Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 74 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 22, 23 i 24 września 2010 r.

ANEKS
Odpowiedzi na interpelacje poselskie

część 2

Wa r s z a w a
2010
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 74. posiedzenia Sejmu
w dniach 22, 23 i 24 września 2010 r.
część 2
str.
Odpowiedzi na interpelacje
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .511
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .512
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .514
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .516
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .519
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .519
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 520
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .521
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .522
Minister Jerzy Miller . . . . . . . . . . . . . . . . . . 523
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 524
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 525
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 526
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 528
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 529
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 530
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 532
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 533
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 534
Minister Jerzy Miller . . . . . . . . . . . . . . . . . . 535
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 538
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 539
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 543
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 545
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . . 546
Minister Jerzy Miller . . . . . . . . . . . . . . . . . . 548
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 549
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 550
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 550
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .551
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .552
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . .552
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 556
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 556
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .557
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski . . . . .559
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .561
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 562
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 564
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 565
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 566
Minister Jerzy Miller . . . . . . . . . . . . . . . . . . .567
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .567
str.
str.
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .570
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .571
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .573
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .574
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .575
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .576
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .577
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .577
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .579
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 580
Minister Jerzy Miller . . . . . . . . . . . . . . . . . . .581
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 582
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski. . . . .583
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 583
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 584
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 585
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . . 586
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . .587
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 589
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski . . . . .590
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 594
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 595
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 596
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 596
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 597
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . . 597
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 598
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 600
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .601
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 603
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 604
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 605
Podsekretarz stanu Anna Wypych-Namiotko. . . . .605
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 607
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 608
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .610
Podsekretarz stanu Piotr Kołodziejczyk . . . .611
Minister Jerzy Miller . . . . . . . . . . . . . . . . . . .611
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .612
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .613
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska . . . . 613
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .614
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . . .614
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .616
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .616
 str.
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . .618
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . .621
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 622
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 624
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 625
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 626
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 630
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 632
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 634
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 636
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 637
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 639
Minister Jerzy Miller . . . . . . . . . . . . . . . . . . 639
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 640
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 642
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 644
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 645
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 646
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 648
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 648
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski. . . . .649
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 650
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .651
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 653
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 654
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 655
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .657
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .657
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 659
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 660
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 663
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 668
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .672
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .673
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .675
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .676
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .677
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .677
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .678
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .679
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 680
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 682
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 683
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 683
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 684
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 685
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 685
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 686
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 687
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 688
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 689
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 693
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 693
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 695
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 698
str.
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 698
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .701
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .701
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .703
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .703
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 704
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 705
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 706
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 708
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . . 709
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .710
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .712
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . .713
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .714
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .716
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .717
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .718
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .718
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 720
Minister Jerzy Miller . . . . . . . . . . . . . . . . . . .721
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 722
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 723
Prezes Urzędu Zamówień Publicznych
Jacek Sadowy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 724
Minister – członek Rady Ministrów
Michał Boni. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 726
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .727
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 729
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .731
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .732
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 733
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 735
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 736
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 738
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 739
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .740
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . .741
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .743
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .744
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . .745
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .746
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .747
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . .748
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .749
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . .750
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .752
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .753
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .753
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 754
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska . . . .755
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .756
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .757
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski. . . . .758
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .759
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 760
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .761
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .762
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .763
 str.
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 764
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 765
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .767
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . .771
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .771
Minister Jerzy Miller . . . . . . . . . . . . . . . . . . .773
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . .774
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .775
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .776
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .778
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .778
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska . . . . 781
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .782
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 783
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 786
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .787
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . . 788
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 789
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 790
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .791
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 793
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 794
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 795
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . .797
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 799
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 800
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 802
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 803
Podsekretarz stanu Piotr Kluz . . . . . . . . . . 804
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 806
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 807
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 808
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .810
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .811
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .811
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .812
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . .813
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .814
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .815
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .816
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .817
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .819
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 820
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .821
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 822
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 824
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 825
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 826
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .827
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .827
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 834
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 835
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 836
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 836
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 837
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 840
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . . 841
Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . . 842
str.
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 844
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 845
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 846
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .847
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 848
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . . 850
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 850
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 850
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .851
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 852
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 854
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 855
Podsekretarz stanu Maciej Grabowski . . . . 856
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .857
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 859
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 860
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .861
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 863
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 864
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 865
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 865
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 866
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 869
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .870
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .871
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . . 871
Podsekretarz stanu Piotr Kołodziejczyk . . . .872
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .875
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .876
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .877
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .879
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .879
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .880
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 884
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 886
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 887
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . . 888
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 888
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 889
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 890
Podsekretarz stanu Magdalena Gaj . . . . . . .891
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .891
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 892
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 892
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 895
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 896
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 898
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 900
Sekretarz stanu Maria Elżbieta Orłowska . . .900
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 902
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 903
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 904
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 905
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 906
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 907
Podsekretarz stanu Marcin Korolec . . . . . . 908
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 909
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .911
 str.
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .911
Wiceprezes Głównego Urzędu Statystycznego
Halina Dmochowska. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .912
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . .913
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .915
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .917
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .918
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 920
Podsekretarz stanu Monika Smoleń . . . . . . 920
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .921
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 923
Podsekretarz stanu Igor Dzialuk . . . . . . . . 923
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 926
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 927
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 932
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .934
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 936
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 936
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 939
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 941
Sekretarz stanu Adam Zdziebło . . . . . . . . . 942
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 944
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 945
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .946
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 949
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .951
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 952
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 955
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 956
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . .957
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . 958
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 959
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .963
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . . 964
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 966
Sekretarz stanu Stanisław Chmielewski . . . . .967
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 968
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .970
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .971
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .973
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .975
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .976
Podsekretarz stanu Igor Dzialuk . . . . . . . . .977
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska . . . . . . . . . . . 980
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . . .981
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . . 982
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . . 982
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 983
Podsekretarz stanu Marcin Korolec . . . . . . 985
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . . 989
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 990
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 992
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 993
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 994
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . . 995
str.
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 996
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . . .996
Podsekretarz stanu Lilla Jaroń . . . . . . . . . . 997
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 998
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 998
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 999
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . 1000
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . .1001
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1002
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . .1003
Podsekretarz stanu Igor Dzialuk . . . . . . . 1005
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . 1006
Podsekretarz stanu Wiesław Szczuka. . . . 1008
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . 1009
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . .1011
Minister Jerzy Miller . . . . . . . . . . . . . . . . . .1012
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1012
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . .1013
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . .1016
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 1017
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1018
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . .1018
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . .1020
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . .1022
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . .1023
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . .1024
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak. . . .1027
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1029
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . .1029
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1031
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . .1032
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1033
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska . . .1035
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . .1037
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1039
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . .1039
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1040
Podsekretarz stanu Dominik Radziwiłł . . .1041
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . .1042
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . 1043
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . 1044
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . 1044
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . 1045
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . 1046
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . .1047
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . 1048
Minister Jan Vincent-Rostowski . . . . . . . . .1049
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . .1050
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1052
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . .1052
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1054
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1055
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . .1056
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1058
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1059
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . 1060
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1061
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1062
 str.
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . 1063
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . 1064
Podsekretarz stanu Tadeusz Nalewajk . . . 1066
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . .1067
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . 1068
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . 1069
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1070
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1071
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1073
Podsekretarz stanu Wiesław Szczuka. . . . .1074
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . .1077
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . .1078
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1079
Sekretarz stanu Mikołaj Dowgielewicz . . . .1080
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . .1081
Podsekretarz stanu Igor Dzialuk . . . . . . . .1082
Minister Andrzej Kraszewski . . . . . . . . . . .1083
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . .1085
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . .1086
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . .1088
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . .1089
Sekretarz stanu Adam Zdziebło . . . . . . . . 1090
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . .1091
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski. . . .1092
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . 1094
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . 1094
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1095
Podsekretarz stanu Zbigniew Włodkowski . .1096
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . .1097
str.
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1098
Podsekretarz stanu Hanna Majszczyk . . . 1099
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . 1099
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak. . . . 1101
Podsekretarz stanu Grażyna Henclewska . . . 1101
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1103
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1105
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . .1105
Podsekretarz stanu Cezary Rzemek . . . . . .1106
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . .1107
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . .1108
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1109
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1110
Minister Adam Giersz . . . . . . . . . . . . . . . . .1112
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1113
Podsekretarz stanu Monika Smoleń . . . . . .1114
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . .1114
Podsekretarz stanu Igor Dzialuk . . . . . . . .1119
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . .1119
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . .1120
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . .1120
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . .1121
Podsekretarz stanu Marek Bucior. . . . . . . .1122
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1123
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1124
Podsekretarz stanu Radosław Stępień . . . .1125
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1127
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1128
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1128
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie zbadania pod względem zgodności
z prawem zarządzenia nr 56/2009/DSOZ
prezesa NFZ z dnia 29 października 2009 r.
dotyczącego określenia warunków zawierania
i realizacji umów w rodzaju
rehabilitacja lecznicza (15473)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na po-
nowną interpelację pana posła Andrzeja Pałysa
w sprawie zbadania pod względem zgodności z pra-
wem zarządzenia nr 56/2009/DSOZ prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia z dnia 29 października 2009 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju rehabilitacja lecznicza (znak:
SPS-023-15473p/10) uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych wyjaśnień.
Przedmiotem umowy ze świadczeniodawcą jest re-
alizacja świadczeń, udzielanych świadczeniobiorcom
przez świadczeniodawcę, finansowanych przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia. Świadczeniodawca zobowią-
zany jest do udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
zgodnie z wymaganiami określonymi w zarządzeniu
nr 56/2009/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia z dnia 29 października 2009 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju rehabilitacja lecznicza oraz w przepisach
odrębnych, w szczególności w rozporządzeniu mini-
stra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu rehabilitacji
leczniczej (Dz. U. Nr 140, poz. 1145, ze zm.) oraz roz-
porządzeniu ministra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r.
w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484).
Zgodnie z wyjaśnieniami przedłożonymi przez
centralę funduszu odnoszącymi się do kwestii poru-
szonych w interpelacji pana posła oceny ofert doko-
nuje się według kryteriów określonych zarządzeniem
nr 73/2009/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia z dnia 13 listopada 2009 r. w sprawie okre-
ślenia kryteriów oceny ofert w postępowaniu w spra-
wie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, ze zm. Jednym z kryteriów jest cena, oce-
niana poprzez odniesienie ceny jednostkowej rozli-
czeniowej zaproponowanej przez oferenta w ofercie
lub stanowiącej końcowy wynik negocjacji w stosun-
ku do ceny oczekiwanej przez Narodowy Fundusz
Zdrowia w danym postępowaniu w sprawie zawarcia
umowy. W załączniku nr 1 ww. zarządzenia prezesa
NFZ w tab. 1.6: rehabilitacja lecznicza za kryterium
jakość oferent może uzyskać maksymalną liczbę
punktów, wynoszącą 45, za dostępność 5 punktów,
za kompleksowość 5 punktów, za ciągłość 15 punk-
tów i za cenę 30 punktów. Natomiast warunki oraz
wymagania niezbędne do realizacji danego zakresu
świadczeń w warunkach stacjonarnych są określone
w ww. rozporządzeniu w sprawie świadczeń gwaran-
towanych z zakresu rehabilitacji leczniczej. Warunki
te są jednakowe dla świadczeniodawców udzielają-
cych świadczeń dla dzieci i dorosłych, tym samym nie
ma zróżnicowania finansowego.
Nawiązując do informacji zawartych w odpowie-
dzi udzielonej na poprzednią interpelację pana posła
w przedmiotowej sprawie, wskazujących na planowa-
ne zróżnicowanie finansowania świadczeń w zakresie
rehabilitacji stacjonarnej poprzez wprowadzenie sys-
temu jednorodnych grup pacjentów w rehabilitacji
neurologicznej w warunkach stacjonarnych oraz w re-
habilitacji kardiologicznej w warunkach stacjonar-
nych, uprzejmie informuję, że projekt rozporządzenia
zmieniającego rozporządzenie w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu rehabilitacji leczniczej,
uwzględniający między innymi przedmiotowe zagad-
nienie, zostanie wkrótce skierowany do konsultacji
społecznych. Projekt rozporządzenia zakłada między
innymi wyodrębnienie grup dziecięcych w rehabili-
tacji neurologicznej w warunkach stacjonarnych.
Jednocześnie należy mieć na uwadze, iż wprowadza-
nie systemu jednorodnych grup pacjentów w polskich
realiach systemu ochrony zdrowia odbywa się w spo-
sób stopniowy, rozłożony w czasie, i w przypadku
świadczeń rehabilitacyjnych w warunkach stacjonar-
nych został on zapoczątkowany w odniesieniu do re-
habilitacji neurologicznej i kardiologicznej.
Odnosząc się do kwestii dodatkowych opłat z ty-
tułu hospitalizacji rehabilitowanych dzieci, uprzej-
mie informuję, że pobieranie dopłat do kosztów za-
kwaterowania i wyżywienia w zakładach rehabilita-
cyjnych świadczących usługi całodobowo, zgodnie
z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), możliwe jest tylko w przypadku zakła-
dów opieki zdrowotnej udzielających świadczeń cało-
dobowo, zarejestrowanych w księdze rejestrowej pod
kodem HP.1.5 (zakład rehabilitacji leczniczej – sta-
cjonarnej) jako jedynym kodem opisującym działal-
ność takich zakładów. Zakład ten nie może udzielać
świadczeń w innych rodzajach i zakresach.
Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, ze zm.) publiczny zakład opieki zdro-
wotnej udziela świadczeń zdrowotnych finansowa-
nych ze środków publicznych osobom ubezpieczonym
oraz innym osobom uprawnionym do tych świadczeń
na podstawie odrębnych przepisów, nieodpłatnie, za
częściową odpłatnością lub całkowitą odpłatnością.
512
Jednocześnie art. 34 ust. 1 tej ustawy stanowi, że
przy ustalaniu wysokości opłaty za świadczenia zdro-
wotne udzielane ww. osobom stosuje się ceny urzędo-
we, jeżeli przepisy odrębne przewidują odpłatność za
ich udzielanie. Przepisami odrębnymi są w tym wy-
padku przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, które tylko w ściśle określo-
nych przypadkach dozwalają pobranie opłaty od
świadczeniobiorcy. Natomiast opłaty za świadczenia
zdrowotne udzielane osobom nieuprawnionym usta-
la kierownik publicznego zakładu opieki zdrowotnej,
w którym świadczenie jest udzielane, kierując się
przepisami rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
27 stycznia 2000 r. w sprawie sposobu ustalania opłat
za świadczenia zdrowotne udzielane przez publiczne
zakłady opieki zdrowotnej osobom nieuprawnionym
do świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 8, poz. 113).
Kierownik publicznego zakładu opieki zdrowotnej
ustala wysokość opłaty w oparciu o koszt własny
sprzedaży świadczenia zdrowotnego, na który składa
się suma jednostkowych kosztów własnych sprzeda-
ży wszystkich nośników kosztów zużytych podczas
jego udzielania. Skoro kierownik zakładu ma jedynie
prawo ustalać opłaty za świadczenia udzielane oso-
bom nieuprawnionym, to a contrario nie ma on ta-
kich uprawnień w stosunku do ubezpieczonych oraz
innych osób uprawnionych do świadczeń na podsta-
wie odrębnych przepisów. A zatem z porównania ww.
przepisów ustawy wynika, iż brak jest przepisów,
które zezwalałyby kierownikowi publicznego zakła-
du opieki zdrowotnej ustalić cennik świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Przesądza o tym również regulacja art. 38 ust. 5
ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, zgodnie z któ-
rą osoby uprawnione do świadczeń zdrowotnych
w publicznych zakładach opieki zdrowotnej nie mogą
być obciążane opłatami za ich udzielanie, nawet gdy
świadczeń zdrowotnych udziela publiczny zakład opie-
ki zdrowotnej niebędący właściwym ze względu na
obszar lub rejon swojego działania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Lamczyka
w sprawie działań podejmowanych
przez Urząd Lotnictwa Cywilnego w zakresie
stosowania przepisów ustawy Prawo lotnicze
przy procedurze wydawania zezwoleń
na przewozy nieregularne z i na terytorium RP
poza obszar Europejskiego Obszaru
Gospodarczego w kontekście relacji z Cyprem
(15679)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła Stanisława Lamczyka w sprawie
udzielania przez Urząd Lotnictwa Cywilnego (ULC)
zezwoleń na przeloty poza obszar Unii Europejskiej
przewoźnikom spoza terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej (pismo znak: SPS-023-15679/10), udzielam poni-
żej odpowiedzi na zadane przez pana posła pytania.
1. Kiedy ULC otrzymał deklarację od rządu cy-
pryjskiego i jak ta data ma się do dat wydanych przez
ULC zezwoleń?
ULC otrzymał wspomnianą deklarację władz Cy-
pru w dniu 16 marca 2010 r., a została ona złożona
w związku z wnioskiem przewoźnika cypryjskiego
Eurocypria o wydanie zezwolenia na wykonywanie
serii przewozów nieregularnych do/z RP w sezonie
lato 2010.
2. W jaki inny sposób, przed otrzymaniem tej de-
klaracji, ULC spełniał wymogi art. 195 ust. 1 pkt 2
ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze?
Zasada wzajemności jest i była egzekwowana przez
ULC poprzez uzyskiwanie od władz lotniczych prze-
woźnika wnioskującego o zezwolenie oświadczenia
o zapewnieniu wzajemności przy rozpatrywaniu ewen-
tualnych wniosków polskich przewoźników o zezwo-
lenie na wykonywanie przewozu lotniczego. Prezes
ULC może zażądać od obcego przewoźnika, w przy-
padku wniosku o udzielenie zezwolenia pojedynczego
lub ogólnego na wykonywanie nieregularnego prze-
wozu na zasadzie przywileju piątej wolności, dołącze-
nia do wniosku potwierdzenia uzyskanego od wska-
zanych polskich przewoźników, że nie mają możliwości
lub nie są zainteresowani wykonywaniem takiego
przewozu. Prezes ULC stosował tę zasadę wielokrot-
nie i w posiadaniu ULC są dokumenty to potwierdza-
jące. ULC dysponuje także potwierdzeniami braku
zainteresowania lub braku możliwości wykonania
przewozów lotniczych przez polskich przewoźników,
o które wnioskowali przewoźnicy obcy.
Ponadto ULC na bieżąco monitoruje i bierze pod
uwagę wszystkie sygnały płynące od polskich prze-
woźników lotniczych dotyczące problemów z uzyski-
waniem zgód w innych państwach. Po każdorazowej
analizie sytuacji podejmowana jest ewentualna in-
terwencja u odpowiednich władz lotniczych. Ponadto

polscy przewoźnicy regularnie proszeni są drogą ko-
respondencyjną o przedstawienie ewentualnych pro-
blemów pojawiających się w kontaktach z obcymi
władzami.
3. Czy i jak ULC wycenił wielkość cypryjskiego
rynku przewozów czarterowych z Cypru do krajów
położonych poza EOG oraz czy i jak wycenił wartość
potencjalnych korzyści z niego wynikających dla pol-
skich przewoźników?
ULC nie wyceniał wielkości cypryjskiego rynku
przewozów czarterowych z Cypru do krajów położo-
nych poza EOG, bowiem przepisy ustawy Prawo lot-
nicze odnoszą się do zasady wzajemności stosowanej
przez zainteresowane państwo bez względu na jego
wielkość i potencjał.
4. Czy ULC zwrotnie zobowiązał się do niestoso-
wania zasady „non-objection” dla przewoźników cy-
pryjskich?
ULC nie zobowiązał się zwrotnie do niestosowa-
nia zasady „non-objection” dla przewoźników cypryj-
skich.
5. Jeśli nie, czy ULC zamierza stosować proce-
durę „non-objection” dla przewoźników cypryj-
skich ubiegających się o pozwolenia na loty niere-
gularne z terytorium RP poza Europejski Obszar
Gospodarczy?
W związku z otrzymaniem deklaracji władz Cy-
pru oraz zasadą wzajemności procedura „non-objec-
tion” nie będzie stosowana w stosunku do przewoź-
ników cypryjskich.
ULC, rozpatrując wnioski przewoźników wspól-
notowych o wydanie zezwoleń na wykonywanie prze-
wozów lotniczych na trasach z RP do/z krajów trze-
cich, musi przestrzegać również przepisów wspólno-
towych oraz brać pod uwagę stanowisko Komisji
Europejskiej w tej sprawie. Zgodnie z wytycznymi
KE w sprawie przewozów lotniczych na trasach po-
między państwami UE a państwami trzecimi prze-
woźnicy wspólnotowi powinni mieć zapewnione nie-
dyskryminacyjne traktowanie w innym państwie
członkowskim przy wykonywaniu takich przewozów.
KE podkreślała niejednokrotnie zakaz dyskrymina-
cji wypływający z traktatu. KE przytacza orzeczenie
Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z 5 listo-
pada 2002 r. (tzw. wyroki open skies), zgodnie z któ-
rym wykluczenie przewoźnika z innego państwa
członkowskiego z korzyści narodowego traktowania,
jakie występują w państwie go goszczącym, powinno
być traktowane jako naruszenie zasady prawa wol-
ności ustanawiania działalności gospodarczej w myśl
traktatu.
W związku z powyższym przewoźnik wspólnoto-
wy ustanowiony, zgodnie z traktatem, w dowolnym
państwie UE bez względu na rodzaj przewozu powi-
nien być traktowany w sposób niedyskryminacyjny
i na równi z krajowymi przewoźnikami tego państwa
członkowskiego. Dotyczy to zarówno wykonywania
przewozów regularnych, jak i nieregularnych na tra-
sach do/z krajów trzecich.
513
6. Czy ULC dokonał tego typu analiz odnoszących
się do potencjałów obydwu krajów, skali korzyści, ja-
kie podmioty koncesjonowane w Polsce mogą osią-
gnąć na skutek braku wzajemnego stosowania pro-
cedury „non-objection” w odniesieniu do lotów poza
Europejski Obszar Gospodarczy (wielkość rynku
czarterowych przewozów lotniczych z Cypru poza
Europejski Obszar Gospodarczy w porównaniu do
polskiego), a także porównania dochodu państwa pol-
skiego w przypadku lotów poza Europejski Obszar
Gospodarczy wykonywanych przez przewoźników
koncesjonowanych w Polsce oraz przez przewoźni-
ków koncesjonowanych na Cyprze?
ULC bierze pod uwagę potencjał ruchu turystycz-
nego na danej trasie. Jednak nie bez znaczenia jest
tu ciągłe zapotrzebowanie biur podróży, któremu nie
mogą sprostać działający na rynku polscy przewoź-
nicy, głównie z uwagi na pozostającą do dyspozycji
zbyt małą flotę, która nie jest w stanie obsłużyć tak
dużego potencjału przewozowego.
Trzeba przypomnieć, że zwiększenie liczby ope-
racji w wyniku zezwoleń wydawanych przewoźnikom
obcym na wykonywanie przewozów z RP do krajów
trzecich przekłada się na zwiększone wpływy z dzia-
łalności polskich firm obsługujących ich na rynku
polskim – począwszy od portów lotniczych, poprzez
agentów handlingowych, PAŻP czy też biura podró-
ży. To z kolei wiąże się z większymi wpływami do
budżetu państwa w postaci podatków odprowadza-
nych przez te podmioty.
Zarówno ULC, jak i Ministerstwo Infrastruktury
nie dokonywały wyliczeń co do porównania dochodu
państwa polskiego w przypadku lotów poza EOG wy-
konywanych przez przewoźnika działającego na ryn-
ku przewozów czarterowych, który ma siedzibę na
terytorium RP.
7. Czy ULC jest uprawniony do domniemywania
spełnienia przesłanek wynikających z art. 195 usta-
wy Prawo lotnicze?
Przy wydawaniu zezwoleń badane jest spełnienie
wszystkich przesłanek określonych w art. 195 ust. 1
ustawy Prawo lotnicze, w tym faktu, czy polscy prze-
woźnicy lotniczy korzystają w państwie obcego prze-
woźnika z podobnych praw lub uzyskują inne wza-
jemne korzyści. Jak już zostało wspomniane powyżej,
ULC dysponuje potwierdzeniami braku zaintereso-
wania lub braku możliwości wykonania przewo-
zów lotniczych przez polskich przewoźników, o które
wnioskowali przewoźnicy obcy na zasadzie piątej
wolności.
Chciałbym jeszcze raz podkreślić, że przepisy doty-
czące wykonywania przewozów lotniczych, w tym prze-
wozów czarterowych, są przedmiotem prac sejmowych
w ramach nowelizacji ustawy Prawo lotnicze.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 2 sierpnia 2010 r.
514
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie prawdopodobieństwa nadużyć
przy korzystaniu z samochodu służbowego
przez wiceszefa PSE Operator SA (15706)
Szanowny Panie Marszałku! W uzupełnieniu od-
powiedzi na interpelację pana posła Zbigniewa Ko-
zaka (SPS-023-15706/10), udzielonej w moim piśmie
z dnia 25 maja br. (SJP-4810-2(6)/10), w załączeniu
przesyłam ustalenia kontroli wewnętrznej w zakresie
realizacji umowy z PSE Centrum SA z dnia 19 grud-
nia 2008 r. na świadczenie kompleksowych usług
transportowych oraz wydatków poniesionych na eks-
ploatację samochodów służbowych w okresie od 1 stycz-
nia 2009 r. do 31 marca 2010 r.
Załącznik do odpowiedzi
W odpowiedzi na pismo z dnia 24 maja 2010 r.,
nr SJP-4810-2(5)/10, Zarząd PSE Operator SA
uprzejmie informuję, że kompleksowe usługi trans-
portowe na rzecz PSE Operator SA świadczy – na
podstawie umowy z dnia 19 grudnia 2008 r. – spółka
zależna PSE Centrum SA. Użytkowanie samocho-
dów służbowych odbywa się w oparciu o wskazaną
powyżej umowę. Szczegółowe kwestie związane z ko-
rzystaniem z samochodów służbowych reguluje obo-
wiązująca w spółce od dnia 16 grudnia 2008 r. pro-
cedura pn. „Zasady korzystania z samochodów służ-
bowych, samochodów prywatnych dla celów służbo-
wych, kart parkingowych” (dalej „Zasady”).
Na polecenie zarządu w czerwcu 2010 r. Biuro
Audytu Wewnętrznego PSE Operator SA przepro-
wadziło kontrolę wewnętrzną w zakresie realizacji
umowy o świadczenie usług transportowych z PSE
Centrum SA oraz wydatków poniesionych na eks-
ploatację samochodów służbowych w okresie od
1 stycznia 2009 r. do 31 marca 2010 r. Kontrola pro-
wadzona była w PSE Operator SA oraz w PSE Cen-
trum SA. Raport z kontroli został przyjęty przez
Zarząd PSE Operator SA w dniu 23 czerwca 2010 r.
uchwałą nr 519/47/2010.
W toku kontroli dokonano m.in.:
— szczegółowej analizy wydatków na eksploatację
samochodów służbowych użytkowanych przez pra-
cowników PSE Operator SA, w tym pana R. P. – wi-
ceprezesa zarządu, na podstawie danych z elektro-
nicznego systemu PKN Orlen SA Flota on-line,
— sprawdzenia w PSE Operator SA rzetelności
i terminowości oraz nadzoru nad wypełnianiem
obowiązku sporządzania przez użytkowników sa-
mochodów służbowych przewidzianych w Zasadach
dokumentów: oświadczenia o liczbie przejechanych
kilometrów do celów prywatnych, kart użytkowni-
ka zawierających m.in. miesięczny przebieg danego
pojazdu,
— analizy dokumentów finansowych dotyczących
miesięcznych rozliczeń z tytułu zużycia paliwa i eks-
ploatacji samochodów służbowych wystawianych
przez PSE Centrum oraz faktur wystawianych pra-
cownikom spółki za użytkowanie samochodów służ-
bowych do celów prywatnych.
Ustalenia przeprowadzonej kontroli
I. Flota samochodowa będąca w dyspozycji PSE
Operator SA w okresie objętym badaniem składała
się z 67 samochodów (w zdecydowanej większości
marki Škoda). Samochody te w większości stanowią
własność BRE Leasing sp. z o.o., a PSE Centrum SA
korzysta z nich na podstawie umowy leasingu zawar-
tej na okres 4 lat. Tankowanie paliwa oraz zakup
produktów eksploatacyjnych odbywa się na podsta-
wie kart flota wystawianych przez PKN Orlen SA na
numer rejestracyjny pojazdu.
Członkowie Zarządu PSE Operator SA mają do
stałej dyspozycji zatrudnionych w PSE Centrum SA
trzech kierowców. Prezes zarządu nie prowadzi oso-
biście samochodu służbowego, pozostali członkowie
zarządu według własnego uznania prowadzą osobi-
ście lub korzystają z usługi kierowców. Ponadto do
obowiązków kierowców należy w szczególności tan-
kowanie i uzupełnianie płynów eksploatacyjnych,
dokonywanie przeglądów pojazdów, dbanie o ich es-
tetykę i należyty stan techniczny oraz zapewnienie
badań technicznych. PSE Centrum SA na potrzeby
monitorowania wydatków, w tym sporządzania ra-
portów, związanych z użytkowaniem samochodów
służbowych, wykorzystuje program Menedżer Pojaz-
dów PL+, do którego wgrywane są dane z systemu
Flota on-line PKN Orlen SA. Comiesięczne raporty
wygenerowane przez Menedżer Pojazdów PL+, obej-
mujące wykazy wydatków eksploatacyjnych z rozbi-
ciem na konkretne samochody, stanowią załączniki
do faktur wystawianych przez PSE Centrum SA.
Miesięczne zestawienie ilości zatankowanego paliwa
wykazywane jest w rozbiciu na dni, tj. podana jest
ilość paliwa zatankowana w danym dniu – nie wska-
zuje się natomiast liczby poszczególnych tankowań
(np. w sytuacji dwukrotnego zatankowania w ciągu
jednego dnia po 50 l paliwa, w zestawieniu wykazany
jest po prostu łączny zakup 100 l paliwa).
W przypadku samochodu użytkowanego przez
pana R. P. w 2009 r. miały miejsce następujące dzien-
ne tankowania przekraczające nominalną pojemność
zbiornika pojazdu:
— 6 lutego – Warszawa (godz. 10.59) 49,52 l,
a następnie o godz. 19.09 w Bielsku-Białej 45,03 l
– łącznie w tym dniu zatankowano 94,55 l,
— 10 lutego – Konstancin-Jeziorna (godz. 9.35)
51,4 l, a następnie o godz. 18.46 w Rzeszowie 29,42
l – łącznie w tym dniu zatankowano 80,82 l,
— 18 czerwca – Kraków (godz. 12.20) 40,03 l,
a następnie o godz. 21.15 w Warszawie 41,06 l – łącz-
nie w tym dniu zatankowano 81,09 l,

— 22 lipca – Konstancin-Jeziorna (godz. 11.16)
43,04 l, a następnie o godz. 21.40 w Łodzi 34,96 l
– łącznie w tym dniu zatankowano 78 l,
— 15 sierpnia – Osiecza (godz. 15.03) 45,64 l,
a następnie o godz. 22.40 w Warszawie 50,78 l – łącz-
nie w tym dniu zatankowano 96,42 1.
W raportach generowanych przez program Mene-
dżer Pojazdów PL+ wykorzystywany przez PSE Cen-
trum SA do obsługi floty samochodowej PSE Opera-
tor SA wykazywane są łączne dzienne ilości zatan-
kowanego paliwa.
II. Jeśli chodzi o tankowania samochodu użytko-
wanego przez pana R. P. podawane jako przykład na
łamach prasy ustalono, że:
— w dniu 7 września 2009 r. faktyczna ilość za-
tankowanego paliwa wyniosła 50,04 l, co potwierdza-
ją dokumenty finansowe, czyli dokładnie 2 razy mniej
(100,08 l), niż zostało błędnie wygenerowane przez
program Menedżer Pojazdów PL+, a później przyta-
czane w artykułach prasowych. Należy podkreślić
fakt, iż zgodnie z ustaleniami przeprowadzonej kon-
troli błędy w raportach generowane przez wspomnia-
ny program nie miały wpływu na rozliczenie finan-
sowe zakupionego paliwa,
— w dniu 8 września 2009 r. zatankowano 48,01 l,
a nie – jak wskazano w artykule prasowym – 98 l,
— w dniu 9 września nie dokonywano tankowań
samochodu pana R. P. – artykuł prasowy informował
o zatankowaniu 94 l.
III. Członkowie zarządu korzystają z samochodu
służbowego marki Škoda Superb Aut. Wskaźniki eks-
ploatacji samochodów służbowych*) wykorzystywa-
nych przez poszczególnych członków Zarządu PSE
Operator dla okresu od dnia 1 stycznia 2009 r. do
31 marca 2010 r. są następujące:
— wiceprezes R. P. przejechał 68 175 km, średnie
spalanie wynosiło 13,72 l/100 km, natomiast średni
koszt brutto paliwa i eksploatacji na 100 km kształ-
tował się na poziomie 61,97 zł (paliwo) i 33,12 zł (eks-
ploatacja);
— pani S. K. – prezes zarządu: kilometry przeje-
chane - 39 170, spalanie – 14,33 l/100 km, koszt pa-
liwa i eksploatacji na 100 km – 65,63 zł i 20,89 zł;
— pan J. A. – wiceprezes zarządu: kilometry prze-
jechane –18 513, spalanie – 13,81 l/100 km, koszt pa-
liwa i eksploatacji – 59,18 zł i 58,92 zł;
— pan A. G. – wiceprezes zarządu: kilometry
przejechane – 25 760, spalanie – 14,72 l/100 km, koszt
paliwa i eksploatacji – 68,12 zł i 45,93 zł;
— pan W. S. – wiceprezes zarządu: kilometry
przejechane – 44 720, spalanie – 13,64 l/100 km,
koszt paliwa i eksploatacji – 61,93 zł i 41,31 zł.
W omawianym okresie, tj. od 1 stycznia 2009 r. do
31 marca 2010 r. pan R. P. zużył 9606,06 l paliwa na
łączną kwotę 43 188,38 zł (pozostali: S. K. – 5835,61 l
na kwotę 26 648,23; J. A. – 2556,72 l na kwotę
*) Stan licznika jest fizycznie weryfikowany przez pracowni-
ków PSE Centrum SA dwa razy do roku przy okazji sezonowej
zmiany ogumienia.
515
10 956,72 zł; A. G. – 3793,07 l na kwotę 17 548,48 zł;
W. S. – 6101,13 l na kwotę 27 696,11 zł). Pozostali
pracownicy spółki korzystający z samochodów służ-
bowych przejechali w tym samym czasie średnio
w przybliżeniu na osobę 17490,63 km, zużywając
1657,57 l paliwa za kwotę 7348,30 zł.
W toku przeprowadzonej w spółce kontroli we-
wnętrznej nie stwierdzono nieprawidłowości bądź
nadużyć przy zakupie paliwa przez członków zarządu
oraz pozostałych użytkowników samochodów służ-
bowych.
IV. Zgodnie z Zasadami użytkownicy samocho-
dów służbowych w PSE Operator SA są zobowiązani
do sporządzania dokumentacji ewidencji przebiegu
pojazdów, w szczególności w sytuacji wykorzystywa-
nia samochodów służbowych do celów prywatnych.
Dokumenty sporządzane przez poszczególnych użyt-
kowników składane są do Departamentu Admini-
stracji PSE Operator SA, którego pracownicy spra-
wują nadzór nad prawidłowym użytkowaniem samo-
chodów.
W toku kontroli przeprowadzonej przez Biuro Au-
dytu PSE Operator SA stwierdzono brak dostatecz-
nego nadzoru nad realizacją zapisów Zasad w zakre-
sie sporządzania kart ewidencji przebiegu pojazdów
tzw. kart użytkownika. Wyniki analizy dokumentów
wykazały, iż ewidencja dotycząca użytkowania samo-
chodów służbowych jest niekompletna, nie wszyscy
użytkownicy składają wymagane procedurą doku-
menty, a dokumenty sporządzane przez użytkowni-
ków samochodów są składane do Departamentu Ad-
ministracji z naruszeniem wymaganych terminów.
Ponadto zwrócono także uwagę na brak rzetelnego
wypełniania kart użytkownika w zakresie opisu za-
kupów eksploatacyjnych oraz błędnego wprowadza-
nia stanu liczników przy zakupie paliwa.
Podjęte działania
I. W ramach przeprowadzonej kontroli sformuło-
wano rekomendacje skierowane do Departamentu
Administracji PSE Operator SA dotyczące koniecz-
ności doprecyzowania poszczególnych zapisów Zasad,
w szczególności:
— stworzenia katalogu akcesoriów dodatkowych,
które mogą być zakupione dla poszczególnych samo-
chodów,
— określenia reguł postoju samochodów służbo-
wych w Zasadach lub indywidualnie dla każdego
użytkownika,
— uregulowania kwestii sporządzania dokumen-
tów związanych z eksploatacją samochodów służbo-
wych, w przypadku gdy użytkownikami są członko-
wie zarządu,
— wprowadzenia ciągłego monitorowania wywią-
zywania się użytkowników ze sporządzania poszcze-
gólnych dokumentów.
Sposób wdrożenia rekomendacji wypracowanych
na podstawie wyników kontroli będzie na bieżąco
monitorowany przez Biuro Audytu Wewnętrznego
i ewentualnie weryfikowany.
516
II. W wyniku stwierdzonych w trakcie przeprowa-
dzonej kontroli uchybień w zakresie nadzoru nad re-
alizacją zapisów Zasad, w stosunku do osób odpowie-
dzialnych za ten obszar wyciągnięto adekwatne kon-
sekwencje kadrowe.
III. Zarząd PSE Operator SA podjął decyzję o roz-
poczęciu projektu dotyczącego wprowadzenia jedno-
litego systemu zarządzania flotą samochodową
w całej grupie kapitałowej, czego konsekwencją bę-
dzie w szczególności wdrożenie profesjonalnego in-
formatycznego programu do zarządzania flotą samo-
chodową i prowadzenia rozliczeń lub wypracowanie
innych rozwiązań organizacyjnych.
Zarząd spółki ponadto pragnie poinformować pa-
nią minister, że pełny raport z kontroli wewnętrznej
w zakresie realizacji umowy z PSE Centrum SA
z dnia 19 grudnia 2008 r. na świadczenie komplek-
sowych usług transportowych oraz wydatków ponie-
sionych na eksploatację samochodów służbowych
w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 31 marca 2010 r.
zostanie przekazany Radzie Nadzorczej.
Z poważaniem. Prezes Zarządu Stefania Kasprzyk
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Jana Burego s. Antoniego
w sprawie nieprawidłowości
w wykorzystywaniu specjalistycznej aparatury
medycznej będącej w wyposażeniu
publicznych ZOZ (16112)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jana Burego, przekazaną przy
piśmie nr SPS-023-16112p/10 z dnia 5 sierpnia 2010 r.,
dotyczącą nieprawidłowości w wykorzystywaniu spe-
cjalistycznej aparatury medycznej będącej na wypo-
sażeniu publicznych zakładów opieki zdrowotnej,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Wnioski pokontrolne Najwyższej Izby Kontroli
zawarte w „Informacji o wynikach kontroli stanu
technicznego obiektów użytkowanych przez publicz-
ne zakłady opieki zdrowotnej” nie były skierowane
bezpośrednio do ministra zdrowia, ale do innych pod-
miotów, m.in. organów samorządu terytorialnego,
nadzoru budowlanego, państwowej inspekcji pracy,
niemniej jednak ww. informacja została poddana
w Ministerstwie Zdrowia gruntownej i szczegółowej
analizie.
Jednostki organizacyjne podległe ministrowi zdro-
wia podjęły zgodne z przepisami prawa czynności
mające na celu wyjaśnienie i wyeliminowanie stwier-
dzonych nieprawidłowości.
Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia po zapo-
znaniu się z informacją Najwyższej Izby Kontroli
przekazał w dniu 17 lutego 2010 r. dyrektorom od-
działów wojewódzkich Narodowego Funduszu Zdro-
wia pisemne zalecenia przeprowadzenia kontroli
u wszystkich ocenionych negatywnie świadczenio-
dawców. Większość z tych postępowań kontrolnych
została już zakończona, a pozostałe znajdują się
w końcowej fazie. Z informacji uzyskanych od preze-
sa Narodowego Funduszu Zdrowia wynika, iż wiele
podmiotów poddanych kontroli Najwyższej Izby Kon-
troli już dawno usunęło stwierdzone nieprawidłowo-
ści – kontrola Najwyższej Izby Kontroli obejmowała
okres 2006–2008 (I półrocze). W przypadkach stwier-
dzenia nieprawidłowości skutkujących brakiem na-
leżytej realizacji umów z Narodowym Funduszem
Zdrowia oraz w przypadkach nieusunięcia stwierdzo-
nych nieprawidłowości dyrektorzy oddziałów woje-
wódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia zakwestio-
nowali zasadność rozliczonych świadczeń oraz nało-
żyli stosowne kary umowne, które w wielu przypad-
kach są bardzo wysokie z uwagi na podstawę ich
naliczania – całość kontraktu w danym okresie. Po-
nadto prezes Narodowego Funduszu Zdrowia poin-
formował, iż ustalone zostały jednolite zasady postę-
powania dyrektorów oddziałów wojewódzkich Naro-
dowego Funduszu Zdrowia w ww. przypadkach.
Główny inspektor sanitarny natomiast wydał
państwowym wojewódzkim inspektorom sanitarnym
polecenie zwiększenia liczby bieżących kontroli sa-
modzielnych publicznych zakładów opieki zdrowot-
nej, ze szczególnym naciskiem na stan techniczno-
-użytkowy kontrolowanych obiektów.
Minister zdrowia również podejmuje działania
w zakresie poprawy wyposażenia zakładów opieki
zdrowotnej w aparaturę medyczną poprzez jej uno-
wocześnienie w drodze zakupów inwestycyjnych oraz
zakupu aparatury w ramach programów zdrowot-
nych. Priorytetami Ministerstwa Zdrowia w ramach
„Narodowego programu zwalczania chorób nowotwo-
rowych” jest poprawa dostępności i bezpieczeństwa
diagnostyki i leczenia nowotworów, w tym przede
wszystkim doposażenia zakładów radioterapii. Rów-
nież w ramach „Narodowego programu profilaktyki
i leczenia chorób układu sercowo-naczyniowego” PO-
LKARD Ministerstwo Zdrowia podejmuje działania
na rzecz wyrównywania dysproporcji w dostępie
do wysokospecjalistycznych świadczeń zdrowotnych
w zakresie kardiologii, kardiologii dziecięcej, kardio-
chirurgii i neurologii. Priorytetem programu jest
doposażenie oraz wymiana wyeksploatowanego sprzę-
tu w jednostkach zajmujących się diagnostyką i le-
czeniem chorób układu krążenia. W celu efektywne-
go wykorzystania aparatury specjalistycznej, której
zakup jest finansowany w ramach programów zdro-
wotnych, od 2009 r. do umów z realizatorami sukce-

sywnie wprowadzano zapis odnośnie do oddania do
użytkowania zakupionego ze środków znajdujących
się w dyspozycji ministra zdrowia sprzętu o następu-
jącej treści: „Zleceniobiorca zobowiązuje się do uru-
chomienia zakupionego sprzętu w ciągu trzech mie-
sięcy od daty zakupu”. Ministerstwo Zdrowia w celu
racjonalnego wydatkowania środków na zakup apa-
ratury i sprzętu w programach zdrowotnych wymaga
od oferentów przystępujących do konkursów przed-
stawienia opinii konsultanta krajowego lub woje-
wódzkiego w danej dziedzinie o celowości zakupu
wnioskowanej aparatury i sprzętu medycznego. Ofe-
renci zobowiązani są również do przedstawienia in-
formacji o ilości/braku lub stopniu zużycia posiada-
nego sprzętu, liczbie i kwalifikacjach pracowników
wykonujących świadczenia zdrowotne, jak również
informacji o zakontraktowaniu świadczeń z Narodo-
wym Funduszem Zdrowia.
Jak wskazano na początku, „Informacja o wyni-
kach kontroli stanu technicznego obiektów użytko-
wanych przez publiczne zakłady opieki zdrowotnej”
została przekazana przez Najwyższą Izbę Kontroli
głównemu inspektorowi nadzoru budowlanego i ko-
mendantowi głównemu Państwowej Straży Pożarnej.
Organy te w oparciu o obowiązujące przepisy prawa
zobowiązane są podjąć czynności inspekcyjne i kon-
trolne.
Główny inspektor nadzoru budowlanego, zgod-
nie z wyjaśnieniami przedstawionymi przez mini-
stra infrastruktury, po zapoznaniu się z przekazaną
przez Najwyższą Izbę Kontroli informacją, wystą-
pił do terenowych organów nadzoru budowlanego
o uwzględnienie w swoich planach pracy na 2010 r.
kontroli w budynkach samodzielnych publicznych
zakładów opieki zdrowotnej (pismem do wojewódz-
kich inspektorów nadzoru budowlanego z dnia 9 lu-
tego 2010 r. o znaku: DPR/Inn/074/14/10). Informa-
cje o realizacji tych działań mają zostać przekazane
do Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego do dnia
15 lipca 2010 r. (dot. półrocza) i do dnia 15 stycznia
2011 r. (dot. całego roku).
Ponadto w nawiązaniu do wniosków wynikają-
cych z dezyderatu nr 10 Komisji do Spraw Kontroli
Państwowej do prezesa Rady Ministrów w sprawie
zwiększenia efektywności wykonywania – przez sa-
modzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej – obo-
wiązków związanych z utrzymaniem w należytym
stanie techniczno-użytkowym wykorzystywanych
przez nie obiektów, uchwalonego na posiedzeniu
w dniu 18 lutego 2010 r., główny inspektor nadzoru
budowlanego wystąpił o rozważenie przeprowadze-
nia w tym zakresie wspólnych działań kontrolnych
z Państwową Strażą Pożarną (pismem do wojewódz-
kich inspektorów nadzoru budowlanego z dnia 3 mar-
ca 2010 r. o znaku: DPR/Inn/074/24/10). Wspólne
kontrole nadzoru budowlanego i straży pożarnej
mogą być realizowane na podstawie porozumienia
o współpracy zawartego w dniu 11 lutego 2010 r. po-
między głównym inspektorem nadzoru budowlanego
a Komendą Główną Państwowej Straży Pożarnej.
517
W tym samym piśmie, w związku z przedstawioną
przez Komisję do Spraw Kontroli Państwowej listą
uchybień, główny inspektor nadzoru budowlanego
zwrócił się do terenowych organów nadzoru budow-
lanego o położenie szczególnego nacisku podczas kon-
troli obiektów użytkowanych przez samodzielne pu-
bliczne zakłady opieki zdrowotnej nie tylko na pro-
blematykę właściwego ich utrzymania, ale również
poprawność działań formalnoprawnych ich dotyczą-
cych. W toku działań kontrolnych w szczególności
należy zwracać uwagę na następujące aspekty:
— terminowość i rzetelność przeprowadzania
obowiązkowych kontroli okresowych stanu technicz-
nego oraz posiadanie przez osoby wykonujące kon-
trole odpowiednich uprawnień,
— rzetelność prowadzenia książek obiektu budow-
lanego oraz kompletność załączonej dokumentacji,
— wywiązywanie się z wymogu zgłoszenia zamia-
ru wykonania robót budowlanych do organu admini-
stracji architektoniczno-budowlanej,
— przestrzeganie przepisów dotyczących dostęp-
ności obiektów dla osób niepełnosprawnych,
— bezpieczeństwo pożarowe, zwłaszcza w zakre-
sie ewakuacji oraz wyposażenia budynków w urzą-
dzenia przeciwpożarowe i gaśnice.
Minister infrastruktury w przedstawionych wy-
jaśnieniach wskazał jednocześnie, iż istnieje obawa,
że zlecone przez głównego inspektora nadzoru bu-
dowlanego, opisane powyżej i jedynie możliwe praw-
nie działania nadzoru budowlanego – tj. egzekwowa-
nie od właścicieli bądź zarządców budynków ich usta-
wowych obowiązków, wykonywane poprzez działania
kontrolne, w tym także informacyjne i prewencyjne,
jak również nakładanie sankcji za niedopełnianie
obowiązków – w tym przypadku mogą okazać się nie-
wystarczające.
Ponadto minister infrastruktury zaakcentował,
że zarówno zdaniem Komisji do Spraw Kontroli Pań-
stwowej, jak również w jego ocenie, w celu zapewnie-
nia bezpiecznych warunków leczenia, potrzebne jest
zwiększenie efektywności wykonania – przez samo-
dzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej – obo-
wiązków związanych z utrzymaniem w należytym
stanie techniczno-użytkowym wykorzystywanych
przez nie obiektów.
Do „Informacji o wynikach kontroli stanu tech-
nicznego obiektów użytkowanych przez publiczne
zakłady opieki zdrowotnej” odniósł się również mi-
nister spraw wewnętrznych i administracji, który
poinformował, iż jest organem założycielskim dla
29 zakładów opieki zdrowotnej Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji, usytuowanych na te-
renie kraju. Placówki prowadzone są w formie samo-
dzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej,
co oznacza, iż posiadają osobowość prawną oraz zdol-
ność do czynności prawnych i zgodnie z art. 53 usta-
wy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.)
samodzielnie gospodarują przekazanymi w nieod-
płatne użytkowanie nieruchomościami i majątkiem
518
Skarbu Państwa lub komunalnym oraz majątkiem
własnym (otrzymanym lub zakupionym). Odpowie-
dzialność za zarządzanie zakładem ponosi kierownik
zakładu, co oznacza, że jest on również odpowiedzial-
ny za przestrzeganie właściwego stanu technicznego,
w tym i zabezpieczenia przeciwpożarowego, użytko-
wanych obiektów.
Minister spraw wewnętrznych i administracji
wskazał, iż w tym zakresie zakłady opieki zdrowotnej
podlegają kontroli właściwych urzędów, tj. Państwo-
wej Straży Pożarnej, inspektoratów nadzoru budow-
lanego, Urzędu Dozoru Technicznego, które wydają
zalecenia pokontrolne, celem wyeliminowania stwier-
dzonych nieprawidłowości i uchybień. Realizacja za-
leceń często pociąga za sobą konieczność wydatko-
wania własnych środków finansowych zakładu opie-
ki zdrowotnej bądź przekazanych przez organ zało-
życielski w formie dotacji.
Ponadto minister spraw wewnętrznych i admini-
stracji poinformował, iż w 2009 r. przekazał nadzo-
rowanym zakładom opieki zdrowotnej na realizację
zadań inwestycyjnych kwotę 16 335 674,06 zł. Środ-
ki te zostały przeznaczone m.in. na poprawę stanu
technicznego nieruchomości, usuwanie barier archi-
tektonicznych, dostosowanie nieruchomości do wy-
magań obowiązujących w zakresie ochrony przeciw-
pożarowej.
Nadzór nad stanem higieniczno-sanitarnym obiek-
tów zakładów opieki zdrowotnej Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji sprawuje natomiast
Państwowa Inspekcja Sanitarna Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji, która wydawane de-
cyzje dotyczące poszczególnych jednostek przekazuje
również organowi założycielskiemu, który otrzyma-
ne informacje uwzględnia przy podziale środków fi-
nansowych dla jednostek.
Jednocześnie minister spraw wewnętrznych i ad-
ministracji zauważył, że obiekty budowlane użytko-
wane przez szpitale są w znacznym stopniu wyeksplo-
atowane i wymagają dużych nakładów finansowych
na odtworzenie ich pełnej wartości użytkowej, na co
zarówno zakłady opieki zdrowotnej, jak i organ zało-
życielski nie posiadają wystarczających środków.
Mimo że kontrola Najwyższej Izby Kontroli nie
obejmowała zakładów opieki zdrowotnej Minister-
stwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji stoi na
stanowisku, że kwestie podnoszone w informacji Naj-
wyższej Izby Kontroli o wynikach kontroli stanu
technicznego obiektów użytkowanych przez publicz-
ne zakłady opieki zdrowotnej odnoszą się również do
resortowych placówek ochrony zdrowia.
W związku z powyższym minister spraw we-
wnętrznych i administracji poinformował, iż do za-
kresu kontroli planowanych w zakładach opieki zdro-
wotnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji zostaną włączone zagadnienia związane
z utrzymaniem we właściwym stanie techniczno-użyt-
kowym obiektów zakładów opieki zdrowotnej Mini-
sterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Natomiast odnosząc się do kwestii udzielania
świadczeń opieki zdrowotnej według kolejności zgła-
szania się pacjentów, należy wskazać, że minister
zdrowia podjął działania mające na celu usprawnie-
nie zarządzania listami oczekujących na udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych poprzez przygotowanie projektu no-
welizacji ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) – uzgodnienia międzyresortowe zostały
zakończone na początku sierpnia br.
Zaproponowane zmiany mają na celu wprowadze-
nie obowiązku przekazywania przez świadczenio-
dawców szerszego zakresu danych dotyczących list
oczekujących na świadczenia inne niż wysokospecja-
listyczne (w szczególności danych dotyczących nume-
ru PESEL osób oczekujących), w celu umożliwienia
Narodowemu Funduszowi Zdrowia monitorowania
poprawności prowadzenia tych list. Dotychczas prze-
kazywane dane (tylko o łącznej liczbie i średnim cza-
sie oczekiwania) nie pozwalały na prowadzenie ja-
kichkolwiek analiz w tym zakresie. Szczegółowy za-
kres przekazywanych danych będzie określany w roz-
porządzeniu wydawanym na podstawie art. 190 ust. 1
ww. ustawy. Maksymalny zakres przekazywanych
danych wyznacza zakres danych gromadzonych na
liście, zgodnie z art. 20 ust. 2 ustawy.
Obecnie zakres danych przekazywanych przez
świadczeniodawców do płatnika (Narodowego Fun-
duszu Zdrowia lub ministra zdrowia) określa art. 23
ustawy. Zakres tych danych różni się w zależności od
rodzaju świadczenia:
— w stosunku do świadczeń wysokospecjalistycz-
nych przekazywana jest cała lista (art. 23 ust. 1 pkt 2),
a więc także dane dotyczące osób, które oczekują
(w tym ich numery PESEL);
— w stosunku do pozostałych świadczeń jedynie
dane zbiorcze, tj. liczbę oczekujących i średni czas
oczekiwania (art. 23 ust. 1 pkt 1).
Przyjęto założenie, iż rozporządzenie wydawane
na podstawie art. 190 ust. 1 określi szerszy zakres
wymaganych danych niż dotychczas przekazywana
informacja o łącznej liczbie oczekujących na dane
świadczenia i średnim czasie oczekiwania, tylko do
wybranych świadczeń. W szczególności będą to świad-
czenia najtrudniej dostępne (tj. o najdłuższym czasie
oczekiwania lub największej liczbie oczekujących).
Pozwoli to na elastyczne reagowanie na stwierdzone
problemy w zakresie dostępności do świadczeń.
W przypadku list na pozostałe świadczenia nadal
przekazywana będzie podstawowa informacja, tj. śred-
niego czasu i łącznej liczby oczekujących.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie wprowadzenia obowiązkowych
badań cytologicznych i mammograficznych
dla pracujących kobiet (16130)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 23 lipca 2010 r. w sprawie obowiązkowych
badań mammograficznych i cytologicznych dla pra-
cujących kobiet (znak: MZ-ZP-M-070-18010-2/AP/10),
stanowiącego odpowiedź na interpelację pana posła
Macieja Orzechowskiego otrzymaną przy piśmie
z dnia 27 maja 2010 r. (znak: SPS-023-16130/10),
uprzejmie przedstawiam poniższe stanowisko.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych oraz ustawy Kodeks pracy znajduje się po
uzgodnieniach zewnętrznych. Z uwagi na fakt, że do
przedmiotowego projektu wpłynęły liczne opinie
i uwagi zarówno od podmiotów państwowych, jak
i prywatnych, projekt ten był szczegółowo analizowa-
ny pod ich kątem. W wyniku wnikliwych analiz oraz
szerokich konsultacji odstąpiono od dalszego proce-
dowania przedmiotowej ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na ponowną interpelację posła Witolda
Gintowt-Dziewałtowskiego oraz grupy posłów
w sprawie nieprawidłowości w funkcjonowaniu
wojewódzkiego małopolskiego sztabu
zarządzania kryzysowego (16164)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 4 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-16164p/10) przekazującego ponowną interpelację
posła na Sejm RP pana Witolda Gintowt-Dziewałtow-
skiego oraz grupy posłów w sprawie nieprawidłowo-
ści w funkcjonowaniu wojewódzkiego małopolskiego
sztabu zarządzania kryzysowego, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam
dodatkowe informacje.
519
Z informacji przekazanych przez wojewodę mało-
polskiego wynika, iż dyrektor Regionalnego Zarządu
Gospodarki Wodnej w Krakowie, w trybie przewi-
dzianym w art. 87 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r.
Prawo wodne (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019,
z późn. zm.), w dniu 14 maja 2010 r. o godz. 14 poin-
formował wojewodę małopolskiego, że od godz. 20
tego dnia rozpocznie się zwiększony zrzut wody ze
Zbiornika Wodnego w Dobczycach. Po upływie 6 go-
dzin od chwili przekazania decyzji zwiększony zrzut
wody ze Zbiornika Wodnego w Dobczycach nastąpił-
by bez względu na stanowisko wojewody.
Podkreślić należy, iż w tym czasie Wojewódzkie
Centrum Zarządzania Kryzysowego (WCZK) w Kra-
kowie prowadziło stały monitoring zagrożeń powo-
dziowych oraz przekazywało ostrzeżenia hydromete-
orologiczne do powiatowych centrów zarządzania
kryzysowego na podstawie napływających z Od-
działu Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej
w Krakowie informacji o możliwości wystąpienia in-
tensywnych opadów deszczu na obszarze wojewódz-
twa małopolskiego.
Pierwsze informacje z terenu powiatu bocheń-
skiego o wystąpieniu zagrożenia powodziowego i lo-
kalnych podtopieniach oraz o podjętych działaniach
zapobiegawczych i ratowniczych Powiatowe Centrum
Zarządzania Kryzysowego w Bochni przekazało do
Wojewódzkiego Centrum Zarządzania Kryzysowego
w Krakowie w dniu 16 maja 2010 r. o godz. 13.33 oraz
w dniu 17 maja 2010 r. o godz. 0.41. Następne infor-
macje z Ośrodka Koordynacyjno-Informacyjnego Re-
gionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej (OKI RZGW)
w Krakowie w sprawie zwiększonych zrzutów wody
ze zbiornika w Dobczycach przekazane były do Wo-
jewódzkiego Centrum Zarządzania Kryzysowego
w Krakowie drogą telefoniczną, tj.:
1) z telefonu OKI RZGW w Krakowie w dniu 16 maja
2010 r. o godz. 19.24 na telefon WCZK – o zwiększe-
niu zrzutów wody do 300 m3/s,
2) z telefonu OKI RZGW w Krakowie w dniu 17 maja
2010 r. o godz. 6.44 na telefon WCZK – o zwiększeniu
zrzutów wody do 500 m3/s,
3) z telefonu OKI RZGW w Krakowie w dniu 17 maja
2010 r. o godz. 7.47 na telefon WCZK – o zwiększeniu
odpływu do 600 m3/s.
Komunikaty ostrzegawcze o zwiększonych zrzu-
tach wody ze zbiornika w Dobczycach Wojewódzkie
Centrum Zarządzania Kryzysowego w Krakowie bez-
zwłocznie przekazało (telefonicznie) do Powiatowego
Centrum Zarządzania Kryzysowego w Bochni, tj.:
1) w dniu 16 maja 2010 r. o godz. 19.25,
2) w dniu 17 maja 2010 r. o godz. 6.52,
3) w dniu 17 maja 2010 r. o godz. 7.48.
Nagrania rozmów telefonicznych prowadzonych
z lub na numery telefonów WCZK w Krakowie znaj-
dują się w dyspozycji Wydziału Bezpieczeństwa i Za-
rządzania Kryzysowego Małopolskiego Urzędu Wo-
jewódzkiego w Krakowie. Są rejestrowane i przecho-
wywane w całości od stycznia 2007 r.
520
Zgodnie z ustawą z dnia 26 kwietnia 2007 r.
o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. Nr 89, poz. 590,
z późn. zm.) podstawowymi elementami zarządzania
kryzysowego na poziomie wojewódzkim, rozumiane-
go potocznie jako „wojewódzki sztab kryzysowy”, są:
wojewódzki zespół zarządzania kryzysowego – organ
pomocniczy wojewody w zapewnieniu wykonywania
zadań zarządzania kryzysowego i wojewódzkie cen-
trum zarządzania kryzysowego – pełniące całodobo-
wy dyżur w celu zapewnienia przepływu informacji
na potrzeby zarządzania kryzysowego oraz współ-
działania z centrami zarządzania kryzysowego in-
nych organów administracji publicznej, wspierające
pod względem operacyjnym wojewódzki zespół zarzą-
dzania kryzysowego.
W świetle powyższego nie można zgodzić się ze
stwierdzeniem, że w dniu 15 maja 2010 r. „wojewódz-
ki sztab kryzysowy” nie przejawiał żadnej aktywno-
ści. W tym czasie WCZK w Krakowie, będące inte-
gralną częścią ww. „sztabu”, jak zwykle funkcjono-
wało przez całą dobę, nieustannie monitorując sytu-
ację powodziową na terenie województwa na potrze-
by wojewody małopolskiego i Wojewódzkiego Zespołu
Zarządzania Kryzysowego.
W dniu 17 maja 2010 r. o godz. 9.15 Regionalny
Zarząd Gospodarki Wodnej w Krakowie przesłał fak-
sem do wiadomości Wojewódzkiego Centrum Zarzą-
dzania Kryzysowego pisemną informację o sytuacji
na administrowanych zbiornikach wodnych, w tym
o wystąpieniu przecieku wału cofkowego na Zbiorni-
ku Wodnym w Dobczycach i o konieczności przeka-
zania ostrzeżenia wskazującego na potrzebę podjęcia
ewakuacji mieszkańców z terenów chronionych tym
wałem.
WCZK po otrzymaniu tej wiadomości bezzwłocz-
nie przekazało faksem w dniu 17 maja 2010 r. do po-
wiatowych centrów zarządzania kryzysowego dzia-
łających na tym obszarze, w tym do PCZK w Bochni,
zalecenie prowadzenia na zagrożonych terenach nie-
przerwanego monitoringu przepływu fali powodzio-
wej oraz podjęcia działań zapewniających odpowied-
nio wczesne uprzedzenie ludności o zagrożeniu i ewen-
tualnej ewakuacji.
W dniach 12–18 maja 2010 r. komunikaty ostrze-
gawcze WCZK, opracowane z odpowiednimi zalece-
niami na podstawie ostrzeżeń przekazanych wcze-
śniej przez Oddział Instytutu Meteorologii i Gospo-
darki Wodnej w Krakowie, przekazywane były do
powiatowych centrów zarządzania kryzysowego
pocztą elektroniczną i faksem, w tym do PCZK
w Bochni. W tym czasie przekazano w sumie 13 ko-
munikatów ostrzegawczych. Treść tych ostrzeżeń
obejmowała informacje określające stopień zagroże-
nia, okres ważności zagrożenia, obszar zagrożenia,
przebieg zagrożenia i jego skutki oraz zalecenia
wskazujące na konieczność podjęcia odpowiednich
działań zapobiegawczych i ostrzegawczych, w tym
powiadomienie gmin, służb, straży i instytucji na
podległym terenie.
Rzecznik prasowy wojewody małopolskiego współ-
pracujący z WCZK w Krakowie przekazał w dniach
14–18 maja 2010 r. za pośrednictwem lokalnych me-
diów informacyjnych 16 komunikatów dla ludności
o sytuacji na terenach zagrożonych powodzią.
Wskazane powyżej działania są udokumentowane
i nie potwierdzają zarzutu o niepowiadamianiu przez
Wojewódzkie Centrum Zarządzania Kryzysowego
w Krakowie zagrożonych jednostek samorządu tery-
torialnego o możliwych podtopieniach.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła Adama Gawędy
w sprawie prawa zwrotu kosztów poniesionych
przez inwestora prywatnego na inwestycję
– budowę przewodów wodociągowych
– położoną na obcym terenie, mającą na celu
doprowadzenie wody do nieruchomości
budowlanej – domu jednorodzinnego (16196)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Adama Gawędy (znak: SPS-
-023-16196p/10) w sprawie prawa zwrotu kosztów
poniesionych przez inwestora prywatnego na inwe-
stycję – budowę przewodów wodociągowych – położo-
ną na obcym terenie, mającą na celu doprowadzenie
wody do nieruchomości budowlanej – domu jednoro-
dzinnego, przedstawiam dodatkowe wyjaśnienia
w sprawie.
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 września
2007 r. (III CZP 79/07), w której wskazano, że odci-
nek przewodu kanalizacyjnego łączący wewnętrzną
instalację kanalizacyjną w nieruchomości tego od-
biorcy z istniejącą siecią kanalizacyjną stanowi w czę-
ści leżącej poza granicą nieruchomości gruntowej
urządzenie kanalizacyjne, określa wyraźną granicę
dla przyłączy, wskazując, że jest nią granica nieru-
chomości gruntowej, poza którą odbiorca usług nie
jest podmiotem zobowiązanym do ponoszenia kosz-
tów budowy przewodu, tym samym ten odcinek prze-
wodu nie jest przyłączem w rozumieniu ustawy z dnia
7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę
i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2006 r.
Nr 123, poz. 858, z późn. zm.). Mimo że uchwała po-
wyższa dotyczy przyłączy kanalizacyjnych, przesłan-
ki przemawiające za jej podjęciem są identyczne jak
w przypadku przyłączy wodociągowych – problemy
związane z korzystaniem z cudzej nieruchomości

w przypadku budowy przyłączenia nieruchomości
do sieci.
Ministerstwo przyznaje, że aktualna definicja
przyłącza wodociągowego wyrażona w art. 2 pkt 6
ustawy określa wyłącznie funkcję przyłącza i nie jest
powiązana z własnością gruntu. Doprecyzowanie de-
finicji przyłączy wodno-kanalizacyjnych uwzględnio-
ne zostanie przy najbliższej nowelizacji ustawy.
Odpowiadając na postawione pytania szczegóło-
we, informuję, co następuje.
Ad 1. Definicję przyłącza kanalizacyjnego (art. 2
pkt 5) zmieniono w trakcie prac parlamentarnych
w 2005 r. z uwagi na duży nacisk społeczny spowo-
dowany realizowanymi ze środków UE programami
inwestycji kanalizacyjnych, mimo że projekt rządowy
nie zawierał takiej zmiany. Ograniczając długość
przyłącza do odcinka przewodu znajdującego się
w granicach nieruchomości, zmniejszono koszty budo-
wy przyłącza przez podmiot przyłączany, zwiększając
tym samym dostępność usług kanalizacyjnych.
Natomiast definicja przyłącza wodociągowego
(art. 2 pkt 6) nie była przedmiotem nowelizacji usta-
wy z 2005 r.
Ad 2. Doprecyzowanie definicji przyłącza wodo-
ciągowego poprzez ograniczenie go do odcinka znaj-
dującego się w granicach nieruchomości podłączanej
zgodne będzie z intencją Sądu Najwyższego wyrażo-
ną w przytoczonej wyżej uchwale i ujednolici zasady
długości realizowanych przyłączy wodno-kanaliza-
cyjnych.
Ad 3. Zarówno sieć, jak i przyłącze wodociągowe
muszą być zgodne z pojęciami ustawowymi, nie mogą
być dowolnie ustalane przez przedsiębiorstwo wodno-
-kanalizacyjne.
Ad 4. Brak jednolitych zasad w zakresie eksplo-
atacji i utrzymania przyłączy spowoduje subsydiowa-
nie odbiorców, którzy przekazali przyłącza na mają-
tek przedsiębiorstwa przez osoby, na których ciążą
ww. obowiązki.
Ad 5 i 6. Przekształcenie charakteru gruntu
z rolniczego na budowlany nie zobowiązuje automa-
tycznie gminy do ujęcia w wieloletnim planie rozwo-
ju planowanych inwestycji – sieci zbiorowego zaopa-
trzenia wodę.
Zasadą przyjętą w ustawie o zbiorowym zaopa-
trzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków
w zakresie inwestycji wodno-kanalizacyjnych jest sa-
mofinansowanie, a więc pokrywanie kosztów usług,
w tym kosztów inwestycyjnych, przez odbiorców tych
usług. Decyzja władz gminnych o budowie sieci wo-
dociągowej powinna być poprzedzona analizą tech-
niczno-ekonomiczną, która wykaże, czy przyszli od-
biorcy usług będą w stanie ponieść pełne koszty
(w tym amortyzację) świadczonej usługi. Nadmierne
przeinwestowanie mogłoby doprowadzić do zwiększo-
nych opłat za wodę i ścieki, niemożliwych do zapła-
cenia przez osoby korzystające z wody.
Należy jeszcze raz jeszcze podkreślić, że na pod-
stawie art. 31 ustawy urządzenia wodociągowe i ka-
nalizacyjne wybudowane ze środków inwestorów
521
mogą być przekazywane gminie lub przedsiębiorstwu
wodno-kanalizacyjnemu na warunkach uzgodnio-
nych w umowie. Jednak ze względu na wpływ przej-
mowanych urządzeń na wysokość taryf (amortyza-
cja, podatek od nieruchomości), urządzenia te muszą
znaleźć się w planie inwestycyjnym przedsiębiorstwa.
Przekazywanie urządzeń powinno odbywać się pla-
nowo, tak by przedsiębiorstwo było w stanie zabez-
pieczyć odpowiednią ilość środków finansowych
w momencie, gdy zgłaszana jest gotowość do przeka-
zania. W związku z tym nie można przychylić się do
stwierdzenia, iż w każdym czasie przedsiębiorstwo
(gmina) powinna zwrócić nakłady na sieć wykonaną
przez prywatnego inwestora. Zmiana ustawy w tym
zakresie przewiduje, że zobowiązania z tytułu budo-
wy urządzeń, których budowa nie została przewi-
dziana w planie, o którym mowa w art. 21 ustawy,
przedsiębiorstwo umieści w najbliższej jego edycji
i terminie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 14 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Witaszczyka
w sprawie zmian w ustawie Kodeks pracy
odnośnie do badań lekarskich (16214)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 23 lipca 2010 r. w sprawie obowiązkowych
badań mammograficznych i cytologicznych dla pra-
cujących kobiet (znak: MZ-ZP-M-070-18098-2/AP/
10), stanowiącego odpowiedź na interpelację pana
posła Stanisława Witaszczyka otrzymaną przy pi-
śmie z dnia 8 czerwca 2010 r. (znak: SPS-023-16214/
10), uprzejmie przedstawiam poniższe stanowisko.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych oraz ustawy Kodeks pracy znajduje się po uzgod-
nieniach zewnętrznych. Z uwagi na fakt, że do przed-
miotowego projektu wpłynęły liczne opinie i uwagi
zarówno od podmiotów państwowych, jak i prywat-
nych, projekt ten był szczegółowo analizowany pod
ich kątem. W wyniku wnikliwych analiz oraz szero-
kich konsultacji odstąpiono od dalszego procedowa-
nia przedmiotowej ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
522
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłanek Alicji Dąbrowskiej
i Jadwigi Zakrzewskiej
w sprawie wojskowej służby zdrowia (16222)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację złożoną przez panią poseł Alicję Dąbrow-
ską i panią poseł Jadwigę Zakrzewską, przekazaną
przy piśmie wicemarszałka Sejmu pani Ewy Kierz-
kowskiej (znak: SPS-023-16222/10), w sprawie woj-
skowej służby zdrowia uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do poruszonej w treści interpelacji
kwestii dotyczącej działań Narodowego Funduszu
Zdrowia, które odbierane są w środowisku wojskowej
służby zdrowia jako nakierowane na pozbawienie au-
tonomii resortowej służby zdrowia, uprzejmie wyja-
śniam, że wszystkie zakłady opieki zdrowotnej są
autonomicznymi jednostkami niezależnie od statusu
podmiotów, które utworzyły dany zakład, czyli tzw.
organów założycielskich. Każdy z zakładów realizu-
je funkcje związane z ochroną zdrowia zgodnie ze
statutem zakładu adekwatnym z zadaniami wpisany-
mi w dokumentacji rejestrowej prowadzonej przez wo-
jewodę zgodnie dla szpitali powiatowych i marszał-
kowskich oraz niepublicznych lub odpowiednie mini-
sterstwa w przypadku instytutów i klinik.
Autonomia funkcjonowania poszczególnych pla-
cówek wynika ze stosownych przepisów określają-
cych między innymi zakres odpowiedzialności, zwią-
zanych z zarządzaniem zakładem opieki zdrowotnej.
Narodowy Fundusz Zdrowia jest wyłącznie płatni-
kiem za świadczenia wykonane przez zakłady opieki
zdrowotnej w ramach umów i, jako taki, nie ingeruje
w żaden sposób w organizację i funkcjonowanie po-
szczególnych placówek.
Natomiast, ustosunkowując się do wskazanych
przez panie posłanki propozycji i wniosków składa-
nych przez te placówki do NFZ, uprzejmie wyja-
śniam, iż stanowią one naturalne elementy realizacji
umów.
Odnosząc się do wniosku o pozwolenie na leczenie
za zgodą płatnika, uprzejmie informuję, iż jest to ty-
powy wniosek składny w sytuacjach określonych
w § 22 zarządzenia 69 z dnia 3 listopada 2009 r. pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie wa-
runków zawierania i realizacji umów w rodzaju: le-
czenie szpitalne. Sposób rozliczania świadczeń po-
przez zgodę płatnika dotyczy terapii, których koszty
przekraczają wartości wynikające z katalogów świad-
czeń w umowach. Ponieważ płatnik zobligowany jest
do nadzoru nad wydatkowaniem środków publicz-
nych w sposób celowy i uzasadniony oraz zgodny
z przepisami, wyjątkowo kosztowne terapie rozlicza-
ne są w sposób indywidualny, który obowiązuje na
podstawie umów wszystkich świadczeniodawców.
Zgodnie z informacjami otrzymanymi z Mazowiec-
kiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ, w roku 2010
do MOW NFZ wpłynęło 711 wniosków o zgodę na
rozliczenie za zgodą płatnika od świadczeniodawców
cywilnych oraz tylko 32 od świadczeniodawców re-
sortowych.
Jednocześnie, odnosząc się do wniosku o wprowa-
dzenie zmian do zarządzenia prezesa NFZ, należy
zaznaczyć, iż konsultacje społeczne związane z wpro-
wadzaniem zarządzeń prezesa NFZ są powszechną
procedurą, która została określona w ustawie o świad-
czeniach zdrowotnych. Prawo do zgłaszania takich
uwag jest odzwierciedleniem koncyliacyjnego sposo-
bu ustalania zasad realizacji świadczeń i trudno
uznać prawo do współuczestniczenia w tworzeniu re-
gulacji za przejaw dyskryminacji jakiejkolwiek grupy
czy pojedynczych osób, które z racji pełnionych funk-
cji z takiego prawa korzystają.
W odniesieniu do kwestii dotyczącej możliwości
dopuszczenia do udzielania świadczeń podmiotów
niespełniających wszystkich wymagań pragnę poin-
formować, iż wymagania dotyczące warunków udzie-
lania świadczeń, zarówno kadrowe, jak i techniczne,
są pochodną szeregu przepisów rangi ustawowej i od-
powiednich rozporządzeń. W obszarze bezpośrednio
związanym z realizacją umów są to tzw. rozporządze-
nia koszykowe, m.in. rozporządzenie ministra zdro-
wia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu lecznictwa szpitalnego (Dz. U.
Nr 140, poz. 1143, z późn. zm.). Przepisy te określają
minimalne warunki realizacji świadczeń, których speł-
nienie nie może stanowić pola do rozwiązań uznanio-
wych ze względu na bezpieczeństwo pacjentów i jakość
udzielanych świadczeń.
Ustosunkowując się do zarzutu podniesionego
w treści interpelacji, iż odpowiedzią na ww. wnioski
są m.in. kontrole świadczeniodawców resortowych,
pisma skierowane do ministra obrony narodowej in-
formujące o naruszeniu postanowień umowy przez
świadczeniodawcę resortowego oraz kary pieniężne,
należy podkreślić, iż NFZ, działając na podstawie par.
28 ust. 1 ogólnych warunków umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej stanowiących załącznik
do rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r.
w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484),
wzywa świadczeniodawców do złożenia korygujących
dokumentów rozliczeniowych w przypadku stwierdze-
nia przekazania nienależnych środków finansowych.
Ponadto NFZ wysyła pisemne informacje do świad-
czeniodawców, którzy naruszają warunki realizacji
umów, tj.:
— nie zakończyli do dnia 16 marca 2010 r. rozli-
czenia umów obowiązujących w 2009 r., naruszając
w ten sposób zapisy § 27 ust. 2 ogólnych warunków
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej;
— nie złożyli korygujących dokumentów rozlicze-
niowych dotyczących nienależnie pobranych środków
finansowych w wyniku rozliczenia umów obowiązu-
jących w 2009 r., przy czym na powyższe działania

nie ma wpływu wysokość kwestionowanych środków
(14 zł).
Odnosząc się do wniosków Centralnej Wojskowej
Przychodni Lekarskiej składanych do Mazowieckie-
go Oddziału Wojewódzkiego NFZ w sprawie odstęp-
stwa od warunków wymaganych w odniesieniu do
wymogów kwalifikacyjnych personelu udzielającego
świadczeń, zgodnie z informacjami uzyskanymi od
MOW NFZ, w ofercie aktualizacyjnej na rok 2009 Cen-
tralna Wojskowa Przychodnia Lekarska CePeLek
przedstawiła w zakresie ortodoncji wykaz personelu,
w ramach którego część lekarzy nie posiadała ukoń-
czonego szkolenia specjalizacyjnego w tej dziedzinie,
potwierdzonego pozytywnym wynikiem egzaminu spe-
cjalizacyjnego. W ślad za tym w dniu 12 stycznia 2009 r.
do Centralnej Wojskowej Przychodni Lekarskiej wysto-
sowano pisemne wezwanie nakazujące weryfikację
kwalifikacji personelu udzielającego świadczeń, a co za
tym idzie, usunięcie z harmonogramów pracy porad-
ni ortodontycznej tych lekarzy, którzy nie legitymo-
wali się stosownymi uprawnieniami. Pomimo ww.
monitu ze strony funduszu świadczeniodawca nie do-
konał na etapie tworzenia umowy stosownej poprawy
harmonogramu (korekta w tym zakresie nastąpiła
z dniem 1 kwietnia br.) i w okresie I kwartału 2009 r.
rozliczał świadczenia ortodontyczne powiązane z per-
sonelem niespełniającym warunków wymaganych
zarządzeniem nr 91/2008/DSOZ.
Dyrektor Centralnej Wojskowej Przychodni Le-
karskiej CePeLek dopiero w czerwcu 2009 r. wystąpił
do dyrektora Mazowieckiego Oddziału Wojewódzkie-
go NFZ z wnioskiem o odstępstwo od warunków wy-
maganych w odniesieniu do wymogów kwalifikacyj-
nych w zakresie ortodoncji i dopuszczenie do realiza-
cji świadczeń lekarzy nieposiadających tytułu specja-
listy w tej dziedzinie.
Z uwagi na fakt, że w roku bieżącym na terenie
działalności Mazowieckiego Oddziału Wojewódzkie-
go NFZ w zakresie świadczeń ortodontycznych nie
zastosowano żadnych odstępstw od warunków wy-
maganych zapisami zarządzenia nr 91/2008/DSOZ,
realizacja świadczeń w ramach umowy z NFZ przez
osoby nieuprawnione stanowiła naruszenie zapisów
§ 5 ust. 1 ogólnych warunków umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, jak również postano-
wień § 1 ust. 2 umowy o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju: leczenie stomatologiczne.
Należy stwierdzić, że kary umowne nakładane są
w razie stwierdzenia niewykonania łub nienależyte-
go wykonania umowy z przyczyn leżących po stronie
świadczeniodawcy, zgodnie z § 29 i 30 Ogólnych wa-
runków umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej stanowiących załącznik do aktualnie obowią-
zującego rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
6 maja 2008 r. w sprawie ogólnych warunków umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Ponadto wszystkie umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej zawierane pomiędzy świadczenio-
dawcami a Narodowym Funduszem Zdrowia zawie-
rają postanowienie umowne, zgodnie z którymi w przy-
523
padku niewykonania lub nienależytego wykonania
umowy z przyczyn leżących po stronie świadczenio-
dawcy dyrektor oddziału funduszu może nałożyć na
świadczeniodawcę karę umowną.
Odnosząc się do przedstawionego zarzutu, iż kon-
trole świadczeniodawców resortowych są znacznie
częstsze i skrupulatniejsze niż świadczeniodawców
cywilnych, uprzejmie informuję, iż według danych
dotyczących liczby kontroli przeprowadzonych przez
MOW NFZ w roku 2010 (stan na 22 czerwca 2010 r.)
tylko 9 kontroli dotyczyło placówek resortowych przy
150 kontrolach przeprowadzonych w tym okresie
w placówkach cywilnych. Podkreślić należy, że pro-
wadzenie kontroli odbywa się na podstawie planu
kontroli na dany rok.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 29 lipca 2010 r.
Odpowiedź
ministra spraw wewnętrznych i administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Polaczka
w sprawie wyjaśnienia wątpliwości
dotyczących działań organów państwa
co do prawidłowości procesu dochodzenia
do ustaleń przyczyn katastrofy
pod Smoleńskiem (16233)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 czerwca 2010 r. (sygn.: SPS-023-
-16233/10) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jerzego Polaczka w sprawie wyjaśnienia
wątpliwości dotyczących działań organów państwa
co do prawidłowości procesu dochodzenia ustaleń
przyczyn katastrofy pod Smoleńskiem, przekazanego
pismem szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
pana Tomasza Arabskiego z dnia 14 czerwca 2010 r.
(DSPA-4810-2689-(1)/10), uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż kwestie będące
przedmiotem wystąpienia pana posła odnoszą się do
działań niezależnej prokuratury.
Wskazać przy tym należy, że mimo iż zgodnie
z § 8 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia ministra obrony
narodowej z dnia 26 maja 2004 r. w sprawie organi-
zacji oraz zasad funkcjonowania Komisji Badania
Wypadków Lotniczych Lotnictwa Państwowego (Dz. U.
Nr 138, poz. 1464, z późn. zm.), przewodniczący
KBWLLP współpracuje między innymi z organami
prokuratury wojskowej, to współpraca ta ma na celu
uzyskanie dodatkowych informacji od tych organów
524
o zdarzeniu lotniczym, a nie wykonywanie czynności
biegłych w prowadzonym przez prokuraturę postę-
powaniu.
Podkreślenia wymaga, iż zadaniem Komisji Ba-
dania Wypadków Lotniczych Lotnictwa Państwowe-
go nie jest orzekanie w zakresie winy i odpowiedzial-
ności konkretnych osób, a wyłącznie ustalenie przy-
czyn i okoliczności zaistnienia wypadku i wypraco-
wanie zaleceń profilaktycznych.
Z wyrazami szacunku
Minister
Jerzy Miller
Warszawa, dnia 28 lipca 2010 r.
Odpowiedź
ministra spraw wewnętrznych i administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na ponowną interpelację posła
Jerzego Polaczka
w sprawie wyjaśnienia wątpliwości
dotyczących działań organów państwa
co do prawidłowości procesu dochodzenia
do ustaleń przyczyn katastrofy
pod Smoleńskiem (16233)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma (sygn: SPS-023-16233p/10) przekazującego
ponowną interpelację posła na Sejm RP pana Jerze-
go Polaczka w sprawie wyjaśnienia wątpliwości do-
tyczących działań organów państwa co do prawidło-
wości procesu dochodzenia do ustaleń przyczyn ka-
tastrofy pod Smoleńskiem, z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż przedmiotem
działania Eurocontrol i EASA nie jest udzielanie opi-
nii czy zewnętrznych ekspertyz, tym bardziej jeśli
dotyczyłoby to relacji polsko-rosyjskich. Działania
wskazanych instytucji zostały wyraźnie sformułowa-
ne w stosownych aktach normatywnych. Należy przy
tym podkreślić, że Komisja Badania Wypadków Lot-
niczych Lotnictwa Państwowego prowadzi swoje ba-
danie z należytą starannością, przy zachowaniu
obiektywizmu eksperckiego, wymaganego przy ba-
daniu katastrof lotniczych. Jednocześnie pragnę po-
informować, iż wszelkie ekspertyzy, których przepro-
wadzenie nie jest lub nie będzie możliwe przez samą
komisję, będą zlecane stosownym instytucjom.
Odnosząc się do kwestii przekazania przez stronę
rosyjską wszystkich aktualnie obowiązujących ak-
tów normatywnych regulujących ruch lotniczy w Fe-
deracji Rosyjskiej oraz przepisów, które właściwe
organy Federacji Rosyjskiej zastosowały w odniesie-
niu do lotu polskiego samolotu Tu-154 M w dniu
10 kwietnia 2010 r., uprzejmie informuję, iż niektóre
procedury do chwili obecnej nie zostały przekazane
stronie polskiej, a strona rosyjska powołuje się przy
tym na obowiązek uzyskania zgody odpowiednich
władz rosyjskich dla ujawnienia treści przedmioto-
wych procedur. Zgodnie z art. 26 Konwencji o mię-
dzynarodowym lotnictwie cywilnym podpisanej
w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r. (Dz. U. z 1959 r.
Nr 35, poz. 212, z późn. zm.) „(...) państwo, na tery-
torium którego wypadek nastąpił, wdroży dochodze-
nie co do okoliczności wypadku, stosując się, jak da-
lece jego własne ustawy na to pozwalają, do zasad
postępowania zaleconych przez Organizację Między-
narodowego Lotnictwa Cywilnego”. Przepis ten sta-
nowi pewne ograniczenie w dostępie do niektórych
dokumentów, niemniej należy podkreślić, że państwo
polskie podejmuje działania w celu uzyskania dostę-
pu do wskazanych dokumentów.
Z wyrazami szacunku
Minister
Jerzy Miller
Warszawa, dnia 6 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie budowy polskiego gazoportu (16253)
W związku z interpelacją pani poseł Anny Sobec-
kiej z dnia 28 maja br. w sprawie budowy polskiego
gazoportu w Świnoujściu, przesłaną wraz z pismem
z dnia 8 czerwca br., sygn. SPS-023-16253/10, pragnę
przekazać, co następuje.
Inwestorzy w zakresie terminalu regazyfikacyj-
nego skroplonego gazu ziemnego (LNG) w Świnouj-
ściu – spółki Polskie LNG SA oraz Zarząd Morskich
Portów Szczecin i Świnoujście SA (ZMPSiŚ) – ubie-
gają się o dofinansowanie inwestycji ze środków eu-
ropejskich w ramach tzw. Recovery Plan. Komisja
Europejska na projekt budowy polskiego terminalu
LNG przeznaczyła kwotę 80 mln euro, z czego 55 mln
ma być przeznaczone na inwestycję prowadzoną
przez spółkę Polskie LNG (terminal regazyfikacyj-
ny), zaś 25 mln na inwestycję ZMPSiŚ, tj. stanowisko
statkowe w nowym porcie zewnętrznym.
Przed wydaniem decyzji w sprawie przyznania
dofinansowania właściwa kompetencyjnie dyrekcja
generalna Komisji Europejskiej, Dyrekcja Generalna

ds. Energii, wystąpiła o zaopiniowanie każdej inwe-
stycji wstępnie przewidzianej do udzielenia pomocy
finansowej przez pozostałe dyrekcje.
Dyrekcja Generalna ds. Rynku Wewnętrznego
i Usług, odpowiedzialna m.in. za ocenę zgodności
z prawem Unii Europejskiej procedur przetargowych
prowadzonych w państwach członkowskich, przed-
stawiła wątpliwości odnośnie do zastosowanych pro-
cedur udzielania zamówień służących realizacji in-
westycji w zakresie terminalu LNG w Świnoujściu.
Na podstawie przepisów ustawy z dnia 24 kwiet-
nia 2009 r. o inwestycjach w zakresie terminalu re-
gazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego u Świ-
noujściu inwestorzy w zakresie terminalu odstąpili
od stosowania krajowego oraz europejskiego prawa
zamówień publicznych w związku z koniecznością
ochrony istotnego interesu bezpieczeństwa państwa.
Należy zaznaczyć, iż przesłanka taka zawarta jest
również w ustawie Prawo zamówień publicznych, jak
również w stosownych dyrektywach UE regulują-
cych udzielanie zamówień publicznych. Celem podję-
tych środków było nie tylko uproszczenie procedur
przetargowych, ale przede wszystkim ich zabezpie-
czenie przed konsekwencjami wzięcia w nich udziału
przez działające w złej wierze podmioty, mogące sta-
nowić zagrożenie dla projektu.
Przedstawiciele KE wymagali wykazania przez
stronę polską, iż zastosowanie przepisów dyrektyw
regulujących udzielanie zamówień publicznych mo-
głoby stanowić zagrożenie dla powodzenia inwestycji
w zakresie terminalu LNG.
W toku prowadzonych przez Ministerstwo Skarbu
Państwa trudnych konsultacji udało się przekonać
KE, iż bez wyłączenia stosowania europejskiego
i krajowego prawa zamówień publicznych nie byłoby
możliwe skuteczne i efektywne zabezpieczenie pro-
cedur przetargowych przed wszelkimi potencjalnymi
zagrożeniami. W efekcie tego przedstawiciele KE wy-
razili stanowisko, iż uznają zastosowane na potrzeby
inwestycji w zakresie terminalu LNG wyłączenie
Prawa zamówień publicznych za uzasadnione i upraw-
nione. Oznacza to, iż zastosowane rozwiązanie nie
stanowiło naruszenia prawa UE. Tym samym kwe-
stie związane z trybem udzielania zamówień służą-
cych realizacji inwestycji w zakresie terminalu LNG
w Świnoujściu nie stoją na przeszkodzie w uzyskaniu
dofinansowania w ramach Recovery Plan dla budowy
terminalu LNG na polskim wybrzeżu.
Wyrażam nadzieję, iż zawarte wyżej informacje
i wyjaśnienia w pełni wyczerpują kwestie podniesio-
ne w piśmie pani poseł Anny Sobeckiej.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 2 sierpnia 2010 r.
525
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie funkcjonowania jednostek
samorządu terytorialnego (16322)
W nawiązaniu do pisma z dnia 17 czerwca 2010 r.
(sygn.: SPS-023-16322/10), dotyczącego interpelacji
posła na Sejm RP pani Anny Sobeckiej z dnia
9 kwietnia 2010 r. w sprawie funkcjonowania jedno-
stek samorządu terytorialnego, z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, że problematyka cza-
su pracy pracowników samorządowych, w tym pracy
w godzinach nadliczbowych, w porze nocnej oraz
w niedzielę i święta, została uregulowana w aktach
normatywnych, mianowicie: w ustawie z dnia 21 li-
stopada 2008 r. o pracownikach samorządowych
(Dz. U. Nr 223, poz. 1458) oraz w Kodeksie pracy.
W świetle zasad pragmatyki pracowników samo-
rządowych, jeżeli wymagają tego potrzeby jednostki,
w której pracownik samorządowy jest zatrudniony,
na polecenie przełożonego wykonuje on pracę w go-
dzinach nadliczbowych, w tym w wyjątkowych przy-
padkach także w porze nocnej oraz w niedzielę i świę-
ta (art. 42 ust. 2 ustawy o pracownikach samorządo-
wych). Za pracę wykonywaną na polecenie przełożo-
nego w godzinach nadliczbowych pracownikowi przy-
sługuje, według jego wyboru, wynagrodzenie albo
czas wolny w tym samym wymiarze, z tym że wolny
czas na wniosek pracownika może być udzielony
w okresie bezpośrednio poprzedzającym urlop wypo-
czynkowy lub po jego zakończeniu (art. 42 ust. 4 ww.
ustawy).
Wskazany powyżej przepis art. 42 ust. 4 ustawy
o pracownikach samorządowych stanowi lex specia-
lis względem uregulowań zawartych w Kodeksie pra-
cy. Ponadto należy zauważyć, że jakkolwiek użyty
zwrot „wynagrodzenie albo czas wolny w tym samym
wymiarze” wskazuje wprost jedynie te dwie formy
rekompensaty za pracę wykonaną przez pracownika
samorządowego w godzinach nadliczbowych, to moż-
liwe wydaje się wprowadzenie przez pracodawcę sa-
morządowego rozwiązań w zakresie dodatku za pra-
cę wykonywaną w godzinach nadliczbowych na pod-
stawie np.: regulaminu wynagradzania, stanowiące-
go istotne pochodne źródło prawa pracy, a więc alter-
natywną formę regulacji prawnej wobec przepisów
ustawy o pracownikach samorządowych. Nie ulega
bowiem wątpliwości, że to pracodawca samorządowy
posiada pełną wiedzę o zasadach i trybie funkcjono-
wania kierowanej przez jego jednostki organizacyjnej
samorządu terytorialnego oraz specyfice realizowa-
nych przez nią zadań, co w konsekwencji znajduje
odzwierciedlenie w stosownych postanowieniach re-
526
gulaminu pracy czy też regulaminu wynagradzania.
Powyższe koreluje z art. 42 ust. 2 analizowanej usta-
wy, który definiuje pojęcie „pracy w godzinach nad-
liczbowych” poprzez odniesienie do „potrzeb jednost-
ki, w której pracownik samorządowy jest zatrudnio-
ny” oraz „polecenia przełożonego” w tym przedmio-
cie, przesądzając tym samym, że praca ponad obo-
wiązujące pracownika samorządowego normy czasu
pracy stanowi co do zasady sytuację wyjątkową.
W świetle zasad systemowych prawa pracy, praca po-
nadwymiarowa nie jest bowiem stałym elementem
organizacji czasu pracy i nie powinna być zlecana
w celu wykonywania normalnych, ustalonych zadań,
które pracownik może (i powinien) zrealizować w ra-
mach norm ustalonego i obowiązującego go wymiaru
czasu pracy.
Warto w tym miejscu wskazać, że zgodnie ze sta-
nowiskiem wyrażonym przez Departament Prawny
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów ustawa o pra-
cownikach samorządowych pozostawia w tej kwestii
otwartą drogę dla pracodawcy, bowiem zgodnie
z art. 39 ust. 2 pkt 2 ustawy pracodawca może okre-
ślić w regulaminie wynagradzania warunki i sposób
przyznawania dodatków. Dopuszczalne jest zatem,
w ocenie Departamentu Prawnego Kancelarii Pre-
zesa Rady Ministrów, aby były to również dodatki
za pracę w godzinach nadliczbowych. A zatem jeże-
li środki finansowe przeznaczone na wynagrodzenia
pracowników pozwolą pracodawcy samorządowemu
wypłacić takie dodatki, to regulacje ustawowe stwa-
rzają zachętę do ich ustanawiania.
Reasumując, należy stwierdzić, że od woli pra-
codawcy zależy wypłacanie pracownikom samorzą-
dowym dodatków za pracę wykonywaną w godzi-
nach nadliczbowych, a ustawa o pracownikach sa-
morządowych przewiduje taką ewentualną możli-
wość w art. 39 ust. 2 pkt 2.
W kontekście powyższego słuszne wydaje się stwier-
dzenie, iż dyspozycja zawarta w art. 42 ust. 4 ustawy
o pracownikach samorządowych nie wydaje się bu-
dzić istotnych wątpliwości interpretacyjnych i wpi-
sując się w ogólne zasady prawa pracy, nie deprecjo-
nuje możliwości wykorzystania przez pracodawcę
samorządowego przewidzianych na gruncie tego pra-
wa instrumentów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Sztolcmana
w sprawie niedofinansowania zakładów
pielęgnacyjno-opiekuńczych
i opiekuńczo-leczniczych w związku z przyjętą
przez NFZ interpretacją skali Barthel (16355)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 9 lipca 2010 r., znak: MZ-ZP-Z-070-
-18226-1/BW/10, zawierającego prośbę o przedłużenie
terminu udzielenia odpowiedzi na interpelację pana
posła Grzegorza Sztolcmana, otrzymaną przy piśmie
z dnia 17 czerwca 2010 r., znak: SPS-023-16355/10,
w sprawie niedofinansowania zakładów pielęgnacyj-
no-opiekuńczych i opiekuńczo-leczniczych w związku
z przyjętą przez NFZ interpretacją skali Barthel,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji
w przedmiotowej sprawie.
Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych zostały określo-
ne w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), aktach wykonawczych do ww. ustawy
oraz zarządzeniach prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia, dotyczących postępowań w sprawie zawarcia
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w po-
szczególnych rodzajach i zakresach.
W odniesieniu do świadczeń pielęgnacyjnych i opie-
kuńczych realizowanych w ramach opieki długoter-
minowej mają zastosowanie m.in. przepisy rozporzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach
opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140, poz. 1147
i Nr 211, poz. 1645), zarządzenie nr 84/2009/DSOZ
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 11 grud-
nia 2009 r. w sprawie określenia warunków zawiera-
nia i realizacji umów w rodzaju świadczenia pielęgna-
cyjne i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej
oraz zarządzenie nr 93/2009/DSOZ prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia z dnia 30 grudnia 2009 r.
zmieniające zarządzenie w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów w rodzaju
świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach
opieki długoterminowej. Zgodnie z ww. rozporzą-
dzeniem świadczeniobiorca w zależności od stanu
zdrowia może mieć udzielane świadczenia gwaran-
towane realizowane w warunkach stacjonarnych
i domowych.
W związku z pytaniem nr 1 uprzejmie informuję,
że analiza kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej na-
leży do kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia,
zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej

finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.). Wysokość środków finan-
sowych przeznaczonych na realizację poszczególnych
rodzajów świadczeń opieki zdrowotnej określa się
w planie finansowym funduszu (w rozbiciu na po-
szczególne oddziały wojewódzkie Narodowego Fun-
duszu Zdrowia), podczas tworzenia którego uwzględ-
nia się potrzeby zdrowotne mieszkańców oraz dane
epidemiologiczne i historyczne. Wysokość łącznych
zobowiązań Narodowego Funduszu Zdrowia wyni-
kających z zawartych ze świadczeniodawcami umów
nie może przekroczyć wysokości kosztów przewidzia-
nych na ten cel w planie finansowym funduszu (art. 132
ust. 5 ww. ustawy).
W odniesieniu do finansowania świadczeń opieki
długoterminowej informuję, że zmiana zasad finan-
sowania w zakładach opiekuńczych dla zakresu:
świadczenia w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym
i opiekuńczo-leczniczym, jak i świadczenia w zakła-
dzie pielęgnacyjno-opiekuńczym i opiekuńczo-leczni-
czym dla dzieci i młodzieży polegała na wprowadze-
niu wskaźników korygujących, tak aby żywienie do-
jelitowe i pozajelitowe wchodziło w cenę osobodnia,
a nie jak dotychczas było finansowane ze świadczeń
odrębnie kontraktowanych.
W związku z poruszoną kwestią zmodyfikowania
przez NFZ, na potrzeby rozliczeń, skali Barthel,
skutkiem czego ocenę 0 pkt uzyskują osoby, które nie
są w stanie przełykać, karmione są przez zgłębnik
lub gastrostomię, uprzejmie informuję, że powyższe
uszczegółowienie zostało wprowadzone zarządze-
niem prezesa NFZ Nr 96/2008/DSOZ z dnia 23 paź-
dziernika 2008 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzajach: świadcze-
nia pielęgnacyjne i opiekuńcze oraz opieka paliatyw-
na i hospicyjna. Stawka za świadczenia w zakładzie
opiekuńczym udzielane ww. pacjentom została okre-
ślona w ww. zarządzeniu jako wartość osobodnia ko-
rygowana wskaźnikiem 2,8.
Natomiast, zgodnie z zarządzeniem nr 84/2009/
DSOZ prezesa NFZ z dnia 11 grudnia 2009 r. w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju świadczenia pielęgnacyjne i opie-
kuńcze w ramach opieki długoterminowej, ze zm.,
które stosuje się do świadczeń udzielanych od 1 stycz-
nia 2010 r., obowiązują współczynniki korygujące
cenę osobodnia w zależności od sposobu żywienia (do-
jelitowo, pozajelitowo), tzn.:
w przypadku świadczeniobiorców, którzy w dniu
przyjęcia do zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego lub
opiekuńczo-leczniczego oraz w trakcie dalszego poby-
tu uzyskali 0 punktów w ocenie skalą opartą na skali
Barthel i dzieci do ukończenia 3. roku życia, żywio-
nych dojelitowo przez zakład opiekuńczy, dla wartości
każdego osobodnia stosuje się współczynnik korygu-
jący 2,8 (przy cenie 71 zł za osobodzień = 198 zł);
w przypadku świadczeniobiorców, którzy w dniu
przyjęcia do zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego lub
opiekuńczo-leczniczego oraz w trakcie dalszego po-
bytu uzyskali 0 punktów w ocenie skalą opartą na
skali Barthel, żywionych pozajelitowo przez zakład
527
opiekuńczy, dla wartości każdego osobodnia stosuje
się współczynnik korygujący 4,1 (przy cenie 71 zł za
osobodzień = 291 zł);
w przypadku dzieci, które w dniu przyjęcia do za-
kładu pielęgnacyjno-opiekuńczego lub opiekuńczo-
-leczniczego dla dzieci i młodzieży oraz w trakcie dal-
szego pobytu uzyskali 0 punktów, w ocenie skalą
opartą na skali Barthel i dzieci do ukończenia 3. roku
życia, żywionych pozajelitowo przez zakład opiekuń-
czy, dla wartości każdego osobodnia stosuje się współ-
czynnik korygujący 4,5 (przy cenie 71 zł za osobo-
dzień = 319 zł).
Współczynniki, o których mowa powyżej, przeli-
cza się od ceny osobodnia ustalonej w umowie.
W odniesieniu do pytań 2., 3. i 4. podkreślam, że
opieka długoterminowa przeznaczona jest dla osób
obłożnie i przewlekle chorych niewymagających ho-
spitalizacji, u których występują istotne deficyty
w samoopiece i którzy wymagają całodobowej, profe-
sjonalnej, intensywnej opieki i pielęgnacji oraz kon-
tynuacji leczenia. Zadaniem zakładu pielęgnacyjno-
-opiekuńczego i zakładu opiekuńczo-leczniczego jest
także przygotowanie rekonwalescenta i jego rodziny
(opiekuna) do samoopieki i samopielęgnacji w warun-
kach domowych. Z powyższej definicji wynika wprost,
że pacjent do zakładu opieki długoterminowej nie jest
kierowany w związku z koniecznością stacjonarnego
leczenia choroby przewlekłej (hospitalizacja), ale
w związku z koniecznością ograniczenia lub elimina-
cji skutków tej choroby poprzez stacjonarną profesjo-
nalną pielęgnację i rehabilitację, a także nadzór le-
karski nad kontynuacją leczenia. Kryterium kwali-
fikującym do objęcia świadczeniobiorcy opieką dłu-
goterminową jest stan zdrowia pacjenta. Stan zdro-
wia pacjenta determinuje zapotrzebowanie na usługi
o charakterze leczniczym (kontynuacja leczenia far-
makologicznego i dietetycznego), rehabilitacyjnym
oraz pielęgnacyjno-opiekuńczym.
Do oceny zapotrzebowania na opiekę wykorzystu-
je się m.in. skalę opartą na skali Barthel. Skala ta
wykorzystywana jest także na potrzeby Narodowego
Funduszu Zdrowia do określania poziomu finanso-
wania gwarantowanych świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej.
Wprowadzenie zmodyfikowanej skali Barthel, wg
której fundusz finansuje świadczenia udzielane pa-
cjentom, którzy uzyskali od 0 do 40 pkt, miało na celu
zapewnienie jak największej liczbie ubezpieczonych
dostępności do tego rodzaju świadczeń oraz wyelimi-
nowanie zjawiska sprowadzającego się do pozostawa-
nia w nich osób, które nie wymagają świadczeń zdro-
wotnych i powinny być wypisane do domu bądź skie-
rowane do domu pomocy społecznej.
Odnosząc się do krytycznych uwag na temat wy-
ceny osobodnia dla pacjentów zakładów opiekuń-
czych, którzy mają zachowany odruch połykania, ale
wymagają pomocy w karmieniu, uprzejmie informu-
ję, że w związku z wejściem w życie rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
528
terminowej obszar zagadnień związany z finansowa-
niem i kontraktowaniem świadczeń zdrowotnych
z powyższego zakresu był szeroko analizowany.
W dniu 27 stycznia 2010 r. odbyło się w Ministerstwie
Zdrowia spotkanie z udziałem przedstawicieli Naro-
dowego Funduszu Zdrowia. Podczas spotkania usta-
lono, że celem poprawy finansowania świadczeń re-
alizowanych dla pacjentów, którzy w ocenie skalą
opartą na skali Barthel otrzymali „0” punktów i nie
jedzą samodzielnie, ale mają zachowany odruch po-
łykania, prezes Narodowego Funduszu Zdrowia zo-
bowiązał się do poprawy finansowania świadczeń dla
tej grupy pacjentów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że prezes
Narodowego Funduszu Zdrowia analizował możli-
wość wprowadzenia wyższej wyceny osobodnia dla
pacjentów zakładów opiekuńczych ocenianych na
5 pkt w skali opartej na skali Barthel, którzy kar-
mieni są doustnie. Jednak z informacji uzyskanych
na przełomie lutego i marca br. od dyrektorów od-
działów wojewódzkich NFZ wynika, że brak jest
możliwości finansowych na wprowadzenie ww.
zmian w opiece długoterminowej. Wdrożenie zapro-
ponowanych zmian uzależnione jest bowiem od
możliwości finansowych funduszu, który zobowią-
zany jest do przestrzegania zasady zrównoważenia
środków przekazywanych na finansowanie świad-
czeń opieki zdrowotnej z przychodami.
Przedstawiając powyższe, informuję, że aktualnie
Ministerstwo Zdrowia prowadzi prace merytoryczne
nad nowelizacją rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej.
W zakresie zaprojektowanych zmian przewiduje się
również działania związane z uregulowaniem zapisów
związanych ze zmodyfikowaną skalą Barthel. Infor-
muję, że zakres zaprojektowanych zmian, zgodnie
z procedurą legislacyjną, będzie podlegał szerokim
konsultacjom międzyresortowym i społecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie przygotowania do ewentualnego
debiutu Jastrzębskiej Spółki Węglowej SA
na Giełdzie Papierów Wartościowych (16363)
W odpowiedzi na interpelację poselską pana posła
Tadeusza Motowidły (SPS-023-16363/10) w sprawie
przygotowania do ewentualnego debiutu Jastrzęb-
skiej Spółki Węglowej SA na Giełdzie Papierów War-
tościowych przekazuję następujące informacje przy-
gotowane w porozumieniu z ministrem gospodarki.
Obecnie w Jastrzębskiej Spółce Węglowej SA
trwają końcowe prace nad aktualizacją strategii dzia-
łalności spółki oraz grupy kapitałowej JSW SA. Po
określeniu celów strategicznych zostaną zidentyfiko-
wane inwestycje niezbędne do wdrożenia oraz okre-
ślone potrzeby finansowe w tym zakresie. Dokument
ten, po zaopiniowaniu przez radę nadzorczą, zostanie
przedstawiony do zatwierdzenia walnemu zgroma-
dzeniu, a więc ministrowi gospodarki wykonującemu
prawa z akcji w stosunku do JSW SA. Opracowywa-
na aktualizacja strategii działalności grupy kapita-
łowej JSW SA przewiduje m.in. analizę możliwych
źródeł finansowania planowanych inwestycji oraz
wyborów optymalnej dla grupy struktury finansowa-
nia i możliwości jego pozyskania na rynku finanso-
wym. Jednym z tych kierunków jest dołączenie Ja-
strzębskiej Spółki Węglowej SA do grona spółek gieł-
dowych w celu pozyskania przez spółkę środków fi-
nansowych do przeprowadzenia inwestycji. Pragnę
podkreślić, że popieram projekt wprowadzenia JSW
SA na Giełdę Papierów Wartościowych. W opinii Mi-
nisterstwa Skarbu Państwa wejście JSW SA na gieł-
dę jest korzystnym i optymalnym wariantem pozy-
skania niezbędnych środków na jej dalszy rozwój.
1. Jastrzębska Spółka Węglowa SA jest spółką do-
minującą, posiadającą akcje i udziały w dziewięciu
spółkach zależnych. W skład grupy kapitałowej Ja-
strzębskiej Spółki Węglowej SA, zgodnie ze stanem
obecnym, wchodzą:
1) Spółka Energetyczna Jastrzębie SA (100% JSW
SA);
2) Jastrzębskie Zakłady Remontowe sp. z o.o.
(100% JSW SA);
3) Jastrzębska Spółka Kolejowa sp. z o.o. (100%
JSW SA);
4) Jastrzębska Agencja Turystyczna sp. z o.o.
(100% JSW SA);
5) Jastrzębska Spółka Ubezpieczeniowa sp. z o.o.
(100% JSW SA);
6) Koksownia Przyjaźń sp. z o.o. (88,11% JSW SA,
11,42% Skarb Państwa, 0,47% inni udziałowcy);
7) Centrum Informatyki ROW sp. z o.o. (74,38%
JSW SA, 24,95% Centralny Ośrodek Informatyki
Górnictwa SA, 0,67% osoba fizyczna);
8) Centralne Laboratorium Pomiarowo-Badawcze
sp. z o.o. (61,81% JSW SA, 26,23% Polski Koks SA,
11,96% osoby fizyczne);
9) Polski Koks SA (51% JSW SA, 24,5% Kok-
sownia Przyjaźń sp. z o.o., 24,5%. ArcelorMittal
Poland SA).
2. Istnieje grupa pracowników spółek wchodzą-
cych w skład grupy kapitałowej JSW SA, którzy są
uprawnieni do akcji w przypadku prywatyzacji Ja-
strzębskiej Spółki Węglowej SA. Uprawnienie to na-
byli pracownicy, którzy spełniają co najmniej jeden
z następujących warunków:

— w dniu 1 kwietnia 1993 r. byli pracownikami
kopalń, które weszły w skład JSW SA,
— w dniu 1 kwietnia 1993 r. byli stroną umowy
o zarządzanie jednej z kopalń, które weszły w skład
JSW SA,
— po przepracowaniu co najmniej 10 lat w jednej
z kopalń, które weszły w skład JSW SA, zostały prze-
jęte przez inne zakłady pracy w trybie art. 23 (1)
Kodeksu pracy oraz w okresie od 8 kwietnia 1997 r.
do 8 października 1997 r. złożyli pisemne oświadcze-
nia o zamiarze nabycia akcji.
Według informacji otrzymanych z Jastrzębskiej
Spółki Węglowej SA część pracowników Spółki Ener-
getycznej Jastrzębie SA, Jastrzębskich Zakładów Re-
montowych sp. z o.o., Jastrzębskiej Spółki Kolejowej
sp. z o.o., Jastrzębskiej Agencji Turystycznej sp.
z o.o., Jastrzębskiej Spółki Ubezpieczeniowej sp.
z o.o., Centrum Informatyki ROW sp. z o.o. i Central-
nego Laboratorium Pomiarowo-Badawczego sp. z o.o.
spełnia ww. warunki, a zatem przysługuje im prawo
do nieodpłatnego nabycia akcji JSW SA.
3. „Strategia działalności górnictwa węgla ka-
miennego w Polsce w latach 2007–2015” przyjęta
przez Radę Ministrów w dniu 31.07.2007 r. przewi-
duje, iż zasadność ewentualnej prywatyzacji będzie
uzgadniana w porozumieniu ze stroną społeczną od-
rębnie dla każdej spółki. Rząd w strategii zagwaran-
tował, iż pracownicy, zgodnie z prawem, otrzymają
akcje prywatyzowanej spółki, a w przypadku pracow-
ników nieuprawnionych, w zależności od kondycji
finansowej danego przedsiębiorstwa, należy przygo-
tować rozwiązania rekompensujące. Sposób i prze-
bieg procesu prywatyzacji powinien gwarantować
utrzymanie większościowego pakietu akcji pod kon-
trolą Skarbu Państwa. Minister gospodarki będzie
stosował przyjęte przez rząd założenia dotyczące pry-
watyzacji spółek węglowych.
Aktualnie w Jastrzębskiej Spółce Węglowej SA
przeprowadzane są analizy, w tym dotyczące upraw-
nień pracowników JSW SA do nieodpłatnego nabycia
akcji JSW SA. Przedmiotem analiz jest w szczegól-
ności możliwość przyznania nieuprawnionym pra-
cownikom prawa do nabycia akcji JSW SA na prefe-
rencyjnych warunkach lub rekompensaty w innej
formie. Jak słusznie zauważył pan poseł, problem do-
tyczy prawie połowy pracowników zatrudnionych
obecnie w JSW SA. Wybór konkretnego, najbardziej
korzystnego wariantu rozwiązań rekompensujących
winien zapaść po uprzednim dokładnym określeniu
liczby pracowników nieuprawnionych, którzy zosta-
ną objęci programem, oraz po dokładnym oszacowa-
niu kosztów każdego wariantu, a także spodziewa-
nego wpływu każdego wariantu na cenę emisyjną
określoną w ewentualnym procesie IPO.
4. Pracownicy KWK Budryk nie mają uprawnień do
akcji Jastrzębskiej Spółki Węglowej S.A., gdyż posiada-
ją uprawnienie do akcji Kompanii Węglowej SA (jako
byli pracownicy Gliwickiej Spółki Węglowej SA).
5. Sytuacja prawna emerytów i rencistów jest jed-
noznaczna. Prawo do nieodpłatnego nabycia akcji
529
JSW SA przysługuje im, jeśli spełniają warunki okre-
ślone w ustawie o komercjalizacji i prywatyzacji.
6. Jak wskazano wyżej, sytuacja pracowników
uprawnionych do akcji w przypadku prywatyzacji Ja-
strzębskiej Spółki Węglowej SA jest klarowna i przej-
rzysta. Ministerstwo Skarbu Państwa i Ministerstwo
Gospodarki nie widzi potrzeby zmian legislacyjnych,
w wyniku których pracownicy spółek wchodzących
w skład grupy kapitałowej Jastrzębskiej Spółki Wę-
glowej SA nabędą akcje w prywatyzowanej spółce.
Przywoływana przez pana posła ustawa z dnia 7 wrze-
śnia 2007 r. o zasadach nabywania od Skarbu Pań-
stwa akcji w procesie konsolidacji spółek sektora
elektroenergetycznego powstała w wyniku przyjęte-
go przez rząd „Programu dla elektroenergetyki”, któ-
ry zakładał konsolidację 23 spółek sektora elektro-
energetycznego. Skala podejmowanych wówczas dzia-
łań konsolidacyjnych była nieproporcjonalnie więk-
sza od działań podejmowanych przez Jastrzębską
Spółkę Węglową SA.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia oraz informacje zostaną uznane przez Pana
Marszałka za satysfakcjonujące.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła
Bartłomieja Dorywalskiego
w sprawie przyjętych zasad przeprowadzania
konkursu w ramach Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka” (16392)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posła na Sejm RP pana Bartłomieja Do-
rywalskiego z Klubu Parlamentarnego Prawo i Spra-
wiedliwość z dnia 10 czerwca br. w sprawie przyję-
tych zasad przeprowadzania konkursu w ramach
Programu Operacyjnego „Innowacyjna gospodar-
ka” poniżej przedstawiam informacje stanowiące
uzupełnienie mojej odpowiedzi na interpelację pana
posła z dnia 30 czerwca br., znak: DKI-III-0700-10-
-JC, Nk 87500/10, w zakresie procesu pozyskiwania
dotacji na B+R oraz ich wdrożenia w innych pań-
stwach członkowskich UE.
Unia Europejska wspiera przedsiębiorców w za-
kresie prowadzenia i wdrażania wyników prac B+R
poprzez udostępnienie instrumentów zachęcających
do podejmowania działalności badawczo-rozwojowej
na poziomie ponadnarodowym (np. programy ramo-
we badań i rozwoju), współpracy między przedsię-
biorstwami a organizacjami ds. badań i technologii
(np. program EraSME – ukierunkowany na przed-
siębiorstwa, które badania nabywają poza przed-
530
siębiorstwem) czy do prowadzenia prac B+R w part-
nerstwach (np. Eurostars – wymagany udział co
najmniej dwóch podmiotów z różnych krajów, a li-
derem powinna być firma z sektora MSP).
Przykładem instrumentów wspierania prac B+R
w innych krajach członkowskich jest kredyt podatko-
wy stosowany w Wielkiej Brytanii, w ramach które-
go przedsiębiorstwa mogą odliczyć cały koszt więk-
szości prac badawczo-rozwojowych od dochodu. W Ir-
landii natomiast dofinansowanie działalności badaw-
czo-rozwojowej w przedsiębiorstwach jest rozszerzo-
ne również o pomoc doradczą i szkoleniową, aby
zachęcić firmy w inwestowanie w zasoby ludzkie
i wyposażenie techniczne. Na pomoc państwa mogą
liczyć projekty innowacyjne o dużym stopniu ryzyka,
a pod uwagę brany jest przede wszystkim zakres
zwiększenia możliwości firmy w zakresie prac ba-
dawczo-rozwojowych1).
W załączeniu przekazuję również zestawienia
otrzymane ze Stałego Przedstawicielstwa RP przy
UE w Brukseli przedstawiające podział środków
przeznaczanych w ramach Unii Europejskiej na in-
nowacyjne działania, w tym na B+R, przedsiębior-
czość, ICT oraz kapitał ludzki2).
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie zapewnienia opieki pielęgniarskiej
w domach pomocy społecznej (16394)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 20 lipca 2010 r., znak: MZ-ZP-Z-070-
-18259-2/BW/10, zawierającego prośbę o przedłużenie
terminu udzielenia odpowiedzi na interpelację pani
poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej, otrzymaną przy
piśmie z dnia 21 czerwca 2010 r., znak: SPS-023-
-16394/10, w sprawie zapewnienia opieki pielęgniar-
skiej w domach pomocy społecznej, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji w przedmiotowej
sprawie.
Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych zostały
określone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
1)
Raport końcowy „Wpływ dofinansowania prac B+R na po-
ziom wdrażania ich wyników w MSP” Ecorys Research and Con-
sulting, 2010 r.
2)
Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), aktach wykonaw-
czych do ww. ustawy oraz zarządzeniach prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia, dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych ro-
dzajach i zakresach.
Warunki realizacji świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej zostały określone
w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140,
poz. 1147, ze zm.). Zgodnie z ww. rozporządzeniem
świadczeniobiorca w zależności od stanu zdrowia
może mieć udzielane świadczenia gwarantowane re-
alizowane w warunkach stacjonarnych i domowych.
Kryterium kwalifikującym do objęcia świadczenio-
biorcy opieką długoterminową jest stan zdrowia pa-
cjenta. Stan zdrowia pacjenta determinuje zapotrze-
bowanie na usługi o charakterze leczniczym (konty-
nuacja leczenia farmakologicznego i dietetycznego),
rehabilitacyjnym oraz pielęgnacyjno-opiekuńczym.
Do oceny zapotrzebowania na opiekę wykorzystuje
się m.in. skalę opartą na skali Barthel. Skala ta wy-
korzystywana jest także na potrzeby Narodowego
Funduszu Zdrowia do określania poziomu finanso-
wania gwarantowanych świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej.
Informuję, że Ministerstwo Zdrowia podjęło dzia-
łania mające na celu poprawę dostępności do gwa-
rantowanych świadczeń pielęgnacyjno-opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej. W tym celu doko-
nano nowelizacji rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej.
Zmiany dotyczyły m.in. wykreślenia z przepisu § 9
ust. 2 konieczności realizacji, przez okres powyżej
14 dni, co najmniej jednego ze świadczeń pielęgniar-
skich wymienionych w § 9 ust. 2 pkt 1–7 tego rozpo-
rządzenia, np. pielęgnacji przetoki czy wykonywania
opatrunków. Ponadto określono, iż pielęgniarka może
jednoczasowo opiekować się nie więcej niż 6 świad-
czeniobiorcami przebywającymi pod różnymi adre-
sami i nie więcej niż 12 świadczeniobiorcami przeby-
wającymi pod tym samym adresem zamieszkania
(np. w domu pomocy społecznej).
Wprowadzone zmiany powodują, że zarówno
w opiece stacjonarnej, jak i domowej świadczenia
gwarantowane z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej
będą udzielane świadczeniobiorcy, który w ocenie
skalą opartą na skali Barthel otrzymał 40 punktów
lub mniej.
Sposób finansowania pielęgniarskiej opieki dłu-
goterminowej domowej jako produktu kontraktowa-
nego przez NFZ określają: zarządzenie nr 84/2009/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
11 grudnia 2009 r. w sprawie określenia warunków

zawierania i realizacji umów w rodzaju świadczenia
pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długo-
terminowej oraz zarządzenie nr 93/2009/DSOZ pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 30 grud-
nia 2009 r. zmieniające zarządzenie w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze
w ramach opieki długoterminowej. Świadczenia pie-
lęgniarskiej opieki długoterminowej domowej, reali-
zowane na rzecz świadczeniobiorców od dnia 1 mar-
ca 2010 r., zostały zabezpieczone przez oddziały wo-
jewódzkie funduszu poprzez aneksowanie umów
wieloletnich oraz dodatkowo poprzez przeprowadze-
nie konkursów ofert na ten zakres świadczeń.
Podkreślam, że na terenach, gdzie nie są zabez-
pieczone świadczenia przez pielęgniarską opiekę dłu-
goterminową domową, opiekę nad pacjentami będzie
sprawowała pielęgniarka POZ – kapitacyjna metoda
finansowania, do której pacjent jest zadeklarowany.
Fundusz wyodrębnił w kapitacyjnej metodzie finan-
sowania świadczeń pielęgniarki POZ, świadczenio-
biorców będących mieszkańcami domów pomocy spo-
łecznej i 3,5-krotnie podwyższył wartość stawki ka-
pitacyjnej, przeznaczonej na finansowanie świadczeń
pielęgniarki POZ udzielanych na podstawie deklara-
cji złożonej przez osoby z tej grupy. Natomiast w prze-
pisach zarządzenia prezesa NFZ uwzględniono prze-
pis w § 13 ust. 2 pkt 12, który określa, iż w przypad-
ku, gdy termin pierwszej wizyty pielęgniarskiej jest
rozbieżny z terminem rozpoczęcia realizacji zabiegów
określonych na skierowaniu lekarza ubezpieczenia
zdrowotnego, np. iniekcje, zmiany opatrunków, wów-
czas pielęgniarka opieki długoterminowej domowej
informuje świadczeniobiorcę o konieczności zgłoszenia
się do pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej
w celu realizacji zleceń lekarskich. Również przepisy
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia
2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu podstawowej opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 139,
poz. 1139, z poźn. zm.) w załączniku nr 2 w części I
pkt 3 stanowią o realizacji świadczeń przez pielęgniar-
ki podstawowej opieki zdrowotnej w domu świadcze-
niobiorcy, które są udzielane wyłącznie w miejscu za-
mieszkania świadczeniobiorcy, w tym również w domu
pomocy społecznej, zgodnie z ustalonym dla świadcze-
niobiorcy indywidualnym planem opieki.
Informuję, że w związku z wejściem w życie roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia
2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140,
poz. 1147, ze zm.) obszar zagadnień związany z finan-
sowaniem i kontraktowaniem świadczeń zdrowot-
nych z powyższego zakresu był szeroko analizowany
i omawiany z przedstawicielami Narodowego Fundu-
szu Zdrowia, z przedstawicielami pielęgniarskich
organizacji zawodowych. W dniu 27 stycznia 2010 r.
odbyło się w Ministerstwie Zdrowia spotkanie
z udziałem przedstawicieli Narodowego Funduszu
Zdrowia.
531
W wyniku podjętej dyskusji ustalono, że celem po-
prawy finansowania świadczeń pielęgniarskiej opieki
długoterminowej domowej, realizowanej dla pacjen-
tów przebywających pod tym samym adresem zamie-
szania, Narodowy Fundusz Zdrowia po zakończeniu
konkursów ofert na świadczenia w zakresie pielę-
gniarskiej opieki długoterminowej domowej zobowią-
zuje się do niezwłocznej zmiany zarządzenia prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia w zakresie zmiany
wskaźnika z 0,4 na 0,5 dla pacjentów zamieszkujących
pod jednym adresem zamieszkania i aneksowania
umów w zakresie wprowadzenia wskaźnika 0,5. Z in-
formacji uzyskanych z Narodowego Funduszu Zdro-
wia – pismo z dnia 14 czerwca 2010 r., znak: NFZ/CF/
DSOZ/2010/073/0315/W/11861/MOS – wynika, że pro-
pozycja zmiany wskaźnika z 0,4 na 0,5 zostanie ewen-
tualnie wzięta pod uwagę w trakcie trwających prac
nad projektem zarządzenia w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów w rodzaju świad-
czenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki
długoterminowej na 2011 r.
Podkreślam, że Narodowy Funduszu Zdrowia na
bieżąco monitoruje sytuację w zakresie zabezpiecze-
nia świadczeń w pielęgniarskiej opiece długotermi-
nowej domowej. Z analizy danych przekazanych przez
oddziały wojewódzkie funduszu wynika, iż od stycz-
nia do lutego 2010 r. liczba pacjentów objętych opieką
zarówno przez pielęgniarkę POZ – zadaniowa meto-
da finansowania (0–40 pkt opartej na skali Barthel),
jak i w pielęgniarskiej opiece długoterminowej domo-
wej łącznie wynosiła 27 963, natomiast w marcu 2010 r.
objętych pielęgniarską opieką długoterminową do-
mową było 31 741 (wg stanu ma dzień 30 kwietnia
2010 r.), w kwietniu 2010 r. objętych pielęgniarską
opieką długoterminową domową było 34 348 (wg sta-
nu ma dzień 30 maja 2010 r.), w maju 2010 r. objętych
pielęgniarską opieką długoterminową domową było
35 390 (wg stanu ma dzień 30 czerwca 2010 r.), a więc
o 7427 więcej pacjentów w stosunku do stycznia
i lutego 2010 r.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia we współpracy
z Ministerstwem Pracy i Polityki Społecznej podjęło
działania mające na celu ustalenie rzeczywistej licz-
by pensjonariuszy domów pomocy społecznej wyma-
gających udzielania świadczeń pielęgnacyjnych i opie-
kuńczych realizowanych w ramach opieki długoter-
minowej oraz ustalenie, w jakim stopniu są zabezpie-
czone świadczenia opieki zdrowotnej udzielane przez
lekarza i pielęgniarkę podstawowej opieki zdrowot-
nej. Dane pozyskane od ministra pracy i polityki spo-
łecznej oraz z Narodowego Funduszu Zdrowia będą
stanowiły punkt wyjścia do dalszej dyskusji meryto-
rycznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
532
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie barier rozwoju przedsiębiorczości
(16424)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Zbigniewa Kozaka oraz grupy po-
słów w sprawie barier dla rozwoju przedsiębiorczości,
przekazaną do prezesa Rady Ministrów przy piśmie
nr SPS-023-16400/10 z dnia 21 czerwca 2010 r., do-
tyczącą wprowadzenia zmian przepisów prawnych
w zakresie obowiązku uiszczania składki na ubezpie-
czenie zdrowotne w sytuacji, gdy podatnik nie osiąga
dochodu, uprzejmie informuję:
Obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego osób pro-
wadzących działalność pozarolniczą lub osób z nimi
współpracujących wynika z art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.).
Przepis ten jednocześnie z tego obowiązku wyłącza
osoby, które zawiesiły wykonywanie działalności go-
spodarczej na podstawie przepisów o swobodzie dzia-
łalności gospodarczej. Do ubezpieczenia zdrowotnego
tych osób zgodnie z art. 69 ust. 1a ww. ustawy stosu-
je się odpowiednio przepisy o dobrowolnym ubezpie-
czeniu zdrowotnym zawarte w art. 68 tejże ustawy.
Ministerstwo Zdrowia obecnie nie prowadzi żad-
nych prac legislacyjnych nad zmianą przepisów usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych w ww. zakresie.
Jednocześnie należy zauważyć, że w przypadku
osób prowadzących pozarolniczą działalność gospo-
darczą w sposób odmienny od pozostałych grup ubez-
pieczonych określono podstawę wymiaru składki na
ubezpieczenie zdrowotne. O ile dla większości grup
ubezpieczonych jest to przychód, to w przypadku
przedsiębiorców zgodnie z art. 81 ust. 2 ww. ustawy
podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdro-
wotne stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jed-
nak niż 75% przeciętnego miesięcznego wynagrodze-
nia w sektorze przedsiębiorstw w IV kwartale roku
poprzedniego, włącznie z wypłatami z zysku ogłasza-
nego przez prezesa Głównego Urzędu Statystycznego
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
„Monitor Polski”.
Ponadto zgodnie z art. 95 ust. 1 pkt 1 ww. usta-
wy składka na ubezpieczenie zdrowotne podlega
odliczeniu:
— od podatku dochodowego od osób fizycznych na
zasadach określonych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych,
— od ryczałtu od przychodów ewidencjonowa-
nych, karty podatkowej oraz zryczałtowanego podat-
ku dochodowego od przychodów osób duchownych,
na zasadach określonych w ustawie z dnia 20 listo-
pada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym
od niektórych przychodów osiąganych przez osoby
fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930, z późn. zm.).
Natomiast na podstawie art. 27b ust. 1 i 2 ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek
dochodowy ulega obniżeniu o kwotę składki na ubez-
pieczenie zdrowotne, o której mowa w ustawie, o kwo-
tę nie większą niż 7,75% podstawy wymiaru tej
składki. Tak więc ponieważ składka na ubezpiecze-
nie zdrowotne zgodnie z art. 79 ustawy wynosi 9%
podstawy wymiaru, to zauważyć należy, że ubezpie-
czony bezpośrednio finansuje tylko 14% wysokości
składki, a pozostałe 86% wysokości składki jest fi-
nansowane przez budżet państwa w wyniku mecha-
nizmu stanowiącego, od strony finansowej, formę
ulgi podatkowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Latosa
oraz grupy posłów
w sprawie sposobu zakontraktowania
niektórych procedur dermatologicznych,
który uniemożliwia podjęcie skutecznej terapii
(16463)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Tomasza Latosa, posła na Sejm RP,
z dnia 11 czerwca 2010 r., przesłaną przy piśmie pani
Ewy Kierzkowskiej, wicemarszałka Sejmu, z dnia
21 czerwca 2010 r. (znak: SPS-023-16463/10), w spra-
wie sposobu kontraktowania niektórych procedur
dermatologicznych, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych zostały okre-
ślone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, ze zm.), aktach wykonawczych do ww.
ustawy oraz zarządzeniach prezesa NFZ dotyczących
postępowań w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodza-
jach zakresach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów

świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowadzanie
konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto, zgodnie
z art. 146 ust. 1 ww. ustawy, prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia określa przedmiot postępowania w spra-
wie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki wy-
magane od świadczeniodawców.
Odnosząc się do zawartej w treści interpelacji kwe-
stii dotyczącej sposobu kontraktowania niektórych
procedur dermatologicznych, uprzejmie informuję
Pana Marszałka, iż Ministerstwo Zdrowia zwróciło
się do Narodowego Funduszu Zdrowia o zajęcie stano-
wiska w przedmiotowej sprawie. Niezwłocznie po uzy-
skaniu informacji z Narodowego Funduszu Zdrowia
w przedmiotowym zakresie odpowiedź na interpelację
pana posła Tomasza Latosa zostanie uzupełniona
o wyjaśnienia płatnika świadczeń.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Latosa
oraz grupy posłów
w sprawie sposobu zakontraktowania
niektórych procedur dermatologicznych,
który uniemożliwia podjęcie skutecznej terapii
(16463)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma ministra zdrowia z dnia 3 sierpnia 2010 r. sta-
nowiącego odpowiedź na interpelację pana posła To-
masza Latosa z dnia 11 czerwca 2010 r. przesłaną
przy piśmie wicemarszałka Sejmu pani Ewy Kierz-
kowskiej z dnia 21 czerwca 2010 r. (znak: SPS-023-
-16463/10) w sprawie sposobu kontraktowania nie-
których procedur dermatologicznych, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie uzupełniających informacji.
Odnosząc się do kwestii poruszonych w treści in-
terpelacji, uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż
Ministerstwo Zdrowia zwróciło się do Narodowego
Funduszu Zdrowia o zajęcie stanowiska w przedmio-
towej sprawie. Zgodnie z wyjaśnieniami płatnika
świadczeń zarządzeniem nr 32/2010/DSOZ prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 1 lipca 2010 r.
w sprawie określania warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne, wprowadzo-
no możliwość rozliczania jednostek chorobowych
M30–M35 oraz C84 według międzynarodowej kla-
533
syfikacji chorób i problemów zdrowotnych ICD-10
w zakresie świadczeń: dermatologia i wenerologia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Kazimierza Michała Ujazdowskiego
w sprawie założeń do projektów
ustaw dotyczących reformy systemu
emerytalnego i terminu, w którym
przedstawione zostaną Sejmowi (16466)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poselską posła Kazimierza Ujazdowskie-
go w sprawie założeń do projektów ustaw dotyczą-
cych reformy systemu emerytalnego nadesłaną przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 21 czerwca 2010 r.
(znak: SPS-023-16466/10), pragnę uprzejmie poin-
formować, że zarówno minister obrony narodowej jak
i minister spraw wewnętrznych i administracji uzna-
li za istotne rozpoczęcie prac nad problemem objęcia
powszechnym systemem emerytalnym również żoł-
nierzy zawodowych i funkcjonariuszy innych służb
mundurowych, takich jak funkcjonariusze Policji,
Straży Więziennej, Straży Granicznej, Państwowej
Straży Pożarnej.
Jednocześnie ministrowie ci wskazali, że obecnie
nie są prowadzone żadne prace mające na celu ode-
branie dotychczasowych przywilejów emerytalnych
żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy służb mun-
durowych
Ponadto pragnę poinformować, że prezes Rady
Ministrów wystosował list do funkcjonariuszy służb
mundurowych, w którym zapewnił, że z uwagi na
obowiązującą polskim porządku prawnym zasadę
praw nabytych warunki przechodzenia na emerytu-
rę funkcjonariuszy obecnie zatrudnionych nie ulegną
zmianie. Ewentualna reforma systemu emerytalnego
funkcjonariusz dotyczyć będzie natomiast osób, któ-
re w przyszłości podejmą pracę w tzw. służbach mun-
durowych.
Jednocześnie informuję, że szczegółowy plan prac
legislacyjnych Rady Ministrów jest przyjmowany przez
rząd i dostępny na stronach internetowych BIP Kan-
celarii Prezesa Rady Ministrów: www.kprm.gov.pl.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
534
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie nieprawidłowości w zapewnieniu
dostępu do świadczeń zdrowotnych
pensjonariuszom domów pomocy społecznej
(16469)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Kazimierza Moskala z dnia
9 czerwca 2010 r., przesłaną przy piśmie wicemar-
szałka Sejmu z dnia 21 czerwca 2010 r. (SPS-023-
-16469/10) do ministra pracy i polityki społecznej
i przekazaną ministrowi zdrowia pismem z dnia
30 czerwca 2010 r., znak: DP-II-0700-428-AWa/10,
a dotyczącą nieprawidłowości w zapewnieniu dostępu
do świadczeń zdrowotnych pensjonariuszom domów
pomocy społecznej, uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych wyjaśnień.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zostały uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz w aktach wykonaw-
czych do ww. ustawy.
W świetle przepisów ww. ustawy osoby przebywa-
jące w domach pomocy społecznej mogą korzystać
z kontraktowanych przez Narodowy Fundusz Zdro-
wia świadczeń opieki zdrowotnej, w tym wskazanych
w interpelacji pana posła świadczeń udzielanych
przez pielęgniarkę i świadczeń rehabilitacyjnych, na
zasadach ogólnych dotyczących wszystkich świadcze-
niobiorców. Uzasadnieniem obecnego stanu prawne-
go jest fakt, iż dom pomocy społecznej dla swoich
mieszkańców jest szczególnym, ale jednak miejscem
zamieszkania, zatem pensjonariuszom domów pomo-
cy społecznej przysługuje takie samo prawo do
wszystkich świadczeń zdrowotnych, jak pozostałym
świadczeniobiorcom. Należy zaznaczyć, że świadcze-
niobiorcy, w tym przypadku osoby przebywające
w domach pomocy społecznej, nie ponoszą kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej, które są przedmiotem
umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia. Dom po-
mocy społecznej może pokrywać koszty niezbędnych
świadczeń pielęgnacyjnych wykraczających poza fi-
nansowanie ze środków publicznych, zgodnie z art. 58
ust. 4 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, ze zm.).
Ponoszenie takich wydatków jest uprawnieniem
domu pomocy społecznej, z którego może on skorzy-
stać, biorąc pod uwagę potrzeby konkretnego miesz-
kańca, a także własne możliwości finansowe.
W odniesieniu do przytoczonych w interpelacji
pana posła informacji na temat wyników kontroli
dostępności do świadczeń opieki zdrowotnej w do-
mach pomocy społecznej przeprowadzonej przez Naj-
wyższą Izbę Kontroli, wskazujących na potrzebę
przyjęcia takich rozwiązań prawnych i organizacyj-
nych, aby świadczenia zdrowotne wykonywane przez
pielęgniarki i rehabilitantów zatrudnionych w do-
mach pomocy społecznej mogły być finansowane
przez Narodowy Fundusz Zdrowia, uprzejmie infor-
muję, że zgodnie z art. 132 ust. 1 ww. ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych podstawą udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych przez fundusz jest umowa o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej zawarta pomiędzy świadcze-
niodawcą a dyrektorem oddziału wojewódzkiego fun-
duszu. Ponieważ dom pomocy społecznej nie jest
świadczeniodawcą w rozumieniu przepisów ww. usta-
wy, nie może tym samym zawrzeć umowy z fundu-
szem, nie powinien też przejmować zadań zakładu
opieki zdrowotnej polegających na udzielaniu świad-
czeń opieki zdrowotnej. Z punktu widzenia systemu
ochrony zdrowia domy pomocy społecznej są tożsame
z domami rodzinnymi i przebywające w nich osoby
przewlekle chore, wymagające wzmożonej opieki i pie-
lęgnacji, mają możliwość korzystania ze świadczeń
zdrowotnych na tych samych zasadach, co osoby
o identycznym stanie zdrowia i identycznych potrze-
bach zdrowotnych przebywające w domu rodzinnym.
Pracownicy domów pomocy społecznej, współuczest-
nicząc w procesie pielęgnacji, realizują te same zada-
nia, co w domu rodzinnym bliscy chorego. Dom po-
mocy społecznej ma również obowiązek umożliwienia
i zorganizowania mieszkańcom pomocy w korzysta-
niu ze świadczeń zdrowotnych. Pomoc w korzystaniu
ze świadczeń zdrowotnych oznacza m.in. dowiezienie
pensjonariusza domu pomocy społecznej do lekarza
podstawowej opieki zdrowotnej czy lekarza specjali-
sty, czy też pomoc w ewentualnym umieszczeniu da-
nej osoby w zakładzie opiekuńczym, czyli zakładzie
przeznaczonym dla osób wymagających całodobo-
wych świadczeń pielęgnacyjnych, jeżeli spełnione są
kryteria kwalifikacji do tego typu zakładu.
W związku z sygnalizowanymi problemami z za-
pewnieniem mieszkańcom domów pomocy społecznej
świadczeń opieki zdrowotnej adekwatnych do ich po-
trzeb pragnę zwrócić uwagę na zapewnioną w obec-
nym stanie prawnym możliwość zlokalizowania
w domach pomocy społecznej jednostki organizacyj-
nej wydzielonej ze struktury zakładu opieki zdrowot-
nej w celu udzielania świadczeń zdrowotnych miesz-
kańcom placówki (art. 2 ust. 2a ustawy z dnia 30 sierp-
nia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, Dz. U.
z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.). Rozwiązanie to
umożliwia skorzystanie z pomocy lekarskiej czy pie-
lęgniarskiej na miejscu, bez konieczności dowożenia
pacjenta do zakładu opieki zdrowotnej.
Ministerstwo Zdrowia podjęło również działania
na rzecz poprawy dostępności do gwarantowanych
świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach
opieki długoterminowej realizowanych w warunkach
domowych (w tym w domach pomocy społecznej)
przez pielęgniarską opiekę długoterminową domową.

W tym celu dokonano nowelizacji rozporządzenia mi-
nistra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej. Zmiany w warunkach realizacji świad-
czeń w pielęgniarskiej opiece długoterminowej domo-
wej dotyczyły m.in. wykreślenia z przepisu § 9 ust. 2
konieczności realizacji, przez okres powyżej 14 dni,
co najmniej jednego ze świadczeń pielęgniarskich wy-
mienionych w § 9 ust. 2 pkt 1–7 tego rozporządzenia,
np. pielęgnacji przetoki czy wykonywania opatrun-
ków, celem objęcia pielęgniarską opieką długotermi-
nową domową większej liczby świadczeniobiorców.
Ponadto określono, iż pielęgniarka może jednoczaso-
wo opiekować się nie więcej niż 6 świadczeniobiorca-
mi przebywającymi pod różnymi adresami i nie wię-
cej niż 12 świadczeniobiorcami przebywającymi pod
tym samym adresem zamieszkania (np. w domu po-
mocy społecznej).
Pielęgniarska opieka długoterminowa domowa –
w kształcie określonym przepisami rozporządzenia
zmieniającego, tj. rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 16 grudnia 2009 r. zmieniającego rozporządze-
nie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach
opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 217, poz. 1688) –
jest udzielana od dnia 1 marca 2010 r. Ww. świadcze-
nia zostały zabezpieczone przez oddziały wojewódz-
kie funduszu poprzez aneksowanie umów wielolet-
nich oraz dodatkowo poprzez przeprowadzenie kon-
kursu ofert na ten zakres świadczeń. Świadczenio-
dawcy będący realizatorami ww. umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej zapewniają dostępność
do świadczeń pielęgniarskich od poniedziałku do
piątku, w godzinach od 8 do 20, a w medycznie uza-
sadnionych przypadkach również w soboty, niedziele
i dni ustawowo wolne od pracy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że minister
zdrowia we współpracy z ministrem pracy i polityki
społecznej podjął działania mające na celu ustalenie
rzeczywistej liczby pensjonariuszy domów pomocy
społecznej wymagających udzielania świadczeń pie-
lęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długo-
terminowej oraz ustalenie, w jakim stopniu są zabez-
pieczone świadczenia zdrowotne udzielane przez le-
karza POZ i pielęgniarkę POZ. Pozyskane dane będą
stanowiły punkt wyjścia do dalszej dyskusji meryto-
rycznej w tej sprawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
535
Odpowiedź
ministra spraw wewnętrznych i administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Polaczka
w sprawie wyjaśnienia niektórych aspektów
i uwarunkowań związanych
z katastrofą lotniczą pod Smoleńskiem
dotyczących 36. Specjalnego Pułku
Lotnictwa Transportowego (16511)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 23 czerwca 2010 r. (sygn. SPS-023-
-16511/10), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jerzego Polaczka z dnia 15 czerwca 2010 r.
w sprawie wyjaśnienia niektórych aspektów i uwa-
runkowań związanych z katastrofą lotniczą pod
Smoleńskiem dotyczących 36. Specjalnego Pułku
Lotnictwa Transportowego, z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż kwestie po-
ruszone w ww. interpelacji są przedmiotem badania
obecnie prowadzonego przez Komisję Badania Wy-
padków Lotniczych Lotnictwa Państwowego równo-
legle z badaniami MAK. Badania KBWL LP obejmą
m.in. weryfikację ustaleń MAK i wraz z ostatecznie
sformułowanymi wnioskami zostaną w odpowiednim
terminie zaprezentowane.
W związku z powyższym, z uwagi na stopień
szczegółowości pytań zawartych w wystąpieniu pana
posła, na obecnym etapie prac ww. komisji nie jest
możliwe udzielenie na nie odpowiedzi.
Wszystkie istotne kwestie mające związek z oko-
licznościami katastrofy samolotu TU-154 M o nume-
rze 101 w dniu 10 kwietnia 2010 r. niedaleko wojsko-
wego lotniska w Smoleńsku zostaną umieszczone
w raporcie końcowym, który będzie zawierał również
analizy i wypracowane w toku prac badawczych za-
lecenia profilaktyczne. Niezwłocznie po zakończeniu
i przyjęciu raportu końcowego zostanie on upublicz-
niony zgodnie z wcześniejszymi deklaracjami w tym
względzie.
Z uwagi na fakt, iż powierzone ekspertom KBWL
LP zadanie polega na przeprowadzeniu szerokiej i wni-
kliwej analizy wszystkich zbieranych informacji,
w szczególności okoliczności katastrofy, należy po-
czekać na efekty ich działań, mając przy tym na
względzie, iż wszelkie naciski, w tym również ocze-
kiwanie szybkiego zakończenia prac, nie wpływają
pozytywnie na proces badawczy. Ponadto ich roztrzą-
sanie na innych forach mogłoby wprowadzić tylko
niepotrzebny zamęt i zakłócić prace komisji.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż zgodnie z § 10
rozporządzenia ministra obrony narodowej z dnia
26 maja 2004 r. w sprawie organizacji oraz zasad
funkcjonowania Komisji Badania Wypadków Lotni-
czych Lotnictwa Państwowego (Dz. U. Nr 138, poz. 1464,
z późn. zm.) działalność komisji w czasie badania wy-
536
padku lub poważnego incydentu lotniczego ma cha-
rakter niejawny. Decyzję w przedmiocie udzielania
informacji o przebiegu i rezultatach badań prowadzo-
nych przez komisję podejmuje prezes Rady Ministrów
(vide: art. 14a ww. rozporządzenia).
Z wyrazami szacunku
Minister
Jerzy Miller
Warszawa, dnia 6 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra spraw wewnętrznych i administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Polaczka
w sprawie wyjaśnienia niektórych aspektów
i uwarunkowań związanych
z katastrofą lotniczą pod Smoleńskiem
dotyczących sposobu realizacji transportu
prezydenta RP przez rządowe służby (16514)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 23 czerwca 2010 r. (sygn. SPS-023-
-16514/10) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jerzego Polaczka w sprawie wyjaśnienia
niektórych aspektów i uwarunkowań związanych
z katastrofą lotniczą pod Smoleńskiem dotyczących
sposobu realizacji transportu prezydenta RP przez
rządowe służby, z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów, uprzejmie informuję, iż kwestie poruszone
w ww. interpelacji są przedmiotem badania obecnie
prowadzonego przez Komisję Badania Wypadków
Lotniczych Lotnictwa Państwowego.
W związku z powyższym, z uwagi na stopień
szczegółowości pytań zawartych w wystąpieniu pana
posła, na obecnym etapie prac ww. komisji nie jest
możliwe udzielenie na nie odpowiedzi.
Wszystkie istotne kwestie mające związek z oko-
licznościami katastrofy samolotu TU-154M o nume-
rze 101 w dniu 10 kwietnia 2010 r. niedaleko wojsko-
wego lotniska w Smoleńsku zostaną umieszczone
w raporcie końcowym, który będzie zawierał również
analizy i wypracowane w toku prac badawczych za-
lecenia profilaktyczne. Niezwłocznie po zakończeniu
i przyjęciu raportu końcowego zostanie on upublicz-
niony zgodnie z wcześniejszymi deklaracjami w tym
względzie.
Z uwagi na fakt, iż powierzone ekspertom KBWL
LP zadanie polega na przeprowadzeniu szerokiej
i wnikliwej analizy wszystkich zbieranych informa-
cji, w szczególności okoliczności katastrofy, należy
poczekać na efekty ich działań, mając przy tym na
względzie, iż wszelkie naciski, w tym również ocze-
kiwanie szybkiego zakończenia prac, nie wpływają
pozytywnie na proces badawczy. Ponadto ich roztrzą-
sanie na innych forach mogłoby wprowadzić tylko
niepotrzebny zamęt i zakłócić prace komisji.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż zgodnie z §10
rozporządzenia ministra obrony narodowej z dnia
26 maja 2004 r. w sprawie organizacji oraz zasad
funkcjonowania Komisji Badania Wypadków Lotni-
czych Lotnictwa Państwowego (Dz. U. Nr 138,
poz. 1464, z późn. zm.) działalność komisji w czasie
badania wypadku lub poważnego incydentu lotnicze-
go ma charakter niejawny. Decyzję w przedmiocie
udzielania informacji o przebiegu i rezultatach badań
prowadzonych przez komisję podejmuje prezes Rady
Ministrów (vide: art. 14a ww. rozporządzenia).
Z wyrazami szacunku
Minister
Jerzy Miller
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra spraw wewnętrznych i administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Polaczka
w sprawie wyjaśnienia niektórych aspektów
i uwarunkowań związanych
z katastrofą lotniczą pod Smoleńskiem
dotyczących powołania polskiej komisji
badania wypadków lotniczych (16525)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 23 czerwca 2010 r. (sygn. SPS-023-16525/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jerzego Polaczka z dnia 17 czerwca 2010 r.
w sprawie wyjaśnienia niektórych aspektów i uwarun-
kowań związanych z katastrofą lotniczą pod Smoleń-
skiem dotyczących powołania polskiej komisji badania
wypadków lotniczych, z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, w porozumieniu z ministrem obrony naro-
dowej oraz Rządowym Centrum Legislacji, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie należy zwrócić uwagę na różnicę po-
między powoływaniem Komisji Badania Wypadków
Lotniczych Lotnictwa Państwowego a powoływa-
niem i odwoływaniem jej przewodniczącego oraz
członków.
Ustawodawca w art. 140 ust. 1 ustawy z dnia
3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze (t.j. Dz. U. z 2006 r.
Nr 100, poz. 696, z późn. zm.) przesądził, iż minister
obrony narodowej w porozumieniu z ministrem wła-
ściwym do spraw wewnętrznych powołuje KBWL LP.
Kwestia powołania przewodniczącego i członków ko-
misji została natomiast uregulowana w rozporządze-
niu ministra obrony narodowej z dnia 26 maja 2004 r.
w sprawie organizacji oraz zasad funkcjonowania Ko-
misji Badania Wypadków Lotniczych Lotnictwa Pań-
stwowego (Dz. U. Nr 138, poz. 1464, z późn. zm.),
zgodnie z delegacją ustawową zawartą w art. 140

ust. 4 ustawy Prawo lotnicze. Stosownie do § 2 ust. 2
ww. rozporządzenia, przewodniczącego i członków
komisji powołuje i odwołuje minister obrony narodo-
wej w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw wewnętrznych.
W drodze rozporządzenia ministra obrony naro-
dowej z dnia 27 kwietnia 2010 r. zmieniającego roz-
porządzenie w sprawie organizacji oraz zasad funk-
cjonowania Komisji Badania Wypadków Lotniczych
Lotnictwa Państwowego (Dz. U. Nr 69, poz. 442) zo-
stała wprowadzona zmiana trybu powoływania prze-
wodniczącego i członków ww. komisji w przypadku
zaistnienia konieczności zbadania przyczyn wypad-
ku z udziałem najważniejszych osób w państwie. Sto-
sownie do ust. 2a dodanego do § 2 ww. rozporządze-
nia, we wskazanych okolicznościach, powołanie prze-
wodniczącego i członków ww. komisji następuje
w uzgodnieniu z prezesem Rady Ministrów.
Warto zauważyć, że w przypadku badania przez
ww. komisję przyczyn wypadku lotniczego z udzia-
łem najważniejszych osób w państwie w znowelizo-
wanym akcie prawnym przewidziano bezpośrednią
podległość przewodniczącego komisji – prezesowi
Rady Ministrów. Poprawność takiego rozwiązania
potwierdza przepis art. 148 Konstytucji RP, zgodnie
z którym prezes Rady Ministrów kieruje pracami
Rady Ministrów oraz koordynuje i kontroluje pracę
jej członków.
Należy podkreślić, iż rozporządzenie ministra
obrony narodowej z dnia 27 kwietnia 2010 r. zmie-
niające rozporządzenie w sprawie organizacji (…)
wydane zostało w oparciu o właściwą podstawę praw-
ną i w granicach upoważnienia zawartego w art. 140
ust. 4 ustawy Prawo lotnicze, z którego wynika, iż
tryb powoływania i odwoływania członków KBWL
LP określa w drodze rozporządzenia minister obrony
narodowej w porozumieniu z ministrem właściwym
do spraw wewnętrznych. Wskazane rozporządzenie
zredagowane zostało zgodnie z „Zasadami techniki
prawodawczej” stanowiącymi załącznik do rozporzą-
dzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca
2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej”
(Dz. U. Nr 100, poz. 908). Zabezpieczona przy tym
została prawidłowość procesu legislacyjnego – w toku
prac nad nowelizacją ww. rozporządzenia spełnione
zostały bowiem wymagania określone w uchwale
Rady Ministrów Regulamin pracy Rady Ministrów
oraz ustawie z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu ak-
tów normatywnych i niektórych innych aktów praw-
nych (Dz. U. z 2010 r. Nr 17, poz. 95) − przez uzgod-
nienie z zainteresowanymi członkami Rady Mini-
strów i ogłoszenie w Dzienniku Ustaw. Ponadto treść
przedmiotowego rozporządzenia została uzgodniona
pod względem formalnoprawnym z Rządowym Cen-
trum Legislacji.
Z wyrazami szacunku
Minister
Jerzy Miller
Warszawa, dnia 7 września 2010 r.
537
Odpowiedź
ministra spraw wewnętrznych i administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Polaczka
w sprawie wyjaśnienia niektórych aspektów
i uwarunkowań związanych
z katastrofą lotniczą pod Smoleńskiem
dotyczących regulacji prawnych (16531)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 23 czerwca 2010 r. (sygn. SPS-023-
-16531/10) dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP
pana Jerzego Polaczka z dnia 18 czerwca 2010 r.
w sprawie wyjaśnienia niektórych aspektów i uwa-
runkowań związanych z katastrofą lotniczą pod
Smoleńskiem dotyczących regulacji prawnych, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, w porozumieniu
z ministrem obrony narodowej, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż strona ro-
syjska nie przekazała do chwili obecnej stronie pol-
skiej niektórych aktualnie obowiązujących aktów
normatywnych regulujących ruch lotniczy w Fede-
racji Rosyjskiej, jak również przepisów, które wła-
ściwe organy Federacji Rosyjskiej zastosowały
w odniesieniu do lotu polskiego samolotu Tu-154M
w dniu 10 kwietnia 2010 r. Strona rosyjska powołu-
je się przy tym na obowiązek uzyskania zgody od-
powiednich władz rosyjskich dla ujawnienia treści
przedmiotowych procedur.
Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż za-
równo Polska, jak i Federacja Rosyjska są stronami
Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym
podpisanej w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r. (Dz. U.
z 1959 r. Nr 35, poz. 212, z późn. zm.) i zobowiązane
są do jej stosowania.
Ponadto kwestie związane z ruchem wojskowych
statków powietrznych regulują postanowienia Poro-
zumienia między Ministerstwem Obrony Narodowej
Rzeczypospolitej Polskiej a Ministerstwem Obrony
Federacji Rosyjskiej w sprawie zasad wzajemnego ru-
chu lotniczego wojskowych statków powietrznych
Rzeczypospolitej Polskiej i Federacji Rosyjskiej w prze-
strzeni powietrznej obu państw, podpisane w Mo-
skwie dnia 14 grudnia 1993 r., będące porozumie-
niem technicznym do Porozumienia między Mini-
sterstwem Obrony Narodowej Rzeczypospolitej Pol-
skiej a Ministerstwem Obrony Federacji Rosyjskiej
o dwustronnej współpracy wojskowej, podpisanego
w dniu 7 lipca 1993 r. Należy przy tym zauważyć, iż
ww. porozumienie nie ma jednak rangi umowy mię-
dzynarodowej, a jego postanowienia powinny być wy-
konywane pomiędzy umawiającymi się stronami.
Z wyrazami szacunku
Minister
Jerzy Miller
Warszawa, dnia 7 września 2010 r.
538
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie modernizacji drogi wojewódzkiej
nr 671 przebiegającej przez centrum Tykocina
w kontekście zagrożeń dla zabytkowej
zabudowy miasta (16534)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 23.06.2010 r. (sygn.: SPS-023-16534/10)
przekazującego interpelację posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej pana Józefa Piotra Klima z dnia
14.06.2010 r., w sprawie modernizacji drogi woje-
wódzkiej nr 671 przebiegającej przez historyczne cen-
trum Tykocina oraz alternatywnej budowy obwodni-
cy wokół Tykocina, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące wyjaśnienia.
Teren części miasta Tykocina został wpisany do
rejestru zabytków pod numerem A-71, decyzją woje-
wódzkiego konserwatora zabytków w Białymstoku
z dnia 12 grudnia 1956 r. Zgodnie z przepisami usta-
wy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opie-
ce nad zabytkami ochronie podlegają bez względu na
stan zachowania zabytki nieruchome będące w szcze-
gólności układami urbanistycznymi w rozumieniu
art. 3 pkt 12 ww. ustawy, tj. przestrzennymi założe-
niami miejskimi, zawierającymi zespoły budowlane,
pojedyncze budynki i formy zaprojektowanej zieleni,
rozmieszczone w układzie historycznych podziałów
własnościowych i funkcjonalnych, w tym ulic lub sie-
ci dróg. Przedmiotem ochrony zatem jest historyczne
rozplanowanie, funkcja terenów, wielkość działek
budowlanych, a także gabaryty zabudowy oraz rela-
cje przestrzenne pomiędzy elementami zabudowy
i zagospodarowania terenu wraz z wyglądem ze-
wnętrznym budynków.
Sprawa budowy obwodnicy miasta Tykocina w związ-
ku z modernizacją drogi wojewódzkiej nr 671 na od-
cinku przejścia przez miasto Tykocin była wielokrot-
nie przedmiotem bezpośrednich rozmów i wymiany
korespondencji między podlaskim wojewódzkim kon-
serwatorem zabytków w Białymstoku a inwestorem,
władzami samorządowymi miasta i województwa
oraz stowarzyszeniami i organizacjami społecznymi
działającymi w Tykocinie, w celu przekonania ww.
organów administracji do budowy obwodnicy Tyko-
cina. Przebiegająca bowiem przez staromiejskie cen-
trum Tykocina droga wojewódzka nr 671, będąca
naturalnym skrótem od drogi S8 do granicy państwa
wraz z obiektami inżynierskimi, znajduje się aktual-
nie w złym stanie technicznym.
We wrześniu 2008 r. inwestor – Podlaski Zarząd
Dróg Wojewódzkich w Białymstoku wystąpił do za-
interesowanych instytucji o wstępne opinie odnośnie
do rozwiązań koncepcyjnych zawartych w dokumen-
tacji przebudowy i rozbudowy drogi wojewódzkiej nr
671 i przebudowy drogowych obiektów inżynierskich
na odcinku przejścia przez miasto Tykocin. Podlaski
wojewódzki konserwator zabytków wstępnie zaopi-
niował pozytywnie wariant proponujący budowę ob-
wodnicy miasta, gdyż spowodowałby to wyprowadze-
nie ruchu tranzytowego z historycznego centrum
Tykocina i zapobiegło degradacji barokowego układu
przestrzennego oraz licznych zabytków nierucho-
mych tego miasta.
W odpowiedzi na kolejne wnioski Podlaskiego Za-
rządu Dróg Wojewódzkich o zaopiniowanie koncepcji
drogowej odnośnie do przebudowy drogi nr 671 organ
ochrony zabytków stwierdził, iż istnieje możliwość
akceptacji konserwatorskiej dla modernizacji przed-
miotowej drogi wojewódzkiej polegającej na remoncie
stanu istniejącego. Podlaski wojewódzki konserwator
zabytków przedstawił nadto swoje wytyczne odno-
śnie do planowanego zamierzenia inwestycyjnego,
w których zalecił ograniczenie przebudowy drogi wo-
jewódzkiej do remontu stanu istniejącego z wykorzy-
staniem dotychczasowych nawierzchni, wykonaniem
chodników z małogabarytowej kostki kamiennej, re-
montu mostu na Motławce, a w przypadku realizacji
infrastruktury podziemnej przeprowadzenie wyprze-
dzających badań archeologicznych. Zaproponowane
przez podlaskiego wojewódzkiego konserwatora za-
bytków w Białymstoku uwagi do projektu przebudo-
wy były podyktowane stale pogarszającym się sta-
nem zabytków zlokalizowanych w bezpośrednim są-
siedztwie ww. drogi. Wykonanie nawierzchni jezdni
z kostki łupanej, pochodzącej z rozbiórki starej na-
wierzchni z zastosowaniem właściwej podbudowy
z matami antywibracyjnymi, pozwoliłoby ograniczyć
do minimum drgania stanowiące duże zagrożenia dla
zabytkowej zabudowy miasta.
W październiku 2009 r. Podlaski Zarząd Dróg Wo-
jewódzkich w Białymstoku zwrócił się do podlaskie-
go wojewódzkiego konserwatora zabytków z wnio-
skiem o wydanie opinii na podstawie przepisu art. 11d
ustawy z dnia 10.04.2003 r. o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie bu-
dowy dróg publicznych (Dz. U. nr 80, poz. 721, ze
zmianami ogłoszonymi w Dz. U. z 2006 r. nr 220,
poz. 1601 oraz w Dz. U. z 2007 r. nr 112, poz. 767).
Do ww. wniosku dołączono projekt budowlany
uwzględniający wcześniejsze wytyczne organu ochro-
ny zabytków. Podlaski wojewódzki konserwator za-
bytków w Białymstoku nie zajął stanowiska w ciągu
30 dni, co należy traktować jako brak zastrzeżeń or-
ganu do ww. wniosku, zgodnie z przepisem art. 11d
ust. 2 powyższej ustawy.
W mojej ocenie najkorzystniejsza z punktu widze-
nia ochrony konserwatorskiej obiektów indywidual-
nie wpisanych do rejestru zabytków i układu urba-
nistycznego Tykocina jest budowa obwodnicy tego
miasta. Działania Podlaskiego Zarządu Dróg Woje-
wódzkich w Białymstoku, polegające na przebudowie
drogi wojewódzkiej nr 671, z uwzględnieniem wytycz-
nych konserwatorskich, należy uznać za działanie
doraźne, lecz niewystarczające. Tylko całkowite wy-

prowadzenie z miasta ruchu tranzytowego, przy do-
puszczeniu lokalnego, przyczyni się do obniżenia po-
ziomu drgań negatywnie wpływających na stan tech-
niczny cennych z punktu widzenia kultury polskiej
budynków: kościoła parafialnego, alumnatu, synago-
gi i innych historycznych budynków Tykocina. Bu-
dowę drogowego obejścia miasta należy traktować
jako działanie priorytetowe, którego realizacja zapo-
biegnie degradacji wartości układu urbanistycznego
i zlokalizowanych tam zabytkowych obiektów budow-
lanych. Należy ponadto zwrócić uwagę na wyraźną
w Polsce i Europie tendencję w sposobie rozwiązywa-
nia problemów komunikacyjnych w centrach miast
historycznych, która polega m.in. na maksymalnym
ograniczaniu ruchu lokalnego i przede wszystkim
tranzytowego w centrach ośrodków miejskich, po-
przez budowę lub adaptację istniejącego układu ulic
na obwodnicę wewnętrzną, a w wypadku małych
miast, poprzez budowę obwodnicy zewnętrznej w cią-
gu drogi tranzytowej.
Z całą mocą należy podkreślić, iż z uwagi na wy-
jątkowe wartości urbanistyczne i architektoniczne
historycznego centrum Tykocina realizacja przebu-
dowy drogi wojewódzkiej nr 671 uzgodniona z podla-
skim wojewódzkim konserwatorem zabytków nie
implikuje zaniechania przez właściwe organy sprawy
budowy obwodnicy. Zadanie budowy drogowego obej-
ścia tego historycznego miasta winno być traktowa-
ne przez wskazane organy jako priorytetowe i nadal
aktualne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie przebiegu procesu budowy
i modernizacji oczyszczalni ścieków
oraz systemu kanalizacji wynikającego
z wdrożenia dyrektywy unijnej dotyczącej
oczyszczania ścieków komunalnych do 2015 r.
(16568)
Odpowiadając na interpelację posła Janusza Kra-
sonia w sprawie przebiegu procesu budowy i moder-
nizacji oczyszczalni ścieków oraz systemu kanalizacji
wynikającego z wdrożenia dyrektywy 91/271 /EWG
dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych, przed-
stawiam, co następuje.
539
Pytanie 1.: Czy dostrzega Pan zagrożenie niezre-
alizowaniem bądź nieterminowym wykonaniem za-
dań ujętych w KPOŚK?
Polska, przystępując w dniu 1 maja 2004 r. do
Unii Europejskiej, zobowiązała się do spełnienia wy-
magań dyrektywy Rady 91/271/EWG zgodnie z okre-
ślonymi w negocjacjach i zapisanymi w traktacie ak-
cesyjnym terminami i okresami przejściowymi.
Zgodnie z traktatem akcesyjnym Polska uzyskała
zgodę państw członkowskich Unii na okres dostoso-
wawczy w zakresie spełnienia wymagań dyrektywy
91/271/EWG dotyczących wyposażenia aglomeracji
w systemy kanalizacji zbiorczej i oczyszczalnie ście-
ków, sięgający 2015 r. Oznacza to zatem, że w drodze
odstępstwa od niektórych artykułów dyrektywy, wy-
mogów dotyczących systemów zbierania oraz oczysz-
czania ścieków komunalnych nie stosuje się w pełni
w Polsce do dnia 31 grudnia 2015 r.
W celu realizacji zadań w zakresie wyposażenia
aglomeracji w systemy kanalizacji zbiorczej i oczysz-
czalnie ścieków komunalnych, wynikających z trak-
tatu akcesyjnego, został sporządzony przez ministra
środowiska, zgodnie z ustawą Prawo wodne, „Krajo-
wy program oczyszczania ścieków komunalnych”
(KPOŚK).
Zgodnie z przyjętymi założeniami programu
aglomeracje o RLM powyżej 15 000 RLM powinny
osiągnąć odpowiedni efekt oczyszczania ścieków do
końca 2010 r. W przypadku aglomeracji z przedzia-
łu 2000–15 000 RLM efekt oczyszczania ścieków
powinien zostać osiągnięty do końca 2015 r. W chwi-
li obecnej część aglomeracji z przedziału RLM po-
wyżej 15 000 sygnalizuje brak możliwości osiągnię-
cia efektu ekologicznego z końcem 2010 r. Sytuacja
ta związana jest z opóźnieniami w realizacji inwe-
stycji dotyczących modernizacji i rozbudowy niektó-
rych oczyszczalni ścieków. Opóźnienia te wynikają
z przedłużających się procesów przygotowania in-
westycji spowodowanych przez nowe wymagania
prawne w zakresie ocen oddziaływania na środowi-
sko, wydłużenia czasu trwania postępowań przetar-
gowych czy też trudności w pozyskiwaniu środków
finansowych ze względu na kryzys gospodarczy
i dostępność kredytów. Należy tutaj podkreślić, że
wiele spośród tych inwestycji jest w chwili obecnej
na końcowym etapie realizacji, a sygnalizowana sy-
tuacja dotyczy jedynie nieznacznego przesunięcia
terminu osiągnięcia efektu ekologicznego. Dlatego
też z dużym prawdopodobieństwem należy przypusz-
czać, iż zostaną one wykonane do terminu, w któ-
rym zaczną w pełni obowiązywać w Polsce przepisy
dyrektywy Rady 91/271/EWG.
Pytanie 2.: Czy zmobilizuje Pan podległe Panu
organy administracji rządowej do podjęcia niezbęd-
nych działań, które Najwyższa Izba Kontroli zawar-
ła w zaleceniach pokontrolnych?
Zgodnie z ustawowym obowiązkiem gminy prze-
kazują do marszałków sprawozdania z realizacji
KPOŚK w danym roku. Na ich podstawie monitoro-
wana jest realizacja postępów w wykonaniu KPOŚK.
Niestety niektóre informacje przesyłane od gmin są
540
niekompletne i błędne. Pracownicy KZGW weryfiku-
ją i sprawdzają przesyłane przez marszałków spra-
wozdania. Niemniej jednak, biorąc pod uwagę, że
zakres danych, jaki jest przekazywany (tj. dla każdej
aglomeracji informacje dot.: kanalizacji, oczyszczalni
ścieków, osadów, finansowania, zaludnienia, stoso-
wania innych systemów oczyszczania ścieków, desz-
czówki), jest niebywale szeroki, mogą zdarzyć się
błędy, które fizycznie nie są możliwe do zidentyfiko-
wania. Należy tutaj zauważyć, iż na przestrzeni lat
2004–2009 dane przesyłane przez gminy są coraz
lepszej jakości.
Ponadto pragnę podkreślić, iż obecna współpraca
z urzędami marszałkowskimi w zakresie sprawozda-
wania wykonania inwestycji ujętych w KPOŚK ukła-
da się dobrze, a wszelkie nieścisłości konsultowane
są na bieżąco.
Niemniej jednak w celu dalszej koordynacji oraz
sprawozdawczości z realizacji programu podjęte zo-
stały prace nad zbudowaniem systemu informatycz-
nego dla KPOŚK, który umożliwi nie tylko weryfi-
kację danych wyjściowych do dalszych działań, ale
zapewni również możliwość bieżącego monitorowa-
nia przebiegu realizacji inwestycji KPOŚK. System
ten z pewnością wyeliminuje możliwość występowa-
nia błędów czy nieścisłości wpływających bezpośred-
nio na obliczenie efektów z wykonania KPOŚK.
Odnosząc się do kwestii wydatkowania środków,
pragnę zaznaczyć, że tylko w roku 2010 przekazano
na rzecz beneficjentów realizujących projekty w ra-
mach priorytetu I w formie zaliczki 171 774 286,93 zł,
jak również zrefundowano 134 703 167,29 zł. Na
chwilę obecną MŚ nie dysponuje wolną kwotą, która
mogłaby zostać przeznaczona np. na ogłoszenie no-
wego naboru wniosków, gdyż projekty zgłoszone do
dofinansowania w ramach 6. naboru w trybie kon-
kursowym „wyczerpały” alokację przeznaczoną na
priorytet I.
Pragnę również poinformować, że za wdrażanie
regionalnych programów operacyjnych i związane
z tym kryteria wyboru projektów odpowiadają wła-
dze poszczególnych województw.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 2 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie niewystarczającej ochrony
przeciwpowodziowej kraju (16569)
Odpowiadając na pismo z dnia 30 czerwca 2010 r.,
znak: SPS-023-16569/10, dotyczące interpelacji posła
Janusza Krasonia w sprawie niewystarczającej ochro-
ny przeciwpowodziowej kraju, przedstawiam poniż-
sze wyjaśnienia.
Pytanie 1. Czy w Rządowym Centrum Bezpie-
czeństwa stale pracują osoby, których zadaniem jest
koordynacja działań w zakresie ochrony przed powo-
dziami pomiędzy poszczególnymi ministerstwami?
Pytanie nr 1 dotyczące Rządowego Centrum Bez-
pieczeństwa znajduje się w gestii resortu spraw we-
wnętrznych i administracji, dlatego też pragnąc
udzielić panu posłowi kompleksowej odpowiedzi,
zwróciłem się z prośbą do ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji o przygotowanie odpowiedzi
w zakresie jego właściwości.
W chwili obecnej trwają prace analityczne w kwe-
stii zasadności i celowości powołania pełnomocnika
lub koordynatora, szczególnie w aspekcie poprawy sy-
tuacji w dziedzinie działań przeciwpowodziowych.
Odnosząc się do zadań, jakie miałaby wykonywać
osoba koordynatora sugerowana przez NIK, należy
zauważyć, że poza usprawnieniem obiegu informacji
jej zadaniem byłoby zapewnienie realizacji dyrekty-
wy 2007/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 23 października 2007 r. w sprawie oceny ry-
zyka powodziowego i zarządzania nim. Zadania wy-
nikające z dyrektywy są zadaniami ponadresortowy-
mi. Tryb powołania pełnomocnika do realizacji ta-
kich zadań regulują postanowienia art. 10 ust. 1
ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów
(Dz. U. z 2003 r. Nr 24, poz. 199, tekst jednolity
z późniejszymi zmianami). Zgodnie z nimi Rada Mi-
nistrów może powołać pełnomocnika rządu do okre-
ślonych spraw, jednak osoba taka musi piastować
stanowisko sekretarza lub podsekretarza stanu
(art. 10 ust. 2).
Inny wariant to powołanie koordynatora w ra-
mach RCB. Jest to możliwe przy wykorzystaniu po-
stanowień art. 11 ust. 3 ustawy o zarządzaniu kry-
zysowym, zgodnie z którym Rada Ministrów bądź
prezes Rady Ministrów mogą zlecić centrum dodat-
kowe zadania. Jednak zadania te muszą być związa-
ne z zarządzaniem kryzysowym, zaś kompetencje
koordynatora będą ograniczone do zakresu zadań
samego RCB, czyli do zapewnienia obiegu informacji
pomiędzy podmiotami uczestniczącymi w tworzeniu
i realizacji strategii przeciwpowodziowej, bez możli-
wości merytorycznego ingerowania w ich treść.
W obecnej chwili jest przeprowadzana analiza,
który z ewentualnych wariantów byłby właściwy.
Pytanie 2. Czy nadzoruje Pan proces wdrażania
i realizacji przepisów koniecznych do wykonania dy-
rektywy 2007/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
Europy w sprawie oceny ryzyka powodziowego i za-
rządzania nim?
W związku z koniecznością przeprowadzenia
transpozycji do polskiego systemu prawnego posta-
nowień dyrektywy 2007/60/WE Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r.
w sprawie oceny ryzyka powodziowego i zarządzania
nim (tzw. dyrektywa powodziowa), od 2008 r. w Kra-

jowym Zarządzie Gospodarki Wodnej trwają prace
nad kompleksową nowelizacją ustawy Prawo wodne
oraz niektórych innych ustaw. Wdrożenie tej dyrek-
tywy spowoduje opracowanie następujących doku-
mentów planistycznych: wstępnej oceny ryzyka po-
wodziowego, map zagrożenia powodziowego i map
ryzyka powodziowego oraz planów zarządzania ry-
zykiem powodziowym.
Od początku stycznia 2010 r. projekt nowelizacji
był przedmiotem prac Komisji Prawniczej Rządowe-
go Centrum Legislacji. Projekt ustawy o zmianie
ustawy Prawo wodne po uzgodnieniu i na wniosek
Komisji Prawniczej RCL został przekazany do po-
nownego rozpatrzenia przez Komitet do Spraw Eu-
ropejskich Rady Ministrów oraz stały komitet Rady
Ministrów. W dniu 8 czerwca projekt został zaakcep-
towany przez Komitet do Spraw Europejskich RM,
po czym został skierowany na stały komitet Rady
Ministrów. Niestety ze względu na przedłużający się
proces uzgodnienia z poszczególnymi resortami kwe-
stii dotyczących sposobu wprowadzenia do planowa-
nia przestrzennego stref wskazanych na mapach za-
grożenia i mapach ryzyka powodziowego oraz ogrom-
ne konsekwencje finansowe dla budżetu państwa
przedstawionych propozycji, przyjęcie projektu przez
Radę Ministrów zostało opóźnione. Natomiast nie-
zwłocznie po akceptacji przez Radę Ministrów zosta-
nie on skierowany pod obrady parlamentu.
Pytanie 3. Czy kierowany przez Pana rząd, przy
współpracy z powołanymi do tego organami admini-
stracji, podejmie się stworzenia przemyślanej i reali-
stycznej strategii ochrony przeciwpowodziowej, w tym
również planu ochrony dla ciężko doświadczonego
w przeszłości Dolnego Śląska?
Resort środowiska, dostrzegając problemy zwią-
zane z rozproszonym systemem organizacyjnym go-
spodarki wodnej, niezapewniającym właściwej ochro-
ny przeciwpowodziowej, przygotował projekt „Polity-
ki wodnej państwa do roku 2030” (z uwzględnieniem
etapu 2016), w którym wskazuje na konieczność
przeprowadzenia reformy obecnego systemu gospo-
darki wodnej. Podstawowym założeniem reformy jest
pełna realizacja zlewniowej polityki gospodarowania
wodami, zgodnie z wymogami i standardami Unii
Europejskiej.
Jednym z głównych założeń reformy jest rozdzie-
lenie kompetencji dotyczących zarządzania zasoba-
mi wodnymi od utrzymania wód i zarządzania ma-
jątkiem Skarbu Państwa należącym do gospodarki
wodnej.
W przypadku zarządzania zasobami wodnymi po-
winno ono być realizowane w układzie zlewniowym
przez rządową administrację wodną odpowiedzialną
za prowadzenie kompleksowej polityki wodnej (mini-
stra właściwego ds. gospodarki wodnej, prezesa Kra-
jowego Zarządu Gospodarki Wodnej i dyrektorów
regionalnych zarządów gospodarki wodnej). W związ-
ku z powyższym propozycja ta dotyczy konsolidacji
w jednym resorcie zarządzania gospodarką wodną,
zarówno w aspekcie jej ilości, jak i jakości.
541
Ponadto także utrzymanie wód i zarządzanie ma-
jątkiem Skarbu Państwa powinno być zintegrowane
i realizowane przez jednolite struktury organizacyj-
ne. W projekcie dokumentu zaproponowano trzy wa-
rianty organizacyjne dotyczące tej kwestii. Wariant
„samorządowy” zakłada przekazanie dotychczaso-
wych zadań dyrektorów RZGW samorządom woje-
wódzkim. Natomiast w wariancie „rządowym” cały
majątek Skarbu Państwa dotyczący gospodarki wod-
nej oraz zadania utrzymania wód będące obecnie
w gestii RZGW i wojewódzkich zarządów melioracji
i urządzeń wodnych zostałyby powierzone nowym
jednostkom organizacyjnym podległym prezesowi
KZGW. Kolejną propozycją jest wariant „mieszany”,
który zakłada utworzenie na bazie dotychczasowych
RZGW dwóch zarządów dorzeczy: Odry i Wisły, któ-
re byłyby odpowiedzialne za zarządzanie zasobami
wodnymi w układzie zlewniowym. Instytucją zarzą-
dzającą majątkiem Skarbu Państwa byłaby nowo
utworzona instytucja gospodarki budżetowej podle-
gła bezpośrednio prezesowi KZGW z oddziałami te-
renowymi, w gestii których pozostałyby główne rze-
ki, drogi wodne, rzeki graniczne oraz zbiorniki wod-
ne służące ochronie przeciwpowodziowej stanowiące
własność Skarbu Państwa. Pozostałe, mniejsze rzeki
oraz budowle hydrotechniczne przekazane byłyby
samorządom wojewódzkim. Natomiast majątek po-
łożony w obszarze wód przybrzeżnych oraz morskich
wód wewnętrznych i pasa technicznego wód mor-
skich, w zakresie utrzymania wód zarządzania ma-
jątkiem, będzie należał jak dotychczas do admini-
stracji rządowej – urzędów morskich. Warianty te
są propozycjami skierowanymi do konsultacji spo-
łecznych. Po analizie nadesłanych wniosków i uwag
zostaną one zweryfikowane i zaproponowany zosta-
nie wariant ostateczny.
Projekt dokumentu wraz z prognozą jego oddzia-
ływania na środowisko znajduje się obecnie na eta-
pie konsultacji społecznych. Po jego zakończeniu
zostanie on zweryfikowany pod kątem zgłoszonych
uwag w celu przekazania go do uzgodnień między-
resortowych.
Pytanie 4. Czy zwróci się Pan do Krajowego Za-
rządu Gospodarki Wodnej o niezwłoczne przystąpie-
nie do opracowania wstępnej oceny ryzyka powodzio-
wego, przy wykorzystaniu zasobów rzeczowych i oso-
bowych regionalnych zarządów gospodarki wodnej?
Ze względu na brak wystarczających środków
finansowych z budżetu państwa na zadania związa-
ne m.in. z transpozycją dyrektywy powodziowej
w resorcie środowiska podejmowane są działania
mające na celu pozyskanie pozabudżetowych środ-
ków na ten cel.
W tej sytuacji Instytut Meteorologii i Gospodarki
Wodnej oraz Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej we
współpracy z Głównym Urzędem Geodezji i Karto-
grafii zgłosił do realizacji w ramach 7 osi prioryteto-
wej (Społeczeństwo informacyjne – budowa elektro-
nicznej administracji) Programu Operacyjnego „In-
nowacyjna gospodarka” trzy projekty, których celem
542
jest m.in. sporządzenie wstępnej oceny ryzyka powo-
dziowego oraz map zagrożenia i map ryzyka powo-
dziowego, a także stworzenie systemu informatycz-
nego gospodarki wodnej i systemu osłony kraju przed
nadzwyczajnymi zagrożeniami. Jeden z powyższych
projektów („Informatyczny System Osłony Kraju
przed nadzwyczajnymi zagrożeniami – ISOK”) został
zakwalifikowany na liście projektów podstawowych
PO IG, pozostałe dwa projekty znalazły się jako
pierwsze na liście rezerwowej (nr 1 i 2). Niestety de-
cyzją władzy wdrażającej tylko jeden z projektów
uzyska gwarancję finansowania ze względu na wy-
czerpanie się limitu środków w tym priorytecie.
W maju i czerwcu br. miała miejsce kolejna kata-
strofalna powódź, która pokazała, jak ważne jest
właściwe planowanie przestrzenne obszarów narażo-
nych na niebezpieczeństwo powodzi oraz jak niezbęd-
ne są w tym wypadku dokumenty planistyczne, któ-
re muszą zostać przygotowane w procesie wdrażania
postanowień dyrektywy 2007/60/WE w sprawie oce-
ny ryzyka powodziowego i zarządzania nim.
W związku z powyższym powrócono do koncepcji
uruchomienia projektu finansowanego ze środków
PO IG, jednak postawiono warunek, aby tak przebu-
dować zgłoszone trzy projekty i połączyć je w jeden
projekt, żeby w maksymalnym stopniu zrealizować
założenia wszystkich trzech i osiągnąć główny cel,
czyli przygotowanie wstępnej oceny ryzyka powodzio-
wego, map zagrożenia powodziowego i map ryzyka
powodziowego wraz z odpowiednim systemem infor-
matycznym funkcjonalnie zapewniającym zarządza-
nie informacjami i danymi.
Pytanie 5. Jak wygląda współpraca rządu oraz
organów administracji rządowej z samorządami w celu
zapobiegania powodziom?
Zgodnie z art. 92 ust. 3 pkt 7 do zadań dyrektora
regionalnego zarządu gospodarki wodnej należy
m.in. koordynowanie działań związanych z ochroną
przed powodzią oraz suszą w regionie wodnym, w szcze-
gólności prowadzenie ośrodków koordynacyjno-infor-
macyjnych ochrony przeciwpowodziowej (OKI). Ośrod-
ki te w czasie prowadzenia akcji przeciwpowodziowej
pracują w systemie ciągłym 24 godz./dobę, zapewnia-
jąc stały dostęp do bieżących informacji o sytuacji
powodziowej w regionie wodnym. OKI zbierają infor-
macje, dane i raporty m.in. z zarządów zlewni i nad-
zorów wodnych, z zarządów melioracji i urządzeń
wodnych oraz z wojewódzkich centrów zarządzania
kryzysowego. Na podstawie tych informacji oraz da-
nych z Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej
przygotowują szczegółowe analizy sytuacji hydrolo-
gicznej oraz raporty, które następnie przekazywane
są do Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej oraz
do centrów zarządzania kryzysowego. Przy tym pro-
wadzą współpracę z wojewódzkimi centrami zarzą-
dzania kryzysowego nie tylko poprzez przekazywa-
nie bieżących informacji i analiz, ale także czynnie
uczestnicząc w posiedzeniach zespołów zarządzania
kryzysowego. Ponadto OKI prowadzą ciągły monito-
ring sytuacji meteorologiczno-hydrologicznej, w tym
w szczególności sytuacji na zbiornikach retencyj-
nych, zapewniając właściwe gospodarowanie wodą
podczas wezbrań.
Pragnę także nadmienić, że informacja o sytuacji
w regionie wraz z informacją o aktualnym stanie na
zbiornikach publikowana jest na stronach interneto-
wych poszczególnych OKI.
Ponadto do zadań nadzorowanej przez prezesa
Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej państwowej
służby hydrologiczno-meteorologicznej (PSHM), któ-
rą zgodnie z ustawą z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo
wodne pełni Instytut Meteorologii i Gospodarki Wod-
nej, należy m.in. opracowywanie i przekazywanie
prognoz meteorologicznych oraz hydrologicznych,
a także opracowywanie i przekazywanie ostrzeżeń
przed niebezpiecznymi zjawiskami zachodzącymi
w atmosferze i hydrosferze. Kwestie przekazywania
powyższych informacji przez PSHM regulują przepi-
sy rozporządzenia ministra środowiska z dnia 22 sierp-
nia 2007 r. w sprawie podmiotów, którym państwowa
służba hydrologiczno-meteorologiczna i państwowa
służba hydrogeologiczna są obowiązane przekazywać
ostrzeżenia, prognozy, komunikaty i biuletyny, oraz
sposobu i częstotliwości ich przekazywania. Wśród
41 podmiotów bądź grup podmiotów, do których
IMGW ma obowiązek przekazywać prognozy i ostrze-
żenia, są organa administracji publicznej różnego
szczebla, począwszy od prezydenta RP, marszałków
Sejmu i Senatu, poprzez ministrów, marszałków wo-
jewództw, wojewodów i innych. Dodatkowo ostrzeże-
nia przed żywiołowym działaniem sił przyrody pań-
stwowa służba hydrologiczno-meteorologiczna ma
obowiązek przekazać również prezesowi Zarządu
Polskiego Radia SA oraz prezesowi Zarządu Telewi-
zji Polskiej SA. Ponadto rozporządzenie ministra śro-
dowiska określa, w jaki sposób (jakimi środkami
łączności) mogą być przekazywane ostrzeżenia, dając
do wyboru odbiorcom przekazywanie telefoniczne,
bądź w formie wiadomości tekstowych przekazywa-
nych za pośrednictwem sieci telefonicznych, bądź za
pomocą telefaksu albo poczty elektronicznej. Po wej-
ściu w życie rozporządzenia każdy z wymienionych
w nim podmiotów był poproszony o dokładne wska-
zanie miejsca, gdzie ma być przekazywane ostrzeże-
nie, oraz dokonanie wyboru sposobu i środka prze-
kazu, podstawowego i alternatywnego. Na tej pod-
stawie w IMGW powstał wykaz, według którego roz-
syłane są „produkty” wypracowane przez służbę.
Treść ostrzeżeń wydawanych przez PSHM oraz listy
„dystrybucyjne” przechowywane są w archiwum
IMGW.
W przedmiotowym rozporządzeniu wskazana jest
także częstotliwość przekazywania poszczególnych
informacji. Zgodnie z § 5.1. komunikaty o bieżącej
sytuacji meteorologicznej-hydrologicznej są przeka-
zywane:
— raz na dzień, w ciągu dwóch godzin po ich ak-
tualizacji – w normalnym stanie hydrologicznym
oraz w normalnym stanie meteorologicznym oraz

w stanie suszy meteorologicznej, glebowej i hydrolo-
gicznej;
— co sześć godzin, w ciągu dwóch godzin po ich
aktualizacji – w stanie zagrożenia hydrologicznego
oraz w stanie zagrożenia meteorologicznego;
— co trzy godziny, w ciągu godziny po ich aktu-
alizacji – w stanie alarmu hydrologicznego.
Natomiast zgodnie z § 6 ostrzeżenia przed niebez-
piecznymi zjawiskami zachodzącymi w atmosferze
i hydrosferze, w strefach zasilania oraz poboru wód
podziemnych są przekazywane, jeżeli prognozowane
jest wystąpienie:
— stanu zagrożenia meteorologicznego;
— gwałtownego wzrostu stanów wody;
— przekroczenia na wodowskazach stanów ostrze-
gawczych lub alarmowych;
— stanu zagrożenia hydrogeologicznego w stre-
fach zasilania lub użytkowania wód podziemnych.
Dalsze rozpowszechnianie ostrzeżeń, tj. po prze-
słaniu ich do podmiotów wskazanych w rozporządze-
niu, jest już niezależne od państwowej służby hydro-
logiczno-meteorologicznej i pełniącego ją Instytutu
Meteorologii i Gospodarki Wodnej, lecz wyłącznie od
samych odbiorców tych informacji, czyli m.in. służb
powołanych do zarządzania kryzysowego w czasie
powodzi, czyli gminnych, powiatowych i wojewódz-
kich zespołów zarządzania kryzysowego oraz cen-
trów zarządzania kryzysowego, których zadania
i organizację określa ustawa z dnia 26 kwietnia
2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 89, poz. 590).
Pytanie 6. W związku z tym, że na Dolnym Ślą-
sku realizowany jest rządowy „Program dla Odry
– 2006”, proszę o informacje, na jakim obecnie etapie
znajdują się inwestycje związane z realizacją ww. pro-
gramu? Czy zostały zrealizowane prace związane
z ochroną przeciwpowodziową w Kotlinie Kłodzkiej?
Jak obecnie wygląda harmonogram realizacji zbior-
nika przeciwpowodziowego Kamieniec Ząbkowicki?
Uprzejmie informuję pana posła, że wszelkie infor-
macje dotyczące realizacji „Programu dla Odry – 2006”
zawarte są w opracowaniu pn. „Informacja o realizacji
zadań”Programu dla Odry – 2006”w roku 2009”
– druk sejmowy nr 3213 z dnia 30 czerwca 2010 r.
„Informacja…” została opracowania przez pełnomoc-
nika rządu ds. „Programu dla Odry – 2006”.
W opracowaniu tym zawarte są również informa-
cje o zadaniach zrealizowanych od początku powsta-
nia programu wieloletniego pn. „Program dla Odry
– 2006”.
Dodatkowo pragnę nadmienić, że zgodnie z usta-
wą o ustanowieniu programu wieloletniego „Pro-
gram dla Odry – 2006” prace związane z ochroną
przeciwpowodziową ziemi kłodzkiej trwać mają zgod-
nie z harmonogramem do 2015 r.
Priorytetami Regionalnego Zarządu Gospodarki
Wodnej we Wrocławiu na najbliższe lata w obszarze
powiatu kłodzkiego jest przede wszystkim regulacja
następujących rzek i potoków: rzeka Bystrzyca Dusz-
nicka w miejscowości Szalejów, rzeka Ścinawka w m.
Ścinawka i Tłumaczów, rzeka Biała Lądecka w m.
543
Krosnowice, Ołdrzychowice, Trzebieszowice i Żela-
zno, rzeka Nysa Kłodzka w m. Długopole, potok Jasz-
kówka w m. Jaszkowa, potok Woliborka w m. Woli-
bórz i Nowa Ruda oraz odbudowa zniszczonej zabu-
dowy regulacyjnej na potoku Dzik w m. Dzikowiec
i Nowa Ruda-Słupiec, a także kontynuacja robót re-
montowych murów oporowych na rzece Białej Lądec-
kiej w m. Lądek-Zdrój. Istnieje także konieczność
kontynuacji robót związanych z usuwaniem szkód
powodziowych i utrzymaniem majątku wodnego na
pozostałych ciekach Kotliny Kłodzkiej, gdzie również
pojawiły się straty powodziowe i powstały lokalne
zagrożenia dla życia i mienia ludzkiego.
W planach jest również pozyskanie środków fi-
nansowych z Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” na dokumentację projektową oraz
wykupy gruntów pod budowę 4 suchych zbiorników
przeciwpowodziowych: Szalejów na rzece Bystrzyca
Dusznicka, Boboszów na rzece Nysa Kłodzka, Kro-
snowice na potoku Duna i Rostoki Bystrzyckie na
potoku Goworówka zlokalizowanych na terenie Ko-
tliny Kłodzkiej.
Zrealizowanie zadań związanych z ochroną od po-
wodzi Kotliny Kłodzkiej pozwoli na znaczne zwiększe-
nie stopnia zabezpieczenia przed powodzią miejscowo-
ści położonych wzdłuż Nysy Kłodzkiej aż do Kamień-
ca Ząbkowickiego włącznie. Po wykonaniu wszystkich
ww. zadań możliwe będzie podjęcie decyzji o koniecz-
ności budowy zbiornika Kamieniec Ząbkowicki i jego
ewentualnych parametrach technicznych.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie uciążliwości lotniska
Bemowo (Babice) (16571)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pani Joanny Fabisiak
w sprawie uciążliwości lotniska Bemowo (Babice)
przedstawiam w odniesieniu do zawartych w in-
terpelacji pytań poniższe wyjaśnienia.
Sprawę lotnisk pod kątem ochrony środowiska
przed hałasem reguluje ustawa z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz. U. z 2006 r.
Nr 129, poz. 902) wraz z aktami wykonawczymi.
Zgodnie z art. 174 powyższej ustawy emisje pole-
gające na powodowaniu hałasu powstającego w związ-
ku z eksploatacją lotniska nie mogą powodować
przekroczenia standardów jakości środowiska poza
terenem, do którego zarządzający tym lotniskiem
544
ma tytuł prawny. Jeżeli jednak (w myśl art. 135
ww. ustawy) pomimo zastosowania dostępnych
rozwiązań technicznych, technologicznych i orga-
nizacyjnych standardy te nie mogą być dotrzyma-
ne, tworzy się obszar ograniczonego użytkowania.
Wówczas eksploatacja lotniska nie może spowodo-
wać przekroczenia standardów jakości środowiska
poza granicami tego obszaru (art. 174 ust. 3). Kon-
trolą przestrzegania przepisów prawa w tym zakre-
sie zajmuje się wojewódzki inspektorat ochrony
środowiska, który posiada narzędzia i środki do wy-
konania niezbędnych pomiarów w celu ustalenia, czy
poziom hałasu przekracza obowiązujące normy.
Z informacji przekazanych do wiadomości Mini-
sterstwa infrastruktury przez Urząd Lotnictwa
Cywilnego wynika, że w październiku 2007 r., po
kilku miesiącach testów, uruchomiono na lotnisku
i w jego rejonie dwa punkty stałego monitorowania
hałasu generowanego przez lotnisko. System ciągłe-
go monitorowania hałasu wyposażony został w dwie
stacje pomiarowe SVAN SV-201 wraz z miernikami
SVAN 945A. Wyżej wymienione punkty ciągłego mo-
nitorowania hałasu w środowisku zlokalizowane zo-
stały następująco:
— przy ul. Kolektorskiej 4 w Warszawie (w rejonie
głównych tras podejścia do lotniska Babice),
— przy ul. W. Korfantego (teren lotniska); cha-
rakteryzuje pole wzlotu i pracę silnika na płycie lot-
niska. Punkt ten został zlokalizowany w sąsiedztwie
zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.
Comiesięczne zestawienia wyników oddziaływa-
nia lotniska na środowisko pod względem hałasu
przekazywane są do Wojewódzkiego Inspektoratu
Ochrony Środowiska oraz Biura Ochrony Środowi-
ska Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy. Do chwi-
li obecnej nie odnotowano przekroczenia określo-
nych dla lotniska norm. Ponadto wyniki badań ha-
łasu generowanego przez lotnisko Babice publikowa-
ne są na stronie internetowej Wojewódzkiego Inspek-
toratu Ochrony Środowiska1). Lotnisko Warszawa-
-Babice (EPBC) w zakresie zachowania procedur
antyhałasowych pozostaje pod stałym nadzorem i re-
gularną kontrolą.
Odnosząc się do kwestii „kontroli nad przestrze-
ganiem wytyczonych tras lotów”, uprzejmie informu-
ję, że na lotnisku Warszawa-Babice działa lotniskowa
służba informacji powietrznej (AFIS). Lotnisko to
jest niekontrolowane, dlatego też nie posiada służb
kontroli lotów. Obszar przestrzeni powietrznej nad
lotniskiem Warszawa-Babice powyżej 560 m n.p.m.
jest przestrzenią kontrolowaną lotniska Warszawa-
-Okęcie (EPWA). W rejonie lotów nad Warszawą,
poza rejonem lotniska (ATZ) Warszawa-Babice, dzia-
ła służba informacji powietrznej (FIS) podległa Pol-
skiej Agencji Żeglugi Powietrznej. Służba ta udziela
informacji załogom statków powietrznych dotyczą-
cych ruchu lotniskowego w rejonie ATZ lotniska
1)
http://www.wios.warszawa.pl/portal/pl/50/220/Wyniki_cia-
glych_pomiarow_halasu _w_Srodowisku_dla_portu_lotnicze-
go_Warszawa_Babic.html
i stwarza warunki do bezpiecznego wykonywania
operacji startów i lądowania na lotnisku. Przestrzeń
ATZ lotniska wykorzystywana jest wyłącznie do wy-
konywania odlotów lub dolotów do lotniska zgodnie
z opublikowanymi trasami dolotowymi i odlotowymi
w AIP Polska (Aeronautical Information Publica-
tion). Ponadto loty w rejonie ATZ lotniska odbywają
się w przestrzeni powietrznej klasy G (niekontrolo-
wana) i tylko według procedur z widocznością (VFR).
Lotnisko Babice nie posiada wytyczonych koryta-
rzy powietrznych, ma tylko wyznaczone osie tras
dolotowych i odlotowych do progów dróg startowych.
Obowiązują one tylko w rejonie ATZ lotniska. Za
utrzymywanie właściwych parametrów lotu w rejo-
nie ATZ lotniska każdorazowo odpowiada dowódca
statku powietrznego wykonujący dany lot. Często wa-
runki atmosferyczne, zwłaszcza wpływ wiatru oraz
dynamiczna sytuacja ruchowa w rejonie lotniska,
uniemożliwiają lot według opublikowanych wytycz-
nych. Odchylenia kilkuset metrów w powietrzu są
dopuszczalne. Działająca na lotnisku służba AFIS
monitoruje ruch statków powietrznych na płycie lot-
niska oraz w obszarze podejść do stref lądowań i star-
tów. Jednakże służba ta nie ma możliwości monito-
rowania dokładności trasy oraz wysokości lotów
statków powietrznych w rejonie ATZ w odległości 4–6
km. Informacje o ruchu lotniczym w tej odległości
od lotniska musi opierać na rzetelności meldunków
składanych przez pilotów. Odstępstwa od opisanych
i opublikowanych procedur lub powstałe zdarzenia
lotnicze są odnotowywane w książce meldunku
służby AFIS oraz, w zależności od kwalifikacji zda-
rzeń, zgłaszane są Państwowej Komisji Badań Wy-
padków Lotniczych i innym odpowiednim służbom.
Jeżeli chodzi o status i legalność udostępnienia
lotniska Babice (EPBC) dla generalnego lotnictwa,
uprzejmie informuję, iż lotnisko to zostało udostęp-
nione do wykorzystywania przez lotnictwo cywilne
zgodnie z rozporządzeniem ministra infrastruktury
z dnia 19 maja 2005 r. w sprawie warunków i zasad
wykorzystania lotnisk lotnictwa służb porządku pu-
blicznego przez lotnictwo cywilne oraz obowiązków
zarządzających tymi lotniskami (Dz. U. Nr 102,
poz. 854) decyzją ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji z dnia 21 grudnia 2005 r. Rozporządzenie
ministra infrastruktury zostało wydane na podsta-
wie art. 83 ust. 3 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo
lotnicze (Dz. U. Nr 130, poz. 1112, z późn. zm.). Rów-
nocześnie w 2005 r. zarządzający lotniskiem dyrektor
Zakładu Budżetowego Ministerstwa Spraw We-
wnętrznych i Administracji rozpoczął działania ma-
jące na celu wpisanie lotniska Warszawa-Babice do
rejestru lotnisk prowadzonego przez prezesa Urzędu
Lotnictwa Cywilnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie praw rodziców, którzy utracili
dziecko w wyniku poronienia (16587)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Andrzeja Walkowiaka skiero-
waną do ministra zdrowia w dniu 30 czerwca 2010 r.
(znak: SPS-023-16587/10) w sprawie praw rodziców,
którzy utracili dziecko w wyniku poronienia, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Na wstępie pragnę poinformować, że kwestie po-
stępowania w przypadku martwych urodzeń szcze-
gółowo określają następujące przepisy prawne.
Stosownie do ustawy z dnia 29 września 1986 r.
Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. z 2004 r.
Nr 161, poz. 1688) urodzenie dziecka należy zgłosić
w ciągu 14 dni od dnia urodzenia. Jeśli dziecko uro-
dzi się martwe, zgłoszenie tego zdarzenia powinno
nastąpić w ciągu 3 dni. Wydane na podstawie ww.
ustawy rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 2 lu-
tego 2005 r. w sprawie pisemnego zgłoszenia urodze-
nia dziecka (Dz. U. Nr 27, poz. 232) precyzuje formę
i sposób wypełniania dokumentu: Pisemne zgłosze-
nie urodzenia dziecka. Podkreślić należy, iż przed-
miotowe pisemne zgłoszenie urodzenia dziecka nie
stanowi dokumentacji medycznej. W związku z po-
wyższym nie stosuje się do niego kryteriów określo-
nych w załączniku do rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie rodzajów
i zakresu dokumentacji medycznej w zakresie opieki
zdrowotnej oraz sposobu jej przetwarzania (Dz. U.
z 2006 r. Nr 247, poz. 1819). Są to odmienne rozpo-
rządzenia służące innym celom.
W załączonej do rozporządzenia ministra zdrowia
w sprawie pisemnego zgłoszenia urodzenia dziecka
instrukcji wypełniania zgłoszenia w części uwagi
rozróżnione zostało pojęcie żywego urodzenia i zgonu
płodu (martwego urodzenia). Żywe urodzenie jest to
całkowite wydalenie lub wydobycie z ustroju matki
noworodka, niezależnie od czasu trwania ciąży, któ-
ry po takim wydaleniu lub wydobyciu oddycha bądź
wykazuje jakiekolwiek inne oznaki życia, jak: czyn-
ność serca, tętnienie pępowiny lub wyraźne skurcze
mięśni zależnych od woli (mięśni szkieletowych), bez
względu na to, czy sznur pępowinowy został przecię-
ty lub łożysko zostało oddzielone. Każdy taki nowo-
rodek uważany jest za żywo urodzony.
Zgon płodu (urodzenie martwe) jest to zgon na-
stępujący przed całkowitym jego wydaleniem lub wy-
dobyciem z ustroju matki. O zgonie świadczy to, że
po takim wydaleniu lub wydobyciu płód nie oddycha
ani nie wykazuje żadnego innego znaku życia, jak:
czynności serca, tętnienie pępowiny lub wyraźne
skurcze mięśni zależnych od woli.
545
W tym miejscu pozwolę sobie przypomnieć, że
obowiązujące regulacje prawne zawarte w rozporzą-
dzeniu ministra zdrowia z dnia 7 grudnia 2001 r.
w sprawie wzoru kart zgonu oraz sposobu jej wypeł-
niania (Dz. U. Nr 153, poz. 1782, z późn. zm.) i w spra-
wie postępowania ze zwłokami i szczątkami ludzkimi
(Dz. U. Nr 153, poz., 1783, z późn. zm) jednoznacznie
zabezpieczają prawo do pochowania dziecka martwo
urodzonego, nawet w tych przypadkach, gdy według
kryteriów medycznych, a także w myśl przepisów
o dokumentacji medycznej, nastąpiło poronienie,
a nie urodzenie martwe.
Kwestia dokonania pochówku dziecka martwo
urodzonego zawsze pozostawiona zostaje decyzji osób
uprawnionych do jego dokonania i na ich wniosek
wypełniana jest karta zgonu. Poprzez jednoznaczne
zakwalifikowanie ciał dzieci martwo urodzonych, bez
względu na czas trwania ciąży, do pojęcia „zwłok”
zastosowanie mają ogólne zasady postępowania ze
zwłokami ludzkimi. Art. 10 ustawy z dnia 31 stycznia
1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 23, poz. 295, z późn. zm.) wymienia
wszystkie podmioty, które mają prawo pochowania
zwłok. Podkreślenia wymaga fakt, iż wśród upraw-
nionych podmiotów znajduje się „osoba, która do tego
się dobrowolnie zobowiąże”, przez co można rozu-
mieć także osobę prawną. Oznacza to, iż z jednej stro-
ny rodzice mogą nie skorzystać z prawa dokonania
pochówku, a z drugiej może tego dokonać szpital jako
osoba prawna.
Rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 7 grud-
nia 2001 r. w sprawie postępowania ze zwłokami
i szczątkami ludzkimi (Dz. U. Nr 153, poz. 1783,
z późn. zm.) określa pojęcie zwłok, sposób postępo-
wania ze zwłokami i szczątkami, warunki ekshuma-
cji oraz przewozu zwłok i szczątków. Zgodnie z § 7
wyżej cytowanego rozporządzenia, na wniosek osób
uprawnionych do pochowania zwłoki dzieci martwo
urodzonych mogą być spopielone przez zakład opieki
zdrowotnej dysponujący odpowiednimi urządzeniami
do tego celu. Jeśli żaden z podmiotów uprawnionych nie
skorzysta z prawa do pochowania, powstaje obowiązek
pochowania przez ośrodek pomocy społecznej.
Ponadto przepisy ustawy z dnia 29 września 1986 r.
Prawo o aktach stanu cywilnego (DZ. U. z 2004 r.
Nr 161, poz. 1688) oraz rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 2 lutego 2005 r. w sprawie pisemnego
zgłoszenia urodzenia dziecka (DZ. U. Nr 27, poz. 232)
nie ograniczają obowiązku zgłoszenia urodzenia
martwego ze względu na czas trwania ciąży.
Jeśli natomiast chodzi o przypadki, w których
wpisanie niektórych danych jest utrudnione bądź
niemożliwe, np. kiedy nie można określić płci martwo
urodzonego dziecka, w przypadku określenia płci,
przy wypełnieniu dokumentów potwierdzających
urodzenie martwe dziecka dopuszczalne jest stoso-
wanie „uprawdopodobnienia” danych lub, gdy jest to
niemożliwe, niepisanie niektórych danych. Odnosi się
ono wyłącznie do wskazań medycznych, nie zaś do
odczuć matki. Tym samym uzasadnione wydaje się
546
zastosowanie analogicznie przepisu art. 67 ust. 2
ustawy Prawo o aktach stanu cywilnego i dokonanie
w dokumencie stosownej adnotacji. Jeśli zaś chodzi
o uprawdopodobnienie dokonywane przez pracowni-
ka zakładu opieki zdrowotnej to podstawą może być
np. przeprowadzone badanie USG czy inne badania/
obserwacje, które w zakresie określenia płci nie dają
100% pewności i dlatego w ich kontekście można uży-
wać określenia „uprawdopodobnienie”. Należy jed-
nak zaznaczyć, że uprawdopodobnienie płci może, ale
nie musi, być dokonane przez pracownika zakładu
opieki zdrowotnej.
Odmowa wystawienia aktu urodzenia dziecka
z adnotacją, że dziecko urodziło się martwe przez
urząd stanu cywilnego nie stanowi przeszkody w moż-
liwości sprawienia pogrzebu.
Do ministra zdrowia docierają sygnały o kłopo-
tach z interpretacją i niejednolitym stosowaniu prze-
pisów w powyższym zakresie. Minister zdrowia, ma-
jąc na uwadze fakt, że poronienie jest to trudne do-
świadczenie dla rodziców, a w szczególności kobiet,
skierował pismo z prośbą o objęcie szczególną opieką
kobiety rodzące oraz stosowanie przepisów w tym
zakresie do wszystkich szpitali, w których funkcjo-
nują oddziały położnicze.
W przedmiotowym piśmie zawarto ponadto infor-
mację, że kobieta po poronieniu nie powinna przeby-
wać w sali razem pacjentkami ciężarnymi bądź
w połogu. Kobietom, które straciły dziecko, winny
zostać udzielone wszelkie informacje zarówno o moż-
liwości pomocy psychologicznej, miejscach i organi-
zacjach udzielających wsparcia, jak i o przysługują-
cych jej prawach.
Minister zdrowia obserwuje poprawę stosowania
prawa w tym zakresie. Zakłady opieki zdrowotnej są
wyczulone na konieczność zachowania dostępu do
realizacji praw, tak żeby osoby uprawnione mogły
z nich w pełni korzystać. Pomoc w postaci interwen-
cji mającej na celu przedstawienie i pouczenie zarów-
no zakładów opieki zdrowotnej, jak i samych kobiet
w zakresie obowiązujących przepisów i procedur, za-
pewnia zarówno minister zdrowia jak również rzecz-
nik praw pacjenta.
Jednocześnie informuję, iż ewentualne zmiany
w prawie muszą nastąpić na poziomie ustawowy,
która może ewentualnie wprowadzić uregulowania
polegające na wprowadzeniu domniemania płci. Mi-
nisterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji
przygotowuje zmiany ustawy Prawo o aktach stanu
cywilnego.
Nie ulega również wątpliwości potrzeba wpro-
wadzenia zmian także w zakresie ustawy z dnia
31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmar-
łych (Dz.U.00.23.295), do której aktami wykonaw-
czymi są rozporządzenia w sprawie w sprawie wzoru
karty zgonu oraz sposobu jej wypełniania oraz w spra-
wie postępowania ze zwłokami i szczątkami ludzki-
mi. Powstała ona w zupełnie innej rzeczywistości
prawnej, organizacyjnej i gospodarczej.
Archaiczność przepisów prawnych skutkuje za-
sadnością podjęcia prac nad wprowadzeniem zmian,
tak aby nowe regulacje odpowiadały istniejącym po-
trzebom i były dostosowane do aktualnej rzeczywi-
stości. Zgodnie z informacją głównego inspektora
sanitarnego prace analityczne nad kształtem przy-
szłej regulacji ustawy o cmentarzach i chowaniu
zmarłych są na ukończeniu. Z uwagi na fakt, że pro-
blematyka związana z pochówkiem zmarłych posiada
delikatny charakter społeczny, obyczajowy i wyzna-
niowy, wykracza zatem dalece poza aspekt czysto
techniczny i sanitarny. Dlatego do przyjęcia nowej
ustawy potrzebny jest szeroki konsensus społeczny
poprzedzony dyskusją i konsultacjami w wielu środo-
wiskach.
Ministerstwo Zdrowia nie planuje wprowadzenia
punitywności wobec personelu medycznego, który
popełnił błędy w wypisywaniu dokumentacji w przy-
padku martwych urodzeń. Naszą intencją jest pod-
niesienie świadomości poprzez podnoszenie wiedzy,
rozpowszechnianie informacji, aby pacjent otrzymał
odpowiednią dokumentację.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Rybickiego
w sprawie bezpiecznego podpisu
elektronicznego (16597)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską posła Sławomira Rybickiego
(sygn. SPS-023-16597/10) w sprawie bezpiecznego
podpisu elektronicznego pragnę przedstawić, co na-
stępuje.
1. Czy planowane jest wprowadzenie stosownych
zmian, tak aby dokumenty podpisywane podpisem
uznawanym w Unii Europejskiej miały również moc
prawną w Polsce?
Moc prawna dokumentów, których prawnie sku-
teczne złożenie wymaga opatrzenia bezpiecznym
podpisem elektronicznym, nie zależy od kraju wysta-
wienia certyfikatu kwalifikowanego. W art. 5 ust. 1
dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 1999/
93/WE z dnia 13 grudnia 1999 r. w sprawie wspólno-
towych ram w zakresie podpisów elektronicznych
mowa jest o kwalifikowanej postaci podpisu elektro-
nicznego, który w dyrektywie nie otrzymał własnej

nazwy, ale w nomenklaturze dokumentów wspólno-
towych określany jest mianem „kwalifikowanego
podpisu elektronicznego”. Podpis ten w części państw
europejskich, w tym również w naszym kraju, okre-
ślany jest mianem „bezpiecznego podpisu elektro-
nicznego”. Jest to taki zaawansowany podpis elektro-
niczny, który tworzony jest za pomocą bezpiecznego
urządzenia służącego do składania podpisu elektro-
nicznego oraz weryfikowany przy pomocy certyfika-
tu kwalifikowanego. Każde z państw członkowskich
obowiązanych do implementacji dyrektywy, w tym
również Polska, wiąże z tego rodzaju podpisem prze-
widziany w art. 5 ust 1 dyrektywy skutek prawny
polegający na spełnieniu wymogów prawnych podpi-
su w odniesieniu do danych w formie elektronicznej
w ten sam sposób, co przy opatrzeniu podpisem od-
ręcznym w odniesieniu do danych znajdujących się
na papierze. Każde państwo członkowskie dopuszcza
tego rodzaju podpisy jako dowód w postępowaniu są-
dowym.
Zarówno dyrektywa, jak i przepisy obowiązującej
ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektro-
nicznym. (Dz. U. z dnia 15 listopada 2001 r.) nie
uprawniają do odmówienia akceptacji lub różnicowa-
nia bezpiecznych podpisów elektronicznych z uwagi
na okoliczność wystawienia certyfikatu kwalifikowa-
nego w innym państwie członkowskim. Odmienne
uregulowania dotyczą wyłącznie certyfikatów wysta-
wionych poza Unią Europejską lub Europejskim Ob-
szarem Gospodarczym (tzw. certyfikaty z krajów
trzecich). Nadmienić należy, że moc prawna doku-
mentów elektronicznych nie zależy wyłącznie od zło-
żenia bezpiecznego podpisu elektronicznego. Brak
dochowania innych wymogów w odniesieniu do do-
kumentu (np. przez pominięcie wymaganego przepi-
sami formularza) nie zostanie usunięty poprzez sam
fakt złożenia podpisu elektronicznego zrównanego
w skutkach z podpisem odręcznym.
Ewentualne problemy w zakresie weryfikacji pod-
pisów elektronicznych pochodzących z innych krajów
Unii Europejskiej dotyczą nie tyle uregulowań praw-
nych, co dostępności technicznych rozwiązań w tym
zakresie. Weryfikacja bezpiecznego podpisu elektro-
nicznego złożonego przy pomocy certyfikatów kwali-
fikowanych pochodzących z innych państw członkow-
skich jest możliwa zasadniczo dzięki wykorzystaniu
aplikacji weryfikujących z kraju pochodzenia. Zapew-
nienie serwerowych mechanizmów weryfikacji pod-
pisu elektronicznego na ePUAP lub w innych syste-
mach e-government wymaga zafunkcjonowania eu-
ropejskiego systemu list zaufanych usług centrów
certyfikacji (tzw. trusted services status list). Pań-
stwa członkowskie, w tym również Polska, rozpoczę-
ły publikowanie tego rodzaju list w dniu 28 grudnia
2009 r. i do chwili obecnej rozwiązania w tym zakre-
sie są stale dopracowywane. Najnowsze zmiany w de-
cyzji Komisji Europejskiej stanowiącej podstawę praw-
ną do tworzenia oraz publikowania tzw. list TSL zo-
stały notyfikowane przez Komisję Europejską w dniu
29 lipca 2010 r. Między opublikowaniem aktów praw-
547
nych regulujących europejski system list TSL a im-
plementacją rozwiązania w systemach serwerowej
weryfikacji podpisów elektronicznych (takich jak
m.in. System Informatyczny Płatnik w ZUS) nie-
zbędny jest wielomiesięczny okres na przeprowadze-
nie prac informatycznych. Nie oznacza to jednak, że
podpis kwalifikowany z innych państw członkow-
skich nie jest obecnie możliwy do weryfikacji. W ta-
kim przypadku wskazane będzie skorzystanie z apli-
kacji zagranicznego centrum certyfikacji, które wy-
stawiło certyfikat, lub komercyjnych mechanizmów
weryfikacji (takich jak np. WebNotarius). Zalecane
jest, aby rozwijane obecnie aplikacje administracji
publicznej wykorzystywały listy TSL, poprawnie bu-
dowały i weryfikowały ścieżki certyfikatów z państw
członkowskich z wykorzystaniem różnych formatów
e-podpisu, a także posiadały możliwość posługiwania
się wieloma punktami zaufania (tj. obsługiwały rooty
innych państw członkowskich).
CPI MSWiA podjęło prace na rzecz wprowadze-
nia na ePUAP mechanizmów weryfikacji podpisów
elektronicznych wytworzonych w oparciu o certyfi-
katy kwalifikowane wydawane w centrach certyfi-
kacji kwalifikowanej leżących na terenie państw
członkowskich UE. Efektem tych prac są zaimple-
mentowane mechanizmy weryfikacji podpisów elek-
tronicznych w oparciu o listy TSL. Udostępnienie
nowych (gotowych i przetestowanych) mechani-
zmów ePUAP będzie możliwe po wyrażeniu na to
zgody przez Departament Informatyzacji MSWiA,
który jest odpowiedzialny za nadzór nad platformą
w obrębie resortu.
2. Czy rozważane jest wprowadzenie regulacji
rozwiązujących problem weryfikacji dokumentu pod-
pisanego bezpiecznym podpisem elektronicznym po
okresie ważności certyfikatu?
Uregulowania w zakresie weryfikacji bezpieczne-
go podpisu elektronicznego nie mogą istotnie zmienić
charakterystyki tego narzędzia, która zakłada cer-
tyfikat kwalifikowany ważny w określonym odcinku
czasu. Upływ czasu pozostaje bez wpływu na waż-
ność bezpiecznego podpisu elektronicznego i jego sku-
teczność, ale powoduje trudność z ustaleniem, czy
podpis został złożony w okresie ważności certyfikatu.
Upływ ważności certyfikatu nie oznacza braku moż-
liwości weryfikacji podpisu elektronicznego, ale wpro-
wadza element niepewności dotyczący tego, czy cer-
tyfikat był ważny w momencie składania podpisu
elektronicznego (np. z uwagi na możliwość unieważ-
nienia klucza). Aplikacje weryfikujące mogą być jed-
nak napisane w taki sposób, aby pozwalały na spraw-
dzenie ważność certyfikatów w określonej wstecznie
dacie (np. aplikacja Szafir). Wynik informujący o bra-
ku ważności certyfikatu wystąpi wyłącznie w odnie-
sieniu do weryfikacji dokonywanej w bieżącej dacie,
jeżeli nie zostało dokonane znakowanie podpisu elek-
tronicznego czasem. Usługa znakowania czasem słu-
ży do konserwacji mocy dowodowej podpisu elektro-
nicznego. Konserwacja mocy dowodowej podpisów
elektronicznych jest uwzględniona w standardach
548
technicznych (np. XAdES w profilu archiwalnym
XAdES-A lub PAdES). W ramach procesu składa-
nia podpisu skorzystanie z formatów XAdES C czy
innych zawierających CRL rozwiązuje ten problem,
jednak wymaga to działania podpisującego. Wery-
fikujący też może zadbać o ułatwienia w weryfika-
cji, ale musi wykonać więcej czynności, w szczegól-
ności po upływie okresu ważności certyfikatu. Sta-
tus certyfikatu kwalifikowanego wykazywany po
upływie okresu jego ważności jest określony stan-
dardami i niezależny od krajowych uregulowań
w tym zakresie.
Podkreślić należy, że konserwacja mocy dowodo-
wej poprzez znakowanie czasem nie jest w przypadku
podpisu kwalifikowanego obowiązkowa. Podjęcie
czynności konserwacyjnych polegających na znako-
waniu czasem w odniesieniu do podpisanego elek-
tronicznie dokumentu wynika z analizy ryzyka, któ-
ra powinna być przeprowadzona z uwzględnieniem
przeznaczenia oraz okresu wykorzystania danego
rodzaju dokumentów. Nawet zwykłe znakowanie cza-
sem nie zawsze musi być uzasadnione, a upływ waż-
ności certyfikatu nie oznacza, że dokument staje się
pozbawiony wartości dowodowej. Wartość dowodowa
zarówno dokumentu, jak i podpisu elektronicznego
podlega w przypadku sporu swobodnej ocenie sądu,
a historyczne wersje listy CRL pozwalają na ustale-
nie informacji o ewentualnym unieważnieniu certy-
fikatu. Ogólnodostępna platforma ePUAP świadczy
bezpłatnie usługi zarówno znakowania czasem, jak
również konserwacji mocy dowodowej podpisów elek-
tronicznych w postaci funkcji archiwizacji podpisów
elektronicznych dla dokumentów, które są przetwa-
rzane na platformie. W przypadkach, kiedy stronie
ufającej zależy na uzyskaniu cywilnoprawnych skut-
ków tzw. daty pewnej, niezbędne jest skorzystanie
z odpłatnej usługi podmiotu świadczącego usługi cer-
tyfikacyjne polegającej na kwalifikowanym znakowa-
niu czasem.
Przygotowywane zmiany prawne w zakresie ak-
tów wykonawczych do obowiązującej ustawy o pod-
pisie elektronicznym wprowadzać będą wydłużenie
maksymalnego okresu ważności certyfikatu do lat
pięciu z uwagi m.in. na wprowadzenie nowych, bez-
pieczniejszych algorytmów kryptograficznych oraz
dopuszczenie nowego formatu PAdES, który pozwa-
la na przechowywanie danych do weryfikacji podpisu
wewnątrz podpisanego elektronicznie pliku PDF.
Nowa ustawa o podpisach elektronicznych przewidu-
je możliwość świadczenia usługi bezzwłocznej infor-
macji o statusie certyfikatu (OCSP), która może, ale
nie musi być realizowana przez kwalifikowany pod-
miot świadczący usługi certyfikacyjne. Zarówno do-
tychczasowe usługi weryfikacji oparte o listy CRL
(listy zawieszonych i unieważnionych certyfikatów),
jak i nowe usługi OCSP pozostaną nieodpłatne. Mo-
del biznesowy świadczenia kwalifikowanych usług
certyfikacyjnych w naszym kraju nie odbiega istotnie
od modelu świadczenia tego rodzaju komercyjnych
usług w innych państwach członkowskich Unii Eu-
ropejskiej. W odniesieniu do usług publicznych, które
nie wymagają stosowania bezpiecznego podpisu elek-
tronicznego, prowadzone są w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji prace nad wprowadze-
niem Profilu Zaufanego ePUAP oraz podpisów oso-
bistych w dowodzie osobistym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra spraw wewnętrznych i administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na ponowną interpelację posła
Jerzego Polaczka
w sprawie wyjaśnienia niektórych aspektów
i uwarunkowań związanych
z katastrofą lotniczą pod Smoleńskiem
dnia 10 kwietnia 2010 r., dotyczących
standardu wymagań w zakresie przygotowania
lotniska do sytuacji zagrożenia (16601)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 3 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-16601p/10) dotyczącego ponownej interpelacji posła
na Sejm RP pana Jerzego Polaczka w sprawie wyja-
śnienia niektórych aspektów i uwarunkowań zwią-
zanych z katastrofą lotniczą pod Smoleńskiem doty-
czących standardu wymagań w zakresie przygo-
towania lotniska do sytuacji zagrożenia, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie
informuję, iż podtrzymuję stanowisko w przed-
miotowej sprawie przedstawione w piśmie z dnia
16 lipca 2010 r. (sygn. BMP-0713-24/10/JD).
Jednocześnie pragnę podkreślić, że z uwagi na
fakt, iż powierzone ekspertom Komisji Badania Wy-
padków Lotniczych Lotnictwa Państwowego zadanie
polega na przeprowadzeniu szerokiej i wnikliwej ana-
lizy wszystkich zbieranych informacji, w szczególno-
ści okoliczności katastrofy, należy poczekać na efekty
ich działań, mając przy tym na względzie, iż wszelkie
naciski, w tym również oczekiwanie szybkiego za-
kończenia prac, nie wpływają pozytywnie na proces
badawczy.
Z wyrazami szacunku
Minister
Jerzy Miller
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie zakupu leków przez osoby cierpiące
na chorobę Parkinsona (16606)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana Janusza Dzięcioła, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
30 czerwca 2010 r. (SPS-023-16606/10), w sprawie za-
kupu leków przez osoby cierpiące na chorobę Parkin-
sona, proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Produkty lecznicze dopuszczone do obrotu na te-
rytorium Rzeczypospolitej Polskiej, objęte dopłatami
ze środków publicznych są umieszczone na wykazach
leków refundowanych zgodnie z przepisami art. 36–
–39 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 164, 1027, ze zm.).
Na podstawie przepisów ww. ustawy minister zdro-
wia określa, w drodze rozporządzeń, wykazy leków
refundowanych, tj. wykaz leków podstawowych i uzu-
pełniających, wykaz chorób oraz wykaz leków, które
ze względu na choroby określone w wykazie są prze-
pisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub częścio-
wą odpłatnością. Przedmiotowe akty wykonawcze
określa minister zdrowia, po zasięgnięciu opinii pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia, Naczelnej Rady
Lekarskiej, Naczelnej Rady Aptekarskiej.
Pragnę poinformować, że ustawą z dnia 25 czerw-
ca 2009 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz ustawy o cenach (Dz. U. Nr 118, poz. 989), zo-
stały wprowadzone zmiany do ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych, które wprowadzi-
ły nowe delegacje ustawowe.
Zakres uprawnień świadczeniobiorców do świad-
czeń opieki zdrowotnej został uregulowany w prze-
pisach wskazanej ustawy, w szczególności w art. 15,
w którym zawarty jest katalog świadczeń gwaran-
towanych, m.in. podstawowa opieka zdrowotna, am-
bulatoryjna opieka specjalistyczna, leczenie szpital-
ne, programy zdrowotne, zaopatrzenie w produkty
lecznicze.
Zgodnie z art. 34a ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
leki i wyroby medyczne określone, w drodze rozpo-
rządzeń ministra zdrowia, w wykazach leków refun-
dowanych są świadczeniami gwarantowanymi.
Kwalifikacji świadczenia opieki zdrowotnej jako
świadczenia gwarantowanego dokonuje minister zdro-
wia, po uzyskaniu rekomendacji prezesa Agencji Oce-
ny Technologii Medycznych, w zakresie, o którym
mowa w art. 15 ust. 2, biorąc pod uwagę kryteria
określone w art. 31a ust. 1 pkt 1–7, przy uwzględnie-
niu priorytetów zdrowotnych określonych w rozpo-
549
rządzeniu ministra zdrowia (Dz. U. Nr 137, poz. 1126),
wydanym na podstawie art. 31a, ust. 2. Dzięki reko-
mendacji Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych decyzje refundacyjne podejmo-
wane są w oparciu o przesłanki naukowe – zgodnie
z europejskimi standardami.
Przygotowanie rekomendacji dla danego świad-
czenia zleca prezesowi agencji minister zdrowia, na
podstawie wniosków podmiotów odpowiedzialnych,
w sprawie objęcia produktu leczniczego dopłatami ze
środków publicznych. Na podstawie rekomendacji
agencji minister zdrowia podejmuje decyzje o nowe-
lizacji rozporządzenia w sprawie świadczeń gwaran-
towanych.
Jednocześnie informuję, iż proces legislacyjny
projektów rozporządzeń w sprawie wykazów leków
refundowanych obejmuje konsultacje społeczne,
a uwzględnienie zgłoszonych propozycji i uwag pod-
czas opracowywania aktu wykonawczego leży po
stronie ustawodawcy, który uzasadnia uwzględnienie
bądź nieuwzględnienie zgłoszonych uwag.
Leczenie świadczeniobiorców z chorobą Parkinso-
na odbywa się zarówno w warunkach szpitalnych
oraz w szczególności w ramach ambulatoryjnej tera-
pii specjalistycznej. Produkty lecznicze stosowane
w zakładach opieki zdrowotnej przysługują ubezpie-
czonym nieodpłatnie, natomiast jeżeli są stosowane
poza szpitalem, są refundowane na zasadach okre-
ślonych w ustawie i przepisach wykonawczych.
W rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 8 grud-
nia 2009 r. w sprawie wykazu chorób oraz wykazu
leków i wyrobów medycznych, które ze względu na
te choroby są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ry-
czałtową lub częściową odpłatnością (Dz. U. Nr 212,
poz. 1647), wymieniona jest choroba i zespół Parkin-
sona oraz leki stosowane w leczeniu tej choroby.
Obecnie w Polsce dostępne są leki stosowane w lecze-
niu choroby Parkinsona, ze wszystkich grup terapeu-
tycznych.
Odnosząc się do możliwości rozszerzenia listy le-
ków refundowanych dla osób niepełnosprawnych
przewlekle chorych na chorobę Parkinsona, uprzej-
mie informuję, że umieszczenie produktu leczniczego
w wykazie leków refundowanych następuje na wnio-
sek podmiotu odpowiedzialnego. Decyzje podejmuje
minister zdrowia na podstawie rekomendacji Agencji
Oceny Technologii Medycznych.
Na zlecenie ministra zdrowia Agencja Oceny
Technologii Medycznych w latach 2009–2010 prze-
prowadziła ocenę wniosków oraz dokumentacji w spra-
wie zasadności finansowania produktów leczniczych,
stosowanych w chorobie Parkinsona, w ramach wy-
kazu leków refundowanych. Stanowiska przekazane
ministrowi zdrowia przez agencję rekomendują nie-
finansowanie ze środków publicznych produktów
leczniczych w leczeniu choroby Parkinsona (Stalevo,
Azilect, Comtess, Neupro) w ramach wykazów leków
refundowanych. Rada Konsultacyjna uznała m.in.,
iż przedstawione dowody naukowe dotyczące ww. le-
550
ków nie są przekonywające i wskazuje, iż jest brak
podstaw do ich finansowania.
Przekazując powyższe, pragnę podkreślić, że
wszelkie wystąpienia do ministra zdrowia dotyczące
choroby Parkinsona spotykają się ze zrozumieniem
i należną troską, jednakże aby produkt leczniczy
mógł być objęty dopłatami ze środków publicznych,
muszą być spełnione wymagania określone ustawą
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie szczególnych zasad przyznawania
przez gminy pomocy poszkodowanym
na terenach dotkniętych powodzią (16615)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 czerwca 2010 r. (sygn. SPS-023-
-16615/10) skierowanego do prezesa Rady Ministrów,
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Michała Jarosa w sprawie szczególnych zasad przy-
znawania przez gminy pomocy poszkodowanym na
terenach dotkniętych powodzią, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, w porozumieniu z mini-
strem pracy i polityki społecznej, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Minister pracy i polityki społecznej podkreślił, iż
występował o rozszerzenie treści ustawy o szczegól-
nych rozwiązaniach związanych z usuwaniem skut-
ków powodzi z maja i czerwca 2010 r. o szczególne
rozwiązania prawne związane z udzielaniem pomocy
społecznej osobom poszkodowanym. Ustawą z dnia
24 czerwca 2010 r. o szczególnych rozwiązaniach
związanych z usuwaniem skutków powodzi z maja
i czerwca 2010 r. (Dz. U. Nr 123, poz. 835) przyjęto
zasadę, zgodnie z którą jeżeli zalaniu na skutek po-
wodzi uległo co najmniej 30% powierzchni gospodar-
stwa rolnego poszkodowanego ubiegającego się o świad-
czenia z pomocy społecznej albo świadczenia rodzin-
ne, w okresie do dnia 31 grudnia 2011 r. przy ustala-
niu prawa do świadczeń z pomocy społecznej albo
prawa do świadczeń rodzinnych do dochodu z gospo-
darstwa rolnego nie wlicza się powierzchni, która
uległa zalaniu na skutek powodzi (art. 33 ust. 3 ww.
ustawy.).
Minister pracy i polityki społecznej poinformował
również, iż wydał wytyczne, w wyniku których został
uproszczony częściowo proces przeprowadzania ro-
dzinnego wywiadu środowiskowego. Ponadto na pod-
stawie art. 40 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomo-
cy społecznej (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362,
z późn. zm.) ośrodki pomocy społecznej przyznają po-
moc osobom poszkodowanym, zgodnie z wytycznymi
MSWiA i wojewodów.
W opinii ministra pracy i polityki społecznej na-
leżałoby rozważyć udzielanie pomocy osobom będą-
cym w sytuacji kryzysowej o charakterze klęski ży-
wiołowej w drodze szczególnego aktu prawnego, nie
zaś nowelizacji ww. ustawy o pomocy społecznej czy
rozporządzenia. Jako propozycję minister pracy i po-
lityki społecznej wskazał na ewentualną zmianę
ustawy z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski
żywiołowej (Dz. U. Nr 62, poz. 558, z późn. zm.) czy
też opracowanie odrębnej szczególnej ustawy, która
regulowałaby szczególną materię związaną z zasa-
dami przyznawania, formami i zakresem pomocy
osobom poszkodowanym w wyniku zdarzeń kryzy-
sowych o charakterze klęski żywiołowej.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż w dniu 13 lipca 2010 r. Rada Ministrów przyjęła
projekt rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie
szczegółowych warunków realizacji programu pomo-
cy dla rodzin rolniczych, w których gospodarstwach
rolnych lub działach specjalnych produkcji rolnej
powstały szkody spowodowane przez powódź, obsu-
nięcie się ziemi lub huragan w 2010 r., który obecnie
oczekuje na publikację w Dzienniku Ustaw.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie rozporządzenia dotyczącego
szczególnych zasad odbudowy na terenach
objętych (dotkniętych) powodzią (16617)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Michała Jarosa, przekazaną
przy piśmie z dnia 7 lipca 2010 r., znak DSPA-4810-
-3065-(1)/10, w sprawie rozporządzenia o szczegól-
nych zasadach odbudowy na terenach objętych (do-
tkniętych) powodzią, uprzejmie informuję, iż 21 lipca
br. weszło w życie rozporządzenie prezesa Rady Mi-

nistrów z dnia 21 lipca 2010 r. zmieniające rozporzą-
dzenie w sprawie gmin i miejscowości, w których
stosuje się szczególne zasady odbudowy, remontów
i rozbiórek obiektów budowlanych zniszczonych lub
uszkodzonych w wyniku działania żywiołu (Dz. U.
Nr 132, poz. 890). Rozporządzenie wydane zostało na
podstawie delegacji zamieszczonej w ustawie z dnia
11 sierpnia 2001 r. o szczególnych zasadach odbudo-
wy, remontów i rozbiórek obiektów budowlanych
zniszczonych lub uszkodzonych w wyniku działania
żywiołu (Dz. U. Nr 84, poz. 906). Powyższe rozporzą-
dzenie określa obszary, na których odbudowa obiek-
tów budowlanych uszkodzonych lub zniszczonych
przez żywioł może odbywać się przy wykorzystaniu
uproszczonych procedur postępowania przed organa-
mi administracji architektoniczno-budowlanej prze-
widzianych w ww. ustawie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie rozporządzenia dotyczącego
szczególnych zasad odbudowy na terenach
objętych (dotkniętych) powodzią (16617)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 czerwca 2010 r. (sygn. SPS-023-
-16617/10), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Michała Jarosa w sprawie rozporządzenia
o szczególnych zasadach odbudowy na terenach ob-
jętych (dotkniętych) powodzią – w porozumieniu
z ministrem infrastruktury – z upoważnienia preze-
sa Rady Ministrów uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 11 sierpnia 2001 r.
o szczególnych zasadach odbudowy, remontów i roz-
biórek obiektów budowlanych zniszczonych lub
uszkodzonych w wyniku działania żywiołu (Dz. U.
Nr 84, poz. 906) prezes Rady Ministrów na podstawie
danych przekazywanych przez właściwych wojewo-
dów, uwzględniając rodzaj żywiołu oraz skutki przez
niego wyrządzone, na okres nie dłuższy niż 12 mie-
sięcy, określa, w drodze rozporządzenia, gminy lub
miejscowości, w których stosuje się szczególne zasady
odbudowy, remontów i rozbiórek obiektów budowla-
nych. Stosownie do powyższego, przepisy rozporzą-
551
dzenia stosuje się maksymalnie przez okres 12 mie-
sięcy od dnia jego wejścia w życie.
Na podstawie ww. delegacji ustawowej w sytuacji
wystąpienia szkód spowodowanych zdarzeniami klę-
skowymi wydawane są akty wykonawcze określające
gminy lub miejscowości, na obszarze których przy
remontach, odbudowie i rozbiórce obiektów budowla-
nych, uszkodzonych lub zniszczonych przez żywioł
można skorzystać z uproszczonych procedur postę-
powania przed organami administracji architektoni-
czo-budowlanej przewidzianych w ww. ustawie.
Po wydaniu przez prezesa Rady Ministrów rozpo-
rządzenia z dnia 28 maja 2008 r. w sprawie gmin
i miejscowości, w których stosuje się szczególne zasa-
dy odbudowy, remontów i rozbiórek obiektów budow-
lanych zniszczonych lub uszkodzonych w wyniku dzia-
łania żywiołu (Dz. U. Nr 99, poz. 642, z późn. zm.)
w dniu 16 listopada 2009 r. wydane zostało kolejne
rozporządzenie w sprawie gmin i miejscowości, w któ-
rych stosuje się szczególne zasady odbudowy, remon-
tów i rozbiórek obiektów budowlanych zniszczonych
lub uszkodzonych w wyniku działania żywiołu (Dz. U.
Nr 193, poz. 1492, z późn. zm.) określające gminy
i miejscowości w których obiekty budowlane zostały
zniszczone lub uszkodzone w wyniku powodzi, osunię-
cia ziemi, wiatru lub intensywnych opadów atmosfe-
rycznych, które miały miejsce w 2008 r., a także
w miesiącach od stycznia do sierpnia 2009 r.
W związku z powodzią z maja br. w dniu 28 maja
2010 r. ww. rozporządzenie zostało zmienione (Dz. U.
Nr 92, poz. 597) poprzez dodanie załącznika nr 2,
w którym uwzględniono gminy poszkodowane w wy-
niku ww. powodzi.
W związku z kolejnymi stratami zgłaszanymi po-
przez właściwych wojewodów, jak i wnioskami o ak-
tualizację wykazu gmin i miejscowości, w dniu 8 czerw-
ca 2010 r. przedmiotowe rozporządzenie zostało
zmienione (zmiana załącznika nr 1) poprzez objęcie
nim gmin i miejscowości poszkodowanych powodzia-
mi sztormowymi w październiku 2009 r., powodzia-
mi z marca i kwietnia 2010 r. oraz gmin i miejscowo-
ści poszkodowanych w wyniku intensywnych opadów
śniegu mających miejsce w lutym i marcu 2010 r. (Dz. U.
Nr 99, poz. 636).
W związku z kolejnymi zdarzeniami o charakte-
rze klęskowym, spowodowanymi powodzią z czerwca
2010 r. i ogromnymi stratami wyrządzonymi w bu-
downictwie, właściwi wojewodowie wystąpili o uzu-
pełnienie treści załączników do ww. rozporządzenia.
Wobec powyższego w dniu 21 lipca 2010 r. prezes
Rady Ministrów wydał rozporządzenie zmieniające
rozporządzenie w sprawie gmin i miejscowości, w któ-
rych stosuje się szczególne zasady odbudowy, remon-
tów i rozbiórek obiektów budowlanych zniszczonych
lub uszkodzonych w wyniku działania żywiołu (Dz. U.
Nr 132, poz. 890). Załącznik nr 2 przedmiotowego
rozporządzenia został uzupełniony o gminy poszko-
dowane w wyniku żywiołów innych niż powódź
z maja 2010 r., tj. poszkodowane w wyniku powodzi
552
z czerwca 2010 r. oraz w wyniku osunięć ziemi, wia-
tru lub intensywnych opadów atmosferycznych, któ-
re miały miejsce w maju i czerwcu 2010 r.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie wprowadzenia opłat za przejazd
autostradową obwodnicą Wrocławia (16622)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 30 czerwca 2010 r., znak: SPS-023-16622/
10, przy którym przekazano interpelację poselską
pani poseł Ewy Wolak dotyczącą kwestii odpłatności
za korzystanie z obwodnic autostradowych, uprzej-
mie przekazuję następujące informacje.
W swym wystąpieniu pani poseł zwróciła się
z pytaniami dotyczącymi kwestii odpłatności za ko-
rzystanie z obwodnic oraz możliwości zaliczenia ob-
wodnicy Wrocławia do kategorii obwodnic nieobję-
tych odpłatnością.
Odnosząc się do pytań dotyczących odpłatności za
korzystanie z autostradowych obwodnic miast, nale-
ży zauważyć, iż zgodnie z generalną zasadą określo-
ną w art. 37a ust. 1 ustawy z dnia 27 października
1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2571, z późn. zm.) za przejazd autostradą pobie-
rane są opłaty. Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje,
w których autostrada nie została przystosowana do
poboru opłat. Ponadto opłaty nie są pobierane od po-
jazdów samochodowych, za które została uiszczona
opłata za przejazd po drogach krajowych, pobierana
na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 125, poz. 874, z późn. zm.) w okresie ważności tej
opłaty (tzw. winieta).
Aktem prawnym regulującym kwestię opłat za
przejazd autostradą jest również rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie
autostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121, poz. 1034),
w którym wprost, enumeratywnie określono odpłat-
ne odcinki autostrad.
Reasumując, należy wskazać, iż z ww. obowiązu-
jących od lat przepisów wynika zasada, zgodnie z któ-
rą przejazd autostradami, w tym również obwodni-
cami stanowiącymi część autostrady, jest odpłatny.
Należy przy tym zaznaczyć, że w prawie polskim nie
funkcjonuje pojęcie obwodnicy, brak jest więc kryte-
riów określających, które z odcinków autostrad sta-
nowią obwodnice miast.
Realizując „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012”, resort infrastruktury ponosi kosz-
ty dostosowania autostrad do poboru opłat. Koszty
dostosowania poszczególnych odcinków do poboru
opłat dla danej kategorii pojazdów nie powinny być
niewspółmiernie wysokie w stosunku do spodziewa-
nych przychodów. Kwestia ta jest szczególnie istotna
w przypadku manualnego poboru opłat na terenach
silnie zurbanizowanych, w szczególności położonych
w pobliżu miast. Na tych odcinkach w systemie ma-
nualnym koszty dostosowania do poboru opłat są
obecnie niewspółmiernie wysokie.
Mając na uwadze powyższe oraz fakt, iż kwestia
odpłatności za przejazd obwodnicami miast była
przedmiotem dyskusji od dłuższego czasu, a umożli-
wienie bezpłatnego przejazdu autostradowymi ob-
wodnicami miast stanowi coraz częściej podnoszony
postulat społeczny, resort infrastruktury podjął ini-
cjatywę mającą na celu wprowadzenie do dotychczas
obowiązującego systemu prawnego rozwiązania speł-
niającego oczekiwania społeczeństwa, które jedno-
cześnie nie będzie sprzeczne z przyjętym przez Radę
Ministrów w dniu 3 sierpnia 2010 r. „Wieloletnim
planem finansowym państwa na lata 2010–2013”.
W ramach prac analizowana jest również kwestia
uwzględnienia obwodnicy Wrocławia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie nowelizacji ustawy o Policji
i wprowadzenia możliwości korzystania
z kontroli operacyjnej przy ściganiu
przestępstw giełdowych (16639)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 30 czerwca 2010 r. (pismo: SPS-023-
-16639/10) przekazującego interpelację posła Jarosła-
wa Matwiejuka w sprawie nowelizacji ustawy o Poli-
cji i wprowadzenia możliwości korzystania z kontro-
li operacyjnej przy ściganiu przestępstw giełdowych,
uprzejmie przedstawiam poniższe wyjaśnienia przy-
gotowane w porozumieniu z ministrem sprawiedli-
wości, ministrem spraw wewnętrznych i administra-
cji oraz Urzędem Komisji Nadzoru Finansowego.
I. Obowiązujące prawo dopuszcza na podstawie
przepisów ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks
postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555,

z późn. zm.) (dalej: K.p.k.) stosowanie procesowej
kontroli i utrwalania rozmów telefonicznych, a także
dopuszcza na podstawie innych ustaw, w tym ustawy
z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r.,
Nr 43, poz. 277, z późn. zm.), stosowanie kontroli
operacyjnej, która może polegać na niejawnym kon-
trolowaniu treści korespondencji lub zawartości prze-
syłek oraz stosowaniu środków technicznych umoż-
liwiających uzyskiwanie w sposób niejawny informa-
cji i dowodów oraz ich utrwalanie, w szczególności
treści rozmów telefonicznych i innych informacji
przekazywanych za pomocą sieci telekomunikacyj-
nych (art. 19 ust. 6 ustawy o Policji).
Kontrolę i utrwalanie rozmów w ramach postępo-
wania karnego regulują przepisy zawarte w artyku-
łach 237–242 K.p.k., zaś podstawy prowadzenia kon-
troli operacyjnej, o której mowa w interpelacji, oraz
standardy kontroli jej legalności i zasadności okre-
ślają przepisy tzw. ustaw kompetencyjnych, czyli
ustaw regulujących organizację, zadania i kompeten-
cje organów ścigania, to jest:
— art. 19 ustawy o Policji;
— art. 17 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Cen-
tralnym Biurze Antykorupcyjnym (Dz. U. Nr 104,
poz. 708, z późn. zm.),
— art. 27 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu
(Dz. U. Nr 74, poz. 676, z późn. zm.),
— art. 9e ustawy z dnia 12 października 1990 r.
o Straży Granicznej (Dz. U. z 2005 r. Nr 234, poz. 1997,
z późn. zm.),
— art. 31 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. o Żan-
darmerii Wojskowej i wojskowych organach porząd-
kowych (Dz. U. Nr 123, poz. 1353, z późn. zm.),
— art. 31 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r.
o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie
Wywiadu Wojskowego (Dz. U. Nr 104, poz. 709,
z późn. zm.),
— art. 36c ustawy z dnia 28 września 1991 r.
o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 65,
z późn. zm.).
Odnosząc się do sygnalizowanych w interpelacji
„ograniczonych uprawnień funkcjonariuszy Policji
w zakresie kontroli operacyjnej w toku postępowań
karnych prowadzonych o przestępstwa giełdowe”,
stwierdzić należy, że jeżeli chodzi o przestępstwa
giełdowe w wąskim tego słowa znaczeniu, a więc czy-
ny określone w art. 178–183 ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (Dz. U.
Nr 183, poz. 1538, z późn. zm.), to rzeczywiście nie
są one ujęte w katalogu przestępstw, co do których
możliwie jest prowadzenie kontroli operacyjnej na
podstawie ustawy o Policji. Nie są one również zawar-
te w katalogu przestępstw wymienionych w art. 237
§ 3 K.p.k.
Należy jednak stwierdzić, że w zakresie publicz-
nego rynku kapitałowego możliwe jest prowadzenie
kontroli operacyjnej na podstawie art. 19 ustawy
o Policji oraz podsłuchu procesowego w oparciu o wska-
zane powyżej przepisy K.p.k. Co prawda dotyczy to
553
zachowań niewyczerpujących znamion przestępstw
określonych w ustawie o obrocie instrumentami finan-
sowymi, lecz przestępstw typowo kodeksowych, jed-
nak również wchodzących w zakres pojęcia prze-
stępstw giełdowych sensu largo, a których przedmio-
tem ochrony, głównym lub ubocznym, jest szeroko
rozumiany obrót gospodarczy oraz prawa jego uczest-
ników. Chodzi tu o takie przestępstwa, jak:
— fałszowanie i puszczanie w obieg sfałszowa-
nych papierów wartościowych, art. 310 § 1 ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88,
poz. 553, z późn. zm.), dalej: Kodeks karny,
— podejmowanie działań zmierzających do wpro-
wadzenia do legalnego obrotu gospodarczego lub fi-
nansowego środków płatniczych, instrumentów fi-
nansowych, papierów wartościowych, wartości dewi-
zowych, praw majątkowych lub innego mienia rucho-
mego lub nieruchomości pochodzących z działalności
przestępczej lub innych nielegalnych źródeł, art. 299
§ 1 Kodeksu karnego,
— nadużycie uprawnień bądź niedopełnienie obo-
wiązków przez osobę zobowiązaną, na podstawie
przepisu ustawy, decyzji właściwego organu lub umo-
wy, do zajmowania się sprawami majątkowymi lub
działalnością gospodarczą osoby fizycznej, prawnej
albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości
prawnej i wyrządzenie jej znacznej szkody majątko-
wej, art. 296 § 1 Kodeksu karnego,
— doprowadzenie, w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej, innej osoby do niekorzystnego rozporzą-
dzenia mieniem własnym lub cudzym za pomocą
wprowadzenia jej w błąd, albo wyzyskania błędu lub
niezdolności do należytego pojmowania przedsiębra-
nego działania, art. 286 § 1 Kodeksu karnego.
Wspomnieć również należy o możliwości prowa-
dzenia przez Policję (na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 2,
3, 4 i 4a ustawy o Policji) czynności operacyjnych
w celu zapobieżenia, wykrycia, ustalenia sprawców,
a także uzyskania i utrwalenia dowodów ściganych
z oskarżenia publicznego, umyślnych przestępstw:
— określonych w art. 296 § 1–3 (wyrządzenie
szkody w obrocie gospodarczym), art. 296a § 1, 2 i 4
(łapownictwo na stanowisku kierowniczym) i art. 296b
§ 1 i 2 Kodeksu karnego (łapownictwo przy organi-
zacji zawodów sportowych),
— przeciwko obrotowi gospodarczemu, określo-
nych w art. 297–306 Kodeksu karnego, powodują-
cych szkodę majątkową lub skierowanych przeciwko
mieniu, jeżeli wysokość szkody lub wartość mienia
przekracza pięćdziesięciokrotną wysokość najniższe-
go wynagrodzenia za pracę określonego na podstawie
odrębnych przepisów,
— skarbowych, jeżeli wartość przedmiotu czynu
lub uszczuplenie należności publicznoprawnej prze-
kraczają pięćdziesięciokrotną wysokość najniższego
wynagrodzenia za pracę określonego na podstawie
odrębnych przepisów,
— skarbowych, o których mowa w art. 107 § 1
ustawy z dnia 10 września 1999 r. Kodeksu karnego
(nielegalne gry losowe).
554
W świetle art. 19 ust. 6 ustawy o Policji, kontrola
operacyjna prowadzona jest niejawnie i polega na:
— kontrolowaniu treści korespondencji,
— kontrolowaniu zawartości przesyłek,
— stosowaniu środków technicznych umożliwia-
jących uzyskiwanie w sposób niejawny informacji
i dowodów oraz ich utrwalanie, a w szczególności tre-
ści rozmów telefonicznych i innych informacji prze-
kazywanych za pomocą sieci telekomunikacyjnych.
W tym miejscu warto również zwrócić uwagę na
inne uprawnienia Policji, która w celu rozpoznawa-
nia, zapobiegania i wykrywania przestępstw oraz
wykroczeń, w ramach prowadzonych czynności ope-
racyjno-rozpoznawczych, dochodzeniowo-śledczych
i administracyjno-porządkowych, zgodnie z art. 15
ustawy o Policji, ma m.in. prawo do:
— przeszukiwania osób i pomieszczeń w trybie
i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu
postępowania karnego i innych ustaw,
— dokonywania kontroli osobistej,
— obserwowania i rejestrowania przy użyciu
środków technicznych obrazu zdarzeń w miejscach
publicznych, a w przypadku czynności operacyjno-
-rozpoznawczych i administracyjno-porządkowych
podejmowanych na podstawie ustawy także i dźwię-
ku towarzyszącego tym zdarzeniom,
— żądania niezbędnej pomocy od instytucji pań-
stwowych, organów administracji rządowej i samo-
rządu terytorialnego oraz jednostek gospodarczych
prowadzących działalność w zakresie użyteczności
publicznej,
— zwracania się o niezbędną pomoc do innych
jednostek gospodarczych i organizacji społecznych,
jak również zwracania się w nagłych wypadkach do
każdej osoby o udzielenie doraźnej pomocy, w ramach
obowiązujących przepisów prawa.
Ponadto, zgodnie z art. 14 ustawy o Policji, Policja
w celu realizacji ustawowych zadań może korzystać
z danych o osobie, w tym również w formie zapisu
elektronicznego, uzyskanych przez inne organy, służ-
by i instytucje państwowe w wyniku wykonywania
czynności operacyjno-rozpoznawczych oraz przetwa-
rzać je zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U.
z 2002 r. Nr 101, poz. 926, z późn. zm.), bez wiedzy
i zgody osoby, której dane te dotyczą. Administrator
powyższych danych obowiązany jest zaś je udostęp-
nić, przy uwzględnieniu wymagań wynikających
z przepisów o ochronie informacji niejawnych. Funk-
cjonariusze Policji mogą również, w zakresie koniecz-
nym do wykonywania ich ustawowych zadań, korzy-
stać z informacji kryminalnej zgromadzonej w Kra-
jowym Centrum Informacji Kryminalnych. Oznacza
to, że w ramach powyższych uprawnień możliwe jest
korzystanie przez Policję z danych posiadanych przez
organ nadzoru nad rynkiem kapitałowym oraz ryn-
kiem instrumentów finansowych, którym zgodnie
z art. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o nadzorze nad
rynkiem kapitałowym (Dz. U. Nr 183, poz. 1537,
z późn. zm.) jest Komisja Nadzoru Finansowego.
Równocześnie, zgodnie z art. 149 pkt 8 ustawy o ob-
rocie instrumentami finansowymi, możliwe jest po-
zyskiwanie informacji stanowiących tajemnicę zawo-
dową, m.in. od maklerów, doradców, osób wchodzą-
cych w skład statutowych organów firmy inwestycyj-
nej, towarowego domu maklerskiego, który wykonu-
je czynności związane z obrotem instrumentami fi-
nansowymi niebędącymi papierami wartościowymi,
spółek prowadzących giełdę oraz spółek prowadzą-
cych rynek pozagiełdowy, stowarzyszeń i organizacji
zrzeszających maklerów, doradców, maklerów giełd
towarowych, spółek prowadzących izbę rozliczeniową
i spółek prowadzących izbę rozrachunkową.
Podsumowując powyżej przedstawione informacje
w zakresie obowiązujących regulacji prawnych doty-
czących możliwości prowadzenia przez Policję kon-
troli operacyjnej, należy stwierdzić, że określony
w art. 19 ustawy o Policji katalog przestępstw odno-
si się do czynów o dużym ciężarze, zagrożonych
z reguły wieloletnimi karami pozbawienia wolności,
a w niektórych wypadkach nawet karą 25 lat pozba-
wienia wolności i karą dożywotniego pozbawienia
wolności. Warto jednak zauważyć, że katalogiem
przestępstw zawartym w art. 19 ust. 1 ustawy o Po-
licji, w odniesieniu do których dopuszczalne jest sto-
sowanie kontroli operacyjnej, objęto również prze-
stępstwo skarbowe wymienione w art. 107 § 1 ustawy
z dnia 10 września 1999 r. Kodeks karny skarbowy
(Dz. U z 2007 r. Nr 111, poz. 765, z późn. zm.) (dalej:
K.k.s.), polegające na urządzaniu lub prowadzeniu,
wbrew przepisom ustawy, warunkom koncesji lub
zezwolenia, gry losowej, gry na automacie lub zakła-
dzie wzajemnym. Przestępstwo to jest zagrożone
karą grzywny do 720 stawek dziennych, karą pozba-
wienia wolności do lat 3 albo obiema tymi karami
łącznie. Włączenie przestępstwa skarbowego z art. 107
§ 1 K.k.s. do wskazanego wyżej katalogu może więc
wskazywać na to, że choć generalnie prawodawca
ogranicza możliwość stosowania kontroli operacyjnej
do czynów zabronionych najwyższej wagi, to jednak
w niektórych wypadkach dopuszcza posłużenie się
tym efektywnym środkiem zwalczania przestępczo-
ści także w wypadku czynów zagrożonych łagodniej-
szymi sankcjami, a więc czynów o niższym stopniu
społecznej szkodliwości.
Zasygnalizowania wymaga także, że niektóre
typy przestępstw określone w ustawie o obrocie in-
strumentami finansowymi mają charakter prze-
stępstw formalnych, niektóre zaś to przestępstwa
materialne, przy czym istota skutku w tych wypad-
kach polega na ujawnieniu lub wykorzystaniu infor-
macji poufnej. I tak zgodnie z ustawą o obrocie in-
strumentami finansowymi penalizowane jest:
— prowadzenie bez wymaganego zezwolenia lub
upoważnienia zawartego w odrębnych przepisach,
albo przez osobę niebędącą do tego uprawnioną w inny
sposób określony w ustawie, działalności w zakresie
obrotu instrumentami finansowymi (art. 178),
— ujawnienie lub wykorzystanie w obrocie in-
formacji stanowiących tajemnicę zawodową przez

osobę obowiązaną do zachowania takiej tajemnicy
(art. 179),
— ujawnienie oraz wykorzystanie informacji po-
ufnej wbrew zakazom, o których mowa w art. 156
(art. 180–181),
— udzielanie rekomendacji lub nakłanianie,
wbrew zakazowi zawartemu w art. 156 ust. 2 pkt 2
ustawy, do nabycia lub zbycia instrumentów finan-
sowych, których może dotyczyć informacja poufna
(art. 182),
— dokonywanie manipulacji instrumentem finan-
sowym (art. 182); zgodnie z art. 183 ust. 2 karą
grzywny zagrożone jest również samo wchodzenie
w porozumienie mające na celu manipulację.
II. Z danych statystycznych wynika, iż wzrasta
liczba postępowań karnych o przestępstwa określone
w ustawie o obrocie instrumentami finansowymi.
Jak można przypuszczać, zwiększa się więc ich wy-
krywalność, co może świadczyć o większej efektyw-
ności organów ścigania w zakresie zwalczania tego
rodzaju przestępczości. Powyższe wnioski nie prze-
kreślają jednak możliwości rozważania zmian prawa
prowadzących do poszerzenia zakresu stosowania
kontroli operacyjnej, w celu objęcia tym zakresem
przestępstw określonych w ustawie o obrocie instru-
mentami finansowymi. Uzasadniony wydaje się bo-
wiem pogląd, iż wykorzystanie możliwości związa-
nych z kontrolą operacyjną mogłoby ułatwić wykry-
wanie niektórych z przestępstw opisanych w ustawie
o obrocie instrumentami finansowymi, ustalenie ich
sprawców oraz uzyskanie i utrwalenie dowodów ich
popełnienia. Na przykład w sytuacji gromadzenia
dowodów w sprawach o ujawnienie lub wykorzystanie
informacji poufnej możliwość niejawnego utrwalania
treści rozmów telefonicznych i innych informacji
przekazywanych za pomocą sieci telekomunikacyj-
nych oraz niejawnego kontrolowania treści korespon-
dencji mogłoby w istotny sposób przyczynić się do
zebrania kluczowych dla sprawy dowodów, które
obok zeznań świadków, bilingów i wyjaśnień podej-
rzanych przełożyłyby się na zwiększenie liczby wy-
dawanych w tych sprawach wyroków skazujących.
Z informacji przekazanych przez Komisję Nadzoru
Finansowego wynika jednak, że takie czynności
w zasadzie nie są podejmowane w sprawach tzw.
przestępstw giełdowych. Mając na uwadze zakres
gromadzenia dowodów w postępowaniu karnym,
szczególnie w przypadku przestępstw ujawnienia
i wykorzystania informacji poufnej, wydaje się, iż po-
żądane jest doprecyzowanie przepisów art. 149 usta-
wy o obrocie instrumentami finansowymi w taki
sposób, aby umożliwiały one bardziej efektywną
współpracę Urzędu Komisji Nadzoru Finansowego
z Policją. W opinii Komisji Nadzoru Finansowego
zmiany przepisów mające na celu ułatwienie Policji
prowadzenia postępowania przygotowawczego w spra-
wach przestępstw związanych z obrotem na rynku
finansowym należałoby ocenić pozytywnie, gdyż słu-
żyłoby to poprawie bezpieczeństwa i ochronie uza-
sadnionych interesów uczestników tego rynku.
555
Podkreślenia jednak wymaga, że wszelkie rozwa-
żania dotyczące możliwości poszerzenia zakresu sto-
sowania kontroli operacyjnej, w celu objęcia tym za-
kresem przestępstw określonych w ustawie o obrocie
instrumentami finansowymi, wymagałoby wnikliwej
analizy rzeczywistych potrzeb organów ścigania
w tym zakresie, opartych na dotychczasowych do-
świadczeniach związanych ze stosowaniem grupują-
cego przepisy karne działu X tej ustawy. Z drugiej
zaś strony niezbędna byłaby analiza konstytucyjnych
uwarunkowań odnoszących się do usprawiedliwiają-
cego ograniczenie praw i wolności obywatelskich,
w tym prawa do ochrony życia prywatnego i ochrony
tajemnicy korespondencji, ważnego interesu przema-
wiającego za poszerzeniem zakresu stosowania kon-
troli operacyjnej. Wynika to z faktu, iż wolność i ochro-
na tajemnicy komunikowania się są jednymi z naj-
ważniejszych wartości demokratycznego państwa
prawa, gwarantowanymi przez art. 49 ustawy z dnia
2 kwietnia 1997 r. Konstytucji Rzeczypospolitej Pol-
skiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) (dalej:
konstytucja) oraz art. 8 europejskiej Konwencji
o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.
Zgodnie z art. 49 zdanie drugie konstytucji ograni-
czenie tych wartości dopuszczalne jest jedynie
w przypadkach określonych w ustawie i w sposób
w niej określony. Wspomniane ograniczenia w za-
kresie korzystania z konstytucyjnych praw i wolno-
ści mogą być, zgodnie z art. 31 ust. 3 konstytucji,
wprowadzane tylko wówczas, gdy są konieczne
w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeń-
stwa lub porządku publicznego bądź dla ochrony
środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo
wolności i praw innych osób.
Mając powyższe na uwadze, podjęcie decyzji nad
opracowaniem projektu takich zmian powinno być
zatem oparte na ocenie ich celowości, w szczególności
w oparciu o stwierdzone przez Komisję Nadzoru Fi-
nansowego naruszenia przepisów ustawy o obrocie
instrumentami finansowymi, a także ocenie okolicz-
ności przemawiających za ewentualnym poszerze-
niem uprawnień Policji w zakresie stosowania kon-
troli operacyjnej, ujawnionych w toku dotychczaso-
wych postępowań związanych ze ściganiem prze-
stępstw giełdowych.
Stworzenie odpowiednich do potrzeb narzędzi
współpracy niewątpliwie powinno także uwzględniać
doświadczenia innych państw, które wprowadziły re-
gulacje w tym zakresie. Działanie takie pozwoli na
uniknięcie ewentualnych błędów oraz z pewnością
przyczyni się do zapewnienia efektywniejszej walki
z przestępczością uderzającą w rynek kapitałowy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
556
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów
Marka Polaka i Anny Paluch
w sprawie przekazania
Regionalnemu Zarządowi Gospodarki Wodnej
w Krakowie środków finansowych w wysokości
umożliwiającej mu realizację zadań
wynikających z przepisów prawa (16642)
Odpowiadając na interpelację posłów Marka Po-
laka i Anny Paluch w sprawie przekazania Regio-
nalnemu Zarządowi Gospodarki Wodnej w Krako-
wie środków finansowych w wysokości umożliwia-
jącej mu realizację zadań wynikających z przepi-
sów prawa, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Resort środowiska i podległe mu jednostki tere-
nowe na realizację swoich obowiązków statutowych
otrzymują środki z budżetu państwa w limitach okre-
ślonych ustawą budżetową. Podejmowanie i realizo-
wanie przez jednostki terenowe zadań możliwe jest
w zależności od przyznawanych przez ministra finan-
sów limitów finansowych przeznaczonych na gospo-
darkę wodną. Poziom przyznawanych limitów umoż-
liwia jednostkom realizację jedynie około 20% nie-
zbędnych do wykonania prac w zakresie utrzymania
rzek i urządzeń wodnych, będących w administracji
regionalnych zarządów. Niezależnie od wysokości
przyznawanych limitów finansowych Krajowy Za-
rząd Gospodarki Wodnej oraz podległe mu regional-
ne zarządy rokrocznie czynią starania o pozyskanie
dodatkowych środków z rezerw celowych budżetu
państwa, jak i pozostałych funduszy na finansowanie
zadań statutowych jednostek.
W 2010 r., jeszcze przed wystąpieniem powodzi
w maju i czerwcu, zgodnie z kwietniową decyzją mi-
nistra finansów zostały uruchomione środki z rezer-
wy celowej budżetu państwa w wysokości 10 mln zł.
Przeznaczono je na finansowanie najpilniejszych za-
dań interwencyjnych związanych z usuwaniem skut-
ków wezbrań na rzekach i potokach z lat poprzed-
nich, realizowanych przez RZGW.
W celu prowadzenia akcji ochrony przed powo-
dzią, pismem z dn. 28 maja br., wystąpiono do MSWiA
z wnioskiem o uruchomienie środków z rezerwy ce-
lowej „Kredyty i środki na przeciwdziałanie i usuwa-
nie skutków klęsk żywiołowych” na kwotę 17,7 mln zł.
Wykorzystano je na finansowanie prowadzenia bie-
żących prac zabezpieczających oraz usuwanie najpil-
niejszych zagrożeń. Po opadnięciu wód i wycenie
zniszczeń wystąpiono z kolejnym wnioskiem do MSWiA
o środki z ww. rezerwy w wysokości 51,5 mln zł.
Wnioskowana kwota przeznaczona zostanie na finan-
sowanie najpilniejszych zadań związanych z usuwa-
niem skutków powodzi w miejscach zagrożenia dla
życia ludzkiego oraz mienia o znacznej wartości.
Dodatkowo KZGW występuje do Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
w celu uzyskania środków z programu „Przeciw-
działanie zagrożeniom środowiska z likwidacją ich
skutków”. Łączna kwota 113 mln zł została przewi-
dziana do wypłaty w ciągu 3 lat. W 2010 r. kwota
zadań do sfinansowania wyniesie 11,9 mln zł, w 2011 r.
– 56,4 mln zł, w 2012 r. – 44,7 mln zł. Zadania obej-
mują usuwanie awarii i zniszczeń, jakie powstały
w wyniku powodzi z maja i czerwca 2010 r.
Z kwoty ponad 192 mln zł, która została częściowo
przyznana, a częściowo jest w trakcie wnioskowania,
z ww. źródeł na RZGW w Krakowie przypada ponad
50 mln zł. Kwotę 4,6 mln zł. przyznano z rezerwy
celowej na usuwanie skutków wezbrań na rzekach
i potokach z lat poprzednich. Wysokość środków
przeznaczonych na prowadzenie akcji w trakcie trwa-
nia powodzi wyniosła 5,15 mln zł. Kwota aktualnie
wnioskowana z rezerwy celowej MSWiA dla RZGW
w Krakowie wynosi 18,2 mln zł., natomiast z progra-
mu priorytetowego NFOŚiGW – 22,5 mln zł.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 2 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie zróżnicowania wypłat stypendiów
z tytułu staży i szkoleń, których uczestnikami
są osoby bezrobotne (16647)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 30 czerwca 2010 r. nr SPS-023-16647/10 doty-
czącym interpelacji pani poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie zróżnicowania wypłat stypendiów z tytu-
łu staży i szkoleń, których uczestnikami są osoby
bezrobotne, wyjaśniam, co następuje.
W dniu 27 sierpnia 2009 r. Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej uchwalił ustawę o finansach publicznych
oraz ustawę Przepisy wprowadzające ustawę o finan-
sach publicznych. Oba akty zostały ogłoszone w dniu
24 września 2009 r. z mocą obowiązującą od dnia
1 stycznia 2010 r.
Wejściu w życie ustawy Przepisy wprowadzające
ustawę o finansach publicznych towarzyszyła zmiana
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
polegająca m.in. na dodaniu w katalogu zwolnień
przedmiotowych (art. 21) dwóch nowych zwolnień.
Na mocy pkt 136 w ust. 1 w art. 21 zwolnione zosta-
ły płatności na realizację projektów w ramach pro-

gramów finansowanych z udziałem środków europej-
skich, otrzymane z Banku Gospodarstwa Krajowego,
z wyłączeniem płatności otrzymanych przez wyko-
nawców oraz przychodów ze stosunku pracy lub sto-
sunków pokrewnych. Odpowiednio na podstawie pkt
137 zwolnione zostały środki finansowe otrzymane
przez uczestnika projektu jako pomoc udzielona
w ramach programu finansowanego z udziałem środ-
ków europejskich, o których mowa w ustawie z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych.
Powyższe zmiany podyktowane były przyjętymi
w ustawie o finansach publicznych nowymi zasada-
mi gospodarowania środkami europejskimi prze-
znaczonymi na realizację programów operacyjnych
(obecnie płatności na rzecz beneficjentów dokony-
wane są za pośrednictwem Banku Gospodarstwa
Krajowego i nie stanowią dotacji rozwojowej), a po-
nadto miały na celu nieopodatkowywanie środków
otrzymywanych przez osoby, do których pomoc
współfinansowana ze środków unijnych faktycznie
jest kierowana (tzw. grupy docelowe).
Zamierzeniem ustawodawcy nie było natomiast
zwolnienie z opodatkowania świadczeń finansowa-
nych ze środków publicznych krajowych, w sytuacji
gdy – co do rodzaju i realizowanego celu – są tożsame
z otrzymywanymi w ramach programów operacyj-
nych finansowanych z udziałem środków unijnych.
W konsekwencji stypendia z tytułu staży i szkoleń
wypłacane osobom bezrobotnym z Funduszu Pracy
podlegają opodatkowaniu, natomiast współfinanso-
wane z Europejskiego Funduszu Społecznego w ra-
mach Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” prio-
rytet VI: Rynek pracy otwarty dla wszystkich korzy-
stają ze zwolnienia od podatku.
Oczywiście z punktu widzenia osób znajdujących
się w szczególnej sytuacji na rynku pracy, tj. osób
zarejestrowanych w powiatowych urzędach pracy
jako bezrobotne i uczestniczących w stażu, szkoleniu
lub odbywających praktyki zawodowe (pobierających
stypendium), taki stan rzeczy wydaje się krzywdzący
i niezrozumiały.
Niezależnie zatem od stanowiska Trybunału
Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 19 lipca
2007 r., sygn. akt: K11/06, stwierdził, że „z Konsty-
tucji nie wynika obowiązek przyjmowania przez
ustawodawcę, w dziedzinie ciężarów i świadczeń pu-
blicznych, wyłącznie rozwiązań korzystnych dla po-
datników. (...) Ustawodawca waży bowiem potrzeby
państwa i społeczeństwa oraz obowiązki nakładane
na organy państwa Konstytucją i ustawami i sto-
sownie do skali owych potrzeb, zgodnie z wolą poli-
tyczną, zadbać musi o środki na ich sfinansowanie”,
Ministerstwo Finansów zwróciło się do Minister-
stwa Rozwoju Regionalnego oraz Ministerstwa Pra-
cy i Polityki Społecznej o przedstawienie informacji
na temat ww. świadczeń, ze szczególnym uwzględ-
nieniem liczby osób bezrobotnych korzystających
z tej formy wsparcia oraz wysokości kwot, jakie są
wypłacane w ramach Funduszu Pracy, odpowiednio
w ramach PO KL.
557
Dopiero po analizie otrzymanych danych staty-
stycznych, w szczególności pod kątem skutków (kosz-
tów i korzyści) społeczno-gospodarczych, w tym ich
wpływu na sektor finansów publicznych, możliwe bę-
dzie zajęcie stanowiska w sprawie, o której mowa
w interpelacji pani poseł Anny Bańkowskiej. O pod-
jętym rozstrzygnięciu pani poseł zostanie powiado-
miona odrębnym pismem.
Reasumując, uprzejmie informuję, iż w obecnym
stanie prawnym brak jest podstaw do odstąpienia
przez powiatowe urzędy pracy od poboru zaliczek na
podatek dochodowy od stypendiów wypłacanych oso-
bom bezrobotnym z Funduszu Pracy. Zmiana tego
stanu rzeczy wymaga nowelizacji przepisów ustawy
o podatku dochodowym lub zaniechania poboru po-
datku dochodowego od osób fizycznych w drodze roz-
porządzenia ministra finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie szkoleń prowadzonych
przez kierownictwo Urzędu Transportu
Kolejowego w zakresie oceny zgodności
i interoperacyjności kolei oraz zamierzonego
blokowania krajowych jednostek
notyfikowanych (16652)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na przesłaną
przy piśmie nr SPS-023-16652/10 z dnia 30 czerwca
2010 r. interpelację posła Wiesława Andrzeja Szcze-
pańskiego w sprawie szkoleń prowadzonych przez
kierownictwo Urzędu Transportu Kolejowego w za-
kresie oceny zgodności i interoperacyjności kolei oraz
zamierzonego blokowania krajowych jednostek noty-
fikowanych, uprzejmie informuję, co następuje.
Zasady certyfikowania, autoryzowania i notyfiko-
wania jednostek zajmujących się oceną zgodności re-
guluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie
oceny zgodności (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2087,
z późn. zm.). Zgodnie z art. 19 ww. ustawy jednostki
certyfikujące, jednostki kontrolujące oraz laboratoria
dla uzyskania notyfikacji są zobowiązane uzyskać
autoryzację w określonym zakresie. Warunkiem
udzielenia autoryzacji jest m.in. posiadanie certyfi-
katu akredytacji (właściwość Polskiego Centrum Akre-
dytacji). Organem właściwym dla udzielania autory-
558
zacji w obszarze transportu kolejowego, zgodnie
z art. 25h ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o trans-
porcie kolejowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94,
z późn. zm.) jest prezes UTK, natomiast organem
notyfikującym Komisji Europejskiej oraz pozostałym
państwom członkowskim Unii Europejskiej jest mi-
nister gospodarki. Notyfikowane jednostki certyfiku-
jące, kontrolujące oraz laboratoria mogą wykonywać
swoją działalność na terenie wszystkich państw
członkowskich Unii Europejskiej, oczywiście w za-
kresie udzielonej autoryzacji. Zgodnie z ustawą o trans-
porcie kolejowym prezes UTK sprawuje nadzór nad
notyfikowanymi jednostkami certyfikującymi, kon-
trolującymi oraz notyfikowanymi laboratoriami
w obszarze transportu kolejowego. W przypadku
stwierdzenia naruszenia warunków autoryzacji,
o których mowa w art. 19 ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy
o systemie oceny zgodności, prezes UTK może
w drodze decyzji ograniczyć zakres autoryzacji lub
cofnąć autoryzację, o czym niezwłocznie informuje
ministra gospodarki oraz prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów. Decyzja ta podlega
notyfikacji Komisji Europejskiej i pozostałym pań-
stwom członkowskim UE.
Należy również zwrócić uwagę na fakt, że auto-
ryzacja następuje wyłącznie na wniosek zaintereso-
wanej jednostki i jest całkowicie dobrowolna, pod-
mioty dokonujące oceny zgodności nie zawsze są
zainteresowane uzyskaniem statusu jednostki no-
tyfikowanej. Spośród obecnie jedenastu jednostek
upoważnionych do przeprowadzania badań koniecz-
nych do uzyskania świadectw dopuszczenia do eks-
ploatacji, zgodnie z rozporządzeniem ministra in-
frastruktury z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie
świadectw dopuszczenia do eksploatacji typu bu-
dowli i urządzeń przeznaczonych do prowadzenia
ruchu kolejowego oraz typu pojazdu kolejowego (Dz. U.
Nr 103, poz. 1090, z późn. zm.) jedynie trzy wyrazi-
ły zainteresowanie przyjęciem na siebie roli jednost-
ki notyfikowanej.
Odpowiadając na pytania zawarte w interpelacji,
uprzejmie informuję, że według informacji UTK, po-
stępowanie związane z autoryzacją ma charakter
postępowania certyfikacyjnego, w znacznej mierze
opartego na działaniach wyjaśniających w zakresie
spełniania przez jednostkę wnioskującą wymogów
formalnych oraz innych wymagań, których spełnie-
nie zapewnia właściwe działanie systemu. Punktem
wyjścia przy rozpatrywaniu wniosku jest ustalenie
zakresu przedmiotowego autoryzacji, który powinien
być zdefiniowany na podstawie posiadanej już akre-
dytacji. Postępowanie w sprawie autoryzacji obejmu-
je również działania audytowe i dlatego też nie jest
typowym postępowaniem administracyjnym, pomi-
mo że kończy się wydaniem decyzji administracyjnej.
W przypadku wniosków, które są kompletne i speł-
niają wymagania formalne weryfikowane na podsta-
wie składanych dokumentów, a pozostałe kwestie
weryfikowane m.in. w ramach audytu nie budzą wąt-
pliwości, postępowanie trwa ok. 2 miesięcy.
W przypadku konieczności uzupełnienia doku-
mentów wnioskodawca wzywany jest do ich uzupeł-
nienia, natomiast w przypadku wniosków rażąco
wadliwych (np. brak akredytacji dla wnioskowanego
zakresu) pozostają bez rozpatrzenia.
Rynek usług w zakresie oceny zgodności jest
rynkiem europejskim, a zainteresowany podmiot
może wskazać dowolną jednostkę notyfikowaną jako
jednostkę oceniającą zgodność. Niestety, jak wspo-
mniano we wstępie tylko nieliczne jednostki upo-
ważnione do przeprowadzania badań koniecznych
do uzyskania świadectw dopuszczenia do eksploata-
cji są zainteresowane uzyskaniem statusu jednostki
notyfikowanej.
Jednostka notyfikowana może działać we wska-
zanym w autoryzacji zakresie na terenie wszystkich
państw członkowskich UE. Natomiast rozszerzenie
zakresu autoryzacji lub zmiana autoryzacji z jednost-
ki kontrolującej na certyfikującą wymaga uzyskania
kolejno akredytacji i autoryzacji, a następnie notyfi-
kacji we wnioskowanym zakresie.
Jak już zaznaczono, rynek w zakresie usług oce-
niających zgodność jest rynkiem europejskim. Także
na polskim rynku mogą działać zarówno krajowe, jak
i zagraniczne jednostki oceniające zgodność. Wybór
jednostki zależy wyłącznie od podmiotu dokonujące-
go oceny zgodności. Wpływy do budżetu państwa
z działalności jednostek oceniających zgodność są
marginalne.
Jednocześnie informuję, że wiceprezes UTK zgo-
dy na prowadzenie szkoleń z zakresu oceny zgodności
w podmiotach prywatnych nie posiada i o taką zgodę
nie występował. Z przekazanej kopii oświadczeń wi-
ceprezesa z dnia 21 lipca 2010 r. i dyrektora depar-
tamentu z dnia 20 lipca 2010 r. wynika, że ich udział,
jak i udział pracowników UTK w szkoleniach orga-
nizowanych przez spółkę Certyfikacja Infrastruktu-
ry Kolejowej CIT z Wrocławia był realizacją polecenia
służbowego prezesa UTK. Z wyjaśnień wiceprezesa
wynika, że udział pracowników UTK w spotkaniu
seminaryjno-szkoleniowym zorganizowanym przez
spółkę CIT z Wrocławia był skutkiem realizacji dzia-
łań w zakresie upowszechniania na rzecz środowisk
gospodarczych i zawodowych związanych z kolejnic-
twem, podstawowej wiedzy o uwarunkowaniach
prawnych i procedurach związanych z certyfikacją
bezpieczeństwa oraz o zadaniach i roli UTK w kra-
jowym i europejskim systemie prawnym. Z ww.
oświadczeń wynika, że z tytułu wygłoszenia wykła-
dów pracownicy UTK nie otrzymali żadnego wyna-
grodzenia.
Do zadań prezesa UTK, zgodne z art. 13 ust. 2 pkt 8
ustawy o transporcie kolejowym, należy m.in. moni-
torowanie, promowanie, wprowadzanie w życie oraz
rozszerzanie zakresu regulacji bezpieczeństwa, łącz-
nie z systemem krajowych zasad bezpieczeństwa.
Natomiast nieetyczne i niemoralne jest pobieranie
opłat za szkolenie prowadzone przez pracowników
UTK oraz wydawanie zaświadczeń o ukończeniu
szkolenia sygnowanych przez UTK. O podjęcie dzia-

łań, aby podobne przypadki nie miały więcej miejsca,
zwróciłem się do p.o. prezesa UTK.
Jak już wspomniano wcześniej, nie jest możliwe
blokowanie autoryzacji jednostek oceniających zgod-
ność, ani do nowych zakresów kompetencyjnych
wnioskowanych po raz pierwszy, ani do rozszerzenia
zakresów posiadanych przez daną jednostkę. Warun-
kiem wszczęcia postępowania w tym zakresie jest
złożenie odpowiednich wniosków wraz z certyfikata-
mi akredytacyjnymi, potwierdzającymi kompetencje,
zgodnie z ustawą o systemie oceny zgodności.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie działań na rzecz obniżania kosztów
utrzymania więźniów (16662)
Szanowna Pani Marszałek! W nawiązaniu do ko-
respondencji z dnia 5 lipca 2010 r., przy której załą-
czona została interpelacja pana posła na Sejm RP
Henryka Milcarza dotycząca zagadnień związanych
z kosztami utrzymania osadzonych w zakładach kar-
nych i aresztach śledczych oraz związanych z wyso-
kością wynagrodzenia za pracę skazanych świadczo-
ną na rzecz jednostek penitencjarnych, uprzejme
przedstawiam następujące stanowisko.
Służba Więzienna stosownie do przepisów ustawy
2 dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej re-
alizuje na osadach określonych w ustawie z dnia
6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy (Dz. U.
Nr 90, po, 557, z późn zm.) zadania w zakresie wyko-
nywania tymczasowego aresztowania oraz kar po-
zbawienia wolności i środków przymusu skutkują-
cych pozbawieniem wolności. Wykonuje więc swoje
zadania statutowe na podstawie aktów prawnych wy-
danych przez organy konstytucyjne.
Aktualne wydatki więziennictwa w znacznej mie-
rze ograniczają się do tych, które pozwalają na zabez-
pieczenie podstawowych potrzeb bytowych osób osa-
dzonych oraz relacji wydatków związanych z utrzy-
maniem infrastruktury więziennej, tj. na wydatkach,
które mają bezpośredni wpływ na utrzymanie cią-
głości pracy oraz spokoju i bezpieczeństwa w zakła-
dach karnych i aresztach śledczych, a w przypadku
działalności remontowo-inwestycyjnej przede wszyst-
kim na kontynuacji niektórych zadań rozpoczętych
w latach ubiegłych, a także tych, które związane są
559
z pozyskaniem nowych miejsc zakwaterowania dla
osadzonych.
Jednostki organizacyjne więziennictwa dokonują
zakupów jedynie w ilościach niezbędnych, zabezpie-
czających najważniejsze potrzeby wynikające z upraw-
nień ustawowych osadzonych w zakresie warunków
bytowych (bielizna pościelowa, łóżka, materace, koce,
itp.). Realizowanie zakupów na minimalnym pozio-
mie wobec braku zapasów magazynowych często po-
woduje wydawanie osadzonym do użytku przedmio-
tów, które pomimo upływu okresu używalności nie
utraciły jeszcze cech użytkowych.
Na szeroką skalę prowadzone są działania zmie-
rzające do ograniczenia przez jednostki organizacyj-
ne więziennictwa zużycia energii elektrycznej, ener-
gii cieplnej, gazu, wody i zmniejszenia ilości odpro-
wadzonych ścieków. Wprowadzone programy oszczęd-
nościowe doprowadziły do uzyskania wymiernych
efektów w postaci np. zmniejszenia rocznego zużycia
energii elektrycznej o ponad 4 tys. kWh oraz wody
o 375 tys. m3. Przeprowadzone działania wyczerpały
możliwości uzyskania dalszych oszczędności meto-
dami administracyjnymi. Pomimo podjętych działań
oszczędnościowych znaczny wzrost cen paliw i ener-
gii spowodował wzrost nakładów więziennictwa na
wskazaną działalność.
Biorąc powyższe pod uwagę, w obecnej sytuacji
nie ma realnych innych możliwości uzyskania oszczęd-
ności na wydatkach związanych bezpośrednio z utrzy-
maniem osadzonych.
Natomiast problematyka zwiększenia efektywno-
ści orzekanych kar, usprawnienie procedur postępo-
wania wykonawczego oraz zobowiązanie skazanych
do ponoszenia zryczałtowanych kosztów wykonania
kary pozbawienia wolności i tymczasowego areszto-
wania w celu częściowego obniżenia ich kosztów wy-
konania, które ponosi Skarb Państwa, znajdowała
się w zainteresowaniu resortu wymiaru sprawiedli-
wości od dłuższego czasu. Zarządzeniem ministra
sprawiedliwości nr 105/05/DO z dnia l grudnia 2005 r.
został powołany zespół nr 27 do spraw usprawnienia
postępowania wykonawczego w sprawach karnych,
którego zadaniem było opracowanie projektu ustawy
o zmianie ustaw Kodeks karny oraz Kodeks karny
wykonawczy usprawniającego wykonanie orzeczeń
w sprawach karnych oraz przedstawienie projektu
ustawy do uzgodnień resortowych.
Do zadań zespołu należało również przygotowa-
nie propozycji w zakresie wprowadzenia kar weeken-
dowych, krótkich kar aresztu wykonywanych na
koszt skazanego.
W wyniku prac zespołu nr 27 został przygotowa-
ny projekt z dnia 25 września 2006 r. o zmianie usta-
wy Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych in-
nych ustaw oraz projekty aktów wykonawczych,
w tym także projekt, z dnia 19 września 2006 r., roz-
porządzenia ministra sprawiedliwości w sprawie wy-
sokości zryczałtowanych kosztów wykonania kary
pozbawienia wolności i tymczasowego aresztowania
ponoszonych przez skazanego.
560
Jednakże ówczesny minister sprawiedliwości pod-
jął decyzję o zaniechaniu wprowadzania do projektu
ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny wykonaw-
czy oraz niektórych innych ustaw rozwiązania po-
legającego na obciążaniu skazanych zryczałtowany-
mi kosztami wykonania kary pozbawienia wolności
i środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego
aresztowania.
Ze względu na powyższe rozwiązania te zostały
usunięte z przedmiotowego projektu aktu norma-
tywnego.
Odnosząc się zaś do nurtujących pana posła za-
gadnień związanych wynagradzaniem skazanych za
pracę oraz wprowadzenia pracy przymusowej, uprzej-
mie informuję, iż kwestie dotyczące zatrudniania
skazanych uregulowane są obecnie przepisami Ko-
deksu karnego wykonawczego (Dz. U. Nr 90, poz. 557
ze zm., dalej K.k.w.) oraz rozporządzenia ministra
sprawiedliwości z dnia 9 lutego 2004 r. w sprawie
szczegółowych zasad zatrudniania skazanych (Dz. U.
Nr 27, poz. 242). Nadto wchodzą tu przepisy ustawy
z dnia 28 sierpnia 1997 r. o zatrudnianiu osób pozba-
wionych wolności (Dz. U. Nr 123, poz. 777).
Zgodnie z art. 116 § l pkt 4 K.k.w. skazany ma
obowiązek wykonywania pracy, jeżeli przepisy szcze-
gólne, także wynikające z prawa międzynarodowego,
nie przewidują zwolnienia od tego obowiązku, a po-
nadto ma obowiązek wykonywania prac porządko-
wych w obrębie zakładu karnego.
Przepis art. l ust. 3 pkt l ustawy z dnia 26 kwiet-
nia 1996 r. o Służbie Więziennej (tekst jednolity: Dz. U.
z 2002 r. Nr 207, poz. 1761, ze zm.) nakłada na Służ-
bę Więzienną obowiązek prowadzenia działalności
resocjalizacyjnej wobec osób skazanych na kary po-
zbawienia wolności, przede wszystkim przez m.in.
organizowanie pracy sprzyjającej zdobywaniu kwa-
lifikacji zawodowych.
Ustawodawca pomimo ustanowienia obowiązku
wykonywania pracy przez osoby skazane nie wyma-
ga, aby każdej osobie skazanej zapewnić wykonywa-
nie pracy, ale stanowi jedynie, że skazanemu zapew-
nia się świadczenie pracy w miarę możliwości (art. 121
§ 1 K.k.w.). Pracę zapewnia się przede wszystkim
skazanym zobowiązanym do świadczeń alimentacyj-
nych, a także mającym szczególnie trudną sytuację
materialną, osobistą lub rodzinną (art. l22 § 2 K.k.w.).
W ten sposób zatrudnienie skazanych zostało umiesz-
czone w kategoriach zadań władzy publicznej, któ-
rych realizacji w indywidualnych przypadkach nie
można się skutecznie domagać.
Przepisy K.k.w. przewidują różne formy prawne
zatrudniania skazanych:
1) zatrudnienie skazanego na podstawie skiero-
wania przez dyrektora zakładu karnego do pracy,
2) zatrudnienie skazanego na podstawie umowy
o pracę, czyli w ramach stosunku pracy w rozumie-
niu przepisów ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks
pracy (tekst jednolity: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94
ze zm.), ale za zgodą dyrektora,
3) zatrudnienie skazanego na innej podstawie
prawnej, tj. np. w ramach umowy zlecenia, umowy
o dzieło, umowy o pracę nakładczą lub umowy agen-
cyjnej.
W ramach zatrudnienia może on świadczyć pra-
cę na rzecz rozmaitych podmiotów, takich jak sam
zakład karny czy inne jednostki organizacyjne Służ-
by Więziennej, a także przywięzienny zakład pracy,
inny pracodawca (np. zewnętrzny przedsiębiorca),
organy samorządu terytorialnego czy instytucje
charytatywne.
Wśród praw skazanego wyodrębniono m.in. pra-
wo do otrzymywania wynagrodzenia związanego
z zatrudnieniem oraz do ubezpieczenia społecznego
w zakresie przewidzianym w odrębnych przepisach
(art. 102 pkt 4 K.k.w.).
Przepis art. 123 § l K.k.w. wprowadza zasadę,
że praca skazanego jest odpłatna, którą należy od-
nieść do wszelkich rodzajów zatrudnienia, bez
względu na jego podstawę prawną, poza wyjątkami
przewidzianymi w art. 123a K.k.w. Unormowanie
to jest zgodne z europejskimi regułami więzienny-
mi, które stanowią, iż więźniowie muszą otrzymy-
wać za swoją pracę słuszne wynagrodzenie (zasada
zapewnienia systemu sprawiedliwego wynagradza-
nia pracy więźniów).
Skazani mogą być zatrudnieni odpłatnie:
— przy pracach porządkowych oraz pomocni-
czych na rzecz jednostek organizacyjnych Służby
Więziennej,
— w przywięziennych zakładach pracy,
— u innych zewnętrznych przedsiębiorców, w tym
również w ramach umowy o pracę, umowy zlecenia,
umowy o dzieło lub umowy o pracę nakładczą (§ 2
rozporządzenia cytowanego wyżej).
Zasady wynagradzania za pracę ustala się w po-
rozumieniu zawieranym przez dyrektora zakładu
karnego z podmiotem zatrudniającym lub w umowie
zawieranej przez skazanego. Przy skierowaniu ska-
zanego do prac administracyjno-porządkowych na
terenie zakładu karnego wynagrodzenie za pracę
ustala dyrektor tego zakładu.
Specyfiką polskiego systemu penitencjarnego jest
dość szerokie stosowanie, jako wyjątku od reguły,
zatrudnienia nieodpłatnego osadzonych. Określone
jest ono w art. 123a K.k.w. i dotyczy m.in. prac wy-
konywanych na rzecz jednostek penitencjarnych.
Zgodnie z § l wymienionego wyżej przepisu, za prace
porządkowe oraz pomocnicze wykonywane na rzecz
jednostek organizacyjnych Służby Więziennej wyna-
grodzenie nie przysługuje, a w myśl art. 123a § 2
K.k.w. skazanemu, za jego pisemną zgodą lub na jego
wniosek, dyrektor zakładu karnego może zezwolić na
nieodpłatne zatrudnienie przy tych pracach. W prakty-
ce osoby pozbawione wolności zatrudnione są na
rzecz jednostki penitencjarnej zarówno odpłatnie, jak
i nieodpłatnie.
Dla przykładu należy podać, iż w roku 2009 śred-
nio w miesiącu przy obsłudze jednostek, w których
przebywali osadzeni, pracowało ich 16 912, w tym

6250 osób nieodpłatnie. Zatrudnienie nieodpłatne
stanowiło więc blisko 37% całego zatrudnienia na
rzecz jednostek organizacyjnych Służby Więziennej.
Skazani zatrudnieni bez wynagrodzenia przepraco-
wali łącznie w ubiegłym roku ponad 338 tys. robo-
czogodzin. Szacunkowa wartość tych prac, przy obo-
wiązującym wówczas założeniu wynagrodzenia ska-
zanego w wysokości połowy wynagrodzenia mini-
malnego pracownika, wyniosła blisko 15,4 mln. zł.
Rezygnacja z odpłatności z pracę skazanych za-
trudnionych na potrzeby jednostek penitencjarnych
lub dalsze istotne zwiększenie zatrudnienia nieod-
płatnego przy tych pracach mogłoby narazić pań-
stwo polskie na zarzut nierespektowania europej-
skich reguł więziennych i stosowania pracy niewol-
niczej więźniów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż wyrokiem
z dnia 23 lutego 2010 r. Trybunał Konstytucyjny,
sygn. akt P 20/09. orzekł o niekonstytucyjności prze-
pisu art. 123 § 2 K.k.w. w zakresie dopuszczającym
osiąganie przez skazanego, zatrudnionego w pełnym
wymiarze czasu pracy, co najmniej połowy minimal-
nego miesięcznego wynagrodzenia określonego w od-
rębnych przepisach. Powyższe orzeczenie trybunału
wchodzi w życie z upływem 12 miesięcy od dnia ogło-
szenia wyroku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej
Polskiej, to jest od dnia 9 marca 2011 r. i jest to czas
na podjęcie działań legislacyjnych zmierzających do
stworzenia odpowiednich mechanizmów niwelacji
negatywnych konsekwencji orzeczenia w sferze za-
trudnienia skazanych.
Bezpośrednim skutkiem realizacji wyroku będą
znacznie zwiększone koszty zatrudnienia osób ska-
zanych przez pracodawcę, czy to w formie przywię-
ziennych zakładów pracy, czy u kontrahentów poza
więziennych lub też przy pracach porządkowych na
rzecz jednostek penitencjarnych. Oznacza to poważ-
ne, bo szacowane nawet na około 10 tys., zagrożenie
utraty miejsc pracy, (z dotychczasowych 14 tys.).
W związku z powyższym zarządzeniem ministra
sprawiedliwości powołany został zespół do spraw
opracowywania zmian przepisów związanych z wdro-
żeniem wydanego przez Trybunał Konstytucyjny
wyroku z dnia 23 lutego 2010 r. w sprawie P 20/09.
Efektem prac zespołu jest projekt założeń do
ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny wykonaw-
czy oraz ustawy o zatrudnianiu osób pozbawionych
wolności, który przewiduje, po pierwsze, wykreśle-
nie z art. 123 § 2 K.k.w. słowa „połowy”, co pozwoli
na osiągnięcie przez skazanych co najmniej mini-
malnego wynagrodzenia; po wtóre, wprowadzenie
odpowiednich potrąceń z wynagrodzenia na rzecz
nowo powstałego funduszu aktywizacji zawodowej
skazanych oraz rozwoju przywięziennych zakładów
pracy, z którego to zasobów z kolei dokonywana bę-
dzie pracodawcom częściowa refundacja, zwiększo-
nych w związku z orzeczeniem Trybunału Konsty-
tucyjnego, kosztów zatrudnienia osób skazanych
(np. kosztów szkoleń, ubezpieczenia, transportu,
odzieży roboczej itd.).
561
Ze wstępnych ustaleń wynika, iż przewidywana
częściowa refundacja mogłaby w realny sposób zrów-
noważyć podwyższone koszty zatrudnienia osób ska-
zanych, powodując wzrost ich wynagrodzeń, a nie
obciążając przy tym w nadmierny sposób budżetu
państwa oraz prywatnego pracodawcy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie negatywnych skutków propozycji
zmian w planie finansowym
Narodowego Funduszu Zdrowia
na przykładzie woj. lubelskiego (16669)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Sławomira Zawiślaka, posła na Sejm
RP, z dnia 24 czerwca 2010 r., w sprawie negatyw-
nych skutków propozycji zmian w planie finansowym
Narodowego Funduszu Zdrowia na przykładzie
woj. lubelskiego, przesłaną przy piśmie Marszałka
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 5 lipca 2010 r.
(znak: SPS-023-16669/10), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
W odniesieniu do zmiany planu finansowego NFZ
na 2010 r. uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 124
ust. ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn.
zm.) zmiany planu finansowego NFZ można dokonać
w przypadku zaistnienia sytuacji, których nie można
było przewidzieć w chwili zatwierdzania planu. Zmia-
ny planu finansowego zatwierdzonego w trybie, o któ-
rym mowa w art. 121 ust. 4 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej, może dokonać prezes funduszu
(art. 124 ust. 2), przy czym przepisy art. 121 ust. 1–4
stosuje się odpowiednio, tj.:
— prezes funduszu opracowuje projekt zmiany
planu finansowego i przedstawia w celu zaopiniowa-
nia: radzie funduszu, komisji właściwej do spraw fi-
nansów publicznych oraz komisji właściwej do spraw
zdrowia Sejmu RP,
— po rozpatrzeniu przedmiotowych opinii, jeżeli
zostały wydane, sporządza zmianę planu finansowe-
go i przekazuje go wraz z tymi opiniami ministrowi
właściwemu do spraw zdrowia,
— minister właściwy do spraw zdrowia w porozu-
mieniu z ministrem właściwym do spraw finansów
562
publicznych zatwierdza zmianę planu finansowego
funduszu.
Zgodnie z powyższym prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia pismem z dnia 19 maja 2010 r. zwró-
cił się do Rady NFZ oraz komisji właściwych do
spraw zdrowia i do spraw finansów publicznych Sej-
mu RP z prośbą o zaopiniowanie projektu zmiany
planu finansowego NFZ na 2010 r. Po rozpatrzeniu
wniosku prezesa NFZ oraz po uzyskaniu pozytyw-
nych opinii ww. komisji minister finansów w poro-
zumieniu z ministrem zdrowia w dniu 6 lipca 2010 r.
zatwierdził przedmiotową zmianę planu finansowe-
go NFZ na 2010 r.
Pragnę jednocześnie poinformować, że postulaty
i wnioski zawarte w stanowisku Konwentu Staro-
stów Województwa Lubelskiego zostały przekazane
do Narodowego Funduszu Zdrowia.
Ponadto uprzejmie informuję, że z informacji
przekazanych przez dyrektora Lubelskiego OW NFZ
wynika, że Lubelski Oddział NFZ otrzymał w dniu
13 maja 2010 r. zawiadomienie o projektowanym
zwiększeniu planu finansowego na 2010 r. o kwotę
137 488 tys. zł, zawierające wytyczne Centrali NFZ
dotyczące przeznaczenia tej kwoty. W dniu 14 maja
2010 r. oddział przesłał do Centrali NFZ propozycję
struktury rodzajowej dodatkowych środków, prze-
znaczając je na następujące cele:
— refundacja cen leków – 112 158 tys. zł,
— lecznictwo szpitalne – 12 330 tys. zł,
— koszty świadczeń z lat ubiegłych – 13 000 tys. zł.
Środki skierowane na leczenie szpitalne przezna-
czone zostaną na zabezpieczenie dostępności do no-
wych programów lekowych (m.in. leczenie wtórnej
nadczynności przytarczyc u pacjentów hemodializo-
wanych), chemioterapii oraz świadczeń nielimitowa-
nych (zawały, porody, przeszczepy). Kwota 13 000 tys. zł
przeznaczona zostanie na częściowe sfinansowanie
nadwykonań za 2009 r. oznaczonych jako ratujące
życie.
Największa kwota – 112 158 tys. zł – została skie-
rowana na pokrycie niedoboru środków przeznaczo-
nych w planie finansowym na refundację cen leków.
Za okres 5 miesięcy 2010 r. koszty refundacji cen le-
ków wyniosły 194 mln zł i przekroczyły plan finan-
sowy o kwotę 47 mln zł, co oznacza, że do końca roku
zabraknie na ten cel 112 mln zł. W tej sytuacji prze-
znaczenie dodatkowych środków na ten cel jest ko-
niecznością. Niedobór w refundacji cen leków został
spowodowany przesunięciem środków w planie fi-
nansowym z refundacji cen leków do lecznictwa szpi-
talnego. W efekcie tego przesunięcia przezwyciężone
zostały problemy w negocjowaniu wartości umów ze
szpitalami na 2010 r., szpitale otrzymały większe
o ok. 10% kontrakty od wcześniej zaproponowanych
i podpisały aneksy do umów.
Zgodnie z informacją dyrektora Lubelskiego OW
NFZ aktualnie Lubelski Oddział NFZ bez problemów
finansuje świadczenia zdrowotne realizowane przez
szpitale w ramach obowiązujących umów, terminowo
przekazując środki finansowe.
W wyniku zmiany planu finansowego NFZ na
2010 r. z dnia 6 lipca 2010 r. plan kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej Lubelskiego OW NFZ został zwięk-
szony o kwotę 137 488 tys. zł. Szczegółowe dane od-
nośnie do planowanych kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej w 2010 r. przedstawia załącznik*).
Z informacji dyrektora Lubelskiego OW NFZ wy-
nika, że oddział podejmie działania zmierzające do
rozliczenia części nadwykonań w granicach zapropo-
nowanej na ten cel kwoty 13 mln zł. W planie finan-
sowym Lubelskiego OW NFZ na 2010 r. na leczenie
szpitalne przeznaczono 1461,2 mln zł, co stanowi
47,2% kosztów świadczeń opieki zdrowotnej i jest
wyższe od planu na 2009 r. (w analogicznym okresie
ubiegłego roku) o 52,3 mln zł. Wartość kontraktów
zawartych ze szpitalami zrzeszonymi w Konwencie
Zamojszczyzny wynosi 247,2 mln zł, co stanowi 17%
ogólnych nakładów na leczenie szpitalne.
Ponadto dyrektor Lubelskiego OW NFZ poinfor-
mował, że wszystkie podmioty posiadające umowy
z Lubelskim OW NFZ są traktowane w jednakowy
sposób, zarówno szpitale zrzeszone w konwencie, jak
i te niezrzeszone.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 23 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie sytuacji osób chorych na szpiczaka
i możliwości uruchomienia programu
terapeutycznego leczenia lenalidomidem
(16678)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację złożoną przez pana posła Jarosława
Rusieckiego, przesłaną przy piśmie z dnia 5 lipca
2010 r. (SPS-023-16678/10), w sprawie finansowa-
nia terapii linalidomidem pacjentom z rozpozna-
niem szpiczaka mnogiego, proszę o przyjęcie nastę-
pujących informacji:
Kwalifikacja świadczeń opieki zdrowotnej jako
świadczeń gwarantowanych następuje w oparciu
o zapisy ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2009 r.
nr 118, poz. 989) art. 31a–31h.
Uchwałą nr 54/15/2008 z dnia 16 października
2008 r. w sprawie finansowania lenalidomidu (Revli-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

mid®) w leczeniu pacjentów ze szpiczakiem mnogim
Rada Konsultacyjna Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych rekomenduje niefinansowanie lenalidomi-
du (Revlimid®) w leczeniu pacjentów ze szpiczakiem
mnogim w ramach wykazu leków refundowanych.
Rada Konsultacyjna rekomenduje finansowanie le-
nalidomidu w leczeniu pacjentów ze szpiczakiem
mnogim po niepowodzeniu lub nietolerancji terapii
talidomidem z deksametazonem w ramach terapeu-
tycznego programu zdrowotnego, po obniżeniu kosz-
tów terapii do poziomu terapii bortezomibem.
Uwzględniając powyższe, Ministerstwo Zdrowia pro-
wadziło negocjacje odnośnie do kosztów terapii pre-
paratem lenalidomid w celu umieszczenia powyższe-
go w ramach programu terapeutycznego.
W dniu 28 maja w resorcie zdrowia odbyło się
ostatnie ze spotkań z przedstawicielami podmiotu
odpowiedzialnego, na którym zapadły ostateczne
ustalenia pozwalające na włączenie do grupy świad-
czeń gwarantowanych leczenia chorych z rozpozna-
niem szpiczaka mnogiego preparatem revlimid. Po
niezwykle trudnych negocjacjach z podmiotem odpo-
wiedzialnym udało się wypracować ustalenia, które
pozwalają na finansowanie powyższych terapii. Od
dnia 28 maja br. rozliczanie świadczeń będzie się od-
bywać w ramach programu zdrowotnego,,Chemiote-
rapia niestandardowa’’, aż do czasu utworzenia pro-
gramu terapeutycznego,,Leczenie szpiczaka mnogie-
go linalidomidem’’, nad którym resort zdrowia roz-
począł prace.
Tak więc obecnie po rozszerzeniu możliwości fi-
nansowania leczenia chorych z rozpoznaniem szpi-
czaka mnogiego o terapię preparatem lenalidomidu
(Revlimid®) pacjenci z rozpoznaniem szpiczaka mno-
giego mają dostęp do wszystkich technologii leko-
wych dostępnych i stosowanych na świecie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 29 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie rozszerzenia listy leków
refundowanych dla osób niepełnosprawnych
przewlekle chorych na chorobę Parkinsona
(16679)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Marzenny Drab, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
563
5 lipca 2010 r. (SPS-023-16679/10), w sprawie rozsze-
rzenia listy leków refundowanych dla osób niepełno-
sprawnych przewlekle chorych na chorobę Parkinsona,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Produkty lecznicze dopuszczone do obrotu na te-
rytorium Rzeczypospolitej Polskiej, objęte dopłatami
ze środków publicznych, są umieszczone na wyka-
zach leków refundowanych zgodnie z przepisami
art. 36–39 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 164, 1027, ze zm.), art. 5–7
ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97,
poz. 1050, ze zm.) oraz aktów wykonawczych.
Na podstawie przepisów ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych minister zdrowia określa w drodze rozporzą-
dzeń wykazy leków refundowanych, tj. wykaz leków
podstawowych i uzupełniających, wykaz chorób oraz
wykaz leków, które ze względu na choroby określone
w wykazie są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ry-
czałtową lub częściową odpłatnością. Przedmiotowe
akty wykonawcze określa minister zdrowia, po za-
sięgnięciu opinii prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia, Naczelnej Rady Lekarskiej, Naczelnej Rady
Aptekarskiej.
Pragnę poinformować, że ustawą z dnia 25 czerw-
ca 2009 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz ustawy o cenach (Dz. U. Nr 118, poz. 989) zosta-
ły wprowadzone zmiany do ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, które wprowadziły
nowe delegacje ustawowe.
Zakres uprawnień świadczeniobiorców do świad-
czeń opieki zdrowotnej został uregulowany w prze-
pisach wskazanej ustawy, w szczególności w art. 15,
w którym zawarty jest katalog świadczeń gwaran-
towanych, m.in. podstawowa opieka zdrowotna, am-
bulatoryjna opieka specjalistyczna, leczenie szpital-
ne, programy zdrowotne, zaopatrzenie w produkty
lecznicze.
Zgodnie z art. 34a ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
leki i wyroby medyczne określone w drodze rozporzą-
dzeń ministra zdrowia w wykazach leków refundo-
wanych są świadczeniami gwarantowanymi.
Kwalifikacji świadczenia opieki zdrowotnej jako
świadczenia gwarantowanego dokonuje minister
zdrowia po uzyskaniu rekomendacji prezesa Agencji
Oceny Technologii Medycznych w zakresie, o którym
mowa w art. 15 ust. 2, biorąc pod uwagę kryteria
określone w art. 31a ust. 1 pkt 1–7, przy uwzględnie-
niu priorytetów zdrowotnych określonych w rozpo-
rządzeniu ministra zdrowia (Dz. U. Nr 137, poz. 1126)
wydanym na podstawie art. 31a ust. 2. Dzięki reko-
mendacji Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych decyzje refundacyjne podejmo-
wane są w oparciu o przesłanki naukowe – zgodnie
z europejskimi standardami. Unormowania prawne
564
w tym zakresie zwiększają przejrzystość polityki re-
fundacyjnej państwa.
Przygotowanie rekomendacji dla danego świad-
czenia zleca prezesowi agencji minister zdrowia, na
podstawie wniosków podmiotów odpowiedzialnych
w sprawie objęcia produktu leczniczego dopłatami ze
środków publicznych. Na podstawie rekomendacji
agencji minister zdrowia podejmuje decyzje o nowe-
lizacji rozporządzenia w sprawie świadczeń gwaran-
towanych.
Jednocześnie informuję, iż proces legislacyjny pro-
jektów rozporządzeń w sprawie wykazów leków refun-
dowanych obejmuje konsultacje społeczne, a uwzględ-
nienie zgłoszonych propozycji i uwag podczas opra-
cowywania aktu wykonawczego leży po stronie usta-
wodawcy, który uzasadnia uwzględnienie bądź nie-
uwzględnienie zgłoszonych uwag.
Leczenie świadczeniobiorców z chorobą Parkinso-
na odbywa się w warunkach szpitalnych oraz, w szcze-
gólności, w ramach ambulatoryjnej terapii specjali-
stycznej. Produkty lecznicze stosowane w zakładach
opieki zdrowotnej przysługują ubezpieczonym nieod-
płatnie, natomiast jeżeli są stosowane poza szpita-
lem, są refundowane na zasadach określonych w usta-
wie i przepisach wykonawczych.
W rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 8 grud-
nia 2009 r. w sprawie wykazu chorób oraz wykazu
leków i wyrobów medycznych, które ze względu na te
choroby są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczał-
tową lub częściową odpłatnością (Dz. U. Nr 212,
poz. 1647), wymieniona jest choroba i zespół Parkin-
sona oraz leki stosowane w leczeniu tej choroby.
Obecnie w Polsce dostępne są leki stosowane
w leczeniu choroby Parkinsona ze wszystkich grup
terapeutycznych.
W wykazie leków i wyrobów medycznych wyda-
wanych po wniesieniu opłaty ryczałtowej ze względu
na chorobę, o której mowa, wymienionych jest 18 pro-
duktów leczniczych oraz 18 leków w wykazie leków
uzupełniających (odpłatność 30%), ponadto leki sto-
sowane w ww. chorobie wymienione są w wykazie
leków podstawowych.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
Umieszczenie produktu leczniczego w wykazie
leków refundowanych następuje na wniosek podmio-
tu odpowiedzialnego, zgodnie z obowiązującymi re-
gulacjami prawnymi. Decyzję w sprawie wpisania
leku do wykazu leków refundowanych podejmuje mi-
nister zdrowia na podstawie rekomendacji Agencji
Oceny Technologii Medycznych.
Na zlecenie ministra zdrowia Agencja Oceny
Technologii Medycznych w latach 2009–2010 prze-
prowadziła ocenę w sprawie zasadności finansowania
następujących produktów leczniczych stosowanych
w chorobie Parkinsona w ramach wykazu leków re-
fundowanych: stalevo (levodopum, carbidopum, en-
tacaponum), neupro (rotigotine), azilect (rasagiline),
comtess (entacapone). Wniosek dotyczący leku ta-
smar (tolcapone) nie mógł być rozpatrzony, ponieważ
wnioskodawca nie dostarczył pełnej dokumentacji.
Stanowiska przekazane ministrowi zdrowia przez
Agencję Oceny Technologii Medycznych rekomendu-
ją niefinansowanie ze środków publicznych ww. pro-
duktów leczniczych w leczeniu choroby Parkinsona
w ramach wykazów leków refundowanych.
Rada Konsultacyjna uznała m.in., iż przedstawio-
ne dowody naukowe dotyczące ww. leków nie są prze-
konujące i wskazuje na niższą efektywność kliniczną
od innych leków stosowanych w chorobie Parkinsona
objętych refundacją.
Zagwarantowanie opieki zdrowotnej osobom ze
schorzeniami przewlekłymi, w tym osobom cierpią-
cym na chorobę Parkinsona, podlega takim samym
regułom, jakim podlega zapewnienie opieki zdrowot-
nej wszystkim obywatelom naszego kraju. Wynika to
bezpośrednio z art. 68 konstytucji, w którym zobo-
wiązuje się władze publiczne do zapewnienia wszyst-
kim obywatelom, bez względu na ich sytuację mate-
rialną, równego dostępu do świadczeń opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych.
Wszelkie wystąpienia do ministra zdrowia doty-
czące choroby Parkinsona spotykają się ze zrozumie-
niem i należną troską, jednakże aby produkt leczni-
czy mógł być objęty dopłatami ze środków publicz-
nych, muszą być spełnione wymagania określone
ustawą o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie odpłatności za korzystanie
z obwodnic autostradowych (16707)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 5 lipca 2010 r., znak: SPS-023-16707/10,
przy którym przekazano interpelację poselską pani
poseł Anny Sobeckiej dotyczącą kwestii odpłatności
za korzystanie z obwodnic autostradowych oraz kwe-
stii opłaty elektronicznej, uprzejmie przekazuję na-
stępujące informacje.
W swym wystąpieniu pani poseł zwróciła się
z pytaniami: „Czy prawdą jest, że przejazd autostra-
dowymi obwodnicami miast będzie płatny?”; „Czy
decyzja ministerstwa w tej sprawie jest ostateczna?”
oraz „Czym spowodowana jest ta decyzja?” Oprócz

kwestii obwodnic pani poseł poruszyła również za-
gadnienie poboru opłat elektronicznych.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa po-
bór opłat w Polsce obejmuje:
1) opłaty tzw. winietowe, które z dniem l lipca
2011 r. zostaną zastąpione opłatą elektroniczną,
2) opłaty pobierane bezpośrednio na bramkach od
wszystkich pojazdów samochodowych za przejazd
płatnymi odcinkami autostrad, z tym że w odniesie-
niu do samochodów ciężarowych jedynie na odcin-
kach, które nie zostaną objęte opłatą elektroniczną.
Odnosząc się do kwestii opłaty elektronicznej, na-
leży wskazać, iż ustawą z dnia 7 listopada 2008 r.
o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz. U z 2008 r. Nr 218, poz.
1391) wprowadzono szereg zmian związanych z sys-
temem opłat za korzystanie z dróg publicznych
w Polsce. Zgodnie z art. 9 pkt l ww. ustawy od dnia
l lipca 2011 r. stosowany będzie nowo dodany przepis
art. 13 ust. l pkt 3 ustawy o drogach publicznych,
zgodnie z którym korzystający z dróg publicznych są
obowiązani do ponoszenia opłat m.in. za przejazdy
po drogach krajowych pojazdów samochodowych
w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca
1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 108, poz. 908., z późn. zm.), za które uważa się
także zespół pojazdów składający się z pojazdu samo-
chodowego oraz przyczepy lub naczepy o dopuszczal-
nej masie całkowitej powyżej 3,5 tony, w tym auto-
busów. Opłata ta zwana jest opłatą elektroniczną
i będzie pobierana za przejazd po drogach krajowych
lub ich odcinkach wskazanych w rozporządzeniu
Rady Ministrów.
Zatem zgodnie z zapisami ww. ustawy od l lipca
2011 r. system ryczałtowych opłat zostanie zastąpio-
ny elektronicznym systemem poboru opłat. Opłatami
elektronicznymi zostaną objęte pojazdy samochodo-
we i zespoły pojazdów o dopuszczalnej masie całko-
witej powyżej 3,5 ton oraz autobusy (niezależnie od
ich dopuszczalnej masy całkowitej).
Odnosząc się do pytań dotyczących odpłatności za
korzystanie z autostradowych obwodnic miast, nale-
ży zauważyć, iż zgodnie z generalną zasadą określo-
ną w art. 37a ust. l ustawy z dnia 27 października
1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz.
2571, z późn. zm.) za przejazd autostradą pobierane
są opłaty. Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje, w któ-
rych autostrada nie została przystosowana do poboru
opłat. Ponadto opłaty nie są pobierane od pojazdów
samochodowych, za które została uiszczona opłata
za przejazd po drogach krajowych, pobierana na
podstawie art. 42 ust. l ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 125, poz. 874, z późn. zm.), w okresie ważności tej
opłaty (tzw. winieta).
Aktem prawnym regulującym kwestię opłat za
przejazd autostradą jest również rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie
autostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121,
565
poz. 1034), w którym wprost, enumeratywnie okre-
ślono odpłatne odcinki autostrad.
Reasumując, należy wskazać, iż z ww. obowiązu-
jących od lat przepisów wynika zasada, zgodnie z któ-
rą przejazd autostradami, w tym również obwodni-
cami stanowiącymi część autostrady, jest odpłatny.
Należy przy tym zaznaczyć, że w prawie polskim
nie funkcjonuje pojęcie obwodnicy, brak jest więc
kryteriów określających, które z odcinków autostrad
stanowią obwodnice miast.
Realizując „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012”, resort infrastruktury ponosi kosz-
ty dostosowania autostrad do poboru opłat. Koszty
dostosowania poszczególnych odcinków do poboru
opłat dla danej kategorii pojazdów nie powinny być
niewspółmiernie wysokie w stosunku do spodziewa-
nych przychodów. Kwestia ta jest szczególnie istotna
w przypadku manualnego poboru opłat na terenach
silnie zurbanizowanych, w szczególności położonych
w pobliżu miast. Na tych odcinkach w systemie ma-
nualnym koszty dostosowania do poboru opłat są
obecnie niewspółmiernie wysokie.
Mając na uwadze powyższe oraz fakt, iż kwestia
odpłatności za przejazd obwodnicami miast była
przedmiotem dyskusji od dłuższego czasu, a umożli-
wienie bezpłatnego przejazdu autostradowymi ob-
wodnicami miast stanowi coraz częściej podnoszony
postulat społeczny, resort infrastruktury podjął
inicjatywę mającą na celu wprowadzenie do do-
tychczas obowiązującego systemu prawnego rozwią-
zania spełniającego oczekiwania społeczeństwa, któ-
re jednocześnie nie będzie sprzeczne z przyjętym
przez Radę Ministrów w dniu 3 sierpnia 2010 r. „Wie-
loletnim planem finansowym państwa na lata 2010–
–2013”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie samolotów dla VIP-ów (16708)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie sa-
molotów dla VIP-ów (SPS-023-16708/10), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Na wstępie pragnę poinformować, że aktualnie
trudno jest porównać usługę czarteru samolotów
Embraer 175 z zakupem nowych maszyn, ponieważ
prowadzone w przeszłości przez resort obrony naro-
566
dowej postępowania przetargowe, mające na celu na-
bycie samolotów do przewozu VIP, nie doprowadziły
do przedstawienia przez oferentów propozycji ceno-
wych. Niezależnie od powyższego, niemożliwe jest
również porównanie czarteru samolotów z zakupem
nowych ze względu na różny zakres zawieranych
umów.
Mając jednak na uwadze pojawiające się informacje
medialne, można podjąć próbę oszacowania kosztu
zakupu samolotów powszechnie dostępnych na rynku,
przeznaczonych na potrzeby linii lotniczych, bez
uwzględniania takich kwestii, jak szkolenie, dostoso-
wanie samolotów do potrzeb VIP czy też usługi logi-
styczne. W powyższym zakresie koszt zakupu jednego
porównywalnego do czarterowanego samolotu bez
wcześniej wspomnianych elementów, kształtuje się na
poziomie około 40–50 mln USD, co oznacza w przybli-
żeniu kwotę około 120–150 mln zł. Z kolei koszt czar-
teru dwóch samolotów Embraer 175, z uwzględnie-
niem kosztów udostępnienia samolotów, obsługi tech-
nicznej, załóg lotniczych i pokładowych, przygotowa-
nia operacyjnego lotów, kosztów ogólnozakładowych
wykonawcy oraz ubezpieczenia wynosi 103 857 630 zł
za cztery lata realizacji umowy.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 29 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie osób cierpiących
na chorobę Parkinsona (16713)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
5 lipca 2010 r. (SPS-023-16713/10), w sprawie osób
cierpiących na chorobę Parkinsona, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji.
Produkty lecznicze dopuszczone do obrotu na te-
rytorium Rzeczypospolitej Polskiej, objęte dopłatami
ze środków publicznych są umieszczone na wykazach
leków refundowanych zgodnie z przepisami art. 36–
–39 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 164, 1027, ze zm.).
Na podstawie przepisów wymienionej ustawy mi-
nister zdrowia określa, w drodze rozporządzeń, wy-
kazy leków refundowanych, tj. wykaz leków podsta-
wowych i uzupełniających, wykaz chorób oraz wykaz
leków, które ze względu na choroby określone w wy-
kazie są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczał-
tową lub częściową odpłatnością. Przedmiotowe
akty wykonawcze określa minister zdrowia, po za-
sięgnięciu opinii prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia, Naczelnej Rady Lekarskiej, Naczelnej Rady Ap-
tekarskiej.
Pragnę poinformować, że ustawą z dnia 25 czerw-
ca 2009 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz ustawy o cenach (Dz. U. Nr 118, poz. 989) zosta-
ły wprowadzone zmiany do ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, które wprowadziły
nowe delegacje ustawowe.
Zakres uprawnień świadczeniobiorców do świad-
czeń opieki zdrowotnej został uregulowany w przepi-
sach wskazanej ustawy, w szczególności w art. 15,
w którym zawarty jest katalog świadczeń gwaranto-
wanych, m.in. podstawowa opieka zdrowotna, ambu-
latoryjna opieka specjalistyczna, leczenie szpitalne,
programy zdrowotne, zaopatrzenie w produkty lecz-
nicze. W świetle postanowień art. 34a ustawy leki
i wyroby medyczne określone w drodze rozporządzeń
ministra zdrowia w wykazach leków refundowanych
są świadczeniami gwarantowanymi.
Kwalifikacji świadczenia opieki zdrowotnej jako
świadczenia gwarantowanego dokonuje minister zdro-
wia, po uzyskaniu rekomendacji prezesa Agencji Oce-
ny Technologii Medycznych, w zakresie, o którym
mowa w art. 15 ust. 2, biorąc pod uwagę kryteria
określone w art. 31a ust. 1 pkt 1–7, przy uwzględnie-
niu priorytetów zdrowotnych określonych w rozpo-
rządzeniu ministra zdrowia (Dz. U. Nr 137, poz. 1126),
wydanym na podstawie art. 31a ust. 2. Dzięki reko-
mendacji Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych decyzje refundacyjne podejmo-
wane są w oparciu o przesłanki naukowe – zgodnie
z europejskimi standardami.
Przygotowanie rekomendacji dla danego świad-
czenia zleca prezesowi agencji minister zdrowia, na
podstawie wniosków podmiotów odpowiedzialnych,
w sprawie objęcia produktu leczniczego dopłatami ze
środków publicznych. Na podstawie rekomendacji
agencji minister zdrowia podejmuje decyzje o nowe-
lizacji rozporządzenia w sprawie świadczeń gwaran-
towanych.
Proces legislacyjny projektów rozporządzeń w spra-
wie wykazów leków refundowanych obejmuje konsul-
tacje społeczne, a uwzględnienie zgłoszonych propo-
zycji i uwag podczas opracowywania aktu wykonaw-
czego leży po stronie ustawodawcy, który uzasadnia
uwzględnienie bądź nieuwzględnienie zgłoszonych
uwag.
Leczenie świadczeniobiorców z chorobą Parkinso-
na odbywa się zarówno w warunkach szpitalnych
oraz w szczególności w ramach ambulatoryjnej tera-
pii specjalistycznej. Produkty lecznicze stosowane
w zakładach opieki zdrowotnej przysługują ubezpie-
czonym nieodpłatnie, natomiast jeżeli są stosowane
poza szpitalem, są refundowane na zasadach okre-
ślonych w ustawie i przepisach wykonawczych.

W rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 8 grud-
nia 2009 r. w sprawie wykazu chorób oraz wykazu
leków i wyrobów medycznych, które ze względu na te
choroby są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczał-
tową lub częściową odpłatnością (Dz. U. Nr 212,
poz. 1647), wymieniona jest choroba i zespół Parkin-
sona oraz leki stosowane w leczeniu tej choroby.
Obecnie w Polsce dostępne są leki stosowane
w leczeniu choroby Parkinsona ze wszystkich grup
terapeutycznych. W wykazie leków i wyrobów me-
dycznych wydawanych po wniesieniu opłaty ryczał-
towej, ze względu na chorobę, o której mowa, wymie-
nionych jest 18 produktów leczniczych oraz 18 leków
w wykazie leków uzupełniających (odpłatność 30%),
ponadto leki stosowane w ww. chorobie wymienione
są w wykazie leków podstawowych.
Odnosząc się do pytania pani poseł, uprzejmie in-
formuję, że umieszczenie produktu leczniczego w wy-
kazie leków refundowanych następuje na wniosek
podmiotu odpowiedzialnego, zgodnie z obowiązują-
cymi regulacjami prawnymi. Decyzje w sprawie wpi-
sania leku do wykazu leków refundowanych podej-
muje minister zdrowia na podstawie rekomendacji
Agencji Oceny Technologii Medycznych.
Na zlecenie ministra zdrowia Agencja Oceny Tech-
nologii Medycznych w latach 2009–2010 przeprowa-
dziła ocenę w sprawie zasadności finansowania pięciu
produktów leczniczych stosowanych w chorobie Par-
kinsona, w ramach wykazu leków refundowanych:
Stalevo (Levodopum, Carbidopum, Entacaponum), Neu-
pro (Rotigotine), Azilect (Rasagiline), Comtess (Enta-
capone). Wniosek dotyczący leku Tasmar (Tolcapone)
nie mógł być rozpatrzony, ponieważ wnioskodawca nie
dostarczył pełnej dokumentacji.
Stanowiska przekazane ministrowi zdrowia przez
Agencję Oceny Technologii Medycznych rekomendu-
ją niefinansowanie ze środków publicznych ww. pro-
duktów leczniczych w leczeniu choroby Parkinsona
w ramach wykazów leków refundowanych. Rada
Konsultacyjna uznała m.in., iż przedstawione dowo-
dy naukowe dotyczące ww. leków nie są przekonywa-
jące i wskazuje na brak podstaw do finansowania
tych produktów.
Przekazując powyższe, pragnę zapewnić, że wszel-
kie wystąpienia do ministra zdrowia dotyczące choro-
by Parkinsona spotykają się ze zrozumieniem i należ-
ną troską, jednakże aby produkt leczniczy mógł być
objęty dopłatami ze środków publicznych, muszą być
spełnione wymagania określone przepisami prawa.
Rekomendacja agencji stanowi wyraz oceny aktu-
alnych dowodów naukowych potwierdzających sku-
teczność leku, ewentualnych zagrożeń wynikających
z jego stosowania, z uwzględnieniem również kosz-
tów terapii.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.
567
Odpowiedź
ministra spraw wewnętrznych i administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na ponowną interpelację posła
Jerzego Polaczka
w sprawie wyjaśnienia niektórych aspektów
i uwarunkowań związanych
z katastrofą lotniczą pod Smoleńskiem
dotyczących polskiej Komisji
Badania Wypadków Lotniczych
Lotnictwa Państwowego (16717)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma (sygn. SPS-023-16717p/10) przekazującego
ponowną interpelację posła na Sejm RP pana Jerze-
go Polaczka w sprawie wyjaśnienia niektórych aspek-
tów i uwarunkowań związanych z katastrofą lotni-
czą pod Smoleńskiem dotyczących polskiej Komisji
Badania Wypadków Lotniczych Lotnictwa Państwo-
wego, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
w porozumieniu z ministrem obrony narodowej,
uprzejmie przedstawiam w załączeniu*) wykaz do-
radców akredytowanych – obok szefa komisji – przy
Międzypaństwowym Komitecie Lotniczym (MAK)
na terenie Federacji Rosyjskiej, powołanych pełno-
mocnictwem ministra obrony narodowej nr 27/MON
z dnia 15 kwietnia 2010 r., a także wykaz osób skie-
rowanych na teren Federacji Rosyjskiej celem po-
mocy polskiej Komisji Badania Wypadków Lotni-
czych Lotnictwa Państwowego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w pozosta-
łym zakresie podtrzymuję stanowisko przedstawione
w przedmiotowej sprawie w piśmie z dnia 28 lipca
2010 r. (sygn.: BMP-0713-35/10/JD).
Z wyrazami szacunku
Minister
Jerzy Miller
Warszawa, dnia 16 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Smolarza
w sprawie uregulowań prawnych w ustawie
Kodeks postępowania w sprawach
o wykroczenia (16722)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tomasza Smolarza w sprawie
uregulowań prawnych w ustawie Kodeks postępowa-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
568
nia w sprawach o wykroczenia, przekazaną pismem
z dnia 5 lipca 2010 r., nr SPS-023-16722/10, uprzej-
mie przedstawiam, co następuje.
Z zawartej w interpelacji sugestii wynika, że zda-
niem jej autora zasadne i celowe jest poszerzenie
uprawnień Policji, przysługujących w toku postępo-
wań prowadzonych w oparciu o przepisy Kodeksu
postępowania w sprawach o wykroczenia, o możli-
wość występowania do operatorów sieci telekomuni-
kacyjnych z wnioskiem „o wydanie wykazu połączeń
telefonicznych lub innych przekazów informacji, w tym
danych identyfikujących abonenta, zakończenia sieci
lub urządzenia telekomunikacyjnego (…), a także
okoliczności i rodzaj wykonywanego połączenia”. Kon-
sekwencją takiej zmiany Kodeksu postępowania
w sprawach o wykroczenia miałaby być stosowna no-
welizacja art. 20c ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r.
o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.),
który aktualnie dopuszcza pozyskiwanie i przetwa-
rzanie przez Policję takich danych jedynie w celu za-
pobiegania przestępstwom lub ich wykrywania.
Zasadniczym celem postulowanych przez pana
posła zmian prawa miałoby być umożliwienie or-
ganom procesowym ustalenia tożsamości osób,
które posługując się telefonem stacjonarnym lub
komórkowym dopuszczają się wykroczeń, w szcze-
gólności określonych w art. 66 i art. 107 Kodeksu
wykroczeń.
Art. 66 § 1 Kodeksu wykroczeń penalizuje zacho-
wanie polegające na wprowadzeniu w błąd instytu-
cji użyteczności publicznej albo innego organu ochro-
ny bezpieczeństwa, porządku publicznego w celu
wywołania fałszywym alarmem, informacją lub in-
nym sposobem, ze złośliwości lub swawoli, niepo-
trzebnej czynności. Czyn ten jest zagrożony karą
aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny do
1500 zł. W § 2 tego artykułu przewidziano możli-
wość orzeczenia nawiązki do wysokości 1000 zł,
w sytuacji gdy powyżej opisane zachowanie wywoła
niepotrzebną czynność.
W sytuacji gdy fałszywy alarm lub informacja wy-
wołały zagrożenie dla życia lub zdrowia wielu osób
albo dla mienia w wielkich rozmiarach, uzasadniona
jest kwalifikacja zachowania sprawcy takiego czynu
jako przestępstwa z art. 165 § 1 pkt 5 K.k., krymina-
lizującego, pod groźbą kary pozbawienia wolności
w wymiarze od 6 miesięcy do lat 8, sprowadzenie
takiego niebezpieczeństwa poprzez działanie spraw-
cy „w inny sposób (niż wcześniej wskazane w treści
art. 165 § 1 K.k.) w okolicznościach szczególnie nie-
bezpiecznych”. Sytuacja taka może zaistnieć w szcze-
gólności w wypadkach, gdy fałszywy alarm spowo-
dował konieczność ewakuacji zakładu opiekuńczego,
szpitala lub innej placówki ochrony zdrowia.
Zachowanie polegające na zgłoszeniu fałszywego
alarmu rozpatrywane może być również, chociaż ra-
czej wyjątkowo, przez pryzmat ewentualnej odpowie-
dzialności za przestępstwo z art. 160 § 1 K.k. (nara-
żenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo
utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu)
lub przestępstwo z art. 191 K.k. (stosowanie przemo-
cy lub groźby bezprawnej w celu zmuszenia innej
osoby do określonego działania, zaniechania lub zno-
szenia).
Jeżeli czyn sprawcy fałszywego alarmu kwalifiko-
wany jest jako przestępstwo, możliwe jest, na podsta-
wie art. 218 § 1 Kodeksu postępowania karnego, uzy-
skanie przez sąd i prokuratora wykazu połączeń te-
lekomunikacyjnych lub innych przekazów informacji,
w tym korespondencji przesyłanej drogą elektronicz-
ną, z uwzględnieniem czasu ich dokonania i innych
danych związanych z połączeniem lub przekazem,
niestanowiących treści rozmowy telefonicznej lub in-
nego przekazu informacji. Ponadto, zgodnie z art. 20c
ust. 1 ustawy o Policji, możliwe jest pozyskiwanie
przez ten organ ścigania danych telekomunikacyj-
nych w celu zapobiegania przestępstwom lub ich wy-
krywania.
Jednak należy przyznać, że mogą wystąpić takie
stany faktyczne, w których czyn sprawcy fałszywego
alarmu nie będzie mógł być traktowany jako prze-
stępstwo, z uwagi na niewypełnienie zachowaniem
sprawcy kompletu znamion jednego z omówionych
wyżej typów przestępstw, a w konsekwencji nie bę-
dzie również możliwe uzyskanie przez organ proce-
sowy danych, o których mowa w art. 218 § 1 K.p.k.
Przy analizie problematyki odpowiedzialności
sprawców fałszywych alarmów nie może ujść uwadze
okoliczność, że takie czyny nie tylko generują istotne
koszty ekonomiczne, związane z koniecznością prze-
prowadzania działań służb państwowych, mających
na celu ewakuację z potencjalnie zagrożonego miej-
sca oraz weryfikację prawdziwości uzyskanej infor-
macji o zagrożeniu, ale także bardzo wysokie koszty
społeczne. Do takich kosztów należy niewątpliwie
podważenie poczucia bezpieczeństwa obywateli, do
których dociera informacja o alarmie, ale także za-
kłócenie zwykłych czynności życia codziennego wie-
lu osób, będące rezultatem ewakuacji z zagrożonych
miejsc, w tym takich jak dworce kolejowe czy auto-
busowe, lotniska oraz placówki handlowe, czy też
wstrzymania komunikacji w związku z informacją
o rzekomo istniejącym zagrożeniu.
Z uwagi na powyższe okoliczności w Minister-
stwie Sprawiedliwości opracowano projekt noweliza-
cji prawa, zmierzający do znacznego podwyższenia
efektywności walki ze zjawiskiem fałszywych alar-
mów. Projekt przewiduje wprowadzenie przepisu
określającego nowy typ przestępstwa, kryminalizu-
jący zjawisko fałszywych alarmów, w sytuacji gdy
alarm pociągnie za sobą czynności zmierzające do
weryfikacji i uchylenia zagrożenia ze strony właści-
wych do tego służb. Wprowadzenie nowego typu czy-
nu zabronionego, mającego charakter przestępstwa,
umożliwi pozyskiwanie przez organy ścigania dla po-
trzeb prowadzonego postępowania dowodowego da-
nych, o których mowa w art. 218 § 1 K.p.k., a tym
samym ułatwi ustalenie tożsamości sprawcy fałszy-
wego alarmu.

Wspomniany projekt, kryminalizujący czyn pole-
gający na wywołaniu przez sprawcę fałszywego alar-
mu, został przekazany do zaopiniowania przez dzia-
łającą przy ministrze sprawiedliwości Komisję Kody-
fikacyjną Prawa Karnego.
Art. 107 Kodeksu wykroczeń, o którym również
jest mowa w interpelacji, określa zagrożony karą
ograniczenia wolności, grzywny do 1500 zł albo karą
nagany typ wykroczenia polegający na złośliwym
wprowadzaniu w błąd innej osoby lub złośliwym jej
niepokojeniu w celu dokuczenia. Złośliwe niepokoje-
nie, o którym mowa w przepisie, może polegać także
na takich zachowaniach, jak wskazane w interpelacji
– nagminnym wykonywaniu tzw. głuchych telefonów
czy wysyłaniu niechcianych przez odbiorcę wiadomo-
ści tekstowych za pomocą telefonu komórkowego.
Z badań przeprowadzonych przez Instytut Wy-
miaru Sprawiedliwości na zlecenie ministra sprawie-
dliwości, których wyniki przedstawiono w kwietniu
2010 r., wynika, że prawie co dziesiąta osoba badana
padła choćby jednokrotnie ofiarą uporczywego nęka-
nia, które oczywiście nie musiało ograniczać się do
wskazanych powyżej zachowań, ale niejednokrotnie
przejawiało się także w inny sposób. W związku
z wynikami tych badań, wskazującymi jednoznacz-
nie na potrzebę wprowadzenia nowych rozwiązań
wzmacniających ochronę prawną przed takimi za-
chowaniami, minister sprawiedliwości wystąpił do
Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego o opracowa-
nie przepisów wprowadzających karalność zjawiska
uporczywego nękania innej osoby, wzmacniają-
cych dotychczasową niedostateczną ochronę praw-
ną w tym zakresie, wynikającą z możliwości trak-
towania niektórych spośród poszczególnych zacho-
wań sprawcy uporczywego nękania jako odrębnych
przestępstw lub wykroczeń, jednak bez odzwiercie-
dlenia w takim wypadku prawnokarną kwalifikacją
istoty zachowania sprawcy, jak i całej karygodności
takiego zachowania.
Komisja Kodyfikacyjna Prawa Karnego opraco-
wała przepisy, umiejscowione w nowym artykule Ko-
deksu karnego, oznaczonym jako art. 191b, a umiesz-
czonym w rozdziale XXIII, grupującym przestępstwa
przeciwko wolności, o następującym brzmieniu:
„Art. 190a § 1. Kto przez uporczywe nękanie innej
osoby doprowadza ją lub osobę jej najbliższą do uza-
sadnionego okolicznościami odczuwania strachu lub
istotnie narusza jej prywatność,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
§ 2. Tej samej karze podlega, kto złośliwie wyko-
rzystuje dane osobowe innej osoby w celu narażenia
jej na szkodę majątkową lub osobistą.
§ 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1
lub 2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne
życie, sprawca
podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.
§ 4. Ściganie przestępstw określonych w § 1 i 2
następuje na wniosek pokrzywdzonego”.
569
Projekt nowelizacji przewidującej wprowadzenie
tych przepisów znajduje się obecnie w toku uzgodnień
międzyresortowych i konsultacji społecznych.
W efekcie wprowadzenia do Kodeksu karnego
wskazanych powyżej nowych typów przestępstw zre-
alizowany zostanie przedstawiony w interpelacji cel,
jakim jest zwiększenie możliwości ustalenia „spraw-
cy nękającego swoją ofiarę przez nagminne, uciążli-
we, głuche telefony, czy SMS-y”.
Mając na uwadze powyżej przedstawione prace
legislacyjne, realizacja postulatu wprowadzenia do
Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia
przepisów umożliwiających pozyskiwanie przez Poli-
cję, w toku czynności wyjaśniających, wykazów po-
łączeń telefonicznych oraz danych identyfikujących
abonenta, jawi się jako niecelowa. Należy przy tym
mieć na uwadze, że wprowadzenie postulowanego
rozwiązania w odniesieniu do wykroczeń, a więc czy-
nów o znacznie niższej randze niż przestępstwa,
z uwagi na konflikt z zasadą ochrony wolności komu-
nikowania się mogłoby rodzić istotne zastrzeżenia
konstytucyjne, sprowadzające się do zarzutu naru-
szenia określonej w art. 31 ust. 3 konstytucji zasady
proporcjonalności.
Podkreślić należy, że określając zasady postępo-
wania w sprawach o wykroczenia ustawodawca
w sposób świadomy nie recypował do regulacji Ko-
deksu postępowania w sprawach o wykroczenia prze-
pisów art. 218 K.p.k., a także nie przewidział żadnej
innej podstawy prawnej pozwalającej na ograniczenie
tajemnicy komunikowania w związku z postępowa-
niem w sprawie o wykroczenie. W przywołanym na
wstępie przepisie art.20c ust.1 ustawy o Policji usta-
wodawca natomiast jednoznacznie określił warunki,
w jakich wskazane w tym przepisie dane mogą być
ujawniane Policji oraz przetwarzane przez Policję,
przesądzając tym samym, że tego rodzaju czynności
dopuszczalne są wyłącznie w celu zapobiegania prze-
stępstwom i ich wykrywania.
Po wprowadzeniu do Kodeksu karnego nowych
przepisów, kryminalizujących zjawiska fałszywych
alarmów oraz uporczywego nękania innej osoby,
możliwe będzie uzyskanie w toku postępowania do-
tyczącego takich czynów, w trybie art. 218 K.p.k.,
danych identyfikujących abonenta, zakończenie sie-
ci lub urządzenie telekomunikacyjne inicjujące po-
łączenie.
Odnosząc się do zawartego w interpelacji pytania,
uprzejmie informuję, że wskazany w interpelacji pro-
jekt nowelizacji Kodeksu postępowania w sprawach
o wykroczenia, opracowany przez Biuro Prewencji
Komendy Głównej Policji, nie podlegał uzgodnieniom
międzyresortowym, a tym samym Ministerstwo
Sprawiedliwości nie opiniowało powyższego doku-
mentu.
W przypadku skierowania przez ministra spraw
wewnętrznych i administracji tego projektu do uzgod-
nień międzyresortowych minister sprawiedliwości
zajmie wobec niego stanowisko w trybie przewidzia-
570
nym w § 6 ust. 1 uchwały Rady Ministrów nr 49
z dnia 19 marca 2002 r. Regulamin pracy Rady Mi-
nistrów (M.P. Nr 13, poz. 221, ze zm.).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 2 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bronisława Dutki
w sprawie rozliczenia umowy o finansowanie
świadczenia usług medycznych za 2009 r.
(16728)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Bronisława Dutki, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 28 czerwca 2010 r.,
w sprawie rozliczenia umowy o finansowanie świad-
czeń usług medycznych za 2009 r., przesłaną przy
piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 6 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-16728/10), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie,
zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), należą do
kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia.
W związku z powyższym w ramach nadzoru spra-
wowanego nad Narodowym Funduszem Zdrowia mi-
nister zdrowia wystąpił do prezesa NFZ z prośbą
o przedstawienie stanowiska w przedmiotowej spra-
wie. Z informacji przekazanych przez prezesa NFZ
wynika, że wartość świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych przez NFZ w danym roku zdetermino-
wana jest poziomem środków przewidzianych na ten
cel w planie finansowym funduszu. Fundusz, doko-
nując zakupu świadczeń zdrowotnych, kieruje się
w szczególności koniecznością zabezpieczenia świad-
czeniobiorcom jak najlepszego dostępu do świadczeń
zdrowotnych, natomiast finansowanie świadczeń opie-
ki zdrowotnej odbywa się zgodnie z postanowieniami
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Oznacza to, że zrealizowane w danym okresie spra-
wozdawczym świadczenia opieki zdrowotnej, zarów-
no udzielone ze względu na zagrożenie życia i zdro-
wia, jak i tzw. planowe, wskazane przez świadczenio-
dawcę do rozliczeń, finansowane są do poziomu okre-
ślonego w planie rzeczowo-finansowym stanowiącym
załącznik do umowy. Świadczeniodawcy zawierający
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
mają świadomość, że zrealizowane świadczenia zo-
staną rozliczone do kwoty zobowiązania określonej
w umowie, a ewentualne sfinansowanie świadczeń
ponadumownych może nastąpić dopiero po rozlicze-
niu zawartych umów, potwierdzeniu sald rozliczeń
i zbilansowaniu środków, których nie wykorzystali
świadczeniodawcy realizujący kontrakty w danym
okresie rozliczeniowym poniżej planu.
Pomimo iż przed zakończeniem 2009 r., podobnie
jak w latach poprzednich, we wszystkich oddziałach
wojewódzkich funduszu przewidywane wykonanie
kosztów świadczeń opieki zdrowotnej poprzedzono
aneksowaniem umów, to w wielu przypadkach odbie-
gało ono od wykonania rzeczywistego przedstawio-
nego przez świadczeniodawców do rozliczeń. W związ-
ku z tym dyrektorzy oddziałów wojewódzkich fundu-
szu po rozliczeniu zawartych umów, potwierdzeniu
sald rozliczeń i zbilansowaniu środków, których nie
wykorzystali świadczeniodawcy realizujący kontrak-
ty w 2009 r. poniżej planu, zostali upoważnieni do
rozliczenia tzw. nadwykonań poprzez:
— dokonanie zmiany warunków finansowych
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
w sytuacji gdy umowa obowiązywała do 31 grudnia
2009 r., w postaci aneksu rozliczającego zamknięty
okres rozliczeniowy podpisanego nie później niż
w ciągu 45 dni od zamknięcia tego okresu,
— zawarcie ze świadczeniodawcą ugody pozasą-
dowej, w sytuacji gdy umowa wygasła z uwagi na
upływ terminu, na który została zawarta.
Postępowanie w sprawach o rozliczenie tzw. nad-
wykonań prowadzone było w oddziałach wojewódz-
kich funduszu według jednolitych zasad, zgodnie
z wytycznymi przekazanymi dyrektorom oddziałów
wojewódzkich funduszu.
Ograniczoność środków finansowych, jakimi dys-
ponowały oddziały wojewódzkie funduszu, spowodo-
wała, że istotne wartości niesfinansowanych świad-
czeń ponadumownych za 2009 r. dotyczyły w szcze-
gólności tych oddziałów wojewódzkich funduszu,
które odnotowały pełne wykorzystanie środków za-
bezpieczonych w planie kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej i wywiązanie się z zobowiązań wynika-
jących z zawartych umów, natomiast nie pozwoliła
na sfinansowanie wszystkich tzw. nadwykonań.
Ponadto w odniesieniu do istniejącego obecnie
problemu tzw. nadwykonań pragnę poinformować,
że zgodnie z przepisami art. 132 ust. 1 oraz art. 136
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych podstawą udzielania
świadczeń opieki zdrowotnej jest umowa, która okre-
śla m.in. rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opie-
ki zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy Narodo-
wym Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcami
oraz kwotę zobowiązania Narodowego Funduszu
Zdrowia wobec świadczeniodawcy. W związku z tym,

co do zasady, świadczenia są finansowane przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia do wysokości limitów okre-
ślonych umową. Natomiast możliwość sfinansowania
dodatkowych świadczeń zrealizowanych ponad limit
określony umową może być rozważane w konkretnej
sytuacji, wynikającej m.in. z dysponowania przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia dodatkowymi środkami
finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
dotyczących gospodarki finansowej Narodowego
Funduszu Zdrowia, zgodnie z którymi plan finanso-
wy Narodowego Funduszu Zdrowia jest zrównowa-
żony w zakresie przychodów i kosztów. Jednocześnie,
zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, łączna suma zobowiązań Narodowego Fundu-
szu Zdrowia wynikających z zawartych ze świadcze-
niodawcami umów nie może przekroczyć wysokości
kosztów przewidzianych na ten cel w planie finanso-
wym Narodowego Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe), powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
nielimitowanych. W takich przypadkach, stosownie
do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, świadczeniodawca
zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących
na planowe świadczenia. W związku z powyższym
kierujący placówką lub inne osoby odpowiedzialne za
organizację pracy zakładu opieki zdrowotnej powin-
ni uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy
zarówno realizację świadczeń planowych, jak i na-
głych – w odpowiednich częściach. Kwestia ta powin-
na być rozważana w odniesieniu do konkretnego za-
kładu opieki zdrowotnej i ma bezpośredni związek
z jakością zarządzania tym zakładem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
571
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danieli Chrapkiewicz
w sprawie osób korzystających
z opieki długoterminowej (16731)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Danieli Chrapkiewicz, otrzymaną
przy piśmie z dnia 7 lipca 2010 r., znak: SPS-023-
-16731/10, w sprawie osób korzystających z opieki
długoterminowej, uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych informacji w przedmiotowej sprawie.
Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych zostały
określone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), aktach wykonaw-
czych do ww. ustawy oraz zarządzeniach prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia, dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych ro-
dzajach i zakresach.
Warunki realizacji świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej zostały określone
w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140,
poz. 1147, ze zm.). Zgodnie z ww. rozporządzeniem
świadczeniobiorca w zależności od stanu zdrowia
może mieć udzielane świadczenia gwarantowane re-
alizowane w warunkach stacjonarnych i domowych.
Kryterium kwalifikującym do objęcia świadczenio-
biorcy opieką długoterminową jest stan zdrowia pa-
cjenta. Stan zdrowia pacjenta determinuje zapotrze-
bowanie na usługi o charakterze leczniczym (konty-
nuacja leczenia farmakologicznego i dietetycznego),
rehabilitacyjnym oraz pielęgnacyjno-opiekuńczym.
Do oceny zapotrzebowania na opiekę wykorzystuje
się m.in. skalę opartą na skali Barthel. Skala ta wy-
korzystywana jest także na potrzeby Narodowego
Funduszu Zdrowia do określania poziomu finanso-
wania gwarantowanych świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej.
Informuję, że Ministerstwo Zdrowia podjęło dzia-
łania mające na celu poprawę dostępności do gwa-
rantowanych świadczeń pielęgnacyjno-opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej. W tym celu doko-
nano nowelizacji rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej.
Zmiany dotyczyły m.in. wykreślenia z przepisu § 9
ust. 2 konieczności realizacji, przez okres powyżej
14 dni, co najmniej jednego ze świadczeń pielęgniar-
572
skich, wymienionych w § 9 ust. 2 pkt 1–7 tego rozpo-
rządzenia, np. pielęgnacji przetoki czy wykonywania
opatrunków. Ponadto określono, iż pielęgniarka może
jednoczasowo opiekować się nie więcej niż 6 świadcze-
niobiorcami przebywającymi pod różnymi adresami
i nie więcej niż 12 świadczeniobiorcami przebywają-
cymi pod tym samym adresem zamieszkania (np.
w domu pomocy społecznej).
Wprowadzone zmiany powodują, że zarówno
w opiece stacjonarnej, jak i domowej świadczenia
gwarantowane z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej
będą udzielane świadczeniobiorcy, który w ocenie
skalą opartą na skali Barthel otrzymał 40 punktów
lub mniej.
Sposób finansowania pielęgniarskiej opieki dłu-
goterminowej domowej jako produktu kontraktowa-
nego przez NFZ określają: zarządzenie nr 84/2009/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
11 grudnia 2009 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju świadczenia
pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długo-
terminowej oraz zarządzenie nr 93/2009/DSOZ pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 30 grud-
nia 2009 r. zmieniające zarządzenie w sprawie okre-
ślenia warunków zawierania i realizacji umów w ro-
dzaju świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ra-
mach opieki długoterminowej. Świadczenia pielę-
gniarskiej opieki długoterminowej domowej, realizo-
wane na rzecz świadczeniobiorców od dnia 1 marca
2010 r., zostały zabezpieczone przez oddziały woje-
wódzkie funduszu poprzez aneksowanie umów wie-
loletnich oraz dodatkowo poprzez przeprowadzenie
konkursów ofert na ten zakres świadczeń.
Podkreślam, że na terenach, gdzie nie są zabez-
pieczone świadczenia przez pielęgniarską opiekę dłu-
goterminową domową, opiekę nad pacjentami będzie
sprawowała pielęgniarka POZ – kapitacyjna metoda
finansowania, do której pacjent jest zadeklarowany.
W przepisach zarządzenia prezesa NFZ uwzględnio-
no przepis w § 13 ust. 2 pkt 12, który określa, iż
w przypadku, gdy termin pierwszej wizyty pielę-
gniarskiej jest rozbieżny z terminem rozpoczęcia re-
alizacji zabiegów określonych na skierowaniu lekarza
ubezpieczenia zdrowotnego, np. iniekcje, zmiany opa-
trunków, wówczas pielęgniarka opieki długotermi-
nowej domowej informuje świadczeniobiorcę o ko-
nieczności zgłoszenia się do pielęgniarki podstawowej
opieki zdrowotnej w celu realizacji zleceń lekarskich.
Również przepisy rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowot-
nej (Dz. U. Nr 139 poz. 1139, z poźn. zm.) w załącz-
niku nr 2 w części I pkt 3 stanowią o realizacji świad-
czeń przez pielęgniarki podstawowej opieki zdrowot-
nej w domu świadczeniobiorcy, które są udzielane
wyłącznie w miejscu zamieszkania świadczeniobior-
cy, w tym również w domu pomocy społecznej, zgod-
nie z ustalonym dla świadczeniobiorcy indywidual-
nym planem opieki.
W odniesieniu do zarządzenia prezesa NFZ
nr 25/2010/DSOZ z dnia 9 czerwca 2010 r. zmienia-
jącego zarządzenie w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju świadczenia
pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długo-
terminowej informuję, że minister zdrowia, działając
na podstawie art. 163 ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), bada uchwały przyj-
mowane przez radę funduszu oraz decyzje podejmo-
wane przez prezesa funduszu i stwierdza nieważność
uchwały lub decyzji w całości lub w części, w przy-
padku gdy narusza ona prawo lub prowadzi do nie-
właściwego zabezpieczenia świadczeń opieki zdro-
wotnej.
Badaniu, o którym mowa powyżej, zostanie pod-
dane również zarządzenie nr 25/2010/DSOZ prezesa
NFZ z dnia 9 czerwca 2010 r. zmieniające zarządze-
nie w sprawie określenia warunków zawierania i re-
alizacji umów w rodzaju świadczenia pielęgnacyjne
i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej, któ-
re wprowadza zmiany zawarte w załączniku nr 5 do
zarządzenia nr 84/2009/DSOZ prezesa NFZ z dnia
11 grudnia 2009 r. W chwili obecnej, na podstawie
przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), prowadzone jest badanie przedmiotowe-
go zarządzenia.
Odnosząc się bezpośrednio do przedstawionego
pytania, czy ministerstwo zmierza poprzez uregulo-
wania prawne do zastąpienia wykwalifikowanych
pielęgniarek absolwentami szkół opiekunów medycz-
nych, informuję, że zawody pielęgniarki i opiekuna
medycznego należy traktować jako dwa odrębne za-
wody medyczne. Regulacje w zakresie wykonywania
zawodu pielęgniarki określa ustawa o zawodach pie-
lęgniarki i położnej z dnia 5 lipca 1996 r. (Dz. U.
z 2009. Nr 151, poz. 1217, z późn. zm.) oraz akty wy-
konawcze do ustawy. W myśl przepisów przedmioto-
wej ustawy wykonywanie zawodu pielęgniarki polega
na udzielaniu przez osobę posiadającą wymagane
kwalifikacje, potwierdzone odpowiednimi dokumen-
tami, świadczeń zdrowotnych, a w szczególności świad-
czeń pielęgnacyjnych, zapobiegawczych, diagnostycz-
nych, leczniczych, rehabilitacyjnych oraz z zakresu
promocji zdrowia. Natomiast rozporządzenie mini-
stra zdrowia z dnia 7 listopada 2007 r. w sprawie
rodzaju i zakresu świadczeń zapobiegawczych, dia-
gnostycznych, leczniczych i rehabilitacyjnych udzie-
lanych przez pielęgniarkę albo położną samodzielnie
bez zlecenia lekarskiego (Dz. U. z 2007. Nr 210, poz. 1540)
określa kompetencje pielęgniarek i położnych w po-
szczególnych zakresach działania.
Zawód opiekuna medycznego, zgodnie z rozporzą-
dzeniem ministra edukacji narodowej z dnia 26 czerw-
ca 2007 r. w sprawie klasyfikacji zawodów szkolnic-
twa zawodowego (Dz. U. Nr 124, poz. 860, z późn.
zm.), kwalifikuje się do medycznego personelu po-

mocniczego. Zgodnie z „Podstawą programową
w zawodzie opiekun medyczny” w wyniku kształce-
nia w zawodzie absolwent powinien umieć m.in.
współpracować z pielęgniarką w zakresie planowa-
nia i realizowania planu opieki nad osobą chorą
niesamodzielną, pomagać pielęgniarce podczas wy-
konywania zabiegów pielęgniarskich, wykonywać
polecenia pielęgniarki i lekarza dotyczące opieki
nad osobą chorą i niesamodzielną, wykonywać za-
biegi higieniczne u osoby chorej i niesamodzielnej,
wykonywać czynności związane z utrzymaniem czy-
stości i estetyki łóżka oraz najbliższego otoczenia
osoby chorej i niesamodzielnej. Główne czynności
opiekuna medycznego dotyczą pielęgnacji osób cho-
rych i niepełnosprawnych.
Mając na uwadze powyższe regulacje, uprzejmie
informuję, iż zrównanie uprawnień pielęgniarki
i opiekuna medycznego jest niemożliwe ze względu
na inny zakres zadań przypisanych dla tych zawo-
dów. Ponadto zawód opiekuna medycznego nie jest
zawodem samodzielnym, dlatego też jego wykonywa-
nie polega głównie na wykonywaniu poleceń pielę-
gniarki i lekarza w zakresie dotyczącym opieki nad
osobą chorą i niesamodzielną.
Podkreślam, że umożliwienie opiekunowi me-
dycznemu jako medycznemu personelowi pomocni-
czemu realizacji świadczeń gwarantowanych w wa-
runkach stacjonarnych w zakresie pielęgnacji cho-
rych i niesamodzielnych jest jak najbardziej zasadne,
szczególnie w sytuacji, kiedy zapotrzebowanie na
świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze zwiększa się
ze względu na zmieniające się warunki demograficz-
ne i starzejące się społeczeństwo.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 2 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Iwony Śledzińskiej-Katarasińskiej
w sprawie przyczyn opieszałości w podjęciu
decyzji co do przebiegu obwodnicy miasta
Brzeziny w ciągu drogi krajowej nr 72 (16734)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Iwony Śledzińskiej-Katara-
sińskiej, przekazaną przy piśmie z dnia 7 lipca 2010 r.
(sygn.: SPS-023-16734/10), w sprawie przebiegu ob-
573
wodnicy miasta Brzeziny w ciągu drogi krajowej
nr 72, przedstawiam następujące informacje.
W ramach I etapu studium techniczno-ekono-
miczno-środowiskowego opracowanego dla obwodni-
cy miasta Brzeziny rozpatrzono sześć wariantów.
Początek wszystkich projektowanych wariantów przy-
jęto w obrębie węzła Brzeziny zlokalizowanego na
skrzyżowaniu planowanej autostrady A1 z drogą kra-
jową nr 72, a koniec – za miejscowością Przecław
w ciągu drogi nr 72. W wyniku przeprowadzonych
analiz oraz uzyskanych opinii zainteresowanych sa-
morządów i instytucji zarekomendowane zostały, do
szczegółowego opracowania w ramach II etapu stu-
dium, trzy warianty – IV, V oraz VI. W związku z za-
istniałą kolizją rozpatrywanych wariantów z cenny-
mi obszarami przyrodniczymi do rozpatrzenia w II eta-
pie został dołączony dodatkowy wariant IVA.
Propozycje przebiegu obwodnicy miasta Brzeziny
w wykonanym studium techniczno-ekonomiczno-
-środowiskowym nie zostały zaakceptowane przez
mieszkańców gminy Brzeziny. Mieszkańcy postulo-
wali wyznaczenie nowych wariantów przebiegu tra-
sy. Po spotkaniach z mieszkańcami gmin Brzeziny
oraz Nowosolna, które odbyły się w marcu i kwietniu
2009 r., na wniosek pani prof. Zdzisławy Janowskiej,
podjęta została decyzja o przeanalizowaniu dodatko-
wego wariantu planowanej obwodnicy wskazanego
przez mieszkańców. Jeszcze w 2009 r. wykonana zo-
stała inwentaryzacja przyrodnicza dla dodatkowego
wariantu, tzw. społecznego.
Przewidziany do dodatkowej analizy wariant spo-
łeczny będzie miał długość ok. 16 km i będzie prze-
biegał częściowo po śladzie wariantu VI, częściowo
w korytarzu obecnej drogi i po śladzie wariantu IV/
IVA. W chwili obecnej trwają prace przygotowawcze
zmierzające do wszczęcia procedury przetargowej
w związku z rozszerzeniem studium techniczno-eko-
nomiczno-środowiskowego o dodatkowy wariant spo-
łeczny.
Reasumując, należy podkreślić, iż Generalna Dy-
rekcja Dróg Krajowych i Autostrad jest zobowiązana
realizować zamierzenia inwestycyjne w oparciu
o konkretne przepisy techniczne oraz rygorystyczne
wytyczne z zakresu ochrony środowiska. Ogranicza
to w istotny sposób możliwości spełnienia wszystkich
postulatów wypływających ze strony władz lokalnych
i mieszkańców, natomiast GDDKiA gotowa jest do
włączenia do opracowań projektowych wszystkich
realnych pod względem technicznym, prawnym i śro-
dowiskowym propozycji zgłaszanych przez mieszkań-
ców i lokalne samorządy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 29 lipca 2010 r.
574
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie konieczności przeprowadzenia
szeroko zakrojonej akcji promocyjnej
w celu odmienienia zniekształcających Polskę
i Polaków stereotypów panujących na Litwie
(16737)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poseł Barbary Marianowskiej (sygn. SPS-
-023-16737/10 z dnia 13 lipca 2010 r.) w sprawie ko-
nieczności przeprowadzenia szeroko zakrojonej akcji
promocyjnej w celu odmienienia zniekształcających
Polskę i Polaków stereotypów panujących na Litwie
uprzejmie przedstawiam następujące informacje:
Ministerstwo Spraw Zagranicznych nieustająco
prowadzi działania służące odmianie istniejących
w niektórych środowiskach na Litwie negatywnych
stereotypów dotyczących Polski oraz działania pro-
mujące Polskę i Polaków. Zaangażowani są w nie pra-
cownicy ministerstwa zarówno na Litwie (Instytut
Polski oraz ambasada), jak i w centrali. Plany tych
działań tworzone są corocznie, plan na 2011 r. jest
w tej chwili w trakcie powstawania. Z uwagi na pre-
zydencję Polski w Unii Europejskiej będzie on zakła-
dał promocję na jeszcze większą skalę niż dotychczas.
Należy mieć przy tym na uwadze, że odmiana nieko-
rzystnych stereotypów oraz stworzenie dobrego wi-
zerunku państwa nie dokonują się przy pomocy jed-
nej, zmasowanej akcji promocyjnej, ale dzięki syste-
matycznej, obliczonej na wiele lat pracy.
Tylko w 2009 r. polskie placówki zrealizowały na
Litwie ponad 100 projektów promocyjnych, wśród
których znalazły się konferencje naukowe, wystawy
historyczne, koncerty, pokazy filmów itp. Głównym
wydarzeniem było uroczyste otwarcie wystawy „Unia
Lubelska i jej epoka w twórczości Jana Matejki”. Wy-
stawa cieszyła się dużym zainteresowaniem mediów
(otwarcie na żywo transmitował I Program Telewizji
Litewskiej) oraz publiczności. Wystawa ta była czę-
ścią większego przedsięwzięcia pt. „Prezentacja Pol-
ski na Litwie”. Składało się ono z kilkunastu imprez,
które w sposób wszechstronny i atrakcyjny dla widza
ukazywały kulturę i współczesność Polski.
Do innych istotnych przedsięwzięć zrealizowa-
nych w 2009 r. należy zaliczyć organizację polskich
festiwali filmowych, promocję polskiej literatury
współczesnej oraz muzyki. W ramach promocji tury-
styki polskie placówki na Litwie zorganizowały akcję
informacyjną popularyzującą spędzanie urlopu w na-
szym kraju.
Równie intensywne działania promocyjne rząd
RP prowadzi w 2010 r. Z uwagi na Rok Chopina są
one skoncentrowane na promocji Polski poprzez mu-
zykę tego wybitnego kompozytora (organizacja kon-
certów, wystaw itp.). Polskie placówki zrealizowały
także wiele przedsięwzięć upamiętniających bitwę
pod Grunwaldem, ukazujących polski punkt widze-
nia na nią (m.in. ekspozycja w Pałacu Paców i wyda-
nie folderu informacyjnego nt. bitwy w językach pol-
skim i litewskim).
Duże znaczenie w przełamywaniu stereotypów
odgrywa Polsko-Litewski Fundusz Wymiany Mło-
dzieży. Działający od czerwca 2007 r. fundusz wspie-
ra i finansuje polsko-litewskie projekty w zakresie
promowania edukacji, kształcenia międzykulturowe-
go i spotkań ludzi młodych. To kolejny przykład dzia-
łań obliczonych na długi czas, a jednocześnie przyno-
szących trwałe efekty. Młodzi ludzie z Litwy przyjeż-
dżają do Polski, poznają swoich rówieśników, nawią-
zują przyjaźnie, dzięki czemu pozbywają się negatyw-
nych stereotypów (jeśli takowe mają).
Warto także wspomnieć o działającej od 1993 r.
Polsko-Litewskiej Komisji Podręcznikowej ds. bada-
nia problemów nauczania historii i geografii. Do pod-
stawowych zadań komisji należy wyjaśnianie spor-
nych kwestii pojawiających się w podręcznikach
szkolnych i programach nauczania.
Przełamywaniu stereotypów i zacieśnianiu współ-
pracy służą także wizyty studyjne, umożliwiające
środowiskom opiniotwórczym z Litwy poznanie na-
szego kraju. W przypadku dziennikarzy wizyty takie
owocują zazwyczaj publikacjami przychylnymi Pol-
sce, w przypadku ludzi kultury – nawiązaniem kon-
taktów i realizacją wspólnych, polsko-litewskich pro-
jektów.
Należy jednocześnie mieć na uwadze, iż problemy
polskiej mniejszości, obejmujące sprawy nie tylko pi-
sowni imion i nazwisk, ale także m.in. obecności ję-
zyka ojczystego mniejszości w życiu publicznym, na-
zwach miejscowości i ulic, kwestię planowanej refor-
my oświaty upośledzającej polskie szkolnictwo czy
zwrotu ziemi prawowitym właścicielom, w tym także
litewskim Polakom, nie są wynikiem braku strategii
promocyjnej, która – jak powyżej zostało pokazane
– jest prowadzona na szeroką skalę. Problemy te są
przede wszystkim pochodną nastawienia części władz
Litwy do polskiej mniejszości. Dotyczy to w szczegól-
ności rządzącej obecnie partii Związek Ojczyzny – Li-
tewscy Chrześcijańscy Demokraci, w której uwidacz-
nia się podział na frakcję zwolenników poprawy re-
lacji z Polską i łagodzenia kursu wobec mniejszości
polskiej na Litwie oraz na obóz przeciwników takiej
polityki.
Warto na koniec zauważyć, że bardzo dużo dla
poprawy swej pozycji w społeczeństwie litewskim
robi sama mniejszość polska, działająca m.in. przez
swą partię polityczną – Akcję Wyborczą Polaków na
Litwie i jej przewodniczącego, który od ubiegłego
roku jest posłem do Parlamentu Europejskiego, przez
ponad 10-tysięczny Związek Polaków na Litwie i inne
organizacje. Ta coraz mocniejsza pozycja litewskich
Polaków jest efektem przede wszystkim ich własnych
starań, ale także od lat płynącej pomocy z Polski.
Pomoc ta dotyczy struktur organizacyjnych mniej-

szości, szkolnictwa polskiego, promocji kultury pol-
skiej, amatorskiej twórczości kulturalnej, kreowania
wykształconych elit mniejszości (choćby przez sty-
pendia rządowe dla Polaków studiujących w Polsce
i na Litwie), wspierania mediów polskojęzycznych na
Litwie oraz finansowania retransmisji TV Polonia
z nadajników naziemnych na Wileńszczyźnie, a więc
takich aspektów, które mają duży wpływ na kształ-
towanie obrazu Polski i Polaków na Litwie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie ograniczenia dostępu do świadczeń
wykonywanych przez pielęgniarki sprawujące
opiekę długoterminową nad pacjentami
w domach pomocy społecznej (16739)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Krystyny Łybackiej z dnia
28 czerwca 2010 r., przesłaną przy piśmie wicemar-
szałka Sejmu z dnia 13 lipca 2010 r. (SPS-023-16739/
10), do prezesa Rady Ministrów i przekazaną mini-
strowi zdrowia wraz z upoważnieniem do udzielenia
odpowiedzi pismem z dnia 16 lipca 2010 r., znak:
DSPA-4810-3331-(1)/10, a dotyczącą ograniczenia
w dostępie do świadczeń wykonywanych przez pielę-
gniarki sprawujące opiekę długoterminową nad pa-
cjentami w domach pomocy społecznej, uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zostały uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz w aktach wykonaw-
czych do ww. ustawy. Szczegółowe zasady kontrakto-
wania, realizacji i rozliczania tych świadczeń okre-
ślają zarządzenia prezesa NFZ.
W świetle przepisów ww. ustawy osoby przebywa-
jące w domach pomocy społecznej mogą korzystać
z kontraktowanych przez Narodowy Fundusz Zdro-
wia świadczeń opieki zdrowotnej, w tym świadczeń
pielęgniarskich, na zasadach ogólnych, dotyczących
wszystkich świadczeniobiorców. Świadczenia pielę-
gniarskie realizowane są m.in. na podstawie umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju
świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach
575
opieki długoterminowej, w zakresie pielęgniarskiej
opieki długoterminowej domowej. Świadczeniodawcy
będący realizatorami tych umów zapewniają dostęp-
ność do świadczeń pielęgniarskich od poniedziałku
do piątku, w godzinach od 8 do 20, a w medycznie
uzasadnionych przypadkach również w soboty, nie-
dziele i dni ustawowo wolne od pracy. Do pielęgniar-
skiej opieki długoterminowej sprawowanej w warun-
kach domowych mogą być zakwalifikowani świadcze-
niobiorcy, w tym osoby przebywające w domach po-
mocy społecznej, którzy w ocenie skalą opartą na
skali Barthel uzyskali od 0 do 40 punktów, zgodnie
z rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. z 2009 r.
Nr 140, poz. 1147, ze zm.).
Odnosząc się do zawartej w interpelacji pani poseł
uwagi, iż nowe zarządzenie prezesa NFZ regulujące
kwestie związane z realizacją pielęgniarskiej opieki
długoterminowej domowej zmienia zakres dostęp-
nych dla pacjentów świadczeń, uprzejmie informuję,
że na podstawie zarządzenia nr 25/2010/DSOZ pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 9 czerw-
ca 2010 r. zmieniającego zarządzenie w sprawie okre-
ślenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze
w ramach opieki długoterminowej wykreślone zosta-
ły niektóre czynności z dotychczas obowiązującej
„Karty czynności pielęgnacyjnych dla pielęgniarki
opieki długoterminowej domowej”. Jednak zgodnie
z wyjaśnieniami złożonymi przez NFZ „Karta czyn-
ności pielęgniarskich dla pielęgniarki opieki długo-
terminowej domowej”, stanowiąca załącznik nr 1 do
zarządzenia zmieniającego, jest wyłącznie dokumen-
tem sprawozdawczym i potwierdzającym przez pa-
cjenta lub jego opiekuna wykonanie przez pielęgniar-
kę wymienionych czynności. Modyfikacja tej karty
ma na celu uporządkowanie czynności wykonywa-
nych przez pielęgniarkę opieki długoterminowej do-
mowej i służy celom statystycznym, a nie rozliczenio-
wym. Należy bowiem podkreślić, iż omawiana zmia-
na nie wpływa na zmianę wyceny świadczeń w pielę-
gniarskiej opiece długoterminowej domowej, gdyż
sposobem rozliczania tych świadczeń jest zapłata za
osobodzień, co oznacza, że fundusz finansuje każdy
rozpoczęty dzień opieki od momentu objęcia opieką
do dnia jej zakończenia, również w dni wolne, nie-
dziele i święta, a nie poszczególne czynności wykony-
wane w ramach pielęgniarskiej opieki długotermino-
wej domowej.
Ponadto w ocenie zastępcy prezesa ds. medycz-
nych NFZ zmiana polegająca na wykreśleniu części
czynności z ww. karty nie ogranicza oraz nie zabra-
nia wykonywania czynności pielęgniarskich ani nie
odbiera uprawnień zawodowych wynikających z usta-
wy z dnia 5 lipca 1996 r. o zawodach pielęgniarki
i położnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1217).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że minister
zdrowia, działając na podstawie art. 163 ust. 2 pkt 2
576
i 3 ww. ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, bada uchwa-
ły przyjmowane przez radę funduszu oraz decyzje
podejmowane przez prezesa funduszu i stwierdza nie-
ważność uchwały lub decyzji w całości lub w części
w przypadku, gdy narusza ona prawo lub prowadzi
do niewłaściwego zabezpieczenia świadczeń opieki
zdrowotnej.
Badaniu, o którym mowa powyżej, zostało podda-
ne również ww. zarządzenie nr 25/2010/DSOZ preze-
sa NFZ zmieniające zarządzenie w sprawie określenia
warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju
świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach
opieki długoterminowej. Obecnie prowadzone są ana-
lizy w przedmiotowym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Siarki
w sprawie zagrożenia powodziowego
na obszarze Natura 2000 (16740)
Odpowiadając na pismo z dnia 13 lipca 2010 r.
(znak: SPS-023-16740/10) przekazujące interpelację
posła Edwarda Siarki w sprawie zagrożenia powo-
dziowego na obszarze Natura 2000, poniżej przeka-
zuję stosowne informacje.
Sieć Natura 2000 wdrażana jest w oparciu o te
same podstawy prawne: dyrektywę Rady 92/43/EWG
z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony siedlisk
przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (tzw. dyrek-
tywę siedliskową) oraz dyrektywę 2009/147/WE
z 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzikiego
ptactwa (tzw. dyrektywę ptasią, wcześniej: dyrektywę
79/409/EWG) we wszystkich krajach członkowskich
UE. Zapisy dyrektyw zostały przetransponowane do
polskiego prawa, głównie do ustawy z dnia 16 kwietnia
2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92 poz. 880,
z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 3 października 2008 r.
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochro-
nie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U.
Nr 199 poz. 1227, z późn. zm.).
Art. 33 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochro-
nie przyrody zabrania podejmowania działań mogą-
cych osobno lub w połączeniu z innymi działaniami
znacząco negatywnie oddziaływać na cele ochrony
obszaru Natura 2000. Art. 34 tejże ustawy wskazuje
na wyjątki od tego zakazu: w sytuacji nadrzędnego
interesu publicznego, w tym wymogów o charakterze
społecznym lub gospodarczym, i wobec braku roz-
wiązań alternatywnych można takie działania prze-
prowadzać pod warunkiem wykonania kompensacji
przyrodniczej. Ostrzejsze rygory zachodzą w wypad-
ku ochrony siedlisk lub gatunków priorytetowych.
Wobec powyższego w każdym indywidualnym
przypadku należy przeanalizować, czy działanie może
wywrzeć znaczący negatywny wpływ na cele ochrony
obszaru Natura 2000. Jeśli analiza wskazuje na moż-
liwość znaczącego wpływu, winna zostać przeprowa-
dzona pełna ocena oddziaływania na obszar Natura
2000. W sytuacji gdy podczas jej przeprowadzenia
zostanie wykazane, iż jest wysoce prawdopodobne,
że taki wpływ będzie miał miejsce, działanie może
zostać zrealizowane tylko w okolicznościach, o któ-
rych mowa w art. 34.
O ile w przypadku zagrożenia powodziowego za-
zwyczaj będzie można wykazać nadrzędny interes
publiczny, o tyle w trakcie przeprowadzonej oceny
oddziaływania na środowisko może zostać wykazane,
iż istnieją rozwiązania alternatywne dla planowa-
nych przedsięwzięć, które będą miały mniejsze kosz-
ty środowiskowe. Na przykład alternatywą korzystną
z punktu widzenia ochrony środowiska dla budowa-
nia wałów czy zbiorników może być konstrukcja su-
chych polderów. Bardzo istotne jest, aby działania
przeciwpowodziowe koordynowane były na poziomie
zlewni tak, aby nie dochodziło do sytuacji, kiedy
przyśpieszanie spływu wód w jednym miejscu, zwięk-
sza zagrożenie powodziowe poniżej niego. Winna zo-
stać również przeprowadzona rzetelna analiza eko-
nomiczna, ponieważ czasem tańsze może okazać się
wypłacanie odszkodowań za zalanie łąk czy pól
uprawnych (co dodatkowo pozwoli na rozlanie się czę-
ści wód, a tym samym zmniejszy ryzyko powodziowe
na niższym odcinku rzeki) niż wznoszenie czy utrzy-
mywanie wałów. Nie bez znaczenia jest też przeana-
lizowanie gospodarki przestrzennej w powiecie,
a konkretnie tego, czy w miejscach narażonych na
zalanie wydawane były i są pozwolenia na budowę.
Wobec powyższego w obszarach Natura 2000
możliwe jest dokonywanie prac przeciwpowodzio-
wych przy uwzględnieniu wymogów ochrony gatun-
ków i ich siedlisk oraz istniejących uwarunkowań
prawnych. Należy jednak pamiętać, iż fragment rze-
ki Białki chroniony jest dodatkowo jako rezerwat:
Przełom Białki pod Krempachami, utworzony ze
względu na walory przyrodnicze, krajobrazowe i na-
ukowe tego miejsca.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż resort śro-
dowiska przygotował specjalne opracowanie „Natura
2000 a gospodarka wodna” do pobrania ze strony
www.gdos.gov.pl (zakładka: Biblioteka, dalej: Publi-
kacje) w pliku PDF. Podręcznik ten przedstawia moż-
liwości gospodarowania wodą, w tym ryzykiem po-
wodziowym, na obszarach włączonych do sieci Natu-
ra 2000 i został przygotowany przez interdyscypli-

narny zespół (w tym przedstawicieli KZGW, RZGW
i ZMiUW), co gwarantuje, iż jego zalecenia uwzględ-
niają interesy wszystkich zainteresowanych, w tym
służb, w których gestii pozostaje utrzymywanie urzą-
dzeń przeciwpowodziowych.
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie wprowadzenia rozwiązań
przewidzianych w dyrektywie Rady 2003/96/
WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie
restrukturyzacji wspólnotowych przepisów
ramowych dotyczących opodatkowania
produktów energetycznych
i energii elektrycznej (16744)
Szanowny Panie Marszałku! W związku ze skie-
rowanym do ministra gospodarki pismem z dnia 13 lip-
ca 2010 r. (znak: SPS-023-16744/10), przy którym
przesłana została interpelacja pana posła Tomasza
Lenza z dnia 23 czerwca 2010 r. w sprawie opodatko-
wania zakładów energochłonnych, zgodnie z właści-
wością uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zharmonizowany podatek akcyzowy jest częścią
prawa wspólnotowego i w związku z tym opodatko-
wanie wyrobów energetycznych, w tym energii elek-
trycznej, reguluje dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia
27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji
wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących
opodatkowania produktów energetycznych i energii
elektrycznej.
Implementację ww. dyrektywy stanowią: obo-
wiązująca od 1 marca 2009 r. ustawa z dnia 6 grud-
nia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2009 r.
Nr 3, poz. 11, z późn. zm.) oraz wykonujące ją roz-
porządzenie z dnia 24 lutego 2009 r. w sprawie zwol-
nień od podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 32, poz. 228).
Powyższa ustawa reguluje przypadki obligatoryj-
nych zwolnień od podatku akcyzowego wynikają-
cych z prawa wspólnotowego, tj. zwolnień, które
państwa członkowskie mają obowiązek wprowadzić
do swojego ustawodawstwa, natomiast we wspo-
mnianym rozporządzeniu określono niektóre zwol-
nienia fakultatywne.
Taki fakultatywny charakter ma również zwol-
nienie dla tzw. zakładów energochłonnych wynika-
jące z art. 17 ust. 1 lit. a dyrektywy Rady 2003/96/
WE, które ma zastosowanie pod warunkiem prze-
strzegania średnio przez wszystkie przedsiębiorstwa
577
minimalnych poziomów opodatkowania przewidzia-
nych w tej dyrektywie. Ponadto państwa członkow-
skie mogą stosować obniżki podatku od energii elek-
trycznej na rzecz zakładów energochłonnych.
W obecnym stanie prawnym nie zdecydowano się
na wprowadzenie przedmiotowego zwolnienia do pra-
wodawstwa krajowego. Należy jednak zauważyć, że
wysokość opodatkowania podatkiem akcyzowym
energii elektrycznej kształtuje się w Polsce na nie-
zmienionym od 2002 r. poziomie 20 zł za MWh, co
odpowiada 0,02 zł za 1 kWh. Chociaż podatek akcy-
zowy stanowi element cenotwórczy, to nie jest on je-
dynym elementem składowym cen energii elektrycz-
nej, a biorąc pod uwagę kwotowy charakter tego po-
datku, pozostaje bez związku z rosnącymi cenami
energii elektrycznej.
Podkreślenia wymaga fakt, iż ceny energii elek-
trycznej dla odbiorców przemysłowych w Polsce na-
leżą do średnich cen europejskich. Ponadto w więk-
szości krajów Unii Europejskiej koszty siły roboczej
i koszty dystrybucji energii elektrycznej obciążające
jej odbiorców są dużo wyższe od tych, z jakimi mamy
do czynienia w Polsce.
Chciałbym jednak poinformować, iż do planu pra-
cy Rady Ministrów na drugie półrocze 2010 r. został
zgłoszony przez Ministerstwo Finansów projekt za-
łożeń do ustawy o zmianie ustawy o podatku akcy-
zowym dotyczący m.in. nowych, korzystniejszych
zasad opodatkowania energii elektrycznej dla przed-
siębiorstw energochłonnych, pozwalających wyrobom
wyprodukowanym przez krajowe przedsiębiorstwa
energochłonne skuteczniej konkurować na wolnym
rynku.
Obecnie we współpracy z Ministerstwem Gospo-
darki, Ministerstwem Skarbu Państwa i Minister-
stwem Spraw Zagranicznych trwają prace nad przy-
gotowaniem ww. dokumentu, obejmujące m.in. ana-
lizę skutków budżetowych, jakie będzie niosła ze
sobą zmiana zasad opodatkowania energii elektrycz-
nej dla zakładów branż energochłonnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Konstantego Miodowicza
w sprawie nieprawidłowości dotyczących
ochrony zabytków archeologicznych (16745)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Kon-
stantego Miodowicza w sprawie nieprawidłowości
578
dotyczących ochrony zabytków archeologicznych pro-
szę przyjąć następujące wyjaśnienia.
Pryncypia ochrony zabytków archeologicznych
wyraża rzymska paremia: dum mundus durat – pa-
miątki minionych epok jesteśmy zobowiązani chronić
wieczyście. U podstaw tej zasady leży oczywista kon-
statacja, że zastanego rezerwuaru materialnych
świadectw przeszłości nie jesteśmy w stanie powięk-
szyć ani rozwinąć. W stosunku do dóbr rzadkich,
o wyjątkowym znaczeniu społecznym, wymagane
jest szczególnie racjonalne gospodarowanie i zarzą-
dzanie dostępnym zasobem. Źródła archeologiczne
mają tę unikalną właściwość, że są do pewnego stop-
nia niezastępowane. Wiedzę o epokach pre- i proto-
historycznych czerpiemy nieomal wyłącznie na pod-
stawie materialnych świadectw obecności człowieka.
Ostatecznym celem wszelkiej działalności archeolo-
gicznej jest prezentowanie wyników badań opinii pu-
blicznej.
Służby konserwatorskie mają szczególny prawny
obowiązek stworzyć organizacyjne podstawy zacho-
wania dziedzictwa archeologicznego ze względu na
ogół wartości, które za sobą niesie. Obowiązek ten
dotyczy m.in. zapewnienia odpowiednich warunków
przechowywania wydobytych z ziemi zabytków oraz
sprawowania nadzoru nad prawidłowością prowadzo-
nych badań archeologicznych.
Odpowiadając w pierwszej kolejności na pytanie
postawione w punkcie 2 interpelacji, czy wojewódzcy
konserwatorzy zabytków mają wystarczającą orien-
tację dotyczącą charakteru i jakości instytucji wyda-
jących zapewnienia przyjęcia zabytków i czy istnieje
wiarygodna lista tych instytucji, ze względu na po-
trzebę zachowania jasności wywodu należy podkre-
ślić, że system gromadzenia zabytków archeologicz-
nych opiera się w głównej mierze na wykorzystaniu
potencjału muzeów, w tym 13 stricte archeologicz-
nych. To właśnie muzea, zarówno państwowe, jak
i samorządowe, jako instytucje non profit, trwałe
i stabilne, zatrudniające odpowiednio przygotowany
personel, dają pełną rękojmię należytej pieczy nad
powierzonymi im znaleziskami archeologicznymi.
Wszystkie muzea muszą spełniać ścisłe wymogi
w zakresie zabezpieczania zbiorów przed pożarami,
kradzieżami i innymi zagrożeniami. Minister kultu-
ry i dziedzictwa narodowego prowadzi stały nadzór
nad zabezpieczeniem konserwatorskim zbiorów mu-
zealnych. Odpowiednie warunki przechowywania
zabytków pochodzących z wykopalisk, poza specjali-
stycznymi muzeami archeologicznymi, zapewniają
placówki gromadzące dawne wyroby rzemiosła, przede
wszystkim z dziedziny ceramiki i metalurgii, oraz
multidyscyplinarne muzea regionalne. Zarówno dy-
rektorzy muzeów odpowiedzialni za profil tworzo-
nych kolekcji, jak i wojewódzcy konserwatorzy zabyt-
ków, dysponenci zabytkowego mienia Skarbu Pań-
stwa, mają pełne zrozumienie dla tych kwestii.
W wyborze miejsca przeznaczenia zabytków arche-
ologicznych nie ma przypadkowości. Zgodnie z usta-
wą z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opie-
ce nad zabytkami przekazanie w depozyt następuje
w wykonaniu decyzji wojewódzkiego konserwatora
zabytków podjętej za zgodą jednostki organizacyjnej,
do której kieruje przedmioty zabytkowe. Dyrektor
muzeum wskazanego jako docelowe miejsce przecho-
wywania znalezisk, wyrażając zgodę, współdecyduje,
czy określony materiał zabytkowy zostanie ostatecz-
nie zdeponowany w kierowanej przez niego placówce.
Rozważa przy tym, czy określone przedmioty należą
do dziedziny, w ramach której muzeum gromadzi
zbiory. Pola działalności muzeum wskazuje jego sta-
tut nadany lub uzgodniony przez ministra kultury
i dziedzictwa narodowego.
W praktyce alokacja zabytków archeologicznych
odbywa się na zasadzie porozumień zawieranych
przez wojewódzkiego konserwatora zabytków z kil-
koma lub kilkunastoma ośrodkami, przede wszyst-
kim muzealnymi. Porozumienia te określają sposób
opisania i zapakowania materiału pochodzącego
z badań wykopaliskowych, sporządzenia kart kata-
logowych oraz inne wymogi stawiane wykonawcom
badań w zakresie przygotowania zabytków przeka-
zywanych do muzeum. Zdecydowana większość pla-
cówek udostępniających swoją przestrzeń na przecho-
wywanie materiałów wykopaliskowych zatrudnia
specjalistów w dziedzinie archeologii, a pozostałe ośrod-
ki planują w najbliższym czasie stworzenie stanowi-
ska pracy dla archeologa. Nie można zatem zgodzić
się z postawioną przez pana posła tezą, że wojewódz-
cy konserwatorzy zabytków akceptują jako załączni-
ki do wniosku o wydanie pozwolenia na prowadzenie
badań archeologicznych sprokurowane przez muzea
zapewnienia o gotowości przyjęcia pozyskanych
w trakcie badań przedmiotów zabytkowych. Ścisła
współpraca terenowych organów ochrony zabytków
z instytucjami powołanymi do gromadzenia przed-
miotów zabytkowych wyklucza taką możliwość. Wo-
jewódzcy konserwatorzy zabytków mają pełne roze-
znanie, które z działających na obszarze ich właści-
wości instytucje są w stanie zapewnić prawidłowe
warunki długotrwałego przechowywania zabytków.
Warto nadmienić, że własnym zapleczem magazyno-
wym, niezwykle istotnym w systemie gromadzenia
zabytków, dysponują archeologiczne instytucje na-
ukowe i naukowo-dydaktyczne zaliczane do sektora
finansów publicznych.
Trudno zgodzić się także z twierdzeniem pana
posła, że praktyka przekazywania zbiorów do placó-
wek oddalonych od miejsca eksploracji o steki kilo-
metrów ma znamiona nieprawidłowości. Zgodnie
z obowiązującą doktryną ochrony dziedzictwa arche-
ologicznego, sformułowaną m.in. w „Zaleceniach Or-
ganizacji Narodów Zjednoczonych do Spraw Oświaty,
Nauki i Kultury (UNESCO) w sprawie międzynaro-
dowych zasad stosowanych w badaniach archeolo-
gicznych” (Nowe Delhi 5 listopada–5 grudnia 1956 r.),
zabytki archeologiczne powinny być przechowywa-
ne w muzeach i kolekcjach o znaczeniu centralnym
bądź regionalnym, które w przeciwieństwie do roz-
proszonych ośrodków lokalnych stwarzają możli-

wość prowadzenia przez naukowców studiów porów-
nawczych.
Najpoważniejszym problemem związanym z za-
gadnieniem gromadzenia zabytków archeologicznych
jest niedomiar wolnej powierzchni magazynowej
w instytucjach muzealnych. Stanem równowagi mię-
dzy ilością wydobywanego materiału archeologiczne-
go a zdolnością muzeów do gromadzenia nowych
zbiorów zachwiało zwiększenie liczby inwestycji dro-
gowych prowadzonych w ramach opracowanego pod
koniec lat 90. XX w. programu budowy autostrad.
Mimo oddania do użytku w styczniu 2010 r. Ośrodka
Studyjno-Magazynowego Zabytków Archeologicz-
nych Oddziału Muzeum Archeologiczno-Historycz-
nego w Głogowie, zrealizowanego w znacznej części
ze środków budżetu państwa wyasygnowanych przez
ministra kultury i dziedzictwa narodowego, problem
ten jest nadal aktualny, a jego rozwiązanie wymagać
będzie dalszych nakładów inwestycyjnych.
Część zabytków archeologicznych przechowywa-
na jest za zgodą wojewódzkich konserwatorów zabyt-
ków u wykonawców badań, w specjalnie urządzonych
kompleksach magazynowych, przystosowanych do
wymogów trwałego przechowania, prowadzenia in-
wentaryzacji i prac konserwatorskich oraz udostęp-
niania zabytków do celów naukowych. Przykładem
tego rodzaju założenia są magazyny spółki prawa
handlowego działającej pod firmą Instytut Archeolo-
gii i Etnologii PAN Muzeum Archeologiczne w Kra-
kowie i Uniwersytet Jagielloński – Krakowski Zespół
do Badań Autostrad sp.j.”.
W odpowiedzi na pytanie postawione w punkcie
3 interpelacji, czy uprawnione ustawowo instytucje
państwowe dostatecznie sprawnie monitorują termi-
nowość i jakość rozliczeń pozyskanych zabytków i czy
informacja o tym stanowi element sprawozdań skła-
danych w ministerstwie, należy stwierdzić, że woje-
wódzcy konserwatorzy zabytków stanowczo egze-
kwują wywiązywanie się przez wykonawców badań
ze spoczywającego na tych ostatnich obowiązku spra-
wozdawczego i przekazania zabytków. W ogromnej
większości przypadków opracowany materiał zabyt-
kowy trafia do miejsca przechowywania wskazanego
w pozwoleniu na prowadzenie badań archeologicz-
nych przed upływem trzyletniego terminu. Wielu in-
westorów stosuje skutecznie oddziałujące na wyko-
nawców badań umowne środki dyscyplinujące, przede
wszystkim odroczenie wypłaty wynagrodzenia do
czasu dopełnienia obowiązków związanych z przeka-
zaniem do wojewódzkiego urzędu ochrony zabytków
dokumentacji archeologicznej i materiału zabytko-
wego. Ze strony organów ochrony zabytków nieprze-
kazanie materiałów dokumentujących przebieg i wy-
niki badań bądź samych zabytków spotyka się z sank-
cją w postaci odmowy dopuszczenia do prowadzenia
badań archeologicznych.
W ramach składanych do Ministerstwa Kultury
i Dziedzictwa Narodowego sprawozdań wojewódzcy
konserwatorzy zabytków przekazują informacje o licz-
bie wydanych decyzji o przekazaniu w depozyt zabyt-
ków archeologicznych. Informacje o terminowości
579
i jakości rozliczeń z przeprowadzonych badań arche-
ologicznych nie są elementem corocznej sprawozdaw-
czości pisemnej. Niemniej jednak wszelkie uwagi
w tym zakresie przekazywane są do ministerstwa na
bieżąco.
Odpowiadając wreszcie na pytanie postawione
w punkcie 1 interpelacji, czy nadzór właścicielski peł-
niony przez organy ochrony zabytków nad pozyski-
wanymi drogą badań archeologicznych zabytkami
jest wystarczający, należy stwierdzić, mając na wzglę-
dzie przedstawione wyżej argumenty, że nadzór wła-
ścicielski wykonywany przez wojewódzkich konser-
watorów zabytków jest odpowiedni do rangi powie-
rzonego im ustawowo mienia. Terenowe organy ochro-
ny zabytków prawidłowo zarządzają dziedzictwem
archeologicznym, przeciwdziałając jego degradacji.
Wydobyte zabytki archeologiczne trafiają przede
wszystkim do publicznych zbiorów na zasadach pre-
ferencji instytucji muzealnych. W granicach dopusz-
czalnych przez prawo dokonywana jest selekcja kie-
rowników badań archeologicznych. Od ich prowadze-
nia odsuwane są osoby działające niezgodnie ze
wskazaniami wiedzy archeologicznej lub niewykonu-
jące obowiązków nałożonych przez wojewódzkich
konserwatorów zabytków.
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie stosowania art. 32 ustawy
o podatku od towarów i usług w kontaktach
gminy z utworzonym przez nią
ośrodkiem kultury i sportu (16746)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo znak: SPS-023-16746/10 z dnia 13 lipca 2010 r.,
przy którym przesłano interpelację posła Stanisława
Rydzonia w sprawie stosowania art. 32 ustawy o po-
datku od towarów i usług w kontaktach gminy z utwo-
rzonym przez nią ośrodkiem kultury i sportu, uprzej-
mie wyjaśniam.
Art. 32 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku
od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn.
zm.) daje organowi podatkowemu, w przypadkach,
o których mowa w tym przepisie, możliwość określe-
nia wysokości obrotu na podstawie wartości rynko-
wej dostarczanych towarów lub świadczonych usług
w sytuacji, gdy między nabywcą lub usługobiorcą
a dostawcą towarów lub usługodawcą lub osobami
pełniącymi w nich funkcje zarządzające, nadzorcze
lub kontrolne istnieje związek polegający na powią-
zaniach o charakterze rodzinnym lub z tytułu przy-
sposobienia, kapitałowym, majątkowym lub wynika-
580
jący ze stosunku pracy, a także gdy te same osoby
pełnią u obu kontrahentów funkcje zarządzające,
nadzorcze lub kontrolne.
Omawiany przepis, co do zasady, znajduje zatem
zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy kontrahen-
tów wiążą określone stosunki prawne o charakterze
zobowiązaniowym (obligacyjnym), których skutkiem
jest ustalenie wynagrodzenia dla określonych dostaw
towarów lub świadczenia usług w wysokości odbie-
gającej od wartości rynkowej.
W nadesłanym zapytaniu stan faktyczny został
przedstawiony w sposób bardzo ogólnikowy, tak iż
nie wynika z niego, czy gminy i tworzone przez nie
ośrodki kultury i sportu (GOK) wiążą jakiekolwiek
wzajemne stosunki (relacje prawne) związane z usta-
leniem wynagrodzenia za świadczenie usług, które
mogłyby ewentualnie wskazywać na konieczność za-
stosowania do nich art. 32 powołanej ustawy.
Jeśli jednak w związku z poruszonym tematem
zachodziłyby określone wątpliwości w zakresie opo-
datkowania podatkiem od towarów i usług, uprzejmie
informuję, iż w trybie ustawowym zostały określone
odpowiednie procedury wydawania interpretacji,
z których mogą skorzystać wszyscy zainteresowani
(w tym również gminy i ich jednostki GOK) uzyska-
niem wykładni przepisów podatkowych.
Zgodnie z tymi procedurami w przypadku wątpli-
wości co do zakresu stosowania przepisów podatko-
wych zainteresowany podmiot może złożyć pisemny
wniosek do ministra właściwego do spraw finansów
publicznych o wydanie interpretacji indywidualnej
prawa podatkowego (art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. Ordynacja podatkowa – Dz. U. z 2005 r.
Nr 8, poz. 60, z późn. zm.).
Składający wniosek o wydanie interpretacji indy-
widualnej obowiązany jest do wyczerpującego przed-
stawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zda-
rzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego
stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu fak-
tycznego albo zdarzenia przyszłego (art. 14b § 3 Or-
dynacji podatkowej).
Minister finansów upoważnił dyrektorów okre-
ślonych izb skarbowych do wydawania w jego imieniu
indywidualnych interpretacji.
W związku z powyższym zainteresowana gmina
lub jednostka GOK może złożyć wniosek do właści-
wego miejscowo dyrektora izby skarbowej.
Organy upoważnione do wydawania w indywidu-
alnych sprawach pisemnych interpretacji przepisów
prawa podatkowego, jak również właściwość miejsco-
wą i rzeczową organów upoważnionych określa roz-
porządzenie ministra finansów z dnia 20 czerwca
2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania inter-
pretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112,
poz. 770, z późn. zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie zasad dofinansowania zakupu
kolektorów słonecznych (16749)
Odpowiadając na interpelację posła na Sejm RP,
pana Stanisława Rydzonia, skierowaną do ministra
środowiska w sprawie zasad dofinansowania zaku-
pów kolektorów słonecznych (przekazaną przy piśmie
SPS-023-16749/10 z dnia 13 lipca 2010 r.), uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Ustawa z dnia 20 listopada 2009 r. o zmianie usta-
wy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 215, poz. 1664) stanowi, iż
z dniem 1 stycznia 2010 r. powiatowe oraz gminne
fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej
ulegają likwidacji, a ich środkami dysponują odpo-
wiednio starostowie i wójtowie (burmistrzowie lub
prezydenci miast).
Mając na względzie szerokie zainteresowanie ze
strony powiatów i gmin przywróceniem instrumentu
finansowego działającego w sposób zbliżony do dota-
cji udzielanych ze środków publicznych gromadzo-
nych na powiatowych funduszach oraz gminnych
funduszach oraz doceniając zaangażowanie powia-
tów i gmin w racjonalne wydatkowanie środków po-
chodzących z opłat i kar środowiskowych, uprzejmie
informuję, iż zostały podjęte prace legislacyjne zmie-
rzające do wprowadzenia do ustawy Prawo ochrony
środowiska odpowiednich uregulowań. Taka regula-
cja stanowiłaby przepis szczególny (lex specialis)
w stosunku do przepisów ustawy o finansach publicz-
nych i pozwoliłaby na stworzenie nowego instrumen-
tu finansowego w postaci szczególnego rodzaju dota-
cji udzielanej przez gminy i powiaty. Podstawą praw-
ną udzielenia takiej dotacji byłyby przepisy ustawy
Prawo ochrony środowiska.
Nowelizacja ustawy Prawo ochrony środowiska
w tym zakresie jest przedmiotem przedłożenia posel-
skiego. Poselski projekt ustawy został skierowany do
marszałka Sejmu w dniu 5 maja 2010 r. Aktualnie
trwa proces legislacyjny w Sejmie, gdzie poselski pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy Prawo ochrony środo-
wiska (druk nr 3169) został poddany pierwszemu
czytaniu na posiedzeniu połączonych Komisji: Ochro-
ny Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa
oraz Samorządu Terytorialnego i Polityki Regional-
nej. Komisje na posiedzeniu w dniu 7 lipca 2010 r.
podjęły decyzję o skierowaniu projektu do rozpatrze-
nia przez podkomisję nadzwyczajną. Stoję na stano-
wisku, iż zmiany zawarte w przytoczonym poselskim
projekcie ustawy, zmierzające w kierunku przynajm-
niej częściowego przywrócenia możliwości finanso-
wania przez jednostki samorządu terytorialnego za-
dań z zakresu ochrony środowiska na zasadach zbli-

żonych do tych, które istniały we wcześniejszym sta-
nie prawnym, są pożądane.
Odpowiadając na drugie pytanie zawarte w przed-
miotowej interpelacji poselskiej, pragnę zaznaczyć,
iż problematyka wykonywania budżetów jednostek
samorządu terytorialnego oraz katalog dopuszczal-
nych w tej materii instrumentów finansowych nie
jest przedmiotem uregulowania ustawy Prawo ochro-
ny środowiska (§ 3 ust. 2 Zasad techniki prawodaw-
czej), dlatego też wspomniana ustawa zmieniająca
nie wprowadzała do ustawy Prawo ochrony środowi-
ska uregulowań w tym przedmiocie. Obowiązujące
przepisy ustawy o finansach publicznych określające
zasady wykonywania budżetów jednostek samorządu
terytorialnego nie przewidują możliwości finansowa-
nia ochrony środowiska i gospodarki wodnej ze środ-
ków tych budżetów w sposób polegający na bezpo-
średnim przekazywaniu środków publicznych oso-
bom fizycznym na w istocie prywatne inwestycje tych
osób, niemniej zgodne z celami określonymi w prze-
pisach ustawy Prawo ochrony środowiska. W mojej
ocenie reguła powyższa stosuje się również do wnio-
sków o dofinansowanie złożonych przed dniem 1 stycz-
nia 2010 r., które jednak przed dniem 1 stycznia 2010 r.
nie zostały rozpatrzone.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,
iż programy, dzięki którym możliwe jest przynajm-
niej częściowe dofinansowanie osób fizycznych w za-
kresie zakupów kolektorów słonecznych, realizowane
są przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej.
NFOŚiGW wdraża m.in. „Program dla przedsię-
wzięć w zakresie odnawialnych źródeł energii i wy-
soko sprawnej kogeneracji – cz. 3) – dopłaty na czę-
ściowe spłaty kapitału kredytów bankowych prze-
znaczonych na zakup i montaż kolektorów słonecz-
nych dla osób fizycznych i wspólnot mieszkaniowych”.
W ramach tej części programu można uzyskać dofi-
nansowanie w formie dopłat na częściową spłatę ka-
pitału kredytów bankowych przeznaczonych na za-
kup i montaż kolektorów słonecznych dla osób fizycz-
nych i wspólnot mieszkaniowych, z wyłączeniem
odbiorców ciepła z miejskiej sieci cieplnej do podgrze-
wania ciepłej wody użytkowej lub zasilania central-
nego ogrzewania.
Dofinansowanie będzie udzielane w formie dotacji
w wysokości do 45% kapitału kredytu bankowego
wykorzystanego na sfinansowanie kosztów kwalifi-
kowanych przedsięwzięcia.
Planowany budżet na lata 2010–2014 wynosi
300 mln zł.
Nabór wniosków o dotacje NFOŚiGW wraz z wnio-
skami o kredyt będzie prowadzony w trybie ciągłym.
Wnioski składane będą w bankach, które zawarły
umowy o współpracy z NFOŚiGW:
1) Bank Ochrony Środowiska SA,
2) Bank Polskiej Spółdzielczości SA oraz zrzeszo-
ne banki spółdzielcze,
3) Gospodarczy Bank Wielkopolski SA oraz zrze-
szone banki spółdzielcze,
581
4) Mazowiecki Bank Regionalny SA oraz zrzeszo-
ne banki spółdzielcze,
5) Krakowski Bank Spółdzielczy,
6) Warszawski Bank Spółdzielczy.
Dopłaty będą udzielane do kredytów zarówno na
zakup i montaż kolektorów słonecznych jak i apara-
tury niezbędnej do ich prawidłowego funkcjonowa-
nia. Do kosztów kwalifikowanych będą mogły zali-
czać się koszty związane z:
1) sporządzeniem projektu budowlano-wykonaw-
czego;
2) zakupem:
— kolektora słonecznego,
— nowego zasobnika wodnego,
— automatyki,
— aparatury pomiarowej i instalacji,
— ciepłomierza;
3) montażem zestawu.
Wysokość kredytu z dotacją wynosi do 100% kosz-
tów kwalifikowanych przedsięwzięcia, z zastrzeże-
niem, że jednostkowy koszt kwalifikowany całego
przedsięwzięcia nie może przekroczyć 2500zł/m2 po-
wierzchni całkowitej kolektora.
Szczegółowe informacje dotyczące powyższej czę-
ści programu znajdują się na stronie internetowej
www.nfosigw.gov.pl w zakładce: środki krajowe/pro-
gramy priorytetowe/oze i kogeneracja”.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra spraw wewnętrznych i administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Polaczka
w sprawie składu Międzypaństwowego
Komitetu Lotniczego powołanego w celu
wyjaśnienia przyczyn katastrofy samolotu
TU-154M w dniu 10 kwietnia 2010 r. (16750)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 13 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-16750/10),
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Jerzego Polaczka w sprawie składu Międzypaństwo-
wego Komitetu Lotniczego powołanego w celu wy-
jaśnienia przyczyn katastrofy samolotu TU-154M
w dniu 10 kwietnia 2010 r., z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów, uprzejmie informuję, że nie dyspo-
nuję przedmiotowymi informacjami.
Z wyrazami szacunku
Minister
Jerzy Miller
Warszawa, dnia 28 lipca 2010 r.
582
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie wycofania polskich wojsk
z Afganistanu (16751)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie wycofania polskich wojsk z Afganistanu
(znak: SPS-023-16751/10), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Charakter, skala oraz ramy czasowe zaangażo-
wania Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afga-
nistanie określone zostały w opracowanym w listo-
padzie 2009 r. przez Ministerstwo Obrony Narodo-
wej oraz Ministerstwo Spraw Zagranicznych doku-
mencie „Kierunki dalszego zaangażowania Polski
w Afganistanie”.
Od listopada zeszłego roku Polski Kontyngent
Wojskowy w Afganistanie realizuje określoną we
wspomnianym dokumencie strategię działania. Po-
nadto „Kierunki dalszego zaangażowania Polski
w Afganistanie” są w pełni zgodne ze strategią Or-
ganizacji Traktatu Północnoatlantyckiego w Afgani-
stanie i przewidują trzy fazy naszego zaangażowania
w tym kraju.
W pierwszym etapie założono przejściowe wzmoc-
nienie siły kontyngentu w celu uzyskania swobody
operacyjnej. Wzmocnienie to nastąpiło w kwietniu
br., po podpisaniu w dniu 13 kwietnia br. postanowie-
nia w tej sprawie przez marszałka Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej pełniącego obowiązki prezydenta.
W drugim etapie przewiduje się zmianę charak-
teru misji ze stabilizacyjnej na stabilizacyjno-szkole-
niową i położenie nacisku na szkolenie afgańskich sił
bezpieczeństwa, co jest szczególnie ważne, ponieważ
muszą być one zdolne do przejęcia odpowiedzialności
za bezpieczeństwo w momencie redukcji liczebności
Polskiego Kontyngentu Wojskowego. Przewiduje się
również zwiększenie działalności pomocowej, popra-
wiającej poziom życia miejscowej ludności.
Trzeci, ostatni etap wspomnianych działań zakła-
da zmianę charakteru misji na szkoleniowo-doradczy
z jednoczesną dalszą redukcją stanów osobowych Pol-
skiego Kontyngentu Wojskowego, aż do całkowitego
wycofania.
Wspomniany dokument „Kierunki dalszego za-
angażowania Polski w Afganistanie” nie określa ści-
śle terminów przechodzenia do kolejnych etapów ope-
racji i wycofywania sił. Niemniej jednak, począwszy
od 2011 r., możliwe będzie stopniowe wycofywanie
polskich wojsk. Jednocześnie z uwagi na fakt, że
w 2013 r. Ghazni stanie się światowym centrum kul-
tury islamu, zasadne jest przekazanie odpowiedzial-
ności za prowincję władzom lokalnym do końca 2012 r.
Wymaga to jednak uzyskania swobody operacyjnej
i wyszkolenia afgańskich sił bezpieczeństwa w pro-
wincji do takiego stopnia, aby były one zdolne do sa-
modzielnego przejęcia odpowiedzialności.
Po przeprowadzeniu przez siły sojusznicze ope-
racji w prowincjach Helmand i Kandahar, które roz-
poczęły się w czerwcu br., powstanie szansa na prze-
jęcie inicjatywy strategicznej. Rysuje się perspekty-
wa, że w ciągu kilkunastu miesięcy dojdzie do usta-
bilizowania sytuacji w całym Afganistanie. Jeżeli
tak się stanie, w przyszłym roku stworzone zostaną
warunki do rozpoczęcia stopniowej redukcji naszego
kontyngentu. W związku z powyższym rozważane
jest zakończenie polskiego udziału w misji afgań-
skiej w 2012 r.
Przekazanie prowincji Ghazni powinno zostać
włączone do tzw. mapy drogowej dalszych działań
Sojuszu w Afganistanie, która będzie opracowywana
przed listopadowym szczytem NATO w Lizbonie.
Najprawdopodobniej zapadną również decyzje doty-
czące konkretnych terminów wycofywania wojsk
i przekazywania władzom lokalnym odpowiedzialno-
ści za poszczególne prowincje. Polska będzie zabie-
gać, aby prowincja Ghazni była jedną z pierwszych
prowincji przekazanych stronie afgańskiej.
Odnosząc się do kwestii warunków bezpieczeń-
stwa w polskiej strefie odpowiedzialności, pragnę po-
informować, że sytuacja militarna w tym rejonie po-
zostaje niestabilna, a poziom zagrożenia dla sił ko-
alicji jest wysoki. Do najbardziej zagrożonych rejo-
nów należy dystrykt Qarabagh wraz ze znajdującą
się tam bazą, a także dystrykty Andar, Waghez i Gha-
zni. Liczba incydentów zbrojnych jest niemal dwu-
krotnie wyższa niż w analogicznym okresie ubiegłe-
go roku. Jednocześnie od kilku tygodni utrzymuje się
spadek ogólnej liczby ataków w strefie odpowiedzial-
ności Polskich Sił Zadaniowych. W lipcu br. zanoto-
wano dotychczas 64 incydenty, co w porównaniu
z czerwcem br. stanowi spadek o ok. 50%. Sytuacja
ta jest wynikiem przede wszystkim wysokiej aktyw-
ności Polskiego Kontyngentu Wojskowego, a także
afgańskich sił bezpieczeństwa. Nie można jednak wy-
kluczyć, że obecnie przeciwnik odtwarza zdolność
bojową i przygotowuje się do prowadzenia działań
przed wyborami parlamentarnymi w Afganistanie
w sierpniu i wrześniu br.
Na wysokim poziomie utrzymuje się również licz-
ba ataków na afgańskie siły bezpieczeństwa. Jedno-
cześnie należy podkreślić wzrastającą aktywność
afgańskiego wojska i policji w działaniach antyre-
belianckich i coraz lepszą koordynację z Polskimi
Siłami Zadaniowymi w czasie wykonywania działań
bojowych.
Dotychczas poniesione na działalność Polskie-
go Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie wy-
datki wyniosły 603 555 797 zł, w tym w 2007 r.
– 75 506 978,88 zł, w 2008 r. – 136 456 211,56 zł,
w 2009 r. – 259 380 402,82 zł, a w roku bieżącym
(do dnia 30 czerwca) – 132 212 203,74 zł. Wydatki
te dotyczą jedynie samego funkcjonowania kon-
tyngentu i nie obejmują ponoszonych przez resort

obrony narodowej kosztów związanych m.in. z za-
kupami sprzętu i uzbrojenia.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zenona Durki
w sprawie wstrzymania czynności
związanych ze sprzedażą mieszkań
przez Zarząd Zasobów Mieszkaniowych MSWiA
(16752)
W nawiązaniu do pisma z dnia 13 lipca 2010 r.
(sygn.: SPS-023-16752/10), dotyczącego interpelacji
posła na Sejm RP pana Zenona Durki z dnia 2 lipca
2010 r. w sprawie wstrzymania czynności związa-
nych ze sprzedażą mieszkań przez Zarząd Zasobów
Mieszkaniowych MSWiA, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
W Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji oraz w Zarządzie Zasobów Mieszkaniowych
MSWiA w 2009 r. miała miejsce kontrola Najwyższej
Izby Kontroli, której przedmiotem była między inny-
mi sprzedaż lokali mieszkalnych w resorcie spraw
wewnętrznych i administracji.
Na wniosek inspektorów Najwyższej Izby Kontro-
li minister spraw wewnętrznych i administracji po-
lecił dyrektorowi Zarządu Zasobów Mieszkaniowych
MSWiA wstrzymanie działań związanych z przygo-
towaniem lokali i budynków do sprzedaży.
Do chwili obecnej decyzja ta nie została zmie-
niona.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
583
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zenona Durki
w sprawie niemożności poprawnego
wykonywania przewidzianych prawem działań
przez powiatowe inspektoraty nadzoru
budowlanego (16753)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na sejm RP pana Zenona Durki,
przesłaną przy piśmie marszałka Sejmu z dnia 13 lip-
ca 2010 r. (znak: SPS-023-16753/10) w sprawie nie-
możliwości poprawnego wykonywania przewidzia-
nych prawem działań przez powiatowe inspektoraty
nadzoru budowlanego uprzejmie informuję, iż mini-
ster infrastruktury nie jest dysponentem środków
finansowych przeznaczonych na zwiększenie liczby
etatów w powiatowych inspektoratach nadzoru bu-
dowlanego. Środki finansowe na tego typu cele po-
winny być przewidziane w budżetach poszczególnych
województw. Jednocześnie w Głównym Urzędzie Nad-
zoru Budowlanego nie odnotowano jak dotąd infor-
macji od organów wojewódzkich, aby planowano
zwiększenie środków finansowych dla PINB w 2011 r.
w celu zwiększenia liczby etatów.
Odnośnie do zapytania pana posła dotyczącego
projektu MSWiA w zakresie zmian organizacyjnych
inspekcji na szczeblu wojewódzkim, uprzejmie infor-
muję, że Ministerstwo Infrastruktury nie podziela
koncepcji likwidacji wojewódzkich inspektoratów
nadzoru budowlanego.
Wojewódzkie inspektoraty nadzoru budowlanego
istnieją od 1999 r. Należy przypomnieć, że w 1996 r.
powstały jako działające w terenie delegatury regio-
nalne Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego biu-
ra inspekcyjno-kontrolne, które stały się zaczątkiem
systemu administracji publicznej zespolonej w bu-
downictwie.
Gruntowne przekształcenie terenowej administra-
cji publicznej, w tym również służb działających w ob-
szarze budownictwa, nastąpiło z dniem 1 stycznia
1999 r. na skutek reformy podziału administracyjnego
państwa. Zmiana Prawa budowlanego dokonana usta-
wą z dnia 24 lipca 1998 r. (tzw. ustawą kompetencyj-
ną) wprowadziła nowy podział administracji publicz-
nej działającej w sferze budownictwa na organy admi-
nistracji architektoniczno-budowlanej i organy nadzo-
ru budowlanego. Zgodnie z założeniami reformy orga-
ny nadzoru budowlanego powstały w celu realizacji
funkcji inspekcyjno-kontrolnych.
Powyższego podziału dokonano zgodnie z zasadą
oddzielania funkcji inspekcyjno-kontrolnych (organy
nadzoru budowlanego) od funkcji administracyjno-
-prawnych dotyczących nadawania prawa, czyli wy-
dawania pozwoleń (organy administracji architekto-
niczno-budowlanej).
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.
Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118,
584
z późn. zm.) wojewódzki inspektor nadzoru budow-
lanego kontroluje działania organów administracji
architektoniczno-budowlanej, czyli też wojewody
(zob. art. 84 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane).
Natomiast na podstawie art. 84a ust. 2 pkt 1 ustawy
Prawo budowlane wojewódzki inspektor nadzoru bu-
dowlanego bada prawidłowość postępowania admi-
nistracyjnego przed organami administracji archi-
tektoniczno-budowlanej. Oznacza to, że włączenie
wojewódzkich inspektoratów nadzoru budowlanego
do struktury urzędu wojewódzkiego niosłoby ze sobą
zakłócenie wykonywania powyższych obowiązków
zgodnie z prawem i celem, dla którego zapisy takie
powstały.
Proponowane działania stanowiłyby powrót do
koncepcji sprzed stycznia 1999 r. Tym samym zaprze-
czałyby podstawowym założeniom reformy ustrojowej
państwa. Ponadto wojewoda miałby w swoim urzędzie
skupionych kilka wojewódzkich służb inspekcji i stra-
ży, co zapewne nie byłoby obojętne dla wydolności
tych służb i skuteczności podejmowanych przez nie
działań. Zmiany organizacyjne umożliwiające efek-
tywniejsze, przy danym poziomie środków finanso-
wych, funkcjonowanie administracji publicznej są
zasadne. Wydaje się jednak, iż przedstawiony projekt
nie spełnia tego celu, tworzy jedynie miraż oszczęd-
ności przy pogorszeniu sprawności organów inspek-
cyjnych, nie tylko nadzoru budowlanego.
Ministerstwo Infrastruktury widzi jednocześnie
możliwość wprowadzenia zasady zintegrowanej ob-
sługi administracyjnej, która obniżając koszty ze-
wnętrzne, pozwoliłaby na skierowanie zaoszczędzo-
nych w taki sposób środków na działanie meryto-
ryczne WINB, w szczególności w zakresie kontroli
wyrobów budowlanych zgodnie z rozporządzeniem
Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 765/2008
z dnia 9 lipca 2008r. ustanawiającym wymagania
w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące
się do warunków wprowadzania produktów do obro-
tu i uchylającym rozporządzenie (EWG) nr 339/93
(Dz. U. L 218/30 z 13.8.2008).
Mając jednak na uwadze realizację programu in-
westycji w zakresie decyzji publicznych, gdzie woje-
woda w ramach administracji budowlanej jest odpo-
wiedzialny za zintegrowane decyzje oraz organizację
przez Polskę Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA Euro 2012 próby reorganizacji struktur nad-
zoru budowlanego w tym okresie, należy uznać za
niosące ryzyko negatywnych skutków dla prawidło-
wości realizacji i zakończenia tych inwestycji.
Dodatkowo uprzejmie wyjaśniam, iż Minister-
stwu Infrastruktury nic nie wiadomo na temat ist-
nienia projektu dotyczącego skierowania wygenero-
wanych, po ewentualnej zmianie, oszczędności do
powiatowych inspektoratów nadzoru budowlanego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Warzechy
w sprawie ulgi internetowej
w podatku dochodowym od osób fizycznych
(16754)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 13 lipca 2010 r., nr SPS-
-023-16754/10, interpelacją pana posła Jana Warze-
chy w sprawie korzystania z ulgi internetowej przez
podatników podatku dochodowego od osób fizycz-
nych, uprzejmie informuję.
Podatkowa ulga internetowa została wprowadzo-
na z dniem 1 stycznia 2005 r. Jej inicjatorem była
grupa posłów, która podczas prac nad rządowym
projektem ustawy o zmianie ustawy o podatku do-
chodowym od osób fizycznych oraz o zmianie nie-
których innych ustaw (druk nr 3222) zgłosiła sto-
sowną poprawkę. Zaproponowana regulacja zyskała
aprobatę parlamentu. W konsekwencji uchwalona
w dniu 18 listopada 2004 r. ustawa o zmianie usta-
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 263,
poz. 2619) dodała pkt 6a w ust. 1 w art. 26 ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie
z jego treścią odliczeniu od dochodu podlegają wy-
datki poniesione przez podatnika z tytułu użytko-
wania sieci Internet w lokalu (budynku) będącym
miejscem zamieszkania podatnika w wysokości nie-
przekraczającej w roku podatkowym kwoty 760 zł.
Powyższej zmianie towarzyszyło nadanie nowego
brzmienia art. 26 ust. 7 pkt 1 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego
omawiane odliczenie stosuje się, jeżeli wysokość wy-
datków została udokumentowana fakturą w rozu-
mieniu przepisów o podatku od towarów i usług.
Bez zmian pozostały natomiast przepisy doty-
czące wspólnego opodatkowania dochodów małżon-
ków. A to oznacza, że nie było wolą ustawodawcy
dokonywanie zmiany w zakresie postanowień art. 6
ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych.
Przepis art. 6 ust. 2 nie pozostawia natomiast
żadnych wątpliwości, iż w przypadku wydatków pod-
legających odliczeniu od dochodu, o których mowa
w art. 26 ustawy (a należą do nich nie tylko wydatki
związane z opłatami za Internet, ale również wydat-
ki z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, zwro-
ty nienależnie pobranych świadczeń, wydatki reha-
bilitacyjne oraz darowizny), każdy z małżonków od-
licza je odrębnie od swojego dochodu. Przy czym, jak
wynika z postanowień wyżej przytoczonych regula-
cji, warunkiem zastosowania odliczenia jest uprzed-
nie poniesienie wydatku przez osobę korzystającą
z ulgi oraz jego udokumentowanie zgodnie z przepi-
sami ustawy.

