-
z języków obcych oraz z przedmiotów ujętych w pod- nych, jakie dla tych szkół zostały stworzone.
stawie programowej w zakresie rozszerzonym mogą Natomiast kwestie dotyczące decyzji organów pro-
być prowadzone w grupach, w tym w grupach mię- wadzących szkoły, związanych z łączeniem i tworze-
dzyoddziałowych, liczących nie mniej niż 7 uczniów. niem dużych, liczących np. ponad 30 uczniów, oddzia-
Jednocześnie przepisy rozporządzenia dają moż- łów szkolnych, mogą budzić niepokój związany z ja-
liwość, w przypadku oddziałów liczących odpowied- kością edukacji i efektami kształcenia w tak licznych
nio nie więcej niż 30 uczniów lub nie więcej niż oddziałach szkolnych. Jednak stanowią one, według
24 uczniów na zajęciach, o których mowa w ww. danych statystycznych Systemu Informacji Oświato-
pkt 1–7, podziału na grupy za zgodą organu prowa- wej z 30 września 2008 r., średnio 9,86% oddziałów
dzącego szkołę. w poszczególnych typach szkół dla dzieci i młodzieży,
Jak wynika z powyższego, obowiązujące regulacje co potwierdzają dane zawarte w przedstawionym po-
prawne stwarzają możliwości dostosowania istnieją- niżej zestawieniu.
cych w danej szkole warunków organizacyjnych
do nałożonego na organ prowadzący obowiązku za- Liczba uczniów i liczba oddziałów według typów szkół
pewnienia uczniom bezpiecznych i higienicznych wa- w roku szkolnym 2008/2009
runków nauki i opieki. Szkoły podstawowe
Uprzejmie informuję, że kwestia centralnego i jed- Liczba Liczba
Liczba szkół
nolitego ustalenia maksymalnej liczebności uczniów uczniów oddziałów
w oddziale jest trudna ze względu na różnorodność ogółem 13 247 2 261 298 120 227
i złożoność warunków, w tym warunków demogra- miasto 3860 1 316 830 59 547
ficznych i finansowych, w jakich działają poszczegól-
wieś 9387 944 468 60 680
ne organy prowadzące. Jednakże decentralizacja za-
dań oznacza przede wszystkim większą odpowie-
dzialność wójta, burmistrza, prezydenta, starosty Gimnazja
i marszałka za prowadzoną przez samorząd politykę Liczba Liczba
Liczba szkół
edukacyjną i uzyskiwane efekty kształcenia. uczniów oddziałów
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że w „Raporcie ogółem 6380 1 349 999 58 037
o kapitale intelektualnym Polski” z 10 lipca 2008 r. miasto 3060 865 580 35 837
wskazano na wyniki polskich i międzynarodowych
wieś 3320 484 419 22 200
badań w zakresie wpływu liczebności klas na popra-
wę wyników nauczania. Wyniki tych badań nie wy-
kazują, aby wyniki uczniów były tym lepsze, im kla- Licea ogólnokształcące
sa jest mniejsza. Ze 112 projektów badawczych, prze- Liczba szkół
Liczba Liczba
prowadzonych na całym świecie, 103 nie wykazały uczniów oddziałów
istotnej pozytywnej korelacji pomiędzy ogranicze- ogółem 2378 686 425 24 248
niem wielkości klasy a wynikami uczniów lub też miasto 2169 664 958 23 356
wykazały korelację ujemną. Z analizy badań przepro- wieś 209 21 467 892
wadzonych w krajach OECD wynika, że „to różnice
Liczba Liczba
w umiejętnościach nauczyciela całkowicie dominują Liczba szkół
uczniów oddziałów
nad efektem zmniejszonych klas”. Technika
Zauważyć należy także, że przepisy ustawy z dnia i technika 2342 554 830 22 152
19 marca 2009 r. o zmianie ustawy o systemie oświa- uzupełniające
ty oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. Zasadnicze
1415 222 935 9 329
458) wprowadziły zmianę w art. 5a poprzez dodanie szkoły zawodowe
ust. 4 w brzmieniu: „Organ wykonawczy jednostki
Licea profilowane 920 72 018 2 930
samorządu terytorialnego, w terminie do dnia 31 paź-
dziernika, przedstawia organowi stanowiącemu jed-
nostki samorządu terytorialnego informację o stanie Należy także pamiętać, że nałożone na organy
realizacji zadań oświatowych tej jednostki za po- prowadzące zobowiązania dotyczące konieczności
przedni rok szkolny, w tym o wynikach sprawdzianu przedstawiania informacji o stanie realizacji zadań
i egzaminów, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 1, 2 oświatowych za poprzedni rok szkolny będą stanowi-
i 3 lit. b–f, w szkołach tych typów, których prowadze- ły wystarczającą podstawę do weryfikacji stanowiska
nie należy do zadań własnych jednostki samorządu organu prowadzącego w sprawie słuszności decyzji
terytorialnego”. dotyczących sieci szkół czy liczebności oddziałów
Nałożenie takiego obowiązku na samorząd spo- szkolnych.
woduje nie tylko upublicznienie efektów kształcenia Rozwiązania prawne tworzone przez Minister-
i konieczność przedstawienia ich środowisku lokal- stwo Edukacji Narodowej mają charakter powszech-
nemu i rodzicom, ale także będzie służyć refleksji ny – muszą mieć zastosowanie zarówno dla trenów

wiejskich, jak i miejskich, dla szkół dużych, jak i ma-
łych. Przepisy określające liczbę uczniów w oddzia-
łach zostały wprowadzone tam, gdzie jest to niezbęd-
ne, szczególnie ze względu na efektywność oddziały-
wań edukacyjnych i usprawniających oraz bezpie-
czeństwo uczniów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 24 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie uwzględnienia w pakiecie
deregulacyjnym zmian w ustawie
Prawo upadłościowe i naprawcze
oraz w ustawie Prawo własności przemysłowej
dotyczących praw twórców patentowych (13413)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 14 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-
-13414/09, przesyłam odpowiedź na interpelację po-
seł Joanny Fabisiak w sprawie uwzględnienia w pa-
kiecie deregulacyjnym zmian w ustawie Prawo upa-
dłościowe i naprawcze oraz w ustawie Prawo własno-
ści przemysłowej dotyczących praw twórców paten-
towych.
Obecnie roboczy projekt ustawy o ograniczaniu
barier administracyjnych dla obywateli i przedsię-
biorców przekazany został do partnerów społecznych
w ramach prekonsultacji.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż przedmioto-
wy projekt ustawy będzie realizowany, po jego
uprzednim zatwierdzeniu przez kierownictwo Mini-
sterstwa Gospodarki, w ramach Planu prac legisla-
cyjnych Rady Ministrów na I półrocze 2010 r.
Zmiana ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze
wprowadzona w przedmiotowym projekcie ustawy
ma na celu wyłącznie uchylenie art. 142 i 147 tej
ustawy. Oba wymienione artykuły stanowią, że
z dniem ogłoszenia upadłości zapis na sąd polubow-
ny dokonany przez upadłego traci moc, a toczące się
już postępowania ulegają umorzeniu. Art. 142 doty-
czy upadłości z możliwością zawarcia układu, nato-
miast art. 147 upadłości obejmującej likwidację ma-
jątku upadłego.
Zgodnie z ww. przepisami ogłoszenie upadłości
powoduje utratę mocy prawnej zapisu na sąd polu-
bowny dokonanego przez upadłego oraz konieczność
umorzenia toczących się postępowań.
Projekt ustawy o ograniczaniu barier administra-
cyjnych dla obywateli i przedsiębiorców nie przewi-
1071
duje natomiast zmian w ustawie Prawo własności
przemysłowej.
Poruszone przez panią poseł kwestie w zakresie
zmian zabezpieczających interesy pracowników twór-
ców w procedurze sprzedaży przez syndyka projek-
tów wynalazczych, których są autorami, wymagają
jeszcze analizy pod kątem spójności systemowej, jak
również ich kompletności i celowości przed ewentu-
alnym włączeniem do zmian proponowanych w pro-
jekcie ustawy.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 23 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie przyspieszenia
prac nad uchwaleniem projektu ustawy
o zawodzie pracownika socjalnego (13414)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 14 grudnia 2009 r., znak: SPS-023-13414/
09, przekazujące interpelację pani poseł Marzenny
Drab w sprawie przyspieszenia prac nad ustawą
o zawodzie pracownika socjalnego, przekazuję poniż-
sze wyjaśnienia.
W planowanych działaniach Ministerstwa Pracy
i Polityki Społecznej nie przewiduje się kontynuowa-
nia podjętych w latach ubiegłych prac związanych
z przygotowaniem projektu ustawy o zawodzie pra-
cownik socjalny.
W dokumentach programowych, w tym na przy-
kład w przyjętym 18 listopada 2008 r. przez Radę
Ministrów „Krajowym Programie Reform na lata
2008–2011 na rzecz realizacji Strategii Lizbońskiej”,
a także w przyjętym 16 grudnia 2008 r. Krajowym
Programie „Zabezpieczenie społeczne i integracja
społeczna na lata 2008–2010” także nie przewiduje
się podjęcia prac związanych z przygotowaniem pro-
jektu ustawy o zawodzie pracownik socjalny.
W raporcie „Polska 2030” będącym efektem prac
zespołu doradców strategicznych prezesa Rady Mini-
strów, którego redaktorem naukowym jest minister
Michał Boni, mówi się m.in. o potrzebie zmian w sys-
temie zabezpieczenia społecznego, bowiem obecnie
pieniądze transferowane w jego ramach nie trafiają
do osób najbardziej potrzebujących. Raport zwraca
także uwagę na konieczność profesjonalizacji syste-
mu służb społecznych.