W przypadku wydatków z tytułu użytkowania
sieci Internet dokumentem tym jest faktura w rozu-
mieniu przepisów o podatku od towarów i usług. Sto-
sownie natomiast do postanowień § 5 ust. 1 pkt 1
rozporządzenia ministra finansów z dnia 28 listopa-
da 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym po-
datnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przecho-
wywania oraz listy towarów i usług, do których nie
mają zastosowania zwolnienia od podatku od towa-
rów i usług (Dz.U. Nr 212, poz. 1337, z późn. zm.)
faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna
zawierać co najmniej imiona i nazwiska lub nazwy
bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich
adresy. Tym samym aby podatnik mógł odliczyć od
swojego dochodu wydatki za użytkowanie Internetu,
musi je mieć udokumentowane fakturą, na której bę-
dzie widnieć jego imię i nazwisko, jako nabywcy usłu-
gi. W przypadku gdy każdy z małżonków chciałby
skorzystać z omawianej ulgi, na fakturze powinny
znajdować się dane identyfikacyjne zarówno męża,
jak i żony.
Brak tego rodzaju dokumentu pozbawia podat-
nika prawa do ulgi internetowej, z uwagi na niespeł-
nienie warunku ustawowego, o którym mowa w art. 26
ust. 7 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych. Dotyczy to zarówno podatników opodat-
kowujących swoje dochody indywidualnie, jak i opo-
datkowujących je łącznie z dochodami małżonka.
Jak wynika bowiem z utrwalonej linii orzecznic-
twa sądów administracyjnych oraz Trybunału Kon-
stytucyjnego, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe
stanowią wyjątek od zasady powszechności i równo-
ści opodatkowania i jakakolwiek wykładnia rozsze-
rzająca przepisów wprowadzających ulgi podatkowe
jest niedopuszczalna.
Odnosząc się natomiast do wyroków wojewódz-
kich sądów administracyjnych, o których mowa
w interpelacji pana posła, należy zauważyć, iż ocena
prawna i wskazania co do dalszego postępowania wy-
rażone w tych orzeczeniach wiążą wyłącznie w spra-
wie sądy oraz organy, których działania lub bezczyn-
ność było przedmiotem zaskarżenia.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż w chwili obecnej resort finansów nie prowadzi
działań mających na celu zmianę obecnie obowiązu-
jących regulacji dotyczących zasad i warunków ko-
rzystania z ulgi internetowej przez podatników po-
datku dochodowego od osób fizycznych – tym bardziej
że osiągniecie przez podatników celu w postaci moż-
liwości korzystania z ulgi internetowej przez obojga
małżonków nie wymaga zmian ustawowych. Wystar-
czy, że osoby zainteresowane aneksują umowę na
dostawę usług internetowych przez operatora, poda-
jąc jako nabywcę zarówno męża, jak i żonę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
585
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie planowanych zmian w ustawie
Karta Nauczyciela (16756)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją pana posła Józefa Rojka z dnia 13 lipca 2010 r.
nr SPS-023-16756/10 w sprawie planowanych zmian
w ustawie z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczycie-
la (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.) uprzej-
mie przekazuję następujące wyjaśnienia.
W wyniku istotnych zmian w systemie oświaty
w zakresie: podstawy programowej, nadzoru peda-
gogicznego, szkolnictwa zawodowego, pracy z uczniem
o specjalnych potrzebach edukacyjnych, a tym sa-
mym z powodu wzrostu odpowiedzialności i wyma-
gań stawianych nauczycielom, wyniknęła koniecz-
ność poprawy przejrzystości regulacji dotyczących
statusu nauczyciela za pomocą nowych rozwiązań
prawnych, adekwatnych do wyzwań nowoczesnej
edukacji.
Nauczyciele potrzebują ustawy, która w sposób
szczególny ureguluje ich status zawodowy i zagwa-
rantuje należne im prawa oraz wzmocni osoby naj-
bardziej zaangażowane w swoją pracę. Uważam, że
nauczyciele jako grupa zawodowa, która wykonuje
pracę o szczególnej roli, zasługują na opisanie jej sta-
tusu zawodowego w sposób jasny i adekwatny do sta-
wianych wyzwań. W miejsce obecnych skomplikowa-
nych i interpretowanych na wiele sposobów przepi-
sów powinni otrzymać zrozumiały, nowoczesny do-
kument, dający poczucie bezpieczeństwa, w tym
także zapewniający uprawnienia odpowiednie do
charakteru wykonywanej pracy – akt prawny, który
sprosta rosnącym oczekiwaniom. Zasadność tych
oczekiwań potwierdzają nieustannie napływające sy-
gnały z różnych środowisk branżowych, związko-
wych i samorządowych, a także od pojedynczych na-
uczycieli.
W związku z powyższym minister edukacji na-
rodowej podjął decyzję o zainicjowaniu dialogu
z partnerami, dla których istotny jest status zawo-
dowy nauczyciela. Dialog ten jest podejmowany na
forum zespołu opiniodawczo-doradczego. Zadaniem
zespołu jest przygotowanie propozycji założeń do-
kumentu dotyczącego statusu zawodowego nauczy-
cieli, wypracowanie najlepszych rozwiązań, które
zapewnią poprawę jakości i skuteczności nauczania
przy jednoczesnym zapewnieniu tej grupie zawodo-
wej przywilejów adekwatnych do charakteru wyko-
nywanej pracy.
W skład zespołu weszli przedstawiciele: parla-
mentarzystów – byli ministrowie edukacji, środowisk
samorządowych, strony rządowej, w tym poszczegól-
nych ministrów prowadzących szkoły i placówki
586
oświatowe, środowisk oświatowych i naukowych, or-
ganizacji branżowych oraz partnerów społecznych,
w tym reprezentatywnych związków zawodowych
(Sekcja Krajowa Oświaty i Wychowania NSZZ „Soli-
darność”, Związek Nauczycielstwa Polskiego oraz
Forum Związków Zawodowych). Ten 32-osobowy ze-
spół daje szansę wypracowania optymalnych i nowo-
czesnych koncepcji formalnoprawnych w zakresie
właściwego uregulowania statusu zawodowego grupy
liczącej ok. 600 tys. osób. W trakcie kolejnych spo-
tkań członkowie zespołu przedstawiają postulaty,
stanowiska i opinie, które będą przesłanką tez pro-
jektu zapisu nowych rozwiązań regulujących status
zawodowy nauczyciela.
Dotychczas odbyły się cztery spotkania zespołu:
1) 24 marca br. nastąpiło otwarcie prac zespołu,
na którym to posiedzeniu omawiano przyczyny ko-
nieczności nowelizacji ustawy Karty Nauczyciela;
2) 27 maja br. omówiono zakres przedmiotowy
i podmiotowy ustawy Karta Nauczyciela;
3) 23 czerwca br. analizowano obowiązujące prze-
pisy w sprawie awansu zawodowego nauczycieli
oraz charakterystyki awansu zawodowego nauczy-
cieli w wybranych krajach europejskich;
4) 21 lipca br. omawiano status zawodowy dyrek-
tora szkoły.
Kolejne spotkanie zespołu zaplanowano na 18 sierp-
nia br. Członkowie zespołu będą dyskutować o tym,
kogo ma obejmować nowa Karta Nauczyciela.
Dopiero zakończenie prac zespołu pozwoli na
przeprowadzenie analizy dotyczącej charakteru dal-
szych prac legislacyjnych w zakresie przepisów regu-
lujących status zawodowy nauczycieli.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że szersze in-
formacje na temat prac zespołu są sukcesywnie za-
mieszczane na stronie internetowej Ministerstwa
Edukacji Narodowej pod adresem: www.men.gov.pl,
na podstronie: Status zawodowy nauczycieli, Prace
zespołu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Kaczanowskiego
w sprawie wprowadzenia zmian w ustawie
o finansach publicznych (16757)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie z dnia 13 lipca 2010 r., nr SPS-023-
-16757/10, interpelacją posła Dariusza Kaczanow-
skiego w sprawie wprowadzenia zmian w ustawie
z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1240, ze zm.) uprzejmie przed-
stawiam, co następuje.
Stosownie do art. 122 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finan-
sach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241, ze zm.)
uchwałę w sprawie wieloletniej prognozy finansowej
jednostki samorządu terytorialnego organ stanowią-
cy jednostki samorządu terytorialnego uchwala po
raz pierwszy nie później niż uchwałę budżetową na
rok 2011. Zgodnie z art. 227 ust. 2 ustawy o finansach
publicznych elementem składowym wieloletniej pro-
gnozy finansowej jest prognoza kwoty długu, którą
sporządza się na okres, na który zaciągnięto oraz
planuje się zaciągnąć zobowiązania. Rozwiązanie,
jakim jest wieloletnia prognoza finansowa, zostało
wprowadzone m.in. w celu zdyscyplinowania jedno-
stek samorządu terytorialnego oraz wykazywania
przez nie zobowiązań, które będą musiały być sfinan-
sowane z budżetów tych jednostek, niezależnie od ich
charakteru oraz terminów płatności.
Pragnę zaznaczyć, iż rozwiązania prawne o cha-
rakterze dyscyplinującym, jakie zawiera ustawa o fi-
nansach publicznych, uwzględniają zróżnicowany
sposób finansowania inwestycji przez jednostki sa-
morządu terytorialnego, a zatem również zobowią-
zania w formie kredytu kupieckiego i wykupu wie-
rzytelności, o których mowa w interpelacji.
W chwili obecnej w Ministerstwie Finansów trwa-
ją analizy dotyczące tytułów dłużnych zaliczanych
do państwowego długu publicznego, w tym do długu
Skarbu Państwa, uwzględniające podstawowe kate-
gorie przedmiotowe i podmiotowe zadłużenia oraz
okres zapadalności.
Skuteczną kontrolę i przeciwdziałanie negatyw-
nym skutkom nadmiernego zadłużania się jednostek
samorządu terytorialnego zapewnia nowy wskaźnik
limitujący spłatę zobowiązań (art. 243 ustawy o fi-
nansach publicznych). Zgodnie z art. 121 ust. 2 usta-
wy Przepisy wprowadzające ustawę o finansach pu-
blicznych, nowy wskaźnik będzie miał zastosowanie
po raz pierwszy do uchwał budżetowych jednostek
samorządu terytorialnego na rok 2014. Stosownie do
art. 122 ust. 3 ustawy Przepisy wprowadzające usta-
wę o finansach publicznych w latach 2011–2013 do
wieloletniej prognozy finansowej jednostki samorzą-
du terytorialnego zarząd tej jednostki załącza infor-
mację o relacji, o której mowa w art. 243 ustawy
o finansach publicznych, co pozwoli regionalnym
izbom obrachunkowym na prowadzenie skutecznego
monitoringu zadłużania się jednostek samorządu te-
rytorialnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Kaczanowskiego
w sprawie ustawy o finansach publicznych
(16758)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie z dnia 13 lipca br., nr SPS-023-
-16758/10, interpelacją posła Dariusza Kaczanow-
skiego w sprawie przepisu art. 91 ust. 2 ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 157, poz. 1240, ze zm.) uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
Stosownie do treści art. 91 ust. 2 ustawy o finan-
sach publicznych w przypadku ubiegania się przez
jednostkę samorządu terytorialnego o kredyt lub po-
życzkę na cel, o którym mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2–4
i art. 90 tej ustawy, a także w przypadku zamiaru
emisji przez jednostką samorządu terytorialnego pa-
pierów wartościowych na cel, o którym mowa w art. 89
ust. 1 pkt 2–4 i art. 90 ustawy o finansach publicz-
nych, zarząd tej jednostki jest obowiązany uzyskać
opinię regionalnej izby obrachunkowej o możliwości
spłaty kredytu lub pożyczki lub wykupu papierów
wartościowych. Zgodnie z brzmieniem art. 13 pkt 1
ustawy z dnia 7 października 1992 r. o regionalnych
izbach obrachunkowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 55,
poz. 577, ze zm.), opinia ta wydawana jest na wniosek
organu wykonawczego jednostki samorządu teryto-
rialnego.
Użyte w art. 91 ust. 2 ustawy o finansach publicz-
nych sformułowania „ubieganie się (...) o kredyt lub
pożyczkę” oraz „zamiar emisji” w odniesieniu do pa-
pierów wartościowych wynikają z odmiennego cha-
rakteru tych zobowiązań, nie różnicują zaś etapu
postępowania, w którym należy wystąpić o opinię
regionalnej izby obrachunkowej. O opinię zarząd jed-
nostki samorządu terytorialnego powinien wystąpić,
wykonując upoważnienie określone w drodze uchwa-
ły przez organ stanowiący jednostki samorządu te-
rytorialnego.
Ponadto należy wskazać, iż zakres dokumentów
przedkładanych organowi stanowiącemu w celu pod-
jęcia uchwały w sprawie zaciągnięcia zobowiązania
należy do wewnętrznych ustaleń jednostki samorzą-
du terytorialnego, zaś ustawa o finansach publicz-
nych, poza brzmieniem art. 91 ust. 2, nie zawiera
żadnych dodatkowych postanowień odnoszących się
do omawianej opinii.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
587
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie trudności w rozwoju energii
odnawialnej w Polsce (16761)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 13 lipca 2010 r., znak: SPS-023-16761/
10, przedstawiam poniżej stanowisko dotyczące kwe-
stii podniesionych w interpelacji pana posła Adama
Wykręta w sprawie trudności w rozwoju energetyki
odnawialnej w Polsce.
Jakie jest stanowisko Ministerstwa Gospodarki
w sprawie trudności w rozwoju energii odnawialnej
w Polsce?
Rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł ener-
gii (OZE) jest jednym z najważniejszych kierunków
„Polityki energetycznej Polski do 2030 r.” Rząd Pol-
ski przykłada szczególne znaczenie do kwestii roz-
woju OZE, który postrzegany jest zarówno jako
działanie na rzecz ograniczenia wpływu energetyki
na środowisko, jak również zwiększenia bezpieczeń-
stwa energetycznego kraju. Rozwój wykorzystania
OZE umożliwia pokrycie wzrastającego zapotrzebo-
wania na energię i niesie ze sobą większy stopień
uniezależnienia się od dostaw energii z importu.
Promowanie wykorzystania OZE pozwala na zwięk-
szenie stopnia dywersyfikacji źródeł dostaw oraz
stworzenie warunków do rozwoju energetyki roz-
proszonej, opartej na lokalnie dostępnych surow-
cach. Wytwarzanie energii ze źródeł odnawialnych
cechuje się niewielką lub zerową emisją zanieczysz-
czeń, co zapewnia pozytywne efekty ekologiczne.
Rozwój energetyki odnawialnej przyczynia się rów-
nież do rozwoju słabiej rozwiniętych regionów, bo-
gatych w zasoby energii odnawialnej.
Mając powyższe na uwadze, „Polityka energetycz-
na Polski do 2030 r.” przewiduje realizację szeregu
działań, szczegółowo opisanych w „Programie dzia-
łań wykonawczych na lata 2009–2012”. Program ten
zakłada realizację 35 zadań na rzecz rozwoju OZE
przypisanych różnym podmiotom. Należy jednak
podkreślić, że już od dłuższego czasu podejmowane
są szerokie działania promujące energetykę odna-
wialną. Rozwój OZE jest wspierany licznymi mecha-
nizmami funkcjonującymi z sukcesem, czego po-
twierdzeniem jest bardzo dynamiczny rozwój OZE
w ostatnich latach.
Minister gospodarki poprzez tworzone przepisy
prawne zachęca potencjalnych inwestorów do podej-
mowania działań w zakresie rozwoju energetyki od-
nawialnej w Polsce. Podstawą powyższych działań
jest zapewnienie inwestorom optymalnych warun-
ków prowadzenia działalności gospodarczej w zakre-
sie produkcji energii elektrycznej przy wykorzystaniu
energii ze źródeł odnawialnych. Ustawa Prawo ener-
588
getyczne określa główny mechanizm wsparcia po-
średniego dla przedsiębiorców wytwarzających ener-
gię elektryczną ze źródeł odnawialnych, który opiera
się na obowiązkowym zakupie przez sprzedawcę
z urzędu wytworzonej przez tych przedsiębiorców
energii elektrycznej oraz wydawaniu przez prezesa
URE świadectw pochodzenia na tę energię. Ze świa-
dectw pochodzenia wynikają prawa majątkowe sta-
nowiące przedmiot m.in. obrotu na Towarowej Gieł-
dzie Energii SA. Jednocześnie przedsiębiorstwa pro-
wadzące działalność gospodarczą polegającą na wy-
twarzaniu lub obrocie energią elektryczną i sprzeda-
jące tę energię odbiorcom końcowym mają obowiązek
przedstawienia do umorzenia prezesowi URE odpo-
wiedniej ilości świadectw pochodzenia lub uiszczenia
tzw. opłaty zastępczej. Należy stwierdzić, iż system
świadectw pochodzenia zapewnia znaczące wspar-
cie dla producentów energii elektrycznej ze źródeł
odnawialnych i wprowadza mechanizmy rynkowe
sprzyjające optymalnemu i efektywnemu kosztowo
rozwojowi energetyki odnawialnej. Powyższe me-
chanizmy wzmocnione zostały systemem kar nakła-
danych na przedsiębiorstwa energetyczne za niewy-
pełnienie ww. obowiązków, przy czym środki uzy-
skane z opłat zastępczych i kar zasilają konto Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej i są przeznaczane na wsparcie finan-
sowe inwestycji związanych z odnawialnymi źródła-
mi energii i kogeneracji.
Obok powyższego wsparcia pośredniego istnieje
możliwość uzyskania wsparcia bezpośredniego w for-
mie dotacji lub niskoprocentowych pożyczek inwesty-
cyjnych. Wsparcie bezpośrednie udzielane jest w głów-
nej mierze na zasadzie konkursów dla projektów in-
westycji w OZE, budowy i rozbudowy sieci przesyło-
wych umożliwiających przyłączanie nowych jedno-
stek wytwórczych, a także produkcji urządzeń na
rzecz energetyki odnawialnej. Ww. wsparcie można
uzyskać m.in. w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, Programu Operacyj-
nego „Innowacyjna gospodarka”, regionalnych pro-
gramów operacyjnych, Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich oraz ze środków Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, woje-
wódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej oraz Banku Ochrony Środowiska.
Ocena działania funkcjonujących mechanizmów
wskazuje, że są to rozwiązania korzystne dla inwe-
storów, dające istotny impuls dla nowych inwestycji,
a tym samym dla rozwoju wykorzystania odnawial-
nych źródeł energii, co w konsekwencji, jak wska-
zują obserwacje rynku, przekłada się na wzrost
mocy zainstalowanej źródeł wykorzystujących zaso-
by odnawialne i wzrost produkcji energii elektrycz-
nej w tych źródłach.
Rosnące zainteresowanie takimi inwestycjami
spowodowało rezerwację dostępnej mocy przyłącze-
niowej, stąd każdy następny wniosek o wydanie wa-
runków przyłączenia musiałby uwzględniać wysokie
koszty modernizacji sieci. Z tego względu ustawą
z dnia 8 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy Prawo
energetyczne oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 21, poz. 104) zmodyfikowano m.in. prze-
pisy dotyczące wydawania warunków przyłączenia.
Zgodnie z nimi podmiot ubiegający się o przyłączenie
jednostki wytwórczej do sieci elektroenergetycznej
o napięciu znamionowym wyższym niż l kV jest zo-
bowiązany do wniesienia zaliczki na poczet opłaty za
przyłączenie do sieci. Podmiot ten jest zobligowany
do przedłożenia dokumentów planistycznych po-
twierdzających dopuszczalność lokalizacji danej jed-
nostki wytwórczej na terenie objętym planowaną
inwestycją. Obowiązek sporządzenia ekspertyzy
wpływu przyłączanych inwestycji na system elektro-
energetyczny „przeszedł” z podmiotu ubiegającego
się o przyłączenie do sieci na przedsiębiorstwo siecio-
we. Rozwiązanie to, wzorowane na doświadczeniach
wielu krajów, radykalnie usprawni proces wydawa-
nia warunków przyłączenia. Najważniejsze dane,
które musi zawierać wniosek o wydanie warunków
przyłączenia do sieci elektroenergetycznej, zostały
określone w art. 7 ust. 3 i ust. 3b oraz w art. 7a usta-
wy Prawo energetyczne. Pozostałe wymogi dotyczące
wniosku o wydanie warunków przyłączenia wskaza-
ne zostały w § 7 rozporządzenia ministra gospodarki
z dnia 4 maja 2007 r. w sprawie szczegółowych wa-
runków funkcjonowania systemu elektroenergetycz-
nego (Dz. U. Nr 93, poz. 623, z późn. zm.). W przy-
padku niekompletności wniosku przedsiębiorstwo
sieciowe wzywa wnioskodawcę do uzupełnienia jego
braków. Przedłożenie we wniosku o wydanie warun-
ków przyłączenia wszystkich przewidzianych pra-
wem informacji stanowi gwarancję dalszej niezawod-
ności pracy sieci elektroenergetycznej. Przyłączenie
podmiotów niespełniających takich warunków mo-
głoby doprowadzić bowiem do zagrożenia bezpieczeń-
stwa dostaw energii elektrycznej.
Dla rozwoju wykorzystania odnawialnych źródeł
energii istotne znaczenie będzie miał tzw. pakiet kli-
matyczno-energetyczny, będący realizacją konkluzji
Rady Europejskiej z marca 2007 r. Jednym z głów-
nych elementów pakietu jest dyrektywa Parlamentu
Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia
2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze
źródeł odnawialnych zmieniająca i w następstwie
uchylająca dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE.
Zakłada ona zwiększenie udziału energii ze źródeł
odnawialnych w bilansie energii finalnej Unii Euro-
pejskiej do 20% w 2020 r., przy czym dla Polski udział
ten ma wynosić 15%. Jednocześnie wszystkie pań-
stwa członkowskie powinny zwiększyć udział energii
odnawialnej w transporcie do 10% w 2020 r.
Zasadnicza transpozycja postanowień dyrektywy
2009/28/WE do polskiego porządku prawnego będzie
realizowana poprzez opracowywaną w Ministerstwie
Gospodarki ustawę o odnawialnych źródłach energii.
Ustawa ta obejmie przepisy dla energetyki odnawial-
nej jednym dedykowanym aktem normatywnym,
w tym doprowadzi m.in. do wyodrębnienia i usyste-
matyzowania mechanizmów wsparcia dla energii

z OZE zawartych w przepisach ustawy Prawo energe-
tyczne, co umożliwi zwiększenie inwestycji w nowe
moce wytwórcze. Celem nowej regulacji jest zatem
skierowanie większego systemowego wsparcia dla
zrównoważonego rozwoju sektora energetyki odna-
wialnej. Należy stwierdzić, iż ustawowy poziom regu-
lacji umożliwi właściwą koordynację działań na rzecz
rozwoju OZE oraz osiągnięcie w ten sposób jeszcze
większych korzyści w zakresie ochrony środowiska.
Projektowana regulacja doprowadzi do przyspieszenia
optymalnego i racjonalnego wykorzystania odnawial-
nych źródeł energii, tak aby możliwe było osiągnięcie
15% udziału energii ze źródeł odnawialnych w bilansie
energii finalnej brutto do 2020 r.
Ponadto należy zauważyć, że zgodnie z dyrektywą
2009/28/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowa-
nia energii ze źródeł odnawialnych zmieniającą i w na-
stępstwie uchylającą dyrektywy 2001/77/WE oraz
2003/30/WE Ministerstwo Gospodarki przygotowało
„Krajowy plan działania w zakresie energii ze źródeł
odnawialnych” (KPD), który z dniem 21 maja br. zo-
stał przekazany do konsultacji społecznych i uzgod-
nień międzyresortowych.
KPD został przygotowany na podstawie schema-
tu przygotowanego przez Komisję Europejską (decy-
zja Komisji 2009/548/WE z dnia 30 czerwca 2009 r.
ustanawiająca schemat krajowych planów działania
w zakresie energii ze źródeł odnawialnych na mocy
dyrektywy 2009/28/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady).
„Krajowy plan działania” został w dniu 21 maja
br. przedłożony do konsultacji społecznych i uzgod-
nień międzyresortowych. Konsultacje zakończyły się
dnia 9 czerwca br. Następnie 24 czerwca br. w Mini-
sterstwie Gospodarki odbyła się konferencja uzgod-
nieniowa z resortami zainteresowanymi pracami nad
„Krajowym planem” (z wyłączeniem resortu środo-
wiska, z którym konsultacje odbyły się indywidual-
nie w dniu 12 lipca). Ponadto w dniach 30 czerwca
oraz 2, 5, 6 i 12 lipca odbyły się konsultacje społeczne
z podmiotami, które wyraziły zainteresowanie pra-
cami nad dokumentem.
Obecnie w Ministerstwie Gospodarki trwają pra-
ce zmierzające do przygotowania ostatecznej wersji
dokumentu, przy czym brane są pod uwagę opinie
zgłoszone i omówione na konferencjach uzgodnie-
niowych. Należy wspomnieć, że przyjęty tryb dzia-
łania pozwolił na aktywne i konstruktywne uczest-
nictwo wszystkich zainteresowanych podmiotów.
Dzięki przeprowadzonym konsultacjom „Krajowy plan”
będzie rozsądnym kompromisem pomiędzy możliwo-
ściami rozwoju wszystkich technologii odnawialnych
źródeł energii. Podczas prac nad „Krajowym planem”
przedstawiciele wielu towarzystw i stowarzyszeń
przyjęli dokument z aprobatą, pod warunkiem wpro-
wadzenia niezbędnych korekt i uzupełnień. „Krajo-
wy plan” przed przesłaniem do Komisji Europejskiej
zostanie przedłożony do zatwierdzenia przez Komitet
do Spraw Europejskich.
589
Wszystkie wyżej wymienione działania prowadzo-
ne przez ministra gospodarki są elementem polityki
mającej na celu m.in. identyfikację i eliminację trud-
ności rozwoju oraz usprawnienie funkcjonowania
sektora odnawialnych źródeł energii.
Przedstawiając powyższe informacje, wyrażam
przekonanie, że stanowią one wyczerpującą odpowiedź
na kwestie zawarte w przedmiotowej interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji finansowej armii (16762)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie sy-
tuacji finansowej armii (SPS-023-16762/10), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Wydatki obronne kształtowane są ustawą z dnia
25 maja 2001 r. o przebudowie i modernizacji tech-
nicznej oraz finansowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej (Dz. U. z 2009 r. Nr 67, poz. 570, ze
zm.). Zgodnie z jej art. 7 ust. 1 na obronę z budżetu
państwa przeznacza się corocznie wydatki w wyso-
kości nie mniejszej niż 1,95% produktu krajowego
brutto z roku poprzedniego. Jednocześnie art. 7
ust. 3 nakazuje kształtować udział wydatków mająt-
kowych na poziomie nie niższym niż 20% wydatków
ogółem.
Budżet na 2009 r. skonstruowany został w opar-
ciu o prognozy makroekonomiczne opracowane w po-
łowie 2008 r. (tempo wzrostu produktu krajowego
brutto, wskaźnik bezrobocia, stopa inflacji itp.). Ich
wielkość oraz dynamika gwarantowały kształtowa-
nie wydatków obronnych na poziomie umożliwiają-
cym niezakłócone finansowanie priorytetowych za-
dań resortu obrony narodowej.
W trakcie planowania budżetowego założono, że
limit wydatków obronnych Polski na 2009 r. wyniesie
24 938,5 mln zł, co oznaczało ich wzrost, w porówna-
niu do 2008 r., o prawie 2 mld zł (nominalnie o 8,8%,
a realnie o 5,9%). Rok 2009 miał być kolejnym, w któ-
rym wydatki majątkowe (zakupy uzbrojenia, sprzętu
wojskowego oraz inwestycje budowlane) miały suk-
cesywnie rosnąć, osiągając poziom 5200 mln zł (tj. 21,2%
ogółu wydatków).
Rada Ministrów, mając na uwadze pogarszające
się prognozy makroekonomiczne i spadające dochody
budżetu państwa, podjęła uchwałę o ustaleniu limitu
590
oszczędności w wydatkach wszystkich resortów,
w tym obrony narodowej w kwocie 1947 mln zł. Osta-
tecznie w związku z blokadą wydatków budżet resor-
tu został zmniejszony o kwotę 1743 mln zł (z plano-
wanej kwoty 1947 mln zł). Decyzja ministra finansów
z listopada 2009 r. o odblokowaniu kwoty 204 mln zł
w zasadniczy sposób wpłynęła na fakt, że na koniec
2009 r. nie wystąpiły zobowiązania wymagalne, któ-
re obciążałyby budżet roku 2010.
Odnosząc się do pytania pani poseł Anny Sobec-
kiej na temat zagrożeń dla obronności kraju, uprzej-
mie informuję, że resort obrony narodowej był zmu-
szony dokonać ograniczeń w różnych obszarach funk-
cjonowania Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
w tym zarówno związanych z zabezpieczeniem bie-
żącego funkcjonowania, jak i realizacją procesu mo-
dernizacji technicznej armii.
W sferze bieżącego funkcjonowania Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej minimalizowanie
skutków przedmiotowych ograniczeń w znaczącym
stopniu kompensowano za pomocą środków zaopa-
trzenia ze zgromadzonych zapasów wojennych. Na-
tomiast w obszarze modernizacji technicznej doko-
nano zmian zakresu rzeczowo-finansowego zadań
modernizacyjnych pierwotnie planowanych do re-
alizacji. W tym obszarze skutki ograniczeń minima-
lizowano przez prowadzone renegocjacje zawartych
umów wieloletnich oraz dodatkowe wsparcie proce-
su modernizacji technicznej środkami finansowymi
w ramach rządowego programu wspierania przez
Agencję Rozwoju Przemysłu SA inicjatyw pobudza-
jących polską gospodarkę w sektorze bezpieczeń-
stwa i obronności państwa.
Mimo ograniczeń finansowych w resorcie obrony
narodowej dokonano bieżącego uregulowania zobo-
wiązań finansowych z 2008 r. oraz zakończono 2009 r.
bez zobowiązań wymagalnych. Ponadto zabezpie-
czono potrzeby rzeczowo-finansowe związane z bez-
pieczeństwem żołnierzy w misjach pokojowych oraz
eksploatacją sprzętu niezbędnego do właściwego
funkcjonowania polskich kontyngentów wojsko-
wych. Priorytetem objęto również wypłaty uposa-
żeń oraz wszelkich należności finansowych żołnie-
rzy i pracowników wojska. Równolegle w ramach
procesu modernizacji technicznej ustanowiono i roz-
poczęto realizację czternastu programów operacyj-
nych ukierunkowanych na osiąganie nowych zdol-
ności operacyjnych przez Siły Zbrojne Rzeczypospo-
litej Polskiej.
W 2010 r. Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej
finansowane są w pełnym zakresie wynikającym
z formuły kształtowania się wydatków obronnych
na poziomie 1,95% produktu krajowego brutto roku
poprzedniego. Aktualnie zasilanie resortu obrony
narodowej w środki finansowe przez Ministerstwo
Finansów odbywa się zgodnie z przyjętym harmo-
nogramem.
W ocenie Ministerstwa Obrony Narodowej reali-
zacja zadań stojących przed Siłami Zbrojnymi Rze-
czypospolitej Polskiej nie jest zagrożona. Nadrzęd-
nym celem resortu obrony narodowej jest zapewnie-
nie najwyższego poziomu bezpieczeństwa jednostkom
wykonującym zadania poza granicami kraju, przy
jednoczesnym utrzymaniu zdolności do obrony gra-
nic państwa.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji w więzieniach (16763)
Szanowny Panie Marszałku! Na podstawie art. 193
ust. 2 Regulaminu Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
uprzejmie przedstawiam Panu Marszałkowi pisemną
odpowiedź na interpelację złożoną przez panią Annę
Sobecką posła VI kadencji (numer SPS-023-16763/10,
data wpływu do Ministerstwa Sprawiedliwości 15 lip-
ca 2010 r.), dotyczącą rzetelności danych zawartych
w statystykach w zakresie przedstawiania liczby osa-
dzonych w zakładach karnych lub aresztach śled-
czych w stosunku do ogólnej pojemności tych zakła-
dów w skali kraju oraz działań planowanych przez
Ministerstwo Sprawiedliwości.
Departament Wykonania Orzeczeń i Probacji Mi-
nisterstwa Sprawiedliwości we współpracy z Central-
nym Zarządem Służby Więziennej od dłuższego cza-
su przeprowadza okresowe analizy stanu zaludnienia
zakładów karnych oraz przyczyn występującego do
niedawna niekorzystnego zjawiska przeludnienia.
Jednym ze sposobów bieżącego monitorowania
sytuacji jest prowadzenie statystyk. Sposób oblicza-
nia ogólnej pojemności jednostek penitencjarnych
w skali kraju, nie ma charakteru uznaniowego, ale
wynika wprost z obowiązujących przepisów.
Do dnia 6 grudnia 2009 r. obowiązywał artykuł
110 Kodeksu karnego wykonawczego (dalej: Kodeks
karny wykonawczy) w brzmieniu, zgodnie z którym
skazanego osadzało się w celi mieszkalnej wielooso-
bowej lub jednoosobowej, powierzchnia w celi miesz-
kalnej przypadająca na skazanego winna wynosić nie
mniej niż 3 m2. Jednocześnie jednak obowiązywał
art. 248 Kodeksu karnego wykonawczego, który
przewidywał, że w szczególnie uzasadnionych wy-
padkach, dyrektor zakładu karnego lub aresztu śled-
czego mógł umieścić osadzonych, na czas określony,

w warunkach, w których powierzchnia w celi na jed-
ną osobę wynosi mniej niż 3 m2, o czym należało po-
informować bezzwłocznie sędziego penitencjarnego.
Na podstawie art. 248 § 2 K.k.w. minister spra-
wiedliwości wydał rozporządzenie z dnia 26 sierpnia
2003 r. w sprawie trybu postępowania właściwych
organów, w wypadku gdy liczba osadzonych w zakła-
dach karnych lub aresztach śledczych przekroczy
w skali kraju ogólną pojemność tych zakładów (Dz. U.
z dnia 29 sierpnia 2003 r.). Zgodnie z ww. rozporzą-
dzeniem, w wypadku gdy liczba osadzonych zakwa-
terowanych w zakładach karnych i aresztach śled-
czych oraz podległych im oddziałach zewnętrznych
przekroczyła w skali kraju ogólną pojemność tych
zakładów, dyrektor generalny Służby Więziennej
w terminie 7 dni od dnia przekroczenia pojemności
miał obowiązek przedstawić informację o tym mini-
strowi sprawiedliwości, dyrektorom okręgowym Służ-
by Więziennej oraz dyrektorom zakładów. Minister
sprawiedliwości był zobowiązany do przekazania tej
informacji innym wskazanym w rozporządzaniu pod-
miotom. Dyrektor okręgowy Służby Więziennej oraz
dyrektor zakładu po otrzymaniu takiej informacji
byli zobowiązani, każdy w zakresie swojego działa-
nia, podjąć czynności mające na celu przystosowanie
pomieszczeń niewliczanych do pojemności zakładu
do wymogów cel mieszkalnych. Rozporządzenie za-
wierało ogólny zapis, że na dodatkowe cele mieszkal-
ne nie mogą być przeznaczone pomieszczenia, które
są niezbędne do zachowania prawidłowego funkcjo-
nowania zakładu. Po przekroczeniu pojemności za-
kładu zakwaterowywano osadzonych w dodatkowych
celach mieszkalnych na czas określony.
W wypadku wykorzystania miejsc zakwaterowa-
nia w dodatkowych celach mieszkalnych osadzonych
można było umieścić w warunkach, w których po-
wierzchnia w celi na jedną osobę wynosiła mniej niż
3 m2. Dyrektor okręgowy Służby Więziennej infor-
mował dyrektora generalnego Służby Więziennej
nie rzadziej niż raz na 7 dni o liczbie osadzonych
zakwaterowanych w podległych mu zakładach, licz-
bie miejsc oraz ich wykorzystaniu w pomieszcze-
niach niewliczanych do pojemności zakładu do wy-
mogów cel mieszkalnych, a także o liczbie osadzo-
nych umieszczonych w warunkach, w których po-
wierzchnia w celi mieszkalnej na jedną osobę wyno-
si mniej niż 3 m2.
W dniu 19 kwietnia 2006 r. weszło w życie nowe
rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia 19 kwiet-
nia 2006 r. w sprawie trybu postępowania właści-
wych organów, w wypadku gdy liczba osadzonych
w zakładach karnych lub aresztach śledczych prze-
kroczy w skali kraju ogólną pojemność tych zakładów
(Dz. U. z dnia 19 kwietnia 2006 r., Dz.U.06.65.459.),
zgodnie z którym po otrzymaniu informacji, że liczba
osadzonych zakwaterowanych w zakładach karnych
i aresztach śledczych oraz podległych im oddziałach
zewnętrznych przekroczyła w skali kraju ogólną po-
jemność tych zakładów, dyrektor okręgowy Służby
Więziennej oraz dyrektor zakładu nadal byli zobo-
591
wiązani, każdy w zakresie swojego działania, do pod-
jęcia czynności mających na celu przystosowanie po-
mieszczeń niewliczanych do pojemności zakładu do
wymogów cel mieszkalnych. Powtórzony został ogól-
ny zapis z poprzedniego rozporządzenia, że na dodat-
kowe cele mieszkalne nie mogą być przeznaczone
pomieszczenia, które są niezbędne do zachowania
prawidłowego funkcjonowania zakładu, a w dodatko-
wych celach mieszkalnych zakwaterowuje się osadzo-
nych na czas określony po przekroczeniu pojemności
zakładu. To rozporządzenie wprowadziło również in-
nowację polegającą na tym, że w wypadku wykorzy-
stania miejsc zakwaterowania w dodatkowych celach
mieszkalnych osadzonych można było umieścić w wa-
runkach, w których powierzchnia w celi na jedną
osobę wynosiła mniej niż 3 m2 na czas określony bez
jednoznacznego sprecyzowania, co konkretnie ozna-
cza sformułowanie „czas określony”. Utrzymany zo-
stał natomiast w niezmienionym kształcie obowiązek
dyrektora okręgowego Służby Więziennej do infor-
mowania dyrektora generalnego Służby Więziennej
nie rzadziej niż raz na 7 dni o liczbie osadzonych za-
kwaterowanych w podległych mu zakładach, liczbie
miejsc oraz ich wykorzystaniu w pomieszczeniach
niewliczanych do pojemności zakładu do wymogów
cel mieszkalnych, a także o liczbie osadzonych
umieszczonych w warunkach, w których powierzch-
nia w celi mieszkalnej na jedną osobę wynosi mniej
niż 3 m2.
Wyrokiem z dnia 26 maja 2008 r., sygn. akt SK
25/07, Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 248
§ l ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny
wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557, ze zm.) jest nie-
zgodny z art. 40, art. 41 ust. 4 i art. 2 Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny
z art. 31 ust. 3 konstytucji. Nadto orzekł, że przepis
ten traci moc obowiązującą z upływem 18 (osiemna-
stu) miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienni-
ku Ustaw. Orzeczenie to zostało ogłoszone w Dzien-
niku Ustaw z dnia 5 czerwca 2008 r. (Dz.U.08.96.620).
Zgodnie z ww. wyrokiem, przepis art. 248 K.k.w.
utracił moc z dniem 6 grudnia 2009 r.
W dniu 6 grudnia 2009 r. weszła w życie ustawa
z dnia 9 października 2009 r. o zmianie ustawy Ko-
deks karny wykonawczy (Dz. U. z dnia 12 listopada
2009 r., Dz.U.09.190.1475), zgodnie z którą w art. 110
K.k.w. wprowadzone zostały zmiany polegające mię-
dzy innymi na dodaniu do art. 110 K.k.w. § 2a, § 2
i oraz § 5, stanowiącego podstawę do określenia przez
ministra sprawiedliwości w drodze rozporządzenia
trybu postępowania właściwych organów, w wypad-
ku gdy liczba osadzonych w zakładach karnych lub
aresztach śledczych przekroczy w skali kraju ogólną
pojemność tych zakładów.
Zgodnie z aktualną regulacją art. 110 K.k.w.
umieszczenie skazanego w celi mieszkalnej, w której
powierzchnia przypadająca na skazanego wynosi po-
niżej 3 m2 (nigdy jednak nie mniej niż 2 m2), jest
możliwe tylko na czas określony, nie dłuższy niż
90 dni, jedynie w sytuacjach wyjątkowych, takich
592
jak: wprowadzenie stanu wyjątkowego lub klęski ży-
wiołowej, lub w czasie ich obowiązywania; ogłoszenia
na terenie położenia zakładu karnego lub aresztu
śledczego stanu zagrożenia epidemiologicznego lub
stanu epidemii albo wystąpienia w zakładzie karnym
lub areszcie śledczym stanu zagrożenia epidemiolo-
gicznego lub stanu epidemii, względnie konieczności
zapobieżenia wystąpieniu innego zdarzenia stano-
wiącego bezpośrednie zagrożenie dla bezpieczeństwa
skazanego albo bezpieczeństwa zakładu karnego lub
aresztu śledczego albo zapobieżenia skutkom takiego
zdarzenia. Decyzje o umieszczeniu skazanego w tego
rodzaju warunkach podejmuje dyrektor zakładu kar-
nego lub aresztu śledczego.
Ponadto dyrektor zakładu karnego lub aresztu
śledczego może umieścić skazanego w celi, w której
powierzchnia przypadająca na skazanego wynosi po-
niżej 3 m2 (nie mniej niż 2 m2), jeżeli zachodzi ko-
nieczność natychmiastowego umieszczenia w zakła-
dzie karnym lub areszcie śledczym nieposiadającym
wolnych miejsc w celach mieszkalnych określonych
ściśle kategorii skazanych. Wydając powyższe decy-
zje, należy minimalizować pogorszenie warunków
wykonywania kary pozbawienia wolności i tymcza-
sowego aresztowania oraz zmierzać do szybkiego
umieszczenia w celi mieszkalnej o powierzchni co
najmniej 3 m2 na skazanego.
Decyzja tego rodzaju musi określać czas oraz
przyczyny umieszczenia skazanego w takich warun-
kach, a także oznaczać termin, do którego skazany
ma w tych warunkach przebywać. Skargę na taką
decyzję rozpoznaje sąd w terminie 7 dni. Celem po-
prawy warunków osadzenia wprowadzono nadto
w § 2h art. 110 K.k.w. zapis, w myśl którego, w przy-
padku umieszczenia skazanego w warunkach celi
o powierzchni poniżej 3 m2 na osobę, należy takiemu
skazanemu zapewnić codzienne spacery dłuższe o pół
godziny oraz korzystanie z dodatkowych zajęć kultu-
ralno-oświatowych lub z zajęć z zakresu kultury fi-
zycznej i sportu.
Wprowadzenie powyższych zmian świadczy o tym,
iż zjawisko umieszczenia skazanego w celi, w której
powierzchnia mieszkalna przypadająca na skazane-
go jest mniejsza niż 3 m2, zostało potraktowane jako
wyjątkowe i dopuszczalne tylko i wyłącznie w ściśle
określonych przypadkach.
Na podstawie art. 110 § 5 K.k.w. zostało wydane
kolejne rozporządzenie ministra sprawiedliwości
z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie trybu postępo-
wania właściwych organów, w wypadku gdy liczba
osadzonych w zakładach karnych lub aresztach śled-
czych przekroczy w skali kraju ogólną pojemność
tych zakładów (Dz. U. z dnia 1 grudnia 2009 r.,
Dz.U.09.202.1564). Zgodnie z obecnie obowiązującym
rozporządzeniem, w wypadku gdy liczba osadzonych
zakwaterowanych w zakładach karnych lub aresz-
tach śledczych oraz podległych im oddziałach zewnętrz-
nych przekroczy w skali kraju ogólną pojemność tych
zakładów dyrektor generalny Służby Więziennej
nadal w terminie 7 dni od dnia stwierdzenia przekro-
czenia pojemności przedstawia o tym informację mi-
nistrowi sprawiedliwości, dyrektorom okręgowym
Służby Więziennej oraz dyrektorom zakładów.
W § 2 ust 2 rozporządzenia zamieszczone zostały
jednocześnie zapisy, z których jasno wynika, że z ogól-
nej pojemności zakładów wyłącza się: miejsca zakwa-
terowania w celach mieszkalnych znajdujących się
w oddziałach szpitalnych, oddziałach i celach wymie-
nionych w art. 88a § l K.k.w. (oddział lub cela zakła-
du karnego typu zamkniętego) i w art. 212a § 2
K.k.w. (oddział lub cela aresztu śledczego w warun-
kach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeń-
stwa i bezpieczeństwo tego aresztu, w których
umieszcza się tymczasowo aresztowanego zakwali-
fikowanego przez komisję penitencjarną jako stwa-
rzającego poważne zagrożenie społeczne albo dla
bezpieczeństwa aresztu), celach izolacyjnych, o któ-
rych mowa w art. 143 § l pkt 8 K.k.w. (celach
w których są umieszczani skazani ukarani karą
dyscyplinarną), w izbach chorych oraz pomieszcze-
niach usytuowanych w domach dla matki i dziecka
oraz oddziałach tymczasowego zakwaterowania ska-
zanych. Również osadzeni zakwaterowani w miej-
scach powyżej wskazanych zostali wyłączeni z ogól-
nej pojemności zakładów.
Po otrzymaniu informacji, że liczba osadzonych
w zakładach karnych lub aresztach śledczych prze-
kroczyła w skali kraju ogólną pojemność tych zakła-
dów, dyrektor zakładu jest obowiązany podjąć czyn-
ności mające na celu organizację dodatkowych cel
mieszkalnych przez przystosowanie pomieszczeń za-
kładu do wymogów cel mieszkalnych. Na dodatkowe
cele mieszkalne nie mogą być jednak przeznaczone
powyżej omówione miejsca zakwaterowania, a także
pomieszczenia, które są niezbędne dla zachowania
prawidłowego funkcjonowania zakładu. Dyrektor za-
kładu zawiadamia właściwego dyrektora okręgowego
Służby Więziennej o przekroczonej pojemności zakła-
du, w szczególności o liczbie zakwaterowanych osa-
dzonych, liczbie miejsc oraz ich wykorzystaniu w do-
datkowych celach mieszkalnych, a także o liczbie
osadzonych umieszczonych w warunkach, w których
powierzchnia w celi mieszkalnej na jedną osobę wy-
nosi mniej niż 3 m2. Dyrektor okręgowy Służby Wię-
ziennej zawiadamia dyrektora generalnego Służby
Więziennej nie rzadziej niż raz na 7 dni o przekro-
czonej pojemności zakładów w obszarze działania
okręgowego inspektoratu Służby Więziennej, w szcze-
gólności o osadzonych zakwaterowanych w tych za-
kładach, liczbie miejsc oraz ich wykorzystaniu w do-
datkowych celach mieszkalnych, a także o liczbie
osadzonych umieszczonych w warunkach, w których
powierzchnia w celi mieszkalnej na jedną osobę wy-
nosi mniej niż 3 m2. W wypadku gdy liczba osadzo-
nych zakwaterowanych w zakładach w okresie wy-
znaczonym przez trzy kolejne wskazane powyżej ter-
miny osiągnie w skali kraju stan zgodny z ogólną
pojemnością tych zakładów albo poniżej tej pojemno-
ści, dyrektor generalny Służby Więziennej niezwłocz-
nie zawiadamia o tym wskazane w rozporządzeniu

podmioty w tym również ministra sprawiedliwości.
Rozporządzenie weszło w życie z dniem 6 grudnia
2009 r.
Wejście w życie wskazanych powyżej nowych
przepisów pozwoliło Centralnemu Zarządowi Służby
Więziennej, dyrektorom okręgowym Służby Więzien-
nej, dyrektorom zakładów karnych i aresztów śled-
czych, Ministerstwu Sprawiedliwości, sądom i pro-
kuraturom na podjęcie w zakresie właściwości i kom-
petencji szeregu działań związanych nie tylko z po-
zyskaniem nowych miejsc w zakładach karnych, ale
również z uruchomieniem innych mechanizmów
przewidzianych prawem, mających na celu zlikwido-
wanie zjawiska przeludnienia.
Jednym z przykładów takich działań jest innowa-
cyjne, bardziej racjonalne i przemyślane podejście do
możliwości, które stwarza na przykład art. 100 K.k.w.
Zgodnie ze wskazanym przepisem, skazany odbywa
karę we właściwym zakładzie karnym położonym,
w miarę możliwości, najbliżej jego miejsca zamiesz-
kania, a jego przeniesienie do innego zakładu może
nastąpić tylko z uzasadnionych powodów. Aby utrzy-
mywać, w miarę posiadanych możliwości, równo-
mierne zaludnienie jednostek penitencjarnych, odby-
wa się transportowanie osadzonych do jednostek
penitencjarnych mniej przeludnionych. W celu dosto-
sowania liczby miejsc zakwaterowania przeznaczo-
nych w aresztach śledczych dla osób tymczasowo
aresztowanych do rzeczywistych potrzeb prokuratur
i sądów dokonano zmiany w zakresie rejonizacji osa-
dzania tymczasowo aresztowanych. Zmieniono rów-
nież przepisy regulujące czynności związane z trans-
portowaniem osadzonych (instrukcja dyrektora ge-
neralnego Służby Więziennej w sprawie transporto-
wania skazanych) poprzez wprowadzenie bardziej
przejrzystych kryteriów transportowania z dominu-
jącą zasadą, że zgody na przetransportowanie skaza-
nych na ich prośbę mogą być wydawane wyłącznie
wtedy, gdy we wskazanej jednostce możliwe jest za-
pewnienie skazanym ustawowej normy powierzchni
mieszkalnej. Modyfikacji uległy też zasady ustalania
jednostki penitencjarnej, do której należy przetrans-
portować osadzonego (wskazanie właściwej jednost-
ki) zwiększając w tym zakresie koordynującą rolę
Centralnego Zarządu Służby Więziennej.
W sposób bardziej racjonalny wykorzystuje się
miejsca zakwaterowania w oddziałach i celach miesz-
kalnych, dostosowując liczbę cel przeznaczonych dla
poszczególnych kategorii osadzonych do faktycznych
potrzeb występujących w danym czasie w danej jed-
nostce penitencjarnej. Utworzono również dodatko-
we cele mieszkalne poprzez przystosowanie pomiesz-
czeń niemieszkalnych do wymogów ustawowych.
Sądy i prokuratury po otrzymaniu informacji od mi-
nistra sprawiedliwości o poziomie zaludnienia zakła-
dów karnych podejmowały stosowne działania prze-
widziane prawem w celu zracjonalizowania i dosto-
sowania liczby osób osadzonych w zakładach karnych
lub aresztach śledczych do ogólnej pojemności tych
zakładów w skali kraju.
593
Wszystkie te działania przyniosły pożądany efekt.
Stan zaludnienia zakładów karnych i aresztów śled-
czych w skali kraju jest bezsporny i według stanu na
dzień 26 lipca 2010 roku wynosi 97,8%, co oznacza,
że nie występuje zjawisko przeludnienia. Tendencja
ta utrzymuje się od dnia 21 czerwca 2010 r.
Pismem sekretarza stanu z dnia 28 lipca 2010 r.
(nr DWOiP I-078-35/10) właściwe organy zostały po-
informowane, że zostały spełnione warunki wynika-
jące z § 9 rozporządzenia ministra sprawiedliwości
z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie trybu postępo-
wania właściwych organów, w wypadku gdy liczba
osadzonych w zakładach karnych lub aresztach śled-
czych przekroczy w skali kraju ogólną pojemność
tych zakładów (Dz. U. z dnia 1 grudnia 2009 r.,
Dz.U.09.202.1564), czyli liczba osadzonych zakwate-
rowanych w zakładach karnych i aresztach śledczych
w okresie wyznaczonym przez trzy kolejne terminy
określone w § 4 ust. 2 cytowanego rozporządzenia
osiągnęła w skali kraju stan zgodny z ogólną pojem-
nością tych zakładów albo poniżej tej pojemności.
Powyższe nie oznacza jednak, że nie ma w za-
kładach karnych i aresztach śledczych osób osa-
dzonych odbywających karę w warunkach, w któ-
rych powierzchnia celi na jedną osobę wynosi mniej
niż 3 m 2.
Przy ustalaniu liczby osadzonych, którzy nie mają
zapewnionej normy 3 m powierzchni celi mieszkalnej
i w stosunku do których nie można wydać decyzji
o osadzeniu w warunkach poniżej tej normy, obowią-
zują bowiem całkowicie inne kryteria. Jak podkre-
ślono powyżej, zgodnie z obowiązującymi od 6 grud-
nia 2009r. przepisami, w przeludnionej celi mogą być
osadzone tylko określone kategorie osób, tj. spełnia-
jących przesłanki zawarte w art. 110 § 2b K.k.w.
i tylko na określony czas, art. 110 § 2c K.k.w. Ponow-
ne osadzenie skazanego w przeludnionej celi może
nastąpić po upływie 180 dni.
Przedstawione kryteria powodują, że dyrektor
jednostki penitencjarnej ma znacznie ograniczone
możliwości przy doborze osadzonych, których może
osadzić w przeludnionej celi. W związku z powyż-
szym w niektórych jednostkach penitencjarnych rze-
czywiście występują sytuacje, w których zaludnienie
wynosi poniżej 100% ogólnej pojemności, a jednocze-
śnie są osadzeni, którzy przebywają w przeludnionej
celi, np. Areszt Śledczy Warszawa-Mokotów ma na
dzień 19 lipca 2010 r. zaludnienie wynoszące 98,0%
normatywnej pojemności, ale 8 tymczasowo areszto-
wanych przebywa w przeludnionej celi (podczas gdy
oddział dla tymczasowo aresztowanych zaludniony
jest na poziomie 99,1%). Taka sytuacja wynika z ko-
nieczności przestrzegania kryterium zasad rozmiesz-
czania tymczasowo aresztowanych i skazanych w ce-
lach i oddziałach mieszkalnych ze względu na dobro
śledztwa (duże grupy współuczestników przestęp-
stwa wymagające izolacji), izolację ze względu na bez-
pieczeństwa osadzonego, osadzanie oddzielnie mło-
docianych od dorosłych, pierwszy raz karanych od
recydywistów penitencjarnych.
594
Postępowanie zgodnie z wyżej wymienionymi za-
sadami, które mają umocowanie w obowiązujących
przepisach, skutkuje tym, że pomimo zaludnienia
jednostek poniżej 100% normatywnej pojemności wy-
dawane są decyzje o osadzeniu w przeludnionej celi.
Należy jednak zauważyć, ze liczba tych decyzji
systematycznie i znacząco maleje. Na dzień 19 lipca
2010 r. w skali kraju takich decyzji było 100, a liczba
osób osadzonych, którzy nie mają zapewnionej normy
3 m2 powierzchni celi mieszkalnej, w stosunku do
których nie można wydać decyzji o osadzeniu warun-
kach poniżej tej normy, wyniosła 8.
Zakładając jednak, że obserwowana od pewnego
czasu tendencja zmniejszania się liczby osadzonych
przebywających w zakładach karnych i aresztach
śledczych będzie się utrzymywała, można wniosko-
wać, że problem ten zostanie rozwiązany w najbliż-
szym czasie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wykorzystania środków
na budowę dróg (16764)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 13 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-16764/10),
przy którym przekazano interpelację pani poseł
Anny Sobeckiej, w sprawie wykorzystania środków
na budowę dróg, uprzejmie przekazuję następującą
informację w przedmiotowej sprawie.
Zgodnie z „Programem budowy dróg krajowych
na lata 2008–2012” zatwierdzonym uchwałą Rady
Ministrów z dnia 25 września 2007 r. wydatki zapla-
nowane w 2009 r. na inwestycje drogowe opiewały na
kwotę 32 357 772,4 tys. zł. Kwota ta została również
zapisana w załączniku do ustawy budżetowej na
2009 r. dotyczącym programów wieloletnich przed-
stawionych w układzie zadaniowym. Jednakże kwo-
ta ta nie została potwierdzona w cz. 39: Transport,
gdzie zapisano w rozdziałach: 60005, 60011, 60012
kwotę w wysokości 10 809 977 tys. zł.
Z uwagi na globalny kryzys gospodarczy rząd RP
zobowiązany był przygotować strategię działania
w sytuacji kryzysu dla całego kraju i wszystkich sek-
torów gospodarki. Głównym zadaniem „Planu sta-
bilności i rozwoju” ogłoszonego przez pana premiera
było zapewnienie stabilności finansowej oraz utrzy-
manie tempa wzrostu gospodarczego. Konieczna
więc była nowelizacja ustawy budżetowej na 2009 r.
i ograniczenie środków budżetowych m.in. na inwe-
stycje drogowe.
W związku z powyższym resort infrastruktury
przygotował i wcielił w życie nowelizację ustawy
o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu
Drogowym (KFD). Stworzony został nowy mecha-
nizm finansowania inwestycji drogowych. Ustawa
została uchwalona 22 maja 2009 r. i weszła w życie
8 czerwca 2009 r.
Bieżące potrzeby (biorące pod uwagę konieczność
ograniczenia wydatków spowodowaną globalnym
kryzysem gospodarczym oraz aktualny stan realiza-
cji „Programu budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”) znalazły odzwierciedlenie w planie finanso-
wym Krajowego Funduszu Drogowego przyjętym
w dniu 14 lipca 2009 r. oraz w znowelizowanej ustawie
budżetowej 2009 r. i określono je łącznie na 22 100 mln zł.
Środki te zgodnie z wprowadzonym ustawą z dnia
22 maju 2009 r. o zmianie ustawy o autostradach płat-
nych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym oraz
o zmianie innych ustaw nowym mechanizmem finan-
sowania inwestycji drogowych pochodzić miały z bu-
dżetu państwa, cz. 39 (7 825 mln zł), oraz z Krajowego
Funduszu Drogowego (14 300 mln zł).
Wydatki na zadania inwestycyjne, proces przygo-
towawczy oraz odnowy i utrzymanie sieci drogowej
w 2009 r. ogółem wyniosły 18 241 mln zł przy zakła-
danym planie wydatków 22 100 mln zł, z czego:
— 8130 mln zł z budżetu państwa, cz. 39: Ttran-
sport wraz ze środkami przesuniętymi z 2008 r. jako
niewygasajace w roku budżetowym 2008,
— 10 111 mln zł z Krajowego Funduszu Drogo-
wego.
Resort infrastruktury podjął szereg działań legi-
slacyjnych mających na celu uproszczenie procedur
inwestycyjnych, dzięki którym usprawniono proces
realizacji inwestycji drogowych, a tym samym efek-
tywniejsze wykorzystywanie środków finansowych.
Już od września 2008 r. obowiązuje nowa specustawa
drogowa, dzięki której proces przygotowania uległ
znacznemu skróceniu, a nieruchomości pod inwesty-
cje pozyskiwane są dużo sprawniej. Ustawa zlikwido-
wała dwie decyzje (o ustaleniu lokalizacji drogi i o po-
zwoleniu na budowę), zastępując ją jedną (o zezwole-
niu na realizację inwestycji). Nowe przepisy wprowa-
dziły zachęty dla właścicieli do wcześniejszego wyda-
nia nieruchomości. Jeśli właściciel opuści nierucho-
mość w terminie 30 dni, odszkodowanie, które otrzy-
muje, zwiększy się o 5%. Dodatkowo właściciele nie-
ruchomości z zabudową otrzymują po 10 tys. zł na
pokrycie dodatkowych wydatków, np. związanych
z przeprowadzką. Ustawa wprowadziła także sankcje
dla organu, który zwleka z podjęciem decyzji.
Rząd wprowadził także zmiany w prawie zamó-
wień publicznych. Od 24 października 2008 r. obo-
wiązują przepisy, które umożliwiają m.in. dokonywa-
nie korekt w treści ogłoszenia. Dzięki temu niemoż-
liwe jest już zaskarżanie korzystnych ofert ze wzglę-
du na drobne pomyłki pisarskie. W przeszłości blo-

kowało ono wiele inwestycji, opóźniając rozpoczęcie
budowy nawet o kilkanaście lat. Kolejną zmorą dro-
gowców były bariery związane z ochroną środowiska.
Rząd przyjął nowe przepisy, dzięki którym wszystkie
inwestycje infrastrukturalne spełniają wymagania
środowiskowe UE.
Niewykonanie planu KFD w 2009 r. było nieza-
leżne od resortu infrastruktury, w tym inwestora,
tj. Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad.
Spowodowane było m.in. przez:
— znaczną liczbę oraz zakres badań archeologicz-
nych, które uniemożliwiły pełny dostęp do placu bu-
dowy;
— brak możliwości wypłaty odszkodowania za grun-
ty spowodowany przedłużającym się oczekiwaniem na
wydanie przez wojewodów decyzji orzekających o od-
szkodowaniu za przyjęte z mocy prawa działki oraz od-
stąpienia właścicieli nieruchomości od podpisania wcze-
śniej uzgodnionych aktów notarialnych;
— protesty mieszkańców;
— kolizje z urządzeniami obcymi, które nie zosta-
ły zinwentaryzowane z powodu nieujawnienia ich
w geodezji, wymagającymi wykonania dodatkowej
dokumentacji projektowej;
— brak możliwości dokładnego określenia czasu
trwania procedury przetargowej, która zależy od ilo-
ści protestów oraz ilości zadanych pytań;
— niewywiązywanie się wykonawców robót z wa-
runków kontraktowych.
Należy jednak zaznaczyć, iż resort infrastruktu-
ry podejmuje działania w celu efektywniejszego wy-
korzystania środków na inwestycje drogowe. Założe-
niem zmian wprowadzonych przez nowelizację z dnia
22 maja 2009 r. ustawy o autostradach płatnych oraz
o Krajowym Funduszu Drogowym było wprowadze-
nie elastycznego mechanizmu finansowania inwesty-
cji drogowych. Zgodnie z ustawą opracowywany jest
plan finansowy Krajowego Funduszu Drogowego
w podziale na asortymenty wydatków zgodnie z usta-
lonymi priorytetami inwestycyjnymi, do których na-
leżą w szczególności autostrady, zadania kontynu-
owane oraz zadania tzw. unijne.
W związku z powyższym stworzony mechanizm
nie przypisuje wydatków konkretnym inwestycjom
(tak jak ma to miejsce w przypadku inwestycji finan-
sowanych z budżetu państwa), przez co jest elastycz-
ny i pozwala na przesuwanie środków w ramach
uzgodnionego z ministrem finansów limitu wydat-
ków. Aktualnie w trakcie uzgadniania z Bankiem
Gospodarstwa Krajowego jest projekt zmian do za-
wartego z BGK porozumienia, które będą miały na
celu m.in. zapewnienie jeszcze większej elastyczności
przy wydatkowaniu środków na inwestycje realizo-
wane przez GDDKiA.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
595
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zmian w funkcjonowaniu szkół
(16765)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej (SPS-023-
-16765/10), uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Kwestia, która jest przedmiotem pytań pani po-
seł, dotyczy regulacji zawartych w § 9 załącznika
nr 2 (ramowy statut publicznej szkoły podstawowej)
projektu rozporządzenia ministra edukacji narodo-
wej w sprawie ramowych statutów publicznego przed-
szkola oraz publicznych szkół.
Projektowany przepis stanowi, że:
— w uzasadnionych przypadkach, z uwzględnie-
niem potrzeb rodziców, szkoła organizuje dla uczniów
klas I–III zajęcia wychowawczo-opiekuńcze w czasie
ferii letnich i zimowych,
— zasady organizacji zajęć wymienionych w ust. 1
ustala dyrektor szkoły w porozumieniu z organem
prowadzącym.
Z dotychczasowej praktyki szkolnej wynika, że
w czasie ferii organizowane są zajęcia dla uczniów. Do-
tąd kwestie te nie były regulowane przepisami prawa.
W trosce o bezpieczeństwo dzieci, odpowiadając rów-
nież na oczekiwania zgłaszane przez rodziców, w pro-
jekcie rozporządzenia przygotowano regulacje stano-
wiące o zasadach organizacji takich zajęć.
Przepis ten porządkuje kwestie organizacji zajęć
opiekuńczo-wychowawczych dla uczniów klas I–III
w czasie ferii letnich i zimowych, jednak nie nakłada
bezwzględnego obowiązku organizowania takich za-
jęć w każdej szkole.
W projekcie przyjęto, iż w zależności od potrzeb,
po uzgodnieniu z organem prowadzącym, dyrektor
szkoły będzie ustalał zasady organizacji zajęć ofero-
wanych przez szkołę w czasie ferii oraz zatrudniał
osoby sprawujące opiekę nad dziećmi.
Realizując to zadanie, dyrektor szkoły jest zobo-
wiązany do przestrzegania przepisów prawa, w tym
dotyczących zatrudniania, wynagradzania i prawa
do urlopu.
Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Terytorial-
nego na posiedzeniu w dniu 30 czerwca 2010 r. pozy-
tywnie zaopiniowała projekt rozporządzenia w spra-
wie ramowych statutów publicznych przedszkoli oraz
publicznych szkół.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
596

Odpowiedź Odpowiedź

podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia podsekretarza stanu

- z upoważnienia ministra - w Ministerstwie Infrastruktury
na interpelację poseł Anny Sobeckiej - z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie ochrony zdrowia (16766)
w sprawie obwodnicy autostradowej Torunia
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in- (16768)
terpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 30 czerwca 2010 r., prze- Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
słaną przy piśmie marszałka Sejmu RP z dnia smo z dnia 13 lipca 2010 r. (znak SPS-023-16768/10),
13 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-16766/10), w sprawie przy którym przekazano interpelację poselską pani
ochrony zdrowia, uprzejmie proszę o przyjęcie nastę- poseł Anny Sobeckiej dotyczącą kwestii odpłatności
pujących informacji. za korzystanie z obwodnic autostradowych, uprzej-
Odnosząc się do sprawy dotyczącej „wydatków mie przekazuję następujące informacje.
Polski na ochronę zdrowia w odniesieniu do PKB na W swym wystąpieniu pani poseł zwróciła się
tle krajów OECD”, w załączeniu przekazuję aktualne z pytaniem „Dlaczego obwodnica autostradowa To-
runia nie znalazła się w projekcie zmian w ustawie
dostępne dane z dokumentu OECD HEALTH DATA
o autostradach płatnych i Krajowym Funduszu Dro-
2009, dotyczące wydatków ogółem na ochronę zdro-
gowym, gdzie mowa jest o darmowym przejeździe
wia w odniesieniu do PKB w krajach należących do
obwodnicami autostradowymi miast?”
OECD.
Projekt rozporządzenia zmieniającego rozporzą-
Ponadto uprzejmie informuję, że Ministerstwo
dzenie Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w spra-
Zdrowia prowadzi w chwili obecnej prace analityczne wie autostrad płatnych (Dz. U. Nr 121, poz. 1034)
dotyczące zwiększenia publicznych nakładów na reguluje kwestie zwolnienia z opłat wyłącznie tych
ochronę zdrowia. odcinków autostrad płatnych, które są zarządzane
przez generalnego dyrektora dróg krajowych i auto-
Wydatki ogółem na ochronę zdrowia –% PKB, 2007 strad. Rozwiązanie nie dotyczy odcinków budowa-
1 Austria 10,1 nych i eksploatowanych przez spółki, z którymi zo-
2 Belgia 10,2 stały zawarte umowy o budowę i eksploatację lub
3 Czechy 6,8 wyłącznie eksploatację autostrady. Autostrada A-1
4 Dania 9,8 na odcinku Gdańsk – Grudziądz jest przedmiotem
5 Finlandia 8,2 umowy o budowę i eksploatację autostrady zawartej
6 Francja 11
pomiędzy ministrem właściwym ds. transportu i spół-
7 Niemcy 10,4
ką Gdańsk Transport Company SA, do której zadań
8 Grecja 9,6
9 Węgry 7,4
należy budowa, eksploatacja autostrady oraz zapew-
10 Islandia 9,3 nienie jej dostępności użytkownikom na zasadach
11 Irlandia 7,6 określonych w umowie, a także zapewnienie finan-
12 Włochy 8,7 sowania powyższych prac.
13 Luksemburg*) 7,3 Zmiana uprawnienia spółki do pobierania opłat
14 Holandia 9,8 za jakimkolwiek odcinku autostrady poprzez zwol-
15 Norwegia 8,9 nienie z poboru opłat na odcinku objętym umową
16 Polska 6,4
o budowę i eksploatację autostrady skutkuje wzro-
17 Portugalia*) 9,9
stem zobowiązań strony publicznej wynikających
18 Słowacja 7,7
19 Hiszpania 8,5
w powyższej umowy oraz możliwością powstania
20 Szwecja 9,1
roszczeń odszkodowawczych ze strony spółki. W kon-
21 Szwajcaria 10,8 sekwencji takie rozwiązanie będzie powodowało rów-
22 Wielka Brytania 8,4 nież konieczność dokonania uzgodnień z ministrem
właściwym ds. finansów publicznych, bowiem zgod-
nie z art. 61 ust. 2 ustawy o autostradach płatnych
Source: OECD HEALTH DATA 2009, Nov. 09
oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U.
*) – 2006
z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, ze zm.) zobowiązania
Z poważaniem finansowe Skarbu Państwa wynikające z umowy
Podsekretarz stanu o budowę i eksploatację autostrady muszą być uzgod-
Cezary Rzemek nione z ministrem finansów.
Warto dodać, że w projektowanym rozporządze-
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r. niu poza autostradą A-1, zarządzaną przez spółkę

Gdańsk Transport Company SA, nie została ujęta
również autostradowa obwodnica Poznania zarzą-
dzana przez spółkę Autostrada Wielkopolska SA.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie podwyżek dla pielęgniarek
i położnych (16769)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej, przekazaną
przy piśmie, znak: SPS-023-16769/10, z dnia 13 lip-
ca 2010 r., w sprawie podwyżek dla pielęgniarek
i położnych, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
W dniu 25 czerwca 2009 r. do marszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej przekazany został rządo-
wy projekt ustawy o zmianie ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej (druk nr 2138), który zakładał
m.in. uchylenie art. 59a oraz art. 59b ustawy z dnia
30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej,
a więc przepisów dotyczących obowiązku kierowni-
ka samodzielnego publicznego zakładu opieki zdro-
wotnej przeznaczenia nie mniej niż 40% kwoty,
o którą wzrosło zobowiązanie Narodowego Fundu-
szu Zdrowia, na wzrost wynagrodzeń osób zatrud-
nionych w zakładzie jako ograniczających swobodę
zarządzania zakładem.
Z uwagi na podnoszone przez środowisko pielę-
gniarek i położnych dysproporcje w wysokości wyna-
grodzeń pomiędzy poszczególnymi grupami zawodo-
wymi w dniu 30 czerwca 2010 r. zawarte zostało po-
rozumienie pomiędzy minister zdrowia Ewą Kopacz
a Ogólnopolskim Związkiem Zawodowym Pielęgnia-
rek i Położnych, w którym strony w trosce o dobro
pacjenta i zapewnienie wysokiego poziomu opieki
zdrowotnej w Polsce uzgodniły m.in., że do dnia
31 grudnia 2012 r. obowiązywać będzie regulacja od-
powiadająca art. 59a ustawy o zakładach opieki zdro-
wotnej. Ponadto 75% kwoty, którą świadczeniodawca
zobowiązany jest przeznaczyć na wzrost wynagro-
dzeń, zgodnie z art. 59a ustawy o zakładach opieki
zdrowotnej zostanie przeznaczone, w drodze regula-
cji ustawowych, na wzrost wynagrodzeń pielęgniarek
i położnych.
Z uwagi na treść podpisanego przez minister
zdrowia porozumienia niezbędne staje się podjęcie
597
działań zmierzających do wejścia w życie odpo-
wiednich zmian ustawowych, które poprzez uszcze-
gółowienie sposobu podziału środków finansowych,
o których mowa w art. 59a ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej, gwarantowałyby sprawiedliwy
ich podział.
Obowiązujący od 16 października 2007 r. przepis
art. 59a doprowadził do realnego wzrostu wynagro-
dzeń osób zatrudnionych w samodzielnych publicz-
nych zakładach opieki zdrowotnej, spowodował jed-
nak równocześnie zaistnienie niekorzystnego zjawi-
ska w postaci znacznych dysproporcji w wysokości
wynagrodzeń pomiędzy poszczególnymi grupami za-
wodowymi. Analiza danych dotyczących wysokości
wynagrodzeń dwóch najbardziej znaczących dla funk-
cjonowania systemu grup zawodowych, tj. grupy pie-
lęgniarek oraz grupy lekarzy, wykazała, że procen-
towy wzrost zarobków pielęgniarek i położnych był
w okresie obowiązywania przepisu art. 59a niższy
niż wzrost wynagrodzeń lekarzy.
Stąd też w zawartym porozumieniu pojawiła się
propozycja wprowadzenia do art. 59a mechanizmu
gwarantującego wyodrębnienie 75% kwoty, którą do
tej pory kierownik SPZOZ był zobowiązany przeka-
zać na wzrost wynagrodzeń osób zatrudnionych
w zakładzie, z przeznaczeniem na wzrost wynagro-
dzeń osób wykonujących zawód pielęgniarki albo po-
łożnej. Celem powyższego wyodrębnienia jest zniwe-
lowanie dysproporcji w wysokości wynagrodzeń po-
między tą grupą a grupą lekarzy jako drugą podsta-
wową dla funkcjonowania SPZOZ medyczną grupą
zawodową. Z dniem 31 grudnia 2012 r. możliwe wyda-
je się całkowite uchylenie regulacji art. 59a i 67b oraz
działu Va ustawy o zakładach opieki zdrowotnej.
Z uwagi na osiągnięcie po upływie tego okresu zakła-
danego przez przepisy omawianej ustawy celu inge-
rencja ustawodawcy w kształtowanie wynagrodzeń
w tej sferze ochrony zdrowia nie byłaby już wskazana.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie biokomponentów (16770)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 13 lipca 2010 r., znak: SPS-023-16770/
10, poniżej przedstawiam stanowisko dotyczące kwe-
598
stii podniesionych w interpelacji pani poseł Anny
Sobeckiej w sprawie obowiązku oznakowania dystry-
butorów do sprzedaży paliw zawierających biokom-
ponenty.
Na wstępie pragnę poinformować, iż projekt usta-
wy o zmianie ustawy o systemie monitorowania i kon-
trolowania jakości paliw oraz ustawy o biokomponen-
tach i biopaliwach ciekłych stanowi wdrożenie nie-
których rozwiązań zawartych w dyrektywie 2009/30/
WE zmieniającej dyrektywę 98/70/WE odnoszącą się
do specyfikacji benzyn, oleju napędowego i olejów
pędnych oraz wprowadzającej mechanizm monitoro-
wania i ograniczania emisji gazów cieplarnianych
pochodzących z wykorzystania paliw w transporcie
drogowym oraz zmieniającą dyrektywę Rady 1999/
32/WE w odniesieniu do specyfikacji paliw wykorzy-
stywanych przez statki żeglugi śródlądowej oraz
uchylającą dyrektywę 93/12/EWG, która weszła w ży-
cie w I połowie 2009 r. Dyrektywa 2009/30/WE daje
możliwość dodawania większej niż dotychczas ilości
biokomponentów do paliw ciekłych, wprowadzając
wymagania jakościowe dla benzyn silnikowych o za-
wartości bioetanolu do 10% (tzw. paliwo E10) oraz
dla oleju napędowego o zawartości estrów metylo-
wych do 7% (tzw. paliwo B7). Równocześnie dyrekty-
wa zezwala państwom członkowskim na wprowadza-
nie do obrotu oleju napędowego zawierającego ponad
7% estru. Dotychczas, zgodnie z ustawą o systemie
monitorowania i kontrolowania jakości paliw, benzy-
ny silnikowe mogły zawierać bioetanol w ilości do 5%
objętościowo lub eter w ilości do 15% (tzw. paliwo E5),
natomiast olej napędowy mógł zawierać estry w ilości
do 5% objętościowo (tzw. paliwo B5). Zgodnie z wy-
tycznymi dyrektywy w okresie przejściowym – do
2013 r. – wymagane jest, aby na rynku dostępne były
dwa rodzaje benzyn: E5 i E10.
Zgodnie z dyspozycją art. 1 pkt 3 lit. a dyrektywy
2009/30/WE nadającego nowe brzmienie art. 3 ust. 3
dyrektywy 98/70/WE „Państwa członkowskie wyma-
gają od dostawców zagwarantowania wprowadzenia
na rynek benzyny o maksymalnej zawartości tlenu
wynoszącej 2,7% i maksymalnej zawartości etanolu
wynoszącej 5% do 2013 r. oraz mogą wymagać wpro-
wadzania na rynek takiej benzyny w dłuższym ter-
minie, jeżeli uznają to za konieczne. Zapewniają one
udostępnienie konsumentom należytych informacji
dotyczących zawartości biopaliwa w benzynie oraz
zwłaszcza dotyczących właściwego stosowania róż-
nych mieszanek paliw.” Ponadto art. 1 pkt 4 dyrek-
tywy 2009/30/WE zmieniający art. 4 dyrektywy
98/70/WE stanowi, że „Państwa członkowskie za-
pewniają, że olej napędowy może być wprowadzony
do obrotu na ich terytorium tylko wtedy, jeżeli będzie
on zgodny ze specyfikacjami określonymi w załącz-
niku II. Niezależnie od wymagań załącznika II pań-
stwa członkowskie mogą zezwolić na wprowadzenie
do obrotu oleju napędowego zawierającego ponad 7%
estrów metylowych kwasów tłuszczowych (FAME).
Państwa członkowskie zapewniają udostępnienie
konsumentom należytych informacji dotyczących za-
wartości biopaliwa, zwłaszcza FAME, w oleju napę-
dowym”.
Mając na uwadze powyższe, w opinii ministra go-
spodarki przepisy dyrektywy 2009/30/WE nakładają
na państwa członkowskie obowiązek udostępnienia
konsumentom należytych informacji dotyczących za-
wartości biokomponentów zarówno w benzynie, jak
i w oleju napędowym. Brzmienie tychże przepisów
w języku polskim jest tożsame z angielską i francu-
ską wersją dyrektywy 2009/30/WE.
Przedstawiając powyższe, wyrażam przekonanie,
iż przekazane wyjaśnienia stanowią wyczerpującą
odpowiedź na kwestie zawarte w przedmiotowej in-
terpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 2 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Olejniczak
w sprawie ułatwienia dostępu
do zawodów prawniczych magistrom
prawa oraz przeciwdziałania nierównemu
traktowaniu absolwentów prawa
w korporacjach prawniczych (16771)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP Danuty Olejniczak w spra-
wie ułatwienia dostępu do zawodów prawniczych ma-
gistrom prawa oraz przeciwdziałania nierównemu
traktowaniu absolwentów prawa w korporacjach praw-
niczych uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Zgodnie z art. 17 ust. 1 Konstytucji RP samorzą-
dy zawodowe reprezentują osoby wykonujące zawody
zaufania publicznego, do których należą zawody ad-
wokata, radcy prawnego i notariusza, oraz sprawują
pieczę nad należytym wykonywaniem tych zawodów
w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony.
Z ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze
(Dz. U. z 2009 r. Nr 146, poz. 1188, ze zm.), ustawy
z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U.
z 2010 r. Nr 10, poz. 65, ze zm.) oraz z ustawy z dnia
14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (D. U. z 2008 r.
Nr 189, poz. 1158, ze zm.) wynika, że kształcenie
aplikantów i nadzór nad tym kształceniem jest zada-
niem samorządu.

Szkolenie na aplikacji, jak stanowią wskazane
ustawy, pokrywane jest z opłat wnoszonych przez
aplikantów.
Jednak opłaty za aplikacje ustalane są nie przez
samorządy, jak wskazano w interpelacji, a przez mi-
nistra sprawiedliwości. Zgodnie bowiem z przepisami
wskazanych ustaw wysokość opłaty rocznej za każdą
z aplikacji określa w drodze rozporządzenia minister
sprawiedliwości (po zasięgnięciu opinii samorządu),
kierując się koniecznością zapewnienia aplikantom
właściwego poziomu wykształcenia.
Wskazać należy, że w porównaniu z rokiem 2006,
kiedy to opłaty za wszystkie aplikacje wynosiły sze-
ściokrotność minimalnego wynagrodzenia za pracę,
minister sprawiedliwości sukcesywnie je obniża,
mimo negatywnego w tej sprawie stanowiska samo-
rządów. Obecnie roczne opłaty za aplikację adwokac-
ką wynoszą trzykrotność minimalnego wynagrodze-
nia za pracę, za aplikację radcowską– trzyipółkrot-
ność, a za aplikację notarialną – czterokrotność. Wy-
sokość tych opłat została określona po wnikliwej
analizie kosztów szkolenia na każdej z aplikacji.
Ustawy przyznały organom samorządowym pra-
wo zwolnienia z opłaty za aplikację w całości bądź
części, odroczenia jej płatności lub rozłożenia jej na
raty. Decyzja w tych sprawach jest decyzją uznanio-
wą, każdorazowo opartą na analizie konkretnej spra-
wy. Obowiązujące przepisy nie przewidują kompeten-
cji ministra sprawiedliwości do prawnego uregulowa-
nia jednolitych wymagań, których spełnienie gwa-
rantowałoby możliwość ubiegania się o przyznanie
ww. ulg. To bowiem organy samorządów organizują
i prowadzą aplikacje, zaś w przypadku zwolnienia
aplikanta od ponoszenia opłaty koszty szkolenia po-
krywane są ze środków własnych rady, a zatem ze
składek jej członków, w tym i innych aplikantów.
W ubiegłych latach w Ministerstwie Sprawiedli-
wości dokonana została analiza stosowania przez
samorządy ulg w zakresie opłat za aplikacje. Przy-
kładowo należy wskazać, że w drugim półroczu 2008 r.
pozytywnie rozpatrzono ponad 98% wniosków o roz-
łożenie na raty płatności za aplikacje, jak również
większość wniosków o odroczenie płatności, nato-
miast wnioski o zwolnienie z opłat zostały pozytyw-
nie rozpatrzone w ponad 40%. Dotychczasową prak-
tykę samorządów w tym zakresie należy zatem oce-
nić pozytywnie, toteż nie można w tych okoliczno-
ściach zgodzić się z zawartą w interpelacji opinią, że
ilość osób korzystających z powyższych ułatwień jest
niewielka.
Jednocześnie podkreślenia wymaga, że liczba
osób decydujących się na przystąpienie do egzami-
nów na aplikacje prawnicze z roku na rok coraz bar-
dziej rośnie, znacznie przewyższając w kolejnych la-
tach liczbę absolwentów wydziałów prawa. W szcze-
gólności w roku 2007 wydziały prawa ukończyło 7155
absolwentów, a do egzaminów przystąpiło 9428 osób,
w roku 2008 liczba absolwentów wydziałów prawa
wynosiła 6133, natomiast do egzaminów przystąpiło
już 12 634 osób, w roku 2009 było 6 866 absolwentów,
599
a do egzaminów przystąpiło aż 13 949 osób. Jedynie
w roku 2006, tj. w pierwszym roku obowiązywania
państwowych egzaminów na aplikacje prawnicze,
liczba absolwentów wydziałów prawa był wyższa od
liczby osób przystępujących do egzaminów (8215 ab-
solwentów, przystępujących do egzaminów – 7516
osób). Liczby te świadczą, że wysokość opłat za apli-
kacje nie powoduje spadku zainteresowania egzami-
nami na aplikacje.
Odnosząc się do kolejnej wskazanej w interpelacji
kwestii, a mianowicie braku pomocy ze strony samo-
rządów w znalezieniu patrona, należy wskazać, że
z przepisów ustawowych oraz regulaminów odbywania
aplikacji wynika obowiązek zapewnienia przez samo-
rząd patrona. W przypadku aplikantów adwokackich
i radcowskich nie wpływają do Ministerstwa Sprawie-
dliwości informacje na temat jakichkolwiek trudności
z objęciem patronatem. Jedynie w przypadku aplikacji
notarialnej minister sprawiedliwości musiał podjąć ko-
nieczną interwencję, wskutek czego uchylone m.in. zo-
stały przez Sąd Najwyższy, jako niezgodne z prawem,
uchwały samorządów notarialnych.
Natomiast przepisy powoływanych ustaw nie prze-
widują obowiązku zatrudnienia aplikanta przez pa-
trona, jak również nie regulują zasad wynagradzania
aplikanta. Nie ma jednak przeciwwskazań do podję-
cia przez aplikanta innej pracy, która z oczywistych
względów nie powinna kolidować z charakterem i za-
kresem obowiązków aplikanta. W istocie zgodnie
z regulaminami odbywania aplikacji rada wyrazić
winna zgodę na podjęcie innej pracy, wynika to jed-
nakże z ciążącego na niej obowiązku prowadzenia
aplikacji.
W świetle powyższego nie sposób podzielić wyra-
żonych w interpelacji opinii, że dostęp do zawodów
prawniczych jest wciąż hermetyczny, jak również że
wpływ na zamknięcie dostępu do zawodów prawni-
czych mają zbyt wygórowane opłaty za aplikacje, co
skutkuje tym, że coraz mniej absolwentów wydziałów
prawa decyduje się na przystąpienie do egzaminów
wstępnych na aplikacje.
Odnosząc się do pytania pierwszego interpelacji,
dotyczącego przeprowadzenia zapowiadanych przez
Państwową Inspekcję Pracy kontroli kancelarii praw-
nych pod względem warunków zatrudniania aplikan-
tów, ich rezultatów i wpływu na poprawę sytuacji
aplikantów, uprzejmie informuję, że nie dotarły do
ministra sprawiedliwości żadne informacje na ten
temat. Niemniej wskazać należy, że przedstawiona
w pytaniu problematyka nie mieści się w kompeten-
cjach ministra sprawiedliwości.
Odpowiadając na pytanie drugie, dotyczące moż-
liwości stworzenia jednolitych warunków uprawnia-
jących do ubiegania się o zwolnienie z kosztów apli-
kacji lub rozłożenia ich na raty oraz propozycji „fi-
nansowania kosztów aplikacji dla osób spełniających
warunki zwolnienia, pełnego bądź częściowego, przez
Skarb Państwa (np. Ministerstwo Szkolnictwa Wyż-
szego lub Ministerstwo Sprawiedliwości), w for-
mie bezprocentowej pożyczki”, stwierdzić należy, że
600
w chwili obecnej nie ma prawnych możliwości wpro-
wadzenia tego rodzaju rozwiązań.
Zauważyć należy, że aplikacje: adwokacka, rad-
cowska i notarialna mają na celu przygotowanie do
wykonywania zawodów, których przedstawiciele pro-
wadzą zawodową działalność zarobkową na własny
rachunek w ramach struktur samorządów prawni-
czych, funkcjonujących niezależnie od resortu spra-
wiedliwości. Istnieje natomiast możliwość finanso-
wania aplikacji przez podmiot, z którym aplikant
podpisze stosowną umowę (np. pracodawca).
Co do pytania trzeciego interpelacji, odnosi się
ono do projektu ustawy o licencjach prawniczych
i świadczeniu usług prawniczych, który jest projek-
tem poselskim i z informacji zamieszczonych na stro-
nie internetowej Sejmu wynika, że prace nad nim nie
zostały zakończone.
Niemniej zauważyć należy, że minister sprawie-
dliwości również podjął działania mające na celu
zwiększenie dostępu do zawodów prawniczych, przy-
gotowując projekt ustawy o państwowych egzaminach
prawniczych, który przewiduje kompleksowe zmiany
systemu dostępu do zawodów prawniczych, uwzględ-
niające zarówno ujednolicenie kryteriów naboru na
wszystkie aplikacje, jak i alternatywną dla aplikacji
drogę dojścia do zawodów prawniczych, tj. poprzez
wykonywanie podstawowych czynności prawniczych
jako doradca prawny.
W chwili obecnej przyjęcie, a następnie przekaza-
nie projektu ustawy o państwowych egzaminach
prawniczych do dalszych prac legislacyjnych zależy
od decyzji Rady Ministrów.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zdzisława Czuchy
w sprawie systemu elektronicznego poboru
opłat drogowych (16772)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Zdzisława Czuchy, znak: SPS-023-
-16772/10, w sprawie systemu elektronicznego pobo-
ru opłat drogowych, przedstawiam poniżej następu-
jące wyjaśnienia.
Jaka będzie wysokość opłat, gdy w życie wejdzie
system elektronicznego poboru opłat drogowych, któ-
ry zastąpi obowiązujący obecnie system winiet?
Resort infrastruktury podtrzymuje ustalenia,
które zostały poczynione podczas prac nad ustawą
z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o drogach
publicznych i niektórych innych ustaw, gdzie dla
oszacowania skutków finansowych przedmiotowej
regulacji określono średnią stawkę dla pojazdów cię-
żarowych nieprzekraczającą 0,46 gr za przejazd 1 km
drogi krajowej. Natomiast wysokość stawek opłat sto-
sowanych będzie znana po uprzednim obliczeniu
stawki maksymalnej. Obecnie trwają prace nad osta-
tecznym uzgodnieniem z Komisją Europejską (KE)
metodologii obliczania ww. stawki.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wszystkie
podejmowane w tym zakresie działania przez resort
infrastruktury opierają się na odpowiednich regula-
cjach UE. W szczególności należy wskazać na dyrek-
tywę 1999/62/WE w sprawie pobierania opłat za
użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez
pojazdy ciężarowe, zmienioną dyrektywą 2006/38/
WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja
2006 r., w której szczegółowo opisano sposoby kalku-
lacji stawek opłat za przejazd samochodów ciężaro-
wych. Zgodnie z przedmiotową dyrektywą wysokość
stawki maksymalnej ma odzwierciedlać całkowite
koszty konieczne do poniesienia w związku z przygo-
towaniem, budową oraz późniejszą eksploatacją da-
nej drogi krajowej lub jej odcinka. Wspomniane kosz-
ty mogą zostać powiększone o przewidywaną stopę
zwrotu z zainwestowanego kapitału lub marżę od-
zwierciedlającą stopień poniesionego ryzyka.
Reasumując, dopiero określenie poziomu stawek
maksymalnych stwarza możliwość określenia pod-
stawy do ustalenia wysokości stawek opłaty elektro-
nicznej, które będą faktycznie pobierane za przejazd
po wskazanych w rozporządzeniu Rady Ministrów
drogach krajowych. Prace nad stosownymi rozporzą-
dzeniami regulującymi powyższe kwestie są zaawan-
sowane i wymagają konsultacji z KE w związku ko-
niecznością spełnienia wymogów dyrektywy związa-
nych z notyfikacją nowego systemu opłat.
Dodatkowo informuję, że planuje się, aby stawki
opłat różnicowane były ze względu na dopuszczalną
masę całkowitą pojazdu – poniżej 3,5 t do 12 t, powy-
żej 12 t, autobusy do 12 t i autobusy powyżej 12 t,
a także klasę emisji zanieczyszczeń (trzy klasy pojaz-
dów EURO w zależności od limitów spalin, z wydzie-
loną klasą Euro III).
Czy wprowadzenie nowego systemu poboru opłat
będzie wiązało się z dodatkowymi kosztami po stro-
nie właścicieli pojazdów?
Zgodnie z ustawą o drogach publicznych podmio-
ty pobierające opłaty powinny oferować urządzenia
na potrzeby pobierania opłat do instalacji w pojaz-
dach samochodowych. Oznacza to, iż każdy użytkow-
nik będzie miał obowiązek posiadania urządzenia
pokładowego (On-Board Unit; „OBU”). Urządzenie
to zostanie udostępnione użytkownikom w drodze
umowy i po wpłaceniu kaucji. Koszt ponoszony
w związku z kaucją ma charakter tymczasowy. W sy-
tuacji zakończenia umowy środki stanowiące wyso-

kość kaucji zostaną użytkownikowi zwrócone. W przy-
padku gdy użytkownik wymagać będzie podłączenia
OBU do źródła zasilania pojazdu na stałe i podłącze-
nia do układu elektrycznego, użytkownik może tak-
że ponosić koszt związany z instalacją oraz konfigu-
racją takiego OBU.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zdzisława Czuchy
w sprawie kar nakładanych
przez Inspekcję Transportu Drogowego (16773)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-16773/10, przekazujące interpelację
posła na Sejm RP pana Zdzisława Czuchy w sprawie
kar nakładanych przez Inspekcję Transportu Drogo-
wego, przedstawiam poniżej odpowiedź odnoszącą się
do zagadnienia poruszonego w tej interpelacji.
W obecnym stanie prawnym wysokość i tryb na-
kładania kar pieniężnych za wykonywanie przewozu
drogowego z naruszeniem przepisów prawa określa
ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogo-
wym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn. zm).
Zgodnie z art. 92 ust. 4 tej ustawy wykaz naru-
szeń obowiązków lub warunków wykonywania prze-
wozu drogowego oraz wysokości kar pieniężnych za
poszczególne naruszenie określa załącznik do usta-
wy. Podobnie stanowi art. 93 ust. 10, który określa,
że kary dla przedsiębiorcy lub podmiotu realizujące-
go przewóz nakłada się w wysokości wskazanej w za-
łączniku ustawy.
Wyżej wymienione przepisy nie pozwalają na róż-
nicowanie wysokości nakładanych kar pieniężnych.
Jeśli zostanie stwierdzone naruszenie określone
w załączniku, to inspektor transportu drogowego ma
obowiązek nałożyć na kontrolowany podmiot karę
w wysokości przewidzianej przez przepisy prawa.
Pod rządami obowiązującej obecnie ustawy In-
spekcja Transportu Drogowego nie jest uprawniona
do różnicowania wysokości kar ze względu na wiel-
kość kontrolowanego przedsiębiorstwa.
Jednakże należy podkreślić, że w Komisji Infra-
struktury znajduje się obecnie społeczny projekt
ustawy o zmianie ustawy o transporcie drogowym
oraz o zmianie innych ustaw, który zawiera nowe roz-
601
strzygnięcia w zakresie nakładania kar w transpor-
cie drogowym.
Projekt ten zawiera częściowe rozwiązania poru-
szanego przez pana posła problemu. Art.1 pkt 22 pro-
jektu proponuje zmiany art. 92a ustawy. Wprowadza
on ograniczenie wysokości sumy kar pieniężnych za
naruszenie stwierdzone podczas kontroli u podmio-
tów wykonujących przewóz drogowy, które są uzależ-
nione od rozmiaru prowadzonego przedsiębiorstwa.
Zmieniony zgodnie z brzmieniem projektu art. 92a
ust. 3 ustawy miałby stanowić, że:
„3. Suma kar pieniężnych nałożonych za narusze-
nie stwierdzone podczas kontroli w podmiocie wyko-
nującym przewóz drogowy nie może przekroczyć:
1) 15 000 zł – dla podmiotu zatrudniającego lub
wykorzystującego do wykonania przewozów drogo-
wych kierowców w liczbie do 10;
2) 20 000 zł – dla podmiotu zatrudniającego lub
wykorzystującego do wykonania przewozów drogo-
wych kierowców w liczbie od 11 do 50;
3) 25 000 zł – dla podmiotu zatrudniającego lub
wykorzystującego do wykonania przewozów drogo-
wych kierowców w liczbie od 50 do 250;
4) 30 000 zł – dla podmiotu zatrudniającego lub
wykorzystującego do wykonania przewozów drogo-
wych kierowców w liczbie większej niż 250;
5) 40 000 – dla podmiotu wykorzystującego inne
czynności związane z przewozem drogowym”.
Jeśli projekt ten w opisanej wyżej formie zostanie
przyjęty przez Sejm, to nowe przepisy w bezpośredni
sposób wpłyną na stosowanie kar w transporcie dro-
gowym. Zmiana wysokości kar w zależności od po-
tencjału ekonomicznego przedsiębiorstwa pozwala na
dostosowanie sankcji finansowych do realnych moż-
liwości firm transportowych.
W przypadku stwierdzenia naruszeń przepisów
kary będą nadal skutecznym instrumentem dyscypli-
nującym przewoźników, przy jednoczesnym zachowa-
niu odpowiednich proporcji zastosowanej sankcji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zdzisława Czuchy
w sprawie sposobu ważenia cystern (16774)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo nr SPS-023-16775/10, przekazujące interpelację
posła na Sejm RP pana Zdzisława Czuchy w sprawie
sposobu ważenia cystern, przedstawiam poniżej od-
602
powiedź odnoszącą się do zagadnienia poruszonego
w tej interpelacji.
Uprawnienia inspektorów transportu drogowego,
służby podległej ministrowi infrastruktury, do kon-
troli wymiarów, masy i nacisków osi pojazdów zosta-
ły określone w art. 55 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia
6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U.
z 2007 r. Nr 125, poz.879, ze zm.). Kontrole, w trakcie
których stwierdzane są naruszenia związane z prze-
kroczeniem wymiarów masy i nacisków osi pojazdów
oraz wymierzane kary pieniężne, wykonywane są
zgodnie z przepisami określonymi w art. 13g oraz 40c
ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicz-
nych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, ze zm.) Obo-
wiązujące przepisy w żaden sposób nie wyłączają
pojazdów przewożących towary w stanie ciekłym
z obowiązku przestrzegania przepisów określających
masy i naciski osi pojazdów oraz obowiązku uzyski-
wania specjalnych zezwoleń w przypadku przekro-
czenia przez pojazd dozwolonych parametrów.
Negatywnym zjawiskiem związanym z przeciąże-
niem i nieodpowiednim rozmieszczeniem ładunków
na pojazdach jest degradacja stanu technicznego
dróg i tworzenie się na nich kolein.
Z tego względu istotne znaczenie ma kontrola
przewozów wykonywanych samochodami ciężarowy-
mi w zakresie spełniania norm dotyczących nacisku
osi i mas pojazdów. Mając na celu ochronę stanu in-
frastruktury drogowej, aktualne przepisy w jedna-
kowy sposób traktują wszystkich przedsiębiorców
transportowych, niezależnie od rodzaju przewożone-
go przez nich ładunku.
Niemniej jednak, uwzględniając specyfikę prze-
wozu i sposobu kontroli ładunków ciekłych na dro-
gach, w praktyce kontrola mas i nacisków osi pojaz-
dów przewożących takie ładunki odbywa się w sposób
odmienny od kontroli pojazdów przewożących pozo-
stałe towary. Kontrola ładunku w stanie ciekłym
z uwagi na przemieszczenie się przewożonego towaru
podczas wjazdu na platformę wagi poprzedzona jest
oczekiwaniem na ustabilizowanie wskazań wagi
(ustabilizowanie ładunku w cysternie). Pozwala to
na zmierzenie parametrów pojazdu w zakresie naci-
sków na oś, zgodnie ze stanem rzeczywistym.
Jednocześnie zgodnie z wewnętrznymi przepisa-
mi w zakresie prowadzenia kontroli wymiarów, masy
i nacisków osi pojazdów obowiązującymi w Inspekcji
Transportu Drogowego kontrolowany kierowca ma
prawo żądania przeprowadzenia powtórnego pomia-
ru celem weryfikacji pomiarów. Jak wynika z prak-
tyki kontrolnej, w przypadku przeprowadzenia po-
miaru z zastosowaniem odpowiedniego czasu nie-
zbędnego do ustabilizowania ładunku podczas kon-
troli, wyniki powtórnego ważenia pojazdu nie odbie-
gają od wyników pierwotnego pomiaru. Jednocześnie
ze względu na czasochłonny tryb kontroli masy i na-
cisków osi pojazdów przewożących ładunki ciekłe
tego typu kontrole odbywają się zwykle w sytuacji,
gdy występują przesłanki wskazujące na przeładow-
nie pojazdu, np. w trakcie kontroli dokumentów prze-
wozowych dołączonych do ładunku.
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie informuję,
że w chwili obecnej kontrola ładunków w stanie cie-
kłym odbywa się na opisanych wyżej zasadach. Re-
sort infrastruktury nie wyklucza jednak, że przepisy
w tej dziedzinie ulegną zmianie, uwzględniając cha-
rakterystykę, jaką cechuje się przewóz ładunków cie-
kłych transportem drogowym. Należy jednak zazna-
czyć, że wszelkie zmiany w tym zakresie powinny być
poprzedzone rzetelną analizą ich wpływu na stan
techniczny infrastruktury drogowej oraz bezpieczeń-
stwo ruchu drogowego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zdzisława Czuchy
w sprawie przewozu materiałów sypkich (16775)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo (nr SPS-024-16775/10) przekazujące interpelację
posła na Sejm RP pana Zdzisława Czuchy w sprawie
przewozu materiałów sypkich, przedstawiam poniżej
odpowiedź odnoszącą się do zagadnienia poruszone-
go w tej interpelacji.
Wśród czynników, na które należy zwracać szcze-
gólną uwagę, rozpatrując wpływ transportu drogowe-
go na środowisko naturalne, istotne miejsce zajmuje
oddziaływanie przewozów drogowych na infrastruk-
turę drogową. Nadmierna i niewłaściwa eksploatacja
dróg przez jedną grupę użytkowników może doprowa-
dzić do utrudnień w przejazdach dla wszystkich pod-
miotów, które z nich korzystają, niezależnie czy są to
osoby fizyczne, czy też przedsiębiorcy, dla których
przewozy stanowią działalnością zarobkową.
Z tego względu niezmiernie istotna jest kontrola
przewozów wykonywanych samochodami ciężarowy-
mi, pod kątem spełnienia norm w zakresie nacisku
osi pojazdów. Przewoźnicy drogowi zainteresowani
są wykonywaniem w sposób optymalny i niezakłóco-
ny usług transportowych. Służy temu właściwy stan
dróg, które przy nadmiernym ich obciążeniu i nieod-
powiedniemu rozmieszeniu ładunków na pojazdach
ulegają degradacji. W opinii Ministerstwa Infra-
struktury obecne przepisy dotyczące dopuszczalnych
maksymalnych mas pojazdów i nacisku osi pojazdu
są właściwe skonstruowane, co pozwala na odpowied-
nią ochronę infrastruktury drogowej. Przepisy te
w żaden sposób nie są dyskryminujące dla żadnej

grupy przedsiębiorców transportowych i przy zapew-
nieniu należytej ochrony stanu dróg pozwalają na
właściwe prowadzenie działalności gospodarczej.
W przypadku przewozów materiałów sypkich pro-
blem polega na łatwości przemieszczania się tego
typu ładunku wewnątrz pojazdu, a tym samym moż-
liwości przekroczenia dopuszczalnych norm w zakre-
sie nacisku poszczególnych osi, przy zachowaniu nie-
zmienionej masy całkowitej pojazdu. Taka sytuacja
niesie niebezpieczeństwo dla samego pojazdu, stwa-
rza zagrożenie dla innych użytkowników dróg, a tak-
że dla stanu infrastruktury drogowej.
W świetle powyższego, resort infrastruktury nie
widzi uzasadnienia dla zmiany dotychczasowych
przepisów w tym zakresie, które uwzględniałyby spe-
cyfikę, jaką charakteryzuje się transport drogowy
materiałów sypkich. Nie przewiduje się zatem także
takich zmian przepisów, które dopuszczałyby możli-
wość przewozu drogowego materiałów sypkich, przy
przekroczeniu dopuszczalnych norm w zakresie na-
cisku na oś, z zachowaniem dopuszczalnych norm
w odniesieniu do masy całkowitej pojazdu. Przewozy
drogowe wszystkich rodzajów ładunków mogą być
wykonywane jedynie w przypadku zachowania wszyst-
kich dopuszczalnych parametrów w zakresie miar
i mas określonych dla pojazdu oraz ładunku. Służby
kontrolne dbają o ścisłe przestrzeganie przepisów
w tym zakresie.
Należy zaznaczyć, że przepisy dotyczące warun-
ków technicznych pojazdów i zakresu ich niezbędne-
go wyposażenia powstały z uwzględnieniem przepi-
sów wspólnotowych. Odzwierciedlają one nie tylko
możliwości techniczne pojazdów, lecz także ich wpływ
na otoczenie, w tym na stan dróg w Polsce. Tworząc
odpowiednie przepisy w tej dziedzinie, ustawodawca
był zobowiązany uwzględnić potrzeby transportu
drogowego, stan infrastruktury drogowej, a także
interesy otoczenia społeczno-ekonomicznego, w któ-
rym funkcjonuje ta branża. Aktualnie obowiązujące
przepisy prawa w sposób zrównoważony uwzględnia-
ją potrzeby przedsiębiorców, możliwości infrastruk-
tury drogowej, a także, mając na uwadze interes ogól-
nospołeczny, zapewniają odpowiedni poziom bezpie-
czeństwa w ruchu drogowym.
Inspekcja Transportu Drogowego, służba kontro-
lna podległa ministrowi właściwemu ds. transportu,
wśród wielu zadań, prowadzi także czynności zwią-
zane z kontrolą nacisków osi pojazdu. Z danych, ja-
kimi dysponuje Inspekcja Transportu Drogowego
w zakresie kar związanych z przekroczeniem naci-
sków na osie, nie można wyodrębnić kar nałożonych
wyłącznie na pojazdy przewożące materiały sypkie.
Służba ta nie prowadzi odrębnych statystyk w tym
zakresie.
W 2009 r. dokonano 19 311 kontroli drogowych
pojazdów w zakresie wymiarów, mas i nacisków osi
pojazdów, nakładając 4270 kar w drodze decyzji ad-
ministracyjnej za przekroczenie parametrów pojaz-
dów na kwotę ok. 14,3 mln zł. W trakcie tych kontro-
li stwierdzono 8902 naruszenia związane z przekro-
603
czeniem nacisków osi pojazdów. W pierwszym półro-
czu 2010 r. miało miejsce 10 421 takich kontroli, gdzie
wydano 2132 decyzje o nałożeniu kary, na kwotę ok.
6,8 mln zł i 3882 naruszenia dotyczące przekroczenia
nacisków osi pojazdów. Z prowadzonej statystyki wy-
nika, że przekroczenia nacisków osi pojazdów stano-
wi ok. 75% stwierdzanych naruszeń podczas kontro-
li wymiarów, masy i nacisków osi pojazdów.
Powyższe dane odzwierciedlają skalę opisanego
zjawiska i potwierdzają pogląd, że aktualnie obowią-
zujące przepisy są pożyteczne, w sposób znaczący
przyczyniając się do ochrony stanu polskich dróg.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie Ambasady RP
w Koreańskiej Republice
Ludowo-Demokratycznej (16777)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów: pana Jacka Tomczaka i pana
Jana Filipa Libickiego (pismo nr SPS-023-16777/10
z dnia 13 lipca 2010 r.), w sprawie Ambasady RP
w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej
(KRLD) przedstawiam następujące informacje:
Odnosząc się do pytania pierwszego, w sprawie
wydatków ponoszonych na utrzymanie Ambasady
RP w Korei Północnej, uprzejmie informuję, iż roczne
wydatki budżetowe Ambasady RP w Pjongjangu wy-
niosły w 2009 r. 668 099,65 euro.
W odpowiedzi na drugie pytanie, o korzyści, jakie
przynosi polskiej dyplomacji ambasada w KRLD, po-
niżej pozwalam sobie przedstawić główne korzyści,
będące zarazem najważniejszymi przesłankami do
utrzymywania placówki.
Półwysep Koreański posiada duże znaczenie dla
regionalnego, jak również globalnego pokoju i bez-
pieczeństwa. Polska jest jednym z nielicznych państw
świata zachodniego posiadających swoje przedstawi-
cielstwo dyplomatyczne w KRLD. Dzięki temu dys-
ponujemy unikalnym kanałem komunikacyjnym z re-
żimem północnokoreańskim, a także lepszym roze-
znaniem na temat sytuacji wewnętrznej KRLD i spe-
cyfiki reżimu. Są to atuty bardzo cenione przez na-
szych partnerów i przyczyniają się do wzrostu zna-
czenia Polski we wszelkich inicjatywach budowy
bezpieczeństwa w Azji Wschodniej. Nasz kraj jest
traktowany jako autorytet w trakcie omawiania spraw
604
północnokoreańskich na różnych forach międzynaro-
dowych (np. podczas obrad grup roboczych UE).
Obecność Polski w KRLD jest ważna z punktu
widzenia dyplomacji unijnej. Unia Europejska nie
posiada własnej delegatury w Korei Północnej i funk-
cje jej przedstawiciela są powierzane lokalnej placów-
ce państwa sprawującego w danym czasie prezyden-
cję w Radzie UE. W 2007 r. Polska pełniła już raz
przez pół roku funkcje prezydencji lokalnej UE
w KRLD za Portugalię, która nie posiada przedsta-
wicielstwa w KRLD. W 2011 r. Polska będzie sprawo-
wać prezydencję lokalną w Pjongjangu przez cały rok
(najpierw za Węgry, a następnie w czasie trwania
własnej prezydencji w Radzie UE), co jest dużym wy-
zwaniem, ale też wydarzeniem o znaczeniu prestiżo-
wym dla naszego kraju.
Zamknięcie polskiej placówki w KRLD postawi-
łoby pod znakiem zapytania sens polskiego zaanga-
żowania w budowę bezpieczeństwa na Półwyspie Ko-
reańskim, w tym również udziału misji polskiej
w pracach Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych
(KNPN) – jako członek komisji Polska zobowiązana
jest do neutralności i do równego traktowania obu
państw koreańskich. Byłoby to również sprzeczne
z deklaracjami traktowania Azji Wschodniej jako jed-
nego z kluczowych obszarów zaangażowania polskiej
polityki zagranicznej. Wreszcie zamknięcie placówki
zostałoby również negatywnie odebrane przez na-
szych partnerów i sojuszników.
Obecnie wśród państw zachodnich zauważalna
jest tendencja do zwiększania obecności dyploma-
tycznej w KRLD. Przykładem mogą być zabiegi Fran-
cji w celu otwarcia w KRLD centrum kulturalnego,
które byłoby pierwszym krokiem do utworzenia przez
Paryż własnego przedstawicielstwa dyplomatycznego
w Pjongjangu. W środowiskach dyplomatycznych pa-
nuje przekonanie, iż znaczenie problematyki Półwy-
spu Koreańskiego na arenie międzynarodowej będzie
rosnąć, w związku z czym coraz więcej państw pró-
buje zaznaczyć swoją obecność także w KRLD. Pol-
ska dysponuje tutaj znaczną przewagą nad innymi
państwami ze względu na swoją 60-letnią tradycję
stosunków z KLRD i długą obecność w tym kraju.
W odpowiedzi na trzecie pytanie, ile razy Amba-
sada RP w Pjongjangu udzielała pomocy konsularnej
obywatelom polskim, uprzejmie informuję, iż w ostat-
nich latach nie było na szczęście przypadków ko-
nieczności udzielania takiej pomocy. Jednakże proszę
zwrócić uwagę, iż pomoc konsularna jest co prawda
bardzo ważnym, lecz nie jedynym elementem pracy
konsula. Liczba czynności konsularnych wykonywa-
nych w Ambasadzie w Pjongingu wyniosła w roku
ubiegłym 160, a w 2008 r. 218, z czego większość
stanowiły wizy wydane obywatelom KRLD.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie dostępu osób dotkniętych rakiem
jelita grubego do leczenia (16781)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację złożoną przez panią poseł Beatę Małecką-
-Libera, przesłaną przy piśmie z dnia 13 lipca 2010 r.
(SPS-023-16781/10), w sprawie finansowania terapii
nowotworów jelita grubego preparatem Avastin
w ramach terapeutycznego programu zdrowotnego,
uprzejmie przekazuję następujące informacje:
Kwalifikacja świadczeń opieki zdrowotnej jako
świadczeń gwarantowanych następuje w oparciu
o zapisy ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 118, poz. 989) – art. 31a–h.
Rekomendacja nr 5/2010 prezesa Agencji Oceny
Technologii Medycznych z dnia 1 lutego 2010 r.
w sprawie zakwalifikowania świadczenia opieki zdro-
wotnej leczenie przerzutowego raka jelita grubego
przy wykorzystaniu produktu leczniczego bewacyzu-
mab (Avastin®) w ramach programu zdrowotnego
Narodowego Funduszu Zdrowia jako świadczenia
gwarantowanego zawiera zapisy warunkujące fi-
nansowanie świadczenia. Prezes agencji wskazuje,
zgodnie ze stanowiskiem Rady Konsultacyjnej, na
potrzebę podjęcia negocjacji cenowych w odniesieniu
do produktu leczniczego bewacyzumab (Avastin®).
W związku z powyższym w Ministerstwie Zdrowia
odbyło się spotkanie z przedstawicielami podmiotu
odpowiedzialnego w celu negocjacji ceny preparatu.
Podmiot odpowiedzialny w dniu 26 lipca złożył ofer-
tę, która jest w trakcie rozpatrywania.
Ponadto informuję, że w Ministerstwie Zdrowia
trwają prace nad utworzeniem programu zdrowotne-
go uwzględniającego kompleksowe leczenie raka jeli-
ta grubego. Powyższe pozwoli na kompleksowy i naj-
bardziej optymalny dostęp pacjentów do leczenia
powyższego schorzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Chwieruta
w sprawie inwestycji hydrologicznych
podwyższających bezpieczeństwo na wypadek
powodzi na rzece Wiśle w pow. oświęcimskim
(16782)
W związku z przekazaną przy piśmie SPS-023-
-16782/10 z dnia 13 lipca 2001 r. interpelacją posła
Janusza Chwieruta w sprawie inwestycji hydrologicz-
nych podwyższających bezpieczeństwo na wypadek
powodzi na rzece Wiśle w powiecie oświęcimskim,
przedstawiam następujące informacje.
Na terenie miasta Oświęcimia i w jego okolicy za
ochronę miejscowej ludności przed wodami rzek
Przemszy, Soły i Wisły odpowiadają wały przeciwpo-
wodziowe. Administratorem odpowiedzialnym za ich
utrzymanie i konserwację jest Małopolski Zarząd
Melioracji i Urządzeń Wodnych w Krakowie.
Wysokie koszty związane z utrzymaniem i moder-
nizacją oraz budową wałów powodują, że realizowane
są głównie najpilniejsze remonty i budowy obwało-
wań. Poza środkami własnymi Małopolski Zarząd
Melioracji i Urządzeń Wodnych stara się pozyskać na
powyższe cele dofinansowanie z innych źródeł, m.in.
rezerwy celowej budżetu państwa, funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej oraz dotacji unijnych
(Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013).
Budowa nowych obwałowań wymaga przeprowa-
dzenia długotrwałej i kosztownej procedury admini-
stracyjnej dot. uzyskania pozwolenia na budowę, czę-
sto związanej z czasochłonnym uzyskiwaniem wszyst-
kich zgód właścicieli nieruchomości. Odmowa wejścia
na teren nieruchomości może skutecznie zablokować
budowę lub remont wałów. Przykładem może być re-
alizacja prawego wału rzeki Wisły w km 0+000–
–0+663,5 w miejscowości Broszkowice (kompleks 9)
u zbiegu rzek Wisły, Soły i Przemszy, gdzie właści-
ciele żwirowni znajdującej się w międzywalu Wisły
odmówili wejścia na swój teren.
Dodatkową barierą przy realizacji inwestycji prze-
ciwpowodziowych są obszary chronione obejmujące
również wały przeciwpowodziowe. Konieczność prze-
prowadzenia ocen oddziaływania na środowisko i opra-
cowywania raportów wydłuża całą procedurę uzy-
skania pozwolenia na budowę.
Odnosząc się do pytania o planowaną moderniza-
cję prawego wału rzeki Wisły w dzielnicy Dwory-
-Kruki w Oświęcimiu, informuję, że Małopolski Za-
rząd Melioracji i Urządzeń Wodnych w Krakowie, po
otrzymaniu środków finansowych, w czerwcu br.
wszczął procedury przetargowe na aktualizację do-
kumentacji projektowej na zadanie „Rozbudowa pra-
wego wału rzeki Wisły – Oświęcim-Kruki w km
0+000–0+700 (kompleks 6)”. Planowany termin
605
podpisania umowy przewidziano na sierpień 2010 r.
Termin uzyskania pozwolenia na budowę i rozpoczę-
cia realizacji robót na prawym wale rzeki Wisły Kru-
ki w km 0+000–0+700 przewidziano na rok 2011.
Dalszy odcinek prawego wału rzeki Wisły, tj. od
km 0+700 do 2+271, został zmodernizowany w ra-
mach realizacji przez RZGW w Krakowie stopnia
wodnego Dwory II. Po wykonaniu inwestycji ww. od-
cinek wału został przekazany Małopolskiemu Zarzą-
dowi Melioracji i Urządzeń Wodnych w Krakowie.
Dodatkowo informuję, że teren oświęcimskich Dwo-
rów II, leżący pomiędzy obwałowaniem stopnia Dwo-
ry II należącym do RZGW w Krakowie a lewym wa-
łem rzeki Wisły w m. Gromiec, znajdujący się w ad-
ministracji Małopolskiego ZMiUW, nigdy nie był
chroniony żadnym obwałowaniem od strony Wisły.
Budowa wału przeciwpowodziowego w tym miejscu
wymaga opracowania nowych projektów.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie złego stanu technicznego taboru
PKP (16783)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Krystyny Łybackiej w sprawie złego
stanu technicznego taboru kolejowego w Polsce prze-
kazuję poniższe informacje.
Większość pasażerskiego taboru kolejowego jeż-
dżącego po Polsce należy do Przewozy Regionalne sp.
z o.o. oraz PKP InterCity SA, w związku z czym
przedstawiam sytuację w danej kwestii w podziale
na tych dwóch przewoźników.
Sytuacja spółki Przewozy Regionalne.
Największej modernizacji taboru dokonały Prze-
wozy Regionalne w latach 2006–2007, gdzie w opar-
ciu o środki unijne w ramach Sektorowego Programu
Operacyjnego „Transport” (SPOT) zmodernizowano
75 sztuk elektrycznych zespołów trakcyjnych serii
EN57.
Zakres tej modernizacji dotyczył między innymi:
— zabudowy przetwornicy statycznej i sprężarki
śrubowej. Pozwoliło to poprawić warunki podróżo-
wania, poprzez obniżenie poziomu hałasu emitowa-
nego przez urządzenia starego typu;
— zabudowy zmodernizowanych wózków napędo-
wych i tocznych, poprawiając tym samym komfort
jazdy;
606
— zabudowy pomostu umożliwiającego wjazd do
wagonu osobom niepełnosprawnym na wózku inwa-
lidzkim oraz przebudowy jednej kabiny WC dla osób
niepełnosprawnych;
— zabudowy systemu monitoringu wnętrza jed-
nostki, który pozwolił na rejestracje zdarzeń we wnę-
trzu jednostki;
— wymiany izolacji cieplnej i akustycznej pudeł
wagonów wraz z montażem nowych okien z szybami
zespolonymi, co skutkowało poprawieniem komfortu
podróżowania;
— wymiany płyt laminowanych wyłożenia ścian
wewnętrznych na panele ścienne, wykonane z two-
rzywa sztucznego wraz z zastosowaniem nowego spo-
sobu oświetlenia wnętrza wagonu, tzw. linia świetlna
oraz zastosowanie nowej trudnościeralnej wykładzi-
ny podłogowej. Ponadto wydzielono przestrzeń przy-
stosowaną do przewozu rowerów.
Tak duży zakres modernizacji elektrycznych ze-
społów trakcyjnych serii EN 57 był pierwszym zre-
alizowanym przez przewoźnika od czasu zaprzesta-
nia ich produkcji. Należy podkreślić, że zadanie to
zostało zrealizowane przez polskich wykonawców:
PESA w Bydgoszczy, Zakłady Naprawcze Taboru Ko-
lejowego w Mińsku Mazowieckim oraz NEWAG
w Nowym Sączu. Również podstawowe zespoły i ma-
teriały do tej modernizacji pochodziły od polskich
poddostawców.
W 2010 r. z środków własnych spółki Przewozy
Regionalne wykonana zostanie modernizacja 2 sztuk
elektrycznych zespołów trakcyjnych serii ED 72.
Zrealizowanie powyższej modernizacji 2 pojaz-
dów pozwoli zebrać spółce uwagi, które będą
uwzględnione w dalszych tego typu pracach na eks-
ploatowanym taborze. Niemniej modernizacje takie
ze względów ekonomicznych mogą być wykonane na
jednostkach, które nie miały jeszcze wykonanej na-
prawy głównej.
Natomiast elektryczne zespoły trakcyjne będące
własnością urzędów marszałkowskich, które eksplo-
atuje spółka, są już zbudowane wg aktualnie obowią-
zujących wymogów dla taboru kolejowego.
Autobusy szynowe będące własnością Przewozów
Regionalnych sp. z o.o. ze względu na ich okres pro-
dukcji oraz eksploatowaną ilość zasadniczo nie są
poddawane głębokim modernizacjom. Prace te obej-
mują tylko przebudowę wnętrza autobusu oraz ukła-
du napędowego.
Natomiast autobusy szynowe będące własnością
urzędów marszałkowskich (kupowane od 2002 r.) są
zbudowane wg obowiązujących standardów dla tej
klasy taboru.
Wagony pasażerskie będące własnością spółki,
których wiek jest zbliżony do wieku elektrycznych
zespołów trakcyjnych, również podlegają ogranicze-
niem dotyczącym zakresu modernizacji jaki jest re-
alizowany przez spółkę. Procesowi takiemu podda-
wane są wagony serii: 111 i 112. W 2009 r. poddano
modernizacji 6 sztuk wagonów.
Modernizację tę Przewozy Regionalne wykonały
w oparciu o środki własne spółki, a jej standard od-
powiada wymogom stawianym współcześnie budo-
wanym lub modernizowanym wagonom.
W oparciu o środki finansowe Unii Europejskiej
(Program Operacyjny „Infrastruktura i środowi-
sko”) Przewozy Regionalne planują w latach 2010–
–2014 zakup 66 sztuk nowego taboru. Aktualnie
opracowywane jest studium wykonalności dla tego
zadania, które pozwoli przygotować wniosek o przy-
znanie środków finansowych UE na jego realizację.
W latach 2010–2014 spółka planuje przeznaczyć
na ten cel, wykorzystując środki pomocowe Unii Eu-
ropejskiej (ww. program), kwotę brutto 1611 mln zł.
Biorąc pod uwagę, że wykonawca studium wykonal-
ności rekomenduje elektryczne zespoły trakcyjne
(66 ezt po 24,4 mln zł brutto za jeden pojazd) oraz
uwzględniając czas potrzebny na przygotowanie i prze-
prowadzenie niezbędnego przetargu publicznego
i czas potrzebny do wyprodukowania pojazdów, za-
kłada się, że w latach 2010–2014 zostaną zakupione
następujące ilości taboru:
— 2010 – 0 pojazdów,
— 2011 – 17 pojazdów,
— 2012 – 20 pojazdów,
— 2013 – 17 pojazdów,
— 2014 – 12 pojazdów.
Spółka Przewozy Regionalne ma duże trudności
spowodowane ujemnym wynikiem działalności w wy-
gospodarowaniu środków, które mogą być przezna-
czone na wykonanie wymaganych napraw głównych
z modernizacją posiadanego taboru. Na chwilę obec-
ną Przewozy Regionalne musiały wyłączyć z eksplo-
atacji 43 szt. elektrycznych zespołów trakcyjnych,
które uzyskały wymagany przebieg 3200 tys. km po-
między naprawami głównymi.
Przewozy Regionalne od momentu powstania
w 2001 r. zrealizowały tylko jeden, opisany w piśmie,
program SPOT.
Reasumując, można stwierdzić, że zrealizowanie
zakupu 66 sztuk pojazdów oraz dalsza modernizacja
eksploatowanego taboru pozwoli poprawić warunki
podróżowania pasażerów, a także poszerzyć ofertę
przewozową spółki Przewozy Regionalne.
Jednocześnie przypominam, że od chwili usamo-
rządowienia spółka Przewozy Regionalne nie należy
do Grupy PKP.
Sytuacja PKP InterCity SA.
Zły stan taboru PKP InterCity SA. wynika m.in.
z braku terminowego rozstrzygnięcia przetargów na
naprawy rewizyjne wagonów w 2009 r.
Dnia 1 grudnia 2008 r. spółka przejęła zorganizo-
waną część PKP Przewozy Regionalne w postaci od-
działu przewozów międzywojewódzkich wraz z tabo-
rem, z którego znaczna część wagonów przewidzia-
nych do realizacji oferty przewozowej nie spełniała
podstawowych warunków sprawności technicznej, a
średni ich wiek wynosił 20–30 lat. Dla 37% z 1904 wa-
gonów w drugim i trzecim kwartale 2009 r. dobiegał

końca termin ważności świadectw sprawności tech-
nicznej.
Mając powyższe na uwadze, w styczniu 2009 r.
ogłoszono przetarg na naprawę 249 wagonów osobo-
wych, którego realizacja w założonym terminie nie
była możliwa z uwagi na liczne protesty i toczące się
sprawy w Krajowej Izbie Odwoławczej i Sądzie Okrę-
gowym w Warszawie jak i kolejnych na 112, 120, 10,
i 500 wagonów, z których to ostatni został rozstrzy-
gnięty w dniu 28 lutego 2010 r.
W świetle powyższego zapewnienie stosownej licz-
by wagonów o odpowiednim standardzie wymaga
sukcesywnej realizacji zawartych kontraktów na na-
prawy rewizyjne w wyniku przeprowadzonych postę-
powań przetargowych.
Niemniej w kwestii dostosowania taboru do stan-
dardów europejskich informuję, iż sukcesywnie po-
dejmowane są niezbędne działania m.in. w zakresie
planowania i przeprowadzania procedur zmierzają-
cych do zawierania nowych jak i realizacji bieżących
kontraktów, tj. na dostawę 17 nowo zbudowanych wa-
gonów, w tym:
— 3 wagonów 1 klasy bezprzedziałowych;
— 8 wagonów 2 klasy bezprzedziałowych;
— 3 wagonów 1 klasy przedziałowych z trzema
przedziałami menedżerskimi;
— 3 wagonów 2 klasy przystosowanych do prze-
wozu osób niepełnosprawnych.
Naprawy główne z modernizacją w tym z termi-
nem realizacji w 2010 r.:
— 9 wagonów typu XB – wagony 2 klasy przedzia-
łowe;
— 1 wagon typu WR – wagon restauracyjny;
— 1 wagon typu Z2B – wagon 2 klasy przedzia-
łowy.
W chwili obecnej w realizacji jest również projekt
zakupu 20 składów zespolonych przystosowanych do
zasilania trzema rodzajami napięcia, tj. 3kV DC,
15kV 16 2/3 Hz oraz 25 kV 50 Hz AC, i osiągających
maksymalną prędkość eksploatacyjną 220 ÷ 250 km/
h przy dysponowaniu ok. 400 miejscami siedzącymi.
Na dzień 8 września br. wyznaczono termin składa-
nia ofert tym samym zgodnie z warunkami SIWZ
wybrany dostawca będzie zobowiązany dostarczyć co
najmniej 8 składów w terminie 32 miesięcy od wej-
ścia w życie umowy, natomiast pozostałe 12 składów
w ciągu kolejnych 12 miesięcy. Jednak jego realizacja
uzależniona jest od uzyskania finansowania ww. pro-
jektu z Europejskiego Banku Inwestycyjnego (EBI).
Reasumując, podejmowane przez przewoźników
kolejowych działania są adekwatne do ich ograniczo-
nych możliwości finansowych i pozwalają sukcesyw-
nie poprawiać warunki podróży koleją, przy jedno-
czesnym zapewnieniu komfortu i bezpieczeństwa
pasażerów.
Przedstawiając powyższe, wyjaśniam także, iż zgod-
nie z obowiązującym stanem prawnym nie ma moż-
liwości dofinansowania ze środków budżetu państwa
inwestycji taborowych realizowanych przez przewoź-
ników kolejowych.
607
Natomiast mając na uwadze, iż zgodnie z art. 40
ust. 1 ustawy o transporcie kolejowym z dnia 28 mar-
ca 2003 r. (Dz. U. z 2007 r., nr 16, poz. 94) zadaniem
własnym samorządów województw jest nabywanie
taboru kolejowego do wykonywania regionalnych
przewozów osób oraz fakt, iż przewozy regionalne
stanowią ponad 80% kolejowych przewozów pasażer-
skich, Rada Ministrów w latach 2009–2015 planuje
przeznaczyć dla samorządów województw kwotę po-
nad 2 mld zł na zakup, modernizację i naprawy kole-
jowych pojazdów szynowych służących do przewozów
pasażerskich, wykonywanych na podstawie umów
o świadczenie usług publicznych, zgodnie z uchwałą
nr 256/2008 Rady Ministrów z dnia 2 grudnia 2008 r.
w sprawie finansowania regionalnych kolejowych
przewozów pasażerskich.
W związku z realizacją postanowień tej uchwały
w 2009 r. znowelizowana została ustawa z dnia 16 grud-
nia 2005 r. o Funduszu Kolejowym. Podstawowym
celem wprowadzonych w ustawie zmian jest zapew-
nienie dla samorządów województw środków finan-
sowych na zadania w zakresie zakupu, modernizacji
i naprawy pasażerskich pojazdów kolejowych, a tym
samym na poprawę standardu obsługi pasażerów
w przewozach regionalnych. Środki przeznaczone na
ten cel samorządy województw otrzymują z Fundu-
szu Kolejowego w równych częściach z zastrzeże-
niem, że ich roczna wysokość nie może przekroczyć
kwoty 100 mln zł w latach 2010–2015, a w 2009 r.
– kwoty 200 mln zł.
Niemniej jednak trudno oczekiwać, iż wieloletnie
zaległości w tym zakresie zostaną nadrobione w krót-
kim okresie czasu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariana Filara
w sprawie planowanej likwidacji
kujawskiego zakładu PKP Cargo SA (16785)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mariana Filara (SPS-023-
-16785/10), z dnia 13 lipca 2010 r., w sprawie plano-
wanej likwidacji kujawskiego zakładu PKP Cargo
SA, uprzejmie informuję, co następuje.
PKP Cargo SA jest spółką prawa handlowego
działającą jako samodzielny podmiot gospodarczy
608
i wszelkie decyzje w zakresie bieżącego zarządzania,
w tym również określania docelowej struktury orga-
nizacyjnej, leżą w kompetencjach organów statuto-
wych tej spółki. Na przełomie lat 2008/2009 Zarząd
PKP Cargo SA, mając na uwadze trudną sytuację
ekonomiczną spółki oraz potrzebę dostosowania jej
potencjału do uwarunkowań konkurencyjnego rynku
przewozowego, podjął decyzję o wdrożeniu wielokie-
runkowych działań restrukturyzacyjnych w celu ob-
niżenia kosztów i poprawy efektywności we wszyst-
kich obszarach jej działalności. Jednym z elementów
programu restrukturyzacji PKP Cargo SA było utwo-
rzenie 16 zakładów spółki w miejsce dotychczaso-
wych 42, które w nowych obszarach działania połą-
czyły i uporządkowały funkcje handlowe, utrzyma-
niowe i eksploatacyjne.
Przeprowadzenie powyższych zmian pozwoliło
spółce realizować zadania w zakresie zwiększonej
masy przewożonych towarów i sukcesywnie bilanso-
wać koszty operacyjne z przychodami. W wyniku
konsolidacji nowopowstałe zakłady zwiększyły swoją
efektywność w działaniu.
Niemniej jednak dynamika zmian w otoczeniu
rynkowym PKP Cargo SA determinuje konieczność
elastycznego reagowania na czynniki zewnętrzne
oraz uwzględniania wystąpienia w przyszłości ewen-
tualnych ryzyk powodujących wzrost kosztów prowa-
dzenia działalności. Z tych względów Zarząd PKP
Cargo SA za celowe uznaje kontynuowanie działań
restrukturyzacyjnych, które uchronią spółkę przed
utratą pozycji na rynku. Dlatego też, kierując się do-
świadczeniami zdobytymi w toku wprowadzanych na
przełomie lat 2008/2009 zmian, Zarząd PKP Cargo
SA uznał, iż niezbędne są dalsze wielokierunkowe
działania restrukturyzacyjne, w tym związane z re-
organizacją zakładów spółki, polegające na ograni-
czaniu ich liczby poprzez łączenie w optymalny spo-
sób. Z przekazanych przez Zarząd PKP Cargo SA
informacji wynika, że w zakładach o dużych obsza-
rach działania, funkcjonujących od 1 stycznia 2009 r.,
znacznie sprawniej przebiega restrukturyzacja w za-
kresie optymalizacji organizacji procesów technolo-
gicznych i organizacji pracy. Również analiza miejsc
utrzymania taboru, wykazała dalszą możliwość kon-
centrowania tej działalności, co w kolejnych latach
powinno przynieść korzyści w postaci obniżenia kosz-
tów, poprawy efektywności realizacji przewozów oraz
zwiększenia stopnia wykorzystania obiektów. Zakła-
da się, że realizacja proponowanych zmian organiza-
cyjnych w postaci dalszej konsolidacji zakładów po-
zwoli, między innymi, dostosować własne oferty do
działań konkurencyjnych przewoźników, udoskona-
lić funkcjonowanie poszczególnych jednostek, wyeli-
minować zbędne czynności przy obsłudze pociągów,
poprawić jakość usług świadczonych przez spółkę czy
zmniejszyć koszty jednostkowe wszystkich wykony-
wanych czynności.
W świetle powyższych uwarunkowań Zarząd PKP
Cargo SA zaproponował, między innymi, partnerom
społecznym rozważenie przyjęcia modelu nowej struk-
tury spółki, opartego na funkcjonowaniu 10 zakła-
dów. Proponowana przez Zarząd PKP Cargo SA nowa
struktura spółki poddawana jest aktualnie szerokiej
konsultacji społecznej, zgodnie z wewnętrznymi za-
sadami prowadzenia dialogu społecznego.
W ocenie Zarządu PKP Cargo SA kontynuacja
działań naprawczych i restrukturyzacyjnych jest ko-
nieczna dla osiągnięcia stabilizacji i zapewnienia
spółce znaczącej pozycji rynkowej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie planowanych zmian w ustawie
Karta Nauczyciela (16786)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 13 lipca 2010 r., znak: SPS-023-16786/10, do-
tyczące interpelacji poselskiej posła Łukasza Zboni-
kowskiego w sprawie planowanych zmian w ustawie
Karta Nauczyciela, przedstawiam następujące sta-
nowisko.
Przyjęte przez Radę Ministrów w dniu 30 czerw-
ca 2009 r. „Założenia projektu ustawy o wspieraniu
rodziny i systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem”
zostały opracowane w celu stworzenia nowego, nie-
zależnego od pomocy społecznej, systemu umożliwia-
jącego jak najdłuższy pobyt dziecka w rodzinie wła-
snej oraz wprowadzenia nowych, nowoczesnych roz-
wiązań w systemie pieczy zastępczej. Przygotowywa-
na ustawa daje pierwszeństwo w sprawowaniu opieki
rodzinom dzieci, a jeżeli jest to niemożliwe, to przede
wszystkim umożliwia umieszczenie dziecka w rozbu-
dowanych strukturach rodzin zastępczych.
W nowoczesnym systemie pieczy zastępczej po-
winna też zmienić się rola i sposób działania placó-
wek opiekuńczo-wychowawczych. Projekt ustawy
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej
wprowadza rozwiązania zmierzające do przekształ-
cenia obecnych placówek opiekuńczo-wychowaw-
czych w małe placówki, w których warunki życia
będą zbliżone do domowych. Placówki te, zgodnie
z projektem ustawy, powinny liczyć nie więcej niż
14 dzieci. Docelowo instytucje te będą przeznaczone
tylko dla dzieci od 10 roku życia, wymagających
szczególnej opieki lub działań terapeutycznych, któ-
re mają trudności w przystosowaniu się do życia ro-
dzinnego. Placówki te powinny zapewnić dzieciom
stabilne środowisko wychowawcze, polegające m.in.

na nawiązaniu więzi emocjonalnych z wychowawcą.
Aby to osiągnąć, niezbędny jest dłuższy kontakt wy-
chowawcy z dzieckiem niż to wynika z obecnego za-
trudnienia na podstawie Karty Nauczyciela. Potrze-
ba dłuższego kontaktu wychowawcy z dzieckiem jest
jedną z przesłanek, dla których przyspieszono wyga-
szanie uprawnień pracowników zatrudnionych na
podstawie Karty Nauczyciela.
Ponadto praktykowany obecnie dualistyczny spo-
sób zatrudniania wychowawców, w oparciu o KN
i jako pracowników samorządowych, powoduje, że
w placówkach powstają sytuacje konfliktowe w gro-
nie pracowników oraz pomiędzy dyrektorami a pra-
cownikami. Nie sprzyja to dobrej atmosferze panują-
cej w placówkach opiekuńczo-wychowawczych, a tym
samym ma niekorzystny wpływ na wychowanków.
Należy stwierdzić, że głównym celem wprowadze-
nia zmian w dotychczasowych zasadach działania
placówek opiekuńczo-wychowawczych jest zabezpie-
czenie dobra dziecka tam umieszczonego.
Przepisy wprowadzające likwidację zatrudnienia
w oparciu o ustawę Karta Nauczyciela w placówkach
opiekuńczo-wychowawczych nie oznaczają całkowitej
likwidacji tej ustawy. Należy przy tym zauważyć, że
ustawa Karta Nauczyciela znajduje się w kompeten-
cjach resortu edukacji narodowej. Na temat dalszych
perspektyw działania tej ustawy może się wypowia-
dać wyłącznie minister edukacji narodowej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Szweda
w sprawie zmiany sposobu obliczania podstawy
wymiaru rent dla osób,
które nie przepracowały pełnych 10 lat
kalendarzowych, na mocy ustawy
o emeryturach i rentach z FUS (16791)
Odpowiadając na interpelację poselską posła Sta-
nisława Szweda w sprawie zasad ustalania podstawy
wymiaru renty z tytułu niezdolności do pracy nade-
słaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 13 lipca
2010 r. (znak: SPS-023-16791/10), pragnę uprzejmie
przedstawić, co następuje.
Wysokość renty z tytułu niezdolności do pracy,
tak jak i innych świadczeń długookresowych przewi-
dzianych w ustawie, uzależniona jest od podstawy
wymiaru. Zgodnie z art. 15 ust. 1 podstawę wymiaru
emerytury i renty stanowi ustalona w sposób okre-
ślony w ustawie przeciętna podstawa wymiaru skład-
ki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na
609
ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów pra-
wa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzo-
wych wybranych przez zainteresowanego z ostatnich
20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośred-
nio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę
lub rentę.
W art. 17. ustawy przewidziano możliwość przy-
jęcia uprzywilejowanego (krótszego) okresu faktycz-
nego podlegania ubezpieczeniu, jednak wyłącznie do
ustalenia podstawy wymiaru renty z tytułu niezdol-
ności do pracy dla określonych kategorii osób. Są to
osoby, o których mowa w art. 58 ust. 1 pkt 1–4 usta-
wy, a więc przede wszystkim osoby, u których nie-
zdolność do pracy powstała przed ukończeniem
30 roku życia. W tym przypadku ustawa pozwala
przyjąć do ustalenia podstawy wymiaru renty pod-
stawę wymiaru składek za okres faktycznego podle-
gania ubezpieczeniu społecznemu.
Również w stosunku do osób, u których niezdol-
ność do pracy powstała powyżej 30 roku życia (ubez-
pieczony, o którym mowa w art. 58 ust. 1 pkt 5), jest
możliwe przyjęcie krótszego niż 10 lat okresu, z któ-
rego zarobki przyjmuje się do podstawy wymiaru
renty, ale tylko w przypadkach, kiedy niemożność
ustalenia podstawy wymiaru w myśl art. 15 ust. 1
została spowodowana pełnieniem zastępczej służby
wojskowej, odbywaniem czynnej służby wojskowej
albo korzystaniem z urlopu wychowawczego.
Pragnę przy tym zwrócić uwagę, że w świetle obo-
wiązujących przepisów, renty z tytułu niezdolności
do pracy co do zasady przyznawane są na okres za-
mknięty określony w decyzji rentowej oraz wypłaca-
ne są co najmniej w kwocie najniższego świadczenia
gwarantowanego przez budżet państwa.
Dziś można powiedzieć, że omawiane przepisy, od
20. lat w zasadzie niekwestionowane, mają charakter
przejściowy. Nie są bowiem spójne ze zreformowa-
nym systemem emerytalnym, gdzie podstawę obli-
czenia świadczenia stanowią zaewidencjonowane na
koncie ubezpieczonego składki. Z uwagi więc na ko-
nieczność skorelowania systemu rentowego z syste-
mem emerytalnym w Ministerstwie Pracy i Polityki
Społecznej przygotowano projekt nowelizacji ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2010 r.
Nr 40, poz. 1227 oraz z 2010 r. Nr 40, poz. 224 i Nr 134,
poz. 903). Projekt ten w dniu 29 lipca br. został przeka-
zany do konsultacji międzyresortowych oraz ze związ-
kami zawodowymi i organizacjami pracodawców.
Zawiera on propozycje dotyczące:
— wprowadzenia nowego systemu naliczania rent
z tytułu niezdolności do pracy dla osób urodzonych
po 1948 r., zgodnego z zasadami wyliczania świad-
czeń w nowym systemie emerytalnym,
— zniesienia warunku udowodnienia co najmniej
5 lat stażu ubezpieczeniowego w ostatnim 10-leciu
przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności
do pracy z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych osoby
całkowicie niezdolnej do pracy, która udowodniła
610
okres składkowy wynoszący co najmniej 30 lat w przy-
padku kobiety i 35 lat w przypadku mężczyzny,
— podwyższenia wymiaru rent rodzinnych,
— zniesienia przepisów uzależniających wypłatę
renty przyznanej z tytułu niezdolności do pracy lub
niepełnosprawności od wysokości przychodów osią-
ganych z pracy zarobkowej.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że
w chwili obecnej nie przewiduję podjęcia inicjatywy
legislacyjnej w kierunku zmian proponowanych przez
pana posła Stanisława Szweda.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Marka Polaka i Anny Paluch
w sprawie ustanowienia osobnej kategorii
cenowej dla motocyklistów za przejazd
płatnymi odcinkami autostrad (16792)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów Marka Polaka i Anny Paluch z dnia
7 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-16792/10) uprzejmie
informuję, że zgodnie z art. 37a ust. 6 ustawy z dnia
27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz
o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2571, z późn. zm.) motocykle zostały
wyodrębnione odnośnie do określenia stawek opłat
za przejazd autostradą w innej kategorii niż pojazdy
samochodowe. Przepis ten obowiązuje od 24 grudnia
2008 r.
W odniesieniu do kwestii określenia wysokości
stawki dla motocyklów za przejazd autostradami na-
leży podkreślić, iż mamy do czynienia z dwoma róż-
nymi sytuacjami. Autostrady płatne są bowiem za-
rządzane w Polsce przez dwa rodzaje podmiotów:
stronę publiczną (Generalną Dyrekcję Dróg Krajo-
wych i Autostrad) i stronę prywatną, czyli koncesjo-
nariuszy. W odniesieniu do autostrad zarządzanych
przez stronę publiczną zastosowanie mają przepisy
ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym obowiązujące od 24 grudnia
2008 r., które, jak już wyżej wspomniano, wyodręb-
niły motocykle jako oddzielną kategorię pojazdów,
dla których zostanie ustalona odrębna stawka za
przejazd.
Wyłączenie motocykli do oddzielnej kategorii nie
oznacza jednak automatycznej konieczności ustale-
nia opłaty za przejazd na poziomie niższym niż opła-
ta dla samochodów osobowych. Przy określeniu ww.
opłaty resort infrastruktury musi bowiem wziąć pod
uwagę czynniki wskazane bezpośrednio w ustawie,
czyli potrzeby utrzymania i ochrony dróg oraz może
ponadto uwzględnić m. in. propagowanie bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego. Dopiero uwzględniając wszyst-
kie ww. czynniki, będzie można określić wysokość
opłat dla motocykli.
W odniesieniu natomiast do odcinków autostrad
zarządzanych przez koncesjonariuszy należy podkre-
ślić, iż umowy między stroną publiczną a stroną pry-
watną dotyczące budowy i eksploatacji autostrad
płatnych zawarte zostały na podstawie przepisów
ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym obowiązujących przed 24 grud-
niem 2008 r. Przepisy te przewidywały połączenie
samochodów osobowych i motocykli w jedną katego-
rię poboru opłat. Kategoryzacja pojazdów zgodnie
z ww. zapisem jest jednym z postanowień umów
z koncesjonariuszami.
W związku z powyższym na odcinkach autostrad
zarządzanych przez stronę prywatną nie przewiduje
się automatycznej modyfikacji istniejącej przed 24 grud-
niem 2008 r. kategoryzacji pojazdów. Każdorazowa
modyfikacja z inicjatywy strony publicznej mogłaby
bowiem prowadzić do roszczeń ze strony koncesjona-
riuszy. W konsekwencji takie postępowanie mogłoby
spowodować sytuację, w której każdy podatnik od-
czułby ciężar finansowy zmian umów ze stroną pry-
watną. Ponadto każda tego typu zmiana wymaga
modyfikacji treści umów koncesyjnych i podpisywa-
nia aneksów przez obie strony (po uzgodnieniu z mi-
nistrem finansów).
Odnosząc się szczegółowo do argumentów zawar-
tych w interpelacji, należy w pierwszej kolejności
stwierdzić, że motocykl, który, mimo że jest pojazdem
innego charakteru niż samochód, poruszając się po
jezdni, zajmuje, jak każdy inny pojazd, całą szerokość
pasa ruchu. Motocykle mają również zapewniony do-
stęp do obiektów i urządzeń autostrady, które zwięk-
szają płynność jazdy oraz jej bezpieczeństwo. Poza
tym motocyklista, jak każdy użytkownik autostrady,
ma zapewniony odpowiedni komfort przejazdu po-
przez wyposażenie autostrady w postaci: miejsc ob-
sługi podróżnych, obiektów gwarantujących bezkoli-
zyjny przejazd, jak również szybką pomoc autostra-
dowych służb ratunkowych. Kierowca motocyklu na
równi z każdym innym użytkownikiem autostrady
korzysta z ww. udogodnień i w takim samym stopniu
powinien ponosić koszty utrzymania autostrady.
Z kolei argument o mniejszym stopniu niszczenia
nawierzchni przez motocykl niż pozostałe pojazdy
nie ma szczególnego znaczenia w świetle wysokich
kosztów eksploatacji oraz utrzymania autostrad i jej
obiektów. Zniszczenie spowodowane ruchem samo-
chodów i motocykli jest porównywalne i dużo mniej-
sze od zniszczenia wywołanego przez pojazdy cięża-
rowe, za przejazd których płaci się najwięcej.
Dodać przy tym należy, że opłaty za przejazd au-
tostradą mają głównie pokryć koszty utrzymania

i ochrony dróg, które nie są zależne tylko i wyłącznie
od tonażu poruszających się po niej pojazdów.
Odnośnie natomiast do praktyki ustalania opłat
dla motocykli w innych krajach europejskich należy
podkreślić, iż praktyka ta nie jest jednolita. General-
nie jednak w krajach, w których opłaty pobierane są
fizycznie na bramkach, motocykle są w jednej kate-
gorii opłat z samochodami osobowymi (różnicowanie
ze względu na liczbę osi).
Należy wreszcie podkreślić, iż motocykliści, zgod-
nie z informacjami uzyskanymi od Policji, wpływają
na pogorszenie bezpieczeństwa ruchu na autostra-
dach. Jako przykład można przywołać tu autostradę
A1, na której dotychczas wydarzył się jeden wypadek
śmiertelny. Wypadek ten został spowodowany z winy
motocyklisty. Policja poinformowała również, iż nie-
oficjalny rekord prędkości na ww. autostradzie wy-
nosi 290 km/h i należy do kierowcy motocykla.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Longina Komołowskiego
w sprawie likwidacji Ośrodka Informatyki
Terenowego Banku Danych w Gdańsku
i innych wojewódzkich ośrodków informatyki
w Polsce (16793)
W nawiązaniu do pisma z dnia 14 lipca 2010 r.
(sygn. SPS-023-16793/10) przekazującego interpela-
cję posła na Sejm RP pana Longina Komołowskiego
w sprawie likwidacji Ośrodka Informatyki Tereno-
wego Banku Danych w Gdańsku i innych wojewódz-
kich ośrodków informatyki w Polsce, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
W związku z wejściem w życie ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia
27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241,
z późn. zm.), z końcem 2010 r. zostaną zlikwidowane
wszystkie wojewódzkie ośrodki informatyki działa-
jące w formie gospodarstw pomocniczych, dla któ-
rych funkcję organu założycielskiego wykonywali
wojewodowie.
Jednocześnie wskazane regulacje prawne przewi-
dują możliwość utworzenia nowych jednostek orga-
nizacyjnych w postaci instytucji gospodarki budże-
towej lub agencji wykonawczej.
611
Obecnie w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji prowadzone są uzgodnienia mające
na celu wypracowanie nowej formy organizacyjno-
-prawnej dla realizacji zadań, które dotychczas MSWiA
realizowało przy udziale wojewódzkich ośrodków in-
formatyki.
W celu zabezpieczenia ciągłości realizacji przed-
miotowych zadań planowane jest powołanie, zgodnie
z art. 23 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, in-
stytucji gospodarki budżetowej, pod nazwą Central-
ny Ośrodek Informatyki, dla której minister SWiA
wykonywałby funkcję organu założycielskiego.
Ponadto rozważana jest także możliwość powoła-
nia agencji wykonawczej, pod nazwą Agencja Wyko-
nawcza Usług Teleinformatycznych, która miałaby
być następcą m.in. likwidowanych wojewódzkich
ośrodków informatyki.
Rozpatrywano również m.in. możliwość wykorzy-
stania obecnych struktur organizacyjnych wojewódz-
kich ośrodków informatyki. Jednakże z uwagi na
fakt, iż ośrodki te jako gospodarstwa pomocnicze
były powoływane przez wojewodów, decyzje w kwestii
ich zagospodarowania pozostają w gestii wskazanego
organu.
Podkreślić należy, iż niepodważalna jest znacząca
rola, jaką do tej pory odgrywały w Polsce wojewódz-
kie ośrodki informatyki. Jednakże z uwagi fakt, iż
minister SWiA nie posiada kompetencji decyzyjnych
w kwestii zagospodarowania całej infrastruktury
ośrodków, nie jest możliwe na chwilę obecną wska-
zanie formuły organizacyjno-prawnej, w ramach któ-
rej będą realizowane zadania, dotychczas wykonywa-
ne przez likwidowany Ośrodek Informatyki Tereno-
wego Banku Danych w Gdańsku i inne wojewódzkie
ośrodki informatyki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Kołodziejczyk
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra spraw wewnętrznych i administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na ponowną interpelację posła
Jerzego Polaczka
w sprawie uprawnień rosyjskiej służby
ruchu lotniczego na lotnisku
Smoleńsk-Siewiernyj w dniu 10 kwietnia 2010 r.
w związku z katastrofą samolotu TU-154M
(16794)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma (sygn. SPS-023-16794p/10) dotyczącego po-
nownej interpelacji posła na Sejm RP pana Jerzego
Polaczka w sprawie uprawnień rosyjskiej służby ru-
612
chu lotniczego na lotnisku Smoleńsk-Siewiernyj
w dniu 10 kwietnia 2010 r., w związku z katastrofą
samolotu TU-154M, z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów uprzejmie informuję, iż podtrzymuję sta-
nowisko w przedmiotowej sprawie przedstawione
w piśmie z dnia 28 lipca 2010 r. (sygn. BMP-0713-37-
-1/10/JD).
Jednocześnie pragnę podkreślić, że z uwagi na
fakt, iż powierzone ekspertom Komisji Badania Wy-
padków Lotniczych Lotnictwa Państwowego zadanie
polega na przeprowadzeniu szerokiej i wnikliwej ana-
lizy wszystkich zbieranych informacji, w szczególno-
ści okoliczności katastrofy, należy poczekać na efek-
ty ich działań, mając przy tym na względzie, iż wszel-
kie naciski, w tym również oczekiwanie szybkiego
zakończenia prac, nie wpływają pozytywnie na pro-
ces badawczy.
Wszystkie istotne kwestie mające związek z oko-
licznościami katastrofy samolotu TU-154M o nume-
rze 101 w dniu 10 kwietnia 2010 r. niedaleko wojsko-
wego lotniska w Smoleńsku zostaną umieszczone
w raporcie końcowym, który będzie zawierał również
analizy i wypracowane w toku prac badawczych za-
lecenia profilaktyczne. Niezwłocznie po zakończeniu
i przyjęciu raportu końcowego zostanie on upublicz-
niony zgodnie z wcześniejszymi deklaracjami w tym
względzie.
Z wyrazami szacunku
Minister
Jerzy Miller
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Izabelli Sierakowskiej
w sprawie Wojskowych Zakładów Lotniczych
nr 3 w Dęblinie w związku z protestem
związków zawodowych skierowanym do MON
oraz uchwałą Rady Miasta Dęblin (16820)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Izabelli Sierakowskiej w spra-
wie Wojskowych Zakładów Lotniczych nr 3 w Dębli-
nie w związku z protestem związków zawodowych
skierowanym do MON oraz uchwałą Rady Miasta
Dęblin (SPS-023-16820/10), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Art. 87 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepi-
sy wprowadzające ustawę o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1241, ze zm.) przewiduje zakoń-
czenie do końca bieżącego roku likwidacji zakładów
budżetowych i gospodarstw pomocniczych. W resor-
cie obrony narodowej kwestię tę reguluje decyzja mi-
nistra obrony narodowej nr 399/MON z dnia 1 grud-
nia 2009 r. w sprawie organizacji procesu likwidacji
w resorcie obrony narodowej zakładów budżetowych
i gospodarstw pomocniczych oraz utworzenia nowych
form organizacyjno-prawnych (Dz. Urz. MON Nr 22,
poz. 243).
Pierwotnie zakładanym rozwiązaniem zmierza-
jącym do utrzymania funkcjonowania Wojskowych
Zakładów Lotniczych nr 3 w Dęblinie było utworze-
nie na ich bazie instytucji gospodarki budżetowej,
zgodnie z art. 116 ustawy Przepisy wprowadzające
ustawę o finansach publicznych. Ponieważ jednak
tego rodzaju instytucję można utworzyć wyłącznie
w celu realizacji zadań publicznych, konieczne było
zaproponowanie rozwiązania w postaci wniesienia
składników majątkowych zakładów w formie wkładu
niepieniężnego (aportu) do jednej z jednoosobowych
spółek Skarbu Państwa – wojskowych zakładów lot-
niczych. Rozwiązanie to umożliwiłoby również płyn-
ne przejście pracowników do utworzonego w ten spo-
sób nowego zakładu pracy. Wniosek ten został przeze
mnie zaakceptowany, niemniej jednak podstawą do
podjęcia ostatecznych decyzji odnośnie do przyszłości
Wojskowych Zakładów Lotniczych w Dęblinie będą
wykonane przez zainteresowane spółki stosowne
analizy techniczno-organizacyjne i ekonomiczne do-
tyczące ich działalności po ewentualnym wniesieniu
majątku zakładów.
W związku z powyższym, ze względu na koniecz-
ność sprawnej reorganizacji przedsiębiorstwa, opra-
cowany został projekt harmonogramu zasadniczych
przedsięwzięć związanych z likwidacją gospodarstwa
pomocniczego Jednostki Wojskowej nr 4219 – Woj-
skowych Zakładów Lotniczych nr 3 w Dęblinie oraz
integracji tych zakładów z jednym z wojskowych za-
kładów lotniczych SA. Ponadto resort obrony naro-
dowej oczekuje obecnie na przedstawienie wiążącego
stanowiska ministra finansów i ministra skarbu pań-
stwa odnośnie do powyższej propozycji przekształce-
nia. Celem podejmowanych działań pozostaje nie-
zmiennie utrzymanie zdolności produkcyjnych woj-
skowych zakładów nr 3 w Dęblinie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Cezarego Atamańczuka
w sprawie zatrudniania osób nieletnich
i niepełnoletnich jako pracowników
tymczasowych (16821)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Cezare-
go Atamańczuka w sprawie zatrudniania osób nie-
letnich i niepełnoletnich jako pracowników tymcza-
sowych, przesłaną przy piśmie z dnia 20.07.2010 r.
(znak: SPS-023-16821/10), uprzejmie informuję, że
poruszone w niej wątpliwości nie dotyczą regulacji
prawnej ochrony pracy pracowników, którzy nie
ukończyli 18 roku życia, lecz praktyki stosowania
i naruszania przepisów oraz przeprowadzania kon-
troli przez inspektorów pracy.
Pragnę poinformować, iż organem ustawowo po-
wołanym do nadzoru i kontroli przestrzegania prawa
pracy, ścigania wykroczeń przeciwko prawom pra-
cownika oraz innych osób wykonujących pracę zarob-
kową jest Państwowa Inspekcja Pracy podlegająca
Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej. Nadzór nad Pań-
stwową Inspekcją Pracy w zakresie ustalonym usta-
wą sprawuje Rada Ochrony Pracy (art. 2 ustawy
z dnia 13.04.2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy
Dz. U. Nr 89, poz. 589, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 7 ust. 7 ww. ustawy do zadań rady
należy wyrażanie stanowiska w sprawach z zakresu
działania Państwowej Inspekcji Pracy, w szczególno-
ści dotyczących:
1) programów działalności i zadań Państwowej
Inspekcji Pracy;
2) okresowych ocen działalności Państwowej In-
spekcji Pracy oraz wniosków wynikających z tych
ocen;
3) problemów ochrony pracy o zasięgu ogólnokra-
jowym.
Ponadto na podstawie art. 18 ust. 3 ww. ustawy
główny inspektor pracy przedstawia Sejmowi oraz
Radzie Ministrów nie później niż do 30 czerwca na-
stępnego roku kalendarzowego informacje z działal-
ności Państwowej Inspekcji Pracy oraz coroczne
sprawozdanie z jej działalności wraz z wynikającymi
z tej działalności wnioskami dotyczącymi przestrze-
gania prawa pracy przez podmioty kontrolowane
i organy sprawujące nadzór nad przedsiębiorstwami
lub innymi jednostkami organizacyjnymi państwo-
wymi albo samorządowymi.
Podnoszone przez pana posła kwestie mogą być
zatem przedmiotem zainteresowania i prac Rady
Ochrony Pracy.
Uwzględniając powyższe w obecnym stanie praw-
nym minister pracy i polityki społecznej nie ma
uprawnień nadzorczych i kontrolnych nad Państwo-
wą Inspekcją Pracy i nie może kształtować zakresu
i częstotliwości kontroli podejmowanych przez Pań-
stwową Inspekcję Pracy. Nie mogę zatem udzielić
613
odpowiedzi w zakresie już przeprowadzonych, jak też
planowanych kontroli przestrzegania przepisów do-
tyczących zatrudniania dzieci i młodzieży. Pragnę
zapewnić pana posła, iż zasygnalizuję poruszony pro-
blem głównemu inspektorowi pracy w celu jego uwzględ-
nienia w programie działania Państwowej Inspekcji
Pracy na 2011 r. Należy bowiem podkreślić, że każdy
organ administracji państwowej działa w granicach
uprawnień określonych przez ustawy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie przeniesienia produkcji
nowego samochodu marki Fiat Panda
z Polski do Włoch (16822)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
otrzymanej przy piśmie z dnia 20 lipca 2010 r. (znak:
SPS-023-16822/10) interpelacji pana posła Stanisła-
wa Steca w sprawie przeniesienia produkcji nowego
fiata pandy z Polski do Włoch, poniżej przedstawiam
informację w tej sprawie.
W kwietniu br. kierownictwo koncernu Fiat Group
& Chrysler zatwierdziło i ogłosiło 5-letni plan rozwo-
ju grupy, w którym założono m.in. uruchomienie od
połowy 2011 r. w zakładzie w Pomigliano d’Arco k.
Neapolu produkcji nowego modelu samochodu panda.
Ostateczną decyzję w sprawie produkcji tego samocho-
du we Włoszech ogłoszono w dniu 9 lipca br.
W planach rozwoju grupy założono, że docelowa
produkcja w fabryce Fiat Auto Poland (FAP) w roku
2014 wynosić będzie 470 tys. samochodów osobo-
wych. W Polsce ma być nadal produkowany obecny
model samochodu panda, a jego produkcja będzie
kontynuowana w zależności od kształtowania się po-
pytu na ten model. Ponadto w Tychach planowane
jest w roku 2011 uruchomienie produkcji nowego mo-
delu samochodu lancia ypsilon (należącego do seg-
mentu B) o wielkości ok. 100–120 tys. szt. rocznie.
Kierownictwo Fiata podjęło już decyzję o zamknięciu
zakładów na Sycylii, w których produkowany jest
obecny, stary model lancii ypsilon.
Ministerstwo Gospodarki pozostaje w roboczym
kontakcie z przedstawicielem Fiata w Polsce. Pod-
czas organizowanych z inicjatywy ministerstwa spo-
tkań, prezentował on założenia do planu restruktu-
ryzacji działalności globalnego koncernu Fiat Group
& Chrysler, a także planów koncernu wobec fabryki
w Tychach.
614
Z posiadanych przez Ministerstwo Gospodarki
informacji wynika, że w fabryce w Tychach nadal
będą produkowane, cieszące się wciąż dużym zainte-
resowaniem modele panda, 500 oraz ford ka. W 2009 r.
produkcja samochodów osobowych i dostawczych
w fabryce FAP wzrosła o 37% w porównaniu z rokiem
2008 i o 75% w porównaniu z rokiem 2007. W ubie-
głym roku wyprodukowano rekordową liczbę 605 tys.
samochodów, w tym: 298 tys. szt. samochodów pan-
da, 184 tys. szt. fiata 500, 112 tys. szt. forda ka oraz
11 tys. szt. seicento. Wolumen produkcji osiągnięto
przy zatrudnieniu ok. 6,5 tys. osób, pracujących na
trzy zmiany oraz w godzinach nadliczbowych w so-
boty i niedziele. W roku 2010 FAP planuje produkcję
na poziomie ok. 550 tys. samochodów, a zgodnie
z przedstawionymi przez Fiata planami, nie przewi-
duje się zmian wielkości zatrudnienia.
Ministerstwo Gospodarki, zainteresowane two-
rzeniem nowych miejsc pracy w przemyśle motory-
zacyjnym, stwarza warunki zachęcające inwestorów
do lokowania lub rozszerzania swoich inwestycji
w Polsce.
W bieżącym roku Fiat Auto Poland wystąpił do
Ministerstwa Gospodarki z wnioskiem o rządowe
wsparcie uruchomienia w Tychach produkcji nowego
ww. modelu samochodu lancia ypsilon. W dniu 13 lip-
ca br. Międzyresortowy Zespół ds. Inwestycji Zagra-
nicznych pozytywnie zaopiniował ten wniosek w ra-
mach programu wieloletniego w formie dotacji w wy-
sokości 38,9 mln zł. Wniosek zostanie przedstawiony
do decyzji Rady Ministrów.
Ponadto spółka Fiat-GM Powertrain, aktualnie
w 100% należąca do Fiata, korzysta z funkcjonujące-
go obecnie stworzonego systemu zachęt z tytułu dzia-
łalności w specjalnej strefie ekonomicznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 29 lipca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Rygla
w sprawie środków finansowych
na ekspertyzy geotechniczne i ekspertyzy
stanu technicznego dotyczące
uszkodzeń obiektów w czasie powodzi (16823)
Szanowny panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 20 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-16823/10)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Wiesława Rygla w sprawie środków finansowych na
ekspertyzy geotechniczne i ekspertyzy stanu tech-
nicznego dotyczące uszkodzeń obiektów w czasie po-
wodzi, uprzejmie przedstawiam następujące infor-
macje.
Do dnia 28 lipca 2010 r. zostały uruchomione
środki finansowe w wysokości 8,3 mln zł na pokrycie
kosztów prac rzeczoznawców, ekspertów budowla-
nych i geologów szacujących uszkodzenia budynków
powstałych na skutek powodzi i osuwisk w maju
i czerwcu 2010 roku.
Powyższe środki otrzymały:
— woj. dolnośląskie – 49 tys. zł,
— woj. lubelskie – 1400 tys. zł,
— woj. małopolskie – 400 tys. zł,
— woj. mazowieckie – 440 tys. zł,
— woj. opolskie – 160 tys. zł,
— woj. podkarpackie – 3521 tys. zł,
— woj. śląskie – 600 tys. zł,
— woj. świętokrzyskie – 500 tys. zł,
— organy nadzoru budowlanego – 1251 tys. zł
na pokrycie wydatków poniesionych przez organy
nadzoru budowlanego w związku z oceną stanu tech-
nicznego obiektów budowlanych uszkodzonych w wy-
niku powodzi i osuwisk w maju i czerwcu 2010 r.
Ponadto województwo małopolskie otrzymało do-
datkowo 2065 tys. zł na pokrycie kosztów prac geo-
logów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że środki fi-
nansowe na przedmiotowy cel uruchamiane są na
bieżąco, na wniosek właściwych wojewodów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Rygla
w sprawie możliwości poprawy jakości paliwa
sprzedawanego w Polsce (16824)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lipca 2010 r., znak: SPS-023-16824/
10, poniżej przedstawiam stanowisko do kwestii pod-
niesionych w interpelacji pana posła Wiesława Rygla
w sprawie możliwości poprawy jakości paliwa sprze-
dawanego w Polsce.
W powyższej interpelacji powołano się na wyniki
badań przeprowadzonych przez Centrum Analiz Spo-
łeczno Ekonomicznych – Doradcy dotyczących jakości

paliw na rynku polskim. Biorąc pod uwagę, iż przed-
miotowe badania zostały wykonane w 2003 r., nie
odzwierciedlają one obecnej sytuacji na rynku paliw
w Polsce.
Ponadto należy stwierdzić, iż w 2003 r. został
utworzony w Polsce system monitorowania i kontro-
lowania jakości paliw ciekłych. System uregulowany
został ustawą z dnia 10 stycznia 2003 r. o systemie
monitorowania i kontrolowania jakości paliw (Dz. U.
Nr 17, poz. 154, z późn. zm.), którą zastąpiła ustawa
z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania
i kontrolowania jakości paliw (Dz. U. Nr 169, poz.
1200, z późn. zm.). W rozporządzeniach wykonaw-
czych do drugiej z powołanych ustaw zostały szcze-
gółowo określone wymagania jakościowe, metody
badania jakości oraz sposób pobierania próbek paliw
ciekłych, biopaliw ciekłych, gazu skroplonego (LPG)
oraz sprężonego gazu ziemnego (CNG).
Celem systemu monitorowania i kontrolowania
jakości paliw ciekłych jest wyeliminowanie z rynku
paliw niespełniających wymagań jakościowych. Do
zadań systemu należy kontrolowanie jakości paliw
u przedsiębiorców, biopaliw ciekłych u właścicieli lub
użytkowników wybranej floty, biopaliw ciekłych
u producentów rolnych, a także rejestrowanie i prze-
twarzanie informacji w tym zakresie. Zadania reali-
zowane w ramach systemu finansowane są z budżetu
państwa. Systemem zarządza prezes Urzędu Ochro-
ny Konkurencji i Konsumentów, do którego zadań
należy:
— prowadzenie wykazów: przedsiębiorców wyko-
nujących działalność gospodarczą w zakresie wytwa-
rzania paliw, przedsiębiorców wykonujących działal-
ność gospodarczą w zakresie transportowania paliw,
przedsiębiorców wykonujących działalność gospodar-
czą w zakresie magazynowania paliw, stacji paliwo-
wych, stacji zakładowych oraz hurtowni paliw, spo-
rządzanych w szczególności na podstawie danych
udostępnianych przez Główny Urząd Statystyczny,
Urząd Regulacji Energetyki, Państwową Straż Po-
żarną oraz Urząd Dozoru Technicznego,
— prowadzenie wykazu właścicieli i użytkowni-
ków wybranych flot,
— prowadzenie wykazu rolników wytwarzających
biopaliwa ciekłe na własny użytek, na podstawie da-
nych udostępnianych przez Agencję Modernizacji
i Restrukturyzacji Rolnictwa,
— nadawanie numerów identyfikacyjnych przed-
siębiorcom prowadzącym działalność gospodarczą
w zakresie wytwarzania paliw, przedsiębiorcom pro-
wadzącym działalność gospodarczą w zakresie ma-
gazynowania paliw, stacjom paliwowym, stacjom za-
kładowym, hurtowniom paliw oraz rolnikom wytwa-
rzającym biopaliwa ciekłe na własny użytek, na po-
trzeby systemu,
— prowadzenie wykazu akredytowanych labora-
toriów sporządzanego na podstawie danych udostęp-
nianych przez Polskie Centrum Akredytacji,
— określanie minimalnej liczby stacji paliwowych
oraz stacji zakładowych, w których dokonywana bę-
615
dzie kontrola, do celów monitorowania jakości paliw
ciekłych i biopaliw ciekłych na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej,
— określanie minimalnej liczby przedsiębiorców
wykonujących działalność gospodarczą w zakresie
wytwarzania oraz magazynowania paliw, u których
dokonywana będzie kontrola jakości paliw,
— określanie minimalnej liczby hurtowni pa-
liw, w których dokonywana będzie kontrola jakości
paliw,
— określanie minimalnej liczby stacji paliwowych
oraz stacji zakładowych, w których dokonywana bę-
dzie kontrola jakości gazu skroplonego (LPG) lub
sprężonego gazu ziemnego (CNG),
— określanie minimalnej liczby przedsiębiorców wy-
konujących działalność gospodarczą w zakresie wprowa-
dzania do obrotu lekkiego oleju opałowego, u których
dokonywana będzie kontrola jakości tego oleju,
— ustalanie programów kontroli jakości paliw,
— ustalanie sposobu oznaczania próbki w celu
uniemożliwienia identyfikacji przedsiębiorcy, stacji
paliwowej, stacji zakładowej, hurtowni paliw lub rol-
nika wytwarzającego biopaliwa ciekłe na własny uży-
tek podczas przeprowadzanych badań,
— opracowywanie rocznych raportów dotyczących:
– jakości paliw ciekłych, biopaliw ciekłych, gazu
skroplonego (LPG) oraz sprężonego gazu ziemnego
(CNG),
– zawartości siarki w lekkim oleju opałowym,
ciężkim oleju opałowym, oleju do silników statków
żeglugi śródlądowej oraz paliwie żeglugowym stoso-
wanym w statkach morskich,
— gromadzenie i przetwarzanie, na potrzeby
systemu, danych statystycznych dotyczących jakości
paliw.
Zadania związane z zarządzaniem systemem re-
alizowane są przy pomocy Inspekcji Handlowej, któ-
ra prowadzi kontrole jakości paliw. Analizę jakości
paliwa prowadzą laboratoria posiadające akredytację
Polskiego Centrum Akredytacji na badanie paliwa
metodami określonymi w rozporządzeniach w spra-
wie metod badania.
Warto podkreślić, że wyniki kontroli jakości paliw
w Polsce potwierdzają skuteczność obowiązujących
regulacji w tym zakresie. W okresie od stycznia do
grudnia 2009 r. skontrolowano 2371 stacji paliwo-
wych i zakładowych, 36 hurtowni, 69 przedsiębior-
ców wytwarzających i magazynujących paliwa oraz
jednego przedsiębiorcę transportującego paliwa. Do
analiz laboratoryjnych pobrano 3129 próbek.
Od 2003 r. sytuacja w zakresie jakości paliw ule-
gła radykalnej zmianie, ponieważ z kontroli przepro-
wadzonych w 2009 r. na stacjach paliwowych i zakła-
dowych wylosowanych przez Urząd Ochrony Konku-
rencji i Konsumentów wynika, że 4,06% badanych
próbek oleju napędowego, 5,28% próbek benzyny bez-
ołowiowej 95, 1,90% próbek benzyny bezołowiowej
98, 1,09% gazu skroplonego oraz 100% próbek estrów
616
stanowiących samoistne paliwo (pobrano jedną prób-
kę) nie spełniało wymagań jakościowych.
Odnosząc się do podniesionej w interpelacji kwe-
stii dotyczącej wprowadzenia nowej metody badania
jakości paliw (markerowanie paliw), wymaga zazna-
czenia, że działanie takie nie jest zasadne ze wzglę-
du na sprawnie działający system monitorowania
i kontrolowania jakości paliw. Należy dodać, iż me-
tody badania jakości paliw ciekłych, zgodnie z dy-
rektywą 98/70/WE odnoszącą się do jakości benzyny
i olejów napędowych oraz zmieniającą dyrektywę
Rady 93/12/EWG, która nakazuje monitorowanie
jakości benzyn i oleju napędowego, powinny być
zgodne z normami EN 228 i EN 590. W Polsce ich
najnowszymi odpowiednikami są normy PN EN
228:2009 oraz PN EN 590:2009, na podstawie któ-
rych opracowane zostało obecnie obowiązujące roz-
porządzenie ministra gospodarki z dnia 25 marca
2010 r. w sprawie metod badania jakości paliw cie-
kłych (Dz. U. Nr 55, poz. 332).
Przedstawiając powyższe, wyrażam przekonanie,
iż przekazane wyjaśnienia stanowią wyczerpującą
odpowiedź na kwestie zawarte w przedmiotowej in-
terpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jana Łopaty
w sprawie likwidacji gospodarstwa
pomocniczego Wojskowych Zakładów
Lotniczych nr 3 w Dęblinie i wniesienia
aportem mienia nieruchomego i ruchomego
do jednej ze spółek Skarbu Państwa (16825)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Łopaty w sprawie likwi-
dacji gospodarstwa pomocniczego Wojskowych Za-
kładów Lotniczych nr 3 w Dęblinie i wniesienia apor-
tem mienia nieruchomego i ruchomego do jednej ze
spółek Skarbu Państwa (SPS-023-16825/10), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Art. 87 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepi-
sy wprowadzające ustawę o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1241, ze zm.) przewiduje zakoń-
czenie do końca bieżącego roku likwidacji zakładów
budżetowych i gospodarstw pomocniczych. W resor-
cie obrony narodowej kwestię tę reguluje decyzja mi-
nistra obrony narodowej nr 399/MON z dnia 1 grud-
nia 2009 r. w sprawie organizacji procesu likwidacji
w resorcie obrony narodowej zakładów budżetowych
i gospodarstw pomocniczych oraz utworzenia nowych
form organizacyjno-prawnych (Dz. Urz. MON Nr 22,
poz. 243).
Pierwotnie zakładanym rozwiązaniem, zmierza-
jącym do utrzymania funkcjonowania Wojskowych
Zakładów Lotniczych nr 3 w Dęblinie, było utworze-
nie na ich bazie instytucji gospodarki budżetowej,
zgodnie z art. 116 ustawy Przepisy wprowadzające
ustawę o finansach publicznych. Ponieważ jednak
tego rodzaju instytucję można utworzyć wyłącznie
w celu realizacji zadań publicznych, konieczne było
zaproponowanie rozwiązania w postaci wniesienia
składników majątkowych zakładów w formie wkładu
niepieniężnego (aportu) do jednej z jednoosobowych
spółek Skarbu Państwa – wojskowych zakładów lot-
niczych. Rozwiązanie to umożliwiłoby również płyn-
ne przejście pracowników do utworzonego w ten spo-
sób nowego zakładu pracy. Wniosek ten został przeze
mnie zaakceptowany, niemniej jednak podstawą do
podjęcia ostatecznych decyzji odnośnie do przyszłości
Wojskowych Zakładów Lotniczych w Dęblinie będą
wykonane przez zainteresowane spółki stosowne
analizy techniczno-organizacyjne i ekonomiczne, do-
tyczące ich działalności po ewentualnym wniesieniu
majątku zakładów.
W związku z powyższym, ze względu na koniecz-
ność sprawnej reorganizacji przedsiębiorstwa, opra-
cowany został projekt harmonogramu zasadniczych
przedsięwzięć związanych z likwidacją gospodarstwa
pomocniczego Jednostki Wojskowej nr 4219 – Woj-
skowych Zakładów Lotniczych nr 3 w Dęblinie oraz
integracji tych zakładów z jednym z wojskowych za-
kładów lotniczych SA. Ponadto resort obrony naro-
dowej oczekuje obecnie na przedstawienie wiążącego
stanowiska ministra finansów i ministra skarbu pań-
stwa odnośnie do powyższej propozycji przekształce-
nia. Celem podejmowanych działań pozostaje nie-
zmiennie utrzymanie zdolności produkcyjnych woj-
skowych zakładów nr 3 w Dęblinie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Łopaty
w sprawie złego finansowania świadczeń
medycznych przez NFZ (16826)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Jana Łopaty, posła na Sejm Rzeczypo-

spolitej Polskiej, z dnia 7 lipca 2010 r., w sprawie
złego finansowania świadczeń medycznych przez
Narodowy Fundusz Zdrowia, która została przesła-
na przy piśmie marszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 20 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-
-16826/10), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych informacji.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie,
zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U.
z 2008 r., Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) należą do
kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia.
W związku z interpelacją pana posła minister
zdrowia wystąpił do Narodowego Funduszu Zdrowia
z prośbą o przedstawienie informacji w przedmioto-
wej sprawie.
Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia poinfor-
mował, że zmiana planu finansowego Narodowego
Funduszu Zdrowia na rok 2010 zakładająca między
innymi zwiększenie środków na koszty świadczeń
opieki zdrowotnej w OW NFZ o 2 382 644 tys. zł była
konsekwencją prognozowanych wyższych niż pier-
wotnie oszacowano przychodów ze składek na ubez-
pieczenie zdrowotne w roku 2010 r. (potwierdzonych
realizacją przychodów ze składek za ubezpieczenie
zdrowotne za okres I–IV 2010 r.).
Podziału środków pomiędzy oddziały wojewódz-
kie Narodowego Funduszu Zdrowia w przedmiotowej
zmianie planu finansowego NFZ dokonano zgodnie
z art. 124 ust. 8 ww. ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych oraz rozporządzeniem ministra
zdrowia z dnia 17 listopada 2009 r. w sprawie szcze-
gółowego trybu i kryteriów podziału środków pomię-
dzy centralę i oddziały wojewódzkie Narodowego
Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na finansowa-
nie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych
(Dz. U. Nr 193, poz. 1495).
Prezes poinformował również, iż rozdysponowa-
nia dodatkowych środków pomiędzy poszczególne
rodzaje świadczeń opieki zdrowotnej dokonali dyrek-
torzy oddziałów wojewódzkich NFZ kierując się
w szczególności:
1) koniecznością zabezpieczenia środków finanso-
wych z przeznaczeniem na refundację cen leków;
2) koniecznością zabezpieczenia dodatkowych
środków finansowych na realizację nowych progra-
mów terapeutycznych (lekowych);
3) koniecznością zabezpieczenia dodatkowych
środków finansowych na świadczenia opieki zdrowot-
nej w zakresie chemioterapii;
4) koniecznością zabezpieczenia dodatkowych
środków na sfinansowanie nieopłaconych w latach
617
ubiegłych „nielimitowanych” świadczeń opieki zdro-
wotnej oraz świadczeń opieki zdrowotnej oznaczo-
nych przez świadczeniodawców w komunikatach jako
ratujące życie/pilne;
5) koniecznością zwiększenia dostępności do świad-
czeń zdrowotnych oraz skrócenia kolejek oczekujących
na realizację świadczeń w tych obszarach, gdzie wy-
stępuje na nie zwiększone zapotrzebowanie.
Nadmienić należy, iż projekt ww. zmiany planu
finansowego NFZ zgodnie z art. 121 ust. 1 ww. usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej został pozy-
tywnie zaopiniowany przez:
— Radę Narodowego Funduszu Zdrowia – uchwa-
ła nr 6/2010/II z dnia 27 maja 2010 r. w sprawie wy-
rażenia opinii do projektu zmiany planu finansowego
Narodowego Funduszu Zdrowia na 2010 r.,
— Komisję Finansów Publicznych Sejmu Rzeczy-
pospolitej Polskiej – opinia nr 170 w sprawie projektu
zmian w planie finansowym Narodowego Funduszu
Zdrowia na rok 2010 uchwalona na posiedzeniu
w dniu 28 maja 2010 r.,
— Komisję Zdrowia – opinia nr 30 w sprawie pro-
jektu zmiany planu finansowego Narodowego Fun-
duszu Zdrowia na 2010 r. uchwalona na posiedzeniu
w dniu 9 czerwca 2010 r.
Przedmiotowa zmiana planu finansowego została
zatwierdzona przez ministra zdrowia w porozumie-
niu z ministrem finansów w dniu 6 lipca 2010 r.
Odnosząc się do kwestii zwiększenia nakładów na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej w regionach, któ-
re ucierpiały na wprowadzeniu okresu przejściowego
dla nowego algorytmu naliczania środków dla od-
działów wojewódzkich NFZ, prezes poinformował, iż
w chwili obecnej Narodowy Fundusz Zdrowia nie
dysponuje środkami, które mógłby przeznaczyć na
zwiększenie kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w oddziałach wojewódzkich NFZ w planie finanso-
wym na rok 2010.
W odniesieniu do poruszonej przez pana posła
kwestii zapłaty należności za tzw. nadwykonania
świadczeń medycznych za lata poprzednie pragnę po-
informować, że zgodnie z przepisami art. 132 ust. 1
oraz art. 136 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych podstawą udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej jest umowa, która określa m.in.
rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki zdro-
wotnej, zasady rozliczeń pomiędzy Narodowym Fun-
duszem Zdrowia a świadczeniodawcami oraz kwotę
zobowiązania Narodowego Funduszu Zdrowia wobec
świadczeniodawcy. W związku z tym, co do zasady,
świadczenia są finansowane przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia do wysokości limitów określonych
umową. Natomiast możliwość sfinansowania dodat-
kowych świadczeń zrealizowanych ponad limit okre-
ślony umową może być rozważane w konkretnej sy-
tuacji, wynikającej m.in. z dysponowania przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia dodatkowymi środkami
finansowymi.
618
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, dotyczących gospodarki finan-
sowej Narodowego Funduszu Zdrowia, zgodnie z któ-
rymi plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia
jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.
Jednocześnie, zgodnie z art. 132 ust. 5 ww. ustawy,
łączna suma zobowiązań Narodowego Funduszu
Zdrowia wynikających z zawartych ze świadczenio-
dawcami umów nie może przekroczyć wysokości
kosztów przewidzianych na ten cel w planie finanso-
wym Narodowego Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe) powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
nielimitowanych. W takich przypadkach, stosownie
do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, świadczeniodawca
zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących
na planowe świadczenia. W związku z powyższym
kierujący placówką lub inne osoby odpowiedzialne za
organizację pracy zakładu opieki zdrowotnej powin-
ny uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy
zarówno realizację świadczeń planowych, jak i na-
głych – w odpowiednich częściach. Kwestia ta powin-
na być rozważana w odniesieniu do konkretnego za-
kładu opieki zdrowotnej i ma bezpośredni związek
z jakością zarządzania tym zakładem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Łopaty
w sprawie uznania za kopalinę i objęcia
opłatą eksploatacyjną wód głębinowych
wykorzystywanych do produkcji
wody mineralnej (16827)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Jana Ło-
paty z dnia 7 lipca 2010 r. w sprawie uznania za ko-
palinę i objęcia opłatą eksploatacyjną wód głębino-
wych wykorzystywanych do produkcji wody mineral-
nej, przekazaną przy piśmie z dnia 20 lipca 2010 r.
(znak: SPS-023-16827/10), przedstawiam wyjaśnie-
nia odnośnie do przedstawionego pytania.
Czy możliwa jest nowelizacja ustawy Prawo geo-
logiczne i górnicze z dnia 4 lutego 1994 r. w zakresie
uznania za kopalinę i objęcie opłatą eksploatacyjną
wód głębinowych wykorzystywanych do produkcji
wody mineralnej?
W obecnym stanie prawnym wyłącznie solanki,
wody lecznicze i termalne, ze względu na swoje
szczególne walory wynikające z mineralizacji, wła-
ściwości fizycznych, chemicznych, ilości i warunków
występowania są uznane za kopaliny. Korzystanie
z nich jest objęte przepisami ustawy z dnia 4 lutego
1994 r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2005 r.
Nr 228, poz. 1947, z późn. zm.). Sprawy związane
z zaliczeniem wód podziemnych do solanek, wód
leczniczych i termalnych szczegółowo reguluje roz-
porządzenie Rady Ministrów z dnia 14 lutego 2006 r.
w sprawie złóż wód podziemnych zaliczonych do so-
lanek, wód leczniczych i termalnych oraz złóż in-
nych kopalin leczniczych, a także zaliczenia kopalin
pospolitych z określonych złóż lub jednostek geolo-
gicznych do kopalin podstawowych (Dz. U. Nr 32,
poz. 220, z późn. zm.).
Poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie wód
podziemnych uznanych za kopaliny wymaga uzyska-
nia koncesji udzielanej przez ministra środowiska.
Za wydobycie kopalin jest naliczana kwartalnie opła-
ta eksploatacyjna, która stanowi w 60% dochód gmi-
ny, na terenie której jest prowadzona działalność,
a w 40% – Narodowego Funduszu Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej (NFOŚiGW). W 2010 r.
stawka opłaty za 1 m3 wydobytej solanki wynosi 1,88 zł,
w przypadku wód leczniczych – 1,25 zł, natomiast dla
wód termalnych stawka opłaty eksploatacyjnej wy-
nosi w chwili obecnej 0 zł (wg. rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 17 listopada 2008 r. w sprawie sta-
wek opłat eksploatacyjnych, Dz. U Nr 215, poz. 1357).
Dodatkowo udzielenie koncesji na wydobywanie wód
podziemnych uznanych za kopaliny wymaga ustano-
wienia użytkowania górniczego przestrzeni objętej
koncesjonowaną działalnością. Ustanowienie użyt-

kowania górniczego wymaga zawarcia ze Skarbem
Państwa umowy za wynagrodzeniem.
Należy również dodać, że działalność regulowana
Prawem geologicznym i górniczym (P.g.g.) jest pro-
wadzona w ruchu zakładu górniczego, a udzielenie
stosownej koncesji wymaga spełnienia szeregu wy-
magań określonych m in. w ustawie P.g.g., ustawie
o swobodzie działalności gospodarczej, ustawie o udo-
stępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko. Wydobycie
kopalin wymaga również ustanowienia obszaru i te-
renu górniczego.
Korzystanie z pozostałych wód podziemnych w tym
tych, o których pisze pan poseł, odbywa się na pod-
stawie przepisów ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Pra-
wo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019, z późn.
zm.). Zgodnie z tą ustawą pobór wód podziemnych
w ilości większej niż 5 m3/dobę lub korzystanie z wód
podziemnych w celu prowadzenia działalności gospo-
darczej (polegającej np. na produkcji wód mineral-
nych) stanowi szczególne korzystanie z wód, które
wymaga uzyskania pozwolenia wodnoprawnego. Za
pobór tych wód jest ponoszona opłata za korzystanie
ze środowiska, określona w ustawie z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.). Wysokość tej opłaty
zależy od ilości, jakości i przeznaczenia pobranej
wody, przy czym jeżeli naliczona w półroczu wyso-
kość należnej opłaty nie przekracza 400 zł, wówczas
nie ma konieczności jej uiszczania. W 2010 r. jed-
nostkowa stawka opłaty za pobór 1 m3 wody pod-
ziemnej wynosi 0,099 zł, w przypadku wody pod-
ziemnej wykorzystanej do zaopatrzenia ludności
w wodę przeznaczoną do spożycia lub na cele socjal-
no-bytowe – 0,058 zł, zaś dla wody podziemnej prze-
znaczonej na potrzeby produkcji, w której woda
wchodzi w skład albo bezpośredni kontakt z pro-
duktami żywnościowymi, farmaceutycznymi lub na
cele konfekcjonowania stawka opłaty wynosi 0,084 zł
(wg obwieszczenia ministra środowiska z dnia 18 sierp-
nia 2009 r. w sprawie wysokości stawek opłat za
korzystanie ze środowiska na rok 2010, M.P. z 2009 r.
Nr 57, poz. 780). Wpływy z tytułu opłat za korzysta-
nie ze środowiska stanowią przychody NFOŚiGW,
wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej oraz dochody budżetów powiatów
i budżetów gmin (20%).
Należy zauważyć, że o zaliczeniu wód podziem-
nych do kopalin, a w szczególności do wód leczni-
czych, nie decydują kryteria głębokości występowa-
nia poziomu wodonośnego ani sposób wykorzystania
eksploatowanych wód (wody lecznicze również są wy-
korzystywane do produkcji wód mineralnych), a wy-
nika to z ich szczególnych właściwości fizyczno-che-
micznych, o potwierdzonym badaniami klinicznymi
korzystnym oddziaływaniu na organizm człowieka.
W nawiązaniu do pytania pana posła uprzejmie
informuję, że Ministerstwo Środowiska opracowało
projekt nowej ustawy Prawo geologiczne i górnicze,
619
który w dniu 18 listopada 2008 r. został przyjęty
przez Radę Ministrów i obecnie znajduje się na etapie
prac w Sejmie (druk sejmowy nr 1696). Projektowa-
na ustawa bezpośrednio określa wymagania, jakie
pozwolą uznać określoną wodę za solankę, wodę lecz-
niczą i termalną, co umożliwia rezygnację ze wspo-
mnianego aktu wykonawczego określającego złoża
tych wód, a jednocześnie rozszerzy katalog wód uzna-
nych za kopaliny. Przykładowo pośród cech, które
będą kwalifikować wody podziemne do wód leczni-
czych, będzie zawartość rozpuszczonych składników
mineralnych stałych nie mniejsza niż 1000 mg/dm3.
Woda taka, niezanieczyszczona pod względem che-
micznym i mikrobiologicznym o naturalnej zmienno-
ści cech fizycznych i chemicznych będzie kopaliną,
a jej wydobywanie będzie wymagać uzyskania konce-
sji i uiszczenia opłaty eksploatacyjnej. Tym samym po
części zwiększą się dochody budżetów gmin z tytułu
opłat eksploatacyjnych, o które wnosi pan poseł.
W chwili obecnej zarówno dochody z opłat eksplo-
atacyjnych, jak i opłat za korzystanie ze środowiska
stanowią dochód gmin, na terenie których jest pro-
wadzona działalność, różnica polega jedynie na wiel-
kości wpływów przy czym pomimo, że stawka opłaty
eksploatacyjnej jest wyższa, na pewno bardziej po-
wszechne jest korzystanie z wód zwykłych niż wydo-
bycie solanek, wód leczniczych lub termalnych. Jed-
nocześnie należy podkreślić, że opłaty za korzystanie
ze środowiska związane z prowadzeniem działalności
rozlewniczej są zaledwie niewielką częścią opłat i po-
datków pochodzących z tej branży, zasilających bu-
dżet gmin. Utrzymanie stawek opłat na zrównowa-
żonym poziomie jest ważne, ponieważ wpływają one
na rozwój przedsiębiorczości związanej z rozlewnic-
twem wód, a każdy ich wzrost zmniejsza zaintereso-
wanie inwestorów, a tym samym może oddziaływać
negatywnie na rozwój gospodarczy niektórych regio-
nów np.: w województwie małopolskim, dolnoślą-
skim, śląskim czy lubelskim.
Biorąc pod uwagę projektowane zmiany zmierza-
jące do objęcia części wód podziemnych szczególną
ochroną wynikającą z P.g.g., należy zwrócić uwagę, że
dodatkowe kryteria uznania wód podziemnych za ko-
paliny proponowane przez pana posła dotyczyłyby nie
tylko wód podziemnych wykorzystywanych do rozlew-
nictwa w rejonie Nałęczowa czy też w obrębie gmin
uzdrowiskowych, ale także w pozostałych rejonach
Polski. Mogłoby to powodować nadmierne utrudnienia
dla przedsiębiorców prowadzących działalność rozlew-
niczą (działalność koncesjonowana wymaga spełnie-
nia szerszych wymagań niż pobór wód na podstawie
pozwolenia wodnoprawnego), a w konsekwencji zmniej-
szenie wpływów do budżetów gmin.
W odpowiedzi na interpelację pana posła Jana Ło-
paty z dnia 7 lipca 2010 r. w sprawie uznania za ko-
palinę i objęcia opłatą eksploatacyjną wód głębino-
wych wykorzystywanych do produkcji wody mineral-
nej, przekazaną przy piśmie z dnia 20 lipca 2010 r.
(znak: SPS-023-16827/10), przedstawiam wyjaśnie-
nia odnośnie do przedstawionego pytania.
620
Czy możliwa jest nowelizacja ustawy Prawo geo-
logiczne i górnicze z dnia 4 lutego 1994 r. w zakresie
uznania za kopalinę i objęcie opłatą eksploatacyjną
wód głębinowych wykorzystywanych do produkcji
wody mineralnej?
W obecnym stanie prawnym wyłącznie solanki,
wody lecznicze i termalne, ze względu na swoje szcze-
gólne walory wynikające z mineralizacji, właściwości
fizycznych, chemicznych, ilości i warunków występo-
wania są uznane za kopaliny. Korzystanie z nich jest
objęte przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. Pra-
wo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2005 r. Nr 228,
poz. 1947, z późn. zm.). Sprawy związane z zalicze-
niem wód podziemnych do solanek, wód leczniczych
i termalnych szczegółowo reguluje rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 14 lutego 2006 r. w sprawie
złóż wód podziemnych zaliczonych do solanek, wód
leczniczych i termalnych oraz złóż innych kopalin lecz-
niczych, a także zaliczenia kopalin pospolitych z okre-
ślonych złóż lub jednostek geologicznych do kopalin
podstawowych (Dz. U. Nr 32, poz. 220, z późn. zm.).
Poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie
wód podziemnych uznanych za kopaliny wymaga
uzyskania koncesji udzielanej przez ministra środo-
wiska. Za wydobycie kopalin jest naliczana kwartal-
nie opłata eksploatacyjna, która stanowi w 60% dochód
gminy, na terenie której jest prowadzona działalność,
a w 40% – Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej (NFOŚiGW). W 2010 r. stawka
opłaty za 1 m3 wydobytej solanki wynosi 1,88 zł,
w przypadku wód leczniczych – 1,25 zł, natomiast dla
wód termalnych stawka opłaty eksploatacyjnej wy-
nosi w chwili obecnej 0 zł (wg. rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 17 listopada 2008 r. w sprawie sta-
wek opłat eksploatacyjnych, Dz. U Nr 215, poz. 1357).
Dodatkowo udzielenie koncesji na wydobywanie wód
podziemnych uznanych za kopaliny wymaga ustano-
wienia użytkowania górniczego przestrzeni objętej
koncesjonowaną działalnością. Ustanowienie użyt-
kowania górniczego wymaga zawarcia ze Skarbem
Państwa umowy za wynagrodzeniem.
Należy również dodać, że działalność regulowana
Prawem geologicznym i górniczym (P.g.g.) jest pro-
wadzona w ruchu zakładu górniczego, a udzielenie
stosownej koncesji wymaga spełnienia szeregu wy-
magań określonych m in. w ustawie P.g.g., ustawie
o swobodzie działalności gospodarczej, ustawie o udo-
stępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko. Wydobycie
kopalin wymaga również ustanowienia obszaru i te-
renu górniczego.
Korzystanie z pozostałych wód podziemnych w tym
tych, o których pisze pan poseł, odbywa się na pod-
stawie przepisów ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Pra-
wo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019, z późn.
zm.). Zgodnie z tą ustawą pobór wód podziemnych
w ilości większej niż 5 m3/dobę lub korzystanie z wód
podziemnych w celu prowadzenia działalności gospo-
darczej (polegającej np. na produkcji wód mineral-
nych) stanowi szczególne korzystanie z wód, które
wymaga uzyskania pozwolenia wodnoprawnego. Za
pobór tych wód jest ponoszona opłata za korzystanie
ze środowiska, określona w ustawie z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.). Wysokość tej opłaty
zależy od ilości, jakości i przeznaczenia pobranej
wody, przy czym jeżeli naliczona w półroczu wyso-
kość należnej opłaty nie przekracza 400 zł, wówczas
nie ma konieczności jej uiszczania. W 2010 r. jed-
nostkowa stawka opłaty za pobór 1 m3 wody pod-
ziemnej wynosi 0,099 zł, w przypadku wody pod-
ziemnej wykorzystanej do zaopatrzenia ludności
w wodę przeznaczoną do spożycia lub na cele socjal-
no-bytowe – 0,058 zł, zaś dla wody podziemnej prze-
znaczonej na potrzeby produkcji, w której woda
wchodzi w skład albo bezpośredni kontakt z pro-
duktami żywnościowymi, farmaceutycznymi lub na
cele konfekcjonowania stawka opłaty wynosi 0,084 zł
(wg obwieszczenia ministra środowiska z dnia 18 sierp-
nia 2009 r. w sprawie wysokości stawek opłat za
korzystanie ze środowiska na rok 2010, M.P. z 2009 r.
Nr 57, poz. 780). Wpływy z tytułu opłat za korzysta-
nie ze środowiska stanowią przychody NFOŚiGW,
wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i go-
spodarki wodnej oraz dochody budżetów powiatów
i budżetów gmin (20%).
Należy zauważyć, że o zaliczeniu wód podziem-
nych do kopalin, a w szczególności do wód leczni-
czych, nie decydują kryteria głębokości występowa-
nia poziomu wodonośnego ani sposób wykorzystania
eksploatowanych wód (wody lecznicze również są wy-
korzystywane do produkcji wód mineralnych), a wy-
nika to z ich szczególnych właściwości fizyczno-che-
micznych, o potwierdzonym badaniami klinicznymi
korzystnym oddziaływaniu na organizm człowieka.
W nawiązaniu do pytania pana posła uprzejmie
informuję, że Ministerstwo Środowiska opracowało
projekt nowej ustawy Prawo geologiczne i górnicze,
który w dniu 18 listopada 2008 r. został przyjęty
przez Radę Ministrów i obecnie znajduje się na etapie
prac w Sejmie (druk sejmowy nr 1696). Projektowa-
na ustawa bezpośrednio określa wymagania, jakie
pozwolą uznać określoną wodę za solankę, wodę lecz-
niczą i termalną, co umożliwia rezygnację ze wspo-
mnianego aktu wykonawczego określającego złoża
tych wód, a jednocześnie rozszerzy katalog wód uzna-
nych za kopaliny. Przykładowo pośród cech, które
będą kwalifikować wody podziemne do wód leczni-
czych, będzie zawartość rozpuszczonych składników
mineralnych stałych nie mniejsza niż 1000 mg/dm3.
Woda taka, niezanieczyszczona pod względem che-
micznym i mikrobiologicznym o naturalnej zmienno-
ści cech fizycznych i chemicznych będzie kopaliną,
a jej wydobywanie będzie wymagać uzyskania konce-
sji i uiszczenia opłaty eksploatacyjnej. Tym samym po
części zwiększą się dochody budżetów gmin z tytułu
opłat eksploatacyjnych, o które wnosi pan poseł.
W chwili obecnej zarówno dochody z opłat eksplo-
atacyjnych, jak i opłat za korzystanie ze środowiska

stanowią dochód gmin, na terenie których jest pro-
wadzona działalność, różnica polega jedynie na wiel-
kości wpływów przy czym pomimo, że stawka opłaty
eksploatacyjnej jest wyższa, na pewno bardziej po-
wszechne jest korzystanie z wód zwykłych niż wydo-
bycie solanek, wód leczniczych lub termalnych. Jed-
nocześnie należy podkreślić, że opłaty za korzystanie
ze środowiska związane z prowadzeniem działalności
rozlewniczej są zaledwie niewielką częścią opłat i po-
datków pochodzących z tej branży, zasilających bu-
dżet gmin. Utrzymanie stawek opłat na zrównowa-
żonym poziomie jest ważne, ponieważ wpływają one
na rozwój przedsiębiorczości związanej z rozlewnic-
twem wód, a każdy ich wzrost zmniejsza zaintereso-
wanie inwestorów, a tym samym może oddziaływać
negatywnie na rozwój gospodarczy niektórych regio-
nów np.: w województwie małopolskim, dolnoślą-
skim, śląskim czy lubelskim.
Biorąc pod uwagę projektowane zmiany zmierza-
jące do objęcia części wód podziemnych szczególną
ochroną wynikającą z P.g.g., należy zwrócić uwagę, że
dodatkowe kryteria uznania wód podziemnych za ko-
paliny proponowane przez pana posła dotyczyłyby nie
tylko wód podziemnych wykorzystywanych do rozlew-
nictwa w rejonie Nałęczowa czy też w obrębie gmin
uzdrowiskowych, ale także w pozostałych rejonach
Polski. Mogłoby to powodować nadmierne utrudnienia
dla przedsiębiorców prowadzących działalność rozlew-
niczą (działalność koncesjonowana wymaga spełnie-
nia szerszych wymagań niż pobór wód na podstawie
pozwolenia wodnoprawnego), a w konsekwencji zmniej-
szenie wpływów do budżetów gmin.
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie rządowego programu
„Moje boisko – Orlik 2012” (16828)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Jana Kamińskiego,
przekazaną pismem z dnia 20 lipca 2010 r. (sygn.
SPS-023-16828/10), w sprawie rządowych progra-
mów pt.: „Moje boisko – Orlik 2012”, „Animator
– Moje boisko Orlik 2012”, „Boisko pełnowymiarowe”
oraz „Budowa wielofunkcyjnych boisk sportowych
ogólnie dostępnych dla dzieci i młodzieży”, uprzejmie
informuję, co następuje:
Wymienione przez pana posła programy różnią
się od siebie wieloma aspektami i niemożliwe jest
traktowanie ich na podobnych zasadach. Czynnika-
mi różnicującymi powyższe programy są m.in. regu-
621
lacje prawne, źródła finansowania czy też ich poten-
cjalni beneficjenci. Programy „Moje boisko – Orlik
2012”, „Budowa wielofunkcyjnych boisk sportowych
ogólnie dostępnych dla dzieci i młodzieży” czy też „Bu-
dowa pełnowymiarowych płyt piłkarskich ze sztuczną
nawierzchnią” cieszą się ogromnym zainteresowa-
niem, a wszystkie informacje na ich temat są po-
wszechnie dostępne, m.in. za pośrednictwem strony
internetowej Ministerstwa Sportu i Turystyki. Należy
także pamiętać, iż to inwestorzy planujący inwestycje
szukają możliwości uzyskania dofinansowania, w czym
pomaga im szeroka oferta programów.
O popularności wyżej wymienionych programów
może świadczyć fakt, iż liczba składanych wniosków
często przewyższa planowane przez ministerstwo
liczby inwestycji do dofinansowania. Przykładem jest
program „Budowa wielofunkcyjnych boisk sporto-
wych ogólnie dostępnych dla dzieci i młodzieży”,
gdzie liczba składanych aplikacji dwukrotnie prze-
wyższa liczbę miejsc na liście inwestycji przeznaczo-
nych do dofinansowania, jak również program „Bu-
dowa pełnowymiarowych płyt piłkarskich ze sztucz-
ną nawierzchnią”, gdzie liczba aplikacji jest blisko
trzykrotnie większa niż przewidywana przez mini-
sterstwo liczba miejsc.
Najpopularniejszym spośród wymienionych pro-
gramów jest program „Moje boisko – Orlik 2012”,
realizowany we współpracy z urzędami marszałkow-
skimi, w ramach którego powstaje największa liczba
kompleksów boisk sportowych. Powyższy program
jest doskonałym przykładem tego, jak zabezpieczono
kwestię równomiernego wzrostu liczby boisk na te-
renie całego kraju. Zastosowane rozwiązanie polega
na tym, iż wskazywanie lokalizacji kompleksów boisk
sportowych powierzono samorządom wojewódzkim,
które najlepiej znają potrzeby swoich regionów, rów-
nież te związane z brakiem odpowiedniej infrastruk-
tury sportowej.
W przypadku programów realizowanych wyłącz-
nie przez Ministerstwo Sportu i Turystyki również
czynione są starania, aby nie powiększała się dyspro-
porcja pomiędzy regionami, gdzie funkcjonuje wiele
boisk, a tymi, gdzie infrastruktura sportowa jest
uboga. Powyższe ma zastosowanie przy wyborze be-
neficjentów programu „Budowa wielofunkcyjnych
boisk sportowych ogólnie dostępnych dla dzieci i mło-
dzieży”, gdzie przy wyborze inwestycji bierze się pod
uwagę liczbę boisk sportowych już istniejących w da-
nej miejscowości oraz ewentualny udział ubiegające-
go się o dofinansowanie w poprzednich edycjach pro-
gramu.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
622
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie zatrudniania nauczycieli
z niepełnymi kwalifikacjami
do nauczania przedmiotów (16830)
Odpowiadając na interpelację (nr SPS-023-16830/
10) złożoną przez pana posła Jana Kamińskiego,
w sprawie zatrudniania nauczycieli z niepełnymi
kwalifikacjami do nauczania przedmiotów, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Sygnalizowane zjawisko dotyczące braku wykwa-
lifikowanej kadry nauczycielskiej obserwowane jest
w szkołach w małych miejscowościach, gdzie niewiel-
ka liczba godzin nauczania danego przedmiotu utrud-
nia zatrudnienie nauczyciela w pełnym wymiarze
czasu pracy. W takich sytuacjach – za zgodą organu
sprawującego nadzór pedagogiczny – dyrektor szkoły
może powierzyć prowadzenie zajęć nauczycielom in-
nych specjalności.
Ministerstwo Edukacji Narodowej podejmowało
działania służące ograniczeniu tego zjawiska poprzez
stworzenie warunków do:
1) kształcenia nauczycieli w zakresie więcej niż
jednej specjalności,
2) uzyskiwania przez czynnych nauczycieli dodat-
kowych kwalifikacji do nauczania drugiego przed-
miotu.
1. Przepisami ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r.
o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 137, poz. 1304)
wprowadzone zostały zmiany w realizowanym przez
uczelnie sposobie i zakresie kształcenia nauczycieli.
Na podstawie przepisów ww. ustawy uczelnie zo-
stały zobowiązane do zapewnienia od roku akademic-
kiego 2004/2005 każdemu studentowi przygotowy-
wanemu w trakcie studiów wyższych zawodowych do
pracy w przedszkolu, szkole podstawowej i gimna-
zjum uzyskania kwalifikacji do nauczania dwóch
przedmiotów (rodzajów zajęć), z których jeden stano-
wi przedmiot główny, a drugi dodatkowy. W trakcie
ww. studiów obowiązkowo musi być prowadzony lek-
torat z języka obcego w wymiarze pozwalającym na
uzyskanie zaawansowanej znajomości języka oraz
zajęcia z zakresu technologii informacyjnej przygo-
towujące również do wykorzystywania technologii
informacyjnej w nauczaniu przedmiotu (prowadze-
niu zajęć).
W przypadku uzupełniających i jednolitych stu-
diów magisterskich nie ma wymogu kształcenia
w zakresie dwóch specjalności, natomiast, tak jak
w przypadku studiów wyższych zawodowych, obo-
wiązkowo realizowane są zajęcia z języka obcego
i z zakresu technologii informacyjnej.
Zgodnie z zawartym w ww. ustawie upoważnie-
niem szczegółowe warunki kształcenia nauczycieli
w uczelniach zostały ustalone przez ministra właści-
wego do spraw szkolnictwa wyższego w rozporządze-
niu ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
7 września 2004 r. w sprawie standardów kształcenia
nauczycieli (Dz. U. Nr 207, poz. 2110).
Przepisy ww. rozporządzenia określają wobec
uczelni prowadzących kształcenie nauczycieli wyma-
gania w zakresie:
— warunków prowadzenia kształcenia dwu-
przedmiotowego w trakcie studiów wyższych zawo-
dowych;
— warunków, w których dopuszcza się kształce-
nie dwuprzedmiotowe na studiach magisterskich jed-
nolitych i uzupełniających;
— organizacji studiów podyplomowych o charak-
terze kwalifikacyjnym;
— przedmiotów kształcenia pedagogicznego;
— treści programowych kształcenia pedagogicz-
nego;
— znajomości języka obcego;
— technologii informacyjnej;
— praktyk pedagogicznych;
— sylwetki absolwenta i wymaganych umiejętno-
ści absolwenta studiów.
W standardach kształcenia nauczycieli określone
są również rodzaje studiów podyplomowych, w któ-
rych możliwe jest prowadzenie specjalizacji nauczy-
cielskiej. Kształcenie nauczycieli w tej formie może
odbywać się w zakresie:
1) przygotowania merytorycznego do nauczania
przedmiotu (prowadzenia zajęć);
2) przygotowania pedagogicznego;
3) przygotowania do pracy w szkołach i placów-
kach specjalnych.
Zmiany w sposobie kształcenia nauczycieli, zwłasz-
cza przygotowanie do nauczania dwóch przedmiotów,
miały m.in. na celu takie kształcenie nauczyciela,
aby umożliwiało ono realizowanie pełnego pensum
również w przypadku przedmiotów, których tygo-
dniowy wymiar zajęć w szkole jest niższy od pełnego
pensum nauczyciela. Zauważyć jednak należy, że
w związku z trudnościami w realizacji niektórych
wynikających ze standardów wymagań część uczelni
rezygnowała z kształcenia nauczycieli, co jest szcze-
gólnie widoczne w przypadku kierunków filologicz-
nych. W związku z powyższym w założeniach do
zmian w systemie szkolnictwa wyższego i przygoto-
wanym przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa
Wyższego projekcie nowelizacji ustawy Prawo o szkol-
nictwie wyższym przyjęto, że dwuspecjalizacyjne
kształcenie nauczycieli na poziomie studiów pierw-
szego stopnia będzie miało charakter fakultatywny,
a nie, jak dotąd, obowiązkowy. Oznacza to, że uczel-
nie samodzielnie będą decydowały o tym, w przypad-
ku których specjalności nauczycielskich kształcenie
będzie prowadzone ze specjalnością dodatkową.
W przypadku tych specjalności, które umożliwiają
zatrudnienie w wymiarze pełnego etatu (język pol-
ski, języki obce, matematyka), szkoły wyższe nie będą
zmuszone do kształcenia dwuspecjalizacyjnego.

2. Ministerstwo Edukacji Narodowej prowadziło
również działania umożliwiające czynnym nauczy-
cielom zdobycie dodatkowych kwalifikacji do naucza-
nia drugiego przedmiotu.
Równolegle z wprowadzaną reformą systemu edu-
kacji realizowano szereg działań w tym zakresie.
W ramach środków budżetowych Ministerstwa Edu-
kacji Narodowej przeznaczonych na doskonalenie
nauczycieli w latach 1998–2004 zorganizowano czte-
ry edycje grantów na studia podyplomowe dla 20 956
nauczycieli (I edycja – 3733 nauczycieli, II edycja –
7690 nauczycieli, III edycja – 8525 nauczycieli,
IV edycja – 1008 nauczycieli), w tym m.in. z przyro-
dy i informatyki.
W latach 2004–2006 Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej realizowało projekty w obszarze kształcenia
i doskonalenia nauczycieli w ramach Sektorowego Pro-
gramu Operacyjnego „Rozwój zasobów ludzkich”.
W ramach działania 2.2 schemat c: Doskonalenie
nauczycieli, osób prowadzących szkolenia i pracow-
ników administracji oświatowej oraz rozwój innowa-
cyjnych programów nauczania SPO RZL 2004–2006
współfinansowanego ze środków Europejskiego Fun-
duszu Społecznego zrealizowano m.in.:
studia podyplomowe dla nauczycieli przygotowu-
jące do nauczania drugiego przedmiotu oraz w zakre-
sie ICT i języka obcego, w szczególności dla absolwen-
tów rozpoczynających pracę w zawodzie nauczyciela,
I i II edycja, dla 22 553 nauczycieli.
Ww. studia podyplomowe w zakresie ICT, języków
obcych i drugiego przedmiotu miały za zadanie przy-
gotowanie nauczycieli, w szczególności nauczycieli
rozpoczynających pracę w zawodzie, do nauczania
(prowadzenia zajęć) drugiego (dodatkowego) przed-
miotu, wyposażenie w wiedzę i umiejętności prak-
tyczne z zakresu technologii informacyjno-komuni-
kacyjnej oraz doskonalenie kompetencji z zakresu
języka obcego. W ramach I edycji projektu studia po-
dyplomowe dla ponad 4 tys. nauczycieli prowadziły
następujące jednostki:
— Uniwersytet Wrocławski na terenie woje-
wództw dolnośląskiego i opolskiego dla 436 nauczy-
cieli w zakresie: przyrody, chemii, fizyki, wiedzy
o społeczeństwie, wychowania do życia w rodzinie,
przysposobienia obronnego, przygotowania pedago-
gicznego do nauczania języka angielskiego, przygo-
towania pedagogicznego do nauczania języka nie-
mieckiego;
— konsorcjum, w skład którego wchodziły Uni-
wersytet Warszawski, Uniwersytet Gdański, Uni-
wersytet Łódzki, Uniwersytet Marii Curie-Skłodow-
skiej, Uniwersytet Zielonogórski oraz Combidata
Poland sp. z o.o. z siedzibą w Sopocie, na terenie
12 województw dla 3006 nauczycieli w zakresie:
przyrody, techniki, wiedzy o kulturze, wiedzy o spo-
łeczeństwie, przygotowania pedagogicznego do na-
uczania języka angielskiego, przygotowania pedago-
gicznego do nauczania języka niemieckiego, muzyki,
plastyki, wychowania przedszkolnego, wychowania
do życia w rodzinie, informatyki, języka polskiego,
623
chemii, fizyki, matematyki, historii, geografii, wy-
chowania fizycznego;
— Uniwersytet Śląski na terenie województw ślą-
skiego i małopolskiego dla 940 nauczycieli w zakre-
sie: przyrody, chemii, fizyki, informatyki, matematy-
ki, podstaw przedsiębiorczości, wiedzy o społeczeń-
stwie, historii, wychowania do życia w rodzinie, wy-
chowania fizycznego, przysposobienia obronnego;
— Akademia Pedagogiki Specjalnej im. M. Grze-
gorzewskiej w Warszawie dla 359 nauczycieli z terenu
całego kraju z zakresu pedagogiki specjalnej w na-
stępujących specjalnościach: oligofrenopedagogika,
surdopedagogika, tyflopedagogika, pedagogika lecz-
nicza, resocjalizacja.
W ramach II edycji ww. projektu zamówiono w szko-
łach wyższych studia podyplomowe nadające kwali-
fikacje do nauczania drugiego przedmiotu dla około
18 tys. nauczycieli.
Wykonawcy projektu (18 szkół wyższych) uzgad-
niali z właściwymi kuratorami oświaty specjalności
studiów podyplomowych, tak aby zakres studiów po-
dyplomowych pokrywał się z zapotrzebowaniem na
nauczycieli w szkołach i placówkach w danym woje-
wództwie. Wśród nich były również studia podyplo-
mowe z plastyki, muzyki, techniki, przyrody oraz
informatyki;
kursy doskonalące w zakresie języków obcych dla
26 600 nauczycieli, które stanowiły wsparcie dla osób
chcących uzyskać kwalifikacje do nauczania języka
obcego.
Zadanie to obejmowało zorganizowane cyklu kur-
sów z zakresu języka obcego dla 26 600 nauczycieli
z różnych typów szkół i placówek, w tym, odpowied-
nio do zgłoszonego przez nauczycieli zapotrzebowa-
nia, dla ok. 20 000 nauczycieli z zakresu języka an-
gielskiego oraz ok. 6600 z zakresu języka niemieckie-
go, francuskiego lub hiszpańskiego.
Celem bezpośrednim kursów było doskonalenie
praktycznych umiejętności posługiwania się wybra-
nym przez nauczyciela językiem obcym. Pośrednio
kursy te – jakkolwiek nie służyły nadaniu nauczycie-
lom kwalifikacji do nauczania języka obcego – mogły
ułatwić uzyskanie tych kwalifikacji, przygotowując
do zdania egzaminu z zakresu wymaganej znajomo-
ści języka obcego, o którym mowa w rozporządzeniu
w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych
od nauczycieli. Z tych względów pierwszeństwo
w przyjęciu na kursy mieli nauczyciele przedszkoli
i klas I–III, którzy najszybciej mogli osiągnąć wyma-
gany od nich poziom sprawności językowej.
Ministerstwo Edukacji Narodowej prowadziło rów-
nież projekty w innych obszarach. W ramach tych
działań przygotowywano nauczycieli różnych spe-
cjalności, w tym nauczycieli – administratorów pra-
cowni internetowych, bibliotekarzy, szkolnych dorad-
ców zawodowych oraz nauczycieli zatrudnionych na
stanowiskach kierowniczych, do podejmowania we
współpracy z kuratorami oświaty i jednostkami sa-
morządu terytorialnego aktywności prowadzącej do
jakościowych zmian w wewnętrznym i zewnętrznym
funkcjonowaniu szkoły lub placówki w środowisku
624
lokalnym, z wykorzystaniem nowoczesnych techno-
logii informacyjnych.
Działania na rzecz uzyskiwania przez nauczycie-
li dodatkowych kwalifikacji prowadzą również samo-
rządy. Zgodnie z przepisami rozdziału 7a ustawy
Karta Nauczyciela: „Finansowanie dokształcania
i doskonalenia zawodowego nauczycieli” w budżetach
organów prowadzących szkoły wyodrębnia się środki
na dofinansowanie doskonalenia zawodowego na-
uczycieli z uwzględnieniem doradztwa metodycznego
w wysokości 1% planowanych rocznych środków
przeznaczonych na wynagrodzenia osobowe nauczy-
cieli. Ze środków tych mogą być finansowane studia
i studia podyplomowe przygotowujące do nauczania
drugiego przedmiotu.
W obecnym okresie programowania obejmującym
lata 2007–2013 środki z Europejskiego Funduszu
Społecznego, jakie mogą być przeznaczone na kształ-
cenie i doskonalenie nauczycieli, pozostają w dyspo-
zycji regionów, których zadaniem pozostaje kształto-
wanie regionalnej polityki oświatowej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie późniejszego przechodzenia
na emeryturę (16831)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 20 lipca 2010 r., (znak: SPS-
-023-16831/10), przy którym przesłana została inter-
pelacja posła Jana Kamińskiego w sprawie później-
szego przechodzenia na emeryturę, przekazuję na-
stępujące wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, że dokument KE „Zielona
księga na rzecz adekwatnych, stabilnych i bezpiecz-
nych systemów emerytalnych w Europie” został ogło-
szony 12 lipca br. Obecnie trwają jego konsultacje.
Egzemplarz ww. dokumentu pozwalam sobie przeka-
zać w załączeniu*).
Z treści powyższego dokumentu wynika, że pro-
blemy finansowe systemów ubezpieczeń społecznych
mają zasięg ogólnoeuropejski. Polska przygotowała
się do zmierzenia się z kryzysem finansowym ubez-
pieczeń społecznych, dokonując w 1999 r. reformy
emerytalnej. Dzięki niej nasz system emerytalny
działa na zasadzie zdefiniowanej składki, a emerytu-
ry z tego systemu są aktuarialnie neutralne. Każdy
ubezpieczony po ukończeniu 60 lat w przypadku ko-
biet i 65 lat w przodku mężczyzn może podjąć decyzję
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
o momencie przejścia na emeryturę. Jeżeli zrobi to
wcześniej, to otrzyma niższą emeryturę wypłacaną
przez dłuższy okres, jeżeli później, to emerytura bę-
dzie wyższa, ale wypłacana krócej.
Należy tutaj podkreślić, że ustawowe regulacje
stoją na gruncie zasad ubezpieczeniowych, zgodnie z
którymi każdy powinien otrzymywać emeryturę sto-
sownie do kwoty składek wpłaconych do systemu.
Pozwala to na zachowanie adekwatności świadczeń
w stosunku do odprowadzanych składek. Stąd też
wysokość emerytury w nowym systemie zależy od
wysokości zgromadzonych na kontach składek oraz
od przewidywanej długości trwania życia w wieku
przejścia na emeryturę. Oznacza to, że w zależności
od długości stażu pracy i wieku przejścia na świad-
czenie emerytalne, ale przy jednoczesnym zachowa-
niu tych samych warunków (tj.: data urodzenia, mo-
ment rozpoczęcia pracy, podstawa oskładkowania),
wysokość świadczenia dla danych osób będzie różna.
Osoba odprowadzająca w krótszym okresie składki,
a pobierająca dłużej świadczenie będzie miała świad-
czenie niższe niż osoba odprowadzająca w dłuższym
okresie składki i pobierająca świadczenie w krótszym
okresie.
Wyrazem troski o poprawę sytuacji materialnej
emerytów i rencistów jest konsekwentne przestrze-
ganie zasad waloryzacji świadczeń emerytalno-ren-
towych wskaźnikiem uwzględniającym zarówno
wzrost cen, jak i realnych wynagrodzeń. Pomimo
kryzysu finansów publicznych rząd zakłada w Wie-
loletnim Planie Finansowym Państwa 2010–2013
waloryzację emerytur i rent na niezmienionych za-
sadach. Oznacza to, że do 2013 r. zostanie zapewnio-
na nie tylko ochrona realnej wartości emerytur
i rent, ale również populacja osób już nieaktywnych
zawodowo będzie miała zapewniony udział we wzro-
ście gospodarczym i wzroście poziomu życia całego
społeczeństwa.
Powyższe zobowiązanie wymusza szczególną dba-
łość o finanse systemu ubezpieczeń społecznych.
Dlatego też minister pracy i polityki społecznej za-
proponował obniżenie składki przekazywanej do
OFE z 7,3% do 3%. Pozwala to na znaczące obniże-
nie przyrostu państwowego długu publicznego i kosz-
tów jego obsługi. Jak pokazują szacunki Minister-
stwa Finansów, na koniec 2009 r. dług i jego obsłu-
ga wynosi bez uwzględnienia trzydziestokrotności
197,1 mld zł (tj. 14,7% PKB). Szacunkowe koszty
obsługi długu to odpowiednio 13,3 mld zł (1,0% PKB)
z uwzględnieniem trzydziestokrotności i 10,0 mld zł
(0,7% PKB) bez uwzględnienia trzydziestokrotno-
ści. W sytuacji, gdy nic się nie zmieni, to należy
oczekiwać, że w 2060 r. poziom długu publicznego
wyniesie prawie 94% PKB, a jego koszt obsługi wy-
niesie prawie 4,2% PKB.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie realizowania projektów
Unii Europejskiej dotyczących oświaty (16832)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Kamińskiego (SPS-
-023-16832/10), w sprawie realizowania projektów
finansowanych ze środków Unii Europejskiej, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Ministerstwo Edukacji Narodowej odpowiada za
realizację priorytetu III: Wysoka jakość systemu
oświaty, w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki”. Ogółem od początku okresu programowania
do 19 lipca 2010 r. w ramach priorytetu III podpisano
164 umowy/decyzje z beneficjentami konkursowymi
i systemowymi o wartości ogółem 1 704 593 021,21 PLN
(w tym 35 projektów systemowych na kwotę
880 873 606,94 PLN, 129 projektów konkursowych
na kwotę 823 719 414,27 PLN), co szacunkowo sta-
nowi 47,85% alokacji przeznaczonej na priorytet III
na lata 2007–2013.
W tym okresie w Ministerstwie Edukacji Narodo-
wej zatwierdzono 568 wniosków o płatność na kwotę
259 566 073,58 PLN. Biorąc pod uwagę, iż jesteśmy
dopiero w połowie okresu programowania, nie można
mówić o opóźnieniach w wydatkowaniu środków
unijnych.
Nieprawdą jest, że w przypadku większości pro-
jektów systemowych przesunięto terminy rozpoczę-
cia realizacji. W latach 2007–2009 w ramach prio-
rytetu III PO KL było realizowanych łącznie 25 pro-
jektów systemowych, które istotnie przyczyniły się do
przygotowania i wdrożenia reformy systemu edukacji.
Minister edukacji narodowej w 2008 r. ustalił
priorytetowe obszary obejmujące w zasadzie swym
zakresem cały system edukacji. Są to:
— reforma programowa wychowania przedszkol-
nego i kształcenia ogólnego,
— zmiany dotyczące sytemu egzaminów zewnętrz-
nych,
— zapewnienie wysokiej jakości edukacji, m.in.
poprzez odbiurokratyzowanie nadzoru pedagogicz-
nego i jasny podział zadań pomiędzy organy prowa-
dzące szkoły oraz organy sprawujące nadzór pedago-
giczny,
— wzmocnienie pozycji zawodowej nauczyciela,
— upowszechnianie wychowania przedszkolnego,
w tym obowiązek rocznego przygotowania przed-
szkolnego dla dzieci pięcioletnich, zakończonego dia-
gnozą gotowości szkolnej,
— zapewnienie lepszego dostępu do edukacji dla
najmłodszych dzieci,
625
— poprawa jakości kształcenia zawodowego oraz
zaspokajania specjalnych potrzeb edukacyjnych,
— otwarcie polskiego systemu edukacji na świat.
Od tego czasu do końca 2009 r. efekty 25 projek-
tów systemowych wspomagały reformowanie polskiej
oświaty. W pierwszej kolejności zajęto się obszarami
związanymi z reformą programową, systemem egza-
minów zewnętrznych, nadzorem pedagogicznym. Dzię-
ki projektom systemowym możliwe było np. przygo-
towanie i wprowadzenie całościowej zmiany w pod-
stawie programowej kształcenia we wszystkich kla-
sach szkół podstawowych, gimnazjów i liceów. Było
to realizowane dzięki środkom EFS w ramach zakoń-
czonego już projektu systemowego MEN Doskonale-
nie podstawy programowej wychowania przedszkol-
nego i kształcenia ogólnego w poszczególnych typach
szkół pod kątem jej zgodności z gospodarką opartą
na wiedzy (okres realizacji 01.02.2008–31.01.2009).
Kontynuacją ww. projektu był realizowany od lu-
tego 2009 r. do marca 2010 r. projekt systemowy
MEN pt. Wdrożenie podstawy programowej wycho-
wania przedszkolnego i kształcenia ogólnego w po-
szczególnych typach szkół. Środki przeznaczone na
projekt umożliwiły upowszechnianie informacji na
temat wprowadzonych zmian. W ramach projektu
zorganizowane zostały m.in.:
— seminaria z pracownikami kuratoriów oświa-
ty (160 pracowników z 16 kuratoriów oświaty), któ-
rzy będą nadzorować realizację nowej podstawy pro-
gramowej i nowych ramowych planów nauczania
w szkołach;
— warsztaty dla grupy 60 nauczycieli konsultan-
tów, którzy w ramach kaskady informacyjnej prze-
prowadzą warsztaty dla min. 1800 doradców meto-
dycznych i nauczycieli konsultantów;
—warsztaty dla grupy min. 500 wojewódzkich
ekspertów przedmiotowych (nauczycieli konsultan-
tów i doradców metodycznych z terenu całego kraju),
którzy będą wspierać nauczycieli przedszkolnych,
szkół podstawowych, gimnazjów i szkół ponadgim-
nazjalnych w pracy z nową podstawą programową
i udzielać im pomocy metodycznej;
— seminaria dla pracowników i współpracowni-
ków systemu egzaminacyjnego oraz dla rzeczoznaw-
ców podręczników szkolnych (łącznie ok. 500 osób)
poświęcone szczegółowej analizie podstawy progra-
mowej poszczególnych przedmiotów pod kątem odpo-
wiedniego konstruowania arkuszy egzaminacyjnych
do nowej podstawy programowej i oceny podręczni-
ków zgodnych z nową podstawą programową.
Działania te miały na celu wspieranie wyżej wy-
mienionych grup w prawidłowym wdrażaniu zmian.
Obecnie trwa realizacja kolejnego etapu upo-
wszechnienia wypracowanych zmian w ramach
projektu „Wdrożenie podstawy programowej kształ-
cenia ogólnego w poszczególnych typach szkół ze
szczególnym uwzględnieniem II i IV etapu eduka-
cyjnego”. W ramach projektu trwa opracowywanie
ok. 60 innowacyjnych programów nauczania z róż-
nych przedmiotów.
626
Zmiany w systemie przeprowadzania egzaminów
zewnętrznych dokonywały się i nadal są realizowane
dzięki projektom systemowym powierzonym do re-
alizacji Centralnej Komisji Egzaminacyjnej. W ra-
mach tych projektów do tej pory m.in.:
— opracowano propozycję nowych arkuszy ocen,
m.in. z matematyki, przeprowadzono ich pilotaże
oraz próbne egzaminy,
— opracowano nową formułę sprawdzianu w kla-
sie VI oraz przygotowano koncepcję egzaminu z ję-
zyka obcego w gimnazjum,
— nastąpił rozwój banku zadań na przykładzie
języka polskiego i matematyki na poziomie matu-
ralnym oraz języka polskiego i matematyki na po-
ziomie szkoły podstawowej (na potrzeby sprawdzia-
nów w klasie VI),
— przygotowano założenia budowy nowego syste-
mu informatycznego do obsługi systemu egzaminów
zewnętrznych,
— przeprowadzono szkolenia pracowników, współ-
pracowników i kandydatów na współpracowników
(egzaminatorów) systemu egzaminów zewnętrznych.
W zakresie wzmacniania systemu nadzoru peda-
gogicznego w 2009 r. zakończyła się realizacja pierw-
szego i rozpoczęła realizacja drugiego etapu projek-
tu systemowego Ministerstwa Edukacji Narodowej
„Program wzmocnienia efektywności systemu nad-
zoru pedagogicznego i oceny jakości pracy szkoły”.
W pierwszym etapie realizacji projektu m.in. opraco-
wano projekt zmian w kompetencjach i zadaniach
organów nadzorujących w oświacie oraz zmiany ak-
tów prawnych w wyżej wymienionym zakresie. W ra-
mach pierwszego etapu projektu zorganizowano rów-
nież 8 konferencji upowszechniających, w których
wzięło udział w sumie ok. 800 osób. Do tej pory,
w czasie trwającego nadal II etapu projektu, m.in.:
— przeszkolono 2561 osób, w tym dyrektorów
szkół, w zakresie zadań związanych ze sprawowa-
niem nadzoru pedagogicznego,
— przeprowadzono spotkania z ekspertami, tre-
nerami – opiekunami grup na szkoleniach ewaluato-
rów oraz ekspertami tworzącymi narzędzia do ewa-
luacji,
— przeszkolono 243 pracowników organów spra-
wujących nadzór pedagogiczny z zakresu ewaluacji
zewnętrznej,
— zorganizowano 276 konferencji upowszechnia-
jących,
— uruchomiono stronę internetową projektu, fo-
rum internetowe (www.npseo.edu.pl) oraz platformę
nadzoru,
— zorganizowano pilotaż zmodernizowanego nad-
zoru pedagogicznego – 32 szkoły i placówki,
— prace związane z budowaniem narzędzi do
nadzoru nad zgodnością działalności szkoły z prze-
pisami prawa (kolejne etapy prac),
— powstało opracowanie dotyczące wdrożenia
ewaluacji wewnętrznej jako materiał pomocniczy dla
dyrektorów szkół.
W ramach wzmacniania pozycji zawodowej na-
uczyciela dofinansowano działania związane z wpro-
wadzeniem zmian w zakresie funkcjonującego syste-
mu doskonalenia nauczycieli. W maju 2010 r. zakoń-
czył się projekt systemowy MEN pt. „Wzmocnienie
systemu wspierania rozwoju szkół ze szczególnym
uwzględnieniem doskonalenia nauczycieli i doradz-
twa metodycznego”. W ramach projektu, po dogłębnej
analizie obecnego systemu doskonalenia nauczycieli,
wypracowano koncepcję zmian systemu doskonale-
nia nauczycieli (wraz z propozycją zmian legislacyj-
nych w tym obszarze oraz kalkulacją finansową
funkcjonowania nowego systemu) w celu komplekso-
wego wspierania rozwoju szkół i nauczycieli.
Większość zmian opracowywanych i wprowadzo-
nych w latach 2008–2009 w ystemie edukacji nie by-
łaby możliwa do przeprowadzenia, gdyby nie środki
z Europejskiego Funduszu Społecznego. Do połowy
2010 r. zakończyła się realizacja następujących dzie-
sięciu projektów systemowych (tabela 1 str. 627).
Od 2010 r. ministerstwo skoncentrowało się na ko-
lejnych ważnych obszarach edukacji, m.in. na kształ-
ceniu zawodowym i specjalnym, pracy z uczniem zdol-
nym, wsparciem dzieci migrujących. W związku z tym
w I półroczu 2010 r. rozpoczęto realizację kolejnych
11 projektów, na łączną kwotę 282 257 648,68 PLN
(tabela 2 str. 627).
W ramach priorytetu III obecnie trwa realizacja
26 projektów systemowych, które wspierają kolejne
etapy reformy systemu edukacji. Efekty tych projek-
tów, również w formie raportów, są na bieżąco wy-
korzystywane do zmian dokonywanych w całym
systemie.
Partnerzy społeczni, w tym organizacje praco-
dawców, związki zawodowe, organizacje pozarządo-
we są członkami Komitetu Monitorującego POKL
oraz działającej w jego ramach Grupy Roboczej
ds. Edukacji. W związku z tym są na bieżąco infor-
mowani na temat postępów w realizacji priorytetu
III PO KL.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie rządowego projektu
„Monitoring zdrowia jamy ustnej” (16835)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystą-
pieniem pana Jana Kamińskiego, posła na Sejm RP,
przekazanym przy piśmie z dnia 20 lipca 2010 r.,
 627

Tabela 1

Data rozpoczęcia Data zakończenia

Działanie/Poddziałanie - Beneficjent
Priorytet III, Poddziałanie 3.1.2,
Ministerstwo Edukacji Narodowej
Priorytet III, Działanie 3.2,
Centralna Komisja Egzaminacyjna
Priorytet III, Działanie 3.2,
Centralna Komisja Egzaminacyjna
Priorytet III, Działanie 3.2,
Centralna Komisja Egzaminacyjna
Priorytet III, Poddziałanie 3.3.3,
Ministerstwo Edukacji Narodowej
Priorytet III, Poddziałanie 3.4.1,
Ministerstwo Edukacji Narodowej
Priorytet III, Działanie 3.2,
Centralna Komisja Egzaminacyjna
Priorytet III, Poddziałanie 3.3.3,
Ministerstwo Edukacji Narodowej
Priorytet III, Poddziałanie 3.3.1,
Ministerstwo Edukacji Narodowej
Tytuł projektu realizacji realizacji
Program wzmocnienia efektywności systemu
nadzoru pedagogicznego i oceny jakości pracy 01 kwietnia 2008 31 marca 2009
szkoły
Opracowanie założeń Krajowego Systemu 01 października 2007 28 lutego 2009
Informatycznego
Pilotaż nowej formuły egzaminu zawodowego 01 października 2007 30 czerwca 2009
Budowa banków zadań, Etap I 01 października 2007 31 grudnia 2009
Doskonalenie podstawy programowej
wychowania przedszkolnego i kształcenia
ogólnego w poszczególnych typach szkół 01 lutego 2008 31 stycznia 2009
pod kątem jej zgodności z gospodarką
opartą na wiedzy
Opracowanie bilansu kwalifikacji
i kompetencji dostępnych na rynku pracy 01 marca 2008 31 stycznia 2010
w Polsce oraz modelu Krajowych Ram
Kwalifikacji
Badania dotyczące podnoszenia jakości 01 października 2007 31 grudnia 2009
narzędzi systemu egzaminów zewnętrznych
Specjalistyczne publikacje dotyczące 01 października 2007 31 grudnia 2009
egzaminów zewnętrznych
Wdrożenie podstawy programowej wychowania
przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego 01 lutego 2009 31 marca 2010
w poszczególnych typach szkół
Wzmocnienie systemu wspierania szkół
ze szczególnym uwzględnieniem doskonalenia 02 stycznia 2009 31 maja 2010
nauczycieli i doradztwa metodycznego

Tabela 2

Data rozpoczęcia Data zakończenia

Działanie/Poddziałanie Beneficjent Tytuł projektu realizacji realizacji
Priorytet III, Poddziałanie 3.1.2, Doskonalenie strategii zarządzania oświatą 1 lutego 2010 31 grudnia 2012
Ministerstwo Edukacji Narodowej na poziomie regionalnym i lokalnym
Przygotowanie systemu informatycznego 1 stycznia 2010 31 grudnia 2013
do e-oceniania
Priorytet III, Działanie 3.2,
Centralna Komisja Egzaminacyjna Modernizacja egzaminów potwierdzających 1 stycznia 2010 31 grudnia 2013
kwalifikacje zawodowe
Priorytet III, Działanie 3.2, Budowa banków zadań, Etap II 1 stycznia 2010 31 grudnia 2013
Centralna Komisja Egzaminacyjna
Priorytet III, Poddziałanie 3.3.3,
Zespół Szkół dla Dzieci Otwarta szkoła – system wsparcia uczniów 1 kwietnia 2010 31 grudnia 2012
Obywateli Polskich migrujących
Czasowo Przebywających Za Granicą
Priorytet III, Poddziałanie 3.3.3, Podniesienie efektywności kształcenia uczniów 1 marca 2010 31 grudnia 2011
Ministerstwo Edukacji Narodowej ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi
Priorytet III, Poddziałanie 3.3.3, Opracowanie i wdrożenie kompleksowego 1 lutego 2010 31 grudnia 2013
Ministerstwo Edukacji Narodowej systemu pracy z uczniem zdolnym
Wdrożenie podstawy programowej kształcenia
Priorytet III, Poddziałanie 3.3.3, ogólnego w poszczególnych typach szkół 1 marca 2010 31 grudnia 2012
Ministerstwo Edukacji Narodowej ze szczególnym uwzględnieniem II i IV etapu
edukacyjnego
Opracowanie założeń merytorycznych
Priorytet III, Poddziałanie 3.4.1, i instytucjonalnych wdrażania KRK 1 czerwca 2010 31 grudnia 2013
Instytut Badań Edukacyjnych oraz Krajowego Rejestru Kwalifikacji
dla uczenia się przez całe życie
Priorytet III, Poddziałanie 3.4.2, Szkoła zawodowa szkołą pozytywnego wyboru 1 stycznia 2010 31 grudnia 2012
Ministerstwo Edukacji Narodowej
System doskonalenia nauczycieli oparty
Priorytet III, Poddziałanie 3.3.1, na ogólnodostępnym, kompleksowym 1 kwietnia 2010 31 grudnia 2015
Ministerstwo Edukacji Narodowej wspomaganiu szkół
628
nr SPS-023-16835/10, w sprawie rządowego projektu
„Monitoring zdrowia jamy ustnej”, uprzejmie wyja-
śniam.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia
z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu leczenia stomatologicznego
(Dz. U. Nr 140, poz. 1144, z późn. zm.) ze względu na
specyficzne potrzeby zdrowotne dzieciom i młodzieży
do ukończenia 18. roku życia przyznano w możliwie
pełnym zakresie prawo do bezpłatnych dodatkowych
świadczeń zdrowotnych lekarza stomatologa i mate-
riałów stomatologicznych. Zgodnie z tym dzieciom
i młodzieży do lat 18 zagwarantowane zostały dodat-
kowe świadczenia, takie jak indywidualnie ukierun-
kowane profesjonalne zabiegi profilaktyczne, tj. la-
kierowanie i lakowanie zębów stałych, a także świad-
czenia niezbędne w okresie wieku rozwojowego, ze
szczególnym uwzględnieniem potrzeb leczniczych
związanych z leczeniem próchnicy i jej powikłań
(chorób miazgi, zęba i ozębnej).
Ponadto w sierpniu 2009 r. minister zdrowia pod-
pisała rozporządzenie w sprawie organizacji profilak-
tycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą
(Dz. U. Nr 139, poz. 1133). Głównym celem ww. re-
gulacji jest zabezpieczenie usystematyzowanej, pla-
nowej i udokumentowanej profilaktycznej opieki
zdrowotnej nad uczniami. Miejsce sprawowania opie-
ki przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej oraz
przez lekarza dentystę może mieć dowolną lokaliza-
cję zapisaną w umowie z Narodowym Funduszem
Zdrowia o udzielaniu świadczeń profilaktycznych
opieki zdrowotnej. Rozporządzenie zakłada współ-
pracę pielęgniarki lub higienistki szkolnej z lekarzem
dentystą sprawującym profilaktyczną opiekę zdro-
wotną nad uczniem.
Profilaktyczna opieka zdrowotna sprawowana
nad uczniami przez lekarza dentystę obejmuje m.in.
prowadzenie edukacji zdrowotnej i promocji zdrowia
jamy ustnej, profilaktyczne badania stomatologiczne,
profilaktykę próchnicy zębów i profilaktykę ortodon-
tyczną. Wykaz profilaktycznych świadczeń stomato-
logicznych dla dzieci do ukończenia 19. roku życia
znajduje się w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia
30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu leczenia stomatologicznego (Dz. U.
Nr 140, poz. 1144, z późn. zm.).
Profilaktyczna opieka zdrowotna sprawowana
przez pielęgniarkę albo higienistkę szkolną obejmuje
w zakresie stomatologii prowadzenie grupowej pro-
filaktyki fluorkowej. W myśl rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 29 sierpnia 2009 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu podstawowej opieki
zdrowotnej grupowa profilaktyka fluorkowa metodą
nadzorowanego szczotkowania zębów prowadzona
jest u uczniów w klasach I–VI przy pomocy prepara-
tów fluorkowych. Przedmiotowa profilaktyka wyko-
nywana jest na terenach, gdzie poziom fluoru w wo-
dzie pitnej nie przekracza wartości 1 mg/l.
Zgodnie z dostępnym mi raportem Instytutu
Matki i Dziecka z 2009 r. w roku szkolnym 2008/
2009 objętych grupową profilaktyką próchnicy zę-
bów było w miastach 85% uczniów szkół podstawo-
wych, na wsiach odsetek ten był nieco mniejszy
i wyniósł 82%.
Indywidualnie ukierunkowane profesjonalne za-
biegi profilaktyczne, tj. lakierowanie i lakowanie
zębów stałych, zostały zabezpieczone w rozporzą-
dzeniu ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu
leczenia stomatologicznego (Dz. U. Nr 140, poz. 1144,
z późn. zm.).
Pomimo że opieka zdrowotna nad dziećmi w śro-
dowisku nauczania i wychowania obejmuje jedynie
zadania profilaktyki stomatologicznej realizowane
przez pielęgniarki lub higienistki szkolne, a świadcze-
nia zdrowotne z zakresu leczenia stomatologicznego
i profesjonalnej profilaktyki stomatologicznej realizo-
wane są przez lekarzy stomatologów w ramach ambu-
latoryjnej opieki specjalistycznej o dowolnej lokaliza-
cji, zestawienie porównawcze wyników prowadzonych
w latach 1995–2007 w Polsce badań epidemiologicz-
nych dzieci w wieku 12 lat (wskaźnikowa grupa wie-
kowa wg wytycznych WHO) wskazuje na obniżanie
się zapadalności i nasilenia próchnicy zębów. Odsetek
dzieci ze zdrowym uzębieniem wzrastał stopniowo od
9,5% w 1995 r. do 19,2% populacji w roku 2007. Jed-
nocześnie następowało stopniowe obniżanie średniej
liczby zębów zaatakowanych przez próchnicę. Średnia
wartość wskaźnika próchnicy obniżyła się z wartości
4,3 w roku 1995 do wartości 3,1 w 2007 r. Nastąpił
wzrost składowej wskaźnika obrazującej średnią licz-
bę zębów wyleczonych zachowawczo. Wartość tego
wskaźnika uległa podwojeniu (1995 r. – 0,36, 2007 r.
– 0,62). Odsetek dzieci z usuniętym z powodu próch-
nicy co najmniej jednym zębem obniżył się w ostatnich
2 latach o 50%.
Oczywiście nie należy zapominać, że działania
zmierzające do poprawy stanu zdrowia jamy ustnej
ludności kraju powinny również być ukierunkowane
na podniesienie świadomości zdrowotnej społeczeń-
stwa. Przede wszystkim winno się to odbywać po-
przez edukację zdrowotną kobiet ciężarnych i matek
małych dzieci, kontynuowaną poprzez rozwój progra-
mów edukacyjnych dla dzieci przedszkolnych i szkol-
nych (realizowanych przez nauczycieli przy wsparciu
personelu medycznego).
Informuję, że w trakcie procedowania jest projekt
rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie standar-
dów postępowania oraz procedur medycznych przy
udzielaniu świadczeń zdrowotnych z zakresu opieki
okołoporodowej sprawowanej nad kobietą w okresie
fizjologicznej ciąży, fizjologicznego porodu, połogu
oraz opieki nad noworodkiem, w którym to ujęte zo-
stały działania edukacyjne wobec kobiety ciężarnej
m.in. w zakresie zdrowia jamy ustnej. W ww. rozpo-
rządzeniu ujęto również w zakresie zalecanych ba-
dań diagnostycznych i konsultacyjnych u kobiet
w okresie ciąży badania stomatologiczne.
Działania edukacyjne w zakresie zdrowia jamy
ustnej skierowane do matek małych dzieci zostały

uwzględnione w wykazie świadczeń gwarantowa-
nych pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej
sprawowanych podczas wizyt patronażowych (roz-
porządzenie ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia
2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu podstawowej opieki zdrowotnej – Dz. U. Nr 139,
poz. 1138).
Niemniej zgadzam się, że sprawą ogromnej wagi
jest położenie odpowiedniego nacisku na rozwój opie-
ki stomatologicznej nad dziećmi i młodzieżą, ze szcze-
gólnym zwróceniem uwagi na małe dzieci. Objęcie
profilaktyką i leczeniem próchnicy dzieci, które są
populacją najbardziej obciążoną ryzykiem zachoro-
walności na próchnicę o ciężkim przebiegu, a więk-
szość jej stanowią dzieci pochodzące ze środowisk
wiejskich i małych miast oraz rodzin wielodzietnych,
pozwala na obniżenie występowania próchnicy i po-
trzeb leczenia stomatologicznego w Polsce (wielkość
tych potrzeb w skali populacji kraju wynika bowiem
głównie z zaniedbań stanu zdrowotnego osób o naj-
wyższym ryzyku próchnicy).
Dotychczasowe programy zapobiegania próchnicy
zębów stosowane w kraju koncentrowały się na dzie-
ciach w wieku szkolnym. Pilnie należy więc wprowa-
dzić program edukacyjny ukierunkowany na wdroże-
nie i utrwalenie nawyku szczotkowania zębów pastą
z fluorem u dzieci w wieku przedszkolnym. Minister-
stwo Zdrowia podejmuje szereg działań mających na
celu wdrożenie programu poprawy zdrowia jamy ust-
nej dzieci w wieku przedszkolnym. W ramach progra-
mu stomatologiczną opieką profilaktyczną objęte zo-
stałyby dzieci przedszkolne w wieku 4–6 lat, uczęsz-
czające do przedszkoli na terenie całego kraju.
Ze względu na limit środków finansowych otrzy-
manych na realizację programów polityki zdrowotnej
nie było możliwości wdrożenia przedmiotowego pro-
gramu do realizacji w ramach programów zdrowot-
nych ministra zdrowia. Aktualnie podejmowane są
próby finansowania go w ramach Szwajcarsko-Pol-
skiego Programu Współpracy.
Odnosząc się do faktu ograniczenia środków finan-
sowych przeznaczonych w 2010 r. na realizację świad-
czeń w rodzaju leczenie stomatologiczne, pragnę pod-
kreślić, że w latach 2007–2008 nastąpił znaczny
wzrost ich finansowania, a mianowicie w IV kwartale
2007 r. nastąpił 20-procentowy wzrost budżetu prze-
znaczonego na finansowanie świadczeń stomatologicz-
nych (poprzez zwiększenie wyceny punktowej), w 2008
r. budżet na świadczenia stomatologiczne wzrósł śred-
nio o ok. 50% (w związku z tym w 2008 r. możliwe było
zawarcie dodatkowych umów o udzielanie świadczeń
stomatologicznych).
Jednak struktura kosztów świadczeń opieki zdro-
wotnej jest wynikiem z jednej strony wysokości oraz
podziału środków na koszty świadczeń opieki zdro-
wotnej pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ, z dru-
giej strony okoliczności, które muszą być uwzględnio-
ne przy opracowaniu planu finansowego, w tym
w szczególności skutków rozporządzeń ministra zdro-
wia w sprawie świadczeń gwarantowanych (Dz. U.
629
Nr 139, poz. 1136–1142 oraz Nr 140, poz. 1143–1148),
zarządzeń prezesa w sprawie warunków zawierania
i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w poszczególnych rodzajach świadczeń zdro-
wotnych, znacznego zwiększenia wartości świadczeń
udzielonych w ramach migracji ubezpieczonych (osza-
cowanych na podstawie rzeczywistego wykonania za
okres I–III 2009 r.) w porównaniu do wartości pier-
wotnie prognozowanych, konieczności zabezpieczenia
planowanych kosztów refundacji cen leków na pozio-
mie nie mniejszym niż wynikający z prognozy NFZ.
W związku z faktem, iż powyżej wskazane oko-
liczności zmieniły się, środki finansowe przeznaczone
w planie finansowym na 2010 r. na finansowanie
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie sto-
matologiczne musiały zostać zredukowane.
Dodatkowo dyrektorzy niektórych oddziałów wo-
jewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia dokona-
li, w trybie art. 124 ust. 5 i 9 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, przesunięcia kosztów w ramach kosztów prze-
znaczonych na świadczenia opieki zdrowotnej w pla-
nach finansowych swoich oddziałów.
W celu zminimalizowania skutków obniżenia
środków przeznaczonych na finansowanie świadczeń
stomatologicznych oraz umożliwienia kontynuowa-
nia realizacji umów przez jak największą liczbę leka-
rzy, którzy podpisali umowy w 2008 i 2009 r., dyrek-
torzy oddziałów dostosowywali wielkość etatu prze-
liczeniowego do możliwości finansowych oddziału.
Odnosząc się do możliwości systemowego uregu-
lowania kwestii kalkulacji kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej, pragnę poinformować, że w chwili obec-
nej Ministerstwo Zdrowia wspólnie ze Szkołą Głów-
ną Handlową w Warszawie realizuje projekt szkole-
niowy realizowany w ramach Programu Operacyjne-
go „Kapitał ludzki” pn. „Nowoczesne zarządzanie
w zakładach opieki zdrowotnej – szkolenia z zakresu
rachunku kosztów i informacji zarządczej oraz narzę-
dzi restrukturyzacji i konsolidacji ZOZ”. Wyrażam
nadzieję, że realizacja tego projektu pozwoli również
na opracowanie efektywnych narzędzi liczenia kosz-
tów świadczeń opieki zdrowotnej oraz ich uwzględnie-
nie przy kontraktowaniu świadczeń w ramach syste-
mu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 29 lipca 2010 r.
630
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie przepisów regulujących debiut
spółki na giełdzie (16836)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka, prze-
kazaną przy piśmie wicemarszałka Sejmu RP pani
Ewy Kierzkowskiej z dnia 20 lipca 2010 r., znak:
SPS-023-16836/10, w sprawie przepisów regulują-
cych debiut spółki na giełdzie, uprzejmie informuję,
co następuje.
W związku z upoważnieniem ministra gospodar-
ki przez prezesa Rady Ministrów do udzielenia,
w porozumieniu z zainteresowanymi członkami Rady
Ministrów, odpowiedzi na ww. interpelację (pismo
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów pana To-
masza Arabskiego z dnia 23 lipca 2010 r., znak:
DSPA-4810-3401-(1)/10), minister gospodarki pisma-
mi z dnia 3 sierpnia 2010 r., znak: BOL-IV-462-210-
-IK/10, oraz 25 sierpnia 2010 r., znak: BOL-IV-462-
-282-IK/10, zwrócił się z prośbą do Komisji Nadzoru
Finansowego i Ministerstwa Finansów o przedsta-
wienie, w zakresie właściwości tych organów, stano-
wiska wobec zawartych w niej pytań. Na podstawie
znajdujących się w posiadaniu ministra gospodarki
informacji oraz wyjaśnień udzielonych przez Mini-
sterstwo Finansów i Komisję Nadzoru Finansowego
przedstawiam następujące stanowisko.
Odpowiadając na pytania zawarte w pkt 1 i 2,
należy wskazać, iż, jak wynika z wyjaśnień udzielo-
nych przez Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia
27 sierpnia 2010 r., znak: FN/FN3/0700/1/ARK/FN-
-621/2010, Ministerstwo Finansów w chwili obecnej
nie prowadzi prac legislacyjnych mających na celu
wprowadzenie szczególnych regulacji prawnych zmie-
rzających do uniemożliwienia reaktywowanym przed-
wojennym spółkom pozyskiwania kapitału w drodze
subskrypcji akcji w ramach oferty publicznej. Brak
inicjatywy legislacyjnej w tym przedmiocie Minister-
stwo Finansów uzasadnia istnieniem w obecnym po-
rządku prawnym stosownych instrumentów praw-
nych, które umożliwiają Komisji Nadzoru Finanso-
wego wyeliminowanie zjawisk stanowiących zagro-
żenie dla bezpieczeństwa obrotu i interesów jego
uczestników.
Zgodnie z przepisami art. 3 ustawy z dnia 29 lip-
ca 2005 r. o nadzorze nad rynkiem kapitałowym
(Dz. U. z 2005 r. Nr 183, poz. 1537), dalej: ustawa
o nadzorze, rynek kapitałowy oraz rynek instrumen-
tów finansowych będących przedmiotem ubiegania
się o dopuszczenie do obrotu na takim rynku podlega
nadzorowi Komisji Nadzoru Finansowego. Celem
tego nadzoru jest zapewnienie prawidłowego funk-
cjonowania rynku kapitałowego, a w szczególności
bezpieczeństwa obrotu oraz ochrony inwestorów i in-
nych jego uczestników, jak również przestrzegania
reguł uczciwego obrotu.
W odniesieniu do publicznego oferowania instru-
mentów finansowych oraz ubiegania się o dopusz-
czenie lub wprowadzenie papierów wartościowych
do obrotu na rynku regulowanym katalog możli-
wych naruszeń przepisów prawa związanych z tymi
czynnościami, jak również katalog uprawnień Ko-
misji Nadzoru Finansowego w takich sytuacjach
zostały określone w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r.
o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania in-
strumentów finansowych do zorganizowanego sys-
temu obrotu oraz o spółkach publicznych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 185, poz. 1439), dalej: ustawa o ofercie
publicznej. Zgodnie z art. 18 ust. 1 tej ustawy Ko-
misja Nadzoru Finansowego jest uprawniona do
podjęcia działań, gdy zaistnieje choćby jedna z na-
stępujących okoliczności:
— oferta publiczna, subskrypcja lub sprzedaż pa-
pierów wartościowych, dokonywane na podstawie tej
oferty, lub ich dopuszczenie do obrotu na rynku re-
gulowanym w znaczący sposób naruszałyby interesy
inwestorów,
— istnieją przesłanki, które w świetle przepisów
prawa mogą prowadzić do ustania bytu prawnego
emitenta,
— działalność emitenta była lub jest prowadzona
z rażącym naruszeniem przepisów prawa, które to
naruszenie może mieć istotny wpływ na ocenę papie-
rów wartościowych emitenta lub też w świetle prze-
pisów prawa może prowadzić do ustania bytu praw-
nego lub upadłości emitenta,
— status prawny papierów wartościowych jest
niezgodny z przepisami prawa i w świetle tych prze-
pisów istnieje ryzyko uznania tych papierów warto-
ściowych za nieistniejące lub obarczone wadą prawną
mającą istotny wpływ na ich ocenę.
W przedstawionych przypadkach na podstawie
art. 16 ust. 1 pkt 1–3 ustawy o ofercie publicznej
w odniesieniu do oferty publicznej, subskrypcji lub
sprzedaży instrumentów finansowych Komisja Nad-
zoru Finansowego może:
— nakazać wstrzymanie rozpoczęcia oferty pu-
blicznej, subskrypcji lub sprzedaży albo przerwa-
nie jej przebiegu na okres nie dłuższy niż 10 dni
roboczych,
— zakazać rozpoczęcia oferty publicznej, subskryp-
cji lub sprzedaży albo dalszego jej prowadzenia,
— opublikować, na koszt emitenta lub wprowa-
dzającego, informację o niezgodnym z prawem dzia-
łaniu w związku z ofertą publiczną, subskrypcją lub
sprzedażą.
Natomiast w przypadku ubiegania się o dopusz-
czenie lub wprowadzenie papierów wartościowych do
obrotu na rynku regulowanym na podstawie art. 17
ust. 1 pkt 1–3 ustawy o ofercie publicznej Komisja
Nadzoru Finansowego może:
— nakazać wstrzymanie ubiegania się o dopusz-
czenie lub wprowadzenie papierów wartościowych do

obrotu na rynku regulowanym na okres nie dłuższy
niż 10 dni roboczych,
— zakazać ubiegania się o dopuszczenie lub wpro-
wadzenie papierów wartościowych do obrotu na ryn-
ku regulowanym,
— opublikować, na koszt emitenta, informację
o niezgodnym z prawem działaniu w związku z ubie-
ganiem się o dopuszczenie lub wprowadzenie papierów
wartościowych do obrotu na rynku regulowanym.
Jednocześnie należy zauważyć, iż w większości
przepisów określających uprawnienia Komisji Nadzo-
ru Finansowego kluczowe znaczenie ma kryterium
legalności, czyli zgodności działań z prawem, w związ-
ku ze stosowaniem procedur przewidzianych przepi-
sami ustawy o ofercie publicznej. Wskazane przepisy
art. 18 ustawy o ofercie publicznej wkraczają jednak
w sferę znacznie szerszą, dotyczącą również sposobu
powstania i funkcjonowania emitenta. Z tego też
względu wydają się wystarczające do tego, aby Komi-
sja Nadzoru Finansowego uniemożliwiła przeprowa-
dzenie oferty publicznej, subskrypcji lub sprzedaży
papierów wartościowych dokonywanej na podstawie
tej oferty albo uniemożliwiła dopuszczenie do obrotu
na rynku regulowanym papierów wartościowych
w przypadku, gdy reaktywowane przedwojenne spółki
będą działać z naruszeniem przepisów prawa.
Niezależnie od powyższego należy zauważyć, iż
do zadań Komisji Nadzoru Finansowego, określo-
nych w art. 7 ust. 2 ustawy o nadzorze, należy rów-
nież przygotowywanie projektów aktów prawnych
związanych z funkcjonowaniem rynku kapitałowego,
co pozwala tej komisji, pomimo braku inicjatywy
ustawodawczej, na aktywne uczestnictwo w procesie
tworzenia prawa z zakresu rynku kapitałowego.
Z wyjaśnień udzielonych przez Komisję Nadzoru Fi-
nansowego w piśmie z dnia 9 sierpnia 2010 r., znak:
DPP/024/434/02/10/DK, wynika natomiast, że usta-
wodawca europejski w sposób odmienny traktuje
rynki regulowane i wielostronne platformy obrotu
(MTF). Zgodnie z art. 36 ust. 1 i 2 dyrektywy 2004/
39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów
finansowych zmieniającej dyrektywę Rady 85/611/
EWG i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parla-
mentu Europejskiego i Rady oraz uchylającej dyrek-
tywę Rady 93/22/WE (Dz.U.UE.L.04.145.1), państwa
członkowskie wymagają, aby podmiot rynku regulo-
wanego wykonywał zadania odnoszące się do organi-
zacji i funkcjonowania rynku regulowanego w opar-
ciu o zezwolenie i nadzór właściwych władz.
Odnosząc powyższe do rynku krajowego, należy
stwierdzić, iż kryteria dopuszczenia do rynku regu-
lowanego giełdowego wynikają z regulaminu giełdy,
którego zmiany wymagają zgody Komisji Nadzoru
Finansowego (por. art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 29 lip-
ca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi
– Dz. U z 2005 r. Nr 183, poz. 1538, ze zm.). Nato-
miast szczegółowe warunki dopuszczenia do obrotu
na rynku oficjalnych notowań giełdowych – rynek
podstawowy Giełdy Papierów Wartościowych, zosta-
631
ły określone w rozporządzeniu ministra finansów
z dnia 12 maja 2010 r. w sprawie szczegółowych wa-
runków, jakie muszą spełniać rynek oficjalnych no-
towań giełdowych oraz emitenci papierów wartościo-
wych dopuszczonych do obrotu na tym rynku (Dz. U.
z 2010 r. Nr 84, poz. 547). Zatem zmiany reguł do-
puszczenia papierów wartościowych do rynku pod-
stawowego Giełdy Papierów Wartościowych wyma-
gałyby nowelizacji przedmiotowego rozporządzenia
ministra finansów.
W odniesieniu do wielostronnego systemu obrotu
(rynek NewConnect) to przedsiębiorstwa inwestycyjne
lub podmioty gospodarcze prowadzące MTF samo-
dzielnie ustanawiają reguły wprowadzania instru-
mentów finansowych do alternatywnego systemu ob-
rotu. Przedmiotowy regulamin nie jest zatwierdzany
przez Komisję Nadzoru Finansowego, a zatem reguły
wprowadzania instrumentów finansowych do alter-
natywnego systemu obrotu określa w sposób autono-
miczny firma inwestycyjna organizująca ten system
obrotu, w tym przypadku Giełda Papierów Wartościo-
wych w Warszawie SA. W ocenie Komisji Nadzoru Fi-
nansowego zarówno spółka prowadząca rynek regu-
lowany giełdowy, jak i organizator alternatywnego
systemu obrotu, podejmując uchwałę o dopuszczeniu
lub wprowadzeniu papierów wartościowych do obrotu,
powinny wziąć pod uwagę, że:
1) spółki nieprowadzące żadnej działalności gospo-
darczej, które próbują pozyskać kapitał na bliżej nie-
określone i wysoce niepewne cele, sprawiają trudność
co do ich rzetelnej i wiarygodnej wyceny; w szczegól-
ności dotyczy to podmiotów, które swój przyszły suk-
ces opierają na rezultacie niezależnym od własnej ak-
tywności, a wyłącznie na decyzjach organów sądo-
wych, państwowych bądź samorządowych,
2) choć z charakteru samego alternatywnego sys-
temu obrotu wynika, iż promuje i umożliwia on roz-
poczęcie bądź rozwinięcie działalności stanowiącej
swego rodzaju nowość w obrocie gospodarczym, nie
można abstrahować od kwestii dbania o interes inwe-
storów, niezależnie od ich dorozumianej zgody na
większe ryzyko inwestycyjne związane z lokowaniem
kapitału w spółki z alternatywnego systemu obrotu.
Ustosunkowując się do pytań zawartych w pkt 3
i 4, należy podkreślić, iż minister gospodarki jedno-
znacznie negatywnie ocenia zjawisko gromadzenia
przez reaktywowane spółki kapitału na cele prowa-
dzenia postępowań dotyczących zwrotu lub rekom-
pensaty za upaństwowione mienie poprzez wprowa-
dzenie akcji do tzw. alternatywnego systemu obrotu
(NewConnect). Takie działania mogłyby bowiem sta-
nowić istotne zagrożenie tak dla bezpieczeństwa ob-
rotu, jak i dla interesów inwestorów, którzy podejmo-
waliby decyzje inwestycyjne na podstawie błędnych
lub nieprecyzyjnych danych.
Mając na uwadze powyższe, minister gospodarki,
pismem z dnia 21 grudnia 2009 r., znak: BOL-D-462-
-389-MS/09, L. dz. 2298, wystąpił do prezesa GPW SA
w Warszawie, zwracając uwagę na negatywne konse-
kwencje społeczne działań podejmowanych przez re-
632
aktywowane spółki w kontekście ich planów wejścia
na NewConnect, jak również pismem z dnia 28 grud-
nia 2009 r., znak: BOL-D-462-394-IK/09, l.dz. 2330,
zwrócił się do ministra skarbu państwa, jako organu
wykonującego nadzór właścicielski nad Giełdą Papie-
rów Wartościowych SA w Warszawie, o podjęcie wszel-
kich działań koniecznych do zapewnienia, aby ocena
wniosków o dopuszczenie do obrotu była przeprowa-
dzana szczególnie wnikliwie. Jednocześnie w piśmie
z dnia 16 grudnia 2009 r., znak: P/DERiR/7463/RP/
09, skierowanym do ministra sprawiedliwości, mini-
ster skarbu państwa zwrócił uwagę na nasilające
się zjawisko „reaktywacji” przedwojennych spółek
i okoliczność podejmowania przez ich organy działań
o wysokim ryzyku inwestycyjnym zagrażającym
przestrzeganiu standardów bezpieczeństwa na ryn-
ku kapitałowym.
Z poważaniem
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 7 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie wydatków na infrastrukturę
transportową mających usprawnić
poruszanie się po aglomeracjach miejskich
(16837)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka prze-
kazaną przy piśmie z dnia 20 lipca 2010 r. (sygn.
SPS-023-16837/10) w sprawie wydatków na infra-
strukturę transportową mających usprawnić poru-
szanie się po aglomeracjach miejskich, przedstawiam
następujące informacje.
Jak już informowałem pana posła w piśmie z dnia
3 sierpnia br. (sygn. TA1mwr-0701-2178/10), resort
infrastruktury odpowiada za realizację polityki
transportowej z zakresu dróg publicznych jedynie
w odniesieniu do dróg krajowych. Zgodnie z art. 18
ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicz-
nych (Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2086, z późn. zm.)
centralnym organem administracji rządowej właści-
wym w sprawach dróg krajowych jest generalny dy-
rektor dróg krajowych i autostrad. Do właściwości
GDDKiA należą sprawy z zakresu planowania, bu-
dowy, przebudowy, remontów oraz utrzymania dróg
krajowych. Zgodnie z art. 19 ww. ustawy zarządcą
dróg wojewódzkich jest zarząd województwa, ponad-
to w granicach miast na prawach powiatu zarządcą
wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad
i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta. Biorąc
pod uwagę powyższe, resort infrastruktury nie po-
siada interesujących pana posła danych w zakresie
tych dróg.
Niemniej jednak wydatki, jakie zostały poniesione
przez wymienione przez pana posła oddziały GDD-
KiA na utrzymanie sieci drogowej, mające na celu
ułatwienie dostępności komunikacyjnej regionów
w latach 2006–2009, wynoszą kolejno:
— Bydgoszcz – 230 316,2 tys. zł i stanowią 100,3%
ogólnego wykonania;
— Gdańsk – 193 325,8 tys. zł i stanowią 98,1%
ogólnego wykonania;
— Kraków – 287 985.0 tys. zł i stanowią 99,9%
ogólnego wykonania;
— Lublin – 234 709,2 tys. zł i stanowią 99,8%
ogólnego wykonania;
— Poznań – 310 898,8 tys. zł i stanowią 100%
ogólnego wykonania;
— Szczecin – 202 280,0 tys. zł i stanowią 99,5%
ogólnego wykonania;
— Warszawa – 523 455,5 tys. zł i stanowią 99,3%
ogólnego wykonania;
— Wrocław – 238 738,2 tys. zł i stanowią 100,4%
ogólnego wykonania.
Niepełne wykorzystanie środków w niektórych
oddziałach GDDKiA nie przyczyniło się do utrudnie-
nia w dostępności do poszczególnych aglomeracji
miejskich.
W kwestii dotyczącej budowy obwodnic w Polsce
uprzejmie informuję, iż realizacja zadań związanych
z wyprowadzeniem ruchu poza tereny zabudowane
została zapisana w „Programie budowy dróg krajo-
wych na lata 2008–2012”, przyjętym uchwałą Rady
Ministrów z dnia 25 września 2007 r. W związku
z powyższym wszystkie realizowane inwestycje mu-
szą być wymienione z nazwy w programie. General-
na Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad, dostrze-
gając potrzeby budowy obejść poszczególnych miej-
scowości, podejmuje stałe działania zmierzające do
przygotowania innych niż wskazane w programie
inwestycji poprzez opracowywanie dokumentacji
oraz pozyskiwanie wymaganych przepisami decyzji.
W momencie spełnienia wszystkich wymagań for-
malnoprawnych, w tym wpisania do programu, bę-
dzie możliwość niezwłocznego przystąpienia do ich
realizacji.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż okres reali-
zacji budowy obwodnicy miasta Wrocławia, zgodnie
z powyższym programem, został zaplanowany na
lata 2008–2011. W chwili obecnej wszystkie odcinki
o łącznej długości ponad 35 km są w budowie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie odszkodowań za nieruchomości,
które zostały przejęte z mocy prawa zgodnie
z ustawą o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji
w zakresie dróg publicznych (16838)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 23 lipca 2010 r., znak: SPS-023-16838/10,
przy którym przekazano interpelację pana posła
Jarosława Matwiejuka w sprawie stosowania usta-
wy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasa-
dach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie
dróg publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 193, poz. 1194,
z późn. zm.), uprzejmie przekazuję następujące in-
formacje.
W swym wystąpieniu pan poseł wskazał, że czę-
sto w praktyce „pomimo przejęcia nieruchomości
decyzje o wysokości odszkodowania za przedmiotowe
nieruchomości nie zostają wydane w przewidzianym
w ustawie czasie”. W związku z powyższym pan poseł
zwrócił się o wskazanie:
„1. Jakie kroki zostaną podjęte w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
2. Z czego wynikają przedmiotowe opóźnienia
w wydawaniu decyzji w kwestii ustalenia odszkodo-
wania za przejmowane nieruchomości?
3. Jaka jest skala tego zjawiska?”
Należy zatem zauważyć, iż procedura przejmo-
wania nieruchomości pod inwestycje drogowe
uregulowana jest szczegółowo przepisami ustawy
z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie
dróg publicznych. Obecnie obowiązujące przepisy
nie przewidują procedury wywłaszczenia nierucho-
mości przeznaczonej pod budowę drogi publicznej,
a tylko jej przejęcie z mocy prawa. Odrębną decyzją
ustalane jest jedynie odszkodowanie za przejmowa-
ną nieruchomość. Decyzję ustalającą wysokość od-
szkodowania za nieruchomości lub ich części, które
stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa
w odniesieniu do dróg krajowych lub własnością od-
powiednich jednostek samorządu terytorialnego
w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych
i gminnych, wydaje się w terminie 30 dni od dnia,
w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwe-
stycji drogowej stała się ostateczna. Wypłata od-
szkodowania powinna zaś nastąpić w terminie 14 dni
od dnia, w którym decyzja o odszkodowaniu stała
się ostateczna.
Należy podkreślić, iż celem oddzielenia procesu
przejmowania gruntów od ustalania odszkodowania
było usprawnienie samej procedury. W przypadku
bowiem decyzji wywłaszczeniowych procedura jest
opóźniana przez właścicieli wywłaszczanych grun-
633
tów, którzy odwołują się od ww. decyzji ze względu
na wysokość przyznanej kwoty odszkodowania.
Odnosząc się do kwestii powodów opóźnień w wy-
dawaniu omawianych decyzji, informuję, iż od orga-
nów wydających decyzje odszkodowawcze minister-
stwo uzyskuje informacje o tym, iż opóźnienia wyni-
kają z dużej ilości tego typu spraw, a zbyt małej ilości
osób zatrudnionych w wydziałach zajmujących się
tą tematyką. Jako powód opóźnień podawana jest
również kwestia braku środków na wynagrodzenia
dla rzeczoznawców sporządzających operaty szacun-
kowe stanowiące niezbędny element dokumentacji
w omawianych sprawach. Organy prowadzące postę-
powania wskazują również, że termin 30 dni na wy-
danie decyzji wskazany w ustawie jest terminem
stosunkowo krótkim. Można jednak zauważyć, iż
zgodnie z art. 35 § 3 K.p.a. „Załatwienie sprawy wy-
magającej postępowania wyjaśniającego powinno na-
stąpić nie później niż w ciągu miesiąca, a sprawy
szczególnie skomplikowanej – nie później niż w ciągu
dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania, zaś
w postępowaniu odwoławczym – w ciągu miesiąca od
dnia otrzymania odwołania”. Zatem termin wskaza-
ny w specustawie nie odbiega od terminów załatwia-
nia innych spraw administracyjnych. Można rów-
nież wskazać, iż postępowania odszkodowawcze
na ogół nie należą do kategorii spraw szczególnie
skomplikowanych, a najczęściej podnoszonym argu-
mentem przez skarżących decyzje odszkodowawcze
jest wysokość odszkodowania, która uzależniona jest
od ustaleń rzeczoznawcy, a nie materiału zebranego
w sprawie przez organ. Należy również stwierdzić,
iż wydłużenie opisanego terminu spotkałoby się
z nieprzychylnym przyjęciem stron postępowań,
a w kontekście przepisów Kodeksu postępowania ad-
ministracyjnego nie wydaje się uzasadnione.
Odnosząc się do pytania o skalę zjawiska, jakim
są opóźnienia w wydawaniu ww. decyzji, informu-
ję, iż ministerstwo nie prowadzi rejestru decyzji sta-
rostów i wojewodów wydawanych w przedmiotowych
sprawach, a więc nie ma danych na temat czasu, jaki
upływa od dnia wszczęcia postępowania odszkodo-
wawczego do momentu wydania decyzji.
Reasumując, należy podkreślić, że szybsze wyda-
wanie decyzji odszkodowawczych w sprawach doty-
czących realizowania inwestycji na mocy specustawy
jest uzależnione od organizacji pracy oraz środków
finansowych, jakimi dysponują starostowie i wojewo-
dowie orzekający w tych sprawach. Ponoszenie
kosztów związanych z prowadzeniem postępowa-
nia administracyjnego, w tym zatrudnianie odpo-
wiedniej ilości pracowników, jak również zlecanie
wykonania operatów niezbędnych do ustalenia od-
szkodowania za nieruchomości, zgodnie z obowiązu-
jącymi przepisami należy do obowiązków organu
prowadzącego postępowanie odszkodowawcze.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 2 sierpnia 2010 r.
634
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie rozliczeń roszczeń majątkowych
przedwojennych spółek (16839)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka, prze-
słaną przy piśmie wicemarszałka Sejmu RP pani
Ewy Kierzkowskiej z dnia 20 lipca br., znak: SPS-
-023-16839/10, w sprawie rozliczeń roszczeń mająt-
kowych przedwojennych spółek, uprzejmie informuję,
co następuje.
W związku z upoważnieniem ministra gospodar-
ki przez prezesa Rady Ministrów do udzielenia,
w porozumieniu z zainteresowanymi członkami Rady
Ministrów, odpowiedzi na ww. interpelację (pismo
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów pana To-
masza Arabskiego z dnia 23 lipca 2010 r., znak:
DSPA-4810-3392-(1)/10) minister gospodarki pisma-
mi z dnia 3 i 5 sierpnia 2010 r., znak: BOL-IV-462-
-211-JW/10, znak: BOL-IV-462-212-JW/10, znak:
BOL-IV-462-213-JW/10, znak: BOL-IV-462-214-JW/
10, znak: BOL-IV-462-215-JW/10, znak: BOL-IV-
-462-216-JW/10, znak: BOL-IV-462-217-JW/10, znak:
BOL-IV-462-218-JW/10, znak: BOL-IV-462-219-JW/
10, zwrócił się z prośbą do ministra skarbu państwa,
Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, ministra
sprawiedliwości, ministra rolnictwa i rozwoju wsi,
ministra infrastruktury, ministra kultury i dziedzic-
twa narodowego, ministra zdrowia, ministra środo-
wiska oraz ministra finansów o przedstawienie,
w zakresie właściwości tych organów, stanowiska
w sprawie zawartych w niej pytań.
Na podstawie znajdujących się w posiadaniu mi-
nistra gospodarki informacji oraz wyjaśnień udzielo-
nych przez wskazane powyżej organy (pismo mini-
stra skarbu państwa z dnia 6 sierpnia 2010 r., znak:
DRiR-KKr-560-65/10(DRiR/1765/10), pismo Proku-
ratorii Generalnej Skarbu Państwa z dnia 13 sierp-
nia 2010 r., znak: KR-073-64/10/MIZ, pismo ministra
sprawiedliwości z dnia 16 sierpnia 2010 r., znak:
DSP-IV-0700-27/10, pismo ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 10 sierpnia 2010 r., znak: GZsd/63/
2010, pismo ministra infrastruktury z dnia 10 sierp-
nia 2010 r., znak: BO-0780-147/10, pismo ministra
kultury i dziedzictwa narodowego z dnia 16 sierpnia
2010 r., znak: DP/655/10, pismo ministra zdrowia
z dnia 12 sierpnia 2010 r., znak: MZ-DNP-073-12466-3/
LS/10, pismo ministra środowiska z dnia 18 sierpnia
2010 r., znak: DP-073-4/39252/10/HW, pismo mini-
stra finansów z dnia 13 sierpnia 2010 r., znak: FR6/
063/021/BJF/10/BM19-10545, przedstawiam nastę-
pujące stanowisko.
Przepisy ustaw nacjonalizacyjnych, w tym zwłasz-
cza ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na
własność państwa podstawowych gałęzi gospodarki
narodowej (Dz. U. z 1946 r. Nr 3, poz. 17, ze zm.),
obejmowały swym zakresem przejęcie na własność
państwa (nacjonalizację) przedsiębiorstw stanowią-
cych własność spółek prawa handlowego, nie zaś sa-
mych spółek. Tym samym okoliczność pozbawienia
spółki majątku nie skutkowała wykreśleniem jej
z rejestru handlowego, a w konsekwencji utratą bytu
prawnego. O ile zatem spółka nie wystąpiła do sądu
z wnioskiem o wykreślenie jej z tego rejestru, to wpi-
sy tam dokonane zachowywały moc prawną. Należy
zatem wyjaśnić, że przedwojenne spółki prawa han-
dlowego nie tyle dokonują ponownej rejestracji w re-
jestrze, co opierając się o dawne wpisy w tym reje-
strze, wznawiają swoją działalność. Istotne jest przy
tym, że dawne wpisy co do zasady nie zostały nigdy
z rejestru handlowego wykreślone.
Nie jest zatem możliwe określenie liczby znacjo-
nalizowanych spółek, które obecnie wznowiły swoją
działalność. Jednocześnie nie jest możliwe określenie
liczby znacjonalizowanych przedsiębiorstw, do któ-
rych tytułem własności w dacie upaństwowienia le-
gitymowały się spółki prawa handlowego, bowiem
władze, które dokonywały nacjonalizacji przedsię-
biorstw w latach 1946–1965, nie prowadziły takiej
ewidencji. Nie odnaleziono również żadnych doku-
mentów statystycznych w tym zakresie. Tym samym
brak jest możliwości ustalenia, jakie spółki, których
przedsiębiorstwa były przedmiotem nacjonalizacji,
zostały obecnie „ponownie zarejestrowane”.
Z informacji udzielonych przez ministra sprawie-
dliwości wynika, iż Departament Sądów Powszech-
nych Ministerstwa Sprawiedliwości, pismem z dnia
12 lipca 2010 r., zwrócił się do prezesów sądów okrę-
gowych o udzielenie informacji o toczących się obec-
nie postępowaniach o wpis do rejestru przedsiębior-
ców Krajowego Rejestru Sądowego podmiotów wpi-
sanych do dotychczasowego rejestru, a zawiązanych
przed dniem 1 września 1939 r. oraz o liczbie takich
podmiotów wpisanych do Krajowego Rejestru Sądo-
wego od dnia 17 lipca 2005 r. do dnia dzisiejszego.
W rezultacie tych działań ustalono, że we wskaza-
nym okresie wpisano do Krajowego Rejestru Sądo-
wego 19 podmiotów zawiązanych przed dniem 1 wrze-
śnia 1939 r., a obecnie toczy się 10 postępowań o wpis
do Krajowego Rejestru Sądowego. Ministerstwo
Sprawiedliwości wskazuje jednocześnie, iż nie dyspo-
nuje danymi o ogólnej liczbie spółek przedwojennych
wpisanych do Krajowego Rejestru Sądowego, których
majątek został przejęty przez państwo. Należy przy
tym podkreślić, iż brak jest danych dotyczących okre-
su 1989–2005 r.
W odniesieniu do kwestii odszkodowań wypłaco-
nych „spadkobiercom przedwojennych spółek” należy
wyjaśnić, iż w przypadku nacjonalizacji przedsię-
biorstw, których właścicielami były spółki prawa
handlowego, podmiotami uprawnionymi do ewentu-
alnego zgłaszania roszczeń wobec Skarbu Państwa
są, zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami
prawa, wyłącznie ich właściciele, tj. wyłącznie te
spółki. Z informacji udzielonych przez Prokuratorię

Generalną Skarbu Państwa w piśmie z dnia 13 sierp-
nia 2010 r., znak: KR-073-64/10/MIZ, W/20316/10,
wynika, iż wykonuje ona zastępstwo procesowe Skar-
bu Państwa w 17 sprawach odszkodowawczych z po-
wództwa przedwojennych spółek, w tym: 1 spółki
jawnej, 8 spółek z ograniczoną odpowiedzialnością
(w tym 1 „w likwidacji”), 7 spółek akcyjnych (w tym
3 „w likwidacji”). Spośród tych 17 spraw sądowych
14 jest prowadzonych przed Sądem Okręgowym w War-
szawie, zaś 1 przed Sądem Okręgowym w Katowi-
cach, 2 sprawy rozpatrywane są przez sąd II instan-
cji – Sąd Apelacyjny w Warszawie.
Łączna kwota roszczeń odszkodowawczych we wska-
zanych wyżej sprawach wynosi 140 417 024 zł. Nale-
ży wskazać, że jest to kwota determinowana przede
wszystkim wartością przedmiotu sporu wskazaną
w pozwie i może różnie kształtować się w przypadku
prawomocnego zakończenia sprawy sądowej. Mini-
ster skarbu państwa, jako dysponent państwowego
funduszu celowego – Funduszu Reprywatyzacji,
w piśmie z dnia 6 sierpnia 2010 r., znak: DRiR-KKr-
-560-65/10(DRiR/1765/10), podkreślił, że „wypłata
odszkodowań z Funduszu Reprywatyzacji odbywa się
wyłącznie na podstawie tytułów prawnych, tj. prawo-
mocnych wyroków i ugód sądowych oraz ostatecz-
nych decyzji administracyjnych przedłożonych do
wypłaty przez właściwe organy.
Zgodnie z informacją udzieloną przez ministra
skarbu państwa zostały zrealizowane wnioski o wy-
płatę odszkodowania ze środków Funduszu Repry-
watyzacji na rzecz wskazanych poniżej reaktywowa-
nych przedwojennych spółek w związku z bezpraw-
nym przejęciem ich mienia na własność państwa:
— Cegielnia Wł. Kantak i S-ka, reprezentowana
przez pełnomocnika adw. Piotra Skrzydlewskiego
– odszkodowanie w kwocie 5 725 732, 63 zł (wraz
z kosztami sądowymi i odsetkami), na podstawie de-
cyzji ministra gospodarki, pracy i polityki społecznej
z dnia 9 grudnia 2003 r. oraz wyroku Sądu Okręgo-
wego w Warszawie II Wydział Cywilny z dnia 10 lip-
ca 2006 r. i wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie
I Wydział Cywilny z dnia 19 stycznia 2007 r.,
— Bracia Jenike – Fabryka Dźwigów SA w War-
szawie, reprezentowana przez kuratora spółki Stani-
sławę Cianciarę – odszkodowanie w kwocie 62 597,00 zł
(wraz z odsetkami), na podstawie wyroku Sądu Okrę-
gowego w Warszawie I Wydział Cywilny z dnia 5 lip-
ca 2004 r.,
— Zakłady Ogrodnicze C. Urlich SA w Warszawie,
reprezentowane przez prezesa zarządu, 2 członków za-
rządu działających łącznie, członka zarządu łącznie
z prokurentem – odszkodowanie w kwocie 2 803 084,97 zł,
na podstawie wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
I Wydział Cywilny z dnia 17 lutego 2005 r.
W Ministerstwie Gospodarki w latach 1998–
–2008 przyznano odszkodowania na łączną kwotę
198 867 124,77 zł (ostatnia decyzja, na mocy której
minister gospodarki przyznał odszkodowanie, w try-
bie art. 160 K.p.a., została wydana w dniu 2 lipca
2008 r.). Niewątpliwie część tej kwoty stanowiły od-
635
szkodowania wypłacone za nacjonalizację przedsię-
biorstw spółek prawa handlowego, jednakże aktual-
nie nie ma możliwości ustalenia, jaka to część oraz
czy spółki, które uzyskały odszkodowanie, faktycznie
były reaktywowane. Powyższe trudności są związane
z brakiem szczegółowej ewidencji dotyczącej wypła-
conych odszkodowań. Wskazana kwota obejmuje za-
tem odszkodowania wypłacone spadkobiercom wspól-
ników zlikwidowanych spółek (w tym spółek osobo-
wych) oraz spadkobiercom właścicieli przedsiębiorstw
prowadzonych w innej formie prawnej niż spółka pra-
wa handlowego.
Z kolei z informacji udzielonych przez ministra
środowiska w piśmie z dnia 18 sierpnia 2010 r., znak:
DP-073-4/39252/10/HW, wynika, że organ ten wy-
płacił na rzecz 2 właścicieli przedwojennych spółek
odszkodowanie, zaś jednemu odmówił przyznania
takiego odszkodowania. Wyjaśnienia te nie zawiera-
ją jednak bliższych danych dotyczących podmiotów
występujących z roszczeniami odszkodowawczymi,
jak i wysokości przyznanych odszkodowań. Obecnie
minister środowiska nie jest stroną w żadnych postę-
powaniach przed sądami powszechnymi z powódz-
twa reaktywowanych przedwojennych spółek oraz
nie prowadzi żadnych postępowań administracyj-
nych z wniosku takich podmiotów.
Jak wynika z pisma z dnia 12 sierpnia 2010 r.,
znak: MZ-DNP-073-12466-3/LS/10, w Ministerstwie
Zdrowia jest prowadzone jedno postępowanie o stwier-
dzenie nieważności decyzji nacjonalizacyjnej z wnio-
sku Żegiestów Zdrój sp. z o.o., w toku którego usta-
lono, że jednemu z udziałowców ww. spółki, tj. Bar-
barze Marotta (obywatelce USA) zostało wypłacone
odszkodowanie. Minister kultury i dziedzictwa na-
rodowego, odnosząc się do powyższej kwestii, stwier-
dził w piśmie z dnia 16 sierpnia 2010 r., znak: DP/
1655/10, iż obecnie nie toczy się żadne postępowanie
odszkodowawcze wytoczone przez reaktywowane
przedwojenne spółki.
Natomiast minister infrastruktury w piśmie
z dnia 10 sierpnia 2010 r., znak: BO-0780-147/10,
wskazał, że nie prowadzi on rejestrów, na podstawie
których mógłby ustalić, ilu spadkobiercom właścicie-
li przedwojennych spółek zostały wypłacone odszko-
dowania. Nie ma też innej możliwości ustalenia, jaki
był wynik postępowania, bez fizycznego przejrzenia
indywidualnych akt sprawy, których było kilka ty-
sięcy. Dodatkowo sprawę utrudnia fakt, że większość
tych akt, z uwagi na upływ czasu, przekazano już do
archiwum. Jednocześnie organ ten podkreślił, że
w sprawach odszkodowawczych jest reprezentowany
przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa, któ-
ry to organ może dysponować bardziej szczegółowymi
danymi. Z wyjaśnień udzielonych przez ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi w piśmie z dnia 10 sierpnia 2010 r.,
znak: GZsd/63/2010, wynika, iż „spośród prowadzo-
nych przed ministrem rolnictwa i rozwoju wsi postę-
powań z wniosku reaktywowanych przedwojennych
spółek odszkodowanie przyznano jedynie spółce
C. Urlich w kwocie 2 697 668, 33 zł wraz z odsetkami.
636
Spółka ta odzyskała również wywłaszczone nieru-
chomości o powierzchni ok. 20 ha położone w War-
szawie w rejonie ul. Górczewskiej”.
Obecnie przed ministrem rolnictwa i rozwoju wsi
toczą się postępowania dotyczące 6 spółek reaktywo-
wanych, tj. C. Urlich SA w Warszawie, Zjednoczone
Browary Warszawskie pod firmą Haberbusch i Schie-
le SA w likwidacji, Dr Roman May SA w Poznaniu,
Jan Gotz Okocimski Browar i Zakłady Przemysłowe
SA, WIENCEK Zakłady Cegielnianie, Fabryka Cu-
krów i Czekolady Kanold M. Kaczmarek i Syn
sp. z o.o. w Lesznie. Postępowania te dotyczą przeję-
tych przez Skarb Państwa nieruchomości (z wyjąt-
kiem spółki Zjednoczone Browary Warszawskie pod
firmą Haberbush i Schiele SA w likwidacji, gdzie
sprawa dotyczy ustalenia składników majątkowych
przejętego przedsiębiorstwa), a zatem dopiero decy-
zje, które w nich zapadną, będą mogły stanowić pod-
stawę do ewentualnego wystąpienia z roszczeniami
odszkodowawczymi w stosunku do Skarbu Państwa.
Z wyjaśnień ministra rolnictwa i rozwoju wsi nie wy-
nika, aby był on na dzień dzisiejszy stroną pozwaną
w procesach przed sądami cywilnymi z powództwa
jakiejkolwiek reaktywowanej przedwojennej spółki.
Jednocześnie należy wyjaśnić, że ewidencje osób,
którym nie zostały wypłacone odszkodowania za
znacjonalizowane mienie, nie są prowadzone.
Z poważaniem
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 7 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie ograniczenia wydatków
w stopniu większym, niż wynikałoby to
z przyjętej reguły budżetowej (16840)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Jarosława Matwiejuka z dnia 7 lip-
ca br. w sprawie obniżenia deficytu budżetowego do
3% PKB, Ministerstwo Finansów przesyła szczegó-
łowe informacje dotyczące interesujących pana posła
zagadnień.
Planowane zmiany w systemie finansów pu-
blicznych
Odnosząc się do „pierwotnych założeń rządu”, na
które powołuje się pan we wstępie swojego pisma,
uprzejmie informujemy, że w przyjętych przez rząd
założeniach projektu budżetu państwa na rok 2011
prognozowany jest wzrost PKB w ujęciu realnym
o 3,5% w 2011 r., co jest wskaźnikiem o 1 punkt pro-
centowy niższym niż przytoczona przez pana progno-
za z programu konwergencji opracowanego na po-
czątku 2010 r.
Obniżenie deficytu sektora instytucji rządowych
i samorządowych poniżej 3% PKB jest dla rządu jed-
nym z priorytetów. Już w styczniu 2010 r. prezes
Rady Ministrów ogłosił „Plan rozwoju i konsolidacji
finansów 2010–2011”, w którym przedstawiono
działania mające na celu przeprowadzenie reform
pozwalających uniknąć zagrożeń związanych z na-
rastaniem nierównowagi finansów publicznych oraz
stworzenie przesłanek dla budowy nowych przewag
konkurencyjnych polskiej gospodarki. W ramach
planu przewidzianych jest szereg przedsięwzięć pro-
wadzących do ograniczenia narastania deficytu sek-
tora finansów publicznych i długu publicznego.
Wśród nich znalazły się m.in. wzmocnienie instytu-
cjonalnych ram organizacji finansów publicznych,
odsztywnienie wydatków publicznych, dokończenie
reformy emerytalnej, poszerzenie bazy podatkowej
i prywatyzacja.
Trwają prace nad wdrożeniem poszczególnych
działań przewidzianych w planie, m.in. przygotowa-
no projekt zmian w ustawie o finansach publicznych,
toczą się dalsze prace nad zmianami legislacyjnymi
mającymi na celu wprowadzenie wiążących reguł wy-
datkowych oraz działań poprawiających zarządzanie
płynnością sektora publicznego. Ponadto projekt bu-
dżetu państwa na 2011 r. opracowywany jest zgodnie
z zasadą, że kwota wydatków budżetu państwa na
zadania publiczne nie może być większa niż kwota
środków przeznaczonych na ich realizację w roku po-
przednim powiększona w stopniu odpowiadającym
prognozie średniorocznego wskaźnika cen towarów
i usług konsumpcyjnych na dany rok budżetowy po-
większonego o 1 punkt procentowy.
Działania wymienione w „Planie rozwoju i kon-
solidacji finansów 2010–2011” są skoncentrowane na
stronie wydatkowej sektora finansów publicznych.
Jednak ich pozytywne skutki będą ujawniać się
w dłuższym horyzoncie czasowym. Wobec tego w obec-
nym stanie finansów publicznych niezbędne są rów-
nież działania krótkookresowe, a ich jedyną – z punk-
tu widzenia możliwie maksymalnego ograniczenia
kosztów społecznych – formą, poza proponowanymi
dotychczas przyspieszeniem prywatyzacji i tzw. wy-
datkową regułą dyscyplinującą, jest zwiększenie do-
chodów sektora rządowego i samorządowego. Takie
działania wskazane zostały w przyjętym przez Radę
Ministrów „Wieloletnim planie finansowym państwa
2010–2013”. Zaprezentowane w nim zmiany powinny
pozwolić na obniżenie deficytu budżetu państwa do
30 mld PLN w 2013 r.
Obniżenie poziomu deficytu zgodnie z wymogami
Unii Europejskiej
Polska jest obecnie jednym z 24 państw człon-
kowskich Unii Europejskiej podlegających procedu-
rze nadmiernego deficytu z uwagi na przekraczają-
cy 3% PKB deficyt sektora instytucji rządowych

i samorządowych. Wyznaczony Polsce przez Radę
termin na ograniczenie deficytu do poniżej 3% PKB
to rok 2012.
Konsekwencją procedury nadmiernego deficytu
jest ryzyko zablokowania dostępu do Funduszu Spój-
ności w przypadku niezrealizowania przez Polskę
rekomendacji Rady. Należy jednak podkreślić, że mię-
dzy decyzjami Rady Ecofin podejmowanymi w ra-
mach procedury nadmiernego deficytu a decyzjami
tej samej Rady dotyczącymi zawieszenia czy przy-
wrócenia dostępu do funduszy unijnych brak jest ja-
kiegokolwiek automatyzmu. Punktem wyjścia do
zawieszenia dostępu do funduszy unijnych – ale nie
automatyczną konsekwencją procedury – jest decyzja
Rady Ecofin (z art. 126.8 Traktatu o funkcjonowaniu
UE) o braku skutecznych działań w reakcji na wspo-
mniane rekomendacje Rady. Tymczasem 16 lutego
2010 r. Rada Ecofin pozytywnie oceniła działania
podjęte przez Polskę dla redukcji deficytu w wyzna-
czonym terminie, w szczególności zaś przeciwdziała-
nie dalszemu wzrostowi deficytu w 2009 r. i zamiar
ograniczenia deficytu sektora instytucji rządowych
i samorządowych w 2010 r. do 6,9% PKB.
Żaden z krajów UE nie został nigdy objęty sankcją
w postaci zawieszenia dostępu do funduszy unijnych.
W przyszłości wzmocnienie sankcji wobec krajów
z deficytem powyżej 3% PKB wydaje się jednak nie-
uniknione. Zaostrzone reguły prawdopodobnie zaczę-
łyby obowiązywać w perspektywie średniookresowej.
Dyskusja Rady Ecofin na ten temat, w ramach szer-
szego zagadnienia poprawy koordynacji polityk go-
spodarczych, jest przewidziana na jesień 2010 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zmiany przepisów
o magazynowaniu paliwa (16841)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 20 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-16841/10)
skierowane do prezesa Rady Ministrów, przesyłające
interpelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
zmiany przepisów w zakresie zapasów interwencyj-
nych ropy naftowej i paliw, przedstawiam następują-
ce wyjaśnienia.
637
Zmiana systemu tworzenia i utrzymywania zapa-
sów obowiązkowych ropy naftowej i paliw ciekłych,
a zwłaszcza zniesienie obowiązku fizycznego utrzymy-
wania zapasów przez przedsiębiorców w zamian za
opłatę celową przeznaczoną na utrzymywanie zapa-
sów przez podmiot prawa publicznego, zostało wpisa-
ne w „Politykę rządu RP dla przemysłu naftowego”
oraz w „Politykę energetyczną Polski do 2030 r.”, przy-
jętą przez Radę Ministrów w listopadzie 2009 r.
Obowiązek tworzenia i utrzymywania zapasów
ropy naftowej i paliw jest obowiązkiem „zewnętrz-
nym” – Polska jako członek Unii Europejskiej (UE)
i Międzynarodowej Agencji Energetycznej (MAE) zo-
bligowana jest do tworzenia i utrzymywania zapasów
ropy naftowej i paliw ciekłych na poziomie odpowia-
dającym co najmniej 90-dniowemu importowi ropy
naftowej i produktów naftowych netto. Zarówno re-
gulacje unijne, jak i przepisy MAE pozostawiają kra-
jom członkowskim swobodę wyboru sposobu wypeł-
niania zobowiązań dotyczących zapasów. W ostatnich
latach zaznaczył się wśród państw członkowskich
MAE i UE (do Międzynarodowej Agencji Energetycz-
nej należy 28 państw z całego świata, w tym Japonia,
Korea, USA, Australia, Nowa Zelandia i Kanada,
a spośród państw członkowskich UE do MAE nie na-
leżą: Bułgaria, Cypr, Estonia, Litwa, Łotwa, Malta,
Rumunia i Słowenia) wyraźny trend zwiększania
udziału zapasów utrzymywanych przez wyspecjali-
zowane podmioty – rządowe lub samorządowe agen-
cje. Częściowa harmonizacja systemów w ww. kierun-
ku przyświecała inicjatywie legislacyjnej Komisji
Europejskiej, której wynikiem jest dyrektywa Rady
2009/119/WE z dnia 14 września 2009 r. nakładająca
na państwa członkowskie obowiązek utrzymywania
minimalnych zapasów ropy naftowej i/lub produktów
ropopochodnych. Weszła ona w życie 29 października
2009 r. Zgodnie z jej treścią państwa członkowskie
wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonaw-
cze i administracyjne niezbędne do wykonania dy-
rektywy do dnia 31 grudnia 2012 r.
Celem proponowanej zmiany organizacji systemu
zapasów jest realizacja zobowiązań nałożonych na
RP przez prawo wspólnotowe i międzynarodowe, ale
także poprawa konkurencyjności polskiego sektora
naftowego poprzez zmianę podziału obciążeń zwią-
zanych z funkcjonowaniem systemu zapasów pomię-
dzy sektor naftowy oraz organy publiczne. Koszt
funkcjonowania systemu nadal będzie obciążał pod-
mioty sektora (tak jak do tej pory), jednak gros ob-
ciążeń związanych z organizacją systemu (utrzymy-
waniem i bieżącym zarządzaniem zapasami inter-
wencyjnymi) przejmą organy publiczne. Przyczyni się
to w przyszłości do obniżenia kosztów wejścia na ry-
nek nowych przedsiębiorstw i wzmocnienia konku-
rencji na krajowym rynku paliwowym. Proponowane
zmiany pozwolą również na optymalizację kosztów
funkcjonowania systemu zapasów.
System zapasów interwencyjnych ropy naftowej
i paliw jest elementem zabezpieczenia ciągłości funk-
cjonowania rynku paliwowego w Polsce. Polska ze
638
względu na ograniczone zasoby własne ropy naftowej
w ponad 90% jest uzależniona od importu surowca
z zewnątrz, co stawia nasz kraj w trudnej sytuacji
w przypadku wystąpienia zakłóceń w dostawach
ropy naftowej lub paliw.
Roczne zużycie paliw w Polsce wynosi ok. 26 mld l.
Zgodnie z prognozami przygotowanymi na potrzeby
„Założeń Polityki energetycznej Polski do 2030 r.”,
przyjętej przez Radę Ministrów w dniu 10 listopada
2009 r., przewidywany jest dalszy wzrost zużycia pa-
liw o blisko 30% do roku 2030.
Obecny system zapasów interwencyjnych ropy
naftowej i paliw funkcjonuje w oparciu o regulacje
zawarte w ustawie z dnia 16 lutego 2007 r. o zapasach
ropy naftowej, produktów naftowych i gazu ziemne-
go oraz zasadach postępowania w sytuacjach zagro-
żenia bezpieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń
na rynku naftowym. Funkcjonujący system zapasów
interwencyjnych zaspokaja zapotrzebowanie na ropę
naftową i produkty naftowe w ilości odpowiadającej
co najmniej 90-dniowemu średniemu dziennemu zu-
życiu wewnętrznemu ropy naftowej i produktów naf-
towych, z wyłączeniem gazu płynnego LPG, którego
zapasy, po osiągnięciu wielkości docelowej (na koniec
roku 2011), będą wynosić 30 dni (utrzymywane za-
miennie w postaci benzyn silnikowych). Wszystkie
przedsiębiorstwa zajmujące się produkcją paliw lub
sprowadzaniem ropy naftowej i/lub paliw tworzą za-
pasy obowiązkowe proporcjonalnie do zrealizowanej
przez nie produkcji paliw lub przywozu ropy naftowej
lub paliw na terytorium RP.
Zgodnie z ustawą z dnia 16 lutego 2007 r. o zapa-
sach oraz wcześniejszą legislacją dotyczącą zapasów
obowiązkowych koszty związane z tworzeniem i utrzy-
mywaniem zapasów obowiązkowych ropy naftowej
lub paliw ponoszą producenci oraz handlowcy, kosz-
ty te są zaliczane do kosztów ich działalności i sta-
nowią obecnie nienazwany element ceny każdego
litra paliwa przenoszony ostatecznie na odbiorców
końcowych.
Należy podkreślić, że koszty związane z tworze-
niem, utrzymywaniem oraz dostosowaniem zapa-
sów obowiązkowych mają stosunkowo niewielki
wpływ na ostateczną cenę litra paliwa. Głównymi
czynnikami determinującymi końcową cenę deta-
liczną paliw są notowania ropy naftowej, ceny paliw
na rynkach światowych, podatki (VAT, akcyza) oraz
marże producentów i handlowców. Różnice między
cenami detalicznymi na poszczególnych stacjach pa-
liw, często nawet w obrębie jednej aglomeracji miej-
skiej, sięgają od kilku do kilkudziesięciu groszy na
litr paliwa.
Na ceny paliw przed opodatkowaniem podatkami
pośrednimi wpływa w głównej mierze stosunek ceny
baryłki ropy naftowej do kursu dolara amerykań-
skiego względem złotego. Spowodowane jest to fak-
tem, iż dolar amerykański stanowi walutę, w której
rozliczane są transakcje na rynku ropy naftowej. Dla
przykładu w lipcu 2008 r. cena baryłki ropy naftowej
typu WTI (West Texas Intermadiate) osiągnęła naj-
wyższy poziom w historii, osiągając 147 dolarów, pod-
czas gdy kurs dolara amerykańskiego utrzymywał
się na poziomie 2,04–2,12 zł. Cena baryłki ropy naf-
towej liczona w złotych polskich wynosiła więc w tym
czasie około 300 zł. Już w listopadzie 2008 r. cena
baryłki ropy naftowej spadła do poziomu około 58 do-
larów, natomiast kurs dolara amerykańskiego utrzy-
mywał się na poziomie 2,83 zł. Cena baryłki ropy
naftowej liczona w złotych spadła więc do poziomu
około 165 zł. Przy obecnych cenach baryłki ropy naf-
towej (ok. 80 dolarów) oraz kursie dolara na poziomie
3,07–3,12 zł cena baryłki ropy liczona w złotym wy-
nosi ok. 250 zł.
Reasumując powyższe, Departament Ropy i Gazu
Ministerstwa Gospodarki dokonał analizy poszcze-
gólnych rozwiązań dla systemu zapasów ropy i paliw,
biorąc pod uwagę zalety i wady każdego z nich, uwzględ-
niając bardzo szczegółowo rozwiązania funkcjonują-
ce w innych państwach (Francja, Niemcy, Szwajcaria
i in.). Ostatecznie w projekcie założeń do ustawy re-
komendowano przyjęcie rozwiązania polegającego na
stopniowym przejmowaniu obowiązku fizycznego
tworzenia i utrzymywania zapasów od przedsiębior-
ców przez ARM w procesie rozłożonym na 10 lat, po-
przez regularne zadłużanie i spłatę długu przez
okres zgodny z harmonogramem.
W projekcie „Założeń do ustawy o zapasach ropy
naftowej i paliw ciekłych” obliczono, że kapitał po-
trzebny na zakup przez agencję brakującej części za-
pasów to ok. 7 597 111 094 zł (wg stanu na koniec
2009 r.). Założono:
a) roczne koszty utrzymywania zapasów (maga-
zynowanie oraz rotacja) wg danych przekazanych
przez przedsiębiorców oraz Agencję Rezerw Materia-
łowych w 2009 r., przeliczając na litr paliwa zużytego
w kraju, wyniosły ok. 1,9 gr,
b) koszty związane z utrzymywaniem zapasów
wzrosną o ok. 10% w ciągu 10 lat (choć jest również
możliwe, że z uwagi na skalę oraz lepszą pozycję ne-
gocjacyjną podmiotu – agencji – zajmującego się
utrzymywaniem zapasów koszty te mogą ulec obni-
żeniu),
c) koszty obsługi długu w postaci kredytów krót-
koterminowych przyjęto na poziomie 7% rocznie,
d) nie uwzględniono w wyliczeniach kosztów za-
kupu dodatkowych ilości zapasów w związku ze
wzrostem konsumpcji paliw i koniecznością dostoso-
wania wielkości zapasów po stronie agencji.
Wyliczenie szacunkowych kosztów zmiany syste-
mu zapasów ropy naftowej i paliw dla rekomendowa-
nego wariantu stopniowego nabywania zapasów ropy
naftowej i paliw przez agencję w procesie rozłożonym
na 10 lat przedstawia się następująco:
— kredyt potrzebny na zakup 1/10 części zapasów
obowiązkowych to ok. 760 mln zł; przy oprocentowa-
niu kredytów krótkoterminowych na poziomie 7%
kwota potrzebna do spłaty to ok. 815 mln zł,
— przyjmując do wyliczeń poziom konsumpcji
łącznej paliw, tj. ok. 26,5 mld l rocznie, uzyskanie
kwoty potrzebnej do spłaty zaciągniętego kredytu

przekłada się na ok. 3,07 gr na litr paliwa (w pierw-
szym roku – następnie spada wraz z prognozowanym
wzrostem zużycia paliw),
— roczne koszty związane z utrzymaniem wyno-
szą około 1,9 gr na litr paliwa.
Co bardzo ważne, dzięki zmianie organizacji sys-
temu zapasów przedsiębiorstwa sektora naftowego
będą mogły dysponować środkami obecnie „zamro-
żonymi” w bilansach spółek jako fizyczne zapasy ropy
i paliw, ergo staną się bardziej konkurencyjne i zmniej-
szą koszty obsługi swojego zadłużenia. Tylko od po-
stawy przedsiębiorców sektora naftowego w Polsce
zależeć więc będzie ewentualny wzrost ceny paliw na
stacjach. Należy pamiętać, że wolumen zapasów nie
ulegnie zmianie, a koszty utrzymywania zapasów
ropy i paliw w Polsce są od lat już i tak ponoszone
przez konsumentów.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
przekonanie, że będą one stanowiły wyczerpującą
odpowiedź na zgłoszoną przez posła Jarosława Ma-
twiejuka interpelację.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zmniejszenia kwoty dofinansowania
z PFRON czasopism wydawanych
przez Polski Związek Niewidomych (16842)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka,
przekazaną pismem z dnia 20 lipca 2010 r., znak:
SPS-023-16842/10, za pośrednictwem Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów, w sprawie zmniejszenia
kwoty dofinansowania z PFRON czasopism wyda-
wanych przez Polski Związek Niewidomych, uprzej-
mie wyjaśniam.
Tryb konkursowy, na podstawie którego organi-
zacje pozarządowe występują o pozyskanie środków
publicznych na prowadzoną przez siebie działalność,
gwarantuje wszystkim wnioskodawcom równy do-
stęp do ubiegania się o środki publiczne oraz zwięk-
sza racjonalność i efektywność wydatkowania tych
środków, choć jednocześnie dla części organizacji
może oznaczać ryzyko braku wsparcia niektórych
projektów. Jednakże procedury przewidziane przy
zlecaniu zadań ze środków PFRON w uzasadnionych
639
sytuacjach przewidują możliwość odwołania się od
oceny wniosku i ponowną jego weryfikację.
Polski Związek Niewidomych w Warszawie złożył
do PFRON wniosek w ramach konkursu nr 6 ogło-
szonego przez PFRON na podstawie art. 36 ustawy
z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn. zm.) na
dofinansowanie ze środków funduszu realizacji za-
dania określonego w § 1 pkt 12 rozporządzenia mi-
nistra pracy i polityki społecznej z dnia 7 lutego 2008 r.
w sprawie rodzajów zadań z zakresu rehabilitacji za-
wodowej i społecznej osób niepełnosprawnych zleca-
nych fundacjom oraz organizacjom pozarządowym
(Dz. U. Nr 29, poz. 172). Wynik oceny formalnej zło-
żonego wniosku był negatywny. Odwołanie PZN od
tej weryfikacji formalnej zostało rozpatrzone pozy-
tywnie i projekt został poddany ocenie merytorycznej
przez niezależnych ekspertów. Na podstawie wyra-
żonych w punktach opinii ekspertów przy ocenie me-
rytorycznej projektu, Biuro PFRON ustaliło listę
rankingową projektów proponowanych do dofinanso-
wania. W związku ze złożeniem przez PZN odwoła-
nia od oceny merytorycznej przeprowadzona została
ponowna ocena merytoryczna projektu PZN i decyzją
z dnia 19 lipca br. Zarząd PFRON zwiększył dofinan-
sowanie na realizację projektu pn. „Wiedza i infor-
macja = integracja społeczna osób niewidomych i sła-
bowidzących”, opracowywanie i wydawanie czaso-
pism dla niewidomych i słabowidzących dorosłych
i dzieci oraz osób, instytucji i środowisk społecznych
działających na rzecz integracji społecznej z kwoty
640 643,89 zł do kwoty 1 000 000 zł.
Wyrażam przekonanie, że środki te pozwolą na
kontynuowanie działalności wydawniczej PZN z po-
żytkiem dla członków tej organizacji.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra spraw wewnętrznych i administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie braku dostępu
do szerokopasmowego Internetu (16843)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-16843/
10), dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP pana
Jarosława Matwiejuka w sprawie braku dostępu do
szerokopasmowego Internetu, z upoważnienia preze-
640
sa Rady Ministrów uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Polityka poprawy szerokopasmowego dostępu do
Internetu w Polsce, m.in. przy wsparciu funduszy
europejskich, wpisuje się w realizację „Strategii roz-
woju społeczeństwa informacyjnego w Polsce do roku
2013”. Inwestycje w budowę sieci szerokopasmowe-
go dostępu do Internetu realizowane są w ramach
wszystkich regionalnych programów operacyjnych
oraz programu „Rozwój Polski Wschodniej” i progra-
mu „Innowacyjna gospodarka”. Na rozwój społeczeń-
stwa informacyjnego przeznaczono ogółem 5,5 mld
euro ze środków funduszy europejskich.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji pełni rolę instytucji pośredniczącej dla działania
8.4: Zapewnienie dostępu do Internetu na etapie
„ostatniej mili” w PO IG. Ma ono na celu stworzenie
możliwości bezpośredniego dostarczania usługi
szerokopasmowego dostępu do Internetu na etapie
tzw. ostatniej mili (dostarczanie Internetu bezpo-
średnio do użytkownika) poprzez wsparcie mikro-,
małych i średnich przedsiębiorców zamierzających
dostarczać tę usługę na obszarach, na których pro-
wadzenie tej działalności na zasadach rynkowych
jest nieopłacalne finansowo. Realizowane projekty
polegają na dofinansowaniu budowy infrastruktu-
ry teleinformatycznej pomiędzy najbliższym lub naj-
bardziej efektywnym punktem dystrybucji Internetu
a użytkownikami. Na realizację działania przezna-
czone jest ogółem 200 mln euro (w tym 170 mln euro
ze środków unijnych i wkład 30 mln euro z krajowych
środków publicznych).
Podczas naborów przeprowadzonych w latach
2008–2009 złożono 116 poprawnych formalnie wnio-
sków o dofinansowanie na kwotę 194 498 674,02 PLN.
Po pozytywnej ocenie merytorycznej do dofinanso-
wania zatwierdzonych zostało 70 wniosków na kwo-
tę 72 492 185,51 PLN. Dotychczas zawarto 12 umów
na kwotę 12 115 187,07 PLN. Wyniki ostatniego na-
boru wniosków wskazują, że działanie to cieszy się
coraz większą popularnością – złożono 244 wnioski
na kwotę 647 852 307,41 zł.
W ramach Programu Operacyjnego „Rozwój Pol-
ski Wschodniej” 300 mln euro przeznaczone zostało
na realizację II osi priorytetowej: Infrastruktura
społeczeństwa informacyjnego. Jej celem jest zwięk-
szenie dostępu do Internetu instytucji publicznych,
przedsiębiorstw i mieszkańców obszarów peryferyj-
nych zagrożonych „wykluczeniem cyfrowym”.
Zadanie to jest realizowane w formie komplekso-
wego projektu obejmującego 5 województw Polski
wschodniej. Efektem projektu ma być utworzenie re-
gionalnych sieci szkieletowych. Za koordynację prac
nad przygotowaniem projektu i dokumentacji tech-
nicznej odpowiedzialny jest minister rozwoju regio-
nalnego, natomiast realizacja projektu zostanie po-
wierzona innym podmiotom.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w dniu
17 lipca 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 7 maja
2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomu-
nikacyjnych (Dz. U. Nr 106, poz. 675), której celem jest
unowocześnienie gospodarki poprzez zapewnienie roz-
woju dostępu do telekomunikacji, w tym w szczegól-
ności szerokopasmowego dostępu do Internetu. Or-
ganem właściwym do udzielenia szczegółowych in-
formacji w zakresie spraw wynikających z przedmio-
towej ustawy jest minister infrastruktury.
Z poważaniem
Minister
Jerzy Miller
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tadeusza Arkita i Witolda Kochana
w sprawie autora i jego praw w zakresie
przetwarzania obrazu utrwalonego
przez urządzenia rejestrujące obraz, dźwięk,
obraz i dźwięk (16844)
Szanowna Pani Marszałek! W związku z interpe-
lacją pana posła Tadeusza Arkita i pana posła Witol-
da Kochana, przekazaną przy piśmie Pani Marszałek
z dnia 20 lipca 2010 r., nr SPS–023–16844/10, w spra-
wie regulacji prawnych dotyczących utrwalania ob-
razu lub dźwięku za pomocą odpowiednich urządzeń
rejestrujących oraz wykorzystywania i rozpowszech-
niania utrwalonego dźwięku lub obrazu uprzejmie
przedstawiam następującą odpowiedź.
Poruszona w interpelacji problematyka instalo-
wania przez przedsiębiorców w należących do nich
obiektach urządzeń rejestrujących dźwięk lub obraz
wymaga rozważenia, czy zachowanie takie wiąże się
ze stosowaniem praktyk naruszających zbiorowe in-
teresy konsumentów.
Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 16 lutego
2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U.
Nr 50, poz. 331, z późn. zm.) stosowanie praktyk na-
ruszających zbiorowe interesy konsumentów jest za-
kazane. Przez praktyki naruszające zbiorowe intere-
sy konsumentów rozumie się godzące w nie bezpraw-
ne działanie przedsiębiorcy, w szczególności stosowa-
nie postanowień wzorców umów, które zostały uzna-
ne za niedozwolone i wpisane do rejestru prowadzo-
nego przez prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów, naruszanie obowiązku udzielania
konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informa-
cji, a także nieuczciwe praktyki rynkowe lub czyny
nieuczciwej konkurencji (art. 24 ust. 2). Należy przy
tym podkreślić, że nie jest zbiorowym interesem kon-

sumentów suma indywidualnych interesów konsu-
mentów (art. 24 ust. 3).
Jeżeli doszło do naruszenia zbiorowych interesów
konsumentów, prezes Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów wydaje decyzję o uznaniu praktyki
za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów i na-
kazującą zaniechanie jej stosowania. W decyzji pre-
zes urzędu może określić środki usunięcia trwają-
cych skutków naruszenia zbiorowych interesów kon-
sumentów w celu zapewnienia wykonania nakazu,
w szczególności zobowiązać przedsiębiorcę do złoże-
nia jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia
o treści i w formie określonej w decyzji. Może również
nakazać publikację decyzji w całości lub w części na
koszt przedsiębiorcy (art. 26 ustawy o ochronie kon-
kurencji i konsumentów). Wydanie takiej decyzji
uwarunkowane jest jednak w pierwszym rzędzie bez-
prawnością postępowania przedsiębiorcy (polegającą
na niezgodności z przepisami powszechnie obowią-
zującego prawa), po drugie zaś, działanie to musi
prowadzić do naruszenia praw o charakterze konsu-
menckim.
Należy wskazać, że brak jest ogólnego przepisu
wprowadzającego zakaz instalowania przez przedsię-
biorców urządzeń rejestrujących obraz lub dźwięk
(bez względu na miejsce ich umieszczenia). Zatem
takie zachowanie nie może być kwalifikowane jako
bezprawne. Poza tym nie wydaje się, aby utrwalanie
przez przedsiębiorców obrazu lub dźwięku z udzia-
łem klientów mogło naruszać ich interesy o charak-
terze konsumenckim. Takiego zachowania przedsię-
biorcy nie można również traktować jako naruszenia
obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, praw-
dziwej i pełnej informacji. Brak też podstaw do tego,
aby takie praktyki rozważać w kontekście czynów
nieuczciwej konkurencji, o których mowa w ustawie
z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej
konkurencji (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503,
z późn. zm.), czy też nieuczciwych praktyk rynko-
wych, o których mowa w ustawie z dnia 23 sierpnia
2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom
rynkowym (Dz. U. Nr 171, poz. 1206).
Z powyższych względów zachowanie przedsiębior-
cy polegające na utrwalaniu obrazu lub dźwięku
w należących do nich obiektach, o ile nie nosi dodat-
kowych cech w postaci stosowania praktyk narusza-
jących zbiorowe interesy konsumentów, nie daje pod-
stawy do wydania przez prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów decyzji o uznaniu go za
naruszające zbiorowe interesy konsumentów i naka-
zującej zaniechanie jego stosowania.
Nie oznacza to, że obowiązujące przepisy nie chro-
nią klienta przed utrwalaniem obrazu lub dźwięku
z jego udziałem oraz rozpowszechnianiem tak utrwa-
lonego obrazu lub dźwięku.
Ochronę taką przewidują przepisy ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U.
z 2002 r. Nr 101, poz. 926, ze zm.), zwanej dalej
„u.o.d.o.”. Zgodnie z art. 6 u.o.d.o. za dane osobowe
uważa się wszelkie informacje dotyczące zidentyfiko-
641
wanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycz-
nej. Osobą możliwą do zidentyfikowania jest osoba,
której tożsamość można określić bezpośrednio lub
pośrednio, m.in. przez powołanie się na jeden lub kil-
ka specyficznych czynników określających jej cechy
fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kul-
turowe lub społeczne. Administrator danych osobo-
wych (osoba fizyczna, osoba prawnych lub jednostka
organizacyjna niebędąca osobą prawną, która prze-
twarza dane osobowe m.in. w związku z działalno-
ścią zarobkową lub zawodową – art. 3 ust. 2 u.o.d.o)
jest obowiązany zastosować środki techniczne i or-
ganizacyjne zapewniające ochronę przetwarzanych
danych osobowych odpowiednią do zagrożeń oraz ka-
tegorii danych objętych ochroną, a w szczególności
powinien zabezpieczyć dane m.in. przed ich udostęp-
nieniem osobom nieupoważnionym, zabraniem przez
osobę nieuprawnioną, przetwarzaniem z narusze-
niem ustawy (art. 36 ust. 1 u.o.d.o). Należy wskazać,
że u.o.d.o. przewiduje w tym zakresie także ochronę
karnoprawną. Zgodnie z art. 51 u.o.d.o. ten, kto ad-
ministruje zbiorem danych lub będąc obowiązany do
ochrony danych osobowych udostępnia je lub umoż-
liwia dostęp do nich osobom nieupoważnionym, pod-
lega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo po-
zbawienia wolności do lat 2. Jeżeli działa nieumyśl-
nie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności
albo pozbawienia wolności do roku. Natomiast sto-
sownie do treści art. 52 u.o.d.o. ten, kto administru-
jąc danymi narusza choćby nieumyślnie obowiązek
zabezpieczenia ich przed zabraniem przez osobę nie-
uprawnioną, uszkodzeniem lub zniszczeniem, podle-
ga grzywnie, karze ograniczenia wolności albo po-
zbawienia wolności do roku.
Należy również wskazać, że utrwalanie obrazu
lub dźwięku z udziałem klientów, a zwłaszcza dalsze
postępowanie z takimi nagraniami (np. rozpowszech-
nianie), może naruszać ich dobra osobiste.
Obowiązujący system prawny przewiduje wszech-
stronną ochronę dóbr osobistych. Zgodnie z art. 23
K.c., ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cy-
wilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.),
zwanej dalej „K.c.”, dobra osobiste człowieka, jak
w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda su-
mienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajem-
nica korespondencji, nietykalność mieszkania, twór-
czość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonali-
zatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego
niezależnie od ochrony przewidzianej w innych prze-
pisach. Art. 24 § 1 i 2 K.c. stanowi, że ten, czyje dobro
osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może
żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest
ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia
może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła
się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do
usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złoży-
ła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej
formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie
może on również żądać zadośćuczynienia pieniężne-
go lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na
642
wskazany cel społeczny (art. 448 K.c.). Jeżeli wsku-
tek naruszenia dobra osobistego została wyrządzo-
na szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać
jej naprawienia na zasadach ogólnych (art. 415
i nast. K.c.).
Odnosząc się natomiast do uprawnień pracowni-
ków monitorowanych przez pracodawcę za pomocą
urządzeń utrwalających obraz lub dźwięk, należy
wskazać, że ustawa z dnia z dnia 26 czerwca 1974 r.
Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn.
zm.), zwana dalej „K.p.”, nie określa wprost zakresu
ochrony pracowników przed ich kontrolowaniem
w miejscu pracy. Z art. 111 K.p. wynika jednakże, że
pracodawca ma szanować godność i inne dobra oso-
biste pracownika, czyli np. jego wizerunek lub cześć.
Ze względu na to, że pracodawca ma prawo kontroli
nad wywiązywaniem się podwładnego z nałożonych
na niego obowiązków, w doktrynie i orzecznictwie
wykształcił się pogląd, że rejestrowanie przez praco-
dawcę w tym celu obrazu i dźwięku jest dopuszczal-
ne, o ile jest to usprawiedliwione z uwagi na interes
pracodawcy, zgodne z zasadą proporcjonalności (pod-
jęte środki muszą być odpowiednie w stosunku do
celu, któremu mają służyć i w możliwie najmniejszym
stopniu ingerować w prywatność pracowników) oraz
transparentne, co oznacza, że każda zatrudniona
osoba musi być poinformowana o możliwości stoso-
wania środków kontrolnych.
Reasumując, podmiot, który dokonał utrwalenia
obrazu lub dźwięku z udziałem osób (konsumentów,
pracowników), może przetwarzać utrwalone dane tyl-
ko w zakresie dopuszczonym przez obowiązujące
przepisy oraz w sposób nienaruszający prawnie chro-
nionych interesów i dóbr osób uprawnionych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tadeusza Arkita i Witolda Kochana
w sprawie zmian w ustawie
o gospodarce nieruchomościami w zakresie
likwidacji uprawnień zawodowych
dla pośredników w obrocie nieruchomościami
oraz związanych z tym sprzeciwów (16845)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lipca 2010 r., znak: SPS-023-16845/
10, przekazującego interpelację posłów Tadeusza Ar-
kita i Witolda Kochana w sprawie likwidacji upraw-
nień zawodowych dla pośredników w obrocie nieru-
chomościami uprzejmie przedstawiam następujące
wyjaśnienia.
Projekt ustawy o ograniczaniu barier dla obywa-
teli i przedsiębiorców w wersji z dnia 8 marca 2010 r.,
która podlegała konsultacjom społecznym i uzgod-
nieniom międzyresortowym, zawierał zmiany mocno
krytykowane przez część środowiska pośredników
nieruchomości. Jednak w wyniku uzgodnień między-
resortowych i bilateralnego porozumienia z mini-
strem infrastruktury – właściwym dla ustawy o go-
spodarce nieruchomościami, która reguluje kwestie
dostępu do zawodu pośrednika nieruchomościami
– pierwotna propozycja zawarta w projekcie ustawy
o ograniczaniu barier uległa zmianie.
Obecna wersja projektu ustawy o ograniczaniu
barier w zakresie zmian w ustawie o gospodarce nie-
ruchomościami zawiera nową propozycję dostępu do
zawodu pośrednika nieruchomości, jak również do
wykonywania działalności w tym zakresie.
Zaproponowana zmiana polega na otwarciu moż-
liwości prowadzenia działalności gospodarczej w za-
kresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, pod
warunkiem posiadania ubezpieczenia odpowiedzial-
ności cywilnej za szkody wyrządzone w związku z wy-
konywaniem czynności pośrednictwa w obrocie nieru-
chomościami, przy jednoczesnym pozostawieniu (dla
chętnych) przepisów w zakresie działalności zawodo-
wej pośrednika w obrocie nieruchomościami.
Zgodnie z propozycją pośrednikiem w obrocie nie-
ruchomościami jest osoba fizyczna posiadająca cer-
tyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nierucho-
mościami wydany przez jednostkę akredytowaną
w polskim systemie akredytacji. Tytuł zawodowy
„pośrednik w obrocie nieruchomościami” podlega
ochronie prawnej.
Certyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nie-
ruchomościami wydaje się osobie fizycznej, która:
1) posiada pełną zdolność do czynności praw-
nych;
2) nie była karana za przestępstwa przeciwko
mieniu, dokumentom, za przestępstwa gospodarcze,
za fałszowanie pieniędzy, papierów wartościowych,
znaków urzędowych, za składanie fałszywych zeznań
oraz za przestępstwa skarbowe;
3) posiada co najmniej wykształcenie wyższe;
4) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin.
Certyfikowany pośrednik ponosi odpowiedzial-
ność zawodową za nieprawidłowe wykonywanie czyn-
ności pośrednictwa, natomiast firma prowadząca dzia-
łalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa podle-
ga odpowiedzialności karnej.
Nowa propozycja nie likwiduje uprawnień zawo-
dowych pośredników, a otwiera jedynie dostęp do
wykonywania pośrednictwa nieruchomościami.
Należy podkreślić, iż uzyskanie licencji pośredni-
ka w obrocie nieruchomościami wiąże się z dość du-

żymi kosztami, co stanowi ograniczenie w dostępie
do tego zawodu.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami wysokość
opłaty za postępowanie kwalifikacyjne dla kandyda-
ta na pośrednika w obrocie nieruchomościami wyno-
si 400 zł. W przypadku złożenia przez kandydata
wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy w trybie
art. 127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjne-
go wysokość opłaty za postępowanie kwalifikacyjne
wynosi 450 zł. Koszt wydania dziennika praktyki
zawodowej to ok. 100 zł (jednak w praktyce może to
być nawet ok. 300 zł). Uzyskanie licencji wiąże się
z ukończeniem studiów podyplomowych, których
koszt to średnio ok. 4 tys. zł, a także obowiązkiem
odbycia praktyki w biurze pośrednictwa (średni koszt
6 miesięcznych praktyk wynosi 2–3 tys. zł).
Dodatkowo doświadczenie krajów członkowskich
wskazuje na zróżnicowane podejście do kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami. W 10 pań-
stwach członkowskich prowadzenie pośrednictwa
w obrocie nieruchomościami nie podlega regulacjom
ustawowym. Poniżej przedstawiam zestawienie in-
formacji na temat sposobu regulowania kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami w państwach
członkowskich Unii Europejskiej. Zestawienie przy-
gotowane zostało na podstawie raportów poszczegól-
nych państw członkowskich UE wymaganych art. 39
dyrektywy 2006/123/WE dotyczącej usług na rynku
wewnętrznym (Self-assessment report), raportów
przygotowanych w ramach klastrów (6 raportów po
6 państw): Mutual Evaluation of the Services Direc-
tive, marzec 2010, oraz bazy danych zawodów regu-
lowanych w UE podlegających dyrektywie 2005/36
dotyczącej uznawania kwalifikacji zawodowych.
1. Państwa, w których działalność nie jest regu-
lowana:
1) Bułgaria – brak regulacji;
2) Czechy – zawód nieregulowany, tylko wymogi
konieczne do prowadzenia działalności gospodarczej
(wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdolność do czyn-
ności prawych);
3) Estonia – brak regulacji;
4) Hiszpania – brak regulacji;
5) Litwa – brak regulacji;
6) Łotwa – ostatnio zniesiono nawet wymóg re-
jestracji. Wprowadzono dobrowolny system certy-
fikacji;
7) Malta – brak regulacji;
8) Niemcy – pośrednik nie jest zawodem regulo-
wanym;
9) Rumunia – pośrednicy rejestrują tylko działal-
ność jak wszyscy inni przedsiębiorcy;
10) Wielka Brytania – brak regulacji, ale Office of
Fair Trading (Urząd ds. uczciwego handlu) może za-
bronić prowadzenia działalności pośrednika osobom,
które zostaną uznane przez urząd za nieodpowiednie
do prowadzenia tego typu działalności.
2. Państwa, w których działalność jest regulo-
wana:
643
1) Austria – wymagany jest dyplom szkoły poli-
cealnej. Utrzymano maksymalne ceny za usługi po-
średników. Prowadzenie działalności gospodarczej
w zakresie handlu nieruchomościami trzeba notyfi-
kować;
2) Belgia – wymagany jest dyplom szkoły police-
alnej (3–4 lata kształcenia);
3) Dania – wymagany jest certyfikat potwierdza-
jący ukończenie kursu na poziomie szkoły średniej.
Do czasowego świadczenia usług konieczne jest do-
datkowe zezwolenie;
4) Finlandia – wymagana jest rejestracja pośred-
ników i zezwolenie. Pośrednicy muszą być ubezpie-
czeni;
5) Francja –konieczność uzyskania karty zawodo-
wej. Karta jest wydawana w przypadku skończenia
przynajmniej 3-letnich studiów prawniczych, ekono-
micznych lub handlowych oraz 3 lata doświadczenia
zawodowego w zakresie zarządzania i handlu nieru-
chomościami. Bez studiów istnieje konieczność po-
twierdzenia 10 lat doświadczenia (lub 4 lata na sta-
nowisku kierowniczym);
6) Grecja – pośrednicy muszą się rejestrować
w izbie handlowej. Rejestracja wymaga wielu doku-
mentów, ale są akceptowane dokumenty z innych
państw członkowskich;
7) Portugalia – zawód jest regulowany. Dodatko-
wo wymagana jest nieposzlakowana opinia i dobra
kondycja finansowa pośrednika. Pośrednik musi być
ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej. W przy-
padku spółek świadczących usługi pośrednictwa
przynamniej jeden z członków zarządu musi mieć
wykształcenie średnie i przejść odpowiednie kursy
i szkolenia w zakresie pośrednictwa. Cena za usługi
nie może przekraczać 10% wartości nieruchomości;
8) Słowacja – wymagana jest licencja I typu (do
działalności, nie zawodu). Licencja najbardziej ogólna
niewymagająca specjalnego wykształcenia czy umie-
jętności (wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdolność
do czynności prawych). Zawód nie jest regulowany;
9) Słowenia – wymagany jest dyplom na poziomie
szkoły średniej;
10) Szwecja – wymagana jest rejestracja pośred-
ników i zezwolenie. Pośrednicy muszą być ubezpie-
czeni. Wymagany jest dyplom na poziomie szkoły
średniej;
11. Węgry – wymagane kwalifikacje i notyfika-
cja prowadzonej działalności. W przypadku osób
prawnych członek zarządu albo pracownik musi
mieć uprawnienia do działania jak pośrednik nie-
ruchomości.
Podsumowując, należy podkreślić, iż zmiany za-
warte w projekcie ustawy o ograniczaniu barier dla
obywateli i przedsiębiorców w wersji z dnia 2 czerw-
ca br. (wersja przekazana do rozpatrzenia przez Ko-
mitet Rady Ministrów) w zakresie ustawy o gospo-
darce nieruchomościami nie likwidują zawodu po-
średnika.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż komitet Rady Ministrów zobowiązał ministra go-
644
spodarki i ministra infrastruktury do przeprowadze-
nia dodatkowych analiz dotyczących dostępu do za-
wodu pośrednika w obrocie nieruchomościami. Po
zapoznaniu się z powyższymi analizami komitet
Rady Ministrów podejmie decyzję co do pozostawie-
nia bądź rezygnacji ze zmian w zakresie dostępu do
zawodu pośrednika.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów
Tadeusza Arkita i Witolda Kochana
w sprawie braku możliwości rozwiązania
stosunku pracy przez pracodawcę
przy długiej nieusprawiedliwionej nieobecności
pracownika (16846)
W odpowiedzi na interpelację panów posłów Ta-
deusza Arkita i Witolda Kochana, przekazaną przy
piśmie z dnia 20 lipca br. (znak: SPS-023-16846/10)
w sprawie postulatu wprowadzenia w Kodeksie pra-
cy regulacji prawnej umożliwiającej rozwiązanie
stosunku pracy z mocy prawa po upływie określonej
liczby dni nieusprawiedliwionej nieobecności pra-
cownika w pracy, pragnę uprzejmie wyjaśnić, co na-
stępuje.
Cechą charakterystyczną stosunku pracy jest
obowiązek pozostawania pracownika w dyspozycji
pracodawcy w określonym miejscu i czasie (art. 22
§ 1 K.p.). Natomiast rozwinięcie i konkretyzacja tego
ogólnego obowiązku następuje w art. 100 § 2 pkt 1
Kodeksu pracy, który stanowi, iż pracownik jest zo-
bowiązany przestrzegać ustalonego w zakładzie pra-
cy czasu pracy. Tak więc do obowiązków pracowni-
ka należy świadczenie pracy w określonym miejscu
i w określonych dniach i godzinach. Natomiast nie-
obecność we wskazanym miejscu i czasie jest dopusz-
czalna wyłącznie w sytuacji zwolnienia pracownika
z obowiązku wykonywania pracy, a także w sytu-
acjach, które uniemożliwiają mu stawianie się do pra-
cy i jej świadczenie. Jednakże o ww. przypadkach
pracodawca powinien być w miarę możliwości uprze-
dzony (lub zawiadomiony podczas ich trwania) i co
do zasady wymagają one usprawiedliwienia (rozpo-
rządzenie MPiPS z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie
sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy
oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy, Dz. U.
Nr 60, poz. 281, z późn. zm.). Naruszenie przez pra-
cownika wskazanych wyżej obowiązków daje zaś pra-
codawcy podstawę prawną do rozwiązania stosunku
pracy, na mocy art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy. Zgod-
nie z jego brzmieniem pracodawca może rozwiązać
umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracowni-
ka w razie ciężkiego naruszenia przez niego podsta-
wowych obowiązków pracowniczych.
W swoim wystąpieniu panowie posłowie podkre-
ślają natomiast zasadność wprowadzenia do Kodek-
su pracy dodatkowej regulacji, zgodnie z którą ist-
niałaby możliwość niejako automatycznego rozwią-
zania stosunku pracy w konsekwencji upływu okre-
ślonej liczby dni nieusprawiedliwionej nieobecności
pracownika w pracy. Jako argument za takim roz-
wiązaniem wskazano fakt, iż stan przeciwny nara-
ża pracodawców na trudności natury kadrowo-fi-
nansowej (np. konieczność czekania przez praco-
dawcę na potwierdzenie odbioru przez pracownika
przekazanego pisma).
Pragnę jednak podkreślić, iż pracodawca, który
rozwiązuje z pracownikiem umowę o pracę bez wy-
powiedzenia z jego winy, musi oczywiście doręczyć
pracownikowi pismo zawierające oświadczenie o roz-
wiązaniu umowy. Niemniej jednak zgodnie z art. 61
Kodeksu cywilnego oświadczenie woli, które ma być
złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło
do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego
treścią. Oznacza to, iż skutek prawny, tj. rozwiązanie
umowy o pracę z pracownikiem może mieć miejsce
także wtedy, gdy zaistnieje jedynie możliwość zapo-
znania się przez pracownika z pismem pracodawcy
(niekoniecznie zaś faktyczny jego odbiór). Potwierdza
to orzecznictwo SN, zgodnie z którym złożenie
oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez
wypowiedzenia (art. 61 K.c. w związku z art. 300
K.p.) ma miejsce także wtedy, gdy pracownik, mając
realną możliwość zapoznania się z jego treścią, z wła-
snej woli nie podejmuje przesyłki pocztowej zawiera-
jącej to oświadczenie (wyrok z dnia 11.12.1996 r.,
sygn. akt I PKN 36/96).
Należy także zaznaczyć, iż zgodnie z art. 80 Ko-
deksu pracy wynagrodzenie przysługuje za pracę
wykonaną, natomiast za czas niewykonywania pracy
pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko
wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią.
Oznacza to, iż za czas nieusprawiedliwionej nieobec-
ności pracodawca nie jest zobowiązany do wypłaca-
nia pracownikowi wynagrodzenia.
Wobec powyższego trudno uznać, iż rozwiązanie
stosunku pracy przez pracodawcę w trybie dyscypli-
narnym (na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 K.p.)naraża
pracodawcę na istotne trudności finansowo-kadrowe,
wobec czego niezbędne jest wprowadzenie postulo-
wanej przez panów posłów zmiany. W mojej opinii,
możliwość rozwiązania stosunku pracy z mocy same-
go prawa, po upływie określonej liczby dni nieuspra-
wiedliwionej nieobecności pracownika w pracy jest
nie tylko niepotrzebna, ale także niezasadna. Obo-
wiązujące prawo przewiduje bowiem możliwość nie-
zwłocznego rozwiązania stosunku pracy w przypad-
ku takiej nieobecności. Poza tym, zgodnie z art. 11

Kodeksu pracy, do nawiązania stosunku pracy (za-
warcia umowy o pracę) dochodzi na skutek wspólne-
go oświadczenia woli dwóch stron (pracodawcy i pra-
cownika). A zatem także rozwiązanie stosunku pra-
cy (umowy o pracę) powinno następować w takiej
samej formie, tj. na mocy porozumienia stron bądź
w drodze złożenia odpowiedniego oświadczenia woli
przez jedną ze stron umowy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie likwidacji barier rozwoju
elastycznych form zatrudnienia (16847)
Nawiązując do interpelacji pana posła Waldy Dzi-
kowskiego, przekazanej przy piśmie (znak: SPS-023-
-16847/10) z dnia 20 lipca 2010 r., w sprawie likwida-
cji barier rozwoju elastycznych form zatrudnienia,
uprzejmie wyjaśniam.
Przepisy dotyczące bezpieczeństwa i higieny pra-
cy specyficzne dla wykonywania pracy w formie te-
lepracy zawarte są w szczególności w art. 6714 i 6717
Kodeksu pracy. Wynika z nich, że pracodawca reali-
zuje wobec telepracownika, w zakresie wynikającym
z rodzaju i warunków wykonywanej pracy, obowiąz-
ki określone w dziale dziesiątym: Bezpieczeństwo
i higiena pracy Kodeksu pracy. Pracodawca jest m.in.
zobowiązany (zgodnie z art. 207 § 2 K.p.) zapewnić
telepracownikowi bezpieczne i higieniczne warunki
pracy, w szczególności poprzez: właściwą organizację
pracy, zapewnienie przestrzegania przepisów i zasad
bezpieczeństwa i higieny pracy.
Aby zrealizować powyższe obowiązki, pracodawca
powinien m.in. przeprowadzać kontrolę w zakresie
bezpieczeństwa i higieny pracy w miejscu wykony-
wania pracy (w porozumieniu z telepracownikiem).
Wyniki kontroli, a także wyniki oceny ryzyka zawo-
dowego związanego z pracą, powinny stanowić pod-
stawę do dopuszczenia do wykonywania pracy na
określonym stanowisku pracy. Na pracodawcy ciążą
również obowiązki dotyczące w szczególności szkole-
nia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy oraz
profilaktycznej ochrony zdrowia.
Należy także dodać, że przepisy regulujące prze-
prowadzanie przez pracodawcę kontroli wykonywa-
nia pracy przez telepracownika w domu (mieszkaniu)
pracownika muszą być stosowane z zachowaniem
konstytucyjnego prawa każdego człowieka do ochro-
ny prawnej życia prywatnego i rodzinnego (art. 47
Konstytucji RP) oraz do nienaruszalności mieszka-
645
nia (art. 50 Konstytucji RP). Z tego powodu w art. 6714
§ 3 zdanie drugie Kodeksu pracy wyraźnie zaznaczo-
no, że wykonywanie czynności kontrolnych przez
pracodawcę nie może naruszać prywatności telepra-
cownika i jego rodziny ani utrudniać korzystania
z pomieszczeń domowych w sposób zgodny z ich prze-
znaczeniem.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uważam,
że obecne przepisy nie stanowią utrudnienia w po-
dejmowaniu zatrudnienia w formie telepracy. Do Mi-
nisterstwa Pracy i Polityki Społecznej nie wpływały
dotychczas od pracodawców pytania i wątpliwości
dotyczące przepisów bezpieczeństwa i higieny pra-
cy przy wykonywaniu telepracy. W tej sytuacji nie
przewiduję obecnie zmian przepisów Kodeksu pracy
w tym obszarze.
Jednocześnie pragnę dodać, że w mojej ocenie
najbardziej skuteczne działania popularyzujące te-
lepracę mogą i powinni podejmować partnerzy spo-
łeczni. Należy bowiem przypomnieć, iż przepisy Ko-
deksu pracy dotyczące telepracy stanowią realizację
porozumienia krajowych partnerów społecznych do-
tyczącego telepracy z dnia 10 czerwca 2005 r. imple-
mentującego europejskie ramowe porozumienie
w sprawie telepracy z dnia 16 lipca 2002 r., w któ-
rym określono podstawowe zasady organizowania
pracy w formie telepracy, jakie powinny być stoso-
wane w Polsce.
Uwzględniając powyższe, rozważę wystąpienie do
reprezentatywnych organizacji partnerów społecz-
nych z prośbą o przekazanie opinii i spostrzeżeń do-
tyczących funkcjonowania w praktyce przepisów Ko-
deksu pracy regulujących telepracę.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie procedur konkursowych
dotyczących projektów wnioskujących
o dofinansowanie ze środków unijnych (16848)
Szanowna Pani Marszałek! W odpowiedzi na pi-
smo Pani Marszałek z dnia 20 lipca 2010 r., znak:
SPS-023-16848/10, przekazuję odpowiedź na inter-
pelację pana posła Waldy Dzikowskiego w sprawie
procedur konkursowych dla projektów wnioskują-
cych o dofinansowanie ze środków unijnych.
Odnosząc się do zagadnienia zmiany statusu
przedsiębiorcy aplikującego o dofinansowanie reali-
zacji projektu z funduszy unijnych, która to zmiana
statusu następuje w okresie pomiędzy dniem złoże-
646
nia wniosku o dofinansowanie a dniem podpisania
umowy o dofinansowanie, pragnę zwrócić uwagę na
następujące kwestie.
Na podstawie art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 30 kwiet-
nia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących
pomocy publicznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 123, poz. 1291,
z późn. zm.) dniem udzielenia pomocy jest dzień,
w którym podmiot ubiegający się o pomoc publiczną
nabył prawo do otrzymania tej pomocy. Jednocześnie
pomoc publiczna udzielana jest przedsiębiorcy odpo-
wiednio do statusu, jaki posiada on w dniu udzielenia
pomocy, którym w rozpatrywanej sytuacji jest dzień
podpisania umowy.
Zgodnie z art. 4 ust. 2 załącznika nr 1 do rozpo-
rządzenia Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierp-
nia 2008 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za
zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87
i 88 traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie wy-
łączeń blokowych) (Dz. Urz. UE L 214 z 9.08.2008),
jeżeli w dniu zamknięcia ksiąg rachunkowych przed-
siębiorstwo stwierdzi, że w skali rocznej przekroczy-
ło pułapy zatrudnienia lub pułapy finansowe, na pod-
stawie których ustalony został jego status, uzyskanie
lub utrata statusu mikro-, małego albo średniego
przedsiębiorstwa następuje tylko wówczas, gdy zja-
wisko to powtórzy się w ciągu dwóch kolejnych okre-
sów obrachunkowych. Oznacza to, że zmiana statusu
beneficjenta nie następuje corocznie w ślad za zmie-
niającymi się danymi finansowymi i danymi dotyczą-
cymi zatrudnienia, lecz wymaga potwierdzenia się
tych danych w kolejnych dwóch okresach obrachun-
kowych. Przedsiębiorca mający status MŚP, składa-
jąc wniosek o dofinansowanie w roku X, nie straci
zatem swojego statusu w roku X+1, w którym będzie
podpisywał umowę o dofinansowanie, mimo uzyska-
nia danych charakterystycznych dla dużego przed-
siębiorcy, jeżeli rok X jest pierwszym rokiem, w któ-
rym wystąpi przekroczenie danych właściwych dla
MŚP. Zmiana statusu nastąpi dopiero w roku X+2
(począwszy od dnia 1 stycznia). Zmiana statusu nie
ma charakteru nagłego i niespodziewanego, ale wy-
nika z trendu rozwojowego przedsiębiorstwa.
Jednocześnie warto zauważyć, że zmiana statusu
przedsiębiorcy nie zawsze związana będzie z wyklu-
czeniem możliwości uzyskania dofinansowania, ale
najczęściej wiązać się będzie ze zmianą dopuszczalnej
intensywności pomocy publicznej, jaka może być
udzielona danemu przedsiębiorcy. Jedynie w działa-
niach adresowanych wyłącznie do mikro-, małych
lub średnich przedsiębiorców przejście z grupy MŚP
do grupy dużych przedsiębiorców skutkować będzie
niemożnością uzyskania wsparcia.
Ponadto uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego nie prowadzi statystyki przy-
padków zmiany statusu przedsiębiorców aplikują-
cych o wsparcie. Jednakże z informacji uzyskanych
od instytucji pośredniczących w Programie Opera-
cyjnym „Innowacyjna gospodarka” wynika, że zjawi-
sko zmiany statusu przedsiębiorcy ogranicza się do
pojedynczych przypadków w ramach naborów wnio-
sków do poszczególnych działań przedmiotowego pro-
gramu.
Pozostaję w przekonaniu, że przedstawione powy-
żej wyjaśnienia w pełni odpowiadają na pytania pana
posła.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie rozwiązań i propozycji
pakietu antykryzysowego (16849)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystą-
pieniem pana posła Waldy Dzikowskiego w sprawie
rozwiązań i propozycji pakietu antykryzysowego
przedstawiam poniżej informację dotyczącą poruszo-
nych w treści interpelacji kwestii.
Ustawa z dnia 1 lipca 2009 r. o łagodzeniu skutków
kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsię-
biorców (Dz. U. Nr 125, poz. 1035) zwana dalej ustawą
kryzysową, stanowiąca część rządowego pakietu an-
tykryzysowego powstała w wyniku prac prowadzo-
nych w Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Go-
spodarczych w ramach dialogu autonomicznego. W trak-
cie uzgodnień strona społeczna zaproponowała pakiet
trzynastu propozycji, w ramach którego przygotowane
były rozwiązania szczegółowe.
Dotychczasowy stan realizacji ustawy kryzyso-
wej w opinii Ministerstwa Pracy i Polityki Społecz-
nej wskazuje na realne zapotrzebowanie pracodaw-
ców i pracowników na zawarte w ustawie rozwiąza-
nia. Wprowadzone w ustawie kryzysowej rozwiąza-
nia są jednak wykorzystywane przez przedsiębior-
ców w przejściowych trudnościach finansowych
w ograniczonym zakresie. Powodem zbyt niskiego
zainteresowania rozwiązaniami ustawowymi w opi-
nii przedsiębiorców są dość rygorystyczne kryteria,
które muszą spełnić, aby uzyskać świadczenia na
podstawie ustawy.
Aktualnie procedowany jest poselski projekt usta-
wy o zmianie ustawy o łagodzeniu skutków kryzysu
ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców
(druk sejmowy nr 3240) zawierający propozycję zmniej-
szenia, wymaganego do otrzymania pomocy, progu
spadku obrotów gospodarczych, o którym mowa
w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustaw, z 25% do 10% oraz skró-
cenia okresu ochronnego, o którym mowa w art. 6
pkt 2 ustawy, dla pracownika korzystającego ze
świadczeń wynikających z ustawy z 6 miesięcy do
3 miesięcy.

Projektodawcy przewidują, że przedmiotowa no-
welizacja ustawy doprowadzi do ochrony większej
ilości miejsc pracy i zwiększy dostęp do środków fi-
nansowych, obniży koszty pracy, umożliwi przedsię-
biorcom bezzwrotne zainwestowanie w rozwój zawo-
dowy pracowników.
W opinii strony społecznej zliberalizowanie prze-
pisów ustawy kryzysowej zachęci przedsiębiorców do
skorzystania z rozwiązań ustawowych, co może zna-
cząco podnieść stopień realizacji ustawy.
Do poselskiego projektu zmiany ustawy o łago-
dzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracow-
ników i przedsiębiorców został opracowany projekt
stanowiska rządu, który aktualnie został przekazany
do oceny przez stały komitet Rady Ministrów.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej zasad-
niczo pozytywnie ocenia poselski projekt ustawy
o zmianie ustawy kryzysowej zawierający propozycje
zmiany wskaźnika spadku obrotów gospodarczych
oraz skrócenia okresu ochrony przysługującego pra-
cownikom korzystającym ze świadczeń przewidzia-
nych ustawą kryzysową, stwierdzając, iż proponowa-
ne zmiany legislacyjne zwiększą dostępność pomocy
dla przedsiębiorców dotkniętych skutkami kryzysu
ekonomicznego.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, popie-
rając zmianę wysokości wskaźnika spadku obrotów
na niższy, zaproponowało jednak, w uzgodnieniu
z Ministerstwem Gospodarki, określenie progu spad-
ku obrotów gospodarczych na poziomie 15%, wska-
zując, że spadek obrotów na takim poziomie znajdu-
je już zastosowanie w ustawie z dnia 24 czerwca 2010 r.
o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwa-
niem skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r. (Dz. U.
Nr 123, poz. 835) do poszkodowanego w wyniku po-
wodzi przedsiębiorcy, do którego stosuje się odpo-
wiednio przepisy ustawy kryzysowej.
W opinii Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
przyjęcie, zgodnie z poselskim projektem, 10% spad-
ku obrotów, skutkowałoby tym, że przedsiębiorcy,
którzy stracili cały lub znaczną część swojego mająt-
ku na skutek tegorocznej powodzi, korzystaliby z usta-
wy kryzysowej na gorszych warunkach niż pozosta-
li przedsiębiorcy znajdujący się w przejściowych trud-
nościach finansowych. Dostępność do środków pomo-
cowych obu grup przedsiębiorców różnicowałby okres
porównawczy określony w ustawie z dnia 24 czerwca
2010 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych
z usuwaniem skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r.,
w której okres ten ograniczono do jednego miesiąca,
w porównaniu do 3 miesięcy przewidzianych w usta-
wie kryzysowej, przez co skrócony okres 1 miesiąca
powiązano ze spadkiem obrotów spowodowanym
czynnikiem nagłym i niespodziewanym, w tym przy-
padku przez powódź.
Ponadto określenie wysokości wskaźnika spadku
obrotów gospodarczych na poziomie 15% jest zgodne
ze stanowiskiem partnerów społecznych, którzy już
wcześniej wskazywali na konieczność obniżenia
omawianego wskaźnika do tej wysokości, uzasad-
niając, iż proponowana zmiana pozwoli skuteczniej
647
wyprowadzić zakłady z trudności finansowych,
a tym samym utrzymać miejsca pracy u przedsię-
biorców korzystających z pomocy przewidzianej
ustawą kryzysową.
W tym miejscu należy podkreślić, iż przeprowa-
dzona w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
analiza skutków finansowych projektu ustawy z ty-
tułu obniżenia progu spadku przychodów ze sprze-
daży do 15% wykazała, iż z tego tytułu nastąpiłby
wzrost kwoty udzielanej pomocy o ponad 80% w po-
równaniu do wartości podpisanych umów, jednakże
byłby to wzrost w stopniu niezagrażającym ogólnej
kwocie przeznaczonej na realizację wsparcia finan-
sowego dla przedsiębiorców, przewidzianego w ra-
mach ustawy kryzysowej w latach 2010–2011.
Stanowisko Ministerstwa Pracy i Polityki Spo-
łecznej co do drugiej z proponowanych zmian ustawy
kryzysowej jest w pełni przychylne. Ministerstwo do-
strzega kompromisowość proponowanego rozwiąza-
nia zachowującego przyjętą zasadę ochrony pracow-
nika korzystającego ze świadczenia, przewidującego
jednak skrócenie z 6 do 3 miesięcy okresu ochronne-
go następującego bezpośrednio po okresie pobierania
przez pracownika świadczeń wskazanych w ustawie
kryzysowej, tj. okresu, w czasie którego pracodawca
nie powinien zwolnić pracownika z przyczyn niedo-
tyczących pracownika.
Reasumując, należy stwierdzić, iż Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej widzi potrzebę kontynu-
owania prac nad poselskim projektem ustawy, ewen-
tualnie rozszerzenie zakresu rozpoczętego procesu
legislacyjnego i objęcie nim dodatkowo:
1) zmiany obowiązku przewidzianego w art. 3 ust. 1
pkt 5 ustawy kryzysowej przez zmianę obowiązku
sporządzenia programu naprawczego na obowiązek
sporządzenia planu naprawczego;
2) skrócenia okresu karencji w dostępności do
świadczeń ustawowych przez przedsiębiorcę, który
otrzymał pomoc publiczną na wyposażenie lub dopo-
sażenie stanowiska pracy dla skierowanego bezro-
botnego ze środków Funduszu Pracy;
3) ujednolicenia przepisów ustawy kryzysowej
w zakresie okresu ważności zaświadczenia o pozosta-
waniu przez przedsiębiorcę w przejściowych trudno-
ściach finansowych.
Odnosząc się natomiast do pytania dotyczącego
dodatkowych instrumentów wsparcia dla przedsię-
biorców, należy wskazać na fakt istnienia innych pro-
gramów pomocowych przygotowanych na czas kry-
zysu ekonomicznego, m.in. przez Ministerstwo Roz-
woju Regionalnego, Ministerstwo Gospodarki i Mi-
nisterstwo Finansów, z których mogą korzystać przed-
siębiorcy. Jednakże szczegółowe informacje w tej kwe-
stii mogą przekazać tylko właściwe resorty.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
648
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie budowy basenu
przy Al. Zygmuntowskich w Lublinie (16850)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł na Sejm RP pani Magdaleny Gąsior-
-Marek, sygn. SPS-023-16850/10, w sprawie budowy
basenu przy Al. Zygmuntowskich w Lublinie uprzej-
mie informuję, co następuje.
Zgłoszenie miasta Lublina, złożone 29 czerwca
2009 r. w ramach aplikacji do programu inwestycji
o szczególnym znaczeniu dla sportu, z prośbą o dofi-
nansowanie inwestycji pn. „Budowa zespołu krytych
pływalni przy Al. Zygmuntowskich 4 w Lublinie” zo-
stało pozytywnie rozpatrzone przez Komisję do spraw
Inwestycji o Szczególnym Znaczeniu dla Sportu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki oraz zostało uję-
te w „Programie rozwoju inwestycji o szczególnym
znaczeniu dla sportu do roku 2012” (tzw. programie
wieloletnim), zatwierdzonym przez ministra sportu
i turystyki w lipcu 2009 r.
Stanowiło to pierwszy etap procedowania dot.
przedmiotowej aplikacji miasta Lublin o dofinanso-
wanie ze środków Funduszu Rozwoju Kultury Fi-
zycznej w ministerstwie. Poprzedza on drugi etap
procedury, który związany jest z ewentualną reko-
mendacją komisji do ujęcia przedsięwzięcia w progra-
mie inwestycji o szczególnym znaczeniu dla sportu
na dany rok kalendarzowy (tzw. programie rocznym).
Następnie komisja przedstawia ministrowi do za-
twierdzenia listę inwestycji rekomendowanych do
programu rocznego, z jednoczesną propozycją wyso-
kości zaplanowanego dofinansowania ich realizacji.
Po zatwierdzeniu przedłożonych propozycji przez mi-
nistra inwestorzy zostają informowani pisemnie
o przyjęciu inwestycji do programu, wraz z podaniem
kwoty zaplanowanego dofinansowania z Funduszu
Rozwoju Kultury Fizycznej na dany rok i określe-
niem wysokości ewentualnych transz na kolejne lata
realizacji. Środki funduszu uruchamiane są propor-
cjonalnie do zaangażowania zarówno środków wła-
snych wnioskodawcy, jak i środków z innych źródeł,
z zastosowaniem wskaźnika udziału wysokości dofi-
nansowania w stosunku do całkowitych nakładów
inwestycyjnych.
W tym miejscu należy podkreślić, że do programu
rocznego mogą być rekomendowane te inwestycje,
które m.in. posiadają poparcie ogólnopolskich związ-
ków sportowych oraz mają potwierdzone przygoto-
wanie do realizacji pod względem formalnoprawnym,
włącznie z decyzją o pozwoleniu na budowę. Jeżeli
zgłoszenie budowy zespołu krytych pływalni spełni
wymogi formalne, wówczas w 2011 r. będzie stanowić
priorytet dla Komisji do spraw Inwestycji o Szczegól-
nym Znaczeniu dla Sportu do umieszczenia w planie
inwestycyjnym ministerstwa na lata 2011–2013.
Jednocześnie warto nadmienić, iż ministerstwo
nie jest uczestnikiem procesu budowlanego – nie peł-
ni zatem obowiązków inwestora wynikających z prze-
pisów prawa budowlanego i w związku z tym nie pro-
wadzi działań w zakresie planowania budowy które-
gokolwiek z obiektów sportowych. W tym sensie nie
planuje ono również harmonogramu czy etapowania
inwestycji, które wynikają m.in. z konsekwencji re-
alnego montażu finansowego przyjętego przez inwe-
stora, w tym konkretnym przypadku przez miasto
Lublin.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie udziału żołnierzy
w pracach pomocowych
na terenach powodziowych w pow. opolskim
(woj. lubelskie) (16851)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie udziału żołnierzy w pracach pomocowych
na terenach powodziowych w pow. Opole Lubelskie
(SPS-023-16851/10), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Ustawa z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu
kryzysowym (Dz. U. Nr 89, poz. 590, ze zm.) w art. 25
ust. 3 określa katalog zadań, w realizację których
mogą być zaangażowane Siły Zbrojne Rzeczypospo-
litej Polskiej:
1) współudział w monitorowaniu zagrożeń;
2) wykonywanie zadań związanych z oceną skut-
ków zjawisk zaistniałych na obszarze występowania
zagrożeń;
3) wykonywanie zadań poszukiwawczo-ratowni-
czych;
4) ewakuowanie poszkodowanej ludności i mienia;
5) wykonywanie zadań mających na celu przygo-
towanie warunków do czasowego przebywania ewa-
kuowanej ludności w wyznaczonych miejscach;
6) współudział w ochronie mienia pozostawionego
na obszarze występowania zagrożeń;
7) izolowanie obszaru występowania zagrożeń lub
miejsca prowadzenia akcji ratowniczej;
8) wykonywanie prac zabezpieczających, ratowni-
czych i ewakuacyjnych przy zagrożonych obiektach
budowlanych i zabytkach;

9) prowadzenie prac wymagających użycia specja-
listycznego sprzętu technicznego lub materiałów wy-
buchowych będących w zasobach Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej;
10) usuwanie materiałów niebezpiecznych i ich
unieszkodliwianie, z wykorzystaniem sił i środków
będących na wyposażeniu Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej;
11) likwidowanie skażeń chemicznych oraz ska-
żeń i zakażeń biologicznych;
12) usuwanie skażeń promieniotwórczych;
13) wykonywanie zadań związanych z naprawą
i odbudową infrastruktury technicznej;
14) współudział w zapewnieniu przejezdności
szlaków komunikacyjnych;
15) udzielanie pomocy medycznej i wykonywa-
nie zadań sanitarno-higienicznych i przeciwepide-
micznych.
Należy zauważyć, że wskazane zadania stanowią
katalog zamknięty, wyczerpujący możliwy zakres za-
angażowania Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Użycie wojska powinno mieć charakter wyjątkowy,
ponieważ co do zasady może mieć miejsce jedynie
w przypadku, gdy użycie innych sił i środków jest
niemożliwe lub może okazać się niewystarczające
(art. 25 ust. 1 ustawy).
Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić,
że Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej nie mogą
być wykorzystywane do realizacji zadań porządko-
wych i naprawczych indywidualnych gospodarstw
oraz domostw, a także zastępować działalności wła-
ściwych instytucji, które zostały powołane do reali-
zacji określonych zadań.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie udziału więźniów
oraz przedstawicieli służb mundurowych
w pracach pomocowych
na terenach powodziowych w pow. opolskim
(woj. lubelskie) (16852)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-16852),
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pani
649
Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie udziału więź-
niów oraz przedstawicieli służb mundurowych w pra-
cach pomocowych na terenach powodziowych w pow.
Opole Lubelskie, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 14
ust. 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządza-
niu kryzysowym (Dz. U. Nr 89, poz. 590, późn. zm.)
organem właściwym w sprawach zarządzania kryzy-
sowego na terenie województwa jest wojewoda. Do za-
dań wojewody w sprawach zarządzania kryzysowego
należy m.in. kierowanie działaniami związanymi z mo-
nitorowaniem, planowaniem, reagowaniem i usuwa-
niem skutków zagrożeń na terenie województwa.
Wszelkie potrzeby w sprawie udzielania pomocy
podczas prowadzenia działań przeciwpowodziowych,
w tym także mieszkańcom miejscowości z powiatu
Opole Lubelskie poszkodowanych w wyniku powodzi,
kierowane są przez jednostki samorządu terytorial-
nego do wojewody lubelskiego. Decyzje, które służby
i w jakim zakresie będą mogły udzielić niezbędnej
pomocy, podejmowane są w ramach wojewódzkiego
zespołu zarządzania kryzysowego.
Podczas działań powodziowych w maju i czerwcu
2010 r. Państwowa Straż Pożarna, wspomagana
przez inne podmioty krajowego systemu ratowniczo-
-gaśniczego, organizowała i kierowała działaniami
ratowniczymi, a także uczestniczyła w:
— ostrzeganiu i informowaniu ludności o zagro-
żeniach powodziowych,
— ewakuacji ludności, zwierząt i mienia z tere-
nów zagrożonych powodzią,
— dokonywaniu ewakuacji, przy wykorzystaniu
pozostających w dyspozycji środków transportu
wodnego osób chorych do zespołów ratownictwa me-
dycznego,
— udzielaniu pomocy humanitarnej ludności na
zalanych terenach, tj. dostarczaniu żywności, wody,
lekarstw, organizowaniu zakwaterowania ewaku-
owanej ludności,
— podwyższeniu, umacnianiu i obronie wałów
przeciwpowodziowych za pomocą worków z piaskiem
oraz geowłókniny, a później prowadzeniu ich moni-
toringu,
— budowie obwałowań w celu zabezpieczenia za-
grożonych obiektów przemysłowych, infrastruktury
krytycznej, obiektów użyteczności publicznej, go-
spodarstw i domostw przed zalaniem i skutkami
powodzi,
— oczyszczaniu wodowskazów,
— dowozie worków na piasek na potrzeby budowy
i podwyższania wałów,
— wypompowaniu wody z zalanych budynków,
terenów, zakładów, rozlewisk oraz zastoin po ustą-
pieniu wód powodziowych,
— obronie zakładów przemysłowych przed zagro-
żeniami związanymi z powodzią,
— usuwaniu zatorów na rzekach,
— udrażnianiu kanalizacji burzowej i sanitarnej,
— zabezpieczeniu cumujących statków i barek,
650
— usuwaniu substancji ropopochodnych (zazwy-
czaj oleju opałowego) z zalanych piwnic,
— organizacji prac nurkowych przy uszczelnia-
niu lub otwieraniu zasuw na wałach przeciwpowo-
dziowych,
— współpracy w przygotowywaniu roztworów do
dezynfekcji pomieszczeń popowodziowych,
— organizowaniu zaplecza technicznego (warsz-
tatu naprawczego) na potrzeby sprzętu przeciwpowo-
dziowego,
— organizowaniu dowozu osób z innych służb
i podmiotów w celu uruchamiania obiektów ważnych
społecznie,
— współpracy z samorządami i innymi instytu-
cjami podczas powodziowych działań dotyczących
usuwania skutków powodzi.
W odniesieniu do kwestii udziału Państwowej
Straży Pożarnej i innych służb krajowego systemu
ratowniczo-gaśniczego w procesie odbudowy wałów
przeciwpowodziowych zauważyć należy, iż służby te
jako powołane do prowadzenia akcji ratowniczych
w czasie pożaru, klęsk żywiołowych lub likwidacji
miejscowych zagrożeń w szczególności obowiązane
są zapewnić stałą gotowość operacyjno-ratowniczą.
W związku z powyższym skierowanie tych służb do
prac porządkowych i naprawczych infrastruktury
przeciwpowodziowej mogłoby utrudnić zapewnienie
stałej gotowości do działania w sytuacji kryzysowej.
Podkreślić jednocześnie należy, iż Straż Granicz-
na w działaniach kryzysowych wspomaga działania
innych służb ratowniczych, w ramach podpisanych
porozumień lub w związku z ustaleniami wypraco-
wanymi na forum wojewódzkich zespołów zarządza-
nia kryzysowego. Z tego też względu utrzymywana
jest gotowość do udzielania pomocy w sytuacjach kry-
zysowych, co potwierdziło rzeczywiste zaangażowa-
nie sił i środków Straży Granicznej podczas ostatniej
powodzi, na terenie powiatu Opole Lubelskie.
W dniach od 19 maja do 11 czerwca 2010 r. na
tereny powiatu opolskiego dotknięte powodzią Nad-
bużański Oddział Straży Granicznej skierował 481
funkcjonariuszy i pracowników cywilnych, 59 pojaz-
dów, 10 łodzi i śmigłowiec Kania.
Od zakończenia udziału sił i środków Nadbużań-
skiego Oddziału Straży Granicznej w działaniach
przeciwpowodziowych, tj. od dnia 12 czerwca 2010 r.,
zarówno ze strony wojewódzkiego zespołu zarządza-
nia kryzysowego, jak i jednostek samorządu teryto-
rialnego z obszaru województwa lubelskiego, w tym
powiatu Opole Lubelskie, nie były kierowane pod ad-
resem Straży Granicznej żadne prośby o wsparcie,
czy też realizację innych przedsięwzięć związanych
z pracami porządkowymi, w tym odbudową wałów
przeciwpowodziowych.
Wskazać również należy, iż funkcjonariusze Poli-
cji na terenie powiatu opolskiego pełnili służbę pa-
trolową na wodzie, wykonywali zadania związane
z przewozem osób pomiędzy punktem wydawania
żywności i miejscem zamieszkania na terenach zala-
nych, a także zaopatrywali gospodarstwa w wodę
pitną, żywność i paszę dla zwierząt. Do zabezpiecze-
nia terenów zagrożonych kierowano funkcjonariuszy,
którzy odpowiedzialni byli za organizację objazdów,
ochronę pozostawionego mienia, a także udzielanie
niezbędnej informacji i pomocy osobom poszkodowa-
nym. Ponadto na terenach dotkniętych powodzią,
osobom poszkodowanym wsparcia psychologicznego
udzielali policyjni psycholodzy. W wypadkach nie-
cierpiących zwłoki kierowano Nieetatowy Zespół Ne-
gocjatorów Policyjnych Komendy Wojewódzkiej Poli-
cji w Lublinie.
Z Lubelskiego Garnizonu Policji, w okresie maj–
–czerwiec 2010 r. do bezpośrednich działań usuwania
skutków zagrożenia powodziowego skierowano ogó-
łem 850 policjantów.
W rejonach najbardziej poszkodowanych gmin,
tj. Wilków i Janowiec, do dnia 4 lipca 2010 r. Policja
utrzymywała całodobową służbę patrolową, która
obejmowała m.in. ochronę punktów rozdziału pomo-
cy materialnej i finansowej powodzianom.
Policyjne działania porządkowo-ochronne reali-
zowane za pomocą sprzętu pływającego zostały wstrzy-
mane dopiero po całkowitym cofnięciu się wody
z terenów zalanych do głównych koryt rzek. W tym
czasie przywrócono przejezdność zamkniętych odcin-
ków szlaków komunikacyjnych.
Z uwagi na fakt, iż wielu funkcjonariuszy Komen-
dy Powiatowej Policji w Opolu Lubelskim zamiesz-
kuje w bezpośrednim sąsiedztwie miejscowości do-
tkniętych powodzią lub też posiada tam rodziny są
oni nadal zaangażowani w prace związane z usuwa-
niem skutków powodzi, w ramach wolontariatu
w dniach wolnych od służby.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż poruszona
w przedmiotowym wystąpieniu kwestia dotycząca
udziału więźniów w pracach pomocowych na tere-
nach powodziowych pozostaje poza zakresem właści-
wości ministra spraw wewnętrznych i administracji.
Właściwym do udzielenia odpowiedzi w ww. zakresie
jest minister sprawiedliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie możliwości wprowadzenia
parytetu płci w zakresie zatrudniania osób
bezrobotnych w ramach robót publicznych
(16853)
Odpowiadając na pismo z dnia 22 lipca br. (znak:
SPS-023-16853/10) przekazujące interpelację poseł

Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie możliwości wpro-
wadzenia parytetu płci w zakresie zatrudnienia osób
bezrobotnych w ramach robót publicznych, uprzejmie
informuję.
Wprowadzenie parytetu płci w zakresie stosowa-
nia aktywnych programów rynku pracy stosunku do
osób bezrobotnych – bo trudno stosować ten parytet
wyłącznie do robót publicznych – wymagałoby wpro-
wadzenia odpowiednich zmian w ustawie z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn.
zm.). Nie wydaje się to celowe, a co więcej byłoby
niekorzystne dla kobiet w kontekście danych, które
pani poseł poniżej przedstawię. Kobiety w 2009 r.
stanowiły następujący procent w następujących ak-
tywnych programach rynku pracy:
— szkolenia – 42,8%;
— staże – 72,8%;
— przygotowanie zawodowe w miejscu pracy
– 78,9%;
— prace interwencyjne – 60,7%;
— roboty publiczne – 39,5%;
— prace społecznie użyteczne – 58,9%.
Z podanych wyżej sześciu form programów akty-
wizacyjnych tylko w dwóch kobiety stanowią mniej
niż 50% osób objętych tą formą aktywizacji, a w dwóch
kobiety wyraźnie dominują, stanowiąc ponad 70%
osób bezrobotnych objętych tymi formami aktywiza-
cji. Także w pozostałych formach aktywizacji zawo-
dowej stosowanych przez powiatowe urzędy pracy
kobiety stanowią wyraźną, często dominującą, więk-
szość. W tym kontekście proponowane przez panią
poseł wprowadzenie parytetu płci w zakresie stoso-
wania aktywnych programów rynku pracy oznacza-
łoby wyraźne pogorszenie sytuacji bezrobotnych ko-
biet na rynku pracy.
Należy przy tym pamiętać, że każdą formę akty-
wizacji zawodowej osób bezrobotnych należy anali-
zować w kontekście określonej sytuacji na konkret-
nym rynku pracy. Pod potrzeby tego rynku winny
być przygotowywane oferty aktywizacyjne, uwzględ-
niające posiadane przez konkretne osoby bezrobotne
kwalifikacje i predyspozycje, a także ich sytuację na
rynku pracy.
Jednocześnie informuję, że w obowiązującej od
1 czerwca 2004 r. ustawie o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy zakaz jakiejkolwiek dys-
kryminacji jest wyraźnie zaakcentowany. Dotyczy to
także dyskryminacji ze względu na płeć.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
651
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do ujednolicenia dotacji państwowej
przypadającej na jednego mieszkańca
domu pomocy społecznej (16854)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma o znaku: SPS-023-16854/10 z dnia 22 lipca 2010 r.
w sprawie podjęcia działań zmierzających do ujedno-
licenia dotacji państwowej przypadającej na jednego
mieszkańca domu pomocy społecznej, wyjaśniam, co
następuje:
Prowadzenie domów pomocy społecznej o zasięgu
ponadlokalnym jest zadaniem własnym powiatu, do-
towanym z budżetu państwa. Dotacja przekazywana
jest na podstawie art. 87 ustawy o dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego dla powiatów, które
prowadzą lub zlecają prowadzenie domów pomocy
społecznej, w których przebywają mieszkańcy przy-
jęci przed dniem 1 stycznia 2004 r., a także ze skie-
rowaniami wydanymi przed tym dniem. Miesięczna
kwota dotacji dla powiatu ustalana jest jako iloczyn
liczby ww. mieszkańców domów w powiecie i średnie-
go miesięcznego kosztu utrzymania w domu, po-
mniejszonego o dochody uzyskiwane z odpłatności za
pobyt mieszkańca w domu, przy czym dotacja na jed-
nego mieszkańca miesięcznie nie może być wyższa
niż średnia miesięczna dotacja na jednego mieszkań-
ca wyliczona dla województwa.
Pobyt mieszkańców skierowanych do domu pomo-
cy społecznej po dniu 1 stycznia 2004 r. opłacany jest
do wysokości średniego kosztu utrzymania. Średni
koszt utrzymania ustalany jest corocznie przez organ
prowadzący dom lub zlecający prowadzenie domu,
w oparciu o koszty działalności domu. Opłatę pono-
szą mieszkaniec, rodzina i gmina.
Dotacje dla domów pomocy społecznej planowane
są w budżetach wojewodów. Minister finansów okre-
śla limit środków dla każdego województwa, zaś wo-
jewoda w ramach posiadanego limitu planuje środki
na poszczególne zadania, w tym na dotacje dla do-
mów pomocy społecznej. Średnią miesięczną kwotę
dotacji na jednego mieszkańca w województwie sta-
nowi ustalana w budżecie wojewody miesięczna
kwota dotacji przeznaczona na działalność domów
podzielona przez liczbę mieszkańców w tych do-
mach. W praktyce średnia miesięczna kwota dotacji
na jednego mieszkańca może co miesiąc się zmieniać
(wzrastać), ponieważ liczba dotowanych mieszkań-
ców zmniejsza się.
Przyjmując nawet, że każde województwo zapla-
nowałoby dotacje w jednakowej wysokości, to i tak
w ciągu roku w związku z uwalnianymi dotacjami
średnia dotacja ulegałaby zwiększeniu, z tym że
652
w jednych województwach wzrastałaby szybciej,
a w innych wolniej (w zależności od liczby dotowa-
nych miejsc w województwie i liczby uwolnionych do-
tacji w ciągu roku).
Zróżnicowanie wysokości dotacji na jednego miesz-
kańca występowało od początku przejęcia domów po-
mocy społecznej przez samorządy powiatowe i wystę-
puje nadal, chociaż dwa razy podejmowane były dzia-
łania ze strony administracji rządowej w celu wyrów-
nania tych różnic.
W roku 2009, wg danych zebranych w październi-
ku, kwota dotacji na jednego mieszkańca w poszcze-
gólnych województwach wynosiła: dolnośląskie – 1591 zł,
kujawsko-pomorskie – 1744 zł, lubelskie – 1543 zł, lu-
buskie – 1594 zł, łódzkie – 1379 zł, małopolskie – 1541 zł,
mazowieckie – 1620 zł, opolskie – 1506 zł, podkarpac-
kie – 1795 zł, podlaskie – 1448,78 zł, pomorskie – 1565 zł,
śląskie – 1486,10 zł, świętokrzyskie – 1573 zł, warmiń-
sko-mazurskie – 1664 zł, wielkopolskie – 1772 zł, za-
chodniopomorskie – 1565 zł.
W roku bieżącym, według informacji uzyskanych
z wydziałów polityki społecznej pod koniec lutego,
wysokość dotacji wstępnie określono na poziomie:
dolnośląskie – 1672 zł, kujawsko-pomorskie – 1783 zł,
lubelskie – 1626 zł, lubuskie – 1610 zł, łódzkie – 1418 zł,
małopolskie – 1484 zł, mazowieckie – 1687 zł, opol-
skie – 1546 zł, podkarpackie – 1761 zł, podlaskie
– 1510 zł, pomorskie – 1626 zł, śląskie – 1550 zł, świę-
tokrzyskie – 1738 zł, warmińsko-mazurskie – 1738 zł,
wielkopolskie – 1829 zł, zachodniopomorskie – 1603 zł.
Obecnie dotacje mogły już wzrosnąć.
W roku bieżącym budżet państwa w części do-
tyczącej budżetów wojewodów zakłada zmniejsze-
nie wydatków na domy pomocy społecznej o ponad
28 mln zł w stosunku do roku ubiegłego. Należy
jednak pamiętać, że dotacja planowana dla domów
pomocy społecznej co roku maleje, ponieważ stale
zmniejsza się liczba mieszkańców domów pomocy
społecznej skierowanych do tych jednostek przed
dniem 1 stycznia 2004 r.
Problemem bardzo ściśle powiązanym ze sposo-
bem finansowania domów pomocy społecznej jest
problem finansowania usług zdrowotnych dla miesz-
kańców domów. Domy pomocy społecznej, które nie
mają obowiązku świadczenia usług zdrowotnych, ale
jedynie mają umożliwiać mieszkańcom korzystanie
z tych usług, w praktyce świadczą je z uwagi na ko-
nieczność zapewnienia opieki i pielęgnacji mieszkań-
com przez 24 godziny na dobę. Działania podjęte
przez resort pracy w latach 2007 i 2008 zaczęły skut-
kować kontraktami zawieranymi przez pielęgniarki,
wcześniej zatrudnione w domach pomocy społecznej,
z Narodowym Funduszem Zdrowia na usługi opieki
długoterminowej dla mieszkańców wymagających
całodobowej opieki. W roku ubiegłym Narodowy Fun-
dusz Zdrowia wstrzymał podpisywanie nowych kon-
traktów z uwagi na ograniczone środki finansowe.
Wydawać by się mogło, że nowe ustalenia w tej spra-
wie zaowocują nowymi kontraktami w roku bieżą-
cym. Jednak z danych zebranych na początku kwiet-
nia br. przez Departament Pomocy i Integracji Spo-
łecznej wynika, że na 26 946 mieszkańców domów
pomocy społecznej kwalifikujących się do opieki dłu-
goterminowej finansowanej ze środków NFZ opieką
taką objętych jest tylko ok. 30% tej grupy mieszkań-
ców. Dodatkowo tylko 39 939 osób, co stanowi 52%
ogólnej liczby mieszkańców domów pomocy społecz-
nej, złożyło deklarację wyboru do pielęgniarki pod-
stawowej opieki zdrowotnej, z czego faktyczną opieką
pielęgniarską objętych jest ok. 29 tys. osób.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej ma świa-
domość trudnej sytuacji domów pomocy społecznej.
Pogłębia ją wzrost inflacji, którego nie można prze-
widzieć na etapie planowania budżetu. Rosnące kosz-
ty utrzymania domów pomocy społecznej powodują,
że dotacja wojewódzka nie zabezpiecza pełnych kosz-
tów utrzymania osób skierowanych do domów pomo-
cy społecznej przed dniem 1 stycznia 2004 r. Nie
wszystkie województwa zwiększają średnią dotację
w ciągu roku z uwalnianych dotacji, uznając, że więk-
sze potrzeby dotyczą realizacji programów napraw-
czych, a nie bieżącej działalności domów pomocy spo-
łecznej. Taka sytuacja przyczynia się do pogłębiają-
cego się deficytu budżetowego w tych jednostkach.
W roku 2008 Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej przygotowało także projekt ustawy zmienia-
jącej ustawę o pomocy społecznej, a także niektóre
inne ustawy, w tym ustawę o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego, w części dotyczącej art. 87.
Zaproponowane zmiany pozwoliłyby na podwyższe-
nie dotacji dla domów pomocy społecznej do wysoko-
ści średniego kosztu utrzymania. Niestety z uwagi na
skutki finansowe tej zmiany Ministerstwo Finansów
nie wyraziło zgody na takie działanie.
Obecnie nie ma możliwości wprowadzenia zmian,
które w sposób natychmiastowy doprowadziłyby do
rozwiązania problemów finansowych domów pomocy
społecznej. Oszczędności wprowadzone w tegorocz-
nym budżecie państwa także ograniczają możliwość
dodatkowego wsparcia domów pomocy społecznej.
Zapewniam jednak Pana Marszałka, a także pa-
nią poseł, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
dokłada i będzie dokładać dalszych starań w celu roz-
wiązania problemów dotyczących finansowania do-
mów pomocy społecznej.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie planów likwidacji zakładów
budżetowych i gospodarstw pomocniczych,
na przykładzie Kasyna Wojskowego
w Domu Żołnierza im. Józefa Piłsudskiego
w Lublinie (16856)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie planów likwidacji zakładów budżetowych
i gospodarstw pomocniczych, na przykładzie Kasyna
Wojskowego w Domu Żołnierza im. Józefa Piłsudskie-
go w Lublinie (SPS-023-16856/10), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241, ze zm.), z dniem
31 grudnia 2010 r. zakończeniu ulega likwidacja go-
spodarstw pomocniczych państwowych jednostek
budżetowych. Obowiązek likwidacji tej formy orga-
nizacyjno-prawnej wynika zatem bezpośrednio z usta-
wy i obejmuje wszystkie gospodarstwa pomocnicze
bez względu na ich sytuację finansową.
Art. 116 ust. 1 tej ustawy przewiduje możliwość
przekształcenia istniejącego gospodarstwa pomoc-
niczego w instytucję gospodarki budżetowej. Zgod-
nie z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240,
ze zm.) podstawowym celem funkcjonowania insty-
tucji gospodarki budżetowej, tworzonej przez wła-
ściwego ministra za zgodą Rady Ministrów, jest re-
alizacja zadań publicznych, co w przypadku działal-
ności prowadzonej przez kasyna wojskowe nie ma
miejsca. Przez zadania publiczne należy bowiem ro-
zumieć takie, które ze względu na swój charakter
powinny być realizowane przez jednostki organiza-
cyjne sektora finansów publicznych, a nie nabywane
na rynku zewnętrznym w drodze zamówień publicz-
nych. W kontekście powyższej definicji nie można
mówić o zadaniach publicznych w przypadku dzia-
łalności prowadzonej przez kasyna, polegającej na
świadczeniu usług gastronomicznych i organizowa-
niu imprez okolicznościowych. Kasyno wojskowe
nr 52, o którym mowa w interpelacji, w swojej do-
tychczasowej działalności nie świadczyło usług na
potrzeby własnej jednostki lub innych jednostek or-
ganizacyjnych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej. Również w najbliższym okresie nie przewidu-
je się, aby zaszła potrzeba świadczenia tego rodzaju
usług na rzecz wojska
Ponadto należy zauważyć, że celem reformy sys-
temu finansów publicznych jest m.in. konsolidacja
sektora finansów publicznych, co nie może oznaczać
automatycznego zastąpienia jednej formy organiza-
cyjno-prawnej, tj. gospodarstw pomocniczych, inną
formą, tzn. instytucjami gospodarki budżetowej.
653
W konsekwencji powyższego zapadła decyzja,
zgodnie z którą kasyno w Lublinie będzie podlegało
likwidacji.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie planów resortu wobec likwidacji
7. Rejonowej Bazy Materiałowej w Stawach
(16857)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie planów resortu wobec likwidacji 7. Rejo-
nowej Bazy Materiałowej w Stawach (SPS-023-
-16857/10), uprzejmie informuję, iż realizowane
zmiany w systemie logistycznym Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej spowodowane są konieczno-
ścią dostosowania potencjału stacjonarnego logisty-
ki do potrzeb profesjonalizacji polskiej armii i zwięk-
szenia efektywności funkcjonowania rozproszonych
i w wielu przypadkach przestarzałych składów ma-
teriałowych.
Zgodnie z „Programem rozwoju Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2009–2018”, w od-
niesieniu do 7. Rejonowej Bazy Materiałowej Stawy
zaplanowano rozformowanie jedynie komendy tej
bazy (w 2011 r.) oraz składu materiałowego w Kra-
śniku (zrealizowano w roku bieżącym). Pozostałe
cztery składy, w Dęblinie, Jawidzu, Stawach i Stęży-
cy, zostaną włączone do nowo formowanej regional-
nej bazy logistycznej z siedzibą komendy w Krakowie
i w dalszym ciągu realizować będą zadania na rzecz
jednostek wojskowych dyslokowanych w rejonie jej
odpowiedzialności.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż przyjęta,
optymalna z punktu widzenia zabezpieczenia po-
trzeb Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, dys-
lokacja poszczególnych komend regionalnych baz
logistycznych wynika z analiz oraz wniosków
z przeprowadzonych rekonesansów. Dokonany na
początku bieżącego roku przegląd garnizonów tak-
że potwierdził słuszność przyjętego sposobu zabez-
pieczenia wojsk w garnizonach, a tym samym uzy-
skania wymiernych efektów dla budżetu resortu
obrony narodowej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za satys-
fakcjonujące.
Z wyrazami szacunku
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
654
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie ostatecznych rozstrzygnięć
dotyczących możliwości przekształcenia
gospodarstwa pomocniczego WZL-3 w Dęblinie
w instytucję gospodarki budżetowej (16858)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie ostatecznych rozstrzygnięć dotyczących
możliwości przekształcenia gospodarstwa pomocni-
czego WZL-3 w Dęblinie w instytucję gospodarki
budżetowej (SPS-023-16858/10), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Art. 87 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepi-
sy wprowadzające ustawę o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1241, ze zm.) przewiduje zakoń-
czenie do końca bieżącego roku likwidacji zakładów
budżetowych i gospodarstw pomocniczych. W resor-
cie obrony narodowej kwestię tę reguluje decyzja mi-
nistra obrony narodowej nr 399/MON z dnia 1 grud-
nia 2009 r. w sprawie organizacji procesu likwidacji
w resorcie obrony narodowej zakładów budżetowych
i gospodarstw pomocniczych oraz utworzenia nowych
form organizacyjno-prawnych (Dz. Urz. MON Nr 22,
poz. 243).
Pierwotnie zakładanym rozwiązaniem, zmierza-
jącym do utrzymania funkcjonowania Wojskowych
Zakładów Lotniczych nr 3 w Dęblinie, było utworze-
nie na ich bazie instytucji gospodarki budżetowej,
zgodnie z art. 116 ustawy Przepisy wprowadzające
ustawę o finansach publicznych. Ponieważ jednak
tego rodzaju instytucję można utworzyć wyłącznie
w celu realizacji zadań publicznych, konieczne było
zaproponowanie rozwiązania w postaci wniesienia
składników majątkowych zakładów w formie wkładu
niepieniężnego (aportu) do jednej z jednoosobowych
spółek Skarbu Państwa – wojskowych zakładów lot-
niczych. Rozwiązanie to umożliwiłoby również płyn-
ne przejście pracowników do utworzonego w ten spo-
sób nowego zakładu pracy. Wniosek ten został przeze
mnie zaakceptowany, niemniej jednak podstawą do
podjęcia ostatecznych decyzji odnośnie do przyszłości
Wojskowych Zakładów Lotniczych w Dęblinie będą
wykonane przez zainteresowane spółki stosowne
analizy techniczno-organizacyjne i ekonomiczne, do-
tyczące ich działalności po ewentualnym wniesieniu
majątku zakładów.
W związku z powyższym, ze względu na koniecz-
ność sprawnej reorganizacji przedsiębiorstwa, opra-
cowany został projekt harmonogramu zasadniczych
przedsięwzięć związanych z likwidacją gospodarstwa
pomocniczego Jednostki Wojskowej nr 4219 – Woj-
skowych Zakładów Lotniczych nr 3 w Dęblinie oraz
integracji tych zakładów z jednym z wojskowych za-
kładów lotniczych SA. Ponadto resort obrony naro-
dowej oczekuje obecnie na przedstawienie wiążącego
stanowiska ministra finansów i ministra skarbu pań-
stwa odnośnie do powyższej propozycji przekształce-
nia. Celem podejmowanych działań pozostaje nie-
zmiennie utrzymanie zdolności produkcyjnych woj-
skowych zakładów nr 3 w Dęblinie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie odbudowy
wałów przeciwpowodziowych w woj. lubelskim
(16859)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo, znak: SPS-023-16859/10 z dnia 20 lipca 2010 r.,
przekazujące interpelację poseł Magdaleny Gąsior-
-Marek w sprawie odbudowy wałów przeciwpowo-
dziowych w województwie lubelskim, przedstawiam
poniżej następujące informacje.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 18 lip-
ca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239,
poz. 2019, z późn. zm.) do urządzeń wodnych zalicza
się budowle przeciwpowodziowe, którymi niewątpli-
wie są wały przeciwpowodziowe. Stosownie zaś do
art. 71 ust. 1 pkt 5 Prawa wodnego budowle przeciw-
powodziowe są urządzeniami melioracji wodnych
podstawowych. Ponadto podkreślić należy, że zgod-
nie z art. 75 ust. 1 ustawy Prawo wodne „programo-
wanie, planowanie, nadzorowanie wykonywania (...)
urządzeń melioracji wodnych podstawowych oraz
utrzymywanie urządzeń melioracji wodnych podsta-
wowych należy do marszałka województwa”.
Poniżej przedstawiam informacje dotyczące odbu-
dowy zniszczonych wałów przeciwpowodziowych uzy-
skane od Wojewódzkiego Zarządu Melioracji i Urzą-
dzeń Wodnych w Lublinie.
W wyniku katastrofalnych wezbrań powodzio-
wych w maju i czerwcu br. powstały wyrwy w obwa-
łowaniach rzeki Wisły w miejscowościach: Zastów
Polanowski gm. Wilków, pow. opolski; Popów i Kopiec
gm. Annopol, pow. kraśnicki; Janowiec gm. Jano-
wiec, pow. puławski; oraz w prawostronnym obwało-
waniu rzeki Chodelki w m. Dobre gm. Wilków, pow.
opolski, ponadto powstały uszkodzenia w obwałowa-
niach rz. Wisły oraz zalane zostały pompownie: Po-
pów, Wilków I, Wilków II, Dobre i Janowiec.
Po przejściu pierwszej fali powodziowej w maju,
w wyniku której powstały dwie wyrwy w miejscowo-
ściach Zastów Polanowski i Popów, wojewoda lubelski

pismem z dnia 27 maja 2010 r. wystąpił do pana Je-
rzego Millera, ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji o przyznanie środków finansowych na odbu-
dowę przerwanych wałów, w kwocie 9 100 000 zł.
Decyzją wojewody lubelskiego z dnia 9 czerwca
2010 r. w sprawie zmian w budżecie część: 85/06 na
2010 r. WZMiUW w Lublinie otrzymał środki finan-
sowe w ww. kwocie. Środki te zostały wydatkowane
na wykonanie doraźnego zabezpieczenia – wały opa-
skowe w miejscach powstałych wyrw, tj. m. Zastów
Polanowski, Popów, Kopiec, Janowiec, Dobre. Ponad-
to opracowano ekspertyzy stanu technicznego obwa-
łowania na odcinku jego przerwania wraz z doku-
mentacją projektową odbudowy wałów przeciwpowo-
dziowych w miejscu powstałej wyrwy. Pozostała kwo-
ta zostanie wydatkowana na zabudowę wyrw w Za-
stowie Polanowskim i Popowie. W wyniku postępo-
wania przetargowego wyłoniono wykonawcę na za-
budowę wyrwy w m. Zastów Polanowski.
W wyniku drugiego wezbrania powodziowego po-
wstały dwie wyrwy w m. Kopiec gm. Annopol, pow.
kraśnicki i Janowiec gm. Janowiec, pow. puławski,
zalanych zostało 5 pompowni oraz powstały uszko-
dzenia w pozostałych obwałowaniach rz. Wisły.
WZMiUW w Lublinie zwrócił się z prośbą do woje-
wody lubelskiego o środki finansowe w wysokości
18 849 000 zł oraz o dodatkową kwotę w wysokości
50 000 zł na zabudowę wyrw w prawostronnym ob-
wałowaniu rzeki Chodelki w m. Dobre.
Po weryfikacji zgłoszonych potrzeb, uwzględnia-
jących sugestie Biura ds. Usuwania Skutków Klęsk
Żywiołowych w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji, WZMiUW w Lublinie zwrócił się
z prośbą do:
— wicemarszałka województwa lubelskiego o ak-
ceptację 19 zweryfikowanych obiektów na łączną
kwotę 17 503 483 zł,
— dyrektora Wydziału Finansów i Budżetu Lu-
belskiego Urzędu Wojewódzkiego w Lublinie o zabez-
pieczenie środków finansowych na remont i odbudo-
wę urządzeń przeciwpowodziowych zniszczonych
podczas powodzi w miesiącu maju i czerwcu na łącz-
ną wartość 17 503 483 zł w ramach wydatków mająt-
kowych (inwestycyjnych) w wysokości 9 479 250 zł
i wydatków bieżących w wysokości 8 024 233 zł.
Wojewódzki Zarząd Melioracji i Urządzeń Wod-
nych w Lublinie posiada dokumentację na wykonanie
usunięcia skutków powodzi, jednakże do chwili obec-
nej, pomimo czynionych licznych monitów, nie otrzy-
mał decyzji o zapewnieniu środków finansowych
w wysokości 17 503 483 zł.
Z chwilą przyznania wnioskowanej kwoty natych-
miast zostaną przeprowadzone postępowania prze-
targowe w celu wyboru wykonawcy i zakończenia
robót do 30 listopada 2010 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
655
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Magdaleny
Gąsior-Marek i Andrzeja Nowakowskiego
w sprawie systemów rowów melioracyjnych
(16860)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo o zna-
ku: SPS-023-16860/10 z dnia 20 lipca 2010 r., doty-
czące interpelacji posłów Magdaleny Gąsior-Marek
i Andrzeja Nowakowskiego w sprawie systemów ro-
wów melioracyjnych, przekazuję następującą infor-
mację w powyższej sprawie.
Zgodnie z art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 18 lipca
2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239,
poz. 2019, z późn. zm.) urządzenia melioracji wod-
nych dzielą się na podstawowe i szczegółowe, w za-
leżności od ich funkcji i parametrów. Rowy meliora-
cyjne zalicza się do urządzeń melioracji wodnych
szczegółowych (art. 73 ust. 1 pkt 1), a kanały do urzą-
dzeń melioracji wodnych podstawowych (art. 71 ust. 1
pkt 3). Urządzenia melioracji wodnych podstawo-
wych stanowią własność Skarbu Państwa i są wyko-
nywane na jego koszt.
Programowanie, planowanie, nadzorowanie wy-
konywania urządzeń melioracji wodnych szczegóło-
wych na koszt Skarbu Państwa, urządzeń melioracji
wodnych podstawowych oraz utrzymywanie urzą-
dzeń melioracji wodnych podstawowych należy do
marszałka województwa (art. 75). Marszałek woje-
wództwa wykonuje również prawa właścicielskie
w stosunku do wód publicznych stanowiących wła-
sność Skarbu Państwa, istotnych dla regulacji sto-
sunków wodnych na potrzeby rolnictwa (art. 11).
Zadania te marszałek województwa realizuje jako
zadania z zakresu administracji rządowej przy pomo-
cy powołanego przez siebie wojewódzkiego zarządu
melioracji i urządzeń wodnych.
Środki finansowe na utrzymywanie urządzeń me-
lioracji wodnych podstawowych planują wojewodowie
w swoich budżetach, kierując się ustaloną przez sie-
bie hierarchią potrzeb oraz limitami wydatków bu-
dżetowych dla poszczególnych województw, określa-
nymi corocznie przez ministra finansów. Budżety
wojewodów są więc podstawowym źródłem finanso-
wania tych zadań.
Ze względu na szczupłość środków budżetowych
wysokość nakładów planowanych w ostatnich latach
przez wojewodów pokrywa w skali kraju zaledwie
kilkanaście procent potrzeb w tym zakresie.
W tej sytuacji, począwszy od 2002 r., w ustawach
budżetowych planowane były środki rezerwy celowej
z przeznaczeniem na wsparcie budżetów wojewodów.
W 2007 r. rezerwa wynosiła 26 mln zł, a w 2008 r.
– 25 mln zł, przy wniosku ministra rolnictwa i roz-
woju wsi o jej utworzenie w wysokości 100 mln zł.
656
Ponadto w latach 2007 i 2008 na utrzymanie
urządzeń melioracji wodnych podstawowych zostały
przeznaczone dodatkowe środki w wysokości 65 mln zł
i 60 mln zł, pochodzące z rezerw celowych będących
w dyspozycji ministra rolnictwa i rozwoju wsi.
Łączna kwota pomocy udzielonej w latach 2007
i 2008 z rezerw celowych przewyższyła wysokość
środków przewidzianych na ten cel w budżetach wo-
jewodów.
Środki z powyższych rezerw były jedynym instru-
mentem pozwalającym ministrowi rolnictwa i rozwo-
ju wsi oddziaływać na poprawę stanu urządzeń me-
lioracji wodnych, choć ze względu na ich ograniczoną
wysokość nie pozwalały na zaspokojenie wszystkich
potrzeb zgłaszanych przez wojewodów i marszałków
województw.
W czasie prac nad projektem budżetu na 2009 r.
minister rolnictwa i rozwoju wsi zwracał się z wnio-
skiem o utworzenie rezerwy celowej na utrzymanie
urządzeń melioracji wodnych podstawowych w wy-
sokości 100 mln zł. Na podstawie propozycji MRiRW,
uwzględniających potrzeby poszczególnych woje-
wództw, rezerwa ta w toku dalszych prac została po-
dzielona i przekazana bezpośrednio do budżetów wo-
jewodów. Dzięki temu wysokość środków w budże-
tach wojewodów wzrosła z 84 915 tys. zł w 2008 r. do
182 669 tys. zł w 2009 r. W wyniku powyższych dzia-
łań w budżecie państwa na 2009 r. nie było oddzielnej
rezerwy celowej na utrzymanie urządzeń melioracji
wodnych podstawowych.
W związku z kryzysem finansowym na świecie,
mającym także wpływ na sytuację makroekono-
miczną Polski, na posiedzeniu Rady Ministrów
w dniu 27 stycznia 2009 r. podjęta została decyzja
o konieczności redukcji wydatków budżetu państwa
na rok 2009. W efekcie wojewodowie podjęli decyzje
o czasowym ograniczeniu wydatków na utrzymanie
urządzeń melioracji wodnych podstawowych w wy-
sokości ponad 48 mln zł.
W dniu 30 czerwca 2009 r. minister rolnictwa
i rozwoju wsi wystąpił do wojewodów z pismem,
w którym wyraził zaniepokojenie zaistniałą sytuacją
oraz prosił o podjęcie działań na rzecz zwiększenia
w budżetach wojewodów środków na te zadania za-
równo w roku 2009, jak i w latach następnych.
Ostatecznie niektórzy wojewodowie wycofali się
z części ograniczeń i w wyniku nowelizacji ustawy
budżetowej na rok 2009 dotacje na utrzymanie urzą-
dzeń melioracji wodnych podstawowych zostały
zmniejszone o 42 218 tys. zł.
W przedłożonym do Sejmu RP projekcie ustawy
budżetowej na 2010 r. dotacje na utrzymanie urzą-
dzeń melioracji wodnych stanowiących własność
Skarbu Państwa zostały uwzględnione w kwotach
zgłoszonych przez wojewodów – łącznie 125 384 tys. zł.
Natomiast wniosek ministra rolnictwa i rozwoju
wsi o utworzenie przeznaczonej na ten cel rezerwy
celowej w wysokości 100 mln zł nie został ujęty
w projekcie budżetu. W przyjętej przez Sejm RP usta-
wie budżetowej na rok 2010 z dnia 18 grudnia
2009 r. dotacje na te zadania zostały ustalone w tej
samej kwocie.
W tej sytuacji resort rolnictwa nie dysponuje ak-
tualnie żadnymi środkami, które mógłby przezna-
czyć na utrzymanie urządzeń melioracji wodnych.
Dlatego też w lipcu br. minister rolnictwa i rozwoju
wsi wystąpił o zabezpieczenie środków w Wieloletnim
Planie Finansowym Państwa na lata 2010–2013
w kwocie 360 mln zł, z przeznaczeniem na:
— utrzymanie urządzeń melioracji wodnych podsta-
wowych i wód istotnych dla regulacji stosunków wod-
nych na potrzeby rolnictwa – w kwocie 300 mln zł,
— dofinansowanie spółek wodnych w celu wyko-
nania najpilniejszych zadań melioracyjnych z zakre-
su utrzymania urządzeń melioracji wodnych szcze-
gółowych – w kwocie 60 mln zł.
Jednocześnie należy zauważyć, że w przypadku
urządzeń melioracji wodnych szczegółowych, do któ-
rych należą m.in. rowy, obowiązek ich utrzymania
należy do zainteresowanych właścicieli gruntów,
a jeżeli urządzenia te są objęte działalnością spółki
wodnej, ich utrzymanie należy do tej spółki. Jeżeli
powyższy obowiązek nie jest wykonywany, organ
właściwy do wydania pozwolenia wodno-prawnego,
którym na ogół jest starosta, ustala w drodze decyzji
szczegółowe zakresy i terminy utrzymania urządzeń,
proporcjonalnie do korzyści odnoszonych przez wła-
ścicieli gruntu (art. 77 ustawy Prawo wodne).
Ponadto pragnę poinformować, że budowa i re-
mont urządzeń melioracji wodnych, w tym rowów
i kanałów, mogą być wykonywane z wykorzystaniem
środków europejskich, m.in. w ramach Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013,
w działaniu: Poprawianie i rozwijanie infrastruktury
związanej z rozwojem i dostosowywaniem rolnictwa
i leśnictwa, schemat II: Gospodarowanie rolniczymi
zasobami wodnymi, którego budżet wynosi 477,5 mln
euro. Instytucją zarządzającą wymienionym progra-
mem jest minister rolnictwa i rozwoju wsi, który
w tym zakresie sprawuje nadzór nad marszałkami
województw, wykonującymi w wymienionym działa-
niu, jako zadania delegowane, funkcje instytucji za-
rządzającej. Beneficjentami działania są wojewódzkie
zarządy melioracji i urządzeń wodnych.
Odbudowa urządzeń melioracji wodnych zniszczo-
nych w wyniku powodzi może się odbywać z wyko-
rzystaniem środków rezerwy celowej budżetu pań-
stwa przeznaczonej na przeciwdziałanie i usuwanie
skutków klęsk żywiołowych, której dysponentem jest
minister spraw wewnętrznych i administracji.
Zgodnie z art. 70 ust. 3 ustawy Prawo wodne ewi-
dencję urządzeń melioracji wodnych prowadzi mar-
szałek województwa. W imieniu marszałka wojewódz-
twa powyższe zadanie realizuje wojewódzki zarząd
melioracji i urządzeń wodnych.
Zasady prowadzenia ewidencji zostały określone
rozporządzeniem ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 30 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu prowa-

dzenia ewidencji wód, urządzeń melioracji wodnych
oraz zmeliorowanych gruntów (Dz. U. z 2005 r. Nr 7,
poz. 55).
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Magdaleny
Gąsior-Marek i Andrzeja Nowakowskiego
w sprawie przyspieszenia procedur
otrzymywania pozwoleń na odbudowę obiektów
budowlanych zniszczonych lub uszkodzonych
w wyniku powodzi (16861)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów na Sejm RP pani Magdaleny Gą-
sior-Marek i pana Andrzeja Nowakowskiego, prze-
słaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 20 lipca
2010 r. (znak: SPS-023-16861/10), w sprawie wpro-
wadzenia przyśpieszonego trybu wydawania pozwo-
leń na budowę dla poszkodowanych w wyniku powo-
dzi i osuwisk uprzejmie informuję i wyjaśniam.
Przepisy, które w sposób znaczący ułatwiają pro-
cedury poprzedzające rozpoczęcie robót budowlanych
i umożliwiają osobom dotkniętym klęską powodzi
odbudowę ich domów, wprowadza ustawa z dnia
11 sierpnia 2001 r. o szczególnych zasadach odbudo-
wy, remontów i rozbiórek obiektów budowlanych
zniszczonych lub uszkodzonych w wyniku działania
żywiołu (Dz. U. Nr 84, poz. 906). Ma ona zastosowa-
nie wyłącznie w przypadku odbudowy, remontu i roz-
biórki obiektu budowlanego oraz dotyczy tylko tych
gmin i miejscowości, które wymienione zostały w za-
łączniku do rozporządzenia prezesa Rady Ministrów
z dnia 28 maja 2010 r. zmieniającego rozporządzenie
w sprawie gmin i miejscowości, w których stosuje się
szczególne zasady odbudowy, remontów i rozbiórek
obiektów budowlanych zniszczonych lub uszkodzo-
nych w wyniku działania żywiołu (Dz. U. z 2010 r.
Nr 92, poz. 597).
Zgodnie z art. 13 tej ustawy, decyzji o pozwoleniu
na budowę w zakresie odbudowy obiektu budowla-
nego nadaje się rygor natychmiastowej wykonalno-
ści. Decyzję wydaje się w terminie 14 dni od dnia
złożenia wniosku. Jednocześnie informuję, iż po-
przez odbudowę w myśl przepisów ww. ustawy ro-
zumie się odtworzenie obiektu budowlanego w cało-
ści lub części, w miejscu i o wymiarach obiektu
zniszczonego lub uszkodzonego, z dopuszczeniem
stosowania wyrobów budowlanych innych niż użyto
w stanie pierwotnym.
657
W związku z tym obiekty budowlane, wobec któ-
rych powyższe przepisy nie mają zastosowania, pod-
legają przepisom ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Pra-
wo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118,
z późn. zm.).
Ponadto pragnę poinformować, że Ministerstwo
Infrastruktury skierowało w dniu 2 sierpnia 2010 r.
na Radę Ministrów projekt nowelizacji ww. ustawy.
W proponowanym projekcie wprowadza się między
innymi zmianę w art. 4, określając odbudowę jako
odtworzenie obiektu budowlanego w całości lub
w części: o wymiarach obiektu zniszczonego lub
uszkodzonego w dotychczasowym miejscu lub o wy-
miarach obiektu zniszczonego lub uszkodzonego
albo o innych wymiarach na terenie tej samej gmi-
ny w innym miejscu wskazanym w miejscowym pla-
nie odbudowy, miejscowym planie zagospodarowa-
nia przestrzennego albo decyzji o warunkach zabu-
dowy i zagospodarowania terenu, przy czym dopusz-
cza się stosowanie wyrobów budowlanych innych
niż użyto w stanie pierwotnym.
Biorąc pod uwagę powyższe, pragnę zauważyć, iż
przepisy obowiązujące w znaczny sposób ułatwiają
i przyśpieszają procedury w zakresie dotyczącym od-
budowy obiektów budowlanych zniszczonych lub uszko-
dzonych w wyniku działania żywiołu, natomiast pod-
jęte obecnie działania legislacyjne wprowadzą moż-
liwość odbudowy również w innych miejscach, nieza-
grożonych ponownym zniszczeniem zrealizowanych
obiektów, a także określą zasady i warunki, na któ-
rych odbudowa budynków w miejscu dotychczaso-
wym zapewni bezpieczeństwo ich użytkownikom.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Magdaleny
Gąsior-Marek i Andrzeja Nowakowskiego
w sprawie preferencyjnych kredytów
dla rolników poszkodowanych
w wyniku powodzi (16862)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną interpelacją posłów Magdaleny Gąsior-Marek
i Andrzeja Nowakowskiego w sprawie pomocy celowej
dla rolników na remont gospodarstw i sprzętu rolni-
czego (pismo z dnia 20 lipca 2010 r., znak: SPS-023-
-16863/10) oraz w sprawie preferencyjnych kredytów
dla rolników poszkodowanych w wyniku powodzi (pi-
658
smo z dnia 20 lipca 2010 r., znak: SPS-023-16862/10)
uprzejmie Pana Marszałka informuję, co następuje,
W związku z wystąpieniem w roku bieżącym strat
w rolnictwie w wyniku niekorzystnych zjawisk at-
mosferycznych Rada Ministrów w dniu 1 czerwca
2010 r. podjęła uchwałę nr 87/2010 w sprawie progra-
mu pomocy dla rodzin rolniczych, w których gospo-
darstwach rolnych i działach specjalnych produkcji
rolnej powstały szkody spowodowane przez powódź,
obsunięcie się ziemi lub huragan w 2010 r., w którym
przewiduje się udzielanie poszkodowanym producen-
tom rolnym pomocy w formie:
1) kredytów preferencyjnych na wznowienie pro-
dukcji w gospodarstwach rolnych i działach specjal-
nych produkcji rolnej znajdujących się na obszarach,
gdzie szkody powstały w związku z powodzią, obsu-
nięciem się ziemi lub huraganem, udzielanych na
podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
22 stycznia 2009 r. w sprawie realizacji niektórych
zadań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa (Dz. U. Nr 22, poz. 121, z późn. zm.) oraz
poręczeń i gwarancji spłaty ww. kredytów banko-
wych; kredyty te oprocentowane są obecnie dla kre-
dytobiorcy w wysokości 2% w skali roku i mogą być
przeznaczone zarówno na zakup środków do pro-
dukcji rolnej, jak i odtworzenie zniszczonych środ-
ków trwałych;
2) na podstawie art. 41a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.)
pomocy w opłacaniu bieżących składek na ubezpie-
czenie społeczne oraz regulowaniu zaległości z tego
tytułu w formie odraczania terminu płatności skła-
dek i rozkładania ich na dogodne raty, a także uma-
rzanie w całości lub w części bieżących składek na
indywidualny wniosek rolnika, który poniósł szkody
spowodowane przez powódź, obsunięcie się ziemi lub
huragan składany do prezesa Kasy Rolniczego Ubez-
pieczenia Społecznego;
3) pomocy w formie odraczania, rozkładania na
raty, umarzania w części lub w całości przez prezesa
Agencji Nieruchomości Rolnych należności agencji;
4) ulg w podatku rolnym za 2010 r., na podstawie
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.)
przez wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast;
5) dopłat z tytułu zużytego do siewu lub sadzenia
materiału siewnego kategorii elitarny lub kwalifiko-
wany przez Agencję Rynku Rolnego;
6) pomocy społecznej rodzinom rolniczym, na pod-
stawie art. 40 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115,
poz. 728, z późn. zm.) w formie jednorazowego zasił-
ku celowego w wysokości:
a) 2000 zł dla rodzin rolniczych prowadzących go-
spodarstwa rolne o powierzchni do 5 ha użytków rol-
nych albo dział specjalny produkcji rolnej,
b) 4000 zł dla rodzin rolniczych prowadzących go-
spodarstwa rolne o powierzchni powyżej 5 ha użyt-
ków rolnych.
Zgodnie z ustawą z dnia 24 czerwca 2010 r.
o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwa-
niem skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r. (Dz. U.
Nr 123, poz. 835) przewiduje się następujące rozwią-
zania z zakresu rolnictwa:
1) możliwość zwracania przez starostę organiza-
torowi robót publicznych, który przy pracach zwią-
zanych z usuwaniem skutków powodzi zatrudnił
skierowane poszkodowane osoby fizyczne, które oso-
biście i na własny rachunek prowadzą działalność
w zakresie produkcji rolnej, w pozostającym w ich
posiadaniu gospodarstwie rolnym obejmującym ob-
szar użytków rolnych o powierzchni przekraczającej
2 ha przeliczeniowe lub prowadzące dział specjalny
produkcji rolnej, o którym mowa w ustawie z dnia
20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.)
oraz ich domowników i małżonków przez okres do
12 miesięcy, ale nie dłużej niż do 31 grudnia 2011 r.,
poniesionych kosztów na wynagrodzenia oraz składki na
ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia skiero-
wanych osób, w wysokości nieprzekraczającej miesięcz-
nie iloczynu dwukrotnego minimalnego wynagrodze-
nia za pracę i liczby zatrudnionych skierowanych
osób;
2) wydłużenie do 60 dni terminu składania wnio-
sku o zaliczkę w ramach Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013 beneficjentom, któ-
rych gospodarstwa rolne uległy zalaniu w wyniku
powodzi;
3) przy ustalaniu prawa do świadczeń pieniężnych
z pomocy społecznej albo prawa do świadczeń rodzin-
nych, w okresie do dnia 31 grudnia 2011 r., do docho-
du z gospodarstwa rolnego nie wlicza się powierzch-
ni, która uległa zalaniu na skutek powodzi, jeżeli
zalaniu na skutek powodzi uległo co najmniej 30%
powierzchni tego gospodarstwa;
4) możliwość umarzania w całości lub w części
wraz z odsetkami pożyczek przyznanych przed dniem
wejścia w życie ustawy ze środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
osobom niepełnosprawnym na działalność rolniczą,
jeżeli w związku z powodzią nastąpiła utrata możli-
wości spłaty pożyczki.
Krajowa Stacja Chemiczno-Rolnicza i okręgowe
stacje chemiczno-rolnicze na terenach rolniczych do-
tkniętych powodzią wykonują nieodpłatnie badania
gleb i roślin pod kątem wystąpienia ewentualnych
skażeń na skutek naniesienia przez falę powodziową
niebezpiecznych substancji chemicznych.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił również
z wnioskiem do ministra środowiska o przeznaczenie
środków finansowych z wojewódzkich funduszy ochro-
ny środowiska i gospodarki wodnej na dofinansowa-
nie zadań związanych z rekultywacyjnym wapnowa-
niem gleb zdegradowanych przez powódź oraz do
prezesa Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej o przeznaczenie środków finan-
sowych z Narodowego Funduszu Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej na dofinansowanie zadań

związanych z wapnowaniem zalanych użytków rol-
nych, celem ich detoksykacji.
Inspekcja Weterynaryjna w celu ograniczenia skut-
ków powodzi zapewniła pomoc i koordynację przy or-
ganizacji utylizacji padliny oraz produktów pochodze-
nia zwierzęcego pochodzących z zakładów przetwór-
stwa spożywczego, a także pomoc i koordynację w de-
zynfekcji budynków inwentarskich.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi w dniu 9 lipca
2010 r. podpisał nowelizację rozporządzenia z dnia
12 marca 2007 r. w sprawie rodzajów dowodów po-
twierdzających działanie siły wyższej lub wystąpie-
nie nadzwyczajnych okoliczności (Dz. U. Nr 46,
poz. 308, z późn. zm.) mającą na celu umożliwienie
przyznania płatności w pełnej wysokości rolnikom,
którzy ze względu na powódź nie mogą wypełnić
wszystkich warunków koniecznych do uzyskania
płatności.
W dniu 11 czerwca 2010 r. Komitet Monitorujący
PROW 2007–2013 podjął uchwałę w sprawie przyję-
cia zmian w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich
2007–2013, polegających na:
1) ustanowieniu nowego działania „Przywracanie
potencjału produkcji rolnej zniszczonego w wyniku
klęsk żywiołowych oraz wprowadzenie odpowiednich
działań zapobiegawczych” i przeznaczeniu na ten cel
kwoty 100 mln euro, które zostaną realokowane
z działania „Korzystanie z usług doradczych przez
rolników i posiadaczy lasów”;
2) realokacji środków, w kwocie 59,1 mln euro,
przeznaczonych na realizację inwestycji związanych
z rozwojem szerokopasmowego Internetu na inwesty-
cje związane z retencjonowaniem wody w ramach
działania „Poprawianie i rozwijanie infrastruktury
związanej z rozwojem i dostosowywaniem rolnictwa
i leśnictwa”.
W ramach ww. nowego działania pomoc przyzna-
wana będzie na inwestycje związane z przywraca-
niem potencjału produkcji rolnej w gospodarstwach
rolnych dotkniętych klęską żywiołową (susza, gra-
dobicie, nadmierne opady atmosferyczne, wymarz-
nięcia, powódź, huragan, pożar spowodowany wy-
ładowaniem atmosferycznym, osuwiska ziemi). Po-
moc będzie mieć charakter grantu i wypłacana bę-
dzie z góry.
Niezależnie od uruchomienia nowego działania
planuje się również wprowadzenie możliwości zwięk-
szenia poziomu refundacji do 80% w ramach działa-
nia „Różnicowanie w kierunku działalności nierol-
niczej” dla gospodarstw dotkniętych zniszczeniami,
tj. dla gospodarstw, w których wyszacowano mini-
mum 30% strat wartości upraw lub nie mniej niż
1050 zł w odniesieniu do strat w majątku trwałym.
Fundusz Składkowy Ubezpieczenia Społecznego
Rolników, w ramach promocji zdrowia i profilaktyki
zdrowotnej, dofinansowuje kolonie dla 13 235 dzieci
rolników objętych rolniczym ubezpieczeniem społecz-
nym na łączną kwotę 8 709 900 zł, w tym również
dzieci z rodzin poszkodowanych w wyniku powodzi
i innych zdarzeń pogodowych w 2010 r. Według de-
659
klaracji organizatorów pomocą zostanie objęte
ok.2618 dzieci z rodzin poszkodowanych, z całkowi-
tym sfinansowaniem ich pobytu ze środków Fundu-
szu Składkowego w wysokości 900 zł na jedno dziec-
ko, na łączną kwotę 2 356 200 zł. Ponadto Fundusz
Składkowy udzielił dofinansowania na zakup 38 osu-
szaczy do osuszania budynków na kwotę 100 000 zł
oraz na zakup sprzętu ratowniczo-gaśniczego na
łączną kwotę 63 000 dla czterech jednostek ochotni-
czych straży pożarnych położonych na terenach za-
lewowych, które brały udział w akcjach przeciwpo-
wodziowych oraz w usuwaniu skutków powodzi.
Prowadzone są również prace mające na celu sto-
sowanie przez banki prolongaty i karencji do dwóch
lat w spłatach rat kapitału i odsetek kredytów pre-
ferencyjnych z dopłatami do oprocentowania ze środ-
ków Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa.
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa planuje wypłaty płatności w ramach systemów
wsparcia bezpośredniego oraz płatności ONW za rok
2010 w pierwszej kolejności dla rolników z terenów
dotkniętych powodzią.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Magdaleny Gąsior-Marek
i Andrzeja Nowakowskiego
w sprawie pomocy celowej dla rolników
na remont gospodarstw i sprzętu rolniczego
(16863)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 16862, str. 657.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Magdaleny Gąsior-Marek
i Andrzeja Nowakowskiego
w sprawie drugiego zasiłku celowego
dla powodzian (16864)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 20 lipca 2010 r.,
znak: SPS-023-16864/10, dotyczące interpelacji po-
660
selskiej pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek i pana
posła Andrzeja Nowakowskiego w sprawie drugiego
zasiłku celowego dla powodzian, uprzejmie wyja-
śniam.
Zasiłki celowe dla osób lub rodzin poszkodowa-
nych w wyniku katastrof naturalnych ze środków
rezerwy celowej budżetu państwa na przeciwdziała-
nie i usuwanie skutków klęsk żywiołowych, w kwocie
do 6000 zł na gospodarstwo domowe, przyznawane
są na podstawie ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362,
z późn. zm.). Wyżej wymieniona pomoc finansowa
udzielana jest stosownie do art. 39 i 40 ustawy. Od-
powiednio do powyższego zasiłki celowe przysługują
osobom i rodzinom, które w wyniku strat poniesio-
nych wskutek klęski żywiołowej w prowadzonym
przez siebie gospodarstwie domowym znalazły się
w szczególnie trudnej sytuacji, w której nie są w sta-
nie zaspokajać swoich niezbędnych potrzeb bytowych
w oparciu o posiadane środki własne. Zasiłek ten
przysługuje każdorazowo po spełnieniu ww. przesła-
nek jego przyznania.
Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o pomocy spo-
łecznej przyznanie świadczeń z pomocy społecznej
następuje w formie decyzji administracyjnej. Przed
wydaniem decyzji o przyznaniu lub odmowie przy-
znania świadczenia niezbędne jest przeprowadzenie
rodzinnego wywiadu środowiskowego, którego celem
jest ustalenie, czy zostały spełnione warunki przy-
znania zasiłku – m.in. brak możliwości zaspokajania
niezbędnych potrzeb bytowych. Wywiad ten obejmu-
je ustalenie sytuacji osobistej, rodzinnej, dochodowej
i majątkowej osób i rodzin ubiegających się o pomoc.
Stosownie do powyższego przyznanie drugiego zasił-
ku celowego w kwocie do 6000 zł wymaga wszczęcia
postępowania administracyjnego, w toku którego po-
nownie sprawdzone zostaną przesłanki uprawniające
do udzielenia pomocy.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie ułatwiania i przyspieszania
procedur adopcyjnych w naszym kraju
oraz przeciwdziałania występującym
w trakcie tych procedur niekorzystnym
zjawiskom powodującym opóźnienia
w procesach adopcyjnych, a także patologiom
na etapie adopcji dzieci (16865)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 20 lipca 2010 r.,
znak: SPS-023-16865/10, dotyczące interpelacji po-
selskiej posła Andrzeja Kani w sprawie ułatwiania
i przyspieszenia procedur adopcyjnych w naszym
kraju oraz przeciwdziałania występującym w trak-
cie tych procedur niekorzystnym zjawiskom powo-
dującym opóźnienia w procesach adopcyjnych, a tak-
że patologiom na etapie adopcji dzieci, w oparciu
o stanowisko ministra sprawiedliwości, uprzejmie
informuję.
Przede wszystkim należy zauważyć, że pojęcie
„adopcja ze wskazaniem” nie jest terminem praw-
nym. Tym pojęciem określa się niekiedy podstawową
formę adopcji wymagającą zgody rodziców wyrażonej
w postępowaniu o przysposobienie ich dziecka
(art. 119 § 1 K.r.o.). Ponieważ w postępowaniu biorą
udział kandydaci na przysposabiających, zgoda ro-
dziców na adopcję obejmuje z istoty rzeczy zarówno
zgodę na przysposobienie dziecka, jak i akceptację
konkretnych osób przysposabiających.
Sięgając do historii tej instytucji prawnej, należy
stwierdzić, że to właśnie ta forma adopcji jest podsta-
wowa i pierwotna, a wyjątkiem od niej – ukształto-
wanym dopiero w ostatnich dziesięcioleciach – jest
adopcja całkowita polegająca na adopcji dziecka przez
nieznaną rodzicom naturalnym rodzinę adopcyjną.
W tej postaci adopcji zgoda rodziców ma charakter
blankietowy (art. 191 § 1 K.r.o.). Ponieważ przy tej
formie adopcji ustawodawca posługuje się określe-
niem „bez wskazania osoby przysposabiającego”, to
w przeciwieństwie do niej podstawową formę adopcji
zwykło się niekiedy określać mianem „adopcji ze
wskazaniem”.
Mimo wprowadzenia adopcji całkowitej, zwykła
adopcja pełna, jak też adopcja niepełna (niezrywają-
ca więzi prawnych z krewnymi) pozostały w naszym
systemie prawnym, podobnie jak w wielu innych
współczesnych systemach prawnych. Umożliwiają
one bowiem realizację funkcji, których nie spełnia
adopcja całkowita. Taką funkcją jest np. pozostawie-
nie więzi z rodziną naturalną. Przede wszystkim jed-
nak taka forma adopcji umożliwia rodzicom, którzy,
np. z powodu ciężkiej choroby, nie są w stanie zapew-

nić dziecku opieki, osobiście zatroszczyć się o odpo-
wiednich kandydatów na przysposabiających.
Nowym zjawiskiem jest kojarzenie za pośrednic-
twem Internetu osób chcących przysposobić dziecko
z rodzicami chcącymi oddać dziecko do adopcji. Ła-
twość i anonimowość przekazywania tą drogą infor-
macji wpływa na rozpowszechnienie adopcji ze wska-
zaniem również wśród osób całkowicie sobie obcych.
Kontrowersje związane z tym zjawiskiem spowodo-
wane są zagrożeniami, jakie mogą się pojawić w ta-
kich sytuacjach. Ich zminimalizowanie następuje
w wypadku należytego stosowania obowiązujących
przepisów odnoszących się do instytucji przysposo-
bienia.
Przesłanką dopuszczalności adopcji jest zawsze
dobro dziecka. W każdym przypadku przysposobie-
nia, w tym adopcji ze wskazaniem, na sądzie orzeka-
jącym spoczywa obowiązek ustalenia, czy przysposo-
bienie nastąpi dla dobra dziecka. Ewentualna umowa
dotycząca „zakupu dziecka” pomiędzy osobą sprawu-
jącą pieczę nad dzieckiem a inną osobą, która taką
pieczę chce sprawować, w świetle prawa cywilnego
jest bezwzględnie nieważna i nie wywołuje zamierzo-
nych przez strony skutków prawnych.
Sąd opiekuńczy jest zawsze zobligowany do zba-
dania i stwierdzenia występowania przesłanek przy-
sposobienia określonych w prawie materialnym (w Ko-
deksie rodzinnym i opiekuńczym), w tym m.in. odno-
szących się do kwalifikacji osobistych przysposabia-
jącego – jego poziomu umysłowego, moralnego, wy-
robienia obywatelskiego, zdolności wychowawczych.
Dodatkowo – jako jedną z gwarancji prawidłowego
ustalenia tych przesłanek – prawo procesowe nakła-
da na sąd obowiązek zasięgnięcia opinii ośrodka ad-
opcyjno-opiekuńczego lub innej specjalistycznej pla-
cówki (art. 586 § 4 K.p.c.).
W ramach tego obowiązku sąd zwraca się do ośrod-
ka adopcyjno-opiekuńczego o wyrażenie opinii o kan-
dydatach na przysposabiających. Placówki te, wydając
opinię o kandydatach, mogą porównać kwalifikacje
wnioskodawców z kwalifikacjami osób przygotowa-
nych i oczekujących na adopcję w tych ośrodkach.
Obowiązek zasięgnięcia opinii ośrodka (z art. 586 § 4
K.p.c.) jest skutecznym zabezpieczeniem przed ryzy-
kiem związanym z adopcją ze wskazaniem.
Podkreślić należy, że adopcja ze wskazaniem
może spełniać pożądane społecznie funkcje, ponie-
waż daje rodzicom możliwość decydowania o przy-
szłości swojego dziecka. Jednakże, gdy okaże się, że
zainteresowani doprowadzili do przysposobienia wy-
łącznie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ist-
nieje możliwość wystąpienia do sądu o rozwiązanie
tego przysposobienia. W takiej sprawie powództwo
o rozwiązanie przysposobienia może wytoczyć także
prokurator (art. 127 K.r.o.). Ponadto jeśli rodzice
swoim postępowaniem godzą w interesy dziecka, sąd
rodzinny, kierując się zasadą dobra dziecka, może
pozbawić ich władzy rodzicielskiej.
Odnośnie do pytania 3., uprzejmie informuję, że
minister sprawiedliwości nie posiada uprawnień do
661
wydawania wytycznych dla sądów. Natomiast w ra-
mach czynności nadzorczych w 2008 r. wystosował
pisma do wszystkich prezesów sądów apelacyjnych
o zobowiązanie sędziów wizytatorów do zorganizo-
wania narad z udziałem sędziów rodzinnych, celem
zwrócenia uwagi na konieczność przestrzegania
przez sądy opiekuńcze procedur adopcyjnych, w tym
przepisu art. 586 § 4 K.p.c. nakładającego obowią-
zek zasięgnięcia w sprawach o adopcję opinii ośrod-
ka adopcyjno-opiekuńczego lub innej specjalistycz-
nej placówki.
Nadto, zgodnie z informacją uzyskaną z Minister-
stwa Sprawiedliwości, w ramach „Kierunków nadzo-
ru nad działalnością administracyjną sądów po-
wszechnych w 2009 r.” minister sprawiedliwości zle-
cił sędziom wizytatorom przeprowadzenie lustracji
w zakresie przestrzegania procedur adopcyjnych,
a w szczególności przepisu art. 586 § 4 K.p.c.
Analiza protokołów polustracyjnych pozwala na
stwierdzenia, że co do zasady sądy realizują obowią-
zek wynikający z cytowanego wyżej przepisu, zaś
występujące najczęściej uchybienia dotyczyły zanie-
chania dopuszczenia dowodu z opinii ośrodka adop-
cyjno-opiekuńczego lub innej specjalistycznej placów-
ki przy rozpoznawaniu spraw o tzw. przysposobienie
wewnątrzrodzinne (adopcja dziecka jednego z mał-
żonków przez drugiego współmałżonka).
Sprawozdania z lustracji zawierające uchybienia
w zakresie przestrzegania procedur adopcyjnych
wraz z odpisami zaleceń pokontrolnych przesłane
zostały przez wizytatorów do prezesów poszczegól-
nych sądów okręgowych. Z odpowiedzi uzyskanych
od prezesów sądów rejonowych wynika, że zalecenia
polustracyjne zostały wykonane.
Z kolei w ramach czynności nadzorczych w 2009 r.
Departament Sądów Powszechnych MS zwrócił się
do wszystkich prezesów sądów okręgowych o prze-
prowadzenie analizy w zakresie stosowania przez
sądy obowiązku wynikającego z art. 5791 § 2 K.p.c.,
polegającego na okresowym (nie rzadziej niż raz na
6 miesięcy) dokonywaniu oceny sytuacji dziecka
umieszczonego w rodzinie zastępczej albo placówce
opiekuńczo-wychowawczej.
Przeprowadzona przez Ministerstwo Sprawiedli-
wości analiza pozwala stwierdzić, że generalnie sądy
prawidłowo realizują wskazany wyżej obowiązek.
Jest on wykonywany przez systematyczną ocenę sy-
tuacji dziecka umieszczonego poza środowiskiem ro-
dzinnym. Ocena ta jest przeprowadzana w ramach
postępowania wykonawczego, w terminach co naj-
mniej raz na 6 miesięcy, w oparciu o okresowe opinie
dyrektorów placówek opiekuńczo-wychowawczych,
okresowe wywiady środowiskowe przeprowadzone
przez kuratorów sądowych, pracowników socjalnych,
jak też informacje z powiatowych centrów pomocy
rodzinie oraz miejskich i gminnych ośrodków pomo-
cy społecznej.
Do sądów, w których praktyce stwierdzono pewne
nieprawidłowości w zakresie stosowania przepisu
art. 5791 § 2 K.p.c., Ministerstwo Sprawiedliwości
662
wystosowało pisma nadzorcze postulujące podjęcie
działań w celu wyeliminowania stwierdzonych
uchybień.
Dodatkowo informuję, że w ramach programu
szkoleń dla sędziów orzekających w sprawach rodzin-
nych, w 2008 r. zostało zorganizowane przez Krajowe
Centrum Szkolenia Kadr Sądów Powszechnych i Pro-
kuratury szkolenie w zakresie wybranych zagadnień
z zakresu przysposobień krajowych i zagranicznych.
W zakresie problematyki objętej pytaniem nr 4
informuję, że obecnie obowiązujący przepis art. 253
§ 2 K.k. penalizuje zachowania polegające na zajmo-
waniu się organizowaniem adopcji dzieci, w celu osią-
gnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom usta-
wy. Za taki czyn grozi kara pozbawienia wolności od
3 miesięcy do lat 5.
Stosownie do przepisu art. 253 § 1 K.k. zbrodnię
stanowi uprawianie handlu ludźmi, nawet za ich zgo-
dą. Za ten czyn przewidziana jest kara pozbawienia
wolności na czas nie krótszy od lat 3.
Karze tej podlega ten, kto kupuje, sprzedaje, za-
stawia, dokonuje zamiany, użycza ludzi lub dokonuje
jakichkolwiek innych transakcji cywilnoprawnych.
Wielokrotnie sądy apelacyjne w swoich orzeczeniach
podkreślały, że handel ludźmi jest obrotem przeno-
szącym własność człowieka jako przedmiotu (towa-
ru), połączonym z przeznaczeniem go celom sprzecz-
nym z ludzką podmiotowością, szkodliwym dla czło-
wieka (np. wyrok z 8 marca 2001 r., II AKa 33/01,
KZS 2001, z. 5, poz. 29, a także SA w Białymstoku
w wyroku z 24 maja 2004 r., II AKa 66/0, OSAB
2004, z. 3, poz. 30).
Na mocy ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o zmianie
ustawy Kodeks karny, ustawy o Policji, ustawy Prze-
pisy wprowadzające Kodeks karny oraz ustawy Ko-
deks postępowania karnego (Dz. U. Nr 98, poz. 626),
która wejdzie w życie z dniem 8 września 2010 r.,
zostanie wprowadzona do Kodeksu karnego definicja
handlu ludźmi.
Zgodnie z art. 115 § 22 K.k. handlem ludźmi jest
werbowanie, transport, dostarczanie, przekazywa-
nie, przechowywanie lub przyjmowanie osoby z za-
stosowaniem:
1) przemocy lub groźby bezprawnej,
2) uprowadzenia,
3) podstępu,
4) wprowadzenia w błąd albo wyzyskania błędu
lub niezdolności do należytego pojmowania przedsię-
branego działania,
5) nadużycia stosunku zależności, wykorzystania
krytycznego położenia lub stanu bezradności,
6) udzielenia albo przyjęcia korzyści majątkowej
lub osobistej albo jej obietnicy osobie sprawującej
opiekę lub nadzór nad inną osobą
– w celu jej wykorzystania, nawet za jej zgodą,
w szczególności w prostytucji, pornografii lub innych
formach seksualnego wykorzystania, w pracy lub
usługach o charakterze przymusowym, w żebrac-
twie, w niewolnictwie lub innych formach wykorzy-
stania poniżających godność człowieka albo w celu
pozyskania komórek, tkanek lub narządów wbrew
przepisom ustawy. Jeżeli zachowanie sprawcy doty-
czy małoletniego, stanowi ono handel ludźmi, nawet
gdy nie zostały użyte metody lub środki wymienione
w pkt 1–6.
Wprowadzenie tej definicji wiązać się będzie z ko-
niecznością wykazania kierunkowości działania
sprawcy przestępstwa z art. 189a § 1 K.k., który po
wejściu w życie powołanej ustawy będzie penalizował
handel ludźmi, a mianowicie wykazania, że sprawca
działał w celu wykorzystania ludzi, w szczególności
w prostytucji, pornografii lub innych formach seksu-
alnego wykorzystania, w pracy lub usługach o cha-
rakterze przymusowym, w żebractwie, w niewolnic-
twie lub innych formach wykorzystania poniżających
godność człowieka albo w celu pozyskania komórek,
tkanek lub narządów wbrew przepisom ustawy.
Nadal stanowić będzie przestępstwo zachowanie
związane z uzyskiwaniem korzyści majątkowej z pro-
cederu organizowania adopcji. Po zmianach wynika-
jących z ww. ustawy, w związku z uchyleniem prze-
pisu art. 253 przestępstwo to zostało zamieszczone
w rozdziale XXVI Kodeksu karnego „Przestępstwa
przeciwko rodzinie i opiece” w art. 211a.
Zatem stan prawny po zmianach wprowadzonych
powołaną ustawą nadal będzie pozwalał na ściganie
osób, które zajmują się organizacją adopcji, wbrew
przepisom o adopcji, w celu osiągnięcia korzyści ma-
jątkowej, a więc i pośredników, o których mowa w in-
terpelacji, natomiast nie będzie możliwe pociągnięcie
do odpowiedzialności karnej rodziców lub opiekunów
prawnych dziecka, którzy nie zajmują się organizo-
waniem adopcji, ale czerpią z niej korzyść majątko-
wą, w związku z wyrażeniem przez nich zgody na
adopcję przez wskazane osoby.
Jednocześnie informuję, że w Ministerstwie Pra-
cy i Polityki Społecznej przygotowany został projektu
ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy za-
stępczej. Projekt ten został skierowany pod obrady
komitetu Rady Ministrów.
W projekcie zaproponowano nowe rozwiązania
dotyczące funkcjonowania ośrodków adopcyjnych.
Sprawy postępowania adopcyjnego oraz szkolenie
kandydatów do przysposobienia pozostaną – podob-
nie jak to jest obecnie – wyłącznym zadaniem ośrod-
ków adopcyjnych. W związku z projektowanym po-
wierzeniem (jako zadanie zlecone z zakresu admini-
stracji rządowej) marszałkowi województwa prowa-
dzenia procedur adopcyjnych konieczne jest zlikwi-
dowanie ośrodków adopcyjno-opiekuńczych w powie-
cie, które obecnie w dużej części zajmują się szkole-
niem rodzin zastępczych. Część kadry dotychczaso-
wych ośrodków adopcyjno-opiekuńczych znajdzie
zatrudnienie w powiecie, szkoląc i pracując z rodzi-
nami zastępczymi, część zaś (dotyczy to osób, które
także obecnie zajmują się procedurami adopcyjnymi)
znajdzie zatrudnienie w ośrodkach adopcyjnych two-
rzonych przez marszałków województw lub na ich
zlecenie.

Ponadto zakłada się, że każda rodzina zgłaszają-
ca gotowość przysposobienia dziecka będzie musiała
przejść szkolenie w ośrodku adopcyjnym. Nie będzie
to dotyczyć tylko najbliższych krewnych lub osób
sprawujących nad dzieckiem rodzinną pieczę zastęp-
czą, jednak oni również będą poddani ocenie ośrodka
adopcyjnego. Rozwiązanie takie, jak przewidujemy,
przyczyni się do usprawnienia postępowań w sprawie
adopcji, a także poprawi bezpieczeństwo adoptowa-
nych dzieci.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie przeciwdziałania sprzecznym
z polskim narodowym interesem roszczeniom
majątkowym reaktywowanych przedwojennych
spółek oraz podejmowania działań mających
na celu wyeliminowanie możliwości ich wpisów
w rejestry sądowe oraz ich anulowanie jako
działań godzących w praworządność
w naszym kraju (16866)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Kani, przekazaną
przy piśmie wicemarszałka Sejmu RP pani Ewy
Kierzkowskiej z dnia 20 lipca 2010 r., znak: SPS-023-
-16866/10, w sprawie przeciwdziałania sprzecznym
z polskim narodowym interesem roszczeniom mająt-
kowym reaktywowanych przedwojennych spółek
oraz podejmowania działań mających na celu wyeli-
minowanie możliwości ich wpisów w rejestry sądowe
oraz ich anulowanie jako działań godzących w pra-
worządność w naszym kraju, uprzejmie informuję, co
następuje.
W związku z upoważnieniem ministra gospodar-
ki przez prezesa Rady Ministrów do udzielenia,
w porozumieniu z zainteresowanymi członkami Rady
Ministrów, odpowiedzi na ww. interpelację (pismo
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów pana To-
masza Arabskiego z dnia 23 lipca 2010 r., znak:
DSPA-4810-3400-(1)/10), minister gospodarki pisma-
mi z dnia 3 sierpnia 2010 r., znak: BOL-IV-462-207-
-IK/10, znak: BOL-IV-462-208-IK/10, znak: BOL-IV-
-462-209-IK/10, znak: BOL-IV-462-226-IK/10, zwró-
cił się z prośbą do ministra finansów, ministra skar-
bu państwa, ministra sprawiedliwości oraz przewod-
niczącego Komisji Nadzoru Finansowego o przedsta-
663
wienie, w zakresie właściwości tych organów, sta-
nowiska w sprawie zawartych w niej pytań. Na
podstawie znajdujących się w posiadaniu ministra
gospodarki informacji oraz wyjaśnień udzielonych
przez wskazane powyżej organy (pismo podsekreta-
rza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości z dnia
16 sierpnia 2010 r., znak: DSP-IV-0700-26/10, pismo
ministra finansów z dnia 13 sierpnia 2010 r., znak:
FR6/063/020/BJF/10/BM19-10417, pismo Komisji
Nadzoru Finansowego z dnia 9 sierpnia 2010 r.,
znak: DPP/024/435/02/10/DK, pismo ministra skar-
bu państwa z dnia 6 sierpnia 2010 r., znak: DRiR-
-KKr-560-66/10(DRiR/1766/10), przedstawiam na-
stępujące stanowisko.
Odnosząc się do pytania zawartego w pkt 1, nale-
ży wskazać, że wobec stwierdzenia istotnego zagro-
żenia dla interesu społecznego i interesu Skarbu
Państwa związanego z nasilającym się zjawiskiem
wykorzystywania przedwojennych spółek prawa han-
dlowego wpisanych w Rejestrze Handlowym do wy-
stępowania przez osoby nieuprawnione z roszczenia-
mi z tytułu wadliwie przeprowadzonej nacjonalizacji
Ministerstwo Gospodarki, poczynając od roku 2008,
podejmowało liczne działania mające na celu zapo-
bieżenie temu zagrożeniu, w tym m.in. wielokrotnie
wskazywało na konieczność wprowadzenia zmian
legislacyjnych w tym zakresie.
Opracowany przez ministra gospodarki we współ-
pracy z ministrem sprawiedliwości projekt noweliza-
cji ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o Krajo-
wym Rejestrze Sądowym, którego celem było zapew-
nienie prawidłowości procesu reaktywacji przedwo-
jennych spółek, a w konsekwencji umożliwienie do-
chodzenia roszczeń z tytułu niezgodnej z prawem
nacjonalizacji wyłącznie przez osoby legitymujące się
prawem do spółki został przyjęty przez Radę Mini-
strów na posiedzeniu w dniu 29 grudnia 2009 r.
Jednocześnie Rada Ministrów zobowiązała człon-
ków Rady Ministrów do skatalogowania (według wła-
ściwości) blankietów dawnych papierów wartościo-
wych, dokumentów związanych z rejestracją lub in-
nymi czynnościami dotyczącymi tych papierów,
w tym wskazania, które z nich, pod jakimi zespołami
zbiorów i gdzie zostały zarchiwizowane, oraz przed-
stawienia informacji w tej sprawie ministrowi skarbu
państwa do dnia 31 marca 2010 r. W konsekwencji
w Ministerstwie Gospodarki, jak również w jednost-
kach nadzorowanych i podległych została przeprowa-
dzona stosowna kwerenda, jednakże tego rodzaju
dokumentów nie odnaleziono. Wyniki przeprowadzo-
nej kwerendy zostały przekazane ministrowi skarbu
państwa, który miał przedstawić zbiorczą informację
w tym przedmiocie.
W dniu 29 kwietnia 2010 r. została uchwalona
przez Sejm RP ustawa o zmianie ustawy Przepisy
wprowadzające ustawę o Krajowym Rejestrze Sądo-
wym (Dz. U. z 2010 r. Nr 106, poz. 671). Przedmioto-
wa ustawa weszła w życie w dniu 17 lipca 2010 r.
Ustawa przewiduje:
664
— ograniczenie możliwości posługiwania się wy-
ciągami, odpisami i zaświadczeniami z Rejestru Han-
dlowego (zawierającego w zdecydowanej większości
wpisy nieaktualne) do celów innych niż rejestracja
spółki w Krajowym Rejestrze Sądowym lub docho-
dzenie oraz zaspokojenie roszczeń przez wierzycieli
takich spółek,
— monitorowanie przez wskazane organy i in-
stytucje posługiwania się dokumentami, o których
mowa powyżej, w obrocie, a także podejmowania
przez podmioty wpisane w Rejestrze Handlowym
działalności,
— obowiązek zawiadamiania sądów rejestrowych
o przypadkach prowadzenia działalności przez takie
spółki celem umożliwienia sądom zastosowania po-
stępowania przymuszającego przewidzianego w art. 24
i następnych ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Kra-
jowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 168,
poz. 1186),
— wprowadzenie terminu (31 grudnia 2013 r.), po
upływie którego tracą moc dotychczasowe wpisy
w rejestrach sądowych (przepis dodany w trakcie
prac legislacyjnych w Sejmie),
— uszczegółowienie kognicji sądów rejestrowych
między innymi w kierunku badania prawidłowości
zwoływania walnych zgromadzeń akcjonariuszy
bądź zgromadzeń wspólników, prawidłowości naby-
cia udziałów albo akcji, w tym spełnienia wymogów
dotyczących rejestracji i umarzania niektórych do-
kumentów na okaziciela emitowanych przed dniem
1 września 1939 r.,
— wprowadzenie mechanizmów umożliwiających
zainicjowanie przez prokuratora działań mających
na celu przeciwdziałanie nieprawidłowościom zwią-
zanym z próbami bezpodstawnej „reaktywacji” (po-
wództwo o uchylenie uchwały wspólników albo wal-
nego zgromadzenia, powództwo o stwierdzenie nie-
ważności uchwały wspólników albo walnego zgroma-
dzenia, skarga o wznowienie postępowania).
Zasadnicze znaczenie dla zapewnienia prawidło-
wości procesu reaktywacji kapitałowych spółek pra-
wa handlowego zawiązanych przed dniem 1 września
1939 r., tj. takich, przy reaktywacji których najczę-
ściej występują nieprawidłowości w związku z podej-
mowaniem czynności przez osoby nieuprawnione, ma
wprowadzenie w art. 2 tej ustawy regulacji dotyczą-
cej już zakończonych postępowań rejestrowych.
W stosunku do podmiotów wpisanych do Krajowego
Rejestru Sądowego przewiduje się wznowienie postę-
powania rejestrowego na wniosek prokuratora nie
tylko na zasadach ogólnych przewidzianych w K.p.c.,
ale również w przypadku zaistnienia szczególnej
przesłanki, tj. wystąpienia okoliczności uzasadniają-
cych stwierdzenie nieważności uchwały wspólników
albo uchwały walnego zgromadzenia, stanowiącej
podstawę wpisu spółki do Krajowego Rejestru Sądo-
wego. Zadaniem tej instytucji jest ponowna weryfi-
kacja orzeczenia sądu rejestrowego w celu ustalenia
istnienia praw do spółki po stronie osób, które z tego
prawa wywodzą skutki prawne.
W konsekwencji, w celu realizacji wskazanej usta-
wy, organy administracji publicznej mogą kierować
do prokuratury wnioski o wystąpienie z żądaniem
wznowienia postępowania w trybie określonym w jej
art. 2 w razie stwierdzenia, że zachodzą okoliczności
uzasadniające stwierdzenie nieważności uchwały
wspólników albo uchwały walnego zgromadzenia sta-
nowiącej podstawę wpisu spółki do Krajowego Reje-
stru Sądowego.
Jak wskazuje praktyka, organy administracji pu-
blicznej zaczynają korzystać z tej regulacji. Z infor-
macji udzielonych przez Ministerstwo Finansów wy-
nika, że są przygotowywane wnioski dotyczące 4 pod-
miotów, w tym spółki Zjednoczone Browary War-
szawskie p.f. „Haberbusch i Schiele” SA oraz spółki
Bergtrans sp. z o.o. z siedzibą w Gdyni. Natomiast
w dniu 17 sierpnia 2010 r. minister skarbu państwa
skierował do Prokuratury Apelacyjnej w Warszawie
zawiadomienie o zaistnieniu okoliczności uzasadnia-
jących wystąpienie przez prokuratora z wnioskiem
o wznowienie postępowania o wpis spółki Jan Götz
Okocimski Browar i Zakłady Przemysłowe sp. z o.o.
Analogiczne działania podejmuje również minister
gospodarki.
Ponadto, jak wynika z pisma pana Jacka Czai,
podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwo-
ści, z dnia 31 marca 2010 r., znak: DK-IV-076-5/10/2,
skierowanego do pana Macieja Berka, sekretarza
Rady Ministrów, przekazanego ministrowi gospodar-
ki do wiadomości, w ramach opracowanego programu
szkoleń dla pracowników wymiaru sprawiedliwości
w zakresie obrotu papierami wartościowymi zostały
zorganizowane przez Krajową Szkołę Sądownictwa
i Prokuratury wspólnie z Komisją Nadzoru Finanso-
wego, w dniach 17 marca i 29–30 marca 2010 r., szko-
lenia dla 120 sędziów i referendarzy sądów rejestro-
wych oraz 50 prokuratorów w formie seminariów nt.
„Przerejestrowanie przedwojennych spółek”. Pro-
gram obejmował tematykę przerejestrowywania przed-
wojennych spółek, udziału prokuratora i kuratora
w postępowaniu rejestrowym oraz wznowienia po-
stępowania rejestrowego.
Odnosząc się do wskazanego pytania w części do-
tyczącej „stanu ilościowego i wartościowego roszczeń
odszkodowawczych złożonych do budżetu państwa
przez reaktywowane przedwojenne spółki” oraz wy-
płaconych już odszkodowań, należy wskazać, że
z informacji udzielonych przez Prokuratorię Gene-
ralną Skarbu Państwa w piśmie z dnia 13 sierpnia
2010 r., znak: KR-073-64/10/MIZ, W/20316/10, wy-
nika, iż wykonuje ona zastępstwo procesowe Skarbu
Państwa w 17 sprawach odszkodowawczych z po-
wództwa przedwojennych spółek, w tym – 1 spółki
jawnej, 8 spółek z ograniczoną odpowiedzialnością
(w tym 1 „w likwidacji”), 7 spółek akcyjnych (w tym
3 „w likwidacji”). Spośród tych 17 spraw sądowych
14 jest prowadzonych przed Sądem Okręgowym
w Warszawie, zaś 1 jest prowadzona przed Sądem
Okręgowym w Katowicach, 2 sprawy są rozpatrywane
przez sąd II instancji – Sąd Apelacyjny w Warszawie.

Łączna kwota roszczeń odszkodowawczych we
wskazanych wyżej sprawach wynosi 140 417 024 zł.
Należy jednak nadmienić, że jest to kwota determi-
nowana przede wszystkim wartością przedmiotu
sporu wskazaną w pozwie i może różnie kształtować
się w przypadku prawomocnego zakończenia sprawy
sądowej.
Z kolei z informacji udzielonych przez ministra
środowiska w piśmie z dnia 18 sierpnia 2010 r., znak:
DP-073-4/39252/10/HW, wynika, że organ ten wy-
płacił na rzecz 2 właścicieli przedwojennych spółek
odszkodowanie, zaś jednemu odmówił przyznania
takiego odszkodowania. Wyjaśnienia te nie zawiera-
ją jednak bliższych danych na temat podmiotów wy-
stępujących z roszczeniami odszkodowawczymi, jak
i wysokości przyznanych odszkodowań. Obecnie mi-
nister środowiska nie jest stroną w żadnych postępo-
waniach przed sądami powszechnymi z powództwa
reaktywowanych przedwojennych spółek oraz nie
prowadzi żadnych postępowań administracyjnych
z wniosku takich podmiotów.
Jak wynika z pisma z dnia 12 sierpnia 2010 r.,
znak: MZ-DNP-073-12466-3/LS/10, w Ministerstwie
Zdrowia jest prowadzone jedno postępowanie o stwier-
dzenie nieważności decyzji nacjonalizacyjnej z wnio-
sku Żegiestów Zdrój sp. z o.o., w toku którego usta-
lono, że jednemu z udziałowców ww. spółki, tj. Bar-
barze Marotta (obywatelce USA), zostało wypłacone
odszkodowanie.
Minister kultury i dziedzictwa narodowego, od-
nosząc się do powyższej kwestii, stwierdził w piśmie
z dnia 16 sierpnia 2010 r., znak: DP/1655/10, iż obec-
nie nie toczy się żadne postępowanie odszkodowaw-
cze wytoczone przez reaktywowane przedwojenne
spółki.
Natomiast minister infrastruktury w piśmie z dnia
10 sierpnia 2010 r., znak: BO-0780-147/10, wskazał,
że nie prowadzi on rejestrów, z których można by
uzyskać informacje, ilu spadkobiercom właścicieli
przedwojennych spółek zostały wypłacone odszkodo-
wania. Nie ma też innej możliwości ustalenia, jaki
był wynik postępowania, bez fizycznego przejrzenia
indywidualnych akt sprawy, których było kilka ty-
sięcy. Dodatkowo sprawę utrudnia fakt, że większość
tych akt, z uwagi na upływ czasu, przekazano już do
archiwum. Jednocześnie organ ten podkreślił, że
w sprawach odszkodowawczych jest reprezentowany
przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa, któ-
ry to organ może dysponować bardziej szczegółowymi
danymi.
Z wyjaśnień udzielonych przez ministra rolnictwa
i rozwoju wsi w piśmie z dnia 10 sierpnia 2010 r.,
znak: GZsd/63/2010, wynika, iż „spośród prowadzo-
nych przed ministrem rolnictwa i rozwoju wsi postę-
powań z wniosku reaktywowanych przedwojennych
spółek odszkodowanie przyznano jedynie spółce
C. Urlich w kwocie 2 697 668, 33 zł wraz z odsetkami.
Spółka ta odzyskała również wywłaszczone nieru-
chomości o powierzchni ok. 20 ha położone w War-
szawie w rejonie ul. Górczewskiej”.
665
Obecnie przed ministrem rolnictwa i rozwoju wsi
toczą się postępowania dotyczące 6 spółek reaktywo-
wanych, tj. C. Urlich SA w Warszawie, Zjednoczone
Browary Warszawskie pod firmą „Haberbusch i Schie-
le” SA w likwidacji, Dr Roman May SA w Poznaniu,
Jan Gotz Okocimski Browar i Zakłady Przemysłowe
SA, WIENCEK Zakłady Cegielnianie, Fabryka Cu-
krów i Czekolady Kanold M. Kaczmarek i Syn sp.
z o.o. w Lesznie. Postępowania te dotyczą przejętych
przez Skarb Państwa nieruchomości (z wyjątkiem
spółki Zjednoczone Browary Warszawskie pod firmą
„Haberbusch i Schiele” SA w likwidacji, gdzie sprawa
dotyczy ustalenia składników majątkowych przejęte-
go przedsiębiorstwa), a zatem dopiero decyzje, które
w nich zapadną, będą mogły stanowić podstawę do
ewentualnego wystąpienia z roszczeniami odszkodo-
wawczymi w stosunku do Skarbu Państwa. Z wyja-
śnień ministra rolnictwa i rozwoju wsi nie wynika,
aby był on na dzień dzisiejszy stroną pozwaną w pro-
cesach przed sądami cywilnymi z powództwa jakiej-
kolwiek reaktywowanej przedwojennej spółki.
Z kolei minister skarbu państwa, jako dysponent
państwowego funduszu celowego – Fundusz Repry-
watyzacji, w piśmie z dnia 6 sierpnia 2010 r., znak:
DRiR-KKr-560-66/10(DRiR/1766/10), podkreślił, że
wypłata odszkodowań z Funduszu Reprywatyzacji
odbywa się wyłącznie na podstawie tytułów praw-
nych, tj. prawomocnych wyroków i ugód sądowych
oraz ostatecznych decyzji administracyjnych przed-
łożonych do wypłaty przez właściwe organy.
Stosownie do informacji udzielonych przez mi-
nistra skarbu państwa zostały zrealizowane wnio-
ski o wypłatę odszkodowania ze środków Fundu-
szu Reprywatyzacji na rzecz wskazanych poniżej,
reaktywowanych przedwojennych spółek w związ-
ku z bezprawnym przejęciem ich mienia na wła-
sność państwa:
— Cegielnia Wł. Kantak i S-ka, reprezentowana
przez płn. adw. Piotra Skrzydlewskiego – odszkodowa-
nie w kwocie 5 725 732, 63 zł (wraz z kosztami sądo-
wymi i odsetkami), na podstawie decyzji ministra go-
spodarki, pracy i polityki społecznej z dnia 9 grudnia
2003 r. oraz wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
II Wydział Cywilny z dnia 10 lipca 2006 r. i wyroku
Sądu Apelacyjnego w Warszawie I Wydział Cywilny
z dnia 19 stycznia 2007 r.,
— Bracia Jenike – Fabryka Dźwigów SA w War-
szawie, reprezentowana przez kuratora spółki Stani-
sławę Cianciarę – odszkodowanie w kwocie 62 597,00 zł
(wraz z odsetkami), na podstawie wyroku Sądu Okrę-
gowego w Warszawie I Wydział Cywilny z dnia 5 lip-
ca 2004 r.,
— Zakłady Ogrodnicze C. Urlich SA w Warsza-
wie, reprezentowane przez prezesa zarządu, 2 człon-
ków zarządu działających łącznie, członka zarządu
łącznie z prokurentem – odszkodowanie w kwocie
2 803 084,97 zł, na podstawie wyroku Sądu Okrę-
gowego w Warszawie I Wydział Cywilny z dnia
17 lutego 2005 r.
666
W Ministerstwie Gospodarki w latach 1998–2008
przyznano odszkodowania na łączną kwotę 198 867
124,77 zł (ostatnia decyzja, na mocy której minister
gospodarki przyznał odszkodowanie, w trybie art. 160
K.p.a., została wydana w dniu 2 lipca 2008 r.). Nie-
wątpliwie część tej kwoty stanowiły odszkodowania
wypłacone za nacjonalizację przedsiębiorstw spółek
prawa handlowego, jednakże aktualnie nie ma moż-
liwości ustalenia, jaka to część oraz czy spółki, które
uzyskały odszkodowanie, faktycznie były reaktywo-
wane. Powyższe trudności są związane z brakiem
szczegółowej ewidencji dotyczącej wypłaconych od-
szkodowań.
Z wyjaśnień udzielonych przez ministra finansów
wynika natomiast, iż jedynie w odniesieniu do spółki
Bergtrans sp. z o.o. z siedzibą w Gdyni Ministerstwo
Finansów uzyskało informacje o przejęciu nierucho-
mości będącej siedzibą Komendy Miejskiej Policji
w Gdyni.
Odpowiadając na pytanie zawarte w pkt 2, należy
podkreślić, że z informacji udzielonych przez mini-
stra sprawiedliwości wynika, iż „nie posiada on szcze-
gółowych informacji na temat okoliczności i powo-
dów, dla których podczas nowelizacji ustawy o Kra-
jowym Rejestrze Sądowym w 2000 r. zrezygnowano
z zapisu przewidującego pozbawienie mocy wpisów
w dotychczasowych rejestrach z określoną datą”.
W ocenie ministra sprawiedliwości można się jedynie
domyślać, iż takie rozwiązanie, równoznaczne w swo-
ich skutkach z wykreśleniem podmiotu z rejestru
i oznaczające pozbawienie go osobowości prawnej bez
przeprowadzenia likwidacji, mogło zostać uznane za
sprzeczne z postanowieniami pierwszej dyrektywy
Rady z dnia 9 marca 1968 r. w sprawie koordynacji
gwarancji, jakie są wymagane w państwach człon-
kowskich od spółek w rozumieniu art. 58 akapit dru-
gi traktatu w celu uzyskania ich równoważności
w całej Wspólnocie, dla zapewnienia ochrony intere-
sów zarówno wspólników, jak i osób trzecich (68/15/
EWG Dz.U.UE.L.68.65.8).
W związku z pytaniem zawartym w pkt 3 w za-
kresie dotyczącym zaginięcia dokumentów dotyczą-
cych wykonania układu między rządem Polskiej Rze-
czypospolitej Ludowej i rządem Stanów Zjednoczo-
nych Ameryki z dnia 16 lipca 1960 r. (dalej: układ),
przesłanych w 1968 r. do Polski, minister finansów
wskazuje, że sprawa ta jest przedmiotem postępowa-
nia karnego prowadzonego przez Prokuraturę Okrę-
gową w Tarnobrzegu pod sygn. Ds. 7/08/S. Natomiast
w toku poszukiwań prowadzonych w Ministerstwie
Finansów nie zostały wyjaśnione okoliczności zagi-
nięcia akcji z uwagi na brak dokumentacji.
Podkreślenia wymaga również fakt, że minister
gospodarki w toku gromadzenia materiału dowodo-
wego w postępowaniu prowadzonym z wniosku spół-
ki Giesche SA z siedzibą w Gdyni, dzięki współpracy
z Ambasadą Rzeczypospolitej Polskiej w Waszyngto-
nie, która przeprowadziła kwerendę archiwalną
w Departamencie Sprawiedliwości, pozyskał kopię
listy wysyłkowej akcji przekazanych stronie polskiej
przez rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki w wyko-
naniu układu, zawierającą oznaczenie numerów se-
ryjnych tych akcji i wskazanie ich ówczesnych wła-
ścicieli. Analogiczny dokument został następnie od-
naleziony w Ministerstwie Finansów. Z informacji
udzielonych przez ministra finansów wynika rów-
nież, iż są prowadzone poszukiwania dokumentów
dotyczących wykonania pozostałych układów indem-
nizacyjnych, zaś informacje ustalone na podstawie
zebranych materiałów są opracowywane w celu prze-
kazania m.in. sądom rejestrowym.
W kontekście propozycji przekazania do sądów
rejestrowych informacji o spółkach objętych układa-
mi indemnizacyjnymi minister sprawiedliwości stoi
na stanowisku, iż każdy wpis spółki do Krajowego
Rejestru Sądowego jest dokonywany na podstawie
orzeczenia sądu rejestrowego, które może podlegać
jedynie instancyjnej kontroli sądu wyższej instancji,
co oznacza, że minister sprawiedliwości nie może in-
gerować w treść wpisów w Krajowym Rejestrze Są-
dowym. W ramach sprawowanego nadzoru minister
sprawiedliwości nie jest więc władny polecić jakiemu-
kolwiek sądowi, aby nie respektował praw korpora-
cyjnych wspólników spółek zarejestrowanych przed
dniem 1 września 1939 r.
Odpowiadając na to pytanie w części dotyczącej
wskazania podejmowanych działań mających na
celu wykreślenie z Krajowego Rejestru Sądowego
reaktywowanych przedwojennych spółek, które zo-
stały zarejestrowane na podstawie akcji o charak-
terze kolekcjonerskim lub które zostały nabyte
w sposób sprzeczny z prawem, a wcześniej stanowi-
ły własność Skarbu Państwa, należy podkreślić, że
art. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 2010 r. o zmianie
ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o Krajo-
wym Rejestrze Sądowym (Dz. U. z 2010 r. Nr 106,
poz. 671) przewiduje możliwość wznowienia postę-
powania rejestrowego spółek zawiązanych przed
dniem 1 września 1939 r. w przypadku wystąpienia
okoliczności uzasadniających stwierdzenie nieważ-
ności uchwały wspólników albo uchwały walnego
zgromadzenia stanowiącej podstawę wpisu spółki
do Krajowego Rejestru Sądowego. Jest to konstruk-
cja prawna umożliwiająca kontrolę wpisów spółek
przedwojennych, której zainicjowanie następuje na
wniosek prokuratora. W celu realizacji przedmioto-
wej ustawy organy administracji publicznej mogą
zatem kierować do prokuratury wnioski o wystąpie-
nie z żądaniem wznowienia postępowania w wyżej
opisanym trybie. Jak to wyżej wskazano, działania
takie podejmują zarówno minister gospodarki, mi-
nister finansów, jak i minister skarbu państwa.
Ustosunkowując się do pytania zawartego w pkt 4,
należy podkreślić, iż minister gospodarki jedno-
znacznie negatywnie ocenia zjawisko gromadzenia
przez reaktywowane spółki kapitału na cele prowa-
dzenia postępowań dotyczących zwrotu lub rekom-
pensaty za upaństwowione mienie poprzez wprowa-
dzenie akcji do tzw. alternatywnego systemu obrotu
(NewConnect). Takie działania mogłyby bowiem sta-

nowić istotne zagrożenie tak dla bezpieczeństwa ob-
rotu, jak i dla interesów inwestorów, którzy podejmo-
waliby decyzje inwestycyjne na podstawie błędnych
lub nieprecyzyjnych danych.
Mając na uwadze powyższe, minister gospodarki,
pismem z dnia 21 grudnia 2009 r., znak: BOL-D-462-
-389-MS/09, l.dz. 2298, wystąpił do prezesa Giełdy
Papierów Wartościowych SA w Warszawie, zwracając
uwagę na negatywne konsekwencje społeczne dzia-
łań podejmowanych przez reaktywowane spółki
w kontekście ich planów wejścia na NewConnect, jak
również pismem z dnia 28 grudnia 2009 r., znak:
BOL-D-462-394-IK/09, l.dz. 2330, zwrócił się do mi-
nistra skarbu państwa, jako organu wykonującego
nadzór właścicielski nad GPW SA w Warszawie,
o podjęcie wszelkich działań koniecznych do zapew-
nienia, aby ocena wniosków o dopuszczenie do obro-
tu była przeprowadzana szczególnie wnikliwie. Jed-
nocześnie w piśmie z dnia 16 grudnia 2009 r., znak:
P/DERiR/7463/RP/09, skierowanym do ministra spra-
wiedliwości, minister skarbu państwa zwrócił uwagę
na nasilające się zjawisko „reaktywacji” przedwojen-
nych spółek i okoliczność podejmowania przez ich
organy działań o wysokim ryzyku inwestycyjnym za-
grażającym przestrzeganiu standardów bezpieczeń-
stwa na rynku kapitałowym.
Zgodnie z wyjaśnieniami udzielonymi przez Ko-
misję Nadzoru Finansowego zasady działania w al-
ternatywnym obrocie organizowanym przez Giełdę
Papierów Wartościowych w Warszawie SA określa
regulamin alternatywnego systemu obrotu. Przed-
miotowy regulamin nie jest zatwierdzany przez Ko-
misję Nadzoru Finansowego, a zatem reguły wpro-
wadzania instrumentów finansowych do alternatyw-
nego systemu obrotu określa w sposób autonomiczny
firma inwestycyjna organizująca alternatywny sys-
tem obrotu, w tym przypadku Giełda Papierów War-
tościowych w Warszawie SA.
Zgodnie z § 1 ust. 2 analizowanego regulaminu
przedmiotem obrotu w alternatywnym systemie ob-
rotu mogą być zdematerializowane akcje, prawa do
akcji (PDA), prawa poboru, kwity depozytowe, obli-
gacje (z wyłączeniem obligacji emitowanych przez
Skarb Państwa lub Narodowy Bank Polski) oraz inne
udziałowe papiery wartościowe lub inne dłużne in-
strumenty finansowe emitowane na podstawie wła-
ściwych przepisów prawa polskiego lub obcego, wpro-
wadzone do obrotu. Natomiast w § 3 ust. 1 tego re-
gulaminu Giełda Papierów Wartościowych w War-
szawie SA ustanowiła następujące warunki wprowa-
dzania instrumentów finansowych do alternatywne-
go systemu obrotu:
1) został sporządzony odpowiedni publiczny do-
kument informacyjny, chyba że sporządzenie tego
dokumentu nie jest wymagane,
2) zbywalność tych instrumentów nie jest ograni-
czona,
3) w stosunku do emitenta tych instrumentów
nie toczy się postępowanie upadłościowe lub likwi-
dacyjne,
667
4) wartość emisji liczona według wartości nomi-
nalnej dłużnych instrumentów finansowych wynosi
równowartość w złotych co najmniej 400 000 euro,
5) wartość nominalna akcji wynosi co najmniej
0,10 zł; w przypadku wprowadzania do obrotu praw
do akcji lub praw poboru akcji wymóg ten stosuje się
odpowiednio do akcji, które powstaną z przekształ-
cenia tych praw do akcji oraz do akcji obejmowanych
w wykonaniu praw poboru. Powyższego wymogu nie
stosuje się do akcji, praw do akcji lub praw poboru
akcji emitenta, którego inne akcje lub prawa do akcji
zostały wcześniej wprowadzone do alternatywnego
systemu obrotu bez konieczności spełnienia tego wy-
mogu. Organizator alternatywnego systemu obrotu
może odstąpić od stosowania powyższego wymogu,
o ile uzna, że nie zagraża to bezpieczeństwu obrotu
lub interesowi jego uczestników.
Na podstawie § 5 ust. 3 wskazanego regulaminu
organizator alternatywnego systemu obrotu może
podjąć uchwałę o odmowie wprowadzenia do obrotu
w alternatywnym systemie instrumentów finanso-
wych objętych wnioskiem, w szczególności jeżeli
uzna, że:
1) dokument informacyjny nie odpowiada wymo-
gom formalnym określonym w załączniku nr 1 do
regulaminu,
2) wprowadzenie danych instrumentów finanso-
wych do obrotu zagrażałoby bezpieczeństwu obrotu
lub interesowi jego uczestników.
W ocenie Komisji Nadzoru Finansowego organi-
zator alternatywnego systemu obrotu, podejmując
uchwałę o wprowadzeniu do obrotu w alternatyw-
nym systemie instrumentów finansowych, powinien
wziąć pod uwagę, że:
1) spółki nieprowadzące żadnej działalności go-
spodarczej, które próbują pozyskać kapitał na bliżej
nieokreślone i wysoce niepewne jej cele, sprawiają
trudność w zakresie ich rzetelnej i wiarygodnej wy-
ceny; w szczególności dotyczy to podmiotów, które
swój przyszły sukces opierają na rezultacie niezależ-
nym od własnej aktywności, a wyłącznie na decy-
zjach organów sądowych, państwowych bądź samo-
rządowych,
2) choć z charakteru samego alternatywnego
systemu obrotu wynika, iż promuje i umożliwia on
rozpoczęcie bądź rozwinięcie działalności stanowią-
cej swego rodzaju nowość w obrocie gospodarczym,
nie można abstrahować od kwestii dbania o interes
inwestorów, niezależnie od ich dorozumianej zgody
na większe ryzyko inwestycyjne związane z lokowa-
niem kapitału w spółki z alternatywnego systemu
obrotu.
Z poważaniem
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 7 września 2010 r.
668
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie programu „Polityka energetyczna
Polski do roku 2030”, ze szczególnym
uwzględnieniem przeciwdziałania barierom
w zakresie powstawania i włączania
do krajowego systemu elektroenergetycznego
energii elektrycznej wytwarzanej za pomocą
energii wiatru i likwidacji tych barier (16867)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Andrze-
ja Kani, przekazaną przy piśmie z dnia 20 lipca 2010 r.,
znak: SPS-023-16867/10, w sprawie polityki energe-
tycznej Polski uprzejmie informuję, co następuje.
Rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł ener-
gii (OZE) jest jednym z najważniejszych kierunków
„Polityki energetycznej Polski do 2030 r.” Rząd Pol-
ski przykłada szczególne znaczenie do kwestii rozwo-
ju OZE, który jest postrzegany jako działanie na
rzecz zarówno ograniczenia wpływu energetyki na
środowisko, jak i zwiększenia bezpieczeństwa ener-
getycznego kraju. Rozwój wykorzystania OZE umoż-
liwia pokrycie wzrastającego zapotrzebowania na
energię i niesie za sobą większy stopień uniezależ-
nienia się od dostaw energii z importu. Promowanie
wykorzystania OZE pozwala na zwiększenie stopnia
dywersyfikacji źródeł dostaw oraz stworzenie wa-
runków do rozwoju energetyki rozproszonej opartej
na lokalnie dostępnych surowcach. Wytwarzanie
energii ze źródeł odnawialnych cechuje się niewiel-
ką lub zerową emisją zanieczyszczeń, co zapewnia
pozytywne efekty ekologiczne. Rozwój energetyki
odnawialnej przyczynia się również do rozwoju sła-
biej rozwiniętych regionów, bogatych w zasoby ener-
gii odnawialnej.
Mając powyższe na uwadze, „Polityka energetycz-
na Polski do 2030 r.” przewiduje realizację szeregu
działań, szczegółowo opisanych w „Programie dzia-
łań wykonawczych na lata 2009–2012”. Program ten
zakłada realizację 35 zadań na rzecz rozwoju OZE,
przypisanych różnym podmiotom. Należy jednak
podkreślić, że już od dłuższego czasu podejmowane
są szerokie działania promujące energetykę odna-
wialną. Rozwój OZE jest wspierany licznymi mecha-
nizmami funkcjonującymi z sukcesem, czego po-
twierdzeniem jest bardzo dynamiczny rozwój OZE
w ostatnich latach. Poprzez tworzone przepisy praw-
ne zachęca się potencjalnych inwestorów do podejmo-
wania działań w zakresie rozwoju energetyki odna-
wialnej w Polsce. Podstawą powyższych działań jest
zapewnienie inwestorom optymalnych warunków
prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie
produkcji energii elektrycznej z wykorzystaniem
energii ze źródeł odnawialnych.
Ustawa Prawo energetyczne określa główny me-
chanizm wsparcia pośredniego dla przedsiębiorców
wytwarzających energię elektryczną ze źródeł odna-
wialnych, który opiera się na obowiązkowym zakupie
przez sprzedawcę z urzędu wytworzonej energii elek-
trycznej oraz wydawaniu przez prezesa URE świa-
dectw pochodzenia na tę energię. Ze świadectw po-
chodzenia wynikają prawa majątkowe, stanowiące
przedmiot m.in. obrotu na Towarowej Giełdzie Ener-
gii SA. Jednocześnie przedsiębiorstwa prowadzące
działalność gospodarczą polegającą na wytwarzaniu
energii elektrycznej lub obrocie energią elektryczną
i sprzedające tę energię odbiorcom końcowym mają
obowiązek przedstawienia do umorzenia prezesowi
URE odpowiedniej ilości świadectw pochodzenia lub
uiszczenia opłaty zastępczej. Należy stwierdzić, iż
system świadectw pochodzenia zapewnia znaczące
wsparcie dla producentów energii elektrycznej ze źró-
deł odnawialnych i wprowadza mechanizmy rynkowe
sprzyjające optymalnemu i efektywnemu kosztowo
rozwojowi energetyki odnawialnej. Powyższe mecha-
nizmy zostały wzmocnione systemem kar nakłada-
nych na przedsiębiorstwa energetyczne za niewypeł-
nienie ww. obowiązków, przy czym środki uzyskane
z opłat zastępczych i kar zasilają konto Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
i są przeznaczane na wsparcie finansowe inwestycji
związanych z odnawialnymi źródłami energii i koge-
neracji.
Obok powyższego wsparcia pośredniego istnieje
możliwość uzyskania wsparcia bezpośredniego w for-
mie dotacji lub niskoprocentowych pożyczek inwesty-
cyjnych. Wsparcie bezpośrednie udzielane jest w głów-
nej mierze w oparciu o środki przyznane z UE, które
na zasadzie konkursów są przyznawane dla projek-
tów inwestycji w OZE, budowy i rozbudowy sieci
przesyłowych umożliwiających przyłączanie nowych
jednostek wytwórczych, a także produkcji urządzeń
na rzecz energetyki odnawialnej. Ww. wsparcie moż-
na uzyskać m.in. w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, Programu Operacyj-
nego „Innowacyjna gospodarka”, regionalnych pro-
gramów operacyjnych, programów rozwoju obszarów
wiejskich oraz ze środków Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, woje-
wódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej, Banku Ochrony Środowiska.
Ocena działania funkcjonujących mechanizmów
wskazuje, że są to rozwiązania korzystne dla inwe-
storów, dające istotny impuls dla nowych inwestycji,
a tym samym dla rozwoju wykorzystania odnawial-
nych źródeł energii, co w konsekwencji, jak wskazu-
ją obserwacje rynku, przekłada się na wzrost mocy
zainstalowanej źródeł wykorzystujących zasoby od-
nawialne i wzrost produkcji energii elektrycznej
w tych źródłach. Dla rozwoju wykorzystania odna-
wialnych źródeł energii istotne znaczenie będzie miał
tzw. pakiet klimatyczno-energetyczny, będący reali-
zacją konkluzji Rady Europejskiej z marca 2007 r.
Jednym z głównych elementów pakietu jest dyrekty-

wa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE
z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania
stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmienia-
jąca i w następstwie uchylająca dyrektywy 2001/77/
WE oraz 2003/30/WE. Zakłada ona zwiększenie
udziału energii ze źródeł odnawialnych w bilansie
energii finalnej Unii Europejskiej do 20% w 2020 r.,
przy czym dla Polski udział ten ma wynosić 15%.
Jednocześnie wszystkie państwa członkowskie po-
winny zwiększyć udział energii odnawialnej w trans-
porcie do 10% w 2020 r.
Jednym z obligatoryjnych wymogów ww. dyrek-
tywy jest przedstawienie Komisji Europejskiej krajo-
wego planu działania w zakresie energii ze źródeł
odnawialnych, opartego na schemacie przygotowa-
nym przez KE. Krajowy plan działań (KPD) określa
krajowe cele w zakresie udziału energii ze źródeł od-
nawialnych zużytej w sektorze transportowym, sek-
torze energii elektrycznej, sektorze ogrzewania i chło-
dzenia w 2020 r., uwzględniając wpływ innych środ-
ków polityki efektywności energetycznej na końcowe
zużycie energii oraz odpowiednie środki, które nale-
ży zastosować dla osiągnięcia krajowych celów ogól-
nych w zakresie udziału OZE w wykorzystaniu ener-
gii finalnej. Ponadto KPD określa m.in. szacowaną
nadwyżkę energii ze źródeł odnawialnych, która mo-
głaby zostać przekazana innym państwom członkow-
skim, strategię ukierunkowaną na rozwój istnieją-
cych zasobów biomasy i zmobilizowanie nowych za-
sobów biomasy do różnych zastosowań, a także środ-
ki, które należy zastosować w celu wypełnienia sto-
sownych zobowiązań wynikających z dyrektywy
2009/28/WE. Zakłada się, że filarami zwiększenia
udziału energii ze źródeł odnawialnych w Polsce bę-
dzie większe wykorzystanie biomasy oraz energii
z wiatru.
Krajowy plan działania w zakresie energii ze
źródeł odnawialnych podlegał w terminie od maja
do lipca br. uzgodnieniom międzyresortowym i kon-
sultacjom społecznym. Z uwagi na długotrwały pro-
ces konsultacji, w których ujawniło się szerokie gro-
no podmiotów chcących przekazać liczne uwagi do
opracowywanego dokumentu, jego przesłanie do Ko-
misji Europejskiej w wymaganym terminie do 30 czerw-
ca nie było możliwe. Ministerstwo Gospodarki pi-
smem z dnia 25 czerwca poinformowało Komisję
Europejską, iż krajowy plan zostanie przesłany do
końca sierpnia br. Obecnie w Ministerstwie Gospo-
darki trwają prace zmierzające do opracowania osta-
tecznej wersji dokumentu, mając na uwadze opinie
zgłoszone i omówione na konferencjach uzgodnie-
niowych. Należy wspomnieć, że przyjęty tryb dzia-
łania pozwolił na aktywne i konstruktywne uczest-
nictwo wszystkich zainteresowanych podmiotów.
Dzięki przeprowadzonym konsultacjom KPD będzie
rozsądnym kompromisem pomiędzy możliwościami
rozwoju wszystkich technologii odnawialnych źró-
deł energii.
Zasadnicza transpozycja postanowień dyrektywy
2009/28/WE do polskiego porządku prawnego będzie
669
realizowana poprzez opracowywaną w Ministerstwie
Gospodarki ustawę o odnawialnych źródłach energii.
Ustawa ta obejmie przepisy dla energetyki odnawial-
nej jednym dedykowanym aktem normatywnym,
w tym doprowadzi między innymi do wyodrębnienia
i usystematyzowania mechanizmów wsparcia dla
energii z OZE zawartych w przepisach ustawy Prawo
energetyczne, co umożliwi zwiększenie inwestycji
w nowe moce wytwórcze. Celem nowej regulacji jest
zatem skierowanie większego systemowego wsparcia
dla zrównoważonego rozwoju sektora energetyki od-
nawialnej. Należy stwierdzić, iż ustawowy poziom
regulacji umożliwi właściwą koordynację działań na
rzecz rozwoju OZE oraz osiągnięcia w ten sposób
jeszcze większych korzyści w zakresie ochrony śro-
dowiska.
Aktualnie funkcjonujące mechanizmy wsparcia
produkcji energii ze źródeł odnawialnych stwarzają
bardzo atrakcyjne warunki finansowe dla tych in-
westycji. Rosnące zainteresowanie takimi inwesty-
cjami spowodowało rezerwację dostępnej mocy przy-
łączeniowej. Ustawą z dnia 8 stycznia 2010 r. o zmia-
nie ustawy Prawo energetyczne oraz o zmianie nie-
których innych ustaw (Dz. U. Nr 21, poz. 104) zmo-
dyfikowano m.in. przepisy dotyczące wydawania
warunków przyłączenia. Zgodnie z nimi podmiot
ubiegający się o przyłączenie jednostki wytwórczej
do sieci elektroenergetycznej o napięciu znamiono-
wym wyższym niż 1 kV jest zobowiązany do wnie-
sienia zaliczki na poczet opłaty za przyłączenie do
sieci w wysokości 30 zł za każdy kilowat mocy przy-
łączeniowej określonej we wniosku o określenie wa-
runków przyłączenia. Przedmiotową zaliczkę, któ-
rej wysokość nie może być większa niż wysokość
przewidywanej opłaty za przyłączenie do sieci i więk-
sza niż 3 000 000 zł, wnosi się w ciągu 7 dni od dnia
złożenia wniosku o określenie warunków przyłącze-
nia. Natomiast zwrot pobranej zaliczki następuje
w określonych enumeratywnie w ustawie Prawo
energetyczne przypadkach.
Zgodnie z art. 7 ust. 8j ustawy Prawo energetycz-
ne przedsiębiorstwo energetyczne w przypadku gdy
odmówi wydania warunków przyłączenia lub zawar-
cia umowy o przyłączenie do sieci elektroenergetycz-
nej z podmiotem ubiegającym się o przyłączenie z po-
wodu braku technicznych lub ekonomicznych warun-
ków przyłączenia, jest obowiązane zwrócić pobraną
zaliczkę. Natomiast w przypadku gdy przedsiębior-
stwo energetyczne wyda warunki przyłączenia, któ-
re będą przedmiotem sporu między przedsiębior-
stwem energetycznym a podmiotem ubiegającym się
o ich wydanie i spór zostanie rozstrzygnięty na ko-
rzyść tego podmiotu, jest obowiązane zwrócić pobra-
ną zaliczkę wraz z odsetkami liczonymi od dnia
wniesienia zaliczki do dnia jej zwrotu, o ile nie na-
stąpi przyłączenie. Przywołane przepisy ustawowe
stanowią, iż zwrot pobranej przez przedsiębiorstwo
energetyczne zaliczki na poczet opłaty przyłączenio-
wej od podmiotu ubiegającego się o przyłączenie do
670
sieci następuje w powyżej wymienionych sytuacjach,
po spełnieniu przesłanek określonych w ustawie.
Nowelizacja ustawy Prawo energetyczne wpro-
wadziła art. 7 ust. 8i, zgodnie z którym warunki
przyłączenia są ważne 2 lata od dnia ich doręczenia.
Kwestia terminu ważności warunków przyłączenia
była uregulowana w kolejnych rozporządzeniach
ministra gospodarki regulujących szczegółowe wa-
runki funkcjonowania systemu elektroenergetycz-
nego. Dwuletni termin ważności warunków przyłą-
czenia był przedmiotem kolejnych rozporządzeń.
Kwestia ta nigdy nie budziła zastrzeżeń. Wspomnia-
ną nowelizacją ustawy Prawo energetyczne wpro-
wadzono obowiązek dołączania do wniosku o okre-
ślenie warunków przyłączenia do sieci wypisu i wy-
rysu z miejscowego planu zagospodarowania prze-
strzennego albo, w przypadku braku takiego planu,
decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania
terenu dla nieruchomości określonej we wniosku,
jeżeli jest ona wymagana na podstawie przepisów
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
W związku z faktem, iż na podstawie obecnie obo-
wiązujących przepisów podmiot ubiegający się o przy-
łączenie do sieci jest zobowiązany do załączenia do-
kumentacji potwierdzającej możliwość realizacji
inwestycji już na etapie składania wniosku o okre-
ślenie warunków przyłączenia, na podstawie któ-
rych następnie są wydawane te warunki, okres
przeprowadzenia planowanej inwestycji zostanie
znacznie skrócony. Tak określony okres ważności
warunków przyłączenia do sieci wraz z warunkami,
jakie podmiot ubiegający się o ich wydanie musi
spełnić, sprawia, iż okres 2-letni ważności przed-
miotowych warunków jest okresem optymalnym
i nie przewiduje się zmian w tym zakresie.
W odniesieniu do kwestii zaliczenia inwestycji
w odnawialne źródła energii do inwestycji celu pu-
blicznego informuję, że zagadnienie to było przed-
miotem wszechstronnej analizy wykonanej na po-
trzeby Ministerstwa Gospodarki. Rozważając celo-
wość zaliczenia do inwestycji celu publicznego przed-
sięwzięć dotyczących wykorzystania energii z odna-
wialnych źródeł, należy mieć na uwadze, iż zaopa-
trzenie w energię elektryczną stanowi, niezależnie
od źródła jego wytwarzania, realizację podstawowe-
go i powszechnego celu, jakim jest zaspokajanie po-
trzeb mieszkańców Polski. W związku z tym udział
w realizacji tego celu mają przedsiębiorstwa energe-
tyczne oparte na technologiach wykorzystujących
energię zarówno z odnawialnych źródeł, jak i z kopa-
lin podstawowych. Przedsiębiorstwa te działają po-
nadto w warunkach rynku komercyjnego, dlatego też
wszelka ingerencja państwa polegająca na bezpośred-
nim przyznawaniu pomocy lub poprzez sprzyjanie
niektórym przedsiębiorstwom może grozić narusze-
niem lub doprowadzić do naruszenia zasad konku-
rencji, a w konsekwencji naruszenia zasady zrówno-
ważonego rozwoju kraju.
Odnosząc się natomiast do kwestii związanych
z krajowym systemem elektroenergetycznym (KSE),
uprzejmie informuję, że podmiotami zobligowanymi
na mocy ustawy Prawo energetyczne do opracowy-
wania projektów planów rozwoju infrastruktury
przesyłowej i dystrybucyjnej w zakresie zaspokojenia
obecnego i przyszłego zapotrzebowania na energię
elektryczną są: operator systemu przesyłowego – PSE
Operator SA oraz operatorzy systemów dystrybucyj-
nych, pełniący te funkcje na mocy decyzji prezesa
Urzędu Regulacji Energetyki (URE). Obowiązujące
w przedsiębiorstwach będących OSP i OSD plany
rozwoju, które zostały uzgodnione z prezesem URE,
obejmują potrzeby w zakresie rozwoju KSE, rozwoju
połączeń elektroenergetycznych z systemami krajów
sąsiednich oraz rozwoju systemów dystrybucyjnych.
Potrzeby zidentyfikowane w planach rozwoju zabez-
pieczają realizację dwóch zasadniczych celów: przy-
łączeń nowych OZE do sieci elektroenergetycznych
oraz przesyłu i dystrybucji energii z miejsc jej wytwa-
rzania do miejsc jej konsumpcji. Plany rozwoju infra-
struktury przesyłowej i dystrybucyjnej oraz opraco-
wywane na ich podstawie plany inwestycyjne po-
szczególnych przedsiębiorstw sieciowych będących
OSP i OSD dotyczą rozbudowy stacji elektroenerge-
tycznych oraz linii przesyłowych i dystrybucyjnych
jako elementów infrastruktury służących do przyłą-
czenia i przesyłu mocy z odnawialnych źródeł energii
(w szczególności farm wiatrowych). W zakresie geo-
graficznym dotyczy to przede wszystkim Polski pół-
nocnej i północno-zachodniej, gdzie warunki wiatro-
we w największym stopniu sprzyjają budowie farm
wiatrowych.
Do najważniejszych przedsięwzięć planowanych
na najbliższe lata przez OSP, które będą realizowane
na potrzeby przyłączeń farm wiatrowych, należy za-
liczyć modernizację stacji elektroenergetycznych
w Żarnowcu, Słupsku, Dunowie, Morzynie i Krajniku
oraz budowę nowej stacji elektroenergetycznej w cią-
gu liniowym Słupsk – Żarnowiec. Inwestycje te będą
wykonywane w strategicznych punktach sieci prze-
syłowych i doprowadzą do znacznego powiększenia
zdolności przesyłowych. W dalszej perspektywie cza-
sowej przewiduje się dokonanie szeregu wzmocnień
w sieci przesyłowej, jak również budowy nowych linii
przesyłowych wysokich i najwyższych napięć. Szcze-
gólna uwaga poświęcona zostanie skonstruowaniu
połączeń liniowych z północy do centrum kraju,
tj. budowie 2-torowej linii 400 kV w relacji Plewiska
– Piła Krzewina – Żydowo – Dunowo oraz 2-torowej
linii 400 kV Pątnów – Grudziądz (po części zmienia-
jąc obecnie istniejące na tym odcinku linie 220 kV).
Co więcej (głównie na potrzeby energetyki wiatrowej)
rozwijana będzie infrastruktura w północnej części
kraju. Powstaną linie o napięciach 400 kV na odcin-
kach Piła – Baczyna oraz Żydowo – Gdańsk Błonia.
Ponadto OSD nadzorujący sieci dystrybucyjne,
w szczególności działający na północy kraju, planują
szereg inwestycji polegających na modernizacji lub
budowie infrastruktury służącej poprawie dostępu
do sieci dla źródeł odnawialnych oraz zapewnieniu
utrzymania stosownych parametrów energii elek-

trycznej transferowanej sieciami dystrybucyjnymi.
Przykładami mogą tu być Energa Operator SA oraz
Enea Operator sp. z o.o. Pierwszy z operatorów pla-
nuje do 2011 r. inwestycje umożliwiające przyłączenie
odnawialnych źródeł energii, drugi natomiast dla
zwiększenia swoich możliwości dystrybucyjnych za-
mierza w tych samych latach zrealizować ok. 30 bar-
dzo kosztownych inwestycji sieciowych. Istotnym
elementem wspierającym ww. przedsięwzięcia jest
działanie 9.6 Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko”. Przedmiotowe działanie o nazwie
„Sieci ułatwiające odbiór energii ze źródeł odnawial-
nych” stworzono w celu ułatwienia rozwoju energe-
tyki odnawialnej poprzez budowę sieci umożliwiają-
cych odbiór energii elektrycznej ze źródeł odnawial-
nych. Należy przez to rozumieć finansowe wsparcie
dla inwestycji w obszarze przesyłu i dystrybucji ener-
gii elektrycznej w zakresie niezbędnym do umożli-
wienia dostarczania do KSE energii wytwarzanej
w źródłach odnawialnych.
W ramach działań modernizacyjnych różnym za-
kresom modernizacji poddano 88 linii o łącznej dłu-
gości 4937 km, w tym zabiegom polegającym na wy-
mianie izolacji, przewodów roboczych i odgromo-
wych. W ramach zadań modernizacyjnych realizowa-
ne są także programy wymiany poszczególnych urzą-
dzeń (np. transformatorów, ograniczników przepięć).
Z powyższymi działaniami ściśle związany jest także
„Plan rozwoju PSE Operator S.A.” w zakresie zaspo-
kojenia obecnego i przyszłego zapotrzebowania na
energię elektryczną na lata 2010–2025, który został
opracowany przez OSP w sierpniu 2009 r. Realizacja
ww. planu pozwoli m.in. na:
— pokrycie prognozowanego do 2025 r. zapotrze-
bowania na moc i energię elektryczną,
— przyłączenie do sieci elektroenergetycznej OZE
o łącznej mocy do 10 GW (realizacja planów PSE Ope-
rator w zakresie rozbudowy sieci przesyłowej pozwo-
li na pracę KSE w perspektywie do roku 2010 z udzia-
łem OZE na poziomie 6–7 GW),
— przyłączenie do sieci przesyłowej źródeł kon-
wencjonalnych o mocy blisko 13 000 MW,
— stworzenie płaszczyzny rozbudowy sieci po-
zwalającej na planowanie przyłączenia energii ją-
drowej,
— zwiększenie pewności zasilania obszarów me-
tropolii poprzez zmiany strukturalne układów zasi-
lania w newralgicznych obszarach kraju,
— ograniczenie przepływów karuzelowych na po-
łączeniu z systemem niemieckim.
Ministerstwo Gospodarki jest w posiadaniu da-
nych od spółek dystrybucyjnych oraz operatora prze-
syłowego dotyczących kosztów, jakie planują te przed-
siębiorstwa ponieść w najbliższych latach na pozy-
skanie prawa do gruntów pod nowe inwestycje w roz-
budowę sieci przesyłowej i dystrybucyjnej. Przedmio-
towe informacje odpowiadają również na pytanie
o fundusze przeznaczone przez te przedsiębiorstwa
na pozyskanie prawa do gruntów pod już istniejący-
mi sieciami. Dane te zostały zebrane na potrzeby
671
przygotowywanej przez Ministerstwo Gospodarki
ustawy o korytarzach przesyłowych i mają one odpo-
wiedzieć na pytanie o potrzeby przedsiębiorstw ener-
getycznych zajmujących się przesyłem i dystrybucją
energii elektrycznej w zakresie przygotowywanych
rozwiązań. Dane te są jednak danymi szacunkowy-
mi, które wymagają jeszcze przeprowadzenia pogłę-
bionej analizy i uzupełnienia. Zgodnie z posiadanymi
danymi nakłady inwestycyjne na pozyskanie prawa
do gruntów w odniesieniu do OSD i OSP kształtują
się następująco:
2010 r. 2011 r.
Nowe Istniejące Nowe Istniejące
inwestycje linie inwestycje linie
(tys. zł) (tys. zł) (tys. zł) (tys. zł)
OSD 99 427 18 959 120 330 26 637
OSP 81 600 45 000 156 400 8 000
Według dostępnych nam danych potrzeby moder-
nizacji sieci będącej w posiadaniu przedsiębiorstw
dystrybucyjnych szacuje się na około 60 mld zł. Obec-
nie przedsiębiorstwa te przeznaczają na inwestycje
sieciowe około 3 mld zł rocznie, z czego znaczna część
przeznaczona jest na realizację umów przyłączenio-
wych, a tylko ok. 1 mld zł przeznaczane jest na inwe-
stycje odtworzeniowe i modernizacyjne. W tej grupie
nakładów największą pozycję stanowią środki prze-
znaczane na wymianę linii napowietrznych. Z uzy-
skanych informacji wynika także, iż gdyby przedsię-
biorstwa zajmujące się dystrybucją energii elektrycz-
nej podjęły się odtworzenia (bez zmiany parametrów)
wszystkich linii napowietrznych, trzeba by wydać na
ten cel kwotę oko 30,5 mld zł, w tym na linie 110 kV
ok. 11 mld zł. Zgodnie z planem rozwoju w zakresie
zaspokojenia obecnego i przyszłego zapotrzebowania
na energię elektryczną na lata 2010–2025 nakłady
inwestycyjne PSE Operator SA na rozbudowę sieci
przesyłowej będą wynosić:
— do 2015 r. – 8546 mln PLN,
— do 2020 r. – 7530, 5 mln PLN,
— do 2025 r. – 2225 mln PLN.
Nawiązując do zagadnienia wdrożenia w Polsce
energetyki jądrowej, istotnym problemem jest wła-
ściwe rozwiązanie kwestii postępowania z odpadami
promieniotwórczymi i wypalonym paliwem jądro-
wym, czyli przetwarzania (przerobu – w przypadku
wypalonego paliwa), przemieszczania, przechowywa-
nia lub składowania, włącznie z usuwaniem skażeń
promieniotwórczych i likwidacją obiektów. W tym
celu „Ramowy harmonogram działań dla energetyki
jądrowej” przewiduje opracowanie „Krajowego planu
postępowania z odpadami promieniotwórczymi i wy-
palonym paliwem jądrowym” i przyjęcie go do końca
2010 r. przez Radę Ministrów. Analizy lokalizacyjne
i badania dotyczące składowiska nisko- i średnioak-
tywnych odpadów promieniotwórczych (SOP) mają
672
się rozpocząć w 2011 r., projekt składowiska powsta-
nie do końca 2013 r., a jego budowa będzie trwała od
2016 r. do 2018 r. Natomiast budowa głębokiego skła-
dowiska finalnego wysokoaktywnych odpadów pro-
mieniotwórczych i wypalonego paliwa jądrowego
(GeoSOP) rozpocznie się dopiero po 2030 r.
Obecnie, oprócz wyników badań przeprowadzo-
nych na zlecenie prezesa Państwowej Agencji Atomi-
styki w ramach strategicznego programu rządowego
„Gospodarka odpadami promieniotwórczymi i wypa-
lonym paliwem jądrowym w Polsce” w latach 1997–
–1999, nie ma aktualnych wskazań lokalizacyjnych
składowisk, a co za tym idzie nie przeprowadzono
konsultacji społecznych. Rząd realizuje swoje zada-
nia w sposób umożliwiający inwestorowi dotrzyma-
nie terminu budowy pierwszej w Polsce elektrowni
jądrowej. Wszelkie związane z tym prace odbywają
się zgodnie z harmonogramem, zaś sposób finanso-
wania inwestycji będzie uwzględniał jego możliwości
i pozycję na rynku w sposób zapewniający bezpie-
czeństwo energetyczne kraju.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące zbycia akcji
Skarbu Państwa w spółce Tauron Polska Energia SA,
uprzejmie informuję, że kwestia ta podlegała konsul-
tacjom z Ministerstwem Gospodarki. Zdaniem mini-
stra gospodarki utrzymanie udziału Skarbu Państwa
w ogólnej liczbie głosów w Tauron Polska Energia SA
na poziomie przekraczającym 33% głosów jest istotne
z punktu widzenia zachowania władztwa korporacyj-
nego w tej spółce.
Odnosząc się do kwestii zasobów gazu ziemnego
zgromadzonego w złożach niekonwencjonalnych, in-
formuję, że na obecnym etapie trudno jest precyzyj-
nie określić, jakie są to ilości. Szacunki firm kon-
sultingowych są obiecujące i optymistyczne: Wood
Mackenzie określają je na 1,4 bln m3, zaś firmy Ad-
vanced Res. Int. na 3 bln m3 zasobów wydobywal-
nych gazu. Jednak w chwili obecnej należy zacho-
wać ostrożność w ocenie potencjału zasobowego
gazu ziemnego w złożach niekonwencjonalnych
w Polsce. Zgodnie z informacjami Ministerstwa Śro-
dowiska ocen zasobów tego gazu należy się spodzie-
wać za 4–5 lat, zaś pierwsza ewentualna eksploata-
cja – w przypadku udokumentowania tych złóż – bę-
dzie możliwa za 10–15 lat.
W chwili obecnej nie przewiduje się modyfikacji
lub uzupełnienia „Polityki energetycznej Polski do
2030 r.” w zakresie dotyczącym rodzimych zasobów
gazu ziemnego pochodzącego ze złóż niekonwencjo-
nalnych, ponieważ od przyjęcia tego dokumentu do
dnia dzisiejszego nie zaistniały czynniki wymuszają-
ce wprowadzenie stosownych zmian w tym dokumen-
cie. Niezaprzeczalnym faktem jest wzmożone zainte-
resowanie w ostatnich miesiącach światowych kon-
cernów naftowych (głównie amerykańskich) poszu-
kiwaniem niekonwencjonalnych złóż węglowodorów
w Polsce – na dzień 1 lipca 2010 r. obowiązuje 445
koncesji wydanych przez ministra środowiska na po-
szukiwanie, rozpoznawanie i wydobycie złóż gazu
ziemnego i ropy naftowej w Polsce. Z tej liczby 224 to
koncesje na wydobywanie, a 221 na poszukiwanie
i rozpoznawanie złóż węglowodorów, w tym 62 kon-
cesje dla gazu łupkowego (shale gas) i zaciśniętego
(tight gas).
Jednocześnie warto podkreślić, że zgodnie z obo-
wiązującą „Polityką energetyczną Polski do 2030 r.”
dąży się do zwiększenia wydobycia gazu ziemnego ze
złóż rodzimych. Dokument przewiduje podjęcie szere-
gu działań mających na celu wzrost pozyskania gazu
ze złóż krajowych. Także warto podkreślić, że w dniu
13 listopada 2008 r. została uchwalona przez Zarząd
PGNiG SA „Strategia Grupy Kapitałowej PGNiG SA”
w perspektywie roku 2015, która opiera się na 6 fila-
rach. Jednym z nich jest rozwój działalności poszuki-
wawczo-wydobywczej, której celem jest zwiększenie
własnego wydobycia gazu ziemnego do poziomu ok.
6,2 mld m3 rocznie (w przeliczeniu na gaz wysokome-
tanowy). Odbędzie się to poprzez zwiększenie krajo-
wych zdolności wydobywczych gazu ziemnego do ok.
4,5 mld m3 (w przeliczeniu na gaz wysokometanowy),
a także poprzez rozpoczęcie wydobycia gazu ziemnego
z zagranicznych złóż w 2011 r.
Obecnie Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownic-
two SA prowadzi rozmowy o współpracy z wiodącymi
firmami światowymi działającymi w Polsce, jak Ma-
rathon, Chevron, Lane i ConocoPhilips, co może sta-
nowić również początek szerszej współpracy w zakre-
sie zagospodarowania niekonwencjonalnych złóż gazu
ziemnego. Biorąc pod uwagę, że przeciętny okres kon-
cesji to 5 lat oraz zakładając potwierdzenie w tym
okresie szacunków zasobów gazu w złożach niekon-
wencjonalnych, należy spodziewać się, że tematyka
niekonwencjonalnych zasobów gazu i kierunków
jego zagospodarowania zostanie uwzględniona w pra-
cach Ministerstwa Gospodarki nad kolejną polityką
energetyczną Polski, która, zgodnie z art. 15 ustawy
Prawo energetyczne, powinna być opracowywana co
4 lata.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Brzezinki
w sprawie nowelizacji ustawy o postępowaniu
w sprawach nieletnich (16869)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jacka Brzezinki w sprawie no-

welizacji ustawy o postępowaniu w sprawach nielet-
nich, przesłaną pismem z dnia 20 lipca 2010 r., nr SPS-
-023-16869/10, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Przepis art. 40 § 1 ustawy o postępowaniu w spra-
wach nieletnich (Dz. U. z 2010 r. Nr 33, poz. 178)
stanowi, że umieszczenie nieletniego w policyjnej
izbie dziecka musi być konieczne ze względu na oko-
liczności sprawy i może być zastosowane wobec nie-
letniego, co do którego istnieje uzasadnione podejrze-
nie popełnienia przez niego czynu karalnego, gdy
zachodzi uzasadniona obawa jego ukrycia się lub za-
tarcia śladów czynu albo gdy nie można ustalić jego
tożsamości. Ustanie wskazanych przesłanek umiesz-
czenia nieletniego w policyjnej izbie dziecka rodzi
obowiązek jego niezwłocznego zwolnienia.
Zgodnie z art. 40 § 7 tej ustawy w policyjnej izbie
dziecka można umieścić także nieletniego w trakcie
samowolnego pobytu poza schroniskiem dla nielet-
nich lub zakładem poprawczym.
Obowiązujące przepisy nie przewidują natomiast
możliwości umieszczenia w policyjnej izbie dziecka
nieletniego, który został zatrzymany w związku
z samowolnym oddaleniem się z młodzieżowego
ośrodka wychowawczego lub młodzieżowego ośrodka
socjoterapii.
W świetle przepisu § 10 rozporządzenia ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 26 lipca 2004 r.
w sprawie szczegółowych zasad kierowania, przyjmo-
wania, przenoszenia, zwalniania i pobytu nieletnich
w młodzieżowym ośrodku wychowawczym oraz mło-
dzieżowym ośrodku socjoterapii (Dz. U. Nr 178, poz.
1833) nieletni, który został zatrzymany przez Policję
w związku z oddaleniem się ze wskazanej w rozpo-
rządzeniu placówki, jest odbierany przez jej dyrekto-
ra w terminie 48 godzin od powiadomienia przez Po-
licję o fakcie zatrzymania.
Policja, w przypadku zatrzymania nieletniego,
który oddalił się z młodzieżowego ośrodka wycho-
wawczego lub młodzieżowego ośrodka socjoterapii,
powinna umieścić go we właściwej, z uwagi na miej-
sce zatrzymania, placówce opiekuńczo-wychowaw-
czej typu interwencyjnego.
Z powodu braku podstawy prawnej umieszczenie
w policyjnej izbie dziecka nieletniego, który dokonał
ucieczki z młodzieżowego ośrodka wychowawczego
lub młodzieżowego ośrodka socjoterapii, do czasu
odebrania go przez dyrektora jednej z tych placówek,
jest niedopuszczalne.
Kwestia umieszczenia w policyjnej izbie dziecka
nieletniego, który oddalił się ze wskazanych wyżej
placówek, była omawiana w toku prac Międzyresor-
towego Zespołu do Spraw Poprawy Skuteczności Wy-
konania Orzeczeń Sądowych, działającego pod prze-
wodnictwem sekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości, w skład którego wchodzili przedstawi-
ciele Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji,
Ministra Edukacji Narodowej, ministra pracy i poli-
tyki społecznej oraz ministra zdrowia.
W nawiązaniu do prac wymienionego zespołu
w Ministerstwie Sprawiedliwości przygotowany zo-
673
stał projekt założeń projektu ustawy o zmianie usta-
wy o postępowaniu w sprawach nieletnich. Projekt
przewiduje m.in. rozszerzenie unormowań dotyczą-
cych umieszczania nieletnich w policyjnej izbie dziec-
ka poprzez uwzględnienie wypadków ich samowolne-
go pobytu poza wszystkimi placówkami, w których
zostali umieszczeni, a także uwzględnienie innych
typowych sytuacji, w których celowość umieszczenia
nieletniego w policyjnej izbie dziecka związana jest
z tokiem postępowania w sprawie nieletniego.
Projekt obejmuje propozycję nowelizacji art. 40
§ 7 ustawy, umożliwiającą umieszczenie w policyjnej
izbie dziecka także nieletniego, który samowolnie od-
dalił się z młodzieżowego ośrodka wychowawczego
lub młodzieżowego ośrodka socjoterapii, na czas nie-
zbędny do przekazania nieletniego właściwej jedno-
stce, nie dłużej jednak niż na 5 dni. Zgodnie z pro-
jektowanym rozwiązaniem zmianami sytuacja
prawna nieletniego samowolnie przebywającego
poza jednym z tych ośrodków byłaby analogiczna do
sytuacji nieletniego w trakcie samowolnego pobytu
poza zakładem poprawczym lub schroniskiem dla
nieletnich.
Wskazany powyżej projekt założeń projektu no-
welizacji ustawy o postępowaniu w sprawach nielet-
nich stanowił już przedmiot konsultacji społecznych,
a w najbliższych dniach zostanie skierowany do
uzgodnień międzyresortowych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie likwidacji Straży Ochrony Kolei
oraz przejęcia przez Policję funkcji ochrony
części obszarów kolejowych (16870)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-16870/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Marzenny Drab w sprawie likwidacji Straży
Ochrony Kolei oraz przejęcia przez Policję funkcji
ochrony części obszarów kolejowych, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż obecnie równolegle
trwają prace legislacyjne nad dwoma projektami
ustaw, tj. rządowym projektem ustawy o zmianie
ustawy o transporcie kolejowym oraz niektórych in-
674
nych ustaw (druk sejmowy nr 2873) oraz poselskim
projektem ustawy o Straży Kolejowej (druk sejmowy
nr 510), w zakresie regulacji związanych z zapewnie-
niem bezpieczeństwa na obszarach kolejowych.
Wskazane powyżej projekty ustaw dostępne są na
stronie internetowej pod adresem www.sejm.gov.pl,
w zakładce Prace Sejmu.
Poselski projekt ustawy o Straży Kolejowej zakła-
da utworzenie nowej umundurowanej i uzbrojonej for-
macji do ochrony porządku i bezpieczeństwa publicz-
nego na obszarze kolejowym, w pociągach i innych
pojazdach kolejowych, podległej ministrowi spraw we-
wnętrznych i administracji. W uzasadnieniu do pro-
jektu ww. ustawy wskazano kwotę ok. 170 mln zł rocz-
nie w związku z powołaniem nowej służby państwowej
oraz, w pierwszym roku powstania Straży Kolejowej,
dodatkowo kwotę ok. 50 mln zł na zakup po cenie in-
wentarzowej majątku administrowanego przez Straż
Ochrony Kolei.
Natomiast rządowy projekt ustawy o zmianie
ustawy o transporcie kolejowym oraz niektórych in-
nych ustaw zakłada, iż łączny koszt związany ze zor-
ganizowaniem w Policji policji kolejowej wyniesie ok.
168 mln zł. W tym celu przewidziano zwiększenie sta-
nu etatowego Policji o dodatkowych 1000 etatów. Na
powyższą kwotę składają się wydatki związane z kosz-
tami osobowymi zatrudnienia funkcjonariuszy, ada-
ptacją obiektów, eksploatacją pomieszczeń, zakupem
środków transportu, eksploatacją środków transpor-
tu, zakupem sprzętu teleinformatycznego, eksploata-
cją urządzeń teleinformatycznych oraz zakupem wy-
posażenia kwaterunkowego. Skutki wejścia w życie
przedmiotowej ustawy zostałyby sfinansowane z bu-
dżetu państwa z części 42: Sprawy wewnętrzne, po
uprzednim zwiększeniu budżetu resortu spraw we-
wnętrznych na rok 2012 o wskazaną kwotę.
Przedstawiając powyższe, wskazać należy, iż kosz-
ty przedmiotowych projektów ustaw – poselskiego
i rządowego – kształtują się podobnie (poselski pro-
jekt ustawy nieznacznie przewyższa koszt projektu
rządowego).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż Rada Mini-
strów zajęła negatywne stanowisko wobec poselskie-
go projektu ustawy o Straży Kolejowej. W piśmie
z dnia 14 sierpnia 2008 r. (sygn. DSPA-140-110(5)/08)
skierowanym do marszałka Sejmu RP zostało prze-
kazane uzasadnienie negatywnego stanowiska rzą-
du o następującej treści: „Poselski projekt ustawy
o Straży Kolejowej przewiduje powołanie nowej
umundurowanej i uzbrojonej formacji do ochrony po-
rządku i bezpieczeństwa publicznego na obszarze
kolejowym, w pociągach i innych pojazdach kolejo-
wych. Po dogłębnym przeanalizowaniu projektu brak
jest uzasadnienia dla tworzenia kolejnej służby finan-
sowanej w całości z budżetu państwa. Zadania zwią-
zane z zapewnieniem bezpieczeństwa na terenach
kolejowych powinny być realizowane przez już istnie-
jące służby”.
W odniesieniu do rządowego projektu ustawy
o zmianie ustawy o transporcie kolejowym oraz nie-
których innych ustaw wskazać należy, iż w związku
ze zmianą organizacji zapewnienia bezpieczeństwa
i porządku publicznego na obszarach kolejowych
przewidziano zwiększenie stanu etatowego Policji
o dodatkowe 1000 etatów na:
— rozbudowę istniejących obecnie 3 komisariatów
kolejowych Policji (Warszawa, Poznań, Wrocław),
— utworzenie 15 nowych komisariatów kolejo-
wych Policji.
Projektowana ustawa przewiduje ponadto, iż po-
licja kolejowa nie będzie odrębną formacją, lecz funk-
cjonować będzie w strukturach Policji, na podstawie
przepisów ustawy z dnia z dnia 6 kwietnia 1990 r.
o Policji (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn.
zm.). Realizując swoje zadania, policja kolejowa
w pełni korzystać będzie z dorobku organizacyjnego
Policji, ugruntowanych rozwiązań prawnych i prak-
tycznych oraz systemów informatycznych, a także
obsługi logistycznej komend wojewódzkich Policji
(komisariaty kolejowe podlegałyby bezpośrednio pod
komendy wojewódzkie Policji). Według rządowego
projektu ustawy każdy nowy komisariat kolejowy
Policji posiadać będzie regulamin organizacyjny
określający jego strukturę wewnętrzną. W zależności
od analizy stanu bezpieczeństwa na danym obszarze
działania dookreślona zostanie struktura organiza-
cyjna poszczególnych komisariatów Policji. Komen-
danci wojewódzcy Policji posiadają autonomię w kształ-
towaniu struktur organizacyjnych na obszarze woje-
wództwa i – w zależności od oceny stanu zagrożenia
przestępczością – będą mogli kierować doraźnie bądź
na stałe dodatkowych funkcjonariuszy do pełnienia
służby w danym komisariacie. W związku z powyż-
szym komendant komisariatu Policji będzie mógł
skierować odpowiednią liczbę funkcjonariuszy do po-
szczególnych zadań.
Rządowy projekt ustawy zakłada również, iż za-
rządcy na zarządzanym przez nich obszarze kolejo-
wym i przewoźnicy kolejowi w pociągach i innych
pojazdach kolejowych obowiązani będą do zapewnie-
nia porządku publicznego oraz ochrony mienia nale-
żącego do zarządców lub przewoźników kolejowych
bądź powierzonego im w ramach umowy przewozu.
Ponadto minister właściwy do spraw transportu
wskaże konkretne obszary, obiekty i urządzenia
wchodzące w skład „obszarów kolejowych”, które zo-
staną objęte obowiązkową ochroną. Należy zauwa-
żyć, iż analogiczne rozwiązania obecnie funkcjonują
w ustawie z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób
i mienia (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 145, poz. 1221,
z późn. zm.). Zgodnie z art. 5 ww. ustawy obszary,
obiekty, urządzenia i transporty ważne dla obronno-
ści, interesu gospodarczego państwa, bezpieczeństwa
publicznego i innych ważnych interesów państwa
podlegają obowiązkowej ochronie przez specjalistycz-
ne uzbrojone formacje ochronne lub odpowiednie za-
bezpieczenie techniczne. Treść art. 5 ww. ustawy
zostanie jedynie uzupełniona w zakresie dotyczącym
obszarów kolejowych. Ponadto, zgodnie z art. 7 ust. l
ww. ustawy, kierownik jednostki, który bezpośrednio

zarządza obszarami, obiektami i urządzeniami umiesz-
czonymi w ewidencji, o której mowa w art. 5 ust. 5
tej ustawy, albo upoważniona przez niego osoba są
obowiązani uzgadniać z właściwym terytorialnie ko-
mendantem wojewódzkim Policji plan ochrony tych
obszarów, obiektów i urządzeń.
Rządowy projekt ustawy stanowi efekt konsulta-
cji poczynionych podczas prac sejmowych Komisji:
Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Infra-
struktury. Przedmiotowy projekt ustawy dąży do
optymalizacji rozwiązań, uwzględniając szereg płasz-
czyzn negocjacyjnych, przyjmując szeroką optykę
w ocenie możliwości zapewnienia bezpieczeństwa na
obszarach kolejowych, w tym ekonomiczną i społecz-
ną, ale też nawiązuje do obecnie obowiązujących re-
gulacji prawnych. Niemniej jednak ostateczną decy-
zję o przyjęciu bądź odrzuceniu ww. projektów ustaw
podejmie parlament.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie dyskryminacji
pracowników cywilnych zatrudnionych
w izbach celnych (16871)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł Marzenny Drab z 20 lipca 2010 r.
(znak: SPS-023-16871/10) w sprawie dyskryminacji
pracowników cywilnych zatrudnionych w izbach cel-
nych uprzejmie wyjaśniam.
Środki finansowe zawarte w uchwale nr 187/2008
Rady Ministrów z dnia 16 września 2008 r. w sprawie
ustanowienia programu wieloletniego „Modernizacja
Służby Celnej w latach 2009–2011” przeznaczone są
na wdrożenie motywacyjnego systemu uposażeń
i wynagrodzeń w Służbie Celnej. Aby otrzymywane
przez funkcjonariuszy celnych i pracowników uposa-
żenia i wynagrodzenia spełniały rolę motywacyjną
powinny m.in. być tak ustalone, aby odpowiadały
w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy, co
w konsekwencji powinno się przekładać na porówny-
walne wynagradzanie osób realizujących te same
zadania.
W Służbie Celnej mamy do czynienia z sytuacją,
gdzie zarówno funkcjonariusze celni i pracownicy
realizujący te same zadania bądź o tej samej wartości
mają bardzo zróżnicowane uposażenia/wynagrodze-
nia. Dodatkowo należy zauważyć, że przeciętne upo-
sażenie, na które składa się: uposażenie/wynagro-
675
dzenie zasadnicze wraz z dodatkami, nagrody uzna-
niowe, nagrody jubileuszowe, odprawy emerytalne
i rentowe, zapomogi dla funkcjonariuszy, dodatkowe
wynagrodzenia roczne w służbie cywilnej i nagrody
roczne funkcjonariuszy, w grupie funkcjonariuszy
celnych było niższe od przeciętnego wynagrodzenia
członków korpusu służby cywilnej i w latach 2004–
–2010 kształtowało się na poziomie:
2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 plan
Funkcjonariusze
3377,76 zł 3509,79 zł 3545,27 zł 3602,96 zł 4155,31zł 4186,12 zł 5162,00 zł
celni
Członkowie
korpusu służby 3453,34 zł 3832,17 zł 4135,91zł 4179,38 zł 5083,40 zł 5538,40 zł 5308,00 zł
cywilnej
Należy jednak zaznaczyć, że w 2009 r. nastąpiła
wypłata dodatkowej kwoty w formie nagród dla osób,
które w 2003 i 2004 r. zostały przeniesione do izb
celnych z urzędów kontroli skarbowej i urzędów
skarbowych. Ta jednorazowa wypłata spowodowała
wzrost przeciętnego wynagrodzenia członków kor-
pusu służby cywilnej w 2009 r. i zmniejszenie plano-
wanego wynagrodzenia na rok 2010.
Powyższe dane jednoznacznie wskazują, że to
właśnie funkcjonariusze celni otrzymywali relatyw-
nie niższe wynagrodzenia od członków korpusu służ-
by cywilnej, co mogło w przypadku tej właśnie grupy
pracowników wzbudzać poczucie dyskryminacji.
Szef Służby Celnej, odpowiadając za kształtowa-
nie polityki kadrowej w całej Służbie Celnej, zobowią-
zany jest do takiego rozdziału środków finansowych
przewidzianych na wzmocnienie motywacyjnego sys-
temu uposażeń i wynagrodzeń, aby spełniały one
swoją rolę. Dlatego też uruchomione w I półroczu
2010 r. środki finansowe z uchwały modernizacyjnej
skierowane były na regulację uposażeń funkcjona-
riuszy celnych, ale również na przekształcenia sto-
sunku pracy członków korpusu służby cywilnej
w stosunek służbowy w związku z art. 224 ustawy
o Służbie Celnej. Dla zobrazowania powyższego uprzej-
mie informuję, że na 1 etat członków korpusu służby
cywilnej – na proces przekształcenia stosunku pracy
w stosunek służbowy w związku z art. 224 ustawy
o Służbie Celnej – przeznaczono kwotę stanowiącą
165% kwoty przeznaczonej na 1 etat funkcjonariusza
celnego w związku z regulacją uposażeń.
Jednocześnie pragnę zapewnić, że podejmowane
działania w zakresie rozdziału środków finansowych
z uchwały modernizacyjnej nie mają na celu dyskry-
minowanie tej grupy pracowników, lecz ukierunko-
wane są na wzmocnienie motywacyjnego systemu
wynagradzania zarówno funkcjonariuszy celnych,
jak i członków korpusu służby cywilnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
676
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie ograniczenia dostępu do terapii
niestandardowej chorym na raka (16872)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marzenny Drab z dnia 20 lip-
ca 2010 r. (sygnatura SPS-023-16872/10) w przed-
miocie dostępności do skutecznej terapii chorych
z chorobą nowotworową, proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu programów zdrowotnych reguluje kwestię
realizacji programu chemioterapii niestandardowej.
Zapisy dotyczące tego programu terapeutycznego zo-
stały zmodyfikowane rozporządzeniem ministra
zdrowia z dnia 11 stycznia 2010 r. zmieniającym roz-
porządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu programu zdrowotnych.
Zgodnie z obecnie obowiązującym rozporządze-
niem:
— akceptacja finansowania świadczenia w pro-
gramie chemioterapii niestandardowej przez dyrek-
tora oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu
Zdrowia następuje na podstawie wniosku, po speł-
nieniu warunków zawartych w rekomendacji prezesa
Agencji Oceny Technologii Medycznych;
— wniosek musi zostać pozytywnie zaopiniowany
przez zespół kwalifikujący, w skład którego wchodzą:
dyrektor do spraw medycznych (lub w przypadku
jego braku dyrektor świadczeniodawcy), dyrektor
ekonomiczny lub główny księgowy i ordynator od-
działu wnioskującego o terapię lub osoby przez nich
upoważnione;
— następnie wniosek musi zostać pozytywnie
zweryfikowany przez właściwego konsultanta woje-
wódzkiego;
— w przypadku braku rekomendacji prezesa
Agencji Oceny Technologii Medycznych dyrektor od-
działu wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia może udzielić warunkowej akceptacji na finan-
sowanie wnioskowanego świadczenia w programie
chemioterapii niestandardowej;
— warunkowa akceptacja na finansowanie świad-
czenia w programie chemioterapii niestandardowej
może być udzielana do momentu wydania rekomen-
dacji przez prezesa Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych.
W chwili obecnej obowiązują negatywne rekomen-
dacje prezesa Agencji Oceny Technologii Medycznych
w odniesieniu do produktów leczniczych: Nexavar®
(sorafenib), Torisel® (temsirolimus), Avastin® (be-
wacyzumab). W konsekwencji leki te nie mogą być
finansowane w ramach programu chemioterapii nie-
standardowej. W ramach wspomnianego programu
finansowany jest lek Afinitor® zawierający substan-
cję czynną ewerolimus. W połowie czerwca 2010 r.
w tzw. procedurze centralnej został zarejestrowany
przez Komisję Europejską nowy lek mający zasto-
sowanie w leczeniu raka nerki o nazwie Votrient®
(pazopaniob). Będzie on mógł stanowić opcję tera-
peutyczną dla pewnej grupy pacjentów z tym scho-
rzeniem.
Podkreślić należy, iż decyzją ministra zdrowia uru-
chomiony został terapeutyczny program zdrowotny
obejmujący leczenie raka nerki przy wykorzystaniu
produktu leczniczego Sutent® (sunitynib). Zgodnie
z opinią wyrażoną przez konsultanta krajowego
w dziedzinie onkologii klinicznej lek ten jest najbar-
dziej skuteczny w terapii raka nerki.
Dzięki negocjacjom prowadzonym przez ministra
zdrowia cena leku została istotnie obniżona w sto-
sunku do pierwotnej oferty podmiotu odpowiedzial-
nego, co umożliwiło uruchomienie programu tera-
peutycznego oraz pozwoliło na dostęp polskich pa-
cjentów do najskuteczniejszej opcji terapeutycznej.
Pragnę również poinformować, iż w związku z otrzy-
maniem nowej korzystniejszej oferty cenowej dla pro-
duktu leczniczego Nexavar® (sorafenib) Ministerstwo
Zdrowia rozpoczęło prace przygotowawcze do ewentu-
alnego wprowadzenia tego leku do terapeutycznego
programu zdrowotnego leczenia raka nerki.
W kwestii stosowania u pacjentów z rakiem nerki
interferonu alfa wyjaśniam, iż zgodnie z obowiązu-
jącymi przepisami leczenie każdego schorzenia odby-
wa się zgodnie z aktualną wiedzą medyczną. Mini-
ster zdrowia nie wydaje wytycznych leczenia poszcze-
gólnych chorób i nie ma możliwości monitorowania
i oceniania schematów leczenia stosowanych przez
poszczególnych specjalistów.
Niemniej jednak ministrowi zdrowia znany jest
problem zbyt częstego stosowania interferonu alfa
u chorych na raka nerki. Kwestia ta była przedmio-
tem dyskusji pomiędzy ministrem zdrowia a konsul-
tantem krajowym w dziedzinie onkologii klinicznej.
Należy przypuszczać, iż wraz z kolejnymi modyfika-
cjami programu terapeutycznego leczenia raka nerki
problem zostanie rozwiązany.
Odpowiadając zaś na szczegółowe pytania pani
poseł należy stwierdzić, iż: leczenie niestandardowe
jest w sposób ciągły dostępne dla osób chorych na
nowotwory; wszelkie pojawiające się nowe technolo-
gie mające zastosowanie w leczeniu nowotworów są
automatyczne dostępne w ramach chemioterapii nie-
standardowej w ramach tzw. zgód warunkowych
udzielanych przez dyrektorów oddziałów wojewódz-
kich NFZ.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Telusa
oraz grupy posłów
w sprawie trudnej sytuacji firm przewozowych
w Polsce (16873)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na prze-
słaną przy piśmie z dnia 20 lipca 2010 r., nr SPS-023-
-16873/10, interpelację posła Roberta Telusa oraz grupy
posłów w sprawie trudnej sytuacji firm przewozowych
w Polsce, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Obszar obrotu paliwami stwarza poważne wyzwa-
nia dla zapewnienia prawidłowości funkcjonowania
systemu podatkowego i zabezpieczenia interesu Skar-
bu Państwa. Pozostaje w związku z tym w sferze
szczególnego zainteresowania zarówno organów po-
datkowych, jak i organów kontroli skarbowej. Dlate-
go też organy te prowadzą systematyczne działania
w zakresie wykrywania nieprawidłowości w przed-
miotowym obszarze, przeprowadzając czynności spraw-
dzające, kontrole podatkowe, postępowania podatko-
we oraz postępowania kontrolne, zgodnie z przysłu-
gującymi im kompetencjami. Podkreślenia wymaga,
że powyższe działania prowadzone są przez właściwe
organy w całym kraju i dotyczą tak podmiotów na-
bywających paliwa na potrzeby prowadzonej działal-
ności gospodarczej (firmy transportowe), sprzedaw-
ców detalicznych paliw (stacje paliw), jak i firm do-
konujących hurtowego obrotu paliwami.
W wyniku dotychczas przeprowadzonych przez
właściwe organy czynności stwierdzonych zostało
wiele nieprawidłowości w rozliczeniach VAT przez
podatników z każdej z ww. grup, skutkujących znacz-
nymi uszczupleniami budżetu państwa. Należy pod-
kreślić, że każda sprawa jest badana indywidualnie
z uwzględnieniem całokształtu materiału dowodowe-
go zgromadzonego w trakcie postępowania.
Podatnikom zgodnie z ogólnymi zasadami postę-
powania podatkowego przysługuje prawo odwołania
się od rozstrzygnięć organów pierwszej instancji do
organów drugiej instancji, a także możliwość zwery-
fikowania prawidłowości rozstrzygnięć podatkowych
na drodze postępowania sądowo-administracyjnego.
Chciałbym podnieść, że w zakresie dokonanych roz-
strzygnięć dotyczących obrotu paliwami sądy admi-
nistracyjne wielokrotnie podzielały ustalenia doko-
nane przez organy podatkowe.
Trudno się zatem zgodzić ze stwierdzeniem pa-
nów posłów, że obowiązujące przepisy, na podstawie
których rozstrzygnięcia organów podatkowych utrzy-
mywane są przez niezawisłe sądy, należy uznać za
absurdalne.
W kwestii możliwości dokonywania weryfikacji
kontrahentów uprzejmie informuję, że na podstawie
art. 96 ust. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o po-
677
datku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.) istnieje możliwość wystąpienia do wła-
ściwego naczelnika urzędu skarbowego z wnioskiem
o sprawdzenie, czy dany kontrahent jest zarejestro-
wany jako podatnik VAT czynny lub zwolniony.
Uprawnienie to przysługuje zainteresowanemu, któ-
rym zgodnie z powołanym przepisem może być za-
równo podatnik, jak i osoba trzecia mająca interes
prawny w złożeniu wniosku.
Nie można zatem zgodzić się ze stwierdzeniem
panów posłów, że firmy przewozowe nie mają żadnej
możliwości weryfikacji dystrybutorów paliw.
Reasumując, działania kontrolne organów podat-
kowych i organów kontroli skarbowej w ww. obszarze
obrotu paliwami obejmują swoim zakresem różne
podmioty uczestniczące w tym obrocie i nie ma
w moim przekonaniu uzasadnienia do wykluczenia
z kontroli określonych grup podmiotów, np. firm
przewozowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie wsparcia gmin, które ucierpiały
w wyniku powodzi, w realizacji inwestycji
unijnych, na przykładzie gm. Janowiec,
woj. lubelskie (16874)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-16874)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pani
Małgorzaty Sadurskiej w sprawie wsparcia gmin,
które ucierpiały w wyniku powodzi, w realizacji in-
westycji unijnych, na przykładzie gm. Janowiec
w woj. lubelskim, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Zgodnie z art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 24 czerwca
2010 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych
z usuwaniem skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r.
(Dz. U. Nr 123, poz. 835) do kwoty dotacji dla jedno-
stek samorządu terytorialnego poszkodowanych na
skutek powodzi przeznaczonej na zadania własne
związane z usuwaniem skutków powodzi nie stosuje
się warunku określonego w art. 128 ust. 2 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.). Powyższe
rozwiązanie oznacza, że kwota dotacji udzielona jed-
678
nostce samorządu terytorialnego na realizację zadań
własnych związanych z usuwaniem skutków powodzi
oraz osunięć ziemi z maja i czerwca 2010 r. może sta-
nowić 100% kosztów realizacji ww. zadań. Minister
spraw wewnętrznych i administracji pismem z dnia
15 lipca 2010 r. (sygn. BUSKŻ-I-5900-17-2/10) o zmia-
nie przepisów w ww. zakresie poinformował wszyst-
kich wojewodów.
Zgodnie z zasadami i procedurami ustalania szkód
i szacowania strat spowodowanych zdarzeniami no-
szącymi znamiona klęski żywiołowej oraz ubiegania
się o dofinansowanie zadań własnych jednostek sa-
morządu terytorialnego w zakresie remontów lub
odbudowy uszkodzonych i zniszczonych obiektów bu-
dowlanych gminy mogą otrzymać dofinansowanie,
jeżeli fakt ten został potwierdzony przez właściwego
terytorialnie wojewodę w protokole sporządzanym
przez komisję ds. ustalania szkód i szacowania strat
powstałych wskutek klęski żywiołowej. Jednocześnie
uprzejmie informuję, że jednostki samorządu teryto-
rialnego do wniosku o przyznanie dotacji celowej do-
łączają opinię właściwego miejscowo wojewody, z któ-
rej jednoznacznie wynika, że zadanie określone we
wniosku dotyczy remontu lub odbudowy obiektu
zniszczonego lub uszkodzonego w wyniku klęski ży-
wiołowej w danym roku.
Ponadto pragnę poinformować, że wysokość do-
tacji przyznanych dla jednostek samorządu teryto-
rialnego z terenu woj. lubelskiego została zróżnico-
wana w zależności od strat poniesionych przez po-
szczególne gminy w trakcie tegorocznej powodzi.
Gmina Janowiec otrzymała jedną z najwyższych
kwot dotacji przyznanych w woj. lubelskim.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie wsparcia gmin, które ucierpiały
w wyniku powodzi, w realizacji inwestycji
unijnych, na przykładzie gm. Janowiec,
woj. lubelskie (16874)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłanki Małgorzaty Sadurskiej w sprawie
wsparcia gmin, które ucierpiały w wyniku powodzi
w realizacji inwestycji unijnych, na przykładzie gmi-
ny Janowiec (woj. lubelskie), przekazuję następujące
wyjaśnienie.
W dniu 7 czerwca 2010 r. w siedzibie Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego odbyło się spotkanie1) w celu
oszacowania strat powodziowych i pomocy rządu
RP dla najbardziej dotkniętych przez powódź gmin
w zakresie odbudowy podstawowej infrastruktury
lokalnej.
Ponieważ zniszczeniu uległy rozpoczęte już pro-
jekty realizowane w ramach 16 regionalnych progra-
mów operacyjnych (RPO), Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego dokonało identyfikacji ich liczby i war-
tości na podstawie informacji przekazanych przez
instytucje zarządzające regionalnymi programami
operacyjnymi. Zebrano także informacje o ewentual-
nych opóźnieniach (wahające się od 1–3 miesięcy oraz
w wyjątkowych przypadkach od 8 do 9 miesięcy)
w realizacji projektów wynikających np. z zalania
terenu inwestycji. Wyniki powyższej analizy wska-
zują, że w skali 16 RPO liczba projektów, które do-
znały strat w wyniku powodzi, jest nieznaczna.
Niemniej jednak w celu wypracowania sposobu
postępowania z projektami dotkniętymi powodzią,
realizowanymi w ramach programów operacyjnych,
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego opracowało pro-
jekt zaleceń w przedmiotowym zakresie, traktując
zniszczenia jako efekt siły wyższej. Obecnie projekt
zaleceń został skierowany do Komisji Europejskiej.
Po uzyskaniu akceptacji KE zalecenia te zostaną nie-
zwłocznie wdrożone.
W nawiązaniu do pytania pani poseł dotyczącego
możliwości częściowego sfinansowania przez rząd
RP wkładu własnego projektu pt. „Budowa drogi
gminnej nr 107774L o długości 3186 m w miejsco-
wości Oblasy i Wojszyn, gm. Janowiec”, którego re-
alizacja została rozpoczęta w ramach Regionalnego
Programu Operacyjnego Województwa Lubelskiego
na lata 2007–2013, uprzejmie informuję, że minister
rozwoju regionalnego nie dysponuje środkami, któ-
re mogłyby zostać przekazane na wkład własny
w projektach realizowanych w ramach programów
operacyjnych.
Decyzja o ewentualnym zwiększeniu dofinanso-
wania projektu leży w gestii instytucji zarządzającej
RPO Województwa Lubelskiego, której rolę pełni Za-
rząd Województwa Lubelskiego.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
1)
W spotkaniu udział wzięli: pan Michał Boni, minister – czło-
nek Rady Ministrów, przewodniczący komitetu Rady Ministrów,
szef Zespołu Doradców Strategicznych Prezesa Rady Ministrów,
pan Bernard Błaszczyk – podsekretarz stanu, Ministerstwo Śro-
dowiska, pan Tomasz Siemoniak – sekretarz stanu, Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji, prezes zarządu, Narodowy
Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz repre-
zentujący zarządy województw i wojewodów przedstawiciele 7 ww.
województw, w których zlokalizowanych jest 14 najbardziej po-
szkodowanych przez powódź gmin.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie udziału spółki PGNiG
w procesie udzielania koncesji na rozpoznanie
złóż węglowodorów w zakresie gazu
niekonwencjonalnego (w łupkach) (16875)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Małgorzaty Sadurskiej z dnia
5 lipca 2010 r., znak: SPS-023-16875/10, w sprawie
udziału spółki PGNIG w procesie udzielania koncesji
na rozpoznanie złóż węglowodorów w zakresie gazu
niekonwencjonalnego (w łupkach), uprzejmie infor-
muję Pana Marszałka, co następuje.
Zgodnie z zaproponowaną przez panią poseł Mał-
gorzatą Sadurską konwencją, poniższa odpowiedź
została sporządzona w punktach, według kolejności
zadawanych przez panią poseł pytań. Przede wszyst-
kim pragnę jednakże zaznaczyć, iż zagraniczne i pol-
skie firmy zajmujące się górnictwem naftowym po-
noszą takie same opłaty koncesyjne i eksploatacyjne,
wobec czego zyski Skarbu Państwa są niezależne od
miejsca siedzib firm, którym minister środowiska
udzielił koncesji.
1. Spółka PGNiG SA pozyskała do chwili obecnej
7 koncesji obejmujących poszukiwanie i rozpoznawa-
nie łącznie niekonwencjonalnych i konwencjonalnych
złóż węglowodorów. Jednocześnie w latach 2008
i 2009 złożono wnioski o udzielenie koncesji Stara
Kiszewa i Tomaszów Lubelski – w obu przypadkach
procedura koncesyjna nie uległa jeszcze zakończeniu.
PGNiG SA spodziewa się przyznania tych koncesji do
końca roku 2010. Należy zauważyć, iż firmom zagra-
nicznym udzielono na terenie naszego kraju ogółem
58 koncesji. Indywidualnie pod względem liczby po-
siadanych koncesji na poszukiwanie gazu łupkowego
PGNiG SA jest jednym z liderów. Posiadane przez
PGNiG SA koncesje na obszarach, których będą pro-
wadzone prace poszukiwawcze, zostały sukcesywnie
pozyskane w latach 2009–2010. Obszary te są rów-
nomiernie rozłożone we wszystkich częściach strefy
potencjalnego występowania gazu łupkowego w Pol-
sce i zostały wybrane wg dostępnej wiedzy geologicz-
nej jako najlepsze w danych rejonach. Ponadto PGNiG
SA posiada kilkanaście koncesji, które obejmują ob-
szary wykazujące obiecujące perspektywy występo-
wania innego rodzaju gazu niekonwencjonalnego,
tzw. tight gas (gaz zaciśnięty). Obszary objęte przed-
miotowymi koncesjami są położone na terenie Polski
zachodniej i północno-zachodniej. W najbliższych
miesiącach PGNiG SA planuje złożyć jeszcze wniosek
o koncesję Cisna-Stuposiany. Powyższe fakty wska-
zują, że PGNiG SA prowadzi aktywną politykę w za-
kresie pozyskiwania węglowodorów niekonwencjo-
nalnych.
679
2. Ubieganie się o większą liczbę koncesji na tzw.
gaz z łupków spowodowałoby nadmierny wzrost zo-
bowiązań do wykonania w ciągu kilku najbliższych
lat, ponieważ na każdej takiej koncesji w fazie poszu-
kiwawczej trzeba będzie wykonać minimum 2 piloto-
we otwory wiertnicze oraz badania sejsmiczne. Spół-
ka PGNiG SA szacuje, iż koszt prac poszukiwawczych
przypadających na jeden obszar koncesyjny może
przekroczyć 100 mln zł, co z kolei, w sumie na wszyst-
kie obecnie posiadane i planowane do uzyskania kon-
cesje PGNiG SA, będzie wymagało wydania kwoty
w przedziale 2–3 mld zł w okresie kilku lat. Aktual-
ne zobowiązania koncesyjne PGNiG SA dotyczące
prac ukierunkowanych na węglowodory konwencjo-
nalne (ropa naftowa i gaz ziemny) stanowią kwotę
rzędu 2,5 mld zł. W sumie zobowiązania przewidy-
wane w zakresie poszukiwania węglowodorów kon-
wencjonalnych i niekonwencjonalnych mogłyby prze-
kroczyć zdolności inwestycyjne spółki, takiej jak
PGNiG SA. PGNiG prowadzi liczne prace mające na
celu produkcję ropy naftowej i gazu w Polsce i za
granicą, gaz łupkowy zaś stanowi znakomitą szansę
do zwiększenia spektrum prac, jak również dla dy-
wersyfikacji źródeł pozyskania węglowodorów. Do-
tychczas na terenie naszego kraju nie stwierdzono
występowania gazu łupkowego. O zasobach tego
gazu będzie można mówić dopiero po ich odkryciu
i udokumentowaniu, co jest możliwe najwcześniej
w perspektywie kilku lat. W obecnej chwili można
jedynie stwierdzić, że na terenie Polski są obecne for-
macje geologiczne, które spełniają teoretyczne wa-
runki dla występowania gazu łupkowego. Z takich
względów nie jest możliwe skoncentrowanie działań
tylko na pozyskaniu gazu z jednego źródła, jakie sta-
nowią ewentualne zasoby gazu łupkowego w Polsce.
PGNiG SA rozważa podjęcie, na części posiadanych
koncesji, współpracy z partnerami zagranicznymi
posiadającymi bogate doświadczenie w zakresie wy-
dobycia gazu łupkowego, działającymi na terenie
USA, albowiem dotychczas tylko tam udało się pod-
jąć na szeroką skalę ekonomicznie opłacalną eksplo-
atację gazu łupkowego. Należy też jednak zwrócić
uwagę, że w USA państwo wprowadziło szereg roz-
wiązań oraz instrumentów finansowo-podatkowych,
które stanowiły istotną zachętę do rozwijania pro-
dukcji gazu ze złóż niekonwencjonalnych.
3. Pozyskiwanie gazu łupkowego i negocjacje kon-
traktu na dostawy gazu ze spółką Gazprom prowa-
dzone są przez PGNiG SA dwutorowo. W roku 2009
PGNiG SA uzyskało 3 koncesje, na podstawie któ-
rych może poszukiwać tzw. gazu łupkowego, oraz
prowadziło prace i analizy, które zaowocowały pozy-
skaniem 4 następnych takich koncesji w roku 2010.
Z uwagi na różną specyfikę zadań, takich jak prace
poszukiwawcze i negocjacje kontraktu gazowego ze
stroną rosyjską, departamenty i oddziały PGNiG SA
zajmujące się poszukiwaniem i eksploatacją węglo-
wodorów prowadzą działalność odrębnie od służb
odpowiedzialnych za negocjacje ze stroną rosyjską.
Ponieważ jednak oba rodzaje działań mają na celu
680
pozyskanie gazu, są one koordynowane i planowane
we wzajemnym powiązaniu. Odkrycie i następnie
ewentualne uruchomienie produkcji gazu łupkowego
w Polsce jest możliwe najwcześniej w perspektywie
5–10 lat. Wobec takiego horyzontu czasowego dzie-
dziny te pozostają aktualnie bez bezpośredniego wza-
jemnego wpływu.
4. Aktualnie PGNiG SA posiada blisko 30 konce-
sji obejmujących obszary, na których możliwe jest
występowanie węglowodorów niekonwencjonalnych
(gaz łupkowy i gaz zaciśnięty). Dotychczas na terenie
naszego kraju nie stwierdzono występowania gazu
łupkowego, a jedynie obecność formacji geologicz-
nych, które teoretycznie spełniają warunki sprzyja-
jące występowaniu gazu łupkowego. Obecnie PGNiG
SA, poza pracami poszukiwawczymi i wydobywczymi
umożliwiającymi utrzymywanie i sukcesywne zwięk-
szanie produkcji węglowodorów ze złóż konwencjo-
nalnych, prowadzi liczne analizy dostępnych danych
geologicznych oraz przygotowania w celu podjęcia
prac poszukiwawczych. W przypadku dokonania od-
krycia zasobów gazu łupkowego opłacalnych ekono-
micznie do eksploatacji PGNiG SA podejmie inten-
sywne działania skierowane na wydobycie takich
węglowodorów.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia oraz informacje zostaną uznane przez Pana
Marszałka za satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie pomocy dla rolników z terenów
objętych powodzią (16876)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 20 lipca 2010 r., znak: SPS-
-023-16876/10, interpelacją poseł Małgorzaty Sadur-
skiej w sprawie pomocy dla rolników z terenów obję-
tych powodzią uprzejmie Pana Marszałka informuję,
że w celu złagodzenia skutków niekorzystnych zja-
wisk atmosferycznych, które wystąpiły w roku bie-
żącym, Rada Ministrów w dniu 1 czerwca 2010 r.
podjęła uchwałę nr 87/2010 w sprawie programu po-
mocy dla rodzin rolniczych, w których gospodar-
stwach rolnych i działach specjalnych produkcji rol-
nej powstały szkody spowodowane przez powódź,
obsunięcie się ziemi lub huragan w 2010 r., w którym
przewiduje się udzielanie poszkodowanym producen-
tom rolnym pomocy w formie:
1) kredytów preferencyjnych na wznowienie pro-
dukcji w gospodarstwach rolnych i działach specjal-
nych produkcji rolnej znajdujących się na obszarach,
gdzie szkody powstały w związku z powodzią, obsu-
nięciem się ziemi lub huraganem, udzielanych na
podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
22 stycznia 2009 r. w sprawie realizacji niektórych
zadań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa (Dz. U. Nr 22, poz. 121, z późn. zm.), oraz
poręczeń i gwarancji spłaty ww. kredytów banko-
wych; kredyty te oprocentowane są obecnie dla kre-
dytobiorcy w wysokości 2% w skali roku i mogą być
przeznaczone zarówno na zakup środków do produk-
cji rolnej, jak i odtworzenie zniszczonych środków
trwałych. Jednym z warunków udzielenia ww. kre-
dytu jest dołączenie przez kredytobiorcę do wniosku
o udzielenie kredytu bankowego opinii wojewody za-
wierającej określenie zakresu i wysokości szkód osza-
cowanych przez komisję powołaną przez wojewodę
właściwego ze względu na miejsce wystąpienia szkód.
W przypadku kredytów obrotowych w okresie obję-
tym umową kredytu bank może stosować prolongatę
spłaty rat kapitału i odsetek do 2 lat, przy czym okres
stosowania przez agencję dopłat nie może przekro-
czyć 4 lat. Natomiast w przypadku kredytów inwe-
stycyjnych karencja w spłacie kapitału nie może prze-
kroczyć 2 lat. Okres karencji liczy się od dnia zawar-
cia umowy do dnia spłaty pierwszej raty kapitału
określonej w umowie. W okresie objętym umową kre-
dytu bank może stosować prolongatę spłaty rat ka-
pitału i odsetek. Okres spłaty kredytu na inwestycję
polegającą na zakupie kwalifikowanego materiału
szkółkarskiego na odtworzenie sadu wynosi 5 lat,
w przypadku pozostałych inwestycji 8 lat;
2) na podstawie art. 41a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.)
pomocy w opłacaniu bieżących składek na ubezpie-
czenie społeczne oraz regulowaniu zaległości z tego
tytułu w formie odraczania terminu płatności skła-
dek i rozkładania ich na dogodne raty, a także uma-
rzania w całości lub w części bieżących składek na
indywidualny wniosek rolnika, który poniósł szkody
spowodowane przez powódź, obsunięcie się ziemi lub
huragan, składany do prezesa Kasy Rolniczego Ubez-
pieczenia Społecznego;
3) pomocy w formie odraczania, rozkładania na
raty, umarzania w części lub w całości przez prezesa
Agencji Nieruchomości Rolnych należności agencji;
4) ulg w podatku rolnym za 2010 r., na podstawie
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.),
przez wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast;
5) dopłat z tytułu zużytego do siewu lub sadzenia
materiału siewnego kategorii elitarny lub kwalifiko-
wany przez Agencję Rynku Rolnego;

6) pomocy społecznej rodzinom rolniczym, na pod-
stawie art. 40 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728,
z późn. zm.), w formie jednorazowego zasiłku celowe-
go w wysokości:
a) 2000 zł dla rodzin rolniczych prowadzących go-
spodarstwa rolne o powierzchni do 5 ha użytków rol-
nych albo dział specjalny produkcji rolnej,
b) 4000 zł dla rodzin rolniczych prowadzących go-
spodarstwa rolne o powierzchni powyżej 5 ha użyt-
ków rolnych.
Zgodnie z ustawą z dnia 24 czerwca 2010 r.
o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwa-
niem skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r. (Dz. U.
Nr 123, poz. 835) przewiduje się następujące rozwią-
zania z zakresu rolnictwa:
1) możliwość zwracania przez starostę organiza-
torowi robót publicznych, który przy pracach zwią-
zanych z usuwaniem skutków powodzi zatrudnił
skierowane poszkodowane osoby fizyczne, które oso-
biście i na własny rachunek prowadzą działalność
w zakresie produkcji rolnej w pozostającym w ich po-
siadaniu gospodarstwie rolnym obejmującym obszar
użytków rolnych o powierzchni przekraczającej 2 ha
przeliczeniowe lub prowadzą dział specjalny produk-
cji rolnej, o którym mowa w ustawie z dnia 20 grud-
nia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U.
z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.), oraz ich do-
mowników i małżonków przez okres do 12 miesięcy,
ale nie dłużej niż do 31 grudnia 2011 r., poniesionych
kosztów na wynagrodzenia oraz składki na ubezpiecze-
nia społeczne z tytułu zatrudnienia skierowanych osób
w wysokości nieprzekraczającej miesięcznie iloczynu
dwukrotnego minimalnego wynagrodzenia za pracę
i liczby zatrudnionych skierowanych osób;
2) wydłużenie do 60 dni terminu składania wnio-
sku o zaliczkę w ramach Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013 beneficjentom, któ-
rych gospodarstwa rolne uległy zalaniu w wyniku
powodzi;
3) przy ustalaniu prawa do świadczeń pieniężnych
z pomocy społecznej albo prawa do świadczeń rodzin-
nych w okresie do dnia 31 grudnia 2011 r. do dochodu
z gospodarstwa rolnego nie wlicza się powierzchni,
która uległa zalaniu na skutek powodzi, jeżeli zala-
niu na skutek powodzi uległo co najmniej 30% po-
wierzchni tego gospodarstwa;
4) możliwość umarzania w całości lub w części
wraz z odsetkami pożyczek przyznanych przed dniem
wejścia w życie ustawy ze środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
osobom niepełnosprawnym na działalność rolniczą,
jeżeli w związku z powodzią nastąpiła utrata możli-
wości spłaty pożyczki.
Krajowa Stacja Chemiczno-Rolnicza i okręgowe
stacje chemiczno-rolnicze na terenach rolniczych do-
tkniętych powodzią wykonują nieodpłatnie badania
gleb i roślin pod kątem wystąpienia ewentualnych
skażeń na skutek naniesienia przez falę powodziową
niebezpiecznych substancji chemicznych.
681
Minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił również
z wnioskiem do ministra środowiska o przeznaczenie
środków finansowych z wojewódzkich funduszy ochro-
ny środowiska i gospodarki wodnej na dofinansowa-
nie zadań związanych z rekultywacyjnym wapnowa-
niem gleb zdegradowanych przez powódź oraz do
prezesa Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej o przeznaczenie środków finan-
sowych z Narodowego Funduszu Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej na dofinansowanie zadań
związanych z wapnowaniem zalanych użytków rol-
nych celem ich detoksykacji.
Inspekcja Weterynaryjna w celu ograniczenia skut-
ków powodzi zapewniła pomoc i koordynację przy
organizacji utylizacji padliny oraz produktów pocho-
dzenia zwierzęcego pochodzących z zakładów prze-
twórstwa spożywczego, a także pomoc i koordynację
w dezynfekcji budynków inwentarskich.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi w dniu 9 lipca
2010 r. podpisał nowelizację rozporządzenia z dnia
12 marca 2007 r. w sprawie rodzajów dowodów po-
twierdzających działanie siły wyższej lub wystąpienie
nadzwyczajnych okoliczności (Dz. U. Nr 46, poz. 308,
z późn. zm.) mającą na celu umożliwienie przyznania
płatności w pełnej wysokości rolnikom, którzy ze
względu na powódź nie mogą wypełnić wszystkich
warunków koniecznych do uzyskania płatności.
W dniu 11 czerwca 2010 r. Komitet Monitorujący
PROW 2007–2013 podjął uchwałę w sprawie przyję-
cia zmian w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich
2007–2013, polegających na:
1) ustanowieniu nowego działania: Przywracanie
potencjału produkcji rolnej zniszczonego w wyniku
klęsk żywiołowych oraz wprowadzenie odpowiednich
działań zapobiegawczych i przeznaczeniu na ten cel
kwoty 100 mln euro, które zostaną realokowane
z działania: Korzystanie z usług doradczych przez
rolników i posiadaczy lasów;
2) realokacji środków, w kwocie 59,1 mln euro,
przeznaczonych na realizację inwestycji związanych
z rozwojem szerokopasmowego Internetu na inwesty-
cje związane z retencjonowaniem wody w ramach
działania: Poprawianie i rozwijanie infrastruktury
związanej z rozwojem i dostosowywaniem rolnictwa
i leśnictwa.
W ramach ww. nowego działania pomoc przyzna-
wana będzie na inwestycje związane z przywraca-
niem potencjału produkcji rolnej w gospodarstwach
rolnych dotkniętych klęską żywiołową (susza, gra-
dobicie, nadmierne opady atmosferyczne, wymarz-
nięcia, powódź, huragan, pożar spowodowany wy-
ładowaniem atmosferycznym, osuwiska ziemi). Po-
moc będzie mieć charakter grantu i wypłacana bę-
dzie z góry.
Niezależnie od uruchomienia nowego działania
planuje się również wprowadzenie możliwości zwięk-
szenia poziomu refundacji do 80% w ramach działa-
nia: Różnicowanie w kierunku działalności nierolni-
czej dla gospodarstw dotkniętych zniszczeniami,
tj. dla gospodarstw, w których wyszacowano mini-
682
mum 30% strat wartości upraw lub nie mniej niż
1050 zł w odniesieniu do strat w majątku trwałym.
Fundusz Składkowy Ubezpieczenia Społecznego
Rolników, w ramach promocji zdrowia i profilaktyki
zdrowotnej, dofinansowuje kolonie dla 13 235 dzieci
rolników objętych rolniczym ubezpieczeniem społecz-
nym na łączną kwotę 8 709 900 zł, w tym również
dzieci z rodzin poszkodowanych w wyniku powodzi
i innych zdarzeń pogodowych w 2010 r. Według de-
klaracji organizatorów pomocą zostanie objęte ok.
2618 dzieci z rodzin poszkodowanych, z całkowitym
sfinansowaniem ich pobytu ze środków Funduszu
Składkowego w wysokości 900 zł na jedno dziecko,
na łączną kwotę 2 356 200 zł. Ponadto Fundusz
Składkowy udzielił dofinansowania na zakup 38 osu-
szaczy do osuszania budynków na kwotę 100 000 zł
oraz na zakup sprzętu ratowniczo-gaśniczego na
łączną kwotę 63 000 dla czterech jednostek ochotni-
czych straży pożarnych położonych na terenach za-
lewowych, które brały udział w akcjach przeciwpo-
wodziowych oraz w usuwaniu skutków powodzi.
Prowadzone są również prace mające na celu sto-
sowanie przez banki prolongaty i karencji do dwóch
lat w spłatach rat kapitału i odsetek kredytów pre-
ferencyjnych z dopłatami do oprocentowania ze
środków Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa.
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa planuje wypłaty płatności w ramach systemów
wsparcia bezpośredniego oraz płatności ONW za rok
2010 w pierwszej kolejności dla rolników z terenów
dotkniętych powodzią.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Babinetza
w sprawie wysokości dotacji
dla niepublicznych szkół artystycznych
o uprawnieniach szkół publicznych (16877)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji (SPS-023-1687710) złożonej przez pana
posła Piotra Babinetza do Ministerstwa Edukacji Na-
rodowej i przekazanej do ministra kultury i dziedzic-
twa narodowego do rozpatrzenia według właściwości
w sprawie wysokości dotacji dla niepublicznych szkół
artystycznych o uprawnieniach szkół publicznych,
zgodnie z wymogami ustawy o systemie oświaty, pra-
gnę przedstawić Panu Marszałkowi następujące in-
formacje.
1. Niepubliczne szkoły artystyczne o uprawnie-
niach szkół publicznych zgodnie z wymogami ustawy
o systemie oświaty i rozporządzenia ministra kultu-
ry i dziedzictwa narodowego winny otrzymywać do-
tację podmiotową na każdego ucznia, nie niższą niż
50% kosztu w odpowiednich typach szkół państwo-
wych oraz 100% w niepublicznych szkołach arty-
stycznych ogólnokształcących. Jednak należy stwier-
dzić, iż w związku z wieloletnim niedoszacowaniem
środków przyznawanych zgodnie z ustawą budżeto-
wą na ten cel, dotacje te są zaniżone.
2. Na powyższy niedobór znaczny wpływ ma fakt,
że z roku na rok zwiększa się liczba szkół niepublicz-
nych, a tym samym i liczba uczniów (rekrutacja jest
nielimitowana), więc niedoszacowanie wysokości sta-
wek pogłębia się na skutek konieczności dostosowa-
nia tych kwot do wysokości limitu określonego usta-
wą budżetową. Należy stwierdzić, iż z jednej strony
jest to dowód dynamicznego rozwoju szkolnictwa ar-
tystycznego, jednakże oznacza zarazem zwiększenie
zapotrzebowania na dotacje.
3. Pomimo rokrocznych wystąpień resortu kultu-
ry o zapewnienie odpowiednich środków finansowych
należy stwierdzić, że kolejne ustawy budżetowe z po-
wodu trudnej sytuacji budżetu państwa nie uwzględ-
niają właściwych kwot dotacji dla niepublicznych
szkół artystycznych.
4. Rośnie koszt zapewnienia nauki w przeliczeniu
na jednego ucznia w szkołach artystycznych prowa-
dzonych przez ministra kultury i dziedzictwa naro-
dowego. W konsekwencji powstaje zapotrzebowanie
na większą kwotę dotacji dla niepublicznych szkół
artystycznych.
W tej sytuacji pragnę poinformować, iż pomimo
tych problemów Ministerstwo Kultury i Dziedzic-
twa Narodowego w ramach wewnętrznych przesu-
nięć w dziale: Oświata i wychowanie przeznacza
każdego roku dodatkowe środki na dotacje dla ar-
tystycznych szkół niepublicznych z uprawnieniami
szkół publicznych, aby zapewnić finansowanie przy-
najmniej na poziomie roku ubiegłego. Pragniemy
również zaznaczyć, iż rozumiejąc zasadność potrze-
by zwiększenia środków na ten cel, resort kultury
podejmuje działania mające na celu pozyskanie
z budżetu państwa środków finansowych na dotacje
w odpowiedniej wysokości.
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jerzego Rębka
i Wojciecha Żukowskiego
w sprawie usprawnienia zasad przekraczania
granicy polsko-ukraińskiej
przez zorganizowane grupy dzieci i młodzieży
(16878)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lipca 2010 r. (sygn.: SPS-023-16878/
10), dotyczącego interpelacji posłów na Sejm RP pana
Jerzego Rębka i pana Wojciecha Żukowskiego z dnia
8 lipca 2010 r. w sprawie usprawnienia zasad prze-
kraczania granicy polsko-ukraińskiej przez zorgani-
zowane grupy dzieci i młodzieży, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Od dnia 15 października 2006 r. obowiązuje roz-
porządzenie (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiające
wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ
osób przez granice, kodeks graniczny Schengen (Dz.U.
UE L nr 105, poz. 1 z dnia 13 kwietnia 2006 r.). Zgod-
nie z ww. kodeksem, załącznik VII: Szczególne zasa-
dy dotyczące określonych kategorii osób ma zastoso-
wanie w odprawie granicznej poza kolejnością do:
szefów państw, pilotów samolotów i innych członków
załogi, posiadaczy paszportów dyplomatycznych, ofi-
cjalnych lub służbowych oraz członków organizacji
międzynarodowych z uwagi na posiadane przez nich
specjalne przywileje i immunitety. Z kolei zgodnie
z § 11 rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie
kontroli granicznej dokonywanej przez funkcjonariu-
szy Straży Granicznej (Dz. U. Nr 238, poz. 1729,
z późn. zm.) kontroli granicznej poza kolejnością do-
konuje się wobec: członków grup ratowniczych i eks-
pertów, a także ich wyposażenia i środków pomocy;
członków załóg pojazdów straży pożarnej, sanitar-
nych oraz osób uczestniczących w akcjach ratowni-
czych; autobusów w komunikacji międzynarodowej
dokonujących regularnych przewozów osób; środków
transportu przewożących żywe zwierzęta, towary ła-
two psujące się lub niebezpieczne oraz transportują-
cych pomoc humanitarną – oraz w innych szczególnie
uzasadnionych przypadkach. Zawarte w § 11 ww.
rozporządzenia określenie „w innych szczególnie uza-
sadnionych przypadkach” pozostawia komendantowi
placówki SG lub osobie przez niego upoważnionej
możliwość podejmowania decyzji w oparciu o stan
faktyczny i prawny, czy w danej sytuacji zachodzi
przesłanka umożliwiająca dokonanie kontroli gra-
nicznej poza kolejnością. Rozwiązanie takie ma na
celu wykluczenie przypadków nadużywania ww.
uprawnienia, przy jednoczesnym pozostawieniu moż-
liwości korzystania z niego w przypadkach stanowią-
cych realne zagrożenie dla życia lub zdrowia osoby.
683
Jednocześnie pragnę zauważyć, że z informacji prze-
kazanych przez Komendę Główną Straży Granicznej
wynika, iż organizatorzy grupowych wyjazdów dzie-
ci i młodzieży nie zgłaszają do Straży Granicznej pro-
blemów związanych z procedurą odprawy granicznej
podczas przekraczania granicy polsko-ukraińskiej.
Wskazać należy, że na podstawie art. 32 i art. 33
Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Ukrainą
o stosunkach prawnych na polsko-ukraińskiej grani-
cy państwowej oraz współpracy i wzajemnej pomocy
w sprawach granicznych, sporządzonej w Kijowie
dnia 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. Nr 63, poz. 267),
funkcjonują pełnomocnicy graniczni, do obowiązków
których należy między innymi organizowanie kon-
troli ruchu granicznego i zapewnienie sprawnego
funkcjonowania przejść granicznych oraz współdzia-
łanie w tym zakresie z innymi organami kontrolnymi
działającymi na obszarze przejść granicznych, a tak-
że przekazywanie głównym pełnomocnikom granicz-
nym danych dotyczących problematyki tego ruchu.
W ramach przedmiotowej umowy istnieją możliwości
uzgadniania spraw związanych z przekraczaniem
granicy państwowej, w tym przez zorganizowane
grupy dzieci i młodzieży. Z informacji uzyskanych
z oddziałów SG wynika, że zorganizowane grupy
dzieci i młodzieży, obywateli Ukrainy, planujące po-
dróż do Polski zgłaszają wcześniej ten fakt do peł-
nomocnika granicznego Ukrainy, który działając
w myśl postanowień umowy, zobowiązany jest do
usprawnienia kontroli granicznej poprzez współ-
działanie ze swoim polskim odpowiednikiem. Nale-
ży wskazać, że obywatele Ukrainy zgodnie z obo-
wiązującymi przepisami prawa, w tym z kodeksem
granicznym Schengen, podlegają standardowej kon-
troli granicznej.
Mając powyższe na uwadze, nie wydaje się, aby
w obecnym stanie prawnym zachodziły przesłanki
uzasadniające potrzebę zmiany procedur usprawnia-
jących kontrolę graniczną, jak również podjęcie w tej
materii rozmów ze stroną ukraińską.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Lamczyka
w sprawie ułatwienia pracy przewoźnikom
betonów towarowych (16879)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Stanisława Lamczyka przesłaną
przy piśmie nr SPS-023-16879/10 z dnia 20 lipca 2010 r.
684
w sprawie ułatwienia pracy przewoźnikom betonów
towarowych przedstawiam następującą informację.
Przepisy art. 10 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r., Nr 108
poz. 908, z późn. zm.) upoważniają ministra właści-
wego do spraw transportu do wprowadzenia w drodze
rozporządzenia okresowych ograniczeń oraz zakazów
ruchu niektórych rodzajów pojazdów. Obowiązujące
rozporządzenie ministra transportu z dnia 31 lipca
2007 r. w sprawie okresowych ograniczeń oraz zaka-
zu ruchu niektórych rodzajów pojazdów na drogach
(Dz. U. Nr 147, poz. 1040, z późn. zm.) wprowadza
okresowe ograniczenia oraz zakaz ruchu niektórych
rodzajów pojazdów na drogach o dopuszczalnej masie
całkowitej przekraczającej 12 ton, z wyłączeniem au-
tobusów. Zakaz ruchu obowiązuje na drogach na ob-
szarze całego kraju w dni ustawowo wolne od pracy
od godz. 8 do godz. 22 i w dzień poprzedzający dzień
wolny od pracy (z wyłączeniem dnia poprzedzającego
1 stycznia, 25 i 26 grudnia) od godz. 18 do godz. 22.
Ponadto zakaz ruchu obowiązuje również od naj-
bliższego piątku po dniu 18 czerwca (w bieżącym
roku od dnia 25 czerwca) do ostatniej niedzieli przed
rozpoczęciem zajęć dydaktyczno-wychowawczych
w szkołach (w bieżącym roku do dnia 29 sierpnia),
w godzinach:
— w piątek 18 – 22,
— w sobotę 8 – 14,
— w niedziele 8 – 22.
W okresie tym znajduje się dzień 15 sierpnia,
ustawowo wolny od pracy, i dzień poprzedzający ten
dzień, dla których przepisy rozporządzenia wprowa-
dzają zakaz ruchu w godzinach jak w inne dni usta-
wowo wolne od pracy.
W przepisach § 3 wyżej wskazanego rozporządze-
nia został zawarty katalog pojazdów, do których nie
mają zastosowania wyżej wskazane okresowe ogra-
niczenia i zakazy ruchu. Jedno z tych wyłączeń
określa, iż pojazdy używane do przewozu betonu
oraz pomp do jego tłoczenia mogą wykonywać prze-
wóz drogowy w czasie trwania okresowych ograni-
czeń i zakazów ruchu (§ 3 ust. 1 pkt 3 lit. m rozpo-
rządzenia).
W związku z powyższym, odnosząc się do pytań
pana posła Stanisława Lamczyka, uprzejmie infor-
muję, że wyłączenie pojazdów używanych do przewo-
zu betonu spod ograniczeń i zakazów w przepisach
obowiązującego rozporządzenia z dnia 31 lipca 2007 r.
nie stwarza potrzeby wprowadzenia zmian w przepi-
sach w postulowanym zakresie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie poprawienia dostępu do terapii
niestandardowej chorym na raka nerki (16880)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej z dnia
20 lipca 2010 r. (sygn.: SPS-023-16880/10) w przed-
miocie dostępu do skutecznej terapii chorych na raka
nerki proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień:
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu programów zdrowotnych reguluje kwestię
realizacji programu chemioterapii niestandardowej.
Zapisy dotyczące tego programu terapeutycznego zo-
stały zmodyfikowane rozporządzeniem ministra zdro-
wia z dnia 11 stycznia 2010 r. zmieniającym rozpo-
rządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu programów zdrowotnych.
Zgodnie z obecnie obowiązującym rozporządze-
niem:
— akceptacja finansowania świadczenia w pro-
gramie chemioterapii niestandardowej przez dyrek-
tora oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu
Zdrowia następuje na podstawie wniosku, po speł-
nieniu warunków zawartych w rekomendacji prezesa
Agencji Oceny Technologii Medycznych;
— wniosek musi zostać pozytywnie zaopiniowany
przez zespół kwalifikujący, w skład którego wchodzą:
dyrektor do spraw medycznych (lub w przypadku
jego braku – dyrektor świadczeniodawcy), dyrektor
ekonomiczny lub główny księgowy i ordynator od-
działu wnioskującego o terapię, lub osoby przez nich
upoważnione;
— następnie wniosek musi zostać pozytywnie
zweryfikowany przez właściwego konsultanta woje-
wódzkiego;
— w przypadku braku rekomendacji prezesa
Agencji Oceny Technologii Medycznych dyrektor od-
działu wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia może udzielić warunkowej akceptacji finansowa-
nia wnioskowanego świadczenia w programie che-
mioterapii niestandardowej;
— warunkowa akceptacja finansowania świadcze-
nia w programie chemioterapii niestandardowej
może być udzielana do momentu wydania rekomen-
dacji przez prezesa Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych.
W chwili obecnej obowiązują negatywne rekomen-
dacje prezesa Agencji Oceny Technologii Medycznych
w odniesieniu do produktów leczniczych: nexavar®
(sorafenib), torisel® (temsirolimus), avastin® (bewa-
cyzumab). W konsekwencji leki te nie mogą być fi-
nansowane w ramach programu chemioterapii nie-
standardowej. W ramach wspomnianego programu
finansowany jest lek afinitor® zawierający substan-

cję czynną ewerolimus. W połowie czerwca 2010 r.
w tzw. procedurze centralnej został zarejestrowany
przez Komisję Europejską nowy lek mający zasto-
sowanie w leczeniu raka nerki o nazwie votrient®
(pazopaniob). Będzie on mógł stanowić opcję tera-
peutyczną dla pewnej grupy pacjentów z tym scho-
rzeniem.
Podkreślić należy, iż decyzją ministra zdrowia
uruchomiony został terapeutyczny program zdrowot-
ny obejmujący leczenie raka nerki przy wykorzysta-
niu produktu leczniczego sutent® (sunitynib). Zgod-
nie z opinią wyrażoną przez konsultanta krajowego
w dziedzinie onkologii klinicznej lek ten jest najbar-
dziej skuteczny w terapii raka nerki.
Dzięki negocjacjom prowadzonym przez ministra
zdrowia cena leku została istotnie obniżona w sto-
sunku do pierwotnej oferty podmiotu odpowiedzial-
nego, co umożliwiło uruchomienie programu tera-
peutycznego oraz pozwoliło na dostęp polskich pa-
cjentów do najskuteczniejszej opcji terapeutycznej.
Pragnę również poinformować, iż w związku
z otrzymaniem nowej korzystniejszej oferty cenowej
dla produktu leczniczego nexavar® (sorafenib) Mi-
nisterstwo Zdrowia rozpoczęło prace przygotowaw-
cze do ewentualnego wprowadzenia tego leku do te-
rapeutycznego programu zdrowotnego leczenia raka
nerki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 29 lipca 2010 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie możliwości połączenia
dwóch instytucji kultury – muzeum
i miejskiej biblioteki publicznej (16881)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonej przez panią poseł Monikę Wielichowską inter-
pelacji (SPS-023-16 881/10 z 20 lipca br.), dotyczącej
możliwości prawnych łączenia dwóch instytucji kul-
tury, muzeum i biblioteki publicznej, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących informacji.
Zgodnie z istniejącym stanem prawnym nie ma
obecnie możliwości łączenia muzeów i bibliotek z in-
nymi instytucjami kultury. Jednak aktualnie przy-
gotowywana jest nowelizacja ustawy o organizowa-
niu i prowadzeniu działalności kulturalnej oraz nie-
których innych ustaw (między innymi ustawy o bi-
bliotekach i ustawy o muzeach) umożliwiająca łącze-
nie różnych instytucji kultury. Celem wprowadzanej
685
zmiany jest racjonalne wykorzystanie posiadanych
środków, rozszerzenie prowadzonej przez instytucje
kultury działalności oraz pełniejsze wykorzystanie
istniejącej infrastruktury. Intencją MKiDN jest wzmoc-
nienie instytucji kultury, ich rozwój, a także zwięk-
szenie liczby realizowanych przez nie funkcji.
Instytucje kultury, w tym biblioteki i muzea będą
mogły być połączone pod warunkiem, że połączenie
nie spowoduje uszczerbku w wykonywaniu dotych-
czasowych zadań. Łączenie bibliotek publicznych
z innymi instytucjami kultury możliwe byłoby po
uzyskaniu zgody ministra kultury i dziedzictwa na-
rodowego poprzedzonej uzyskaniem opinii Krajowej
Rady Bibliotecznej oraz właściwej biblioteki woje-
wódzkiej. W ramach proponowanej nowelizacji usta-
wy o bibliotekach nie przewiduje się zmiany art. 19
stanowiącego, że każda gmina organizuje i prowadzi
co najmniej jedną bibliotekę publiczną.
Organizator obowiązany będzie także do podania
do publicznej wiadomości o zamiarze połączenia, po-
działu lub likwidacji biblioteki wraz z uzasadnieniem
na 6 miesięcy przed wydaniem aktu o połączeniu.
Ponadto zgodnie z nowelizowaną ustawą o muzeach
łączenie muzeów z innymi instytucjami kultury bę-
dzie mogło nastąpić po pozytywnym zaopiniowaniu
przez Radę do Spraw Muzeów.
Pragnę podkreślić, że wprowadzone zmiany mają
umożliwić łączenie instytucji kultury w sytuacji, gdy
jest to w pełni uzasadnione merytorycznie i ekono-
micznie, oraz pod warunkiem, że nie ulegnie obniże-
niu jakość świadczonych usług. Powodem łączenia
ma być racjonalne wykorzystanie istniejącego poten-
cjału ludzkiego i materialnego. Proponowana nowe-
lizacja ma stworzyć warunki dla powoływania przez
jednostki samorządu terytorialnego nowych instytu-
cji, które łącząc wiele funkcji będą dobrze zaspokajać
potrzeby społeczne.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 29 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie możliwości zgłoszenia
budowy domku ogrodowego przeznaczonego
do przechowywania niezbędnych narzędzi
do prowadzenia winnicy (16882)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej, która
przesłana została przy piśmie Marszałka Sejmu RP
686
z dnia 20 lipca 2010 r., znak: SPS-023-16882/10,
w sprawie możliwości zgłoszenia budowy domku
ogrodowego przeznaczonego na przechowywanie nie-
zbędnych narzędzi do prowadzenia winnicy, uprzej-
mie informuję i wyjaśniam.
Zgodnie z art. 28 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.
Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118,
z późn. zm.) roboty budowlane można rozpocząć jedy-
nie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na
budowę, z zastrzeżeniem art. 29–31. Przepis art. 29
wskazuje obiekty i roboty budowlane, których wyko-
nanie nie wymaga pozwolenia na budowę. Przepis
art. 30 ustawy wskazuje natomiast obiekty i roboty bu-
dowlane, których wykonanie wymaga zgłoszenia orga-
nowi administracji architektoniczno-budowlanej.
Jeżeli planowane przez inwestora roboty budow-
lane nie zostały wymienione w przepisie art. 29 lub
art. 30 ustawy Prawo budowlane, to przed rozpoczę-
ciem tych robót niezbędne jest, zgodnie z art. 28 usta-
wy, uzyskanie decyzji o pozwoleniu na budowę.
Przy dokonywaniu zgłoszenia niezwykle istotne
jest, aby inwestor podał faktycznie planowany sposób
użytkowania obiektu budowlanego, a nie jego nazwę
handlową, ponieważ może mieć to znaczenie dla pra-
widłowego określenia procedury poprzedzającej roz-
poczęcie robót budowlanych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z art. 29 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy pozwolenia na bu-
dowę nie wymaga budowa wolno stojących partero-
wych budynków gospodarczych, wiat i altan oraz
przydomowych oranżerii (ogrodów zimowych) o po-
wierzchni zabudowy do 25 m2, przy czym łączna licz-
ba tych obiektów na działce nie może przekraczać
2 na każde 500 m2 powierzchni działki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Falfusa
w sprawie egzekucji odpłatności za pobyt
w izbach wytrzeźwień oraz formy
organizacyjno-prawnej izb wytrzeźwień (16883)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo pani Ewy Kierzkowskiej, wicemarszałka Sejmu,
z dnia 20 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-16883/10),
uprzejmie przedkładam odpowiedź na interpelację
pana posła Jacka Falfusa w sprawie odpłatności za
pobyt w izbach wytrzeźwień.
Uprzejmie wyjaśniam, iż przepis art. 42 ustawy
z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeź-
wości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r.
Nr 70, poz. 473, z późn. zm., dalej – ustawa) upoważ-
nia ministra właściwego do spraw zdrowia do okre-
ślenia w drodze rozporządzenia m.in. maksymalnej
wysokości opłat związanych z pobytem w izbie wy-
trzeźwień, innej placówce utworzonej lub wskazanej
przez jednostkę samorządu terytorialnego lub w jed-
nostce Policji. Przepis ten obowiązuje w brzmieniu
nadanym mu ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r.
o zmianie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i prze-
ciwdziałaniu alkoholizmowi, ustawy o radiofonii
i telewizji oraz ustawy o opłacie skarbowej (Dz. U.
Nr 60, poz. 610).
W oparciu o wspomniane upoważnienie zostało
wydane przez ministra zdrowia rozporządzenie z dnia
4 lutego 2004 r. w sprawie trybu doprowadzania,
przyjmowania i zwalniania osób w stanie nietrzeź-
wości oraz organizacji izb wytrzeźwień i placówek
utworzonych lub wskazanych przez jednostkę samo-
rządu terytorialnego (Dz. U. Nr 20, poz. 192, z późn.
zm.), którego § 29 określa maksymalną wysokość
opłaty związanej z pobytem osoby przyjętej do izby,
placówki lub jednostki Policji w kwocie 250 zł.
Do czasu wejścia w życie przywołanej wyżej usta-
wy nowelizującej obowiązywał art. 42 ustawy upo-
ważniający wskazanych ministrów do określenia
w drodze rozporządzenia m.in. zasad ustalania opłat
związanych z doprowadzeniem i pobytem w izbie wy-
trzeźwień lub w jednostce Policji. Wydane na tej pod-
stawie rozporządzenie ministra zdrowia i opieki spo-
łecznej z dnia 23 października 1996 r. w sprawie try-
bu doprowadzania osób w stanie nietrzeźwości, or-
ganizacji izb wytrzeźwień i zakresu opieki zdrowot-
nej oraz zasad ustalania opłat związanych z dopro-
wadzeniem i pobytem w izbie wytrzeźwień (Dz. U.
Nr 129, poz. 611, z późn. zm.) w § 19 upoważniało
dyrektora izby wytrzeźwień do ustalenia opłaty za
pobyt w izbie na podstawie analizy kosztów pobytu
jednej osoby w izbie, wyliczonych na podstawie aktu-
alnych kosztów działalności tych placówek obejmu-
jących bieżące wydatki. Dodatkowo opłata ta nie mo-
gła przekroczyć 20% przeciętnego wynagrodzenia
miesięcznego za kwartał poprzedzający ustalenie tej
opłaty, ogłoszonego przez prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego stosownie do przepisów o rewalory-
zacji emerytur i rent.
Zatem obecnie określona kwotowo (250 zł) mak-
symalna wysokość opłaty związanej z pobytem osoby
przyjętej do izby mieści się w pełni w ramach upo-
ważnienia udzielonego ministrowi zdrowia. Umożli-
wienie zastosowania przelicznika wymaga odpowied-
niej zmiany ustawy, co potwierdza dokonana wyżej
analiza historyczna przepisów.
Należy również zwrócić uwagę na fakt, iż celem
zmiany ustawy było m.in. ograniczenie wysokości
opłat za pobyt w izbie wytrzeźwień, często zbyt wy-
sokich i nieadekwatnych do świadczonych standar-
dów usług. Sytuacja ta spowodowana była m.in. tym,

że trudności związane z egzekucją nieuiszczonych
opłat zmuszały dyrektorów izb wytrzeźwień do prze-
rzucania faktycznych kosztów ich funkcjonowania
m.in. na osoby regulujące opłaty. Celem ułatwienia
egzekucji nieuiszczonych opłat wprowadzono do usta-
wy przepis art. 42 ust. 5a, zgodnie z którym egzeku-
cja omawianych należności następuje w trybie prze-
pisów o postępowaniu egzekucyjnym w administra-
cji. Natomiast ustalenie właściwości organów egze-
kucyjnych, do których należą czynności związane
z dochodzeniem należności za pobyt w izbie wytrzeź-
wień, leży poza właściwością resortu zdrowia.
Wyrażam głęboką nadzieję, że powyższe wyja-
śnienia wyczerpująco odpowiadają na pytania pana
posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 28 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie organizacji przez gminy
wywozu odpadów (16886)
Odpowiadając na pismo, znak: SPS-023-16886/10,
w sprawie interpelacji pana posła Kazimierza Moska-
la dotyczącej organizacji przez gminy odbierania od-
padów komunalnych, uprzejmie przedstawiam poniż-
sze wyjaśnienia.
Odnosząc się do przygotowanego przez Najwyższą
Izbę Kontroli raportu o wynikach kontroli gospoda-
rowania w gminach wybranych województw stałymi
odpadami komunalnymi, należy stwierdzić, iż obecne
przepisy prawne nie pozwalają na egzekucje w wy-
starczający sposób od podmiotów biorących udział
w systemie gospodarowania odpadami komunalnymi
realizacji nałożonych na te podmioty zadań. Dotyczy
to w szczególności gmin, wśród których stwierdzono
liczne uchybienia. Należy jednak zaznaczyć, że na
podstawie informacji zawartych w raporcie można
wyciągnąć wnioski, że nie tylko gminy, ale wszystkie
podmioty biorące udział w systemie gospodarowania
odpadami komunalnymi, w tym przedsiębiorcy od-
bierający odpady komunalne, a także właściciele nie-
ruchomości, nie realizują nałożonych na nich obo-
wiązków wynikających z obecnego prawa.
Należy zaznaczyć, że celem kontroli była ocena
działań jednostek samorządu terytorialnego w za-
kresie gospodarowania odpadami komunalnymi,
687
w szczególności przyjętych rozwiązań organizacyj-
nych oraz podjętych działań dla realizacji ustawo-
wych zadań własnych dotyczących zapewnienia: ob-
jęcia wszystkich mieszkańców zorganizowaną zbiór-
ką takich odpadów, rozwijania ich selektywnego zbie-
rania, a także ograniczenia deponowania na składo-
wiskach odpadów ulegających biodegradacji.
Obecnie w resorcie środowiska prowadzone są pra-
ce nad projektem założeń do projektu ustawy o zmia-
nie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gmi-
nach oraz o zmianie niektórych innych ustaw, w któ-
rym zakłada się wprowadzenie rozwiązań systemo-
wych dających gminom możliwość przejęcia obowiąz-
ków właścicieli nieruchomości w zakresie odbierania
odpadów komunalnych. Jednocześnie w gminach,
które nie są przygotowane do przejęcia obowiązków
właścicieli nieruchomości, będzie funkcjonował sys-
tem opierający się na umowach na odbieranie odpa-
dów zawieranych pomiędzy właścicielem nierucho-
mości a podmiotem prowadzącym działalność w tym
zakresie. Ponadto na gminy i przedsiębiorców odbie-
rających odpady komunalne, prowadzących działal-
ność na terenie gmin, które nie przejęły obowiązków
właścicieli nieruchomości w zakresie odbierania od-
padów komunalnych, zostanie nałożony obowiązek
zapewnienia osiągania określonych w drodze rozpo-
rządzenia poziomów odzysku i recyklingu oraz re-
dukcji masy odpadów ulegających biodegradacji.
W przedmiotowym projekcie założeń proponuje
się również wzmocnienie funkcji kontrolnych, a tak-
że nakładanie administracyjnych kar pieniężnych za
brak realizacji zadań nałożonych zarówno na właści-
cieli nieruchomości, przedsiębiorców odbierających
odpady komunalne, jak również gminy, co przyczyni
się do uszczelnienia systemu, czego pochodną obok
przeprowadzanych zmian będzie zminimalizowanie
masy odpadów nieprawidłowo zagospodarowanych.
Jednocześnie proponowane jest wprowadzenie
systemu sprawozdawczości. Sprawozdania z realiza-
cji powierzonych zadań będą składane przez przed-
siębiorców gminie, która na ich podstawie sporządza
i przekazuje marszałkowi województwa roczne zbior-
cze sprawozdanie z realizacji zadań nałożonych na
gminę. Tak zaprojektowana sprawozdawczość pozwo-
li dokładnie ocenić rzeczywistą sytuację na danym
terenie.
Należy również zauważyć, że zgodnie z przyjęty-
mi w dniu 8 lipca 2010 r. przez Radę Ministrów zało-
żeniami do ustawy o odpadach przedsiębiorcy odbie-
rający odpady komunalne od właścicieli nieruchomo-
ści będą obowiązani do kierowania tych odpadów do
instalacji w danym regionie, wskazanej w wojewódz-
kim planie gospodarki odpadami. Kontrolę nad pra-
widłową realizacją tego zadania będzie sprawowała
gmina, w której przedsiębiorca będzie prowadził taką
działalność.
Przyjęcie powyższych rozwiązań pozwoli gminom
decydować o gospodarce odpadami komunalnymi na
ich terenie, a także powinno skutecznie przyczynić
się do osiągnięcia określonych przepisami wspólno-
688
towymi poziomów odzysku i recyklingu odpadów
komunalnych oraz redukcji masy odpadów ulegają-
cych biodegradacji kierowanych na składowiska od-
padów.
Zgodnie z obowiązującą procedurą prowadzenia
prac legislacyjnych, że po przyjęciu przedmiotowego
projektu założeń przez Komitet Stały Rady Mini-
strów zostanie on przekazany pod obrady Rady Mi-
nistrów, po zakończeniu procedury legislacyjnej na
etapie resortu projekt założeń zostanie przekazany
do Rządowego Centrum Legislacji celem opracowa-
nia na jego podstawie projektu ustawy.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie potrzeby jak najszybszego wdrożenia
programu terapeutycznego dla chorych
na raka jelita grubego (16888)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Kazimierza Moskala, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
20 lipca 2010 r. (SPS-023-16888/10), w sprawie po-
trzeby jak najszybszego wdrożenia programu tera-
peutycznego dla chorych na raka jelita grubego,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Zakres uprawnień świadczeniobiorców do świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych oraz warunki ich udzielania zostały
określone w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
ze zm.) oraz aktach wykonawczych do wymienionej
ustawy.
W art. 15 ustawy zawarty jest katalog świadczeń
gwarantowanych, które przysługują świadczenio-
biorcy, m.in. podstawowa opieka zdrowotna, leczenie
szpitalne, rehabilitacja lecznicza, świadczenia wy-
sokospecjalistyczne, programy zdrowotne, produkty
lecznicze.
Podstawą zakwalifikowania świadczenia opieki
zdrowotnej jako świadczenia gwarantowanego w za-
kresie, o którym mowa w art. 15, jest ocena uwzględ-
niająca kryteria wymienione w art. 31a ustawy, któ-
re muszą być uwzględnione przy kwalifikowaniu
świadczeń opieki zdrowotnej jako świadczeń gwaran-
towanych, jak również tryb podejmowania decyzji
w sprawie kwalifikacji świadczeń opieki zdrowotnej
do wykazu świadczeń gwarantowanych.
Kwalifikacji danego świadczenia zdrowotnego jako
świadczenia gwarantowanego, zgodnie z upoważnie-
niem art. 31b ww. ustawy, dokonuje minister zdro-
wia, po uzyskaniu rekomendacji prezesa Agencji Oce-
ny Technologii Medycznych. Natomiast postępowa-
nie w sprawie zawarcia i realizacji umowy w omawia-
nym zakresie świadczeń oraz warunki wymagane od
świadczeniodawców, w tym szczegółowe zasady roz-
liczania i finansowania tych świadczeń, określa pre-
zes Narodowego Funduszu Zdrowia.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. (Dz. U. Nr 140, poz. 1148, ze zm.) w spra-
wie świadczeń gwarantowanych z zakresu progra-
mów zdrowotnych określa w ramach wykazu świad-
czeń gwarantowanych z zakresu terapeutycznych
programów zdrowotnych oraz warunków ich realiza-
cji substancje czynne finansowane w ramach tera-
peutycznych programów zdrowotnych, wraz ze sche-
matem dawkowania leków w programie.
Odnosząc się do kwestii podniesionej w interpela-
cji, uprzejmie informuję.
— Choroby nowotworowe uznane zostały za jedno
z priorytetowych działań w zakresie zdrowia publicz-
nego. Zgodnie z upoważnieniem art. 31a–31c ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych w dniu 28 września 2009 r. mi-
nister zdrowia wystąpił do prezesa Agencji Oceny
Technologii Medycznych ze zleceniem wydania reko-
mendacji w sprawie zakwalifikowania świadczenia
opieki zdrowotnej „Leczenie przerzutowego raka je-
lita grubego przy wykorzystaniu produktu lecznicze-
go bevacizumab (Avastin)” jako świadczenia gwaran-
towanego – w ramach terapeutycznego programu
zdrowotnego. W wydanej rekomendacji z dnia 1 lute-
go 2010 r. prezes agencji rekomenduje zakwalifiko-
wanie świadczenia „Leczenie przerzutowego raka
jelita grubego przy wykorzystaniu produktu leczni-
czego bevacizumab (Avastin)” w ramach programu
zdrowotnego Narodowego Funduszu Zdrowia, jako
świadczenia gwarantowanego.
Realizacja terapeutycznego programu zdrowotne-
go następuje po zakwalifikowaniu danego świadcze-
nia jako świadczenia gwarantowanego, w formie roz-
porządzenia ministra zdrowia, w wykazie świadczeń
gwarantowanych z zakresu terapeutycznych progra-
mów zdrowotnych oraz warunków ich realizacji.
Dzięki utworzeniu programu terapeutycznego
pacjenci zyskają dostęp do nowoczesnych form le-
czenia.
— W Ministerstwie Zdrowia są prowadzone prace
z udziałem specjalistów, związane z opracowaniem
(przygotowanie pełnych opisów warunków realizacji)
nowych programów zdrowotnych, m.in. programu
„Leczenie przerzutowego raka jelita grubego przy
wykorzystaniu produktu leczniczego bevacizumab
(Avastin) w ramach terapeutycznego programu zdro-
wotnego Narodowego Funduszu Zdrowia”. Nowe pro-
gramy terapeutyczne mogą być tworzone na podsta-
wie naukowo potwierdzonych faktów, zaakceptowa-
nych przez określone gremia specjalistów. Odpowie-
dzialny za kształt ww. programu jest konsultant

krajowy w dziedzinie onkologii klinicznej. Przedmio-
towy projekt rozporządzenia oraz program zdrowot-
ny dotyczący ww. wskazania, zgodnie z obowiązującą
procedurą, zostanie przekazany do uzgodnień ze-
wnętrznych i umieszczony na stronie internetowej
Ministerstwa Zdrowia i w Biuletynie Informacji Pu-
blicznej.
— Na postawie ustawy z dnia 1 lipca 2005 r.
o ustanowieniu programu wieloletniego „Narodowy
program zwalczania chorób nowotworowych” (Dz. U.
Nr 143, poz. 1200) minister zdrowia każdego roku
zabezpiecza w swoim budżecie środki finansowe
w wysokości min. 250 000 000 zł, z czego 10% tej
kwoty jest wydatkowane na działania profilaktyczne.
W ramach programu podejmowane są przede wszyst-
kim działania prewencyjne i profilaktyczne zapobie-
gające zachorowaniom na raka jelita grubego.
Od początku funkcjonowania ww. programu re-
alizowany jest „Program badań przesiewowych dla
wczesnego wykrywania raka jelita grubego”, w któ-
rego ramach wykonywane są kolonoskopie przesie-
wowe w populacji osób bezobjawowych w wieku 50–
–65 lat (plus 40–65 z wywiadem rodzinnym) oraz
usuwane są polipy o średnicy poniżej 10 mm. Bada-
nia wykonywane są w stale zwiększającej się liczbie
ośrodków kolonoskopowych. Program realizowany
jest we współpracy z lekarzami rodzinnymi, którzy
kierują pacjentów na badania kolonoskopowe, jeżeli
nie mieli oni wykonanej kolonoskopii w ciągu ostat-
nich 10 lat – zgodnie z założeniami programu. Od
2006 r. program został włączony do „Narodowego pro-
gramu zwalczania chorób nowotworowych”. Każdego
roku na ww. zadanie z budżetu narodowego programu
przeznaczonych jest ok. 12–14 mln zł. Obserwuje się
wzrastające zainteresowanie programem zarówno ze
strony społeczeństwa, jak i świadczeniodawców.
Dzięki stałemu nadzorowi nad badaniami prowa-
dzonymi przez koordynatora zadania zapewniona
jest wysoka jakość badań. W ciągu 10 lat wykonano
przeszło 200 000 badań kolonoskopowych. Łącznie na
program wydatkowano przeszło 70 mln zł.
„Narodowy program zwalczania chorób nowotwo-
rowych” ma charakter interwencyjny. Od początku
realizowania „Narodowego programu zwalczania
chorób nowotworowych” realizowane jest zadanie pn.
„Prewencja pierwotna nowotworów”, którego jednym
z podstawowych celów jest radykalna poprawa stanu
edukacji społeczeństwa polskiego w kierunku popu-
laryzacji postaw prozdrowotnych poprzez upowszech-
nienie Europejskiego Kodeksu Walki z Rakiem, or-
ganizację kampanii medialnych, edukacyjnych i in-
terwencyjnych, jak również poprawa stanu edukacji
środowisk medycznych, w zakresie profilaktyki i zdro-
wego stylu życia oraz programów wczesnego rozpo-
znawania nowotworów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
689
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie wydatkowania środków finansowych
będących w dyspozycji MEN (16889)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Chmielowca (SPS-
-023-16889/10), w sprawie wydatkowania unijnych
środków będących w dyspozycji ministra edukacji
narodowej, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
1. Ministerstwo Edukacji Narodowej odpowiada
za realizację priorytetu III: Wysoka jakość systemu
oświaty w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki”. Od początku okresu programowania do 19 lip-
ca 2010 r. w ramach priorytetu III podpisano 164 umo-
wy, decyzje z beneficjentami konkursowymi i syste-
mowymi o wartości ogółem 1 704 593 021,21 zł
(w tym 35 projektów systemowych na kwotę 880 873
606,94 zł, 129 projektów konkursowych na kwotę
823 719 414,27 zł), co szacunkowo stanowi 47,85 proc.
alokacji przeznaczonej na priorytet III na lata 2007–
–2013. W tym okresie w Ministerstwie Edukacji Na-
rodowej zatwierdzono ogółem 568 wniosków o płat-
ność na kwotę 259 566 073,58 zł. Biorąc pod uwagę,
iż jesteśmy dopiero w połowie okresu programowa-
nia, nie można mówić o opóźnieniach w wydatkowa-
niu środków unijnych.
2. Odnosząc się do stwierdzenia dotyczącego opóź-
nień w działaniach poświęconych budowie i wdraża-
niu Krajowych Ram Kwalifikacji oraz Krajowego
Systemu Kwalifikacji, uprzejmie wyjaśniam, że od
czerwca 2010 r. realizowany jest już drugi projekt
systemowy w ww. zakresie. Pierwszy projekt pt.:
Opracowanie bilansu kwalifikacji i kompetencji do-
stępnych na rynku pracy w Polsce oraz modelu Kra-
jowych Ram Kwalifikacji trwał od marca 2008 r. do
stycznia 2010 r. (był zarazem pierwszym projektem
systemowym realizowanym w MEN w bieżącym
okresie programowania). W ramach tego projektu
wydatkowano kwotę 1 999 971,65 zł, co pozwoliło na
opracowanie wstępnych założeń modelu Krajowych
Ram Kwalifikacji, a w dalszej kolejności eksperckie-
go projektu KRK wraz ze scenariuszem jego wdraża-
nia. W pracy nad rezultatami korzystano w pełni
z wzorców europejskich, a nawet nawiązano partner-
stwo ponadnarodowe z Chorwacją. Kontynuacją pro-
jektu jest realizowany przez Instytut Badań Eduka-
cyjnych od czerwca 2010 r. projekt pod nazwą: Opra-
cowanie założeń merytorycznych i instytucjonalnych
wdrażania KRK oraz krajowego rejestru kwalifikacji
dla uczenia się przez całe życie. Oba projekty i ich
efekty traktowane są w MEN bardzo poważnie. Sta-
nowią realizację zaleceń Parlamentu Europejskiego
i Rady Unii Europejskiej. Pracę nad wdrożeniem tych
zaleceń od 2008 r. prowadza wszystkie kraje Unii
690
Europejskiej, w tym Polska. Celem projektów ma być
m.in. ułatwienie swobodnego przepływu osób pomię-
dzy różnymi miejscami uczenia się oraz pracą w roz-
maitych sektorach, branżach regionach czy krajach.
3. Nieprawdą jest, że w przypadku większości pro-
jektów systemowych przesunięto terminy rozpoczę-
cia realizacji. W latach 2007–2009 w ramach priory-
tetu III PO KL było realizowanych łącznie 25 projek-
tów systemowych.
Minister edukacji narodowej w 2008 r. ustalił
priorytetowe obszary obejmujące w zasadzie swym
zakresem cały system edukacji. Są to:
— reforma programowa wychowania przedszkol-
nego i kształcenia ogólnego,
— zmiany dotyczące sytemu egzaminów zewnętrz-
nych,
— zapewnienie wysokiej jakości edukacji m.in.
poprzez odbiurokratyzowanie nadzoru pedagogicz-
nego i jasny odział zadań pomiędzy organy prowa-
dzące szkoły oraz organy sprawujące nadzór pedago-
giczny,
— wzmocnienie pozycji zawodowej nauczyciela,
— upowszechnianie wychowania przedszkolnego,
w tym obowiązek rocznego przygotowania przed-
szkolnego dla dzieci pięcioletnich, zakończonego dia-
gnozą gotowości szkolnej,
— zapewnienie lepszego dostępu do edukacji dla
najmłodszych dzieci,
— poprawa jakości kształcenia zawodowego oraz
zaspokajania specjalnych potrzeb edukacyjnych,
— otwarcie polskiego systemu edukacji na świat.
Od tego czasu do końca 2009 r. efekty 25 projek-
tów systemowych wspomagały reformowanie polskiej
oświaty. W pierwszej kolejności zajęto się obszarami
związanymi z reformą programową, systemem egza-
minów zewnętrznych, nadzorem pedagogicznym. Dzię-
ki projektom systemowym możliwe było np. przygo-
towanie i wprowadzenie całościowej zmiany w pod-
stawie programowej kształcenia we wszystkich kla-
sach szkół podstawowych, gimnazjów i liceów. Było
to realizowane dzięki środkom EFS w ramach zakoń-
czonego już projektu systemowego MEN „Doskona-
lenie podstawy programowej wychowania przed-
szkolnego i kształcenia ogólnego w poszczególnych
typach szkół pod kątem jej zgodności z gospodarką
opartą na wiedzy”, okres realizacji 01.02.2008–
–31.01.2009.
Kontynuacją ww. projektu był realizowany od lu-
tego 2009 r. do marca 2010 r. projekt systemowy
MEN pt.: Wdrożenie podstawy programowej wycho-
wania przedszkolnego i kształcenia ogólnego w po-
szczególnych typach szkół. Środki przeznaczone na
projekt umożliwiły upowszechnianie informacji na
temat wprowadzonych zmian. W ramach projektu
zorganizowane zostały m.in.:
— seminaria z pracownikami kuratoriów oświaty
(160 pracowników z 16 kuratoriów oświaty), którzy
będą nadzorować realizację nowej podstawy progra-
mowej realizację nowej podstawy programowej i no-
wych ramowych planów nauczania w szkołach;
— warsztaty dla grupy 60 nauczycieli konsultan-
tów, którzy w ramach kaskady informacyjnej prze-
prowadzą warsztaty dla min. 1800 doradców meto-
dycznych i nauczycieli konsultantów;
— warsztaty dla grupy min. 500 wojewódzkich
ekspertów przedmiotowych (nauczycieli konsultan-
tów i doradców metodycznych z terenu całego kraju),
którzy będą wspierać nauczycieli przedszkolnych,
szkół podstawowych, gimnazjów i szkół ponadgim-
nazjalnych w pracy z nową podstawą programową
i udzielać im pomocy metodycznej;
— seminaria dla pracowników i współpracowni-
ków systemu egzaminacyjnego oraz dla rzeczoznaw-
ców podręczników szkolnych (łącznie ok. 500 osób),
poświęconych szczegółowej analizie podstawy pro-
gramowej poszczególnych przedmiotów pod kątem
odpowiedniego konstruowania arkuszy egzaminacyj-
nych do nowej podstawy programowej i oceny pod-
ręczników zgodnych z nową podstawą programową.
Działania te miały na celu wspieranie ww. grup
w prawidłowym wdrażaniu zmian. Obecnie trwa re-
alizacja kolejnego etapu upowszechnienia wypraco-
wanych zmian w ramach projektu: Wdrożenie pod-
stawy programowej kształcenia ogólnego w poszcze-
gólnych typach szkół ze szczególnym uwzględnieniem
II i IV etapu edukacyjnego. W ramach projektu trwa
opracowywanie ok. 60 innowacyjnych programów
nauczania z różnych przedmiotów.
Zmiany w systemie przeprowadzania egzaminów
zewnętrznych dokonywały się i nadal są realizowane
dzięki projektom systemowym powierzonym do re-
alizacji Centralnej Komisji Egzaminacyjnej. W ra-
mach tych projektów do tej pory m.in.:
— opracowano propozycję nowych arkuszy ocen
m.in. z matematyki, przeprowadzono ich pilotaże
oraz próbne egzaminy,
— opracowano nową formułę sprawdzianu w kla-
sie VI oraz przygotowano koncepcję egzaminu z ję-
zyka obcego w gimnazjum,
— nastąpił rozwój banku zadań na przykładzie
języka polskiego i matematyki na poziomie matural-
nym oraz języka polskiego i matematyki na pozio-
mie szkoły podstawowej (na potrzeby sprawdzianów
w klasie VI),
— przygotowano założenia budowy nowego syste-
mu informatycznego do obsługi systemu egzaminów
zewnętrznych,
— przeprowadzono szkolenia pracowników, współ-
pracowników i kandydatów na współpracowników
(egzaminatorów) systemu egzaminów zewnętrznych.
W zakresie wzmacniania systemu nadzoru peda-
gogicznego w 2009 roku zakończyła się realizacja
pierwszego i rozpoczęła realizacja drugiego etapu
projektu systemowego Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej „Program wzmocnienia efektywności systemu
nadzoru pedagogicznego i oceny jakości pracy szko-
ły”. W pierwszym etapie realizacji projektu m.in.
opracowano projekt zmian w kompetencjach i zada-
niach organów nadzorujących w oświacie oraz zmia-
ny aktów prawnych w ww. zakresie. W ramach pierw-

szego etapu projektu zorganizowano również 8 kon-
ferencje upowszechniających, w których wzięło udział
w sumie ok. 800 osób. Do tej pory, w czasie trwające-
go nadal II etapu projektu, m.in.:
— przeszkolono 2561 osób, w tym dyrektorów
szkół, w zakresie zadań związanych ze sprawowa-
niem nadzoru pedagogicznego;
— przeprowadzono spotkania z ekspertami, tre-
nerami, opiekunami grup na szkoleniach ewaluato-
rów oraz ekspertami tworzącymi narzędzia do ewa-
luacji;
— przeszkolono 243 pracowników organów spra-
wujących nadzór pedagogiczny z zakresu ewaluacji
zewnętrznej;
— zorganizowano 276 konferencji upowszechnia-
jących;
— uruchomiono stronę internetową projektu, fo-
rum internetowe (www.npseo.edu.pl) oraz platformę
nadzoru;
— zorganizowano pilotaż zmodernizowanego
nadzoru pedagogicznego, 32 szkoły i placówki;
— prace związane z budowaniem narzędzi do
nadzoru nad zgodnością działalności szkoły z prze-
pisami prawa (kolejne etapy prac);
— powstało opracowanie dotyczące wdrożenia
ewaluacji wewnętrznej jako materiał pomocniczy dla
dyrektorów szkół.
W ramach wzmacniania pozycji zawodowej na-
uczyciela dofinansowano działania związane z wpro-
wadzeniem zmian w zakresie funkcjonującego syste-
mu doskonalenia nauczycieli. W maju 2010 r. zakoń-
czył się projekt systemowy MEN pt. „Wzmocnienie
systemu wspierania rozwoju szkół ze szczególnym
uwzględnieniem doskonalenia nauczycieli i doradz-
twa metodycznego”. W I etapie projektu, po dogłębnej
analizie obecnego systemu doskonalenia nauczycieli,
wypracowano koncepcję zmian systemu doskonale-
nia nauczycieli (wraz z propozycją zmian legislacyj-
nych w tym obszarze oraz kalkulacją finansową
funkcjonowania nowego systemu), w celu komplek-
sowego wspierania rozwoju szkół i nauczycieli. Obec-
nie realizowany jest II etap, który służy wprowadze-
niu w życie wypracowanych rozwiązań.
Większość ze zmian opracowywanych i wprowa-
dzonych w latach 2008–2009 w systemie edukacji nie
byłaby możliwa do przeprowadzenia, gdyby nie środ-
ki z Europejskiego Funduszu Społecznego. Do poło-
wy 2010 r. zakończyła się realizacja następujących,
dziesięciu projektów (tabela 1 str. 692).
Od 2010 r. ministerstwo skoncentrowało się na ko-
lejnych, ważnych obszarach edukacji m.in. na kształ-
ceniu zawodowym i specjalnym, pracy z uczniem zdol-
nym, wsparciem dzieci migrujących. W związku z tym,
w I półroczu 2010 r. rozpoczęto realizację kolejnych
11 projektów, na łączną kwotę 282 257 648,68 zł
(tabela 2 str. 692).
W ramach priorytetu III obecnie trwa realizacja
26 projektów systemowych, które wspierają kolejne
etapy reformy systemu edukacji. Efekty tych projek-
tów, również te w formie raportów, są na bieżąco wy-
691
korzystywane do zmian dokonywanych w całym sys-
temie.
4. Odnosząc się do informacji na temat rzekomego
opóźnienia w przekazywaniu szkołom 600 mln zł na
dodatkowe zajęcia w klasach I–III, uprzejmie wyja-
śniam, iż z inicjatywy Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej, które opracowało zasady realizacji projektu
i przekazało środki z priorytetu III: Wysoka jakość
systemu oświaty do priorytetu IX: Rozwój wykształ-
cenia i kompetencji w regionach powstał projekt sys-
temowy „Indywidualizacja procesu nauczania i wy-
chowania uczniów klas I–III” realizowany z Europej-
skiego Funduszu Społecznego. Oznacza to, że obecnie
decyzje o momencie rozpoczęcia wdrażania projektu,
a także o podziale środków w województwie na po-
szczególne organy prowadzące podejmują poszczegól-
ne urzędy marszałkowskie lub wojewódzkie urzędy
pracy.
Instytucją nadzorującą przekazywanie wymienio-
nych środków do regionów w ramach projektu „Indy-
widualizacja procesu nauczania i wychowania uczniów
klas I–III”, jest instytucja zarządzająca PO KL, czyli
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego. Pragnę też zwró-
cić uwagę, że w regionach projekt nadzorowany jest
przez urzędy marszałkowskie lub wojewódzkie urzędy
pracy, pełniące funkcję instytucji pośredniczących lub
instytucji pośredniczących ii stopnia. Minister eduka-
cji narodowej posiada jednak informację, że w tym
względzie nie ma żadnych opóźnień.
Podział środków w województwie na poszczególne
organy prowadzące należy do decyzji instytucji po-
średniczącej (samorządu), przy założeniu, że szkoła
jak i organ prowadzący nie może otrzymać mniej niż
30 tys. zł. Kwota przeznaczona na realizację projek-
tów (150 mln euro, czyli ok. 624 mln zł) została po-
dzielona pomiędzy regiony w taki sposób, aby umoż-
liwić organom prowadzącym zapewnienie realizacji
szkolnych programów indywidualizacji zgodnie ze
zdiagnozowanymi potrzebami.
Nadmieniam również, że to organ prowadzący
szkołę, szkoły, jako beneficjent systemowy, zobowią-
zany jest do oszacowania łącznych potrzeb uczniów
klas I–III szkół podstawowych, dla których jest orga-
nem prowadzącym (potrzeby wskazują szkoły po-
przez uzupełnienie formularza zgłoszenia do projek-
tu, który stanowi załącznik nr 4 do „Zasad przygo-
towania, realizacji i rozliczania projektów systemo-
wych w zakresie indywidualizacji nauczania, doku-
ment dostępny na stronie internetowej”, www.efs.
men.gov.pl); informowania szkół o możliwości przy-
stąpienia do projektu oraz przeprowadzenia naboru
szkół do projektu, jak również weryfikacji spełnienia
przez szkoły, dla których jest organem prowadzącym,
standardów I–III, poprzez zebranie pisemnych
oświadczeń dyrektorów szkół (formularz w załączni-
ku do zasad).
Decyzję o terminie realizacji projektu w okresie
2010–013 podejmują marszałkowie województw.
Zgodnie z ich decyzją, w 2010 r. projekt będzie reali-
zowany w dziewięciu regionach: dolnośląskim, ku-
692

Tabela 1

Data rozpoczęcia Data zakończenia

Działanie/Poddziałanie - Beneficjent Tytuł projektu
realizacji realizacji
Program wzmocnienia efektywności systemu
Priorytet III, poddziałanie 3.1.2,
nadzoru pedagogicznego i oceny jakości pracy 01-kwi-08 31-mar-09
Ministerstwo Edukacji Narodowej
szkoły
Priorytet III, działanie 3.2, Opracowanie założeń Krajowego Systemu
01-paź-07 28-lut-09
Centralna Komisja Egzaminacyjna Informatycznego
Priorytet III, działanie 3.2,
Pilotaż nowej formuły egzaminu zawodowego 01-paź-07 30-cze-09
Centralna Komisja Egzaminacyjna
Priorytet III, działanie 3.2,
Budowa banków zadań, Etap I 01-paź-07 31-gru-09
Centralna Komisja Egzaminacyjna
Doskonalenie podstawy programowej
wychowania przedszkolnego i kształcenia
Priorytet III, poddziałanie 3.3.3,
ogólnego w poszczególnych typach szkół pod 01-lut-08 31-sty-09
Ministerstwo Edukacji Narodowej
kątem jej zgodności z gospodarką opartą na
wiedzy
Opracowanie bilansu kwalifikacji i kompetencji
Priorytet III, poddziałanie 3.4.1,
dostępnych na rynku pracy w Polsce oraz 01-mar-08 31-sty-10
Ministerstwo Edukacji Narodowej
modelu Krajowych Ram Kwalifikacji
Badania dotyczące podnoszenia jakości narzędzi
01-paź-07 31-gru-09
Priorytet III, działanie 3.2, systemu egzaminów zewnętrznych
Centralna Komisja Egzaminacyjna Specjalistyczne publikacje dotyczące egzaminów
01-paź-07 31-gru-09
zewnętrznych
Wdrożenie podstawy programowej wychowania
Priorytet III, poddziałanie 3.3.3,
przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego 01-lut-09 31-mar-10
Ministerstwo Edukacji Narodowej
w poszczególnych typach szkół
Wzmocnienie systemu wspierania szkół
Priorytet III, poddziałanie 3.3.1,
ze szczególnym uwzględnieniem doskonalenia 02-sty-09 31-maj-10
Ministerstwo Edukacji Narodowej
nauczycieli i doradztwa metodycznego.

Tabela 2

Data rozpoczęcia Data zakończenia

Działanie/poddziałanie - beneficjent Tytuł projektu
realizacji realizacji
Priorytet III, poddziałanie 3.1.2, Doskonalenie strategii zarządzania oświatą
1-lut-10 31-gru-12
Ministerstwo Edukacji Narodowej na poziomie regionalnym i lokalnym
Przygotowanie systemu informatycznego
1-sty-10 31-gru-13
Priorytet III, działanie 3.2, do e-oceniania
Centralna Komisja Egzaminacyjna Modernizacja egzaminów potwierdzających
1-sty-10 31-gru-13
kwalifikacje zawodowe
Priorytet III, działanie 3.2,
Budowa banków zadań, Etap II 1-sty-10 31-gru-13
Centralna Komisja Egzaminacyjna
Priorytet III, poddziałanie 3.3.3,
Zespół Szkół Otwarta szkoła - system wsparcia uczniów
1-kwi-10 31-gru-12
dla Dzieci Obywateli Polskich migrujących
Czasowo Przebywających za Granicą
Priorytet III, poddziałanie 3.3.3, Podniesienie efektywności kształcenia uczniów
1-mar-10 31-gru-11
Ministerstwo Edukacji Narodowej ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi
Priorytet III, poddziałanie 3.3.3, Opracowanie i wdrożenie kompleksowego
1-lut-10 31-gru-13
Ministerstwo Edukacji Narodowej systemu pracy z uczniem zdolnym
Wdrożenie podstawy programowej kształcenia
Priorytet III, poddziałanie 3.3.3, ogólnego w poszczególnych typach szkół
1-mar-10 31-gru-12
Ministerstwo Edukacji Narodowej ze szczególnym uwzględnieniem II i IV etapu
edukacyjnego
Opracowanie założeń merytorycznych
Priorytet III, poddziałanie 3.4.1, i instytucjonalnych wdrażania KRK
1-cze-10 31-gru-13
Instytut Badań Edukacyjnych oraz Krajowego Rejestru Kwalifikacji
dla uczenia się przez całe życie
Priorytet III, poddziałanie 3.4.2,
Szkoła zawodowa szkołą pozytywnego wyboru 1-sty-10 31-gru-12
Ministerstwo Edukacji Narodowej
System doskonalenia nauczycieli oparty
Priorytet III, poddziałanie 3.3.1,
na ogólnodostępnym kompleksowym 1-kwi-10 31-gru-15
Ministerstwo Edukacji Narodowej
wspomaganiu szkół

jawsko-pomorskim, lubelskim, lubuskim, opolskim,
podkarpackim, podlaskim, świętokrzyskim i wielko-
polskim. Termin wdrożenia projektu w pozostałych
województwach zostanie ustalony przez poszczegól-
nych marszałków.
W celu wsparcia instytucjonalnego województw
we wdrażaniu projektu „Indywidualizacja procesu
nauczania i wychowania uczniów klas I–III”, Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej wyraziło zgodę, aby
MRR przekazał regionom kwotę w wysokości 5,5 mln
zł pochodzących ze środków Pomocy technicznej PO
KL przeznaczonych dla MEN z priorytetu III PO KL.
Za termin przekazania tych środków również odpo-
wiada instytucja zarządzająca PO KL.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie działań podejmowanych
przez rząd w związku z licznymi osuwiskami
(16890)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-16890/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Zbigniewa Chmielowca w sprawie działań po-
dejmowanych przez rząd w związku licznymi osu-
wiskami, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie zaznaczyć należy, iż w piśmie z dnia
27 maja 2010 r. (sygn. SVS-1744/2010), skierowanym
do wszystkich wojewodów, wskazane zostało, że „Wo-
jewoda ma obowiązek niezwłocznie wskazać osoby,
które będą dokonywały szacowania szkód w liczbie,
która umożliwi niezwłoczne dokonanie tych czynno-
ści. Wojewoda wyznacza te osoby spośród pracowni-
ków inspekcji architektoniczno-budowlanej lub in-
nych osób posiadających uprawienia rzeczoznawcy
majątkowego”.
Ponadto główny inspektor nadzoru budowlanego
uruchomił zespoły inspektorów nadzoru budowlane-
go do oceny stanu technicznego obiektów budowla-
nych, uszkodzonych lub zniszczonych w wyniku po-
wodzi oraz osuwisk. Koszty ekspertyz pokrywane są
z budżetu państwa.
Dotychczas minister spraw wewnętrznych i ad-
ministracji uruchomił na ten cel z rezerwy celowej
693
budżetu państwa na przeciwdziałanie i usuwanie
skutków klęsk żywiołowych kwotę 6870 tys. zł.
W miarę zgłaszanych potrzeb przekazywane są ko-
lejne środki.
Odnosząc się do kwestii działań podjętych przez
rząd w celu zapobieżenia osuwiskom w przyszłości,
uprzejmie informuję, iż od 2004 r. w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji realizowany
jest projekt: Osłona przeciwosuwiskowa. Zasady
uczestnictwa w przedmiotowym projekcie zostały za-
mieszczone na stronie internetowej MSWiA pod ad-
resem www.mswia.gov.pl w zakładce: Sprawy we-
wnętrzne, zasady i procedury w przypadku klęsk
żywiołowych.
Przedmiotowy projekt był początkowo współfi-
nansowany ze środków kredytu Europejskiego Ban-
ku Inwestycyjnego, środków budżetu państwa oraz
(w nieznacznej wysokości) ze środków jednostek wy-
konujących, czyli samorządów. W latach 2004–2009
na realizację ww. projektu na terenie kraju przezna-
czono środki finansowe w wysokości ponad 350 mln
zł. Województwo małopolskie na likwidację osuwisk
i zapobieganie ich występowaniu w ramach ww. środ-
ków otrzymało ponad 257 500 tys. zł. Obecnie reali-
zacja przedmiotowego projektu jest finansowana
z budżetu państwa.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż na odbudo-
wę zniszczeń spowodowanych przez osuwiska z maja
i czerwca 2010 r. oraz sfinansowanie badań geologicz-
nych minister spraw wewnętrznych i administracji
uruchomił dotychczas środki finansowe w wysokości
22 070 tys. zł.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Moniki Ryniak
w sprawie sprzedaży substancji syntetycznych
zwanych dopalaczami (16891)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo pani Ewy Kierzkowskiej wicemarszałka Sejmu
z dnia 20 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-16891/10),
uprzejmie przedkładam odpowiedź na interpelację
pani poseł Moniki Ryniak w sprawie sprzedaży sub-
stancji syntetycznych zwanych dopalaczami, udzie-
loną z upoważnienia prezesa Rady Ministrów.
W związku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii
Europejskiej z dnia 3 marca 2008 r. Ministerstwo
694
Zdrowia przygotowało projekt nowelizacji ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkoma-
nii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485, z późn. zm.). Projekt
nowelizacji został opracowany w celu wprowadzenia
pod kontrolę prawną substancji o nazwie benzylopi-
perazyna (1-benzylopiperazyna, BZP). W wyniku
prac legislacyjnych, w dniu 20 marca 2009 r., została
uchwalona ustawa o zmianie ustawy o przeciwdzia-
łaniu narkomanii (Dz. U. Nr 63, poz. 520), która we-
szła życie w dniu 8 maja 2009 r. Przedmiotowa no-
welizacja pozwoliła objąć kontrolą zarówno benzylo-
piperazynę (BZP) wpisaną do załącznika nr 2 w wy-
kazie substancji psychotropowych grupy II-P, jak
również, po uwzględnieniu poprawki poselskiej,
17 innych substancji i roślin psychoaktywnych wpi-
sanych do załącznika nr 1 w wykazie środków odu-
rzających grupy I-N ww. ustawy. W sumie objęto kon-
trolą ustawową 18 nowych substancji i roślin psycho-
aktywnych.
W opinii Ministerstwa Zdrowia konieczność wy-
cofania przez sklepy z dopalaczami (smart shops)
wielu substancji i roślin, które od lat były wykorzy-
stywane w celu odurzania się, spowodowana objęciem
ich kontrolą była jak najbardziej słuszna i wyelimi-
nowała ze sprzedaży większość produktów zawiera-
jących substancje psychoaktywne. Wykorzystywane
w poprzedniej ofercie sklepów substancje takie jak:
BZP, JWH-018, rośliny Salvia divinorum, Mitragyna
speciosa, Argyreia nervosa, o których informowało
Europejskie Centrum Monitorowania Narkotyków
i Narkomanii (EMCDDA), nie znalazły łatwo za-
mienników i były zastępowane roślinami i substan-
cjami, o których działaniu psychoaktywnym brak
jest poważnych doniesień naukowych (theobromina,
geranium). Tak więc sklepy z dopalaczami wycofały
substancje i rośliny objęte kontrolą ustawy o prze-
ciwdziałaniu narkomanii.
Należy podkreślić, że z handlem tzw. dopalaczami
zmagają się z lepszym lub gorszym efektem wszyst-
kie państwa Unii Europejskiej. Smart shops – sklepy
handlujące dopalaczami – istnieją w większości kra-
jów Europy. Najwięcej jest ich w Wielkiej Brytanii,
Niemczech i Holandii. Jak do tej pory żaden z krajów
europejskich nie zdelegalizował działalności tych
sklepów.
Zgodnie z zestawieniem austriackiego Urzędu
Bezpieczeństwa Zdrowia Publicznego (Bundesamt
fur Sicherheit im Gesundheitswesen) o działaniach
poszczególnych państw UE w zakresie kontrolowania
substancji i roślin, które mogą być obecne w dopala-
czach, Polska wprowadziła pod kontrolę największą
liczbę takich substancji i roślin.
Ministerstwo Zdrowia, mając na uwadze potrzebę
oceny i szybkiego objęcia kontrolą niebezpiecznych
substancji czy roślin psychoaktywnych, prowadzi
z Głównym Inspektoratem Farmaceutycznym i Kra-
jowym Biurem Przeciwdziałania Narkomanii wspól-
ne prace nad istotną nowelizacją ustawy o przeciw-
działaniu narkomanii. Jednym z głównych celów
projektu ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziała-
niu narkomanii i ustawy o inspekcji handlowej jest
wprowadzenie procedury oceny ryzyka związanego
z nowymi substancjami psychoaktywnymi, umożli-
wiającej prowadzenie racjonalnej, opartej na nauko-
wej ewaluacji polityki względem tych substancji.
Szybkie i elastyczne reagowanie na pojawiające się
zagrożenia umożliwić ma instytucja tzw. czasowej
kontroli dająca możliwość wycofania danego środka
z obrotu lub wprowadzenie ograniczeń, warunków
lub zakazów związanych z jego sprzedażą lub pro-
dukcją, w drodze rozporządzenia ministra właściwe-
go do spraw zdrowia. Projekt przedmiotowej noweli-
zacji został uzgodniony z Rządowym Centrum Legi-
slacji, Ministerstwem Sprawiedliwości, Minister-
stwem Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz
Ministerstwem Spraw Zagranicznych i obecnie jest
przedmiotem procedury legislacyjnej (etap uzgod-
nień wewnętrznych w Ministerstwie Zdrowia).
Ponadto Ministerstwo Zdrowia w wyniku infor-
macji otrzymanych od Europejskiego Centrum Mo-
nitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA)
wskazało na zasadność objęcia kontrolą (wpisania do
załącznika ustawy o przeciwdziałania narkomanii
poprzez jej szybką nowelizację) substancji psychoak-
tywnej o nazwie mefedron oraz 6 innych nowych sub-
stancji psychoaktywnych. W związku z tym najbliż-
szym czasie 7 substancji psychoaktywnych zostanie
objętych kontrolą ustawy o przeciwdziałaniu narko-
manii, co pozwoli w opinii Ministerstwa Zdrowia
wyeliminować z oferty sklepów z dopalaczami ok.
90% oferowanych produktów zawierających sub-
stancje psychoaktywne. Objęcie kontrolą ww. sub-
stancji nastąpi w wyniku nowelizacji ustawy o prze-
ciwdziałaniu narkomanii autorstwa grupy posłów.
Nowelizacja była przedmiotem obrad Komisji Zdro-
wia Sejmu RP w dniu 18 maja br., gdzie spotkała się
z poparciem strony rządowej, a w dniu 10 czerwca
2010 r. Sejm RP poparł projekt i uchwalił ustawę
o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,
która w dniu 8 lipca br. została przyjęta bez popra-
wek przez Senat RP.
W dniu 26 lipca 2010 r. marszałek Sejmu pełniący
obowiązki prezydenta RP podpisał powyższą nowe-
lizację. Po jej publikacji w Dzienniku Ustaw, gdy wej-
dzie w życie, powinna znacznie utrudnić sprzedaż
dopalaczy w Polsce.
Wyrażam głęboką nadzieję, że powyższe wieloto-
rowe działania przyczynią się do znacznego ograni-
czenia, a następnie wyeliminowania substancji psy-
choaktywnych z legalnego handlu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jacka Falfusa
w sprawie świadczeń
dla osób niepełnosprawnych (16892)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 20 lipca 2010 r. dotyczące interpelacji posła
Jacka Falfusa w sprawie świadczeń dla osób niepeł-
nosprawnych, uprzejmie informuję.
Zasiłek pielęgnacyjny jest świadczeniem rodzin-
nym finansowanym z budżetu państwa, którego wy-
sokość oraz zasady przyznawania reguluje ustawa
z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzin-
nych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 16 ust. 2 i 3 ww. ustawy zasiłek
pielęgnacyjny przysługuje dziecku w wieku do ukoń-
czenia 16. roku życia legitymującemu się orzecze-
niem o niepełnosprawności, osobie niepełnospraw-
nej w wieku powyżej 16. roku życia legitymującej się
orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawno-
ści (w przypadku osoby legitymującej się orzecze-
niem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności
zasiłek przysługuje, jeżeli niepełnosprawność po-
wstała w wieku do ukończenia 21. roku życia) oraz
osobie, która ukończyła 75 lat. Zasiłek pielęgnacyj-
ny nie przysługuje osobie uprawnionej do dodatku
pielęgnacyjnego.
Podstawowym warunkiem uzyskania prawa do
zasiłku pielęgnacyjnego jest więc legitymowanie się
odpowiednim orzeczeniem potwierdzającym niepeł-
nosprawność.
Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.
o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.) kwoty kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwoty
poszczególnych świadczeń, a więc także kwota zasił-
ku pielęgnacyjnego, podlegają weryfikacji co 3 lata.
Ostatnia weryfikacja miała miejsce 1 listopada 2009 r.
Zakres zmian objętych weryfikacją z dnia 1 listo-
pada 2009 r. określiła Rada Ministrów w rozporzą-
dzeniu z dnia 11 sierpnia 2009 r. w sprawie wysoko-
ści dochodu rodziny albo dochodu osoby uczącej się
stanowiących podstawę ubiegania się o zasiłek ro-
dzinny oraz wysokości świadczeń rodzinnych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 129, poz. 1058), na podstawie którego od
1 listopada 2009 r. podwyższona została do 520 zł
kwota świadczenia pielęgnacyjnego (uprzednio 420 zł)
oraz podwyższone zostały kwoty zasiłku rodzinnego
i wynoszą: 68 zł na dziecko w wieku do ukończenia
5. roku życia (uprzednio 48 zł), 91 zł na dziecko
w wieku powyżej 5. roku życia do ukończenia 18.
roku życia (uprzednio 64 zł), 98 zł na dziecko w wie-
ku powyżej 18. roku życia do ukończenia 24. roku
życia (uprzednio 68 zł).
Z uwagi na trudną sytuację budżetową i wynoszą-
ce ponad 1 mld zł rocznie skutki podwyższenia wy-
sokości zasiłków rodzinnych i świadczenia pielęgna-
695
cyjnego wysokość pozostałych świadczeń rodzinnych,
w tym także zasiłku pielęgnacyjnego (jego aktualna
wysokość to 153 zł), pozostała niezmieniona.
Zgodnie z ww. przepisami ustawy o świadczeniach
rodzinnych kolejna weryfikacja kwot świadczeń ro-
dzinnych, a więc także kwoty zasiłku pielęgnacyjne-
go, przewidziana jest na 1 listopada 2012 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w ubiegłym
roku MPiPS przygotowało projekt ustawy przewidu-
jący zrównanie wysokości zasiłku pielęgnacyjnego
wypłacanego na podstawie ustawy o świadczeniach
rodzinnych z dodatkiem pielęgnacyjnym wypłaca-
nym na podstawie ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych osobom upraw-
nionym do renty lub emerytury z FUS, które uznane
zostały za całkowicie niezdolne do pracy i samodziel-
nej egzystencji lub ukończyły 75. rok życia (dodatek
ten w 2009 r. wynosił 173,10 zł). Jednak z uwagi na
wysokie koszty wprowadzenia projektowanej zmiany
– wzrost wydatków budżetu państwa w skali roku
o ok. 198,1 mln zł (z kosztami obsługi) – prace nad
powyższym projektem nie są kontynuowane.
Ponadto należy podkreślić, że minister pracy i po-
lityki społecznej podejmuje szereg działań mających
na celu wsparcie rodzin wychowujących dzieci nie-
pełnosprawne. Dotyczy to zarówno rozpoznawania
problemów środowisk rodzin wychowujących dzieci
niepełnosprawne, przeprowadzania odpowiednich
analiz statystyczno-finansowych, jak i przygotowy-
wania projektów zmian legislacyjnych.
Efektem tych działań jest:
— obowiązująca od 1 stycznia 2009 r. zmiana art. 17
ust. 5 pkt 2 lit. b ustawy o świadczeniach rodzinnych,
w wyniku której, bez utraty przez rodzica prawa do
świadczenia pielęgnacyjnego, dziecko niepełnospraw-
ne może przebywać do 5 dni w tygodniu w placówce
zapewniającej całodobowe utrzymanie i korzystać
w niej z odpowiednich usług edukacyjnych i rehabi-
litacyjnych;
— obowiązująca od 1 stycznia 2009 r. zmiana art. 17
ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, w wyniku
której (w związku z wyrokiem Trybunału Konstytu-
cyjnego) rozszerzono prawo do świadczenia pielęgna-
cyjnego. Obok dotychczas uprawnionych do tego
świadczenia matki, ojca oraz opiekuna faktycznego
(osoba sprawująca opiekę nad dzieckiem, która wy-
stąpiła do sądu o jego przysposobienie) do świadcze-
nia pielęgnacyjnego uzyskali prawo inni krewni
w linii prostej oraz rodzeństwo osoby niepełnospraw-
nej. Ustawa ta również, w związku z wyrokiem Try-
bunału Konstytucyjnego, umożliwiła otrzymywanie
zasiłku pielęgnacyjnego za okres, w którym osoba
ubiega się o ustalenie niepełnosprawności czy stopnia
niepełnosprawności. Do tego czasu prawo do zasiłku
pielęgnacyjnego przysługiwało od miesiąca złożenia
wniosku o ten zasiłek i nie obejmowało kilkumie-
sięcznego okresu ubiegania się o orzeczenie potwier-
dzające niepełnosprawność;
— podwyższenie od 1 listopada 2009 r. do wyso-
kości 520 zł (uprzednio 420 zł), tj. o 24%, kwoty
696
świadczenia pielęgnacyjnego, a tym samym i podsta-
wy opłacania z budżetu państwa składek na ubezpie-
czenia emerytalne, rentowe i zdrowotne za osoby
otrzymujące świadczenie pielęgnacyjne;
— podwyższone od 1 listopada 2009 r. zostały
o ponad 40% kwoty zasiłku rodzinnego, który, w za-
leżności od wieku dziecka, wynosi obecnie od 68 zł
do 98 zł miesięcznie;
— zniesienie od 1 stycznia 2010 r. kryterium do-
chodowego przy ubieganiu się o świadczenie pielę-
gnacyjne z tytułu rezygnacji lub niepodejmowania
zatrudnienia w związku z koniecznością sprawowa-
nia opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny.
Oznacza to również nabycie, bez kryterium dochodo-
wego, prawa do opłacanych z budżetu państwa skła-
dek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i zdrowot-
ne za osoby otrzymujące świadczenie pielęgnacyjne.
Istotne jest również, że zasiłek pielęgnacyjny nie
jest jedyną formą wsparcia dla rodzin z osobami nie-
pełnosprawnymi. W systemie świadczeń rodzinnych
są również inne specjalne świadczenia, które, jako
dodatkowe wsparcie materialne, kierowane są wy-
łącznie do rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi.
Tymi specjalnymi świadczeniami rodzinnymi zwią-
zanymi z niepełnosprawnością dziecka są, obok za-
siłku pielęgnacyjnego:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu reha-
bilitacji i kształcenia dziecka niepełnosprawnego:
a) 60 zł miesięcznie na dziecko do ukończenia
5. roku życia,
b) 80 zł miesięcznie na dziecko pomiędzy 5. a 24.
rokiem życia,
— świadczenie pielęgnacyjne w kwocie 520 zł mie-
sięcznie – niezależne od dochodów świadczenie dla
rodzica niepełnosprawnego dziecka lub innego człon-
ka rodziny zobowiązanego do alimentacji na rzecz
osoby niepełnosprawnej, którzy nie podejmują bądź
rezygnują z zatrudnienia w związku z koniecznością
sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną, do-
datkowo osobie korzystającej ze świadczenia pielę-
gnacyjnego przysługuje opłacanie przez budżet pań-
stwa składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe
oraz zdrowotne za osoby otrzymujące świadczenie
pielęgnacyjne (jeśli osoba ta nie ma już tych składek
opłacanych z innego tytułu).
Oprócz wymienionych świadczeń specjalnych ro-
dziny z dziećmi niepełnosprawnymi, po spełnieniu
ustawowych warunków, mogą korzystać z pozosta-
łych rodzajów świadczeń rodzinnych, którymi są:
— zasiłek rodzinny:
a) 68 zł miesięcznie na dziecko do ukończenia
5. roku życia,
b) 91 zł miesięcznie na dziecko w wieku powyżej
5. roku życia do ukończenia 18. roku życia,
c) 98 zł miesięcznie na dziecko w wielu powyżej
18. roku życia do ukończenia 24. roku życia;
— pozostałe rodzaje dodatków do zasiłku rodzin-
nego: dodatek z tytułu urodzenia dziecka (1000 zł
jednorazowo), dodatek z tytułu opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego (400 zł
miesięcznie), dodatek z tytułu samotnego wychowy-
wania dziecka (170 zł na dziecko, nie więcej niż 340 zł
na wszystkie dzieci, na dziecko niepełnosprawne 250 zł,
nie więcej niż 500 zł na wszystkie dzieci), dodatek
z tytułu wychowywania dziecka w rodzinie wielo-
dzietnej (80 zł na trzecie i każde następne dziecko
uprawnione do zasiłku rodzinnego), dodatek z tytułu
rozpoczęcia roku szkolnego (100 zł jednorazowo), do-
datek z tytułu podjęcia przez dziecko nauki poza
miejscem zamieszkania (90 zł z tytułu zamieszkania
w miejscowości, w której znajduje się siedziba szkoły,
50 zł z tytułu dojazdu do miejscowości, w której znaj-
duje się siedziba szkoły).
Oprócz świadczeń rodzinnych jest szereg rodza-
jów świadczeń z pomocy społecznej: zasiłek okresowy,
celowy, usługi opiekuńcze, specjalistyczne usługi
opiekuńcze, poradnictwo specjalistyczne oraz renta
socjalna (dla pełnoletnich osób całkowicie niezdol-
nych do pracy z powodu naruszenia sprawności or-
ganizmu, które powstało przed ukończeniem 18. roku
życia albo w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyż-
szej przed ukończeniem 25. roku życia, albo w trakcie
studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej).
Także ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabi-
litacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92)
przewiduje szereg instrumentów służących nie tylko
wsparciu osoby niepełnosprawnej, ale też rodziny
opiekuna osoby niepełnosprawnej.
Zgodnie z ww. ustawą oraz rozporządzeniem mi-
nistra pracy i polityki społecznej z dnia 15 listopada
2007 r. w sprawie turnusów rehabilitacyjnych (Dz. U.
Nr 230, poz. 1694) osoba niepełnosprawna lub rodzi-
ce dziecka niepełnosprawnego mogą raz w roku ubie-
gać się o dofinansowanie – ze środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
– kosztów uczestnictwa dziecka wraz z opiekunem
w turnusie rehabilitacyjnym. Wniosek o dofinanso-
wanie wydaje, przyjmuje i rozpatruje powiatowe
centrum pomocy rodzinie właściwe dla miejsca za-
mieszkania wnioskodawcy. Wysokość dofinansowa-
nia wynosi:
— 27% przeciętnego wynagrodzenia dla osoby
niepełnosprawnej ze znacznym stopniem niepełno-
sprawności, a także dla niepełnosprawnego dziecka
w wieku do 16. roku życia oraz osoby niepełnospraw-
nej w wieku 16–24 lat uczącej się i niepracującej, bez
względu na stopień niepełnosprawności;
— 18% przeciętnego wynagrodzenia dla opiekuna
osoby niepełnosprawnej;
— w przypadku uzasadnionym szczególnie trud-
ną sytuacją życiową dofinansowanie dla osoby nie-
pełnosprawnej lub dofinansowanie uczestnictwa jej
opiekuna może zostać podwyższone do wysokości
35% przeciętnego wynagrodzenia. Podwyższenie do-
finansowania uczestnictwa opiekuna może nastąpić,
jeżeli opiekun pozostaje we wspólnym gospodarstwie
domowym z osobą niepełnosprawną lub osoba ta po-
nosi koszty uczestnictwa opiekuna w turnusie.

Na podstawie wyżej wspomnianej ustawy i rozpo-
rządzenia ministra pracy i polityki społecznej z dnia
25 czerwca 2002 r. w sprawie określenia rodzajów
zadań powiatu, które mogą być finansowane ze środ-
ków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Nie-
pełnosprawnych (Dz. U. Nr 96, poz. 861, z późn. zm.),
osoba niepełnosprawna lub rodzice niepełnospraw-
nego dziecka mogą ubiegać się – również w powiato-
wym centrum pomocy rodzinie – o dofinansowanie
ze środków PFRON:
— zaopatrzenia w sprzęt rehabilitacyjny stosow-
nie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
jeżeli średni miesięczny dochód obliczony zgodnie
z przepisami rozporządzenia nie przekracza 50% na
osobę we wspólnym gospodarstwie domowym oraz
jeżeli zachodzi potrzeba prowadzenia rehabilitacji
w warunkach domowych przy użyciu tego sprzętu.
Wysokość dofinansowania wynosi do 60% kosztów
tego sprzętu, nie więcej jednak niż do wysokości pię-
ciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia;
— likwidacji barier architektonicznych w komu-
nikowaniu się i technicznych – wysokość dofinanso-
wania wynosi do 80% kosztów przedsięwzięcia, nie
więcej jednak niż do wysokości 15-krotnego przecięt-
nego wynagrodzenia. Konieczne jest więc pokrycie
z własnych dochodów przynajmniej 20% kosztów;
— zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne i środ-
ki pomocnicze – w myśl przepisów ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135)
przedmiotowe zaopatrzenie przysługuje osobie ubezpie-
czonej, a także pozostającemu na jej utrzymaniu dziec-
ku i finansowane jest ze środków będących w dyspozy-
cji Narodowego Funduszu Zdrowia.
W przypadku jeżeli zachodzi konieczność wniesie-
nia wkładu własnego niezbędnego do zakupu przed-
miotu lub środka pomocniczego, osoba niepełnospraw-
na lub opiekun niepełnosprawnego dziecka może
ubiegać się w PCPR o dofinansowanie ze środków
PFRON kosztów pokrytych z własnych środków fi-
nansowych, jeżeli średni miesięczny dochód tej osoby
obliczony zgodnie z rozporządzeniem nie przekracza
50% na osobę we wspólnym gospodarstwie domo-
wym. Wysokość dofinansowania wynosi:
— do 100% udziału własnego osoby niepełno-
sprawnej w limicie ceny, jeżeli taki udział jest wyma-
gany przez przepisy,
— do 150% sumy kwoty limitu, o którym mowa
powyżej, wyznaczonego przez NFZ, oraz wymagane-
go udziału własnego osoby niepełnosprawnej w za-
kupie tych przedmiotów i środków, jeżeli cena zaku-
pu jest wyższa niż ustalony limit.
Poza wymienionymi wyżej formami pomocy spe-
cjalistyczna pomoc na rzecz niepełnosprawnych dzie-
ci, o których mowa w przesłanej interpelacji, i ich
rodzin realizowana jest także ze środków PFRON
w ramach m.in. programów celowych:
— „Uczeń na wsi – pomoc w zdobyciu wykształ-
cenia przez osoby niepełnosprawne zamieszkujące
gminy wiejskie oraz gminy miejsko-wiejskie”. Celem
697
programu jest poprawa warunków kształcenia uczniów
będących osobami niepełnosprawnymi zamieszkują-
cymi gminy, umożliwienie uczestnictwa w zajęciach
mających na celu podniesienie sprawności fizycznej
i psychicznej. Adresatami programu są m.in. osoby
niepełnosprawne posiadające ważne orzeczenie o nie-
pełnosprawności lub orzeczenie o stopniu niepełno-
sprawności, pobierające naukę w szkole podstawowej,
gimnazjum lub w szkole ponadgimnazjalnej. W przy-
padku nieletnich adresatów obszaru A programu
(dzieci i młodzież do lat 18) uprawnionym do ubiega-
nia się o przyznanie pomocy finansowej w ramach
programu jest rodzic lub opiekun prawny. Przyznane
dofinansowanie może obejmować koszty zakupu
przedmiotów ułatwiających lub umożliwiających na-
ukę, uczestnictwa w zajęciach mających na celu pod-
niesienie sprawności fizycznej lub psychicznej (w tym
wakacyjne obozy rehabilitacyjne), związane z dostę-
pem do Internetu (instalacja i abonament), z wyłącze-
niem zakupu komputerów, kursów doszkalających
w zakresie programu nauczania oraz kursów języko-
wych (w przypadku kursów organizowanych poza
miejscem zamieszkania ucznia dofinansowaniu mogą
podlegać również koszty dojazdu, zakwaterowania,
wyżywienia), wyjazdów organizowanych w ramach
zajęć szkolnych. W przypadku uczniów szkół ponad-
gimnazjalnych przyznane dofinansowanie może obej-
mować dodatkowo koszty opłaty za naukę (czesne),
zakwaterowania (gdy uczeń pobiera naukę poza miej-
scem stałego zamieszkania) oraz dojazdów do szkoły;
— w związku z zakończeniem realizacji pilotażo-
wego programu rządowego „Wczesna, wielospecjali-
styczna, kompleksowa, skoordynowana i ciągła po-
moc dziecku zagrożonemu niepełnosprawnością lub
niepełnosprawnemu oraz jego rodzinie” (WWKSC)
został przygotowany program „Wczesna pomoc dziec-
ku niepełnosprawnemu” dający możliwość dalszego
finansowania prowadzonych przez placówki uczest-
niczące w WWKSC (wykaz placówek na stronie in-
ternetowej PFRON: www.pfron.org.pl) działań m.in.
z zakresu rehabilitacji dzieci (z wyłączeniem rehabi-
litacji medycznej) oraz wsparcia ich rodziców. Pro-
gram będzie realizowany do 31.12.2011 r., tj. do mo-
mentu opracowania przez Radę Ministrów odpowied-
nich rozwiązań systemowych podejmujących proble-
matykę wczesnej pomocy. Celem programu jest: re-
habilitacja dzieci niepełnosprawnych (z wyłączeniem
rehabilitacji medycznej), pomoc rodzicom (opieku-
nom prawnym) w procesie adaptacji do warunków
życia wynikających z faktu wychowywania dziecka
niepełnosprawnego, przygotowanie rodziców (opie-
kunów prawnych) do udziału we wczesnym wspoma-
ganiu rozwoju dziecka niepełnosprawnego, wsparcie
placówek realizujących wczesną pomoc na rzecz dzie-
ci niepełnosprawnych.
Adresatami programu są placówki oraz jednostki
prowadzące placówki, które uczestniczyły w realizo-
wanym w latach 2005–2007 rządowym programie
pilotażowym WWKSC. Pomocą oferowaną w ramach
programu mogą być objęte:
698
— dzieci niepełnosprawne w wieku 0–7 lat posia-
dające orzeczenie o niepełnosprawności oraz ich ro-
dzice lub opiekunowie prawni;
— dzieci niepełnosprawne posiadające orzeczenie
o niepełnosprawności, które w trakcie realizacji za-
dania w danym roku kalendarzowym ukończyły
7 lat, oraz ich rodzice lub opiekunowie prawni.
Jak wynika z powyższego, funkcjonuje szereg
form wsparcia osób niepełnosprawnych i ich rodzin.
Tym niemniej mając świadomość, że w szczególności
aktualna wielkość wsparcia materialnego jest niewy-
starczająca, planuje się, że – jeśli tylko sytuacja fi-
nansowa państwa na to pozwoli – kierunkiem dal-
szych działań MPiPS będzie podwyższanie wysoko-
ści świadczeń rodzinnych adresowanych do tych ro-
dzin, w tym wysokości zasiłku pielęgnacyjnego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Falfusa
w sprawie administracyjnych kar
za usuwanie drzew i krzewów (16894)
Odpowiadając na pismo z dnia 20 lipca 2010 r.,
znak: SPS-023-16894/10, przekazujące interpelację
posła Jacka Falfusa w sprawie administracyjnych
kar pieniężnych za usunięcie drzew i krzewów bez
wymaganego zezwolenia, poniżej przedstawiam sto-
sowne informacje.
Pytanie 1. Czy w ocenie Pana Ministra byłoby
zasadne obniżenie wysokości administracyjnych kar
pieniężnych za usunięcie drzew lub krzewów bez wy-
maganego zezwolenia do takich wysokości, by miały
charakter restrykcyjny, ale jednocześnie możliwe by-
łoby ich egzekwowanie?
Problem związany z nakładaniem kar admini-
stracyjnych za usuwanie drzew i krzewów bez wyma-
ganego zezwolenia i ich wysokości jest znany w re-
sorcie, w związku z tym przewiduje się zmiany prze-
pisów regulujących te kwestie. Nowelizacje powinny
dotyczyć ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie
przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220, z późn.
zm.) oraz rozporządzenia ministra środowiska z dnia
13 października 2004 r. w sprawie stawek opłat dla
poszczególnych rodzajów i gatunków drzew (Dz. U.
Nr 228, poz. 2306).
Zmiany w wyżej wymienionych przepisach będą
odnosiły się m.in. do ustalenia nowej metody nalicza-
nia stawek opłat za usunięcie drzew lub krzewów,
a w związku z tym wysokości administracyjnych kar
pieniężnych za ich usunięcie bez wymaganego zezwo-
lenia. Celem przeprowadzenia tych zmian jest zwięk-
szenie skuteczności egzekwowania kar. Jednocześnie
należy mieć na uwadze, iż administracyjne kary pie-
niężne pełnią ważną rolę jako instrument finansowy
o charakterze prewencyjnym.
Pytanie 2. Czy Panu Ministrowi znane są ilości
kar wymierzonych, a następnie wyegzekwowanych,
oraz kar niewyegzekwowanych oraz umorzonych?
Kary za usunięcie drzew i krzewów są nakładane
w formie decyzji administracyjnych, a organem wła-
ściwym do ich nałożenia jest wójt, burmistrz lub pre-
zydent miasta, zaś w przypadku nieruchomości bę-
dącej własnością gminy – starosta (art. 88 i 90 usta-
wy o ochronie przyrody). Minister środowiska nie
posiada żadnych narzędzi kontroli nad działaniami
organów administracji samorządowej w zakresie
spraw finansowych. Nie prowadzi również rejestrów
nakładanych administracyjnych kar pieniężnych za
usunięcie drzew lub krzewów bez wymaganego ze-
zwolenia, w związku z czym nie posiada przedmioto-
wych danych. Zdajemy sobie jednak sprawę z faktu,
że ściągalność tych kar w przypadku osób fizycznych
może być niewielka.
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Szydło
w sprawie stosowania
przez Ministerstwo Finansów
instrumentów pochodnych (16895)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną wraz z pismem z dnia 20 lipca 2010 r. (SPS-
-023-16895/10) interpelacją poseł Beaty Szydło w spra-
wie stosowania przez Ministerstwo Finansów instru-
mentów pochodnych przedstawiam następujące wy-
jaśnienia.
Stosowane w zarządzaniu długiem Skarbu Pań-
stwa transakcje na instrumentach pochodnych służą
realizacji celu strategii zarządzania długiem. Dobór
instrumentu i jego konstrukcja warunkowane są ce-
lem przeprowadzenia transakcji, a parametry finan-
sowe akceptowane byty w sposób zapewniający wy-
bór najkorzystniejszej oferty.
Bezpieczeństwo transakcji swap jest zapewniane
poprzez minimalizację i dywersyfikację ryzyka:
— wybór partnerów o wysokiej wiarygodności
kredytowej (warunkiem niezbędnym do zawarcia
transakcji jest posiadanie podpisanej z MF umowy
ramowej lub umowy głównej ISDA regulującej zasa-

dy postępowania związane z zawieraniem transakcji
a instrumentach pochodnych, jak również zaakcep-
towanie warunków formalnoprawnych),
— ograniczenia (limity) nałożone na łączną war-
tość transakcji zawieranych z poszczególnymi partne-
rami (służące dywersyfikacji ryzyka kredytowego),
— bieżące monitorowanie sytuacji finansowych
potencjalnych partnerów (obserwacji podlegały m.in.
zmiany ratingów, kwotowania CDS, będące rynkową
miarą ryzyka kredytowego związanego z danym pod-
miotem oraz doniesienia serwisów informacyjnych),
by w przypadku stwierdzenia istotnego wzrostu ry-
zyka kredytowego podjąć stosowne działania (zawie-
szenie zawierania transakcji z partnerem, którego
wiarygodność kredytowa budzi wątpliwości).
Transakcje zawierane są z tymi bankami, któ-
rych kwotowania w danym dniu są najkorzystniejsze
i które spełniają wyliczony przez MF warunek brze-
gowy dla danej transakcji. Zawierając transakcję na
instrumentach pochodnych, Ministerstwo Finansów
nie ponosi żadnych dodatkowych opłat, prowizji itp.
Wyniki operacji są ujmowane w statystykach
związanych z wynikiem sektora finansów publicz-
nych oraz z długiem publicznym zgodnie z zasadami
Eurostatu (ESA’95).
Instrumenty pochodne są standardowym instru-
mentem zarządzania długiem publicznym (tj. zmiany
profilu kosztu lub ryzyka rynkowego związanego
z długiem) w większości krajów rozwiniętych. Trans-
akcje na instrumentach pochodnych, tak jak i wszyst-
kie inne operacje związane z zarządzaniem długiem,
podlegają również corocznej ocenie Najwyższej Izby
Kontroli. W ostatnich latach NIK pozytywnie ocenia-
ła celowość i efektywność zawartych transakcji na
instrumentach pochodnych.
Odnosząc się do pytań postawionych przez panią
poseł, poniżej przedstawiam wyjaśnienia.
1. Ile na dzień złożenia interpelacji jest otwartych
transakcji wykorzystujących instrumenty pochodne
i jakiego rodzaju są to transakcje?
W obsłudze znajdują się obecnie następujące
transakcje wykorzystujące instrumenty pochodne:
a) transakcja wymiany płatności odsetkowych
typu IRS związana z zabezpieczeniem emisji obliga-
cji zapadających w 2013 r. (seria PP1013),
b) transakcje obejmujące zmianę struktury zobo-
wiązań związanych z systemem finansowania pro-
gramu samolotu wielozadaniowego F-16,
c) transakcje polegające na zmianie waluty płat-
ności z dolara na euro poprzez zmianę podstawy
oprocentowania i zabezpieczenie kursu końcowej wy-
miany kapitałowej.
2. Jakie są warunki zawartych umów, w tym ter-
miny zapadalności oraz wysokości zobowiązań dla
sektora finansów publicznych?
3. Jaka jest struktura nabytych instrumentów,
jakie instrumenty podstawowe stosowane są w za-
wartych transakcjach?
Ad 2. Transakcja wymiany płatności odsetkowych
w walucie krajowej (typu IRS) zawarta została w 2004 r.
699
i związana była z emisją obligacji dziesięcioletnich
serii PP1013 o terminie zapadalności w dniu
24.10.2013 r. Celem transakcji było zabezpieczenie
emisji obligacji PP1013 poprzez zamianę zmiennej
stopy procentowej opartej o stawkę WIBOR (6m)
z wbudowanym górnym ograniczeniem wysokości
kuponu. W warunkach dużych zawirowań na pol-
skim rynku długu w 2004 r. stwarzało to możliwość
pozyskania długoterminowego finansowania tańsze-
go od możliwego do uzyskania przy standardowej
emisji obligacji. Jednocześnie nabywcy obligacji (z kra-
jowego sektora pozabankowego) uzyskali możliwość
osiągnięcia wyższego od standardowego dochodu.
Partnerem transakcji zabezpieczającej był bank, któ-
ry organizował emisje obligacji. Wartość nominalna
emisji obligacji wynosiła 750 mln zł. Instrument ba-
zowy stanowi obligacja serii PP1013. Termin zapa-
dalności transakcji swap jest tożsamy z terminem
zapadalności obligacji, tj. 24.10.2013 r. Transakcja
nie rodzi żadnego ryzyka rynkowego. Ministerstwo
Finansów dokonuje corocznie płatności równej ilo-
czynowi wartości nominalnej obligacji i stałej stopy
ustalonej w momencie zawarcia transakcji, a otrzy-
muje płatności równe iloczynowi wartości nominal-
nej obligacji i zmiennej stopy. Te ostatnie płatności
są równe aktualnym kuponom płaconym od obsługi-
wanych obligacji PP1013.
Ad 3. W lipcu i październiku 2005 r. Ministerstwo
Finansów przeprowadziło operację zmiany struktury
finansowania programu samolotu wielozadaniowego
w części objętej systemem odroczonych płatności
z dolara amerykańskiego na euro. Celami przepro-
wadzonych wówczas operacji były:
— eliminacja ekspozycji na ryzyko kursu dolara
i zamiana na ekspozycję na euro, tj. przyszłą walutę
krajową,
— wykorzystanie ówczesnej aprecjacji euro do do-
lara,
— uzyskanie bieżących oszczędności w wydat-
kach budżetu,
— zamiana podstawy oprocentowania na taką,
która według danych historycznych charakteryzuje
się niższą zmiennością.
Zawarte transakcje można podzielić na dwa typy:
— transakcje wymiany płatności odsetkowych,
w wyniku których zamienione zostały płatności ze
zmiennej stopy opartej o stawkę USD LIBOR na płat-
ności oparte o zmienną stawkę EURIBOR oraz na
stopę stałą płaconą w EUR,
— transakcje ustalające kurs wymiany końcowej,
w wyniku których ustalono oraz ograniczono możli-
wy przedział kursu EUR/USD, po jakim będą doko-
nane płatności kapitałowe w dniu zapadalności, tj.
w 2015 r.
Łączna wartość nominalna zawartych transakcji
w ramach finansowania programu F-16 wyniosła
1994,3 mln USD.
Instrument bazowy stanowią odroczone płatności
dolarowe, tzw. vouchery B, oraz wyemitowane obli-
gacje będące elementem finansowania programu za-
700
kupu samolotów F-16. Są to transakcje długotermi-
nowe zapadające w 2015 r.
4. W jaki sposób oceniano ryzyko zmian kursów
walut wykorzystywanych w instrumentach?
Z zaciąganiem zobowiązań w walutach obcych
wiąże się ryzyko kursowe, przejawiające się wrażli-
wością poziomu długu i kosztów jego obsługi na
zmiany kursu walutowego. Aprecjacja lub deprecjacja
złotego wobec danej waluty obcej powoduje propor-
cjonalny spadek lub wzrost wyrażonych w złotych:
zadłużenia w tej walucie i kosztów jego obsługi. Do-
puszczalny poziom ryzyka kursowego stanowi jedno
z ograniczeń celu strategii zarządzania długiem pu-
blicznym, tj. minimalizacji kosztów obsługi długu
w długim horyzoncie czasu.
Zasady zarządzania ryzykiem kursowym długu
Skarbu Państwa są określone w przyjmowanej co
roku przez Radę Ministrów 3-letniej strategii zarzą-
dzania długiem sektora finansów publicznych.
W przyjętej przez Radę Ministrów we wrześniu
2009 r. strategii na lata 2010–2012 założono:
— rozszerzenie przedziału dopuszczalnego udzia-
łu długu nominowanego w walutach obcych w długu
ogółem w okresie poprzedzającym wstąpienie do stre-
fy euro do 20–30% (z 20–25% w poprzedniej strate-
gii), związane ze zwiększoną zmiennością kursów
walutowych oraz potrzebą utrzymania elastycznego
podejścia w zakresie zaciągania zobowiązań,
— możliwość zastosowania instrumentów po-
chodnych w zarządzaniu ryzykiem kursowym w celu
tworzenia odpowiedniej struktury walutowej długu
oraz finansowania potrzeb pożyczkowych budżetu
państwa,
— utrzymanie w horyzoncie strategii efektywne-
go (tj. uwzględniającego transakcje pochodne) udzia-
łu euro, jako przyszłej waluty krajowej, w długu
w walutach obcych na poziomie co najmniej 70%.
Ryzyko kursowe związane ze strukturą długu
Skarbu Państwa, w tym wpływ zmian kursów walu-
towych na poziom długu, jest na bieżąco monitoro-
wane. Informacja o zadłużeniu Skarbu Państwa,
w tym jego strukturze walutowej, jest co miesiąc pu-
blikowana na stronach internetowych MF. Na bieżą-
co monitowana jest również rynkowa wartość zawar-
tych przez MF transakcji na instrumentach pochod-
nych, w tym zmiany wynikające ze zmian kursów
walutowych.
5. Jakie są szacowane skutki dla budżetu obecnie
otwartych transakcji na dzień ich zamknięcia?
Ad 5. Skutkiem dla budżetu przeprowadzenia
emisji obligacji o oprocentowaniu zmiennym zabez-
pieczonej transakcją swap (tj. transakcją wymiany
płatności odsetkowych) było uzyskanie oszczędności
w wydatkach na obsługę długu Skarbu Państwa
w stosunku do emisji obligacji stałoprocentowej
o tym samym terminie zapadalności. Te skutki zo-
stały już zdefiniowane w momencie zawierania
transakcji.
Obecnie obsługiwane przez MF transakcje zwią-
zane z finansowaniem F-16 są natomiast instrumen-
tami długoterminowymi, dopiero po ich zamknięciu
możliwa będzie pełna ocena ich opłacalności.
Transakcje te, polegające na zamianie waluty
płatności z dolara amerykańskiego na euro, były
przeprowadzone w celu wyeliminowania tego ryzyka
w związku z planowanym przyjęciem euro. Efektem
była zmiana ekspozycji z dolara na euro. Dotychcza-
sowym skutkiem budżetowym było uzyskanie po-
mniejszenia wydatków na obsługę długu publicznego
w latach 2005–2007 (dodatnie przepływy netto z ty-
tułu zawartych operacji) oraz powiększenie wydat-
ków w latach 2008–2009 (ujemne przepływy netto).
6. Czy zobowiązania wynikające z zawartych
transakcji uwzględniane są w publikowanej wysoko-
ści długu publicznego? Jeśli nie, to jaka zmiana wy-
sokości długu publicznego miałaby miejsce w sytu-
acji, gdyby uwzględniano zawarte transakcje?
Zgodnie z metodologią oraz wytycznymi Biura
Statystycznego Komisji Europejskiej – Eurostat, zo-
bowiązania z tytułu zawartych transakcji pochod-
nych, są zobowiązaniami warunkowymi i co do za-
sady nie stanowią tytułu dłużnego zaliczanego do
długu publicznego. Ma to zastosowanie do obecnie
obsługiwanych transakcji.
Wyjątkiem od tej zasady są nierynkowe transak-
cje pochodne, tj. transakcje pochodne o nierynkowej
charakterystyce. Przykładem takiej transakcji może
być IRS o niezerowej wartości w momencie zawiera-
nia transakcji, w której podmiot sektora finansów
publicznych, jako strona transakcji, otrzymuje płat-
ność wyrównującą (tzw. płatność początkową). W ta-
kiej sytuacji otrzymana płatność początkowa klasy-
fikowana jest jako pożyczka (czyli tytuł dłużny zali-
czany do długu sektora general government), od któ-
rej naliczone odsetki powiększają w statystyce deficyt
tego sektora.
W statystyce deficytu i długu przekazywanej za
pośrednictwem GUS do Komisji Europejskiej kilka-
krotnie w ciągu roku budżetowego (w ramach noty-
fikacji fiskalnej, aktualizacji programu konwergencji
oraz kwartalnych kwestionariuszy o zadłużeniu sek-
tora general government) wszystkie transakcje na
instrumentach pochodnych zawieranych przez MF
prezentowane są zgodnie z ww. metodologią oraz wy-
tycznymi Eurostatu.
7. Jakie wysokości prowizji zapłacono od zawiera-
nych transakcji?
MF nie ponosiło żadnych dodatkowych kosztów
(opłaty, prowizje itp.) związanych z zawieranymi
transakcjami z wykorzystaniem instrumentów po-
chodnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jana Warzechy
i Kazimierza Gołojucha
w sprawie możliwości prowadzenia
dokumentacji pracowniczej związanej
ze stosunkiem pracy oraz akt osobowych
pracowników w formie elektronicznej (16896)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Jana Warzechy i Kazimie-
rza Gołojucha w sprawie możliwości prowadzenia
dokumentacji pracowniczej związanej ze stosunkiem
pracy oraz akt osobowych pracowników w formie
elektronicznej, przekazaną przy piśmie z dnia 20 lip-
ca br. (znak: SPS-023-16896/10), uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Postulat zmiany przepisów prawa pracy w kierun-
ku umożliwiającym pracodawcom prowadzenie do-
kumentacji w sprawach zawiązanych ze stosunkiem
pracy oraz akt osobowych pracowników nie tylko
w formie papierowej, ale także elektronicznej, był już
przedmiotem wystąpień kierowanych do ministra
pracy i polityki społecznej. Taka propozycja zmiany
obecnego stanu prawnego została przedstawiona
przez Polską Konfederację Pracodawców Prywat-
nych „Lewiatan”.
Pragnę poinformować, że ze względu na wielowąt-
kowość tego zagadnienia, jak również istotne wątpli-
wości związane z koniecznością zapewnienia należy-
tej ochrony danych osobowych pracowników, których
akta osobowe, a także pozostała dokumentacja zwią-
zana ze stosunkiem pracy miałyby być prowadzone
i przechowywane w formie elektronicznej, zwraca-
łam się o wyrażenie opinii w tej sprawie do general-
nego inspektora ochrony danych osobowych, mini-
stra kultury i dziedzictwa narodowego, a także głów-
nego inspektora pracy. Otrzymane opinie potwierdzi-
ły moją wstępną ocenę co do konieczności wnikliwe-
go przeanalizowania wszystkich aspektów związa-
nych z omawianym postulatem. Dobór narzędzi i środ-
ków służących pracodawcy do dokumentowania spraw
związanych ze stosunkiem pracy i prowadzenia akt
osobowych pracowników (forma papierowa lub elek-
troniczna) nie może bowiem w żadnym stopniu nega-
tywnie wpłynąć na sytuację pracownika, zarówno
w okresie pozostawania w zatrudnienia, jak i po jego
ustaniu. Istotne jest także, aby korzystanie przez
pracodawców z nośników elektronicznych przy doku-
mentowaniu spraw związanych ze stosunkiem pracy,
a następnie archiwizowaniu w ten sam sposób okre-
ślonych danych nie ograniczało organów kontrolnych
w skutecznym wypełnianiu obowiązku kontrolowa-
nia przestrzegania przez pracodawców przepisów
prawa pracy. Nie bez znaczenia jest także sytuacja
prawna pracownika lub byłego pracownika, jako
701
strony w procesie sądowym, w przypadku ograniczo-
nego dostępu do tradycyjnych środków dowodowych,
jeżeli pracodawca prowadziłby i przechowywałby do-
kumentację pracowniczą w formie elektronicznej.
Analizując przedstawiony postulat, trzeba także brać
pod uwagę bardzo zróżnicowaną sytuację pracodaw-
ców działających na rynku pracy, nie tylko ze wzglę-
du na liczbę zatrudnianych pracowników, ale także
strukturę organizacyjną i kondycję finansową. Zwłasz-
cza zmiana pracodawcy na zasadach określonych
w przepisach art. 231 Kodeksu pracy może mieć dla
przejmowanych pracowników istotne znaczenie, je-
żeli poprzedni i nowy pracodawca prowadziliby do-
kumentację w sprawach związanych ze stosunku
pracy w różnej formie (papierowej i elektronicznej).
Przedstawiając powyższe, pragnę zapewnić, iż
rozważam przygotowanie propozycji zmian legisla-
cyjnych, które umożliwiłyby pracodawcom wybór
między papierową i elektroniczną formą powadzenia
i archiwizowania dokumentacji pracowniczej zwią-
zanej ze stosunkiem pracy oraz akt osobowych pra-
cowników. Jednak ze względu na zasygnalizowane
wyżej istotne wątpliwości związane z taką zmianą
stanu prawnego obecnie nie jest możliwe jednoznacz-
ne odniesienie się do postulatu będącego przedmio-
tem interpelacji.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Kazimierza Smolińskiego
w sprawie poprawności i skuteczności
rozwiązań przyjętych przez ministra
infrastruktury w zakresie świadczenia usług
publicznych przez PKP Przewozy Regionalne
sp. z o.o. (16897)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Kazimierza Smolińskiego
(SPS-023-16897/10 z dnia 20 lipca 2010 r.) w sprawie
poprawności i skuteczności rozwiązań przyjętych
przez ministra infrastruktury w zakresie świadcze-
nia usług publicznych przez PKP Przewozy Regio-
nalne sp. z o.o., uprzejmie informuję, co następuje.
Zmiany, jakie na przestrzeni 2008 r. zaszły w spół-
kach Grupy PKP, przede wszystkim w spółce Prze-
wozy Regionalne sp. z o.o., były wynikiem wdrożenia
rozwiązań zawartych m.in. w przyjętej przez Radę
Ministrów w dniu 17 kwietnia 2007 r. „Strategii dla
702
transportu kolejowego do roku 2013”, w której jed-
nym z najistotniejszych obszarów działań wskazano
przeprowadzenie restrukturyzacji przewozów regio-
nalnych. Warunkiem stworzenia właściwych pod-
staw działania kolejowych przewozów regionalnych
było wyposażenie spółki Przewozy Regionalne sp.
z o.o. w niezbędny majątek oraz zrekompensowanie
spółce 2160 mln zł strat poniesionych w związku
z wykonywaniem przez nią przewozów pasażerskich
w ramach obowiązku świadczenia usług publicznych
w okresie od dnia 1 października 2001 r. do dnia
30 kwietnia 2004 r., oraz usamorządowienie polega-
jące na nieodpłatnym przekazaniu udziałów spółki
samorządom województw, które zgodnie z art. 40
ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejo-
wym (Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94, z późn. zm.) są
odpowiedzialne za organizowanie i finansowanie przed-
miotowych przewozów w ramach usług publicznych.
Uprzejmie informuję, że ze strony rządu realizo-
wane są w pełni wszystkie ustalenia wynikające za-
równo z przepisów rozdziału 4b ustawy z dnia 8 wrze-
śnia 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji przed-
siębiorstwa państwowego „Polskie Koleje Państwo-
we” (Dz. U. Nr 84, poz. 948, z późn. zm.), jak i z za-
wartego w dniu 9 grudnia 2008 r. pomiędzy mini-
strem infrastruktury a marszałkami województw
porozumienia, w którym zagwarantowane zostały
środki finansowe na zakup, modernizację i naprawy
kolejowych pojazdów szynowych służących do regio-
nalnych przewozów pasażerskich wykonywanych na
podstawie umów o świadczenie usług publicznych
w latach 2009–2020 oraz wskazane zostały sposoby
pokrycia straty bilansowej spółki Przewozy Regio-
nalne sp. z o.o. z lat ubiegłych. Od momentu objęcia
przez samorządy województw udziałów spółki Prze-
wozy Regionalne sp. z o.o.:
— znowelizowano ustawę z dnia 13 listopada
2003 r. o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego w zakresie zwiększenia, od dnia 1 stycznia
2010 r., o 0,75% wysokości udziału samorządów wo-
jewództw we wpływach z podatku dochodowego od
osób prawnych,
— spółce wypłacono pełną rekompensatę strat
poniesionych w związku z wykonywaniem przewo-
zów pasażerskich w ramach obowiązku świadczenia
usług publicznych w okresie od 1 października 2001 r.
do 30 kwietnia 2004 r., w wysokości 2160 mln zł,
— w Funduszu Kolejowym zagwarantowane zo-
stały dla samorządów województw środki na inwe-
stycje taborowe,
— w ramach dokończenia procesu wyposażania
spółki w majątek wniesiony został aport w postaci
zaplecz technicznych do obsługi taboru o łącznej war-
tości 270,06 mln zł.
Odnośnie do wpływu usamorządowienia spółki
Przewozy Regionalne sp. z o.o. na sytuację spółek
Grupy PKP uprzejmie informuję, że główną działal-
nością spółki jest realizowanie na podstawie umów
z samorządami województw regionalnych kolejowych
przewozów osób. Dodatkowo spółka realizuje połą-
czenia międzynarodowe w zakresie przewozów przy-
granicznych oraz połączenia międzywojewódzkie pod
nazwą handlową InterRegio. Właśnie ta działalność
spółki Przewozy Regionalne sp. z o.o. wywarła naj-
istotniejszy wpływ na sytuację PKP InterCity SA,
ponieważ wskazane spółki prowadzą działalność
konkurencyjną w segmencie przewozów międzywo-
jewódzkich. Jednocześnie nie zgadzam się z prezen-
towaną przez pana posła Kazimierza Smolińskiego
tezą, że sytuacja finansowa spółki Przewozy Regio-
nalne sp. z o.o. usprawiedliwia fakt nieregulowania
przez spółkę należności z tytułu dostępu do infra-
struktury linii kolejowych i kredytowania działalno-
ści przewoźnika przez zarządcę infrastruktury. Chcę
zwrócić uwagę, że spółka PKP PLK SA w równy spo-
sób traktuje swoich kontrahentów, o czym świadczy
fakt, iż wstrzymała również dostęp do infrastruktu-
ry pociągów uruchamianych przez spółkę PKP In-
terCity SA.
Ustosunkowując się do podnoszonej przez posła
pana Kazimierza Smolińskiego kwestii sytuacji fi-
nansowej spółki Przewozy Regionalne sp. z o.o.,
uprzejmie informuję, że od dnia 22 grudnia 2008 r.
spółka znajduje się w wyłącznej gestii samorządów
województw, które jako udziałowcy mają decydujący
wpływ na jej funkcjonowanie. Uwzględniając sytu-
ację finansową spółki, Przewozy Regionalne sp. z o.o.
w 2012 r., na podstawie przepisów ustawy z dnia
20 maja 2010 r. o zmianie ustawy o Funduszu Kole-
jowym oraz ustawy o komercjalizacji, restrukturyza-
cji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego
„Polskie Koleje Państwowe” (Dz. U. Nr 108, poz.
686), na współfinansowanie zadań własnych woje-
wództw w zakresie organizowania regionalnych ko-
lejowych przewozów pasażerskich wykonywanych na
podstawie umów o świadczenie usług publicznych ze
środków Funduszu Kolejowego przeznaczona zosta-
nie kwota 150 mln zł.
Chcę podkreślić, że jako minister infrastruktury,
w zakresie, w jakim minister właściwy do spraw
transportu może finansować działalność spółki Prze-
wozy Regionalne sp. z o.o., przekazałem w pełnej wy-
sokości dofinansowanie do pociągów międzynarodo-
wych uruchamianych przez spółkę w ruchu przygra-
nicznym, a od 1 stycznia 2010 r., zgodnie z rozporzą-
dzeniem (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczą-
cym usług publicznych w zakresie kolejowego i drogo-
wego transportu pasażerskiego oraz uchylającym roz-
porządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/
70, wypłacane spółce dofinansowanie powiększone
jest o rozsądny zysk.
W zakresie podejmowanych przez rząd inicjatyw
legislacyjnych ukierunkowanych na podniesienie po-
ziomu realizacji zadań o charakterze publicznym
w sektorze kolejowym uprzejmie informuję, że skie-
rowany do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej projekt
ustawy o publicznym transporcie zbiorowym zawiera
szereg kompleksowych rozwiązań regulujących kwe-
stie organizowania i finansowania przewozów pu-

blicznych. Wdrożenie powinno przyczynić się do sku-
teczniejszej realizacji potrzeb lokalnych w zakresie
transportu publicznego, w tym również kolejowego.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie realizacji budowy
obwodnicy północnej aglomeracji trójmiejskiej
(16898)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Piotra Stanke, przekazaną przy pi-
śmie z dnia 20 lipca 2010 r., znak: SPS-023-16898/10,
w sprawie realizacji budowy obwodnicy północnej
aglomeracji trójmiejskiej przekazuję na ręce Pana
Marszałka niniejsze wyjaśnienia.
Plan budowy obwodnicy północnej aglomeracji
trójmiejskiej (OPAT) jest wspólnym projektem Samo-
rządu Województwa Pomorskiego; gminy miasta
Gdyni; gminy miasta Rumi; Samorządu Powiatu
Wejherowskiego; gminy miasta Wejherowa; gminy
miasta Redy; Samorządu Powiatu Puckiego; gminy
Puck; gminy miasta Helu; gminy miasta Jastarni;
gminy miasta Władysławowa; gminy miasta Pucka
i gminy Kosakowa. Planowana droga ma na celu
zmniejszenie ruchu tranzytowego na drodze krajowej
nr 6 na odcinku od obwodnicy Trójmiasta w kierun-
ku północno-zachodnim, z ominięciem miasta Ru-
mia, do Redy do połączenia z drogą krajową nr 6
i drogą wojewódzką nr 216. Szacunkowy koszt inwe-
stycji to ok. 1 mld zł. Aktualnie obwodnica jest
w fazie projektów i konsultacji. Zakończyły się kon-
sultacje społeczne w sprawie budowy drogi, trwają
analizy techniczne, ekonomiczne i środowiskowe. Za-
rządcą dróg OPAT-u nie jest GDDKiA.
Na podstawie art. 3 ust. 1–3 ustawy z dnia 16 grud-
nia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury transpor-
tu lądowego (Dz. U. Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.)
zadania w zakresie budowy, przebudowy, remontu,
utrzymania i ochrony dróg oraz zarządzania nimi
finansowane są przez:
— ministra właściwego do spraw transportu za
pośrednictwem generalnego dyrektora dróg krajo-
wych i autostrad w odniesieniu do dróg krajowych,
— samorząd województwa w odniesieniu do dróg
wojewódzkich,
703
— samorząd powiatowy w odniesieniu do dróg po-
wiatowych.
Zadania w zakresie finansowania budowy, prze-
budowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg gmin-
nych oraz zarządzania nimi finansowane są z budże-
tów gmin.
W granicach miast na prawach powiatu zadania
w zakresie finansowania, budowy, przebudowy, re-
montu, utrzymania, ochrony i zarządzania drogami
publicznymi, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspreso-
wych, finansowane są z budżetów tych miast.
Jak wynika z powyższego, w obecnym stanie
prawnym resort infrastruktury nie ma możliwości
finansowania zadań na drogach innej kategorii niż
krajowa. Jednocześnie należy podkreślić, że obwod-
nica północna aglomeracji trójmiejskiej nie spełnia
żadnego z określonych w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) kryteriów kwa-
lifikacji dróg do kategorii dróg krajowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż aktualnie
prowadzone są prace przygotowawcze dla inwestycji-
,,Budowa drogi ekspresowej S6 Lębork (wraz z ob-
wodnicą Lęborka) – obwodnica Trójmiasta”. Droga
przejmie ruch ciężki oraz tranzytowy z drogi krajo-
wej nr 6, a tym samym odciąży układy drogowe miast
Gdyni, Rumi i Redy oraz wyprowadzi ruch tranzy-
towy z obszaru aglomeracji trójmiejskiej.
Ponadto informuję, iż aktualnie w resorcie infra-
struktury prowadzone są prace nad opracowaniem
projektu „Programu budowy dróg krajowych na lata
2010–2015”, którego jeden z załączników zawierać
będzie możliwość ogłoszenia konkursu na realizację
obejść miejscowości w ramach dostępnych środ-
ków finansowych. Inwestycja zgłoszona do realizacji
w ramach programu będzie musiała spełniać wymo-
gi formalnoprawne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jana Warzechy
i Kazimierza Gołojucha
w sprawie ubezpieczeń w rolnictwie (16900)
W związku z przesłaną przy piśmie z dnia 20 lip-
ca 2010 r. (znak: SPS-023-16900/10) interpelacją po-
słów Jana Warzechy i Kazimierza Gołojucha w spra-
704
wie ubezpieczeń w rolnictwie pragnę poinformować
Pana Marszałka, że w Ministerstwie Rolnictwa i Roz-
woju Wsi prowadzone są prace nad założeniami do
projektu ustawy o zmianie ustawy o ubezpieczeniach
upraw rolnych i zwierząt gospodarskich. Kierunkowo
zaproponowane w ww. założeniach zmiany w syste-
mie ubezpieczeń upraw rolnych i zwierząt gospodar-
skich dotyczą:
1) podwyższenia stawki taryfowej (z obecnych
3,5% i 5% sumy ubezpieczenia), do której będą stoso-
wane dopłaty do składki;
2) zaangażowania środków Unii Europejskiej
(w ramach 10% pułapu krajowego jednolitej płatności
obszarowej) w formie dopłat do składek z tytułu
ubezpieczenia upraw rolnych i zwierząt gospodar-
skich (art. 68 ust. 1 lit. d i ust. 4 lit. a oraz art. 131
rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009);
3) podwyższenia wysokości przysługującej zakła-
dom ubezpieczeń dotacji celowej na pokrycie czę-
ści odszkodowań wypłaconych producentom rolnym
z tytułu szkód spowodowanych przez suszę oraz
wprowadzenia częściowego dofinansowania z budże-
tu państwa także części odszkodowań, które będą
wypłacane producentom rolnym z tytułu szkód spo-
wodowanych przez huragan, powódź, deszcz nawal-
ny, grad, piorun, obsunięcie się ziemi, lawinę, ujemne
skutki przezimowania oraz przymrozki wiosenne
(w przypadku tych ryzyk proponuje się, aby dotacja
przysługiwała w wysokości 70% różnicy między łącz-
ną kwotą odszkodowań a kwotą stanowiącą 90%
sumy składek).
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszał-
ka, że mając na uwadze planowane zaangażowanie
środków Unii Europejskiej w formie dopłat do skła-
dek z tytułu ubezpieczenia upraw rolnych i zwierząt
gospodarskich, w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju
Wsi został przygotowany program wsparcia specjal-
nego, który w dniu 29 lipca br. został przekazany
Komisji Europejskiej. Program wsparcia dla rolni-
ków w formie dopłat do składek z tytułu ubezpiecze-
nia upraw rolnych i zwierząt gospodarskich zakłada,
że należna składka z tytułu zawarcia przez rolnika
umowy ubezpieczenia będzie płacona w 35% przez
rolnika oraz w 65% ze środków publicznych, z tego
75% wkładu będzie współfinansowane przez Wspól-
notę oraz 25% z budżetu krajowego.
Podmiotem odpowiedzialnym za realizację wspar-
cia będzie Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa.
Do otrzymania wsparcia z programu uprawniony
będzie rolnik, który:
a) zawarł z zakładem ubezpieczeń umowę ubez-
pieczenia (polisę) upraw rolnych i zwierząt gospodar-
skich zapewniającą ochronę ubezpieczeniową na
okres do 12 miesięcy od ryzyka wystąpienia szkód
spowodowanych w uprawach rolnych przez huragan,
powódź, deszcz nawalny, grad, piorun, obsunięcie się
ziemi, lawinę, suszę, ujemne skutki przezimowania
lub przymrozki wiosenne, a w przypadku zwierząt
od ryzyka wystąpienia szkód spowodowanych przez
huragan, powódź, deszcz nawalny, grad, piorun, ob-
sunięcie się ziemi, lawinę lub w wyniku uboju z ko-
nieczności;
b) spełnia warunki do przyznania jednolitej płat-
ności obszarowej i złoży wniosek o przyznanie tej
pomocy.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie potrzeby pilnej nowelizacji
art. 8 ust. 9 ustawy o pomocy społecznej
w związku z powodzią w 2010 r. (16901)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 20 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-16901/10),
w sprawie interpelacji poselskiej pani poseł Jadwigi
Wiśniewskiej w sprawie potrzeby pilnej nowelizacji
art. 8 ust. 9 ustawy o pomocy społecznej w związku
z powodzią, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r., Nr 175,
poz. 1362, z późn. zm.) prawo do świadczeń pienięż-
nych z pomocy społecznej przysługuje co do zasady
osobom, których dochód mieści się w określonych
kryteriach dochodowych przy jednoczesnym wystą-
pieniu co najmniej jednego z powodów wymienionych
w art. 7 pkt 2–15 ww. ustawy lub innych okoliczności
uzasadniających udzielenie pomocy społecznej. Zgod-
nie z brzmieniem art. 8 ust. 9 wyżej wymienionej
ustawy, w przypadku osób uzyskujących dochód po-
siadających gospodarstwo rolne przyjmuje się dochód
uzyskiwany z hektara przeliczeniowego wynosi 207 zł.
Jednakże zgodnie z treścią art. 40 ustawy o pomocy
społecznej zasiłek celowy z pomocy społecznej przy-
znany osobie albo rodzinie, które poniosły straty w wy-
niku zdarzenia losowego bądź w wyniku klęski ży-
wiołowej lub ekologicznej) może być przyznany nie-
zależnie od dochodu i może nie podlegać zwrotowi.
Należy również w tym miejscu zaznaczyć, że
zgodnie z art. 33 ustawy z dnia 24 czerwca 2010 r.
o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwa-
niem skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r. (Dz. U.
Nr 123, poz. 835) świadczeń uzyskanych w związku
z powodzią nie wlicza się do dochodu, od wysokości
którego odrębne przepisy uzależniają uzyskanie świad-
czenia o charakterze socjalnym, ulg dodatków i zwol-
nień, w tym z zakresu m. in. pomocy społecznej. Jed-
nocześnie jeżeli zalaniu na skutek powodzi uległo co

najmniej 30% powierzchni gospodarstwa rolnego po-
szkodowanego ubiegającego się o świadczenia z po-
mocy społecznej albo świadczenia rodzinne, w okre-
sie do dnia 31 grudnia 2011 r. przy ustaleniu prawa
do świadczeń z pomocy społecznej albo prawa do
świadczeń rodzinnych do dochodu z gospodarstwa
rolnego nie wlicza się powierzchni, która uległa za-
laniu na skutek powodzi.
W związku z powyższym nie wydaje się konieczne
przeprowadzenie nowelizacji w zakresie uchylenia
bądź zawieszenia obowiązywania art. 8 ust. 9 ustawy
o pomocy społecznej.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Biernata
w sprawie samochodów ciężarowych
posiadających świadectwo homologacji
z kategorią samochodu ciężarowego i wpis
do dowodu rejestracyjnego,
że są samochodami ciężarowymi,
a nieposiadających zaświadczenia
z okręgowej stacji kontroli pojazdów
w świetle ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych (16902)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu RP pani Ewy
Kierzkowskiej z dnia 20 lipca 2010 r. nr SPS-023-
-16902/10, przy którym załączono interpelację z dnia
5 lipca 2010 r. pana posła Andrzeja Biernata w spra-
wie „samochodów ciężarowych posiadających świa-
dectwo homologacji z kategorią samochodu ciężaro-
wego i wpis do dowodu rejestracyjnego, że jest samo-
chodem ciężarowym, a nieposiadających zaświadcze-
nia z okręgowej stacji kontroli pojazdów w świetle
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”,
uprzejmie wyjaśniam.
Jedną z preferencji przewidzianych na gruncie
przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r.
Nr 51, poz. 307, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 15 lu-
tego 1992 r. o podatku dochodowym od osób praw-
nych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.)
jest tzw. metoda jednorazowej amortyzacji. Z metody
tej mogą skorzystać podatnicy, którzy rozpoczynają
prowadzenie działalności gospodarczej oraz mali po-
datnicy (tj. podatnicy, u których wartość przychodu
ze sprzedaży wraz z kwotą należnego podatku od to-
warów i usług nie przekroczyła w poprzednim roku
705
podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiada-
jącej równowartości 1200 tys. euro).
Jednorazowa amortyzacja polega na możliwości
zaliczenia do kosztów podatkowych dokonywanych
jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, od wartości
początkowej środków trwałych z grupy 3–8 klasyfi-
kacji środków trwałych, z wyłączeniem samochodów
osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te
zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych
oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wyso-
kości nieprzekraczającej w roku podatkowym równo-
wartości kwoty 50 tys. euro łącznej wartości tych
odpisów amortyzacyjnych.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, iż ustawą
z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o po-
datku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 69,
poz. 587) podwyższono w latach 2009–2010 limit
kwoty jednorazowej amortyzacji do 100 tys. euro.
Z prawa tego mogą korzystać mali podatnicy oraz
podatnicy rozpoczynający w tych latach prowadzenie
działalności gospodarczej. Podatnicy rozpoczynający
prowadzenie działalności gospodarczej mogą doko-
nywać jednorazowych odpisów amortyzacyjnych tak-
że w roku podatkowym następującym bezpośrednio
po roku, w którym rozpoczęli prowadzenie działal-
ności. Instrumentem tym objęte zostały również fir-
my, które rozpoczęły działalność w 2008 r.
Z powołanych przepisów wynika, iż podatnik nie
może zastosować metody jednorazowej amortyzacji
do samochodów osobowych.
Dla celów podatku dochodowego od osób fizycz-
nych w art. 5a pkt 19 ustawy została zawarta defini-
cja samochodu osobowego, zgodnie z którą jest to
pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowi-
tej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie prze-
znaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie
z kierowcą, z wyjątkiem:
a) pojazdu samochodowego mającego jeden rząd
siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej
do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą,
klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ru-
chu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
b) pojazdu samochodowego mającego więcej niż
jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części
przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub
trwałą przegrodą i u którego długość części prze-
znaczonej do przewozu ładunków, mierzona po pod-
łodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi po-
zwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą
przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej kra-
wędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla
obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu po-
przednim, długość pojazdu stanowi odległość po-
między dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu
a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przezna-
czonej do przewozu ładunków, mierzona w linii po-
ziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią
przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzo-
706
nym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części po-
jazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
c) pojazdu samochodowego, który ma otwartą
część przeznaczoną do przewozu ładunków,
d) pojazdu samochodowego, który posiada kabinę
kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ła-
dunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy po-
jazdu,
e) pojazdu samochodowego będącego pojazdem
specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu
drogowym o przeznaczeniach wymienionych w za-
łączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów
i usług.
Natomiast stosownie do art. 5c ustawy w przy-
padku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej
masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnie-
nie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a–d,
pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu sa-
mochodowego do samochodów osobowych, stwierdza
się na podstawie dodatkowego badania technicznego
przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli
pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym
przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu,
zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych
wymagań. Kopię takiego zaświadczenia podatnik jest
obowiązany dostarczyć, w terminie 14 dni od dnia
jego otrzymania, właściwemu naczelnikowi urzędu
skarbowego.
W przypadku gdy w ww. pojeździe, dla którego
wydano zaświadczenie, zostały wprowadzone zmia-
ny, w wyniku których pojazd nie spełnia wymagań,
o których mowa w art. 5a pkt 19 lit. a-d, podatnik
obowiązany jest do pisemnego zawiadomienia wła-
ściwego naczelnika urzędu skarbowego o tych oko-
licznościach w terminie 7 dni od ich zaistnienia.
Analogiczne przepisy do powołanych wyżej zawie-
ra ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych,
tj. art. 4a pkt 9 lit. a-d oraz art. 4b ustawy.
Wobec powyższego, odnosząc się do pytania pana
posła: „Czy uznanie, czy pojazd jest samochodem oso-
bowym, czy ciężarowym, nie może być uzależnione
od wpisu do dowodu rejestracyjnego oraz świadectwa
homologacji, które na pewno nie są wystawione
sprzecznie z prawem, zgodnie z art. 180 § 1 Ordyna-
cji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko,
co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie
jest sprzeczne z prawem” uprzejmie zauważam, iż
w przypadku pojazdów samochodowych o dopusz-
czalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony
warunkiem niezbędnym do uznania pojazdu za nie-
będący samochodem osobowym jest spełnienie wy-
mogów wskazanych w art. 5a pkt 19 lit. a-d ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych lub art. 4a
pkt 9 lit. a-d ustawy o podatku dochodowym od osób
prawnych. Spełnienie przesłanek z tych przepisów
warunkuje wyłączenie danego samochodu z kategorii
samochodów osobowych na potrzeby podatków do-
chodowych.
Potwierdzenie takiego stanu rzeczy następuje na
warunkach określonych w art. 5c ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych lub art. 4b ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. usta-
wodawca nałożył wymóg uzyskania dodatkowego
badania technicznego przeprowadzonego przez okrę-
gową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego za-
świadczeniem wydanym przez tę stację wraz z odpo-
wiednią adnotacją w dowodzie rejestracyjnym pojaz-
du. Przy czym na uwadze należy mieć, iż w tym
względzie nie są przewidziane żadne wyjątki umoż-
liwiające posłużenie się innymi dokumentami po-
twierdzającymi spełnienie ustawowych wymagań.
Niespełnienie wymogów określonych w ustawach
o podatkach dochodowych dotyczących wyłączenia
danego samochodu z kategorii samochodów osobo-
wych powoduje, iż na potrzeby tych ustaw taki pojazd
będzie kwalifikowany jako samochód osobowy ze
wszelkimi z tego wynikającymi konsekwencjami, np.
w zakresie braku możliwości korzystania z jednora-
zowej amortyzacji.
Niezależnie od powyższego, odnosząc się do wspo-
mnianej przez pana posła kwestii, iż „organa podat-
kowe na mocy VI dyrektywy Unii Europejskiej nie
ograniczają uprawnień podatników w zakresie podat-
ku VAT pod warunkiem, że dopuszczalna ładowność
tych pojazdów musi przekroczyć 500 kg”, uprzejmie
zauważam, iż szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG
z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji usta-
wodawstw państw członkowskich w odniesieniu do
podatków obrotowych – wspólny system podatku od
wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru
podatku (Dz. Urz. WE L 145 z 13.06.1977, str. 1,
z późn. zm., Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne
rozdz. 9, t. 1, str. 23, z późn. zm.) nie obejmuje swym
zakresem podatków bezpośrednich, tj. m.in. podat-
ków dochodowych. Zatem przepisy powołanej dyrek-
tywy nie mogą być brane pod uwagę przy interpreta-
cji przepisów ustaw o podatkach dochodowych.
Prezentując powyższe, mam nadzieję, że przed-
stawione wyjaśnienia zostaną przyjęte przez pana
posła do aprobującej wiadomości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Grzegorza Sztolcmana
w sprawie przepisów dotyczących ewidencji
działalności gospodarczej oraz ustawy
o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (16903)
W związku z wystąpieniem z dnia 7 lipca 2010 r.
pana Grzegorza Sztolcmana, posła na Sejm RP,

w sprawie możliwości nabycia/posiadania statusu
bezrobotnego przez osobę, która uzyskała wpis do
ewidencji działalności gospodarczej, przesłanym do
ministra pracy i polityki społecznej pismem z dnia
20 lipca 2010 r., znak: SPS-023-16903/10, przedsta-
wiam poniższe wyjaśnienia.
Zgodnie z obowiązującą do listopada 2008 r. in-
terpretacją art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy z dnia
20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415,
z późn. zm.) pozbawienia statusu bezrobotnego do-
konywano na dzień określony we wpisie jako dzień
podjęcia działalności gospodarczej. Jednocześnie oso-
ba, która na dzień rejestracji w powiatowym urzędzie
pracy jako bezrobotna posiadała wpis do ewidencji
działalności gospodarczej, lecz nie nadszedł jeszcze
dzień określony we wpisie jako dzień rozpoczęcia tej
działalności, mogła zarejestrować się jako bezrobot-
na i do tego dnia pozostawać w rejestrze osób bezro-
botnych.
Z uwagi jednak na opinię rzecznika praw obywa-
telskich, iż interpretacja ta nie jest do końca zgodna
z literalnym brzmieniem przepisu art. 2 ust. 1 pkt 2
lit. f ustawy o promocji zatrudnienia (...), jak też
w związku ze zgłaszanymi przez organy zatrudnienia
uwagami w kwestii zasadności takiej wykładni oraz
prośbami kierowanymi do ministra pracy i polityki
społecznej o rozważenie jej zmiany, odstąpiono od za-
prezentowanej interpretacji.
Aktualnie osoba bezrobotna, która uzyskała wpis
do ewidencji działalności gospodarczej, nawet z od-
roczonym terminem jej rozpoczęcia, jest pozbawiana
statusu bezrobotnego z datą wpisu do tej ewidencji.
Od tego momentu osoba nie może również uzyskać
statusu osoby bezrobotnej.
Jednocześnie spieszę poinformować, że z uwagi na
to, iż dotychczasowe brzmienie art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f
ustawy o promocji zatrudnienia (...) budziło liczne wąt-
pliwości interpretacyjne, projekt ustawy o zmianie
ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw, który
został przekazany do Sejmu, wyraźnie określa, iż oso-
ba, która przy składaniu wniosku o wpis do ewidencji
działalności gospodarczej oznaczy późniejszy termin
podjęcia tej działalności, może posiadać status bezro-
botnego aż do tego dnia (wskazanego we wpisie jako
dzień podjęcia działalności). Ponadto w projekcie usta-
wy doprecyzowano, iż można posiadać status bezro-
botnego, posiadając wpis do ewidencji działalności
gospodarczej w okresie, w którym zgłoszono zawiesze-
nie prowadzenia działalności.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia stanowią
wyczerpującą odpowiedź na zgłoszone wątpliwości.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
707
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów
Tadeusza Arkita i Jana Musiała
w sprawie porzucenia pracy przez pracownika
(16906)
W odpowiedzi na interpelację panów posłów Ta-
deusza Arkita i Jana Musiała przekazaną przy piśmie
z dnia 20 lipca br. (znak: SPS-023-16906/10), w któ-
rej zostało zawarte zapytanie dotyczące możliwości
przywrócenia w przepisach Kodeksu pracy instytucji
„porzucenia pracy” lub wprowadzenia innej regulu-
jącej taki stan faktyczny, pragnę uprzejmie wyjaśnić,
co następuje.
Zgodnie z normą zawartą w art. 22 § 1 Kodeksu
pracy pracownik ma obowiązek wykonywania pracy
uzgodnionego rodzaju pod kierownictwem pracodaw-
cy oraz w miejscu i czasie przez niego wyznaczonym,
a pracodawca – obowiązek dopuszczania pracownika
do pracy i wypłacania mu z tego tytułu wynagrodze-
nia. Zatem z istoty stosunku pracy wynika powin-
ność pracownika do stawiennictwa w miejscu pracy
w czasie, kiedy jest on zobowiązany do jej świadcze-
nia. Natomiast w razie zaistnienia przyczyn unie-
możliwiających stawienie się do pracy, pracownik
zobowiązany jest niezwłocznie zawiadomić praco-
dawcę o przyczynie swojej nieobecności i przewidy-
wanym okresie jej trwania, nie później jednak niż
w drugim dniu nieobecności w pracy. Niedotrzyma-
nie powyższego terminu może być usprawiedliwione
szczególnymi okolicznościami uniemożliwiającymi
terminowe dopełnienie przez pracownika tego obo-
wiązku, zwłaszcza jego obłożną chorobą połączoną
z brakiem lub nieobecnością domowników albo in-
nym zdarzeniem losowym (§ 2 pkt 2 i 3 rozporządze-
nia MPiPS z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu
usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzie-
lania pracownikom zwolnień od pracy, Dz. U. Nr 60,
poz. 281, z późn. zm.).
Przytoczone przepisy prowadzą zatem do wnio-
sku, iż niestawienie się pracownika do pracy, a na-
stępnie nieusprawiedliwienie takiej nieobecności (jak
ma to miejsce w przypadku porzucenia pracy), upraw-
nia pracodawcę do rozwiązania z pracownikiem umo-
wy o pracę bez wypowiedzenia, w tzw. trybie dyscy-
plinarnym. Zgodnie bowiem z dyrektywą sformuło-
waną w art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, pracodawca
może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia
z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia
przez pracownika podstawowych obowiązków pra-
cowniczych. Natomiast nieusprawiedliwiona nieobec-
ność w pracy jest, bez wątpienia, takim naruszeniem.
Skoro bowiem sumienne i staranne wykonywanie
pracy, przestrzeganie czasu pracy ustalonego w za-
kładzie pracy, regulaminu pracy i ustalonego w za-
kładzie pracy porządku, należą do podstawowych
obowiązków pracownika (art. 100 K.p.), to w przy-
708
padku nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy
ww. obowiązki zostają poważnie naruszone. Także
orzecznictwo sądowe jest w tym zakresie od wielu lat
jednolite, traktując nieusprawiedliwioną nieobecność
w pracy jako ciężkie naruszenie podstawowych obo-
wiązków pracowniczych (por. wyrok SN z dnia
14.12.2000 r., sygn. akt: I PKN 150/00).
Mając na względzie powyższe, uważam, iż nie ma
potrzeby przywrócenia regulacji prawnej dotyczącej
„porzucenia pracy”, ani tym bardziej wprowadzania
nowej, normującej taką sytuację. Pragnę przypo-
mnieć, iż instytucja „porzucenia pracy” funkcjonu-
jąca w prawie pracy do 1 stycznia 1997 r. (która po-
wodowała wygaśnięcie umowy o pracę z mocy prawa)
została usunięta z Kodeksu pracy jako niewłaściwa
forma ustania zatrudnienia. Dodatkowo stosowanie
tej instytucji okazało się przyczyną wielu wątpliwości
interpretacyjnych oraz wszczynania spraw przed są-
dem pracy. Elementem spornym było ocenianie, czy
pracownik, porzucając pracę, miał zamiar trwałego
zaprzestania jej wykonywania oraz nadużywanie tej
instytucji przez pracodawców, którzy nie musieli
składać dodatkowego oświadczenia woli o rozwiąza-
niu umowy o pracę.
Rozumiem, iż skutkiem niestawienia się pracow-
nika w pracy może być poniesienie przez pracodawcę
szkody spowodowanej np. stratami związanymi z za-
przestaniem funkcjonowania przedsiębiorstwa do
czasu znalezienia pracownika na dane stanowisko.
Niemniej pragnę przypomnieć, iż obowiązujące prze-
pisy prawa pracy zawierają podstawę prawną umoż-
liwiającą dochodzenie przez pracodawców roszczeń
odszkodowawczych z tego tytułu. Otóż, jeżeli wsku-
tek porzucenia pracy były pracownik nie wykonał lub
nienależycie wykonał swoje obowiązki i tym samym
wyrządził pracodawcy szkodę, to na podstawie
art. 114 Kodeksu pracy jest zobowiązany do jej na-
prawienia. Pracodawca może zatem dochodzić napra-
wienia szkody przed sądem pracy, natomiast wyso-
kość odszkodowania w takim przypadku, co do zasa-
dy, jest równa trzymiesięcznemu wynagrodzeniu
pracownika (z wyjątkiem umyślnego wyrządzenia
szkody, kiedy pracownik ma obowiązek naprawienia
szkody w pełnej wysokości).
Reasumując zatem powyższe, chciałabym podkre-
ślić, iż nie przewiduję podjęcia działań zmierzających
do przywrócenia regulacji dotyczącej „porzucenia
pracy”, ani też wprowadzenia podobnej. W mojej opi-
nii, obecny stan prawny zapewnia dostateczną ochro-
nę interesów pracodawcy w przypadku nieusprawie-
dliwionej nieobecności pracownika w pracy i napra-
wienia ewentualnych szkód, jakie może ona spowo-
dować.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
oraz grupy posłów
w sprawie obecności
na listach leków refundowanych
analogów insulin długo działających (16908)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek, An-
drzeja Nowakowskiego oraz Jarosława Stolarczyka,
posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną
przy piśmie z dnia 20 lipca 2010 r. (SPS-023-16908/
10), w sprawie refundacji insulin długo działających,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Cukrzyca, jako powszechna choroba przewlekła,
stanowi szczególny przedmiot troski resortu zdrowia.
Narodowy Fundusz Zdrowia finansuje insuliny oraz
preparaty doustne przeciwcukrzycowe. Koszty refun-
dacji insulin: zarówno pojedynczych preparatów, jak
i mieszanek insulinowych wzrastają każdego roku. Od
2007 r. ilość wydanych opakowań insulin zwiększa się
co roku o ok. 300 tys., osiągając w 2009 r. ponad
5,7 mln sztuk. Przekłada się to na koszty refundacji,
które z blisko 500 mln PLN w 2007 r., ok. 525 mln
PLN w 2008 r. wyniosły w 2009 r. ok. 562 mln PLN.
Również koszty refundacji doustnych preparatów
przeciwcukrzycowych (np. Metforminum, Gliclazi-
dum, Glimepiridum) wzrastają w ostatnich latach,
osiągając w 2009 r. wartość ok. 125 mln PLN.
Należy podkreślić, iż Ministerstwo Zdrowia stale
zwiększa dostęp pacjentów do nowoczesnych i tanich
terapii przeciwcukrzycowych. Przy okazji nowelizacji
rozporządzeń refundacyjnych wykazem leków refun-
dowanych obejmowane są nowe preparaty insulin
oraz doustne leki przeciwcukrzycowe, co przekłada
się na konkurencję cenową przedmiotowych produk-
tów leczniczych. Należy zaznaczyć, iż Ministerstwo
Zdrowia prowadzi transparentną i racjonalną polity-
kę lekową w oparciu o możliwości finansowe Narodo-
wego Funduszu Zdrowia oraz rekomendacje Rady
Konsultacyjnej Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych. Dla zapewnienia stabilności finansowej syste-
mu prowadzone są intensywne negocjacje z przedsta-
wicielami przemysłu farmaceutycznego, co pozwala
na uzyskiwanie cen leków znacznie niższych niż na
pozostałych rynkach europejskich. Dzięki rekomen-
dacjom Rady Konsultacyjnej decyzje refundacyjne
podejmowane są w oparciu o przesłanki naukowe
(Evidence Based Medicine) zgodnie z najlepszymi eu-
ropejskimi standardami, a nie psychologiczne chwy-
ty marketingowe stosowane przez inne podmioty.
Obecnie rozpatrywane są wnioski dotyczące obję-
cia systemem refundacji analogów insulin długo
działających w oparciu o kryteria wskazane art. 31a.
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-

nych (Dz. U. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) oraz art. 7
pkt. 3 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U.
Nr 97, poz. 1050, z późn. zm). Celem zapewnienia
dostępu pacjentom do bezpiecznych terapii lekowych
minister zdrowia w dniu 9 lutego 2010 r., pismem
znak: MZ-PLE-460-8365-203/GB/10, wydał zlecenie
Agencji Oceny Technologii Medycznych przygotowa-
nie analizy bezpieczeństwa stosowania długo działa-
jących analogów insuliny w leczeniu cukrzycy typu
I i typu II. Na posiedzeniu w dniu 29 marca 2010 r.
Rada Konsultacyjna AOTM, na podstawie analizy
bezpieczeństwa, wyraziła opinię, iż nie ma podstaw
do zmiany uprzednio wydanego stanowiska Rady
Konsultacyjnej nr 71/19/2008 z dnia 8 grudnia 2008 r.
w sprawie finansowania insuliny glargine w leczeniu
cukrzycy typu I oraz II, a także stanowiska Rady
Konsultacyjnej nr 70/19/2008 z dnia 8 grudnia 2008 r.
w sprawie finansowania insuliny detemir w leczeniu
cukrzycy typu I oraz II, w którym przedstawiono
wpływ refundacji przedmiotowych produktów lecz-
niczych na budżet płatnika publicznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Marzeny Okła-Drewnowicz
w sprawie zakładów energetyki cieplnej (16909)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Marzeny Okły-Drewnowicz (wy-
stąpienie marszałka Sejmu RP z dnia 20 lipca 2010 r.,
znak: SPS-023-16909/10) w sprawie niedużych ope-
ratorów systemów dystrybucyjnych energii elektrycz-
nej, na przykładzie Zakładu Energetyki Cieplnej
w Końskich, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień do podniesionych kwestii.
Czy przewidywane są ułatwienia w realizacji obo-
wiązku operatora systemu dystrybucyjnego dla ma-
łych dystrybutorów energii, czy też obowiązki pozo-
staną identyczne jak dla dotychczasowych dużych
OSD?
Czy problem małych dystrybutorów zostanie uwzględ-
niony w nowej ustawie o prawie energetycznym?
Jak odnieść koszty przystosowania technicznego
układów pomiarowo-rozliczeniowych dla potrzeb roz-
liczeń na rynku bilansowania energii, które w przy-
709
padku małych dystrybutorów mogą stanowić nawet
10–15% rocznych przychodów ze sprzedaży?
Czy w przypadku złożenia wniosku o wyznaczenie
operatora systemu dystrybucyjnego i otrzymania de-
cyzji negatywnej od prezesa URE przedsiębiorstwo
będzie ponosić koszty przystosowania technicznego,
czy też pozostanie to w gestii operatora systemu dys-
trybucyjnego wyznaczonego z urzędu?
Czy w związku z tym, że przedsiębiorstwo zgodnie
ze znowelizowaną ustawą zostało wyznaczone opera-
torem systemu dystrybucyjnego jednocześnie posiada
ważną umowę kompleksową na zakup energii elek-
trycznej, to nadal obowiązki związane z bilansowa-
niem energii w imieniu kupującego wykonuje dostaw-
ca, bo to wynika z umowy kompleksowej, czy też
umowa musi być zmieniona, a obowiązek bilansowa-
nia spada na operatora?
Czy nowe przepisy nie doprowadzą do wyelimino-
wania małych dystrybutorów, którzy nie będą mogli,
z przyczyn techniczno-ekonomicznych, sprostać zbyt
wygórowanym wymaganiom, a w konsekwencji do
swoistego monopolu dużych dystrybutorów?
Czy konieczne jest wydzielenie z dotychczasowej
struktury przedsiębiorstwa energetycznego niezależ-
nego pod względem formy prawnej podmiotu będą-
cego operatorem systemu dystrybucyjnego?
Mając na uwadze powyższe pytania, jak również
tezy zawarte w interpelacji pani poseł, pragnę na
wstępie wyjaśnić, że kwestia niezależności operato-
rów systemów dystrybucyjnych (OSD) została uregu-
lowana w art. 9d ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r.
Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625,
z późń. zm.). Regulacje zawarte w tym artykule gwa-
rantują spełnienie wymogów określonych w art. 10, 15
i 17 obowiązującej dyrektywy Parlamentu Europej-
skiego i Rady 2003/54/WE z dnia 26 czerwca 2003 r.
dotyczącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego ener-
gii elektrycznej i uchylającej dyrektywę 96/92/WE.
Nawiązując do pierwszych dwóch pytań oraz py-
tania siódmego, należy podkreślić, że przepisy przy-
toczonego wyżej art. 9d Prawa energetycznego w ust. 7
przewidują w warunkach wymienionych w pkt 1 i 2
wyłączenie spod obowiązku stosowania przez OSD
(spełniających te warunki) postanowień wymienio-
nych w ust. 1–6 tegoż artykułu, a dotyczących m.in.
takich kwestii jak: zakaz wykonywania przez OSD
działalności gospodarczej związanej z wytwarzaniem
lub obrotem energią elektryczną, spełnienia wyszcze-
gólnionych kryteriów mających zagwarantować nie-
zależność oraz obowiązek sporządzania programów
przedkładanych prezesowi Urzędu Regulacji Ener-
getyki do akceptacji i publikacji tych programów na
własny koszt.
Niezależnie od przytoczonej regulacji, kwestia
ułatwień w realizacji obowiązków, tzw. małych OSD,
została wymieniona w pkt. 29 i 30 preambuły nowej
dyrektywy 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. doty-
czącej wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii
elektrycznej i uchylającej dyrektywę 2003/54/WE.
Postanowienia te odnoszą się do sytuacji, w której
710
zamknięty system dystrybucji wykorzystywany jest
w celu zapewnienia optymalnej wydajności zintegro-
wanych dostaw energii wymagających szczególnych
standardów funkcjonowania lub zamknięty system
dystrybucji utrzymywany jest głównie do użytku jego
właściciela. Oznacza to tym samym potencjalną moż-
liwość zwolnienia takich OSD z obowiązków, które
stanowiłyby nadmierne obciążenie administracyjne
ze względu na szczególny charakter stosunku między
nimi a użytkownikami systemu. Dyrektywa postu-
luje też, w celu uniknięcia nakładania nieproporcjo-
nalnie dużych obciążeń finansowych i administracyj-
nych na małych OSD, rozważenie przez państwa
członkowskie możliwości zwolnienia przedsiębiorstw,
których to dotyczy, ze spełniania prawnych wymo-
gów rozdziału dystrybucji.
Chcę w tym miejscu uprzejmie poinformować, że
przytoczone wyżej kwestie są brane pod uwagę w pra-
cach Ministerstwa Gospodarki nad projektem zało-
żeń do zapisów nowej ustawy Prawo energetyczne.
W związku z trzecim i czwartym pytaniem pani
poseł pragnę nadmienić, że zakres, warunki i sposób
bilansowania energii elektrycznej, a także wymaga-
nia techniczne związane ze stosowaniem układów
oraz systemów pomiarowo-rozliczeniowych uregulo-
wane są w rozporządzeniu ministra gospodarki
z dnia 4 maja 2007 r. w sprawie szczegółowych wa-
runków funkcjonowania systemu elektroenergetycz-
nego (Dz. U. z 2007 r. Nr 93, poz. 623, z późń. zm.),
zwanym rozporządzeniem systemowym. Przy czym
warto również pamiętać, że to rozporządzenie doko-
nało w zakresie swojej regulacji wdrożenia ww. dy-
rektywy 2003/54/WE w odniesieniu do wspólnych
zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i zo-
stało notyfikowane Komisji Europejskiej w dniu
5 stycznia 2007 r.
Biorąc pod uwagę warunki pracy krajowego sys-
temu elektroenergetycznego, a w szczególności jego
stabilność i bezpieczeństwo funkcjonowania, wyma-
gane jest, aby w całym kraju obowiązywał jednolity
system bilansowania i prowadzenia rozliczeń energii
elektrycznej. Natomiast sam koszt przystosowania
układów pomiarowo-rozliczeniowych stanowi we-
wnętrzną sprawę każdego przedsiębiorstwa energe-
tycznego, a kalkulacja cen jest wypadkową postano-
wień umowy o świadczenie usług dystrybucji energii,
w której powinien być określony podmiot odpowie-
dzialny za bilansowanie handlowe.
Odnosząc się do piątego pytania pani poseł,
uprzejmie informuję, że kwestie odpowiedzialności
za bilansowanie systemu elektroenergetycznego
w zakresie systemów dystrybucyjnych uregulowane
są w stosownych przepisach ustawy Prawo energe-
tyczne oraz w rozporządzeniu systemowym. Artykuł
9c ust. 3 pkt 6 tej ustawy stwierdza, że OSD jest od-
powiedzialny za bilansowanie systemu, z wyjątkiem
równoważenia bieżącego zapotrzebowania na energię
elektryczną z dostawami tej energii oraz za zarzą-
dzanie ograniczeniami systemowymi. Ponadto nale-
ży zauważyć, że zgodnie z § 14 rozporządzenia syste-
mowego, odbiorca, wytwórca lub podmiot przez niego
upoważniony, zawierając umowę o świadczenie usług
przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, po-
winien określić w tej umowie podmiot odpowiedzial-
ny za bilansowanie handlowe. Szczegóły każdej tego
rodzaju umowy stanowią tajemnicę handlową przed-
siębiorstw je zawierających, a do analizy ich postano-
wień właściwe są komórki prawne tychże przedsię-
biorstw, a nie organy administracji rządowej.
Nawiązując do kwestii poruszonej w pytaniu
szóstym, a dotyczącej usytuowania małych OSD
w nowym prawie energetycznym, pragnę poinfor-
mować, że toczące się prace, których celem jest
m.in. pełna implementacja postanowień ww. nowej
dyrektywy 2009/72/WE, obejmują swoim zakresem
również sytuację małych OSD, z oczywistym uwzględ-
nieniem wymogów zachowania bezpieczeństwa
funkcjonowania całego krajowego systemu elektro-
energetycznego
Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnienia
zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na
pytania zawarte w interpelacji pani poseł Marzeny
Okły-Drewnowicz.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 29 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie udzielania świadczeń pacjentom
poniżej 18. roku życia, na przykładzie
Szpitala Rejonowego w Raciborzu (16910)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Henryka Siedlaczka, posła na Sejm
RP, z dnia 8 lipca 2010 r., przesłaną przy piśmie pani
Ewy Kierzkowskiej, wicemarszałka Sejmu, z dnia
20 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-16910/10), w sprawie
udzielania świadczeń pacjentom poniżej 18. roku ży-
cia w Szpitalu Rejonowym w Raciborzu, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych zostały okre-
ślone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, ze zm.), aktach wykonawczych do ww.
ustawy oraz zarządzeniach prezesa NFZ dotyczących
postępowań w sprawie zawarcia umów o udzielanie

świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodza-
jach i zakresach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowadzanie
konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej. Ponadto, zgodnie
z art. 146 ust. 1 ww. ustawy, prezes Narodowego Fun-
duszu Zdrowia określa przedmiot postępowania
w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteria oceny ofert oraz warunki
wymagane od świadczeniodawców.
Odnosząc się do kwestii leczenia osób poniżej
18. roku życia w oddziałach szpitalnych przeznaczo-
nych dla osób dorosłych, uprzejmie informuję, iż fi-
nansowanie świadczeń przez Narodowy Fundusz
Zdrowia w ramach zawartych umów w rodzaju lecze-
nie szpitalne powinno odbywać się pod warunkiem
zarejestrowania przez świadczeniodawcę odpowied-
niej komórki organizacyjnej spełniającej wymagania
fachowe i sanitarne oraz wyposażonej odpowiednio
na potrzeby leczenia dzieci lub dorosłych oraz posia-
dania zawartej z funduszem umowy w odpowiednim
zakresie. Zatem w celu leczenia pacjentów, którzy nie
ukończyli 18. roku życia, konieczne jest posiadanie
zarejestrowanej komórki lub komórek organizacyj-
nych przeznaczonych dla dzieci oraz zawarcie umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w odpo-
wiednim zakresie. Powyższe zagadnienia zostały
uregulowane w rozporządzeniu ministra zdrowia
z dnia 16 lipca 2004 r. w sprawie systemu resorto-
wych kodów identyfikacyjnych dla zakładów opieki
zdrowotnej oraz szczegółowych zasad ich nadawania
(Dz. U. Nr 170, poz. 1797, z późn. zm.), zgodnie z któ-
rym odrębnie rejestrowane są komórki organizacyjne
realizujące świadczenia na rzecz dzieci (kod niepa-
rzysty) oraz komórki organizacyjne realizujące
świadczenia na rzecz dorosłych (kod parzysty). Po-
nadto rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 10 li-
stopada 2006 r. w sprawie wymagań, jakim powinny
odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym
pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowot-
nej (Dz. U. Nr 213, poz. 1568, z późn. zm.), szczegó-
łowo wskazuje, jakie wymagania powinny spełniać
oddziały dla dorosłych, a jakie oddziały dla dzieci.
Niezależnie od powyższych przepisów prezes Na-
rodowego Funduszu Zdrowia w załączniku nr 3 do
zarządzenia nr 69/2009/DSOZ prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z dnia 3 listopada 2009 r. w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju: leczenie szpitalne (z późn. zm.)
wskazał, iż warunkiem realizacji świadczeń opieki
zdrowotnej w zakresie: leczenie szpitalne – hospita-
lizacja (z wyjątkiem szpitalnego oddziału ratunko-
wego i izby przyjęć) w przypadku:
711
— osób dorosłych – jest wpis w rejestrze zakładów
opieki zdrowotnej: dział 111, rubryka 6, część VIII
kodu resortowego – kod parzysty,
— dzieci – jest wpis w rejestrze zakładów opieki
zdrowotnej: dział 111, rubryka 6, część VIII kodu
resortowego – kod nieparzysty.
W oparciu o powyższe przepisy Śląski OW NFZ,
działając na podstawie zarządzenia wewnętrznego
dyrektora Śląskiego OW NFZ nr 99/2010 z dnia
2 kwietnia 2010 r. w sprawie zasad monitorowania
raportów statystyczno-medycznych z realizacji umów
o udzielanie świadczeń zdrowotnych oraz decyzji dy-
rektora Śląskiego OW NFZ z dnia 7 maja 2009 r.,
rozpoczął procedurę weryfikacji świadczeń w rodza-
ju leczenie szpitalne, za okres styczeń – marzec 2010 r.
W wyniku przeprowadzonej analizy poprawności roz-
liczania zrealizowanych świadczeń w systemie jedno-
rodnych grup pacjentów stwierdzono następujące
nieprawidłowości:
— rozliczenie świadczeń zrealizowanych u osób
powyżej 18. roku życia w ramach zakresów dedyko-
wanych dla dzieci,
— rozliczenie świadczeń zrealizowanych u osób
poniżej 18. roku życia w ramach zakresów dedyko-
wanych dla osób dorosłych.
Jak wskazuje Śląski OW NFZ, do świadczenio-
dawców, u których stwierdzono ww. nieprawidłowo-
ści, zostało wystosowane pismo informujące o stwier-
dzonych błędach (wraz z wykazem zakwestionowa-
nych świadczeń) oraz obligujące do dokonania korek-
ty nieprawidłowo rozliczonych świadczeń w terminie
14 dni od daty otrzymania pisma. Przedmiotowe pi-
smo zostało m.in. skierowane do Szpitala Rejonowe-
go w Raciborzu. Załącznikiem do pisma był wykaz
świadczeń udzielonych na oddziałach dla dorosłych
pacjentom, którzy nie ukończyli 18. roku życia.
Odnosząc się do poruszonego w treści interpelacji
zagadnienia dotyczącego akceptowania przez fun-
dusz danych rozliczeniowych umieszczonych przez
świadczeniodawcę w systemie informatycznym, uprzej-
mie informuję, iż zgodnie ze stanowiskiem płatnika
świadczeń tylko niektóre weryfikacje, w znacznej
mierze mające charakter formalny, prowadzone są
automatycznie na poziomie systemu informatyczne-
go. Większość weryfikacji, w tym te mające charakter
merytoryczny, prowadzona jest przez odpowiednie
komórki organizacyjne Śląskiego OW NFZ. Oddział
funduszu jako płatnik świadczeń może przeprowa-
dzić weryfikację prawidłowości rozliczania świadczeń
bezpośrednio po ich przedstawieniu do sfinansowa-
nia, jak również dopiero po ich sfinansowaniu. To na
świadczeniodawcy, z mocy zawartej umowy, ciąży
obowiązek rozliczania umowy w sposób zgodny z jej
treścią. Fakt sprawozdania zrealizowanych świad-
czeń, a następnie ich sfinansowanie przez fundusz
nie jest dowodem na merytoryczną poprawność roz-
liczenia dokonanego przez świadczeniodawcę. Po-
twierdza jedynie, że dokonane przez świadczeniodaw-
cę czynności o charakterze formalnym zostały wyko-
nane poprawnie. Istotny jest również fakt, że uzależ-
712
nienie zapłaty przez Śląski OW NFZ od uprzedniej
kontroli merytorycznej poprawności rozliczenia po-
wodowałoby oczekiwanie świadczeniodawcy przez
wiele miesięcy na zapłatę, co z przyczyn oczywistych
nie leży w jego interesie.
W związku z powyższym zawarty w treści inter-
pelacji argument, iż dane rozliczeniowe umieszczone
przez świadczeniodawcę w systemie informatycznym
były akceptowane przez fundusz, nie jest możliwy do
przyjęcia.
Odnosząc się natomiast do świadczeń wykona-
nych na rzecz osób niepełnoletnich, uprzejmie infor-
muję Pana Marszałka, iż każdorazowo, w szczególnie
uzasadnionych medycznie przypadkach, świadcze-
niodawca może złożyć wniosek do oddziału funduszu
z prośbą o wyrażenie zgody na leczenie pacjentów,
którzy nie ukończyli 18. roku życia, w oddziałach de-
dykowanych dla osób dorosłych. Wniosek taki powi-
nien zawierać szczegółowe informacje dotyczące pla-
nowanego do realizacji lub zrealizowanego procesu
diagnostyczno-leczniczego.
Zgodnie ze stanowiskiem Śląskiego OW NFZ
w szpitalu w Raciborzu zakwestionowano świadcze-
nia wykonane dla 36 pacjentów na oddziale chirurgii
ogólnej, 5 pacjentów na oddziale okulistycznym,
50 pacjentów na ortopedii i chirurgii urazowej oraz
72 pacjentów na oddziale otorynolaryngologii. Świad-
czeniodawca odwołał się od decyzji płatnika świad-
czeń, przesyłając dodatkowe, szczegółowe informacje
medyczne. Dyrektor oddziału po przeprowadzeniu
ponownej analizy otrzymanych danych wyraził zgo-
dę na rozliczenie części zakwestionowanych w szpi-
talu w Raciborzu świadczeń, jednakże utrzymał
w mocy konieczność dokonania korekty 17 świadczeń
rozliczonych na oddziale ortopedii, 6 na oddziale chi-
rurgii, 17 na oddziale otolaryngologii oraz 5 na od-
dziale okulistyki.
Odnosząc się do problemu przyjmowania pacjen-
tów trafiających do szpitala w stanie nagłym, uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, iż zgodnie z art. 19
ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych w stanach na-
głych świadczenia opieki zdrowotnej są udzielane
świadczeniobiorcy niezwłocznie.
Niezależnie od powyższego należy wskazać, iż
świadczenia realizowane w izbie przyjęć lub szpital-
nym oddziale ratunkowym nie są świadczeniami pro-
filowanymi ze względu na wiek pacjenta. Oznacza to
obowiązek ich udzielania zarówno osobom dorosłym,
jak i zgłaszającym się dzieciom.
Zgodnie z powyższym w przypadku osób poniżej
18. roku życia, kiedy w wyniku podejmowanych czyn-
ności diagnostyczno-terapeutycznych z uwagi na stan
zdrowia wykluczający możliwość przetransportowa-
nia pacjenta do innego zakładu opieki zdrowotnej
podjęta zostaje decyzja o konieczności niezwłocznego
rozpoczęcia leczenia, taka hospitalizacja powinna zo-
stać niezwłocznie zrealizowana. Po jej zakończeniu
należy wystąpić do funduszu z wnioskiem o wyraże-
nie zgody na rozliczenie świadczeń zrealizowanych
w trakcie jej trwania.
Natomiast w sytuacji, gdy stan zdrowia pacjenta
nie wymaga rozpoczęcia pilnej hospitalizacji, właści-
wym działaniem jest skierowanie takiego pacjenta
do odpowiedniej placówki o profilu pediatrycznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie uproszczenia procedury rejestracji
samochodów zakupionych
poza granicami Polski (16911)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 20 lipca 2010 r., znak: SPS-023-16911/10, przy
którym przesłana została interpelacja pana posła
Henryka Siedlaczka, dotycząca spraw związanych
z kwestią uzyskiwania zaświadczeń o zapłacie podat-
ku VAT lub o braku takiego obowiązku w przypadku
samochodów zakupionych na terytorium innego niż
Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z przepisem art. 105 ust. 1 ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, ze zm.) naczelnicy urzędów skarbo-
wych dla celów związanych z rejestracją środków
transportu są obowiązani do wydawania zaświad-
czeń potwierdzających uiszczenie przez podatnika
podatku od towarów i usług (na druku VAT-25)
– w przypadkach, o których mowa w art. 103 ust. 3
i 4 cyt. ustawy – lub potwierdzających brak obowiąz-
ku uiszczenia tego podatku z tytułu przywozu naby-
wanych z terytorium państwa członkowskiego inne-
go niż terytorium kraju pojazdów, które mają być
dopuszczone do ruchu na terytorium kraju.
Należy zaznaczyć, że opłata skarbowa za wydanie
ww. zaświadczeń jest opłatą za czynności administra-
cyjne i ww. zaświadczenie stanowi element kontroli
prawidłowości wypełniania obowiązków w podatku
VAT związanych z zakupem pojazdów na terytorium
Unii Europejskiej. Wysokość tej opłaty odzwierciedla
istotę dokonanych czynności towarzyszących mery-
torycznej ocenie dostarczonych dokumentów i wyda-
niu ww. zaświadczenia na druku VAT-25.
Weryfikowanie prawidłowego wywiązywania się
z obowiązków podatkowych przez podmioty sprowa-
dzające pojazdy z innych państw członkowskich Unii

Europejskiej jest uzasadnione rolą, którą przypisał
w dyrektywie z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie
wspólnego systemu podatku od wartości dodanej
(2006/112/WE, ze zm.) prawodawca wspólnotowy
transakcjom wewnątrzwspólnotowym, których przed-
miotem są nowe środki transportu. Należy bowiem
zaznaczyć, że w przypadku nowego środka transpor-
tu VAT powinien być rozliczany w państwie człon-
kowskim przeznaczenia bez względu, jaki jest status
podatkowy nabywcy takiego środka transportu.
Z uwagi na wspólnotową definicję nowego środka
transportu, która obejmuje np. pojazdy kilkuletnie,
ale z bardzo małym przebiegiem, istnieje konieczność
weryfikowania, czy sprowadzony konkretny pojazd
jest pojazdem, w stosunku do którego w Polsce powi-
nien być rozliczony VAT.
Należy przy tym wyjaśnić, iż osoba fizyczna nie-
prowadząca działalności gospodarczej, która sprowa-
dziła na terytorium Polski pojazd spełniający kryte-
ria uznania go za nowy środek transportu (art. 2 pkt 10
cyt. ustawy), w związku z tą czynnością jest zobowią-
zana do uiszczenia podatku od towarów i usług, dla-
tego nie jest zasadne dopuszczenie możliwości przyj-
mowania od ww. osób oświadczeń o nieprowadzeniu
działalności gospodarczej zamiast ww. zaświadczeń
na druku VAT-25 wydanych przez właściwego naczel-
nika urzędu skarbowego.
Podsumowując, wymóg przedkładania ww. za-
świadczeń nabiera szczególnego znaczenia w kontek-
ście obowiązku wynikającego z przepisów dyrektywy
2006/112/WE zapewnienia opodatkowania nowych
środków transportu w miejscu ich wykorzystania nie-
zależnie od statusu sprzedającego i nabywcy (nieza-
leżnie, czy są oni podatnikami, czy nie) i stanowi istot-
ny element weryfikujący prawidłowość wywiązywania
się z obowiązku podatkowego w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie warunków dotyczących wyceny
części zamiennych z tytułu ubezpieczenia
samochodu w przypadku zaistniałej szkody
(16912)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 20 lipca 2010 r. (sygn.
SPS-023-16912/10) interpelację pana posła Henryka
Siedlaczka w sprawie „warunków dotyczących wyce-
ny części zamiennych z tytułu ubezpieczenia samo-
713
chodu w przypadku zaistniałej szkody”, pragnę prze-
kazać następujące informacje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż wskazane
w interpelacji pana posła regulacje z zakresu wyso-
kości cen części zamiennych wynikają z ogólnych
warunków ubezpieczenia (tzw. OWU), które to wa-
runki stanowią integralną część umowy ubezpiecze-
nia dobrowolnego autocasco.
W tym miejscu należy wskazać ogólne regulacje
dotyczące umowy ubezpieczenia zawarte w przepi-
sach Kodeksu cywilnego. Na podstawie art. 805 K.c.,
przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowią-
zuje się, w zakresie działalności swego przedsiębior-
stwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia
przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczają-
cy zobowiązuje się zapłacić składkę. Celem umowy
ubezpieczenia jest zapewnienie ubezpieczającemu
ochrony ubezpieczeniowej. W ubezpieczeniach mająt-
kowych (m.in. w ubezpieczeniu autocasco) realizacja
tego celu sprowadza się do wypłaty przez zakład
ubezpieczeń odszkodowania na pokrycie szkody
w ubezpieczonym mieniu.
Należy wyraźnie zaznaczyć, iż stosunek ubezpie-
czenia jest stosunkiem cywilnoprawnym opartym na
umowie stron. Umowa ubezpieczenia dochodzi do
skutku w momencie zgodnego oświadczenia woli
stron, tj. m.in. akceptacji ogólnych warunków umowy
ubezpieczenia.
Pragnę wyjaśnić, iż art. 12a ustawy z dnia 22 maja
2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124,
poz. 1151, z późn. zm) wskazuje elementy treści umo-
wy ubezpieczenia (m.in. prawa i obowiązki każdej ze
stron umowy ubezpieczenia, a także zakres odpowie-
dzialności zakładu ubezpieczeń), które zakład ubez-
pieczeń ma obowiązek zawarcia w treści ogólnych
warunków ubezpieczenia.
Natomiast ustawa o działalności ubezpieczenio-
wej nie określa w żaden sposób konkretnych posta-
nowień umownych, co byłoby niezgodne z wyrażoną
w art. 353¹ K.c. zasadą autonomii woli stron (dobro-
wolnego kształtowania stosunku prawnego).
W związku z powyższym poszczególne zakłady
ubezpieczeń mogą oferować w swoich produktach
(OWU) różne zasady naliczania amortyzacji, sposobu
wyceny (części oryginalne a zamienniki) czy też za-
sady określania szkody całkowitej.
W związku z powyższym, odnosząc się do pytania
pana posła, na jakiej podstawie można obniżać war-
tość nowej części o zużycie eksploatacyjne samocho-
du ubezpieczonego, należy wskazać, iż podstawą
unormowań w tym zakresie są postanowienia zawar-
te w poszczególnych ogólnych warunkach ubezpie-
czenia dobrowolnego autocasco.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
714
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie pomocy finansowej dla rolników
poszkodowanych w wyniku powodzi (16914)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 20 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-16914/10)
skierowanego do prezesa Rady Ministrów, przekazu-
jącego interpelację posła na Sejm RP pana Krzyszto-
fa Lipca w sprawie pomocy finansowej dla rolników
poszkodowanych w wyniku powodzi, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, w porozumieniu z mini-
strem rolnictwa i rozwoju wsi uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
W związku z wystąpieniem w 2010 r. strat w rol-
nictwie w wyniku niekorzystnych zjawisk atmosfe-
rycznych Rada Ministrów w dniu 1 czerwca 2010 r.
przyjęła uchwałę nr 87/2010 w sprawie programu po-
mocy dla rodzin rolniczych, w których gospodar-
stwach rolnych i działach specjalnych produkcji rol-
nej powstały szkody spowodowane przez powódź,
obsunięcie się ziemi i huragan w 2010 r., w którym
przewiduje się udzielanie poszkodowanym producen-
tom rolnym pomocy w formie:
— kredytów preferencyjnych na wznowienie pro-
dukcji w gospodarstwach rolnych i działach specjal-
nych produkcji rolnej znajdujących się na obszarach,
gdzie szkody powstały w związku z powodzią i inny-
mi niekorzystnymi zjawiskami atmosferycznymi,
udzielanych na podstawie rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 22 stycznia 2009 r. w sprawie realiza-
cji niektórych zadań Agencji Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 22, poz. 121, z późn.
zm.) oraz poręczeń i gwarancji spłaty ww. kredytów
bankowych; kredyty te oprocentowane są obecnie dla
kredytobiorcy w wysokości 2% w skali roku i mogą
być przeznaczone zarówno na zakup środków do pro-
dukcji rolnej, jak i na odtworzenie zniszczonych środ-
ków trwałych;
— na podstawie art. 41a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn.
zm.) pomocy w opłacaniu bieżących składek na ubez-
pieczenie społeczne oraz regulowaniu zaległości z tego
tytułu w formie odraczania terminu płatności skła-
dek i rozkładania ich na dogodne raty, a także uma-
rzania w całości lub w części bieżących składek na
indywidualny wniosek rolnika, który poniósł szkody
spowodowane przez powódź, obsunięcie się ziemi lub
huragan, składany do prezesa Kasy Rolniczego Ubez-
pieczenia Społecznego;
— pomocy w formie odraczania, rozkładania na
raty, umarzania w części lub w całości przez prezesa
Agencji Nieruchomości Rolnych należności agencji;
— ulg w podatku rolnym za 2010 r. na podstawie
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.)
stosowanych przez wójtów, burmistrzów lub prezy-
dentów miast;
— dopłat z tytułu zużytego do siewu lub sadzenia
materiału siewnego kategorii elitarny lub kwalifiko-
wany przez Agencję Rynku Rolnego;
— pomocy społecznej rodzinom rolniczym na pod-
stawie art. 40 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 175,
poz. 1362, z późn. zm.) w formie jednorazowego za-
siłku celowego w wysokości:
a) 2 tys. zł dla rodzin rolniczych prowadzących
gospodarstwa rolne o powierzchni do 5 ha użytków
rolnych albo dział specjalny produkcji rolnej,
b) 4 tys. zł dla rodzin rolniczych prowadzących
gospodarstwa rolne o powierzchni powyżej 5 ha użyt-
ków rolnych.
Z informacji przekazanych przez ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi wynika, iż zgodnie z ustawą z dnia
24 czerwca 2010 r. o szczególnych rozwiązaniach
związanych z usuwaniem skutków powodzi z maja
i czerwca 2010 r. (Dz. U. Nr 123, poz. 835) przewidu-
je się następujące rozwiązania z zakresu rolnictwa:
— możliwość zwracania przez starostę organiza-
torowi robót publicznych, który przy pracach zwią-
zanych z usuwaniem skutków powodzi zatrudnił
skierowane poszkodowane osoby fizyczne, które oso-
biście i na własny rachunek prowadzą działalność
w zakresie produkcji rolnej, w pozostającym w ich
posiadaniu gospodarstwie rolnym obejmującym ob-
szar użytków rolnych o powierzchni przekraczającej
2 ha przeliczeniowe lub prowadzące dział specjalny
produkcji rolnej, o którym mowa w ustawie z dnia
20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn.
zm.), oraz ich domowników i małżonków przez okres
do 12 miesięcy, ale nie dłużej niż do 31 grudnia 2011 r.,
poniesionych kosztów na wynagrodzenia oraz skład-
ki na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia
skierowanych osób w wysokości nieprzekraczającej
miesięcznie iloczynu dwukrotnego minimalnego wy-
nagrodzenia za pracę i liczby zatrudnionych skiero-
wanych osób;
— wydłużenie do 60 dni terminu składania wnio-
sku o zaliczkę w ramach Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013 beneficjentom, któ-
rych gospodarstwa rolne uległy zalaniu w wyniku
powodzi;
— przy ustalaniu prawa do świadczeń pienięż-
nych z pomocy społecznej albo prawa do świadczeń
rodzinnych w okresie do dnia 31 grudnia 2011 r., do
dochodu z gospodarstwa rolnego nie wlicza się po-
wierzchni, która uległa zalaniu na skutek powodzi,
jeżeli zalaniu na skutek powodzi uległo co najmniej
30% powierzchni tego gospodarstwa;
— możliwość umarzania w całości lub w części
wraz z odsetkami pożyczek przyznanych przed dniem
wejścia w życie ustawy ze środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych

osobom niepełnosprawnym na działalność rolniczą,
jeżeli w związku z powodzią nastąpiła utrata możli-
wości spłaty pożyczki.
Krajowa Stacja Chemiczno-Rolnicza i okręgowe
stacje chemiczno-rolnicze na terenach rolniczych do-
tkniętych powodzią wykonują nieodpłatnie badania
gleb i roślin pod kątem wystąpienia ewentualnych
skażeń na skutek naniesienia przez falę powodziową
niebezpiecznych substancji chemicznych.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi poinformował
ponadto, iż wystąpił z wnioskiem do ministra środo-
wiska o przeznaczenie środków finansowych z woje-
wódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej na dofinansowanie zadań związanych z re-
kultywacyjnym wapnowaniem gleb zdegradowanych
przez powódź oraz do prezesa Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej o przezna-
czenie środków finansowych z Narodowego Fundu-
szu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej na
dofinansowanie zadań związanych z wapnowaniem
zalanych użytków rolnych celem ich detoksykacji.
Inspekcja Weterynaryjna w celu ograniczenia
skutków powodzi zapewniła pomoc i koordynację
przy organizacji utylizacji padliny oraz produktów
pochodzenia zwierzęcego pochodzących z zakładów
przetwórstwa spożywczego, a także pomoc i koordy-
nację w dezynfekcji budynków inwentarskich.
W dniu 11 czerwca 2010 r. komitet monitorujący
PROW 2007–2013 podjął uchwałę w sprawie przyję-
cia zmian w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich
2007–2013, polegających na:
— ustanowieniu nowego działania: Przywracanie
potencjału produkcji rolnej zniszczonego w wyniku
klęsk żywiołowych oraz wprowadzenie odpowiednich
działań zapobiegawczych i przeznaczeniu na ten cel
kwoty 100 mln euro, które zostaną realokowane
z działania: Korzystanie z usług doradczych przez
rolników i posiadaczy lasów;
— realokacji środków w kwocie 59,1 mln euro
przeznaczonych na realizację inwestycji związanych
z rozwojem szerokopasmowego Internetu na inwesty-
cje związane z retencjonowaniem wody w ramach
działania: Poprawianie i rozwijanie infrastruktury
związanej z rozwojem i dostosowywaniem rolnictwa
i leśnictwa.
W ramach ww. nowego działania pomoc przyzna-
wana będzie na inwestycje związane z przywraca-
niem potencjału produkcji rolnej w gospodarstwach
rolnych dotkniętych klęską żywiołową (susza, gra-
dobicie, nadmierne opady atmosferyczne, wymarz-
nięcia, powódź, huragan, pożar spowodowany wy-
ładowaniem atmosferycznym, osuwiska ziemi). Po-
moc będzie mieć charakter grantu i wypłacana bę-
dzie z góry.
Niezależnie od uruchomienia nowego działania
planuje się również wprowadzenie możliwości zwięk-
szenia poziomu refundacji do 80% w ramach działa-
nia: Różnicowanie w kierunku działalności nierolni-
czej, dla gospodarstw dotkniętych zniszczeniami,
tj. dla gospodarstw, w których wyszacowano mini-
715
mum 30% strat wartości upraw lub nie mniej niż
1050 zł w odniesieniu do strat w majątku trwałym.
Fundusz Składkowy Ubezpieczenia Społecznego
Rolników w ramach promocji zdrowia i profilaktyki
zdrowotnej dofinansowuje kolonie dla 13 235 dzieci
rolników objętych rolniczym ubezpieczeniem społecz-
nym na łączną kwotę 8 709 900 zł, w tym również
dzieci z rodzin poszkodowanych w wyniku powodzi
i innych zdarzeń pogodowych w 2010 r. Według de-
klaracji organizatorów pomocą objętych zostanie ok.
2618 dzieci z rodzin poszkodowanych, z całkowitym
sfinansowaniem ich pobytu ze środków funduszu
składkowego w wysokości 900 zł na jedno dziecko, na
łączną kwotę 2 356 200 zł. Ponadto fundusz skład-
kowy udzielił dofinansowania na zakup 38 osuszaczy
do osuszania budynków na kwotę 100 tys. zł oraz na
zakup sprzętu ratowniczo-gaśniczego na łączną kwo-
tę 63 tys. zł dla czterech jednostek ochotniczych stra-
ży pożarnych położonych na terenach zalewowych,
które brały udział w akcjach przeciwpowodziowych
oraz w usuwaniu skutków powodzi.
Prowadzone są również prace mające na celu sto-
sowanie przez banki prolongaty i karencji do dwóch
lat w spłatach rat kapitału i odsetek kredytów pre-
ferencyjnych z dopłatami do oprocentowania ze
środków Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi poinformował
również, iż w dniu 9 lipca 2010 r. podpisał noweliza-
cję rozporządzenia z dnia 12 marca 2007 r. w sprawie
rodzajów dowodów potwierdzających działanie siły
wyższej lub wystąpienie nadzwyczajnych okoliczno-
ści (Dz. U. Nr 46, poz. 308, z późn. zm.) mającą na
celu umożliwienie przyznania płatności w pełnej wy-
sokości rolnikom, którzy ze względu na powódź nie
mogą wypełnić wszystkich warunków koniecznych
do uzyskania płatności.
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa planuje wypłaty płatności w ramach systemów
wsparcia bezpośredniego oraz płatności ONW za rok
2010, w pierwszej kolejności dla rolników z terenów
dotkniętych powodzią.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż od 2007 r.
w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji realizowany jest „Projekt ochrony przeciwpowo-
dziowej w dorzeczu rzeki Odry” będący częścią wie-
loletniego programu rządowego pod nazwą „Program
dla Odry-2006” ustanowionego ustawą z dnia 6 lipca
2001 r. (Dz. U. Nr 98, poz. 1067, z późn. zm.). Nadzór
nad realizacją projektu sprawuje komitet sterujący
projektu, w którego skład wchodzą m.in.: minister
spraw wewnętrznych i administracji jako przewod-
niczący, minister finansów i minister środowiska.
Przewiduje się, że realizacja „Projektu ochrony prze-
ciwpowodziowej w dorzeczu rzeki Odry” zostanie za-
kończona w 2014 r.
Przedmiotowy projekt zakłada stworzenie syste-
mu czynnego i biernego zabezpieczenia przeciwpo-
wodziowego doliny Odry poprzez budowę suchego
zbiornika przeciwpowodziowego (polderu) Racibórz
Dolny oraz odbudowę i modernizację systemu zabez-
716
pieczeń przeciwpowodziowych Wrocławia (wrocław-
ski węzeł wodny). Suchy zbiornik przeciwpowodzio-
wy (polder) Racibórz Dolny powstanie na Odrze nie-
daleko od granicy z Republiką Czeską w pobliżu
miasta Racibórz w celu gromadzenia wody powodzio-
wej. Całkowita pojemność polderu wyniesie około
185 mln m3. Przedmiotowe zadanie obejmuje budowę
zapory o długości 4 km przez dolinę rzeki Odry, któ-
ra będzie miała maksymalną wysokość 10,5 m powy-
żej poziomu koryta Odry.
Suchy zbiornik przeciwpowodziowy (polder) Raci-
bórz Dolny poprzez swoje działanie przyniesie znacz-
ne ograniczenie częstotliwości i dotkliwości powodzi
w przyszłości, pozwalając na:
— redukcję szczytowego przepływu Odry poniżej
polderu, dzięki czemu znacznie poprawi się efektyw-
ność istniejącego systemu zabezpieczenia przeciwpo-
wodziowego;
— opóźnienie momentu wystąpienia szczytowych
fal powodziowych przy ujściu rzeki Nysy Kłodzkiej
do Odry, co zmniejszy w przyszłości prawdopodobień-
stwo niekorzystnego nakładania się dwóch fal powo-
dziowych, będącego przyczyną powstania tak wiel-
kich zniszczeń w czasie powodzi w 1997 r.
Ochrona przeciwpowodziowa Wrocławia będzie
zapewniona wskutek działania polderu Racibórz oraz
dzięki modernizacji i unowocześnieniu systemu za-
bezpieczeń wzdłuż koryt Odry przecinających mia-
sto. Prace w ramach modernizacji wrocławskiego
węzła wodnego obejmują:
— przebudowę obwałowań i wałów Odry obejmu-
jącą: prace mające na celu zmniejszenie ryzyka wy-
mywania gruntu pod wałami, podwyższenie wałów
tam, gdzie jest to konieczne, prace mające na celu
podwyższenie stabilności i wysokości istniejących
ścian oporowych;
— przebudowę koryta Odry mającą na celu zwięk-
szenie przepustowości hydraulicznej Odry (kanał
powodziowy, Odra Miejska, Odra Stara itd.);
— powiększenie kanału ulgi Odra – Widawa
w taki sposób, aby pomieścić przepływ wód powodzio-
wych z Odry do Widawy wynoszący ok. 320 m³/s
w czasie powodzi podobnej do tej z 1997 r., przepu-
stowość Widawy zostanie zwiększona do 350 m³/s.
Całkowity koszt przedmiotowego projektu wyno-
si 505 mln euro, w tym:
— pożyczka z Międzynarodowego Banku Odbu-
dowy i Rozwoju – 140,1 mln euro;
— kredyt z Banku Rozwoju Rady Europy – 204,9
mln euro;
— Fundusz Spójności Unii Europejskiej – 130 mln
euro;
— środki budżetu państwa – 30 mln euro.
Dotychczas (łącznie z rokiem bieżącym) na reali-
zację przedmiotowego programu z rezerwy celowej
budżetu państwa przeznaczonej na przeciwdziałanie
i usuwanie skutków klęsk żywiołowych, której dys-
ponentem jest minister spraw wewnętrznych i admi-
nistracji, przekazano 79,6 mln zł (w tym: środki bu-
dżetowe oraz kredyt Banku Rozwoju Rady Europy
i Międzynarodowego Banku Odbudowy i Rozwoju).
Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,
iż w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji trwają prace nad „Programem ochrony przed
powodzią w dorzeczu Górnej Wisły”. Program obej-
muje dorzecze górnej Wisły do ujścia Sanu – obszary,
na terenie których występują częste i gwałtowne po-
wodzie: województwa podkarpackie, śląskie, mało-
polskie, świętokrzyskie i lubelskie. Celem programu
jest zwiększenie bezpieczeństwa powodziowego w do-
rzeczu górnej Wisły poprzez efektywne planowanie
i realizację środków ochrony oraz rozwój działań pre-
wencyjnych mających za zadanie ograniczenie zagro-
żenia powodziowego. Zakłada się, że działania pre-
wencyjne winny być ukierunkowane na sformułowa-
nie odpowiednich zasad planowania przestrzennego
i na wprowadzenie ograniczeń w zagospodarowaniu
terenów zalewowych. Na zadania związane z reali-
zacją przedmiotowego programu minister spraw we-
wnętrznych i administracji wyasygnował dotychczas
środki finansowe w wysokości ponad 250 mln zł.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie objęcia usług zdrowotnych
zerową stawką podatku od towarów i usług
zamiast stosowania krzywdzącego podmioty
służby zdrowia zwolnienia z tego podatku
(16915)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na prze-
słaną przy piśmie (znak: SPS-023-16915/10) z dnia
20 lipca 2010 r. interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie objęcia usług zdrowotnych zerową stawką
podatku od towarów i usług, uprzejmie wyjaśniam.
System podatku od wartości dodanej w krajach
członkowskich UE podlega ścisłej harmonizacji. Z tych
względów również polskie przepisy dotyczące podat-
ku od towarów i usług muszą być zgodne z przepisa-
mi wspólnotowymi, w szczególności z przepisami
dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada
2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od
wartości dodanej. Powyższa dyrektywa uniemożliwia
państwom członkowskim UE dowolne kształtowanie
wysokości stawek podatkowych i zwolnień od tego
podatku.
Zgodnie z art. 132 ust. 1 lit. b dyrektywy 2006/
112/WE Rady, państwa członkowskie zwalniają opie-

kę szpitalną i medyczną oraz ściśle z nimi związane
czynności podejmowane przez podmioty prawa pu-
blicznego lub na warunkach socjalnych porównywal-
nych do stosowanych w odniesieniu do instytucji pra-
wa publicznego przez szpitale, ośrodki medyczne
i diagnostyczne oraz inne odpowiednio uznane pla-
cówki o podobnym charakterze.
Dyrektywa 2006/112/WE Rady daje państwom
członkowskim możliwość stosowania jednej lub dwóch
stawek obniżonych, nie niższych niż 5%, w odniesie-
niu do dostaw towarów i świadczenia usług, których
kategorie są określone w załączniku III (por. art. 98
i 99 ww. dyrektywy). W załączniku tym wymieniona
została m.in. opieka medyczna, z tym że stawkę ob-
niżoną stosuje się, o ile usługa taka nie podlega zwol-
nieniu na mocy artykułu 132 ust. 1 lit. b. Oznacza to,
że państwa członkowskie mogą opodatkować usługi
w zakresie opieki medycznej i szpitalnej stawką ob-
niżoną, pod warunkiem, że usługi tego rodzaju nie
są objęte zwolnieniem od podatku, na podstawie
m.in. art. 132 ust. 1 lit. b dyrektywy. Stosowanie
przez państwa członkowskie zwolnień od podatku dla
czynności wymienionych w art. 132 dyrektywy jest
obligatoryjne, co oznacza, że w przypadku spełnienia
wskazanych w tym przepisie przesłanek państwa
członkowskie muszą stosować zwolnienie dla okre-
ślonych czynności.
W polskich warunkach spełniona pozostaje prze-
słanka ww. przepisu art. 132 ust. 1 lit. b dyrektywy,
tj. czynności w zakresie opieki szpitalnej i medycznej
podejmowane są przez podmioty prawa publicznego
lub na warunkach socjalnych porównywalnych do
stosowanych w odniesieniu do instytucji prawa pu-
blicznego przez szpitale, ośrodki medyczne lub dia-
gnostyczne i inne odpowiednio uznane placówki
o podobnym charakterze.
Należy tu zaznaczyć, że funkcjonowanie zakła-
dów opieki zdrowotnej zarówno publicznych, jak i pry-
watnych, podlega reżimowi ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.,
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.). Stosowanie zatem zwol-
nienia od podatku od towarów i usług do usług
w zakresie ochrony zdrowia i opieki medycznej jest
zgodne z przepisami wspólnotowymi.
Wyjaśniam ponadto, że zgodnie z przepisami ww.
dyrektywy, stawkę VAT 0% (zwolnienie z prawem do
odliczenia podatku naliczonego) stosuje się, co do za-
sady, do eksportu oraz do wewnątrzwspólnotowej
dostawy towarów.
Jak więc wynika z powyższych wyjaśnień, objęcie
usług zdrowotnych, o których mowa w interpelacji
pana posła, stawką podatku w wysokości 0%, byłoby
niezgodne z przepisami ww. dyrektywy 2006/112/WE
Rady.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
717
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie założeń do nowelizacji ustawy
o pracownikach urzędów państwowych (16916)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-16916/
10) dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP pana
Jarosława Żaczka z dnia 7 lipca 2010 r. w sprawie
założeń do nowelizacji ustawy o pracownikach urzę-
dów państwowych, przekazanego przy piśmie mini-
stra pracy i polityki społecznej z dnia 29 lipca 2010 r.
(znak: DP-II-0700-493-AWa/10), uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
W ocenie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji cele, jakie ma spełnić zaproponowana
przez Komisję Nadzwyczajną „Przyjazne Państwo”
nowelizacja art. 29 ust. 3 ustawy z dnia 16 września
1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (t.j. Dz. U.
z 2001 r. Nr 86, poz. 953, z późn. zm.) – wprowadze-
nie w proponowanym zakresie spójności pomiędzy
przepisami ustawy o pracownikach urzędów pań-
stwowych a przepisami innych pragmatyk urzędni-
czych, w tym zrównanie praw kobiet i mężczyzn
w warunkach zatrudnienia związanych ze sprawo-
waną opieką nad dzieckiem – wydają się przemawiać
za uznaniem nowelizacji za zasadną.
Nowelizacja nie spowoduje zmian, które miałyby
wpływ na obciążenie budżetu państwa lub budżetów
jednostek samorządowych, gdyż nie zmienia liczeb-
ności czy struktury zatrudnienia ani warunków pra-
cy i płacy, które wymagałyby przeznaczenia dodat-
kowych środków na zmianę organizacji pracy służby
cywilnej, Państwowej Inspekcji Pracy i urzędów sa-
morządowych. Nowelizacja znosi jedynie istniejący
bezwzględny zakaz zatrudniania urzędników opie-
kujących się dziećmi do lat ośmiu w czasie pracy prze-
dłużonym do 12 godzin na dobę, poza normalnymi
godzinami pracy, a w wyjątkowych wypadkach także
w nocy oraz w niedziele i święta. Nowelizacja służyć
będzie uelastycznieniu korzystania przez pracodaw-
cę i pracownika z zatrudnienia w równoważnym cza-
sie pracy i w efekcie może przełożyć się na wzrost
efektywności działania urzędów państwowych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
718
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie łamania gwarancji pracowniczych
po procesie prywatyzacji PZL Świdnik SA
(16917)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Jarosła-
wa Żaczka z dnia 6 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-
-16917/10) w sprawie łamania gwarancji pracowni-
czych po procesie prywatyzacji WSK PZL Świdnik
SA uprzejmie informuję, co następuje.
W związku z zakończeniem procesu sprzedaży
akcji spółki PZL Świdnik SA przez Agencję Rozwoju
Przemysłu SA większościowym akcjonariuszem spół-
ki została włoska spółka Agusta Westland. Z infor-
macji posiadanych przez Agencję Rozwoju Przemysłu
SA wynika, iż pracownicy wynegocjowali i podpisali
pakiet socjalny wyłącznie z nabywcą akcji spółki.
Zaznaczam jednocześnie, iż podpisanie pakietu
socjalnego nie stanowiło warunku formalnego sprze-
daży akcji przez Agencję Rozwoju Przemysłu SA.
Warunki pozacenowe, takie jak gwarancje zatrudnie-
nia czy też zobowiązania inwestycyjne, mogłyby bo-
wiem zostać potraktowane przez Komisję Europejską
jako niedozwolona pomoc publiczna. Podsumowanie
stanowiska Komisji w tej kwestii znajduje się np.
w decyzji Komisji z dnia 27 lutego 2008 r. w sprawie
pomocy państwa C46/07(exNN59/07) przyznanej
przez Rumunię na rzecz Automobile Craiova (daw-
niej Daewoo Romania) – notyfikowana jako doku-
ment nr C (2008) 700.
Stanowisko Urzędu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów z dnia 8 lipca 2009 r. przedstawione
Agencji Rozwoju Przemysłu SA wskazuje, iż zgodnie
z prawem wspólnotowym sprzedaż akcji należących
do podmiotu publicznego nie wiąże się z udzieleniem
pomocy publicznej, jeżeli jest ona przeprowadzana
na podstawie otwartego, niedyskryminacyjnego i bez-
warunkowego przetargu, w którym zostaje wybrana
najlepsza oferta. W przypadku gdy sprzedaż akcji
jest uzależniona od zawarcia z kupującym pakietu
inwestycyjnego lub socjalnego, nie mamy wówczas
do czynienia z przetargiem bezwarunkowym. Po-
wyższe warunki mogą wpłynąć na obniżenie ceny,
czyli powodować zmniejszenie wpływów dla pań-
stwa ze sprzedaży akcji, co będzie stanowiło pomoc
publiczną.
Pomiędzy inwestorem a związkami zawodowymi
została podpisana umowa, która stanowi odrębną od
umowy sprzedaży akcji umowę pomiędzy pracowni-
kami a ich obecnym pracodawcą. Umowa jest poufna
i nie stanowi załącznika do umowy sprzedaży akcji.
Zarówno Agencja Rozwoju Przemysłu SA, jak i Skarb
Państwa nie były stronami tej umowy i nie jest im
znana jej treść. Zwolnienia pracowników PZL Świd-
nik SA dokonywane mogą być w porozumieniu ze
związkami zawodowymi reprezentującymi pracow-
ników oraz z uwzględnieniem zawartego z Agusta
Westland pakietu socjalnego.
Jednocześnie chciałbym zauważyć, iż załączni-
kiem do przyrzeczonej umowy sprzedaży akcji jest
przygotowany przez Agusta Westland program inwe-
stycyjny opiewający na łączną kwotę 2,3 mln zł. Za-
wiera on zadania i czynności ukierunkowane na mo-
dernizację i rozwój praktycznie wszystkich obszarów
funkcjonowania spółki. W szczególności w części do-
tyczącej pracowników wymieniono:
— rozwój umiejętności dla produkcji wg standar-
dów AgustaWestland,
— rozpowszechnienie umiejętności w zakresie
tzw. Lean Assembly,
— transfer know-how,
— szkolenia do pracy na nowych stanowiskach
i odświeżające podstawowe umiejętności,
— spełnienie określonych zobowiązań pakietu so-
cjalnego,
— wdrożenie firmowego systemu operacyjnego.
Pracownikom tracącym pracę m.in. w spółce cór-
ce PZL Świdnik SA może być udzielona pomoc na
zasadach ogólnych, wynikająca z ustawy z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn.
zm.). Zgodnie z ww. ustawą byli pracownicy, którzy
zarejestrują się w powiatowym urzędzie pracy jako
osoby bezrobotne, mogą korzystać m.in. z takich form
wsparcia, jak: pośrednictwo pracy, poradnictwo zawo-
dowe i informacja zawodowa, pomoc w aktywnym po-
szukiwaniu pracy, organizacja staży u pracodawcy,
organizacja przygotowania zawodowego dorosłych.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie zwiększenia wymagań
wobec samorządów dotyczących kontroli
nad zbieraniem elektrozłomu w związku
z zaostrzeniem dotychczasowej dyrektywy
unijnej 2002/96/WE (WEEE) (16918)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 20 lipca 2010 r., znak: SPS-023-16918/10,
przekazującego interpelację pana posła Jarosława
Żaczka dotyczącą zmiany dyrektywy 2002/96/WE
w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektro-
nicznego, przekazuję poniżej niezbędne informacje.