W ramach Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” realizowane są projekty, które powinny za-
1072
owocować m.in. rekomendacjami odnośnie do stan-
dardów pracy socjalnej, czyli wymaganych prawem
cech tej działalności. Pragnę podkreślić, że uznaje-
my, iż zawód pracownika socjalnego jest zawodem
strategicznym przy właściwej realizacji zadań nie
tylko z obszaru pomocy społecznej, ale szerzej – poli-
tyki społecznej.
Informuję również, że sprawą projektu ustawy
o zawodzie pracownika socjalnego zainteresowali się
posłowie. Zamierzają oni podjąć inicjatywę ustawo-
dawczą. Aktualnie trwają prace nad przygotowaniem
projektu komisyjnego. Jeśli taki projekt powstanie,
to Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej z całą
pewnością aktywnie włączy się w te prace i będzie
wspierać działania zmierzające do przyjęcia ustawy
o zawodzie pracownika socjalnego.
Należy także zauważyć, iż inicjatywa ustawodaw-
cza przysługuje nie tylko Radzie Ministrów, posłom,
Senatowi i prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej,
ale także grupie 100 000 obywateli mających prawo
wybierania do Sejmu. Jeśli zatem środowisko pra-
cowników socjalnych uważa za nieodzowne opraco-
wanie projektu ustawy o zawodzie pracownika socjal-
nego, może zainteresować wyżej wymienione pod-
mioty potrzebą uchwalenia takiej ustawy, przedkła-
dając im własne propozycje w tym zakresie zapisów
takiej ustawy. Nie należy jednak oczekiwać, by usta-
wa o zawodzie pracownika socjalnego zagwaranto-
wała pracownikom socjalnym docenienie ich pracy
i wyższe zarobki. Status, prestiż zawodu pracownika
socjalnego jest pochodną wielu czynników, w tym ak-
ceptacji i poparcia władz lokalnych, ale także popar-
cia społecznego dla podejmowanych przez osoby wy-
konujące tę profesję działań mających na celu roz-
wiązywanie takich kwestii społecznych jak ubóstwo
i wykluczenie społeczne osób, grup społecznych,
a bywa, że całych środowisk lokalnych.
Dodatkowo informuję, że w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej trwają obecnie prace nad zało-
żeniami do nowej ustawy o pomocy społecznej. Pla-
nowane są w niej także przepisy dotyczące zawodu
pracownika socjalnego, w tym kwalifikacji do wyko-
nywania tego zawodu, możliwości awansu zawodo-
wego, uprawnień i obowiązków tej grupy zawodowej,
które uwzględnia niektóre kwestie zawarte we wcze-
śniejszym projekcie ustawy o zawodzie pracownika
socjalnego.
Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej podejmować będzie wysiłki zmierzające do
zapewniania pracownikom socjalnym lepszych wa-
runków dla efektywniejszego wspierania osób i rodzin
w ich wysiłkach zmierzających do przezwyciężenia ich
trudnych sytuacji życiowych w formie pracy socjalnej,
jako ważnego świadczenia pomocy społecznej.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie wyników kontroli wykonania
planu finansowego NFZ za 2008 r.
przeprowadzonej przez NIK (13417)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Wojciecha Szaramy w sprawie
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej udzielo-
nych ponad kwotę zobowiązania określoną w umowie
z Narodowym Funduszem Zdrowia, przesłaną przy
piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 14 grudnia 2009 r.
(znak: SPS-023-13417/09), uprzejmie wyjaśniam, iż
z chwilą zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej umowa taka tworzy cywilnopraw-
ny stosunek zobowiązaniowy, z którego wynikają
uprawnienia i obowiązki stron. Taka umowa również
podlega ocenie na gruncie prawa cywilnego, w tym
art. 56 K.c., z którego wynika iż czynność prawna
wywołuje nie tylko skutki w niej wyrażone, lecz rów-
nież te, które wynikają z ustawy, z zasad współżycia
społecznego i z ustalonych zwyczajów. Ustawowy obo-
wiązek udzielania świadczeń opieki zdrowotnej wy-
nika bowiem m.in. z art. 7 ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.), z art. 30 ustawy z dnia
5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza den-
tysty (Dz. U. z 2008 r. Nr 136, poz. 857, z późn. zm.)
oraz z przepisu art. 19 ustawy o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych. Na przepis art. 56 K.c. jako podstawę rozlicze-
nia świadczeń ponadlimitowych zwrócił również
uwagę Sąd Najwyższy w wyrokach z dnia 18 stycznia
2006 r. (sygn. akt V CSK 60/05) oraz z dnia 29 mar-
ca 2006 r. (sygn. akt IV CSK 158/05).
W związku z tym, iż umowa (czynność prawna)
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej kreuje cy-
wilnoprawny stosunek zobowiązaniowy, stosunek
ten podlega również ocenie i mechanizmom prawa
cywilnego (art. 155 ust. 1 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych), w tym regulacjom zakładającym możliwość
dokonywania ugód w zakresie roszczeń z tego sto-
sunku wynikających.
Dokonując zatem oceny stanowiska Najwyższej
Izby Kontroli kwestionującej zasadność rozliczania
tzw. nadwykonań przez Narodowy Fundusz Zdrowia
na podstawie „ugód pozasądowych”, podkreślić nale-
ży, iż opinia NIK oparta jest na argumentacji, iż prze-
pis art. 917 Kodeksu cywilnego ma zastosowanie wy-
łącznie do przypadków, gdy umowa o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej obowiązuje, a nie ma zastoso-
wania, jeżeli np. umowa ta wygasła.
Z przepisu art. 917 Kodeksu cywilnego wynika, iż
ugoda jest dwustronną czynnością prawną, przez

którą strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w za-
kresie istniejącego między nimi stosunku prawnego.
Należy podkreślić, iż umowa cywilnoprawna jest jed-
nym ze sposobów ukształtowania stosunku prawne-
go. Wygaśnięcie umowy (np. upływ terminu, na któ-
ry została zawarta) nie oznacza jednakże wygaśnię-
cia stosunku prawnego. Z umowy mogą bowiem wy-
nikać wierzytelności, które kształtują stosunek zo-
bowiązaniowy pomiędzy wierzycielem oraz dłużni-
kiem. Stosunek ten może trwać niezależnie od tego,
czy termin obowiązywania umowy stanowiącej źró-
dło uprawnień i obowiązków stron tej umowy upły-
nął, czy też nie. Wierzytelności wynikających z umo-
wy można bowiem dochodzić co do zasady do czasu,
gdy się nie przedawnią, co może nastąpić również
w chwili, w której umowa stanowiąca źródło powsta-
nia zobowiązań (a zatem także stosunku prawnego
– zobowiązaniowego) nie będzie już obowiązywać.
Stosunek zobowiązaniowy będzie jednakże nadal
trwał tak długo, jak po stronie dłużnika będzie ist-
niał obowiązek zapłaty, a po stronie wierzyciela
uprawnienie do żądania uiszczenia odpowiedniej
kwoty.
W ocenie ministra zdrowia zatem Najwyższa Izba
Kontroli błędnie utożsamia umowę ze stosunkiem
prawnym, o którym mowa w art. 917 Kodeksu cywil-
nego. Wygaśnięcie samej umowy (np. z powodu upły-
wu terminu jej obowiązywania) nie oznacza, iż stosu-
nek prawny, który taka umowa ukształtowała, rów-
nież wygasa. Przeciwne stanowisko podważałoby sens
i znaczenie funkcjonowania przepisów o przedawnie-
niu roszczeń, albowiem umożliwiałoby ich dochodze-
nie wyłącznie w okresie, w którym umowa kształtu-
jąca te roszczenia by obowiązywała. Interpretacja
przedstawiona przez Najwyższą Izbę Kontroli pozba-
wiałaby również celu, dla którego funkcjonują przepi-
sy art. 917 K.c. umożliwiające zawarcie odrębnej za-
sadniczo umowy – porozumienia m.in. co do sposobu
zaspokojenia istniejących wierzytelności (roszczeń)
stanowiących de facto przedmiot stosunku cywilno-
prawnego.
Z uwagi na fakt, iż – jak wynika z art. 155 ust. 1
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych – do umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej stosuje się przepi-
sy Kodeksu cywilnego w zakresie nieuregulowanym
w ww. ustawie, stwierdzić należy, iż obowiązujące
przepisy w sposób kompleksowy i pełny regulują re-
alizację umów zawieranych pomiędzy świadczenio-
dawcami oraz publicznym płatnikiem (Narodowym
Funduszem Zdrowia). Z tego też względu brak jest
zasadności wprowadzania odrębnych regulacji w tym
zakresie, które de facto byłyby powieleniem regulacji
już obowiązujących.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
1073
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie obowiązkowej nauki pływania
w szkołach (13418)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jacka Pilcha (SPS-023-13418/
09) w sprawie obowiązkowej nauki pływania w szko-
łach, wyjaśniam, co następuje:
Rozwijanie aktywności fizycznej dzieci i młodzie-
ży, promowanie zdrowego stylu życia jest prioryteto-
wym zadaniem szkoły, a jego realizacja wynika z pod-
stawy programowej kształcenia ogólnego. Podstawa
programowa stanowi zestaw obowiązkowych celów
i treści nauczania, w tym umiejętności, opisanych
w formie ogólnych i szczegółowych wymagań doty-
czących wiedzy i umiejętności, które powinien posia-
dać uczeń po zakończeniu etapu edukacyjnego – roz-
porządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 26 lutego 2002 r. w sprawie podstawy progra-
mowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia
ogólnego w poszczególnych typach szkół (Dz. U.
Nr 51, poz. 458, z późn. zm.) oraz nowe, obowiązują-
ce dla klas pierwszych szkoły podstawowej i klas
pierwszych gimnazjów, rozporządzenie ministra edu-
kacji narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie
podstawy programowej wychowania przedszkolnego
oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach
szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17).