Na wstępie pragnę zauważyć, że obecnie toczą się
równolegle prace nad zmianami w dyrektywie 2002/
96/WE w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego
i elektronicznego w Parlamencie UE oraz w Radzie
UE. W Parlamencie UE odbyło się w lipcu 2010 r.
pierwsze czytanie.
Ze względu na kilka istotnych rozbieżności pomię-
dzy Radą UE a Parlamentem UE, dotyczących m.in.
definicji producer, wysokości poziomu zbierania zu-
żytego sprzętu oraz sposobu jego liczenia, planuje się
osiągnięcie porozumienia międzyinstytucjonalnego
na etapie drugiego czytania, co najprawdopodobniej
nastąpi w drugiej połowie 2011 r.
Ze względu na fakt, że na obecnym etapie trudno
jest powiedzieć, jak w ostateczności będą skonstru-
owane przepisy dyrektywy, trudno jest też już obec-
nie wyrokować, jaki kształt przyjmą obowiązki wpro-
wadzających sprzęt do obrotu na terytorium kraju.
Z tego samego względu nie można stwierdzić, jak
końcowa wersja zmienionych przepisów do dyrekty-
wy 2002/96/WE wpłynie na konstrukcję obowiązków
skierowanych do gmin.
Należy jednak zaznaczyć, że obecnie w rządzie RP
toczą się prace nad założeniami do projektu ustawy
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz
o zmianie niektórych innych ustaw, które wprowa-
dzają zmiany do systemu gospodarki odpadami ko-
munalnymi, w tym zużytym sprzętem elektrycznym
i elektronicznych pochodzącym z gospodarstw domo-
wych, na terenie gminy. Projektowane rozwiązania
przewidują m.in. jako obowiązek dla gmin budowę
punktów selektywnego zbierania odpadów komunal-
nych, w szczególności: zużytego sprzętu elektryczne-
go i elektronicznego, zużytych baterii, przetermino-
wanych leków, chemikaliów, w tym farb, rozpuszczal-
ników i olejów odpadowych, mebli i innych odpadów
wielkogabarytowych, odpadów budowlano-remonto-
wych, zużytych opon oraz odpadów zielonych, do któ-
rych właściciele nieruchomości mogą bezpłatnie od-
dawać powyższe odpady komunalne.
Odpowiadając na pytanie dotyczące kampanii
edukacyjnej, należy zauważyć, że zgodnie z art. 23a
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie
elektrycznym i elektronicznym (Dz. U. Nr 180, poz. 1495,
z późn. zm.), to wprowadzający sprzęt jest obowiąza-
ny prowadzić publiczne kampanie edukacyjne. Obo-
wiązek ten wprowadzający sprzęt jest zobowiązany
wykonywać samodzielnie bądź za pośrednictwem or-
ganizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektro-
nicznego.
W przypadku gdy organizacja odzysku przejmuje
obowiązek prowadzenia publicznych kampanii edu-
kacyjnych od wprowadzającego sprzęt, jest obowią-
zana, zgodnie z art. 58 ust. 3 ustawy, przeznaczać na
nie co najmniej 5% swoich przychodów.
Ustawa określiła również, jakie działania są zali-
czane do publicznych kampanii, a są to zgodnie z art. 58a
ustawy wszelkie działania mające na celu podnosze-
nie stanu świadomości ekologicznej społeczeństwa
w zakresie prawidłowego postępowania z odpadami
719
w postaci zużytego sprzętu oraz wspomagające osią-
gnięcie wysokiego poziomu zbierania zużytego sprzę-
tu pochodzącego z gospodarstw domowych, w tym
informowanie przy wykorzystaniu środków masowe-
go przekazu, ulotek, broszur informacyjnych i plaka-
tów oraz organizowanie konkursów, konferencji i ak-
cji o charakterze informacyjno-edukacyjnym.
Należy zauważyć, że publiczne kampanie eduka-
cyjne muszą uwzględniać informowanie użytkowni-
ków w szczególności o:
— możliwym wpływie substancji stosowanych
w sprzęcie na środowisko i zdrowie ludzi,
— metodach prowadzenia selektywnego zbie-
rania,
— dostępnych dla nich systemach zbierania,
— ich roli w przyczynianiu się do ponownego uży-
cia i odzysku, w tym recyklingu, zużytego sprzętu.
Oczywiście również resort środowiska w swoich
działaniach bierze pod uwagę kwestie związane
z edukacją społeczeństwa.
W 2009 r. została zapoczątkowana ogólnopolska
kampania „Nie zaśmiecaj swojego sumienia”, która
dotyczy m.in. kwestii odpowiedniego zagospodarowa-
nia zużytego sprzętu. Składa się z ona sześciu kom-
ponentów:
1) kampanii medialnej (telewizja i prasa);
2) kampanii prasowej;
3) kampanii internetowej;
4) interaktywnych działań edukacyjno-informa-
cyjnych i promocyjnych tzw. działań ambientowych;
5) konkursu dla dziennikarzy;
6) konkursów dla dzieci i młodzieży.
Odnosząc się natomiast do kwestii związanej z pro-
wadzonym przez głównego inspektora ochrony środo-
wiska rejestrem przedsiębiorców i organizacji odzysku
sprzętu elektrycznego i elektronicznego, chciałbym
zaznaczyć, że zgodnie z art. 7 ustawy przedsiębiorcy
prowadzący działalność polegającą na:
1) wprowadzaniu sprzętu,
2) zbieraniu zużytego sprzętu,
3) przetwarzaniu,
4) recyklingu,
5) innych niż recykling procesach odzysku
– są obowiązani złożyć do głównego inspektora
ochrony środowiska wniosek o wpis do rejestru. Wo-
bec powyższego wpis do rejestru jest obowiązkowy,
a nie dobrowolny, dlatego też nie wymaga promocji.
Ponadto należy zauważyć, że główny inspektor
ochrony środowiska posiada środki na sfinansowanie
wydatków bieżących i inwestycyjnych związanych
z prowadzeniem rejestru, które pochodzą z opłat re-
jestrowych i rocznych uiszczanych przez wprowadza-
jących sprzęt.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
720
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie projektu założeń
do rządowej nowelizacji ustawy
o zawodach lekarza i lekarza dentysty (16919)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację, nr SPS-023-16919/10, pana posła Jaro-
sława Żaczka, przedstawiciela Klubu Parlamentar-
nego Prawa i Sprawiedliwości, dotyczącą projektu
założeń do projektu ustawy o zmianie ustawy o za-
wodach lekarza i lekarza dentysty w zakresie uzyski-
wania umiejętności z zakresu węższych dziedzin me-
dycyny lub udzielania określonych świadczeń zdro-
wotnych oraz doskonalenia zawodowego, uprzejmie
informuję jak niżej.
Dnia 27 lipca 2010 r. Rada Ministrów zaakceptowa-
ła projekt założeń do projektu ustawy o zmianie usta-
wy o zawodach lekarza i lekarza dentysty w zakresie
uzyskiwania umiejętności z zakresu węższych dzie-
dzin medycyny lub udzielania określonych świadczeń
zdrowotnych oraz doskonalenia zawodowego. Usta-
wa, nad którą w niedługim czasie rozpoczną się prace,
stworzy podstawy prawne do wprowadzenia systemowych
rozwiązań pozwalających na uzyskiwanie przez lekarzy
świadectw potwierdzających posiadanie przez nich umie-
jętności. Skutkować to powinno większą dostępnością
usług medycznych (dotychczas udzielanych głównie przez
lekarzy specjalistów) i zmniejszeniem kolejek oczekują-
cych. Efekt ten powinien być osiągnięty m.in. dlatego,
że świadectwa umiejętności lekarze będą mogli zdobywać
znacznie szybciej niż specjalizację. Przewiduje się, że czas
trwania szkolenia z zakresu umiejętności będzie wynosił,
w zależności od rodzaju umiejętności, od pół roku do
dwóch lat, w oparciu o zatwierdzany przez ministra
właściwego do spraw zdrowia program.
Uregulowanie ustawowe zasad akredytacji jedno-
stek prowadzących szkolenie w zakresie umiejętności
ma na celu zapewnienie właściwej jakości kształce-
nia. Proponuje się, aby w ustawie określić, że warun-
kiem uzyskania akredytacji będą zarówno zobowią-
zanie się jednostki do realizacji programu określonej
umiejętności, jak i zapewnienie warunków meryto-
rycznych i organizacyjnych do realizacji programu.
Umożliwi to przede wszystkim posiadanie przez jed-
nostkę kształcącą: kadry o odpowiednich kwalifika-
cjach, odpowiedniej bazy dydaktycznej oraz warun-
ków do zapewnienia realizacji programu szkolenia
z zakresu umiejętności, w tym określonych w progra-
mach szkolenia liczb zabiegów i procedur medycz-
nych dla określonej liczby lekarzy uczestniczących
w szkoleniu. Jednostka akredytowana będzie musia-
ła również zobowiązać się do prowadzenia dokumen-
tacji i bazy danych lekarzy uczestniczących w szkole-
niu z zakresu umiejętności, a także zapewnić we-
wnętrzny system oceny jakości kształcenia. Należy
stwierdzić, że program szkolenia z zakresu danej
umiejętności będzie określał również szczegółowe
warunki, jakie powinna spełnić jednostka, aby uzy-
skać akredytację do szkolenia w tym zakresie.
W celu uzyskania akredytacji podmiot, który bę-
dzie się ubiegał o uzyskanie akredytacji, złoży wnio-
sek do CMKP podpisany przez kierownika jednostki.
Wniosek ten zawierać będzie szczegółowe informacje
dotyczące struktury organizacyjnej, kadry, wyposa-
żenia, rodzaju i zakresu udzielanych świadczeń zdro-
wotnych, wraz z opinią konsultanta wojewódzkiego
o spełnianiu ww. warunków. Od podmiotu ubiegają-
cego się o akredytację nie będą pobierane opłaty za
rozpatrzenie wniosku. Proces akredytacji potwier-
dzający spełnianie wyżej wymienionych wymagań
będzie prowadzony przez CMKP. Decyzję o uzyska-
niu akredytacji lub jej odmowie będzie wydawał dy-
rektor CMKP w oparciu o opinię powołanego przez
niego zespołu ekspertów, przez wydanie świadectwa
akredytacji. Akredytacja będzie udzielana na okres
5 lat. Od decyzji dyrektora CMKP będzie przysługi-
wało odwołanie do ministra właściwego do spraw
zdrowia. Nadzór nad podmiotem, który uzyskał
akredytację, obejmujący spełnianie warunków akre-
dytacyjnych, będzie sprawował również dyrektor
CMKP. W ramach nadzoru dyrektor CMKP będzie
udzielał upoważnienia do wykonania określonych
czynności kontrolnych. Kontrolowany podmiot bę-
dzie obowiązany do udostępnienia pomieszczeń i do-
kumentacji oraz do udzielenia wyjaśnień w zakresie
objętym kontrolą. Na podstawie przeprowadzonych
czynności kontrolnych będzie sporządzany protokół.
Podmiot prowadzący kształcenie będzie miał prawo,
w terminie 7 dni od dnia otrzymania protokołu,
wnieść zastrzeżenia co do sposobu przeprowadzania
czynności kontrolnych oraz ustaleń zawartych w pro-
tokole. Akredytacja będzie ograniczana lub cofana,
jeżeli w wyniku kontroli dyrektor CMKP stwierdzi
niespełnianie wymagań i warunków w odniesieniu
do zakresu uzyskanej akredytacji. Ograniczenie albo
cofnięcie akredytacji będzie następowało w drodze
decyzji administracyjnej. Ponadto akredytacja będzie
mogła zostać zawieszona na czas określony na wnio-
sek podmiotu posiadającego akredytację, gdy nie
może on w tym czasie prowadzić szkolenia w zakresie
umiejętności. CMKP będzie prowadziło również re-
jestr podmiotów akredytowanych do prowadzenia
szkolenia w zakresie uzyskiwania umiejętności, osob-
no dla każdego jej typu, i będzie udostępniany na jego
stronie internetowej.
Przewidywane jest, że ustawa wprowadzi zasady
uznawania szkoleń odbytych uprzednio w kraju lub
za granicą jako odpowiadających realizacji całości lub
części programu danej umiejętności i dopuszczenia le-
karza do egzaminu umiejętności. Zadanie merytorycz-
nej oceny zasadności wniosku lekarza o uznanie poprzed-
nio odbytego szkolenia zostanie powierzone zespołowi
ekspertów, którzy byli wskazani powyżej jako komisja
opracowująca program umiejętności. Na wniosek leka-
rza składany do CMKP zespół ekspertów będzie mógł

wydać opinię o możliwości uznania w całości lub
w części szkolenia odbytego w kraju lub za granicą
za równoważne ze zrealizowaniem elementów okre-
ślonych w programie danej umiejętności i ewentual-
nego skrócenia czasu trwania szkolenia i dopuszcze-
nia do PEU. Decyzję w przedmiotowej sprawie będzie
wydawał dyrektor CMKP. Zostaną również określone
uprawnienia ministra właściwego do spraw zdrowia do
określenia w rozporządzeniu katalogu specjalizacji, któ-
rych posiadanie uznane będzie za równoważne posiadaniu
określonych umiejętności wynikających z programu
zrealizowanej specjalizacji. W katalogu tym zostaną
umieszczone odpowiednio specjalizacje, w przypadku
których w trakcie realizacji programu lekarz nabył
określone umiejętności regulowane niniejszymi prze-
pisami. Sporządzenie pełnego katalogu odpowiada-
jących sobie specjalizacji będzie możliwe w przepi-
sach wykonawczych po ustaleniu ostatecznej listy
umiejętności.
Dopiero w ustawie zostaną określone zasady fi-
nansowania szkoleń z zakresu umiejętności. Przewi-
duje się, że opłatę za szkolenie będzie ponosił lekarz
odbywający szkolenie lub też podmiot go zatrudniający,
który skieruje lekarza do odbywania szkolenia. Wysokość
opłaty ponoszonej przez lekarza nie może przekraczać rze-
czywistych kosztów szkolenia ponoszonych przez jednost-
kę. Opłatę za szkolenie ponosić może również podmiot
prowadzący kształcenie, jeżeli statut przewiduje prowa-
dzenie szkoleń na jego koszt dla określonej grupy osób.
Zakłada się, że lekarze będą mogli odbywać szkolenia
w zakresie umiejętności w ramach:
1) umowy o pracę z podmiotem szkolącym,
2) stosunku służbowego z podmiotem szkolącym,
3) skierowania żołnierza zawodowego przez do-
wódcę jednostki wojskowej lub komendanta (kierow-
nika) samodzielnego publicznego zakładu opieki
zdrowotnej, utworzonego przez ministra obrony na-
rodowej lub uczelnię wojskową, lub szefa Inspektora-
tu Wojskowej Służby Zdrowia, do podmiotu szkolą-
cego, w celu odbycia szkolenia z jednoczesnym pozo-
stawieniem na stanowisku służbowym,
4) pełnienia służby wojskowej na stanowisku służ-
bowym w podmiocie prowadzącym szkolenie poza
granicami kraju,
5) umowy cywilnoprawnej o szkolenie,
6) skierowania do podmiotu szkolącego przez jednost-
kę zatrudniającą lekarza (pokrycie kosztów szkolenia
oraz płatny urlop szkoleniowy),
7) oddelegowania przez jednostkę zatrudniającą
lekarza w ramach urlopu szkoleniowego płatnego lub
bezpłatnego.
Lekarzowi odbywającemu szkolenie w zakresie
umiejętności będzie przysługiwał płatny urlop szko-
leniowy w wysokości 6 dni roboczych na przygotowa-
nie się do państwowego egzaminu umiejętności.
Na obecnym etapie prac nie przewidujemy możli-
wości limitowania ilości umiejętności, których zdo-
bycie jest możliwe dla danego lekarza, jednakże pla-
nujemy, iż CMKP będzie prowadziło rejestr lekarzy
odbywających szkolenie w zakresie umiejętności,
721
a podmioty szkolące będą zobowiązane do przekazy-
wania do CMKP danych wymaganych do rejestru.
Podobnie w chwili obecnej, tj. w momencie, kiedy
dysponuję przyjętymi przez Radę Ministrów założe-
niami do projektu przedmiotowej ustawy, które
z istoty swojej nie są tak szczegółowe jak regulacje
zawarte w samej ustawie, nie jestem w stanie przed-
stawić panu posłowi katalogu umiejętności, jakie zo-
staną objęte niniejsza regulacją. Dlatego też na obec-
nym etapie prac nie ma możliwości rozstrzygania
problemów związanych z wyceną przez Narodowy
Fundusz Zdrowia konkretnych usług medycznych
Przedkładając powyższe, pragnę podziękować
panu posłowi Jarosławowi Żaczkowi za zaintereso-
wanie sprawą uzyskiwania przez lekarzy umiejętno-
ści w konkretnej dziedzinie medycyny oraz zapewnić,
iż właściwe komórki kierowanego przeze mnie urzę-
du będą pilotowały przebieg tworzenia przez Rządo-
we Centrum Legislacji nowelizacji do ustawy o zawo-
dach lekarza i lekarza dentysty w omawianym zakre-
sie, a ostateczne zakończenie sprawy będzie satysfak-
cjonujące dla wszystkich zainteresowanych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra spraw wewnętrznych i administracji
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie terminu wyjazdu naukowców
z Instytutu Archeologii i Etnologii PAN
do Smoleńska i trudności prawnych
związanych z wyjazdem (16920)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-16920/
10) dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP pana
Jarosława Żaczka w sprawie terminu wyjazdu na-
ukowców z Instytutu Archeologii i Etnologii PAN
do Smoleńska i trudności prawnych związanych
z wyjazdem, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
W ramach wielokierunkowych działań realizowa-
nych przez rząd RP po katastrofie polskiego samolo-
tu specjalnego TU-154M numer pokładowy 101, któ-
ra miała miejsce w dniu 10 kwietnia 2010 r. pod Smo-
leńskiem, Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP
podjęło wobec strony rosyjskiej czynności mające na
celu odpowiednie zabezpieczenie miejsca katastrofy.
Już w dniu 10 kwietnia 2010 r. Ambasada RP w Mo-
skwie wystosowała w tej sprawie notę do Minister-
stwa Spraw Zagranicznych Federacji Rosyjskiej. Na-
722
tomiast po zakończeniu przez polskich i rosyjskich
prokuratorów oraz ekspertów zasadniczych czynno-
ści dochodzeniowo-śledczych na miejscu katastrofy,
Ambasada RP w Moskwie w dniu 6 maja 2010 r.
zwróciła się notą do Ministerstwa Spraw Zagranicz-
nych FR z prośbą o zabezpieczenie pozostających na
miejscu katastrofy szczątków samolotu i rzeczy oso-
bistych, należących do ofiar. Z relacji polskich kon-
sulów, stale przebywających w Smoleńsku od dnia
10 kwietnia 2010 r., kompetentne służby rosyjskie
wzmocniły nadzór nad terenem katastrofy. Podczas
kolejnych oględzin miejsca katastrofy z udziałem
przedstawicieli prokuratur Rzeczypospolitej Polskiej
i Federacji Rosyjskiej oraz polskich konsulów, które
miało miejsce w dniu 20 maja 2010 r., nie znaleziono
dodatkowych materiałów dowodowych w prowadzo-
nym przez strony śledztwie, co potwierdził publicznie
naczelny prokurator wojskowy.
Równocześnie, w odpowiedzi na inicjatywę zgło-
szoną przez polskich archeologów, geofizyków i geo-
detów, Ambasada RP w Moskwie wystąpiła notą
z dnia 5 maja 2010 r. do Ministerstwa Spraw Zagra-
nicznych FR o zgodę władz Federacji Rosyjskiej na
przeprowadzenie na miejscu katastrofy i przylegają-
cym terenie specjalistycznych badań poszukiwaw-
czych przez pracowników Instytutu Archeologii
i Etnologii PAN w Warszawie, Uniwersytetu im. Kar-
dynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, Insty-
tutu Archeologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodow-
skiej w Lublinie i Uniwersytetu Wrocławskiego oraz
geofizyków z Krakowa i geodetów ze Skawiny. Strona
rosyjska otrzymała szczegółowe dane dotyczące za-
kresu archeologicznej prospekcji terenowej, jak rów-
nież listę polskich specjalistów oraz wykaz sprzętu
technicznego, niezbędnego do prowadzenia badań.
We współpracy z Kancelarią Prezesa Rady Mini-
strów, a także wyżej wymienionymi ośrodkami na-
ukowo-badawczymi, Ministerstwo Spraw Zagranicz-
nych RP przystąpiło do przygotowania wyjazdu pol-
skich specjalistów do Smoleńska. Kluczowym ele-
mentem rzeczonych przygotowań było wypracowanie
ze stroną rosyjską właściwej formuły formalno-
prawnej organizacji pobytu polskich archeologów,
geofizyków i geodetów na terytorium Federacji Ro-
syjskiej oraz odpowiednie wkomponowanie ich prac
w działania realizowane przez przedstawicieli pol-
skiej i rosyjskiej prokuratury. W ślad za wnioskiem
skierowanym w maju 2010 r. do strony rosyjskiej
przez prokuraturę polską Ambasada RP w Moskwie
potwierdziła notą z dnia 23 czerwca 2010 r. gotowość
do skierowania grupy polskich specjalistów na miej-
sce katastrofy pod Smoleńskiem w uzgodnionym ze
stroną rosyjską terminie.
Równolegle z działaniami organizacyjno-logi-
stycznymi podjętymi przez Departament Wschodni
i Departament Konsularny Ministerstwa Spraw Za-
granicznych, jak też oddelegowanymi do Smoleńska
pracownikami Wydziału Konsularnego Ambasady
RP w Moskwie, sprawa wyjazdu polskich specjali-
stów do Smoleńska była przedmiotem rozmów mini-
stra spraw zagranicznych, podsekretarzy stanu,
a także ambasadora RP w FR z przedstawicielami
kierownictwa rosyjskiego Ministerstwa Spraw Za-
granicznych.
Z poważaniem
Minister
Jerzy Miller
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posłów
Jarosława Żaczka i Sławomira Zawiślaka
w sprawie dalszych losów zaplecza kadrowego
Sił Zbrojnych RP (16921)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację panów posłów Jarosława Żaczka i Sławomi-
ra Zawiślaka w sprawie dalszych losów zaplecza ka-
drowego Sił Zbrojnych RP (SPS-023-16921/10), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Rozpowszechnianie przez media informacji doty-
czących rzekomo przewidywanych niekorzystnych
zmian w przepisach emerytalnych przyczyniło się do
znacznego wzrostu liczby wypowiedzeń stosunku
służbowego dokonanych przez żołnierzy zawodowych
w maju i czerwcu br. Przesłanki te spowodowały, że
w okresie od 1 stycznia do 30 czerwca br. zwolniono
ze służby wojskowej 2388 żołnierzy zawodowych,
w tym 818 oficerów, 1205 podoficerów i 365 szerego-
wych zawodowych. Oprócz tego wydano decyzje
o zwolnieniu dla 1204 żołnierzy. Ponadto w stosunku
do około 1200 żołnierzy, którzy złożyli wniosek o wy-
powiedzenie stosunku służbowego w maju i czerwcu
br., podjęto działania kadrowe mające na celu wyda-
nie decyzji personalnej o zwolnieniu lub też trwają
procedury związane z wycofaniem przez nich wnio-
sków o zwolnienie z zawodowej służby wojskowej. Do
dnia 2 sierpnia br. wypowiedzenie stosunku służbo-
wego zawodowej służby wojskowej złożyło 6 oficerów
pełniących służbę na stanowiskach zaszeregowanych
do stopni etatowych generałów (admirałów). Ponadto
wypowiedzenia złożyło 2 generałów pełniących służ-
bę w rezerwie kadrowej ministra obrony narodowej.
Jednocześnie informuję, że wśród generałów, którzy
złożyli wypowiedzenia stosunku służbowego zawo-
dowej służby wojskowej, nie było szefa Sztabu Gene-
ralnego Wojska Polskiego oraz dowódców rodzajów
Sił Zbrojnych.
Odpowiadając na pytanie panów posłów Jarosła-
wa Żaczka i Sławomira Zawiślaka o zwolnienia wśród
wysokich rangą pilotów-oficerów, uprzejmie informu-
ję, że wypowiedzeń stosunku służbowego dokonali
żołnierze zajmujący stanowiska zaszeregowane do
wszystkich stopni wojskowych w korpusie osobowym
oficerów. Wypowiedzenia stosunku służbowego za-

wodowej służby wojskowej złożyło 66 pilotów. Jednak
po liście prezesa Rady Ministrów z dnia 25 czerwca
br., skierowanym m.in. do żołnierzy zawodowych, de-
mentującym pojawiające się w mediach nieprawdziwe
informacje na temat mającego nastąpić pogorszenia
warunków w zakresie uprawnień emerytalnych żoł-
nierzy zawodowych, którzy dziś pełnią służbę woj-
skową, oraz niekorzystnych zmian warunków prze-
chodzenia na emeryturę i związanych z tym odpraw,
46 pilotów wystąpiło z wnioskami w sprawie wyco-
fania dokonanych przez nich uprzednio wypowie-
dzeń. W resorcie obrony narodowej prowadzone są
planowe działania w zakresie uatrakcyjnienia peł-
nienia zawodowej służby wojskowej. W dniu 1 stycz-
nia br. weszła w życie ustawa z dnia 24 kwietnia 2009 r.
o zmianie ustawy o służbie wojskowej żołnierzy za-
wodowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 79, poz. 669, ze zm.). Jej głównym celem było za-
pewnienie warunków do funkcjonowania Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej w ramach ich pełnej
profesjonalizacji, co wymagało dokonania niezbęd-
nych zmian zapewniających wdrożenie nowej polity-
ki kadrowej. Przyjęte w tej ustawie rozwiązania mają
głównie na celu zapewnienie właściwej rekrutacji,
selekcji i racjonalnego wykorzystania zasobów kadro-
wych profesjonalnej armii. Ustawa stworzyła rów-
nież podstawy do kreowania finansowych instrumen-
tów motywujących do wstępowania do wojska oraz
wydłużania okresu pozostawania żołnierzy w służ-
bie, w tym dodatku motywacyjnego dla podoficerów
i szeregowych (za uzyskanie klas kwalifikacyjnych),
oraz rozwiązań ekonomicznych przewidzianych dla
żołnierzy zawodowych w deficytowych specjalno-
ściach (lekarze, piloci).
Odnosząc się do pytania dotyczącego zaplecza ka-
drowego, uprzejmie informuję, że Siły Zbrojne Rze-
czypospolitej Polskiej posiadają zasoby kadrowe
umożliwiające podtrzymanie ciągłości kierowania
i dowodzenia jednostkami organizacyjnymi resortu
obrony narodowej. Należy przy tym podkreślić, że
analiza procesu zwolnień żołnierzy z zawodowej służ-
by wojskowej od 2000 r. wskazuje, iż w warunkach
stabilizacji organizacyjno-kadrowej zwolnienia z za-
wodowej służby wojskowej wahały się na średnim
poziomie od 3% do 5% liczebności kadry zawodowej.
W zakresie sytuacji 36. Specjalnego Pułku Lotnictwa
Transportowego w Warszawie pragnę stwierdzić, że
struktury organizacyjno-etatowe pułku na dzień dzi-
siejszy nie uległy zmianie. Obecnie są prowadzone
w Dowództwie Sił Powietrznych prace analityczne
na temat dalszego funkcjonowania pułku w obecnych
strukturach organizacyjnych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
723
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jarosława Żaczka
i Sławomira Zawiślaka
w sprawie bieżących problemów
w budowaniu przez miasta spalarni
wysokokalorycznych odpadów (16922)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posłów Jarosława Żaczka i Sławomira Za-
wiślaka z dnia 7 lipca 2010 r. w sprawie instalacji do
termicznego przekształcania odpadów komunalnych,
przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Odnosząc się do pierwszego pytania, uprzejmie
informuję, że zgodnie z terminem określonym przez
ministra środowiska w dniu 30 czerwca br. do insty-
tucji zaangażowanych we wdrażanie Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowiska” (POIiŚ)
w sektorze środowiska wpłynęło osiem wniosków do-
tyczących budowy zakładów do termicznego prze-
kształcania odpadów. Ze względu na fakt, że jeden
wniosek dla tego typu inwestycji został złożony
w terminie wcześniejszym, łączenie ocenie podlega
dziewięć wniosków aplikacyjnych. Pierwszy etap oce-
ny (wg kryteriów formalnych oraz merytorycznych
I stopnia) zostanie zakończony do 3 sierpnia br.
Ministerstwo Środowiska jest świadome trudno-
ści z uzyskaniem decyzji administracyjnych koniecz-
nych do realizacji inwestycji z zakresu gospodarki
odpadami, dlatego też do kolejnego typu oceny (wg
kryteriów merytorycznych II stopnia) zostaną wa-
runkowo dopuszczone projekty, w przypadku których
nie uzyskano decyzji lokalizacyjnych lub nie potwier-
dzono zgodności z miejscowym planem zagospodaro-
wania przestrzennego, dokumentacja w tym zakresie
będzie musiała zostać uzupełniona w późniejszym
terminie. Spośród ww. dziewięciu projektów cztery
planują realizację inwestycji w formule partnerstwa
publiczno-prywatnego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że oprócz wspo-
mnianych inwestycji, w ramach POliŚ, realizowa-
nych jest szereg inwestycji polegających na budowie
innego rodzaju instalacji służących do zagospoda-
rowania odpadów. Według stanu na dzień 26 lipca
br. złożono 47 wniosków o dofinansowanie dla pro-
jektów innych niż spalarniowe (zarówno w trybie
konkursowym jak i indywidualnym – lista projek-
tów kluczowych). Podpisano 16 umów o dofinanso-
wanie o łącznej wartości dofinansowania wynoszą-
cej ponad 813 min zł. W przypadku braku możliwo-
ści dofinansowania któregoś z projektów dotyczą-
cych budowy spalarni Ministerstwo Środowiska
planuje zagospodarowanie uwolnionej alokacji w ra-
mach procedury konkursowej.
Odpowiadając na drugie pytanie panów posłów,
należy stwierdzić, że obowiązujące obecnie przepisy
724
w zakresie uzyskiwania decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach są zgodne z wymogami prawa
Unii Europejskiej, które nie dopuszcza możliwości
uproszczenia tej procedury, np. ze względu na rodzaj
planowanej działalności. Niemniej jednak na bieżąco
prowadzone są prace legislacyjne mające na celu usu-
nięcie wszelkich wątpliwości interpretacyjnych bądź
innych utrudnień, które mogłyby opóźniać proces
uzyskiwania decyzji środowiskowych. Wprowadzane
zmiany muszą być jednak zgodne z przepisami prawa
Unii Europejskiej.
Przykładem tego może być nowelizacja ustawy
z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu infor-
macji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeń-
stwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddzia-
ływania na środowisko, która weszła w życie dnia
20 lipca 2010 r. i wprowadziła szereg rozwiązań ko-
rzystnych dla inwestorów, takich jak np. możliwość
zmiany decyzji środowiskowych wydawanych na pod-
stawie ustawy Prawo ochrony środowiska, wydłuże-
nie okresu, w jakim inwestor może posługiwać się
decyzją dla przedsięwzięć realizowanych etapowo,
ułatwienia co do obowiązków związanych z przedkła-
daniem wykazów z ewidencji gruntów, a także moż-
liwość przeniesienia decyzji środowiskowej na rzecz
innego podmiotu.
Obecnie trwają prace nad kolejnymi zmianami
przepisów z zakresu ocen oddziaływania na środowi-
sko, m.in. w celu dalszej poprawy jakości i szybkości
przeprowadzanych procedur. Należy przy tym wy-
raźnie podkreślić, że duży wpływ na tempo uzyski-
wania decyzji środowiskowej mają sami wnioskodaw-
cy, bowiem niska jakość przedkładanej przez inwe-
stora dokumentacji często powoduje wydłużenie pro-
cedury.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
prezesa Urzędu Zamówień Publicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów
Jarosława Żaczka i Sławomira Zawiślaka
w sprawie praktyk aktualizacji systemów
informacji prawnej w urzędach
samorządowych i centralnych (16923)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Jarosława Żaczka i pana Sławomira Zawiślaka
z dnia 7 lipca 2010 r. w sprawie praktyk aktualizacji
systemów informacji prawnej w urzędach samorzą-
dowych i centralnych, przekazaną przy piśmie z dnia
25 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-023-16923/10), przed-
stawiam następujące stanowisko.
I. Przepis art. 67 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 stycz-
nia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U.
z 2010 r. Nr 113, poz. 759) dopuszcza możliwość na-
bywania dostaw, usług lub robót budowlanych w try-
bie zamówienia z wolnej ręki, w sytuacji gdy przed-
miot zamówienia może być świadczony tylko przez
jednego wykonawcę:
1) z przyczyn technicznych o obiektywnym cha-
rakterze;
2) z przyczyn związanych z ochroną praw wyłącz-
nych wynikających z odrębnych przepisów;
3) w przypadku udzielania zamówienia w zakre-
sie działalności twórczej lub artystycznej.
Określone w tym przepisie przesłanki zastosowa-
nia trybu zamówienia z wolnej ręki muszą być inter-
pretowane w sposób ścisły i wyjątkowy. Stanowisko
to znajduje odzwierciedlenie również w linii orzecz-
niczej Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego1). Jednocześnie wymóg, aby dostawy,
usługi lub roboty budowlane mogły być świadczone
wyłącznie przez jednego wykonawcę, ma charakter
zobiektywizowany, co oznacza konieczność istnienia
obiektywnego (niezależnego od subiektywnego prze-
konania zamawiającego) monopolu jednego wyko-
nawcy na określony rodzaj dostaw, usług lub robót
budowlanych. Przesłanka jedynego wykonawcy nie
dotyczy sytuacji, w której – obiektywnie rzecz biorąc
– w danym miejscu i czasie na rynku istnieje dwóch
lub więcej wykonawców mogących świadczyć danego
rodzaju zamówienie, ponieważ w takim przypadku
decyzja o tym, któremu z nich należy udzielić zamó-
wienia publicznego, powinna być podjęta w konku-
rencyjnym trybie udzielenia zamówienia, w szczegól-
ności w trybie przetargu nieograniczonego albo ogra-
niczonego.
Rynek programów zapewniających dostęp do kom-
pleksowej informacji prawnej jest rynkiem konku-
rencyjnym. W chwili obecnej istnieje bowiem szereg
podmiotów oferujących tego rodzaju oprogramowa-
nie (w szczególności: Wolters Kluwer Polska sp. z o.o.
w Warszawie, Lexis-Nexis Polska sp. z o.o. w Warsza-
wie, C.H. Beck w Warszawie, Kwantum sp. z o.o.
w Sopocie). Niewątpliwie produkty oferowane przez
te podmioty (odpowiednio: System Informacji Praw-
nej Lex, Serwis Prawniczy LexisNexis LexPolonica,
Legalis System Informacji Prawnej oraz Serwis In-
formacji Prawnej Kwantum) są systemami autorski-
mi różniącymi się od siebie w zakresie niektórych
szczegółowych funkcji (np. interfejsu programu,
funkcjonalności wyszukiwania), a także doboru i za-
kresu dostępnych informacji (w szczególności ilości
orzeczeń sądowych i administracyjnych, komentarzy,
1)
Wyrok NSA z 1 października 2001 r., SA 2802/00; wyrok
SN z 6 lipca 2001 r., III RN 16/01, wyrok NSA z 11 września 2000 r.,
II SA 2074/00.

bazy aktów prawa miejscowego, bazy adresowej in-
stytucji, bazy projektów aktów prawnych itp.). Wska-
zane różnice nie uzasadniają jednak przyjęcia, że
każde z tych narzędzi jest programem unikatowym,
a zatem nie może być zastąpione przez program kon-
kurencyjny. Istotne bowiem jest, że podstawowe
funkcje oferowane przez te systemy są w przeważa-
jącym zakresie porównywalne (tj. w zakresie dostępu
do aktualnej bazy aktów prawnych, orzecznictwa,
komentarzy, wzorów pism i dokumentów). Powyższe
powoduje, że udzielanie zamówień w przedmiocie do-
starczenia systemu informacji prawnej w trybie za-
mówienia z wolnej ręki, z powołaniem się na prze-
słankę zapisaną w art. 67 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo
zamówień publicznych, to jest okoliczność, iż zamó-
wienie może być wykonane tylko przez jednego wy-
konawcę z przyczyn technicznych o obiektywnym
charakterze, nie może być uznane za zgodne z literą
prawa.
Praktykowane przez niektórych zamawiających,
którzy wcześniej nabyli określony system informacji
prawnej, udzielanie zamówień wyłącznie w przed-
miocie odnowienia subskrypcji na ten system (odno-
wienia usługi aktualizacji bazy danych programu),
nie może być uznane za prawidłowe. Sformułowanie
przedmiotu zamówienia poprzez wskazanie konkret-
nego programu zapewniającego dostęp do informacji
prawnej, który ma zostać zaktualizowany, jest bezspor-
nie działaniem naruszającym konkurencję i z tego po-
wodu sprzecznym z art. 29 ust. 2 i 3 oraz art. 7
ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych.
W przypadku udzielania zamówienia w przedmio-
cie aktualizacji posiadanej bazy systemu informacji
prawnej potrzebą zamawiającego, która wymaga za-
spokojenia, jest zapewnienie dostępu do aktualnej
i kompleksowej informacji dotyczącej przepisów pra-
wa, orzecznictwa i komentarzy dotyczących tych
przepisów. W sytuacji, w której obiektywnie istnieje
wielość podmiotów będących w stanie tę potrzebę
zaspokoić, zamawiający jest obowiązany w taki spo-
sób określić swoje zapotrzebowanie (opisać przedmiot
zamówienia), aby nie ograniczać możliwości uzyska-
nia zamówienia żadnemu z tych podmiotów, o ile
w konkretnej sprawie nie jest to uzasadnione rzeczy-
wistymi potrzebami zamawiającego. Nie może ulegać
wątpliwości, że potrzeba zamawiającego uzyskania
dostępu do systemu informacji prawnej może być za-
spokojona nie tylko poprzez odnowienie subskrypcji
na posiadany już przez niego system, ale również
przez nabycie dostępu do nowego, porównywalnego
systemu.
Krajowa Izba Odwoławcza we wskazanym w in-
terpelacji panów posłów Jarosława Żaczka i Sławo-
mira Zawiślaka wyroku z dnia 30 kwietnia 2010 r.
w sprawie KIO/UZP/577/10 stwierdziła, że fakt dys-
ponowania przez zamawiającego bezterminową li-
cencją na korzystanie z określonego systemu (bez
prawa do uzyskiwania aktualizacji zawartych w nim
informacji) decyduje o tym, iż zamawiający nie musi
dopuszczać do zamówienia wykonawców oferujących
725
inne systemy, gdyż w ten sposób musiałby ponownie
zakupywać produkt, który już posiada. Zdaniem Izby
w takiej sytuacji zamawiający jest uprawniony do za-
kupienia do posiadanej licencji samej tylko usługi
aktualizacyjnej. Z twierdzeniem tym nie można się
zgodzić, gdyż sam fakt posiadania licencji na korzy-
stanie z jednego programu nie wyklucza możliwości
nabycia licencji dotyczącej korzystania z programu
konkurencyjnego (a tylko takie stwierdzenie uzasad-
niałoby wniosek, że zamówienie może być rzeczywi-
ście i obiektywnie świadczone wyłącznie przez jedne-
go wykonawcę). Nadto należy zauważyć, że fakt dys-
ponowania przez zamawiającego licencją na korzy-
stanie z określonego programu jest najczęściej wyni-
kiem czynności cywilnoprawnej dokonanej pomiędzy
samym zamawiającym, a wykonawcą udzielającym
licencji. Wybór trybu udzielenia zamówienia z wolnej
ręki dokonany w oparciu o fakt posiadania takiej li-
cencji, a zatem na podstawie okoliczności spowodo-
wanej własnym działaniem zamawiającego, musi być
uznany za sprzeczny z zasadą uczciwej konkurencji,
niedopuszczalny na gruncie obowiązującego prawa.
II. Podkreślenia wymaga, że prezes Urzędu Za-
mówień Publicznych konsekwentnie podejmuje dzia-
łania zmierzające do wyeliminowania praktyki ogra-
niczania konkurencji przy udzielaniu zamówień
w przedmiocie zakupu systemu informacji prawnej.
Wyrazem tego jest m.in. wniesienie przez prezesa
urzędu skargi na orzeczenie Krajowej Izby Odwoław-
czej z dnia 30 kwietnia 2010 r. w sprawie KIO/UZP/
577/10 dotyczącej zamówienia Narodowego Banku
Polskiego w przedmiocie odnowienia rocznej sub-
skrypcji baz Systemu Informacji Prawnej Lex Ome-
ga z modułami komentarze, prawo europejskie i in-
formator prawno-gospodarczy dla Narodowego Ban-
ku Polskiego, w tym oddziałów okręgowych NBP,
a także zakwestionowanie w wyniku przeprowadzo-
nej kontroli doraźnej prawidłowości postępowania
o udzielenie zamówienia publicznego przeprowadzo-
nego przez Narodowy Fundusz Zdrowia w trybie za-
mówienia z wolnej ręki w przedmiocie zapewnienia
dostępu do systemu informacji prawnej LEX on-line
w sieci WAN.
Warto również zauważyć, że w dniu 12 sierpnia
2010 r. Urząd Zamówień Publicznych ogłosił postę-
powanie o udzielenie zamówienia publicznego na do-
stawę systemu informacji prawnej prowadzone w try-
bie przetargu nieograniczonego, zmierzając tym do
promowania wśród zamawiających formułowania
konkurencyjnych warunków udzielanych zamówień
w tym przedmiocie oraz wypracowania wzorców
i standardów dla przyszłych postępowań.
III. Jednocześnie informuję, że dokonane analizy
ogłoszeń o udzieleniu zamówienia zamieszczonych
w Biuletynie Zamówień Publicznych wskazują, iż
w roku 2009 w trybie zamówienia z wolnej ręki zostały
udzielone zamówienia w przedmiocie dostawy systemu
informacji prawnej w łącznej kwocie 9 411 275,84 zł,
z czego kwotę 6 671 267,26 stanowiły zamówienia
w przedmiocie samej aktualizacji systemów już po-
726
siadanych. Analogiczne dane ustalone za rok 2010
wskazują, że do dnia 1 września 2010 r. w trybie za-
mówienia z wolnej ręki udzielono zamówień na kwo-
tę 4 329 002,86 zł (w tym 2 960 376,22 zł zamówień
na aktualizację posiadanych systemów). Zestawienie
informacji o udzielonych zamówieniach przekazuję
w załączeniu*).
Z wyrazami szacunku
Prezes Urzędu Zamówień Publicznych
Jacek Sadowy
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra – członka Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Maksa Kraczkowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie skuteczności prac legislacyjnych
rządu (16924)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia pana
premiera udzielam odpowiedzi na interpelację pana
posła Maksa Kraczkowskiego oraz grupy posłów
w sprawie: W jaki sposób Rada Ministrów ma zamiar
poprawić skuteczność prac legislacyjnych oraz co było
przyczyną niskiej efektywności prac rządu?
Odpowiedź. Mierząc efektywność legislacyjnych
prac każdego rządu (dotyczy to obecnego i poprzed-
nich) według programu prac legislacyjnych opraco-
wywanego na podstawie zgłoszeń poszczególnych
ministrów, należy mieć na uwadze, iż żaden podmiot
zgłaszający dokument do planu nie jest w stanie
z góry, tj. z półrocznym wyprzedzeniem, przewidzieć
wyników konsultacji społecznych, zakresu zgłoszo-
nych uwag, propozycji uzupełnień itp. Proces uzgod-
nień jest żmudny, często powstaje kilka wersji tego
samego projektu, odbywają się dziesiątki spotkań
uzgodnieniowych, co w efekcie pozwala na opracowa-
nie optymalnych i niebudzących wątpliwości rozwią-
zań, ale często kosztem terminowej realizacji planu.
Z uwagi na zdarzenia nagłe, niemożliwe do przewi-
dzenia na etapie projektowania planu pracy, zachodzi
czasami potrzeba podejmowania inicjatywy legisla-
cyjnej w zakresie pozaplanowym. W takich sytu-
acjach, dany urząd skupia się na projekcie/ach wy-
magającym/ych pilnego procedowania również kosz-
tem terminowej realizacji planu. Wyliczając procen-
tową wykonalność planu według dokumentów przy-
jętych przez Radę Ministrów, nie bierze się pod uwa-
gę stanu zaawansowania prac nad dokumentami
jeszcze nieskierowanymi do sekretarza Rady Mini-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
strów. Znacząca ich część jest w pracach poszcze-
gólnych komitetów bądź w uzgodnieniach między-
resortowych, co oznacza zaawansowany stan przy-
gotowań i ogromną już wykonaną pracę zarówno
przez pracowników merytorycznych, jak i legisla-
torów poszczególnych urzędów pod nadzorem ich
kierowników.
Brak możliwości rzetelnej oceny dokonań legisla-
cyjnych rządu wynika z mankamentów ustawy o dzia-
łalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa,
której przepisy niedostosowane do mechanizmu
planowania i realizowania projektów legislacyj-
nych w świetle obowiązujących trybów legislacyj-
nych narażają każdy kolejny rząd na zarzut słabo-
ści czy wręcz bierności w obszarze projektowania
i tworzenia prawa.
W mojej ocenie, skuteczność prac legislacyjnych
rządu nie budzi najmniejszych wątpliwości. Pragnę
podkreślić, iż od początku kadencji do dnia 6 sierpnia
br. rząd przyjął ponad 500 projektów ustaw i prawie
460 rozporządzeń Rady Ministrów. Procentowa wy-
konalność planu w tej kadencji tylko raz, tj. w II pół-
roczu 2009 r., była niższa niż 40%, ale w tym okresie
wiele dokumentów było procedowanych poza planem.
Wynik uległ znaczącej poprawie w I połowie tego
roku, w którym wykonalność planu A wyniosła 40%,
planu, B – 20% przy jednoczesnym spadku liczby pro-
jektów pozaplanowych.
Niezależnie od powyższego, z myślą o zwiększeniu
efektywności planowania prac legislacyjnych i ich
terminowej realizacji, już podjęto kilka działań na-
prawczych i planuje się kolejne.
W ramach zadań już podjętych wymienić można
powołanie przez pana premiera zespołu ds. progra-
mowania prac rządu pod moim przewodnictwem
z udziałem między innymi prezesa Rządowego Cen-
trum Legislacji. Zespół opracowuje projekty planów
pracy rządu, odbywając spotkania z poszczególnymi
członkami Rady Ministrów, opiniuje zasadność po-
dejmowania prac nad dokumentami niezgłoszonymi
uprzednio do planu, ustala propozycje priorytetów
legislacyjnych.
W drugiej połowie ubiegłego roku po raz pierwszy
zastosowano innowacyjne rozwiązanie polegające na
podziale planu na część A (projekty o szczególnym
znaczeniu) i część B (pozostałe z możliwością prze-
sunięcia terminu ich realizacji). Podział się spraw-
dził, bowiem procentowa wykonalność planu A oka-
zała się znacząco wyższa niż B.
W najbliższym czasie planuje się:
— powołanie międzyresortowego zespołu ds. pro-
cedury tworzenia dokumentów rządowych. Zespół
ten pod przewodnictwem moim i wiceprezesa rm, mi-
nistra gospodarki, z udziałem między innymi preze-
sa Rządowego Centrum Legislacji ma wypracować
kolejne rozwiązania usprawniające proces zarówno
programowania prac rządu jak i opracowywania oraz
uzgadniania dokumentów rządowych,

— zmianę ustawy o działalności lobbingowej
w procesie stanowienia prawa (przy czym ostateczne
propozycje zmian wypracuje ww. zespół).
Proszę zważyć, iż miarą skuteczności prac legi-
slacyjnych rządu nie może być jedynie terminowość
realizacji poszczególnych zadań legislacyjnych i ich
liczba. Najważniejsza jest jakość regulacji i ich odpo-
wiednio przemyślany i uzgodniony w toku długo-
trwałych prac wpływ na poszczególne dziedziny ży-
cia. Taki motyw rozwiązań będzie przyświecał pra-
com ww. nowotworzonego zespołu.
Z poważaniem
Minister – członek Rady Ministrów
Michał Boni
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
oraz grupy posłów
w sprawie naruszenia przepisów prawa
przez Zarząd Województwa Wielkopolskiego
przy podziale środków
z Wielkopolskiego Regionalnego Programu
Operacyjnego na lata 2007–2013 (16925)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posła Zbigniewa Dolaty oraz grupy po-
słów z dnia 8 lipca 2010 r., w sprawie naruszenia
przepisów prawa przez Zarząd Województwa Wielko-
polskiego przy podziale środków z Wielkopolskiego
Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2007–
–2013 (WRPO) w odniesieniu do projektu Państwo-
wej Wyższej Szkoły Zawodowej w Gnieźnie pt. „Ada-
ptacja obiektów pokoszarowych na potrzeby dydak-
tyczno-naukowe PWSZ w Gnieźnie” w ramach dzia-
łania 4.2: Rewitalizacja zdegradowanych obszarów
poprzemysłowych i powojskowych WRPO, przedsta-
wiam, co następuje.
Kryteria wyboru projektów w ramach WRPO za-
twierdzone przez komitet monitorujący przewidują
ocenę zgodności formalnej dokumentacji aplikacyjnej
pod kątem kompletności wniosku i załączników (czy-
li w ramach przeprowadzonej oceny formalnej wery-
fikacji podlega jedynie, czy program rewitalizacji
został w ogóle załączony). Treść programu rewitali-
zacji jest weryfikowana na kolejnym etapie oceny,
w tzw. ocenie merytorycznej. Wniosek o dofinanso-
wanie Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Gnieź-
nie (wnioskodawca) nie został odrzucony z powodów
formalnych, lecz merytorycznych. Z przekazanych
przez instytucję zarządzającą WRPO (IZ WRPO) in-
formacji wynika, że wnioskodawca został poinformo-
727
wany przez Departament Wdrażania Programu Re-
gionalnego o konieczności załączenia do dokumenta-
cji aplikacyjnej programu rewitalizacji, który speł-
niałby wymogi określone w wytycznych przygotowa-
nych przez IZ WRPO („Wytyczne w zakresie zasad
opracowania programów umożliwiających ubieganie
się o wsparcie w ramach Inicjatywy JESSICA oraz
działania 4.2 Wielkopolskiego Regionalnego Progra-
mu Operacyjnego na lata 2007–2013”, przyjęte przez
Zarząd Województwa Wielkopolskiego w dniu 28 wrze-
śnia 2009 r., dalej: „Wytyczne”).
Zgodnie z uzyskaną od IZ WRPO informacją za-
łączony do wniosku o dofinansowanie przez wniosko-
dawcę „Program rewitalizacji mienia powojskowego
przy ulicy Wrzesińskiej w Gnieźnie na lata 2004–
–2008” (przyjęty uchwałą nr XXI/198/2004 Rady
Miasta Gniezna z dnia 26 marca 2004 r.) został pod-
dany ocenie formalnej, a następnie ocenie meryto-
rycznej przeprowadzonej przez Komisję Oceny Pro-
jektów (KOP). KOP przyjęła przedmiotowy doku-
ment jako obowiązujący i poddała ocenie jego zawar-
tość merytoryczną, nie dysponując wiedzą na temat
ewentualnych innych uchwalonych w mieście Gnie-
zno programów dotyczących ww. kwestii. Należy pod-
kreślić, że dostarczenie na etapie składania wniosku
o dofinansowanie programu rewitalizacji odpowiada-
jącego wszelkim wymaganiom programowym leży
w gestii wnioskodawcy.
Dodatkowo należy wskazać, że zgodnie z kryte-
riami wyboru projektów w ramach WRPO na lata
2007–2013 wnioski o dofinansowanie składane w ra-
mach działania 4.2 poddawane są ocenie formalnej
oraz strategicznej/merytorycznej. Należy zauważyć,
że zgodnie z pkt 53 „Wytycznych MRR w zakresie
jednolitego systemu zarządzania i monitorowania
projektów indywidualnych” dopuszcza się możliwość
uzupełnienia lub poprawienia dokumentacji projektu
indywidualnego w przypadku negatywnego rezulta-
tu oceny merytorycznej wniosku o dofinansowanie,
na warunkach ustanowionych przez IZ.
Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że
zgodnie z zapisami ppkt 6 podrozdziału „Procedura
II – 17: Ocena strategiczna/merytoryczna wniosku
preselekcyjnego (KOP)” w „Instrukcji wykonawczej”
„Ocena strategiczna/merytoryczna dokonywana jest
w oparciu o kryteria dopuszczające oraz punktowe
(wartościujące). Projekt musi spełniać wszystkie kry-
teria dopuszczające, aby został poddany ocenie punk-
towej”. Ponadto zgodnie z zapisami Regulaminu kon-
kursu nr 01/IV/2009, priorytet IV działanie 4.2
pkt 20 „Przed przyznaniem projektowi punktów za
poszczególne kryteria i zapisaniem ich w liście spraw-
dzającej wniosek o dofinansowanie eksperci spraw-
dzają, czy załączona do wniosku o dofinansowanie
projektu dokumentacja umożliwia ocenę merytorycz-
ną wniosku”.
Z list sprawdzających przedmiotowego wniosku
sporządzonych przez KOP wynika, że ww. projekt nie
został przekazany do dalszej oceny punktowej, gdyż
728
uzyskał negatywną ocenę w ramach następujących
kryteriów dopuszczających:
— Czy projekt jest zgodny z programem rewitali-
zacji (uzasadnienie granic obszaru rewitalizowanego,
opis działań niezbędnych do rozwoju gospodarczego,
rozwiązania problemów społecznych)?
— Czy program rewitalizacji jest zgodny z wy-
tycznymi w tym zakresie?
Jednocześnie IZ WRPO poinformowała, że zasto-
sowanie procedury odwoławczej w stosunku do pro-
jektu kluczowego wnioskodawcy było decyzją insty-
tucji zarządzającej, która potraktowała projekt klu-
czowy wnioskodawcy na równi z innymi inwestycja-
mi ubiegającymi się o dofinansowanie w ramach
WRPO i umożliwiła wnioskodawcy wniesienie pro-
testu od wyników oceny merytorycznej. W dniu
25 lutego 2010 r. wnioskodawca wniósł protest.
W wyniku rozpatrzenia ww. protestu stwierdzono,
że program rewitalizacji załączony przez wniosko-
dawcę nie spełnił szeregu wymagań określonych
w „Wytycznych”, m.in. został przyjęty na lata 2004–
–2008 i nie obejmuje obecnego okresu programowa-
nia na lata 2007–2013, brak też dogłębnej diagnozy
sytuacji na obszarze problemowym. Dodatkowo IZ
WRPO wskazała, że zgodnie z przyjętymi procedu-
rami oceny projektów (w tym oceny projektów klu-
czowych) na obecnym etapie nie ma możliwości przy-
jęcia i weryfikacji merytorycznej „Zintegrowanego
programu rewitalizacji miasta Gniezna na lata 2010–
–2015”, który został przyjęty dnia 31 marca 2010 r.
uchwałą Rady Miasta Gniezna.
Należy podkreślić, że projekt wnioskodawcy pod-
legał ocenie według tych samych kryteriów wyboru
projektów przyjętych przez Komitet Monitorujący
WRPO, co wnioski o dofinansowanie złożone w od-
powiedzi na ogłoszenie o naborze wniosków w ra-
mach działania 4.2, zatem nie było możliwe przepro-
wadzenie oceny programu rewitalizacji dostarczone-
go przez wnioskodawcę dopiero w momencie wszczę-
cia procedury odwoławczej.
Poniżej przekazuję odpowiedzi na pytania zawar-
te w przedmiotowej interpelacji.
1. Czy „Wytyczne ministra rozwoju regionalne-
go w zakresie jednolitego systemu zarządzania
i monitorowania projektów indywidualnych” z dnia
22 stycznia 2010 r. są wiążące dla instytucji zarzą-
dzającej WRPO?
Zgodnie z art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju1)
(zwanej dalej: u.z.p.p.r.) „Minister właściwy do spraw
rozwoju regionalnego, w celu zapewnienia zgodności
sposobu wdrażania programów operacyjnych z pra-
wem Unii Europejskiej oraz spełniania wymagań
określanych przez Komisję Europejską, a także w celu
zapewnienia jednolitości zasad wdrażania progra-
mów operacyjnych, może (…) wydać wytyczne doty-
czące programów operacyjnych”. „Wytyczne MRR
w zakresie jednolitego systemu zarządzania i moni-
1)
Dz. U. z 2009 r. Nr 84, poz. 712 i Nr 157, poz. 1241.
torowania projektów indywidualnych” z dnia 22 stycz-
nia 2010 r. dotyczą sposobu wyboru projektów z listy
projektów indywidualnych oraz zarządzania tymi li-
stami, a także postępowania z projektami indywidu-
alnymi do momentu złożenia wniosku o dofinanso-
wanie zarówno w programach krajowych, jak i regio-
nalnych. Należy ponadto zauważyć, że z art. 5 ust. 11
u.z.p.p.r. wynika, iż środki odwoławcze, które przy-
sługują wnioskodawcy, stosuje się odpowiednio dla
projektów, o których mowa w art. 28 ust. 1 pkt 3
u.z.p.p.r., tj. wyłonionych w trybie konkursu, co znaj-
duje odzwierciedlenie w pkt 55 ww. „Wytycznych
MRR”, który wskazuje, że do projektów indywidual-
nych nie mają zastosowania zapisy art. 30b–30g
u.z.p.p.r. dotyczące środków odwoławczych.
Niemniej jednak należy podkreślić, że instytucja
zarządzająca regionalnym programem operacyjnym
(IZ RPO) ma prawo ustanowić w systemie wdrażania
programu procedurę odwoławczą również dla projek-
tów innych niż konkursowe. Ww. ustalenia muszą
znaleźć odzwierciedlenie w zapisach dokumentów
programowych.
Jakie działania w trybie nadzoru zamierza podjąć
Pani Minister w celu wyeliminowania naruszeń pra-
wa przez Zarząd Województwa Wielkopolskiego i do-
prowadzenia do ponownego rozpatrzenia wniosku
PWSZ w Gnieźnie?
Minister rozwoju regionalnego (MRR) pełni funk-
cję instytucji zarządzającej dla programów operacyj-
nych o zasięgu krajowym oraz koordynuje wdrażanie
regionalnych programów operacyjnych (RPO) jako
instytucja koordynująca regionalne programy opera-
cyjne (IK RPO). Zgodnie z art. 35 ust. 2 pkt 5 u.z.p.p.r.
MRR współpracuje w zakresie przygotowywania RPO,
monitoruje i kontroluje przebieg ich realizacji oraz
zwraca się do zarządów województw z wnioskami do-
tyczącymi usprawnienia sposobu ich realizacji.
Odnosząc się do kwestii sprawowania nadzoru
nad działalnością Zarządu Województwa Wielkopol-
skiego, uprzejmie informuję, iż jeśli chodzi o nadzór
nad działalnością samorządu wojewódzkiego, zgod-
nie z art. 78 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r.
o samorządzie województwa (Dz. U. z 1998 r. Nr 91,
poz. 576, z późn. zm.) „nadzór nad działalnością sa-
morządu województwa sprawuje prezes Rady Mini-
strów i wojewoda, a w zakresie spraw finansowych
– regionalna izba obrachunkowa”. Mając na uwadze
powyższy zapis, należy podkreślić, iż w gestii mini-
stra właściwego do spraw rozwoju regionalnego nie
leży sprawowanie nadzoru nad samorządem woje-
wództwa wielkopolskiego.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie pogarszającej się sytuacji
w polskim przemyśle motoryzacyjnym
i planowanych działań rządu wspomagających
utrzymanie produkcji samochodów w naszym
kraju (16926)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Piotra Polaka przekazaną
przy piśmie z dnia 20 lipca 2010 r., znak: SPS-023-
-16926/10, w sprawie pogorszenia się sytuacji w prze-
myśle motoryzacyjnym, przekazuję następujące in-
formacje przygotowane w porozumieniu z ministrem
gospodarki.
Rząd na bieżąco analizuje rozwój sytuacji na pol-
skim rynku motoryzacyjnym. Podana przez GUS licz-
ba zarejestrowanych w Polsce samochodów osiągnęła
poziom 16,1 mln szt. (w rzeczywistości stan parku sa-
mochodowego może być o ok. 2 mln mniejszy). W roku
2009 zarejestrowano w Polsce ponad 0,98 mln nowych
i używanych samochodów osobowych, w tym samo-
chody nowe stanowiły tylko niecałe 28%, natomiast
samochody w wieku powyżej 16 lat – ponad 40%. Śred-
ni okres eksploatacji samochodu w Polsce – szacowany
na bazie danych GUS – wynosi ok. 14 lat (w rzeczywi-
stości ok. 12 lat). Średni wiek samochodu po raz pierw-
szy zarejestrowanego wynosił 9 lat. Liczba samocho-
dów zarejestrowanych na 1000 mieszkańców wynosi
aktualnie 422 samochody.
W roku 2009 sprzedano w Polsce ponad 320 tys.
nowych samochodów, w tym:
— 15% zostało zakupione przez obcokrajowców
i wywiezione z Polski,
— 42% przypadało na zakupy instytucjonalne,
— 43% zostało zakupione na użytek prywatny.
W stosunku do roku 2008 znacznie wzrosła sprze-
daż dla obcokrajowców – o ok. 90%. Spadła o 8%
sprzedaż dla firm i o 24% na użytek prywatny. Ob-
serwuje się dalszy trend spadkowy sprzedaży samo-
chodów osobowych, który w ciągu ostatnich dziesię-
ciu lat z poziomu ponad 600 tys. sztuk odnotowanym
w roku 1999 spadł do 272 w roku 2009 r. Wg ostroż-
nych ocen w roku 2010 należy spodziewać się dalsze-
go spadku sprzedaży samochodów w Polsce na pozio-
mie 10–15%.
Przemysł motoryzacyjny obejmuje produkcję sa-
mochodów, nadwozi, przyczep i naczep, silników spa-
linowych oraz części i akcesoriów stosowanych w po-
jazdach samochodowych. Przemysł ten odgrywa
istotną rolę w polskiej gospodarce jako kluczowy eks-
porter, wnosząc szeroki strumień rozwiązań innowa-
cyjnych w organizacji produkcji i poszczególnych wy-
robach.
W końcu roku 2009 liczył 399 jednostek zatrud-
niających powyżej 9 pracowników (o 4 mniej niż na
koniec 2008 r.), w tym 123 jednostki zatrudniające
729
od 10 do 49 pracowników, 179 jednostek zatrudnia-
jących od 50 do 249 pracowników oraz 97 jednostek
zatrudniających powyżej 250 pracowników. Najsil-
niejszą grupę stanowili producenci komponentów
motoryzacyjnych prowadzący działalność w 269 jed-
nostkach (w tym 77 jednostek z zatrudnieniem po-
wyżej 250 osób). W grupie producentów pojazdów
samochodowych sklasyfikowano 37 jednostek, w tym
16 zatrudniających powyżej 250 osób.
Przemysł motoryzacyjny po 4 kwartałach 2009 r.
zatrudniał ponad 110 tys. pracowników, co stanowi
ok. 6% zatrudnionych ogółem w przetwórstwie prze-
mysłowym. Odnotować należy dynamiczny spadek
zatrudnienia, wynoszący ponad 15% w stosunku
rocznym. Uwzględnienie w tych statystykach przed-
siębiorstw klasyfikowanych w innych branżach, lecz
wytwarzających swoje produkty na potrzeby branży
motoryzacyjnej, np. producentów opon, foteli, wiązek
elektrycznych, szyb, powoduje, że liczba zatrudnio-
nych w firmach wytwarzających pojazdy i ich części
wynosi ok. 170 tys. osób.
Przemysł motoryzacyjny pomimo kryzysu gene-
rował nadal wysokie przychody z całokształtu dzia-
łalności, które na koniec 2009 r. wyniosły ok. 88 mld zł
(dla porównania 91 mld zł w roku 2008) i były o nie-
wiele ponad 3% niższe niż w roku ubiegłym (dla po-
równania w roku 2008 były o 5,7% wyższe niż rok
wcześniej). Podkreślenia wymaga fakt wysokiego,
prawie 11-procentowego udziału branży w przycho-
dach przedsiębiorstw przetwórstwa przemysłowego.
Rentowność obrotu brutto w 2009 r. dla całego sek-
tora wzrosła w porównaniu z rokiem poprzednim
i wyniosła 4,38% (dla porównania w roku 2008
wskaźnik ten wynosił 2,1%).
Przychody netto sektora ze sprzedaży produktów
na eksport wyniosły 61 mld zł, w tym 36,9 mld zł ze
sprzedaży pojazdów samochodowych. Biorąc pod uwa-
gę, że wartość przychodów netto ze sprzedaży produk-
tów na eksport w przemyśle wyniosła 262,8 mld zł,
udział w nich sektora motoryzacyjnego wyniósł po-
nad 23% i odpowiednio 14% udział ze sprzedaży na
eksport pojazdów samochodowych.
W roku 2009 największy udział w polskim ekspor-
cie ogółem miały samochody osobowe – 7,2% (wartość
6,9 mld EUR, wzrost o 3% w stosunku do roku 2008),
części i akcesoria – 4,9% (4,8 mld EUR, spadek od-
powiednio o 16%) oraz silniki spalinowe dieslowskie
– 1,8% (1,7 mld EUR, spadek odpowiednio o 33%).
W imporcie także dominowały samochody osobowe,
z udziałem 3,5% (wartość 3,6 mld EUR, spadek
w stosunku do 2008 r. o 33%) oraz części i akcesoria
– 3,0% (3,2 mld EUR, spadek odpowiednio o 25%).
W latach 2001–2008, pomimo istotnego spadku
sprzedaży nowych samochodów na rynku krajowym,
dynamicznie rozwijała się w Polsce produkcja samo-
chodów osobowych. Samochody osobowe produkowa-
ne są w Polsce przez cztery firmy: Fiat Auto Poland,
General Motors Manufacturing Poland (Opel Pol-
ska), Volkswagen Poznań oraz Fabrykę Samochodów
Osobowych (FSO). Niemal 98% produkcji przezna-
730
czone jest na eksport, m.in. do Niemiec, Włoch i Fran-
cji. Można stwierdzić, że polska produkcja jest ściśle
uzależniona od koniunktury panującej na rynkach
eksportowych w Europie. Załamanie sprzedaży na
tych rynkach może wpłynąć bardzo niekorzystnie na
wielkości produkcji krajowej – rok 2009 przyniósł
spadek krajowej produkcji o ponad 3,5%.
Polski przemysł motoryzacyjny, który był stosun-
kowo mało dotknięty przez kryzys światowy w po-
równaniu z innymi krajami Unii Europejskiej, musi
ciągle jeszcze brać pod uwagę m.in. następujące ba-
riery rozwojowe:
— wysoki stopień globalizacji przemysłu motory-
zacyjnego,
— duże uzależnienie od rynków zagranicznych,
— zagrożenie delokalizacją produkcji.
W celu wypracowania instrumentów dla wzrostu
konkurencyjności polskiego sektora motoryzacyjne-
go zarządzeniem prezesa Rady Ministrów nr 128
z dnia 21 listopada 2008 r. powołany został Między-
resortowy Zespół ds. Wzrostu Konkurencyjności
Przemysłu Motoryzacyjnego. W skład zespołu wcho-
dzą sekretarze i podsekretarze stanu z 7 zaintereso-
wanych Ministerstw: Gospodarki, Finansów, Infra-
struktury, Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Spraw
Wewnętrznych i Administracji, Spraw Zagranicznych
oraz Środowiska. W posiedzeniach zespołu uczestni-
czą również eksperci reprezentujący branżę motory-
zacyjną. Rozwiązania, nad którymi pracuje zespół,
wpisują się w zgłaszane przez tę branżę propozycje
wsparcia rozwoju sektora motoryzacyjnego.
Jeżeli chodzi o fabrykę Fiat Auto Poland w Ty-
chach (FAP), uprzejmie informuję, że w kwietniu br.
kierownictwo koncernu Fiat Group & Chrysler za-
twierdziło i ogłosiło 5-letni plan rozwoju grupy,
w którym założono m.in. uruchomienie od połowy
2011 r. w zakładzie w Pomigliano k. Neaplu produk-
cji nowego modelu samochodu panda. W planach roz-
woju grupy założono, że docelowa produkcja w fabry-
ce Fiat Auto Poland (FAP) w roku 2014 wynosić bę-
dzie 470 tys. szt. samochodów. W Tychach planowane
jest w roku 2011 uruchomienie produkcji nowego mo-
delu samochodu lancia ypsilon o wielości ok. 100–120
tys. szt. rocznie. W fabryce tej nadal będą produko-
wane cieszące się wciąż dużym zainteresowaniem
modele panda, 500 oraz ford ka. W 2009 r. produkcja
samochodów osobowych i dostawczych w fabryce
FAP wzrosła o 37% w porównaniu z rokiem 2008
i o 75% w porównaniu z rokiem 2007. W ubiegłym
roku wyprodukowano rekordową liczbę 605 tys. sa-
mochodów, w tym: 298 tys. szt. samochodów panda,
184 tys. szt. fiata 500, 112 tys. szt. forda ka oraz
11 tys. szt. seicento. Wolumen produkcji osiągnięto
przy zatrudnieniu ok. 6,5 tys. osób, pracujących na
3 zmiany oraz w godzinach nadliczbowych w soboty
i niedziele. W roku 2010 FAP planuje produkcję na
poziomie ok. 550 tys. samochodów, a zgodnie z przed-
stawionymi przez Fiata planami nie przewiduje się
zmian wielkości zatrudnienia.
Rząd jest zainteresowany tworzeniem nowych
miejsc pracy w przemyśle motoryzacyjnym i stwarza-
niem warunków zachęcających inwestorów do loko-
wania lub rozszerzania swoich inwestycji w Polsce.
W bieżącym roku Fiat Auto Poland wystąpił do
Ministerstwa Gospodarki z wnioskiem o rządowe
wsparcie uruchomienia w Tychach produkcji nowego
ww. modelu samochodu lancia ypsilon. W dniu 13 lip-
ca br. Międzyresortowy Zespół ds. Inwestycji Zagra-
nicznych pozytywnie zaopiniował ten wniosek w ra-
mach programu wieloletniego w formie dotacji w wy-
sokości 38,9 mln zł. Wniosek zostanie przedstawiony
do decyzji Rady Ministrów.
Ponadto spółka Fiat-GM Powertrain, aktualnie
w 100% należąca do Fiata, korzysta z funkcjonujące-
go obecnie stworzonego systemu zachęt z tytułu dzia-
łalności w specjalnej strefie ekonomicznej.
W innej sytuacji jest Fabryka Samochodów Oso-
bowych na Żeraniu, gdzie występuje wyraźny spa-
dek popytu na aktualnie produkowane samochody.
W 2008 r. wyprodukowano 149 tys. szt. samochodów
osobowych i zestawów montażowych, w 2009 r.
– 59 tys. szt., a w I półroczu br. – 20 tys. szt. Kluczo-
wym problemem fabryki jest jednak brak produktu
na kolejne lata, zgoda General Motors na produkcję
samochodu chevrolet aveo upływa w przyszłym roku.
Ministerstwo Gospodarki utrzymuje roboczy kontakt
z kierownictwem FSO, kontaktując kierownictwo
FSO z potencjalnymi partnerami/inwestorami.
Trudna sytuacja ekonomiczna spółki jest skut-
kiem światowego kryzysu gospodarczego zaznacza-
jącego się w szczególności w przemyśle motoryzacyj-
nym. Zmiany o charakterze restrukturyzacyjnym
dokonywane przez zarząd spółki wymuszone są
względami ekonomicznymi wynikającymi ze spadku
popytu na rynku europejskim na produkowane przez
spółkę samochody, a tym samym znacznym zmniej-
szeniem produkcji. Należy jednak podkreślić, że
Skarb Państwa aktualnie posiada 2,69% akcji spółki
FSO SA. Posiadane przez Skarb Państwa akcje są
akcjami niemymi, bez prawa głosu na walnych zgro-
madzeniach.
Z dokumentów uzyskanych przez Skarb Państwa
jako akcjonariusza wynika, że FSO SA poniosła
w roku 2009 stratę netto w wysokości 190 mln zł,
jednak zarząd czyni starania w celu znalezienia no-
wych partnerów strategicznych i nowych produktów.
Spółka rozpoczęła badanie potencjalnych możliwości
uzyskania zleceń produkcyjnych, podjęła działania
nakierowane na penetrację rynku motoryzacyjnego
oraz badanie potrzeb ewentualnych kontrahentów.
Utrzymywany jest kontakt z firmami, które wyra-
ziły potencjalne zainteresowanie nawiązaniem współ-
pracy. Prowadzone są działania w zakresie pozyska-
nia zleceń z wykorzystaniem potencjału technolo-
gicznego spółki i utrzymaniem dotychczasowego
zatrudnienia.
Ze swojej strony Ministerstwo Skarbu Państwa
wystąpiło do prezesa Polskiej Agencji Informacji
i Inwestycji Zagranicznych z prośbą o nawiązanie

współpracy agencji z Zarządem FSO SA i udzielenie
przez agencję wszelkiej możliwej pomocy spółce,
wspierającej działania spółki na rzecz pozyskiwania
innych potencjalnych inwestorów zagranicznych za-
interesowanych kooperacją i ulokowaniem zamówień
w Warszawie.
Ponadto informuję pana posła, że rząd podejmuje
również działania mające na celu udzielenie wsparcia
podmiotom gospodarczym produkującym podzespoły
i części dla przemysłu motoryzacyjnego. Przykładem
może być tutaj Wytwórnia Filtrów PZL – Sędziszów
SA z siedzibą w Sędziszowie Małopolskim, w której
udział Skarbu Państwa wynosi 100%.
Od kilku lat Wytwórnia Filtrów PZL – Sędziszów
SA ma problem z utrzymaniem płynności finansowej,
wynikający z niedostatku kapitału obrotowego oraz
restrykcyjnej polityki instytucji finansowych doty-
czącej przyznania kredytów. Bardzo duży wpływ na
sytuację spółki wywarł ogólnoświatowy kryzys go-
spodarczy, który objął m.in. przemysł motoryzacyjny.
Na skutek kryzysu przychody uzyskane ze sprzedaży
produktów na rynku krajowym uległy drastycznemu
obniżeniu.
W latach 2009 i 2010 zostały podjęte szerokie
działania restrukturyzacyjne wielu obszarów dzia-
łalności spółki. W dniu 25 czerwca 2010 r. została
spółce przyznana przez Agencję Rozwoju Przemysłu
SA pożyczka w kwocie 4 mln zł. Środki pochodzące
z pożyczki przeznaczono na spłatę najpilniejszych
zobowiązań spółki. Obecnie przygotowywany jest
biznesplan na okres 5 lat wraz z programem działań
restrukturyzacyjnych, którego konsekwentna reali-
zacja ma na celu doprowadzenie do przywrócenia
spółce długoterminowej rentowności i zdolności kon-
kurowania na rynku.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia oraz informacje zostaną uznane przez Pana
Marszałka za satysfakcjonujące.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
oraz grupy posłów
w sprawie zwolnienia z opłat za korzystanie
z autostrady w obrębie aglomeracji rybnickiej
i okolic (16927)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 20 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-16927/10),
731
przy którym przekazano interpelację poselską posła
Henryka Siedlaczka dotyczącą kwestii odpłatności za
korzystanie z obwodnic autostradowych, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
W swym wystąpieniu pan poseł zwrócił się z py-
taniami w sprawie przejazdu autostradą A-1 w obrę-
bie aglomeracji rybnickiej.
Odnosząc się do pytań dotyczących odpłatności za
korzystanie z autostradowych obwodnic miast, nale-
ży zauważyć, iż zgodnie z generalną zasadą określo-
ną w art. 37a ust. 1 ustawy z dnia 27 października
1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2571, z późn. zm.), za przejazd autostradą pobie-
rane są opłaty. Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje,
w których autostrada nie została przystosowana do
poboru opłat. Ponadto opłaty nie są pobierane od po-
jazdów samochodowych, za które została uiszczona
opłata za przejazd po drogach krajowych, pobierana
na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 125, poz. 874, z późn. zm.) w okresie ważności tej
opłaty (tzw. winieta).
Aktem prawnym regulującym kwestię opłat za
przejazd autostradą jest również rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie
autostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121, poz. 1034),
w którym wprost, enumeratywnie określono odpłat-
ne odcinki autostrad. Zgodnie z § 1 pkt 1 ww. rozpo-
rządzenia do odpłatnych odcinków autostrad zalicza
się autostradę A-1 Gdańsk – Toruń – Łódź – Piotrków
Trybunalski – Częstochowa – Gliwice –Gorzyczki
– granica państwa.
Reasumując, należy wskazać, iż z ww. obowiązu-
jących od lat przepisów wynika zasada, zgodnie
z którą przejazd autostradami w tym również obwod-
nicami stanowiącymi część autostrady jest odpłatny.
Należy przy tym zaznaczyć, że w prawie polskim nie
funkcjonuje pojęcie obwodnicy, brak jest więc kryte-
riów określających, które z odcinków autostrad sta-
nowią obwodnice miast.
Realizując „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012” resort infrastruktury ponosi koszty
dostosowania autostrad do poboru opłat. Koszty do-
stosowania poszczególnych odcinków do poboru opłat
dla danej kategorii pojazdów nie powinny być nie-
współmiernie wysokie w stosunku do spodziewanych
przychodów. Kwestia ta jest szczególnie istotna w przy-
padku manualnego poboru opłat na terenach silnie
zurbanizowanych, w szczególności położonych w po-
bliżu miast. Na tych odcinkach w systemie manual-
nym koszty dostosowania do poboru opłat są obecnie
niewspółmiernie wysokie.
Mając na uwadze powyższe oraz fakt, iż kwestia
odpłatności za przejazd obwodnicami miast była
przedmiotem dyskusji od dłuższego czasu, a umożli-
wienie bezpłatnego przejazdu autostradowymi ob-
wodnicami miast stanowi coraz częściej podnoszony
postulat społeczny, resort infrastruktury podjął ini-
cjatywę mającą na celu wprowadzenie do dotychczas
732
obowiązującego systemu prawnego rozwiązania speł-
niającego oczekiwania społeczeństwa, które jedno-
cześnie nie będzie sprzeczne z przyjętym przez Radę
Ministrów w dniu 3 sierpnia 2010 r. Wieloletnim Pla-
nem Finansowym Państwa na lata 2010–2013.
W ramach prac analizowana jest również kwestia
uwzględnienia obwodnic w obrębie aglomeracji ryb-
nickiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie promocji dziedzictwa „Solidarności”
w związku z 30. rocznicą Sierpnia 1980 r.
(16929)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Jana Kulasa, przesłaną w piśmie
o syg. SPS-023-16929/10 w sprawie promocji dzie-
dzictwa „Solidarności” w związku z 30. rocznicą
Sierpnia 1980 r., uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego uważa po-
wstanie i działalność ogólnonarodowego ruchu „So-
lidarność” w latach 80. ubiegłego wieku za jedno
z najważniejszych wydarzeń najnowszej historii Eu-
ropy i świata, jako symboliczny początek ostatecznej
klęski komunizmu w wydaniu sowieckim.
Szczególnie wymownym aktem dbałości o upa-
miętnienie, zachowanie i upowszechnienie dziedzic-
twa i przesłania idei „Solidarności” było utworzenie
w dniu 8 listopada 2007 r. instytucji kultury pn. Eu-
ropejskie Centrum Solidarności. Centrum, jako in-
stytucja powołana wspólnie przez ministra kultury
i dziedzictwa narodowego, gminę miasta Gdańsk,
województwo pomorskie, Fundację Centrum Solidar-
ności oraz NSZZ „Solidarność”, ma za zadanie chro-
nić i propagować idee „Solidarności” oraz antykomu-
nistycznej opozycji demokratycznej. Kolejnym wyra-
zem troski o umożliwienie prowadzenia szeroko za-
krojonej działalności na rzecz dziedzictwa „Solidar-
ności” było podpisanie w dniu 14 lipca 2010 r. pomię-
dzy ministrem kultury i dziedzictwa narodowego,
a prezydentem miasta Gdańska umowy na budowę
siedziby Europejskiego Centrum Solidarności w ra-
mach środków Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko”. Należy zaznaczyć, że nie czekając
na zakończenie budowy swojej przyszłej siedziby, któ-
re nastąpi w roku 2013, Europejskie Centrum Soli-
darności prowadzi aktywną działalność edukacyjną,
stojąc na straży idei „Solidarności”.
Mając na względzie dbałość o zachowanie i popu-
laryzację dziedzictwa „Solidarności” w ustawie bu-
dżetowej na rok 2010, ustanowiono rezerwę celową
pn. Działania związane z obchodami 30. rocznicy
utworzenia „Solidarności”. Dysponentem środków
finansowych z przedmiotowej rezerwy w wysokości
21 mln zł został minister kultury i dziedzictwa na-
rodowego. Środki te zostały rozdysponowane pomię-
dzy dwie instytucje kultury: Narodowe Centrum
Kultury w Warszawie oraz Europejskie Centrum So-
lidarności w Gdańsku. Warto zaznaczyć, że w roku
poprzednim ustanowiono rezerwę celową na działa-
nia związane z obchodami 20. rocznicy obchodów
odzyskania wolności i upadku komunizmu w Europie
Środkowej w wysokości 35 mln zł. Obchody te, skon-
centrowane wokół daty 4 czerwca – rocznicy pierw-
szych wolnych wyborów, poświęcone były przede
wszystkim wydarzeniom, postaciom i ideom związa-
nym bezpośrednio z ruchem „Solidarności”.
Narodowe Centrum Kultury otrzymało dotację
w wysokości 10 mln zł z przeznaczeniem na realiza-
cję programu „Solidarność”, w ramach którego dofi-
nansowano organizację szeregu imprez przygotowy-
wanych głównie przez organizacje pozarządowe oraz
samorządowe instytucje kultury. Wśród dofinanso-
wanych przedsięwzięć znalazły się m.in.:
— wydarzenia w ramach festiwalu Solidarity of
Arts 2010 realizowane przez Polską Filharmonię
Bałtycką im. Fryderyka Chopina w Gdańsku,
— wystawa plenerowa „Człowiek solidarności
– błogosławiony ks. Jerzy Popiełuszko” realizowana
przez Centrum Opatrzności Bożej – Wotum Narodu
– Miejsce Kultu, Pamięci, Kultury,
— konferencja „Solidarność dla Przyszłości” – „Eu-
ropa i świat 30 lat po zwycięstwie polskiej Solidarno-
ści” realizowana przez Fundację Instytut Lecha
Wałęsy.
Europejskie Centrum Solidarności otrzymało do-
tację w wysokości 11 mln zł na działania związane
z obchodami 30. rocznicy utworzenia „Solidarności”.
W ramach powyższego dofinansowania realizowane
są m.in.:
— plenerowe widowisko Roberta Wilsona – finał
obchodów w Stoczni Gdańskiej,
— wystawa „Narodziny Solidarności” w Sejmie RP,
— konferencja „Solidarność i kryzys zaufania” na
Uniwersytecie Warszawskim.
Niezależnie od powyższego należy zaznaczyć, że
zarządzeniem prezesa Rady Ministrów z dnia 2 sierp-
nia 2010 r. przyznano ministrowi kultury i dzie-
dzictwa narodowego środki finansowe w wysokości
300 tys. zł z przeznaczeniem na realizację kampanii
promocyjnej 30. rocznicy powstania „Solidarności”.
Organizacja kampanii realizowanej pod hasłem „So-
lidarity changes the world” została powierzona Na-
rodowemu Centrum Kultury. Jej elementem są m.in.
dwa 30-sekundowe spoty promocyjne – animowany

i fabularny, przygotowane do emisji w stacjach CNN
i Eurosport. Kampanię wspierają również uznani na
całym świecie polscy sportowcy, którzy występują
z umieszczonym logo obchodów na swoich strojach
sportowych.
Jestem przekonany, że promocja dziedzictwa pol-
skiej „Solidarności” powinna być w dalszym ciągu
jednym z głównych elementów budowanego przez
rząd Rzeczypospolitej Polskiej pozytywnego wize-
runku Polski i jej historii za granicą.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bronisława Dutki
w sprawie problemu pszczelarzy w związku
z chorobami pszczół (16930)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Bronisława Dutki, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie problemu pszcze-
larzy w związku z chorobami pszczół, przekazaną
przy piśmie o znaku: SPS-023-16930/10 z dnia 20 lip-
ca 2010 r., uprzejmie informuję Pana Marszałka, że
w związku z informacjami o pogarszającej się sytu-
acji w polskim pszczelarstwie oraz mając na uwadze
doniesienia o masowych upadkach pszczół w Polsce,
na wniosek Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Instytut Sadownictwa i Kwiaciarstwa Oddział Pszczel-
nictwa w Puławach w latach 2006 i 2009 wykonał
analizy sektora pszczelarskiego. Powyższe dane uzu-
pełniono danymi za rok 2003 przekazanymi przez
Polski Związek Pszczelarski (PZP). Na podstawie
uzyskanych w ten sposób informacji stan rodzin
pszczelich w Polsce kształtował się następująco:
— 2003 r. – 949 200 (dane PZP),
— 2006 r. – 1 091 900 (dane uzyskane z rejestrów
powiatowych lekarzy weterynarii),
— 2009 r. – 1 123 356 (dane uzyskane z rejestrów
powiatowych lekarzy weterynarii).
Dzięki skutecznej pracy branży pszczelarskiej
oraz zaangażowaniu znacznych środków publicz-
nych, z których corocznie na zwalczanie warrozy
oraz odbudowę rodzin pszczelich przeznacza się oko-
ło 15 mln zł, utrzymany jest trend wzrostowy liczby
rodzin pszczelich w Polsce.
733
Jednocześnie w odpowiedzi na zawarte w przed-
miotowej interpelacji pytania uprzejmie informuję
Pana Marszałka, co następuje.
Problem masowego wymierania pszczół jest za-
gadnieniem niezwykle skomplikowanym, które po-
winno być rozpatrywane w szerokim kontekście.
Trudno jednoznacznie stwierdzić, co jest bezpośred-
nią przyczyną tego zjawiska. Kluczowe znaczenie ma
zestawienie szeregu różnych czynników i można tu
wymienić, poza stosowanymi w rolnictwie substan-
cjami chemicznymi, pasożyty, choroby wirusowe, nie-
właściwe stosowanie leków, np. przeciwko warrozie,
zmiany klimatyczne oraz zmiany związane z obec-
nym schematem hodowli pszczół i selekcji cech pożą-
danych w kontekście gospodarki pasiecznej. Na kon-
dycję rodzin tych pożytecznych owadów mają rów-
nież wpływ warunki utrzymywania pszczół, regular-
ny dostęp do pożytków (nektar i pyłek kwiatowy)
oraz korzystna zimowla warunkująca dobry rozwój
wiosenny rodzin pszczelich.
Ze względu na złożoność tego problemu powinien
on być rozpatrywany wielotorowo, a podjęcie działań
zaradczych możliwe jest dopiero po dokładnym okre-
śleniu przyczyny wymierania rodzin pszczelich. Ska-
lę tego problemu można w chwili obecnej określić
jako globalną, ponieważ występuje poza Polską rów-
nież w innych krajach europejskich, jak również
w Azji, Ameryce Płn. itd.
Mając na uwadze powyższe, nie można zgodzić się
z postawionym w interpelacji zarzutem, iż zasadni-
czym powodem tego zjawiska jest powszechne sto-
sownie nawozów mineralnych (potocznie nazywa-
nych nawozami sztucznymi).
Nawozy mineralne to jedna z grup środków agro-
chemicznych powszechnie stosownych we współcze-
snym rolnictwie, wykorzystywanych do osiągnięcia
określonej efektywności produkcji rolniczej. Zgodnie
z definicją zawartą w ustawie z dnia 10 lipca 2007 r.
o nawozach i nawożeniu (Dz. U. Nr 147, poz. 1033)
nawozy mineralne to nawozy nieorganiczne, produ-
kowane w drodze przemian chemicznych, fizycznych
lub przerobu surowców mineralnych, w tym wapno
nawozowe (...).
Rolą nawożenia jest dostarczenie roślinom skład-
ników pokarmowych (makro- i mikroskładników)
lub zwiększanie żyzności gleb, które przy prawidło-
wym stosowaniu zgodnie z zaleceniami nawozowymi
dla określonych grup roślin przy określonej zasobno-
ści gleby nie powinny wykazywać szkodliwego wpły-
wu na środowisko i organizmy żywe.
Nawozów mineralnych ze względu na ich specyfi-
kę, tj. skład chemiczny, sposób stosowania, terminy
aplikacji, nie powinno traktować się ze względu na
potencjalne zagrożenie środowiskowe na równi ze
środkami ochrony roślin. Ze względu na małe ryzyko
nawozy mineralne w procesie dopuszczania do obro-
tu nie podlegają szczegółowym badaniom toksykolo-
gicznym i ekotoksykologicznym wymaganym dla
środków ochrony roślin, a w szczególności insektycy-
734
dów. W przypadku stosowania nawozów mineralnych
nie określa się również okresu prewencji.
W związku z doniesieniami o częstszych upad-
kach rodzin pszczelich Oddział Pszczelnictwa ISiK
oraz Państwowy Instytut Weterynaryjny – Państwo-
wy Instytut Badawczy w Puławach podjęły prace ma-
jące na celu pomoc środowisku pszczelarskiemu
w wyjaśnieniu przyczyn tego zjawiska i podjęcie dzia-
łań zapobiegawczych. W 2009 r. w ramach projektu
COST Action FA0803 został opracowany projekt ba-
dawczy pt. „Określenie roli czynników środowisko-
wych, genetycznych i chorobotwórczych w występo-
waniu masowej śmiertelności rodzin pszczelich”, na
realizację którego Oddział Pszczelnictwa ISK oraz
Państwowy Instytut Weterynaryjny – Państwowy
Instytut Badawczy w Puławach uzyskały środki fi-
nansowe z Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego. Projekt badawczy będzie realizowany w latach
2009–2012. W ciągu tego okresu wszyscy pszczela-
rze, którzy w swoich pasiekach odnotują zwiększone
straty rodzin pszczelich (powyżej 10%), będą mogli
uzyskać pomoc w diagnozowaniu przyczyn zwiększo-
nej śmiertelności rodzin pszczelich. W związku z tym
pszczelarze mogą wysyłać materiał z osypanych ro-
dzin pszczelich celem wykonania wielokierunkowych
badań laboratoryjnych i identyfikacji czynników mo-
gących mieć wpływ na ginięcie rodzin.
Jednocześnie Oddział Pszczelnictwa w Puławach
ISiK pod honorowym patronatem ministra rolnictwa
i rozwoju wsi jest organizatorem edukacyjnej akcji
„Ochrona roślin bezpieczna dla pszczół” kierowanej
do rolników, w szczególności zaś sadowników i ogrod-
ników. Jej celem jest podniesienie świadomości osób
stosujących środki ochrony roślin, jak również upo-
wszechnianie wiedzy na temat znaczenia pszczół
w produkcji roślinnej i możliwości ich lepszej ochrony.
Należy również zauważyć, iż w ramach projek-
tów badawczych realizowanych w zakresie podsta-
wowej działalności statutowej Instytut Sadownic-
twa i Kwiaciarstwa w Skierniewicach bada m.in.
nowe metody zachowania zdrowotności rodzin
pszczelich przygotowywanych do zimowania (pro-
jekt badawczy P29 „Doskonalenie technologii pa-
siecznych w różnych warunkach pożytkowych”), jak
również przyczyny i skutki wylotów pszczół z zimu-
jących rodzin pszczelich (projekt badawczy P27
„Opracowanie nowych metod selekcji, doboru i oce-
ny wartości hodowlanej”).
Równocześnie należy zwrócić uwagę, iż Państwo-
wa Inspekcja Ochrony Roślin i Nasiennictwa (PIO-
RiN) w trakcie przeprowadzanych kontroli w zakre-
sie stosowania środków ochrony roślin szczególną
uwagę zwraca na nieprawidłowości, które mogą mieć
wpływ na występowanie zatrucia pszczół podczas
wykonywania zabiegów ochrony roślin, w tym szcze-
gółowo sprawdzana jest ewidencja stosowania środ-
ków ochrony roślin pod kątem możliwości wystąpie-
nia takich przypadków. W sytuacjach podejrzenia
zatrucia pszczół środkami ochrony roślin pracownicy
PIORiN, oprócz podjęcia stosownych działań, infor-
mują poszkodowanego pszczelarza o możliwości za-
wiadomienia o szkodzie właściwego terenowo organu
gminy, który może powołać do wyjaśnienia sprawy
odpowiednią komisję, w której pracach inspektorzy
PIORIN biorą aktywny udział.
Ponadto, mając na uwadze rolę, jaką odgrywają
pszczoły w rolnictwie i całym ekosystemie, podejmo-
wanych jest wiele działań mających na celu poprawę
warunków rozwoju polskiego pszczelarstwa.
Jednym z elementów wspólnej polityki rolnej Unii
Europejskiej jest wsparcie finansowe działań prowa-
dzonych na terenie państw członkowskich Wspólnoty
w ramach mechanizmu „Wsparcie rynku produktów
pszczelich”. Wsparcie to służy przede wszystkim po-
prawie jakości miodu oraz wzmocnieniu poszczegól-
nych ogniw związanych z produkcją i zbytem produk-
tów pszczelich, wpływając na stopniową i trwałą po-
prawę warunków w sektorze pszczelarskim. W ra-
mach „Krajowego programu wsparcia pszczelarstwa
w Polsce w latach 2007/08–2009/10” (KPWP), opra-
cowanego przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju
Wsi, zgodnie z art. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr
797/2004 z dnia 26 kwietnia 2004 r. w sprawie środ-
ków mających na celu poprawę warunków produkcji
i wprowadzania do obrotu produktów pszczelarskich,
są wspierane działania zawarte w poniższych środ-
kach wsparcia:
— pomoc techniczna dla pszczelarzy i organi-
zacji,
— kontrola warrozy,
— racjonalizacja przemieszczania rodzin pszcze-
lich na pożytki,
— działania wspierające laboratoria przeprowa-
dzające analizy właściwości fizyko-chemicznych
miodu,
— działania wspierające odbudowę pogłowia ro-
dzin pszczelich,
— współpraca z wyspecjalizowanymi jednostkami
w ramach wdrażania programów badawczych w sek-
torze pszczelarskim i produktów pszczelich.
Zgodnie z celem programu pomoc finansowa jest
skierowana do sektora pszczelarskiego, gdzie benefi-
cjentami końcowymi są gospodarstwa pasieczne i in-
dywidualni pszczelarze, których pasieki zostały zgło-
szone lub zarejestrowane w rejestrze prowadzonym
przez powiatowego lekarza weterynarii.
W 2010 r. Agencja Rynku Rolnego (wykonawca
działań określonych w KPWP) na refundację zakupu
leków warrobójczych i na refundację zakupu pszczół
przeznaczyła odpowiednio ponad 8,7 mln i 7,5 mln zł.
Należy nadmienić, że powyższe kwoty stanowią
prawie 90% budżetu programu zaplanowanego na
lata 2009/2010 i są istotnym źródłem pomocy dla
pszczelarzy.
Kolejnym instrumentem wsparcia działalności
rolniczej oraz szeroko rozumianego otoczenia rolnic-
twa jest Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013 (PROW 2007–2013). Jednym z jego
działań jest program rolnośrodowiskowy, którego ce-
lem jest zrównoważony rozwój obszarów wiejskich

i zachowanie różnorodności biologicznej na tych te-
renach, w tym m.in. i pszczół. W ramach tego pro-
gramu rolnik, dobrowolnie przyjmując zobowiązanie
rolnośrodowiskowe, wybiera spośród dziewięciu pa-
kietów te, które może realizować w swoim gospodar-
stwie, o ile spełnia określone wymogi. I tak, realizu-
jąc pakiet 2 „Rolnictwo ekologiczne”, rolnik otrzymu-
je płatność rolnośrodowiskową m.in. do uprawy ro-
ślin miododajnych (np. bodziszek iberyjski, chaber
bławatek, dzięgiel leśny, krwawnica pospolita, mięta
długolistna, pszczelnik mołdawski i wiele innych).
Realizując pakiet 6 „Zachowanie zagrożonych zaso-
bów genetycznych roślin w rolnictwie”, rolnik zobo-
wiązuje się do wytwarzania materiału siewnego,
m.in. uprawiając takie gatunki roślin jak: np. komo-
nica błotna, nostrzyk biały. Dodatkowo wymogi pa-
kietów wchodzących w skład programu rolnośrodo-
wiskowego polegają m.in. na ograniczeniu lub zaka-
zie stosowania nawozów azotowych i środków ochro-
ny roślin, co przyczynia się do utrzymania dobrej
kondycji pszczół oraz ochrony ich środowiska natu-
ralnego.
Kolejną z form wsparcia rolnictwa w Polsce są
dotacje ze środków budżetowych na wspieranie po-
stępu biologicznego w produkcji zwierzęcej, stosowa-
ne od przeszło dwudziestu lat. Dotacje te mają na celu
wsparcie zadań służących tworzeniu, wdrażaniu
i upowszechnianiu postępu genetycznego w hodowli
zwierząt gospodarskich, w tym w hodowli pszczół.
Działania te ukierunkowane są z jednej strony na
stworzenie odpowiednich warunków do produkcji eli-
tarnego materiału hodowlanego, a z drugiej na wspie-
ranie oceny wartości użytkowej i hodowlanej, której
wyniki pozwalają na podejmowanie przez hodowców
właściwych decyzji hodowlanych.
Ze środków budżetowych przeznaczonych w 2009 r.
na postęp biologiczny w produkcji zwierzęcej na za-
dania związane z hodowlą pszczół wydatkowano
75,75% środków finansowych przeznaczonych na ten
cel, tj. ogółem kwotę 1 785 513,94 zł.
Ponadto uprzejmie informuję, że z inicjatywy Pol-
skiego Związku Pszczelarskiego powołano zespół ro-
boczy, w skład którego wchodzą przedstawiciele
pszczelarzy, nauki i ministerstwa. Zespół ten ma na
celu m.in. przeanalizowanie problemów, jakie obec-
nie zaistniały w pszczelarstwie, oraz wypracowanie
jak najlepszych rozwiązań, które przyczynią się do
poprawy sytuacji w sektorze pszczelarskim.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
735
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Walkowskiego
w sprawie podziału środków finansowych
z Europejskiego Funduszu Rybackiego (16932)
Szanowny Panie Marszałku! Na podstawie art. 193
regulaminu Sejmu przedkładam Panu Marszałkowi
odpowiedź na interpelację pana posła Piotra Wal-
kowskiego w sprawie podziału środków finansowych
z Europejskiego Funduszu Rybackiego, przesłaną
przy piśmie z dnia 20 lipca 2010 r., znak: SPS-023-
-16932/10.
W trakcie przygotowywania Programu Operacyj-
nego „Zrównoważony rozwój sektora rybołówstwa
i nadbrzeżnych obszarów rybackich 2007–2013” (PO
„Ryby” 2007–2013) prowadzone były konsultacje
z szerokim gronem partnerów ze środowiska rybac-
kiego oraz przedstawicieli świata nauki w celu zasię-
gnięcia opinii co do dalszych kierunków rozwoju sek-
tora rybackiego w świetle możliwości, jakie stwarza
Europejski Fundusz Rybacki. Potencjalni beneficjen-
ci pomocy finansowej w ramach PO „Ryby” 2007–
–2013 od samego początku byli informowani o jego
zapisach i uczestniczyli we wszystkich etapach po-
wstawania tego dokumentu. Utworzono grupę robo-
czą ds. PO „Ryby” 2007–2013 składającą się z przed-
stawicieli sektora rybackiego, kręgów nauki i admi-
nistracji lokalnej. Należy podkreślić, iż większość
zapisów zawartych w projekcie PO „Ryby” 2007–
–2013, w tym w szczególności pierwotna tabela doty-
cząca podziału środków finansowych, była wynikiem
konsensusu wypracowanego przez ww. przedstawi-
cieli, przy udziale Departamentu Rybołówstwa w Mi-
nisterstwie Gospodarki Morskiej. Dodatkowo należy
wskazać, iż Komisja Europejska (KE), akceptując
programy operacyjne poszczególnych państw człon-
kowskich, kieruje się wiedzą, jaką posiada o sektorze
rybackim w danym kraju. W związku z powyższym
jej zgoda na proponowane rozdysponowanie środków
finansowych na poszczególne osie priorytetowe jest
zawsze poparta przekonaniem, iż wsparcie w danym
obszarze jest celowe. Jako dysponent środków finan-
sowych to KE podejmuje w tym zakresie ostateczną
decyzję.
Ponadto w toku konsultacji społecznych rozporzą-
dzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 7 wrze-
śnia 2009 r. w sprawie szczegółowych warunków
i trybu przyznawania, wypłaty i zwracania pomocy
finansowej na realizację środków objętych osią prio-
rytetową 2: Akwakultura, rybołówstwo śródlądowe,
przetwórstwo i obrót produktami rybołówstwa i akwa-
kultury, zawartą w Programie Operacyjnym „Zrów-
noważony rozwój sektora rybołówstwa i nadbrzeż-
nych obszarów rybackich 2007–2013” (Dz. U. Nr 147,
poz. 1193, z późn. zm.), a także rozporządzenia mi-
736
nistra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 7 września 2009 r.
w sprawie podziału środków finansowych na realiza-
cję Programu Operacyjnego „Zrównoważony rozwój
sektora rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów rybac-
kich 2007–2013” na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 147,
poz. 1192) środowisko rybackie miało okazję szczegó-
łowego zapoznania się z przepisami ww. rozporządzeń,
w tym w szczególności stanowiącymi o wysokości
środków finansowych alokowanych na dany środek
(m.in. oś priorytetową 2), a także o tym, że pomoc fi-
nansowa przyznawana jest do wyczerpania środków
finansowych zgodnie z kolejnością prawidłowo wypeł-
nionego i udokumentowanego wniosku o dofinanso-
wanie. Podczas ww. konsultacji nie padła propozycja,
aby środki finansowe w ramach poszczególnych środ-
ków podzielić na województwa. Dodatkowo należy
wskazać, iż ww. rozporządzenia zostały poddane prze-
widzianej prawem procedurze legislacyjnej, dlatego
też nie można mówić, iż nastąpiły znaczące uchybie-
nia w procesie podziału środków z EFR.
Odnosząc się do kolejnej kwestii poruszonej w in-
terpelacji pana posła, a dotyczącej złamania zasad
równej konkurencji na rynku karpia w Polsce po-
przez wykluczenie z pomocy finansowej w ramach
środka 2.2 aż 70% stawowych gospodarstw rybac-
kich, uprzejmie informuję, że fundusze strukturalne
i spójności powstały w związku z prowadzoną przez
Unię Europejską polityką strukturalną i spójności,
które mają na celu wyrównanie różnic gospodarczych
między regionami Unii Europejskiej i zmniejszenie
zróżnicowań w UE. W okresie programowania 2007–
–2013 nastąpiła zmiana źródła finansowania sektora
rybackiego i jest on dofinansowywany nie z funduszy
strukturalnych, ale z Europejskiego Funduszu Ry-
backiego (EFR). Reguły konkurencji, w tym pomoc
przyznawaną przez państwo w Unii Europejskiej re-
gulują art. 107–109 Traktatu o funkcjonowaniu Unii
Europejskiej (dawniej art. 87–89 Traktatu ustana-
wiającego Wspólnotę Europejską). Art. 7 ust. 2 roz-
porządzenia Rady (WE) nr 1198/2006 z dnia 27 lipca
2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Rybac-
kiego stanowi, iż art. 87, 88 i 89 traktatu nie mają
zastosowania do wkładów finansowych państw człon-
kowskich na rzecz operacji współfinansowanych z EFR
i określonych jako część programu operacyjnego.
Oznacza to, iż do pomocy udzielonej z EFR nie mają
zastosowania regulacje dotyczące konkurencji, o któ-
rych mowa wyżej. Nie można mówić więc, że przez
pomoc udzieloną z przedmiotowego funduszu została
zaburzona konkurencja na rynku. Przyjęcie takiego
założenia oznaczałoby, że wszelka pomoc wypłacona
w ramach PO „Ryby” 2007–2013 groziłaby zakłóce-
niem konkurencji, o której mowa w ww. art. 87.
W związku z powyższym zarzut dotyczący narusze-
nia konkurencyjności jest bezzasadny.
Odnosząc się natomiast do kwestii: kiedy to od
wymagań stawianych przez poszczególne O/T ARiMR
zależało, czy i ile gospodarstw zostanie objętych po-
mocą finansową w ramach środka 2.2: Działania
wodno-środowiskowe, należy wskazać, iż różnica
w ilości podpisanych umów o dofinansowanie w po-
szczególnych województwach może być w głównej
mierze wynikiem dysproporcji w jakości składanych
wniosków o dofinansowanie. Podstawą do podjęcia
przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi (MRiRW)
działań wyjaśniających w tym zakresie mogą być je-
dynie zarzuty poparte konkretnymi dowodami. W związ-
ku z powyższym MRiRW zwróciło się do Związku
Producentów Ryb z prośbą o przekazanie przedmio-
towych dowodów. Ponadto podkreślenia wymaga
fakt, iż w województwach wielkopolskim i małopol-
skim podpisano łącznie 10 umów o dofinansowanie,
a nie 2, tak jak wskazuje w swoim piśmie pan poseł,
zaś w skali całego kraju na dzień 30 lipca 2010 r.
w ramach środka 2.2 podpisano 210 umów. Dodatko-
wo należy podkreślić, iż dysproporcja w zakresie licz-
by podpisanych umów o dofinansowanie pomiędzy
poszczególnymi województwami nie świadczy o sto-
sowaniu przez poszczególne oddziały regionalne
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
(ARiMR) różnych wymagań wobec wnioskodawców.
Z wiedzy MRiRW wynika, że wszystkie interpretacje
z zakresu przepisów PO „Ryby” 2007–2013 były na
bieżąco przekazywane przez centralę ARiMR do jed-
nolitego stosowania do wszystkich oddziałów regio-
nalnych ARiMR.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie narastającego problemu otyłości
w Polsce (16933)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 20 lipca 2010 r., znak:
SPS-023-16933/10, przy którym przekazano interpe-
lację pani Beaty Małeckiej-Libery, posła na Sejm RP,
w sprawie problemu otyłości w Polsce, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Ad 1. W kwestii działań podejmowanych w celu
przeciwdziałania otyłości w Polsce uprzejmię infor-
muję, iż od 2007 r. realizowany jest i finansowany ze
środków będących w dyspozycji ministra zdrowia
program zdrowotny pn.: „Narodowy program zapo-
biegania nadwadze i otyłości oraz przewlekłym cho-
robom niezakaźnym poprzez poprawę żywienia i ak-
tywności fizycznej na lata 2007–2011”, który obecnie
stanowi moduł I programu zdrowotnego pn.: „Naro-
dowy program przeciwdziałania chorobom cywiliza-
cyjnym”.

Celem programu jest powszechna edukacja żywie-
niowa społeczeństwa – zmniejszanie, głównie na dro-
dze żywieniowej i aktywności fizycznej, częstości wy-
stępowania nadwagi i otyłości, zmniejszanie zacho-
rowalności i umieralności na przewlekłe choroby
niezakaźne w Polsce oraz zmniejszenie wydatków na
ochronę zdrowia związanych z leczeniem przewle-
kłych chorób niezakaźnych, w tym w szczególności
otyłości i jej powikłań, a także zmniejszenie skutków
ekonomicznych niepełnosprawności i przedwczesnej
umieralności.
W ramach ww. programu zdrowotnego przepro-
wadzony został cykl konferencji na temat roli żywie-
nia, aktywności fizycznej w zapobieganiu chorobom
dietozależnym. Od 2009 r. realizowane są zadania
w większości skierowane do dzieci i młodzieży. Wy-
drukowane i przekazane zostały do placówek eduka-
cyjnych (w ilości 3000 sztuk) dwie monografie pt.:
„Obiady szkolne (z uwzględnieniem zasad Dobrej
Praktyki Higienicznej oraz systemu HACCP dla po-
siłków szkolnych)” i „Zasady prawidłowego żywienia
dzieci i młodzieży oraz wskazówki dotyczące zdrowe-
go stylu życia”, dzięki którym osoby przygotowujące
posiłki w szkołach mogą zapoznać się z odpowiedni-
mi normami żywieniowymi i zasadami komponowa-
nia prawidłowych jadłospisów. Ponadto wdrażane
były zadania na rzecz zmniejszenia spożycia soli
w Polsce, w tym: działania edukacyjne i mające na
celu opracowanie strategii dotyczącej obniżenia spo-
życia soli w diecie, zgodnie z wytycznymi Komisji
Europejskiej, oraz zadania wprowadzające zasady
prawidłowego żywienia i poradnictwa dietetycznego
w szpitalach oraz zakładach podstawowej i specjali-
stycznej opieki zdrowotnej, polegające m.in. na opra-
cowaniu propozycji systemu poradnictwa dietetycz-
nego w podstawowej i specjalistycznej opiece zdro-
wotnej i przygotowaniu podręcznika (praktyczny
poradnik) dla dietetyków pracujących w podstawowej
i specjalistycznej opiece zdrowotnej na temat roli ży-
wienia i poradnictwa dietetycznego w prewencji i le-
czeniu przewlekłych chorób niezakaźnych, w tym
w szczególności otyłości, oraz opracowanie zaleceń
dla lekarzy, pielęgniarek dotyczących diagnozowania
zaburzeń odżywiania.
Obecnie planowana jest kontynuacja zadań z za-
kresu edukacji żywieniowej społeczeństwa poprzez
publikację następujących opracowań: poradnika
pt. „Praktyczny podręcznika dietetyki”, broszury pn.
„Opracowanie zaleceń dla lekarzy, pielęgniarek do-
tyczących diagnozowania zaburzeń odżywiania” oraz
ulotki na temat obniżenia zawartości soli w diecie.
Prowadzone również będą działania polegające na
przygotowaniu i prowadzeniu bieżącego monitoringu
spożycia soli i zależności pomiędzy spożyciem soli
a występowaniem przewlekłych chorób niezakaźnych
oraz monitoring zawartości soli w produktach spo-
żywczych i posiłkach, a także zadania na rzecz
zmniejszenia spożycia soli w Polsce, które będą re-
alizowane poprzez analizę ciśnienia krwi w wybranej
grupie ludności na tle oceny żywienia i parametrów
antropometrycznych oraz prowadzenie działań edu-
737
kacyjnych obejmujących upowszechnianie wiedzy ze
szczególnym uwzględnieniem informacji o produk-
tach i jadłospisach potraw i posiłków z obniżoną za-
wartością soli, oceniona zostanie prawidłowości po-
dawania na etykietach informacji o obecności soli
(np. przyprawy, koncentraty spożywcze, sole przypra-
wowe). Realizowane będą zadania mające na celu
opracowanie materiałów edukacyjnych o roli żywie-
nia i aktywności fizycznej w zachowaniu zdrowia
i opracowanie zaleceń dla pielęgniarek środowisko-
wych w szkołach odnośnie do konieczności monito-
rowania masy ciała i wzrostu dzieci w wieku szkol-
nym. Przeprowadzony zostanie także na terenie ca-
łego kraju cykl spotkań, w formie warsztatów, dla
osób z nadwagą i otyłością.
Na realizację zadań ww. programu zdrowotnego
w 2010 r. zostały zangażowane środki finansowe
w wysokości 2 745 000 zł. Ponadto działania z za-
kresu profilaktyki chorób dietozależnych podejmo-
wane są również w ramach pozostałych programów
realizowanych ze środków finansowych pozostają-
cych do dyspozycji ministra zdrowia, takich jak:
„Narodowy program wyrównywania dostępności do
profilaktyki i leczenia chorób układu sercowo-na-
czyniowego na lata 2010–2012 POLKARD” oraz
„Narodowy program przeciwdziałania chorobom
cywilizacyjnym” moduł II „Program prewencji i le-
czenia cukrzycy w Polsce na lata 2010–2011” i mo-
duł III „Program eliminacji niedoboru jodu w Polsce
na lata 2009–2011”.
Spodziewanymi efektami i korzyściami wynika-
jącymi z wdrożenia programu zdrowotnego pn. „Na-
rodowy program przeciwdziałania chorobom cywili-
zacyjnym” moduł I „Program zapobiegania nadwa-
dze i otyłości oraz przewlekłym chorobom niezakaź-
nym poprzez poprawę żywienia i aktywności fizycz-
nej na lata 2007–2011” są: zwiększenie świadomości
żywieniowej społeczeństwa i prozdrowotna modyfi-
kacja modelu spożycia żywności, zmniejszenie czę-
stości występowania żywieniowych czynników ryzy-
ka chorób dietozależnych, wypracowanie modelu
postępowania zwiększającego aktywność fizyczną
wszystkich grup wiekowych (zwłaszcza dzieci i mło-
dzieży) i wzrost świadomości społecznej o roli ruchu
w zachowaniu optymalnego stanu zdrowia i spraw-
ności fizycznej, zmniejszenie częstości występowania
nadwagi, otyłości, hypercholesterolemii, hyperlipide-
mii oraz hyperhomocysteinemii.
Ad 2. Odpowiadając na pytanie dotyczące planów
i założeń odnośnie do kwestii przeciwdziałania oty-
łości, pragnę poinformować, iż od 2011 r. w ramach
ww. programu zdrowotnego planowana jest realiza-
cja działań skierowanych do dzieci w wieku przed-
szkolnym, w celu propagowania zdrowego stylu życia
i postaw prozdrowotnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
738
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie obniżenia progu zdawalności testu
na syndyka licencjonowanego oraz wydłużenia
okresu przejściowego dla obecnych syndyków,
którzy nie uzyskali jeszcze licencji (16934)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Teresy Piotrowskiej w sprawie obniżenia progu zda-
walności testu dla osób ubiegających się o licencję
syndyka oraz wydłużenia okresu przejściowego dla
syndyków, którzy nie uzyskali jeszcze licencji, uprzej-
mie przedstawiam, co następuje.
W pierwszej kolejności zauważam, że opisane
w interpelacji zmiany zawarte są w senackim projek-
cie ustawy o zmianie ustawy o licencji syndyka.
Odnosząc się do podniesionej w interpelacji kwe-
stii wydłużenia okresu przejściowego, o którym
mowa w art. 25 ustawy z dnia 15 czerwca 2007 r.
o licencji syndyka (Dz. U. Nr 123, poz. 850 oraz
z 2009 r. Nr 223, poz. 1777), w którym osoby pełnią-
ce funkcję syndyka na podstawie przepisów dotych-
czasowych, zawartych w rozporządzeniu ministra
sprawiedliwości z dnia 16 kwietnia 1998 r. w sprawie
szczególnych kwalifikacji oraz warunków wymaga-
nych od kandydatów na syndyków upadłości (Dz. U.
Nr 55, poz. 359, z późn. zm.), posiadają uprawnienie
do dalszego sprawowania funkcji w postępowaniu
upadłościowym i naprawczym, bez konieczności
uzyskania licencji syndyka, na wstępie należy wska-
zać, że celem ustawy o licencji syndyka było przede
wszystkim zwiększenie wymagań kwalifikacyjnych
w odniesieniu do osób uzyskujących uprawnienia do
pełnienia funkcji syndyka, nadzorcy sądowego bądź
zarządcy względem poprzedniego stanu prawnego.
Realizacja wskazanego celu nastąpiła poprzez usta-
nowienie, jako warunków uzyskania licencji, m.in.
konieczności złożenia z wynikiem pozytywnym eg-
zaminu dla osób ubiegających się o licencję syndyka
oraz posiadania co najmniej trzyletniego doświad-
czenia w okresie piętnastu lat przed złożeniem
wniosku o licencję syndyka w zarządzaniu mająt-
kiem upadłego, przedsiębiorstwem lub jego wyod-
rębnioną częścią.
Wymienione przesłanki stanowią warunek ko-
nieczny uzyskania licencji przez wszystkich kandy-
datów, w tym także przez osoby wpisane na listy
kandydatów na syndyków prowadzone przez preze-
sów sądów okręgowych, które nabyły uprawnienia do
pełnienia funkcji w postępowaniach upadłościowych
i naprawczych na podstawie przepisów dotychczaso-
wych, tj. rozporządzenia ministra sprawiedliwości
z dnia 16 kwietnia 1998 r. w sprawie szczególnych
kwalifikacji oraz warunków wymaganych od kandy-
datów na syndyków upadłości (Dz. U. Nr 55, poz. 359).
Osoby te nie uzyskały zatem z mocy prawa statusu
licencjonowanych syndyków.
Jednocześnie, stosownie do przepisów przejścio-
wych ustawy o licencji syndyka, z chwilą jej wejścia
w życie prezesi sądów okręgowych utracili prawo do
wpisywania na prowadzone przez siebie listy nowych
kandydatów na syndyków – jedynym trybem ubiega-
nia się o status osoby, która może pełnić funkcje
w postępowaniach upadłościowych i naprawczych,
stało się bowiem postępowanie w przedmiocie przy-
znania licencji syndyka (art. 24 ustawy o licencji syn-
dyka). Osoby wpisane na listy kandydatów na syndy-
ków do dnia wejścia w życie ustawy o licencji syndy-
ka zachowały jednakże, na okres 3 lat, uprawnienia
do uzyskiwania powołań w charakterze syndyka,
nadzorcy sądowego bądź zarządcy w toczących się
postępowaniach (art. 25 ustawy).
Wskazany okres przejściowy nie ma zatem cha-
rakteru przygotowawczego i nie służy nabyciu odpo-
wiedniej praktyki niezbędnej do ubiegania się o licen-
cję syndyka ani też przygotowaniu się do egzaminu.
Celem jego wprowadzenia było zagwarantowanie
funkcjonowania, w okresie trzech lat od dnia wejścia
w życie ustawy, dostatecznej liczby osób uprawnio-
nych do obejmowania funkcji w postępowaniach upa-
dłościowych i naprawczych, by zapewnić prawidłowy
tok tych postępowań.
Poparcie Ministerstwa Sprawiedliwości dla senac-
kiego projektu ustawy o zmianie ustawy o licencji
syndyka zakładającego wydłużenie o półtora roku
wskazanego trzyletniego okresu przejściowego jest
natomiast podyktowane liczbą osób, które dotychczas
uzyskały licencję syndyka. Należy podkreślić, że licz-
ba ta stale rośnie, a postawiona w interpelacji teza,
że liczba osób posiadających licencję syndyka się
zmniejsza, nie jest prawdziwa.
Według szacunków resortu dla zabezpieczenia
prawidłowego toku postępowań upadłościowych i na-
prawczych niezbędnych jest około 500 osób upraw-
nionych do pełnienia funkcji syndyka, nadzorcy są-
dowego i zarządcy.
Przez okres ponad dwóch i pół roku obowiązywa-
nia ustawy, wedle stanu na dzień 30 lipca 2010 r.,
przyznano 218 licencji syndyka. Mając na uwadze, że
trzyletni okres przejściowy, w którym funkcje pełnić
mogą także osoby nieposiadające licencji, a wpisane
na listy prowadzone przez prezesów sądów okręgo-
wych, dobiegnie końca w dniu 10 października 2010 r.
Wydaje się, że po tej dacie może funkcjonować niewy-
starczająca liczba licencjonowanych syndyków.
Wydłużenie okresu przejściowego o półtora roku
pozwoli zaś większej liczbie kandydatów przystąpić
do egzaminów, a co za tym idzie, uzyskać licencje, tak
by nie powstało zagrożenie dla sprawności i prawi-
dłowości postępowań upadłościowych i naprawczych.
Jednocześnie dzięki temu rozwiązaniu zachowana
zostanie pełna procedura weryfikacji doświadczenia
i kompetencji wszystkich osób ubiegających się o przy-
znanie licencji syndyka.

Odpowiadając na pytanie, czy uproszczenie pro-
cedur egzaminacyjnych dla osób ubiegających się
o licencję syndyka może prowadzić do obniżenia kwa-
lifikacji syndyków, informuję, że w ocenie ministra
sprawiedliwości zaprojektowane zmiany dotyczące
zasad przeprowadzania egzaminu nie spowodują ob-
niżenia kwalifikacji syndyków.
Rozwiązania zaproponowane w senackim projek-
cie ustawy o zmianie ustawy o licencji syndyka są
analogiczne do regulacji obowiązujących w przypad-
ku egzaminów na aplikacje prawnicze oraz egzami-
nów zawodowych: adwokackiego, radcowskiego, no-
tarialnego i komorniczego. Egzaminy te przeprowa-
dzane są wyłącznie w formie pisemnej i pomimo to
są egzaminami o wysokim poziomie i rzetelnie spraw-
dzającymi wiedzę osób aspirujących do prawniczych
zawodów zaufania publicznego.
Zauważyć ponadto należy, że zaproponowany osta-
tecznie w senackim projekcie ustawy o zmianie usta-
wy o licencji syndyka próg punktowy zdawalności
testu (odpowiadający 70% możliwych do uzyskania
punktów) jest wyższy aniżeli w przypadku egzami-
nów zawodowych: adwokackiego, radcowskiego i no-
tarialnego, gdzie warunkiem zdania egzaminu jest
uzyskanie 60% możliwych do uzyskania punktów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie liczby dzieci zapisanych do szkół
w związku z obniżeniem wieku szkolnego
w roku szkolnym 2009/2010 oraz 2010/2011
(16935)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Bożeny Kotkowskiej przesła-
ną pismem (SPS-023-16935/10) z 20 lipca br., uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Ustawa z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie ustawy
o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 458) wprowadza od 1 wrze-
śnia 2012 r. obowiązek szkolny dla dzieci sześciolet-
nich. W okresie trzyletnim poprzedzającym wprowa-
dzenie spełniania obowiązku szkolnego przez dzieci
sześcioletnie decyzję o rozpoczęciu edukacji dziecka
w wieku lat sześciu podejmują rodzice i dyrektor
szkoły.
739
Warunkiem przyjęcia dziecka do szkoły w tym
okresie jest wcześniejsze, w roku poprzedzającym
rozpoczęcie nauki w szkole, objęcie dziecka wycho-
waniem przedszkolnym. Ustawa umożliwia również
przyjęcie do szkoły dziecka bez przygotowania przed-
szkolnego, ale w takim przypadku wymagana jest
opinia poradni psychologiczno-pedagogicznej doty-
cząca osiągnięcia przez dziecko dojrzałości szkolnej.
Ponadto nowelizacja wspomnianej powyżej usta-
wy wprowadziła m.in.:
— prawo dziecka pięcioletniego do rocznego przy-
gotowania przedszkolnego w przedszkolu, oddziale
przedszkolnym zorganizowanym w szkole podstawo-
wej lub w innej formie wychowania przedszkolnego
– od 1 września 2009 r.;
— obowiązek rocznego przygotowania przed-
szkolnego dla dzieci pięcioletnich – od 1 września
2011 r.;
— obowiązek realizowania całej podstawy progra-
mowej wychowania przedszkolnego w zespołach wy-
chowania przedszkolnego i punktach przedszkolnych,
gwarantujący odpowiedni poziom wychowania przed-
szkolnego.
Z danych z Systemu Informacji Oświatowej (stan
na 30 września 2009 r.) wynika, że w roku szkolnym
2009/2010 w klasach pierwszych szkół podstawowych
uczyło się 14 853 dzieci sześcioletnich, co stanowiło
4,3% wszystkich sześciolatków.
Dane dotyczące dzieci sześcioletnich, które 1 wrze-
śnia 2010 r. rozpoczną naukę w klasie pierwszej
szkoły podstawowej, będą przekazane do Systemu
Informacji Oświatowej po rozpoczęciu nowego roku
szkolnego.
Odnosząc się do kwestii zapewnienia edukacji
przedszkolnej dzieciom sześcioletnim, uprzejmie wy-
jaśniam, że zgodnie z obowiązującym prawem zada-
nia dotyczące administrowania i finansowania przed-
szkoli, szkół i placówek należą do zadań realizowa-
nych przez jednostki samorządu terytorialnego. Na
terenie działania gminy za sieć prowadzonych przez
nią publicznych i niepublicznych przedszkoli oraz od-
działów przedszkolnych w szkołach podstawowych
odpowiada rada gminy, która tę sieć ustala. To od
rady gminy zależy, w jaki sposób będzie realizowane
to zadanie. Sposób jego realizacji zależy od wielu
czynników, m.in. potrzeb społeczności lokalnej, moż-
liwości finansowych gminy/dzielnicy, ogólnego bilan-
su miejsc w przedszkolach. Obowiązek zapewnienia
właściwych warunków realizacji powyższego zada-
nia spoczywa na radzie gminy.
Dziecko w wieku 6 lat jest obowiązane odbyć rocz-
ne przygotowanie przedszkolne w przedszkolu albo
w oddziale przedszkolnym zorganizowanym w szko-
le podstawowej (art. 14 ust. 3), natomiast zapewnie-
nie warunków do spełniania tego obowiązku jest za-
daniem własnym gminy zgodnie z art. 14 ust. 4 ww.
ustawy o systemie oświaty.
Odnosząc się do kwestii opisanej w pytaniu 3.,
uprzejmie wyjaśniam, że opinia poradni psycholo-
giczno- pedagogicznej jest obecnie warunkiem przy-
740
jęcia do szkoły dziecka sześcioletniego, jeśli nie reali-
zowało ono rocznego przygotowania przedszkolnego.
W przypadku dzieci uczęszczających do przedszkola
z początkiem roku poprzedzającego rozpoczęcie przez
dziecko nauki w klasie I szkoły podstawowej (w paź-
dzierniku – listopadzie) powinna być przeprowadzo-
na analiza gotowości dziecka do podjęcia nauki
w szkole (diagnoza przedszkolna). Celem takiej anali-
zy jest zgromadzenie informacji, które mogą pomóc:
— rodzicom w poznaniu stanu gotowości swojego
dziecka do podjęcia nauki w szkole podstawowej, aby
mogli je w osiąganiu tej gotowości, odpowiednio do
potrzeb, wspomagać;
— nauczycielowi przedszkola przy opracowywa-
niu indywidualnego programu wspomagania i kory-
gowania rozwoju dziecka, który będzie realizowany
w roku poprzedzającym rozpoczęcie nauki w szkole
podstawowej;
— pracownikom poradni psychologiczno-pedago-
gicznej, do której zostanie skierowane dziecko, w ra-
zie potrzeby pogłębionej diagnozy związanej ze spe-
cjalnymi potrzebami edukacyjnymi.
Kolejną diagnozę, której wynik będzie służył ro-
dzicom w podjęciu decyzji dotyczącej rozpoczęcia
przez dziecko nauki w klasie pierwszej szkoły pod-
stawowej, nauczyciel powinien przeprowadzić w kwiet-
niu. Zauważyć należy, że charakter podejmowanych
przez nauczycieli przedszkoli oddziaływań diagno-
styczno-terapeutycznych jest systematyczny, prowa-
dzony w naturalnym środowisku dziecka, tj. w grupie
przedszkolnej. Natomiast w sytuacji konieczności
podjęcia innej niż ogólnodostępna formy kształcenia
czy zapewnienia specjalistycznej pomocy decyzja
w dalszym ciągu związana jest z diagnozą psycholo-
giczno-pedagogiczną prowadzoną przez poradnie
psychologiczno-pedagogiczne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie zasadności tzw. adopcji zastępczej
i problemów związanych z funkcjonowaniem
ośrodków adopcyjnych (16936)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 20 lipca 2010 r.,
znak: SPS-023-16936/10, dotyczące interpelacji po-
selskiej posła Sławomira Zawiślaka w sprawie zasad-
ności tzw. adopcji ze wskazaniem i problemów zwią-
zanych z funkcjonowaniem ośrodków adopcyjno-
-opiekuńczych, w oparciu o stanowisko ministra
sprawiedliwości, uprzejmie informuję.
Na wstępie należy zauważyć, że pojęcie „adopcja
ze wskazaniem” nie jest terminem prawnym. Tym
pojęciem określa się niekiedy podstawową formę ad-
opcji wymagającą zgody rodziców wyrażonej w postę-
powaniu o przysposobienie ich dziecka (art. 119 § 1
k.r.o.). Ponieważ w postępowaniu biorą udział kan-
dydaci na przysposabiających, zgoda rodziców na ad-
opcję obejmuje z istoty rzeczy zarówno zgodę na przy-
sposobienie dziecka, jak i akceptację konkretnych
osób przysposabiających.
Sięgając do historii tej instytucji prawnej, należy
stwierdzić, że to właśnie ta forma adopcji jest podsta-
wowa i pierwotna, a wyjątkiem od niej – ukształto-
wanym dopiero w ostatnich dziesięcioleciach – jest
adopcja całkowita, polegająca na adopcji dziecka
przez nieznaną rodzicom naturalnym rodzinę adop-
cyjną. W tej postaci adopcji zgoda rodziców ma cha-
rakter blankietowy (art. 1191 § 1 K.r.o.). Ponieważ
przy tej formie adopcji ustawodawca posługuje się
określeniem „bez wskazania osoby przysposabiające-
go”, to w przeciwieństwie do niej podstawową formę
adopcji zwykło się niekiedy określać mianem „adop-
cji ze wskazaniem”.
Mimo wprowadzenia adopcji całkowitej zwykła
adopcja pełna, jak też adopcja niepełna (niezrywają-
ca więzi prawnych z krewnymi) pozostały w naszym
systemie prawnym, podobnie jak w wielu innych
współczesnych systemach prawnych. Umożliwiają
one bowiem realizację funkcji, których nie spełnia
adopcja całkowita. Taką funkcją jest np. pozostawie-
nie więzi z rodziną naturalną. Przede wszystkim jed-
nak taka forma adopcji umożliwia rodzicom, którzy
np. z powodu ciężkiej choroby nie są w stanie zapew-
nić dziecku opieki, osobiście zatroszczyć się o odpo-
wiednich kandydatów na przysposabiających.
Instytucja przysposobienia w Kodeksie rodzin-
nym i opiekuńczym została oparta m.in. na zasadach:
dobra dziecka, niemajątkowego charakteru przyspo-
sobienia i niekontraktowej formy powstania przyspo-
sobienia, a więc na mocy orzeczenia sądowego.
Przesłanką dopuszczalności adopcji jest zawsze
dobro dziecka. W każdym przypadku przysposobie-
nia, w tym adopcji ze wskazaniem, na sądzie orze-
kającym spoczywa obowiązek ustalenia, czy przy-
sposobienie nastąpi dla dobra dziecka. Należy pod-
kreślić, że w każdej sytuacji dla dokonania skutecz-
nego prawnie przysposobienia konieczne jest orze-
czenie sądu.
Sąd opiekuńczy jest zawsze zobligowany do zba-
dania i stwierdzenia występowania przesłanek przy-
sposobienia określonych w prawie materialnym (w Ko-
deksie rodzinnym i opiekuńczym), w tym m.in. odno-
szących się do kwalifikacji osobistych przysposabia-
jącego – jego poziomu umysłowego, moralnego, wy-
robienia obywatelskiego, zdolności wychowawczych.

Dodatkowo – jako jedną z gwarancji prawidłowego
ustalenia tych przesłanek – prawo procesowe nakła-
da na sąd obowiązek zasięgnięcia opinii ośrodka ad-
opcyjno-opiekuńczego lub innej specjalistycznej pla-
cówki (art. 586 § 4 K.p.c.).
W ramach tego obowiązku sąd zwraca się do ośrod-
ka adopcyjno-opiekuńczego o wyrażenie opinii o kan-
dydatach na przysposabiających. Placówki te, wydając
opinię o kandydatach, mogą porównać kwalifikacje
wnioskodawców z kwalifikacjami osób przygotowa-
nych i oczekujących na adopcję w tych ośrodkach.
Obowiązek zasięgnięcia opinii ośrodka (z art. 586 § 4
K.p.c.) jest skutecznym zabezpieczeniem przed ryzy-
kami związanymi z adopcją ze wskazaniem.
Podkreślić należy, że adopcja ze wskazaniem jest
w Polsce legalną formą adopcji. Może ona spełniać
pożądane społecznie funkcje. Brak takiej formy ad-
opcji odbierałby rodzicom prawo do decydowania
o przyszłości swojego dziecka. Jednakże jeżeli np.
okaże się, że do przysposobienia zainteresowani do-
prowadzili wyłącznie w celu osiągnięcia korzyści ma-
jątkowej, istnieje możliwość wystąpienia do sądu
o rozwiązanie tego przysposobienia. W takiej sprawie
powództwo o rozwiązanie przysposobienia może wy-
toczyć także prokurator (art. 127 K.r.o.). Ponadto,
gdyby w konkretnej sprawie rodzice swoim postępo-
waniem godzili w interesy dziecka, sąd rodzinny, kie-
rując się zasadą dobra dziecka, może takich rodziców
pozbawić władzy rodzicielskiej.
Należy również podnieść, że uchwalona w dniu
20 maja 2010 r. ustawa o zmianie ustawy Kodeks
karny, ustawy o Policji, ustawy Przepisy wprowadza-
jące Kodeks karny oraz ustawy Kodeks postępowa-
nia karnego (Dz. U. Nr 98, poz. 626), która wejdzie
w życie z dniem 8 września 2010 r., przewiduje kry-
minalizację handlu dziećmi (art. 189a § 1 i § 2). Gdy-
by zatem zostały ujawnione okoliczności wskazujące
na faktyczny zamiar seksualnego lub innego bez-
prawnego wykorzystania dziecka, którego dotyczy
przysposobienie, to istnieje podstawa do wszczęcia
postępowania karnego. Równocześnie wymieniona
wyżej okoliczność powinna być sygnałem do rozwią-
zania przysposobienia, gdyby takie orzeczenie już
zapadło.
Powołana wyżej ustawa z dnia 20 maja 2010 r.
przewiduje również możliwość pociągnięcia do odpo-
wiedzialności karnej osoby organizującej adopcję ma-
jącą na celu osiągnięcie korzyści majątkowej (art. 211a
K.k.).
Odpowiadając na pytania zawarte w interpelacji
posła Sławomira Zawiślaka, a dotyczące projektu
ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy za-
stępczej, uprzejmie informuję, że projekt wspomnia-
nej ustawy został skierowany pod obrady komitetu
Rady Ministrów.
W projekcie zaproponowano nowe rozwiązania
dotyczące funkcjonowania ośrodków adopcyjnych.
Sprawy postępowania adopcyjnego oraz szkolenie
kandydatów do przysposobienia pozostaną – podob-
nie jak to jest obecnie – wyłącznym zadaniem ośrod-
741
ków adopcyjnych. W związku z projektowanym po-
wierzeniem (jako zadania zleconego z zakresu admi-
nistracji rządowej) marszałkowi województwa pro-
wadzenia procedur adopcyjnych konieczne jest zli-
kwidowanie ośrodków adopcyjno-opiekuńczych w po-
wiecie, które obecnie w dużej części zajmują się szko-
leniem rodzin zastępczych. Część kadry dotychcza-
sowych ośrodków adopcyjno-opiekuńczych znajdzie
zatrudnienie w powiecie, szkoląc i pracując z rodzi-
nami zastępczymi, część zaś (dotyczy to osób, które
także obecnie zajmują się procedurami adopcyjnymi)
znajdzie zatrudnienie w ośrodkach adopcyjnych two-
rzonych przez marszałków województw lub na ich
zlecenie.
Ponadto zakłada się, że każda rodzina zgłaszają-
ca gotowość przysposobienia dziecka będzie musiała
przejść szkolenie w ośrodku adopcyjnym. Nie będzie
to dotyczyć tylko najbliższych krewnych lub osób
sprawujących nad dzieckiem rodzinną pieczę zastęp-
czą, jednak oni również będą poddani ocenie ośrodka
adopcyjnego.
Rozwiązanie takie, jak przewidujemy, przyczy-
ni się do usprawnienia postępowań w sprawie ad-
opcji, a także poprawi bezpieczeństwo adoptowa-
nych dzieci.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie zniesienia obowiązku posiadania
licencji zawodowych przez pośredników
w obrocie nieruchomościami (16937)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-16937/
10) przekazującego interpelację posła Zbigniewa Ko-
zaka w sprawie likwidacji uprawnień zawodowych
dla pośredników w obrocie nieruchomościami uprzej-
mie przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Projekt ustawy o ograniczaniu barier dla obywa-
teli i przedsiębiorców w wersji z dnia 8 marca 2010 r.,
która podlegała konsultacjom społecznym i uzgod-
nieniom międzyresortowym, zawierał zmiany mocno
krytykowane przez część środowiska pośredników
nieruchomości. Jednak w wyniku uzgodnień między-
resortowych i bilateralnego porozumienia z mini-
strem infrastruktury właściwym dla ustawy o gospo-
742
darce nieruchomościami, która reguluje kwestie do-
stępu do zawodu pośrednika nieruchomościami, pier-
wotna propozycja zawarta w projekcie ustawy o ogra-
niczaniu barier uległa zmianie.
Obecna wersja projektu ustawy o ograniczaniu
barier w zakresie zmian w ustawie o gospodarce nie-
ruchomościami zawiera nową propozycję dostępu do
zawodu pośrednika nieruchomości, jak również do
wykonywania działalności w tym zakresie.
Zaproponowana zmiana polega na otwarciu moż-
liwości prowadzenia działalności gospodarczej w za-
kresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami,
pod warunkiem posiadania ubezpieczenia odpowie-
dzialności cywilnej za szkody wyrządzone w związku
z wykonywaniem czynności pośrednictwa w obrocie
nieruchomościami przy jednoczesnym pozostawieniu
(dla chętnych) przepisów w zakresie działalności za-
wodowej pośrednika w obrocie nieruchomościami.
Zgodnie z propozycją pośrednikiem w obrocie nie-
ruchomościami jest osoba fizyczna posiadająca cer-
tyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nierucho-
mościami, wydany przez jednostkę akredytowaną
w polskim systemie akredytacji. Tytuł zawodowy
„pośrednik w obrocie nieruchomościami” podlega
ochronie prawnej.
Certyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nie-
ruchomościami wydaje się osobie fizycznej, która:
— posiada pełną zdolność do czynności praw-
nych;
— nie była karana za przestępstwa przeciwko
mieniu, dokumentom, za przestępstwa gospodarcze,
za fałszowanie pieniędzy, papierów wartościowych,
znaków urzędowych, za składanie fałszywych zeznań
oraz za przestępstwa skarbowe;
— posiada co najmniej wykształcenie wyższe;
— złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin.
Certyfikowany pośrednik ponosi odpowiedzial-
ność zawodową za nieprawidłowe wykonywanie czyn-
ności pośrednictwa, natomiast firma prowadząca
działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa
podlega odpowiedzialności karnej.
Nowa propozycja nie likwiduje uprawnień zawo-
dowych pośredników, a otwiera jedynie dostęp do
wykonywania pośrednictwa nieruchomościami.
Należy podkreślić, iż uzyskanie licencji pośrednika
w obrocie nieruchomościami wiąże się z dość dużymi
kosztami, co stanowi ograniczenie w dostępie do tego
zawodu. Zgodnie z obowiązującymi przepisami wyso-
kość opłaty za postępowanie kwalifikacyjne dla kan-
dydata na pośrednika w obrocie nieruchomościami
wynosi 400 zł. W przypadku złożenia przez kandyda-
ta wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy w trybie
art. 127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego
wysokość opłaty za postępowanie kwalifikacyjne wy-
nosi 450 zł. Koszt wydania dziennika praktyki zawo-
dowej to ok. 100 zł (jednak w praktyce może to być
nawet ok. 300 zł). Uzyskanie licencji wiąże się z ukoń-
czeniem studiów podyplomowych, których koszt to
średnio ok. 4 tys. zł, a także obowiązkiem odbycia
praktyki w biurze pośrednictwa (średni koszt 6 mie-
sięcznych praktyk wynosi 2–3 tys. zł).
Dodatkowo doświadczenie krajów członkowskich
wskazuje na zróżnicowane podejście do kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami. W 10 pań-
stwach członkowskich prowadzenie pośrednictwa
w obrocie nieruchomościami nie podlega regulacjom
ustawowym.
Poniżej przedstawiam zestawienie informacji na
temat sposobu regulowania kwestii pośrednictwa
w obrocie nieruchomościami w państwach członkow-
skich Unii Europejskiej. Zestawienie przygotowane
zostało na podstawie raportów poszczególnych
państw członkowskich UE wymaganych art. 39 dy-
rektywy 2006/123/WE dot. usług na rynku we-
wnętrznym (Self-assessment report), raportów przy-
gotowanych w ramach klastrów (6 raportów po
6 państw): Mutual Evaluation of the Services Direc-
tive, marzec 2010, oraz bazy danych zawodów regu-
lowanych w UE podlegających dyrektywie 2005/36
dotyczącej uznawania kwalifikacji zawodowych.
1. Państwa, w których działalność nie jest regu-
lowana:
— Bułgaria – brak regulacji,
— Czechy – zawód nieregulowany, tylko wymogi
konieczne do prowadzenia działalności gospodarczej
(wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdolność do czyn-
ności prawych),
— Estonia – brak regulacji,
— Hiszpania – brak regulacji,
— Litwa – brak regulacji,
— Łotwa – ostatnio zniesiono nawet wymóg re-
jestracji, wprowadzono dobrowolny system certyfi-
kacji,
— Malta – brak regulacji.
— Niemcy – pośrednik nie jest zawodem regulo-
wanym.
— Rumunia – pośrednicy rejestrują tylko działal-
ność, jak wszyscy inni przedsiębiorcy.
— Wielka Brytania – brak regulacji, ale Office of
Fair Trading (urząd ds. uczciwego handlu) może za-
bronić prowadzenia działalności pośrednika osobom,
które zostaną uznane przez urząd za nieodpowiednie
do prowadzenia tego typu działalności.
2. Państwa, w których działalność jest regulo-
wana:
— Austria – wymagany jest dyplom szkoły poli-
cealnej, utrzymano maksymalne ceny za usługi po-
średników. Prowadzenie działalności gospodarczej
w zakresie handlu nieruchomościami trzeba notyfi-
kować,
— Belgia – wymagany jest dyplom szkoły police-
alnej (3–4 lata kształcenia),
— Dania – wymagany jest certyfikat potwierdza-
jący ukończenie kursu na poziomie szkoły średniej.
Do czasowego świadczenia usług konieczne jest do-
datkowe zezwolenie,
— Finlandia – wymagana jest rejestracja pośred-
ników i zezwolenie. Pośrednicy muszą być ubezpie-
czeni,

— Francja – konieczność uzyskania karty zawo-
dowej. Karta jest wydawana w przypadku skończenia
przynajmniej 3-letnich studiów prawniczych, ekono-
micznych lub handlowych oraz 3 lata doświadczenia
zawodowego w zakresie zarządzania i handlu nieru-
chomościami. Bez studiów istnieje konieczność po-
twierdzenia 10 lat doświadczenia (lub 4 lata na sta-
nowisku kierowniczym),
— Grecja – pośrednicy muszą się rejestrować
w izbie handlowej. Rejestracja wymaga wielu doku-
mentów, ale są akceptowane dokumenty z innych
państw członkowskich,
— Portugalia – zawód jest regulowany. Dodatkowo
wymagana jest nieposzlakowana opinia i dobra kon-
dycja finansowa pośrednika. Pośrednik musi być
ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej. W przy-
padku spółek świadczących usługi pośrednictwa przy-
namniej jeden z członków zarządu musi mieć wy-
kształcenie średnie i przejść odpowiednie kursy i szko-
lenia w zakresie pośrednictwa. Cena za usługi nie
może przekraczać 10% wartości nieruchomości.
— Słowacja – wymagana jest licencja I typu (do
działalności, nie zawodu). Licencja najbardziej ogólna,
niewymagająca specjalnego wykształcenia czy umie-
jętności (wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdolność
do czynności prawych). Zawód nie jest regulowany,
— Słowenia – wymagany jest dyplom na poziomie
szkoły średniej,
— Szwecja – wymagana jest rejestracja pośredni-
ków i zezwolenie. Pośrednicy muszą być ubezpieczeni.
Wymagany jest dyplom na poziomie szkoły średniej.
— Węgry – wymagane kwalifikacje i notyfikacja
prowadzonej działalności. W przypadku osób prawnych
członek zarządu albo pracownik musi mieć uprawnie-
nia do działania jak pośrednik nieruchomości.
Podsumowując, należy podkreślić, iż zmiany za-
warte w projekcie ustawy o ograniczaniu barier dla
obywateli i przedsiębiorców w wersji z dnia 2 czerw-
ca br. (wersja przekazana do rozpatrzenia przez ko-
mitet Rady Ministrów) w zakresie ustawy o gospo-
darce nieruchomościami nie likwidują zawodu po-
średnika.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż komitet Rady Ministrów zobowiązał ministra go-
spodarki i ministra infrastruktury do przeprowadze-
nia dodatkowych analiz dotyczących dostępu do za-
wodu pośrednika w obrocie nieruchomościami. Po
zapoznaniu się z powyższymi analizami komitet
Rady Ministrów podejmie decyzję co do pozostawie-
nia bądź rezygnacji ze zmian w zakresie dostępu do
zawodu pośrednika.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
743
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie problemów osób chorych
na raka nerki (16938)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Dariusza Lipińskiego z dnia
20 lipca 2010 r. (sygn.: SPS-023-16938/10) w przed-
miocie dostępu do skutecznej terapii chorych z cho-
robą nowotworową, proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień:
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu programów zdrowotnych reguluje kwestię
realizacji programu chemioterapii niestandardowej.
Zapisy dotyczące tego programu terapeutycznego zo-
stały zmodyfikowane rozporządzeniem ministra zdro-
wia z dnia 11 stycznia 2010 r. zmieniającym rozpo-
rządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu programów zdrowotnych.
Zgodnie z obecnie obowiązującym rozporządze-
niem:
— akceptacja finansowania świadczenia w pro-
gramie chemioterapii niestandardowej przez dyrek-
tora oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu
Zdrowia następuje na podstawie wniosku, po speł-
nieniu warunków zawartych w rekomendacji prezesa
Agencji Oceny Technologii Medycznych;
— wniosek musi zostać pozytywnie zaopiniowany
przez zespół kwalifikujący, w skład którego wchodzą:
dyrektor do spraw medycznych (lub w przypadku
jego braku – dyrektor świadczeniodawcy), dyrektor
ekonomiczny lub główny księgowy i ordynator od-
działu wnioskującego o terapię, lub osoby przez nich
upoważnione;
— następnie wniosek musi zostać pozytywnie
zweryfikowany przez właściwego konsultanta woje-
wódzkiego;
— w przypadku braku rekomendacji prezesa
Agencji Oceny Technologii Medycznych dyrektor od-
działu wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia może udzielić warunkowej akceptacji finansowa-
nia wnioskowanego świadczenia w programie che-
mioterapii niestandardowej;
— warunkowa akceptacja finansowania świadcze-
nia w programie chemioterapii niestandardowej
może być udzielana do momentu wydania rekomen-
dacji przez prezesa Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych.
W chwili obecnej obowiązują negatywne rekomen-
dacje prezesa Agencji Oceny Technologii Medycznych
w odniesieniu do produktów leczniczych: nexavar®
(sorafenib), torisel® (temsirolimus), avastin® (bewa-
cyzumab). W konsekwencji leki te nie mogą być fi-
nansowane w ramach programu chemioterapii nie-
standardowej. W ramach wspomnianego programu
744
finansowany jest lek afinitor® zawierający substan-
cję czynną ewerolimus. W połowie czerwca 2010 r.
w tzw. procedurze centralnej został zarejestrowany
przez Komisję Europejską nowy lek mający zasto-
sowanie w leczeniu raka nerki o nazwie votrient®
(pazopaniob). Będzie on mógł stanowić opcję tera-
peutyczną dla pewnej grupy pacjentów z tym scho-
rzeniem.
Podkreślić należy, iż decyzją ministra zdrowia
uruchomiony został terapeutyczny program zdrowot-
ny obejmujący leczenie raka nerki przy wykorzysta-
niu produktu leczniczego sutent® (sunitynib). Zgod-
nie z opinią wyrażoną przez konsultanta krajowego
w dziedzinie onkologii klinicznej lek ten jest najbar-
dziej skuteczny w terapii raka nerki.
Dzięki negocjacjom prowadzonym przez ministra
zdrowia cena leku została istotnie obniżona w sto-
sunku do pierwotnej oferty podmiotu odpowiedzial-
nego, co umożliwiło uruchomienie programu tera-
peutycznego oraz pozwoliło na dostęp polskich pa-
cjentów do najskuteczniejszej opcji terapeutycznej.
Pragnę również poinformować, iż w związku
z otrzymaniem nowej korzystniejszej oferty cenowej
dla produktu leczniczego nexavar® (sorafenib) Mi-
nisterstwo Zdrowia rozpoczęło prace przygotowaw-
cze do ewentualnego wprowadzenia tego leku do
terapeutycznego programu zdrowotnego leczenia raka
nerki.
W kwestii stosowania u pacjentów z rakiem nerki
interferonu alfa wyjaśniam, iż zgodnie z obowiązu-
jącymi przepisami leczenie każdego schorzenia odby-
wa się zgodnie z aktualną wiedzą medyczną. Mini-
ster zdrowia nie wydaje wytycznych leczenia poszcze-
gólnych chorób i nie ma możliwości monitorowania
i oceniania schematów leczenia stosowanych przez
poszczególnych specjalistów.
Niemniej jednak ministrowi zdrowia znany jest
problem zbyt częstego stosowania interferonu alfa
u chorych na raka nerki. Kwestia ta była przedmio-
tem dyskusji pomiędzy ministrem zdrowia a konsul-
tantem krajowym w dziedzinie onkologii klinicznej.
Należy przypuszczać, iż wraz z kolejnymi modyfika-
cjami programu terapeutycznego leczenia raka nerki
problem zostanie rozwiązany.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 29 lipca 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie świadczenia pieniężnego dla ofiar
pracy przymusowej w czasie II wojny światowej
(16939)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
20 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-16939/10) dotyczące
interpelacji posła Dariusza Lipińskiego w sprawie
świadczenia pieniężnego dla ofiar pracy przymusowej
w czasie II wojny światowej, uprzejmie informuję.
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 16 grud-
nia 2009 r., sygn. akt: K 49/07, orzekł, że art. 2 pkt 2
ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pienięż-
nym przysługującym osobom deportowanym do pra-
cy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy
przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik
Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395, z późn. zm.)
w zakresie, w jakim pomija przesłankę deportacji
(wywiezienia) do pracy przymusowej w granicach
przedwojennego państwa polskiego, jest niezgodny
z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy represją w rozumie-
niu ustawy jest deportacja (wywiezienie) do pracy
przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy z tery-
torium państwa polskiego, w jego granicach sprzed
dnia 1 września 1939 r., na terytorium:
a) III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych
w okresie wojny w latach 1939–1945,
b) Związku Socjalistycznych Republik Radziec-
kich i terenów przez niego okupowanych w okresie
od dnia 17 września 1939 r. do dnia 5 lutego 1946 r.
oraz po tym okresie do końca 1948 r. z terytorium
państwa polskiego w jego obecnych granicach.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, ogólnie
słuszny cel zaskarżonej ustawy (symboliczne zadość-
uczynienie dla osób wywiezionych do pracy przymu-
sowej) został wypaczony przez niepełne określenie
kategorii osób uprawnionych do świadczenia depor-
tacyjnego przewidzianego w art. 2 pkt 2 ustawy.
Z przepisu tego wynika, że beneficjentami świadczeń
mogą być wyłącznie osoby wywiezione z terytorium
państwa polskiego (i to definiowanego na dwa różne
sposoby – w granicach przedwojennych lub powojen-
nych) na terytorium ZSRR, III Rzeszy lub terenów
przez nie okupowanych. W taki sposób do rangi wa-
runku uzyskania świadczenia (cechy relewantnej
jego adresatów) podniesione zostało przekroczenie
granicy państwa polskiego (nie zawsze zresztą istnie-
jącej w sensie prawnym i faktycznym oraz zmienia-
jącej swój przebieg w trakcie działań wojennych).
Spowodowało to wykluczenie możliwości przyznania
świadczeń deportacyjnych osobom deportowanym
(wywiezionym) do pracy przymusowej w ramach te-
rytorium państwa polskiego.
W opinii Trybunału Konstytucyjnego tak sformu-
łowane bardzo rygorystyczne przesłanki dostępu do

świadczeń deportacyjnych w istotny sposób narusza-
ją zasadę równości. Kryterium przekroczenia granic
państwowych nie jest adekwatne do celu ustawy, któ-
rym było symboliczne zadośćuczynienie za pracę
przymusową świadczoną na rzecz okupantów w szcze-
gólnie trudnych warunkach, spowodowanych ode-
rwaniem od dotychczasowego otoczenia.
W celu realizacji wyroku Trybunału Konstytucyj-
nego z dnia 16 grudnia 2009 r., sygn. akt: K 49/07,
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej przygo-
towany został projekt ustawy o zmianie ustawy
o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom
deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzo-
nym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek So-
cjalistycznych Republik Radzieckich. W projekcie
tym proponuje się dokonać zmian art. 2 ustawy,
w taki sposób, aby przyznać prawo do świadczenia
również osobom, do których odnosi się ten wyrok.
W związku z powyższym projekt ustawy przewiduje
rozszerzenie katalogu represji, o którym mowa w art. 2
ustawy o deportację (wywiezienie) do pracy przymu-
sowej na okres co najmniej 6 miesięcy w granicach
terytorium państwa polskiego sprzed dnia 1 wrze-
śnia 1939 r.
Wyżej wskazany projekt ustawy znajduje się obec-
nie na etapie uzgodnień międzyresortowych i z part-
nerami społecznymi. Niezwłocznie po zakończeniu
konsultacji zostanie przekazany pod obrady komite-
tu Rady Ministrów. Planuje się przekazanie projektu
do Sejmu RP w II półroczu br.
Jednakże niezależnie od dokonania odpowiednich
zmian w wyżej wskazanej ustawie, osoby, których do-
tyczy wyrok Trybunału Konstytucyjnego, tj. osoby de-
portowane (wywiezione) do pracy przymusowej w gra-
nicach przedwojennego państwa polskiego i spełniające
pozostałe przesłanki ustawowe, mogą wystąpić do kie-
rownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Repre-
sjonowanych z wnioskiem o przyznanie uprawnienia do
świadczenia określonego w tej ustawie.
Odnosząc się do pytania dotyczącego wprowadze-
nia rozwiązań rozszerzających krąg uprawnionych
do otrzymywania świadczeń dla ofiar pracy przymu-
sowej o osoby, które były do niej zmuszane bez ele-
mentu deportacji, uprzejmie informuję, że minister
pracy i polityki społecznej nie przewiduje w najbliż-
szym czasie rozszerzenia kręgu beneficjentów ustawy
o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom
deportowanym do pracy przymusowej o osoby inne,
niż wskazane powyżej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
745
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie zmian w ustawie
o podatku akcyzowym dotyczących
spirytusu skażonego (16941)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo nr SPS-023-16941/10 z dnia 20 lipca 2010 r. do-
tyczące interpelacji pana posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie zmian w ustawie o podatku akcyzowym,
dotyczących skażonego alkoholu etylowego, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 3199/93 z dnia
22 listopada 1993 r. w sprawie wzajemnego uznawa-
nia procedur całkowitego skażania alkoholu etylowe-
go do celów zwolnienia z podatku określa substancje
skażające, które są wykorzystywane w każdym pań-
stwie członkowskim do celów całkowitego skażania
alkoholu etylowego, zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. a dy-
rektywy 92/83/EWG.
Obowiązująca od dnia 1 marca 2009 r. ustawa
o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 3, poz. 11, z późn.
zm.), w art. 30 ust. 9 pkt 1 stanowi, iż zwalnia się od
akcyzy alkohol etylowy całkowicie skażony, importo-
wany, nabywany wewnątrzwspólnotowo albo produ-
kowany na terytorium kraju wskazanymi przez do-
wolne państwo członkowskie Wspólnoty Europejskiej
środkami dopuszczonymi do skażania alkoholu ety-
lowego na podstawie rozporządzenia Komisji (WE)
nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie wza-
jemnego uznawania procedur całkowitego skażenia
alkoholu etylowego do celów zwolnienia z podatku
akcyzowego, w tym zawarty w wyrobach nieprzezna-
czonych do spożycia przez ludzi.
Rząd RP przyjął zmianę do ustawy o podatku ak-
cyzowym w zakresie obrotu skażonym alkoholem
etylowym dotyczącą dodania nowego punktu w art. 30
ust. 9 ustawy, na mocy którego produkowany na te-
rytorium kraju alkohol etylowy całkowicie skażony
miałby podlegać zwolnieniu wyłącznie wówczas, gdy
zostałby skażony wskazanymi przez Rzeczypospolitą
Polską środkami dopuszczonymi do skażenia alkoho-
lu etylowego na podstawie rozporządzenia Komisji
(WE) nr 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w spra-
wie wzajemnego uznawania procedur całkowitego
skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia
z podatku akcyzowego, w tym zawarty w wyrobach
nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi.
Wprowadzenie rozwiązań w powyższym zakresie
miało na celu wyeliminowanie procederu nielegalnego
odzyskiwania alkoholu etylowego skażanego całkowi-
cie w kraju, jednakże w wyniku interwencji branży
spirytusowej i kosmetycznej w Komisji Finansów Pu-
blicznych Sejmu RP z projektu zmiany ustawy przed-
miotowa regulacja została wykreślona.
746
Ustawa o zmianie ustawy o podatku akcyzowym
oraz niektórych innych ustaw uchwalona dnia 22 lip-
ca 2010 r. przez Sejm RP, a następnie przekazana
dnia 26 lipca 2010 r. do podpisu przez prezydenta RP
nie przewiduje zmian w zakresie art. 30 ust. 9 pkt 1a
ustawy o podatku akcyzowym. Ponadto Minister-
stwo Finansów obecnie nie planuje zmian ustawy
w powyższym zakresie.
Poczynione zostały jednak przez Ministerstwo Fi-
nansów starania w celu wyeliminowania z rozporzą-
dzenia Komisji (WE) 3199/93 z dnia 22 listopada 1993 r.
w sprawie wzajemnego uznawania procedur całkowi-
tego skażenia alkoholu etylowego do celów zwolnienia
z podatku akcyzowego skażalników, które były naj-
częściej usuwane, z jednoczesnym zagwarantowaniem
zachowania konkurencyjności na rynku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie zwiększenia udziału
transportu kolejowego w przewozie towarów
w Polsce (16942)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Dariusza Lipińskiego, przeka-
zaną przy piśmie nr SPS-023-16942/10 z dnia 20 lip-
ca br., w sprawie zwiększenia udziału transportu
kolejowego w przewozie towarów w Polsce uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Ministerstwo Infrastruktury wspiera wszystkie
działania mające na celu poprawę funkcjonowania
transportu kolejowego, w tym głównie prowadzące
do przeniesienia ładunku z dróg na tory, co jest do
zrealizowania poprzez wprowadzenie w coraz więk-
szym zakresie transportu intermodalnego. W przy-
jętym przez Radę Ministrów dokumencie strategicz-
nym „Master plan dla transportu kolejowego w Pol-
sce do 2030 roku” oraz w zaakceptowanym przez
kierownictwo Ministerstwa Infrastruktury doku-
mencie implementacyjnym porządkującym do roku
2015 wdrażanie „Master planu dla transportu kole-
jowego w Polsce do 2030 roku” transport intermodal-
ny został wskazany jako jeden z głównych obszarów
zainteresowania. Istnieje jednakże wiele obwarowań,
które należałoby uwzględnić, rozważając zalety tego
typu rozwiązań, m.in.:
a) transport kolejowy jest ciągle mniej konkuren-
cyjny cenowo niż transport drogowy;
b) w ramach gospodarki rynkowej musi istnieć
realne zapotrzebowanie na świadczenie takich usług,
nie ma również możliwości prawnego nakazu korzy-
stania z transportu intermodalnego w ramach prze-
wozów tranzytowych;
c) nie ma pewności, iż w przypadku dotowania
przewozów intermodalnych przewoźnik zmniejszy
swoje taryfy;
d) pomimo znacznych nakładów wciąż występują
problemy z infrastrukturą (np. terminale, centra lo-
gistyczne) oraz z taborem stosowanym do przewozów
intermodalnych.
Obowiązujące aktualnie przepisy przewidują na-
stępujące możliwości wsparcia przewozów intermo-
dalnych w transporcie kolejowym:
— art. 38 ust. 7 ustawy z dnia 28 marca 2003 r.
o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 16,
poz. 94, ze zm.), ze środków publicznych mogą być
finansowane lub współfinansowane inwestycje kole-
jowe wynikające z programów rozwoju infrastruktu-
ry transportowej oraz zakup pojazdów kolejowych
przeznaczonych do przewozu rzeczy na podstawie
jednej umowy o przewóz przy użyciu co najmniej
dwóch różnych gałęzi transportu;
— zapisy rozporządzenia ministra rozwoju regio-
nalnego z dnia 17 marca 2009 r. w sprawie udzielania
pomocy na inwestycje w zakresie transportu multi-
modalnego w ramach regionalnych programów ope-
racyjnych (Dz. U. Nr 52, poz. 430) stanowią, że moż-
liwe jest wsparcie realizacji projektów dotyczących
transportu intermodalnego na terenie województwa
objętego danym regionalnym programem operacyj-
nym w przypadku, gdy inwestycje powstałe w ramach
tych projektów będą wykorzystywane wyłącznie na
potrzeby tego transportu;
— zgodnie z rozporządzeniem ministra infra-
struktury z dnia 7 września 2009 r. w sprawie pomo-
cy na projekty w zakresie transportu intermodalne-
go w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” w latach 2007–2013 (Dz. U. Nr 150,
poz. 1212), które stanowi program pomocy publicznej
dla tego transportu, możliwe będzie dofinansowanie
budowy centrów logistycznych i terminali kontene-
rowych na liniach kolejowych i w portach morskich
oraz zakup specjalistycznych urządzeń przeładunko-
wych, jak również intermodalnych jednostek ładun-
kowych typu nadwozia wymienne, naczepy siodłowe
oraz lokomotyw manewrowych i wagonów dla trans-
portu intermodalnego. Realizacja inwestycji możliwa
będzie w ramach PO IiŚ – priorytet VII: Transport
przyjazny środowisku, działanie 7.4: Rozwój trans-
portu intermodalnego. Kwota środków przeznaczona
na dofinansowanie projektów z Funduszu Spójności
w ramach konkursu dla tego działania wynosi ok.
451,88 mln zł. Przepisy rozporządzenia obowiązywać
będą do 31 grudnia 2015 r.
Opracowywane jest także rozwiązanie systemo-
we, które w kwestii opłat za udostępnianie infra-
struktury kolejowej umożliwi preferencyjne trakto-
wanie przewozów intermodalnych. Rozważany jest
m.in. model, w którym minister infrastruktury dofi-

nansuje przejazdy pociągów intermodalnych dotacją
celową na utrzymanie zarządcy linii w drodze umo-
wy, z wyraźnym wskazaniem jej przeznaczenia na
zmniejszenie wysokości kosztów i opłat związanych
z udostępnianiem infrastruktury dla przewozów in-
termodalnych. Wprowadzenie nowych regulacji wy-
maga jednak analiz, aby nie narazić się na zarzut
udzielania pomocy publicznej w rozumieniu art. 87
traktatu oraz nie doprowadzić do naruszenia równo-
wagi wspólnego rynku. Obecnie rozważane są rów-
nież dwa pozostałe warianty:
— model II – finansowanie części kosztów prze-
wozów intermodalnych ze środków narodowego fun-
duszu ochrony środowiska jako rodzaju transportu
minimalnie naruszającego środowisko i zasoby na-
turalne oraz wpływającego na obniżenie globalnych
kosztów zewnętrznych generowanych przez trans-
port drogowy,
— model III – z uwagi na fakt, iż transport dro-
gowy generuje ponad 6-krotnie wyższe koszty ze-
wnętrzne niż transport kolejowy, ponoszone przez
przewoźników drogowych daniny publiczne będą
w części przekazywane na wspomaganie „proekolo-
gicznych” przewozów intermodalnych.
Dodatkowo, rozważane są alternatywne metody
wspierające finansowanie systemu przewozów inter-
modalnych. Jedną z nich stanowić może wykorzysta-
nie zapisów rozporządzenia (EWG) nr 1191/69 z dnia
26 czerwca 1969 r. w sprawie działania państw człon-
kowskich dotyczącego zobowiązań związanych z po-
jęciem usługi publicznej w transporcie kolejowym,
drogowym i w żegludze śródlądowej. Ze względów
środowiskowych przewozy intermodalne leżą w inte-
resie publicznym i istnieje potencjalna możliwość
otrzymywania finansowania pomocy do kosztów eks-
ploatacyjnych wykonywanych jako „usługi o charak-
terze zobowiązań służby publicznej”. Dla świadczeń
tych w ramach tego rodzaju transportu należałoby
ustalić rekompensatę w zależności od ilości przewie-
zionych przesyłek. Pomoc ta nie byłaby traktowana
jako subwencja, lecz jako zapłata za zobowiązania
wynikające z tytułu wykonywania przewozów o cha-
rakterze służby publicznej, nałożone przez państwo
na koleje. Takie rozwiązanie byłoby zgodne z regu-
lacjami prawnymi Wspólnoty.
Jednocześnie informuję, że aktualnie w Minister-
stwie Infrastruktury trwają prace nad stworzeniem
strategii rozwoju transportu. W dokumencie tym znaj-
dą się zapisy dotyczące różnych gałęzi transportu,
w tym także intermodalnego. Gotowy dokument zawie-
rać będzie m.in. diagnozę stanu obecnego sektora
transportu, cele i kierunki interwencji oraz sposób fi-
nansowania. Posiadając tak dokładne informacje, moż-
liwe będzie podjęcie działań legislacyjnych zmierzają-
cych do zwiększenia udziału transportu kolejowego
w przewozie towarów (również kontenerowych).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
747
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie systemu elektronicznej sprzedaży
drewna przez PGL Lasy Państwowe (16943)
W odpowiedzi na interpelację posła Dariusza Li-
pińskiego w sprawie systemu elektronicznej sprzeda-
ży drewna przez PGL Lasy Państwowe, nadesłaną
przy piśmie marszałka Sejmu RP z dnia 20 lipca 2010 r.,
znak: SPS-023-16943/10, uprzejmie informuję.
System sprzedaży drewna prowadzony przez Pań-
stwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe ulegał
ewolucjom na przestrzeni ostatnich lat, m.in. od for-
my negocjacji cenowych do obowiązującego aktualnie
systemu sprzedaży elektronicznej stosowanego dla
większości masy drewna.
W dniu 25 maja 2010 r. zarejestrowano składanie
ofert na portalu e-drewno po cenie znacząco odbie-
gającej od zwyczajowo stosowanych na wielkowymia-
rowe sortymenty drewna sosnowego. Dotyczyło to
wyłącznie aukcji o bardzo dużej masie drewna. War-
tość ofert w krótkim czasie osiągnęła poziom kilku-
dziesięciu milionów złotych.
Z podjętej natychmiastowej analizy zjawiska wy-
nikało, że oferty złożone zostały na konto jednego
użytkownika. W związku z tym w tym samym dniu
nastąpiło zablokowanie klienta przez administratora
systemu e-drewno, a następnie unieważnienie aukcji,
których przebieg został zaburzony.
System bezpieczeństwa serwisu aukcyjnego sprze-
daży drewna zadziałał prawidłowo, umożliwił iden-
tyfikację adresów internetowych, z których nastąpi-
ło nieuprawnione użycie haseł, i szczegółowe odtwo-
rzenie zaburzonych aukcji.
Ponieważ zaistniało wysokie prawdopodobień-
stwo popełnienia przestępstwa przeciwko bezpie-
czeństwu obrotu gospodarczego, którego konsekwen-
cją mogły być roszczenia finansowe, dyrektor gene-
ralny Lasów Państwowych złożył wniosek o podjęcie
stosownych działań przez Agencję Bezpieczeństwa
Wewnętrznego.
Aktualnie prowadzone są czynności prokurator-
skie w powyższej sprawie. Inne zdarzenia tego typu
dotychczas nie zostały odnotowane.
Jeżeli, jak pisze pan poseł D. Lipiński, „istnieje
uzasadnione podejrzenie występowania bardzo po-
ważnych nieprawidłowości podczas otwartych prze-
targów internetowych ogłaszanych przez jednostki
PGL Lasy Państwowe, polegających na ich ustawia-
niu z zamiarem szkodzenia konkurencji”, dysponu-
jący takimi danymi powinien powiadomić o tym od-
powiednie organy.
System sprzedaży drewna w postaci przetargów
na portalu e-drewno prowadzony przez Lasy Pań-
stwowe spełnia najnowocześniejsze standardy tech-
748
niczne i obsługiwany jest przez specjalistyczną firmę
serwisującą m.in. systemy bankowe. W warunkach
zaburzenia aukcji system ten zadziałał właściwie.
Odpowiadając na pytania pana posła D. Lipiń-
skiego, uprzejmie informuję, że zakłóceń w prawidło-
wym funkcjonowaniu systemu elektronicznej sprze-
daży drewna przez Lasy Państwowe nie można cał-
kowicie wykluczyć, ale stosowne zabezpieczenia tego
systemu pozwalają na ich zminimalizowanie.
W związku z trwającymi od dłuższego czasu za-
biegami przedsiębiorców przerabiających drewno
o wprowadzenie do zasad sprzedaży drewna m.in.
możliwości zawierania umów wieloletnich minister
środowiska oraz minister gospodarki podjęli działa-
nia zmierzające do wprowadzenia takiej możliwości
oraz wydania rozporządzenia zawierającego ogólne
warunki i sposoby sprzedaży drewna.
Propozycja anulowania wszystkich zakończonych
i planowanych aukcji na portalu e-drewno dotyczą-
cych sprzedaży drewna na II półrocze 2010 r. i do-
kończenia ich w inny, bardziej bezpieczny i transpa-
rentny sposób nie jest brana pod uwagę. Sprzedaż
drewna jest sferą obrotu gospodarczego i stosuje się
do niej przepisy ustawy z dnia 16 lutego 2007 r.
o ochronie konkurencji i konsumentów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie pomocy dla przedsiębiorców
w związku ze światowym kryzysem
gospodarczym (16944)
Szanowny panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji posła Dariusza Lipińskiego przesłanej przy
piśmie nr SPS-023-16944/10 z dnia 20 lipca 2010 r.
przedstawiam informację dotyczącą pomocy, na jaką
mogą liczyć przedsiębiorcy, którzy popadli w przej-
ściowe trudności finansowe w związku ze światowym
kryzysem gospodarczym.
Jednym z działań podjętych przez ministra gospo-
darki w celu podtrzymania aktywności gospodarczej
przedsiębiorstw w okresie spowolnienia gospodarcze-
go było przygotowanie przyjętego przez Radę Mini-
strów w dniu 26 maja 2009 r. dokumentu ramowego
„Wspieranie przez Agencję Rozwoju Przemysłu SA
inicjatyw pobudzających polską gospodarkę”.
Dokument ten stanowi realizację rządowego „Pla-
nu stabilności i rozwoju” oraz wynikającej z niego
ustawy o zmianie ustawy o poręczeniach i gwaran-
cjach udzielanych przez Skarb Państwa oraz niektó-
re osoby prawne, ustawy o Banku Gospodarstwa
Krajowego oraz niektórych innych ustaw, przyjętej
przez Sejm w dniu 2 kwietnia 2009 r.
Zgodnie z przepisami ww. ustawy Rada Ministrów
może w latach 2009–2010 udzielić w imieniu Skarbu
Państwa poręczeń lub gwarancji spłaty zobowiązań
wynikających z kredytów zaciągniętych lub obligacji
wyemitowanych przez Agencję Rozwoju Przemysłu
SA (ARP SA). Warunkiem jest przeznaczenie pocho-
dzących z nich środków na realizację rządowych pro-
gramów społeczno-gospodarczych oraz programów
samorządności lokalnej i rozwoju regionalnego. Łącz-
na kwota, do której mogą być udzielane ww. poręcze-
nia lub gwarancje wynosi 5 mld zł.
Celem podejmowanych w ramach dokumentu
działań jest wsparcie średnich i dużych przedsiębior-
ców poprzez zwiększenie możliwości wykorzystywa-
nia takich form finansowania działalności, jak: po-
życzki, zakup obligacji, poręczenia i gwarancje oraz
dokapitalizowanie, co powinno przyczynić się do dal-
szego wzrostu konkurencyjności polskiej gospodarki
oraz do obniżenia kosztów społecznych w czasie spo-
wolnienia gospodarczego.
Efektem realizacji tych działań powinny być:
— poprawa dostępu do finansowania działalności
gospodarczej,
— utrzymanie bieżącej płynności finansowej oraz
aktywności gospodarczej przedsiębiorstw szeroko ro-
zumianego sektora przemysłu,
— podtrzymanie zdolności produkcyjnych pol-
skiego przemysłu do czasu ustąpienia skutków kry-
zysu finansowego.
Beneficjentami wsparcia udzielanego przez Agen-
cję Rozwoju Przemysłu w ramach programu ujętego
w dokumencie ramowym mogą być duże i średnie
przedsiębiorstwa w sektorze bezpieczeństwa i obron-
ności państwa, przedsiębiorstwa zlokalizowane w po-
wiatach, które znalazły się na liście powiatów zagro-
żonych wzrostem bezrobocia, przedsiębiorstwa pro-
wadzące działalność w innowacyjnych sektorach (pro-
dukcja komputerów, wyrobów elektronicznych, i optycz-
nych, urządzeń elektrycznych, produkcji maszyn
i urządzeń, produkcji pojazdów samochodowych,
statków powietrznych, produkcji wyrobów chemicz-
nych, telekomunikacji oraz centrach usług wspólnych
(BPO i SSC), a także przedsiębiorstwa w przemyśle
koksowniczym oraz transporcie kolejowym. Przewi-
duje się również wsparcie dla instytucji zarządzają-
cych parkami przemysłowymi, o ile posiadają lub
zamierzają przejąć infrastrukturę techniczną po li-
kwidowanych lub ograniczających produkcję przed-
siębiorstwach.
Szczegółowe informacje dotyczące zasad udziela-
nia wsparcia przez Agencję Rozwoju Przemysłu SA
są dostępne na stronie internetowej ARP: www.arp.
com.pl/5_miliardow/ogolnie_o_programie_rzado-
wym.aspx

Przedsiębiorcy znajdujący się w przejściowych
trudnościach ekonomicznych, spowodowanych kry-
zysem gospodarczym, mogą również skorzystać
z rozwiązań ustawy z dnia 1 lipca 2009 r. o łagodze-
niu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowni-
ków i przedsiębiorców.
Zgodnie z ww. ustawą przedsiębiorcy mogą wystę-
pować o:
1) przyznanie, wypłatę i zwrot świadczeń finan-
sowych z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych (świadczenie na częściowe zaspokoje-
nie wynagrodzeń pracowniczych za czas przestoju
ekonomicznego łącznie za okres nieprzekraczający
6 miesięcy, częściowe zrekompensowanie obniżenia
wymiaru czasu pracy, świadczenia na opłacenie skła-
dek na ubezpieczenie społeczne pracowników należ-
ne od pracodawcy, ustalenie nowych warunków
spłaty należności Funduszu, które powstały przed
30 czerwca 2008 r.,
2) przyznanie, wypłatę i zwrot środków na dofi-
nansowanie kosztów szkoleń i studiów podyplomo-
wych pracowników oraz wypłatę stypendiów dla pra-
cowników. Świadczenia te finansowane są z Fundu-
szu Pracy.
Wsparcie przewidziane ustawą mogą uzyskać przed-
siębiorcy, u których wystąpił spadek obrotów gospo-
darczych (sprzedaży) nie mniejszy niż o 25% w ciągu
3 kolejnych miesięcy po dniu 1 lipca 2008 r. w porów-
naniu do tych samych miesięcy w okresie od dnia
1 lipca 2007 r. do dnia 30 czerwca 2008 r.
Na realizację świadczeń, wynikających z ustawy
przewidziane jest 960 mln zł.
Informację na temat instrumentów przewidzia-
nych w ww. ustawie można uzyskać w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej (Departament Funduszy)
oraz terenowych biurach Funduszu Gwarantowa-
nych Świadczeń Pracowniczych.
W celu ułatwienia przedsiębiorcom dostępu do fi-
nansowania zewnętrznego przygotowany został rzą-
dowy program „Wspieranie przedsiębiorczości z wy-
korzystaniem poręczeń i gwarancji Banku Gospodar-
stwa Krajowego”
Przyjęte przez rząd założenia dotyczące wspiera-
nia przedsiębiorczości przewidują możliwie jak naj-
szersze wykorzystanie poręczeń i gwarancji, w tym
głównie portfeli kredytów udzielanych przez banki,
czyli tzw. poręczeń portfelowych.
Z oferty tego programu mogą skorzystać podmio-
ty gospodarcze, samorządy lokalne realizujące pro-
jekty z wykorzystaniem środków pochodzących z Unii
Europejskiej, a także podmioty realizujące projekty
infrastrukturalne. Beneficjentami będą ponadto: lo-
kalne i regionalne fundusze poręczeniowe, które uzy-
skają wsparcie kapitałowe BGK, banki i instytucje
finansowe oraz podmioty realizujące programy ope-
racyjne i regionalne programy operacyjne, które za-
bezpieczają swoje ryzyko transakcyjne.
Gwarancje lub poręczenia spłaty kredytu są
udzielane do 80% kwoty kredytu.
749
W ofercie znajdą się specjalne linie poręczeniowe
do zabezpieczenia ryzyka komercyjnego finansowa-
nia mikro, małych i średnich przedsiębiorstw.
Realizacja programu obejmuje m.in.: dwie portfe-
lowe linie poręczeniowe, indywidualne poręczenia
i gwarancje BGK (obejmą one m.in. spłaty kredytów
inwestycyjnych i obrotowych, zobowiązania z tytułu
emisji obligacji, gwarancje należytego wykonania
umowy, wadium), poręczenia dla firm faktoringo-
wych (faktorantem mogą być wyłącznie małe i śred-
nie przedsiębiorstwa), linię poręczeniową dla firm
leasingowych, poręczenia na rzecz funduszy poręcze-
niowych oraz inwestycje kapitałowe w fundusze po-
ręczeniowe.
Informacja na temat ww. programu jest dostępna
na stronie internetowej Banku Gospodarstwa Krajo-
wego ww.arp.com.pl/5_miliardow/ogolnie_o_progra-
mie_rzadowym.aspx.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie wyroków organów europejskich
dotyczących zakładania i prowadzenia aptek
(16945)
Szanowna Pani Marszałek! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Dariusza Lipińskiego z dnia 9 lipca 2010 r.,
przekazane do Ministerstwa Zdrowia pismem o zna-
ku: SPS-023-16945/10 z dnia 20 lipca 2010 r., uprzej-
mie informuje, co następuje.
Uprzejmie informuje, iż w chwili obecnej trwają
bardzo zaawansowane prace legislacyjne nad projek-
tem ustawy o zmianie ustawy Prawo farmaceutycz-
ne. Celem przedmiotowej nowelizacji jest wdrożenie
do krajowego porządku prawnego prawa Unii Euro-
pejskiej. Przedmiotem niniejszego projektu ustawy
jest zatem dokonanie zmian przepisów ustawy z dnia
6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U.
z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn. zm.) wynikających
z konieczności implementacji:
1) dyrektywy Komisji Europejskiej 2005/28/WE
z dnia 8 kwietnia 2005 r. ustalającej zasady oraz
szczegółowe wytyczne Dobrej Praktyki Klinicznej
w odniesieniu do badanych produktów leczniczych
przeznaczonych do stosowania u ludzi, a także wy-
mogi ich wytwarzania oraz importu (Dz. Urz. UE L
091 z 9.04.2005, str. 13);
2) dyrektywy 2004/27/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. zmieniającej dy-
750
rektywę 2001/83/WE w sprawie wspólnotowego kodek-
su dotyczącego produktów leczniczych stosowanych
u ludzi (Dz. Urz. UE L 136 z 30.04.2004, str. 34);
3) dyrektywy Komisji Europejskiej 2009/9/WE
z dnia 10 lutego 2009 r. zmieniającej dyrektywę 2001/
82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie
wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do wetery-
naryjnych produktów leczniczych (Dz. Urz. UE L 44
z 14.02.2009, str. 10);
4) dyrektywy Komisji Europejskiej 2009/120/WE
z dnia 14 września 2009 r. zmieniającej dyrektywę
2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w spra-
wie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do pro-
duktów leczniczych stosowanych u ludzi w zakresie
produktów leczniczych terapii zaawansowanej (Dz. Urz.
UE L 242 z 15.9.2009);
5) dyrektywy 2009/53/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 18 czerwca 2009 r. zmieniającej
dyrektywy 2001/82/WE i 2001/83/WE w odniesieniu
do zmian warunków pozwoleń na dopuszczenie do
obrotu produktów leczniczych (Dz. Urz. UE L 168
z 30.06.2010);
6) rozporządzenia (WE) nr 1394/2007 Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r.
w sprawie produktów leczniczych terapii zaawanso-
wanej i zmieniające dyrektywę 2001/83/WE;
7) orzecznictwa TSWE (ETS): orzeczenie C–
–374/05 Gintec, orzeczenie C–143/06 Ludwigs
– Apotheke.
Uprzejmie informuje, iż przedmiotowy projekt
w chwili sporządzania pisma jest po drugim posie-
dzeniu Komisji Prawniczej Rządowego Centrum Le-
gislacji i trwają intensywne prace w celu przekazania
projektu pod obrady Rady Ministrów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż na obecnym
etapie prac legislacyjnych nie jest możliwe uzupełnie-
nie rzeczonego projektu o wnioski wynikające z przy-
wołanych przez pana posła orzeczeń Trybunału
Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Niemniej uprzej-
mie informuję, iż niezwłocznie po przekazaniu pro-
jektu ustawy o zmianie ustawy Prawo farmaceutycz-
ne do Sejmu RP rozpoczną się prace nad analizą pro-
jektu ustawy Prawo farmaceutyczne wypracowanego
przez Zespół do spraw opracowania projektu ustawy
Prawo farmaceutyczne, powołanego na mocy zarzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 28 kwietnia 2010 r.,
który to projekt ma na celu całościowe uregulowanie
kwestii związanych z Prawem farmaceutycznym.
W odpowiedzi na kolejne pytanie pana posła
uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Zdrowia z uwa-
gą wsłuchuje się w postulaty wszystkich środowisk,
w tym środowiska aptekarskiego, podczas konsulta-
cji społecznych przeprowadzanych każdorazowo przy
procedowaniu nad projektami aktów prawnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie powołania urzędu
rzecznika praw podatnika (16946)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Michała Jarosa
z dnia 6 lipca 2010 r., (przekazaną przy piśmie z dnia
20 lipca 2010 r., nr SPS-023-16946/10), w sprawie
powołania urzędu rzecznika praw podatnika, uprzej-
mie przedstawiam, co następuje.
Odpowiadając na pytanie pana posła, czy zostanie
w Polsce powołany urząd rzecznika praw podatnika
i czy są w tym kierunku prowadzone jakieś prace,
pragnę stwierdzić, że w mojej ocenie nie ma potrzeby
powoływania dodatkowego organu stojącego na stra-
ży praw podatnika. Istnieje szereg instytucji, które
z powodzeniem wypełniają zadania związane z ochro-
ną praw i wolności podatnika. Wydaje się też, że
zmiany prawa podatkowego w coraz większym stop-
niu stwarzają podatnikowi możliwości prezentacji
i obrony jego słusznych interesów.
Regulacje zawarte w ustawie z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, z późn. zm.) dają podatnikom szerokie moż-
liwości ochrony ich interesów zarówno w toku toczą-
cego się postępowania podatkowego i kontroli podat-
kowej, jak i przed wszczęciem tych procedur. Ustawa
Ordynacja podatkowa zawiera przepisy w dostatecz-
ny sposób chroniące interesy podatnika w postępo-
waniu podatkowym. W szczególności są to przepisy
zawierające zasady ogólne postępowania podatkowe-
go, przepisy przewidujące terminy załatwienia spraw
podatkowych z prawem ponaglenia organu oraz nowe
zasady wykonywania decyzji podatkowej.
Na podstawie art. 133a ustawy Ordynacja podat-
kowa, organizacja społeczna może w sprawie doty-
czącej innej osoby, za jej zgodą, występować z żąda-
niem: wszczęcia postępowania, dopuszczenia jej do
udziału w postępowaniu, jeżeli jest to uzasadnione
celami statutowymi tej organizacji i gdy przemawia
za tym interes publiczny.
Udział w postępowaniu podatkowym organizacji
społecznej w sprawie dotyczącej interesu innej osoby
ma na celu zagwarantowanie lepszej ochrony praw
stron i ich wsparcie w toku tych postępowań. Jest to
forma kontroli społecznej nad działaniem organów
podatkowych. Katalog organizacji społecznych, które
mogą uczestniczyć w postępowaniu podatkowym na
prawach strony, jest szeroki, obejmuje nie tylko orga-
nizacje przedsiębiorców, związki zawodowe, ale też
stowarzyszenia i wszystkie inne organizacje społecz-
ne. W praktyce istnieje wiele stowarzyszeń, których
celem jest społeczny nadzór nad respektowaniem
praw podatników.

Warto podkreślić, że podatnicy coraz chętniej ko-
rzystają z instrumentu dającego bezpieczeństwo sto-
sowania prawa podatkowego, czyli interpretacji in-
dywidualnych. Porównując ostatnie dwa lata, zazna-
cza się wyraźny progres w zakresie wydawanych
indywidualnych interpretacji przepisów prawa podat-
kowego.
— 2008 – 24 443 interpretacji indywidualnych,
— 2009 – 28 176 interpretacji indywidualnych.
Obowiązujące obecnie regulacje w zakresie insty-
tucji interpretacji przepisów prawa podatkowego, za-
równo ogólnych (art. 14a ustawy Ordynacja podatko-
wa), jak i indywidualnych (art. 14b), umożliwiają dość
szybkie przekazanie urzędowej wykładni prawa po-
datkowego, zabezpieczając przy tym pozycję prawno-
-podatkową podmiotów, które zastosowały się do
przedstawionej interpretacji. Zapewniając podatni-
kom pomoc w stosowaniu przepisów prawa podatko-
wego, instytucja ta stanowi także istotny element
w likwidowaniu barier w rozwoju przedsiębiorczości,
sprzyjając przy tym tworzeniu dobrego klimatu do
prowadzenia działalności gospodarczej. Instytucja ta
stanowi zatem realną pomoc państwa w podejmowa-
niu optymalnych decyzji finansowych odnośnie do
przyszłych działań podmiotów prawa podatkowego.
Należy pamiętać, iż uzyskanie jednolitej w skali
całego kraju informacji dotyczącej przepisów i proce-
dur podatkowych możliwe jest za pośrednictwem in-
folinii podatkowej: Krajowej Informacji Podatkowej,
do zadań której należy udzielanie odpowiedzi telefo-
nicznych na pytania z zakresu prawa podatkowego.
Wydaje się, że żaden inny dział administracji publicz-
nej nie ma tak rozwiniętego systemu informacji jak
administracja podatkowa.
Poza tym warto zauważyć, że działalność admi-
nistracji skarbowej jest coraz lepiej postrzegana przez
polskich przedsiębiorców. Tak wynika przykładowo
z tegorocznego raportu „Przedsiębiorczość w Polsce”,
przygotowywanego corocznie przez Ministerstwo Go-
spodarki (źródło:www.kpr.gov.pl/node/11268).
Zgodnie z art. 208 ust. 1 Konstytucji RP, rzecznik
praw obywatelskich stoi na straży wolności i praw
człowieka i obywatela określonych w konstytucji oraz
w innych aktach normatywnych. Zakres i sposób dzia-
łania rzecznika praw obywatelskich określa ustawa
z dnia 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatel-
skich (jednolity tekst: Dz. U. z 2001 r. Nr 14, poz. 147).
Rzecznikowi praw obywatelskich przysługują szerokie
kompetencje, które mają niewątpliwie zastosowanie
do spraw z zakresu prawa podatkowego.
Wedle art. 9 ustawy o RPO, podjęcie czynności
przez rzecznika następuje m.in. na wniosek obywa-
teli lub ich organizacji. Co więcej, w art. 18 ustawy
o RPO postanowiono, że przepisy dotyczące ochrony
wolności i praw człowieka i obywatela odnoszą się
również odpowiednio do osób niebędących obywate-
lami polskimi, znajdujących się pod władzą Rzeczy-
pospolitej Polskiej w zakresie przysługujących im
wolności i praw.
751
W świetle art. 12 ustawy o RPO, podejmując spra-
wę, rzecznik może m.in. samodzielnie prowadzić po-
stępowanie wyjaśniające, zwrócić się o zbadanie
sprawy lub jej części do właściwych organów, w szcze-
gólności organów nadzoru, prokuratury, kontroli
państwowej, zawodowej lub społecznej, zwrócić się do
Sejmu o zlecenie Najwyższej Izbie Kontroli przepro-
wadzenia kontroli dla zbadania określonej sprawy
lub jej części. Na podstawie art. 14 ustawy rzecznik
może zwrócić się o wszczęcie postępowania admini-
stracyjnego, wnosić skargi do sądu administracyjne-
go, a także uczestniczyć w tych postępowaniach na
prawach przysługujących prokuratorowi, a także
wnieść kasację lub rewizję nadzwyczajną od prawo-
mocnego orzeczenia, na zasadach i w trybie określo-
nych w odrębnych przepisach.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę na aktyw-
ność, jaką prezentuje rzecznik praw obywatelskich
w obszarze prawa podatkowego. W ciągu ostatnich
10 lat RPO występował do ministra finansów z ponad
180 zapytaniami generalnymi (ogólnymi) w spra-
wach podatkowych (źródło: www.rpo.gov.pl).
Biorąc pod uwagę powyższe, koncepcja powołania
rzecznika praw podatnika, który musiałby mieć takie
same kompetencje i uprawnienia jak rzecznik praw
obywatelskich wydaje się nietrafna. Stworzenie no-
wego urzędu wymaga dodatkowych wydatków z bu-
dżetu państwa, co nie jest racjonalne w obecnej, dość
napiętej sytuacji budżetowej.
Podkreślić przy tym należy, że zgodnie z załącz-
nikiem nr 2 „Wydatki budżetowe państwa na rok
2010 – zestawienie zbiorcze według działów” do usta-
wy budżetowej na rok 2010 z dnia 22 stycznia 2010 r.
(Dz. U. z 2010 r. Nr 19, poz. 102) na funkcjonowanie
rzecznika praw obywatela przewidziano w tegorocz-
nym budżecie 33, 6 mln zł, zaś na działalność rzecz-
nika praw dziecka – odpowiednio 7,5 mln zł. Można
przyjąć, że wydatki budżetu państwa na funkcjono-
wanie nowego urzędu rzecznika praw podatnika
oscylowałyby wokół tych kwot.
Podsumowując, należy stwierdzić, że istniejące
regulacje prawne w sposób dostateczny chronią inte-
resy podatnika, a rzecznik praw obywatelskich ma
instrumenty niezbędne do ochrony praw podatnika.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
752
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie przyspieszenia wykonywania map
przeciwpowodziowych terenów
najbardziej zagrożonych (16947)
Odpowiadając na pismo z dnia 20 lipca 2010 r.,
znak: SPS-023-16947/10, dotyczące interpelacji po-
selskiej pana Michała Jarosa w sprawie przyspiesze-
nia wykonania map zagrożenia powodziowego dla
terenów najbardziej zagrożonych, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Proces implementacji dyrektywy 2007/60/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie oceny
ryzyka powodziowego i zarządzania nim (tzw. dyrek-
tywy powodziowej) podzielony jest na trzy etapy.
W pierwszym etapie, do dnia 22 grudnia 2011 r., pań-
stwa członkowskie zobowiązane są do opracowania
wstępnej oceny ryzyka powodziowego. W dokumencie
tym, na podstawie informacji o powodziach, które
wystąpiły w przeszłości, jak również na podstawie
danych hydrologicznych zostaną określone obszary,
na których istnieje znaczące ryzyko powodziowe lub
wystąpienie znaczącego ryzyka jest prawdopodobne.
Dla wszystkich tych obszarów, nazwanych w projek-
cie nowelizacji ustawy Prawo wodne obszarami na-
rażonymi na niebezpieczeństwo powodzi, w następ-
nym etapie wdrażania dyrektywy powodziowej zosta-
ną przygotowane mapy zagrożenia powodziowego
i mapy ryzyka powodziowego.
Ze względu na brak wystarczających środków
finansowych z budżetu państwa na zadania związa-
ne m.in. z transpozycją dyrektywy powodziowej
w resorcie środowiska podejmowane są działania
mające na celu pozyskanie pozabudżetowych środ-
ków na ten cel.
W tej sytuacji Instytut Meteorologii i Gospodarki
Wodnej oraz Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej we
współpracy z Głównym Urzędem Geodezji i Karto-
grafii zgłosił do realizacji w ramach 7 osi prioryteto-
wej (Społeczeństwo informacyjne – budowa elektro-
nicznej administracji) Programu Operacyjnego „In-
nowacyjna gospodarka” trzy projekty, których celem
jest m.in. sporządzenie wstępnej oceny ryzyka powo-
dziowego oraz map zagrożenia i map ryzyka powo-
dziowego, a także uzyskanie systemu informatyczne-
go gospodarki wodnej i systemu osłony kraju przed
nadzwyczajnymi zagrożeniami. Jeden z powyższych
projektów („Informatyczny system osłony kraju
przed nadzwyczajnymi zagrożeniami” – ISOK) został
zakwalifikowany na liście projektów podstawowych
PO IG, pozostałe dwa projekty znalazły się jako
pierwsze na liście rezerwowej (nr 1 i 2). Niestety de-
cyzją władzy wdrażającej tylko jeden projekt może
uzyskać gwarancję finansowania, ze względu na wy-
czerpanie się limitu środków w tym priorytecie.
W maju i czerwcu br. miała miejsce kolejna kata-
strofalna powódź, która pokazała, jak ważne jest
właściwe planowanie przestrzenne obszarów narażo-
nych na niebezpieczeństwo powodzi oraz jak niezbęd-
ne są w tym wypadku dokumenty planistyczne, któ-
re muszą zostać przygotowane w procesie wdrażania
postanowień dyrektywy 2007/60/WE ws. oceny ry-
zyka powodziowego i zarządzania nim.
W związku z powyższym powrócono do koncepcji
uruchomienia projektu finansowanego ze środków
PO IG, jednak postawiono warunek, aby tak przebu-
dować zgłoszone trzy projekty i połączyć je w jeden
projekt, żeby w maksymalnym stopniu zrealizować
założenia wszystkich trzech i osiągnąć główny cel,
czyli przygotowanie wstępnej oceny ryzyka powodzio-
wego, map zagrożenia powodziowego i map ryzyka
powodziowego wraz z odpowiednim systemem infor-
matycznym funkcjonalnie zapewniającym zarządza-
nie informacjami i danymi.
W tym miejscu należy zaznaczyć, iż do wykonania
map zagrożenia, map ryzyka powodziowego, a w szcze-
gólności do wykonania stref zagrożenia powodzio-
wego, niezbędne są dane geodezyjne i topograficzne
o odpowiedniej dokładności. Dane te to cyfrowe od-
wzorowanie rzeźby terenu, zwane numerycznym
modelem terenu (NMT), oraz cyfrowa mapa topo-
graficzna, nazywana Bazą Danych Obiektów Topo-
graficznych.
W ramach projektu pn. „Informatyczny system
osłony kraju przed nadzwyczajnymi zagrożeniami”
(ISOK) Główny Urząd Geodezji i Kartografii wykona
NMT o dokładności wystarczającej do sporządzenia
map zagrożenia powodziowego wynikających z dy-
rektywy powodziowej. W ramach innego projektu
zgłoszonego przez GUGiK zrealizowana zostanie
Georeferencyjna Baza Danych Obiektów Topogra-
ficznych (GBDOT), z której informacje posłużą do
przygotowania map ryzyka powodziowego. W proce-
sie opracowania ww. produktów zostaną uwzględnio-
ne terminy wynikające z dyrektywy powodziowej,
tzn. dla obszarów narażonych na niebezpieczeństwo
powodzi zarówno NMT, jak i GBDOT zostaną pozy-
skiwane w pierwszej kolejności.
Dodatkowo pragnę poinformować, że Krajowy
Zarząd Gospodarki Wodnej zlecił wykonanie zdjęć
lotniczych i ortofotomapy w celu określenia granicy
występowania strefy zalewu wodami powodziowy-
mi, który miał miejsce w maju i czerwcu 2010 r.
Uzyskane w ten sposób dane zostaną wykorzystane
m.in. we wstępnej ocenie ryzyka powodziowego do
wytypowania obszarów narażonych na występowa-
nie powodzi.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie przystosowania dróg kolejowych
tranzytowych do transportu intermodalnego
(16948)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Michała Jarosa przekazaną
przy piśmie (nr SPS-023-16948/10) z dnia 20 lipca br.
w sprawie przystosowania dróg kolejowych tranzy-
towych do transportu intermodalnego uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
W Polsce możliwe jest wykorzystywanie linii ko-
lejowych, w tym zaliczanych do głównych ciągów pa-
neuropejskich, również do prowadzenia transportu
intermodalnego. Na liniach zarządzanych przez PKP
Polskie Linie Kolejowe SA w 2008 r. zrealizowano
ponad tysiąc przejazdów pociągów dla przewozów in-
termodalnych (wg rocznego rozkładu jazdy za 2008 r.).
Tego typu transport wykorzystywany jest zarówno
w połączeniach krajowych, jak i międzynarodowych
(np. Polska – Niemcy). Ponadto w toku prowadzonych
działań inwestycyjnych (m.in. ze środków funduszy
UE) podnoszony jest standard linii kolejowych, co
dodatkowo zwiększy możliwości wykorzystywania
zalet tego typu transportu. Równolegle przebiegają
działania mające na celu budowę pozostałej infra-
struktury dedykowanej tego rodzaju usługom. W ra-
mach konkursu w działaniu 7.4: Rozwój transportu
intermodalnego Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” dofinansowanie unijne obejmie
m.in.:
— budowę, rozbudowę lub remont infrastruktury
wchodzącej w skład kolejowych lub morskich termi-
nali kontenerowych;
— budowę, rozbudowę lub remont infrastruktury
wchodzącej w skład centrum logistycznego, zlokali-
zowanego w porcie morskim lub na linii kolejowej;
— zakup lub remont taboru intermodalnego obej-
mującego specjalistyczne wagony.
Jednocześnie informuję, że Ministerstwo Infra-
struktury wspiera wszystkie działania mające na
celu poprawę funkcjonowania transportu kolejowego,
w tym również transportu intermodalnego. W przy-
jętym przez Radę Ministrów dokumencie strategicz-
nym: „Masterplan dla transportu kolejowego w Pol-
sce do 2030 r.” oraz w zaakceptowanym przez kie-
rownictwo Ministerstwa Infrastruktury dokumencie
implementacyjnym transport intermodalny został
wskazany jako jeden z głównych obszarów zaintere-
sowania.
W resorcie infrastruktury opracowywana jest
strategia rozwoju transportu, w której również po-
ruszane będą kwestie dotyczące rozwoju intermodal-
ności oraz terminali logistycznych. Jednakże ze wzglę-
753
du na wczesny etap prac w chwili obecnej bardzo
trudno jest jednoznacznie wskazać na konkretne za-
pisy dokumentu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie przeniesienia z listy rezerwowej
Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka” projektu systemu
informatycznego wspomagającego zarządzanie
ryzykiem powodziowym (16949)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 20 lipca br., znak: SPS-023-16949/10,
przekazujące interpelację pana posła Michała Jarosa
w sprawie możliwości przeniesienia z listy rezerwo-
wej na podstawową projektu Krajowego Zarządu Go-
spodarki Wodnej pn. „System informatyczno-infor-
macyjny wspomagający zarządzanie ryzykiem powo-
dziowym”, planowanego do realizacji w ramach 7. osi
priorytetowej Programu Operacyjnego „Innowacyj-
na gospodarka” (PO IG), pragnę przekazać następu-
jące informacje.
W związku z zaistniałą sytuacją w wielu regio-
nach Polski, a w szczególności skutkami powodzi,
jakie w tym roku dotknęły dużą część kraju, przed-
sięwzięciom mającym na celu ograniczanie nieko-
rzystnych skutków zjawisk atmosferycznych przy-
znany został szczególny, priorytetowy status.
W związku z powyższym w ramach 7. osi priory-
tetowej PO IG: Społeczeństwo informacyjne – budo-
wa elektronicznej administracji w ostatnich dniach
lipca br. podpisana została umowa o dofinansowanie
projektu Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej
pn. „Informatyczny system osłony kraju przed nad-
zwyczajnymi zagrożeniami”, którego całkowity koszt
wynosi 240 mln PLN i który w całości jest finanso-
wany ze środków PO IG. Projekt ten zakłada stwo-
rzenie elektronicznej platformy informatycznej wraz
z niezbędnymi rejestrami referencyjnymi zawierają-
cymi informacje przestrzenne o ukształtowaniu te-
renu i obiektach. Platforma ta będzie stanowiła na-
rzędzie systemu zarządzania kryzysowego wspoma-
gające interwencje w przypadku wystąpienia m.in.
nadzwyczajnych zjawisk atmosferycznych i hydrolo-
gicznych. Zakres oddziaływania tego projektu jest
zatem zbliżony do zakresu przedsięwzięcia planowa-
nego do realizacji przez Krajowy Zarząd Gospodarki
754

Wodnej i z pewnością przyczyni się do zwiększenia przemysłowej – 37, natomiast w pierwszej połowie
bezpieczeństwa kraju w zakresie zarządzania sytu- roku 2008 odpowiednio: 117 i 53.
acjami kryzysowymi. Zebrane dane statystyczne, dotyczące spraw z za-
Ponadto pragnę poinformować, że w chwili obec- kresu ochrony praw własności intelektualnej, przed-
nej trwają prace nad aktualizacją listy projektów in- stawiają się następująco.
dywidualnych w 7. osi priorytetowej PO IG. Prace te
zostaną zakończone do 31 sierpnia br., jednakże Sąd I instancja Rok 2006 Rok 2007 Rok 2008
WSA:
z uwagi na brak wolnych środków w tym priorytecie 271 207 288
Prawo własności przemysłowej
wprowadzanie nowych projektów na listę podstawo- WSA:
24 36 64
wą możliwe będzie w przypadku pojawienia się do- nasiennictwo

datkowych zasobów finansowych bądź oszczędności sąd okręgowy:

Prawo własności przemysłowej bez znaków 37 37 50
w ramach projektów już realizowanych. towarowych i wzorów użytkowych
sąd okręgowy:
Z poważaniem prawa autorskie
342 258 234

sąd okręgowy:
157 171 186
Minister zwalczanie nieuczciwej konkurencji
sąd okręgowy:
Elżbieta Bieńkowska znaki towarowe i wzory użytkowe
154 148 178

sąd okręgowy:
sąd wspólnotowych znaków towarowych i wzorów 0 29 40
przemysłowych
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Łącznie 1006 902 1070

Sąd II instancja Rok 2006 Rok 2007 Rok 2008

Odpowiedź NSA:
80 54 58
Prawo własności przemysłowej
podsekretarza stanu NSA:
2 28 2
nasiennictwo
w Ministerstwie Sprawiedliwości
sąd apelacyjny:
- z upoważnienia ministra - Prawo własności przemysłowej bez znaków 16 11 10
na interpelację posła Michała Jarosa towarowych i wzorów użytkowych
sąd apelacyjny:
64 55 68
prawa autorskie
w sprawie projektu wprowadzenia sądów sąd apelacyjny:
64 51 48
patentowych (16950) zwalczanie nieuczciwej konkurencji
sąd apelacyjny:
35 41 46
znaki towarowe i wzory użytkowe
Szanowna Pani Marszałek! W odpowiedzi na in- Łącznie 261 256 262
terpelację pana posła Michała Jarosa przekazaną
przy piśmie z dnia 20 lipca 2010 r., nr SPS-023-16950/
10, w sprawie projektu wprowadzenia sądów paten- W tym kontekście warto nadmienić, iż sąd powo-
towych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje. łany na mocy szczególnych przepisów, tj. Sąd Wspól-
Przede wszystkim wymaga zaznaczenia, że Mini- notowych Znaków Towarowych i Wzorów Przemysło-
sterstwo Sprawiedliwości dostrzegło rosnącą rolę wych (XXII Wydział Sądu Okręgowego w Warszawie)
oraz znaczenie ochrony praw własności intelektual- charakteryzuje się następującym wpływem spraw:
nej, w tym własności przemysłowej, dla gospodarki w pierwszym półroczu 2008 r. – 10 spraw z zakresu
oraz konieczność należytego zabezpieczenia praw naruszenia wspólnotowych znaków towarowych oraz
własności intelektualnej. Zagadnienie to zostało pod- znaków przemysłowych, a w całym 2007 – 9 spraw.
dane długotrwałej i kompleksowej analizie uwzględ- W zakresie sądowej kontroli decyzji administra-
niającej obciążenie sądów powszechnych sprawami cyjnych wydawanych przez Urząd Patentowy RP na-
z zakresu ochrony własności przemysłowej w latach leży wskazać, że obecny model kontroli w sprawach
2006–2008. Wyniki zakończonych prac analitycz- dotyczących udzielania, unieważniania oraz stwier-
nych wskazały jednak na brak wystarczającego uza- dzania wygaśnięcia praw własności przemysłowej
sadnienia dla stworzenia jednostek sądownictwa po- wprowadzony został ustawą Prawo własności prze-
wszechnego właściwych sprawom cywilnym z zakre- mysłowej z dnia 30 czerwca 2000 r. (Dz. U. z 2003 r.
su własności intelektualnej. Negatywną przesłanką Nr 119, poz. 1117, ze zm.) ze względu na potrzebę
jest liczba spraw z tego tytułu. Funkcjonowanie po- dostosowania przepisów regulujących tę kwestię do
stulowanych wydziałów o wąskim zakresie kognicji, wymogów konstytucyjnych. Według art. 184 Konsty-
przy stosunkowo niskim wpływie spraw, nie wydaje tucji RP to sądy administracyjne sprawują kontrolę
się racjonalne. działalności organów administracji publicznej. Ta-
Podkreślić należy, na podstawie danych staty- kim organem jest niewątpliwie Urząd Patentowy RP.
stycznych, iż w roku 2007 do sądów okręgowych Dlatego też w celu zapewnienia właściwej oceny le-
wpłynęło ogółem spraw o ochronę praw autorskich galności wydawanych przez Urząd Patentowy RP
– 258, a roszczeń z tytułu ustawy Prawo własności decyzji ich kontrolę powierzono dwuinstancyjnym

sądom administracyjnym. Odejście od tego modelu
konstytucyjnego musiałoby być poparte szczególnie
istotnymi względami.
W sądownictwie administracyjnym sprawy ze
skarg na decyzje Urzędu Patentowego RP ze względu
na właściwość miejscową rozpoznawane są w pierw-
szej instancji wyłącznie w Wojewódzkim Sądzie Ad-
ministracyjnym w Warszawie, zaś w drugiej instancji
w Izbie Gospodarczej Naczelnego Sądu Administra-
cyjnego. To spowodowało wyspecjalizowanie się sę-
dziów w odpowiednich wydziałach tych sądów
w sprawach z zakresu własności przemysłowej. Pod-
kreślenia wymaga fakt, że dotychczasowy tryb oceny
legalności decyzji Urzędu Patentowego RP oraz po-
ziom orzecznictwa sądów administracyjnych w tym
zakresie nie był i nie jest w żaden sposób kontesto-
wany tak przez przedstawicieli praktyki, jak i w dok-
trynie prawniczej.
W tym miejscu wypada odnieść się do samej idei
specjalizacji w szeroko rozumianym wymiarze spra-
wiedliwości. Specjalizacja nie musi łączyć się z ko-
niecznością tworzenia nowych struktur. Dla osią-
gnięcia zamierzonych efektów wystarczające mogą
okazać się działania organizacyjne i szkoleniowe,
które zapewnią prawidłowy poziom i szybkość orze-
kania w tego rodzaju sprawach.
Jednakże mając na uwadze rosnące znaczenie
ochrony własności intelektualnej, niezbędne będzie
w przyszłości przeprowadzenie ponownej analizy
wpływu spraw z tego zakresu, w wyniku której ewen-
tualnie może zostać podjęta decyzja o utworzeniu
kilku specjalistycznych wydziałów sądów okręgo-
wych, w których zakresie właściwości znalazłaby się
omawiana problematyka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie tymczasowej ochrony patentowej
(16951)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną interpelacją (znak: SPS-023-16951/10) pana
posła Michała Jarosa w sprawie tymczasowej ochro-
ny patentowej, uprzejmie przekazuję wyjaśnienia
w przedmiotowej sprawie stanowiące odpowiedź na
postawione pytanie.
755
Czy ministerstwo rozpocznie prace nad zmianą
ustawy wprowadzającą tymczasową ochronę paten-
tową, by poprawić pozycję konkurencyjną polskich
innowacyjnych przedsiębiorstw?
Mając na uwadze powyższe pytanie pana posła
Michała Jarosa, wyjaśniam, że obowiązujące w Pol-
sce przepisy dotyczące ochrony własności przemysło-
wej nie odbiegają od standardów przyjętych przez
regulacje innych państw.
W ocenie Ministerstwa Gospodarki nie zachodzi
związek pomiędzy możliwością uzyskania patentu
na wynalazek czy też czasem trwania procedury
rozpatrywania zgłoszeń wynalazków a dokonywa-
niem innowacyjnych i konkurencyjnych rozwiązań
technicznych.
Należy przy tym podkreślić, że fakt, iż na okre-
ślone rozwiązanie jeszcze nie udzielono patentu (na
etapie zgłoszenia), nie stanowi przeszkody dla wdro-
żenia tego rozwiązania. W istocie elementem wstrzy-
mującym wdrożenie są prawa wyłączne innych pod-
miotów. Urząd Patentowy, rozpatrując zgłoszenia
wynalazków, bada, czy dane rozwiązanie spełnia wa-
runki określone przepisami ustawy Prawo własności
przemysłowej, tj. bada nowość światową oraz nie-
oczywistość rozwiązania i wydaje decyzję o udziele-
niu bądź odmowie udzielenia patentu. Urząd Paten-
towy w odniesieniu do wpływających zgłoszeń na
bieżąco sporządza sprawozdania o stanie techniki, co
umożliwia zgłaszającym na początkowym etapie pro-
cedury zapoznanie się ze wstępną oceną zdolności
patentowej oraz pozwala na ocenę szansy uzyskania
ochrony patentowej i ryzyka naruszenia cudzych
praw wyłącznych w przypadku wdrożenia takiego
rozwiązania. Niemniej ostateczna ocena, co do wdro-
żenia wynalazku już na etapie zgłoszenia, należy do
zgłaszającego, jego obsługi prawnej, w tym rzeczni-
ków patentowych.
Warto przy tym zauważyć, iż wynalazek, który
znajduje się w fazie zgłoszenia, może być przedmio-
tem obrotu – zbycia, można też udzielić quasi-licencji.
Również wynagrodzenie twórcy wynalazku nie jest
uzależnione od udzielenia patentu, a od korzystania
z określonego rozwiązania i wysokości osiągniętych
z tego tytułu korzyści.
Nie można się zgodzić z wyrażonym przez pana
posła poglądem, iż do czasu wydania decyzji o udzie-
leniu patentu zgłaszający nie ma możliwości ochrony
swoich praw. Zgłaszający może przeciwstawiać się
naruszeniom swoich praw, zasadniczo po publikacji
w „Biuletynie Urzędu Patentowego” informacji o do-
konaniu zgłoszenia. Co więcej, jeszcze przed publika-
cją, zgłaszający może poinformować osobę narusza-
jącą jego prawa o tym, że dokonał zgłoszenia wyna-
lazku. Naruszający, który zlekceważy te informacje
i będzie kontynuował swoją działalność, naraża się
na odpowiedzialność cywilną przewidzianą w art. 287–
–289 ustawy Prawo własności przemysłowej (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119 poz. 1117, z późn. zm.) oraz w art. 4
ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o dokonywaniu eu-
ropejskich zgłoszeń patentowych oraz o skutkach
756
patentu europejskiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
Nr 65, poz. 598 oraz z 2007 r. Nr 136, poz. 958).
Powołane przepisy pozwalają na dochodzenie rosz-
czeń z tytułu naruszenia patentu dopiero po uzyska-
niu patentu, jednakże za okres rozpoczynający się po
dniu, w którym Urząd Patentowy dokonał publikacji
informacji o zgłoszeniu wynalazku bądź informacji
o tłumaczeniu na język polski zastrzeżeń patentowych
europejskiego zgłoszenia patentowego.
W kwestii publikacji zgłoszonych wynalazków po
upływie 18 miesięcy od daty zgłoszenia, uprzejmie wy-
jaśniam, iż jest to rozwiązanie przyjęte w wielu po-
rządkach prawnych. Zatem nie można się zgodzić
z poglądem, iż może to zniechęcać do dokonywania
zgłoszeń wynalazków czy też wpływać negatywnie na
innowacyjność. Publikacja zgłoszeń wynalazków
wręcz może pobudzać do szybszego opracowywania
rozwiązań konkurencyjnych. Co więcej pozwala na
dokonywanie poszukiwań w stanie techniki, jak rów-
nież na zbadanie, czy planowane przez przedsiębiorcę
działania mogą naruszać prawa osób trzecich. Nie-
mniej należy wspomnieć, iż w interesie przedsiębior-
ców jest opracowanie polityki patentowej przedsiębior-
stwa, w tym ocena, czy i w jakim stopniu zgłaszane
rozwiązania powinny stanowić tajemnicę przedsię-
biorstwa.
Przyjęte przez polskiego ustawodawcę rozwiąza-
nie, iż roszczeń z tytułu naruszenia patentu można
dochodzić po uzyskaniu patentu, ale za okres od dnia
publikacji bądź powiadomienia o zgłoszeniu wyna-
lazku, jest rozwiązaniem zasadnym, gwarantującym
pewność obrotu oraz zabezpieczającym interesy
przedsiębiorców, w szczególności tych, którzy doko-
nują zgłoszeń wynalazków. Nie ulega wątpliwości, iż
nie można dochodzić roszczeń z tytułu naruszenia
patentu, przed jego uzyskaniem.
Logicznie rzecz ujmując, nie można dochodzić
roszczeń z tytułu naruszenia prawa, które jeszcze nie
powstało, zwłaszcza że przed zakończeniem pełnego
badania zdolności patentowej, nie ma gwarancji, że
prawo takie zaistnieje. Takie rozwiązanie zostało
przyjęte przez ustawodawcę świadomie. Łatwo moż-
na sobie wyobrazić skutki wypłaty odszkodowania,
wprowadzenia zakazu stosowania określonego roz-
wiązania itp. w wyniku tymczasowej ochrony, a na-
stępnie wydania decyzji o odmowie udzielenia paten-
tu. W takiej sytuacji to zgłaszający narażałby się na
odpowiedzialność wobec podmiotów, które wcześniej
występowały w charakterze pozwanych. Co więcej
należałoby sobie zadać pytanie, czy sądy podejmowa-
łyby decyzję o odpowiedzialności cywilnoprawnej
z uwagi na tymczasową ochronę patentową, czy też
odraczałyby wyrokowanie do czasu rozstrzygnięcia
o udzieleniu bądź odmowie udzielenia patentu. Roz-
wiązanie takie wprowadzałoby pewnego rodzaju za-
męt i dezorganizację w gospodarce, godziłoby w pew-
ność obrotu gospodarczego i niewątpliwie nie przy-
czyniłoby się do wzrostu poziomu innowacyjności
w Polsce. Taka opinia dotycząca tymczasowej ochro-
ny patentowej wydaje się tym bardziej uzasadniona,
iż ponad 45% prowadzonych przez Urząd Patentowy
postępowań dotyczących zgłoszeń wynalazków koń-
czy się odmową udzielenia patentu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Arkadiusza Litwińskiego
w sprawie wynagrodzenia za pracę asystentów
sędziów zatrudnionych w sądach powszechnych
(16952)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Arkadiusza Litwińskiego w spra-
wie wynagrodzenia za pracę asystentów sędziów za-
trudnionych w sądach powszechnych uprzejmie przed-
stawiam następujące stanowisko.
Wskazywane w interpelacji rozporządzenie mini-
stra sprawiedliwości z dnia 16 czerwca 2009 r.
w sprawie wynagrodzenia asystentów sędziów
(Dz. U. Nr 99 poz. 834) zostało wydane na podstawie
obowiązującego upoważnienia ustawowego zawarte-
go w art. 155 § 6 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Pra-
wo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070, ze zm.), zwanej dalej „u.s.p.”. Upoważnie-
nie ustawowe obligowało ministra sprawiedliwości
do określenia w drodze rozporządzenia wysokości
wynagrodzenia asystentów sędziów, uwzględniając
poziom wynagrodzeń sędziów, referendarzy sądo-
wych i urzędników sądowych oraz zasadę różnicowa-
nia wynagrodzenia asystentów sędziów w zależności
od tego, czy zatrudniani są w sądzie rejonowym okrę-
gowym, czy apelacyjnym.
Należy podkreślić, że zgodnie z art. 92 ust. 1 Kon-
stytucji Rzeczypospolitej Polskiej rozporządzenia są
wydawane przez organy wskazane w konstytucji na
podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego
w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie po-
winno określać organ właściwy do wydania rozpo-
rządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulo-
wania oraz wytyczne dotyczące treści aktu.
Analizując wyżej wymienione upoważnienie, na-
leży stwierdzić, że zawiera ono wszystkie elementy
wskazane w art. 92 ust. 1 konstytucji. Nieuzasadnio-
ne jest więc stwierdzenie, że przedmiotowa delegacja
ustawowa jest „oczywiście niekonstytucyjna”.
Powyższe stanowisko jest również aktualne w od-
niesieniu do projektowanej treści przepisu art. 155

§ 6 u.s.p., zawartego w projekcie ustawy o zmianie
ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz
niektórych innych ustaw, który ma otrzymać nastę-
pujące brzmienie: „§ 6. Minister sprawiedliwości
określi, w drodze rozporządzenia, wysokość wyna-
grodzenia zasadniczego asystentów sędziów, biorąc
pod uwagę rodzaj i charakter czynności wykonywa-
nych przez asystentów sędziów oraz poziom wyna-
grodzeń urzędników sądów”.
Jednocześnie nie podzielam opinii pana posła
o niezgodności projektowanych unormowań doty-
czących wynagrodzeń asystentów sędziów z wyra-
żoną w art. 2 konstytucji zasadą demokratycznego
państwa prawnego ani też z przewidzianymi w art. 32
konstytucji zasadami równości wobec prawa, rów-
nego traktowania przez władze publiczne oraz za-
kazem dyskryminacji. Powyższe stanowisko odnosi
się także do przedstawionej w interpelacji opinii
o niezgodności projektowanych przepisów z art. 183b
i art. 183c Kodeksu pracy. Trudno bowiem uznać, że
projektowana treść art. 155 § 6 u.s.p. będzie naru-
szała zasady równego traktowania w zatrudnieniu
albo prawo do otrzymywania jednakowego wyna-
grodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jedna-
kowej wartości.
Nie zachodzi również niezgodność projektowa-
nych regulacji z § 66 zasad techniki prawodawczej,
stanowiących załącznik do rozporządzenia prezesa
Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie
zasad techniki prawodawczej (Dz. U. Nr 100, poz. 908).
Należy bowiem zauważyć, że w § 66 ust. 1 przykła-
dowo wskazano, jakie elementy można zawrzeć przy
formułowaniu wytycznych dotyczących treści aktu
normatywnego.
Z kolei w treści § 66 ust. 2 zawarto dyrektywę,
zgodnie z którą stopień szczegółowości wytycznych
powinien być dostosowany do rodzaju spraw przeka-
zanych do uregulowania w rozporządzeniu, przy
czym wytyczne powinny być bardziej szczegółowe,
gdy przekazywane sprawy dotyczą sytuacji prawnej
obywateli.
Wskazać należy, że w wyniku uzgodnień między-
resortowych projektu ustawy o zmianie ustawy Pra-
wo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych
innych ustaw uwzględniono podnoszone uwagi doty-
czące zróżnicowania wynagrodzeń asystentów sę-
dziów zatrudnionych w sądach oraz wynagrodzeń
aplikantów aplikacji sędziowskiej, skierowanych na
staż na stanowisku asystenta sędziego.
W następstwie uwzględnienia uwag, projekt prze-
widuje nowelizację przepisów ustawy o Krajowej
Szkole Sądownictwa i Prokuratury i rezygnację ze
stażu na stanowisku asystenta sędziego odbywanego
w ramach aplikacji sędziowskiej. Uznano, że skróce-
nie aplikacji sędziowskiej o 6-miesięczny staż na sta-
nowisku asystenta sędziego nie wpłynie istotnie na
jej przebieg, tym bardziej że w czasie odbywanych
w ramach tej aplikacji praktyk aplikanci wykonują
czynności zbliżone do tych, które powierza się asy-
stentom sędziów. Skrócenie aplikacji sędziowskiej
757
stanowi jednocześnie odpowiedź na wyrażane w pu-
blicznych dyskusjach poglądy o zaproponowaniu
w ustawie o Krajowej Szkole zbyt długiego okresu
szkolenia wstępnego.
Mając na uwadze powyższe, brak jest podstaw do
uznania, że regulacje dotyczące kwestii związanych
z wynagrodzeniami asystentów sędziów, zawarte
w projekcie nowelizacji ustawy Prawo o ustroju są-
dów powszechnych, jak również unormowania obo-
wiązujące obecnie w tej materii, są niezgodne z po-
wołanymi w interpelacji postanowieniami konstytu-
cji oraz przepisami Kodeksu pracy i zasadami tech-
niki legislacyjnej. W związku z tym nie ma również
podstaw do uchylenia rozporządzenia ministra spra-
wiedliwości z dnia 16 czerwca 2009 r. w sprawie wy-
nagrodzenia asystentów sędziów.
Przygotowywana w Ministerstwie Sprawiedliwo-
ści nowelizacja ustawy Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych była przedmiotem szerokich konsultacji
społecznych i wielomiesięcznych uzgodnień między-
resortowych, nie zachodzi zatem potrzeba dodatko-
wego jej opiniowania przez Radę Gospodarczą przy
Prezesie Rady Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Rząsy
w sprawie wprowadzenia przyspieszonego
trybu wydawania pozwoleń na budowę
dla poszkodowanych w wyniku powodzi
lub osuwisk (16953)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Marka Rząsy, prze-
słaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 21 lipca
2010 r. (znak: SPS-023-16953/10), w sprawie wpro-
wadzenia przyśpieszonego trybu wydawania pozwo-
leń na budowę dla poszkodowanych w wyniku powo-
dzi i osuwisk uprzejmie informuję i wyjaśniam.
Przepisy, które w sposób znaczący ułatwiają pro-
cedury poprzedzające rozpoczęcie robót budowlanych
i umożliwiają osobom dotkniętym klęską powodzi
odbudowę ich domów, wprowadza ustawa z dnia 11 sierp-
nia 2001 r. o szczególnych zasadach odbudowy, re-
montów i rozbiórek obiektów budowlanych zniszczo-
nych lub uszkodzonych w wyniku działania żywiołu
(Dz. U. Nr 84, poz. 906). Ma ona zastosowanie wy-
758
łącznie w przypadku odbudowy, remontu i rozbiórki
obiektu budowlanego oraz dotyczy tylko tych gmin
i miejscowości, które wymienione zostały w załącz-
niku do rozporządzenia prezesa Rady Ministrów
z dnia 28 maja 2010 r. zmieniającego rozporządzenie
w sprawie gmin i miejscowości, w których stosuje się
szczególne zasady odbudowy, remontów i rozbiórek
obiektów budowlanych zniszczonych lub uszkodzo-
nych w wyniku działania żywiołu (Dz. U. z 2010 r.
Nr 92, poz. 597).
Zgodnie z art. 13 tej ustawy, decyzji o pozwoleniu
na budowę w zakresie odbudowy obiektu budowla-
nego nadaje się rygor natychmiastowej wykonalno-
ści. Decyzję wydaje się w terminie 14 dni od dnia
złożenia wniosku. Jednocześnie informuję, iż po-
przez odbudowę w myśl przepisów ww. ustawy ro-
zumie się odtworzenie obiektu budowlanego w cało-
ści lub części w miejscu i o wymiarach obiektu znisz-
czonego lub uszkodzonego z dopuszczeniem stoso-
wania wyrobów budowlanych innych niż użyto
w stanie pierwotnym.
W związku z tym obiekty budowlane, wobec któ-
rych powyższe przepisy nie mają zastosowania, pod-
legają przepisom ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Pra-
wo budowlane (Dz. U. z 2006r. Nr 156, poz. 1118,
z późn. zm.).
Ponadto pragnę poinformować, że Ministerstwo
Infrastruktury skierowało w dniu 2 sierpnia 2010 r.
na Radę Ministrów projekt nowelizacji ww. ustawy.
W proponowanym projekcie wprowadza się między
innymi zmianę w art. 4 określając odbudowę
jako odtworzenie obiektu budowlanego w całości lub
w części: o wymiarach obiektu zniszczonego lub
uszkodzonego w dotychczasowym miejscu lub o wy-
miarach obiektu zniszczonego lub uszkodzonego albo
o innych wymiarach na terenie tej samej gminy
w innym miejscu wskazanym w miejscowym planie
odbudowy, miejscowym planie zagospodarowania
przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy
i zagospodarowania terenu, przy czym dopuszcza się
stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto
w stanie pierwotnym.
Dodatkowo z uwagi na poważne szkody, jakie wy-
rządziła powódź w maju i czerwcu 2010 r., wprowa-
dzono z dniem 9 lipca 2010 r. ustawą z dnia 24 czerw-
ca 2010 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych
z usuwaniem skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r.
(Dz. U. z 2010 r. Nr 123 poz. 835) szczególne rozwią-
zania prawne, mające na celu zagwarantowanie po-
szkodowanym niezbędnej pomocy oraz uproszczenie
procedur związanych z usuwaniem skutków tej klę-
ski żywiołowej.
Przepisy art. 4 powyższej ustawy stanowią, że or-
gany administracji publicznej są obowiązane zała-
twiać sprawy związane z usuwaniem skutków powo-
dzi w pierwszej kolejności i bez zbędnej zwłoki, nie
później niż w terminie miesiąca od dnia wszczęcia
postępowania. W przypadku niedotrzymania tego
terminu stronie służy skarga do sądu administracyj-
nego na bezczynność organu. W przypadku stwier-
dzenia bezczynności organu sąd administracyjny
może wymierzyć temu organowi grzywnę. Grzywnę
wymierza się do wysokości przeciętnego wynagro-
dzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku
poprzednim, ogłaszanego przez prezesa Głównego
Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych.
Biorąc pod uwagę powyższe, pragnę zauważyć,
iż nie ma potrzeby tworzenia oddzielnych aktów
prawnych, gdyż przepisy obowiązujące w znaczny
sposób już ułatwiają i przyśpieszają procedury
w zakresie dotyczącym odbudowy obiektów budow-
lanych, zniszczonych lub uszkodzonych w wyniku
działania żywiołu, natomiast podjęte obecnie dzia-
łania legislacyjne wprowadzą możliwość odbudowy
również w innych miejscach, niezagrożonych po-
nownym zniszczeniem zrealizowanych obiektów,
a także określą zasady i warunki, na których odbu-
dowa budynków w miejscu dotychczasowym zapew-
ni bezpieczeństwo ich użytkownikom.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Rząsy
w sprawie propozycji nowelizacji ustawy
o zarządzaniu kryzysowym (16954)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 lipca 2010 r. (sygn.: SPS-023-16954/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Marka Rząsy w sprawie propozycji nowelizacji
ustawy o zarządzaniu kryzysowym, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 17
ust. 4 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządza-
niu kryzysowym (Dz. U. Nr 89, poz. 590, z późn. zm.)
starosta wykonuje zadania zarządzania kryzysowego
przy pomocy powołanego przez siebie powiatowego
zespołu zarządzania kryzysowego. Starosta określa
skład tego zespołu, organizację, siedzibę oraz tryb
pracy. Analogiczny przepis, jak w przypadku powia-
towych zespołów zarządzania kryzysowego, odnosi
się do gminnych zespołów zarządzania kryzysowego
(art. 19 ust. 4 ww. ustawy). Ustawodawca wyposażył
starostę (przewodniczącego zarządu powiatu) jako
podmiot reprezentujący zarząd powiatu do określe-
nia składu, organizacji, siedziby oraz trybu pracy,
dając mu w tej dziedzinie znaczny zakres swobody.

Trudno zatem zgodzić się z twierdzeniem pana
posła, wskazującym na potrzebę dokonania zmian
legislacyjnych w ww. ustawie o zarządzaniu kryzy-
sowym w zakresie nałożenia obowiązku przygotowy-
wania sprawozdań z działalności powiatowych i gmin-
nych zespołów zarządzania kryzysowego, ze względu
na specyfikę funkcjonowania tego rodzaju zespołów.
Należy mieć na uwadze, że są one zwoływane wyłącz-
nie w przypadku wystąpienia sytuacji kryzysowej,
czyli zwoływanie tego rodzaju zespołów ma charak-
ter incydentalny (w zależności od zaistnienia sytuacji
kryzysowej). Dlatego też porównywanie funkcjono-
wania zespołów zarządzania kryzysowego do komisji
bezpieczeństwa i porządku publicznego wydaje się
nieuzasadnione. Komisje bezpieczeństwa i porządku
publicznego zostały powołane do realizacji całkowicie
innych zadań – realizują zadania starosty w zakresie
zwierzchnictwa na powiatowymi służbami, inspek-
cjami i strażami (art. 38a–38b ustawy z dnia 5 czerw-
ca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j. Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.) – i ich posie-
dzenia mają charakter regularny.
Odnosząc się natomiast do propozycji pana posła
dotyczącej tworzenia wspólnych centrów zarządza-
nia kryzysowego dla powiatu ziemskiego i grodzkie-
go pragnę zauważyć, iż ustawodawca przewidział
taką możliwość w art. 18 ust. 4 ww. ustawy o zarzą-
dzaniu kryzysowym. Zgodnie z ww. artykułem
w miejscowościach będących jednocześnie siedziba-
mi powiatów i miast na prawach powiatu, na pod-
stawie porozumienia zawartego między tymi jed-
nostkami samorządu terytorialnego, może być two-
rzone wspólne centrum zarządzania kryzysowego
obejmujące zasięgiem działania obszar obu jedno-
stek samorządu terytorialnego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż rozważane
są prace analityczne nad skonstruowaniem jednoli-
tego systemu ochrony ludności.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Gibały
w sprawie liberalizacji przepisów ustawy
Prawo zamówień publicznych (16955)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 21 lipca 2010 r., znak: SPS-023-16955/10,
dotyczące interpelacji pana posła Łukasza Gibały
z dnia 7 lipca 2010 r. w sprawie liberalizacji przepi-
759
sów ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamó-
wień publicznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 113, poz. 759),
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
1. Podstawową funkcją zapisanej w przepisach
art. 147–151 ustawy Prawo zamówień publicznych
instytucji zabezpieczenia należytego wykonania
umowy jest umożliwienie zamawiającemu szybkiego
i sprawnego dochodzenia swoich roszczeń wynikają-
cych z niewywiązania się w sposób prawidłowy wy-
konawcy z jego zobowiązań wynikających z umowy
w sprawie zamówienia publicznego. Istota tej insty-
tucji sprowadza się do tego, iż zamawiający nie musi
występować do wykonawcy o wpłacenie określonej
sumy pieniężnej, lecz może samodzielnie zaspokoić
się z kwoty wniesionej tytułem zabezpieczenia. Żą-
danie zabezpieczenia należytego wykonania umowy
służy przede wszystkim ograniczeniu ryzyka gospo-
darczego związanego z odmową wykonawcy zapłaty
określonej kwoty tytułem odszkodowania lub kar
umownych, w szczególności w przypadku niewypła-
calności wykonawcy bądź braku woli jego współdzia-
łania z zamawiającym.
Rozwiązanie przyjęte w znowelizowanym art. 147
ustawy Prawo zamówień publicznych przewiduje
fakultatywność żądania przez zamawiającego za-
bezpieczenia należytego wykonania umowy nieza-
leżnie od wartości udzielanego zamówienia. Powyż-
sze rozwiązanie powoduje, że zamawiający może
sam ocenić poziom ryzyka związanego z konsekwen-
cjami niewykonania lub nienależytego wykonania
zamówienia, a następnie zadecydować, czy w danej
sytuacji jest zasadne żądanie wniesienia przez wy-
branego wykonawcę zabezpieczenia należytego wy-
konania umowy.
Proponowane w interpelacji pana posła Łukasza
Gibały ustawowe ograniczenie możliwości żądania
zabezpieczenia należytego wykonania umowy ozna-
czałoby w rzeczywistości wprowadzenie zakazu żą-
dania takiego zabezpieczenia w odniesieniu do nie-
których kategorii zamówień. Wprowadzenie propo-
nowanego rozwiązania powodowałoby zatem fak-
tyczne pozbawienie zamawiającego możliwości
ochrony swoich interesów w ustawowo określonych
okolicznościach wyróżnionych w szczególności ze
względu na wartość zamówienia lub rodzaj udziela-
nego zamówienia.
Przyjęcie powyższego byłoby zasadne jedynie
wówczas, gdyby było możliwe wskazanie a priori ta-
kich obszarów zamówień publicznych, w których ry-
zyko nieprawidłowej realizacji udzielanych zamówień
i niewypłacalności wykonawców było zauważalnie
niższe niż dla innych zamówień. Należy jednak za-
znaczyć, że określenie z góry takich kategorii zamó-
wień nie jest możliwe. W rzeczywistości ocena ryzyka
związanego z udzieleniem zamówienia nie może być
dokonywana w oderwaniu od konkretnej sytuacji,
lecz wymaga każdorazowo odniesienia się do okre-
ślonego zamówienia oraz okoliczności towarzyszą-
cych jego udzieleniu. Żądanie zabezpieczenia należy-
tego wykonania umowy może okazać się zasadne
760
nawet w przypadku zamówień o mniejszej wartości,
przykładowo w sytuacji, gdy zamówienie dotyczy re-
alizacji projektu skomplikowanego technicznie bądź
organizacyjnie lub dotyczącego realizowanych przez
zamawiającego zadań publicznych szczególnie istot-
nych dla interesu publicznego, a w konsekwencji nie-
rzadko wiążących się z odpowiedzialnością zamawia-
jącego wobec osób trzecich.
W tym kontekście przyjęcie rozwiązania ograni-
czającego możliwość żądania zabezpieczenia nale-
żytego wykonania zamówienia (a więc w istocie
wprowadzenia zakazu żądania takiego zabezpiecze-
nia) w odniesieniu do niektórych kategorii zamó-
wień pozbawiałoby zamawiających możliwości ochro-
ny swoich interesów w tych przypadkach, w których
– ze względu na specyfikę danego zamówienia bądź
właściwości samego zamawiającego – ochrona taka
byłaby niezbędna. Aby do tego nie dopuścić, ko-
nieczne jest pozostawienie zamawiającym, którzy
najlepiej znają specyfikę udzielanych przez siebie
zamówień i związane z nimi ryzyka, uprawnienia
istniejącego w obecnym kształcie legislacyjnym do
samodzielnej oceny, czy w danym przypadku jest
zasadne żądanie zabezpieczenia, oraz do oceny, jaka
powinna być jego wysokość.
Należy również zauważyć, że wyznaczenie w usta-
wie Prawo zamówień publicznych dopuszczalnej wy-
sokości kwot żądanych przez zamawiającego na za-
bezpieczenie należytego wykonania umowy w grani-
cach od 2 do 10% ceny oferty (wartości zamówienia)
jest uzasadnione funkcją gwarancyjną, jaką pełni ta
instytucja. Kwota żądana przez zamawiającego tytu-
łem zabezpieczenia należytego wykonania umowy
powinna zostać przez niego oszacowana w takiej wy-
sokości, aby zapewnić możliwość zaspokojenia jego
ewentualnych roszczeń. Określenie w ustawie do-
puszczalnej wysokości zabezpieczenia na zbyt niskim
poziomie mogłoby zatem powodować, że znaczna
część należnych zamawiającemu odszkodowań lub
kar umownych – wykraczających poza wartość wnie-
sionego zabezpieczenia – musiałaby być egzekwowa-
na w zwykłym trybie sądowym, co w istocie stawia-
łoby pod znakiem zapytania skuteczność instytucji
określonej przepisami art. 147–151 ustawy Prawo za-
mówień publicznych.
Reasumując, pozostawienie dopuszczalnej wyso-
kości żądanego przez zamawiającego zabezpieczenia
należytego wykonania umowy na poziomie obecnym,
tj. w przedziale od 2 do 10% wartości zamówienia,
pozwala na elastyczne dopasowanie tej instytucji do
potrzeb zamawiającego, a jednocześnie jest dostoso-
wane do warunków panujących na rynku zamówień
publicznych.
2. Odnosząc się do drugiego z pytań pana posła
Łukasza Gibały, uprzejmie informuję, że w bieżącym
roku Urząd Zamówień Publicznych rozpoczął wstęp-
ne prace legislacyjne nad przygotowaniem i opraco-
waniem zmian do przepisów o zamówieniach publicz-
nych wynikających z konieczności implementacji
postanowień dyrektywy 2009/81/WE w sprawie ko-
ordynacji procedur udzielania niektórych zamówień
na roboty budowlane, dostawy i usługi przez insty-
tucje lub podmioty zamawiające w dziedzinach obron-
ności i bezpieczeństwa i zmieniającej dyrektywy
2004/17/WE i 2004/18/WE (tzw. dyrektywy obron-
nej). Równolegle do ww. prac Urząd Zamówień Pu-
blicznych rozpoczął również analizowanie przepisów
ustawy Prawo zamówień publicznych pod kątem
możliwych do wprowadzenia rozwiązań doprecyzo-
wujących poszczególne regulacje i uelastyczniających
obecnie obowiązujące procedury. Z uwagi jednak na
wstępny charakter prowadzonych analiz, aktualnie
nie jest możliwe przedstawienie wykazu rozwiązań,
które ostatecznie zostaną ujęte w projekcie ustawy
nowelizacyjnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie prac zespołu powołanego
w celu opracowania projektu nowelizacji
ustawy Prawo farmaceutyczne (16956)
Szanowna Pani Marszałek! W odpowiedzi na za-
pytanie posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pani
Joanny Muchy z dnia 6 lipca 2010 r., przekazane do
Ministerstwa Zdrowia pismem o znaku: SPS-023-
-16956/10 z dnia 21 lipca 2010 r., uprzejmie informu-
je, co następuje.
Uprzejmie informuje, iż w chwili obecnej trwają
bardzo zaawansowane prace legislacyjne nad projek-
tem ustawy o zmianie ustawy Prawo farmaceutycz-
ne. Rzeczony projekt wdraża do dostosowuje ustawę
Prawo farmaceutyczne do prawa Unii Europejskiej.
Jednocześnie uprzejmie informuje, iż przedmiotowy
projekt w chwili sporządzania pisma jest po drugim
posiedzeniu Komisji Prawniczej Rządowego Centrum
Legislacji i trwają intensywne pracę w celu przeka-
zania projektu pod obrady Rady Ministrów.
Zespół do spraw opracowania projektu ustawy
Prawo farmaceutyczne, powołany na mocy zarządze-
nia ministra zdrowia z dnia 28 kwietnia 2010 r., prze-
kazał do analizy wypracowany projekt ustawy, nie-
mniej z uwagi na wyżej przedstawione zaawansowa-
ne prace nad projektem ustawy o zmianie ustawy
Prawo farmaceutyczne, a także z uwagi na ograni-
czone zdolności osobowe odpowiedzialnego departa-
mentu niezwłocznie po przekazaniu projektu ustawy
o zmianie ustawy Prawo farmaceutyczne do Sejmu
RP rozpoczną się prace nad analizą przekazanego

przez zespół projektu ustawy Prawo farmaceutyczne
celem zatwierdzeniem przez ministra zdrowia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż skład zespo-
łu został wskazany przez przewodniczącego, odpo-
wiedzialnego za pracę Zespołu do spraw opracowania
projektu ustawy Prawo farmaceutyczne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie planów powołania instytucji
gospodarki budżetowej pod nazwą
„Instytucja obsługi działalności szkoleniowej,
kwaterunkowej, transportowej
i teleinformatycznej w Policji” (16957)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-16957/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Krystyny Łybackiej w sprawie planów powoła-
nia instytucji gospodarki budżetowej w Policji pod
nazwą „Instytucja obsługi działalności szkoleniowej,
kwaterunkowej, transportowej i teleinformatycznej
w Policji”, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Obowiązek likwidacji państwowych zakładów bu-
dżetowych i gospodarstw pomocniczych państwo-
wych jednostek budżetowych, w tym zakładów Mini-
sterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji będą-
cych w nadzorze komendanta głównego Policji i go-
spodarstw pomocniczych jednostek Policji, do dnia
31 grudnia 2010 r. wynika z art. 87 ust. 1 pkt 1 usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1241, z późn. zm.).
W świetle powyższego komendant główny Policji
podjął decyzję o konieczności sporządzenia analizy
dotyczącej sposobu zagospodarowania majątku po
likwidowanych jednostkach oraz dalszej realizacji
usług dotychczas świadczonych przez te podmioty na
rzecz Policji, z uwzględnieniem kadry osobowej, któ-
rej te zmiany dotyczą. W tym celu opracowana zosta-
ła koncepcja powołania instytucji gospodarki budże-
towej – nowej formy organizacyjnej sektora finansów
publicznych, która w założeniach może zostać wypo-
sażona w mienie likwidowanych jednostek gospo-
darki pozabudżetowej oraz majątek wydzielony z jed-
nostek budżetowych. Zgodnie z ustawą o finansach
publicznych instytucja ta jest samodzielną pań-
stwową osobą prawną, dla której funkcję organu
761
założycielskiego sprawować będzie komendant
główny Policji.
Zgodnie z koncepcją znaczna część zadań wyko-
nywanych dotychczas przez gospodarstwa pomocni-
cze, głównie Policji, zostanie przejęta przez instytu-
cję gospodarki budżetowej utworzoną na bazie czę-
ści gospodarstw pomocniczych. Część zakładów bu-
dżetowych po zakończeniu procesu likwidacji pla-
nuje się włączyć w skład instytucji gospodarki bu-
dżetowej, z uwzględnieniem postanowień art. 88
ust. 2 ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o fi-
nansach publicznych. Będą one wykorzystane jako
baza szkoleniowa oraz kwaterunkowa dla funkcjo-
nariuszy, ich rodzin oraz pracowników. Ponadto do
instytucji włączona zostanie część zadań (i majątku)
realizowanych dotychczas przez niektóre jednostki
budżetowe Policji.
W celu maksymalnego ograniczenia społecznych
kosztów likwidacji zakładów budżetowych MSWiA
oraz gospodarstw pomocniczych jednostek Policji od
lutego 2009 r. trwają prace nad utworzeniem przez
ministra spraw wewnętrznych i administracji insty-
tucji gospodarki budżetowej, której aktualna nazwa
brzmi Centrum Usług Logistycznych. Zapewni ona
utrzymanie 400 miejsc pracy dla pracowników li-
kwidowanych podmiotów, a jednocześnie umożliwi
dalsze zakwaterowanie funkcjonariuszy oraz ich
rodzin w bursach policyjnych dysponujących 1300
miejscami.
Zadania przypisywane tej instytucji będą obejmo-
wały działalność kwaterunkową i szkoleniową reali-
zowaną przez osiem dotychczas funkcjonujących go-
spodarstw pomocniczych jednostek Policji, gospodar-
stwo pomocnicze MSWiA oraz cztery zakłady budże-
towe MSWiA, działalność w zakresie dystrybucji
paliw prowadzoną przez gospodarstwo pomocnicze
Komendy Wojewódzkiej Policji w Gorzowie Wielko-
polskim, jak też zadania lotniskowe realizowane przez
dotychczasowy zakład budżetowy Lotnisko Warsza-
wa-Babice. Zgodnie z opracowanym wnioskiem dzia-
łalność projektowanej instytucji gospodarki budżeto-
wej zostanie rozszerzona o część dotychczasowej
działalności jednostek Policji finansowanej w ramach
wydatków budżetowych, obejmującej wytypowane do
programu pilotażowego stacje obsługi pojazdów i sta-
cje paliw (ogółem dziesięć stacji) oraz zadania w za-
kresie obsługi użytkownika końcowego sprzętu kom-
puterowego i łączności. Tym samym przedmiot dzia-
łalności tej instytucji będzie obejmował zadania
wspomagające działalność Policji w zakresie organi-
zacyjnym, logistycznym i technicznym, przypisane
Policji w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r.
o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn.
zm.), w tym zadania publiczne w zakresie szkolenia
i doskonalenia zawodowego policjantów.
W wyniku projektowanych zmian strukturalnych
związanych z utworzeniem ww. instytucji gospodar-
ki budżetowej nie przewiduje się redukcji zatrudnie-
nia, a w odniesieniu do pracowników wykonujących
aktualnie zadania podlegające przekazaniu do tej in-
stytucji (stacje obsługi pojazdów i teleinformatyka)
762
obowiązywać będzie zasada dobrowolnego wyboru
miejsca pracy.
W przypadku zadań teleinformatycznych przeka-
zywanych instytucji należy stwierdzić, iż konfiguro-
wanie, naprawy, modernizacja i konserwacja sprzętu
komputerowego oraz urządzeń peryferyjnych, jak też
instalowanie i utrzymywanie w sprawności technicz-
nej sprzętu radiotelefonicznego, telefonii komórkowej
i satelitarnej nie będą stanowić zagrożenia dla bez-
pieczeństwa materiałów operacyjnych. Utworzenie
tej instytucji umożliwi natomiast:
— zapewnienie zatrudnienia w regionach o znacz-
nym bezrobociu,
— zabezpieczenie funkcjonariuszom Policji tanich
kwater tymczasowych na czas pełnienia obowiązków
służbowych,
— zwiększenie efektywności zarządzania policyj-
nymi stacjami obsługi pojazdów wytypowanymi do
programu pilotażowego,
— uporządkowanie i usprawnienie organizacji za-
rządzania ww. zadaniami dotyczącymi informatyki.
Proponowana formuła pozwoli zabezpieczyć po-
trzeby resortu spraw wewnętrznych i administracji
w zakresie szkoleniowym, kwaterunkowym, trans-
portowym i teleinformatycznym, jak również utrzy-
mać dobrze rozlokowaną bazę na wypadek klęsk
i szczególnych zagrożeń. Baza ta będzie również do-
stępna dla innych jednostek administracji rządowej
i samorządowej, a także odbiorców komercyjnych.
W odniesieniu do wymogu konsultacji planowa-
nych przekształceń ze związkami zawodowymi dzia-
łającymi w Policji uprzejmie informuję, iż organizacje
te zostały poinformowane o przewidywanych zmia-
nach organizacyjnych po uzgodnieniu przez komen-
danta głównego Policji z MSWiA wstępnego projektu
wniosku o wyrażenie przez Radę Ministrów zgody na
utworzenie przedmiotowej instytucji. Zgodnie bo-
wiem z art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240,
z późn. zm.) instytucję gospodarki budżetowej może
utworzyć minister za zgodą Rady Ministrów udzielo-
ną na jego wniosek. W związku z powyższym prze-
prowadzenie konsultacji przed sformułowaniem wnio-
sku nie było możliwe z uwagi na gromadzenie mery-
torycznych opinii z poszczególnych jednostek Policji
oraz MSWiA.
Zgromadzone opinie pozwoliły na dokonanie sto-
sownych zmian projektu, m.in. zmodyfikowano pro-
ponowany zakres działania instytucji odnośnie do
obsługi transportu oraz informatyki. Bez uwzględ-
nienia powyższych zmian nie można było rozstrzygać
kwestii pracowniczych i rozpocząć wcześniejszych
konsultacji projektu z organizacjami związkowymi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie sprzedaży części majątku
PLL LOT SA (16958)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 23 lipca 2010 r., znak: DSPA-4810-3406-
-(1)/10, złożone w trybie interpelacji poselskiej przez
panią Krystynę Łybacką, posła na Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej, w sprawie sprzedaży części majątku
PLL LOT SA, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Na wstępie chciałbym podkreślić, że branża lot-
niczych przewozów pasażerskich przeżywa obecnie
głęboki kryzys. W ocenie Międzynarodowego Zrze-
szenia Przewoźników Lotniczych (IATA) rozmiary
przedmiotowego kryzysu osiągnęły poziom najwięk-
szy od zakończenia II wojny światowej. Dodatkowo
skutki kryzysu zostały pogłębione z powodu ograni-
czeń ruchu w przestrzeni powietrznej wprowadzo-
nych w związku z erupcją wulkanu na Islandii. Skut-
kiem kryzysu są m.in. generowane przez przewoźni-
ków lotniczych wysokie straty finansowe i zmiany
strukturalne linii lotniczych. W branży lotniczych
przewozów pasażerskich występuje bardzo silna,
agresywna konkurencja, co powoduje konieczność
dostosowywania zakresu prowadzonej działalności
do potrzeb zmieniającego się rynku.
Kryzys, o którym mowa powyżej, dotyka także
bezpośrednio działalności PLL LOT SA. Słusznie
zauważa pani poseł, że w PLL LOT SA prowadzone
są działania mające na celu zmniejszenie skutków
kryzysu i zapobieżenie niekorzystnym tendencjom
rynkowym (zmniejszenie liczby przewożonych pasa-
żerów, utrata udziału w rynku na rzecz nisko kosz-
towych linii lotniczych). Działania te konkretyzują
się w postaci procesu restrukturyzacji obejmującego
wszystkie obszary funkcjonowania spółki. Jednak
prowadzenie restrukturyzacji związane jest z ko-
niecznością ponoszenia określonych kosztów. W pla-
nie restrukturyzacji PLL LOT SA przyjęto założenie,
iż koszty restrukturyzacji spółki zostaną pokryte ze
środków pozyskanych w wyniku zbycia części mająt-
ku niezwiązanego z podstawowym przedmiotem
działalności – lotniczymi przewozami pasażerskimi.
Tym samym przyjęto założenie, że priorytetowe i nad-
rzędne znaczenie ma uzdrowienie działalności pod-
stawowej (operacyjnej) linii lotniczej, jaką jest PLL
LOT SA. Służyć to ma bezpieczeństwu spółki jako
linii lotniczej oraz eliminacji zjawisk bezpośrednio
zagrażających jej niezakłóconemu funkcjonowaniu
na globalnym rynku. Wskazany wyżej cel realizowa-
ny jest poprzez proces zbywania nieruchomości i czę-
ści spółek zależnych PLL LOT SA, w tym m.in.
udziałów LOT AMS sp. z o.o. (spółka zawiązana
w 2010 r., obejmująca pion techniczny PLL LOT SA).

Zbywane podmioty świadczą na rzecz PLL LOT SA
określone usługi. Zakłada się, że proces zbycia reali-
zowany będzie z zabezpieczeniem interesów handlo-
wych PLL LOT SA, przy czym istotny jest fakt, że
aktualnie PLL LOT SA znaczną część usług zama-
wia u podmiotów zewnętrznych niezwiązanych kapi-
tałowo z grupą PLL LOT SA i w żadnym razie nie
zagraża to jego funkcjonowaniu. Dodatkowo trzeba
zaznaczyć, że zbywane podmioty wymagają również
restrukturyzacji i inwestycji zwiększających ich kon-
kurencyjność na rynku, czego nie jest w stanie za-
pewnić z przyczyn obiektywnych PLL LOT SA.
W związku z powyższym należy podkreślić, że
planowany proces zbywania części składników ma-
jątkowych PLL LOT SA, w tym spółek zależnych
(świadczących usługi na rzecz PLL LOT SA), stano-
wi element restrukturyzacji grupy kapitałowej PLL
LOT SA i nie zagraża funkcjonowaniu PLL LOT SA,
lecz stanowi sposób eliminacji istniejących zagrożeń
oraz prowadzić ma do uzdrowienia działalności pod-
stawowej linii lotniczej, jaką jest PLL LOT SA,
tj. lotniczych przewozów pasażerskich.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie obniżenia opłat za przejazd
autostradami dla motocyklistów (16959)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
z dnia 30 czerwca 2010 r. (znak: SPS-023-16959/10),
odnośnie do możliwości obniżenia dla motocyklistów
opłat za przejazd autostradami płatnymi uprzejmie
przedstawiam następujące stanowisko.
W odniesieniu do kwestii określenia wysokości
stawki dla motocyklów za przejazd autostradami na-
leży podkreślić, iż mamy do czynienia z dwoma róż-
nymi sytuacjami. Autostrady płatne są bowiem za-
rządzane w Polsce przez dwa rodzaje podmiotów:
stronę publiczną (Generalną Dyrekcję Dróg Krajo-
wych i Autostrad) i stronę prywatną, czyli koncesjo-
nariuszy. W odniesieniu do autostrad zarządzanych
przez stronę publiczną zastosowanie mają przepisy
ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym obowiązujące od 24 grudnia
763
2008 r., które wyodrębniły motocykle jako oddzielną
kategorię pojazdów, dla których zostanie ustalona
odrębna stawka za przejazd.
Wyłączenie motocykli do oddzielnej kategorii nie
oznacza jednak automatycznej konieczności ustale-
nia opłaty za przejazd na poziomie niższym niż opła-
ta dla samochodów osobowych. Przy określeniu ww.
opłaty resort infrastruktury musi bowiem wziąć pod
uwagę czynniki wskazane bezpośrednio w ustawie,
czyli potrzeby utrzymania i ochrony dróg oraz może
ponadto uwzględnić m. in. propagowanie bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego. Dopiero uwzględniając wszyst-
kie ww. czynniki, będzie można określić wysokość
opłat dla motocykli.
W odniesieniu natomiast do odcinków autostrad
zarządzanych przez koncesjonariuszy należy podkre-
ślić, iż umowy między stroną publiczną a stroną pry-
watną dotyczące budowy i eksploatacji autostrad
płatnych zawarte zostały na podstawie przepisów
ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym obowiązujących przed 24 grud-
niem 2008 r. Przepisy te przewidywały połączenie
samochodów osobowych i motocykli w jedną katego-
rię poboru opłat. Kategoryzacja pojazdów zgodnie
z ww. zapisem jest jednym z postanowień umów
z koncesjonariuszami. W związku z powyższym na
odcinkach autostrad zarządzanych przez stronę pry-
watną nie przewiduje się automatycznej modyfikacji
istniejącej przed 24 grudniem 2008 r. kategoryzacji
pojazdów. Każdorazowa modyfikacja z inicjatywy
strony publicznej mogłaby bowiem prowadzić do rosz-
czeń ze strony koncesjonariuszy. W konsekwencji ta-
kie postępowanie mogłoby spowodować sytuację,
w której każdy podatnik odczułby ciężar finansowy
zmian umów ze stroną prywatną. Ponadto każda
tego typu zmiana wymaga modyfikacji treści umów
koncesyjnych i podpisywania aneksów przez obie
strony (po uzgodnieniu z ministrem finansów).
Odnosząc się szczegółowo do argumentów zawar-
tych w interpelacji, należy w pierwszej kolejności
stwierdzić, że motocykl, który, mimo że jest pojazdem
innego charakteru niż samochód, poruszając się po
jezdni, zajmuje, jak każdy inny pojazd, całą szerokość
pasa ruchu. Motocykle mają również zapewniony do-
stęp do obiektów i urządzeń autostrady, które zwięk-
szają płynność jazdy oraz jej bezpieczeństwo. Poza
tym motocyklista, jak każdy użytkownik autostrady,
ma zapewniony odpowiedni komfort przejazdu po-
przez wyposażenie autostrady w postaci miejsc ob-
sługi podróżnych, obiekty gwarantujące bezkolizyjny
przejazd, jak również szybką pomoc autostradowych
służb ratunkowych. Kierowca motocyklu na równi
z każdym innym użytkownikiem autostrady korzy-
sta z ww. udogodnień i w takim samym stopniu po-
winien ponosić koszty utrzymania autostrady.
Należy także podkreślić, iż motocykliści, zgodnie
z informacjami uzyskanymi od Policji, wpływają na
pogorszenie bezpieczeństwa ruchu na autostradach.
Jako przykład można przywołać tu autostradę A-1,
na której dotychczas wydarzył się jeden wypadek
764
śmiertelny. Wypadek ten został spowodowany z winy
motocyklisty. Policja poinformowała również, iż nie-
oficjalny rekord prędkości na ww. autostradzie wy-
nosi 290 km/h i należy do kierowcy motocykla.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie podjęcia prac nad nowelizacją
ustawy o świadczeniach przedemerytalnych
(16960)
Odpowiadając na pismo z dnia 21 lipca br., znak:
SPS-023-16960/10, przekazujące interpelację poseł
Marzenny Drab w sprawie podjęcia prac nad noweli-
zacją ustawy o świadczeniach przedemerytalnych,
uprzejmie informuję.
Świadczenie przedemerytalne i zasiłek przedeme-
rytalny są formą osłony socjalnej. Spełniały one waż-
ną funkcję w okresie restrukturyzacji części gospo-
darki narodowej. Pracownikom legitymującym się
długoletnim stażem pracy, a tracącym zatrudnienie
pozwalały uzyskać formę zabezpieczenia ich najnie-
zbędniejszych potrzeb. Jednak ubocznym ich skut-
kiem jest realne obniżenie wysokości uzyskanej
w przyszłości emerytury, wskutek krótszego okresu
składkowego. Dlatego też po zakończeniu procesu
restrukturyzacji dużych części gospodarki narodowej
zaczęto wprowadzać pewne ograniczenia w przyzna-
waniu prawa do zasiłków i świadczeń przedemerytal-
nych. Ponadto strategia lizbońska nakłada na kraje
Unii Europejskiej obowiązek przedłużania okresu
aktywności zawodowej ludności. Dlatego też nie uwa-
żam za celowe obecnie wprowadzania zmian w usta-
wie o świadczeniach przedemerytalnych ułatwiają-
cych ich nabycie.
Natomiast mając na uwadze bardzo trudną sytu-
ację na rynku pracy w powiecie grudziądzkim, oscy-
lującą wokół 20-procentowej stopy od wielu już lat,
uznałam za celowe wyraźne zwiększenie środków
Funduszu Pracy, jakie ten powiat otrzyma w tym
roku na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu.
Do końca czerwca br. otrzymał on na wspomniane
aktywne formy 38,2 mln zł, a dla porównania w ca-
łym 2009 r. na ten sam cel otrzymał 32 mln zł.
Niezależnie od powyższego informuję, że sytuacja
osób starszych na rynku pracy jest jednym z priory-
tetów polityki rządu w tym zakresie. Jest ich obecnie
w całym kraju 395,1 tys. (powyżej 50. roku życia)
i 2,4 tys. w powiecie grudziądzkim. W związku z tym
w zeszłym roku weszły w życie zmiany w ustawie
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69,
poz. 415, z późn. zm.), które pozwalają na świadcze-
nie wyspecjalizowanych i zindywidualizowanych
usług, których beneficjentami się osoby starsze. Isto-
tą inicjatyw będzie możliwie wysoka koncentracja
służb zatrudnienia na aktywizacji zawodowej osób
bezrobotnych w wieku powyżej 45. roku życia.
Rozwiązania na rzecz zatrudniania osób star-
szych we wspomnianej ustawie to:
1) zmniejszenie kosztów pracy wynikających z za-
trudniania starszych pracowników:
— pracodawcy są zwolnieni z obowiązku opłaca-
nia składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwaranto-
wanych Świadczeń Pracowniczych za pracowników
starszych, tj. kobiet, które ukończyły 55. rok życia,
i mężczyzn, którzy ukończyli 60 lat,
— pracodawcy, którzy zdecydują się zatrudnić
osoby bezrobotne w wieku 50+, są czasowo, tj. przez
okres 12 miesięcy, zwolnieni z obowiązku odprowa-
dzania składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwa-
rantowanych Świadczeń Pracowniczych;
2) pomoc urzędów pracy dla pracodawców i pra-
cowników w zakresie informacji zawodowej i porad-
nictwa zawodowego oraz pośrednictwa pracy.
Ustawa o promocji zatrudnienia (...) stwarza moż-
liwości nawiązania fachowej współpracy między pra-
codawcami a doradcami zawodowymi w urzędach
pracy, przy czym poradnictwo zawodowe jest dla pra-
codawców bezpłatne;
3) zwiększenie atrakcyjności uczestnictwa star-
szych osób bezrobotnych w programach aktywizacji
zawodowej oferowanych przez urzędy pracy.
Starsze osoby bezrobotne mogą skorzystać z usług,
instrumentów i programów rynku pracy dostępnych
dla wszystkich bezrobotnych, ale także z pewnych
rozwiązań szczególnie do tej grupy adresowanych lub
użytecznych:
— bezrobotnym z grupy wiekowej 50 lat i więcej
powiatowy urząd pracy w okresie do 6 miesięcy od
dnia rejestracji powinien przedstawić propozycję za-
trudnienia, innej pracy zarobkowej, szkolenia, stażu,
odbycia przygotowania zawodowego dorosłych lub
zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub ro-
bót publicznych;
— bezrobotni powyżej 50. roku życia są dodatko-
wo zachęcani do podejmowania szkolenia wyższą
stawką stypendium, tj. 120% kwoty zasiłku. Ma ich
to skłonić do większego zaangażowania w zakresie
zdobywania kwalifikacji i powrotu na rynek pracy;
— bezrobotni w wieku 50 lat i więcej mogą sko-
rzystać – jako jedna z grup w trudnej sytuacji na
rynku pracy – ze stażu u pracodawcy; program stażu
trwa do 6 miesięcy, a uczestnicy otrzymują stypen-
dium w wysokości 120% zasiłku;
— dla grupy starszych bezrobotnych atrakcyjna
jest możliwość udziału w programie aktywizacji pn.
przygotowanie zawodowe dorosłych. Organizowane

ono jest u pracodawcy, nauka ma charakter prak-
tyczny, ale obejmuje też elementy teorii. W formie
krótszej, tj. w formie przyuczenia do pracy doro-
słych, trwa 3–6 miesięcy i wówczas kończy się egza-
minem w instytucji szkoleniowej/organizacji rze-
mieślniczej poświadczającym zdobyte umiejętności.
W formie dłuższej, jako praktyczna nauka zawodu,
realizowana jest w okresie 12–18 miesięcy i kończy
się egzaminem na tytuł zawodowy przed komisją
powoływaną przez kuratora oświaty lub izby rze-
mieślnicze. Generalnie należy podkreślić, że formu-
ła nauki poprzez pracę spełnia warunek lepszego
dostosowania metod nauczania do możliwości ucze-
nia się osób starszych;
— nowym rozwiązaniem jest też umożliwienie
m.in. zarówno bezrobotnym powyżej 50. roku życia,
jak i pracownikom w wieku 45 lat i powyżej uczest-
nictwa w programach specjalnych inicjowanych i re-
alizowanych przez starostę w porozumieniu z praco-
dawcami. Istotą programu specjalnego jest podjęcie
działań interwencyjnych w oparciu o zestaw wyod-
rębnionych usług i narzędzi rynku pracy wobec wy-
branej grupy beneficjentów znajdującej się w trudnej
sytuacji na rynku pracy. Interwencja ma charakter
czasowy, a koszty realizacji tych programów mogą
być dofinansowane ze środków Funduszu Pracy, któ-
re pozostają w dyspozycji ministra właściwego do
spraw pracy;
— bezrobotny w wieku powyżej 50. roku życia
może być skierowany do prac interwencyjnych na
okres do 24 miesięcy, podczas gdy w stosunku do
młodszych bezrobotnych okres ten wynosi do 12 mie-
sięcy. W tym czasie starosta dokonuje refundacji po-
niesionych przez pracodawcę kosztów na wynagro-
dzenia i składki na ubezpieczenia społeczne. W przy-
padku gdy refundacja kosztów wynagrodzeń i skła-
dek będzie dokonywana co drugi miesiąc, okres wy-
konywania pracy dla bezrobotnego w wieku powyżej
50. roku życia może być wydłużony do 4 lat.
Ponadto na podstawie art. 45 ust. 2 starosta
może dokonywać przez okres do 12 miesięcy zwrotu
z Funduszu Pracy kosztów zakwaterowania osobie,
która:
— na podstawie skierowania powiatowego urzę-
du pracy podjęła zatrudnienie lub inną pracę za-
robkową poza miejscem zamieszkania, w miejsco-
wości, do której czas dojazdu i powrotu do miejsca
stałego zamieszkania wynosi łącznie ponad 3 go-
dziny dziennie;
— mieszka w hotelu lub w wynajętym mieszka-
niu w miejscowości lub w pobliżu miejscowości,
w której jest zatrudniona lub wykonuje inną pracę
zarobkową;
— uzyskuje wynagrodzenie lub inny przychód
w wysokości nieprzekraczającej 200% minimalnego
wynagrodzenia za pracę obowiązującego w miesiącu,
za który jest dokonywany zwrot kosztów zakwatero-
wania.
Wyrażam przekonanie, iż wspomniane wyżej moż-
liwości wspierania zatrudnienia osób starszych
765
w połączeniu z wyraźnie wyższymi środkami prze-
kazanymi powiatowi grudziądzkiemu na aktywne
formy przeciwdziałania bezrobociu pozwolą na real-
ną poprawę sytuacji na tym rynku pracy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie zmian w rządowym programie
„Rodzina na swoim” (16961)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Macieja Orzechowskiego (znak:
SPS-023-16961/10) w sprawie zmian w rządowym
programie preferencyjnych kredytów mieszkanio-
wych „Rodzina na swoim” funkcjonującym na pod-
stawie ustawy z dnia 8 września 2006 r. o finanso-
wym wsparciu rodzin w nabywaniu własnego miesz-
kania (Dz. U. Nr 183, poz. 1354 z późn. zm.), uprzej-
mie przekazuję poniższe wyjaśnienia odnoszące się
do postawionych pytań.
Czym ministerstwo argumentuje zmianę w prze-
pisach funkcjonowania programu „Rodzina na swo-
im”? Czy wprowadzenie ograniczenia do kupna
mieszkań tylko na rynku pierwotnym nie spowoduje
zmniejszenia zainteresowania tym programem?
Zaproponowane w projekcie założeń projektu usta-
wy o zmianie ustawy o finansowym wsparciu rodzin
w nabywaniu własnego mieszkania rozwiązania
mieszczą się w działaniach odpowiadających na za-
grożenia związane z niektórymi skutkami kryzysu
w gospodarce polskiej. Proponowane rozwiązania
mają być bodźcem do stymulowania rynku inwestycji
mieszkaniowych w warunkach pogorszenia koniunk-
tury gospodarek światowych, jak również wyrazem
lepszego oddziaływania programu na zależności, ja-
kie łączą politykę mieszkaniową z polityką demogra-
ficzną państwa.
Nie bez znaczenia pozostaje oczywiście fakt, iż
propozycje wiążą się również z koniecznością ogra-
niczania wieloletnich zobowiązań wymagalnych bu-
dżetu państwa w okresie przejściowego zagrożenia
kondycji finansów publicznych, czemu służyć ma prze-
widywany w założeniach termin wygaszenia akcji
udzielania nowych kredytów preferencyjnych z koń-
cem 2012 r.
Prawdopodobnym skutkiem wprowadzenia zmia-
ny przewidującej wyłączenie transakcji rynku wtór-
nego z zakresu przedsięwzięć objętych finansowa-
766
niem w ramach programu „Rodzina na swoim” byłby
oczywiście w ocenie projektodawcy pewien spadek
rozmiarów akcji kredytowej, korespondujący zresztą
ze wspomnianą już obiektywną potrzebą ogranicza-
nia wieloletnich zobowiązań wymagalnych budżetu
państwa, a także zawartą w projekcie założeń propo-
zycją zakończenia realizacji programu „Rodzina na
swoim” w dotychczasowej formule z dniem 31 grud-
nia 2012 r. Z drugiej strony efekt wpływu zmian wy-
łączających rynek wtórny będzie jednocześnie w znacz-
nej mierze rekompensowany efektami wprowadzenia
innych zmian zakładanych w projekcie założeń,
w szczególności rozszerzenia uprawnienia do finan-
sowego wsparcia również na osoby prowadzące jed-
noosobowe gospodarstwa domowe finansujące kredy-
tem preferencyjnym zakup pierwszego własnego miesz-
kania.
Zgodnie z prognozą opracowaną przez Bank Go-
spodarstwa Krajowego na potrzeby oszacowania skut-
ków budżetowych regulacji zawartych w projekcie
założeń, wejście w życie z dniem 1 lipca 2011 r. zmiany
wyłączającej rynek wtórny z finansowania kredytem
preferencyjnym spowoduje spadek liczby kredytów
udzielonych w latach 2011–2012 na poziomie ok. 35%
w stosunku do liczby kredytów przewidywanych do
udzielenia w roku 2010 (tj. z ok. 47 tys. do ok. 35 tys.).
W poszczególnych latach omawianego okresu, którego
końcem jest, zgodnie z projektem założeń, zakończenie
akcji udzielania kredytów preferencyjnych w ramach
programu, przy założeniu wprowadzenia planowa-
nych zmian prognozowana przez BGK liczba udziela-
nych kredytów wynosiłaby ok. 32 tys. w 2011 r. oraz
ok. 26 tys. w 2012 r. W stosunku do prawdopodobnej
liczby kredytów, które zostaną udzielone w roku 2010,
oznaczałoby to, że w efekcie wszystkich zmian zakła-
danych w projekcie założeń ustawy nowelizującej efek-
ty rzeczowe akcji kredytowej prowadzonej w ramach
programu „Rodzina na swoim” stanowiłyby średnio
w okresie 2011–2012 ok. 62% liczby kredytów udzie-
lonych w 2010 r.
Czy i w jaki sposób resort zamierza doprecyzować
przepisy dotyczące limitów cenowych oraz powierzch-
ni lokali?
Projekt założeń projektu ustawy o zmianie usta-
wy o finansowym wsparciu rodzin w nabywaniu wła-
snego mieszkania przewiduje wprowadzenie pewnych
zmian w przepisach obowiązującej obecnie ustawy,
odnoszących się do określonych ustawowo limitów
powierzchniowo-cenowych. Jedynie część z nich ma
charakter doprecyzowujący obecne rozwiązania
ustawowe.
Przewidywana w założeniach nowelizacji zmiana
zakłada w ww. zakresie jednoznaczne określenie
w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. f obowiązującej ustawy zasa-
dy pozwalającej zaciągnąć preferencyjny kredyt
mieszkaniowy na taką adaptację budynku mieszkal-
nego, której efektem będzie powstanie domu jedno-
rodzinnego objętego limitem powierzchni użytkowej
na poziomie 140 m2. Nieprecyzyjnie sformułowany
w tym zakresie obowiązujący obecnie przepis art. 5
ust. 1 pkt 1 lit. f ustawy stwarza możliwość finanso-
wania kredytem preferencyjnym jedynie w odniesie-
niu do przedsięwzięć adaptacyjnych, w wyniku któ-
rych ma powstać lokal mieszkalny, do którego banki
stosowały tym samym limit maksymalnej powierzch-
ni użytkowej na poziomie 75 m2. W praktyce pozba-
wiało to niektóre rodziny ubiegające się o kredyt pre-
ferencyjny możliwości uzyskania wsparcia na w peł-
ni zasadne pod względem społecznym i ekonomicz-
nym przedsięwzięcia.
Pozostałe propozycje zmian odnoszące się do pa-
rametrów powierzchniowo-cenowych nie dotyczyłyby
doprecyzowania przepisów, mając co do zasady cha-
rakter definiujący zakres adresowania programu
w odniesieniu do obecnych uwarunkowań rynku oraz
zmian związanych z poszerzeniem grupy beneficjen-
tów programu. W zakresie limitów maksymalnej
ceny/kosztów mieszkania podstawową w tym zakre-
sie korektą byłoby obniżenie współczynnika kształ-
tującego wysokość średniego wskaźnika przeliczenio-
wego kosztu odtworzenia 1 m2 powierzchni użytko-
wej budynków mieszkalnych z obecnej wielkości
1,4 do 1,3 (zgodnie z projektem opracowanym w re-
sorcie infrastruktury), z jednoczesnym wprowadze-
niem zasady podwyższającej obecny parametr dla
gmin sąsiadujących z miastami wojewódzkimi oraz
dla byłych miast wojewódzkich.
W zakresie limitu powierzchniowego zmiany po-
legałyby natomiast na wprowadzeniu dodatkowych
parametrów stosowanych w odniesieniu do nowej
grupy kredytobiorców, jakimi byłyby osoby prowa-
dzące jednoosobowe gospodarstwa domowe zaciąga-
jące kredyt preferencyjny na zakup pierwszego wła-
snego mieszkania.
W pozostałym zakresie projektodawca nie prze-
widuje wprowadzenia przepisów doprecyzowujących
zasady ustalania limitów cenowo-kosztowych oraz
dotyczących określania powierzchni użytkowej loka-
li mieszkalnych i domów jednorodzinnych. Wobec
dużego zróżnicowania przypadków, przed jakimi sto-
ją potencjalni kredytobiorcy nie wydaje się uzasad-
nione regulowanie w ustawie bardziej kategorycznie
i sztywno, niż to ma miejsce obecnie, wszystkich
aspektów związanych z określaniem tych parame-
trów. Powstałe na tym tle na etapie stosowania usta-
wy o finansowym wsparciu rodzin w nabywaniu wła-
snego mieszkania wątpliwości są każdorazowo przed-
stawiane resortowi infrastruktury, będąc następnie
przedmiotem szerokich i szczegółowych wyjaśnień.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie wprowadzenia waluty euro w Polsce
(16962)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską posła na Sejm RP pana Macieja
Orzechowskiego w sprawie wprowadzenia euro i wzro-
stu cen artykułów powszechnego użytku (pismo
znak: SPS-023-16962/10) uprzejmie informuję.
Przyjęcie euro leży w strategicznym interesie na-
szego kraju. Intencją rządu Rzeczypospolitej Polskiej
jest dążenie do możliwie szybkiego przyjęcia euro
przy jednoczesnym uwzględnieniu warunków bez-
piecznego przyjęcia wspólnej waluty. Stanowisko rzą-
du w sprawie integracji Polski ze strefą euro zostało
przedstawione w „Mapie drogowej przyjęcia euro
przez Polskę” z 28 października 2008 r., która przed-
stawia kolejność niezbędnych działań w ramach pro-
cesu przygotowań do przyjęcia euro oraz w przyjętym
przez rząd 27 kwietnia 2009 r. dokumencie „Uwarun-
kowania realizacji kolejnych etapów”Mapy drogowej
przyjęcia euro przez Polskę«”, w którym określono
strategię bezpiecznego wypełnienia kryteriów przy-
jęcia euro.
Mając na uwadze bardzo wysoki stopień niepew-
ności co do kształtowania się przyszłej sytuacji go-
spodarczej, określenie aktualnie precyzyjnej daty
wprowadzenia euro w Polsce byłoby obarczone bar-
dzo dużym ryzykiem. Niezrealizowanie jednoznacz-
nie wyznaczonego terminu miałoby bowiem konse-
kwencje w postaci obniżenia wiarygodności strategii
integracji walutowej Rzeczypospolitej Polskiej ze
strefą euro i związanych z tym niekorzystnych skut-
ków gospodarczych.
Stanowisko rządu w sprawie przyjęcia euro wy-
nika z pozytywnego bilansu członkostwa w strefie
euro, na który wskazują liczne opracowania zarówno
krajowe, jak i zagraniczne przedstawione w rapor-
tach przygotowanych przez Narodowy Bank Polski,
Komisję Europejską czy Międzynarodowy Fundusz
Walutowy.
Aktualnie w celu optymalnego przygotowania
Polski do wprowadzenia europejskiej waluty konty-
nuowane są niezbędne przygotowania pozwalające
na przyjęcie euro tak szybko, jak to będzie możliwe,
a jednocześnie w sposób bezpieczny i jak najbardziej
korzystny dla gospodarki i społeczeństwa. Za opra-
cowanie odpowiednich działań w tym zakresie odpo-
wiada międzyinstytucjonalna struktura organizacyj-
na ds. wprowadzenia euro w Polsce powołana rozpo-
rządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 listopada 2009 r.
Powołane organy mają na celu zapewnienie skutecz-
nego i płynnego przeprowadzenia procesu wprowa-
dzenia euro w Polsce. Strukturze przewodniczy peł-
nomocnik rządu ds. wprowadzenia euro, a współprze-
767
wodniczy – pełnomocnik Zarządu Narodowego Ban-
ku Polskiego ds. wprowadzenia euro, a w jej skład
wchodzą ponadto przedstawiciele ponad 30 instytu-
cji, zarówno należących do administracji publicznej
jak i spoza sektora rządowego.
Od 1 maja 2004 r. Polska należy do państw człon-
kowskich Unii Europejskiej. Zgodnie z art. 4 Trak-
tatu o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polskiej do
Unii Europejskiej podpisanego 16 kwietnia 2003 r.
w Atenach (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864) Polska
podobnie jak każde nowe państwo członkowskie Unii
Europejskiej uczestniczy w europejskiej Unii Gospo-
darczej i Walutowej (UGiW) ze statusem państwa
członkowskiego z derogacją. Derogacja w kontekście
euro oznacza tymczasowe zawieszenie niektórych
praw i obowiązków związanych z uczestnictwem
w UGiW. Do grupy państw objętych derogacją oprócz
nowych krajów członkowskich UE należy również
Szwecja. Dania i Wielka Brytania są natomiast pań-
stwami posiadającymi tzw. klauzulę opt-out, która
daje im prawo wyboru pomiędzy pozostaniem przy
walucie narodowej a przyjęciem wspólnej waluty eu-
ropejskiej.
Procedura uchylania derogacji została określona
w Traktacie ustanawiającym Wspólnotę Europejską.
Decyzję o uchyleniu derogacji podejmuje Rada Ecofin
(kwalifikowaną większością głosów), po spełnianiu
przez dane państwo członkowskie UE kryteriów kon-
wergencji. Stan wypełnienia poszczególnych kryte-
riów konwergencji nominalnej jest na bieżąco przed-
stawiany w publikacji działającego w ramach Mini-
sterstwa Finansów Biura Pełnomocnika Rządu ds.
Wprowadzenia Euro przez Rzeczpospolitą Polską pt.
„Monitor konwergencji nominalnej”. Jak wskazują
szacunki Ministerstwa Finansów, obecnie Polska nie
spełnia większości warunków przyjęcia euro.
— Obecnie Polska wypełnia wyłącznie kryterium
stóp procentowych. W czerwcu br. średnia długoter-
minowa stopa procentowa za ostatnie 12 miesięcy
wynosiła 6,0% i była o 0,3 pkt proc. niższa od warto-
ści referencyjnej.
— Dane z czerwca 2010 r. wskazują, że nie wypeł-
niamy kryterium stabilności cen: wartość referencyj-
na dla kryterium stabilności cen osiągnęła poziom
1,5%, podczas gdy średnioroczna dynamika cen kon-
sumenta w Polsce ukształtowała się na poziomie
3,5%. Na podstawie wiosennych prognoz Komisji Eu-
ropejskiej szacujemy, że Polska może ponownie wy-
pełniać to kryterium w I–II kwartale 2011 r.
— Obecnie nie jest wypełnione kryterium fiskal-
ne ze względu na nałożoną na Polskę procedurę wy-
nikającą z nadmiernego deficytu sektora instytucji
rządowych i samorządowych, który w 2009 r. wyniósł
7,1% PKB. Zgodnie z przyjętą przez Radę Ministrów
aktualizacją „Programu konwergencji 2009”, prze-
widującą realizację rekomendacji Rady Ecofin z 7 lip-
ca 2009 r., Polska do 2012 r. powinna ograniczyć nad-
mierny deficyt sektora finansów publicznych. Reali-
zacja tej rekomendacji umożliwiłaby zakończenie
768
procedury nadmiernego deficytu wobec Polski naj-
później w 2013 r.
— Kryterium kursu walutowego nie jest wypeł-
nione ze względu na fakt, że Polska nie uczestniczy
w mechanizmie ERM II. Ocena stabilności kursowej
może zostać dokonana po dwuletnim uczestnictwie
w tym mechanizmie.
— kryterium konwergencji prawnej również im-
plikuje konieczność dostosowań w polskim ustawo-
dawstwie, aby po wprowadzeniu euro jego zapisy były
zgodne z traktatami europejskimi, jak również Sta-
tutem Europejskiego Systemu Banków Centralnych
i Europejskiego Banku Centralnego.
Odnosząc się do zagadnienia referendum w spra-
wie wprowadzenia wspólnej waluty euro w Polsce, na-
leży zauważyć, że zgodnie z art. 125 Konstytucji RP
referendum ogólnokrajowe może być przeprowadzone
w sprawach o szczególnym znaczeniu dla państwa.
Uszczegółowieniem zapisów ww. artykułu jest art. 90,
który pozwala na wyrażenie zgody na ratyfikację
umowy międzynarodowej w referendum ogólnokrajo-
wym. W trybie art. 90 przed ratyfikacją traktatu ak-
cesyjnego przez prezydenta RP przeprowadzono w dniach
7–8 czerwca 2003 r. ogólnopolskie referendum w spra-
wie przystąpienia Polski do UE. Polacy odpowiedzieli
wówczas na pytanie, czy wyraża pan/pani zgodę na
przystąpienie Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Euro-
pejskiej. Zgodnie z wynikami referendum 77,45%
uprawnionych do głosowania opowiedziało się za przy-
stąpieniem do Unii Europejskiej. Ponieważ w referen-
dum wzięła udział ponad połowa uprawnionych do
głosowania (frekwencja wyniosła 58,85%), referen-
dum miało charakter wiążący i rozstrzygający dla de-
cyzji o ratyfikowaniu traktatu. Jak wcześniej zazna-
czono, Polska, przystępując do Unii Europejskiej, sta-
ła się również członkiem UGiW, otrzymując status
państwa członkowskiego z derogacją.
Procedurę uchylenia derogacji określa art. 140
Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej
(TFUE). Jak wskazuje prof. Jan Barcz w ekspertyzie
przygotowanej dla Zespołu Doradców Strategicznych
Prezesa Rady Ministrów, Polska na mocy traktatu
akcesyjnego zobowiązała się do respektowania tej
procedury. Ingerowanie w procedurę uchylenia dero-
gacji poprzez podejmowanie dodatkowych działań
formalnych po stronie danego państwa członkowskie-
go mogłoby stanowić naruszenie zapisów traktatu.
Ponadto należy zauważyć, iż ustawodawca w art. 90
konstytucji nie przewidział możliwości powtórzenia
referendum w sprawie udzielenia zgody na ratyfiko-
wanie tej samej umowy międzynarodowej, gdy pierw-
sze referendum w tej sprawie było wiążące i rozstrzy-
gające. Zgodnie z przywołaną ekspertyzą procedura
określona w art. 90 konstytucji może być stosowana
w odniesieniu do traktatów rewizyjnych oraz w in-
nych przypadkach, gdy traktaty stanowiące Unię
odwołują się do postanowień konstytucji państw
członkowskich. Nie jest to jednak przypadek art. 140
TFUE.
Podsumowując, referendum w sprawie wprowa-
dzenia europejskiej waluty należy uznać za bezprzed-
miotowe w świetle wyników ogólnopolskiego referen-
dum przed ratyfikacją traktatu akcesyjnego, na pod-
stawie którego Polska stała się członkiem Unii Eu-
ropejskiej oraz członkiem UGiW ze statusem państwa
członkowskiego z derogacją. Na mocy poszczególnych
traktatów Polska jest zobligowana do wypełnienia
niezbędnych warunków osiągnięcia trwałej konwer-
gencji nominalnej i prawnej, a w jego następstwie do
przyjęcia wspólnej waluty.
Odpowiadając na drugie z zadanych przez pana
posła pytań, chciałbym się odwołać do koncepcji uni-
wersalnej natury ludzkiej, w którą wpisana jest oba-
wa przed tym, co nowe i nieznane. Jest więc zupełnie
zrozumiałe, że obawy dotyczą tak dużej zmiany, jaką
będzie wprowadzenie euro. Główne obawy wyrażane
przez polskie społeczeństwo w związku z przyszłym
przyjęciem euro dotyczą pośrednio lub bezpośrednio
wpływu wprowadzenia euro na poziom cen w Polsce.
Jak wskazują wyniki badań, przeważająca część spo-
łeczeństwa (prawie 80%) obawia się, w mniejszym lub
większym stopniu, skokowego wzrostu cen w wyniku
wprowadzenia euro w Polsce.
Na podobne tendencje wskazują inne badania opi-
nii społecznej w Polsce, takie jak np. badania CBOS-u.
Potwierdzają je również cykliczne badania Euroba-
rometru przeprowadzane na zlecenie Komisji Euro-
pejskiej. Warto podkreślić, że tak znaczna skala obaw
związanych z efektami cenowymi nie jest jednak wy-
łącznie polskim fenomenem. Sytuacja wygląda bar-
dzo podobnie w innych nowych państwach członkow-
skich Unii Europejskiej przygotowujących się do
przyjęcia euro (Czechy, Węgry, Litwa, Łotwa, Esto-
nia, Bułgaria, Rumunia). Jak wskazują badania Eu-
robarometru, odsetek ankietowanych obawiających
się efektów cenowych wprowadzenia euro wynosi
średnio w tej grupie państw ok. 65%.
Mimo dużej skali obaw społecznych związanych
z przyjęciem europejskiej waluty, po wprowadzeniu
euro nie należy jednak oczekiwać gwałtownego i sko-
kowego wyrównywania się poziomu cen pomiędzy
Polską a bogatszymi krajami UE. Poziom cen w Pol-
sce jest generalnie znacznie niższy od średniego po-
ziomu cen w Unii Europejskiej (ceny towarów w Pol-
sce stanowią ok. 76% średniej unijnej, w tym ceny
żywności 69%, a ceny usług ok. 52%). Jest to w du-
żym stopniu związane ze znacznie niższym pozio-
mem dochodów Polaków niż obywateli bogatszych
państw UE. Z czasem – zgodnie z naturalnymi pro-
cesami charakteryzującymi gospodarkę rynkową
– poziom życia w Polsce powinien nadal wzrastać,
a wzrost dochodów będzie wpływał także na wzrost
cen. Jest to jednak proces stopniowy i długotrwały,
wyznaczony przez horyzont wyrównywania się po-
ziomu zamożności społeczeństwa (tempa wzrostu go-
spodarczego oraz tempa wzrostu płac i emerytur).
Wprowadzenie euro i związane z tym korzyści powin-
ny przyczynić się do przyspieszenia procesu konwer-

gencji (zbliżania się) poziomu życia w Polsce do śred-
niej europejskiej.
Należy mieć na uwadze, że przed wprowadzeniem
euro ustalany jest nieodwracalny kurs wymiany wa-
luty narodowej euro. Według tego kursu przeliczane
są wszystkie ceny towarów i usług, zobowiązania
i należności. Ponieważ taki sam kurs przeliczania
będzie dotyczył wszystkich płatności, w tym również
płac, emerytur i rent, faktyczna siła nabywcza pie-
niądza w posiadaniu polskich obywateli nie ulegnie
zmianie. Podobnie jak przejście z kilometrów na mile
nie zmienia odległości, tak i zmiana złotego na euro
nie powinna – co do zasady – zmienić płac ani cen,
a jedynie jednostki, w jakich są wyrażone.
Tym niemniej ze względu na występujące w go-
spodarce sztywności cenowe (relatywnie rzadkie
zmiany cen), wynikające m.in. z kosztów dostosowań
(np. koszt wymiany cenników), wymiana waluty na-
rodowej na euro może przyczynić się do przesunięć
w czasowej strukturze dostosowań cenowych (kon-
centracja zmian cen w okresie wprowadzania nowej
waluty). Skoro bowiem wymiana cenników jest kosz-
towna, a z drugiej strony wprowadzenie euro wiąże
się z koniecznością takiej zmiany, przedsiębiorcy
będą skłonni do przełożenia planowanych dostoso-
wań cenowych w okresie kilku miesięcy przed i po
wymianie waluty na ten właśnie moment. Fakt ten
nie powinien mieć jednak wpływu na wielkość, a je-
dynie na rozłożenie zmian cen w czasie. Wszelkie inne
efekty cenowe w okresie wprowadzania gotówkowego
euro (np. powszechne zaokrąglenia cen w górę) można
uznać za efekt nadużyć cenowych ze strony przedsię-
biorców. Nadużyciom cenowym jednak nie tylko moż-
na, ale i należy zapobiegać. Służą temu liczne środki
ochrony konsumentów w procesie wprowadzenia
euro mające na celu zapobiegnięcie nieuzasadnionym
ekonomicznie wzrostom cen w okresie wymiany wa-
luty. W ramach ochrony konsumentów w okresie
przejścia na euro zalecane jest prowadzenie szeroko
zakrojonych działań obejmujących m.in.: podwójną
ekspozycję cen w złotych i w euro, regularne moni-
torowanie cen w okresie wprowadzania wspólnej wa-
luty oraz podawanie jego wyników do wiadomości
publicznej, inicjatywy w zakresie rzetelnych praktyk
cenowych czy kampanię informacyjną na temat za-
sad przeliczania cen w złotych na euro.
Rozważając kwestię wpływu wprowadzenia euro
na poziom cen artykułów powszechnego użytku, na-
leży pamiętać, iż zmiany ich cen odzwierciedlone są
we wskaźniku cen konsumentów CPI (ang. Consu-
mer Price Index) oraz – używanym do porównań mię-
dzynarodowych (z uwagi na rozbieżności w metodo-
logii wskaźników CPI pomiędzy krajami) – HICP
(ang. Harmonised Consumer Price Index), zharmo-
nizowanym indeksie cen konsumenckich. Wskaźnik
HICP uwzględnia około 100 indeksów, z których naj-
istotniejsze to wydatki gospodarstw domowych obej-
mujące następujące kategorie: żywność, alkohol
i wyroby tytoniowe, odzież, mieszkanie, sprzęty do-
mowe, zdrowie, transport, łączność, rekreację i kul-
769
turę, edukację oraz hotele i restauracje. W Polsce oba
wskaźniki są wyliczane na podstawie danych Głów-
nego Urzędu Statystycznego. Koszyk konsumpcyjny
składający się na wskaźnik inflacji jest ustalany na
podstawie regularnych badań budżetów gospodarstw
domowych. Poszczególne kategorie wydatków są wa-
żone w taki sposób, aby odzwierciedlić ich rzeczywi-
sty udział w wydatkach reprezentatywnego gospo-
darstwa domowego. Notowania cen towarów i usług
prowadzone są przez ankieterów urzędów statystycz-
nych w punktach sprzedaży wybranych do badania
(ponad 200 rejonów ustalonych przez GUS). Źródłem
informacji o cenach detalicznych towarów i usług są
notowania cen dokonywane przez ankieterów raz
w miesiącu (wyjątek stanowią warzywa i owoce – no-
towane 3 razy w miesiącu) oraz cenniki, zarządzenia
i decyzje w zakresie cen jednolitych.
Obawy społeczne związane z potencjalnym wpły-
wem wprowadzenia euro na ceny są związane z do-
świadczeniami pierwszej „dwunastki” państw strefy
euro, w których wprowadzono euro do obiegu gotów-
kowego z początkiem 2002 r. W przypadku tych
państw pewne efekty cenowe w okresie wokół wymia-
ny walut narodowych na euro faktycznie miały miej-
sce, jednak ich skala była nieznaczna – zgodnie z sza-
cunkami Eurostatu wpływ wprowadzenia euro na
tempo wzrostu cen wyniósł maksymalnie 0,3 punktu
procentowego, podczas gdy inflacja (HICP) w strefie
euro w 2002 r. wyniosła 2,3% – dokładnie tyle samo,
ile w roku poprzednim. Taka stopa inflacji była rów-
nież niewiele wyższa niż 2% – tempo wzrostu cen bę-
dące punktem odniesienia w definicji stabilności ce-
nowej Europejskiego Banku Centralnego (EBC), in-
stytucji, której zadaniem jest dbałość o stabilność cen
w strefie euro. Szacunki Eurostatu dla kolejnych
państw, które przystąpiły do strefy euro (Słowenii,
Cypru, Malty i Słowacji), dotyczące wpływu wymiany
waluty na inflację w okresie przejścia na euro wska-
zują, iż oscylował on w zakresie 0,2–0,3 pkt proc. Naj-
silniejsze efekty cenowe odnotowano w usługach
(głównie w sektorze gastronomicznym w kategorii
„restauracje i kawiarnie”) – jednak nawet w tych przy-
padkach ich kontrybucja do wzrostu inflacji nie prze-
kroczyła kilku dziesiątych punktu procentowego.
Dane dotyczące wysokości ogólnego wskaźnika
inflacji w okresie wprowadzenia euro oraz szacowa-
nego wpływu wymiany waluty na poziom cen zna-
cząco odbiegają więc od powszechnych przekonań
i często powtarzanych opinii o tym, iż po wprowadze-
niu euro „wszystko zdrożało” lub „ceny wzrosły
o połowę”. Warto jednak podkreślić, że odczucia spo-
łeczne w okresie po wprowadzeniu euro były oparte
na subiektywnej ocenie pewnych specyficznych ru-
chów cen, które faktycznie miały miejsce w tym cza-
sie. W przeważającej mierze nie były one jednak
związane z wymianą waluty, lecz można je przypisać
serii szoków makroekonomicznych oddziałujących na
gospodarki europejskie w analizowanym okresie.
Wystąpiły one bowiem nie tylko w państwach, które
przyjęły euro, ale także w gospodarkach Unii Euro-
770
pejskiej pozostających poza strefą euro (Wielka Bry-
tania, Dania oraz Szwecja). Wśród szoków makro-
ekonomicznych mających wpływ na poziom cen
w okresie wokół wprowadzenia „gotówkowego” euro
w pierwszej dwunastce państw należy wymienić
przede wszystkim:
— niekorzystne warunki pogodowe w południo-
wej Europie, które ograniczyły zbiory i przyczyniły
się do wzrostu cen żywności (warzywa, owoce);
— liczne przypadki „choroby szalonych krów”
i pryszczycy, które również doprowadziły do wzrostu
cen żywności (mięso, mleko);
— wzrost cen ropy naftowej i energii.
W wyniku powyższych wydarzeń w okresie wpro-
wadzenia euro do obiegu gotówkowego miał miejsce
wzrost cen niektórych towarów i usług najczęściej
nabywanych (żywność, energia), które dla konsu-
mentów pełnią rolę naturalnego punktu odniesienia
przy ocenie procesów inflacyjnych zachodzących
w gospodarce. Ponadto za tę kategorię zakupów za-
zwyczaj dokonuje się płatności gotówką, co wzmacnia
wpływ nawet niewielkiego wzrostu ich cen na per-
cepcję konsumentów (w przypadku zakupów, za któ-
re płatności dokonuje się kartą płatniczą, nieznaczny
wzrost cen często bywa niezauważony). Innymi sło-
wy, zmiany cen w grupie towarów i usług najczęściej
kupowanych w dużej mierze determinują społeczną
percepcję ruchów cen w całej gospodarce, prowadząc
do przeszacowania odczuwanej inflacji – co miało
miejsce w omawianym okresie. Ponadto w okresie
wprowadzenia euro do obiegu gotówkowego obserwo-
wano także wzrost częstości dostosowań cenowych.
Ponieważ wzrost cen o tej samej wartości jest bar-
dziej dostrzegany niż ich równy co do wielkości spa-
dek, to mimo ich symetrii częstsze zmiany cen
wzmacniają wrażenie, że ceny wzrastają. Kombinacja
powyższych czynników doprowadziła do wystąpienia
zjawiska określanego mianem „iluzji euro”. Zjawisko
to polega na tym, że postrzegana przez społeczeń-
stwo inflacja znacznie przewyższała rzeczywistą dy-
namikę ogólnego poziomu cen. Nałożenie się w czasie
ww. procesów cenowych z momentem wprowadzenia
euro do obiegu gotówkowego sprawiło, iż w świado-
mości społecznej odnotowany wzrost cen poszczegól-
nych towarów i usług, a co za tym idzie – postrzega-
ny wzrost inflacji przypisywany był bezpośrednio
wprowadzeniu wspólnej waluty.
Wśród przyczyn powstania rozbieżności między
inflacją postrzeganą i rzeczywistą w okresie wprowa-
dzenia euro do obiegu gotówkowego, oprócz specy-
ficznych ruchów cen, które miały miejsce w tym okre-
sie, należy także wymienić mechanizmy psycholo-
giczne, oparte na ograniczonych w naturalny sposób
możliwościach przetwarzania informacji przez kon-
sumentów, w tym:
— trudności z przywyknięciem do nowego nomi-
nalnego poziomu cen wyrażonych w euro;
— porównywanie cen do wyrażonych w walucie
narodowej nawet wiele lat po wymianie, a w konse-
kwencji zakotwiczenie punktu odniesienia do porów-
nań cenowych; jak wskazują wyniki badań Euroba-
rometru, nawet cztery lata po wprowadzeniu euro do
obiegu gotówkowego ponad jedna piąta ankietowa-
nych z państw strefy euro wciąż używała waluty kra-
jowej jako punktu odniesienia przy dokonywaniu
codziennych zakupów, a aż 40% badanych przy do-
konywaniu większych zakupów; zakotwiczenie punk-
tu odniesienia do cen sprzed kilku lat sprawia, iż
pomijane jest naturalne zjawisko inflacji, które spra-
wia, że ceny rosną z roku na rok;
— zniekształcenie zapamiętanej ceny odniesienia
– przykładowo, wyniki badania ankietowego przepro-
wadzonego ponad cztery lata po wprowadzeniu go-
tówkowego euro na grupie włoskich bywalców kin
wskazują na silnie ujemne obciążenie zapamiętanej
przez nich ceny biletów sprzed wymiany waluty
– większość respondentów wskazała na ceny znaczą-
co niższe od najtańszych biletów występujących pod
koniec 2001 r;
— stosowanie przez konsumentów do przeliczeń
przybliżonego kursu konwersji zamiast oficjalnego
– przykładowo, korzystanie z prostych reguł w przy-
padku przeliczania cen z euro na wyrażone w mar-
kach niemieckich (2 marki za euro zamiast oficjalne-
go kursu 1,95583) prowadzi do zawyżenia cen o oko-
ło 2,3% (podobny problem występował w przypadku
Włoch, Holandii i Hiszpanii);
— tendencje jednostek do postrzegania rzeczywi-
stości postulowane przez teorię perspektywy, zgodnie
z którą wzrost cen jest silniej odnotowywany niż rów-
ny co do wartości bezwzględnej spadek;
— wpływ intensywności i wydźwięku dyskusji
medialnej na postrzeganie rzeczywistości przez jed-
nostki, przejawiającego się w okresie wprowadzenia
euro do obiegu gotówkowego w postaci masowego na-
głaśniania przez media pojedynczych przypadków
odnotowanych wzrostów i nadużyć cenowych.
Podsumowując, przyjęcie wspólnej waluty nie
wpłynie z dnia na dzień na sytuację materialną oby-
wateli. W dłuższej perspektywie przyczyni się nato-
miast, m.in. wskutek wzrostu inwestycji w Polsce,
intensyfikacji wymiany handlowej z zagranicą, niż-
szych kosztów finansowych oraz wzrostu stabilności
makroekonomicznej, do zwiększenia dobrobytu całe-
go społeczeństwa w porównaniu z sytuacją pozosta-
wania poza strefą euro. Zgodnie z teorią ekonomii
wymiana waluty powinna być wydarzeniem neutral-
nym dla realnego poziomu cen – zmieniają się wów-
czas jedynie nominalne poziomy wszystkich wartości
wyrażonych w pieniądzu w wyniku przeliczenia po
oficjalnym kursie wymiany. W rzeczywistości w go-
spodarce występują jednak pewne sztywności cenowe
wynikające z istnienia kosztów dostosowań (np. koszt
wymiany cenników), których obecność może prowa-
dzić do przesunięć w czasowej strukturze dostosowań
cenowych. W związku z tym w okresie wymiany wa-
luty obserwuje się znaczny wzrost częstości dostoso-
wań cenowych, które jednak – jak wskazują dane
– mają charakter symetryczny (w górę i w dół), a więc
nie mają wpływu na wzrost inflacji. Taka sytuacja

miała miejsce w przypadku wprowadzenia euro do
obiegu gotówkowego w pierwszej dwunastce państw
strefy euro – w 2002 r. wskaźnik inflacji był relatyw-
nie niski, a udział efektów cenowych związanych
z wymianą waluty nie przekroczył kilku dziesiątych
punktu procentowego.
W kontekście obaw społecznych dotyczących
wzrostu cen w wyniku przyjęcia euro należy pamię-
tać, iż zagrożenie efektami cenowymi w okresie wo-
kół wprowadzenia euro do obiegu gotówkowego ma
charakter wyłącznie potencjalny – jego materializa-
cja w dużej mierze zależy od postaw i nastawienia
samego społeczeństwa, zarówno konsumentów jak
i przedsiębiorców. W związku z tym niezwykle ważną
rolę w procesie wprowadzenia euro będą pełniły
środki ochrony konsumentów mające na celu zapo-
biegnięcie nieuzasadnionym ekonomicznie wzrostom
cen w okresie wymiany waluty. Zalecenia Komisji
Europejskiej oraz doświadczenia innych państw
członkowskich wskazują na szereg instrumentów,
które mogą – i powinny – zostać zastosowane w pro-
cesie wymiany waluty. Ograniczeniu efektów ceno-
wych powinny służyć szeroko zakrojone działania,
takie jak: nakaz podwójnej ekspozycji cen w złotych
i w euro już na kilka miesięcy przed oraz na kilka
miesięcy po wprowadzeniu euro, regularne monito-
rowanie cen w okresie wprowadzania wspólnej walu-
ty oraz podawanie wyników monitoringu do wiado-
mości publicznej, inicjatywy w zakresie rzetelnych
praktyk cenowych oraz kampania informacyjna na
temat zasad przeliczania cen w złotych na euro.
Prace przygotowawcze procesu wprowadzenia
euro w Polsce są prowadzone w ramach międzyinsty-
tucjonalnej struktury organizacyjnej do spraw wpro-
wadzenia euro w Polsce. Za wypracowanie szczegó-
łowych rozwiązań z zakresu ochrony konsumentów
odpowiada Zespół Roboczy do Spraw Ochrony Kon-
sumentów pod przewodnictwem Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie projektu ustawy o ograniczaniu
barier administracyjnych dla obywateli
i przedsiębiorców (16963)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-16963/
771
10) przekazującego interpelację posła Macieja Orze-
chowskiego w sprawie projektu ustawy o ogranicza-
niu barier administracyjnych dla obywateli i przed-
siębiorców, a w szczególności pytań w zakresie zmian
dotyczących funkcjonowania hurtowni farmaceu-
tycznych uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Projekt ustawy o ograniczaniu barier dla obywa-
teli i przedsiębiorców w wersji z listopada 2009 r. za-
wierał propozycje zmian do ustawy z dnia 6 września
2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r., Nr 45,
poz. 271, z późn. zm).
Jednak po przeprowadzeniu wstępnych konsultacji
społecznych projektu, które miały miejsce od 26 listo-
pada 2009 r. do 15 stycznia 2010 r. i na skutek uwag
zgłoszonych m.in. przez Naczelną Izbę Aptekarską,
kierownictwo Ministerstwa Gospodarki na posiedze-
niu, które odbyło się 17 lutego 2010 r., zdecydowało
o rezygnacji z wprowadzania zmian do ustawy z dnia
6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U.
z 2008 r., Nr 45, poz. 271, z późn. zm), dlatego też
projekt ustawy o ograniczaniu barier administracyj-
nych dla obywateli i przedsiębiorców, który w marcu
br. podlegał uzgodnieniom międzyresortowym i wła-
ściwym konsultacjom społecznym, nie zawierał już
zmian do ustawy prawo farmaceutyczne.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 29 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
w sprawie funkcjonowania firm
zajmujących się eksmisją lokatorów (16965)
Szanowna Pani Marszałek! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Macieja Orzechowskiego w spra-
wie funkcjonowania firm zajmujących się ochroną
osób i mienia oraz eksmisjami lokatorów uprzejmie
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Okresy wypowiedzenia umowy najmu lokalu słu-
żącego zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych w przy-
padkach, w których właściciel lokalu zamierza w nim
zamieszkać, określone zostały w art. 11 ust. 4 i 5
ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw
lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie
Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266,
z późn. zm.).
Właściciel może wypowiedzieć lokatorowi stosu-
nek prawny nie później niż na pół roku naprzód, na
koniec miesiąca kalendarzowego, jeżeli lokatorowi
przysługuje tytuł do lokalu, w którym może zamiesz-
772
kać w warunkach takich, jakby otrzymał lokal za-
mienny, lub jeżeli właściciel dostarczy mu lokal za-
mienny (ust. 4). Natomiast jeżeli właściciel lokalu nie
dostarcza lokatorowi lokalu zamiennego i lokatorowi
nie przysługuje prawo do lokalu, w którym może za-
mieszkać w warunkach takich, jakby otrzymał lokal
zamienny, właściciel może wypowiedzieć lokatorowi
stosunek prawny nie później niż na 3 lata naprzód,
na koniec miesiąca kalendarzowego (ust. 5).
Zdarza się, że właściciel lokalu lub osoby trzecie
w różny sposób ingerują we władztwo lokatorów (na-
jemców oraz osób używających lokal na podstawie
innego tytułu prawnego niż prawo własności) do zaj-
mowanego lokalu, także w okresie wypowiedzenia
stosunku prawnego. Obowiązujący system prawny
przewiduje jednak szereg rozwiązań chroniących lo-
katorów przed taką ingerencją.
Art. 690 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Ko-
deks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93, z późn.
zm.) wprowadza wzmożoną ochronę praw najemcy,
któremu przysługuje – tak jak właścicielowi – skarga
windykacyjna i negatoryjna. Korzystając ze skargi
windykacyjnej (art. 222 § 1 K.c.), najemca lokalu
może żądać od osoby, która włada faktycznie przed-
miotem najmu (lokalem), ażeby został mu wydany,
chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem
najemcy uprawnienie do władania lokalem. Zatem
najemca lokalu, niezależnie od sposobu nawiązania
stosunku najmu, może dochodzić na drodze sądowej
wydania lokalu przeciwko każdej osobie, której nie
przysługuje skuteczne względem niego uprawnienie
do zajmowania lokalu (zob. uchwała Sądu Najwyż-
szego z dnia 2 października 1986 r., III CZP 69/89,
OSNCP 1987, z. 10, poz. 153).
Z kolei, korzystając ze skargi negatoryjnej (art. 222
§ 2 K.c.), najemca lokalu może żądać od każdej osoby,
która narusza jego prawa w inny sposób aniżeli przez
pozbawienie faktycznego władztwa nad lokalem,
przywrócenia stanu zgodnego z prawem i zaniecha-
nia naruszeń.
Poza wymienionymi roszczeniami najemca lokalu
(jako posiadacz zależny) może skorzystać ze skargi
posesoryjnej. Skarga ta opiera się na art. 344 § 1 K.c.,
zgodnie z którym przeciwko temu, kto samowolnie
naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na
czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje po-
siadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzed-
niego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest
zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności
posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomoc-
ne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpo-
znawania spraw tego rodzaju organu państwowego
stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek
naruszenia jest zgodny z prawem. Roszczenie to może
służyć także przeciwko właścicielowi lokalu.
Niezależnie od wskazanych powyżej sposobów
ochrony realizowanej na drodze sądowej posiadaczo-
wi przysługuje uprawnienie do skorzystania z tzw.
ochrony własnej, dozwolonej w granicach określo-
nych przez ustawę. Może ona przybrać postać obrony
koniecznej (art. 343 § 1 K.c.) albo dozwolonej samo-
pomocy (art. 343 § 2 K.c.). Obrona konieczna ma na
celu zapobieżenie naruszeniu posiadania, natomiast
dozwolona samopomoc zmierza do przywrócenia już
naruszonego posiadania.
Z ogólnej regulacji obrony koniecznej wynika jed-
nak, że niezbędne jest zachowanie odpowiedniej pro-
porcji pomiędzy stopniem zagrożenia, a zastosowa-
nymi środkami obrony, gdyż w przeciwnym razie
może dojść do powstania odpowiedzialności odszko-
dowawczej, opartej na zasadach ogólnych. Natomiast
przywrócenie posiadania lokalu może nastąpić jedy-
nie niezwłocznie (bez nieuzasadnionej zwłoki) po jego
samowolnym naruszeniu.
W przypadku, w którym lokator zajmuje lokal na
podstawie innego niż najem stosunku prawnego,
może skorzystać z tych środków ochrony, które przy-
sługują posiadaczowi.
W interpelacji podniesiono problem bezprawnych
zachowań właścicieli mieszkań wobec lokatorów wy-
najmowanych mieszkań w celu wymuszenia na nich
opuszczenia wynajmowanych lokali z ominięciem
ustawowych okresów wypowiedzenia umowy najmu
przez odcinanie wody, prądu bądź zamurowywanie
wejść do budynków mieszkalnych. Innym sygnalizo-
wanym sposobem zmuszenia wynajmujących do opusz-
czenia lokalu jest wynajmowanie firm zajmujących
się ochroną osób i mienia, świadczących usługi po-
mocne w usunięciu lokatorów, w drodze zameldowa-
nia pracowników tychże firm w wynajmowanym
mieszkaniu i udostępnieniu lokalu w celu utrudnie-
nia właściwemu najemcy korzystania z mieszkania,
w tym dostępu do kuchni czy łazienki oraz zakłóca-
nie ciszy nocnej.
Przystępując do prawnokarnej oceny wskazanych
wyżej zachowań, należy stwierdzić, że niektóre z nich
mogą realizować znamiona przestępstwa naruszenia
miru domowego określonego w art. 193 Kodeksu kar-
nego. Warto zauważyć, że przedmiotem ochrony tego
przepisu jest wolność jednostki od naruszeń jej prawa
do decydowania o tym, kto może przebywać w miej-
scach, w których jednostka jest gospodarzem. Osobą
uprawnioną w znaczeniu art. 193 K.k. jest osoba, któ-
ra na podstawie przepisów prawa cywilnego została
uprawniona do dysponowania danym miejscem w spo-
sób, który sprawia, że dla innych osób, niemających
takiego tytułu prawnego, miejsce to przedstawia się
jako cudze.
Należy podkreślić, że najemca domu, mieszkania,
lokalu, pomieszczenia albo dzierżawca ogrodzonego
terenu staje się osobą uprawnioną także w stosunku
do właściciela, z ograniczeniami wynikającymi z pra-
wa cywilnego. Oznacza to, że także właściciel miesz-
kania może być podmiotem przestępstwa naruszenia
miru domowego.
W odniesieniu do czynności wynajęcia mieszkania
będącego już przedmiotem najmu pracownikom fir-
my zajmującej się ochroną osób i mienia należy
stwierdzić, że zasadnicze znaczenie dla ustalenia fak-
tu zaistnienia przestępstwa ma stwierdzenie cechy

bezprawności zachowania właściciela lokalu. Bez-
prawność zachowania należy w tego rodzaju wypad-
kach ustalać na podstawie przepisów prawa cywilne-
go. Jeżeli na podstawie tych regulacji oraz postano-
wień umowy najmu wiążącej strony wykluczone jest
podnajęcie mieszkania przez właściciela, to zachowa-
nie polegające na udostępnieniu lokalu mieszkalnego
pracownikom firmy ochroniarskiej cechuje bezpraw-
ność. Także wdarcie się do lokalu mieszkalnego przez
pracowników firmy zajmującej się ochroną osób i mie-
nia oraz nieopuszczenie przez nich lokalu wbrew żą-
daniu najemcy realizuje znamiona przestępstwa na-
ruszenia miru domowego.
Warto podkreślić, że okoliczność, iż pracownicy
firmy zajmującej się ochroną osób i mienia zostali
zameldowani w lokalu mieszkalnym, nie ma znacze-
nia dla prawnokarnej oceny ich zachowania, gdyż
meldunek jest jedynie urzędowym poświadczeniem
okoliczności, że dana osoba przebywa w określonym
miejscu z zamiarem stałego przebywania i nie stano-
wi dowodu prawa do lokalu mieszkalnego.
Koncesjonowaną działalność firm zajmujących się
ochroną osób i mienia regulują przepisy ustawy z dnia
22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U.
z 2005 r. Nr 145, poz. 1221, z późn. zm.). Stosownie
do art. 36 ust. 1 tej ustawy przy wykonywaniu zadań
ochrony osób i mienia w granicach chronionych
obiektów i obszarów pracownik ochrony ma prawo
m.in. do ustalenia uprawnień do przebywania na ob-
szarach lub w obiektach chronionych, a także do we-
zwania osób do opuszczenia obszaru lub obiektu
w przypadku stwierdzenia braku takich uprawnień
albo zakłócania porządku.
Z powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że
jeżeli dana osoba posiada tytuł prawny do zajmowa-
nia lokalu (np. umowę najmu), wówczas pracownik
ochrony może jedynie ustalić jego uprawnienia do
przebywania w tym lokalu. Ponieważ koncesja udzie-
lona firmie precyzyjnie określa zakres prowadzonej
działalności gospodarczej oraz formę świadczonych
usług, nie jest dopuszczalne prowadzenie działalno-
ści w przedmiocie nieobjętym koncesją.
Minister właściwy do spraw wewnętrznych, jako
organ koncesyjny, jest uprawniony do dokonywania
kontroli omawianej działalności gospodarczej, a jed-
nocześnie może wydawać decyzje administracyjne
o cofnięciu koncesji (względnie o zmianie zakresu ta-
kiej koncesji) w razie rażącego naruszenia warunków
określonych w koncesji. Wymaga to jednak dokona-
nia każdorazowo indywidualnej oceny, czy dane dzia-
łania spełniają, określone w art. 22 ust. 2 ustawy
o ochronie osób i mienia, przesłanki wydania takiej
decyzji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
773
Odpowiedź
ministra spraw wewnętrznych i administracji
na interpelację posła Włodzimierza Kuli
w sprawie przepisu nakładającego obowiązek
meldunku na pobyt tymczasowy (16966)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-16966/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Włodzimierza Kuli w sprawie przepisu nakła-
dającego obowiązek meldunku na pobyt tymczasowy
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Rząd, uznając dotychczasowe przepisy dotyczące
obowiązku meldunkowego za nadmiernie biurokra-
tyczne i nieodpowiadające współczesnym realiom de-
mokratycznego państwa prawa, złożył w listopadzie
2008 r. do Sejmu RP projekt ustawy o ewidencji lud-
ności (druk sejmowy 1371). Projekt zakładał grun-
towną przebudowę funkcjonowania administracji
oraz nowe zasady zasilania rejestrów ewidencji lud-
ności w oderwaniu od jakiejkolwiek formy rejestracji
miejsca zamieszkania (w tym również zameldowa-
nia). Z uwagi na to, że zmiana zasad zasilania reje-
strów stanowi proces rozłożony w czasie, w projekcie
przewidziano dwa etapy osiągnięcia celu:
— przejściowy, na czas którego zamiast dotych-
czasowego obowiązku meldunkowego wprowadzono
instytucję rejestracji miejsca zamieszkania polegają-
cą na możliwości zgłaszania w drodze oświadczenia
informacji o tzw. podstawowym (i dodatkowym) miej-
scu zamieszkania,
— docelowy, umożliwiający zniesienie rejestracji
miejsca zamieszkania jako odrębnej instytucji i funk-
cjonowanie rejestrów w oderwaniu od tej instytucji.
W trakcie prac podkomisji nadzwyczajnej powo-
łanej do rozpatrzenia projektu ustawy o ewidencji
ludności, z uwagi na brak akceptacji przez większość
członków podkomisji projektu w części dotyczącej
zniesienia obowiązku meldunkowego, została zgło-
szona poprawka poselska zakładająca utrzymanie
w okresie przejściowym (do dnia 31 grudnia 2013 r.)
tego obowiązku w złagodzonej formie. Projekt ww.
ustawy uwzględniający tę poprawkę przewiduje m.in.
likwidację obowiązku zameldowania na pobyt czaso-
wy trwający do 3 miesięcy. W przypadku, o którym
wspomina pan poseł, czas na dokonanie obowiązku
zameldowania przez osoby przebywające poza miej-
scem pobytu stałego przez okres dłuższy niż 3 mie-
siące w stosunku do zapisów obowiązującej ustawy
z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i do-
wodach osobistych (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 139,
poz. 993, z późn. zm.) ulegnie znacznemu wydłuże-
niu – z 4 do 30 dni. W lutym 2010 r., podczas drugie-
go czytania projektu, przedstawiciele Klubu Parla-
mentarnego Prawo i Sprawiedliwość wnieśli popraw-
kę uchylającą przepisy o zniesieniu obowiązku mel-
dunkowego po 2013 r.
774
Odnosząc się do poruszonej przez pana posła kwe-
stii angażowania organów Policji w sprawy meldun-
kowe, uprzejmie informuję, że z dniem 1 stycznia
2010 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 2 grud-
nia 2009 r. o zmianie niektórych ustaw związanych
z realizacją zadań przez Policję (Dz. U. Nr 223,
poz. 1777), które uchyliły art. 49 ustawy o ewidencji
ludności i dowodach osobistych obligujący Policję do
sprawowania kontroli nad wykonywaniem obowiąz-
ku meldunkowego.
Z poważaniem
Minister
Jerzy Miller
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie likwidacji uprawnień zawodowych
dla pośredników w obrocie nieruchomościami
(16967)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 lipca 2010 r., znak: SPS-023-16967/
10, przekazującego interpelację posła Stanisława Ka-
lemby w sprawie likwidacji uprawnień zawodowych
dla pośredników w obrocie nieruchomościami uprzej-
mie przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Projekt ustawy o ograniczaniu barier dla obywa-
teli i przedsiębiorców w wersji z dnia 8 marca 2010 r.,
która podlegała konsultacjom społecznym i uzgod-
nieniom międzyresortowym, zawierał zmiany mocno
krytykowane przez część środowiska pośredników
nieruchomości. Jednak w wyniku uzgodnień między-
resortowych i bilateralnego porozumienia z mini-
strem infrastruktury właściwym dla ustawy o gospo-
darce nieruchomościami, która reguluje kwestie do-
stępu do zawodu pośrednika nieruchomościami, pier-
wotna propozycja zawarta w projekcie ustawy o ogra-
niczaniu barier uległa zmianie.
Obecna wersja projektu ustawy o ograniczaniu
barier w zakresie zmian w ustawie o gospodarce nie-
ruchomościami zawiera nową propozycję dostępu do
zawodu pośrednika nieruchomości, jak również do
wykonywania działalności w tym zakresie.
Zaproponowana zmiana polega na otwarciu moż-
liwości prowadzenia działalności gospodarczej w za-
kresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami pod
warunkiem posiadania ubezpieczenia odpowiedzial-
ności cywilnej za szkody wyrządzone w związku
z wykonywaniem czynności pośrednictwa w obrocie
nieruchomościami przy jednoczesnym pozostawieniu
(dla chętnych) przepisów w zakresie działalności za-
wodowej pośrednika w obrocie nieruchomościami.
Zgodnie z propozycją pośrednikiem w obrocie nie-
ruchomościami jest osoba fizyczna posiadająca cer-
tyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nierucho-
mościami wydany przez jednostkę akredytowaną
w polskim systemie akredytacji. Tytuł zawodowy
„pośrednik w obrocie nieruchomościami” podlega
ochronie prawnej.
Certyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nie-
ruchomościami wydaje się osobie fizycznej, która:
1) posiada pełną zdolność do czynności praw-
nych;
nie była karana za przestępstwa przeciwko mie-
niu, dokumentom, za przestępstwa gospodarcze, za
fałszowanie pieniędzy, papierów wartościowych, zna-
ków urzędowych, za składanie fałszywych zeznań
oraz za przestępstwa skarbowe;
2) posiada co najmniej wykształcenie wyższe;
3) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin.
Certyfikowany pośrednik ponosi odpowiedzial-
ność zawodową za nieprawidłowe wykonywanie czyn-
ności pośrednictwa, natomiast firma prowadząca
działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa
podlega odpowiedzialności karnej.
Nowa propozycja nie likwiduje uprawnień zawo-
dowych pośredników, a otwiera jedynie dostęp do
wykonywania pośrednictwa nieruchomościami.
Należy podkreślić, iż uzyskanie licencji pośrednika
w obrocie nieruchomościami wiąże się z dość dużymi
kosztami, co stanowi ograniczenie w dostępie do tego
zawodu. Zgodnie z obowiązującymi przepisami wyso-
kość opłaty za postępowanie kwalifikacyjne dla kan-
dydata na pośrednika w obrocie nieruchomościami
wynosi 400 zł. W przypadku złożenia przez kandyda-
ta wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy w trybie
art. 127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego
wysokość opłaty za postępowanie kwalifikacyjne wy-
nosi 450 zł. Koszt wydania dziennika praktyki zawo-
dowej to ok. 100 zł (jednak w praktyce może to być
nawet ok. 300 zł). Uzyskanie licencji wiąże się z ukoń-
czeniem studiów podyplomowych, których koszt to
średnio ok. 4 tys. zł, a także obowiązkiem odbycia
praktyki w biurze pośrednictwa (średni koszt 6-mie-
sięcznych praktyk wynosi 2–3 tys. zł).
Dodatkowo doświadczenie krajów członkowskich
wskazuje na zróżnicowane podejście do kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami. W 10 pań-
stwach członkowskich prowadzenie pośrednictwa
w obrocie nieruchomościami nie podlega regulacjom
ustawowym. Poniżej przedstawiam zestawienie in-
formacji na temat sposobu regulowania kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami w państwach
członkowskich Unii Europejskiej. Zestawienie przy-
gotowane zostało na podstawie raportów poszczegól-
nych państw członkowskich UE wymaganych art. 39
dyrektywy 2006/123/WE dotyczącej usług na rynku
wewnętrznym (Self-assessment report), raportów
przygotowanych w ramach klastrów (6 raportów po

6 państw): Mutual Evaluation of the Services Direc-
tive, marzec 2010, oraz bazy danych zawodów regu-
lowanych w UE podlegających dyrektywie 2005/36
dotyczącej uznawania kwalifikacji zawodowych.
I. Państwa, w których działalność nie jest regu-
lowana:
Bułgaria – brak regulacji,
1) Czechy – zawód nieregulowany, tylko wymogi
konieczne do prowadzenia działalności gospodarczej
(wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdolność do czyn-
ności prawych),
2) Estonia – brak regulacji,
3) Hiszpania – brak regulacji,
4) Litwa – brak regulacji,
5) Łotwa – ostatnio zniesiono nawet wymóg reje-
stracji. Wprowadzono dobrowolny system certyfikacji,
6) Malta – brak regulacji,
7) Niemcy – pośrednik nie jest zawodem regulo-
wanym,
8) Rumunia – pośrednicy rejestrują tylko działal-
ność jak wszyscy inni przedsiębiorcy,
9) Wielka Brytania – brak regulacji, ale Office of
Fair Trading (Urząd ds. Uczciwego Handlu) może
zabronić prowadzenia działalności pośrednika oso-
bom, które zostaną uznane przez urząd za nieodpo-
wiednie do prowadzenia tego typu działalności.
II. Państwa, w których działalność jest regulo-
wana:
Austria – wymagany jest dyplom szkoły policealnej.
Utrzymano maksymalne ceny za usługi pośredników.
Prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie han-
dlu nieruchomościami trzeba notyfikować,
Belgia – wymagany jest dyplom szkoły policealnej
(3–4 lata kształcenia),
Dania – wymagany jest certyfikat potwierdzający
ukończenie kursu na poziomie szkoły średniej. Do
czasowego świadczenia usług konieczne jest dodat-
kowe zezwolenie,
Finlandia – wymagana jest rejestracja pośredników
i zezwolenie. Pośrednicy muszą być ubezpieczeni,
Francja – konieczność uzyskania karty zawodo-
wej. Karta jest wydawana w przypadku skończenia
przynajmniej 3-letnich studiów prawniczych, ekono-
micznych lub handlowych oraz po 3 latach doświad-
czenia zawodowego w zakresie zarządzania i handlu
nieruchomościami. Bez studiów istnieje konieczność
potwierdzenia 10 lat doświadczenia (lub 4 lata na
stanowisku kierowniczym),
Grecja – pośrednicy muszą się rejestrować w Izbie
Handlowej. Rejestracja wymaga wielu dokumentów,
ale są akceptowane dokumenty z innych państw
członkowskich,
Portugalia – zawód jest regulowany. Dodatkowo
wymagana jest nieposzlakowana opinia i dobra kon-
dycja finansowa pośrednika. Pośrednik musi być ubez-
pieczony od odpowiedzialności cywilnej. W przypad-
ku spółek świadczących usługi pośrednictwa przy-
namniej jeden z członków zarządu musi mieć wy-
kształcenie średnie i przejść odpowiednie kursy
775
i szkolenia w zakresie pośrednictwa. Cena za usługi
nie może przekraczać 10% wartości nieruchomości,
Słowacja – wymagana jest licencja I typu (do dzia-
łalności, nie zawodu), licencja najbardziej ogólna nie-
wymagająca specjalnego wykształcenia czy umiejęt-
ności (wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdolność do
czynności prawnych). Zawód nie jest regulowany,
Słowenia – wymagany jest dyplom na poziomie
szkoły średniej,
Szwecja – wymagana jest rejestracja pośredników
i zezwolenie. Pośrednicy muszą być ubezpieczeni. Wy-
magany jest dyplom na poziomie szkoły średniej,
Węgry – wymagane kwalifikacje i notyfikacja pro-
wadzonej działalności. W przypadku osób prawnych
członek zarządu albo pracownik musi mieć upraw-
nienia do działania jak pośrednik nieruchomości.
Podsumowując, należy podkreślić, iż zmiany za-
warte w projekcie ustawy o ograniczaniu barier dla
obywateli i przedsiębiorców w wersji z dnia 2 czerw-
ca br. (wersja przekazana do rozpatrzenia przez Ko-
mitet Rady Ministrów) w zakresie ustawy o gospo-
darce nieruchomościami nie likwidują zawodu po-
średnika.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż Komitet Rady Ministrów zobowiązał ministra go-
spodarki i ministra infrastruktury do przeprowadze-
nia dodatkowych analiz dotyczących dostępu do za-
wodu pośrednika w obrocie nieruchomościami. Po
zapoznaniu się z powyższymi analizami Komitet
Rady Ministrów podejmie decyzję co do pozostawie-
nia bądź rezygnacji ze zmian w zakresie dostępu do
zawodu pośrednika.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Widackiego
w sprawie konieczności remontu polskiego
cmentarza wojskowego na Monte Cassino
(16968)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Jana Widackiego, przesłaną w piśmie
o syg. SPS-023-16968/10, w sprawie konieczności re-
montu polskiego cmentarza wojskowego Monte Cas-
sino uprzejmie informuję, że sprawy Polskiego Cmen-
tarza Wojennego pod Monte Cassino na mocy art. 1
ustawy z dnia 21 stycznia 1988 r. o Radzie Ochrony
776
Pamięci Walk i Męczeństwa należą do kompetencji
Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa podległej
ministrowi właściwemu do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego.
Jednocześnie informuję, że w świetle materiałów,
jakimi dysponuje Ministerstwo Kultury i Dziedzic-
twa Narodowego, w latach 2005–2007 na cmentarzu
pod Monte Cassino nie przeprowadzano żadnych prac
o charakterze konserwatorskim i remontowym. Re-
alizację planu kompleksowej renowacji cmentarza
Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa rozpoczę-
ła w roku 2009. Do dnia 18 maja 2009 r., w którym
odbyły się oficjalne uroczystości z okazji 65. rocznicy
bitwy pod Monte Cassino, zakończony został pierw-
szy etap prac mający na celu głównie poprawę wyglą-
du zewnętrznego nekropolii – odnowiona została
rzeźba orła w koronie oraz najważniejsze miejsca,
w których odbyły się jubileuszowe ceremonie. Minister
kultury i dziedzictwa narodowego odblokował w tym
celu do dyspozycji Rady Ochrony Pamięci Walk i Mę-
czeństwa w 2009 r. środki w wysokości 900 000 zł.
W lutym 2010 r. odbyła się zlecona przez ministra
kultury i dziedzictwa narodowego kontrola rezulta-
tów I etapu prac renowacyjnych. Minister zaakcep-
tował sformułowane w jej wyniku wytyczne konser-
watorskie i polecił sekretarzowi Rady Ochrony Pa-
mięci Walk i Męczeństwa śp. Andrzejowi Przewoźni-
kowi dokończenie w oparciu o te wytyczne renowacji
cmentarza do końca roku 2011. Jednocześnie zwrócił
się z prośbą o określenie ewentualnych dodatkowych
środków potrzebnych Radzie OPWiM na ten cel.
Sekretarz Rady OPWiM przesłał pod koniec mar-
ca 2010 r. szacunkowe koszty dokończenia remontu
cmentarza, które zostały określone wstępnie na ok.
3 000 000 zł (bez podatku VAT). Po tragicznej śmier-
ci śp. Andrzeja Przewoźnika i powołaniu na jego
miejsce dr. hab. Andrzeja Krzysztofa Kunerta jed-
nym z pierwszych zadań postawionych nowemu se-
kretarzowi ROPWiM było precyzyjne określenie,
jaką część przewidzianych na lata 2010–2011 prac
Rada OPWiM jest w stanie zrealizować w roku 2010,
jakiej w związku z tym dodatkowej kwoty potrzebuje
z budżetu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Naro-
dowego jeszcze w tym roku, a jakie wydatki chce za-
planować na rok przyszły. W oparciu o informacje
i wnioski nadesłane w odpowiedzi przez sekretarza
Andrzeja Krzysztofa Kunerta minister kultury i dzie-
dzictwa narodowego podjął decyzję o:
a) zwiększeniu budżetu Rady OPWiM w roku
2010 o 500 000 zł z przeznaczeniem na realizację
II etapu renowacji polegającego na remoncie murów
bocznych oporowych tarasów cmentarza;
b) zwiększeniu planowanego budżetu Rady OPWiM
na rok 2011 o co najmniej 2 200 000 zł z przezna-
czeniem na zrealizowanie III etapu renowacji cmen-
tarza.
Dokładny zakres prac przewidzianych w ramach
III etapu zostanie określony przez Radę OPWiM
w momencie, kiedy plany budżetu Ministerstwa Kul-
tury i Dziedzictwa Narodowego, w tym ww. zwięk-
szenie budżetu rady, zostaną uwzględnione w propo-
nowanym przez resort kształcie w projekcie budżetu
państwa na rok 2011. Wtedy też będzie możliwe opra-
cowanie ostatniego, IV etapu renowacji cmentarza,
przewidzianego na rok 2012.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie nowelizacji ustawy
o bezpieczeństwie imprez masowych (16969)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-16969/
10) dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP pana
Andrzeja Halickiego w sprawie nowelizacji ustawy
o bezpieczeństwie imprez masowych uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji na chwilę obec-
ną nie planuje podejmowania prac legislacyjnych nad
rządowym projektem ustawy zmieniającej ustawę
z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez
masowych (Dz. U. Nr 62, poz. 504) w zakresie doty-
czącym stosowania zakazu klubowego.
Jednocześnie warto wskazać, że w dniu 22 lipca
2010 r. Sejm RP uchwalił ustawę o zmianie ustawy
o bezpieczeństwie imprez masowych oraz ustawy Ko-
deks karny, która w dniu 26 lipca 2010 r. została
przekazana do podpisu prezydenta RP. W drodze
wskazanej regulacji prawnej:
— skrócono z 12 miesięcy do 60 dni termin prze-
chowywania materiałów powstałych podczas utrwa-
lania przebiegu imprezy masowej, które nie kwalifi-
kują się jako dowody w postępowaniu karnym lub
postępowaniu o wykroczenie (vide: art. 11 ust. 3
ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych);
— nadano nowe brzmienie art. 23 ww. ustawy,
zawierającemu upoważnienie dla Rady Ministrów do
określenia, w drodze rozporządzenia, wymagań, ja-
kie muszą spełniać kierownik do spraw bezpieczeń-
stwa oraz członkowie służby porządkowej oraz służ-
by informacyjnej.
Ponadto do Kodeksu karnego został dodany prze-
pis art. 2441, który wprowadza sankcję karną za na-
ruszenie środka karnego w postaci zakazu wstępu
na imprezę masową (tzw. zakazu stadionowego) oraz

za niezastosowanie się do obowiązku osobistego sta-
wiennictwa.
Jednocześnie wskazać należy, że stosownie do
art. 14 ust. 1 ustawy o bezpieczeństwie imprez ma-
sowych organizator meczu piłki nożnej może stoso-
wać zakaz klubowy, który polega na zakazie uczest-
niczenia w kolejnych imprezach masowych przepro-
wadzanych przez organizatora meczu piłki nożnej.
Zakaz klubowy nakładany jest przez organizatora
meczu piłki nożnej na osobę, która dopuściła się na-
ruszenia regulaminu obiektu (terenu) lub regulami-
nu imprezy masowej.
Zakaz klubowy (w odróżnieniu do zakazu wstępu
na imprezę masową, który na mocy art. 72 pkt 1 ww.
ustawy został dodany do katalogu środków karnych,
zawartego w art. 39 Kodeksu karnego) nie jest in-
stytucją prawa karnego, a w szczególności nie jest
środkiem karnym. Należy bowiem wskazać, że pod-
stawą zastosowania zakazu klubowego jest fakt na-
ruszenia regulaminu obiektu (terenu) lub regula-
minu imprezy masowej, nie zaś popełnienie czynu
zabronionego (nawet jeśli dane zachowanie stanowi
zarówno naruszenie regulaminu obiektu bądź tere-
nu lub regulaminu imprezy masowej, jak i czyn za-
broniony). Oznacza to, że sankcja, jaką jest zakaz
klubowy, nie ma charakteru publicznoprawnego.
Zakaz ten należy traktować raczej jako przewidzia-
ne w ustawie, a więc przepisami prawa powszechnie
obowiązującego, szczególne uprawnienie, które przy-
sługuje przedsiębiorcy będącemu organizatorem
meczu piłki nożnej, z którego przedsiębiorca ten
może skorzystać, w przypadku gdy klient korzysta-
jący z usług przedsiębiorcy narusza zasady ustalone
przez tegoż przedsiębiorcę.
Równocześnie zauważyć należy, że w ustawie
o bezpieczeństwie imprez masowych przewidziano
pewne gwarancje związane z nakładaniem zakazu
klubowego, z których podstawową jest ustalenie
maksymalnego okresu obowiązywania takiego zaka-
zu. Zgodnie bowiem z art. 14 ust. 2 ww. ustawy okres
obowiązywania zakazu klubowego nie może być
dłuższy niż 2 lata od dnia jego wydania. Powyższe
oznacza, że organizator nie może dowolnie ustalać
okresu takiego zakazu. Ponadto, w myśl art. 14 ust. 3
ww. ustawy, organizator meczu piłki nożnej obowią-
zany jest, w terminie 7 dni od dnia zastosowania za-
kazu klubowego, poinformować osobę, której zakaz
klubowy dotyczy, o jego zastosowaniu. Przedmiotowa
informacja powinna określać okres obowiązywania
zakazu klubowego.
W ustawie o bezpieczeństwie imprez masowych
przewidziano również możliwość odwołania się od
przedmiotowego zakazu. Zgodnie z art. 14 ust. 4
przedmiotowej ustawy osobie ukaranej (a więc oso-
bie, wobec której zastosowano zakaz klubowy) służy
prawo do złożenia odwołania od zastosowania przez
organizatora meczu piłki nożnej zakazu klubowego
do właściwego podmiotu prowadzącego rozgrywki.
Biorąc pod uwagę fakt, że zakaz klubowy nie stano-
wi, jak wskazano wyżej, formy sankcji karnej ani
777
administracyjnej, wydaje się, że sama możliwość zło-
żenia odwołania do podmiotu organizującego roz-
grywki oraz prowadzącego je stanowi istotną gwa-
rancję ochrony praw osób, wobec których zakaz klu-
bowy został zastosowany.
Przepis art. 14 ust. 5 ustawy o bezpieczeństwie
imprez masowych przewiduje zarazem, że podmiot
prowadzący rozgrywki określa w swoim regulaminie
wewnętrznym formę, tryb i termin złożenia przed-
miotowego odwołania, jak również tryb i termin jego
rozpatrzenia, przy czym w myśl art. 14 ust. 6 ww.
ustawy termin rozpatrzenia odwołania określony
w powyższym regulaminie powinien być wyznaczony
tak, aby od daty złożenia odwołania do daty jego roz-
patrzenia nie upłynęło więcej niż 14 dni. Ustawodaw-
ca zobowiązał zatem podmiot prowadzący rozgrywki,
aby określił jasne i równe dla wszystkich zasady wno-
szenia odwołań i ich rozpatrywania, tak aby w opar-
ciu o treść regulaminu można było ustalić, w jakiej
formie, w jakim trybie oraz w jakim terminie odwo-
łanie powinno być złożone, a także w jakim trybie
oraz w jakim terminie odwołanie należy rozpatrzyć
(ustawodawca określił maksymalny termin rozpa-
trzenia odwołania na 14 dni od daty złożenia takiego
odwołania).
Dodatkową gwarancją jest również fakt, że wnie-
sienie odwołania skutkuje wstrzymaniem wykonania
zakazu klubowego (art. 14 ust. 7 ww. ustawy), co
oznacza, że do czasu rozpatrzenia zakazu osoba, wo-
bec której zakaz zastosowano, ma prawo uczestni-
czyć w imprezach masowych przeprowadzanych
przez organizatora meczu piłki nożnej.
Biorąc pod uwagę powyższe, uzasadnione wydaje
się stanowisko, że w ustawie o bezpieczeństwie im-
prez masowych zawarto gwarancje ochrony dla osób
uczestniczących w meczu piłki nożnej, wobec których
zastosowany został zakaz klubowy. Możliwe jest
wprawdzie rozważenie wprowadzenia możliwości od-
wołania się do sądu powszechnego w przedmiocie
stwierdzenia nieważności zakazu klubowego, jednak-
że przeciwko takiej ewentualności przemawia wska-
zany wyżej charakter zakazu klubowego, który nie
ma charakteru sankcji karnej czy administracyjnej,
lecz jest szczególnym uprawnieniem, jakie przysłu-
guje przedsiębiorcy będącemu organizatorem meczu
piłki nożnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
778
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie uszczegółowienia przepisów ustawy
o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę
i zbiorowym odprowadzaniu ścieków
prowadzących na dzień dzisiejszy
do niejasnej i paradoksalnej sytuacji prawnej
odnośnie do usuwania awarii
na przyłączu wodociągowym (16970)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Henryka Milcarza (znak: SPS-
-023-16970/10), w sprawie przepisów ustawy o zbioro-
wym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadza-
niu ścieków, uprzejmie informuję, co następuje.
Przed wejściem w życie ustawy z dnia 7 czerwca
2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbioro-
wym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. Nr 123 z 2006 r.
poz. 858 ze zm.) większość przyłączy wodociągowych
i kanalizacyjnych po przyłączeniu do sieci przecho-
dziła na stan przedsiębiorstwa na podstawie art. 49
Kodeksu cywilnego lub też w drodze nieodpłatnego
ich przekazania przez inwestorów.
Praktyka ta uległa zmianie po wejściu w życie
przedmiotowej ustawy, która zobligowała odbiorców
usług do budowy przyłączy (art. 15 ust. 2), jak rów-
nież do zapewnienia ich niezawodnego działania,
wskazując w art. 5 ust. 2, iż jeżeli umowa o zaopa-
trzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków nie sta-
nowi inaczej, odbiorca usług odpowiada za zapewnie-
nie niezawodnego działania posiadanych instalacji
i przyłączy wodociągowych lub instalacji i przyłączy
kanalizacyjnych.
Przy określaniu zakresu obowiązków odbiorcy
usług w zakresie budowy przyłączy istotna jest
uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2007 r.
(III CZP 79/07), w której wskazano, że odcinek prze-
wodu kanalizacyjnego łączący wewnętrzną instalację
kanalizacyjną w nieruchomości tego odbiorcy z ist-
niejącą siecią kanalizacyjną stanowi w części leżącej
poza granicą nieruchomości gruntowej urządzenie
kanalizacyjne. W orzeczeniu tym SN wyznaczył wy-
raźną granicę dla przyłączy, wskazując, że jest nią
granica nieruchomości gruntowej, poza którą odbior-
ca usług nie jest podmiotem zobowiązanym do pono-
szenia kosztów budowy przewodu, tym samym ten
odcinek nie jest przyłączem w rozumieniu ustawy
o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym od-
prowadzaniu ścieków.
Analogicznie zasadę tę stosuje się do przyłącza
wodociągowego.
Ograniczenie ponoszenia kosztów budowy przy-
łączy wodno-kanalizacyjnych do granic nieruchomo-
ści gruntowej zgodne jest również z zasadami przy-
jętymi dla projektów realizowanych w ramach Fun-
duszu Spójności oraz Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko”.
W aktualnej sytuacji prawnej przyłącza są zatem
eksploatowane we własnym zakresie przez odbiorców
usług wodno-kanalizacyjnych bądź przekazywane do
odpłatnej eksploatacji na podstawie umowy zawartej
z przedsiębiorstwem wodno-kanalizacyjnym.
Ponoszone przez przedsiębiorstwo koszty związa-
ne z usuwaniem awarii na przyłączach przyjętych do
eksploatacji nie mogą wchodzić w skład kosztów sta-
nowiących element niezbędnych przychodów taryfy
zatwierdzanej przez radę gminy, zgodnie z art. 24
ustawy.
Jeżeli zatem część przewodu, która leży poza gra-
nicą nieruchomości odbiorcy usług, jest nadal jego
własnością, to zdaniem ministerstwa najkorzystniej
byłoby przekazać ją na podstawie art. 31 ustawy,
przedsiębiorstwu wodno-kanalizacyjnemu i wówczas
koszty związane z awariami tych odcinków wchodzi-
łyby w skład kosztów stanowiących podstawę uchwa-
lanych taryf. Nie ma potrzeby tworzenia odrębnych
stawek opłat za awarie, koszty z nimi związane pod-
wyższałyby cenę wody czy ścieków.
Jednocześnie informuję, że sprawy kwalifikacji
kosztów uzyskania przychodu w świetle ustawy o po-
datku dochodowym od osób prawnych należą do wła-
ściwości ministra finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie nowelizacji ustawy
Prawo ochrony środowiska przywracającej
możliwość finansowania przez gminy
kosztów demontażu, transportu
i unieszkodliwiania wyrobów zawierających
azbest, należących do osób fizycznych (16971)
Odpowiadając na pismo z dnia 22 lipca 2010 r.
(znak: SPS-023-16971/10) zawierające interpelację
posła Henryka Milcarza w sprawie instrumentów fi-
nansowych służących do finansowania ochrony śro-
dowiska i gospodarki wodnej przez budżety powiatów
i gmin po likwidacji powiatowych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej oraz gminnych fun-
duszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej (sa-
morządowych funduszy celowych – wyodrębnionych

rachunków bankowych), uprzejmie przedkładam na-
stępującą informację.
Ustawa z dnia 20 listopada 2009 r. o zmianie usta-
wy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 215, poz. 1664) stanowi, iż
z dniem 1 stycznia 2010 r. powiatowe oraz gminne
fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej
ulegają likwidacji, a ich środkami dysponują odpo-
wiednio starostowie i wójtowie (burmistrzowie lub
prezydenci miast).
Zgodnie z dotychczasową ustawą z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.), przychodami gminnych
i powiatowych funduszy ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej były środki z tytułu opłat i kar, które:
1) w 20% zasilały gminne fundusze;
2) w 10% zasilały powiatowe fundusze.
Według znowelizowanych przepisów ustawy Pra-
wo ochrony środowiska, dotychczasowe tytuły przy-
chodów gminnych i powiatowych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej z tytułu opłat i kar
– w dotychczasowych proporcjach – stanowią docho-
dy budżetów odpowiednio gmin i powiatów. Należno-
ści i zobowiązania powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej stały się od-
powiednio należnościami i zobowiązaniami budże-
tów powiatów albo budżetów gmin.
Założenie w ustawie z dnia 20 listopada 2009 r.
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz
niektórych innych ustaw likwidacji powiatowych
i gminnych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej wynika bezpośrednio z założeń reformy
finansów publicznych opracowanej przez Minister-
stwo Finansów. Akt normatywny stanowiący funda-
ment tej reformy, to jest ustawa z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240),
przewiduje funkcjonowanie w sektorze finansów pu-
blicznych wyłącznie państwowych funduszy celo-
wych pozbawionych osobowości prawnej. Dlatego też
po wejściu w życie tej ustawy (co nastąpiło 1 stycznia
2010 r.) w sektorze finansów publicznych nie
mogą funkcjonować inne rodzaje funduszy celowych,
w szczególności powiatowe i gminne fundusze ochro-
ny środowiska.
Likwidacja powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej była prze-
widziana w projekcie ustawy Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych (druk nr: 1182),
przygotowanym przez Ministra Finansów, w wersji
skierowanej do uzgodnień z członkami Rady Mini-
strów w 2008 r. Ten projekt ustawy przewidywał tak-
że likwidację wojewódzkich funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej oraz przekształcenie Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej w państwowy fundusz celowy nieposia-
dający osobowości prawnej, co było zgodne z założe-
niami reformy finansów publicznych. Mając na uwa-
dze powyższe okoliczności, minister środowiska
podjął działania zmierzające do zmiany przepisów
projektu ustawy Przepisy wprowadzające ustawę
779
o finansach publicznych w taki sposób, aby zapewnić
działanie funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej na zasadach możliwie najbardziej zbliżonych
do obowiązujących, z uwzględnieniem założeń refor-
my finansów publicznych.
W toku prac rządowych zostało uzgodnione, że re-
forma finansów publicznych w resorcie środowiska
zostanie uregulowana w odrębnej ustawie, a filarem
tej reformy będzie przekształcenie Narodowego Fun-
duszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz
wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej odpowiednio w państwową oraz samo-
rządowe osoby prawne, które nie będą już funduszami
celowymi. Natomiast w odniesieniu do powiatowych
i gminnych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej utrzymano decyzję o ich likwidacji.
Decyzja ta znajdowała uzasadnienie w założe-
niach reformy finansów publicznych, ale także w tym,
że te fundusze celowe, będące wyodrębnionymi ra-
chunkami bankowymi, nie mogłyby zostać prze-
kształcone w inną formę prawno-organizacyjną jed-
nostek sektora finansów publicznych. Dlatego też
rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw
(druk nr: 1776), a aktualnie ustawa z dnia 20 listo-
pada 2009 r., zakładał likwidację tych funduszy, a ich
dotychczasowe przychody, w dotychczasowych pro-
porcjach, miały stanowić dochody budżetów odpo-
wiednio powiatów i gmin.
Zgodnie z art. 16 ust. 4 omawianej ustawy z dnia
20 listopada 2009 r., środki pieniężne zgromadzone
na rachunkach bankowych dotychczasowych powia-
towych funduszy i gminnych funduszy, które z dniem
1 stycznia 2010 r. stały się odpowiednio dochodami
budżetów powiatów i budżetów gmin, powinny zo-
stać przekazane na rachunki odpowiednio budżetów
powiatów i budżetów gmin, zaś odzyskane należności
pomniejszone o zobowiązania dotychczasowych po-
wiatowych funduszy i gminnych funduszy powiaty
i gminy są obowiązane przeznaczyć na finansowanie
ochrony środowiska i gospodarki wodnej, w zakresie
określonym w art. 400a ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16,
18, 21–25, 29, 31, 32, 38–42 tej ustawy.
Ponadto zgodnie z art. 403 ustawy Prawo ochrony
środowiska w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 13
omawianej ustawy z dnia 20 listopada 2009 r. do za-
dań powiatów i gmin, od dnia 1 stycznia 2010 r., bę-
dzie należało finansowanie ochrony środowiska i go-
spodarki wodnej w zakresie określonym w art. 400a
ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16, 18, 21–25, 29, 31, 32
i 38–42 w wysokości nie mniejszej niż kwota wpły-
wów z tytułu opłat i kar środowiskowych stanowią-
cych dochody budżetów powiatów i gmin.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż katalog ce-
lów z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej, które po dniu 1 stycznia 2010 r. będą finansowa-
ne ze środków budżetów powiatów i gmin odpowiada
katalogowi tych celów, który do dnia 31 grudnia 2009 r.
był określony w art. 406 i 407 ustawy Prawo ochrony
środowiska.
780
Odnosząc się zaś do formy, w jakiej po dniu 1 stycz-
nia 2010 r. powiaty i gminy mogą finansować cele
z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wodnej
wymienione w ustawie Prawo ochrony środowiska,
uprzejmie informuję, iż zważywszy na fakt, że są wy-
datkowane środki budżetów odpowiednio powiatów
i gmin, zastosowanie w tym zakresie mają odpowied-
nie przepisy nowej ustawy o finansach publicznych.
Problematyka wykonywania budżetów jednostek
samorządu terytorialnego oraz katalog dopuszczal-
nych w tej materii instrumentów finansowych nie
jest przedmiotem uregulowania ustawy Prawo ochro-
ny środowiska (§ 3 ust. 2 zasad techniki prawodaw-
czej), dlatego też omawiana ustawa zmieniająca nie
wprowadzała do ustawy Prawo ochrony środowiska
uregulowań w tym przedmiocie.
Mając więc na względzie powyższe, zasadne stało
się uzyskanie stanowiska Ministerstwa Finansów,
czy w świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240)
jest możliwe udzielanie dotacji ze środków budżetów
gmin pochodzących z opłat i kar środowiskowych
bezpośrednio osobom fizycznym, tak jak to miało
miejsce w przypadku środków gromadzonych do-
tychczas w powiatowych i gminnych funduszach
ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Przedmio-
towe zapytanie było związane w szczególności z pro-
blematyką dofinansowania przez gminy wykonywa-
nia przydomowych oczyszczalni ścieków oraz usu-
wania azbestu.
Z odpowiedzi udzielonej przez Ministerstwo Fi-
nansów jednoznacznie wynika, iż w obowiązującym
stanie prawnym do wydatkowania środków zgroma-
dzonych w budżetach powiatów i gmin na finanso-
wanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej znaj-
dują zastosowanie wprost przepisy obowiązującej
ustawy o finansach publicznych. W szczególności na-
leży mieć na uwadze przepis art. 221 ustawy o finan-
sach publicznych, który reguluje problematykę udzie-
lania dotacji celowej z budżetów jednostek samorzą-
du terytorialnego podmiotom niezaliczonym do sek-
tora finansów publicznych i niedziałającym w celu
osiągnięcia zysku. Dotacja tego rodzaju jest udziela-
na na cele publiczne związane z realizacją zadań jed-
nostki samorządu terytorialnego udzielającej tej do-
tacji. Zlecenie zadań i udzielenie dotacji odbywa się
co do zasady zgodnie z przepisami ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn.
zm.). Jeżeli jednak dotacje miałyby być udzielane na
realizację zadań innego rodzaju niż określone w usta-
wie o działalności pożytku publicznego i o wolonta-
riacie, to udzielanie dotacji powinno odbywać się na
podstawie umów zawieranych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego z podmiotami, które te zadania
będą realizować. Tryb postępowania o udzielenie do-
tacji na cele innego rodzaju niż określone w ustawie
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
sposób rozliczania takiej dotacji oraz sposób kontro-
li zleconego zadania, powinny zostać określone przez
organ stanowiący jednostki samorządu terytorialne-
go w drodze uchwały. Podsumowując, należy stwier-
dzić, iż udzielenie dotacji celowej z budżetu jednostki
samorządu terytorialnego na podstawie art. 221
ustawy o finansach publicznych jest uzależnione od
spełnienia następujących warunków. Po pierwsze,
podmiot otrzymujący dotację nie może być podmio-
tem zaliczonym do sektora finansów publicznych. Po
drugie, podmiot otrzymujący dotację nie może dzia-
łać w celu osiągnięcia zysku. I po trzecie, dotacja ce-
lowa może być udzielona wyłącznie na cel publiczny,
związany z realizacją zadań jednostki samorządu te-
rytorialnego udzielającej dotacji. Dlatego też na pod-
stawie tego przepisu jest możliwe udzielenie dotacji
podmiotowi będącemu osobą fizyczną, ale zadanie
realizowane przez ten podmiot powinno mieć cha-
rakter celu publicznego związanego z realizacją za-
dań jednostki samorządu terytorialnego udzielającej
dotacji celowej. Nie chodzi tu więc o przekazanie
przez jednostkę samorządu terytorialnego osobie fi-
zycznej określonej kwoty środków publicznych na
dofinansowanie prywatnej inwestycji tej osoby (choć
zgodnej z polityką gminy), ale o powierzenie osobie
fizycznej wykonywania zadania związanego z reali-
zacją zadań jednostki samorządu terytorialnego na
rzecz ogółu mieszkańców i przekazanie środków pu-
blicznych na ten cel.
Dotacja przedmiotowa, o której mowa w art. 219
ustawy o finansach publicznych, może być udzielona
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego pod-
miotom niebędącym samorządowymi zakładami bu-
dżetowymi (co do zasady jest przeznaczona właśnie
dla samorządowych zakładów budżetowych), o ile od-
rębne ustawy tak stanowią, jednakże dotacja tego
rodzaju ma charakter dopłaty do określonych rodza-
jów wyrobów lub usług produkowanych lub świad-
czonych przez dotowanego i jest kalkulowana według
stawek jednostkowych.
Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż
tego rodzaju dotacja nie jest instrumentem finanso-
wym umożliwiającym dofinansowanie osób fizycz-
nych wykonujących przydomowe oczyszczalnie ście-
ków lub usuwających z dachów pokrycia z materia-
łów zawierających azbest. Nie ulega więc wątpliwo-
ści, iż obowiązujące przepisy ustawy o finansach
publicznych określające zasady wykonywania budże-
tów jednostek samorządu terytorialnego nie przewi-
dują możliwości finansowania ochrony środowiska
i gospodarki wodnej ze środków tych budżetów w spo-
sób polegający na bezpośrednim przekazywaniu
środków publicznych osobom fizycznym na w istocie
prywatne inwestycje tych osób, niemniej zgodne
z celami określonymi w przepisach ustawy Prawo
ochrony środowiska.
Ministerstwo Finansów w swoim stanowisku do-
puściło jednakże możliwość nowelizacji ustawy Pra-
wo ochrony środowiska w celu uregulowania zasad
i trybu udzielania z budżetów powiatów i gmin
wsparcia finansowego bezpośrednio osobom fizycz-
nym realizującym inwestycje prywatne inwestycje

tych osób, niemniej zgodne z celami określonymi
w przepisach ustawy Prawo ochrony środowiska. Za-
warcie w ustawie Prawo ochrony środowiska tego
rodzaju regulacji stanowiących w swej istocie przepi-
sy szczególne (lex specialis) w stosunku do przepisów
ustawy o finansach publicznych pozwoliłoby na stwo-
rzenie nowego instrumentu finansowego w postaci
szczególnego rodzaju dotacji udzielanej przez gminy
i powiaty. Podstawą prawną udzielenia takiej dotacji
byłyby przepisy ustawy Prawo ochrony środowiska.
Mając na względzie szerokie zainteresowanie ze
strony powiatów i gmin przywróceniem instrumentu
finansowego działającego w sposób zbliżony do dota-
cji udzielanych ze środków publicznych gromadzo-
nych na powiatowych funduszach oraz gminnych
funduszach oraz doceniając zaangażowanie powia-
tów i gmin w racjonalne wydatkowanie środków po-
chodzących z opłat i kar środowiskowych, uprzejmie
informuję, iż zostały podjęte prace legislacyjne zmie-
rzające do wprowadzenia do ustawy Prawo ochrony
środowiska odpowiednich uregulowań. Nowelizacja
ustawy Prawo ochrony środowiska w tym zakresie
jest przedmiotem przedłożenia poselskiego. Poselski
projekt ustawy został skierowany do marszałka Sej-
mu w dniu 5 maja 2010 r. Aktualnie trwa proces le-
gislacyjny w Sejmie, gdzie poselski projekt ustawy
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska (druk
nr 3169) trafił do rozpatrzenia przez Komisję Ochro-
ny Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.
Jednocześnie jest uzgadniany projekt stanowiska
rządu wobec przedmiotowego poselskiego projektu
ustawy. W dniu 29 lipca 2010 r. projekt stanowiska
rządu został przyjęty przez komitet stały Rady Mi-
nistrów i rekomendowany do rozpatrzenia przez
Radę Ministrów.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kochanowskiego
w sprawie warunków rozwoju
rynku motoryzacyjnego w Polsce (16972)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
otrzymanej przy piśmie z dnia 21 lipca 2010 r. (znak:
SPS-023-16972/10) interpelacji pana posła Jana Ko-
chanowskiego w sprawie warunków rozwoju rynku
motoryzacyjnego w Polsce poniżej przedstawiam in-
formację w tej sprawie.
781
W celu wypracowania rozwiązań wspierających
rozwój przemysłu motoryzacyjnego w Polsce, zarzą-
dzeniem prezesa Rady Ministrów nr 128 z dnia 21 li-
stopada 2008 r., powołany został Międzyresortowy
Zespół ds. Wzrostu Konkurencyjności Przemysłu Mo-
toryzacyjnego. W skład zespołu wchodzą sekretarze
i podsekretarze stanu z siedmiu zainteresowanych
Ministerstw: Gospodarki, Finansów, Infrastruktury,
Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Spraw Wewnętrznych
i Administracji, Spraw Zagranicznych oraz Środowi-
ska. Na posiedzenia zespołu zapraszani są również
eksperci reprezentujący branżę motoryzacyjną.
W ramach prac zespołu Ministerstwo Gospodarki
wypracowało szereg propozycji, które zbieżne są z roz-
wiązaniami przywołanymi w interpelacji pana posła
Jana Kochanowskiego, a zawartymi w raporcie „Mo-
toryzacja w Polsce –Analiza, propozycje rozwiązań
prawnych i perspektywy rozwoju”.
Propozycja zmiany prawa umożliwiająca pełne
odliczenie podatku VAT od samochodów osobowych
używanych do celów działalności gospodarczej była
rozpatrywana przez zespół. Nie uzyskała ona jednak
poparcia części członków zespołu, argumentujących,
że samochód służbowy, który posiada firma, jest
przez pewien okres swojego życia w firmie wykorzy-
stywany nie tylko do celów służbowych, ale i prywat-
nych. Przy czym trudno jest określić zakres wyko-
rzystania tych pojazdów do celów prywatnych. Pro-
blem ten dotyczy nie tylko podatników, ale również
organów podatkowych, od których wymaga się kon-
troli zakresu wykorzystania pojazdów samochodo-
wych do celów prywatnych.
Komisja Europejska upoważniła Polskę do wpro-
wadzenia specjalnych środków odstępujących od ar-
tykułu 26.1a i artykułu 168 dyrektywy 2006/112/EC
w sprawie wspólnego systemu dot. podatku od war-
tości dodanej. Ważność decyzji KE upływa 31 grud-
nia 2013 r.
Wprowadzenie tego rozwiązania oznaczać będzie,
że przedsiębiorca nabywający pojazd o dopuszczalnej
ładowności powyżej 500 kg i dopuszczalnej masie cał-
kowitej nieprzekraczającej 3,5 tony będzie mógł od-
liczyć podatek VAT w wysokości 60% kwoty podatku
naliczonego, nie więcej jednak niż 6000 zł.
Jednym z głównych tematów posiedzeń zespołu
jest wypracowanie społecznie akceptowalnego roz-
wiązania zastępującego podatek akcyzowy podat-
kiem uzależnionym od parametrów ekologicznych.
Systemy podatkowe oparte na rozwiązaniach proeko-
logicznych wprowadzono już w siedemnastu krajach
Unii Europejskiej. Wprowadzenie takiego systemu
w Polsce przyczyniłoby się do stopniowego odnowie-
nia parku samochodowego i ograniczyłoby napływ
pojazdów niespełniających wymagań ekologicznych.
Podczas ostatniego posiedzenia zespołu omówiono
kryteria wprowadzenia przedmiotowego rozwiązania
systemowego jako propozycji zastąpienia obowiązu-
jącego podatku akcyzowego. Obecnie trwają prace
nad wypracowaniem takiego rozwiązania, które nie
wywołałoby negatywnych skutków budżetowych.
782
W celu usprawnienia kontroli technicznej pojaz-
dów Ministerstwo Infrastruktury przygotowało pro-
jekt ustawy o dopuszczeniu pojazdów do ruchu dro-
gowego. Opracowany projekt wprowadza istotne
zmiany w systemie badań technicznych pojazdów
oraz funkcjonowaniu stacji kontroli pojazdów, w tym
m.in. przenosi nadzór nad działalnością rzeczoznaw-
ców do Transportowego Dozoru Technicznego. Przy-
gotowany projekt przeszedł procedurę uzgodnień
międzyresortowych i w najbliższych dniach zostanie
skierowany pod obrady Komitetu Europejskiego
Rady Ministrów.
Obecnie niedoskonałość przepisów prawnych re-
gulujących system kontroli pojazdów bezpośrednio
wpływa na zjawisko nierzetelności wykonywania ba-
dań technicznych pojazdów, przez co nie gwarantuje
skutecznej eliminacji pojazdów, które nie spełniając
określonych standardów technicznych, powodują za-
grożenie w ruchu drogowym. Jednym z elementów
poprawy jakości badań technicznych pojazdów jest
wzmocnienie nadzoru nad stacjami kontroli pojaz-
dów (SKP), przez rozdzielenie nadzoru nad SKP po-
między administrację samorządową i administrację
rządową. Temat ten był przedmiotem obrad posie-
dzenia zespołu w dniu 30 czerwca br.
Odnosząc się do kwestii zmiany prawa pozwala-
jącej na wprowadzenie i rozwój tzw. leasingu konsu-
menckiego, uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Gospodarki przygotowało zmiany legislacyjne mają-
ce odblokować rynek leasingu konsumenckiego, któ-
re umożliwią szerszy dostęp do nabywania m.in. sa-
mochodów przez osoby prywatne. Opracowany pro-
jekt rozpatrywany jest obecnie przez komitet stały
Rady Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie ograniczenia dostępności
skutecznego leczenia pacjentów
z chorobą nowotworową (16973)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Jolanty Fabisiak z dnia 21 lipca
2010 r. (sygnatura SPS-023-16973/10) w przedmiocie
dostępności do skutecznej terapii chorych z chorobą
nowotworową, proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień:
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu programów zdrowotnych reguluje kwestię
realizacji programu chemioterapii niestandardowej.
Zapisy dotyczące tego programu terapeutycznego zo-
stały zmodyfikowane rozporządzeniem ministra
zdrowia z dnia 11 stycznia 2010 r. zmieniającym roz-
porządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu programu zdrowotnych.
Zgodnie z obecnie obowiązującym rozporządze-
niem:
— akceptacja finansowania świadczenia w pro-
gramie chemioterapii niestandardowej przez dyrek-
tora oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu
Zdrowia następuje na podstawie wniosku, po speł-
nieniu warunków zawartych w rekomendacji Preze-
sa Agencji Oceny Technologii Medycznych;
— wniosek musi zostać pozytywnie zaopiniowany
przez zespół kwalifikujący, w skład którego wchodzą:
dyrektor do spraw medycznych (lub w przypadku jego
braku, dyrektor świadczeniodawcy), dyrektor ekono-
miczny lub główny księgowy i ordynator oddziału
wnioskującego o terapię lub osoby przez nich upo-
ważnione;
— następnie wniosek musi zostać pozytywnie
zweryfikowany przez właściwego konsultanta woje-
wódzkiego;
— w przypadku braku rekomendacji prezesa
Agencji Oceny Technologii Medycznych dyrektor od-
działu wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia może udzielić warunkowej akceptacji na finan-
sowanie wnioskowanego świadczenia w programie
chemioterapii niestandardowej;
— warunkowa akceptacja na finansowanie świad-
czenia w programie chemioterapii niestandardowej
może być udzielana do momentu wydania rekomen-
dacji przez prezesa Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych.
W chwili obecnej obowiązują negatywne reko-
mendacje prezesa Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych w odniesieniu do produktów leczniczych:
Nexavar® (sorafenib), Torisel® (temsirolimus), Ava-
stin® (bewacyzumab). W konsekwencji leki te nie
mogą być finansowane w ramach programu chemio-
terapii niestandardowej. W ramach wspomnianego
programu finansowany jest lek Afinitor® zawiera-
jący substancję czynną ewerolimus. W połowie
czerwca 2010 r. w tzw. procedurze centralnej został
zarejestrowany przez Komisję Europejską nowy lek
mający zastosowanie w leczeniu raka nerki o nazwie
Votrient® (pazopaniob). Będzie on mógł stanowić
opcję terapeutyczną dla pewnej grupy pacjentów
z tym schorzeniem.
Podkreślić należy, iż decyzją ministra zdrowia
uruchomiony został terapeutyczny program zdrowot-
ny obejmujący leczenie raka nerki przy wykorzysta-
niu produktu leczniczego Sutent® (sunitynib). Zgod-
nie z opinią wyrażoną przez konsultanta krajowego
w dziedzinie onkologii klinicznej lek ten jest najbar-
dziej skuteczny w terapii raka nerki.

Dzięki negocjacjom prowadzonym przez ministra
zdrowia cena leku została istotnie obniżona w sto-
sunku do pierwotnej oferty podmiotu odpowiedzial-
nego, co umożliwiło uruchomienie programu tera-
peutycznego oraz pozwoliło na dostęp polskich pa-
cjentów do najskuteczniejszej opcji terapeutycznej.
Pragnę również poinformować, iż w związku z otrzy-
maniem nowej korzystniejszej oferty cenowej dla pro-
duktu leczniczego Nexavar® (sorafenib) Ministerstwo
Zdrowia rozpoczęło prace przygotowawcze do ewentu-
alnego wprowadzenia tego leku do terapeutycznego
programu zdrowotnego leczenia raka nerki.
Dodatkowo należy podkreślić, iż minister zdrowia
prowadzi w sposób ciągły monitoring pojawiających
się nowych terapii w szczególności w zakresie chorób
nowotworowych. Nowe technologie podlegają sukce-
sywnej ocenie przez Agencję Oceny Technologii Me-
dycznych i na tej podstawie, a także na podstawie
opinii konsultantów krajowych opracowywane są
nowe programy terapeutyczne.
Przy tworzeniu nowych programów oprócz sku-
teczności klinicznej i bezpieczeństwa stosowania leku
bierze się pod uwagę także koszt terapii zwłaszcza
w kontekście uzyskiwanych efektów zdrowotnych.
Należy także podkreślić, iż leki stosowane w che-
mioterapii niestandardowej to substancje bardzo
kosztowne, często o ciężkich i poważnych działaniach
niepożądanych, stosowane w znacznym zakresie nie-
zgodnie ze wskazaniami rejestracyjnymi (niezgodnie
z charakterystyką produktu leczniczego).
Ich stosowanie przynosi słabo udokumentowane
efekty kliniczne (mała ilość badań klinicznych, ba-
dania kliniczne na malej liczbie osób), które często
są mocno ograniczone.
W związku z powyższym ich stosowanie wymaga
szczególnego nadzoru i monitorowania. Elementem
procesu oceny leku jest poddanie go walidacji przez
Agencję Oceny Technologii Medycznych. Rekomen-
dacja prezesa AOTM stanowi wyraz oceny aktual-
nych dowodów naukowych potwierdzających skutecz-
ność leku oraz ewentualnych zagrożeń wynikających
z jego stosowania, z uwzględnieniem również kosz-
tów terapii.
Przeznaczanie funduszy publicznych na leki o zni-
komej skuteczności prowadzi nieuchronnie do ogra-
niczenia zasobów uniemożliwiając ich wykorzystanie
do leczenia innych schorzeń gdzie osiągnięte efekty
zdrowotne byłyby znacznie lepsze. Takie postępowa-
nie może być uznane za nieetyczne względem pozo-
stałych grup chorych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 29 lipca 2010 r.
783
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie obowiązywania w Polsce obszarów
chronionych Natura 2000 (16974)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Stanisława Rydzonia, przekazaną
pismem z dnia 21 lipca 2010 r., znak: SPS-023-16974/
10, na temat funkcjonowania sieci ekologicznej Na-
tura 2000 w Polsce, poniżej przedstawiam stosowne
informacje.
Pytanie 1. Czy Ministerstwo Środowiska dokony-
wało oceny funkcjonowania Natury 2000? Jeśli tak,
to jakie wyciągnęło wnioski?
W Polsce sieć Natura 2000 jest wdrażana od mo-
mentu akcesji do Unii Europejskiej, czyli od roku
2004. Powoływanie obszarów rozpoczęło się 6 lat
temu, ale z różnych względów trwa do dnia dzisiej-
szego. Spowodowane jest m.in. spełnieniem warun-
ków kompensacji przyrodniczych przy budowie dróg,
czego przykładem mogą być aktualnie powoływane
3 obszary specjalnej ochrony ptaków.
Tak krótki okres czasu funkcjonowania sieci Na-
tura 2000 nie jest właściwy do oceny przyrodniczej
efektywności obszarów chronionych. Poza tym pierw-
szy raport z art. 17 dyrektywy Rady 92/43/EWG
z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk
przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (dyrektywy
siedliskowej), dotyczący stanu ochrony siedlisk przy-
rodniczych oraz fauny i flory, został złożony w roku
2007, za lata 2004–2006. Raport ten jest powtarzal-
ny w sześcioletnich interwałach czasowych, co ozna-
cza, że kolejne sprawozdanie będzie składane do Ko-
misji Europejskiej w roku 2013, za lata 2006–2012.
Dane uzyskane podczas tworzenia ww. raportu w po-
równaniu z danymi sprzed 6 lat dadzą podstawę do
pierwszej oceny funkcjonowania sieci Natura 2000
w Polsce. Uzyskane wyniki wskażą np. trendy przy-
rodnicze czy też zmiany w stanie zachowania typów
siedlisk przyrodniczych oraz gatunków fauny i flory
na terenie naszego kraju.
Pytanie 2. Czy przepisy dotyczące Natury 2000
nie są zbyt restrykcyjne dla inwestorów, co w efekcie
wywołuje wiele konfliktów?
Zgodnie z art. 33 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220,
z późn. zm.) jedynym zakazem obowiązującym na
obszarach Natura 2000 jest zakaz podejmowania dzia-
łań mogących osobno lub w połączeniu z innymi dzia-
łaniami znacząco negatywie oddziaływać na cele ochro-
ny obszaru Natura 2000, w tym w szczególności:
— pogorszyć stan siedlisk przyrodniczych lub sie-
dlisk gatunków roślin i zwierząt, dla których ochro-
ny wyznaczono obszar;
784
— wpłynąć negatywnie na gatunki, dla których
ochrony został wyznaczony obszar;
— pogorszyć integralność obszaru Natura 2000
lub jego powiązania z innymi obszarami.
Należy podkreślić, że zapis ten dotyczy jedynie
przedsięwzięć mogących znacząco negatywnie od-
działywać na obszar Natura 2000, niezależnie od
ich położenia względem obszaru, ale nie wszystkich
przedsięwzięć.
Planowane przedsięwzięcia, które mogą znacząco
negatywnie oddziaływać na cele ochrony danego ob-
szaru Natura 2000, wymagają przeprowadzenia od-
powiedniej oceny oddziaływania na zasadach okre-
ślonych w ustawie o udostępnianiu formacji o środo-
wisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochro-
nie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko. W zależności od kwalifikacji przedsię-
wzięcia, ocena ta odbywać się może w ramach oceny
oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, koń-
czącej się wydaniem decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach (dotyczy to przedsięwzięć mogących
znacząco oddziaływać na środowisko – tzw. I i II gru-
pa) albo w ramach oceny oddziaływania przedsię-
wzięcia na obszar Natura 2000 (dotyczy pozostałych
przedsięwzięć wymagających uzyskania jakiejkol-
wiek decyzji inwestycyjnej, np. decyzji o warunkach
zabudowy) – wówczas ocena ta odbywa się w ramach
postępowania przed wydaniem decyzji inwestycyjnej.
Przy czym obowiązek przeprowadzenia takiej oceny
musi być nałożony w drodze postanowienia przez re-
gionalnego dyrektora ochrony środowiska.
W odniesieniu do projektów polityk, strategii, pro-
gramów i planów, w tym miejscowych planów zago-
spodarowania przestrzennego gminy, w przypadku,
w którym nie są one bezpośrednio związane z ochro-
ną obszaru Natura 2000, również wymagają przepro-
wadzenia odpowiedniej oceny oddziaływania na śro-
dowisko, zwanej oceną strategiczną.
Odnosząc się do możliwości przeznaczenia terenu
pod zabudowę, uprzejmie informuję, że fakt wyzna-
czenia obszaru Natura 2000 nie jest jednoznaczny
z zakazem realizacji założeń miejscowego planu za-
gospodarowania przestrzennego, w tym np. z rozwo-
jem budownictwa mieszkaniowego czy związanego
z turystyką. Jeżeli jednak, stosownie do art. 29 ust. 1
ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska (Dz. U. Nr 25, poz. 150 j.t.), w związku
z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomo-
ści, korzystanie z niej lub z jej części w dotychczaso-
wy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznacze-
niem stało się niemożliwe lub istotnie ograniczone,
właściciel nieruchomości może żądać wykupienia nie-
ruchomości lub jej części, natomiast zgodnie z art. 129
ust. 2 ww. ustawy, w związku z ograniczeniem spo-
sobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może
żądać odszkodowania za poniesioną szkodę, a szkoda
ta obejmuje również zmniejszenie wartości nierucho-
mości. Z roszczeniem można wystąpić w okresie
dwóch lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia lub
aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie
sposobu korzystania z nieruchomości. Przy czym wy-
znaczenie obszaru chronionego jako takie nie jest
jednoznaczne z ograniczeniem sposobu korzystania
z nieruchomości.
Przy ocenianiu inwestycji przede wszystkim na-
leży sprawdzić, czy może mieć ona negatywny wpływ
na przedmioty ochrony danego obszaru. Przedmio-
tem ochrony są te siedliska przyrodnicze lub gatun-
ki roślin i zwierząt, które w standardowym formula-
rzu danych danego obszaru otrzymały klasyfikację
literową A, B bądź C. Oznacza to w praktyce, że je-
żeli w danej lokalizacji nie występuje siedlisko bądź
gatunek, dla którego utworzono obszar i inwestycja
nie ma na nie negatywnego wpływu, nawet jeżeli zlo-
kalizowana jest w obszarze, nie ma powodów do od-
mowy zgody na realizację przedsięwzięcia. Niemniej
jednak to na inwestorze spoczywa obowiązek udo-
wodnienia braku znaczącego oddziaływania na cele
ochrony obszaru oraz przygotowanie poprawnego ra-
portu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowi-
sko lub raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na
obszary Natura 2000, który jest jednym z podstawo-
wych materiałów w trakcie postępowania w sprawie
oceny oddziaływania na środowisko lub oceny od-
działywania na obszary Natura 2000.
Sieć Natura 2000 nie jest czynnikiem hamującym
rozwój kraju czy blokującym wszelkie inwestycje, jak
czasami określa się to w nierzetelnych opiniach.
Uwzględnianie uwarunkowań ekologicznych i dzie-
dzictwa przyrodniczego w planowaniu inwestycji jest
naszym obowiązkiem, a celem wyznaczania i zarzą-
dzania siecią Natura 2000 jest egzekwowanie tego
obowiązku. Ustawa o ochronie przyrody wyraźnie
wskazuje, w jakich sytuacjach dana inwestycja nie
może zostać zrealizowana, dopuszcza jednak sytuacje
wyjątkowe, kiedy nadrzędny interes społeczno-go-
spodarczy może przeważyć nad potrzebami ochrony
danych gatunków i siedlisk.
Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że
prawidłowo przeprowadzona ocena oddziaływania na
środowisko lub ocena oddziaływania na obszary Na-
tura 2000 umożliwia wybór rozwiązań najkorzyst-
niejszych dla środowiska, w tym dla obszarów Natu-
ra 2000, oraz podejmowanie racjonalnych decyzji
odnośnie do gospodarowania zasobami środowisko-
wymi, zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju.
Tym samym procedura ta staje się kluczowym in-
strumentem ochrony przyrody, umożliwiając zacho-
wanie różnorodności biologicznej i bogactwa przyrod-
niczego.
Pytanie 3. Jaka powierzchnia kraju docelowo
winna być objęta Naturą 2000? Czy Polska ma za-
miar wystąpić do partnerów europejskich o zmianę
przepisów w tej materii, by chronić także swoją go-
spodarkę?
Proces tworzenia sieci Natura 2000 w Polsce jest
na ukończeniu. Po zatwierdzeniu przez Komisję Eu-
ropejską wszystkich dotychczas zgłoszonych przez
 785

Polskę obszarów mających znaczenie dla Wspólnoty Europejskiej” powierzchnia obecnie włączona do sie-
w skład sieci Natura 2000 wchodzić będą: ci Natura 2000 wynosi odpowiednio:
— 144 obszary specjalnej ochrony ptaków o po- a) dla obszarów specjalnej ochrony ptaków:
wierzchni 55 118 km2, co stanowi około 15,6% po-
wierzchni lądowej Polski;
% powierzchni lądowej włączony do sieci
— 823 obszary mające znaczenie dla Wspólnoty Kraj członkowski
Natura 2000
o powierzchni 37 919,6 km2, co stanowi około 11% Austria 11,8
powierzchni lądowej Polski. Belgia 9,7
Stanowi to łącznie 958 obszarów Natura 2000
Niemcy 12,2
– około 19,7% powierzchni Polski. Obszary specjalnej
Dania 5,9
ochrony ptaków i obszary mające znaczenie dla
Wspólnoty pokrywają się ze sobą w ponad 25% Grecja 11,9
(6 obszarów stanowi obszary wspólne z uwagi na cał- Hiszpania 20,6
kowite pokrywanie się powierzchni). Francja 7,9
Należy podkreślić, ze nie istnieje „powierzchnia Finlandia 7,5
docelowa” kraju, która ma zostać objęta siecią Na- Irlandia 2,9
tura 2000. Przystępując do Unii Europejskiej, Pol- Wielka Brytania 6,2
ska zobowiązała się do objęcia siecią Natura 2000
Włochy 13,6
siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwie-
Luksemburg 5,6
rząt w sposób zapewniający ich właściwy stan za-
chowania. Niemniej jednak za wystarczające, zgod- Holandia 12,6
nie z ustaleniami Komitetu Siedliskowego (Hab. Portugalia 10,7
97/2 rev. 4 18/11/97), przyjmuje się objęcie ochroną Szwecja 6,2
od 20% do 60% powierzchni danego „nieprioryteto- UE 11,1
wego” siedliska lub liczebności populacji gatunku
na terenie kraju oraz do 80% powierzchni siedlisk b) dla obszarów mających znaczenie dla Wspólnoty:
lub liczebności populacji gatunków priorytetowych.
W przypadku obszarów specjalnej ochrony ptaków, % powierzchni lądowej włączony
Kraj członkowski
zgodnie z art. 4(1) i 4(2) dyrektywy 2009/147/WE do sieci Natura 2000
z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony dzi- Austria 10,7
kiego ptactwa (dyrektywy ptasiej), obszary Natura Belgia 10,1
2000 są tworzone na terenach najbardziej odpowied-
Niemcy 9,7
nich do wylęgu, pierzenia i zimowania oraz miejsc
Dania 7,4
postoju wzdłuż tras migracji ptaków, w sposób za-
pewniający spójność sieci. Grecja 16,3

Ponadto uprzejmie informuję, iż Generalna Dy- Hiszpania 16,7

rekcja Ochrony Środowiska nie planuje wystąpienia Francja 8,5
do Komisji Europejskiej o zmianę legislacji dotyczącej Finlandia 12,7
sieci Natura bądź o odstępstwa od wykonywania Irlandia 10,7
przepisów dyrektyw unijnych wyłącznie dla Polski. Wielka Brytania 6,8
Polska miała taką szansę podczas negocjacji akcesyj-
Włochy 14,3
nych do Unii Europejskiej, jednak z niej nie skorzy-
Luksemburg 15,4
stała, toteż w chwili obecnej nie jest możliwe nego-
cjowania jakichkolwiek odstępstw. Holandia 8,4
Pytanie 4. Jaki procent powierzchni krajów obej- Portugalia 7,4
muje Natura 2000 w krajach tzw. starej Unii Euro- Szwecja 13,7
pejskiej? UE 13,6
Powierzchnia naszego kraju włączona do sieci Na-
tura 2000, w porównaniu z podanymi poniżej po-
wierzchniami w „starych krajach członkowskich”
wskazuje, że jesteśmy blisko średnich unijnych, a nie-
które kraje, biorąc pod uwagę procent objęty siecią, Z poważaniem
znacznie przewyższają Polskę.
Zgodnie z informacją zawartą w na stronie inter- Podsekretarz stanu
netowej Komisji Europejskiej (adres: http://ec.euro- Janusz Zaleski
pa.eu/environment/nature/natura2000/barometer/
index_en.htm#newstat) w tzw. „Natura 2000 Baro-
meter” dla poszczególnych krajów tzw. „starej Unii Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
786
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie funkcjonowania ustawy
o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych
(16975)
Odpowiadając na interpelację pana posła Stani-
sława Rydzonia z dnia 9 lipca br. w sprawie funkcjo-
nowania ustawy o zakładowym funduszu świadczeń
socjalnych, przesłaną przy piśmie z dnia 21 lipca br.
(znak: SPS-023-16975/10), uprzejmie przekazuję na-
stępującą informację.
Zgodnie z zasadą określoną w art. 5 ust. 1 ustawy
z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu
świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335,
z późn. zm.), fundusz tworzy się z corocznego odpisu
podstawowego naliczanego w stosunku do przecięt-
nej liczby zatrudnionych. Jednocześnie, na podstawie
art. 5 ust. 5 powołanej ustawy, pracodawcy sprawu-
jący opiekę socjalną nad byłymi pracownikami, w tym
także ze zlikwidowanych zakładów, mogą zwiększyć
fundusz o 6,25% przeciętnego wynagrodzenia w go-
spodarce narodowej, stanowiącego podstawę nalicza-
nia odpisu, na każdego emeryta i rencistę uprawnio-
nego do tej opieki. W 2010 r. jest to kwota 174, 64 zł.
Naliczenie na emerytów i rencistów nie jest zatem od-
pisem podstawowym, ale zwiększeniem funduszu.
Ponadto przepisy o zakładowym funduszu świad-
czeń socjalnych zawierają rozwiązania pozwalające
pracodawcom spoza sfery budżetowej dostosowywać
wielkość środków socjalnych do potrzeb i sytuacji fi-
nansowej. Art. 4 ustawy umożliwia bowiem dowolne
kształtowanie wysokości odpisu podstawowego na
fundusz, aż do rezygnacji z jego tworzenia włącznie,
w drodze układu zbiorowego pracy lub regulaminu
wynagradzania w uzgodnieniu ze związkami zawo-
dowymi, a gdy one nie działają – z reprezentantem
pracowników.
Natomiast uprawnienie do korzystania z fundu-
szu, ustalone w art. 2 pkt 5 ustawy, przysługuje pra-
cownikom i ich rodzinom oraz byłym pracownikom,
emerytom i rencistom wraz z rodzinami, i ma cha-
rakter ustawowo zagwarantowanego prawa. W przy-
padku emerytów i rencistów nie jest ono uzależnione
od dokonania przez pracodawcę zwiększenia fundu-
szu, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy.
Zakładowy fundusz świadczeń socjalnych jest fun-
duszem spożycia zbiorowego, co oznacza, iż wszystkie
odpisy i nieobligatoryjne zwiększenia, niezależnie od
ich wysokości i sposobu naliczania, tworzą jeden fun-
dusz (art. 5 ust. 8a ustawy). Ze środków tego fundu-
szu mogą zatem korzystać wszystkie osoby upraw-
nione przy zastosowaniu jednakowych, wyłącznie
socjalnych kryteriów. Pracodawca nie może zatem
wyłączyć prawa do ubiegania się o pomoc socjalną
żadnej z ustawowo uprawnionych grup osób, np. eme-
rytów i rencistów, ze względów pozasocjalnych, na-
wet jeśli nie skorzysta z możliwości zwiększenia na
nich funduszu.
Podkreślić należy, iż określone ww. ustawą pra-
wo do korzystania z funduszu zarówno w przypadku
pracowników, jak i byłych pracowników, emerytów
i rencistów, nie jest jednak tożsame z gwarancją
otrzymania świadczeń z funduszu. O realizacji tego
prawa nie przesądza bowiem posiadany status pra-
cownika lub emeryta, ale wyłącznie ich faktyczna
sytuacja życiowa, rodzinna i materialna (art. 8 ust. 1
ustawy).
Oznacza to, że świadczenia socjalne nie mają cha-
rakteru roszczenia i należności, gdyż są zależne je-
dynie od potrzeb, sytuacji socjalnej osoby uprawnio-
nej, wielkości środków funduszu przeznaczonych na
dany rodzaj świadczeń, a także spełniania formal-
nych kryteriów przy ubieganiu się o świadczenia so-
cjalne. Ze względu na występujące w praktyce zróż-
nicowanie sytuacji materialnej poszczególnych osób
uprawnionych, świadczenia socjalne nie powinny być
przyznawane w oparciu o posiadany status pracow-
nika lub emeryta, ale w największym rozmiarze po-
winny trafiać do osób znajdujących się w obiektywnie
najtrudniejszej sytuacji materialnej.
Szczegółowe zasady i warunki korzystania z fun-
duszu określa pracodawca w regulaminie uzgodnio-
nym z zakładowymi organizacjami związkowymi,
a gdy one nie działają – z pracownikiem wybranym
przez załogę do reprezentowania jej interesów. Zasa-
dy określone w regulaminie mają zastosowanie jed-
nakowo do wszystkich uprawnionych, a zatem zarów-
no do pracowników, jak i do byłych pracowników
emerytów.
Pragnę wyjaśnić, iż zakładowy fundusz świad-
czeń socjalnych jest tworzony przez pracodawcę, któ-
ry, zgodnie z zasadą określoną w art. 16 Kodeksu
pracy, stosownie do możliwości i warunków zaspoka-
ja bytowe, socjalne i kulturalne potrzeby pracowni-
ków, czyli osób pozostających w zatrudnieniu w związ-
ku z prowadzoną przez pracodawcę działalnością.
Natomiast sprawowanie opieki socjalnej nad byłymi
pracownikami – emerytami lub rencistami – jest wy-
jątkiem od tej zasady i dlatego przepisy o zakłado-
wym funduszu świadczeń socjalnych przewidują
możliwość, a nie obowiązek dodatkowego obciążania
kosztów prowadzonej przez pracodawcę działalności
z tytułu sprawowania opieki socjalnej nad byłymi
pracownikami – emerytami i rencistami.
Biorąc pod uwagę powyższe regulacje, w mojej
ocenie, obowiązujące przepisy zarówno w zakresie
tworzenia, jak i wydatkowania zakładowego fundu-
szu świadczeń socjalnych zapewniają możliwość spra-
wowania przez pracodawcę opieki socjalnej nad by-
łymi pracownikami – emerytami i rencistami – we-
dług takich samych zasad, jakie dotyczą pracowni-
ków. Jeśli w praktyce występują przypadki odmien-
nego traktowania pracowników i emerytów w sferze
działalności socjalnej, to należy je uznać jako naru-
szające przepisy. W takich sytuacjach zasadne jest
zwrócenie się zainteresowanych z wnioskiem o inter-

wencję do właściwych organów Państwowej Inspekcji
Pracy, instytucji podległej Sejmowi RP i ustawowo
uprawnionej do nadzoru i kontroli przestrzegania
prawa pracy, w tym przepisów o zakładowym fundu-
szu świadczeń socjalnych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Stanisława Huskowskiego
i Sławomira Piechoty
w sprawie rozszerzenia katalogu podmiotów
uprawnionych do prowadzenia domów
pomocy społecznej oraz zlecania zadań
z zakresu pomocy społecznej, a także
stworzenia centralnego rejestru
wolnych miejsc w domach pomocy społecznej
(16976)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Huskowskiego i Sła-
womira Piechoty, przekazaną przy piśmie z dnia
21 lipca 2010r., znak: SPS-023-16976/10, w sprawie
rozszerzenia katalogu podmiotów uprawnionych do
prowadzenia domów pomocy społecznej oraz prowa-
dzenia centralnego rejestru wolnych miejsc w do-
mach pomocy społecznej, uprzejmie informuję iż:
Domy pomocy społecznej mogą prowadzić zgodnie
z art. 57 ust. 1, po uzyskaniu zezwolenia wojewody:
1) jednostki samorządu terytorialnego;
2) Kościół katolicki, inne kościoły, związki wyzna-
niowe oraz organizacje społeczne, fundacje i stowa-
rzyszenia;
3) inne osoby prawne;
4) osoby fizyczne.
Ustawa posługuje się pojęciem osób fizycznych,
niemniej jednak nie ma przeszkód prawnych w pro-
wadzeniu domu pomocy społecznej przez dwie osoby
fizyczne działające w formie spółki nieposiadającej
osobowości prawnej np. spółki cywilnej. Spółki takie
jednak muszą się liczyć z tym, że jako przedsiębiorcy
samodzielnie muszą pozyskiwać klientów do domu
pomocy społecznej na podstawie zawieranych z nimi
umów cywilnoprawnych.
Brak jest bowiem możliwości zlecenia przez jed-
nostkę samorządu terytorialnego realizacji zadania
prowadzenia domu pomocy społecznej osobom fizycz-
nym czy też spółkom cywilnym, co wynika z art. 221
787
ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 157, poz.1240, z późn. zm.).
Zgodnie z tym przepisem tylko podmioty niezalicza-
ne do sektora finansów publicznych i niedziałające
w celu osiągnięcia zysku mogą otrzymywać z budże-
tu jednostki samorządu terytorialnego dotacje celowe
na cele publiczne związane z realizacją zadań tej jed-
nostki, a także na dofinansowanie inwestycji zwią-
zanych z realizacją tych zadań. Z kolei zlecenie zada-
nia i udzielenie dotacji następuje zgodnie z przepisa-
mi ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności
pożytku publicznego i o wolontariacie, a jeżeli doty-
czy ono innych zadań niż określone w tej ustawie, na
podstawie umowy jednostki samorządu terytorialne-
go z podmiotem, o którym mowa w ust. 1. Należy
zauważyć ponadto, że definicja organizacji pozarzą-
dowej zawarta w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r.
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
(Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.) jest tak szeroka,
że umożliwia bardzo dużej liczbie podmiotów zalicze-
nie do organizacji pozarządowych, a co za tym idzie,
również możliwość realizacji zadań na zlecenie jed-
nostek samorządu terytorialnego i możliwość otrzy-
mania dotacji.
Natomiast w kwestii możliwości wprowadzenia
do praktyki centralnego rejestru wolnych miejsc
w domach pomocy społecznej pragnę zwrócić uwagę,
na art. 54 ust. 2, który wskazuje, że: osobę ubiegają-
cą się o umieszczenie kieruje się do domu pomocy
społecznej odpowiedniego typu, zlokalizowanego jak
najbliżej miejsca zamieszkania osoby kierowanej,
chyba że okoliczności sprawy wskazują inaczej, po
uzyskaniu zgody tej osoby lub jej przedstawiciela
ustawowego na umieszczenie w domu pomocy spo-
łecznej.
Sformułowanie dotyczące innych okoliczności
w sprawie dotyczy przypadków, gdy np. osoba chcia-
łaby być umieszczona w konkretnym domu, np. w du-
żej bliskości najbliższej rodziny. Przepis ten daje pra-
wo podmiotowe osobie kierowanej do umieszczenia
w domu znajdującym się w najbliższej odległości od
dotychczasowego miejsca zamieszkania. Wprowadze-
nie centralnego rejestru byłoby rozwiązaniem wpły-
wającym niekorzystnie na sytuację osób kierowa-
nych, gdyż ułatwiłoby samorządom kierowanie osób
do domów mieszczących się w dużej odległości. Cen-
tralny rejestr dodatkowo ułatwiłby samorządom kie-
rowanie się w głównej mierze kryterium ceny, jako
wyznacznika kierowania osoby wymagającej wspar-
cia do domu pomocy społecznej. Już dzisiaj do resor-
tu docierają niepokojące sygnały wskazujące na po-
szukiwanie najtańszego domu, nie licząc się z wypra-
cowanymi standardami w tym zakresie. W ocenie
resortu rejestr spotęgowałby to zjawisko.
Reasumując, nie przewiduję w najbliższym czasie
zmian prawnych w ustawie o pomocy społecznej, któ-
re uwzględniłyby postulaty zawarte w interpelacji,
jednak gdyby praktyka stosowania obecnie obowią-
zujących przepisów w przyszłości wskazywała na na-
788
silanie się negatywnych zjawisk, to nie wykluczam
ponownego rozważenia postulowanych propozycji
w momencie procedowania nad nową ustawą o pomo-
cy społecznej.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kwitka
w sprawie konieczności podjęcia prac
legislacyjnych dostosowujących projekt ustawy
o wspieraniu przedsiębiorców dotkniętych
skutkami klęsk żywiołowych do realnej skali
zniszczeń i szkód, którymi zostali dotknięci
przedsiębiorcy z zalanych przez powódź
terenów (16977)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Marka Kwitka dotyczącą projektu
ustawy o wspieraniu przedsiębiorców dotkniętych
skutkami powodzi z maja i czerwca 2010 r. uprzejmie
informuję, że prace prowadzone przez Ministerstwo
Gospodarki nad omawianym projektem zostały za-
kończone i skierowano go do Sejmu (I czytanie odby-
ło się 22 lipca 2010 r.).
Odnosząc się natomiast do kwestii ulg w zakre-
sie opłat uiszczanych przez przedsiębiorców do ZUS,
urzędów skarbowych, czy też PFRON, pragnę pod-
kreślić, że te zagadnienia zostały uregulowane
w ustawie z dnia 24 czerwca 2010 r. o szczególnych
rozwiązaniach związanych z usuwaniem skutków
powodzi z maja i czerwca 2010 r. (Dz. U. Nr 123,
poz. 835). Na podstawie tej ustawy przedsiębiorcy
mogą ubiegać się o:
1) nieoprocentowane pożyczki na wypłatę wyna-
grodzeń, wraz ze składkami na ubezpieczenie spo-
łeczne należnymi od pracodawcy, przysługujących
pracownikom za czas usprawiedliwionej z uwagi na
wystąpienie powodzi nieobecności, niewykonywanie
pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy spowodo-
wanych powodzią oraz wykonywanie pracy związa-
nej z ochroną zakładu pracy przed powodzią lub usu-
waniem jej skutków. Środki na realizację tego wspar-
cia pochodzić będą z Funduszu Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych. Ustawa przewiduje także
możliwość umarzania omawianych pożyczek;
2) możliwość skorzystania z instrumentów wspar-
cia, takich jak: dopłaty do wynagrodzenia pracowni-
ka podczas przestoju ekonomicznego i obniżenia wy-
miaru czasu pracy, dofinansowanie składek pracow-
ników na ubezpieczenie społeczne w części płaconej
przez pracodawcę, renegocjacja warunków spłaty na-
leżności Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pra-
cowniczych powstałych przed 30 czerwca 2008 r.,
dofinansowanie kosztów szkolenia (maksymalnie
przez 6 miesięcy) lub studiów podyplomowych (mak-
symalnie 12 miesięcy) pracowników, pod warunkiem
utworzenia funduszu szkoleniowego przez przedsię-
biorcę, o których mowa w ustawie z dnia l lipca 2009 r.
o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla
pracowników i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 125,
poz. 1035). W odróżnieniu od przedsiębiorców, którzy
ponieśli straty w wyniku kryzysu gospodarczego,
przedsiębiorcy dotknięci skutkami powodzi będą mo-
gli skorzystać z instrumentów oferowanych w ra-
mach wspomnianej ustawy już przy 15-procentowym
spadku obrotów gospodarczych. Okres wspomniane-
go spadku obrotów został także ograniczony do l mie-
siąca (nie zaś 3 miesięcy, jak jest to w przypadku
przedsiębiorców dotkniętych kryzysem gospodar-
czym). Środki na realizację tego wsparcia pochodzić
będą z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pra-
cowniczych;
3) sfinansowanie wynagrodzenia, nagród oraz
składek społecznych zatrudnionych pracowników lub
skierowanych bezrobotnych zamieszkałych na obsza-
rze gmin i miejscowości, do których stosowane będą
szczególne zasady dotyczące remontów i rozbiórek
obiektów budowlanych zniszczonych lub uszkodzo-
nych w wyniku działania żywiołu.
Ustawa ta przewiduje ponadto wiele rozwiązań
skierowanych do przedsiębiorców zatrudniających
osoby niepełnosprawne, m.in. takich jak środki na
utrzymanie miejsc pracy osób niepełnosprawnych,
umarzanie pożyczek przyznanych osobom niepełno-
sprawnym na działalność gospodarczą.
Podkreślenia wymaga, że na podstawie obowią-
zujących obecnie przepisów przedsiębiorcy mogą
ubiegać się o:
1) odroczenie terminu płatności wpłat na PFRON
lub rozłożenie ich na raty, wniosek do prezesa Zarzą-
du Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Nie-
pełnosprawnych na podstawie art. 49 ust. 5c ustawy
z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92),
2) odroczenie terminu płatności podatku (lub za-
ległości podatkowej) lub rozłożenie go na raty, wnio-
sek do właściwego dla przedsiębiorcy organu podat-
kowego na podstawie art. 67a §1 ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r.
Nr 5, poz. 60).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posłów Stanisława
Huskowskiego i Sławomira Piechoty
w sprawie emisji napisów do programów
telewizyjnych przez TVP SA (16978)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację z dnia 12 lipca 2010 r., nr SPS-023-
-16978/10, posłów Stanisława Huskowskiego i Sławo-
mira Piechoty dotyczącą emisji napisów do progra-
mów telewizyjnych przez TVP SA, uprzejmie infor-
muję, iż prezes Rady Ministrów upoważnił ministra
skarbu państwa w porozumieniu z ministrem kultu-
ry i dziedzictwa narodowego do udzielenia odpowie-
dzi w powyższym zakresie.
Stanowisko ministra skarbu państwa
Z uwagi na fakt wcześniejszego zainteresowania
problemem poruszonym w przedmiotowej interpela-
cji Ministerstwo Skarbu Państwa – zgodnie z właści-
wością – wystąpiło do zarządu spółki Telewizja Pol-
ska SA o przedstawienie stanowiska w powyższej
sprawie. W załączeniu przekazuję odpowiedź otrzy-
maną od prezesa zarządu Telewizji Polskiej SA.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że minister skar-
bu państwa nie ma prawnych możliwości interwenio-
wania w dobór, treść i jakość nadawanych audycji.
Obowiązujące przepisy prawa, a w szczególności usta-
wa z dnia 29 grudnia 2004 r. o radiofonii telewizji
(Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2531, ze zm.), jedno-
znacznie określiły rolę ministra skarbu państwa,
przypisując mu ograniczone instrumenty nadzoru
właścicielskiego. Minister skarbu państwa może po-
wołać tylko jednego przedstawiciela do rady nadzor-
czej (nie może go odwołać), nie ma wpływu na skład
osobowy zarządu spółki, zaś działając jako zwyczajne
walne zgromadzenie, podejmuje uchwały w sprawie
udzielenia absolutorium członkom organów spółki
oraz zatwierdza sprawozdania zamykające rok obro-
towy Telewizji Polskiej SA. Dodatkowo przepisy Ko-
deksu spółek handlowych zabraniają akcjonariuszo-
wi wydawania wiążących zaleceń zarządowi spółki
prawa handlowego, a tym samym Skarb Państwa nie
może zobowiązać zarządu Telewizji Polskiej SA do
wprowadzenia programu o określonej tematyce i ja-
kości. Pragnę zwrócić uwagę na zapis art. 13 ust. 1
ustawy o radiofonii i telewizji, który stanowi, że
nadawca kształtuje program samodzielnie w zakresie
zadań określonych w ustawie i ponosi odpowiedzial-
ność za jego treść, co oznacza, że realizacja zadań
związanych z misją publiczną spoczywa wyłącznie na
zarządzie spółki Telewizja Polska SA. Należy przy
tym zaznaczyć, że rada programowa telewizji pu-
blicznej, której członków powołuje Krajowa Rada Ra-
diofonii i Telewizji, dokonuje oceny poziomu i jakości
programu bieżącego oraz programów ramowych,
a więc także programów edukacyjnych dla dzieci
i młodzieży. Mając powyższe na uwadze, pragnę wy-
789
razić nadzieję, że zgodnie ze stanowiskiem przedsta-
wionym przez zarząd Telewizji Polskiej SA spółka
przywróci audycje, które będą mogli oglądać widzo-
wie niesłyszący.
Stanowisko ministra kultury i dziedzictwa naro-
dowego
Zgodnie z motywem 46 do dyrektywy 2010/13/UE
o audiowizualnych usługach medialnych „prawo osób
niepełnosprawnych i osób starszych do integracji
i uczestnictwa w życiu społecznym i kulturalnym
Unii jest nierozłącznie związane ze świadczeniem
dostępnych audiowizualnych usług medialnych.
Środki pozwalające na osiągnięcie dostępności po-
winny obejmować między innymi język migowy, wy-
świetlane listy dialogowe, dźwiękową ścieżkę narra-
cyjną oraz prostą w obsłudze nawigację”. Ponadto
art. 7 ww. dyrektywy stanowi, iż: „Państwa człon-
kowskie zachęcają dostawców usług medialnych pod-
legających ich jurysdykcji do zapewniania, by świad-
czone przez nich usługi stawały się stopniowo dostęp-
ne dla osób z upośledzeniami wzroku lub słuchu”.
Zgodnie z przygotowanym w Ministerstwie Kul-
tury i Dziedzictwa Narodowego projektem ustawy
o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji, mającym na
celu implementację ww. dyrektywy do polskiego po-
rządku prawnego, nadawcy programów telewizyj-
nych mają zostać zobowiązani do zapewniania do-
stępności programów dla osób niepełnosprawnych
z powodu dysfunkcji narządu wzroku oraz osób nie-
pełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu słu-
chu, poprzez wprowadzanie odpowiednich udogod-
nień, w szczególności audiodeskrypcji, napisów dla
niesłyszących lub tłumaczenia na język migowy, tak
by co najmniej 10% kwartalnego czasu nadawania
programu, z wyłączeniem reklam i telesprzedaży,
posiadało takie udogodnienia (projektowany art. 18a).
Przepis ten proponuje się uzupełnić o fakultatywną
delegację ustawową dla KRRiT, która będzie mogła
określić, w drodze rozporządzenia, niższy udział
w programie telewizyjnym audycji z udogodnieniami
odbioru dla ww. osób. Ponadto wskazany obowiązek
wprowadzany byłby stopniowo. W przepisach przej-
ściowych do projektu ustawy o zmianie ustawy o ra-
diofonii i telewizji proponuje się rozłożyć w czasie
osiągnięcie progu 10% programu z udogodnieniami
dla niepełnosprawnych, tak aby w 2011 r. przynajm-
niej 5% programu posiadało takie udogodnienia,
a próg 10% został osiągnięty w 2012 r.
Jednocześnie do art. 21 ust. 1a ustawy o radiofonii
i telewizji, zawierającego katalog zadań publicznej
radiofonii i telewizji, proponuje się dodanie kolejnego
zadania polegającego na zapewnianiu dostępności
programów lub ich części, i innych usług, dla osób
niepełnosprawnych z powodu dysfunkcji narządu
wzroku oraz osób niepełnosprawnych z powodu dys-
funkcji narządu słuchu. Należy przy tym podkreślić,
iż telewizja publiczna – tak jak wszyscy nadawcy te-
lewizyjni – będzie zobowiązana do wypełniania mi-
nimalnych kwot programowych dotyczących audycji
z udogodnieniami dla osób niepełnosprawnych z po-
790
wodu dysfunkcji narządu wzroku oraz słuchu, o czym
mowa w projektowanym art. 18a ustawy. Niezależnie
jednak od tego obowiązku wszyscy nadawcy publicz-
ni, w tym również jednostki radiofonii publicznej,
powinni w ramach swojej misji zapewniać w więk-
szym stopniu niż nadawcy prywatni dostępność swo-
ich programów, a także innych usług, dla ww. osób
niepełnosprawnych.
Minister kultury i dziedzictwa narodowego poin-
formował, iż ww. projekt ustawy o zmianie ustawy
o radiofonii i telewizji został przekazany do konsul-
tacji międzyresortowych w dniu 30 lipca br.*)
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie niedostosowania prawa
w zakresie wspierania
działalności gospodarczej
inicjowanej przez bezrobotnych (16979)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 22 lipca 2010 r., znak:
SPS-023-16979/10, interpelacją pana posła Jana Bu-
rego s. Antoniego w sprawie niedostosowania prawa
w zakresie wspierania działalności gospodarczej ini-
cjowanej przez bezrobotnych, uprzejmie informuję.
Instytucja przyznawania jednorazowo środków
Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodar-
czej znajduje unormowanie w przepisie art. 46 ust. 1
pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U.
z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.). Szczegółowe
warunki przyznawania osobom bezrobotnym ww.
wsparcia określają przepisy rozporządzenia ministra
pracy i polityki społecznej z dnia 17 kwietnia 2009 r.
w sprawie dokonywania refundacji kosztów wyposa-
żenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skiero-
wanego bezrobotnego oraz przyznawania bezrobot-
nemu środków na podjęcie działalności gospodarczej
(Dz. U. Nr 62, poz. 512, z późn. zm.).
Odnosząc się do sugerowanej przez pana posła
zmiany treści przepisu § 8 ust. 2 pkt 1 powołanego
wyżej rozporządzenia ministra pracy i polityki spo-
łecznej z dnia 17 kwietnia 2009 r. w zakresie wydłu-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
żenia okresu wydatkowania przyznanych środków
na podjęcie działalności gospodarczej, pragnę poin-
formować, co następuje.
Zgodnie z przepisem § 8 ust. 2 pkt 1 ww. rozpo-
rządzenia, w umowie o przyznanie środków na pod-
jęcie działalności gospodarczej bezrobotny zobowią-
zuje się do wydatkowania przyznanych środków
w terminie określonym w umowie, w okresie od dnia
zawarcia umowy do 30 dnia od dnia podjęcia działal-
ności gospodarczej. Przyjęto również, że udokumen-
towanie i rozliczenie wydatkowania otrzymanych
środków powinno nastąpić w terminie określonym
w umowie, nieprzekraczającym dwóch miesięcy od
dnia podjęcia działalności gospodarczej.
Na podstawie § 8 ust. 5 powołanego wyżej rozpo-
rządzenia starosta może przedłużyć termin zarówno
wydatkowania, jak i rozliczenia otrzymanych środ-
ków, w przypadku gdy za ich przedłużeniem przema-
wiają względy społeczne, w szczególności przypadki
losowe i sytuacje niezależne od bezrobotnego. Ponad-
to w zawartej umowie strony mogą określić dogodne
terminy: dokonania przez wnioskodawcę wpisu dzia-
łalności gospodarczej do ewidencji oraz rozpoczęcia
zgłoszonej działalności.
Biorąc pod uwagę omawiane przepisy, nie można
pominąć faktu, iż przyznawanie środków na podjęcie
działalności gospodarczej dotyczy wyłącznie osób
bezrobotnych. W tym miejscu należy wskazać, że sto-
sownie do art. 33 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy, starosta pozbawia statusu bezrobotne-
go bezrobotnego, który otrzymał jednorazowo środki
na podjęcie działalności gospodarczej, od następnego
dnia po dniu ich otrzymania. Ustalone terminy wy-
datkowania i rozliczenia otrzymanych środków mają
na celu motywację do jak najszybszego faktycznego
rozpoczęcia działalności gospodarczej. Pozbawienie
statusu bezrobotnego wiąże się bowiem z utratą po-
siadanych uprawnień, np. prawa do zasiłku czy ubez-
pieczeń, a zatem wydłużenie okresu, w którym bez-
robotny faktycznie rozpocznie działalność, nie jest
dla niego korzystne.
Przyznawanie środków na podjęcie działalności
gospodarczej jest jednym z wielu instrumentów sto-
sowanych w aktywizacji bezrobotnych. Ustawodaw-
ca, zapisując w art. 46 ustawy z dnia 20 kwietnia
2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy, że „starosta z Funduszu Pracy może bezrobot-
nemu przyznać (...)”, przyjął, że nie każda działalność
gospodarcza i nie przez każdego bezrobotnego podej-
mowana jest właściwa na terenie danego powiatu
i powinna być finansowana ze środków publicznych.
Przyznanie środków na podjęcie działalności gospo-
darczej wiąże się nie tylko z powstawaniem nowego
podmiotu, ale także przetrwaniem na otwartym ryn-
ku pracy. Ocena, czy zgłoszone przedsięwzięcie po-
wiedzie się, czy nie, jest przedmiotem analiz ze stro-
ny urzędu pracy, a ostateczna decyzja o przyznaniu
środków należy do starosty. Przy podejmowaniu de-
cyzji o przyznaniu lub odmowie przyznania środków

na podjęcie działalności gospodarczej nie można nie
brać pod uwagę możliwości finansowych Funduszu
Pracy, którym dysponuje starosta. Finansowanie po-
dejmowania przez bezrobotnych działalności gospo-
darczej następuje w ramach przyznanych samorządo-
wi powiatów rocznych limitów środków. W aktualnym
brzmieniu przepisów istnieje obowiązek poinformowa-
nia bezrobotnego o uwzględnieniu jego wniosku lub
odmowie z podaniem przyczyny odmowy.
Oceniając instytucję przyznawania jednorazowo
środków Funduszu Pracy na podjęcie działalności,
należy stwierdzić, że państwo wspiera działania bez-
robotnych w zakresie podejmowania przez nich dzia-
łalności gospodarczej. Świadczyć o tym może także
fakt, że z roku na rok rośnie liczba osób bezrobotnych
uzyskujących środki na podjecie działalności gospo-
darczej. W 2008 r. wydatkowana została na ten cel
w skali kraju kwota 699 mln zł, a środki na podjęcie
działalności gospodarczej otrzymało 52,2 tys. bez-
robotnych. Natomiast w 2009 r. w ramach kwoty
1093,9 mln zł podjęło działalność gospodarczą 64 tys.
bezrobotnych.
Przedstawiając powyższe, pragnę poinformować,
że spostrzeżenia i wnioski pana posła zostaną wzięte
pod uwagę w dalszych pracach związanych z plano-
waną zmianą omawianych przepisów. Resort pracy
rozważy możliwość wprowadzenia zmian w powoła-
nych wyżej przepisach w taki sposób, aby wpierały
one jeszcze bardziej inicjatywę bezrobotnych zamie-
rzających podjąć działalność gospodarczą, uwzględ-
niając jednocześnie zmieniające się potrzeby rynku
pracy i możliwości finansowe Funduszu Pracy.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariana Starownika
w sprawie podziału środków będących
w dyspozycji prezesa NFZ dla oddziałów
wojewódzkich Polski wschodniej,
w tym oddziału lubelskiego na rok 2010,
pochodzących z nadwyżki za 2009 r.,
w którym wystąpiło obniżenie środków na
świadczenia z powodu zmiany algorytmu
w 2007 r. (16980)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Mariana Starownika, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 5 lipca 2010 r.,
w sprawie podziału środków będących w dyspozycji
prezesa NFZ dla oddziałów wojewódzkich Polski
791
wschodniej, w tym oddziału lubelskiego na rok 2010,
pochodzących z nadwyżki za 2009 r., w którym wy-
stąpiło obniżenie środków na świadczenia z powodu
zmiany algorytmu w 2007 r., która została przesłana
przy piśmie marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej z dnia 22 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-16980/
10), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących in-
formacji.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie,
zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r.,
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) należą do kompetencji
Narodowego Funduszu Zdrowia.
W związku z interpelacją pana posła minister
zdrowia wystąpił do Narodowego Funduszu Zdrowia
z prośbą o przedstawienie informacji w przedmioto-
wej sprawie.
Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia poinfor-
mował, że zmiana planu finansowego Narodowego
Funduszu Zdrowia na rok 2010, zakładająca między
innymi zwiększenie środków na koszty świadczeń
opieki zdrowotnej w OW NFZ o 2 382 644 tys. zł, była
konsekwencją prognozowanych wyższych niż pier-
wotnie oszacowano przychodów ze składek na ubez-
pieczenie zdrowotne w roku 2010 r. (potwierdzonych
realizacją przychodów ze składek za ubezpieczenie
zdrowotne za okres I–IV 2010 r.).
Podziału środków pomiędzy oddziały wojewódz-
kie Narodowego Funduszu Zdrowia w przedmiotowej
zmianie planu finansowego NFZ dokonano zgodnie
z art. 124 ust. 8 ww. ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych oraz rozporządzeniem ministra
zdrowia z dnia 17 listopada 2009 r. w sprawie szcze-
gółowego trybu i kryteriów podziału środków pomię-
dzy centralę i oddziały wojewódzkie Narodowego
Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na finansowa-
nie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych
(Dz. U. Nr 193, poz. 1495).
Prezes poinformował również, iż rozdysponowa-
nia dodatkowych środków pomiędzy poszczególne
rodzaje świadczeń opieki zdrowotnej dokonali dyrek-
torzy oddziałów wojewódzkich NFZ, kierując się
w szczególności:
1) koniecznością zabezpieczenia środków finanso-
wych z przeznaczeniem na refundację cen leków;
2) koniecznością zabezpieczenia dodatkowych
środków finansowych na realizację nowych progra-
mów terapeutycznych (lekowych);
3) koniecznością zabezpieczenia dodatkowych środ-
ków finansowych na świadczenia opieki zdrowotnej
w zakresie chemioterapii;
792
4) koniecznością zabezpieczenia dodatkowych
środków na sfinansowanie nieopłaconych w latach
ubiegłych nielimitowanych świadczeń opieki zdro-
wotnej oraz świadczeń opieki zdrowotnej oznaczo-
nych przez świadczeniodawców w komunikatach jako
ratujące życie/pilne;
5) koniecznością zwiększenia dostępności świad-
czeń zdrowotnych oraz skrócenia kolejek oczekują-
cych na realizację świadczeń w tych obszarach, gdzie
występuje na nie zwiększone zapotrzebowanie.
Nadmienić należy, iż projekt ww. zmiany planu
finansowego NFZ zgodnie z art. 121 ust. 1 ww. usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej został pozy-
tywnie zaopiniowany przez:
— Radę Narodowego Funduszu Zdrowia – uchwa-
ła Nr 6/2010/II z dnia 27 maja 2010 r. w sprawie wy-
rażenia opinii do projektu zmiany planu finansowego
Narodowego Funduszu Zdrowia na 2010 r.,
— Komisję Finansów Publicznych Sejmu Rzeczy-
pospolitej Polskiej – opinia nr 170 w sprawie projektu
zmian w planie finansowym Narodowego Funduszu
Zdrowia na rok 2010 uchwalona na posiedzeniu
w dniu 28 maja 2010 r.,
— Komisję Zdrowia – opinia nr 30 w sprawie pro-
jektu zmiany planu finansowego Narodowego Fun-
duszu Zdrowia na 2010 r. uchwalona na posiedzeniu
w dniu 9 czerwca 2010 r.
Przedmiotowa zmiana planu finansowego została
zatwierdzona przez ministra zdrowia w porozumie-
niu z ministrem finansów w dniu 6 lipca 2010 r.
Dyrektor Lubelskiego Oddziału Wojewódzkiego
Narodowego Funduszu Zdrowia poinformował, że
oddział otrzymał w dniu 13 maja br. zawiadomienie
o projektowanym zwiększeniu planu finansowego na
2010 r. o kwotę 137 488 tys. zł zawierające wytyczne
centrali NFZ dotyczące przeznaczenia tej kwoty.
W dniu 14 maja br. oddział przesłał do centrali NFZ
propozycje struktury rodzajowej dodatkowych środków,
przeznaczając je na następujące cele: refundacja cen le-
ków – 112 558 tys. zł, lecznictwo szpitalne – 12 330 tys. zł,
koszty świadczeń z lat ubiegłych – 13 000 tys. zł.
Środki skierowane na leczenie szpitalne przeznaczo-
ne zostaną za zabezpieczenie dostępności nowych
programów lekowych (m.in. leczenie wtórnej nad-
czynności przytarczyc u pacjentów hemodializowa-
nych), chemioterapii oraz świadczeń nielimitowanych
(zawały, porody, przeszczepy). Kwota 112 158 tys. zł
została skierowana na pokrycie niedoboru środków
przeznaczonych w planie finansowym na refundację
cen leków. Za okres 5 miesięcy br. koszty refundacji
cen leków wyniosły 194 mln zł i przekroczyły plan
finansowy o kwotę 47 mln zł, co oznacza, że do końca
roku mogłoby zabraknąć na ten cel 112 mln zł. W tej
sytuacji przeznaczenie dodatkowych środków na ten
cel jest koniecznością. Niedobór w refundacji cen le-
ków został spowodowany przesunięciem środków
w planie finansowym z refundacji cen leków do lecz-
nictwa szpitalnego. Umożliwiło to zawarcie kontrak-
tów ze szpitalami na poziomie wartości umów wg sta-
nu na 30 czerwca 2009 r. W efekcie tego przesunięcia
przezwyciężone zostały problemy w negocjowaniu
wartości umów ze szpitalami na 2010 r., szpitale otrzy-
mały większe o ok. 10% kontrakty od wcześniej zapro-
ponowanych i podpisały aneksy do umów.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej zwiększenia
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej w regio-
nach wschodniej Polski, uprzejmie informuje, że zgod-
nie z nowym brzmieniem art. 118 ust. 3 ustawy
z dnia 25 września 2009 r. o zmianie ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 178, poz. 1374) planowa-
ne środki na pokrycie kosztów finansowania przez
oddziały wojewódzkie funduszu świadczeń opieki
zdrowotnej dla ubezpieczonych dzieli się pomiędzy
oddziały wojewódzkie funduszu, uwzględniając:
1) liczbę ubezpieczonych zarejestrowanych w od-
dziale wojewódzkim funduszu;
2) wydzielone, według wieku i płci, grupy ubez-
pieczonych oraz wydzielone grupy świadczeń opieki
zdrowotnej, w tym świadczenia wysokospecjali-
styczne;
3) ryzyko zdrowotne odpowiadające danej gru-
pie ubezpieczonych, w zakresie danej grupy świad-
czeń opieki zdrowotnej, w porównaniu z grupą od-
niesienia.
Zgodnie z delegacją zawartą w art. 119 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) mi-
nister zdrowia w porozumieniu z ministrem finan-
sów, po zasięgnięciu opinii prezesa funduszu, wydał
rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 17 listopada
2009 r. w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów
podziału środków pomiędzy centralę i oddziały wo-
jewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z przezna-
czeniem na finansowanie świadczeń opieki zdrowot-
nej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 193, poz. 1495),
uwzględniając znowelizowane przepisy art. 118.
Powyższe zasady podziału zostały zastosowane
po raz pierwszy do planu finansowego NFZ na rok
2010.
Zmiana ww. przepisów dotyczących zasad podzia-
łu środków pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ do-
prowadziła do istotnej modyfikacji sposobu podziału
środków, a jednym z beneficjentów tej zmiany jest
Lubelski OW NFZ. Wpływ tej zmiany na finansowa-
nie świadczeń opieki zdrowotnej w Lubelskim OW
NFZ będzie bardziej widoczny w kolejnych latach,
wraz ze wzrostem ogólnej puli środków będącej
w dyspozycji NFZ, który umożliwi większy wzrost
udziału Lubelskiego OW NFZ w finansowaniu świad-
czeń opieki zdrowotnej.
W odniesieniu do poruszonej przez pana posła
kwestii refundacji środków za tzw. nadwykonania
z lat ubiegłych, pragnę poinformować, że zgodnie
z przepisami art. 132 ust. 1 oraz art. 136 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
jest umowa, która określa m.in. rodzaj i zakres udzie-
lanych świadczeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń
pomiędzy Narodowym Funduszem Zdrowia a świad-

czeniodawcami oraz kwotę zobowiązania Narodowe-
go Funduszu Zdrowia wobec świadczeniodawcy.
W związku z tym, co do zasady, świadczenia są finan-
sowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia do wyso-
kości limitów określonych umową. Natomiast możli-
wość sfinansowania dodatkowych świadczeń zreali-
zowanych ponad limit określony umową może być
rozważane w konkretnej sytuacji, wynikającej m.in.
z dysponowania przez Narodowy Fundusz Zdrowia
dodatkowymi środkami finansowymi.
Powyższe wynika również z konstrukcji przepi-
sów art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych, dotyczących gospodarki finan-
sowej Narodowego Funduszu Zdrowia, zgodnie z któ-
rymi plan finansowy Narodowego Funduszu Zdrowia
jest zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów.
Jednocześnie zgodnie z art. 132 ust. 5 ww. ustawy
łączna suma zobowiązań Narodowego Funduszu
Zdrowia, wynikających z zawartych ze świadczenio-
dawcami umów, nie może przekroczyć wysokości
kosztów przewidzianych na ten cel w planie finanso-
wym Narodowego Funduszu Zdrowia.
Odnosząc się do kwestii udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, należy
zwrócić uwagę, że umowa pomiędzy Narodowym
Funduszem Zdrowia a świadczeniodawcą zawarta na
okres oznaczony (np. na rok) nakłada na świadcze-
niodawcę obowiązek udzielania świadczeń przez cały
ten okres. Kolejność udzielania tych świadczeń zale-
ży od ich rodzaju. Nie ulega wątpliwości, że świad-
czenia opieki zdrowotnej udzielane w stanach na-
głych bądź kwalifikujące się do grupy świadczeń tzw.
nielimitowanych (m.in. porody, leczenie inwazyjne
ostrych zespołów wieńcowych, populacyjne badania
przesiewowe) powinny być udzielane przez świadcze-
niodawców niezwłocznie oraz bezwzględnie finanso-
wane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Należy jed-
nocześnie pamiętać, że duża liczba świadczeń udzie-
lanych przez świadczeniodawców nie powinna być
zaliczana do ww. świadczeń w stanach nagłych lub
nielimitowanych. W takich przypadkach, stosownie
do przepisów art. 20–23 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, świadczeniodawca
zobowiązany jest do prowadzenia list oczekujących
na planowe świadczenia. W związku z powyższym
kierujący placówką lub inne osoby odpowiedzialne za
organizację pracy zakładu opieki zdrowotnej powin-
ny uwzględnić w ramach ustalonego planu umowy
zarówno realizację świadczeń planowych, jak i na-
głych – w odpowiednich częściach. Kwestia ta powin-
na być rozważana w odniesieniu do konkretnego za-
kładu opieki zdrowotnej i ma bezpośredni związek
z jakością zarządzania tym zakładem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
793
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Walkowskiego
w sprawie tzw. dopalaczy (16981)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo pani Ewy Kierzkowskiej wicemarszałka Sejmu
z dnia 22 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-16981/10),
uprzejmie przedkładam odpowiedź na interpelację
pana posła Piotra Walkowskiego w sprawie tzw. do-
palaczy.
W związku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii
Europejskiej z dnia 3 marca 2008 r. Ministerstwo
Zdrowia przygotowało projekt nowelizacji ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkoma-
nii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485, z późn. zm.). Projekt
nowelizacji został opracowany w celu wprowadzenia
pod kontrolę prawną substancji o nazwie benzylopi-
perazyna (1-benzylopiperazyna, BZP). W wyniku
prac legislacyjnych, w dniu 20 marca 2009 r., została
uchwalona ustawa o zmianie ustawy o przeciwdzia-
łaniu narkomanii (Dz. U. Nr 63, poz. 520), która we-
szła życie w dniu 8 maja 2009 r. Przedmiotowa no-
welizacja pozwoliła objąć kontrolą zarówno benzylo-
piperazynę (BZP) wpisaną do załącznika nr 2 w wy-
kazie substancji psychotropowych grupy II-P, jak
również, po uwzględnieniu poprawki poselskiej,
17 innych substancji i roślin psychoaktywnych wpi-
sanych do załącznika nr 1 w wykazie środków odu-
rzających grupy I-N ww. ustawy. W sumie objęto kon-
trolą ustawową 18 nowych substancji i roślin psycho-
aktywnych.
W opinii Ministerstwa Zdrowia konieczność wy-
cofania przez sklepy z dopalaczami (smart shops)
wielu substancji i roślin, które od lat były wykorzy-
stywane w celu odurzania się, spowodowana objęciem
ich kontrolą była jak najbardziej słuszna i wyelimi-
nowała ze sprzedaży większość produktów zawiera-
jących substancje psychoaktywne. Wykorzystywane
w poprzedniej ofercie sklepów substancje takie jak:
BZP, JWH-018, rośliny Salvia divinorum, Mitragyna
speciosa, Argyreia nervosa, o których informowało
Europejskie Centrum Monitorowania Narkotyków
i Narkomanii (EMCDDA), nie znalazły łatwo za-
mienników i były zastępowane roślinami i substan-
cjami, o których działaniu psychoaktywnym brak
jest poważnych doniesień naukowych (theobromina,
geranium). Tak więc sklepy z dopalaczami wycofały
substancje i rośliny objęte kontrolą ustawy o prze-
ciwdziałaniu narkomanii.
Należy podkreślić, że z handlem tzw. dopalaczami
zmagają się z lepszym lub gorszym efektem wszyst-
kie państwa Unii Europejskiej. Smart shops – sklepy
handlujące dopalaczami – istnieją w większości kra-
jów Europy. Najwięcej jest ich w Wielkiej Brytanii,
Niemczech i Holandii. Jak do tej pory żaden z krajów
794
europejskich nie zdelegalizował działalności tych
sklepów.
Zgodnie z zestawieniem austriackiego Urzędu
Bezpieczeństwa Zdrowia Publicznego (Bundesamt
fur Sicherheit im Gesundheitswesen) o działaniach
poszczególnych państw UE w zakresie kontrolowania
substancji i roślin, które mogą być obecne w dopala-
czach, Polska wprowadziła pod kontrolę największą
liczbę takich substancji i roślin.
Ministerstwo Zdrowia, mając na uwadze potrzebę
oceny i szybkiego objęcia kontrolą niebezpiecznych
substancji czy roślin psychoaktywnych, prowadzi
z Głównym Inspektoratem Farmaceutycznym i Kra-
jowym Biurem Przeciwdziałania Narkomanii wspól-
ne prace nad istotną nowelizacją ustawy o przeciw-
działaniu narkomanii. Jednym z głównych celów
projektu ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziała-
niu narkomanii i ustawy o inspekcji handlowej jest
wprowadzenie procedury oceny ryzyka związanego
z nowymi substancjami psychoaktywnymi, umożli-
wiającej prowadzenie racjonalnej, opartej na nauko-
wej ewaluacji polityki względem tych substancji.
Szybkie i elastyczne reagowanie na pojawiające się
zagrożenia umożliwić ma instytucja tzw. czasowej
kontroli dająca możliwość wycofania danego środka
z obrotu lub wprowadzenie ograniczeń, warunków
lub zakazów związanych z jego sprzedażą lub pro-
dukcją, w drodze rozporządzenia ministra właściwe-
go do spraw zdrowia. Projekt przedmiotowej noweli-
zacji został uzgodniony z Rządowym Centrum Legi-
slacji, Ministerstwem Sprawiedliwości, Minister-
stwem Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz
Ministerstwem Spraw Zagranicznych i obecnie jest
przedmiotem procedury legislacyjnej (etap uzgod-
nień wewnętrznych w Ministerstwie Zdrowia).
Ponadto Ministerstwo Zdrowia w wyniku informa-
cji otrzymanych od Europejskiego Centrum Monito-
rowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA) wska-
zało na zasadność objęcia kontrolą (wpisania do za-
łącznika ustawy o przeciwdziałania narkomanii po-
przez jej szybką nowelizację) substancji psychoaktyw-
nej o nazwie mefedron oraz 6 innych nowych substan-
cji psychoaktywnych. W związku z tym najbliższym
czasie 7 substancji psychoaktywnych zostanie obję-
tych kontrolą ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,
co pozwoli w opinii Ministerstwa Zdrowia wyelimino-
wać z oferty sklepów z dopalaczami ok. 90% oferowa-
nych produktów zawierających substancje psychoak-
tywne. Objęcie kontrolą ww. substancji nastąpi w wy-
niku nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu narkoma-
nii autorstwa grupy posłów. Nowelizacja była przed-
miotem obrad Komisji Zdrowia Sejmu RP w dniu
18 maja br., gdzie spotkała się z poparciem strony rzą-
dowej, a w dniu 10 czerwca 2010 r. Sejm RP poparł
projekt i uchwalił ustawę o zmianie ustawy o przeciw-
działaniu narkomanii, która w dniu 8 lipca br. została
przyjęta bez poprawek przez Senat RP.
W dniu 26 lipca 2010 r. marszałek Sejmu pełniący
obowiązki prezydenta RP podpisał powyższą nowe-
lizację. Po jej publikacji w Dzienniku Ustaw, gdy wej-
dzie w życie, powinna znacznie utrudnić sprzedaż
dopalaczy w Polsce.
Wyrażam głęboką nadzieję, że powyższe wieloto-
rowe działania przyczynią się do znacznego ograni-
czenia, a następnie wyeliminowania substancji psy-
choaktywnych z legalnego handlu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie ustanowienia przepisów
umożliwiających przedsiębiorcom stosowanie
faktur elektronicznych (16982)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 22 lipca 2010 r., znak: SPS-023-16982/10, przy
którym przesłana została interpelacja pana posła
Wojciecha Szaramy dotycząca sposobów przesyłania
faktur elektronicznych, uprzejmie wyjaśniam.
Obowiązujący w Polsce porządek prawny dotyczą-
cy kwestii związanych z fakturami elektronicznymi
jest zgodny z przepisami Unii Europejskiej, a w szcze-
gólności z przepisami dyrektywy Rady z dnia 28 li-
stopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podat-
ku od wartości dodanej (2006/112/WE ze zm.). Po-
dobnie jak w przypadku ww. dyrektywy w Polsce
przy wystawianiu i przesyłaniu faktur w formie elek-
tronicznej stosuje się obligatoryjnie dwie metody wy-
korzystujące:
— bezpieczny podpis elektroniczny weryfikowany
za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu lub
— wymianę danych elektronicznych (EDI) zgod-
nie z umową w sprawie europejskiego modelu wymia-
ny danych elektronicznych.
Dodatkowo należy zaznaczyć, że podobne do wy-
korzystywanych w Polsce rozwiązań stosują rów-
nież niektóre inne państwa członkowskie Unii Eu-
ropejskiej.
Odnosząc się do zamierzeń legislacyjnych w ww.
obszarze, pragnę poinformować, że w dniu 13 lipca
Rada Ecofin przyjęła zmianę dyrektywy 2006/112/
WE, która ma na celu m.in. liberalizację obecnych
standardów przesyłania i przechowywania faktur
elektronicznych, tak aby faktury papierowe i faktury
elektroniczne były traktowane w ten sam sposób.
Nowe brzmienie dyrektywy nakłada na podatni-
ka obowiązek zapewnienia wszystkim fakturom (od
momentu wystawienia faktury aż do końca okresu

jej przechowywania) autentyczności pochodzenia, in-
tegralności treści i czytelności faktury, m.in. za po-
mocą dowolnych kontroli biznesowych, które „usta-
lają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą
a dostawą towarów lub świadczeniem usług”. Innymi
słowy, zgodnie z ww. zmianą dyrektywy, to podatnik
będzie decydował o formie przesyłu i przechowywa-
nia faktur, pod warunkiem że powyższe cechy faktur
będą zapewnione.
Biorąc pod uwagę kierunek zmian ww. dyrektywy
w odniesieniu do fakturowania elektronicznego oraz
uwzględniając postulat konieczności upowszechnie-
nia tej formy fakturowania, Ministerstwo Finansów
w trybie pilnym podjęło niezbędne prace nad dosto-
sowaniem przepisów regulujących kwestie fakturo-
wania do wymogów nowych zapisów dyrektywy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kwitka
w sprawie nowelizacji ustawy
Prawo ochrony środowiska w zakresie
przywrócenia możliwości finansowania
w całości przez samorządy zadań związanych
z usuwaniem azbestu (16984)
Odpowiadając na pismo z dnia 22 lipca 2010 r.
(znak: SPS-023-16984/10) zawierające interpelację
posła Marka Kwitka w sprawie instrumentów finan-
sowych służących do finansowania ochrony środowi-
ska i gospodarki wodnej przez budżety powiatów
i gmin po likwidacji powiatowych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej oraz gminnych fun-
duszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej (sa-
morządowych funduszy celowych – wyodrębnionych
rachunków bankowych), uprzejmie przedkładam na-
stępującą informację.
Ustawa z dnia 20 listopada 2009 r. o zmianie usta-
wy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 215, poz. 1664) stanowi, iż
z dniem 1 stycznia 2010 r. powiatowe oraz gminne
fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej
ulegają likwidacji, a ich środkami dysponują odpo-
wiednio starostowie i wójtowie (burmistrzowie lub
prezydenci miast).
Zgodnie z dotychczasową ustawą z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.), przychodami gminnych
795
i powiatowych funduszy ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej były środki z tytułu opłat i kar, które:
1) w 20% zasilały gminne fundusze;
2) w 10% zasilały powiatowe fundusze.
Według znowelizowanych przepisów ustawy Pra-
wo ochrony środowiska, dotychczasowe tytuły przy-
chodów gminnych i powiatowych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej z tytułu opłat i kar
– w dotychczasowych proporcjach – stanowią docho-
dy budżetów odpowiednio gmin i powiatów. Należno-
ści i zobowiązania powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej stały się od-
powiednio należnościami i zobowiązaniami budże-
tów powiatów albo budżetów gmin.
Założenie w ustawie z dnia 20 listopada 2009 r.
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz
niektórych innych ustaw likwidacji powiatowych
i gminnych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej wynika bezpośrednio z założeń reformy
finansów publicznych opracowanej przez Minister-
stwo Finansów. Akt normatywny stanowiący funda-
ment tej reformy, to jest ustawa z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240), przewiduje funkcjonowanie w sektorze
finansów publicznych wyłącznie państwowych fun-
duszy celowych pozbawionych osobowości prawnej.
Dlatego też po wejściu w życie tej ustawy (co nastą-
piło 1 stycznia 2010 r.) w sektorze finansów publicz-
nych nie mogą funkcjonować inne rodzaje funduszy
celowych, w szczególności powiatowe i gminne fun-
dusze ochrony środowiska.
Likwidacja powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej była prze-
widziana w projekcie ustawy Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych (druk nr: 1182),
przygotowanym przez Ministra Finansów, w wersji
skierowanej do uzgodnień z członkami Rady Mini-
strów w 2008 r. Ten projekt ustawy przewidywał tak-
że likwidację wojewódzkich funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej oraz przekształcenie Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej w państwowy fundusz celowy nieposia-
dający osobowości prawnej, co było zgodne z założe-
niami reformy finansów publicznych. Mając na uwa-
dze powyższe okoliczności, minister środowiska
podjął działania zmierzające do zmiany przepisów
projektu ustawy Przepisy wprowadzające ustawę
o finansach publicznych w taki sposób, aby zapewnić
działanie funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej na zasadach możliwie najbardziej zbliżonych
do obowiązujących, z uwzględnieniem założeń refor-
my finansów publicznych.
W toku prac rządowych zostało uzgodnione, że
reforma finansów publicznych w resorcie środowiska
zostanie uregulowana w odrębnej ustawie, a filarem
tej reformy będzie przekształcenie Narodowego Fun-
duszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
oraz wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej odpowiednio w państwową oraz
samorządowe osoby prawne, które nie będą już fun-
796
duszami celowymi. Natomiast w odniesieniu do po-
wiatowych i gminnych funduszy ochrony środowi-
ska i gospodarki wodnej utrzymano decyzję o ich
likwidacji.
Decyzja ta znajdowała uzasadnienie w założe-
niach reformy finansów publicznych, ale także w tym,
że te fundusze celowe, będące wyodrębnionymi ra-
chunkami bankowymi, nie mogłyby zostać prze-
kształcone w inną formę prawno-organizacyjną jed-
nostek sektora finansów publicznych. Dlatego też
rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw
(druk nr: 1776), a aktualnie ustawa z dnia 20 listo-
pada 2009 r., zakładał likwidację tych funduszy, a ich
dotychczasowe przychody, w dotychczasowych pro-
porcjach, miały stanowić dochody budżetów odpo-
wiednio powiatów i gmin.
Zgodnie z art. 16 ust. 4 omawianej ustawy z dnia
20 listopada 2009 r., środki pieniężne zgromadzone
na rachunkach bankowych dotychczasowych powia-
towych funduszy i gminnych funduszy, które z dniem
1 stycznia 2010 r. stały się odpowiednio dochodami
budżetów powiatów i budżetów gmin, powinny zo-
stać przekazane na rachunki odpowiednio budżetów
powiatów i budżetów gmin, zaś odzyskane należności
pomniejszone o zobowiązania dotychczasowych po-
wiatowych funduszy i gminnych funduszy powiaty
i gminy są obowiązane przeznaczyć na finansowanie
ochrony środowiska i gospodarki wodnej, w zakresie
określonym w art. 400a ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16,
18, 21–25, 29, 31, 32, 38–42 tej ustawy.
Ponadto zgodnie z art. 403 ustawy Prawo ochrony
środowiska w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 13
omawianej ustawy z dnia 20 listopada 2009 r. do za-
dań powiatów i gmin, od dnia 1 stycznia 2010 r., bę-
dzie należało finansowanie ochrony środowiska i go-
spodarki wodnej w zakresie określonym w art. 400a
ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16, 18, 21–25, 29, 31, 32
i 38–42 w wysokości nie mniejszej niż kwota wpły-
wów z tytułu opłat i kar środowiskowych stanowią-
cych dochody budżetów powiatów i gmin.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż katalog ce-
lów z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej, które po dniu 1 stycznia 2010 r. będą finansowa-
ne ze środków budżetów powiatów i gmin odpowiada
katalogowi tych celów, który do dnia 31 grudnia 2009 r.
był określony w art. 406 i 407 ustawy Prawo ochrony
środowiska.
Odnosząc się zaś do formy, w jakiej po dniu 1 stycz-
nia 2010 r. powiaty i gminy mogą finansować cele
z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wodnej
wymienione w ustawie Prawo ochrony środowiska,
uprzejmie informuję, iż zważywszy na fakt, że są wy-
datkowane środki budżetów odpowiednio powiatów
i gmin, zastosowanie w tym zakresie mają odpowied-
nie przepisy nowej ustawy o finansach publicznych.
Problematyka wykonywania budżetów jednostek
samorządu terytorialnego oraz katalog dopuszczal-
nych w tej materii instrumentów finansowych nie
jest przedmiotem uregulowania ustawy Prawo ochro-
ny środowiska (§ 3 ust. 2 zasad techniki prawodaw-
czej), dlatego też omawiana ustawa zmieniająca nie
wprowadzała do ustawy Prawo ochrony środowiska
uregulowań w tym przedmiocie.
Mając więc na względzie powyższe, zasadne stało
się uzyskanie stanowiska Ministerstwa Finansów,
czy w świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240) jest możliwe udzielanie dotacji ze środków
budżetów gmin pochodzących z opłat i kar środowi-
skowych bezpośrednio osobom fizycznym, tak jak to
miało miejsce w przypadku środków gromadzonych
dotychczas w powiatowych i gminnych funduszach
ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Przedmio-
towe zapytanie było związane w szczególności z pro-
blematyką dofinansowania przez gminy wykonywa-
nia przydomowych oczyszczalni ścieków oraz usuwa-
nia azbestu.
Z odpowiedzi udzielonej przez Ministerstwo Fi-
nansów jednoznacznie wynika, iż w obowiązującym
stanie prawnym do wydatkowania środków zgroma-
dzonych w budżetach powiatów i gmin na finanso-
wanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej znaj-
dują zastosowanie wprost przepisy obowiązującej
ustawy o finansach publicznych. W szczególności na-
leży mieć na uwadze przepis art. 221 ustawy o finan-
sach publicznych, który reguluje problematykę udzie-
lania dotacji celowej z budżetów jednostek samorzą-
du terytorialnego podmiotom niezaliczonym do sek-
tora finansów publicznych i niedziałającym w celu
osiągnięcia zysku. Dotacja tego rodzaju jest udziela-
na na cele publiczne związane z realizacją zadań jed-
nostki samorządu terytorialnego udzielającej tej do-
tacji. Zlecenie zadań i udzielenie dotacji odbywa się
co do zasady zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24
kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego
i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.).
Jeżeli jednak dotacje miałyby być udzielane na reali-
zację zadań innego rodzaju niż określone w ustawie
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
to udzielanie dotacji powinno odbywać się na podsta-
wie umów zawieranych przez jednostki samorządu
terytorialnego z podmiotami, które te zadania będą
realizować. Tryb postępowania o udzielenie dotacji
na cele innego rodzaju niż określone w ustawie
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
sposób rozliczania takiej dotacji oraz sposób kontro-
li zleconego zadania, powinny zostać określone przez
organ stanowiący jednostki samorządu terytorialne-
go w drodze uchwały. Podsumowując, należy stwier-
dzić, iż udzielenie dotacji celowej z budżetu jednostki
samorządu terytorialnego na podstawie art. 221
ustawy o finansach publicznych jest uzależnione od
spełnienia następujących warunków. Po pierwsze,
podmiot otrzymujący dotację nie może być podmio-
tem zaliczonym do sektora finansów publicznych. Po
drugie, podmiot otrzymujący dotację nie może dzia-
łać w celu osiągnięcia zysku. I po trzecie, dotacja ce-
lowa może być udzielona wyłącznie na cel publiczny,
związany z realizacją zadań jednostki samorządu te-

rytorialnego udzielającej dotacji. Dlatego też na pod-
stawie tego przepisu jest możliwe udzielenie dotacji
podmiotowi będącemu osobą fizyczną, ale zadanie
realizowane przez ten podmiot powinno mieć cha-
rakter celu publicznego związanego z realizacją za-
dań jednostki samorządu terytorialnego udzielającej
dotacji celowej. Nie chodzi tu więc o przekazanie
przez jednostkę samorządu terytorialnego osobie fi-
zycznej określonej kwoty środków publicznych na
dofinansowanie prywatnej inwestycji tej osoby (choć
zgodnej z polityką gminy), ale o powierzenie osobie
fizycznej wykonywania zadania związanego z reali-
zacją zadań jednostki samorządu terytorialnego na
rzecz ogółu mieszkańców i przekazanie środków pu-
blicznych na ten cel.
Dotacja przedmiotowa, o której mowa w art. 219
ustawy o finansach publicznych, może być udzielona
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego pod-
miotom niebędącym samorządowymi zakładami bu-
dżetowymi (co do zasady jest przeznaczona właśnie
dla samorządowych zakładów budżetowych), o ile od-
rębne ustawy tak stanowią, jednakże dotacja tego
rodzaju ma charakter dopłaty do określonych rodza-
jów wyrobów lub usług produkowanych lub świad-
czonych przez dotowanego i jest kalkulowana według
stawek jednostkowych.
Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż
tego rodzaju dotacja nie jest instrumentem finanso-
wym umożliwiającym dofinansowanie osób fizycz-
nych wykonujących przydomowe oczyszczalnie ście-
ków lub usuwających z dachów pokrycia z materia-
łów zawierających azbest. Nie ulega więc wątpliwo-
ści, iż obowiązujące przepisy ustawy o finansach
publicznych określające zasady wykonywania bu-
dżetów jednostek samorządu terytorialnego nie
przewidują możliwości finansowania ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej ze środków tych budże-
tów w sposób polegający na bezpośrednim przeka-
zywaniu środków publicznych osobom fizycznym na
w istocie prywatne inwestycje tych osób, niemniej
zgodne z celami określonymi w przepisach ustawy
Prawo ochrony środowiska.
Ministerstwo Finansów w swoim stanowisku do-
puściło jednakże możliwość nowelizacji ustawy Pra-
wo ochrony środowiska w celu uregulowania zasad
i trybu udzielania z budżetów powiatów i gmin
wsparcia finansowego bezpośrednio osobom fizycz-
nym realizującym inwestycje prywatne inwestycje
tych osób, niemniej zgodne z celami określonymi
w przepisach ustawy Prawo ochrony środowiska. Za-
warcie w ustawie Prawo ochrony środowiska tego
rodzaju regulacji stanowiących w swej istocie przepi-
sy szczególne (lex specialis) w stosunku do przepisów
ustawy o finansach publicznych pozwoliłoby na stwo-
rzenie nowego instrumentu finansowego w postaci
szczególnego rodzaju dotacji udzielanej przez gminy
i powiaty. Podstawą prawną udzielenia takiej dotacji
byłyby przepisy ustawy Prawo ochrony środowiska.
Mając na względzie szerokie zainteresowanie ze
strony powiatów i gmin przywróceniem instrumentu
797
finansowego działającego w sposób zbliżony do do-
tacji udzielanych ze środków publicznych gromadzo-
nych na powiatowych funduszach oraz gminnych
funduszach oraz doceniając zaangażowanie powia-
tów i gmin w racjonalne wydatkowanie środków
pochodzących z opłat i kar środowiskowych, uprzej-
mie informuję, iż zostały podjęte prace legislacyjne
zmierzające do wprowadzenia do ustawy Prawo
ochrony środowiska odpowiednich uregulowań. No-
welizacja ustawy Prawo ochrony środowiska w tym
zakresie jest przedmiotem przedłożenia poselskiego.
Poselski projekt ustawy został skierowany do mar-
szałka Sejmu w dniu 5 maja 2010 r. Aktualnie trwa
proces legislacyjny w Sejmie, gdzie poselski projekt
ustawy o zmianie ustawy Prawo ochrony środowi-
ska (druk nr 3169) trafił do rozpatrzenia przez Ko-
misję Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych
i Leśnictwa. Jednocześnie jest uzgadniany projekt
stanowiska rządu wobec przedmiotowego poselskie-
go projektu ustawy. W dniu 29 lipca 2010 r. projekt
stanowiska rządu został przyjęty przez komitet sta-
ły Rady Ministrów i rekomendowany do rozpatrze-
nia przez Radę Ministrów.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
na interpelację posła
Witolda Gintowt-Dziewałtowskiego
w sprawie polityki zatrudnienia
w Urzędzie Transportu Kolejowego (16985)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie (nr SPS-023-16985/10) z dnia
22 lipca 2010 r. interpelację posła Witolda Gintowt-
-Dziewałtowskiego w sprawie polityki zatrudnienia
w Urzędzie Transportu Kolejowego, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Komisja Europejska w piśmie z dnia 14 grudnia
2009 r. skierowała do Rzeczypospolitej Polskiej za-
rzuty formalne polegające na naruszeniu dyrekty-
wy 2004/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie bezpieczeń-
stwa kolei.
W zarzutach formalnych Komisja Europejska
stwierdziła, że prezes Urzędu Transportu Kolejowe-
go wydał niezgodną z prawem wspólnotowym decyzję
określającą warunki eksploatacji lokomotyw Class 66
(JT42CWRM) i Class 29 (EMD-JT2CWR), przez co
Polska uchybiła szeregu zobowiązaniom wynikają-
cym z ww. dyrektywy 2004/49/WE.
W odpowiedzi skierowanej przy piśmie z dnia
12 lutego 2010 r. do Komisji Europejskiej we wstępie
zostało przekazane wyjaśnienie prezesa UTK, że za-
798
równo intencją, jak i praktycznym skutkiem wyda-
nych decyzji było doprecyzowanie warunków eksplo-
atacji, a nie wycofanie z eksploatacji przedmiotowych
lokomotyw. Wprowadzenie ograniczenia eksploatacji
lokomotyw, polegającego na obowiązku stosowania
dwuosobowej obsługi trakcyjnej, było rozwiązaniem
najmniej dotkliwym w skutkach dla przewoźnika (al-
ternatywą było całkowite wyłączenie lokomotyw
z eksploatacji) i zarazem jedynym możliwym środ-
kiem prewencyjnym, mającym na celu ograniczenie
zagrożeń bezpieczeństwa ruchu kolejowego, wynika-
jących z niewłaściwego identyfikowania sygnałów
pochodzących z sygnalizatorów przez pojedynczego
maszynistę siedzącego po lewej stronie kabiny.
W argumentacji Komisji Europejskiej jest mowa,
że w lipcu 2007 r. Urząd Transportu Kolejowego zre-
widował swoją decyzję i nie zezwolił na wprowadze-
nie do eksploatacji lokomotyw, w odniesieniu do któ-
rych wcześniej wydano już stałe świadectwa, podając
jako powód usytuowanie siedziska maszynisty po le-
wej stronie lokomotywy.
W odniesieniu do ww. argumentacji Ministerstwo
Infrastruktury stwierdziło, że prezes Urzędu Trans-
portu Kolejowego jako krajowy organ ds. bezpieczeń-
stwa ma prawo, a nawet obowiązek, zgodnie z ustawą
z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym oraz
ustawą z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowa-
nia administracyjnego, zmienić wcześniej wydaną
decyzję, jeśli uzyska informacje, że istnieją ku temu
ważne przesłanki świadczące o zagrożeniu bezpie-
czeństwa ruchu, bo wraz z takim zagrożeniem poja-
wia się zagrożenie zdrowia i życia ludzkiego.
Kolejnym zarzutem Komisji Europejskiej było na-
ruszenie przez Polskę zobowiązań wynikających
z dyrektywy 2004/49/WE w zakresie wymogu nieza-
leżności organów ds. bezpieczeństwa od przedsię-
biorstw kolejowych.
Komisja Europejska stwierdziła, że zgodnie z uzy-
skanymi informacjami szereg pracowników przeby-
wa obecnie na urlopach bezpłatnych w przedsiębior-
stwie PKP i na życzenie może wrócić do tego przed-
siębiorstwa. Zatem żadne przepisy krajowe nie zabra-
niają pracownikowi UTK ponownie podjąć pracę
w przedsiębiorstwie kontrolowanym przez ten urząd
i że przepisy nie zabraniają być jednocześnie pracow-
nikiem UTK i przedsiębiorstwa kolejowego. W ocenie
KE wydaje się trudne do wyobrażenia, aby osoby te
mogły podejmować niezależne decyzje dotyczące
przedsiębiorstwa lub mające wpływ na przedsiębior-
stwo, którego pracownikami pozostają i w którym
mogą ponownie podjąć pracę.
W odpowiedzi skierowanej do KE zostało potwier-
dzone, że wśród osób zatrudnionych w Urzędzie
Transportu Kolejowego są osoby, które pozostają na
urlopie bezpłatnym u poprzedniego pracodawcy bę-
dącego przewoźnikiem kolejowym. Korzystając z urlo-
pu bezpłatnego, regulowanego przez art. 1741 Kodek-
su pracy, pracownik pozostaje w dwóch stosunkach
pracy, jednym z pracodawcą dotychczasowym, który
ulega zawieszeniu na czas urlopu, oraz z drugim, no-
wym pracodawcą, który trwa przez okres ustalony
w zawartym w tej sprawie porozumieniu między pra-
codawcami. Podczas urlopu bezpłatnego wstrzymane
zostają wzajemne świadczenia pracownika i praco-
dawcy macierzystego (tj. przewoźnika kolejowego).
W okresie urlopu bezpłatnego – z racji zwolnienia
pracownika z obowiązku świadczenia pracy – ustaje
też związanie pracownika poleceniami służbowymi
pracodawcy, który udzielił pracownikowi urlopu bez-
płatnego.
W konsekwencji należy stwierdzić, że pracownicy
przewoźnika kolejowego w trakcie wykonywania pra-
cy na rzecz urzędu nie pozostają pod formalnym kie-
rownictwem przewoźnika, natomiast pozostają w za-
leżności służbowej od władzy bezpieczeństwa. Co
więcej, przewoźnik nie ma możliwości odwołania pra-
cownika z urlopu bezpłatnego, podczas którego pra-
cownik wykonuje pracę w UTK. Brak ustawowej
możliwości odwołania pracownika z urlopu udziela-
nego mu na podstawie art. 1741 Kodeksu pracy wy-
nika z zamysłu ustawodawcy, aby chronić cel, jakie-
mu ten urlop służy, a jest nim umożliwienie nowemu
pracodawcy korzystania z pracy pracownika przez
czas ustalony w porozumieniu, bez zagrożenia prze-
rwania tego urlopu przez macierzystego pracodawcę.
Swoiste wypożyczenie pracownika ma charakter
trwały, a trwałość ta jest podkreślana w prawie pra-
cy. Istota urlopu bezpłatnego na czas wykonywania,
ujęta w obowiązujących w Polsce regulacjach prawa
pracy, zawiera w sobie gwarancję zachowania nieza-
leżności pracowników oddelegowanych do pracy dla
innego pracodawcy. Regulacje z art. 1741 Kodeksu
pracy nie są sprzeczne ze wspólnotowymi przepisami
dotyczącymi stosunku pracy w szczególności z dyrek-
tywą 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 4 listopada 2003 r., dotyczącą niektórych
aspektów organizacji czasu pracy.
Ponadto należy podkreślić, że pracownicy UTK
podlegają wyłączeniu z udziału w postępowaniu na
mocy art. 24 K.p.a., co stanowi podstawową gwaran-
cję bezstronności rozstrzygnięć organów władzy pu-
blicznej. Władza bezpieczeństwa, stosując swoje pro-
cedury wewnętrzne, zapewnia również weryfikację
stosunków, w jakich pracownicy zatrudniani w UTK
pozostają ze swymi dotychczasowymi pracodawcami.
W tym celu wraz z nawiązaniem stosunku pracy
przeprowadzana jest ankieta pracownicza oraz wy-
jaśniany stosunek do ostatniego pracodawcy, u któ-
rego pracownik UTK był zatrudniony bezpośrednio
przed podjęciem pracy w urzędzie. Zatem nie tylko
przepisy prawa, ale także pragmatyka władzy bez-
pieczeństwa świadczy o staranności w celu zapewnie-
nia niezależności wymaganej na mocy dyrektywy.
Biorąc pod uwagę zakres działania prezesa UTK
ściśle wyznaczony przepisami prawa oraz możliwość
wyłączenia pracownika UTK w indywidualnych przy-
padkach w związku z jego ewentualnym powiąza-
niem z podmiotem podlegającym regulacji prezesa
UTK, zdaniem Ministerstwa Infrastruktury, zapew-
niła właściwą transpozycję przepisów dyrektywy

w zakresie niezależności Urzędu Transportu Kolejo-
wego jako krajowej władzy bezpieczeństwa od prze-
woźników kolejowych.
Natomiast zgodnie z art. 76 ust. 1 ustawy z dnia
21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej, członek kor-
pusu służby cywilnej jest obowiązany w szczegól-
ności:
— przestrzegać konstytucji i innych przepisów
prawa,
— chronić interesy państwa oraz prawa człowieka
i obywatela,
— racjonalnie gospodarować środkami publicz-
nymi,
— rzetelnie i bezstronnie, sprawnie i terminowo
wykonywać powierzone zadania,
— dochowywać tajemnicy ustawowo chronionej,
— rozwijać wiedzę zawodową,
— godnie zachowywać się w służbie oraz poza nią.
Członkiem korpusu służby cywilnej jest zarówno
osoba zatrudniona zgodnie z zasadami określonymi
w ww. ustawie na podstawie umowy o pracę, jak i na
podstawie mianowania (art. 3 ustawy).
Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej
członek korpusu służby cywilnej odpowiada dyscy-
plinarnie za naruszenie obowiązków członka korpu-
su służby cywilnej. Katalog kar dyscyplinarnych
przewiduje art. 114 tej ustawy.
Niezależnie od powyższego informuję, że prezes
Rady Ministrów na wniosek ministra infrastruktury
z dniem 30 czerwca 2010 r. odwołał prezesa Urzędu
Transportu Kolejowego. Trwa postępowanie dotyczą-
ce naboru na stanowisko prezesa UTK. Przy decyzji
o wyborze nowego prezesa UTK zostanie uwzględ-
nione stanowisko Komisji Europejskiej.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie zmian w zakresie świadczenia
usług pielęgniarskich w ramach opieki
długoterminowej, zwłaszcza świadczeń
na rzecz mieszkańców domów
pomocy społecznej (16986)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Kalemby, przeka-
zaną przy piśmie z dnia 22 lipca 2010 r., znak: SPS-
-023-16986/10, w sprawie świadczenia usług medycz-
nych w domach pomocy społecznej, uprzejmie infor-
799
muję, iż zapewnienie usług zdrowotnych osobom
ubezpieczonym leży w kompetencjach ochrony zdro-
wia i problemy, o których pisze pan poseł, wynikają
z procedur i rozwiązań prawnych opracowywanych
w Ministerstwie Zdrowia i Narodowym Funduszu
Zdrowia.
Osobom zamieszkałym w domach pomocy spo-
łecznej zabezpiecza się świadczenia medyczne na ta-
kich samych zasadach, jak pacjentom w opiece domo-
wej. Mieszkańcy domów pomocy społecznej jako oso-
by wymagające opieki z powodu wieku, choroby lub
niepełnosprawności, w szczególności mogą korzystać
z kontraktowanych przez fundusz świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju opieka długoterminowa. Przy-
sługuje im również, na ogólnych zasadach, prawo do
opieki lekarza podstawowej opieki zdrowotnej. Pra-
gnę zaznaczyć, że NFZ, mając na uwadze fakt, iż oso-
by przebywające w domach pomocy społecznej wyma-
gają częstszych porad i świadczeń diagnostycznych,
w odniesieniu do tej grupy świadczeniobiorców wpro-
wadził zwiększony współczynnik korygujący stawkę
kapitacyjną lekarza podstawowej opieki zdrowotnej
(2,5) i pielęgniarki środowiskowej (3,5), w sytuacji
gdy przedmiotowy współczynnik korygujący dla
świadczeń udzielanych ubezpieczonym, którzy nie są
podopiecznymi domów pomocy społecznej, w poszcze-
gólnych grupach wiekowych przedstawia się nastę-
pująco: do 6. r.ż. – 1,7; od 7. do 19. r.ż. – 1,0; od 20. do
65. r.ż. – 1,0; powyżej 65. r.ż. – 1,7.
W celu zapewnienia uprawnień do równego trak-
towania obywateli pod względem dostępu do publicz-
nej ochrony zdrowia oraz zapewnienia ciągłości opie-
ki zarówno wobec świadczeniobiorców przebywają-
cych w DPS, jak i w domach rodzinnych od 1 marca
2010 r. zgodnie z rozporządzeniem w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pielęgna-
cyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długotermi-
nowej (Dz. U. Nr 217, poz. 1688) świadczeniobiorcom
udzielane są świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze
w ramach opieki długoterminowej, na podstawie
umów zawartych ze świadczeniodawcami po wcze-
śniejszym przeprowadzeniu postępowań konkurso-
wych. Przepisy rozporządzenia wskazują, że pielę-
gniarka jednoczasowo może opiekować się nie więcej
niż 6 świadczeniobiorcami przebywającymi pod róż-
nymi adresami i nie więcej niż 12 świadczeniobior-
cami przebywającymi pod tym samym adresem za-
mieszkania, np. w domu pomocy społecznej.
W świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), osoby przebywające
w domach pomocy społecznej mogą korzystać z kon-
traktowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia
świadczeń opieki zdrowotnej na zasadach ogólnych
dotyczących wszystkich świadczeniobiorców. Nato-
miast obowiązek umożliwienia i zorganizowania miesz-
kańcom DPS pomocy w korzystaniu ze świadczeń
opieki zdrowotnej przysługujących im w ramach po-
wszechnego ubezpieczenia zdrowotnego pozostaje
800
w gestii dyrektorów i pracowników tych domów, do
czego zobowiązują przepisy ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115,
poz. 728, ze zm.). Wynika to z faktu, iż w domach
pomocy społecznej przebywają osoby o ograniczonej
sprawności psychoruchowej i wspieranie ich w roz-
wiązywaniu wszelkich problemów leży po stronie
domu pomocy społecznej.
Ponadto należy dodać, iż pielęgniarki mogą być
zatrudnione w domach pomocy społecznej na podsta-
wie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca
2009 r. w sprawie wynagradzania pracowników sa-
morządowych (Dz. U. Nr 50, poz. 398), jak również
mogą świadczyć usługi opiekuńcze wynikające z usta-
wy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U.
z 2008 r. Nr 115, poz. 728, ze zm.), jednak w związku
z tym, że domy pomocy społecznej nie są zakładami
opieki zdrowotnej, tylko jednostkami organizacyjny-
mi pomocy społecznej, pielęgniarki tam zatrudnione
nie podlegają finansowaniu przez NFZ i nie posiada-
ją uprawnień do realizowania świadczeń zdrowot-
nych. Dlatego też pielęgniarki zatrudnione w domu
pomocy społecznej nie są uprawnione do udzielania
świadczeń pielęgniarki podstawowej opieki zdrowot-
nej, jak również świadczeń pielęgniarskiej opieki dłu-
goterminowej domowej.
Kończąc, chciałabym dodać, iż kwestia dostępu
do świadczeń zdrowotnych należnych mieszkańcom
domów pomocy społecznej w ocenie tutejszego mini-
sterstwa nie jest rozwiązana w sposób satysfakcjonu-
jący i resort czyni dalsze starania, aby doprowadzić
do zmiany przepisów prawnych w tym zakresie
w taki sposób, aby dla mieszkańców domów pomocy
społecznej został wypracowany oddzielny produkt
finansowany przez Narodowy Fundusz Zdrowia
w zakresie opieki pielęgniarskiej.
Według mojej wiedzy zmiana zarządzenia prezesa
NFZ, która weszła w życie od 1 lipca br., jest przed-
miotem analizy specjalistów z resortu zdrowia i mam
nadzieję, że po jej zakończeniu wprowadzona zosta-
nie korekta wycofująca obecne zmiany. Jednak w mo-
jej ocenie zmiana ta nie wpływa istotnie na pogorsze-
nie dostępu mieszkańców domów pomocy społecznej
do świadczeń opieki długoterminowej finansowanej
ze środków ubezpieczenia zdrowotnego, gdyż w I pół-
roczu dostęp ten był istotnie ograniczony (na 23 tys.
osób, które uzyskały od 0 do 40 punktów w skali
Barthel, przebywających w domach pomocy społecz-
nej jedynie ok. 9 tys. korzystało z usług pielęgniarek
opieki długoterminowej). Pozostali mieszkańcy mie-
li zapewnioną opiekę pielęgniarek etatowo zatrud-
nionych w domach pomocy społecznej ze środków
własnych pomocy społecznej.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Aleksandra Soplińskiego
w sprawie oceny oddziaływania na środowisko
celem uzyskania pozwolenia na zlokalizowanie
w Dąbku (gm. Stupsk, pow. mławski),
w niedalekim otoczeniu Krajowego Ośrodka
Mieszkalno-Rehabilitacyjnego
dla Osób Chorych na Stwardnienie Rozsiane,
inwestycji polegającej na budowie
kompleksu kurników (16987)
Odpowiadając na interpelację posła Aleksandra
Soplińskiego w sprawie oceny oddziaływania na śro-
dowisko celem uzyskania pozwolenia na zlokalizowa-
nie w Dąbku (gm. Stupsk, pow. mławski), w niedale-
kim otoczeniu Krajowego Ośrodka Mieszkalno-Re-
habilitacyjnego dla Osób Chorych na Stwardnienie
Rozsiane, inwestycji polegającej na budowie komplek-
su kurników, przekazaną przez Marszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej pismem z dnia 22 lipca
2010 r. (znak: SPS-023-16987/10), przekazuję poniż-
szą informację.
Na wstępie należy podkreślić, że zgodnie z infor-
macjami przekazanymi przez wójta gminy Stupsk
postępowanie w sprawie wydania decyzji o środowi-
skowych uwarunkowaniach w stosunku do przedsię-
wzięcia polegającego na budowie fermy drobiu skła-
dającej się z pięciu kurników o łącznej obsadzie
40 tys. szt. kur reprodukcyjnych mięsnych wraz
z infrastrukturą towarzyszącą (silosy paszowe, stacja
trafo, stacja magazynowo-redukcyjna na gaz propan
składająca się z 12 zbiorników o łącznej pojemności
80 400 l) w miejscowości Dąbek zostało zakończone
decyzją z dnia 8 czerwca 2009 r. (znak: ROŚ.7610a-
-1/2009). Natomiast analogiczne postępowanie dla
przedsięwzięcia polegającego na budowie fermy dro-
biu składającej się z kolejnych trzech kurników o łącz-
nej obsadzie 39 tys. szt. kur reprodukcyjnych mię-
snych wraz z infrastrukturą towarzyszącą (silosy
paszowe, stacja trafo, stacja magazynowo-redukcyjna
na gaz propan składająca się z 6 zbiorników o łącznej
poj. 40 200 l) w miejscowości Dąbek wszczęto w sierp-
niu 2009 r. i nie zostało ono jeszcze zakończone. Po-
stanowieniem z dnia 5 października 2010 r. (znak:
ROŚ.7610a-15/2009) wójt gminy Stupsk nałożył obo-
wiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania na
środowisko. Dla omawianego przedsięwzięcia został
już przygotowany raport oddziaływania na środowi-
sko, jednakże w chwili obecnej jest uzupełniany.
Zgodnie z art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 3 paździer-
nika 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowi-
sko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.) wspomnia-
ną wyżej decyzję wydaje się w stosunku do przedsię-

wzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko
przed ich realizacją. W przypadku przedsięwzięć wy-
mienionych w § 2 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia ro-
dzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziały-
wać na środowisko oraz szczegółowych uwarunko-
wań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia
do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środo-
wisko (Dz. U. Nr 257, poz. 2573, z późn. zm.) przed
wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach obligatoryjnie przeprowadzana jest ocena od-
działywania na środowisko. W przypadku przedsię-
wzięć wymienionych w § 3 ww. rozporządzenia obo-
wiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania na
środowisko może zostać nałożony przez organ wła-
ściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach, jeżeli po uzyskaniu opinii organu ochro-
ny środowiska i inspekcji sanitarnej oraz po przeana-
lizowaniu charakterystyki przedsięwzięcia pod ką-
tem uwarunkowań podanych w art. 63 ust. 1 ww.
ustawy stwierdził taką potrzebę.
W trakcie oceny analizowany jest w sposób szcze-
gółowy zakres i sposób oddziaływania danego przed-
sięwzięcia na poszczególne elementy środowiska,
w tym na zdrowie ludzkie, przy uwzględnieniu przy-
jętych przez inwestora rozwiązań lokalizacyjnych,
projektowych, technologicznych i technicznych. Jed-
nym z kluczowych elementów postępowania w spra-
wie oceny oddziaływania na środowisko jest weryfi-
kacja raportu o oddziaływaniu na środowisko. Ra-
port taki powinien zawierać wszystkie elementy wy-
mienione w art. 66 ust. 1 ww. ustawy, w tym również
warianty planowanego przedsięwzięcia i ich wpływu
na środowisko (m.in. wariant polegający na niepodej-
mowaniu przedsięwzięcia oraz wariant najkorzyst-
niejszy dla środowiska). Wariantowanie przedsię-
wzięcia powinno odnosić się do wszelkich jego cech,
w tym również do rozwiązań technicznych, które
mogą mieć wpływ na wielkość i zasięg jego oddziały-
wania. Należy przy tym zaznaczyć, iż proponowane
przez inwestora warunki technologiczne, jak również
techniczne powinny zapewniać utrzymanie standar-
dów środowiska co najmniej na poziomie ustanowio-
nych norm. Bardzo ważnym elementem raportu o od-
działywaniu na środowisko jest również zdefiniowa-
nie oddziaływań skumulowanych.
Odnosząc się bezpośrednio do postawionych py-
tań, pragnę zauważyć, że:
1. Stopień uciążliwości oraz poziom i rodzaje za-
grożeń wynikające z realizacji przedmiotowego za-
mierzenia inwestycyjnego powinny zostać zidentyfi-
kowane podczas oceny oddziaływania na środowisko
i przedstawione w raporcie o oddziaływaniu na śro-
dowisko. Organ właściwy do wydania decyzji o śro-
dowiskowych uwarunkowaniach na podstawie mate-
riału dowodowego winien w ww. decyzji zawrzeć wa-
runki, których spełnienie zagwarantuje, iż realizacja
przedsięwzięcia nie będzie znacząco oddziaływać na
środowisko oraz zdrowie i życie ludzkie. Minimaliza-
cja ewentualnych uciążliwości dla mieszkańców za-
801
budowań znajdujących się w najbliższym otoczeniu
planowanego przedsięwzięcia, powodowanych przez
hodowlę drobiu oraz zabezpieczenie środowiska przed
ich ewentualnym negatywnym wpływem, powinna
odbywać się poprzez spełnienie przez inwestora
wszelkich wymogów wskazanych w szeregu ustaw
i aktach wykonawczych do tychże ustaw dotyczących
tego rodzaju działalności gospodarczej przy jednocze-
snym wykorzystaniu najlepszych dostępnych rozwią-
zań technicznych i technologicznych. Warto też za-
znaczyć, że organ, jeśli uzna to za uzasadnione, może
nałożyć na inwestora obowiązek wykonania analizy
porealizacyjnej, określić jej zakres i termin przedsta-
wienia. W analizie porealizacyjnej, o której mowa
w art. 82 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy, dokonuje się po-
równania ustaleń zawartych w raporcie o oddziały-
waniu przedsięwzięcia na środowisko i w decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach z rzeczywi-
stym oddziaływaniem przedsięwzięcia na środowisko
i działaniami podjętymi w celu jego ograniczenia.
Należy pamiętać, że każda ingerencja człowieka
w środowisko będzie wpływać na jego jakość, jednak-
że istotne z punktu widzenia ochrony środowiska jest
stwierdzenie, czy dane oddziaływanie ma charakter
znaczący. Należy również mieć na uwadze, że nie
wszystkie rodzaje oddziaływań zostały znormalizo-
wane poprzez określenie w odpowiednich przepisach
dopuszczalnych wartości ich występowania w środo-
wisku. Do tej grupy należy zaliczyć m.in. substancje
uciążliwe zapachowo. Opracowanie obiektywnych
metod oceny uciążliwości zapachowej odorów jest nie-
zwykle trudne. W związku z powyższym oraz mając
na uwadze, że rozprzestrzenianie się substancji
uciążliwych zapachowo jest związane głównie z wa-
runkami atmosferycznymi, a negatywne wrażenia
zapachowe zależą od subiektywnych odczuć odbiorcy,
nie można wykluczyć, iż tego typu oddziaływanie
może wykroczyć poza teren nieruchomości, na której
przewidziana jest lokalizacja omawianego przedsię-
wzięcia.
2. Z przedstawionych przez pracowników Staro-
stwa Powiatowego w Mławie informacji wynika, że
w stosunku do omawianych przedsięwzięć nie zosta-
ły wydane decyzje o pozwoleniu na budowę, w związ-
ku z powyższym nie jest możliwe ustosunkowanie się
do pierwszej części przedstawionego zapytania. W od-
niesieniu do wydanej decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach należy stwierdzić, że procedura
uzgodnień i opiniowania dokumentacji z organami
przeprowadzona została zgodnie z obowiązującymi
przepisami. Wszystkie wydane opinie i decyzja o śro-
dowiskowych uwarunkowaniach zostały odpowied-
nio uzasadnione. W trakcie postępowania zapewnio-
no udział społeczeństwa, w trakcie którego nie zgło-
szono żadnych uwag czy wniosków. Strony postępo-
wania nie wniosły również odwołania od decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach.
3. Rozdrobnienie działek leżących obok siebie i wy-
stępowanie z oddzielnym pozwoleniem na budowę
każdej z nich nie może mieć wpływu na przebieg
802
i wynik oceny oddziaływania na środowisko będącej
składową postępowania w sprawie wydania decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach, ponieważ po-
stępowanie zmierzające do wydania wspomnianej
wyżej decyzji prowadzone jest w stosunku do przed-
sięwzięcia, a nie w stosunku do działek ewidencyj-
nych. Należy zauważyć, że w myśl art. 72 ust. 1 ww.
ustawy wspomniana decyzja jest wydawana przed
uzyskaniem decyzji o pozwoleniu na budowę i z mocy
art. 72 ust. 3 tejże ustawy decyzja o środowiskowych
uwarunkowaniach stanowi załącznik do wniosku
o rzeczone pozwolenie. Przypadki, kiedy konieczne jest
uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
i przeprowadzenie oceny oddziaływania, przedstawiono
we wstępnej części niniejszego pisma.
Ponadto należy mieć na uwadze fakt, że podczas
oceny oddziaływania na środowisko na podstawie in-
formacji zawartych w raporcie o oddziaływaniu na
środowisko analizowany jest również aspekt kumu-
lacji oddziaływań planowanego zamierzenia inwesty-
cyjnego z istniejącymi bądź planowanymi do realiza-
cji przedsięwzięciami na danym terenie. Podkreślić
należy, iż z przedstawionej dokumentacji oraz prze-
kazanych przez organy informacji wynika, że oba
omawiane przedsięwzięcia nie będą powiązane tech-
nologicznie, a więc w świetle art. 3 ust 1 pkt 13 wspo-
mnianej ustawy nie stanowią jednego przedsięwzię-
cia. Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, że w obu
wypadkach nie uniknięto oceny oddziaływania na
środowisko, tym samym nie nastąpiło uchybienie
przepisom krajowym ani wymogom wynikającym
z dyrektyw unijnych.
4. Funkcję prewencyjną przed negatywnym od-
działywaniem ze strony przedsięwzięć mogących
znacząco oddziaływać na środowisko, a więc również
na zdrowie i życie ludzkie, lokalizowanych w sąsiedz-
twie np. ośrodków rehabilitacyjnych, stanowią przed-
stawione wyżej procedury oceny oddziaływania na
środowisko regulowane przepisami ustawy o udo-
stępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
ocenach oddziaływania na środowisko, oraz akta-
mi wykonawczymi do tejże ustawy. Należy również
zwrócić uwagę na szereg przepisów dotyczących
ochrony środowiska regulujących m.in. dopuszczalne
ilości emisji szkodliwych substancji do powietrza:
rozporządzenie ministra środowiska z dnia 8 marca
2008 r. w sprawie poziomów niektórych substancji
w powietrzu (Dz. U. Nr 47, poz. 481), czy też normy
dotyczące poziomu natężenia hałasu: rozporządzenie
ministra środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r.
w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w śro-
dowisku (Dz. U. Nr 120, poz. 826), które brane są
również pod uwagę w czasie wspomnianych powyżej
procedur.
Na zakończenie pragnę zaznaczyć, że funkcjonu-
jący system prawny służący zarządzaniu środowi-
skiem naturalnym w sposób dostateczny umożliwia
właściwym organom, jednostkom samorządowym
i społecznościom lokalnym przy przejrzystości postę-
powań i przestrzeganiu prawa prowadzenie racjonal-
nej gospodarki przestrzenią i środowiskiem według
zasad zrównoważonego rozwoju. Zwrócenia uwagi
wymaga fakt, że organ właściwy do wydania decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach w myśl art. 79
ust. 1 ww. ustawy jest obowiązany zapewnić możli-
wość udziału społeczeństwa w postępowaniu, w ra-
mach którego przeprowadza ocenę oddziaływania na
środowisko, a zgodnie z art. 29 tejże ustawy każdy
ma prawo składania uwag i wniosków w postępowa-
niu wymagającym udziału społeczeństwa. W tym
miejscu należy wskazać, iż szczegółowe odniesienie
się do wniesionych uwag zgodnie z art. 85 ust. 2 przy-
taczanej ustawy organ wydający decyzję o środowi-
skowych uwarunkowaniach winien zawrzeć w uza-
sadnieniu do decyzji o środowiskowych uwarunko-
waniach.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie bibliotek szkolnych (16988)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Ewy Wolak (nr SPS-023-
-16988/10) w sprawie bibliotek szkolnych, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje:
Funkcjonowanie bibliotek w szkołach regulują
przepisy ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn.
zm.) i ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Na-
uczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn.
zm.) oraz ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o biblio-
tekach (Dz. U. Nr 85, poz. 539, z późn. zm.).
Zapisy rozporządzenia ministra edukacji narodo-
wej z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych sta-
tutów publicznego przedszkola i publicznych szkół
(Dz. U. Nr 61, poz. 624, z późn. zm.) określają szcze-
gółowo organizację biblioteki szkolnej i zadania na-
uczyciela bibliotekarza.
Powyższe rozporządzenie jest obecnie nowelizo-
wane. W projekcie rozporządzenia proponuje się za-
pis, który stanowi, że statut szkoły określa organiza-
cję biblioteki zgodnie z potrzebami szkoły. Zapis taki
nie ogranicza dyrektorów szkół i organów prowadzą-
cych, ale stwarza możliwość elastycznego dostosowa-
nia organizacji biblioteki w zależności od potrzeb
danej szkoły i środowiska, a także zasobów szkoły.

Obecnie obowiązujące przepisy nie stanowią
o niemożności realizowania przez bibliotekę szkolną
funkcji biblioteki publicznej. W uzasadnionych przy-
padkach dyrektor szkoły w porozumieniu z organem
prowadzącym może rozważyć wprowadzenie do sta-
tutu szkoły regulacji umożliwiających udostępnienie
zbiorów społeczności lokalnej.
Jednocześnie, rozważając sprawę funkcjonowania
biblioteki szkolnej jako biblioteki publicznej, trzeba
podkreślić, że funkcjonowanie bibliotek publicznych
reguluje ustawa z dnia 27 czerwca 1997 r. o bibliote-
kach (Dz. U. Nr 85, poz. 539, z późn. zm.), a wyna-
grodzenie bibliotekarzy bibliotek publicznych regu-
luje rozporządzenie ministra kultury i sztuki z dnia
23 kwietnia 1999 r. w sprawie zasad wynagradzania
pracowników zatrudnionych w instytucjach kultury
prowadzących w szczególności działalność w zakresie
upowszechniania kultury (Dz. U. Nr 45, poz. 446,
z późn. zm.). W związku z tym zmiany przepisów
musiałyby być wprowadzone również w tych aktach
prawnych.
Ministerstwo Edukacji Narodowej stoi na stano-
wisku, że w każdej szkole powinna być dobrze wypo-
sażona biblioteka, która będzie mogła pełnić szersze
funkcje, np. służenia uczniom nie tylko w czasie
trwania zajęć lekcyjnych, ale również po lekcjach
oraz w okresie ferii letnich i zimowych, a także szer-
szej dostępności dla wszystkich mieszkańców – nie
tylko w ciągu roku szkolnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie rządowego programu
„Rodzina na swoim” na 2011 r. (16989)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Ewy Wolak (znak: SPS-023-
-16989/10) w sprawie rządowego programu preferen-
cyjnych kredytów mieszkaniowych „Rodzina na swo-
im” funkcjonującego na podstawie ustawy z dnia
8 września 2006 r. o finansowym wsparciu rodzin
w nabywaniu własnego mieszkania (Dz. U. Nr 183,
poz. 1354, z późn. zm.), uprzejmie przekazuję poniż-
sze wyjaśnienia.
Projekt założeń projektu ustawy o zmianie usta-
wy o finansowym wsparciu rodzin w nabywaniu wła-
803
snego mieszkania, który zakłada m.in. objęcie upraw-
nieniem do finansowego wsparcia osób prowadzących
jednoosobowe gospodarstwo domowe, a także wyłą-
czenie z finansowania kredytem preferencyjnym
transakcji realizowanych na rynku wtórnym, jest
obecnie przedmiotem uzgodnień międzyresortowych.
Przewiduje się, że w najbliższym czasie zostanie skie-
rowany do rozpatrzenia przez Komitet Stały Rady
Ministrów. W przypadku przyjęcia założeń przez
Radę Ministrów będą one podstawą opracowania rzą-
dowego projektu ustawy o zmianie ustawy o finanso-
wym wsparciu rodzin w nabywaniu własnego miesz-
kania, który zostanie skierowany do Sejmu RP.
Odpowiadając na pytanie o wpływ planowanego
w projekcie założeń projektu ustawy o zmianie usta-
wy o finansowym wsparciu rodzin w nabywaniu wła-
snego mieszkania wyłączenia transakcji rynku wtór-
nego z zakresu przedsięwzięć objętych finansowa-
niem w ramach programu „Rodzina na swoim” na
spadek zainteresowania tym programem, uprzejmie
informuję, iż – zgodnie z prognozą opracowaną przez
Bank Gospodarstwa Krajowego – przy założeniu wej-
ścia w życie proponowanej zmiany z dniem 1 lipca
2011 r. spadek liczby kredytów udzielonych w latach
2011–2012 został oszacowany na poziomie ok. 35%
w stosunku do liczby kredytów przewidywanych do
udzielenia w roku 2010 (tj. z ok. 47 tys. do ok. 35 tys.).
W poszczególnych latach omawianego okresu, które-
go końcem jest, zgodnie z projektem założeń, zakoń-
czenie akcji udzielania kredytów preferencyjnych
w ramach programu, przy założeniu wprowadzenia
planowanych zmian prognozowana przez BGK liczba
udzielanych kredytów wynosiłaby ok. 32 tys. w 2011 r.
oraz ok. 26 tys. w 2012 r. W stosunku do prawdopo-
dobnej liczby kredytów, które zostaną udzielone
w roku 2010, oznaczałoby to, że w efekcie wszystkich
zmian zakładanych w projekcie założeń ustawy no-
welizującej efekty rzeczowe akcji kredytowej prowa-
dzonej w ramach programu „Rodzina na swoim” sta-
nowiłyby średnio w okresie 2011–2012 ok. 62% liczby
kredytów udzielonych w 2010 r.
Prawdopodobnym skutkiem wprowadzenia zmia-
ny przewidującej wyłączenie transakcji rynku wtór-
nego z zakresu przedsięwzięć objętych finansowa-
niem w ramach programu „Rodzina na swoim” byłby
więc pewien spadek rozmiarów akcji kredytowej, ko-
respondujący zresztą z obiektywną potrzebą ograni-
czania wieloletnich zobowiązań wymagalnych budże-
tu państwa, a także z zawartą w projekcie założeń
propozycją zakończenia realizacji programu „Rodzi-
na na swoim” w dotychczasowej formule z dniem
31 grudnia 2012 r. Z drugiej strony efekt wpływu
zmian wyłączających rynek wtórny byłby jedno-
cześnie w znacznej mierze rekompensowany skut-
kami innych zmian zakładanych w projekcie zało-
żeń, w szczególności rozszerzeniem uprawnienia
do finansowego wsparcia również o jednoosobowe
gospodarstwa domowe zaciągające kredyt na pierw-
sze mieszkanie.
804
Odpowiadając na pytanie drugie, dotyczące suge-
stii doprecyzowania przepisów dotyczących limitów
powierzchni lokali mieszkalnych finansowanych
w ramach programu „Rodzina na swoim” kredytem
preferencyjnym zaciągniętym przez osoby samotne,
uprzejmie wyjaśniam, że zaproponowany w odniesie-
niu do takich transakcji limit 50 m2 byłby – podobnie
jak to ma miejsce obecnie w stosunku do limitów po-
wierzchniowych określonych w ustawie – jednym
z podstawowych parametrów adresowania progra-
mu. Parametry te koncentrują się na określeniu wa-
runków zapewniających objęcie kredytem preferen-
cyjnym transakcji dotyczących nieruchomości o śred-
nim, ograniczonym limitami powierzchniowo-ceno-
wymi, standardzie, mając zapewnić kierowanie po-
mocy publicznej do osób decydujących się na ograni-
czenie swych aspiracji mieszkaniowych z uwagi na
dochody. W tym kontekście proponowana wielkość
50 m2 powierzchni użytkowej pierwszego mieszkania
nabywanego przez jednoosobowe gospodarstwo do-
mowe wydaje się być ze względów społecznych wła-
ściwym punktem odniesienia (proponowany para-
metr stanowi ok. 87% średniej obecnie powierzchni
lokalu mieszkalnego w Polsce, źródło: dane GUS ze
spisu powszechnego z 2002 r.). Uwzględniając powyż-
sze, resort infrastruktury nie rozważa obecnie moż-
liwości podwyższenia wysokości parametru zapropo-
nowanego w projekcie założeń nowelizacji ustawy.
Przy założeniu wejścia w życie zmian proponowa-
nych w projekcie wydaje się, że – wzorem dotychcza-
sowych doświadczeń realizacji programu – w przy-
padku wystąpienia niewystarczającej oferty lokali
mieszkalnych spełniających wskazany standard po-
wierzchniowy okres do końca 2012 r. zakładany do
wygaszenia programu „Rodzina na swoim” będzie
stwarzał realne podstawy dla stosownej reakcji ryn-
ku nowego budownictwa mieszkaniowego, którego
pobudzenie w czasach spowolnienia gospodarek świa-
towych jest zresztą jedną z przesłanek zmian zapro-
ponowanych w projekcie założeń.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie Centralnej Bazy Danych
Ksiąg Wieczystych (16990)
Szanowna Panie Marszałek! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Ewy Wolak w sprawie Central-
nej Bazy Danych Ksiąg Wieczystych, przesłaną przy
piśmie z dnia 22 lipca 2010 r. (znak SPS-023-16990/
10), uprzejmie przedstawiam pisemną odpowiedź.
System informatyczny zakładania i prowadzenia
ksiąg wieczystych wykonany i eksploatowany jest
zgodnie z ustawą z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach
wieczystych i hipotece oraz przepisami wykonawczy-
mi do tej ustawy. Uprawnienie sądów do zakładania
i prowadzenia ksiąg wieczystych w systemie infor-
matycznym wynika z art. 25 ust. l ww. ustawy. Zgod-
nie z art. 363 ust. l, dla prowadzenia ksiąg wieczy-
stych w systemie informatycznym, o którym mowa
powyżej, minister sprawiedliwości tworzy i utrzymu-
je Centralną Bazę Danych Ksiąg Wieczystych (CBDKW)
stanowiącą ogólnokrajowy zbiór ksiąg wieczystych
prowadzonych w tym systemie. Ust. 2 zobowiązuje
natomiast ministra sprawiedliwości do zapewnienia
bezpieczeństwa centralnej bazy danych ksiąg wieczy-
stych, w szczególności ochrony przed nieuprawnio-
nym dostępem osób trzecich, zniszczeniem oraz utra-
tą danych.
W księdze wieczystej gromadzone są dane okre-
ślone ustawą i wydanymi na jej podstawie aktami
wykonawczymi. Tym samym przetwarzanie da-
nych osobowych takich, jak imię, nazwisko i numer
PESEL znajduje oparcie w przepisach rangi usta-
wowej.
System informatyczny zakładania i prowadzenia
ksiąg wieczystych, obejmujący w szczególności CBDKW,
został utworzony i jest eksploatowany nieprzerwanie
od 2003 r. i do chwili obecnej jego istnienie nie wzbu-
dzało żadnych kontrowersji, a wręcz przeciwnie – był
bardzo pozytywnie oceniany przez przedstawicieli
zinformatyzowanych wydziałów ksiąg wieczystych,
osoby fizyczne i prawne związane z rynkiem nieru-
chomości oraz przedstawicieli Unii Europejskiej.
Zgodnie z art. 1. ust. l ww. ustawy księgi wieczy-
ste prowadzi się w celu ustalenia stanu prawnego
nieruchomości. Art. 2 ustawy określa natomiast, że
księgi wieczyste są jawne oraz że nie można zasła-
niać się nieznajomością wpisów w księdze wieczystej
ani wniosków, o których uczyniono w niej wzmian-
kę. Ustawa nie nakłada żadnych ograniczeń w za-
kresie jawności danych zawartych w księdze wie-
czystej. Skoro ustawa przewiduje ujawnianie w księ-
dze wieczystej m.in. danych osobowych, wysokości
wierzytelności i innych obciążeń, wszystkie te dane
są dostępne dla każdego, kto poda numer księgi wie-
czystej.
W związku z wynikającą z ww. ustawy w sposób
bezpośredni zasadą jawności rejestru ksiąg wieczy-
stych całkowicie nieuzasadniona jest pani opinia, że
dane osobowe gromadzone w CBDKW są w niewy-
starczający sposób zabezpieczone, co powoduje praw-
dopodobieństwo łamania ustawy z dnia 29.08.1997 r.
o ochronie danych osobowych. Zawartość informa-
cyjna oraz struktura danych występujących w księ-
gach wieczystych założonych i prowadzonych w sys-
temie informatycznym określone zostały w rozporzą-
dzeniu ministra sprawiedliwości z dnia 20.08.2003 r.
w sprawie zakładania i prowadzenia ksiąg wieczy-

stych w systemie informatycznym. Zatem wszystkie
informacje zawarte w księgach wieczystych są jawne.
Jawność ksiąg wieczystych stanowi niezbędny waru-
nek realizacji zasady rękojmi wiary publicznej ksiąg
wieczystych, (określonej m.in. w art. 5–9 ww. usta-
wy), gdyż osoby fizyczne i prawne nie mogą się zasła-
niać nieznajomością stanu prawnego nieruchomości,
w szczególności wpisów dokonanych w księgach wie-
czystych lub wniosków, o których uczyniono w niej
wzmiankę.
Zgodnie z art. l ust. l ustawy z 29 sierpnia 1997 r.
o ochronie danych osobowych każdy ma prawo do
ochrony dotyczących go danych osobowych. Zatem
minister sprawiedliwości dokłada wszelkich starań,
aby zapewnić bezpieczeństwo CBDKW oraz ochronić
zbiór danych, w tym danych osobowych, przed nie-
uprawnionym dostępem osób trzecich. Z drugiej jed-
nak strony, kierując się zasadą jawności ksiąg wie-
czystych, zobowiązany jest do zapewnienia wszyst-
kim osobom fizycznym i prawnym dostępu do po-
szczególnych ksiąg wieczystych, które stanowią
przedmiot ich zainteresowania. W związku z tym,
znając numer elektronicznej księgi wieczystej, każdy
może złożyć do centrali lub do 295 ekspozytur Cen-
tralnej Informacji Ksiąg Wieczystych, funkcjonują-
cych przy zinformatyzowanych wydziałach ksiąg
wieczystych, wniosek o wydanie dokumentu urzędo-
wego zawierającego treść księgi wieczystej (tj. odpisu
zwykłego księgi wieczystej, odpisu zupełnego księgi
wieczystej lub zaświadczenia o zamknięciu księgi
wieczystej) lub wniosek o dokonanie wglądu do księ-
gi wieczystej bez wykazania interesu prawnego
(zgodnie z art. 362 ust. 5 oraz art. 364 ww. ustawy).
Realizując oczekiwania społeczeństwa i przedsiębior-
ców oraz zobowiązania wynikające z ustawy z dnia
17.02.2005 r. o informatyzacji działalności podmio-
tów realizujących zadania publiczne, w szczególności
określone w przepisach wykonawczych do tej ustawy,
tj. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28.03.2007 r.
w sprawie „Planu Informatyzacji Państwa na lata
2007–2010”, w czerwcu br. Ministerstwo Sprawiedli-
wości uruchomiło funkcjonalność wglądu przez
Internet do ksiąg wieczystych znajdujących się
w CBDKW. Każda osoba znająca numer elektronicz-
nej księgi wieczystej może dokonać wglądu przez In-
ternet do treści aktualnej (tzn. zawierającej wyłącz-
nie wpisy obowiązujące) i zupełnej (tzn. zawierającej
zarówno wpisy obowiązujące, jak i wykreślone) księ-
gi wieczystej.
W swoim pytaniu pani poseł wskazuje na duże
prawdopodobieństwo łamania ustawy o ochronie da-
nych osobowych z powodu niewystarczających zabez-
pieczeń CBDKW. Nie można zgodzić się z takim ro-
zumowaniem. Wgląd do księgi wieczystej przez In-
ternet w żadnym razie nie jest zabezpieczony poprzez
podanie numeru księgi wieczystej i liczby kontrolnej.
Podanie numeru księgi wieczystej jest sposobem uzy-
skania dostępu do jawnej księgi wieczystej, nie zaś
sposobem jej zabezpieczenia przed nieuprawnionym
dostępem.
805
Nadto należy zwrócić uwagę, iż wskazana przez
panią poseł liczba kontrolna jest elementem numeru
księgi wieczystej. Zgodnie bowiem z § 10 pkt l rozpo-
rządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 20 sierp-
nia 2003 r. w sprawie zakładania i prowadzenia ksiąg
wieczystych w systemie informatycznym numer księ-
gi wieczystej prowadzonej w systemie informatycz-
nym zakładania i prowadzenia ksiąg wieczystych
obejmuje następujące elementy:
— czteroznakowy kod wydziału ksiąg wieczy-
stych sądu rejonowego, w którym księga została za-
łożona,
— numer według repertorium ksiąg wieczystych
oraz
— cyfrę kontrolną.
Cyfra kontrolna nie pełni funkcji zabezpieczenia
CBDKW, lecz jest elementem numeru księgi wieczy-
stej, którego znajomość umożliwia zapoznanie się
z treścią księgi za pośrednictwem Internetu.
W istocie problem zawarty w pytaniu pani poseł
nie dotyczy zabezpieczenia CBDKW, lecz możliwo-
ści przetwarzania danych zgromadzonych w CBDKW
poprzez ich udostępnianie za pośrednictwem Inter-
netu.
Zgodnie z art. 7 pkt. 2 ustawy o ochronie danych
osobowych przetwarzanie danych, to w szczególności
ich udostępnianie. Dopuszczalność przetwarzania
danych osobowych zawartych w księdze wieczystej
wynika z art. 23 ust. l pkt 2 ustawy o ochronie da-
nych osobowych, albowiem podanie takich danych
stanowi spełnienie obowiązku wynikającego z prze-
pisów prawa.
Ponieważ zgodnie z przepisami przytoczonymi na
wstępie wszystkie dane zawarte w księdze wieczystej
są jawne, w szczególności dane osobowe (imię, nazwi-
sko i numer PESEL), zatem nie można czynić zarzu-
tu z faktu ich ujawniania. Zasada ujawniania danych
osobowych wpisanych do księgi wieczystej jest zasa-
dą ogólną, niezależną od sposobu udostępniania tych
danych. Od kiedy istnieją księgi wieczyste, wszystkie
dane osobowe wpisane do księgi wieczystej są jawne
i dostępne dla każdego, także bezpłatnie, w każdym
sądzie prowadzącym księgi wieczyste.
Odpowiadając na pozostałe pytania pani poseł,
informacje zawarte w jawnej księdze wieczystej win-
ny być ujawniane w takiej postaci, w jakiej zostały do
niej wpisane. Skoro ustawodawca nakazuje zamiesz-
czać w jawnej księdze wieczystej dane o właścicielu
(imię, nazwisko, numer PESEL) oraz o hipotece, mu-
szą one być dostępne dla każdego. Sam sposób dostę-
pu nie ma tu znaczenia.
W zakresie ujawniania w księdze wysokości za-
ciągniętego kredytu, należy zwrócić uwagę na § 52
rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia
20 sierpnia 2003 r. w sprawie zakładania i prowadze-
nia ksiąg wieczystych w systemie informatycznym,
który określa, jakie dane wpisuje się dla hipoteki ob-
ciążającej nieruchomość:
§ 52. Rubryka 4.4 „treść wpisu” obejmuje:
806
1) w podrubryce 4.4.1 „treść hipoteki (roszcze-
nia)” następujące pola:
a) 4.4.1.1 „rodzaj hipoteki (roszczenia)” – wskaza-
nie rodzaju i charakteru hipoteki ujawnianej w księ-
dze wieczystej; w przypadku roszczenia o ustanowie-
nie hipoteki – treść roszczenia, co do rodzaju i cha-
rakteru hipoteki, której dotyczy roszczenie,
b) 4.4.1.2 „suma” – wyrażona cyframi arabskimi
suma hipoteki zwykłej, oznaczona suma najwyższa
hipoteki kaucyjnej lub suma hipoteki, która ma być
ustanowiona według treści roszczenia,
c) 4.4.1.3 „suma słownie” – wyrażona słownie
suma hipoteki,
d) 4.4.1.4 „waluta sumy” – oznaczenie pieniądza,
w jakim jest wyrażona hipoteka,
e) 4.4.1.5 „odsetki” –- określenie w odpowiednich
podpolach: A: rodzaju odsetek,
B: wysokości odsetek.
Zatem w księdze wieczystej przy ujawnianiu hi-
poteki jako ograniczonego prawa rzeczowego nie
ujawnia się w istocie zaciągniętego kredytu, tylko
informacje o sumie hipoteki. Posługiwanie się w py-
taniu pani poseł sformułowaniem „wysokość zacią-
gniętego kredytu” jest nieprecyzyjne, a w konse-
kwencji mylące. Hipoteka może być bowiem jednym
ze sposobów zabezpieczenia zaciąganego kredytu,
jednak definicja hipoteki jako ograniczonego prawa
rzeczowego jest oderwana od zaciągania kredytu
jako czynności prawnej.
Odnosząc się do pytania pani poseł dot. konsul-
tacji istniejącego rozwiązania z generalnym inspek-
torem ochrony danych osobowych, stwierdzić nale-
ży, że Centralna Baza Danych Ksiąg Wieczystych,
stanowiąca ogólnokrajowy zbiór ksiąg wieczystych
prowadzonych w systemie informatycznym zakła-
dania i prowadzenia ksiąg wieczystych, została
utworzona na mocy art. 363 ust. l ustawy o księgach
wieczystych i hipotece, z dniem l lipca 2003 r. i od-
dana do użytku od l października 2003 r. Przepisy
ustawy wprowadzającej ten przepis, tj. ustawy z dnia
14 lutego 2003 r. o przenoszeniu treści księgi wie-
czystej do struktury księgi wieczystej prowadzonej
w systemie informatycznym (Dz.U.03.42.363), były
konsultowane z generalnym inspektorem ochrony
danych osobowych.
Biorąc jednak pod uwagę kontekst pytania i przyj-
mując, że pytanie dotyczy nie utworzenia i oddania
do użytku Centralnej Bazy Danych Ksiąg Wieczy-
stych, lecz umożliwienia przeglądania księgi wieczy-
stej przez Internet, informuję, iż w tej materii mini-
ster sprawiedliwości nie zwracał się o opinię do ge-
neralnego inspektora ochrony danych osobowych.
W ocenie ministra sprawiedliwości opinia taka nie
była wymagana.
Przepis § 3 ust. l rozporządzeniu ministra spra-
wiedliwości z dnia 20.08.2003 r. w sprawie zakłada-
nia i prowadzenia ksiąg wieczystych w systemie in-
formatycznym stanowi, iż przeglądanie księgi wie-
czystej polega na wywołaniu na ekran monitora żą-
danej księgi wieczystej. Przepis ten, odnoszący się do
księgi wieczystej prowadzonej w systemie informa-
tycznym zakładania i prowadzenia ksiąg wieczystych
w rozumieniu art. 25 l ust. 2 ustawy, wskazuje na
sposób przeglądania i indywidualnego zapoznawania
się z księgą wieczystą prowadzoną w postaci elektro-
nicznej. Istotą procesu pozyskiwania informacji jest
w tym przypadku ujawnienie danych na ekranie mo-
nitora. Żadne dodatkowe warunki techniczne ani
prawne nie są nałożone.
Wprowadzona w dniu 16 czerwca 2010 r. przez
ministra sprawiedliwości możliwość przeglądania
wskazanej księgi wieczystej przez Internet realizuje
formułę przeglądania księgi wyrażoną w przytoczo-
nym przepisie rozporządzenia.
Skoro zatem obowiązująca regulacja, niebudząca
wątpliwości co do możliwości przetwarzania danych
osobowych zawartych w księdze wieczystej, wskazu-
je na wyświetlanie danych na ekranie monitor, jako
sposób dostępu do danych zawartych w księdze, opi-
nia generalnego inspektora ochrony danych osobo-
wych nie jest wymagana.
Jeszcze raz podkreślam, że wprowadzenie możli-
wości przeglądania za pośrednictwem Internetu tre-
ści konkretnej księgi wieczystej przez osobę znającą
jej numer, faktycznie umożliwiło łatwiejszy dostęp do
informacji zawartych w księdze wieczystej bez zmia-
ny podstawowych zasad jawności księgi wieczystej i prze-
twarzania danych osobowych w niej zawartych.
Minister sprawiedliwości nie prowadzi obecnie prac
nad wprowadzeniem ewentualnych zmian, które przy-
czyniłyby się do zwiększenia ochrony danych osobo-
wych, albowiem bezpieczeństwo określone we właści-
wych standardach technicznych jest zapewnione.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Kluz
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie drogi wojewódzkiej nr 451
w Oleśnicy (16991)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Ewy Wolak (pismo znak: SPS-
-023-16991/10 z dnia 22 lipca 2010 r.) w sprawie dro-
gi wojewódzkiej nr 451 w Oleśnicy, uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
Zgodnie z art. 19 ust. 2 i 5 ustawy z dnia 21 mar-
ca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19,

poz. 115, z późn. zm.) zarządcami dróg są dla dróg
wojewódzkich zarządy województw. W granicach
miast na prawach powiatu zarządcą wszystkich dróg
publicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspreso-
wych, jest prezydent miasta. Do zarządcy drogi zgod-
nie z art. 20 ww. ustawy należy m.in. opracowywanie
projektów planów finansowania budowy, przebudo-
wy, remontu, utrzymania i ochrony dróg oraz drogo-
wych obiektów inżynierskich, pełnienie funkcji in-
westora, utrzymanie nawierzchni drogi, chodników,
drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabez-
pieczających ruch i innych urządzeń związanych
z drogą.
Jeśli chodzi o kwestie finansowania inwestycji
w zakresie dróg wojewódzkich, uprzejmie wyjaśniam,
iż zgodnie z art. 3 ust. 1–3 ustawy z dnia 16 grudnia
2005 r. o finansowaniu infrastruktury transportu
lądowego (Dz. U. z 2005 r. Nr 267, poz. 2251, z późn.
zm.) zadania w zakresie budowy, przebudowy, remon-
tu, utrzymania i ochrony dróg oraz zarządzania nimi
finansowane są przez samorząd województwa w od-
niesieniu do dróg wojewódzkich. W granicach miast
na prawach powiatu ww. zadania, z wyjątkiem auto-
strad i dróg ekspresowych, finansowane są z budże-
tów tych miast.
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie informuję,
iż kwestie dotyczące poprawy stanu (przebudowy, re-
montu) wyżej wymienionej drogi wojewódzkiej pozo-
stają we właściwości samorządu województwa.
Ponadto pragnę zauważyć, iż istnieją dodatkowe
źródła dofinansowania dróg samorządowych. Jed-
nym z nich jest rezerwa subwencji ogólnej tworzona
w budżecie państwa na mocy art. 26 ust. l ustawy
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88,
poz. 539, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 26 ust. l ww. ustawy środki z po-
wyższej rezerwy przeznacza się na dofinansowanie:
— inwestycji na drogach publicznych powiato-
wych i wojewódzkich oraz na drogach powiatowych,
wojewódzkich i krajowych w granicach miast na pra-
wach powiatu;
— utrzymania rzecznych przepraw promowych
o średnim natężeniu ruchu w skali roku powyżej
2000 pojazdów na dobę, wskazanych przez ministra
właściwego do spraw transportu – w kwocie nie
mniejszej niż w roku bazowym;
— remontu, utrzymania, ochrony i zarządzania
drogami krajowymi i wojewódzkimi w granicach
miast na prawach powiatu.
Omawianą rezerwą, w myśl art. 26 ust. 3 ww.
ustawy, dysponuje minister właściwy ds. finansów
publicznych, w porozumieniu z ministrem właści-
wym ds. transportu, po zasięgnięciu opinii reprezen-
tacji jednostek samorządu terytorialnego.
Reasumując, pragnę wyjaśnić, że resort infra-
struktury, dysponując środkami jedynie na drogi
krajowe zarządzane przez generalnego dyrektora
dróg krajowych i autostrad, nie ma innych możliwo-
ści formalnych finansowania zadań na drogach sa-
807
morządowych. Nie ma również możliwości ingerowa-
nia w działalność samorządów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 6
ust. 2 i art. 10 ust. l i 2 ww. ustawy o drogach publicz-
nych pozbawienie drogi kategorii drogi wojewódzkiej
następuje w drodze uchwały sejmiku województwa
w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw
transportu oraz obrony narodowej. Zaliczenie do ka-
tegorii dróg gminnych, zgodnie z trybem przewidzia-
nym w art. 7 ust. 2 ww. ustawy, następuje w drodze
uchwały rady gminy po zasięgnięciu opinii właściwe-
go zarządu powiatu.
Ponadto pragnę również zwrócić uwagę, iż przy
pozbawianiu drogi odpowiedniej kategorii dróg pu-
blicznych i zaliczaniu jej do nowej kategorii należy
wziąć pod uwagę przebieg istniejących dróg oraz lo-
kalny układ sieci drogowej, tak aby połączenie było
w pełni funkcjonalne oraz zapewniało spójność sieci.
Jak wynika z powyższego, samorządy miasta Ole-
śnica oraz województwa dolnośląskiego powinny pod-
jąć wspólne działania mające na celu przeprowadze-
nie powyższych procedur. Minister infrastruktury
nie ma możliwości ingerowania w działalność samo-
rządów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie opłat rocznych
z tytułu użytkowania wieczystego (16992)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 22 lipca 2010 r., znak:
SPS-023-16992/10, przekazujące interpelację pani
poseł Ewy Wolak, z dnia 16 lipca 2010 r., w sprawie
opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego
gruntu, uprzejmie przedstawiam informacje w tym
zakresie.
Na wstępie należy zauważyć, że w bieżącym roku
w Ministerstwie Infrastruktury rozpoczęto prace
analityczne nad opracowaniem założeń do zmiany
przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospo-
darce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102,
poz. 651, z późn. zm.) w zakresie aktualizacji opłat
rocznych z tytułu użytkowania wieczystego nieru-
chomości gruntowych. W ramach prowadzonych prac
wystosowano ankietę do organizacji zrzeszających
808
wójtów, burmistrzów, prezydentów miast, a także sta-
rostów powiatowych i marszałków województw, w celu
uzyskania informacji oraz pogłębienia wiedzy na temat
istniejących uwarunkowań dotyczących opłat rocznych
z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości grun-
towych. Uzyskane odpowiedzi, po uporządkowaniu ich
w ankiecie zbiorczej, pozwoliłyby na przedstawienie
pełnego obrazu sytuacji w skali kraju.
Brak odpowiedzi od znacznej części organów ad-
ministracji samorządowej odpowiedzialnych za aktu-
alizację opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczy-
stego miał bezpośredni wpływ na terminarz prac nad
założeniami do nowych zasad aktualizacji opłat rocz-
nych. Niezależnie od trudności w uzyskaniu niezbęd-
nych informacji Ministerstwo Infrastruktury konty-
nuuje prace nad powyższymi zmianami w oparciu
o posiadany stan wiedzy i dostępne dane. Należy do-
dać, że resort infrastruktury, opracowując założenia
nowego systemu aktualizacji, uwzględnia zarówno
obowiązek zapewnienia jednostkom samorządu tery-
torialnego autonomii, gwarantowanej przez zasady
ustrojowe, jak i aspekt ochrony użytkowników wie-
czystych przed nadmiernym obciążeniem finanso-
wym wynikającym z opłat rocznych z tytułu użytko-
wania wieczystego.
Odnosząc się do pierwszego pytania sformułowa-
nego w interpelacji pani poseł, należy zauważyć, że
zgodnie art. 73 ust. 3 ustawy o gospodarce nierucho-
mościami właściwy organ może udzielić bonifikaty
zarówno od pierwszej opłaty, jak i opłat rocznych
z tytułu użytkowania wieczystego, na podstawie za-
rządzenia wojewody albo uchwał rady lub sejmiku.
Bonifikata ta może zostać udzielona w przypadkach,
o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 1–6 i 8–10 usta-
wy o gospodarce nieruchomościami, w tym między
innymi dla nieruchomości przeznaczonych na cele
mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktu-
ry technicznej oraz innych celów publicznych osobom
prowadzącym działalność charytatywną, opiekuń-
czą, kulturalną, leczniczą, oświatową, naukową, ba-
dawczo-rozwojową, wychowawczą, sportową, tury-
styczną, na cele niezwiązane z działalnością zarob-
kową, organizacjom pożytku publicznego, jak rów-
nież spółdzielniom mieszkaniowym w związku z usta-
nowieniem odrębnej własności lokali lub z przenie-
sieniem własności lokali lub domów jednorodzinnych.
Ponadto bonifikatę można stosować do wszelkich nie-
ruchomości gruntowych oddanych w użytkowanie
wieczyste przed dniem 1 stycznia 1998 r. Należy rów-
nież dodać, że zgodnie z dyspozycją przepisu art. 73
ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami boni-
fikata od opłat rocznych może również zostać przy-
znana na czas określony, co w znacznej mierze po-
zwoliłoby złagodzić skutki negatywnych zjawisk go-
spodarczych, o których wspomniała pani poseł.
Skoro zatem w obecnym stanie prawnym postulat
łagodzenia skutków wzrostu wartości nieruchomości
oddanych w użytkowanie wieczyste może być zreali-
zowany poprzez zmniejszenie wysokości opłaty rocz-
nej w wyniku zastosowania odpowiednich bonifikat,
to nie wydaje się zasadne wprowadzanie jakichkol-
wiek zmian w zakresie obniżania stawek procento-
wych tych opłat.
Odnosząc się do drugiego pytania, pragnę poin-
formować Pana Marszałka, że w toku prowadzonych
w Ministerstwie Infrastruktury prac nad założenia-
mi zmiany przepisów ustawy o gospodarce nierucho-
mościami w zakresie opłat rocznych z tytułu użytko-
wania wieczystego nieruchomości gruntowych ana-
lizowane są różne koncepcje. Rozważana jest również
między innymi zasadność rozszerzenia przedmioto-
wego zakresu art. 73 ust. 3 ustawy, o wprowadzenie
przypadków innych niż określone w art. 68 ust. 1
pkt 1– 6 i 8–10 ustawy, np. dla osób prowadzących
określony rodzaj działalności gospodarczej. Jednak
dopiero po przeanalizowaniu wszelkich dostępnych
danych zostanie podjęta decyzja w tej sprawie.
Odnosząc się do kolejnego pytania sformułowane-
go w interpelacji, należy zwrócić uwagę, że zgodnie
z art. 71 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościa-
mi użytkownicy wieczyści przez cały okres użytko-
wania wieczystego wnoszą opłaty roczne w terminie
do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok.
Jednocześnie w przepisie tym obowiązuje norma
umożliwiająca użytkownikowi wieczystemu wnio-
skowanie o ustalenie innego niż ustawowy terminu
zapłaty opłaty rocznej, które nie przekracza jednak
danego roku kalendarzowego. Nie ma również prze-
szkód, aby właściwy organ, na wniosek użytkownika
wieczystego, rozłożył opłatę roczną na raty, w tym
również raty, które byłyby płatne w terminach zbież-
nych z terminami płatności podatku od nieruchomo-
ści. Tym samym w obecnym stanie prawnym istnie-
ją już instrumenty prawne umożliwiające wnoszenie
opłat rocznych w terminach spójnych z terminami
płatności podatku od nieruchomości.
Przedstawiając powyższe informacje, wyrażam
nadzieję, że pozwolą one na wyjaśnienie wątpliwo-
ści przedstawionych w interpelacji pani poseł Ewy
Wolak.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie matur dla osób słabosłyszących
(16993)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Ewy Wolak (SPS-023-16993/10)
w sprawie dostosowania egzaminu maturalnego dla
 809

uczniów słabosłyszących, uprzejmie wyjaśniam, iż
zasady przeprowadzania egzaminu gimnazjalnego
i maturalnego dla uczniów słabosłyszących mających
orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego regu-
lują trzy rozporządzenia:
1) rozporządzenie ministra edukacji narodowej
z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków
i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania
uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania spraw-
dzianów i egzaminów w szkołach publicznych (Dz. U.
Nr 83, poz. 562, z późn. zm.),
2) rozporządzenie ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie warun-
ków organizowania kształcenia, wychowania i opieki
dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych oraz nie-
dostosowanych społecznie w przedszkolach, szkołach
i oddziałach ogólnodostępnych lub integracyjnych
(Dz. U. Nr 19, poz. 167).
3) rozporządzenie ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie warun-
ków organizowania kształcenia, wychowania i opieki
dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych oraz nie-
dostosowanych społecznie w specjalnych przedszko-
lach, szkołach i oddziałach oraz w ośrodkach (Dz. U.
Nr 19, poz. 166).
Wspomniane przepisy prawne nie przewidują jed-
nakowego traktowania absolwentów słabosłyszących
i niesłyszących. Zgodnie z ww. rozporządzeniami ar-
kusze egzaminacyjne dostosowane do rodzaju niepeł-
nosprawności przygotowuje się wyłącznie dla absol-
wentów niesłyszących, mających orzeczenie o potrze-
bie kształcenia specjalnego. Absolwenci słabosłyszą-
cy otrzymują natomiast takie same arkusze, jak ab-
solwenci bez dysfunkcji.
Zgodnie z § 6 ust. 4 rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej i sportu (Dz. U. Nr 19, poz. 167) dla
absolwentów słabosłyszących, posiadających orzecze-
nie o potrzebie kształcenia specjalnego, przystępują-
cych do sprawdzianu lub egzaminu gimnazjalnego
przygotowuje się zestawy zadań dostosowane do ro-
dzaju ich niepełnosprawności. Zgodnie z komunika-
tem dyrektora Centralnej Komisji Egzaminacyjnej
sposobami dostosowania sprawdzianu lub egzaminu
gimnazjalnego są – tabela 1.
Zgodnie z § 6 ust. 6 rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej i sportu (Dz. U. Nr 19, poz. 167) dla
absolwentów niesłyszących, posiadających orzeczenie
o potrzebie kształcenia specjalnego, przystępujących
do egzaminu maturalnego z języka polskiego, histo-
rii, wiedzy o społeczeństwie i języka obcego nowożyt-
nego przygotowuje się arkusze egzaminacyjne dosto-
sowane do rodzaju ich niepełnosprawności.
Zgodnie z komunikatem dyrektora Centralnej Ko-
misji Egzaminacyjnej w sprawie sposobów dostosowa-
nia warunków i formy przeprowadzania egzaminu
maturalnego od roku 2011 do potrzeb absolwentów ze
specjalnymi potrzebami edukacyjnymi – tabela 2.

Tabela 1

Uprawnieni do dostosowania Sposoby dostosowania

– zestaw egzaminacyjny dostosowany do dysfunkcji
– zaznaczanie odpowiedzi do zadań zamkniętych w zestawie egzaminacyjnym bez przenoszenia ich na kartę
odpowiedzi; uczeń zaznacza wybraną odpowiedź znakiem X; jeżeli się pomyli, otacza znak X kółkiem i zaznacza
uczniowie niesłyszący,
inną odpowiedź
uczniowie słabosłyszący
– przedłużenie czasu sprawdzianu nie więcej niż o 30 minut, części humanistycznej i matematyczno-przyrodniczej
(na podstawie orzeczenia
egzaminu gimnazjalnego nie więcej niż o 60 minut (każda część), części egzaminu z języka obcego nowożytnego nie
o potrzebie kształcenia specjalnego)
więcej niż o 45 minut
– przystąpienie do sprawdzianu lub egzaminu gimnazjalnego w oddzielnej sali (możliwe tylko wtedy, gdy uczeń
korzysta z przedłużenia czasu)

Tabela 2

Uprawnieni do dostosowania
niesłyszący1)
na podstawie orzeczenia
o potrzebie kształcenia
specjalnego
słabosłyszący2)
na podstawie orzeczenia
o potrzebie kształcenia
specjalnego
Sposoby dostosowania
Część ustna
– zdawanie egzaminu z języka polskiego w języku
migowym
– przygotowanie prezentacji na piśmie (możliwe tylko
wtedy, gdy zdający nie zna języka migowego i nie mówi)
− przedłużenie czasu przeprowadzania egzaminu
z języka polskiego nie więcej niż o 10 minut
– korzystanie z urządzeń technicznych odpowiednich
do wady słuchu
– przedłużenie czasu przeprowadzania egzaminu z
języka polskiego nie więcej niż o 10 minut, z języka
obcego nowożytnego na poziomie podstawowym nie
więcej niż
o 10 minut, na poziomie rozszerzonym i poziomie szkoły
dwujęzycznej nie więcej niż o 15 minut
Część pisemna
– arkusze egzaminacyjne dostosowane
do dysfunkcji – z języka polskiego, historii, wiedzy
o społeczeństwie i języka obcego nowożytnego
(w arkuszach egzaminacyjnych z języka obcego
nowożytnego nie ma zadań sprawdzających rozumienie
ze słuchu)
− przedłużenie czasu przeprowadzania egzaminu nie
więcej niż o 30 minut w przypadku arkusza
egzaminacyjnego standardowego;
− przedłużenie czasu trwania części pierwszej egzaminu
z języka obcego nowożytnego na poziomie rozszerzonym
nie więcej niż o 30 minut
– korzystanie z urządzeń technicznych odpowiednich
do wady słuchu (słuchawki)
− przedłużenie czasu przeprowadzania egzaminu nie
więcej niż o 30 minut w przypadku każdego arkusza
egzaminacyjnego

1)
Osoby mające orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, w którym stwierdzono ubytek słuchu.
2)
Osoby mające orzeczenie potrzebie kształcenia specjalnego, w którym stwierdzono ubytek słuchu od 20 do 70 dB (w orzeczeniu
dopuszcza się zamiennie słowne określenie stopnia niedosłuchu: „lekki” lub „umiarkowany”).
810
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
iż Ministerstwo Edukacji Narodowej rozważa zasad-
ność zmiany przepisów dotyczących absolwentów
słabosłyszących przystępujących do egzaminu ma-
turalnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie wprowadzania do obrotu
substancji psychoaktywnych (16994)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo pani Ewy Kierzkowskiej wicemarszałka Sejmu
z dnia 22 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-16994/10),
uprzejmie przedkładam odpowiedź na interpelację
pani poseł Ewy Wolak w sprawie wprowadzenia do
obrotu substancji psychoaktywnych.
W związku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii
Europejskiej z dnia 3 marca 2008 r. Ministerstwo
Zdrowia przygotowało projekt nowelizacji ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkoma-
nii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485, z późn. zm.). Projekt
nowelizacji został opracowany w celu wprowadzenia
pod kontrolę prawną substancji o nazwie benzylopi-
perazyna (1-benzylopiperazyna, BZP). W wyniku
prac legislacyjnych, w dniu 20 marca 2009 r., została
uchwalona ustawa o zmianie ustawy o przeciwdzia-
łaniu narkomanii (Dz. U. Nr 63, poz. 520), która we-
szła życie w dniu 8 maja 2009 r. Przedmiotowa no-
welizacja pozwoliła objąć kontrolą zarówno benzylo-
piperazynę (BZP) wpisaną do załącznika nr 2 w wy-
kazie substancji psychotropowych grupy II-P, jak
również, po uwzględnieniu poprawki poselskiej,
17 innych substancji i roślin psychoaktywnych wpi-
sanych do załącznika nr 1 w wykazie środków odu-
rzających grupy I-N ww. ustawy. W sumie objęto kon-
trolą ustawową 18 nowych substancji i roślin psycho-
aktywnych.
W opinii Ministerstwa Zdrowia konieczność wy-
cofania przez sklepy z dopalaczami (smart shops)
wielu substancji i roślin, które od lat były wykorzy-
stywane w celu odurzania się, spowodowana objęciem
ich kontrolą była jak najbardziej słuszna i wyelimi-
nowała ze sprzedaży większość produktów zawiera-
jących substancje psychoaktywne. Wykorzystywane
w poprzedniej ofercie sklepów substancje takie jak:
BZP, JWH-018, rośliny Salvia divinorum, Mitragyna
speciosa, Argyreia nervosa, o których informowało
Europejskie Centrum Monitorowania Narkotyków
i Narkomanii (EMCDDA), nie znalazły łatwo za-
mienników i były zastępowane roślinami i substan-
cjami, o których działaniu psychoaktywnym brak
jest poważnych doniesień naukowych (theobromina,
geranium). Tak więc sklepy z dopalaczami wycofały
substancje i rośliny objęte kontrolą ustawy o prze-
ciwdziałaniu narkomanii.
Należy podkreślić, że z handlem tzw. dopalaczami
zmagają się z lepszym lub gorszym efektem wszyst-
kie państwa Unii Europejskiej. Smart shops – sklepy
handlujące dopalaczami – istnieją w większości kra-
jów Europy. Najwięcej jest ich w Wielkiej Brytanii,
Niemczech i Holandii. Jak do tej pory żaden z krajów
europejskich nie zdelegalizował działalności tych
sklepów.
Zgodnie z zestawieniem austriackiego Urzędu Bez-
pieczeństwa Zdrowia Publicznego (Bundesamt fur
Sicherheit im Gesundheitswesen) o działaniach po-
szczególnych państw UE w zakresie kontrolowania
substancji i roślin, które mogą być obecne w dopala-
czach, Polska wprowadziła pod kontrolę największą
liczbę takich substancji i roślin.
Ministerstwo Zdrowia, mając na uwadze potrzebę
oceny i szybkiego objęcia kontrolą niebezpiecznych
substancji czy roślin psychoaktywnych, prowadzi
z Głównym Inspektoratem Farmaceutycznym i Kra-
jowym Biurem Przeciwdziałania Narkomanii wspól-
ne prace nad istotną nowelizacją ustawy o przeciw-
działaniu narkomanii. Jednym z głównych celów
projektu ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziała-
niu narkomanii i ustawy o inspekcji handlowej jest
wprowadzenie procedury oceny ryzyka związanego
z nowymi substancjami psychoaktywnymi, umożli-
wiającej prowadzenie racjonalnej, opartej na nauko-
wej ewaluacji polityki względem tych substancji.
Szybkie i elastyczne reagowanie na pojawiające się
zagrożenia umożliwić ma instytucja tzw. czasowej
kontroli dająca możliwość wycofania danego środka
z obrotu lub wprowadzenie ograniczeń, warunków
lub zakazów związanych z jego sprzedażą lub pro-
dukcją, w drodze rozporządzenia ministra właściwe-
go do spraw zdrowia. Projekt przedmiotowej noweli-
zacji został uzgodniony z Rządowym Centrum Legi-
slacji, Ministerstwem Sprawiedliwości, Ministerstwem
Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Minister-
stwem Spraw Zagranicznych i obecnie jest przedmio-
tem procedury legislacyjnej (etap uzgodnień we-
wnętrznych w Ministerstwie Zdrowia).
Ponadto Ministerstwo Zdrowia w wyniku infor-
macji otrzymanych od Europejskiego Centrum Mo-
nitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA)
wskazało na zasadność objęcia kontrolą (wpisania do
załącznika ustawy o przeciwdziałania narkomanii
poprzez jej szybką nowelizację) substancji psychoak-
tywnej o nazwie mefedron oraz 6 innych nowych sub-
stancji psychoaktywnych. W związku z tym najbliż-
szym czasie 7 substancji psychoaktywnych zostanie
objętych kontrolą ustawy o przeciwdziałaniu narko-
manii, co pozwoli w opinii Ministerstwa Zdrowia wy-

eliminować z oferty sklepów z dopalaczami ok. 90%
oferowanych produktów zawierających substancje
psychoaktywne. Objęcie kontrolą ww. substancji na-
stąpi w wyniku nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii autorstwa grupy posłów. Nowelizacja była
przedmiotem obrad Komisji Zdrowia Sejmu RP w dniu
18 maja br., gdzie spotkała się z poparciem strony rzą-
dowej, a w dniu 10 czerwca 2010 r. Sejm RP poparł
projekt i uchwalił ustawę o zmianie ustawy o przeciw-
działaniu narkomanii, która w dniu 8 lipca br. została
przyjęta bez poprawek przez Senat RP.
W dniu 26 lipca 2010 r. marszałek Sejmu pełniący
obowiązki prezydenta RP podpisał powyższą nowe-
lizację. Po jej publikacji w Dzienniku Ustaw, gdy wej-
dzie w życie, powinna znacznie utrudnić sprzedaż
dopalaczy w Polsce.
Wyrażam głęboką nadzieję, że powyższe wieloto-
rowe działania przyczynią się do znacznego ograni-
czenia, a następnie wyeliminowania substancji psy-
choaktywnych z legalnego handlu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Koźlakiewicza
w sprawie projektu rozporządzenia
z dnia 26 kwietnia 2010 r. w sprawie roślin
i zwierząt gatunków obcych, które
w przypadku uwolnienia do środowiska
przyrodniczego mogą zagrozić gatunkom
rodzimym lub siedliskom przyrodniczym
(16995)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Mirosława Koźlakiewicza z dnia
9 lipca 2010 r., przekazaną przy piśmie o znaku: SPS-
-023-16995/10, odnoszącą się do projektu rozporzą-
dzenia ministra środowiska w sprawie roślin i zwie-
rząt gatunków obcych, które w przypadku uwolnie-
nia do środowiska przyrodniczego mogą zagrozić
gatunkom rodzimym lub siedliskom przyrodniczym,
informuję, że gatunki, o których jest mowa w inter-
pelacji, tj. norka amerykańska (Neovison vison) i je-
not (Nyctereutes procyonoides), zostaną usunięte
z ww. projektu rozporządzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
811
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danieli Chrapkiewicz
w sprawie zwiększenia dostępności świadczeń
medycznych w systemie opieki zdrowotnej
(16996)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł na Sejm RP Danieli Chrap-
kiewicz z dnia 12 lipca 2010 r., przysłaną przy pi-
śmie Marszałka Sejmu z dnia 22 lipca 2010 r., znak:
SPS-023-16996/10, w sprawie zwiększenia dostęp-
ności świadczeń medycznych w systemie opieki
zdrowotnej uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Odnosząc się do kwestii możliwości udzielania od-
płatnych świadczeń zdrowotnych przez publiczne za-
kłady opieki zdrowotnej (SPZOZ), należy zauważyć,
że wraz ze zmianą ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) w zakresie wprowadzenia tzw. koszyka
świadczeń gwarantowanych dopuszczalne stało się
odpłatne udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
przez SPZOZ osobom ubezpieczonym, ale świadczeń
niefinansowanych ze środków publicznych, tj. świad-
czeń wyłącznie spoza koszyka.
Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.), publiczny zakład opieki
zdrowotnej udziela świadczeń zdrowotnych finanso-
wanych ze środków publicznych osobom ubezpieczo-
nym oraz innym osobom uprawnionym do tych
świadczeń na podstawie odrębnych przepisów nieod-
płatnie, za częściową odpłatnością lub całkowitą od-
płatnością. Jednocześnie art. 34 ust. 1 tej ustawy
stanowi, że przy ustalaniu wysokości opłaty za świad-
czenia zdrowotne udzielane ww. osobom stosuje się
ceny urzędowe, jeżeli przepisy odrębne przewidują
odpłatność za ich udzielanie. Przepisami odrębnymi
są w tym przypadku przepisy ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.), które tylko w ściśle okre-
ślonych przypadkach zezwalają na pobranie opłaty
od świadczeniobiorcy. Natomiast wysokość opłat za
świadczenia zdrowotne udzielane osobom nieupraw-
nionym, zgodnie z art. 34 ust. 2 ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej, ustala kierownik publicznego za-
kładu opieki zdrowotnej, w którym świadczenie jest
udzielane, kierując się przepisami rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 27 stycznia 2000 r. w sprawie
sposobu ustalania opłat za świadczenia zdrowotne
udzielane przez publiczne zakłady opieki zdrowotnej
812
osobom nieuprawnionym do świadczeń zdrowotnych
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 8,
poz. 113). Kierownik publicznego zakładu opieki
zdrowotnej ustala wysokość opłaty w oparciu o koszt
własny sprzedaży świadczenia zdrowotnego, na któ-
ry składa się suma jednostkowych kosztów własnych
sprzedaży wszystkich nośników kosztów zużytych
podczas jego udzielania.
Skoro kierownik zakładu ma jedynie prawo usta-
lać opłaty za świadczenia udzielane osobom nie-
uprawnionym, to a contrario nie ma on takich upraw-
nień w stosunku do ubezpieczonych oraz innych osób
uprawnionych do świadczeń na podstawie odrębnych
przepisów. Z porównania ww. przepisów ustawy wy-
nika, iż brak jest przepisów, które dozwalałyby kie-
rownikowi publicznego zakładu opieki zdrowotnej
ustalić cennik na świadczenia opieki zdrowotnej fi-
nansowane ze środków publicznych.
W związku z określeniem w rozporządzeniach ko-
szykowych katalogu świadczeń gwarantowanych, tj. wy-
kazu świadczeń, które finansowane są ze środków
publicznych, oraz w związku z art. 6 ust. 1 i art. 54
ust. 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej należy
uznać za dopuszczalne udzielanie przez samodzielne
publiczne zakład opieki zdrowotnej odpłatnych świad-
czeń opieki zdrowotnej. Trzeba jednak mieć na uwa-
dze, iż dotyczyć to może w stosunku do ubezpieczo-
nych wyłącznie świadczeń spoza koszyka oraz nie
może naruszać regulacji kolejkowych, tzn. w pierw-
szej kolejności winny być wykonywane przez zakład
świadczenia gwarantowane, pozostałe w ramach wol-
nych pomieszczeń, sprzętu, aparatury i możliwości
personelu. W przypadku takich świadczeń świadcze-
niobiorca będzie osobą nieuprawnioną do świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, a zatem wysokość opłat za te świadczenia usta-
la kierownik zakładu opieki zdrowotnej, w którym
świadczenie jest udzielane.
W odpowiedzi na podniesione w interpelacji pyta-
nie, czy Ministerstwo Zdrowia zamierza doprecyzo-
wać zasady udzielania odpłatnych świadczeń przez
SPZOZ-y poprzez nowelizację kontraktów pomiędzy
Narodowym Funduszem Zdrowia a SPZOZ-ami, pra-
gnę zauważyć, że zgodnie z art. 155 ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, do umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej stosuje się przepisy Kodeksu cy-
wilnego, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej.
Powyższe oznacza, że to do stron wskazanej umowy
należy kreowanie oraz zmiana łączącego je stosunku.
Zmiany umowy o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej dokonać mogą więc jedynie jej strony (tj. fun-
dusz i świadczeniodawca) i tylko w zakresie określo-
nym w art. 158 niniejszej ustawy.
Ponadto pragnę poinformować, iż obecnie prowa-
dzone są w Ministerstwie Zdrowia prace legislacyjne
nad projektem ustawy o dodatkowych ubezpieczeniach
zdrowotnych. W ramach wskazanych prac poddawana
jest analizie kwestia uregulowania zasad udzielania
odpłatnych świadczeń przez podmioty posiadające
umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danieli Chrapkiewicz
w sprawie sposobu spłaty zobowiązań
cywilnoprawnych Specjalistycznego Szpitala
św. Jana w Starogardzie Gdańskim (16997)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Danieli Chrapkiewicz przeka-
zaną przy piśmie z dnia 22 lipca 2010 r., znak: SPS-
-023-16997/10, w sprawie sposobu spłaty zobowiązań
cywilnoprawnych Specjalistycznego Szpitala św. Jana
w Starogardzie Gdańskim, uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych informacji.
Zgodnie z programem wieloletnim „Wsparcie jed-
nostek samorządu terytorialnego w działaniach sta-
bilizujących system ochrony zdrowia”, ustanowionym
uchwałą nr 58/2009 Rady Ministrów z dnia 27 kwiet-
nia 2009 r., jednostki samorządu terytorialnego po
spełnieniu wymogów określonych w powyższym pro-
gramie mogą otrzymać dotację celową na zadania
własne z zakresu polityki rozwoju nieujęte w kon-
traktach wojewódzkich, udzielaną na podstawie
art. 20a ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju. Termin udzielenia dota-
cji jest uzależniony od wielu czynników, między innymi
od daty wpłynięcia wniosku do Ministerstwa Zdrowia,
oceny wniosku przez Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego, a także decyzji Ministerstwa Finansów.
Zgodnie z ust. 7 pkt 1 powyższego programu do-
tacja może być przydzielona w wysokości poniższych
tytułów finansowanych:
— zobowiązań publicznoprawnych samodzielnych
publicznych zakładów opieki zdrowotnej przejętych
przez jednostki samorządu terytorialnego na podsta-
wie art. 60 ust. 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej według stanu na dzień
zakończenia likwidacji, jednak nie większej niż kwo-
ta zobowiązań znana na dzień 31 grudnia 2008 r.,
— zobowiązań publicznoprawnych samodzielnych
publicznych zakładów opieki zdrowotnej przejętych
przez jednostki samorządu terytorialnego na podsta-
wie art. 60 ust. 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej według stanu na dzień
zakończenia likwidacji, jeżeli likwidacja tych zakła-

dów nastąpiła od dnia 1 stycznia 2000 r. do dnia pod-
jęcia uchwały Rady Ministrów w sprawie ustanowie-
nia programu wieloletniego pod nazwą: „Wsparcie
jednostek samorządu terytorialnego w działaniach
stabilizujących system ochrony zdrowia”,
— wartości umorzonych w wyniku ugody kwoty
głównej i odsetek z tytułu zobowiązań cywilno-
prawnych,
— zobowiązań cywilnoprawnych wynikających
z zaciągniętych kredytów bankowych, o których mowa
w art. 34 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 kwietnia 2005 r.
o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych
zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 78, poz. 684,
z późn. zm.), pozostałych do spłaty na dzień 31 grud-
nia 2008 r., przejętych przez jednostki samorządu te-
rytorialnego na podstawie art. 60 ust. 6 ustawy z dnia
30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej,
— podatku od towarów i usług uiszczonego od
wniesionego przez jednostkę samorządu terytorial-
nego aportu do spółki kapitałowej, o której mowa
w ust. 10 pkt 3 programu.
Przydzielona dotacja może być przeznaczona m.in.
na spłatę zobowiązań cywilnoprawnych przejętych
przez jednostkę samorządu terytorialnego po zlikwi-
dowanym samodzielnym publicznym zakładzie opie-
ki zdrowotnej. Dotacji nie należy traktować jako for-
my oddłużenia, lecz jako pomoc udzielaną jednost-
kom samorządu terytorialnego w spłacie zobowiązań
przejętych po zlikwidowanych samodzielnych pu-
blicznych zakładach opieki zdrowotnej.
Aktualnie trudno określić, w jakiej wysokości
i w jakim terminie otrzyma dotację powiat staro-
gardzki, ponieważ do dnia 30 lipca 2010 r. wniosek
nie wpłynął do Ministerstwa Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Namyślaka
w sprawie obwodnicy północnej aglomeracji
trójmiejskiej (16998)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Witolda Namyślaka, przekazaną
przy piśmie z dnia 22 lipca 2010 r., znak: SPS-023-
-16998/10, w sprawie realizacji budowy obwodnicy
północnej aglomeracji trójmiejskiej przekazuję na
ręce Pana Marszałka niniejsze wyjaśnienia.
813
Plan budowy obwodnicy północnej aglomeracji
trójmiejskiej (OPAT) jest wspólnym projektem Samo-
rządu Województwa Pomorskiego; gminy miasta
Gdyni; gminy miasta Rumi; Samorządu Powiatu
Wejherowskiego; gminy miasta Wejherowa; gminy
miasta Redy; Samorządu Powiatu Puckiego; gminy
Puck; gminy miasta Helu; gminy miasta Jastarni;
gminy miasta Władysławowa; gminy miasta Pucka
i gminy Kosakowo. Planowana droga ma na celu
zmniejszenie ruchu tranzytowego na drodze krajowej
nr 6 na odcinku od obwodnicy Trójmiasta w kierun-
ku północno-zachodnim, z ominięciem miasta Ru-
mia, do Redy do połączenia z drogą krajową nr 6
i drogą wojewódzką nr 216. Szacunkowy koszt inwe-
stycji to ok. 1 mld zł. Aktualnie obwodnica jest
w fazie projektów i konsultacji. Zakończyły się kon-
sultacje społeczne w sprawie budowy drogi, trwają
analizy techniczne, ekonomiczne i środowiskowe. Za-
rządcą dróg OPAT-u nie jest GDDKiA.
Na podstawie art. 3 ust. 1–3 ustawy z dnia 16 grud-
nia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury transpor-
tu lądowego (Dz. U. Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.)
zadania w zakresie budowy, przebudowy, remontu,
utrzymania i ochrony dróg oraz zarządzania nimi
finansowane są przez:
— ministra właściwego do spraw transportu za
pośrednictwem generalnego dyrektora dróg krajo-
wych i autostrad w odniesieniu do dróg krajowych,
— samorząd województwa w odniesieniu do dróg
wojewódzkich,
— samorząd powiatowy w odniesieniu do dróg po-
wiatowych.
Zadania w zakresie finansowania budowy, prze-
budowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg gmin-
nych oraz zarządzania nimi finansowane są z budże-
tów gmin.
W granicach miast na prawach powiatu zadania
w zakresie finansowania, budowy, przebudowy, re-
montu, utrzymania, ochrony i zarządzania drogami
publicznymi, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspreso-
wych, finansowane są z budżetów tych miast.
Jak wynika z powyższego, w obecnym stanie
prawnym resort infrastruktury nie ma możliwości
finansowania zadań na drogach innej kategorii niż
krajowa. Jednocześnie należy podkreślić, że obwod-
nica północna aglomeracji trójmiejskiej nie spełnia
żadnego z określonych w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) kryteriów kwa-
lifikacji dróg do kategorii dróg krajowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż aktualnie
prowadzone są prace przygotowawcze dla inwestycji-
,,Budowa drogi ekspresowej S6 Lębork (wraz z ob-
wodnicą Lęborka) – obwodnica Trójmiasta”. Droga
przejmie ruch ciężki oraz tranzytowy z drogi krajo-
wej nr 6, a tym samym odciąży układy drogowe miast
Gdyni, Rumi i Redy oraz wyprowadzi ruch tranzy-
towy z obszaru aglomeracji trójmiejskiej.
Ponadto informuję, iż aktualnie w resorcie infra-
struktury prowadzone są prace nad opracowaniem
814
projektu „Programu budowy dróg krajowych na lata
2010–2015”, którego jeden z załączników zawierać
będzie możliwość ogłoszenia konkursu na realizację
obejść miejscowości w ramach dostępnych środków
finansowych. Inwestycja zgłoszona do realizacji
w ramach programu będzie musiała spełniać wymo-
gi formalnoprawne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie strat Skarbu Państwa
w następstwie prowadzenia przez członków
Polskiego Związku Łowieckiego
nielegalnych odstrzałów dzikiej zwierzyny
ponad ustalone limity (16999)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie z dnia 22 lipca 2010 r., znak: SPS-
-023-16999/10, interpelacją pana posła Jana Burego,
w sprawie strat Skarbu Państwa w następstwie pro-
wadzenia przez członków Polskiego Związku Łowiec-
kiego nielegalnych odstrzałów dzikiej zwierzyny po-
nad ustalone limity, uprzejmie informuję, iż porusza-
ne zagadnienia nie należą do zakresu zadań ministra
finansów.
Zgodnie z ustawą z dnia 13 października 1995 r.
Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066,
z późn. zm.) naczelnym organem administracji rzą-
dowej w zakresie łowiectwa jest minister właściwy
do spraw środowiska, a administrację w zakresie ło-
wiectwa, o ile ustawa nie stanowi inaczej, sprawuje
samorząd województwa jako zadanie z zakresu ad-
ministracji rządowej.
Zgodnie z przepisami ww. ustawy gospodarka
łowiecka prowadzona jest na zasadach w niej okre-
ślonych, w oparciu o roczne plany łowieckie i wielo-
letnie łowieckie plany hodowlane (art. 8). Roczne
plany łowieckie sporządzane są przez dzierżawców
obwodów łowieckich, po zasięgnięciu opinii wójta
(burmistrza, prezydenta miasta) i podlegają za-
twierdzeniu przez właściwego nadleśniczego Pań-
stwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe
w uzgodnieniu z Polskim Związkiem Łowieckim,
natomiast roczne plany łowieckie w obwodach wy-
łączonych z wydzierżawienia sporządzane są przez
ich zarządców i podlegają zatwierdzeniu przez dy-
rektora regionalnej dyrekcji Państwowego Gospo-
darstwa Leśnego Lasy Państwowe.
Polski Związek Łowiecki prowadzi gospodarkę
łowiecką poprzez hodowlę i pozyskiwanie zwierzyny
oraz działa na rzecz jej obrony poprzez regulację li-
czebności populacji zwierząt łownych, a nadzór nad
jego działalnością sprawuje minister właściwy do
spraw środowiska.
Z analizy przepisów ww. ustawy oraz rozporzą-
dzenia ministra środowiska z dnia 21 czerwca 2005 r.
(Dz. U. Nr 116, poz. 981) w sprawie zwierzyny bez-
prawnie pozyskanej wynika, że podmiotem właści-
wym do zagospodarowania w imieniu Skarbu Pań-
stwa zwierzyny bezprawnie pozyskanej w obwodzie
łowieckim polnym, leśnym oraz na terenie niewcho-
dzącym w skład obwodów łowieckich i pobrania środ-
ków pochodzących ze sprzedaży jej tuszy jest właści-
wy miejscowo wojewoda lub nadleśniczy.
Wojewoda posiada również umundurowaną i uzbro-
joną formację w postaci Państwowej Straży Łowiec-
kiej (art. 36 ustawy), której zadaniem jest m. in.
ochrona zwierzyny, zwalczanie kłusownictwa i wszel-
kiego szkodnictwa łowieckiego, zwalczanie prze-
stępstw i wykroczeń w zakresie łowiectwa oraz kon-
trola legalności skupu i obrotu zwierzyną. Strażnicy
Państwowej Straży Łowieckiej przy wykonywaniu
ww. zadań mają prawo m. in. nakładania i ściągania
grzywien w drodze mandatu karnego za wykroczenia
popełniane na terenach obwodów łowieckich w za-
kresie szkodnictwa łowieckiego. Z przepisów ww.
ustawy wynika jednoznacznie, że to właśnie wojewo-
da posiada środki i odpowiednie narzędzia do zapo-
biegania i zwalczania opisanej w przedmiotowej in-
terpelacji patologii.
Ponadto informuję, że Ministerstwo Finansów
nie posiada informacji o wysokości kar i grzywien
nakładanych przez Państwową Straż Łowiecką
w zakresie szkodnictwa łowieckiego, klasyfikacja
budżetowa nie pozwala bowiem na ich wyodrębnie-
nie. Ewentualne kary i grzywny wymierzane przez
Państwową Straż Łowiecką klasyfikowane są w rozdz.
75011: Urzędy wojewódzkie, § 057: Grzywny, man-
daty i inne kary pieniężne od osób fizycznych i § 058:
Grzywny i inne kary pieniężne od osób prawnych
i innych jednostek organizacyjnych łącznie z kara-
mi, mandatami i grzywnami nakładanymi przez
inne służby podległe wojewodom.
Reasumując powyższe i w świetle przywołanych
wyżej przepisów istnieją niewątpliwie bardziej kom-
petentne organy, które powinny się zająć przedmio-
tową interpelacją i wykorzystać wiedzę w niej za-
wartą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie niezgodnych z prawem
poczynań członków
Polskiego Związku Łowieckiego w zakresie
ponadlimitowych odstrzałów (17000)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Jana Burego z dnia 16 lipca 2010 r.
w sprawie doniesień w mediach o przekroczeniach
planów pozyskania zwierzyny w kołach łowieckich
na terenie województwa lubelskiego, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Pozyskanie zwierzyny jest elementem niezbęd-
nym w racjonalnej gospodarce człowieka. O niezbęd-
ności tych działań mogą przekonywać oprócz myśli-
wych leśnicy oraz rolnicy, którzy wskazują na wzrost
z każdym rokiem szkód wyrządzanych przez zwie-
rzęta łowne w lasach oraz w uprawach i płodach rol-
nych i zwracają się z apelami o zwiększenie pozyskania
zwierzyny. W ostatnich kilku latach wielkość wypłaco-
nych odszkodowań łowieckich wzrosła z 30 mln zł do
ponad 55 mln zł. Minister środowiska w ostatnich
dwóch latach zalecał weryfikację planów pozyskania
zwierzyny (głównie dzików) w rejonach o zwiększo-
nym poziomie szkód łowieckich. Przepisy prawa
umożliwiają dokonanie korekty planu pozyskania
zwierzyny, np. przez jego zwiększenie, w ściśle okre-
ślonych przypadkach. Pomimo tych działań liczba
zwierzyny grubej cały czas wzrasta.
Poza wszelkim sporem jest, że w każdym przy-
padku bezprawnego pozyskania zwierzyny sprawca
przestępstwa powinien ponieść konsekwencje karne,
przewidziane także w rozdziale 10 ustawy Prawo ło-
wieckie. Najcięższa kategoria przestępstw obarczona
jest karą pozbawienia wolności do lat 5. Poza tym
zgodnie z rozporządzeniem ministra środowiska
z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie zwierzyny bez-
prawnie pozyskanej (Dz. U. Nr 116, poz. 981) spraw-
ca bezprawnego pozyskania powinien uiścić na rzecz
Skarbu Państwa (reprezentowanego odpowiednio
przez wojewodę lub nadleśniczego) określony ekwi-
walent, który jest zryczałtowaną formą odszkodowa-
nia. Kompetencja ministra środowiska w tym zakre-
sie została wyczerpana przez wydanie stosownych
przepisów wykonawczych do ustawy Prawo łowiec-
kie. Poza tym jednak zwróciłem się do Polskiego
Związku Łowieckiego (informując o tym także Dy-
rekcję Generalną Lasów Państwowych) z zaleceniem
dołożenia należytych starań w procesie sporządzania
i zatwierdzania rocznych planów łowieckich oraz
przekazanie wszelkich niezbędnych informacji w za-
kresie dotyczącym publikacji informacji o przekro-
czeniach planów pozyskania zwierzyny w wojewódz-
twie lubelskim.
815
Każdy przypadek przekroczenia planu łowieckie-
go należy ocenić bardzo negatywnie, co nie jest jed-
nak równoznaczne z możliwością stwierdzenia popeł-
nienia przestępstwa w rozumieniu ustawy Prawo
łowieckie. Należy pamiętać o zasadzie umyślności
popełniania przestępstwa lub wykroczenia z rozdzia-
łu 10 ustawy Prawo łowieckie. Ponieważ w art. 52
ustawy nie ma wzmianki o odpowiedzialności w razie
„winy nieumyślnej” należy więc przyjąć, że przestęp-
stwa określone w tych przepisach można popełniać
wyłącznie z „winy umyślnej”. I w takim wypadku,
działania umyślnego, może być mowa o skutecznym
pobraniu (często w drodze odrębnego powództwa cy-
wilnego) ekwiwalentu za zwierzynę bezprawnie po-
zyskaną. Zapłata ekwiwalentu może być dobrowolna,
ewentualnie wynikać z orzeczenia sądu w postępo-
waniu cywilnym (zgodnie z art. 12 K.p.c. roszczenia
majątkowe wynikające z przestępstwa mogą być do-
chodzone w postępowaniu cywilnym albo w wypad-
kach w ustawie przewidzianych w postępowaniu kar-
nym) albo w postępowaniu karnym (zgodnie z art. 62
K.p.k. pokrzywdzony może aż do rozpoczęcia prze-
wodu sądowego na rozprawie głównej wytoczyć prze-
ciw oskarżonemu powództwo cywilne w celu docho-
dzenia w postępowaniu karnym roszczeń majątko-
wych wynikających bezpośrednio z popełnienia prze-
stępstwa).
Działając w świetle obowiązującego prawa, trzeba
także pamiętać, że w przypadku umorzenia postępo-
wania karnego przez sąd w związku ze znikomą
szkodliwością społeczną czynu (art. 17 §1 pkt 3
K.p.k.) trudno jest mówić o popełnieniu przestęp-
stwa, a tym samym bezprawnym pozyskaniu zwie-
rzyny. Zgodnie bowiem z art. 1 §2 K.k. nie stanowi
przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna
szkodliwość jest znikoma.
Rozpatrując przekroczenie rocznego planu łowiec-
kiego i wpływ na środowisko, w tym populację dane-
go gatunku, trzeba także wziąć pod uwagę założenia
wynikające z wieloletniego łowieckiego planu hodow-
lanego, o których autorka artykułu milczy. Plan ten
obejmuje gospodarowanie łowieckie w ramach tzw.
rejonów hodowlanych (sąsiednie obwody łowieckie
o zbliżonych warunkach przyrodniczo-łowieckich).
W planie wieloletnim oddzielnie dla każdego z obwo-
dów łowieckich tworzących rejon hodowlany podawa-
na jest m.in. zagęszczenie zwierzyny, wg stanu na
dzień sporządzenia planu wieloletniego. Podaje się
także docelowe zagęszczenie zwierzyny. Obraz ten,
tzn. liczba zwierzyny w dniu sporządzania planu 10-
-letniego i liczba, która ma zostać osiągnięta na ko-
niec okresu obowiązywania planu, pozwala właści-
wie dokonywać planowania rocznego gospodarowa-
nia zwierzyną, w taki sposób, aby osiągnąć założenia
planu wieloletniego.
Niezależnie od powyższej informacji, należy, w mo-
jej ocenie, wyciągnąć przewidziane prawem sankcje
karne w stosunku do odpowiedzialnych za dokonanie
popełnienia przestępstwa, o ile takie zostanie wyka-
zane w toku prowadzonego postępowania, co pozo-
816
staje jednak w gestii odpowiednich organów ścigania.
Niezależnie od tego, resort środowiska będzie starał
się na bieżąco monitorować przedstawiony w mediach
problem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dawida Jackiewicza
w sprawie prywatyzacji spółek Skarbu Państwa
i przychodów z tego tytułu (17001)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelacje pana posła Dawida Jackiewicza w spra-
wie prywatyzacji spółek Skarbu Państwa i przycho-
dów z tego tytułu poniżej przedstawiam stosowne
informacje:
1. Ile wyniosły przychody Skarbu Państwa z ty-
tułu prywatyzacji oraz łączne przychody z tytułu dy-
widend w latach 2007–2010?
Łączne przychody z prywatyzacji w poszczegól-
nych latach wyniosły odpowiednio:
— rok 2007 – 1,95 mld PLN,
— rok 2008 – 2,37 mld PLN,
— rok 2009 – 6,59 mld PLN (przychody i inne
dochody pozadywidendowe),
— rok 2010 – 12,64 mld PLN (wg stanu na dzień
2 sierpnia 2010 r.).
Łączne dochody z tytułu dywidend w poszczegól-
nych latach wyniosły odpowiednio:
— rok 2007 – 2,87 mld PLN,
— rok 2008 – 2,62 mld PLN,
— rok 2009 – 7,84 mld PLN,
— rok 2010 – 1,15 mld PLN (wpłacone wg stanu
na dzień 26 lipca 2010 r.).
2. Ile wyniosą przychody Skarbu Państwa z pry-
watyzacji spółek elektroenergetycznych w latach
2007–2010, a ile przychody z dywidend ze spółek elek-
troenergetycznych w tym samym okresie?
Przychody z prywatyzacji poszczególnych spółek
oraz dochody z tytułu dywidend w poszczególnych
latach ze spółek sektora elektroenergetycznego przed-
stawiały się następująco:
— w roku 2007:
a) przychody z prywatyzacji 5 spółek sektora wy-
niosły 282,47 mln PLN,
b) dochody z tytułu dywidend z 31 spółek wynio-
sły 162,30 mln PLN,
— w roku 2008:
a) przychody z prywatyzacji 12 spółek sektora wy-
niosły 1395,19 mln PLN,
b) dochody z tytułu dywidend z 21 spółek wynio-
sły 481,63 mln PLN,
— w roku 2009:
a) przychody z prywatyzacji 15 spółek sektora wy-
niosły 2117,07 mln PLN,
b) dochody z tytułu dywidend z 24 spółek sektora
wyniosły 1240,52 mln PLN,
— w I połowie 2010 r.:
a) przychody z prywatyzacji 5 spółek sektora wy-
niosły 4936,39 mln PLN,
b) dochody z tytułu dywidend (stan na 26 lipca
br.) z 9 spółek sektora wyniosły 118,49 mln PLN.
Ponadto wg stanu na dzień 26 lipca 2010 r. kwo-
ta dochodów należnych z 2 spółek branży wynosi
84,85 mln PLN.
Uchwalona została także przez WZ i ZW wypłata
dywidend z 17 innych spółek z branży. Jednakże ze
względu na trwające w tej branży procesy konsolida-
cji oraz dzień dywidendy przypadający w ich przypad-
ku na drugą połowę sierpnia lub wrzesień 2010 r.
kwota należnej Skarbowi Państwa dywidendy nie
jest obecnie znana.
W kwestii wykazu spółek Skarbu Państwa prze-
znaczonych do prywatyzacji w perspektywie do koń-
ca kadencji Sejmu, czyli do 2011 r., wraz z podaniem
trybu planowanego postępowania (w każdym przy-
padku) oraz terminu realizacji prywatyzacji uprzej-
mie informuję pana posła, iż zgodnie z uchwałą Rady
Ministrów nr 83/2008 z dnia 22 kwietnia 2008 r. zo-
stał przyjęty „Plan prywatyzacji na lata 2008–2011”.
Ponadto 11 sierpnia 2009 r. uchwałą nr 142/2009
Rada Ministrów przyjęta dokument „Kluczowe spół-
ki do prywatyzacji w latach 2009–2010 – Aktualiza-
cja Planu prywatyzacji na lata 2008–2011”, w którym
wskazano 54 wyselekcjonowane kluczowe podmioty
do prywatyzacji w okresie 18 miesięcy, tj. w II półro-
czu 2009 r. i 2010 r.
W przedmiotowych dokumentach zostały przed-
stawione zarówno terminy, jak i tryby planowanej
prywatyzacji dla poszczególnych projektów.
Prywatyzacja to proces bardzo złożony i w niektó-
rych przypadkach termin i tryb planowanej prywa-
tyzacji ulega zmianie. Jak wielokrotnie podkreślano,
nie zawsze jest to zależne od woli sprzedającego.
Istotne znaczenie ma koniunktura gospodarcza, sy-
tuacja ekonomiczno-finansowa podmiotów, a także
ich potrzeby inwestycyjne.
Uwzględniając powyższe, minister skarbu pań-
stwa podejmuje ostateczne decyzje prywatyzacyjne,
mając na uwadze wszystkie powyższe czynniki, a przede
wszystkim interes Skarbu Państwa i poszczególnych
spółek.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie uznania za niedozwolone niektórych
postanowień wzorców regulaminów i umów
stosowanych przez banki spółdzielcze w Polsce
(17002)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Pałysa z dnia 9 lip-
ca br., przesłaną przez panią Ewę Kierzkowską, wi-
cemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej przy
piśmie z dnia 22 lipca br., znak: SPS-023-17002/10,
w sprawie uznania za niedozwolone niektórych po-
stanowień wzorców regulaminów i umów stosowa-
nych przez banki spółdzielcze w Polsce, uprzejmie
przedstawiam następujące stanowisko.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, że o ile częściowo
zakres podmiotowy interpelacji (banki spółdzielcze,
z wyłączeniem działalności Towarzystwa „Lexus”)
należy do właściwości ministra finansów, to przed-
miot poruszonego przez pana posła zagadnienia
znacznie wykracza poza tę właściwość. W związku
z tym, że w opinii Ministerstwa Finansów zakres
przedmiotowy interpelacji dotyczy właściwości Urzę-
du Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Komisji
Nadzoru Finansowego oraz ministra sprawiedliwo-
ści, ministerstwo wystąpiło do ww. instytucji z proś-
bą o zajęcie stanowiska w sprawie.
Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, od-
nosząc się do poruszanej w interpelacji działalności
Towarzystwa „Lexus” w Poznaniu, które zdaniem
pana posła może nie mieć na celu działania dążące-
go do ochrony konsumentów, a przybierać charakter
czysto zarobkowy w związku z zasądzonymi na
rzecz ww. podmiotu kosztami postępowania w przy-
padku spraw wygranych, przedstawił następujące
stanowisko.
Przepis art. 47938 § 1 Kodeksu postępowania cy-
wilnego stanowi, że powództwo w sprawach o uzna-
nie wzorców umów za niedozwolone może wytoczyć
każdy, kto według oferty pozwanego mógłby zawrzeć
z nim umowę zawierającą postanowienie, którego
uznania za niedozwolone żąda się pozwem. Powódz-
two może wytoczyć także organizacja społeczna, do
której zadań statutowych należy ochrona interesów
konsumentów, powiatowy (miejski) rzecznik konsu-
mentów oraz prezes UOKiK. Sądem właściwym
w tych sprawach jest Sąd Ochrony Konkurencji
i Konsumentów (SOKiK). Na podstawie art. 47945
§ 1 K.p.c., odpis prawomocnego wyroku uwzględnia-
jącego powództwo sąd przesyła prezesowi UOKiK,
zaś organ ten – zgodnie z § 2 – prowadzi, na podsta-
wie tych wyroków, rejestr postanowień wzorców
umowy uznanych za niedozwolone.
Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 7 paź-
dziernika 2008 r., sygn. akt III CZP 80/08, rozsze-
817
rzona prawomocność wyroku uwzględniającego po-
wództwo o uznanie postanowień wzorca umowy za
niedozwolone (art. 47943 w związku z art. 365 K.p.c.)
nie wyłącza możliwości wytoczenia powództwa przez
tego samego lub innego powoda – w tym także przez
organizację społeczną działającą na rzecz ochrony
interesów konsumentów – przeciwko innemu przed-
siębiorcy, niebiorącemu udziału w postępowaniu,
w którym zapadł wyrok, stosującemu takie same lub
podobne postanowienia wzorca, jak wpisane do reje-
stru, o którym mowa w art. 47945 § 2 K.p.c.
Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów po-
informował, iż SOKiK przekazał prezesowi UOKiK
do chwili obecnej ok. 230 odpisów prawomocnych wy-
roków wydanych w latach 2009 i 2010 w celu umiesz-
czenia zakwestionowanych tam klauzul w ww. reje-
strze. W tym przedziale czasowym jedynie ok. 20 wy-
roków zostało wydanych z powództwa prezesa
UOKiK, pozostałe zaś z powództwa innych podmio-
tów, w tym – w ponad 90% – z powództwa wspomnia-
nego przez pana posła Towarzystwa „Lexus” w Po-
znaniu. Analiza wyroków wydanych w sprawach
wytoczonych przez inne podmioty, a zwłaszcza przez
Towarzystwo „Lexus” wskazuje, że często są to klau-
zule, które w podobnym lub identycznym brzmieniu
zostały już zakwestionowane przez SOKiK i zostały
wpisane przez prezesa UOKiK do rejestru. Zakwe-
stionowane przez Towarzystwo „Lexus” klauzule
dotyczą najczęściej działalności biur podróży, ale tak-
że ostatnio banków spółdzielczych. Doświadczenie
prezesa UOKiK jako organu zobowiązanego do pro-
wadzenia rejestru klauzul niedozwolonych i umiesz-
czania w nim kolejnych postanowień zakwestionowa-
nych przez Sąd potwierdza zatem, że ma miejsca
opisana w piśmie pana posła praktyka Towarzystwa
„Lexus”.
UOKiK stwierdził, że mając jednak na uwadze
istniejące regulacje prawne, a także wspomnianą wy-
żej uchwałę Sądu Najwyższego, należy wskazać, że
prezes UOKiK nie ma żadnych instrumentów, aby
powstrzymać wytaczanie powództw w tych sprawach
przez inne podmioty do tego uprawnione i tym sa-
mym zapobiec nadmiernemu rozrastaniu się rejestru
dającego w pewnym stopniu zniekształcony obraz co
do ilości i rodzaju klauzul, których używanie w ob-
rocie jest zabronione. W tym zakresie na prezesie
UOKiK spoczywa jedynie wspomniany obowiązek
określony w art. 47945 § 2 K.p.c., polegający na wpi-
saniu do rejestru zakwestionowanej przez SOKiK
klauzuli na podstawie odpisu prawomocnego wyroku.
Ewentualne zmiany w tym zakresie byłyby zmiana-
mi systemowymi i dotyczyłyby funkcjonowania pro-
cedury cywilnej, co pozostaje poza właściwością pre-
zesa UOKiK i dotyczy kompetencji ministra sprawie-
dliwości. Odnosi się to także do zaproponowanych
przez pana posła konkretnych zmian w Kodeksie po-
stępowania cywilnego.
Ponadto UOKiK stwierdził, że należałoby rozwa-
żyć, czy w opisanym przypadku nie zachodzi ewen-
tualne nadużywanie przez organizacje, takie jak wy-
818
mienione Towarzystwo „Lexus”, przepisów poprzez
realizowanie przez nie celów de facto innych aniżeli
przewidziane w statucie stowarzyszenia (cel zarob-
kowy zamiast ochrony praw konsumentów). Zasadne
wydaje się więc, by organy sprawujące nadzór nad
tymi podmiotami, zgodnie z przepisami ustawy z dnia
7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U.
z 2001 r. Nr 79, poz. 855, ze zm.), dokonały szczegó-
łowej analizy ich działalności pod kątem rzeczywi-
stego realizowania celów statutowych.
Nie można wykluczyć, iż w niektórych przypad-
kach wytaczanie powództw o uznanie postanowienia
wzorca umowy za niedozwolone może nosić cechy
nadużycia prawa – przykładowo, jeśli uznanie danej
klauzuli za niedozwoloną obiektywnie nie może słu-
żyć ochronie zbiorowych interesów konsumentów,
natomiast zindywidualizowany stan faktyczny daje
pewność wygrania sprawy, a tym samym gwarancję
uzyskania zwrotu kosztów sądowych (w tym wyna-
grodzenia pełnomocnika procesowego) od strony
przeciwnej (przedsiębiorcy).
Jeżeli takich praktyk dopuszcza się stowarzysze-
nie, można rozważyć, czy nie stanowi to naruszenia
prawa. Do dokonania szczegółowej analizy działalno-
ści stowarzyszeń pod kątem jej zgodności z prawem
upoważnione są organy sprawujące nadzór nad sto-
warzyszeniami. Organom tym przysługują upraw-
nienia kontrolne oraz odpowiednie środki nadzoru
umożliwiające ustalenie, czy cel przewidziany w sta-
tucie stowarzyszenia (prowadzenie działalności chro-
niącej prawa konsumentów) jest rzeczywiście reali-
zowany, czy też w istocie działalność stowarzyszenia
zmierza wyłącznie do uzyskiwania dochodów. W ra-
zie stwierdzenia, że działalność stowarzyszenia jest
niezgodna z prawem lub narusza istotne postanowie-
nia statutu, organ nadzorujący, w zależności od ro-
dzaju i stopnia stwierdzonych nieprawidłowości,
może wystąpić o ich usunięcie w określonym termi-
nie, udzielić ostrzeżenia władzom stowarzyszenia,
wystąpić do sądu o zastosowanie odpowiedniego środ-
ka polegającego na: udzieleniu upomnienia władzom
stowarzyszenia, uchyleniu niezgodnej z prawem lub
statutem uchwały stowarzyszenia, rozwiązaniu sto-
warzyszenia, jeżeli jego działalność wykazuje rażące
lub uporczywe naruszanie prawa albo postanowień
statutu i nie ma warunków do przywrócenia działal-
ności zgodnej z prawem lub statutem (art. 28 i 29 ust. 1
Prawa o stowarzyszeniach).
Interpretacja ww. przepisów i analiza problema-
tyki z nimi związanej należy do właściwości Mini-
sterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Z uwagi na fakt, że nadzór nad rynkiem finanso-
wym, w tym nadzór bankowy, sprawuje Komisja
Nadzoru Finansowego na podstawie przepisów usta-
wy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem
finansowym (Dz. U. z 2006 r. Nr 157, poz. 1119,
z późn. zm.), Ministerstwo Finansów zwróciło się do
komisji celem uzyskania stosownego stanowiska
w przedmiotowej sprawie. Urząd Komisji Nadzoru
Finansowego stwierdził, iż sformułowane w interpe-
lacji zastrzeżenia i wnioski nie są objęte zakresem
działania Komisji Nadzoru Finansowego. Jakikol-
wiek postulat nowelizacji przepisów Kodeksu postę-
powania cywilnego powinien zostać zgłoszony Mini-
sterstwu Sprawiedliwości, przy którym działa Komi-
sja Kodyfikacyjna Prawa Cywilnego. Komisja Nad-
zoru Finansowego nie jest organem właściwym do
oceny przepisów regulujących postępowanie przed
Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
Ponadto UKNF stwierdził, ze ingerencja przez
Komisję Nadzoru Finansowego w postulowanym
przez pana posła zakresie może być uznana zarówno
przez środowisko bankowe, jak i podmioty będące
klientami banków za przejaw wykraczania poza kom-
petencje komisji.
Natomiast odnosząc się do przedstawionego przez
pana posła postulatu podjęcia inicjatywy ustawodaw-
czej poprzez zmianę zapisów w Kodeksie postępowa-
nia cywilnego, pragnę wyjaśnić, że minister finan-
sów nie jest organem właściwym w tej sprawie. Wy-
nika to z art. 8 ustawy z dnia 4 września 1997 r.
o działach administracji rządowej (Dz. U. Nr 65,
poz. 437, z późn. zm.) określającego właściwość mi-
nistra kierującego danym działem. W związku z tym,
że w tej sprawie właściwy jest minister sprawiedli-
wości, Ministerstwo Finansów wystąpiło do ww.
z prośbą o zajęcie przedmiotowego stanowiska.
Ministerstwo Sprawiedliwości w kwestii dodania
art. 47946 K.p.c. obligującego sąd do rozpoznania
łącznie wszystkich wniesionych spraw dotyczących
jednego wzorca umowy wskazuje, że zamierzony cel
tej regulacji nie mógłby zostać osiągnięty z tego
względu, że do jej zastosowania konieczne byłoby, aby
sprawy dotyczące postanowień tego samego wzorca
zostały wniesione do sądu jednocześnie. Wniesienie
spraw w różnym czasie uniemożliwi ich łączne roz-
poznanie, zaś okoliczność, w którym momencie stro-
na złoży pozew, zależy tylko od jej woli. Jeżeli spra-
wy dotyczące postanowień tego samego wzorca zo-
stały wniesione w tym samym czasie, sąd ma moż-
liwość ich łącznego rozpoznania, stosując art. 219
K.p.c. Należy przy tym podkreślić, że decyzja sądu
o połączeniu spraw powinna uwzględniać okolicz-
ność, że łączenie sporów nie zawsze przyczynia się
w praktyce do przyśpieszenia procesu, a niekiedy
nawet może utrudnić realizację zasady rozpoznania
sprawy w rozsądnym terminie.
W konkluzji Ministerstwo Sprawiedliwości stwier-
dza, że z przedstawionych wyżej względów nie wyda-
je się zasadne podejmowanie działań legislacyjnych
mających na celu nowelizację przepisów K.p.c. w kie-
runku postulowanym w interpelacji pana posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie leczenia chorych
na nowotwory nerek (17003)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Andrzeja Ćwierza, przekazaną
przy piśmie pani Ewy Kierzkowskiej, wicemarszał-
ka Sejmu, z dnia 22 lipca 2010 r., znak: SPS-023-
-17003/10, w sprawie leczenia chorych na nowotwo-
ry nerek uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zostały uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wykonaw-
czych do ww. ustawy.
Odnosząc się do kwestii poruszonych w interpe-
lacji, uprzejmie informuję, iż leczenie nowotworów
nerek jest realizowane w ramach w ramach progra-
mu chemioterapii niestandardowej. Przedmiotowy
program jest regulowany rozporządzeniem ministra
zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu programów zdro-
wotnych (Dz. U. Nr 140, poz. 1148, ze zm.). Zgodnie
z ww. rozporządzeniem:
— akceptacja finansowania świadczenia w pro-
gramie chemioterapii niestandardowej przez dyrek-
tora oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu
Zdrowia następuje na podstawie wniosku, po speł-
nieniu warunków zawartych w rekomendacji prezesa
Agencji Oceny Technologii Medycznych;
— wniosek musi zostać pozytywnie zaopiniowany
przez zespół kwalifikujący, w skład którego wchodzą:
dyrektor do spraw medycznych (lub w przypadku
jego braku – dyrektor świadczeniodawcy), dyrektor
ekonomiczny lub główny księgowy i ordynator od-
działu wnioskującego o terapię lub osoby przez nich
upoważnione;
— następnie wniosek musi zostać pozytywnie
zweryfikowany przez właściwego konsultanta woje-
wódzkiego;
— w przypadku braku rekomendacji prezesa Agen-
cji Oceny Technologii Medycznych dyrektor oddziału
wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia może
udzielić warunkowej akceptacji na finansowanie
wnioskowanego świadczenia w programie chemiote-
rapii niestandardowej;
— warunkowa akceptacja na finansowanie świad-
czenia w programie chemioterapii niestandardowej
może być udzielana do momentu wydania rekomen-
dacji przez prezesa Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych.
819
W ramach wspomnianego programu finansowany
jest lek Afinitor® zawierający substancję czynną
ewerolimus. W połowie czerwca 2010 r. w tzw. proce-
durze centralnej został zarejestrowany przez Komi-
sję Europejską nowy lek mający zastosowanie w le-
czeniu raka nerki o nazwie Votrient® (pazopaniob).
Będzie on mógł stanowić opcję terapeutyczną dla
pewnej grupy pacjentów z tym schorzeniem.
W chwili obecnej obowiązują negatywne rekomen-
dacje prezesa Agencji Oceny Technologii Medycznych
w odniesieniu do produktów leczniczych: Nexavar®
(sorafenib), Torisel® (temsirolimus), Avastin® (be-
wacyzumab). W konsekwencji leki te nie mogą być
finansowane w ramach programu chemioterapii nie-
standardowej.
Ponadto decyzją ministra zdrowia uruchomiony
został terapeutyczny program zdrowotny obejmujący
leczenie raka nerki przy wykorzystaniu produktu
leczniczego Sutent® (sunitynib). Zgodnie z opinią
wyrażoną przez konsultanta krajowego w dziedzinie
onkologii klinicznej lek ten jest najbardziej skuteczny
w terapii raka nerki.
Dzięki negocjacjom prowadzonym przez ministra
zdrowia cena leku została istotnie obniżona w sto-
sunku do pierwotnej oferty podmiotu odpowiedzial-
nego, co umożliwiło uruchomienie programu tera-
peutycznego oraz pozwoliło na dostęp polskich pa-
cjentów do najskuteczniejszej opcji terapeutycznej.
Pragnę również poinformować, iż w związku
z otrzymaniem nowej, korzystniejszej oferty cenowej
dla produktu leczniczego Nexavar® (sorafenib) Mi-
nisterstwo Zdrowia rozpoczęło prace przygotowaw-
cze do ewentualnego wprowadzenia tego leku do
terapeutycznego programu zdrowotnego leczenia
raka nerki.
W kwestii stosowania u pacjentów z rakiem nerki
interferonu alfa wyjaśniam, iż zgodnie z obowiązu-
jącymi przepisami leczenie każdego schorzenia odby-
wa się zgodnie z aktualną wiedzą medyczną. Mini-
ster zdrowia nie wydaje wytycznych leczenia poszcze-
gólnych chorób i nie ma możliwości monitorowania
i oceniania schematów leczenia stosowanych przez
poszczególnych specjalistów.
Niemniej jednak ministrowi zdrowia znany jest
problem zbyt częstego stosowania interferonu alfa
u chorych na raka nerki. Kwestia ta była przedmio-
tem dyskusji pomiędzy ministrem zdrowia a konsul-
tantem krajowym w dziedzinie onkologii klinicznej.
Należy przypuszczać, iż wraz z kolejnymi modyfika-
cjami programu terapeutycznego leczenia raka nerki
problem zostanie rozwiązany.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
820
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie konieczności podtrzymania zakazu
wprowadzania do obrotu i upraw roślin
genetycznie zmodyfikowanych (17006)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 22 lipca 2010 r., znak: SPS-023-17006/10,
dotyczące interpelacji pani poseł Marii Zuby w spra-
wie konieczności podtrzymania zakazu wprowadza-
nia do obrotu i upraw roślin genetycznie modyfiko-
wanych uprzejmie przekazuję odpowiedzi na zawarte
w ww. interpelacji pytania.
1. Dlaczego rząd nie liczy się z opinią społeczeń-
stwa, podczas gdy zarówno mieszkańcy wsi, jak
i mieszkańcy miast sprzeciwiają się wprowadzeniu
GMO do produkcji w Polsce?
2. Dlaczego Polski rząd dąży do wprowadzenia
sztucznej żywności, podczas gdy polska żywność
cieszy się opinią, iż jest smaczna, ekologiczna
i zdrowa?
3. Dlaczego rząd nie walczy o odrzucenie GMO na
wzór innych krajów europejskich, jak np. Francja,
Niemcy, Austria?
4. W jakim celu rząd zamierza wprowadzić tę
żywność do produkcji, jakie korzyści uzyskamy z tego
jako państwo, a jakie uzyska polski rolnik?
5. Czy zostały podjęte działania w celu utworzenia
polskiego laboratorium referencyjnego, którego za-
daniem byłoby opracowywanie metod analitycznych
dla wypracowywania i udokumentowania stanowi-
ska przy wprowadzaniu nowych odmian roślin?
Zagadnienia poruszone w pytaniach 1–4 były już
przedmiotem wcześniejszych interpelacji pani poseł,
na które minister rolnictwa i rozwoju wsi udzielał
odpowiedzi w zakresie dotyczącym zasad wprowa-
dzania do obrotu produktów GMO na rynek europej-
ski i możliwości prawnych wprowadzania zakazów
podczas obrotu czy uprawy GMO. Odnosząc się do
treści interpelacji dotyczącej projektu ustawy Prawo
o organizmach genetycznie zmodyfikowanych, który
w ocenie pani poseł, jak też w ocenie przytaczanych
przez panią poseł osób biorących udział w wysłucha-
niu publicznym dotyczącym projektu ustawy w Sej-
mie w dniu 9 lutego br. miałby stwarzać otwartą bra-
mę dla produkcji GMO w Polsce, informuję, że stano-
wisko rządu w tym zakresie było wielokrotnie przed-
stawiane i nie jest ono zgodne z tą opinią.
Rząd, przekazując do prac parlamentarnych pro-
jekt ustawy Prawo o organizmach genetycznie zmo-
dyfikowanych, przewidział w nim wszelkie możliwo-
ści prawne wprowadzenia w Polsce zakazu obrotu
i zakazu stosowania produktów GMO oraz zakazu
uprawy GMO. Ponadto projekt przewidywał możli-
wość tworzenia stref wolnych od GMO, co było zgod-
ne z wolą sejmików województw podejmujących
uchwały w sprawie ogłoszenia się strefami wolnymi.
W rządowym projekcie znajdowały się rozwiązania,
które wzorem państw przytaczanych przez panią po-
seł (Austria, Niemcy, Węgry, Francja) mogłyby być
podstawą dla polskiego rządu do wprowadzenia za-
kazów.
Od czasu wysłuchania publicznego nad projektem
ustawy Prawo o organizmach genetycznie zmodyfi-
kowanych zakończyły się już prace w podkomisji nad-
zwyczajnej do rozpatrzenia rządowego projektu usta-
wy Prawo o organizmach genetycznie zmodyfikowa-
nych. Efektem prac podkomisji było wpisanie do
ustawy bardzo istotnych poprawek w postaci art. 3a
i 3b, które wprowadzają generalne zakazy:
— wprowadzania do obrotu produktów GMO,
— uprawy roślin GMO.
Projekt ustawy utrzymuje, zaproponowane przez
rząd, poszerzenie zadań kompetencyjnych Państwo-
wej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa. Nowe
przepisy umożliwią inspekcji kontrolę pól, pobranie
próbek i przebadanie ich na obecność modyfikacji ge-
netycznej. Do projektu ustawy stanowiącego urobek
pracy podkomisji została przygotowana ekspertyza
Biura Analiz Sejmowych, która stwierdza, iż projekt
w tej postaci jest niezgodny w prawem wspólnoto-
wym. Dalsze losy ustawy będą zależeć od pracy ko-
misji sejmowej.
Odnosząc się do pytań pani poseł dotyczących wy-
słuchania opinii społeczeństwa w sprawach GMO czy
też wykazania zysków, jakie uzyska rolnictwo
z wprowadzenia GMO, informuję uprzejmie, że inten-
cją rządu nie jest otwieranie się na GMO, lecz jest
szukanie rozwiązań, które nie będą rodziły konflik-
tów prawnych, a będą umożliwiały eliminację GMO
z rynku. W listopadzie 2008 r. rząd przyjął ramowe
stanowisko Polski w sprawie organizmów genetyc-
znie zmodyfikowanych, w którym opowiedział się
przeciwko uprawom GMO. Rząd ma pełną świado-
mość, jakie wartości i walory jakościowe mają krajo-
we produkty. Świadczy o tym dodatni bilans w relacji
eksport/import produktów rolno-spożywczych. Wy-
chodząc naprzeciw oczekiwaniom społeczeństwa,
w kwestii produkcji bez udziału GMO i w trosce
o dobro środowiska rząd podjął działania mające na
celu wspieranie produkcji krajowych roślin strączko-
wych jako alternatywy dla żywności i pasz genetycz-
nie zmodyfikowanych.
W 2010 r. uruchomiony został program wsparcia
specjalnego dla rolników uprawiających rośliny
strączkowe i motylkowate drobnonasienne. Do hek-
tara upraw roślin takich jak bób, bobik, ciecierzyca,
fasola zwykła, fasola wielokwiatowa, groch siewny,
groch siewny cukrowy, soczewica jadalna, soja zwy-
czajna, łubin biały, łubin wąskolistny, łubin żółty,
peluszka, seradela uprawna, wyka siewna, koniczyna
czerwona, koniczyna biała, koniczyna białoróżowa,
koniczyna perska, koniczyna krwistoczerwona, ko-
monica zwyczajna, esparceta siewna, lucerna siewna,
lucerna mieszańcowa, lucerna chmielowa przysługu-

je dodatkowa dopłata 60 euro (oprócz standardowych
dopłat wynikających z zasad wspierania rolnictwa
w ramach WPR).
Wyniki, które do tej pory pochodzą z rynku,
wskazują, że kampania wsparcia produkcji roślin
strączkowych cieszy się wśród rolników dużym zain-
teresowaniem. Planuje się, że w 2011 r. powierzchnia
upraw objętych wsparciem zwiększy się ze 180 tys. ha
do 250 tys. ha (w tej sprawie minister rolnictwa
i rozwoju wsi skierował do Komisji Europejskiej sto-
sowny wniosek). Wspieranie produkcji roślin strącz-
kowych ma znaczenie nie tylko ze względu na inwe-
stycję w produkcję krajowego białka na cele paszo-
we, lecz również ze względu na znaczący wpływ
przedmiotowego wsparcia na poprawę stanu środo-
wiska naturalnego, w tym przede wszystkim na po-
prawę jakości gleby.
Odnosząc się natomiast do pytania dotyczącego
utworzenia laboratorium referencyjnego właściwego
do badań GMO, informuję uprzejmie, że w chwili
obecnej resort rolnictwa dysponuje kilkoma labora-
toriami, które są właściwe do wykonywania analiz
oraz naukowej współpracy podczas wypracowywania
stanowisk w sprawach GMO. Wszystkie laboratoria
dysponują metodykami, dzięki którym możliwe jest
badanie produktów GMO oraz wydawanie w tym za-
kresie opinii. Nie wszystkie jednak posiadają akre-
dytację.
W zakresie prowadzenia analiz laboratoryjnych
na użytek kontroli materiału siewnego właściwe jest
Centralne Laboratorium Państwowej Inspekcji
Ochrony Roślin i Nasiennictwa z siedzibą w Toruniu.
W strukturze centralnego laboratorium działa Pra-
cownia Badania Tożsamości Odmianowej i Analiz
GMO, która wykonuje analizy na obecność GMO dla
kukurydzy, soi, rzepaku. W Instytucie Hodowli i Akli-
matyzacji Roślin w Radzikowie działa Laboratorium
Kontroli Genetycznie Modyfikowanych Organizmów.
Zadaniem laboratorium jest opracowywanie metod
jakościowych i ilościowych analiz GMO, pomoc na-
ukowa i techniczna dla oficjalnych laboratoriów kon-
troli, identyfikacja i ocena zawartości GMO w mate-
riale pochodzenia roślinnego metodą jakościowego
PCR i ilościowego RealTime PCR, pozwalające m.in.
na prawidłowe znakowanie produktów, gromadzenie
informacji w celu lepszego zrozumienia zagadnień
związanych z GMO w żywności, paszach i środowi-
sku, współpraca z instytucjami zaangażowanymi
w pobieranie próbek, detekcję, identyfikację i ozna-
czenie ilościowe GMO (w środowisku, żywności, pa-
szach i nasionach).
Ponadto w ramach prac naukowych realizowa-
nych w IHAR laboratorium współrealizuje badania
dotyczące wpływu GMO na organizmy niecelowe, or-
ganizuje szkolenia w zakresie analizy GMO, ekspre-
sji genów, RealTime PCR oraz wykonuje analizy ko-
mercyjne GMO – jakościowe i ilościowe. Laborato-
rium posiada system zarządzania jakością i uznawa-
ną międzynarodowo akredytację Polskiego Centrum
Akredytacji (PCA), potwierdzającą zgodność z normą
821
PN-EN ISO/IEC 17025. Jeżeli chodzi o badanie pro-
duktów paszowych, służby weterynaryjne dysponują
dwoma laboratoriami (Zakład Higieny Pasz Państwo-
wego Instytutu Weterynaryjnego PIB w Puławach
oraz Instytut Zootechniki PIB w Balicach – Krajowe
Laboratorium Pasz Pracownia w Szczecinie), które
mają uprawnienia do oznaczania organizmów gene-
tycznie zmodyfikowanych w paszach i surowcach pa-
szowych i wykonują je na użytek kontroli przeprowa-
dzanej przez Inspekcję Weterynaryjną.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie potrzeby pilnych i energicznych
działań ze strony instytucji państwa polskiego
w celu wyjaśnienia rzeczywistych okoliczności
obławy augustowskiej z lipca 1945 r.
oraz uzyskania dostępu do dokumentów
zawartych w rosyjskich archiwach (17007)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z upo-
ważnieniem prezesa Rady Ministrów dla ministra
spraw zagranicznych (pismo nr DSPA-4810-3436-
-(1)/10 z dnia 28 lipca 2010 r.) do udzielenia odpowie-
dzi na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie potrzeby pilnych i energicznych działań ze
strony instytucji państwa polskiego w celu wyjaśnie-
nia rzeczywistych okoliczności obławy augustowskiej
z lipca 1945 r. oraz uzyskania dostępu do dokumen-
tów zawartych w rosyjskich archiwach uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Problematyka dotycząca bolesnych wydarzeń hi-
storycznych wynikających z relacji z naszymi sąsia-
dami jest przedmiotem szczególnej uwagi Minister-
stwa Spraw Zagranicznych. Ujawnienie prawdy hi-
storycznej traktujemy jako jeden z zasadniczych
warunków budowania dobrosąsiedzkich stosunków
opartych na zaufaniu i wzajemnym poszanowaniu.
Działania ku temu zmierzające traktujemy również
jako nasz patriotyczny obowiązek wobec ofiar repre-
sji politycznych i ich rodzin, których oczekiwania
doskonale są nam znane i w pełni uznajemy je za
zasadne.
Kwestie związane z zaszłościami wynikającymi
ze złożonej historii stosunków polsko-rosyjskich sta-
nowią w tym kontekście ważny aspekt naszych kon-
822
taktów z Rosjanami. Uważamy, że niezmiennie wy-
kazywana przez stronę polską wola współpracy przy-
nosi pozytywne wyniki, aczkolwiek wymaga dużych
wysiłków i przede wszystkim wytrwałości. Rozmowy
prowadzone ze stroną rosyjską na najwyższym szcze-
blu wskazują, że przedstawiciele władz FR zaczyna-
ją dostrzegać potrzebę uwzględnienia naszych postu-
latów, aby wyjaśnione zostały wszystkie aspekty
zbrodni komunistycznego reżimu, ofiarami których
byli Polacy.
Tematyka polsko-rosyjskich zaszłości historycz-
nych jest przedmiotem prac Polsko-Rosyjskiej Grupy
do Spraw Trudnych, której współprzewodniczącym
ze strony polskiej jest prof. Adam Daniel Rotfeld, zaś
ze strony rosyjskiej prof. Anatolij Torkunow, rektor
MGiMO. Od czasu reaktywowania swojej działalno-
ści w 2008 r. (grupa powstała w 2002 r., ale jej prace
na kilka lat zostały zamrożone) grupa odbyła 5 spo-
tkań. Na jesieni bieżącego roku planowane jest kolej-
ne, szóste spotkanie. Podczas tego spotkania zostanie
zaprezentowana wspólna publikacja o trudnych pro-
blemach w relacjach polsko-rosyjskich w XX w., pi-
sana niezależnie przez autorów z obu państw.
Należy przyznać, iż w centrum uwagi dotychcza-
sowych prac Grupy do Spraw Trudnych była przede
wszystkim kwestia katyńska i inne kluczowe sprawy
dla stosunków z Rosją w XX w. Takie kwestie jak
obława augustowska, rewindykacja dóbr kultury etc.
były wzmiankowane sporadycznie. Sprawa obławy
augustowskiej była jednak ujęta jako temat dalszych
etapów prac grupy.
Instytucją, która w niedługiej przyszłości ma wszel-
kie szanse, aby walnie przyczynić się do zdjęcia „hi-
storycznego odium” z relacji polsko-rosyjskich, jest
tworzone na bazie decyzji premierów RP Donalda Tu-
ska oraz FR Władimira Putina podjętej 7 kwietnia br.
w Smoleńsku Centrum Dialogu i Porozumienia. W za-
łożeniu centrum ma przejąć od Grupy do Spraw
Trudnych zagadnienie badań nad polsko-rosyjskimi
problemami historycznymi. Z polskiej strony pełno-
mocnikiem ds. stworzenia centrów został mianowany
dr Sławomir Dębski, zaś ze strony rosyjskiej szef Fe-
deralnej Agencji Archiwalnej FR Andriej Artizow.
Z informacji, jakie posiadam, sprawa obławy augu-
stowskiej będzie jednym z pierwszych tematów roz-
mów obu pełnomocników. Celem strony polskiej jest
zorganizowanie w ramach centrum jako jednej z pierw-
szych konferencji nt. obławy augustowskiej. W dal-
szym toku celem jest zaprogramowanie projektu ba-
dań historycznych na temat obławy w ramach naro-
dowego projektu badań finansowanego przez Mini-
sterstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
Ze swojej strony pragnę zapewnić posła J. Zieliń-
skiego, że w ramach przygotowań do przyszłych spo-
tkań członków Grupy do Spraw Trudnych oraz
w procesie tworzenia Centrum Dialogu i Porozumie-
nia kierownictwo MSZ z odpowiednią uwagą odniesie
się również do potrzeby wyjaśnienia losów ofiar ob-
ławy augustowskiej.
W tym aspekcie zapewnienie historykom dostępu
do archiwów i nieznanych dokumentów w celu prze-
prowadzenia obiektywnych badań historycznych
traktujemy priorytetowo.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie zmian w ustawie Karta Nauczyciela
wynikających z przygotowanego przez rząd
dokumentu o nazwie „Plan rozwoju
i konsolidacji finansów 2010–2011” (17008)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Marka Kuchcińskiego z dnia
22 lipca 2010 r., nr SPS-023-17008/10, w sprawie
zmian w ustawie z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta
Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn.
zm.) wynikających z przygotowanego przez rząd do-
kumentu o nazwie „Plan rozwoju i konsolidacji fi-
nansów 2010–2011”, uprzejmie przekazuję następu-
jące wyjaśnienia.
W rządowym projekcie „Planu rozwoju i konsoli-
dacji finansów 2010–2011” priorytety dotyczące edu-
kacji (w punktach od 4.1.1 do 4.1.4) skupiają się na
zapewnieniu powszechności i dobrego poziomu wycho-
wania przedszkolnego, zwiększeniu efektywności sys-
temu oświaty, usprawnieniu systemu awansu zawodo-
wego i wynagradzania nauczycieli, poprawie efektyw-
ności kształcenia zawodowego i ustawicznego.
Odnosząc się do pragmatyki zawodowej nauczy-
cieli, należy stwierdzić, że zmiany w systemie oświa-
ty w zakresie podstawy programowej, nadzoru peda-
gogicznego, szkolnictwa zawodowego, pracy z uczniem
o specjalnych potrzebach edukacyjnych wywołują ko-
nieczność poprawy przejrzystości regulacji dotyczą-
cych statusu nauczyciela za pomocą nowych rozwią-
zań prawnych adekwatnych do wyzwań nowoczesnej
edukacji.
Nauczyciele potrzebują ustawy, która w sposób
szczególny ureguluje ich status zawodowy i zagwa-
rantuje należne im prawa oraz wzmocni osoby naj-
bardziej zaangażowane w swoją pracę. Nauczyciele
jako grupa zawodowa, która wykonuje pracę o szcze-
gólnej roli, zasługują na opisanie ich statusu zawo-
dowego w sposób jasny i adekwatny do stawianych
wyzwań. W miejsce obecnych, skomplikowanych i in-
terpretowanych na wiele sposobów przepisów powin-
ni otrzymać zrozumiały, nowoczesny dokument da-

jący poczucie bezpieczeństwa, w tym także zapew-
niający uprawnienia odpowiednie do charakteru
wykonywanej pracy – akt prawny, który sprosta ro-
snącym oczekiwaniom. Zasadność tych oczekiwań
potwierdzają nieustannie napływające sygnały z róż-
nych środowisk branżowych, związkowych i samo-
rządowych, a także od pojedynczych nauczycieli.
W związku z powyższym minister edukacji naro-
dowej zainicjował dialog z partnerami, dla których
istotny jest status zawodowy nauczyciela. Dialog ten
jest podejmowany na forum zespołu opiniodawczo-
-doradczego, którego zadaniem jest przygotowanie
propozycji założeń dokumentu dotyczącego statusu
zawodowego nauczycieli, wypracowanie najlepszych
rozwiązań zapewniających poprawę jakości i skutecz-
ności nauczania, przy jednoczesnym zapewnieniu tej
grupie zawodowej przywilejów adekwatnych do cha-
rakteru wykonywanej pracy.
W skład zespołu weszli przedstawiciele parlamen-
tarzystów – byli ministrowie edukacji, środowisk sa-
morządowych, strony rządowej – w tym poszczegól-
nych ministrów prowadzących szkoły i placówki
oświatowe, środowisk oświatowych i naukowych, or-
ganizacji branżowych oraz partnerów społecznych,
w tym reprezentatywnych związków zawodowych
(Sekcja Krajowa Oświaty i Wychowania NSZZ „Soli-
darność”, Związek Nauczycielstwa Polskiego oraz
Forum Związków Zawodowych). W trakcie kolejnych
spotkań członkowie zespołu przedstawiają postulaty,
stanowiska i opinie, które będą przesłanką do tez do
projektu zapisu nowych rozwiązań regulujących sta-
tus zawodowy nauczyciela.
Dotychczas odbyły się cztery spotkania zespołu:
1) 24 marca br. nastąpiło otwarcie prac zespołu,
na którym omawiano przyczyny konieczności nowe-
lizacji ustawy Karta Nauczyciela,
2) 27 maja br. omówiono zakres przedmiotowy
i podmiotowy ustawy Karta Nauczyciela,
3) 23 czerwca br. analizowano obowiązujące
przepisy w sprawie awansu zawodowego nauczycieli
oraz charakterystyki awansu zawodowego nauczy-
cieli w wybranych krajach europejskich,
4) 21 lipca br. omawiano status zawodowy dyrek-
tora szkoły.
Kolejne spotkanie zespołu zaplanowano na 18 sierp-
nia br. Członkowie zespołu będą dyskutować o tym,
kogo powinna obejmować nowa Karta Nauczyciela.
Dopiero zakończenie prac zespołu pozwoli na
przeprowadzenie analizy dotyczącej charakteru dal-
szych prac legislacyjnych w zakresie przepisów regu-
lujących status zawodowy nauczycieli.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że szersze in-
formacje na temat prac zespołu są sukcesywnie za-
mieszczane na stronie internetowej Ministerstwa
Edukacji Narodowej pod adresem: www.men.gov.pl,
na podstronie: Status zawodowy nauczycieli/Prace
zespołu.
Ponadto pragnę zauważyć, że w rządowym pro-
jekcie „Planu rozwoju i konsolidacji finansów 2010–
–2011” nie jest poruszona tematyka emerytur na-
823
uczycieli. Tytułem przypomnienia uprzejmie infor-
muję, że zgodnie z art. 88 ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela nauczyciele mają możli-
wość przejścia na emeryturę niezależnie od wieku,
a jedynie po wykazaniu wymaganego okresu zatrud-
nienia, który wynosi 30 lat, w tym 20 lat wykonywa-
nia pracy w szczególnym charakterze (na stanowisku
nauczyciela). Uprawnienie to zostało ograniczone
przez ustawę z dnia 17 grudnia 1998 r. o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.). Na
mocy ww. ustawy w ustawie Karta Nauczyciela w art. 88
dodano ust. 2a. W obecnym brzmieniu nadanym
ustawą z dnia 23 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy
Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 158, poz. 1103) przepi-
sy tego artykułu stanowią, że nauczyciele urodzeni
po 31 grudnia 1948 r., a przed 1 stycznia 1969 r.,
mogą skorzystać z uprawnień emerytalnych na pod-
stawie art. 88, jeżeli spełnią warunki wymagane tym
przepisem do dnia 31 grudnia 2008 r. i nie przystą-
pili do otwartego funduszu emerytalnego albo złoży-
li wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na
rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za
pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,
na dochody budżetu państwa. Ograniczenie to nie
dotyczy nauczycieli urodzonych przed dniem 1 stycz-
nia 1949 r., którzy mogą skorzystać z emerytury bez
względu na wiek po spełnieniu warunków wymienio-
nych w art. 88, nawet jeżeli to spełnienie nastąpi po
dniu 31 grudnia 2008 r.
Na mocy ustawy z dnia 22 maja 2009 r. o nauczy-
cielskich świadczeniach kompensacyjnych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 97, poz. 800) nauczyciele, którzy utraci-
li możliwość skorzystania z przejścia na emeryturę
na podstawie art. 88 ustawy Karta Nauczyciela,
mogą po spełnieniu określonych warunków skorzy-
stać ze świadczeń kompensacyjnych.
W art. 4 ustawy o nauczycielskich świadczeniach
kompensacyjnych ustawodawca wskazuje warunki,
jakie nauczyciele łącznie muszą spełnić, aby je otrzy-
mać. Są one następujące:
— osiągnęli wiek, o którym mowa w ust. 3;
— mają okres składkowy i nieskładkowy w rozu-
mieniu ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) wyno-
szący 30 lat, w tym 20 lat wykonywania pracy w jed-
nostkach, o których mowa w art. 2 pkt 1, w wymiarze
co najmniej 1/2 obowiązkowego wymiaru zajęć;
— rozwiązali stosunek pracy.
Zgodnie z przywołanym wyżej ust. 3 ustawy o na-
uczycielskich świadczeniach kompensacyjnych na-
uczyciel ma prawo do świadczenia, jeżeli ukończył:
— 55 lat – w latach 2009–2014;
— 55 lat w przypadku kobiet i 56 lat w przypadku
mężczyzn – w latach 2015–2016;
— 55 lat w przypadku kobiet i 57 lat w przypadku
mężczyzn – w latach 2017–2018;
— 55 lat w przypadku kobiet i 58 lat w przypadku
mężczyzn – w latach 2019–2020;
824
— 55 lat w przypadku kobiet i 59 lat w przypadku
mężczyzn – w latach 2021–2022;
— 55 lat w przypadku kobiet i 60 lat w przypadku
mężczyzn – w latach 2023–2024;
— 56 lat w przypadku kobiet i 61 lat w przypadku
mężczyzn – w latach 2025–2026;
— 57 lat w przypadku kobiet i 62 lata w przypad-
ku mężczyzn – w latach 2027–2028;
— 58 lat w przypadku kobiet i 63 lata w przypad-
ku mężczyzn – w latach 2029–2030;
— 59 lat w przypadku kobiet i 64 lata w przypad-
ku mężczyzn – w latach 2031–2032.
Ponadto uprzejmie informuję, że warunki nabywa-
nia i utraty prawa do emerytur pomostowych przez
niektórych pracowników wykonujących pracę w szcze-
gólnych warunkach lub o szczególnym charakterze
reguluje ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emerytu-
rach pomostowych (Dz. U. z dnia 31 grudnia 2008 r.)
Do uzyskania emerytury pomostowej uprawnieni są
wyłącznie nauczyciele spełniający warunki określone
w art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych, tj. na-
uczyciele, wychowawcy i inni pracownicy pedagogicz-
ni zatrudnieni w młodzieżowych ośrodkach wycho-
wawczych, młodzieżowych ośrodkach socjoterapii,
ośrodkach szkolno-wychowawczych, schroniskach dla
nieletnich oraz zakładach poprawczych, zgodnie z prze-
pisami ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postę-
powaniu w sprawach nieletnich (Dz. U. z 2002 r.
Nr 11, poz. 109, z późn. zm.).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadego Fiedlera
oraz grupy posłów
w sprawie zdelegalizowania sprzedaży
tzw. dopalaczy (17009)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Arkadego Fiedlera oraz grupy po-
słów w sprawie zdelegalizowania tzw. dopalaczy,
przekazaną przy piśmie z dnia 23 lipca 2010 r., znak:
SPS-023-17009/10, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące wyjaśnienia.
Na wstępie pragnę wyjaśnić, że odpowiedź na
wcześniejszą interpelację pana posła Arkadego Fiedle-
ra, przekazaną do Ministerstwa Sprawiedliwości przy
piśmie z dnia 18 stycznia 2010 r., znak: SPS-023-
-13823/10, została doręczona do Kancelarii Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej w dniu 8 lutego 2010 r. Nie po-
trafię zatem wyjaśnić, dlaczego pan poseł otrzymał jej
kopię dopiero w dniu 21 czerwca 2010 r.
Przechodząc do zagadnienia delegalizacji handlu
preparatami zwanymi potocznie dopalaczami, należy
zauważyć, że z handlem tymi substancjami zmagają
się wszystkie państwa Unii Europejskiej. Smart
shops, czyli sklepy handlujące dopalaczami, istnieją
w większości krajów Europy. Najwięcej jest ich
w Wielkiej Brytanii, Niemczech i Holandii. Dotychczas
żaden z krajów europejskich nie zdelegalizował dzia-
łalności tych sklepów. Według informacji Krajowego
Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii obecnie w Pol-
sce funkcjonuje ok. 400 sklepów z dopalaczami.
W związku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii
Europejskiej z dnia 3 marca 2008 r. w Polsce podjęto
prace nad nowelizacją ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179,
poz. 1485, z późn. zm.). Projekt nowelizacji został
opracowany w celu wprowadzenia pod kontrolę praw-
ną substancji o nazwie benzylopiperazyna (1-benzy-
lopiperazyna, BZP). W dniu 20 marca 2009 r. została
uchwalona ustawa o zmianie ustawy o przeciwdzia-
łaniu narkomanii (Dz. U. Nr 63, poz. 520), która we-
szła w życie w dniu 8 maja 2009 r. Przedmiotowa
nowelizacja pozwoliła objąć kontrolą zarówno benzy-
lopiperazynę (BZP) wpisaną do załącznika nr 2
w wykazie substancji psychotropowych grupy II-P,
jak również – po uwzględnieniu poprawki poselskiej
– 17 innych substancji i roślin psychoaktywnych wpi-
sanych do załącznika nr 1 w wykazie: środki odurza-
jące grupy I-N wyżej wskazanej ustawy. W sumie
objęto kontrolą ustawową 18 substancji i roślin psy-
choaktywnych.
Konieczność wycofania przez sklepy z dopalacza-
mi wielu substancji i roślin, które od lat były wyko-
rzystywane do odurzania się, spowodowana objęciem
ich kontrolą, wyeliminowała na kilka miesięcy ze
sprzedaży większość produktów zawierających sub-
stancje psychoaktywne. Wykorzystywane w poprzed-
niej ofercie sklepów nie znajdują łatwo zamienników
i były zastępowane roślinami i substancjami, o któ-
rych działaniu psychoaktywnym brak jest poważ-
nych doniesień naukowych. Tak więc sklepy z dopa-
laczami wycofały substancje i rośliny objęte kontrolą
ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.
W najbliższym czasie kolejnych 7 substancji psy-
choaktywnych, w tym m.in. mefedron, zostanie ob-
jętych kontrolą, co pozwoli wyeliminować z oferty
sklepów z dopalaczami ok. 90% oferowanych produk-
tów zawierających substancje psychoaktywne. Obję-
cie kontrolą tych substancji nastąpi w wyniku na-
stępnej nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu nar-
komanii. W dniu 10 czerwca 2010 r. projekt został
przyjęty przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, a na-
stępnie w dniu 8 lipca 2010 r. przez Senat. W dniu
26 lipca 2010 r. marszałek Sejmu pełniący obowiązki
prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej podpisał powyż-
szą nowelizację. Wyżej wskazana ustawa została opu-
blikowana w Dz. U. Nr 143, poz. 962, z terminem va-
catio legis określonym na 14 dni od dnia ogłoszenia.

Pragnę również poinformować, że Ministerstwo
Zdrowia przygotowuje kolejny projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i ustawy
o Inspekcji Handlowej. Należy podkreślić, że mini-
ster sprawiedliwości również aktywnie uczestniczy
w pracach nad stworzeniem tej regulacji, która sku-
tecznie wyeliminowałaby powszechną dostępność
substancji, które mają działanie zbliżone do narko-
tyków.
Celem projektowanej regulacji jest także wprowa-
dzenie procedury oceny ryzyka związanego z nowymi
substancjami psychoaktywnymi, umożliwiającej pro-
wadzenie racjonalnej, opartej na naukowej ocenie
polityki względem tych substancji. Szybkie i elastycz-
ne reagowanie na pojawiające się zagrożenia ma
umożliwić instytucja tzw. czasowej kontroli, dająca
możliwość wycofania danego środka z obrotu lub
wprowadzenia ograniczeń, warunków lub zakazów
związanych z jego sprzedażą lub produkcją, w formie
rozporządzenia ministra właściwego do spraw zdro-
wia. Projekt przedmiotowej nowelizacji w najbliż-
szym czasie zostanie skierowany do uzgodnień mię-
dzyresortowych.
Wyrażam głęboką nadzieję, że powyższe wieloto-
rowe działania przyczynią się do znacznego ograni-
czenia, a następnie wyeliminowania substancji psy-
choaktywnych z legalnego handlu.
Na zakończenie należy wskazać, że zgodnie z ze-
stawieniem austriackiego Urzędu Bezpieczeństwa
Zdrowia Publicznego z dnia 26 sierpnia 2009 r.
o działaniach poszczególnych państw Unii Europej-
skiej w zakresie kontrolowania substancji i roślin,
które mogą być obecne w dopalaczach, dotychczas to
Polska wprowadziła pod kontrolę największą liczbę
substancji i roślin.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadego Fiedlera
oraz grupy posłów
w sprawie wprowadzenia niższej stawki
na przejazdy motocyklami po autostradach
w Polsce (17010)
W odpowiedzi na interpelację posłów Arkadego
Fiedlera, Tomasza Piotra Nowaka i Aldony Młyńczak
z dnia 6 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-17010/10) od-
nośnie do możliwości obniżenia dla motocyklistów
825
opłat za przejazd autostradami płatnymi uprzejmie
przedstawiam następujące stanowisko.
W odniesieniu do kwestii określenia wysokości
stawki dla motocyklów za przejazd autostradami na-
leży podkreślić, iż mamy do czynienia z dwoma róż-
nymi sytuacjami. Autostrady płatne są bowiem za-
rządzane w Polsce przez dwa rodzaje podmiotów:
stronę publiczną (Generalną Dyrekcję Dróg Krajo-
wych i Autostrad) i stronę prywatną, czyli koncesjo-
nariuszy. W odniesieniu do autostrad zarządzanych
przez stronę publiczną zastosowanie mają przepisy
ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym obowiązujące od 24 grudnia
2008 r., które wyodrębniły motocykle jako oddzielną
kategorię pojazdów, dla których zostanie ustalona
odrębna stawka za przejazd.
Wyłączenie motocykli do oddzielnej kategorii nie
oznacza jednak automatycznej konieczności ustale-
nia opłaty za przejazd na poziomie niższym niż opła-
ta dla samochodów osobowych. Przy określeniu ww.
opłaty resort infrastruktury musi bowiem wziąć pod
uwagę czynniki wskazane bezpośrednio w ustawie,
czyli potrzeby utrzymania i ochrony dróg oraz może
ponadto uwzględnić m. in. propagowanie bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego. Dopiero uwzględniając
wszystkie ww. czynniki, będzie można określić wy-
sokość opłat dla motocykli.
W odniesieniu natomiast do odcinków autostrad
zarządzanych przez koncesjonariuszy należy podkre-
ślić, iż umowy między stroną publiczną a stroną pry-
watną dotyczące budowy i eksploatacji autostrad
płatnych zawarte zostały na podstawie przepisów
ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym obowiązujących przed 24 grud-
niem 2008 r. Przepisy te przewidywały połączenie
samochodów osobowych i motocykli w jedną katego-
rię poboru opłat. Kategoryzacja pojazdów zgodnie
z ww. zapisem jest jednym z postanowień umów z kon-
cesjonariuszami. W związku z powyższym na odcin-
kach autostrad zarządzanych przez stronę prywatną
nie przewiduje się automatycznej modyfikacji istnie-
jącej przed 24 grudniem 2008 r. kategoryzacji pojaz-
dów. Każdorazowa modyfikacja z inicjatywy strony
publicznej mogłaby bowiem prowadzić do roszczeń ze
strony koncesjonariuszy. W konsekwencji takie po-
stępowanie mogłoby spowodować sytuację, w której
każdy podatnik odczułby ciężar finansowy zmian
umów ze stroną prywatną. Ponadto każda tego typu
zmiana wymaga modyfikacji treści umów koncesyj-
nych i podpisywania aneksów przez obie strony (po
uzgodnieniu z ministrem finansów).
Odnosząc się szczegółowo do argumentów zawar-
tych w interpelacji, należy w pierwszej kolejności
stwierdzić, że motocykl, który, mimo że jest pojazdem
innego charakteru niż samochód, poruszając się po
jezdni, zajmuje, jak każdy inny pojazd, całą szerokość
pasa ruchu. Motocykle mają również zapewniony do-
stęp do obiektów i urządzeń autostrady, które zwięk-
szają płynność jazdy oraz jej bezpieczeństwo. Poza
tym motocyklista, jak każdy użytkownik autostrady,
826
ma zapewniony odpowiedni komfort przejazdu po-
przez wyposażenie autostrady w postaci miejsc ob-
sługi podróżnych, obiekty gwarantujące bezkolizyjny
przejazd, jak również szybką pomoc autostradowych
służb ratunkowych. Kierowca motocyklu na równi
z każdym innym użytkownikiem autostrady korzy-
sta z ww. udogodnień i w takim samym stopniu po-
winien ponosić koszty utrzymania autostrady.
Z kolei argument o mniejszym stopniu niszczenia
nawierzchni przez motocykl niż pozostałe pojazdy
nie ma szczególnego znaczenia w świetle wysokich
kosztów eksploatacji oraz utrzymania autostrad i jej
obiektów. Zniszczenie spowodowane ruchem samo-
chodów i motocykli jest porównywalne i dużo mniej-
sze od zniszczenia wywołanego przez pojazdy cięża-
rowe, za przejazd których płaci się najwięcej. Dodać
przy tym należy, że opłaty za przejazd autostradą
mają głównie pokryć koszty utrzymania i ochrony
dróg, które nie są zależne tylko i wyłącznie od tona-
żu poruszających się po niej pojazdów.
Należy także podkreślić, iż motocykliści, zgodnie
z informacjami uzyskanymi od Policji, wpływają na
pogorszenie bezpieczeństwa ruchu na autostradach.
Jako przykład można przywołać tu autostradę A-1,
na której dotychczas wydarzył się jeden wypadek
śmiertelny. Wypadek ten został spowodowany z winy
motocyklisty. Policja poinformowała również, iż nie-
oficjalny rekord prędkości na ww. autostradzie wy-
nosi 290 km/h i należy do kierowcy motocykla.
Odnośnie natomiast do praktyki ustalania opłat
dla motocykli w innych krajach europejskich należy
podkreślić, iż praktyka ta nie jest jednolita. General-
nie jednak w krajach, w których opłaty pobierane są
fizycznie na bramkach, motocykle są w jednej kate-
gorii opłat z samochodami osobowymi (różnicowanie
ze względu na liczbę osi).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadego Fiedlera
w sprawie przygotowywanego
przez Ministerstwo Zdrowia projektu
rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie
w sprawie gwarantowanych świadczeń
z zakresu leczenia szpitalnego (17011)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Arkadego Fiedlera, przekazaną
przy piśmie (znak: SPS-023-17011/10) z dnia 23 lipca
2010 r., w sprawie przygotowywanego przez Mini-
sterstwo Zdrowia projektu rozporządzenia zmienia-
jącego rozporządzenie w sprawie gwarantowanych
świadczeń z zakresu leczenia szpitalnego, uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Wobec uwag i protestów środowiska zawodowego
pielęgniarek i położnych, dotyczących zapisów pro-
jektu rozporządzenia ministra zdrowia zmieniające-
go rozporządzenie w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu leczenia szpitalnego, skierowanego
do konsultacji zewnętrznych w dniu 15 czerwca 2010 r.,
którego § 4 określał, iż „Świadczeniodawca udziela-
jący świadczeń w ramach hospitalizacji zapewnia ca-
łodobową opiekę lekarską oraz pielęgniarską lub po-
łożnych we wszystkie dni tygodnia, przy uwzględnie-
niu minimalnej liczby pielęgniarek lub położnych
ustalonej zgodnie z przepisami wydanymi na podsta-
wie art. 10 ust. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, t.j. z późn. zm.), z tym że sprawowanie
opieki w oddziale szpitalnym przez jedną pielęgniar-
kę lub położną obejmuje nie więcej niż 20 pacjentów
w ciągu jednej zmiany”, uprzejmie informuję, że ini-
cjatywa umieszczenia przedmiotowego zapisu po-
wstała w związku ze zgłaszanymi przez środowisko
zawodowe pielęgniarek i położnych, w tym przedsta-
wicieli samorządu oraz związków zawodowych pielę-
gniarek i położnych, problemami sprawowania opie-
ki przez jedną pielęgniarkę lub położną nad 30–40
i więcej pacjentami w trakcie dyżuru.
Ustalenie minimalnego poziomu zabezpieczenia
opieki pielęgniarskiej w oddziałach szpitalnych na
poziomie jednej pielęgniarki/położnej na 20 pacjen-
tów na jednej zmianie wychodziło naprzeciw oczeki-
waniom środowiska zawodowego pielęgniarek i po-
łożnych, dostrzegającego nadmierne obciążenie i wy-
nikające stąd niedostatki opieki nad pacjentami,
zwłaszcza na zmianach popołudniowych i nocnych.
Ponadto zakładano, iż będzie to stanowić ważny ele-
ment, niezbędny przy zawieraniu przez świadczenio-
dawców kontraktów z Narodowym Funduszem Zdro-
wia na wykonywanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju leczenie szpitalne.
Proponowana regulacja miała stanowić pierwszy
krok w procesie określania zabezpieczenia poziomu
opieki pielęgniarskiej/położniczej w kontekście wa-
runków realizacji świadczeń gwarantowanych i sta-
nowiła próbę rozwiązania problemu zgłaszanego do
ministra zdrowia, dotyczącego obsad pielęgniar-
skich w szpitalach – sprawowanie opieki przez jedną
pielęgniarkę nad 40 i więcej pacjentami w trakcie
dyżuru.
Należy zaznaczyć, iż projektowany przepis wska-
zywał maksymalną liczbę pacjentów pozostających
pod opieką jednej pielęgniarki/położnej i jednocześnie
nie stanowił przeszkody do ustalania przez kierow-
ników zakładów opieki zdrowotnej zabezpieczenia
opieki pielęgniarskiej/położniczej w większej liczbie,

w zależności od specyfiki zakładu opieki zdrowotnej
i rodzaju wykonywanych świadczeń zdrowotnych.
W żadnym wypadku treść przepisu nie miała jed-
nocześnie stanowić norm zatrudnienia pielęgniarek
i położnych, a tym bardziej modelu opieki pielęgniar-
skiej/położniczej nad pacjentami. Należy z całą mocą
podkreślić, że jedynie dyrektor szpitala, w oparciu
o przepisy wydane na podstawie art. 10 ust. 4 ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, t.j. z późn.
zm.) ma kompetencje do ustalania norm zatrudnie-
nia pielęgniarek i położnych w celu zapewnienia wła-
ściwego poziomu udzielanych świadczeń zdrowotnych
stosownie do stanu zdrowia pacjentów i potrzeb pie-
lęgnacyjnych, po zasięgnięciu opinii przedstawicieli
organów samorządu pielęgniarek i położnych oraz
związków zawodowych działających na terenie za-
kładu.
W związku z tym, iż w ramach konsultacji spo-
łecznych zgłoszono szereg uwag do § 4 przedmioto-
wego projektu rozporządzenia, a także ze względu na
brak akceptacji środowiska zawodowego pielęgniarek
i położnych dla proponowanej regulacji, w projekcie
skierowanym do dalszych prac legislacyjnych zrezy-
gnowano z umieszczenia kontrowersyjnego zapisu
dotyczącego wskazania minimalnego poziomu zabez-
pieczenia opieki pielęgniarskiej w oddziałach szpital-
nych na poziomie jednej pielęgniarki/położnej na
20 pacjentów na jednej zmianie. Pozostał natomiast
zapis mówiący o tym, iż „Świadczeniodawca udziela-
jący świadczeń w ramach hospitalizacji zapewnia ca-
łodobową opiekę lekarską oraz pielęgniarską lub po-
łożnych we wszystkie dni tygodnia, przy uwzględnie-
niu minimalnej liczby pielęgniarek lub położnych
ustalonej zgodnie z przepisami wydanymi na podsta-
wie art. 10 ust. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, t.j. z późn. zm.)”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Wiesława Suchowiejko
w sprawie funkcjonowania bibliotek (17012)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do zło-
żonej przez pana posła Wiesława Suchowiejko inter-
pelacji (SPS-023-17012/10 z 23 lipca br.) dotyczącej
nowelizacji ustawy o bibliotekach wprowadzającej
możliwość łączenia ich z innymi instytucjami kultu-
ry, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących infor-
macji.
827
Zgodnie z istniejącym stanem prawnym nie ma
obecnie możliwości łączenia bibliotek z innymi insty-
tucjami kultury. Jednak aktualnie przygotowywana
jest nowelizacja ustawy o organizowaniu i prowadze-
niu działalności kulturalnej oraz niektórych innych
ustaw (między innymi ustawy o bibliotekach) umoż-
liwiająca łączenie różnych instytucji kultury. Celem
wprowadzanej zmiany jest racjonalne wykorzystanie
posiadanych środków, rozszerzenie prowadzonej
przez instytucje kultury działalności oraz pełniejsze
wykorzystanie istniejącej infrastruktury.
Instytucje kultury, w tym biblioteki, będą mogły
być połączone pod warunkiem, że połączenie nie spo-
woduje uszczerbku w wykonywaniu dotychczasowych
zadań. Łączenie bibliotek publicznych z innymi in-
stytucjami kultury możliwe byłoby po uzyskaniu
zgody ministra kultury i dziedzictwa narodowego
poprzedzonej uzyskaniem opinii Krajowej Rady Bi-
bliotecznej oraz właściwej biblioteki wojewódzkiej.
W ramach proponowanej nowelizacji ustawy o biblio-
tekach nie przewiduje się zmiany art. 19 stanowią-
cego, że każda gmina organizuje i prowadzi co naj-
mniej jedną bibliotekę publiczną. Organizator obo-
wiązany będzie także do podania do publicznej wia-
domości zamiar połączenia, podziału lub likwidacji
biblioteki wraz z uzasadnieniem na 6 miesięcy przed
wydaniem aktu o połączeniu.
Pragnę podkreślić, że wprowadzone zmiany mają
umożliwić łączenie instytucji kultury w sytuacji, gdy
jest to w pełni uzasadnione merytorycznie i ekono-
micznie, oraz pod warunkiem, że nie ulegnie obniże-
niu jakość świadczonych usług. Powodem łączenia
ma być racjonalne wykorzystanie istniejącego poten-
cjału ludzkiego i materialnego. Proponowana nowe-
lizacja ma stworzyć warunki do powołania przez jed-
nostki samorządu terytorialnego nowych instytucji,
które będą łączyć wiele funkcji i dobrze zaspokajać
potrzeby społeczne.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 30 lipca 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Suchowiejko
w sprawie uciążliwości związanych
z funkcjonowaniem zakładów Kronospan
Grupa Polska w Szczecinku (17013)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
23 lipca 2010 r., znak: SPS-023-17013/10, dotyczące
interpelacji posła Wiesława Suchowiejki z dnia
828
20 lipca 2010 r. w sprawie zanieczyszczenia środowi-
ska w mieście Szczecinek przez spółki: Kronospan
Szczecinek, Kronospan Polska i Kronospan Chemi-
cal, niniejszym przekazuję, zgodnie z przekazanymi
pytaniami, następujące informacje w sprawie oddzia-
ływania ww. spółek na środowisko na podstawie in-
formacji uzyskanych od zachodniopomorskiego wo-
jewódzkiego inspektora ochrony środowiska w piśmie
z dnia 6 sierpnia 2010 r., znak: WI.PO.0710/21/2010,
oraz od marszałka województwa zachodniopomor-
skiego w piśmie z dnia 4 sierpnia 2010 r., znak:
WRiOŚ-I-MA/0724-4/1/2010.
1. Czy została dokonana analiza wydanych po-
zwoleń sektorowych dla spółek Kronospan Szczeci-
nek, Kronospan Polska i pozwolenia zintegrowanego
dla Kronospan Chemical Szczecinek w kontekście
art. 195 ust. 2 ustawy Prawo ochrony Środowiska?
W wyniku kontroli realizacji zapisów pozwolenia
na emisję oraz pozwolenia zintegrowanego, w tym
procedur związanych z nadzorem nad eksploatacją
instalacji, stwierdzono naruszenia warunków po-
szczególnych decyzji. Pismami z dnia 25.02.2010 r.
i 02.03.2010 r. wojewódzki inspektor ochrony środo-
wiska w Szczecinie skierował wystąpienia do mar-
szałka województwa zachodniopomorskiego informu-
jące o ustaleniach kontroli wraz z wnioskiem o pod-
jęcie stosownych działań, zgodnie z art. 195 ust. 2
ustawy Prawo ochrony środowiska. Według inspek-
cji, zgodnie z obowiązującymi przepisami, organ
ochrony środowiska, w tym wypadku marszałek wo-
jewództwa, powinien dokonać weryfikacji wszystkich
decyzji administracyjnych posiadanych przez oma-
wiane spółki pod kątem dostosowania do obowiązu-
jących aktów prawnych. Według informacji przeka-
zanych GIOŚ przez marszałka województwa zachod-
niopomorskiego aktualnie są prowadzone (lub będą)
następujące działania w tym zakresie:
— przegląd pozwolenia zintegrowanego dla spół-
ki Kronospan Chemical będzie wykonany w trakcie
postępowania w sprawie zmiany tego pozwolenia (po
otrzymaniu uzupełnionego wniosku o zmianę pozwo-
lenia zintegrowanego) – otrzymany wniosek z uwagi
na jego braki został odesłany do uzupełnienia; zaża-
lenie Kronospan Chemical sp. z o.o. w Szczecinku
w sprawie odesłania wniosku jest obecnie rozpatry-
wane przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze
w Szczecinie,
— przegląd pozwoleń wodnoprawnych prowadzo-
ny jest wraz z rozpatrywaniem wniosków o zmianę
lub wydanie nowych pozwoleń; obecnie prowadzone
są 2 postępowania administracyjne na wniosek spół-
ki Kronospan Szczecinek dotyczące pozwoleń wod-
noprawnych: w sprawie zmiany pozwolenia wodno-
prawnego (na odprowadzenie ścieków opadowych i wód
popłucznych) oraz wydanie nowego pozwolenia wod-
noprawnego na wprowadzanie do urządzeń kanali-
zacyjnych będących własnością innych podmiotów
ścieków przemysłowych zawierających substancje
szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego; w trak-
cie prowadzonej procedury szczegółowo analizowane
są ustalenia wynikające z poprzedniego pozwolenia
i wniosek o wydanie nowego pozwolenia.
2. Dlaczego nie zmieniono do dnia dzisiejszego po-
zwolenia dla Kronospan Szczecinek na wprowadza-
nie gazów i pyłów do powietrza w zakresie instalacji
do spalania odpadów (Borman I i Borman II)?
Organem kompetentnym do zmiany pozwolenia
na emisję jest marszałek województwa zachodnio-
pomorskiego. WIOŚ w Szczecinie pismem z dnia
25.02.2010 r., znak: WI.OP.0934/3-2/2010, skierował
wystąpienie pokontrolne do marszałka województwa
zachodniopomorskiego informujące o ustaleniach
kontroli wraz z wnioskiem o podjęcie stosownych
działań, zgodnie z art. 195 ust. 2 ww. ustawy Prawo
ochrony środowiska. Dodatkowo poinformowano
marszałka województwa zachodniopomorskiego, że
dokonując analizy decyzji pozwolenia na wprowadze-
nie gazów lub pyłów do powietrza wraz ze zmianami,
stwierdzono następujące nieprawidłowości:
— decyzja wojewody zachodniopomorskiego K-SR-
-Ś-7-6610/9-2/06 z dnia 10 października 2006 r.
udzielająca pozwolenia na wprowadzenie gazów lub
pyłów do powietrza z emitorów 301, 302 i 303 określa
wielkości emisji amoniaku, glikoli, izobutanolu, izo-
propanolu dla każdej linii technologicznej, nie uwzględ-
niając standardów emisyjnych określonych w rozpo-
rządzeniu ministra środowiska z dnia 20 grudnia
2005 r. w sprawie standardów emisyjnych z instalacji
(Dz. U. z 2005 r. Nr 260, poz. 2181). Dodatkowo organ
nie nałożył obowiązku monitorowania wielkości emi-
sji z tych emitorów,
— Kronospan Szczecinek sp. z o.o. na wytworni-
cach ciepła technologicznego Borman I i Borman II
(wyposażonych w emitory awaryjne nr 550 i 555) pro-
wadzi proces energetycznego odzysku odpadów o ko-
dach 03 01 05 – trociny, wióry, ścinki, drewno, płyta
wiórowa, 03 01 05 – pył ze szlifowanych płyt, 03 01 05
– odsort z sit oraz termicznego przekształcania od-
padów z odzyskiem energii następujących, 03 01 05
– laminat z krawędziowania płyt laminowanych,
03 01 82 – osady z zakładowych oczyszczalni ścieków,
19 08 14 – szlamy z innego niż biologiczne oczyszcza-
nia ścieków przemysłowych inne niż wymienione
w 19 08 13. Z uwagi na rodzaje odpadów termicznie
przekształcanych w instalacji Borman I i Borman II
prowadzony proces wypełnia definicję współspalarni
odpadów zawartą w rozdziale 3 § 16 ust. 3 rozporzą-
dzenia ministra środowiska w sprawie standardów
emisyjnych z instalacji. Decyzja wojewody zachodnio-
pomorskiego K-SR-Ś-7-6610/9-2/06 z dnia 10 paź-
dziernika 2006 r. udzielająca pozwolenia na wprowa-
dzenie gazów lub pyłów do powietrza określa dla
emitorów z tych urządzeń dopuszczalną emisję NO2,
SO2, pyłu zawieszonego i formaldehydu, nie określa
natomiast standardów emisyjnych jak dla współspa-
larni odpadów.
Marszałek województwa zachodniopomorskiego
poinformował GIOŚ o swoim stanowisku w tej spra-
wie: zakład posiada ważne pozwolenie na wytwarza-
nie odpadów, zezwolenie na odzysk, zbieranie i trans-

port wydane przez wojewodę zachodniopomorskiego
w Szczecinie z dnia 16 września 2004 r., znak: K-SR-
-Ś-5/6620/10-6/04 (z późn. zm.). Prowadzony przez
spółkę Kronospan Szczecinek proces odzysku został
zaopiniowany pozytywnie postanowieniem burmi-
strza miasta Szczecinka z dnia 23 sierpnia 2004 r.,
znak: TI-7060/2/17/2004. Jednocześnie poinformo-
wał, iż zdaniem marszałka województwa zachodnio-
pomorskiego do instalacji Borman I i Borman II nie
stosuje się zapisów rozporządzenia ministra środo-
wiska z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie standar-
dów emisyjnych z instalacji (Dz. U. z 2005 r. Nr 260,
poz. 2181), gdyż instalacja ta nie jest definiowana
jako instalacja współspalania odpadów, tj. w instala-
cji jednocześnie wraz z paliwami nie są spalane od-
pady inne niż niebezpieczne w ilości większej niż 1%
masy tych paliw.
W związku z tym nie ma potrzeby określenia
standardów emisyjnych dla spalarni odpadów. Po-
zwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do po-
wietrza wydane zarówno dla Kronospan Szczecinek,
jak i dla Kronospan Polska uwzględniają emisję
z instalacji spalania biomasy Borman I i Borman II.
Jeżeli pracuje suszarnia wiórów emitor 109 KP (Kro-
nospan Polska), całość spalin z kotła Borman I jest
kierowana do suszarni i wprowadzającym substancje
do powietrza w całości jest Kronospan Polska. Moni-
toring wielkości emisji jest prowadzony tak jak do-
tychczas, na emitorze 109 KP przez Kronospan Pol-
ska na strumieniu gazów i pyłów odprowadzanych do
powietrza z procesu suszenia wiórów. W przypadku
wstrzymania pracy suszarni wiórów następuje za-
mknięcie kolektora doprowadzającego spaliny z kotła
Borman I i spaliny kierowane są na emitor w Krono-
span Szczecinek (emitor 550). W wystąpieniu WIOŚ
w Szczecinie do marszałka województwa zachodnio-
pomorskiego wskazana została konieczność nałoże-
nia na spółkę dodatkowych obowiązków, w tym w po-
zwoleniu wodnoprawnym w zakresie monitorowania
jakości pobieranej wody i jakości ścieków odprowa-
dzanych do kanalizacji spółki Kronospan Szczecinek
oraz przyjęcie rozwiązań techniczno-eksploatacyj-
nych, które zapewnią dotrzymanie standardów jako-
ści środowiska.
3. Dlaczego nie zmieniono do dnia dzisiejszego
pozwolenia dla Kronospan Szczecinek na wprowa-
dzanie gazów i pyłów do powietrza w zakresie doty-
czącym instalacji lakierowania płyt (emitory 301,
302 i 303)?
Zgodnie z informacją przekazaną przez marszał-
ka województwa zachodniopomorskiego pozwolenie
na wprowadzanie gazów lub pyłów z instalacji lakie-
rowania płyt nie zostało dotychczas zmienione, gdyż
zmiany dokonuje się na wniosek prowadzącego insta-
lację, zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy Prawo ochrony
środowiska. W dniu 2 marca 2010 r. do marszałka
województwa zachodniopomorskiego wpłynęło wy-
stąpienie wojewódzkiego inspektora ochrony środo-
wiska w Szczecinie zawierające sugestię dotyczącą
nałożenia na spółkę Kronospan Szczecinek w pozwo-
829
leniu obowiązku wynikającego z załączników nr 7
i 8 rozporządzenia ministra środowiska z dnia
20 grudnia 2005 r. w sprawie standardów emisyjnych
z instalacji (Dz. U. z 2005 r. Nr 260, poz. 2181). In-
spektor kontrolujący spółkę dokonał analizy zużycia
rozpuszczalników organicznych na trzech liniach la-
kierniczych wydziału HDF, które w 2009 r. wyniosło
13,161 Mg. Przeliczając to zużycie na obciążenie in-
stalacji na poziomie 65% zdolności produkcyjnej,
może zostać przekroczony próg zużycia LZO (wynie-
sie 15,275Mg), dla którego wymagane są standardy
S1 i S2. Po otrzymaniu wystąpienia marszałek woje-
wództwa zachodniopomorskiego podjął działania po-
legające na wezwaniu Kronospan Szczecinek sp.
z o.o. do zaniechania naruszeń posiadanych pozwoleń
na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza.
W dniu 06.05.2010 r. spółka skierowała do marszałka
wniosek o zmianę pozwolenia na wprowadzanie ga-
zów i pyłów do powietrza między innymi w zakresie:
zakwalifikowania linii nr 1, 2, 3 (emitory 301, 302
i 303) do lakierowania płyt do instalacji objętych
standardami emisyjnymi. Wniosek ten, po jego uzu-
pełnieniu przez wnioskodawcę, jest obecnie w trakcie
analizy.
4. Dlaczego w pozwoleniu emisyjnym dla Krono-
span Polska zobowiązano spółkę do pomiaru emisji
tylko z dwóch emitorów (109 – suszarnia wiórów
i 121 – wentylacja prasy) spośród 28 emitorów?
Decyzję w tej sprawie wydał organ ochrony śro-
dowiska, tj. wojewoda zachodniopomorski. Od roku
2008 kompetencje w tym zakresie przejął marszałek
województwa zachodniopomorskiego. W pozwoleniu
na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza
z instalacji eksploatowanych przez spółkę Kronospan
Polska zobowiązano zakład do wykonywania pomia-
rów tylko z emitorów 109 i 121, gdyż na pozostałych
emitorach stwierdzono wówczas brak możliwości za-
instalowania punktów pomiarowych. Kontrole WIOŚ
prowadzone w latach 2009 i 2010 skupiały się na po-
miarach z emitorów, dla których określono taki obo-
wiązek. Nie badano, czy istnieje możliwość zainsta-
lowania króćców pomiarowych na pozostałych emi-
torach. Spółka złożyła wniosek o zmianę pozwolenia
w dniu 06.05.2010 r. Marszałek województwa zachod-
niopomorskiego wezwał zakład do złożenia wyjaśnień
i uzupełnienia wniosku o zmianę pozwolenia na
wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza, z uwagi
na fakt, iż przedłożone przez Kronospan Polska sp.
z o.o. informacje zawarte we wniosku o zmianę po-
zwolenia były niespójne i niezgodne z wynikami kon-
troli WIOŚ w Szczecinie.
5. Dlaczego w pozwoleniu emisyjnym dla Krono-
span Szczecinek zobowiązano spółkę do pomiaru
emisji tylko z kilkunastu emitorów spośród stu kil-
kunastu?
W pozwoleniu na wprowadzanie gazów lub pyłów
do powietrza z instalacji eksploatowanych przez Kro-
nospan Szczecinek zobowiązano spółkę do wykony-
wania pomiarów z emitorów: 150, 253, 254–257,
258–261, 269, 270, 279, 280, 285, 286, gdyż na pozo-
830
stałych emitorach stwierdzono wówczas brak możli-
wości zainstalowania punktów pomiarowych. Decy-
zję w tej sprawie wydał wojewoda zachodniopomor-
ski, natomiast od roku 2008 organem właściwym
w tych sprawach jest marszałek województwa za-
chodniopomorskiego. Jak już wspomniałem, kontro-
le WIOŚ prowadzone w latach 2009 i 2010 skupiały
się na pomiarach z emitorów, dla których określono
taki obowiązek. Nie badano, czy istnieje możliwość
zainstalowania króćców pomiarowych na pozosta-
łych emitorach.
6. Wszystkie 3 spółki: Kronospan Szczecinek, Kro-
nospan Polska, Kronospan Chemical, zlokalizowane
są na terenie przy ul. Waryńskiego 1. Instalacje tych
spółek są technologicznie ze sobą powiązane. Czy
w związku z tym została dokonana rzetelna analiza
pod kątem jednego pozwolenia zintegrowanego obej-
mującego wszystkie 3 spółki?
Zgodnie z wymogami art. 201 ustawy Prawo ochro-
ny środowiska pozwolenia zintegrowanego wymaga
prowadzenie instalacji, której funkcjonowanie, ze
względu na rodzaj i skalę prowadzonej w niej działal-
ności, może powodować znaczne zanieczyszczenie
poszczególnych elementów przyrodniczych albo śro-
dowiska jako całości. Instalacje takie zostały okre-
ślone w rozporządzeniu ministra środowiska z dnia
26 lipca 2002 r. w sprawie rodzajów instalacji mogą-
cych powodować znaczne zanieczyszczenie poszcze-
gólnych elementów przyrodniczych albo środowiska
jako całości (Dz. U. z 2002 r. Nr 122, poz. 1055). Zgod-
nie z informacjami przekazanymi przez marszałka
województwa zachodniopomorskiego na etapie wyda-
wania pozwolenia zintegrowanego dla Kronospan
Chemical (w latach 2006–2007), analizowano, czy na
terenie pozostałych spółek znajdują się instalacje wy-
szczególnione w rozporządzeniu ministra środowiska
z dnia 26 lipca 2002 r. w sprawie rodzajów instalacji
mogących powodować znaczne zanieczyszczenie po-
szczególnych elementów przyrodniczych albo środo-
wiska jako całości (Dz. U. z 2002 r. Nr 122, poz. 1055),
dla których wymagane jest uzyskanie pozwolenia
zintegrowanego.
Omawiane spółki już w 2003 r. wystąpiły z zapy-
taniem do Ministerstwa Środowiska, czy instalacja
do produkcji masy włóknistej z drewna, o której
mowa we wspomnianym rozporządzeniu, obejmuje
urządzenia wytwarzające masę drzewną powstającą
podczas procesów polegających na rozerwaniu struk-
tury surowca drzewnego w celu uwolnienia włókien
celulozowych. Do zapytania zostały dołączone opinie
opracowane przez Akademię Rolniczą w Poznaniu
i Instytut Technologii Drewna. Jednym z etapów pro-
dukcji płyt MDF jest przygotowanie surowca drzew-
nego polegające na rozdzieleniu drewna na włókna
i wiązki włókien na drodze mechanicznej. Rozwłók-
nianie jest procesem, w którym nie są uwalniane
włókna celulozowe. Ministerstwo Środowiska Depar-
tament Instrumentów Ochrony Środowiska w piśmie
z dnia 2 października 2003 r., znak: DIOŚ-78-4809/
03/ES, po zapoznaniu się z posiadanymi materiałami
stwierdził, że instalacja nie należy do wymienionych
w pkt 6 ppkt 1a załącznika do przywołanego wyżej
rozporządzenia.
Dodatkowo w 2007 r. analizę taką przeprowadzał
Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Szcze-
cinie Delegatura w Koszalinie. Na podstawie uzyska-
nych danych pozwolenia zintegrowanego wymagały
tylko: instalacja do produkcji formaliny oraz instala-
cja do produkcji żywic formaldehydowo-mocznikowo-
-melaminowych w Kronospan Chemical. Jednocze-
śnie pragnę podkreślić, że na terenie nieruchomości
przy ul. Waryńskiego 1 w Szczecinku działalność go-
spodarczą prowadzą 3 spółki posiadające odrębną
osobowość prawną, co ustalono na podstawie odpisów
z KRS. Oznacza to, że zgodnie z przepisami ustawy
Prawo ochrony środowiska pozwolenia mogą być wy-
dane dla każdej ze spółek oddzielnie, dla każdej
z nich w zakresie dotyczącym jej oddziaływania na
środowisko.
Podczas kontroli nie stwierdzono powiązania tech-
nologicznego pomiędzy poszczególnymi spółkami pro-
wadzącymi działalność na ww. terenie. Należy rów-
nież nadmienić, że jeżeli dana instalacja nie podlega
wymogowi posiadania pozwolenia zintegrowanego,
nie zwalnia to prowadzącego instalację z obowiązku
posiadania odpowiedniego pozwolenia sektorowego,
dążenia do ograniczania oddziaływania na środowisko
i podejmowania wszelkich możliwych środków zapo-
biegawczych przed zanieczyszczeniem.
7. Każda ze spółek dysponuje określonymi dział-
kami ewidencyjnymi zlokalizowanymi przy ul. Wa-
ryńskiego 1. Czy WIOŚ dokonał pomiarów potwier-
dzających, że uciążliwość wynikająca z funkcjonowa-
nia tych 3 spółek zamyka się w granicach terenu, do
którego spółki posiadają tytuł prawny?
Zadaniem organu ochrony środowiska, w tym przy-
padku marszałka województwa zachodniopomorskiego,
jest ocena, czy wnioskowane poziomy emisji zanie-
czyszczeń zapewnią dotrzymywanie standardów ja-
kości powietrza. Na tej podstawie wydaje on pozwo-
lenia. Natomiast zadaniem WIOŚ jest kontrola do-
trzymywania wielkości emisji określonych w pozwo-
leniu. Kontrole WIOŚ nie stwierdziły przekroczeń
wielkości emisji substancji określonych w posiada-
nych pozwoleniach, natomiast przeprowadzone przez
WIOŚ pomiary wykazały obecność substancji nieob-
jętej pozwoleniami – amoniaku. Stanowiło to podsta-
wę wszczęcia w dniu 21 maja 2010 r. postępowania
administracyjnego w trybie art. 367 ustawy Prawo
ochrony środowiska w sprawie wstrzymania użytko-
wania instalacji.
8. Czy zatem przegląd ekologiczny zakładu został
dokonany?
Zgodnie ze stanowiskiem przekazanym przez mar-
szałka województwa zachodniopomorskiego działa-
nia dotyczące nakładania obowiązku wykonania
przeglądów ekologicznych na omawiane 3 spółki Kro-
nospan uwzględniają w szczególności zapisy art. 237
ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska, jak również orzecznictwo (wyrok z dnia

19 grudnia 2007 r. wydany przez Wojewódzki Sąd
Administracyjny w Szczecinie II SA/Sz 538/07,
w którym stwierdzono, że sięganie po instrument
niewątpliwie najdroższy nie znajduje racjonalnego
uzasadnienia, gdy ten cel można osiągnąć w drodze
innych środków dowodowych). Organ administracji
musi brać pod uwagę fakt, że przenoszenie obowiąz-
ków związanych z ustaleniem stanu faktycznego na
stronę postępowania może mieć miejsce wtedy, gdy
przepis prawa wyraźnie na to zezwala.
Jednocześnie należy mieć na względzie, że jest to
wyjątek od reguły, który może być stosowany tylko
wtedy, gdy nie ma możliwości udowodnienia nega-
tywnego oddziaływania na środowisko przy użyciu
innych środków dowodowych. W związku z tym na-
kładając obowiązek opracowania przeglądu ekolo-
gicznego, organ powinien w uzasadnieniu swojej de-
cyzji przedstawić, dlaczego in concreto zachodziła
taka konieczność. Nieprzedstawienie argumentacji
spowoduje, że podjęta decyzja będzie miała charakter
dowolny i może podlegać wyeliminowaniu z obrotu
prawnego. Po otrzymaniu wystąpień od wojewódz-
kiego inspektora ochrony środowiska w Szczecinie
nr 2/OP/2010, 3/OP/2010 i 4/OP/2010 marszałek wo-
jewództwa zachodniopomorskiego podjął działania
polegające na wezwaniu przedmiotowych spółek
w Szczecinku do zaniechania naruszeń posiadanych
pozwoleń na wprowadzanie gazów lub pyłów do po-
wietrza i pozwolenia zintegrowanego oraz do przed-
łożenia wniosków we wskazanych terminach. W przy-
padku niezastosowania się do wezwania zostaną za-
stosowane sankcje przewidziane w art. 195 ust. 1
ustawy Prawo ochrony środowiska. Poniżej przedsta-
wiam sytuację ww. spółek.
Kronospan Chemical Szczecinek sp. z o.o. W dniu
11 marca 2010 r. spółka złożyła wniosek o wprowa-
dzenie zmian w pozwoleniu zintegrowanym oraz do-
precyzowanie stwierdzonych nieścisłości, które zo-
stały stwierdzone podczas przeprowadzonej kontroli
przez Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska
w Szczecinie. Wszczęto postępowanie administracyj-
ne dotyczące wnioskowanych zmian, a wnioskodaw-
ca był wzywany do usunięcia braków i uzupełnienia
przedłożonego wniosku. W wyniku braku wniesienia
żądanych od wnioskodawcy uzupełnień, które pozwo-
liłyby na zajęcie stanowiska w przedmiotowej spra-
wie, organ, zgodnie z art. 64 § 2 K.p.a., pozostawił
wniosek bez rozpatrzenia. Na powyższe Kronospan
Chemical sp. z o.o. wniosła zażalenie do Samorządo-
wego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie – do
chwili obecnej brak rozstrzygnięcia.
Kronospan Polska sp. z o.o. W dniu 06.05.2010 r.
spółka wystąpiła z wnioskiem o zmianę pozwolenia
na wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza w związ-
ku ze zidentyfikowaniem emisji amoniaku na insta-
lacji do produkcji płyt wiórowych:
— suszarnia wiórów (emitor 109 KP),
— wentylacja prasy (emitor 121 KP).
Wnioskodawca został wezwany pismem z dnia
24 maja 2010 r., znak: WRiOŚ-II-BKow/7720/1-2/10,
831
do wniesienia wyjaśnień i przedłożenia kompletne-
go wniosku w terminie 30 dni od otrzymania pisma.
Tak długi termin wynika z faktu, iż spółka musi
ponownie przeanalizować wszystkie substancje
wprowadzane do powietrza, gdyż zarówno kontrola
Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska
w Szczecinie, jak i przedłożone przez spółkę w dniu
18 maja 2010 r. pomiary okresowe wykazały prze-
kroczenie czasu pracy instalacji oraz przekroczenie
emisji rocznej pyłu PM 10. W dniu 29 czerwca 2010 r.
został przedłożony poprawiony wniosek, jednakże
po jego analizie stwierdzono brak części wyników
obliczeń komputerowych rozprzestrzeniania się za-
nieczyszczeń, a zatem możliwości oceny wpływu
oddziaływania na środowisko. Spółka została we-
zwana, zgodnie z art. 64 § 2 K.p.a., do uzupełnienia
wniosku. Obecnie wniesione uzupełnienia są w trak-
cie analizy.
Kronospan Szczecinek sp. z o.o. W dniu 06.05.2010 r.
spółka przedłożyła wniosek o zmianę pozwolenia
na wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza
w zakresie:
— zakwalifikowania linii nr 1, 2, 3 do lakierowa-
nia płyt do instalacji objętych standardami emisyj-
nymi,
— zmiany stosowanych preparatów powlekają-
cych na liniach nr 1, 2, 3,
— emisji amoniaku z instalacji: linii nasycania
papieru dekoracyjnego żywicami, linii do produkcji
płyt półtwardych – MDF, linii „Kalander” do produk-
cji płyt cienkich typu HDF.
Po analizie przedłożonego wniosku spółka zosta-
ła wezwana do uzupełnienia wniosku pismem z dnia
31 maja 2010 r., znak: WRiOŚ-II-BKow/7720/2-4/10.
W dniu 15 czerwca 2010 r. wnioskodawca przedłożył
wniosek bez dołączenia wydruków obliczeń kompu-
terowych, które dostarczył w dniu 19 lipca 2010 r.
W związku z faktem, iż dostarczona płyta CD nie
zawierała nagrania, w dniu 21 lipca 2010 r. poinfor-
mowano spółkę telefonicznie o zaistniałej sytuacji.
W dniu 30 lipca 2010 r. została dostarczona prawi-
dłowo nagrana płyta CD wraz z obliczeniami – obec-
nie w trakcie analizy. Biorąc pod uwagę wyniki ko-
lejnych kontroli WIOŚ w Szczecinie, organ uznał, że
ustalenie dalszego kierunku działania w celu popra-
wy stanu środowiska może nastąpić w ramach obec-
nie prowadzonego postępowania administracyjnego,
a nakładanie na omawiane spółki obowiązku kolej-
nego opracowania nie daje gwarancji wskazania no-
wego kierunku, w którym powinno zmierzać dalsze
postępowanie.
Ponadto na przedmiotowe spółki, posiadające ak-
tualnie obowiązujące pozwolenia, nałożono obowią-
zek wykonywania pomiarów emisji zanieczyszczeń
do powietrza i przedkładania ich wyników właści-
wym organom. Jednocześnie, zgodnie z art. 184 ust. 2
pkt 13 ustawy Prawo ochrony środowiska, wniosko-
dawca, przedkładając wniosek o wydanie pozwolenia
lub jego zmianę, jest zobowiązany dołączyć wyniki
pomiarów wielkości emisji z instalacji i spółki przed-
832
kładają niezależnie takie wyniki. Dołączone do wnio-
sku sprawozdania z pomiarów stężeń i emisji zanie-
czyszczeń wprowadzanych do powietrza wykonywały:
— Pro-Tech sp. j. z Chorzowa,
— Przedsiębiorstwo Badań i Ekspertyz Środowi-
ska SEPO sp. z o.o. z Knurowa,
— Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska
w Szczecinie.
Podsumowując, marszałek województwa zachod-
niopomorskiego podkreśla, że analizując wszystkie
dane w sprawie, należy stwierdzić, iż zakłady zosta-
ły wezwane do zaniechania naruszeń posiadanych
pozwoleń oraz prowadzone są w stosunku do nich
omówione postępowania administracyjne.
9. Co zrobiono w zakresie zanieczyszczenia for-
maldehydem wód podziemnych w piezometrach P3
i P8?
Zgodnie z informacją marszałka województwa za-
chodniopomorskiego w związku z wystąpieniem
głównego inspektora ochrony środowiska w Warsza-
wie z dnia 7.04.2010 r. w sprawie zanieczyszczenia
formaldehydem wód podziemnych w piezometrach na
terenie Kronospan Chemical Szczecinek sp. z o.o.
w Szczecinku decyzją z dnia 18 maja 2010 r., znak:
WRiOŚ-II-ZdK/7740/4-2/10, marszałek zobowiązał
Kronospan Chemical Szczecinek sp. z o.o. w Szcze-
cinku do wykonania prac określających przyczyny
zmian zawartości formaldehydu w piezometrach na
terenie spółki. Od decyzji odwołała się spółka Krono-
span Chemical Szczecinek. Minister środowiska de-
cyzją z dnia 23.07.2010 r., znak: DIŚoa-283-4/35000/
10/AW, uchylił zaskarżoną decyzję i umorzył postę-
powanie organu I instancji, ponieważ marszałek nie-
właściwie zastosował art. 362 ustawy Prawo ochrony
środowiska – sprawa w toku.
10. Wszystkie 3 spółki posiadają wspólną kanali-
zację deszczową odprowadzającą wody opadowe z da-
chów, ścieki deszczowe, ścieki ze stacji uzdatniania
wody. Czy takie działania są prawidłowe?
Ustawa z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (t.j.
Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019, z późn. zm.) prze-
widuje konieczność uzyskania pozwolenia wodno-
prawnego na wprowadzanie do urządzeń kanaliza-
cyjnych będących własnością innych podmiotów tyl-
ko ścieków przemysłowych zawierających substancje
szczególnie szkodliwe dla środowiska wodnego. Brak
jest podstawy prawnej do wydania pozwolenia wod-
noprawnego na wprowadzanie do kanalizacji będącej
własnością innego podmiotu: wód opadowych z da-
chów, ścieków deszczowych czy ścieków ze stacji
uzdatniania wody. W związku z tym, zgodnie z wy-
jaśnieniem marszałka województwa zachodniopo-
morskiego, wprowadzanie wód opadowych i ścieków
odbywa się na podstawie umów zawartych z właści-
cielem kanalizacji. Do kanalizacji deszczowej należą-
cej do spółki Kronospan Szczecinek odprowadzane
są wody opadowe i roztopowe z terenów poszczegól-
nych spółek. Do kanalizacji sanitarnej Kronospan
Szczecinek pozostałe spółki odprowadzają tylko ście-
ki bytowo-gospodarcze. Ścieki technologiczne z my-
cia zrębków kierowane są do oczyszczalni zakłado-
wej, skąd po oczyszczeniu trafiają ponownie do pro-
dukcji. Do oczyszczalni tej dowożone są również ście-
ki technologiczne ze zbiorników bezodpływowych
znajdujących się przy poszczególnych wydziałach
produkcyjnych oraz odcieki z hałdy odpadów drzew-
nych zlokalizowanej pomiędzy ul. Leśną i Waryńskie-
go. Tylko z myjni pojazdów samochodowych, znajdu-
jącej się na terenie Kronospan Szczecinek sp. z o.o.,
odprowadzane są ścieki technologiczne, które z uwa-
gi na swój skład zostały zaliczone do ścieków prze-
mysłowych zawierających substancje szczególnie
szkodliwe dla środowiska wodnego. Ścieki te poprzez
przepompownię (do której są doprowadzane również
ścieki bytowe z terenu spółki) są odprowadzane do
kanalizacji sanitarnej miasta. Odprowadzenie tych
ścieków było uregulowane pozwoleniem wodnopraw-
nym z 2006 r., które wygasło z dniem 10.01.2010 r.
Spółka wystąpiła o wydanie nowego pozwolenia
– prowadzone jest postępowanie wodnoprawne w tej
sprawie.
11. W pozwoleniu zintegrowanym dla Kronospan
Chemical nie nałożono obowiązku monitorowania
jakości pobieranej wody oraz ścieków odprowadza-
nych do kanalizacji. Czy takie działania są prawi-
dłowe?
Pozwolenie zintegrowane dla spółki Kronospan
Chemical zawierało tylko informację o poborze wody.
Sprawa dopuszczalnego poboru wody na potrzeby
spółki (woda pobierana na cele technologiczno-pro-
dukcyjne, socjalne i przeciwpożarowe) jest uregulo-
wana pozwoleniem wodnoprawnym na pobór wód
podziemnych z własnego ujęcia zlokalizowanego
w Szczecinku przy ul. Waryńskiego 1 (z dnia 28 lipca
2005 r., znak: K-SR-Ś-3/6811/24/05). W pozwoleniu
tym zobowiązano wnioskodawcę do:
1) prowadzenia regularnych (raz do roku w tym
samym okresie) obserwacji poszczególnych studni
w zakresie: wydajności, poziomu statycznego i dyna-
micznego zwierciadła wody,
2) prowadzenia stałych i regularnych pomiarów
jakości pobieranej wody przy okazji prowadzonych
corocznie obserwacji studni,
3) prowadzenia codziennych pomiarów ilości po-
bieranej wody z notowaniem wyników pomiaru w trwa-
łym rejestrze. Minimalna częstotliwość badań wody
i miejsca pobierania próbek wody do badań oraz za-
kres badania wody wynika bezpośrednio z rozporzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 29 marca 2007 r.
w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia
przez ludzi (Dz. U. Nr 61, poz. 417).
Zdaniem WIOŚ w Szczecinie byłoby zasadne zo-
bowiązanie spółki do monitorowania jakości wód
podziemnych i wpływu działalności spółki na jakość
wód podziemnych. Zdaniem WIOŚ nie jest wystar-
czający także zakres monitorowania stanu zanie-
czyszczenia środowiska gruntowo-wodnego i wpływu
działalności spółki Kronospan Chemical Szczecinek
na środowisko. Wystąpieniem do marszałka woje-
wództwa zachodniopomorskiego z dnia 25.02.2010 r.

WIOŚ wnioskował o rozważenie możliwości nałoże-
nia na Kronospan Chemical Szczecinek sp. z o.o.
w pozwoleniu zintegrowanym dodatkowych obowiąz-
ków, które zapewnią dotrzymanie standardów jako-
ści środowiska.
12. Jakie działania zostaną podjęte w stosunku
do zakładów w związku z przekroczeniem średnio-
dobowego poziomu dopuszczalnego pyłu PM 10
w Szczecinku?
Stwierdzone w 2009 r. pomiarami prowadzonymi
w Szczecinku przekroczenia standardu jakości po-
wietrza w zakresie 24-godzinnego stężenia pyłu
PM10 skutkują koniecznością opracowania przez
marszałka województwa zachodniopomorskiego pro-
gramu ochrony powietrza dla tego zanieczyszczenia.
Dla określenia skali uciążliwości spółek prowadzony
jest rejestr zgłoszeń mieszkańców oraz zostały pod-
jęte działania we współpracy z WFOŚiGW w Szcze-
cinie oraz starostą szczecineckim i burmistrzem mia-
sta Szczecinek, mające na celu uruchomienie w Szcze-
cinku ciągłych pomiarów automatycznych. Zakres
pomiarów automatycznych będzie obejmować te za-
nieczyszczenia, które są emitowane przez spółki:
amoniak, dwutlenek siarki, tlenki azotu oraz pył za-
wieszony PM10. Dodatkowo, obok pomiarów automa-
tycznych, prowadzone będą manualne pomiary for-
maldehydu oraz węglowodorów alifatycznych. Ciągła
rejestracja parametrów meteorologicznych: tempera-
tura powietrza, prędkość i kierunek wiatru, ciśnie-
nie, wilgotność, umożliwi analizę pozyskiwanych
wyników pomiarów. Wyniki pomiarów będą przeka-
zywane on-line na stronę internetową WIOŚ w Szcze-
cinie. W chwili obecnej trwa procedura przetargowa
na zakup i uruchomienie stacji. Przewiduje się, że
dostawa i instalacja stacji nastąpią na przełomie
września i października bieżącego roku.
13. Z decyzji na wprowadzanie gazów i pyłów do
powietrza dla Kronospan Szczecinek wynika, że in-
stalacja Borman I o mocy cieplnej 29 MW i Borman
II o mocy cieplnej 36 MW położone są na terenie jed-
nego zakładu. Dlaczego dla tych instalacji nie wyda-
no pozwolenia zintegrowanego?
Prowadzony proces spalania paliw w spółce Kro-
nospan Szczecinek sp. z o.o. nie wypełnia zapisu za-
wartego w pkt 1 załącznika do rozporządzenia mini-
stra środowiska z 26 lipca 2002 r. w sprawie rodzajów
instalacji mogących powodować znaczne zanieczysz-
czenie poszczególnych elementów przyrodniczych
albo środowiska jako całości (Dz. U. Nr 122, poz. 1055),
gdyż nie jest to przemysł energetyczny: z instalacji
spalania paliw w zakładzie produkty spalania są wy-
korzystywane bezpośrednio w procesach wytwór-
czych, w tym w szczególności do ogrzewania, susze-
nia lub innej obróbki przedmiotów lub materiałów.
Kronospan Szczecinek sp. z o.o. nie złożyła wniosku
o pozwolenie zintegrowane, wystąpiła natomiast do
Ministerstwa Środowiska o opinię, czy dla użytko-
wanej instalacji spalania paliw wymagane jest po-
zwolenie zintegrowane.
833
14. Badania WIOŚ potwierdzają pogorszenie się
jakości ścieków deszczowych w stosunku do ścieków
badanych wlotem do zakładu oraz na wylotach z za-
kładu. W związku z tym, że odbiornikiem końcowym
tych ścieków jest jezioro Trzesiecko, istnieje realne
zagrożenie zanieczyszczenia wód tego jeziora. Jakie
działania podjęto w tym zakresie?
WIOŚ w Szczecinie dla dwóch spółek wydał zarzą-
dzenia pokontrolne nakładające obowiązek usunięcia
stwierdzonych nieprawidłowości w nakazanych ter-
minach. W związku ze stwierdzonymi nieprawidłowo-
ściami na osoby odpowiedzialne w spółkach Krono-
span Chemical Szczecinek oraz Kronospan Szczecinek
nałożono grzywnę w drodze mandatu karnego. Jed-
nocześnie skierowano wystąpienie do marszałka wo-
jewództwa zachodniopomorskiego z informacją o usta-
leniach kontroli wraz z wnioskiem o podjęcie stosow-
nych działań, zgodnie z kompetencjami.
15. Czy dokonano szczegółowej analizy dotyczącej
ilości wykorzystywanych przez spółki rozpuszczalni-
ków organicznych?
WIOŚ w Szczecinie dokonał szczegółowej ana-
lizy ilości wykorzystywanych przez spółki rozpusz-
czalników organicznych, w tym również analizy dzia-
łalności pod kątem posiadania pozwolenia zintegro-
wanego w związku z wykorzystywaniem w produkcji
rozpuszczalników organicznych. Na terenie spółki
Kronospan Szczecinek znajduje się linia technolo-
giczna do nasycania żywicami papieru o wydajno-
ści 100 000 m 2 /dobę i 35 000 000 m 2 /rok. Nasycanie
(zanurzanie w wannie) papieru ma na celu wpro-
wadzenie żywicy w papier. Na linii nasycania pa-
pierów dekoracyjnych żywicami, w zależności od
rodzaju produkowanej folii, do nasycania papierów
używane są żywice mocznikowa, melaminowo-for-
maldehydowa. Nasączanie klejem bazuje na for-
maldehydzie zawartym w żywicach mocznikowo-
lub melaminowo-formaldehydowych. W produkcji
nasycanego klejem papieru substancją prioryteto-
wą jest formaldehyd.
Ponadto na terenie kontrolowanej spółki znajduje
się Wydział Mieszalni Farb, który wypełnia definicję
zawartą w załączniku nr 7 rozporządzenia ministra
środowiska w sprawie standardów emisyjnych: pkt 6
– produkcja preparatów powlekających, lakierów,
farb drukarskich lub spoiw, wytwarzanie ww. pro-
duktów końcowych, a także produktów pośrednich
wytwarzanych w tym samym zakładzie, drogą mie-
szania pigmentów, żywic i materiałów adhezyjnych
z rozpuszczalnikiem organicznym lub z innym nośni-
kiem, w tym dyspersja i dyspersja wstępna, regulacja
lepkości i odcienia barwy oraz operacje napełniania
pojemników produktem końcowym. Wydział mieszal-
ni farb wytwarza produkt wykorzystywany przez
spółkę Kronospan Szczecinek oraz sprzedawany na
zewnątrz innym podmiotom. Według zestawienia
przedstawionego podczas kontroli w roku 2009 przy-
gotowano 6442 Mg farb i lakierów, z czego na potrze-
by własne zużyto 3500 Mg. Wydajność produkcyjna
instalacji wynosi 10 800 Mg.
834
W ramach oceny pracy wydziału mieszalni farb
pod kątem emisji zanieczyszczeń do powietrza pod-
dano analizie ilości zużytych surowców do produkcji
za rok 2009 r. Z przedstawionego podczas kontroli
dokumentu rozliczenia zużywanych rodzajów i ilości
surowców na Wydziale Mieszalni Farb za rok 2009 r.
do oceny wybrano preparaty i substancje, których
nazwy handlowe wskazywały, że są to rozpuszczal-
niki organiczne. Kontrolowany dokonał zestawienia
ww. produktów za rok 2009, z którego wynika, że
zużycie rozpuszczalników organicznych na Wydziale
Mieszalni Farb w roku 2009 wyniosło 16 Mg. Kon-
trolowany nie przekracza wartości progowych zuży-
cia rozpuszczalników organicznych na wydziale mie-
szalni farb, w związku z powyższym nie stosuje się
standardów emisji. Próg zużycia rozpuszczalników
organicznych wynosi 100 Mg.
Proces produkcji płyt lakierowanych (HDF lakie-
rowany) prowadzony w spółce Kronospan Szczecinek
wypełnia definicję nakładania powłok zawartą w za-
łączniku nr 7 ww. rozporządzenia ministra środowi-
ska w sprawie standardów emisyjnych z instalacji.
Zgodnie z definicją powlekanie jest procesem, w któ-
rym następuje jednorazowe lub wielokrotne nałoże-
nie ciągłej warstwy powłoki na powierzchnie drew-
niane i drewnopochodne, przy czym powłoka oznacza
każdy preparat, łącznie ze wszystkimi rozpuszczal-
nikami organicznymi lub preparatami zawierającymi
rozpuszczalniki organiczne niezbędnymi do jego wła-
ściwego zastosowania, który nakłada się na po-
wierzchnię w celu nadania jej efektu dekoracyjnego,
ochronnego lub innego efektu funkcjonalnego. Pro-
ces powlekania prowadzony jest przy użyciu lotnych
związków organicznych, w tym rozpuszczalników
organicznych. W wyniku powyższej analizy ustalono,
że na linii lakierowania płyt (emitory nr 301, 302
i 303) wykorzystywane są substancje zaliczone do
lotnych związków organicznych. Zgodnie z decyzją
wojewody zachodniopomorskiego K-SR-Ś-7-6610/9-
-2/06 z dnia 10 października 2006 r. udzielającą po-
zwolenia na wprowadzenie gazów lub pyłów do po-
wietrza z ww. emitorów określono wielkości emisji
amoniaku, glikoli, izo-butanolu, izopropanolu dla
każdej linii technologicznej, nie uwzględniając stan-
dardów emisyjnych określonych w rozporządzeniu
ministra środowiska z dnia 20 grudnia 2005 r.
w sprawie standardów emisyjnych z instalacji (Dz. U.
z 2005 r. Nr 260, poz. 2181). Dodatkowo organ nie
nałożył obowiązku monitorowania wielkości emisji
z tych emitorów.
Zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 12 ww. rozporządzenia mi-
nistra środowiska w sprawie wymagań w zakresie pro-
wadzenia pomiarów wielkości emisji (Dz. U. z 2004 r.
Nr 283, poz. 2842) ciągłe lub okresowe pomiary emi-
sji do powietrza lotnych związków organicznych,
zwanych dalej „LZO”, prowadzi się dla instalacji,
w których są stosowane rozpuszczalniki organiczne
i w których dotrzymanie standardów emisyjnych wy-
maga stosowania urządzeń ograniczających wielkość
emisji LZO. Wśród instalacji zostały wymienione in-
stalacje do powlekania drewna lub wyrobów drewno-
pochodnych, których zdolność produkcyjna wymaga
zużycia LZO w ilości nie mniejszej niż 15 Mg/rok.
Z przekazanego podczas kontroli zestawienia wyni-
ka, że roczne zużycie rozpuszczalników organicznych
na trzech liniach produkcyjnych wydziału HDF la-
kierowany za rok 2009 wyniosło 13,161 Mg (13161 kg).
Mając na względzie wielkość produkcji w roku 2009,
która kształtowała się na poziomie 55,98% maksy-
malnej zdolności produkcyjnej instalacji, już przy
obciążeniu instalacji na poziomie 65% zdolności
produkcyjnej może zostać przekroczony próg zuży-
cia LZO w Mg/rok (15,275 Mg), dla którego są wy-
magane standardy S1 i S2 (sprawa opisana również
w pkt 3).
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie możliwości wprowadzenia zmian
w ustawie o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy w zakresie
zwiększenia z 7 do 12% limitu środków
Funduszu Pracy przeznaczonych na realizację
programów na rzecz promocji zatrudnienia,
łagodzenia skutków bezrobocia i aktywizacji
zawodowej, na przykładzie pow. kłodzkiego
(17014)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie (znak: SPS-023-17014/10) z dnia
23 lipca br. interpelacją poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie wzrostu z 7 do 12% naliczania środków
Funduszu Pracy na wspieranie budżetów samorzą-
dów powiatowych z przeznaczeniem na wynagrodze-
nia i składki na ubezpieczenia społeczne pracowni-
ków powiatowych urzędów pracy – na przykładzie
powiatu kłodzkiego – uprzejmie informuję.
Treść interpelacji pochodzi z wystąpienia z dnia
14 lipca br. Zarządu Powiatu Kłodzkiego do ministra
pracy i polityki społecznej, kierowanego także do pre-
miera, marszałka Sejmu, senatora i trójki posłów
(w tym do pani Moniki Wielichowskiej), Związku Po-
wiatów Polskich i Konwentu Starostów Województwa
Dolnośląskiego. Pan Krzysztof Balty, przewodniczą-
cy Zarządu Powiatu Kłodzkiego, otrzymał 26 lipca
br. odpowiedź na wystąpienie, w której podkreślono
konstytucyjną zasadę decentralizacji władzy publicz-
nej, przewidującą, że samorząd terytorialny nie tylko
uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej, ale
i wykonuje w swoim imieniu i na własny rachunek

przysługującą mu w ramach ustaw istotną część za-
dań publicznych. Rozwiązania ustrojowe wprowadzo-
ne w 2003 r. spowodowały, że do wyłącznej kompe-
tencji powiatu należą zadania w zakresie polityki
rynku pracy wymienione w ustawie o promocji za-
trudnienia i instytucjach rynku pracy.
Obciążenia Funduszu Pracy z tytułu przekazywa-
nia samorządom powiatowym wsparcia z przeznacze-
niem na wynagrodzenia i składki pracowników powia-
towego urzędu pracy – początkowo, w latach 2006–
–2007, po 86,5 mln zł rocznie – uległy podwojeniu do
160,8 mln zł w roku 2008 i dalszemu wzrostowi do
186,2 mln zł w roku 2009 oraz do kwoty 210,7 mln zł
w roku 2010. Obecne żądania jeszcze głębszego obcią-
żenia Funduszu Pracy tym zadaniem nie idą w parze
z ustawowym obowiązkiem ponoszenia przez samorzą-
dy kosztów funkcjonowania urzędów pracy, w tym fi-
nansowania wynagrodzeń i składek na ubezpieczenia
społeczne pracowników powiatowych urzędów pracy.
Podkreślenia wymaga fakt, że środki Funduszu
Pracy trafiają do budżetów samorządów powiato-
wych wyjątkowo i tylko w okresie przejściowym oraz
przeznaczone są dla wszystkich pracowników powia-
towego urzędu pracy. Ich wysokość (7% kwoty środ-
ków – limitu – Funduszu Pracy ustalonej na rok po-
przedni na realizację programów na rzecz promocji
zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia i akty-
wizacji zawodowej) początkowo, w latach 2006 i 2007,
była rekompensatą za niemożność zatrudniania od
2006 r. w powiatowych urzędach pracy bezrobotnych
w ramach prac interwencyjnych i robót publicznych.
Wydłużając wsparcie do roku 2013 przy zwiększeniu
podstawy naliczania, pozostawiono niezmienny cel
przeznaczenia środków, a dodatkowo wyartykułowa-
no, że środki te przeznaczone są w szczególności dla
zatrudnionych na stanowiskach pośredników pracy,
doradców zawodowych, specjalistów ds. rozwoju za-
wodowego, liderów klubów pracy, doradców i asysten-
tów EURES. Miało to spowodować m.in. możliwość
realizacji w odpowiednich warunkach standardów
rynku pracy.
Niewątpliwie zagadnienia aktywnego zwalczania
bezrobocia, wspomagania tworzących nowe miejsca
pracy, obsługa bezrobotnych to przejawy działań ko-
niecznych zaadresowanych do społeczności lokalnej,
dlatego władze samorządowe powinny poszukiwać
rozwiązań we własnych budżetach. Propozycja dal-
szego poważnego zwiększenia środków Funduszu
Pracy z przeznaczeniem na wynagrodzenia i składki
na ubezpieczenia społeczne pracowników powiato-
wych urzędów pracy ze względu na ograniczoność
środków tego funduszu, jak i zadania realizowane na
rzecz bezrobotnych nie może zostać uwzględniona.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2010 r.
835
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie obniżenia poziomu finansowania
świadczeń zdrowotnych w zakresie lecznictwa
uzdrowiskowego na terenie pow. kłodzkiego
w stosunku do lat ubiegłych (17015)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Moniki Wielichowskiej, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 21 lipca 2010 r.
w sprawie obniżenia poziomu finansowania świad-
czeń zdrowotnych w zakresie lecznictwa uzdrowisko-
wego na terenie powiatu kłodzkiego w stosunku do
lat ubiegłych, przesłaną przy piśmie Marszałka Sej-
mu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 23 lipca 2010 r.,
znak: SPS-023-17015/10, uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących informacji.
Pragnę poinformować, że zadania z zakresu okre-
ślania jakości i dostępności oraz analizy kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym
dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej, przeprowadzanie konkursów
ofert, rokowań i zawieranie umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej, a także monitorowanie ich
realizacji i rozliczanie, zgodnie z przepisem art. 97
ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) należą do kompetencji Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, natomiast zgodnie z art. 107 ust. 5
do zadań dyrektora OW NFZ należy m.in. efektywne
i bezpieczne gospodarowanie środkami finansowymi
oddziału oraz zawieranie i rozliczanie umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że planowa-
nie środków na poszczególne zakresy świadczeń w ra-
mach planu finansowego oddziału wojewódzkiego
należy do kompetencji dyrektora tego oddziału. Rów-
nież w zakresie kompetencji dyrektora oddziału wo-
jewódzkiego funduszu leży, zgodnie z art. 124 ust. 5
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, możliwość dokony-
wania przesunięć w ramach kosztów świadczeń opie-
ki zdrowotnej w planie finansowym tego oddziału.
W związku z powyższym w ramach nadzoru spra-
wowanego nad Narodowym Funduszem Zdrowia mi-
nister zdrowia wystąpił do dyrektorów wszystkich
OW NFZ z prośbą o przedstawienie stanowiska
w przedmiotowej sprawie. Z informacji przekazanych
przez dyrektorów OW NFZ wynika, że część oddzia-
łów wojewódzkich NFZ utrzymała poziom finanso-
wania w rodzaju lecznictwo uzdrowiskowe dla uzdro-
wisk na terenie powiatu kłodzkiego, np. Dolnośląski
OW NFZ, Lubelski OW NFZ, Pomorski OW NFZ
i Świętokrzyski OW NFZ.
836
W większości oddziałów wojewódzkich NFZ wy-
stąpił spadek wartości kontraktów zawartych z ww.
uzdrowiskami. Główną przyczyną obniżenia warto-
ści kontraktów był fakt, iż ze względu na prognozo-
wane niższe przychody ze składek na ubezpieczenie
zdrowotne w roku 2010 wysokość środków przewi-
dzianych w planie finansowym NFZ na 2010 r. na
świadczenia opieki zdrowotnej, w tym na lecznictwo
uzdrowiskowe, jest niższa niż w planie finansowym
NFZ na 2009 r. Kolejną przyczyną obniżenia kon-
traktów w 2010 r. jest brak osób oczekujących na le-
czenie uzdrowiskowe (np. w Zachodniopomorskim
OW NFZ).
Ponadto z informacji przekazanych przez dyrek-
torów OW NFZ wynika, że uznając trudną sytuację
wynikającą z potrzeby zabezpieczenia dostępu do
ww. świadczeń, w trakcie roku 2010 dokonano zwięk-
szenia planowanych kosztów świadczeń w ww. zakre-
sie np. w oddziałach: podlaskim, małopolskim i wiel-
kopolskim.
Jednocześnie dyrektorzy OW NFZ zapewnili, że
fundusz dołoży wszelkich starań, aby w roku 2011
zabezpieczyć świadczeniobiorcom jak najlepszy do-
stęp do świadczeń zdrowotnych i utrzymać tegorocz-
ny poziom finansowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie pilnego remontu linii kolejowej
na odcinku Ścinawka Średnia
– Kłodzko Główne, w tym stacji PKP
w Ścinawce Średniej (17016)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka, nr SPS-023-17016/10, z dnia
23 lipca 2010 r. w sprawie wniosku posłanki Moniki
Wielichowskiej dotyczącego pilnego remontu linii
nr 286 na odcinku Kłodzko Główne – Ścinawka Śred-
nia, uprzejmie informuję, iż rzeczony odcinek ma dłu-
gość 14,635 km. Jest linią drugorzędną jednotorową
na odcinku od km 0,568 do km 0,246 oraz dwutorową
na odcinku od km 0,246 do km 14,067, niezelektry-
fikowaną, objętą umową europejską o głównych mię-
dzynarodowych liniach kolejowych (AGC) oraz umo-
wą europejską o ważnych międzynarodowych liniach
transportu kombinowanego i obiektach towarzyszą-
cych (AGTC). Maksymalna prędkość na tej linii wy-
nosi 40 km/h.
Ogólna ocena stanu technicznego odcinka linii
nr 286 jest dostateczna, co oznacza konieczność wy-
miany elementów nawierzchni, obniżenie prędkości
rozkładowej oraz wprowadzenie lokalnych ograniczeń
prędkości. Z uwagi na konieczność wykonania znacz-
nego zakresu robót obejmujących w szczególności:
— kompleksową wymianę nawierzchni torowej na
szlaku,
— remont obiektów inżynieryjnych,
— przebudowę urządzeń sterowania ruchem ko-
lejowym, remont torów, wymianę rozjazdów i prze-
budowę urządzeń elektroenergetyki na stacji Ścinaw-
ka Średnia
– przywrócenie pierwotnych parametrów na przed-
miotowym odcinku linii nr 286, w tym stacji kolejowej
Ścinawka Średnia, wymaga zainwestowania środków
finansowych w wysokości ok. 80 mln zł.
Z uwagi na ograniczone możliwości finansowe za-
rządca infrastruktury kolejowej, tj. PKP Polskie Li-
nie Kolejowe SA, planuje wykonanie tylko niezbęd-
nych robót utrzymaniowych, wynikających z bieżącej
eksploatacji. W najbliższym czasie nie przewiduje się
remontu budynku dworca kolejowego w Ścinawce
Średniej. Obiekt ten w praktyce utracił status dwor-
ca kolejowego, wykorzystywany jest w części przez
PKP Cargo SA, a w części jako lokal mieszkalny.
Ewentualne reaktywowanie budynku do funkcji
dworca kolejowego jest uzależnione od natężenia ru-
chu pasażerskiego na tym odcinku.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie opodatkowania zerową stawką
podatku VAT wszystkich darowizn rzeczowych
przekazanych przez przedsiębiorców
jako pomocy dla osób, które ucierpiały
w wyniku powodzi w 2010 r. (17017)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 23 lipca 2010 r., znak:
SPS-023-17017/10, przy którym przekazana została
interpelacja pani Moniki Wielichowskiej, posła na
Sejm RP, w sprawie opodatkowania VAT ze stawką
0% wszystkich darowizn rzeczowych przekazanych
przez przedsiębiorców jako pomoc dla osób, które

ucierpiały w wyniku powodzi w 2010 r., uprzejmie
informuję:
System podatku od wartości dodanej w krajach
członkowskich Unii Europejskiej podlega ścisłej har-
monizacji. Oznacza to, że wszystkie państwa człon-
kowskie zobowiązane są do zapewnienia zgodności
krajowych przepisów w zakresie tego podatku z re-
gulacjami wynikającymi z prawa wspólnotowego.
Z tych względów również polskie przepisy doty-
czące podatku od towarów i usług muszą być zgodne
z przepisami wspólnotowymi, w szczególności z prze-
pisami dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 li-
stopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podat-
ku od wartości dodanej (Dziennik Urzędowy Unii
Europejskiej L 347/1, z późn. zm.).
Powyższa dyrektywa uniemożliwia państwom
członkowskim UE dowolne kształtowanie wysokości
stawek podatkowych i zwolnień od tego podatku. Co
do zasady, stosowanie stawki 0% lub odpowiadające-
go jej zwolnienia z prawem do odliczenia jest przewi-
dziane przepisami tej dyrektywy dla dostaw związa-
nych z wymianą międzynarodową i transportem
międzynarodowym.
Powyższe nie daje podstaw prawnych do podjęcia
prac legislacyjnych w zakresie wprowadzenia staw-
ki 0% VAT w odniesieniu do darowizn rzeczowych
przekazanych przez przedsiębiorców na rzecz powo-
dzian, o których mowa w apelu Rady Powiatu Dzier-
żoniowskiego.
W związku z powodzią, która miała miejsce w maju
i czerwcu br., w rozporządzeniu ministra finansów
z dnia 8 czerwca 2010 r. zmieniającym rozporządzenie
w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 100, poz. 638)
wprowadzone zostało szczególne rozwiązanie w posta-
ci zwolnienia od VAT dla nieodpłatnych dostaw mate-
riałów budowlanych na rzecz poszkodowanych w wy-
niku powodzi. Powyższe zwolnienie ma zastosowanie
w przypadku darowizn tych materiałów na rzecz osób
fizycznych, które zostaną wykorzystane dla usuwania
skutków powodzi związanych z nieruchomościami
(które nie są wykorzystywane dla celów działalności
gospodarczej z wyjątkiem działalności rolniczej), oraz
podmiotów, które poniosły szkodę w obiektach, w któ-
rych prowadzą działalność edukacyjną, ochrony zdro-
wia, kulturalną, w zakresie opieki społecznej, opieki
nad dziećmi, młodzieżą czy zbiorowego zakwaterowa-
nia uczniów lub studentów.
W przypadku, kiedy podatnik nabywa określone
towary (np. materiały budowlane) z zamiarem ich
przeznaczenia na inne cele niż związane z prowadzo-
ną działalnością gospodarczą (np. z zamiarem obda-
rowania powodzian), wówczas nie przysługuje temu
podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczone-
go związanego z nabyciem tych towarów, jednocze-
śnie podatnik od takiego rozdysponowania tych to-
warów nie płaci podatku, a dostaw towarów nie wy-
kazuje w rozliczeniu deklaratoryjnym.
Natomiast w przypadku zakupów dokonywanych
na potrzeby związane z jego normalną działalnością
837
gospodarczą podatnik ma prawo do odliczenia lub
zwrotu podatku związanego z tymi zakupami. W przy-
padku jednak wykorzystania nabytych w tym trybie
towarów i usług na cele inne niż związane z prowa-
dzoną działalnością opodatkowaną (np. dokonanie
darowizny na rzecz poszkodowanych przez powódź)
podatnik zobowiązany jest zgodnie z regulacjami
Unii Europejskiej oraz przepisami krajowymi po-
traktować tę czynność jako podlegającą opodatko-
waniu i odpowiednio ją rozliczyć w składanej dekla-
racji podatkowej (tzn. wykazać podatek należny
z tego tytułu).
Przepisy wydanego rozporządzenia dają nato-
miast podatnikom możliwość skorzystania w tym
drugim przypadku ze zwolnienia od rozliczenia po-
datku od dokonanych darowizn. Wiąże się to jednak
z koniecznością skorygowania dokonanego wcześniej
odliczenia podatku od nabytych towarów. Korekta
w tym przypadku dokonywana jest w rozliczeniu za
okres, w którym miała miejsce darowizna.
Wprowadzenie przedmiotowego zwolnienia uzu-
pełnia więc katalog możliwych do zastosowania pro-
cedur przy darowiznach, co pozwala podatnikom
(darczyńcom) na wybór najbardziej korzystnego lub
dogodnego z ich punktu widzenia sposobu rozliczenia
w podatku od towarów i usług od dokonanych daro-
wizn materiałów budowlanych.
Rozumiejąc trudną sytuację osób dotkniętych po-
wodzią, nie można jednak wprowadzać rozwiązań
podatkowych niewpisujących się w system podatku
od wartości dodanej obowiązujący wszystkie państwa
członkowskie UE. Z tego względu proponowane przez
panią poseł rozwiązania nie mogą być przyjęte.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zatrudnienia osób
niepełnosprawnych (17018)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 23 lipca 2010 r. (znak:
SPS-023-17018/10) interpelację z dnia 13 lipca 2010 r.
złożoną przez panią poseł na Sejm RP Annę Elżbietę
Sobecką w sprawie podjętych przez ministerstwo
kroków w celu zwiększenia zatrudnienia osób niepeł-
838

nosprawnych, zwłaszcza w urzędach centralnych
pragnę zwrócić uwagę na następujące kwestie.
Obowiązki i uprawnienia pracodawców związane
z zatrudnianiem osób niepełnosprawnych, w tym mi-
nimalny poziom zatrudnienia osób niepełnospraw-
nych w poszczególnych rodzajach zakładów pracy,
którego osiągnięcie zwalnia pracodawcę od obowiąz-
ku dokonywania miesięcznych wpłat na Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, zo-
stały uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-
niu osób niepełnosprawnych.
Warto zaznaczyć, iż ustawodawca nie zobowiązał
pracodawców do osiągania ustawowego wskaźnika
zatrudnienia osób niepełnosprawnych, ale do doko-
nywania wpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych, jeżeli jest on niższy niż
wskazany w ustawie. W związku z tym, działania
pełnomocnika rządu do spraw osób niepełnospraw-
nych w zakresie zwiększenia zatrudnienia osób nie-
pełnosprawnych w administracji publicznej mają
charakter inicjatywny zmierzający do zmiany świa-
domości osób odpowiedzialnych za politykę kadrową
w administracji publicznej w zakresie podejścia do
zatrudniania osób niepełnosprawnych oraz do zwró-
cenia uwagi na potrzebę likwidacji barier funkcjonal-
nych istniejących w urzędach administracji publicz-
nej (np. architektonicznych), które nie tylko utrud-
niają osobom niepełnosprawnym podejmowanie pra-
cy w tych instytucjach, ale i w korzystaniu z ich
usług.
Rada Ministrów przyjęła 2 lipca 2010 roku infor-
mację rządu Rzeczypospolitej Polskiej o działaniach
podejmowanych w roku 2009 na rzecz realizacji po-
stanowień uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 1 sierpnia 1997 r. Informacja ta zawiera szcze-
gółowe dane poszczególnych resortów i urzędów cen-
tralnych o realizacji praw osób niepełnosprawnych,
m.in. w zakresie stanu zatrudnienia osób niepełno-
sprawnych w 2009 r. oraz dostępności lub likwidacji
barier funkcjonalnych (głównie architektonicznych)
w podległych resortach i urzędach. Wskaźnik zatrud-
nienia osób niepełnosprawnych w ministerstwach
i urzędach centralnych osiągnął wartość ogółem wy-
noszącą łącznie w 2007 r. 0,65% (w przeliczeniu na
etaty) a w 2008 r. – 1,24%, tj. wzrósł dwukrotnie. Tak
wyraźnie zauważalna poprawa była w dużej mierze
skutkiem podjętych w 2007 r. i kontynuowanych
w 2008 r. działań Ministerstwa Pracy i Polityki Spo-
łecznej na rzecz promocji zatrudnienia osób niepeł-
nosprawnych w administracji publicznej. Wskaźnik
zatrudnienia osób niepełnosprawnych za rok 2009
przedstawia poniższa tabela.

Zatrudnienie osób niepełnosprawnych w ministerstwach i urzędach centralnych w 2009 r.

Wpłaty na
Zatrudnienie w etatach PFRON z
2009 r. na tytułu
Zatrudnienie ogółem Zatrudnienie osób niepełnosprawnych nieosiągania
Miejsce zatrudnienia 6% wskaźnika
Ministerstwo / urząd zatrudnienia
osób
liczba etatów liczba etatów % liczby etatów
niepełnospraw-
nych
(w zł)
Kancelaria Prezesa Rady Ministrów 520,68 6 1,15 448 077
Ministerstwo Edukacji Narodowej 368 3 0,81 315 662
1) Jednostki podległe 1.565 11 0,70 532 716
Ministerstwo Finansów 2.380,22 15 0,63 1 994 293
1) Jednostki resortowe1) 63.919,23 1.361,44 2,12 24 023 376
Ministerstwo Gospodarki 928 1,50 0,16 781 895
Ministerstwo Infrastruktury 985,18 10 1,01 770 984
1) Główny Urząd Nadzoru Budowlanego 197,15 2,80 1.42 133 228
2) Urząd Morski Gdynia 679,85 18,75 2,75 318 182
3) Urząd Morski Słupsk 297 5 1,68 157 465
4) Urząd Morski Szczecin 594,37 7 1,17 435 574
5) Morska Służba Poszukiwania i Ratownictwa 267 3 1,12 191 485
6) Urząd Lotnictwa Cywilnego 336,50 2 0,59 270 082
7) Główny Inspektorat Transportu Drogowego 104,87 0 0 83 524
8) Centrum Unijnych Projektów Transportowych 153,75 0 0 111 438
9) Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad 4.090 30 0,73 2 331 779
10 Poczta Polska SA 94.620,46 758,89 0,80
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego 307 4 1,30 260 871
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego 523,40 12,50 2,38 276 192
Ministerstwo Obrony Narodowej2) 52.060 333 0,63 34 042 963
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej 704,28 24,50 3,47
275 712
1) Centralny Instytut Ochrony Pracy – Państwowy Instytut Badawczy3) 270,45 2 0,73
192 672
2) Ochotnicze Hufce Pracy4) 2.660,31 150,82 5,66
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi 857,55 7,90 0,92 680 435
1) Jednostki podległe MRiRW 1.296,93 28 2,15 778 400
2) Jednostki nadzorowane przez MRiRW 5.477,77 91,74 1,67 1 998 234

1)
Jednostki resortu finansów (izby skarbowe, urzędy skarbowe, izby celne, podległe urzędy i oddziały celne, urzędy kontroli skarbowej i ośrodki zamiejscowe).
2)
Ministerstwo i jednostki budżetowe oraz pozabudżetowe. W MON pracuje 700 osób, w tym 6 osób niepełnosprawnych.
3)
Wybrane jednostki nadzorowane merytorycznie przez ministra pracy i polityki społecznej.
4)
Dotyczy jednostek zatrudniających co najmniej 25 pracowników w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy.
 839

Ministerstwo Rozwoju Regionalnego 997,39 3 0,30 849 364

Centrum Projektów Europejskich 68,40 1 1,46 32 617
Ministerstwo Skarbu Państwa 785,71 10,80 1,37 296 110
Ministerstwo Sportu i Turystyki 198,88 1 0,50 161 724
Ministerstwo Sprawiedliwości 724 921
1) sądy powszechne 2 720 575
2) powszechne jednostki prokuratury 3 440 670
792,03 4 0,50
3) instytuty resortu sprawiedliwości 119 484
1.776,235) 25,65 1,44
4) służba więzienna 322 564
5) zakłady dla nieletnich 303 876
6) Krajowa Szkoła Sądownictwa i Prokuratury 17 137
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji6) 2.143,82 19,50 0,90 1 825 247
1) Komenda Główna Państwowej Straży Pożarnej 344 1 0,29 124 594
2) Komenda Główna Policji7) 1531 67,35 4,39 113 865
3) Straż Graniczna 4.103,51 184,50 4,49 1 239 936
4) Urząd do Spraw Cudzoziemców 331.90 0 0 276 360
Ministerstwo Środowiska 461 4 0,86 323 098
Jednostki podległe Ministrowi Środowiska 30.864 168 0,54 ok. 18 mln
Ministerstwo Zdrowia 581,63 11,50 1,97 340 398
1) Główny Inspektorat Farmaceutyczny8) 792,03 3 0,50 30 184
2) Główny Inspektor Sanitarny 151,03 2 1,32 107 404
Agencja Nieruchomości Rolnych 7.444,04 120,56 1,60 3 012 006
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa 12.104,67 110,50 0,91
Agencja Rezerw Materiałowych 639,55 9 1.40 441 657
Agencja Rynku Rolnego9) 1203,80 7 0,58
Główny Geodeta Kraju
93,1 0 0 68 491
1) Centralny Ośrodek Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej
84,03 3,75 4,46 14 245
Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii
Główny Inspektorat Weterynarii 109,90 1 0,90 77 056
Główny Inspektorat Ochrony Środowiska 140,85 1 0,75 116 273
Główny Inspektorat Ochrony Roślin i Nasiennictwa 66 1 1,51 43 520
Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych 119,48 1 0,83 93 207
Główny Urząd Statystyczny10) 6417,80 219,79 3,42 2 514 470
Główny Urząd Miar11) 1.665,36 27,90 1,67 1 057 008
Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego 6.195,29 170,02 2,74 2 553 080
Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych12) 927,75 110,68 11,93 ---
Polski Komitet Normalizacyjny 4 208 450
Narodowy Fundusz Zdrowia 4.882,94 117,35 2,40
Urząd Dozoru Technicznego13) 10,40 1 124 565
Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych 157,65 4 2,53 80 232
Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów 438,83 3,25 0,74 340 706
Urząd Regulacji Energetyki 3 203 748
Urząd Komunikacji Elektronicznej 608,38 2,50 0,41 504 839
Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej 518,45 11,50 2,21 296 021
Urząd Transportu Kolejowego 169,62 0 0 146 322
Wyższy Urząd Górniczy14) 2 392 675
Urząd Zamówień Publicznych15) 152,73 3 1,96 92 484
Zakład Ubezpieczeń Społecznych16) 45.986,56 885,11 1,92 24 864 098
Inne instytucje
1. Krajowa Szkoła Administracji Publicznej 62,35 0 0
2. Państwowa Inspekcja Pracy17) 2.640,36 136,32 5,16 326 728
3. Krajowe Biuro Wyborcze 379,85 6 1,57
4. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji 129,23 3 2,32 83 696
5. Rzecznik Praw Dziecka 59,49 2 3,36 5667

5)
Pracownicy cywilni jednostek organizacyjnych służby cywilnej zobo- Szkoła policyjna w Katowicach osiągnęła ustawowy wskaźnik zatrudnienia
wiązanych do wpłat na PFRON, bez funkcjonariuszy. osób niepełnosprawnych (7,20), pozostałe szkoły nie osiągnęły tego wskaźnika:
6)
Ministerstwo i podległe jednostki organizacyjne, Główny Urząd Geo- w Szczytnie – 2,22, w Legionowie – 4,26, w Pile – 0,86, w Słupsku – 2,80.
dezji i Kartografii, Centrum Personalizacji Dokumentów, Centrum Projektów 8)
Wybrane jednostki nadzorowane merytorycznie przez ministra zdrowia.
Informatycznych, Zakład Emerytalno-Rentowy MSWiA. 9)
Centrala i 16 oddziałów terenowych.
7)
Komendy wojewódzkie Policji wpłaciły w 2009 r. na PFRON – 875 577 zł, 10)
Centrala i jednostki nadzorowane.
komendy powiatowe Policji – 688 697 zł i jednostki terenowe Policji – 222 693 zł. 11)
Główny Urząd Miar i jednostki nadzorowane (okręgowe i obwodowe
13 wojewódzkich garnizonów Policji osiągnęło ustawowy wskaźnik za-
urzędy miar i probiercze).
trudnienia osób niepełnosprawnych, tj. 6% ogółu zatrudnionych w przelicze- 12)
Biuro w Warszawie i oddziały wojewódzkie.
niu na pełny wymiar czasu pracy, w tym np.: pomorski – 8,40%, dolnośląski 13)
– 8,26%, lubelski – 8,12%. Państwowa jednostka prawna (centrala i jednostki terenowe).Wpłaty
3 wojewódzkie garnizony Policji nie osiągnęły tego wskaźnika, tj.: ma- na PFRON z własnych środków.
14)
łopolski – 5,4%, opolski – 4,48 i podkarpacki – 5,11. Kwota odliczeń wpłat na PFRON z tytułu zakupu towarów i usług
Wojewódzkie garnizony policyjne zatrudniają 1456,88 osób niepełno- – 29 684,48 zł.
15)
sprawnych w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy. Łącznie z Krajową Izbą Odwoławczą.
16)
Komenda Stołeczna Policji w Warszawie osiągnęła wskaźnik 6,85% za- Centrala . i oddziały.
17)
trudnienia osób niepełnosprawnych. Centrala i jednostki organizacyjne.
840
Warto dodać, iż z inicjatywy pełnomocnika rządu
do spraw osób niepełnosprawnych odbyły się na prze-
łomie 2007 i 2008 r. – w ramach projektu pt. „Wdro-
żenie i realizacja programu szkoleń dla administracji
publicznej w zakresie zatrudniania osób niepełno-
sprawnych” szkolenia dla przedstawicieli administra-
cji publicznej promujące zatrudnianie tych osób,
w których uczestniczyli m.in. przedstawiciele wy-
działów kadr urzędów centralnych, wydziałów kadr
administracji rządowej. Działania w prowadzeniu
kampanii na rzecz promowania zatrudnienia osób
niepełnosprawnych administracji publicznej wspie-
rała Kancelaria Rady Ministrów, której przedstawi-
ciele uczestniczyli w przygotowaniu i prowadzeniu
wspomnianych wyżej szkoleń.
W wyniku współpracy pomiędzy Ministerstwem
Pracy i Polityki Społecznej oraz Kancelarią Prezesa
Rady Ministrów na stronach internetowych Kance-
larii Prezesa Rady Ministrów znalazła się informacja
o możliwości zamieszczania stosownego zapisu w ogło-
szeniach o wolnych stanowiskach pracy zachęcające-
go osoby niepełnosprawne do uczestnictwa w naborze
do służby cywilnej. Informacja ta nie narusza rów-
ności dostępu do służby cywilnej, albowiem wskazu-
je jedynie na otwartość instytucji na osoby niepełno-
sprawne i brak barier w zatrudnianiu takich osób
w urzędzie. Jednak decyzja o zamieszczeniu takiej
informacji pozostaje w gestii dyrektora generalnego
danego urzędu. Z tej możliwości resorty i urzędy cen-
tralne częściowo skorzystały.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie uprawnień nauczycieli
w placówkach opiekuńczo-wychowawczych
(17019)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej (SPS-023-
-17019/10) w sprawie uprawnień nauczycieli w pla-
cówkach opiekuńczo-wychowawczych, pozwolę sobie
wyrazić następującą opinię.
W myśl art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycz-
nia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97,
poz. 674, z późn. zm.) ustawie tej podlegają w szcze-
gólności nauczyciele, wychowawcy i inni pracownicy
pedagogiczni zatrudnieni w publicznych przed-
szkolach, szkołach i placówkach działających na
podstawie ustawy z dnia 7 września 1991 r. o sys-
temie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.).
Do dnia 1 stycznia 2004 r. ustawie Karta Nauczy-
ciela podlegali również wszyscy nauczyciele, wycho-
wawcy i inni pracownicy pedagogiczni zatrudnieni
w publicznych placówkach opiekuńczo-wychowaw-
czych działających na podstawie ustawy z dnia 29 li-
stopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r.
Nr 64, poz. 414, z późn. zm.). Z dniem 1 stycznia 2004 r.
weszły w życie przepisy art. 2 pkt 1 lit. a i b ustawy
z dnia 27 czerwca 2003 r. o zmianie ustawy o syste-
mie oświaty oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 137, poz. 1304), zachowujące moc obowią-
zującą Karty Nauczyciela wyłącznie wobec tych na-
uczycieli, wychowawców i innych pracowników peda-
gogicznych, którzy byli zatrudnieni w publicznych
placówkach opiekuńczo-wychowawczych przed dniem
wejścia w życie tej ustawy.
Przepisy ustawy Karta Nauczyciela regulują
obecnie status jedynie tych nauczycieli, wychowaw-
ców i innych pracowników pedagogicznych placówek
opiekuńczo-wychowawczych, którzy zostali zatrud-
nieni w wymienionych placówkach przed dniem 1 stycz-
nia 2004 r. (art. 1 ust. 1a Karty Nauczyciela). Nato-
miast osoby zatrudniane w placówkach opiekuńczo-
-wychowawczych poczynając od dnia 1 stycznia 2004 r.
nie podlegają przepisom ustawy Karta Nauczyciela
w jakimkolwiek zakresie.
Odnosząc powyższe do interpelacji pani poseł,
pragnę zwrócić uwagę, iż koordynatorem działań
w zakresie projektu ustawy o wspieraniu rodziny
i systemie pieczy zastępczej jest Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej. Odpowiednio oznacza to, iż co
do zasady minister edukacji narodowej nie posiada
stosownych kompetencji w zakresie nowelizacji prze-
pisów odnoszących się do przedmiotowych kwestii.
Zgodnie bowiem z zakresem spraw przewidzianych
ustawą z dnia 4 września 1997 r. o działach admini-
stracji rządowej (Dz. U. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.)
organem uprawnionym do tego działania jest mini-
ster pracy i polityki społecznej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie nakładów na wojsko (17020)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo nr SPS-023-17020/10 z dnia 26 lipca 2010 r. do-
tyczące interpelacji pani Anny Elżbiety Sobeckiej,
posła na Sejm RP, w sprawie nakładów na wojsko
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z przedstawionym „Wieloletnim planem
finansowym państwa 2010–2013” niezbędne jest czę-
ściowe uelastycznienie wydatków na obronę narodo-
wą poprzez stworzenie funduszu obrony narodowej,
tak aby w okresie całego cyklu gospodarczego (6-let-
niego) wydatki wynosiły średnio 1,95% PKB, ale
w poszczególnych latach były dostosowane do możli-
wości finansowych państwa i zapewniały stabilność
finansów publicznych.
Zakłada się, że działania te nie będą miały nega-
tywnego wpływu na obronność kraju.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie faktur VAT (17021)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 26 lipca 2010 r., znak: SPS-023-17021/10, przy
którym przesłana została interpelacja pani poseł
Anny Sobeckiej dotycząca sposobów przesyłania fak-
tur elektronicznych, uprzejmie wyjaśniam.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia
20 maja 2010 r. (I FSK 1444/09), na który powołała się
pani poseł w ww. interpelacji, jest wyrokiem w indy-
widualnej sprawie, a zatem nie można stanowiska za-
wartego we wskazanym wyroku rozciągać na inne
przypadki korzystania z faktur elektronicznych.
Orzecznictwo sądów – zgodnie z art. 87 Konstytucji
RP – nie stanowi bowiem w polskim systemie prawa
powszechnie obowiązującego źródła prawa.
Nie jest również uprawnione zawarte w treści ww.
interpelacji twierdzenie, że „unijne przepisy wręcz
zachęcają do wysyłania faktur e-mailem”. W tym
miejscu należy zaznaczyć, że obowiązujący w Polsce
841
porządek prawny dotyczący kwestii związanych z fak-
turami elektronicznymi jest zgodny z przepisami
Unii Europejskiej, a w szczególności z przepisami dy-
rektywy 2006/112/WE. Podobnie jak w przypadku
ww. dyrektywy, w Polsce przy wystawianiu i przesy-
łaniu faktur elektronicznie stosuje się dwie metody
wykorzystujące:
— bezpieczny podpis elektroniczny weryfikowany
za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu lub
— wymianę danych elektronicznych (EDI) zgod-
nie z umową w sprawie europejskiego modelu wymia-
ny danych elektronicznych.
Należy również poinformować, że Polska nie jest
jedynym państwem członkowskim Unii Europejskiej
stosującym takie wskazane w dyrektywie 2006/112/
WE rozwiązania.
Ponadto informuję, że w dniu 13 lipca Rada Eco-
fin przyjęła zmianę dyrektywy 2006/112/WE, która
ma na celu m.in. liberalizację obecnych standardów
przesyłania i przechowywania faktur elektronicz-
nych tak, aby faktury papierowe i faktury elektro-
niczne były traktowane w ten sam sposób.
Nowe brzmienie dyrektywy nakłada na podatni-
ka obowiązek zapewnienia wszystkim fakturom (od
momentu wystawienia faktury aż do końca okresu
jej przechowywania) autentyczności pochodzenia, in-
tegralności treści i czytelności faktury m.in. za po-
mocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustala-
ją wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a do-
stawą towarów lub świadczeniem usług. Innymi sło-
wy to podatnik będzie decydował o formie przesyłu
i przechowywania faktur pod warunkiem, że powyż-
sze cechy faktur będą zapewnione.
W związku z powyższym Ministerstwo Finansów
podjęło niezbędne prace nad dostosowaniem ww.
przepisów do wymogów nowych zapisów dyrektywy
w trybie pilnym, jednakże do czasu wejścia przewi-
dywanych zmian w życie kwestie metod przesyłu fak-
tur drogą elektroniczną reguluje rozporządzenie mi-
nistra finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie
wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elek-
tronicznej, a także przechowywania oraz udostępnia-
nia organowi podatkowemu lub organowi kontroli
skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
842
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie upowszechnienia Internetu (17022)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację (nr SPS-023-17022/10) z dnia 26 lipca br.
(data wpływu 6 sierpnia br.) pani poseł Anny Sobec-
kiej w sprawie upowszechnienia dostępu do Interne-
tu, przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Odpowiadając na pytanie dotyczące działań po-
dejmowanych przez ministerstwo w celu upowszech-
nienia dostępu do Internetu, należy wskazać przede
wszystkim na wymienioną w treści interpelacji, w kon-
tekście informacji o planach rządu w zakresie rewo-
lucji cyfrowej, ustawę z dnia 7 maja 2010 r. o wspie-
raniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych
(Dz. U. Nr 106, poz. 675), która weszła w życie 17 lip-
ca br. W mojej opinii, ustawa ta będzie podstawowym
narzędziem mającym przyczynić się do rozwoju tele-
komunikacji, przy czym szczególne działania nakie-
rowane są na szerokopasmowy dostęp do Internetu,
a co za tym idzie likwidację wykluczenia cyfrowego-
-geograficznego i socjalnego. Rozwiązania przewi-
dziane w ustawie w głównej mierze odnosić się będą
do obszarów słabo zaludnionych i terenów wiejskich,
gdzie brak jest wystarczającej infrastruktury teleko-
munikacyjnej i nie istnieje w chwili obecnej skutecz-
na konkurencja.
Mając na uwadze określone powyżej cele, ustawa
wyznacza podstawowe ramy działalności jednostek
samorządu terytorialnego i ich związków (dalej j.s.t.),
a także podmiotów wykonujących zadania z zakresu
użyteczności publicznej w sektorze telekomunikacyj-
nym. Zgodnie z jej przepisami, samorządy będą mo-
gły przede wszystkim:
1) budować lub eksploatować infrastrukturę tele-
komunikacyjną i sieci telekomunikacyjne oraz naby-
wać prawa do infrastruktury telekomunikacyjnej
i sieci telekomunikacyjnych już istniejących;
2) dostarczać sieci telekomunikacyjne lub zapew-
niać dostęp do infrastruktury telekomunikacyjnej;
3) świadczyć, z wykorzystaniem posiadanej infra-
struktury telekomunikacyjnej i sieci telekomunika-
cyjnych, usługi na rzecz określonych w ustawie pod-
miotów.
Ponadto j.s.t. będą mogły świadczyć usługi na
rzecz użytkowników końcowych, w szczególności
bezpłatną usługę dostępu do Internetu, jeżeli zapo-
trzebowanie użytkowników końcowych w zakresie
dostępu do usług telekomunikacyjnych nie będzie
zaspokojone. Niniejsza regulacja znajdzie zatem za-
stosowanie w szczególności w odniesieniu do terenów
wiejskich i obszarów słabo zurbanizowanych. Ustawa
przewiduje także szereg rozwiązań, które mają na
celu uregulowanie oraz ułatwienie współpracy po-
między j.s.t. i przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi.
Rozwiązania te przyczynią się do rozwoju infrastruk-
tury telekomunikacyjnej tam, gdzie z różnych powo-
dów nie działają przedsiębiorcy telekomunikacyjni.
Ustawa zawiera także szereg unormowań mają-
cych na celu usprawnienie procesów inwestycyjnych.
Między innymi otwiera na potrzeby inwestycji obsza-
ry, na których obowiązują nieproporcjonalne i nie-
adekwatne ograniczenia i zakazy ustanowione pla-
nami miejscowymi, jak również usuwa wiele innych
barier administracyjnych i prawnych, które obecnie
utrudniają i opóźniają budowę infrastruktury tele-
komunikacyjnej. W szczególności przewiduje się uprosz-
czenie procedur w odniesieniu do tzw. regionalnych
sieci szerokopasmowych budowanych w ramach pro-
gramów operacyjnych. Regulacje te mają sprzyjać
przyspieszeniu procesu inwestycyjnego w telekomu-
nikacji także w tym celu, by umożliwić większe wy-
korzystanie środków unijnych na finansowanie przed-
sięwzięć inwestycyjnych. Środki te są już bowiem
przekazywane w ramach takich programów opera-
cyjnych jak: Program Operacyjny „Innowacyjna go-
spodarka” 2007–2013 czy Program Operacyjny „Roz-
wój Polski Wschodniej” 2007–013.
Kolejną regulacją nakierowaną na rozwój infra-
struktury, a w związku z tym upowszechnienie do-
stępu do Internetu, są zmiany dotyczące instytucji
tzw. prawa drogi, tj. uprawnienia o fundamentalnym
znaczeniu dla inwestycji telekomunikacyjnych i roz-
woju efektywnej konkurencji.
Odnosząc się z kolei do poruszonej w interpelacji
kwestii przystosowania budynków w celu uniknięcia
problemów z doprowadzeniem Internetu, uprzejmie
informuję, iż kwestię tę reguluje art. 30 ust. 6 przed-
miotowej ustawy. Zgodnie z tym przepisem nowo wy-
budowany budynek będzie musiał być wyposażony
zgodnie z przepisami w sprawie warunków technicz-
no-budowlanych wydanych na podstawie ustawy z dnia
7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r.
Nr 156, poz. 1118, z późn. zm), przy zachowaniu za-
sady neutralności technologicznej, w instalację tele-
komunikacyjną umożliwiającą przyłączenie do pu-
blicznych sieci telekomunikacyjnych wykorzystywa-
nych do świadczenia użytkownikom usług telefonicz-
nych, usług transmisji danych zapewniających sze-
rokopasmowy dostęp do Internetu oraz usług rozpro-
wadzania cyfrowych programów radiowych i telewi-
zyjnych w wysokiej rozdzielczości przez różnych do-
stawców usług, aby zapewnić użytkownikom możli-
wość korzystania z tych usług.
Szczegółowy sposób realizacji tego obowiązku zo-
stanie określony w projekcie rozporządzenia zmienia-
jącego rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia
12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicz-
nych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usy-
tuowanie (Dz. U. Nr 95, poz. 690, z późn. zm.), które
jest obecnie przygotowywane przez resort infra-
struktury.

Dodatkowo art. 30 reguluje kwestie zapewnienia
dostępu do budynku, miejsca w budynku, w którym
zbiegają się kable doprowadzone do poszczególnych
lokali, jak również do istniejącej kanalizacji kablowej
i kabli.
Wyjaśniając natomiast poruszoną przez panią po-
seł kwestię przeprowadzania infrastruktury teleko-
munikacyjnej przez teren prywatny, uprzejmie infor-
muję, iż problem ten jest regulowany przez art. 33
przedmiotowej ustawy. Zgodnie z jego brzmieniem
właściciel, użytkownik wieczysty nieruchomości lub
zarządca nieruchomości są obowiązani umożliwić
operatorom, podmiotom, o których mowa w art. 4 pkt
1, 2, 4, 5 i 8 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo
telekomunikacyjne (Dz. U. Nr 171, poz. 1800, z późn.
zm) oraz jednostkom samorządu terytorialnego wy-
konującym działalność w zakresie telekomunikacji
umieszczenie na nieruchomości obiektów i urządzeń
infrastruktury telekomunikacyjnej. Warunki korzy-
stania z nieruchomości ustala się w umowie, która
jest zawierana na piśmie w terminie 30 dni od dnia
wystąpienia przez operatora z wnioskiem o jej zawar-
cie. Jeżeli jednak w powyższym terminie nie zostanie
zawarta umowa, stosuje się wówczas przepisy art. 124
i 124a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodar-
ce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz.
651, z późn. zm), które umożliwiają, w drodze decyzji
starosty, ograniczenie sposobu korzystania z nieru-
chomości przez udzielenie zezwolenia na zakładanie
i przeprowadzenie na nieruchomości ciągów drena-
żowych, przewodów i urządzeń służących do przesy-
łania płynów, pary, gazów i energii elektrycznej oraz
urządzeń łączności publicznej i sygnalizacji, a także
innych podziemnych, naziemnych lub nadziemnych
obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania
z tych przewodów i urządzeń, jeżeli właściciel lub
użytkownik wieczysty nieruchomości nie wyraża na
to zgody.
W zakresie urządzeń łączności publicznej decyzje
w sprawie zezwolenia wydaje się w uzgodnieniu z pre-
zesem Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Ograni-
czenie sposobu korzystania z nieruchomości nastę-
puje zgodnie z planem miejscowym, a w przypadku
braku planu zgodnie z decyzją o ustaleniu lokalizacji
inwestycji celu publicznego, za odszkodowaniem od-
powiadającym wartości naruszonych praw.
Na zakończenie należy dodać, iż mając na celu
zintensyfikowanie działań nakierowanych na zapew-
nienie rozwoju infrastruktury telekomunikacyjnej,
zawarto w ustawie regulacje przewidujące obowiązek
przeprowadzania inwentaryzacji, przedstawiającej
pokrycie istniejącą infrastrukturą telekomunikacyj-
ną i publicznymi sieciami telekomunikacyjnymi za-
pewniającymi lub umożliwiającymi zapewnienie sze-
rokopasmowego dostępu do Internetu, z odrębnym
zaznaczeniem pokrycia łączami światłowodowymi
oraz sieciami bezprzewodowymi oraz budynkami
umożliwiającymi kolokację. Inwentaryzacja będzie
stanowić podstawę do podjęcia konkretnych inter-
843
wencji publicznych w sektorze telekomunikacyjnym
na obszarach o niedostatecznym stopniu pokrycia
infrastrukturą.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że
regulacje zawarte w ustawie wychodzą naprzeciw
powszechnej potrzebie rozwoju społeczeństwa infor-
macyjnego i stanowić będą narzędzie do upowszech-
nienia dostępu do Internetu, a co za tym idzie likwi-
dacji wykluczenia cyfrowego. W chwili obecnej nie-
zbędne jest prawidłowe wdrożenie zapisów ustawo-
wych przez przedsiębiorców i jednostki samorządu
terytorialnego, które potrzebują odpowiedniej edu-
kacji i wsparcia w tym zakresie. Ministerstwo Infra-
struktury, w miarę możliwości, udziela takiego
wsparcia. Resort na bieżąco analizuje wszystkie zgła-
szane wątpliwości i pytania, a także aktywnie włącza
się w prowadzenie wszelkich działań mających na
celu przedstawianie i wyjaśnianie zapisów ustawo-
wych zainteresowanym podmiotom, w szczególności
przedsiębiorcom telekomunikacyjnym i jednostkom
samorządu terytorialnego.
Takie działania prowadzone są także w ramach
projektu: System informacyjny o infrastrukturze
szerokopasmowej i portal Polska szerokopasmowa
w ramach 7 osi Programu Operacyjnego „Innowacyj-
na Gospodarka” 2007–2013 (dalej: „SIPS”), w reali-
zacji którego Ministerstwo Infrastruktury bierze
udział przede wszystkim poprzez koordynowanie
działań związanych z wdrożeniem ustawy o wspiera-
niu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych.
Celem Projektu SIPS jest utworzenie infrastruk-
tury teleinformatycznej o zasięgu ogólnokrajowym,
zapewniającej wsparcie administracji rządowej i sa-
morządowej w zarządzaniu oraz koordynacji projek-
tów dotyczących budowy regionalnych szerokopa-
smowych sieci szkieletowych i dostępowych na obsza-
rach wymagających interwencji. Infrastruktura ta
będzie wspomagać działania zarówno administracji
rządowej, jak i samorządowej, tworząc zaplecze dla
elektronicznych usług publicznych świadczonych dla
obywateli i przedsiębiorców. Zasoby informacyjne
zgromadzone w ramach pROJEKTU pomogą przed-
siębiorcom w projektowaniu i budowie optymalnych
rozwiązań sieci dostępowych oraz systemów węzło-
wych i transmisyjnych, a także tworzenia właści-
wych e-usług. Dodatkowym celem projektu jest pro-
mocja usług społeczeństwa informacyjnego wśród
obywateli na obszarach zagrożonych wykluczeniem
cyfrowym.
Wyrażam nadzieję, że udzielone wyjaśnienia będą
dla pani poseł satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Magdalena Gaj
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
844
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie prokuratorskich asesorów (17023)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 26 lipca 2010 r., przy którym przekazana
została interpelacja poseł Anny Sobeckiej w sprawie
prokuratorskich asesorów, uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
Zgodnie z art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca
1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39,
z późn. zm.) asesorów powszechnych jednostek orga-
nizacyjnych prokuratury mianuje i zwalnia prokura-
tor generalny, natomiast asesorów wojskowych jed-
nostek organizacyjnych prokuratury – naczelny pro-
kurator wojskowy. Asesor nie ma uprawnień przysłu-
gujących prokuratorowi, jednak prokurator general-
ny może powierzyć asesorowi powszechnej jednostki
organizacyjnej prokuratury, a naczelny prokurator
wojskowy – asesorowi wojskowej jednostki organiza-
cyjnej prokuratury na czas określony, nieprzekracza-
jący trzech lat, pełnienie czynności prokuratorskich,
jednakże bez prawa do udziału w postępowaniu przed
sądem apelacyjnym i okręgowym, sporządzania środ-
ków zaskarżenia i wniosków do Sądu Najwyższego
oraz występowania przed tym sądem. Jest to tzw.
wotum, które najczęściej powierzane jest na okres
jednego roku. Po tym okresie asesor podlega szcze-
gólnemu trybowi opiniowania o postępach w przygo-
towaniu do zawodu i zdobywaniu kwalifikacji upo-
ważniających do uzyskania przedłużenia wotum na
kolejny rok.
Następnie wskazać należy, iż do dnia 31 marca
2010 r., tj. dnia, w którym weszła w życie nowelizacja
ustawy o prokuraturze z dnia 9 października 2009 r.,
powoływanie asesorów na stanowisko prokuratora
następowało z reguły po upływie trzyletniego okresu
powierzenia czynności prokuratorskich i poprzedzo-
ne było oceną jego pracy na stanowisku asesora. Oce-
ny dokonywała komisja kwalifikacyjna pod przewod-
nictwem prokuratora okręgowego. Jeżeli wyniki pra-
cy asesora oraz jego postawa etyczna wskazywały na
uzyskanie kwalifikacji potrzebnych do wykonywania
obowiązków prokuratora, prokurator okręgowy, po
wyrażeniu opinii przez kolegium prokuratury okrę-
gowej w sprawie powołania asesora na stanowisko
prokuratora prokuratury rejonowej występował do
prokuratora generalnego – za pośrednictwem proku-
ratora apelacyjnego – ze stosownym wnioskiem. Ase-
sor był powoływany na wolne stanowisko prokura-
torskie, a w przypadku braku wolnego stanowiska
prokuratorskiego przekształcano dotychczas zajmo-
wane przez niego stanowisko asesorskie w stanowi-
sko prokuratorskie (w ramach posiadanych przez
daną jednostkę środków budżetowych).
W wyjątkowych wypadkach, w tym w sytuacji co
najmniej bardzo dobrej oceny z egzaminu prokura-
torskiego, wzorowej postawy podczas służby i wyjąt-
kowo dobrych wyników w realizacji zadań zawodo-
wych, dopuszczano możliwość wcześniejszego wystą-
pienia o powołanie na pierwsze stanowisko prokura-
torskie w trybie nagrodowym.
Obowiązująca od dnia 31 marca 2010 r. zmieniona
ustawa o prokuraturze zmieniła zasady powoływania
na stanowisko prokuratora. U podstaw tejże noweli-
zacji leżały postulaty wprowadzenia przejrzystych
zasad awansu prokuratorów.
W art. 14b ustawy o prokuraturze wprowadzony
został nowy tryb powoływania na stanowisko proku-
ratora powszechnych i wojskowych jednostek orga-
nizacyjnych prokuratury oraz stanowisko prokura-
tora Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania
Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu. W przypad-
ku utworzenia stanowiska prokuratora lub zwolnie-
nia się tego stanowiska prokurator generalny nie-
zwłocznie obwieszcza o wolnym stanowisku proku-
ratorskim w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej
Polskiej „Monitor Polski”, chyba że obsadzenie tego
stanowiska następuje w drodze przeniesienia służbo-
wego prokuratora równorzędnej prokuratury. W tym
miejscu nadmienić można, iż nowe stanowisko pro-
kuratorskie może zostać utworzone poprzez:
— skierowanie przez prokuratora generalnego, do
dyspozycji prokuratora okręgowego, nowych środków
finansowych przeznaczonych na pokrycie wynagro-
dzenia prokuratora wraz z pochodnymi;
— przekształcenie etatu asesorskiego w etat pro-
kuratorski;
— przeniesienie środków pozostałych po zwolnie-
niu stanowiska prokuratorskiego do innej jednostki
organizacyjnej prokuratury.
Każdy kto spełnia warunki do objęcia stanowiska
prokuratora może zgłosić swoją kandydaturę na jed-
no wolne stanowisko prokuratorskie w ciągu miesią-
ca od obwieszczenia. Następnie prokurator okręgo-
wy, po stwierdzeniu spełnienia wymogów formalnych
zgłoszenia oraz stwierdzeniu spełniania przez kan-
dydata warunków do objęcia stanowiska prokuratora
prokuratury rejonowej, przedstawia jego kandydatu-
rę kolegium prokuratury okręgowej, wraz z oceną
kwalifikacji sporządzoną przez wyznaczonego proku-
ratora prokuratury okręgowej. Zgłoszenie kandydata
na prokuratora jest przedstawiane Krajowej Radzie
Prokuratury, która przedstawia prokuratorowi ge-
neralnemu wniosek o powołanie na stanowisko pro-
kuratora.
Art. 14 ust. 1 ustawy o prokuraturze określa wa-
runki, jakie winien spełniać kandydat, aby mógł zo-
stać powołany na stanowisko prokuratora. Jedną
z przesłanek jest praca w charakterze asesora proku-
ratorskiego lub sądowego przez okres co najmniej
roku albo odbycie w wojskowych jednostkach orga-
nizacyjnych prokuratury okresu służby przewidzia-
nego w przepisach o służbie wojskowej żołnierzy za-
wodowych.