Ważnym zadaniem szkoły jest edukacja zdrowot-
na, której celem jest kształtowanie u uczniów nawy-
ku dbałości o zdrowie własne i innych ludzi oraz
umiejętności tworzenia środowiska sprzyjającego
zdrowiu. Zajęcia wychowania fizycznego powinny być
prowadzone w sali sportowej, w specjalnie przygoto-
wanym pomieszczeniu zastępczym bądź na boisku
szkolnym. Szczególnie zalecane są zajęcia ruchowe
na zewnątrz budynku szkolnego w środowisku natu-
ralnym.
Podstawa programowa wielokrotnie odnosi się do
harmonijnego rozwoju fizycznego ucznia, wskazuje
na konieczność kształtowania sprawności fizycznej
uczniów w zakresie sportów całego życia, natomiast
nie wskazuje obowiązku realizacji zajęć wychowania
fizycznego ukierunkowanych na określoną dyscypli-
nę sportu, np. pływanie.
Bezpośredni wpływ na rodzaj realizowanych zajęć
wychowania fizycznego ma rodzaj i stan szkolnej
bazy sportowej. Zgodnie z art. 67 ust. 1 pkt 5 ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U
z 2004 r. Nr 256, poz. 2752, z późn. zm.) do realizacji
zadań statutowych szkoła publiczna powinna zapew-
nić uczniom możliwość korzystania z zespołu urzą-
dzeń sportowych i rekreacyjnych.
Dane SIO wg stanu na 30 września 2008 r. wska-
zują, że szkoły w całej Polsce dysponują m.in.:
1074
— 7820 boiskami do siatkówki,
— 6508 boiskami do koszykówki,
— 9017 boiskami do piłki nożnej,
— 6664 boiskami do piłki ręcznej,
— 1523 halami sportowymi o wymiarach 36 m x
18 m i większych,
— 4062 salami gimnastycznymi o wymiarach
24 m x 12 m do 3 6m x 18 m,
— 5104 salami gimnastycznymi o wymiarach
mniejszych niż 24 m x 12 m,
— 11 basenami pływackimi typu sportowego
o wymiarach 25 m x 16 m,
— 107 basenami pływackimi o wymiarach 25 m
x 12,5 m,
— 100 basenami szkoleniowo-rekreacyjnymi
o wymiarach 16,6 m x 8,5 m.
Z tego zestawienia wynika, że udział basenów
w infrastrukturze sportowej szkół jest niewielki.
W znacznej większości szkoły, które organizują na-
ukę pływania, korzystają z ogólnodostępnych base-
nów i pływalni. Udział uczniów w zajęciach na base-
nie wiąże się często z dowożeniem uczniów do odle-
głej miejscowości, gdyż nie każda gmina posiada
basen, chociaż sytuacja z roku na rok poprawia się.
Obecnie w lepszej sytuacji są uczniowie szkół położo-
nych w dużych ośrodkach miejskich.
Wprowadzenie obowiązkowej nauki pływania
w szkołach musiałoby być poprzedzone uzupełnie-
niem istniejącej szkolnej i ogólnodostępnej sieci pły-
walni, aby wszystkie szkoły mogły wywiązać się
z nałożonego na nie zadania. Dopóki to nie nastąpi,
wprowadzenie tego obowiązku nie będzie możliwe.
Pragnę nadmienić, że z dniem 1 września 2009 r.
zaczęło obowiązywać nowe rozporządzenie ministra
edukacji narodowej z dnia 19 sierpnia 2009 r. w spra-
wie dopuszczalnych form realizacji dwóch godzin
obowiązkowych zajęć wychowania fizycznego (Dz. U.
Nr 136, poz. 1116). W celu lepszego dostosowania za-
jęć wychowania fizycznego do potrzeb i możliwości
dzieci i młodzieży jedną lub dwie godziny obowiązko-
wych zajęć wychowania fizycznego uczniowie mogą
realizować w wybranych przez siebie oraz swoich ro-
dziców (prawnych opiekunów) formach zajęć, które
uwzględniają ich zainteresowania, zróżnicowany po-
ziom sprawności oraz potrzeby zdrowotne. Dla tych
godzin szkoła przygotuje własną ofertę edukacyjną
zajęć (w tym często pływanie), które mogą być pro-
wadzone jako zajęcia lekcyjne, pozalekcyjne lub po-
zaszkolne – zgodnie z wymaganiami określonymi
w ww. rozporządzeniu ministra edukacji narodowej
w sprawie podstawy programowej wychowania przed-
szkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczegól-
nych typach szkół.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 24 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie objęcia 22-procentową stawką
podatku VAT kursów językowych (13419)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 14 grudnia 2009 r., znak:
SPS-023-13419/09, przy którym została przekazana
interpelacja poselska pana Andrzeja Ćwierza, posła
na Sejm RP, dotycząca objęcia 22-procentową stawką
podatku od towarów i usług kursów językowych,
uprzejmie informuję.
Głównym celem projektu nowelizacji ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), przesłanego do
uzgodnień międzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r.
(projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od to-
warów i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz
ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług), jest „przełożenie” wykorzystanej w załącz-
nikach do ustawy klasyfikacji PKWiU z 1997 r.
na klasyfikację PKWiU z 2008 r.
W projekcie ustawy przewiduje się likwidację za-
łącznika nr 4, który określał zakres zwolnień od po-
datku przy zastosowaniu klasyfikacji statystycznych
i przeniesienie uregulowań dotyczących tej tematyki
do treści ustawy. Wynika to z braku praktycznej
możliwości „przełożenia” obecnej klasyfikacji wyko-
rzystanej w tym załączniku na klasyfikację PKWiU
z 2008 r. w taki sposób, aby zakres zwolnień był
zgodny z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady
z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sys-
temu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE
L 347/1 z późn. zm.). Przy określaniu zakresu tych
zwolnień uwzględnione zostały przepisy dyrektywy
2006/112/WE Rady oraz orzecznictwo ETS. Obecnie
zakłada się, że w zakresie usług edukacyjnych zwol-
nieniem mają być objęte:
— usługi świadczone przez:
a) jednostki objęte systemem oświaty w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty w zakresie kształ-
cenia i wychowania,
b) uczelnie, placówki naukowe Polskiej Akademii
Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe w zakresie
kształcenia na poziomie wyższym
– oraz dostawa towarów i świadczenie usług ściśle
z takimi usługami związane,
— usługi prywatnego nauczania na poziomie
przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, po-
nadgimnazjalnym i wyższym, świadczone przez na-
uczycieli,
— usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania oraz świadczenie usług i dostawa towarów
ściśle z tymi usługami związana, prowadzone w for-
mach przewidzianych w odrębnych przepisach,

— inne niż wyżej wymienione usługi nauczania
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredy-
tację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty,
wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją.
Zakres powyższego zwolnienia adresowany jest
m.in. do jednostek objętych systemem oświaty reali-
zujących usługi kształcenia, do których zalicza się
również placówki niepubliczne, które uzyskały wpis
do ewidencji prowadzonej przez jednostkę samorządu
terytorialnego.
Zgodnie z art. 82 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) osoby fizyczne i prawne mogą zakładać
placówki niepubliczne po uzyskaniu wpisu do ewi-
dencji prowadzonej przez jednostkę samorządu tery-
torialnego obowiązaną do prowadzenia odpowied-
niego typu placówek publicznych. Placówki niepu-
bliczne mogą zatem być zakładane i prowadzone
przez osoby fizyczne lub osoby prawne niebędące
jednostkami samorządu terytorialnego. W związku
z powyższym szkoły językowe prowadzone w formie
placówek objętych takim wpisem korzystałyby z tego
zwolnienia. Inną możliwością korzystania ze zwol-
nienia od podatku będzie posiadanie akredytacji
w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, o której
mowa powyżej.
Ponadto zauważam, iż odnoszenie zwolnienia do
wszystkich podmiotów zajmujących się nauczaniem,
jeśli formy tego nauczania nie spełniają kryteriów
przewidzianych w ustawie o systemie oświaty, nie
jest zasadne, gdyż trudno byłoby powiązać takie
zwolnienie ze zwolnieniem podmiotów działających
w interesie publicznym, o którym mówi rozdział 2:
Zwolnienia dotyczące określonych czynności wyko-
nywanych w interesie publicznym dyrektywy 2006/
112/WE.
Trudno zgodzić się z postawioną w interpelacji
przez pana posła tezą, że konsekwencją proponowa-
nych rozwiązań będzie wzrost szarej strefy tych
usług. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że
szkoły działające w formach, o których mowa powy-
żej, nadal będą korzystały ze zwolnienia. Poza tym
organy podatkowe będą w zakresie tych usług prze-
prowadzały kontrole na ogólnych zasadach, podobnie
jak w innych przypadkach. Jednocześnie w mojej oce-
nie ograniczenie możliwości stosowania zwolnienia
do usług edukacyjnych świadczonych w formie pla-
cówek oświatowych lub posiadających akredytację
wpłynie wręcz na ograniczenie zjawiska szarej stre-
fy w zakresie usług edukacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
1075
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie potrzeby wydłużenia dziennego
trybu funkcjonowania niektórych publicznych
przedszkoli w największych ośrodkach
miejskich w Polsce, a także zapewnienia trybu
dwuzmianowego w części tych przedszkoli
(13426)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Dawida Jackiewicza (SPS-023-13426/09)
w sprawie potrzeby wydłużenia dziennego trybu
funkcjonowania niektórych publicznych przedszkoli
w największych ośrodkach miejskich w Polsce, a tak-
że zapewnienia trybu dwuzmianowego w części
przedszkoli publicznych, uprzejmie wyjaśniam:
Przekazując gminom z dniem 1 stycznia 1994 r.
zadanie zakładania i prowadzenia m.in. publicznych
przedszkoli, ustawodawca określił jednocześnie cha-
rakter przekazanych przez państwo zadań jako obo-
wiązkowe zadania własne gmin – art. 104 ust. 1
i art. 105 ustawy z dnia 7 września 1991r. o systemie
oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn.
zm.). Równocześnie zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 8
ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gmin-
nym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.)
do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbio-
rowych potrzeb wspólnoty w zakresie edukacji pu-
blicznej.
Na terenie działania gminy za sieć prowadzonych
przez nią publicznych przedszkoli, oddziałów przed-
szkolnych w szkołach podstawowych oraz innych
form wychowania przedszkolnego odpowiada rada
gminy, która tę sieć ustala (art. 14a ustawy o syste-
mie oświaty). To od rady gminy zależy, w jaki sposób
będzie realizowane to zadanie.
Sam sposób realizacji powyższego zadania zależy
od wielu czynników, m.in. potrzeb wielu grup spo-
łecznych w szerokim ujęciu, możliwości finansowych
gminy, ogólnego bilansu miejsc w przedszkolach oraz
ustawowego obniżenia wieku szkolnego.
Odnosząc się do pytania dotyczącego „zobowiąza-
nia określonej liczby przedszkoli publicznych, działa-
jących w największych miastach w Polsce, do dosto-
sowania czasu pracy do realnych potrzeb korzystają-
cych z ich usług mieszkańców”, uprzejmie wyjaśniam,
iż zgodnie z § 8 załącznika nr 1 do rozporządzenia
ministra edukacji narodowej z dnia 21 maja 2001 r.
w sprawie ramowych statutów publicznego przed-
szkola oraz publicznych szkół (Dz. U. z 2001 r. Nr 61,
poz. 624, z późn. zm.) szczegółową organizację wy-
chowania, nauczania i opieki w danym roku szkol-
nym określa arkusz organizacji przedszkola opraco-
wany przez dyrektora przedszkola. W arkuszu orga-
nizacji określa się m.in. czas pracy poszczególnych
1076
oddziałów, a tym samym całego przedszkola. Następ-
nie powyższy arkusz zatwierdza organ prowadzący
przedszkole.
Nie wydaje się być zasadne „zobowiązanie przed-
szkoli publicznych, działających w największych
miastach w Polsce, do dostosowania czasu pracy do
realnych potrzeb korzystających z ich usług miesz-
kańców”, gdyż wszystkie przedszkola publiczne,
zgodnie z obowiązującym prawem oświatowym, mu-
szą dostosowywać swoją organizację pracy do lokal-
nych potrzeb.
Organizację pracy przedszkola określa ramowy
rozkład dnia ustalony przez dyrektora przedszkola
na wniosek rady pedagogicznej, z uwzględnieniem
m.in. zasad ochrony zdrowia i higieny pracy oraz
oczekiwań rodziców (prawnych opiekunów). Na pod-
stawie ramowego rozkładu dnia nauczyciel (nauczy-
ciele), któremu powierzono opiekę nad danym od-
działem, ustala dla tego oddziału szczegółowy roz-
kład dnia, z uwzględnieniem potrzeb i zaintereso-
wań dzieci.
Należy mieć na uwadze, że nie ma przepisów, któ-
re ograniczałyby maksymalny dzienny czas pracy
przedszkola publicznego ustalony przez organ prowa-
dzący na wniosek dyrektora przedszkola i rady przed-
szkola. Obecne przepisy pozostawiają swobodę w tym
zakresie, aby organ prowadzący mógł uwzględnić
w swojej decyzji np. potrzeby lokalnego środowiska.
Natomiast czas przeznaczony na realizację pod-
stawy programowej wychowania przedszkolnego nie
może być krótszy niż 5 godzin dziennie.
Za czas pracy przedszkola odpowiada dyrektor
przedszkola, a jego ewentualna kontrola w powyż-
szym zakresie należy do kompetencji organu prowa-
dzącego.
Mając na uwadze powyższe, według opinii Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej nie jest zasadne podej-
mowanie działań w postulowanym przez pana posła
zakresie.
Równocześnie należy podkreślić szczególną rolę
samorządów lokalnych, od których oczekuje się efek-
tywnego prowadzenia edukacji przedszkolnej oraz
umiejętnego dostosowywania się do lokalnych moż-
liwości i potrzeb.
Dodatkowo informuję, iż Ministerstwo Edukacji
Narodowej nie gromadzi danych dotyczących zarów-
no liczby przedszkoli publicznych, jak i niepublicz-
nych, w których dzieci objęte są opieką w wymiarze
dłuższym niż do godz. 17.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wywozu kruszyw z Dolnego Śląska
(13429)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej, skiero-
waną przy piśmie, znak: SPS-023-13429/09, z dnia
14 grudnia 2009 r. do ministra infrastruktury pana
Cezarego Grabarczyka, w sprawie wywozu kruszyw
z Dolnego Śląska przedstawiam poniższe informacje.
Na terenie Dolnego Śląska nawierzchnia kolejowa
na większości linii wywozowych jest wyeksploatowa-
na. Stan obiektów inżynierskich oraz podtorza jest
również niezadowalający. Pogarszający się stan tech-
niczny linii kolejowych na terenie zarówno woj. dol-
nośląskiego, jak i reszty kraju spowodowany jest wie-
loletnim niedoinwestowaniem. Środki finansowe bę-
dące w dyspozycji PKP PLK SA są niewystarczające
dla wykonania wszystkich potrzebnych zadań w celu
zapewnienia utrzymania wszystkich linii kolejowych
na dobrym poziomie.
W pierwszym kwartale 2009 r. w PKP Polskie
Linie Kolejowe SA decyzją nr 1 prezesa zarządu – dy-
rektora generalnego PKP SA z dnia 13 stycznia 2009 r.
został powołany zespół do opracowania „Programu
dostosowania infrastruktury kolejowej do potrzeb
obsługi wywozu kruszyw z Dolnego Śląska”. Pro-
gram ten obejmuje w szerokim zakresie zagadnienia
związane z wywozem kruszyw oraz ofertami prze-
wozowymi dotyczącymi zapotrzebowania na mate-
riały do budowy i modernizacji dróg, autostrad oraz
infrastruktury kolejowej.
Potrzeby w zakresie naprawy infrastruktury li-
niowej zostały określone na kwotę 3 879 618 tys. zł.
W ramach tej kwoty konieczne jest wykonanie m.in.:
kompleksowej naprawy toru na długości 592,9 km
torów, rewitalizacji linii o długości 128,5 km torów,
wymiany szyn na długości 200 km torów, wymiany
101 szt. rozjazdów. Program ten nie obejmuje linii
E30 i E59, które są aktualnie modernizowane. Tabe-
la na s. 1077 przedstawia zestawienie inwestycji na
terenie Dolnego Śląska realizowanych przez PKP
PLK SA w 2009 r. oraz planowanych do realizacji
w roku 2010.
Dodatkowo Zakłady Linii Kolejowych PKP Pol-
skich Linii Kolejowych SA działające na terenie woj.
dolnośląskiego w roku bieżącym dysponują kwotą
około 15,8 mln zł na działalność operacyjną. Więk-
szość z tych środków przeznaczona jest na utrzyma-
nie linii wywozowych. W roku 2010 spółka PKP PLK
przewiduje przede wszystkim kontynuację robót na
liniach wchodzących w układ komunikacyjny E30
 1077

(w tys. zł)
w tym środki
budżetowe
w tym środki
Plan środków Plan środków w roku 2010
Lp. Nazwa zadania budżetowe
na 2009 r. na 2010 r. (dotacja +
w roku 2009
rezerwa
celowa)
RAZEM 508 852.3 122 127.4 766 298.8 389 926.2
1. Modernizacja linii kolejowej E30 odcinek Legnica – Węgliniec 51 336.2 15 423.5 42 091.7 39 229.3
Modernizacja linii kolejowej E30 i CE30 odcinek Legnica
2. 295 688.3 81 749.2 269 336.3 200 000.0
–Wrocław Opole
Modernizacja linii kolejowej E30 na odcinkach Węgliniec
3. 22 981.8 4 954.7 32 314.9 31 373.5
– Zgorzelec i Węgliniec Bielawa Dolna
Etap I – projekt budowlany przebudowy wiaduktu kolejowego
usytuowanego w torach 1 i 2 w km 0,584 linii nr 756 Wrocław
Stadion – Wrocław Popowice oraz wykonanie przebudowy
4. 545.0 – 2 255.0 –
wiaduktu w torze nr 1 km 13,364 linia 349 wraz z wykonaniem
częściowej przebudowy przyczółków obiektu pod pozostałymi
torami
Modernizacja linii kolejowej E59 Wrocław – Poznań, odcinek
5. 50 231.0 20 000.0 242 388.3 33 749.0
Wrocław – granica woj. dolnośląskiego, etap II
Modernizacja układu torowego i elementów infrastruktury
6. – – 5 000.0 5 000.0
kolejowej w obrębie Wrocławia Głównego
Modernizacja linii kolejowej nr 274 Wrocław – Zgorzelec na
7. 17 856.6 – 50 000.0 50 000.0
odcinku Wrocław – Jelenia Góra
Modernizacja regionalnej linii kolejowej nr 309 Kłodzko Nowe 300.0
8. – – –
– Kudowa Zdrój na odcinku Duszniki Zdrój – Kudowa Zdrój
Modernizacja regionalnej linii kolejowej nr 311 Jelenia Góra 330.0
9. – – –
– Szklarska Poręba Górna
Budowa połączenia kolejowego Wrocław Żerniki – Nowy Port 310.0 490.0
10. – –
Lotniczy
Modernizacja linii kolejowej E30, etap II. Pilotażowe wdrożenie
11. ERTMS w Polsce na odcinku Legnica – Węgliniec – Bielawa – – 20 600.0 12 202.0
Dolna, w części GSM- R.