Wprowadzone rozwiązanie jest więc niewątpliwie
korzystne dla asesorów, którzy już po okresie pracy
na stanowisku asesora wynoszącym jeden rok mogą
ubiegać się o powołanie na stanowisko prokuratora.
Odnosząc się z kolei do podniesionej w interpela-
cji poseł Anny Sobeckiej kwestii braku przepisów
przejściowych wobec asesorów, którzy rozpoczęli ase-
surę pod rządami ustawy o prokuraturze w brzmie-
niu obowiązującym przed dniem 31 marca 2010 r.
i nie zostali powołani na stanowisko prokuratora
(oraz ewentualnie zostali zwolnieni z pracy), uprzej-
mie przedstawiam, co następuje.
Stosownie do art. 100 ust. 2 ustawy o prokuratu-
rze prokurator generalny może, z zachowaniem trzy-
miesięcznego okresu wypowiedzenia, zwolnić aseso-
ra powszechnej jednostki organizacyjnej prokuratu-
ry ze służby. Do asesorów wojskowych jednostek or-
ganizacyjnych prokuratury odnosi się natomiast
art. 100 ust. 3, zgodnie z którym naczelny prokurator
wojskowy zwalnia asesora wojskowej jednostki orga-
nizacyjnej ze służby w wojskowych jednostkach or-
ganizacyjnych prokuratury, jeżeli nie został on po-
wołany na stanowisko prokuratora w terminie sze-
ściu miesięcy od dnia upływu okresu, na który po-
wierzono asesorowi pełnienie czynności prokurator-
skich. W takim przypadku asesora przenosi się do
dyspozycji ministra obrony narodowej lub określone-
go przez niego organu.
Mając na względzie powyższe unormowania, nie
jest jasny cel postulowanego wprowadzenia przepi-
sów przejściowych odnoszących się do sytuacji aseso-
rów, którzy rozpoczęli asesurę pod rządami ustawy
o prokuraturze w brzmieniu obowiązującym przed
dniem 31 marca 2010 r. i nie zostali powołani na sta-
nowisko prokuratora. Zauważyć bowiem trzeba, iż
asesorzy prokuratorscy nie posiadają i nie posiadali
gwarancji zatrudnienia na stanowisku prokuratora.
Takich uprawnień nie przyznała im również ustawa
z dnia 9 października 2009 r. o zmianie ustawy
o prokuraturze oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 178, poz. 1375).
Następnie pragnę zauważyć – stosownie do infor-
macji uzyskanych z Prokuratury Generalnej – iż
obecnie powoływanie asesorów na stanowisko pro-
kuratora najczęściej związane jest z koniecznością
przekształcenia etatu asesorskiego w etat prokura-
torski.
Jak już wyżej wspomniano, art. 14b ustawy o pro-
kuraturze nakłada na prokuratora generalnego obo-
wiązek niezwłocznego obwieszczenia o zwolnionym
lub utworzonym stanowisku prokuratorskim. Ob-
wieszczenie prokuratora generalnego uruchamia
procedurę obsadzania takiego stanowiska w drodze
konkursu.
Zgodnie ze stanowiskiem Prokuratury General-
nej – przekazanym wszystkim prokuratorom apela-
cyjnym – przystąpienie do konkursu, a w jego wyni-
ku powołanie na stanowisko prokuratora, nie musi
być poprzedzone zaprzestaniem przez asesora pracy
w prokuraturze, jeżeli odpowiednio wcześnie zosta-
845
nie skierowany przez prokuratora apelacyjnego wnio-
sek o przekształcenie etatu asesorskiego w etat pro-
kuratorski. Prokuratura Generalna wypracowała
bowiem stanowisko, zgodnie z którym podjęcie decy-
zji o przekształceniu etatu asesorskiego w prokura-
torski może nastąpić z kilkumiesięcznym wyprzedze-
niem, przed upływem okresu powierzenia pełnienia
czynności prokuratorskich. Datą utworzenia nowego
stanowiska będzie wówczas dzień po zakończeniu
tego okresu. Tak więc obwieszczenie o utworzonym
stanowisku prokuratorskim może być dokonane po
podjęciu przez prokuratora generalnego decyzji o prze-
kształceniu etatu asesorskiego w etat prokuratorski,
a przed datą skuteczności tej decyzji, tj. przez datą
określającą powstanie stanowiska prokuratorskiego.
W okresie oczekiwania na skutki decyzji o przekształ-
ceniu etatu asesorskiego w etat prokuratorski asesor
nadal może wykonywać czynności w ramach powie-
rzenia pełnienia czynności prokuratorskich z jedno-
czesnym ubieganiem się o powołanie na tak utworzo-
ne stanowisko prokuratora.
Ponadto Prokuratura Generalna wskazała, iż wrę-
czenie w tym okresie decyzji o zwolnieniu asesora ze
stanowiska asesorskiego (z trzymiesięcznym okre-
sem wypowiedzenia) jest warunkiem koniecznym do
skutecznego przekształcenia etatu asesorskiego w etat
prokuratorski. Odpowiednio wczesne podjęcie przez
prokuratora generalnego decyzji o przekształceniu
zwolnionego etatu asesorskiego w etat prokuratorski
i obwieszczenie o wolnym stanowisku prokurator-
skim w „Monitorze Polskim” stwarza możliwość za-
kończenia naboru na wolne stanowisko prokurator-
skie przed upływem trzymiesięcznego okresu wypo-
wiedzenia przysługującego danemu asesorowi.
Na zakończenie pragnę poinformować, iż zarówno
z uwagi na opinię ministra sprawiedliwości, jak
i zgodnie ze stanowiskiem Prokuratury Generalnej,
nie jest planowane podjęcie inicjatywy legislacyjnej
zmierzającej do zmiany zasad obejmowania wolnych
stanowisk prokuratorskich.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie infrastruktury polskich miast (17024)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 26 lipca 2010 r., znak: SPS-023-17024/10,
przy którym przekazano interpelację pani poseł
846
Anny Sobeckiej w sprawie infrastruktury polskich
miast, uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Wspomniany przez panią poseł raport Najwyższej
Izby Kontroli dotyczył oceny założeń określonych
w dokumentach strategicznych opisujących zakres
działań na rzecz usprawnienia systemów transpor-
towych w największych miastach Polski.
Zgodnie z art. 19 ust. 5 ustawy z dnia 21 marca
1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19,
poz. 115, z późn. zm.) zarządcą wszystkich dróg pu-
blicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspreso-
wych, w obrębie granic miast na prawach powiatu
jest prezydent miasta. Do zadań prezydenta miasta
należy budowa (w tym również nabywanie nierucho-
mości pod pasy drogowe i gospodarowanie nimi
w ramach posiadanego prawa do tych nieruchomo-
ści), przebudowa, remont, utrzymanie i ochrona dróg
publicznych, dla których jest zarządcą drogi.
Zdając sobie sprawę z problemów miast na pra-
wach powiatu wynikających z faktu posiadania
w swoich granicach dróg krajowych, generujących
duży ruch tranzytowy, resort infrastruktury, reali-
zując „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”, buduje również obejścia miast, starając
się w taki sposób planować przebieg tych obwodnic,
aby znajdowały się one poza granicami miast. Przy-
kładem jest budowa obwodnicy Wrocławia realizowa-
na w latach 2008–2011.
Jednocześnie informuję panią poseł, iż realizując
powyższy program, resort infrastruktury ponosi
koszty dostosowania autostrad do poboru opłat.
Koszty dostosowania poszczególnych odcinków do
poboru opłat dla danej kategorii pojazdów nie powin-
ny być niewspółmiernie wysokie w stosunku do spo-
dziewanych przychodów. Kwestia ta jest szczególnie
istotna w przypadku manualnego poboru opłat na
terenach silnie zurbanizowanych, w szczególności
położonych w pobliżu miast. Na tych odcinkach
w systemie manualnym koszty dostosowania do po-
boru opłat są obecnie niewspółmiernie wysokie.
Mając na uwadze powyższe oraz fakt, iż kwestia
odpłatności za przejazd obwodnicami miast była
przedmiotem dyskusji od dłuższego czasu, a umożli-
wienie bezpłatnego przejazdu autostradowymi ob-
wodnicami miast stanowi coraz częściej podnoszony
postulat społeczny, resort infrastruktury podjął ini-
cjatywę mającą na celu wprowadzenie do dotychczas
obowiązującego systemu prawnego rozwiązania speł-
niającego oczekiwania społeczeństwa, które jedno-
cześnie nie będzie sprzeczne z przyjętym przez Radę
Ministrów w dniu 3 sierpnia 2010 r. „Wieloletnim
planem finansowym państwa na lata 2010–2013”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wynagrodzeń nauczycieli (17025)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej (SPS-023-17025/
10) w sprawie wynagrodzeń nauczycieli, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Art. 30 ust. 6 ustawy Karta Nauczyciela (Dz. U.
z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.) nakładający na
samorząd terytorialny obowiązek ustalania w regu-
laminach płacowych stawek dodatków do wynagro-
dzenia zasadniczego nauczycieli w taki sposób, aby
osiągnąć co najmniej wysokości średnich wynagro-
dzeń ogółem, o których mowa w art. 30 ust. 3, został
wprowadzony już w 2000 r. Przepisy art. 30a ustawy
Karta Nauczyciela z dnia 21 listopada 2008 r. nie
wprowadziły w tych obszarach nowych rozstrzygnięć
systemowych, spowodowały jedynie wprowadzenie
mechanizmów mających za zadanie wspomóc samo-
rządy w monitorowaniu wywiązywania się z obo-
wiązku nałożonego przez ustawodawcę w art. 30
ustawy Karta Nauczyciela.
W listopadzie 2009 r. została przeprowadzona no-
welizacja przepisów art. 30a ustawy Karta Nauczy-
ciela, m.in. w zakresie określenia dla ministra edu-
kacji narodowej upoważnienia do wydania rozporzą-
dzenia określającego sposób wyliczania średnich
wynagrodzeń nauczycieli na poszczególnych stop-
niach awansu zawodowego, sposób ustalania śred-
niorocznej struktury zatrudnienia nauczycieli, spo-
sób ustalania kwoty różnicy, o której mowa w art. 30a
ust. 2 ustawy, oraz sposób podziału jednorazowego
dodatku uzupełniającego, a także wzór formularza
sprawozdania.
W związku z nowelizacją ustawy Karta Nauczy-
ciela minister edukacji narodowej 13 stycznia 2010 r.
wydał rozporządzenie w sprawie sposobu opracowy-
wania sprawozdania z wysokości średnich wynagro-
dzeń nauczycieli na poszczególnych stopniach awan-
su zawodowego w szkołach prowadzonych przez jed-
nostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2010 r.
Nr 6, poz. 35), które szczegółowo wyjaśnia wszystkie
kwestie związane ze sposobem sprawozdawania się
przez jednostki samorządu terytorialnego z realizacji
przepisów art. 30a ustawy Karta Nauczyciela.
W załączniku nr 1 do ww. rozporządzenia jedno-
znacznie zostały określone zasady obliczania osobi-
stych stawek wynagrodzenia zasadniczego oraz spo-
sób ustalania wysokości jednorazowego dodatku uzu-
pełniającego dla nauczyciela na danym stopniu
awansu zawodowego. W objaśnieniach do załącznika
nr 2 zostały natomiast przedstawione szczegółowe
wzory obliczania średnich wynagrodzeń nauczycieli,
średniorocznej liczby etatów, kwoty różnicy, oraz spo-

sób ustalania wydatków poniesionych na wynagro-
dzenia.
Ponadto uprzejmie informuję, że minister eduka-
cji narodowej na mocy zarządzenia z dnia 23 marca
2010 r. powołał zespół opiniodawczo-doradczy, które-
go zadaniem będzie przygotowanie propozycji zało-
żeń dokumentu dotyczącego statusu zawodowego
nauczycieli. Jednym z tematów poruszanych podczas
spotkań w ramach powołanego zespołu będzie kwe-
stia uproszczenia systemu wynagrodzeń nauczycieli.
Kwestie wynagrodzeń nauczycieli są też przedmio-
tem prac zespołu ds. struktury wynagradzania na-
uczycieli, który działa w ministerstwie od 16 wrze-
śnia 2009 r. i w skład którego wchodzą przedstawi-
ciele MEN oraz reprezentatywne związki zawodowe
zrzeszające nauczycieli.
Ministerstwo Edukacji Narodowej wyraża zatem
przekonanie, iż wyniki prac tych zespołów będą wy-
chodziły naprzeciw oczekiwaniom wszystkich pod-
miotów zaangażowanych w kształtowanie statusu
zawodowego nauczycieli, w tym również jednostek
samorządu terytorialnego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie remontu siedziby
Konsulatu Generalnego RP w Chicago (17026)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją pani poseł Anny Sobeckiej (pismo nr SPS-023-
-17026/10 z dnia 26 lipca br.) w sprawie remontu sie-
dziby Konsulatu Generalnego RP w Chicago uprzej-
mie informuję:
Ustalenie indywidualnej odpowiedzialności za nie-
prawidłowości wskazane w wystąpieniu pokontrol-
nym Najwyższej Izby Kontroli (KAP-4114-01-4/2009
z dnia 11 marca br.) będzie przedmiotem prac wła-
ściwych komórek organizacyjnych centrali MSZ. Pre-
cyzyjne ustalenie odpowiedzialności osób zajmują-
cych się na przestrzeni ostatnich siedmiu lat tą inwe-
stycją wymaga zebrania materiałów źródłowych,
które znajdują się w Chicago oraz po części stanowią
materiały archiwalne. Po ich skompletowaniu oraz
– co jest warunkiem sine qua non dalszego procedo-
wania – ustaleniu odpowiedzialności indywidualnej
określonych osób zostaną podjęte stosowne kroki for-
malne.
847
Ministerstwo w sposób ciągły pracuje nad elimi-
nacją pojawiających się nieprawidłowości m.in. po-
przez modyfikacje wewnętrznych aktów prawnych
dotyczących udzielania zamówień publicznych i za-
ciągania zobowiązań oraz poprzez rozwiązanie sys-
temowe, jakim jest zarządzenie nr 18 dyrektora Ge-
neralnego Służby Zagranicznej z dnia 3 sierpnia br.
w sprawie zarządzania projektami w Ministerstwie
Spraw Zagranicznych i na placówkach zagranicz-
nych. Informuję też, że w ww. wystąpieniu NIK nie
ma zapisu o nieewidencjonowaniu wydatków przy
realizacji inwestycji w Konsulacie Generalnym RP
w Chicago.
Proszę o zwrócenie uwagi na złożony charakter
tej inwestycji, prowadzonej w kraju o odmiennym
systemie prawnym, innych normach technicznych
i procedurach. Przedmiotem zadania inwestycyjnego,
dotyczącego remontu oraz przebudowy i rozbudowy
KG RP w Chicago, były dwa budynki (własność Skar-
bu Państwa): budynek mieszkalny i budynek urzędu,
zlokalizowane w dzielnicy historycznej, objętej nad-
zorem konserwatorskim.
Program remontu kapitalnego był przygotowy-
wany już w końcu lat 90. i obejmował tylko budynek
urzędu oraz zakładał przywrócenie obiektu do wła-
ściwego stanu technicznego bez zmian funkcjonal-
nych. Remont ten nie został rozpoczęty, ponieważ
w 2000 r. dwa kolejne postępowania przetargowe
o udzielenie tego zamówienia publicznego zostały
unieważnione. Próba wykonania prac siłami firm
krajowych nie powiodła się, ponieważ nie udało się
uzyskać określenia wymagań władz amerykańskich
dla ewentualnych polskich wykonawców.
W 2001 r. z powodu pogarszającego się stanu ele-
wacji rozpoczęte zostały procedury przetargowe
w celu przeprowadzenia jej remontu jako odrębnego
zadania. W 2002 r. postępowanie w tym zakresie zo-
stało unieważnione z powodu braku ofert niepodle-
gających odrzuceniu.
W 2001 r., po kontroli przeprowadzonej na miejscu
w Konsulacie Generalnym RP w Chicago, NIK wska-
zała na postępującą degradację i dekapitalizację
obiektu i zaleciła podjęcie pilnych działań w kierun-
ku rozpoczęcia remontu.
W 2003 r., dla uaktualnienia programu remontu,
została opracowana koncepcja remontu budynków.
Jeden z wariantów koncepcji został przyjęty przez
Komisję Opiniowania Projektów Inwestycyjnych
MSZ i zatwierdzony przez dyrektora generalnego SZ
w styczniu 2004 r. jako baza do opracowania projek-
tu realizacyjnego, zgodnego z miejscowymi przepisa-
mi budowlanymi. Przyjęto program jednoczesnego
remontu generalnego obu budynków, rozbudowę bu-
dynku urzędu, wymianę wszystkich instalacji i prze-
budowę wnętrz z założeniem przeniesienia na czas
remontu urzędu i mieszkań do tymczasowo wynaję-
tych pomieszczeń. Przebudowa budynku urzędu po-
prawiła układ funkcjonalny poprzez jednoznaczne
wydzielenie stref: biurowej, mieszkalnej, recepcyjnej
i obsługi interesantów.
848
Realizując zadanie, placówka przeprowadziła
w 2004 r. postępowanie na wykonanie dokumentacji
technicznej oraz rozpoczęła starania o uzyskanie sto-
sownych pozwoleń od miejskich władz budowlanych.
Projekt został wykonany w latach 2004 i 2005.
W grudniu 2004 r. placówka uzyskała pozwolenie
od miejskiej komisji ds. zabytków (Landmark Com-
mittee). Procedura przedłużyła się z powodu prote-
stu sąsiadów. W grudniu 2005 r. zostało zawarte po-
rozumienie z sąsiadami umożliwiające uzyskanie
pozwolenia na budowę, a przetarg na wybór general-
nego wykonawcy zakończył się podpisaniem przez
placówkę w dniu 25 kwietnia 2006 r. umowy z firmą
The George Sollitt Construction Company. Koniecz-
ność usunięcia występujących w obiekcie materiałów
niebezpiecznych (azbest, ołów i rtęć) przez wyspecja-
lizowane firmy niezależne od generalnego wykonaw-
cy (wymóg miejscowego prawa) wymusiła przeprowa-
dzenie dodatkowych postępowań. Prawdopodobień-
stwo obecności ołowiu i rtęci w budynku urzędu zo-
stało zgłoszone w czasie wizji lokalnej wykonawcy
i potwierdzone niezależną ekspertyzą. Po usunięciu
materiałów niebezpiecznych w dniu 21 sierpnia 2006 r.
generalny wykonawca przejął plac budowy. W toku
prowadzonych robót wyniknęła konieczność wyko-
nania szeregu niedających się wcześniej przewidzieć
prac dodatkowych, jak np. konieczność wzmocnienia
wcześniej zakrytych belek konstrukcyjnych, koniecz-
ność usunięcia podziemnego zbiornika o nieznanym
przeznaczeniu, którego obecność nie była ujęta w żad-
nej dokumentacji archiwalnej i w związku z tym ko-
nieczność wykonania dodatkowych ekspertyz wy-
trzymałościowych i procedur (np. utylizacyjnych).
Niezamierzonym efektem było wydłużenie harmono-
gramu realizacji – podpisany z generalnym wyko-
nawcą aneks ustalił termin zakończenia prac na
dzień 30 kwietnia 2008 r. W tym dniu wykonawca
zgłosił służbom miejskim gotowość obiektu do użyt-
kowania budynku urzędu. Inspektorzy miejscy doko-
nali odbioru w dniach 5–6 maja 2008 r., wydając wa-
runkowe dopuszczenie do użytkowania i nakazując
wykonanie drobnych uzupełnień. Budynek mieszkal-
ny został oddany do użytku wcześniej, w październi-
ku 2007 r. (również po pozytywnym odbiorze przez
inspektorów miejskich).
Oba budynki są od tego czasu użytkowane przez
konsulat zupełnie legalnie w świetle przepisów miasta
Chicago. Do tego momentu wydatki na realizację in-
westycji wyniosły 8 242 092 USD oraz 164 316 PLN.
Ostatecznie w lutym br. placówka uzyskała „cer-
tyfikat zasiedlenia” dla budynku mieszkalnego, a 4 sierp-
nia br. urzędowe potwierdzenie, że jest zwolniona
z obowiązku uzyskania takiego certyfikatu dla bu-
dynku urzędu. Umożliwi to dokonanie odbioru i for-
malne zakończenie inwestycji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie reformy finansów publicznych (17027)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma Pana Marszałka z dnia 26 lipca br., znak: SPS-
-023-17027/10, przy którym przesłana została inter-
pelacja pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie reformy
finansów publicznych, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Ministerstwo Finansów nie prowadzi żadnych prac
legislacyjnych zmierzających do zmiany wymiaru
składek na ubezpieczenie rentowe, o których mowa
w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych. Zgod-
nie z ustawą z dnia 4 września 1997 r. o działach
administracji rządowej (Dz. U. Nr 65, poz. 437,
z późn. zm.) sprawy dotyczące działu: Zabezpieczenie
społeczne należą do zakresu działania ministra pra-
cy i polityki społecznej.
Zmianom prowadzącym do zrównoważenia finan-
sów publicznych sprzyjają opracowane w Minister-
stwie Finansów ustawy reformujące finanse publicz-
ne, tj. ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.)
oraz ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wpro-
wadzające ustawę o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 157, poz. 1241, z późn. zm.), które weszły w życie
z dniem 1 stycznia 2010 r. Ustawy te wprowadzą
nowe rozwiązania systemowe, głównie ukierunkowa-
ne na wzmocnienie oraz poprawę przejrzystości fi-
nansów publicznych oraz racjonalizacji wydatkowa-
nia środków publicznych. Jednocześnie należy wska-
zać, iż ww. ustawy wykonują zamierzenia rządu
w szczególności mające na celu sprostanie wyzwa-
niom makroekonomicznym zawartym w Krajowym
Programie Reform oraz dążenie do konwergencji go-
spodarczej w ramach państw Unii Europejskiej.
Ponadto ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finan-
sach publicznych wprowadza szereg nowoczesnych
instrumentów aktywnego zarządzania finansami pu-
blicznymi, które pozwolą na zwiększenie kontroli
i nadzoru nad gospodarką finansową jednostek sek-
tora, a także racjonalizację w wydatkowaniu środ-
ków publicznych.
Jednym z najważniejszych instrumentów, które
pozwolą na osiągnięcie wyznaczonych celów oraz po-
zwolą na udoskonalenie wspierania procesu uzyska-
nia przez Polskę poziomu konkurencyjności, właści-
wego dla krajów rozwiniętych, zarówno w wymiarze
społecznym, jak i gospodarczym, jest wprowadzenie
do ustawy o finansach publicznych nowych elemen-
tów budżetu zadaniowego.
Drugim ważnym narzędziem wspomagającym pro-
ces racjonalizacji gospodarowania środkami publicz-
nymi, wprowadzonym do ustawy o finansach publicz-
nych, jest Wieloletni Plan Finansowy Państwa (WPFP)

oraz wieloletnia prognoza finansowa w jednostkach
samorządu terytorialnego. Należy zauważyć, iż
WPFP jest instrumentem nowoczesnego zarządzania
finansami publicznymi i jako plan będzie przyjmo-
wany przez Radę Ministrów w drodze uchwały i sta-
nowić będzie prognozę dochodów budżetu państwa,
a także prognozę wydatków budżetu państwa, spo-
rządzaną w układzie funkcji państwa wraz z celami
i miernikami stopnia wykonania danej funkcji. Ana-
logicznym instrumentem na poziomie samorządo-
wym będą wieloletnie prognozy finansowe, obejmu-
jące okres roku budżetowego oraz co najmniej trzy
kolejne lata. Minimalny okres sporządzania progno-
zy będzie podlegał obowiązkowemu wydłużeniu na
okres, na jaki przewiduje się realizację zaplanowa-
nych przedsięwzięć.
Wieloletni Plan Finansowy Państwa 2010–2013
przyjęty przez Radę Ministrów w sierpniu br. prze-
widuje podwyższenie wszystkich stawek VAT o 1 pkt
procentowy, począwszy od stycznia 2011 r., z wyjąt-
kiem części towarów żywnościowych. W przypadku
podatku akcyzowego planowane są podwyżki akcyzy
na wyroby tytoniowe w wysokości 4% rocznie. W la-
tach 2011–2013 nie planuje się waloryzacji progów
podatkowych PIT. Od 2012 r. planuje się zmianę spo-
sobu płacenia grudniowej zaliczki CIT i PIT dla po-
datników prowadzących działalność gospodarczą.
Jednocześnie, ze względu na osłabienie świato-
wych rynków finansowych, w nowej ustawie syste-
mowej utrzymano obowiązujące w ustawie z dnia
30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) trzy progi ostrożno-
ściowe, równocześnie zaostrzając przepisy wykorzy-
stujące mechanizmy mające za zadanie ograniczenie
państwowego długu publicznego (wzmocniona zosta-
ła procedura sanacyjna po osiągnięciu przez dług
publiczny progu 55%). Wprowadzone rozwiązania
umożliwiają bardziej elastyczne podejście i pozwala-
ją na wybór wariantu postępowania dostosowanego
do sytuacji fiskalnej i realizującego podstawowy cel
sankcji.
Nowe rozwiązania systemowe zostały wprowa-
dzone do ustawy o finansach publicznych, również
w zakresie systemu kontroli przeprowadzanej w jed-
nostkach sektora finansów publicznych. Obecne
przepisy wzmacniają kontrolę nad wydatkami pu-
blicznymi, wprowadzając m.in. pojęcie kontroli za-
rządczej, obejmującej swym zakresem wszystkie
aspekty działalności jednostki, oraz wdrażając nowe
regulacje dotyczące audytu wewnętrznego, które
zbliżone są do powszechnie uznanych międzynaro-
dowych standardów w tym zakresie.
Podkreślenia wymaga również, że dokonano zmian
w zakresie gospodarowania środkami europejskimi
oraz innymi środkami pochodzącymi ze źródeł za-
granicznych, niepodlegającymi zwrotowi. Od 2010 r.
wyodrębniony został, w ramach budżetu państwa,
„budżet środków europejskich” oraz nastąpiła zmia-
na sposobu dokonywania płatności dla beneficjentów
projektów i programów. Wyodrębnienie pozwoli na
849
bardziej elastyczne niż dotychczas planowanie i wy-
korzystanie środków europejskich i umożliwi zacho-
wanie płynności realizacji programów w kolejnych
latach Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia
(NSRO).
Mówiąc o reformie finansów publicznych, należy
również zwrócić uwagę na obecnie podjęte przez rząd
działania, które mają służyć doprowadzeniu do ogra-
niczenia nierównowagi fiskalnej oraz stworzeniu
przestrzeni dla zwiększenia efektywności i poprawy
struktury wydatków publicznych.
Realizacji ww. działań sprzyjać ma wprowadzenie
wydatkowej reguły dyscyplinującej w projektowanej
przez Ministerstwo Finansów nowelizacji ustawy
o finansach publicznych. Stworzone zostaną nowe
ramy instytucjonalne w Polsce, które będą wspierać
przejrzystość realizowanej polityki fiskalnej oraz
sprzyjać osiągnięciu trwałej stabilności finansów pu-
blicznych poprzez obniżenie, a następnie stabilizację
strukturalnego deficytu finansów publicznych na po-
ziomie średniookresowego celu budżetowego. W od-
niesieniu do wydatkowej reguły dyscyplinującej wa-
runkiem niezbędnym jest silne ograniczenie wzrostu
wydatków o charakterze uznaniowym, tj. niewyni-
kających z istniejących ustaw regulujących wydatki
publiczne, a także ograniczenie powstawania nowych
tego typu ustaw. Wzrost tych wydatków w najbliż-
szych latach nie powinien przekraczać 1% w ujęciu
realnym.
Wydatkowa reguła dyscyplinująca będzie zatem
stanowić realizację jednego z głównych priorytetów
„Planu rozwoju i konsolidacji finansów 2010–2011”
z dnia 29 stycznia 2010 r.
W tym miejscu należy dodać, iż plan ten obejmu-
je szereg innych działań z zakresu:
— wzmocnienia ram instytucjonalnych i organi-
zacji finansów publicznych,
— dokończenia reformy emerytalnej, w tym ob-
jęcie funkcjonariuszy i żołnierzy rozpoczynających
służbę od 1 stycznia 2012 r. powszechnym syste-
mem emerytalnym, rentowym i chorobowym oraz
wprowadzenie nowego wymiaru rent z tytułu nie-
zdolności do pracy dla osób urodzonych po 31 grud-
nia 1948 r.,
— poszerzenia bazy podatkowej m.in. poprzez
ograniczenie odliczeń podatku VAT przy nabyciu sa-
mochodów z tzw. kratką oraz paliwa do tych samo-
chodów,
— prywatyzacji przedsiębiorstw z udziałem Skar-
bu Państwa i nieruchomości rolnych Skarbu Pań-
stwa.
Z uwagi na poziom zadłużenia wielu krajów Unii
Europejskiej w latach 2010–2020 niski poziom zadłu-
żenia w relacji do PKB może być kluczowym elemen-
tem przewagi konkurencyjnej Polski w Europie. Sta-
bilność fiskalna, jako integralna część stabilności
makroekonomicznej, będzie wzmacniać ochronę pol-
skiej gospodarki przed wstrząsami takimi, jakie
obecnie mają miejsce w Europie Południowej, oraz
850
powinna tworzyć warunki sprzyjające podnoszeniu
tempa wzrostu potencjalnego PKB.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie obniżenia deficytu
finansów publicznych (17028)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 26 lipca 2010 r., znak: SPS-
-023-17028/10, interpelacją posła na Sejm RP pani
Anny Sobeckiej w sprawie obniżenia deficytu finan-
sów publicznych uprzejmie informuję, iż Minister-
stwo Finansów nie prowadzi prac legislacyjnych
w zakresie zmian przepisów ustawy z dnia 28 listopa-
da 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 139, poz. 992, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.)
polegających na wprowadzeniu kryteriów dochodo-
wych w przypadkach wymienionych w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Warzechy
w sprawie rozwiązań prawnych mających
na celu wprowadzenie udogodnień
dla pracodawców, których pracownicy będący
członkami OSP biorą udział
w akcjach ratowniczych (17029)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 23 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-17029),
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Jana Warzechy w sprawie rozwiązań prawnych ma-
jących na celu wprowadzenie udogodnień dla praco-
dawców, których pracownicy będący członkami OSP
biorą udział w akcjach ratowniczych, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Zgodnie z § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia mini-
stra pracy i polityki socjalnej z dnia 15 maja 1996 r.
w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności
w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od
pracy (Dz. U. Nr 60, poz. 281, z późn. zm.) pracodaw-
ca jest obowiązany zwolnić od pracy pracownika bę-
dącego członkiem ochotniczej straży pożarnej – na
czas niezbędny do uczestniczenia w działaniach ra-
towniczych i do wypoczynku koniecznego po ich za-
kończeniu, a także – w wymiarze nieprzekraczają-
cym łącznie 6 dni w ciągu roku kalendarzowego – na
szkolenie pożarnicze.
Ponadto ustawa z dnia 24 czerwca 2010 r. o szcze-
gólnych rozwiązaniach związanych z usuwaniem
skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r. (Dz. U.
Nr 123, poz. 835) zawiera szereg przepisów mających
na celu pomoc przedsiębiorcom, w tym możliwość
uzyskania nieoprocentowanej pożyczki z Funduszu
Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na wy-
płatę pracownikom wynagrodzeń. Ustawa nie zawie-
ra wprost odniesienia do kwestii wprowadzenia ulg
lub zwolnień podatkowych dla pracodawców czy też
zwrotu strat z budżetu państwa poniesionych przez
pracodawcę w związku z nieobecnością spowodowa-
ną uczestnictwem pracownika – strażaka ochotniczej
straży pożarnej w akcji ratowniczej.
W kontekście poruszonego problemu wydaje się,
iż ewentualne wprowadzenie ulg, o których mowa
powyżej, znajduje się w kompetencji ministra właści-
wego do spraw finansów, który to zgodnie z art. 8 ust. 2
pkt 1 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach
administracji rządowej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 65,
poz. 437, z późn. zm.) odpowiada, na zasadach, w try-
bie i w granicach określonych odrębnymi przepisami,
w szczególności za realizację dochodów z podatków
bezpośrednich, pośrednich oraz opłat.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Warzechy
w sprawie zmiany niektórych regulacji
zawartych w projekcie ustawy o opiece
nad dziećmi w wieku do lat 3 (17030)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 23 lipca 2010 r.,
dotyczące interpelacji posła Jana Warzechy, w spra-

wie zmiany niektórych regulacji zawartych w projek-
cie ustawy o opiece nad dziećmi do lat 3, uprzejmie
informuję.
Art. 11 projektu ustawy o opiece nad dziećmi
w wieku do lat 3 określa maksymalną liczebność
grupy dzieci, w zależności od wieku i niepełnospraw-
ności dzieci w grupie, nad jaką może sprawować
opiekę jeden opiekun. Tak skonstruowany przepis
stwarza ograniczenie dla podmiotów tworzących
i prowadzących żłobki, które przyjmowały do żłob-
ków zbyt dużą liczbę dzieci w stosunku do zatrud-
nionych opiekunów.
Odnosząc się do zarzutu samorządowców, podnie-
sionych w interpelacji, należy stwierdzić, że projekt
nie ustala poziomu liczby dzieci, lecz określa maksy-
malną ich liczbę w grupie. Samorząd jako podmiot
tworzący żłobek lub zlecający zadanie utworzenia
żłobka może, zgodnie ze swoimi kompetencjami,
ustalić mniejszą niż w projekcie liczebność grup
w tych żłobkach.
Kolejną kwestią podnoszoną w interpelacji jest
sprawa kwalifikacji opiekunów pracujących w żłob-
kach. Sprawy te zostały rozwiązane w omawianym
projekcie podobnie jak w rozporządzeniu ministra
zdrowia i opieki społecznej w sprawie kwalifikacji
wymaganych od pracowników na poszczególnych ro-
dzajach stanowisk pracy w publicznych zakładach
opieki zdrowotnej.
Opiekun w projektowanej ustawie, podobnie jak
w ww. rozporządzeniu, powinien mieć wykształcenie
średnie. Rozszerzony natomiast został katalog zawo-
dów opiekunów. Opiekunem może zostać: pielęgniar-
ka, położna, opiekunka dziecięca, nauczyciel wycho-
wania przedszkolnego lub pedagog opiekuńczo-wycho-
wawczy. Nie istnieje potrzeba, aby w żłobkach utwo-
rzonych na podstawie omawianego projektu ustawy
o opiece nad dziećmi w wieku do lal 3 każdy opiekun
posiadał wykształcenie medyczne, ponieważ:
1) żłobki nie oferują świadczeń medycznych oraz
2) przebywają w nich dzieci powyżej 20 tygodnia
życia (po zakończeniu urlopu macierzyńskiego),
3) żłobki pełnią funkcję opiekuńczo-wychowawczą.
Niezbędne kompetencje opiekunów będą rozsze-
rzane na szkoleniach, których zakres określi, w dro-
dze rozporządzenia, minister właściwy do spraw ro-
dziny, biorąc pod uwagę specyfikę zadań opiekuń-
czych, wychowawczych i edukacyjnych dla poszcze-
gólnych instytucji opieki oraz mając na uwadze ko-
nieczność zapewnienia odpowiedniego poziomu reali-
zacji tych zadań.
W związku z powyższym omawiany projekt usta-
wy o opiece nad dziećmi w wieku do lat 3 spełnia
wymagania samorządowców odnośnie do jakości
opieki nad dziećmi do lat 3.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
851
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Gołojucha
w sprawie osuwisk powstałych
w wyniku tegorocznych powodzi (17031)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 23 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-17031/
10), dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP pana
Kazimierza Gołojucha w sprawie osuwisk powstałych
w wyniku tegorocznych powodzi, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Rząd RP, mając na uwadze skalę zniszczeń wywo-
łanych powodzią i osuwiskami w maju i czerwcu 2010 r.,
przygotował mechanizmy umożliwiające usuwanie
powstałych zniszczeń m.in. poprzez zasiłki celowe na
remont albo odbudowę budynków mieszkalnych lub
lokali mieszkalnych w wysokości:
— do 20 tys. zł – w przypadku mniejszych szkód
i rezygnacji przez poszkodowanego z ich wyceny
przez rzeczoznawcę,
— do 100 tys. zł – w pozostałych przypadkach, po
wycenie szkód przez rzeczoznawcę;
Zasiłek celowy na remont albo odbudowę budynku
mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego zniszczonego
w wyniku działania żywiołu (w kwocie do 20 000 zł
i do 100 000 zł) może zostać przeznaczony na napra-
wę szkód wyrządzonych żywiołem w domach i miesz-
kaniach, w tym w piwnicach, jeżeli szkody uniemoż-
liwiają realizację niezbędnych potrzeb bytowych osób
poszkodowanych, w szczególności jeśli znajdują się
tam urządzenia niezbędne do doprowadzenia wody
pitnej oraz ciepła w okresie zimowym.
Wyżej wymieniona pomoc finansowa jest udziela-
na w formie zasiłku celowego przez kierownika
ośrodka pomocy społecznej, który działa z upoważ-
nienia wójta (burmistrza, prezydenta miasta). Do
dnia 10 sierpnia 2010 r. województwo podkarpackie
otrzymało ponad 145,5 mln zł na wypłatę zasiłków
na remont i odbudowę.
Dodatkowo, aby usprawnić odbudowę zniszczeń,
rząd RP przygotował projekt ustawy o zmianie usta-
wy o szczególnych zasadach odbudowy, remontów
i rozbiórek obiektów budowlanych zniszczonych lub
uszkodzonych w wyniku działania żywiołu oraz nie-
których innych ustaw. Zaproponowane zmiany mają
na celu uproszczenie odbudowy zniszczonych lub
uszkodzonych budynków oraz ułatwienie odbudowy
w miejscach niezagrożonych ponownym zniszcze-
niem. Obecnie projekt znajduje się na etapie prac par-
lamentarnych.
Ponadto minister spraw wewnętrznych i admini-
stracji do dnia 10 sierpnia 2010 r. uruchomił dla wo-
jewództwa podkarpackiego ponad 3,5 mln zł na po-
krycie kosztów prac rzeczoznawców, ekspertów bu-
dowlanych i geologów szacujących uszkodzenia bu-
852
dynków powstałych na skutek powodzi i osuwisk
w maju i czerwcu 2010 r. W najbliższym czasie uru-
chomione zostanie dodatkowo ponad 1,7 mln zł dla
województwa podkarpackiego na powyższy cel.
Pragnę również poinformować, że od 2004 r. Mi-
nisterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji pro-
wadzi projekt „Osłona przeciwosuwiskowa”, polega-
jący na dofinansowaniu z budżetu państwa stabiliza-
cji osuwisk oraz naprawy, odbudowy, budowy, prze-
niesienia, stabilizacji i ulepszenia infrastruktury
publicznej zniszczonej bądź zagrożonej przez ruchy
osuwiskowe ziemi, w tym infrastruktury drogowej.
O środki finansowe w ramach projektu mogą ubiegać
się wszystkie jednostki samorządu terytorialnego, na
terenie których wystąpiły osuwiskowe ruchy ziemi,
po spełnieniu wymagań projektu.
Dodatkowo pragnę zwrócić uwagę, że środki na
zasiłki celowe oraz na pokrycie kosztów wykonania
ekspertyz budowlanych i geologicznych są urucha-
miane na bieżąco, na wniosek właściwych wojewo-
dów. W przypadku projektu „Osłona przeciwosuwi-
skowa” środki na realizację zadań są przekazywane
do jednostek samorządu terytorialnego po podpisa-
niu umowy dotacyjnej.
Jednocześnie informuję, że 62 jednostki samorzą-
du terytorialnego z województwa podkarpackiego, na
terenie których wystąpiła powódź lub osuwiska w maju
i czerwcu 2010 r., otrzymały łącznie 115 mln zł na
odbudowę infrastruktury komunalnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie obniżenia opłat za przejazd
motocykli autostradami (17032)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego z dnia
20 lipca 2010 r., znak: SPS-023-17032/10, uprzejmie
informuję, że zgodnie z art. 37a ust. 6 ustawy z dnia
27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz
o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2571, z późn. zm.) motocykle zostały
wyodrębnione odnośnie określenia stawek opłat za
przejazd autostradą w innej kategorii niż pojazdy sa-
mochodowe. Przepis ten obowiązuje od 24 grudnia
2008 r.
W odniesieniu do kwestii określenia wysokości
stawki dla motocyklów za przejazd autostradami na-
leży podkreślić, iż mamy do czynienia z dwiema róż-
nymi sytuacjami. Autostrady płatne są bowiem zarzą-
dzane w Polsce przez dwa rodzaje podmiotów: stronę
publiczną (Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Au-
tostrad) i stronę prywatną, czyli koncesjonariuszy.
W odniesieniu do autostrad zarządzanych przez stro-
nę publiczną zastosowanie mają przepisy ustawy
o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu
Drogowym obowiązujące od 24 grudnia 2008 r., które
wyodrębniły motocykle jako oddzielną kategorię po-
jazdów, dla których zostanie ustalona odrębna stawka
za przejazd. Wyłączenie motocykli do oddzielnej kate-
gorii nie oznacza jednak automatycznej konieczności
ustalenia opłaty za przejazd na poziomie niższym niż
opłata dla samochodów osobowych. Przy określeniu
ww. opłaty resort infrastruktury musi bowiem wziąć
pod uwagę czynniki wskazane bezpośrednio w usta-
wie, czyli potrzeby utrzymania i ochrony dróg, oraz
może ponadto uwzględnić m. in. propagowanie bezpie-
czeństwa ruchu drogowego. Dopiero uwzględniając
wszystkie ww. czynniki, będzie można określić wyso-
kość opłat dla motocykli.
W odniesieniu natomiast do odcinków autostrad
zarządzanych przez koncesjonariuszy należy podkre-
ślić, iż umowy między stroną publiczną a stroną pry-
watną dotyczące budowy i eksploatacji autostrad
płatnych zawarte zostały na podstawie przepisów
ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym obowiązujących przed 24 grud-
nia 2008 r. Przepisy te przewidywały połączenie sa-
mochodów osobowych i motocykli w jedną kategorię
poboru opłat. Kategoryzacja pojazdów zgodnie z ww.
zapisem jest jednym z postanowień umów z konce-
sjonariuszami. W związku z powyższym na odcin-
kach autostrad zarządzanych przez stronę prywatną
nie przewiduje się automatycznej modyfikacji istnie-
jącej przed 24 grudnia 2008 r. kategoryzacji pojaz-
dów. Każdorazowa modyfikacja z inicjatywy strony
publicznej mogłaby bowiem prowadzić do roszczeń ze
strony koncesjonariuszy. W konsekwencji takie po-
stępowanie mogłoby spowodować sytuację, w której
każdy podatnik odczułby ciężar finansowy zmian
umów ze stroną prywatną. Ponadto każda tego typu
zmiana wymaga modyfikacji treści umów koncesyj-
nych i podpisywania aneksów przez obie strony (po
uzgodnieniu z ministrem finansów).
Odnosząc się szczegółowo do argumentów zawar-
tych w interpelacji, należy w pierwszej kolejności
stwierdzić, że motocykl, który mimo że jest pojazdem
innego charakteru niż samochód, poruszając się po
jezdni zajmuje, jak każdy inny pojazd, całą szerokość
pasa ruchu. Motocykle mają również zapewniony do-
stęp do obiektów i urządzeń autostrady, które zwięk-
szają płynność jazdy oraz jej bezpieczeństwo. Poza
tym motocyklista, jak każdy użytkownik autostrady,
ma zapewniony odpowiedni komfort przejazdu po-

przez wyposażenie autostrady w postaci miejsc ob-
sługi podróżnych, obiekty gwarantujące bezkolizyjny
przejazd, jak również szybką pomoc autostradowych
służb ratunkowych. Kierowca motocyklu na równi
z każdym innym użytkownikiem autostrady korzy-
sta z ww. udogodnień i w takim samym stopniu po-
winien ponosić koszty utrzymania autostrady.
Z kolei argument o mniejszym stopniu niszczenia
nawierzchni przez motocykl niż pozostałe pojazdy
nie ma szczególnego znaczenia w świetle wysokich
kosztów eksploatacji oraz utrzymania autostrad i jej
obiektów. Zniszczenie spowodowane ruchem samo-
chodów i motocykli jest porównywalne i dużo mniej-
sze od zniszczenia wywołanego przez pojazdy cięża-
rowe, za przejazd których płaci się najwięcej. Dodać
przy tym należy, że opłaty za przejazd autostradą
mają głównie pokryć koszty utrzymania i ochrony
dróg, które nie są zależne tylko i wyłącznie od tona-
żu poruszających się po nich pojazdów.
Należy także podkreślić, iż motocykliści, zgodnie
z informacjami uzyskanymi od policji, wpływają na
pogorszenie bezpieczeństwa ruchu na autostradach.
Jako przykład można przywołać tu autostradę A1, na
której dotychczas wydarzył się jeden wypadek śmier-
telny. Wypadek ten został spowodowany z winy mo-
tocyklisty. Policja poinformowała również, iż nieofi-
cjalny rekord prędkości na ww. autostradzie wynosi
290 km/h i należy do kierowcy motocykla.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie planowanych opłat za korzystanie
z autostrady A2 (17033)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Tadeusza Tomaszewskiego (SPS-
-023-17033/10) w sprawie planowanych opłat za ko-
rzystanie z autostrady A2 przedstawiam poniżej na-
stępujące wyjaśnienia.
Na podstawie umowy z dnia 30 sierpnia 2008 r.
o budowę i eksploatację autostrady płatnej A2 na od-
cinku Świecko – Nowy Tomyśl zawartej pomiędzy
ministrem infrastruktury a spółką Autostrada Wiel-
kopolska II SA opłata za przejazd dla samochodów
osobowych będzie wynosiła 0,20 zł brutto za każdy
853
kilometr. Jest ona taka sama jak stawka opłaty za
przejazd 1 km autostrady A1 na odcinku Gdańsk
– Toruń zarządzanej przez spółkę Gdańsk Transport
Company SA.
Stawka opłaty za przejazd w wysokości 0,20 zł/1
km stanowi średnią stawkę, która posłużyła do oceny
skutków finansowych obowiązywania ustawy z dnia
7 listopada 2008 r. o drogach publicznych i niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 218, poz. 1391) oraz
postępowaniach przetargowych na budowę i eksplo-
atację autostrady A1 na odcinku Stryków – Pyrzowi-
ce oraz autostrady A2 Stryków – Konotopa.
Należy zważyć, iż wysokość opłat za przejazd au-
tostradą, w szczególności projektów realizowanych
w systemie partnerstwa publiczno-prywatnego, ja-
kim jest budowa i eksploatacja autostrady A2 na od-
cinku Świecko – Nowy Tomyśl jest uzależniona od
szeregu czynników, tj. zasad podziału ryzyk, kosztów
budowy i eksploatacji autostrady, ukształtowania te-
renu, urządzeń bezpieczeństwa ruchu oraz urządzeń
obsługi użytkowników autostrady. Zatem wysokość
opłaty za przejazd autostradą powinna być analizo-
wana przy uwzględnieniu powyższych elementów.
Na odcinkach autostrady A2 od Konina do Kono-
topy nie jest ostatecznie określona stawka opłaty za
przejazd pobieranej w systemie elektronicznym oraz
w systemie manualnym. Zgodnie z ustawą z dnia
27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz
o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2571, ze zm.) minister właściwy do
spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia,
stawki opłat za przejazd autostradami zarządzanymi
przez generalnego dyrektora dróg krajowych i auto-
strad lub drogową spółkę specjalnego przeznaczenia,
mając na uwadze potrzeby utrzymania i ochrony
dróg istotnych dla rozwoju sieci drogowej.
Odnośnie do porównania wysokości opłat obowią-
zujących na terenie Czech i Słowacji uprzejmie infor-
muję, że w tych państwach pobierana jest opłata za
czasowe korzystanie z infrastruktury (w formie wi-
niet). Nie są to opłaty, których wysokość jest uzależ-
niona od liczby przejechanych kilometrów, co ma za-
stosowanie w przypadku autostrady A2. Natomiast
w Niemczech przejazd autostradami samochodów
osobowych jest całkowicie bezpłatny.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
854
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie powstrzymania upadku organizacji
działających na rzecz osób niepełnosprawnych
(17034)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
przekazaną pismem z dnia 23 lipca 2010 r., znak:
SPS-023-17034/10, w sprawie powstrzymania upad-
ku organizacji działających na rzecz osób niepełno-
sprawnych uprzejmie wyjaśniam.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej obecnie
nie pracuje nad nowelizacją ustawy z dnia 27 sierpnia
1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 14, poz. 92, z późn. zm.) w zakresie zmiany syste-
mu wsparcia ze środków PFRON zatrudniania osób
niepełnosprawnych, w tym zatrudnionych w zakła-
dach pracy chronionej. Obecnie w ww. zakresie trwa-
ją prace nad poselskim projektem zmiany ustawy
o rehabilitacji (...). Podjęte przez posłów działania są
zgodne z intencjami rządu i mają na celu zapewnienie
stabilnego finansowania zadań obligatoryjnych fun-
duszu, w szczególności dotyczących wspierania osób
niepełnosprawnych w zatrudnieniu. Proponowane
rozwiązania przyczynią się również do utrzymania
możliwości udzielania dalszego wsparcia finansowe-
go ze środków PFRON zadań bardziej fakultatyw-
nych, m.in. z zakresu rehabilitacji społecznej, reali-
zowanych przez organizacje pozarządowe.
Wysokość środków finansowych na realizację za-
dań określonych w ustawie o rehabilitacji (...) – w tym
na zadania realizowane również przez organizacje
pozarządowe – określana jest corocznie przez Sejm
RP w ustawie budżetowej na dany rok. W latach
2006–2009 na wsparcie zadań z zakresu rehabilitacji
społecznej realizowanych przez organizacje pozarzą-
dowe Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych wydatkował kwotę ponad 488 282 tys. zł
(w 2006 r. – ponad 72 495 tys. zł, w 2007 r. – 98 794
tys. zł., w 2008 r. – ponad 149 878 tys. zł., w 2009 r.
– ponad 167 113 tys. zł.). W planie finansowym
PFRON na 2010 r. na zadania z art. 36 ustawy o re-
habilitacji (...) zaplanowana została kwota 105 000
tys. zł.
W latach 2006–2008 działania organizacji poza-
rządowych służące wspierane były finansowo na pod-
stawie programu PARTNER wsparcie projektów na
rzecz osób niepełnosprawnych realizowanych przez
organizacje pozarządowe. Doświadczenia zebrane
podczas jego realizacji zostały wykorzystane do wdro-
żenia systemowych instrumentów wsparcia organi-
zacji pozarządowych na podstawie art. 36 ustawy
o rehabilitacji (...) oraz rozporządzenia ministra pra-
cy i polityki społecznej z dnia 7 lutego 2008 r.
w sprawie rodzajów zadań z zakresu rehabilitacji
zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych zle-
canych fundacjom oraz organizacjom pozarządo-
wym (Dz. U. Nr 29, poz. 172). Po wejściu w życie
tych przepisów program PARTNER nie mógł być
kontynuowany w dotychczasowej formie. Nie jest
bowiem możliwe utrzymanie programu, którego
cele mogą być zrealizowane na podstawie powszech-
nie obowiązującego prawa. Zarząd funduszu podjął
decyzję, aby program PARTNER został utrzymany,
w zakresie zadań objętych rozporządzeniem w spra-
wie rodzajów zadań (...) dla ściśle określonego kręgu
adresatów – tzw. kościelnych osób prawnych – któ-
rych nie obejmowała definicja organizacji pozarzą-
dowych zawarta w ustawie o rehabilitacji (...), a któ-
re, przy wsparciu ze środków PFRON, w ramach
programu PARTNER, podejmowały szereg ważnych
działań na rzecz osób niepełnosprawnych. W ten
sposób – do czasu znowelizowania stosownego prze-
pisu – organizacje te nie zostały pozbawione możli-
wości kontynuowania sprawdzonych form pomocy
osobom niepełnosprawnym.
Niezależnie od środków przeznaczonych na zle-
canie zadań organizacjom pozarządowym na pozio-
mie centralnym (przez biuro PFRON), jak i w ra-
mach kontynuowanego dla niektórych organizacji
programu PARTNER, także środki finansowe PFRON
przekazywane samorządom województwa i powia-
tu w ramach algorytmu, służą wspieraniu działal-
ności organizacji pozarządowych. Ponadto organi-
zacje pozarządowe korzystały i nadal korzystają ze
wsparcia finansowego ze środków PFRON w ra-
mach innych programów, np. Program ogranicza-
nia skutków niepełnosprawności, Ośrodki informa-
cji dla osób niepełnosprawnych, Program wsparcia
Ośrodka Szkolno-Wychowawczego dla Dzieci Nie-
widomych w Laskach.
Poza tymi źródłami finansowania istnieją różne
możliwości wspierania projektów przedkładanych
przez organizacje pozarządowe w ramach Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki”. Wsparcie działalno-
ści organizacji pozarządowych odbywa się głównie
poprzez organizowane konkursy, w których składane
projekty oceniane są przez niezależnych ekspertów.
Tryb konkursowy przy wyborze projektów gwaran-
tuje wszystkim wnioskodawcom równy dostęp do
ubiegania się o środki publiczne oraz zwiększa racjo-
nalność i efektywność wydatkowania środków pu-
blicznych, choć jednocześnie dla części organizacji
może oznaczać ryzyko braku wsparcia niektórych
projektów.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że
możliwości realizacji różnorodnych działań na rzecz
osób niepełnosprawnych, przy wsparciu ze środków
publicznych, są obecnie dla organizacji pozarządo-
wych dość szerokie. Barierę dla tych możliwości sta-
nowi wysokość środków, jakie mogą być przeznacza-
ne na wspieranie działalności organizacji. Jeżeli zo-

staną wdrożone rozwiązania zaproponowane w po-
selskim projekcie ustawy o zmianie ustawy o rehabi-
litacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych (druk sejmowy nr 3292), te moż-
liwości w odniesieniu do środków PFRON ulegną
zwiększeniu.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie wyników pokontrolnych NIK
dotyczących funkcjonowania oddziałów
położniczo-ginekologicznych (17035)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego,
przesłaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 23 lip-
ca 2010 r. (znak: SPS-023-17035/10), w sprawie wy-
ników pokontrolnych NIK dotyczących funkcjonowa-
nia oddziałów położniczych, uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych wyjaśnień.
Celem kontroli Najwyższej Izby Kontroli, której
wyniki stały się podstawą do złożenia interpelacji,
była ocena działalności publicznych zakładów opieki
zdrowotnej w zakresie sprawowania opieki nad mat-
ką i noworodkiem, głównie w odniesieniu do funkcjo-
nowania trójstopniowego systemu opieki perinatal-
nej. Zgodnie z informacją zawartą w opublikowanej
„Informacji o wynikach kontroli opieki nad matką
i noworodkiem w oddziałach położniczych i neonato-
logicznych”, szczegółowej ocenie zostały poddane na-
stępujące zagadnienia, takie jak: stan i kwalifikacje
personelu medycznego, organizacja udzielania świad-
czeń, wyposażenie w sprzęt, zapewnienie realizacji
wybranych procedur medycznych i spełnienie innych
warunków, jakim powinny odpowiadać pomieszcze-
nia i urządzenia oddziałów położniczych i neonatolo-
gicznych. Oceniono również sprawowanie nadzoru
uprawnionych organów nad działalnością tych od-
działów.
Zgodnie z treścią ww. Informacji: „Najwyższa
Izba Kontroli pozytywnie ocenia – pomimo stwier-
dzonych nieprawidłowości – sprawowanie opieki nad
matką i noworodkiem w oddziałach położniczych
i neonatologicznych w ramach trójstopniowego sys-
temu opieki perinatalnej. System ten sprzyja zapew-
nieniu takiej opieki, stosownie do potrzeb wynikają-
855
cych z różnych przypadków medycznych. Wymagania
stawiane przed szpitalami trzech stopni referencyj-
nych, ustanowione przez Narodowy Fundusz Zdro-
wia, były generalnie spełniane przez te podmioty”.
Negatywnie oceniono wyłącznie bezpodstawne po-
bieranie opłat od osób ubezpieczonych za niektóre
świadczenia zdrowotne oraz naruszanie ustawowej
zasady równego dostępu do opieki zdrowotnej po-
przez odpłatne oferowanie lepszych warunków poby-
tu w szpitalu.
Odnośnie do opłat pobieranych od pacjentek za
świadczenia związane z porodem, Ministerstwo Zdro-
wia wyraża jednoznacznie negatywne stanowisko,
stwierdzając, że występujące w tym względzie prak-
tyki są niezgodne z obowiązującym prawem. Stano-
wisko to wiąże się z postanowieniami art. 2 ust. 2
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.),
zgodnie z którymi wszystkie kobiety w okresie ciąży,
porodu i połogu mają prawo do korzystania ze świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych na zasadach określonych w tej ustawie.
Ponadto zgodnie z postanowieniami art. 31d ww.
ustawy poród zakwalifikowany jest do świadczeń
gwarantowanych, co jednoznaczne stanowi, iż świad-
czenia opieki zdrowotnej związane z porodem są bez-
płatne dla wszystkich kobiet w okresie ciąży, porodu
i połogu. Należy przy tym zaznaczyć, że w obowiązu-
jącym w ochronie zdrowia systemie prawnym nie są
zdefiniowane świadczenia standardowe i ponadstan-
dardowe.
Uprzejmie informuję, że problemy przedstawione
przez pana posła Tadeusza Tomaszewskiego w uza-
sadnieniu interpelacji mają charakter lokalny, zaś
ich rozwiązanie należy do organów założycielskich
zakładów opieki zdrowotnej wymienionych w inter-
pelacji. Zgodnie z postanowieniami zawartymi w art. 11
ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki
zdrowotnej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn.
zm.), ustrój zakładu opieki zdrowotnej oraz inne
sprawy dotyczące jego funkcjonowania nieuregulo-
wane w ustawie określa statut, który nadaje podmiot
tworzący zakład.
Należy przy tym zwrócić uwagę, że zgodnie z po-
stanowieniami art. 6 ust. 1 cytowanej ustawy zakład
udziela świadczeń zdrowotnych bezpłatnie, za czę-
ściową odpłatnością lub odpłatnie na zasadach okre-
ślonych w ustawie, przepisach odrębnych lub umowie
cywilnoprawnej. Odpłatne udzielanie świadczeń w spo-
sób wykraczający poza postanowienia wymienionego
przepisu jest działaniem bezprawnym.
Odnosząc się do sformułowanego przez pana posła
pytania o monitorowanie przez NFZ problemu opisa-
nego w interpelacji, na podstawie wyjaśnienia uzy-
skanego z centrali NFZ informuję, że wymagania
dotyczące posiadanego przez świadczeniodawców
personelu, aparatury medycznej oraz warunków lo-
kalowych są weryfikowane przez NFZ na etapie po-
stępowań konkursowych o zawarcie umów na udzie-
856
lanie świadczeń opieki zdrowotnej, a także w drodze
prowadzonych kontroli. Natomiast w zarządzeniu
prezesa NFZ w sprawie określania warunków zawie-
rania i realizacji umów w rodzaju leczenie szpitalne
określone są elementy, do których zapewnienia zobo-
wiązany jest świadczeniodawca w ramach hospitali-
zacji pacjenta. Interwencje w zakresie nieuzasadnio-
nego pobierania opłat są podejmowane doraźnie,
w przypadku wpłynięcia skargi złożonej przez świad-
czeniobiorcę.
Pragnę poinformować, że Ministerstwo Zdrowia
postrzega opiekę okołoporodową jako bardzo ważny
element działań na rzecz zdrowia całej populacji, bo-
wiem jakość tej opieki jest czułym miernikiem poli-
tyki zdrowotnej państwa. Wszelkie niedociągnięcia
w tym zakresie w sposób jaskrawy ujawniają się
w wysokości wskaźnika umieralności niemowląt.
Należy jednak podkreślić, że działania na rzecz
zapewnienia równego dostępu do świadczeń opieki
zdrowotnej, w tym ocena zabezpieczenia opieki zdro-
wotnej na terenie województwa, są obowiązkiem wo-
jewodów. Obowiązek ten określony jest w art. 10 usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.). Natomiast minister
zdrowia może podejmować działania zgodne z zasa-
dami określonymi w przepisach ustawy z dnia 4 wrze-
śnia 1997 r. o działach administracji rządowej (tekst
jednolity: Dz. U. z 2003 r. Nr 159, poz. 1548). Zgodnie
z postanowieniami art. 4 ust. 2 tej ustawy, minister
kierujący działem administracji rządowej jest właści-
wy w sprawach z zakresu administracji rządowej
określonych w ustawie z wyjątkiem spraw zastrzeżo-
nych w odrębnych przepisach.
Obowiązujący stan prawny uniemożliwia podjęcie
przez ministra zdrowia doraźnych działań o charak-
terze organizacyjnym. Natomiast inicjowane i reali-
zowane przez ministra zdrowia rozwiązania o cha-
rakterze długofalowym mają charakter regulacji
prawnych lub programów polityki zdrowotnej.
Informuję, że w zakresie regulacji prawnej Mini-
sterstwo Zdrowia podjęło prace mające na celu wy-
danie w trybie rozporządzenia standardu postępowa-
nia w okresie ciąży, porodu i połogu. Zakończone
zostały prace zespołu, powołanego przez ministra
zdrowia w celu opracowania projektu takiego stan-
dardu. Projekt stosownego rozporządzenia ministra
zdrowia znajduje się w końcowej fazie procesu legi-
slacyjnego. Natomiast dla zapewnienia bezpieczeń-
stwa i odpowiedniej opieki zdrowotnej kobietom cię-
żarnym w 1995 roku wdrożony został do realizacji
„Program poprawy opieki perinatalnej w Polsce”.
Koncepcja tego programu oparta była na dążeniu do
poprawy opieki perinatalnej poprzez utworzenie re-
gionalnych, skoordynowanych systemów opieki nad
kobietą ciężarną i noworodkiem, spełniających funk-
cje związane z zarządzaniem siecią współpracujących
ze sobą ośrodków, leczeniem pacjentów, konsultacja-
mi, przepływem informacji, utrzymaniem i koordy-
nacją transportu matki i noworodka, a także działal-
nością edukacyjną. Podstawowym założeniem tego
systemu była jego trójstopniowa organizacja. Uznano
bowiem, że organizacja taka gwarantuje wysoką ja-
kość i skuteczność opieki oraz racjonalne wydatko-
wanie środków publicznych przeznaczonych na
ochronę zdrowia w tym zakresie. Stosowanie w prak-
tyce zasad wymienionego programu było przedmio-
tem kontroli NIK, o której mowa na wstępie.
W opinii Ministerstwa Zdrowia występuje zagro-
żenie dla funkcjonowania systemu trójstopniowej
opieki nad kobietą ciężarną i noworodkiem, związane
z niedostateczną liczbą stanowisk intensywnej tera-
pii nad noworodkiem, dekapitalizacją aparatury me-
dycznej – szczególnie w oddziałach III poziomu refe-
rencyjnego. Podobne spostrzeżenia zostały dokonane
przez najwyższą Izbę Kontroli. W związku z tym kie-
rownictwo resortu uznało potrzebę reaktywacji
„Programu poprawy opieki perinatalnej w Polsce”,
zaadaptowanego do aktualnej sytuacji w ochronie
zdrowia. W najbliższym czasie rozpoczęte zostaną
działania w tym zakresie. Początkiem tych działań
będzie obiektywna ocena uwarunkowań funkcjono-
wania wymienionego systemu w skali całego kraju.
Ocenę taką oraz propozycję rozwiązań programo-
wych opracuje zespół specjalistów powołany drogą
zarządzenia ministra zdrowia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie rozliczania strat
w funduszach inwestycyjnych (17036)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 29 lipca 2010 r. nr SPS-
-023-17036/10 interpelację pana posła Stanisława
Steca w sprawie rozliczania strat w funduszach in-
westycyjnych, uprzejmie informuję.
Dochody z tytułu udziału w funduszach kapitało-
wych i dochody ze zbycia papierów wartościowych są
zaliczane do tego samego źródła przychodów, tj. do
przychodów z kapitałów pieniężnych. Niemniej jed-
nak te inwestycje kapitałowe mają inny sposób gene-
rowania efektu ekonomicznego, co determinuje zróż-
nicowanie jego opodatkowania.
Odmienność ta polega m.in. na specyficznym spo-
sobie ustalania dochodu z tytułu udziału w fundu-
szach kapitałowych, który powstaje w związku z umo-

rzeniem jednostek uczestnictwa. Kwota ta jest obli-
czana przez fundusz wyceniający jego aktywa, a po-
datnik nie ma wpływu na konkretne decyzje inwe-
stycyjne dokonywane ze środków tego funduszu. Wy-
cena jednostek uczestnictwa lub certyfikatu inwesty-
cyjnego przeprowadzana jest na każdy dzień i stano-
wi wynik stosunku wartości aktywów netto tego
funduszu do liczby jednostek uczestnictwa lub certy-
fikatów inwestycyjnych (wartości aktywów netto
przypadających na jednostkę uczestnictwa lub certy-
fikat inwestycyjny).
Taki sposób określenia wartości jednostek uczest-
nictwa w funduszu i w konsekwencji określenia in-
dywidualnego skutku ekonomicznego dokonanej in-
westycji nie daje podstawy do stworzenia możliwości
odliczenia strat. Nie jest bowiem możliwy taki przy-
padek, że przy umorzeniu jednostek uczestnictwa
w tym samym funduszu uzyskuje się jednocześnie
dochód i ponosi stratę. Każdorazowe umorzenie jed-
nostek uczestnictwa powoduje powstanie obowiązku
podatkowego tylko i wyłącznie w sytuacji, jeżeli
w wyniku tej operacji określono dochód. I tylko taka
sytuacja nakłada na fundusz jako płatnika obowią-
zek obliczenia i poboru podatku.
Dochody z tytułu udziału w funduszach kapitało-
wych, stosownie do przepisu art. 30a ust. 1 pkt 5
ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym
od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307,
z późn. zm.), opodatkowane są 19-procentowym zry-
czałtowanym podatkiem dochodowym. Zryczałtowa-
ny podatek dochodowy uiszczany jest za pośrednic-
twem płatnika. Dochód ten nie jest łączony z innymi
dochodami z tego samego źródła, a podatnik nie ma
obowiązków informacyjnych wobec organów podat-
kowych.
Z tych względów „poniesienie straty” z tytułu
umorzenia jednostek uczestnictwa w funduszu inwe-
stycyjnym nie daje prawa do odliczenia jej od docho-
dów m.in. z tytułu umorzenia innych jednostek
uczestnictwa lub uzyskanych ze zbycia papierów war-
tościowych. Zauważyć należy, iż w art. 30a ust. 5 po-
wołanej ustawy zawarta została regulacja prawna
wprost zakazująca pomniejszania dochodu z fundu-
szy kapitałowych (do których zalicza się również fun-
dusze inwestycyjne) o straty z tytułu udziału w fun-
duszach kapitałowych oraz inne straty z kapitałów
pieniężnych i praw majątkowych poniesione w roku
podatkowym oraz w latach poprzednich.
Natomiast z inną sytuacją mamy do czynienia
w przypadku odpłatnego zbycia papierów wartościo-
wych. Dochód lub stratę podatnik oblicza samodziel-
nie w składanym odrębnym zeznaniu (PIT-38), z tym
że tytuł zobowiązaniowy powstaje poprzez zsumowa-
nie wszystkich skutków ekonomicznych zaistniałych
w roku podatkowym (suma przychodów i kosztów ich
uzyskania) związanych ze zbyciem papierów warto-
ściowych, ale także z realizacją z praw z nich wyni-
kających, ze zbyciem pochodnych instrumentów fi-
nansowych i realizacją praw z nich wynikających,
nominalną wartością udziałów (akcji) objętych za
857
wkład niepieniężny albo wkładów w spółdzielniach.
Tak więc każdorazowy przypadek uzyskania przy-
chodu ze zbycia papierów wartościowych nie wywo-
łuje skutków w postaci powstania zobowiązania po-
datkowego, ale dopiero suma takich zdarzeń w roku
podatkowym. Stąd też nie ma możliwości włączenia
do rozliczenia omawianego zobowiązania strat ponie-
sionych z tytułu inwestycji kapitałowych opodatko-
wanych na zupełnie innych zasadach.
Dodatkowo należy zauważyć, iż w art. 9 ust. 6
powołanej ustawy zawarty został katalog zamknięty
dochodów z kapitałów pieniężnych, w których jest
możliwe rozliczenie straty z lat ubiegłych. W przepi-
sie tym nie zostały wymienione „straty” z funduszy
kapitałowych.
Jednocześnie informuję, iż od wyroku z dnia 14
grudnia 2009 r. WSA w Warszawie, sygn. akt III SA/
Wa 1147/09, dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie,
działając z upoważnienia ministra finansów, w dniu
11 lutego 2010 r. wniósł skargę kasacyjną do Naczel-
nego Sądu Administracyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Grabowski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie przyznawania pomocy
przez Agencję Rynku Rolnego na rzecz
dywersyfikacji zwiększenia wartości dodanej
podstawowej produkcji rolnej i leśnej (17037)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 23 lipca 2010 r., znak: SPS-023-17037/10,
przekazujące interpelację pana posła Stanisława Ste-
ca dotyczącą rozpatrywania przez Agencję Rynku
Rolnego wniosków o przyznanie pomocy finansowej
w ramach „Krajowego programu restrukturyzacji”
wartości dodanej podstawowej produkcji rolnej i le-
śnej, przekazuję poniższe informacje.
W związku z przeprowadzoną w 2006 r. reformą
rynku cukru w Unii Europejskiej rozporządzeniem
Rady (WE) nr 320/2006 z dnia 20 lutego 2006 r. usta-
nowiony został tymczasowy system restrukturyzacji
przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie. Na mocy
ww. rozporządzenia jako jeden z fakultatywnych in-
strumentów tymczasowego systemu restrukturyzacji
przemysłu cukrowniczego opracowany został „Kra-
jowy program restrukturyzacji”. Celem programu
858
jest wspieranie zmiany profilu produkcji rolnej na
inny niż uprawa buraka cukrowego oraz poprawa
konkurencyjności przedsiębiorstw prowadzących
działalność na terenach gmin dotkniętych procesem
restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego. Zgodnie
z art. 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 320/2006,
wsparcie w ramach krajowego programu restruktu-
ryzacji jest uznawane jako pomoc na rzecz dywersy-
fikacji, w związku z tym musi odpowiadać jednemu
lub kilku działaniom przewidzianym w ramach osi
1 oraz osi 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005
w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez
Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich (EFRROW).
Na etapie wdrażania pomocy przyjęto, że będzie
ona przyznawana w ramach dwóch działań: „Moder-
nizacja gospodarstw rolnych” oraz „Zwiększanie
wartości dodanej podstawowej produkcji rolnej i le-
śnej”, które odpowiadają działaniom o takich samych
nazwach określonym w Programie Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013.
Warunki i tryb przyznawania wypłaty i zwrotu
pomocy w ramach działań objętych krajowym pro-
gramem restrukturyzacji są w znacznym stopniu
zdeterminowane regulacjami wspólnotowymi, za-
wartymi zarówno w przepisach dotyczących restruk-
turyzacji przemysłu cukrowniczego, jak też w prze-
pisach o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich
z Europejskiego Funduszu Rolnego Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich (EFRROW).
Uwzględniając powyższe uwarunkowania prawne,
określając warunki przyznawania pomocy finansowej
w ramach „Krajowego programu restrukturyzacji” na
rzecz dywersyfikacji zwiększenia wartości dodanej
podstawowej produkcji rolnej i leśnej w dużej mierze
wzorowano się na rozwiązaniach przyjętych w rozpo-
rządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
17 października 2007 r. w sprawie szczegółowych wa-
runków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania „Zwiększanie wartości dodanej
podstawowej produkcji rolnej i leśnej” objętego Pro-
gramem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 (Dz. U. Nr 200, poz. 1444, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 28 ust. 1 rozporządzenia Rady
(WE) nr 1698/2005, wsparcie w ramach działania
„Zwiększanie wartości dodanej podstawowej produk-
cji rolnej i leśnej” może być udzielane na inwestycje
materialne lub niematerialne, które:
a) poprawiają ogólne wyniki przedsiębiorstwa;
b) dotyczą:
— przetwarzania lub obrotu produktami objętymi
załącznikiem I do traktatu, z wyjątkiem produktów
rybołówstwa oraz przetwarzania lub obrotu produk-
tami leśnymi, i/lub
— rozwoju nowych produktów, procesów i tech-
nologii związanych z produktami objętymi załączni-
kiem I do traktatu, z wyjątkiem produktów rybołów-
stwa oraz rozwoju nowych produktów, procesów i tech-
nologii związanych z produktami leśnymi, oraz
c) spełniają normy wspólnotowe mające zastoso-
wanie do danej inwestycji.
Przepisy art. 28 rozporządzenia Rady (WE)
nr 1698/2005 wskazują, że wsparcie w ramach oma-
wianego działania może dotyczyć działalności w za-
kresie przetwórstwa i wprowadzania do obrotu pro-
duktów objętych załącznikiem I do Traktatu ustana-
wiającego Wspólnotę Europejską. Odchody zwierzę-
ce, stanowiące produkt uboczny z produkcji zwierzę-
cej, są sklasyfikowane pod kodem taryfy celnej CN
3101 i jako nawozy naturalne nie są ujęte w załącz-
niku I do traktatu.
W spójności z art. 28 ust. 1 rozporządzenia Rady
(WE) nr 1698/2005 pozostaje § 6 ust. 1 pkt. 1 lit. a
rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 22 października 2009 r. w sprawie określenia
szczegółowych warunków i trybu przyznawania oraz
wypłaty pomocy w ramach działań objętych „Krajo-
wym programem restrukturyzacji”, w którym jest
mowa tylko o produktach rolnych.
Informacja o uruchomieniu działań oraz kryte-
riach, które będą stosowane na etapie rozpatrywania
wniosków w mechanizmach objętych „Krajowym
programem restrukturyzacji”, została podana przez
Agencję Rynku Rolnego do publicznej wiadomości
przed terminem składania wniosków o przyznanie
pomocy.
Informacje te oraz cel działania, którym jest refi-
nansowanie inwestycji związanych z przetwarzaniem
produktów rolnych na cele energetyczne, zostały za-
mieszczone m.in. na stronie internetowej Agencji
Rynku Rolnego oraz w prasie ogólnokrajowej. Należy
podkreślić, że zakres produktów do przetwarzania
na cele energetyczne od momentu ogłoszenia naboru
wniosków do chwili obecnej nie uległ zmianie.
Przekazując powyższe informacje, w pełni podzie-
lam pogląd pana posła Stanisława Steca, że gnojowi-
ca i obornik winny być wykorzystane na cele energe-
tyczne. Niestety w myśl przepisów rozporządzenia
Rady (WE) nr 1698/2005, określających warunki
wsparcia w ramach działania „Zwiększanie wartości
dodanej podstawowej produkcji rolnej i leśnej” obec-
nie nie jest możliwe zaklasyfikowanie tych cennych
z punktu wiedzenia produkcji biogazu surowców do
grupy produktów objętych załącznikiem I do trakta-
tu. W tym celu konieczna byłaby zmiana rozporzą-
dzenia Rady (WE) nr 1698/2005, co w praktyce wią-
załoby się z długotrwałym procesem legislacyjnym.
Należy podkreślić, że zgodnie z obecnie obowią-
zującymi w ramach PROW zasadami wsparcia, na
inwestycje związane z budową biogazowni, które
będą wykorzystywały jako surowiec odchody zwie-
rzęce (m.in. gnojowicę i obornik), wsparcie może być
udzielane m.in. w ramach działań „Tworzenie i roz-
wój mikroprzedsiębiorstw”, „Różnicowanie w kie-
runku działalności nierolniczej” oraz „Podstawowe
usługi dla gospodarki i ludności wiejskiej”.
W celu stworzenia optymalnych warunków do
rozwoju biogazowni rolniczych, wytwarzających
biogaz w oparciu o surowce pochodzenia rolnicze-

go, a w szczególności produkty uboczne z produkcji
roślinnej, w dniu 13 lipca br. Rada Ministrów przy-
jęła, opracowany przez ministra gospodarki we
współpracy z ministrem rolnictwa i rozwoju wsi,
dokument „Kierunki rozwoju biogazowni rolni-
czych w Polsce na lata 2010–2020”. W ramach
wdrażania kierunków obecnie realizowane są m.in.
działania legislacyjne, które mają na celu likwida-
cję barier administracyjnych na etapie inwestycji
oraz utrudnień w funkcjonowaniu biogazowi rolni-
czych na etapie eksploatacji.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w ramach
polskiej prezydencji, jednym z priorytetów resortu
rolnictwa będą zagadnienia dotyczące energetyczne-
go zagospodarowania biomasy pochodzenia rolnicze-
go. W trakcie dyskusji na forum UE resort rolnictwa
zamierza wskazać na potrzebę wspierania w więk-
szym stopniu inwestycji ukierunkowanych na wy-
twarzanie energii z produktów ubocznych rolnictwa
oraz pozostałości przemysłu rolno-spożywczego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie handlu substancjami
psychoaktywnymi (17038)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo pani Ewy Kierzkowskiej wicemarszałka Sejmu
z dnia 23 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-17038/10),
uprzejmie przedkładam odpowiedź na interpelację
pana posła Stanisława Steca w sprawie handlu sub-
stancjami psychoaktywnymi.
W związku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii
Europejskiej z dnia 3 marca 2008 r. Ministerstwo
Zdrowia przygotowało projekt nowelizacji ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkoma-
nii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485, z późn. zm.). Projekt
nowelizacji został opracowany w celu wprowadzenia
pod kontrolę prawną substancji o nazwie benzylopi-
perazyna (1-benzylopiperazyna, BZP). W wyniku
prac legislacyjnych, w dniu 20 marca 2009 r., została
uchwalona ustawa o zmianie ustawy o przeciwdzia-
łaniu narkomanii (Dz. U. Nr 63, poz. 520), która we-
szła życie w dniu 8 maja 2009 r. Przedmiotowa no-
welizacja pozwoliła objąć kontrolą zarówno benzylo-
piperazynę (BZP) wpisaną do załącznika nr 2 w wy-
kazie substancji psychotropowych grupy II-P, jak
859
również, po uwzględnieniu poprawki poselskiej,
17 innych substancji i roślin psychoaktywnych wpi-
sanych do załącznika nr 1 w wykazie środków odu-
rzających grupy I-N ww. ustawy. W sumie objęto kon-
trolą ustawową 18 nowych substancji i roślin psycho-
aktywnych.
W opinii Ministerstwa Zdrowia konieczność wy-
cofania przez sklepy z dopalaczami (smart shops)
wielu substancji i roślin, które od lat były wykorzy-
stywane w celu odurzania się, spowodowana objęciem
ich kontrolą była jak najbardziej słuszna i wyelimi-
nowała ze sprzedaży większość produktów zawiera-
jących substancje psychoaktywne. Wykorzystywane
w poprzedniej ofercie sklepów substancje takie jak:
BZP, JWH-018, rośliny Salvia divinorum, Mitragyna
speciosa, Argyreia nervosa, o których informowało
Europejskie Centrum Monitorowania Narkotyków
i Narkomanii (EMCDDA), nie znalazły łatwo za-
mienników i były zastępowane roślinami i substan-
cjami, o których działaniu psychoaktywnym brak
jest poważnych doniesień naukowych (theobromina,
geranium). Tak więc sklepy z dopalaczami wycofały
substancje i rośliny objęte kontrolą ustawy o prze-
ciwdziałaniu narkomanii.
Należy podkreślić, że z handlem tzw. dopalacza-
mi zmagają się z lepszym lub gorszym efektem
wszystkie państwa Unii Europejskiej. Smart shops
– sklepy handlujące dopalaczami – istnieją w więk-
szości krajów Europy. Najwięcej jest ich w Wielkiej
Brytanii, Niemczech i Holandii. Jak do tej pory ża-
den z krajów europejskich nie zdelegalizował dzia-
łalności tych sklepów.
Zgodnie z zestawieniem austriackiego Urzędu
Bezpieczeństwa Zdrowia Publicznego (Bundesamt
fur Sicherheit im Gesundheitswesen) o działaniach
poszczególnych państw UE w zakresie kontrolowania
substancji i roślin, które mogą być obecne w dopala-
czach, Polska wprowadziła pod kontrolę największą
liczbę takich substancji i roślin.
Ministerstwo Zdrowia, mając na uwadze potrzebę
oceny i szybkiego objęcia kontrolą niebezpiecznych
substancji czy roślin psychoaktywnych, prowadzi
z Głównym Inspektoratem Farmaceutycznym i Kra-
jowym Biurem Przeciwdziałania Narkomanii wspól-
ne prace nad istotną nowelizacją ustawy o przeciw-
działaniu narkomanii. Jednym z głównych celów
projektu ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziała-
niu narkomanii i ustawy o inspekcji handlowej jest
wprowadzenie procedury oceny ryzyka związanego
z nowymi substancjami psychoaktywnymi, umożli-
wiającej prowadzenie racjonalnej, opartej na nauko-
wej ewaluacji polityki względem tych substancji.
Szybkie i elastyczne reagowanie na pojawiające się
zagrożenia umożliwić ma instytucja tzw. czasowej
kontroli dająca możliwość wycofania danego środka
z obrotu lub wprowadzenie ograniczeń, warunków
lub zakazów związanych z jego sprzedażą lub pro-
dukcją, w drodze rozporządzenia ministra właściwe-
go do spraw zdrowia. Projekt przedmiotowej noweli-
zacji został uzgodniony z Rządowym Centrum Legi-
860
slacji, Ministerstwem Sprawiedliwości, Minister-
stwem Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz
Ministerstwem Spraw Zagranicznych i obecnie jest
przedmiotem procedury legislacyjnej (etap uzgod-
nień wewnętrznych w Ministerstwie Zdrowia).
Ponadto Ministerstwo Zdrowia w wyniku infor-
macji otrzymanych od Europejskiego Centrum Mo-
nitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCDDA)
wskazało na zasadność objęcia kontrolą (wpisania
do załącznika ustawy o przeciwdziałania narkoma-
nii poprzez jej szybką nowelizację) substancji psy-
choaktywnej o nazwie mefedron oraz 6 innych no-
wych substancji psychoaktywnych. W związku z tym
najbliższym czasie 7 substancji psychoaktywnych
zostanie objętych kontrolą ustawy o przeciwdziała-
niu narkomanii, co pozwoli w opinii Ministerstwa
Zdrowia wyeliminować z oferty sklepów z dopala-
czami ok. 90% oferowanych produktów zawierają-
cych substancje psychoaktywne. Objęcie kontrolą
ww. substancji nastąpi w wyniku nowelizacji usta-
wy o przeciwdziałaniu narkomanii autorstwa grupy
posłów. Nowelizacja była przedmiotem obrad Komi-
sji Zdrowia Sejmu RP w dniu 18 maja br., gdzie spo-
tkała się z poparciem strony rządowej, a w dniu 10 czerw-
ca 2010 r. Sejm RP poparł projekt i uchwalił ustawę
o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,
która w dniu 8 lipca br. została przyjęta bez popra-
wek przez Senat RP.
W dniu 26 lipca 2010 r. marszałek Sejmu pełniący
obowiązki prezydenta RP podpisał powyższą nowe-
lizację. Po jej publikacji w Dzienniku Ustaw, gdy wej-
dzie w życie, powinna znacznie utrudnić sprzedaż
dopalaczy w Polsce.
Wyrażam głęboką nadzieję, że powyższe wieloto-
rowe działania przyczynią się do znacznego ograni-
czenia, a następnie wyeliminowania substancji psy-
choaktywnych z legalnego handlu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 3 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie ocen wniosków o dotacje unijne
(17039)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 26 lipca 2010 r. (znak:
SPS-023-17039/10) przesyłam odpowiedź na interpe-
lację pana posła Stanisława Steca.
Dziękując panu posłowi za zainteresowanie kwe-
stią wdrażania środków unijnych i troskę o jak naj-
szybszą ocenę wniosków o dofinansowanie, pragnę
poinformować, że terminowa weryfikacja wniosków
i wybór najlepszych projektów są traktowane przez
instytucje wdrażające programy operacyjne priory-
tetowo w ramach wykonywanych przez nie zadań
związanych z realizacją Narodowych Strategicz-
nych Ram Odniesienia na lata 2007–2013 (NSRO
2007-2013).
Analizując kwestie poruszone w interpelacji, na-
leży zwrócić uwagę na znaczącą liczbę projektów na-
pływających w ramach przeprowadzanych naborów
wniosków o dofinansowanie, co świadczy o ogrom-
nym zainteresowaniu środkami UE ze strony projek-
todawców. Biorąc pod uwagę liczebność personelu
instytucji oraz różnorodność i skomplikowanie pla-
nowanych przedsięwzięć (w szczególności dotyczy to
projektów infrastrukturalnych, zaawansowanych
technologicznie bądź o specjalistycznym charakte-
rze), należy wyważyć trzy zasadnicze aspekty zwią-
zane z weryfikacją wniosków o dofinansowanie:
— wybór projektów najbardziej potrzebnych
z punktu widzenia potrzeb rozwojowych kraju oraz
o najwyższej jakości;
— zgodność z prawem krajowym i wspólnotowym;
— ograniczenie czasu oceny i zminimalizowanie
wymogów formalnych.
Należy podkreślić, że przypisywanie nadmiernej
wagi jednemu z ww. aspektów będzie negatywnie od-
działywać na standardy przyjęte w pozostałych ob-
szarach.
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego nie wyzna-
cza bezpośrednio reguł, według których przeprowa-
dzane są konkursy. Są one określane przez ponad
80 instytucji zajmujących się konkurencyjnymi me-
todami selekcji projektów do dofinansowania. To one
ustalają regulaminy oraz zasady naboru i oceny
wniosków o dofinansowanie. Wyznaczanie zasad
przeprowadzania konkursów w ramach RPO nie leży
w kompetencji Ministerstwa Rozwoju Regionalnego,
lecz przede wszystkim w gestii instytucji zarządza-
jących RPO, zlokalizowanych w 16 urzędach mar-
szałkowskich.
Ustosunkowując się do poruszonego przez pana
posła znacznego zróżnicowania w długości oceny
wniosków o dofinansowanie pomiędzy województwa-
mi (76 dni w woj. lubuskim, 200 – w woj. kujawsko-
-pomorskim i 253 – w woj. mazowieckim), pragnę
zwrócić uwagę, iż jest ono uzasadnione. W konkur-
sach przeprowadzanych w ramach RPO dla woj. lu-
buskiego wpływało mniej wniosków o dofinansowa-
nie – średnio 87 w jednym naborze, zaś w RPO dla
woj. kujawsko-pomorskiego oraz mazowieckiego
składano średnio odpowiednio 110 i 278 wniosków
o dofinansowanie w ramach jednego konkursu. Ozna-
cza to, że w 16 konkursach zakończonych w RPO dla
woj. lubuskiego rozpatrzono w sumie niespełna 1400
wniosków, zaś w RPO dla woj. kujawsko-pomorskie-
go w 22 zakończonych konkursach rozpatrzono łącz-
nie ponad 2400 wniosków, a w 14 konkursach zakoń-
czonych w ramach RPO dla woj. mazowieckiego zwe-
ryfikowano w sumie ponad 4000 wniosków o dofinan-

sowanie. Powodowało to różnice w obciążeniu pra-
cowników instytucji w obu programach i skutkowało
dłuższym procesem oceny w przypadku RPO dla woj.
kujawsko-pomorskiego i mazowieckiego.
Pragnę również zwrócić uwagę pana posła na
fakt, iż długość oceny wniosków o dofinansowanie
nie jest jedynym czynnikiem determinującym skalę
wykorzystania środków UE. Innym kluczowym czyn-
nikiem wpływającym na skalę wykorzystania fundu-
szy UE jest tempo rozliczania projektów przez bene-
ficjentów oraz sprawny przebieg procesu weryfikowa-
nia i zatwierdzania wydatków. Jednocześnie należy
wskazać, że przyjęte zasady oraz sposób realizacji
tych procesów (nabór wniosków, ocena formalna
i merytoryczna, rozliczanie projektów) nie stanowiły
przeszkody w osiągnięciu założonego na I połowę
2010 r. celu wydatkowania przyjętego w poszczegól-
nych RPO. Potwierdzeniem tego jest fakt, iż w więk-
szości z wymienionych przez pana posła RPO cel ku-
mulatywny został zrealizowany w ponad 100%, zaś
RPO dla woj. dolnośląskiego oraz RPO dla woj. świę-
tokrzyskiego należą do grupy liderów wśród regio-
nów w tym zakresie, ze wskaźnikami wynoszącymi
odpowiednio 127,5% oraz 121,7%.
Wracając do kwestii korelacji tempa oceny wnio-
sków o dofinansowanie oraz poziomu zakontrakto-
wania i wydatkowania środków funduszy europej-
skich, pragnę zwrócić uwagę pana posła na fakt, że
poszczególne instytucje przeprowadzające konkursy
tworzą z wyprzedzeniem harmonogramy ich przepro-
wadzania. W zależności od przyjętej strategii w po-
szczególnych regionach, podobnie jak w krajowych
programach operacyjnych, istnieje możliwość przy-
jęcia bardzo zróżnicowanych zasad w zakresie plano-
wania zakresu i częstotliwości przeprowadzania kon-
kursów, co oznacza, że środki finansowe w ramach
RPO są rozdysponowywane w różnym tempie. Do-
datkowo należy mieć również na uwadze to, że na
odsetek alokacji zakontraktowanej w poszczególnych
programach operacyjnych składają się nie tylko środ-
ki przeznaczane na projekty wybierane do dofinan-
sowania w trybie konkursowym, ale również te prze-
znaczane na projekty systemowe i indywidualne.
Nawiązując do zapytania pana posła odnośnie do
działań podejmowanych przez Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego, polegających na usprawnieniu procesu
oceny wniosków o dofinansowanie, pragnę wskazać,
że jednym z nich jest monitorowanie sposobów reali-
zacji poszczególnych procesów związanych z wdraża-
niem programów operacyjnych i analiza efektów roz-
wiązań przyjmowanych w tym obszarze przez insty-
tucje przeprowadzające konkursy. Taki zakres dzia-
łań Ministerstwa Rozwoju Regionalnego w odniesie-
niu do kształtowania przebiegu konkursów jest, po
pierwsze, konsekwencją wysokiego stopnia złożono-
ści polskiego systemu wdrażania, w którym funkcjo-
nuje wiele instytucji o zróżnicowanych kompeten-
cjach. Po drugie, w ramach programów operacyjnych
wdrażanych jest ponad 500 działań, dla których, ze
względu na ich odmienną specyfikę, przewidziano
861
różne zasady wyboru projektów do dofinansowania.
Instytucje organizujące nabory w danej dziedzinie
autonomicznie ustalają standardy dotyczące realiza-
cji konkursów oraz terminy na ocenę wniosku o do-
finansowanie, biorąc pod uwagę m.in. spodziewane
zainteresowanie beneficjentów oraz własny potencjał
kadrowy, który może być zaangażowany do ich ob-
sługi. Jednocześnie kontrole przestrzegania we-
wnętrznych procedur dowodzą, że instytucje zacho-
wują przyjęte standardy, a występujące uchybienia
są incydentalne. Z tego względu w mojej opinii przy-
znanie instytucjom niezależności w ustalaniu reguł
i sposobu przeprowadzania konkursów należy ocenić
pozytywnie. Potwierdza to przeprowadzona przez
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego analiza, która
wykazała, że średnia długość weryfikacji wniosków
o dofinansowanie w większości regionalnych progra-
mów operacyjnych zmniejsza się, a odsetek wnio-
sków, które pozytywnie przechodzą ocenę formalną
i merytoryczną, wzrasta1).
Pozostaję w przekonaniu, że powyższe informacje
w pełni odpowiadają na przedstawione przez pana
posła pytanie. Dziękując za zainteresowanie kwestią
wykorzystania przez Polskę środków w ramach Po-
lityki Spójności UE, służę wszelkimi innymi infor-
macjami i wyjaśnieniami dotyczącymi działalności
kierowanego przeze mnie ministerstwa.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie zmian zasad realizacji umów
na świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze
w ramach opieki długoterminowej (17040)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Stanisława Steca, otrzymaną przy
piśmie z dnia 26 lipca 2010 r., znak: SPS-023-17040/
10, w sprawie zmian zasad realizacji umów na świad-
czenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki
długoterminowej uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych informacji w przedmiotowej sprawie.
Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych zostały określo-
ne w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
1)
Raport Potencjał administracyjny systemu instytucjonal-
nego Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia na lata 2007-
-2013 (stan na 31 grudnia 2009 r.). Opracowanie dostępne na stronie
internetowej www.funduszeeuropejskie.gov.pl
862
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.), aktach wykonawczych do ww. ustawy
oraz zarządzeniach prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia dotyczących postępowań w sprawie zawarcia
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w po-
szczególnych rodzajach i zakresach.
Warunki realizacji świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej zostały określone
w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 30 sierp-
nia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych
z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140,
poz. 1147, ze zm.). Zgodnie z ww. rozporządzeniem
świadczeniobiorca w zależności od stanu zdrowia
może mieć udzielane świadczenia gwarantowane re-
alizowane w warunkach stacjonarnych i domowych.
Kryterium kwalifikującym do objęcia świadczenio-
biorcy opieką długoterminową jest stan zdrowia pa-
cjenta. Stan zdrowia pacjenta determinuje zapotrze-
bowanie na usługi o charakterze leczniczym (konty-
nuacja leczenia farmakologicznego i dietetycznego),
rehabilitacyjnym oraz pielęgnacyjno-opiekuńczym.
Do oceny zapotrzebowania na opiekę wykorzystuje
się m.in. skalę opartą na skali Barthel. Skala ta jest
także wykorzystywana na potrzeby Narodowego
Funduszu Zdrowia do określania poziomu finanso-
wania gwarantowanych świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej.
Informuje, że Ministerstwo Zdrowia podjęło dzia-
łania mające na celu poprawę dostępności do gwa-
rantowanych świadczeń pielęgnacyjno-opiekuńczych
w ramach opieki długoterminowej. W tym celu doko-
nano nowelizacji rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych
i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej.
Zmiany dotyczyły m.in. wykreślenia z przepisu § 9
ust. 2 konieczności realizacji, przez okres powyżej
14 dni, co najmniej jednego ze świadczeń pielęgniar-
skich wymienionych w § 9 ust. 2 pkt 1–7 tego rozpo-
rządzenia, np. pielęgnacji przetoki czy wykonywania
opatrunków. Ponadto określono, iż pielęgniarka może
jednoczasowo opiekować się nie więcej niż 6 świadcze-
niobiorcami przebywającymi pod różnymi adresami
i nie więcej niż 12 świadczeniobiorcami przebywają-
cymi pod tym samym adresem zamieszkania (np.
w domu pomocy społecznej). Wprowadzone zmiany
powodują, że w opiece zarówno stacjonarnej, jak i do-
mowej świadczenia gwarantowane z zakresu świad-
czeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opie-
ki długoterminowej będą udzielane świadczeniobior-
cy, który w ocenie skalą opartą na skali Barthel
otrzymał 40 punktów lub mniej.
Sposób finansowania pielęgniarskiej opieki dłu-
goterminowej domowej jako produktu kontraktowa-
nego przez NFZ określają: zarządzenie nr 84/2009/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
11 grudnia 2009 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju świadczenia
pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długo-
terminowej oraz zarządzenie nr 93/2009/DSOZ pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 30 grud-
nia 2009 r. zmieniające zarządzenie w sprawie okre-
ślenia warunków zawierania i realizacji umów w ro-
dzaju świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ra-
mach opieki długoterminowej. Świadczenia pielę-
gniarskiej opieki długoterminowej domowej realizo-
wane na rzecz świadczeniobiorców od dnia 1 marca
2010 r. zostały zabezpieczone przez oddziały woje-
wódzkie funduszu poprzez aneksowanie umów wie-
loletnich oraz dodatkowo poprzez przeprowadzenie
konkursów ofert na ten zakres świadczeń.
Podkreślam, że na terenach, gdzie nie są zabez-
pieczone świadczenia przez pielęgniarską opiekę dłu-
goterminową domową, opiekę nad pacjentami będzie
sprawowała pielęgniarka POZ – kapitacyjna metoda
finansowania, do której pacjent jest zadeklarowany.
W przepisach zarządzenia prezesa NFZ uwzględnio-
no przepis § 13 ust. 2 pkt 12, który określa, iż
w przypadku gdy termin pierwszej wizyty pielęgniar-
skiej jest rozbieżny z terminem rozpoczęcia realizacji
zabiegów określonych w skierowaniu lekarza ubez-
pieczenia zdrowotnego, np. iniekcje, zmiany opatrun-
ków, wówczas pielęgniarka opieki długoterminowej
domowej informuje świadczeniobiorcę o konieczności
zgłoszenia się do pielęgniarki podstawowej opieki
zdrowotnej w celu realizacji zleceń lekarskich. Rów-
nież przepisy rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
29 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej
(Dz. U. Nr 139 poz. 1139, z poźn. zm.) w załączniku
nr 2 w części I pkt 3 stanowią o realizacji świadczeń
przez pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej
w domu świadczeniobiorcy, które są udzielane wy-
łącznie w miejscu zamieszkania świadczeniobiorcy,
w tym również w domu pomocy społecznej, zgodnie
z ustalonym dla świadczeniobiorcy indywidualnym
planem opieki.
W odniesieniu do zarządzenia prezesa NFZ nr 25/
2010/DSOZ z dnia 9 czerwca 2010 r. zmieniającego
zarządzenie w sprawie określenia warunków zawie-
rania i realizacji umów w rodzaju świadczenia pielę-
gnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długotermi-
nowej informuję, że minister zdrowia, działając na
podstawie art. 163 ust. 2 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), bada uchwały przyj-
mowane przez radę funduszu oraz decyzje podejmo-
wane przez prezesa funduszu i stwierdza nieważność
uchwały lub decyzji w całości lub w części w przypad-
ku, gdy narusza ona prawo lub prowadzi do niewłaści-
wego zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej.
Badaniu, o którym mowa powyżej, zostanie pod-
dane również zarządzenie nr 25/2010/DSOZ prezesa
NFZ z dnia 9 czerwca 2010 r. zmieniające zarządze-
nie w sprawie określenia warunków zawierania i re-
alizacji umów w rodzaju świadczenia pielęgnacyjne
i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej, któ-

re wprowadza zmiany zawarte w załączniku nr 5 do
zarządzenia nr 84/2009 /DSOZ prezesa NFZ z dnia
11 grudnia 2009 r. W chwili obecnej, na podstawie
przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) prowadzone jest badanie przedmiotowe-
go zarządzenia.
Informuję, że w związku z wejściem w życie rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r.
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu świad-
czeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki
długoterminowej (Dz. U. Nr 140, poz. 1147, ze zm.)
obszar zagadnień związany z finansowaniem i kon-
traktowaniem świadczeń zdrowotnych z powyższego
zakresu był szeroko analizowany i omawiany z przed-
stawicielami Narodowego Funduszu Zdrowia, z przed-
stawicielami pielęgniarskich organizacji zawodowych.
Podkreślam, że Centrala Narodowego Funduszu Zdro-
wia na bieżąco monitoruje sytuację w zakresie zabez-
pieczenia świadczeń w pielęgniarskiej opiece długoter-
minowej domowej.
Z analizy danych przekazanych przez oddziały
wojewódzkie funduszu wynika, iż od stycznia do lu-
tego 2010 r. liczba pacjentów objętych opieką zarów-
no przez pielęgniarkę POZ – zadaniowa metoda fi-
nansowania (0–40 punktów w skali opartej na skali
Barthel), jak i w pielęgniarskiej opiece długotermi-
nowej domowej łącznie wynosiła 27 963, natomiast
w marcu 2010 r. objętych pielęgniarską opieką dłu-
goterminową domową było 31 741 pacjentów (według
stanu ma dzień 30 kwietnia 2010 r.), w kwietniu 2010 r.
objętych pielęgniarską opieką długoterminową do-
mową było 34 348 pacjentów (według stanu ma dzień
30 maja 2010 r.), w maju 2010 r. objętych pielęgniar-
ską opieką długoterminową domową było 35 390 pa-
cjentów (według stanu ma dzień 30 czerwca 2010 r.),
w czerwcu 2010 r. objętych pielęgniarską opieką dłu-
goterminową domową było 36 296 pacjentów (według
stanu na dzień 30 lipca 2010 r.), a więc o 8333 pacjen-
tów więcej w stosunku do stycznia i lutego 2010 r.
Ponadto Ministerstwo Zdrowia we współpracy
z Ministerstwem Pracy i Polityki Społecznej podjęło
działania mające na celu ustalenie rzeczywistej licz-
by pensjonariuszy domów pomocy społecznej wyma-
gających udzielania świadczeń pielęgnacyjnych i opie-
kuńczych realizowanych w ramach opieki długoter-
minowej oraz ustalenie, w jakim stopniu są zabezpie-
czone świadczenia opieki zdrowotnej udzielane przez
lekarza i pielęgniarkę podstawowej opieki zdrowot-
nej. Pozyskane dane od ministra pracy i polityki spo-
łecznej oraz z Narodowego Funduszu Zdrowia będą
stanowiły punkt wyjścia do dalszej dyskusji meryto-
rycznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
863
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie umożliwienia kołom łowieckim
lub rolnikom korzystania z terenu poligonu
w Biedrusku (17041)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Stanisława Steca w sprawie
umożliwienia kołom łowieckim lub rolnikom korzysta-
nia z terenu poligonu w Biedrusku (SPS-023-17041/10),
uprzejmie informuję, iż teren wskazanego poligonu
obejmuje obszar 8126,4929 ha, z czego tereny rolne sta-
nowią 47,7374 ha. Pozostała część gruntu to:
— lasy – 4224,6297 ha,
— tereny różne – 3584,9929 ha,
— nieużytki – 212,3734 ha,
— rowy – 3,9201 ha,
— grunty pod wodami stojącymi – 29,3394 ha,
— tereny zadrzewione i zakrzewione – 23,5000 ha.
Teren poligonu stanowi własność Skarbu Pań-
stwa w zarządzie Lasów Państwowych, który jest
użytkowany przez Ministerstwo Obrony Narodowej
na podstawie umowy o przekazaniu nieruchomości
w użytkowanie z dnia 31 grudnia 2004 r. pomiędzy
dyrektorem generalnym Lasów Państwowych a mi-
nistrem obrony narodowej. Zgodnie z jej § 2 pkt 3a
ppkt 4 grunty przekazane w użytkowanie nie mogą
być przedmiotem dzierżawy, najmu lub użyczenia.
Z tego też względu strona wojskowa nie ma prawnej
możliwości udostępnienia tych gruntów jakimkol-
wiek innym podmiotom, w tym rolnikom.
W opinii Ministerstwa Obrony Narodowej udo-
stępnienie części kompleksu wojskowego stanowią-
cego zasób Lasów Państwowych może nastąpić wy-
łącznie przez właściwego nadleśniczego, po dokona-
niu uzgodnień z Dowództwem Wojsk Lądowych
w zakresie warunków oraz zasad wstępu na teren
wojskowy, z zachowaniem niezakłóconego funkcjono-
wania poligonu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zagadnienia
przedstawione w interpelacji pana posła Stanisława
Steca wpisują się w zasady gospodarki łowieckiej,
które sprecyzowane zostały w ustawie z dnia 13 paź-
dziernika 1995 r. Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r.
Nr 127, poz. 1066, ze zm.). Stroną do rozmów z zain-
teresowanym kołem łowieckim jest reprezentant La-
sów Państwowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za satys-
fakcjonujące.
Z wyrazami szacunku
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2010 r.
864
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie realizacji uchwały Rady Ministrów
nr 87/2010 z dnia 1 czerwca 2010 r. w sprawie
ustanowienia programu pomocy dla rodzin
rolniczych, w których gospodarstwach rolnych
powstały szkody spowodowane przez powódź
w 2010 r. (17042)
W związku z przesłaną przy piśmie z dnia 26 lip-
ca 2010 r., znak: SPS-023-17042/10, interpelacją po-
sła Stanisława Steca w sprawie ustanowienia progra-
mu pomocy dla rodzin rolniczych, w których gospo-
darstwach rolnych powstały szkody spowodowane
przez powódź w 2010 r., pragnę poinformować Pana
Marszałka, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia
24 czerwca 2010 r. o szczególnych rozwiązaniach
związanych z usuwaniem skutków powodzi z maja
i czerwca 2010 r. (Dz. U. Nr 123, poz. 835) składki na
ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne
oraz inne składki, do poboru których obowiązany jest
Zakład Ubezpieczeń Społecznych, należne za miesiąc
kwiecień, maj lub czerwiec 2010 r. opłacone przez
poszkodowanego, który jest płatnikiem tych składek
do dnia 30 września 2010 r., uważa się za opłacone
terminowo. Przepisy ww. ustawy przewidują również
inne formy pomocy dla przedsiębiorców.
Ponadto dla gospodarstw domowych, w tym dla
mieszkańców wsi poszkodowanych w wyniku po-
wodzi, udzielane są bezzwrotne zasiłki celowe
w wysokości:
— do 6 tys. zł – każda rodzina lub osoba samotna,
— do 20 tys. zł – na remont budynków mieszkal-
nych, po uzyskaniu zaświadczenia od wójta,
— do 100 tys. zł – na remont budynków mieszkal-
nych, po wycenie rzeczoznawcy.
Powyższa pomoc wypłacana jest przez gminne lub
miejskie ośrodki pomocy społecznej.
Spółdzielnie rolnicze poszkodowane w wyniku po-
wodzi mogą ubiegać się w ramach programu pomocy
dla rodzin rolniczych, w których gospodarstwach rol-
nych i działach specjalnych produkcji rolnej powsta-
ły szkody spowodowane przez powódź, obsunięcie się
ziemi lub huragan w 2010 r., przyjętego przez Radę
Ministrów 1 czerwca 2010 r. uchwałą nr 87/2010 o:
1) kredyty preferencyjne na wznowienie produkcji
w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej znajdujących się na obszarach, gdzie
szkody powstały w związku z powodzią, obsunięciem
się ziemi lub huraganem, udzielane na podstawie roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 22 stycznia 2009 r.
w sprawie realizacji niektórych zadań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 22,
poz. 121, z późn. zm.) oraz poręczenia i gwarancje
spłaty ww. kredytów bankowych; kredyty te oprocen-
towane są obecnie dla kredytobiorcy w wysokości 2%
w skali roku i mogą być przeznaczone zarówno na
zakup środków do produkcji rolnej, jak i odtworzenie
zniszczonych środków trwałych;
2) pomoc w formie odraczania, rozkładania na
raty, umarzania w części lub w całości przez prezesa
Agencji Nieruchomości Rolnych należności agencji;
3) ulgi w podatku rolnym za 2010 r. na podstawie
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) przez
wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast;
4) dopłaty z tytułu zużytego do siewu lub sadze-
nia materiału siewnego kategorii: elitarny lub kwa-
lifikowany przez Agencję Rynku Rolnego.
Ponadto Krajowa Stacja Chemiczno-Rolnicza i okrę-
gowe stacje chemiczno-rolnicze na terenach rolniczych
dotkniętych powodzią wykonują nieodpłatnie badania
gleb i roślin pod kątem wystąpienia ewentualnych
skażeń na skutek naniesienia przez falę powodziową
niebezpiecznych substancji chemicznych.
Inspekcja Weterynaryjna w celu ograniczenia skut-
ków powodzi zapewniła pomoc i koordynację przy
organizacji utylizacji padliny oraz produktów pocho-
dzenia zwierzęcego, pochodzących z zakładów prze-
twórstwa spożywczego, a także pomoc i koordynację
w dezynfekcji budynków inwentarskich.
Prowadzone są również prace mające na celu sto-
sowanie przez banki prolongaty i karencji do dwóch
lat w spłatach rat kapitału i odsetek kredytów pre-
ferencyjnych z dopłatami do oprocentowania ze
środków Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi w dniu 9 lipca
2010 r. podpisał nowelizację rozporządzenia z dnia
12 marca 2007 r. w sprawie rodzajów dowodów po-
twierdzających działanie siły wyższej lub wystąpienie
nadzwyczajnych okoliczności (Dz. U. Nr 46, poz. 308,
z późn. zm.) mającą na celu umożliwienie przyznania
płatności w pełnej wysokości rolnikom, którzy ze
względu na powódź nie mogą wypełnić wszystkich
warunków koniecznych do uzyskania płatności.
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa planuje wypłaty płatności w ramach systemów
wsparcia bezpośredniego oraz płatności ONW za rok
2010 w pierwszej kolejności dla rolników z terenów
dotkniętych powodzią.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie źródeł finansowania gazoportu
k. Świnoujścia (17043)
W związku z interpelacją pana posła Stanisława
Steca w sprawie źródeł finansowania gazoportu
k. Świnoujścia, przekazaną pismem z dnia 26 lipca
br. o sygn. SPS-023-17043/10, pragnę przekazać na-
stępujące wyjaśnienia.
W dniu 6 sierpnia 2009 r. spółka Polskie LNG,
bezpośredni inwestor w zakresie terminalu regazy-
fikacyjnego skroplonego gazu ziemnego (LNG) w Świ-
noujściu, wszczęła procedurę mającą na celu wyło-
nienie generalnego realizatora inwestycji (GRI). Po-
stępowanie zostało rozstrzygnięte w dniu 24 czerwca
br. wraz z wyborem najkorzystniejszej oferty. W związ-
ku z brakiem odwołań od decyzji zamawiającego
w dniu 15 lipca br. została podpisana umowa na
budowę terminalu LNG pomiędzy spółką Polskie
LNG a konsorcjum Saipem S.p.A. (Włochy) – Sa-
ipem SA (Francja) – Techint Compagnia Technica
Internazionale S.p.A. (Włochy) – Snamprogetti Ca-
nada Inc. (Kanada) – PBG SA (Polska) – PBG
Export sp. z o.o. (Polska). Wartość podpisanej umo-
wy wynosi 2 946 559 860 PLN brutto.
Według założeń przyjętych przez inwestora budo-
wa terminalu finansowana ma być z następujących
źródeł:
a) kapitał własny; możliwe jest dokapitalizowanie
spółki przez jej właściciela – spółkę OGP Gaz-System
– o łączną kwotę ok. 1 mld PLN,
b) dofinansowanie z funduszy UE:
— European Energy Programme for Recovery
(EEPR), tzw. Recovery Plan – wnioskowana kwota
to 55 mln EUR przeznaczona na budowę zbiorni-
ków LNG,
— Program Operacyjny „Infrastruktura i środowi-
sko” (PO IiŚ) – wnioskowana kwota to 456 mln PLN,
c) kredyt inwestycyjny Europejskiego Banku In-
westycyjnego (EBI) – wstępnie zakładana wysokość
to ok. 100 mln EUR,
d) Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju (EBOR;
objęcie części obligacji projektowych lub kredyt inwe-
stycyjny) – wstępna deklaracja o długoterminowym
finansowaniu inwestycji do wysokości 200 mln EUR,
e) konsorcjum banków komercyjnych (objęcie emi-
sji obligacji projektowych emitowanych przez Polskie
LNG SA), które w umowie z 22 lutego 2010 r. zade-
klarowały gotowość finansowania terminalu kwotą
do 825 mln EUR.
Ostateczna struktura finansowania projektu nie
jest jednoznacznie ustalona ze względu na:
865
a) oczekiwanie na ostateczną decyzję Komisji Eu-
ropejskiej (KE) w sprawie przyznania dofinansowa-
nia z EEPR (spodziewana jest we wrześniu 2010 r.),
b) oczekiwanie na wydanie przez KE decyzji
o przyznaniu dofinansowania z PO IiŚ (spodziewana
jest, wg szacunków Instytutu Nafty i Gazu, w stycz-
niu 2011 r.),
c) trwającą analizę due dilligence realizowaną
przez doradców banków na potrzeby organizacji fi-
nansowania komercyjnego dla terminalu LNG – jest
ona niezbędna do otrzymania środków finansowych
wymienionych w punktach,
d) brak decyzji EBOR i EBI w sprawie udziału
w finansowaniu projektu – poza analizą due dilligen-
ce na decyzję tych podmiotów będzie miało wpływ
przyznanie środków przez Komisję Europejską w ra-
mach EEPR.
Ze względu na możliwość znaczącego zaangażo-
wania kapitału własnego, bezzwrotny charakter do-
finansowania z funduszy UE oraz korzystne warun-
ki oferowane przez EBI i EBOR Polskie LNG SA ko-
lejno o te źródła oprze finansowanie projektu. Od
wielkości środków uzyskanych z ww. źródeł zależne
będzie wykorzystanie oferty banków komercyjnych
(nie jest konieczne wykorzystanie jej w całości).
Wybór możliwie najkorzystniejszych ofert oraz
wysoki stopień wykorzystania środków własnych i uzy-
skanych na warunkach preferencyjnych będzie za-
tem chronić odbiorców przed nadmiernym obciąże-
niem finansowym.
Ostateczne zdefiniowanie struktury finansowa-
nia inwestycji jest przewidywane na IV kwartał 2010 r.,
co ze względu na pokrycie do końca 2011 r. wszyst-
kich wydatków ze środków własnych Polskiego LNG
SA nie stwarza ryzyka opóźnienia prac. W przypadku
uzyskania funduszy europejskich (EEPR oraz PO
IiŚ) okres ten zostanie wydłużony do I–II kwartału
2012 r. Dopiero od tego momentu wykorzystywane
byłyby środki oferowane przez EBI i EBOR (w razie
ich przyznania) oraz banki komercyjne.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie szkód powodowanych
przez zwierzynę leśną (17044)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Stanisława Steca z dnia 13 lipca
2010 r., skierowaną do ministra środowiska przy pi-
866
śmie Marszałka Sejmu z dnia 26 lipca 2010 r., w spra-
wie zmiany odpowiedzialności za szkody wyrządzane
przez zwierzęta łowne, uprzejmie informuję, że mi-
nister środowiska podjął określone działania mające
na celu złagodzenie problemu szkód łowieckich.
W kwestii wysokości składek ubezpieczeniowych
pragnę zaznaczyć, że minister środowiska zgłosił
przy nowelizacji ustawy o ubezpieczeniach upraw rol-
nych i zwierząt gospodarskich propozycję wprowa-
dzenia dopłat do składek ubezpieczeń producentów
rolnych dodatkowo z tytułu szkód spowodowanych
w uprawach rolnych przez zwierzęta łowne. Minister
rolnictwa i rozwoju wsi w odpowiedzi stwierdził, że
wytyczne Wspólnoty w sprawie pomocy państwa
w sektorze rolnym i leśnym na lata 2007–2013, jak
i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1857/2006 z dnia
15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88
traktatu w odniesieniu do pomocy państwa dla ma-
łych i średnich przedsiębiorstw prowadzących dzia-
łalność związaną z wytwarzaniem produktów rol-
nych oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 70/
2001 nie przewidują możliwości udzielania pomocy
ze środków publicznych w tym zakresie.
Chciałbym też podkreślić, że przejęcie odpowie-
dzialności za szkody łowieckie przez inne instytucje
reprezentujące Skarb Państwa jest niewykonalne ze
względów praktycznych. Zasoby kadrowe ww. insty-
tucji uniemożliwiają prowadzenie szacowania szkód,
których liczba przekracza kilka tysięcy zgłoszeń
w ciągu roku. Poza tym występowanie szkód w róż-
nych częściach kraju i ich intensyfikacja w określo-
nych porach roku uniemożliwiłyby podejmowanie
czynności w sposób sprawny i szybki, zgodnie z ter-
minami określonymi przepisami prawa. Rozwiązanie
to miałoby także wpływ na koszty samych czynności
związanych z szacowaniem szkód łowieckich, które
w wielu przypadkach kilkakrotnie przewyższyłyby
wartość samej szkody.
Poza tym argumentacja wskazana w interpelacji
posła Stanisława Steca nie ma uzasadnienia mery-
torycznego, albowiem zasady gospodarowania popu-
lacjami zwierząt łownych ustala Polski Związek Ło-
wiecki (art. 34 pkt 4 ustawy Prawo łowieckie). W za-
sadach tych określa się m.in. zagęszczenie poszcze-
gólnych gatunków zwierząt łownych, dopuszczalny
poziom odstrzału i strukturę tego odstrzału. Nadle-
śniczowie, zatwierdzając roczne plany łowieckie, spo-
rządzane przez dzierżawców lub zarządców obwodów
łowieckich, zobligowani są do kontrolowania, czy
przestrzegają oni zasad ustalonych przez Polski Zwią-
zek Łowiecki. Zatem scedowanie w jakimś stopniu
odpowiedzialności odszkodowawczej na Lasy Pań-
stwowe, poza przypadkami wynikającymi z obecnych
uregulowań prawnych, nie znajduje merytorycznego
uzasadnienia.
Należy także zaznaczyć, że zgodnie z art. 47 ust. 1
Prawa łowieckiego istnieje prawna możliwość współ-
działania pomiędzy posiadaczem gruntów a dzier-
żawcą lub zarządcą obwodu łowieckiego w zakresie
zabezpieczenia upraw rolnych od szkód wyrządza-
nych przez zwierzęta łowne.
Odnośnie wysokości ustalanych odszkodowań
chciałbym nadmienić, że dzierżawcy i zarządcy ob-
wodów łowieckich są zobowiązani zapisami ustawy
Prawo łowieckie do bezwzględnego regulowania swo-
ich zobowiązań w zakresie odszkodowań łowieckich
bez względu na okresową sytuację finansową koła
łowieckiego lub zarządcy obwodu łowieckiego. W przy-
padku braku porozumienia co do wysokości odszko-
dowania każda ze stron może zwrócić się do wójta
gminy z prośbą o mediację, a przy dalszym konflikcie
wystąpić na drogę sądową.
Dodatkowo pragnę zauważyć, iż Polski Związek
Łowiecki podjął też stosowne działania, których
efektem będzie drugi już rok funkcjonowania stosow-
nych umów z jednym z towarzystw ubezpieczenio-
wych w zakresie ubezpieczania się kół łowieckich od
szkód wyrządzanych przez zwierzynę. Rozwiązanie
to cieszy się coraz większym zainteresowaniem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Anny Paluch
i Kazimierza Matusznego
w sprawie przywrócenia możliwości udzielania
wsparcia przez gminy i powiaty podmiotom
niepublicznym na realizację inwestycji
zgodnych z celami określonymi w ustawie
Prawo ochrony środowiska (17045)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 30 lipca 2010 r., znak: SPS-023-17045/10,
dotyczące interpelacji poseł Anny Paluch i posła Ka-
zimierza Matusznego w sprawie instrumentów finan-
sowych służących do finansowania ochrony środowi-
ska i gospodarki wodnej przez budżety powiatów
i gmin po likwidacji powiatowych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej oraz gminnych fun-
duszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej (sa-
morządowych funduszy celowych – wyodrębnionych
rachunków bankowych), uprzejmie przedkładam na-
stępującą informację.
Ustawa z dnia 20 listopada 2009 r. o zmianie usta-
wy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 215, poz. 1664) stanowi, iż
z dniem l stycznia 2010 r. powiatowe oraz gminne

fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej
ulegają likwidacji, a ich środkami dysponują odpo-
wiednio starostowie i wójtowie (burmistrzowie lub
prezydenci miast).
Zgodnie z dotychczasową ustawą z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U.
z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.), przychodami
gminnych i powiatowych funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej były środki z tytułu opłat
i kar, które:
— w 20% zasilały gminne fundusze;
— w 10% zasilały powiatowe fundusze.
Według znowelizowanych przepisów ustawy Pra-
wo ochrony środowiska dotychczasowe tytuły przy-
chodów gminnych i powiatowych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej z tytułu opłat i kar
– w dotychczasowych proporcjach – stanowią docho-
dy budżetów odpowiednio gmin i powiatów. Należno-
ści i zobowiązania powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej stały się od-
powiednio należnościami i zobowiązaniami budże-
tów powiatów albo budżetów gmin.
Założenie w ustawie z dnia 20 listopada 2009 r.
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz
niektórych innych ustaw likwidacji powiatowych
i gminnych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej wynika bezpośrednio z założeń reformy
finansów publicznych opracowanej przez Minister-
stwo Finansów. Akt normatywny stanowiący funda-
ment tej reformy, to jest ustawa z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240),
przewiduje funkcjonowanie w sektorze finansów pu-
blicznych wyłącznie państwowych funduszy celo-
wych pozbawionych osobowości prawnej. Dlatego też
po wejściu w życie tej ustawy (co nastąpiło l stycznia
2010 r.) w sektorze finansów publicznych nie mogą
funkcjonować inne rodzaje funduszy celowych, w szcze-
gólności powiatowe i gminne fundusze ochrony śro-
dowiska.
Likwidacja powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej była prze-
widziana w projekcie ustawy Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych (druk nr 1182),
przygotowanym przez ministra finansów, w wersji
skierowanej do uzgodnień z członkami Rady Mini-
strów w 2008 r. Ten projekt ustawy przewidywał tak-
że likwidację wojewódzkich funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej oraz przekształcenie Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej w państwowy fundusz celowy nieposia-
dający osobowości prawnej, co było zgodne z założe-
niami reformy finansów publicznych. Mając na uwa-
dze powyższe okoliczności, minister środowiska podjął
działania zmierzające do zmiany przepisów projektu
ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych w taki sposób, aby zapewnić działanie
funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej
na zasadach możliwie najbardziej zbliżonych do obo-
wiązujących, z uwzględnieniem założeń reformy fi-
nansów publicznych.
867
W toku prac rządowych zostało uzgodnione, że
reforma finansów publicznych w resorcie środowiska
zostanie uregulowana w odrębnej ustawie, a filarem
tej reformy będzie przekształcenie Narodowego Fun-
duszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
oraz wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej odpowiednio w państwową oraz
samorządowe osoby prawne, które nie będą już fun-
duszami celowymi. Natomiast w odniesieniu do po-
wiatowych i gminnych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej utrzymano decyzję o ich likwi-
dacji. Decyzja ta znajdowała uzasadnienie w zało-
żeniach reformy finansów publicznych, ale także
w tym, że te fundusze celowe będące wyodrębniony-
mi rachunkami bankowymi nie mogłyby zostać prze-
kształcone w inną formę prawno-organizacyjną jed-
nostek sektora finansów publicznych. Dlatego też
rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw
(druk nr 1776), a aktualnie ustawa z dnia 20 listopa-
da 2009 r., zakładał likwidację tych funduszy, a ich
dotychczasowe przychody w dotychczasowych pro-
porcjach miały stanowić dochody budżetów odpo-
wiednio powiatów i gmin.
Zgodnie z art. 16 ust. 4 omawianej ustawy z dnia
20 listopada 2009 r. środki pieniężne zgromadzone
na rachunkach bankowych dotychczasowych powia-
towych funduszy i gminnych funduszy, które z dniem
l stycznia 2010 r. stały się odpowiednio dochodami
budżetów powiatów i budżetów gmin, powinny zo-
stać przekazane na rachunki odpowiednio budżetów
powiatów i budżetów gmin, zaś odzyskane należności
pomniejszone o zobowiązania dotychczasowych po-
wiatowych funduszy i gminnych funduszy powiaty
i gminy są obowiązane przeznaczyć na finansowanie
ochrony środowiska i gospodarki wodnej w zakresie
określonym w art. 400a ust. l pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16,
18, 21–25, 29, 31, 32, 38–42 tej ustawy.
Ponadto zgodnie z art. 403 ustawy Prawo ochrony
środowiska w brzmieniu nadanym przez art. l pkt 13
omawianej ustawy z dnia 20 listopada 2009 r. do za-
dań powiatów i gmin od dnia l stycznia 2010 r. będzie
należało finansowanie ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej w zakresie określonym w art. 400a ust. l
pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16, 18, 21–25, 29, 31, 32 i 38–42
w wysokości nie mniejszej niż kwota wpływów z ty-
tułu opłat i kar środowiskowych stanowiących do-
chody budżetów powiatów i gmin.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż katalog ce-
lów z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej, które po dniu l stycznia 2010 r. będą finansowa-
ne ze środków budżetów powiatów i gmin, odpowiada
katalogowi tych celów, który do dnia 31 grudnia 2009 r.
był określony w art. 406 i 407 ustawy Prawo ochrony
środowiska. Odnosząc się zaś do formy, w jakiej po
dniu l stycznia 2010 r. powiaty i gminy mogą finan-
sować cele z zakresu ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej wymienione w ustawie Prawo ochrony śro-
dowiska, uprzejmie informuję, iż zważywszy na fakt,
że są wydatkowane środki budżetów odpowiednio
868
powiatów i gmin, zastosowanie w tym zakresie mają
odpowiednie przepisy nowej ustawy o finansach pu-
blicznych. Problematyka wykonywania budżetów
jednostek samorządu terytorialnego oraz katalog do-
puszczalnych w tej materii instrumentów finanso-
wych nie jest przedmiotem uregulowania ustawy
Prawo ochrony środowiska (§ 3 ust. 2 Zasad techniki
prawodawczej), dlatego też omawiana ustawa zmie-
niająca nie wprowadzała do ustawy Prawo ochrony
środowiska uregulowań w tym przedmiocie.
Mając więc na względzie powyższe, zasadne stało
się uzyskanie stanowiska Ministerstwa Finansów,
czy w świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz.
1240) jest możliwe udzielanie dotacji ze środków bu-
dżetów gmin pochodzących z opłat i kar środowisko-
wych bezpośrednio osobom fizycznym, tak jak to
miało miejsce w przypadku środków gromadzonych
dotychczas w powiatowych i gminnych funduszach
ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Przedmio-
towe zapytanie było związane w szczególności z pro-
blematyką dofinansowania przez gminy wykonywa-
nia przydomowych oczyszczalni ścieków oraz usuwa-
nia azbestu.
Z odpowiedzi udzielonej przez Ministerstwo Fi-
nansów jednoznacznie wynika, iż w obowiązującym
stanie prawnym do wydatkowania środków zgroma-
dzonych w budżetach powiatów i gmin na finanso-
wanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej znaj-
dują zastosowanie wprost przepisy obowiązującej
ustawy o finansach publicznych. W szczególności na-
leży mieć na uwadze przepis art. 221 ustawy o finan-
sach publicznych, który reguluje problematykę udzie-
lania dotacji celowej z budżetów jednostek samorzą-
du terytorialnego podmiotom niezaliczonym do sek-
tora finansów publicznych i niedziałającym w celu
osiągnięcia zysku. Dotacja tego rodzaju jest udziela-
na na cele publiczne związane z realizacją zadań jed-
nostki samorządu terytorialnego udzielającej tej do-
tacji. Zlecenie zadań i udzielenie dotacji odbywa się
co do zasady zgodnie z przepisami ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn.
zm.). Jeżeli jednak dotacje miałyby być udzielane na
realizację zadań innego rodzaju niż określone w usta-
wie o działalności pożytku publicznego i o wolonta-
riacie, to udzielanie dotacji powinno odbywać się na
podstawie umów zawieranych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego z podmiotami, które te zadania
będą realizować. Tryb postępowania o udzielenie do-
tacji na cele innego rodzaju niż określone w ustawie
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
sposób rozliczania takiej dotacji oraz sposób kontro-
li zleconego zadania, powinny zostać określone przez
organ stanowiący jednostki samorządu terytorialne-
go w drodze uchwały.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż udzielenie
dotacji celowej z budżetu jednostki samorządu tery-
torialnego na podstawie art. 221 ustawy o finansach
publicznych jest uzależnione od spełnienia następu-
jących warunków. Po pierwsze, podmiot otrzymujący
dotację nie może być podmiotem zaliczonym do sek-
tora finansów publicznych. Po drugie, podmiot otrzy-
mujący dotację nie może działać w celu osiągnięcia
zysku. Po trzecie, dotacja celowa może być udzielona
wyłącznie na cel publiczny związany z realizacją za-
dań jednostki samorządu terytorialnego udzielającej
dotacji. Dlatego też, na podstawie tego przepisu jest
możliwe udzielenie dotacji podmiotowi będącemu
osobą fizyczną, ale zadanie realizowane przez ten
podmiot powinno mieć charakter celu publicznego
związanego z realizacją zadań jednostki samorządu
terytorialnego udzielającej dotacji celowej. Nie chodzi
tu więc o przekazanie przez jednostkę samorządu te-
rytorialnego osobie fizycznej określonej kwoty środ-
ków publicznych na dofinansowanie prywatnej inwe-
stycji tej osoby (choć zgodnej z polityką gminy), ale
o powierzenie osobie fizycznej wykonywania zadania
związanego z realizacją zadań jednostki samorządu
terytorialnego na rzecz ogółu mieszkańców i przeka-
zanie środków publicznych na ten cel.
Dotacja przedmiotowa, o której mowa w art. 219
ustawy o finansach publicznych, może być udzielona
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego pod-
miotom niebędącym samorządowymi zakładami bu-
dżetowymi (co do zasady jest przeznaczona właśnie
dla samorządowych zakładów budżetowych), o ile od-
rębne ustawy tak stanowią, jednakże dotacja tego
rodzaju ma charakter dopłaty do określonych rodza-
jów wyrobów lub usług produkowanych lub świad-
czonych przez dotowanego i jest kalkulowana według
stawek jednostkowych. Mając na uwadze powyższe,
należy stwierdzić, iż tego rodzaju dotacja nie jest in-
strumentem finansowym umożliwiającym dofinan-
sowanie osób fizycznych wykonujących przydomowe
oczyszczalnie ścieków lub usuwających z dachów po-
krycia z materiałów zawierających azbest.
Nie ulega więc wątpliwości, iż obowiązujące prze-
pisy ustawy o finansach publicznych określające za-
sady wykonywania budżetów jednostek samorządu
terytorialnego nie przewidują możliwości finansowa-
nia ochrony środowiska i gospodarki wodnej ze środ-
ków tych budżetów w sposób polegający na bezpo-
średnim przekazywaniu środków publicznych oso-
bom fizycznym na w istocie prywatne inwestycje tych
osób, niemniej zgodne z celami określonymi w prze-
pisach ustawy Prawo ochrony środowiska.
Ministerstwo Finansów w swoim stanowisku do-
puściło jednakże możliwość nowelizacji ustawy Pra-
wo ochrony środowiska w celu uregulowania zasad
i trybu udzielania z budżetów powiatów i gmin
wsparcia finansowego bezpośrednio osobom fizycz-
nym realizującym inwestycje prywatne inwestycje
tych osób, niemniej zgodne z celami określonymi
w przepisach ustawy Prawo ochrony środowiska. Za-
warcie w ustawie Prawo ochrony środowiska tego
rodzaju regulacji stanowiących w swej istocie przepi-
sy szczególne (lex specialis) w stosunku do przepisów
ustawy o finansach publicznych pozwoliłoby na stwo-
rzenie nowego instrumentu finansowego w postaci

szczególnego rodzaju dotacji udzielanej przez gminy
i powiaty. Podstawą prawną udzielenia takiej dotacji
byłyby przepisy ustawy Prawo ochrony środowiska.
Mając na względzie szerokie zainteresowanie ze
strony powiatów i gmin przywróceniem instrumentu
finansowego działającego w sposób zbliżony do dota-
cji udzielanych ze środków publicznych gromadzo-
nych na powiatowych funduszach oraz gminnych
funduszach oraz doceniając zaangażowanie powia-
tów i gmin w racjonalne wydatkowanie środków po-
chodzących z opłat i kar środowiskowych, uprzejmie
informuję, iż zostały podjęte prace legislacyjne zmie-
rzające do wprowadzenia do ustawy Prawo ochrony
środowiska odpowiednich uregulowań. Nowelizacja
ustawy Prawo ochrony środowiska w tym zakresie
jest przedmiotem przedłożenia poselskiego. Poselski
projekt ustawy został skierowany do Marszałka Sej-
mu w dniu 5 maja 2010 r. Aktualnie trwa proces le-
gislacyjny w Sejmie, gdzie poselski projekt ustawy
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska (druk
nr 3169) trafił do rozpatrzenia przez Komisję Ochro-
ny Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.
Jednocześnie jest uzgadniany projekt stanowiska
rządu wobec przedmiotowego poselskiego projektu
ustawy. W dniu 29 lipca 2010 r. projekt stanowiska
rządu został przyjęty przez Komitet Stały Rady Mi-
nistrów i rekomendowany do rozpatrzenia przez
Radę Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie sytuacji finansowej
Białostockiego Centrum Onkologii
im. Marii Skłodowskiej-Curie (17046)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Lecha Kołakowskiego, posła na Sejm
RP, z dnia 20 lipca 2010 r., w sprawie sytuacji finan-
sowej Białostockiego Centrum Onkologii im. Marii
Skłodowskiej-Curie, przekazaną przy piśmie Mar-
szałka Sejmu z dnia 3 sierpnia 2010 r., znak: SPS-
-023-17046/10, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących informacji.
Odnosząc się do przedmiotowej sprawy, uprzejmie
informuję, iż zadania z zakresu określania jakości
i dostępności oraz analizy kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla prawidłowego
869
zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej, przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań
i zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, a także monitorowanie ich realizacji
i rozliczanie, zgodnie z przepisem art. 97 ust. 3 usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), na-
leżą do kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia.
Wyżej wymienione zadania w imieniu funduszu re-
alizują dyrektorzy oddziałów wojewódzkich funduszu
(art. 107 ust. 5 ww. ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej), gdyż właśnie oni posiadają najpełniejszą
wiedzę dotyczącą zapotrzebowania na liczbę i rodzaj
świadczeń zdrowotnych w danym regionie, przy jed-
noczesnej odpowiedzialności za efektywne i bezpiecz-
ne gospodarowanie środkami finansowymi kierowa-
nych przez siebie oddziałów.
W związku z interpelacją pana posła minister
zdrowia zwrócił się do Podlaskiego OW NFZ o przed-
stawienie informacji w przedmiotowej sprawie.
Ze stanowiska dyrektora Podlaskiego OW NFZ
wynika, iż w dniu 18 lutego 2010 r. oddział przedsta-
wił świadczeniodawcom propozycje ugód pozasądo-
wych dotyczących nadwykonań świadczeń opieki
zdrowotnej na terenie województwa podlaskiego
w 2009 r. Propozycje ugód zostały przekazane rów-
nież Białostockiemu Centrum Onkologii, a wartość
proponowanych ugód w poszczególnych rodzajach
świadczeń wynosiła:
— leczenie szpitalne – chemioterapia: 568 949,25 zł
(substancje czynne: 100% ceny z umowy 2009 r., po-
danie leku: 25% ceny z umowy 2009 r.);
— leczenie szpitalne – programy terapeutyczne
(lekowe): 97 244,25 zł (substancje czynne: 100% ceny
z umowy 2009 r., podanie leku: 25% ceny z umowy
2009 r.);
— leczenie szpitalne – teleradioterapia, brachyte-
rapia, terapia izotopowa: 472 127,40 zł (30% ceny
z umowy 2009 r.);
— świadczenia zdrowotne kontraktowane odręb-
nie: 13 897,61 zł (30% ceny z umowy 2009 r.);
— ambulatoryjna opieka specjalistyczna – ambu-
latoryjne świadczenia diagnostyczne kosztochłonne:
111 935,46 (25% ceny z umowy 2009 r.);
— leczenie szpitalne – oddziały szpitalne: 639 004,50
(25% ceny z umowy 2009 r.).
Świadczeniodawca nie wyraził zgody na podpisa-
nie przedstawionych mu ww. ugód pozasądowych,
pozbawiając się w ten sposób możliwości uzyskania
kwoty 1 903 158,47 zł za świadczenia ponadlimitowe
wykonane w 2009 r.
Ponadto dyrektor oddziału stwierdził, iż świad-
czeniodawca w 2009 r. w przedkładanych raportach
statystycznych, będących podstawą zapłaty za wyko-
nane świadczenia, nie oznaczył żadnego ze zrealizo-
wanych świadczeń jako „ratujące życie”. Oznakowa-
nie świadczenia znacznikiem „ratujące życie” wery-
fikuje je do zapłaty w pierwszej kolejności.
870
Jednocześnie, ze względu na charakter udziela-
nych przez Białostockie Centrum Onkologii świad-
czeń opieki zdrowotnej, w szczególności w rodzaju
leczenie szpitalne, oraz w związku ze zmianą planu
finansowego NFZ na 2010 r. zatwierdzoną w dniu
6 lipca br. przez ministra zdrowia w porozumieniu
z ministrem finansów, w chwili obecnej w Podlaskim
OW NFZ analizowana jest możliwość zawarcia sto-
sownej ugody.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Lecha Kołakowskiego i Tadeusza Woźniaka
w sprawie ograniczeń w dostępie
do terapii niestandardowych w onkologii
(17047)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów Lecha Kołakowskiego i Tadeusza
Woźniaka, posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
przesłaną przy piśmie z dnia 30 lipca 2010 r. (SPS-
-023-17047/10), w sprawie ograniczeń w dostępie do
terapii niestandardowych w onkologii, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie poniższych informacji.
Zakres uprawnień świadczeniobiorców do świad-
czeń opieki zdrowotnej uregulowany został w przepi-
sach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.). W art. 15 zawarty jest katalog świadczeń gwa-
rantowanych, m.in. podstawowa opieka zdrowotna,
ambulatoryjna opieka specjalistyczna, leczenie szpi-
talne, programy zdrowotne, zaopatrzenie w produk-
ty lecznicze.
Kwalifikacji danego świadczenia opieki zdrowot-
nej jako świadczenia gwarantowanego dokonuje mi-
nister zdrowia po uzyskaniu rekomendacji prezesa
Agencji Oceny Technologii Medycznych.
Minister zdrowia, w drodze rozporządzeń, określa
wykazy oraz warunki realizacji świadczeń gwaran-
towanych z zakresu programów zdrowotnych (Dz. U.
Nr 5, poz. 29). W art. 31a ustawy określone zostały
kryteria, które muszą być uwzględnione przy kwali-
fikowaniu świadczeń opieki zdrowotnej jako świad-
czeń gwarantowanych, jak również tryb podejmowa-
nia decyzji w sprawie kwalifikacji świadczenia opieki
zdrowotnej do wykazu świadczeń gwarantowanych.
Wykaz świadczeń gwarantowanych oraz zmiany do
wykazu są wprowadzane w formie rozporządzeń mi-
nistra właściwego do spraw zdrowia.
W kwestii dostępu pacjentów do nowych terapii
pragnę wskazać, że jednym z ważniejszych leków sto-
sowanych w terapii raka nerki jest sunitynib (Su-
tent), który otrzymał pozytywną rekomendację
Agencji Oceny Technologii Medycznych. Zgodnie
z opinią konsultanta krajowego w dziedzinie onkolo-
gii klinicznej lek ten jest najbardziej skuteczny w te-
rapii raka nerki.
Pozytywna rekomendacja prezesa agencji stano-
wiła podstawę wprowadzenia do realizacji, w drodze
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 11 stycznia
2010 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu programów zdrowotnych, terapeutycznego
programu zdrowotnego „Leczenie raka nerki” z sub-
stancją czynną sunitynib (Sutent) finansowaną
w ramach programu.
W kwestii stosowania u pacjentów z rakiem nerki
interferonu alfa wyjaśniam, że o leczeniu pacjentów
decydują lekarze, którzy dokonują kwalifikacji pa-
cjentów do leczenia z zastosowaniem wysokospecja-
listycznych leków w ramach programów terapeutycz-
nych lub procedur szpitalnych.
Niemniej problem zbyt częstego stosowania inter-
feronu alfa u chorych na raka nerki był przedmiotem
dyskusji pomiędzy ministrem zdrowia i konsultan-
tem krajowym w dziedzinie onkologii klinicznej i na-
leży przypuszczać, że zostanie rozwiązany wraz
z kolejnymi modyfikacjami programu terapeutyczne-
go leczenia raka nerki.
Odnosząc się do pytania w kwestii nieograniczo-
nego dostępu do terapii niestandardowych w onko-
logii, uprzejmie informuję, że regulacje dające moż-
liwość finansowania nowych terapii leczenia nowo-
tworów zostały wprowadzone wyżej wymienionym
rozporządzeniem ministra zdrowia w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu programów zdro-
wotnych.
Zgodnie z ww. rozporządzeniem jest możliwe fi-
nansowanie leczenia w ramach chemioterapii nie-
standardowej w przypadku:
— kontynuacji uprzednio przyznanego leczenia
jako praw nabytych pacjentów; chorzy, u których fi-
nansowano już leczenie danym lekiem w ramach
umów finansowanych przez Narodowy Fundusz
Zdrowia w programie chemioterapii niestandardo-
wej, zachowują prawo do kontynuacji terapii mimo
negatywnej rekomendacji prezesa AOTM, pod wa-
runkiem potwierdzenia pozytywnej odpowiedzi na
leczenie,
— zastosowania produktu leczniczego poza wska-
zaniami rejestracyjnymi,
— braku rekomendacji prezesa Agencji Oceny
Technologii Medycznych dla danego świadczenia,
w szczególności nowych terapii wchodzących na ry-
nek, jeszcze nieocenionych przez agencję i nieobję-
tych wykazem świadczeń gwarantowanych.

Zgodnie z wytycznymi finansowania leczenia
w ramach programu chemioterapii niestandardowej
substancja czynna nie może być finansowana we
wskazaniu negatywnie ocenionym przez AOTM, co
oznacza, że nie mogą być wydawane zgody na rozpo-
częcie nowych terapii danym lekiem, jednakże bez-
względnie zapewniona jest kontynuacja leczenia
u osób, u których nie stwierdzono progresji choroby
(z podkreśleniem, że kontynuacja leczenia dotyczy
jedynie określonej substancji czynnej w określonym
wskazaniu).
W przypadku braku rekomendacji agencji zgodę
na finansowanie świadczeń w ramach świadczenia
chemioterapii niestandardowej z zastosowaniem no-
wych produktów leczniczych wydaje dyrektor oddzia-
łu wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia na
podstawie wniosku, po spełnieniu warunków zawar-
tych w rekomendacji Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych. Warunkowa akceptacja na finansowanie
świadczenia w programie chemioterapii niestandar-
dowej może być udzielana do momentu wydania przez
prezesa Agencji Oceny Technologii Medycznych re-
komendacji w sprawie zakwalifikowania danego
świadczenia jako świadczenia gwarantowanego.
W 2009 r. Komisja Europejska wydała ważne
w całej Unii Europejskiej, pozwolenie na dopuszcze-
nie do obrotu produktu leczniczego pn. Afinitor, za-
wierającego substancję czynną ewerolimus, który
jest dostępny w Polsce. Lek Afinitor stosowany jest
w leczeniu pacjentów z zaawansowanym rakiem ner-
kowokomórkowym, jest to nowy produkt leczniczy,
który nie był przedmiotem oceny agencji. W związku
z tym warunkowa zgoda na finansowanie tego świad-
czenia w ramach chemioterapii niestandardowej
może być udzielana przez dyrektorów oddziałów wo-
jewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia.
Ponadto w ostatnim okresie Europejska Agencja
Leków pozytywnie oceniła produkt leczniczy pn. Vo-
trient (pazopanib), który jest aktywny w rozsianym
raku nerki. Wkrótce lek ten będzie dostępny w Polsce
i zgodnie z obowiązującym stanem prawnym do mo-
mentu wydania rekomendacji przez prezesa Agencji
Oceny Technologii Medycznych akceptacja finanso-
wania świadczenia będzie możliwa, w ramach pro-
gramu chemioterapii niestandardowej, przez dyrek-
tora oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.
871
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie wygospodarowania
środków finansowych na przebudowę
drogi wojewódzkiej nr 645 na odcinku
granica województwa – Zbójna – Nowogród
(17048)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 3 lipca 2010 r., znak: SPS-023-17048/
10, przedstawiam odpowiedź na interpelację pana
posła Lecha Kołakowskiego w sprawie wygospoda-
rowania środków finansowych na przebudowę drogi
wojewódzkiej nr 645 na odcinku granica wojewódz-
twa – Nowogród.
W pełni podzielam stanowisko pana posła w kwe-
stii potrzeby pilnej realizacji ww. inwestycji. Pragnę
jednak zauważyć, iż objęcie współfinansowaniem ww.
inwestycji, znajdującej się na liście rezerwowej Pro-
gramu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”
2007–2013 (PO RPW), jest aktualnie niemożliwe ze
względu na wyczerpanie środków finansowych w pro-
gramie przewidzianych na współfinansowanie pro-
jektów drogowych w województwie podlaskim. Re-
alizacja ww. zadania w ramach PO RPW będzie moż-
liwa jedynie w przypadku zwolnienia środków zare-
zerwowanych na realizację projektów drogowych
z obszaru województwa podlaskiego znajdujących się
na liście podstawowej PO RPW.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie projektu Ministerstwa Edukacji
Narodowej dotyczącego modyfikacji
kształcenia zawodowego (17049)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Lecha Kołakowskiego (znak: SPS-023-
-17049/10) w sprawie modyfikacji szkolnictwa zawo-
dowego, uprzejmie wyjaśniam.
Kształcenie praktyczne realizowane w rzeczywi-
stych warunkach pracy odgrywa niezwykle istotną
rolę w nauce zawodu. Dlatego też projektowane zmia-
872
ny w systemie kształcenia zawodowego kładą nacisk
na to, by praktyczne kształcenie zawodowe i egzami-
ny potwierdzające kwalifikacje w zawodzie prowadzo-
ne były w jak najściślejszej współpracy z pracodaw-
cami i przedsiębiorcami. Nie zmieni się w związku
z tym system kształcenia młodocianych pracowni-
ków w zakładach rzemieślniczych ani system egza-
minów czeladniczych i mistrzowskich. Co istotne
z punktu widzenia rzemieślników – utrzymane zo-
stanie dofinansowanie kosztów kształcenia młodo-
cianych pracowników. Minimalny czas przeznaczony
na kształcenie praktyczne w zasadniczych szkołach
zawodowych nie będzie mniejszy, niż jest to obecnie,
co zostanie określone w przepisach prawa oświato-
wego. Dyrektor szkoły będzie zobligowany do zapew-
nienia uczniom, we współpracy z pracodawcami i przed-
siębiorcami, kształcenia praktycznego w wymiarze
określonym przepisami prawa.
Pragnę także poinformować, że Związek Rzemio-
sła Polskiego jest dla Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej ważnym partnerem w pracach związanych
z modernizacją systemu kształcenia zawodowego.
Przedstawiciel związku był członkiem Zespołu opi-
niodawczo-doradczego do spraw kształcenia zawodo-
wego, który minister edukacji narodowej powołał
w czerwcu 2008 r. Jedno z posiedzeń zespołu odbyło
się w siedzibie Związku Rzemiosła Polskiego. Na
wniosek rzemiosła zwołano również posiedzenie ze-
społu do spraw usług publicznych Trójstronnej Ko-
misji do Spraw Społeczno-Gospodarczych, podczas
którego Ministerstwo Edukacji Narodowej szczegó-
łowo omówiło kierunki zamian w kształceniu zawo-
dowym. Przedstawiciele Ministerstwa Edukacji Na-
rodowej uczestniczyli również w posiedzeniu Zarządu
Związku Rzemiosła Polskiego, które odbyło się 15 grud-
nia 2009 r. Podczas spotkania, w którym wzięli udział
prezesi 27 izb rzemieślniczych, zaprezentowane zo-
stały założenia planowanej modernizacji kształcenia
zawodowego. Zostały one pozytywnie przyjęte przez
przedstawicieli środowiska rzemieślników.
9 marca 2010 r. w gmachu Ministerstwa Edukacji
Narodowej odbyło się spotkanie ministra edukacji
narodowej, Katarzyny Hall, z prezesem Związku Rze-
miosła Polskiego, Jerzym Bartnikiem. W spotkaniu
wziął udział również podsekretarz stanu w Minister-
stwie Edukacji Narodowej, Zbigniew Włodkowski.
Ponadto w spotkaniu uczestniczyli przedstawiciele
Departamentu Kształcenia Zawodowego i Ustawicz-
nego w Ministerstwie Edukacji Narodowej oraz przed-
stawiciele Zespołu Oświaty Zawodowej i Problematy-
ki Społecznej w Związku Rzemiosła Polskiego. Przed-
miotem spotkania był projekt modernizacji systemu
kształcenia zawodowego. W trakcie spotkania obie
strony zadeklarowały wolę prowadzenia dalszych
rozmów mających na celu wypracowanie takiego mo-
delu kształcenia zawodowego, który uwzględniałby
zarówno postulaty Związku Rzemiosła Polskiego, jak
i potrzeby nowoczesnej gospodarki oraz aspiracje
edukacyjne młodzieży. Informuję także, że regular-
nie odbywają się spotkania z udziałem przedstawi-
cieli Związku Rzemiosła Polskiego oraz pracowników
Departamentu Kształcenia Zawodowego i Ustawicz-
nego Ministerstwa Edukacji Narodowej. Celem tych
spotkań jest konsultowanie ze środowiskiem rze-
mieślników szczegółów przygotowywanych zmian
w kształceniu zawodowym, m.in. wyodrębniania
i potwierdzania kwalifikacji w zawodzie oraz syste-
mu egzaminów zawodowych.
Projekt zmian w kształceniu zawodowym jest
obecnie konsultowany ze wszystkim środowiskami
zainteresowanymi poprawą jakości kształcenia zawo-
dowego. W ramach tych konsultacji odbyło się 16 regio-
nalnych konferencji, w których zawsze uczestniczyli
przedstawiciele Związku Rzemiosła Polskiego oraz
lokalnych cechów i izb rzemieślniczych. Podczas pa-
neli dyskusyjnych prezentowali oni swoje stanowisko
wobec projektowanych zmian. Uzyskali także pełną
informację dotyczącą pytań i wątpliwości, które zgła-
szali. Częścią trwających wciąż konsultacji było spo-
tkanie przedstawicieli Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej z organizacjami zrzeszonymi w Kongresie
Przedsiębiorczości, które odbyło się 26 maja br. Mi-
nisterstwo Edukacji Narodowej uczestniczy również
w zwoływanych na wniosek rzemiosła posiedzeniach
wojewódzkich komisji dialogu społecznego, podczas
których organizacje pracodawców zgłaszają swoje
wątpliwości i propozycje dotyczące przygotowywanej
modernizacji kształcenia zawodowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wojciecha Szczęsnego Zarzyckiego
w sprawie poszanowania symboli narodowych
przez obywateli oraz organa administracji
(17050)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-17050/
10), dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP pana
Wojciecha Szczęsnego Zarzyckiego z dnia 20 lipca
2010 r. w sprawie poszanowania symboli narodowych
przez obywateli oraz organa administracji, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, że dobrami prawnie
chronionymi składającymi się na dziedzictwo kultu-
ry polskiej są, wskazane m.in. w art. 28 Konstytucji

RP, godło, barwy i hymn Rzeczypospolitej Polskiej.
Są to wartości o charakterze niematerialnym, przy
czym ich ochrona sprowadza się w praktyce do obję-
cia nią przedmiotów – rzeczy, które posiadają cechy
pozwalające określić je jako nośniki wskazanych
wartości patriotycznych.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia
1980 r. o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej
Polskiej oraz o pieczęciach państwowych (t.j. Dz. U.
z 2005 r. Nr 235, poz. 2000, z późn. zm.), orzeł biały,
biało-czerwone barwy i „Mazurek Dąbrowskiego” są
symbolami Rzeczypospolitej Polskiej. Otaczanie tych
symboli czcią i szacunkiem jest prawem i obowiąz-
kiem każdego obywatela Rzeczypospolitej Polskiej
oraz wszystkich organów państwowych, instytucji
i organizacji (art. 1 ust. 2 ww. ustawy).
Stosownie do treści art. 2 ust. 1 ww. ustawy, go-
dłem Rzeczypospolitej Polskiej jest wizerunek orła
białego ze złotą koroną na głowie zwróconej w pra-
wo, z rozwiniętymi skrzydłami, z dziobem i szpona-
mi złotymi, umieszczony w czerwonym polu tarczy.
W art. 2a ustawy wskazany został krąg podmiotów,
które używają wizerunku orła ustalonego dla godła.
Są nimi:
1) organy władzy państwowej;
2) organy administracji rządowej;
3) gminy, związki międzygminne oraz ich organy;
4) powiaty, związki powiatów oraz ich organy;
5) samorządy województw oraz ich organy;
6) sądy, prokuratury i komornicy sądowi;
7) samorządowe kolegia odwoławcze;
8) regionalne izby obrachunkowe;
9) jednostki organizacyjne Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej;
10) jednostki organizacyjne Policji, Straży Gra-
nicznej, Służby Celnej, Państwowej Straży Pożarnej
i Obrony Cywilnej Kraju;
11) jednostki organizacyjne Służby Więziennej;
12) szkoły publiczne, szkoły niepubliczne o upraw-
nieniach szkół publicznych, państwowe szkoły wyż-
sze, niepaństwowe szkoły wyższe;
13) inne podmioty, jeżeli przepisy szczególne
uprawniają je do używania wizerunku orła.
Zauważyć przy tym należy, iż nie jest to katalog
zamknięty, o czym świadczy przepis art. 2a pkt 13
przedmiotowej ustawy.
Godło Rzeczypospolitej Polskiej umieszcza się
w szczególności w pomieszczeniach urzędowych i sa-
lach posiedzeń, salach wykładowych i lekcyjnych na-
leżących do:
1) organów państwowych;
1a) organów gmin, powiatów, samorządów woje-
wództw oraz związków jednostek samorządu teryto-
rialnego;
1b) klubów, kół i zespołów poselskich, senackich
i parlamentarnych oraz biur poselskich, senatorskich
i poselsko-senatorskich;
2) jednostek Sił Zbrojnych;
3) szkół i placówek oświatowo-wychowawczych;
873
4) przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów
konsularnych oraz innych oficjalnych przedstawi-
cielstw i misji za granicą (art. 3 ust. 1 ww. ustawy).
Zauważyć należy, że przedmiotowe wyliczenie nie
ma charakteru zamkniętego, na co zresztą wyraźnie
wskazuje sformułowanie „w szczególności”. Wymienie-
nie w tym przepisie przykładowych miejsc, gdzie godło
Rzeczypospolitej Polskiej ma być umieszczane, ma je-
dynie na celu wyodrębnienie głównych grup podmio-
tów zobowiązanych do umieszczania symbolu pań-
stwowego w postaci godła. W tym miejscu wskazać
należy, że ustawodawca dopuszcza możliwość umiesz-
czania godła Rzeczypospolitej Polskiej w innych miej-
scach niż wymienione w art. 3 ust. 1 ww. ustawy,
z uwzględnieniem art. 1 ust. 2 tejże ustawy.
Barwy Rzeczypospolitej Polskiej, którymi są zgod-
nie z art. 4 ust. 1 ustawy o godle, barwach i hymnie
Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwo-
wych kolory biały i czerwony, ułożone w dwóch po-
ziomych, równoległych pasach tej samej szerokości,
z których górny jest koloru białego, a dolny koloru
czerwonego, stanowią składniki flagi państwowej
Rzeczypospolitej Polskiej (art. 5 ust. 1 ww. ustawy).
Wolą ustawodawcy każdy ma prawo używać barw
Rzeczypospolitej Polskiej, w szczególności w celu pod-
kreślenia znaczenia uroczystości, świąt lub innych
wydarzeń, z uwzględnieniem art. 1 ust. 2 ustawy
(art. 5 ust. 2 ww. ustawy).
Zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy flagę państwo-
wą Rzeczypospolitej Polskiej podnosi się na budyn-
kach lub przed budynkami stanowiącymi siedziby
urzędowe albo miejsce obrad:
1) Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej;
2) Senatu Rzeczypospolitej Polskiej;
3) prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej;
4) Rady Ministrów oraz prezesa Rady Ministrów;
5) organów stanowiących jednostek samorządu
terytorialnego – w czasie ich sesji;
6) organów administracji rządowej i innych orga-
nów państwowych oraz państwowych jednostek or-
ganizacyjnych, a także organów jednostek samorzą-
du terytorialnego i samorządowych jednostek orga-
nizacyjnych – z okazji uroczystości oraz rocznic i świąt
państwowych.
Flagę państwową Rzeczypospolitej Polskiej pod-
noszą również polskie statki żeglugi śródlądowej. Po-
nadto podkreślić należy, że w myśl art. 7 ust. 3 ww.
ustawy flagę państwową Rzeczypospolitej Polskiej
zaleca się podnosić lub umieszczać na budynkach
mieszkalnych lub przed budynkami mieszkalnymi
oraz na budynkach lub przed budynkami, w których
prowadzi się działalność gospodarczą lub w innych
miejscach niż wymienione w art. 7 ust. 1 i 2 ustawy
– z okazji świąt i rocznic państwowych oraz innych
uroczystości o zasięgu państwowym lub lokalnym,
z uwzględnieniem art. 1 ust. 2 ww. ustawy.
Stosownie do art. 15 ustawy o godle, barwach
i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach
państwowych, godło i barwy Rzeczypospolitej Pol-
skiej są umieszczane, a hymn Rzeczypospolitej Pol-
874
skiej wykonywany lub odtwarzany w sposób zapew-
niający im należną cześć i szacunek. Ponadto symbo-
le Rzeczypospolitej Polskiej nie mogą być umieszczane
na przedmiotach przeznaczonych do obrotu handlo-
wego (art. 16 ust. 1 ww. ustawy). Dozwolone jest na-
tomiast umieszczanie na przedmiotach przeznaczo-
nych do obrotu handlowego godła lub barw Rzeczypo-
spolitej Polskiej w formie stylizowanej lub artystycznie
przetworzonej (art. 16 ust. 2 ww. ustawy).
W tym miejscu zwrócić należy uwagę na wyrok
Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24 lutego
2005 r. (sygn. akt I Aca 49/04), w którym „(…)
w ocenie Sądu Apelacyjnego wskazany w ustawie
opis godła Rzeczypospolitej poprzez jego wzór zawar-
ty w załączniku, nie stanowi bezwzględnego obrazu
godła, kopii, tego wzoru. Zdaniem Sądu Apelacyjne-
go dopuszczalne są pewne odstępstwa od wzoru oraz
barwy (przedstawionych we wzorze), wynikających
z wizji artysty wykonującego godło, a także z użyte-
go do jego wykonania materiału: tkaniny i koloru
użytych nici, metalu o określonych naturalnych bar-
wach, a także barwionego szkła lub tworzywa sztucz-
nego, o ile mieszczą się one w opisie godła wynikają-
cym z ustawy. Opis ten nie zawiera intensywności
poszczególnych barw ani jej odcieni, a odbiór indywi-
dualny wzorca godła i jego barw, w ocenie Sądu Ape-
lacyjnego, jest odmienny u każdej osoby oglądającej,
co wynika z indywidualnych cech postrzegania każ-
dego człowieka, a więc subiektywnych odczuć”.
Wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Warszawie po-
gląd nie oznacza przy tym całkowitej dowolności wzo-
ru i barw symboli państwowych, o czym stanowi art. 1
ust. 3 ustawy o godle, barwach i hymnie Rzeczypo-
spolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwowych,
zgodnie z którym symbole Rzeczypospolitej Polskiej
pozostają pod szczególną ochroną prawa przewidzia-
ną w odrębnych przepisach. Przykładowo, w sferze
prawa karnego taką ochronę stanowi art. 137 § 1
Kodeksu karnego, w świetle którego kto publicznie
znieważa, niszczy, uszkadza lub usuwa godło, sztan-
dar, chorągiew, banderę, flagę lub inny znak pań-
stwowy, podlega grzywnie, karze ograniczenia wol-
ności albo pozbawienia wolności do roku. Zatem
znieważenie m.in. godła lub flagi państwowej jest
nie tylko naruszeniem norm moralnych czy obycza-
jowych, lecz również naruszeniem obowiązującego
prawa karnego w przypadku realizacji znamion czy-
nu zabronionego (pamiętać jednocześnie należy, iż
nie każde zachowanie nagannie oceniane z punktu
widzenia ww. zasad objęte jest penalizacją art. 137
§ 1 K.k.).
W tym miejscu wspomnieć można postanowienie
Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 paździer-
nika 2008 r. (sygn. akt II AKz 777/08), w którym sąd
uznał, że: „(…) zgodnie z utrwalonymi poglądami
doktryny, wyrażonymi w dostępnych komentarzach,
przestępstwo określone w przepisie art. 137 § 1 K.k.
ma wieloodmianowy charakter, określający różne
czynności sprawcze, przy czym w wypadku zniewa-
żenia wymienionych w tym przepisie symboli pań-
stwowych, czynu tego dopuścić się można jedynie
z zamiarem bezpośrednim. Powyższe oznacza zatem,
że sprawca takiego przestępstwa, aby mógł efektyw-
nie podlegać odpowiedzialności karnej, winien chcieć
symbole te znieważyć.
Nie budzi wątpliwości, że każdy obywatel RP ma
nie tylko prawo, ale i obowiązek czcić symbole pań-
stwowe, do których zaliczyć należy też barwy naro-
dowe ujęte we fladze, a co za tym idzie przepis art. 137
§ 1 K.k. przydaje ochronę interesom RP związanym
z poszanowaniem symboli państwowych, chroniąc
jednocześnie uczucia osób żywiących szacunek dla
tych znaków. Jednocześnie zwrócić też należy uwagę
i na to, że zaniechanie powyższemu obowiązkowi nie
jest równoznaczne z realizacją znamienia znieważe-
nia, w szczególności w sytuacji, kiedy stanowi ono
wyraz lekkomyślności. W doktrynie przedmiotu znie-
ważenie traktowane jest jako działanie intencjonal-
ne, mające na celu wyrażenie lekceważenia dla pol-
skich symboli państwowych. Znieważenie oznacza
zatem takie zachowanie, które według zdetermino-
wanych kulturowo i powszechnie przyjętych ocen
społecznych stanowi wyraz pogardy, ośmieszenia czy
uwłaczania wskazanej w art. 137 § 1 K.k. symbolice
państwowej, dyskredytujące w zamierzeniu sprawcy
określone wartości związane z trwałością państwa
jako pewnej organizacji. Przykładowo do takich za-
chowań zaliczyć należy szydzenie, podeptanie, oplu-
cie flagi państwowej (…)”.
Jednocześnie, odnosząc się do kwestii wykonania
zaleceń pokontrolnych, przedstawionych przez Naj-
wyższą Izbę Kontroli w raporcie z 2005 r., należy
wskazać, iż dotyczyły one przede wszystkim wymia-
ny nieprawidłowych godeł i flag, wyposażenia wszyst-
kich pomieszczeń urzędowych w godła państwowe
etc. i zostały przez Ministerstwo Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji zrealizowane.
Odnosząc się zaś do zawartej w wystąpieniu pro-
pozycji wprowadzenia ustawowego obowiązku uro-
czystego przekazywania dowodu osobistego po osią-
gnięciu pełnoletniości, pragnę zwrócić uwagę, iż zgod-
nie z obowiązującą ustawą z dnia 10 kwietnia 1974 r.
o ewidencji ludności i dowodach osobistych (t.j. Dz. U.
z 2006 r. Nr 139, poz. 993, z późn. zm.), dowód oso-
bisty jest dokumentem spełniającym trzy funkcje:
jest dokumentem stwierdzającym tożsamość osoby,
poświadczającym obywatelstwo polskie oraz upraw-
niającym obywateli polskich do przekraczania granic
państw opisowo wskazanych w treści ustawy. Takie
same funkcje zostały nadane dowodom osobistym
w nowej ustawie o dowodach osobistych, która w dniu
9 sierpnia 2010 r. została przekazana przez Sejm do
podpisu prezydentowi RP.
Stwierdzić należy, że zgodnie z obowiązującymi
regulacjami (utrzymanymi przez nowe ustawodaw-
stwo mające obowiązywać w tym zakresie) wydanie
dowodu osobistego jest czynnością materialno-tech-
niczną. Ustawodawca nałożył obowiązek posiadania
tego dokumentu na wszystkich pełnoletnich obywa-

teli polskich zamieszkałych na terytorium Rzeczy-
pospolitej Polskiej. Tym samym trudno jest przyjąć,
że realizacja ustawowego obowiązku nałożonego na
obywateli, polegającego na odebraniu z urzędu gminy
dokumentu tożsamości wydanego w wyniku przepro-
wadzenia czynności materialno-technicznej, może
przyjąć formę uroczystości.
Nie bez znaczenia pozostaje również charakter
dowodu osobistego. Jest to bowiem dokument, któ-
rym obywatele posługują się na co dzień, wykorzy-
stując go do zwykłych czynności, do dokonania któ-
rych dokument ten jest wymagany – często nie tylko
przez przepisy ustawowe, ale również przepisami czy
wymogami wynikającymi z wewnętrznych regulacji
poszczególnych instytucji czy organizacji.
Podnieść w tym miejscu należy istotne problemy,
jakie mogą powstać dla obywateli, związane z ko-
niecznością oczekiwania na odebranie dowodu osobi-
stego. Konieczność posiadania dokumentu może wy-
nikać ze zwykłej potrzeby posłużenia się nim w miej-
scu pracy lub urzędzie. Oczekiwanie na uroczyste
wręczenie dowodów osobistych może w związku z tym
wiązać się z poważnymi niedogodnościami, a wręcz
może być źródłem strat i przyczyną istotnych utrud-
nień i komplikacji dla obywateli. Należy zatem liczyć
się z możliwością pojawienia się niezadowolenia spo-
łecznego, którego źródłem byłoby w szczególności
utrudnienie w odbiorze dowodu osobistego.
Istotne wątpliwości budzić może strona organiza-
cyjna proponowanych uroczystości. Zauważyć należy,
że w Polsce są 2494 gminy, przy czym nie wszystkie
dysponują taką samą obsadą, jeśli chodzi o liczbę pra-
cowników, jak również warunkami lokalowymi. Nie
bez znaczenia pozostaje również liczba osób, które
z powodu ukończenia 18. roku życia otrzymałyby do-
wody osobiste. Z danych znajdujących się w posiada-
niu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji wynika, że w latach 2011–2016 liczba wyda-
wanych po raz pierwszy (18-latkom) dowodów osobi-
stych sięgałaby 380–460 tys. rocznie, co może stano-
wić znaczne obciążenie dla organów wydających do-
wody osobiste, tak finansowe, jak i organizacyjne.
Przyjęcie wspomnianej w wystąpieniu propozycji
wiązałoby się z koniecznością zorganizowania uro-
czystości wręczenia dowodów osobistych w odpowied-
nim pomieszczeniu, a samą uroczystość musieliby
przeprowadzić odpowiednio przygotowani pracowni-
cy. Oznaczałoby to konieczność wyasygnowania środ-
ków pieniężnych na dostosowanie pomieszczeń, prze-
szkolenie pracowników itd.
Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że
zgłoszona propozycja może okazać się – w szczegól-
ności wobec trudności ekonomicznych kraju i ko-
nieczności czynienia oszczędności – niemożliwa do
zrealizowania.
Zaznaczyć jednakże należy, że uwagi podniesione
w wystąpieniu odnośnie do podniesienia wśród oby-
wateli świadomości patriotycznej zasługują na popar-
cie. Wydaje się jednak, że cel ten powinien zostać
875
zrealizowany poprzez zastosowanie w pierwszej ko-
lejności adekwatnych środków wychowawczych sto-
sowanych w toku edukacji dzieci i młodzieży.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Kołodziejczyk
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wojciecha Szczęsnego Zarzyckiego
w sprawie rent strukturalnych dla rolników
(17051)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Wojciecha Szczęsnego Zarzyckiego,
przesłaną przy piśmie z dnia 3 lipca 2010 r., znak:
SPS-023-17051/10, dotyczącą działania: Renty struk-
turalne, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami, tj. zgod-
nie z § 21 rozporządzenia ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie szcze-
gółowych warunków i trybu przyznawania pomocy
finansowej w ramach działania: Renty strukturalne
objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 109, poz. 750, z późn.
zm.) prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa podaje do publicznej wiadomości, na stro-
nie internetowej administrowanej przez agencję
oraz co najmniej w jednym dzienniku o zasięgu kra-
jowym i w jednym dzienniku o zasięgu regionalnym,
informację o możliwości składania wniosków o przy-
znanie pomocy w ramach działania: Renty struktu-
ralne objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013). Dzień
rozpoczęcia terminu składania wniosków o przy-
znanie renty strukturalnej nie może być wyznaczo-
ny wcześniej niż po upływie 30 dni od dnia podania
do publicznej wiadomości powyższej informacji. Pre-
zes agencji określa dzień rozpoczęcia oraz dzień za-
kończenia terminu składania wniosków o przyzna-
nie renty strukturalnej, przy czym termin ten nie
może być dłuższy niż 10 dni.
Poprzedni, tzn. obowiązujący do dnia 29 marca
2009 r., przepis § 21 ust. 2 ww. rozporządzenia sta-
nowił, iż prezes ARiMR podaje do publicznej wiado-
mości do dnia 31 marca danego roku termin składa-
nia wniosków o przyznanie renty strukturalnej,
a także określa termin zamknięcia naboru wniosków
o przyznanie renty strukturalnej, który w danym
876
roku upływa z końcem dnia roboczego następującego
po dniu podania do publicznej wiadomości na stronie
internetowej agencji informacji, że zostało złożonych
7200 wniosków. Takie brzmienie przepisu powodo-
wało, iż do dnia 31 marca danego roku prezes ARiMR
musiał ogłosić termin naboru wniosków o przyznanie
renty strukturalnej. Jednakże, począwszy od 2009 r.,
ogłaszanie kolejnych naborów spowodowałoby, iż licz-
ba wniosków składanych w tych naborach przekra-
czałaby możliwości zaciągania zobowiązań z uwagi
na przekroczenie limitu środków na działanie.
Obecne brzmienie § 21 rozporządzenia przewidu-
je możliwość ogłoszenia naborów tylko wtedy, gdy
będzie zapewnione pokrycie finansowe dla już zacią-
gniętych zobowiązań i dla nowo zaciąganych zobo-
wiązań ze środków dostępnych w ramach budżetu
działania. Tak więc stwarza możliwość ogłaszania
terminów składania wniosków w granicach środków
dostępnych na przedmiotowe działanie w ramach bu-
dżetu programu. W dniu 19 lipca br. na konferencji
prasowej ministra rolnictwa i rozwoju wsi z udziałem
prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa podano do wiadomości informację o planowa-
nym ogłoszeniu możliwości składania wniosków
o przyznanie renty strukturalnej, które to ogłoszenie
miało miejsce w dniu 30 lipca br. Planowany termin
naboru to od 1 do 10 września br. Planowana liczba
beneficjentów tego naboru to ok. 6 tys.
Ze względu na ograniczone środki finansowe ww.
nabór wniosków w ramach działania: Renty struk-
turalne będzie ostatnim w tej perspektywie finanso-
wej. Po trwających półtora roku intensywnych zabie-
gach na poziomie Komisji Europejskiej, aby zapewnić
środki finansowe na realizację podjętych już zobo-
wiązań oraz przeprowadzenie jeszcze jednego nabo-
ru, konsekwencją których było wprowadzenie za-
ostrzonych warunków przyznania pomocy, uzyskano
zgodę Komisji Europejskiej na przesunięcie dodatko-
wych środków finansowych na realizację tego dzia-
łania (kwota 362 mln euro). Informacje na temat
terminu składania wniosków o przyznanie renty
strukturalnej oraz stanu prac w zakresie zmiany wa-
runków przyznawania rent strukturalnych były i są
na bieżąco przekazywane zainteresowanym podmio-
tom, czy to podczas spotkań w terenie kierownictwa
resortu czy też w drodze telefonicznej i pisemnej.
Z uwagi na fakt, iż planowany nabór wniosków
o przyznanie renty strukturalnej będzie ostatnim
w ramach PROW 2007–2013, nie przewiduje się prac
mających na celu zmianę zasad dotyczących przyjmo-
wania niniejszych wniosków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Gawędy
w sprawie nowelizacji ustawy o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów (17052)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystą-
pieniem Pana Marszałka z dnia 3 lipca 2010 r., znak:
SPS-023-17052/10, dotyczącym interpelacji posła
Adama Gawędy w sprawie nowelizacji ustawy o po-
mocy osobom uprawnionym do alimentów, uprzejmie
informuję.
Od szeregu lat polski system wsparcia material-
nego rodzin z dziećmi na utrzymaniu, finansowany
z budżetu państwa, kierowany jest do rodzin o ni-
skich dochodach. W systemie tym podstawową rolę
pełnią świadczenia rodzinne przyznawane na pod-
stawie ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadcze-
niach rodzinnych (Dz. U. Nr 139, poz. 992, z późn.
zm.) – są to zasiłki rodzinne z dodatkami oraz świad-
czenia opiekuńcze, zaś rolę uzupełniającą pełnią
świadczenia z funduszu alimentacyjnego. Kryterium
dochodowe uprawniające do świadczeń rodzinnych
wynosi 504,00 zł netto na osobę, a w przypadku ro-
dzin wychowujących dziecko niepełnosprawne kry-
terium to podwyższone jest do 583,00 zł netto. Nato-
miast przy ubieganiu się o świadczenia z funduszu
alimentacyjnego kryterium dochodowe, zgodnie z art. 9
ust. 2 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. Nr 192,
poz. 1378, z późn. zm.), wynosi 725,00 zł netto na
osobę w rodzinie osoby uprawnionej. Zatem kryte-
rium uprawniające do świadczeń z funduszu alimen-
tacyjnego jest o 43% wyższe od podstawowego kry-
terium dochodowego uprawniającego do zasiłku ro-
dzinnego. Tak więc warunki przyznania prawa do
świadczeń z funduszu alimentacyjnego są znacząco
preferencyjne niż warunki przyznawania prawa do
świadczeń rodzinnych, które to adresowane są do
wielokrotnie większej grupy rodzin z dziećmi na
utrzymaniu. W związku z powyższym nie przewidu-
je się podwyższenia kryterium dochodowego upraw-
niającego do świadczeń z funduszu alimentacyjnego,
a tym bardziej rezygnacji z tego kryterium.
Należy dodatkowo podkreślić, ze świadczenie
z funduszu alimentacyjnego jest de facto świadcze-
niem socjalnym i nie byłoby sprawiedliwe, by w więk-
szości niezamożni podatnicy wspierali również za-
możniejsze osoby, finansując im świadczenia nieuza-
leżnione od dochodu w rodzinie.
Ustawa ta nie stanowiła inicjatywy rządowej, ale
jest efektem połączonych prac nad projektem obywa-
telskim i poselskim. Wszystkie zawarte w niej regu-
lacje dotyczące zarówno przyznawania uprawnień do
świadczeń z funduszu alimentacyjnego, jak i działań
wobec dłużników alimentacyjnych stanowią odzwier-

ciedlenie postulatów zgłaszanych w tym zakresie
przez szereg środowisk społecznych i będących bez-
pośrednio przedmiotem projektów leżących u źródła
tej ustawy. W związku z socjalnym charakterem
świadczeń z funduszu alimentacyjnego trudno było-
by się zgodzić z twierdzeniem, że z powodu wprowa-
dzenia kryterium dochodowego uprawniającego do
świadczeń z funduszu alimentacyjnego rozwiązania
te są niekonstytucyjne i dyskryminują osoby pracu-
jące, które z powodu przekroczenia dochodu na osobę
w rodzinie nie mogą pobierać świadczeń z funduszu
alimentacyjnego.
Natomiast odnosząc się do pytania dotyczącego
podobnych rozwiązań prawnych w tym zakresie w in-
nych krajach Unii Europejskiej, informuję, że nie we
wszystkich krajach UE są takie rozwiązania, a tam,
gdzie one funkcjonują, nie są tak daleko idące jak
w Polsce. Na przykład: w Austrii i Danii świadczenia
alimentacyjne wypłacane są tylko do ukończenia przez
dziecko 18. roku życia, a nie jak w Polsce do 25 lat,
jeżeli dziecko uczy się w szkole lub w szkole wyższej.
W Niemczech świadczenia te wypłacane są tylko przez
okres 72 miesięcy i do ukończenia przez dziecko 12 lat.
W Szwecji, Wielkiej Brytanii i Norwegii prawo do
świadczeń alimentacyjnych uzależnione jest od speł-
niania kryterium dochodowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie polskiej polityki zagranicznej
w stosunku do fundacji
„Ucieczka, Wypędzenie, Pojednanie” (17054)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Michała Stuligrosza (pismo
nr SPS-023-17054/10 z dnia 30 lipca br.) w sprawie
polskiej polityki zagranicznej w stosunku do fundacji
„Ucieczka, Wypędzenie, Pojednanie” uprzejmie in-
formuję.
Powstanie w grudniu 2008 r. fundacji „Ucieczka,
Wypędzenie, Pojednanie”, której posiedzenie konsty-
tuujące odbyło się 13 maja 2009 r., stanowiło odpo-
wiedź koalicji CDU/CSU–SPD na artykułowaną
w niemieckiej debacie publicznej potrzebę upamięt-
nienia przesiedleń Niemców po II wojnie światowej.
Jednocześnie koncepcja ta jest alternatywą dla przed-
877
stawionego w 2000 r. przez Związek Wypędzonych
projektu utworzenia Centrum przeciwko Wypędze-
niom, który, nie uwzględniając kontekstu historycz-
nego, w nadmierny sposób eksponował przesiedlenia
Niemców po 1945 r.
Upamiętnienie losu niemieckich przesiedlonych
w wyniku II wojny światowej wypływa z woli i pod-
lega decyzji niemieckich władz i organizacji społecz-
nych. Rząd RP nie przewiduje w żadnej formie udzia-
łu w projektowanych działaniach, niemniej jednak
z dużą uwagą śledzi działania strony niemieckiej.
Równocześnie strona polska stoi na stanowisku, że
w gremiach kierowniczych fundacji „Ucieczka, Wy-
pędzenie, Pojednanie” nie powinny zasiadać osoby,
których działalność i interpretacja historii nie sprzy-
jają współpracy i porozumieniu międzynarodowemu.
Wyrażamy nadzieję, że władze RFN dołożą wszelkich
starań, aby działalność fundacji „Ucieczka, Wypę-
dzenie, Pojednanie”, zgodnie z jej założeniami, słu-
żyła pojednaniu i przedstawiała bolesne momenty
historii z uwzględnieniem pełnego kontekstu histo-
rycznego.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej przywiązuje wiel-
ką wagę do stosunków z naszym zachodnim sąsia-
dem. Po przełomie roku 1989 w stosunkach polsko-
-niemieckich stworzona została sieć powiązań insty-
tucjonalnych oraz prawno-traktatowych stanowią-
cych bazę dobrego sąsiedztwa i przyjaznej współpra-
cy. Sąsiedztwo Polski i Niemiec oparte jest dzisiaj
na silnym fundamencie dwustronnej współpracy,
szerokim dialogu politycznym i społecznym. Z żad-
nym innym państwem Polska nie prowadzi tak in-
tensywnej, wielopłaszczyznowej współpracy, jak
z Niemcami.
Bardzo intensywne kontakty polityczne obejmują
spotkania prezydentów, szefów rządów i szefów re-
sortów, parlamentów oraz regularne, prowadzone
przez większość ministerstw i instytucji rządowych,
kontakty robocze.
Od 1997 r. odbywają się polsko-niemieckie kon-
sultacje międzyrządowe, świadczące o znaczeniu, ja-
kie Polska i Niemcy przywiązują do wzajemnej koor-
dynacji na szczeblu rządowym (Polska prowadzi kon-
sultacje międzyrządowe również z Francją, Hiszpa-
nią i Włochami. Niemcy praktykują tę formę współ-
pracy oprócz Polski z Francją, W. Brytanią, Hiszpa-
nią, Izraelem, Ukrainą oraz Rosją). Ostatnie konsul-
tacje z udziałem premiera D. Tuska oraz kanclerz
A. Merkel i przedstawicieli dziesięciu resortów odby-
ły się 9 grudnia 2008 r. w Warszawie.
Istotne znaczenie dla rozwoju dobrosąsiedzkich
stosunków miał fakt powołania w 2004 r. pełnomoc-
ników ds. wzajemnych stosunków. Ze strony polskiej
funkcję tę pełni obecnie sekretarz stanu w KPRM W.
Bartoszewski, natomiast ze strony niemieckiej mini-
ster stanu w niemieckim MSZ C. Pieper.
W 1993 r. ustanowiono Nagrodę Polsko-Niemiec-
ką, której celem jest honorowanie wybitnych osobi-
stości oraz instytucji szczególnie zasłużonych dla
stosunków polsko-niemieckich. Nagrody za 2009 r.
878
otrzymali tłumacz literatury polskiej K. Dedecius
i tłumacz literatury niemieckiej M. Łukasiewicz.
W 2009 r. przyznana została także nagroda specjalna
byłym prezydentom Polski i Niemiec, L. Wałęsie
i R. von Weizsäckerowi, za ich zasługi dla rozwoju
wzajemnych stosunków w okresie ostatniego dwu-
dziestolecia.
Ważną rolę w stosunkach polsko-niemieckich od-
grywa (powołane do życia w 1976 r.) Forum Polsko-
-Niemieckie, które stanowi istotną płaszczyznę dia-
logu politycznego elit. W cyklicznie odbywających
się spotkaniach w ramach forum uczestniczą wybit-
ne osobistości życia politycznego, gospodarczego
i społecznego z obu krajów. Ostatnie, XIV forum pod
hasłem „Polsko-niemieckie partnerstwo dla Euro-
py” odbyło się w dniach 23–24 czerwca 2010 r.
w Warszawie.
RFN jest od 1990 r. dla Polski największym partne-
rem handlowym. Współpraca gospodarcza, która zwłasz-
cza po akcesji Polski do UE charakteryzowała się wyso-
ką dynamiką wymiany handlowej, osiągnęła w 2008 r.
poziom 61,8 mld EUR. Obroty towarowe z rynkiem nie-
mieckim w 2009 r. wyniosły 48,7 mld EUR (spadek
o 13,3%), przy czym eksport 25,1 mld EUR, a import
23,5 mld EUR. Odnotowane po raz pierwszy od 2005 r.
dodatnie dla Polski saldo wymiany handlowej wyniosło
ponad 1,6 mld EUR. Niemcy zajmują drugie po Nider-
landach miejsce wśród najważniejszych inwestorów za-
granicznych w Polsce.
Ważną płaszczyzną relacji polsko-niemieckich po-
zostaje współpraca przygraniczna i regionalna. Za-
sadniczym gremium, powołanym przez oba rządy
zgodnie z zapisem traktatu o dobrym sąsiedztwie
i przyjaznej współpracy z 17 czerwca 1991 r., w tym
obszarze stała się Polsko-Niemiecka Komisja Mię-
dzyrządowa ds. Współpracy Regionalnej i Przygra-
nicznej. Ostatnie, XX posiedzenie odbyło się 23 wrze-
śnia 2009 r. w Szczecinie. Jej podstawowym zada-
niem jest koordynacja i określanie kierunków współ-
pracy, rozwiązywanie problemów w regionie przygra-
nicznym, a także wypracowywanie stosownych zale-
ceń na konsultacje międzyrządowe.
Dotychczas umowami o współpracy związanych
jest 10 województw i 13 niemieckich krajów związko-
wych. Na płaszczyźnie niesformalizowanej ze sta-
łym partnerem po stronie niemieckiej współpracuje
13 województw. Warto podkreślić, że o intensywności
współpracy nie zawsze przesądza bezpośrednie są-
siedztwo zaangażowanych regionów, czego przykła-
dem są bardzo dobre kontakty województwa podkar-
packiego z Krajem Saary. Istotną rolę w stosunkach
polsko-niemieckich odgrywa współpraca miast part-
nerskich Polski i Niemiec. RFN jest krajem, z którym
polskie gminy mają najlepiej rozwiniętą współpracę.
Obecnie istnieje ponad 860 partnerstw samorządów
lokalnych.
Intensywny charakter ma także wymiana mło-
dzieży prowadzona w ramach organizacji Polsko-Nie-
miecka Współpraca Młodzieży. Od początku działal-
ności w polsko-niemieckich spotkaniach udział wzięło
ponad 2 mln młodych ludzi, a dofinansowanych zosta-
ło ogółem 51 800 projektów wymiany młodzieży.
Z inicjatywy Ministerstwa Spraw Zagranicznych
podjęto prace nad utworzeniem wspólnego polsko-
-niemieckiego podręcznika do historii. Wiodącą rolę
w sprawie projektu po stronie polskiej przejęło Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej.
Niemcy również przywiązują dużą wagę do sto-
sunków z Polską, o czym świadczą pierwsze wizyty
zagraniczne w Warszawie złożone w związku z obję-
ciem urzędów przez prezydenta H. Köhlera (dwu-
krotnie w 2004 r. i 2009 r.) oraz ministra G. Wester-
welle (2009 r.). Także nowo wybrany prezydent Ch.
Wulff złożył 13 lipca br. wizytę w Warszawie, która
obok podróży do Paryża i Brukseli była jedną z pierw-
szych jego oficjalnych wizyt zagranicznych. Gesty te
podkreślają wagę stosunków z Polską w niemieckiej
polityce zagranicznej.
Nasze społeczeństwa, z bagażem jakże odmien-
nych i różnych doświadczeń wynikających z przeszło-
ści, ciągle jeszcze kształtują swoje wzajemne relacje
w odniesieniu do przeszłości, aktywizując historycz-
ną pamięć i prezentując odmienną historyczną świa-
domość. Nie zapominając o tych uwarunkowaniach,
dążymy do kształtowania pamięci historycznej i wspól-
nego poszanowania historii z rozwagą i spokojem.
Historyczny proces pojednania polsko-niemieckiego
musi się opierać na zaufaniu i prawdzie. Zaufanie,
zwłaszcza w relacjach polsko-niemieckich, jest war-
tością bezcenną, fundamentem, który pozwala pro-
wadzić debaty, rozstrzygać wątpliwości i kształtować
przyszłość.
Przełom, jaki dokonał się po 1989 r., w stosun-
kach polsko-niemieckich, wynikał ze świadomości
wspólnoty polsko-niemieckich interesów i wspólnej
odpowiedzialności za zbudowanie nowej i wolnej Eu-
ropy. Ostatnie 20 lat stanowiło okres dynamicznych
przemian we wzajemnych stosunkach. Przystąpienie
Polski do struktur euroatlantyckich, a szczególnie
Unii Europejskiej, stworzyło w naszym dialogu
z Niemcami szerokie możliwości, ale także nowe ob-
szary wspólnej odpowiedzialności. Dlatego nadal nie-
zwykle ważną rolę w ocenie obu państw odgrywają
konsultacje i wzajemna wymiana doświadczeń oraz
ożywiony dialog polityczny i społeczny sprzyjający
umacnianiu pojednania polsko-niemieckiego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie braku tłumaczeń na język polski
komunikatów na ekranach komputerów
pokładowych w samochodach sprowadzanych
na teren Polski (17055)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 3 lipca 2010 r. znak SPS-023-17055/10
przekazujące interpelację posła pana Michała Stuli-
grosza w sprawie braku tłumaczeń na język polski
komunikatów na ekranach komputerów pokłado-
wych w samochodach sprowadzanych na teren Pol-
ski, przedstawiam poniżej następujące wyjaśnienia.
Krajowe przepisy homologacyjne zawarte w roz-
porządzeniu ministra infrastruktury z dnia 24 paź-
dziernika 2005 w sprawie homologacji typu pojazdów
samochodowych i przyczep (Dz. U. Nr 238, poz. 2010,
z późń. zm.) odnoszą się we wspomnianym zakresie
do: dyrektywy Rady 78/316/EWG z dnia 21 grudnia
1977 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw
członkowskich odnoszących się do wyposażenia wnę-
trza pojazdów silnikowych (oznaczania urządzeń do
sterowania i kontroli, urządzeń ostrzegawczych oraz
wskaźników, (Dz. U. L 81/3 z 28.3.1978 z późn. zm.)
oraz regulaminu EKG ONZ nr 121, jednolite przepi-
sy dotyczące homologacji pojazdów w zakresie umiesz-
czenia i identyfikacji ręcznych organów sterujących,
kontrolek i wskaźników.
Urządzenia nazywane we wspomnianej dyrekty-
wie (załącznik 1, pkt 2.6.) jako „urządzenia wyświe-
tlające informacje” (ang. „information display devi-
ce”) zgodnie z pkt 5.1.1. nie są obowiązkowym wypo-
sażeniem pojazdu, a zgodnie z pkt 5.13. mogą być
stosowane pod warunkiem, że nie ma niebezpieczeń-
stwa, że będą mylone z zalecaną w dyrektywie 78/
316/EWG symboliką określoną dla obowiązkowych
i nieobowiązkowych symboli (piktogramów) trakto-
wanych jako uniwersalny przekaz informacji.
Obowiązujące prawodawstwo jest ustalane (na
poziomie krajowym i unijnym) w oparciu o dwie na-
czelne wartości:
— ochrona zdrowia i życia człowieka,
— ochrona środowiska.
Zgadzam się z opinią pana posła, że wyposażenie
pojazdu w komputer pokładowy w znaczący sposób
podnosi komfort użytkowania pojazdu. Należy jed-
nak podkreślić, iż nie wszystkie oferowane na rynku
pojazdy są wyposażone w takie rozwiązania, a wy-
magania homologacyjne dotyczą poziomu bezpieczeń-
stwa wszystkich pojazdów na terenie Unii Europej-
skiej. W związku z tym przedmiotowe urządzenie nie
jest wymaganym, a jedynie dopuszczalnym wyposa-
żeniem pojazdu.
879
Ustanowienie krajowych wymagań dotyczących
wyświetlania komunikatów w lokalnym języku
(w tym przypadku w polskim) mogłoby skutkować
(w świetle kryzysu na rynku motoryzacyjnym i ogra-
niczonych możliwości inwestycyjnych producentów)
reakcją przeciwną do zamierzonej i tym sposobem
doprowadzenia do wycofania przez producentów
z oferty takich rozwiązań w pojazdach.
Biorąc pod uwagę powyższe, uprzejmie informuję,
iż resort infrastruktury nie planuje podjęcia działań
legislacyjnych, które wprowadziłyby obowiązek tłu-
maczenia na język polski komunikatów na ekranach
komputerów pokładowych w pojazdach sprowadzo-
nych na teren Polski.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie opinii na temat opracowywanego
w Sejmie projektu ustawy o szczególnej
odpowiedzialności funkcjonariuszy
publicznych za rażące naruszenie prawa (17057)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma nr SPS-023-17057/10, dotyczącego interpelacji
posła na Sejm RP pana Marka Krząkały z dnia 19 lip-
ca 2010 r. w sprawie opinii na temat opracowywane-
go w Sejmie RP projektu ustawy o szczególnej odpo-
wiedzialności funkcjonariuszy publicznych za rażące
naruszenie prawa, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, że w stanowisku do
poselskiego projektu ustawy o szczególnych zasadach
odpowiedzialności funkcjonariuszy publicznych za
rażące naruszenie prawa (druk nr 1407) rząd pozy-
tywnie ocenił ideę kompleksowego uregulowania za-
sad odpowiedzialności funkcjonariuszy publicznych
za kwalifikowane naruszenie prawa. Zasadniczym
celem proponowanego projektu ustawy jest bowiem
zapobieganie wydawaniu przez organy administracji
decyzji rażąco naruszających prawo oraz orzekanie
przez te organy kwot odszkodowań jako konsekwen-
cji tychże decyzji. Proponowane rozwiązania mają
stać się bodźcem mającym skłonić administrację pu-
bliczną do dokonywania rozstrzygnięć administra-
cyjnych w większym niż obecnie stopniu realizują-
880
cych wymogi praworządności, w szczególności wy-
móg zgodności decyzji administracyjnych z prawem
oraz wymóg rzetelności i bezstronności przy dokony-
waniu podejmowanych rozstrzygnięć. Przedmiotowy
projekt ustawy normuje szczególne zasady odpowie-
dzialności odszkodowawczej funkcjonariuszy publicz-
nych za stanowiące kwalifikowane naruszenie prawa
lub zaniechania tych funkcjonariuszy przy rozstrzy-
ganiu indywidualnych spraw administracyjnych,
określa zasady prowadzenia postępowania wyjaśnia-
jącego i sądowego w związku z naruszeniem prawa
przy rozstrzyganiu spraw administracyjnych oraz
zawiera przepisy wprowadzające odpowiedzialność
karną za naruszenie ustawy. Ponadto przewiduje sto-
sowne zmiany w Kodeksie postępowania administra-
cyjnego, w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordy-
nacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.) oraz w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r.
Prawo o postępowaniu przed sądami administracyj-
nymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.).
Należy przy tym podkreślić, iż pomimo pozytyw-
nej oceny idei proponowanych zmian, rząd zgłosił
szereg uwag szczegółowych do przedmiotowego pro-
jektu ustawy, które powinny stać się przedmiotem
dalszych prac w procesie legislacyjnym prowadzonym
w Sejmie RP w celu usunięcia wadliwych, zdaniem
rządu, propozycji zawartych w ww. regulacji.
Jednocześnie pragnę wskazać, iż upoważnionym
do reprezentowania rządu w kwestii stanowiska wo-
bec przedmiotowego projektu ustawy jest minister
sprawiedliwości.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie kryteriów przyznawania stypendiów
szkolnych dla uczniów pochodzących z ubogich
rodzin oraz form zapewniania pomocy
tym uczniom (17058)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Marka Krząkały (SPS-023-17058/10)
w sprawie możliwości zmiany kryterium przyznawa-
nia pomocy socjalnej dla uczniów i uzupełnienia go
o elementy realizacji przez ucznia obowiązku szkol-
nego lub nauki, uprzejmie wyjaśniam.
W pierwotnym tekście z 2004 r.1) wprowadzają-
cym do ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty rozdział 8a: „Pomoc materialna dla uczniów”
w art. 90n znajdował się zapis dotyczący konieczności
uzyskania opinii dyrektora szkoły o potrzebie przy-
znania uczniowi pomocy materialnej w formie sty-
pendium szkolnego2). Zgodnie z tym zapisem świad-
czenia pomocy materialnej o charakterze socjalnym
były przyznawane na: wniosek rodziców albo pełno-
letniego ucznia, po zasięgnięciu opinii odpowiednio
dyrektora szkoły, kolegium nauczycielskiego, nauczy-
cielskiego kolegium języków obcych, kolegium pra-
cowników służb społecznych lub ośrodka.
Zapis ten w ocenie MEN umożliwiał należytą we-
ryfikację zgłaszanych przez ucznia lub jego rodziców
potrzeb edukacyjnych oraz dawał możliwość dyrek-
torowi szkoły zgłoszenia dodatkowych uwag o uczniu,
które mogły wpływać na decyzję organu przyznają-
cego stypendium.
W trakcie kolejnych lat realizacji programu sty-
pendialnego konieczność stosowania ww. zapisu była
wielokrotnie zgłaszana przez dyrektorów szkół, ro-
dziców oraz jednostki samorządu terytorialnego jako
procedura prawna o zbytnio biurokratycznym cha-
rakterze, która powodowała wydłużenie procesu roz-
patrzenia wniosku o przyznanie stypendium. Należy
zwrócić uwagę, że dyrektorzy szkół zobligowani byli
do wydania do 15 września danego roku ok. 700–800
tys. opinii o uczniach.
Opinie te stanowiły podstawę do wprowadzenia
zmian cytowanego zapisu ustawy o systemie oświaty.
Dlatego podczas nowelizacji ustawy o systemie oświa-
ty z dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o systemie
oświaty, ustawy Karta Nauczyciela oraz ustawy
o postępowaniu w sprawach nieletnich3) z art. 90n
Sejm RP wykreślił zapis o konieczności uzyskania
opinii dyrektora placówki.
Zgłaszany przez pana posła problem ewentualne-
go uchylania się uczniów pobierających stypendia
szkolne od obowiązku nauki lub obowiązku szkolne-
go nie mogą w opinii Ministerstwa Edukacji Narodo-
wej stanowić wymiernej przesłanki do kwestionowa-
nia prawa do uzyskania pomocy ze strony państwa
oraz organów prowadzących szkołę. Należy zwrócić
uwagę, że z definicji pomocy materialnej dla uczniów
zawartej w ustawie o systemie oświaty wynika, że
jest ona przeznaczona na wyrównywanie szans edu-
kacyjnych oraz przełamywanie barier w dostępie do
edukacji. Zatem również uczniowie, którzy mają pro-
blemy z kształceniem, powinni korzystać z tej pomo-
1)
Ustawa z dnia 16 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy o sys-
temie oświaty oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych – Dz. U. Nr 281, poz. 2781.
2)
Świadczenia pomocy materialnej o charakterze socjalnym
są przyznawane na: wniosek rodziców albo pełnoletniego ucznia,
po zasięgnięciu opinii odpowiednio dyrektora szkoły, kolegium
nauczycielskiego, nauczycielskiego kolegium języków obcych,
kolegium pracowników służb społecznych lub ośrodka, o którym
mowa w art. 90b ust. 3 pkt 2.
3)
Dz. U. Nr 145, poz. 917.

cy – jednakże być może powinna być ona w większym
stopniu nakierowana na oddziaływania edukacyjne
i wychowawcze realizowane przez szkołę lub inne in-
stytucje.
Zatem przy intencji ustawodawcy oraz istniejącej
praktyce oświatowej wydaje się, że utrudnianie do-
stępu do stypendiów szkolnych nie może stanowić
elementu kary dla ucznia.
W tej sytuacji szczególne ważne jest, aby jednost-
ki samorządu terytorialnego podczas przyznawania
pomocy materialnej w formie stypendiów i zasiłków
szkolnych kierowały się w większym stopniu indywi-
dualnymi potrzebami i możliwościami ucznia oraz
brały pod uwagę jego preferencje edukacyjne. W zwięk-
szeniu indywidualizacji pomocy mogą być przydatne
gminne regulaminy przyznawania pomocy material-
nej dla uczniów, opracowane zgodnie z art. 90f usta-
wy o systemie oświaty, w których w szczególności
określa się:
sposób ustalania wysokości stypendium szkolne-
go w zależności od sytuacji materialnej uczniów i ich
rodzin;
1) formy, w jakich udziela się stypendium szkol-
ne, w zależności od potrzeb uczniów zamieszkałych
na terenie gminy;
2) tryb i sposób udzielania stypendium szkolnego;
3) tryb i sposób udzielania zasiłku szkolnego
w zależności od zdarzenia losowego.
Należy zwrócić uwagę, że poruszony przez pana
posła problem nierealizowania obowiązku szkolnego
lub obowiązku nauki regulowany jest odrębnymi
przepisami oświatowymi.
Kontrolę spełniania obowiązku szkolnego spra-
wują dyrektorzy publicznych szkół podstawowych
i gimnazjów obwodów właściwych ze względu na
miejsce zamieszkania uczniów – art. 19 ust. 1 ustawy
o systemie oświaty.
W związku z powyższym na dyrektorach odpo-
wiednich szkół ciąży obowiązek prowadzenia ksiąg
ewidencji spełniania przez dzieci obowiązku szkolne-
go. W celu umożliwienia spełnienia obowiązku kon-
troli przez dyrektorów właściwych szkół ustawodaw-
ca nałożył na organy gminy – a konkretnie na ich
organ wykonawczy, a więc wójta (burmistrza lub pre-
zydenta) obowiązek przekazywania dyrektorom pu-
blicznych szkół podstawowych i gimnazjów na obsza-
rze gminy informacji o aktualnym stanie i zmianach
w ewidencji dzieci i młodzieży w wieku 3–18 lat.
Aby zapewnić dyrektorom obowiązanym do spra-
wowania kontroli wiedzę o uczniach, którzy realizu-
ją obowiązek szkolny poza szkołą obwodową, ustawa
o systemie oświaty przyjęła rozwiązanie, w świetle
którego dyrektorzy szkół, w których obowiązek ten
uczeń realizuje, zobowiązani są do dostarczenia in-
formacji dyrektorowi szkoły obwodowej.
Z kontrolą spełniania obowiązku szkolnego ściśle
wiąże się dopuszczalność skreślenia ucznia z listy
uczniów. Zgodnie z zapisem art. 39 ust. 2a cytowanej
ustawy, dyrektor szkoły nie może skreślić z listy
uczniów ucznia objętego obowiązkiem szkolnym. Po-
881
dejmując bowiem decyzję o skreśleniu ucznia objęte-
go obowiązkiem szkolnym, dyrektor szkoły pozbawił-
by go możliwości jego wypełnienia.
Zatem, odnosząc się również do ww. zapisów, nie
można uznać wprowadzenia do kryterium przyzna-
wania stypendium szkolnego elementu realizacji obo-
wiązku szkolnego lub nauki jako elementu decydują-
cego o przyznaniu pomocy, gdyż w praktyce każde
dziecko w wieku 7–18 lat musi realizować obowiązek
szkolny lub obowiązek nauki.
W opinii Ministerstwa Edukacji Narodowej obec-
nie obowiązujący porządek prawny dotyczący udzie-
lania pomocy materialnej uczniom w pełni umożliwia
jednostkom samorządu terytorialnego szczebla gmin-
nego prowadzenie elastycznej polityki pomocy uczniom,
uwzględniającej lokalne potrzeby społeczne.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że „Narodowy
program stypendialny” stworzył podstawy dla poli-
tyki pomocy materialnej świadczonej uczniom, któ-
rych sytuacja materialna i życiowa może spowodować
zagrożenie zaprzestaniem realizacji obowiązku szkol-
nego lub obowiązku nauki, ograniczeniem aspiracji
edukacyjnych, odstąpieniem od edukacji na wyższych
poziomach nauczania.
Wprowadzając do ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty rozdział 8a „Pomoc materialna
dla ucznia” program przygotował podstawy rozwią-
zań legislacyjnych oraz organizacyjnych, umożliwia-
jących rozszerzenie zasięgu i zakresu pomocy o cha-
rakterze edukacyjnym.
Zgodnie z ustawą uczniowie mogą otrzymać
wsparcie w ramach:
1. Stypendium prezesa Rady Ministrów
Procedury przyznawania stypendium prezesa Rady
Ministrów prowadzone są na podstawie art. 90h
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.)
i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 czerwca
2005 r. w sprawie stypendiów prezesa Rady Mini-
strów, ministra właściwego do spraw oświaty i wy-
chowania oraz ministra właściwego do spraw kultu-
ry i ochrony dziedzictwa narodowego (Dz. U. Nr 106,
poz. 890).
Stypendium prezesa Rady Ministrów przyznawa-
ne jest na okres od września do czerwca w danym
roku szkolnym jednemu uczniowi z danej szkoły, któ-
ry otrzymał promocję z wyróżnieniem, uzyskując
przy tym najwyższą w danej szkole średnią ocen, lub
wykazuje szczególne uzdolnienia w co najmniej jed-
nej dziedzinie wiedzy, uzyskując w niej najwyższe
wyniki, a w pozostałych dziedzinach wiedzy wyniki
co najmniej dobre. Wytypowanie kandydatów należy
do samorządów uczniowskich lub zespołów, o których
mowa w § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia, które wnioski
o przyznanie stypendium prezesa Rady Ministrów
przedstawiają radzie szkoły, a jeżeli rada szkoły nie
została powołana – radzie pedagogicznej.
Na podstawie § 2 ust. 6 ww. rozporządzenia ku-
rator oświaty zobowiązany jest do przedstawienia, za
882
pośrednictwem ministra edukacji narodowej, preze-
sowi Rady Ministrów w termie do 31 lipca roku po-
przedzającego rok szkolny, w którym ma być przy-
znane stypendium, listy zatwierdzonych kandydatów
do stypendium. Stypendium prezesa Rady Ministrów
wynosi 258 zł miesięcznie.
2. Stypendium ministra właściwego do spraw
oświaty i wychowania
Procedury przyznawania stypendium ministra
właściwego do spraw oświaty i wychowania prowa-
dzone są na podstawie art. 90i cytowanej wyżej usta-
wy i przywołanego rozporządzenia.
Stypendium ministra może otrzymać:
— laureat międzynarodowej olimpiady lub laure-
at i finalista olimpiady przedmiotowej o zasięgu ogól-
nopolskim lub turnieju,
— laureat konkursu na pracę naukową organizo-
wanego przez instytucję naukową lub stowarzyszenie
naukowe,
— uczeń szkoły ponadgimnazjalnej uzyskujący
najwyższe wyniki w nauce według indywidualnego
programu lub toku nauki,
— uczeń uczestniczący w zajęciach w uczelni prze-
widzianych tokiem studiów na podstawie postano-
wień regulaminu studiów dotyczących warunków
uczestnictwa wybitnie uzdolnionych uczniów w zaję-
ciach przewidzianych tokiem studiów,
— uczeń, który uzyskał wysokie wyniki we współ-
zawodnictwie sportowym na szczeblu krajowym lub
międzynarodowym.
Stypendium ministra właściwego do spraw oświa-
ty i wychowania ma formę jednorazowej nagrody pie-
niężnej. Wysokość stypendium wynosi 3200 zł. Kan-
dydatów typuje szkoła tuż po zakończeniu zajęć edu-
kacyjnych, przysyłając indywidualne wnioski do ku-
ratorium oświaty. Należy zaznaczyć, iż szkoła może
złożyć dowolną liczbę wniosków.
3. Stypendium ministra właściwego do spraw kul-
tury i ochrony dziedzictwa narodowego
Procedury przyznawania stypendium ministra
właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego prowadzone są na podstawie art. 90j
ustawy o systemie oświaty i rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 14 czerwca 2005 r. w sprawie sty-
pendiów prezesa Rady Ministrów, ministra właści-
wego do spraw oświaty i wychowania oraz ministra
właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa.
Stypendium ministra właściwego do spraw kultury
i ochrony dziedzictwa narodowego może być przyzna-
ne uczniowi, który uzyskał w okresie (semestrze)
bardzo dobrą średnią ocen z przedmiotów artystycz-
no-zawodowych lub laureatowi międzynarodowego
lub krajowego konkursu artystycznego.
4. Stypendium za wyniki w nauce lub za osiągnię-
cia sportowe
Zgodnie z art. 90g ustawy o systemie oświaty
szkoła może udzielać stypendium za wyniki w nauce
lub za osiągnięcia sportowe. Stypendium za wyniki
w nauce lub za osiągnięcia sportowe może być przy-
znane uczniowi, który uzyskał wysoką średnią ocen
w okresie (semestrze) poprzedzającym okres (se-
mestr), w którym przyznaje się to stypendium, a sty-
pendium za osiągnięcia sportowe może być przyzna-
wane uczniowi, który uzyskał wysokie wyniki we
współzawodnictwie sportowym na szczeblu co naj-
mniej międzyszkolnym.
Stypendium za wyniki w nauce lub za osiągnięcia
sportowe przyznaje dyrektor szkoły, po zasięgnięciu
opinii rady pedagogicznej, w ramach środków przy-
znawanych przez organ prowadzący na ten cel w bu-
dżecie szkoły.
W tym celu dyrektor szkoły powołuje w szkole ko-
misję stypendialną, która ustala, po zasięgnięciu opi-
nii rady pedagogicznej i samorządu uczniowskiego,
wymaganą średnią ocen. Wniosek o przyznanie sty-
pendium za wyniki w nauce lub za osiągnięcia spor-
towe wychowawca klasy przedkłada do komisji sty-
pendialnej, która przekazuje wniosek wraz ze swoją
opinią dyrektorowi szkoły.
5. Świadczenia pomocy materialnej o charakterze
socjalnym
Udzielanie świadczeń pomocy materialnej dla
uczniów o charakterze socjalnym stanowi zadanie
własne gminy, na realizację którego gmina otrzymu-
je dofinansowanie z budżetu państwa (art. 90r ust. 1
ustawy o systemie oświaty). Ministerstwo Edukacji
Narodowej, wypełniając zadanie dotyczące udziela-
nia pomocy materialnej dla uczniów w formie stypen-
diów szkolnych i zasiłków szkolnych, opiera się na
środkach rezerwy celowej budżetu państwa pn. „Do-
finansowanie”Narodowego programu stypendialne-
go«”, która zwiększa środki na pomoc materialną
realizowaną przez gminy. Uruchomienie omawia-
nych środków związane jest z przyjęciem ustawy bu-
dżetowej na dany rok, a następnie zgodą ministra
edukacji narodowej na podział środków na poszcze-
gólne zadania wynikające z „Narodowego programu
stypendialnego”. Wysokość stypendium wypłacanego
uczniowi wynosi od 75 do 98 zł miesięcznie i może
być ono wypłacone od jednego do dziesięciu miesięcy
w danym roku szkolnym. Kryterium dostępu do ubie-
gania się o stypendium wynosi natomiast 351 zł net-
to na osobę w rodzinie.
Stypendia i zasiłki szkolne stanowią element szer-
szej pomocy udzielanej przez państwo uczniom. Skła-
dają się na nią m.in.:
— wypłacany na podstawie ustawy z dnia 28 li-
stopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm.):
– dodatek do zasiłku rodzinnego w wysokości 100 zł,
przyznawany z tytułu rozpoczęcia roku szkolnego
i wypłacany przez ośrodek pomocy społecznej;
– dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu podjęcia
przez dziecko nauki w szkole poza miejscem zamiesz-
kania przysługujący matce lub ojcu dziecka, opieku-
nowi prawnemu albo opiekunowi faktycznemu dziec-
ka lub osobie uczącej się:
1) w związku z zamieszkiwaniem w miejscowości,
w której znajduje się siedziba szkoły ponadgimnazjal-
nej lub szkoły artystycznej, w której realizowany jest

obowiązek szkolny i obowiązek nauki, a także szkoły
podstawowej lub gimnazjum w przypadku dziecka
lub osoby uczącej się legitymującej się orzeczeniem
o niepełnosprawności lub o stopniu niepełnospraw-
ności – w wysokości 90 zł miesięcznie na dziecko
albo
2) w związku z dojazdem z miejsca zamieszkania
do miejscowości, w której znajduje się siedziba szko-
ły, w przypadku dojazdu do szkoły ponadgimnazjal-
nej, a także szkoły artystycznej, w której realizowany
jest obowiązek szkolny i obowiązek nauki w zakresie
odpowiadającym nauce w szkole ponadgimnazjalnej
– w wysokości 50 zł miesięcznie na dziecko.
Należy podkreślić, że rodzice dzieci i młodzieży
przebywających w bursie wnoszą opłatę za:
1) posiłki w stołówce bursy równą wysokości kosz-
tów surowca przeznaczonego na wyżywienie;
2) zakwaterowanie w bursie w wysokości do 50%
kosztu utrzymania miejsca; do kosztu tego nie wlicza
się wynagrodzeń pracowników i wydatków pochod-
nych od tych wynagrodzeń.
Jednocześnie w ramach Programu Operacyjne-
go „Kapitał ludzki” poddziałanie 9.1.3: Pomoc sty-
pendialna dla uczniów szczególnie uzdolnionych
uczniowie zdolni z terenów wiejskich mogą ubiegać
się o stypendia współfinansowane ze środków unij-
nych, zaś szczegółowe zasady ubiegania się o pomoc
opracowane zostały w każdym województwie osob-
no, biorąc pod uwagę zarówno liczbę uczniów mo-
gących skorzystać z pomocy, jak i lokalne potrzeby
i możliwości.
Dodatkowo w 2010 r. realizowany jest „Rządowy
program pomocy uczniom w 2010 r.”Wyprawka szkol-
na«” oraz wypłaty uczniom zasiłku powodziowego na
cele edukacyjne, które m.in. mają na celu:
— wyrównywanie szans edukacyjnych i wspiera-
nie rozwoju edukacyjnego uczniów przez dofinanso-
wanie zakupu podręczników dla uczniów rozpoczy-
nających w roku szkolnym 2010/2011 naukę:
1) w klasach I–III szkoły podstawowej,
2) w klasach I–III ogólnokształcącej szkoły mu-
zycznej I stopnia,
3) w klasie II gimnazjum,
4) w klasie II ogólnokształcącej szkoły muzycznej
II stopnia,
5) w klasie II ogólnokształcącej szkoły sztuk pięk-
nych,
6) w klasie V ogólnokształcącej szkoły baletowej;
— wyrównywanie szans edukacyjnych i wspiera-
nie rozwoju edukacyjnego uczniów przez dofinanso-
wanie zakupu podręczników do kształcenia ogólnego,
w tym specjalnego dla uczniów:
1) słabowidzących,
2) niesłyszących,
3) z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim,
4) z niepełnosprawnościami sprzężonymi, w przy-
padku gdy jedną z niepełnosprawności jest niepełno-
sprawność wymieniona wyżej
– posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia
specjalnego, o którym mowa w art. 71b ust. 3 ustawy
883
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty, reali-
zujących w roku szkolnym 2010/2011 obowiązek
szkolny lub obowiązek nauki w szkołach dla dzieci
i młodzieży lub w ogólnokształcących szkołach mu-
zycznych I stopnia, ogólnokształcących szkołach mu-
zycznych II stopnia, ogólnokształcących szkołach
sztuk pięknych, ogólnokształcących szkołach baleto-
wych lub liceach plastycznych.
Pomoc w formie dofinansowania zakupu podręcz-
ników uczeń może otrzymać tylko ze względu na jedno
z trzech wymienionych kryteriów, tj. ze względu na:
1) kryterium dochodowe, o którym mowa w art. 8
ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomo-
cy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362,
z późn. zm.);
2) przypadki określone w art. 7 ustawy z dnia 12 mar-
ca 2004 r. o pomocy społecznej, poza kryterium do-
chodowym, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 usta-
wy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(w tym zdarzenia losowe, sytuacje kryzysowe, klęski
żywiołowe lub ekologiczne), na podstawie decyzji dy-
rektora szkoły, do której uczęszcza uczeń;
3) orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego,
o którym mowa w art. 71b ust. 3 ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty, dla uczniów słabowi-
dzących, niesłyszących, z upośledzeniem umysłowym
w stopniu lekkim oraz uczniów z niepełnosprawno-
ściami sprzężonymi, w przypadku gdy jedną z nie-
pełnosprawności jest niepełnosprawność wymieniona
wyżej, realizujących w roku szkolnym 2010/2011 obo-
wiązek szkolny lub obowiązek nauki w szkołach dla
dzieci i młodzieży lub w ogólnokształcących szkołach
muzycznych I stopnia, ogólnokształcących szkołach
muzycznych II stopnia, ogólnokształcących szkołach
sztuk pięknych, ogólnokształcących szkołach baleto-
wych lub liceach plastycznych;
W przypadku kiedy uczeń spełnia więcej niż jedno
z powyższych kryteriów do objęcia pomocą w formie
dofinansowania zakupu podręczników, decyzję w spra-
wie jego wyboru pozostawia się rodzicowi (prawnemu
opiekunowi, rodzicowi zastępczemu) ucznia.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienie, mam na-
dzieję, że w sposób szczegółowy przedstawiono system
wsparcia uczniów oraz mechanizmy nim rządzące.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
884
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie pozytywnie zakwalifikowanych
wniosków w 2009 r. o dofinansowanie
z gminnych i powiatowych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej
(17059)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 3 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17059/
10, dotyczące interpelacji posła Marka Krząkały w spra-
wie instrumentów finansowych służących do finan-
sowania ochrony środowiska i gospodarki wodnej
przez budżety powiatów i gmin po likwidacji powia-
towych funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej oraz gminnych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej (samorządowych funduszy celo-
wych – wyodrębnionych rachunków bankowych),
uprzejmie przedkładam następującą informację.
Ustawa z dnia 20 listopada 2009 r. o zmianie usta-
wy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 215, poz. 1664) stanowi, iż
z dniem l stycznia 2010 r. powiatowe oraz gminne
fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej
ulegają likwidacji, a ich środkami dysponują odpo-
wiednio starostowie i wójtowie (burmistrzowie lub
prezydenci miast).
Zgodnie z dotychczasową ustawą z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150, z późn. zm.), przychodami gminnych
i powiatowych funduszy ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej były środki z tytułu opłat i kar, które:
— w 20% zasilały gminne fundusze;
— w 10% zasilały powiatowe fundusze.
Według znowelizowanych przepisów ustawy Pra-
wo ochrony środowiska dotychczasowe tytuły przy-
chodów gminnych i powiatowych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej z tytułu opłat i kar
– w dotychczasowych proporcjach – stanowią docho-
dy budżetów odpowiednio gmin i powiatów. Należno-
ści i zobowiązania powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej stały się od-
powiednio należnościami i zobowiązaniami budże-
tów powiatów albo budżetów gmin.
Założenie w ustawie z dnia 20 listopada 2009 r.
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz
niektórych innych ustaw likwidacji powiatowych
i gminnych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej wynika bezpośrednio z założeń reformy
finansów publicznych opracowanej przez Minister-
stwo Finansów. Akt normatywny stanowiący funda-
ment tej reformy, to jest ustawa z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz.
1240), przewiduje funkcjonowanie w sektorze finan-
sów publicznych wyłącznie państwowych funduszy
celowych pozbawionych osobowości prawnej. Dlatego
też po wejściu w życie tej ustawy (co nastąpiło l stycz-
nia 2010 r.) w sektorze finansów publicznych nie
mogą funkcjonować inne rodzaje funduszy celowych,
w szczególności powiatowe i gminne fundusze ochro-
ny środowiska.
Likwidacja powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej była prze-
widziana w projekcie ustawy Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych (druk nr 1182),
przygotowanym przez ministra finansów, w wersji
skierowanej do uzgodnień z członkami Rady Mini-
strów w 2008 r. Ten projekt ustawy przewidywał tak-
że likwidację wojewódzkich funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej oraz przekształcenie Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej w państwowy fundusz celowy nieposia-
dający osobowości prawnej, co było zgodne z założe-
niami reformy finansów publicznych. Mając na uwa-
dze powyższe okoliczności, minister środowiska
podjął działania zmierzające do zmiany przepisów
projektu ustawy Przepisy wprowadzające ustawę
o finansach publicznych w taki sposób, aby zapewnić
działanie funduszy ochrony środowiska i gospodarki
wodnej na zasadach możliwie najbardziej zbliżonych
do obowiązujących, z uwzględnieniem założeń refor-
my finansów publicznych.
W toku prac rządowych zostało uzgodnione, że
reforma finansów publicznych w resorcie środowiska
zostanie uregulowana w odrębnej ustawie, a filarem
tej reformy będzie przekształcenie Narodowego Fun-
duszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
oraz wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej odpowiednio w państwową oraz
samorządowe osoby prawne, które nie będą już fun-
duszami celowymi. Natomiast w odniesieniu do po-
wiatowych i gminnych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej utrzymano decyzję o ich likwi-
dacji. Decyzja ta znajdowała uzasadnienie w założe-
niach reformy finansów publicznych, ale także w tym,
że te fundusze celowe będące wyodrębnionymi ra-
chunkami bankowymi nie mogłyby zostać prze-
kształcone w inną formę prawno-organizacyjną jed-
nostek sektora finansów publicznych. Dlatego też
rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw
(druk nr 1776), a aktualnie ustawa z dnia 20 listopa-
da 2009 r., zakładał likwidację tych funduszy, a ich
dotychczasowe przychody w dotychczasowych pro-
porcjach miały stanowić dochody budżetów odpo-
wiednio powiatów i gmin.
Zgodnie z art. 16 ust. 4 omawianej ustawy z dnia
20 listopada 2009 r. środki pieniężne zgromadzone
na rachunkach bankowych dotychczasowych powia-
towych funduszy i gminnych funduszy, które z dniem
l stycznia 2010 r. stały się odpowiednio dochodami
budżetów powiatów i budżetów gmin, powinny zo-
stać przekazane na rachunki odpowiednio budżetów
powiatów i budżetów gmin, zaś odzyskane należności
pomniejszone o zobowiązania dotychczasowych po-
wiatowych funduszy i gminnych funduszy powiaty
i gminy są obowiązane przeznaczyć na finansowanie

ochrony środowiska i gospodarki wodnej w zakresie
określonym w art. 400a ust. l pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16,
18, 21–25, 29, 31, 32, 38–42 tej ustawy.
Ponadto zgodnie z art. 403 ustawy Prawo ochrony
środowiska w brzmieniu nadanym przez art. l pkt 13
omawianej ustawy z dnia 20 listopada 2009 r. do za-
dań powiatów i gmin od dnia l stycznia 2010 r. będzie
należało finansowanie ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej w zakresie określonym w art. 400a ust. l
pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16, 18, 21–25, 29, 31, 32 i 38–42
w wysokości nie mniejszej niż kwota wpływów z ty-
tułu opłat i kar środowiskowych stanowiących do-
chody budżetów powiatów i gmin.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż katalog ce-
lów z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej, które po dniu l stycznia 2010 r. będą finansowa-
ne ze środków budżetów powiatów i gmin, odpowiada
katalogowi tych celów, który do dnia 31 grudnia 2009 r.
był określony w art. 406 i 407 ustawy Prawo ochrony
środowiska. Odnosząc się zaś do formy, w jakiej po
dniu l stycznia 2010 r. powiaty i gminy mogą finan-
sować cele z zakresu ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej wymienione w ustawie Prawo ochrony śro-
dowiska, uprzejmie informuję, iż zważywszy na fakt,
że są wydatkowane środki budżetów odpowiednio
powiatów i gmin, zastosowanie w tym zakresie mają
odpowiednie przepisy nowej ustawy o finansach pu-
blicznych. Problematyka wykonywania budżetów
jednostek samorządu terytorialnego oraz katalog do-
puszczalnych w tej materii instrumentów finanso-
wych nie jest przedmiotem uregulowania ustawy
Prawo ochrony środowiska (§ 3 ust. 2 Zasad techniki
prawodawczej), dlatego też omawiana ustawa zmie-
niająca nie wprowadzała do ustawy Prawo ochrony
środowiska uregulowań w tym przedmiocie.
Mając więc na względzie powyższe, zasadne stało
się uzyskanie stanowiska Ministerstwa Finansów,
czy w świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240)
jest możliwe udzielanie dotacji ze środków budżetów
gmin pochodzących z opłat i kar środowiskowych
bezpośrednio osobom fizycznym, tak jak to miało
miejsce w przypadku środków gromadzonych do-
tychczas w powiatowych i gminnych funduszach
ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Przedmio-
towe zapytanie było związane w szczególności z pro-
blematyką dofinansowania przez gminy wykonywa-
nia przydomowych oczyszczalni ścieków oraz usu-
wania azbestu.
Z odpowiedzi udzielonej przez Ministerstwo Fi-
nansów jednoznacznie wynika, iż w obowiązującym
stanie prawnym do wydatkowania środków zgroma-
dzonych w budżetach powiatów i gmin na finanso-
wanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej znaj-
dują zastosowanie wprost przepisy obowiązującej
ustawy o finansach publicznych. W szczególności na-
leży mieć na uwadze przepis art. 221 ustawy o finan-
sach publicznych, który reguluje problematykę udzie-
lania dotacji celowej z budżetów jednostek samorzą-
du terytorialnego podmiotom niezaliczonym do sek-
tora finansów publicznych i niedziałającym w celu
885
osiągnięcia zysku. Dotacja tego rodzaju jest udziela-
na na cele publiczne związane z realizacją zadań jed-
nostki samorządu terytorialnego udzielającej tej do-
tacji. Zlecenie zadań i udzielenie dotacji odbywa się
co do zasady zgodnie z przepisami ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn.
zm.). Jeżeli jednak dotacje miałyby być udzielane na
realizację zadań innego rodzaju niż określone w usta-
wie o działalności pożytku publicznego i o wolonta-
riacie, to udzielanie dotacji powinno odbywać się na
podstawie umów zawieranych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego z podmiotami, które te zadania
będą realizować. Tryb postępowania o udzielenie do-
tacji na cele innego rodzaju niż określone w ustawie
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
sposób rozliczania takiej dotacji oraz sposób kontro-
li zleconego zadania, powinny zostać określone przez
organ stanowiący jednostki samorządu terytorialne-
go w drodze uchwały.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż udzielenie
dotacji celowej z budżetu jednostki samorządu tery-
torialnego na podstawie art. 221 ustawy o finansach
publicznych jest uzależnione od spełnienia następu-
jących warunków. Po pierwsze, podmiot otrzymujący
dotację nie może być podmiotem zaliczonym do sek-
tora finansów publicznych. Po drugie, podmiot otrzy-
mujący dotację nie może działać w celu osiągnięcia
zysku. Po trzecie, dotacja celowa może być udzielona
wyłącznie na cel publiczny związany z realizacją za-
dań jednostki samorządu terytorialnego udzielającej
dotacji. Dlatego też, na podstawie tego przepisu jest
możliwe udzielenie dotacji podmiotowi będącemu
osobą fizyczną, ale zadanie realizowane przez ten
podmiot powinno mieć charakter celu publicznego
związanego z realizacją zadań jednostki samorządu
terytorialnego udzielającej dotacji celowej. Nie chodzi
tu więc o przekazanie przez jednostkę samorządu te-
rytorialnego osobie fizycznej określonej kwoty środ-
ków publicznych na dofinansowanie prywatnej inwe-
stycji tej osoby (choć zgodnej z polityką gminy), ale
o powierzenie osobie fizycznej wykonywania zadania
związanego z realizacją zadań jednostki samorządu
terytorialnego na rzecz ogółu mieszkańców i przeka-
zanie środków publicznych na ten cel.
Dotacja przedmiotowa, o której mowa w art. 219
ustawy o finansach publicznych, może być udzielona
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego pod-
miotom niebędącym samorządowymi zakładami bu-
dżetowymi (co do zasady jest przeznaczona właśnie
dla samorządowych zakładów budżetowych), o ile od-
rębne ustawy tak stanowią, jednakże dotacja tego
rodzaju ma charakter dopłaty do określonych rodza-
jów wyrobów lub usług produkowanych lub świad-
czonych przez dotowanego i jest kalkulowana według
stawek jednostkowych. Mając na uwadze powyższe,
należy stwierdzić, iż tego rodzaju dotacja nie jest in-
strumentem finansowym umożliwiającym dofinan-
sowanie osób fizycznych wykonujących przydomowe
oczyszczalnie ścieków lub usuwających z dachów po-
krycia z materiałów zawierających azbest.
886
Nie ulega więc wątpliwości, iż obowiązujące prze-
pisy ustawy o finansach publicznych określające za-
sady wykonywania budżetów jednostek samorządu
terytorialnego nie przewidują możliwości finansowa-
nia ochrony środowiska i gospodarki wodnej ze środ-
ków tych budżetów w sposób polegający na bezpo-
średnim przekazywaniu środków publicznych oso-
bom fizycznym na w istocie prywatne inwestycje tych
osób, niemniej zgodne z celami określonymi w prze-
pisach ustawy Prawo ochrony środowiska.
Ministerstwo Finansów w swoim stanowisku do-
puściło jednakże możliwość nowelizacji ustawy Pra-
wo ochrony środowiska w celu uregulowania zasad
i trybu udzielania z budżetów powiatów i gmin wspar-
cia finansowego bezpośrednio osobom fizycznym re-
alizującym inwestycje prywatne inwestycje tych osób,
niemniej zgodne z celami określonymi w przepisach
ustawy Prawo ochrony środowiska. Zawarcie w usta-
wie Prawo ochrony środowiska tego rodzaju regulacji
stanowiących w swej istocie przepisy szczególne (lex
specialis) w stosunku do przepisów ustawy o finan-
sach publicznych pozwoliłoby na stworzenie nowego
instrumentu finansowego w postaci szczególnego ro-
dzaju dotacji udzielanej przez gminy i powiaty. Pod-
stawą prawną udzielenia takiej dotacji byłyby prze-
pisy ustawy Prawo ochrony środowiska.
Mając na względzie szerokie zainteresowanie ze
strony powiatów i gmin przywróceniem instrumentu
finansowego działającego w sposób zbliżony do dota-
cji udzielanych ze środków publicznych gromadzo-
nych na powiatowych funduszach oraz gminnych
funduszach oraz doceniając zaangażowanie powia-
tów i gmin w racjonalne wydatkowanie środków po-
chodzących z opłat i kar środowiskowych, uprzejmie
informuję, iż zostały podjęte prace legislacyjne zmie-
rzające do wprowadzenia do ustawy Prawo ochrony
środowiska odpowiednich uregulowań. Nowelizacja
ustawy Prawo ochrony środowiska w tym zakresie
jest przedmiotem przedłożenia poselskiego. Poselski
projekt ustawy został skierowany do Marszałka Sej-
mu w dniu 5 maja 2010 r. Aktualnie trwa proces le-
gislacyjny w Sejmie, gdzie poselski projekt ustawy
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska (druk
nr 3169) trafił do rozpatrzenia przez Komisję Ochro-
ny Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.
Jednocześnie jest uzgadniany projekt stanowiska
rządu wobec przedmiotowego poselskiego projektu
ustawy. W dniu 29 lipca 2010 r. projekt stanowiska
rządu został przyjęty przez Komitet Stały Rady Mi-
nistrów i rekomendowany do rozpatrzenia przez
Radę Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie bezpłatnych odcinków autostrad
w obrębie miast i aglomeracji woj. śląskiego
(17060)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 3 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-17060/10),
przy którym przesłano interpelację pana posła Mar-
ka Krząkały dotyczącą kwestii odpłatności za korzy-
stanie z obwodnic autostradowych, uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
Odnosząc się do pytania o to, jakimi kryteriami
kierował się resort infrastruktury, przygotowując
projekt rozporządzenia zmieniającego rozporządze-
nie Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie
autostrad płatnych (Dz. U. Nr 121, poz. 1034), uprzej-
mie informuję, iż brano pod uwagę odcinki autostrad
zarządzane przez GDDKiA oraz m.in. brak innej ob-
wodnicy położonej przed autostradą w ciągu drogi
niższej klasy technicznej, a także odcinki autostrad
zlokalizowane w okolicach najbardziej zurbanizowa-
nych miast, w pobliżu których znajdują się co naj-
mniej 2 węzły komunikacyjne, co daje techniczne
możliwości wyłączenia z opłat.
Kwestia odpłatności za przejazd obwodnicami
miast była przedmiotem dyskusji od dłuższego cza-
su, a umożliwienie bezpłatnego przejazdu autostra-
dowymi obwodnicami miast stanowi coraz częściej
podnoszony postulat społeczny. Zatem resort infra-
struktury podjął inicjatywę mającą na celu wpro-
wadzenie do dotychczas obowiązującego systemu
prawnego rozwiązania spełniającego oczekiwania
społeczeństwa, które jednocześnie nie będzie sprzecz-
ne z przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 3 sierp-
nia 2010 r. Wieloletnim Planem Finansowym Pań-
stwa na lata 2010–2013.
W ramach prac analizowana jest również kwe-
stia uwzględnienia obwodnic w obrębie aglomeracji
śląskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie rozwiązania problemów związanych
ze spłatą ciężaru realnego
wobec Skarbu Państwa (17061)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Marka Krząkały dotyczącą pro-
blemów związanych ze spłatą ciężaru realnego ujaw-
nionego w księdze wieczystej za nabycie gruntu na
podstawie dekretu z dnia 6 września 1944 r. o prze-
prowadzeniu reformy rolnej uprzejmie przedstawiam
następujące wyjaśnienia.
Ciężary realne stanowiły zabezpieczenie należno-
ści, które przysługiwały Skarbowi Państwa z tytułu
niezapłaconej ceny za działki nabyte na podstawie
przepisów o przeprowadzeniu reformy rolnej i osad-
nictwie rolnym.
Podstawą nadawania na rzecz rolników nierucho-
mości rolnych były w zależności od regionu kraju
przepisy dekretu z dnia 6 września 1944 r. o przepro-
wadzeniu reformy rolnej (Dz. U. z 1945 r. Nr 10, poz. 51,
z późn. zm.) lub dekretów z dnia 6 września 1946 r.
o ustroju rolnym i osadnictwie na obszarze Ziem Od-
zyskanych i byłego Wolnego Miasta Gdańska (Dz. U.
Nr 49, poz. 279, z późn. zm.) oraz z dnia 6 września
1951 r. o ochronie i uregulowaniu własności osadni-
czych gospodarstw chłopskich na obszarze Ziem Od-
zyskanych (Dz. U. Nr 46, poz. 340, z późn. zm.).
Odnosząc się do pytania pierwszego dotyczącego
sytuacji, w której starosta nie posiada żadnych da-
nych dotyczących stanu obciążeń gospodarstwa rol-
nego, wskazać należy, iż w przypadku, gdy starosta
nie posiada ww. danych oraz gdy danych takich nie
posiada osoba, której nadano gospodarstwo, lub jej
następca prawny, należy wówczas przyjąć stan ob-
ciążenia gospodarstwa wynikający z wpisu w księ-
dze wieczystej. Brak odpowiednich dowodów po-
twierdzających spłatę należności oznacza, że rolni-
cy, którzy otrzymali gospodarstwa w trybie ww.
przepisów, albo ich następcy prawni mają obowią-
zek jej spłaty zależnie od konkretnej sytuacji nabyw-
cy w całości lub w części.
W przypadku, gdy w księdze wieczystej nadal fi-
guruje wpis ciężaru realnego wyrażonego w kwinta-
lach żyta, starosta powinien ustalić, czy rzeczywiście
należność nie została spłacona. Z kolei jeśli rolnik
ubiega się o podanie mu stanu obciążeń gospodar-
stwa rolnego z tytułu jego nadania starosta powinien
wydać zaświadczenie potwierdzające wysokość tych
obciążeń w kwintalach żyta i w pieniądzu. Jeżeli oka-
załoby się, że któraś z rat nie została spłacona, to
należy odpowiednią ilość kwintali żyta przeliczyć we-
dług wolnorynkowej ceny żyta w roku, którego doty-
czy ta rata. Przeliczając obciążenia wyrażone w kwin-
887
talach żyta, należy mieć na uwadze dyspozycje art. 14
ust. 1 dekretu z dnia 6 września 1944 r. o przeprowa-
dzeniu reformy rolnej, względnie (dla terenów obję-
tych dekretem z dnia 6 września 1946 r. o ustroju rol-
nym i osadnictwie na obszarze Ziem Odzyskanych
i byłego Wolnego Miasta Gdańska) § 31 ust. 3 rozpo-
rządzenia z dnia 22 listopada 1947 r. w sprawie norm
obszarowych, szacunku, odliczenia od ceny na rzecz
osadników wojskowych oraz spłaty należności za go-
spodarstwa nadane na podstawie dekretu z dnia
6 września 1946 r. (Dz. U. Nr 47, poz. 471, z późn. zm.),
zgodnie z którymi przeliczenie następuje według ceny
żyta na wolnym rynku. Cena taka musi być ustalana
indywidualnie i aktualna w dacie wydawania decyzji,
o których mowa w powyższych przepisach.
Odpowiadając na pytanie drugie dotyczące uwzględ-
nienia w przypadku braku jakiejkolwiek dokumen-
tacji poświadczającej spłatę zobowiązań wobec Skar-
bu Państwa, składania pod odpowiedzialnością kar-
ną za fałszywe zeznania oświadczenia właściciela
nieruchomości o spłacie obciążeń, wskazać należy, iż
fakt spłaty zobowiązań ustala właściwy organ na
podstawie dostępnych dowodów, do niego należy tak-
że ocena, czy na podstawie całokształtu materiału
dowodowego dana okoliczność została udowodniona.
Zgodnie z art. 75 § 1 K.p.a. jako dowód należy dopu-
ścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia
sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególno-
ści dowodem mogą być dokumenty, zeznania świad-
ków, opinie biegłych oraz oględziny.
Odnosząc się do pytania pana posła, czy Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi dysponuje danymi do-
tyczącymi wpływów w ostatnich latach do budżetu
państwa z tytułu spłat ciężaru realnego przez wła-
ścicieli nieruchomości, uprzejmie informuję, że Mini-
sterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi nie posiada takich
danych.
Odnosząc się natomiast do ostatniej kwestii doty-
czącej rozważenia możliwości umorzeń zobowiązań
wobec Skarbu Państwa przy braku dokumentacji,
wskazać należy, iż minister rolnictwa i rozwoju wsi
nie jest właściwy w sprawach przyjęcia należności
stanowiących spłatę ciężaru realnego za nabycie
gruntu na podstawie dekretu z 1944 r., dlatego też
do mojej kompetencji nie należy podejmowanie decy-
zji dotyczących umorzenia takich zobowiązań, orga-
nem tym jest właściwy miejscowo starosta wykonu-
jący zadania z zakresu administracji rządowej.
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
888
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie art. 48 ustawy
o finansach publicznych, który zakazuje
lokowania przez jednostki sektora
finansów publicznych wolnych środków
finansowych pochodzących z dotacji z budżetu
(17062)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 3 lipca 2010 r. (sygn.: SPS-023-17062/10),
przy którym przekazana została interpelacja pana
posła Marka Krząkały w sprawie zapisu art. 48 usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.), któ-
ry zakazuje lokowania przez jednostki sektora finan-
sów publicznych wolnych środków finansowych po-
chodzących z dotacji z budżetu, uprzejmie przedsta-
wiam poniższe wyjaśnienia.
Określone w ww. ustawie o finansach publicznych
zasady gospodarowania środkami publicznymi obli-
gują do dokonywania wydatków publicznych w spo-
sób celowy i oszczędny, z zachowaniem zasady uzy-
skiwania najlepszych efektów z danych nakładów
i optymalnego doboru metod i środków służących
osiągnięciu założonych celów, jak również w sposób
umożliwiający terminową realizację zadań.
Regulacja przepisu art. 48 nowej ustawy o finan-
sach publicznych w sposób jednoznaczny wprowadza
m.in. zakaz dokonywania lokat wolnych środków po-
chodzących z dotacji z budżetu państwa, jako regułę,
która również miała zastosowanie w reżimie praw-
nym poprzedniej ustawy o finansach publicznych.
Środki z dotacji budżetowych nie mogą bowiem ge-
nerować dodatkowych przychodów jednostek otrzy-
mujących dotację.
Podkreślenia wymaga, że powyżej wskazane dzia-
łania wynikają z definicji dotacji określonej w art. 126
ustawy o finansach publicznych. Mianowicie w myśl
tego przepisu dotacje są to podlegające szczególnym
zasadom rozliczania środki z budżetu państwa, bu-
dżetu jednostek samorządu terytorialnego oraz z pań-
stwowych funduszy celowych przeznaczone na pod-
stawie ustawy o finansach publicznych, odrębnych
ustaw lub umów międzynarodowych na finansowa-
nie lub dofinansowanie zadań publicznych.
Wprowadzenie regulacji, o której mowa we wspo-
mnianym wyżej art. 48 ustawy o finansach publicz-
nych, zakazującej jednostkom sektora finansów pu-
blicznych lokowania wolnych środków z dotacji pocho-
dzących z budżetu, stanowiło doprecyzowanie dotych-
czasowych rozwiązań systemowych w zakresie racjo-
nalnego gospodarowania środkami publicznymi.
Ponadto nadmienić należy, iż środki pochodzące
z dotacji budżetowej stanowią wydatek budżetu pań-
stwa i w związku z występującym deficytem budże-
towym powiększają potrzeby pożyczkowe budżetu
państwa. Oznacza to, że środki te (w tym środki,
które zostaną przeznaczone na dotacje) muszą zo-
stać pożyczone na rynku finansowym, w formie
skarbowych papierów wartościowych lub też innych
instrumentów finansowych. Tym samym wcześniej-
sze niż jest to konieczne z punktu widzenia realiza-
cji zadań przekazywanie środków jest dla finansów
publicznych ekonomicznie nieuzasadnione. Powyż-
sze względy tłumaczą słuszność wprowadzenia przed-
miotowego przepisu, który powinien służyć racjo-
nalnej polityce gospodarowania środkami publicz-
nymi. Dodatkowo ustawa o finansach publicznych
w art. 78 do zarządzania wolnymi środkami budże-
tu państwa, obejmującego w szczególności ich loko-
wanie na rynku finansowym, upoważnia jedynie
ministra finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Arkita
oraz grupy posłów
w sprawie prac nad projektem ustawy
dotyczącej gospodarki odpadami komunalnymi
(17063)
Odpowiadając na pismo z dnia 3 lipca 2010 r.,
znak: SPS-023-17063/10, w sprawie interpelacji pana
posła Tadeusza Arkita oraz grupy posłów dotyczącej
projektu ustawy o utrzymaniu czystości i porządku
w gminach, uprzejmie przedstawiam poniższe wyja-
śnienia.
W projekcie założeń do projektu ustawy o zmianie
ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gmi-
nach oraz o zmianie niektórych innych ustaw zakła-
da się wprowadzenie rozwiązań systemowych dają-
cych gminom możliwość przejęcia w drodze uchwały
obowiązków właścicieli nieruchomości w zakresie od-
bierania odpadów komunalnych. Jednocześnie w gmi-
nach, które nie są przygotowane do przejęcia obo-
wiązków właścicieli nieruchomości, będzie funkcjo-
nował system opierający się na umowach na odbiera-
nie odpadów zawieranych pomiędzy właścicielem
nieruchomości a podmiotem prowadzącym działal-
ność w tym zakresie. Należy zaznaczyć, że również
na gminy i przedsiębiorców odbierających odpady ko-
munalne prowadzących działalność na terenie gmin,

które nie przejęły obowiązków właścicieli nierucho-
mości w zakresie odbierania odpadów komunalnych,
zostanie nałożony obowiązek osiągania, określonych
w drodze rozporządzenia, poziomów odzysku i recy-
klingu oraz redukcji masy odpadów ulegających bio-
degradacji.
Zgodnie z proponowanymi w przedmiotowym pro-
jekcie założeń rozwiązaniami gmina będzie określa-
ła wysokość stawki opłaty za gospodarowanie odpa-
dami komunalnymi. W tym koszty odbierania, trans-
portu, odzysku i unieszkodliwiania odpadów komu-
nalnych z zachowaniem zasad odpowiedniej hierar-
chii postępowania z odpadami. Jednocześnie w celu
uszczelnienia systemu proponuje się wzmocnienie
funkcji kontrolnych gmin zarówno wobec właścicieli
nieruchomości, jak i podmiotów odbierających odpa-
dy komunalne. Tak przyjęte rozwiązania pozwolą
wskazać gminę jako podmiot, który będzie ponosił
pełną odpowiedzialność za gospodarowanie odpada-
mi komunalnymi na swoim terenie, a także za osią-
gnięcie odpowiednich poziomów odzysku i recyklingu
oraz redukcji masy odpadów ulegających biodegrada-
cji deponowanych na składowiskach odpadów. W chwi-
li obecnej ww. projekt założeń został przekazany pod
obrady stałego komitetu Rady Ministrów i w dalszej
kolejności zostanie przedłożony Radzie Ministrów.
Po zakończeniu procedury legislacyjnej na etapie
resortu projekt założeń zostanie przekazany do Rzą-
dowego Centrum Legislacji celem opracowania na
jego podstawie projektu ustawy. Przygotowany
przez RCL projekt ustawy trafi pod obrady stałego
komitetu Rady Ministrów oraz Rady Ministrów i po
zaakceptowaniu przez nią zostanie przekazany do
parlamentu RP.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Klepacza
w sprawie prac nad projektem ustawy
o społecznym zasobie mieszkań czynszowych,
społecznych grupach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw,
która ma zastąpić ustawę o niektórych formach
popierania budownictwa mieszkaniowego
(17064)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Witolda Klepacza w sprawie prac nad
projektem ustawy o społecznym zasobie mieszkań
889
czynszowych, społecznych grupach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw, która ma
zastąpić ustawę o niektórych formach popierania bu-
downictwa mieszkaniowego, nadesłaną pismem o zna-
ku: SPS-023-17064/10, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Projekt założeń ustawy o społecznym zasobie
mieszkań czynszowych, społecznych grupach miesz-
kaniowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
został w ostatnich miesiącach poddany konsultacjom
społecznym. Niestety, konfrontacja z zainteresowa-
nym środowiskami wykazała, że istnieją ogromne
kontrowersje i rozbieżności dotyczące poszczególnych
propozycji ministerstwa. Wiele podmiotów (samorzą-
dy gminne, inwestorzy, Bank Gospodarstwa Krajo-
wego) wyraziło sprzeciw wobec umożliwienia najem-
com ubiegania się o wykup mieszkania należącego
do towarzystw budownictwa społecznego. Z kolei lo-
katorzy żądają wyższych preferencji przy wykupie.
Wydaje się, że trudno jest pogodzić wzajemnie sprzecz-
ne postulaty zainteresowanych środowisk i nadal
zachować aktualną ścieżkę wykupu mieszkań zapro-
ponowaną przez ministerstwo w projekcie przekaza-
nym do konsultacji społecznych. Jednym z głównych
założeń projektu jest zasada, że o wykup mogą się
ubiegać jedynie osoby, które w znaczącym stopniu
uczestniczyły finansowo w powstawaniu danego bu-
dynku/lokalu. Dlatego wprowadzono wymóg przy-
najmniej 10-procentowego wkładu początkowego
(partycypacji). Rozwiązanie to może być szczególnie
korzystne dla najemców w sytuacji, kiedy partycypa-
cje wpłacała wspólnie osoba fizyczna i osoba prawna
(najczęściej gmina).
Rozpatrując kwestie umożliwienia najemcom ubie-
gania się o zakup wynajmowanego mieszkania, na-
leży jednak podkreślić, że w ramach prowadzonej
polityki mieszkaniowej nie jest pożądane masowe
przekształcanie zasobu na wynajem, służącego w za-
łożeniu zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych osób
niezamożnych, na mieszkania własnościowe. Dlatego
z tego punktu widzenia pożądane jest, aby te zasoby
zamieszkiwały osoby, które nie mogą sobie samo-
dzielnie pozwolić na zakup lub wynajem mieszkania
na rynku. Osoby, które stać na taką transakcję, po-
winny z kolei poszukiwać możliwości zaspokojenia
swoich potrzeb mieszkaniowych na rynku. Ostatecz-
nie decyzję o sprzedaży (lub nie) zasobów będą podej-
mować ich właściciele, prawdopodobnie z dużym
udziałem samorządów gminnych, które wykorzystu-
ją mieszkania społeczne w realizowanej lokalnej po-
lityce mieszkaniowej.
Środki z ewentualnej sprzedaży mieszkań zosta-
łyby przeznaczone w pierwszej kolejności na spłatę
kredytów udzielanych niegdyś przez Krajowy Fun-
dusz Mieszkaniowy (KFM), który został w 2009 r.
decyzją wszystkich klubów parlamentarnych zlikwi-
dowany. Obecnie kredyty są udzielane przez Bank
Gospodarstwa Krajowego na własne ryzyko i odpo-
wiedzialność. BGK jest również obciążony spłatą zo-
bowiązań zaciągniętych niegdyś w międzynarodo-
890
wych instytucjach finansowych (Bank Rozwoju Rady
Europy, Europejski Bank Inwestycyjny) na zasilenie
KFM. Nie istnieje automatyczny mechanizm, dzięki
któremu środki ze spłaty kredytu zasilałyby nową
akcję kredytową przeznaczoną na wspieranie inwe-
stycji mieszkaniowych. O każdorazowym wykorzy-
staniu tych środków decydowałyby organy banku,
w ramach aktualnych priorytetów jego działalności.
Na chwilę obecną bardzo trudno ustalić precyzyj-
nie termin złożenia projektowanych rozwiązań do
Sejmu RP. W przyjętym w dniu 27 lipca br. planie
prac Rady Ministrów na II półrocze 2010 r. założenia
do projektu ustawy o społecznym zasobie mieszkań
czynszowych, społecznych grupach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw znalazły się
w wykazie projektów, nad którymi prowadzone są
prace w poszczególnych ministerstwach (bez limitu
czasowego). Przed ewentualnym skierowaniem na
komitet Rady Ministrów projekt będzie musiał uzy-
skać odpowiednią zgodę Zespołu do spraw programo-
wania prac rządu.
Ostateczny kształt projektowanych rozwiązań bę-
dzie wynikiem toczącej się dyskusji w ramach Rady
Ministrów na temat przyszłego modelu polityki
mieszkaniowej w Polsce. Na tę dyskusję wpływa tak-
że obecna sytuacja finansów publicznych i jej progno-
zy na najbliższe lata. Dlatego obecnie bardzo trudno
precyzyjnie deklarować, jakie ostatecznie rozwiąza-
nia znajdą się w projekcie skierowanym do dalszych
prac parlamentarnych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Klepacza
w sprawie wprowadzenia odpłatności
za przejazd autostradami na odcinkach
aglomeracyjnych (17065)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 3 lipca 2010 r., znak SPS-023-17065/10,
które wpłynęło do sekretariatu Ministerstwa Infra-
struktury dnia 6 sierpnia 2010 r., przekazujące in-
terpelację poselską posła Witolda Klepacza dotyczą-
cą kwestii odpłatności za korzystanie z obwodnic
autostradowych, uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
Odnosząc się do pytań dotyczących odpłatności za
korzystanie z autostradowych obwodnic miast, nale-
ży zauważyć, iż zgodnie z generalną zasadą określo-
ną w art. 37a ust. l ustawy z dnia 27 października
1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571,
z późn. zm.), za przejazd autostradą pobierane są
opłaty. Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje, w któ-
rych autostrada nie została przystosowana do poboru
opłat. Ponadto opłaty nie są pobierane od pojazdów
samochodowych, za które została uiszczona opłata
za przejazd po drogach krajowych pobierana na pod-
stawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r.
o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125,
poz. 874, z późn. zm.) w okresie ważności tej opłaty
(tzw. winieta).
Aktem prawnym regulującym kwestię opłat za
przejazd autostradą jest również rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie
autostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121, poz. 1034),
w którym wprost, enumeratywnie określono odpłat-
ne odcinki autostrad. Zgodnie z § 1 pkt 1 ww. rozpo-
rządzenia do odpłatnych odcinków autostrad zalicza
się m.in. autostradę A1: Gdańsk – Toruń – Łódź
– Piotrków Trybunalski – Częstochowa – Gliwice-Go-
rzyczki – granica państwa oraz autostradę A4: grani-
ca państwa – Jędrzychowice – Krzyżowa – Legnica
– Wrocław – Opole – Gliwice – Katowice – Kraków
– Tarnów – Rzeszów – Korczowa – granica państwa.
Z ww. obowiązujących od lat przepisów wynika
zasada, zgodnie z którą przejazd autostradami, w tym
również obwodnicami stanowiącymi część autostra-
dy, jest odpłatny. Należy przy tym zaznaczyć, że
w prawie polskim nie funkcjonuje pojęcie obwodnicy,
brak jest więc kryteriów określających, które z od-
cinków autostrad stanowią obwodnice miast.
Realizując „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012”, resort infrastruktury ponosi kosz-
ty dostosowania autostrad do poboru opłat. Koszty
dostosowania poszczególnych odcinków do poboru
opłat dla danej kategorii pojazdów nie powinny być
niewspółmiernie wysokie w stosunku do spodziewa-
nych przychodów. Kwestia ta jest szczególnie istotna
w przypadku manualnego poboru opłat na terenach
silnie zurbanizowanych, w szczególności położonych
w pobliżu miast. Na tych odcinkach w systemie ma-
nualnym koszty dostosowania do poboru opłat są
obecnie niewspółmiernie wysokie.
Kwestia odpłatności za przejazd obwodnicami
miast była przedmiotem dyskusji od dłuższego cza-
su, a umożliwienie bezpłatnego przejazdu autostra-
dowymi obwodnicami miast stanowi coraz częściej
podnoszony postulat społeczny. Zatem resort infra-
struktury podjął inicjatywę mającą na celu wpro-
wadzenie do dotychczas obowiązującego systemu
prawnego rozwiązania spełniającego oczekiwania
społeczeństwa, które jednocześnie nie będzie sprzecz-
ne z przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 3 sierp-
nia 2010 r. „Wieloletnim planem finansowym pań-
stwa na lata 2010–2013”.

Termin zakończenia prac nad ustaleniem listy
autostradowych obwodnic miast objętych zwolnie-
niem z opłat nie został jeszcze wyznaczony. Aktual-
nie resort infrastruktury zwrócił się do prezydentów
miast z prośbą o przekazanie modeli ruchu. Doku-
menty te oraz wyniki generalnego pomiaru ruchu
pozwolą na podjęcie decyzji spełniającej oczekiwania
społeczne i nienaruszającej równowagi finansów pu-
blicznych.
Pozostaję z szacunkiem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Klepacza
w sprawie harmonogramu realizacji
autostrady A1 (17066)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 3 lipca 2010 r., znak SPS-023-17066/10,
przy którym przekazano interpelację pana posła Wi-
tolda Klepacza w sprawie harmonogramu realizacji
autostrady A1, uprzejmie przekazuję następujące in-
formacje.
Konsorcjum Autostrada Południe SA nie zapew-
niło finansowania inwestycji dotyczącej budowy od-
cinka Stryków – Pyrzowice w terminie wskazanym
w umowie koncesyjnej zawartej w dniu 22 stycznia
2009 r. Z uwagi na powyższe straciło możliwość bu-
dowy i eksploatacji tego odcinka autostrady A1.
W związku z powyższym w resorcie infrastruktury
została podjęta decyzja, iż odcinek A1 Stryków – Tu-
szyn zostanie zrealizowany w systemie tradycyjnym,
tj. inwestorem będzie Generalna Dyrekcja Dróg Kra-
jowych i Autostrad. W dniu 21 kwietnia 2010 r. GDD-
KiA ogłosiła przetarg na wybór projektanta i wyko-
nawcy budowy autostrady A1 na odcinku Stryków
– węzeł Tuszyn, który powstanie w systemie „projek-
tuj i buduj”. Termin realizacji inwestycji to 32 mie-
siące od daty zawarcia umowy, z uwzględnieniem
okresów zimowych. Oddanie tego odcinka autostrady
do użytku nastąpi na przełomie II i III kwartału
2013 r. W dniu 23 lipca 2010 r. Generalna Dyrekcja
Dróg Krajowych i Autostrad ogłosiła przetarg na wy-
konanie dokumentacji projektowej wraz z pełnieniem
nadzoru autorskiego przez okres 36 miesięcy dla au-
tostrady A1 na odcinku Tuszyn – Pyrzowice o dłu-
gości 138,5 km. Realizacja tego pododcinka zakończy
budowę całego ciągu autostrady A1.
891
Jednocześnie informuję, iż podejmując uchwałę
przyjmującą „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012”, Rada Ministrów wskazała, iż powi-
nien być on corocznie aktualizowany. Zgodnie z usta-
wą z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych, programy wielo-
letnie ustanowione przed dniem 1 stycznia 2010 r. są
realizowane zgodnie z dotychczasowymi przepisami.
Natomiast z dniem 1 stycznia 2010 r. utraciła moc
ustawa z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicz-
nych. Tym samym przestał obowiązywać przepis sta-
nowiący podstawę prawną do dokonywania zmian
w „Programie budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”. W związku z powyższym możliwe jest jedynie
przyjęcie przez Radę Ministrów nowego programu
budowy dróg krajowych, w którym zostanie wyzna-
czony zakres rzeczowy i finansowy uwzględniający
aktualne uwarunkowania, m.in. dostępność środków
finansowych. Jednocześnie zapewniam, iż podejmu-
jąc decyzje programowe, resort infrastruktury ma na
celu realizację „Polityki transportowej na lata 2006–
–2025”, której założeniem jest stworzenie efektywnej
sieci autostrad i dróg ekspresowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Magdalena Gaj
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Garbowskiego
w sprawie komunalizacji
opolskiego Przedsiębiorstwa
Komunikacji Samochodowej SA (17067)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją poselską pana Tomasza Garbowskiego, przysła-
ną przy piśmie SPS-023-17067/10 z dnia 3 lipca 2010 r.,
w sprawie przekształceń własnościowych spółki Opol-
skie Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej SA
przedkładam następujące wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, że w dniu 22.06.2010 r.
wpłynęło do Ministerstwa Skarbu Państwa wystą-
pienie wójtów trzech gmin: Łubniany, Murów i Po-
pielów, w sprawie możliwości komunalizacji ww. spół-
ki na rzecz związku gmin. Jednocześnie autorzy pi-
sma poinformowali, że trwają prace w sprawie utwo-
rzenia takiego związku. W dniu 8 lipca 2010 r. pan
Mikołaj Budzanowski, podsekretarz stanu w MSP,
poinformował autorów ww. pisma, iż komunalizacja
będzie możliwa, o ile stosowny wniosek wpłynie do Mi-
892
nisterstwa Skarbu Państwa w terminie do 30.09.2010 r.
Ponadto, z uwagi na konieczność realizacji planu pry-
watyzacji na lata 2008–2011 w odniesieniu do branży
transportowej oraz braku pewności co do wpłynięcia
wniosku, o którym mowa powyżej, prace przygoto-
wawcze do ewentualnej prywatyzacji ww. spółki nie
mogły zostać przerwane.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stefana Strzałkowskiego
w sprawie ewentualnych zmian dotyczących
ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy oraz ustawy o świadczeniach
przedemerytalnych (17068)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 3 sierpnia br., znak: SPS-023-17068/10,
przekazujące interpelację posła Stefana Strzałkow-
skiego w sprawie ewentualnych zmian dotyczących
ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy oraz ustawy o świadczeniach przedemerytal-
nych, uprzejmie informuję.
W dniu 29 lipca br. do Sejmu RP wpłynął rządo-
wy projekt ustawy o zmianie ustawy o promocji za-
trudnienia i instytucjach rynku pracy oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw. 3 sierpnia został on
skierowany do Komisji Polityki Społecznej i Rodzi-
ny. Głównym celem tego projektu ustawy jest wpro-
wadzenie zmian powodujących doprecyzowanie
przepisów budzących wątpliwości interpretacyjne
oraz dostosowanie przepisów ustawowych do prze-
pisów wynikających z ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.), ustawy
z dnia 27 kwietnia 2006 r. o spółdzielniach socjal-
nych (Dz. U. Nr 94, poz. 651, z późn. zm.), ustawy
z dnia 19 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o pro-
mocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2009 r.
Nr 6, poz. 33), ustawy z dnia 1 lipca 2009 r. o łago-
dzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracow-
ników i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 125, poz. 1035),
ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absol-
wenckich (Dz. U. Nr 127, poz. 1052).
Natomiast nie planuję w okresie najbliższych
12 miesięcy zgłoszenia przez rząd żadnych zmian
w ustawie z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach
przedemerytalnych (Dz. U. Nr 120, poz. 1252, z późn.
zm.), szczególnie w zakresie warunków, jakie należy
spełnić, aby nabyć prawo do świadczenia przedeme-
rytalnego. A zatem mieszkańców powiatu biało-
gardzkiego, którzy z uwagi na trudną sytuację na
miejscowym rynku pracy niepokoją się, czy będą mo-
gli skorzystać ze wspomnianego świadczenia, może
Pan Poseł zapewnić, że żadnych zmian w tym zakre-
sie rząd nie planuje.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie podłego traktowania
ubezpieczonych w NFZ przy wydawaniu
Europejskiej Karty Ubezpieczenia
Zdrowotnego (EKUZ) (17069)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Kozaka z dnia 20
lipca br., przesłaną przy piśmie nr SPS-023-17069/10,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
1. Zgodnie z decyzją nr S1 Komisji Administracyj-
nej ds. Koordynacji Systemów Zabezpieczenia Spo-
łecznego, działającej na podstawie rozporządzenia
(WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów
zabezpieczenia społecznego, państwa członkowskie
samodzielnie ustalają okresy ważności wydawanych
przez nie kart EKUZ, w szczególności biorąc pod
uwagę przewidywany czas trwania uprawnień osoby
ubezpieczonej.
Ze względu na fakt, iż zgodnie z art. 67 ust. 4
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.) prawo do świadczeń osób pod-
legających obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowot-
nemu ustaje po upływie 30 dni od dnia wygaśnięcia
obowiązku ubezpieczenia zdrowotnego, Narodowy
Fundusz Zdrowia przyjmował do niedawna jako ge-
neralną zasadę 2-miesięczny termin ważności wyda-
wanych przez siebie kart EKUZ. Równocześnie jed-
nak oddziały wojewódzkie NFZ zostały upoważnione
do wydawania karty na okres dłuższy niż podstawo-
wy okres 2-miesięczny, po przeprowadzeniu w indy-
widualnych przypadkach analizy sytuacji osoby wnio-
skującej, która wskazywałaby na brak możliwości
ustania ubezpieczenia w danym okresie.

Jednocześnie 2-miesięczny termin ważności kar-
ty nie miał zastosowania do uczniów i studentów,
którzy po przedłożeniu legitymacji potwierdzającej
fakt nauki otrzymują kartę zgodnie z legitymacją do
końca trwania semestru, jak również dla emerytów
i rencistów, którzy mogą każdorazowo otrzymać
EKUZ na okres do 5 lat.
Niezależnie od powyższego należy poinformować,
iż z dniem 3 sierpnia 2010 r. na mocy zarządzenia
prezesa NFZ nr 35/2010/DSS podstawowy termin
ważności EKUZ został wydłużony do 3 miesięcy.
Należy również zauważyć, że druk ZUS RMUA
nie jest jedynym dokumentem, który ubezpieczony
może przedłożyć, wnioskując o wydanie EKUZ. W
przypadku, gdy nie ma możliwości uzyskania ZUS
RMUA potwierdzającej aktualne ubezpieczenie,
wnioskodawca może przedstawić inne dokumenty na
tę okoliczność, takie jak zaświadczenie płatnika skła-
dek czy podstemplowaną legitymację ubezpieczenio-
wą, które pozostają ważne przez okres 30 dni od wy-
stawienia/daty stempla.
Wypada również wyjaśnić, że nie jest zgodne
z prawdą zawarte w interpelacji stwierdzenie, jakoby
NFZ miał możliwość dochodzenia zwrotu kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej od osoby nieposiadającej
ubezpieczenia w okresie ich udzielania w trybie eg-
zekucji administracyjnej. W rzeczywistości jedyną
drogą dochodzenia zwrotu takich kosztów jest droga
cywilnoprawna, w szczególności w oparciu o przepisy
K.c. o bezpodstawnym wzbogaceniu, co wiąże się
z długotrwałym postępowaniem sądowym i sądowo-
-egzekucyjnym.
2. Należy wyjaśnić, że brak karty EKUZ, jak rów-
nież upływ terminu ważności tego dokumentu nie
przesądzają o tym, że osoba ubezpieczona zostaje po-
zbawiona dostępu do pomocy medycznej podczas po-
bytu na terytorium któregoś z państw członkowskich
UE lub EFTA. Przepisy wspólnotowe (a konkretnie
rozporządzenie wykonawcze WE nr 987/2009) usta-
nowiły specjalną procedurę, zgodnie z którą osoba
ubezpieczona w jednym z państw członkowskich,
a niemogąca potwierdzić tego faktu okazaniem ważnej
EKUZ, w przypadku nagłej potrzeby skorzystania
z pomocy medycznej może uzyskać tzw. certyfikat za-
stępujący EKUZ. Polski ubezpieczony może zwrócić
się o przesłanie takiego dokumentu za pomocą np. fak-
su do właściwego oddziału wojewódzkiego, również
w drodze telefonicznej lub mailem. Natomiast w przy-
padku, gdy osoba ubezpieczona, np. ofiara wypadku,
nie może sama wystąpić o wydanie ww. certyfikatu,
może to uczynić również placówka medyczna udziela-
jąca pomocy, za pośrednictwem odpowiedniej instytu-
cji, pełniącej funkcję tzw. instytucji miejsca pobytu
w rozumieniu wspólnotowych przepisów o koordynacji
systemów zabezpieczenia społecznego.
3. Odbywanie praktyk studenckich nie stanowi
odrębnego tytułu do objęcia ubezpieczeniem zdrowot-
nym. W przypadku natomiast, gdy podmiot, w któ-
rym odbywa się praktyka, zatrudnia studenta do
wykonywania odpłatnej pracy, na podstawie umowy
893
o pracę lub umowy zlecenia, osoba ta nabywa auto-
matycznie własny tytuł ubezpieczenia zdrowotnego
i podlega zgłoszeniu do ubezpieczenia obowiązkowe-
go. Nie powinno budzić kontrowersji to, iż osoba za-
trudniona, posiadająca własny tytuł ubezpieczenia
zdrowotnego, traci status osoby ubezpieczonej jako
członek rodziny, na podstawie art. 3 ust. 2 pkt 5 usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027). Nie ma nato-
miast przeszkód do tego, aby student (do ukończenia
26. roku życia) został ponownie zgłoszony do ubez-
pieczenia rodzinnego po ustaniu zatrudnienia.
4. Ograniczenia dotyczące terminów ważności
wydawanych przez NFZ kart EKUZ, związane ściśle
z przepisami określającymi prawo do świadczeń opie-
ki zdrowotnej, jak zostało to wyjaśnione w pkt 1, wy-
nikają z obowiązku oszczędnego gospodarowania
przez fundusz środkami przeznaczonymi na finanso-
wanie świadczeń opieki zdrowotnej, co wiąże się rów-
nież z wprowadzaniem reguł mających na celu prze-
ciwdziałanie sytuacjom, w których (ze znacznie droż-
szych) świadczeń zdrowotnych poza granicami kraju,
na koszt NFZ, tj. w istocie rzeczy na koszt ogółu
ubezpieczonych, korzystałyby osoby, które utraciły
uprawnienia do takich świadczeń.
5. Liczba kart EKUZ wydanych polskim ubezpie-
czonym w latach 2006–2010
Liczba wydanych kart Średni okres ważności
Rok
EKUZ w dniach
2006 1 221 716 351
2007 1 103 730 297
2008 1 230 453 327
2009 1 230 452 250
2010 623 609 238
Łącznie 5 409 960 299
Koszt jednostkowy netto czystej karty zgodnie
z zawartymi umowami wynosił dla:
— umowy realizowanej jesienią 2007 r. – 0,145 PLN,
— umowy realizowanej jesienią 2008 r. – 0,148 PLN,
— umowy realizowanej wiosną 2010 r. – 0,139 PLN.
Koszt jednostkowy wydania karty EKUZ utrzy-
muje się na zbliżonym poziomie ok. 18 groszy brutto.
Nie uwzględniono w nim kosztu zadruku karty,
amortyzacji sprzętu oraz pozostałych kosztów sta-
łych, w tym osobowych.
6. NFZ, jako dysponent publicznych środków fi-
nansowych, zobowiązany jest do dołożenia wszel-
kich starań pozwalających na uniknięcie sytuacji,
w której mogłoby dojść do powstania strat związa-
nych z uzyskaniem przez osoby nieubezpieczone
kart EKUZ oraz z nieuprawnionym posługiwaniem
się dokumentem potwierdzającym prawo do świad-
czeń na koszt NFZ.
Z uwagi na fakt, iż zgodnie z obowiązującymi
przepisami krajowymi w zakresie ubezpieczeń spo-
894

łecznych i zdrowotnych Zakład Ubezpieczeń Społecz- 8. Kwota roszczeń NFZ z tytułu świadczeń udzie-
nych oraz Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecz- lonych osobom uprawnionym wyłącznie na podstawie
nego uzyskują od płatników składek imienne raporty karty EKUZ lub certyfikatu tymczasowo zastępują-
miesięczne dotyczące ubezpieczonych w terminie do cego EKUZ za lata 2004–2009
dnia 15 następnego miesiąca, informacje te w mo-
mencie wpływu do bazy danych mogą de facto nie Państwo Kwota roszczeń

odpowiadać rzeczywistej sytuacji ubezpieczonego. Austria 2 676 194,98 zł

Dodatkowo podkreślić należy, iż ZUS i KRUS prze- Belgia 1 350 534,65 zł

syłają do NFZ stosowne informacje, pozwalające Bułgaria 610 856,63 zł

ustalić status danej osoby, pod warunkiem, że płat- Cypr 60 016,03 zł
nik składek prawidłowo wypełnił druki. W przypad- Czechy 2 760 941,51 zł
ku błędów lub nieprawidłowości zgłoszenia takie wy- Dania 744 589,02 zł
magają dodatkowej weryfikacji. Estonia 133 955,07 zł
7. Kwota roszczeń przedstawionych NFZ przez Finlandia 186 031,73 zł
państwa członkowskie z tytułu świadczeń udzielo- Francja 3 058 800,35 zł
nych osobom ubezpieczonym na podstawie karty Grecja 383 359,03 zł
EKUZ lub certyfikatu tymczasowo zastępującego Hiszpania 1 489 015,34 zł
EKUZ (wg roku wpływu noty obciążającej do NFZ): Holandia 2 392 410,48 zł

Irlandia 4 671 880,10 zł

Państwo 2007 2008 2009 Razem Islandia 288 274,38 zł

Austria 3 719 055,99 zł 5 803 674,02 zł 7 669 075,58 zł 17 191 805,58 zł Liechtenstein 114,84 zł

Litwa 860 369,88 zł

Belgia 4 265 517,49 zł 6 984 522,64 zł 12 193 421,77 zł 23 443 461,90 zł
Luksemburg 110 175,17 zł
Bułgaria 0,00 zł 11 533,26 zł 39 628,95 zł 51 162,21 zł
Łotwa 197 634,90 zł
Cypr 65 791,96 zł 0,00 zł 17 085,42 zł 82 877,38 zł
Malta 18 779,60 zł
Czechy 1 167 987,60 zł 2 007 472,65 zł 1 731 420,46 zł 4 906 880,72 zł
Niemcy 56 073 687,89 zł
Dania 159 281,97 zł 358 600,16 zł 301 693,12 zł 819 575,26 zł
Norwegia 2 277 330,98 zł
Estonia 16 261,99 zł 7893,52 zł 35 360,48 zł 59 515,99 zł Portugalia 132 232,22 zł

Finlandia 312 542,32 zł 248 713,96 zł 1 107 117,82 zł 1 668 374,09 zł Rumunia 123 171,16 zł

Francja 9 791 087,69 zł 13 774 469,79 zł 15 908 953,84 zł 39 474 511,32 zł Słowacja 686 905,76 zł

Grecja 0,00 zł 3695,98 zł 81 714,42 zł 85 410,40 zł Słowenia 97 593,90 zł

Szwajcaria 355 242,71 zł

Hiszpania 2 027 692,21 zł 2 741 931,72 zł 1 888 583,27 zł 6 658 207,19 zł
Szwecja 3 177 352,14 zł
Holandia 1 366 163,23 zł 7 584 548,70 zł 17 520,69 zł 8 968 232,62 zł
Węgry 258 340,71 zł
Islandia 1 149 722,03 zł 9 279 281,95 zł 0,00 zł 10 429 003,98 zł
Wielka Brytania 23 701 524,40 zł
Liechtenstein 0,00 zł 1144,36 zł 0,00 zł 1144,36 zł
Włochy 5 897 664,89 zł
Litwa 68 882,14 zł 72 878,16 zł 69 321,44 zł 211 081,74 zł Łącznie 114 774 980,45 zł
Luksemburg 317 527,67 zł 301 571,22 zł 340 002,45 zł 959 101,33 zł

Łotwa 0,00 zł 7115,51 zł 24 230,75 zł 31 346,25 zł Dane na podstawie baz danych Systemu Obsługi
Malta 3024,92 zł 41 537,47 zł 1895,78 zł 46 458,17 zł Formularzy Unijnych na dzień 18 sierpnia 2010 r.
Niemcy 64 064 271,24 zł 105 380 420,56 zł 72 623 698,52 zł 242 068 390,32 zł
9. Zgodnie z decyzją nr S1 Komisji Administracyj-
Norwegia 2 184 055,47 zł 0,00 zł 7 773 392,19 zł 9 957 447,66 zł
nej ds. Koordynacji Systemów Zabezpieczenia Spo-
łecznego właściwa instytucja każdego kraju człon-
Portugalia 0,00 zł 0,00 zł 89 689,78 zł 89 689,78 zł
kowskiego samodzielne ustala okresy ważności wy-
Rumunia 0,00 zł 0,00 zł 28 141,53 zł 28 141,53 zł
dawanych przez nią kart EKUZ. NFZ ani Minister-
Słowacja 701 149,82 zł 882 974,02 zł 512 154,79 zł 2 096 278,63 zł stwo Zdrowia nie dysponują szczegółowymi danymi
Słowenia 32 577,71 zł 279 480,04 zł 548 057,93 zł 860 115,68 zł na temat okresów ważności kart wydawanych przez
Szwajcaria 1 025 937,14 zł 1 484 263,26 zł 2 785 894,00 zł 5 296 094,40 zł instytucje innych państw. Niemniej należy zazna-
Szwecja 8 292 488,58 zł 9 463 121,20 zł 9 247 417,56 zł 27 003 027,34 zł czyć, że występują pod tym względem znaczne różni-
Węgry 1 555 076,99 zł 2 010 170,84 zł 43 720 013,64 zł 47 285 261,48 zł
ce pomiędzy państwami członkowskimi UE.
Wielka
10. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy
0,00 zł 0,00 zł 235 915,24 zł 235 915,24 zł
Brytania o świadczeniach opieki zdrowotnej dzieci do ukończe-
Włochy 4 770 746,13 zł 4 531 889,73 zł 8 167 351,26 zł 17 469 987,11 zł nia 18. roku życia, posiadające polskie obywatelstwo
Łącznie 107 056 842,28 zł 173 262 904,72 zł 187 158 752,66 zł 467 478 499,66 zł i miejsce zamieszkania na terytorium RP, mają pra-
wo do świadczeń opieki zdrowotnej na koszt NFZ,
Dane na podstawie baz danych Systemu Obsługi również wtedy, gdy nie podlegają ubezpieczeniu zdro-
Formularzy Unijnych na dzień 12 sierpnia 2010 r. wotnemu. Mimo to nie byłoby zasadne wprowadzenie

zasady, iż osoby te otrzymują EKUZ z terminem waż-
ności aż do ukończenia przez nie 18 lat.
Po pierwsze należy zauważyć, że po wydaniu kar-
ty mogłyby wystąpić okoliczności, w wyniku których
posiadacz EKUZ przestałby spełniać warunek miej-
sca zamieszkania w Polsce. Ponadto należy liczyć się
z możliwością podjęcia przez jedno z rodziców takiej
osoby pracy na terytorium innego państwa człon-
kowskiego, co powinno skutkować zgłoszeniem dziec-
ka do ubezpieczenia w tym państwie, a tym samym
przejęciem przez jego instytucję ciężaru finansowa-
nia świadczeń zdrowotnych.
11. Studenci do ukończenia 26. roku życia otrzy-
mują kartę EKUZ w związku z wyjazdem turystycz-
nym do końca bieżącego semestru na podstawie waż-
nej legitymacji studenckiej. Natomiast studenci uda-
jący się na studia zagraniczne w krajach UE/EFTA
mogą otrzymać kartę EKUZ wydaną na okres wska-
zany w zaświadczeniu z uczelni wysyłającej lub przyj-
mującej studenta, nawet na okres roku.
W świetle powyższych wyjaśnień należy uznać za
nieuzasadniony podniesiony w interpelacji pana po-
sła Zbigniewa Kozaka zarzut, że zasady wydawania
EKUZ przez Narodowy Fundusz Zdrowia naruszają
prawa świadczeniobiorców zagwarantowane przepi-
sami wspólnotowymi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o transporcie kolejowym
oraz niektórych innych ustaw (17070)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 3 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-17070/10),
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pani
Beaty Kempy w sprawie projektu ustawy o zmianie
ustawy o transporcie kolejowym oraz niektórych in-
nych ustaw, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
w porozumieniu z ministrem infrastruktury, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż obecnie równolegle
trwają prace legislacyjne nad dwoma projektami
ustaw, tj. rządowym projektem ustawy o zmianie
ustawy o transporcie kolejowym oraz niektórych in-
nych ustaw (druk sejmowy nr 2873) oraz poselskim
895
projektem ustawy o Straży Kolejowej (druk sejmowy
nr 510), w zakresie regulacji związanych z zapewnie-
niem bezpieczeństwa na obszarach kolejowych. Wska-
zane powyżej projekty ustaw dostępne są na stronie
internetowej pod adresem www.sejm.gov.pl, w zakład-
ce: Prace Sejmu.
Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o trans-
porcie kolejowym oraz niektórych innych ustaw za-
kłada, iż zarządcy na zarządzanym przez nich obsza-
rze kolejowym i przewoźnicy kolejowi w pociągach
i innych pojazdach kolejowych obowiązani będą do
zapewnienia porządku publicznego oraz ochrony
mienia należącego do zarządców lub przewoźników
kolejowych bądź powierzonego im w ramach umowy
przewozu. Ponadto minister właściwy do spraw trans-
portu wskaże konkretne obszary, obiekty i urządze-
nia wchodzące w skład „obszarów kolejowych”, które
zostaną objęte obowiązkową ochroną. Należy zauwa-
żyć, iż analogiczne rozwiązania obecnie funkcjonują
w ustawie z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób
i mienia (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 145, poz. 1221, z późn.
zm.). Zgodnie z art. 5 ww. ustawy obszary, obiekty,
urządzenia i transporty ważne dla obronności, inte-
resu gospodarczego państwa, bezpieczeństwa pu-
blicznego i innych ważnych interesów państwa pod-
legają obowiązkowej ochronie przez specjalistyczne
uzbrojone formacje ochronne lub odpowiednie zabez-
pieczenie techniczne. Treść art. 5 ww. ustawy zosta-
nie jedynie uzupełniona w zakresie dotyczącym ob-
szarów kolejowych. Ponadto zgodnie z art. 7 ust. 1
ww. ustawy kierownik jednostki, który bezpośrednio
zarządza obszarami, obiektami i urządzeniami
umieszczonymi w ewidencji, o której mowa w art. 5
ust. 5 tej ustawy, albo upoważniona przez niego oso-
ba jest obowiązana uzgadniać z właściwym teryto-
rialnie komendantem wojewódzkim Policji plan
ochrony tych obszarów, obiektów i urządzeń.
Konsekwencję proponowanych rozwiązań stano-
wić będzie zmiana statusu pracowników Polskich
Linii Kolejowych SA będących funkcjonariuszami
Straży Ochrony Kolei (SOK), którzy będą mogli stać
się funkcjonariuszami Policji po pozytywnym zali-
czeniu postępowania kwalifikacyjnego prowadzone-
go w oparciu o postanowienia art. 25 ust. 3 ustawy
z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U. z 2007 r.
Nr 43, poz. 277, z poźn. zm.). W związku ze zmianą
organizacji zapewnienia bezpieczeństwa i porządku
publicznego na obszarach kolejowych przewidziano
także nowelizację art. 26 i art. 27 ww. ustawy
o ochronie osób i mienia poprzez przyznanie funk-
cjonariuszom SOK, którzy nie podejmą służby
w Policji, preferencyjnych zasad uzyskania kwalifi-
kacji zawodowych w zakresie ochrony osób i mienia,
w tym licencji pracownika ochrony fizycznej drugie-
go stopnia.
Funkcjonariusze SOK, którzy zostaną przyjęci do
służby w Policji – na podstawie postanowień przed-
miotowego projektu ustawy – będą mieli wliczony
okres pracy w Służbie Ochrony Kolei oraz Straży
Ochrony Kolei do okresu służby w Policji, w zakresie
896
wszystkich uprawnień związanych z tą służbą, z wy-
jątkiem okresu, od którego zależy nabycie prawa do
emerytury policyjnej. Projekt ustawy nie przewiduje
zaliczenia okresu pełnienia służby w SOK do upraw-
nień emerytalnych, gdyż służba w tym czasie nie była
pełniona w strukturach organizacyjnych Policji,
a specyfika zadań realizowanych przez Policję miała
odmienny charakter.
Projektowana ustawa przewiduje ponadto, iż Po-
licja kolejowa nie będzie odrębną formacją, lecz funk-
cjonować będzie w strukturach Policji, na podstawie
przepisów ww. ustawy o Policji. Realizując swoje za-
dania, Policja kolejowa w pełni korzystać będzie z do-
robku organizacyjnego Policji, ugruntowanych roz-
wiązań prawnych i praktycznych oraz systemów in-
formatycznych, a także obsługi logistycznej komend
wojewódzkich Policji (komisariaty kolejowe podlega-
łyby bezpośrednio pod komendy wojewódzkie Policji).
Według rządowego projektu ustawy, każdy nowy ko-
misariat kolejowy Policji posiadać będzie regulamin
organizacyjny określający jego strukturę wewnętrz-
ną. W zależności od analizy stanu bezpieczeństwa na
danym obszarze działania dookreślona zostanie
struktura organizacyjna poszczególnych komisaria-
tów Policji. Komendanci wojewódzcy Policji posiada-
ją autonomię w kształtowaniu struktur organizacyj-
nych na obszarze województwa i – w zależności od
oceny stanu zagrożenia przestępczością – będą mogli
kierować doraźnie bądź na stałe dodatkowych funk-
cjonariuszy do pełnienia służby w danym komisaria-
cie. W związku z powyższym komendant komisaria-
tu Policji będzie mógł skierować odpowiednią liczbę
funkcjonariuszy do poszczególnych zadań.
Minister infrastruktury podkreślił fakt, iż zgod-
nie z rządowym projektem ustawy o zmianie ustawy
o transporcie kolejowym oraz niektórych innych
ustaw zarządcy zobowiązani będą do ochrony nale-
żącego do nich mienia, natomiast przewoźnicy kole-
jowi zobowiązani są do ochrony przesyłek powierzo-
nych im do przewozu oraz ochrony należącego do
nich mienia.
Minister infrastruktury wskazał również, iż obec-
nie SOK finansowana jest przez PKP Polskie Linie
Kolejowe SA. Odbywa się to ze środków uzyskanych
z opłat za dostęp do infrastruktury kolejowej. Utrzy-
mywanie SOK stanowi obciążenie dla zarządcy in-
frastruktury i przyczynia się do obniżenia konkuren-
cyjności kolei w stosunku do pozostałych gałęzi
transportu.
Podniósł ponadto, iż proponowany ww. przepis
zobowiązujący przewoźników kolejowych do ochrony
przesyłek powierzonych im do przewozu będzie o wie-
le mniejszym obciążeniem finansowym niż utrzyma-
nie SOK w obecnej formie z wiele szerszym zakresem
obowiązków i wyższymi kosztami.
Jednocześnie zauważyć należy, iż poselski projekt
ustawy o Straży Kolejowej zakłada utworzenie nowej
umundurowanej formacji do ochrony porządku i bez-
pieczeństwa publicznego na obszarze kolejowym,
w pociągach i innych pojazdach kolejowych, podległej
ministrowi spraw wewnętrznych i administracji.
W uzasadnieniu do projektu ww. ustawy wskazano
kwotę ok. 170 mln zł rocznie w związku z powoła-
niem nowej służby państwowej oraz w pierwszym
roku powstania Straży Kolejowej, dodatkowo kwotę
ok. 50 mln zł na zakup po cenie inwentarzowej ma-
jątku administracyjnego przez SOK.
Natomiast rządowy projekt ustawy o zmianie
ustawy o transporcie kolejowym oraz niektórych in-
nych ustaw zakłada, iż łączny koszt związany ze zor-
ganizowaniem w Policji Policji kolejowej wyniesie ok.
168 mln zł.
Na powyższą kwotę składają się wydatki związa-
ne z: kosztami osobowymi zatrudnienia funkcjona-
riuszy, adaptacją obiektów, eksploatacją pomieszczeń,
zakupem środków transportu, eksploatacją środków
transportu, zakupem sprzętu teleinformatycznego,
eksploatacją urządzeń teleinformatycznych oraz za-
kupem wyposażenia kwaterunkowego. W tym celu
przewidziano zwiększenie stanu etatowego Policji
o dodatkowych 1000 etatów na:
— rozbudowę istniejących obecnie 3 komisariatów
kolejowych Policji (Warszawa, Poznań, Wrocław),
— utworzenie 15 nowych komisariatów kolejo-
wych Policji.
Skutki wejścia w życie przedmiotowej ustawy zo-
stałyby sfinansowane z budżetu państwa w części 42:
Sprawy wewnętrzne, po uprzednim zwiększeniu bu-
dżetu resortu spraw wewnętrznych na rok 2012
o wskazaną kwotę.
Niezależnie jednak od powyższego uprzejmie in-
formuję, iż ostateczną decyzję o przyjęciu bądź od-
rzuceniu ww. projektów ustaw podejmie parlament.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie propozycji wprowadzenia
zmian prawnych w ustawie Prawo o ruchu
drogowym, jak również w ustawie
o ubezpieczeniach obowiązkowych,
Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli
Komunikacyjnych (17071)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 3 lipca 2010 r. (nr SPS-023-17071/10) prze-

syłające interpelację posła Józefa Rojka w sprawie
propozycji wprowadzenia zmian prawnych w ustawie
Prawo o ruchu drogowym, jak również ustawie o ubez-
pieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Fun-
duszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczy-
cieli Komunikacyjnych uprzejmie informuję, że usta-
wa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogo-
wym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.)
nie przewiduje możliwości czasowego wyrejestrowa-
nia pojazdu, dopuszcza natomiast na podstawie art. 78a
tej ustawy czasowe wycofanie pojazdu z ruchu.
Na podstawie art. 78a ust. 2 ww. ustawy możliwe
jest czasowe wycofanie z ruchu tylko niektórych ro-
dzajów pojazdów, tj.: samochodu ciężarowego i przy-
czepy o dopuszczalnej masie całkowitej od 3,5 t, cią-
gnika samochodowego, pojazdu specjalnego oraz au-
tobusu. Przedmiotowa regulacja prawna ma na celu
ułatwienia prowadzenia działalności gospodarczej
w związku z sytuacją, gdy przez pewien okres czasu
przedsiębiorca nie korzysta z pojazdu. Zgodnie z art. 78a
ust. 3 ww. ustawy w okresie wycofania pojazdu z ru-
chu dowód rejestracyjny pojazdu oraz tablice reje-
stracyjne pozostają w depozycie starosty właściwego
ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojazdu.
Właściciel pojazdu jest obowiązany zapewnić wyco-
fanemu z ruchu pojazdowi postój poza drogą publicz-
ną i strefą zamieszkania. Należy zaznaczyć, że w myśl
art. 78a ust. 4 ww. ustawy pojazd może być czasowo
wycofany z ruchu na okres od 2 do 24 miesięcy. Okres
ten może być przedłużony, jednak łączny okres wy-
cofania pojazdu z ruchu nie może przekraczać 48 mie-
sięcy, licząc od dnia wydania decyzji o jego czasowym
wycofaniu z ruchu. Pojazd czasowo wycofany z ruchu
jest pojazdem zarejestrowanym jednakże w okresie
jego wycofania nie jest on dopuszczony do ruchu.
Odnosząc się do kwestii wyrejestrowania pojazdu,
wyjaśniam, że zgodnie z art. 79 ust. 1 ww. ustawy
pojazd podlega wyrejestrowaniu przez organ właści-
wy ze względu na miejsce ostatniej rejestracji pojaz-
du, na wniosek jego właściciela, w przypadku:
1) przekazania pojazdu do przedsiębiorcy prowa-
dzącego stację demontażu lub przedsiębiorcy prowa-
dzącego punkt zbierania pojazdów, na podstawie za-
świadczenia o demontażu pojazdu, o którym mowa
w ust. 2 bądź w art. 24 ust. 1 pkt 2 lub art. 33 ust. 3
ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojaz-
dów wycofanych z eksploatacji, albo równoważnego
dokumentu wydanego w innym państwie;
2) kradzieży pojazdu, jeżeli jego właściciel złożył
stosowne oświadczenie pod odpowiedzialnością kar-
ną za fałszywe zeznania;
3) wywozu pojazdu z kraju, jeżeli pojazd został
zarejestrowany za granicą lub zbyty za granicę;
4) zniszczenia (kasacji) pojazdu za granicą;
5) udokumentowanej trwałej i zupełnej utraty po-
siadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa wła-
sności;
6) przekazania niekompletnego pojazdu do przed-
siębiorcy prowadzącego stację demontażu lub przed-
siębiorcy prowadzącego punkt zbierania pojazdów, na
897
podstawie zaświadczenia o przyjęciu niekompletnego
pojazdu, o którym mowa w art. 25 ust. 1 lub art. 33
ust. 3 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu
pojazdów wycofanych z eksploatacji, albo równoważ-
nego dokumentu wydanego w innym państwie.
Przedmiotowa interpelacja w znacznej części od-
nosi się również do kwestii regulowanych ustawą
z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązko-
wych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych
(Dz. U. Nr 124, poz. 1152, z późn. zm.) leżącą w kom-
petencji ministra finansów. W związku z powyższym
przekazuję, otrzymane na moja prośbę, wyjaśnienia
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
w piśmie z dnia 23 sierpnia 2010 r. nr FN-6/0602/
120-1/LPM/PDDN-590/10. W piśmie tym został wy-
rażony pogląd, iż powszechny obowiązek zawarcia
umowy obowiązkowego ubezpieczenia, jakim jest,
zgodnie z art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r.
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczenio-
wym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze
Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124,
poz. 1152 z późn. zm.), ubezpieczenie odpowiedzial-
ności cywilnej (OC) posiadaczy pojazdów mechanicz-
nych, uwarunkowany jest szczególną społeczną funk-
cją tego ubezpieczenia, jaką jest ochrona osób trze-
cich przed skutkami częstych niekorzystnych zda-
rzeń powstałych wskutek ruchu pojazdów. Z drugiej
strony, umowa tego ubezpieczenia chroni ewentual-
nego sprawcę wypadku komunikacyjnego przed nad-
miernymi obciążeniami finansowymi z tytułu jego
odpowiedzialności cywilnej oraz zabezpiecza jego ma-
jątek przed nadmiernym uszczupleniem z tytułu tej
odpowiedzialności.
W związku z powyższą konstrukcją oraz celem,
jakiemu ma służyć przedmiotowe ubezpieczenie, obo-
wiązek ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej
posiadaczy pojazdów mechanicznych ciąży na wszyst-
kich posiadaczach zarejestrowanych pojazdów me-
chanicznych z zastrzeżeniem, iż w niektórych sytu-
acjach istnieje możliwość zawarcia umowy ubezpie-
czenia krótkoterminowego. Przedmiotowy cel prze-
sadza także o tym, iż w obecnych przepisach nie
przewidziano możliwości odstąpienia od obowiązku
zawarcia umowy obowiązkowego OC komunikacyj-
nego czy zwolnienia z obowiązku zawarcia tej umo-
wy, w sytuacji gdy jego posiadacz w jakimś okresie
nie może korzystać z pojazdu.
Kolejnym elementem, który ma zapewnić ciągłość
ubezpieczenia, jest powiązanie obowiązku zawarcia
umowy odpowiedniego ubezpieczenia OC posiadaczy
pojazdów mechanicznych z rejestracją pojazdu. Zgod-
nie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o ubezpieczeniach
obowiązkowych posiadacz pojazdu jest obowiązany
zawrzeć umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojaz-
dów mechanicznych najpóźniej w dniu rejestracji po-
jazdu mechanicznego.
Natomiast w myśl art. 33 pkt 2 tej ustawy umowa
ubezpieczenia OC komunikacyjnego ulega rozwiąza-
niu z chwilą wyrejestrowania pojazdu mechaniczne-
898
go. Tym samym przez cały okres zarejestrowania
pojazdu na jego posiadaczu ciąży obowiązek posiada-
nia ważnej umowy ubezpieczenia OC.
Przedmiotowe powiązanie ubezpieczenia OC ko-
munikacyjnego z rejestracją pojazdu zostało podyk-
towane zapewnieniem gwarancyjnego charakteru
tego ubezpieczenia i koniecznością zapewnienia sku-
teczności ochrony osób poszkodowanych w wypad-
kach komunikacyjnych.
Należy wskazać, iż w przypadku wyrejestrowania
pojazdu umowa ubezpieczenia OC komunikacyjnego
ulega rozwiązaniu z mocy prawa.
Jednocześnie należy nadmienić, iż instytucja cza-
sowego wycofania pojazdu z ruchu, określona prze-
pisami ustawy Prawo o ruchu drogowym, nie jest
tożsama z wyrejestrowaniem pojazdu, a w związku
z tym istnieje konieczność posiadania w tym okresie
ochrony z tytułu przedmiotowego ubezpieczenia. Do-
dać należy, iż czasowe wycofanie pojazdu z ruchu nie
wyklucza sytuacji, w których mogłoby dojść do wy-
stąpienia szkody. W związku z tym, na podstawie
przepisów art. 34 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach
obowiązkowych za szkodę wyrządzoną w związku
z ruchem pojazdu uważa się również szkodę powsta-
łą przy wysiadaniu i wysiadaniu z pojazdu, bezpo-
średnio przy ładowaniu i rozładowaniu pojazdu oraz
podczas zatrzymania, postoju lub garażowania. Do
wypadków ubezpieczeniowych często dochodzi np.
w garażach, podczas wykonywania zabiegów konser-
wacyjnych. Odpowiedzialność odszkodowawcza po-
wstaje także w sytuacji, gdy do powstania szkody
doszło w czasie wsiadania i wysiadania z samochodu,
w trakcie otwierania drzwi, gdy szkoda powstała na
skutek wybuchu silnika w czasie, kiedy pojazd się nie
poruszał.
Należny jednocześnie podkreślić, że w związku
z konstrukcją umowy ubezpieczenia w każdym przy-
padku istnieje możliwość negocjacji z zakładem ubez-
pieczeń wysokości składki ubezpieczeniowej, np.
w związku z mniejszym ryzykiem z uwagi na czaso-
we wycofanie pojazdu z ruchu.
Mając powyższe na uwadze oraz odnosząc się do
przesłanych przez pana posła pytań, należy wskazać,
iż resort finansów nie planuje podjęcia prac legisla-
cyjnych zmierzających do zwolnienia posiadaczy (za-
rejestrowanych lub czasowo wycofanych z ruchu)po-
jazdów mechanicznych z obowiązku zawarcia umowy
ubezpieczenia OC komunikacyjnego.
Dodatkowo należy wskazać, iż wprowadzenie ta-
kich zmian do polskiego systemu prawnego byłoby
niezgodne z przepisami UE. Wynika to z faktu, iż
przepis art. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego
i Rady 2009/103/WE z dnia 16 września 2009 r.
w sprawie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej
za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów
mechanicznych i egzekwowania obowiązku ubezpie-
czenia od takiej odpowiedzialności (wersja ujednoli-
cona) nakłada na każde państwo członkowskie obo-
wiązek zastosowania wszelkich właściwych środków,
aby zapewnić objęcie ubezpieczeniem OC z tytułu
użytkowania pojazdów, których stałe miejsce postoju
znajduje się na jego terytorium. Za terytorium, na
którym znajduje się stałe miejsce postoju pojazdu,
uważa się zaś terytorium państwa, którego tablicę
rejestracyjna pojazd posiada.
Mając na uwadze przedstawione powyżej relację
pomiędzy ustawą Prawo o ruchu drogowym a ustawą
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczenio-
wym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze
Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, informuję, iż re-
sort infrastruktury nie planuje prowadzenia prac
legislacyjnych w zakresie regulacji dotyczących cza-
sowego wycofania pojazdu z ruchu. Wyjaśniam jed-
nocześnie, że Ministerstwo nie prowadzi działań le-
gislacyjnych ani nie rozważa ich prowadzenia w celu
wprowadzenia nowej instytucji prawnej w postaci
czasowego wyrejestrowania pojazdu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Religi
w sprawie pilnego przywrócenia drożności
drogi wodnej na rzece Odrze na odcinku
skanalizowanym od portu Koźle km 98
do portu Wrocław km 254 (17072)
Odpowiadając na interpelację posła Jana Religi
w sprawie pilnego przywrócenia drożności drogi wod-
nej na Odrze na odcinku skanalizowanym od portu
w Koźlu do portu we Wrocławiu przekazaną przy pi-
śmie znak: SPS-023-17072/10, poniżej przedstawiam
następujące informacje z zakresu kompetencji mini-
stra środowiska.
Na wstępie pragnę zauważyć, że powódź, z którą
mieliśmy do czynienia w maju i w czerwcu br., wy-
rządziła znaczące szkody nie tylko na zawalu licz-
nych potoków i rzek, ale również na samym szlaku
żeglownym drogi wodnej Odry i w jej zabudowie hy-
drotechnicznej. Dopiero po ustąpieniu wezbrań po-
wodziowych i długotrwałym obniżaniu się wysokich
stanów wody zaistniały warunki do podjęcia w trybie
pilnym szerokiego zakresu prac naprawczych. W pierw-
szym etapie prac dotyczyły one działań szczególnie
związanych z:
— usuwaniem z koryta rzeki Odry i z budowli
wodnych drzew, gałęzi i innych, różnych przedmio-
tów naniesionych przez wodę,

— odpompowaniem wody z piwnic budynków
służbowych i innych obiektów służących do obsługi
śluz i jazów,
— dokonaniem szczegółowego przeglądu i spraw-
dzenia stanu technicznego urządzeń wodnych, a szcze-
gólnie zamknięć jazów oraz śluz żeglugowych, spo-
śród których wiele nie funkcjonowało mechanicznie
w wyniku naniesionego rumowiska lub zatopionych
przedmiotów przy licznych uszkodzeniach ich
uszczelnień,
— usuwaniem awarii w urządzeniach hydrau-
licznych i instalacjach elektrycznych sterujących
zamknięciami śluzowymi i jazowymi, które stwier-
dzono między innymi na śluzie w Oławie, w Różan-
ce, na śluzie Krępa oraz na stopniu wodnym w Brze-
gu Dolnym,
— bezwzględną koniecznością zabudowy wyrw
powstałych wzdłuż obu stron ścian komory śluzowej
w Lipkach, a także prac naprawczych na śluzie Bar-
toszowice, gdzie rozmyta skarpa dolnego awanportu
wymagała wbicia ścianki Larsena na długości bli-
sko 40 m.
Na powyższe prace interwencyjne i zabezpiecza-
jące realizowane bezpośrednio po ustąpieniu wez-
brań powodziowych na Odrze, a także na usunięcie
skutków powodzi na innych rzekach w jej dorzeczu
i w majątku Skarbu Państwa minister finansów de-
cyzją z dnia 11 czerwca br. zwiększył środki finanso-
we dla RZGW we Wrocławiu o kwotę 4950 tys. zł. Te
środki pozwoliły sfinansować najpilniejsze prace re-
alizowane do tego czasu, związane przede wszystkim
z działaniami zabezpieczającymi, a także naprawczy-
mi w zabudowie rzek dorzecza górnej Odry i na samej
drodze wodnej. Rozmiar najpilniejszych prac i wyso-
kość niezbędnych środków finansowych na ich reali-
zację wielokrotnie przekraczała możliwość pokrycia
tych wydatków ze środków na bieżące utrzymanie
szlaku żeglownego Odry jako źródła finansowania
najpilniejszych prac, sugerowanego przez posła, dla
likwidacji szkód powodziowych.
Wymienionym powyżej pracom towarzyszyła jed-
nocześnie zlecona przez prezesa KZGW inwentary-
zacja wszystkich powstałych uszkodzeń na drodze
wodnej i w jej infrastrukturze, przeprowadzenie son-
dowania i trałowania szlaków wodnych, a także usta-
lenie kolejnych najpilniejszych zadań związanych
z usuwaniem szkód powodziowych, m.in. dla określe-
nia niezbędnych dalszych środków finansowych na
ich realizację. W wyniku tych działań oceniono, że
na rzecz najpilniejszych zadań koniecznych do wyko-
nania na samej drodze wodnej górnej Odry niezbęd-
ne środki finansowe wynoszą blisko 11 mln zł. Na
realizację tych zadań, jak również innych, które
uznano za najpilniejsze i związane z celem „Przeciw-
działanie i usuwanie skutków klęsk żywiołowych”,
na wniosek Prezesa KZGW 19 lipca br., wystąpiłem
o uruchomienie środków finansowych z rezerwy ce-
lowej budżetu państwa. W wyniku podjętych uzgod-
nień na szczeblu rządowym i decyzji ministra finan-
sów z dnia 4 sierpnia br. (znak: FS4-4135/22/75/2010)
899
zwiększony został plan wydatków budżetowych na
2010 r. na sfinansowanie zadań związanych z likwi-
dacją skutków powodzi na rzekach i potokach oraz
zabezpieczeniem przeciwpowodziowym realizowa-
nym przez regionalne zarządy gospodarki wodnej.
Nadmieniam, że przyznane środki finansowe, nie-
zbędne na wnioskowane najpilniejsze zadania, które
będą realizowane przez regionalne zarządy gospo-
darki wodnej, wynoszą ogółem 51 519 tys. zł, w tym
na rzecz RZGW we Wrocławiu 20 120 tys. zł.
Odnosząc się do sprawy drożności drogi wodnej
górnej Odry skanalizowanej, której zamulenie i wy-
płycenie naniesionym rumowiskiem przez wody po-
wodziowe oszacowano na blisko 120 tys. m3, pragnę
poinformować, że w wyniku już zrealizowanych prac
(w tym wykonanych przez gospodarstwo pomocnicze
przy RZGW we Wrocławiu oraz innych zleceniobior-
ców, realizujących zamówienia w trybie z wolnej ręki)
przywrócono głębokość wody 180 cm na odcinku od
Portu Miejskiego we Wrocławiu do Brzegu Dolnego
(od 22 czerwca) oraz od śluzy Różanka do Oławy (od
29 czerwca br.).
Dla usunięcia rumowiska i odmulenia niedrożne-
go odcinka drogi wodnej od Koźla do Oławy ogłoszo-
ny został przetarg nieograniczony, którego rozstrzy-
gnięcie nastąpiło 26 lipca br. Wyłonionym wykonaw-
cą zamówienia tych robót zostało konsorcjum skła-
dające się z Odratrans SA oraz Przedsiębiorstwa
Budownictwa Hydrotechnicznego i Produkcji Kru-
szyw Hydrokrusz sp. z o.o.
Dopełnienie ww. wymogów formalnych i procedu-
ralnych wynikających z przepisów ustawy o finan-
sach publicznych oraz o zamówieniach publicznych
stworzyło przesłanki prawne i formalne dla konty-
nuacji usuwania skutków powodzi na górnej Odrze.
W wyniku realizacji tego zamówienia publicznego
udrożnienie Odry na postulowanym odcinku dla
przewozów węgla z Gliwic do Wrocławia nastąpiło
w dniu 16 sierpnia br. W tym dniu przywrócono głę-
bokość tranzytową 180 cm na całym szlaku żeglow-
nym od Koźla do Wrocławia. Tym samym zaplano-
wane przewozy w ilości ok. 500 tys. ton węgla przy
znacznie wyższej przepustowości drogi wodnej (i pra-
cy śluz w godz. 6–22) nie powinny być zagrożone, o ile
możliwości te, jakie stwarza się, likwidując skutki
powodzi na szlaku żeglownym górnej Odry, zostaną
efektywnie wykorzystane przez przewoźników żeglu-
gowych operujących właściwą do tego celu ilością ta-
boru pływającego i organizacją ruchu żeglugowego.
Pragnę poinformować także, że sprawy likwidacji
skutków powodzi i przywrócenia żeglugi na Odrze
były przedmiotem analizy i oceny na zwołanym w tym
celu w Sejmie posiedzeniu podkomisji stałej ds. trans-
portu lotniczego i gospodarki morskiej, działającej
ramach Komisji Infrastruktury. Posiedzenie to mia-
ło miejsce w dniu 22 lipca br. Na spotkaniu tym pod-
jęto też rozważania i dyskusję w sprawie wyrównania
strat przedsiębiorcom z tytułu przerwy w ich dzia-
łalności żeglugowej spowodowanej okresową niedroż-
nością Odry skanalizowanej. Zbadanie możliwości
900
udzielenia rekompensat za poniesione straty z tytułu
przerwy w działalności transportowej będzie prze-
analizowane przez ministra infrastruktury, którego
przedstawiciele uczestniczyli w ww. posiedzeniu.
Przedstawiając powyższe informacje, obrazujące
ważniejsze tylko działania podjęte i zrealizowane
przez administrację drogi wodnej Odry oraz moje
działania formalne dotyczące gwarancji sfinansowa-
nia prac związanych z likwidacją szkód powodzio-
wych (w tym na rzece Odrze), nie podzielam poglądu
przedstawionego w interpelacji posła na Sejm RP
pana Jana Religi o bezczynności i braku postępu
w pracach związanych z likwidacją skutków powodzi
na szlaku żeglownym drogi wodnej Odry.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie możliwości wypłaty dodatkowego
wynagrodzenia rocznego dla pracowników
likwidowanych samorządowych zakładów
budżetowych, na przykładzie Podkarpackiego
Biura Geodezji i Terenów Rolnych w Rzeszowie
(17073)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Stanisława Ożoga przesłaną przy
piśmie nr SPS-023-17073/10 w sprawie możliwości
wypłaty dodatkowego wynagrodzenia rocznego dla
pracowników likwidowanych samorządowych zakła-
dów budżetowych na przykładzie Podkarpackiego
Biura Geodezji i Terenów Rolnych w Rzeszowie,
uprzejmie informuję, co następuje.
Moje zdziwienie budzi fakt, iż pracownikom likwi-
dowanych samorządowych jednostek nie jest wypła-
cane dodatkowe wynagrodzenie roczne, bowiem pra-
cownicy zatrudnieni w zakładach budżetowych sa-
morządowych oraz gospodarstwach pomocniczych
samorządowych jednostek budżetowych stosownie do
przepisu art. 2 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r.
o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 223,
poz. 1458, z późn. zm.) są pracownikami samorządo-
wymi. W świetle art. 36 ust. 2 ww. ustawy pracowni-
kowi samorządowemu przysługuje wynagrodzenie
zasadnicze, dodatek za wieloletnią pracę, nagroda
jubileuszowa oraz jednorazowa odprawa w związku
z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdol-
ności do pracy oraz dodatkowe wynagrodzenie rocz-
ne na zasadach określonych w odrębnych przepisach.
Zatem przepis ten przyznaje prawo do ww. świad-
czeń. Same zaś zasady, na jakich pracownicy samo-
rządowi nabywają prawo do dodatkowego wynagro-
dzenia rocznego, określa ustawa z dnia 12 grudnia
1997 r. o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla
pracowników jednostek sfery budżetowej (Dz. U.
Nr 160, poz. 1080, z późn. zm.). Wprawdzie przedmio-
towa ustawa na skutek zmiany dokonanej przez art. 38
ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowa-
dzające ustawę o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1241, z późn. zm.) z dniem l stycznia 2010 r.
w katalogu pracowników jednostek sfery budżetowej
nie wymienia aktualnie pracowników likwidowanych
jednostek, to jednak nie oznacza to, iż tym pracow-
nikom nie przysługuje prawo do dodatkowego wyna-
grodzenia rocznego. Jak wyżej bowiem wskazano,
wynika ono nie z ustawy o dodatkowym wynagro-
dzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery
budżetowej, która określa jedynie zasady nabywania
tego prawa, a z ustawy o pracownikach samorządo-
wych. W tym zakresie art. 36 ust. 2 ustawy o pracow-
nikach samorządowych stanowi lex specialis w sto-
sunku do przepisów ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r.
o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracow-
ników jednostek sfery budżetowej.
W konsekwencji, w świetle powyższego, pracow-
nikom likwidowanych zakładów budżetowych samo-
rządowych oraz gospodarstw pomocniczych samorzą-
dowych jednostek budżetowych przysługuje prawo
do dodatkowego wynagrodzenia rocznego za 2010 r.
W świetle powyższego nie ma potrzeby wprowa-
dzania przepisu przejściowego umożliwiającego wy-
płatę dodatkowego wynagrodzenia rocznego ani re-
kompensowania utraconego dodatkowego wynagro-
dzenia rocznego tym pracownikom.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie nostryfikacji dyplomów medycznych
(17074)
Szanowna Pani Marszałek! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Ożoga (znak: SPS-
-023-17074/10) w sprawie nostryfikacji dyplomów
zagranicznych szkół medycznych wyjaśniam, co na-
stępuje.

Na podstawie przepisów art. 192 ust. 2 i 3 ustawy
z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym
zasady uznawania dyplomów ukończenia studiów
uzyskanych za granicą za równorzędne z dyplomami
uzyskiwanymi w kraju określają umowy międzyna-
rodowe, a w przypadku braku umów międzynarodo-
wych uznanie odbywa się w drodze nostryfikacji.
Obowiązującym obecnie aktem wykonawczym
jest rozporządzenie ministra edukacji i nauki z dnia
24 lutego 2006 r. w sprawie nostryfikacji dyplomów
ukończenia studiów wyższych uzyskanych za grani-
cą (Dz. U. Nr 37, poz. 255, ze zm.).
Podmiotem uprawnionym do przeprowadzenia
postępowania nostryfikacyjnego, na podstawie prze-
pisu § 1 ww. rozporządzenia jest rada jednostki orga-
nizacyjnej uczelni, uprawnionej do nadawania stop-
nia doktora. Dziedzina nauki lub dziedzina sztuki
oraz dyscyplina naukowa lub artystyczna, w zakresie
której jednostka może nadawać stopień doktora, musi
odpowiadać kierunkowi studiów wyższych ukończo-
nych za granicą.
W przypadku zaś dyplomu ukończenia studiów
wyższych, które w polskiej uczelni są prowadzone na
więcej niż jednym kierunku studiów albo jako studia
międzykierunkowe, nostryfikacji dokonuje rada jed-
nostki organizacyjnej uczelni uprawnionej do nada-
wania stopnia naukowego doktora, wyznaczona przez
rektora jako wiodąca, w porozumieniu z radami jed-
nostek organizacyjnych uczelni, które prowadzą stu-
dia odpowiadające studiom ukończonym za granicą
W § 2 ust. 1 ww. rozporządzenia wymienione
zostały dokumenty, które obligatoryjnie przedkła-
da osoba wnosząca podanie o nostryfikację dyplo-
mu. Są to:
1) oryginał dyplomu uzyskanego za granicą;
2) kopia świadectwa szkolnego, świadectwa doj-
rzałości lub dyplomu ukończenia studiów wyższych,
na podstawie którego kandydat został przyjęty na
studia zakończone wydaniem dyplomu uzyskanego
za granicą, o uznanie którego się ubiega;
3) życiorys w języku polskim;
4) oświadczenie, że dyplom uzyskany za granicą
nie stanowił dotychczas przedmiotu postępowania
nostryfikacyjnego w żadnej polskiej uczelni.
Przepisy § 2 ust. 3 i 4 stanowią, że rada jednostki
prowadzącej postępowanie nostryfikacyjne może po-
nadto zażądać:
1) legalizacji dyplomu przez konsula Rzeczypo-
spolitej Polskiej urzędującego w państwie, w którym
został uzyskany dyplom, lub przedstawicielstwo dy-
plomatyczne lub konsularne państwa, w którego
systemie edukacji działa instytucja, która wydała
dyplom;
2) przedstawienia dokumentów stwierdzających
przebieg studiów, w szczególności indeksu, arkusza
ocen, suplementu do dyplomu lub przedstawienia
pracy dyplomowej;
3) tłumaczenia na język polski oryginału dyplomu
uzyskanego za granicą, świadectwa szkolnego, świa-
dectwa dojrzałości lub dyplomu ukończenia studiów
901
wyższych, na podstawie którego kandydat został
przyjęty na studia zakończone wydaniem dyplomu
uzyskanego za granicą, o uznanie którego się ubiega
oraz dokumentów stwierdzających przebieg studiów,
sporządzonego lub poświadczonego przez właściwego
konsula Rzeczypospolitej Polskiej lub przez tłumacza
przysięgłego wpisanego na listę tłumaczy przysię-
głych prowadzoną przez ministra sprawiedliwości.
Jeżeli dyplom został wydany przez instytucję
działającą w systemie edukacji państwa będącego
stroną Konwencji znoszącej wymóg legalizacji zagra-
nicznych dokumentów urzędowych, sporządzonej
w Hadze dnia 5 października 1961 r. (Dz. U. z 2005 r.
Nr 112, poz. 938 i 939), rada może zażądać przedsta-
wienia apostille, umieszczonej na oryginale dyplomu
albo dołączonej do dokumentu.
Na podstawie przepisu § 3 ust. 1 rada odmawia
wszczęcia postępowania nostryfikacyjnego w przy-
padku stwierdzenia braku swojej właściwości.
O braku właściwości do przeprowadzenia postę-
powania można mówić, gdy:
1) rada nie ma uprawnień do nadawania stopnia
doktora lub
2) kierunek studiów, których ukończenie za gra-
nicą potwierdzono dyplomem, nie odpowiada dziedzi-
nie nauki lub dziedzinie sztuki oraz dyscyplinie na-
ukowej lub artystycznej, w zakresie której jednostka
uczelni ma uprawnienia do nadawania stopnia dok-
tora, lub
3) rada nie została wyznaczona przez rektora lub
senat uczelni do nostryfikacji uzyskanego za granicą
dyplomu ukończenia studiów międzykierunkowych.
Zakres postępowania nostryfikacyjnego jest
w każdym indywidualnym przypadku ustalany przez
radę jednostki.
Najważniejsze uprawnienia w tym zakresie zosta-
ły wymienione w przepisie § 4 ust. 2 rozporządzenia,
który stanowi, że w razie stwierdzenia istotnych róż-
nic pomiędzy programem studiów prowadzonych za
granicą a odpowiednim polskim programem studiów
rada może podjąć uchwałę o konieczności zaliczenia
przez kandydata zajęć dydaktycznych lub zdania
określonych egzaminów.
Termin, w którym postępowanie nostryfikacyjne
powinno zostać zakończone, ustalony został w § 4
ust. 3 i 4 rozporządzenia. Przepisy wspomnianego
paragrafu wskazują, że w terminie trzech miesięcy
od daty złożenia wszystkich niezbędnych dokumen-
tów rada powinna podjąć uchwałę o zakończeniu
postępowania, bądź uchwałę o konieczności zalicze-
nia określonych zajęć dydaktycznych lub zaliczenia
przedmiotu.
W przypadku podjęcia uchwały o konieczności za-
liczenia przedmiotów lub zdania egzaminów postę-
powanie powinno się zakończyć w terminie jednego
miesiąca od daty przedłożenia dokumentów poświad-
czających wykonanie tej uchwały.
Jak wskazane zostało w § 4, ust. 1, pkt 1 i 2 roz-
porządzenia, postępowanie kończy się uchwałą rady
w sprawie uznania dyplomu uzyskanego za granicą
902
za równorzędny z dyplomem ukończenia studiów wyż-
szych uzyskanym w kraju lub uchwałą o odmowie
uznania dyplomu uzyskanego za granicą.
Na podstawie przepisu § 4 ust. 5 rozporządzenia
od powyższych uchwał kandydatowi wnoszącemu
o uznanie dyplomu w drodze nostryfikacji, przysłu-
guje odwołanie do senatu uczelni.
W § 9 rozporządzenia wskazano, że rada wydzia-
łu ma obowiązek odmowy uznania dyplomu uzyska-
nego za granicą za równorzędny z odpowiednim pol-
skim dyplomem ukończenia studiów wyższych uzy-
skanym w kraju (niezależnie od tego, w jaki sposób
mógłby być oceniony program studiów odbytych za
granicą), gdy:
1) instytucja, która wydała dyplom, nie jest akre-
dytowaną szkołą wyższą lub program studiów, któ-
rych ukończenie potwierdzono dyplomem, nie uzy-
skał akredytacji w rozumieniu prawa wewnętrznego
państwa, w którego systemie edukacji działa ta in-
stytucja, lub
2) instytucja, która wydała dyplom nie działa
w systemie edukacji żadnego państwa, lub
3) program studiów wyższych albo jego część
była realizowana na obszarze Rzeczypospolitej Pol-
skiej niezgodnie z polskimi przepisami o szkolnic-
twie wyższym.
Szczegółowe informacje dotyczące zasad uznawa-
nia w Polsce dokumentów potwierdzających wy-
kształcenie uzyskane za granicą dostępne są na stro-
nie internetowej Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa
Wyższego: www.nauka.gov.pl w zakładkach: Szkol-
nictwo wyższe, mobilność akademicka i zawodowa,
uznawanie wykształcenia.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Maria Elżbieta Orłowska
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie ograniczeń dostępności
leczenia chorych na nowotwór
terapią niestandardową (17075)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Marka Polaka posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
30 lipca 2010 roku (SPS-023-17075/10), w sprawie
ograniczeń dostępności leczenia chorych na nowo-
twór terapią niestandardową, uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych informacji.
Zakres uprawnień świadczeniobiorców do świad-
czeń opieki zdrowotnej uregulowany został w przepi-
sach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.). W art. 15 zawarty jest katalog świadczeń gwa-
rantowanych, m.in.: podstawowa opieka zdrowotna,
ambulatoryjna opieka specjalistyczna, leczenie szpi-
talne, programy zdrowotne, zaopatrzenie w produk-
ty lecznicze.
Zgodnie z upoważnieniem art. 31b ww. ustawy,
kwalifikacji danego świadczenia opieki zdrowotnej
jako świadczenia gwarantowanego dokonuje minister
zdrowia po uzyskaniu rekomendacji prezesa Agencji
Oceny Technologii Medycznych, biorąc pod uwagę
kryteria określone w art. 31a ustawy, które muszą
być uwzględnione przy kwalifikowaniu świadczeń
opieki zdrowotnej jako świadczeń gwarantowanych.
Wykaz świadczeń gwarantowanych oraz zmiany do
wykazu są wprowadzane w formie rozporządzeń mi-
nistra właściwego do spraw zdrowia.
W kwestii dostępu pacjentów do nowych terapii
pragnę wskazać, że jednym z ważniejszych leków sto-
sowanych w terapii raka nerki jest sunitynib (Su-
tent), który otrzymał pozytywną rekomendację
Agencji Oceny Technologii Medycznych. Zgodnie
z opinią konsultanta krajowego w dziedzinie onkolo-
gii klinicznej lek ten jest najbardziej skuteczny w te-
rapii raka nerki. Pozytywna rekomendacja prezesa
agencji stanowiła podstawę wprowadzenia do reali-
zacji, w drodze rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 11 stycznia 2010 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu programów zdrowotnych,
terapeutycznego programu zdrowotnego: Leczenie
raka nerki z substancją czynną sunitynib (Sutent)
finansowaną w ramach programu.
W kwestii stosowania u pacjentów z rakiem nerki
interferonu alfa wyjaśniam, że o leczeniu pacjentów
decydują lekarze, którzy dokonują kwalifikacji pa-
cjentów do leczenia z zastosowaniem wysokospecja-
listycznych leków w ramach programów terapeutycz-
nych lub procedur szpitalnych. Niemniej problem
zbyt częstego stosowania interferonu alfa u chorych
na raka nerki był przedmiotem dyskusji pomiędzy
ministrem zdrowia i konsultantem krajowym w dzie-
dzinie onkologii klinicznej i należy przypuszczać, że
zostanie rozwiązany wraz z kolejnymi modyfikacjami
programu terapeutycznego leczenia raka nerki.
Odnosząc się do pytania w kwestii nieograniczo-
nego dostępu do terapii niestandardowych w onkolo-
gii, uprzejmie informuję, że regulacje dające możli-
wość finansowania nowych terapii leczenia nowotwo-
rów zostały wprowadzone wyżej wymienionym roz-
porządzeniem ministra zdrowia w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu programów zdrowotnych.
Pojawiające się nowe technologie leczenia nowotwo-
rów dla osób chorych na nowotwory są dostępne
w ramach chemioterapii niestandardowej na podsta-
wie zgód dyrektorów oddziałów wojewódzkich NFZ.

Zgodnie z ww. rozporządzeniem ministra zdrowia
jest możliwe finansowanie leczenia w ramach che-
mioterapii niestandardowej w przypadku: kontynu-
acji uprzednio przyznanego leczenia jako praw naby-
tych pacjentów. Chorzy, u których finansowano już
leczenie danym lekiem w ramach umów finansowa-
nych przez Narodowy Fundusz Zdrowia w programie
chemioterapii niestandardowej, zachowują prawo do
kontynuacji terapii mimo negatywnej rekomendacji
prezesa AOTM pod warunkiem potwierdzenia pozy-
tywnej odpowiedzi na leczenie; zastosowania produk-
tu leczniczego poza wskazaniami rejestracyjnymi;
braku rekomendacji prezesa Agencji Oceny Techno-
logii Medycznych dla danego świadczenia, w szcze-
gólności nowych terapii wchodzących na rynek, jesz-
cze nieocenionych przez agencję i nieobjętych wyka-
zem świadczeń gwarantowanych.
Zgodnie z wytycznymi finansowania leczenia w ra-
mach programu chemioterapii niestandardowej sub-
stancja czynna nie może być finansowana we wskaza-
niu negatywnie ocenionym przez AOTM, co oznacza,
że nie mogą być wydawane zgody na rozpoczęcie no-
wych terapii danym lekiem, jednakże bezwzględnie
zapewniona jest kontynuacja leczenia u osób, u których
nie stwierdzono progresji choroby.
W przypadku braku rekomendacji agencji zgodę
na finansowanie świadczeń w ramach świadczenia
chemioterapii niestandardowej, z zastosowaniem no-
wych produktów leczniczych wydaje dyrektor oddzia-
łu wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia na
podstawie wniosku świadczeniodawcy, po spełnieniu
warunków zawartych w rekomendacji Agencji Oceny
Technologii Medycznych. Warunkowa akceptacja na
finansowanie świadczenia w programie chemiotera-
pii niestandardowej może być udzielana do momentu
wydania przez prezesa Agencji Oceny Technologii
Medycznych rekomendacji w sprawie zakwalifikowa-
nia danego świadczenia jako świadczenia gwaranto-
wanego.
Pragnę poinformować, że w 2009 r. Komisja Eu-
ropejska wydała pozwolenie na dopuszczenie do ob-
rotu produktu leczniczego pn. Afinitor, zawierającego
substancję czynną ewerolimus, który jest dostępny
w Polsce. Lek Afinitor stosowany jest w leczeniu pa-
cjentów z zaawansowanym rakiem nerkowokomór-
kowym, jest to nowy produkt leczniczy, który nie był
przedmiotem oceny agencji. W związku z tym warun-
kowa zgoda na finansowanie tego świadczenia w ra-
mach chemioterapii niestandardowej może być udzie-
lana przez dyrektorów oddziałów wojewódzkich Na-
rodowego Funduszu Zdrowia.
Ponadto w ostatnim okresie Europejska Agencja
Leków pozytywnie oceniła produkt leczniczy pn.
Votrient (pazopanib), który jest aktywny w rozsia-
nym raku nerki. Wkrótce lek ten będzie dostępny
w Polsce i zgodnie z obowiązującym stanem praw-
nym do momentu wydania rekomendacji przez pre-
zesa Agencji Oceny Technologii Medycznych akcep-
tacja finansowania świadczenia będzie możliwa
w ramach programu chemioterapii niestandardowej
903
przez dyrektora oddziału wojewódzkiego Narodowe-
go Funduszu Zdrowia.
Odnośnie do pozycji dialogu z zainteresowanymi
środowiskami, uprzejmie informuję, że zaintereso-
wani mogą się zwrócić do Ministerstwa Zdrowia
– Departamentu Kontroli i Skarg, który udzieli wszel-
kich niezbędnych informacji i ustali ewentualny ter-
min spotkania z dyrektorem właściwego departa-
mentu lub podsekretarzem stanu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Szweda
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o wspieraniu rodziny i systemie
pieczy zastępczej (17077)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 3 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17077/10, dotyczące interpelacji posła
Stanisława Szweda w sprawie projektu ustawy o wspie-
raniu rodziny i systemie pieczy zastępczej w zakresie
zmian w ustawie Karta Nauczyciela, przedstawiam
następujące stanowisko.
W dniu 30 czerwca 2009 r. zostały przyjęte przez
Radę Ministrów założenia projektu ustawy o wspie-
raniu rodziny i systemie pieczy zastępczej nad dziec-
kiem. Powstały one po trwających od 2007 r. konsul-
tacjach zarówno z ekspertami w zakresie pieczy za-
stępczej, jak i praktykami realizującymi te zadania.
W pracę nad założeniami zaangażowane były także
samorządy i organizacje pozarządowe prowadzące
pilotażowe programy wprowadzające np. asystenta
rodziny czy nowe formy wsparcia rodzin zastępczych.
Założenia zostały udostępnione opinii publicznej na
stronach internetowych MPiPS. W wyniku tego na-
płynęło do nas wiele uwag z różnych środowisk, któ-
re zostały przeanalizowane i miały wpływ na kształt
projektu ustawy.
Rządowe Centrum Legislacji przygotowało pro-
jekt ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy
zastępczej. W przygotowanej ustawie zaproponowano
nowe rozwiązania w zakresie organizacji rodzinnej
pieczy zastępczej. Projekt ustawy został również
umieszczony na stronach internetowych MPiPS oraz
poddany wielomiesięcznym, szerokim konsultacjom
społecznym. Należy podkreślić, że został on pozytyw-
904
nie przyjęty zarówno przez środowiska naukowe, jak
i przez praktyków zaangażowanych w pomoc dziecku
i rodzinie. Poddany został on również konsultacjom
międzyresortowym.
W nowoczesnym systemie pieczy zastępczej powin-
na też zmienić się rola i sposób działania placówek
opiekuńczo-wychowawczych. Projekt ustawy o wspie-
raniu rodziny i systemie pieczy zastępczej wprowadza
rozwiązania zmierzające do przekształcenia obecnych
placówek opiekuńczo-wychowawczych w małe placów-
ki, w których warunki życia będą zbliżone do domo-
wych. Placówki te, zgodnie z projektem ustawy, po-
winny liczyć nie więcej niż 14 dzieci. Docelowo insty-
tucje te będą przeznaczone tylko dla dzieci od 10 roku
życia, wymagających szczególnej opieki lub działań
terapeutycznych, które mają trudności w przystoso-
waniu się do życia rodzinnego.
Placówki te powinny zapewnić dzieciom stabilne
środowisko wychowawcze, polegające m.in. na nawią-
zaniu więzi emocjonalnych z wychowawcą. Aby to
osiągnąć, niezbędny jest dłuższy kontakt wychowaw-
cy z dzieckiem, niż to wynika z obecnego zatrudnie-
nia na podstawie Karty Nauczyciela. Potrzeba dłuż-
szego kontaktu wychowawcy z dzieckiem jest jedną
z przesłanek, dla których przyspieszono wygaszanie
uprawnień pracowników zatrudnionych na podsta-
wie Karty Nauczyciela.
Ponadto praktykowany obecnie zróżnicowany
sposób zatrudniania wychowawców: w oparciu o KN
i jako pracowników samorządowych, powoduje, że
w placówkach powstają sytuacje konfliktowe w gro-
nie pracowników oraz pomiędzy dyrektorami a pra-
cownikami. Nie sprzyja to dobrej atmosferze panują-
cej w placówkach opiekuńczo-wychowawczych, a tym
samym ma niekorzystny wpływ na wychowanków.
Należy stwierdzić, że głównym celem wprowadze-
nia zmian w dotychczasowych zasadach działania
placówek opiekuńczo-wychowawczych jest zabezpie-
czenie dobra dziecka tam umieszczonego. Projekt
omawianej ustawy jest przygotowywany do zaakcep-
towania przez Radę Ministrów. Przewiduje się jego
przekazanie do Sejmu RP we wrześniu br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Szweda
w sprawie wyeliminowania problemu
podwójnego ubezpieczenia obowiązkowego,
w szczególności podwójnego ubezpieczenia OC
posiadaczy pojazdów mechanicznych, na mocy
ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych,
Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli
Komunikacyjnych (17078)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 30 lipca 2010 r., sygn.
SPS-023-17078/10, interpelację pana posła Stanisła-
wa Szweda w sprawie wyeliminowania problemu po-
dwójnego ubezpieczenia obowiązkowego, w szczegól-
ności podwójnego ubezpieczenia OC posiadaczy po-
jazdów mechanicznych, pragnę przekazać następu-
jące informacje.
W chwili obecnej trwają prace nad zmianą ustawy
z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązko-
wych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych
(Dz. U. Nr 124, poz. 1152, z późn. zm.). W procedo-
wanym projekcie ustawy o zmianie ustawy o ubez-
pieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Fun-
duszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczy-
cieli Komunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw
proponuje się zmianę dotychczasowej zasady dotyczą-
cej automatycznego odnawiania się umowy ubezpie-
czenia OC w przypadku sprzedaży pojazdu (lub innej
formy przeniesienia prawa własności). Umowa ubez-
pieczenia OC zawarta przez dotychczasowego posia-
dacza w przypadku braku jej wypowiedzenia przez
nowego posiadacza w określonym terminie będzie
ważna jedynie do końca okresu, na jaki została za-
warta przez dotychczasowego posiadacza, bez moż-
liwości jej odnowienia z mocy ustawy na następny
12-miesięczny okres, przy czym posiadacz pojazdu,
na którego przeszło lub zostało przeniesione prawo
własności, będzie mógł wypowiedzieć taką umowę na
piśmie.
Ponadto w celu likwidacji zjawiska tzw. podwój-
nego ubezpieczenia przedmiotowy projekt ustawy
przewiduje wprowadzenie obowiązku informacyjne-
go skierowanego do zakładów ubezpieczeń. Na pod-
stawie zaproponowanych regulacji zakład ubezpie-
czeń zostanie zobowiązany do odpowiednio wczesne-
go poinformowania ubezpieczającego m.in. o skut-
kach braku złożenia w odpowiednim terminie wypo-
wiedzenia dotychczasowej umowy.
Należy wskazać, iż analogiczne propozycje zmian
dotyczą także ubezpieczenia OC rolników z tytułu
posiadania gospodarstwa rolnego oraz ubezpieczenia
budynków wchodzących w skład gospodarstwa rol-
nego od ognia i innych zdarzeń losowych.

Przedmiotowy projekt ustawy jest w trakcie osta-
tecznych prac uzgodnieniowych w ramach uzgodnień
międzyresortowych, po zakończeniu których zosta-
nie skierowany na posiedzenie Stałego Komitetu
Rady Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Szweda
w sprawie odstąpienia od wymogu 5-letniego
okresu składkowego i nieskładkowego
w ostatnim dziesięcioleciu przed złożeniem
wniosku o rentę lub przed dniem powstania
całkowitej niezdolności do pracy
osób ubezpieczonych, legitymujących się
20-letnim stażem kobiet i 25-letnim mężczyzn
(17079)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Stanisława Szweda, przesłaną
przy piśmie znak: SPS-023-17079/10, w sprawie od-
stąpienia od wymogu 5-letniego okresu składkowego
i nieskładkowego w ostatnim dziesięcioleciu przed
zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem po-
wstania całkowitej niezdolności do pracy osób ubez-
pieczonych, legitymujących się 20-letnim stażem ko-
biet i 25-letnim mężczyzn (art. 58 ust. 2 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych), uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zasadniczym celem świadczeń przyznawanych
z systemu emerytalno-rentowego jest zapewnienie
środków utrzymania osobom ubezpieczonym, które
nie mogą kontynuować zatrudnienia z powodu sta-
rości lub utraty zdolności do pracy. Ze względu na
rolę, jaką w systemie ubezpieczeń społecznych pełni
renta z tytułu niezdolności do pracy, ustawodawca
uznał za celowe uzależnienie prawa do tego świad-
czenia od tego, czy wnioskodawca, którego niezdol-
ność do pracy powstała po 30. roku życia, posiada
przynajmniej 5-letni staż ubezpieczeniowy w okresie
ostatnich 10 lat.
Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227,
z późn. zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy
przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie
następujące warunki: jest niezdolny do pracy (pkt 1),
905
ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy (pkt 2),
a jego niezdolność do pracy powstała w okresach wy-
mienionych w pkt 3 albo nie później niż w ciągu 18 mie-
sięcy od ustania tych okresów.
Konkretyzacją art. 57 ust. 1 pkt 2 jest art. 58
ustawy określający minimalną długość okresów
składkowych i nieskładkowych, wymaganych do po-
wstania prawa do renty dla poszczególnych grup wie-
kowych. Dla osób, których niezdolność ta powstała
w wieku powyżej 30 lat, ustawodawca w ust. 2 tego
przepisu przewidział dodatkowy warunek uzależnia-
jący powstanie prawa do renty od wykazania wyma-
ganych okresów składkowych (i nieskładkowych)
w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem
wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdol-
ności do pracy.
Tak określone warunki ograniczają możliwość
uzyskania prawa do renty. Może ją uzyskać tylko taki
ubezpieczony, który nie może w dotychczasowym stop-
niu kontynuować pracy zarobkowej z powodu utraty
lub znacznego zmniejszenia zdolności do pracy, a więc
z powodu wystąpienia zdarzenia ubezpieczeniowego,
a nie innych przyczyn. Osoba, która w ostatnim
10-leciu nie ma przynajmniej 5 lat okresu składkowe-
go i nieskładkowego, nie nabędzie prawa do renty,
choćby nawet łącznie z okresem przypadającym wcze-
śniej miała znacznie dłuższy staż ubezpieczeniowy.
W jej przypadku nie można uznać, że wyłączną przy-
czyną uniemożliwiającą w przyszłości pracę zarobko-
wą jest utrata zdolności do takiej pracy.
Nie jest to bardzo surowy warunek, zważywszy,
że 5-letni staż nie musi być nieprzerwany, a ponadto
w jednej czwartej może składać się z okresów nie-
składkowych.
Pragnę też zwrócić uwagę, że ustalając, czy wnio-
skodawca ma wymagany staż ubezpieczeniowy, or-
gan rentowy bada 10-lecie poprzedzające datę zgło-
szenia wniosku lub datę powstania niezdolności do
pracy – zależnie od tego, co jest korzystniejsze. Prze-
pisy w tym zakresie są zatem elastyczne.
Z dniem 1 października 2003 r. warunki do uzy-
skania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy
zostały złagodzone ustawą z dnia 27 czerwca 2003 r.
o rencie socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268) poprzez
dodanie do art. 57 przepisu ust. 2 o treści: „Przepisu
ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który
udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wyno-
szący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla
mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy”.
Prezentowany w uchwale Sądu Najwyższego z dnia
23 marca 2006 r., sygn. akt I UZP 5/05, pogląd, że
przepis art. 57 ust.1 i 2 ustawy o emeryturach i ren-
tach z FUS samodzielnie reguluje uprawnienia do
renty osób całkowicie niezdolnych do pracy z okre-
ślonym stażem ubezpieczeniowym, bez potrzeby od-
woływania się do art. 58 ust. 1 i 2, ustawy nie jest
uzasadniony. Przepis art. 57 ust. 2 wyraźnie odwo-
łuje się bowiem tylko do punktu trzeciego art. 57 ust. 1
ustawy. Ustawodawca wyraźnie zwolnił taką osobę
jedynie z warunku udowodnienia, że jej niezdolność
906
do pracy powstała w czasie ubezpieczenia lub w ciągu
18 miesięcy od ustania ubezpieczenia lub w innego
okresu wymienionego w art. 57 ust. 1 pkt 3.
Zmiana ta miała na celu umożliwienie osobom
ubezpieczonym, które stały się całkowicie niezdolne
do pracy, posiadającym okresy składkowe (z nie-
składkowymi) w ilości znacznie przekraczającej mi-
nimalny wymiar wskazany w art. 58 ustawy, uzyska-
nie prawa do renty także wówczas, gdy ich niezdol-
ność do pracy powstała w okresach innych niż wy-
mienione w art. 57 ust. 1 pkt 3. Ustawodawca nie
zamierzał i nie rezygnował z warunku, że przynajm-
niej 5-letni okres musi przypadać w 10-leciu poprze-
dzającym datę zgłoszenia wniosku lub powstania
niezdolności do pracy.
Zgodnie z obecnym stanem prawnym każda oso-
ba, która stała się niezdolna do pracy po ukończeniu
30. roku życia, musi zatem udowodnić, że w ciągu
ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku
o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do
pracy posiada przynajmniej 5-letni staż ubezpiecze-
niowy. Ubezpieczenie rentowe ma bowiem zapewnić
ochronę w wypadkach losowej utraty środków do ży-
cia zdobywanych własną pracą. Obecnie obowiązują-
ce warunki do przyznania renty z tytułu niezdolności
do pracy określone w ustawie z o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych gwaran-
tują utrzymanie tej zależności.
Tym niemniej – mając na względzie uchwałę Sądu
Najwyższego z dnia 23 marca 2006 r., sygn. akt I
UZP 5/05 – w przygotowywanym obecnie projekcie
ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektó-
rych innych ustaw, którego podstawowym celem jest
dokończenie reformy emerytalnej, polegające na
wprowadzeniu nowego sposobu naliczania rent z ty-
tułu niezdolności do pracy dla osób urodzonych po
1948 r., proponuje się również m.in. złagodzenie wa-
runków uprawniających do renty osoby całkowicie
niezdolne do pracy, posiadające długi staż ubezpiecze-
niowy. Proponuje się, aby osoba całkowicie niezdolna
do pracy, która udowodniła okres składkowy wyno-
szący co najmniej 30 lat dla kobiety i 35 lat dla męż-
czyzny, miała prawo do renty z tytułu niezdolności do
pracy bez względu na to, czy w ostatnim 10-leciu ma
co najmniej 5-letni okres składkowy i nieskładkowy.
Taka osoba nie musiałaby też udowodnić, że całkowi-
cie niezdolna do pracy stała się przed upływem 18 mie-
sięcy od ustania ubezpieczenia lub innych okresów,
wymienionych w art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy o emery-
turach i rentach z FUS. Uważam, że jedynie w przy-
padku osób całkowicie niezdolnych do pracy, posiada-
jących tak długi okres składkowy racjonalne jest zre-
zygnowanie z dodatkowych warunków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Mieczysława Kasprzaka i Jana Łopaty
w sprawie likwidacji
państwowych stad ogierów (17080)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo, znak: SPS-023-17080/10, z dnia 3 lipca 2010 r.,
przy którym przesłano interpelację panów Mieczy-
sława Kasprzaka i Jana Łopaty, posłów na Sejm RP,
z dnia 20 lipca 2010 r. w sprawie likwidacji państwo-
wych stad ogierów uprzejmie informuję, że ze wzglę-
du na bardzo trudną sytuację ekonomiczną tych
podmiotów Agencja Nieruchomości Rolnych, spra-
wująca nadzór właścicielski m.in. nad spółkami
Skarbu Państwa będącymi stadami ogierów, przy-
gotowała „Program działań doraźnych w stadach
ogierów Agencji Nieruchomości Rolnych”. Program
ten zakłada m.in. łączenie podmiotów zagrożonych
upadłością z podmiotami stabilnymi ekonomicznie,
prywatyzację nierentownych spółek oraz restruktu-
ryzację pozostałych spółek polegającą na zmniejsze-
niu liczby utrzymywanych ogierów oraz ogranicze-
niu infrastruktury.
Jednocześnie odnośnie do Stada Ogierów w Kli-
kowej sp. z o.o. uprzejmie informuję, że wszelkie dzia-
łania podejmowane dotychczas przez Agencję Nieru-
chomości Rolnych w stosunku do tej spółki miały na
celu ochronę istniejącego majątku przed degradacją
i zabezpieczenie w reproduktory obsługiwanego przez
stado terenu hodowlanego.
Zgodnie z informacją Agencji Nieruchomości Rol-
nych decyzja o przeznaczeniu nieruchomości ww.
obiektu do dzierżawy została podjęta wobec braku
postępu, na przestrzeni czterech ostatnich lat, w roz-
mowach z marszałkiem województwa małopolskiego
dotyczących przedmiotowego stada.
W dniu 6 lipca 2010 r. odbył się przetarg na dzier-
żawę nieruchomości rolnej położonej w mieście Tar-
nów o ogólnej powierzchni 61,2797 ha, należącej do
Stada Ogierów w Klikowej. Skutecznie przeprowa-
dzony przetarg był trzecim ogłoszonym na nierucho-
mości SO w Klikowej. Poprzednie przetargi ograni-
czone, ofertowe (przeprowadzone w dniach 16.04
i 11.05.2010 r.), skierowane były do kandydatów gwa-
rantujących prowadzenie działalności handlowej
i zostały ogłoszone i przeprowadzone zgodnie z prze-
pisami rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 14 stycznia 2009 r. w sprawie szczegóło-
wego trybu przeprowadzania przetargów na dzierża-
wę nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu
Państwa (Dz. U. Nr 17, poz. 93).
Do ostatniego przetargu przystąpiły cztery osoby
fizyczne i jedna osoba prawna, czynny udział w licy-
tacji brało czterech oferentów, natomiast czynsz wy-

woławczy ustalono w wysokości 600 dt pszenicy.
Kandydatem na dzierżawcę gruntów, budynków, bu-
dowli i urządzeń technicznych oraz kolekcji powozów
po wylicytowaniu czynszu dzierżawnego w wysokości
1200 dt pszenicy został Ludowy Klub Jeździecki
w Tarnowie-Klikowa.
Z protokołu z przeprowadzenia przetargu wyni-
ka, że odbył się on zgodnie z rozporządzeniem mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi w sprawie szczegóło-
wego trybu przeprowadzania przetargów na dzier-
żawę nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skar-
bu Państwa.
Przedmiotowa nieruchomość została przekaza-
na dzierżawcy w dniu 26 lipca 2010 r. protokołem
zdawczo-odbiorczym i zawarta została umowa
dzierżawy.
Ogiery, które przebywały w SO Klikowa, będące
własnością Stada Ogierów w Białce sp. z o. o. zostały
rozdysponowane wśród hodowców – dzierżawców.
W związku z tym, w zakresie polityki hodowlanej
i obsługi terenu nie zaszły żadne zmiany. Zgodnie
z informacją ANR spośród 54 reproduktorów, które
przebywały w SO Klikowa, 50 sztuk zostało wydzier-
żawionych, przebywa w terenie i pozostanie tam do
końca sezonu kopulacyjnego zgodnie z zawartymi
umowami, 3 ogiery przebywają na miejscu w SO Kli-
kowa, 1 ogier wrócił do SO w Białce.
Majątek ruchomy, zarówno należący do SO Biał-
ka, jak i Oddziału Terenowego ANR w Warszawie,
pozostaje w Klikowej do czasu podjęcia decyzji co do
sposobu jego zagospodarowania. Termin ewentual-
nego przetargu na jego sprzedaż nie został jeszcze
ustalony.
Zawarta w piśmie panów Mieczysława Kasprzaka
i Jana Łopaty, posłów na Sejm RP, propozycja doty-
cząca przekazania obiektów stanowiących mienie
stad ogierów na preferencyjnych warunkach na rzecz
związków hodowców jest nieprecyzyjna. Zapropono-
wane wyżej rozwiązanie może się odnosić zarówno
do nieodpłatnego przekazania, jak też nabycia w try-
bie bezprzetargowym mienia, które pozostałoby po
likwidacji tzw. państwowych stad ogierów, czyli spół-
ek Skarbu Państwa, o których mowa w rozporządze-
niu ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 11 kwiet-
nia 2003 r. w sprawie wykazu spółek hodowli roślin
uprawnych oraz hodowli zwierząt gospodarskich
o szczególnym znaczeniu dla gospodarki narodowej
(Dz. U. Nr 80, poz. 726, z późn. zm).
Przepisy ustawy z dnia 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skar-
bu Państwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700,
z późn. zm.) nie przewidują możliwości nieodpłatne-
go przekazania takiego majątku związkom hodow-
ców. Natomiast zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 3 ww.
ustawy uprawnienie do nabycia w trybie bezprzetar-
gowym przysługuje wyłącznie dzierżawcy zbywanej
nieruchomości, jeżeli dzierżawa trwała faktycznie
przez okres co najmniej trzech lat. Należy przy tym
mieć na uwadze, że nabycie w trybie pierwszeństwa
może być zrealizowane tylko wówczas, gdy Agencja
907
Nieruchomości Rolnych przeznaczy do sprzedaży nie-
ruchomości wchodzące w skład Zasobu Własności
Rolnej Skarbu Państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Arkita
w sprawie wdrożenia w życie nowych zasad
eksploatacji taboru szynowego (17081)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na prze-
słaną przy piśmie, nr SPS-023-17081/10, z dnia 3 lipca
2010 r. interpelację posła Tadeusza Arkita w sprawie
wdrożenia w życie nowych zasad eksploatacji taboru
szynowego, uprzejmie informuję, co następuje.
W wyniku zdarzeń, o których mowa w interpela-
cji pana posła, w roku ubiegłym prezes Urzędu
Transportu Kolejowego powołał zespół składający się
z pracowników Urzędu Transportu Kolejowego i Pań-
stwowej Komisji Badania Wypadków Kolejowych,
którego celem jest wyjaśnienie spraw związanych
z produkcją, naprawami i utrzymaniem zestawów
kołowych w Polsce. Efektem pracy tego zespołu ma
być opracowanie propozycji dotyczących poprawy sta-
nu bezpieczeństwa ruchu kolejowego; odnosić się to
ma do około 150 tys. pojazdów kolejowych, w których
znajduje się około 600 tys. zestawów kołowych. Pro-
blem dotyczy dwóch spraw:
— bezpieczeństwa ruchu kolejowego,
— skutków gospodarczych, jakie projektowane
regulacje prawne mogą spowodować.
W związku z powyższym, przed wystąpieniem
z inicjatywą legislacyjną, należy posiadać znajomość
pełnego zakresu skutków, jakie zaproponowane
zmiany przyniosą. Ze względów bezpieczeństwa ze-
stawy kołowe powinny być badane jak najczęściej,
zwłaszcza że nie ma obecnie skutecznych metod na
określenie maksymalnego okresu ich eksploatacji.
Maksymalny okres eksploatacji taboru kolejowego
określa się zwykle na 25–35 lat. Prezes UTK pismem
z dnia 20 maja 2010 r. zobowiązał wszystkich prze-
woźników kolejowych do przekazania w terminie do
końca sierpnia br. informacji dotyczących ilości eks-
ploatowanych osi zestawów kołowych w wieku 25 lat
i starszych.
Jednocześnie chciałbym poinformować, że nie po-
siadamy obecnie dowodów potwierdzających ścisły
związek między uszkodzeniami zestawów kołowych
i ustaloną granicą okresu ich użytkowania. Nato-
908
miast każda określona granica będzie wzbudzać kon-
trowersje.
Ostatnimi czasy, po wypadku w Viareggio, poja-
wiają się głosy o ustanowienie w odniesieniu do osi
zestawów kołowych maksymalnego okresu eksplo-
atacji, po którym oś należy złomować. Często wiąże
się uszkodzenie osi polegające na ukręceniu czopa osi
z uszkodzeniem spowodowanym wadą osi. Ukręcenia
czopów osi powstają w wyniku nieprawidłowej pracy
łożysk tocznych. Oś została zaprojektowana na zmę-
czenie wysokocyklowe, co oznacza, że jej okres eks-
ploatacji nie jest czynnikiem decydującym o bezpie-
czeństwie eksploatacji. Dlatego też w wielu kolejach
europejskich nie jest rozpatrywane określanie mak-
symalnego okresu eksploatacji osi. Europejska Agen-
cja Kolejowa (ERA) również w swoich zaleceniach po
wypadku w Viareggio nie proponuje takiego rozwią-
zania. Nowa oś jest w takim samym stopniu ryzyka
narażona na pęknięcie zmęczeniowe jak oś już eks-
ploatowana. Zasadniczą rolę w zapewnieniu bezpie-
czeństwa eksploatacji osi odgrywa jej system utrzy-
mania i właściwa diagnostyka.
Największy polski przewoźnik towarowy PKP
Cargo SA podjął szereg działań i inicjatyw zmierza-
jących w kierunku wyeliminowania ryzyka uszko-
dzeń zestawów kołowych poprzez doskonalenie dia-
gnostyki i rozszerzenie działań prewencyjnych, np.
prowadzone są na bieżąco zakupy wyposażenia po-
miarowego i badawczego w zakresie defektoskopów,
wzorców kontrolnych i osi wzorcowych (wymiana
przestarzałego sprzętu oraz doposażenie nowych
warsztatów utrzymujących zestawy kołowe), a także
audyty i kontrole punktów napraw taboru w zakresie
prawidłowej realizacji czynności związanych z napra-
wą zestawów kołowych oraz prewencyjne badania
defektoskopowe zestawów kołowych w okresie pomię-
dzy naprawami okresowymi wagonów.
Sprawa wymiany kół obręczowanych na koła mo-
noblokowe ciągle jest sprawą otwartą również na fo-
rum europejskim. W tym przypadku również istotne
jest obecnie utrzymanie na wysokim poziomie dia-
gnostyki i badań zestawów kołowych.
PKP Cargo SA posiadający znaczną liczbę wago-
nów wyposażonych w koła obręczowane podejmuje
szereg działań przygotowawczych do wdrożenia pro-
cesu wymiany kół, z których najważniejsze to:
— określono kryteria oraz priorytety serii wago-
nów, które w pierwszej kolejności będą w ramach na-
praw okresowych poddawane wymianie kół obręczo-
wanych na monoblokowe,
— obecnie realizowana jest pilotażowa umowa na
przebudowę zestawów kołowych obręczowanych na
monoblokowe, która pozwoli na ocenę możliwości wy-
korzystania w tym procesie osi staroużytecznych,
— przygotowano plan ilościowy i kosztowy w za-
kresie procesu wymiany kół, który będzie mógł zo-
stać wdrożony niezwłocznie po wejściu w życie prze-
pisu zobowiązującego przewoźników do zaprzestania
eksploatacji wagonów z kołami obręczowanymi w ko-
munikacji międzynarodowej.
Natomiast w wagonach pasażerskich w InterCity
SA wszystkie wagony kursujące w komunikacji mię-
dzynarodowej są wyposażone w koła monoblokowe,
hamulce tarczowe i szynowe.
Utrzymanie i eksploatacja zestawów kołowych
w taborze kolejowym jest dla przewoźników kolejo-
wych PKP jednym z najważniejszych priorytetów.
W ostatnich latach podjęto szereg inicjatyw związa-
nych z podnoszeniem wymogów wobec procesu
utrzymania zestawów kołowych w celu zapewnienia
właściwego poziomu bezpieczeństwa przewozów,
jednocześnie wypełniając wymagania obowiązują-
cych w tym zakresie przepisów. Przedstawiciele Pol-
ski uczestniczą również w zespołach międzynarodo-
wych pracujących nad wymaganiami dotyczącymi
utrzymania i eksploatacji taboru oraz jego wybra-
nych podzespołów i części. Uczestniczą też w powo-
łanej po wypadku w Viareggio grupie ERA Task
Force, której zadaniem jest opracowanie minimal-
nych, akceptowalnych kryteriów technicznych dla
oceny stanu technicznego zestawów kołowych eks-
ploatowanych na terenie UE. W ten sposób przed-
stawiciele Polski mają bezpośredni dostęp do wszyst-
kich informacji w przedmiotowym zakresie, co nie-
wątpliwie będzie miało pozytywny wpływ na bez-
pieczeństwo eksploatowanego taboru.
Zapewnienie bezpiecznej eksploatacji zestawów
kołowych może być realizowane poprzez zapewnienie
na wysokim poziomie działań prewencyjnych i dia-
gnostycznych realizowanych przez przewoźnika w ra-
mach czynności przewidzianych w dokumentacji sys-
temu utrzymania taboru kolejowego. Najważniej-
szym elementem jest posiadanie wysoko wykwalifi-
kowanego personelu wykonującego badania nienisz-
czące jak również dysponowanie odpowiedniej klasy
sprzętem, na co każdy przewoźnik kładzie szczególny
nacisk w podejmowanych działaniach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Arkita
w sprawie ułatwień finansowych w zakupie
samochodów o napędzie hybrydowym
oraz planów rozwoju w Polsce infrastruktury
niezbędnej do poruszania się samochodami
o napędzie elektrycznym (17082)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
otrzymanej przy piśmie z dnia 3 sierpnia 2010 r.,

znak: SPS-023-17082/10, interpelacji pana posła Ta-
deusza Arkita w sprawie ułatwień finansowych w za-
kupie samochodów o napędzie hybrydowym oraz pla-
nów rozwoju w Polsce infrastruktury niezbędnej do
poruszania się samochodami o napędzie elektrycz-
nym poniżej przedstawiam informację na postawione
przez pana posła pytania.
Ministerstwo Gospodarki, wychodząc naprzeciw
oczekiwaniom wynikającym z potrzeby ochrony śro-
dowiska oraz poprawy bezpieczeństwa ruchu drogo-
wego, a także mając na uwadze spodziewane korzyści
gospodarcze, prowadzi aktualnie prace analityczne
nad rozwiązaniami wspierającymi popyt na nowe,
eko- i energoefektywne samochody. Przedstawiciele
Ministerstwa Gospodarki czynnie uczestniczą w dzia-
łaniach instytucji Unii Europejskiej zmierzających
do wypracowania europejskiej strategii dotyczącej
rozwoju „zielonych” samochodów, ukierunkowanej na
doskonalenie silników spalinowych oraz promującej
samochody z napędami alternatywnymi (np. elek-
trycznymi, hybrydowymi, wykorzystującymi wodo-
rowe ogniwa paliwowe).
Problematyka ta zastała włączona do prac Mię-
dzyresortowego Zespołu ds. Wzrostu Konkurencyj-
ności Przemysłu Motoryzacyjnego. Między innymi
realizując ustalenia tego zespołu, w kwietniu br.
w Ministerstwie Gospodarki odbyło się spotkanie
dotyczące wypracowania ścieżki udziału Polski
w procesie wdrażania samochodów eko- i energo-
efektywnych. W spotkaniu udział wzięli przedsta-
wiciele przemysłu, nauki, organizacji branżowych
i społecznych, niezależni analitycy rynku związani
z szeroko rozumianą motoryzacją oraz przedstawi-
ciele zainteresowanych resortów. Spotkanie to za-
początkowało prace nad znalezieniem polskich ram
odniesienia do zapisów zawartych w komunikacie
Komisji Europejskiej dot. strategii dla czystych
i efektywnych energetycznie samochodów. Zidenty-
fikowano szanse i wyzwania dla polskiej gospodarki
płynące z wdrożenia tej strategii w Unii Europej-
skiej. Od kwietnia 2010 r. pod patronatem Minister-
stwa Gospodarki pracują trzy eksperckie grupy ro-
bocze zajmujące się:
— wypracowaniem systemu zachęt zwiększają-
cych popyt na pojazdy eko- i energoefektywne,
— zacieśnieniem współpracy jednostek badawczo-
-rozwojowych z przemysłem,
— rozwojem niezbędnej infrastruktury, w tym dla
samochodów elektrycznych.
Opracowanie społecznie akceptowalnego systemu
zachęt promujących rozwój rynku przyjaznych śro-
dowisku samochodów było głównym tematem posie-
dzenia zespołu w czerwcu br. Omówiono kryteria
zastąpienia aktualnie obowiązującego podatku akcy-
zowego jednorazowym podatkiem uzależnionym od
parametrów ekologicznych pojazdu i pojemności sil-
nika. Szczególne preferencje w zakresie tego podatku
dotyczyć będą samochodów z napędem alternatyw-
nym, np. hybrydowym i elektrycznym. Proponowane
rozwiązanie nie nakłada żadnych nowych obciążeń
909
na użytkowników samochodów, a jedynie poprzez
preferencje finansowe zachęca nabywców, zarówno
nowych, jak i używanych samochodów, do zakupu
pojazdów bardziej przyjaznych dla środowiska.
Obecnie trwają prace nad wypracowaniem szcze-
gółów takiego rozwiązania. Zdaniem Ministerstwa
Gospodarki wprowadzenie w Polsce systemu mają-
cego na celu promowanie pojazdów eko- i energo-
efektywnych zdecydowanie przyczyni się do stopnio-
wego odnowienia parku samochodowego, ogranicze-
nia napływu z zagranicy pojazdów niespełniających
wymagań ekologicznych oraz przyspieszy rozbudo-
wę infrastruktury dla pojazdów z alternatywnymi
napędami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marcin Korolec
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tadeusza Arkita i Andrzeja Ryszki
w sprawie archiwizacji dokumentacji
pracowniczej przez okres 50 lat (17083)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Tadeusza Arkita i Andrze-
ja Ryszki w sprawie możliwości archiwizowania do-
kumentacji pracowniczej związanej ze stosunkiem
pracy oraz akt osobowych pracowników w formie
elektronicznej, a także możliwości skrócenia 50-let-
niego okresu przechowywania tych dokumentów,
przekazaną przy piśmie z dnia 3 lipca br., znak: SPS-
-023-17083/10, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Postulat zmiany przepisów prawa pracy w kierun-
ku umożliwiającym pracodawcom prowadzenie do-
kumentacji w sprawach zawiązanych ze stosunkiem
pracy oraz akt osobowych pracowników nie tylko
w formie papierowej, ale także elektronicznej, był już
przedmiotem wystąpień kierowanych do ministra
pracy i polityki społecznej. Taka propozycja zmiany
obecnego stanu prawnego została przedstawiona
przez Polską Konfederację Pracodawców Prywat-
nych Lewiatan.
Pragnę poinformować, że ze względu na wielowąt-
kowość tego zagadnienia, jak również istotne wątpli-
wości związane z koniecznością zapewnienia należy-
tej ochrony danych osobowych pracowników, których
akta osobowe, a także pozostała dokumentacja zwią-
zana ze stosunkiem pracy miałyby być prowadzone
910
i przechowywane w formie elektronicznej, zwraca-
łam się o wyrażenie opinii w tej sprawie do general-
nego inspektora ochrony danych osobowych, mini-
stra kultury i dziedzictwa narodowego, a także głów-
nego inspektora pracy. Otrzymane opinie potwierdzi-
ły moją wstępną ocenę co do konieczności wnikliwe-
go przeanalizowania wszystkich aspektów związa-
nych z omawianym postulatem. Dobór narzędzi i środ-
ków służących pracodawcy do dokumentowania spraw
związanych ze stosunkiem pracy i prowadzenia akt
osobowych pracowników (forma papierowa lub elek-
troniczna) nie może bowiem w żadnym stopniu nega-
tywnie wpłynąć na sytuację pracownika, zarówno
w okresie pozostawania w zatrudnieniu, jak i po jego
ustaniu. Istotne jest także, aby korzystanie przez
pracodawców z nośników elektronicznych przy doku-
mentowaniu spraw związanych ze stosunkiem pracy,
a następnie archiwizowaniu w ten sam sposób okre-
ślonych danych, nie ograniczało organów kontrol-
nych w skutecznym wypełnianiu obowiązku kontro-
lowania przestrzegania przez pracodawców przepi-
sów prawa pracy. Nie bez znaczenia jest także sytu-
acja prawna pracownika lub byłego pracownika, jako
strony w procesie sądowym, w przypadku ograniczo-
nego dostępu do tradycyjnych środków dowodowych,
jeżeli pracodawca prowadziłby i przechowywałby do-
kumentację pracowniczą w formie elektronicznej.
Analizując przedstawiony postulat, trzeba także brać
pod uwagę bardzo zróżnicowaną sytuację pracodaw-
ców działających na rynku pracy, nie tylko ze wzglę-
du na liczbę zatrudnianych pracowników, ale także
strukturę organizacyjną i kondycję finansową. Zwłasz-
cza zmiana pracodawcy na zasadach określonych
w przepisach art. 231 Kodeksu pracy może mieć dla
przejmowanych pracowników istotne znaczenie, je-
żeli poprzedni i nowy pracodawca prowadziliby do-
kumentację w sprawach związanych ze stosunkiem
pracy w różnej formie (papierowej i elektronicznej).
Ponadto pragnę zwrócić uwagę na kwestię przed-
kładania dowodów uzasadniających prawo do świad-
czeń oraz ich wysokość uregulowaną w przepisach
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, z późn. zm.) oraz w roz-
porządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-
-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10,
poz. 49, z późn. zm.). W świetle wymienionych prze-
pisów dokumentem potwierdzającym wysokość wy-
nagrodzeń jest zaświadczenie wystawione przez pra-
codawcę na druku według wzoru określonego przez
Zakład Ubezpieczeń Społecznych (aktualnie druk Rp
7), na podstawie posiadanej dokumentacji płacowej.
Jeżeli dokumentacja taka nie istnieje, dopuszczalne
jest ustalenie wysokości wynagrodzenia na podsta-
wie dokumentacji zastępczej, tj. akt osobowych pra-
cownika (umowa o pracę, pisma o powołaniu, miano-
waniu oraz inne pisma określające wynagrodzenie
danej osoby), jednak pod warunkiem, że wysokość
poszczególnych składników wynagrodzenia została
w tych dokumentach określona kwotowo, a wykaza-
ne składniki podlegały składce na ubezpieczenie spo-
łeczne.
Ustalając podstawę wymiaru świadczeń uwzględ-
nia się zatem wyłącznie prawidłowo i niepodważal-
nie udokumentowane wysokości dochodów osiąga-
nych z pracy, nie ma natomiast możliwości stosowa-
nia domniemania co do wysokości wypłaconego
pracownikowi wynagrodzenia. W sprawie postępo-
wania o świadczenia emerytalno-rentowe dowody
z dokumentów dotyczących zatrudnienia i zarobków
powinny być dołączone do wniosku w oryginale.
Przy ocenie prawa do emerytury lub renty organ
rentowy może opierać się wyłącznie na przedłożonej
do wniosku dokumentacji. W przypadku stwierdze-
nia braku odpowiednich dokumentów, czy też zło-
żenia dokumentacji zawierającej nieścisłości albo
budzącej jakiekolwiek wątpliwości Zakład Ubezpie-
czeń Społecznych ma prawo przeprowadzić postępo-
wanie wyjaśniające zmierzające do ustalenia wszyst-
kich niezbędnych okoliczności mających wpływ na
przyznanie prawa do świadczenia lub jego wysokość.
Organ rentowy może badać wszelkie księgi, doku-
menty finansowo-księgowe i osobowe w celu ustale-
nia, czy prawdziwa jest informacja podana w za-
świadczeniu potwierdzającym wysokość wynagro-
dzeń danego ubezpieczonego.
Mając powyższe na względzie, wyrażam pogląd,
że dopuszczenie możliwości dokumentowania zarob-
ków na podstawie informacji przechowywanych wy-
łącznie w elektronicznej postaci mogłoby budzić
wątpliwości, a także obawy co do możliwości sku-
tecznego dochodzenia w przyszłości uprawnień z ty-
tułu podlegania ubezpieczeniom społecznym. Brak
dokumentacji pracowniczej w formie pisemnej mógł-
by bowiem uniemożliwić Zakładowi Ubezpieczeń
Społecznych weryfikację autentyczności dokumentu
wystawionego w oparciu o informacje zawarte wy-
łącznie na elektronicznym nośniku danych, co z ko-
lei może mieć negatywny wpływ na uprawnienia
ubezpieczonego.
Odnosząc się do pytania panów posłów dotyczą-
cego możliwości skrócenia 50-letniego okresu archi-
wizacji dokumentacji pracowniczej, uprzejmie wyja-
śniam, że zgodnie z art. 51u ust. 1 ustawy z dnia
14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym
i archiwach (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 673, z późn.
zm.) dokumentacja osobowa powinna być przechowy-
wana 50 lat, licząc od dnia zakończenia pracy u da-
nego pracodawcy, a dokumentacja płacowa – przez
50 lat, licząc od daty jej wytworzenia. Wprowadzenie
powyższej regulacji wynikało ze zmian wprowadzo-
nych w 2002 r. w przepisach ustawy o emeryturach
i rentach z FUS, która umożliwiła uprawnionym oso-
bom wskazywanie zarobków z 20 lat kalendarzowych
przypadających przed rokiem złożenia wniosku o świad-
czenie, dowolnie wybranych z całego okresu podlega-
nia ubezpieczeniu, w celu ustalenia podstawy wymia-
ru przyznawanych oraz przeliczanych emerytur i rent,
a także na potrzeby ustalenia kapitału początkowego.

W celu skuteczniejszego zabezpieczenia środków
dowodowych, koniecznych w postępowaniu o ustale-
nie wysokości emerytury lub renty, a więc w interesie
przyszłych świadczeniobiorców, od dnia 1 stycznia
2003 r. wprowadzono obowiązek przechowywania
przez 50 lat list płac, kart wynagrodzeń oraz innych
dokumentów stanowiących podstawę obliczenia
świadczenia (art. 125a ust. 4 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS). Skrócenie tego okresu mogłoby spo-
wodować, często sygnalizowane, trudności z uzyska-
niem danych o zarobkach.
Przedstawiając powyższe, pragnę zapewnić Pana
Marszałka, iż rozważam przygotowanie propozycji
zmian w przepisach prawa, które umożliwiłyby pra-
codawcom wybór między papierową i elektroniczną
formą prowadzenia i archiwizowania dokumentacji
pracowniczej związanej ze stosunkiem pracy oraz akt
osobowych pracowników. Jednak ze względu na za-
sygnalizowane wyżej istotne wątpliwości związane
z taką zmianą stanu prawnego obecnie nie jest moż-
liwe jednoznaczne podjęcie zobowiązania zrealizowa-
nia postulatu będącego przedmiotem interpelacji.
Ponadto pragnę nadmienić, że w mojej ocenie re-
gulacja dotycząca 50-letniego okresu przechowywa-
nia dokumentacji pracowniczej (osobowej oraz płaco-
wej) jest prawidłowa, bowiem w należyty sposób za-
bezpiecza interesy osób, których dotyczy i nie wyma-
ga podejmowania działań legislacyjnych.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 10 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie założeń do projektu ustawy
o zmianie niektórych ustaw w związku
ze zmianami w organizacji terenowych
organów administracji rządowej w zakresie
likwidacji wojewódzkich inspektoratów
nadzoru budowlanego oraz wojewódzkich
inspektoratów sanitarnych (17084)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-17084/
10), dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP pana
Jarosława Rusieckiego z dnia 21 czerwca 2010 r.
w sprawie założeń do projektu ustawy o zmianie nie-
których ustaw w związku ze zmianami w organizacji
terenowych organów administracji rządowej w zakre-
sie likwidacji wojewódzkich inspektoratów budowla-
nych oraz wojewódzkich inspektoratów sanitarnych,
911
uprzejmie informuję, że minister spraw wewnętrz-
nych i administracji podtrzymuje swoje stanowisko
przedstawione w piśmie z dnia 7 lipca 2010 r. (sygn.
BMP-0713-4779/10/AK) stanowiącym odpowiedź na
wcześniejsze wystąpienie posła na Sejm RP pana Ja-
rosława Rusieckiego z dnia 7 czerwca 2010 r. (sygn.
SPS-023-16315/10). Jednocześnie pragnę poinformo-
wać, że projekt założeń do projektu ustawy o zmianie
niektórych ustaw w związku ze zmianami w organi-
zacji terenowych organów administracji rządowej
(ustawy konsolidacyjnej) znajduje się na etapie uzgod-
nień międzyresortowych. Projekt ten był przedmio-
tem międzyresortowej konferencji uzgodnieniowej
oraz dodatkowych spotkań konsultacyjnych z przed-
stawicielami zainteresowanych resortów i organów
centralnych.
Przekazane uwagi oraz podjęte w trakcie spotkań
ustalenia będą podstawą do opracowania kolejnego
projektu założeń do ustawy konsolidacyjnej w sposób
uwzględniający specyfikę i potrzeby poszczególnych
inspekcji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Kloc
w sprawie zamiarów wprowadzenia
odpłatności za przejazd autostradami
na odcinkach aglomeracyjnych (17085)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 30 lipca 2010 r., znak: SPS-023-17085/10,
przekazujące interpelację poseł Izabeli Kloc dotyczą-
cą kwestii odpłatności za korzystanie z obwodnic au-
tostradowych, uprzejmie przekazuję następujące in-
formacje.
Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 37a
ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn.
zm.), za przejazd autostradą pobierane są opłaty. Wy-
jątkiem od tej zasady są sytuacje, w których autostra-
da nie została przystosowana do poboru opłat. Po-
nadto opłaty nie są pobierane od pojazdów samocho-
dowych, za które została uiszczona opłata za przejazd
po drogach krajowych, pobierana na podstawie art. 42
ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie
drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn.
zm.) w okresie ważności tej opłaty (tzw. winieta).
912
Aktem prawnym regulującym kwestię opłat za
przejazd autostradą jest również rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie
autostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121, poz. 1034),
w którym wprost, enumeratywnie określono odpłat-
ne odcinki autostrad. Z ww. obowiązujących od lat
przepisów wynika zasada, zgodnie z którą przejazd
autostradami, w tym również obwodnicami stano-
wiącymi część autostrady, jest odpłatny. Należy przy
tym zaznaczyć, że w prawie polskim nie funkcjonuje
pojęcie obwodnicy, brak jest więc kryteriów określa-
jących, które z odcinków autostrad stanowią obwod-
nice miast.
Realizując „Program budowy dróg krajowych” na
lata 2008–2012, resort infrastruktury ponosi koszty
dostosowania autostrad do poboru opłat. Koszty do-
stosowania poszczególnych odcinków do poboru opłat
dla danej kategorii pojazdów nie powinny być nie-
współmiernie wysokie w stosunku do spodziewanych
przychodów. Kwestia ta jest szczególnie istotna w przy-
padku manualnego poboru opłat na terenach silnie
zurbanizowanych, w szczególności położonych w po-
bliżu miast. Na tych odcinkach w systemie manual-
nym koszty dostosowania do poboru opłat są obecnie
niewspółmiernie wysokie.
Resort infrastruktury, przygotowując projekt roz-
porządzenia zmieniającego rozporządzenie Rady Mi-
nistrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie autostrad
płatnych (Dz. U. Nr 121, poz. 1034), brał pod uwagę
odcinki autostrad zarządzane przez GDDKiA oraz
m.in. brak innej obwodnicy położonej przed autostra-
dą w ciągu drogi niższej klasy technicznej, a także
odcinki autostrad zlokalizowane w okolicach najbar-
dziej zurbanizowanych miast, w pobliżu których
znajdują się co najmniej 2 węzły komunikacyjne, co
daje techniczne możliwości wyłączenia z opłat.
Kwestia odpłatności za przejazd obwodnicami
miast była przedmiotem dyskusji od dłuższego cza-
su, a umożliwienie bezpłatnego przejazdu autostra-
dowymi obwodnicami miast stanowi coraz częściej
podnoszony postulat społeczny. Zatem resort infra-
struktury podjął inicjatywę mającą na celu wpro-
wadzenie do dotychczas obowiązującego systemu
prawnego rozwiązania spełniającego oczekiwania
społeczeństwa, które jednocześnie nie będzie sprzecz-
ne z przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 3 sierp-
nia 2010 r. „Wieloletnim planem finansowym pań-
stwa na lata 2010–2013”.
Pani poseł zwróciła się z pytaniem „czy w przy-
gotowywanych rozporządzeniach przewiduje się moż-
liwość zaangażowania środków finansowych samo-
rządów dla pokrycia kosztów przejazdów mieszkań-
ców autostradowymi obwodnicami aglomeracji, co
wydaje się próbą kolejnego obciążenia finansowego
samorządów”.
Odnosząc się do powyższego pytania, informuję,
iż dofinansowanie bezpłatnych przejazdów wybrany-
mi odcinkami autostrad przez samorządy lokalne jest
jedną z rozważanych koncepcji. Jednakże resort in-
frastruktury nigdy nie zakładał wprowadzenia prze-
pisów, które nakładałyby na samorządy taki obowią-
zek. Każda z rozważanych koncepcji przewiduje swo-
bodę podejmowania decyzji w tej sprawie przez wła-
dze lokalne, które w najlepszy sposób potrafią ocenić
potrzeby swoich mieszkańców.
Natomiast kwestia możliwości wprowadzenia tzw.
biletu zerowego zostanie rozstrzygnięta po ostatecz-
nym ustaleniu listy autostradowych obwodnic miast
objętych zwolnieniem i dokonaniu wyboru wariantu
zwolnienia.
Pozostaję z szacunkiem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
wiceprezesa Głównego Urzędu Statystycznego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbysława Owczarskiego
w sprawie utworzenia z powiatu olkuskiego
integralnej jednostki NUTS 3 (17087)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, w po-
rozumieniu z ministrem rozwoju regionalnego, na
nadesłaną przy piśmie szefa Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów z dnia 12 sierpnia 2010 r., znak: DSPA-
-4810-3768-(1)/10, interpelację pana posła Zbysława
Owczarskiego w sprawie utworzenia z powiatu olku-
skiego integralnej jednostki NUTS 3, uprzejmie in-
formuję, że klasyfikacja NUTS została ustanowiona
rozporządzeniem (WE) nr 1059/2003 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r. w spra-
wie ustalenia wspólnej klasyfikacji Jednostek Tery-
torialnych do Celów Statystycznych (NUTS) (Dz. U.
UE L Nr 154 z 2003 r., str. 1) w celu zapewnienia
porównywalności danych statystycznych na całym
obszarze Unii Europejskiej. Funkcjonowanie rynku
międzynarodowego wymaga istnienia standardów
statystycznych w celu zbierania, opracowania i roz-
powszechniania krajowych i wspólnotowych danych
statystycznych tak, aby wszystkie zainteresowane
podmioty mogły otrzymywać zharmonizowane i po-
równywalne informacje.
Zgodnie z art. 3 powyższego rozporządzenia pod-
stawę do ustanowienia poszczególnych hierarchicz-
nych szczebli klasyfikacji NUTS stanowi podział ad-
ministracyjny danego kraju. Ustalenia poziomu NUTS
dla jednostek administracyjnych dokonuje się, biorąc
pod uwagę średnią wielkość danej klasy jednostek
administracyjnych wyznaczoną liczbą ludności dane-
go terytorium. W Polsce jedynie województwa spo-
śród 3 jednostek administracyjnych spełniają te kry-
teria dla poziomu NUTS 2. W związku z powyższym
dla poziomu NUTS 1 i NUTS 3 zdelimitowano jed-
nostki nieadministracyjne (statystyczne) zgodnie
z wymogami rozporządzenia (hierarchicznie, grupu-
jąc jednostki niższego rzędu, czyli dla NUTS 1 – wo-

jewództwa, dla NUTS 3 – powiaty). Przy łączeniu
uwzględniono również, poza kryterium ludnościo-
wym, kryteria geograficzne, społeczno-ekonomiczne,
historyczne, kulturowe lub uwarunkowania środo-
wiska naturalnego.
Podregion (NUTS 3) jako jednostka statystyczna,
dla której nie tworzy się żadnych struktur instytu-
cjonalnych, nie posiada stolicy. Jest to obszar podle-
gający obserwacji statystycznej w całości oraz utwo-
rzony tylko i wyłącznie na potrzeby krajowych i mię-
dzynarodowych porównań i analiz statystycznych.
Spełnienie postulatu utworzenia z powiatu olkuskie-
go integralnej jednostki NUTS 3 byłoby sprzeczne
z wymogami wymienionego wyżej rozporządzenia,
które narzuca wymóg, aby wielkość wyznaczonych
statystycznych jednostek nieadministracyjnych dla
poziomu NUTS 3 mieściła się w granicach 150–800
tys. mieszkańców. Tymczasem liczba osób faktycznie
zamieszkałych w powiecie olkuskim wynosi 113,9
tys. (według stanu na 31 grudnia 2009 r.). Rozporzą-
dzenie określa również zasady przeprowadzania
zmian w zakresie niniejszej klasyfikacji. Przewiduje
możliwość dokonywania zmian nie częściej niż co
3 lata (użytkownicy statystyk regionalnych wskazu-
ją na potrzebę stabilności klasyfikacji w czasie).
Ostatnia rewizja miała miejsce w 2006 r. i weszła
w życie w 2007 r.
W ubiegłym roku Eurostat rozpoczął kolejną pro-
cedurę zmian klasyfikacji NUTS. W związku z zaist-
niałą możliwością weryfikacji istniejącego podziału
kraju na jednostki statystyczne Ministerstwo Rozwo-
ju Regionalnego zwróciło się do marszałków woje-
wództw z prośbą o nadsyłanie propozycji uzasadnio-
nych zmian, będących efektem przeprowadzonych
analiz i studiów w zakresie zróżnicowań w poziomie
rozwoju społeczno-gospodarczego i powiązań funk-
cjonalnych na obszarze województwa. Po analizie
nadesłanych odpowiedzi (odpowiedź Zarządu Woje-
wództwa Małopolskiego nie zawierała propozycji
utworzenia integralnej jednostki NUTS 3 z powiatu
olkuskiego), prezes GUS w porozumieniu z mini-
strem rozwoju regionalnego, podjął decyzję o utrzy-
maniu dotychczasowej klasyfikacji NUTS na kolejny
3-letni okres. Procedura weryfikacji klasyfikacji zo-
stała zakończona 5 marca br.
Odnośnie do zagadnienia dotyczącego alokacji środ-
ków w ramach polityki spójności na poziomie NUTS 3
informuję, że dla poziomu NUTS 3 podział środków
w okresie programowym 2007–2013 był dokonywany
wyłącznie w ramach celu: Europejska współpraca te-
rytorialna, czyli programów współpracy transgranicz-
nej, transnarodowej i międzyregionalnej.
Z wyrazami szacunku
Wiceprezes Głównego Urzędu Statystycznego
Halina Dmochowska
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
913
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Kwitka
w sprawie konieczności podjęcia prac
legislacyjnych zmierzających
do doprecyzowania programu pomocy
dla rodzin rolniczych, w których
gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej powstały szkody spowodowane
przez powódź, obsunięcia ziemi i huragan
w 2010 r. (17088)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 30 lipca 2010 r., znak SPS-
-023-17088/10, interpelacją posła Marka Kwitka
w sprawie konieczności podjęcia prac legislacyjnych
zmierzających do doprecyzowania programu pomocy
dla rodzin rolniczych, w których gospodarstwach rol-
nych i działach specjalnych produkcji rolnej powsta-
ły szkody spowodowane przez powódź, obsunięcia się
ziemi i huragan w 2010 r., uprzejmie Pana Marszałka
informuję, że w ramach ww. programu poszkodowa-
ni producenci rolni, także niepłacący składek KRUS,
mogą się ubiegać o:
1) kredyty preferencyjne na wznowienie produkcji
w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej znajdujących się na obszarach, gdzie
szkody powstały w związku z powodzią, obsunięciem
się ziemi lub huraganem, udzielane na podstawie roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 22 stycznia 2009 r.
w sprawie realizacji niektórych zadań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 22,
poz. 121 z późn. zm.), oraz poręczenia i gwarancje
spłaty ww. kredytów bankowych; kredyty te oprocen-
towane są obecnie dla kredytobiorcy w wysokości 2%
w skali roku i mogą być przeznaczone zarówno na
zakup środków do produkcji rolnej, jak i odtworzenie
zniszczonych środków trwałych;
2) pomoc w formie odraczania, rozkładania na
raty, umarzania w części lub w całości przez prezesa
Agencji Nieruchomości Rolnych należności agencji;
3) ulgi w podatku rolnym za 2010 r., na podstawie
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.),
stosowane przez wójtów, burmistrzów lub prezyden-
tów miast;
4) dopłaty z tytułu zużytego do siewu lub sadze-
nia materiału siewnego kategorii elitarny lub kwali-
fikowany przez Agencję Rynku Rolnego.
Wymóg ubezpieczenia w KRUS dotyczy pomocy
przewidzianej w ww. programie w formie jednorazo-
wego zasiłku oraz w zakresie opłacania składek KRUS.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 13 lipca 2010 r. w sprawie szczegółowych
warunków realizacji programu pomocy dla rodzin
rolniczych, w których gospodarstwach rolnych lub
914
działach specjalnych produkcji rolnej powstały szko-
dy spowodowane przez powódź, obsunięcie się ziemi
lub huragan w 2010 r. (Dz. U. Nr 132, poz. 889), po-
mocy udziela się rodzinie rolniczej, jeżeli:
1) co najmniej jedna osoba w tej rodzinie jest rol-
nikiem, w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu
społecznym rolników, objętym ubezpieczeniem spo-
łecznym rolników;
2) szkody spowodowane przez powódź, obsunięcie
się ziemi lub huragan w uprawach rolnych, zwierzę-
tach gospodarskich, budynkach inwentarskich, ma-
gazynowo-składowych, szklarniach, innych budyn-
kach i budowlach służących do produkcji rolniczej,
ciągnikach, maszynach i urządzeniach rolniczych
zostały oszacowane przez komisję, o której mowa
w przepisach w sprawie realizacji niektórych zadań
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa,
powołaną przez wojewodę właściwego ze względu na
miejsce wystąpienia szkód;
3) szkody spowodowane przez powódź, obsunięcie
się ziemi lub huragan w uprawach rolnych lub zwie-
rzętach gospodarskich wynoszą średnio powyżej 30%
średniej rocznej produkcji rolnej z trzech lat poprze-
dzających rok, w którym wystąpiły szkody, albo
z trzech lat w okresie pięcioletnim poprzedzającym
rok, w którym wystąpiły szkody, z pominięciem roku
o najwyższej i najniższej wielkości produkcji w gospo-
darstwie rolnym – w rozumieniu przepisów o podat-
ku rolnym, lub dziale specjalnym produkcji rolnej
– w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecz-
nym rolników.
W świetle ww. przepisów pomoc może być udzie-
lona rodzinie, jeżeli co najmniej jedna osoba w tej
rodzinie jest rolnikiem objętym ubezpieczeniem spo-
łecznym rolników, niezależnie od tego, czy jest ubez-
pieczona z mocy ustawy czy na wniosek, a także czy
ubezpieczona jest w pełnym zakresie czy tylko pod-
lega ubezpieczeniu wypadkowemu, chorobowemu
i macierzyńskiemu.
Powyższa pomoc w formie jednorazowego zasiłku
celowego ma na celu wsparcie rodzin rolniczych znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, tak aby
zapewnić im niezbędne środki do życia. Dlatego też
zgodnie z przyjętym założeniem pomoc społeczna,
udzielana na podstawie ww. rozporządzenia, kiero-
wana jest do rodzin rolniczych, w których co najmniej
jeden z członków tej rodziny pozyskuje dochody wy-
łącznie z pracy we własnym gospodarstwie rolnym
i dochody te w związku z wystąpieniem powodzi, ob-
sunięcia się ziemi lub huraganu uległy znacznemu
zmniejszeniu w związku ze szkodami w uprawach
rolnych, zwierzętach gospodarskich, budynkach in-
wentarskich, magazynowo-składowych, szklarniach,
innych budynkach i budowlach służących do produk-
cji rolniczej, ciągnikach, maszynach i urządzeniach
rolniczych. Pomocą zostali objęci również producen-
ci rolni, którzy posiadają poniżej 1 ha użytków rol-
nych, jeżeli prowadzą produkcję rolniczą w ramach
działu specjalnego produkcji rolnej. Osoby, które
poza prowadzeniem gospodarstwa rolnego lub działu
specjalnego produkcji rolnej są jednocześnie zatrud-
nione lub które podjęły pozarolniczą działalność go-
spodarczą i w związku z tym objęte są ubezpiecze-
niem społecznym w rozumieniu przepisów o systemie
ubezpieczeń społecznych, w przypadku wystąpienia
powodzi, obsunięcia się ziemi lub huraganu, które
spowodowały szkody w ich gospodarstwach rolnych,
mają jednak zapewnione dochody wynikające ze sto-
sunku pracy lub prowadzonej działalności gospodar-
czej. Spadek dochodów z działalności rolniczej nie jest
zatem dla tych osób tak dotkliwy jak w przypadku
osób, które uzyskują dochody tylko z prowadzonego
gospodarstwa rolnego.
Ponadto pragnę poinformować, że Krajowa Stacja
Chemiczno-Rolnicza i okręgowe stacje chemiczno-rol-
nicze na terenach rolniczych dotkniętych powodzią
wykonują nieodpłatnie badania gleb i roślin pod ką-
tem wystąpienia ewentualnych skażeń na skutek
naniesienia przez falę powodziową niebezpiecznych
substancji chemicznych.
Inspekcja Weterynaryjna w celu ograniczenia
skutków powodzi zapewniła pomoc i koordynację
przy organizacji utylizacji padliny oraz produktów
pochodzenia zwierzęcego, pochodzących z zakładów
przetwórstwa spożywczego, a także pomoc i koordy-
nację w dezynfekcji budynków inwentarskich.
W ramach przygotowanego pakietu zmian Pro-
gramu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 wprowadzono do programu nowe działanie:
Przywracanie potencjału produkcji rolnej zniszczo-
nego w wyniku wystąpienia klęsk żywiołowych oraz
wprowadzenie odpowiednich działań zapobiegaw-
czych. Pomoc w ramach tego działania przeznaczona
będzie na inwestycje w gospodarstwach rolnych, po-
szkodowanych w wyniku klęsk żywiołowych. Pomoc
przyznawana będzie tym beneficjentom, w których
gospodarstwach, w wyniku wystąpienia niekorzyst-
nego zjawiska atmosferycznego, wystąpiły straty
w środkach trwałych służących do produkcji rolnej
(budynki, budowie, maszyny, urządzenia, inwentarz
żywy, plantacje wieloletnie, w tym sady) w wysokości
równej co najmniej kwocie 10 tys. zł. Kwota pomocy
będzie mogła wynieść do 130% wartości szkód, jed-
nakże nie więcej niż 300 tys. zł w okresie trwania
PROW 2007–2013, i jednocześnie maksymalnie 90%
poniesionych kosztów kwalifikowanych operacji.
Przewiduje się objęcie pomocą ok. 4–6 tys. gospo-
darstw. Budżet działania wyniesie 100 mln euro.
Prowadzone są również prace mające na celu sto-
sowanie przez banki prolongaty i karencji do dwóch
lat w spłatach rat kapitału i odsetek kredytów pre-
ferencyjnych z dopłatami do oprocentowania ze
środków Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi w dniu 9 lipca
2010 r. podpisał nowelizację rozporządzenia z dnia
12 marca 2007 r. w sprawie rodzajów dowodów po-
twierdzających działanie siły wyższej lub wystąpie-
nie nadzwyczajnych okoliczności (Dz. U. Nr 46,
poz. 308, z późn. zm.), mającą na celu umożliwienie

przyznania płatności w pełnej wysokości rolnikom,
którzy ze względu na powódź nie mogą wypełnić
wszystkich warunków koniecznych do uzyskania
płatności.
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa planuje wypłaty płatności w ramach systemów
wsparcia bezpośredniego oraz płatności ONW za rok
2010 w pierwszej kolejności dla rolników z terenów
dotkniętych powodzią.
Ponadto dla gospodarstw domowych, w tym dla
mieszkańców wsi poszkodowanych w wyniku powo-
dzi, udzielane są bezzwrotne zasiłki celowe w wyso-
kości:
— do 6 tys. zł – każda rodzina lub osoba samotna,
— do 20 tys. zł – na remont budynków mieszkal-
nych, po uzyskaniu zaświadczenia od wójta,
— do 100 tys. zł – na remont budynków mieszkal-
nych, po wycenie rzeczoznawcy.
Powyższa pomoc wypłacana jest przez gminne lub
miejskie ośrodki pomocy społecznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie dopłat do produkcji
surowca tytoniowego (17089)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pana posła Wojciecha Wilka przekazanej
przy piśmie z dnia 30 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-
-17089/10) w sprawie dopłat do produkcji surowca
tytoniowego, wyjaśniam, co następuje.
Polska jest drugim po Włoszech producentem su-
rowca tytoniowego w Unii Europejskiej. Uprawą ty-
toniu zajmuje się ok. 14,3 tys. plantatorów, z tego
90% (12,8 tys.) jest zrzeszone w 11 grupach produ-
centów.
Krajowa produkcja opiera się głównie na małych,
wysoko wyspecjalizowanych gospodarstwach rodzin-
nych o powierzchni uprawy rzadko przekraczającej
0,5–1,45 ha, dla których uprawa tytoniu jest często
jedynym źródłem dochodów i gwarancją stabilizacji
finansowej. Specyfiką tej uprawy jest jej wysoka pra-
cochłonność, niski stopień zmechanizowania i duży
udział pracy ręcznej. Uprawa tytoniu jest prowadzo-
na w pięciu tradycyjnych rejonach: w lubelsko-pod-
karpackim, świętokrzysko-małopolskim, kujawsko-
915
-pomorskim, mazurskim oraz dolnośląskim. Woje-
wództwami o największym procentowym udziale
w produkcji są: lubelskie (ok. 46,7%), małopolskie
(ok. 13,8%), świętokrzyskie (ok. 11,7%) oraz kujaw-
sko-pomorskie (ok. 10,6%).
W 2010 r. zakontraktowano 49,4 tys. ton tytoniu
– o 1,3 tys. ton mniej niż w roku 2009 (50,7 tys. ton).
Zbiory surowca tytoniowego wyprodukowanego
w 2009 r. wyniosły ok. 43,8 tys. ton, tj. były wyższe
o 2,6 tys. ton w porównaniu do wielkości produkcji
z 2008 r. Średnie plony osiągane w ostatnich latach
wynosiły 2,4–2,8 t/ha.
W 2009 r. powierzchnia uprawy tytoniu ukształ-
towała się na poziomie 16 875 ha. Od 2010 r. w związ-
ku z uchyleniem przepisów rozporządzenia Rady
(WE) nr 1782/2003 został zniesiony obowiązek pod-
pisywania umów na uprawę oraz składania ich kopii
w Agencji Rynku Rolnego, zatem w roku bieżącym
nie są dostępne dane na temat powierzchni upraw
tytoniu.
Spośród ośmiu grup odmian tytoniu uprawianych
w Europie polscy plantatorzy produkują tytoń nale-
żący do czterech z nich, głównie odmiany jasne typu
virginia (ok. 60% powierzchni upraw) oraz typu bur-
ley (ok. 33% powierzchni upraw). Pozostałe rodzaje
tytoniu ciemnego: typu puławski i mocny skroniow-
ski (gr. III) oraz typu kentucky (gr. IV) zajmują od-
powiednio 4% i 3% powierzchni upraw w Polsce.
Ceny skupu tytoniu z roku zbioru 2009 kształ-
towały się w umowach na uprawę w granicach:
0,50–6,50 zł/kg - dla tytoniu jasnego typu Virginia,
0,50–4,50 zł/kg dla tytoniu jasnego typu burley,
1–3,40 zł/kg dla tytoniu ciemnego z gr. III i 1–3,20 zł/kg
dla tytoniu ciemnego typu kentucky (z gr. IV).
Natomiast ceny skupu proponowane w umowach
na uprawę za tytoń wyprodukowany w 2010 r. wyno-
szą: 3,50–10 zł/kg dla tytoniu jasnego typu virginia,
4–7 zł/kg dla tytoniu jasnego typu burley, 3–6 zł/kg
dla tytoniu ciemnego z gr. III i 1–6 zł/kg dla tytoniu
ciemnego typu kentucky (z gr. IV). Zgodnie ze wstęp-
nymi szacunkami związków producentów tytoniu
średnie ceny skupu tego surowca w 2010 r. wzrosną
o ok. 40% w stosunku do roku ubiegłego.
Produkowany w Polsce surowiec tytoniowy jest
zagospodarowywany w całości przez działających
w naszym kraju przedstawicieli sektora pierwszego
przetwarzania oraz przemysłu tytoniowego.
Skupem oraz wstępnym przetwarzaniem surowca
tytoniowego zajmuje się 6 przedsiębiorstw, tj. Univer-
sal Leaf Tobacco Poland sp. z o. o., FTK sp. z o.o.,
Philip Morris Polska Tobacco sp. z o. o., Luxor sp.
z o. o., Tabak Polen sp. z o.o. oraz Belfepac Nv (prze-
twórca belgijski, który posiada prawo do zawierania
umów z polskimi plantatorami).
Na terenie Polski zlokalizowanych jest ponadto
6 zakładów należących do międzynarodowych firm
tytoniowych (Philip Morris Polska – zakład w Kra-
kowie, British American Tobacco Polska – zakłady
w Augustowie i pod Myślenicami, Japan Tobacco Pol-
ska – zakład w Poddębicach oraz Imperial Tobacco
916
Polska – zakłady w Tarnowie Podgórnym i w Rado-
miu) oraz jedna fabryka należąca do spółki Skarbu
Państwa – Zakłady Tytoniowe w Lublinie.
Polscy plantatorzy tytoniu otrzymują od 2004 r.
płatności bezpośrednie na maksymalnym poziomie
dopuszczonym Traktatem o przystąpieniu Rzeczypo-
spolitej Polskiej do Unii Europejskiej. Zapisy trakta-
tu dawały w tym sektorze możliwość corocznego uzu-
pełniania jednolitej płatności obszarowej (JPO) po-
przez zastosowanie sektorowych płatności uzupeł-
niających, finansowanych z budżetu krajowego. Płat-
ności te są zatwierdzane corocznie decyzją Komisji
Europejskiej, pod warunkiem ich zgodności z aktu-
alnie realizowaną polityką rolną w Unii. Na płatności
uzupełniające w sektorze tytoniu przeznaczono:
w 2004 r. – 145,3 mln zł, w 2005 r. – 201,3 mln zł,
w 2006 r. – 263,2 mln zł, w 2007 r. – 268,9 mln zł,
w 2008 r. – 276,1 mln zł, a w 2009 r. – 386,2 mln zł
(ok. 91 mln euro).
Zgodnie z reformą wspólnej polityki rolnej przy-
jętą w 2003 r. finansowane z budżetu Unii Europej-
skiej płatności obszarowe w nowych państwach
członkowskich przyrastają stopniowo, aż do osiągnię-
cia w 2013 r. 100-procentowego poziomu płatności
bezpośrednich stosowanych we Wspólnocie w dniu
30 kwietnia 2004 r. Aż do osiągnięcia maksymalnego
pułapu płatności obszarowe w sektorze tytoniu mo-
gły być corocznie uzupełniane o 30 punktów procen-
towych w formie płatności uzupełniających, wypła-
canych ze środków krajowych:
— w latach 2004–2006 w całości w formie płatno-
ści związanej z produkcją tytoniu,
— w latach 2007–2009 podzielonych na płatności
związane i płatności niezwiązane z produkcją tego
surowca,
— w latach 2010–2012 wyłącznie w formie płat-
ności niezwiązanej z produkcją tytoniu.
Powyższe ustalenia są wynikiem przeprowadzo-
nej w czerwcu 2003 r., a zatem jeszcze przed przystą-
pieniem Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europej-
skiej, reformy wspólnej polityki rolnej w zakresie
niektórych rynków oraz płatności bezpośrednich.
Ustalenia te zostały wprowadzone do obowiązujące-
go wszystkie państwa członkowskie prawa unijnego,
tj. do: rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia
29 września 2003 r. zmienionego rozporządzeniem
Rady (WE) nr 864/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r.
oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 1973/2004
z dnia 29 października 2004 r.
Należy zaznaczyć, że ustalenia reformy w zakre-
sie wprowadzenia od 2010 r. na rynku tytoniu wy-
łącznie płatności niezwiązanych z produkcją od po-
czątku nie zyskały akceptacji polskich oraz unijnych
producentów tego surowca.
Mając na uwadze społeczne i ekonomiczne uwa-
runkowania rynku tytoniu resort rolnictwa wielo-
krotnie podejmował na forum Rady Ministrów Unii
Europejskiej, a także na forum grup roboczych Rady
działania mające na celu zmianę ww. przepisów i utrzy-
manie systemu dopłat do surowca tytoniowego w for-
mie związanej z produkcją aż do końca perspektywy
finansowej 2013 r. Kwestia ta była poruszana podczas
wspólnych wystąpień państw członkowskich Unii
Europejskiej produkujących tytoń oraz w popartym
przez Polskę i 8 innych państw liście, przygotowa-
nym w czerwcu 2008 r. przez rząd Republiki Wło-
skiej, skierowanym do komisarza ds. rolnictwa i roz-
woju obszarów wiejskich Mariann Fischer-Boel.
Działania te były aktywnie wspierane przez polskie
związki plantatorów tytoniu wraz z międzynarodo-
wym związkiem producentów tytoniu (UNITAB) na
forum Parlamentu Europejskiego.
Kolejną okazją do podjęcia dyskusji na temat
utrzymania płatności związanych z produkcją do
roku 2012 w tym sektorze był przeprowadzany
w 2008 r. przegląd wspólnej polityki rolnej (tzw. He-
alth Check).
W związku z publikacją w dniu 20 listopada 2007 r.
komunikatu Komisji Europejskiej dla Rady i Parla-
mentu Europejskiego pt. „Przygotowania do oceny
funkcjonowania reformy WPR”, którego celem było
ukierunkowanie na forum Wspólnoty dyskusji na
najważniejsze elementy oceny funkcjonowania WPR,
zaistniała możliwość skierowania rozmów na kluczo-
we elementy organizacji i funkcjonowania rynku ty-
toniu. Jednakże mimo podejmowanych przez Polskę
i inne kraje producenckie licznych inicjatyw w zakre-
sie utrzymania dotychczasowego systemu wsparcia
na rynku tytoniu nie udało się doprowadzić do pod-
niesienia tej kwestii na forum wspólnotowym. Komi-
sja Europejska w ramach przeglądu WPR nie podję-
ła dyskusji na temat regulacji sektora tytoniowego.
Ustalenia przeglądu wspólnej polityki rolnej pod-
trzymujące założenia reformy z 2003 r. w zakresie
stosowania na rynku tytoniu wyłącznie płatności
niezwiązanych z produkcją od 2010 r. zostały okre-
ślone w art. 146 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 73/
2009 z dnia 19 stycznia 2009 r., który ustanowił, że
pomoc w odniesieniu do produkcji tytoniu, tj. przepi-
sy rozdziału 10c rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/
2003 po raz ostatni miały zastosowanie w odniesie-
niu do 2009 r.
Polityka rolna Unii Europejskiej zmierza obecnie
w kierunku oddzielenia płatności bezpośrednich od
produkcji rolnej, ponieważ ich nadrzędnym celem ma
być wspieranie dochodów rolniczych, a nie wprowa-
dzanie zachęt do zwiększania produkcji. Dzięki temu
rolnicy mogą dostosowywać swoją produkcję do fak-
tycznego zapotrzebowania rynku i własnych przewag
konkurencyjnych, zamiast kierować się wysokością
płatności bezpośrednich w poszczególnych sektorach
produkcji rolnej. W świetle powyższego mało praw-
dopodobna wydaje się możliwość powrotu do polityki
wspierania produkcji rolnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Iwony Guzowskiej
i Magdaleny Kochan
w sprawie konieczności wprowadzenia
zmian ustawowych dotyczących
rodzinnej opieki zastępczej (17090)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na wy-
stąpienie Pana Marszałka z dnia 30 lipca 2010 r.,
znak: SPS-023-17090/10, dotyczące interpelacji posła-
nek Iwony Guzowskiej i Magdaleny Kochan w sprawie
konieczności wprowadzenia zmian ustawowych doty-
czących rodzinnej opieki zastępczej, informuję.
Analiza praktyki, dane statystyczne i badania na-
ukowe wskazują, że aktualny model organizacji opie-
ki nad dzieckiem i rodziną nie zapewnia instrumen-
tów motywujących gminy do działań na rzecz pozo-
stawienia dziecka w lokalnym środowisku rodzin-
nym. W związku z powyższym ministerstwo podjęło
działania zmierzające do zmiany tego stanu rzeczy.
W dniu 30 czerwca 2009 r. Rada Ministrów przyjęła
założenia projektu ustawy o wspieraniu rodziny i sys-
temie pieczy zastępczej nad dzieckiem. Zapropono-
wano w nich nowe rozwiązania w zakresie działań
profilaktycznych w środowisku, skierowanych do ro-
dzin wychowujących dzieci, jak również położono
szczególny nacisk na pracę z rodziną dziecka umiesz-
czonego w pieczy zastępczej.
W oparciu o przyjęte założenia został przygoto-
wany projekt ustawy o wspieraniu rodziny i systemie
pieczy zastępczej. Istotą proponowanych rozwiązań
jest stworzenie spójnego systemu opieki nad dziec-
kiem i rodziną je wychowującą, jeżeli ma ona trud-
ności w prawidłowym wypełnianiu swoich funkcji.
Działania profilaktyczne podejmowane w ramach
tego systemu powinny zapewnić rodzinie taką po-
moc, aby w jej efekcie zostało wyeliminowane zagro-
żenie zabrania dziecka z rodziny lub został zapew-
niony szybki powrót do niej dla tych dzieci, które
z uwagi na ich dobro okresowo musiały zostać umiesz-
czone poza rodziną.
Profilaktyka rodzinna musi być rozumiana jako
interdyscyplinarne działania i wsparcie ze strony
służb i instytucji pracujących na rzecz dobra dziecka
i rodziny w samorządzie. Działania profilaktyczne
powinny być prowadzone przede wszystkim w gmi-
nie. Istotnym wsparciem tych działań będzie praca
zespołów interdyscyplinarnych (w wielu gminach ze-
społy takie już pracują), w których skład – obok asy-
stenta rodziny – powinni wchodzić (w zależności od
oceny sytuacji rodziny i dziecka) pracownik socjalny,
kurator, przedstawiciel służby zdrowia, pedagog szkol-
ny, przedstawiciel organizacji pozarządowej, przedsta-
wiciel policji. Powyższe działania będą wzmocnione
przez rodziny wspierające.
917
Planuje się utworzenie w gminie nowych stano-
wisk pracy dla asystentów rodziny. Asystent rodziny
ma w założeniu pełnić odmienną funkcję od pracow-
nika socjalnego. Przede wszystkim jego elastyczny,
nienormowany czas pracy będzie dostosowany do ryt-
mu życia rodziny i jej realnych potrzeb. Również for-
ma jego zatrudnienia (np. umowa zlecenia lub umowa
o pracę z zastosowaniem zadaniowego czasu pracy),
zakładająca znaczną mobilność i dyspozycyjność,
oraz zasada indywidualnej odpowiedzialności za wy-
niki pracy z konkretną rodziną będą niewątpliwie
przyczyniać się do wzrostu efektywności wykonywa-
nych przez asystenta rodziny zadań.
Jego zadaniem będzie całościowe wspieranie ro-
dzin wychowujących dzieci, zagrożonych różnymi
dysfunkcjami. Rola asystenta będzie polegać na ak-
tywnym wspieraniu rodziny wychowującej dzieci,
w której mają miejsce problemy trudne do pokonania
samodzielnie przez tę rodzinę, w tym pomocy rodzi-
com ubiegającym się o odzyskanie władzy rodziciel-
skiej, o ile będzie to zasadne. Asystent w swojej pracy
będzie korzystać z pomocy zespołu interdyscyplinar-
nego. Celem pracy asystenta jest osiągnięcie przez
rodzinę podstawowego poziomu stabilności życiowej,
która umożliwi jej wychowywanie dzieci.
W przygotowywanych rozwiązaniach ustawowych
planuje się położyć bardzo duży nacisk na rozwój ro-
dzin zastępczych, przede wszystkim zawodowych,
oraz rodzinnych domów dziecka. Zakłada się zwięk-
szenie kierowanej do nich pomocy finansowej, ale
także – a może przede wszystkim – wsparcia mery-
torycznego poprzez realną pomoc w wychowywaniu
powierzonych im dzieci (m.in. szkolenia, poradnic-
two, możliwość korzystania z wypoczynku, co będzie
przeciwdziałać wypaleniu zawodowemu). Przewiduje
się działania promocyjne, w tym rządowe programy
wspierające jednostki samorządu terytorialnego w za-
kresie profilaktyki i pracy z rodziną, a także rozwoju
rodzinnych form pieczy zastępczej.
Projekt zakłada znaczne ograniczenie roli placó-
wek opiekuńczo- wychowawczych w opiece nad dziec-
kiem. Umieszczenie dziecka w całodobowej placówce
będzie mogło mieć miejsce po wyczerpaniu możliwo-
ści zatrzymania go w rodzinie własnej lub umiesz-
czenia w rodzinie zastępczej lub rodzinnym domu
dziecka W instytucjonalnych formach pieczy zastęp-
czej docelowo powinny funkcjonować tylko małe, spe-
cjalistyczne placówki o charakterze domowym, w któ-
rych będzie przebywać nie więcej niż 14 dzieci. Insty-
tucje te będą przeznaczone dla dzieci starszych (do-
celowo – od 10 roku życia) oraz dzieci wymagających
szczególnej opieki, które mają trudności w przysto-
sowaniu się do życia rodzinnego lub ze względu na
stan zdrowia wymagają szczególnej terapii. Umiesz-
czenie dziecka w całodobowej placówce opiekuńczo-
-wychowawczej będzie mogło mieć miejsce po wyczer-
paniu możliwości zatrzymania go w rodzinie lub
umieszczenia w rodzinie zastępczej lub rodzinnym
domu dziecka.
918
Efektem prawidłowo prowadzonej pracy z rodziną
powinno być pozostanie dziecka w rodzinie lub jego
powrót do rodziców, jeżeli już zostało umieszczone
poza rodziną. Należy stwierdzić, że głównym celem
wprowadzenia zmian w dotychczasowych zasadach
działania placówek opiekuńczo-wychowawczych jest
zabezpieczenie dobra dziecka tam umieszczonego.
Projekt omawianej ustawy jest przygotowywany do
zaakceptowania przez Radę Ministrów. Przewiduje
się jego przekazanie do Sejmu RP we wrześniu br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie możliwości zwiększenia
bezpieczeństwa osób wypoczywających
nad wodą (17091)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-17091/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Bożeny Szydłowskiej w sprawie możliwości
zwiększenia bezpieczeństwa osób wypoczywających
nad wodą, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie podkreślić należy, iż w związku z od-
notowanym wzrostem liczby utonięć na obszarach
wodnych całego kraju oraz wzmożonym ruchem tu-
rystycznym nad wodami minister spraw wewnętrz-
nych i administracji pismem z dnia 6 sierpnia 2010 r.
zwrócił się do podległych służb (tj. Komendy Głównej
Policji, Komendy Głównej Państwowej Straży Pożar-
nej) oraz do społecznych organizacji ratowniczych
(tj. Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowe-
go, Mazurskiego Wodnego Ochotniczego Pogotowia
Ratunkowego, ochotniczej straży pożarnej) z prośbą
o zwiększenie działań prewencyjnych, w tym zwięk-
szenie liczby patroli w miejscach przebywania osób
kąpiących się i uprawiających rekreację na wodach
oraz wzmożoną czujność w pobliżu tzw. dzikich ką-
pielisk.
Jednocześnie, mając na uwadze wnioski organi-
zacji ratowniczych, jak również doniesienia medialne
dotyczące tragicznych konsekwencji wynikających
z braku możliwości zlokalizowania przez ratowników
osób potrzebujących pomocy na wodach oraz znajdu-
jących się w sytuacji zagrożenia życia, minister SWiA
zwrócił się do komendantów Policji oraz Państwowej
Straży Pożarnej o wzmocnienie współpracy służb ze
specjalistycznymi organizacjami ratowniczymi w za-
kresie wymiany i udostępniania ww. informacji.
W związku z powyższym Państwowa Straż Pożar-
na niezwłocznie wystąpiła do Zarządu Głównego
Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego
w celu wzmocnienia współpracy realizowanej na pod-
stawie porozumienia z dnia 21 kwietnia 2006 r. za-
wartego pomiędzy komendantem głównym Państwo-
wej Straży Pożarnej a Wodnym Ochotniczym Pogo-
towiem Ratunkowym w sprawie określenia zasad
współdziałania krajowego systemu ratowniczo-gaśni-
czego z Wodnym Ochotniczym Pogotowiem Ratun-
kowym.
Ze statystyk wynika, że najczęstszymi miejscami
utonięć w czasie wakacji są rzeki, jeziora i stawy. Do
większości utonięć dochodzi w trakcie pływania lub
w związku z wypadnięciem z łódki lub innej jednost-
ki pływającej. Wiele z tych wypadków spowodowa-
nych jest brawurą, brakiem wyobraźni, a także prze-
cenianiem swoich umiejętności pływackich przez
osoby zażywające kąpieli wodnych.
Z uwagi na fakt, że zdecydowana większość wy-
padków zdarza się w miejscach nieprzeznaczonych
do kąpieli i pozostających bez nadzoru ratowniczego,
obecność funkcjonariuszy, strażaków oraz ratowni-
ków może przyczynić się do zapobieżenia wypadkom
na wodach oraz ewentualnego skrócenia czasu dotar-
cia z pomocą do osób poszkodowanych. Wsparcie
w ww. zakresie zapewnia również ochotnicza straż
pożarna, która ze względu na specyfikę służby posia-
da wiedzę w zakresie rozpoznania obszarów wodnych
odwiedzanych zwyczajowo przez lokalnych miesz-
kańców.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż od 2007 r. minister spraw wewnętrznych i admi-
nistracji w celu zapewnienia bezpieczeństwa w okre-
sie letnim ogłasza rozpoczęcie działań pod nazwą
„Bezpieczne wakacje”. Koordynatorami przedmio-
towej akcji we wszystkich województwach są woje-
wodowie. W ww. akcję włączone są zarówno służby
podległe ministrowi SWiA, jak również inne orga-
nizacje (w tym pozarządowe), a także lokalne samo-
rządy. W ramach akcji „Bezpieczne wakacje” reali-
zowane są zarówno zadania profilaktyczno-eduka-
cyjne, jak również prewencyjne m.in. w miejscach
szczególnie niebezpiecznych dla korzystających z akwe-
nów wodnych.
Odnosząc się do kwestii zainicjowania przez Mi-
nisterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji
ogólnopolskiej kampanii, wskazać należy, że w ra-
mach działań Międzyresortowego Zespołu ds. koor-
dynacji zadań rządu określonych w „Kierunkach roz-
woju turystyki do 2015 r.” prowadzona jest akcja
informacyjno-edukacyjna „Bezpieczna woda”.
Przedmiotowa akcja stanowi promocję bezpiecz-
nego zachowania się dzieci i młodzieży szkolnej
w wodzie i nad wodą w czasie letniego wypoczynku,
jak również upowszechnianie kultury fizycznej

i sportu. Projekt posiada zasięg ogólnopolski i ma na
celu edukację dzieci i młodzieży szkolnej w zakresie
bezpiecznego wypoczynku oraz rozpropagowanie pod-
stawowej wiedzy dotyczącej zachowania w nagłych
niebezpiecznych sytuacjach. Organizatorem kampa-
nii „Bezpieczna woda” jest Ministerstwo Sportu
i Turystyki, a partnerami Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji, Komenda Główna Poli-
cji, Ministerstwo Edukacji Narodowej, Ministerstwo
Zdrowia, Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe,
Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze
oraz Polska Organizacja Turystyczna. Na potrzeby
ww. kampanii został opracowany materiał edukacyj-
ny w postaci broszury oraz plakatu pt. „Bezpieczna
woda”. Przedmiotowe materiały, w formie elektro-
nicznej, zostały zamieszczone na stronie interneto-
wej: www.policja.pl w zakładce: Aktualności.
Z informacji przekazanych przez Komendę Głów-
ną Policji wynika, iż w ramach działań prewencyj-
nych w miejscach nasilonego ruchu turystycznego,
a głównie w szczególnie niebezpiecznych rejonach,
organizowana jest służba patrolowa, której celem jest
m.in. przeciwdziałanie występowaniu tragicznych
zdarzeń. Policję w tych działaniach wspiera m.in.:
straż gminna (miejska), Państwowa i Społeczna
Straż Rybacka, Państwowa Inspekcja Ochrony Śro-
dowiska, Straż Leśna i Parkowa, a także funkcjona-
riusze Straży Granicznej. W wyniku podpisanego
w dniu 20 czerwca 2007 r. porozumienia pomiędzy
komendantem głównym Policji a prezesem Zarządu
Głównego Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratun-
kowego w sprawie współdziałania w zakresie bezpie-
czeństwa i porządku publicznego na wodach i tere-
nach przywodnych systematycznie rośnie liczba
wspólnych patroli policjantów i ratowników Wodnego
Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego przy wyko-
rzystaniu sprzętu pozostającego w dyspozycji obydwu
podmiotów.
Policja prowadzi również szereg działań profilak-
tycznych w poszczególnych województwach mających
na celu ograniczenie negatywnych zachowań w okre-
sie wakacyjnym. Przykładem tego mogą być przed-
sięwzięcia realizowane przez mazowiecką Policję nad
zalewem w Domaniowie, np. instruktażowe pokazy
dla dzieci, poświęcone bezpieczeństwu podczas wa-
kacji, ze szczególnym uwzględnieniem wypoczynku
nad wodą.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że Stowarzyszenie Przyjaciół Integracji realizuje
ogólnopolską kampanię pod nazwą „Płytka wy-
obraźnia to kalectwo”. Kampania ta ma na celu
ostrzeżenie młodych ludzi przed młodzieńczą bra-
wurą oraz tragicznymi i często nieodwracalnymi
skutkami nieprzemyślanych skoków do wody. W ra-
mach ww. kampanii przygotowany został spot ra-
diowy i telewizyjny, plakaty oraz konspekty zajęć
edukacyjnych poświęconych bezpieczeństwu nad
wodą. W ramach współpracy ze Stowarzyszeniem
Przyjaciół Integracji Policja może m.in. wykorzysty-
919
wać materiały profilaktyczno-informacyjne opraco-
wane na rzecz kampanii.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej możliwości
stworzenia systemu oznakowania dzikich i szczegól-
nie niebezpiecznych kąpielisk, należy stwierdzić, iż
kwestie związane z wyznaczeniem kąpieliska, a tak-
że wskazanie podmiotu odpowiedzialnego za ozna-
kowanie kąpieliska reguluje art. 34c ustawy Prawo
wodne, wprowadzony ustawą z dnia 4 marca 2010 r.
o zmianie ustawy Prawo wodne (Dz. U. Nr 44, poz.
253), zgodnie z którym obowiązek oznakowania ką-
pieliska lub miejsca wyznaczonego do kąpieli spoczy-
wa na jego organizatorze. Przedmiotowy przepis wej-
dzie w życie z dniem 1 stycznia 2011 r.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że w oparciu o dane dotyczące wypadków utonięć od-
notowanych na terenie poszczególnych województw
sporządzane są internetowe mapy miejsc niebezpiecz-
nych występujących na obszarach wodnych. Jako
przykład można wskazać województwo mazowieckie,
na terenie którego Komenda Wojewódzka Policji
w Radomiu przy współpracy z Komendą Stołeczną
Policji, Biurem Geodety Województwa Mazowieckie-
go opracowała, w oparciu o dane dotyczące wypad-
ków utonięć odnotowanych na terenie województwa
mazowieckiego w latach 2006–2009, internetową
mapę miejsc niebezpiecznych występujących na ob-
szarach wodnych. Przedmiotowa mapa zamieszczona
jest na stronie internetowej www.wrotamazowsza.pl.
Na terenie garnizonu mazowieckiego oznakowano
tablicami „czarny punkt” 30 miejsc szczególnie nie-
bezpiecznych dla osób korzystających z rekreacji
wodnej.
Niezależnie jednak od powyższego należy mieć
świadomość, że zwiększona dyslokacja patroli ratow-
niczych na obszarach wodnych nie wyeliminuje cał-
kowicie zjawiska utonięć czy innych nieszczęśliwych
wypadków na wodach, niezależnie od organizacji sys-
temu ratownictwa wodnego, wdrożonych programów
prewencyjnych, czy też przeprowadzonych kampanii
informacyjnych. Osoby kąpiące się lub uprawiające
rekreację na wodach w celu uniknięcia zdarzeń za-
grażających życiu lub zdrowiu winny kierować się
przede wszystkim zasadami zdrowego rozsądku i prze-
strzegać zasad bezpieczeństwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
920
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie wynagrodzeń za pracę przymusową
w czasie II wojny światowej (17092)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystą-
pieniem Pana Marszałka z dnia 5 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17092/10, przekazującym interpelację
posłanki Bożeny Szydłowskiej w sprawie wynagro-
dzeń za pracę przymusową w czasie II wojny świato-
wej przedstawiam, co następuje.
Problem zgodności z konstytucją unormowań usta-
wy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym
przysługującym osobom deportowanym do pracy przy-
musowej oraz osadzonym w obozach pracy przez
III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Ra-
dzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395, z późn. zm.), okre-
ślających krąg podmiotów uprawnionych do świad-
czeń, był badany przez Trybunał Konstytucyjny.
W wyroku z dnia 16 grudnia 2009 r. (K 49/07) Trybu-
nał Konstytucyjny uznał, że dotychczasowe przepisy,
które warunkiem uzyskania prawa do świadczenia
czyniły deportację poza tereny przedwojennego pań-
stwa polskiego, są sprzeczne z konstytucyjną zasadą
równości obywateli wobec prawa i stosowane świad-
czenie winno przysługiwać również obywatelom wy-
wiezionym do pracy na tereny dawnej II RP.
W wyroku tym poruszono również kwestię pracy
przymusowej Polaków w miejscu zamieszkania. Try-
bunał Konstytucyjny stwierdził wprost, iż „nie ma
natomiast zastrzeżeń co do samej zasady, aby świad-
czenia otrzymywały tylko te osoby, wobec których
obowiązek pracy przymusowej podczas II wojny świa-
towej i tuż po jej zakończeniu przybierał szczególnie
dotkliwą formę, tzn. był połączony z wysiedleniem
(przymusową zmianą miejsca pobytu) i”wyrwanie-
m”z dotychczasowego środowiska”. Zatem przepisy
uzależniające prawo do świadczenia za pracę przy-
musową od warunku wywiezienia nie mają według
Trybunału Konstytucyjnego charakteru dyskrymi-
nującego.
Zmiana istniejącego stanu prawnego i przyznanie
świadczeń wszystkim osobom pracującym przymu-
sowo na rzecz okupanta w obecnych warunkach bu-
dżetowych nie są możliwe. W związku z wprowadze-
niem przez Niemcy administracyjnego przymusu
pracy dla osób powyżej 16 roku życia (a na niektórych
terenach od 14 roku życia) w zasadzie każda praca
świadczona podczas okupacji miała charakter przy-
musowy. Jeżeli dodać do tego prace małoletnich,
zmuszanych do pracy mimo nieosiągnięcia wskaza-
nego wyżej wieku, staje się jasne, że beneficjentów
takiej ustawy należałoby liczyć w setkach tysięcy,
a obciążenia budżetu w miliardach złotych. Należy
jednak podkreślić, iż obowiązujące przepisy uwzględ-
niają w wypłacanych świadczeniach pracę przymu-
sową na rzecz okupantów wykonywaną w miejscu
zamieszkania.
Zgodnie z treścią art. 6 ust. 2 pkt 2 lit. a i b usta-
wy z dnia 17 grudnia 1999 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 153, poz. 1227, z późn. zm.) pracę przymusową na
rzecz III Rzeszy lub ZSRR zalicza się do okresów
składkowych wpływających na prawo do renty lub
emerytury oraz ich wysokość. Natomiast zgodnie
z treścią art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r.
o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2008 r.
Nr 50, poz. 291, z późn. zm.) do emerytury lub renty
rolniczej przysługuje dodatek za pracę przymusową
w wysokości 2% emerytury podstawowej za każdy
rok takiej pracy. Dodatek ten dolicza się do części
składkowej emerytury lub renty rolniczej, uwzględ-
niając jego wysokość przy ustalaniu wskaźnika wy-
miaru części składkowej.
Ponadto osoby małoletnie świadczące pracę
przymusową w miejscu zamieszkania mogły otrzy-
mać świadczenie z Fundacji Polsko-Niemieckie Po-
jednanie, choć ich wysokość (1000 zł) zapewne nie
była uznawana przez ofiary represji za satysfakcjo-
nującą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie upowszechnienia
programu nauki gry na flażolecie
dla dzieci i młodzieży (17093)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji (SPS-023-17093/10) złożonej przez panią
poseł Bożenę Szydłowską w sprawie upowszechnie-
nia wśród dzieci i młodzieży nauki gry na flażolecie,
pragnę uprzejmie poinformować, że sprawa ta była
już wcześniej rozpatrywana na wniosek autora pod-
ręcznika, który zawiera wszystkie informacje po-
trzebne do nauki gry na fleciku polskim, zwanym
flażoletem. Podręcznik ten zawiera również proste
opracowania popularnych piosenek, melodii ludo-
wych, kolęd itp. Należy stwierdzić, że instrument ten
jest dosyć łatwy do opanowania i jego popularyzacja
jest bez wątpienia potrzebna i ważna dla umuzykal-
nienia dzieci i młodzieży.