Odbudowa elementów estakady kolejowej i wiaduktów w ciągu
12. linii nr 271 Wrocław – Poznań i nr 273 Wrocław- Szczecin wraz 21 000.7 – – –
z robotami towarzyszącymi
Modernizacja mostu w km 155,415 na rzece Widawa linia nr 143
13. Kalety – Wrocław Mikołajów oraz modernizacja mostu w km 23 836.5 – – –
42,884 na rzece Barycz linia nr 281 Oleśnica – Chojnice
Modernizacja linii kolejowej E30, etap II, Bielawa Dolna
14. 688.2 – 10 831.8 2 540.0
– Horka, budowa mostu nad Nysą Łużycką oraz elektryfikacja
Modernizacja linii kolejowej E30, etap II. Pilotażowe wdrożenie
15. ERTMS w Polsce na odcinku Legnica – Węgliniec – Bielawa – – 3 102.0 3 102.0
Dolna w części ETCS II
Dokumentacja przyszłościowa
16. (w części dotycząca woj. dolnośląskiego), 20 578.0 0.0 87 258.8 12 730.4
w tym:
E59 Wrocław – Poznań, etap I 12 587.6 – 81 099.6 12 155.1
CE59 Międzylesie – Wrocław – Kostrzyn – Szczecin 4 963.4 – 5 490.1 494.7

i E59. Planuje również prowadzić dalsze prace mo-
dernizacyjne na linii nr 274, mającej bardzo duże
znaczenie dla wywozu kruszyw, oraz w mniejszym
zakresie na niektórych liniach wywozowych. Na po-
zostałych liniach planowane są roboty napraw bieżą-
cych i remontowych, w zależności od możliwości po-
zyskania środków.
Z uwagi na zwiększone zapotrzebowanie na kru-
szywa uważamy, że procesom modernizacyjnym po-
winny być systematycznie poddawane wszystkie linie
wywozowe ujęte w „Programie dostosowania infra-
struktury kolejowej do potrzeb obsługi wywozu kru-
szyw z Dolnego Śląska”. PKP PLK SA linie wywozo-
we na terenie woj. dolnośląskiego traktuje prioryte-
towo i większość dodatkowych środków, które udaje
nam się pozyskać, kierujemy na modernizację tych
linii, jednakże wdrożenie programu wymaga ilości
środków, których PKP PLK SA nie jest w stanie
sama zabezpieczyć. Wykonanie całego programu
w krótkim czasie jest niemożliwe bez wsparcia finan-
sowego.
Ponadto prowadzona jest współpraca z producen-
tami kruszyw w zakresie włączenia ich bocznic
w sieć PKP PLK SA, co usprawni wywóz ładunków.
Podjęte zostały działania mające na celu umożliwie-
nie producentom kruszyw partycypacji w kosztach
rewitalizacji odcinków linii kolejowych (zarządza-
nych przez PKP PLK SA) w rejonie włączenia bocz-
1078
nic. Przykładem takiej współpracy jest reaktywowa-
nie w 2008 r. nieczynnej od 2002 r. linii nr 337, którą
poddano rewitalizacji i naprawie w celu umożliwienia
wywozu kruszyw przez firmę INK Sp. z o.o. (obecnie
przejętą przez firmę Kruszywa Polskie Sp. z o.o.).
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie II etapu budowy obwodnicy miasta
Puław i zabezpieczenia środków finansowych
w budżecie państwa na kontynuację realizacji
tego zadania w roku 2010 (13430)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 14 grudnia 2009 r. (znak: SPS-023-13430/
09), przy którym przekazano interpelację pana posła
Włodzimierza Karpińskiego w sprawie budowy
II etapu obwodnicy Puław i zabezpieczenia środków
finansowych w budżecie państwa na kontynuację re-
alizacji ww. zadania w 2010 r., uprzejmie informuję,
że przedmiotowa inwestycja została ujęta w „Progra-
mie budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”, za-
twierdzonym uchwałą Rady Ministrów nr 163/2007
z dnia 25 września 2007 r.
Jednocześnie chciałbym podkreślić, iż Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad podjęła dzia-
łania mające na celu przygotowanie zadania do reali-
zacji. Aktualnie prowadzone są prace przygotowaw-
cze. Dnia 12 października 2009 r. uzyskano decyzję
o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na reali-
zację inwestycji. Decyzja ta stanowi podstawę do pro-
wadzenia dalszych prac. Obecnie przygotowywane są
materiały niezbędne do wniosku o wydanie decyzji
o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.
Realizacja przedmiotowego zadania rozpocznie
się pod warunkiem uzyskania niezbędnych decyzji
administracyjnych w zakładanych terminach. Do-
datkowo informuję, iż z uwagi na niezakończony etap
prac przygotowawczych niecelowe jest zabezpiecza-
nie środków na budowę obwodnicy w budżecie pań-
stwa bądź planie finansowym Krajowego Funduszu
Drogowego w 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Patrycja Wolińska-Bartkiewicz
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie planu przeprowadzenia
egzaminów maturalnych
na poziomie podstawowym i rozszerzonym
w tym samym dniu (13438)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację (znak: SPS-023-13438/09) pana posła
Wojciecha Szaramy w sprawie harmonogramu tego-
rocznego egzaminu maturalnego, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Zasady przeprowadzania egzaminu maturalnego
reguluje rozporządzenie ministra edukacji narodowej
z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków
i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania
uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania spraw-
dzianów i egzaminów w szkołach publicznych (Dz. U.
Nr 83, poz. 562, z późn. zm.).
W bieżącym roku szkolnym absolwenci szkół po-
nadgimnazjalnych będą zdawali egzamin maturalny
w nieco zmienionej formule. Wszyscy przystąpią do
takich samych przedmiotów obowiązkowych (język
polski, język obcy nowożytny oraz matematyka) zda-
wanych na poziomie podstawowym (z wyjątkiem eg-
zaminu w części ustnej języka polskiego, dla którego
nie określa się poziomu). Aby uzyskać świadectwo
dojrzałości zdający musi osiągnąć minimum 30%
możliwych do uzyskania punktów z tych przedmio-
tów. Egzamin maturalny w zakresie przedmiotów
obowiązkowych w maju 2010 r. stawia więc przed
wszystkimi zdającymi jednakowe wymagania w dą-
żeniu do uzyskania świadectwa dojrzałości, podsta-
wowego warunku ubiegania się o możliwość nauki
w szkole wyższej.
Aby spełnić wymagania rekrutacyjne stawiane
przez szkoły wyższe, każdy absolwent przystępujący
do egzaminu maturalnego może zdawać do 6 przed-
miotów dodatkowych na poziomie rozszerzonym.
Taka możliwość zaistniała dzięki zmianie przepisów
w ww. rozporządzeniu, które obowiązuje od bieżące-
go roku szkolnego. Daje to większe możliwości zda-
jącym do uzyskania indeksu na upragniony kierunek
studiów, szczególnie w przypadku osób bardzo uzdol-
nionych, które chciałyby podjęć naukę równolegle na
dwóch, często bardzo różniących się kierunkach.
Zwiększenie liczby możliwych do zdawania przed-
miotów na egzaminie maturalnym zwiększyło też
liczbę koniecznych do zaplanowania terminów zda-
wania poszczególnych przedmiotów objętych egzami-
nem maturalnym. Zgodnie z § 61 ust. 2 ww. rozpo-
rządzenia dyrektor Centralnej Komisji Egzaminacyj-
nej opracował harmonogram przeprowadzania egza-
minu maturalnego, w którym 29 terminów egzami-
nów zostało rozłożonych na 15 dni trwania tego eg-

zaminu. Przedłużenie czasu trwania egzaminu ma-
turalnego do ponad miesiąca przedłużyłoby zakłóce-
nia w pracy dydaktyczno-wychowawczej szkół i prze-
sunęło termin wydawania świadectw dojrzałości. To
z kolei kolidowałoby z terminem rekrutacji do szkół
wyższych. Każda zmiana w opracowanym przez CKE
harmonogramie egzaminu maturalnego pociąga za
sobą określone skutki oraz inną grupę niezadowolo-
nych uczniów szkół ponadgimnazjalnych.
W związku z powyższym Ministerstwo Edukacji
Narodowej nie przewiduje zmiany w harmonogramie
przeprowadzania egzaminu maturalnego w maju
2010 r. opracowanym przez Centralną Komisję Eg-
zaminacyjną.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 22 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Szweda
w sprawie obliczania składki
na ubezpieczenie zdrowotne
pomniejszającej dochód członka rodziny
na podstawie rozporządzenia ministra pracy
i polityki społecznej z dnia 1 lipca 2009 r.
zmieniającego rozporządzenie w sprawie
sposobu i trybu postępowania w sprawach
o świadczenia rodzinne (13484)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na wy-
stąpienie Pana Marszałka z dnia 17 grudnia 2009 r.
dotyczące interpelacji posła Stanisława Szweda w spra-
wie obliczania składek na ubezpieczenie zdrowotne
pomniejszające dochód członka rodziny na podstawie
rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 1 lipca 2009 r. zmieniającego rozporządzenie
w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach
o świadczenia rodzinne, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 139, poz. 992, z późn. zm.) dochodem, na podstawie
którego ustala się prawo do świadczeń rodzinnych, są
m.in. przychody podlegające opodatkowaniu na zasa-
dach ogólnych na podstawie przepisów o podatku do-
chodowym od osób fizycznych, pomniejszone o koszty
uzyskania przychodu, należny podatek dochodowy od
osób fizycznych, składki na ubezpieczenia społeczne
niezaliczone do kosztów uzyskania przychodu oraz
składki na ubezpieczenie zdrowotne.
1079
W myśl art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) składka na ubezpie-
czenie zdrowotne wynosi 9% podstawy wymiaru
składki, przy czym – zgodnie z art. 27b ust. 2 ustawy
z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176,
z późn. zm.) – 7,75% podstawy wymiaru składki od-
liczane jest od podatku, zaś 1,25% od dochodu osoby
ubezpieczonej. Dlatego też § 15 ust. 2 rozporządzenia
ministra polityki społecznej z dnia 2 czerwca 2005 r.
w sprawie sposobu i trybu postępowania w sprawach
o świadczenia rodzinne (Dz. U. Nr 105, poz. 881,
z późn. zm.) określa wzór, przy pomocy którego na-
leży wyliczyć rzeczywistą wysokość składki na ubez-
pieczenie zdrowotne, tj. sumę wysokości składki od-
liczonej od podatku oraz odliczonej od dochodu,
o którą m.in. należy pomniejszyć osiągnięty dochód
przy ustalaniu uprawnień do świadczeń rodzinnych.
Natomiast kwota składki na ubezpieczenie zdrowot-
ne wykazana na zaświadczeniu z urzędu skarbowego
określa jedynie jej wysokość odliczoną od podatku.
Tym samym wartość składki na ubezpieczenie zdro-
wotne wykazana w zaświadczeniu z urzędu skarbo-
wego różni się od tej obliczonej zgodnie z § 15 ust. 2
ww. rozporządzenia.
Jeśli chodzi o występujące niekiedy trudności
w ustalaniu przez organy właściwe faktycznej wyso-
kości zapłaconej składki na ubezpieczenie zdrowotne,
a co za tym idzie określeniu wysokości dochodu dla
celów związanych ze świadczeniami rodzinnymi, to
jak wynika z pojedynczych sygnałów docierających
do MPiPS, dotyczy to tych przypadków, gdy przycho-
dy osiągane przez osoby prowadzące pozarolniczą
działalność gospodarczą opodatkowane są podatkiem
dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogól-
nych, gdzie składka na ubezpieczenie zdrowotne
opłacana jest od zadeklarowanej podstawy wymiaru,
nie niższej niż 75% przeciętnego wynagrodzenia. Za-
stosowanie wzoru z ustaleniem wysokości składki od
przychodu może powodować, że odliczona zostanie
składka wyższa niż faktycznie zapłacona, co zaniży
dochód osoby ubiegającej się o świadczenia i zwiększy
jej szanse uzyskania świadczeń rodzinnych. Jeżeli
uzyskany wynik budzi wątpliwości pracownika przy-
gotowującego decyzję, może on rzeczywistą wysokość
zapłaconej składki na ubezpieczenie zdrowotne usta-
lić w oparciu o zaświadczenie z Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych dokumentujące wysokość opłaconych
składek na ubezpieczenie zdrowotne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
1080
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie projektu ustawy z dnia 2 lipca 2009 r.
o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług, ustawy o transporcie drogowym
oraz ustawy o zmianie ustawy o podatku
od towarów i usług (13486)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 17 grudnia 2009 r., znak:
SPS-023-13486/09, przy którym przekazana została
interpelacja poselska pana Józefa Rojka, posła na
Sejm RP, w sprawie projektu ustawy z dnia 2 lipca
2009 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów
i usług, ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług,
uprzejmie informuję.
Głównym celem ww. projektu nowelizacji ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.), przesłanego do
uzgodnień międzyresortowych w dniu 2 lipca 2009 r.,
jest „przełożenie” wykorzystanej w załącznikach do
ustawy klasyfikacji PKWiU z 1997 r. na klasyfikację
PKWiU z 2008 r.
W projekcie ustawy przewiduje się likwidację za-
łącznika nr 4, który określał zakres zwolnień od po-
datku przy zastosowaniu klasyfikacji statystycznych,
i przeniesienie uregulowań dotyczących tej tematyki
do treści ustawy. Wynika to z braku praktycznej
możliwości „przełożenia” obecnej klasyfikacji wyko-
rzystanej w tym załączniku na klasyfikację PKWiU
z 2008 r. w taki sposób, by zakres zwolnień był zgod-
ny z przepisami dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia
28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu
podatku od wartości dodanej (Dziennik Urzędowy
Unii Europejskiej L 347/1, z późn. zm.).
Przy określaniu zakresu tych zwolnień uwzględ-
nione zostały przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady
oraz orzecznictwo ETS.
Obecnie zakłada się, że w zakresie usług eduka-
cyjnych
zwolnieniem mają być objęte:
— usługi świadczone przez:
a) jednostki objęte systemem oświaty, w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształ-
cenia i wychowania,
b) uczelnie, placówki naukowe Polskiej Akademii
Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe – w zakre-
sie kształcenia na poziomie wyższym
– oraz dostawa towarów i świadczenie usług ściśle
z takimi usługami związane;
— usługi prywatnego nauczania na poziomie
przedszkolnym, podstawowym, gimnazjalnym, po-
nadgimnazjalnym i wyższym, świadczone przez na-
uczycieli;
— usługi kształcenia zawodowego lub przekwali-
fikowania oraz świadczenie usług i dostawa towarów
ściśle z tymi usługami związane, prowadzone w for-
mach przewidzianych w odrębnych przepisach;
— inne niż wyżej wymienione usługi nauczania
świadczone przez podmioty, które uzyskały akredy-
tację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty
– wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją.
Zakres powyższego zwolnienia adresowany jest
m.in. do jednostek objętych systemem oświaty reali-
zujących usługi kształcenia, do których zalicza się
również placówki niepubliczne, które uzyskały wpis
do ewidencji prowadzonej przez jednostkę samorządu
terytorialnego.
Zgodnie z art. 82 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.) osoby fizyczne i prawne mogą
zakładać placówki niepubliczne po uzyskaniu wpisu
do ewidencji prowadzonej przez jednostkę samorządu
terytorialnego obowiązaną do prowadzenia odpo-
wiedniego typu placówek publicznych.
Placówki niepubliczne mogą zatem być zakładane
i prowadzone przez osoby fizyczne lub osoby prawne
niebędące jednostkami samorządu terytorialnego.
W związku z powyższym szkoły językowe prowa-
dzone w formie placówek objętych takim wpisem ko-
rzystałyby z tego zwolnienia.
Inną możliwością korzystania ze zwolnienia od
podatku będzie posiadanie akredytacji w rozumie-
niu przepisów o systemie oświaty, o której mowa
powyżej.
Ponadto zauważam, iż odnoszenie zwolnienia do
wszystkich podmiotów zajmujących się nauczaniem,
jeśli formy tego nauczania nie spełniają kryteriów
przewidzianych w ustawie o systemie oświaty, nie
jest zasadne, gdyż trudno byłoby powiązać takie
zwolnienie ze zwolnieniem podmiotów działających
w interesie publicznym, o którym mówi rozdział 2:
„Zwolnienia dotyczące określonych czynności wyko-
nywanych w interesie publicznym” dyrektywy 2006/
112/WE.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 24 grudnia 2009 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie potrzeb finansowych związanych
z realizacją zwrotu rolnikom
podatku akcyzowego zawartego w cenie
oleju napędowego wykorzystywanego
do produkcji rolnej w drugim okresie
płatniczym 2009 r. na przykładzie gminy
Połczyn-Zdrój (13487)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
17 grudnia 2009 r. (znak: SPS-023-13487/09) inter-
pelację pana posła Stanisława Wziątka w sprawie
potrzeb finansowych związanych z realizacją zwrotu
rolnikom podatku akcyzowego zawartego w cenie
oleju napędowego wykorzystywanego do produkcji
rolnej, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Ustawa budżetowa na 2009 r. w ramach rezerw
celowych zaplanowała dotację w wysokości 500 mln
zł z przeznaczeniem na realizację zwrotu podatku
akcyzowego zawartego w cenie oleju napędowego wy-
korzystywanego do produkcji rolnej.
W trybie przewidzianym ustawą z dnia 10 marca
2006 r. o zwrocie podatku akcyzowego zawartego
w cenie oleju napadowego wykorzystywanego do pro-
dukcji rolnej w okresie styczeń – październik 2009 r.,
na podstawie wniosków otrzymanych od ministra
rolnictwa i rozwoju wsi, wydane zostały decyzje uru-
chamiające całą przewidzianą na ten cel rezerwę ce-
lową, tzn. kwotę 500 mln zł.
Jednakże zgłoszone wnioski o przyznanie środ-
ków na zwrot części podatku akcyzowego w drugim
okresie płatniczym 2009 r. przewyższyły o ok. 110
mln zł kwotę rezerwy celowej przewidzianej na sfi-
nansowanie tego zadania. W konsekwencji gminy
realizujące bezpośrednio zwrot podatku otrzymały
środki w niepełnej wysokości w stosunku do wyda-
nych w tym okresie decyzji. Mając na względzie za-
istniałą sytuację, Ministerstwo Finansów podjęło
działania zmierzające do utworzenia ze środków,
których wydatkowanie zostało zablokowane, nowej
rezerwy z przeznaczeniem na zaspokojenie zobowią-
zań wymagalnych Skarbu Państwa. Wniosek w tej
sprawie został w miesiącu grudniu br. pozytywnie
zaopiniowany przez Komisję Finansów Publicznych
Sejmu RP.
Utworzenie nowej rezerwy celowej umożliwiło
podjęcie w dniu 17 grudnia 2009 r. przez ministra
finansów decyzji zgodnie ze zgłoszonymi w tym za-
kresie wnioskami o zwiększeniu o ok. 110 mln zł bu-
dżetów wojewodów z przeznaczeniem na dotację na
paliwo rolnicze. Tym samym działania te stworzyły
podstawę dla rozwiązania jeszcze w roku bieżącym
problemu realizacji przez gminy procesu zwrotu czę-
ści podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju na-
1081
pędowego za drugi okres płatniczy 2009 r., bez ko-
nieczności angażowania środków w ramach budżetu
na 2010 r.