Pragnę również poinformować, że Ministerstwo
Kultury i Dziedzictwa Narodowego zwróciło się do
Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w War-
szawie o opinię w tej sprawie. Z otrzymanej opinii
jednoznacznie wynika, że brak jest możliwości nauki
na tym instrumencie w profesjonalnych szkołach mu-
zycznych I i II stopnia, nad którymi nadzór pedago-
giczny sprawuje minister kultury i dziedzictwa na-
rodowego, albowiem instrument ten może mieć jedy-
nie szerokie zastosowanie w edukacji muzycznej
w szkołach ogólnokształcących, przedszkolach, do-
mach kultury i innych tego typu placówkach.
Flażolet jest instrumentem o małych możliwo-
ściach technicznych i ograniczonych walorach arty-
stycznych (mała skala, gra w jednej tonacji), nato-
miast ze względu na budowę jest instrumentem ła-
twym do szybkiego opanowania gry, głównie w ruchu
amatorskim.
Przekazując powyższe stanowisko, a także odno-
sząc się do pytań postawionych przez panią poseł,
pragnę poinformować, iż Ministerstwo Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego jest zainteresowane upowszech-
nieniem tego instrumentu na terenie Polski, zwłasz-
cza w domach kultury oraz innych instytucjach peł-
niących ważną rolę w upowszechnianiu kultury mu-
zycznej w ruchu amatorskim.
Pragnę także poinformować, że istnieje możli-
wość dofinansowania zakupu pomocy dydaktycznych
do nauki gry na flażolecie w ramach programów ope-
racyjnych będących w gestii resortu kultury. Regu-
lamin oraz szczegółowe informacje są dostępne na
stronie internetowej MKiDN. Sprawa dystrybucji go-
towych materiałów edukacyjnych wspomagających
naukę gry jest również do rozważenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Monika Smoleń
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie ratownictwa wodnego (17094)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 30 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-17094/10)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Grzegorza Roszaka w sprawie ratownictwa wodnego,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie należy wskazać, iż w związku z doko-
naną w 2009 r. kontrolą funkcjonowania ratownic-
921
twa wodnego przez Najwyższą Izbę Kontroli MSWiA
podjęło działania mające na celu dokonanie komplek-
sowej analizy ratownictwa wodnego. Ze względu na
jej zakres, prace nadal trwają. System ratownictwa
wodnego, jaki ukształtował się w Polsce od dziesiątek
lat, jest oparty na działalności społecznych organiza-
cji (o celach niezarobkowych), które opierają działal-
ność na pracy społecznej swoich członków. Członko-
wie takich organizacji realizują się poprzez wykony-
wanie nieodpłatnie pracy na rzecz swojego stowarzy-
szenia dla dobra ogółu.
Zapewnienie stałego poziomu finansowania ta-
kich organizacji nie jest ekonomicznie uzasadnione.
Należy podkreślić, iż są to organizacje pozarządowe
niezależne, zatem wpływ administracji rządowej na
ich działania – zgodnie z obowiązującymi przepisami
prawa – jest ograniczony i ze względu na zapisy Kon-
stytucji RP (swoboda zrzeszania się obywateli) taki
musi pozostać. Naturalnym zjawiskiem jest, że ocze-
kiwanie takich organizacji co do udziału środków
finansowych z budżetu państwa w wydatkach pono-
szonych przez te organizacje jest duże. Niemniej jed-
nak dotacje z budżetu państwa nie są jedynym źró-
dłem ich finansowania. Na swoją działalność organi-
zacje te pozyskują również środki od sponsorów,
a także z darowizn i datków, mogą również prowadzić
pod pewnymi warunkami działalność gospodarczą
(zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r.
Prawo o stowarzyszeniach, t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 79,
poz. 855, z późn. zm.). Elastyczność finansowania
tego typu organizacji daje możliwość realizacji zadań
społecznie użytecznych bez nadmiernego wydatko-
wania środków finansowych z budżetu państwa. Nie-
wątpliwie zasadne jest, aby działalność tych organi-
zacji była wspierana przez państwo, jednak ze wzglę-
du na efektywność ekonomiczną i stymulowanie or-
ganizacji do większej aktywności w pozyskiwaniu
środków finansowych na swoją działalność, nie jest
uzasadnione, by była finansowana w 100%.
Ustosunkowując się do stwierdzenia NIK, że sa-
morządy nie współpracują z Wodnym Ochotniczym
Pogotowiem Ratunkowym (WOPR), uprzejmie infor-
muję, iż zgodnie z art. 55 ust. 2 ustawy z dnia 18 stycz-
nia 1996 r. o kulturze fizycznej (t.j. Dz. U. z 2007 r.
Nr 226, poz. 1675, z późn. zm.) organizowanie pomo-
cy oraz ratowanie osób, które uległy wypadkowi lub
są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub
zdrowia na wodach, należy w szczególności do Wod-
nego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego – spe-
cjalistycznego stowarzyszenia o zasięgu ogólnokra-
jowym – w zakresie określonym w statucie tej orga-
nizacji. Określenie „w szczególności” oznacza, że
WOPR nie jest jedyną organizacją działającą na te-
renie kraju w zakresie ratownictwa wodnego. W tym
zakresie działają również inne stowarzyszenia, które
uzyskały zgodę na wykonywanie obowiązków i upraw-
nień specjalistycznych organizacji ratowniczych – zgod-
nie z rozporządzeniem ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 12 listopada 2002 r. w sprawie
szczegółowego zakresu obowiązków i uprawnień spe-
922
cjalistycznych organizacji ratowniczych, warunków
ich wykonywania przez inne organizacje ratownicze
oraz rodzaju i wysokości świadczeń przysługujących
ratownikom górskim i wodnym w związku z udzia-
łem w akcji ratowniczej (Dz. U. Nr 193, poz. 1624).
Ponadto zgodnie z § 9 ust. 3 pkt 3 i 5 rozporządze-
nia ministra spraw wewnętrznych i administracji
z dnia 29 grudnia 1999 r. w sprawie szczegółowych
zasad organizacji krajowego systemu ratowniczo-ga-
śniczego (Dz. U. Nr 111, poz. 1311, z poźn. zm.) zada-
nia z zakresu ratownictwa wodnego są realizowane
przez specjalistyczne grupy wodno-nurkowe Pań-
stwowej Straży Pożarnej oraz jednostki ochrony
przeciwpożarowej włączone do krajowego systemu
ratowniczo-gaśniczego stosujące techniki nurkowe
i wykorzystujące do działań ratowniczych specjali-
styczny sprzęt, w tym łodzie ratunkowe. Nie ulega
wątpliwości, że obecny system należy dostosować do
zmieniającej się rzeczywistości. Uwzględniając wzrost
liczby osób odpoczywających nad wodą i uprawiają-
cych sporty wodne, a także rozwój technik ratowni-
czych i możliwości sprzętu wykorzystywanego do
ratownictwa wodnego oraz uwzględniając zalecenia
pokontrolne NIK, w MSWiA trwają prace legislacyj-
ne nad projektem ustawy o bezpieczeństwie i ratow-
nictwie na obszarach wodnych w celu stworzenia
lepszych od obowiązujących ram prawnych funkcjo-
nowania ratownictwa wodnego. Projektowana usta-
wa określa:
— podmioty odpowiedzialne za ratownictwo wod-
ne, zakres ich obowiązków i uprawnień oraz zasady
finansowania ich działalności,
— obowiązki osób przebywających na obszarach
wodnych, a w szczególności pływających, kąpiących
się i uprawiających sport i turystykę,
— nadzór i kontrolę nad ratownictwem wodnym,
— zadania organów administracji rządowej, jed-
nostek samorządu terytorialnego, dyrekcji parków
narodowych i krajobrazowych oraz obowiązki osób
fizycznych, osób prawnych i jednostek organizacyj-
nych nieposiadających osobowości prawnej prowa-
dzących działalność gospodarczą w zakresie sportu
i turystyki na obszarach wodnych oraz podmiotów
będących organizatorami imprez sportowych na ob-
szarach wodnych,
— warunki bezpieczeństwa osób pływających, ką-
piących się i uprawiających sport i turystykę na ob-
szarach wodnych.
Działania na rzecz wypracowania rozwiązań
umożliwiających bezpośrednią łączność pomiędzy
podmiotami prowadzącymi akcje ratownicze wdro-
żono w następującym zakresie:
— pozyskiwanie danych lokalizacyjnych dotyczą-
cych osób korzystających z numerów alarmowych
odbywa się za pośrednictwem służb odbierających
zgłoszenia na numery alarmowe (w ramach samych
organizacji ratowniczych nie było zdecydowanej woli
ani potrzeby, aby podmioty te uzyskiwały odnośne
dane bezpośrednio, rozwiązanie takie było kwestio-
nowane również przez prezesa Urzędu Komunikacji
Elektronicznej),
— MSWiA zwróciło się do służb podległych,
tj. Komendy Głównej Państwowej Straży Pożarnej,
Komendy Głównej Straży Granicznej, Komendy
Głównej Policji, z prośbą o ścisłą współpracę w za-
kresie przekazywania kierującym działaniami ra-
towniczymi informacji o danych lokalizacyjnych
(kwestia ta została omówiona 4 czerwca 2008 r. na
posiedzeniu Rady ds. Ratownictwa Ochotniczego),
— docelowa współpraca specjalistycznych organi-
zacji ratowniczych z systemem powiadamiania ra-
tunkowego została ujęta w art. 14a ust. 4 ustawy
z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o ochronie
przeciwpożarowej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
z 2009 r. Nr 11, poz. 59). Ww. przepis wskazuje, że
jednostkami współpracującymi z systemem powiada-
miania ratunkowego mogą być społeczne organizacje
ratownicze.
System powiadamiania ratunkowego oparty na
znowelizowanej ustawie o ochronie przeciwpożarowej
jest obecnie na etapie wdrażania, natomiast lokali-
zacja dzwoniącego na numer alarmowy realizowana
jest w ramach tzw. rozwiązania tymczasowego w za-
kresie lokalizacji dzwoniącego na numer alarmowy
112. W związku z powyższym mają zastosowanie
ustalenia dotyczące współpracy służb podległych
MSWiA w zakresie przekazywania kierującym dzia-
łaniami ratowniczymi informacji o danych lokaliza-
cyjnych, o których mowa powyżej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w Minister-
stwie Spraw Wewnętrznych i Administracji trwają
prace nad sposobem gromadzenia i przetwarzania
danych statystycznych przez społeczne organizacje
ratownicze oraz służby państwowe ustawowo powo-
łane do niesienia pomocy (Policja, Państwowa Straż
Pożarna). Opracowanie rzetelnych statystyk pozwo-
li w przyszłości zarówno na bardziej precyzyjne okre-
ślenie wskaźników realizowanych zadań z zakresu
ratownictwa wodnego, jak i na formułowanie zadań.
Należy mieć jednak świadomość, że podobnie jak nie
jest możliwe z punktu widzenia efektywności i eko-
nomiki działania zapewnienie obecności policjantów,
strażaków czy lekarzy w każdym miejscu i czasie, tak
obecność ratowników wodnych rozproszonych na
różnorodnym terenie nie zagwarantuje braku uto-
nięć czy innych nieszczęśliwych wypadków, niezależ-
nie od funkcjonującego systemu ratownictwa wodne-
go. Jak wynika ze statystyk, większość utonięć jest
spowodowana brawurą, brakiem wyobraźni lub prze-
cenianiem swoich umiejętności pływackich. Dotyczy
także osób będących pod wpływem alkoholu.
Niezależnie jednak od powyższego uprzejmie in-
formuję, że w związku z doniesieniami medialnymi
dotyczącymi rosnącej liczby utonięć na obszarach
wodnych oraz wzmożonym ruchem turystycznym
nad wodami minister spraw wewnętrznych i admi-
nistracji zwrócił się do podległych służb (tj. Komendy
Głównej Policji, Komendy Głównej Państwowej Stra-
ży Pożarnej) oraz do społecznych organizacji ratow-

niczych (tj. Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratun-
kowego, Mazurskiego Wodnego Ochotniczego Pogo-
towia Ratunkowego, Ochotniczej Straży Pożarnej)
z prośbą o zwiększenie działań prewencyjnych, w tym
zwiększenie liczby patroli w miejscach przebywania
osób kąpiących się i uprawiających rekreację na wo-
dach oraz wzmożoną czujność w pobliżu tzw. dzikich
kąpielisk.
Jednocześnie, mając na uwadze zarówno wnioski
organizacji ratowniczych, jak i doniesienia medialne
dotyczące tragicznych konsekwencji wynikających
z braku możliwości zlokalizowania przez ratowników
osób potrzebujących pomocy na wodach oraz znajdu-
jących się w sytuacji zagrożenia życia, zaapelował do
komendanta głównego Policji oraz komendanta głów-
nego Państwowej Straży Pożarnej o wzmocnienie
współpracy służb ze specjalistycznymi organizacjami
ratowniczymi w zakresie wymiany i udostępniania
ww. informacji. W związku z powyższym Państwowa
Straż Pożarna niezwłocznie wystąpiła do Zarządu
Głównego Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratun-
kowego w celu wzmocnienia współpracy realizowanej
na podstawie porozumienia z dnia 21 kwietnia 2006 r.
zawartego pomiędzy komendantem głównym Pań-
stwowej Straży Pożarnej a Wodnym Ochotniczym
Pogotowiem Ratunkowym w sprawie określenia za-
sad współdziałania krajowego systemu ratowniczo-
-gaśniczego z Wodnym Ochotniczym Pogotowiem
Ratunkowym.
Przedstawiając powyższe, pragnę dodać, iż obec-
nie w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji trwają prace nad kompleksowymi zmia-
nami w zakresie ratownictwa wodnego, które mają
na celu poprawę bezpieczeństwa osób przebywają-
cych na wodach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Grzegorza Roszaka i Marka Wojtkowskiego
w sprawie uproszczonej procedury dla gmin
w odbudowie i remontach budynków
zniszczonych przez powódź (17095)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-17095),
przekazującego interpelację posłów na Sejm RP pana
923
Grzegorza Roszaka oraz pana Marka Wojtkowskie-
go w sprawie uproszczonej procedury dla gmin
w odbudowie i remontach budynków zniszczonych
przez powódź, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
W dniu 10 sierpnia 2010 r. prezes Rady Ministrów
wydał rozporządzenie zmieniające rozporządzenie
w sprawie gmin i miejscowości, w których stosuje się
szczególne zasady odbudowy, remontów i rozbiórek
obiektów budowlanych zniszczonych lub uszkodzo-
nych w wyniku działania żywiołu (Dz. U. Nr 144,
poz. 969). W przedmiotowym rozporządzeniu uwzględ-
nionych zostało kolejnych 40 gmin z województwa
dolnośląskiego dotkniętych powodzią z sierpnia 2010 r.,
na terenie których stosuje się uproszczone procedury
odbudowy, remontów i rozbiórek zniszczonych bu-
dynków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Grzegorza Roszaka
i Marka Wojtkowskiego
w sprawie określenia szczegółowych procedur
przymusowego odebrania dziecka
i przekazania go osobie uprawnionej (17096)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Grzegorza Roszaka i Marka
Wojtkowskiego z dnia 22 lipca 2010 r. (sygn. pisma:
GS-23-17096/10) w sprawie standardów postępowa-
nia kuratorów sądowych, między innymi w sytuacji
egzekucji orzeczeń sądów o przymusowym odebraniu
małoletniego, uprzejmie przedstawiam poniższą od-
powiedź.
Problematyka przymusowego odebrania dziecka
na podstawie orzeczenia sądu została uregulowana
w przepisach art. 5986 –59813 Kodeksu postępowania
cywilnego (dalej K.p.c.), które wprowadzono w życie
ustawą z dnia 19 lipca 2001 r. o zmianie ustawy Ko-
deks postępowania cywilnego, ustawy o kosztach są-
dowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komor-
nikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2001 r. Nr 98,
poz. 1069). Celem nowych regulacji było między in-
nymi pozbawienie postępowania w sprawach o ode-
branie dziecka wszelkich cech postępowania egzeku-
cyjnego i nadanie mu charakteru postępowania opie-
kuńczego. Nowelizacja ta miała również istotne zna-
924
czenie dla ujednolicenia i uproszczenia tego postępo-
wania oraz uczynienia go bardziej skutecznym.
Zauważyć bowiem należy, że w poprzednio obo-
wiązującym stanie prawnym tego rodzaju orzecze-
nia wykonywane były przez komorników sądowych,
którzy zazwyczaj nie posiadali przygotowania peda-
gogicznego ani psychologicznego pozwalającego na
przeprowadzenie czynności w sposób możliwie naj-
mniej stresujący dla dziecka. U podstaw wprowa-
dzanych zmian leżała więc również chęć powierze-
nia wykonywania czynności o charakterze przymu-
sowym podmiotom posiadającym znacznie większe
umiejętności z zakresu postępowania z osobami ma-
łoletnimi. Obecnie czynności te wykonują kuratorzy
sądowi.
W okresie blisko 9 lat obowiązywania nowych re-
gulacji wypracowana została odpowiednia praktyka,
pojawiło się stosowne orzecznictwo (w tym Sądu Naj-
wyższego) oraz ukazała się znaczna ilość publikacji.
Zarówno sędziowie, jak i kuratorzy w okresie tym
uczestniczyli w wielu szkoleniach, na których oma-
wiane były pojawiające się problemy z realizacją orze-
czeń o przymusowym odbieraniu osoby. Przyjąć moż-
na, iż problematyka związana z wydaniem tego ro-
dzaju orzeczenia, zakres czynności kuratorów oraz
zakres czynności osób uprawnionych, w tym powia-
towych centrów pomocy rodzinie, nie powinna dziś
budzić większych wątpliwości, tym bardziej że w przy-
padku niektórych przepisów Ministerstwo Sprawie-
dliwości wskazywało na możliwą do stosowania, choć
niewiążącą sądy, interpretację prawną niektórych
przepisów, przekazując ją do wiadomości wszystkich
prezesów sądów okręgowych.
Niewątpliwie problemem w wykonaniu orzeczenia
o przymusowym odebraniu małoletniego może być
fakt braku współpracy osoby zobowiązanej do wyda-
nia dziecka i ukrywanie małoletniego. O tego rodza-
ju problemach kurator każdorazowo zawiadamia jed-
nak zgodnie z art. 59811§ 1 K.p.c. prokuraturę oraz
w oparciu o art. 59810 K.p.c. zwraca się do policji
o udzielenie pomocy w przeprowadzeniu czynności.
Te zadania i ich podział w sposób wyraźny uregulo-
wane są w omawianych przepisach.
Czynności policji ograniczają się jednak tylko do
zapewnienia porządku w czasie wykonywania czyn-
ności przez kuratora. Pewne wątpliwości mogą bu-
dzić natomiast uprawnienia policji do np. wejścia na
posesję lub przeszukania mieszkania, co może utrud-
niać dokonanie ustalenia, czy osoby zobowiązane
i małoletni znajdują się w miejscu zamieszkania/po-
bytu.
Przeszukanie bowiem mieszkania, pomieszcze-
nia lub pojazdu – zgodnie z art. 50 Konstytucji RP
– może nastąpić jedynie w przypadkach zawartych
w ustawie i w sposób w niej określony. Normę kon-
stytucyjną egzemplifikuje przepis art. 219 Kodeksu
postępowania karnego (dalej K.p.k.), dopuszczając
możliwość dokonywania przeszukania pomieszczeń,
innych miejsc oraz osób, jeżeli ta czynność proceso-
wa ma na celu:
— wykrycie, zatrzymanie lub przymusowe dopro-
wadzenie osoby podejrzanej,
— znalezienie rzeczy mogących stanowić dowód
w sprawie,
— znalezienie rzeczy podlegających zajęciu.
Wskazany przepis nie przewiduje przeprowadze-
nia tych czynności w przypadku wykonania orzecze-
nia o przymusowym odebraniu osoby. Przepisy usta-
wy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U.
z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.) w art. 14 ust. 2
wskazują jedynie, iż policja wykonuje czynności na
polecenie sądu, prokuratora, organów administracji
państwowej i samorządu terytorialnego w zakresie,
w jakim obowiązek ten został określony w odrębnych
ustawach. Zarówno przepisy Kodeksu postępowania
karnego, jak również Kodeksu postępowania cywil-
nego nie przewidują możliwości dokonywania powyż-
szych czynności przez funkcjonariuszy Policji w spra-
wach o odebrania osoby podlegającej władzy rodzi-
cielskiej lub pozostającej pod opieką.
Jeżeli jednak np. zobowiązany pozbawiony jest
władzy rodzicielskiej nad małoletnim, to wówczas
wypełnione mogą zostać znamiona czynu z art. 211
K.k. Taka sytuacja może uprawniać Policję do prze-
szukania pomieszczeń celem wykrycia osoby podej-
rzanej o ten czyn, a przy okazji umożliwić odebranie
dziecka. O takich przesłankach kurator winien in-
formować prokuraturę w zawiadomieniu, o którym
mowa w art. 59811§1 K.p.c. Podobna sytuacja może
zachodzić w przypadku podejrzenia popełnienia przez
zobowiązanego innego przestępstwa np. z art. 189
K.k. czy art. 160 K.k. Czynności prokuratury i po-
licji zmierzające do ustalenia, czy doszło do popeł-
nienia przestępstwa, umożliwiają dokonywanie
przeszukań pomieszczeń lub wszczęcie poszukiwań
osoby podejrzanej.
Wskazać dodatkowo można, że zgodnie z art. 308
K.p.k. w granicach koniecznych dla zabezpieczenia
śladów i dowodów przestępstwa przed ich utratą,
zniekształceniem lub zniszczeniem prokurator albo
policja może w każdej sprawie, w wypadkach niecier-
piących zwłoki, jeszcze przed wydaniem postanowie-
nia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, przepro-
wadzić w niezbędnym zakresie czynności procesowe
– między innymi przeszukanie pomieszczeń. Podej-
mowaniu takich czynności służy niewątpliwie zawia-
domienie prokuratury w trybie art. 59811§ 1 K.p.c.
Nadto w przypadku ukrycia dziecka rodzic jest
uprawniony do złożenia zawiadomienia o jego zagi-
nięciu, co dodatkowo uruchamia procedury zmierza-
jące do ustalenia miejsca jego pobytu.
Oceniając obowiązujące przepisy w zakresie przy-
musowego odbierania osoby, przyjąć można, że są one
wystarczające, w wyraźny sposób dokonują podziału
zadań między osobami je wykonującymi i w większo-
ści przypadków prowadzą do skutecznego wykonania
orzeczenia sądu. Ocenę taką uzasadniają między in-
nymi spostrzeżenia poczynione w wyniku sprawowa-
nego nad sądami powszechnymi nadzoru admini-

stracyjnego oraz w wyniku prowadzonego monitorin-
gu spraw o przymusowe odebranie osoby.
Ministerstwo Sprawiedliwości w związku z przy-
jęciem przez Radę Ministrów w dniu 17 maja 2007 r.
„Programu działań rządu w sprawie wykonywania
wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka
wobec Rzeczypospolitej Polskiej” realizuje obowiązek
nałożony w punkcie 13.1.3 programu, który przewi-
duje monitorowanie skali problemu dotyczącego nie-
skuteczności egzekucji postanowień sądowych doty-
czących kontaktów z dzieckiem bądź nakazujących
wydanie dziecka.
Ustalenia dokonane w toku prowadzonego moni-
toringu wykazują, iż główną przyczyną trudności
w realizowaniu orzeczenia o przymusowym odebra-
niu nie jest brak aktywności sądów, brak szczegóło-
wych regulacji czy też brak umiejętności kuratorów
i towarzyszących im przy czynnościach osób, ale ukry-
wanie małoletniego i głęboki konflikt między rodzi-
cami. W postępowaniu takim wykorzystywane są
wszystkie środki przewidziane art. 5983 i następnych
K.p.c.
Każdorazowe ustalenie ewentualnych nieprawi-
dłowości w toku prowadzonego postępowania, które
zostało zaobserwowane w toku monitoringu, powo-
duje skierowanie pism nadzorczych w celu wyjaśnie-
nia trudności w wykonaniu konkretnego orzeczenia
i może stać się podstawą objęcia postępowania nad-
zorem ministra sprawiedliwości. Obok prowadzonego
monitoringu Ministerstwo Sprawiedliwości prowadzi
również stałą kontrolę spraw dotyczących wykony-
wania orzeczeń, określając prezesom sądów okręgo-
wych corocznie kierunki prowadzonego przez nich
nadzoru administracyjnego. Od blisko 3 lat w ra-
mach wyznaczanych kierunków nadzoru prezesi są-
dów są zobowiązani do przeprowadzania lustracji
sądów rodzinnych pod kątem prawidłowości oraz ter-
minowości wykonywania orzeczeń o przymusowym
odbieraniu małoletnich, a uzyskiwane na ich podsta-
wie informacje potwierdzają wynikające z monitorin-
gu wnioski.
Powyższe postępowanie w istotny sposób wpływa
na kształtowanie prawidłowej praktyki w wykony-
waniu tego rodzaju orzeczeń.
Na marginesie zauważyć należy jeszcze, że realna
liczba spraw tej kategorii jest niewielka. W 2008 r.
na 567 469 spraw rodzinnych (z pominięciem liczby
spraw dotyczących nieletnich), które wpłynęły do są-
dów rodzinnych, jedynie 604 wnioski dotyczyły wy-
dania dziecka. Spośród nich jedynie 109 wniosków
zostało uwzględnionych. W 2009 r. do sądów rodzin-
nych wpłynęło 590 548 spraw, w tym 1045 wniosków
o wydanie dziecka, spośród których 227 uwzględnio-
no w całości lub w części. Z kolei w pierwszym półro-
czu 2010 r. wpłynęło 292 566 spraw rodzinnych,
w tym 481 spraw o wydanie dziecka, a uwzględniono
92 wnioski. Natomiast do zespołów kuratorskiej służ-
by sądowej w 2008 r. wpłynęło 2225 spraw o przymu-
sowe odebranie dziecka na 88 992 wszystkich spraw
(2,5%). W tym czasie zakończono 2628 spraw. W 2009 r.
925
wpłynęło z kolei 1945 tego rodzaju spraw (2%), za-
kończono 2096 spraw. Większa ilość przymusowych
odebrań dziecka wpływających do zespołów kurator-
skiej służby sądowej niż do sądów rodzinnych wynika
z faktu, że w urządzeniach ewidencyjnych dla kura-
torów odnotowuje się, oprócz klasycznych spraw o ode-
branie dziecka, również przymusowe odebranie ce-
lem umieszczenia w placówce opiekuńczo-wychowaw-
czej lub rodzinie zastępczej, w tym wynikających
z tzw. zarządzeń przymusowych sądu.
Zważywszy, że w zakresie tej samej sprawy sądo-
wej i w stosunku do tej samej osoby małoletniej do
zespołu może wpłynąć w ciągu roku kilka wniosków
o zastosowanie trybu przymusowego, faktycznie
rocznie w całym kraju wykonywanych jest kilkadzie-
siąt spraw w trybie postępowania uregulowanego
w przepisach art. 5986 i następnych K.p.c. Spośród
nich na przestrzeni kilku ostatnich lat tylko niewiel-
ka ilość miała rzeczywiście trudny przebieg. Z uwagi
na okoliczność, że praktycznie każda z tych kilku
spraw trudnych przybiera charakter wydarzenia me-
dialnego, w odbiorze społecznym powstaje fałszywy
obraz istnienia w tym zakresie rzeczywistego i po-
ważnego problemu mającego swe źródło w rzekomo
niejasnych i nieprecyzyjnych przepisach prawnych.
Potwierdzeniem poprawności i skuteczności po-
wyższych regulacji może być również przygotowana
przez Komisję Kodyfikacyjną Prawa Cywilnego no-
welizacja K.p.c., która dotyczy wykonywania orze-
czeń sądów ustalających kontakty z dziećmi, wpro-
wadzając do polskiego systemu prawnego między
innymi tzw. sumy przymusowe od zobowiązanego do
wydania dziecka na rzecz uprawnionego. Dodatkowo
projektowana treść art. 59817 wskazuje, że jeżeli oso-
ba uniemożliwia kontakty polegające na zabieraniu
dziecka poza miejsce jego stałego pobytu, a sumy
przymusowe nie są skuteczne, sąd zleci kuratorowi
sądowemu przymusowe odebranie dziecka w termi-
nach kontaktów, a do czynności odebrania powinny
mieć zastosowanie odpowiednie przepisy art. 5987–
–59812 K.p.c. Bezpośrednie odesłanie do obowiązują-
cych przepisów o przymusowym odbieraniu osób
i brak radykalnych propozycji zmian w tych przepi-
sach pokazuje, że Komisja Kodyfikacji Prawa Cywil-
nego powyższe regulacje uznaje za wystarczająco
skuteczne i niewymagające obecnie ich zmian.
Mimo powyżej przytoczonej argumentacji uzasad-
niającej brak podstaw do podejmowania pilnych prac
nad nowelizacją przepisów o przymusowym odebra-
niu osoby Ministerstwo Sprawiedliwości chce zgro-
madzić szczegółowe uwagi osób praktycznie zaanga-
żowanych w proces wydawania i wykonywania tego
rodzaju orzeczeń (sędziów i kuratorów). Dlatego
w dniu 9 lipca 2010 r. skierowano do wszystkich pre-
zesów sądów okręgowych pismo z prośbą o zebranie
informacji o występujących w praktyce problemach
związanych między innymi z wykonywaniem tego
rodzaju orzeczeń. Wyniki tego badania zostaną pod-
dane analizie, a jeżeli doprowadzi ona do sformuło-
wania wniosków o konieczności uszczegółowienia
926
pewnych regulacji, to możliwe będzie podjęcie prac
legislacyjnych. Kwestią drugorzędną jest miejsce
określenia ewentualnych szczegółowych zasad doty-
czących trybu przymusowego odebrania dziecka. Ko-
deks postępowania cywilnego nie wydaje się lokali-
zacją dla powyższego celu właściwą. Jednak wydanie
ewentualnego rozporządzenia będzie musiało być po-
przedzone wprowadzeniem odpowiedniej delegacji
ustawowej w Kodeksie postępowania cywilnego. Stać
się to może dopiero po analizie uwag i ocen prakty-
ków stosujących na co dzień przepisy dotyczące przy-
musowego odebrania dziecka.
Odnośnie do uszczegółowienia regulacji dotyczą-
cych wykonywania nadzoru kuratorów w innych po-
stępowaniach w sprawach rodzinnych, np. nad wy-
konywaniem władzy rodzicielskiej lub nad kontakta-
mi rodzica z dzieckiem, nie jest wykluczone podjęcie
stosownych prac legislacyjnych w zakresie, który zo-
stanie ujawniony w toku konsultacji, o których wspo-
mniano powyżej.
W przypadku spraw nieletnich nadmienić można,
iż konsultowany obecnie z podmiotami społecznymi
(w tym z kuratorami i z Krajową Radą Kuratorów)
projekt nowelizacji ustawy o postępowaniu w spra-
wach nieletnich zawiera szczegółowe regulacje doty-
czące wykonywania nadzoru nad nieletnimi przez
kuratora sądowego w formie katalogu czynności, któ-
re kurator może podejmować w trakcie stosowania
tego środka wychowawczego. Wyliczenie czynności,
których mogą dokonywać kuratorzy sądowi w toku
postępowania wykonawczego, zostało dokonane na
wzór art. 173 Kodeksu karnego wykonawczego. Ce-
lem proponowanych rozwiązań legislacyjnych jest
potrzeba podziału odpowiedzialności za wynik postę-
powania wykonawczego względem nieletniego mię-
dzy sąd oraz kuratora sądowego sprawującego nad-
zór nad nieletnim.
Jeśli chodzi natomiast o przeprowadzanie wywia-
dów środowiskowych przez kuratorów rodzinnych,
to zastosowanie znajdują tu przepisy rozporządzenia
ministra sprawiedliwości z dnia 12 czerwca 2003 r.
w sprawie szczegółowego sposobu wykonywania upraw-
nień i obowiązków kuratorów sądowych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 112, poz. 1064) oraz odpowiednio niektó-
re przepisy rozporządzenia ministra sprawiedliwości
z dnia 11 czerwca 2003 r. w sprawie regulaminu
czynności w zakresie przeprowadzania wywiadu śro-
dowiskowego oraz wzoru kwestionariusza tego wy-
wiadu (Dz. U. z 2003 r. Nr 108, poz. 1018). Wynika
z nich między innymi, że kurator rodzinny, przepro-
wadzając wywiad środowiskowy, ustala okoliczności
określone przez sąd lub sędziego albo kontroluje spo-
sób wykonywania orzeczenia przez uprawnione pod-
mioty. Jego obowiązkiem jest sporządzenie sprawoz-
dania z wywiadu odpowiedniej treści w terminie
14 dni od otrzymania zarządzenia o przeprowadze-
niu wywiadu. Wydaje się, że obowiązujące w tym za-
kresie przepisy nie nastręczają istotnych wątpliwości
interpretacyjnych. W sposób przejrzysty wskazują
one, kiedy i w jakich okolicznościach wywiad środo-
wiskowy winien być przeprowadzony, oraz określają
czas, w jakim należy sporządzić z niego sprawozda-
nie. Jeżeli jednak prowadzone obecnie konsultacje
ujawnią, iż i w tym zakresie istnieje konieczność
uszczegółowienia regulacji, to wówczas zostanie okre-
ślony ewentualny zakres koniecznych do podjęcia
prac legislacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Igor Dzialuk
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Grzegorza Roszaka
i Marka Wojtkowskiego
w sprawie zestawienia danych o czynszach
za najem lokali w budynkach prywatnych
(17097)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Grzegorza Roszaka i Mar-
ka Wojtkowskiego z dnia 30 lipca br., znak: SPS-023-
-17097/10, w sprawie zestawienia danych o czynszach
za najem lokali w budynkach prywatnych, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Funkcjonujące od 1 stycznia 2008 r. rozwiązanie
określane jako „lustro czynszowe” zostało wprowa-
dzone w związku z postanowieniem Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 29 czerwca 2005 r., sygn. akt S
1/05. Trybunał wskazał w nim, że instrumentem po-
mocniczym pozwalającym sądom na wnikliwą kon-
trolę podstaw ustalania czynszów oraz ich podwyżek
mógłby być m.in. tworzony przez administrację pu-
bliczną w dialogu społecznym z lokalnymi organiza-
cjami lokatorów i właścicieli system monitorowania
opłat za używanie lokalu w poszczególnych gminach,
przewidujący np. okresowe publikowanie informacji
o wysokości przeciętnych opłat na danym terenie.
Przepis art. 186a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603, ze zm.) nakłada na licencjonowa-
nych zarządców nieruchomości obowiązek przekaza-
nia organom wykonawczym gminy właściwej ze wzglę-
du na miejsce położenia tych nieruchomości danych
dotyczących czynszów najmu lokali mieszkalnych
nienależących do publicznego zasobu mieszkaniowe-
go. Minister infrastruktury rozporządzeniem z dnia
27 grudnia 2007 r. w sprawie określenia danych do-
tyczących czynszów najmu lokali mieszkalnych nie-
należących do publicznego zasobu mieszkaniowego
położonych na obszarze gminy lub jego części (Dz. U.
Nr 250, poz. 1873) ustalił, że dane dotyczące czyn-

szów zarządca przekazuje za okresy półroczne dane-
go roku kalendarzowego urzędowi gminy właściwe-
mu ze względu na miejsce położenia nieruchomości
w terminach:
— za pierwsze półrocze – do końca lipca danego
roku,
— za drugie półrocze – do końca stycznia roku
następnego.
Zgodnie z art. 4a ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r.
o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie
gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednoli-
ty Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, z późn. zm.) gmi-
na sporządza zestawienie danych przekazanych przez
zarządców nieruchomości. Gmina może w zestawie-
niu wykorzystać również dane własne, dane przeka-
zane przez właścicieli i lokatorów oraz organizacje
ich zrzeszające, a także dane pochodzące z innych
źródeł.
Gmina w wojewódzkim dzienniku urzędowym co
roku, w terminie do końca pierwszego kwartału roku
następnego, ogłasza zestawienie danych dotyczących
czynszów najmu lokali mieszkalnych nienależących
do publicznego zasobu mieszkaniowego, położonych
na jej obszarze lub części. Zestawienie danych doty-
czących czynszów za półrocze danego roku gmina
może udostępnić na stronach internetowych urzędu
gminy.
Kierownictwo Ministerstwa Infrastruktury na
posiedzeniu w dniu 17 czerwca 2009 r. rozpatrzyło
opracowanie pt. „Informacja dotycząca funkcjonowa-
nia systemu monitorowania opłat za używanie loka-
lu mieszkalnego w poszczególnych gminach (tzw.
„lustra czynszowego”)”, która obejmowała okres
2008 r. W planach prac kierownictwa ministerstwa
przewiduje się, że kolejna „Informacja...” obejmująca
okres 2009 r. będzie tematem posiedzenia we wrze-
śniu br.
W świetle przedstawionych wyjaśnień, odpowia-
dając na pytania panów posłów Grzegorza Roszaka
i Marka Wojtkowskiego, przedstawiam następujące
odpowiedzi.
1. Ilu wójtów, burmistrzów i prezydentów miast
do chwili obecnej opublikowało dane o czynszach
w dziennikach urzędowych województw?
Dane o czynszach najmu lokali mieszkalnych
nienależących do publicznego zasobu mieszkanio-
wego za 2009 r. w dziennikach urzędowych woje-
wództw opublikowało 115 wójtów, 191 burmistrzów
oraz 76 prezydentów miast.
2. Czy Ministerstwo Infrastruktury planuje zmie-
nić przepisy prawa w taki sposób, aby zmobilizować
zarządców do rzetelniejszego przekazywania danych
o czynszach, a gminy do skuteczniejszego przestrze-
gania prawa?
Dotychczasowy okres 2 lat funkcjonowania „lu-
stra czynszowego” nie pozwala na formułowanie da-
leko idących wniosków i propozycji działań. Gdyby
jednak w przyszłości nie zaobserwowano istotnej po-
prawy w zakresie wielkości bazy statystycznej oraz
wiarygodności danych o czynszach, należy rozważyć
927
całkowitą zmianę sposobu pozyskiwania danych o staw-
kach czynszów. Dane te mogłyby przykładowo być
pozyskiwane bezpośrednio od właścicieli zasobów
w ramach statystyki publicznej.
3. Czy nie uważa Pan Minister, iż resort powinien
z urzędu wszczynać postępowanie wobec tych osób,
które nie przekazują stosownych informacji?
Pismem z dnia 29 czerwca 2009 r. zwróciłem się
z prośbą do przewodniczącego Komisji Odpowiedzial-
ności Zawodowej o spowodowanie, aby przy okazji
badania skarg na zarządców sprawdzała również ich
wywiązywanie się z obowiązku przekazywania do
gmin danych o czynszach w zarządzanym przez nich
niepublicznym zasobie mieszkaniowym, o którym
mowa w ww. art. 186a ustawy o gospodarce nieru-
chomościami. Według przekazanej odpowiedzi przez
przewodniczącego na przeprowadzone w drugim pół-
roczu 2009 r. i pierwszym półroczu 2010 r. 82 postę-
powania przed Komisją Odpowiedzialności Zawodo-
wej tylko w 2 przypadkach zarządcy zarządzali loka-
lami w niepublicznym zasobie mieszkaniowym.
Jednocześnie wyjaśniam, że Ministerstwo Infra-
struktury nie posiada możliwości wszczynania z urzę-
du postępowania wobec tych osób, które nie przeka-
zują stosownych informacji, bowiem nie są prowadzo-
ne listy zarządców zarządzających lokalami w niepu-
blicznym zasobie mieszkaniowym. Prowadzenie ta-
kich wykazów nie znajduje podstaw prawnych, jak
też w praktyce byłoby trudne do zrealizowania.
4. Jaka jest opinia ministerstwa w przedstawionej
przez nas sprawie?
Wyrażam opinię, że Ministerstwo Infrastruktury
nadal powinno prowadzić monitoring przebiegu re-
alizacji „lustra czynszowego” i ewentualnie zapropo-
nować zmiany legislacyjne, o czym mowa w odpowie-
dzi do drugiego pytania.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Grzegorza Roszaka
i Marka Wojtkowskiego
w sprawie wyodrębnienia środków
finansowych dla jednostek pomocniczych
w miastach położonych na terenie gminy
(17098)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 30 lipca 2010 r. (znak: SPS-023-1709810)
dotyczącego interpelacji posłów na Sejm RP pana
928
Grzegorza Roszaka i pana Marka Wojtkowskiego
z dnia 22 lipca 2010 r. w sprawie wyodrębnienia środ-
ków finansowych dla jednostek pomocniczych na te-
renie gminy, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 Konstytucji RP ustrój te-
rytorialny Rzeczypospolitej Polskiej zapewnia decen-
tralizację władzy publicznej. Ogół mieszkańców jed-
nostek zasadniczego podziału terytorialnego stanowi
z mocy prawa wspólnotę samorządową (art. 16 ust. 1
Konstytucji RP). Zasadniczy podział terytorialny
państwa uwzględniający więzi społeczne, gospodar-
cze lub kulturowe i zapewniający jednostkom teryto-
rialnym zdolność wykonywania zadań publicznych
został określony w ustawie z dnia 24 lipca 1998 r.
o wprowadzeniu zasadniczego trójstopniowego po-
działu terytorialnego państwa (Dz. U. Nr 96, poz. 603,
z późn. zm.). W myśl art. 1 ust. 2 tej ustawy jednost-
kami zasadniczego trójstopniowego podziału teryto-
rialnego państwa są: gminy, powiaty i województwa.
W świetle przepisów ustaw ustrojowych poszczegól-
nych szczebli jednostek samorządu terytorialnego,
tj. art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o sa-
morządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591,
z późn. zm.), art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca
1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j. Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.) oraz art. 1 ust. 1 usta-
wy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie wojewódz-
twa (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590, z późn.
zm.) w związku z art. 164 Konstytucji RP, mieszkań-
cy poszczególnych jednostek samorządu terytorial-
nego tworzą wspólnoty samorządowe (odpowiednio
lokalne i regionalną). Zgodnie z ww. przepisem pod-
stawową jednostką samorządu terytorialnego jest
gmina, która wykonuje wszystkie zadania samorzą-
du terytorialnego niezastrzeżone dla innych jedno-
stek samorządu terytorialnego.
Europejska Karta Samorządu Lokalnego sporzą-
dzona w Strasburgu dnia 15 października 1985 r.
(Dz. U. z 1994 r. Nr 124, poz. 607) określa samorząd
terytorialny jako prawo i zdolność społeczności lokal-
nych, w granicach określonych prawem, do kierowa-
nia i zarządzania zasadniczą częścią spraw publicz-
nych. Użyte w karcie pojęcie „społeczności lokalne”
odpowiada pojęciu jednostki samorządu terytorial-
nego w rozumieniu Konstytucji RP i ustawy o samo-
rządzie gminnym, a nie pojęciu jednostki pomocni-
czej. W świetle karty, jeśli bardziej ogólne postano-
wienia ustaw nie stanowią inaczej, społeczności lo-
kalne powinny móc samodzielnie ustalać swoją we-
wnętrzną strukturę organizacyjną. Wynika z tego,
że to jednostki samorządu terytorialnego mające
z mocy Konstytucji RP status podmiotów admini-
stracji publicznej samodzielnie decydują o swojej
strukturze wewnętrznej, samodzielnie realizują prze-
kazane im zadania i odpowiadają za ich realizację.
Z przepisu art. 5 ustawy o samorządzie gminnym
wynika, że gmina może tworzyć jednostki pomocni-
cze: sołectwa oraz dzielnice, osiedla i inne. Jednostką
pomocniczą może być również położone na terenie
gminy miasto. Oznacza to, że gmina jest samodzielna
w decydowaniu o tym, czy w ogóle utworzyć jednost-
ki pomocnicze i jakie oraz czy utworzyć je na całym
obszarze gminy, czy też tylko na jego części. Jednost-
kę pomocniczą tworzy rada gminy w drodze uchwały,
po przeprowadzeniu konsultacji z mieszkańcami lub
z ich inicjatywy. Jednostki pomocnicze nie mają jed-
nak charakteru wyodrębnionych ustawowo związ-
ków samorządowych, nie stanowią odrębnych korpo-
racji i nie mają osobowości prawnej.
Jednostki pomocnicze gminy mają własne statuty,
odrębne od statutu gminy, określające organizację
i zakres działania tych jednostek (art. 35 ww. usta-
wy), a także własne władze uchwałodawcze i wyko-
nawcze (art. 36 i 37 ww. ustawy). Jednostkom pomoc-
niczym przysługuje prawo zarządzania przydzielo-
nym im mieniem komunalnym i korzystania z niego
oraz rozporządzania w ustalonym zakresie dochoda-
mi z tego źródła. Statut określa zakres czynności
dokonywanych przez organy jednostki pomocniczej
w zakresie przysługującego jej mienia. Jednostki po-
mocnicze mogą prowadzić na zasadach określonych
w statucie gminy gospodarkę finansową w ramach
budżetu gminy (art. 51 ust 3 ww. ustawy). Nie mają
natomiast prawa do tworzenia własnych budżetów.
Ponadto w myśl art. 37a ustawy o samorządzie
gminnym przewodniczący organu wykonawczego
jednostki pomocniczej może uczestniczyć w pracach
rady gminy na zasadach określonych w statucie gmi-
ny, jednak bez prawa udziału w głosowaniu. Przepis
ten zobowiązuje również przewodniczącego rady
gminy do każdorazowego zawiadamiania, na takich
samych zasadach jak radnych, przewodniczącego or-
ganu wykonawczego jednostki pomocniczej o sesji
rady gminy.
Powyższe unormowania wskazują, iż pełniona przez
przewodniczących organów wykonawczych funkcja
i realizowane przez nich zadania nie są odrębne od sa-
mej jednostki samorządu terytorialnego, a o tym, czy
utworzyć jednostkę pomocniczą oraz jakie przekazać jej
zadania, decyduje organ stanowiący danej jednostki
samorządu terytorialnego, któremu dodatkowo przy-
sługuje prawo kontroli ich wykonania.
Do wyłącznej właściwości rady gminy należy
uchwalanie budżetu gminy (art. 18 ust. 2 pkt 4 ww.
ustawy). Samodzielność gminy w zakresie prowadze-
nia gminnej gospodarki finansowej, o której mowa
w art. 51 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, sta-
nowi szczególną sferę ogólnej samodzielności gminy,
przyznanej jej przez Konstytucję RP oraz ustawę
o samorządzie gminnym. Organy gminy są – w gra-
nicach obowiązującego prawa – suwerenne w podej-
mowaniu decyzji dotyczących przeznaczenia i wyko-
rzystania zasobów finansowych i nie podlegają w tym
zakresie żadnym innym władzom, instytucjom lub
organizacjom publicznym. Organy nadzoru mogą ba-

dać te decyzje tylko pod kątem ich zgodności z pra-
wem, nie mają natomiast kompetencji do oceny ich
celowości (zasadności) ani gospodarności. W razie
ewentualnych prób narzucania gminom jakichkol-
wiek decyzji lub wyręczania organów gminy w ich
podejmowaniu gminy mogą korzystać z sądowej ochro-
ny swej samodzielności przysługującej im z mocy
art. 165 ust. 2 Konstytucji RP i art. 2 ust. 3 ustawy
o samorządzie gminnym.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że ustawa z dnia
20 lutego 2009 r. o funduszu sołeckim (Dz. U. Nr 52,
poz. 420, z późn. zm.) odnosi się wprost do mieszkań-
ców najmniejszych jednostek pomocniczych (sołectw)
usytuowanych głównie na terenach o charakterze
wiejskim, co wynika wprost m.in. z tytułu ustawy.
W uzasadnieniu do ustawy podkreślono, że sołectwa
co do zasady są jednymi z najmniejszych jednostek
pomocniczych o najsilniejszych więzach łączących
mieszkańców, usytuowanych głównie na terenach
o charakterze wiejskim. Pod względem funkcjonal-
nym, społecznym i gospodarczym jednostek tych nie
można zrównywać z innymi jednostkami pomocni-
czymi, które powstały na terenach o charakterze
miejskim (osiedla, dzielnice) i które w stosunku do
sołectw dysponują znacznym potencjałem demogra-
ficznym i ekonomicznym. Należy pamiętać, że sołec-
twa stanowią jedynie jednostki pomocnicze gmin,
a nie jednostki autonomiczne. Konsekwencją tego za-
łożenia jest potraktowanie środków funduszu sołec-
kiego jako części budżetu gminy, a nie jako wyodręb-
nionego funduszu celowego. Dzięki temu rada gminy
zachowuje pełną kontrolę nad przeznaczaniem środ-
ków przez sołectwa.
Mając powyższe na uwadze, należy wskazać, że
środki funduszu sołeckiego (środki dla innej jednost-
ki pomocniczej gminy) stanowią wydatki budżetu
gminy, które zostały jedynie formalnie wyodrębnio-
ne. Jednostka pomocnicza gminy nie jest jednostką
organizacyjną jednostki samorządu terytorialnego,
aby mogła mieć własny plan finansowy, rachunek
bankowy i księgi finansowe.
Podkreślenia wymaga, że to organy gminy decy-
dują o sposobie wykorzystania środków finansowych
(projekt, uchwalanie, wykonanie budżetu gminy). Je-
żeli organy gminy uznają za celowe dofinansowanie
inicjatyw obywatelskich w jednostkach pomocniczych
gminy innych niż sołectwa, mogą to uczynić jedynie
zgodnie z obowiązującym prawem [vide: np. ustawa
z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.), ustawa o sa-
morządzie gminnym]. Należy mieć na uwadze, że nie
tylko ustawa o funduszu sołeckim stanowi o dopusz-
czalnym sposobie wydatkowania środków na rzecz
jednostek pomocniczych. Nic nie stoi zatem na prze-
szkodzie, aby na ogólnych zasadach planować w bu-
dżetach środki na przedsięwzięcia na obszarze jed-
nostek pomocniczych (nawet w perspektywie kilku-
letniej), biorąc pod uwagę sugestie i głosy zaintere-
929
sowanych mieszkańców i ich przedstawicieli. Oba te
systemy wzajemnie się uzupełniają i umożliwiają ela-
styczne podejście do zaspokajania potrzeb mieszkań-
ców, niezależnie od rozmiarów realizowanych przed-
sięwzięć.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Grzegorza Roszaka i Marka Wojtkowskiego
w sprawie ubezpieczeń grupowych na życie
zawieranych przez samorządy terytorialne
(17099)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 30 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-17099/10)
dotyczącego interpelacji posłów na Sejm RP pana Grze-
gorza Roszaka i pana Marka Wojtkowskiego z dnia
22 lipca 2010 r. w sprawie ubezpieczeń grupowych na
życie zawieranych przez samorządy terytorialne, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż zgodnie z art. 2
ust. 1 ustawy z dnia 7 października 1992 r. o regio-
nalnych izbach obrachunkowych (t.j. Dz. U. z 2001 r.
Nr 55, poz. 577, z późn. zm.) nadzór nad działalnością
regionalnych izb obrachunkowych na podstawie kry-
terium legalności sprawuje co prawda minister wła-
ściwy do spraw administracji publicznej, niemniej
jednak w myśl art. 15 ust. 7 przedmiotowej ustawy
członkowie kolegium w zakresie realizacji zadań nad-
zorczych i funkcji kontrolnych są niezawiśli i podle-
gają jedynie ustawom.
Mając powyższe na uwadze, Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji wystąpiło do Regio-
nalnej Izby Obrachunkowej w Gdańsku o przekaza-
nie stosownych informacji. W odpowiedzi izba przed-
stawiła kopię opinii z dnia 16 grudnia 2009 r., która
odnosi się do przedmiotowej kwestii. Jednocześnie
prezes Regionalnej Izby Obrachunkowej w Gdańsku
wskazał, iż co prawda przywołane w ww. opinii prze-
pisy ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych utraciły moc obowiązującą w związku
z wejściem w życie ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240,
z późn. zm.), jednak w świetle „nowej” regulacji
prawnej w tym zakresie stanowisko zaprezentowane
przez izbę pozostaje aktualne.
„W odpowiedzi na pisma z dnia 20 listopada 2009 r.
dotyczące wydania opinii w sprawie zgodności z pra-
930
wem umów ubezpieczenia grupowego pracowników
na życie (na koszt pracowników), zawieranych w try-
bie przepisów Prawo zamówień publicznych przez
podmioty zobowiązane do zachowania dyscypliny fi-
nansów publicznych, jak również w sprawie interpre-
tacji przepisów w zakresie zawierania umów outso-
urcingu przez podmioty finansowane ze środków
publicznych w związku z załączonym projektem umo-
wy, uprzejmie wyjaśniam:
Z uwagi na to, iż tutejsza izba może wypowiadać
się jedynie w sprawach mieszczących się w zakresie
jej właściwości, pragnę poinformować, iż o właściwo-
ści rzeczowej izby traktują przepisy ustawy z dnia
7 października 1992 r. o regionalnych izbach obra-
chunkowych (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 55, poz. 577,
z późn. zm.). Zgodnie z regulacjami zawartymi w art. 1
ust. 2 tej ustawy izby sprawują nadzór nad działal-
nością jednostek samorządu terytorialnego w zakre-
sie spraw finansowych, określonych w art. 11 ust. 1
tej ustawy, oraz dokonują kontroli gospodarki finan-
sowej i zamówień publicznych:
1) jednostek samorządu terytorialnego,
2) związków międzygminnych,
3) stowarzyszeń gmin oraz stowarzyszeń gmin
i powiatów,
4) związków powiatów,
5) stowarzyszeń powiatów,
6) samorządowych jednostek organizacyjnych,
w tym samorządowych osób prawnych,
7) innych podmiotów, w zakresie wykorzystywa-
nia przez nie dotacji przyznawanych z budżetów jed-
nostek samorządu terytorialnego.
Izby kontrolują gospodarkę finansową, w tym re-
alizację zobowiązań podatkowych oraz zamówienia
publiczne ww. podmiotów, na podstawie kryterium
zgodności z prawem i zgodności dokumentacji ze sta-
nem faktycznym (art. 5 ust. 1 ww. ustawy).
Stosownie natomiast do treści art. 11 ust. 1 usta-
wy o regionalnych izbach obrachunkowych, w zakre-
sie działalności nadzorczej właściwość rzeczowa re-
gionalnych izb obrachunkowych obejmuje uchwały
i zarządzenia podejmowane przez organy jednostek
samorządu terytorialnego w sprawach:
1) procedury uchwalania budżetu i jego zmian,
2) budżetu i jego zmian,
3) zaciągania zobowiązań wpływających na wy-
sokość długu publicznego jednostki samorządu tery-
torialnego oraz udzielania pożyczek,
4) zasad i zakresu przyznawania dotacji z budże-
tu jednostki samorządu terytorialnego,
5) podatków i opłat lokalnych, do których mają za-
stosowanie przepisy ustawy Ordynacja podatkowa,
6) absolutorium.
W wypadku stwierdzenia, że badana uchwała lub
zarządzenie zostały wydane z istotnym naruszeniem
prawa, kolegium izby orzeka o ich nieważności, na-
tomiast w wypadku nieistotnego naruszenia prawa
– kolegium nie stwierdza nieważności uchwały lub
zarządzenia, lecz ogranicza się do wskazania, że wy-
dano je z naruszeniem prawa (art. 18 ust. 1 pkt 1
i art. 11 ust. 2 ww. ustawy).
Jeśli chodzi o wydawanie opinii, to stosownie do
przepisów art. 13 ww. ustawy do zadań izby należy
wydawanie opinii o:
— możliwości spłaty kredytu, pożyczki lub wyku-
pu papierów wartościowych,
— możliwości sfinansowania deficytu budżetu
jednostki samorządu terytorialnego oraz prognozy
kształtowania się długu jednostki samorządu tery-
torialnego, o których mowa w art. 172 ustawy z dnia
30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych,
— przedkładanych projektach budżetów jedno-
stek samorządu terytorialnego wraz z informacjami
o stanie mienia jednostek samorządu terytorialnego
i objaśnieniami,
— przedkładanych przez zarządy powiatów i wo-
jewództw oraz przez wójtów (burmistrzów, prezyden-
tów miast) informacjach o przebiegu wykonania bu-
dżetu za pierwsze półrocze,
— przedkładanych przez zarządy powiatów i wo-
jewództw oraz przez wójtów (burmistrzów, prezyden-
tów miast) sprawozdaniach z wykonania budżetu,
— wnioskach komisji rewizyjnych organów sta-
nowiących jednostek samorządu terytorialnego w spra-
wie absolutorium oraz opinii w sprawie uchwały rady
gminy o nieudzieleniu wójtowi absolutorium.
W związku z powyższym izba nie ma uprawnień
do zajęcia stanowiska w sprawie zgodności z przepi-
sami prawa umowy outsourcingu, bowiem nie jest
uprawniona do wydawania opinii w sprawach projek-
tów umów cywilnoprawnych czy przeprowadzania
analizy prawnej postanowień konkretnych umów cy-
wilnoprawnych. O treści umów decydują strony umo-
wy w granicach zakreślonych przepisami prawa.
Nie można też zapominać, że jednostki samorzą-
du terytorialnego wykonują zadania publiczne we
własnym imieniu i na własną odpowiedzialność, a ich
samodzielność podlega ochronie sądowej, zgodnie
z art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591,
z późn. zm.), art. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r.
o samorządzie powiatowym (t.j. Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.) oraz art. 6 ustawy
z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa
(t.j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590, z późn. zm.).
Jednakże ze względu na stawiane pytania w za-
kresie prawidłowości dysponowania środkami finan-
sowymi, jak i ewentualnej odpowiedzialności ubez-
pieczającego z tytułu naruszenia dyscypliny finan-
sów publicznych, tutejsza izba, w zakresie swojej
właściwości, pragnie zwrócić uwagę na następujące
aspekty sprawy:
Umowa ubezpieczenia grupowego na życie pra-
cowników jest umową cywilnoprawną o charakterze
dobrowolnym, zawieraną pomiędzy ubezpieczycielem
a ubezpieczającym, w omawianym przypadku – pra-
codawcą, na rzecz pracowników danej jednostki, zaś
składki, jakkolwiek formalnie opłacane są przez pra-

codawcę, pochodzą ze środków stanowiących prywat-
ne środki pracowników, a więc nie mają przymiotu
środków publicznych. Pracownicy decydują również
o tym, u jakiego ubezpieczyciela chcą się ubezpieczyć
poprzez wyrażenie zgody na objęcie ich takim ubez-
pieczeniem.
Dla rozstrzygnięcia pierwszej z podniesionych przez
pana kwestii zasadnicze znaczenie ma ustalenie, czy
ze środków publicznych mogą być poniesione wydatki
z tytułu zawarcia umowy grupowego ubezpieczenia
pracowników na życie w wypadku, gdyby ubezpiecza-
jący (podmiot należący do sektora finansów publicz-
nych) nie dopełnił przyjętych na siebie obowiązków,
co skutkowałoby koniecznością poniesienia przez nie-
go określonych obciążeń finansowych.
Zasady dokonywania wydatków ze środków pu-
blicznych zostały określone w art. 35 ustawy z dnia
30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 249, poz. 1591, z późn. zm.). Stosownie do zawar-
tych w tym artykule regulacji, wydatki publiczne
mogą być ponoszone na cele i w wysokości ustalonych
w ustawie budżetowej, uchwale budżetowej jednostki
samorządu terytorialnego i w planie finansowym jed-
nostki sektora finansów publicznych. Jednostki sek-
tora finansów publicznych zobowiązane są dokony-
wać wydatków zgodnie z przepisami dotyczącymi
poszczególnych rodzajów wydatków (ust. 2). Wydatki
publiczne powinny być dokonywane w sposób celowy
i oszczędny, z zachowaniem zasady uzyskiwania naj-
lepszych efektów z danych nakładów, w sposób umoż-
liwiający terminową realizację zadań, w wysokości
i terminach wynikających z wcześniej zaciągniętych
zobowiązań (ust. 1 i 3). Ponadto, jak wynika z ust. 4
tego artykułu, jednostki sektora finansów publicz-
nych dokonują zakupu usług, dostaw lub robót bu-
dowlanych na zasadach określonych w przepisach
o zamówieniach publicznych.
Celem tej regulacji jest zapewnienie stosowania
prawem przewidzianych procedur przez jednostki
sektora finansów publicznych przy wydatkowaniu
środków publicznych na realizację nałożonych na nie
zadań publicznych.
Wydatki publiczne mogą być dokonywane jedynie
przez uprawnione do tego podmioty, w oparciu o ist-
niejącą podstawę prawną. W przeciwieństwie do pod-
miotów prywatnych, którym wolno to, co nie jest
przez prawo wyraźnie zabronione, w sektorze finan-
sów publicznych obowiązuje bowiem zasada, iż do-
zwolone jest tylko to, na co zezwala prawo.
Do sektora finansów publicznych należą podmio-
ty wymienione w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerw-
ca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,
poz. 1591, z późn. zm.), a w tym jednostki samorządu
terytorialnego i ich jednostki organizacyjne.
Jak wynika z art. 167 ust 2 ustawy o finansach pu-
blicznych, wydatki budżetów jednostek samorządu te-
rytorialnego są przeznaczone na realizację zadań okre-
ślonych w odrębnych przepisach, w szczególności na:
931
1) zadania własne jednostek samorządu teryto-
rialnego;
2) zadania z zakresu administracji rządowej i inne
zadania zlecone jednostkom samorządu terytorialne-
go ustawami;
3) zadania przejęte przez jednostki samorządu te-
rytorialnego do realizacji w drodze umowy lub poro-
zumienia;
4) zadania realizowane wspólnie z innymi jed-
nostkami samorządu terytorialnego;
5) pomoc rzeczową lub finansową dla innych jed-
nostek samorządu terytorialnego, określoną przez
organ stanowiący jednostki samorządu terytorialne-
go odrębną uchwałą.
Jednostki organizacyjne jednostek samorządu te-
rytorialnego dysponujące środkami publicznymi do-
konują wydatków w oparciu o swoje plany finansowe
związane z realizacją wykonywanych przez nie za-
dań. Źródła finansowania tych wydatków ujmowane
są w budżetach odpowiednich jednostek samorządu
terytorialnego.
Z kolei przepisy z zakresu prawa pracy czy ubez-
pieczeń społecznych obligują pracodawców do pono-
szenia wydatków na wynagrodzenia i uposażenia,
składek na ubezpieczenie społeczne i Fundusz Pracy,
jak również innych składek czy opłat o charakterze
obligatoryjnym.
Brak jest natomiast przepisów, które obligowały-
by pracodawcę samorządowego do zawarcia umowy
grupowego ubezpieczenia pracowniczego, a tym sa-
mym stanowiłyby podstawę do przyjmowania na sie-
bie skutków finansowych z tytułu niedopełnienia
przez siebie obowiązków wynikających z postano-
wień takiej umowy.
Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem izby, prze-
pisy o zamówieniach publicznych nie znajdą w oma-
wianej sytuacji zastosowania.
Jednocześnie pragnę przypomnieć, iż powyższe
stanowisko nie ma wiążącego charakteru, Regional-
na Izba Obrachunkowa w Gdańsku nie posiada bo-
wiem uprawnień do dokonywania powszechnie obo-
wiązującej wykładni przepisów prawa.”
Z przedstawionego stanowiska wynika, iż wątpli-
wości Regionalnej Izby Obrachunkowej w Gdańsku
nie dotyczyły samego faktu nawiązania umowy ubez-
pieczenia grupowego na życie pracowników, lecz były
one związane z tymi ustaleniami umowy, które wią-
załyby się z poniesieniem wydatków ze środków pu-
blicznych w wypadku, „(…) gdyby ubezpieczający
(podmiot należący do sektora finansów publicznych)
nie dopełnił przyjętych na siebie obowiązków, co
skutkowałoby koniecznością poniesienia przez niego
określonych obciążeń finansowych (…)”.
Jednocześnie należy zauważyć, iż właściwym do
dokonania oceny prawidłowości postanowień umowy
ubezpieczenia grupowego na życie pracowników wy-
daje się organ nadzoru nad zakładami ubezpieczeń
wykonującymi działalność ubezpieczeniową na tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej, którym, w myśl
932
art. 2 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 22 maja 2003 r.
o działalności ubezpieczeniowej (t.j. Dz. U. z 2010 r.
Nr 11, poz. 66, z późn. zm.) jest Komisja Nadzoru
Finansowego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Grzegorza Roszaka
i Marka Wojtkowskiego
w sprawie odmowy przyjęcia do szpitala
dziecka poniżej 16. roku życia w przypadku
braku pisemnej zgody jego prawnego opiekuna
(17100)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską panów posłów Grzegorza Rosza-
ka i Marka Wojtkowskiego, przesłaną przy piśmie
pani Ewy Kierzkowskiej, wicemarszałek Sejmu (pi-
smo z dnia 30 lipca 2010 r., znak: SPS-023-17100/10),
w sprawie odmowy przyjęcia do szpitala dzieci poni-
żej 16 roku życia uprzejmie wyjaśniam.
W swojej interpelacji panowie posłowie skierowa-
li do ministra zdrowia następujące zapytania:
1. Czy do Ministerstwa Zdrowia napływają infor-
macje o ww. przypadkach?
2. Czy podzieli Pani Minister pogląd, iż należa-
łoby we właściwych ustawach przewidzieć możli-
wość przyjmowania dzieci do zakładów opieki zdro-
wotnej za zgodą faktycznych, a nie tylko prawnych
opiekunów?
3. Jakie jest stanowisko ministerstwa w powyż-
szej sprawie?
Przepis zawarty w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) stanowi, że
dzieci i młodzież, niezależnie od ich statusu socjalne-
go i niezależnie od tego, czy ich rodzice bądź opieku-
nowie są ubezpieczeni, mają zapewnioną bezpłatną
opiekę zdrowotną, obejmującą zapobieganie choro-
bom, wykrywanie chorób, leczenie oraz zapobieganie
niepełnosprawności. Podczas sprawowania opieki
medycznej nad populacją wieku rozwojowego obowią-
zuje zasada, że udzielanie świadczeń zdrowotnych
dzieciom i młodzieży do ukończenia 16. roku życia
winno odbywać się w obecności osoby dorosłej – ro-
dzica bądź opiekuna prawnego lub faktycznego.
Zgodnie z obowiązującymi w Polsce przepisami
prawa małe dzieci nie mają zdolności do podejmowa-
nia decyzji dotyczących ich leczenia. W przypadku
starszych dzieci zakres przysługujących im praw ule-
ga zwiększeniu i część tych praw mogą one wykony-
wać samodzielnie bądź też mogą decydować o ich
współrealizacji. Zgodnie z art. 15 Kodeksu cywilnego
ograniczoną zdolność do czynności prawnych mają
małoletni, którzy ukończyli 13 lat. Generalnie, obo-
wiązujące przepisy prawa respektują autonomię oso-
by małoletniej, o ile osoba ta ukończyła 16 lat. Uzna-
jąc za naczelną zasadę szczególnej ochrony osób ma-
łoletnich, przepisami prawa określono wymóg wyra-
żenia zgody przedstawiciela ustawowego lub zezwo-
lenie sądu opiekuńczego na przeprowadzenie wyma-
ganych procedur medycznych w odniesieniu do tych
osób. Zasady sprawowania opieki zdrowotnej z uwzględ-
nieniem odmiennych uprawnień osoby małoletniej,
w odróżnieniu od pacjenta pełnoletniego, regulują
przepisy ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach
lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2008 r. Nr 136,
poz. 857, z późn. zm.).
W myśl art. 32 ust. 1 ustawy lekarz może prze-
prowadzić badanie lub udzielić innego świadczenia
zdrowotnego, z zastrzeżeniem wyjątków przewi-
dzianych w ustawie, po wyrażeniu zgody przez pa-
cjenta. Jeżeli pacjent jest małoletni, wymagana jest
zgoda jego przedstawiciela ustawowego, a gdy pa-
cjent nie ma przedstawiciela ustawowego – zezwo-
lenie sądu opiekuńczego (art. 32 ust. 2). Zgodę na
przeprowadzenie badania może także wyrazić opie-
kun faktyczny (art. 32 ust. 3). Jeżeli natomiast pa-
cjent ukończył 16 lat, wymagana jest także jego
zgoda (art. 32 ust. 5). Jeżeli małoletni, który ukoń-
czył 16 lat, sprzeciwia się czynnościom medycznym,
poza zgodą jego przedstawiciela ustawowego lub
opiekuna faktycznego albo w przypadku niewyra-
żenia przez nich zgody wymagane jest zezwolenie
sądu opiekuńczego (art. 32 ust. 6).
Powyższe nie pozostaje w sprzeczności z uzna-
niem podmiotowości dziecka, określonej w przepi-
sach krajowych oraz międzynarodowych, ale gwa-
rantuje rzeczywistą ochronę dziecka w sytuacji in-
terwencji medycznej, która jest wkroczeniem w sferę
takich chronionych konstytucyjnie wartości, jak:
prawo do prywatności, gwarancja nietykalności oso-
bistej i wolności osobistej czy też zakaz poddania jed-
nostki eksperymentom medycznym.
Jak wynika z art. 31 ust. 1 i 5 ustawy, osobie
małoletniej w wieku powyżej 16 lat lekarz ma obo-
wiązek w sposób przystępny przekazać informację
o stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz
możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych,
dających się przewidzieć następstwach ich zastoso-
wania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz
rokowaniu.
Art. 33 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawo-
dach lekarza i lekarza dentysty stanowi: 1. Badanie
lub udzielenie pacjentowi innego świadczenia zdro-
wotnego bez jego zgody jest dopuszczalne, jeżeli wy-

maga on niezwłocznej pomocy lekarskiej, a ze wzglę-
du na stan zdrowia lub wiek nie może wyrazić zgo-
dy i nie ma możliwości porozumienia się z jego
przedstawicielem ustawowym lub opiekunem fak-
tycznym. 2. Decyzję o podjęciu czynności medycz-
nych w okolicznościach, o których mowa w ust. 1,
lekarz powinien w miarę możliwości skonsultować
z innym lekarzem. 3. Okoliczności, o których mowa
w ust. 1 i 2, lekarz odnotowuje w dokumentacji me-
dycznej pacjenta.
Art. 34. 1. Lekarz może wykonać zabieg operacyj-
ny albo zastosować metodę leczenia lub diagnostyki
stwarzającą podwyższone ryzyko dla pacjenta po uzy-
skaniu jego pisemnej zgody. 2. Przed wyrażeniem
zgody przez pacjenta w sytuacji, o której mowa w ust. 1,
lekarz ma obowiązek udzielenia mu informacji zgod-
nie z art. 31. 3. Lekarz może wykonać zabieg lub za-
stosować metodę, o której mowa w ust. 1, wobec pa-
cjenta małoletniego, ubezwłasnowolnionego bądź
niezdolnego do świadomego wyrażenia pisemnej zgo-
dy po uzyskaniu zgody jego przedstawiciela ustawo-
wego, a gdy pacjent nie ma przedstawiciela lub gdy
porozumienie się z nim jest niemożliwe, po uzyska-
niu zezwolenia sądu opiekuńczego. 4. Jeżeli pacjent
ukończył 16 lat, wymagana jest także jego pisemna
zgoda. 5. W sytuacji, o której mowa w ust. 1, stosuje
się odpowiednio przepis art. 32 ust. 6. 6. Jeżeli przed-
stawiciel ustawowy pacjenta małoletniego, ubezwła-
snowolnionego bądź niezdolnego do świadomego wy-
rażenia zgody nie zgadza się na wykonanie przez
lekarza czynności wymienionych w ust. 1, a niezbęd-
nych dla usunięcia niebezpieczeństwa utraty przez
pacjenta życia lub ciężkiego uszkodzenia ciała bądź
ciężkiego rozstroju zdrowia, lekarz może wykonać
takie czynności po uzyskaniu zgody sądu opiekuń-
czego. 7. Lekarz może wykonać czynności, o których
mowa w ust. 1, bez zgody przedstawiciela ustawowe-
go pacjenta bądź zgody właściwego sądu opiekuńcze-
go, gdy zwłoka spowodowana postępowaniem w spra-
wie uzyskania zgody groziłaby pacjentowi niebezpie-
czeństwem utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała
lub ciężkiego rozstroju zdrowia. W takim przypadku
lekarz ma obowiązek, o ile jest to możliwe, zasięgnąć
opinii drugiego lekarza, w miarę możliwości tej sa-
mej specjalności. O wykonywanych czynnościach
lekarz niezwłocznie zawiadamia przedstawiciela
ustawowego, opiekuna faktycznego lub sąd opiekuń-
czy. 8. O okolicznościach, o których mowa w ust. 3–7,
lekarz informuje pacjenta oraz jego przedstawiciela
ustawowego lub opiekuna faktycznego albo sąd opie-
kuńczy, a także dokonuje odpowiedniej adnotacji
wraz z uzasadnieniem w dokumentacji medycznej.
Art. 35. 1. Jeżeli w trakcie wykonywania zabiegu
operacyjnego albo stosowania metody leczniczej lub
diagnostycznej wystąpią okoliczności, których nie-
uwzględnienie groziłoby pacjentowi niebezpieczeń-
stwem utraty życia, ciężkim uszkodzeniem ciała lub
ciężkim rozstrojem zdrowia, a nie ma możliwości nie-
zwłocznie uzyskać zgody pacjenta lub jego przedsta-
wiciela ustawowego, lekarz ma prawo, bez uzyskania
933
tej zgody, zmienić zakres zabiegu bądź metody lecze-
nia lub diagnostyki w sposób umożliwiający uwzględ-
nienie tych okoliczności. W takim przypadku lekarz
ma obowiązek, o ile jest to możliwe, zasięgnąć opinii
drugiego lekarza, w miarę możliwości tej samej specjal-
ności. 2. O okolicznościach, o których mowa w ust. 1,
lekarz dokonuje odpowiedniej adnotacji w dokumen-
tacji medycznej oraz informuje pacjenta, przedstawi-
ciela ustawowego lub opiekuna faktycznego albo sąd
opiekuńczy.
Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pa-
cjenta i rzeczniku praw pacjenta (Dz. U. z 2009 r.
Nr 52, poz. 417, z późn. zm.). Zgodnie z art. 7 ust. 1
pacjent ma prawo do natychmiastowego udzielenia
mu świadczeń zdrowotnych ze względu na zagrożenie
zdrowia lub życia. Ponadto, jak wynika treści art. 9
ust. 7 ustawy o prawach pacjenta i rzeczniku praw
pacjenta, pacjent małoletni, który nie ukończył 16 lat,
ma prawo do uzyskania od lekarza przystępnej infor-
macji o stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych
oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczni-
czych, dających się przewidzieć następstwach ich za-
stosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz
rokowaniu w zakresie i formie potrzebnych do pra-
widłowego procesu diagnostycznego lub terapeutycz-
nego. Ponadto, zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy, po uzy-
skaniu informacji pacjent ma prawo przedstawić le-
karzowi swoje zdanie w tym zakresie. Na podstawie
art. 17 ust. 3 pacjent małoletni, który ukończył 16 lat,
ma prawo do wyrażenia sprzeciwu wobec udzielenia
świadczenia zdrowotnego pomimo zgody przedstawi-
ciela ustawowego lub opiekuna faktycznego. W takim
przypadku wymagane jest zezwolenie sądu opiekuń-
czego. Zgoda oraz sprzeciw mogą być wyrażone ust-
nie lub przez takie zachowanie tych osób, które
w sposób niebudzący wątpliwości wskazuje na wolę
poddania się proponowanym przez lekarza czynno-
ściom albo brak takiej woli (art. 17 ust. 4.). Zasady
przeprowadzenia badania lub udzielenia innych
świadczeń zdrowotnych przez lekarza pomimo braku
zgody albo wobec zgłoszenia sprzeciwu określają
przepisy art. 33 i 34 ust. 6 ustawy z dnia 5 grudnia
1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U.
z 2008 r. Nr 136, poz. 857, z późn. zm.).
Przedstawiając powyższe, należy stwierdzić, że
aktualnie obowiązujące przepisy dotyczące ochrony
zdrowia w pełni zapewniają całodobową dostępność
udzielania świadczeń zdrowotnych dzieciom i mło-
dzieży, zarówno tym mieszkającym w domach ro-
dzinnych z rodzicami, jak i tym, które okresowo znaj-
dują się pod opieką opiekunów (ustawowych czy fak-
tycznych) w związku z nieobecnością jednego czy
obojga rodziców. Nie znajduje zatem uzasadnienia
tworzenie nowych aktów prawnych bądź nowelizacja
dotychczas obowiązujących z zakresu ochrony zdro-
wia z powodu okresowych nieobecności rodzica/ro-
dziców. Z przedstawionych powyżej przepisów prawa
wynika, iż w sytuacjach nagłych nie znajduje żadne-
go uzasadnienia odmowa przyjęcia do szpitala dzieci
poniżej 16 roku życia spowodowana brakiem zgody
934
opiekuna prawnego. W pozostałych przypadkach
przyjęcia małoletnich do szpitala odbywają się z po-
szanowaniem obowiązujących w tym zakresie prze-
pisów prawa. Odpowiadając na 1. pytanie zawarte
w interpelacji, uprzejmie informuję, że w Minister-
stwie Zdrowia nie zarejestrowano żadnego zgłoszo-
nego przypadku odmowy przyjęcia dziecka do szpi-
tala (w sytuacji pilnej potrzeby jego hospitalizacji)
spowodowanej brakiem możliwości uzyskania zgody
opiekuna prawnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie planowanej reformy szkolnictwa
ponadgimnazjalnego (17101)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Wojciecha Wilka (SPS-023-17101/10)
w sprawie planowanej reformy szkolnictwa ponad-
gimnazjalnego, uprzejmie wyjaśniam.
Rozwój gospodarki opartej na wiedzy wymaga za-
pewnienia wysokiego poziomu kształcenia i szkoleń.
Szkoły zawodowe muszą kształcić tak, by ich absol-
wenci posiadali solidny fundament wiedzy ogólnej,
szerokie podstawy zawodowe ułatwiające w razie po-
trzeby możliwość przekwalifikowania się lub zdoby-
wanie zawodów pokrewnych oraz kompetencje klu-
czowe. Dynamiczny rozwój technologii oraz globali-
zacja gospodarki powoduje, że wykształcenie i wiedza
zdobyte w szkole muszą być aktualizowane, uzupeł-
niane i poszerzane w trakcie pracy zawodowej.
Przygotowanie profesjonalnych kadr dla zmienia-
jącego się rynku pracy to zasadniczy cel przygotowy-
wanej modernizacji systemu kształcenia zawodowe-
go. Aby to osiągnąć, niezbędne są takie zmiany or-
ganizacyjno-programowe, które w niedługiej per-
spektywie czasowej doprowadzą do uelastycznienia
oferty kierunków kształcenia w polskich szkołach
zawodowych oraz do poprawy jakości kształcenia
przy ścisłej współpracy z otoczeniem gospodarczym
szkoły, w szczególności z pracodawcami i dostawcami
technologii.
W ramach modernizacji kształcenia zawodowego
prowadzone są prace nad modyfikacją klasyfikacji
zawodów szkolnictwa zawodowego, która będzie po-
legała na grupowaniu i integrowaniu zawodów (re-
dukcji liczby zawodów). W zawodach tych zostaną
następnie wyodrębnione i nazwane kwalifikacje, któ-
re będą potwierdzane w ramach egzaminów ze-
wnętrznych. Kwalifikacje te zostaną opisane w no-
wych podstawach programowych kształcenia w za-
wodach jako zasób wiadomości, umiejętności i po-
staw. Podział zawodu „szkolnego” na kwalifikacje
zawodowe prowadzony jest w oparciu o klasyfikację
zawodów i specjalności dla potrzeb rynku pracy.
Zakres wiadomości, umiejętności oraz postaw,
w które szkoła zawodowa powinna wyposażyć swoich
uczniów, określą dwa podstawowe dokumenty: pod-
stawa programowa kształcenia ogólnego oraz podsta-
wa programowa kształcenia w zawodzie. Zadaniem
szkoły będzie zharmonizowanie realizacji zadań opi-
sanych w obu dokumentach. Podstawa programowa
kształcenia w zawodzie sformułowana zostanie w ję-
zyku efektów kształcenia. Wyodrębnione zostaną
w niej dwa rodzaje wymagań – wymagania ogólne,
opisujące najważniejsze zadania zawodowe, które po-
winien umieć zrealizować absolwent szkoły, oraz wy-
magania szczegółowe, określające m.in. wiadomości
i umiejętności właściwe dla opisywanego zawodu
oraz dla wyodrębnionych kwalifikacji.
Uelastycznieniu kierunków kształcenia zawodo-
wego i lepszemu ich dostosowaniu do potrzeb lokal-
nych i regionalnych rynków pracy służyć będzie pro-
ponowane w ramach przygotowywanej modernizacji
kształcenia zawodowego przyspieszenie ścieżki wpro-
wadzania nowych zawodów do klasyfikacji zawodów
szkolnictwa zawodowego i umożliwienie organiza-
cjom pracodawców reprezentatywnych, w rozumie-
niu ustawy o Trójstronnej Komisji do Spraw Społecz-
no-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu
społecznego, występowania bezpośrednio do ministra
właściwego do spraw oświaty z wnioskiem o wprowa-
dzenie nowego zawodu do klasyfikacji zawodów szkol-
nictwa zawodowego.
Projektowana modernizacja kształcenia zawodo-
wego obejmie także system egzaminów potwierdza-
jących kwalifikacje w zawodzie. W ramach realizo-
wanych przez Ministerstwo Edukacji Narodowej
i Centralną Komisję Egzaminacyjną projektów sys-
temowych z Programu Operacyjnego „Kapitał ludz-
ki” podjęte będą działania mające na celu włączenie
pracodawców do systemu egzaminów potwierdzają-
cych kwalifikacje w zawodzie poprzez otwieranie
ośrodków egzaminacyjnych w przedsiębiorstwach
i zakładach pracy oraz udział pracodawców w egzami-
nach jako egzaminatorów. Trwają prace nad stworze-
niem mechanizmów zachęcających pracodawców do
współpracy ze szkołami prowadzącymi kształcenie
zawodowe w zakresie praktycznej nauki zawodu i do-
posażenia szkół w nowoczesny sprzęt i materiały.
Programy modułowe nie będą narzucone szkołom
do obowiązkowego stosowania. Dyrektor szkoły or-
ganizuje pracę w szkole i decyduje o tym, czy kształ-
cenie w zawodzie prowadzone jest na podstawie pro-
gramu przedmiotowego, czy też modułowego. Obec-
nie obowiązujące przepisy dają kompetencje dyrek-

torowi szkoły do dopuszczania do użytku programów
nauczania – przedmiotowego lub modułowego – po
zasięgnięciu opinii rady pedagogicznej. Dyrektor
szkoły jest odpowiedzialny za uwzględnienie w pro-
gramie nauczania dla zawodu podstawy programo-
wej kształcenia w zawodzie. Kompetencja ta umożli-
wia dyrektorowi szybkie reagowanie na zmiany w tre-
ściach pracy i dostosowanie programów kształcenia
zawodowego do potrzeb środowiska pracy.
Wdrożenie modułowych programów nauczania do
praktyki szkolnej podnosi jakość kształcenia zawo-
dowego, wzbogaca ofertę edukacyjną kształcenia za-
wodowego, a także umożliwia elastyczne dostosowa-
nie procesu kształcenia do aktualnych potrzeb rynku
pracy.
Ministerstwo Edukacji Narodowej od kilku lat
prowadzi działania wspierające szkoły, w których re-
alizowane jest kształcenie na podstawie programów
modułowych. Krajowy Ośrodek Wspierania Edukacji
Zawodowej i Ustawicznej jako placówka podległa
MEN zrealizowała w latach 2004–2008 projekt w ra-
mach Sektorowego Programu Operacyjnego „Rozwój
zasobów ludzkich” (SPO RZL) „Przygotowanie inno-
wacyjnych programów do kształcenia zawodowego”.
W ramach projektu opracowano 185 modułowych
programów nauczania oraz 3438 pakietów edukacyj-
nych i udostępniono szkołom zawodowym poprzez
kuratorów oświaty. Obecnie KOWEZiU realizuje pro-
jekt systemowy: „System wsparcia szkół i placówek
oświatowych wdrażających modułowe programy
kształcenia zawodowego”, zaplanowany na lata 2009–
–2013. Głównym celem projektu jest wypracowanie
systemu wsparcia kadry zarządzającej i dydaktycznej
oraz przedstawicieli organów prowadzących i nadzo-
rujących szkoły zawodowe oraz placówki oświatowe
przygotowujące się do wdrażania programów modu-
łowych. W ramach projektu zostanie utworzony zin-
tegrowany systemu informatyczny ułatwiający do-
stęp do bazy danych programów modułowych i pa-
kietów edukacyjnych, a także do informacji z zakre-
su kształcenia zawodowego, w tym w szczególności
kształcenia w oparciu o programy o strukturze mo-
dułowej.
Projekt jest odpowiedzią na zgłaszane przez śro-
dowisko oświatowe trudności organizacyjne, me-
todyczne, merytoryczne i informatyczne związane
z wdrażaniem innowacyjnych programów kształce-
nia zawodowego.
Nauczyciel przygotowany merytorycznie do kształ-
cenia w zawodzie i zatrudniony w szkole zgodnie
z przepisami może prowadzić zajęcia edukacyjne
obejmujące zakres kształcenia w zawodzie, tj. kilka
różnych przedmiotów lub kilka różnych modułów.
Podstawą kształcenia w zawodzie jest program na-
uczania dla zawodu, w którym wyodrębnione są po-
szczególne przedmioty lub moduły.
Wobec dynamiki rozwoju nowoczesnych techno-
logii w gospodarce obserwuje się zróżnicowanie wy-
magań pracodawców w zakresie oczekiwanych od
pracowników kwalifikacji. Ewolucja zawodów i kwa-
935
lifikacji w gospodarce, ich powstawanie oraz zanika-
nie sprawia, że należy poszukiwać efektywnych spo-
sobów dostosowania oferty edukacyjnej w kształce-
niu zawodowym i ustawicznym do potrzeb rynku
pracy.
Z punktu widzenia pracodawców system szkolny
musi nie tylko przygotowywać do wykonywania kon-
kretnego zawodu, ale również wyposażać w szereg
umiejętności ogólnych – kompetencji kluczowych,
w tym: coraz bardziej zaawansowane umiejętności
informatyczne i komunikacyjne, posługiwanie się ję-
zykiem obcym, umiejętność uczenia się oraz pracy
w zespole. Chociaż w szkołach polskich dokonał się
w tym zakresie istotny postęp, wciąż nie są to jeszcze
umiejętności wystarczająco opanowane przez ich ab-
solwentów.
Wymierne konsekwencje w sferze niskiej zatrud-
nialności absolwentów szkół prowadzących kształce-
nie zawodowe ma niewątpliwie problem słabego wy-
posażenia tych szkół w nowoczesną technikę oraz
brak dostępu do niej bezpośrednio w przedsiębior-
stwach. Pewną poprawę w tym zakresie przyniosło
powołanie i doposażenie centrów kształcenia prak-
tycznego.
W opinii dyrektorów szkół zawodowych brak no-
woczesnego wyposażenia dydaktycznego jest jednym
z głównych powodów niedostosowania kształcenia
zawodowego do potrzeb rynku pracy. Dotyczy to
przede wszystkim zawodów kształconych na pozio-
mie technikum. W przypadku uczniów techników
kształcenie praktyczne odbywa się przede wszystkim
w szkole (w laboratoriach i pracowniach dydaktycz-
nych). Kontakt z nowoczesnymi technologiami i sprzę-
tem uczniowie ci mają jedynie podczas praktyk zawo-
dowych. Poprzez systematyczne zwiększanie warto-
ści wagi P8 subwencji oświatowej stosowanej w odnie-
sieniu do uczniów szkół zawodowych Ministerstwo
Edukacji Narodowej stwarza organom prowadzącym
możliwość doposażania szkół w nowoczesny sprzęt.
Wartość wagi P8 systematycznie wzrasta – w roku
2009 wartość ta wynosiła 017, w roku 2010 wartość
wagi P8 wzrosła do 019. Departament Kształcenia
Zawodowego i Ustawicznego wystąpił z wnioskiem
o zwiększenie wartości wagi P8 na rok 2011 z warto-
ści 0,19 do 0,21.
Poza systematycznym wzrostem nakładów finan-
sowych na kształcenie zawodowe, planowane zmiany
strukturalno-organizacyjne, tj. podział zawodów na
kwalifikacje, modernizacja egzaminów zawodowych,
przyśpieszenie ścieżki wprowadzania zawodu do kla-
syfikacji oraz wprowadzenie do szkół bardziej ela-
stycznych form kształcenia kursowego, mają służyć
dostosowaniu systemu kształcenia zawodowego do
wymogów rynku pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
936
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie planów likwidacji
Straży Ochrony Kolei (17102)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przysłaną przy piśmie SPS-023-17102/10 z dnia
30 lipca 2010 r. interpelację posła na Sejm RP Pana
Wojciecha Wilka w sprawie planów likwidacji Straży
Ochrony Kolei, uprzejmie informuję, co następuje.
Przekazany do Sejmu w dniu 3 marca 2010 r. rzą-
dowy projekt ustawy o zmianie ustawy o transporcie
kolejowym oraz niektórych innych ustaw (druk sej-
mowy nr 2873) stanowi, że zadania ochrony bezpie-
czeństwa i porządku publicznego na obszarze kolejo-
wym w zakresie ochrony osób oraz w pociągach pa-
sażerskich realizować będzie policja kolejowa na za-
sadach określonych w ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r.
o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.).
Przejęcie odpowiedzialności za bezpieczeństwo na
obszarach kolejowych oraz w pociągach pasażerskich
w zakresie ochrony osób przez ww. formację pozwoli
na wykorzystanie przysługujących jej uprawnień
uregulowanych ustawą o Policji. Efektem tego będzie
wykonywanie przez policję kolejową m.in. czynności
operacyjno-rozpoznawczych i dochodzeniowo-śled-
czych, co będzie się wiązać z podniesieniem poziomu
bezpieczeństwa publicznego.
Wyżej wymieniony projekt oddziela ponadto ochro-
nę porządku publicznego realizowanego przez Policję
od ochrony mienia spółek kolejowych realizowanej
własnymi zasobami osobowymi bądź też w oparciu
o usługi firm ochroniarskich. Zgodnie z powyższym
zarządcy infrastruktury zobowiązani będą do za-
pewnienia porządku publicznego na zarządzanym
obszarze kolejowym oraz ochrony należącego do
nich mienia, natomiast na przewoźników kolejo-
wych zostanie nałożony obowiązek ochrony przesy-
łek powierzonych im do przewozu oraz ochrony na-
leżącego do nich mienia.
W związku ze zmianą organizacji zapewnienia
bezpieczeństwa i porządku publicznego na obszarach
kolejowych Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji przewidziało zwiększenie zatrudnienia
w Policji o dodatkowe 1000 etatów.
Projekt ustawy (druk sejmowy nr 2873) wprowa-
dza ponadto w ustawie z dnia 22 sierpnia 1997 r.
o ochronie osób i mienia zmiany umożliwiające funk-
cjonariuszom Straży Ochrony Kolei uproszczone uzy-
skanie licencji pracownika ochrony fizycznej I i II
stopnia. Ułatwienie w zakresie uzyskania licencji pra-
cownika ochrony fizycznej jest rozwiązaniem praw-
nym umożliwiającym podjęcie zatrudnienia przez
osoby, które nie podjęły służby w Policji.
Rząd jest przeciwny tworzeniu kolejnej, zgodnie
z poselskim projektem ustawy o Straży Kolejowej
(druk sejmowy nr 510), uzbrojonej i umundurowanej
formacji przeznaczonej do ochrony porządku i bez-
pieczeństwa publicznego na obszarach kolejowych,
w pociągach i innych pojazdach kolejowych, która
finansowana będzie w całości z budżetu państwa.
Tego typu zadania powinna w pierwszej kolejności
wykonywać Policja. Powołana ustawą Straż Kolejowa
posiadałaby szerokie przywileje wynikające z prag-
matyki służbowej. Brak jest w związku z powyższym
uzasadnienia do tworzenia odrębnej formacji, której
zadaniem będzie ochrona infrastruktury kolejowej.
Zadanie to powinno być realizowane przez spółki ko-
lejowe jako podmioty prawa handlowego.
O tym, który z projektów zostanie uchwalony,
zdecydują parlamentarzyści.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie koncesji na poszukiwanie złóż
gazu ziemnego na terenie Polski (17103)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Wojciecha Wilka z dnia 22.07.2010 r.,
znak: SPS-023-17103/10, w sprawie koncesji na po-
szukiwanie złóż gazu ziemnego w Polsce, przedsta-
wiam poniżej odpowiedzi na poszczególne pytania.
1. Czy wiadomo, jakiej wielkości niekonwencjonal-
ne złoża gazu ziemnego mogą znajdować się na tere-
nie naszego kraju?
Do chwili obecnej w Polsce nie odkryto i nie udo-
kumentowano jeszcze żadnego niekonwencjonalnego
złoża gazu ziemnego typu shale gas (tzw. gaz łupko-
wy), dlatego też trudno obecnie jest szacować zasoby
tej kopaliny w Polsce. Według szacunków jedynie
firm konsultingowych (nie geologicznych) podawane
w mediach zasoby złóż gazu łupkowego w Polsce
mogą wynosić od 1,4 do 3 bln m3. Jednakże to, czy
występuje u nas shale gas i w jakich ilościach, powin-
no rozstrzygnąć się w okresie najbliższych 5 lat (na
tyle wydano większość koncesji poszukiwawczo-roz-
poznawczych), po wykonaniu w szczególności wielu
nowych wierceń w najbardziej perspektywicznych
rejonach.
 937

2. W których regionach Polski mogą one wystę- Poniżej przedstawiam zestawienie firm, którym
pować? minister środowiska udzielił koncesji na poszukiwa-
Wstępne rozpoznanie obszarów perspektywicz-
nie i rozpoznawanie złóż węglowodorów w Polsce:
nych dla możliwości występowania niekonwencjonal-
nych złóż gazu łupkowego zostało zrealizowane przez
Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy In-
stytut Badawczy w ramach tematu pt. „Rozpoznanie Koncesje na poszukiwanie i rozpoznawanie węglowodorów
basenów węglowodorowych Polski pod kątem możli-
Łączna ilość wszystkich
wości występowania i zasobów oraz możliwości kon- posiadanych koncesji
cesjonowania poszukiwań niekonwencjonalnych złóż na poszukiwanie
gazu ziemnego – etap I”, zleconego przez ministra Firma i rozpoznawanie
konwencjonalnych
środowiska i finansowanego ze środków Narodowego i niekonwencjonalnych
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wod- złóż węglowodorów
nej. Wyniki powyższego opracowania potwierdziły CalEnergy Resources Poland Sp. z o.o. 4
możliwość występowania na terenie Polski obszarów Celtique Energie Poland Sp. z o.o. 3
perspektywicznych dla poszukiwania złóż gazu łup- Chevron Polska Exploration
3
kowego. Najwyższy potencjał występowania gazu and Production sp. z o.o.
łupkowego stwierdzono dla utworów dolnego syluru Chevron Polska Energy Resources
1
sp. z o.o.
i górnego ordowiku na kratonie wschodnioeuropej-
Cuadrilla Polska sp.z o.o. 2
skim (Lubelszczyzna, Mazowsze, Wielkopolska oraz
Pomorze), ale bez kosztownych prac terenowych DPV Service sp. z o.o. 21

(wierceń) nie jest możliwe oszacowanie zasobów nie- Energia Cybinka Sp. z o.o. Sp. kom. 1
konwencjonalnych nagromadzeń gazu ziemnego Energia Kalisz sp. z o.o. sp. kom. 1
3. Jaka ich część może być położona na ternie Lu- Energia Karpaty Wschodnie sp. z o.o.
2
belszczyzny? sp. kom.
Na obecnym etapie rozpoznania niekonwencjonal- Energia Karpaty Zachodnie sp. z o.o.
4
sp. kom.
nych złóż gazu ziemnego w Polsce nie jest możliwe
oszacowanie ich zasobów na Lubelszczyźnie. O wiel- Energia Torzym sp. z o.o. sp. kom. 1
kości bazy zasobowej przesądzi realizacja zobowią- Energia Zachód sp. z o.o. 3
zań wynikających z udzielonych przez ministra śro- ExxonMobil Exploration and
6
dowiska 25 koncesji na poszukiwanie i rozpoznawa- Production Poland sp. z o.o.
nie tego typu złóż gazu ziemnego na Lubelszczyźnie. FX Energy sp. z o.o. 21
Warto przy tym zaznaczyć, że szczegółowa ilość za- Gas Plus International sp. z o.o. 1
sobów złóż kopalin zostanie ostatecznie ustalona Helland Investments sp. z o.o. 1
w dokumentacjach geologicznych, które sporządza się Indiana Investmetns sp. z o.o. 3
po zakończeniu etapu rozpoznania złoża. Joyce Investments sp. z o.o. 1
4. Ile koncesji na poszukiwanie gazu ziemnego
Lane Energy Poland sp. z o.o. 6
wydało do tej pory Ministerstwo Środowiska?
Lane Resources Poland sp. z o.o. 3
Według stanu na dzień 18 sierpnia 2010 r. obowią-
zują 224 koncesje udzielone przez ministra środowi- Liesa Investments sp. z o.o. 2
ska na poszukiwanie i rozpoznawanie złóż węglowo- Marathon Oil Poland sp. z o.o. 10
dorów (ropa naftowa i gaz ziemny). Na podstawie Maryani Investments sp. z o.o. 1
11 koncesji firmy prowadzą poszukiwania jedynie Mazovia Energy Resources sp. z o.o. 3
gazu łupkowego, a na podstawie 59 koncesji poszu- Mińsk Energy Resources sp. z o.o. 3
kiwanie i rozpoznawanie węglowodorów konwencjo- Oculis Investments sp. z o.o. 3
nalnych, jak i gazu łupkowego. Pozostałe 153 konce- Lotos Petrobaltic SA 8
sje pozwalają na poszukiwanie i rozpoznawanie jedy- PGNiG SA 89
nie konwencjonalnych złóż węglowodorów. Orlen Upstream sp. z o.o. 5
5. Na jaki okres przyznawane są koncesje na po-
RWE Dea AG SA 5
szukiwanie i rozpoznawanie złóż gazu ziemnego
PL Energia SA 2
w Polsce?
Saponis Investments sp. z o.o. 3
Okres, na jaki udzielane są w Polsce koncesje na
poszukiwanie i rozpoznawanie złóż gazu ziemnego, Strzelecki Energia sp. z o.o. 1
wynosi zwykle kilka lat (średnio ok. 5 lat) i uzależ- Vabush Energy sp. z o.o. 1
niony jest od zakresu wnioskowanych przez przed- Suma 224
siębiorcę prac poszukiwawczo-rozpoznawczych (licz-
ba wierceń i ilość prac sejsmicznych).
6. Jakie firmy je otrzymały i na jakim obszarze Na terenie Polski firmy prowadzą poszukiwanie
będą lub już prowadzą poszukiwania? i rozpoznawanie złóż węglowodorów na obszarze Lu-
938
belszczyzny, Mazowsza, Wielkopolski, Pomorza i Pod-
karpacia.
Szczegółowa lokalizacja koncesji udzielonych przez
ministra środowiska na poszukiwanie i rozpoznawa-
nie złóż węglowodorów przedstawiona jest na mapie
zamieszczonej na stronie internetowej Ministerstwa
Środowiska pod adresem: http://www.mos.gov.pl/ka-
tegoria/260_mapy/ w zakładce: Mapa koncesji na po-
szukiwanie, rozpoznawanie oraz wydobywanie ropy
naftowej, gazu ziemnego i metanu pokładów węgla
kamiennego oraz bezzbiornikowe magazynowanie sub-
stancji i składowanie odpadów w górotworze, w tym
w podziemnych wyrobiskach górniczych wraz ze zło-
żonymi wnioskami, skala 1: 1 000 000.
7. W których gminach Lubelszczyzny, zgodnie
z wydanymi do tej pory koncesjami, będą prowadzo-
ne poszukiwania złóż gazu ziemnego?
Do dnia 10.08.2010 r. minister środowiska udzie-
lił w rejonie Lubelszczyzny 25 koncesji na poszuki-
wanie i rozpoznawanie złóż gazu ziemnego (konwen-
cjonalnego i niekonwencjonalnego) na rzecz:
— PGNiG S.A. (7 koncesji obejmujących następu-
jące gminy: Kłoczew, Nowodwór, Ułęż, Adamów,
Krzywda, Serokomla, Wojcieszków, Wola Mysłowska,
Abramów, Firlej, Jeziorzany, Kamionka, Lubartów,
Michów, Ostrówek, Baranów, Borki, Wilków, Janow-
iec, Puławy, Jarczów, Lubycza Królewska, Łaszczów,
Rachanie, Telatyn, Tomaszów Lubelski, Ulhówek,
Dołhobyczów, Hrubieszów, Mircze, Biłgoraj, Aleksan-
drów, Biszcza, Księżpol, Łukowa, Potok Górny, Ad-
amówka, Wiązownica, Stary Dzików, Oleszyce,
Cieszanów, Kłoczew, Stężyca, Nowodwór, Ułęż, Ba-
ranów, Puławy, Żyrzyn, miasta i gminy: Ryki, Ka-
zimierz Dolny, Tyszowce, Kock, Tarnogród oraz mi-
asta: Dęblin, Puławy, Biłgoraj),
— Chevron Polska Exploration and Production
sp. z o.o. (4 koncesje obejmujące następujące gminy:
Białopole, Leśniowice, Wojsławice, Żmudź, Hrubie-
szów, Trzeszczany, Uchanie, Werbkowice, Izbica,
Krasnystaw, Kraśniczyn, Siennica Różana, Grabo-
wiec, Miączyn, Sitno, Stary Zamość, Zamość, Skier-
bieszów; Zakrzówek, Szastarka, Potok Wielki, Modli-
borzyce, Batorz, Godziszów, Chrzanów, Dzwola, Za-
krzew, Wysokie, Turobin, Goraj, Kraśnik, Wilkołaz,
Żółkiewka, Rudnik, Nielisz, Sułów, Radecznica, Józe-
fów nad Wisłą, Gościeradów, Trzydnik Duży,
Kraśnik, Dzierzkowice, Urzędów, Wilkołaz, Za-
krzówek, Szastarka, Potok Wielki, Modliborzyce,
Nielisz, Sułów, Radecznica, Zamość, Adamów, Teresz-
pol, Łukowa, Susiec, miasta i gminy: Janów Lubel-
ski, Bychawa, Frampol, Annopol, Szczebrzeszyn,
Zwierzyniec, Krasnobród, Józefów oraz miasta: Kra-
snystaw, Kraśnik),
— ExxonMobil Exploration and Production Po-
land sp. z o.o. (3 koncesje obejmujące następujące
gminy: Rejowiec, Dorohusk, Horodło, Leśniowice,
Kamień, Sawin, Chełm, Białopole, Łopiennik Górny,
Żmudź, Krasnystaw, Ruda-Huta, Siennica Różana,
Dubienka, Sitno, Łabunie, Komarów Osada, Miączyn,
Adamów, Hrubieszów, Werbkowice, Mircze, To-
maszów Lubelski, Rachanie, Tarnawatka, Krynice,
Zamość, Borki, Ostrówek, Stoczek Łukowski, Łuków,
Stanin, Wola Mysłowska, Krzywda, Wojcieszków,
Ulan Majorat, Czemierniki, Radzyń Podlaski, miasta
i gminy: Kock, Tyszowce oraz miasta: Stoczek
Łukowski, Rejowiec Fabryczny, Chełm, Krasnystaw,
Zamość),
— DPV Service sp. z o.o. (3 koncesje obejmujące
następujące gminy: Rybczewice, Trawniki, Jabłonna,
Krzczonów, Nielisz, Stary Zamość, Fajsławice,
Łopiennik Górny, Gorzków, Żółkiewka, Rudnik, Iz-
bica, Zamość, Stężyca, Baranów, Końskowola, Kurów,
Markuszów, Puławy, Żyrzyn, Abramów, Michów,
Wojciechów, Wąwolnica, Karczmiska, Sieciechów,
Gniewoszów, Poniatowa, Dzierzkowice, Józefów nad
Wisłą, Karczmiska, Łaziska, Wilków, miasta i gmi-
ny: Nałęczów,Opole Lubelskie, Kazimierz Dolny,
Piaski oraz miasta: Krasnystaw, Zamość, Dęblin,
Puławy),
— Marathon Oil Poland Area A sp. z o.o. (1 kon-
cesja obejmująca następujące gminy: Włodawa,
Hańsk, Wyryki, Stary Brus, Urszulin, Wola Uhru-
ska, Cyców, Ludwin, Puchaczów, Sosnowica, Dębo-
wa Kłoda, Sawin, Wierzbica, Uścimów oraz miasto:
Włodawa),
— Cuadrilla Polska sp. z o.o. (2 koncesje obej-
mujące następujące gminy: Stanin, Wojcieszków,
Trzebieszów, Radzyń Podlaski, Ulan Majorat, Bor-
ki, Łuków, Biała Podlaska, Leśna Podlaska,
Międzyrzec Podlaski, Drelów, Trzebieszów, Łuków,
Kąkolewnica Wschodnia oraz miasta Międzyrzec
Podlaski i Łuków),
— Orlen Upstream sp. z o.o. (5 koncesji obejmu-
jących następujące gminy: Lubartów, Abramów, Cze-
mierniki, Firlej, Garbów, Jastków, Kamionka, Kurów,
Ludwin, Markuszów, Michów, Niedźwiada, Niemce,
Ostrówek, Puchaczów, Serniki, Siemień, Sosnowica,
Spiczyn, Ostrów Lubelski, Uścimów, Borzechów, Ch-
odel, Garbów, Głusk, Jastków, Karczmiska, Konopni-
ca, Markuszów, Niedrzewica Duża, Strzyżewice,
Urzędów, Wilkołaz, Wojciechów, Zakrzew, Zakrzówek,
Fajsłowice, Głusk, Jabłonna, Konopnica, Jastków,
Krzczonów, Mełgiew, Milejów, Niemce, Spiczyn,
Strzyżewice, Trawniki, Wólka Lubelska, Wysokie,
Zakrzew, Wola Mysłowska, Stężyca, Kłoczew; Chełm,
Cyców, Fajsłowice, Ludwin, Milejów, Puchaczów, Re-
jowiec, Rejowiec Fabryczny, Sawin, Siedliszcze,
Trawniki, Łopiennik Górny, Urszulin, Wierzbica,
miasta i gminy: Nałęczów, Parczew, Łęczna, Bycha-
wa, Piaski, Świdnik, Poniatowa, Bełżyce oraz miasta
Rejowiec Fabryczny, Lublin, Opole Lubelskie).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie rozszerzenia wykazu terenów
o niekorzystnych warunkach gospodarowania
na terenie Lubelszczyzny (17104)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Wojciecha Wilka z dnia 30 lip-
ca br., znak: SPS-023-17104/10, w sprawie rozszerze-
nia wykazu terenów o niekorzystnych warunkach
gospodarowania (ONW) na terenie Lubelszczyzny,
pragnę przekazać następujące informacje.
Pytanie 1. Zgodnie z przepisami rozporządzenia
Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r.
w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez
Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. L 277 z 21.10.2005,
str. 1, z późn. zm.) od 2010 r. przewidziano ewentu-
alną zmianę kryteriów wyznaczania obszarów o nie-
korzystnych warunkach gospodarowania poprzez ich
ujednolicenie na poziomie UE oraz zmianę kryteriów
kwalifikowalności dla tego instrumentu. Jednakże
do tej pory w Komisji Europejskiej nie zakończono
prac w tym zakresie i nie wydano stosownego aktu
prawnego, który zmieniałby podejście do wyznacza-
nia ONW.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1698/
2005 zmiany kryteriów delimitacji obszarów o nie-
korzystnych warunkach gospodarowania będą do-
tyczyć jedynie ONW typ nizinny. ONW typ górski
oraz ze specyficznymi utrudnieniami pozostaną nie-
zmienione.
Jednocześnie przedmiotowe rozporządzenie wska-
zuje, że aby dany obszar został zakwalifikowany do
płatności ONW typ niziny, musi charakteryzować się
znacznymi utrudnieniami naturalnymi, głównie ni-
ską produktywnością gleby lub słabymi warunkami
klimatycznymi oraz na terenie, którego utrzymanie
ekstensywnej działalności rolniczej jest istotne dla
gospodarowania tymi gruntami.
Dotychczas KE przeprowadziła szereg spotkań
z krajami członkowskimi UE; zarówno spotkań bila-
teralnych, jak i technicznych z ekspertami zajmują-
cymi się problematyką obszarów o niekorzystnych
warunkach gospodarowania. Na przedmiotowych
spotkaniach KE wielokrotnie podkreślała znaczenie
przyjęcia jednolitego systemu wydzieleń ONW dla
wszystkich krajów UE, które obiektywnie mogłyby
wskazywać na istotne utrudnienia dla rolnictwa
w całej UE, oraz zmianę celów tego instrumentu.
W czerwcu 2010 r. służby KE rozpoczęły prace
nad oceną skutków nowej delimitacji ONW. Propozy-
cja w tym zakresie ma być przedstawiona – razem
z całym pakietem legislacyjnym dotyczącym WPR po
2013 r. – w połowie 2011 r. Ponadto należy pamiętać,
939
że nowe kryteria będą obowiązywały prawdopodob-
nie po roku 2013.
Pytanie 2. W 2004 r. zostało przeprowadzone na
wniosek gmin uszczegółowienie obszarów o nieko-
rzystnych warunkach gospodarowania typu nizinne-
go, strefy I i II do poziomu obrębu ewidencyjnego. Na
początku 2006 r. zostały przeprowadzone w Minister-
stwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi ponowne prace mają-
ce na celu uwzględnienie dodatkowych obszarów
ONW poprzez uszczegółowienie wskaźnika walory-
zacji rolniczej przestrzeni produkcyjnej (WWRPP) do
poziomu obrębu ewidencyjnego, we wszystkich gmi-
nach, w których proces ten dotychczas nie został
przeprowadzony.
Pytanie 3. W Polsce istnieją trzy typy obszarów
o niekorzystnych warunkach gospodarowania: nizin-
ne, ze specyficznymi utrudnieniami oraz górskie. Do
każdego z wymienionych typów obszary kwalifiko-
wane są na podstawie różnych kryteriów.
W ramach PROW 2004–2006 oraz PROW 2007–
–2013, w przypadku ONW typu nizinnego, uszczegó-
łowienie ONW na terenie gmin odbywało się po zło-
żeniu wniosku do Instytutu Uprawy Nawożenia i Gle-
boznawstwa w Puławach, który to przeprowadzał
prace uszczegóławiające. Gminy przekazywały do in-
stytutu dane, na podstawie których ustalono wystę-
powanie obszarów ONW w poszczególnych obrębach
ewidencyjnych.
Proces uszczegółowienia był dwuetapowy. W pierw-
szym gmina musiała dostarczyć wykaz i powierzchnię
klas bonitacyjnych dla obrębów geodezyjnych, na pod-
stawie których obliczany był szacunkowy wskaźnik
waloryzacji i prawdopodobieństwo kwalifikacji obsza-
rów do ONW. Gmina po otrzymaniu wyników musia-
ła zdecydować się, czy przystępuje do analizy szczegó-
łowej, która wiązała się z większymi kosztami (wyni-
kającymi przede wszystkim z konieczności digitaliza-
cji map glebowo-rolniczych) oraz dostarczeniem dodat-
kowych materiałów, czyli analogowych lub cyfrowych
granic obrębów geodezyjnych.
Do obszarów o niekorzystnych warunkach go-
spodarowania ze specyficznymi utrudnieniami za-
kwalifikowano gminy i obręby ewidencyjne, w któ-
rych co najmniej 50% użytków rolnych położonych
jest powyżej 350 m n.p.m. Miejscowości spełniające
powyższe kryterium wymienione są w rozporządze-
niach wojewodów w sprawie ustalenia wykazu miej-
scowości położonych na terenach górskich i podgór-
skich, uprawniających je do ulgi podatkowej zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 15 listopad 1984 r.
o podatku rolnym (Dz. U. z 1993 r. Nr 94, poz. 431).
Na tej podstawie ministerstwo zwróciło się do woje-
wodów o przekazanie obowiązujących rozporządzeń
w sprawie położenia obszarów na terenach górskich
i podgórskich.
W nowym okresie programowania, jak zauważono
w pkt 1, zmiany będą dotyczyć ONW typu nizinnego.
W związku z powyższym o procesie przeprowadzenia
prac związanych z wyznaczaniem obszarów ONW
940
i przekazanie danych potrzebnych do tego procesu
gminy zostaną poinformowane.
Pytanie 4. W województwie lubelskim do ONW
zakwalifikowano 40,45% użytków rolnych, czyli
696 103 ha liczonych według powierzchni ewidencyj-
nej EGiB (2009). W skali kraju obszary ONW na te-
renie województwa lubelskiego stanowią 6,75%
wszystkich UR zaliczonych do ONW.
W powiecie janowskim w całości zaliczono część
wiejską gminy miejsko-wiejskiej Janów Lubelski.
W wyniku uszczegółowienia w roku 2006 w gminie
Potok Wielki do ONW strefy nizinnej II zaliczono
obręby: Malinie i Osówek. W gminach: Batorz,
Chrzanów, Godziszów wstępna analiza obszarów wy-
kazała, że żaden obręb nie zakwalifikował się do
ONW. W gminie Modliborzyce w analizie wstępnej
stwierdzono, że 5 obrębów ma szanse zakwalifikowa-
nia się do ONW, natomiast gmina nie zgłosiła się do
analizy szczegółowej lub nie przekazała materiałów
niezbędnych do tej analizy. Gmina Dzwola, pomimo
wysyłania do niej informacji o prowadzonych przez
IUNG-PIB kwalifikacjach ONW, nie zgłosiła się na
analizę wstępną.
W powiecie kraśnickim do ONW w całości nie
została zaliczona żadna gmina. W wyniku uszcze-
gółowienia w gminie Annopol zaliczono obręby: Na-
talin, Kopiec, Jakubowice, Huta, Rachów Stary,
Dąbrowa, Borów; w gminie Gościeradów: Mniszek,
Łany, Szczecyn, Wólka Szczecka. W gminach Trzyd-
nik Duży oraz Szastarka analiza wstępna nie wy-
kazała prawdopodobieństwa zaliczenia obrębów do
ONW. Pozostałe gminy w tym powiecie nie wystą-
piły o przeprowadzenie analizy wstępnej. Biorąc jed-
nak pod uwagę ogólny wskaźnik waloryzacji dla
gminy, podobny do gmin Szastarka i Trzydnik Duży,
prawdopodobieństwo zaliczenia któregokolwiek ob-
rębu było niewielkie.
W powiecie opolskim do ONW w całości nie zosta-
ła zaliczona żadna gmina. W wyniku uszczegółowie-
nia do ONW zaliczono obręby w gminach:
— Chodel: Chodel, Grądy, Lipiny, Majdan Borow-
ski, Siewalka, Zosinek;
— Karczmiska: Bielsko, Chodlik, Głusko Duże,
Głusko Duże-Kolonia, Głusko Małe, Górki, Uściąż,
Uściąż-Kolonia, Zaborze, Zaborze-Kolonia, Zastów
Serwitut;
— Łaziska: Trzciniec, Zgoda;
— Opole Lubelskie: Darowne, Dębiny, Emilcin,
Nowy Franciszków, Stary Franciszków, Grabówka,
Jankowa, Kazimierzów, Majdan Trzebieski, Ożarów
Drugi, Rozalin, Ruda Godowska, Sewerynówka,
Trzebiesza, Wola Rudzka, Wólka Komaszycka, Za-
grody, Zajączków, Zosin;
— Poniatowa: Dąbrowa Wronowska, Plizin;
— Wilków: Kosiorów, Żmijowiska.
W gminie Józefów po analizie wstępnej stwierdzo-
no prawdopodobieństwo zaliczenia dwóch obrębów:
Mariampol, Mazanów Krasne Stawy, jednak gmina
nie zgłosiła się na analizę szczegółową.
Pytanie 5. Pomoc finansowa w zakresie wspiera-
nia gospodarowania na obszarach górskich i innych
obszarach o niekorzystnych warunkach gospodaro-
wania (ONW) udzielana jest w wysokości iloczynu
stawki ustalonej dla danego typu ONW oraz liczby
hektarów zgłoszonych we wniosku, z uwzględnie-
niem poziomu degresywności. Dla ONW nizinnego
strefy nizinnej I stawka wynosi 179 zł/1 ha, dla ONW
nizinnego strefy nizinnej II oraz dla ONW ze specy-
ficznymi utrudnieniami – 264 zł/1 ha, dla ONW gór-
skiego – 320 zł/1ha.
Informuję także, że płatności ONW przyznawane
są z uwzględnieniem degresywności. Do powierzchni
działek rolnych lub ich części położonych na obsza-
rach ONW nieprzekraczającej 50 ha płatność ONW
jest udzielana w wysokości 100%. Za każdy kolejny
hektar powierzchni pomiędzy 50 ha a 100 ha płat-
ność udzielana jest w wysokości 50% stawki podsta-
wowej. Za każdy kolejny hektar pomiędzy 100 ha
a 300 ha udzielana jest płatność w wysokości 25%
stawki podstawowej. Płatność ONW nie przysługuje
do powierzchni użytków rolnych wynoszącej powyżej
300 ha.
Pytanie 6. Agencja Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa co roku wprowadza uproszczenia
w zakresie wypełniania wniosków o przyznanie płat-
ności. Od roku 2010 rolnicy ubiegający się o przyzna-
nie płatności bezpośrednich, pomocy finansowej z ty-
tułu wspierania gospodarowania na obszarach gór-
skich oraz innych obszarach o niekorzystnych wa-
runkach gospodarowania (ONW), płatności z tytułu
realizacji przedsięwzięć rolnośrodowiskowych i po-
prawy dobrostanu zwierząt (PROW 2004–2006) oraz
płatności rolnośrodowiskowej (PROW 2007–2013)
mogli ubiegać się o te płatności na jednym, wspólnym
formularzu wniosku.
Wprowadzenie jednego formularza wniosku dla
różnych rodzajów płatności sprawiło, że rolnik nie
musiał wielokrotnie podawać tych samych danych.
Ponadto na jednym załączniku graficznym dołącza-
nym do wniosku rolnik zaznaczał położenia działek
rolnych, deklarowanych zarówno do płatności bezpo-
średnich, ONW oraz płatności rolnośrodowiskowych.
Tak więc nie było konieczne zwracanie się do biur
powiatowych ARiMR o dodatkowe załączniki graficz-
ne. Zauważyć również należy, iż wnioski wraz mate-
riałem graficznym, które wysyłała ARiMR, były już
przez nią częściowo wypełnione na podstawie danych
z wniosków składanych w roku poprzednim.
Od marca 2011 r. będzie istniała również możli-
wość złożenia wniosku o płatności bezpośrednie,
płatności ONW oraz płatności rolnośrodowiskowe za
pomocą formularza wniosku umieszczonego na stro-
nie internetowej ARiMR.
Oczekuje się, że składanie wniosków za pośred-
nictwem Internetu usprawni proces ubiegania się
o płatności przez rolników oraz poprawi terminowość
składanych wniosków. Jednocześnie rolnicy niema-
jący dostępu do sieci Internet będą mogli w dalszym
ciągu składać wnioski o przyznanie płatności ONW

i płatności rolnośrodowiskowe w tradycyjny sposób
– w formie papierowej, na formularzach opracowa-
nych i przesyłanych przez Agencję Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa.
Podsumowując, pragnę poinformować, iż w chwi-
li obecnej nie ma możliwości poszerzenia zasięgu
ONW w województwie lubelskim, gdyż wszystkie ob-
ręby spełniające obowiązujące kryteria zostały już
zakwalifikowane i znajdują się w załączniku do roz-
porządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
11 marca 2009 r. w sprawie szczegółowych warun-
ków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ra-
mach działania „Wspieranie gospodarowania na ob-
szarach górskich i innych obszarach o niekorzyst-
nych warunkach gospodarowania (ONW)” objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 (Dz. U. 40, poz. 329, z późn. zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie „Narodowego programu
rozwoju medycyny transplantacyjnej
na lata 2011–2020” (17105)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek na-
desłaną przy piśmie z dnia 30 lipca 2010 r., znak:
SPS-023-17105/10, dotyczącą programu wieloletniego
„Narodowy program rozwoju medycyny transplan-
tacyjnej na lata 2011–2020”, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących informacji.
1. Odpowiadając na pytanie pierwsze, informuję,
iż zgodnie z art. 136 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz.
1240, z późn. zm.) programy wieloletnie są ustana-
wiane przez Radę Ministrów. Rząd przyjmuje pro-
gram w drodze uchwały. Programy wieloletnie pod-
legają trybowi opracowania właściwemu dla doku-
mentów rządowych o takim charakterze oraz progra-
mów rozwoju. Zgodnie z § 7 ust. 1a i § 7a ust. 4 regu-
laminu pracy Rady Ministrów zamiar ustanowienia
programu wieloletniego wymaga uzyskania zgody
prezesa Rady Ministrów po uprzednim przedstawie-
niu przez organ wnioskujący jego założeń programu
wieloletniego, a ponadto założenia są opiniowane
przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów. Dodatko-
wo zgodnie z ustawą z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasa-
941
dach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2006 r.
Nr 84, poz. 712, z późn. zm.) przyjęcie przez Radę
Ministrów programu rozwoju jest uzależnione o uzy-
skania opinii ministra właściwego do spraw rozwoju
regionalnego o jego zgodności ze średniookresową
strategią rozwoju kraju.
Informuję, iż na obecnym etapie prac Minister-
stwo Zdrowia opracowało założenia programu wielo-
letniego na lata 2011–2020 „Narodowy program roz-
woju medycyny transplantacyjnej”, które zgodnie
z regulaminem pracy Rady Ministrów zostały prze-
kazane prezesowi Rady Ministrów w celu uzyskania
zgody na jego ustanowienie oraz do zaopiniowania
przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów. Uzyska-
nie ww. opinii oraz zgody premiera otworzy drogę do
dalszego procedowania projektu programu przez Mi-
nisterstwo Zdrowia.
Należy podkreślić, iż w zakresie zabezpieczenia
potrzeb polskiej transplantologii minister zdrowia
podjął działania dwuetapowe. Z jednej strony ww.
zadania są realizowane na bieżąco w ramach progra-
mu zdrowotnego pn. „Narodowy program rozwoju
medycyny transplantacyjnej na lata 2010–2014 Po-
lgraft”, stanowiącego kontynuację programu reali-
zowanego w latach 2006–2009. Program ten został
przygotowany w roku bieżącym i obecnie jest wdra-
żany do realizacji. W ramach programu „Polgraft”
realizowane są najbardziej pilne zadania polskiej
transplantologii.
Z drugiej strony minister zdrowia podjął działa-
nia celem zabezpieczenia potrzeb polskiej transplan-
tologii w dłużej perspektywie czasowej, czego efek-
tem jest procedowany obecnie program wieloletni na
lata 2011–2020 „Narodowy program rozwoju medy-
cyny transplantacyjnej”. Jego zadaniem będzie kom-
pleksowa realizacja zadań przez dziesięć kolejnych
lat. Ministerstwo Zdrowia bierze pod uwagę fakt, iż
prace nad programem wieloletnim mogą się przedłu-
żyć ze względu na złożoność problematyki, której do-
tyczy, oraz konieczność prowadzenia dalszych kon-
sultacji w toku prac nad jego przygotowaniem. Z tego
powodu bieżące potrzeby polskiej transplantologii
będą zabezpieczane w ramach programu „Polgraft”
na lata 2010–2014. W przypadku przyjęcia przez
Radę Ministrów programu wieloletniego na lata
2011–2020 „Narodowy program rozwoju medycyny
transplantacyjnej” dalsze finansowanie potrzeb pol-
skiej transplantologii będzie odbywało się w oparciu
o ten program.
2. W odpowiedzi na pytanie drugie uprzejmie in-
formuję, iż pełne wdrożenie programu wieloletniego
na lata 2011–2020 „Narodowy program rozwoju me-
dycyny transplantacyjnej” jest niezbędne dla rozwo-
ju polskiej transplantologii. Pragnę nadmienić, iż
w ostatnich latach obserwuje się znaczny rozwój me-
dycyny transplantacyjnej jako bezpiecznej i skutecz-
nej metody leczenia. Pełna realizacja programu
w sposób bardzo istotny może wpłynąć na rozwój pol-
skiej transplantologii, a w szczególności na:
942
1) zwiększenie dostępności leczenia przeszczepie-
niem narządów poprzez wzrost liczby pobrań narzą-
dów od żywych i zmarłych dawców oraz wzrost liczby
przeszczepień w grupach biorców o podwyższonym
ryzyku, oraz poprawę wyników leczenia transplan-
tacyjnego;
2) rozwój i doskonalenie systemów monitorowa-
nia, nadzoru i kontroli jakości w transplantologii
w celu uzyskania poprawy wyników przeszczepiania
poprzez rozwój i doskonalenie rejestrów transplanta-
cyjnych określonych w ustawie z dnia 1 lipca 2005 r.
o pobieraniu, przechowywaniu i przeszczepianiu ko-
mórek, tkanek i narządów.
Należy podkreślić, iż rozwój transplantologii wpły-
wa korzystnie na postęp w innych dziedzinach me-
dycyny, a zatem i na poprawę podstawowej opieki
zdrowotnej obywateli. Dotyczy to rozpoznawania
i leczenia zakażeń oportunistycznych, zakażeń wiru-
sowych oraz genetycznego uwarunkowania rozwoju
chorób nowotworowych, zaburzeń autoimmunolo-
gicznych i szeregu innych schorzeń.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie wsparcia dla Lubelszczyzny
w ramach Krajowej Strategii
Rozwoju Regionalnego (17106)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 6 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17106/
10, dotyczące interpelacji pani poseł Magdaleny Gą-
sior-Marek w sprawie wsparcia dla Lubelszczyzny
w ramach „Krajowej strategii rozwoju regionalnego
2010–2020: regiony, miasta, obszary wiejskie (KSRR),
przedstawiam odpowiedź na pytanie pani poseł, na
jakie wsparcie może liczyć Lubelszczyzna.
KSRR, przyjęta przez Radę Ministrów 13 lipca
2010 r., wskazuje trzy główne cele polityki regio-
nalnej:
— wspomaganie wzrostu konkurencyjności regio-
nów („konkurencyjność”),
— budowanie spójności terytorialnej i przeciw-
działanie marginalizacji obszarów problemowych
(„spójność”),
— tworzenie warunków dla skutecznej, efektyw-
nej i partnerskiej realizacji działań rozwojowych
ukierunkowanych terytorialnie („sprawność”).
Ad 1. W ramach celu: konkurencyjność KSRR za-
kłada szereg działań dla podniesienia konkurencyj-
ności regionów, w tym także województwa lubelskie-
go, które dotyczyć będą zintegrowanych przedsię-
wzięć na rzecz:
a) wzmacniania funkcji metropolitalnych ośrod-
ków wojewódzkich i integracji ich obszarów funkcjo-
nalnych przez przedsięwzięcia służące:
— wspieraniu wszystkich miast wojewódzkich
– w tym Lublina – jako głównych ośrodków rozwoju
regionu dla podniesienia ich znaczenia w skali re-
gionalnej, krajowej i międzynarodowej, które odby-
wać się będzie przez wzmacnianie funkcji metropo-
litalnych w sferze gospodarczej, społecznej, nauki
i kultury (w tym funkcji symbolicznych), oraz
wzmacnianiu roli ośrodków edukacji na poziomie
wyższym – tworzących warunki dla gospodarki
opartej na wiedzy,
— integracji przestrzennej ośrodków wojewódz-
kich w zakresie: zagospodarowania przestrzennego,
transportu zbiorowego (infrastruktury, taboru i roz-
wiązań organizacyjnych), usług komunalnych, rynku
pracy,
— rozwijaniu powiązań funkcjonalnych, infra-
strukturalnych i instytucjonalnych między ośrodka-
mi wojewódzkimi – węzłami sieci w układzie między-
narodowym i krajowym;
— rozwijaniu potencjałów do tworzenia innowacji,
m.in. przez wspieranie rozwoju badań stosowanych,
i komercjalizacja technologii powiązanych przede
wszystkim z regionalną specyfiką województw;
b) tworzenia warunków dla rozprzestrzeniania
procesów rozwojowych i zwiększania ich absorpcji na
obszary poza ośrodkami wojewódzkimi przez jedno-
czesne rozszerzanie stref największego pozytywnego
oddziaływania ośrodków wojewódzkich oraz wzmac-
nianie zdolności absorpcyjnych na obszarach woje-
wództw – w miastach subregionalnych, powiatowych
i na obszarach wiejskich; będzie się to odbywać po-
przez realizację następujących kierunków działań:
— zwiększanie dostępności komunikacyjnej we-
wnątrz regionów obejmujące zarówno rozbudowę
i modernizację infrastruktury drogowej, kolejowej,
lotniczej,
— wspieranie rozwoju i znaczenia miast subregio-
nalnych (KSRR wskazuje w kategorii miast subre-
gionalnych miasta powyżej 20 tys. mieszkańców)
w zakresie integracji przestrzennej z otoczeniem,
rozwoju instytucji wspomagających rozwój lokalny
(w tym instytucji otoczenia biznesu), rozwój w zakre-
sie usług publicznych (dotyczących głównie edukacji
na poziomie średnim i wyższym zawodowym, kultu-
ry oraz ochrony zdrowia – zwłaszcza w zakresie spe-
cjalistycznych usług medycznych),
— pełniejsze wykorzystanie potencjału rozwojo-
wego obszarów wiejskich przez zintegrowane, skon-
centrowane przedsięwzięcia dotyczące: zwiększenia

możliwości zatrudnienia poprzez zwiększenie mobil-
ności zawodowej i przestrzennej; zapewnienia efek-
tywnej infrastruktury transportowej i poprawy trans-
portu zbiorowego; wspomagania rozwoju miast po-
wiatowych i innych miast o znaczeniu lokalnym;
tworzenia instytucjonalnych warunków do zwiększe-
nia inwestycji pozarolniczych na obszarach charak-
teryzujących się niską konkurencyjnością rolnictwa
oraz stymulowania rozwoju lokalnego w wymiarach
społeczno-kulturowym, gospodarczym oraz ekolo-
giczno-przestrzennym,
— efektywne wykorzystanie w procesach rozwo-
jowych potencjału specjalizacji terytorialnej poprzez
rozbudowę i modernizację infrastruktury służącej
lokalizacji inwestycji, specjalnych programów eduka-
cji i szkoleń ukierunkowanych lokalnie, wspieranie
lokalizacji inwestycji zewnętrznych oraz zintegrowa-
ne działania na rzecz rozwoju klastrów,
c) KSRR wskazuje również najważniejsze działa-
nia horyzontalne podnoszące konkurencyjność regio-
nów, które w województwie lubelskim powinny być
realizowane z podejściem terytorialnym, tj. maksy-
malnym uwzględnieniem potencjałów poszczegól-
nych terytoriów (regionu, subregionów, powiatów);
są to następujące kierunki działań:
— rozwój kapitału intelektualnego, w tym kapi-
tału ludzkiego i społecznego,
— wsparcie dla lokalizacji inwestycji zewnętrz-
nych, w tym w szczególności zagranicznych,
— zwiększanie możliwości wprowadzania rozwią-
zań innowacyjnych przez przedsiębiorstwa i instytu-
cje regionalne,
— wspieranie rozwoju instytucji otoczenia bizne-
su (IOB),
— dywersyfikacja źródeł i efektywne wykorzy-
stanie energii oraz reagowanie na zagrożenia na-
turalne,
— wykorzystanie walorów środowiska przyrodni-
czego oraz potencjału dziedzictwa kulturowego,
— współpraca międzynarodowa.
Ad 2. Dla województwa lubelskiego bardzo ważny
jest również drugi cel KSRR: Spójność, ponieważ do-
tyczy on tych obszarów kraju, które charakteryzują
się niskimi wskaźnikami sytuacji społeczno-gospo-
darczej, najmniej korzystnym usytuowaniem geogra-
ficznym względem głównych ośrodków wzrostu i za-
trudnienia oraz niekorzystnymi przewidywaniami
z punktu widzenia perspektyw rozwojowych i pozio-
mu życia mieszkańców. Obszary interwencji strate-
gicznej w ramach tego celu są określone mianem ob-
szarów problemowych polityki regionalnej. KSRR
przewiduje następującą interwencję polityki regio-
nalnej na obszarach problemowych:
a) wzmacnianie spójności w układzie krajowym
– działania w tym zakresie będą dotyczyć pięciu wo-
jewództw Polski wschodniej; przewiduje się kontynu-
ację Programu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschod-
niej”, jednak z innym zestawem działań; KSRR
wskazuje na konieczność podjęcia działań w zakre-
sie: wzmacniania istniejącej sieci miast i wspomaga-
943
nia urbanizacji, rozwoju zasobów ludzkich i kapitału
społecznego, rozwoju przedsiębiorczości oraz tworze-
nia infrastrukturalnych i instytucjonalnych warun-
ków do zwiększania poziomu inwestycji i wzrostu
wydajności pracy,
b) wspieranie obszarów wiejskich o najniższym
poziomie dostępu mieszkańców do dóbr i usług wa-
runkujących możliwości rozwojowe – KSRR wskazu-
je, że obok działań restrukturyzacyjnych na rzecz
obszarów wiejskich realizowanych w ramach celu 1,
istotnym składnikiem polityki regionalnej będą dzia-
łania o charakterze wyrównawczym na rzecz zwięk-
szenia dostępu do usług publicznych służące podnie-
sieniu jakości życia i pracy na zapóźnionych obsza-
rach wiejskich; wstępna analiza przedstawiona w KSRR
wskazała, że w województwie lubelskim znajduje się
kilka powiatów z problemowymi obszarami wiejski-
mi pod względem dostępu do usług publicznych bądź
ich jakości; jako podstawowe usługi publiczne na
rzecz mieszkańców problemowych obszarów wiej-
skich KSRR wskazuje: usługi edukacyjne i szkolenio-
we, medyczne, komunikacyjne, komunalne i związa-
ne z ochroną środowiska oraz usługi kulturalne;
działania na rzecz dostępności i jakości usług pu-
blicznych w dłuższym okresie zwiększają szanse
mieszkańców obszarów problemowych przez podno-
szenie mobilności zawodowej i poziomu życia i będą
wpływać na znalezienie odpowiedniego do nabytych
umiejętności zatrudnienia w miejscu zamieszkania,
c) restrukturyzacja i rewitalizacja miast i innych
obszarów tracących dotychczasowe funkcje społecz-
no-gospodarcze – KSRR wskazuje, że wiele miast
(w całości lub części tych miast) boryka się z trwały-
mi problemami uwarunkowanymi różnymi czynni-
kami (historycznymi, geograficznymi, gospodarczy-
mi, społecznymi); KSRR wskazuje na potrzebę skon-
centrowanego, zintegrowanego oddziaływania jedno-
cześnie na sferę gospodarczą, społeczną i przestrzen-
ną w miastach wymagających rewitalizacji; inter-
wencja w zakresie restrukturyzacji i rewitalizacji
miast problemowych obejmować będzie zwłaszcza
działania nakierowane na: wsparcie jakości kapitału
ludzkiego, modernizację struktury gospodarczej,
działania wspierające nadrabianie zaległości w za-
kresie infrastruktury technicznej oraz wspierające
modernizację i rozwój obiektów użyteczności publicz-
nej; wszystkie te działania odbywać się będą na pod-
stawie lokalnych planów rewitalizacji,
d) przezwyciężanie niedogodności związanych
z położeniem obszarów przygranicznych, szczególnie
wzdłuż zewnętrznych granic UE – jednym z głów-
nych adresatów działań w ramach tego obszaru pro-
blemowego będzie województwo lubelskie, którego
znaczną część stanowi obszar przygraniczny będący
jednocześnie zewnętrzną granicą Unii Europejskiej;
działania w ramach tego obszaru problemowego po-
lityki regionalnej będą prowadzone z poziomu krajo-
wego w ramach programów współpracy terytorialnej
oraz uzupełniająco w ramach programów regional-
nych przez przedsięwzięcia mające na celu zwiększa-
944
nie wzajemnych dostępności w relacjach krajowych
i międzynarodowych oraz pobudzanie endogeniczne-
go rozwoju z wykorzystaniem możliwości, jakie ofe-
ruje współpraca transgraniczna; przedsięwzięcia te
dotyczyć będą rozwoju i promowania wspólnego wy-
korzystania infrastruktury lokalnej, ochrony wspól-
nego dziedzictwa naturalnego i kulturalnego, tury-
styki, zapobiegania zagrożeniom naturalnym i tech-
nicznym, wsparcia powiązań między obszarami miej-
skimi i wiejskimi, zmniejszenia izolacji przez popra-
wę dostępu do usług i sieci transportowych i teleko-
munikacyjnych oraz wspierania przedsiębiorczości
lokalnej; dodatkowo działania wpływają na rozwój
inicjatyw lokalnych, w tym w wymiarze transgra-
nicznym, służących zwiększeniu aktywności społecz-
nej i gospodarczej,
e) zwiększanie dostępności transportowej do ośrod-
ków wojewódzkich na obszarach o najniższej dostęp-
ności – również w ramach tego obszaru problemowe-
go będzie możliwe wspieranie najbardziej peryferyj-
nych cześć województwa lubelskiego, które są jedno-
cześnie jednymi z najbardziej peryferyjnych obsza-
rów w skali kraju; z analizy przedstawionej w KSRR
wynika, ze powiaty hrubieszowski i tomaszowski ce-
chują się ekstremalnie niską dostępnością czasową
do miasta wojewódzkiego; na rzecz najbardziej pery-
feryjnych obszarów kraju KSRR przewiduje jedno-
czesną interwencję w sektorze transportu (przede
wszystkim przez rozbudowę i modernizację infra-
struktury transportowej – drogowej i kolejowej, oraz
polepszanie jakości środków przewozu zbiorowego,
tak aby skrócić czas dostępu przestrzennego), przy
specjalnym wspieraniu miast subregionalnych na
tych obszarach.
Ad 3. KSRR nowatorsko wprowadza kwestię
sprawności instytucjonalnej do strategicznego zarzą-
dzania rozwojem w randze jednego z trzech celów
polityki regionalnej, ponieważ zakłada, że skutecz-
ność i efektywność polityki regionalnej jest w dużym
stopniu uzależniona od jakości uregulowań praw-
nych oraz sposobu funkcjonowania jej systemu insty-
tucjonalnego. W związku z powyższym przewiduje
się horyzontalne działania dotyczące zarówno admi-
nistracji rządowej, jak i wszystkich szczebli samorzą-
du, ukierunkowane na poprawę jakości interwencji
publicznej ukierunkowanej terytorialnie. Działania
w ramach celu: Sprawność obejmują: wzmocnienie
strategicznego wymiaru polityki regionalnej, popra-
wę jakości zarządzania politykami publicznymi, w tym
ich właściwe ukierunkowanie terytorialne, przebu-
dowę i wzmocnienie koordynacji w systemie wielosz-
czeblowego zarządzania, wspomaganie budowy kapi-
tału społecznego dla rozwoju regionalnego w oparciu
o sieci współpracy między różnymi aktorami polityki
regionalnej.
Ponieważ cel ten realizowany będzie horyzontal-
nie, jego efekty dotyczyć będą województwa lubel-
skiego i widoczne będą poprzez poprawę jakości de-
baty na temat strategicznych kierunków i form roz-
woju regionalnego między różnymi podmiotami pu-
blicznymi i niepublicznymi, rozwój współpracy po-
między głównymi podmiotami polityki regionalnej
(rząd, samorząd województwa) przy większym za-
angażowaniu innych podmiotów publicznych (samo-
rząd lokalny) oraz niepublicznych, czy też przez
wzrost liczby partnerstw lokalnych i publiczno-pry-
watnych przyczyniających się do realizacji wspól-
nych przedsięwzięć w jednym obszarze i ich większej
integracji.
Podsumowując, pragnę podkreślić, ze wojewódz-
two lubelskie ze względu na swoje uwarunkowania
rozwojowe jest jednym z ważniejszych adresatów no-
wej polityki regionalnej wprowadzanej przez „Krajo-
wą strategię rozwoju regionalnego 2010–2020: regio-
ny, miasta, obszary wiejskie”. Jednocześnie pragnę
zaznaczyć, że sukces wskazanych wyżej planowanych
działań dla jak najpełniejszego wykorzystania wszyst-
kich potencjałów tego województwa zależy w znacz-
nej mierze od samorządowych władz województwa,
powiatów i gmin, a także od innych aktorów rozwoju
regionalnego (sektora prywatnego, organizacji poza-
rządowych), ponieważ znaczna część ww. działań bę-
dzie projektowana i wdrażana na poziomie regional-
nym. Wynika to z przyjętych w KSRR zasad, spośród
których najważniejsze to koncentracja, partnerstwo
i współpraca, podejmowanie decyzji na podstawie
rzetelnych informacji, zintegrowane podejście tery-
torialne, koordynacja i subsydiarność.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Zdziebło
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie powołania Europejskiego
Uniwersytetu Wschodniego (17107)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek w spra-
wie powołania Europejskiego Uniwersytetu Wschod-
niego (EUW), pozwalam sobie przesłać poniższe wy-
jaśnienia.
Strona ukraińska oficjalnie nie wypowiedziała się
w negatywny sposób ani o projekcie powołania uni-
wersytetu ani o dotychczasowych ustaleniach doty-
czących umowy między rządem Rzeczypospolitej Pol-
skiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy w sprawie
powołania Europejskiego Uniwersytetu Wschodnie-
go. Odwołanie wicepremiera Wołodymyra Semyno-
żenki nie było również podnoszone w kontekście pro-
jektu powołania wspólnej uczelni.

Z informacji uzyskanych za pośrednictwem peł-
nomocnika ministra nauki i szkolnictwa wyższego
do spraw utworzenia EUW wynika, iż na odwoła-
nie wicepremiera Semynożenki złożył się szereg
działań niezwiązanych z uniwersytetem, a sprawa
uniwersytetu pojawiła się jedynie w doniesieniach
prasowych.
W odniesieniu do przeznaczanych na działal-
ność uniwersytetu środków, strona ukraińska za-
sygnalizowała, już podczas spotkania negocjacyjnego
w dniach 7–8 czerwca br., brak zarezerwowanych na
ten cel środków finansowych w budżecie państwa na
rok 2010, deklarując jednakże przekazanie nierucho-
mości na rzecz uniwersytetu w początkowej fazie jego
tworzenia.
Ponadto w związku z niezakończonym jeszcze
procesem negocjacji umowy oraz koniecznością uzgod-
nienia statutu uczelni przed jej ratyfikacją, koniecz-
ność wyasygnowania środków na funkcjonowanie
uczelni zaistnieje prawdopodobnie w 2011 r.
Wspomniana uprzednio zmiana na stanowisku
wicepremiera Gabinetu Ministrów Ukrainy nie ma
wpływu na oficjalne stanowisko strony ukraińskiej
w sprawie powołania uniwersytetu. Ministerstwo
Nauki i Szkolnictwa Wyższego RP nieprzerwanie
prowadzi negocjacje umowy z Ministerstwem Oświa-
ty i Nauki Ukrainy, kierowanym przez ministra
Dmytra Tabacznyka. W dniu 12 lipca br. ambasador
Rzeczypospolitej Polskiej na Ukrainie otrzymał i nie-
zwłocznie przekazał do MNiSW ukraiński kontrpro-
jekt umowy, uwzględniający zmiany zaproponowane
podczas konsultacji międzyresortowych na Ukrainie.
Znaczna część proponowanych przez stronę ukraiń-
ską rozwiązań odchodzi od wypracowanej na wcze-
śniejszym etapie negocjacji koncepcji, która zakłada-
ła powołanie wspólnej i samodzielnej szkoły wyższej.
Obecny projekt ukraiński przewiduje bowiem:
— brak równowagi w finansowaniu, a właściwie
brak jakichkolwiek gwarancji finansowania przez
strony,
— brak odrębnego majątku uniwersytetu (nie-
ruchomości przekazane uczelni wyłącznie do zarzą-
dzania),
— zwiększenie wpływu rządów stron na działanie
uniwersytetu i pozbawienie jego organów samodziel-
ności w działaniu,
— brak gwarancji powołania organów uniwersy-
tetu,
— wyraźny rozdział polskich i ukraińskich jed-
nostek uniwersytetu,
— ograniczenia dotyczące zatrudniania nauczy-
cieli akademickich i pracowników naukowych, usu-
nięcie umów z Kodeksu pracy i pozostawienie wy-
łącznie umów cywilnoprawnych,
— dyskryminacyjne podejście w stosunku do
kształcenia studentów z państw trzecich.
Strona polska ustosunkowała się do tych propo-
zycji w piśmie z dnia 16 sierpnia br., przesyłając pol-
945
ski kontrprojekt umowy oraz protokół rozbieżności,
proponując odrzucenie większości zmian wprowadzo-
nych przez stronę ukraińską. Obecnie oczekujemy na
odpowiedź strony ukraińskiej.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie automatycznego przedłużania
polis OC (17108)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 30 lipca 2010 r., sygn.
SPS-023-17108/10, interpelację pani poseł Magdale-
ny Gąsior-Marek w sprawie automatycznego przedłu-
żania polis OC komunikacyjnych pragnę przekazać
następujące informacje.
W chwili obecnej trwają prace nad projektem
ustawy o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiąz-
kowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyj-
nym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyj-
nych oraz niektórych innych ustaw. Projekt ten
– w zakresie wskazanym przez panią poseł – przewi-
duje zmianę dotychczasowej zasady dotyczącej auto-
matycznego odnawiania się umowy ubezpieczenia
OC w przypadku sprzedaży pojazdu (lub innej formy
przeniesienia prawa własności). Umowa ubezpiecze-
nia OC zawarta przez dotychczasowego posiadacza
w przypadku braku jej wypowiedzenia przez nowego
posiadacza w określonym terminie będzie ważna je-
dynie do końca okresu, na jaki została zawarta przez
dotychczasowego posiadacza, bez możliwości jej od-
nowienia z mocy ustawy na następny 12-miesięczny
okres, przy czym posiadacz pojazdu, na którego prze-
szło lub zostało przeniesione prawo własności, będzie
mógł wypowiedzieć taką umowę na piśmie.
Przedmiotowy projekt ustawy jest w trakcie osta-
tecznych prac uzgodnieniowych w ramach uzgodnień
międzyresortowych, po zakończeniu których zosta-
nie skierowany na posiedzenie Stałego Komitetu
Rady Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
946
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Warzechy
w sprawie braku powszechnego dostępu
do wychowania przedszkolnego (17110)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
pana posła Jana Warzechy (SPS-023-17110/10)
w sprawie zwiększenia dostępności edukacji przed-
szkolnej i możliwości współfinansowania z budżetu
państwa placówek przedszkolnych, uprzejmie wy-
jaśniam:
Ad 1. Jednym z głównych zamierzeń rządu, w tym
Ministerstwa Edukacji Narodowej, planowanych na
najbliższe lata jest upowszechnienie wychowania
przedszkolnego dzieci w wieku 3–5 lat, w tym zapew-
nienie wszystkim dzieciom 5-letnim możliwości sko-
rzystania z prawa do bezpłatnej edukacji przedszkol-
nej. Bardzo ważne jest budowanie wśród rodziców,
nauczycieli oraz samorządów lokalnych i organizacji
pozarządowych przekonania o znaczeniu upowszech-
nienia edukacji przedszkolnej, a także prawne, finan-
sowe i programowe wsparcie tworzenia innych form
wychowania przedszkolnego oraz oddziałów przed-
szkolnych w szkołach podstawowych. Te właśnie
przyczyny leżały u podstaw ogłoszenia przez mini-
stra edukacji narodowej roku szkolnego 2008/2009
„Rokiem przedszkolaka”.
Koncepcja upowszechnienia wychowania przed-
szkolnego ma charakter systemowy. Została oparta
na wdrożonych i sprawdzonych w innych krajach eu-
ropejskich rozwiązaniach z zakresu tzw. polityki ma-
łego dziecka. Wdrażane przez Ministerstwo Edukacji
Narodowej rozwiązanie obejmuje:
— rozwój sieci placówek wychowania przedszkol-
nego i udostępnienie różnych form wychowania
przedszkolnego dla dzieci w wieku przedszkolnym,
— wsparcie pedagogiczne oraz pomoc w rozwią-
zywaniu problemów dla rodziców wychowujących
małe dzieci, w tym prowadzenie różnych form edu-
kacji rodziców,
— zapewnienie pomocy psychologiczno-pedago-
gicznej i specjalistycznej mającej na celu wspieranie
rozwoju i edukacji dzieci, wyrównywanie opóźnień
i dysharmonii rozwojowych oraz terapię zaburzeń.
Znaczący wpływ na możliwość realizacji tych za-
dań miało uchwalenie 19 marca 2009 r. ustawy
o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 56, poz. 458
i Nr 219, poz. 1705). Przepisy tej ustawy obniżyły
wiek rozpoczynania edukacji w klasie pierwszej szko-
ły podstawowej do lat 6, wprowadzając jednocześnie
roczne obowiązkowe wychowanie przedszkolne dla
dzieci 5-letnich. Zgodnie z art. 9 ustawy w okresie
przejściowym, tj. w latach szkolnych 2009/2010
i 2010/2011, dziecko w wieku 5 lat ma prawo do od-
bycia rocznego przygotowania przedszkolnego w przed-
szkolu, oddziale przedszkolnym zorganizowanym
w szkole podstawowej lub innej formie wychowania
przedszkolnego. Jednocześnie od roku szkolnego
2011/2012 powyższe prawo zostanie przekształcone
w obowiązek, co niewątpliwie spowoduje znaczny
wzrost liczby dzieci objętych wychowaniem przed-
szkolnym.
W celu zwiększenia upowszechnienia edukacji
przedszkolnej wprowadzono zmiany legislacyjne uła-
twiające dostęp do wychowania przedszkolnego dzie-
ci w wieku do 5. roku życia – wydane zostało rozpo-
rządzenie ministra edukacji narodowej z dnia 10 stycz-
nia 2008 r. w sprawie rodzajów innych form wycho-
wania przedszkolnego, warunków tworzenia i orga-
nizowania tych form oraz sposobu ich działania (Dz. U.
Nr 7, poz. 38) wraz z jego zmianą z dnia 13 czerwca
2008 r. (Dz. U. Nr 104, poz. 667).
W związku z wejściem w życie cyt. ustawy o zmia-
nie ustawy o systemie oświaty oraz zmianie niektó-
rych innych ustaw wydane zostało nowe rozporzą-
dzenie ministra edukacji narodowej z dnia 27 maja
2009 r. w sprawie rodzajów innych form wychowania
przedszkolnego, warunków tworzenia i organizowa-
nia tych form oraz sposobu ich działania (Dz. U.
Nr 83, poz. 693), dostosowane do nowych postano-
wień ustawy.
Powyższe akty wykonawcze pozwoliły na tworze-
nie, obok istniejących w systemie przedszkoli, punk-
tów przedszkolnych i zespołów wychowania przed-
szkolnego, a tym samym na upowszechnianie dostę-
pu do edukacji przedszkolnej.
Zakładanie i prowadzenie innych form wychowa-
nia przedszkolnego zarówno przez gminy, jak i osoby
prawne i fizyczne, jest rozszerzeniem katalogu miejsc
realizacji wychowania przedszkolnego. Tworzenie
punktów przedszkolnych lub zespołów wychowania
przedszkolnego jest korzystne dla gmin ze względu
na niższe koszty ponoszone na dziecko uczęszczające
na zajęcia w innej formie wychowania przedszkolne-
go niż koszty utrzymania dziecka w przedszkolu. Nie
oznacza to jednak, że tradycyjne przedszkola mają
być zastąpione przez inne formy wychowania przed-
szkolnego, ponieważ, co należy podkreślić, tylko
w przypadkach uzasadnionych warunkami demogra-
ficznymi i geograficznymi rada gminy może uzupeł-
nić sieć publicznych przedszkoli i oddziałów przed-
szkolnych w szkołach podstawowych o inne formy
wychowania przedszkolnego.
Zgodnie z obowiązującym prawem oświatowym
zarówno punkty przedszkolne, jak i zespoły wycho-
wania przedszkolnego są zobowiązane do realizacji
całej podstawy programowej, a nauczyciele zatrud-
nieni w innych formach wychowania przedszkolnego
muszą posiadać takie same kwalifikacje jak nauczy-
ciele w przedszkolach. Dzienny wymiar zajęć w punk-
cie lub zespole, ustalony przez organ prowadzący
punkt lub zespół, nie może być niższy niż wymiar
godzin zajęć, w czasie których jest realizowana pod-
stawa programowa wychowania przedszkolnego,
 947

wskazany w cytowanym wyżej rozporządzeniu. Rów- Z danych systemu informacji oświatowej (według
nocześnie nic nie stoi na przeszkodzie, aby inna for- stanu na 30 września 2009 r.) wynika, że w porów-
ma wychowania przedszkolnego zapewniała „dziecku naniu z 2008 r. wzrosła liczba publicznych i niepu-
opiekę w pełnym wymiarze”. Dzienny wymiar godzin blicznych punktów przedszkolnych oraz zespołów wy-
zajęć wychowania przedszkolnego w punkcie lub ze- chowania przedszkolnego (do 819, w tym na wsi – 650).
spole musi być dostosowany do możliwości dzieci oraz Największy przyrost można odnotować w przypadku
potrzeb rodziców. punktów przedszkolnych – ich liczba wzrosła do 707
W Ministerstwie Edukacji Narodowej realizowa- (ogółem w mieście i na wsi. Jest to istotny wzrost ze
ny jest projekt systemowy „Ogólnopolskie kampanie 126 w roku poprzednim). Najwięcej powyższych form
upowszechniające model uczenia się przez całe życie” wychowania przedszkolnego funkcjonowało w woje-
w ramach priorytetu III Programu Operacyjnego wództwach: dolnośląskim – 101, pomorskim – 77, ma-
„Kapitał ludzki”. Projekt został podzielony na dwie zowieckim – 77 oraz wielkopolskim – 71.
części. Pierwsza obejmuje promocję wczesnej eduka- W latach kolejnych oczekiwany jest podobny wzrost
cji, a druga – promocję edukacji przez całe życie, liczby innych form wychowania przedszkolnego,
z wyłączeniem edukacji przedszkolnej. w tym także finansowanych ze środków Unii Eu-
Od 2008 r. realizowana jest część dotycząca upo- ropejskiej.
wszechniania edukacji przedszkolnej. Cel projektu Od 2008 r. powstały 403 nowe przedszkola (publicz-
bezpośrednio wypływa z celów odnowionej strategii ne i niepubliczne). Ich liczba w 2009 r. wynosiła 8441
lizbońskiej. Projekt koncentruje się na pokazywaniu (w tym na wsi 2832)2). Zwiększyła się – o 772 – liczba
korzyści płynących z edukacji przedszkolnej, zachę- oddziałów przedszkolnych w szkołach podstawowych.
caniu do wysyłania dzieci do przedszkola, wpływaniu W 2009 r. było ich 11 933 (w tym na wsi – 8214).
na zakładanie przedszkoli. Jednocześnie systematycznie wzrasta wskaźnik
Zadania dotyczące edukacji przedszkolnej są obec- upowszechnienia wychowania przedszkolnego.
nie i nadal będą współfinansowane z Europejskiego W 2009 r. w Polsce wychowaniem przedszkolnym
Funduszu Społecznego w ramach priorytetu IX Pro-
objętych było ogółem już 59,7% dzieci w wieku 3-5
gramu Operacyjnego „Kapitał ludzki” 2007–2013.
lat. Na wsi odsetek ten wynosił 37,5%. W 2007 r.
Szczegółowy opis tego priorytetu w ramach działania
wskaźnik upowszechnienia wychowania przedszkol-
9.1: Wyrównywanie szans edukacyjnych i zapewnie-
nego ogółem wynosił 47,3%, a na wsi 23,1%.
nie wysokiej jakości usług edukacyjnych świadczo-
nych w systemie oświaty, przewiduje różne obszary
Tabela nr 1. Upowszechnienie wychowania przed-
wsparcia w zakresie edukacji przedszkolnej. W pod-
szkolnego
działaniu 9.1.1: Zmniejszanie nierówności w stopniu
upowszechnienia edukacji przedszkolnej, projekty
konkursowe dotyczą: tworzenia przedszkoli (w tym Wskaźnik netto Wskaźnik liczby dzieci
Liczba dzieci liczby dzieci w wieku 3–5 lat
również uruchamiania innych form wychowania w placówkach uczęszczających uczęszczających
Kraj
przedszkolnego) na obszarach i w środowiskach o ni- ogółem
wychowania
przedszkolnego
do placówek
wych. przedszk.
do placówek
wych. przedszk.
skim stopniu upowszechnienia edukacji przedszkol- (ogółem w tys.) do ogólnej liczby dzieci do ogólnej liczby dzieci
w wieku 3–6 lat w% w wieku 3–5 lat w%
nej (w szczególności na obszarach wiejskich), wspar-
cia istniejących przedszkoli (w tym również funkcjo- ogółem miasto wieś ogółem miasto wieś ogółem miasto wieś
nujących innych form wychowania przedszkolnego) 2005/2006 840,0 590,4 249,6 55,6 70,4 37,2 41,0 58,4 19,1
w celu umożliwienia większej liczbie dzieci korzysta-
2006/2007 862,7 610,7 252,0 58,4 73,8 39,0 44,6 62,7 21,4
nia z wychowania przedszkolnego, np. poprzez wspar-
cie dla placówek zagrożonych likwidacją, wydłużenie 2007/2008 871,9 622,6 249,3 59,4 75,2 40,0 47,3 65,6 23,1

godzin pracy placówek, uruchomienie dodatkowych 2008/2009 919,1 652,3 266,8 63,1 78,4 42,7 52,7 70,5 28,5
oddziałów, zatrudnienie dodatkowego personelu itp.
2009/2010 994,1 693,1 301,1 67,3 81,5 48,2 59,7 75,9 37,5
Efektem negocjacji między polskim rządem a Ko-
misją Europejską było ustalenie, że za realizację dzia-
Dane o liczbie dzieci w placówkach wychowania przedszkol-
łań w ramach priorytetu IX PO KL odpowiedzialne
nego dla lat 2005–2007 na podstawie danych GUS („Oświata
są samorządy województw jako instytucje pośredni- i wychowanie w roku szkolnym…”).
czące. We wszystkich województwach realizacja dzia- Dane o liczbie dzieci w placówkach wychowania przedszkol-
łań rozpoczęła się w 2008 r. Na powyższy cel zaplano- nego dla lat 2008–2009 na podstawie systemu informacji oświa-
wano w latach 2007–2013 łącznie ponad 243 mln euro. towej wg stanu w dniu 30 września 2009 r.
Do chwili obecnej (połowa lipca 2010 r.) podpisano
umowy na około 56% tych środków (wartość umów Podobnie sytuacja przedstawia się w odniesieniu
– 564 298 566 zł1)). Na 2010 r. planowane są wydatki do poszczególnych roczników. Obecnie 45,7% trzylat-
w wysokości blisko 235 min zł. Planowana wartość ków, 59,4% czterolatków i 74,8% pięciolatków obję-
nowych umów to ponad 267 mln zł. tych jest wychowaniem przedszkolnym. Tymczasem

2)
1)
Przeliczone na euro po kursie z dnia 29 czerwca 2010 r. Według danych systemu informacji oświatowej na dzień
stosowanym do sprawozdawczości – 4,1603 zł. 30 września 2009 r.
948

w 2007 r. to tylko 36,1% trzylatków, 48,1% czterolat- ci. Tu również, jak w przypadku przedszkoli w la-
ków i 57,7% pięciolatków. tach poprzednich, liczba ta miała najczęściej tenden-
cję spadkową.
Tabela nr 2. Współczynnik skolaryzacji netto
w latach 2005–2009 Tabela nr 3. Współczynnik skolaryzacji netto
w latach 2005–2009 (na obszarach wiejskich)
2005 2006 2007 2008 2009
Liczba dzieci kończących w danym Rok 2005 2006 2007 2008 2009
352 351 348 685 353 771 362 235 372 669
roku 3 lata
w tym objęte edukacją przedszkolną Liczba dzieci kończących w danym
104 637 115 558 127 567 148 985 170 256 155 043 149 892 150 022 152 098 155 578
(stan w dniu 30.09.) roku 3 lata
procent trzylatków objętych
29,7% 33,1% 36,1% 41,1% 45,7%
wychowaniem przedszkolnym w tym dzieci objęte edukacją
16 049 17 768 20 110 26 069 34 238
przedszkolną (stan w dniu 30.09.)
Liczba dzieci kończących w danym
362 435 352 075 348 504 353 700 362 215
roku 4 lata
w tym objęte edukacją przedszkolną procent trzylatków objętych
149 448 156 482 167 519 188 263 215 230 10,4% 11,9% 13,4% 17,1% 22,0%
(stan w dniu 30.09.) wychowaniem przedszkolnym
procent czterolatków objętych
41,2% 44,4% 48,1% 53,2% 59,4%
wychowaniem przedszkolnym Liczba dzieci kończących w danym
160 609 155 059 150 072 150 052 152 527
roku 4 lata
Liczba dzieci kończących w danym
376 326 362 119 351 867 348 400 353 515
roku 5 lat
w tym objęte edukacją przedszkolną w tym dzieci objęte edukacją 27 422
192 892 202 348 203 196 223 243 264 465 29 747 32 689 40 261 52 470
(stan w dniu 30.09.) przedszkolną (stan w dniu 30.09.)

procent pięciolatków objętych

51,3% 55,9% 57,7% 64,1% 74,8%
wychowaniem przedszkolnym procent czterolatków objętych
17,1% 19,2% 21,8% 26,8% 34,4%
wychowaniem przedszkolnym
Liczba dzieci kończących w danym
380 551 375 994 361 873 351 653 348 169
roku 6 lat
w tym objęte edukacją przedszkolną Liczba dzieci kończących w danym
371 446 366 193 343 430 331 377 317 423 168 690 160 758 155 317 150 359 150 440
(stan w dniu 30.09.) roku 5 lat

Liczba sześciolatków w SP 2 888 2 771 2 979 3 433 14 853

w tym dzieci objęte edukacją
49 130 52 336 52 479 62 853 85 062
przedszkolną (stan w dniu 30.09.)
procent sześciolatków w systemie
98,4% 98,1% 95,7% 95,5% 95,4%
oświaty
procent pięciolatków objętych
29,1% 32,6% 33,8% 41,8% 56,5%
wychowaniem przedszkolnym

Dane o liczbie dzieci wg wieku i liczbie wychowanków przedszko-

li wg wieku dla lat 2005–2007 na podstawie danych GUS („Ludność.
Stan i struktura w przekroju terytorialnym. Stan w dniu 31 XII …”,
„Oświata i wychowanie w roku szkolnym…”).
Dla roku 2009/2010 dane o liczbie wychowanków na podsta-
wie systemu informacji oświatowej wg stanu w dniu 30 września
2009 r.
Dane o liczbie dzieci wg wieku i liczbie wychowanków przed-
szkoli wg wieku dla lat 2005–2007 na podstawie danych GUS
(„Ludność. Stan i struktura w przekroju terytorialnym. Stan
w dniu 31 XII...”, „Oświata i wychowanie w roku szkolnym…”).
Dla roku 2009/2010 dane o liczbie wychowanków na podstawie
systemu informacji oświatowej wg stanu w dniu 30 września 2009 r.

W liczbach bezwzględnych dynamika wzrostu

liczby dzieci objętych wychowaniem przedszkolnym
przedstawia się w sposób następujący: w roku szkol-
nym 2006/2007 wychowaniem przedszkolnym było
objętych 862,7 tys. dzieci, natomiast w roku szkol-
nym 2007/2008 – 871,9 tys. dzieci (przyrost o 9,2 tys.
dzieci), a w roku szkolnym 2008/2009 – 919,1 tys.
dzieci (przyrost o 47,2 tys. dzieci). Tymczasem w roku
szkolnym 2009/2010 liczba ta wzrasta do 994,1 tys.
dzieci (przyrost o 75,0 tys. dzieci). W okresie działa-
nia obecnego rządu nastąpił wzrost liczby dzieci ob-
jętych wychowaniem przedszkolnym o 122,2 tys.
W tym samym czasie liczba miejsc w samych tylko
przedszkolach wzrosła z 702 691 do 780 690, tj.
o blisko 78 tys. Z analizy danych wynika, że w latach
poprzednich liczba ta miała najczęściej tendencję
spadkową.
Podobnie sytuacja przedstawia się z przypadku
oddziałów przedszkolnych w szkołach podstawo-
wych – liczba dzieci korzystających z tej formy wy-
chowania przedszkolnego wzrosła z 174 213 w 2007 r.
do 202 905 w 2009 r.3) Jest to wzrost o 28 692 dzie-
3)
Według danych systemu informacji oświatowej na dzień
30 września 2009 r.
Ad 2. W chwili obecnej zgodnie z art. 7 ust. 1 usta-
wy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym
(Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) do
zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbioro-
wych potrzeb jej wspólnoty.
Jednym z obszarów zaspokajania tych potrzeb jest
m.in. zakładanie, prowadzenie przedszkoli, oddzia-
łów przedszkolnych w szkole podstawowej oraz in-
nych form wychowania przedszkolnego [art. 5 ust. 5
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.)].
Art. 28 ust. 5 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.) stanowi, że
zadania związane m.in. z prowadzeniem przedszko-
li ogólnodostępnych i oddziałów ogólnodostępnych
w przedszkolach integracyjnych finansowane są
z dochodów gmin, głównie z dochodów własnych oraz
udziałów we wpływach z podatku dochodowego od
osób fizycznych (PIT) i podatku dochodowego od osób
prawnych (CIT).
Jednym z istotnych elementów samodzielności
jednostek samorządu terytorialnego jest samodziel-
ność finansowa, tzn. prawo samodzielnego prowadze-

nia gospodarki finansowej – pobierania dochodów
określonych w ustawach (władztwo dochodowe) oraz
dysponowania nimi – w granicach określonych przez
ustawy – dla realizacji prawnie określonych zadań
(władztwo wydatkowe). Samodzielność jednostek sa-
morządu terytorialnego wymaga zapewnienia im
dochodów umożliwiających realizację zadań publicz-
nych przypisanych tym jednostkom. Odpowiednie
gwarancje w tym zakresie zostały ustanowione
w art. 167 Konstytucji RP.
O zakresie, sposobie i źródle finansowania zadań
oświatowych przesądzają przepisy art. 5a ust. 3 usta-
wy o systemie oświaty, w myśl których środki nie-
zbędne na realizację zadań oświatowych zagwaran-
towane są w dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego. Dochodami jednostek samorządu teryto-
rialnego – zgodnie z art. 167 ust. 2 Konstytucji RP
– są: dochody własne, subwencje ogólne (w tym część
oświatowa tej subwencji) oraz dotacje celowe z budże-
tu państwa. Stosownie do art. 27 i art. 28 ustawy
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88,
poz. 539, z późn. zm.) sposób ustalania subwencji
oświatowej jest wprost przesądzony ustawą i nie ma
związku z ponoszonymi wydatkami w jednostkach
samorządu terytorialnego, a kwota subwencji okre-
ślana jest corocznie w ustawie budżetowej. Podziału
subwencji oświatowej – po odliczeniu rezerwy usta-
wowej – między gminy, powiaty i województwa samo-
rządowe dokonuje się według kryteriów ustalonych
przez ministra właściwego ds. oświaty i wychowania,
zgodnie z zasadami przyjmowanymi w rozporządze-
niu w sprawie sposobu podziału części oświatowej
subwencji ogólnej dla jednostek samorządu teryto-
rialnego w danym roku. Głęboko zindywidualizowa-
ne decyzje podejmowane przez organy samorządowe,
determinujące łączny skutek finansowy zadań oświa-
towych, w fundamentalny sposób różnicują te skutki
w poszczególnych samorządach, sprawiając, iż w czę-
ści jednostek samorządu terytorialnego subwencja
oświatowa jest równa wydatkom, w innych jest mniej-
sza, a w jeszcze innych subwencja oświatowa wystar-
cza na szereg innych wydatków niż wydatki bieżące
w oświacie.
Należy podkreślić, że wraz z przekazaniem gmi-
nom do prowadzenia przedszkoli zostały zwiększone
dochody gmin. Dlatego też ewentualna zmiana spo-
sobu finansowania przeszkoli, polegająca na subwen-
cjonowaniu edukacji przedszkolnej, musiałaby wią-
zać się z jednoczesnym zmniejszeniem udziałów gmin
we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycz-
nych (PIT) i podatku dochodowego od osób prawnych
(CIT) oraz stosownym zwiększeniem kwoty części
oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorzą-
du terytorialnego. Nie jest oczywiste, że zmiana po-
legająca na zastąpieniu najbardziej elastycznego źró-
dła dochodów samorządów terytorialnych, jakimi są
dochody własne, częścią oświatową subwencji ogólnej
przyczyni się do upowszechnienia edukacji przed-
szkolnej. Zasadą jest wykonywanie zadań własnych
949
w oparciu o dochody jednostki samorządu terytorial-
nego. Subwencja oświatowa stanowiąca pomoc pań-
stwa nie jest dotacją, lecz formą uzupełniania docho-
dów jednostek samorządu terytorialnego. Ponadto
należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego o prze-
znaczeniu środków otrzymanych z tytułu subwencji
ogólnej (w tym części oświatowej subwencji) decy-
duje organ stanowiący jednostki samorządu teryto-
rialnego.
Należy także przypomnieć, że zadania dotyczące
edukacji przedszkolnej są obecnie i nadal będą współ-
finansowane ze środków unijnych, o które ubiegać się
mogą wszystkie organy prowadzące (zarówno osoby
prawne, m.in. gminy, jak i osoby fizyczne).
Ministerstwo Edukacji Narodowej ściśle współ-
pracuje z samorządami wojewódzkimi oraz Minister-
stwem Rozwoju Regionalnego w celu jak najlepszego
i najbardziej efektywnego wykorzystania środków
finansowych Unii Europejskiej dla rozwoju wycho-
wania przedszkolnego.
Zmiana sposobu finansowania wychowania przed-
szkolnego poprzez objęcie tego obszaru subwencją
oświatową wymaga przeprowadzenia bardzo wnikli-
wych i szczegółowych badań oraz analiz, ponieważ
podjęcie decyzji w powyższej sprawie wiąże się ze
znaczącymi zmianami systemowymi w sposobie fi-
nansowania jednostek samorządu terytorialnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zenona Durki
w sprawie braku spójnej polityki państwa
w zakresie postępowania
z bezdomnymi zwierzętami i zapobiegania
bezdomności zwierząt (17111)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak: SPS-023-17111/10, z dnia 30 lipca 2010 r.,
przy którym przesłano interpelację pana Zenona Dur-
ki, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia
21 lipca 2010 r. w sprawie polityki państwa w zakre-
sie postępowania z bezdomnymi zwierzętami i zapo-
biegania bezdomności zwierząt, uprzejmie informuję,
co następuje.
W obowiązującym stanie prawnym istnieją in-
strumenty prawne i administracyjne umożliwiające
950
podejmowanie efektywnych i skutecznych działań
mających na celu zmniejszenie bezdomności zwierząt
domowych bez konieczności nowelizacji obowiązują-
cych w tym zakresie przepisów. Jednocześnie uprzej-
mie informuję, że stowarzyszenia obrońców zwierząt,
o których pisze pan poseł, nie przedstawiły ministro-
wi rolnictwa i rozwoju wsi własnych koncepcji zmia-
ny prawa w tym zakresie.
Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106,
poz. 1002, z późn. zm.) zapewnienie właściwej opieki
bezdomnym zwierzętom zostało powierzone samo-
rządom lokalnym. Wyłapywanie bezdomnych zwie-
rząt oraz rozstrzyganie o dalszym postępowaniu
z tymi zwierzętami odbywa się na mocy uchwały rady
gminy podjętej po uzgodnieniu z powiatowym leka-
rzem weterynarii oraz po zasięgnięciu opinii upoważ-
nionego przedstawiciela organizacji społecznej, której
statutowym celem jest ochrona zwierząt.
Schroniska są przeznaczone dla zwierząt bezdom-
nych, czyli zgodnie z art. 4 pkt 16 ww. ustawy, zwie-
rząt domowych lub gospodarskich, które uciekły,
zbłąkały się lub zostały porzucone przez człowieka,
a nie ma możliwości ustalenia ich właściciela lub in-
nej osoby, pod której opieką dotąd trwale pozostawa-
ły. Ponadto w tych schroniskach mogą być umiesz-
czane zwierzęta odebrane czasowo właścicielowi na
podstawie decyzji wójta (burmistrza, prezydenta
miasta) zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 oraz zwierzęta
przekazywane do schronisk zgodnie z art. 38 ust. 4
pkt 1 ustawy o ochronie zwierząt, po wydaniu przez
sąd prawomocnego orzeczenia o przepadku zwierzę-
cia na podstawie art. 35, art. 37 oraz art. 37a tej
ustawy.
Zapewnienie właściwej opieki bezdomnym zwie-
rzętom zostało powierzone samorządom lokalnym.
Organem odpowiedzialnym za realizację uchwał rady
gminy jest wójt lub prezydent miasta. Gminy mogą
prowadzić schroniska dla bezdomnych zwierząt sa-
modzielnie lub w porozumieniu z organizacjami spo-
łecznymi, których statutowym celem działania jest
ochrona zwierząt. Ponadto zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia
zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt
(Dz. U. z 2008 r. Nr 213, poz. 1342, z późn. zm.) pod-
miot podejmujący lub prowadzący działalność pole-
gającą na prowadzeniu schroniska dla zwierząt jest
zobowiązany do zgłoszenia zamiaru prowadzenia tej
działalności właściwemu terytorialnie powiatowemu
lekarzowi weterynarii. W przypadku prywatnych
(komercyjnych) schronisk dla zwierząt oprócz zgło-
szenia zamiaru prowadzenia schroniska właściwemu
dla miejsca prowadzenia działalności powiatowemu
lekarzowi weterynarii, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4
ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czy-
stości i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236,
poz. 2008, z późn. zm.), konieczne jest uzyskanie ze-
zwolenia na prowadzenie schroniska dla zwierząt
wydawanego w drodze decyzji przez wójta, burmi-
strza lub prezydenta miasta. Nadzór nad przestrze-
ganiem przepisów o ochronie zwierząt, w tym prze-
pisów dotyczących dobrostanu zwierząt w schroni-
skach dla bezdomnych zwierząt, sprawuje Inspekcja
Weterynaryjna, która w 2009 r. przeprowadziła 479
kontroli schronisk, przy czym w tym okresie działa-
ło w Polsce 146 schronisk.
Zgodnie z art. 11a ust. 1 ustawy o ochronie zwie-
rząt rada gminy może uchwalić i realizować program
zapobiegający bezdomności zwierząt, obejmujący
w szczególności sterylizację albo kastrację zwierząt,
poszukiwanie nowych właścicieli dla zwierząt, usy-
pianie ślepych miotów. Biorąc pod uwagę, że katalog
działań określonych w ustawie nie jest zamknięty,
rada gminy może podjąć inne działania, takie jak np.
obowiązkowe znakowanie wszystkich psów na tere-
nie swojej gminy lub podjęcie współpracy z sąsiedni-
mi gminami obejmującej budowę i wspólne finanso-
wanie schronisk dla zwierząt. Ponadto gmina, realizu-
jąc zadania publiczne, prowadzi samodzielnie gospodar-
kę finansową w oparciu o budżet gminy, a w celu reali-
zacji nałożonych na nią obowiązków może tworzyć
jednostki organizacyjne oraz zawierać umowy z in-
nymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarzą-
dowymi. Pomimo że wyżej opisane działania gmin
nie mogą dać natychmiastowych efektów w postaci
szybkiego zmniejszenia ilości bezpańskich psów, to
podjęcie tych działań, nawet w ograniczonej formie
limitowanej możliwościami finansowymi poszczegól-
nych samorządów lokalnych, powinno z czasem przy-
nieść pożądany efekt.
Należy podkreślić, że zadanie dotyczące zapew-
nienia opieki bezdomnym zwierzętom zostało powie-
rzone samorządom, ponieważ działania samorządu
oparte są na znajomości potrzeb lokalnej społeczności
i mogą przyjmować różne formy zmierzające do prze-
ciwdziałania bezdomności zwierząt dostosowane do
lokalnych warunków.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
nie są planowane prace legislacyjne zmierzające do
zmiany przepisów regulujących sprawy bezdomności
zwierząt oraz postępowania z nimi, w tym wprowa-
dzenia refundowania gminom bezpłatnych zabiegów
sterylizacji zwierząt itp.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
oraz grupy posłów
w sprawie przedszkoli powstających
z funduszy unijnych (17112)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
panów posłów: Tomasza Piotra Nowaka, Arkadego
Fiedlera oraz Macieja Orzechowskiego w sprawie
przedszkoli powstających z funduszy unijnych (SPS-
-023-17112/10), uprzejmie informuję.
Biorąc pod uwagę ogromne znaczenie edukacji
przedszkolnej w rozwoju każdego dziecka, jednym
z głównych zamierzeń rządu, w tym Ministerstwa
Edukacji Narodowej, planowanych na najbliższe lata,
jest dalsze upowszechnienie wychowania przedszkol-
nego dzieci w wieku 3–5 lat, w tym zapewnienie
wszystkim dzieciom 5-letnim możliwości skorzysta-
nia z prawa do bezpłatnej edukacji przedszkolnej.
Należy pamiętać, iż edukacja przedszkolna na te-
renie gminy nie jest nowym zadaniem, a polityka
rządu wyznacza szczególną rolę samorządom lokal-
nym, od których oczekuje się efektywnego prowadze-
nia finansowania m.in. edukacji przedszkolnej oraz
umiejętnego dostosowywania się do lokalnych moż-
liwości i potrzeb.
Jednocześnie zadania dotyczące edukacji przed-
szkolnej są obecnie i nadal będą współfinansowane
z Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach
priorytetu IX Programu Operacyjnego „Kapitał ludz-
ki” 2007–2013. Szczegółowy opis tego priorytetu
w ramach działania 9.1: Wyrównywanie szans edu-
kacyjnych i zapewnienie wysokiej jakości usług edu-
kacyjnych świadczonych w systemie oświaty przewi-
duje różne obszary wsparcia w zakresie edukacji
przedszkolnej. W poddziałaniu 9.1.1: Zmniejszanie
nierówności w stopniu upowszechnienia edukacji
przedszkolnej projekty konkursowe dotyczą: tworze-
nia przedszkoli (w tym również uruchamiania innych
form wychowania przedszkolnego) na obszarach
i w środowiskach o niskim stopniu upowszechnienia
edukacji przedszkolnej (w szczególności na obszarach
wiejskich), wsparcia istniejących przedszkoli (w tym
również funkcjonujących innych form wychowania
przedszkolnego) w celu umożliwienia większej liczbie
dzieci korzystania z wychowania przedszkolnego np.
poprzez wsparcie dla placówek zagrożonych likwida-
cją, wydłużenie godzin pracy placówek, uruchomie-
nie dodatkowych oddziałów, zatrudnienie dodatko-
wego personelu itp.
Efektem negocjacji między polskim rządem a Ko-
misją Europejską było ustalenie, że za realizację
działań w ramach priorytetu IX PO KL odpowie-
dzialne są samorządy województw jako instytucje
pośredniczące.
951
We wszystkich województwach realizacja działań
rozpoczęła się w 2008 r. Na powyższy cel zaplanowa-
no w latach 2007–2013 łącznie ponad 243 mln euro.
Do lipca 2010 r. podpisano umowy na wydatkowanie
ok. 56% tych środków.
Ponieważ zarządzanie projektami odbywa się na
poziomie regionalnym, dlatego też zasady korzysta-
nia z dofinansowania ze środków Europejskiego Fun-
duszu Społecznego są uzależnione od priorytetów
przyjętych przez marszałków województw.
W każdym województwie zostały również okre-
ślone wymogi w zakresie dotyczącym m.in. zapew-
nienia przez beneficjenta trwałości projektu po jego
zakończeniu (np. 1, 2, a nawet do 5 lat), co należy
rozumieć jako kontynuację działań zgodnych z wy-
mogami projektu. W przeciwnym razie beneficjent
może zostać zobowiązany – przez instytucje monito-
rujące i kontrolujące – do zwrotu środków otrzyma-
nych na projekt. Warunek trwałości projektu stanowi
podstawowy wymóg programów dofinansowanych ze
środków unijnych. Każdy beneficjent powinien zostać
zapoznany z tym obowiązkiem określonym w rozpo-
rządzeniu Rady Europy 1260/99.
Dodatkowo pragnę przypomnieć, iż ustawa z dnia
7 września 2007 r. o zmianie ustawy o systemie
oświaty stanowiła formę znaczącej pomocy ze strony
państwa dla beneficjentów wcześniejszego projektu
finansowanego ze środków EFS „Alternatywne for-
my wychowywania przedszkolnego”, umożliwiając
dotrzymanie wymogu trwałości, a jednocześnie uzy-
skanie dalszego dofinansowania z budżetu jednostek
samorządu terytorialnego.
Uprzejmie wyjaśniam, iż po zakończonym okresie
programowania, tj. finansowania w ramach projektu,
utworzone przez gminę przedszkola i inne formy wy-
chowania przedszkolnego są zobowiązane do działa-
nia zgodnie z przepisami określonymi w ustawie
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.).
Natomiast utworzone w ramach powyższego pro-
jektu niepubliczne przedszkola i inne formy wycho-
wania przedszkolnego mogą być przejęte i prowadzo-
ne zarówno przez gminy, jak i osoby prawne lub oso-
by fizyczne. W przypadku osób prawnych i fizycz-
nych, po uzyskaniu wpisu do ewidencji prowadzonej
przez jednostkę samorządu terytorialnego, placówki
wychowania przedszkolnego będą otrzymywać dota-
cje zgodnie z art. 80 ust. 2, 2b lub 90 ust. 2b, 2d
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.).
Uprzejmie dodaję, iż gmina nie może odmówić
wpisu do ewidencji, jeśli zostały spełnione warunki
określone w art. 82 ust. 1–2 cyt. ustawy o systemie
oświaty.
Można również starać się o nowe dofinansowanie
w ramach kolejnego projektu unijnego, który zapew-
ni finansowanie już istniejącej placówki.
Oprócz powyższego programu wszystkie organy
prowadzące (zarówno osoby prawne, m.in. gminy, jak
i osoby fizyczne) mogą występować o dodatkowe fun-
952
dusze przewidziane w innych programach (np. Pol-
sko-Amerykańskiej Fundacji Wolności oraz progra-
mach regionalnych) z przeznaczeniem na projekty
inwestycyjne dotyczące remontów, modernizacji, wy-
posażenia w sprzęt budynków, w których planuje się
prowadzenie wychowania przedszkolnego.
Wobec powyższego, zgodnie ze wskazanym i obo-
wiązującym stanem prawnym, nie wydaje się być za-
sadne ustawowe zobowiązanie gmin do rejestrowania
przedszkola w systemie oświaty, gdyż ono w nim
funkcjonuje w momencie utworzenia przez gminę,
która staje się jego organem prowadzącym.
Równocześnie, jak wskazano wcześniej, instytu-
cjami odpowiedzialnymi za wdrażanie priorytetu IX
PO KL odpowiedzialne są samorządy poszczególnych
województw, natomiast Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej nie posiada uprawnień i kompetencji do
wpływania na kryteria przyznawania dofinansowa-
nia oraz monitorowania projektów realizowanych
w ramach priorytetu IX.
Ministerstwem nadzorującym i monitorującym
powyższe działania m.in. w zakresie utworzonych
placówek wychowania przedszkolnego jest Minister-
stwo Rozwoju Regionalnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
oraz grupy posłów
w sprawie zwrotu kosztów parkowania
samochodów na zlecenie organów
administracji publicznej (17113)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 30 lipca 2010 r., znak: SPS-023-17113/10,
przekazujące interpelację posła Tomasza Piotra No-
waka oraz grupy posłów w sprawie zwrotu kosztów
za parkowanie samochodów na zlecenie organów ad-
ministracji publicznej, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące stanowisko.
Odnosząc się do kwestii zmian w obowiązujących
przepisach, które regulowałyby postępowanie w przy-
padku braku możliwości ustalenia danych personal-
nych właściciela pojazdu, informuję, że prace legisla-
cyjne nad zmianą ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 908, z późn. zm.), dotyczące tych zagadnień, były
prowadzone przez Ministerstwo Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji.
Omawiając wyżej wskazane prace legislacyjne, na
wstępie pragnę zauważyć, że zagadnienia związane
z usuwaniem pojazdów zostały uregulowane odręb-
nie w art. 50a oraz art. 130a ustawy z dnia 20 czerw-
ca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.
Art. 50a ustawy Prawo o ruchu drogowym doty-
czy usuwania pojazdów pozostawionych bez tablic
rejestracyjnych lub pojazdów, których stan wskazuje
na to, że nie są używane. Pojazdy takie zgodnie z art. 50a
ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym mogą zostać
usunięte z drogi przez straż gminną lub Policję na
koszt właściciela lub posiadacza, przy czym, w myśl
art. 50a ust. 2 ww. ustawy, w razie nieodebrania po-
jazdu na wezwanie gminy przez uprawnioną osobę
w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia, pojazd ten
przechodzi na własność gminy z mocy ustawy (uzna-
je się go za porzucony z zamiarem wyzbycia się).
Art. 130a ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym
przewiduje natomiast obligatoryjne usuwanie pojaz-
dów z drogi na koszt ich właścicieli w przypadku:
1) pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to
zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagra-
ża bezpieczeństwu;
2) nieokazania przez kierującego dokumentu stwier-
dzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpie-
czenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojaz-
du lub stwierdzającego opłacenie składki tego ubez-
pieczenia, jeżeli pojazd ten jest zarejestrowany
w kraju niebędącym państwem członkowskim Unii
Europejskiej, Konfederacją Szwajcarską lub pań-
stwem członkowskim Europejskiego Porozumienia
o Wolnym Handlu (EFTA) – stroną umowy o Euro-
pejskim Obszarze Gospodarczym;
3) przekroczenia wymiarów, dopuszczalnej masy
całkowitej lub nacisku osi określonych w przepisach
ruchu drogowego,
Natomiast art. 130a ust. 2 ustawy Prawo o ruchu
drogowym przewiduje możliwość usuwania pojazdów
z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możliwości
zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:
1) kierowała nim osoba:
a) znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub w sta-
nie po użyciu alkoholu albo środka działającego po-
dobnie do alkoholu,
b) nieposiadająca przy sobie dokumentów upraw-
niających do kierowania lub używania pojazdu;
2) jego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu
ruchu drogowego, powoduje uszkodzenie drogi albo
narusza wymagania ochrony środowiska.
W takich przypadkach pojazd usuwany jest z dro-
gi przez jednostkę wyznaczoną przez starostę (art. 130a
ust. 5a ustawy Prawo o ruchu drogowym). Art. 130a
ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym (w brzmie-
niu zakwestionowanym przez Trybunał Konstytu-
cyjny) stanowił, iż pojazd usunięty w powyższym
trybie, a nieodebrany przez uprawnioną osobę w ter-
minie 6 miesięcy od dnia usunięcia, przechodzi na

rzecz Skarbu Państwa z mocy ustawy, gdyż uznaje
się go za porzucony z zamiarem wyzbycia się.
Przywołane wyżej przepisy regulują zatem dwa nie-
zależne od siebie tryby usuwania pojazdów z drogi.
W tym miejscu wskazać należy, że wyrokiem
z dnia 3 czerwca 2008 r., wydanym po rozpoznaniu
pytania prawnego Wojewódzkiego Sądu Administra-
cyjnego w Gdańsku w sprawie o sygn. akt P 4/06,
Trybunał Konstytucyjny m.in. orzekł, iż:
— art. 130a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogo-
wym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.)
w zakresie, w jakim dopuszcza odjęcie prawa własno-
ści pojazdu bez prawomocnego orzeczenia sądu, jest
niezgodny z art. 46, art. 21 ust. 1, art. 64 ust. 1
w związku z art. 31 ust. 3 oraz z art. 64 ust. 3 Kon-
stytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
— art. 130a ust. 11 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu
drogowym jest niezgodny z art. 64 ust. 3 konstytucji.
Wydając powyższy wyrok, Trybunał Konstytucyj-
ny uznał, że zakwestionowana regulacja w rzeczywi-
stości stanowi formę przepadku rzeczy i w związku
z tym powinna odpowiadać kryteriom sformułowa-
nym w art. 46 Konstytucji RP. Przepis ten ustanawia
zasadę wyłączności ustawy w zakresie określania
przesłanek pozbawienia własności w drodze przepad-
ku rzeczy oraz zasadę wyłączności sądu w sprawach
orzekania o przepadku rzeczy. O przejściu własności
pojazdu na rzecz Skarbu Państwa powinien zatem
orzekać sąd w celu zapewnienia sprawiedliwego
i wnikliwego, a także merytorycznego rozpatrzenia
sprawy. Orzeczenie sądu winno mieć nie tylko cha-
rakter prawomocny, ale i konstytutywny. Trybunał
Konstytucyjny uznał przy tym, że kontrola woje-
wódzkich sądów administracyjnych nie jest wystar-
czająca, gdyż sprowadza się jedynie do oceny legalno-
ści zaskarżonej decyzji naczelnika właściwego miej-
scowo urzędu skarbowego. Trybunał uznał także, iż
nie jest konstytucyjnie dopuszczalne formułowanie
upoważnień ustawowych do uregulowania w drodze
aktów wykonawczych kwestii związanych z pozba-
wieniem prawa własności. To ustawa powinna wska-
zywać sąd jako jedyny właściwy organ do orzekania
o przepadku pojazdu. Niekonstytucyjny jest zatem
sposób unormowania zasad pozbawienia własności
określony w rozporządzeniu.
W następstwie wyroku Trybunału Konstytucyj-
nego przepisy prawa uznane za niekonstytucyjne
utraciły moc obowiązującą po upływie 12 miesięcy od
dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw, tj. z dniem
12 czerwca 2009 r. Na skutek utraty mocy obowiązu-
jącej przez art. 130a ust. 11 pkt 3 ustawy Prawo
o ruchu drogowym utraciło również moc wydane na
podstawie art. 130a ust. 11 ustawy Prawo o ruchu
drogowym rozporządzenie ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji z dnia 16 października 2007 r.
w sprawie usuwania pojazdów (Dz. U. Nr 191, poz.
1377, z późn. zm.), jednakże jedynie w części wydanej
na podstawie art. 130a ust. 11 pkt 3 ustawy Prawo
o ruchu drogowym.
953
W związku z powołanym wyrokiem Trybunału
Konstytucyjnego podjęte zostały prace legislacyjne,
w ramach których Ministerstwo Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji, we współpracy z Komendą
Główną Policji, przygotowało projekt ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz o zmianie
niektórych innych ustaw. W wyniku prac parlamen-
tarnych nad powyższym projektem uchwalona zosta-
ła ustawa z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy
Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych
ustaw, zwana dalej „ustawą nowelizującą”, która pod-
pisana została przez prezydenta RP w dniu 4 sierpnia
2010 r. i ogłoszona w dniu 20 sierpnia 2010 r. w Dzien-
niku Ustaw Nr 152, poz. 1018. Wskazana ustawa wej-
dzie w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia,
z wyjątkiem niektórych przepisów, które wejdą w ży-
cie po upływie 12 miesięcy od dnia ogłoszenia.
Ustawa nowelizująca zakłada zmianę brzmienia
art. 130a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym.
Zgodnie z nowym brzmieniem tego przepisu, w razie
usunięcia pojazdu z drogi w trybie określonym
w art. 130a ust. 1 lub 2 ustawy Prawo o ruchu dro-
gowym, starosta będzie występował do sądu z wnio-
skiem o orzeczenie jego przepadku na rzecz powiatu,
jeżeli prawidłowo powiadomiony właściciel lub osoba
uprawniona nie odbierze pojazdu w terminie 3 mie-
sięcy od dnia jego usunięcia (z wyjątkiem sytuacji
określonej w art. 130a ust. 10b ustawy Prawo o ruchu
drogowym, zgodnie z którym pojazd usunięty w try-
bie określonym w art. 130a ust. 1 lub 2 ustawy Prawo
o ruchu drogowym, który nie jest zarejestrowany
w żadnym z państw członkowskich Unii Europej-
skiej, przekazywany będzie właściwemu miejscowo
naczelnikowi urzędu celnego w celu uregulowania
jego sytuacji zgodnie z przepisami prawa celnego).
Zgodnie z dodanym na mocy ustawy nowelizującej
art. 130a ust. 10a ustawy Prawo o ruchu drogowym
z wnioskiem o orzeczenie przepadku pojazdu starosta
będzie mógł jednak wystąpić nie wcześniej niż przed
upływem 30 dni od dnia powiadomienia właściciela
pojazdu lub osoby uprawnionej o usunięciu pojazdu
z drogi.
Równocześnie w art. 130a ust. 10d ustawy Prawo
o ruchu drogowym przewidziano, że przepis art. 130a
ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym będzie miał
odpowiednie zastosowanie w przypadku, gdy w ter-
minie 4 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu nie zo-
stanie ustalony właściciel pojazdu lub osoba upraw-
niona do jego odbioru, pomimo że w jej poszukiwaniu
dołożono należytej staranności. Oznacza to, że rów-
nież w takim przypadku starosta występował będzie
do sądu z wnioskiem o orzeczenie przepadku pojazdu
na rzecz powiatu.
Zgodnie z nowym brzmieniem art. 130a ust. 5c
ustawy Prawo o ruchu drogowym pojazd usunięty
z drogi, w przypadkach wymienionych w ust. 1 i 2
tego artykułu, umieszczany będzie na parkingu strze-
żonym do czasu uiszczenia opłat za jego usunięcie
i przechowywanie. Stosownie zaś do nowego brzmienia
art. 130a ust. 5f ustawy Prawo o ruchu drogowym
954
usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu
strzeżonego dla pojazdów usuniętych w przypadkach
wskazanych w ust. 1 i 2 tego artykułu miałoby nale-
żeć do zadań własnych powiatu. Zadania w powyż-
szym zakresie starosta realizować ma przy pomocy
powiatowych jednostek organizacyjnych lub poprzez
powierzenie wykonywania tychże zadań zgodnie
z przepisami o zamówieniach publicznych. Równo-
cześnie uchylone zostały ust. 5d i 5e, określające
obecnie zasady wyznaczania przez starostę jednostki
do prowadzenia parkingu strzeżonego.
Zgodnie natomiast z nowym art. 130a ust. 10g
ustawy Prawo o ruchu drogowym, w przypadku nie-
odebrania pojazdu z parkingu we wskazanym termi-
nie 3 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu z drogi,
jednostka prowadząca parking strzeżony będzie mia-
ła obowiązek powiadomić o tym fakcie właściwego
miejscowo starostę oraz podmiot, który wydał dys-
pozycję usunięcia pojazdu, nie później niż trzeciego
dnia od dnia upływu powyższego terminu. Starosta,
jak wskazano, będzie wówczas obowiązany wystąpić
do sądu z wnioskiem o orzeczenie przepadku pojazdu
na rzecz powiatu. W razie wydania przez sąd orze-
czenia o przepadku pojazdu starosta obowiązany bę-
dzie także, w myśl art. 130a ust. 10f ustawy Prawo
o ruchu drogowym, do wykonania takiego orzecze-
nia, przy czym wykonanie następować będzie w try-
bie i na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 czerw-
ca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w admini-
stracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn.
zm.) z uwzględnieniem przepisów ustawy Prawo
o ruchu drogowym.
Odnośnie natomiast do kwestii ponoszenia kosz-
tów usunięcia i parkowania pojazdu nowy przepis
art. 130a ust. 10h zd. 1 ustawy Prawo o ruchu dro-
gowym będzie przewidywał, że koszty związane
z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprze-
dażą lub zniszczeniem pojazdu, powstałe od momen-
tu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia
postępowania, ponosić będzie osoba będąca właści-
cielem tego pojazdu w dniu wydania dyspozycji usu-
nięcia pojazdu.
Nie będzie to jednak dotyczyło:
— sytuacji wskazanej w nowym art. 130a ust. 10d
ustawy Prawo o ruchu drogowym, gdy w terminie
4 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu nie został usta-
lony właściciel pojazdu lub osoba uprawniona do jego
odbioru,
— sytuacji wskazanej w nowym art. 130a ust. 10i
ustawy Prawo o ruchu drogowym, gdy w chwili usu-
nięcia pojazd znajdował się we władaniu osoby dys-
ponującej nim na podstawie innego tytułu prawnego
(w takim przypadku władający obowiązany będzie
do pokrycia wskazanych kosztów solidarnie z właści-
cielem).
Decyzję administracyjną o zapłacie przedmioto-
wych kosztów wydawał będzie starosta (art. 130a
ust. 10h zd. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym). Ter-
min płatności należności ustalonych powyższą decy-
zją wynosić będzie 30 dni, licząc od dnia, w którym
decyzja stała się ostateczna. W razie nieuiszczenia
należności w terminie od dnia następującego po upły-
wie terminu płatności naliczane będą odsetki usta-
wowe. Należności te wraz z odsetkami podlegać będą
egzekucji w trybie i na zasadach określonych w usta-
wie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji
(art. 130 ust. 10j ustawy Prawo o ruchu drogowym).
Decyzja o zapłacie przedmiotowych kosztów nie bę-
dzie mogła być natomiast wydana w przypadku, gdy
od uprawomocnienia się orzeczenia sądu o przepadku
pojazdu upłynie 5 lat (art. 130 ust. 10k ustawy Prawo
o ruchu drogowym).
Istotne znaczenie dla kwestii poruszonych w in-
terpelacji mają przepisy przejściowe zawarte w usta-
wie nowelizującej. Art. 10 ustawy nowelizującej sta-
nowi, że w przypadku pojazdów, które zostały usu-
nięte przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizu-
jącej i do tego dnia nie zostały odebrane z parkingu
strzeżonego przez uprawnioną osobę, termin okre-
ślony w art. 130a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu dro-
gowym w dotychczasowym brzmieniu, tj. termin
6 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu, po upływie któ-
rego starosta występuje do sądu z wnioskiem o orze-
czenie przepadku pojazdu, biegnie w dalszym ciągu
od dnia usunięcia pojazdu.
Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy nowelizującej,
w przypadkach, w których bieg terminu 6 miesięcy
od dnia usunięcia pojazdu z drogi (przewidziany
w obowiązującym do 12 czerwca 2009 r. brzmieniu
art. 130a ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym)
rozpoczął się i nie zakończył przed dniem wejścia
w życie ustawy nowelizującej, przepadek pojazdów
orzekany będzie również na rzecz powiatu. We wska-
zanych sytuacjach jednostka prowadząca parking
strzeżony po upływie 6 miesięcy od dnia usunięcia
pojazdu obowiązana będzie powiadomić o jego nie-
odebraniu właściwego starostę oraz podmiot, który
wydał dyspozycję usunięcia pojazdu (art. 11 ust. 2
ustawy nowelizującej).
Stosownie zaś do art. 12 ust. 1 ustawy nowelizu-
jącej prowadzone dotychczas postępowania w spra-
wach przejęcia na rzecz Skarbu Państwa własności
pojazdów nieodebranych przez uprawnione osoby
w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu,
a niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy
nowelizującej, podlegać będą umorzeniu, sprawy zaś
przekazaniu właściwym starostom.
W kwestii natomiast kosztów przechowywania
pojazdów, zgodnie z art. 13 ustawy nowelizującej,
koszty przechowywania pojazdów, jakie powstały po
upływie wskazanego terminu 6 miesięcy aż do dnia
wejścia w życie ustawy nowelizującej, wobec wszyst-
kich tych pojazdów, których 6-miesięczny termin od
dnia ich usunięcia upłynął w okresie pomiędzy 11 czerw-
ca 2009 r. (tj. dniem, do którego obowiązywał art. 130a
ust. 10 ustawy Prawo o ruchu drogowym zgodnie
z ww. wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego) a dniem
wejścia w życie ustawy nowelizującej, ponosić ma
Skarb Państwa.

W związku z powyższym należy uznać, iż opisane
wyżej zasady, wprowadzane przez ustawę nowelizu-
jącą, będą dotyczyć również postępowania z pojazda-
mi pozostającymi na parkingach przed 2002 r. oraz
kwestii rozliczania kosztów przechowywania tych
pojazdów. Nowo przyjęte rozwiązania wskazują jed-
noznacznie na starostę jako podmiot uprawniony do
występowania do sądu z wnioskiem o orzeczenie
przepadku takiego pojazdu na rzecz powiatu, po
upływie terminów określonych w ustawie. W przy-
padkach tych będą miały również zastosowanie wy-
żej wskazane nowe zasady zwrotu kosztów przecho-
wywania pojazdów.
Reasumując, zmiany wprowadzone przez ustawę
z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy Prawo
o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw,
w opinii resortu infrastruktury, doprowadzą do roz-
wiązania problemów sygnalizowanych w interpelacji,
wynikających z braku przepisów precyzyjnie regulu-
jących zasady przechowywania pojazdów usuniętych
z drogi i nieodebranych przez właściciela lub osobę
uprawnioną.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie propozycji zmian struktury
organizacyjnej Straży Granicznej
na południowej granicy RP oraz skutków
jej wdrażania (17114)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-17114/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Janusza Dzięcioła w sprawie propozycji zmian
struktury organizacyjnej Straży Granicznej na połu-
dniowej granicy RP oraz skutków jej wdrażania,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zakończony proces
przekształceń Straży Granicznej na zachodniej gra-
nicy Rzeczypospolitej Polskiej daje podstawy do kon-
tynuowania przekształceń tej formacji zgodnie z kie-
runkami określonymi w „Założeniach wieloletniej
koncepcji funkcjonowania Straży Granicznej w la-
tach 2009-2015”, zatwierdzonymi w dniu 16 lutego
2009 r. przez ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji oraz kierunkami określonymi w „Koncepcji
955
funkcjonowania Straży Granicznej w latach 2009–
–2015”, które zostały zaakceptowane przez ministra
spraw wewnętrznych i administracji oraz zatwierdzo-
ne w dniu 24 września 2009 r. przez komendanta
głównego Straży Granicznej.
Nadmienić należy, że wspomniane powyżej doku-
menty przewidują kontynuację procesu przekształceń
Straży Granicznej, rozpoczętego w związku z przygo-
towaniem formacji do członkostwa w Unii Europej-
skiej i przystąpieniem do pełnej realizacji układu
z Schengen. Założenia wieloletniej koncepcji, a także
koncepcji funkcjonowania zakładają dalszą potrzebę
wypracowania jak najbardziej spójnych rozwiązań
i w toku przeprowadzanych konsultacji rozważenie
różnych aspektów reorganizacji, w tym propozycje
utworzenia, zniesienia, przekształcenia czy przesu-
nięcia oddziałów i placówek Straży Granicznej w opar-
ciu o dobre praktyki i doświadczenia nabyte w związ-
ku ze zmianami struktury Straży Granicznej na za-
chodniej granicy.
Komendant główny Straży Granicznej, działając
na podstawie ww. założeń wieloletniej koncepcji oraz
koncepcji funkcjonowania, decyzją nr 135 z dnia 1 czerw-
ca 2010 r. powołał zespół do opracowania propozycji
zmiany struktury organizacyjnej Straży Granicznej
na południowej granicy Rzeczypospolitej Polskiej
(granica państwowa z Republiką Słowacką i Repu-
bliką Czeską) oraz skutków jej wdrożenia.
Zespół został zobowiązany do przygotowania kon-
cepcji nowej struktury organizacyjnej Straży Gra-
nicznej uwzględniającej czynniki związane z proce-
sem potencjalnej reorganizacji, takie jak: sprawowa-
nie nadzoru służbowego i merytorycznego nad pla-
cówkami, zabezpieczenie logistyczne, racjonalizację
zatrudnienia i procesów zarządzania, minimalizację
kosztów utrzymania Straży Granicznej, racjonalne
wykorzystanie infrastruktury oraz minimalizację
skutków społecznych potencjalnych zmian, w tym
szczególnie osobowych.
W dniu 2 lipca 2010 r. komendant główny Straży
Granicznej otrzymał sprawozdanie z prac ww. zespo-
łu, w którym rekomenduje m.in.:
— pozostawienie na granicy południowej Rzeczy-
pospolitej Polskiej dwóch oddziałów Straży Granicz-
nej z siedzibami komend w Raciborzu i Kłodzku,
— zniesienie Karpackiego Oddziału Straży
Granicznej w Nowym Sączu i na bazie obiektów
znoszonej komendy utworzenie placówki Straży
Granicznej.
Przedmiotowe sprawozdanie poddano analizie,
a następnie w dniu 23 lipca 2010 r. przedłożono mi-
nistrowi spraw wewnętrznych i administracji wraz
ze stanowiskiem komendanta głównego Straży Gra-
nicznej do zaproponowanych rozwiązań. Propozycje
te są obecnie przedmiotem analizy w MSWiA.
Jednocześnie pragnę zapewnić, iż wszelkie opinie
w przedmiocie przekształceń w strukturze organiza-
cyjnej Straży Granicznej są wnikliwie analizowane
i brane pod uwagę w procesie podejmowania decyzji
dotyczących rozwiązań systemowych. Strategiczne
956
kierunki przekształceń Straży Granicznej mają na
celu przede wszystkim zwiększanie skuteczności tej
formacji przy jednoczesnej racjonalizacji struktur or-
ganizacyjnych, właściwego wykorzystania posiada-
nych zasobów kadrowych oraz infrastruktury.
Podjęcie prac koncepcyjnych nad strukturą orga-
nizacyjną Straży Granicznej na południowej granicy
wynika z potrzeby dostosowania struktur formacji
do zadań w sytuacji członkostwa Polski w strefie
Schengen oraz racjonalizacji wykorzystania zasobów
ludzkich oraz infrastruktury będących w dyspozycji
Straży Granicznej. Przyszłość komendy Karpackiego
Oddziału Straży Granicznej nie jest w chwili obecnej
przedmiotem ostatecznych wniosków. Wypracowanie
ich wymagać będzie dalszych analiz i konsultacji,
w wyniku których mogą wystąpić istotne zmiany ma-
jące wpływ na treść podejmowanych decyzji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie projektu ustawy o wspieraniu
rodziny i systemie pieczy zastępczej (17115)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 30 lipca 2010 r.,
znak: SPS-023-17115/10, dotyczące interpelacji po-
selskiej posła Janusza Dzięcioła w sprawie projektu
ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy za-
stępczej w kontekście zmian w ustawie Karta Na-
uczyciela, przedstawiam następujące stanowisko.
W dniu 30 czerwca 2009 r. zostały przyjęte przez
Radę Ministrów założenia projektu ustawy o wspie-
raniu rodziny i systemie pieczy zastępczej nad dziec-
kiem. Powstały one po trwających od 2007 r. konsul-
tacjach zarówno z ekspertami w zakresie pieczy za-
stępczej, jak i praktykami realizującymi te zadania.
W pracę nad założeniami zaangażowane były także
samorządy i organizacje pozarządowe prowadzące
pilotażowe programy wprowadzające np. asystenta
rodziny czy nowe formy wsparcia rodzin zastępczych.
Założenia zostały udostępnione opinii publicznej na
stronach internetowych MPiPS.
W wyniku tego napłynęło do nas wiele uwag
z różnych środowisk, które zostały przeanalizowane
i miały wpływ na kształt projektu ustawy. Rządowe
Centrum Legislacji przygotowało projekt ustawy
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej.
W przygotowywanej ustawie zaproponowano nowe
rozwiązania w zakresie organizacji rodzinnej pieczy
zastępczej. Projekt ustawy został również umieszczo-
ny na stronach internetowych MPiPS oraz poddany
wielomiesięcznym, szerokim konsultacjom społecz-
nym. Należy podkreślić, że spotkał się on z pozytyw-
nym przyjęciem zarówno środowisk naukowych, jak
i praktyków zaangażowanych w pomoc dziecku i ro-
dzinie. Poddany był on również konsultacjom mię-
dzyresortowym.
W nowoczesnym systemie pieczy zastępczej po-
winna też zmienić się rola i sposób działania placó-
wek opiekuńczo-wychowawczych. Projekt ustawy
o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej
wprowadza rozwiązania zmierzające do przekształ-
cenia obecnych placówek opiekuńczo-wychowaw-
czych w małe placówki, w których warunki życia
będą zbliżone do domowych. Placówki te, zgodnie
z projektem ustawy, powinny liczyć nie więcej niż
14 dzieci. Docelowo instytucje te będą przeznaczone
tylko dla dzieci od 10. roku życia, wymagających
szczególnej opieki lub działań terapeutycznych, któ-
re mają trudności w przystosowaniu się do życia ro-
dzinnego. Placówki te powinny zapewnić dzieciom
stabilne środowisko wychowawcze, umożliwiające
m.in. nawiązanie więzi emocjonalnych z wychowaw-
cą. Aby to osiągnąć, niezbędny jest dłuższy kontakt
wychowawcy z dzieckiem, niż to wynika z obecnego
zatrudnienia na podstawie Karty Nauczyciela. Po-
trzeba dłuższego kontaktu wychowawcy z dzieckiem
jest jedną z przesłanek, dla których przyspieszono
wygaszanie uprawnień pracowników zatrudnionych
na podstawie Karty Nauczyciela.
Ponadto praktykowany obecnie zróżnicowany spo-
sób zatrudniania wychowawców: w oparciu o KN
i jako pracowników samorządowych, powoduje, że
w placówkach powstają sytuacje konfliktowe w gro-
nie pracowników oraz pomiędzy dyrektorami a pra-
cownikami. Nie sprzyja to dobrej atmosferze panują-
cej w placówkach opiekuńczo-wychowawczych, a tym
samym ma niekorzystny wpływ na wychowanków.
Należy stwierdzić, że głównym celem wprowadzenia
zmian w dotychczasowych zasadach działania placó-
wek opiekuńczo-wychowawczych jest zabezpieczenie
dobra dziecka tam umieszczonego.
Projekt omawianej ustawy jest przygotowywany
do zaakceptowania przez Radę Ministrów. Przewidu-
je się jego przekazanie do Sejmu RP we wrześniu br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Arkita
oraz grupy posłów
w sprawie odpłatnych świadczeń udzielanych
przez SPZOZ wg stanowiska
Małopolskiego Związku Pracodawców ZOZ
(17116)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła na Sejm RP Tadeusza Arkita
oraz grupy posłów w sprawie odpłatnych świadczeń
udzielanych przez SPZOZ wg stanowiska Małopol-
skiego Związku Pracodawców ZOZ, przesłaną przy
piśmie Marszałka Sejmu z dnia 30 lipca 2010 r., znak:
SPS-023-17116/10, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Odnosząc się do kwestii możliwości udzielania od-
płatnych świadczeń zdrowotnych przez publiczne za-
kłady opieki zdrowotnej (SPZOZ), należy zauważyć,
że wraz ze zmianą ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) w zakresie wprowadzenia tzw. koszyka
świadczeń gwarantowanych dopuszczalne stało się
odpłatne udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
przez SPZOZ osobom ubezpieczonym, ale świadczeń
niefinansowanych ze środków publicznych, tj. świad-
czeń wyłącznie spoza koszyka.
Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.), publiczny zakład opieki
zdrowotnej udziela świadczeń zdrowotnych finanso-
wanych ze środków publicznych osobom ubezpieczo-
nym oraz innym osobom uprawnionym do tych
świadczeń na podstawie odrębnych przepisów nieod-
płatnie, za częściową odpłatnością lub całkowitą od-
płatnością. Jednocześnie art. 34 ust. 1 tej ustawy
stanowi, że przy ustalaniu wysokości opłaty za świad-
czenia zdrowotne udzielane ww. osobom stosuje się
ceny urzędowe, jeżeli przepisy odrębne przewidują
odpłatność za ich udzielanie. Przepisami odrębnymi
są w tym przypadku przepisy ustawy z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.), które tylko w ściśle okre-
ślonych przypadkach zezwalają na pobranie opłaty
od świadczeniobiorcy. Natomiast wysokość opłat za
świadczenia zdrowotne udzielane osobom nieupraw-
nionym, zgodnie z art. 34 ust. 2 ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej, ustala kierownik publicznego za-
kładu opieki zdrowotnej, w którym świadczenie jest
udzielane, kierując się przepisami rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 27 stycznia 2000 r. w sprawie
sposobu ustalania opłat za świadczenia zdrowotne
udzielane przez publiczne zakłady opieki zdrowotnej
osobom nieuprawnionym do świadczeń zdrowotnych
957
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 8,
poz. 113). Kierownik publicznego zakładu opieki
zdrowotnej ustala wysokość opłaty w oparciu o koszt
własny sprzedaży świadczenia zdrowotnego, na któ-
ry składa się suma jednostkowych kosztów własnych
sprzedaży wszystkich nośników kosztów zużytych
podczas jego udzielania.
Skoro kierownik zakładu ma jedynie prawo usta-
lać opłaty za świadczenia udzielane osobom nie-
uprawnionym, to a contrario nie ma on takich upraw-
nień w stosunku do ubezpieczonych oraz innych osób
uprawnionych do świadczeń na podstawie odrębnych
przepisów. Z porównania ww. przepisów ustawy wy-
nika, iż brak jest przepisów, które pozwalałyby kie-
rownikowi publicznego zakładu opieki zdrowotnej
ustalić cennik na świadczenia opieki zdrowotnej fi-
nansowane ze środków publicznych.
W związku z określeniem w rozporządzeniach ko-
szykowych katalogu świadczeń gwarantowanych,
tj. wykazu świadczeń, które finansowane są ze środ-
ków publicznych, oraz w związku z art. 6 ust. 1 i art. 54
ust. 1 ustawy o zakładach opieki zdrowotnej należy
uznać za dopuszczalne udzielanie przez samodzielne
publiczne zakład opieki zdrowotnej odpłatnych świad-
czeń opieki zdrowotnej. Trzeba jednak mieć na uwa-
dze, iż dotyczyć to może w stosunku do ubezpieczo-
nych wyłącznie świadczeń spoza koszyka oraz nie
może naruszać regulacji kolejkowych, tzn. w pierw-
szej kolejności winny być wykonywane przez zakład
świadczenia gwarantowane, pozostałe w ramach wol-
nych pomieszczeń, sprzętu, aparatury i możliwości
personelu. W przypadku takich świadczeń świadcze-
niobiorca będzie osobą nieuprawnioną do świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, a zatem wysokość opłat za te świadczenia usta-
la kierownik zakładu opieki zdrowotnej, w którym
świadczenie jest udzielane.
Ponadto pragnę poinformować, iż obecnie pro-
wadzone są w Ministerstwie Zdrowia prace legisla-
cyjne nad projektem ustawy o dodatkowych ubez-
pieczeniach zdrowotnych. W ramach wskazanych
prac poddawana jest analizie kwestia uregulowania
zasad udzielania odpłatnych świadczeń przez pod-
mioty posiadające umowę z Narodowym Funduszem
Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
958
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tadeusza Arkita i Witolda Kochana
w sprawie monitoringu w miejscu pracy (17117)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Tadeusza Arkita i Witolda
Kochana, przekazaną przy piśmie z dnia 30 lipca br.,
znak: SPS-023-17117/10, w sprawie monitoringu
w miejscu pracy, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Kodeks pracy stanowi, że pracodawca ma obowią-
zek organizować pracę w sposób zapewniający pełne
wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie
przez pracowników, przy wykorzystaniu ich uzdol-
nień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej
jakości pracy (art. 94 pkt 2 Kodeksu pracy). Takiemu
obowiązkowi pracodawcy odpowiada, leżący po stro-
nie pracownika, obowiązek sumiennego i starannego
wykonywania pracy oraz przestrzegania: czasu pra-
cy ustalonego w zakładzie pracy, regulaminu pracy
i ustalonego w zakładzie pracy porządku, zasad współ-
życia społecznego, przepisów oraz zasad bezpieczeń-
stwa i higieny pracy, a także przepisów przeciwpoża-
rowych. Pracownik ma również obowiązek dbać
o dobro zakładu pracy i chronić jego mienie (art. 100
Kodeksu pracy).
Należy zatem przyjąć, że pracodawca, będąc or-
ganizatorem czasu pracy pracownika, a także pod-
miotem, na którym spoczywa ryzyko prowadzonej
działalności i który ponosi odpowiedzialność wobec
osób trzecich za szkodę wyrządzoną przez pracowni-
ków przy wykonywaniu obowiązków służbowych
(art. 120 Kodeksu pracy), ma prawo do sprawowania
kontroli nad wypełnianiem przez pracowników obo-
wiązków pracowniczych. Kodeks pracy nie wskazuje
jednak pracodawcy sposobów dokonywania takiej
kontroli, tym samym pozostawiając mu wybór takich
środków kontroli, jakie w konkretnej sytuacji uzna
za właściwe.
Pragnę jednak podkreślić, iż należy pamiętać, że
korzystanie przez pracodawcę z jakiejkolwiek z form
kontroli pracowników musi odbywać się z poszano-
waniem ich dóbr osobistych oraz prawa do prywat-
ności. Wynika to przede wszystkim z art. 5, art. 30
i następnych Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
a także z art. 111 Kodeksu pracy oraz z art. 23 Ko-
deksu cywilnego.
Najdonioślejsze znaczenie dla ochrony dóbr osobi-
stych pracownika ma Konstytucja Rzeczypospolitej
Polskiej. Art. 5 Konstytucji RP wymienia bowiem
wolności, prawa człowieka i obywatela, zaś art. 30
tego aktu prawnego wskazuje na fundamentalne
znaczenie przyrodzonej, niezbywalnej i nienaruszal-
nej godności człowieka, która stanowi źródło tych
wolności oraz praw. W dalszych przepisach Konsty-
tucji RP wskazano kolejne dobra osobiste podlegają-
ce ochronie, w tym przede wszystkim prawo do pry-
watności (art. 47 Konstytucji RP).
Natomiast w sferze stosunków pracy przepisy Ko-
deksu pracy regulują kwestie związane z kształtowa-
niem takich zachowań i postaw, które zapewnić mają
eliminację instrumentalnego traktowania pracowni-
ków oraz związanego z tym naruszania ich godności
i dóbr osobistych. Zgodnie zatem z art. 111 Kodeksu
pracy, jedną z podstawowych zasad prawa pracy jest
obowiązek pracodawcy szanowania godności i dóbr
osobistych pracownika. Przepis art. 23 Kodeksu cy-
wilnego (poprzez art. 300 Kodeksu pracy mający za-
stosowanie do stosunków pracy) wyodrębnia nato-
miast pewne szczególne cechy, które charakteryzują
pojęcie dóbr osobistych, przykładowo wymieniając:
zdrowie, wolność, cześć, swobodę sumienia, nazwisko
lub pseudonim, wizerunek, tajemnicę koresponden-
cji, nietykalność mieszkania, twórczość naukową,
artystyczną, wynalazczość i racjonalizatorstwo. Ma-
jąc na względzie powyższą regulację, należy uznać,
że dobra osobiste to indywidualne odczucia każdego
człowieka, których naruszenie wywołuje w nim po-
czucie osobistej krzywdy.
Chciałabym zauważyć, iż na gruncie prawa pracy
ochrona dóbr osobistych powinna być oceniana w kon-
tekście specyfiki stosunku prawnego, jaki łączy pra-
codawcę i pracownika, a więc przede wszystkim w kon-
tekście wykonywania przez pracownika obowiązków
na rzecz i pod kierownictwem pracodawcy.
W związku z powyższym pragnę stwierdzić, iż ko-
rzystanie przez pracodawcę z monitoringu za pomo-
cą kamer w celu kontrolowania wykonywania pracy
przez pracowników, chronienia pracodawcy przed
zagrożeniami zewnętrznymi, np. kradzieżami czy
wejściem na teren zakładu pracy osób nieuprawnio-
nych, a także zabezpieczenia się przed ewentualnymi
działaniami pracowników, które mogą wyrządzić
szkodę pracodawcy lub osobom trzecim, wydaje się
dopuszczalne, jednak pod warunkiem, że pracodaw-
ca zadba, aby dobra osobiste pracowników nie zosta-
ły naruszone oraz aby w jak najmniejszym stopniu
ingerować w prywatność pracowników, a także pod
warunkiem, że środki stosowane przez pracodawcę
będą adekwatne do celów, którym mają służyć.
Monitorowanie przez pracodawcę miejsca pracy
za pomocą kamer nie wymaga uzyskania od pracow-
ników zgody na takie sprawowanie kontroli wykony-
wania pracy czy też bezpieczeństwa zakładu pracy
lub pracownika w miejscu pracy. Jednakże pracodaw-
ca, będąc zobligowany przepisami Kodeksu pracy do
szanowania godności oraz dóbr osobistych pracowni-
ków, powinien ich poinformować, że miejsca pracy
mogą być monitorowane. Zasady stosowanego w za-
kładzie pracy monitoringu za pomocą kamer mogą
wynikać np. z regulaminu pracy lub wewnętrznego
zarządzenia pracodawcy i powinny być udostępnione
do wiadomości wszystkim pracownikom w zwyczajo-
wo przyjęty sposób, np. poprzez zamieszczenie sto-
sownej informacji na tablicy ogłoszeń.

Jednocześnie wyrażam pogląd, że nie każde po-
mieszczenie w zakładzie pracy może być objęte moni-
toringiem. Objęcie monitoringiem kamer pomieszczeń
socjalnych, np. szatni, stołówek oraz palarni znajdu-
jących się na terenie zakładu pracy, w mojej opinii, jest
działaniem pracodawcy nieznajdującym uzasadnienia.
Zwłaszcza w takich pomieszczeniach, jak szatnie, ła-
zienki i toalety, prawo pracownika do prywatności po-
winno być szczególnie chronione. Pracownik nie wy-
konuje bowiem w takich pomieszczeniach czynności
służbowych. Nie istnieje zatem w takim przypadku
przesłanka monitorowania jego zachowań przez pra-
codawcę, wywodzona z kierowniczej roli pracodawcy
w procesie organizowania pracy.
Niezależnie od powyższego pragnę także zwrócić
uwagę, że monitorowanie pracowników za pomocą
kamer video jest przetwarzaniem danych osobowych
w rozumieniu art. 7 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r.
Nr 101, poz. 926, z późn. zm.), dlatego też pracodaw-
ca powinien w odpowiedni sposób zabezpieczyć dane
uzyskane w wyniku prowadzonego monitoringu
oraz przechowywać je tylko przez taki czas, jaki jest
niezbędny dla celów monitorowania. Ta regulacja
dodatkowo wzmacnia ochronę pracowników przed
skutkami monitorowania wykonywania przez nich
pracy.
W związku z powyższym, a także mając na wzglę-
dzie, że szybki i ciągły rozwój technologii informa-
tycznych, telekomunikacyjnych oraz przekazu elek-
tronicznego sprawia, że nie jest możliwe uregulowa-
nie w przepisach prawa pracy wszelkich aspektów tej
sprawy, uprzejmie informuję, że obecnie nie są pla-
nowane żadne prace legislacyjne nad uregulowaniem
kwestii monitoringu w Kodeksie pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie strategii rozwoju sportu polskiego
do 2015 r. (17118)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Tadeusza Toma-
szewskiego przekazaną pismem z dnia 30 lipca 2010 r.
(sygn. SPS-023-17118/10) w sprawie strategii rozwo-
ju sportu polskiego do 2015 r. uprzejmie informuję,
co następuje.
959
Aktualnie dokumentem wytyczającym kierunki
działań w obszarze sportu oraz wskazującym jako
główny cel strategiczny: aktywne i sprawne społe-
czeństwo jest przyjęta przez Radę Ministrów w dniu
23 stycznia 2007 r. „Strategia rozwoju sportu w Pol-
sce do roku 2015”. Dokument ten zgodnie z przyję-
tym harmonogramem jest analizowany i oceniany
w resorcie sportu, co stanowi jednocześnie wykona-
nie zadania dotyczącego okresowego monitoringu
strategii w celu zapewnienia zgodności efektów koń-
cowych projektu z wcześniej zatwierdzonymi założe-
niami oraz w celu dokonywania oceny zgodności pro-
gramu rozwoju sportu i innych dokumentów strate-
gicznych w obszarze kultury fizycznej ze strategiami
rozwoju kraju.
Sprawozdanie z realizacji zadań głównych Mini-
sterstwa Sportu i Turystyki w 2009 r., w tym ze
„Strategii rozwoju sportu w Polsce do roku 2015”
zostało uwzględnione przez Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego w „Informacji o realizacji strategii roz-
woju kraju 2007–2015 w roku 2009” (lipiec 2010 r.).
Informuję ponadto, że zgodnie z dokumentem „Plan
uporządkowania strategii rozwoju”, przyjętym przez
Radę Ministrów 24 listopada 2009 r., który stanowi
jeden z elementów przedsięwzięcia podjętego przez
rząd, jakim jest uporządkowanie obowiązujących do-
kumentów strategicznych, tj. strategii i programów
rozwoju, w tym programów wieloletnich, zoptymali-
zowana zostanie liczba obowiązujących strategii roz-
woju. W dokumencie tym zaproponowano ogranicze-
nie liczby strategii rozwoju i polityk z obecnie obo-
wiązujących 42 dokumentów tego typu do 9 zintegro-
wanych, horyzontalnych strategii rozwoju, realizu-
jących średnio- i długookresową strategię rozwoju
kraju.
Zadania związane z rozwojem sportu znalazły się
m.in. w obszarze „Strategii rozwoju kapitału ludz-
kiego” (SRKL) oraz w „Strategii rozwoju kapitału
społecznego” (SRKS). Strategie te zgodnie z horyzon-
tem średniookresowej strategii rozwoju kraju obej-
mują okres 2011–2020. Aktualnie zgodnie z przyję-
tym harmonogramem prowadzone są prace w po-
szczególnych zadaniowych, zintegrowanych grupach
roboczych, w których uczestniczą m.in. przedstawi-
ciele Ministerstwa Sportu i Turystyki.
Przygotowanie 9 zintegrowanych strategii rozwo-
ju w istotny sposób wpłynie na system dokumentów
strategicznych. Zgodnie z informacjami zawartymi
w dokumentach Ministerstwa Rozwoju Regionalnego
część z dotychczasowych dokumentów przestanie
obowiązywać, inne zaś zmienią swoją formułę. W koń-
cowej fazie prac nad zintegrowanymi strategiami
rozwoju zespoły międzyresortowe odpowiedzialne za
przygotowanie tych strategii dokonają analizy przy-
datności dotychczas obowiązujących dokumentów,
zarówno strategii/polityk, jak i programów. Część
z dotychczasowych dokumentów, w zależności od ich
przydatności oraz podstawy prawnej, zostanie uzna-
nych za nieobowiązujące, część pozostanie w syste-
mie do czasu zakończenia okresu ich obowiązywania,
960
tematyka innych zaś zostanie ujęta w dokumentach
typu program rozwoju.
Jednocześnie 25 czerwca 2010 r. Sejm RP uchwa-
lił ustawę o sporcie (Dz. U. Nr 129, poz.857), która
zawiera nowe regulacje sportu dostosowane do stan-
dardów europejskich, ogranicza prawną reglamenta-
cję sportu i umacnia pozycję polskich związków spor-
towych. Określając w art. 1 ustawy jej zakres przed-
miotowy, przyjęto, że szereg spraw nie wymaga two-
rzenia przepisów prawa powszechnie obowiązujące-
go, a pożądany stan rzeczy może zostać osiągnięty
regulacjami wewnętrznymi jednostek organizacyj-
nych działających w sferze sportu. Ustawa o sporcie
nie określa reguł uprawiania sportu, a jedynie tryb
postępowania, dzięki któremu zapewniona będzie
ochrona ww. reguł. Podstawowe założenia, które le-
gły u podstaw tworzenia nowej regulacji w obszarze
sportu, to:
1. Państwo nie powinno w zasadzie ingerować
w sport, gdy nie ma on charakteru uprawiania lub
uczestniczenia we współzawodnictwie organizowa-
nym przez polskie związki sportowe lub z ich upo-
ważnienia przez inne podmioty.
2. Uprawianie sportu poza systemem współza-
wodnictwa sportowego organizowanego przez polskie
związki sportowe jest wolne i nie podlega reglamen-
tacji prawnej.
3. Zasady uprawiania sportu określają właściwe
polskie związki sportowe, uwzględniając zasady mię-
dzynarodowych federacji sportowych. To na polskich
związkach sportowych spoczywa zadanie ustanawia-
nia norm w danym sporcie w zakresie przypisanym
im projektowaną ustawą.
4. Uznaje się podstawową zasadę europejskiego
modelu sportu, zgodnie z którą w państwie działa
jedna narodowa federacja w danym sporcie. Polski
związek sportowy posiada więc w tym zakresie wy-
łączne kompetencje. Wyznacza on samodzielnie spor-
towe i organizacyjne reguły w danym sporcie oraz
zapewnia ich przestrzeganie przez prowadzenie i nad-
zór nad współzawodnictwem sportowym.
Wyżej wymieniona ustawa o sporcie wchodzi
w życie 16 października 2010 r., natomiast zgodnie
z przepisami przejściowymi polskie związki sportowe
oraz kluby sportowe zobowiązane są do dostosowania
swojej działalności do wymagań nowej ustawy o spo-
rcie w terminie 2 lat od dnia jej wejścia w życie.
Ministerstwo Sportu i Turystyki, mając na uwa-
dze nowe uwarunkowania:
— wynikające z aktualnej polityki rządu w spra-
wie strategii rozwoju,
— dotyczące wejścia w życie traktatu z Lizbony
ustanawiającego sport formalnym obszarem kompe-
tencji wspólnotowej, a także uwzględniając przygoto-
wywany Europejski Program Sportowy, którego za-
wartość w znacznym zakresie opierać się będzie na
zapisach dokumentów Komisji Europejskiej: „Biała
księga na temat sportu” oraz „Wytyczne UE dotyczą-
ce aktywności fizycznej”,
— w związku z przyjęciem ustawy o sporcie,
planuje rozpoczęcie prac nad nowym programem
rozwoju sportu w Polsce do roku 2020. Program ten
uwzględniać będzie m.in. założenia ww. dokumentów
strategicznych oraz raportu „Polska 2030. Wyzwania
rozwojowe”.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie zapisów ustawy o sporcie (17119)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm RP pana Tadeusza To-
maszewskiego, sygn. SPS-023-17119/10, w sprawie
zapisów ustawy o sporcie, uprzejmie informuję, co
następuje.
1. Przedmiotem regulacji przewidzianej w art. 9
ustawy o sporcie są zagadnienia dotyczące działalno-
ści polskiego związku sportowego jako szczególnego
rodzaju podmiotu poddanego nadzorowi ze strony
ministra właściwego do spraw kultury fizycznej.
Z uwagi na fakt, że ww. ustawa przyznaje polskiemu
związkowi sportowemu szczególne uprawnienia,
przewidziane chociażby w art. 13, to zasadne było
stworzenie specjalnych regulacji ustrojowych dla pol-
skich związków sportowych. Przyznanie polskiemu
związkowi sportowemu wiodącej roli w zakresie or-
ganizowania określonego sportu, a zatem władcze
wpływanie na sferę praw i obowiązków uczestników
współzawodnictwa sportowego, musi być powiązane
z zapewnieniem odpowiednich instrumentów ustro-
jowych, które urzeczywistniać mają zasady transpa-
rentności i dobrego zarządzania w organizacjach
sportowych. Taką regulację zawiera art. 9, który do-
tyczy wyłącznie polskich związków sportowych.
Okręgowe związki sportowe są odrębnymi osobami
prawnymi, które podlegają reżimowi wynikającemu
z ustawy Prawo o stowarzyszeniach i poddane są
nadzorowi właściwego starosty.
2. W świetle powyższych rozważań należy stwier-
dzić, że normy zawarte w art. 9 ustawy o sporcie nie
dotyczą działalności zarządów okręgowych, woje-
wódzkich związków funkcjonujących w ramach da-
nego PZS. Natomiast o ile statut polskiego związku
sportowego będzie zawierał regulację odnoszącą się
do swoich członków, tj. np. okręgowych związków
sportowych w zakresie dotyczącym np. kadencyjności

we władzach tych związków, to można przypuszczać,
że kadencyjność ta może być ograniczona.
3. Rozumiejąc, że intencją pana posła było odnie-
sienie się do regulacji zawartej w art. 11 ust. 2 pkt 4
(dotyczącym przynależności do organizacji między-
narodowej), a nie pkt 3 (czyli posiadania opisu sportu
oraz współzawodnictwa), informuję, że w ocenie Mi-
nisterstwa Sportu i Turystyki na dzień przygotowy-
wania niniejszej odpowiedzi 16 polskich związków
sportowych nie przynależy do międzynarodowej fe-
deracji sportowej uznawanej przez Międzynarodowy
Komitet Olimpijski (organizacją zrzeszającą między-
narodowe federacje sportowe uznawane przez MKOl
jest ARIFS – Association of IOC Recognised Inter-
national Sports Federations). Są to: Liga Obrony
Kraju oraz polskie związki: ju-jitsu, karate fudokan,
karate tradycyjnego, kendo, kickboxingu, kultury-
styki, fitness i trójboju siłowego, muaythai, radio-
orientacji sportowej, skibobowy, bilarda, psich za-
przęgów, taekwon-do, tańca sportowego, warcabowy
i wędkarski.
4. Zgodnie z regulacją zawartą w art. 28 ustawy
o sporcie klub sportowy działający na obszarze danej
jednostki samorządu terytorialnego, niedziałający
w celu osiągnięcia zysku, może otrzymywać dotację
celową z budżetu tej jednostki, z zastosowaniem prze-
pisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 oraz z 2010 r.
Nr 28, poz. 146) w zakresie udzielania dotacji celo-
wych dla podmiotów niezaliczanych do sektora finan-
sów publicznych i niedziałających w celu osiągnięcia
zysku. Jeżeli Powiatowe Zrzeszenie LZS jest związ-
kiem sportowym, o którym mowa w art. 6 ustawy, to
wydaje się, że nie spełnia warunku podmiotowego do
ubiegania się o udzielenie dotacji na podstawie
art. 28 ustawy. Jeżeli natomiast podmiot ubiegający
się o przyznanie dotacji jest klubem sportowym, to
dodatkowo możliwość otrzymania dotacji jest uzależ-
niona od konkretnej sytuacji i regulacji danej jed-
nostki samorządu terytorialnego, np. w zakresie do-
datkowych wymagań dla podmiotów ubiegających się
o przyznanie dotacji.
5. Ustawa o sporcie nie przewiduje regulacji,
w oparciu o którą finansowane byłyby koszty opieki
medycznej nad zawodnikami zakwalifikowanymi do
kadry narodowej na igrzyska głuchych przez mini-
stra właściwego do spraw zdrowia. Niemniej jednak
zgodnie z regulacjami zawartymi w innych aktach
prawnych, osobom niepełnosprawnym udzielane są
świadczenia w zakresie opieki medycznej. Podstawą
jest chociażby ustawa z dnia 24 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027, z późn. zm.), zgodnie z którą świadczenio-
biorcy mają, na zasadach określonych w ustawie, pra-
wo do świadczeń opieki zdrowotnej, których celem
jest zachowanie zdrowia, zapobieganie chorobom i ura-
zom, wczesne wykrywanie chorób, leczenie, pielęgna-
cja oraz zapobieganie niepełnosprawności i jej ogra-
niczanie.
961
Niezależnie jednak od powyższego należy wska-
zać, że w zakresie osób niepełnosprawnych zadania
związane z zapewnieniem podstawowej i specjali-
stycznej opieki medycznej, poradnictwa i usług reha-
bilitacyjnych, a także zadania związane z działalno-
ścią sportową pokrywane są z funduszu rehabilitacji
osób niepełnosprawnych.
6. Wykładnia językowa i systemowa art. 28 ust. 2
pkt 5 pozwala stwierdzić, że mowa jest o stypendiach
udzielanych przez klub sportowy z dotacji udzielonej
na ten cel przez jednostkę samorządu terytorialnego.
Tak więc klub sportowy, na podstawie art. 5 ustawy,
może ustanowić stypendia sportowe i sfinansować je
z dotacji udzielonej przez jednostkę samorządu tery-
torialnego. Ponadto na podstawie art. 31 ust. 1 usta-
wy jednostka samorządu terytorialnego może samo-
dzielnie ustanawiać i finansować stypendia sporto-
we. Należy przy tym zaznaczyć, że stypendium spor-
towe, o którym mowa w art. 5 ustawy, może być
również ustanawiane i finansowane przez klub z wła-
snych środków.
7. Nie będzie osób dodatkowo uprawnionych do
świadczeń pieniężnych według starych zasad, o któ-
rych mowa w art. 38 ust. 1 ustawy o sporcie kwalifi-
kowanym. Zgodnie z art. 85 ust. 2 ustawy o sporcie
osoby, którym przyznano świadczenie pieniężne na
podstawie art. 23b ust. 1, 1a lub 2 ustawy o kulturze
fizycznej oraz na podstawie art. 38 ust. 1 lub art. 38a
ustawy o sporcie kwalifikowanym, zachowują prawo
do tego świadczenia.
8. Na podmiocie wypłacającym stypendia spor-
towe ciążą obowiązki określone w ustawie z dnia
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
czeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74,
z późn. zm.). Zgodnie z regulacjami w niej zawarty-
mi płatnikiem składek jest podmiot wypłacający
stypendium sportowe w stosunku do osób pobiera-
jących te stypendia.
Jeżeli stypendysta nie jest uczniem, studentem,
ani nie podlega ubezpieczeniu z innego tytułu (np. umo-
wy o pracę):
— składka emerytalna – 19,52% (stypendysta pła-
ci połowę kwoty),
— składka rentowa – 6% (stypendysta płaci 1,5%),
— składka chorobowa – 2,45% – stypendysta,
— składka wypadkowa – 0,40 do 8,12%, pokry-
wana przez podmiot wpłacający składkę,
— składka zdrowotna – 9% – stypendysta.
Jeżeli otrzymujący stypendium jest uczniem, pła-
ci tylko składkę zdrowotną 9%. Stypendysta sporto-
wy nie podlega ubezpieczeniom emerytalnym i ren-
towym, jeśli ma inny tytuł do tych ubezpieczeń.
Stypendyści sportowi podlegają obowiązkowemu
ubezpieczeniu wypadkowemu, ale nie podlegają w przy-
padkach jak wyżej ubezpieczeniu chorobowemu. Pod-
stawę wymiaru składek emerytalnych, rentowych
i wypadkowych dla tych osób stanowi stypendium,
łącznie z kosztami uzyskania i kwota podatku. Każ-
de stypendium, bez względu na uprawnienia stypen-
dysty, jest obciążone składką zdrowotną. Podmiot
962
wypłacający stypendia pobiera także zaliczki na
rzecz podatku dochodowego.
9. Nie ma przeciwwskazań, by osoba zatrudniona
na podstawie umowy o pracę, umowy o dzieło lub
umowy zlecenia otrzymywała stypendium sportowe
z innego klubu lub stypendium sportowe z jednost-
ki samorządu terytorialnego. Niemniej w zakresie
możliwości ubiegania się o wypłatę stypendium
przez j.s.t. należy podkreślić, że to jednostka samo-
rządu terytorialnego, zgodnie z regulacją zawartą
w art. 31 ust. 3 ustawy o sporcie, określa w drodze
uchwały szczegółowe zasady przyznawania stypen-
diów sportowych.
10. W nowej ustawie o sporcie tematyka kwalifi-
kacji osób uprawnionych do prowadzenia zajęć poza
klubami sportowymi uczestniczącymi we współza-
wodnictwie sportowym organizowanym przez pol-
ski związek sportowy nie jest regulowana. Osoby
prowadzące zajęcia pozalekcyjne lub inne zajęcia
z dziećmi lub osobami niepełnosprawnymi będą mu-
siały stosować się do odpowiednich przepisów prawa
oświatowego.
11. Na mocy art. 61 ustawy o sporcie dokonano
zmiany w art. 10 ust. 3 ustawy o gospodarce komu-
nalnej. Zgodnie z nowym brzmieniem tego ustępu
ograniczenia dotyczące tworzenia spółek prawa han-
dlowego i przystępowania przez gminę do nich, o któ-
rych mowa w ust. 1 i 2, nie mają zastosowania do
posiadania przez gminę akcji lub udziałów spółek
zajmujących się czynnościami bankowymi, ubezpie-
czeniowymi oraz działalnością doradczą, promocyj-
ną, edukacyjną i wydawniczą na rzecz samorządu
terytorialnego, a także innych spółek ważnych dla
rozwoju gminy, w tym klubów sportowych działają-
cych w formie spółki kapitałowej. Przepis ten umoż-
liwia nabywanie przez jednostkę samorządu teryto-
rialnego akcji lub udziałów w spółkach, w tym
w klubach sportowych działających w formie spółki
kapitałowej.
Ewentualne ograniczenia wynikające z innych
uregulowań prawnych mogą wynikać z ogólnych
unormowań w zakresie odnoszącym się na przykład
do pomocy publicznej, niemniej jednak z uwagi na
problematykę tego zagadnienia, pytania w tym za-
kresie należałoby skierować do innych właściwych
podmiotów, np. ministra finansów czy prezesa Urzę-
du Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie funkcjonowania lig zawodowych
(17120)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Tadeusza Toma-
szewskiego, sygn. SPS-023-17120/10, w sprawie funk-
cjonowania lig zawodowych, uprzejmie informuję, co
następuje.
Ad 1. Ile zgód do 30 czerwca 2010 r. wydał Pan
Minister na funkcjonowanie lig zawodowych i w ja-
kich dyscyplinach sportu?
Na dzień 30 czerwca 2010 r. zostały wydane 3 zgo-
dy ministra sportu i turystyki na funkcjonowanie lig
zawodowych, są to:
— Polski Związek Piłki Nożnej – Ekstraklasa SA,
— Polski Związek Koszykówki – Polska Liga Ko-
szykówki SA (PLK SA),
— Polski Związek Piłki Siatkowej – Profesjonalna
Liga Siatkówki SA (PLS SA).
Ad 2. Ile klubów sportowych uczestniczy w Polsce
w ramach rozgrywek ligowych prowadzonych przez
spółki kapitałowe oraz ile w tym jest klubów działa-
jących w formie spółek akcyjnych?
— Ekstraklasa SA – 16 klubów uczestniczy w naj-
wyższej klasie rozgrywkowej i wszystkie posiadają
formę prawną spółek akcyjnych,
— PLK SA – 14 klubów uczestniczy w najwyższej
klasie rozgrywkowej i wszystkie posiadają formę
prawną spółek akcyjnych,
— PLS SA – 10 klubów uczestniczy w najwyższej
klasie rozgrywkowej, z czego 9 klubów działa w for-
mie spółek akcyjnych.
Ad 3. Jak Pan ocenia realizację umów między PZS
a spółkami zarządzającymi ligą zawodową, zwłaszcza
w kontekście interesów kadr narodowych przygoto-
wujących się do igrzysk olimpijskich, mistrzostw
świata i Europy?
Realizacja umów miedzy PZS a ligami zawodowy-
mi przebiega dobrze, zwłaszcza w kontekście intere-
sów kadry narodowej przygotowującej się do igrzysk
olimpijskich, mistrzostw świata i Europy. Jednocze-
śnie informuję, że interes kadry narodowej jest wła-
ściwie zabezpieczony w umowach zawieranych przez
PZS z ligami zawodowymi.
Ad 4. Jaki był udział PZS w przychodach związa-
nych z zarządzaniem ligą zawodową za lata 2006–
–2009? Proszę o podanie wszystkich danych finanso-
wych dostępnych za ww. lata.
— PZPN – rok obrachunkowy spółki Ekstraklasa
SA jest zbieżny z rozgrywkami ligowymi, tzn. zaczyna
się 1 lipca, a kończy 30 czerwca, w ostatnim roku ob-
rachunkowym, tj. 1.07.2009– 30.06.2010 spółka prze-
kazała do PZPN łączną kwotę 6 788 420 zł brutto,

— PZKosz – w latach 2006–2009 uzyskał z tytu-
łu przekazania praw do prowadzenia ligi zawodowej
kwotę 1 817 898,79 zł,
— PLS – przekazał z tytułu sprzedaży praw mar-
ketingowych i telewizyjnych kwotę ok. 172 tys. zł za
rok 2009 do budżetu PZPS.
Ad 5. Jakie PZS zamierzają w najbliższych latach
utworzyć ligi zawodowe?
Z aktualnych informacji, jakie posiada MSiT, wy-
nika, że Polski Związek Hokeja na Trawie jako jedy-
ny informuje o możliwości powstania ligi zawodowej
w hokeju na trawie mężczyzn od sezonu 2015/2016.
Ad 6. Czy w latach 2006–2009 nie występowały
konflikty interesów związane z posiadaniem przez
osoby fizyczne lub prawne udziałów lub akcji w in-
nym klubie sportowym uczestniczącym we współza-
wodnictwie sportowym w tym samym sporcie?
W dotychczasowej współpracy nie występowały
konflikty interesów. Tego typu sytuacjom zapobiega-
ją zapisy w statutach PZS.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 7 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie zajęć wychowania fizycznego
w przedszkolach (17121)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Tadeusza Tomaszewskiego (SPS-023-
-17121/10) w sprawie zajęć wychowania fizycznego
w przedszkolach, uprzejmie informuję.
Przywołany art. 13a ust. 1 (obowiązujący od 15.
10. 2010 r.) ustawy z dnia 7 września 1991 r. o syste-
mie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz.2572,
z późn. zm.), który stanowi, iż przedszkola są obo-
wiązane do prowadzenia zajęć rozwijających spraw-
ność fizyczną dzieci poprzez zapewnienie udziału
w zajęciach ruchowych, grach i zabawach, bardzo
ściśle koreluje z realizowaną m.in. w przedszkolach,
od 1 września 2009 r., nową podstawą programową
wychowania przedszkolnego.
Zgodnie z podstawą programową wychowania
przedszkolnego dla przedszkoli, oddziałów przed-
szkolnych w szkołach podstawowych oraz innych
form wychowania przedszkolnego, określoną w za-
łączniku nr 1 do rozporządzenia ministra edukacji
963
narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie pod-
stawy programowej wychowania przedszkolnego oraz
kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół
(Dz. U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17) celem wychowania
przedszkolnego jest m.in. troska o zdrowie dzieci i ich
sprawność fizyczną, zachęcanie do uczestnictwa
w zabawach i grach sportowych. Cel ten jest realizo-
wany we wszystkich obszarach działalności eduka-
cyjnej przedszkola.
Realizacja podstawy programowej wychowania
przedszkolnego w każdym przedszkolu polega na
wspomaganiu rozwoju, wychowywaniu i kształceniu
dzieci, m.in. właśnie w obszarze wychowania zdro-
wotnego i kształtowania sprawności fizycznej, po-
przez uczestniczenie w zajęciach ruchowych, w zaba-
wach i grach w ogrodzie przedszkolnym, w parku, na
boisku, w sali gimnastycznej.
W trosce m.in. o prawidłowy rozwój psychorucho-
wy dzieci w wieku przedszkolnym zaleca się określo-
ne proporcje zagospodarowania czasu przebywania
w przedszkolu w rozliczeniu tygodniowym, w którym
co najmniej jedną piątą czasu (w przypadku młod-
szych dzieci – jedną czwartą czasu) dzieci spędzają
w ogrodzie przedszkolnym, na boisku, w parku itp.
– organizowane są tam gry i zabawy ruchowe, zajęcia
sportowe, obserwacje przyrodnicze, prace gospodar-
cze, porządkowe i ogrodnicze itd.
Brak prowadzenia powyższych zajęć w przedszko-
lu oznacza brak realizacji podstawy programowej
wychowania przedszkolnego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż osoba pro-
wadząca zajęcia z dziećmi w przedszkolu (realizująca
program wychowania przedszkolnego, w tym prowa-
dzenie zajęć rozwijających sprawność fizyczną dzieci
poprzez zapewnienie udziału w zajęciach ruchowych,
grach i zabawach) musi posiadać kwalifikacje okre-
ślone w § 4 rozporządzenia ministra edukacji naro-
dowej z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie szczegóło-
wych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz
określenia szkół i wypadków, w których można za-
trudnić nauczycieli niemających wyższego wykształ-
cenia lub ukończonego zakładu kształcenia nauczy-
cieli (Dz. U. Nr 50, poz. 400).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
964
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie rozwiązań podatkowych zawartych
w ustawie o sporcie (17122)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 30 lipca 2010 r., przy którym przesła-
no interpelację pana posła Tadeusza Tomaszew-
skiego w sprawie rozwiązań podatkowych zawar-
tych w ustawie o sporcie, przedstawiam wyjaśnie-
nia w tej kwestii.
Jak wynika z przekazanej interpelacji, pan poseł
Tadeusz Tomaszewski zwraca się z prośbą o opisanie
zmian zawartych w art. 59 i art. 73 ustawy o sporcie
oraz o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie korzyści finansowe dla klubów sporto-
wych mogą przynieść rozwiązania zawarte w art. 59
ustawy o sporcie?
2. Jakie inne przepisy prawne wynikające z prawa
podatkowego wzmacniają działalność osób prawnych
prowadzących działalność w zakresie sportu?
3. Jakie ulgi i zwolnienia podatkowe pozwalają
osobom fizycznym i prawnym wspierać działalność
sportową?
4. Jakie środki finansowe na mocy obowiązują-
cych przepisów podatkowych osoby fizyczne i prawne
przekazały na sport za lata 2006–2009?
Odnosząc się do przedstawionych zagadnień, pra-
gnę poinformować, iż na podstawie art. 59 ustawy
o sporcie dokonano zmiany ustawy o podatku docho-
dowym od osób prawnych. Jedną ze zmian jest nada-
nie nowego brzmienia art. 17 ust. 1 pkt 5a ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych. Pragnę
zwrócić uwagę, iż dotychczasowe brzmienie tego
przepisu określało, iż zwolnione od podatku były do-
chody przeznaczone i wydatkowane w roku podatko-
wym lub w roku po nim następującym na szkolenie
i współzawodnictwo sportowe dzieci i młodzież w ka-
tegoriach wiekowych młodzików, juniorów młod-
szych, juniorów i młodzieżowców do 23. roku życia,
w części niezaliczonej do kosztów uzyskania przycho-
dów. W wyniku nowelizacji zwolnione od podatku
będą dochody przeznaczone i wydatkowane, w okre-
ślonym terminie, na powyżej wskazane cele, z tym
że brak będzie ograniczenia dotyczącego wyłączenia
ze zwolnienia tej części dochodu, który został zaliczo-
ny do kosztu uzyskania przychodów.
Pozostałe zmiany dotyczące ustawy o podatku do-
chodowym od osób prawnych są konsekwencją po-
wyższej zmiany dotyczącej art. 17 ust. 1 pkt 5a. Do-
konano mianowicie nowelizacji art. 17 ust. 1b ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych, który do-
tyczy wydatkowania dochodu zwolnionego na cele
statutowe oraz art. 25 ust. 4 tej ustawy poprzez do-
precyzowanie trybu poboru podatku dochodowego
w sytuacji, gdy nie zostaną spełnione przesłanki
uprawniające do skorzystania ze zwolnienia.
W przypadku natomiast art. 73 ustawy o sporcie
wprowadził on zmiany w ustawie o dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego (art. 42 ust. 7 i 8)
w zakresie kompetencji. Wprowadzone zmiany są kon-
sekwencją zmiany nazwy ministra odpowiedzialnego
za sprawy sportu. Zgodnie z nową systematyką jest to
minister właściwy do spraw kultury fizycznej.
Dotychczas, zgodnie z ust. 7 ww. art. 42, minister
właściwy do spraw kultury fizycznej i sportu doko-
nywał podziału dotacji celowych z budżetu państwa
na dofinansowanie zadań własnych związanych z bu-
dową i remontami obiektów sportowych oraz rozwi-
janiem sportu, w szczególności wśród dzieci i mło-
dzieży, a także sportu osób niepełnosprawnych oraz
przekazania jednostkom samorządu terytorialnego.
Obecnie podziału i przekazania przedmiotowych
środków dokonywać będzie minister właściwy do
spraw kultury fizycznej.
Natomiast zgodnie z dotychczas obowiązującym
brzmieniem ust. 8 art. 42 minister właściwy do spraw
kultury fizycznej i sportu określał, w drodze rozpo-
rządzenia, zakres zadań związanych z budową i re-
montami obiektów sportowych oraz rozwijaniem
sportu, w szczególności wśród dzieci i młodzieży,
a także sportu osób niepełnosprawnych, oraz prze-
kazania jednostkom samorządu terytorialnego, ob-
jętych dofinansowaniem z budżetu państwa, oraz
sposób i tryb udzielania dotacji na te zadania, uwzględ-
niając w szczególności znaczenie i charakter zadań
związanych z budową i remontami obiektów sporto-
wych oraz rozwijaniem sportu przede wszystkim
wśród dzieci i młodzieży, a także sportu osób niepeł-
nosprawnych.
Obecnie przedmiotowe kompetencje przyznano
ministrowi właściwemu do spraw kultury fizycznej.
W odniesieniu natomiast do szczegółowych pytań
pana posła Tadeusza Tomaszewskiego uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Ad 1. Rozwiązania zawarte w art. 59 ustawy
o sporcie, dotyczące zmian przepisów podatkowych,
umożliwią uprawnionym podmiotom zwolnienie od
podatku dochodowego od osób prawnych dochodów
przeznaczonych i wydatkowanych na szkolenie i współ-
zawodnictwo sportowe dzieci i młodzieży w katego-
riach wiekowych młodzików, juniorów młodszych,
juniorów i młodzieżowców do 23. roku życia. Z uwagi
jednak na brak stosownych danych trudno jest oce-
nić, jakie korzyści finansowe z tego tytułu osiągną
kluby sportowe.
Ad 2. i 3. W przypadku podatników podatku do-
chodowego od osób prawnych mogą oni wspierać
działalność sportową poprzez darowizny. Na podsta-
wie art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób
prawnych istnieje możliwość odliczania od podstawy
opodatkowania darowizn przekazanych na cele okre-
ślone w art. 4 ustawy o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie, organizacjom, o którym mowa
w art. 3 ust. 2 i 3 tej ustawy, lub równoważnym or-

ganizacjom, określonym w przepisach regulujących
działalność pożytku publicznego, obowiązujących
w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie człon-
kowskim Unii Europejskiej lub innym państwie na-
leżącym do Europejskiego Obszaru Gospodarcze-
go, prowadzącym działalność pożytku publicznego
w sferze zadań publicznych, realizującym te cele,
z tym że łączne odliczenie nie może przekroczyć 10%
dochodu.
Odliczeniu podlegają między innymi darowizny
przekazane organizacjom pozarządowym prowadzą-
cym działalność społecznie użyteczną polegającą na
upowszechnianiu kultury fizycznej i sportu. Odliczyć
można również darowizny przekazane na takie cele
realizowane przez klub sportowy. Z tym, że w obec-
nym stanie prawnym dotyczy to wyłącznie klubu
sportowego będącego spółką działającą na podstawie
przepisów ustawy o kulturze fizycznej, natomiast od
16 października 2010 r. klubu sportowego będącego
spółką działającą na podstawie przepisów ustawy
z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127,
poz. 857), o ile nie działają one w celu osiągnięcia
zysku oraz przeznaczają całość dochodu na realizację
celów statutowych oraz nie przeznaczają zysku do
podziału między swoich członków, udziałowców, ak-
cjonariuszy i pracowników.
Na uwadze należy mieć, iż odliczeniu nie podle-
gają darowizny przekazane na rzecz osób fizycznych.
Odliczeniu nie podlegają także darowizny przekaza-
ne na rzecz osób prawnych oraz jednostek organiza-
cyjnych niemających osobowości prawnej, prowadzą-
cych działalność gospodarczą polegającą na wytwa-
rzaniu wyrobów przemysłu elektronicznego, pali-
wowego, tytoniowego, spirytusowego, winiarskiego,
piwowarskiego, a także pozostałych wyrobów alko-
holowych o zawartości alkoholu powyżej 1,5%, oraz
wyrobów z metali szlachetnych albo z udziałem tych
metali, lub handlu tymi wyrobami.
Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycz-
nych również mogą wspierać działalność sportową
poprzez darowizny, a także przez instytucję jednego
procenta.
Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 9 lit. a ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych zasadą jest,
iż podstawę obliczenia podatku stanowi dochód, po
odliczeniu kwot darowizn przekazanych na cele wy-
mienione w art. 4 ustawy o działalności pożytku pu-
blicznego i o wolontariacie, organizacjom prowadzą-
cym działalność pożytku publicznego, o których mowa
w art. 3 ust. 2 i 3 tej ustawy, lub równoważnym or-
ganizacjom określonym w przepisach regulujących
działalność pożytku publicznego obowiązujących
w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie człon-
kowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie na-
leżącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego.
Należy zauważyć, iż w podatku dochodowym od
osób fizycznych, analogicznie jak w podatku docho-
dowym od osób prawnych, odliczeniu podlegają da-
rowizny przekazane organizacjom pozarządowym
prowadzącym działalność społecznie użyteczną po-
965
legającą na upowszechnianiu kultury fizycznej,
w tym także darowizny przekazane na takie cele re-
alizowane przez klub sportowy.
Łączna kwota odliczeń z tytułów określonych
w art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych (czyli łącznie z odliczeniami z ty-
tułu darowizn przekazanych na cele kultu religijne-
go oraz krwiodawstwa realizowanego przez honoro-
wych dawców krwi) nie może przekroczyć w roku
podatkowym kwoty stanowiącej 6% dochodu podat-
nika – darczyńcy (odpowiednio w przypadku podat-
ników opłacających ryczałt od przychodów ewiden-
cjonowanych – 6% przychodu).
Obok zachęty podatkowej w postaci darowizn od-
liczanych od podstawy opodatkowania podatnicy po-
datku dochodowego od osób fizycznych mogą wspie-
rać działalność sportową poprzez instytucję jednego
procenta, którą reguluje art. 45c ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych oraz art. 21b ustawy
o zryczałtowanym podatku od niektórych przycho-
dów osiąganych przez osoby fizyczne. Mechanizm ten
umożliwia podatnikowi przekazanie – za pośrednic-
twem naczelnika urzędu skarbowego – 1% podatku
należnego na rzecz organizacji pożytku publicznego
wybranej z wykazu prowadzonego przez ministra
pracy i polityki społecznej. W konsekwencji w skła-
danym zeznaniu podatkowym podatnik może zade-
cydować o przekazaniu 1% podatku należnego na
rzecz organizacji pożytku publicznego, która prowa-
dzi np. działalność wspierającą rozwój sportu.
Dodatkowo należy zauważyć, iż w ustawie o po-
datku dochodowym od osób fizycznych istnieje szero-
ki katalog zwolnień przedmiotowych. Wolna od po-
datku jest między innymi wartość otrzymanego ubio-
ru reprezentacyjnego i sportowego członka polskiej
reprezentacji olimpijskiej i paraolimpijskiej (art. 21
ust. 1 pkt 10a), nagrody wypłacane przez Polski Ko-
mitet Olimpijski i Polski Komitet Paraolimpijski za
uzyskanie wyników na igrzyskach olimpijskich i pa-
raolimpijskich oraz wartość wygranych w konkur-
sach z dziedziny sportu, jeżeli jednorazowa wartość
tych wygranych lub nagród nie przekracza kwoty
760 zł (art. 21 ust. 1 pkt 68).
Ponadto ze zwolnienia od podatku korzystają
świadczenia pomocy materialnej dla uczniów i stu-
dentów (w tym stypendia za wyniki w sporcie/osią-
gnięcia sportowe) pochodzące z budżetu państwa,
budżetów jednostek samorządu terytorialnego oraz
ze środków własnych szkół i uczelni, przyznane na
podstawie przepisów o systemie oświaty lub Prawa
o szkolnictwie wyższym (art. 21 ust. 1 pkt 40). Z ko-
lei na podstawie i zasadach określonych w art. 21 ust. 1
pkt 40b w związku z ust. 10 tego artykułu wolne od
podatku są stypendia dla uczniów i studentów, któ-
rych wysokość i zasady udzielania zostały określone
w uchwale organu stanowiącego jednostki samorzą-
du terytorialnego, oraz stypendia dla uczniów i stu-
dentów przyznane przez organizacje, o których mowa
w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy o działalności pożytku pu-
blicznego i o wolontariacie, na podstawie regulami-
966
nów zatwierdzonych przez organy statutowe udostęp-
nianych do publicznej wiadomości za pomocą Inter-
netu, środków masowego przekazu lub wykładanych
(wywieszanych) dla zainteresowanych w pomieszcze-
niach ogólnie dostępnych.
Pragnę poinformować, iż także w zakresie innych
podatków przewidziane są rozwiązania wzmacniają-
ce działalność w zakresie sportu. Zgodnie z art. 7 ust. 1
pkt 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, od
podatku od nieruchomości zwalnia się nieruchomości
lub ich części zajęte na potrzeby prowadzenia przez
stowarzyszenia statutowej działalności wśród dzieci
i młodzieży m.in. w zakresie kultury fizycznej i spor-
tu, z wyjątkiem nieruchomości wykorzystywanych
do prowadzenia działalności gospodarczej. Ponadto
preferencje w podatku od nieruchomości dla nieru-
chomości związanych ze sportem mogą być fakulta-
tywnie wprowadzone przez rady gmin na mocy art. 7
ust. 3 ww. ustawy poprzez ustanowienie stosownego
zwolnienia przedmiotowego bądź na mocy art. 5 ww.
ustawy poprzez ustanowienie preferencyjnych sta-
wek podatku.
Ponadto na podstawie art. 9 pkt 13 lit. b ustawy
o podatku od czynności cywilnoprawnych zwolnione
od podatku od czynności cywilnoprawnych jest usta-
nowienie hipoteki na zabezpieczenie dotacji lub in-
nych form pomocy finansowej, udzielanych organiza-
cjom społecznym działającym w dziedzinie sportu.
Działalność sportowa może być także wspierana
przez osoby fizyczne i prawne wskutek udzielania
pożyczek klubom i związkom sportowym. Pożyczki
te, na podstawie art. 9 pkt 10 lit. d ustawy o podatku
od czynności cywilnoprawnych, są zwolnione z po-
datku od czynności cywilnoprawnych do łącznej wy-
sokości nieprzekraczającej kwoty 5000 zł od jednego
podmiotu i 25 000 zł od wielu podmiotów – w okre-
sach 3 kolejnych lat kalendarzowych.
Natomiast w odniesieniu do podatku od towarów
i usług należy zwrócić uwagę, iż funkcjonowanie sys-
temu tego podatku w krajach członkowskich Unii
Europejskiej podlega ścisłej harmonizacji. Oznacza
to, że wszystkie państwa członkowskie zobowiązane
są do zapewnienia zgodności krajowych przepisów
w zakresie tego podatku z regulacjami wynikającymi
z prawa wspólnotowego.
Z tych względów również polskie przepisy doty-
czące podatku od towarów i usług muszą być zgodne
z przepisami wspólnotowymi, w szczególności z prze-
pisami dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie
wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.
Oznacza to jednocześnie, iż państwa członkowskie
nie mogą dowolnie kształtować wysokości stawek po-
datkowych i zwolnień od tego podatku.
W art. 132 ust. 1 lit. m powyższej dyrektywy prze-
widziano zwolnienie z VAT w przypadku świadczenia
niektórych usług ściśle związanych ze sportem lub
wychowaniem fizycznym przez organizacje nienasta-
wione na osiąganie zysku na rzecz osób uprawiają-
cych sport lub uczestniczących w wychowaniu fizycz-
nym. Załącznik nr III do tej dyrektywy zawierający
wykaz dostaw towarów i świadczenia usług, do któ-
rych można stosować stawki obniżone, o których
mowa w art. 98 dyrektywy, przewiduje możliwość ob-
jęcia stawką obniżoną m.in. wstępu na imprezy spor-
towe. Odpowiednikami dla tych regulacji unijnych
są przepisy zawarte w art. 41 ust. 2 i art. 43 ust. 1
pkt 1 oraz załączniku nr 3 i 4 do ustawy o podatku
od towarów i usług. Przewidziano w nich m.in. obję-
cie zwolnieniem od podatku (z pewnymi wyłączenia-
mi) usług związanych z rekreacją i sportem (wymie-
nionych w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług),
które są świadczone przez podmioty niemające jako
celu systematycznego dążenia do osiągania zysków,
zaś wszelkie zyski, które mimo wszystko osiągną,
przeznaczą na utrzymanie lub poprawę świadczo-
nych usług (vide: objaśnienia do załącznika). Nato-
miast dla usług w zakresie działalności stadionów
i innych obiektów sportowych oraz wstępu na impre-
zy sportowe wyszczególnione przepisy przewidują
stosowanie obniżonej stawki podatku – 7%.
Ad 4. Uprzejmie informuję, iż z uwagi na brak
wyszczególnienia w formularzach podatkowych po-
zycji dotyczącej środków finansowych przekazanych
na sport trudno jest ocenić, jakie środki finansowe
na mocy obowiązujących ustaw podatkowych osoby
fizyczne i prawne przekazały w latach 2006–2009 na
taki cel.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie budowy oraz funkcjonowania
autostrady A1 na terenie woj. śląskiego
w aglomeracji rybnickiej
(związek subregionu zachodniego) (17123)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 21 lipca 2010 r., znak: SPS-023-17123/10,
przy którym przekazano zapytanie poselskie posła
Tadeusza Motowidły dotyczące kwestii budowy oraz
funkcjonowania autostrady A1 na terenie woj. ślą-
skiego w aglomeracji rybnickiej (związek subregionu
zachodniego), uprzejmie przekazuję następujące in-
formacje.
W swym wystąpieniu pan poseł zwrócił się z py-
taniami w sprawie nieodpłatnego przejazdu autostra-
dą A1 w obrębie aglomeracji rybnickiej.
Odnosząc się do pytań dotyczących odpłatności za
korzystanie z autostradowych obwodnic miast, nale-

ży zauważyć, iż zgodnie z generalną zasadą określo-
ną w art. 37a ust. 1 ustawy z dnia 27 października
1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2571, z późn. zm.) za przejazd autostradą pobie-
rane są opłaty. Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje,
w których autostrada nie została przystosowana do
poboru opłat. Ponadto opłaty nie są pobierane od po-
jazdów samochodowych, za które została uiszczona
opłata za przejazd po drogach krajowych, pobierana
na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 125, poz. 874, z późn. zm.) w okresie ważności tej
opłaty (tzw. winieta).
Aktem prawnym regulującym kwestię opłat za
przejazd autostradą jest również rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie
autostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121, poz. 1034),
w którym wprost, enumeratywnie określono odpłat-
ne odcinki autostrad.
Reasumując, należy wskazać, iż z ww. obowiązu-
jących od lat przepisów wynika zasada, zgodnie z któ-
rą przejazd autostradami, w tym również obwodni-
cami stanowiącymi część autostrady, jest odpłatny.
Należy przy tym zaznaczyć, że w prawie polskim nie
funkcjonuje pojęcie obwodnicy, brak jest więc kryte-
riów określających, które z odcinków autostrad sta-
nowią obwodnice miast.
Realizując „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012”, resort infrastruktury ponosi kosz-
ty dostosowania autostrad do poboru opłat. Koszty
dostosowania poszczególnych odcinków do poboru
opłat dla danej kategorii pojazdów nie powinny być
niewspółmiernie wysokie w stosunku do spodziewa-
nych przychodów. Kwestia ta jest szczególnie istotna
w przypadku manualnego poboru opłat na terenach
silnie zurbanizowanych, w szczególności położonych
w pobliżu miast. Na tych odcinkach w systemie ma-
nualnym koszty dostosowania do poboru opłat są
obecnie niewspółmiernie wysokie.
Mając na uwadze powyższe oraz fakt, iż kwestia
odpłatności za przejazd obwodnicami miast była
przedmiotem dyskusji od dłuższego czasu, a umożli-
wienie bezpłatnego przejazdu autostradowymi ob-
wodnicami miast stanowi coraz częściej podnoszony
postulat społeczny, resort infrastruktury podjął ini-
cjatywę mającą na celu wprowadzenie do dotychczas
obowiązującego systemu prawnego rozwiązania speł-
niającego oczekiwania społeczeństwa, które jedno-
cześnie nie będzie sprzeczne z przyjętym przez Radę
Ministrów w dniu 3 sierpnia 2010 r. Wieloletnim Pla-
nem Finansowym Państwa na lata 2010–2013.
W ramach prac analizowana jest również kwestia
uwzględnienia odcinka autostrady A1 w obrębie aglo-
meracji rybnickiej.
W odniesieniu do planów budowy dróg dojazdo-
wych do autostrady A1 w obrębie aglomeracji rybnic-
kiej uprzejmie wyjaśniam, iż każda autostrada, w tym
także autostrada A1 na odcinku Sośnica – Gorzyczki,
jest skomunikowana z siecią dróg pozostałej katego-
967
rii poprzez węzły autostradowe. Na przedmiotowym
odcinku zlokalizowane są następujące węzły:
— Bełk – powiązanie z drogą wojewódzką,
— Dębieńsko – powiązanie z układem dróg lokal-
nych,
— Rowień – powiązanie z drogą wojewódzką,
— Świerklany – powiązanie z układem lokalnym
i drogą wojewódzką,
— Mszana – powiązanie z drogą wojewódzką,
— Gorzyce – powiązanie z układem dróg lokalnych.
W ramach budowy poszczególnych odcinków au-
tostrady A1 przewidywana jest przebudowa lub bu-
dowa odcinków krzyżujących się dróg w zakresie wy-
nikającym z kolizji z budowaną autostradą oraz okre-
ślonym parametrami technicznymi danej drogi.
Podobnie wszelka infrastruktura techniczna, któ-
ra znajduje się w kolizji z budową autostrady, jest
przebudowywana w zakresie wynikającym z powsta-
łej kolizji oraz określonym w uzgodnieniu właściwe-
go gestora.
Niezależnie od ww. przebudów skrzyżowań auto-
strady w ramach jej budowy realizowane są drogi
dojazdowe do nieruchomości, które utraciły w wyni-
ku budowy autostrady możliwość skomunikowania
z drogami publicznymi, a także drogi serwisowe słu-
żące utrzymaniu urządzeń niezbędnych do funkcjo-
nowania autostrady.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie podejrzenia popełnienia
przestępstwa polegającego na zatajeniu
w oświadczeniach majątkowych prawdy
o otrzymywanych dopłatach unijnych
w związku z prowadzeniem
gospodarstwa rolnego (17124)
Szanowna Pani Marszałek! Nawiązując do wystą-
pienia Pani Marszałek z dnia 30 lipca 2010 r., nr SPS-
-023-17124/10, przy którym została przekazana in-
terpelacja pana posła Jarosława Rusieckiego z dnia
28 czerwca 2010 r. w sprawie podejrzenia popełnienia
przestępstwa polegającego na zatajeniu prawdy o otrzy-
mywanych dopłatach unijnych w związku z prowa-
dzeniem gospodarstwa rolnego w oświadczeniach
majątkowych, uprzejmie przedstawiam poniższe wy-
jaśnienia.
968
W świetle obowiązujących uregulowań prawnych
minister sprawiedliwości nie posiada uprawnień do
oceny konkretnego zdarzenia pod kątem stwierdze-
nia zaistnienia przestępstwa i wypełnienia przez
daną osobę znamion czynu zabronionego wymienio-
nego w Kodeksie karnym.
Na tle obowiązującego stanu prawnego, a w szcze-
gólności przepisów Kodeksu postępowania karnego,
to postępowanie karne ma na celu wykrycie i pocią-
gnięcie do odpowiedzialności karnej osoby winnej
popełnienia przestępstwa. Organami prowadzącymi
postępowania karne w fazie przygotowawczej są Po-
licja i prokuratura oraz sąd na etapie orzekania
o winie sprawcy.
Natomiast strzeżenie praworządności oraz czu-
wanie nad ściganiem przestępstw oraz współdzia-
łanie z organami państwowymi, państwowymi jed-
nostkami organizacyjnymi i organizacjami społecz-
nymi w zapobieganiu przestępczości i innym naru-
szeniom prawa jest zadaniem prokuratury (art. 2
i 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuratu-
rze), której działalnością kieruje prokurator gene-
ralny. Należy zauważyć, że z dniem 31 marca 2010 r.
na mocy ustawy z dnia 9 października 2009 r.
o zmianie ustawy o prokuraturze oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 178, poz. 1375, ze zm.) na-
stąpił rozdział funkcji ministra sprawiedliwości
i prokuratora generalnego.
Wskazane wyżej unormowania prawne nie po-
zwalają zatem ministrowi sprawiedliwości na pod-
jęcie czynności postulowanych w interpelacji posel-
skiej, w tym na dokonanie oceny przedstawionego
stanu faktycznego z punktu widzenia przepisów
prawa karnego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że kopię wyżej
wymienionego pisma przekazuję prokuratorowi ge-
neralnemu celem ewentualnego zajęcia stanowiska.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Chmielewski
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie wprowadzenia specjalnego
programu pomocy dla rolników, których
uprawy i gospodarstwa zostały zniszczone
w wyniku powodzi (17125)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 30 lipca 2010 r., znak: SPS-
-023-17125/10, interpelacją posła Jarosława Rusiec-
kiego w sprawie wprowadzenia specjalnego progra-
mu pomocy dla rolników, których uprawy i gospodar-
stwa zostały zniszczone w wyniku powodzi, uprzej-
mie Pana Marszałka informuję, co następuje.
W związku z wystąpieniem w roku bieżącym strat
w rolnictwie w wyniku niekorzystnych zjawisk at-
mosferycznych Rada Ministrów w dniu 1 czerwca
2010 r. podjęła uchwałę nr 87/2010 w sprawie progra-
mu pomocy dla rodzin rolniczych, w których gospo-
darstwach rolnych i działach specjalnych produkcji
rolnej powstały szkody spowodowane przez powódź,
obsunięcie się ziemi lub huragan w 2010 r., w którym
przewiduje się udzielanie poszkodowanym producen-
tom rolnym pomocy w formie:
— kredytów preferencyjnych na wznowienie pro-
dukcji w gospodarstwach rolnych i działach specjal-
nych produkcji rolnej znajdujących się na obszarach,
gdzie szkody powstały w związku z powodzią, obsu-
nięciem się ziemi lub huraganem, udzielanych na pod-
stawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 stycz-
nia 2009 r. w sprawie realizacji niektórych zadań
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
(Dz. U. Nr 22, poz. 121, z późn. zm.), oraz poręczeń
i gwarancji spłaty ww. kredytów bankowych; kredyty
te oprocentowane są obecnie dla kredytobiorcy w wy-
sokości 2% w skali roku i mogą być przeznaczone za-
równo na zakup środków do produkcji rolnej, jak
i odtworzenie zniszczonych środków trwałych;
— na podstawie art. 41a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.)
pomocy w opłacaniu bieżących składek na ubezpie-
czenie społeczne oraz regulowaniu zaległości z tego
tytułu w formie odraczania terminu płatności skła-
dek i rozkładania ich na dogodne raty, a także uma-
rzania w całości lub w części bieżących składek na
indywidualny wniosek rolnika, który poniósł szkody
spowodowane przez powódź, obsunięcie się ziemi lub
huragan, składany do prezesa Kasy Rolniczego Ubez-
pieczenia Społecznego;
— odraczania, rozkładania na raty, umarzania
w części lub w całości przez prezesa Agencji Nieru-
chomości Rolnych należności agencji;
— ulg w podatku rolnym za 2010 r., na podstawie
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.),
przez wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast;
— dopłat z tytułu zużytego do siewu lub sadzenia
materiału siewnego kategorii: elitarny lub kwalifiko-
wany przez Agencję Rynku Rolnego;
— pomocy społecznej rodzinom rolniczym, na pod-
stawie art. 40 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728,
z późn. zm.), w formie jednorazowego zasiłku celowe-
go w wysokości:
– 2000 zł dla rodzin rolniczych prowadzących go-
spodarstwa rolne o powierzchni do 5 ha użytków rol-
nych albo dział specjalny produkcji rolnej;

– 4000 zł dla rodzin rolniczych prowadzących go-
spodarstwa rolne o powierzchni powyżej 5 ha użyt-
ków rolnych.
O pomoc w ramach programu mogą ubiegać się
rolnicy, producenci rolni lub rodziny rolnicze, w któ-
rych gospodarstwach rolnych lub działach specjal-
nych produkcji rolnej szkody spowodowane przez po-
wódź, obsunięcie się ziemi lub huragan, oszacowane
przez komisje powołane przez wojewodów, wyniosą
średnio powyżej 30% średniej rocznej produkcji rol-
nej w gospodarstwie rolnym lub dziale specjalnym
produkcji rolnej w stosunku do produkcji z trzech lat
poprzedzających rok, w którym wystąpiły szkody,
albo z trzech lat w okresie pięcioletnim poprzedzają-
cym rok, w którym wystąpiły szkody, z pominięciem
roku o wielkości produkcji najwyższej i najniższej.
Ponadto łączna kwota pomocy dla jednego gospo-
darstwa rolnego lub działu specjalnego produkcji rol-
nej zostanie pomniejszona o 50%, jeżeli nie została
zawarta na okres 12 miesięcy umowa ubezpieczenia
obejmująca ochroną ubezpieczeniową co najmniej
50% powierzchni upraw rolnych, z wyłączeniem łąk
i pastwisk, lub co najmniej 50% liczby zwierząt go-
spodarskich, od co najmniej jednego z ryzyk: suszy,
gradu, deszczu nawalnego, ujemnych skutków prze-
zimowania, przymrozków wiosennych, powodzi, hu-
raganu, pioruna, obsunięcia się ziemi lub lawiny.
Zgodnie z ustawą z dnia 24 czerwca 2010 r.
o szczególnych rozwiązaniach związanych z usuwa-
niem skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r. (Dz. U.
Nr 123, poz. 835) przewiduje się następujące rozwią-
zania z zakresu rolnictwa:
— możliwość zwracania przez starostę organiza-
torowi robót publicznych, który przy pracach zwią-
zanych z usuwaniem skutków powodzi zatrudnił
skierowane poszkodowane osoby fizyczne, które oso-
biście i na własny rachunek prowadzą działalność
w zakresie produkcji rolnej, w pozostającym w ich
posiadaniu gospodarstwie rolnym obejmującym ob-
szar użytków rolnych o powierzchni przekraczającej
2 ha przeliczeniowe, lub prowadzą dział specjalny
produkcji rolnej, o którym mowa w ustawie z dnia
20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolni-
ków (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.),
oraz ich domowników i małżonków przez okres do
12 miesięcy, ale nie dłużej niż do 31 grudnia 2011 r.,
poniesionych kosztów na wynagrodzenia oraz składki na
ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia skiero-
wanych osób w wysokości nieprzekraczającej miesięcz-
nie iloczynu dwukrotnego minimalnego wynagro-
dzenia za pracę i liczby zatrudnionych skierowanych
osób;
— wydłużenie do 60 dni terminu składania wnio-
sku o zaliczkę w ramach Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013 beneficjentom, któ-
rych gospodarstwa rolne uległy zalaniu w wyniku
powodzi;
— przy ustalaniu prawa do świadczeń pienięż-
nych z pomocy społecznej albo prawa do świadczeń
rodzinnych, w okresie do dnia 31 grudnia 2011 r., do
969
dochodu z gospodarstwa rolnego nie wlicza się po-
wierzchni, która uległa zalaniu na skutek powodzi,
jeżeli zalaniu na skutek powodzi uległo co najmniej
30% powierzchni tego gospodarstw;
— możliwość umarzania w całości lub w części
wraz z odsetkami pożyczek przyznanych przed dniem
wejścia w życie ustawy ze środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
osobom niepełnosprawnym na działalność rolniczą,
jeżeli w związku z powodzią nastąpiła utrata możli-
wości spłaty pożyczki.
Krajowa Stacja Chemiczno-Rolnicza i okręgowe
stacje chemiczno-rolnicze na terenach rolniczych do-
tkniętych powodzią wykonują nieodpłatnie badania
gleb i roślin pod kątem wystąpienia ewentualnych
skażeń na skutek naniesienia przez falę powodziową
niebezpiecznych substancji chemicznych.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił również
z wnioskiem do ministra środowiska o przeznaczenie
środków finansowych z wojewódzkich funduszy ochro-
ny środowiska i gospodarki wodnej na dofinansowa-
nie zadań związanych z rekultywacyjnym wapnowa-
niem gleb zdegradowanych przez powódź oraz do
prezesa Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej o przeznaczenie środków finan-
sowych z Narodowego Funduszu Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej na dofinansowanie zadań
związanych z wapnowaniem zalanych użytków rol-
nych celem ich detoksykacji.
Inspekcja Weterynaryjna w celu ograniczenia skut-
ków powodzi zapewniła pomoc i koordynację przy or-
ganizacji utylizacji padliny oraz produktów pocho-
dzenia zwierzęcego, pochodzących z zakładów prze-
twórstwa spożywczego, a także pomoc i koordynację
w dezynfekcji budynków inwentarskich.
W ramach przygotowanego pakietu zmian Pro-
gramu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 wprowadzono do programu nowe działanie:
Przywracanie potencjału produkcji rolnej zniszczo-
nego w wyniku wystąpienia klęsk żywiołowych oraz
wprowadzenie odpowiednich działań zapobiegaw-
czych. Pomoc w ramach tego działania przeznaczona
będzie na inwestycje w gospodarstwach rolnych po-
szkodowanych w wyniku klęsk żywiołowych. Pomoc
przyznawana będzie tym beneficjentom, w których
gospodarstwach, w wyniku wystąpienia niekorzyst-
nego zjawiska atmosferycznego, wystąpiły straty
w środkach trwałych służących do produkcji rolnej
(budynki, budowle, maszyny, urządzenia, inwentarz
żywy, plantacje wieloletnie, w tym sady) w wysokości
równej co najmniej kwocie 10 tys. zł. Kwota pomocy
będzie mogła wynieść do 130% wartości szkód, jed-
nakże nie więcej niż 300 tys. zł w okresie trwania
PROW 2007–2013 i jednocześnie maksymalnie 90%
poniesionych kosztów kwalifikowalnych operacji.
Przewiduje się objęcie pomocą ok. 4–6 tys. gospo-
darstw. Budżet działania wyniesie 100 mln euro.
Niezależnie od uruchomienia nowego działania
planuje się również wprowadzenie możliwości zwięk-
szenia poziomu refundacji do 80% w ramach działa-
970
nia: Różnicowanie w kierunku działalności nierolni-
czej, dla gospodarstw dotkniętych zniszczeniami, tj. dla
gospodarstw, w których wyszacowano minimum 30%
strat wartości upraw lub nie mniej niż 1050 zł w od-
niesieniu do strat w majątku trwałym.
Fundusz Składkowy Ubezpieczenia Społecznego
Rolników, w ramach promocji zdrowia i profilaktyki
zdrowotnej, dofinansowuje kolonie dla 13 235 dzieci
rolników objętych rolniczym ubezpieczeniem społecz-
nym na łączną kwotę 8 709 900 zł, w tym również
dzieci z rodzin poszkodowanych w wyniku powodzi
i innych zdarzeń pogodowych w 2010 r. Według de-
klaracji organizatorów pomocą zostanie objęte ok. 2618
dzieci z rodzin poszkodowanych, z całkowitym sfinan-
sowaniem ich pobytu ze środków Funduszu Składko-
wego USR w wysokości 900 zł na jedno dziecko, na
łączną kwotę 2 356 200 zł. Ponadto Fundusz Składko-
wy USR udzielił dofinansowania na zakup 38 osusza-
czy do osuszania budynków na kwotę 100 000 zł oraz
na zakup sprzętu ratowniczo-gaśniczego na łączną
kwotę 63 000 dla czterech jednostek ochotniczych stra-
ży pożarnych położonych na terenach zalewowych, któ-
re brały udział w akcjach przeciwpowodziowych oraz
w usuwaniu skutków powodzi.
Prowadzone są również prace mające na celu sto-
sowanie przez banki prolongaty i karencji do dwóch
lat w spłatach rat kapitału i odsetek kredytów pre-
ferencyjnych z dopłatami do oprocentowania ze
środków Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi w dniu 9 lipca
2010 r. podpisał nowelizację rozporządzenia z dnia
12 marca 2007 r. w sprawie rodzajów dowodów po-
twierdzających działanie siły wyższej lub wystąpie-
nie nadzwyczajnych okoliczności (Dz. U. Nr 46, poz.
308, z późn.zm.), mającą na celu umożliwienie przy-
znania płatności w pełnej wysokości rolnikom, którzy
ze względu na powódź nie mogą wypełnić wszystkich
warunków koniecznych do uzyskania płatności.
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa planuje wypłaty płatności w ramach systemów
wsparcia bezpośredniego oraz płatności ONW za rok
2010 w pierwszej kolejności dla rolników z terenów
dotkniętych powodzią.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie dostępności leczenia chorych
na raka z zastosowaniem
terapii niestandardowej (17126)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jarosława Rusieckiego posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej przesłaną przy piśmie z dnia
30 lipca 2010 r. (SPS-023-17126/10) w sprawie do-
stępności leczenia chorych na raka terapią niestan-
dardową uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
informacji.
Zakres uprawnień świadczeniobiorców do świad-
czeń opieki zdrowotnej uregulowany został w przepi-
sach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.). W art. 15 zawarty jest katalog świadczeń gwa-
rantowanych, m.in.: podstawowa opieka zdrowotna,
ambulatoryjna opieka specjalistyczna, leczenie szpi-
talne, programy zdrowotne, zaopatrzenie w produk-
ty lecznicze.
Kwalifikacji danego świadczenia opieki zdrowot-
nej jako świadczenia gwarantowanego dokonuje mi-
nister zdrowia po uzyskaniu rekomendacji prezesa
Agencji Oceny Technologii Medycznych, biorąc pod
uwagę kryteria określone w art. 31a ustawy, które
muszą być uwzględnione przy kwalifikowaniu
świadczeń opieki zdrowotnej jako świadczeń gwa-
rantowanych.
W kwestii dostępu pacjentów do nowych terapii
pragnę wskazać, że jednym z ważniejszych leków sto-
sowanych w terapii raka nerki jest sunitynib (Su-
tent), który otrzymał pozytywną rekomendację
Agencji Oceny Technologii Medycznych. Zgodnie
z opinią konsultanta krajowego w dziedzinie onkolo-
gii klinicznej lek ten jest najbardziej skuteczny w te-
rapii raka nerki. Pozytywna rekomendacja prezesa
agencji stanowiła podstawę wprowadzenia do reali-
zacji, w drodze rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 11 stycznia 2010 r. w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu programów zdrowotnych te-
rapeutycznego programu zdrowotnego: Leczenie
raka nerki z substancją czynną sunitynib (Sutent)
finansowaną w ramach programu.
W kwestii stosowania u pacjentów z rakiem nerki
interferonu alfa wyjaśniam, że o leczeniu pacjentów
decydują lekarze, którzy dokonują kwalifikacji pa-
cjentów do leczenia z zastosowaniem wysokospecja-
listycznych leków w ramach programów terapeutycz-
nych lub procedur szpitalnych. Niemniej problem zbyt
częstego stosowania interferonu alfa u chorych na
raka nerki był przedmiotem dyskusji pomiędzy mi-
nistrem zdrowia i konsultantem krajowym w dzie-
dzinie onkologii klinicznej i należy przypuszczać, że

zostanie rozwiązany wraz z kolejnymi modyfikacjami
programu terapeutycznego leczenia raka nerki.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
1. Dostępność osób chorych na raka do leczenia
terapią niestandardową została wprowadzona wyżej
wymienionym rozporządzeniem ministra zdrowia
w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu pro-
gramów zdrowotnych.
Zgodnie z ww. rozporządzeniem, jest możliwe fi-
nansowanie leczenia w ramach chemioterapii nie-
standardowej w przypadku: kontynuacji uprzednio
przyznanego leczenia jako praw nabytych pacjentów,
chorzy, u których finansowano już leczenie danym
lekiem w ramach umów finansowanych przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia w programie chemioterapii
niestandardowej, zachowują prawo do kontynuacji
terapii mimo negatywnej rekomendacji prezesa
AOTM, pod warunkiem potwierdzenia pozytywnej
odpowiedzi na leczenie; zastosowania produktu lecz-
niczego poza wskazaniami rejestracyjnymi; braku
rekomendacji prezesa Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych dla danego świadczenia, w szczególności
nowych terapii wchodzących na rynek, jeszcze nie-
ocenionych przez Agencję i nieobjętych wykazem
świadczeń gwarantowanych.
Zgodnie z wytycznymi finansowania leczenia
w ramach programu chemioterapii niestandardowej,
substancja czynna nie może być finansowana we
wskazaniu negatywnie ocenionym przez AOTM, co
oznacza, że nie mogą być wydawane zgody na rozpo-
częcie nowych terapii danym lekiem, jednakże bez-
względnie zapewniona jest kontynuacja leczenia
u osób, u których nie stwierdzono progresji choroby,
z podkreśleniem, że kontynuacja leczenia dotyczy je-
dynie określonej substancji czynnej w określonym
wskazaniu.
W przypadku braku rekomendacji agencji zgodę
na finansowanie świadczeń w ramach świadczenia
chemioterapii niestandardowej z zastosowaniem no-
wych produktów leczniczych wydaje dyrektor oddzia-
łu wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia na
podstawie wniosku, po spełnieniu warunków zawar-
tych w rekomendacji Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych. Warunkowa akceptacja na finansowanie
świadczenia w programie chemioterapii niestandar-
dowej może być udzielana do momentu wydania przez
prezesa Agencji Oceny Technologii Medycznych re-
komendacji w sprawie zakwalifikowania danego
świadczenia jako świadczenia gwarantowanego.
W 2009 r. Komisja Europejska wydała ważne
w całej Unii Europejskiej pozwolenie na dopuszczenie
do obrotu produktu leczniczego pn. Afinitor, zawie-
rającego substancję czynną ewerolimus, który jest
dostępny w Polsce. Lek Afinitor stosowany jest w le-
czeniu pacjentów z zaawansowanym rakiem nerko-
wokomórkowym, jest to nowy produkt leczniczy, któ-
ry nie był przedmiotem oceny agencji. W związku
z tym warunkowa zgoda na finansowanie tego świad-
czenia w ramach chemioterapii niestandardowej
971
może być udzielana przez dyrektorów oddziałów wo-
jewódzkich Narodowego Funduszu Zdrowia.
Ponadto w ostatnim okresie Europejska Agencja
Leków pozytywnie oceniła produkt leczniczy pn.
Votrient (pazopanib), który jest aktywny w rozsia-
nym raku nerki. Wkrótce lek ten będzie dostępny
w Polsce i zgodnie z obowiązującym stanem praw-
nym do momentu wydania rekomendacji przez pre-
zesa Agencji Oceny Technologii Medycznych akcep-
tacja finansowania świadczenia będzie możliwa
w ramach programu chemioterapii niestandardowej
przez dyrektora oddziału wojewódzkiego Narodowe-
go Funduszu Zdrowia.
2. Leczenie niestandardowe jest w sposób ciągły
dostępne dla osób chorych na nowotwory. Wszelkie
pojawiające się nowe technologie mające zastosowa-
nie w leczeniu nowotworów są automatycznie dostęp-
ne w ramach chemioterapii niestandardowej, w ra-
mach zgód warunkowych udzielanych przez dyrek-
torów oddziałów wojewódzkich Narodowego Fundu-
szu Zdrowia. Minister zdrowia prowadzi w sposób
ciągły monitorowanie pojawiających się nowych le-
ków, w szczególności stosowanych w chorobach no-
wotworowych. Nowe technologie podlegają sukce-
sywnie ocenie Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych i na tej podstawie, a także opinii konsultantów
krajowych, opracowywane są nowe programy tera-
peutyczne. Przy tworzeniu nowych programów oprócz
skuteczności klinicznej i bezpieczeństwa stosowania
leku bierze się pod uwagę także koszt terapii,
zwłaszcza w kontekście uzyskiwanych efektów zdro-
wotnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie działań Zarządu i Rady Nadzorczej
PLL LOT SA oraz ministra skarbu państwa
(17127)
W odpowiedzi na pismo z dnia 30 lipca 2010 r.,
znak: SPS-023-17127/10, złożone w trybie interpela-
cji poselskiej przez pana Jarosława Rusieckiego, po-
sła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie
działań Zarządu i Rady Nadzorczej PLL LOT SA
oraz ministra skarbu państwa uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
972
Na wstępie chciałbym podkreślić, że branża lot-
niczych przewozów pasażerskich przeżywa obecnie
głęboki kryzys. W ocenie Międzynarodowego Zrze-
szenia Przewoźników Lotniczych (IATA) rozmiary
przedmiotowego kryzysu osiągnęły poziom najwięk-
szy od zakończenia II wojny światowej. Dodatkowo
skutki kryzysu zostały pogłębione z powodu ograni-
czeń ruchu w przestrzeni powietrznej wprowadzo-
nych w związku z erupcją wulkanu na Islandii. Skut-
kiem kryzysu są m.in. generowane przez przewoźni-
ków lotniczych wysokie straty finansowe i zmiany
strukturalne linii lotniczych. W branży lotniczych
przewozów pasażerskich występuje bardzo silna,
agresywna konkurencja, co powoduje konieczność
dostosowywania zakresu prowadzonej działalności
do potrzeb zmieniającego się rynku.
Kryzys, o którym mowa powyżej, dotyka także
bezpośrednio działalności PLL LOT SA. Straty PLL
LOT SA poniesione tylko w związku z erupcją wul-
kanu na Islandii w kwietniu br. szacowane są na po-
nad 50 mln zł. W spółce prowadzone są działania
mające na celu zmniejszenie skutków kryzysu i za-
pobieżenie niekorzystnym tendencjom rynkowym
(zmniejszenie liczby przewożonych pasażerów, utrata
udziału w rynku na rzecz nisko kosztowych linii lot-
niczych). Działania te konkretyzują się w postaci pro-
cesu restrukturyzacji obejmującego wszystkie obsza-
ry funkcjonowania spółki. Jednak prowadzenie re-
strukturyzacji związane jest z koniecznością pono-
szenia określonych kosztów. W planie restruktury-
zacji PLL LOT SA przyjęło założenie, iż koszty re-
strukturyzacji spółki zostaną pokryte ze środków
pozyskanych w wyniku zbycia części majątku nie-
związanego z podstawowym przedmiotem działalno-
ści – lotnicze przewozy pasażerskie. Tym samym
przyjęto założenie, że priorytetowe i nadrzędne zna-
czenie ma uzdrowienie działalności podstawowej
(operacyjnej) linii lotniczej, jaką jest PLL LOT SA.
Służyć to ma bezpieczeństwu spółki jako linii lotni-
czej oraz eliminacji zjawisk bezpośrednio zagrażają-
cych jej niezakłóconemu funkcjonowaniu na global-
nym rynku. Wskazany wyżej cel realizowany jest
poprzez proces zbywania nieruchomości i części spół-
ek zależnych PLL LOT SA, w tym m.in. udziałów
LOT AMS sp. z o.o. (spółka zawiązana w 2010 r. obej-
mująca pion techniczny PLL LOT SA). Zbywane pod-
mioty świadczą na rzecz PLL LOT SA określone
usługi. Zakłada się, że proces zbycia realizowany bę-
dzie z zabezpieczeniem interesów handlowych PLL
LOT SA, przy czym istotny jest fakt, że aktualnie
PLL LOT SA znaczną część usług zamawia u pod-
miotów zewnętrznych niezwiązanych kapitałowo
z grupą PLL LOT SA i w żadnym razie nie zagraża
to jego funkcjonowaniu. Dodatkowo trzeba zazna-
czyć, że zbywane podmioty wymagają również re-
strukturyzacji i inwestycji zwiększających ich kon-
kurencyjność na rynku, czego nie jest w stanie za-
pewnić z przyczyn obiektywnych PLL LOT SA.
Podkreślam, że w ocenie Ministerstwa Skarbu
Państwa restrukturyzacja PLL LOT SA, w tym
w szczególności restrukturyzacja majątkowa PLL
LOT SA, nie stanowi obejścia przepisów ustawy
z dnia 14 czerwca 1991 r. o przekształceniu własno-
ściowym przedsiębiorstwa państwowego Polskie Li-
nie Lotnicze LOT (Dz. U. Nr 61, poz. 260, ze zm.),
ponieważ w ramach czynności naprawczych nie na-
stępują zmiany w strukturze kapitałowej PLL LOT
SA. Nadto ze zbyciem składników majątkowych PLL
LOT SA skorelowany jest wpływ środków finanso-
wych umożliwiających spółce niezakłócone funkcjo-
nowanie. Czynności te prowadzone są na zasadach
rynkowych. W konsekwencji ww. procesy restruktu-
ryzacyjne służą zachowaniu podmiotowości prawnej
i gospodarczej PLL LOT SA oraz zabezpieczeniu sta-
tusu linii lotniczej. Inaczej rzecz ujmując, restruktu-
ryzacja PLL LOT SA, w tym majątkowa, jest warun-
kiem dalszego funkcjonowania spółki na rynku, a jej
brak może spowodować negatywne zdarzenia dla
PLL LOT SA.
W tym miejscu chciałbym zaznaczyć, że prowa-
dzone są czynności prowadzące do przekształceń
własnościowych PLL LOT SA. Założono wyłonienie
inwestora w trybie podwyższenia kapitału zakłado-
wego spółki. Proces ten realizowany jest przez za-
rząd spółki, któremu doradza w tym zakresie reno-
mowany podmiot, jakim jest Morgan Stanley. Za-
kres podwyższenia kapitału zakładowego uwzględ-
niał będzie ograniczenia wynikające z obowiązują-
cych przepisów prawa oraz zostanie ustalony w ra-
mach negocjacji z potencjalnymi inwestorami. Har-
monogram procesu przekształceń własnościowych
uzależniony jest od faktycznego zainteresowania
inwestorów oraz globalnej sytuacji na rynku, jak
również efektów restrukturyzacji PLL LOT SA.
Okoliczności te mają charakter obiektywny i de fac-
to determinują cały proces przekształceń własno-
ściowych PLL LOT SA.
W związku z powyższym należy podkreślić, że pla-
nowany proces zbywania części składników majątko-
wych PLL LOT SA, w tym spółek zależnych (świad-
czących usługi na rzecz PLL LOT SA), stanowi ele-
ment restrukturyzacji grupy kapitałowej PLL LOT
SA i nie zagraża funkcjonowaniu PLL LOT SA, lecz
stanowi sposób eliminacji istniejących zagrożeń oraz
prowadzić ma do uzdrowienia działalności podstawo-
wej linii lotniczej, jaką jest PLL LOT SA, tj. lotni-
czych przewozów pasażerskich.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie przywrócenia możliwości
finansowania przez gminy m.in. kosztów
demontażu, transportu i unieszkodliwiania
wyrobów zawierających azbest
należących do osób fizycznych (17128)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 30 lipca 2010 r., znak: SPS-023-17128/10,
dotyczące interpelacji posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie instrumentów finansowych służących do
finansowania ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej przez budżety powiatów i gmin po likwidacji po-
wiatowych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej oraz gminnych funduszy ochrony środowi-
ska i gospodarki wodnej (samorządowych funduszy
celowych – wyodrębnionych rachunków bankowych),
uprzejmie przedkładam następującą informację.
Ustawa z dnia 20 listopada 2009 r. o zmianie usta-
wy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 215, poz. 1664) stanowi, iż
z dniem 1 stycznia 2010 r. powiatowe oraz gminne
fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej
ulegają likwidacji, a ich środkami dysponują odpo-
wiednio starostowie i wójtowie (burmistrzowie lub
prezydenci miast).
Zgodnie z dotychczasową ustawą z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U.
z 2008 r. Nr 25, poz. 150 z późn. zm.), przychodami
gminnych i powiatowych funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej były środki z tytułu
opłat i kar, które:
1) w 20% zasilały gminne fundusze,
2) w 10% zasilały powiatowe fundusze.
Według znowelizowanych przepisów ustawy Pra-
wo ochrony środowiska dotychczasowe tytuły przy-
chodów gminnych i powiatowych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej z tytułu opłat i kar
w dotychczasowych proporcjach stanowią dochody
budżetów odpowiednio gmin i powiatów. Należności
i zobowiązania powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej stały się od-
powiednio należnościami i zobowiązaniami budże-
tów powiatów albo budżetów gmin.
Założenie w ustawie z dnia 20 listopada 2009 r.
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz
niektórych innych ustaw likwidacji powiatowych
i gminnych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej wynika bezpośrednio z założeń reformy
finansów publicznych opracowanej przez Minister-
stwo Finansów. Akt normatywny stanowiący funda-
ment tej reformy, tj. ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240),
przewiduje funkcjonowanie w sektorze finansów pu-
973
blicznych wyłącznie państwowych funduszy celo-
wych pozbawionych osobowości prawnej. Dlatego też,
po wejściu w życie tej ustawy (co nastąpiło 1 stycznia
2010 r.), w sektorze finansów publicznych nie mogą
funkcjonować inne rodzaje funduszy celowych, w szcze-
gólności powiatowe i gminne fundusze ochrony śro-
dowiska.
Likwidacja powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej była prze-
widziana w projekcie ustawy Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych (druk nr 1182)
przygotowanym przez ministra finansów w wersji
skierowanej do uzgodnień z członkami Rady Mini-
strów w 2008 r. Ten projekt ustawy przewidywał tak-
że likwidację wojewódzkich funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej oraz przekształcenie Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej w państwowy fundusz celowy nieposia-
dający osobowości prawnej, co było zgodne z założe-
niami reformy finansów publicznych. Mając na uwa-
dze powyższe okoliczności, minister środowiska podjął
działania zmierzające do zmiany przepisów projektu
ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych w taki sposób, aby zapewnić działanie
funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej
na zasadach możliwie najbardziej zbliżonych do obo-
wiązujących, z uwzględnieniem założeń reformy fi-
nansów publicznych.
W toku prac rządowych zostało uzgodnione, że
reforma finansów publicznych w resorcie środowiska
zostanie uregulowana w odrębnej ustawie, a filarem
tej reformy będzie przekształcenie Narodowego Fun-
duszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
oraz wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i go-
spodarki wodnej odpowiednio w państwową oraz sa-
morządowe osoby prawne, które nie będą już fundu-
szami celowymi. Natomiast w odniesieniu do powia-
towych i gminnych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej utrzymano decyzję o ich likwi-
dacji. Decyzja ta znajdowała uzasadnienie w zało-
żeniach reformy finansów publicznych, ale także
w tym, że te fundusze celowe, będące wyodrębniony-
mi rachunkami bankowymi, nie mogłyby zostać
przekształcone w inną formę prawno-organizacyjną
jednostek sektora finansów publicznych. Dlatego też
rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw
(druk nr 1776), a aktualnie ustawa z dnia 20 listopa-
da 2009 r., zakładał likwidację tych funduszy, a ich
dotychczasowe przychody w dotychczasowych pro-
porcjach miały stanowić dochody budżetów odpo-
wiednio powiatów i gmin.
Zgodnie z art. 16 ust. 4 omawianej ustawy z dnia
20 listopada 2009 r., środki pieniężne zgromadzone
na rachunkach bankowych dotychczasowych powia-
towych funduszy i gminnych funduszy, które z dniem
1 stycznia 2010 r. stały się odpowiednio dochodami
budżetów powiatów i budżetów gmin, powinny zo-
stać przekazane na rachunki odpowiednio budżetów
powiatów i budżetów gmin, zaś odzyskane należno-
974
ści, pomniejszone o zobowiązania dotychczasowych
powiatowych funduszy i gminnych funduszy, powia-
ty i gminy są obowiązane przeznaczyć na finansowa-
nie ochrony środowiska i gospodarki wodnej, w za-
kresie określonym w art. 400a ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9,
15, 16, 18, 21–25, 29, 31, 32, 38–42 tej ustawy.
Ponadto, zgodnie z art. 403 ustawy Prawo ochro-
ny środowiska w brzmieniu nadanym przez art. 1
pkt 13 omawianej ustawy z dnia 20 listopada 2009 r.,
do zadań powiatów i gmin od dnia 1 stycznia 2010 r.
będzie należało finansowanie ochrony środowiska
i gospodarki wodnej w zakresie określonym w art. 400a
ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16, 18, 21–25, 29, 31, 32
i 38–42 w wysokości nie mniejszej niż kwota wpły-
wów z tytułu opłat i kar środowiskowych stanowią-
cych dochody budżetów powiatów i gmin.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż katalog ce-
lów z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej, które po dniu 1 stycznia 2010 r. będą finansowa-
ne ze środków budżetów powiatów i gmin, odpowiada
katalogowi tych celów, który do dnia 31 grudnia 2009 r.
był określony w art. 406 i 407 ustawy Prawo ochrony
środowiska. Odnosząc się zaś do formy, w jakiej po
dniu 1 stycznia 2010 r. powiaty i gminy mogą finan-
sować cele z zakresu ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej wymienione w ustawie Prawo ochrony śro-
dowiska, uprzejmie informuję, iż zważywszy na fakt,
że są wydatkowane środki budżetów odpowiednio
powiatów i gmin, zastosowanie w tym zakresie mają
odpowiednie przepisy nowej ustawy o finansach pu-
blicznych.
Problematyka wykonywania budżetów jednostek
samorządu terytorialnego oraz katalog dopuszczal-
nych w tej materii instrumentów finansowych nie
jest przedmiotem uregulowania ustawy Prawo ochro-
ny środowiska (§ 3 ust. 2 „Zasad techniki prawodaw-
czej”), dlatego też omawiana ustawa zmieniająca nie
wprowadzała do ustawy Prawo ochrony środowiska
uregulowań w tym przedmiocie.
Mając więc na względzie powyższe, zasadne stało
się uzyskanie stanowiska Ministerstwa Finansów,
czy w świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1240) jest możliwe udzielanie dotacji ze środków
budżetów gmin pochodzących z opłat i kar środowi-
skowych bezpośrednio osobom fizycznym, tak jak to
miało miejsce w przypadku środków gromadzonych
dotychczas w powiatowych i gminnych funduszach
ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Przedmio-
towe zapytanie było związane w szczególności z pro-
blematyką dofinansowania przez gminy wykonywa-
nia przydomowych oczyszczalni ścieków oraz usuwa-
nia azbestu.
Z odpowiedzi udzielonej przez Ministerstwo Fi-
nansów jednoznacznie wynika, iż w obowiązującym
stanie prawnym do wydatkowania środków zgroma-
dzonych w budżetach powiatów i gmin na finanso-
wanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej znaj-
dują zastosowanie wprost przepisy obowiązującej
ustawy o finansach publicznych. W szczególności na-
leży mieć na uwadze przepis art. 221 ustawy o finan-
sach publicznych, który reguluje problematykę udzie-
lania dotacji celowej z budżetów jednostek samorzą-
du terytorialnego podmiotom niezaliczonym do sek-
tora finansów publicznych i niedziałającym w celu
osiągnięcia zysku. Dotacja tego rodzaju jest udziela-
na na cele publiczne związane z realizacją zadań jed-
nostki samorządu terytorialnego udzielającej tej do-
tacji. Zlecenie zadań i udzielenie dotacji odbywa się
co do zasady zgodnie z przepisami ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn.
zm.). Jeżeli jednak dotacje miałyby być udzielane na
realizację zadań innego rodzaju niż określone w usta-
wie o działalności pożytku publicznego i o wolonta-
riacie, to udzielanie dotacji powinno odbywać się na
podstawie umów zawieranych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego z podmiotami, które te zadania
będą realizować. Tryb postępowania o udzielenie do-
tacji na cele innego rodzaju niż określone w ustawie
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
sposób rozliczania takiej dotacji oraz sposób kontro-
li zleconego zadania powinny zostać określone przez
organ stanowiący jednostki samorządu terytorialne-
go w drodze uchwały. Podsumowując, należy stwier-
dzić, iż udzielenie dotacji celowej z budżetu jednostki
samorządu terytorialnego na podstawie art. 221
ustawy o finansach publicznych jest uzależnione od
spełnienia następujących warunków. Po pierwsze,
podmiot otrzymujący dotację nie może być podmio-
tem zaliczonym do sektora finansów publicznych. Po
drugie, podmiot otrzymujący dotację nie może dzia-
łać w celu osiągnięcia zysku. I po trzecie, dotacja ce-
lowa może być udzielona wyłącznie na cel publiczny
związany z realizacją zadań jednostki samorządu te-
rytorialnego udzielającej dotacji.
Dotacja przedmiotowa, o której mowa w art. 219
ustawy o finansach publicznych, może być udzielona
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego pod-
miotom niebędącym samorządowymi zakładami bu-
dżetowymi (co do zasady jest przeznaczona właśnie
dla samorządowych zakładów budżetowych), o ile od-
rębne ustawy tak stanowią, jednakże dotacja tego
rodzaju ma charakter dopłaty do określonych rodza-
jów wyrobów lub usług produkowanych lub świad-
czonych przez dotowanego i jest kalkulowana według
stawek jednostkowych. Mając na uwadze powyższe,
należy stwierdzić, iż tego rodzaju dotacja nie jest in-
strumentem finansowym umożliwiającym dofinan-
sowanie osób fizycznych wykonujących przydomowe
oczyszczalnie ścieków lub usuwających z dachów po-
krycia z materiałów zawierających azbest.
Nie ulega więc wątpliwości, iż obowiązujące prze-
pisy ustawy o finansach publicznych określające za-
sady wykonywania budżetów jednostek samorządu
terytorialnego nie przewidują możliwości finansowa-
nia ochrony środowiska i gospodarki wodnej ze środ-
ków tych budżetów w sposób polegający na bezpo-
średnim przekazywaniu środków publicznych oso-
bom fizycznym na w istocie prywatne inwestycje tych

osób, niemniej zgodne z celami określonymi w prze-
pisach ustawy Prawo ochrony środowiska.
Ministerstwo Finansów w swoim stanowisku do-
puściło jednakże możliwość nowelizacji ustawy Pra-
wo ochrony środowiska w celu uregulowania zasad
i trybu udzielania z budżetów powiatów i gmin
wsparcia finansowego w szczególności bezpośrednio
osobom fizycznym realizującym prywatne inwestycje
tych osób, niemniej zgodne z celami określonymi
w przepisach ustawy Prawo ochrony środowiska. Za-
warcie w ustawie Prawo ochrony środowiska tego
rodzaju regulacji, stanowiących w swej istocie prze-
pisy szczególne (lex specialis) w stosunku do przepi-
sów ustawy o finansach publicznych, pozwoliłoby na
stworzenie nowego instrumentu finansowego w po-
staci szczególnego rodzaju dotacji udzielanej przez
gminy i powiaty. Podstawą prawną udzielenia takiej
dotacji byłyby przepisy ustawy Prawo ochrony śro-
dowiska.
Mając na względzie szerokie zainteresowanie ze
strony powiatów i gmin przywróceniem instrumentu
finansowego działającego w sposób zbliżony do dota-
cji udzielanych ze środków publicznych gromadzo-
nych na powiatowych funduszach oraz gminnych
funduszach oraz doceniając zaangażowanie powia-
tów i gmin w racjonalne wydatkowanie środków po-
chodzących z opłat i kar środowiskowych uprzejmie
informuję, iż zostały podjęte prace legislacyjne zmie-
rzające do wprowadzenia do ustawy Prawo ochrony
środowiska odpowiednich uregulowań. Nowelizacja
ustawy Prawo ochrony środowiska w tym zakresie
jest przedmiotem przedłożenia poselskiego. Poselski
projekt ustawy został skierowany do marszałka Sej-
mu w dniu 5 maja 2010 r. Aktualnie trwa proces le-
gislacyjny w Sejmie, gdzie poselski projekt ustawy
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska (druk
nr 3169) trafił do rozpatrzenia przez Komisję Ochro-
ny Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.
Jednocześnie jest uzgadniany projekt stanowiska
rządu wobec przedmiotowego poselskiego projektu
ustawy. W dniu 29 lipca 2010 r. projekt stanowiska
rządu został przyjęty przez Komitet Stały Rady Mi-
nistrów i rekomendowany do rozpatrzenia przez
Radę Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
975
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie nowelizacji art. 37 ust. 3 ustawy
o gospodarce nieruchomościami w celu
jednoznacznego sprecyzowania przesłanek
sprzedaży nieruchomości
w trybie bezprzetargowym na rzecz
długoletnich dzierżawców (17130)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Rusieckiego przeka-
zaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 30 lipca
2010 r., znak: SPS-023-17130/10, w sprawie noweli-
zacji art. 37 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r.
Nr 102, poz. 651, z późn. zm.) w celu jednoznacznego
sprecyzowania przesłanek sprzedaży nieruchomości
w trybie bezprzetargowym na rzecz długoletnich
dzierżawców, uprzejmie przedstawiam informacje
w tym zakresie.
Zgodnie z przepisami ustawy o gospodarce nieru-
chomościami generalną zasadą zbywania i oddawa-
nia w użytkowanie wieczyste nieruchomości stano-
wiących własność Skarbu Państwa bądź jednostek
samorządu terytorialnego jest stosowanie trybu prze-
targowego. W przepisie art. 37 ust. 3 ustawodawca
przewidział możliwość odstąpienia od ogólnej zasady
sprzedaży nieruchomości publicznych w drodze prze-
targu, m.in. w odniesieniu do dzierżawców nierucho-
mości, którzy dzierżawią je przez co najmniej 10 lat,
i nieruchomości te zostały zabudowane na podstawie
zezwolenia na budowę. Przy czym zastosowanie bez-
przetargowego trybu zbycia wskazanych powyżej
nieruchomości nie jest możliwe, jeżeli o ich nabycie
ubiega się więcej niż jeden podmiot.
Zastosowanie wyłącznie literalnej wykładni oma-
wianego przepisu nie pozwala na jednoznaczne roz-
strzygnięcie wątpliwości zgłoszonych w interpelacji
pana posła Jarosława Rusieckiego. Ustawodawca nie
sprecyzował bowiem, kiedy oraz przez kogo nierucho-
mość miała zostać zabudowana, co mogłoby sugero-
wać możliwość szerokiego zastosowania omawianej
normy. Wydaje się jednak niezbędne dokonanie wy-
kładni funkcjonalnej, która ustala znaczenie danej
normy prawnej ze względu na funkcję i cele.
Celem wprowadzenia zawartego w art. 37 ust. 3
ustawy o gospodarce nieruchomościami wyjątku od
ogólnej zasady przetargowego zbywania nieruchomo-
ści publicznych było umożliwienie właściwym orga-
nom gospodarującym nieruchomościami publicznymi
stosowania wobec określonej grupy dzierżawców tych
nieruchomości przywileju polegającego na bezprze-
targowym nabyciu nieruchomości przez osobę, która
dzierżawi nieruchomość i jest zainteresowana jej na-
byciem na własność. Powyższe uprzywilejowanie
976
uzasadnione jest wieloletnim (co najmniej 10 lat)
użytkowaniem nieruchomości na podstawie umowy
dzierżawy oraz zainwestowaniem środków finanso-
wych w zabudowę dzierżawionej nieruchomości.
Uwzględniając zatem cel omawianego przepisu, moż-
na stwierdzić, że przepis ten powinien dotyczyć wy-
łącznie osób, które poniosły nakłady finansowe na
zabudowanie dzierżawionej nieruchomości, przy
czym zabudowa ta została zrealizowana przez dzier-
żawcę na podstawie zezwolenia na budowę. Tym sa-
mym zezwolenie na budowę powinno być wydane
w okresie trwania umowy dzierżawy. Powyższy po-
gląd podziela Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gli-
wicach, który w wyroku z dnia 28 września 2009 r.,
sygn. akt II SA/Gl 137/2009, stwierdził, że celowo-
ściowa i funkcjonalna wykładnia omawianego prze-
pisu prowadzi do wniosku, iż „przepis ten może do-
tyczyć wyłącznie dzierżawcy, który użytkując dzier-
żawioną nieruchomość, zabudował ją na podstawie
udzielonego pozwolenia na budowę, czyli zainwesto-
wał w przedmiotową nieruchomość”.
Odnosząc się do wątpliwości dotyczącej okresu, na
jaki powinna zostać zawarta umowa dzierżawy,
uprzejmie informuję, że z literalnej wykładni art. 37
ust. 3 (zdanie drugie) ustawy o gospodarce nierucho-
mościami wynika, że sprzedaż nieruchomości w dro-
dze bezprzetargowej może nastąpić na podstawie
umowy zawartej co najmniej na 10 lat. Zastosowanie
w odniesieniu do umowy dzierżawy liczby pojedyn-
czej oznacza, że sumowanie kilku następujących po
sobie umów na czas oznaczony krótszy niż 10 lat nie
spełnia warunku określonego w tym przepisie. Jed-
nocześnie należy zwrócić uwagę, iż w literaturze za-
prezentowano zróżnicowane poglądy w tym zakresie.
W komentarzu do ustawy o gospodarce nieruchomo-
ściami (wyd. LexisNexis, wydanie 3, str. 238) Gerard
Beniek wyraził pogląd, że „art. 37 ust. 3 zdanie ostat-
nie nie pozwala na sumowanie kilku umów dzierża-
wy zawartej na czas oznaczony, krótszy niż 10 lat,
jak również objęcie nim umów na czas nieokreślony”.
Natomiast Adam Tułodziecki w „Komentarzu do
ustawy o gospodarce nieruchomościami” (wyd. C.H.
Beck, strona 201) wyraził inny od powyższego po-
gląd, gdyż uznał, że „nie jest wymagane, by 10 lat
obejmowała jedna umowa dzierżawy, okres ten może
wynikać z kilku następujących po sobie umów”.
Mając na uwadze sygnalizowane wątpliwości za-
istniałe na tle stosowania przepisu art. 37 ust. 3 usta-
wy o gospodarce nieruchomościami, uprzejmie infor-
muję, iż przepis ten zostanie poddany wnikliwej ana-
lizie w celu sformułowania ewentualnych propozycji
legislacyjnych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jerzego Materny
w sprawie prywatyzacji Lubuskich Zakładów
Aparatów Elektrycznych Lumel
w Zielonej Górze (17131)
Odpowiadając na interpelację pana posła Jerzego
Materny w sprawie prywatyzacji Lubuskich Zakła-
dów Aparatów Elektrycznych Lumel SA z siedzibą
w Zielonej Górze (pismo z dnia 30 lipca 2010 r.
nr SPS-023-17131/10), uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
Ministerstwo Skarbu Państwa oczekuje, iż naby-
cie przez potencjalnego inwestora akcji spółki Lubu-
skie Zakłady Aparatów Elektrycznych Lumel SA bę-
dzie mieć charakter długoterminowej inwestycji ka-
pitałowej. Zgodnie z obowiązującymi przepisami
ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji wraz z prze-
pisami wykonawczymi minister skarbu państwa
przeprowadza prywatyzację podległych sobie spółek
wg jasno określonych kryteriów. Należy jednocześnie
dodać, że transakcja zbycia akcji spółki Lubuskie Za-
kłady Aparatów Elektrycznych Lumel SA należących
do Skarbu Państwa musi być wolna od przesłanek
udzielenia niedozwolonej pomocy publicznej. To ozna-
cza, że co do zasady zbycie przez Skarb Państwa ak-
cji spółki powinno się odbywać przy przyjęciu otwar-
tego, bezwarunkowego i przejrzystego trybu publicz-
nego, a o wyborze najlepszej oferty powinna decydo-
wać najwyższa cena, a nie czynniki pozacenowe. Ta
kwestia była sygnalizowana zarówno przez właściwe
służby Komisji Europejskiej, jak i przez Urząd Ochro-
ny Konkurencji i Konsumentów.
Mając jednakże na uwadze wielkość spółki, jej
znaczenie dla gospodarki narodowej oraz regionu, jak
również branżę, w jakiej spółka działa, intencją mi-
nistra skarbu państwa będzie zabezpieczenie w umo-
wie sprzedaży akcji określonych zobowiązań inwe-
stycyjnych. Ponieważ, ich skala jest uzależniona od
poufnych rozmów z wybranymi inwestorami, na
obecnym etapie procesu prywatyzacji nie jest możli-
we przedstawienie szczegółowych informacji w po-
wyższym zakresie. Wybór trybu negocjacji na pod-
stawie publicznego zaproszenia oznacza, iż co prawda
przy wyborze najlepszej oferty głównym kryterium
branym pod uwagę jest cena za nabywany pakiet ak-
cji spółki, jednakże dodatkowo są brane pod uwagę
deklaracje inwestycyjne i ewentualne podwyższenie
kapitału spółki, jak również strategia działania oraz
koncepcja współpracy między spółką a inwestorem.
Należy również podkreślić, iż minister skarbu pań-
stwa zamierza zabezpieczyć spółkę przed ewentual-
nym wygaszeniem działalności poprzez zamiar wpro-
wadzenia do umowy prywatyzacyjnej zapisów doty-
czących m.in.:
— gwarancji w zakresie zapewnienia kontynuacji
podstawowej działalności spółki,

— zakazu likwidowania spółki,
— obowiązku reinwestowania,
— zakazu obniżania kapitału zakładowego.
Ograniczenia powyższe będą dotyczyły okresu
uzgodnionego z inwestorem.
W dniu 8 lipca 2010 r. minister skarbu państwa
dopuścił do badania spółki 2 potencjalnych inwesto-
rów: Rishabh Instruments Pvt. Ltd. – Saptur, Nashik
(Indie) oraz Tar Heel Capital sp. z o.o. sp.k. – War-
szawa. W chwili obecnej trwa przygotowanie do prze-
prowadzenia procesu due diligence spółki przez wy-
żej wymienione podmioty. Po złożeniu przez poten-
cjalnych inwestorów wiążących ofert zostanie podję-
ta decyzja o ewentualnym udzieleniu wyłączności
negocjacyjnej jednemu inwestorowi lub dopuszczeniu
obydwu inwestorów do negocjacji równoległych. Jak
wskazano powyżej, zbycie akcji spółki jest dokony-
wane w trybie publicznym, na równych warunkach
dla wszystkich podmiotów, które chciałyby wziąć
w nim udział. W związku z tym w przypadku braku
obiektywnych przesłanek potwierdzonych w odpo-
wiednich przepisach prawa minister skarbu państwa
nie może wykluczyć kogokolwiek z negocjacji ani też
zabronić wzięcia w nich udziału.
Odnosząc się do kwestii niedopuszczenia do kolej-
nego etapu procesu prywatyzacji spółki inwestora
spoza powyższej grupy, tj. firmy Falubaz SA, należy
zwrócić uwagę na fakt, iż w interesie ministra skar-
bu państwa jest, aby w dalszych negocjacjach brała
udział jak największa liczba podmiotów. Tym samym
niezakwalifikowanie określonego inwestora do dal-
szego etapu oznacza, iż zaproponowane przez niego
warunki tak dalece odbiegają od oczekiwań ministra
skarbu państwa, że nie było podstaw do prowadzenia
dalszych rozmów z tym inwestorem.
Odnosząc się do kwestii powołania pana A. J. na
prezesa zarządu spółki, uprzejmie wyjaśniam, że
zgodnie z § 33 pkt 3 ust. 1 statutu spółki Lubuskie
Zakłady Aparatów Elektrycznych Lumel SA powoły-
wanie i odwoływanie członków zarządu należy do
kompetencji rady nadzorczej. Rada Nadzorcza Spółki
Lubuskie Zakłady Aparatów Elektrycznych Lumel
SA uchwałą nr 44 z dnia 15 czerwca 2010 r. wszczęła
postępowanie kwalifikacyjne na stanowisko prezesa
zarządu zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów
z dnia 18 marca 2003 r. w sprawie przeprowadzania
postępowania kwalifikacyjnego na stanowisko człon-
ka zarządu w niektórych spółkach handlowych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 55, poz. 476, z późn. zm.).
W wyniku przeprowadzonego postępowania pan
A. J. uzyskał największą liczbę punktów i tym sa-
mym jako najlepszy kandydat został przez Radę Nad-
zorczą w dniu 13 lipca 2010 r. uchwałą nr 47/VI/2010
powołany na stanowisko prezesa zarządu. Jednocze-
śnie chciałbym poinformować, iż do Ministerstwa
Skarbu Państwa nie dotarła żadna oficjalna informa-
cja na temat przyczyn odwołania pana A. J., a MSP
nie komentuje spekulacji prasowych. WPEC Legnica
SA została sprywatyzowana pod koniec ubiegłego
977
roku, a decyzja o zmianie prezesa należy do upraw-
nień nowego właściciela.
Mam nadzieję, że przekazane informacje zostaną
uznane za satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie standardów postępowania
kuratorów sądowych w sytuacji egzekucji
orzeczeń sądów o przymusowym odebraniu
małoletniego (17132)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tomasza Lenza z dnia 1 lipca
2010 r. (sygn. pisma SPS-023-17132/10), w sprawie
standardów postępowania kuratorów sądowych w sy-
tuacji egzekucji orzeczeń sądów o przymusowym ode-
braniu małoletniego, uprzejmie przedstawiam poniż-
szą odpowiedź.
Problematyka przymusowego odebrania dziecka
na podstawie orzeczenia sądu została uregulowana
w przepisach art. 5986 –59813 Kodeksu postępowania
cywilnego (dalej: K.p.c.), które wprowadzono w życie
ustawą z dnia 19 lipca 2001 r. o zmianie ustawy Ko-
deks postępowania cywilnego, ustawy o kosztach są-
dowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komor-
nikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2001 r. Nr 98,
poz. 1069). Celem nowych regulacji było m.in. pozba-
wienie postępowania w sprawach o odebranie dziecka
wszelkich cech postępowania egzekucyjnego i nada-
nie mu charakteru postępowania opiekuńczego. No-
welizacja ta miała również istotne znaczenie dla
ujednolicenia i uproszczenia tego postępowania oraz
uczynienia go bardziej skutecznym.
Zauważyć bowiem należy, że w poprzednio obo-
wiązującym stanie prawnym tego rodzaju orzeczenia
wykonywane były przez komorników sądowych, któ-
rzy zazwyczaj nie posiadali przygotowania pedago-
gicznego ani psychologicznego pozwalającego na
przeprowadzenie czynności w sposób możliwie naj-
mniej stresujący dla dziecka. U podstaw wprowadza-
nych zmian leżała więc również chęć powierzenia
wykonywania czynności o charakterze przymuso-
wym podmiotom posiadającym znacznie większe
umiejętności z zakresu postępowania z osobami ma-
łoletnimi. Obecnie czynności te wykonują kuratorzy
sądowi.
978
W okresie blisko 9 lat obowiązywania nowych re-
gulacji wypracowana została odpowiednia praktyka,
pojawiło się stosowne orzecznictwo (w tym Sądu Naj-
wyższego) oraz ukazała się znaczna ilość publikacji.
Zarówno sędziowie, jak i kuratorzy w okresie tym
uczestniczyli w wielu szkoleniach, na których oma-
wiane były pojawiające się problemy z realizacją orze-
czeń o przymusowym odbieraniu osoby. Przyjąć moż-
na, iż problematyka związana z wydaniem tego ro-
dzaju orzeczenia, zakres czynności kuratorów oraz
zakres czynności osób uprawnionych, w tym powia-
towych centrów pomocy rodzinie, nie powinny dziś
budzić większych wątpliwości, tym bardziej że w przy-
padku niektórych przepisów Ministerstwo Sprawie-
dliwości wskazywało na możliwą do stosowania, choć
niewiążącą sądy, interpretację prawną niektórych
przepisów, przekazując ją do wiadomości wszystkich
prezesów sądów okręgowych.
Niewątpliwie problemem w wykonaniu orzeczenia
o przymusowym odebraniu małoletniego może być
fakt braku współpracy osoby zobowiązanej do wyda-
nia dziecka i ukrywanie małoletniego. O tego rodza-
ju problemach kurator każdorazowo zawiadamia jed-
nak, zgodnie z art. 59811 § 1 K.p.c., prokuraturę oraz
w oparciu o art. 59810 K.p.c. zwraca się do Policji
o udzielenie pomocy w przeprowadzeniu czynności.
Te zadania i ich podział w sposób wyraźny uregulo-
wane są w omawianych przepisach.
Czynności Policji ograniczają się jednak tylko do
zapewnienia porządku w czasie wykonywania czyn-
ności przez kuratora. Pewne wątpliwości mogą bu-
dzić natomiast uprawnienia Policji do np. wejścia na
posesję lub przeszukania mieszkania, co może
utrudniać dokonanie ustalenia, czy osoby zobowią-
zane i małoletni znajdują się w miejscu zamieszka-
nia/pobytu. Przeszukanie bowiem mieszkania, po-
mieszczenia lub pojazdu, zgodnie z art. 50 Konsty-
tucji RP, może nastąpić jedynie w przypadkach za-
wartych w ustawie i w sposób w niej określony.
Normę konstytucyjną egzemplifikuje przepis art. 219
Kodeksu postępowania karnego (dalej K.p.k.), do-
puszczając możliwość dokonywania przeszukania
pomieszczeń, innych miejsc oraz osób, jeżeli ta czyn-
ność procesowa ma na celu:
a) wykrycie, zatrzymanie lub przymusowe dopro-
wadzenie osoby podejrzanej,
b) znalezienie rzeczy mogących stanowić dowód
w sprawie,
c) znalezienie rzeczy podlegających zajęciu.
Wskazany przepis nie przewiduje przeprowadze-
nia tych czynności w przypadku wykonania orzecze-
nia o przymusowym odebraniu osoby. Przepisy usta-
wy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j. Dz. U.
z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.) w art. 14
ust. 2 wskazują jedynie, iż Policja wykonuje czynno-
ści na polecenie sądu, prokuratora, organów admini-
stracji państwowej i samorządu terytorialnego w za-
kresie, w jakim obowiązek ten został określony
w odrębnych ustawach. Zarówno przepisy Kodeksu
postępowania karnego, jak również Kodeksu postę-
powania cywilnego nie przewidują możliwości doko-
nywania powyższych czynności przez funkcjonariu-
szy Policji w sprawach o odebranie osoby podlegającej
władzy rodzicielskiej lub pozostającej pod opieką.
Jeżeli jednak np. zobowiązany pozbawiony jest
władzy rodzicielskiej nad małoletnim, to wówczas
wypełnione mogą zostać znamiona czynu z art. 211
K.k. Taka sytuacja może uprawniać Policję do prze-
szukania pomieszczeń celem wykrycia osoby podej-
rzanej o ten czyn, a przy okazji umożliwić odebranie
dziecka. O takich przesłankach kurator winien in-
formować prokuraturę w zawiadomieniu, o którym
mowa w art. 59811 §1 K.p.c. Podobna sytuacja może
zachodzić w przypadku podejrzenia popełnienia przez
zobowiązanego innego przestępstwa, np. z art. 189
K.k. czy art. 160 K.k. Czynności prokuratury i Poli-
cji zmierzające do ustalenia, czy doszło do popełnie-
nia przestępstwa, umożliwiają dokonywanie przeszu-
kań pomieszczeń lub wszczęcie poszukiwań osoby
podejrzanej.
Wskazać dodatkowo można, że zgodnie z art. 308
K.p.k. w granicach koniecznych dla zabezpieczenia
śladów i dowodów przestępstwa przed ich utratą,
zniekształceniem lub zniszczeniem prokurator albo
Policja może w każdej sprawie, w wypadkach niecier-
piących zwłoki, jeszcze przed wydaniem postanowie-
nia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, przepro-
wadzić w niezbędnym zakresie czynności procesowe
– m.in. przeszukanie pomieszczeń. Podejmowaniu
takich czynności służy niewątpliwie zawiadomienie
prokuratury w trybie art. 59811 § 1 K.p.c.
Nadto w przypadku ukrycia dziecka rodzic jest
uprawniony do złożenia zawiadomienia o jego zagi-
nięciu, co dodatkowo uruchamia procedury zmierza-
jące do ustalenia miejsca jego pobytu.
Oceniając obowiązujące przepisy w zakresie przy-
musowego odbierania osoby, przyjąć można, że są one
wystarczające, w wyraźny sposób dokonują podziału
zadań między osobami je wykonującymi i w większo-
ści przypadków prowadzą do skutecznego wykonania
orzeczenia sądu. Ocenę taką uzasadniają m.in. spo-
strzeżenia poczynione w wyniku sprawowanego nad
sądami powszechnymi nadzoru administracyjnego
oraz w wyniku prowadzonego monitoringu spraw
o przymusowe odebranie osoby.
Ministerstwo Sprawiedliwości, w związku z przy-
jęciem przez Radę Ministrów w dniu 17 maja 2007 r.
„Programu działań rządu w sprawie wykonywania
wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka
wobec Rzeczypospolitej Polskiej”, realizuje obowią-
zek nałożony w pkt 13.1.3 programu, który przewi-
duje monitorowanie skali problemu dotyczącego nie-
skuteczności egzekucji postanowień sądowych doty-
czących kontaktów z dzieckiem bądź nakazujących
wydanie dziecka.
Ustalenia dokonane w toku prowadzonego moni-
toringu wykazują, iż główną przyczyną trudności
w realizowaniu orzeczenia o przymusowym odebra-
niu nie jest brak aktywności sądów, brak szczegóło-
wych regulacji czy też brak umiejętności kuratorów

i towarzyszących im przy czynnościach osób, ale
ukrywanie małoletniego i głęboki konflikt między
rodzicami. W postępowaniu tym wykorzystywane są
wszystkie środki przewidziane w art. 5983 i następ-
nych K.p.c.
Każdorazowe ustalenie ewentualnych nieprawi-
dłowości w toku prowadzonego postępowania, które
zostało zaobserwowane w toku monitoringu, powo-
duje skierowanie pism nadzorczych w celu wyjaśnie-
nia trudności w wykonaniu konkretnego orzeczenia
i może stać się podstawą objęcia postępowania nad-
zorem ministra sprawiedliwości. Obok prowadzonego
monitoringu Ministerstwo Sprawiedliwości prowadzi
również stałą kontrolę spraw dotyczących wykony-
wania orzeczeń, określając prezesom sądów okręgo-
wych corocznie kierunki prowadzonego przez nich
nadzoru administracyjnego. Od blisko 3 lat, w ra-
mach wyznaczanych kierunków nadzoru, prezesi są-
dów są zobowiązani do przeprowadzania lustracji
sądów rodzinnych pod kątem prawidłowości oraz ter-
minowości wykonywania orzeczeń o przymusowym
odbieraniu małoletnich, a uzyskiwane na ich podsta-
wie informacje potwierdzają wynikające z monitorin-
gu wnioski.
Powyższe postępowanie w istotny sposób wpływa
na kształtowanie prawidłowej praktyki w wykony-
waniu tego rodzaju orzeczeń.
Na marginesie zauważyć należy jeszcze, że realna
liczba spraw tej kategorii jest niewielka. W 2008 r.
na 567 469 spraw rodzinnych (z pominięciem liczby
spraw dotyczących nieletnich), które wpłynęły do są-
dów rodzinnych, jedynie 604 wnioski dotyczyły wy-
dania dziecka. Spośród nich jedynie 109 wniosków
zostało uwzględnionych. W 2009 r. do sądów rodzin-
nych wpłynęło 590 548 spraw, w tym 1045 wniosków
o wydanie dziecka, spośród których 227 uwzględnio-
no w całości lub w części. Z kolei w pierwszym półro-
czu 2010 r. wpłynęło 292 566 spraw rodzinnych,
w tym 481 spraw o wydanie dziecka, a uwzględniono
92 wnioski. Natomiast do zespołów kuratorskiej służ-
by sądowej w 2008 r. wpłynęło 2225 spraw o przymu-
sowe odebranie dziecka na 88 992 wszystkich spraw
(2,5%). W tym czasie zakończono 2628 spraw. W 2009 r.
wpłynęło z kolei 1945 tego rodzaju spraw (2%), za-
kończono 2096 spraw. Większa ilość przymusowych
odebrań dziecka wpływających do zespołów kurator-
skiej służby sądowej niż do sądów rodzinnych wynika
z faktu, że w urządzeniach ewidencyjnych dla kura-
torów odnotowuje się, oprócz klasycznych spraw
o odebranie dziecka, również przymusowe odebranie
celem umieszczenia w placówce opiekuńczo-wycho-
wawczej lub rodzinie zastępczej, w tym wynikających
z tzw. zarządzeń przymusowych sądu.
Zważywszy, że w zakresie tej samej sprawy sądo-
wej i w stosunku do tej samej osoby małoletniej do
zespołu może wpłynąć w ciągu roku kilka wniosków
o zastosowanie trybu przymusowego, faktycznie
rocznie w całym kraju wykonywanych jest kilkadzie-
siąt spraw w trybie postępowania uregulowanego
w przepisach art. 5986 i nast. K.p.c. Spośród nich na
979
przestrzeni kilku ostatnich lat tylko niewielka ilość
miała rzeczywiście trudny przebieg. Z uwagi na oko-
liczność, że praktycznie każda z tych kilku spraw
trudnych przybiera charakter wydarzenia medialne-
go, w odbiorze społecznym powstaje fałszywy obraz
istnienia w tym zakresie rzeczywistego i poważnego
problemu, mającego swe źródło w rzekomo niejasnych
i nieprecyzyjnych przepisach prawnych.
Potwierdzeniem poprawności i skuteczności po-
wyższych regulacji może być również przygotowana
przez Komisję Kodyfikacyjną Prawa Cywilnego no-
welizacja K.p.c., która dotyczy wykonywania orze-
czeń sądów ustalających kontakty z dziećmi, wpro-
wadzająca do polskiego systemu prawnego m.in. tzw.
sumy przymusowe od zobowiązanego do wydania
dziecka na rzecz uprawnionego. Dodatkowo projek-
towana treść art. 59817 wskazuje, że jeżeli osoba unie-
możliwia kontakty polegające na zabieraniu dziecka
poza miejsce jego stałego pobytu, a sumy przymuso-
we nie są skuteczne, sąd zleci kuratorowi sądowemu
przymusowe odebranie dziecka w terminach kontak-
tów, a do czynności odebrania powinny mieć zasto-
sowanie odpowiednie przepisy art. 5987–59812 K.p.c.
Bezpośrednie odesłanie do obowiązujących przepi-
sów o przymusowym odbieraniu osób i brak radykal-
nych propozycji zmian w tych przepisach pokazuje,
że Komisja Kodyfikacyjna Prawa Cywilnego powyż-
sze regulacje uznaje za wystarczająco skuteczne i nie-
wymagające obecnie ich zmian.
Mimo powyżej przytoczonej argumentacji uzasad-
niającej brak podstaw do podejmowania pilnych prac
nad nowelizacją przepisów o przymusowym odebra-
niu osoby Ministerstwo Sprawiedliwości chce zgroma-
dzić szczegółowe uwagi osób praktycznie zaangażowa-
nych w proces wydawania i wykonania tego rodzaju
orzeczeń (sędziów i kuratorów). Dlatego w dniu 9 lip-
ca 2010 r. skierowano do wszystkich prezesów sądów
okręgowych pismo z prośbą o zebranie informacji
o występujących w praktyce problemach związanych
z wykonywaniem tego rodzaju orzeczeń. Wyniki tego
badania zostaną poddane analizie, a jeżeli doprowa-
dzi ona do sformułowania wniosków o konieczności
uszczegółowienia pewnych regulacji, to możliwe bę-
dzie podjęcie prac legislacyjnych. Kwestią drugorzęd-
ną jest miejsce określenia ewentualnych szczegóło-
wych zasad dotyczących trybu przymusowego ode-
brania dziecka. Kodeks postępowania cywilnego nie
wydaje się lokalizacją dla powyższego celu właściwą.
Jednak wydanie ewentualnego rozporządzenia bę-
dzie musiało być poprzedzone wprowadzeniem odpo-
wiedniej delegacji ustawowej w Kodeksie postępowa-
nia cywilnego. Stać się to może dopiero po analizie
uwag i ocen praktyków stosujących na co dzień prze-
pisy dotyczące przymusowego odebrania dziecka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Igor Dzialuk
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
980
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie rozbudowy i modernizacji sieci
elektroenergetycznych (17133)
Odpowiadając na interpelację pana posła Krzysz-
tofa Brejzy w sprawie rozbudowy i modernizacji sieci
elektroenergetycznych, przekazaną przy piśmie z dnia
30 lipca 2010 r., znak: SPS-023-17133/10, pragnę
przekazać następujące informacje.
W przedmiotowej interpelacji zostały postawione
następujące pytania:
Ad 1. Jaka jest opinia ministerstwa odnośnie pro-
blemów z rozbudową sieci energetycznej?
Ad 2. Czy ministerstwo planuje przygotowanie no-
welizacji ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym, o gospodarce nieruchomościami oraz
ustawy Prawo budowlane?
Ad 3. Czy ministerstwo rozważa możliwość przy-
gotowania projektu ustawy regulującej zasady inwe-
stycji w rozbudowę sieci energetycznych?
Wobec powyższego pragnę uprzejmie poinformo-
wać, iż minister gospodarki jest świadomy barier
prawnych, które towarzyszą rozbudowie infrastruk-
tury liniowej, a w szczególności infrastruktury ener-
getycznej. Dlatego też Ministerstwo Gospodarki pro-
wadzi szereg prac, które mają na celu przyspieszenie
procedury planowania i realizacji inwestycji w rozwój
infrastruktury energetycznej.
Jednym z takich działań jest podjęcie współpracy
z Ministerstwem Infrastruktury, w wyniku której mi-
nister gospodarki zgłosił uwagi do projektu ustawy
o zmianie ustaw o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym oraz niektórych innych ustaw, do pro-
jektu ustawy o zmianie ustawy o gospodarce nieru-
chomościami oraz o zmianie innych ustaw, jak rów-
nież do projektu ustawy o wspieraniu rozwoju usług
i sieci telekomunikacyjnych. Zaproponowane przez re-
sort gospodarki zmiany do przedmiotowych ustaw
miały na celu przede wszystkim wprowadzenie uła-
twień w planowaniu oraz lokalizacji przedmiotowych
inwestycji. Minister gospodarki wspiera również po-
selski projekt ustawy o zmianie ustawy o gospodarce
nieruchomościami (druk sejmowy nr 2209), a w szcze-
gólności wprowadzenie do tej ustawy art. 124b, który
znacznie ułatwi przedsiębiorstwom przesyłowym wy-
konywanie prac związanych z eksploatacją, a w szcze-
gólności z naprawą uszkodzonych sieci.
Pragnę również poinformować, iż w Minister-
stwie Gospodarki trwają prace nad projektem ustawy
mającej na celu likwidację barier przy planowaniu
i realizacji inwestycji liniowych. Projekt ten nosi na-
zwę: ustawa o korytarzach przesyłowych. Przyszła
ustawa będzie normować zasady wyodrębniania grun-
tów, na których będą lokalizowane urządzenia linio-
we mające znaczenie z uwagi na realizację celu pu-
blicznego, poprzez tworzenie specjalnych pasów grun-
tów zwanych korytarzami przesyłowymi. W przed-
miotowej ustawie znajdą się również rozwiązania dla
takiej kwestii, jak uregulowanie i uproszczenie zasad
umieszczania w tych pasach urządzeń liniowych celu
publicznego.
Pragnę również podkreślić, iż przedmiotowa usta-
wa do realizacji założonych celów wykorzystuje roz-
wiązania wypracowane już w ustawie z dnia 10 kwiet-
nia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania
i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 193, poz. 1194, z późn. zm.),
w szczególności te w zakresie pozyskiwania nieru-
chomości pod inwestycje. Ponadto dzięki temu, że
ustawa o korytarzach przesyłowych przewiduje moż-
liwość umieszczania w korytarzu wielu rodzajów
urządzeń przesyłowych, zapewni ona oszczędne go-
spodarowanie gruntami przeznaczonymi na te kory-
tarze. W projekcie przewidziano również rozwiązania
stanowiące, że postępowanie w sprawie ustanawia-
nia korytarza przesyłowego będzie wszczynane na
wniosek przedsiębiorstwa, którego urządzenia mają
znaleźć się w korytarzu przesyłowym oraz że do jego
ustanowienia nie jest wymagane wcześniejsze umiesz-
czenie w planie zagospodarowania przestrzennego
ani też decyzja lokalizacyjna, jak również że z chwi-
lą ustanowienia korytarza przesyłowego nierucho-
mości (lub ich części) znajdujące się w tym korytarzu
zostaną, z mocy prawa, obciążone służebnością prze-
syłu, chyba że niezbędny będzie wykup takich nieru-
chomości. Ponadto przewidziano również, że złożenie
wniosku o ustanowienie korytarza przesyłowego jest
równoznaczne z przyjęciem przez wnioskodawcę obo-
wiązku wypłaty odszkodowania z tytułu ustanowie-
nia służebności przesyłu.
Pragnę również poinformować, iż minister gospo-
darki przystąpił także do przygotowania programu
rządowego, który będzie nosił nazwę: rozporządzenie
Rady Ministrów w sprawie programu zadań rządo-
wych polegających na rozwoju elektroenergetycznych
sieci przesyłowych. Przedmiotowe rozporządzenie
zostało przygotowane na podstawie art. 48 ustawy
z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodaro-
waniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717, z późn.
zm.). Zgodnie z tą delegacją ministrowie i centralne
organy administracji rządowej, w zakresie swojej
właściwości rzeczowej, sporządzają programy zawie-
rające zadania rządowe, służące realizacji inwestycji
celu publicznego o znaczeniu krajowym. Niniejszy
program zawiera zadania celu publicznego w postaci
rozbudowy elektroenergetycznego systemu przesyło-
wego, który ma szczególne znaczenie dla bezpieczeń-
stwa energetycznego państwa.
Program ten będzie realizowany w celu zapew-
nienia pokrycia w przyszłości zapotrzebowania na
energię elektryczną oraz zapewnienia bezpieczeń-
stwa elektroenergetycznego kraju. Jest on także jed-
nym z narzędzi, które realizuje założenia ujęte
w „Polityce energetycznej Polski do 2030 roku”,

a mianowicie postulat zawarty w programie działań
wykonawczych na lata 2009–2012 (działanie 2.32:
Działania legislacyjne, mające na celu likwidację ba-
rier inwestycyjnych, w szczególności w zakresie in-
westycji liniowych). Obecnie do projektu tego progra-
mu została przygotowana prognoza oddziaływania
na środowisko zgodnie z ustawą z dnia 3 październi-
ka 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środo-
wisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.), którą
przesłano do uzgodnienia z Generalną Dyrekcją
Ochrony Środowiska oraz z głównym inspektorem
sanitarnym.
Wyrażam przekonanie, że przedstawione wyja-
śnienia stanowią wyczerpującą odpowiedź na inter-
pelację pana posła Krzysztofa Brejzy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Joanna Strzelec-Łobodzińska
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Walentego Tomaki
w sprawie dodatkowej pomocy pieniężnej
na dziecko z tytułu sprawowania nad nim
osobistej opieki i jego wychowania
przez rodziny zastępcze (17134)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 30 lipca 2010 r.,
znak: SPS-023-17134/10, dotyczące interpelacji po-
selskiej posła Jana Walentego Tomaki w sprawie do-
datkowej pomocy pieniężnej na dziecko z tytułu spra-
wowania nad nim osobistej opieki i jego wychowania
przez rodziny zastępcze, informuję.
Zgodnie z przepisami Kodeksu rodzinnego i opie-
kuńczego dziecko pozostaje w rodzinie zastępczej nie
dłużej niż do ukończenia 18. roku życia. W tym okre-
sie, na mocy postanowienia sądu, jako osoba mało-
letnia, pozostaje ono pod opieką rodziny zastępczej.
Art. 78 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn.
zm.) określa zasady przyznawania pomocy pieniężnej
na częściowe pokrycie kosztów utrzymania dzieci
w rodzinach zastępczych oraz innych świadczeń
z tym związanych. Pomoc pieniężna na częściowe po-
krycie kosztów utrzymania dziecka jest świadcze-
niem, które rodzina zastępcza powinna przeznaczyć
wyłącznie na potrzeby swojego wychowanka. Według
981
tych samych zasad otrzymuje je zarówno rodzina za-
stępcza spokrewniona, jak i rodzina zastępcza nie-
spokrewniona oraz zawodowa rodzina zastępcza nie-
spokrewniona.
Ponadto niespokrewniona rodzina zastępcza otrzy-
muje, zgodnie z art. 78 ust. 7 ww. ustawy, dodatek
w wysokości 10% podstawy z tytułu sprawowania
osobistej opieki nad dzieckiem, do ukończenia przez
nie 18 lat. Jest to swoista rekompensata za trudności
związane z przyjęciem do rodziny i wychowaniem
obcego dziecka, za dbanie o jego stan zdrowia, za
załatwianie spraw urzędowych dotyczących dziecka,
za pomoc w nauce i kontakty ze szkołą itp. Świadcze-
nie to jest przeznaczone dla osób pełniących funkcję
niespokrewnionej rodziny zastępczej i może zostać
wykorzystane na ich osobiste potrzeby. Spokrewnio-
ne rodziny zastępcze nie otrzymują tego dodatku,
gdyż opieka nad spokrewnionym dzieckiem jest,
w pewnym sensie, wypełnieniem obowiązku alimen-
tacyjnego wobec dziecka. Natomiast zawodowe nie-
spokrewnione z dzieckiem rodziny zastępcze otrzy-
mują wynagrodzenie z tego tytułu.
Z chwilą ukończenia 18 lat osoba wychowywana
dotąd w rodzinie zastępczej, podobnie jak we własnej
rodzinie, uzyskuje pełnię praw obywatelskich i sama
decyduje o sobie, jak również odpowiada za swoje czy-
ny. Z prawnego punktu widzenia rodzina zastępcza
przestaje w tym momencie istnieć. Pełnoletni wycho-
wankowie sami za siebie odpowiadają. Ciężar odpo-
wiedzialności zostaje zdjęty z osób, które dotychczas
pełniły funkcję rodziny zastępczej, a tym samym nie
ma tytułu do przyznawania im 10-procentowego do-
datku.
Ustawodawca, rozumiejąc, że osoby 18-letnie uczą
się jeszcze w szkole, w której wcześniej rozpoczęły
naukę, i nie chcąc zakłócać dotychczasowego toku
nauki, stworzył możliwość pozostania takich uczniów
u osób, które dotychczas tworzyły rodzinę zastępczą,
i zapewnił dla wychowanków pomoc pieniężną na
częściowe pokrycie kosztów utrzymania w dotychcza-
sowej wysokości. Należy jednak podkreślić, że pełno-
letni wychowankowie mogą pozostać w dotychczaso-
wej rodzinie zastępczej wyłącznie na zasadzie dobro-
wolności i po wyrażeniu zgody przez tę rodzinę. Przy
czym rodzina ta nie jest już rodziną zastępczą, a tym
samym straciła prawo do pobierania 10-procentowe-
go dodatku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
982
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Janika
w sprawie wprowadzenia od 2012 r. opłat
za przejazd autostradą A1 w okolicach Rybnika
(17135)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 30 lipca 2010 r., znak: SPS-023-17135/10,
przy którym przekazano interpelację poselską posła
Grzegorza Janika dotyczącą kwestii odpłatności za
korzystanie z obwodnic autostradowych, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
W swym wystąpieniu pan poseł zwrócił się z py-
taniami w sprawie przejazdu autostradą A1 w obrę-
bie aglomeracji rybnickiej.
Odnosząc się do pytań dotyczących odpłatności za
korzystanie z autostradowych obwodnic miast, nale-
ży zauważyć, iż zgodnie z generalną zasadą określo-
ną w art. 37a ust. 1 ustawy z dnia 27 października
1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2571, z późn. zm.), za przejazd autostradą pobie-
rane są opłaty. Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje,
w których autostrada nie została przystosowana do
poboru opłat. Ponadto opłaty nie są pobierane od po-
jazdów samochodowych, za które została uiszczona
opłata za przejazd po drogach krajowych, pobierana
na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 125, poz. 874, z późn. zm.) w okresie ważności tej
opłaty (tzw. winieta).
Aktem prawnym regulującym kwestię opłat za
przejazd autostradą jest również rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie
autostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121, poz.
1034), w którym wprost, enumeratywnie określono
odpłatne odcinki autostrad. Zgodnie z § 1 pkt 1 ww.
rozporządzenia do odpłatnych odcinków autostrad
zalicza się autostradę A1 Gdańsk – Toruń – Łódź
– Piotrków Trybunalski – Częstochowa – Gliwice
–Gorzyczki – granica państwa.
Zatem z ww. obowiązujących od lat przepisów wy-
nika zasada, zgodnie z którą przejazd autostradami,
w tym również obwodnicami stanowiącymi część au-
tostrady, jest odpłatny. Należy przy tym zaznaczyć,
że w prawie polskim nie funkcjonuje pojęcie obwod-
nicy, brak jest więc kryteriów określających, które
z odcinków autostrad stanowią obwodnice miast.
Realizując „Program budowy dróg krajowych na
lata 2008–2012”, resort infrastruktury ponosi kosz-
ty dostosowania autostrad do poboru opłat. Koszty
dostosowania poszczególnych odcinków do poboru
opłat dla danej kategorii pojazdów nie powinny być
niewspółmiernie wysokie w stosunku do spodziewa-
nych przychodów. Kwestia ta jest szczególnie istotna
w przypadku manualnego poboru opłat na terenach
silnie zurbanizowanych, w szczególności położonych
w pobliżu miast. Na tych odcinkach w systemie ma-
nualnym koszty dostosowania do poboru opłat są
obecnie niewspółmiernie wysokie.
Kwestia odpłatności za przejazd obwodnicami
miast była przedmiotem dyskusji od dłuższego cza-
su, a umożliwienie bezpłatnego przejazdu autostra-
dowymi obwodnicami miast stanowi coraz częściej
podnoszony postulat społeczny. Zatem resort infra-
struktury podjął inicjatywę mającą na celu wpro-
wadzenie do dotychczas obowiązującego systemu
prawnego rozwiązania spełniającego oczekiwania
społeczeństwa, które jednocześnie nie będzie sprzecz-
ne z przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 3 sierp-
nia 2010 r. „Wieloletnim planem finansowym pań-
stwa na lata 2010–2013”.
Odnosząc się do pytania o to, jakimi kryteriami
kierował się resort infrastruktury, przygotowując
projekt rozporządzenia zmieniającego rozporządze-
nie Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie
autostrad płatnych (Dz. U. Nr 121, poz. 1034), uprzej-
mie informuję, iż brano pod uwagę odcinki autostrad
zarządzane przez GDDKiA oraz m.in. brak innej ob-
wodnicy położonej przed autostradą w ciągu drogi
niższej klasy technicznej, a także odcinki autostrad
zlokalizowane w okolicach najbardziej zurbanizowa-
nych miast, w pobliżu których znajdują się co naj-
mniej 2 węzły komunikacyjne, co daje techniczne
możliwości wyłączenia z opłat.
W ramach prac analizowana jest również kwestia
uwzględnienia obwodnic w obrębie aglomeracji ryb-
nickiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Elżbiety Zakrzewskiej
w sprawie dofinansowania inwestycji
pn. „Budowa bieżni łyżwo-nartorolkowej
przy Zespole Szkół Ogólnokształcących
i Mistrzostwa Sportowego
w Szklarskiej Porębie” (17136)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł na Sejm RP pani Elżbiety Zakrzew-
skiej, przekazaną pismem z dnia 3 sierpnia 2010 r.
(sygn. SPS-023-17136/10), w sprawie dofinansowania
inwestycji pn. „Budowa bieżni łyżwo-nartorolkowej
przy Zespole Szkół Ogólnokształcących i Mistrzostwa

Sportowego w Szklarskiej Porębie” uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Sprawa poruszona przez panią poseł analizowana
jest w Ministerstwie Sportu i Turystyki od czerwca
2010 r., ze szczególnym uwzględnieniem warunków
realizacji zadań inwestycyjnych dofinansowywanych
ze środków Funduszy Rozwoju Kultury Fizycznej.
W wyniku powyższego w dniu 23 lipca br. do starosty
jeleniogórskiego, jako beneficjenta programu o szcze-
gólnym znaczeniu dla sportu na rok 2009, zostało
wystosowane pismo z przedstawionymi poniżej
stwierdzeniami i wnioskami:
— do dnia 10 maja 2010 r., czyli w czasie 6 miesię-
cy od dnia podpisania umowy, nie zostały złożone do
banku żadne faktury lub rachunki za realizację in-
westycji. Spowodowało to, że umowa o dofinansowa-
nie przedsięwzięcia p.n. „Budowa bieżni łyżwo-nar-
torolkowej przy Zespole Szkół Ogólnokształcących
i Mistrzostwa Sportowego w Szklarskiej Porębie” zo-
stała rozwiązana;
— 21 czerwca 2010 r. do ministerstwa wpłynęło
wystąpienie pana starosty datowane dniem 17 czerw-
ca 2010 r., czyli miesiąc po terminie, w którym moż-
na byłoby zapobiec rozwiązaniu umowy o dofinanso-
wanie i jednocześnie uzyskać pożądany przez strony
skutek prawny;
— informacje i dane niezbędne do realizacji in-
westycji z udziałem środków Funduszu Rozwoju
Kultury Fizycznej w ramach programu inwestycji
o szczególnym znaczeniu dla sportu zdezaktualizo-
wały się.
Reasumując powyższe, jedynym sposobem roz-
wiązania przedmiotowej sprawy była propozycja po-
nownego złożenia i rozpatrzenia uaktualnionego wnio-
sku o dofinansowanie wraz z niezbędnymi załączni-
kami. Ministerstwo Sportu i Turystyki w piśmie
(DIS/15102/MS/2010 z dnia 23 lipca 2010 r.) wyrazi-
ło zgodę na ponowne złożenie wniosku o dofinanso-
wanie wraz z kompletem załączników z określeniem
terminu do dnia 31 lipca 2010 r. (w dniu 21 lipca br.
przedmiotowy wniosek został złożony w Minister-
stwie Sportu i Turystyki).
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
983
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Woźniaka
w sprawie stanowiska rządu
Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie
wdrażanego w Polsce eksperymentu wtłaczania
skroplonego dwutlenku węgla w strukturę
geologiczną, z odrębnym uwzględnieniem
zakresu planowanych prac w woj. łódzkim,
pow. kutnowskim, gm. Krzyżanów,
ze szczególnym uwzględnieniem warunków
bezpieczeństwa okolicznej ludności
w kontekście ewentualnych zagrożeń
wynikających z tego projektu (17137)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana posła Tadeusza Woźniaka z dnia 21 lip-
ca 2010 r., przesłanym przy piśmie znak: SPS-023-
-17137/10, dotyczącym stanowiska rządu RP w zakre-
sie podziemnego składowania dwutlenku węgla na
terenie kraju, w szczególności w województwie łódz-
kim, w ramach posiadanych kompetencji uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Ad 1. Czy prawdą jest, że rząd planuje czy też
popiera składowanie C02 w Polsce w naturalnych
strukturach geologicznych tzn. podziemia?
Rząd RP jest zainteresowany przetestowaniem
technologii wychwytu, transportu i geologicznego
składowania dwutlenku węgla (z ang. Carbon dioxi-
de Capture and Storage – CCS). Nie oznacza to jed-
nak, że rząd RP bezwzględnie popiera składowanie
dwutlenku węgla w formacjach geologicznych, bowiem
ewentualna decyzja o zastosowaniu technologii CCS
powinna zostać podjęta nie wcześniej niż po poznaniu
wyników fazy demonstracyjnej tej technologii.
Ad 2. Jakie prace zostały już podjęte, a jakie są
przewidywane w przyszłości?
Minister środowiska podjął prace legislacyjne
transponujące dyrektywę 2009/31/WE. W związku
z tym opracowany został projekt założeń do projektu
ustawy o zmianie ustawy Prawo geologiczne i górni-
cze oraz innych ustaw, który w czerwcu br. został
skierowany do przyjęcia przez Radę Ministrów.
Ponadto na zamówienie ministra środowiska roz-
poczęto realizację przedsięwzięcia pn. „Rozpoznanie
formacji i struktur do bezpiecznego geologicznego
składowania C02 wraz z ich programem monitorowa-
nia”, finansowanego ze środków NFOŚiGW. Zakoń-
czenie zadania nastąpi w 2012 r.
W Polsce planowane jest uruchomienie, w ramach
programu flagowego UE dwóch projektów demon-
stracyjnych CCS: PGE Elektrownia Bełchatów i PKE
ZAK Kędzierzyn. W związku z tym na terenie woje-
wództwa łódzkiego, na potrzeby PGE Elektrownia Beł-
chatów SA realizowane są prace w oparciu o zatwier-
dzone przez ministra środowiska projekty prac geo-
984
logicznych, których celem jest rozpoznanie struktur
geologicznych. Dotychczas żadna decyzja zatwierdza-
jąca projekt prac uwzględniający podziemne zatłacza-
nie dwutlenku węgla nie została wydana. Jednocze-
śnie informuję, że niezależnie od realizowanego pro-
jektu demonstracyjnego, rozważane jest wykonanie
pilotażowej próby zatłaczania niewielkich ilości dwu-
tlenku węgla do głębokiego poziomu solankowego, co
może się wiązać z koniecznością wykonania odręb-
nego odwiertu, którego lokalizacja jeszcze nie została
ustalona. Próbne zatłaczanie na skalę pilotażową ma
na celu jeszcze przed uruchomieniem fazy projektów
demonstracyjnych przetestowanie właściwości chłon-
nych i zbiornikowych głębokich, solankowych pozio-
mów wodonośnych, a także aspektów technicznych,
logistycznych i ekonomicznych technologii podziem-
nego składowania dwutlenku węgla.
Ad 3. Skąd ma być pozyskiwany i gdzie ma być
składowany CO2?
Dwutlenek węgla przeznaczony do podziemnego
składowania w fazie demonstracyjnej będzie pocho-
dził z PGE Elektrownia Bełchatów SA i PKE ZAK
Kędzierzyn. Wybór lokalizacji potencjalnych składo-
wisk dwutlenku węgla stanowi przedmiot aktualnie
prowadzonego rozpoznania geologicznego kraju, stąd
nie są jeszcze znane ostateczne miejsca składowania
tego gazu.
Ad 4. Czy prawdą jest, że w związku z realizacją
projektu produkcję CO2 trzeba będzie zwiększyć,
a nie zmniejszyć?
Ad 5. W jaki sposób ma być transportowany CO2
i czy można zagwarantować bezpieczeństwo na całej
trasie przesyłu?
Zakres pytań 4 i 5 wykracza poza kompetencje
ministra środowiska. Organem właściwym do udzie-
lania odpowiedzi na ww. pytania jest minister gospo-
darki.
Ad 6. Jakie jest niebezpieczeństwo dla ludności
zamieszkującej tereny, gdzie będzie składowany CO2
teraz i w przyszłości?
Realizowane dotychczas projekty technologii CCS
na świecie m.in. w Norwegii, Danii czy Niemczech
nie wykazały znaczącego negatywnego jej oddziały-
wania na zdrowie ludzi i środowisko. Polska również
uczestniczyła w realizacji projektów CCS, czego przy-
kładem jest prowadzony w latach 2001–2005 projekt
Recopol. Innym projektem krajowym jest funkcjonu-
jąca już od 1995 r. w Borzęcinie najstarsza w Europie
przemysłowa instalacja wychwytywania i zatłacza-
nia gazów kwaśnych (CO2 i H2S).
Działalnością o podobnym charakterze do pod-
ziemnego składowania dwutlenku węgla jest pod-
ziemne magazynowanie gazu ziemnego. W Polsce
działa obecnie 6 takich magazynów i jak dotychczas
nie odnotowano ich znaczącego negatywnego oddzia-
ływania na jakość życia ludności oraz środowisko.
Należy także dodać, że dwutlenek węgla występuje
jako naturalny składnik wód podziemnych (np. w re-
jonie Kudowy Zdroju, Krynicy, Szczawnicy) i jest
uznawany jako wyjątkowo cenny walor, nadający ta-
kiej wodzie cechy wody leczniczej, tzw. szczawy lub
wody kwasowęglowej, a na pewno nie stanowi zagro-
żenia środowiskowego. Wyjątkowe cechy szczaw po-
zwoliły nadać ww. miejscowościom charakter uzdro-
wiskowy, zaś towarzyszący eksploatacji tych wód
uwalniający się do atmosfery dwutlenek węgla nie
oddziałuje negatywnie na mieszkańców miejscowości
uzdrowiskowych.
Zgodnie z projektem założeń podziemne składo-
wanie dwutlenku węgla będzie wymagało uzyskania
koncesji wydanej przez ministra środowiska, nato-
miast przed jej udzieleniem będzie istniał obowiązek
przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzię-
cia na środowisko wraz z obowiązkiem sporządzenia
raportu oddziaływania na środowisko i uzyskania
decyzji środowiskowej, co wiąże się z udziałem spo-
łeczeństwa w tym postępowaniu. Uzyskanie ww. kon-
cesji będzie wymagało także uzgodnienia wójta, bur-
mistrza lub prezydenta miasta właściwego ze wzglę-
du na miejsce wykonywania działalności. Po uzyska-
niu koncesji przedsiębiorca będzie zobowiązany do
prowadzenia ciągłego monitoringu składowiska.
Ryzyko zagrożenia dla ludzi i środowiska ze stro-
ny składowanego dwutlenku węgla będzie zminima-
lizowane poprzez wybór odpowiedniej lokalizacji
składowiska zapewniającej bezpieczeństwo i trwałe
hermetyczne utrzymywanie dwutlenku węgla w głę-
bokich formacjach geologicznych, aż do czasu całko-
witego uwięzienia dwutlenku węgla w górotworze.
Występujące na dużej głębokości wysokie ciśnienie
oraz niska przepuszczalność skał uszczelniających
potencjalny kompleks podziemnego składowania
dwutlenku węgla są czynnikami uniemożliwiającymi
masowe przedostanie się dwutlenku węgla do wyżej
położonych warstw skalnych oraz na powierzchnię.
W celu zapewnienia bezpieczeństwa składowania
szczegółowym monitoringiem objęte będzie rozprze-
strzenianie się zatłoczonego gazu w strukturze geo-
logicznej, szczelność otworów w fazie zatłaczania i po
jego zakończeniu, ilość dwutlenku węgla zatłoczone-
go pod ziemię oraz parametry zatłaczania. Nadzór
i kontrolę nad działalnością w zakresie bezpiecznego
podziemnego składowania dwutlenku węgla będą
sprawowały organy nadzoru górniczego Po przejęciu
przez państwo odpowiedzialności za zamknięte skła-
dowisko dwutlenku węgla monitoring będzie konty-
nuowany oraz – na wypadek ujawnienia jakichkol-
wiek nieszczelności – będzie także gotowy do wdro-
żenia plan działań naprawczych.
Ad 7. Dlaczego opinia publiczna, a szczególnie
społeczność lokalna, nie jest dokładnie informowana
o podejmowaniu tak niebezpiecznych działań? Czego
rząd się obawia?
Prowadzone obecnie w ramach projektów prac
geologicznych badania należy zaliczyć do podstawo-
wych badań geologicznych niestwarzających bezpo-
średniego zagrożenia dla ludzi i środowiska. Nato-
miast decyzje wydane zatwierdzające projekty prac
geologicznych zobowiązują ich wykonawcę do prze-

strzegania przepisów o ochronie środowiska, grun-
tów rolnych i leśnych, przyrody oraz wód.
W odniesieniu do kwestii informowania społecz-
ności lokalnych o podejmowanych działaniach wyja-
śniam, że w ramach ww. przedsięwzięcia realizowa-
nego na zamówienie ministra środowiska prowadzo-
ne są działania informacyjne, seminaria podnoszące
stan wiedzy samorządów i mieszkańców gmin na te-
renie, których prowadzone są rozpoznawcze badania
geologiczne. Dodatkowo na terenach objętych praca-
mi geologicznymi osobną kampanię informacyjną
prowadzi także PGE Elektrownia Bełchatów SA.
Pytanie 8. Czy specjalna strefa ekonomiczna umiej-
scowiona w granicach miasta Kutno nadal będzie mo-
gła się tam rozwijać, a inwestorzy nie zaczną szukać
innej lokalizacji, gdy dowiedzą się o zagrożeniach wy-
nikających z zamierzonych działaniach wtłaczania
CO2 do struktur geologicznych w sąsiedztwie?
Zakres pytania 8 wykracza poza kompetencje mi-
nistra środowiska. Organem właściwym do udziela-
nia odpowiedzi jest minister gospodarki.
Pytanie 9. Jakie mogą być rozmiary ewentualnej
katastrofy i czy poradzimy sobie w przypadku zaist-
nienia katastrofy, skoro w naszym kraju kilka dni
opadów deszczu powoduje stan klęski o ogromnych
rozmiarach, w tym liczne ofiary śmiertelne?
Dotychczasowe doświadczenia z zakresu zatła-
czania dwutlenku węgla na świecie nie wykazały
istotnych zagrożeń związanych ze stosowaniem tej
metody. Należy wyraźnie zaznaczyć, że dopuszcze-
nie do podziemnego zatłaczania dwutlenku węgla
będzie warunkowane przez szereg czynników (tj. śro-
dowiskowe, prawne), w tym najważniejszy z nich,
jakim jest bezpieczeństwo procesu składowania, we-
ryfikowane już na etapie rozważania wyboru loka-
lizacji składowiska. Ponadto już sama koncepcja
podziemnego składowania dwutlenku węgla, oparta
na najlepszych praktykach, w sposób znaczący wy-
klucza wystąpienie ryzyka, wiążącego się ze skła-
dowaniem dwutlenku węgla. W związku z tym bez-
zasadne wydaje się odbieranie opisanej technologii
jako stwarzającej poważne ryzyko wystąpienia zda-
rzenia o charakterze katastrofalnym dla ludzi i śro-
dowiska. Stopniowy rozwój technologii CCS jest
czynnikiem warunkującym uzyskanie nowych do-
świadczeń, a tym samym pozwalającym na zmniej-
szenie ryzyka w przyszłości.
Pytanie 10. Jakie są przewidywane koszty skła-
dowania CO2 pod ziemią w Polsce?
W dokumentach KE szacuje się koszty związane
z CCS na 60–90 euro/t unikniętej emisji dwutlenku
węgla. Zakłada się, że po fazie demonstracyjnej, tj. ok.
2020 r., koszty te spadną mniej więcej dwukrotnie.
Na obecnym etapie działań podstawowe koszty zwią-
zane z wprowadzeniem technologii CCS ograniczają
się do pokrycia kosztów współfinansowania budowy
instalacji dla dwóch polskich projektów demonstra-
cyjnych CCS oraz finansowania ww. zadania realizo-
wanego na zamówienie ministra środowiska.
985
Pytanie 11. Jakie są w ogóle polskie i europejskie
plany składowania CO2 pod ziemią? Jaki jest stan
badań i doświadczenia w tym zakresie?
Uprzejmie informuję, że wyjaśnienia dotyczące
stanu badań i doświadczeń w zakresie CCS zostały
przedstawione w odpowiedzi na pytanie nr 2.
Wdrożenie technologii CCS jest jednym z narzę-
dzi służących osiągnięciu wyznaczonego w pakiecie
klimatyczno-energetycznym celu redukcji o 20% ilo-
ści gazów cieplarnianych emitowanych do atmosfe-
ry. Przed zakończeniem realizacji projektów demon-
stracyjnych technologii CCS przedwczesne wydaje
się określenie przyszłego poziomu jej zastosowania,
w rym kreślenie planów składowania dwutlenku
węgla na terenie kraju i całej UE. Dopiero rzetelne
wyniki badań fazy demonstracyjnej technologii CCS
umożliwią podjęcie racjonalnych decyzji, dotyczą-
cych wdrożenia tej technologii lub rezygnacji z jej
stosowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Woźniaka
w sprawie stanowiska rządu
Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie
wdrażanego w Polsce eksperymentu wtłaczania
skroplonego dwutlenku węgla w strukturę
geologiczną, z odrębnym uwzględnieniem
zakresu planowanych prac w woj. łódzkim,
pow. kutnowskim, gm. Krzyżanów,
ze szczególnym uwzględnieniem warunków
bezpieczeństwa okolicznej ludności
w kontekście ewentualnych zagrożeń
wynikających z tego projektu (17137)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tadeusza Woźniaka w sprawie
stanowiska rządu RP w zakresie wdrażanego w Pol-
sce eksperymentu wtłaczania skroplonego dwutlen-
ku węgla w strukturę geologiczną z odrębnym uwzględ-
nieniem zakresu planowanych prac w woj. łódzkim,
pow. kutnowskim i gm. Krzyżanów, ze szczególnym
uwzględnieniem warunków bezpieczeństwa okolicz-
nej ludności w kontekście ewentualnych zagrożeń
wynikających z tego projektu, skierowaną pismem
wicemarszałka Sejmu RP pani Ewy Kierzkowskiej
z dnia 3 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17137/10,
poniżej przedstawiam uzgodnione z Ministerstwem
986
Środowiska wyjaśnienia do podniesionych w tej in-
terpelacji kwestii.
1. Czy jest prawdą, że rząd planuje, czy tez popie-
ra składowanie CO2 w Polsce w naturalnych struk-
turach geologicznych, tj. pod ziemią?
2. Jakie prace zostały już podjęte, a jakie są prze-
widywane w przyszłości?
3. Skąd ma być pozyskiwany i gdzie składowany
CO2?
4. Czy prawdą jest, że w związku z realizacją pro-
jektu produkcję CO2 trzeba będzie zwiększyć, a nie
zmniejszyć?
5. W jaki sposób ma być transportowany CO2 i czy
można zagwarantować bezpieczeństwo ludności na
całej trasie przesyłu?
6. Jakie jest niebezpieczeństwo dla ludności za-
mieszkującej tereny, gdzie składowany będzie CO2,
teraz i w przyszłości?
7. Dlaczego opinia publiczna, a szczególnie spo-
łeczność lokalna nie jest dokładnie informowana
o podejmowaniu tak niebezpiecznych działań? Czego
rząd się obawia?
8. Czy specjalna strefa ekonomiczna umiejscowio-
na w granicach miasta Kutno nadal będzie mogła się
tam rozwijać, a inwestorzy nie zaczną szukać innej
lokalizacji, gdy dowiedzą się o zagrożeniach wynika-
jących z zamierzanych działań wtłaczania CO2 do
struktur geologicznych w sąsiedztwie?
9. Jakie mogą być rozmiary ewentualnej katastro-
fy i czy poradzimy sobie w przypadku zaistnienia ka-
tastrofy, skoro w naszym kraju kilka dni opadów
deszczu powoduje stan klęski o ogromnych rozmia-
rach, w tym liczne ofiary śmiertelne?
10. Jakie są przewidywane koszty składowania
CO2 pod ziemią w Polsce?
11. Jakie są w ogóle polskie i europejskie plany
składowania CO2 pod ziemią? Jaki jest stan badań
i doświadczeń w tym zakresie?
12. Na jakim etapie znajdują się prace zmierzają-
ce do wdrożenia w Polsce technologii CCS, czy
w związku z tym będą realizowane pilotażowe inwe-
stycje w tym zakresie oraz jak wygląda model finan-
sowania tych inwestycji?
Rozwój technologii CCS został uznany, w ramach
polityki energetycznej i naukowej Unii Europejskiej
(UE), za niezbędny warunek ograniczenia emisji
dwutlenku węgla z dużych obiektów spalania paliw
kopalnych, zwłaszcza węgla. Komisja Europejska
(KE) ogłosiła w listopadzie 2007 r. europejski strate-
giczny plan w dziedzinie technologii energetycznych,
tzw. SET-plan obejmujący technologię CCS oraz za-
miar realizacji programu flagowego (ang. Flagship
Program) budowy 10–12 obiektów demonstracyjnych
CCS w UE do 2015 r. Obiekty te po ok. 5 latach pra-
cy, tj. do 2020 r., mają dać odpowiedź, w jakim stop-
niu i w której opcji technologicznej CCS byłby moż-
liwy do komercjalizacji. Zakłada się także, iż w tym
czasie technologia CCS zostanie dopracowana w tych
elementach, które obecnie stanowią jej słabości (jak
np. koszty procesu wychwytu), oraz iż zbadany bę-
dzie faktyczny potencjał geologicznego magazynowa-
nia CO2 w UE, a bezpieczeństwo składowania zosta-
nie potwierdzone.
Ad 1. Czy prawdą jest, że rząd planuje, czy też
popiera składowanie CO2 w Polsce w naturalnych
strukturach geologicznych, tzn. pod ziemią?
Rząd RP jest zainteresowany nowymi rozwiąza-
niami ograniczania emisji dwutlenku węgla, w tym
przetestowaniem technologii wychwytu, transportu
i geologicznego składowania dwutlenku węgla (CCS).
Nie oznacza to jednak, że rząd RP bezwzględnie po-
piera składowanie CO2 w formacjach geologicznych,
bowiem ewentualna decyzja o powszechnym i komer-
cyjnym zastosowaniu technologii CCS powinna zo-
stać podjęta nie wcześniej niż po poznaniu wyników
fazy demonstracyjnej tej technologii.
Ad 2. Jakie prace zostały już podjęte, a jakie są
przewidywane w przyszłości?
Minister środowiska podjął prace legislacyjne
transponujące dyrektywę 2009/31/WE. W związku
z tym opracowany został projekt założeń do projektu
ustawy o zmianie ustawy Prawo geologiczne i górni-
cze oraz innych ustaw, który w czerwcu br. został
skierowany do przyjęcia przez Radę Ministrów. Po-
nadto na zamówienie ministra środowiska rozpoczę-
to realizację przedsięwzięcia pn. „Rozpoznanie for-
macji i struktur do bezpiecznego geologicznego skła-
dowania CO2 wraz z ich programem monitorowania”,
finansowanego ze środków NFOŚiGW. Termin za-
kończenia zadania to 2012 r.
Podkreślić należy, że w Polsce planowane jest
uruchomienie, w ramach programu flagowego UE,
dwóch projektów demonstracyjnych CCS: w PGE
Elektrownia Bełchatów SA i wspólny projekt PKE/
ZAK Kędzierzyn. W związku z tym na terenie woj.
łódzkiego, na potrzeby PGE Elektrownia Bełchatów
SA, realizowane są prace, w oparciu o zatwierdzone
przez ministra środowiska projekty prac, których
celem jest rozpoznanie struktur geologicznych na
potrzeby bezpiecznego składowania dwutlenku wę-
gla. Dotychczas żadna decyzja zatwierdzająca pro-
jekt prac, uwzględniający podziemne zatłaczanie
CO2, nie została wydana. Jednocześnie informuję,
że rozważane jest wykonanie, niezależnie od reali-
zowanego projektu demonstracyjnego, pilotażowej
próby zatłaczania niewielkich ilości CO2 do głębo-
kiego poziomu solankowego, co może się wiązać
z koniecznością wykonania odrębnego odwiertu,
którego lokalizacja jeszcze nie została ustalona.
Próbne zatłaczanie na skalę pilotażową ma na celu,
jeszcze przed uruchomieniem fazy projektów de-
monstracyjnych, przetestowanie właściwości chłon-
nych i zbiornikowych głębokich, solankowych pozio-
mów wodonośnych, a także aspektów technicznych,
logistycznych i ekonomicznych technologii podziem-
nego składowania CO2.
Ad 3. Skąd ma być pozyskiwany i gdzie ma być
składowany CO2?
Dwutlenek węgla przeznaczony do podziemnego
składowania w fazie demonstracyjnej będzie pocho-

dził najprawdopodobniej z przewidywanych do reali-
zacji projektów w PGE Elektrowni Bełchatów SA
i PKE/ZAK Kędzierzyn. Wybór lokalizacji potencjal-
nych składowisk CO2 stanowi przedmiot aktualnie
prowadzonego rozpoznania geologicznego kraju, stąd
nie są jeszcze znane ostateczne miejsca składowania
tego gazu.
Ad 4. Czy prawdą jest, że w związku z realizacją
projektu produkcję CO2 trzeba będzie zwiększyć,
a nie zmniejszyć?
Obecnie brakuje jeszcze na świecie komercyjnych
doświadczeń ze stosowania CCS w dużych obiektach
energetycznych, dlatego nie ma jednoznacznej odpo-
wiedzi nt. faktycznego potencjału zastosowania tej
technologii. Istniejące technologie wychwytu CO2
wymagają znacznych ilości energii na obsługę tego
procesu, przez co skutkują obniżeniem sprawności
elektrowni. Przyszłe, nowe elektrownie węglowe będą
miały jednak znacznie lepsze parametry efektywno-
ściowe, a ponadto rozwój technologii wychwytu CO2
powinien doprowadzić do znacznego zmniejszenia
potrzeb energetycznych tego procesu. Zatem nie
przewiduje się sumarycznego zwiększenia produkcji
CO2 z elektrowni.
Ad 5. W jaki sposób ma być transportowany CO2
i czy można zagwarantować bezpieczeństwo ludności
na całej trasie przesyłu?
Przewiduje się transport wychwytywanego z pro-
jektów demonstracyjnych CCS dwutlenku węgla ru-
rociągami dostosowanymi do przesyłu tego gazu
w tzw. fazie nadkrytycznej, tj. podobnej do stanu cie-
kłego. CO2 jest gazem niepalnym, niewybuchowym
(w przeciwieństwie do powszechnie transportowane-
go rurociągami gazu ziemnego). Jest naturalnym
składnikiem powietrza i w obecnie stosowanej tech-
nologii spalania jest swobodnie emitowany do atmos-
fery. W Stanach Zjednoczonych funkcjonuje kilka
tysięcy kilometrów rurociągów transportujących CO2
na potrzeby wspomagania wydobycia ropy naftowej
(technologia EOR), zatem technika budowy takich
rurociągów jest opanowana.
Ad 6. Jakie jest niebezpieczeństwo dla ludności
zamieszkującej tereny, gdzie będzie składowany CO2,
teraz i w przyszłości?
Realizowane dotychczas projekty technologii za-
tłaczania CO2 na świecie, m.in. w Norwegii, Danii
czy Niemczech, nie wykazały znaczącego negatyw-
nego jej oddziaływania na zdrowie ludzi i środowisko.
Polska również uczestniczyła w realizacji projektów
zatłaczania CO2, czego przykładem jest prowadzony
w latach 2001–2005 projekt RECOPOL. Innym pro-
jektem krajowym jest funkcjonująca już od 1995 r.
w Borzęcinie najstarsza w Europie przemysłowa in-
stalacja wychwytywania i zatłaczania gazów kwa-
śnych (CO2 i H2S). Działalnością o podobnym charak-
terze do podziemnego składowania dwutlenku węgla
jest podziemne magazynowanie gazu ziemnego. W Pol-
sce działa obecnie 6 takich magazynów i jak dotych-
czas nie odnotowano ich znaczącego negatywnego
oddziaływania na jakość życia ludności oraz środo-
987
wisko. Należy także dodać, że CO2 występuje jako
naturalny składnik wód podziemnych (np. w rejonie
Kudowy-Zdroju, Krynicy, Szczawnicy) i jest uznawa-
ny jako wyjątkowo cenny walor, nadający takiej wo-
dzie cechy wody leczniczej tzw. szczawy lub wody
kwasowęglowej, a na pewno nie stanowi zagrożenia
środowiskowego. Wyjątkowe cechy szczaw pozwoliły
nadać ww. miejscowościom charakter uzdrowiskowy,
zaś towarzyszący eksploatacji tych wód, uwalniający
się do atmosfery dwutlenek węgla, nie oddziaływuje
negatywnie na mieszkańców miejscowości uzdrowi-
skowych.
W myśl projektu założeń podziemne składowanie
dwutlenku węgla będzie wymagało uzyskania kon-
cesji wydanej przez ministra środowiska, zaś przed
jej udzieleniem będzie istniał obowiązek przeprowa-
dzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na śro-
dowisko wraz z obowiązkiem sporządzenia raportu
oddziaływania na środowisko i uzyskania decyzji śro-
dowiskowej, co wiąże się z udziałem społeczeństwa
w tym postępowaniu. Uzyskanie ww. koncesji będzie
wymagało także uzgodnienia z wójtem, burmistrzem
lub prezydentem miasta, właściwym ze względu na
miejsce wykonywania działalności. Po uzyskaniu
koncesji przedsiębiorca będzie zobowiązany do pro-
wadzenia ciągłego monitoringu składowiska.
Ryzyko zagrożenia dla ludzi i środowiska ze stro-
ny CO2 będzie zminimalizowane poprzez wybór od-
powiedniej lokalizacji składowiska, zapewniającej
bezpieczeństwo i trwałe hermetyczne utrzymywanie
CO2 w głębokich formacjach geologicznych, aż do cza-
su całkowitego uwięzienia dwutlenku węgla w góro-
tworze. Występujące na dużej głębokości wysokie
ciśnienie oraz niska przepuszczalność skał uszczel-
niających potencjalny kompleks podziemnego skła-
dowania dwutlenku węgla są czynnikami uniemoż-
liwiającymi masowe przedostanie się dwutlenku wę-
gla do wyżej położonych warstw skalnych oraz na
powierzchnię. W celu zapewnienia bezpieczeństwa
składowania, szczegółowym monitoringiem objęte
będzie rozprzestrzenianie się zatłoczonego gazu
w strukturze geologicznej, szczelność otworów w fa-
zie zatłaczania i po jego zakończeniu, ilość CO2 zatło-
czonego pod ziemię oraz parametry zatłaczania. Nad-
zór i kontrolę nad działalnością w zakresie bezpiecz-
nego podziemnego składowania dwutlenku węgla
będą sprawowały organy nadzoru górniczego. Po
przejęciu przez państwo odpowiedzialności za za-
mknięte składowisko CO2 monitoring będzie konty-
nuowany oraz na wypadek ujawnienia jakichkolwiek
nieszczelności będzie także gotowy do wdrożenia
plan działań naprawczych.
Ad 7. Dlaczego opinia publiczna, a szczególnie
społeczność lokalna nie jest dokładnie informowana
o podejmowaniu tak niebezpiecznych działań? Czego
rząd się obawia?
Prowadzone obecnie, w ramach projektów prac
geologicznych, badania należy zaliczyć do podstawo-
wych badań geologicznych niestwarzających bezpo-
średniego zagrożenia dla ludzi i środowiska. Nato-
988
miast wydane decyzje zatwierdzające projekty prac
geologicznych zobowiązują ich wykonawcę do prze-
strzegania przepisów o ochronie środowiska, grun-
tów rolnych i leśnych, przyrody oraz wód.
W odniesieniu do kwestii informowania społecz-
ności lokalnych o podejmowanych działaniach wy-
jaśniam, że w ramach ww. przedsięwzięcia realizo-
wanego na zamówienie ministra środowiska prowa-
dzone są działania informacyjne, seminaria podno-
szące stan wiedzy samorządów i mieszkańców gmin
na terenie, na którym prowadzone są rozpoznawcze
badania geologiczne. Dodatkowo na terenach obję-
tych pracami geologicznymi osobną kampanię in-
formacyjną prowadzi także PGE Elektrownia Beł-
chatów SA.
Ad 8. Czy specjalna strefa ekonomiczna umiejsco-
wiona w granicach miasta Kutno nadal będzie mogła
się tam rozwijać, a inwestorzy nie zaczną szukać in-
nej lokalizacji, gdy dowiedzą się o zagrożeniach wy-
nikających z zamierzanych działań wtłaczania CO2
do struktur geologicznych w sąsiedztwie?
Z dotychczasowych światowych doświadczeń w za-
kresie składowania CO2 pod dnem morskim oraz
w lądowych strukturach geologicznych wynika, że
tego typu działalność wydaje się być bezpieczna dla
ludzi oraz środowiska naturalnego, a niejednokrot-
nie, w przypadku wspomagania wydobycia dwutlen-
kiem węgla węglowodorów (ropy naftowej lub gazu
ziemnego), okazuje się działalnością dochodową. Na-
leży jednak podkreślić, że wszelkie decyzje dotyczące
zatłaczania dwutlenku węgla pod ziemię muszą być
poprzedzone przeprowadzeniem szczegółowych ana-
liz i prac gwarantujących bezpieczeństwo tych pro-
cesów w przyszłości.
Ad 9. Jakie mogą być rozmiary ewentualnej kata-
strofy i czy poradzimy sobie w przypadku zaistnienia
katastrofy, skoro w naszym kraju kilka dni opadów
deszczu powoduje stan klęski o ogromnych rozmia-
rach, w tym liczne ofiary śmiertelne?
Dotychczasowe doświadczenia z zakresu zatłacza-
nia CO2 na świecie nie wykazały istotnych zagrożeń
związanych ze stosowaniem tej metody. Należy wy-
raźnie zaznaczyć, że dopuszczenie do podziemnego
zatłaczania CO2 będzie warunkowane przez szereg
czynników (tj. środowiskowych, prawnych), w tym
najważniejszy z nich, jakim jest bezpieczeństwo pro-
cesu składowania, weryfikowane już na etapie roz-
ważania wyboru lokalizacji składowiska. Ponadto już
sama koncepcja podziemnego składowania CO2, opar-
ta na najlepszych praktykach, w sposób znaczący
wyklucza wystąpienie ryzyka, wiążącego się ze skła-
dowaniem CO2. W związku z tym bezzasadne wyda-
je się odbieranie opisanej technologii jako stwarzają-
cej poważne ryzyko wystąpienia zdarzenia o charak-
terze katastrofalnym dla ludzi i środowiska. Stopnio-
wy rozwój technologii CCS jest czynnikiem warun-
kującym uzyskanie nowych doświadczeń, a tym sa-
mym pozwalającym na zmniejszenie ryzyka w przy-
szłości.
Ad 10. Jakie są przewidywane koszty składowania
CO2 pod ziemią w Polsce?
W dokumentach KE szacuje się koszty związane
z CCS na 60–90 euro/t unikniętej emisji CO2. Zakła-
da się, że po fazie demonstracyjnej, tj. ok. 2020 r.,
koszty te spadną mniej więcej dwukrotnie. Na obec-
nym etapie działań podstawowe koszty związane
z wprowadzeniem technologii CCS ograniczają się do
pokrycia kosztów współfinansowania budowy insta-
lacji dla dwóch polskich projektów demonstracyjnych
CCS oraz finansowania ww. zadania realizowanego
na zamówienie ministra środowiska.
Ad 11. Jakie są w ogóle polskie i europejskie plany
składowania CO2 pod ziemią? Jaki jest stan badań
i doświadczenia w tym zakresie?
Wdrożenie technologii CCS jest jednym z narzę-
dzi służących osiągnięciu wyznaczonego w pakiecie
klimatyczno-energetycznym celu redukcji o 20% ilo-
ści gazów cieplarnianych emitowanych do atmosfe-
ry. Przed zakończeniem realizacji projektów demon-
stracyjnych technologii CCS przedwczesne wydaje
się określenie przyszłego poziomu jej zastosowania,
w tym określenie planów składowania dwutlenku
węgla na terenie kraju i całej UE. Dopiero rzetelne
wyniki badań fazy demonstracyjnej technologii CCS
umożliwią podjęcie racjonalnych decyzji dotyczą-
cych wdrożenia tej technologii lub rezygnacji z jej
stosowania.
Stan badań i doświadczenia w zakresie CCS za-
warte są w odpowiedzi na pytanie nr 2.
Ad 12. Na jakim etapie znajdują się prace zmie-
rzające do wdrożenia w Polsce technologii CCS, czy
w związku z tym będą realizowane pilotażowe inwe-
stycje w tym zakresie oraz jak wygląda model finan-
sowania tych inwestycji?
Przedmiotowe pytanie jest zbliżone swoją treścią
do pytania nr 2, na które udzielono odpowiedzi po-
wyżej.
Odnosząc się natomiast do kwestii realizacji pro-
jektów CCS na terenie Polski oraz przewidywanego
modelu finansowania tych inwestycji, uprzejmie in-
formuję, że w chwili obecnej najbardziej zaawanso-
waną inwestycję w tym zakresie prowadzi PGE Elek-
trownia Bełchatów SA. Z informacji przekazywanych
przez przedstawicieli PGE Elektrownia Bełchatów
SA wynika, że koszt inwestycyjny CCS w Bełchato-
wie wynosić będzie ok. 600 mln euro. Między innymi
dzięki staraniom resortu gospodarki udało się za-
gwarantować wsparcie finansowe dla przedmiotowe-
go projektu w wysokości 180 mln euro z Europejskie-
go Programu Naprawy Gospodarczej (ang. EEPR),
co stanowi ok. 30% kosztów inwestycyjnych całego
przedsięwzięcia. Ministerstwo Gospodarki w dal-
szym ciągu prowadzi również działania, które mają
na celu zidentyfikowanie kolejnych źródeł wsparcia
dla omawianej inwestycji oraz podobnych inicjatyw
podejmowanych w naszym kraju, czego wynikiem
jest uzyskanie deklaracji przeznaczenia określonego
wsparcia finansowego (min. 60 mln euro) na rozwój
projektów CCS w Polsce z Norweskiego Mechanizmu

Finansowego. Istnieje również szansa, aby nawet
dwa polskie projekty CCS otrzymały wsparcie finan-
sowe na pokrycie znacznej części zarówno kosztów
inwestycyjnych, jak i eksploatacyjnych z tzw. rezer-
wy dla nowych podmiotów (NER 300) w ramach
Europejskiego Systemu Handlu Uprawnieniami do
Emisji CO2 (ang. ETS). Dodatkowo należy podkre-
ślić, że zgodnie z zapisami dyrektywy ETS, począw-
szy od roku 2013, państwa członkowskie zobowią-
zane będą do sprzedaży na aukcjach wszystkich
uprawnień do emisji CO2, które nie są przydzielone
jako bezpłatne uprawnienia zgodnie z art. 10a i 10c
dyrektywy. Jednocześnie zgodnie z art. 10 ust. 3 co
najmniej 50% przychodów ze sprzedaży na aukcjach
uprawnień powinno zostać przeznaczone na szeroko
rozumiane inwestycje proekologiczne, w tym rów-
nież na CCS. Dlatego dyrektywa ETS stanowi ko-
lejne wiarygodne źródło wsparcia dla projektów de-
monstracyjnych CCS.
Drugim potencjalnym projektem CCS, który jest
planowany do realizacji na terenie Polski, to wspólna
inwestycja PKE SA i ZA Kędzierzyn SA. Jednak
w chwili udzielania odpowiedzi na postawione przez
pana posła pytania nie dysponuję widzą, czy zarządy
obu ww. spółek podjęły ostateczną decyzję o realiza-
cji przedmiotowej inwestycji.
Ze względu na duże znaczenie węgla dla polskiej
gospodarki i jego rolę jako podstawowego paliwa
w produkcji energii elektrycznej i ciepła, jako kraj
powinniśmy być zainteresowani potwierdzeniem
możliwości komercyjnego, szerokiego zastosowania
technologii CCS lub dowodami braku takiej możli-
wości. Zależeć nam powinno na przeprowadzeniu
prac rozwojowych oraz uruchomieniu demonstracyj-
nych projektów CCS i zebraniu doświadczeń z ich
eksploatacji. Dlatego też wskazany jest udział Polski
w unijnej inicjatywie budowy do 2015 r. kilku obiek-
tów demonstracyjnych. Liczymy, że co najmniej dwie
takie instalacje powstaną w Polsce, co pozwoli osza-
cować bilans korzyści i kosztów, szans i zagrożeń
oraz faktyczne uwarunkowania stosowania CCS
w naszym kraju.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
przekonanie, iż stanowią one wystarczającą odpo-
wiedź na pytania zadane w interpelacji pana posła
Tadeusza Woźniaka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marcin Korolec
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
989
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację posła Jana Warzechy
oraz grupy posłów
w sprawie sytuacji ośrodków
doradztwa rolniczego (17138)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Jana Warzechy oraz grupy posłów
w sprawie sytuacji ośrodków doradztwa rolniczego,
przesłanej pismem SPS-023-17138/10 z dnia 30 lipca
2010 r., uprzejmie informuję, że zgodnie z obecnie
obowiązującym rozporządzeniem Rady (WE) nr 73/
2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającym
wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośred-
niego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej
i ustanawiającym określone systemy wsparcia dla
rolników, zmieniającym rozporządzenia (WE) nr 1290/
2005, (WE) nr 257/2006, (WE) 378/2007 oraz uchy-
lającym rozporządzenie (WE) nr 1782/2003 (Dz. Urz.
UE. L 2009 Nr 30, str. 16) każde państwo członkow-
skie Unii Europejskiej ma obowiązek zapewnić do-
radztwo rolnicze rolnikom, przynajmniej w zakresie
spełnienia przez gospodarstwo rolne wymagań tzw.
cross-compliance.
Polski system doradztwa rolniczego tworzą głów-
nie ośrodki doradztwa rolniczego (ODR) oraz Cen-
trum Doradztwa Rolniczego (CDR). Od 1 sierpnia
2009 r. ODR-y podlegają sejmikowi województwa.
Zmiana podległości nie spowodowała zmiany zadań
– instytucje te nadal przede wszystkim zajmują się
pracą na rzecz rozwoju rolnictwa i podniesieniem
konkurencyjności polskich gospodarstw rolnych oraz
wdrażaniem zasad wspólnej polityki rolnej. Środki
finansowe na ten cel przekazywane są z budżetu pań-
stwa w formie dotacji celowej. W planie ustawy bu-
dżetowej na 2011 r. przewidziano kwotę w łącznej
(tj. dla 16 ODR-ów i CDR) wysokości 169 738 tys. zł,
czyli wyższą o 3,3% od kwoty ujętej w planie na 2010 r.
Wstępne kwoty wydatków na 2011 r., przekazane
przez ministra finansów wojewodom, uwzględniają
środki na dotacje celowe dla wojewódzkich ośrodków
doradztwa rolniczego w kwocie 158 305 tys. zł, czyli
również o 3,3% więcej niż w planie na 2010 r.
Wojewodowie, jako dysponenci części środków bu-
dżetowych, dokonują podziału kwoty wydatków wg
samodzielnie ustalonej hierarchii potrzeb. Mogą za-
tem w materiałach planistycznych do projektu usta-
wy budżetowej na 2011 r. dokonać zmniejszenia lub
zwiększenia kwot dotacji celowych dla poszczegól-
nych ODR-ów.
Równocześnie, jak informuje minister finansów,
niezależnie od powyższego należy zaznaczyć, że re-
guła wydatkowa, określona w opracowanym przez
Radę Ministrów „Planie rozwoju i konsolidacji finan-
sów 2010–2011”, zakłada ograniczenie wzrostu wy-
datków niewynikających z obowiązujących aktów
990
prawa, regulujących wydatki publiczne. Wzrost tych
wydatków w najbliższych latach nie powinien prze-
kraczać 1% w ujęciu realnym.
W związku z licznymi postulatami w roku bieżą-
cym została zaplanowana nowelizacja ustawy o jed-
nostkach doradztwa rolniczego. W tym celu został
powołany zespół, który dokonał analizy obowiązują-
cych przepisów i zaproponował nowe rozwiązania,
mające na celu dostosowanie zadań do wyzwań, jakie
niesie prowadzenie gospodarstwa rolnego w warun-
kach Unii Europejskiej, konieczność zapewnienia
wielofunkcyjnego rozwoju wsi oraz usprawnienia kie-
rowania jednostką doradczą. Nie jest planowana
zmiana podległości i zarządzania. Zgodnie z noweli-
zacją, przeprowadzoną w roku ubiegłym, ośrodek
doradztwa rolniczego jest samorządową osobą praw-
ną (art. 2a przedmiotowej ustawy), podległą sejmiko-
wi województwa (art. 3 ust. 3 ustawy), zarządzaną
przez dyrektora (art. 8 ustawy).
Nie planuje się opracowywania strategii rozwoju
doradztwa rolniczego. Obecnie w resorcie trwają pra-
ce nad „Strategią zrównoważonego rozwoju wsi, rol-
nictwa i rybactwa”, w której ujęte będzie również
doradztwo rolnicze.
W związku z pytaniem dotyczącym ustawy z dnia
14 grudnia 1995 r. o izbach rolniczych (Dz. U. z 2002 r.
Nr 101, poz. 927, z późn. zm.) pragnę poinformować,
że nie jest planowana w najbliższym czasie jej nowe-
lizacja. Zasady przeprowadzania wyborów do walne-
go zgromadzenia izby rolniczej oraz rady powiatowej
określone są w rozdziale 4 ustawy. Członkowie samo-
rządu rolniczego posiadają zarówno czynne, jak
i bierne prawo wyborcze. Czynne prawo polega na
udzielaniu poparcia kandydatowi lub kandydatom
w gminie w wyborach do walnego zgromadzenia izby
rolniczej, zgłaszaniu kandydata lub kandydatów
w gminie w wyborach do walnego zgromadzenia izby
rolniczej oraz uczestniczeniu w gminie w głosowaniu
na członków walnego zgromadzenia izby rolniczej.
Natomiast bierne prawo wyborcze to zgłoszenie swo-
jej kandydatury w gminie na kandydata w wyborach
do walnego zgromadzenia izby rolniczej.
Szczegółowy sposób dokonywania wyboru przez
członków izb rolniczych swoich przedstawicieli do
rady powiatowej i walnego zgromadzenia ustala, w dro-
dze uchwały, Krajowa Rada Izb Rolniczych, będąca
reprezentacją krajową izb rolniczych. Zatem to w ge-
stii samego samorządu rolniczego leży stworzenie
takich zasad ordynacji wyborczej do powyższych or-
ganów izb rolniczych, aby gwarantowały one spra-
wiedliwy i demokratyczny wybór.
W świetle przedstawionych powyżej przepisów
uważam obawy pana posła Jana Warzechy, jak też
pozostałych posłów, którzy podpisali interpelację, do-
tyczące ustawowej możliwości przekazywania prowa-
dzenia ośrodka doradztwa rolniczego izbie rolniczej,
za nieuzasadnione. Prowadzenie doradztwa w zakre-
sie działalności rolniczej, wiejskiego gospodarstwa
domowego oraz uzyskiwania przez rolników dodat-
kowych dochodów jest jednym z zadań izb rolniczych,
określonych w rozdziale 2 art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy
o izbach rolniczych, więc nie są to podmioty, dla któ-
rych zagadnienia związane z udzielaniem wsparcia
rolnikom w prowadzonej przez nich działalności by-
łyby obce. Do prowadzenia ODR-ów predysponuje
izby rolnicze również ponad 10-letnie doświadczenie
w działalności na rzecz rozwoju rolnictwa i obszarów
wiejskich. To właśnie samorząd rolniczy, jako repre-
zentacja wszystkich rolników, jest szczególnie zain-
teresowany otrzymywaniem wysokiej jakości usług
doradczych. Krajowa Rada Izb Rolniczych niejedno-
krotnie dawała wyraz swojej trosce o rozwój doradz-
twa rolniczego w Polsce, zapewnienie odpowiedniego
poziomu finansowania doradztwa publicznego, w tym
wynagradzania kadr zatrudnionych w ODR-ach.
Zgodnie z art. 3 ustawy o jednostkach doradztwa rol-
niczego zarząd województwa może, w drodze porozu-
mienia, przekazać prowadzenie ośrodków doradztwa
rolniczego właściwej miejscowo izbie rolniczej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do cofnięcia firmie Serwimed sp. z o.o.
zezwolenia na przetwarzanie zakaźnych
niebezpiecznych odpadów medycznych
i weterynaryjnych na terenie osiedla Słoneczne
w Dębicy (17139)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Kazi-
mierza Moskala z dnia 30 lipca 2010 r., znak: SPS-
-023-17139/10, w sprawie podjęcia działań zmierza-
jących do cofnięcia firmie Serwimed sp. z o.o. zezwo-
lenia na przetwarzanie zakaźnych niebezpiecznych
odpadów medycznych i weterynaryjnych na terenie
osiedla Słoneczne w Dębicy uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Decyzją z dnia 28 kwietnia 2008 r., znak: RŚ.III.7628/
M/10/4/08, marszałek województwa podkarpackiego
udzielił spółce Serwimed zezwolenia na prowadzenie
działalności w zakresie unieszkodliwiania zakaźnych
odpadów medycznych i weterynaryjnych metodą
D16 (przetwarzanie odpadów, w wyniku którego są
wytwarzane odpady przeznaczone do unieszkodli-
wiania, zgodnie z załącznikiem nr 6 do ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. o odpadach, t.j. Dz. U. z 2007 r.