W odniesieniu do sprawy ewentualnych odsetek
z tytułu nieterminowej wypłaty zwrotu należy wska-
zać, że w obowiązującym stanie prawnym nie ma
przepisu, który stanowiłby generalną podstawę dla
domagania się od organu administracji publicznej na
drodze postępowania administracyjnego zapłaty od-
setek z tytułu nieterminowego spełnienia świadcze-
nia pieniężnego, w szczególności objętego prawem
budżetowym, na analogicznych zasadach przewidzia-
nych na gruncie prawa cywilnego dotyczących wie-
rzytelności pieniężnych, a więc roszczeń o charakte-
rze cywilnoprawnym (art. 481 K.c.). Zgodnie z orzecz-
nictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego na
przeszkodzie dla odpowiedniego stosowania wzglę-
dem organu administracji publicznej przepisu art. 481
K.c. jako podstawy do zasądzenia odsetek stoi pu-
blicznoprawny, nie zaś cywilnoprawny, charakter
należności budżetowych, którymi zarządza organ.
Ponadto takie odpowiednie zastosowanie przepisu
art. 481 K.c. względem organu administracji publicz-
nej byłoby trudne do pogodzenia z art. 32 ust. 1 usta-
wy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.), w myśl któ-
rego zamieszczenie w budżecie państwa dochodów
z określonych źródeł lub wydatków na określone cele
nie stanowi podstawy roszczeń bądź zobowiązań
państwa wobec osób trzecich ani roszczeń tych osób
wobec państwa. Z tych względów tylko wyraźny prze-
pis prawa, którego brak, mógłby stanowić podstawę
dla domagania się na drodze postępowania admini-
stracyjnego od organu administracji publicznej przy-
znania odsetek lub odszkodowania w związku z nie-
terminowym przyznaniem dotacji lub innego świad-
czenia o charakterze publicznoprawnym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 29 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie postępu prac związanych
z wydrukiem podręczników dla uczniów
niewidomych i słabowidzących (13488)
Odpowiadając na interpelację pani poseł Ewy Wo-
lak (znak: SPS-023-13488/09) w sprawie podręczni-
1082
ków dla uczniów niewidomych i słabowidzących
uprzejmie informuję.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, działając na
podstawie art. 71d ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.), od wielu lat dofinansowuje zakup pod-
ręczników szkolnych i książek pomocniczych przezna-
czonych dla uczniów niewidomych, słabowidzących,
niesłyszących i z upośledzeniem umysłowym.
Każdego roku we współpracy z dyrektorami spe-
cjalnych ośrodków szkolno-wychowawczych opraco-
wywano wykaz kolejnych tytułów podręczników
szkolnych, których adaptacje do potrzeb uczniów nie-
widomych i słabowidzących wykonywano na zlecenie
Ministerstwa Edukucji Narodowej. Ministerstwo po-
krywało koszty wykonania powyższej adaptacji, dru-
ku oraz dystrybucji przygotowanych podręczników.
Obecnie Biblioteka Centralna Polskiego Związku
Niewidomych w Warszawie, specjalne ośrodki szkol-
no-wychowawcze przeznaczone dla dzieci niewido-
mych i/lub słabowidzących oraz kuratoria oświaty
dysponują wersjami drukowanymi tych podręczni-
ków. Istnieje zatem możliwość ich otrzymania lub
wypożyczenia na dany rok szkolny.
W 2009 r. w Ministerstwie Edukacji Narodowej
opracowany został nowy system zapewniania uczniom
niewidomym i słabowidzącym dostępu do podręczni-
ków szkolnych. Na zlecenie i ze środków MEN wyko-
nywane są adaptacje wybranych tytułów podręczni-
ków szkolnych i książek pomocniczych dostosowane
do potrzeb uczniów niewidomych i słabowidzących,
opracowywane zgodnie z ustalonymi standardami.
Wersje elektroniczne podręczników wykonanych
w systemie Braille’a zamieszczane są na stronie inter-
netowej Ministerstwa Edukacji Narodowej i nieodpłat-
nie udostępniane szkołom i placówkom oświatowym
do pobrania i wydrukowania na ich terenie w całości
lub w części, w zależności od potrzeb. Podręczniki wy-
konane w druku powiększonym, przeznaczone dla
uczniów słabo widzących, szkoły i placówki otrzymają
natomiast w wersji wydrukowanej, zgodnie ze złożo-
nym do Ministerstwa Edukacji Narodowej zapotrze-
bowaniem.
Adaptacje ww. podręczników szkolnych i książek
pomocniczych oraz ich druk wykonywane będą przez
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II oraz
Uniwersytet Warszawski na podstawie umów podpi-
sanych z Ministerstwem Edukacji Narodowej obej-
mujących lata 2009–2012.
Uczelnie te mają doświadczenie w wykonywaniu
ww. adaptacji oraz posiadają w swoich strukturach
organizacyjnych stałe ośrodki adaptacji materiałów
dydaktycznych zapewniające odpowiednio wykwali-
fikowaną kadrę oraz warunki techniczne niezbędne
do prawidłowej realizacji tego zadania. Pozwoli to na
bieżące wykonywanie zadania polegającego na za-
pewnieniu podręczników szkolnych i książek pomoc-
niczych wykonanych w systemie Braille’a oraz w dru-
ku powiększonym odpowiednio uczniom niewidomym
i słabo widzącym realizującym obowiązek szkolny
i obowiązek nauki we wszystkich typach szkół, za-
równo ogólnodostępnych, integracyjnych, jak i spe-
cjalnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 30 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie planowanej likwidacji
Sądu Garnizonowego w Bydgoszczy (13506)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Teresy Piotrowskiej w spra-
wie planowanej likwidacji Sądu Garnizonowego
w Bydgoszczy (znak: SPS-023-13506/09), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W dokumentach planistycznych opracowanych
w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego ujęte zosta-
ły (na podstawie wniosków zgłoszonych przez dyspo-
nenta środków etatowych – dyrektora Departamentu
Sądów Wojskowych Ministerstwa Sprawiedliwości)
przedsięwzięcia dotyczące rozformowania 3 wojsko-
wych sądów garnizonowych, w tym m.in. Wojskowe-
go Sądu Garnizonowego w Bydgoszczy.
Projekt rozporządzenia ministra obrony narodo-
wej w sprawie zniesienia niektórych wojskowych są-
dów garnizonowych oraz zmiany rozporządzenia
w sprawie utworzenia sądów wojskowych oraz określe-
nia ich siedzib i obszarów właściwości (przewidujący
m.in. rozformowanie wojskowych sądów garnizono-
wych w Bydgoszczy, Krakowie i Zielonej Górze) znajdu-
je się na etapie uzgodnień międzyresortowych.
Powyższe zamierzenie podyktowane jest koniecz-
nością dostosowania liczby sądów wojskowych i tery-
torialnego zakresu ich działania do obecnego stanu
przestępczości w przynależnych jednostkach wojsko-
wych oraz związanego z nim obciążenia poszczegól-
nych sądów. Wynika to w szczególności z ogranicze-
nia jurysdykcji sądów wojskowych w związku z wej-
ściem w życie z dniem 1 stycznia 2009 r. ustawy
z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy Kodeks
postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 237, poz. 1651). Spowodowało to zauwa-
żalny spadek liczby prawomocnych skazań przez sądy
wojskowe w pierwszym półroczu 2009 r., w porówna-
niu do analogicznego okresu w 2008 r. Badania prze-
prowadzone przez Biuro Analiz i Etatyzacji Sądow-
nictwa Powszechnego Ministerstwa Sprawiedliwości
wykazały, że sądy wojskowe są obciążone zbyt małą
liczbą spraw karnych i wykroczeniowych (kilka

w skali miesiąca) oraz są sądami drastycznie prze-
etatyzowanymi z dużymi różnicami w obciążeniu
w porównaniu z innymi sądami.
W przypadku zniesienia poszczególnych wojsko-
wych sądów garnizonowych do zatrudnionych w nich
sędziów i pracowników będą miały zastosowanie ure-
gulowania ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. Prawo
o ustroju sądów wojskowych (Dz. U. z 2007 r. Nr 226,
poz. 1676, z późn. zm.), ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070, z późn. zm.), a także ustawy z dnia 18 grud-
nia 1998 r. o pracownikach sądów i prokuratury (Dz. U.
Nr 162, poz. 1125, z późn. zm.).
Pragnę zapewnić, że kierownictwo Ministerstwa
Obrony Narodowej ma świadomość faktu, że likwi-
dacja Sądu Garnizonowego w Bydgoszczy może wy-
wołać obawy społeczności lokalnej, dlatego też wszel-
kie decyzje w tej sprawie poprzedzone były wnikliwą
i rzetelną oceną, także z uwzględnieniem interesów
regionu. Należy nadmienić, że wszystkie zmiany
skutkujące rozformowaniem powyższego sądu pod-
dane zostały wszechstronnym analizom, ze szczegól-
nym uwzględnieniem zasady,,koszt – efekt” w kon-
tekście ponoszonych nakładów finansowych z budże-
tu państwa.
Pragnę jednocześnie zauważyć, nie jest zamiarem
resortu obrony narodowej osłabianie pozycji Byd-
goszczy jako ważnego centrum wojskowego. Wyra-
zem tego jest planowane utworzenie w tym miejscu
(do dnia 31 grudnia 2011 r.) nowej jednostki wojsko-
wej – Centrum Doktryn i Szkolenia Sił Zbrojnych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Stanisław Jerzy Komorowski
Warszawa, dnia 28 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie ograniczenia dostępu
dzieci i młodzieży do niezdrowych artykułów
spożywczych na terenie placówek
edukacyjnych oraz prowadzenia kampanii
żywieniowej w szkołach w celu uświadamiania
dzieciom zalet zdrowego odżywiania (13513)
Odpowiadając na interpelację pana posła Walde-
mara Andzela (SPS-023-13513/09) w sprawie ogra-
niczenia dostępu dzieci i młodzieży do niezdrowych
artykułów spożywczych na terenie placówek eduka-
1083
cyjnych oraz prowadzenia kampanii żywieniowej
w szkołach w celu uświadamiania dzieci o odpowied-
nim żywieniu, uprzejmie wyjaśniam.
Zmiany związane z wprowadzaną od 1 września
2009 r. przez Ministerstwo Edukacji Narodowej refor-
mą programową zainicjowały m.in. szereg działań,
które miały charakter kampanii edukacyjnej. Do ta-
kich zaliczyć należy informacje umieszczane na stro-
nach internetowych Ministerstwa Edukacji Narodo-
wej oraz kuratoriów oświaty oraz publikacje przybli-
żające założenia nowej podstawy programowej wycho-
wania przedszkolnego i kształcenia ogólnego1), w tym
także tematyki właściwego odżywiania oraz zwięk-
szania aktywności fizycznej dzieci i młodzieży.
Ministerstwo Edukacji Narodowej podejmuje rów-
nież działania bezpośrednio zmierzające do upo-
wszechniania tematyki właściwego odżywiania dzie-
ci i młodzieży. Długofalowe działania w zakresie po-
prawy stanu zdrowia dzieci i młodzieży poprzez ogra-
niczanie zjawiska niedożywienia, upowszechnianie
i zmianę nawyków żywieniowych dzięki zwiększeniu
udziału mleka, przetworów mlecznych, owoców i wa-
rzyw w codziennej diecie zawarte są w realizowanych
programach:
— „Szklanka mleka”
W ramach programu Unii Europejskiej „Mleko
dla szkół” zachęca się dzieci do spożywania produk-
tów mlecznych i przestrzegania zbilansowanej diety.
Odgrywa on również rolę edukacyjną, wspierając
rozwijanie dobrych nawyków żywieniowych, które
będą trwać przez całe życie.
W Polsce program realizowany jest pod nazwą
„Szklanka mleka”.
Od akcesji Polski do Unii Europejskiej zaintere-
sowanie programem „Szklanka mleka” wśród placó-
wek oświatowych, uczniów oraz wnioskodawców or-
ganizujących dostawy mleka i przetworów mlecznych
wzrasta z roku na rok.
Obecnie, przy uwzględnieniu danych za rok szkol-
ny 2007/2008, Polska plasuje się na pierwszym miej-
scu wśród wszystkich krajów UE pod względem ilości
mleka i przetworów mlecznych dostarczonych do pla-
cówek oświatowych w ramach programu.
— „Owoce w szkole”
Program Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi
zakłada, że podniesienie świadomości uczniów i ro-
dziców w zakresie zdrowego żywienia będzie skutko-
wało ograniczeniem występowania wśród dzieci nad-
wagi i innych chorób cywilizacyjnych spowodowa-
nych zbyt małym spożyciem owoców i warzyw. We-
dług informacji Agencji Rynku Rolnego w I semestrze
roku szkolnego 2009/2010 ogółem w Polsce umowy
z 49 dostawcami zawarło 2557 szkół podstawowych,
w których programem zostało objętych 297 546
uczniów. Dane dotyczące liczby uczniów objętych pro-
1)
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej z dnia 23 grud-
nia 2008 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przed-
szkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach
szkół (Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17).
1084
gramem w II semestrze roku szkolnego 2009/2010
znane będą po 8 stycznia 2010 r.
— Program wieloletni „Pomoc państwa w zakre-
sie dożywiania”2)
Celem programu jest wsparcie gmin w wypełnia-
niu zadań własnych o charakterze obowiązkowym
w zakresie dożywiania dzieci oraz zapewniania po-
siłku osobom go pozbawionym, ze szczególnym
uwzględnieniem osób z terenów objętych wysokim
poziomem bezrobocia i ze środowisk wiejskich.
W grudniu 2009 r. do 3 tys. szkół, które posiadają
kuchnię lub stołówkę, rozesłane zostały, przekazane
przez Ministerstwo Zdrowia, monografie opracowane
w ramach programu zdrowotnego pn.: „Narodowy
program zapobiegania nadwadze i otyłości oraz prze-
wlekłym chorobom niezakaźnym poprzez poprawę
żywienia i aktywności fizycznej na lata 2007–2011
POL-HEALTH”:
a) „Zasady prawidłowego żywienia dzieci i młodzie-
ży oraz wskazówki dotyczące zdrowego stylu życia”,
b) „Obiady szkolne (z uwzględnieniem zasad do-
brej praktyki higienicznej oraz systemu HACCP dla
posiłków szkolnych)”.
Należy także podkreślić, że zgodnie z rozporzą-
dzeniem ministra edukacji narodowej w sprawie ra-
mowych statutów publicznego przedszkola oraz pu-
blicznych szkół (Dz. U. z 2001 r. Nr 61, poz. 624,
z późn. zm.) szkoły, tworząc program wychowawczy
szkoły i program profilaktyki, są zobowiązane, aby
tematykę w nich zawartą oraz formy realizacji dosto-
sować do potrzeb rozwojowych uczniów oraz potrzeb
danego środowiska. W prace nad skonstruowaniem
powyższych programów powinni być aktywnie włą-
czeni również rodzice i uczniowie. Wiele instytucji
państwowych oraz innych podmiotów przygotowu-
je specjalnie dla szkół ofertę warsztatów, szkoleń
i przedsięwzięć o charakterze edukacyjnym uwzględ-
niających promocję zdrowego trybu życia, w tym od-
żywiania.
Od 1992 r. realizowany jest w Polsce projekt do-
tyczący sieci szkół promujących zdrowie. W dniu
23 listopada 2009 r. w Ministerstwie Edukacji Naro-
dowej zostało podpisane porozumienie o współpracy
między ministrem edukacji narodowej, ministrem
zdrowia i ministrem sportu i turystyki w sprawie
promocji zdrowia i profilaktyki problemów dzieci
i młodzieży. Uczestniczy w nim już ok. 2500 szkół ze
wszystkich województw. Opierając się na holistycznej
koncepcji zdrowia, szkoły promują zdrowy styl życia,
tworzą klimat sprzyjający dobremu samopoczuciu
społeczności szkolnej i podejmują działania służące
rozwiązywaniu problemów zdrowotnych, w tym eli-
minowaniu ze sklepików szkolnych produktów nie-
zdrowych i wysoko przetworzonych.
2)
Ustawa z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu programu
wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie dożywiania” (Dz. U.
Nr 267, poz. 2259) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia
7 lutego 2006 r. w sprawie realizacji programu wieloletniego „Po-
moc państwa w zakresie dożywiania” (Dz. U. Nr 25, poz. 186,
z późn. zm.).
Warunkiem koniecznym dobrego zarządzania
szkołami i sprawnego nadzoru jest jednoznaczne
określenie zakresu odpowiedzialności i kompetencji
wszystkich uczestniczących w procesie osób i insty-
tucji. Decentralizacja zarządzania oświatą zwiększa
odpowiedzialność jednostek samorządu terytorialne-
go i społeczności lokalnych. Lokalna polityka eduka-
cyjna, jej założenia i efekty powinny być znane
w środowisku lokalnym i wśród rodziców. Zadania
dotyczące organizacji szkoły, w tym funkcjonowania
sklepików szkolnych, znajdują się w kompetencji or-
ganu prowadzącego szkołę. Dyrektor szkoły po
uwzględnieniu potrzeb wyrażonych przez rodziców
oraz uczniów, po zasięgnięciu opinii organu prowa-
dzącego szkołę oraz społecznych organów szkoły
(rada rodziców, samorząd uczniowski), może podej-
mować decyzje w tym zakresie.
Ministerstwo Edukacji Narodowej, podejmując
wymienione działania, pośrednio wpływa na ograni-
czenie popytu u uczniów na niezdrowe przekąski,
a poprzez popularyzację programów dotyczących spo-
żywania owoców, warzyw, soków i mleka będzie przy-
czyniać się do nabywania i utrwalania prawidłowych
nawyków żywieniowych u uczniów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tadeusza Arkita i Jana Musiała
w sprawie dożywiania dzieci w szkole,
w tym programu „Owoce w szkole” (13523)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Tadeusza Arkita i Jana
Musiała (SPS-023-13523/09) w sprawie programów
dożywiania dzieci, w tym programu „Owoce w szko-
le”, uprzejmie wyjaśniam.
Obecnie program wieloletni „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania” na lata 2006–2009 został
znowelizowany, a jego realizację na nowych, organi-
zacyjnie korzystnych dla uczniów zasadach przedłu-
żono od 1 stycznia 2010 r. do 31 grudnia 2013 r. Gmi-
ny nadal uczestniczą w finansowaniu programu.
Unia Europejska nie określa obowiązujących ram
czasowych trwania programu „Owoce w szkole”, jed-
nak zawarte w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 288/
2009 z dnia 7 kwietnia 2009 r. ustanawiającym

szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady
(WE) nr 1234/2007 w odniesieniu do pomocy wspól-
notowej przeznaczonej na dostarczanie dzieciom
w placówkach oświatowych owoców i warzyw świe-
żych i przetworzonych oraz produktów z bananów
w ramach programu „Owoce w szkole” regulacje do-
tyczące dokonywania przez państwa członkowskie
oceny wykonania swoich programów „Owoce w szko-
le” i weryfikacji ich skuteczności, pozwalają sądzić,
iż jest to program długoterminowy. Wskazane termi-
ny dotyczą realizacji programu od dnia 1 sierpnia
2010 r. do 31 lipca 2011 r. i w kolejnych okresach
5-letnich.
W Polsce obowiązuje rozporządzenie Rady Mini-
strów z dnia 11 sierpnia 2009 r. w sprawie realizacji
1085
przez Agencję Rynku Rolnego zadań związanych
z wdrożeniem na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej programu „Owoce w szkole” w roku szkolnym
2009/2010 (Dz. U. Nr 129, poz. 1059) dotyczące roku
szkolnego 2009/2010. Natomiast do 31 stycznia 2010 r.
minister rolnictwa i rozwoju wsi przedstawi Radzie
Ministrów projekt strategii krajowej na kolejny rok
szkolny 2010/2011.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 31 grudnia 2009 r.