Nr 39, poz. 251, z późn. zm.), w instalacji zlokalizo-
wanej w Dębicy przy ul. Jana Pawła II 19B. Decyzja
ta jest decyzją ostateczną w administracyjnym toku
postępowania.
W tym miejscu pragnę wyjaśnić, iż kwestia cof-
nięcia zezwolenia na unieszkodliwianie odpadów zo-
stała zawarta w treści art. 30 ustawy z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. o odpadach (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251,
z późn. zm.). Zgodnie z treścią tego przepisu, jeżeli
posiadacz odpadów, który uzyskał zezwolenie na
unieszkodliwianie odpadów, narusza przepisy usta-
wy o odpadach lub działa niezgodnie z wydanym ze-
zwoleniem, organ właściwy wzywa go do niezwłocz-
nego zaniechania naruszeń. W sytuacji gdy mimo
wezwania organu posiadacz nadal narusza przepisy
ustawy lub działa niezgodnie z wydanym zezwole-
niem, organ właściwy cofa to zezwolenie, przy czym
cofnięcie tego zezwolenia powoduje wstrzymanie
działalności objętej tym zezwoleniem.
Kwestia przestrzegania wymogów ustawy oraz
udzielonego spółce Serwimed zezwolenia na uniesz-
kodliwianie odpadów była przedmiotem ustaleń kon-
troli przeprowadzonej dniach 16 i 22 lipca 2009 r.
przez marszałka województwa podkarpackiego. Pod-
czas tej kontroli stwierdzono, że spółka narusza jeden
z warunków zawartych w decyzji marszałka woje-
wództwa podkarpackiego z dnia 28 kwietnia 2008 r.,
znak: RŚ.III.7628/M/10/3/08. Zgodnie z warunkiem
określonym w pkt V ww. decyzji marszałka woje-
wództwa podkarpackiego odpady, które powstają
w wyniku unieszkodliwiania odpadów medycznych
i weterynaryjnych, spółka Serwimed powinna prze-
kazywać uprawnionym podmiotom do dalszego
unieszkodliwiania w instalacjach do termicznego
przekształcania odpadów. Natomiast spółka, zamiast
działać zgodnie z określonym powyżej warunkiem,
odpady te wykorzystywała do wytwarzania z nich
paliwa alternatywnego.
W wyniku tej kontroli spółka Serwimed pismem
z dnia 5 sierpnia 2009 r. została wezwana przez mar-
szałka województwa podkarpackiego do niezwłocz-
nego zaniechania naruszeń. Odpowiadając na to we-
zwanie, spółka poinformowała marszałka wojewódz-
twa podkarpackiego o podjętych działaniach skutku-
jących zaniechaniem stwierdzonych podczas kon-
troli nieprawidłowości. Powtórnie przeprowadzona
przez marszałka województwa podkarpackiego w tej
sprawie kontrola nie wykazała stwierdzonych uprzed-
nio uchybień. W takiej sytuacji brak było podstaw
prawnych do cofnięcia spółce Serwimed zezwolenia
na unieszkodliwianie odpadów medycznych i wetery-
naryjnych.
Pragnę również poinformować Pana Marszałka,
iż ze względu na powódź w Dębicy wojewódzki in-
spektor ochrony środowiska w Rzeszowie prowadził
rozpoznanie sytuacji w aspekcie gospodarowania od-
padami na terenie przedmiotowej spółki. W dniu
9 czerwca 2010 r. zostały pobrane próbki gleby z te-
renu, na którym najdłużej zalegały wody powodziowe
w okolicach spółki Serwimed. Na podstawie wyników
991
badań nie stwierdzono obecności bakterii chorobo-
twórczych z rodzaju salmonella. Nadto poziom zanie-
czyszczenia sanitarnego był porównywalny do pró-
bek kontrolnych, co wskazywało na zanieczyszczenie
antropogeniczne badanego terenu, tj. występujące
zanieczyszczenie było niezależne od wpływu okolicz-
nych zakładów.
Jednocześnie informuję, iż w stosunku do spółki
Serwimed oddziału w Dębicy toczy się postępowanie
wszczęte przez marszałka województwa podkarpac-
kiego w trybie art. 362 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
27 kwietnia Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62,
poz. 627, z późn. zm.), w ramach którego zostaną
przeprowadzone przez wojewódzkiego inspektora
ochrony środowiska pomiary kontrolne zanieczysz-
czeń emitowanych przez spółkę. Ustalenia kontroli
wskażą kierunek dalszych działań mających na celu
ograniczenie oddziaływania na środowisko prowa-
dzonej przez spółkę instalacji do unieszkodliwiania
odpadów medycznych i weterynaryjnych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, jeszcze raz
pragnę zapewnić Pana Marszałka, iż działania spół-
ki Serwimed w zakresie unieszkodliwiania odpadów
medycznych pozostają pod nadzorem i kontrolą służb
ochrony środowiska.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do cofnięcia firmie Serwimed sp. z o.o.
zezwolenia na przetwarzanie zakaźnych
niebezpiecznych odpadów medycznych
i weterynaryjnych na terenie osiedla Słoneczne
w Dębicy (17139)
W uzupełnieniu odpowiedzi na interpelację posła
Kazimierza Moskala, przekazaną do Pana Marszał-
ka pismem z dnia 25 sierpnia 2010 r., znak: DIŚoa-
-070-3/40325/10/MT, w sprawie podjęcia działań
zmierzających do cofnięcia firmie Serwimed sp. z o.o.
zezwolenia na przetwarzanie zakaźnych niebezpiecz-
nych odpadów medycznych i weterynaryjnych na te-
renie osiedla Słoneczne w Dębicy, w załączeniu prze-
kazuję stanowisko głównego inspektora sanitarnego
przesłane do mnie w tej sprawie pismem z dnia
8 września 2010 r. (znak: GIS-BI-070-32/JKM/10).
992
Załącznik do odpowiedzi
Szanowny Panie Ministrze! W odpowiedzi na pi-
smo, znak: DSPA-4810-3767-(l)/10, z dnia 12 sierpnia
2010 r., przy którym przekazano interpelację pana
posła Kazimierza Moskala w sprawie nadzoru nad
działalnością firmy Serwimed sp. z o.o. w Dębicy,
uprzejmie informuję, co następuje.
W roku 2009 państwowy powiatowy inspektor
sanitarny w Dębicy dwukrotnie przeprowadzał kon-
trole w firmie Serwimed sp. z o.o. w Dębicy. Pierwsza
przeprowadzona 25 lutego 2009 r. obejmowała maga-
zynowanie odpadów, stan formalnoprawny dotyczący
działalności firmy w zakresie transportu i unieszko-
dliwiania odpadów; druga – w dniach 26–27 paź-
dziernika 2009 r. – dotyczyła przestrzegania przepi-
sów bezpieczeństwa i higieny pracy, ze szczególnym
uwzględnieniem narażenia pracowników na działa-
nie szkodliwych czynników biologicznych. Podczas
obu kontroli nie stwierdzono nieprawidłowości.
W roku 2009 kontrolę w spółce Serwimed prze-
prowadzili również przedstawiciele państwowego wo-
jewódzkiego inspektora sanitarnego w Rzeszowie.
Kontrola została przeprowadzona na wniosek pod-
karpackiego wojewódzkiego inspektora ochrony śro-
dowiska i obejmowała sprawdzenie rodzaju odpadów
przyjmowanych do unieszkodliwiania, sposób ich
składowania oraz pobranie próbek granulatu będą-
cego pozostałością po procesie unieszkodliwiania od-
padów medycznych do badań laboratoryjnych. Celem
ww. badań laboratoryjnych była ocena zagrożenia dla
zdrowia i życia ludzi. Również podczas tej kontroli
nie wykazano nieprawidłowości, a w oparciu o prze-
prowadzone badania laboratoryjne stwierdzono rów-
nież, że odpad powstający po unieszkodliwieniu od-
padów medycznych nie zawiera mikroorganizmów
chorobotwórczych i nie stanowi zagrożenia dla życia
i zdrowia ludzi.
W roku bieżącym do państwowego powiatowego
inspektora sanitarnego w Dębicy wpłynęło zgłosze-
nie mieszkańców Dębicy w sprawie zalania wodami
powodziowymi firmy Serwimed. W dniu 5 czerwca
2010 r. pracownicy Powiatowej Stacji Sanitarno-Epi-
demiologicznej w Dębicy dokonali wizji zalanego
wskutek powodzi terenu, przy skrzyżowaniu ul. Jana
Pawła II i ul. Słonecznej (dojście czy dojazd do Ser-
wimedu były niemożliwe ze względu na zalanie tere-
nu firmy). W związku z powyższym państwowy po-
wiatowy inspektor sanitarny w Dębicy skontaktował
się z właścicielem firmy, od którego powziął informa-
cję, iż w chwili zalania na terenie Serwimedu nie
znajdowały się odpady medyczne i weterynaryjne.
Wejście do obiektu było możliwe dopiero w dniu
9 czerwca 2010 r. po ustąpieniu wody. W pomieszcze-
niach magazynowych, a także w kontenerach będą-
cych na wyposażeniu nie było odpadów medycznych
i weterynaryjnych. Ponadto w wyniku kontroli organ
Państwowej Inspekcji Sanitarnej nie stwierdził za-
grożeń dla życia lub zdrowia mieszkańców. O podję-
tych działaniach podkarpacki państwowy wojewódz-
ki inspektor sanitarny informował marszałka woje-
wództwa.
W związku z powyższym trudno się zgodzić z pod-
niesioną przez pana posła Kazimierza Moskala kwe-
stią nt. braku działań ze strony organów Państwowej
Inspekcji Sanitarnej w związku ze zgłaszanymi skar-
gami mieszkańców Dębicy na uciążliwość działania
firmy Serwimed sp. z o.o. w Dębicy.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej uprzedzania
Serwimed sp. z o.o. o zamiarze przeprowadzania kon-
troli, stwierdzić należy, iż obowiązek ten wynika
z przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie
działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155,
poz. 1095, z późn. zm.).
Podkreślić również należy, iż stanowisko rządu,
reprezentowanego przez ministra zdrowia i ministra
środowiska, w kwestii dopuszczalnych metod utyli-
zacji odpadów wyrażone zostało projektem ustawy
o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych innych
ustaw zgłoszonym pod obrady Sejmu w dniu 11 maja
2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Kloc
oraz grupy posłów
w sprawie planów reorganizacji struktury
służby geodezyjnej i kartograficznej (17140)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 18 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-
-17140/10) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Izabeli Kloc oraz grupy posłów w sprawie
planów reorganizacji struktury służby geodezyjnej
i kartograficznej, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
W związku z przedstawionymi w stanowisku oba-
wami i pytaniami dotyczącymi planów reorganizacji
struktury służby geodezyjnej i kartograficznej infor-
muję, że zarówno w Ministerstwie Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji, jak i nadzorowanych przez mi-
nisterstwo organach centralnych jest na bieżąco pro-
wadzony monitoring funkcjonowania procedur, jak
i instytucji określonych w przyjętym systemie prawa.
W ramach tych działań w Głównym Urzędzie Geo-
dezji i Kartografii prowadzone są prace analityczne
dotyczące obowiązujących rozwiązań w zakresie Pra-

wa geodezyjnego i kartograficznego. Działanie takie
ma na celu zidentyfikowanie i zdefiniowanie wszel-
kich możliwych niedoskonałości istniejących rozwią-
zań, co może pozwolić na ewentualne podjęcie prac
legislacyjnych. Jednocześnie dodać trzeba, iż obok
powyższych prac analitycznych badane są również
rozwiązania przyjęte w innych krajach, w tym w kra-
jach członkowskich Unii Europejskiej. Wydaje się, iż
dopiero tak szeroka kwerenda pozwolić może na zna-
lezienie rozstrzygnięć najlepszych i adekwatnych do
zdefiniowanych potrzeb.
Podsumowując, z uwagi na ściśle koncepcyjny
charakter prac prowadzonych w Głównym Urzędzie
Geodezji i Kartografii, obok innych analiz prowadzo-
nych w resorcie, ewentualne stanowisko w poruszo-
nej sprawie będzie mogło być przedstawione dopiero
po ostatecznym zdefiniowaniu możliwych propozycji
rozwiązań.
Niezależnie od powyższego pragnę dodać, że sta-
nowisko MSWiA zostało przekazane również prze-
wodniczącemu Śląskiego Związku Gmin i Powiatów,
pismem z dnia 30 lipca 2010 r.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 8 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Telusa
oraz grupy posłów
w sprawie nadawania stopni oficerskich
księżom po odbyciu zasadniczej służby
wojskowej w okresie PRL (17141)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Roberta Telusa oraz grupy
posłów PiS w sprawie nadawania stopni oficerskich
księżom po odbyciu zasadniczej służby wojskowej
w okresie PRL (SPS-023-17141/10), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Obowiązek odbywania zasadniczej służby wojsko-
wej przez księży i kleryków trwał w okresie Polskiej
Rzeczypospolitej Ludowej do 1980 r. Proces nadawa-
nia im stopni wojskowych zarówno w czasie trwania,
jak po odbyciu przez nich zasadniczej służy wojsko-
wej uregulowany był wówczas zgodnie z ogólnymi
zasadami dotyczącymi mianowania żołnierzy odby-
wających tę formę służby wojskowej.
Co do zasady spełnienie powszechnego obowiązku
obrony przez odbywanie różnych rodzajów służby
993
wojskowej było ukierunkowane na gromadzenie wy-
szkolonych rezerw osobowych na potrzeby mobiliza-
cji i wojny. Dobór poborowych, programy szkolenia
oraz czas trwania określonych form czynnej służby
wojskowej dostosowany był do uzyskania założonego
poziomu wiedzy i wyszkolenia wojskowego żołnierzy.
Stąd też zasadnicza służba wojskowa, ze swej istoty,
nie przygotowywała „absolwentów” do zasobów re-
zerw oficerskich. W związku z tym żołnierze rezerwy,
niezależnie od ich statusu społecznego i wykształce-
nia, po odbyciu zasadniczej służby wojskowej nie mo-
gli być mianowani na stopnie oficerskie.
Po przywróceniu po pięćdziesięcioletniej przerwie
Ordynariatu Polowego Wojska Polskiej wskazana
grupa duchownych stanowiła naturalne źródło pozy-
skiwania księży do służby w charakterze kapelanów
wojskowych. W ten sposób część z nich mogła spożyt-
kować wcześniej zdobyte umiejętności żołnierskie,
wskutek czego zostali mianowani, w tym ze stopnia
wojskowego kaprala lub starszego szeregowego uzy-
skanego podczas odbywania zasadniczej służby woj-
skowej, na stopień wojskowy kapitana lub nawet
wyższy (z pominięciem poprzednich stopni oficer-
skich). Ponadto w myśl uprzednio obowiązujących
przepisów wielu duchownym nadano stopnie oficer-
skie „Z tytułu zasług dla obronności kraju” i „Za
wyjątkowe zasługi”, jako duchownym opiekunom
(formalnym i nieformalnym kapelanom) organizacji
paramilitarnych oraz związków i stowarzyszeń we-
teranów walk o niepodległość Polski (w okresie, gdy
istniała taka prawna możliwość).
W świetle obowiązujących przepisów prawa sto-
pień oficerski mogą otrzymać osoby, które odbyły
stosowne przeszkolenie wojskowe i zdały egzamin na
oficera. Tak więc zasadniczym kryterium mianowa-
nia jest posiadanie kwalifikacji adekwatnych do stop-
nia wojskowego, na który to mianowanie ma nastą-
pić. Zasada ta jest praktycznie stosowana w zakresie
szkolenia księży – kandydatów do korpusu duszpa-
sterstwa wojskowego. Obecne regulacje prawne nie
przewidują mianowania na stopień oficerski jako za-
dośćuczynienie za doznane z jakichkolwiek powodów
krzywdy. Dotyczy to również analogicznych żądań
roszczeniowych kierowanych przez inne osoby i śro-
dowiska, w tym byłych żołnierzy z kopalni węgla
i rud uranu oraz kamieniołomów, a także batalionów
budowlanych czy junaków Służby Polsce.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż w odniesieniu
do osób wskazanych w interpelacji zastosowanie
może mieć art. 76 ust. 8 pkt 2 ustawy o powszechnym
obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2004 r. Nr 241, poz. 2416, ze zm.), który przewidu-
je, że minister obrony narodowej, a w niektórych
przypadkach prezydent Rzeczypospolitej Polskiej,
w czasie pokoju może mianować na wyższy stopień
wojskowy osoby, które z racji ukończonego wieku lub
stanu zdrowia nie podlegają obowiązkowi służby woj-
skowej, oraz żołnierzy rezerwy m.in. w uznaniu szcze-
gólnych zasług z tytułu działalności na rzecz suwe-
rennej i demokratycznej Rzeczypospolitej Polskiej.
994
Co do podniesionej w interpelacji kwestii podjęcia
kroków zmierzających do nadania stopni oficerskich
księżom, którzy odbywali zasadniczą służbę wojsko-
wą w okresie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, pra-
gnę zwrócić uwagę, że aktualnie w Sejmie w tym
zakresie procedowany jest poselski projekt ustawy
o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej (druk nr 2925). Stanowisko
rządu do tego projektu ze względu na podniesione
powyżej argumenty jest negatywne. Podkreślenia
wymaga, że podobna propozycja poprawki do przed-
miotowej ustawy była już zgłaszana przez Klub Par-
lamentarny Prawo i Sprawiedliwość podczas drugie-
go czytania projektu ustawy o zmianie ustawy o po-
wszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Pol-
skiej oraz zmianie niektórych innych ustaw (druki
nr 1921 i 2145) w dniu 15 lipca 2009 r. i nie otrzyma-
ła akceptacji sejmowej Komisji Obrony Narodowej
oraz została poddana pod głosowanie na 46. posie-
dzeniu plenarnym Sejmu w dniu 16 lipca 2009 r.
i odrzucona większością głosów. Tak więc w obecnej
chwili wątpliwy jest sens podejmowania kolejnych
prób w tym kierunku i nie jest rozważana potrzeba
podejmowania inicjatywy legislacyjnej ze strony Mi-
nisterstwa Obrony Narodowej.
Podsumowując, pragnę wskazać, że pomimo jed-
noznacznego potępienia wdrożonej w przeszłości
praktyki powoływania alumnów seminariów duchow-
nych do odbycia zasadniczej służby wojskowej ze
względu na polityczne podłoże podjętej przez ówcze-
sne władze takiej decyzji, argument zadośćuczynie-
nia w formie nadania stopnia oficerskiego – wyłącz-
nie na powołaną wyżej okoliczność – jest niewystar-
czający. Ponadto, uwzględniając fakt stosowania
represyjnego charakteru odbywania obowiązkowej
służby wojskowej w stosunku do innych poborowych
(nawet bardziej uciążliwej ze względu na wysiłek
fizyczny i realne zagrożenie utraty zdrowia), propo-
nuje się, aby sprawy tego rodzaju nadal rozpatrywa-
ne były w drodze indywidualnych wniosków kiero-
wanych zgodnie z aktualnie obowiązującymi w tym
zakresie regulacjami prawnymi.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie możliwości wykorzystania
przez powodzian zasiłków na remont (17142)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 30 lipca 2010 r. (sygn. SPS-023-17142),
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pani
Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie możliwości wy-
korzystania zasiłków na remont dla powodzian,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Zasiłki celowe przyznawane są na podstawie usta-
wy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j.
Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.). Przed-
miotowa pomoc finansowa przyznawana jest stosow-
nie do art. 102 ust. 1 ww. ustawy, na wniosek osoby
zainteresowanej, jej przedstawiciela ustawowego albo
innej osoby, za zgodą osoby zainteresowanej lub jej
przedstawiciela ustawowego.
Przyznanie zasiłku wymaga wszczęcia postępo-
wania administracyjnego, w toku którego sprawdza-
ne są przesłanki uprawniające do udzielenia pomocy.
Zgodnie bowiem z art. 106 ust. 1 ustawy o pomocy
społecznej przyznanie świadczeń z pomocy społecznej
następuje w formie decyzji administracyjnej. Przed
wydaniem decyzji o przyznaniu lub odmowie przy-
znania świadczenia niezbędne jest przeprowadzenie
rodzinnego wywiadu środowiskowego. Wywiad ten
obejmuje ustalenie sytuacji osobistej, rodzinnej, do-
chodowej i majątkowej osób i rodzin ubiegających się
o pomoc.
Decyzja w sprawie przyznania zasiłku celowego
na remont albo odbudowę budynku mieszkalnego lub
lokalu mieszkalnego jest decyzją indywidualną. Po-
winna zatem zawierać, oprócz niezbędnych elemen-
tów decyzji, wymienionych w art. 107 Kodeksu po-
stępowania administracyjnego, postanowienia odno-
szące się indywidualnie do osoby uprawnionej do
zasiłku, m.in. w zakresie przeznaczenia zasiłku, jak
również sposobu rozliczenia się z przyznanej pomocy
społecznej.
Zgodnie z art. 39 ustawy o pomocy społecznej za-
siłek celowy może być przyznany w celu zaspokojenia
niezbędnej potrzeby bytowej, w szczególności na po-
krycie całości lub części kosztów zakupu niezbędnych
przedmiotów użytku domowego. W myśl art. 40 ust. 3
przedmiotowej ustawy zasiłek celowy może być przy-
znany niezależnie od dochodu.
Należy jednak zwrócić uwagę, że ww. przepis daje
możliwość odstąpienia od kryterium dochodowego,
nie nakłada natomiast takiego obowiązku. Ponadto,
zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej,
pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej
państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i ro-
dzinom przezwyciężenie trudnych sytuacji życio-

wych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzy-
stując własne uprawnienia, zasoby i możliwości.
Zgodnie zaś z art. 3 ust. 3 ww. ustawy rodzaj, forma
i rozmiar świadczenia powinny być również odpo-
wiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie
pomocy.
Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że
pomoc społeczna w wysokości do 20 tys. zł oraz od
20 tys. zł do 100 tys. zł może zostać wykorzystana na
pokrycie kosztów zakupu niezbędnych przedmiotów
użytku domowego w szczególnie uzasadnionych przy-
padkach, jeżeli spełnione zostaną warunki określone
w art. 2 ust. 1 oraz art. 3 ust. 3 ustawy o pomocy
społecznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie algorytmu, według którego
rozdziela się pieniądze na leczenie
w regionalnych oddziałach NFZ (17143)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Andrzeja Pałysa, posła na Sejm RP,
z dnia 20 lipca 2010 r. w sprawie algorytmu, według
którego rozdziela się pieniądze na leczenie w regio-
nalnych oddziałach Narodowego Funduszu Zdrowia,
przekazaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 30 lip-
ca 2010 r., znak: SPS-023-17143/10, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej podziału nad-
wyżki finansowej NFZ za rok 2009, zgodnie z art. 128
ust. 3–4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027,
z późn. zm.) łączne sprawozdanie finansowe fundu-
szu sporządza prezes funduszu, które podlega bada-
niu przez biegłego rewidenta oraz zatwierdzeniu
przez ministra właściwego do spraw finansów pu-
blicznych po zasięgnięciu opinii ministra właściwego
do spraw zdrowia. Zgodnie z art. 129 ust. 1–4 ww.
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych zatwierdzony zysk
netto za dany rok obrotowy przeznacza się na pokry-
cie strat z lat ubiegłych, fundusz zapasowy. O pokry-
ciu straty netto albo przeznaczeniu zysku netto de-
cyduje rada funduszu, w drodze uchwały, z uwzględ-
nieniem pierwszeństwa pokrycia strat z lat ubiegłych.
995
Uchwała rady funduszu może być podjęta po uzyska-
niu pozytywnej opinii ministra właściwego do spraw
finansów publicznych oraz ministra właściwego do
spraw zdrowia odnośnie do sposobu podziału zysku
netto lub pokrycia straty netto. Natomiast w okresie
pomiędzy przyjęciem przez radę funduszu ww. uchwa-
ły w danym roku oraz przyjęciem przez radę funduszu
uchwały w następnym roku planowane koszty świad-
czeń opieki zdrowotnej w planie finansowym obowią-
zującym w tym okresie lub sporządzanym w tym okre-
sie mogą być zwiększone, przy czym łączna wysokość
zwiększenia planowanych kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej w tym okresie nie może być większa niż
wysokość funduszu zapasowego. Przy ustalaniu wy-
sokości środków przekazywanych poszczególnym od-
działom wojewódzkim funduszu na finansowanie
świadczeń opieki zdrowotnej uwzględnia się w szcze-
gólności wyniki finansowe oddziałów wojewódzkich
funduszu za poprzednie lata obrotowe.
Zgodnie z przepisem art. 124 ust. 9 ww. ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej do zmiany planu
finansowego wynikającej z ww. art. 129 ust. 3 i 4 ww.
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej nie stosuje
się przepisów art. 118 ust. 3 ww. ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej, co oznacza, że przy podziale
zysku netto i przeznaczeniu środków na świadczenia
opieki zdrowotnej nie ma wymogu stosowania algo-
rytmu wynikającego z tego artykułu ww. ustawy, na-
tomiast kwestia sposobu podziału tych środków leży
w gestii prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia.
Ponadto uprzejmie informuję, że z danych za-
wartych w łącznym sprawozdaniu finansowym
NFZ za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2009 r.
Narodowy Fundusz Zdrowia odnotował stratę
w wysokości 694 492 tys. zł.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej zwiększenia
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej w regio-
nach wschodniej Polski, uprzejmie informuję, że zgod-
nie z nowym brzmieniem art. 118 ust. 3 ustawy
z dnia 25 września 2009 r. o zmianie ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 178, poz. 1374) planowa-
ne środki na pokrycie kosztów finansowania przez
oddziały wojewódzkie funduszu świadczeń opieki
zdrowotnej dla ubezpieczonych dzieli się pomiędzy
oddziały wojewódzkie funduszu, uwzględniając:
1) liczbę ubezpieczonych zarejestrowanych w od-
dziale wojewódzkim funduszu;
2) wydzielone według wieku i płci grupy ubezpie-
czonych oraz wydzielone grupy świadczeń opieki
zdrowotnej, w tym świadczenia wysokospecjali-
styczne;
3) ryzyko zdrowotne odpowiadające danej gru-
pie ubezpieczonych w zakresie danej grupy świad-
czeń opieki zdrowotnej w porównaniu z grupą od-
niesienia.
Zgodnie z delegacją zawartą w art. 119 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
minister zdrowia w porozumieniu z ministrem finan-
996
sów, po zasięgnięciu opinii prezesa funduszu, wydał
rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 17 listopada
2009 r. w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów
podziału środków pomiędzy centralę i oddziały wo-
jewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z przezna-
czeniem na finansowanie świadczeń opieki zdrowot-
nej dla ubezpieczonych (Dz. U. Nr 193, poz. 1495),
uwzględniając znowelizowane przepisy art. 118. Po-
wyższe zasady podziału zostały zastosowane po raz
pierwszy do planu finansowego NFZ na rok 2010.
Zmiana ww. przepisów dotyczących zasad podzia-
łu środków pomiędzy oddziały wojewódzkie NFZ do-
prowadziła do istotnej modyfikacji sposobu podziału
środków, a jednym z beneficjentów tej zmiany jest
Świętokrzyski Oddział Wojewódzki NFZ. Wpływ tej
zmiany na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej
w Świętokrzyskim Oddziale Wojewódzkim NFZ bę-
dzie bardziej widoczny w kolejnych latach wraz ze
wzrostem ogólnej puli środków będącej w dyspozycji
NFZ, który umożliwi większy wzrost udziału Świę-
tokrzyskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ w finan-
sowaniu świadczeń opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie leczenia interferonem dzieci
poniżej 16. roku życia (17144)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację złożoną przez pana posła Jana Kamińskie-
go, przesłaną przy piśmie z dnia 30 lipca 2010 r.
(SPS-023-17144/10), w sprawie zmian zapisów kwa-
lifikujących dzieci do leczenia w ramach programu
zdrowotnego,,Leczenie stwardnienia rozsianego”,
proszę o przyjęcie następujących informacji.
Resort zdrowia dąży do zapewnienia finansowa-
nia optymalnych rozwiązań terapeutycznych, a w szcze-
gólności jeśli powyższe dotyczy schorzeń przewle-
kłych. Stąd podejmowane działania resortu zdrowia
w celu modyfikacji obecnie obowiązującego rozporzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 11 stycznia 2010 r.
zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu programów zdrowotnych.
Obecnie w Ministerstwie Zdrowia trwają prace nad
zmianą zapisów programu zdrowotnego „Leczenie
stwardnienia rozsianego”, które powstają we współ-
pracy i na wniosek konsultanta krajowego w dziedzi-
nie neurologii prof. Ryglewicz. W dniu 17 sierpnia
2010 r. odbyło się kolejne ze spotkań z konsultantem
krajowym w dziedzinie neurologii prof. Ryglewicz, na
którym zapadło ustalenie, że do końca sierpnia bie-
żącego roku zostanie przekazany przez panią konsul-
tant wniosek wraz z ostateczną wersją zmian opisu
programu i wówczas złożonemu wnioskowi zostanie
nadany odpowiedni bieg legislacyjny.
Pragnę nadmienić, że poruszony w interpelacji
wątek zmian w zakresie obniżenia wieku kwalifiku-
jącego do leczenia w programie zdrowotnym jest roz-
ważany i znajduje się w projekcie nowelizacji progra-
mu zdrowotnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie nowej podstawy nauczania (17145)
Odpowiadając na interpelację pana posła Jana
Kamińskiego (SPS-023-17145/10) w sprawie nowej
podstawy nauczania, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z upoważnieniem zawartym w art. 22
ust. 2 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty, minister właściwy do spraw
oświaty i wychowania powinien określić, w drodze
rozporządzenia, podstawy programowe kształcenia
dla 206 zawodów, ujętych w klasyfikacji zawodów
szkolnictwa zawodowego. Określenie podstawy pro-
gramowej kształcenia w każdym zawodzie tzw. szkol-
nym przebiega dwuetapowo. W pierwszym etapie
specjaliści, znawcy zawodu, bazując na opisie zawodu
sporządzonym przez ministra właściwego, który
wnioskował, aby kształcenie w tym zawodzie było
prowadzone w systemie szkolnym, opracowują pro-
jekt tego dokumentu. Następnie w ramach współ-
działania ministrów na rzecz kształcenia zawodowe-
go projekt ten jest przedstawiany ministrowi właści-
wemu dla zawodu do akceptacji. Po jej uzyskaniu,
minister właściwy do spraw oświaty i wychowania
zatwierdza podstawę programową kształcenia w da-
nym zawodzie do użytku szkolnego i upowszechnia
jej treść przez kuratorów oświaty, co oznacza, iż za-
interesowane szkoły mogą uruchomić kształcenie
w tym zawodzie. W drugim etapie prac akceptowane
podstawy programowe kształcenia w zawodach są
sukcesywnie publikowane w drodze kolejnych rozpo-
rządzeń ministra edukacji narodowej w sprawie pod-
staw programowych kształcenia w zawodach, po

10–12 podstaw programowych w jednym rozporzą-
dzeniu.
Na dzień dzisiejszy nie wszystkie jeszcze podsta-
wy programowe kształcenia w zawodach zostały opu-
blikowane, gdyż proces legislacyjny wielostronico-
wych dokumentów tego typu jest pracochłonny i dłu-
gotrwały.
Jednym z aktualnie procedowanych jest właśnie
projekt rozporządzenia ministra edukacji narodowej
w sprawie podstaw programowych kształcenia w za-
wodach: asystent osoby niepełnosprawnej, florysta,
kucharz małej gastronomii, operator maszyn leśnych,
opiekun medyczny, pracownik pomocniczy obsługi
hotelowej, sprzedawca, technik handlowiec, technik
organizacji usług gastronomicznych, technik prze-
twórstwa mleczarskiego i technik weterynarii.
Zauważyć należy, iż kształcenie w ww. zawodach
jest już realizowane w oparciu o programy nauczania
uwzględniające akceptowane i zatwierdzone do użyt-
ku szkolnego projekty podstaw programowych kształ-
cenia w tych zawodach. Różnice w treściach między
projektem podstawy programowej kształcenia w da-
nym zawodzie a wersją podstawy programowej przy-
gotowywaną do publikacji mogą dotyczyć: uaktual-
nienia przepisów prawa dotyczących wykonywania
zawodu, postępu techniczno-technolologicznego, któ-
ry w niektórych obszarach zawodowych, takich jak:
telekomunikacja czy informatyka jest wyjątkowo dy-
namiczny, czy uporządkowania układu treści. Treści
istotne dla zawodu nie podlegają zmianom bez wnio-
sku ministra właściwego.
W związku z powyższym, publikacja podstaw pro-
gramowych kształcenia w zawodach nie zaskoczy
uczniów szkół ani ich nauczycieli, gdyż dotychczas
realizowane w szkołach programy nauczania dla za-
wodów dopuszczał centralnie do użytku szkolnego
minister edukacji narodowej i gwarantował uwzględ-
nienie w każdym z nich odpowiedniej podstawy pro-
gramowej kształcenia.
W myśl aktualnie obowiązujących przepisów, za
uwzględnienie treści odpowiednich podstaw progra-
mowych kształcenia w szkolnych programach na-
uczania dla zawodów odpowiada dyrektor szkoły.
Zasada ta dotyczy wszystkich szkół na terenie kraju
prowadzących kształcenie zawodowe, niezależnie od
typu, rodzaju zawodu i uprawnień. Proces publikacji
podstaw programowych nie może też stać się przy-
czyną dezaktualizacji dotychczas dopuszczonych pod-
ręczników. Od ponad dziesięciu lat podręcznik szkol-
ny do kształcenia w danym zawodzie ma uwzględniać
wybrane i logicznie powiązane treści zawarte w blo-
kach programowych odpowiedniej podstawy progra-
mowej kształcenia, a zawartość merytoryczna pod-
staw programowych w procesie ich publikacji nie
podlega innym zmianom, niż wyżej wymienione. Pu-
blikacja podstaw programowych kształcenia w po-
szczególnych zawodach nie może również spowodo-
wać zwiększenia liczby godzin obowiązkowych zajęć
dydaktyczno-wychowawczych, których wymiar dla
danego typu szkoły jest jednoznacznie określony
997
w rozporządzeniu ministra edukacji narodowej i spor-
tu z dnia 15 lutego 2002 r. w sprawie ramowych pla-
nów nauczania w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 15,
poz. 142, ze zm.). W odniesieniu do ustalania wyso-
kości czesnego w szkołach niepublicznych uprzejmie
informuję, iż wymieniona kwestia nie wchodzi w za-
kres kompetencji ministra właściwego do spraw
oświaty i wychowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 9 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie protestu przeciwko projektowi
rozporządzenia skracającego nauczycielom
należne im urlopy wypoczynkowe (17255)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Bożeny Kotkowskiej z dnia 3 sierp-
nia 2010 r., nr SPS-023-17255/10, w sprawie protestu
przeciwko projektowi rozporządzenia skracającego
nauczycielom należne im urlopy wypoczynkowe uprzej-
mie przekazuję następujące wyjaśnienia.
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie przygo-
towało żadnej nowelizacji Karty Nauczyciela w za-
kresie skracania urlopów nauczycieli w szkołach
feryjnych.
W myśl art. 64 ust. 1–2 ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97,
poz. 674, z późn. zm.) nauczycielowi zatrudnionemu
w szkole, w której w organizacji pracy przewidziano
ferie letnie i zimowe, przysługuje urlop wypoczynko-
wy w wymiarze odpowiadającym okresowi ferii
i w czasie ich trwania. Zgodnie z zapisami ww. usta-
wy nauczyciel może być zobowiązany przez dyrekto-
ra do wykonywania w czasie tych ferii następujących
czynności: przeprowadzania egzaminów, prac zwią-
zanych z zakończeniem roku szkolnego i przygotowa-
niem nowego roku szkolnego, opracowywania szkol-
nego zestawu programów oraz uczestniczenia w do-
skonaleniu zawodowym w określonej formie. Czyn-
ności te nie mogą łącznie zająć nauczycielowi więcej
niż 7 dni. Zgodnie z powyższym nauczyciel może
w czasie ferii na polecenie dyrektora szkoły, w której
jest zatrudniony, wykonywać tylko enumeratywnie
wymienione czynności.
Pani poseł B. Kotkowska nie określiła tytułu pro-
jektu rozporządzenia, który wzbudził jej niepokój.
Można jedynie domniemywać, iż jest to projekt roz-
porządzenia w sprawie ramowych statutów publicz-
998
nego przedszkola oraz publicznych szkół. Zgodnie
z § 9 ust. 1–2 ramowego statutu publicznej szkoły
podstawowej, załącznika nr 2 do ww. projektu rozpo-
rządzenia, w uzasadnionych przypadkach, z uwzględ-
nieniem potrzeb rodziców, szkoła organizuje dla uczniów
klas I–III zajęcia wychowawczo-opiekuńcze w czasie
ferii letnich i zimowych. Zasady organizacji zajęć
ustala dyrektor szkoły w porozumieniu z organem
prowadzącym.
Treść ww. przepisu nie wskazuje nauczycieli za-
trudnionych w szkole organizującej zajęcia opiekuń-
czo-wychowawcze jako osób prowadzących zajęcia
z uczniami podczas ferii zimowych i letnich. Intencją
tego przepisu jest upoważnienie dyrektora szkoły do
podjęcia, po rozpoznaniu takich potrzeb ze strony
rodziców, działań zmierzających do zapewnienia
uczniom opieki i zajęć podczas ferii. Natomiast zasa-
dy organizacji zajęć, w tym np. wymiar zatrudnienia
osób wykonujących to zadanie, ustalić ma dyrektor
szkoły w porozumieniu z organem prowadzącym.
Należy pamiętać, że na podstawie art. 65 Konsty-
tucji Rzeczypospolitej Polskiej każdemu zapewnia się
wolność wyboru i wykonywania zawodu oraz wyboru
miejsca pracy, a w myśl art. 66 ust. 2 konstytucji
pracownik ma prawo do określonych w ustawie dni
wolnych od pracy i corocznych płatnych urlopów.
Zgodnie z powyższym § 9 ust.1–2 projektu ramo-
wego statutu publicznej szkoły podstawowej, załącz-
nika nr 2 w sprawie ramowych statutów publicznego
przedszkola oraz publicznych szkół, w żaden sposób
nie jest sprzeczny z Konstytucją RP oraz przepisami
ustawy Karta Nauczyciela, natomiast gwarantuje
dzieciom klas I–III opiekę w czasie ferii letnich i zi-
mowych, a nauczycielom wolność wyboru i możliwość
ewentualnego dodatkowego zarobkowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Lilla Jaroń
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Marzeny Okła-Drewnowicz
w sprawie wynagrodzenia asystentów sędziów
(17256)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Marzeny Okła-Drewnowicz
w sprawie wynagrodzenia asystentów sędziów uprzej-
mie przedstawiam następujące stanowisko.
Wskazywane w interpelacji rozporządzenie mini-
stra sprawiedliwości z dnia 16 czerwca 2009 r.
w sprawie wynagrodzenia asystentów sędziów (Dz. U.
Nr 99, poz. 834) zostało wydane w związku z potrze-
bą zmiany wskazanych w rozporządzeniu kwot wy-
nagrodzenia zasadniczego asystentów sędziów i wy-
nikało z ustalenia w art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy bu-
dżetowej na rok 2009 z dnia 9 stycznia 2009 r. (Dz. U.
Nr 10, poz. 58) średniorocznego wskaźnika wzrostu
wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej w wy-
sokości 103,9%.
Podniesienie wysokości wynagrodzeń asystenc-
kich ponad wskazany powyżej poziom nie było
możliwe z uwagi na brak środków budżetowych,
które pozostawałyby w dyspozycji ministra spra-
wiedliwości.
Odnosząc się do kwestii związanych ze zróżnico-
waniem wynagrodzeń asystentów sędziów zatrud-
nionych w sądach oraz wynagrodzeń aplikantów
aplikacji sędziowskiej, skierowanych na staż na sta-
nowisku asystenta sędziego, należy wskazać, że
w wyniku uzgodnień międzyresortowych projektu
ustawy o zmianie ustawy Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych oraz niektórych innych ustaw uwzględ-
niono podnoszone uwagi dotyczące wskazanego po-
wyżej zróżnicowania. W następstwie uwzględnienia
uwag przedmiotowy projekt przewiduje nowelizację
przepisów ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa
i Prokuratury i rezygnację ze stażu na stanowisku
asystenta sędziego odbywanego w ramach aplikacji
sędziowskiej. Uznano, że skrócenie aplikacji sędziow-
skiej o 6-miesięczny staż na stanowisku asystenta
sędziego nie wpłynie istotnie na jej przebieg, tym bar-
dziej, że w czasie odbywanych w ramach tej aplikacji
praktyk aplikanci wykonują czynności zbliżone do
tych, które powierza się asystentom sędziów. Skró-
cenie aplikacji sędziowskiej stanowi jednocześnie od-
powiedź na wyrażane w publicznych dyskusjach po-
glądy o zaproponowaniu w ustawie o krajowej szkole
zbyt długiego okresu szkolenia wstępnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Marzeny Okła-Drewnowicz
w sprawie uzyskiwania promocji
do następnej klasy szkoły ponadgimnazjalnej
z jedną oceną niedostateczną (17257)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marzeny Okła-Drewnowicz

(SPS-023-17257/10) w sprawie uzyskania promocji do
następnej klasy szkoły ponadgimnazjalnej z jedną
oceną niedostateczną, uprzejmie wyjaśniam, że w pro-
jekcie zmiany rozporządzenia z dnia 30 kwietnia
2007 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania,
klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy
oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów
w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 83, poz. 562,
z późn. zm.) zawarta jest propozycja, by rada peda-
gogiczna szkoły ponadgimnazjalnej miała możliwość
jednorazowego w cyklu kształcenia promowania
ucznia, który nie zdał egzaminu poprawkowego z jed-
nego z obowiązkowych przedmiotów pod warunkiem,
że w szkolnym planie nauczania przedmiot ten jest
realizowany w klasie programowo wyższej.
Pragnę wyraźnie podkreślić, że promowanie
ucznia z jedną niedostateczną roczną oceną klasyfi-
kacyjną nie jest obligatoryjne, a jedynie daje upraw-
nienie radzie pedagogicznej, która podchodząc indy-
widualnie do sytuacji każdego ucznia i mając na uwa-
dze nieobniżanie wymagań edukacyjnych, może sko-
rzystać z takiej możliwości. Zatem to nauczyciele jako
członkowie rady pedagogicznej, decydują o możliwo-
ści jego promowania.
Rozwiązanie polegające na możliwości promowa-
nia (jeden raz w cyklu kształcenia) przez radę peda-
gogiczną ucznia szkoły podstawowej, który otrzymał
jedną roczną ocenę niedostateczną, funkcjonuje od
1992 r. (Dz. Urz. MEN nr 7, poz. 32, z późn. zm.).
W 1999 r. możliwość taką ma również rada pedago-
giczna gimnazjum (Dz. U. Nr 41, poz. 413). W 2001 r.
wprowadzono dodatkowy warunek dla takiej promocji
– obowiązkowy przedmiot powinien być, zgodnie ze
szkolnym planem nauczania, realizowany w klasie
programowo wyższej (Dz. U. Nr 29, poz. 323).
Jak z powyższego wynika, możliwość promowania
przez radę pedagogiczną ucznia z jedną niedostatecz-
ną roczną oceną klasyfikacyjną funkcjonuje od kil-
kunastu lat w odniesieniu do uczniów szkoły podsta-
wowej i gimnazjum i nie było sygnałów ze strony
nauczycieli, by taka możliwość rady pedagogicznej
miała wpływ na obniżenie poziomu nauczania. Moż-
liwość takiej promocji nie dotyczy uczniów najwyż-
szych klas danego typu szkoły oraz nie dotyczy sytu-
acji gdy przedmiot nie jest realizowany w klasie pro-
gramowo wyższej.
Przewiduje się, że przedmiotowa zmiana wejdzie
w życie z dniem 1 września 2010 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
999
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Ziemniaka
w sprawie przepisów rozporządzenia
w sprawie kierowania ruchem drogowym
(17258)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 3 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17258/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Wojciecha Ziemniaka dotyczącą przepisów roz-
porządzenia w sprawie kierowania ruchem drogowym,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż podczas prac nad
projektem rozporządzenia ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji z dnia 6 lipca 2010 r. w sprawie
kierowania ruchem drogowym (Dz. U. Nr 123, poz. 840),
jak słusznie zauważył pan poseł, pojawiła się propo-
zycja wydłużenia okresu obowiązywania zaświad-
czeń wydanych na podstawie rozporządzenia mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji z dnia 18 lip-
ca 2008 r. w sprawie kierowania ruchem drogowym
(Dz. U. Nr 132, poz. 839). W trakcie procedowania
nad projektem zauważono, że przyjęcie tego rozwią-
zania stanowiłoby nieuzasadnione naruszenie dwóch
podstawowych zasad, na których oparty jest polski
system prawny, tj. zasady zachowania praw nabytych
oraz zasady równości wobec prawa. Wprowadzenie
w życie przepisu przedłużającego okres obowiązywa-
nia zaświadczeń o ukończeniu szkolenia, wydanych
na podstawie uprzednio obowiązującego rozporzą-
dzenia, sprawiłoby, że zaświadczenia osób, które od-
były szkolenia w takim samym zakresie (według tego
samego programu i w takiej samej liczbie godzin),
miałyby różne terminy ważności (różnica wynosiłaby
nawet kilkanaście miesięcy). W związku z powyż-
szym, w toku prac legislacyjnych, zrezygnowano
z wprowadzenia ww. rozwiązania.
Ponadto wprowadzenie proponowanego rozwią-
zania wydaje się niemożliwe do zrealizowania ze
względów legislacyjnych. Należy bowiem zwrócić uwa-
gę na fakt, iż wzór zaświadczenia wydawanego na
podstawie uprzednio obowiązującego rozporządzenia
w sprawie kierowania ruchem drogowym zawierał
wskazanie daty jego ważności. W związku z powyż-
szym, aby nie dopuścić do niezgodności treści tych
dokumentów z obowiązującym prawem, przedłuże-
nie ważności tych zaświadczeń musiałoby się wiązać
ze zmianą wzoru zaświadczenia wydawanego na
mocy poprzednio obowiązujących przepisów i wy-
mianą zaświadczeń. Przeprowadzenie tego typu
działań wiązałoby się z koniecznością znowelizowa-
nia wzoru zaświadczenia wydawanego na podstawie
1000
uprzednio obowiązującego rozporządzenia (wzór
stanowił załącznik nr 4 tego rozporządzenia), co nie
jest już możliwe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Zdzisława Czuchy
w sprawie prywatyzacji WUŻ
– Przedsiębiorstwa Usług Żeglugowych
i Portowych Gdynia sp. z o.o. (17259)
Szanowny Panie Marszałku! W związku ze zło-
żonym za pośrednictwem pani Ewy Kierzkowskiej,
wicemarszałka Sejmu RP, znak: SPS-023-17259/
10, pismem dotyczącym interpelacji poselskiej pana
posła Zdzisława Czuchy w sprawie prywatyzacji
WUŻ – Przedsiębiorstwa Usług Żeglugowych i Por-
towych Gdynia sp. z o.o. uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Minister skarbu państwa nie prowadzi procesu
prywatyzacji spółki zależnej Zarządu Morskiego Por-
tu Gdynia SA – Przedsiębiorstwa Usług Żeglugowych
i Portowych Gdynia WUŻ sp. z o.o. Zgodnie z posta-
nowieniami art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2004 r.
o zmianie ustawy o portach i przystaniach morskich
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
z 2004 r., Nr 281, poz. 2782, z późn. zm.) spółka Za-
rząd Morskiego Portu Gdynia SA, realizując obowią-
zek ustawowy, zbywa udziały lub akcje w spółkach
działających w sferze eksploatacji w trybie publicz-
nym, który może przybrać – zgodnie z przedmiotową
ustawą – dwie formuły, a mianowicie formułę pisem-
nego przetargu lub negocjacji.
Spółka WUŻ sp. z o.o. świadczy usługi holownicze
i cumownicze, a tym samym jest traktowana jako
podmiot działający w sferze eksploatacji.
Poniżej przedstawiam panu posłowi informacje
uzyskane od Zarządu Spółki Zarząd Morskiego Por-
tu Gdynia SA w przedmiotowej sprawie, zgodnie
z postawionymi pytaniami.
Ad 1. Czy oferta złożona przez konsorcjum, w skład
którego wchodzą pracownicy WUŻ – PUŻiPG sp.
z o.o., jest brana pod uwagę w ostatecznym etapie
prywatyzacji, jeżeli nie, to z jakich powodów?
Zarząd Morskiego Portu Gdynia SA prowadzi
obecnie prace nad przygotowaniem całości procedury
procesu prywatyzacji spółki WUŻ – PUŻiPG sp. z o.o.
Na podstawie przedłożonej przez zarząd spółki doku-
mentacji (m.in. harmonogramu procesu prywatyza-
cji, memorandum informacyjnego oraz projektu umo-
wy zbycia udziałów) Rada Nadzorcza Spółki Zarząd
Morskiego Portu Gdańsk SA rozpatrzy stosowny
wniosek zarządu spółki w sprawie wyrażenia zgody
na rozpoczęcie procesu prywatyzacji spółki WUŻ
– PUŻiPG sp. z o.o. prowadzącego do zbycia 100%
udziałów.
Proces prywatyzacji spółki będzie prowadzony
w formule przetargu publicznego, będą więc mogły
w nim brać udział podmioty krajowe, zagraniczne
oraz podmioty występujące wspólnie, w tym konsor-
cja. Udział konsorcjum, w skład którego wejdą pra-
cownicy WUŻ – PUŻiPG sp. z o.o., jest – w ocenie
zarządu spółki – jak najbardziej dopuszczalny, jeżeli
podmiot ten przystapi do pisemnego przetargu na
zbycie udziałów spółki, którego ogłoszenie planowa-
ne jest w IV kwartale br., i spełni wszystkie kryteria
tam określone. Wszystkie oferty złożone przez poten-
cjalnych inwestorów będą oceniane wg tych samych
kryteriów, przy czym jedynym decydującym kryte-
rium merytorycznym o wyborze danej oferty będzie
cena za 100% udziałów spółki. Cena minimalna bę-
dzie określona w ogłoszeniu o przetargu na zbycie
udziałów. Jeżeli konsorcjum, o którym mowa w in-
terpelacji pana posła, spełni kryteria formalne i me-
rytoryczne, będzie brane pod uwagę w ostatecznym
etapie procesu prywatyzacji.
Ad 2. Kiedy planuje się zakończenie procesu
prywtyzacji spółki WUŻ – PUŻiPG sp. z o.o. i jakie
podmioty biorą udział w ostatecznym etapie ptywa-
tyzacji?
Zgodnie z „Harmonogramem prywatyzacji spółek
zależnych, współzależnych i powiązanych Zarządu
Morskiego Portu Gdynia SA w latach 2010–2012”
proces prywatyzacji spółki WUŻ – PUŻiPG sp. z o.o.
rozpocznie się w IV kawartale br. W ocenie zarządu
spółki jego zakończenie może nastąpić na przełomie
I i II kwartału 2011 r. W ostatecznym etapie procesu
prywatyzacji będzie mógł wziąć udział jeden inwe-
stor, który zaoferuje najwyższą cenę za 100% udzia-
łów spółki WUŻ – PUŻiPG sp. z o.o.
Ad 3. Jakie warunki postawione zostaną podmio-
towi, który przejmie prywatyzowaną spółkę w zakre-
sie dotyczącym inwestycji oraz zabezpieczenia miejsc
pracy, gwarancji zatrudnienia oraz warunków socjal-
nych dla załogi spółki?
Zgodnie z praktykowaną dotychczas przez Zarząd
Spółki Zarząd Morskiego Portu Gdynia SA procedu-
rą, umowa zbycia udziałów spółki WUŻ – PUŻiPG
sp. z o.o. będzie możliwa do podpisania po ziszczeniu
się określonych warunków, do których należy zali-
czyć w szczególnosci podpisanie pakietu gwarancji
pracowniczych. Negocjacje dotyczące poszczególnych
elementów pakietu, w tym gwarancji zatrudnienia
czy warunków socjalnych dla załogi są prowadzone
pomiędzy wybranym przez Zarząd Spółki Zarząd
Morskiego Portu Gdynia SA inwestorem a organiza-
cjami związkowymi reprezentującymi pracowników
danej spółki. Zarząd Spółki Zarząd Morskiego Portu
Gdynia SA nie ingeruje w prowadzone negocjacje.
W zakresie ewentualnych oczekiwań inwestycyjnych
umowa zbycia akcji będzie zawierała określone po-
stanowienia regulujące zobowiazania inwestycyjne,

zgodnie z którymi inwestor będzie zobowiązany do
zapewnienia takiego poziomu nakładów inwestycyj-
nych, który zapewni utrzymanie potencjału technicz-
no-ekspoloatacyjnego spółki umożliwiającego wyko-
nywanie holowań wenątrzportowych na rzecz każdej
zawijającej do portu jednostki pływającej zaintereso-
wanej tego typu usługą oraz wykonywaniem rejsów
pełnomorskich na poziomie nie niższym od dotych-
czasowego.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Zdzisława Czuchy
w sprawie konieczności zmian rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 2 marca 2010 r. zmieniającego
rozporządzenie w sprawie szczegółowych
warunków, jakim powinna odpowiadać
lokalna strategia rozwoju obszarów rybackich,
kryteriów wyboru lokalnej grupy rybackiej
do realizacji tej strategii oraz wymagań,
jakim powinna odpowiadać umowa dotycząca
warunków i sposobu realizacji tej strategii
w ramach Programu Operacyjnego
„Zrównoważony rozwój sektora rybołówstwa
i nadbrzeżnych obszarów rybackich 2007–2013”
(17260)
Na podstawie art. 193 regulaminu Sejmu przed-
kładam Panu Marszałkowi odpowiedź na interpela-
cję pana posła Zdzisława Czuchy w sprawie koniecz-
ności zmian rozporządzenia ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 2 marca 2010 r. w sprawie szczegóło-
wych warunków, jakim powinna odpowiadać lokalna
strategia rozwoju obszarów rybackich, która została
dołączona do pisma z dnia 3 sierpnia 2010 r. (znak:
SPS-023-17260/10).
W odpowiedzi na pierwsze pytanie zadane przez
pana posła Zdzisława Czuchę uprzejmie informuję,
że minister rolnictwa i rozwoju wsi nie przewiduje
zwiększenia puli środków na finansowanie operacji
realizowanych w ramach realizacji lokalnej strategii
rozwoju obszarów rybackich (LSROR) przez podmio-
ty publiczne. Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 4 rozpo-
rządzenia Rady (WE) z dnia 27 lipca 2006 r. nr 1198
w sprawie Europejskiego Funduszu Rybackiego, któ-
re reguluje m.in. podstawowe zasady wdrażania stra-
tegii opracowanych przez lokalne grupy rybackie we
wszystkich państwach członkowskich, większość ope-
racji w ramach realizacji LSROR powinna być reali-
zowana przez sektor prywatny. Potwierdza to motyw
33 preambuły do tego rozporządzenia, w którym pra-
1001
wodawca europejski wskazał, że LSROR powinna
dawać pierwszeństwo partnerom prywatnym.
Zgodnie z tymi wskazaniami minister rolnictwa
i rozwoju wsi sformułował treść § l pkt 6 rozporzą-
dzenia z dnia 29 września 2009 r. w sprawie szczegó-
łowych warunków, jakim powinna odpowiadać lokal-
na strategia rozwoju obszarów rybackich, kryteriów
wyboru lokalnej grupy rybackiej do realizacji tej stra-
tegii oraz wymagań, jakim powinna odpowiadać
umowa dotycząca warunków i sposobu realizacji tej
strategii w ramach Programu Operacyjnego „Zrów-
noważony rozwój sektora rybołówstwa i nadbrzeż-
nych obszarów rybackich 2007–2013” (Dz. U. Nr 162,
poz. 1292 oraz z 2010 r. Nr 36, poz. 200). Zgodnie
z tym przepisem lokalna grupa rybacka (LGR) po-
winna tak zaprojektować budżet opracowanej przez
siebie LSROR, by co najmniej 50% środków finanso-
wych otrzymały podmioty inne niż podmioty publicz-
ne i sama LGR. W związku z tym ilość środków fi-
nansowych przeznaczonych na realizację operacji
przez podmioty publiczne nie może przekroczyć 35%
całego budżetu LSROR. Wynika to z faktu, że 15%
środków budżetu może trafić do samej LGR, ponie-
waż wyłącznym beneficjentem operacji, o których
mowa w § 1 pkt 6 lit. a i b, może być tylko LGR. Przy-
znanie większej ilości środków na operacje realizo-
wane przez podmioty publiczne pozostawałoby w sprzecz-
ności z przepisami przywołanego rozporządzenia
Rady (WE) nr 1198 oraz z motywami wskazanymi
w preambule do tego aktu normatywnego.
Wskazać należy ponadto, że stowarzyszenia ubie-
gające się o wybór do realizacji LSROR złożyły wnio-
ski zawierające budżet stworzony w oparciu omawia-
ne przepisy. W związku z powyższym nowelizacja
rozporządzenia wymagałaby istotnej zmiany tych
budżetów jeszcze przed faktycznym rozpoczęciem ich
realizacji.
Jednocześnie należy przypomnieć, że jednym z pod-
stawowych celów osi priorytetowej 4 Programu Ope-
racyjnego „Zrównoważony rozwój sektora rybołów-
stwa i nadbrzeżnych obszarów rybackich 2007–2013”
(PO „Ryby” 2007–2013), w ramach której będą reali-
zowane LSROR, jest aktywizacja społeczności za-
mieszkującej obszary zależne od rybactwa. Aktywiza-
cja ta ma nastąpić poprzez finansowanie różnorod-
nych operacji realizowanych przez mieszkańców tych
obszarów. Z tego też powodu nie wydaje się właściwe
ograniczanie ilości środków przeznaczonych na ope-
racje realizowane przez te osoby już na obecnym eta-
pie, gdy stowarzyszenia nie rozpoczęły jeszcze reali-
zacji opracowanych przez siebie LSROR, a beneficjen-
ci nie zaczęli składać wniosków.
W odpowiedzi na drugie pytanie zadane przez
pana posła Zdzisława Czuchę, uprzejmie informuję,
że zasady przyznawania zaliczek dla beneficjentów
Europejskiego Funduszu Rybackiego (w tym dla LGR)
zostały uregulowane w rozporządzeniu ministra roz-
woju regionalnego z dnia 18 grudnia 2009 r. w spra-
wie warunków i trybu udzielania i rozliczania zali-
czek oraz zakresu i terminów składania wniosków
1002
o płatność w ramach programów finansowanych
z udziałem środków europejskich (Dz. U. Nr 223, poz.
1786). W szczególności w § 4 ust. 1 pkt 4 przywoła-
nego rozporządzenia została zagwarantowana moż-
liwość ubiegania się o zaliczkę przez beneficjentów
osi priorytetowej 4, w tym przez LGR. Zgodnie
z tymi przepisami zaliczka przekazywana będzie na
wyodrębniony rachunek beneficjenta, przeznaczony
wyłącznie do obsługi tej kwoty, a rozliczenie zalicz-
kowanej kwoty polegać będzie na wykazaniu przez
beneficjenta wydatków kwalifikowalnych we wnio-
skach o płatność złożonych do samorządu wojewódz-
twa. Wypłacanie zaliczki nastąpi po wniesieniu
przez beneficjenta zabezpieczenia należytego wyko-
nania zobowiązań wynikających z całej umowy
o dofinansowanie.
Należy również nadmienić, że zgodnie ze wzorem
wniosku o dofinansowanie opracowanym przez Mi-
nisterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi lokalna grupa
rybacka ma możliwość wnioskowania o zaliczkę rów-
nież na poczet kosztów funkcjonowania LGR. Wnio-
skowana kwota zaliczki może wynosić do 100% wy-
sokości wnioskowanej kwoty dofinansowania, przy
czym koszty kwalifikowalne poniesione w celu przy-
gotowania LSROR nie podlegają zaliczkowaniu. Na
dalszym etapie odpowiednie zapisy umowy o dofinan-
sowanie zabezpieczą możliwość korzystania z zali-
czek przy funkcjonowaniu LGR.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Popiołka
w sprawie nowelizacji art. 8 ust. 9 ustawy
o pomocy społecznej określającego
miesięczny dochód rolników
z hektara przeliczeniowego (17261)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 3 sierpnia 2010 r.
(znak: SPS-023-17261/10) dotyczące interpelacji po-
selskiej pana posła Krzysztofa Popiołka w sprawie
nowelizacji art. 8 ust. 9 ustawy o pomocy społecznej
określającego miesięczny dochód rolników z hektara
przeliczeniowego, uprzejmie wyjaśniam.
W świetle przepisów o pomocy społecznej hektar
przeliczeniowy jest umowną jednostką powierzchni
gruntu wykorzystywaną jako wartość kalkulacyjna
ustanowiona do celów obliczania kryteriów dochodo-
wych kwalifikujących osoby lub rodziny do niektó-
rych świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej. Na
podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
29 lipca 2009 r. (Dz. U. Nr 127, poz. 1055 z 2009 r.)
kwota miesięcznego dochodu z 1 ha przeliczeniowego
wynosi 207 zł.
Na podstawie art. 9 ww. ustawy o pomocy społecz-
nej wysokość kwoty dochodu z 1 ha przeliczeniowego
jest weryfikowana co 3 lata, razem z innymi kryte-
riami dochodowymi w pomocy społecznej. Weryfika-
cja kryteriów dochodowych dokonywana jest na pod-
stawie wyników badań progów interwencji socjalnej
wykonywanych przez Instytut Pracy i Spraw Socjal-
nych, albowiem zgodnie z tymi zapisami ustawowymi
„badania progu interwencji socjalnej dokonuje Insty-
tut Pracy i Spraw Socjalnych” w oparciu o określony
przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia
społecznego, w drodze rozporządzenia (Dz. U. z 2005 r.,
Nr 211, poz. 1762) sposób ustalania progu interwen-
cji socjalnej, zakres potrzeb niezbędnych do egzysten-
cji, minimalny zakres wydatków, okres oraz źródło
danych, z jakiego przyjmuje się wysokość cen towa-
rów i usług, uwzględniając poziom wydatków gospo-
darstw domowych z I kwintyla rozkładu dochodów,
których wydatki należy uwzględniać w badaniu pro-
gu interwencji socjalnej.
W celu wykonania tego zapisu prawnego Instytut
Pracy i Spraw Socjalnych opracował metodologię
o charakterze ekspercko-empirycznym. Oznacza to,
że eksperci opracowali koszyk dóbr i usług zapewnia-
jących zaspokojenie potrzeb egzystencjalnie niezbęd-
nych na podstawie zalecanych norm spożycia, użyt-
kowania dóbr i korzystania z usług, który następnie
weryfikowano, posiłkując się wiedzą o rzeczywistych
zachowaniach konsumpcyjnych gospodarstw domo-
wych o niskich dochodach.
W metodologii IPiSS uwzględnia się ceny notowa-
ne przez GUS oraz dla celów porównawczych warto-
ści II kwintyla rozkładu dochodów gospodarstw, wy-
korzystuje się wnioski eksperckie wynikające z ob-
serwacji zmian zwyczajów konsumpcyjnych w gospo-
darstwach domowych, co znajduje odzwierciedlenie
w aktualizacji kategorii dóbr uwzględnianych w przy-
jętej metodologii.
W wyniku działań opartych o nadmienioną me-
todologię IPiSS podaje w stosownych raportach
wartość i strukturę progu interwencji socjalnej
w wybranych gospodarstwach pracowniczych oraz
emeryckich.
Jeżeli chodzi o wysokość kwoty dochodu z 1 ha
przeliczeniowego, to zgodnie z dyspozycją ustawową
(art. 9, ust. 6) obliczana jest w ten sposób, że ulega
ona zmianie w terminach weryfikacji kryteriów do-
chodowych o 25% sumy kwot, o które wzrosły kryte-
ria dochodowe dla osoby samotnie gospodarującej
i dla osoby w rodzinie.
Następnie na podstawie wyników badania progu
interwencji socjalnej przeprowadzonego przez IPiSS
w roku weryfikacji kryteriów dochodowych Rada Mi-
nistrów przedstawia propozycje kwot kryteriów do-
chodowych Trójstronnej Komisji ds. Społeczno-Go-
spodarczych do dnia 15 maja. Trójstronna Komisja
ds. Społeczno-Gospodarczych uzgadnia kryteria do-
chodowe.

Minister pracy i polityki społecznej ogłasza zwe-
ryfikowane kryteria w drodze obwieszczenia do dnia
15 lipca. W przypadku nieuzgodnienia kryteriów do-
chodowych w przewidzianym terminie przez Komisję
Trójstronną ds. Społeczno-Gospodarczych Rada Mi-
nistrów ustala je rozporządzeniem do dnia 15 lipca.
Zweryfikowane kryteria dochodowe oraz kwoty, o któ-
rych wcześniej mowa, obowiązują od dnia 1 paździer-
nika tego samego roku, w którym jest przeprowadza-
na weryfikacja.
Ponadto zgodnie z art. 9 ust. 9 minister właściwy
do spraw zabezpieczenia społecznego przedkłada co-
rocznie do dnia 15 kwietnia Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych informację o wyso-
kości minimum egzystencji ustalonego przez Insty-
tut Pracy i Spraw Socjalnych. Jeśli w danym roku
kalendarzowym kwota kryterium dochodowego oso-
by samotnie gospodarującej i kwota kryterium do-
chodowego na osobę w rodzinie będzie równa lub
niższa niż minimum egzystencji, Trójstronna Komi-
sja do Spraw Społeczno-Gospodarczych może wystą-
pić do Rady Ministrów z wnioskiem o zweryfikowa-
nie kwot kryteriów dochodowych.
Ponadto informuję, że departament pomocy i in-
tegracji społecznej, opierając się na własnym mate-
riale sprawozdawczym (sprawozdanie MPiPS-03),
także na opracowaniach Instytutu Pracy i Spraw So-
cjalnych, Głównego Urzędu Statystycznego, opraco-
wuje pogłębione analizy posiadanych danych w celu
rozpoznania i opisania tych obszarów niedostatku,
które pozostają w obszarze ustawowej działalności
departamentu, w stosunku do których departament
zobowiązany jest podejmować stosowne działania
w celu zminimalizowania negatywnych skutków bie-
dy, w tym także w stosunku do osób i rodzin zamiesz-
kujących tereny rolnicze.
Analizy te głównie przeznaczone są do wykorzy-
stania w procesie projektowania i opiniowania aktów
prawnych związanych z zabezpieczeniem społecz-
nym, szczególnie z pomocą społeczną.
Odnośnie zaś do kwestii związanych z tegorocz-
ną powodzią informuję, iż zgodnie z art. 33 ust. 3
ustawy z dnia 24 czerwca 2010 r. o szczególnych
rozwiązaniach związanych z usuwaniem skutków
powodzi z maja i czerwca 2010 r. (Dz. U. 2010 r.,
Nr 123, poz. 835), jeżeli zalaniu na skutek powodzi
uległo co najmniej 30% powierzchni gospodarstwa
rolnego poszkodowanego ubiegającego się o świad-
czenia z pomocy społecznej lub świadczenia rodzin-
ne w okresie do 31 grudnia 2011 r., przy ustalaniu
prawa do świadczeń z pomocy społecznej albo do
świadczeń rodzinnych do dochodu z gospodarstwa
rolnego nie wlicza się powierzchni, która uległa za-
laniu na skutek powodzi.
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
1003
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie art. 104 ustawy
o Polskiej Akademii Nauk regulującego zasady
wynagradzania pracowników instytutów PAN
(17262)
W związku z interpelacją grupy posłów: Dariusza
Seligi, Krzysztofa Sońty oraz Roberta Telusa w spra-
wie art. 104 ustawy o Polskiej Akademii Nauk regu-
lującego zasady wynagradzania pracowników insty-
tutów naukowych Polskiej Akademii Nauk przesłaną
przy piśmie, nr SPS-023-17262/10, z dnia 3 sierpnia
2010 r., uprzejmie przekazuję odpowiedzi na nastę-
pujące pytania.
1. Czy, w ocenie pani minister, przyjęte w art. 104
ustawy o Polskiej Akademii Nauk rozwiązanie nie
oznacza w rzeczywistości gorszego traktowania pra-
cowników instytutów naukowych podlegających PAN
w porównaniu do innych grup badawczych?
Jednym z celów reformy Polskiej Akademii Nauk
jest pełniejsze wykorzystanie potencjału akademii,
podwyższenie jakości prowadzonych w instytutach
PAN badań naukowych, poprawa efektywności za-
rządzania PAN oraz działania związane z promowa-
niem rozwoju kariery oraz zwiększeniem mobilności
kadry naukowej.
Ustawa z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach fi-
nansowania nauki umożliwia dyrektorom instytu-
tów naukowych Polskiej Akademii Nauk tworzenie
elastycznego systemu płacowego, zwiększając tym
samym możliwości wynagradzania i nagradzania
pracowników. Dyrektorzy instytutów naukowych
otrzymują środki finansowe z tytułu dotacji podmio-
towej z przeznaczeniem na działalność statutową.
Jako działalność statutową instytutu naukowego na-
leży rozumieć realizację określonych w statucie jed-
nostki naukowej zadań związanych z prowadzonymi
przez nią w sposób ciągły badaniami naukowymi lub
pracami rozwojowymi. Środki finansowe otrzymane
przez dany instytut naukowy są przeznaczane na
działalność statutową jednostek naukowych, w tym
także na wynagrodzenia pracowników. Finansowa-
nie działalności statutowej obejmuje między innymi
utrzymanie potencjału badawczego jednostki nauko-
wej, w tym kosztów związanych z zatrudnieniem nie-
zbędnej kadry naukowej i inżynieryjno-technicznej
(art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 kwietnia
2010 r. o zasadach finansowania nauki). Środki fi-
nansowe na naukę przeznaczone na finansowanie
działalności statutowej, w tym między innymi na
koszty związane z zatrudnieniem niezbędnej kadry
naukowej i inżynieryjno-technicznej, są przekazywa-
ne w formie dotacji podmiotowej. Odrębnemu finan-
1004
sowaniu będą podlegały działania związane z re-
strukturyzacją jednostek naukowych w zakresie za-
dań określonych w art. 18 ust. 1 pkt 1 lit. a, c–e usta-
wy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowa-
nia nauki. Pozostawienie w gestii dyrektora instytu-
tu naukowego możliwości wynagradzania i nagra-
dzania pracowników naukowych zwiększa samo-
dzielność finansową instytutu oraz promuje dzia-
łania zwiększające aktywność naukowa pracowni-
ków. W ramach otrzymanych przez dany instytut
środków finansowych dyrektorzy (kierownicy) mogą
samodzielnie podejmować decyzje o strukturze ich
podziału z uwzględnieniem obowiązku utrzymania
potencjału badawczego oraz poziomu kosztów zwią-
zanych z zatrudnieniem niezbędnej kadry naukowej
i inżynieryjno-technicznej, zgodnie z obowiązującym
w danym instytucie zakładowym regulaminem wy-
nagradzania lub zakładowym układem pracy.
2. Czy ministerstwo rozważa możliwość powiąza-
nia siatki wynagrodzeń zasadniczych pracowników
naukowych z kwotą bazową w oparciu o zasady prze-
widziane dla pracowników uczelni wyższych zatrud-
nionych na takich samych stanowiskach?
Pracownicy naukowi zatrudnieni w jednostkach
naukowych Polskiej Akademii Nauk są zobowiązani
na podstawie art. 94 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r.
do wykonywania zadań statutowych jednostek na-
ukowych, w szczególności prowadzenia badań nauko-
wych i prac rozwojowych, ogłaszania i rozpowszech-
niania ich wyników oraz udziału w realizacji podję-
tych przez jednostkę zadań w zakresie kształcenia.
Szczegółowy zakres obowiązków pracowników na-
ukowych jest określany przez dyrektora (kierownika)
danego instytutu. Jednakże do podstawowych obo-
wiązków pracownika naukowego instytutu należy
realizacja celów i zadań instytutu, w tym prowadze-
nie działalności naukowej. Podstawowy zakres obo-
wiązków pracownika naukowego został określony
w art. 42 ust. 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r.
o instytutach badawczych. Ponadto w art. 44 ust. 5
ww. ustawy zostały szczegółowo określone obowiązki
pracownika naukowego. W szczególności do obowiąz-
ków pracownika naukowego należy:
— twórcza działalność naukowa polegająca na
rozwiązywaniu problemów naukowych;
— wprowadzanie do praktyki wyników badań na-
ukowych lub prac rozwojowych;
— podnoszenie swoich kwalifikacji;
— upowszechnianie osiągnięć nauki, w tym po-
przez publikacje oraz aktywny udział w życiu nauko-
wym;
— kształcenie kadry naukowej;
— udział w pracach organizacyjnych instytutu
związanych z prowadzonymi badaniami naukowymi
lub pracami rozwojowymi oraz działalnością dydak-
tyczną lub artystyczną, a w instytucie nadzorowa-
nym przez ministra właściwego do spraw zdrowia
także udzielanie świadczeń zdrowotnych w zakładzie
opieki zdrowotnej prowadzonym przez ten instytut.
Pracownicy naukowo-dydaktyczni na podstawie
art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo
o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z dnia 30 sierpnia
2005 r.) są zobowiązani do:
— kształcenia i wychowywania studentów;
— prowadzenia badań naukowych i prac rozwo-
jowych, rozwijania twórczości naukowej albo arty-
stycznej;
— uczestnictwo w pracach organizacyjnych uczelni.
Ponadto do obowiązków nauczycieli akademic-
kich posiadających tytuł naukowy profesora lub sto-
pień naukowy doktora habilitowanego należy rów-
nież kształcenie kadry naukowej. W oparciu o treść
art. 111 ust. 5 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo
o szkolnictwie wyższym należy zaznaczyć, iż nauczy-
ciele akademiccy zatrudnieni w uczelni zawodowej
mogą uczestniczyć w pracach badawczych, których
warunki prowadzenia zostały określone przez organ
kolegialny uczelni wskazany w statucie.
Reasumując, konsekwencją zróżnicowania pozio-
mu wynagrodzeń między pracownikami naukowymi
a pracownikami naukowo-dydaktycznymi jest różni-
ca w zakresie obowiązków wynikających z przytoczo-
nych powyżej ustaw. Jednakże wprowadzone reformą
nauki rozwiązania przyczyniają się do promocji ak-
tywnych pracowników naukowych. Pracownicy na-
ukowi, którzy będą uczestniczyli w konkursach, będą
osiągali dodatkowe wynagrodzenie z tytułu uczest-
nictwa w projektach badawczych. Środki konkurso-
we będą rozdysponowywane przez utworzone Naro-
dowe Centrum Nauki (NCN), którego jednym z za-
dań jest finansowanie badań podstawowych, oraz
przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju w zakre-
sie badań stosowanych. W celu zapewnienie przejrzy-
stości finansowania oraz zachowania zasad konkur-
sowych w NCN zostaną powołane zespoły ekspertów,
skład których będą stanowić wybitni naukowcy za-
równo polscy, jak i zagraniczni. Ponadto Rada NCN
wyłoni w drodze konkursu koordynatorów dyscyplin,
którzy to będą realizować następujące zadania:
— organizować i przeprowadzać konkursy,
— organizować prace zespołów ekspertów powoła-
nych do oceny wniosków złożonych w konkursach,
— upowszechniać w środowisku naukowym in-
formacje o przeprowadzanych konkursach,
— analizować złożone wnioski pod względem for-
malnym,
— oceniać rzetelność i bezstronność opinii przy-
gotowanych przez ekspertów.
Działania w tym zakresie umożliwiają poprawę
sytuacji finansowej szczególnie aktywnych pracow-
ników naukowych oraz zapewniają dostęp do poza-
instytucjonalnych źródeł finansowania działalności
naukowej. Wprowadzone rozwiązania gwarantują
pracownikowi naukowemu pewien poziom wynagro-
dzenia w zależności od regulaminu wynagradzania

lub zbiorowego regulaminu wynagradzania obowią-
zującego w danym instytucie. Natomiast pracownicy
naukowi, którzy będą uczestniczyli w konkursach
będą osiągali dodatkowe wynagrodzenie z tytułu
uczestnictwa w projektach badawczych.
Z poważaniem
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie zbadania prawidłowości
postępowania upadłościowego i sprzedaży
Wojskowych Zakładów Graficznych
w Warszawie (17263)
Szanowna Pani Marszałek! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Dariusza Seligi oraz grupy po-
słów z dnia 23 lipca 2010 r. dotyczącą postępowania
upadłościowego Wojskowych Zakładów Graficznych
PP w Warszawie (SPS-023-17263/10), uprzejmie przed-
stawiam następujące stanowisko.
Upadłość Wojskowych Zakładów Graficznych PP
w Warszawie, ogłoszona w dniu 17 sierpnia 2005 r.,
zakończona została postanowieniem Sądu Rejonowe-
go dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 9 listopa-
da 2006 r., sygn. akt X GUp 167/06.
W toku postępowania upadłościowego pracownicy
upadłego przedsiębiorstwa nie składali do Minister-
stwa Sprawiedliwości skarg dotyczących przebiegu
tego postępowania.
Jednak w dniu 2 czerwca 2006 r. do Ministerstwa
Sprawiedliwości wpłynęła kopia protestu prezesa Za-
rządu J.W. Construction Holding SA w Ząbkach
z dnia 1 czerwca 2006 r. skierowanego do sędziego
komisarza wyznaczonego w postępowaniu upadło-
ściowym, dotyczącego przetargu na nabycie Wojsko-
wych Zakładów Graficznych PP w Warszawie w opar-
ciu o postanowienie Sądu Rejonowego dla m.st. War-
szawy w Warszawie XVII Wydziału Gospodarczego
z dnia 19 kwietnia 2006 r., sygn. akt X GUp 167/06,
w którym podniesiono zarzuty niejasnego i niejedno-
znacznego określenia warunków przetargu i kryte-
riów wyboru najlepszej oferty.
W związku z powyższym Departament Sądów Po-
wszechnych Ministerstwa Sprawiedliwości zwrócił
się do prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie o sto-
sowne wyjaśnienia. Prezes Sądu Okręgowego w War-
szawie w dniu 4 lipca 2006 r. przedstawił stanowisko
przewodniczącego X Wydziału Gospodarczego dla
spraw upadłościowych i naprawczych w Sądzie Rejo-
1005
nowym dla m.st. Warszawy w Warszawie, z którego
wynika, że postanowieniem z dnia 12 czerwca 2006 r.
sędzia komisarz odrzucił protest, gdyż ustawa z dnia
28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze
(t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1361, ze zm.) nie
przewiduje takiego środka prawnego. Jednak na sku-
tek pisma zatytułowanego „protest” dokonano po-
nownej analizy zarządzenia o wyznaczeniu przetar-
gu, w wyniku której stwierdzono niezasadność pod-
noszonych przez J.W. Construction Holding SA w Ząb-
kach zarzutów.
Pismem z dnia 4 sierpnia 2006 r. o powyższym
poinformowano prezesa Zarządu J.W. Construction
Holding SA w Ząbkach.
Ponadto uprzejmie informuję, że w 2009 r. udzie-
lona została odpowiedź na pismo pani poseł Julii Pi-
tery z dnia 17 sierpnia 2009 r., BP JP-032-573/09,
dotyczące uniemożliwienia Najwyższej Izbie Kontro-
li przeprowadzenia kontroli w Wojskowych Zakła-
dach Graficznych PP w Warszawie w toku trwania
postępowania upadłościowego tego przedsiębiorstwa.
W odpowiedzi z dnia 16 czerwca 2009 r. na wyżej
wymienione pismo poinformowano, że sędzia komi-
sarz w postanowieniu z dnia 9 października 2006 r.,
sygn. akt X GUp 167/06, nie wykluczył możliwości
przeprowadzenia kontroli przez uprawnione do tego
organy. Uzależnił jedynie wydanie dokumentów upa-
dłego przedsiębiorstwa – Wojskowych Zakładów Gra-
ficznych w Warszawie, od swojej zgody, uznając, że
postępowanie upadłościowe, w tym w szczególności
czynności wykonywane przez syndyka, podlegają wy-
łącznej kontroli sędziego komisarza i sądu upadło-
ściowego.
Postanowienie, podobnie jak zarządzenia i decyzje
sędziego komisarza o odmowie wydania dokumentów
upadłego, mają charakter merytorycznych rozstrzy-
gnięć w sprawie dokonywanych w oparciu o upraw-
nienie przyznane mu przez ustawę i nie podlegają
w tym zakresie nadzorowi administracyjnemu.
Z posiadanych przez Ministerstwo Sprawiedliwo-
ści informacji wynika, że w okresie od 13 paździer-
nika 2006 r. do 22 listopada 2006 r. kontrolę w przed-
siębiorstwie Wojskowe Zakłady Graficzne PP w War-
szawie przeprowadziło Ministerstwo Obrony Naro-
dowej. Kontrolą objęto gospodarowanie majątkiem
w toku postępowania upadłościowego.
Odnosząc się do pytań zawartych w interpelacji,
uprzejmie informuję zatem, że poza wskazanym wy-
żej zakresem postępowanie upadłościowe Wojsko-
wych Zakładów Graficznych w Warszawie prowadzo-
ne przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w War-
szawie X Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościo-
wych i naprawczych nie było przez Ministerstwo
Sprawiedliwości monitorowane i nie były podejmo-
wane żadne czynności o charakterze nadzorczym.
Nie przewiduję również obecnie badania akt spra-
wy tego postępowania zakończonego w 2006 r. z uwa-
gi na brak podstaw prawnych do takiego działania.
Czynności nadzorcze przewidziane w rozporządzeniu
ministra sprawiedliwości z dnia 25 października
1006
2002 r. w sprawie trybu sprawowania nadzoru nad
działalnością administracyjną sądów mogą bowiem
być podejmowane w stosunku do postępowania nie-
zakończonego i obejmują, zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 8
rozporządzenia, bieżącą lub okresową kontrolę toku
postępowania w sprawach indywidualnych w przy-
padku ujawnienia okoliczności wskazujących, że są
one prowadzone niesprawnie lub z naruszeniem pra-
wa. Ujawnienie okoliczności, o których mowa w po-
wołanym przepisie, ma miejsce zazwyczaj za pośred-
nictwem skarg kierowanych do ministra sprawiedli-
wości przez osoby zainteresowane przebiegiem postę-
powania. Jak podniosłem to wyżej, takie skargi,
które dotyczyłyby przebiegu tego postępowania upa-
dłościowego, nie wpłynęły.
Na zakończenie pragnę jednocześnie zwrócić
uwagę na granice uprawnień nadzorczych ministra
sprawiedliwości i wynikające z nich możliwości in-
gerencji w działalność sądów. Zgodnie z art. 39 usta-
wy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.)
czynności z zakresu nadzoru nad działalnością ad-
ministracyjną sądów nie mogą wkraczać w dziedzi-
nę, w której sędziowie są niezawiśli, co oznacza, że
wszystkie decyzje merytoryczne sądu, także sędzie-
go komisarza w postępowaniu upadłościowym, nie
podlegają takiemu nadzorowi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Igor Dzialuk
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie zbadania prawidłowości
postępowania upadłościowego i sprzedaży
Wojskowych Zakładów Graficznych
w Warszawie (17263)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Dariusza Seligi oraz grupy
posłów w sprawie zbadania prawidłowości postępo-
wania upadłościowego i sprzedaży Wojskowych Za-
kładów Graficznych w Warszawie (SPS-023-17263/
10), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Wojskowe Zakłady Graficzne z siedzibą w Warsza-
wie były przedsiębiorstwem państwowym, dla które-
go organem założycielskim był minister obrony na-
rodowej. Pogarszające się systematycznie wyniki
działalności gospodarczej obligowały przedsiębior-
stwo i organ założycielski do podjęcia działań na-
prawczych. W wyniku wielokrotnych monitów orga-
ny przedsiębiorstwa (dyrektor i rada pracownicza)
zwróciły się w czerwcu 2000 r. z wnioskiem do mini-
stra obrony narodowej o wyrażenie zgody na wszczę-
cie procedury prywatyzacyjnej z udziałem inwestora
zewnętrznego. Przedsiębiorstwo uzyskało wstępną
aprobatę w lipcu 2000 r. W stosunku do kilku poten-
cjalnych inwestorów wskazanych przez zakłady, re-
sort obrony narodowej przedstawił negatywne stano-
wisko w związku z przeciwwskazaniami sygnalizo-
wanymi m.in. przez służby ochrony państwa. Osta-
tecznie w 2004 r. wszczęta została procedura prywa-
tyzacji bezpośredniej z udziałem krajowego inwesto-
ra branżowego, zgodnie z art. 39 ust. 1 pkt 3 oraz
art. 51–53 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komer-
cjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr 171,
poz. 1397, ze zm.), tj. oddanie przedsiębiorstwa do
odpłatnego korzystania spółce pracowniczej. Przed-
sięwzięcia realizowane w ramach tej procedury były
monitorowane przez służby ochrony państwa, Żandar-
merię Wojskową i wojskowe jednostki organizacyjne
prokuratury. W związku z negatywną opinią Delega-
tury Ministerstwa Skarbu Państwa w Ciechanowie,
a także ministra skarbu państwa minister obrony na-
rodowej odstąpił w styczniu 2006 r. od zamiaru pry-
watyzacji bezpośredniej przedsiębiorstwa.
Pogłębiająca się strata ponoszona w działalności
gospodarczej i związane z tym rosnące zobowiązania
przedsiębiorstwa skutkowały złożeniem przez tym-
czasowego kierownika przedsiębiorstwa w dniu 26 kwiet-
nia 2005 r. wniosku do sądu o ogłoszenie upadłości
z możliwością zawarcia układu w trakcie procedury
prywatyzacji bezpośredniej. Postanowieniem z dnia
12 maja 2005 r. sąd wyznaczył tymczasowego nad-
zorcę sądowego, a postanowieniem z dnia 17 sierpnia
2005 r. ogłosił upadłość przedsiębiorstwa z możliwo-
ścią zawarcia układu, wyznaczając jednocześnie nad-
zorcę sądowego. W związku z niepowodzeniem pro-
cedury prywatyzacji bezpośredniej ze względu na złą
sytuację ekonomiczną zakładów, na wniosek tymcza-
sowego kierownika przedsiębiorstwa, poparty opinią
nadzorcy sądowego i resortu obrony narodowej, sąd
w dniu 20 stycznia 2006 r. zmienił tryb postępowania
upadłościowego, ogłaszając upadłość z likwidacją ma-
jątku upadłego, wyznaczając jednocześnie syndyka
masy upadłościowej. Z tym dniem na mocy przepisu
art. 57 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upa-
dłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2009 r. Nr 175,
poz. 1361, ze zm.), syndyk przejął od upadłych zakła-
dów (tymczasowego kierownika przedsiębiorstwa)
cały majątek i dokumentację dotyczącą działalności,
majątku oraz rozliczeń. Minister obrony narodowej
decyzją nr 29/MON z dnia 31 stycznia 2006 r. odwo-
łał tymczasowego kierownika przedsiębiorstwa i wy-
znaczył reprezentanta upadłego. Zgodnie z przepisa-
mi Prawa upadłościowego i naprawczego reprezen-
tant upadłego ma niewielki wpływ na działania syn-

dyka lub sędziego komisarza – przysługuje mu jedy-
nie złożenie zażalenia w przypadkach oczywistego
naruszenia przepisów prawa lub działania na szkodę
upadłego lub wierzycieli.
W dniu 19 kwietnia 2006 r. sędzia komisarz wy-
dał zarządzenie o organizacji przetargu nieograni-
czonego na nabycie w całości przedsiębiorstwa. Sto-
sowne ogłoszenia ukazały się w prasie o zasięgu
ogólnokrajowym, a także w siedzibach sądu i upa-
dłych wojskowych zakładów graficznych. W termi-
nie określonym w powyższym zarządzeniu wpłynę-
ło łącznie czternaście ofert. Przetarg, a następnie
licytację przeprowadził w dniu 5 czerwca 2006 r.
syndyk pod nadzorem sędziego komisarza. Przy ce-
nie wywoławczej 23,4 mln zł w wyniku licytacji
osiągnięto cenę sprzedaży całości przedsiębiorstwa
w kwocie 87 mln zł. W dniu 5 lipca 2006 r. syndyk
zawarł notarialnie umowę sprzedaży przedsiębior-
stwa (akt notarialny Rep. A nr 5857/2006) z repre-
zentantem firmy Eastern Europe Bud sp. z o.o. Wo-
bec faktu osiągnięcia tak wysokiej ceny za przedsię-
biorstwo wszystkie wierzytelności zostały spłacone
w całości, a pozostałe po zakończeniu postępowania
upadłościowego środki (39,5 mln zł) zostały przeka-
zane przez syndyka Agencji Mienia Wojskowego,
reprezentującej Skarb Państwa. Można zatem stwier-
dzić, że ewentualny fakt wykupu wierzytelności
– o ile miał miejsce – nie miał znaczenia dla zaspo-
kojenia roszczeń wierzycieli.
W dniu 9 listopada 2006 r. sędzia komisarz wydał
postanowienie o zakończeniu postępowania upadło-
ściowego, które – po przekazaniu do Ministerstwa
Obrony Narodowej ostatecznego sprawozdania syn-
dyka zatwierdzonego przez sędziego komisarza i wpła-
ceniu na rachunek bankowy Agencji Mienia Wojsko-
wego pozostałych środków – stanowiło podstawę do
wydania decyzji nr 137/MON ministra obrony naro-
dowej z dnia 14 marca 2007 r. w sprawie uznania
przedsiębiorstwa państwowego pn. Wojskowe Zakła-
dy Graficzne z siedzibą w Warszawie za zlikwidowa-
ne (z dniem 9 listopada 2006 r.). W dniu 14 maja 2007 r.
Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy wydał postano-
wienie o wykreśleniu wojskowych zakładów graficz-
nych z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru
Sądowego.
Resortowi obrony narodowej nie są znane fakty
wykupu wierzytelności przez firmę Sovereign Capital
SA. Pragnę jednak zwrócić uwagę na przepis art. 254
ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, zgodnie
z którym zmiana wierzyciela po zgłoszeniu wierzy-
telności może nastąpić tylko wówczas, gdy została
stwierdzona stosownym dokumentem i została zgło-
szona syndykowi przed przekazaniem listy wierzy-
telności sędziemu komisarzowi. Zmiana wierzyciela
możliwa jest do momentu ostatecznego zatwierdzenia
tej listy przez sędziego komisarza.
Procedura prywatyzacji była przedmiotem kon-
troli i postępowań wyjaśniających przeprowadzanych
przez Departament Kontroli Ministerstwa Obrony
Narodowej, Żandarmerię Wojskową, Centralne Biuro
1007
Antykorupcyjne i służby ochrony państwa. Ponadto
Najwyższa Izba Kontroli przeprowadziła w dniach od
13 października do 22 listopada 2006 r. kontrolę
w zakresie gospodarowania majątkiem przedsiębior-
stwa państwowego Wojskowe Zakłady Graficzne
w Warszawie w toku postępowania upadłościowego.
Ze strony byłego dyrektora zakładów, odwołanego
ze stanowiska z dniem 28 lutego 2005 r. w trybie
art. 37a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 września 1981 r.
o przedsiębiorstwach państwowych (Dz. U. z 2002 r.
Nr 112, poz. 981, ze zm.), kierowane były skargi do
ministra obrony narodowej, a także prezydenta Rze-
czypospolitej Polskiej, Najwyższej Izby Kontroli i or-
ganów ścigania.
Żandarmeria Wojskowa prowadziła łącznie trzy
postępowania przygotowawcze w sprawie ewentual-
nych nieprawidłowości przy prywatyzacji przedsię-
biorstwa. Komenda Główna Żandarmerii Wojskowej
prowadziła pod nadzorem Wojskowej Prokuratury
Okręgowej w Warszawie dwa postępowania:
— sygn. Po. Śl. 60/04 w sprawie niedopełnienia
przez oficerów Oddziału Nadzoru Założycielskiego
Departamentu Polityki Zbrojeniowej Ministerstwa
Obrony Narodowej w Warszawie, w okresie od dnia
15 marca 2004 r. do dnia 11 października 2004 r.,
obowiązku polegającego na wykonaniu analizy
przedprywatyzacyjnej Wojskowych Zakładów Gra-
ficznych w Warszawie, a tym samym działania na
szkodę interesu publicznego w celu osiągnięcia ko-
rzyści majątkowej, tj. o czyn z art. 231 § 2 ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 Kodeks karny (Dz. U. Nr 88,
poz. 553, ze zm.);
— sygn. Po. Śl. 19/05 w sprawie niedopełnienia
obowiązków, w okresie od października 2004 r. do paź-
dziernika 2005 r. w Warszawie, określonych w art. 58
ustawy o przedsiębiorstwach państwowych przez
osoby funkcyjne z Oddziału Nadzoru Założycielskie-
go Departamentu Polityki Zbrojeniowej Minister-
stwa Obrony Narodowej podczas przygotowań i prze-
prowadzania procesu prywatyzacji Wojskowych Za-
kładów Graficznych w Warszawie, a tym samym
działania na szkodę interesu publicznego, tj. o czyn
z art. 231 § 1 Kodeksu karnego.
Pierwsze z powyższych postępowań zakończyło
się wydaniem w dniu 10 listopada 2004 r. przez Woj-
skową Prokuraturę Okręgową w Warszawie posta-
nowienia o odmowie wszczęcia śledztwa wobec nie-
popełnienia czynu zabronionego określonego w art. 231
§ 2 K.k. Postanowienie uprawomocniło się w dniu
24 listopada 2004 r. Natomiast śledztwo o sygn. Po.
Śl. 19/05 zakończyło się prawomocnie w październi-
ku 2005 r. wydaniem przez wspomnianą prokuratu-
rę postanowienia o jego umorzeniu, z uwagi na brak
znamion czynu zabronionego. W toku śledztwa nie
dopatrzono się w działaniach osób funkcyjnych z Od-
działu Nadzoru Założycielskiego Departamentu Po-
lityki Zbrojeniowej Ministerstwa Obrony Narodowej
podczas prywatyzacji Wojskowych Zakładów Graficz-
nych w Warszawie zachowań naruszających porzą-
dek prawny, które można było rozpatrywać w kon-
1008
tekście przekroczenia uprawnień lub też niedopełnie-
nia obowiązków. Ponadto nie dopatrzono się jakich-
kolwiek przesłanek wskazujących, że działanie wspo-
mnianych osób w zakresie prywatyzacji wskazanego
przedsiębiorstwa było działaniem na szkodę interesu
publicznego lub prywatnego. Wspomniane orzeczenie
uprawomocniło się w dniu 11 października 2005 r.
Trzecie postępowanie w sprawie niedopełnienia
obowiązków, w okresie od dnia 12 października 2004 r.
do bliżej nieustalonego dnia 2005 r. w Warszawie,
przez funkcjonariuszy publicznych – osoby funkcyjne
z Ministerstwa Obrony Narodowej, podczas przygo-
towań i przeprowadzenia procesu prywatyzacji nie-
ruchomości o powierzchni 3 ha usytuowanej w War-
szawie przy ul. Grzybowskiej wraz ze znajdującymi
się na niej wojskowymi zakładami graficznymi i dzia-
łania w ten sposób na szkodę interesu publicznego,
tj. o czyn z art. 231 § 1 Kodeksu karnego, przeprowa-
dził Mazowiecki Oddział Żandarmerii Wojskowej pod
nadzorem Wojskowej Prokuratury Garnizonowej
w Warszawie, pod sygn. Pg. Śl. 65/09. Postępowanie
to zakończyło się wydaniem w dniu 26 czerwca 2009 r.
przez Wojskową Prokuraturę Garnizonową w War-
szawie postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa
z uwagi na okoliczność, iż postępowanie karne w przed-
miocie samego czynu tej samej osoby zostało wcze-
śniej prawomocnie zakończone.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie przedwojennych polskich
przedsiębiorstw, których akcje znajdują się
na liście przewozowej rządu USA do rządu PRL
(17264)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną za pismem z dnia 3 sierpnia 2010 r. (sygn.
SPS-023-17264/10) interpelację pana posła Dariusza
Seligi oraz grupy posłów w sprawie przedwojennych
polskich przedsiębiorstw, których akcje znajdują się
na liście przewozowej rządu USA do rządu PRL,
zgodnie z art. 193 ust. 2 uchwały Sejmu RP z dnia
30 lipca 1992 r. Regulamin Sejmu RP (Dz. U. Nr 23,
poz. 398) przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Pełne dane o nazwach spółek, których akcje zo-
stały przesłane przez rząd USA do Polski w wykona-
niu układu indemnizacyjnego (tj. układu zawartego
w dniu 16 lipca 1960 r. między rządem Stanów Zjed-
noczonych Ameryki a rządem Polskiej Rzeczypospo-
litej Ludowej, dotyczącego roszczeń obywateli Sta-
nów Zjednoczonych), zawiera przekazywany w załą-
czeniu tzw. lista przewozowa (packing list).
Niezależnie od powyższego rząd Stanów Zjedno-
czonych Ameryki w wykonaniu układu indemniza-
cyjnego przekazał Polsce dokumentację Komisji Od-
szkodowawczej Stanów Zjednoczonych (wnioski o od-
szkodowanie i decyzje przyznające odszkodowanie),
na podstawie której opracowano załączony do niniej-
szego pisma wykaz przedsiębiorstw, za utratę akcji
których przyznano odszkodowanie.
Na pytanie dotyczące liczby przedwojennych przed-
siębiorstw reaktywowanych na podstawie akcji, któ-
re zostały przekazane Polsce razem z listem przewo-
zowym rządu Stanów Zjednoczonych, obecnie może
być udzielona jedynie częściowa odpowiedź.
Przede wszystkim należy zaznaczyć, że brak jest
jednoznacznych dowodów, że akcje objęte listem prze-
wozowym były przechowywane w Ministerstwie Fi-
nansów. Ustalone okoliczności wskazują, że taka hi-
poteza jest najbardziej prawdopodobna, jednakże nie
zostały ujawnione żadne dokumenty potwierdzające
przyjęcie lub przechowywanie tych dokumentów
w Ministerstwie Finansów. Dotychczas stwierdzono,
że na podstawie akcji przedwojennych przedsię-
biorstw, które znalazły się na liście przewozowym,
zostały reaktywowane następujące podmioty:
— Hartwig Kantorowicz SA – następca prawny
Gorzelni Owocowej i Fabryki Wódek,
— Zjednoczone Browary Warszawskie pod firmą
Haberbusch i Schiele Spółka Akcyjna w likwidacji
z siedzibą w Warszawie,
— Giesche SA z siedzibą w Gdyni,
— Fabryka Portland Cementu Szczakowa SA,
— Tomaszowska Fabryka Sztucznego Jedwa-
biu SA.
Należy jednak zaznaczyć, że jest to wynik pierw-
szych działań w celu ustalenia tego rodzaju spraw.
Z uwagi na skomplikowany i czasochłonny charakter
czynności pozwalających na stwierdzenie, czy akcje
przekazane przez rząd Stanów Zjednoczonych zosta-
ły wykorzystane do reaktywacji innych podmiotów,
lista ujawnionych przypadków z pewnością nie jest
kompletna.
Działania takie są prowadzone w celu wykonania
ustawy z dnia 29 kwietnia 2010 r. o zmianie ustawy
Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Reje-
strze Sądowym (Dz. U. Nr 106, poz. 671) umożliwia-
jącej badanie prawidłowości reaktywowania i działa-
nia spółek przedwojennych. W razie stwierdzenia, że
zachodzą okoliczności uzasadniające stwierdzenie
nieważności uchwały wspólników albo uchwały wal-
nego zgromadzenia stanowiącej podstawę wpisu
spółki do Krajowego Rejestru Sądowego, organy ad-
ministracji publicznej kierują do prokuratury wnio-

ski o wystąpienie z żądaniem wznowienia postępo-
wania w trybie określonym w art. 2 wymienionej
ustawy. Podstawą takiego zawiadomienia może być
w szczególności przypuszczenie, że podmioty działa-
jące jako akcjonariusze reaktywowanej spółki legity-
mują się akcjami, które zostały przejęte przez Skarb
Państwa w wykonaniu układów indemnizacyjnych.
Obecnie zatem prowadzone są czynności mające
na celu zidentyfikowanie reaktywowanych spółek,
w sprawie których powinny zostać podjęte działania
na podstawie ustawy z dnia 29 kwietnia 2010 r.
o zmianie ustawy Przepisy wprowadzające ustawę
o Krajowym Rejestrze Sądowym.
W związku z pytaniem dotyczącym działań wy-
wiadu skarbowego w zakresie monitorowania środo-
wiska tzw. reaktywatorów oraz podejmowanych
przez nich działań wyjaśniam, że zakres ten nie mie-
ści się w sferze zadań wywiadu skarbowego. Art. 36
ust. 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli
skarbowej (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 65, z późn. zm.)
stanowi bowiem, że wywiad skarbowy prowadzi
czynności polegające na uzyskiwaniu, gromadzeniu,
przetwarzaniu i wykorzystywaniu informacji o do-
chodach, obrotach, rzeczach i prawach majątkowych
podmiotów podlegających kontroli skarbowej w celu
zapewnienia skuteczności wykonywania zobowiązań
podatkowych i innych należności stanowiących do-
chód budżetu państwa lub państwowych funduszy
celowych, zapobiegania, wykrywania i ścigania na-
ruszeń krajowych i wspólnotowych przepisów cel-
nych oraz zapobiegania i ujawniania przestępstw
korupcji popełnianych przez osoby zatrudnione lub
pełniące służbę w jednostkach organizacyjnych pod-
ległych ministrowi właściwemu do spraw finansów
publicznych, a także uzyskiwanie, gromadzenie, prze-
twarzanie i wykorzystywanie informacji o podmio-
tach, co do których zachodzi uzasadnione podejrzenie
popełnienia przestępstwa skarbowego przeciwko or-
ganizacji gier hazardowych, o którym mowa w art. 107
§ l Kodeksu karnego skarbowego.
Natomiast wobec osób, które domagają się zwrotu
majątku przedwojennych spółek lub odszkodowania
za majątek tych przedsiębiorstw, istnieje podejrzenie
usiłowania wyłudzenia na szkodę Skarbu Państwa.
Działania w tym zakresie, w tym monitorowanie
sprawców tego rodzaju przestępstwa oraz podejmo-
wanych przez nich działań, nie leży w zakresie wła-
ściwości komórek wywiadu skarbowego, lecz właści-
wych organów ścigania.
W odniesieniu do pytania o ochronę przechowy-
wanych w Ministerstwie Finansów akcji przedwo-
jennych przedsiębiorstw wyjaśniam, że dokumenty
te przechowywane są w specjalnie wydzielonym
pomieszczeniu zabezpieczonym zgodnie z obowią-
zującymi procedurami, w ramach planu ochrony
obiektu.
Chroniony zbiór obejmuje również akcje, które
uprzednio były umieszczone na ścianach niektórych
pomieszczeń Ministerstwa Finansów. Dokumenty te
w 2009 r. zostały zewidencjonowane i zabezpieczone.
1009
Nie jest możliwe ustalenie, kiedy i z jakich przyczyn
akcje te zostały zawieszone w pomieszczeniach biu-
rowych. Prawdopodobnie nastąpiło to przed 1989 r.,
kiedy akcje przedwojennych polskich spółek uznawa-
ne były za posiadające wartość jedynie kolekcjoner-
ską, dekoracyjną lub historyczną.
Przekazując powyższe wyjaśnienia, dziękuję za
zainteresowanie problematyką uregulowania stanu
prawnego majątku przedwojennych spółek oraz pra-
gnę zapewnić, że minister finansów, we współpracy
z właściwymi organami administracji publicznej, po-
dejmuje wszelkie konieczne działania w celu ochrony
interesów Skarbu Państwa. Z uwagi na specyfikę za-
gadnienia dokonanie odpowiednich ustaleń wymaga
jednak czasu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Wiesław Szczuka
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie likwidacji gospodarstw
pomocniczych państwowych i samorządowych
jednostek budżetowych (17265)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 3 sierpnia 2010 r. (sygn.: SPS-023-17265/
10), przy którym przekazana została interpelacja
pana posła Dariusza Seligi oraz grupy posłów w spra-
wie likwidacji gospodarstw pomocniczych państwo-
wych i samorządowych jednostek budżetowych,
uprzejmie przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Od uchwalenia ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych podejmowanych było wiele
prób mających na celu usprawnienie polskiego sek-
tora finansów publicznych, głównie ze względu na
wymagania stawiane przez nowe uwarunkowania,
zwłaszcza w obliczu wstąpienia Polski do Unii Euro-
pejskiej oraz wobec zachodzących zmian gospodar-
czych w Polsce. Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240,
z późn. zm.) z założenia wprowadza takie rozwiąza-
nia, które z jednej strony mają zapewnić stabilizację,
a jednocześnie usprawnić organizację finansów pu-
blicznych w Polsce. Stabilność finansów publicznych
jest bowiem jednym z fundamentów trwałego rozwo-
ju gospodarczego państwa.
Uwzględniając powyższe, odpowiadając na pierw-
sze pytanie, pragnę zauważyć, że przygotowując
nową ustawę o finansach publicznych, skupiono się
głównie na działaniach ukierunkowanych na wzmoc-
1010
nienie oraz poprawę przejrzystości finansów publicz-
nych, zwiększenie kontroli i nadzoru nad gospodarką
finansową jednostek sektora, a także racjonalizację
wydatkowania środków publicznych. Realizację tego
celu zapewnić ma przede wszystkim reorganizacja
sektora finansów publicznych, polegająca m.in. na
rezygnacji z części dotychczasowych form organiza-
cyjno-prawnych sektora finansów publicznych. W tym
miejscu należy wskazać, iż na podstawie dokonanych
analiz działalności jednostek sektora finansów pu-
blicznych zidentyfikowano w systemie finansów pu-
blicznych obszary nieprawidłowości, m.in. w zakresie
organizacji, gospodarki finansowej i sprawozdawczo-
ści gospodarstw pomocniczych jednostek budżeto-
wych, mających wpływ nie tylko na efekty ich dzia-
łalności, lecz także na przejrzystość i funkcjonalność
całego sektora finansów publicznych.
Biorąc powyższe pod uwagę, nowa ustawa o fi-
nansach publicznych wprowadza niezbędne i grun-
towne zmiany w organizacji i zasadach funkcjono-
wania sektora finansów publicznych. Nie przewidu-
je ona bowiem m.in. dalszego funkcjonowania pań-
stwowych i samorządowych gospodarstw pomocni-
czych jednostek budżetowych. Jednocześnie, wycho-
dząc naprzeciw postulatom jednostek samorządu
terytorialnego o zachowanie zakładów budżetowych
w samorządzie terytorialnym, ustawa systemowa
przewiduje dalsze funkcjonowanie zakładów budże-
towych w sferze stricte samorządowej, ograniczając
jednak zakres ich działalności do dziedzin enume-
ratywnie wskazanych w ustawie (np. gospodarka
mieszkaniowa, usługi komunalne, zaopatrzenie
w energię i gaz, cmentarze…).
Należy zauważyć, iż sposób i forma wykonywania
zadań publicznych zależą od decyzji dysponentów
części budżetowych oraz organów stanowiących jed-
nostek samorządu terytorialnego. Jednocześnie re-
gulacjami zawartymi w ustawie z dnia 27 sierpnia
2009 r. Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1241, z późn. zm.)
wprowadzono okres przejściowy – jednego roku – na
przystosowanie całego sektora do rozwiązań zawar-
tych w nowych przepisach, co oznacza, że proces re-
organizacji zostanie zakończony z końcem 2010 r.
Zatem w tym czasie upoważnione organy będą podej-
mowały decyzje w zakresie wyboru formy organiza-
cyjnej dla dalszej realizacji zadań publicznych wyko-
nywanych dotychczas przez likwidowane gospodar-
stwa pomocnicze jednostek budżetowych. Natomiast
ostateczny efekt będzie zależał również od działań
podejmowanych przez poszczególnych kierowników
jednostek, zarówno w zakresie wykorzystania pra-
cowników likwidowanych podmiotów jak i sposobu
(formy) wykonywania zadań publicznych realizowa-
nych dotychczas przez te podmioty.
Zgodnie z założeniami reformy organizacji sek-
tora finansów publicznych, zadania publiczne reali-
zowane dotychczas przez ww. jednostki będą mogły
być przejęte przez jednostki budżetowe lub – ze
względu na skalę i zakres działalności, jej specyfikę
– wykonywane w innej formie organizacyjnej, wy-
branej spośród obecnie funkcjonujących w gospo-
darce – spółki prawa handlowego, a także zapropo-
nowanej w ramach reformy finansów publicznych
– agencji wykonawczej lub instytucji gospodarki bu-
dżetowej, przy spełnieniu zasad ciągłości realizacji
zadań publicznych.
Ponadto pragnę uprzejmie zauważyć, że nowa
ustawa o finansach publicznych nie zawiera regulacji
prawnych co do trybu postępowania w powyższym
zakresie. Ustawa o finansach publicznych wskazuje
jedynie możliwe sposoby rozwiązania omawianej
kwestii, nie narzucając jednakże z góry wyboru żad-
nego z nich.
Podkreślenia wymaga również, że rozwiązania
przyjęte w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepi-
sy wprowadzające ustawę o finansach publicznych
wychodzą naprzeciw potrzebom uregulowania spraw
pracowniczych, w szczególności zachowania praw
pracowników likwidowanych podmiotów. Ustawo-
dawca, mając przede wszystkim na względzie utrzy-
manie ciągłości zatrudnienia pracowników jednostek
sektora finansów publicznych, podjął działania osło-
nowe dla pracowników, określając warunki rozwią-
zania stosunków pracy i ewentualne nawiązanie no-
wych umów. Co więcej, przewidział także dalsze osło-
ny dla pracowników w postaci świadczeń przysługu-
jących pracownikom, z którymi stosunki pracy roz-
wiązuje pracodawca z przyczyn niedotyczących pra-
cowników.
Odnosząc się do kwestii poruszanych w drugim
pytaniu, uprzejmie informuję, że utworzenie instytu-
cji gospodarki budżetowej na bazie gospodarstwa po-
mocniczego państwowej jednostki budżetowej nie
będzie wymagało jego likwidacji, bowiem z dniem
12 sierpnia 2010 r., na podstawie art. 116 ust. 2 usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2009 r. Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157,
poz. 1241, z późn. zm.), weszło w życie rozporządze-
nie Rady Ministrów z dnia 23 lipca 2010 r. w sprawie
sposobu i trybu przekształcenia gospodarstw pomoc-
niczych państwowych jednostek budżetowych w in-
stytucje gospodarki budżetowej (Dz. U. Nr 139, poz. 938),
wypełniając w tym samym ustawową delegację,
o której mowa w ww. artykule ustawy. Jednocześnie
należy zauważyć, iż zgodnie z ww. rozporządzeniem
minister lub szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
może utworzyć instytucję gospodarki budżetowej po-
przez przekształcenie gospodarstwa pomocniczego
jednostki budżetowej, po uzyskaniu zgody Rady Mi-
nistrów, o której mowa w art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy
o finansach publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Dolaty
oraz grupy posłów
w sprawie działań dyplomatycznych
zmierzających do zwrócenia uwagi władz
Federacji Rosyjskiej na niewłaściwe
zabezpieczenie miejsca katastrofy smoleńskiej
i spowodowania stosownych działań w celu
wyeliminowania stwierdzonych uchybień
(17266)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Dolaty oraz grupy
posłów (pismo nr SPS-023-17266/10 z dnia 3 sierpnia
br.) w sprawie działań dyplomatycznych zmierzają-
cych do zwrócenia uwagi władz Federacji Rosyjskiej
na niewłaściwe zabezpieczenie miejsca katastrofy
smoleńskiej i spowodowania stosownych działań
w celu wyeliminowania stwierdzonych uchybień,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Ambasada RP w Moskwie natychmiast po otrzy-
maniu wiadomości o katastrofie samolotu TU-154
podjęła działania mające na celu zwrócenie uwagi
władz rosyjskich na pełne zabezpieczenie miejsca wy-
padku oraz przedmiotów znalezionych na miejscu
katastrofy. W dniu 10 kwietnia br., kilka godzin po
wypadku, do Ministerstwa Spraw Zagranicznych FR
skierowana została nota dyplomatyczna zawierająca
prośbę dotyczącą właściwego zabezpieczenia wszel-
kich przedmiotów znalezionych na miejscu katastro-
fy. Po 10 kwietnia na miejscu katastrofy w Smoleń-
sku przebywali przedstawiciele Ambasady RP w Mo-
skwie, którzy współpracowali w zakresie spraw zwią-
zanych m.in. z logistyką oraz w kwestiach meryto-
rycznych z ekspertami Komisji ds. Badania Wypad-
ków Lotniczych. Specjaliści polscy z ww. komisji
przebywali w Smoleńsku do 23 kwietnia.
W naszej ocenie strona rosyjska zastosowała wszel-
kie wymagane procedurami zabezpieczenia miejsca
katastrofy lotniczej. Z naszych informacji wynika, że
przed zakończeniem prac na miejscu katastrofy pol-
scy oraz rosyjscy eksperci dokonali sprawdzenia te-
renu. Po zakończeniu prac polscy prokuratorzy woj-
skowi, funkcjonariusze Żandarmerii Wojskowej, przed-
stawiciele ABW oraz pracownicy Komisji ds. Badania
Wypadków Lotniczych nie zgłaszali Ambasadzie RP
w Moskwie żadnych uwag dotyczących dodatkowego
zabezpieczenia terenu.
Niestety z uwagi na charakter katastrofy i jej
miejsce okazało się, iż wymaga ono ponadstandardo-
wych, dodatkowych zabezpieczeń. Po otrzymaniu na
początku maja sygnałów o prawdopodobnym niewy-
starczającym zabezpieczeniu miejsca katastrofy nie-
1011
zwłocznie podjęto szereg działań dyplomatycznych
i organizacyjnych. 4 maja kierownik wydziału kon-
sularnego skierował do władz administracyjnych
Smoleńska pismo z prośbą o informację, jakie kroki
zostały podjęte w celu właściwego zabezpieczenia
miejsca katastrofy. W dniu 5 maja na miejscu trage-
dii pojawiły się patrole milicyjne, które czuwają nad
przestrzeganiem porządku. Patrole milicyjne na
miejscu katastrofy pełnią obecnie dyżury całodobo-
wo. 6 maja ambasada zwróciła się notą dyplomatycz-
ną do rosyjskich władz o podjęcie działań mających
na celu dodatkowe zabezpieczenie rzeczy należących
do ofiar wypadku.
Również w dniu 6 maja rozpoczęły się stałe dyżu-
ry pracowników placówki w Smoleńsku, które trwa-
ją nieprzerwanie do dnia dzisiejszego. Początkowo
dyżury pełniło dwóch pracowników ambasady RP,
obecnie w Smoleńsku przebywa jeden dyżurny. Dy-
żury polegają na monitorowaniu sytuacji na miejscu
katastrofy, współpracy z rosyjskimi władzami lokal-
nymi oraz zgłaszaniu kierownictwu Ambasady RP
w Moskwie wszelkich nieprawidłowości. Dyżurni
wielokrotnie podejmowali interwencje, których celem
było usunięcie pojawiających się nieprawidłowości.
Dzięki nim m.in. uniknięto zasypania terenu w dniu
21 czerwca, zainicjowanego przez pracowników ad-
ministracji miasta Smoleńska bez porozumienia ze
stroną polską, wysprzątano również teren wokół
miejsca pamięci.
Dyżurni zgłosili także prokuratorze rosyjskiej
w Smoleńsku zajmującej się badaniem przyczyn ka-
tastrofy potrzebę ponownego, dokładnego sprawdze-
nia terenu. Śledczy rosyjscy wraz z przedstawicielem
prokuratury polskiej w dniu 20 maja dokonali oglę-
dzin miejsca katastrofy i przeszukania terenu. Pod-
czas czynności śledczych obecni byli również przed-
stawiciele Ambasady RP w Moskwie.
W dniu 5 maja na polecenie MSZ RP Ambasada
RP w Moskwie wystąpiła z notą do MSZ FR z prośbą
o wyrażenie zgody na przyjazd polskich archeologów,
którzy dokonaliby profesjonalnego zbadania terenu
katastrofy i zabezpieczenia ewentualnych znajdują-
cych się tam szczątków i przedmiotów należących do
ofiar tragedii. Wraz z notą przekazano także pierw-
szą część projektu planowanych prac archeologów.
Odpowiedzi MSZ FR na opisaną powyżej notę amba-
sada nie otrzymała. Podczas wielokrotnych monitów
wobec przedstawicieli rosyjskiego resortu spraw za-
granicznych (w tym osobista interwencja ambasado-
ra RP w FR) uzyskiwano informacje, iż kwestia przy-
jazdu archeologów konsultowana jest z innymi mini-
sterstwami oraz z prokuraturą prowadzącą śledztwo.
Sugerowano też wystąpienie z wnioskiem w tej spra-
wie w ramach pomocy prawnej (zabezpieczenie doku-
mentów śledztwa). Trudności z realizacją misji ar-
cheologicznej wyniknęły z różnic nomenklaturowo-
-proceduralnych pomiędzy Polską a Federacją Rosyj-
ską. Nazwanie misji archeologiczną spowodowało
1012

stawianie przez stronę rosyjską wymogów typowych Odpowiedź

dla zagranicznych misji prowadzących działalność
naukowo-badawczą, nie zaś wspomagających czyn- podsekretarza stanu
ności śledcze. w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
Z wyrazami szacunku
na interpelację posła Jacka Boguckiego
Sekretarz stanu
oraz grupy posłów
Jan Borkowski
w sprawie perspektyw budowy dróg
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
ekspresowych w woj. podlaskim wymienionych
w rozporządzeniu Rady Ministrów
z dnia 20 października 2009 r. zmieniającym
Odpowiedź rozporządzenie w sprawie sieci autostrad
i dróg ekspresowych (17268)
ministra spraw wewnętrznych i administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
na interpelację posła Dariusza Seligi
smo z dnia 3 sierpnia 2010 r., sygn. akt SPS-023-
oraz grupy posłów
-17268/10, skierowane do prezesa Rady Ministrów,
przy którym przekazano interpelację pana posła Jac-
w sprawie kosztów finansowych poniesionych
ka Boguckiego w sprawie budowy dróg ekspresowych
przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
w woj. podlaskim, przedstawiam poniżej informacje
i Administracji oraz Biuro Ochrony Rządu
w przedmiotowej sprawie.
z tytułu transportu na wiece i spotkania
Zmiany wprowadzone rozporządzeniem Rady Mi-
przedwyborcze wywodzących się
nistrów z dnia 20 października 2009 r. zmieniającym
z Platformy Obywatelskiej członków sztabu
rozporządzenie w sprawie sieci autostrad i dróg eks-
i komitetu wyborczego kandydującego
presowych (Dz. U. z 2009 r. Nr 187, poz. 1446) wyni-
na prezydenta RP urzędującego
kały z faktu, iż droga ekspresowa S8 pokrywała się
marszałka Sejmu RP (17267)
dotychczas z I paneuropejskim korytarzem transpor-
towym (tzw. trasą Via Baltica). W związku z powyż-
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
szym strona polska została zobowiązana do opraco-
pisma z dnia 3 sierpnia 2010 r. (sygn.: SPS-023-
wania strategii rozwoju przedmiotowego korytarza,
-17267/10), dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP
w tym analizy innych wariantów jego przebiegu. Wy-
pana Dariusza Seligi oraz grupy posłów w sprawie
pełniając nałożone zobowiązania, strona polska zle-
kosztów finansowych poniesionych przez Minister-
ciła przygotowanie analizy pt. „Strategia rozwoju
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Biu-
I paneuropejskiego korytarza transportowego. Część I:
ro Ochrony Rządu z tytułu transportu na wiece i spo-
Korytarz drogowy” wraz z prognozą oddziaływania
tkania przedwyborcze wywodzących się z Platformy
na środowisko. W raporcie znalazło się porównanie
Obywatelskiej członków sztabu i komitetu wyborcze-
wariantów pod kątem środowiskowym, czyli tzw.
go kandydującego na prezydenta RP urzędującego
prognoza oddziaływania na środowisko. Wyniki ra-
marszałka, uprzejmie informuję, że pojazdy Mini-
portu wskazały jako najkorzystniejszy wariant 42,
sterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji nie
przebiegający po śladzie: Budzisko – Suwałki – Racz-
były zaangażowane w transport członków żadnego
ki – Ełk – Szczuczyn – Stawiski – Łomża – Ostrów
z komitetów wyborczych, w związku z czym Mini-
Mazowiecka – Wyszków – Radzymin – Warszawa.
sterstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji nie
Odnośnie zaś do przebiegu drogi ekspresowej S19
poniosło z tego tytułu żadnych kosztów.
należy wskazać, że zmiany przebiegu przedmiotowej
Odnosząc się do działań podejmowanych przez
drogi spowodowane były koniecznością zachowania
Biuro Ochrony Rządu, pragnę poinformować, że na
integralności obszarów chronionych Natura 2000
mocy art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 marca 2001 r.
– Puszcza Knyszyńska i Ostoja Knyszyńska.
o Biurze Ochrony Rządu (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 163,
Odnosząc się do kwestii poddania ocenie pod
poz. 1712, z późn. zm.), Biuro Ochrony Rządu reali-
względem funkcjonalnym i ekonomicznym przez spe-
zuje zadania ochronne w stosunku do marszałka Sej-
cjalistyczne organizacje i niezależnych ekspertów
mu. Członkowie komitetu wyborczego oraz członko-
układu dróg wprowadzonego rozporządzeniem Rady
wie sztabu wyborczego wywodzący się z Platformy
Ministrów z dnia 20 października 2009 r., pragnę
Obywatelskiej nie byli objęci ochroną Biura Ochrony
podkreślić, że projekt przedmiotowego rozporządze-
Rządu, zatem formacja ta nie ponosiła żadnych kosz-
nia na etapie prac legislacyjnych został poddany pro-
tów związanych ze wspomnianym w wystąpieniu
cedurze uzgodnień i konsultacji ze szczególnym
transportem.
uwzględnieniem konsultacji z przedstawicielami za-
Z wyrazami szacunku interesowanych regionów.
Minister Jednocześnie należy wskazać, że kryterium eko-
Jerzy Miller nomiczne, zwłaszcza od czasu wstąpienia Polski do
Unii Europejskiej nie jest jedynym, ani też decydują-
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r. cym kryterium wyboru we wszelkiego rodzaju przed-

sięwzięciach. Dotyczy to wszystkich przygotowywa-
nych i realizowanych projektów.
W kwestii realizacji budowy obwodnicy Augusto-
wa w wariancie przez miejscowość Raczki należy
podkreślić, że ostateczny wybór wariantu stanowi
efekt współpracy szeregu zainteresowanych podmio-
tów, w tym przedstawicieli organizacji ekologicznych,
władz samorządowych na szczeblu gminy i wojewódz-
twa oraz inwestora (GDDKiA). W spotkaniach okrą-
głego stołu uczestniczyli również jako obserwatorzy
przedstawiciele Ministerstwa Środowiska, Minister-
stwa Infrastruktury, posłowie Komisji Infrastruktu-
ry Sejmu RP, wojewoda oraz przedstawiciele Komisji
Europejskiej.
Wybór wariantu przebiegu przedmiotowej drogi
poprzedzony został szczegółowymi analizami i eks-
pertyzami opracowanej na zlecenie GDDKiA przez
firmę DHV Polska sp. z o.o. W ramach przeprowadzo-
nych analiz pod uwagę brano wszystkie aspekty re-
alizacji zadania: społeczne, środowiskowe, ekono-
miczne i gospodarcze. Wariant przez Raczki okazał
się najmniej negatywny w skutkach wpływu na śro-
dowisko naturalne. Rekomendowana lokalizacja ob-
wodnicy była także wcześniej przedmiotem konsul-
tacji społecznych z udziałem społeczności lokalnej.
Wydana w dniu 29 grudnia 2009 r. przez regionalne-
go dyrektora ochrony środowiska decyzja o środowi-
skowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzię-
cia otwiera drogę do prowadzenia dalszych prac przy-
gotowawczych, w tym do uzyskania inwestora zezwo-
lenia na realizację inwestycji drogowej. Dnia 19 maja
2010 r. ogłoszony został przetarg na wybór wykonaw-
cy robót w systemie „Zaprojektuj i zbuduj” przedmio-
towego zadania.
Odnosząc się do kwestii realności wybudowania
dróg ekspresowych S19 i S61 w przebiegach określo-
nych w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie
sieci autostrad i dróg ekspresowych należy wskazać,
że GDDKiA prowadzi obecnie prace przygotowawcze,
których celem jest opracowanie dokumentacji tech-
nicznej oraz uzyskanie wszystkich decyzji i opinii
wymaganych przepisami prawa, w tym decyzji o śro-
dowiskowych uwarunkowaniach oraz decyzji o ze-
zwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Realiza-
cja prac na poszczególnych odcinkach przedmioto-
wych dróg prowadzona jest zgodnie z obowiązujący-
mi w tym zakresie przepisami prawa oraz dobrymi
praktykami, a także oparta jest na szczegółowych
analizach i ocenie stanu przygotowania poszczegól-
nych odcinków, z jednoczesnym uwzględnieniem
możliwości zabezpieczenia odpowiednich środków
finansowych. Realizacja przedmiotowych dróg będzie
stanowiła jedno z priorytetowych zadań przy wyko-
rzystaniu środków w ramach kolejnej perspektywy
finansowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
1013
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jacka Boguckiego
oraz grupy posłów
w sprawie realizacji inwestycji
z woj. podlaskiego wymienionych na listach
projektów indywidualnych
dla Programów Operacyjnych
„Infrastruktura i środowisko”
oraz „Rozwój Polski Wschodniej
na lata 2007–2013” (17269)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jacka Boguckiego, która zo-
stała przekazana przy piśmie pani Ewy Kierzkow-
skiej, wicemarszałka Sejmu RP z dnia 3 sierpnia br.
(znak: SPS-023-17269/10), w sprawie realizacji inwe-
stycji z woj. podlaskiego ujętych na listach projektów
indywidualnych w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” oraz Programu Ope-
racyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”, poniżej prze-
kazuję następujące informacje.
Na wstępie pragnę poinformować, że w odniesie-
niu do inwestycji realizowanych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” należy
rozróżnić projekty, dla których są podpisane umowy
o dofinansowanie, bowiem dopiero wtedy można po-
wiedzieć o takich inwestycjach, że są realizowane
w ramach ww. mechanizmu finansowego. W pozosta-
łych przypadkach są zawarte pre-umowy i inwestycje
te są przygotowywane przez beneficjentów.
1. „Zintegrowany system gospodarki odpadami
dla aglomeracji białostockiej”. Tytułowa inwestycja
wpisana jest na listę projektów indywidualnych pod
numerem PO IiŚ 2.1-5, z dniem 31 maja 2010 r. uległa
zmianie instytucja odpowiedzialna za realizację pro-
jektu. Miasto Białystok, które zgłosiło ten projekt,
przekazało realizację spółce Przedsiębiorstwo Usłu-
gowo-Handlowo-Produkcyjne Lech sp. z o.o. w Bia-
łymstoku (PUHP Lech sp. z o.o.).
Etap realizacji. W dniu 30 czerwca 2010 r. PUHP
Lech sp. z o.o. złożył wniosek o dofinansowanie do
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej. Wniosek przeszedł pozytywnie ocenę
formalną i merytoryczną I stopnia. Rozpoczęła się
ocena merytoryczna II stopnia. Zgodnie z wnioskiem
o potwierdzenie pomocy w całości został zrealizowa-
ny kontrakt 3 na rozbudowę składowiska odpadów
w ZUOK Hryniewicze. Roboty zakończono w połowie
2009 r.
Na 30 czerwca 20010 r. zaawansowanie prac jest
następujące:
— opracowano studium wykonalności (w grudniu
2009 r.),
— opracowano raporty o oddziaływaniu na śro-
dowisko,
— opracowano dokumentację przetargową dla
kontraktów nr 4, 5, 6, 7, 9 i 10,
1014
— uzyskano część decyzji administracyjnych,
— zostały podpisane umowy z wykonawcami dla
zadań o wartości 2% wydatków kwalifikowanych
projektu.
W dniu 28 czerwca 2010 r. prezydent Białegostoku
wydał decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację przedsięwzięcia. Od decyzji wpły-
nęły jednak odwołania do samorządowego kolegium
odwoławczego złożone przez dwa stowarzyszenia Fe-
deracja Zielonych i Ekologiczny Białystok. Sprawa
w toku. W dniu 6 lipca 2010 r. prezydent miasta Bia-
łegostoku wszczął postępowanie administracyjne na
wniosek z dnia 29 czerwca 2010 r. (uzupełniony dnia
5 maja 2010 r.) w sprawie wydania decyzji o ustaleniu
lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającego
na budowie zakładu unieszkodliwiania odpadów ko-
munalnych w Białymstoku.
Zaawansowanie finansowe. Ze względu na trwa-
jącą dopiero ocenę wniosku o potwierdzenie pomocy
nie mogły być składane wnioski o płatność, w związ-
ku z czym zaawansowanie finansowe w odniesieniu
do środków PO IiŚ jest na poziomie 0%. Niemniej
jednak beneficjent poniósł wydatki związane z reali-
zacją kontraktu 3 i przygotowaniem projektu.
Harmonogram projektu (wg informacji benefi-
cjenta i wniosku o potwierdzenie pomocy):
— 31 sierpnia 2010 r. – planowana data uzyska-
nia decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu
publicznego polegającego na budowie zakładu uniesz-
kodliwiania odpadów komunalnych (ZUOK) w Bia-
łymstoku;
— 31 grudnia 2010 r. – planowana data złożenia
wniosku o potwierdzenie pomocy do instytucji zarzą-
dzającej;
— 31 maja 2012 r. – planowane zakończenie pro-
cesu nabycia gruntu od inwestycję;
— 1 sierpnia 2012 r. – planowana data ogłoszenia
ostatniego zamówienia publicznego;
— 1 lipca 2013 r. – planowana data uzyskania
ostatniego pozwolenia na budowę;
— 1 września 2014 r. – planowana data zakończe-
nia budowy ZUOK w Białymstoku;
— 1 września 2014 r. – planowana data zakończe-
nia rozbudowy ZUOK w Hryniewiczach;
— 31 grudnia 2014 – planowana data zakończenia
modernizacji ZUOK w Hryniewiczach;
— 30 listopada 2015 r. – planowana data zakoń-
czenia realizacji.
2. „Platforma współpracy na rzecz zrównoważo-
nego rozwoju rejonu Puszczy Białowieskiej”. Wniosek
dla ww. projektu umieszczonego na liście projektów
indywidualnych PO IiŚ został złożony do oceny od-
powiedniej instytucji wdrażającej (Centrum Koordy-
nacji Projektów Środowiskowych) w połowie lutego
br. Inwestycja podlega obecnie ocenie pod kątem
spełnienia kryteriów merytorycznych I stopnia. Za-
kończenie tego etapu oceny planowane jest pod ko-
niec III kwartału br. Wydłużająca się ocena jest spo-
wodowana dużą ilością uwag ekspertów oceniających
wniosek i koniecznością znacznej poprawy wniosku
przez beneficjenta. W związku z powyższym dla pro-
jektu nie została więc zawarta umowa o dofinanso-
wanie i nie jest on także realizowany rzeczowo.
3. „Budowa/przebudowa drogi ekspresowej S8,
odcinek Białystok – granica państwa”. Projekt został
usunięty z listy projektów indywidualnych dla Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
w związku z opublikowaniem w dniu 20 październi-
ka 2009 r. rozporządzenia Rady Ministrów zmienia-
jącego rozporządzenie z dnia 15 maja 2004 r. (Dz. U.
z 2004 r. Nr 128, poz. 1334, z późn. zm.) w sprawie
sieci autostrad i dróg ekspresowych, przesądzającego
zmianę przebiegu dróg ekspresowych S8 i S19, oraz
wprowadzeniem nowego ciągu drogi S61.
Zgodnie z zapisami ww. rozporządzenia określony
został docelowy układ autostrad i dróg ekspresowych
na terenie Polski. Powstały w ten sposób układ w kom-
pleksowy i optymalny sposób reguluje również kwe-
stie dróg ekspresowych na terenie województwa pod-
laskiego: S8, S19 i S61 i należy traktować go jako
docelowy. Wprowadzone zmiany w praktyce oznacza-
ją wzbogacenie sieci drogowej o nową drogę szybkie-
go ruchu. Ponadto wskazano przebieg drogi ekspre-
sowej S8 po trasie określonej w rozporządzeniu do
węzła Choroszcz, natomiast od Białegostoku na pół-
noc do początku obwodnicy Augustowa drogą klasy
GP, oraz zmieniono przebieg drogi S19 na terenie wo-
jewództwa podlaskiego, co pozwoli ominąć obszary
cenne przyrodniczo.
4. „Przebudowa do parametrów drogi ekspresowej
S8, odcinek Wyszków – Białystok”. Dla powyższego
projektu beneficjent, tj. Generalna Dyrekcja Dróg
i Autostrad, nie złożył wniosku o dofinansowanie do
instytucji wdrażającej (CUPT), zatem ocena ww. in-
westycji nie mogła zostać przeprowadzona. Niemniej
jednak zgodnie z informacjami przekazanymi przez
Ministerstwo Infrastruktury tytułowy projekt (nr PO
IiŚ 6.2-4) został podzielony na 6 odcinków realizacyj-
nych, które znajdują się na różnym etapie przygoto-
wania i realizacji:
— odc. Jeżewo w. Choroszcz – Białystok (24,5 km):
złożono wniosek o wydanie pozwolenia na budowę
ww. odcinka;
— odc. Wiśniewo – Jeżewo (29,7 km): trwa opra-
cowywanie materiałów do zezwolenia na realizację
inwestycji drogowej, projektu wykonawczego oraz
materiałów przetargowych;
— odc. obwodnica m. Zambrów i m. Wiśniewo
(11,1 km): trwają obecnie roboty budowlane;
— odc. granica województwa mazowieckiego – Za-
mbrów (14,9 km): trwa opracowywanie materiałów do
zezwolenia na realizację inwestycji drogowej, projektu
wykonawczego oraz materiałów przetargowych;
— odc. Ostrów Maz. (w. Brok) – Ostrów Maz.
(w. Łomża) 8,4 km: oddany do ruchu;
— odc. Wyszków (DK8, w. Turzyn) - granica wo-
jewództwa mazowieckiego (38,4 km): w toku postę-
powanie o wydanie decyzji środowiskowej.
5. „Modernizacja linii kolejowej E75 Rail Baltica
Warszawa – Białystok – granica z Litwą, etap I, od-
cinek Suwałki – Trakiszki – granica z Litwą”. Projekt

(nr PO IiŚ 7.1-23) jest umieszczony na liście rezerwo-
wej w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko”. Przeniesienie projektu ww. z listy
projektów podstawowych na rezerwową, w ramach
działania 7.1 PO IiŚ: Rozwój transportu kolejowego,
nastąpiło w trakcie aktualizacji listy projektów indy-
widualnych prowadzonej w lipcu 2009 r.
Harmonogram przygotowania projektu wskazuje
na odległe daty rozpoczęcia realizacji inwestycji (li-
piec 2013 r.), co pozwala przypuszczać, że możliwość
ukończenia inwestycji w perspektywie 2007–2013 (do
roku 2015) obarczona jest bardzo wysokim ryzykiem.
Istotną kwestią jest także wpływ modernizacji linii
kolejowej na odcinku Suwałki – Trakiszki – granica
z Litwą na środowisko naturalne. Linia przebiega
przez tereny ekologicznie wrażliwe w bezpośrednim
sąsiedztwie Wigierskiego Parku Krajobrazowego, co
jest dodatkowym czynnikiem ryzyka związanym z tym
projektem. Obecnie trwa przygotowywanie dokumen-
tacji przedprojektowej. Następnie opracowany zosta-
nie raport o oddziaływaniu na środowisko oraz uzy-
skane niezbędne decyzje i pozwolenia, w tym decyzja
środowiskowa oraz lokalizacyjna.
6. „Budowa drogi ekspresowej S19, odcinek Bia-
łystok – Międzyrzec Podlaski”. Dla powyższego pro-
jektu beneficjent tj. Generalna Dyrekcja Dróg i Au-
tostrad nie złożył wniosku o dofinansowanie do in-
stytucji wdrażającej (CUPT), zatem ocena ww. przed-
sięwzięcia nie mogła zostać przeprowadzona. Nie-
mniej jednak zgodnie z informacjami przekazanymi
przez Ministerstwo Infrastruktury projekt ten
(nr PO IiŚ 8.2-2) został podzielony na 4 odcinki re-
alizacyjne, które znajdują się na różnym etapie przy-
gotowania:
— odc. w. Choroszcz (S8) – Bielsk Podlaski (DK 19,
w. Proniewicze) oraz odc. Bielsk Podlaski (w. Pronie-
wicze) – Siemiatycze (w. Chlebczyn), łącznie 63,5 km:
trwają prace przygotowawcze (opracowanie koncepcji
programowych, decyzji środowiskowych oraz decyzji
lokalizacyjnych); kolejnym etapem, po przygotowa-
niu dokumentacji, jest jej ocena przez Komisję Oceny
Przedsięwzięć Inwestycyjnych przy GDDKiA. Pod-
czas posiedzenia KOPI następuje zatwierdzenie pro-
jektu do realizacji.
— odc. granica województw mazowieckiego i pod-
laskiego – granica województw mazowieckiego i lu-
belskiego oraz granica województwa lubelskiego (A2,
w. Łukowisko) – węzeł Międzyrzec Podlaski (pocz.
obw.), łącznie 45 km: w toku postępowanie o wydanie
decyzji środowiskowych.
7. „Budowa Opery i Filharmonii Podlaskiej – Eu-
ropejskie Centrum Sztuki w Białymstoku, II etap,
stan wykończeniowy”. Informuję, że dla powyższej
inwestycji umowa o dofinansowanie zawarta została
29 czerwca 2009 r. W myśl art. 39 rozporządzenia
Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. usta-
nawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego
Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności
i uchylającego rozporządzanie (WE) nr 1260/1999,
1015
z późn. zm. jest to projekt duży (o wartości wyższej niż
50 mln euro). W związku z czym wymagał on potwier-
dzenia przez Komisję Europejską wniesienia wkładu
ze środków UE w ten projekt. Decyzja w tym zakresie
została wydana przez KE 7 kwietnia 2010 r.
Inwestycja jest bardzo zaawansowana pod wzglę-
dem realizacji. Projekt zrealizowano do etapu stanu
surowego otwartego. Obecnie realizowane są prace
związane z wyposażeniem obiektu, których zaawan-
sowanie szacuje się na prawie 35%. Planowany ter-
min zakończenia inwestycji: styczeń 2012 r. Benefi-
cjent złożył wnioski o płatność o łącznej wartości
wydatków kwalifikowalnych na kwotę 41,13 mln zł,
w tym łącznej kwocie dofinansowania z UE w wyso-
kości 33,49 mln zł, co stanowi ponad 33% alokacji UE
przewidzianej dla tego projektu. Płatności zrealizo-
wane na rzecz beneficjenta wynoszą 33,49 mln zł.
8. „Budowa Wydziału Fizyki oraz Instytutu Che-
mii”. Umowa o dofinansowanie dla ww. projektu zo-
stała zawarta w dniu 29 maja 2009 r. Niestety, rozpo-
częcie realizacji inwestycji zostało opóźnione ze wzglę-
du na problemy związane z licznymi protestami dział-
kowców, którzy nie opuścili w wyznaczonym terminie
ogródków działkowych, na terenie których ma być
prowadzona budowa kampusu uniwersyteckiego.
W związku z powyższym została podjęta decyzja
o rozpoczęciu rzeczowej realizacji inwestycji dopiero
po ostatecznym rozwiązaniu problemu dysponowa-
nia gruntem. Zgodnie z aktualnymi informacjami
teren byłych ogródków działkowych powinien zostać
opuszczony do dnia 31 sierpnia 2010 r.
Przetarg na wykonawcę robót budowlanych zo-
stał ogłoszony w dniu 30 sierpnia 2010 r. Ponadto
beneficjent uzyskał już wszystkie niezbędne decyzje
i pozwolenia. Niemniej jednak zauważyć należy, że
dotychczas beneficjent uzyskał wszystkie niezbędne
decyzje i pozwolenia. Zgodnie z zaktualizowanym
harmonogramem rozpoczęcie budowy planowane
jest na IV kwartał 2010 r., a zakończenie na I kw.
2014 r., natomiast zakup sprzętu i wyposażenia pla-
nowany jest w 2014 r. Ze względu na opisane powy-
żej problemy zaawansowanie finansowe jest stosun-
kowo niskie i do dnia 30 czerwca br. poniesiono wy-
datki m.in. na prace przygotowawcze w wysokości
3,2 mln złotych, co stanowi niecałe 3% wartości ogó-
łem projektu.
Ponadto w załączeniu*) przekazuję tabelaryczne
zestawienie działań dla poszczególnych inwestycji
realizowanych w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej”, które zostały ujęte
w tytułowej interpelacji pana posła.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
1016
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Telusa
oraz grupy posłów
w sprawie dopłat do upraw roślin strączkowych
(17270)
Szanowna Pani Marszałek! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Roberta Telusa oraz grupy
posłów w sprawie dopłat do upraw roślin strączko-
wych, przekazaną pismem z dnia 3 sierpnia br.
(znak: SPS-023-17270/10), przedkładam następują-
ce wyjaśnienia.
Od 2010 r. realizowany jest w Polsce program
wsparcia specjalnego dla rolników uprawiających ro-
śliny strączkowe i motylkowate drobnonasienne.
W ramach tego programu wszyscy rolnicy spełniają-
cy warunki do przyznania jednolitej płatności obsza-
rowej mogą ubiegać się o przyznanie tzw. specjalnej
płatności obszarowej. Zasady przyznawania tej płat-
ności uregulowane zostały w ustawie z dnia 26 stycz-
nia 2007 r. o płatnościach w ramach systemów wspar-
cia bezpośredniego (Dz. U. z 2008 r. Nr 170, poz. 1051,
Nr 214, poz. 1349, z 2009 r. Nr 20, poz. 105 i z 2010 r.
Nr 36, poz. 197) oraz w dwóch rozporządzeniach wy-
konawczych do tej ustawy. Pierwsze rozporządzenie
ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 11 marca
2010 r. w sprawie gatunków roślin, do uprawy któ-
rych może zostać przyznana specjalna płatność ob-
szarowa do powierzchni upraw roślin strączkowych
i motylkowatych drobnonasiennych (Dz. U. Nr 39,
poz. 213), określa listę gatunków roślin objętych
wsparciem specjalnym. Drugie rozporządzenie mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 9 marca 2009 r.
w sprawie rodzajów roślin objętych płatnością uzu-
pełniającą oraz szczegółowych warunków i trybu
przyznawania oraz wypłaty płatności w ramach sys-
temów wsparcia bezpośredniego (Dz. U. Nr 40, poz. 326
i z 2010 r. Nr 39, poz. 217) odnosi się m.in. do kwestii
uprawy roślin objętych specjalną płatnością obszaro-
wą w mieszankach, a w przypadku wyki siewnej do
uprawy tej rośliny wraz z rośliną podporową. § 16a
powyższego rozporządzenia stanowi: „specjalna płat-
ność obszarowa do powierzchni upraw roślin strącz-
kowych i motylkowatych drobnonasiennych przy-
sługuje również w przypadku ich uprawy w formie
mieszanek, z wyłączeniem mieszanek z roślinami
innymi niż rośliny strączkowe i motylkowate drob-
nonasienne, z tym że w przypadku wyki siewnej
(Vicia sativa L.) dopuszcza się jej uprawę z rośliną
podporową”.
Podstawą uruchomienia wsparcia specjalnego do
upraw roślin strączkowych i motylkowatych drobno-
nasiennych w Polsce jest art. 68 ust. 1 lit. a pkt i
rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009, stanowiący,
że „państwa członkowskie mogą przyznawać rolni-
kom wsparcie specjalne z tytułu prowadzenia okre-
ślonych rodzajów gospodarki rolnej, które mają zna-
czenie dla ochrony lub poprawy stanu środowiska”.
Zatem głównym celem programu wsparcia spe-
cjalnego dla rolników uprawiających rośliny strącz-
kowe i motylkowate drobnonasienne jest zwiększenie
udziału tych roślin w strukturze upraw w Polsce.
Zwiększeniu areału przedmiotowych upraw skutku-
je osiągnięciem celu nadrzędnego, jakim jest popra-
wa stanu środowiska naturalnego, przede wszystkim
poprzez poprawę jakości gleb, ale również ogranicze-
nie emisji gazów cieplarnianych w wyniku ograni-
czenia produkcji i stosowania mineralnych nawozów
azotowych.
Wsparcie jest zatem przyznawane tylko do upraw
roślin strączkowych i motylkowatych drobnonasien-
nych, ponieważ uprawa tych roślin jest najskutecz-
niejszym sposobem osiągnięcia wyżej wymienionych
celów środowiskowych. Ze wsparcia wykluczono mie-
szanki roślin strączkowych lub motylkowatych drob-
nonasiennych ze zbożami w celu uniknięcia sytuacji,
w których wsparcie przyznawane byłoby do upraw
składających się w większości ze zbóż. Sytuacja ta
byłaby wbrew przepisom rozporządzenia Rady (WE)
nr 73/2009, ponieważ uprawa zbóż nie ma tak duże-
go wpływu na cel nadrzędny wsparcia, tj. poprawę
stanu środowiska naturalnego.
Ważnym czynnikiem, który zadecydował o nie-
uwzględnieniu mieszanek strączkowo-zbożowych w pro-
gramie wsparcia specjalnego, był również brak moż-
liwości skonstruowania efektywnego systemu moni-
torowania i egzekwowania odpowiedniej ilości przed-
miotowych roślin w strukturze mieszanki. Koniecz-
ne byłoby przygotowanie narzędzi, za pomocą któ-
rych możliwe byłoby określenie podczas kontroli na
miejscu, czy w danej uprawie określone proporcje po-
szczególnych roślin zostały zachowane i tym samym
czy uprawa kwalifikuje się do specjalnej płatności ob-
szarowej.
Mając jednak na względzie specyficzny sposób
uprawy wyki siewnej, ustanowiono dla tej rośliny wy-
jątek ze względu na fakt, że uprawa tej rośliny bez
rośliny podporowej, szczególnie z przeznaczeniem na
nasiona, jest bardzo trudna.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłanek
Jadwigi Wiśniewskiej i Ewy Malik
w sprawie konieczności uproszczenia procedur
związanych z ubieganiem się przez powodzian
o zasiłki na prace remontowo-budowlane
(17271)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 3 sierpnia 2010 r. (sygn.: SPS-023-
-17271/10) dotyczącego interpelacji posłów na Sejm
RP pani Jadwigi Wiśniewskiej i pani Ewy Malik
z dnia 23 lipca 2010 r. w sprawie konieczności uprosz-
czenia procedur związanych z ubieganiem się przez
powodzian o zasiłki na prace remontowo-budowlane
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Zgodnie z przekazanymi wojewodom informacja-
mi w sprawie udzielania pomocy społecznej osobom
lub rodzinom poszkodowanym w wyniku zdarzeń
klęskowych z maja, czerwca, lipca lub sierpnia 2010 r.
z przeznaczeniem na remont albo odbudowę budynku
mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego zasiłek celowy
w kwocie do 20 tys. zł lub do 100 tys. zł przysługuje
rodzinie lub osobie samotnie gospodarującej, która
poniosła straty w wyniku klęski żywiołowej. Osoby
uprawnione do uzyskania zasiłków zostały wyczer-
pująco wymienione w ww. informacjach.
Z wnioskiem o udzielenie pomocy może wystą-
pić:
— właściciel budynku mieszkalnego lub lokalu
mieszkalnego,
— osoba, której przysługuje spółdzielcze własno-
ściowe prawo do lokalu, którego przedmiotem jest
lokal mieszkalny lub dom jednorodzinny,
— osoba, której przysługuje spółdzielcze lokator-
skie prawo do lokalu mieszkalnego,
— osoba, która jest najemcą lokalu mieszkalnego
albo budynku mieszkalnego.
Katalog uprawnionych uwzględnia jedynie oso-
by, które posiadają tytuł prawny do nieruchomości,
w której prowadzą gospodarstwo domowe, oraz na-
jemców budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkal-
nego, którzy uzyskali zgodę właściciela na prowadze-
nie remontu albo odbudowy zniszczonego obiektu.
Podkreślić bowiem należy, iż uprawnionym do podej-
mowania decyzji w zakresie wszelkich zmian w sub-
stancji budynku czy lokalu jest właściciel takiego
obiektu. Dokonywanie remontu czy odbudowy bez
zgody właściciela naruszałoby zatem przysługujące
mu prawo własności.
Odnosząc się do sytuacji spadkobierców właścicie-
li, należy podkreślić, iż nabywanie praw i obowiązków
majątkowych zmarłego następuje zgodnie z przepisa-
mi księgi czwartej Kodeksu cywilnego. Z chwilą śmier-
ci właściciela prawa te mogą przejść na jedną lub kilka
1017
osób. Trudno byłoby zatem rozstrzygnąć, któremu
z potencjalnych spadkobierców przysługiwałoby upraw-
nienie do uzyskania pomocy.
Wydanie decyzji o przyznaniu lub odmowie przy-
znania świadczenia z zakresu pomocy społecznej na-
stępuje po przeprowadzeniu rodzinnego wywiadu
środowiskowego (art. 106 ust. 4 ustawy z dnia 12 mar-
ca 2004 r. o pomocy społecznej, t.j. Dz. U. z 2009 r.
Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.), którego celem jest
ustalenie, czy zostały spełnione warunki przyznania
zasiłku, m.in. brak możliwości zaspokajania niezbęd-
nych potrzeb bytowych w wyniku zdarzenia klęsko-
wego, uszkodzenia/zniszczenia budynku mieszkalne-
go, w którym prowadzone było gospodarstwo domo-
we. Wywiad ten obejmuje ustalenie sytuacji osobistej,
rodzinnej, dochodowej i majątkowej osób i rodzin
ubiegających się o pomoc. Należy zatem uwzględnić,
że powyższe kwestie można zweryfikować jedynie na
podstawie dokumentów będących w posiadaniu osób
wnioskujących o pomoc. Ustalenie sytuacji osób czy
rodzin jest niezbędne do określenia wysokości pomo-
cy przyznawanej poszczególnym poszkodowanym.
Niezależnie od powyższego, w celu usprawnienia
przyznawania pomocy poszkodowanym, minister
pracy i polityki społecznej w dniu 27 maja 2010 r.
wystosował pismo do wojewodów, w którym dokonał
przypomnienia podstawowych procedur obowiązują-
cych w zakresie przyznawania pomocy: „(…) w sto-
sunku do osób i rodzin poszkodowanych w wyniku
powodzi mającej miejsce na terytorium Polski, w celu
ustalenia niezbędnych informacji koniecznych do wy-
dania decyzji administracyjnej w sprawie przyznania
lub odmowy przyznania pomocy, pracownicy ośrod-
ków pomocy społecznej lub powiatowych centrów
pomocy rodzinie (miejskich ośrodków pomocy spo-
łecznej) powinni stosować część IV kwestionariusza
rodzinnego wywiadu środowiskowego – dotyczy
osób lub rodzin korzystających ze świadczeń pomo-
cy społecznej (aktualizacja wywiadu) – określonego
w rozporządzeniu ministra polityki społecznej z dnia
19 kwietnia 2005 r. w sprawie rodzinnego wywiadu
środowiskowego (Dz. U. z 2005 r. Nr 77, poz. 672, ze
zm. z 2008 r.). Tę część kwestionariusza należy sto-
sować bez względu na fakt, czy dana rodzina lub
osoba korzystała, czy też nie ze świadczeń lub usług
pomocy społecznej (…) przed wystąpieniem strat
spowodowanych powodzią”. Ponadto „(…) w przy-
padku utraty dokumentów przez poszkodowanych
pracownicy socjalni powinni pobierać oświadczenia
o utracie tych dokumentów i w przypadkach, w któ-
rych uznają to za konieczne, stosować załącznik
nr 3 do cytowanego rozporządzenia, tj. oświadczenie
o stanie majątkowym”. W konsekwencji liczba do-
kumentów niezbędnych do przedstawienia w toku
postępowania o przyznanie zasiłku ograniczona zo-
stała do minimum.
Jednocześnie podkreślić należy, iż stosownie do
art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 2010 r. o szcze-
gólnych rozwiązaniach związanych z usuwaniem
skutków powodzi z 2010 r. (Dz. U. Nr 123, poz. 835,
1018
z późn. zm.) organy administracji publicznej zobo-
wiązane zostały do załatwiania spraw związanych
z usuwaniem skutków powodzi w pierwszej kolejności
i bez zbędnej zwłoki, nie później niż w terminie mie-
siąca od dnia wszczęcia postępowania.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie prywatyzacji szpitali (17272)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację z dnia 22 lipca br. pana posła Jana Kamiń-
skiego zwracam się z uprzejmą prośbą o przyjęcie
poniższych informacji.
Minister zdrowia wyraża poglądy bardzo zbliżone
do tych przedstawionych przez pana posła Kamiń-
skiego. Wyrazem tego przekonania było doprowadze-
nie do ustanowienia uchwały nr 58 /2009 Rady Mi-
nistrów z dnia 27 kwietnia 2009 r. w sprawie usta-
nowienia programu wieloletniego pod nazwą „Wspar-
cie jednostek samorządu terytorialnego w działa-
niach stabilizujących system ochrony zdrowia”. Jest
ona skierowana do jednostek samorządu terytorial-
nego, które podjęły wysiłek reorganizacji ochrony
zdrowia na swoim terenie w ramach racjonalnego
gospodarowania środkami publicznymi i mając na
uwadze konieczność zapewnienia świadczeń opieki
zdrowotnej na wysokim poziomie. Doświadczenia
niepublicznych samorządowych zakładów opieki zdro-
wotnej wskazują na zasadność prowadzenia szpitala
w takiej formie. Zakłady te zwiększają swoje kontrak-
ty z Narodowym Funduszem Zdrowia, nie zadłużają
się i są nastawione na wzmacnianie swojego poten-
cjału wykonawczego.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące kroków, które
zostaną podjęte w celu wyjaśnienia pojęcia prywaty-
zacji, uprzejmie informuję, iż trwają prace nad zało-
żeniami ustawy, która w sposób kompleksowy określi
procedurę przekształcenia, bez konieczności likwi-
dacji zakładu opieki zdrowotnej. Minister zdrowia
nie zajmuje stanowiska w sprawie formy własności
zakładów, pod warunkiem spełniania przez nie wa-
runków określonych w obowiązującym prawie. De-
cyzja dotycząca ewentualnego zbycia części udziałów
lub akcji w nowo tworzonych podmiotach prowadzą-
cych niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej będzie
należała zawsze do właściciela zakładu, czyli w więk-
szości do jednostek samorządu terytorialnego. Te
ostatnie są w sposób śladowy (w odniesieniu do szpi-
tali) zainteresowane wyzbywaniem się jednostek
udzielających świadczeń na swoim terenie i oddawa-
niem ich podmiotom prywatnym.
Na koniec pragnę podkreślić, że minister zdrowia,
sekretarz, podsekretarze stanu oraz departamenty
ministerstwa wielokrotnie przedstawiały różnice po-
między prywatyzacją, komercjalizacją a komunaliza-
cją. Odbiór tej informacji przez społeczeństwo i in-
stytucje funkcjonujące w systemie ochrony zdrowia
jest jednak zniekształcony poprzez uwarunkowania
polityczne.
Celem działań ministra zdrowia nie jest stworze-
nie listy szpitali, które powinny zostać przekształco-
ne, sprywatyzowane bądź zlikwidowane. Konstytu-
cyjnym obowiązkiem ministra jest zapewnienie rów-
nego dostępu do świadczeń zdrowotnych w ramach
środków publicznych. Dokonuje tego poprzez nadzór
nad Narodowym Funduszem Zdrowia, który jest dys-
ponentem środków publicznych pochodzących ze skła-
dek na ubezpieczenie zdrowotne oraz poprzez tworze-
nie ram prawnych funkcjonowania systemu i zakła-
dów opieki zdrowotnej oraz ustalanie zakresu świad-
czeń gwarantowanych w ramach środków publicz-
nych i ustalanie warunków ich udzielania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie przepisów regulujących
dokonywanie inwestycji zagranicznych
przez otwarte fundusze emerytalne (17273)
W odpowiedzi na przekazaną przy piśmie z dnia
3 sierpnia 2010 r., sygn. SPS-023-17273/10, interpe-
lację pana posła Krzysztofa Brejzy w sprawie przepi-
sów regulujących dokonywanie inwestycji zagranicz-
nych przez otwarte fundusze emerytalne, uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Kwestia dotycząca lokowania aktywów otwartych
funduszy emerytalnych (OFE) poza granicami kraju
regulowana jest zarówno przepisami ustawy z dnia
28 sierpnia 1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu
funduszy emerytalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 34,
poz. 189, z późn. zm.) dalej: ustawa o OFE, jak i roz-
porządzenia ministra finansów z dnia 23 grudnia
2003 r. w sprawie ogólnego zezwolenia na lokowanie

aktywów funduszy emerytalnych poza granicami
kraju (Dz. U. Nr 229, poz. 2286, z późn. zm.) dalej:
rozporządzenie. Nadmienić przy tym pragnę, iż – wbrew
twierdzeniu pana posła – ustawa o OFE w zakresie
inwestycji zagranicznych nie określa wyłącznie limi-
tu dla takich inwestycji (5% aktywów, zgodnie z art. 143
ust. 2 ustawy o OFE), odsyłając w pozostałym zakre-
sie do odpowiedniego aktu wykonawczego. Art. 143
ust. 1 ustawy o OFE zawierający delegację dla mini-
stra właściwego do spraw instytucji finansowych
wskazuje bowiem jednocześnie na rodzaje papierów
wartościowych, w których OFE może ulokować swo-
je aktywa poza granicami RP. Zgodnie z tym przepi-
sem, na podstawie ogólnego zezwolenia udzielonego
przez ministra właściwego do spraw instytucji finan-
sowych w drodze rozporządzenia i na warunkach
określonych w tym zezwoleniu, aktywa otwartego
funduszu mogą być lokowane poza granicami kraju
w papiery wartościowe emitowane przez spółki noto-
wane na podstawowych giełdach rynków kapitało-
wych państw obcych będących członkami OECD lub
innych państw obcych, które zostaną określone
w tym zezwoleniu, a także w papiery wartościowe
emitowane przez rządy lub banki centralne tych
państw oraz tytuły uczestnictwa emitowane przez
instytucje wspólnego inwestowania mające siedzibę
w tych państwach, jeżeli instytucje te oferują publicz-
ne tytuły uczestnictwa i umarzają je na żądanie
uczestnika.
Należy również podkreślić, iż przedmiotowe roz-
porządzenie nie zostało uchylone przez żaden przepis
ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy
o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytal-
nych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 17,
poz. 95). W wyniku nowelizacji w zakresie art. 143
ust. 1 ustawy o OFE zmieniono wskazanie banków
centralnych jako podmiotów emitujących papiery
skarbowe – dokonano zamiany wyrazów papiery
skarbowe na papiery wartościowe.
Ustawodawca, wprowadzając zmianę w art. 143
ust. 1 ustawy o OFE, nie uregulował jednocześnie
sprawy obowiązywania dotychczasowego ogólnego
zezwolenia, ani nie określił przedziału czasowego, do
którego zezwolenie to ma być ważne. W związku
z tym można przyjąć, iż rozporządzenie zachowało
swoją moc w zakresie, w jakim nie jest sprzeczne ze
zmienioną ustawą o OFE.
Dodać trzeba, iż istnieją wątpliwości co do możli-
wości kwalifikowania przedmiotowego rozporządze-
nia jako tzw. klasycznego aktu wykonawczego z uwa-
gi na fakt, iż rozporządzenie to dokonuje określonej
czynności (udziela zezwolenia na lokowania aktywów
funduszy emerytalnych poza granicami RP), a więc
rozstrzyga jedną konkretną sprawę. Tym samym do
takiego rozporządzenia mogą nie mieć zastosowania
normy dotyczące jego obowiązywania bądź nieobo-
wiązywania w przypadku zmiany przepisu zawiera-
jącego upoważnienie do jego wydania.
Należy przy tym podkreślić, iż utrzymywanie do-
tychczasowych lokat funduszy emerytalnych poza
1019
granicami kraju po dniu wejścia w życie ustawy
z dnia 12 stycznia 2007 r. nie narusza przepisów pra-
wa, bowiem, z uwagi na brak przepisów przejścio-
wych, powinno być ono oceniane zgodnie z zasadą
pewności prawa oraz zaufania obywateli do państwa
i tworzonego przez niego prawa, w tym zgodnie z za-
sadą ochrony praw nabytych (przy uwzględnieniu
ochrony ogólnie pojętego interesu uczestników fun-
duszy), jak również zgodnie z przepisem art. 139
ustawy o OFE. Przepis ten stanowi, iż fundusz loku-
je swoje aktywa zgodnie z przepisami ustawy, dążąc
do osiągnięcia maksymalnego stopnia bezpieczeń-
stwa i rentowności dokonywanych lokat.
Przedstawiając powyższe, pragnę również dodać,
iż w tej chwili trwają prace nad zmianą obecnie obo-
wiązującego rozporządzenia. Odpowiedni projekt jest
w chwili obecnej przedmiotem uzgodnień międzyre-
sortowych oraz konsultacji społecznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie hipoteki odwróconej (17274)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Krzysztofa Brejzy, przekazaną
pismem z dnia 3 sierpnia 2010 r. (SPS-023-17274/10),
w sprawie hipoteki odwróconej, uprzejmie przedsta-
wiam odpowiedzi na postawione w niej pytania.
Odnosząc się do kwestii zaawansowania prac nad
przygotowaniem przepisów w zakresie odwróconego
kredytu hipotecznego, uprzejmie informuję, że Mini-
sterstwo Finansów prowadzi aktualnie prace nad
projektem założeń do ustawy o odwróconym kredycie
hipotecznym. W dniu 23 kwietnia br. projekt założeń
został skierowany do uzgodnień zewnętrznych. Ma-
jąc na uwadze innowacyjny charakter projektowanej
usługi, ww. projekt został poddany szerokim konsul-
tacjom, również z partnerami społecznymi. W toku
konsultacji zewnętrznych zgłoszona została znaczna
liczba uwag, w tym uwag z zakresu prawa cywilnego,
którego regulacja pozostaje poza obszarem kompe-
tencji Ministerstwa Finansów. W związku z powyż-
szym Ministerstwo Finansów zwróciło się z pisemną
prośbą do Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego
o pomoc w wypracowaniu odpowiednich rozwiązań
prawnych, które umożliwiłyby efektywne funkcjono-
wanie powyższej usługi finansowej na rynku. Po uzy-
1020
skaniu odpowiedzi ze strony Komisji Kodyfikacyjnej
Prawa Cywilnego projekt założeń zostanie poddany
dalszej procedurze legislacyjnej.
W odniesieniu do treści projektu założeń do usta-
wy o odwróconym kredycie hipotecznym uprzejmie
informuję, że ww. usługa finansowa została zaprojek-
towana jako szczególny rodzaj umowy kredytu, za-
bezpieczonego hipoteką na nieruchomości, ułamko-
wej części nieruchomości, prawie wieczystego użyt-
kowania gruntu lub spółdzielczym własnościowym
prawie do lokalu, do której zawarcia uprawnione
będą osoby, które ukończyły 60. rok życia. Spłata ta-
kiego kredytu odroczona będzie do 6 miesięcy od dnia
działu spadku, nie dłużej jednak niż 12 miesięcy od
dnia otwarcia spadku. Należy w szczególności pod-
kreślić, że zgodnie z projektem prawo do nierucho-
mości nie zostanie automatycznie przeniesione na
instytucję kredytującą z chwilą śmierci kredytobior-
cy. W pierwszej kolejności propozycja spłaty zobowią-
zania zostanie skierowana do spadkobierców kredy-
tobiorcy, a dopiero w sytuacji kiedy kredytobiorcy nie
ujawnią się bądź nie będą zainteresowani spłatą za-
dłużenia, instytucja kredytująca będzie mogła zre-
alizować przysługujące jej roszczenie o przeniesienie
prawa do nieruchomości. Należy jednak zaznaczyć,
że nawet w sytuacji kiedy spadkobiercy nie zdecydu-
ją się na spłatę kredytu, a instytucja kredytująca zre-
alizuje roszczenie o przeniesienie prawa do nierucho-
mości, będzie zobligowana do sprzedaży nieruchomo-
ści, a jeżeli kwota uzyskana ze sprzedaży przewyższy
wartość jej roszczenia, będzie miała obowiązek prze-
kazać nadwyżkę spadkobiercom bądź na rzecz gminy
lub Skarbu Państwa w sytuacji braku spadkobierców.
Projektowane rozwiązania mają na celu zabezpiecze-
nie interesów spadkobierców osób, które zdecydują
się na zawarcie umowy odwróconego kredytu hipo-
tecznego.
Mając na uwadze powyższe, należy podkreślić, że
w odróżnieniu od modelu sprzedażowego opartego
o prawo dożywocia, w przypadku odwróconego kre-
dytu hipotecznego beneficjent takiej umowy zacho-
wuje prawo do nieruchomości aż do dnia swojej śmier-
ci, co oznacza, że zachowuje prawo do rozporządzania
nieruchomością.
Projekt założeń do ustawy o odwróconym kredy-
cie hipotecznym przewiduje ograniczenie katalogu
podmiotów uprawnionych do świadczenia usług
w zakresie oferowania odwróconych kredytów hipo-
tecznych. Zgodnie z projektem podmiotami, które
będą mogły świadczyć takie usługi, będą banki, od-
działy banków zagranicznych, oddziały instytucji
kredytowych oraz inne instytucje ustawowo upoważ-
nione do udzielania kredytów, których działalność
objęta jest nadzorem Komisji Nadzoru Finansowego
lub właściwych organów nadzoru w innych niż Pol-
ska państwach członkowskich. Powyższa propozycja
jest konsekwencją zaprojektowania odwróconego kre-
dytu hipotecznego jako szczególnego rodzaju umowy
kredytu oraz wynika z potrzeby zapewnienia pewno-
ści i bezpieczeństwa dla beneficjentów tego rodzaju
umowy. Instytucje ustawowo upoważnione do udzie-
lania kredytów są bowiem odpowiednio wyposażone
kapitałowo do prowadzenia tego rodzaju działalności,
co ma szczególne znaczenie z punktu widzenia za-
pewnienia ciągłości realizacji świadczeń, a także
podlegają regulacji ustaw szczególnych oraz nadzo-
rowi ze strony Komisji Nadzoru Finansowego lub
organów nadzorczych w krajach macierzystych.
Uprzejmie informuję, że idea uregulowania usłu-
gi odwróconego kredytu hipotecznego od samego po-
czątku podlegała konsultacjom, m.in. ze środowi-
skiem bankowym. W lutym 2009 r. Ministerstwo
Finansów zainicjowało prace w grupie roboczej ds.
kredytu hipotecznego powołanej przy Radzie Rozwo-
ju Rynku Finansowego, w których uczestniczyli eks-
perci reprezentujący instytucje rynku finansowego,
organy nadzorcze, inne resorty oraz parlament (Par-
lamentarny Zespół ds. Osób Starszych). W oparciu
o wnioski z tych prac Ministerstwo Finansów przy-
gotowało projekt założeń do ustawy o odwróconym
kredycie hipotecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie pomocy we wznowieniu
produkcji rolnej dla rolników poszkodowanych
w tegorocznej powodzi (17275)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Sławomira Kopycińskiego, przesłaną
przy piśmie z dnia 3 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-
-17275/10, w sprawie pomocy we wznowieniu produk-
cji rolnej dla rolników poszkodowanych w tegorocznej
powodzi uprzejmie Pana Marszałka informuję, co na-
stępuje.
W związku z wystąpieniem w roku bieżącym strat
w rolnictwie w wyniku niekorzystnych zjawisk at-
mosferycznych Rada Ministrów w dniu 1 czerwca
2010 r. podjęła uchwałę nr 87/2010 w sprawie progra-
mu pomocy dla rodzin rolniczych, w których gospo-
darstwach rolnych i działach specjalnych produkcji
rolnej powstały szkody spowodowane przez powódź,
obsunięcie się ziemi lub huragan w 2010 r., w którym
przewiduje się udzielanie poszkodowanym producen-
tom rolnym:

1) pomocy w formie kredytów preferencyjnych na
wznowienie produkcji w gospodarstwach rolnych
i działach specjalnych produkcji rolnej znajdujących
się na obszarach, gdzie szkody powstały w związku
z powodzią, obsunięciem się ziemi lub huraganem,
udzielanych na podstawie rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 22 stycznia 2009 r. w sprawie realiza-
cji niektórych zadań Agencji Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 22, poz. 121, z późn.
zm.) oraz poręczeń i gwarancji spłaty ww. kredytów
bankowych; kredyty te są oprocentowane obecnie dla
kredytobiorcy w wysokości 2% w skali roku i mogą
być przeznaczone zarówno na zakup środków do pro-
dukcji rolnej, jak i na odtworzenie zniszczonych środ-
ków trwałych,
2) pomocy na podstawie art. 41a ust. 1 pkt 1 usta-
wy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecz-
nym rolników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291,
z późn. zm.) w opłacaniu bieżących składek na ubez-
pieczenie społeczne oraz regulowaniu zaległości z tego
tytułu w formie odraczania terminu płatności skła-
dek i rozkładania ich na dogodne raty, a także uma-
rzanie w całości lub w części bieżących składek na
indywidualny wniosek rolnika, który poniósł szkody
spowodowane przez powódź, obsunięcie się ziemi lub
huragan, składany do prezesa Kasy Rolniczego Ubez-
pieczenia Społecznego,
3) pomocy w formie odraczania, rozkładania na
raty, umarzania w części lub w całości przez prezesa
Agencji Nieruchomości Rolnych należności agencji,
4) ulg w podatku rolnym za 2010 r. na podstawie
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.),
udzielanych przez wójtów, burmistrzów lub prezy-
dentów miast,
5) dopłat z tytułu zużytego do siewu lub sadzenia
materiału siewnego kategorii elitarny lub kwalifiko-
wany, udzielanych przez Agencję Rynku Rolnego,
6) pomocy społecznej rodzinom rolniczym na pod-
stawie art. 40 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728,
z późn. zm.) w formie jednorazowego zasiłku celowe-
go w wysokości:
a) 2000 zł dla rodzin rolniczych prowadzących go-
spodarstwa rolne o powierzchni do 5 ha użytków rol-
nych albo dział specjalny produkcji rolnej,
b) 4000 zł dla rodzin rolniczych prowadzących go-
spodarstwa rolne o powierzchni powyżej 5 ha użyt-
ków rolnych.
Zgodnie z ustawą z dnia 24 czerwca 2010 r. o szcze-
gólnych rozwiązaniach związanych z usuwaniem
skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r. (Dz. U.
Nr 123, poz. 835) przewiduje się następujące rozwią-
zania z zakresu rolnictwa:
1) możliwość zwracania przez starostę organiza-
torowi robót publicznych, który przy pracach zwią-
zanych z usuwaniem skutków powodzi zatrudnił
skierowane poszkodowane osoby fizyczne, które oso-
biście i na własny rachunek prowadzą działalność
w zakresie produkcji rolnej w pozostającym w ich po-
1021
siadaniu gospodarstwie rolnym obejmującym obszar
użytków rolnych o powierzchni przekraczającej 2 ha
przeliczeniowe lub prowadzącej dział specjalny pro-
dukcji rolnej, o którym mowa w ustawie z dnia
20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.),
oraz ich domowników i małżonków przez okres do
12 miesięcy, ale nie dłużej niż do 31 grudnia 2011 r.,
poniesionych kosztów na wynagrodzenia oraz skład-
ki na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia
skierowanych osób w wysokości nieprzekraczającej
miesięcznie iloczynu dwukrotnego minimalnego
wynagrodzenia za pracę i liczby zatrudnionych skie-
rowanych osób,
2) wydłużenie do 60 dni terminu składania wnio-
sku o zaliczkę w ramach Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013 beneficjentom, któ-
rych gospodarstwa rolne uległy zalaniu w wyniku
powodzi,
3) przy ustalaniu prawa do świadczeń pieniężnych
z pomocy społecznej albo prawa do świadczeń rodzin-
nych w okresie do dnia 31 grudnia 2011 r. do dochodu
z gospodarstwa rolnego nie wlicza się powierzchni,
która uległa zalaniu na skutek powodzi, jeżeli zala-
niu na skutek powodzi uległo co najmniej 30% po-
wierzchni tego gospodarstwa,
4) możliwość umarzania w całości lub w części
wraz z odsetkami pożyczek przyznanych przed dniem
wejścia w życie ustawy ze środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
osobom niepełnosprawnym na działalność rolniczą,
jeżeli w związku z powodzią nastąpiła utrata możli-
wości spłaty pożyczki.
Krajowa Stacja Chemiczno-Rolnicza i okręgowe
stacje chemiczno-rolnicze na terenach rolniczych do-
tkniętych powodzią wykonują nieodpłatnie badania
gleb i roślin pod kątem wystąpienia ewentualnych
skażeń na skutek naniesienia przez falę powodziową
niebezpiecznych substancji chemicznych.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił również
z wnioskiem do ministra środowiska o przeznaczenie
środków finansowych z wojewódzkich funduszy ochro-
ny środowiska i gospodarki wodnej na dofinansowa-
nie zadań związanych z rekultywacyjnym wapnowa-
niem gleb zdegradowanych przez powódź oraz do
prezesa Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej o przeznaczenie środków finan-
sowych z Narodowego Funduszu Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej na dofinansowanie zadań
związanych z wapnowaniem zalanych użytków rol-
nych celem ich detoksykacji.
Inspekcja Weterynaryjna w celu ograniczenia
skutków powodzi zapewniła pomoc i koordynację
przy organizacji utylizacji padliny oraz produktów
pochodzenia zwierzęcego, pochodzących z zakładów
przetwórstwa spożywczego, a także pomoc i koordy-
nację w dezynfekcji budynków inwentarskich.
W dniu 11 czerwca 2010 r. Komitet Monitorujący
PROW 2007–2013 podjął uchwałę w sprawie przyję-
1022
cia zmian w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich
2007–2013 polegających na:
1) ustanowieniu nowego działania: Przywracanie
potencjału produkcji rolnej zniszczonego w wyniku
klęsk żywiołowych oraz wprowadzenie odpowiednich
działań zapobiegawczych i przeznaczeniu na ten cel
kwoty 100 mln euro, która zostanie realokowana
z działania: Korzystanie z usług doradczych przez
rolników i posiadaczy lasów,
2) realokacji środków w kwocie 59,1 mln euro
przeznaczonych na realizację inwestycji związanych
z rozwojem szerokopasmowego Internetu na inwesty-
cje związane z retencjonowaniem wody w ramach
działania: Poprawianie i rozwijanie infrastruktury
związanej z rozwojem i dostosowywaniem rolnictwa
i leśnictwa.
W ramach ww. nowego działania pomoc będzie
przyznawana na inwestycje związane z przywraca-
niem potencjału produkcji rolnej w gospodarstwach
rolnych dotkniętych klęską żywiołową (susza, grado-
bicie, nadmierne opady atmosferyczne, wymarznięcia,
powódź, huragan, pożar spowodowany wyładowaniem
atmosferycznym, osuwiska ziemi). Pomoc będzie mieć
charakter grantu i będzie wypłacana z góry.
Niezależnie od uruchomienia nowego działania
planuje się również wprowadzenie możliwości zwięk-
szenia poziomu refundacji do 80% w ramach działa-
nia: Różnicowanie w kierunku działalności nierolni-
czej dla gospodarstw dotkniętych zniszczeniami,
tj. dla gospodarstw, w których wyszacowano mini-
mum 30% strat wartości upraw lub nie mniej niż
1050 zł w odniesieniu do strat w majątku trwałym.
Fundusz Składkowy Ubezpieczenia Społecznego
Rolników w ramach promocji zdrowia i profilaktyki
zdrowotnej dofinansowuje kolonie dla 13 235 dzieci
rolników objętych rolniczym ubezpieczeniem społecz-
nym na łączną kwotę 8 709 900 zł, w tym również
dzieci z rodzin poszkodowanych w wyniku powodzi
i innych zdarzeń pogodowych w 2010 r. Według de-
klaracji organizatorów pomocą zostanie objętych ok.
2618 dzieci z rodzin poszkodowanych, z całkowitym
sfinansowaniem ich pobytu ze środków Funduszu
Składkowego w wysokości 900 zł na jedno dziecko,
na łączną kwotę 2 356 200 zł. Ponadto Fundusz
Składkowy udzielił dofinansowania na zakup 38 osu-
szaczy do osuszania budynków na kwotę 100 000 zł
oraz na zakup sprzętu ratowniczo-gaśniczego na
łączną kwotę 63 000 zł dla 4 jednostek ochotniczych
straży pożarnych położonych na terenach zalewo-
wych, które brały udział w akcjach przeciwpowodzio-
wych oraz w usuwaniu skutków powodzi.
Prowadzone są również prace mające na celu sto-
sowanie przez banki prolongaty i karencji do 2 lat
w spłatach rat kapitału i odsetek kredytów preferen-
cyjnych z dopłatami do oprocentowania ze środków
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi w dniu 9 lipca
2010 r. podpisał nowelizację rozporządzenia z dnia
12 marca 2007 r. w sprawie rodzajów dowodów po-
twierdzających działanie siły wyższej lub wystąpie-
nie nadzwyczajnych okoliczności (Dz. U. Nr 46,
poz. 308, z późn. zm.), mającą na celu umożliwienie
przyznania płatności w pełnej wysokości rolnikom,
którzy ze względu na powódź nie mogą wypełnić
wszystkich warunków koniecznych do uzyskania
płatności. Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa planuje wypłaty płatności w ramach sys-
temów wsparcia bezpośredniego oraz płatności ONW
za rok 2010 w pierwszej kolejności dla rolników z te-
renów dotkniętych powodzią.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Wójcika
w sprawie dopuszczalności przesyłania
faktur VAT drogą elektroniczną
i przechowywania wydruków
w formie papierowej (17276)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 3 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17276/10,
przy którym została przesłana interpelacja pana po-
sła Marka Wójcika dotycząca dopuszczalności prze-
syłania faktur VAT drogą elektroniczną i przechowy-
wania wydruków w formie papierowej, uprzejmie
wyjaśniam.
W polskim systemie prawnym ocena prawna i wska-
zania co do dalszego postępowania wyrażone w orze-
czeniu sądu administracyjnego wiążą w sprawie ten
sąd oraz organ, którego działanie było przedmiotem
zaskarżenia. Również powołane przez pana posła
orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia
20 maja 2010 r. (I FSK 1444/09) ma moc wiążącą
jedynie wobec organu, którego działanie zostało za-
skarżone.
Brak jest zatem podstaw, aby ocenę prawną wy-
rażoną w ww. orzeczeniu sądu (odmienną od wyra-
żonej w dotychczasowej linii orzeczniczej) stosowały
organy w innych przypadkach, w szczególności że
ocena ta nie uwzględnia prawidłowej implementacji
do krajowego porządku prawnego przepisów VI dy-
rektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie har-
monizacji przepisów państw członkowskich dotyczą-
cych podatków obrotowych – wspólny system podat-
ku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opo-
datkowania – 77/388/WE (obecnie – dyrektywy 2006/
112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspól-
nego systemu podatku od wartości dodanej) dotyczą-
cych fakturowania elektronicznego.

W świetle powyższego, uwzględniając przepisy
rozporządzenia ministra finansów z dnia 14 lipca
2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania fak-
tur w formie elektronicznej, a także przechowywania
oraz udostępniania organowi podatkowemu lub or-
ganowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133,
poz. 1119) oraz przepisy dyrektywy 2006/112/WE,
jak również mając na uwadze jednolite stosowanie
prawa podatkowego w tym zakresie przez organy po-
datkowe, nie znajduję uzasadnienia do wydawania
interpretacji ogólnej w ww. zakresie.
Ponadto uprzejmie informuję, że w dniu 13 lipca
Rada Ecofin przyjęła zmianę dyrektywy 2006/112/
WE, która ma na celu m.in. liberalizację obecnych
standardów przesyłania i przechowywania faktur
elektronicznych tak, aby faktury papierowe i faktury
elektroniczne były traktowane w ten sam sposób.
Nowe brzmienie dyrektywy nakłada na podatnika
obowiązek zapewnienia wszystkim fakturom (od mo-
mentu wystawienia faktury aż do końca okresu jej
przechowywania) autentyczności pochodzenia, inte-
gralności treści i czytelności m.in. za pomocą dowol-
nych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygod-
ną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towa-
rów lub świadczeniem usług. Innymi słowy to podat-
nik (a nie państwo członkowskie Unii Europejskiej)
będzie decydował o formie przesyłu i przechowywa-
nia faktur pod warunkiem, że powyższe cechy faktur
będą zapewnione.
Biorąc pod uwagę kierunek zmian ww. dyrektywy
w odniesieniu do fakturowania elektronicznego oraz
wychodząc naprzeciw postulatowi konieczności upo-
wszechnienia tej formy fakturowania, Ministerstwo
Finansów podjęło pilne prace nad zmianą przepisów
dotyczących fakturowania elektronicznego, uwzględ-
niające nowe zapisy dyrektywy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła
Bartłomieja Dorywalskiego
w sprawie nieprawidłowości w sprawowaniu
nadzoru nad działalnością Przedsiębiorstwa
Komunikacji Samochodowej SA w Jędrzejowie
(17277)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie poselskie pana posła Bartłomieja Dorywal-
skiego, przekazane przy piśmie z dnia 3 sierpnia 2010 r.,
1023
znak: SPS-023-17277/10, dotyczące nieprawidłowości
w sprawowaniu nadzoru nad działalnością Przedsię-
biorstwa Komunikacji Samochodowej w Jędrzejowie
SA oraz odpowiedzi na pytania:
— czy Ministerstwo Skarbu Państwa było infor-
mowane o nieprawidłowościach w zakresie zarządza-
nia Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej
w Jędrzejowie SA, a jeżeli tak, to jakie podjęto dzia-
łania w tym zakresie?
— czy przedstawiciele Skarbu Państwa w radzie
nadzorczej jędrzejowskiej spółki konsultowali z mi-
nistrem skarbu państwa sprawę wniosku z roku 2007
w przedmiocie zgody na zbycie nieruchomości, a je-
żeli tak, to jakie względy przesądziły o wyrażeniu
zgody na sprzedaż tejże nieruchomości?
— czy wyprzedaż kluczowych składników mająt-
ku Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej
w Jędrzejowie SA, takich jak dworzec autobusowy
w Jędrzejowie, jest jedynym słusznym sposobem
rozwiązania problemów ekonomiczno-finansowych
spółki, czy były opracowane inne rozwiązania ma-
jące na celu sanowanie przedsiębiorstwa bez ko-
nieczności wyprzedawania głównych składników
majątku spółki?
— na jakich zasadach następuje wskazywanie
kandydatów Skarbu Państwa do rad nadzorczych
spółek Skarbu Państwa, w szczególności do Przed-
siębiorstwa Komunikacji Samochodowej w Jędrzejo-
wie SA?
— czy Zarząd Przedsiębiorstwa Komunikacji Sa-
mochodowej w Jędrzejowie SA dotychczas wywiązy-
wał się ze zobowiązań wynikających z § 17 statutu
spółki?
— jaka jest na dzień dzisiejszy kondycja finanso-
wa spółki?
— czy przejawy niegospodarności osób zarządza-
jących przedsiębiorstwem były przedmiotem stosow-
nych zawiadomień do organów ścigania?
uprzejmie informuję, co następuje.
Ad 1. Zgodnie z postanowieniami Kodeksu spółek
handlowych oraz Statutu Przedsiębiorstwa Komuni-
kacji Samochodowej w Jędrzejowie SA reprezentowa-
nie i prowadzenie spraw spółki powierzone jest za-
rządowi, natomiast stały nadzór nad wszystkimi
dziedzinami działalności spółki sprawuje rada nad-
zorcza. Akcjonariusz Skarb Państwa dokonuje oceny
funkcjonowania spółki w oparciu o dokumenty finan-
sowe przedstawiane corocznie na zwyczajne Walne
zgromadzenie spółki, a także monitoruje jej działal-
ność w ciągu roku na podstawie kwartalnych infor-
macji o spółce przygotowywanych przez zarząd i radę
nadzorczą oraz na podstawie informacji pozyskiwa-
nych na bieżąco od rady nadzorczej spółki.
Sygnały o nieprawidłowościach w funkcjonowa-
niu spółki przekazywane są do oceny i zbadania przez
radę nadzorczą jako ustawowego organu sprawują-
cego nadzór na wszystkimi dziedzinami działalności
spółki.
Rada nadzorcza, po zbadaniu dokumentacji odno-
szącej się do kwestii podnoszonych w piśmie organi-
1024
zacji związkowych z dnia 10 marca 2010 r., nie po-
dzieliła poglądu o działaniu na szkodę spółki przez
członków zarządu.
Ad 2. Podejmowanie decyzji w sprawie udzielania
zgody na dokonanie przez zarząd spółki zbycia nie-
ruchomości o wartości przekraczającej równowartość
30 000 euro w złotych należy do kompetencji walne-
go zgromadzenia. Wnoszony przez zarząd spółki
wniosek do walnego zgromadzenia powinien być za-
opiniowany przez radę nadzorczą. Walne zgromadze-
nie, wyrażając w 2008 r. zgodę na sprzedaż prawa
wieczystego użytkowania działki położonej we Włosz-
czowej, uwzględniło pozytywną opinię rady nadzor-
czej w tej kwestii. Rozliczenie spółki z wydatkowania
środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości nie
zostało do chwili obecnej zamknięte, gdyż z uwagi na
trudną sytuację płatniczą zarząd spółki przeznaczył
tymczasowo cześć kwoty na spłatę zobowiązań.
Ad 3. Zarząd opracował „Program restruktury-
zacji na lata 2010–2012”. Celem tego programu jest
wzmocnienie sytuacji finansowej spółki, racjonaliza-
cja i zwiększenie przychodów, ograniczenie kosztów,
realizacja niezbędnych inwestycji i zapewnienie od-
budowy taboru.
Ponoszona strata na przewozach pasażerskich po-
woduje konieczność analizy rentowności poszczegól-
nych kursów i likwidacji najbardziej nierentownych,
z czym będzie się wiązała restrukturyzacja zatrud-
nienia. W celu pozyskania nowych źródeł przychodów
zarząd planuje budowę myjni we Włoszczowej oraz
zakup cysterny do sprzedaży paliwa.
Z uwagi na ograniczone możliwości wygospoda-
rowania środków własnych zarząd aktualnie opraco-
wuje wniosek o dofinansowanie z Funduszu Restruk-
turyzacji Przedsiębiorców. Warunkiem pozyskania
dofinansowania stanowiącego pomoc publiczną jest
posiadanie wkładu własnego, który spółka zamierza
pozyskać ze sprzedaży nieruchomości.
Ad 4. Wskazanie przez ministra skarbu państwa
kandydatów na członków rad nadzorczych spółek
z udziałem Skarbu Państwa poprzedzone jest postę-
powaniem kwalifikacyjnym, z wyłączeniem osób po-
zostających w stosunku pracy z Ministerstwem Skar-
bu Państwa, przeprowadzonym na podstawie zarzą-
dzenia nr 45 ministra skarbu państwa z dnia 6 grud-
nia 2007 r. w sprawie zasad i trybu doboru kandyda-
tów do składu rad nadzorczych spółek handlowych
z udziałem Skarbu Państwa oraz rad nadzorczych
innych podmiotów nadzorowanych przez ministra
skarbu państwa.
Ad 5. Zarząd spółki wywiązuje się z obowiązków
określonych w § 17 statutu spółki, a w szczególno-
ści terminowo przekazuje kwartalne informacje
o spółce.
Ad 6. Sytuacja gospodarcza i finansowa spółki jest
bardzo trudna. W roku 2009 nastąpił spadek rentow-
ności na przewozach pasażerskich i towarowych. Te
obszary działalności spółki są nierentowne. W dużym
stopniu jest to wynikiem konkurencji ze strony pry-
watnych przewoźników, którzy często swoją działal-
ność prowadzą bez wymaganych zezwoleń, obsługu-
jąc wyłącznie rentowne linie komunikacyjne.
Niekorzystne tendencje i wysoka strata na działal-
ności utrzymuje się w roku bieżącym. Strata spowo-
dowana jest zmniejszeniem przychodów realizowa-
nych na przewozach pasażerskich i spedycji oraz wzro-
stem kosztów paliw płynnych. Zasadnicza zmiana tej
sytuacji i poprawa kondycji finansowej wymaga kon-
sekwentnej realizacji programu restrukturyzacji.
Ad 7. Ministerstwo Skarbu Państwa nie posiada
informacji o złożeniu zawiadomienia do organów ści-
gania dotyczącego nieprawidłowości w działalności
zarządu spółki.
Przekazując powyższe, pragnę podkreślić, że przy
ocenie zamierzeń zarządu w sprawach wymagających
zgodnie ze statutem spółki decyzji walnego zgroma-
dzenia minister skarbu państwa będzie miał na
względzie konieczne działania restrukturyzacyjne
dla zapewnienia dalszego funkcjonowania spółki.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie projektów badawczych w dziedzinie
bezpieczeństwa finansowanych
ze środków publicznych i prawidłowości
ich realizacji, na przykładzie Wyższej Szkoły
Handlu i Finansów Międzynarodowych
im. Fryderyka Skarbka w Warszawie (17278)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka, sygn. SPS-023-17278/10, z dnia
3 sierpnia 2010 r., przy którym przedstawiono inter-
pelację poselską nr 17278 pana posła Krzysztofa Lip-
ca z dnia 22 lipca 2010 r. w sprawie projektów badaw-
czych w dziedzinie bezpieczeństwa finansowanych ze
środków publicznych i prawidłowości ich realizacji
na przykładzie Wyższej Szkoły Handlu i Finansów
Międzynarodowych im. Fryderyka Skarbka w War-
szawie, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
1. Czy Wyższa Szkoła Handlu i Finansów Między-
narodowych im. Fryderyka Skarbka w Warszawie
była bądź jest beneficjentem środków na prowadzenie
programów badawczych, w tym z zakresu bezpie-
czeństwa publicznego? Jeśli tak, w jakich projektach
badawczych uczestniczy i w jakiej wysokości środki
publiczne otrzymała uczelnia na realizację badań?
Należy na wstępie wyjaśnić, iż wnioski o dofinan-
sowanie i finansowanie projektów z zakresu bezpie-

czeństwa i obronności są przyjmowane i weryfikowa-
ne na ogólnie obowiązujących zasadach umożliwia-
jących tworzenie polskiej przestrzeni badawczej, jak
również zacieśnienie współpracy między sferą nauki
a przedsiębiorcami wyrażające się poprzez efektyw-
ne, wspólne realizowanie zadań wpływających na
konkurencyjność gospodarki oraz podniesienie bez-
pieczeństwa społecznego.
W myśl art. 3 ust. 1, ust. 2 pkt 1, ust. 3 oraz art. 9a
ust. 1 pkt 2 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 paździer-
nika 2004 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U.
z 2008 r. Nr 169, poz. 1049) uczelnia złożyła wnioski
o finansowanie projektów, które były opiniowane
przez niezależnych recenzentów i ocenione przez Ze-
spół Badań na rzecz Bezpieczeństwa i Obronności.
W wyniku postępowania konkursowego wydano de-
cyzje przyznające środki finansowe na realizację pro-
jektów w następującej wysokości: dofinansowanie
projektu celowego „Cerber” – 1 200 647 zł, na finan-
sowanie projektów „Faun” – 1 450 tys. zł, ISPAD
– 2 436 tys. zł.
2. Czy do realizacji programów badawczych z za-
kresu bezpieczeństwa publicznego konieczne jest po-
siadanie przez uczelnię wydziału bezpieczeństwa,
a przez władze uczelni stosownych certyfikatów?
Nie istnieje obowiązek posiadania w strukturze
uczelni wydziału bezpieczeństwa w przypadku reali-
zacji projektów z zakresu bezpieczeństwa i obronno-
ści. W przypadku gdyby projekty realizowane były
w trybie ustawy o ochronie informacji niejawnych,
uczelnia musiałaby bezwzględnie spełniać wszystkie
wymagania stawiane przez tę ustawę.
3. Czy WSHiFM spełnia warunki konieczne, by
być beneficjentem środków publicznych na realizację
określonych powyżej rodzajów badań naukowych?
Minister, zgodnie z art. 3 pkt 2 ppkt 1 ustawy,
przyznaje środki finansowe na naukę jednostkom na-
ukowym określonym w art. 2 pkt 9 i uczelnia te wa-
runki spełniała.
4. Czy WSHiFM posiada uprawnienie do kształ-
cenia na kierunku bezpieczeństwo narodowe i czy
w uczelni odbywa się kształcenie na wskazanym po-
wyżej kierunku?
Uczelnia nie posiada uprawnienia do prowadzenia
kształcenia na kierunku studiów bezpieczeństwo na-
rodowe. MNiSW nie posiada dokumentacji świadczą-
cej o prowadzeniu przez wyżej wymienioną uczelnię
kształcenia na tym kierunku studiów.
5. Czym są programy badawcze „Cerber”, „Faun”
oraz ISPAD, na czym one polegały bądź polegają, czy
na ich realizację przyznane zostały środki publiczne,
jeśli tak, to w jakiej wysokości i czy WSHiFM była
bądź jest beneficjentem tych środków?
Należy stwierdzić, że projekty „Cerber”, „Faun”
oraz ISPAD złożone przez Wyższą Szkołę Handlu
i Finansów Międzynarodowych im. Fryderyka Skarb-
ka z siedzibą w Warszawie swymi rozwiązaniami
stanowią odpowiedzi na zapotrzebowanie społeczne
w zakresie narzędzi umożliwiających i pozwalających
na skuteczne podniesienie poziomu bezpieczeństwa.
1025
Projekt celowy „Cerber” (zatwierdzony do finan-
sowania decyzją z dnia 5 października 2007 r.) jest
innowacyjną koncepcją oprogramowania, połączenia
zaawansowanych technik przetwarzania języka na-
turalnego, eksploracji danych i wyników badań z wy-
branej dziedziny nauki w celu wykrywania treści
związanych z działalnością przestępczą skierowaną
przeciw dzieciom.
Projekt „Faun” złożony w ramach VI konkursu
projektów rozwojowych (2007 r.) jest realizowany
przez konsorcjum, którego zamierzeniem jest opra-
cowanie prototypu inteligentnego systemu kontroli
dostępu oraz zarządzania skupiskami ludzkimi.
Opracowanie prototypu ma pozwolić na przeprowa-
dzenie szeregu badań weryfikujących możliwości
techniczne wykonania docelowego wdrożenia syste-
mu oraz przygotowanie platformy do badań podsta-
wowych nad algorytmami inteligentnego monitorin-
gu i zarządzania zdarzeniami.
Projekt ISPAD złożony w ramach VII konkursu
projektów rozwojowych (2008 r.) jest również reali-
zowany przez konsorcjum. Zakłada wykorzystanie
nowoczesnych metod komputerowej analizy tekstów
języka naturalnego pobieranego z sieci internetowej,
ich selekcję i komputerowo wspomagane wnioskowa-
nie na ich podstawie o ewentualnych zagrożeniach
bezpieczeństwa państwa lub porządku publicznego
ze strony podmiotów emitujących owe teksty. Stoso-
wanie systemu, który ułatwiałby wczesne wykrywa-
nie zorganizowanych działań osób lub grup przestęp-
czych, miałoby ogromne znaczenie w dziedzinie bez-
pieczeństwa i obronności kraju. W lipcu br. wpłynął
do ministerstwa wniosek z WSHiFM w sprawie wy-
stąpienia z realizacji projektu, przekazania przez
uczelnię wszelkich praw i obowiązków wynikających
z pełnienia funkcji lidera konsorcjum na rzecz Poli-
techniki Gdańskiej w związku trwającym w WSHiFM
procesem restrukturyzacji uniemożliwiającym dal-
szą realizację projektu. Dokument podpisali wszyscy
reprezentanci konsorcjum. Aktualnie trwa procedu-
ra podpisania aneksu do umowy, na mocy którego
WSHiFM zostanie wyłączona z dalszej realizacji pro-
jektu. Wysokość środków finansowych przydzielo-
nych na ich realizację, omówiono powyżej.
6. Czy WSHiFM spełnia wszystkie wymogi natu-
ry formalnej dla przyznania jej środków na realizację
programów badawczych wskazanych powyżej?
W kwalifikacyjnym trybie postępowania ma za-
stosowanie § 8 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 rozporządzenia
ministra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 18 lu-
tego 2008 r. w sprawie kryteriów i trybu przyznawa-
nia oraz rozliczania środków finansowych na naukę
przeznaczonych na finansowanie projektów rozwojo-
wych (Dz. U. z 2008 r. Nr 38, poz. 216). Jednostka
reprezentująca konsorcjum naukowo-przemysłowe
lub sieć naukową składa dwukrotnie niezbędne do-
kumenty, o których mowa w ust. 1 (odpis z Krajowe-
go Rejestru Sądowego lub inny dokument poświad-
czający prowadzenie działalności gospodarczej, wy-
dany w okresie ostatnich 3 miesięcy; statut lub inny
1026
akt określający organizację wewnętrzną i kompeten-
cje poszczególnych organów, a w przypadku spółek
handlowych – umowę lub statut spółki lub ich po-
świadczone za zgodność z oryginałem kopie; sprawoz-
danie finansowe za rok poprzedzający rok zawiado-
mienia lub jego poświadczoną za zgodność z orygina-
łem kopię; zaświadczenie uzyskane z właściwego
urzędu skarbowego o niezaleganiu z wpłatami z ty-
tułu należności budżetowych; zaświadczenie uzyska-
ne z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o niezalega-
niu z opłacaniem składek na ubezpieczenia społeczne
i zdrowotne; zaświadczenie uzyskane z banku, w któ-
rym jest prowadzony rachunek bieżący wnioskodaw-
cy o posiadaniu środków finansowych w wysokości
niezbędnej do realizacji projektu lub o zdolności kre-
dytowej wnioskodawcy; informację o wysokości uzy-
skanej pomocy publicznej sporządzoną na podstawie
przepisów o postępowaniu w sprawach pomocy pu-
blicznej; projekt umowy) i ust. 2 (jednostka reprezen-
tująca konsorcjum naukowo-przemysłowe lub sieć
naukową składa umowę konsorcjum lub umowę
o utworzeniu sieci naukowej lub ich poświadczone za
zgodność z oryginałem kopie oraz dokumenty, o któ-
rych mowa w ust. 1 za wyjątkiem projektu umowy)
w odniesieniu do wszystkich członków konsorcjum
lub sieci naukowych, o których mowa w art. 2 pkt 9
lit. g ustawy oraz w odniesieniu do § 15 ust. 1 i ust. 2
rozporządzenia.
Jak omówiono wcześniej, wnioski projektów zo-
stały zaopiniowane i ocenione, nie zakwestionowano
możliwości i zdolności wnioskodawcy.
7. Czy którykolwiek z programów badawczych fi-
nansowanych ze środków publicznych został już roz-
liczony bądź jest zakończony i winien zostać rozliczo-
ny w najbliższym czasie?
Zakończenie realizacji projektu celowego „Cerber”
nastąpiło zgodnie z wyznaczonym terminem. Został
rozliczony z przydzielonych środków finansowych, pra-
ce badawczo-rozwojowe wykonano zgodnie z umową.
System powstały w efekcie realizacji projektu został
przekazany nieodpłatnie służbom Policji, na zasadzie
nieograniczonej w czasie licencji użytkowania.
Projekt „Faun” w związku z zakończeniem reali-
zacji umowy znajduje się w fazie rozliczenia. Przewi-
dziany czas zakończenia projektu ISPAD to czerwiec
2011 r.
8. Jakimi siłami i środkami dysponowała uczelnia
w momencie rozstrzygania konkursów i w trakcie
realizacji programów badawczych (zaplecze technicz-
ne i organizacyjne, zespoły badawcze) oraz w jakim
stopniu te siły i środki zostały wykorzystane do re-
alizacji?
Dla realizacji projektu powoływany jest zespół,
skład którego gwarantuje realizację zaplanowanych
zadań. W procesie oceny przez zewnętrznych eksper-
tów zdolność zespołów do wykonania badań nie była
kwestionowana. Należy nadmienić, że oceniana jest
zdolność całego konsorcjum realizującego projekt,
w tym również partnera przemysłowego. Stopień wy-
korzystania potencjału poszczególnych partnerów
realizujących projekt jest sprawą wewnętrzną kon-
sorcjum.
9. Jaki był skład osobowy zespołów badawczych,
komórki organizacyjnej wydzielonej do realizacji pro-
jektów badawczych, jakie było zaplecze techniczne
i badawcze uczelni oraz kto przygotował i podpisywał
stosowne ekspertyzy?
Na podstawie podanego we wniosku wykazu wy-
konawców odpowiedzialnych za merytoryczne wyko-
nanie zadań w przypadku projektu ISPAD zespół
badawczy składa się z 11 osób, w tym dwóch wyko-
nawców z uczelni, w projekcie „Faun” udział bierze
8 osób, w tym 2 osoby z uczelni. W projekcie „Cerber”
realizowanym jako projekt celowy nie wyszczególnia
się składu osobowego realizatorów, stąd nie istnieje
możliwość jego wskazania. W niżej wymienionych
projektach uczestniczyły:
— „Cerber” – WSHiFM oraz partner przemysło-
wy Fido Intelligence,
— „Faun” – WSHiFM oraz partner przemysłowy
Pico Sys-Embedded Pico Systems,
— ISPAD – WSHiFM, Politechnika Gdańska oraz
partner przemysłowy Fido Intelligence.
Jak wymieniono wcześniej, wnioski opiniowane
były przez zewnętrznych recenzentów oraz Zespół
Badań na rzecz Obronności i Bezpieczeństwa. Na
żadnym z etapów oceny nie zakwestionowano możli-
wości i zdolności wykonawców do realizacji projektów
zarówno z uwagi na posiadane zaplecze techniczne,
jak i badawcze. Należy nadmienić, że proces oceny
dotyczy wszystkich partnerów w projekcie, a nie wy-
biórczo jednego z nich.
10. Jaki jest poziom efektywności badań w stosun-
ku do poniesionych na ten cel wydatków?
W przypadku projektu „Cerber” wskaźnikiem
efektywności badań może być wykorzystanie wyni-
ków projektu przez specjalistyczne jednostki Policji.
W stosunku do pozostałych projektów należy wstrzy-
mać się z oceną efektywności do czasu ich zakończe-
nia i uzyskania opinii niezależnych recenzentów.
11. Które z osób wymienionych we wniosku kon-
kursowym mających wykonać zadania na rzecz re-
alizacji programów badawczych wykonało lub wyko-
nuje jakiekolwiek czynności odnośnie do tychże pro-
gramów?
Za realizację projektu odpowiada pod względem
merytorycznym kierownik projektu. Decyduje, w uzgod-
nieniu z komitetem sterującym, o stopniu zaangażo-
wania członków zespołu wykonującego projekt za-
równo w obszarze prac badawczych, ale i pomocni-
czych niezbędnych dla wykonania poszczególnych
zadań.
12. Czy w świetle wyników kontroli przeprowa-
dzonej w WSHiFM na przełomie 2008 i 2009 r. mając
na uwadze nieprawidłowości ujawnione w raporcie
pokontrolnym z dnia 30 czerwca 2009 r., znak:
MMSW-DKN-WKR-1952-402-5/JJ/09, minister na-
uki i szkolnictwa wyższego nie znalazł przesłanek
natury formalnej dla unieważnienia konkursów na
realizację programów badawczych?

Przywołany raport z kontroli dotyczył zadań re-
alizowanych w części 38: Szkolnictwo wyższe i nie
obejmował zagadnień związanych z możliwością re-
alizacji przez uczelnię projektów badawczo-rozwojo-
wych, stąd nie znaleziono przesłanek, aby unieważ-
nić realizowane w trybie umowy cywilnoprawnej
projekty.
13. Czy MiNSW monitoruje realizację projektów
badawczych w WSHiFM i instytucjach współpracu-
jących? Jeśli tak, czy realizacja projektów przebiega
prawidłowo, czy też zgłaszane są jakiekolwiek pro-
blemy, w tym związane z działalnością uczelni?
Uczelnia przestrzegała obowiązujących przepisów
prawnych związanych z terminowym, merytorycz-
nym i finansowym udokumentowaniem przebiegu
realizacji projektów.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie prawidłowości funkcjonowania
Wyższej Szkoły Handlu
i Finansów Międzynarodowych
im. Fryderyka Skarbka w Warszawie
w przestrzeni niepublicznego szkolnictwa
wyższego (17279)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską pana posła Krzysztofa Lipca
z dnia 20 lipca 2010 r. (SPS-023-17279/10) dotyczą-
cą prawidłowości funkcjonowania Wyższej Szkoły
Handlu i Finansów Międzynarodowych im. Fryde-
ryka Skarbka w Warszawie w przestrzeni niepu-
blicznego szkolnictwa wyższego uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Do Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego
docierały sygnały o funkcjonowaniu międzyuczelnia-
nych instytutów nauk dziennikarskich i społecznych
im. Melchiora Wańkowicza w Radomiu oraz Lublinie.
Ministerstwo skierowało do uczelni pismo informu-
jące, iż zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym uczelnia może,
na podstawie porozumienia z innymi uczelniami,
tworzyć jednostki międzyuczelniane i jednostki wspól-
ne. W przypadku gdy zakresem działania jednostki
międzyuczelnianej lub jednostki wspólnej jest kształ-
cenie studentów i prowadzenie studiów, jednostka
1027
taka zobowiązana jest – zgodnie z art. 11 ust. 1 usta-
wy – do uzyskania uprawnień do prowadzenia stu-
diów na danym kierunku i określonym poziomie
kształcenia na podstawie decyzji ministra właściwe-
go do spraw szkolnictwa wyższego, wydanej po zasię-
gnięciu opinii Państwowej Komisji Akredytacyjnej.
Ministerstwo poinformowało również uczelnię, iż
z ww. obowiązku ustawodawca zwalnia jedynie jed-
nostki międzyuczelniane lub jednostki wspólne uczel-
ni spełniających wymagania określone w art. 56 ust.
2 lub w art. 58 ust. 4 ustawy, tj. uczelni, które posia-
dają co najmniej cztery uprawnienia do nadawania
stopnia naukowego doktora, a w przypadku uczelni
artystycznej dwa takie uprawnienia.
Odnosząc się do porozumienia między WSHiFM
a Wyższą Szkołą Dziennikarską im. Melchiora Wań-
kowicza, informuję ponadto, iż przepis art. 168 ust. 1
ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie
wyższym dopuszcza możliwość prowadzenia studiów
wspólnie przez różne uczelnie i instytucje naukowe,
w tym zagraniczne, na podstawie zawartego przez
nie porozumienia. Ust. 4 cytowanego przepisu wpro-
wadza, w stosunku do uczelni niespełniających wy-
magań określonych w art. 56 ust. 2 lub art. 58 ust. 4,
wymóg uzyskania zgody ministra właściwego do
spraw szkolnictwa wyższego na zawarcie tego rodza-
ju porozumienia. Z treści omawianego przepisu wy-
nika, że minister wyraża zgodę na określoną, przed-
łożoną przez strony treść porozumienia, a strony
obowiązane są zawrzeć je w wersji zatwierdzonej
przez ministra. Zawarcie porozumienia w innym
brzmieniu nie spełniałoby ustawowego wymogu uzy-
skania zgody ministra. Jednocześnie ustawa nie
przewiduje wprost instrumentów prawnych pozwa-
lających ministrowi na weryfikację zawieranych
przez uczelnie porozumień i brak jest podstaw do
wprowadzenia ogólnego obowiązku przesyłania tego
rodzaju porozumień do ministra do późniejszej ich
weryfikacji. Należy zatem uznać, że porozumienie
zawarte w innym brzmieniu niż zatwierdzone przez
ministra nie wywołuje skutków prawnych, z uwagi
na brak zgody na jego zawarcie.
Należy również podkreślić, iż Wyższa Szkoła
Handlu i Finansów Międzynarodowych im. Frydery-
ka Skarbka w Warszawie nie złożyła do ministra
wniosku o wyrażenie zgody na zawarcie porozumie-
nia z Wyższą Szkołą Dziennikarską im. Melchiora
Wańkowicza.
W kwestii pisma z dnia 28 stycznia 2010 r. należy
stwierdzić, iż Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego uznało wyjaśnienia uczelni w nim zawarte za
wystarczające. Z informacji przekazanych przez Wyż-
szą Szkołę Handlu i Finansów Międzynarodowych
im. Fryderyka Skarbka w Warszawie w przedmioto-
wym piśmie z dnia 28 stycznia 2010 r. wynika, iż
„wszyscy studenci ze Starachowic albo przenieśli się
na inne uczelnie, złożyli rezygnacje albo też zostali
skreśleni z listy studentów. (…) Po to, by pomóc by-
łym studentom, WSHiFM znalazła partnera w po-
1028
staci innej uczelni, który umożliwia studentom
kształcenie na kierunku: administracja”.
Wyższa Szkoła Handlu i Finansów Międzynaro-
dowych im. Fryderyka Skarbka w Warszawie otrzy-
muje dotację na zadania związane z bezzwrotną po-
mocą materialną dla studentów i doktorantów na
podstawie art. 94 ust. 4 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.
Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365,
z późn. zm.). Dotacja przeznaczona jest na wypłatę
studentom i doktorantom świadczeń pomocy mate-
rialnej wymienionych w art. 173 ust. 1, a w przypad-
ku doktorantów – 199 ust. 1 ww. ustawy. Uczelnia
pod koniec każdego roku kalendarzowego przekazu-
je do ministerstwa informację na temat funkcjono-
wania systemu pomocy materialnej w uczelni oraz
o sposobie wykorzystania przyznanej dotacji na po-
moc materialną dla studentów i doktorantów.
W 2010 r. Państwowa Komisja Akredytacyjna do-
konała oceny jakości kształcenia w Wyższej Szkole
Handlu i Finansów Międzynarodowych im. Frydery-
ka Skarbka w Warszawie na studiach pierwszego
stopnia na kierunkach: zarządzanie, ekonomia oraz
finanse i rachunkowość. We wszystkich trzech przy-
padkach uczelnia otrzymała negatywną ocenę jako-
ści kształcenia i złożyła do Państwowej Komisji
Akredytacyjnej wnioski o ponowne rozpatrzenie
sprawy. Prezydium komisji postanowiło w przypadku
kierunku: finanse i rachunkowość zmienić ocenę ja-
kości kształcenia na warunkową, natomiast w przy-
padku kierunków: zarządzanie oraz ekonomia utrzy-
mało negatywną ocenę jakości kształcenia. Zgodnie
z art. 11 ust. 6 ustawy Prawo o szkolnictwie wyż-
szym, w przypadku negatywnej oceny kształcenia
dokonanej przez Państwową Komisję Akredytacyj-
ną minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższe-
go, uwzględniając w szczególności rodzaj i zakres
stwierdzonych naruszeń, w drodze decyzji, cofa albo
zawiesza uprawnienia do prowadzenia studiów na
danym kierunku i określonym poziomie kształcenia.
W chwili obecnej przygotowywane są decyzje
w przedmiotowych sprawach. Uchwały Państwowej
Komisji Akredytacyjnej dotyczące oceny jakości
kształcenia na ww. kierunkach znajdują się w posia-
daniu ministerstwa.
W przypadku cofnięcia przez ministra nauki
i szkolnictwa wyższego Wyższej Szkole Mazowieckiej
uprawnienia do prowadzenia studiów pierwszego
stopnia na kierunku: europeistyka studenci, w przy-
padku chęci kontynuowania kształcenia, mogli prze-
nieść się do innej uczelni. Uczelnie są autonomiczne
i do rektora uczelni należy podjęcie decyzji o przenie-
sieniu studenta i przyjęcia go na dany kierunek stu-
diów, a także określenie różnic programowych. Na
podstawie art. 171 ust. 3 ustawy Prawo o szkolnic-
twie wyższym student może przenieść się z innej
uczelni, w tym także zagranicznej, za zgodą kierow-
nika podstawowej jednostki organizacyjnej uczelni
przyjmującej, wyrażoną w drodze decyzji, jeżeli wy-
pełnił wszystkie obowiązki wynikające z przepisów
obowiązujących w uczelni, którą opuszcza. Ponadto,
na podstawie § 3 rozporządzenia ministra nauki
i szkolnictwa wyższego z dnia 2 listopada 2006 r.
w sprawie dokumentacji przebiegu studiów (Dz. U.
Nr 224, poz. 1634, z późn. zm.), w przypadku prze-
niesienia się studenta do innej uczelni dokumenty
dotyczące przebiegu studiów przesyła się na wniosek
uczelni, do której student się przeniósł.
Decyzją z dnia 10 sierpnia 2010 r. nr MNiSW-
-DNS-WUN-6012-9846-2/SH/10 minister nauki i szkol-
nictwa wyższego, po rozpatrzeniu wniosku Fundacji
Innowacja z siedzibą w Warszawie – założyciela Wyż-
szej Szkoły Społeczno-Ekonomicznej z siedzibą w War-
szawie – zarządził przeniesienie pozwolenia na utwo-
rzenie Wyższej Szkoły Społeczno-Ekonomicznej z sie-
dzibą w Warszawie z Fundacji Innowacja z siedzibą
w Warszawie na rzecz Fundacji Rozwoju Edukacji
Europejskiej i Bezpieczeństwa Opus Vitae z siedzibą
w Warszawie. Członkiem 1-osobowego zarządu ww.
fundacji jest pan Piotr Kusznieruk – kanclerz Wyż-
szej Szkoły Handlu i Finansów Międzynarodowych
im. Fryderyka Skarbka w Warszawie. Pan Piotr
Kusznieruk oraz pan Jarosław Gerard Podolski
– prorektor ds. organizacji i rozwoju w Wyższej Szko-
le Handlu i Finansów Międzynarodowych im. Fryde-
ryka Skarbka w Warszawie – są ponadto członkami
rady (organu nadzoru) ww. fundacji.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 i 5 ustawy Prawo o szkol-
nictwie wyższym uczelnie są autonomiczne we wszyst-
kich obszarach swego działania, a organy admini-
stracji rządowej mogą podejmować decyzje dotyczące
uczelni tylko w przypadkach przewidzianych w usta-
wach. A zatem badanie samodzielnych kompetencji
osób zasiadających we władzach Wyższej Szkoły
Handlu i Finansów Międzynarodowych im. Frydery-
ka Skarbka w Warszawie do składania oświadczeń
woli w imieniu jakichkolwiek uczelni jest możliwe
wyłącznie w przypadku oceny wymogów formalnych,
jakie powinien spełniać wniosek o przeniesienie po-
zwolenia na utworzenie uczelni niepublicznej lub
przedłużenie pozwolenia. Jednym z ww. wymogów
jest informacja z Krajowego Rejestru Karnego (tzw.
zaświadczenie o niekaralności) dotycząca osób repre-
zentujących podmiot, na który ma być przeniesione
pozwolenie.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie uwzględnienia zadania IV:
Ochrona zlewni zbiornika w związku
z nowelizacją ustawy o ustanowieniu programu
wieloletniego „Program budowy
Zbiornika Wodnego Świnna Poręba
w latach 2006–2010” (17281)
Odpowiadając na pismo, znak: SPS-023-17281/10,
z dnia 3 sierpnia 2010 r., przekazujące interpelację
poseł Anny Paluch w sprawie uwzględnienia zadania
IV: Ochrona zlewni zbiornika w związku z noweliza-
cją ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego
„Program budowy Zbiornika Wodnego Świnna Porę-
ba w latach 2006–2010”, przedstawiam następujące
informacje.
Opracowany został projekt ustawy o zmianie
ustawy z dnia 4 marca 2005 r. o ustanowieniu pro-
gramu wieloletniego „Program budowy Zbiornika
Wodnego Świnna Poręba w latach 2006–2010”. Pro-
jekt przeszedł całą drogę legislacyjną bez uwag. Na
posiedzeniu w dniu 1 czerwca 2010 r. stały Komitet
Rady Ministrów przyjął i rekomendował go Radzie
Ministrów. Nowelizacja ustawy uwzględnia koszty
robót i czynności pozostałych do wykonania, a obję-
tych dotychczas obowiązującą ustawą o ustanowieniu
programu wieloletniego „Program…”. Nie zwiększo-
no zakresu rzeczowego inwestycji.
Na zadanie IV: Ochrona zlewni zbiornika w do-
tychczas obowiązującej „ustawie” z dnia 4 marca
2005 r. przewidziane były nakłady ogółem w kwocie
38 mln zł.
Biorąc pod uwagę trudności finansowe gmin Mu-
charz, Stryszów i Zembrzyce oraz przede wszystkim
mając na uwadze troskę o czystość wody w realizo-
wanym zbiorniku, inwestor bezpośredni, Regionalny
Zarząd Gospodarki Wodnej w Krakowie, w 2007 r.,
za zgodą prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki
Wodnej, przyspieszył oraz zwiększył kwotę finanso-
wania zadania IV o 18 mln zł. Tym samym finanso-
wanie zadania IV zakończyło się w 2008 r. Inwestor
w pełni wywiązał się z nałożonych na niego ustawą
obowiązków.
Należy zauważyć, iż zadania polegające na zaopa-
trzeniu w wodę i odprowadzaniu ścieków należą do
obowiązków własnych gminy. Wynika to z ustawy
z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu
w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U.
Nr 72, poz. 747, z późn. zm., t.j. Dz. U. z 2006 r.
Nr 123, poz. 858).
Jednocześnie informuję, że gminy Stryszów, Ze-
mbrzyce i Mucharz mają możliwość aplikowania
o środki unijne, ponieważ gminy te umieszczone są
w załączniku nr 1 „Aglomeracje priorytetowe dla wy-
1029
pełnienia wymogów Traktatu Akcesyjnego” Aktuali-
zację „Krajowego programu oczyszczania ścieków
komunalnych” na rok 2009 zatwierdzono przez Radę
Ministrów w dniu 2 marca 2010 r.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Marii Zuby i Krzysztofa Tołwińskiego
w sprawie pomocy dla rolników
z terenów dotkniętych powodzią (17282)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 3 sierpnia 2010 r., znak SPS-
-023-17282/10, interpelacją posłów Marii Zuby i Krzysz-
tofa Tołwińskiego w sprawie pomocy dla rolników
z terenów dotkniętych powodzią uprzejmie Pana
Marszałka informuję, co następuje.
W związku z wystąpieniem w roku bieżącym strat
w rolnictwie w wyniku niekorzystnych zjawisk at-
mosferycznych Rada Ministrów w dniu 1 czerwca
2010 r. podjęła uchwałę nr 87/2010 w sprawie progra-
mu pomocy dla rodzin rolniczych, w których gospo-
darstwach rolnych i działach specjalnych produkcji
rolnej powstały szkody spowodowane przez powódź,
obsunięcie się ziemi lub huragan w 2010 r., w którym
przewiduje się udzielanie poszkodowanym producen-
tom rolnym pomocy w formie:
1) kredytów preferencyjnych na wznowienie
produkcji w gospodarstwach rolnych i działach spe-
cjalnych produkcji rolnej znajdujących się na ob-
szarach, gdzie szkody powstały w związku z powo-
dzią, obsunięciem się ziemi lub huraganem udzie-
lane na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 22 stycznia 2009 r. w sprawie realizacji nie-
których zadań Agencji Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa (Dz. U. Nr 22, poz. 121, z późn.
zm.) oraz poręczeń i gwarancji spłaty ww. kredy-
tów bankowych; kredyty te oprocentowane są obec-
nie dla kredytobiorcy w wysokości 2% w skali roku
i mogą być przeznaczone zarówno na zakup środ-
ków do produkcji rolnej, jak i odtworzenie znisz-
czonych środków trwałych;
2) na podstawie art. 41a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.)
pomocy w opłacaniu bieżących składek na ubezpie-
czenie społeczne oraz regulowaniu zaległości z tego
tytułu w formie odraczania terminu płatności skła-
1030
dek i rozkładania ich na dogodne raty, a także uma-
rzanie w całości lub w części bieżących składek na
indywidualny wniosek rolnika, który poniósł szkody
spowodowane przez powódź, obsunięcie się ziemi lub
huragan, składany do prezesa Kasy Rolniczego Ubez-
pieczenia Społecznego;
3) pomocy w formie odraczania, rozkładania na
raty, umarzania w części lub w całości przez prezesa
Agencji Nieruchomości Rolnych należności agencji;
4) ulg w podatku rolnym za 2010 r., na podstawie
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.)
przez wójtów, burmistrzów lub prezydentów miast;
5) dopłat z tytułu zużytego do siewu lub sadzenia
materiału siewnego kategorii elitarny lub kwalifiko-
wany przez Agencję Rynku Rolnego;
6) pomocy społecznej rodzinom rolniczym, na pod-
stawie art. 40 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728,
z późn. zm.) w formie jednorazowego zasiłku celowe-
go w wysokości:
a) 2000 zł dla rodzin rolniczych prowadzących go-
spodarstwa rolne o powierzchni do 5 ha użytków rol-
nych albo dział specjalny produkcji rolnej;
b) 4000 zł dla rodzin rolniczych prowadzących go-
spodarstwa rolne o powierzchni powyżej 5 ha użyt-
ków rolnych.
O pomoc w ramach programu mogą ubiegać się
rolnicy, producenci rolni lub rodziny rolnicze, w któ-
rych gospodarstwach rolnych lub działach specjal-
nych produkcji rolnej szkody spowodowane przez po-
wódź, obsunięcie się ziemi lub huragan oszacowane
przez komisje powołane przez wojewodów, wyniosą
średnio powyżej 30% średniej rocznej produkcji rol-
nej w gospodarstwie rolnym lub dziale specjalnym
produkcji rolnej w stosunku do produkcji z trzech lat
poprzedzających rok, w którym wystąpiły szkody,
albo z trzech lat w okresie pięcioletnim poprzedzają-
cym rok, w którym wystąpiły szkody z pominięciem
roku o wielkości produkcji najwyższej i najniższej.
Ponadto łączna kwota pomocy dla jednego gospo-
darstwa rolnego lub działu specjalnego produkcji rol-
nej zostanie pomniejszona o 50%, jeżeli nie została
zawarta na okres 12 miesięcy umowa ubezpieczenia
obejmująca ochroną ubezpieczeniową co najmniej
50% powierzchni upraw rolnych, z wyłączeniem łąk
i pastwisk, lub co najmniej 50% liczby zwierząt go-
spodarskich, od co najmniej jednego z ryzyk: suszy,
gradu, deszczu nawalnego, ujemnych skutków prze-
zimowania, przymrozków wiosennych, powodzi, hu-
raganu, pioruna, obsunięcia się ziemi lub lawiny.
Zgodnie z ustawą z dnia 24 czerwca 2010 r. o szcze-
gólnych rozwiązaniach związanych z usuwaniem
skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r. (Dz. U.
Nr 123, poz. 835) przewiduje się następujące rozwią-
zania z zakresu rolnictwa:
1) możliwość zwracania przez starostę organiza-
torowi robót publicznych, który przy pracach zwią-
zanych z usuwaniem skutków powodzi zatrudnił
skierowane poszkodowane osoby fizyczne, które oso-
biście i na własny rachunek prowadzą działalność
w zakresie produkcji rolnej, w pozostającym w jej
posiadaniu gospodarstwie rolnym obejmującym ob-
szar użytków rolnych o powierzchni przekraczającej
2 ha przeliczeniowe lub prowadzącej dział specjalny
produkcji rolnej, o którym mowa w ustawie z dnia
20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rol-
ników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.),
oraz ich domowników i małżonków przez okres do
12 miesięcy, ale nie dłużej niż do 31 grudnia 2011 r.,
poniesionych kosztów na wynagrodzenia oraz skład-
ki na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia
skierowanych osób w wysokości nieprzekraczającej
miesięcznie iloczynu dwukrotnego minimalnego
wynagrodzenia za pracę i liczby zatrudnionych skie-
rowanych osób;
2) wydłużenie do 60 dni terminu składania wnio-
sku o zaliczkę w ramach Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013 beneficjentom, któ-
rych gospodarstwa rolne uległy zalaniu w wyniku
powodzi;
3) przy ustalaniu prawa do świadczeń pieniężnych
z pomocy społecznej albo prawa do świadczeń rodzin-
nych, w okresie do dnia 31 grudnia 2011 r., do docho-
du z gospodarstwa rolnego nie wlicza się powierzch-
ni, która uległa zalaniu na skutek powodzi, jeżeli
zalaniu na skutek powodzi uległo co najmniej 30%
powierzchni tego gospodarstw;
4) możliwość umarzania w całości lub w części
wraz z odsetkami pożyczek przyznanych przed dniem
wejścia w życie ustawy ze środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
osobom niepełnosprawnym na działalność rolniczą,
jeżeli w związku z powodzią nastąpiła utrata możli-
wości spłaty pożyczki.
Krajowa Stacja Chemiczno-Rolnicza i okręgowe
stacje chemiczno-rolnicze na terenach rolniczych do-
tkniętych powodzią wykonują nieodpłatnie badania
gleb i roślin pod kątem wystąpienia ewentualnych
skażeń na skutek naniesienia przez falę powodziową
niebezpiecznych substancji chemicznych.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił również
z wnioskiem do ministra środowiska o przeznaczenie
środków finansowych z wojewódzkich funduszy ochro-
ny środowiska i gospodarki wodnej na dofinansowa-
nie zadań związanych z rekultywacyjnym wapnowa-
niem gleb zdegradowanych przez powódź oraz do
prezesa Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej o przeznaczenie środków finan-
sowych z Narodowego Funduszu Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej na dofinansowanie zadań
związanych z wapnowaniem zalanych użytków rol-
nych, celem ich detoksykacji.
Inspekcja Weterynaryjna w celu ograniczenia
skutków powodzi zapewniła pomoc i koordynację
przy organizacji utylizacji padliny oraz produktów
pochodzenia zwierzęcego, pochodzących z zakładów
przetwórstwa spożywczego, a także pomoc i koordy-
nację w dezynfekcji budynków inwentarskich.

W ramach przygotowanego pakietu zmian Pro-
gramu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 wprowadzono do programu nowe działanie:
„Przywracanie potencjału produkcji rolnej zniszczo-
nego w wyniku wystąpienia klęsk żywiołowych oraz
wprowadzenie odpowiednich działań zapobiegaw-
czych”. Pomoc w ramach tego działania przeznaczo-
na będzie na inwestycje w gospodarstwach rolnych
poszkodowanych w wyniku klęsk żywiołowych. Po-
moc przyznawana będzie tym beneficjentom, w któ-
rych gospodarstwach, w wyniku wystąpienia nieko-
rzystnego zjawiska atmosferycznego, wystąpiły stra-
ty w środkach trwałych służących do produkcji rolnej
(budynki, budowle, maszyny, urządzenia, inwentarz
żywy, plantacje wieloletnie, w tym sady) w wysokości
równej co najmniej kwocie 10 tys. zł. Kwota pomocy
będzie mogła wynieść do 130% wartości szkód, jed-
nakże nie więcej niż 300 tys. zł w okresie trwania
PROW 2007–2013 i jednocześnie maksymalnie 90%
poniesionych kosztów kwalifikowalnych operacji.
Przewiduje się objęcie pomocą ok. 4–6 tys. gospo-
darstw. Budżet działania wyniesie 100 mln euro.
Niezależnie od uruchomienia nowego działania
planuje się również wprowadzenie możliwości zwięk-
szenia poziomu refundacji do 80% w ramach działa-
nia: „Różnicowanie w kierunku działalności nierol-
niczej” dla gospodarstw dotkniętych zniszczeniami,
tj. dla gospodarstw, w których wyszacowano mini-
mum 30% strat wartości upraw lub nie mniej niż
1050 zł w odniesieniu do strat w majątku trwałym.
Fundusz Składkowy Ubezpieczenia Społecznego
Rolników, w ramach promocji zdrowia i profilaktyki
zdrowotnej, dofinansowuje kolonie dla 13 235 dzieci
rolników objętych rolniczym ubezpieczeniem społecz-
nym na łączną kwotę 8 709 900 zł, w tym również
dzieci z rodzin poszkodowanych w wyniku powodzi
i innych zdarzeń pogodowych w 2010 r. Według de-
klaracji organizatorów pomocą zostanie objęte ok.
2618 dzieci z rodzin poszkodowanych, z całkowitym
sfinansowaniem ich pobytu ze środków Funduszu
Składkowego w wysokości 900 zł na jedno dziecko,
na łączną kwotę 2 356 200 zł. Ponadto Fundusz
Składkowy udzielił dofinansowania na zakup 38 osu-
szaczy do osuszania budynków na kwotę 100 000 zł
oraz na zakup sprzętu ratowniczo-gaśniczego na
łączną kwotę 63 000 dla czterech jednostek ochotni-
czych straży pożarnych położonych na terenach za-
lewowych, które brały udział w akcjach przeciwpo-
wodziowych oraz w usuwaniu skutków powodzi.
Prowadzone są również prace mające na celu
stosowanie przez banki prolongaty i karencji do
dwóch lat w spłatach rat kapitału i odsetek kredy-
tów preferencyjnych z dopłatami do oprocentowa-
nia ze środków Agencji Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi w dniu 9 lipca
2010 r. podpisał nowelizację rozporządzenia z dnia
12 marca 2007 r. w sprawie rodzajów dowodów po-
twierdzających działanie siły wyższej lub wystąpienie
nadzwyczajnych okoliczności (Dz. U. Nr 46, poz. 308,
1031
z późn. zm.), mającą na celu umożliwienie przyznania
płatności w pełnej wysokości rolnikom, którzy ze
względu na powódź nie mogą wypełnić wszystkich
warunków koniecznych do uzyskania płatności.
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa planuje wypłaty płatności w ramach systemów
wsparcia bezpośredniego oraz płatności ONW za rok
2010 w pierwszej kolejności dla rolników z terenów
dotkniętych powodzią.
Jednocześnie pragnę poinformować, że pismem,
znak F.we-070-41b/BG/2010/3412, wystąpiłem do
ministra spraw wewnętrznych i administracji o sfi-
nansowanie kosztów transportu zbóż, pasz i płodów
rolnych dla rolników poszkodowanych w wyniku po-
wodzi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie objęcia rolników
z terenów dotkniętych powodzią
statusem bezrobotnego (17283)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystą-
pieniem z dnia 21 lipca 2010 r. pani Marii Zuby, posła
na Sejm RP, w sprawie podjęcia działań w celu umoż-
liwienia rolnikom z terenów dotkniętych powodzią
uzyskania statusu bezrobotnego, przesłanym do mi-
nistra pracy i polityki społecznej pismem z dnia 4 sierp-
nia 2010 r., znak: SPS-023-17283/10, przedstawiam
poniższe wyjaśnienia:
Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia
20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415,
z późn. zm.) zawierającym definicję bezrobotnego sta-
tusu tego nie może nabyć/posiadać osoba, która m.in.
jest właścicielem lub posiadaczem samoistnym lub
zależnym nieruchomości rolnej, w rozumieniu prze-
pisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cy-
wilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), o po-
wierzchni użytków rolnych przekraczającej 2 ha
przeliczeniowe lub nie podlega ubezpieczeniom eme-
rytalnemu i rentowym z tytułu stałej pracy jako
współmałżonek lub domownik w gospodarstwie rol-
nym o powierzchni użytków rolnych przekraczającej
2 ha przeliczeniowe (…). Natomiast uzyskanie prawa
do zasiłku dla bezrobotnych związane jest z posiada-
1032
niem okresu uprawniającego do jego nabycia, o któ-
rym mowa w art. 71 ust. 1 ustawy o promocji zatrud-
nienia (…), za który została opłacona składka na
Fundusz Pracy.
Mając na uwadze powyższe, należy zauważyć, iż
samo umożliwienie poszkodowanym rolnikom reje-
stracji jako bezrobotni w powiatowym urzędzie pra-
cy nie doprowadziłoby do uzyskania przez takie oso-
by prawa do zasiłku dla bezrobotnych. Ustawa o pro-
mocji zatrudnienia (…) warunkuje bowiem uzyska-
nie prawa do zasiłku od spełnienia dalszych warun-
ków, tj. przede wszystkim legitymowania się odpo-
wiednim okresem zatrudnienia z uzyskiwaniem co
najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę. Nie
ma możliwości uzyskania prawa do zasiłku bez speł-
nienia zapisanych w ustawie warunków.
Ponadto przyznanie zasiłku dla bezrobotnych
tylko na podstawie faktu, iż dany rolnik został po-
szkodowany powodzią, doprowadziłoby do sytuacji,
w której część jednej grupy zawodowej (tj. rolnicy
– ale tylko poszkodowani powodzią), wbrew ogólnym
zasadom i bez spełnienia ustawowych warunków,
uzyskałaby prawo do zasiłku dla bezrobotnych. Sta-
nowiłoby to naruszenie zasady równości wobec pra-
wa. Poza rolnikami w powodzi ucierpiały również
inne grupy zawodowe i również utraciły miejsca pra-
cy (gdyż zakłady nie są w stanie wznowić produkcji)
lub prowadzone na własny rachunek działalności
z uwagi na zalanie i zniszczenie warsztatów, narzę-
dzi i pomieszczeń. Nie można zatem części jednej gru-
py zawodowej przyznawać świadczenia, które stawia-
łoby tę cześć grupy w pozycji uprzywilejowanej wobec
innych poszkodowanych powodzią, jak również inny-
mi klęskami, takimi jak osunięcia ziemi spowodowa-
ne opadami.
Dodatkowo należy zauważyć, iż środki Funduszu
Pracy, z którego wypłacane są zasiłki dla bezrobot-
nych, pochodzą w głównej mierze ze składek praco-
dawców, którzy opłacają takie składki za zatrudnio-
nych pracowników. Tymczasem rolnicy nie odprowa-
dzają składki na Fundusz Pracy. Ewentualna wypła-
ta z Funduszu Pracy jakichkolwiek świadczeń dla
grupy osób (rolników), która nigdy nie opłacała
składki na Fundusz Pracy, musiałaby doprowadzić
do sprzeciwu organizacji pracodawców.
Biorąc pod uwagę powyższe, nie jest możliwe
uznanie poszkodowanych powodzią rolników za oso-
by bezrobotne w rozumieniu ustawy o promocji za-
trudnienia (…) oraz przyznanie im zasiłków dla bez-
robotnych.
Niezależnie od powyższego informujemy, iż uchwa-
lona ustawa z dnia 24 czerwca 2010 r. o szczególnych
rozwiązaniach związanych z usuwaniem skutków
powodzi z 2010 r. (Dz. U. Nr 123, poz. 835 i Nr 148,
poz. 993) przewiduje szereg rozwiązań dotyczących
ułatwień i pomocy dla osób oraz gmin poszkodowa-
nych w wyniku powodzi, m.in. wprowadzono możli-
wość kierowania rolników poszkodowanych powodzią
do pracy na zasadach robót publicznych. Organizator
robót publicznych otrzymywać będzie refundację
z Funduszu Pracy za skierowanych rolników w wy-
sokości do dwukrotnego minimalnego wynagrodze-
nia na każdego skierowanego, zatrudnionego w peł-
nym wymiarze czasu pracy.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia stanowią
wyczerpującą odpowiedź na pytania pani poseł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie ponownego rozpatrzenia możliwości
przekazania na rzecz pow. kłodzkiego
nieruchomości pozostającej w trwałym
zarządzie MON – Rejonowego Zarządu
Infrastruktury we Wrocławiu, na której
usytuowano WKU, położonej w Kłodzku,
na cele związane z zapewnieniem siedziby
dla Starostwa Powiatowego w Kłodzku (17285)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej w sprawie
ponownego rozpatrzenia możliwości przekazania na
rzecz pow. kłodzkiego nieruchomości pozostającej
w trwałym zarządzie MON – Rejonowego Zarządu
Infrastruktury we Wrocławiu, na której usytuowano
WKU, położonej w Kłodzku, na cele związane z za-
pewnieniem siedziby dla Starostwa Powiatowego
w Kłodzku (SPS-023-17285/10), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W ramach prac nad koncepcją rozmieszczenia in-
stytucji i jednostek organizacyjnych resortu obrony
narodowej w garnizonie Kłodzko ostatecznie po-
twierdzona została decyzja o zwolnieniu przez Woj-
skową Komendę Uzupełnień w Kłodzku obecnej sie-
dziby, mieszczącej się w budynku zlokalizowanym
przy ul. Bohaterów Getta 7, o pozyskanie której ubie-
gają się władze samorządowe miasta Kłodzka, i prze-
niesieniu jej do kompleksu wojskowego położonego
przy ul. Walecznych 59.
W związku z powyższym przedmiotowa nierucho-
mość została uznana za zbędną dla potrzeb obronno-
ści państwa. Po jej wprowadzeniu do „Planu przeka-
zywania nieruchomości zbędnych dla resortu obrony
narodowej do Agencji Mienia Wojskowego” będzie
mogła zostać przekazana do Agencji Mienia Wojsko-
wego w celu zagospodarowania zgodnie z zapisami
ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu nie-
którymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz

o Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U. z 2004 r. Nr 163,
poz. 1711, ze zm.).
Uprzejmie informuję, że organem właściwym, do
którego będzie mógł się zwrócić starosta kłodzki
w sprawie pozyskania omawianego obiektu, będzie
Agencja Mienia Wojskowego, która prawo do dyspo-
nowania tą nieruchomością uzyska po przeprowadze-
niu procedury związanej z włączeniem jej do swoich
zasobów nieruchomości.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie wprowadzenia urzędowej ceny
na leki refundowane ze środków publicznych
(17286)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Macieja Orzechowskiego oraz grupy posłów
z dnia 3 sierpnia 2010 r., nr SPS-023-17286/10,
w sprawie wprowadzenia urzędowej ceny na leki re-
fundowane ze środków publicznych, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Głównym zadaniem systemu refundacyjnego jest
zapewnienie pacjentom równego dostępu do produk-
tów refundowanych. Pacjenci muszą mieć pewność
co do przedmiotu i zakresu gwarancji udzielanej
przez państwo. Obecna sytuacja, w której, mimo
ustalenia marż i cen urzędowych maksymalnych,
leki w cenach i limitach określonych w rozporządze-
niu są niedostępne bądź są dostępne za 1 grosz czy
wręcz za wynagrodzeniem pacjenta dostarczającego
receptę, jest wbrew ratio legis i podważa zaufanie
pacjenta do regulatora systemu.
Ze względu na patologiczne zjawiska w obrocie
lekami (nieuzasadnione względami medycznymi
zwiększanie refundacji, leki za 1 grosz, turystykę re-
fundacyjną, niejednolite marże hurtowe stosowane
wobec aptek, niejednolite systemy rabatowania, da-
rowizn, zjawisko marnotrawienia leków) konieczne
jest uregulowanie rynku leków refundowanych przez
wprowadzenie stałych, jednolitych cen w aptekach
oraz sztywnych marż hurtowych i detalicznych. Mi-
nister zdrowia w ramach realizacji polityki lekowej
państwa, świadomy istniejących problemów w przed-
1033
miotowym zakresie, a także z uwagi na konieczność
ograniczenia nieuzasadnionego wzrostu wydatków
na refundację produktów leczniczych i wyrobów me-
dycznych przygotował projekt ustawy o refundacji
leków, środków spożywczych specjalnego przeznacze-
nia żywieniowego i wyrobów medycznych, w którym
zaproponowano odpowiednie zmiany przeciwdziała-
jące praktykom wypaczającym racjonalny obrót re-
fundowanymi lekami lub wyrobami medycznymi,
w tym także wprowadzenie stałych i jednolitych cen
detalicznych we wszystkich aptekach na leki refun-
dowane. Wprowadzenie stałych cen produktów lecz-
niczych skutkować będzie:
— wyeliminowaniem różnic cen produktów lecz-
niczych refundowanych ze środków publicznych
w aptekach;
— ustalenie wysokości cen na linii producent
– hurtownik – aptekarz zostanie jednoznacznie ure-
gulowane z korzyścią dla pacjenta;
— zagwarantowaniem obniżania cen urzędo-
wych na produkty lecznicze, co będzie miało wpływ
na gospodarkę finansową Narodowego Fundusz
Zdrowia, a w konsekwencji na budżet państwa
w tym zakresie.
Obecnie projekt ustawy o refundacji leków, środ-
ków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywie-
niowego i wyrobów medycznych jest na etapie uzgod-
nień wewnątrzresortowych. Po podjęciu decyzji kie-
rownictwa Ministerstwa Zdrowia o skierowaniu
przedmiotowego projektu do uzgodnień zewnętrz-
nych, w tym konsultacji społecznych, zostanie on
przekazany do zaopiniowania oraz udostępniony na
stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia, a także
na stronie Biuletynu Informacji Publicznej Mini-
sterstwa Zdrowia, umożliwiając zapoznanie się z jego
treścią każdemu zainteresowanemu podmiotowi
i zgłoszenie w przewidzianym do tego terminie swo-
ich uwag.
Odnosząc się do kwestii podniesionych w interpe-
lacji, pragnę poinformować, że postulat Naczelnej
Izby Aptekarskiej, aby ceny urzędowe, w szczególno-
ści urzędowa cena detaliczna na produkty lecznicze,
określone były w rozporządzeniu, narusza przepisy
zawarte w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 7 konstytucji or-
gany władzy publicznej działają na podstawie i w gra-
nicach prawa. Jest to jedna z podstawowych zasad
działania organów władzy publicznej i dotyczy ona
każdej formy działalności tych organów, w tym rów-
nież tworzenia prawa. Z kolei art. 87 konstytucji sta-
nowi, że poza konstytucją, ustawami i ratyfikowany-
mi umowami międzynarodowymi źródłami po-
wszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej
Polskiej są również rozporządzenia, a na obszarze
działania organów, które je ustanowiły, również akty
prawa miejscowego. Z wyliczonych w art. 87 ust. 1
aktów prawnych tylko rozporządzenia nie są aktami
pochodzącymi od parlamentu. Prawo ich wydawania
posiada prezydent, Rada Ministrów, prezes Rady
Ministrów i ministrowie. Są to jednocześnie akty
1034
prawne o charakterze wykonawczym, wydawane na
podstawie upoważnienia zawartego w ustawie (każ-
da ustawa, jeśli przewiduje konieczność wydania do
niej aktów wykonawczych, wskazuje organ, który
zobowiązany jest go wydać, i przedmiot regulacji,
czego ma on dotyczyć), bez którego rozporządzenie
nie może być wydane. Art. 92 ust. 1 konstytucji sta-
nowi, że rozporządzenia są wydawane przez organy
wskazane w konstytucji na podstawie szczegółowe-
go upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej
wykonania, które powinno określać organ właściwy
do wydania rozporządzenia i zakres spraw przeka-
zanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące
treści aktu.
Z uwagi na fakt, iż Ministerstwu Zdrowia nie jest
znany żaden przepis upoważniający do wydania,
przez jakikolwiek organ wskazany w konstytucji,
w drodze rozporządzenia cen urzędowych, stanowi-
sko Naczelnej Izby Aptekarskiej ze względu na obec-
ny stan prawny jest niemożliwe do przyjęcia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie ograniczenia zakładania
nowych aptek poprzez wprowadzenie zmian
w ustawie Prawo farmaceutyczne kryteriów
demograficznych i geograficznych
przy wydawaniu zezwoleń
na prowadzenie apteki (17287)
Szanowna Pani Marszałek! W odpowiedzi na za-
pytanie posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana
Macieja Orzechowskiego oraz grupy posłów, z dnia
8 lipca 2010 r., przekazane do Ministerstwa Zdrowia
pismem (znak: SPS-023-17287/10) z dnia 3 sierpnia
2010 r., uprzejmie informuję, co następuje.
Uprzejmie informuję, iż w chwili obecnej trwają
bardzo zaawansowane prace legislacyjne nad projek-
tem ustawy o zmianie ustawy Prawo farmaceutycz-
ne. Celem przedmiotowej nowelizacji jest wdrożenie
do krajowego porządku prawnego prawa Unii Euro-
pejskiej. Przedmiotem niniejszego projektu ustawy
jest zatem dokonanie zmian przepisów ustawy z dnia
6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U.
z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn. zm.) wynikających
z konieczności implementacji:
1) dyrektywy Komisji Europejskiej 2005/28/WE
z dnia 8 kwietnia 2005 r. ustalającej zasady oraz
szczegółowe wytyczne dobrej praktyki klinicznej
w odniesieniu do badanych produktów leczniczych
przeznaczonych do stosowania u ludzi, a także wy-
mogi ich wytwarzania oraz importu (Dz.U. UE L 091,
z 9.04.2005, s. 13);
2) dyrektywy 2004/27/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. zmieniającej
dyrektywę 2001/83/WE w sprawie wspólnotowego ko-
deksu dotyczącego produktów leczniczych stosowa-
nych u ludzi (Dz.U. UE L 136 z 30.04.2004., s. 34);
3) dyrektywy Komisji Europejskiej 2009/9/WE
z dnia 10 lutego 2009 r. zmieniającej dyrektywę 2001/
82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie
wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do wetery-
naryjnych produktów leczniczych (Dz.U. UE L 44
z 14.02.2009, s. 10);
4) dyrektywy Komisji Europejskiej 2009/120/WE
z dnia 14 września 2009 r. zmieniającej dyrektywę
2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w spra-
wie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do pro-
duktów leczniczych stosowanych u ludzi w zakresie
produktów leczniczych terapii zaawansowanej (Dz.U.
UE L 242 z 15.9.2009);
5) dyrektywy 2009/53/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 18 czerwca 2009 r. zmieniającej
dyrektywę 2001/82/WE i 2001/83/WE w odniesieniu
do zmian warunków pozwoleń na dopuszczenie do
obrotu produktów leczniczych (Dz.U. UE L 168
z 30.06.2010);
6) rozporządzenia (WE) nr 1394/2007 Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r.
w sprawie produktów leczniczych terapii zaawanso-
wanej i zmieniające dyrektywę 2001/83/WE;
7) orzecznictwa TSWE (ETS): orzeczenie C – 374/
05 Gintec, orzeczenie C – 143/06 Ludwigs-Apotheke.
Uprzejmie informuję, iż przedmiotowy projekt
w chwili sporządzania pisma jest po drugim posie-
dzeniu Komisji Prawniczej Rządowego Centrum Le-
gislacji i trwają intensywne pracę w celu przekazania
projektu pod obrady Rady Ministrów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż na obecnym
etapie prac legislacyjnych nie jest możliwe uzupełnie-
nie rzeczonego projektu o wnioski wynikające z przy-
wołanych przez Pana Posła orzeczeń Trybunału
Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Niemniej uprzej-
mie informuję, iż niezwłocznie po przekazaniu pro-
jektu ustawy o zmianie ustawy Prawo farmaceutycz-
ne do Sejmu RP rozpoczną się pracę nad analizą pro-
jektu ustawy Prawo farmaceutyczne wypracowanego
przez zespół do spraw opracowania projektu ustawy
Prawo farmaceutyczne powołanego na mocy zarzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 28 kwietnia 2010 r.,
który to projekt ma na celu całościowe uregulowanie
kwestii związanych z Prawem farmaceutycznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie wystawiania recept lekarskich
i refundowania leków przez NFZ (17288)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Macieja Orzechowskiego oraz grupy posłów
z dnia 3 sierpnia 2010 r., nr SPS-023-17288/10,
w sprawie wystawiania recept lekarskich i refundo-
wania leków przez Narodowy Fundusz Zdrowia,
uprzejmie informuję, iż minister zdrowia w ramach
realizacji polityki lekowej państwa świadomy jest ist-
niejących problemów w zakresie nieczytelnego i błęd-
nego wypisywania recept.
Prawidłowo wypisana recepta na leki, w tym leki
objęte dopłatami ze środków publicznych, musi za-
wierać wszystkie wymagania określone w rozporzą-
dzeniu ministra zdrowia, ponieważ tylko na tej pod-
stawie Narodowy Fundusz Zdrowia refunduje aptece
koszty wydania leku. Zgodnie z § 2 ust. 1 obecnie
obowiązującego rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 17 maja 2007 r. w sprawie recept lekarskich
(Dz. U. Nr 97, poz. 646, z późn. zm.) wystawienie
recepty polega na czytelnym oraz trwałym naniesie-
niu na awersie recepty treści obejmującej dane okre-
ślone w rozporządzeniu oraz złożeniu własnoręczne-
go podpisu przez osobę uprawnioną na podstawie
odrębnych przepisów do wystawiania recept. Osoby
uprawnione do wystawiania recept powinny znać
i stosować się do obowiązujących w tym zakresie
przepisów, gdyż receptę po zrealizowaniu można po-
równać do czeku. Lekarz, wystawiając receptę na lek
refundowany, podejmuje zobowiązanie w imieniu
płatnika, tj. Narodowego Funduszu Zdrowia, że za
wydany lek apteka otrzyma zwrot kosztów. Upraw-
nienia osób wydających leki są ściśle określone w ko-
lejnych rozporządzeniach ministra zdrowia w spra-
wie recept lekarskich. W przypadku recepty wysta-
wionej niezgodnie z przepisami pacjent może mieć
problem z jej zrealizowaniem, jednakże środki finan-
sowe przeznaczone na dopłaty do leków są pieniędzmi
publicznymi i z tego powodu każda recepta musi speł-
niać określone prawem wymogi.
W świetle powyższych przepisów fundusz, działa-
jąc zgodnie z obowiązującym prawem, może docho-
dzić zwrotu refundacji leków w przypadku wydania
przez aptekę leku na podstawie wadliwie wystawio-
nej recepty, a także pacjenci mogą mieć problemy ze
zrealizowaniem takiej recepty.
Odnosząc się do kwestii podniesionych w interpe-
lacji, pragnę poinformować, że Ministerstwo Zdrowia
przygotowało projekt nowego rozporządzenia w spra-
wie recept lekarskich (etap: analiza zgłoszonych
uwag w ramach uzgodnień zewnętrznych, w tym
1035
konsultacji społecznych). Jednak zakres zmian uję-
tych w przedmiotowym akcie wykonawczym, ze
względu na fakt, iż jest to akt prawny niższej rangi,
nie reguluje kwestii obowiązku lekarza ponoszenia
odpowiedzialności za błędy w receptach.
Ponadto uprzejmie informuję, iż obecnie w Mini-
sterstwie Zdrowia trwają prace koncepcyjne prowa-
dzone przez Centrum Systemów Informacyjnych
Ochrony Zdrowia odnośnie do wprowadzenia recepty
elektronicznej (e-recepty), która zlikwidowałaby pro-
blemy związane z ich czytelnością, jednakże trudno
w tym momencie wskazać jakąkolwiek datę wprowa-
dzenia ogólnokrajowego systemu w tym zakresie
z uwagi na złożoność przedmiotowej tematyki. Obec-
nie brak miarodajnych danych odnośnie do skali zja-
wiska braku czytelności recept lekarskich, aczkol-
wiek z posiadanych informacji wynika, iż Narodowy
Fundusz Zdrowia podjął pewne działania odnośnie
do stworzenia całościowej bazy danych przeprowa-
dzonych kontroli, która by także dała wgląd w skalę
tego zjawiska, oczywiście w zakresie recept przeana-
lizowanych w ramach procedur kontrolnych. Kwestia
braku czytelności recept lekarskich jest jednocześnie
o tyle trudno uchwytna, iż brak realizacji nieczytel-
nej recepty nie jest w żaden sposób dokumentowany
przez aptekarza.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Rząsy
w sprawie wprowadzenia zmian w ustawie
o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (17289)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Marka Rząsy przekazaną przy
piśmie z dnia 4 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-
-17289/10, w sprawie propozycji zmiany ustawy
z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U.
z 2007 r. Nr 70, poz. 473, ze zm.), przedstawiam
następujące stanowisko.
1. W Ministerstwie Gospodarki został opracowa-
ny projekt ustawy o ograniczaniu barier dla obywa-
teli i przedsiębiorców nowelizujący m.in. ustawę
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alko-
holizmowi. Projekt zawiera przepisy o przekazaniu
kompetencji do wydawania zezwoleń na prowadze-
nie w kraju obrotu hurtowego napojami alkoholo-
1036
wymi o zawartości powyżej 18% marszałkom woje-
wództw. W dniu 9 czerwca 2010 r. projekt ustawy
został skierowany do rozparzenia przez komitet
Rady Ministrów. Tak więc rozwiązanie zaprezento-
wane przez pana posła Marka Rząsę w pytaniu
nr 1 jest już realizowane.
2. Przepisy ustawy o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi nie nakładają na
przedsiębiorcę obowiązku ubiegania się o nowe ze-
zwolenie w przypadku zmiany miejsca wykonywania
obrotu hurtowego napojami alkoholowymi. Przedsię-
biorca chcący prowadzić działalność gospodarczą,
której przedmiotem jest hurtowy obrót napojami al-
koholowymi, ma obowiązek uzyskać zezwolenie od
właściwego organu. Organem właściwym do wydania
zezwolenia upoważniającego przedsiębiorcę do hur-
towego obrotu napojami alkoholowymi o zawartości
alkoholu:
— powyżej 18% jest minister właściwy do spraw
gospodarki,
— do 18% (w tym piwa) marszałek wojewódz-
twa, na którego terenie znajduje się główna siedzi-
ba firmy.
Zezwolenie to wydawane jest określonemu w nim
przedsiębiorcy z podaniem adresu siedziby firmy
oraz miejsc wykonywania określonej w zezwoleniu
działalności gospodarczej (adresu lub adresów hur-
towni). Liczba hurtowni wpisanych do wydanego
przedsiębiorcy zezwolenia nie ma wpływu na wyso-
kość opłaty pobieranej za wydanie zezwolenia. Ze-
zwolenie, jak wspomniano wyżej, przypisane jest
konkretnemu przedsiębiorcy (firmie), a nie miejscu
prowadzenia działalności. Zgodnie z art. 92 ust. 10
ww. ustawy w przypadku zmiany siedziby firmy lub
adresu wykonywania działalności organ zezwalają-
cy wydaje decyzję administracyjną wprowadzającą
stosowne zmiany w zezwoleniu. Za wydanie decyzji
zmieniającej pobierana jest opłata w wysokości 200 zł.
Zmiany te nie wymagają ponownego ubiegania się
o zezwolenie.
Odpowiadając zatem na pierwszą część pytania
nr 2, stwierdzam, że po przeniesieniu miejsca sprze-
daży hurtowej napojów alkoholowych przedsiębiorca
nie musi ponownie starać się o zezwolenie. Ma nato-
miast obowiązek uzyskania od organu decyzji zmie-
niającej treść zezwolenia w części dotyczącej adresu
lub adresów prowadzonej działalności (hurtowni).
Odpowiadając na drugą część pytania, stwier-
dzam, że określone w ustawie z dnia 26 października
1982 r. przepisy regulują ten problem zgodnie z przed-
stawianą przez pana posła sugestią.
3. Odnosząc się do proponowanego przez pana po-
sła wprowadzenia zakazu paragonowej działalności
hurtowni alkoholowych, pragnę nadmienić, że usta-
wa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi nie reguluje kwestii finansowych
związanych z prowadzeniem obrotu napojami alko-
holowymi. Zagadnienia te wykraczają poza zakres
przedmiotowy ustawy. Ministerstwo Gospodarki ge-
neralnie opowiada się za maksymalnym uproszcze-
niem przepisów w zakresie wykonywania działalno-
ści gospodarczej i zwiększeniem swobody dla przed-
siębiorców. Przeciwne jest również wprowadzaniu
ustawowych zakazów ograniczających prowadzenie
działalności gospodarczej.
Odnosząc się do sugestii pana posła dotyczącej
wprowadzenia dodatkowych regulacji stanowiących
o rozdzielności sprzedaży hurtowej od sprzedaży de-
talicznej napojów alkoholowych, pragnę wyjaśnić, że
aktualnie obowiązujące przepisy stanowią wyraźnie
o dwóch różnych formach prowadzenia działalności
wymagających uzyskania stosownych zezwoleń.
Obrót hurtowy napojami alkoholowymi to, zgod-
nie z art. 21 pkt 7 ustawy, zakup napojów alkoholo-
wych w celu dalszej ich odsprzedaży przedsiębiorcom
posiadającym stosowne zezwolenia. Może on być pro-
wadzony wyłącznie na podstawie zezwolenia wyda-
nego konkretnemu przedsiębiorcy przez ministra
gospodarki lub marszałka województwa właściwego
ze względu na siedzibę firmy. Miejscem wykonywania
tej działalności, określonym w zezwoleniu, jest adres
magazynu (hurtowni).
Sprzedaż detaliczna to sprzedaż napojów alko-
holowych z przeznaczeniem do bezpośredniej kon-
sumpcji, prowadzona na podstawie zezwolenia wy-
danego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta)
właściwego ze względu na lokalizację punktu sprze-
daży. Każdy punkt sprzedaży detalicznej posiada
zatem zezwolenie wydane przez właściwy organ ad-
ministracji samorządowej. Zezwolenie na sprzedaż
detaliczną wydawane jest po uzyskaniu pozytywnej
opinii gminnej komisji rozwiązywania problemów
alkoholowych o zgodności lokalizacji punktu sprze-
daży z uchwałami rady gminy. W drodze tych uchwał
rada gminy ustala na swoim terenie liczbę punktów
sprzedaży napojów alkoholowych zawierających po-
wyżej 4,5% alkoholu (z wyjątkiem piwa) oraz okre-
śla zasady usytuowania miejsc sprzedaży i podawa-
nia napojów alkoholowych. Obowiązujące przepisy
ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdzia-
łaniu alkoholizmowi stanowią zatem o rozdzielności
obrotu hurtowego napojami alkoholowymi i sprze-
daży detalicznej.
Dodatkowo chciałbym zwrócić uwagę pana posła
na fakt, iż wprowadzenie ograniczenia polegającego
na ustanowieniu zakazu prowadzenia działalności
gospodarczej w zakresie handlu detalicznego napo-
jami alkoholowymi przez przedsiębiorców prowadzą-
cych obrót hurtowy lub odwrotnie mogłoby być
sprzeczne z treścią art. 22 Konstytucji Rzeczypospo-
litej Polskiej, który stanowi, że: Ograniczenie wolno-
ści działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko
w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes
publiczny.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie groźby wystąpienia suszy rolniczej
na terenie woj. podlaskiego
oraz działań mających zapobiec
jej negatywnym skutkom (17290)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przesła-
ną przy piśmie z dnia 4 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-
-023-17290/10 i SPS-023-17291/10) interpelacją posła
Jarosława Matwiejuka w sprawie groźby wystąpienia
suszy rolniczej m.in. na terenie województwa podla-
skiego oraz działań mających zapobiec jej negatyw-
nym skutkom uprzejmie Pana Marszałka informuję,
że o wystąpieniu suszy decyduje cały kompleks wa-
runków meteorologicznych i glebowych. Warunki me-
teorologiczne powodujące suszę są określane m.in. za
pomocą klimatycznego bilansu wodnego.
Zgodnie z definicją określoną w ustawie z dnia
7 lipca 2005 r. o ubezpieczeniach upraw rolnych
i zwierząt gospodarskich (Dz. U. Nr 150, poz. 1249,
z późn. zm.) suszę oznaczają szkody spowodowane
wystąpieniem w dowolnym 6-dekadowym okresie od
dnia 1 kwietnia do dnia 30 września danego roku
spowodowane spadkiem klimatycznego bilansu wod-
nego poniżej określonej wartości dla poszczególnych
gatunków lub grup roślin uprawnych oraz gleb.
Klimatyczny bilans wodny określa się jako różni-
cę pomiędzy opadem atmosferycznym mierzonym
standardowo na stacjach meteorologicznych a ewa-
potranspiracją potencjalną. Opad atmosferyczny jest
podstawowym elementem mierzonym na stacjach
meteorologicznych Instytutu Meteorologii i Gospo-
darki Wodnej, natomiast wartość ewapotranspiracji
potencjalnej oblicza się, wykorzystując wzór Penma-
na. Wartość ewapotranspiracji potencjalnej można
również wyznaczyć z wystarczającą precyzją, korzy-
stając ze wzorów uproszczonych, które uwzględniają
podstawowe elementy meteorologiczne (temperatura
powietrza, promieniowanie słoneczne, usłonecznie-
nie, zachmurzenie, wilgotność powietrza, niedosyt
wilgotności, prędkość wiatru).
W ocenie występowania suszy oprócz wartości
klimatycznego bilansu wodnego są brane pod uwagę
właściwości retencyjne gleb ustalone według katego-
rii agronomicznych wydzielonych na podstawie map
glebowo-rolniczych. Przestrzenne zróżnicowanie zdol-
ności retencyjnych gleb jest obok klimatycznego bi-
lansu wodnego czynnikiem decydującym o spełnieniu
kryterium suszy na danym obszarze. W ten sposób
uwzględnia się fakt silnego zróżnicowania podatno-
ści pokrywy glebowej Polski na skutki niedoboru
wody, mierzonego wartościami klimatycznego bilan-
su wodnego – gleby lekkie są zdecydowanie mniej
odporne na stres wodny od gleb średnich i ciężkich,
1037
co znajduje odzwierciedlenie w zróżnicowaniu kryte-
riów suszy i progów klimatycznego bilansu wodnego
dla poszczególnych kategorii agronomicznych gleb.
Wystąpienie określonych wartości klimatycznego
bilansu wodnego przedstawionych w rozporządzeniu
ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 1 kwietnia
2010 r. w sprawie wartości klimatycznego bilansu
wodnego dla poszczególnych gatunków roślin upraw-
nych i gleb (Dz. U. Nr 75, poz. 480) powoduje prze-
ciętnie 20-procentowy spadek plonów w danym roku
w przypadku zbóż ozimych, zbóż jarych, kukurydzy,
rzepaku, rzepiku, ziemniaków i buraka cukrowego
w stosunku do wartości średnich wieloletnich w Pol-
sce. Wartości klimatycznego bilansu wodnego ozna-
czające wystąpienie suszy dla pozostałych roślin zo-
stały określone analogicznie do wyżej wymienionych
grup lub gatunków roślin, z uwzględnieniem okre-
sów krytycznych na niedobory wody. Wartości kry-
tyczne klimatycznego bilansu wodnego oznaczające
wystąpienie suszy zróżnicowano dla gatunków roślin
(kukurydza, rzepak, rzepik, ziemniak, burak cukro-
wy, chmiel, tytoń oraz truskawki) lub grup roślin
uprawnych (zboża ozime i jare, warzywa gruntowe,
drzewa i krzewy owocowe oraz rośliny strączkowe),
kategorii gleb i okresów rozwojowych. Do wyznacze-
nia progów klimatycznego bilansu wodnego wykorzy-
stano statystyczno-empiryczne modele prognoz i mo-
del symulacyjny plonów opracowane w Instytucie
Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa Państwowym
Instytucie Badawczym w Puławach. Instytut jest au-
torem i posiada wyłączne prawa do mapy glebowo-
-rolniczej w skali 1:100 000 i 1:25 000. Materiał ten
jest utrzymywany w zasobach instytutu i służy re-
alizacji licznych programów dla potrzeb administra-
cji państwowej i samorządowej związanych z walory-
zacją jakości i przydatności gleb, oceną stanu ich
degradacji, oceną zasobów wodnych gleb i ich funkcji
retencyjnych. W oparciu o mapy glebowe w nawiąza-
niu do wartości klimatycznego bilansu wodnego są
definiowane obszary wystąpienia suszy w poszcze-
gólnych regionach Polski.
W celu monitorowania występowania zjawiska
suszy został utworzony system monitoringu skutków
suszy rolniczej uwzględniający klimatyczny bilans
wodny i warunki glebowe we wszystkich wojewódz-
twach. Wartości klimatycznego bilansu wodnego są
obliczane dla kolejnych okresów 6-dekadowych dla
ok. 284 stacji synoptycznych i posterunków opado-
wych i na tej podstawie wyznaczone są mapy klima-
tycznego bilansu wodnego w Polsce.
System zawiera aplikacje komputerowe integru-
jące dane meteorologiczne potrzebne do obliczenia
klimatycznego bilansu wodnego oraz dane z cyfrowej
mapy glebowo-rolniczej obrazującej przestrzenne
zróżnicowanie retencji wodnej różnych kategorii
agronomicznych gleb i jej wpływu na skutki suszy
rolniczej. Jako istotny element systemu wykorzysty-
wane są również modele prognoz plonów pozwalające
określić spadki plonów na poziomie krajowym i re-
gionalnym w danym roku. Informacje dotyczące sta-
1038
nu warunków pozwalających określić wystąpienie
zjawiska suszy w postaci dekadowych raportów są
przekazywane do Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju
Wsi i wykorzystywane w obwieszczeniach Ministra
Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie wskaźników kli-
matycznego bilansu wodnego dla poszczególnych ga-
tunków roślin uprawnych i gleb.
Na potrzeby zakładów ubezpieczeń, organów ad-
ministracji państwowej, służb doradztwa rolniczego
oraz rolników został utworzony serwis internetowy
na stronie ministerstwa. Ponadto na swojej stronie
internetowej Instytut Uprawy Nawożenia i Glebo-
znawstwa Państwowy Instytut Badawczy w Puła-
wach podaje informacje o klimatycznym bilansie
wodnym w okresach 6-dekadowych.
Przedstawiając powyższe, pragnę poinformować,
że zgodnie z obwieszczeniem ministra rolnictwa i roz-
woju wsi:
— z dnia 15 lipca 2010 r. w sprawie wskaźników
klimatycznego bilansu wodnego dla poszczególnych
gatunków roślin uprawnych i gleb za okres od dnia
11 maja do dnia 10 lipca 2010 r. (Dz. Urz. MRiRW Nr
19, poz. 25) zagrożenie suszą wystąpiło w wojewódz-
twach zachodniopomorskim, lubuskim i wielkopol-
skim na terenie 128 gmin;
— z dnia 28 lipca 2010 r. w sprawie wskaźników
klimatycznego bilansu wodnego dla poszczególnych
gatunków roślin uprawnych i gleb za okres od dnia
21 maja do dnia 20 lipca 2010 r. (Dz. Urz. MRiRW
Nr 20, poz. 26) zagrożenie suszą wystąpiło w woje-
wództwach zachodniopomorskim, lubuskim, kujaw-
sko-pomorskim, pomorskim i wielkopolskim na tere-
nie 390 gmin;
— z dnia 6 sierpnia 2010 r. w sprawie wskaźników
klimatycznego bilansu wodnego dla poszczególnych
gatunków roślin uprawnych i gleb za okres od dnia
1 czerwca do dnia 31 lipca 2010 r. (Dz. Urz. MRiRW
Nr 21, poz. 27) zagrożenie suszą wystąpiło w woje-
wództwach zachodniopomorskim, lubuskim i wielko-
polskim na terenie 117 gmin;
— z dnia 19 sierpnia 2010r. w sprawie wskaźni-
ków klimatycznego bilansu wodnego dla poszczegól-
nych gatunków roślin uprawnych i gleb za okres od
dnia 11 czerwca do dnia 10 sierpnia 2010r. (Dz. Urz.
MRiRW Nr 22, poz. 28) nie stwierdzono zagrożenia
wystąpienia suszy rolniczej.
Równocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z ostatnim raportem Instytutu Uprawy Nawożenia
i Gleboznawstwa Państwowego Instytutu Badawcze-
go w Puławach za okres od 21 czerwca do 20 sierpnia
2010 r. zagrożenie suszą wystąpiło w województwach
lubelskim i mazowieckim na terenie 70 gmin (aktu-
alnie trwają prace nad obwieszczeniem ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi w przedmiotowej sprawie).
Jednocześnie pragnę poinformować, że w przy-
padku wystąpienia suszy producenci rolni, w których
gospodarstwach rolnych powstaną szkody, będą mo-
gli się ubiegać m.in. o następujące formy pomocy
w ramach obowiązujących przepisów prawa:
1. Kredyty preferencyjne na wznowienie produk-
cji w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej, udzielane na podstawie rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 22 stycznia 2009 r.
w sprawie realizacji niektórych zadań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U.
Nr 22, poz. 121, z późn. zm.) oraz poręczenia i gwa-
rancje spłaty ww. kredytów bankowych. Warunkiem
udzielenia kredytu preferencyjnego jest w szczegól-
ności dołączenie przez kredytobiorcę do wniosku
o udzielenie kredytu bankowego opinii wojewody za-
wierającej określenie zakresu i wysokości szkód osza-
cowanych przez komisję powołaną przez wojewodę,
właściwego ze względu na miejsce wystąpienia szkód.
Dopłaty do oprocentowania ww. kredytów są stoso-
wane przez ARiMR zgodnie z przepisami tego rozpo-
rządzenia.
2. Zastosowanie przez prezesa Kasy Rolniczego
Ubezpieczenia Społecznego na podstawie art. 41a
ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubez-
pieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2008 r.
Nr 50, poz. 291, z późn. zm.) pomocy w opłacaniu
bieżących składek na ubezpieczenie społeczne oraz
regulowaniu zaległości z tego tytułu w formie odra-
czania terminu płatności składek i rozkładania ich
na dogodne raty, a także umarzanie w całości lub
w części bieżących składek na indywidualny wnio-
sek rolnika.
3. Udzielenie przez prezesa Agencji Nieruchomo-
ści Rolnych na podstawie przepisów art. 23a ustawy
z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nie-
ruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U.
z 2007 r. Nr 231, poz. 1700, z późn. zm.) odroczeń
i rozkładanie na raty płatności z tytułu umów sprze-
daży i dzierżawy nieruchomości Zasobu Własności
Rolnej Skarbu Państwa, bez stosowania opłat i odse-
tek za okres odroczenia oraz ulg w opłatach czynszu,
a także umarzanie rat płatności czynszu z tytułu
umów dzierżawy, na indywidualny wniosek produ-
centa rolnego.
4. Zastosowanie przez wójtów, burmistrzów lub
prezydentów miast ulg w podatku rolnym, na podsta-
wie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja po-
datkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie groźby wystąpienia suszy rolniczej
oraz działań mających zapobiec jej skutkom
(17291)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 17290, str. 1037.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie problemów przy liczeniu punktów
karnych uzyskiwanych przez kierowców (17292)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 4 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17292/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Matwiejuka w sprawie problemów
przy liczeniu punktów karnych uzyskiwanych przez
kierowców – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
– uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Z informacji przekazanych przez Komendę Głów-
ną Policji wynika, iż pięciodniowy termin na zareje-
strowanie naruszenia, określony w § 11 ust. 15 „In-
strukcji wykonywania czynności służbowych w za-
kresie przetwarzania informacji w Krajowym Syste-
mie Informacyjnym Policji” stanowiącej załącznik do
decyzji nr 167 komendanta głównego Policji z dnia
19 marca 2008 r. w sprawie funkcjonowania zestawu
centralnych zbiorów informacji tworzących Krajowy
System Informacyjny Policji (Dz. Urz. KGP. Nr 10,
poz. 57, z późn. zm.), spowodowany jest faktem, iż
wpisy nie są dokonywane w sposób zautomatyzowa-
ny, ale wymagają ręcznego wprowadzenia do syste-
mu, co przy znacznej liczbie ujawnionych wykroczeń
może skutkować wydłużeniem tego procesu.
Zauważyć jednak należy, że okresy opóźnień we
wprowadzaniu do systemu naruszeń przepisów ru-
chu drogowego uległy skróceniu wskutek zmian
wprowadzonych z dniem 11 sierpnia 2009 r. do roz-
porządzenia ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji z dnia 20 grudnia 2002 r. w sprawie postępo-
wania z kierowcami naruszającymi przepisy ruchu
drogowego (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1998, z późn.
zm.), zgodnie z którym rejestracja naruszeń odbywa
się w jednostce właściwej dla miejsca popełnienia
czynu, a nie w jednostce właściwej dla miejsca stałe-
go zamieszkania ukaranego. Powyższe rozwiązanie
ma na celu skrócenie czasu rejestracji naruszeń
i zmniejszenie przepływu korespondencji związanej
1039
z przesyłaniem kart rejestracyjnych między jednost-
kami Policji.
Rozwiązaniem, które wychodziłoby naprzeciw po-
stulatom wskazanym w przedmiotowym wystąpie-
niu, byłoby jedynie umożliwienie uprawnionym pod-
miotom dokonywania rejestracji naruszeń za pomocą
terminala mobilnego. Z przyczyn technicznych roz-
wiązanie to nie może być jednak obecnie stosowane.
Pięciodniowy termin rejestrowania naruszeń wyda-
je się być zatem obecnie optymalny. Nie wydaje się
także, iż wprowadzenie zmiany, która miałaby pole-
gać jedynie na znowelizowaniu przepisów w tym za-
kresie, mogłoby przynieść pożądany efekt.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w chwili
obecnej w Sejmie trwają prace legislacyjne nad rzą-
dowym projektem ustawy o kierujących pojazdami
(druk nr 2879), w której zaproponowane zostały nowe
zasady dla systemu punktowego, oraz komisyjnym
projektem ustawy o zmianie ustawy Prawo o ruchu
drogowym oraz niektórych innych ustaw, tzw. „usta-
wa fotoradarowa” (druk nr 3179), która przewiduje
m.in. utworzenie Centrum Automatycznego Nadzoru
Nad Ruchem Drogowym. Zautomatyzowanie procesu
odczytu zdjęć wykonanych urządzeniami typu „foto-
radar” w sposób znaczący może wpłynąć na sprawne
funkcjonowanie ewidencji i w dużym stopniu skrócić
okres, jaki upływa od popełnienia naruszenia do mo-
mentu jego zarejestrowania w systemie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie faktur przesyłanych przez Internet
(17293)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 4 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17293/10,
przy którym została przesłana interpelacja pana po-
sła Jarosława Matwiejuka w sprawie faktur przesy-
łanych przez Internet, uprzejmie wyjaśniam.
Obowiązujący w Polsce porządek prawny dotyczą-
cy kwestii związanych z fakturami elektronicznymi
jest zgodny z przepisami Unii Europejskiej, a w szcze-
gólności z przepisami dyrektywy Rady z dnia 28 li-
stopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podat-
ku od wartości dodanej (2006/112/WE ze zm.). Po-
dobnie jak w przypadku ww. dyrektywy, w Polsce
1040
przy wystawianiu i przesyłaniu faktur elektronicznie
wykorzystuje się dwie metody:
— bezpieczny podpis elektroniczny weryfikowany
za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu lub
— wymianę danych elektronicznych (EDI) zgod-
nie z umową w sprawie europejskiego modelu wymia-
ny danych elektronicznych.
Dodatkowo należy zaznaczyć, że podobne do sto-
sowanych w Polsce w ww. zakresie rozwiązania sto-
sują również niektóre inne państwa członkowskie
Unii Europejskiej.
Odnosząc się do zamierzeń legislacyjnych w ww.
obszarze, pragnę poinformować, że w dniu 13 lipca
Rada Ecofin przyjęła zmianę dyrektywy 2006/112/
WE, która ma na celu m.in. liberalizację obecnych
standardów przesyłania i przechowywania faktur
elektronicznych tak, aby faktury papierowe i faktury
elektroniczne były traktowane w ten sam sposób.
Nowe brzmienie dyrektywy nakłada na podatnika
obowiązek zapewnienia wszystkim fakturom (od mo-
mentu wystawienia faktury aż do końca okresu jej
przechowywania) autentyczności pochodzenia, inte-
gralności treści i czytelności, m.in. za pomocą dowol-
nych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygod-
ną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towa-
rów lub świadczeniem usług. Innymi słowy, to podat-
nik (a nie państwo członkowskie Unii Europejskiej)
będzie decydował o formie przesyłu i przechowywa-
nia faktur pod warunkiem, że powyższe cechy faktur
będą zapewnione.
Biorąc pod uwagę kierunek zmian ww. dyrektywy
w odniesieniu do fakturowania elektronicznego oraz
uwzględniając postulat konieczności upowszechnie-
nia tej formy fakturowania Ministerstwo Finansów
w trybie pilnym podjęło niezbędne prace nad zmianą
przepisów. Zakłada się, że stosowny projekt zmian
zostanie przedstawiony do konsultacji zewnętrznych
we wrześniu br. Należy jednak podkreślić, że obecnie
obowiązujące rozporządzenie ministra finansów z dnia
14 lipca 2005 r. zawiera zamknięty katalog narzędzi
gwarantujących autentyczność pochodzenia faktur
i integralność treści faktur elektronicznych. Oznacza
to, że do czasu zmiany przepisów wymienionego roz-
porządzenia przesyłanie faktur VAT drogą elektro-
niczną może się odbywać jedynie w sposób przewi-
dziany tym rozporządzeniem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów zmiany zasad
wyliczania rent (17294)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Matwiejuka, przesłaną
przy piśmie z dnia 4 sierpnia br., znak: SPS-023-
-17294/10, w sprawie planów zmiany zasad wylicza-
nia rent, uprzejmie informuję, że dotychczasowy brak
regulacji w tym zakresie jest spowodowany przyję-
ciem przez Sejm RP weta prezydenta RP, który od-
mówił podpisania ustawy z dnia 17 października
2008 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektó-
rych innych ustaw, wprowadzającej nowy system na-
liczania rent z tytułu niezdolności do pracy dla osób
objętych zreformowanym systemem emerytalnym
oraz znoszącej limity zarobkowe dla rencistów.
Podzielam opinię o konieczności pilnego wprowa-
dzenia nowych zasad wymiaru rent z tytułu niezdol-
ności do pracy dla ubezpieczonych urodzonych po
dniu 31 grudnia 1948 r., przyznawanych na podsta-
wie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2009 r. Nr 153, poz. 1227). Od 2009 r. rozpoczęto
bowiem wypłatę emerytur według nowych zasad wy-
miaru, co oznacza, że już ponad rok osobom objętym
nowym systemem emerytalnym są przyznawane
i wypłacane renty obliczone wg tzw. starych zasad
wymiaru, które nie są spójne z nowym wymiarem
emerytur. Byłoby wskazane, aby nowe regulacje we-
szły w życie 1 stycznia 2011 r.
Uprzejmie informuję, że aktualnie trwają prace
nad projektem ustawy o zmianie ustawy o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
oraz niektórych innych ustaw, który, poza regulacja-
mi dotyczącymi nowego sposobu naliczania rent
z tytułu niezdolności do pracy dla osób urodzonych
po 1948 r. oraz zniesienia przepisów uzależniających
wypłatę renty przyznanej z tytułu niezdolności do
pracy lub niepełnosprawności od wysokości przycho-
dów osiąganych z pracy zarobkowej, zawiera również
propozycje:
— zniesienia warunku udowodnienia co najmniej
5 lat stażu ubezpieczeniowego w ostatnim 10-leciu
przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności
do pracy z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych osoby
całkowicie niezdolnej do pracy, która udowodniła
okres składkowy wynoszący co najmniej 30 lat
w przypadku kobiety i 35 lat w przypadku mężczyzny,
— podwyższenia wymiaru rent rodzinnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że uwzględnia-
jąc przebieg dyskusji nad zasadami obliczania rent
z tytułu niezdolności do pracy, przedstawionymi we

wcześniejszym projekcie rządowym (druk sejmowy
nr 627), w obecnie przygotowywanym projekcie usta-
wy uwzględniono opinie posłów Lewicy o zasadności
umożliwienia przyjęcia do podstawy obliczenia renty
kwoty kapitału początkowego ustalonej bez uwzględ-
nienia okresów nieskładkowych oraz pominięcia
w podstawie obliczenia renty niskich kwot składek,
wpłaconych za okresy, które nie były okresami pracy
zarobkowej, np. za okresy: czynnej służby pełnionej
przez żołnierzy niezawodowych, niewykonywania za-
trudnienia w związku z koniecznością sprawowania
opieki nad długotrwale lub ciężko chorym członkiem
rodziny, urlopów wychowawczych lub pobierania za-
siłku macierzyńskiego, pozostawania bezrobotnym,
pobierania stypendium w okresie szkolenia, stażu
i przygotowania zawodowego, zasiłku socjalnego wy-
płacanego na czas przekwalifikowania zawodowego
i poszukiwania nowego zatrudnienia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie rzeczywistego zadłużenia
Skarbu Państwa (17295)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację dr. Jarosława Matwiejuka, posła na Sejm
RP, z dnia 6 sierpnia 2010 r. (SPS-023-17295/10) do-
tyczącą rzeczywistego zadłużenia Skarbu Państwa,
uprzejmie wyjaśniam.
1. Zgodnie z definicją zawartą w ustawie o finan-
sach publicznych państwowy dług publiczny (PDP)
obejmuje nominalne zadłużenie jednostek sektora
finansów publicznych ustalone po wyeliminowaniu
przepływów finansowych pomiędzy podmiotami na-
leżącymi do tego sektora (art. 9) i obejmuje zobowią-
zania z następujących tytułów (art. 72):
— wyemitowanych papierów wartościowych opie-
wających na wierzytelności pieniężne,
— zaciągniętych kredytów i pożyczek,
— przyjętych depozytów,
— wymagalnych zobowiązań (wynikających z od-
rębnych ustaw oraz prawomocnych orzeczeń sądów
lub ostatecznych decyzji administracyjnych, lub uzna-
nych za bezsporne przez właściwą jednostkę sektora
finansów publicznych będącą dłużnikiem).
2. Zakres przedmiotowy długu zawarty w ustawie
o finansach publicznych wynika z prawa wspólnoto-
1041
wego. Zgodnie z art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu
Unii Europejskiej (TUFE) poziom długu publicznego,
obok ograniczeń dotyczących deficytu, stanowi kry-
terium, w oparciu o które Komisja Europejska bada
przestrzeganie dyscypliny budżetowej w państwach
członkowskich. Protokół nr 12 w sprawie procedury
dotyczącej nadmiernego deficytu stanowiący załącz-
nik do traktatów określa wartość relacji długu pu-
blicznego do PKB na poziomie 60%. Rozporządzenie
Rady (WE) nr 479 /2009 z dnia 25 maja 2009 r.
w sprawie stosowania protokołu w sprawie procedu-
ry dotyczącej nadmiernego deficytu stanowiącego
załącznik do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę
Europejską (obecnie TUFE) określa definicję długu
publicznego, z wyszczególnieniem tytułów dłużnych
zaliczanych do długu. Zgodnie z przedmiotowym roz-
porządzeniem do długu publicznego zalicza się po-
życzki, papiery wartościowe z wyjątkiem akcji, oraz
gotówkę i depozyty.
3. Zgodnie z literaturą przedmiotu warunkowe
zobowiązania ukryte to publiczne zobowiązania nie-
formalne (deklaratywne) wynikające z oczekiwań
społecznych, np. zobowiązania emerytalne, które
będą musiały zostać uwzględnione w przyszłych bu-
dżetach. W Polsce w odróżnieniu od większości
państw OECD ukryte zobowiązania publiczne stano-
wią jedynie część zobowiązań emerytalnych (tzw.
I filar zarządzany przez ZUS). W wyniku reformy
emerytalnej przeprowadzonej w 1999 r. pozostała
część zobowiązań emerytalnych (tzw. II filar) ma
swoje odzwierciedlenie w wielkości publikowanego
długu publicznego (dług jawny)1). Jednakże należy
mieć na uwadze, że wydatki budżetu stają się tytu-
łem dłużnym dopiero w sytuacji, kiedy z powodu bra-
ku dochodów w odpowiedniej wysokości zobowiąza-
nia nie zostają w terminie uregulowane przez budżet
państwa (tzw. zobowiązania wymagalne) lub zostają
sfinansowane poprzez emisję papierów wartościo-
wych lub zaciągnięcie kredytów czy pożyczek. Wszel-
kie przyszłe, a w pewnej mierze potencjalne zobowią-
zania, które ciążyć będą na budżecie centralnym,
w szczególności z tytułu przyszłych wydatków na
renty i emerytury do czasu ich wymagalności, nie
stanowią tytułu dłużnego i nie są kwalifikowane do
PDP, ani jako zadłużenie Skarbu Państwa.
4. W celu zwiększenia przejrzystości finansów pu-
blicznych w rządowym dokumencie „Plan rozwoju
i konsolidacji finansów 2010–2011” minister finan-
sów został zobowiązany m.in. do rozszerzenia zakre-
su informacji o zobowiązaniach publicznych w sto-
sunku do obowiązującej na dzień dzisiejszy definicji
długu publicznego (zadanie nr 3.1.2: Rozszerzenie
zakresu informacji o zobowiązaniach publicznych).
W chwili obecnej prowadzone są prace nad opracowa-
niem wskaźników o zobowiązaniach publicznych,
które uzupełniałyby podstawową kategorię PDP,
1)
Wartość środków przekazywanych przez ZUS na konta
w OFE pokrywana jest ze środków budżetu państwa pozyskiwa-
nych poprzez emisje skarbowych papierów wartościowych.
1042
a jednocześnie w pełniejszy sposób oddawałyby wy-
sokość obecnych i przyszłych zobowiązań publicz-
nych państwa.
5. Na podstawie przyjętych założeń, poza ustawo-
wym wskaźnikiem PDP z częstotliwością kwartalną,
będą publikowane trzy dodatkowe informacje.
1) Pierwsza, a zarazem najszersza, dotyczyć bę-
dzie możliwych do kwantyfikacji zobowiązań sektora
finansów publicznych liczonych jako skala wielolet-
niego ciężaru fiskalnego nałożonego na obecne i przy-
szłe pokolenia pracujących i płacących podatki w kon-
sekwencji już podjętych przez państwo zobowiązań.
Wyrażona będzie sumą zobowiązań państwa wobec
stron trzecich, które będą musiały zostać w przyszło-
ści spłacone poprzez wyższe podatki lub niższe wy-
datki. Umożliwi zaprezentowanie faktycznej sytuacji
finansów publicznych z punktu widzenia jej wpływu
na trwały wzrost gospodarczy. Wartościowo będzie
to wskaźnik wyrażony poprzez powiększenie PDP
o zobowiązania niekapitałowego systemu emerytal-
nego zdefiniowane jako suma stanów kont emerytal-
nych zarządzanych przez ZUS (tzw. I filar);
2) Druga informacja dotyczyć będzie skali zobo-
wiązań państwa wynikających z podejmowanych na
bieżąco decyzji politycznych, czyli z wyłączeniem au-
tonomicznych zobowiązań o charakterze długookre-
sowym. Prezentacja sprowadzać się będzie do po-
mniejszenia wielkości PDP (wg obowiązującej defini-
cji) o zobowiązania generowane poprzez reformę
systemu emerytalnego wyrażone sumą stanów kont
emerytalnych zarządzanych przez powszechne towa-
rzystwa emerytalne (tzw. II filar);
3) Trzeci wskaźnik będzie stanowić matematycz-
ną różnicę pomiędzy ww. dwoma wskaźnikami i sta-
nowić będzie wartość zobowiązań państwa wynika-
jących bezpośrednio i pośrednio z systemu emerytal-
nego – tzn. pełną (łącznie z tzw. częścią ukrytą) wiel-
kość zobowiązań autonomicznych sektora finansów
publicznych wynikających z systemu emerytalnego.
6. Zgodnie z danymi otrzymanymi z Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych wartość stanu kont eme-
rytalnych w ZUS wg stanu na dzień 13 lipca 2010 r.
wyniosła 1876,8 mld zł. Szacunkowo wartość ta sta-
nowi ok. 133% PKB2).
Ministerstwo Finansów opracowuje, jak również
publikuje dane na potrzeby krajowej oraz międzynaro-
dowej statystyki długu publicznego zgodnie z obowią-
zującym prawem oraz obowiązującymi definicjami. Na
koniec marca 2010 r. PDP wyniósł 688 613,9 mln zł (ok.
48,8% PKB). Dług SP (stanowiący dominującą część
PDP – ok. 93,7%) wyniósł 655 296,2 mln zł (ok. 46,4%
PKB) na koniec marca 2010 r. i 688 203,4 mln zł
(ok. 48,7% PKB) na koniec czerwca 2010 r.3)
2)
Przyjęto wartość produktu krajowego brutto z prognozy
na koniec 2010 r. zapisanej w WPFP 2010–2013. Relacje do PKB
podanych wartości mają charakter orientacyjny.
3)
Ostatnie dostępne dane dotyczą marca 2010 r. w odniesie-
niu do zadłużenia sektora finansów publicznych i czerwca 2010 r.
w odniesieniu do zadłużenia Skarbu Państwa.
Komisja Europejska, która przywiązuje dużą
uwagę do kwestii poziomu deficytu fiskalnego i długu
publicznego w państwach członkowskich UE, obecnie
nie przewiduje kwalifikowania przyszłych wydatków
budżetowych do długu publicznego. W związku z po-
wyższym przedmiotowe zobowiązania ukryte nie
mają wpływu na podejmowane działania związane
z nałożoną przez Komisję Europejską procedurą nad-
miernego deficytu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dominik Radziwiłł
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie braku ochrony prawnej osób,
które kupiły mieszkania w trakcie budowy,
w przypadku bankructwa dewelopera (17296)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
braku ochrony prawnej osób, które kupiły mieszka-
nia w trakcie budowy, w przypadku bankructwa de-
welopera, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 4 sierpnia br. (znak:
SPS-023-17296/10), z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, uprzejmie przedstawiam następującą od-
powiedź.
Problematyka zapewnienia ochrony prawnej na-
bywcom mieszkań, w sytuacjach gdy doszło do ogło-
szenia upadłości dewelopera, została uwzględniona
w zainicjowanych w I połowie br. przez Ministerstwo
Sprawiedliwości pracach zespołu problemowego Ko-
misji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego pod przewod-
nictwem prof. dr hab. Feliksa Zedlera nad projektem
ustawy o zmianie ustawy Prawo upadłościowe i na-
prawcze.
Omawiany problem został włączony do prac nad
nowelizacją przepisów w części dotyczącej tzw. upa-
dłości konsumenckiej oraz upadłości deweloperów.
Wstępny projekt roboczy ustawy powstał w czerw-
cu br., jednak na obecnym etapie nie określono pla-
nowanej daty jej wejścia w życie.
Jeżeli uda się zakończyć prace nad ww. projektem
przed upływem kadencji Komisji Kodyfikacyjnej Pra-
wa Cywilnego (co nastąpi z końcem 2010 r.), wówczas
minister sprawiedliwości umieści przygotowywany
projekt w planie pracy Rady Ministrów na I półrocze
2011 r.

Odnosząc się do problematyki sytuacji prawnej
klientów firm deweloperskich, pragnę również poin-
formować o postanowieniu Trybunału Konstytucyj-
nego z dnia 2 sierpnia br. (sygn. akt S 3/10), w którym
trybunał zasygnalizował Sejmowi Rzeczypospolitej
Polskiej i Radzie Ministrów potrzebę podjęcia inicja-
tywy ustawodawczej w kwestii regulacji stosunków
między stronami umowy deweloperskiej w celu za-
pewnienia ochrony praw nabywców mieszkań.
Postulaty dotyczące prawnego uregulowania re-
lacji nabywca – deweloper, koncentrujące się na wzmoc-
nieniu pozycji nabywców w relacjach z deweloperami
w ramach łączącego strony stosunku cywilnopraw-
nego opierającego się na umowie deweloperskiej oraz
na ułatwieniu nabywcy dochodzenia roszczeń wyni-
kających z zawartej umowy cywilnoprawnej, odnoszą
się przede wszystkim do przepisów z zakresu prawa
cywilnego i ochrony konsumentów. Jeśli chodzi o ochro-
nę środków finansowych nabywcy oraz poprawę jego
sytuacji w przypadku upadłości firmy deweloperskiej,
to w tym zakresie postulowane zmiany dotyczą głów-
nie prawa bankowego i upadłościowego. Wskazane
wyżej dziedziny prawa, które wymagają zmiany
w celu zwiększenia bezpieczeństwa interesów nabyw-
ców w relacjach z deweloperami, nie należą do zakre-
su właściwości ministra infrastruktury. Pragnę jed-
nak zapewnić, iż w przypadku podjęcia przez właści-
we organy administracji publicznej działań korespon-
dujących z sygnalizowanymi przez nie problemami
występującymi w praktyce deklaruję wolę współpra-
cy i wsparcie merytoryczne w zakresie przyznanych
mi kompetencji.
Jednocześnie pragnę wyjaśnić, iż w zakresie wła-
ściwości ministra infrastruktury ochrona interesów
nabywców w relacjach z deweloperami realizowana
jest na poziomie ochrony przedmiotu umowy, czyli
lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego oraz
procesu jego budowy. Ochrona ta wynika przede
wszystkim z przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.
Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118,
z późn. zm.) i zmierza do zapewnienia prawidłowego
przebiegu procesu budowlanego, w efekcie którego
powstanie przedmiot umowy deweloperskiej spełnia-
jący określone w przepisach wymogi, m.in. technicz-
ne, zapewniające odpowiednią jego jakość i bezpie-
czeństwo użytkowania.
Przepisy wykonawcze, wydane na podstawie de-
legacji ustawowych znajdujących się w Prawie bu-
dowlanym, takie jak zawarte w rozporządzeniu mi-
nistra infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75,
poz. 690, z późn. zm.), zapewniają zgodną z norma-
tywnie określonymi standardami realizację inwesty-
cji, jeśli chodzi m.in. o rozwiązania techniczne, kon-
strukcyjne i wyposażenie, a także bezpieczeństwo
użytkowania budynku. Przepisy znajdujące się w za-
kresie właściwości ministra infrastruktury określa-
ją zatem warunki zapewniające prawidłowe zapro-
jektowanie, budowę i utrzymanie obiektów budowla-
1043
nych oraz podstawowe wymagania, jakie projektowa-
nie i budowanie powinno spełniać, dotyczące:
— bezpieczeństwa konstrukcji,
— bezpieczeństwa pożarowego,
— bezpieczeństwa użytkowania,
— odpowiednich warunków higienicznych i zdro-
wotnych,
— ochrony środowiska,
— ochrony przed hałasem i drganiami,
— oszczędności energii i odpowiedniej izolacyjno-
ści cieplnej przegród.
Wskazane wyżej przepisy stanowić mogą podsta-
wę skutecznego dochodzenia roszczeń przysługują-
cych nabywcy z tytułu rękojmi za wady i gwarancji
jakości, tj. na podstawie art. 556–581 ustawy z dnia
23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16,
poz. 93, z późn. zm.), jeżeli przedmiot zawartej po-
między nabywcą a deweloperem umowy odbiega od
normatywnie określonych standardów.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów zmniejszenia kwoty zasiłku
pogrzebowego (17297)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poselską posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów zmniejszenia kwoty zasiłku po-
grzebowego nadesłaną przy piśmie Pana Marszałka
z dnia 21 czerwca 2010 r., znak: SPS-023-17297/10,
pragnę uprzejmie przedstawić, co następuje.
Zasady przyznawania zasiłku pogrzebowego oraz
jego wysokość została określona w art. 77–81 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r.
Nr 159, poz. 1227). Zasiłek pogrzebowy przysługuje
w wysokości 200% przeciętnego wynagrodzenia obo-
wiązującego w dniu śmierci osoby, której koszty po-
grzebu zostały pokryte.
Wysokość zasiłku pogrzebowego obowiązująca
w Polsce kształtuje się na stosunkowo wysokim po-
ziomie w porównaniu z wysokością podobnych świad-
czeń wypłacanych w innych krajach Unii Europej-
skiej. Według danych MISSOC wysokość ta wynosi
np. w Belgii – 148,74 euro, w Republice Czeskiej
– 172 euro, w Danii – 1126 euro albo mniej, w Estonii
1044
– 153 euro, w Grecji – 668,40 euro, w Hiszpanii
– 30 euro, w Irlandii – 635 euro, na Cyprze – 574 euro,
na Litwie – 226 euro, w Luksemburgu – 1141,28 euro,
w Słowacji – 61 euro, w Portugalii – 197,63 euro.
W wielu krajach (Malta, Finlandia, Szwecja, Szwaj-
caria) świadczenie takie nie występuje. W Polsce wy-
nosi równowartość ok. 1500 euro.
Wysoki zasiłek pogrzebowy ma znaczący wpływ
na ceny usług pogrzebowych, które rosną z każdą
indeksacją wysokości tego zasiłku.
Jednocześnie należy wskazać, że zgodnie z usta-
wą budżetową na 2010 r. wydatki na wypłatę zasiłku
pogrzebowego zostały zaplanowane na kwotę blisko
2 mld zł.
Tak wysokie koszty powodują, że zarówno kwe-
stia wysokości zasiłku pogrzebowego, jak i zasady
jego waloryzacji są przedmiotem wnikliwych analiz
i publicznych dyskusji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie opóźnień w realizacji zakupu
śmigłowców Mi-17, które mają być
wykorzystywane podczas misji w Afganistanie
(17298)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie opóźnień w realizacji zakupu śmigłowców Mi-17,
które mają być wykorzystywane podczas misji w Afga-
nistanie (SPS-023-17298/10), uprzejmie informuję, iż
zwłoka w zawarciu przedmiotowego kontraktu spo-
wodowana została brakiem możliwości przedstawie-
nia przez wyłonionego w trybie przetargu wykonaw-
cę wszystkich niezbędnych dokumentów wymaga-
nych przez Ministerstwo Obrony Narodowej. W związ-
ku z tym, ze względów formalnych, resort obrony
narodowej został zmuszony do zamknięcia postę-
powania.
Z uwagi na brak alternatywnych możliwości pil-
nego zakupu śmigłowców, zgodnie z przepisami obo-
wiązującymi w resorcie obrony narodowej oraz mając
na uwadze konieczność jak najszybszego pozyskania
śmigłowców Mi-17 na potrzeby Polskiego Kontyngen-
tu Wojskowego w Afganistanie, konieczne było,
w celu realizacji tego zadania w bieżącym roku, po-
nowne przeprowadzenie postępowania w trybie ne-
gocjacji z jednym wykonawcą, który gwarantował
dostawę sprzętu w najkrótszym terminie, tj. z Meta-
lexport-S sp. z o.o.
W wymaganiach technicznych opracowanych
przez gestora uzbrojenia i sprzętu wojskowego na do-
stawę śmigłowców Mi-17 określono wymagania doty-
czące niezbędnego wyposażenia statku powietrznego
wraz z zestawami sprzętu obsługowego. Zgodnie
z nimi śmigłowiec, jako urządzenie bazowe, będzie
ukompletowany m.in. w następujące systemy: nawi-
gacji (odbiornik VOR/DME/MRK/ILS, GPS), łączno-
ści (radiostacje VHF/UHF, HF), ochrony i obrony
śmigłowca (urządzenie „swój-obcy”, emiter podczer-
wieni, wyrzutnie flar i dipol), uzbrojenia (niekiero-
wane pociski rakietowe, podkładowe stanowiska
strzeleckie), obserwacyjno-celownicze (w tym przy-
stosowanie do nocnego widzenia), monitorowania
i rejestracji stanu oraz działania śmigłowca. Ponadto
śmigłowiec będzie wyposażony w opancerzenie kom-
pozytowe chroniące przód, boki, podłogę oraz tył ka-
biny załogi. Przewidziane jest również zamontowa-
nie podkładowych stanowisk strzeleckich w kabinie
transportowej.
Umowa dostawy pięciu śmigłowców Mi-17-1V/Mi-
-171, w tym dwóch nowych wyprodukowanych
w 2009 r. oraz trzech wyprodukowanych w 1991 r.
i 1993 r., będących po remoncie, wraz z pakietem
logistycznym, opiewa na łączną wartość 387,6 mln zł.
Termin jej realizacji planowany jest na grudzień bie-
żącego roku. Maszyny trafią do Afganistanu po mo-
dyfikacji w Wojskowych Zakładach Lotniczych nr 1
w Łodzi. W myśl postanowień umowy przewidziane
terminy dostaw zabezpieczają wymianę śmigłowców
w Polskim Kontyngencie Wojskowym w Afganistanie
zgodnie z potrzebami operacyjnymi, przy czym przy-
stosowanie pierwszych dwóch śmigłowców do wersji
afgańskiej planowane jest jeszcze na bieżący rok.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za satys-
fakcjonujące.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów likwidacji pełnego odliczenia
podatku VAT od samochodów z kratką (17299)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 4 sierpnia 2010 r. nr SPS-
-023-17299/10, przy którym przesłana została inter-
pelacja pana posła Jarosława Matwiejuka w sprawie

planów likwidacji pełnego odliczenia podatku VAT
od samochodów z kratką, uprzejmie informuję, iż ak-
tualnie trwają prace nad nowelizacją ustawy z dnia
11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) w tym zakresie.
Ministerstwo Finansów przygotowało projekt za-
łożeń do projektu ustawy o zmianie ustawy o podat-
ku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie
drogowym, w którym zaproponowano zmiany w po-
datku od towarów i usług dotyczące m.in. rozliczenia
podatku od niektórych pojazdów samochodowych wy-
korzystywanych w działalności gospodarczej.
Obecnie ww. projekt jest na etapie uzgodnień mię-
dzyresortowych.
Przewiduje się, że projektowana nowela wejdzie
w życie 1 stycznia 2011 r.
W kwestii samochodów zakupionych w 2010 r.,
tzn. przed wejściem w życie planowanych zmian, na-
leży zaznaczyć, że odliczenie podatku przy ich naby-
ciu następuje zgodnie z art. 86–88 cyt. ustawy o po-
datku od towarów i usług z uwzględnieniem inter-
pretacji ogólnej ministra finansów z dnia 13 lutego
2009 r. nr PT3/812/4/15/CZE/09/185. Oznacza to, że
do chwili zmiany przepisów nabycie samochodu z tzw.
kratką, który zgodnie z ww. interpretacją ogólną
kwalifikuje się do pełnego odliczenia podatku VAT,
uprawnia podatnika do skorzystania z tego prawa na
obowiązujących zasadach. Dodatkowo informuję, że
od 1 stycznia 2011 r. przewiduje się wprowadzenie
ograniczeń w odliczeniu podatku z tytułu nabycia
paliwa do napędu niektórych pojazdów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż powyższy
projekt założeń zamieszczony jest w projektach ak-
tów prawnych (projekty założeń do ustawy) dotyczą-
cych podatków w Biuletynie Informacji Publicznej
dostępnym na stronie internetowej Ministerstwa Fi-
nansów (www.mf.gov.pl).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Zalewskiej
w sprawie terapii niestandardowej
dla osób chorych na nowotwory (17300)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Anny Zalewskiej, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 4 sierpnia 2010 r. (SPS-023-17300/10), w spra-
1045
wie terapii niestandardowej dla osób chorych na no-
wotwory, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
informacji.
Zakres uprawnień świadczeniobiorców do świad-
czeń opieki zdrowotnej uregulowany został w przepi-
sach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.). W art. 15 ww. ustawy zawarty jest katalog
świadczeń gwarantowanych, m.in. podstawowa opie-
ka zdrowotna, ambulatoryjna opieka specjalistyczna,
leczenie szpitalne, programy zdrowotne, zaopatrze-
nie w produkty lecznicze.
Zgodnie z upoważnieniem art. 31b ww. ustawy,
kwalifikacji danego świadczenia opieki zdrowotnej,
jako świadczenia gwarantowanego, dokonuje minister
zdrowia po uzyskaniu rekomendacji prezesa Agencji
Oceny Technologii Medycznych, biorąc pod uwagę
kryteria określone w art. 31a ustawy, które muszą być
uwzględnione przy kwalifikowaniu świadczeń opieki
zdrowotnej jako świadczeń gwarantowanych.
Okolicznością wymagającą podkreślenia jest do-
stęp pacjentów chorych na raka nerki do nowej tera-
pii z zastosowaniem leku sunitynib (sutent), który
otrzymał pozytywną rekomendację Agencji Oceny
Technologii Medycznych. Zgodnie z opinią konsul-
tanta krajowego w dziedzinie onkologii klinicznej lek
ten jest najbardziej skuteczny w terapii raka nerki.
Pozytywna rekomendacja prezesa agencji stanowiła
podstawę wprowadzenia do realizacji, w drodze roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 11 stycznia
2010 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z za-
kresu programów zdrowotnych, terapeutycznego pro-
gramu zdrowotnego „Leczenie raka nerki z substan-
cją czynną sunitynib (sutent)” finansowaną w ra-
mach programu.
W kwestii zbyt częstego stosowania u pacjentów
z rakiem nerki interferonu alfa wyjaśniam, że o lecze-
niu pacjentów decydują lekarze, którzy dokonują kwa-
lifikacji pacjentów do leczenia z zastosowaniem wyso-
ko specjalistycznych leków w ramach programów te-
rapeutycznych lub procedur szpitalnych. Niemniej
problem ten był przedmiotem dyskusji pomiędzy mi-
nistrem zdrowia i konsultantem krajowym w dziedzi-
nie onkologii klinicznej i należy przypuszczać, że zo-
stanie rozwiązany wraz z kolejnymi modyfikacjami
programu terapeutycznego leczenia raka nerki.
Odnosząc się do pytania w kwestii dostępności
skutecznej terapii i zapewnienia ciągłości leczenia,
uprzejmie informuję, że regulacje dające możliwość
finansowania nowych terapii leczenia nowotworów
zostały wprowadzone wyżej wymienionym rozporzą-
dzeniem ministra zdrowia w sprawie świadczeń gwa-
rantowanych z zakresu programów zdrowotnych.
Leczenie specjalistyczne chorych na nowotwory, z za-
stosowaniem leków nowej generacji, jest dostępne
w ramach chemioterapii niestandardowej, na podsta-
wie zgód dyrektorów oddziałów wojewódzkich NFZ.
1046
Zgodnie z ww. rozporządzeniem ministra zdrowia
jest możliwe finansowanie leczenia w ramach che-
mioterapii niestandardowej w przypadku:
— kontynuacji uprzednio przyznanego leczenia
jako praw nabytych pacjentów, chorzy u których fi-
nansowano już leczenie danym lekiem w ramach
umów finansowanych przez Narodowy Fundusz
Zdrowia w programie chemioterapii niestandardo-
wej, zachowują prawo do kontynuacji terapii mimo
negatywnej rekomendacji prezesa AOTM, pod wa-
runkiem potwierdzenia pozytywnej odpowiedzi na
leczenie,
— zastosowania produktu leczniczego poza wska-
zaniami rejestracyjnymi,
— braku rekomendacji prezesa Agencji Oceny
Technologii Medycznych dla danego świadczenia,
w szczególności nowych terapii wchodzących na ry-
nek, jeszcze nieocenionych przez agencję i nieobję-
tych wykazem świadczeń gwarantowanych.
Zgodnie z wytycznymi finansowania leczenia
w ramach programu chemioterapii niestandardowej,
substancja czynna nie może być finansowana we
wskazaniu negatywnie ocenionym przez AOTM, co
oznacza, że nie mogą być wydawane zgody na rozpo-
częcie nowych terapii danym lekiem, jednakże bez-
względnie zapewniona jest kontynuacja leczenia
u osób, u których nie stwierdzono progresji choroby.
W przypadku braku rekomendacji agencji zgodę
na finansowanie świadczeń w ramach świadczenia
chemioterapii niestandardowej, z zastosowaniem no-
wych produktów leczniczych, wydaje dyrektor od-
działu wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia na podstawie wniosku świadczeniodawcy, po
spełnieniu warunków zawartych w rekomendacji
Agencji Oceny Technologii Medycznych. Warunkowa
akceptacja na finansowanie ww. świadczenia może
być udzielana do momentu wydania przez prezesa
Agencji Oceny Technologii Medycznych rekomenda-
cji w sprawie zakwalifikowania danego świadczenia
jako świadczenia gwarantowanego.
Pragnę poinformować, że w 2009 r. Komisja Eu-
ropejska wydała pozwolenie na dopuszczenie do ob-
rotu produktu leczniczego pn. afinitor, zawierającego
substancję czynną ewerolimus, który jest dostępny
w Polsce. Lek afinitor stosowany jest w leczeniu pa-
cjentów z zaawansowanym rakiem nerkowokomór-
kowym, jest to nowy produkt leczniczy, który nie był
przedmiotem oceny agencji. W związku z tym warun-
kowa zgoda na finansowanie tego świadczenia w ra-
mach chemioterapii niestandardowej może być udzie-
lana przez dyrektorów oddziałów wojewódzkich Na-
rodowego Funduszu Zdrowia.
Ponadto w ostatnim okresie Europejska Agencja
Leków pozytywnie oceniła produkt leczniczy pn. vo-
trient (pazopanib), który jest aktywny w rozsianym
raku nerki. Wkrótce lek ten będzie dostępny w Polsce
i zgodnie z obowiązującym stanem prawnym, do mo-
mentu wydania rekomendacji przez prezesa Agencji
Oceny Technologii Medycznych, akceptacja finanso-
wania świadczenia będzie możliwa, w ramach pro-
gramu chemioterapii niestandardowej, przez dyrek-
tora oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie wstrzymania likwidacji
ośrodka informacji
dla osób niepełnosprawnych w Łodzi (17301)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
30 lipca 2010 r., znak: SPS-023-17301/10, interpelację
poselską pani poseł Hanny Zdanowskiej, w sprawie
wstrzymania likwidacji ośrodka informacji dla osób
niepełnosprawnych w Łodzi, proszę o przyjęcie po-
niższych wyjaśnień.
Uprzejmie informuję, że nie jest przewidziana kon-
tynuacja programu celowego Państwowego Funduszu
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych pn. „Ośrodki
informacji dla osób niepełnosprawnych 2008”. Reali-
zacja ww. programu kończy się z dniem 31 grudnia
2010 r.
Przyczyną takiego stanu rzeczy jest ograniczenie
środków finansowych na realizację programów
PFRON, co jest wynikiem znacząco malejących wpły-
wów z tytułu wpłat obowiązkowych i dotacji ze środ-
ków publicznych na PFRON.
Należy podkreślić, że podstawową misją PFRON
jest wspieranie rehabilitacji zawodowej osób niepeł-
nosprawnych. Środki PFRON pochodzą głównie od
pracodawców niezatrudniających osób niepełnospraw-
nych i ze względu na źródło pochodzenia tych środ-
ków są one wydatkowane przede wszystkim na cele
związane z rehabilitacją zawodową osób niepełno-
sprawnych.
Realizacja przez PFRON różnego rodzaju progra-
mów jest odpowiedzią na potrzeby zgłaszane przez
środowisko osób niepełnosprawnych. Jednak progra-
my PFRON, szczególnie wspierające społeczne funk-
cjonowanie osób niepełnosprawnych, nie są obligato-
ryjne i mogą mieć jedynie uzupełniający charakter
w stosunku do zadań ustawowych. PFRON każdego
roku wspiera finansowo różne formy rehabilitacji za-
wodowej i społecznej tysięcy osób niepełnosprawnych
i instytucji działających na ich rzecz, dokładając ze

swej strony starań, aby pomoc ta obejmowała jak naj-
większą liczbę potrzebujących w jak największym
zakresie. Jednakże ze względu na skalę potrzeb zwią-
zanych z ułatwieniem osobom niepełnosprawnym
codziennego funkcjonowania ich pełna realizacja prze-
kracza często możliwości finansowe PFRON. Należy
wyraźnie zaznaczyć, że formuła programu nie posia-
da cech rozwiązania systemowego – chociażby z po-
wodu ograniczenia możliwości finansowania potrzeb
wszystkich osób niepełnosprawnych.
Jednocześnie pragnę nadmienić, że zgodnie
z art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-
niu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14,
poz. 92, z późn. zm.) do zadań samorządu wojewódz-
twa realizowanych w ramach ustawy należy opraco-
wanie i realizacja wojewódzkich programów dotyczą-
cych wyrównywania szans osób niepełnosprawnych
i przeciwdziałania ich wykluczeniu społecznemu oraz
pomocy w realizacji zadań na rzecz zatrudniania
osób niepełnosprawnych. Ponadto zgodnie z art. 35a
ust. 1 pkt 1 ww. ustawy do zadań powiatu należy
opracowywanie i realizacja, zgodnych z powiatową
strategią rozwiązywania problemów społecznych, po-
wiatowych programów działań na rzecz osób niepeł-
nosprawnych w zakresie rehabilitacji społecznej, re-
habilitacji zawodowej i zatrudniania oraz przestrze-
gania praw osób niepełnosprawnych. Należy wyraź-
nie zaznaczyć, że osoby niepełnosprawne wymagają-
ce wsparcia są przede wszystkim pełnoprawnymi
mieszkańcami województw i powiatów, a wspieranie
niepełnosprawnych mieszkańców jest zadaniem wła-
snym realizowanym przez samorządy (dofinansowy-
wanym przez środki PFRON przekazywane według
algorytmu określonego w rozporządzeniu Rady Mini-
strów z dnia 13 maja 2003 r. w sprawie algorytmu prze-
kazywania środków Państwowego Funduszu Rehabi-
litacji Osób Niepełnosprawnych samorządom woje-
wódzkim i powiatowym – Dz. U. z 2003 r. Nr 88, poz.
808, z późn. zm.).
Z szacunkiem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej lekarzy
i lekarzy dentystów (17302)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 4 sierpnia 2010 r.,
1047
sygn. SPS-023-17302/10, interpelację pana posła Da-
miana Raczkowskiego w sprawie obowiązkowego
ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej lekarzy
i lekarzy dentystów pragnę przekazać następujące
informacje.
Odnosząc się do pytania nr 1, pragnę wskazać, iż
dotyczy ono zakresu podmiotowego obowiązkowego
ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej lekarzy
i lekarzy dentystów.
Rozporządzenie ministra finansów z dnia 26 kwiet-
nia 2010 r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej lekarzy i lekarzy denty-
stów wykonujących zawód na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 515) zostało wy-
dane na podstawie delegacji ustawowej zawartej
w ustawie z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach leka-
rza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2008 r. Nr 136, poz. 857,
z późn. zm.). Przedmiotowe rozporządzenie, zgodnie
z delegacją ustawową, określa jedynie szczegółowy
zakres obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzial-
ności cywilnej lekarzy i lekarzy dentystów wykonu-
jących zawód na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
w zakładzie opieki zdrowotnej, w ramach indywidu-
alnej praktyki lekarskiej, indywidualnej specjali-
stycznej praktyki lekarskiej lub grupowej praktyki
lekarskiej za szkody wyrządzone przy wykonywaniu
czynności zawodowych, termin powstania obowiązku
ubezpieczenia oraz minimalną sumę gwarancyjną
tego ubezpieczenia.
Należy wskazać, iż sam obowiązek ubezpiecze-
nia, jak i zakres podmiotowy tego ubezpieczenia
wynika z przepisów ustawy o zawodach lekarza
i lekarza dentysty.
Tak więc odnosząc się do katalogu podmiotów ob-
jętych przedmiotowym ubezpieczeniem, pragnę
wskazać, iż dla rozstrzygnięcia przedmiotowej kwe-
stii niezbędne jest odniesienie się do regulacji, które
wprowadziły ww. obowiązek ubezpieczenia OC, tj. do
przepisów ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawo-
dach lekarza i lekarza dentysty. Resortem właści-
wym w zakresie interpretacji przepisów tej ustawy
jest Ministerstwo Zdrowia.
W kwestii dotyczącej zawartych przez lekarzy
umów ubezpieczenia dobrowolnego OC pragnę wska-
zać, iż dla uznania takich umów za umowy będące
spełnieniem ustawowego obowiązku ubezpieczenia
OC niezbędne jest, by zawarte umowy ubezpieczenia
dobrowolnego OC były w pełni zgodne z zakresem
przedmiotowym wskazanym w rozporządzeniu mi-
nistra finansów z dnia 26 kwietnia 2010 r. oraz mi-
nimalnymi sumami gwarancyjnymi określonymi
w tym rozporządzeniu.
Należy wskazać, iż fakt, że lekarz posiada umowę
dobrowolnego ubezpieczenia OC z sumą gwarancyjną
określoną na „znacznie” wyższym poziomie niż wska-
zana w ww. rozporządzeniu minimalna suma gwa-
rancyjna, nie przesądza o posiadaniu przez takiego
lekarza ochrony ubezpieczeniowej zgodnej z zakre-
sem przedmiotowym ubezpieczenia wskazanym
w ww. rozporządzeniu ministra finansów. Zawarte
1048
przez lekarzy umowy dobrowolnego ubezpieczenia
OC mogą różnić się zakresem ochrony ubezpiecze-
niowej (np. szerszym katalogiem wyłączeń odpowie-
dzialności zakładu ubezpieczeń), jak i innym wyzna-
czeniem zakresu czasowego ochrony ubezpieczenio-
wej (tzw. triggerem).
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w przed-
miotowej kwestii pan poseł Damian Raczkowski zwra-
cał się już bezpośrednio do ministra finansów (pismo
z dnia 17 czerwca br., data wpływu do resortu finan-
sów – 5 lipca br.). Minister finansów udzielił odpowie-
dzi zainteresowanemu w piśmie z dnia 16 lipca br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie sprzedaży pakietu kontrolnego
Banku Zachodniego WBK (17303)
Odpowiadając na interpelację pana posła Damia-
na Raczkowskiego z dnia 19 lipca 2010 r., znak: SPS-
-023-17303/10, w sprawie sprzedaży pakietu kontro-
lnego Banku Zachodniego WBK SA, przedstawiam
poniżej stanowisko ministra skarbu państwa w od-
niesieniu do zagadnień poruszonych w przedmioto-
wej interpelacji.
Na wstępie chciałbym zaznaczyć, iż Skarb Pań-
stwa jako akcjonariusz Powszechnej Kasy Oszczęd-
ności Banku Polskiego SA wyraża przekonanie, że
udział w procesie sprzedaży i możliwość potencjalne-
go nabycia przez PKO Bank Polski SA większościo-
wego pakietu akcji Banku Zachodniego WBK SA
stanowi okazję do zwiększenia wartości PKO BP SA
i pobudzenia jego dalszego wzrostu, z korzyścią dla
wszystkich akcjonariuszy i klientów – oczywiście
przy założeniu, że transakcja ta zostanie zawarta po
atrakcyjnej cenie z punktu widzenia kreowania war-
tości PKO BP SA.
Odnosząc się wprost do pytań postawionych przez
pana posła, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Ad 1 i 2. W dniu 23 lipca 2010 r. Zwyczajne Walne
Zgromadzenie PKO BP SA podjęło uchwałę w spra-
wie podziału zysku banku osiągniętego w 2009 r.
w brzmieniu zaproponowanym przez Skarb Państwa.
Zgodnie z treścią uchwały wypłata dywidendy dla
akcjonariuszy nastąpi pod warunkiem, że do dnia
10 grudnia 2010 r. PKO BP SA ostatecznie nie przej-
mie kontroli nad bankiem z siedzibą na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej poprzez bezpośrednie lub
pośrednie nabycie większościowego pakietu akcji
bądź nie nabędzie uprawnienia do przejęcia kontroli
w sposób określony powyżej.
Warunkowa konstrukcja uchwały o podziale zy-
sku daje bankowi możliwość przeprowadzenia nie-
zbędnych analiz związanych z obecną sytuacją ryn-
kową, w tym z potencjalnym zaangażowaniem w ewen-
tualne procesy przejęcia kontroli nad innym bankiem
mającym siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, podjęcia stosownych decyzji inwestycyjnych
oraz ewentualnego zawarcia transakcji.
Należy zaznaczyć, iż wszelkie prace związane
z udziałem banku w procesie mogącym prowadzić do
potencjalnego nabycia większościowego pakietu akcji
BZ WBK podejmowane są przez Zarząd PKO BP SA
pod nadzorem Rady Nadzorczej Banku, zgodnie
z obowiązującymi przepisami prawa oraz ogólnie
przyjętymi zasadami ładu korporacyjnego.
Ad 3. Aktywa PKO BP SA według stanu na dzień
31 marca 2010 r. wynoszą 153 802 077 tys. zł, a udział
banku w aktywach sektora – 14,2%. Z kolei aktywa BZ
WBK SA na dzień 31 marca 2010 r. wynoszą 54 209 544
tys. zł, zaś udział w aktywach sektora – 5%.
Zgodnie z treścią ustawy z dnia 16 lutego 2007 r.
o ochronie konkurencji i konsumentów obowiązkowi
zgłoszenia prezesowi UOKiK podlega zamiar kon-
centracji, jeżeli łączny światowy obrót przedsiębior-
ców uczestniczących w koncentracji w roku obroto-
wym poprzedzającym rok zgłoszenia przekracza
równowartość l 000 000 000 euro lub łączny obrót
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsię-
biorców uczestniczących w koncentracji przekracza
równowartość 50 000 000 euro. Obowiązek zgłosze-
nia dotyczy m.in. sytuacji przejęcia – przez nabycie
akcji – bezpośredniej lub pośredniej kontroli nad
przedsiębiorcą przez innego przedsiębiorcę. W świe-
tle wspomnianej ustawy prezes UOKiK wydaje zgo-
dę na dokonanie koncentracji, w wyniku której kon-
kurencja na rynku nie zostanie istotnie ograniczo-
na, w szczególności przez powstanie lub umocnienie
pozycji dominującej na rynku. Ocena dokonania
koncentracji pozostaje w wyłącznej ocenie i decyzji
prezesa UOKiK, który może zgodnie z przepisami
ustawy zaakceptować koncentrację lub nie wyrazić
na nią zgody.
Ad 4. Udział krajowych podmiotów w polskim
sektorze bankowym jest stosunkowo niski w porów-
naniu z innymi członkami UE. Powoduje to wzrost
ryzyka przenoszenia się skutków globalnego kryzysu
gospodarczego do Polski, m.in. poprzez ograniczenie
akcji kredytowej przez banki, których głównymi ak-
cjonariuszami są zagraniczne instytucje finansowe.
Zagrożenia takie byty dostrzegane w 2009 r.
Oczywiście powyższe spostrzeżenia nie zmieniaj
ą faktu, że bank w swej działalności operacyjnej kie-
ruje się analizą ryzyka, a jednocześnie oceną opłacal-
ności oferowanych produktów i realizowanych trans-
akcji. Kraj siedziby klienta – przy identycznych pa-
rametrach charakteryzujących dane dwa podmioty
rezydenta i nierezydenta – nie powinien mieć prze-

sądzającego znaczenia w działalności biznesowej
banku i podejmowanych przez niego decyzjach.
Skarb Państwa – jako racjonalnie działający ak-
cjonariusz – przy podejmowaniu decyzji właściciel-
skich związanych z ewentualną fuzją PKO BP SA
i BZ WBK SA będzie miał na względzie przede
wszystkim wzrost wartości PKO BP SA.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 9 września 2010 r.
Odpowiedź
ministra finansów
na interpelację posłów
Jarosława Gowina i Tadeusza Arkita
w sprawie zwolnienia z opodatkowania
stypendiów zagranicznych, które otrzymują
osoby odbywające staże w krajach UE
oraz w innych krajach (17304)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją panów posłów Jarosława Gowina i Tadeusza
Arkita, przesłaną przy piśmie z dnia 4 sierpnia 2010 r.,
nr SPS-023-17304/10, w sprawie zwolnienia z opo-
datkowania stypendiów zagranicznych odbywanych
poza granicami kraju uprzejmie informuję.
W obecnym stanie prawym, na podstawie art. 21
ust. 1 pkt 39, 40 i 40b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2010 r. Nr 51, poz. 307) – „ustawa PIT” – wolne od
podatku dochodowego są:
— stypendia otrzymywane na podstawie przepi-
sów o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz
o stopniach i tytule w zakresie sztuki, stypendia dok-
toranckie otrzymywane na podstawie przepisów Pra-
wa o szkolnictwie wyższym oraz inne stypendia na-
ukowe i za wyniki w nauce, których zasady przyzna-
wania zostały zatwierdzone przez ministra właści-
wego do spraw szkolnictwa wyższego po zasięgnięciu
opinii Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego albo
przez ministra właściwego do spraw oświaty i wycho-
wania (art. 21 ust. 1 pkt 39 ustawy PIT),
— świadczenia pomocy materialnej dla uczniów,
studentów, uczestników studiów doktoranckich i osób
uczestniczących w innych formach kształcenia, po-
chodzące z budżetu państwa, budżetów jednostek
samorządu terytorialnego oraz ze środków własnych
szkół i uczelni – przyznane na podstawie przepisów
o systemie oświaty, Prawa o szkolnictwie wyższym,
a także przepisów o stopniach naukowych i tytule
naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztu-
ki (art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy PIT),
— stypendia dla uczniów i studentów, których wy-
sokość i zasady udzielania zostały określone w uchwa-
le organu stanowiącego jednostki samorządu teryto-
1049
rialnego, oraz stypendia dla uczniów i studentów
przyznane przez organizacje, o których mowa w art.
3 ust. 2 i 3 ustawy o działalności pożytku publiczne-
go i o wolontariacie, na podstawie regulaminów za-
twierdzonych przez organy statutowe, udostępnia-
nych do publicznej wiadomości za pomocą Internetu,
środków masowego przekazu lub wykładanych (wy-
wieszanych) dla zainteresowanych w pomieszcze-
niach ogólnie dostępnych – do wysokości nieprzekra-
czającej miesięcznie kwoty 380 zł (art. 21 ust. 1
pkt 40b ustawy PIT).
Powołane powyżej zwolnienia przedmiotowe do-
tyczą także świadczeń otrzymywanych w związku
z odbywaniem stypendium w zagranicznej placówce
(bez względu na to, czy jest to placówka pochodząca
z kraju unijnego, czy też z kraju, który nie należy
do Unii Europejskiej), przyznanych przez polskie
podmioty. Ponadto zwolnienia te dotyczą także sty-
pendiów i innych świadczeń pomocy materialnej
otrzymanych od zagranicznych podmiotów, pod wa-
runkiem że świadczenia te spełniają przesłanki
określone w powołanych na wstępie przepisach,
przykładowo mają zastosowanie do stypendiów
otrzymanych na podstawie obowiązujących w in-
nym państwie przepisów regulujących stopnie na-
ukowe i tytuły naukowe.
Odpowiadając na pytanie dotyczące ujmowania
stypendiów w rocznych deklaracjach podatkowych,
uprzejmie informuję, iż dochodów zwolnionych z opo-
datkowania nie wykazuje się w rocznych zeznaniach
podatkowych. Stąd też osoby, które w roku podatko-
wym otrzymały wyłącznie stypendia naukowe, so-
cjalne, czy sportowe lub inne świadczenia pomocy
materialnej wolne od podatku dochodowego, nie są
obowiązane do złożenia rocznego zeznania podatko-
wego. Jeżeli osoby te uzyskały inne dochody podle-
gające opodatkowaniu, to w rocznych zeznaniach
podatkowych wykazują wyłącznie te dochody.
Jednocześnie zwolniona od podatku dochodowego
jest część dochodów osób, o których mowa w art. 3
ust. 1, przebywających czasowo za granicą i uzysku-
jących dochody z tytułu stypendiów – w wysokości
stanowiącej równowartość diety z tytułu podróży
służbowych poza granicami kraju, określonej w prze-
pisach w sprawie wysokości oraz warunków ustala-
nia należności przysługujących pracownikowi za-
trudnionemu w państwowej lub samorządowej jedno-
stce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej
poza granicami kraju, za każdy dzień, w którym było
otrzymywane stypendium (art. 21 ust. 1 pkt 23a lit. a
ustawy PIT).
Zwolnienie to adresowane jest do stypendystów,
którzy otrzymują świadczenie niemieszczące się
w powołanych na wstępie przepisach.
Do przeliczenia dochodu zwolnionego z opodatko-
wania będą miały zastosowanie normy określone
w art. 11 ust. 3 lub ust. 4 w związku z art. 11a usta-
wy PIT. Przepisy te stanowią, iż:
— przychody w walutach obcych, z zastrzeże-
niem art. 14 i art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10, przelicza
1050
się na złote według kursów z dnia otrzymania lub
postawienia do dyspozycji podatnika, ogłaszanych
przez bank, z którego usług korzystał podatnik,
i mających zastosowanie przy kupnie walut; jeżeli
podatnik nie korzysta z usług banku, przychody
przelicza się na złote według kursu średniego walut
obcych, ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski,
z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień
uzyskania przychodu, z zastrzeżeniem ust. 4 (art. 11
ust. 3 ww. ustawy),
— jeżeli bank, z którego usług korzysta podatnik,
stosuje różne kursy walut obcych i nie jest możliwe
zastosowanie kursu, o którym mowa w ust. 3 zdanie
pierwsze, lub bank nie ogłasza kursu walut, do prze-
liczenia przychodu uzyskanego przez podatnika na
złote stosuje się kurs średni walut obcych, ogłaszany
przez Narodowy Bank Polski, z ostatniego dnia ro-
boczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu
(art. 11 ust. 4 ww. ustawy),
— przepisy art. 11 ust. 3 i 4 stosuje się odpowied-
nio do wyrażonych w walutach obcych kwot upraw-
niających do odliczenia od dochodu, podstawy obli-
czenia podatku i obniżenia podatku oraz do podatku
wyrażonego w walutach obcych (art. 11a ustawy).
Przykładowo zatem stypendysta kształcący się
w Niemczech będzie mógł pomniejszyć swój roczny
dochód do opodatkowania o kwotę stanowiącą rów-
nowartość 42 euro za każdy dzień otrzymywania sty-
pendium. Przyjmując do przeliczenia kurs średni
euro z dnia 12 sierpnia 2010 r. ogłoszony przez Na-
rodowy Bank Polski w wysokości 4,01 zł, stypendium
do opodatkowania za każdy dzień będzie pomniejszo-
ne o 168,42 zł. W skali całego miesiąca dochód zwol-
niony od opodatkowania z tego tytułu wyniesie za-
tem 5052,60 zł (168,42 zł x 30 dni). Przepis ten doty-
czy także stypendystów przebywających w Stanach
Zjednoczonych Ameryki Północnej.
Odpowiadając na pytanie panów posłów dotyczą-
ce sytuacji prawnopodatkowej osób odbywających
staż w ramach stypendiów na terenie Stanów Zjed-
noczonych, jeżeli fundatorem stypendium jest uczel-
nia lub instytucja kraju przyjmującego, uprzejmie
informuję.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych (ustawa), osoby fizyczne,
jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podat-
kowemu od całości swoich dochodów (przychodów)
bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów
(nieograniczony obowiązek podatkowy). Przepis ten
stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie uni-
kania podwójnego opodatkowania, których stroną
jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy PIT).
Zgodnie z art. 18 polsko-amerykańskiej umowy
o unikaniu podwójnego opodatkowania (umowa z dnia
8 października 1974 r. zawarta między rządem Pol-
skiej Rzeczypospolitej Ludowej a rządem Stanów
Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego
opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opo-
datkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U.
z 1976 r. Nr 31, poz. 178), stypendia i inne świadcze-
nia wymienione w tym przepisie zwolnione są w ra-
mach limitu określonego w tym przepisie z opodat-
kowania w USA. W Polsce dochody te podlegają opo-
datkowaniu na zasadach ogólnych określonych
w ustawie, tj. według skali podatkowej. Równocze-
śnie do opodatkowania tego stypendium będzie mia-
ło zastosowanie zwolnienie przedmiotowe zawarte
w art. 21 ust. 1 pkt 23a lit. a ustawy PIT.
Stypendysta kształcący się w Stanach Zjednoczo-
nych Ameryki Północnej będzie mógł pomniejszyć
swój roczny dochód do opodatkowania o kwotę sta-
nowiącą równowartość 46 USD za każdy dzień otrzy-
mywania stypendium. Przyjmując do przeliczenia
kurs średni USD z dnia 12 sierpnia 2010 r. ogłoszony
przez Narodowy Bank Polski w wysokości 3,12 zł,
stypendium do opodatkowania za każdy dzień będzie
pomniejszone o 143,52 zł. W skali całego miesiąca
dochód zwolniony od opodatkowania z tego tytułu
wyniósłby zatem 4305,60 zł (143,52 zł x 30 dni).
Mam nadzieję, że w powyższych wyjaśnieniach
zawarte zostały odpowiedzi na wszystkie pytania
nurtujące panów posłów.
Z poważaniem
Minister
Jan Vincent-Rostowski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jarosława Gowina i Tadeusza Arkita
w sprawie postępowania szpitali
wobec rodziców, którzy stracili dziecko
wskutek poronienia (17305)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Jarosława Gowina i Tade-
usza Arkita oraz grupy posłów Platformy Obywatel-
skiej, skierowaną do ministra zdrowia w dniu 4 sierp-
nia 2010 r. (znak: SPS-023-17305/10), w sprawie po-
stępowania szpitali wobec rodziców, którzy stracili
dziecko wskutek poronienia, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących informacji.
Minister zdrowia, mając na uwadze fakt, że poro-
nienie jest trudnym doświadczeniem dla rodziców,
a w szczególności kobiet, skierował pismo do wszyst-
kich szpitali, w których funkcjonują oddziały położ-
nicze, z prośbą o objęcie szczególną opieką kobiet ro-
dzących oraz stosowanie przepisów w tym zakresie.
W momencie przeżywania tragedii szczególnego zna-
czenia nabiera poszanowanie praw pacjenta, tj. do
informacji o swoim stanie zdrowia oraz intymności
i poszanowania godności w czasie udzielania świad-

czeń zdrowotnych. Pozwala to z jednej strony na
ograniczenie cierpień, szczególnie tych emocjonal-
nych, psychicznych, a z drugiej strony stworzy lepszy
kontakt pomiędzy personelem a pacjentką, pozwala-
jący na lepsze wykonanie udzielanych świadczeń
zdrowotnych. Pacjentce oraz jej sytuacji winien zo-
stać okazany szacunek, badania, zabiegi winny być
wykonywane w intymnej atmosferze. W przedmioto-
wym piśmie zawarto ponadto informację, że kobieta
po poronieniu nie powinna przebywać w sali razem
pacjentkami ciężarnymi bądź w połogu.
Należy jednak zaznaczyć, że minister zdrowia ob-
serwuje poprawę stosowania prawa w tym zakresie.
Zakłady opieki zdrowotnej są wyczulone na koniecz-
ność zachowania dostępu do realizacji praw tak, żeby
osoby uprawnione mogły z nich w pełni korzystać.
Pomoc w postaci interwencji mającej na celu przed-
stawienie i pouczenie zarówno zakładów opieki zdro-
wotnej, jak i samych kobiet w zakresie obowiązują-
cych przepisów i procedur zapewnia zarówno mini-
ster zdrowia, jak i rzecznik praw pacjenta.
Odnosząc się do poruszanych przez panów posłów
kwestii dotyczących możliwości dokonania pochów-
ków, uprzejmie informuję, że przepisy obowiązujące-
go rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 7 grudnia
2001 r. w sprawie karty zgonu oraz sposobu jej wy-
pełniania (Dz. U. Nr 153, poz. 1782, z późn. zm.) sta-
nowią, że karta zgonu jest wypełniana dla osób
zmarłych i dzieci martwo urodzonych bez względu
na czas trwania ciąży, na wniosek osób uprawnio-
nych do ich pochowania. Rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 7 grudnia 2001 r. w sprawie postępo-
wania ze zwłokami i szczątkami ludzkimi (Dz. U.
Nr 153, poz. 1783, z późn. zm.) określa, iż za zwłoki
uważa się ciała osób zmarłych i dzieci martwo uro-
dzonych bez względu na czas trwania ciąży. Noweli-
zacje ww. rozporządzeń w grudniu 2006 r. dopuściły
możliwość dokonywania pochówku płodów. Kwestia
dokonania pochówku dziecka martwo urodzonego
zawsze zostaje pozostawiona do decyzji osób upraw-
nionych do jego dokonania i na ich wniosek wypeł-
niana jest karta zgonu.
Poprzez jednoznaczne zakwalifikowanie ciał dzie-
ci martwo urodzonych bez względu na czas trwania
ciąży do pojęcia „zwłok” mają zastosowanie ogólne
zasady postępowania ze zwłokami ludzkimi. Art. 10
ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach
i chowaniu zmarłych (Dz. U. z 2000 r. Nr 23, poz. 295,
z późn. zm.) wymienia wszystkie podmioty, które
mają prawo pochowania zwłok. Prawo do pochowania
zwłok ludzkich ma najbliższa pozostała rodzina oso-
by zmarłej. Może być to również osoba, która dobro-
wolnie tego się zobowiąże. Zwłoki niepochowane
przez podmioty wyżej wymienione mogą być przeka-
zane do celów naukowych publicznej uczelni medycz-
nej lub publicznej uczelni prowadzącej działalność
dydaktyczną w dziedzinie nauk medycznych.
Rozporządzenie ministra zdrowia w sprawie po-
stępowania ze zwłokami i szczątkami ludzkimi okre-
śla pojęcie zwłok, sposób postępowania ze zwłokami
1051
i szczątkami, warunki ekshumacji oraz przewozu
zwłok i szczątków. Zgodnie z § 7 wyżej cytowanego
rozporządzenia na wniosek osób uprawnionych do
pochowania zwłoki dzieci martwo urodzonych mogą
być spopielone przez zakład opieki zdrowotnej dyspo-
nujący odpowiednimi urządzeniami do tego celu. Je-
śli żaden z podmiotów uprawnionych nie skorzysta
z prawa do pochowania, powstaje obowiązek pocho-
wania przez ośrodek pomocy społecznej (art. 10 ust. 3
ustawy cmentarzach i chowaniu zmarłych).
Z kolei dokument: pisemne zgłoszenie urodzenia
dziecka wypełnia się w oparciu o rozporządzenie mi-
nistra zdrowia z dnia 2 lutego 2005 r. w sprawie pi-
semnego zgłoszenia urodzenia dziecka (Dz. U. Nr 27,
poz. 232, z późn. zm.). Rozporządzenie to zostało wy-
dane na podstawie ustawy z dnia 29 września 1986 r.
Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. z 2004 r.
Nr 161, poz. 1688) i służy sporządzaniu aktów stanu
cywilnego. Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia
urodzenie żywego dziecka należy zgłosić w ciągu
14 dni od dnia urodzenia. Jeśli dziecko urodzi się
martwe, zgłoszenie tego zdarzenia powinno nastąpić
w ciągu 3 dni. Załącznik do ww. rozporządzenia ści-
śle określa wzór druku pisemnego zgłoszenia urodze-
nia dziecka oraz w części: uwagi przytacza definicję
kategorii: „urodzenia żywego” oraz „zgonu płodu
(urodzenia martwego)”. Ministerstwo Zdrowia stoi
na stanowisku, że jeśli istnieją dowody potwierdza-
jące ciążę/martwe urodzenie, brak jest podstaw do
odmowy wystawienia pisemnego zgłoszenia urodze-
nia dziecka i należy wypełnić je szerokim zakresie.
Odnosząc się do poruszonej kwestii, kiedy rodzice
pragnący dokonać pochówku martwego płodu napo-
tykają problemy dotyczące nieprawidłowego wysta-
wieniem lub braku wystawienia stosownych doku-
mentów, są to najczęściej sytuacje, kiedy poronienie
nastąpiło we wczesnych tygodniach ciąży. Na przy-
kład w 7. tygodniu ciąży zarodek ma ok. 1 cm, jest
praktycznie niewidoczny, lub też kiedy zostaje poro-
nione puste jajo płodowe, w takich sytuacjach z for-
malnego punktu widzenia niemożliwe wydaje się
wypełnienie poszczególnych rubryk, takich jak: płeć
dziecka, ciężar w gramach, długość w centymetrach.
Pragnę poinformować, że w sytuacji, kiedy pisemne
zgłoszenie urodzenia dziecka nie zawiera – kluczo-
wych z punktu widzenia stanu cywilnego – danych
dotyczących płci dziecka, kierownik urzędu stanu
cywilnego jest obowiązany wydać decyzję admini-
stracyjną o odmowie sporządzenia aktu stanu cywil-
nego. Odmowa wystawienia aktu urodzenia dziecka
z adnotacją, że dziecko urodziło się martwe, przez
urząd stanu cywilnego nie stanowi przeszkody
w możliwości sprawienia pogrzebu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
1052
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Kloc
oraz grupy posłów
w sprawie opóźnień w realizacji planów
budowy autostrad (17307)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 4 sierpnia 2010 r., znak SPS-023-17307/
10, przy którym przekazano interpelację pani poseł
Izabeli Kloc oraz grupy posłów w sprawie opóźnień
w realizacji planów budowy autostrad, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Zadania dotyczące autostrad związanych z orga-
nizacją Euro 2012 zostały ujęte w „Harmonogra-
mie przedsięwzięć infrastrukturalnych związa-
nych z organizacją UEFA EURO 2012”, tzw. ma-
sterplanie. Są to:
— budowa autostrady A1, odcinki: Nowe Marzy
– Toruń, Toruń – Stryków, Pyrzowice – Maciejów
– Sośnica oraz Sośnica – Gorzyczki,
— budowa autostrady A2, odcinki: Nowy Tomyśl
– Świecko oraz Stryków – Konotopa,
— budowa autostrady A4, odcinki: Wielicka – Sza-
rów, Kraków – Tarnów, Szarów – Krzyż, Tarnów
– Rzeszów, Krzyż – Rzeszów Wsch. oraz Rzeszów
– Korczowa,
— budowa autostrady A8 – obwodnica Wrocławia.
Na obecnym etapie prac nie występuje poważne
zagrożenie terminu realizacji powyższych inwestycji
i zgodnie z harmonogramem powinny się zakończyć
do Euro 2012.
Ponadto informuję, iż inwestycje infrastruktural-
ne mają ustalone harmonogramy przygotowania
i realizacji. Lista projektów drogowych związanych
z przygotowaniami do organizacji turnieju Mi-
strzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
została zweryfikowana z uwzględnieniem faktyczne-
go znaczenia określonych projektów. Aktualna lista
projektów związanych z przygotowaniami do organi-
zacji turnieju jest ujęta w masterplanie, który podle-
ga kwartalnej weryfikacji i aktualizacji we współpra-
cy z podmiotami realizującymi przedmiotowe inwe-
stycje. Projekty znajdujące się na tej liście, jako waż-
ne według kryteriów UEFA dla organizacji mi-
strzostw, są traktowane priorytetowo i na bieżąco
ściśle monitorowane przez resort infrastruktury
i spółkę PL.2012 w zakresie postępów realizacji
w stosunku do założonego harmonogramu. W Mini-
sterstwie Infrastruktury został powołany Zespół do
spraw Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012,
którego zadaniem jest bieżąca koordynacja prac, dia-
gnozowanie oraz rozwiązywanie ewentualnych pro-
blemów występujących w związku z przygotowania-
mi inwestycji.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż
nie występują przesłanki do stwierdzenia, że proces
przygotowań do UEFA EURO 2012 w zakresie budo-
wy autostrad jest zagrożony.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie planów likwidacji uprawnień
zawodowych dla pośredników w obrocie
nieruchomościami (17308)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 4 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17308/
10, przekazującego interpelację posła Waldemara
Andzela w sprawie likwidacji uprawnień zawodowych
dla pośredników w obrocie nieruchomościami, uprzej-
mie przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Projekt ustawy o ograniczaniu barier dla obywa-
teli i przedsiębiorców w wersji z dnia 8 marca 2010 r.,
która podlegała konsultacjom społecznym i uzgod-
nieniom międzyresortowym, zawierał zmiany mocno
krytykowane przez część środowiska pośredników
nieruchomości. Jednak w wyniku uzgodnień między-
resortowych i bilateralnego porozumienia z mini-
strem infrastruktury – właściwym dla ustawy o go-
spodarce nieruchomościami, która reguluje kwestie
dostępu do zawodu pośrednika nieruchomościami
– pierwotna propozycja zawarta w projekcie ustawy
o ograniczaniu barier uległa zmianie.
Obecna wersja projektu ustawy o ograniczaniu
barier w zakresie zmian w ustawie o gospodarce nie-
ruchomościami zawiera nową propozycję dostępu do
zawodu pośrednika nieruchomości, jak również do
wykonywania działalności w tym zakresie.
Zaproponowana zmiana polega na otwarciu moż-
liwości prowadzenia działalności gospodarczej w za-
kresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami pod
warunkiem posiadania ubezpieczenia odpowiedzial-
ności cywilnej za szkody wyrządzone w związku
z wykonywaniem czynności pośrednictwa w obrocie
nieruchomościami przy jednoczesnym pozostawieniu
(dla chętnych) przepisów w zakresie działalności za-
wodowej pośrednika w obrocie nieruchomościami.
Zgodnie z propozycją pośrednikiem w obrocie nie-
ruchomościami jest osoba fizyczna posiadająca cer-
tyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nierucho-

mościami, wydany przez jednostkę akredytowaną
w polskim systemie akredytacji. Tytuł zawodowy:
pośrednik w obrocie nieruchomościami podlega
ochronie prawnej.
Certyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nie-
ruchomościami wydaje się osobie fizycznej, która:
posiada pełną zdolność do czynności prawnych;
nie była karana za przestępstwa przeciwko mie-
niu, dokumentom, za przestępstwa gospodarcze, za
fałszowanie pieniędzy, papierów wartościowych, zna-
ków urzędowych, za składanie fałszywych zeznań
oraz za przestępstwa skarbowe;
posiada co najmniej wykształcenie wyższe;
1) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin.
Certyfikowany pośrednik ponosi odpowiedzial-
ność zawodową za nieprawidłowe wykonywanie czyn-
ności pośrednictwa, natomiast firma prowadząca
działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa
podlega odpowiedzialności karnej. Nowa propozycja
nie likwiduje uprawnień zawodowych pośredników,
a otwiera jedynie dostęp do wykonywania pośrednic-
twa nieruchomościami.
Należy podkreślić, iż uzyskanie licencji pośrednika
w obrocie nieruchomościami wiąże się z dość dużymi
kosztami, co stanowi ograniczenie w dostępie do tego
zawodu. Zgodnie z obowiązującymi przepisami wyso-
kość opłaty za postępowanie kwalifikacyjne dla kan-
dydata na pośrednika w obrocie nieruchomościami
wynosi 400 zł. W przypadku złożenia przez kandyda-
ta wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy w trybie
art. 127 § 3 Kodeksu postępowania administracyjne-
go, wysokość opłaty za postępowanie kwalifikacyjne
wynosi 450 zł. Koszt wydania dziennika praktyki za-
wodowej to ok. 100 zł (jednak w praktyce może to być
nawet ok. 300 zł). Uzyskanie licencji wiąże się z ukoń-
czeniem studiów podyplomowych, których koszt to
średnio ok. 4 tys. zł, a także obowiązkiem odbycia
praktyki w biurze pośrednictwa (średni koszt 6 mie-
sięcznych praktyk wynosi 2–3 tys. zł).
Dodatkowo doświadczenie krajów członkowskich
wskazuje na zróżnicowane podejście do kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami. W 10 pań-
stwach członkowskich prowadzenie pośrednictwa
w obrocie nieruchomościami nie podlega regulacjom
ustawowym. Poniżej przedstawiam zestawienie in-
formacji na temat sposobu regulowania kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami w państwach
członkowskich Unii Europejskiej. Zestawienie przy-
gotowane zostało na podstawie raportów poszczegól-
nych państw członkowskich UE wymaganych art. 39
dyrektywy 2006/123/WE dot. usług na rynku we-
wnętrznym (Self-Assessment Report), raportów przy-
gotowanych w ramach klastrów (6 raportów po
6 państw): Mutual Evaluation of the Services Direc-
tive, marzec 2010, oraz bazy danych zawodów regu-
lowanych w UE podlegających dyrektywie 2005/36
dotyczącej uznawania kwalifikacji zawodowych.
I. Państwa, w których działalność nie jest regu-
lowana:
1053
Bułgaria – brak regulacji;
Czechy – zawód nieregulowany, tylko wymogi ko-
nieczne do prowadzenia działalności gospodarczej
(wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdolność do czyn-
ności prawych);
Estonia – brak regulacji;
Hiszpania – brak regulacji;
Litwa – brak regulacji;
Łotwa – ostatnio zniesiono nawet wymóg rejestra-
cji, wprowadzono dobrowolny system certyfikacji;
Malta – brak regulacji;
Niemcy – pośrednik nie jest zawodem regulowa-
nym;
Rumunia – pośrednicy rejestrują tylko działal-
ność jak wszyscy inni przedsiębiorcy;
10) Wielka Brytania – brak regulacji, ale Office of
Fair Trading (Urząd ds. Uczciwego Handlu) może
zabronić prowadzenia działalności pośrednika oso-
bom, które zostaną uznane przez urząd za nieodpo-
wiednie do prowadzenia tego typu działalności.
II. Państwa, w których działalność jest regulo-
wana:
Austria – wymagany jest dyplom szkoły police-
alnej, utrzymano maksymalne ceny za usługi po-
średników, prowadzenie działalności gospodarczej
w zakresie handlu nieruchomościami trzeba notyfi-
kować;
Belgia – wymagany jest dyplom szkoły policealnej
(3–4 lata kształcenia);
1) Dania – wymagany jest certyfikat potwierdza-
jący ukończenie kursu na poziomie szkoły średniej,
do czasowego świadczenia usług konieczne jest do-
datkowe zezwolenie;
2) Finlandia – wymagana jest rejestracja pośred-
ników i zezwolenie, pośrednicy muszą być ubezpie-
czeni;
Francja – konieczność uzyskania karty zawodo-
wej, karta jest wydawana w przypadku skończenia
przynajmniej 3-letnich studiów prawniczych, ekono-
micznych lub handlowych oraz 3 lata doświadczenia
zawodowego w zakresie zarządzania i handlu nieru-
chomościami, bez studiów istnieje konieczność po-
twierdzenia 10 lat doświadczenia (lub 4 lata na sta-
nowisku kierowniczym);
Grecja – pośrednicy muszą się rejestrować w izbie
handlowej, rejestracja wymaga wielu dokumentów,
ale są akceptowane dokumenty z innych państw
członkowskich;
Portugalia – zawód jest regulowany, dodatkowo
wymagana jest nieposzlakowana opinia i dobra kon-
dycja finansowa pośrednika, pośrednik musi być
ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej, w przy-
padku spółek świadczących usługi pośrednictwa
przynamniej jeden z członków zarządu musi mieć
wykształcenie średnie i przejść odpowiednie kursy
i szkolenia w zakresie pośrednictwa, cena za usługi
nie może przekraczać 10% wartości nieruchomości;
Słowacja – wymagana jest licencja I typu (do dzia-
łalności, nie zawodu), licencja najbardziej ogólna nie-
wymagająca specjalnego wykształcenia czy umiejęt-
1054
ności (wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdolność do
czynności prawych), zawód nie jest regulowany;
1) Słowenia – wymagany jest dyplom na poziomie
szkoły średniej;
Szwecja – wymagana jest rejestracja pośredników
i zezwolenie, pośrednicy muszą być ubezpieczeni, wy-
magany jest dyplom na poziomie szkoły średniej;
Węgry – wymagane kwalifikacje i notyfikacja pro-
wadzonej działalności, w przypadku osób prawnych
członek zarządu albo pracownik musi mieć upraw-
nienia do działania jak pośrednik nieruchomości.
Podsumowując, należy podkreślić, iż zmiany za-
warte w projekcie ustawy o ograniczaniu barier dla
obywateli i przedsiębiorców w wersji z dnia 2 czerw-
ca br. (wersja przekazana do rozpatrzenia przez ko-
mitet Rady Ministrów) w zakresie ustawy o gospo-
darce nieruchomościami nie likwidują zawodu po-
średnika.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż komitet Rady Ministrów zobowiązał ministra go-
spodarki i ministra infrastruktury do przeprowadze-
nia dodatkowych analiz dotyczących dostępu do za-
wodu pośrednika w obrocie nieruchomościami. Po
zapoznaniu się z powyższymi analizami komitet
Rady Ministrów podejmie decyzję co do pozostawie-
nia bądź rezygnacji ze zmian w zakresie dostępu do
zawodu pośrednika.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Nowak
w sprawie wdrożenia w Polsce
europejskich rekomendacji leczenia
wirusowego zapalenia wątroby typu B (WZW B)
(17309)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Marii Nowak, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
4 sierpnia 2010 r. (SPS-023-17309/10), w sprawie
wdrożenia w Polsce europejskich rekomendacji lecze-
nia wirusowego zapalenia wątroby typu B (WZW B),
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Uprawnienia świadczeniobiorców do świadczeń
opieki zdrowotnej oraz warunki ich udzielania zosta-
ły określone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, ze zm.). W art. 15 przedmiotowej
ustawy wymienione są świadczenia gwarantowane,
które przysługują świadczeniobiorcy, m.in. leczenie
szpitalne, świadczenia wysokospecjalistyczne, pro-
gramy zdrowotne, produkty lecznicze.
Podstawą zakwalifikowania świadczenia opieki
zdrowotnej jako świadczenia gwarantowanego jest
ocena dowodów naukowych potwierdzających sku-
teczność leku oraz ewentualnych zagrożeń wynika-
jących z jego stosowania, z uwzględnieniem kosztów
terapii.
Ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych wprowadza jasne
i jednoznaczne kryteria formalne, według których
następuje ustalenie świadczeń w ramach środków
publicznych. W art. 31a określone zostały kryteria,
które muszą być uwzględnione przy kwalifikowaniu
świadczeń opieki zdrowotnej jako świadczeń gwaran-
towanych, jak również tryb podejmowania decyzji
w sprawie kwalifikacji świadczenia opieki zdrowotnej
do wykazu świadczeń gwarantowanych. Zgodnie
z art. 31d wymienionej ustawy wykaz świadczeń
gwarantowanych oraz zmiany do wykazu są wpro-
wadzane w formie rozporządzeń ministra właściwe-
go do spraw zdrowia.
Minister właściwy do spraw zdrowia może usunąć
dane świadczenie opieki zdrowotnej z wykazu świad-
czeń gwarantowanych albo dokonać zmiany poziomu
lub sposobu finansowania lub warunków realizacji
świadczenia gwarantowanego, działając z urzędu lub
na wniosek, po uzyskaniu rekomendacji prezesa
agencji, uwzględniając kryteria określone w art. 31a
ustawy.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
1. Celem zakwalifikowania świadczenia opieki
zdrowotnej jako świadczenia gwarantowanego muszą
być spełnione kryteria określone przepisami ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych.
Minister zdrowia, po zapoznaniu się z rekomen-
dacją rady konsultacyjnej agencji z czerwca 2009 r.
w sprawie finansowania ze środków publicznych en-
tekawiru (Baraclude) w leczeniu pierwszoliniowego
przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B
u pacjentów wcześniej nieleczonych lekami przeciw-
wirusowymi, zgodnie z art. 31b ww. ustawy zlecił
Agencji Oceny Technologii Medycznych przygotowa-
nie rekomendacji w sprawie zakwalifikowania tego
świadczenia jako świadczenia gwarantowanego re-
alizowanego w ramach programu zdrowotnego „Le-
czenie przewlekłego WZW typu B”.
2. Realizacja terapeutycznego programu zdrowot-
nego następuje po zakwalifikowaniu danego świad-
czenia, m.in. „Leczenie przewlekłego wirusowego
zapalenia wątroby typu B”, jako świadczenia gwa-
rantowanego w formie rozporządzenia ministra zdro-
wia w wykazie świadczeń gwarantowanych z zakre-
su terapeutycznych programów zdrowotnych oraz
warunków ich realizacji.
Obecnie w Ministerstwie Zdrowia trwają prace
z udziałem specjalistów nad tworzeniem nowych pro-
gramów zdrowotnych (przygotowanie pełnych opisów

warunków realizacji), m.in. programu leczenia WZW
typu B i programu leczenia WZW typu C.
Przedmiotowe projekty rozporządzeń ministra
zdrowia oraz programy zdrowotne zostaną, zgodnie
z obowiązującą procedurą, przekazane do uzgodnień
zewnętrznych i konsultacji społecznych i umieszczo-
ne na stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia
i w Biuletynie Informacji Publicznej.
3. Na zlecenie ministra zdrowia Agencja Oceny
Technologii Medycznych dokonała oceny świadczenia
opieki zdrowotnej leczenie przewlekłego wirusowego
zapalenia wątroby typu B lub C. Prezes agencji, zgod-
nie ze stanowiskiem rady konsultacyjnej, rekomen-
duje usunięcie z wykazu świadczeń gwarantowanych
świadczenia leczenie przewlekłego wirusowego zapa-
lenia wątroby typu B lub C, realizowanego w ramach
programu zdrowotnego.
W opinii ekspertów, z uwagi na różnice w diagno-
styce i samym procesie terapeutycznym, nie ma pod-
staw do łączenia terapii wirusowego zapalenia wą-
troby typu B i C w jednym programie zdrowotnym.
Jednocześnie prezes Agencji Oceny Technologii
Medycznych rekomenduje zakwalifikowanie świad-
czenia opieki zdrowotnej leczenie przewlekłego wiru-
sowego zapalenia wątroby typu C jako świadczenia
gwarantowanego, realizowanego w ramach progra-
mu zdrowotnego.
4. Na zlecenie ministra zdrowia Agencja Oceny
Technologii Medycznych dokonała oceny świadczenia
opieki zdrowotnej leczenie przewlekłego wirusowego
zapalenia wątroby typu B w oporności na lamiwudy-
nę, realizowanego w ramach programu zdrowotnego,
i rekomenduje usunięcie tego świadczenia z wykazu
świadczeń gwarantowanych oraz zaprzestanie finan-
sowania przez płatnika publicznego tego świadczenia
opieki zdrowotnej.
W opinii ekspertów wiarygodne w danym czasie
dowody naukowe, w wyniku rozwoju nauki, wyma-
gają przyjęcia nowych rozwiązań, zgodnych z naj-
nowszymi standardami leczenia.
5. Nowe technologie medyczne, a także zmiany
podlegają sukcesywnie ocenie Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych i na podstawie naukowo potwier-
dzonych faktów, a także na podstawie opinii konsul-
tantów krajowych opracowywane są programy tera-
peutyczne. Za ostateczny kształt programu terapeu-
tycznego odpowiada konsultant krajowy z danej
dziedziny medycyny.
Minister zdrowia, podejmując decyzje o objęciu re-
fundacją nowych terapii, kieruje się opinią ekspertów,
mając na względzie interes społeczny, jak również sta-
bilność budżetu Narodowego Funduszu Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 13 września 2010 r.
1055
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Gawędy
w sprawie skierowanego
w dniu 25 czerwca 2010 r.
przez Ministerstwo Infrastruktury
do Rady Ministrów projektu ustawy
o zmianie ustawy o autostradach płatnych
oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (17310)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 4 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17310/
10, przy którym przekazano interpelację poselską
posła Adama Gawędy dotyczącą kwestii odpłatności
za korzystanie z obwodnic autostradowych, uprzej-
mie przekazuję następujące informacje.
Odnosząc się do pytań dotyczących odpłatności za
korzystanie z autostradowych obwodnic miast, nale-
ży zauważyć, iż zgodnie z generalną zasadą określo-
ną w art. 37a ust. 1 ustawy z dnia 27 października
1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2571, z późn. zm.) za przejazd autostradą pobie-
rane są opłaty. Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje,
w których autostrada nie została przystosowana do
poboru opłat. Ponadto opłaty nie są pobierane od po-
jazdów samochodowych, za które została uiszczona
opłata za przejazd po drogach krajowych, pobierana
na podstawie art. 42 ust. l ustawy z dnia 6 września
2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r.
Nr 125, poz. 874, z późn. zm.) w okresie ważności tej
opłaty (tzw. winieta).
Aktem prawnym regulującym kwestię opłat za
przejazd autostradą jest również rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie
autostrad płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 121, poz. 1034),
w którym wprost, enumeratywnie określono odpłat-
ne odcinki autostrad. Zgodnie z § 1 pkt 1 ww. rozpo-
rządzenia do odpłatnych odcinków autostrad zalicza
się autostradę A1 Gdańsk – Toruń – Łódź – Piotrków
Trybunalski – Częstochowa – Gliwice – Gorzyczki
– granica państwa.
Z ww. obowiązujących od lat przepisów wynika
zasada, zgodnie z którą przejazd autostradami, w tym
również obwodnicami stanowiącymi część autostra-
dy, jest odpłatny.
Należy przy tym zaznaczyć, że w prawie polskim
nie funkcjonuje pojęcie obwodnicy, brak jest więc
kryteriów określających, które z odcinków autostrad
stanowią obwodnice miast.
Realizując „Program budowy dróg krajowych” na
lata 2008–2012, resort infrastruktury ponosi koszty
dostosowania autostrad do poboru opłat. Koszty do-
stosowania poszczególnych odcinków do poboru opłat
dla danej kategorii pojazdów nie powinny być nie-
współmiernie wysokie w stosunku do spodziewanych
1056
przychodów. Kwestia ta jest szczególnie istotna w przy-
padku manualnego poboru opłat na terenach silnie
zurbanizowanych, w szczególności położonych w po-
bliżu miast. Na tych odcinkach w systemie manual-
nym koszty dostosowania do poboru opłat są obecnie
niewspółmiernie wysokie.
Resort infrastruktury, przygotowując projekt roz-
porządzenia zmieniającego rozporządzenie Rady Mi-
nistrów z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie autostrad
płatnych (Dz. U. Nr 121, poz. 1034), brał pod uwagę
odcinki autostrad zarządzane przez GDDKiA oraz
m.in. brak innej obwodnicy położonej przed autostra-
dą w ciągu drogi niższej klasy technicznej, a także
odcinki autostrad zlokalizowane w okolicach najbar-
dziej zurbanizowanych miast, w pobliżu których
znajdują się co najmniej 2 węzły komunikacyjne, co
daje techniczne możliwości wyłączenia z opłat.
Kwestia odpłatności za przejazd obwodnicami
miast była przedmiotem dyskusji od dłuższego czasu,
a umożliwienie bezpłatnego przejazdu autostradowy-
mi obwodnicami miast stanowi coraz częściej podno-
szony postulat społeczny. Zatem resort infrastruktu-
ry podjął inicjatywę mającą na celu wprowadzenie do
dotychczas obowiązującego systemu prawnego roz-
wiązania spełniającego oczekiwania społeczeństwa,
które jednocześnie nie będzie sprzeczne z przyjętym
przez Radę Ministrów w dniu 3 sierpnia 2010 r. „Wie-
loletnim planem finansowym państwa” na lata 2010–
–2013.
W ramach prac analizowana jest również kwe-
stia uwzględnienia obwodnic w obrębie innych niż
dotychczas wskazane w omawianym projekcie aglo-
meracji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Łatasa
w sprawie terenów, na których mieszkańcy
pozbawieni są opieki stomatologicznej z NFZ,
na przykładzie miejscowości Skomielna Biała,
woj. małopolskie (17311)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poselską pana Marka Łatasa, posła na
Sejm RP, z dnia 15 lipca 2010 r., przekazaną przy
piśmie pani Ewy Kierzkowskiej, wicemarszałka Sej-
mu RP, w dniu 4 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-
-17311/10, w sprawie terenów, na których mieszkań-
cy pozbawieni są opieki stomatologicznej należnej
z Narodowego Funduszu Zdrowia, na przykładzie
miejscowości Skomielna Biała, powiat myślenicki
(woj. małopolskie), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących informacji.
Warunki udzielania, zakres oraz zasady i tryb fi-
nansowania świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych określa ustawa z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), akty wykonawcze do
wskazanej ustawy oraz zarządzenia prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia dotyczące szczegółowych
warunków zawierania i realizacji umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodza-
jach świadczeń, m.in. w rodzaju leczenie stomatolo-
giczne.
Zadania z zakresu określania jakości i dostępno-
ści oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawie-
ranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowot-
nej, a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie,
zgodnie z art. 97 ust. 3 pkt 1 i 2 ww. ustawy, należą
do kompetencji Narodowego Funduszu Zdrowia.
Zgodnie z art. 107 ust. 5 wymienionej na wstępie
ustawy do zadań dyrektora oddziału wojewódzkiego
funduszu należy m.in. przeprowadzanie postępowań
o zawarcie umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej, w tym świadczeń wysokospecjalistycznych,
oraz zawieranie i rozlicznie umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej.
Zgodnie z przepisami art. 132 ust. 1 oraz art. 136
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej podstawą
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej jest umowa,
która określa m.in. rodzaj i zakres udzielanych świad-
czeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy
Narodowym Funduszem Zdrowia a świadczeniodaw-
cami oraz kwotę zobowiązania Narodowego Fundu-
szu Zdrowia wobec świadczeniodawcy. W związku
z tym, co do zasady, świadczenia są finansowane
przez Narodowy Fundusz Zdrowia do wysokości zo-
bowiązań określonych umową. Zawieranie przez fun-
dusz umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
odbywa się po przeprowadzeniu postępowania w try-
bie konkursu ofert albo rokowań (art. 139 przytoczo-
nej na wstępie ustawy).
Mając na uwadze treść przedmiotowej interpelacji
oraz biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa, Mi-
nisterstwo Zdrowia wystąpiło do Małopolskiego Od-
działu Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia o udzielenie informacji dotyczących stanu zabez-
pieczenia dostępu do świadczeń stomatologicznych
na terenie miejscowości Skomielna Biała oraz powia-
tu myślenickiego.
Z wyjaśnień oddziału wynika, że świadczenia
w rodzaju leczenie stomatologiczne zostały zakon-
traktowane na rok 2010 w trybie aneksowania umów
wieloletnich, zgodnie z przyjętym planem zakupów

uwzględniającym potrzeby świadczeniobiorców, po-
tencjał wykonawczy świadczeniodawców oraz moż-
liwości finansowe płatnika. Na terenie miejscowości
Skomielna Biała w gminie Lubień od roku 2007
funkcjonował na podstawie umowy zawartej z miej-
scowym oddziałem jeden z dwóch gabinetów indy-
widualnej praktyki lekarskiej (drugi gabinet w miej-
scowości Lubień), w ramach której zakontraktowa-
ne były świadczenia stomatologiczne w ilości odpo-
wiadającej łącznie jednemu etatowi przeliczeniowe-
mu. W trakcie roku 2010 nastąpiła zmiana organi-
zacyjna, polegająca na utworzeniu w miejsce ww.
indywidualnej praktyki lekarskiej niepublicznego
zakładu opieki zdrowotnej, z następową cesją umo-
wy. Aktualnie siedzibą NZOZ i miejscem realizacji
świadczeń jest gabinet w Lubniu, natomiast gabinet
w Skomielnej Białej nie został dopisany do struktu-
ry NZOZ z powodu niespełnienia warunków ko-
niecznych, m.in. z powodu braku dostępu dla nie-
pełnosprawnych (lokalizacja na I piętrze budynku
nieposiadającego windy).
Fundusz poinformował, że od 1 czerwca 2010 r.,
na podstawie cesji umowy, obowiązek realizacji świad-
czeń stomatologicznych został przekazany z IPL na
NZOZ Lub Dent w Lubniu. Przedmiotem cesji była
cała umowa, której plan, z przyczyn wyżej opisanych,
został w całości przydzielony do miejsca udzielania
świadczeń w Lubniu. W związku z powyższym liczba
świadczeń na terenie gminy Lubień (w której leży
miejscowość Skomielna Biała) nie uległa zmianie.
Małopolski OW NFZ zaznaczył ponadto, że kontrak-
tuje świadczenia według obszarów kontraktowania
odpowiadających gminom, i dodatkowo wyjaśnił, że
we wniosku poprzedzającym cesję, lekarz dentysta
pani K. O.Z. zapewniła, że zmiana organizacyjna nie
wpłynie na dostępność przedmiotowych świadczeń
na rzecz świadczeniobiorców, a nawet stwarza moż-
liwość zatrudnienia dodatkowego lekarza w nowo
powstałym zakładzie.
Jak wyjaśnił MOW NFZ, dostępność świadczeń
wyrażona liczbą etatów przeliczeniowych (jeden etat
= 180 000 pkt/rok) w gminie Lubień wynosi jeden
etat, natomiast w powiecie myślenickim łącznie za-
kontraktowanych jest 33,9 etatów. Przedmiotowe
świadczenia są wykonywane zgodnie z § 8 ust. 1 za-
rządzenia nr 59/2009/DSOZ prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z dnia 2 listopada 2009 r. w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju leczenie stomatologiczne, stanowią-
cym, iż oddział wojewódzki funduszu na terenie swo-
jego działania zawiera umowy na jeden etat przeli-
czeniowy w odniesieniu do jednego lekarza (w załą-
czeniu wykaz świadczeniodawców, ze wskazaniem
wartości poszczególnych umów oraz średniego czasu
oczekiwania na przedmiotowe świadczenia).
Należy pamiętać, że zgodnie z art. 31 ust. 1 wy-
mienionej na wstępie ustawy świadczeniobiorca ma
prawo wyboru lekarza dentysty spośród lekarzy den-
tystów, którzy zawarli umowę o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, z czego wynika, że nie istnieją żad-
1057
ne ograniczenia terytorialne w możliwości korzysta-
nia z ww. świadczeń. Mieszkańcy Skomielnej Białej
mogą otrzymywać świadczenia z zakresu leczenia
stomatologicznego u świadczeniodawców posiadają-
cych zawartą z funduszem umowę, w szczególności
w Lubniu, oraz u świadczeniodawców zlokalizowa-
nych z sąsiednich gminach, tj. Rabka, Jordanów, To-
karnia, Pcim czy Mszana Dolna.
Małopolski OW NFZ udzielił również informacji,
że w 2010 r. zawarł umowy na wykonywanie świad-
czeń stomatologicznych z 459 świadczeniodawcami
na terenie całego województwa, którzy wykonują
świadczenia w 814 gabinetach stomatologicznych.
Ponadto, odnosząc się do poruszonej przez pana
posła kwestii zapewnienia profilaktycznej opieki sto-
matologicznej na wskazywany terenach, uprzejmie
informuję, iż świadczenia opieki zdrowotnej z zakre-
su leczenia stomatologicznego i profilaktyki stoma-
tologicznej realizowane są przez świadczeniodawców
posiadających podpisaną umowę z Narodowym Fun-
duszem Zdrowia i spełniających warunki realizacji
świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia sto-
matologicznego określone w rozporządzeniu ministra
zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świad-
czeń gwarantowanych z zakresu leczenia stomatolo-
gicznego (Dz. U. Nr 140, poz. 1144, z późn. zm.),
w szczególności ujęte w załączniku nr 2: wykaz
świadczeń ogólnostomatologicznych dla dzieci i mło-
dzieży do ukończenia 18 roku życia oraz warunki ich
realizacji, załączniku nr 10: wykaz profilaktycznych
świadczeń stomatologicznych dla dzieci do ukończe-
nia 6 roku życia oraz załączniku nr 11: wykaz profi-
laktycznych świadczeń stomatologicznych dla dzieci
i młodzieży do ukończenia 19 roku życia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż organizację
profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i mło-
dzieżą objętymi obowiązkiem szkolnym i obowiąz-
kiem nauki oraz kształcącymi się w szkołach ponad-
gimnazjalnych do ich ukończenia określa rozporzą-
dzenie ministra zdrowia z dnia 28 sierpnia 2009 r.
w sprawie organizacji profilaktycznej opieki zdrowot-
nej nad dziećmi i młodzieżą (Dz. U. Nr 139, poz. 1133).
Profilaktyczną opiekę zdrowotną nad uczniem spra-
wują m.in. lekarz dentysta oraz pielęgniarka wymie-
niona w § 3 pkt 3 ww. rozporządzenia. Zgodnie z § 7
przytoczonego rozporządzenia lekarz dentysta spra-
wuje profilaktyczną opiekę zdrowotną nad uczniami
w miejscu określonym w umowie o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej. Ponadto na podstawie § 8
wskazanego rozporządzenia pielęgniarka, higienist-
ka szkolna albo położna sprawują profilaktyczną
opiekę nad uczniami w znajdującym się na terenie
szkoły gabinecie profilaktyki zdrowotnej i pomocy
przedlekarskiej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż z informacji
uzyskanych z Małopolskiego OW NFZ wynika, iż
w związku z korektą planu finansowego przewiduje
się przeznaczenie dodatkowych środków na świad-
czenia dla dzieci i młodzieży do 18 roku życia, w tym
na świadczenia ogólnostomatologiczne dla dzieci oraz
1058
świadczenia ortodoncji. W najbliższym czasie prze-
widywane jest także ogłoszenie postępowania kon-
kursowego celem zawarcia umów z zakresu leczenia
stomatologicznego na rok 2011 i lata kolejne, do któ-
rego będą mogli przystąpić wszyscy zainteresowani
oferenci, spełniający stosowne wymagania.
Odnosząc się do poruszonych przez pana posła
kwestii zagwarantowania przez ministra zdrowia
dyżurów lekarzy stomatologów w miejscowości Sko-
mielna Biała, uprzejmie informuję, iż minister zdro-
wia, w zakresie swoich kompetencji, określił w za-
łączniku nr 9 rozporządzenia w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu leczenia stomatologicz-
nego wykaz świadczeń stomatologicznej pomocy do-
raźnej oraz warunki ich realizacji. Narodowy Fun-
dusz Zdrowia, we wskazanej miejscowości, nie ma
zawartej umowy na realizację przedmiotowych
świadczeń, z powodu braku świadczeniodawców, któ-
rzy chcieliby udzielać świadczeń stomatologicznej
pomocy doraźnej.
Należy również podkreślić, iż kwestie związane
z dostępem świadczeniobiorców do świadczeń opieki
zdrowotnej są ściśle powiązane z wysokością środków
finansowych przeznaczonych na realizację świadczeń
opieki zdrowotnej. Środki finansowe na realizację
świadczeń opieki zdrowotnej są pozyskiwane ze skła-
dek na ubezpieczenie zdrowotne i w związku z tym
jest ograniczona ich ilość, a wykorzystywane są na
zabezpieczenie różnych rodzajów świadczeń opieki
zdrowotnej, nie tylko świadczeń z zakresu leczenia
stomatologicznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Saługi
w sprawie zniesienia w szkołach artystycznych
obowiązkowego egzaminu maturalnego
z matematyki (17312)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelacje pana Wojciecha Saługi (SPS-023-17312/
10) w sprawie obowiązkowego egzaminu z matema-
tyki na egzaminie maturalnym w szkołach artystycz-
nych, uprzejmie wyjaśniam, że poczynając od roku
szkolnego 2009/2010 wszyscy absolwenci szkół po-
nadgimnazjalnych oraz szkół i placówek artystycz-
nych, których ukończenie umożliwia uzyskanie świa-
dectwa dojrzałości po zdaniu egzaminu maturalnego,
zdają ten egzamin na nowych zasadach wprowadzo-
nych rozporządzeniem ministra edukacji narodowej
z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków
i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania
uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania spraw-
dzianów i egzaminów w szkołach publicznych (Dz. U.
Nr 83, poz. 562, z późn. zm.) oraz rozporządzeniem
ministra kultury i dziedzictwa narodowego z dnia
8 kwietnia 2008 r. w sprawie warunków i sposobu
oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów
i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów
i egzaminów w publicznych szkołach i placówkach
artystycznych.
Egzamin maturalny obejmuje następujące przed-
mioty obowiązkowe:
1) w części ustnej:
a) język polski,
b) język obcy nowożytny,
c) język mniejszości narodowej – dla absolwentów
szkół lub oddziałów z nauczaniem języka danej mniej-
szości narodowej;
2) w części pisemnej:
a) język polski,
b) język obcy nowożytny,
c) matematyka,
d) język mniejszości narodowej – dla absolwentów
szkół lub oddziałów z nauczaniem języka danej mniej-
szości narodowej.
Należy zwrócić uwagę, że wszystkie ww. egzami-
ny są zdawane na poziomie podstawowym, z wyjąt-
kiem części ustnej egzaminu z przedmiotów obowiąz-
kowych, dla których nie określa się poziomu, a zda-
jący, aby uzyskać świadectwo dojrzałości, musi uzy-
skać jedynie 30% możliwych do uzyskania punktów
z tych przedmiotów. Uczeń każdego typu szkoły, któ-
rej ukończenie umożliwia przystąpienie do egzaminu
maturalnego, musi wkładać wiele wysiłku i czasu, by
stać się jej absolwentem. Dotyczy to w równym stop-
niu ucznia liceum ogólnokształcącego, liceum profi-
lowanego, technikum, uzupełniającego liceum ogól-
nokształcącego, technikum uzupełniającego, szkoły
i placówki artystycznej. Uczniowie muszą opanować
wiadomości i umiejętności przewidziane realizowa-
nym w szkole programem nauczania z każdego obo-
wiązkowego przedmiotu ogólnokształcącego, w tym
matematyki, przynajmniej na poziomie dopuszczają-
cym, a to daje z kolei gwarancję uzyskania na egza-
minie maturalnym takiego wyniku, by egzamin ten
był zdany.
Wyniki tegorocznego egzaminu maturalnego wska-
zują, że tegoroczni absolwenci dobrze poradzili sobie
z egzaminem maturalnym z matematyki (egzamin ma-
turalny z matematyki zdało 87% abiturientów), nato-
miast aż 90,10% absolwentów szkół artystycznych zda-
ło obowiązkowy egzamin z matematyki.
Wprowadzone zmiany w egzaminie maturalnym
umożliwiają rzetelny pomiar osiągnięć edukacyjnych
całej populacji uczniów kończących poszczególne eta-
py kształcenia w zakresie trzech głównych przedmio-

tów, tj. języka polskiego, matematyki i języka obcego
nowożytnego. Pozwolą również na porównywanie
wyników egzaminu maturalnego, co dotychczas nie
było możliwe.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję
Pana Marszałka, że nie przewiduję możliwości odstą-
pienia od obowiązkowego zdawania matematyki
przez absolwentów szkół i placówek artystycznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie konieczności wyjaśnienia przepisów
dotyczących pomocy w opłacaniu składek ZUS
przedsiębiorcom, którzy ucierpieli
podczas powodzi (17313)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 4 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17313/10, dotyczące interpelacji poseł
Barbary Bartuś w sprawie konieczności wyjaśnienia
przepisów dotyczących pomocy w opłacaniu składek
ZUS przedsiębiorcom, którzy ucierpieli podczas po-
wodzi, w oparciu o stanowisko członka Zarządu Za-
kładu Ubezpieczeń Społecznych uprzejmie wyja-
śniam, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych na bieżą-
co żywo interesował się sytuacją płatników składek
prowadzących pozarolniczą działalność na terenach
zalanych przez powódź. Dlatego też już w maju br.
zostały skierowane do terenowych jednostek organi-
zacyjnych zakładu pierwsze wyjaśnienia dotyczące
obsługi poszkodowanych przedsiębiorców.
Ponadto zarówno Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej, jak też Zakład Ubezpieczeń Społecznych
uczestniczyli w pracach legislacyjnych nad projektem
ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych
z usuwaniem skutków powodzi z maja i czerwca 2010 r.
Natomiast na tle pojawiających się sygnałów zwią-
zanych ze stosowaniem przepisów terenowe jednost-
ki organizacyjne niezwłocznie otrzymały szczegóło-
we wyjaśnienia dotyczące interpretacji przepisów
i zasad obsługi poszkodowanych. W odniesieniu do
zgłaszanych wątpliwości w zakresie wpływu zapisów
ustawy powodziowej na uprawnienia do świadczeń
z ubezpieczeń społecznych i obowiązków przedsię-
biorców Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyjaśnił,
1059
że terenowe jednostki zostały zobowiązane do dzia-
łania według następujących zasad.
Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy powodziowej
składki na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie
zdrowotne oraz inne składki, do których poboru jest
obowiązany Zakład Ubezpieczeń Społecznych, należ-
ne za miesiąc kwiecień, maj, czerwiec 2010 r., opła-
cone przez poszkodowanego będącego płatnikiem
tych składek do dnia 30 września 2010 r., uważa się
za opłacone w terminie.
W kwestii uprawnień do świadczeń krótkotermi-
nowych podkreślenia wymaga, iż zgodnie z art. 1
ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach
pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie cho-
roby i macierzyństwa (Dz. U. z 2010 r. Nr 77, poz. 512,
ze zm.) świadczenia pieniężne na warunkach i w wy-
sokości określonych ustawą przysługują osobom ob-
jętym ubezpieczeniem społecznym w razie choroby
i macierzyństwa określonym w ustawie o systemie
ubezpieczeń społecznych, czyli osobom ubezpieczo-
nym. W przypadku osób podlegających obowiązkowo
ubezpieczeniu chorobowemu wypłata świadczeń pie-
niężnych w razie choroby i macierzyństwa jest nie-
zależna od opłacenia składek na te ubezpieczenia
przez płatnika składek. Niewywiązanie się przez
płatnika składek z obowiązku opłacenia składek za
osoby przez niego zgłoszone do ubezpieczeń, w tym
między innymi z powodu trudnej sytuacji finansowej
spowodowanej skutkami powodzi, nie ma wpływu na
wypłatę zasiłków przez zakład.
W stosunku natomiast do osób podlegających do-
browolnie ubezpieczeniu chorobowemu, których pra-
wo do świadczeń pieniężnych w razie choroby i ma-
cierzyństwa jest uzależnione od opłacenia składek na
ubezpieczenie chorobowe we właściwym terminie
i wysokości, uzyskają te świadczenia, jeżeli dochowa-
ją terminu określonego w art. 36 ustawy powodzio-
wej. Zatem osobom tym świadczenia zostaną wypła-
cone, jeżeli składki na dobrowolne ubezpieczenie
chorobowe za miesiące kwiecień, maj, czerwiec 2010 r.
zostaną zapłacone nie później niż w terminie do
30 września 2010 r., po opłaceniu składek.
Odnosząc się do kwestii „wykluczenia” z ubezpie-
czenia chorobowego, należy zauważyć, że zgodnie
z art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych ubezpieczenia te ustają od pierwszego
dnia miesiąca kalendarzowego, za który nie opłacono
w terminie składki należnej na to ubezpieczenie.
Tym samym w przypadku zachowania terminu,
o którym mowa w art. 36 ust. 1 ustawy powodziowej,
skutek w postaci ustania dobrowolnego ubezpiecze-
nia za miesiące kwiecień, maj, czerwiec nie nastąpi.
Analogicznie, jak wyżej, fakt zapłaty z zachowa-
niem tego terminu będzie miał znaczenie dla zacho-
wania podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu zdro-
wotnemu (art. 68 ust. 5 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych). Dla innych ubez-
pieczonych fakt terminowego opłacania składek nie
ma znaczenia przy ustalaniu okresów podlegania
1060
obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu. Mają
tu bowiem zastosowanie zasady ogólne.
W odniesieniu do obowiązku przekazania ubez-
pieczonemu informacji, o której mowa w art. 41 ust. 8
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, to po-
winna ona zawierać dane przekazane do ZUS w imien-
nym raporcie miesięcznym. Dotyczy więc ona składek
należnych i rozliczonych w raporcie za dany miesiąc.
Tym samym płatnik, przekazując dokumenty rozli-
czeniowe do zakładu za miesiące: kwiecień, maj, czer-
wiec 2010 r., powinien również przekazać ubezpieczo-
nym te informacje odpowiednio w terminach określo-
nych w powyższej ustawie.
Z uwagi na określenie nowego terminu płatności
składek za miesiące kwiecień, maj, czerwiec 2010 r.
nie powstają skutki prawne w postaci należnych od-
setek za zwłokę. Przekazaniu na indywidualne kon-
ta w OFE podlegać będą wyłącznie należne i opłaco-
ne kwoty składek. W przypadku gdy dotrzymany
będzie termin przekazania tych składek do OFE,
określony w art. 47 ust. 9 ustawy o systemie ubezpie-
czeń społecznych, zakład nie będzie zobowiązany do
powiększenia przekazywanej kwoty o odsetki. Dopie-
ro opłacenie składek przez płatników po 30 września
2010 r. skutkować będzie naliczeniem właściwych
odsetek, stosownie do uregulowań zawartych w prze-
pisach ustawy o sus. Z dniem bowiem 1 października
2010 r. składki za okres kwiecień–czerwiec 2010 r.
stają się wymagalne ze wszelkimi konsekwencjami
wynikającymi z przepisów prawa dla należności z ty-
tułu składek, które staną się z tym dniem należno-
ściami zaległymi.
Ponadto Zakład Ubezpieczeń Społecznych poin-
formował, że oprócz powyższych wyjaśnień został
opracowany i przekazany do stosowania szczegółowy
tryb rozpatrywania wniosków złożonych przez po-
szkodowanych, w tym także pod kątem zagadnień
związanych z pomocą publiczną. Na stronach inter-
netowych zakładu zamieszczone zostało także oświad-
czenie do pobrania przez poszkodowanych, stanowią-
ce podstawę do przesunięcia terminu płatności skła-
dek. Terenowe jednostki organizacyjne zakładu są
także na bieżąco poinformowane o zmianach, które
zostały wprowadzone na mocy ustawy z dnia 12 sierp-
nia 2010 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwią-
zaniach związanych z usuwaniem skutków powodzi
z maja i czerwca 2010 r. oraz ustawy o wspieraniu
rozwoju obszarów wiejskich z udziałem środków Eu-
ropejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich (Dz. U. Nr 148, poz. 993), a także
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 sierpnia
2010 r. w sprawie okresów i terminów określonych
w niektórych przepisach ustawy o szczególnych roz-
wiązaniach związanych z usuwaniem skutków powo-
dzi z 2010 r. (Dz. U. Nr 148, poz. 994).
Jednocześnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych
zapewnił, że dokłada należytej staranności w reali-
zacji przepisów ustawy powodziowej. W świetle po-
wyższych wyjaśnień wyrażam opinię, że zgłoszone
przez panią poseł zastrzeżenia co do realizacji prze-
pisów ustawy powodziowej przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych należy uznać za nieuzasadnione.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Witaszczyka
w sprawie obniżenia opłat dla motocyklistów
za przejazd autostradami (17314)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 4 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17314/
10, przy którym przekazano interpelację poselską
posła Stanisława Witaszczyka w sprawie opłat za
przejazdy autostradami dla motocyklistów, przedsta-
wiam poniżej następujące wyjaśnienia.
Praktyka pobierania opłat dla motocykli nie jest
jednolita. Jednak generalnie w krajach, w których
opłaty pobierane są fizycznie na punktach poboru
opłat, motocykle są w jednej kategorii opłat z samo-
chodami osobowymi.
W Polsce do dnia 24 grudnia 2008 r., tj. do dnia
wejścia w życie ustawy o zmianie ustawy o drogach
publicznych i niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 218, poz. 1391), motocykle były połączone w jedną
kategorię do ustalania i pobierania opłat z pojazdami
samochodowymi o dwóch osiach. Na podstawie tych
przepisów zawarte zostały obecne umowy o budowę
i eksploatację autostrad ze spółkami „koncesyjnymi”.
Kategoryzacja pojazdów zgodna z zapisami ustawo-
wymi jest jednym z postanowień tych umów. W związ-
ku z tym na odcinkach autostrad zarządzanych przez
powyższe spółki nie przewiduje się automatycznej
modyfikacji istniejącej kategoryzacji pojazdów.
Każdorazowa modyfikacja kategoryzacji pojazdów
na autostradach zarządzanych przez spółki „konce-
syjne” z inicjatywy strony publicznej mogłaby prowa-
dzić do roszczeń ze strony partnera prywatnego.
W konsekwencji mogłaby spowodować, że ciężar fi-
nansowy tych zmian poniósłby Skarb Państwa,
a nie wyłącznie użytkownik autostrady. Ponadto
każda taka modyfikacja wymaga uzgodnienia zmian
do umowy o budowę i eksploatację autostrady oraz
uzyskania zgody ministra finansów w przedmiocie
zobowiązań finansowych wynikających z takiej mo-
dyfikacji.

Natomiast w odniesieniu do odcinków autostrad
zarządzanych przez generalnego dyrektora dróg pu-
blicznych i autostrad mają już zastosowanie przepisy
ustawy o zmianie ustawy o drogach publicznych i nie-
których innych ustaw, które wyodrębniły motocykle
jako oddzielną kategorię pojazdów, dla których zo-
stanie ustalona odrębna stawka opłat za przejazd.
Wyłączenie motocykli do oddzielnej kategorii nie
oznacza jednak automatycznej konieczności ustalenia
stawki opłaty za przejazd na poziomie niższym niż
stawka opłaty dla samochodów osobowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Witaszczyka
w sprawie działań zmierzających
do wyeliminowania zjawiska
łamania praw pracowniczych (17315)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Stanisława Witaszczyka z dnia
2 czerwca 2010 r. w sprawie działań zmierzających
do wyeliminowania zjawiska łamania praw pracow-
niczych, przesłaną przy piśmie z dnia 4 sierpnia br.,
znak: SPS-023-17315/10, przesyłam następującą in-
formację.
W obecnym stanie prawnym organem ustawowo
powołanym do sprawowania nadzoru i kontroli prze-
strzegania prawa pracy, w tym przepisów i zasad bez-
pieczeństwa i higieny pracy, a także przepisów doty-
czących legalności zatrudnienia i innej pracy zarob-
kowej jest Państwowa Inspekcja Pracy. Inspekcja ta
została wyposażona w odpowiednie uprawnienia
i środki umożliwiające wykonywanie zadań związa-
nych z nadzorem i kontrolą, a także egzekwowanie
przestrzegania przez pracodawców obowiązujących
przepisów prawa. Do uprawnień tych należą m.in.:
prawo swobodnego wstępu i poruszania się po terenie
kontrolowanego podmiotu, żądania informacji w spra-
wach objętych kontrolą, przedłożenia dokumentów
związanych z zatrudnianiem pracowników lub osób
świadczących pracę na innej podstawie niż stosunek
pracy, wydawania nakazów usunięcia stwierdzonych
naruszeń prawa oraz prawo udziału w postępowaniu
w sprawach o wykroczenia przeciwko prawom pra-
cownika w charakterze oskarżyciela publicznego.
1061
W szczególnie drastycznych przypadkach naru-
szenie przez pracodawcę praw pracowniczych może
zostać uznane za przestępstwo. Zgodnie bowiem
z art. 218 § 1 Kodeksu karnego, „kto, wykonując
czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubez-
pieczeń społecznych, złośliwie lub uporczywie naru-
sza prawa pracownika wynikające ze stosunku pracy
lub ubezpieczenia społecznego, podlega grzywnie,
karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wol-
ności do lat 2”. W sprawach takich czynności podej-
muje prokurator.
Ponadto należy zauważyć, że w ostatnich latach
wprowadzono szereg instrumentów prawnych mają-
cych na celu zapewnienie skuteczniejszej egzekucji
przestrzegania prawa pracy przez pracodawców.
Ustawa z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej In-
spekcji Pracy (Dz. U. Nr 89, poz. 589, z późn. zm.),
która obowiązuje od 1 lipca 2007 r., poszerzyła zakres
zadań Państwowej Inspekcji Pracy m.in. o uprawnie-
nie do badania legalności zatrudnienia (art. 10 ust. 1
pkt 3 oraz art. 13 ustawy), a także poprzez wprowa-
dzenie zmian w innych ustawach (takich jak: Kodeks
pracy, Kodeks karny, Kodeks postępowania w spra-
wach o wykroczenia) znacząco zaostrzyła kary za
naruszanie przepisów prawa pracy. W szczególności
górna granica kary grzywny za wykroczenia prze-
ciwko prawom pracowników (30 000 zł), w tym m.in.
za niepotwierdzanie na piśmie zawartej z pracowni-
kiem umowy o pracę czy niewypłacanie w terminie
wynagrodzenia za pracę (art. 281 pkt 2 oraz art. 282
§ 1 pkt 1 K.p.), wydaje się być wystarczająco dolegliwa.
Natomiast minister pracy i polityki społecznej nie
dysponuje środkami bezpośredniego oddziaływania
na stosowanie prawa pracy. W ramach działań podej-
mowanych w celu wyeliminowania zjawiska naru-
szeń obowiązującego prawa może on jedynie (podej-
mując robocze kontakty z Państwową Inspekcją Pra-
cy) przekazywać uzyskane informacje o konkretnych
przypadkach takich naruszeń i wnosić o podjęcie sto-
sownych kroków w ramach posiadanych przez in-
spekcję kompetencji. Jednocześnie pragnę podkre-
ślić, że minister pracy i polityki społecznej nie posia-
da uprawnień nadzorczych nad Państwową Inspekcją
Pracy. Stosownie do art. 2 ustawy o Państwowej In-
spekcji Pracy, inspekcja ta podlega Sejmowi RP,
a nadzór nad nią, w zakresie ustalonym ustawą,
sprawuje Rada Ochrony Pracy. Do zadań Rady
Ochrony Pracy, w myśl art. 7 ust. 1 pkt 7 wyżej po-
wołanej ustawy, należy m.in. ocena działalności Pań-
stwowej Inspekcji Pracy oraz formułowanie wnio-
sków w tym zakresie. Zatem np. kwestia ewentual-
nego zwiększenia skuteczności działań kontrolnych
podejmowanych przez inspektorów pracy może być
przedmiotem zainteresowania tej rady.
Odnośnie do podniesionego w interpelacji proble-
mu niezgłaszania pracowników do ubezpieczeń spo-
łecznych i nieopłacania składek na ubezpieczenia,
uprzejmie informuję, że przepisy ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, z późn. zm.) zo-
1062
bowiązują pracodawcę do zgłoszenia pracowników do
ubezpieczeń społecznych oraz obliczania, potrącania
z dochodów ubezpieczonych, rozliczania oraz opłaca-
nia należnych składek za każdy miesiąc i w określo-
nych terminach.
Kontrola wykonywania ustawowych zadań i obo-
wiązków przez płatników składek należy do Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, który w tym celu został
wyposażony w określone instrumenty prawne. I tak,
zgodnie z art. 86 ustawy o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych, kontrolę wykonywania zadań i obowiązków
w zakresie ubezpieczeń społecznych przez płatników
składek przeprowadzają inspektorzy kontroli ZUS.
Kontrola ta może obejmować m.in. zgłaszanie do
ubezpieczeń społecznych, prawidłowość i rzetelność
obliczania, potrącania i opłacania składek oraz in-
nych składek i wpłat, do których pobierania zobowią-
zany jest zakład.
W przypadku nieterminowego regulowania należ-
nych zobowiązań wobec Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych, pracodawca (płatnik składek) musi liczyć
się z koniecznością zapłaty odsetek za zwłokę. Ponad-
to w sytuacji nieopłacenia składek lub opłacenia ich
w zaniżonej wysokości ZUS może wymierzyć płatni-
kowi opłatę dodatkową do wysokości 100% nieopła-
conych składek.
Należy podkreślić, że zaległe składki wraz z od-
setkami i opłatą dodatkową podlegają ściągnięciu
w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym.
W celu odzyskania należności dyrektor oddziału ZUS
może m.in. dokonać zajęcia rachunków bankowych
dłużnika, jak również skierować tytuł egzekucyjny
do naczelnika właściwego urzędu skarbowego, który
na tej podstawie przeprowadzi egzekucję należności
od dłużnika. Należności z tytułu składek mogą być
także zabezpieczane hipoteką przymusową ustano-
wioną na wszystkich nieruchomościach dłużnika
oraz ustawowym prawem zastawu na jego ruchomo-
ściach i prawach zbywalnych.
Wobec płatników składek lub osób zobowiązanych
do działania w ich imieniu, którzy nagminnie uchy-
lają się od wypełniania obowiązków w zakresie ubez-
pieczeń społecznych, określonych przepisami powo-
łanej wyżej ustawy, możliwe jest również zastosowa-
nie kary grzywny w wysokości do 5000 zł (art. 98
ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych).
Ponadto w przypadku najbardziej opornych dłuż-
ników Zakład Ubezpieczeń Społecznych może sko-
rzystać z instrumentów prawnych przewidzianych
przepisami prawa karnego. I tak jak już zaznaczyłam
wyżej, osoba wykonująca czynności w sprawach z za-
kresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, która
złośliwie lub uporczywie narusza prawa pracownika
wynikające z ubezpieczenia społecznego podlega
grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozba-
wienia wolności do 2 lat. Tej samej karze podlega
również ten, kto narusza przepisy prawa o ubezpie-
czeniach społecznych, nie zgłaszając (nawet za zgodą
zainteresowanego) wymaganych danych albo zgła-
szając nieprawdziwe dane mające wpływ na prawo do
świadczeń. Z kolei płatnik składek, który przywłasz-
cza część składki finansowanej przez ubezpieczone-
go, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesię-
cy do 5 lat. W takich sytuacjach ZUS może skierować
wniosek o ukaranie do prokuratury.
Jeżeli nawet zastosowanie ww. instrumentów
prawnych nie przyniesie oczekiwanych rezultatów,
wówczas Zakład Ubezpieczeń Społecznych może wy-
stąpić do sądu z wnioskiem o ogłoszenie upadłości
dłużnika lub ewentualnie o ustanowienie zakazu
prowadzenia przez niego działalności.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że w przypadku
gdy nieterminowe opłacanie składek przez konkret-
nych płatników (zarówno pracodawców, czyli zatrud-
niających pracowników, jak i przedsiębiorców samo-
dzielnie prowadzących firmy) wynika z rzeczywistych
trudności w ich regulowaniu, wówczas mogą oni
zwracać się do ZUS o odroczenie terminu wpłaty albo
rozłożenie wpłaty zaległości na raty (art. 29 ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Witaszczyka
w sprawie wprowadzenia zmian do ustawy
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach,
które pozwolą przejmować samorządom
kontrolę nad gospodarowaniem odpadami
(17316)
Odpowiadając na pismo z dnia 4 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17316/10, w sprawie interpelacji
pana posła Stanisława Witaszczyka dotyczącej pro-
jektu ustawy o utrzymaniu czystości i porządku
w gminach, uprzejmie przedstawiam poniższe wy-
jaśnienia.
W czerwcu br. założenia do projektu ustawy o zmia-
nie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gmi-
nach oraz o zmianie niektórych innych ustaw zosta-
ły poddane ponownym uzgodnieniom międzyresor-
towym, a obecnie zostały przedłożone pod obrady
komitetu stałego Rady Ministrów. Uwagi zgłoszone
przez poszczególne resorty przed komitetem stałym
Rady Ministrów dotyczyły przejmowania przez gmi-
nę obowiązków od właścicieli nieruchomości, kiero-
wania strumienia odpadów zmieszanych i tzw. zielo-
nych do instalacji znajdujących się w regionie oraz

kształtu opłaty pobieranej od mieszkańców czy pro-
cedury przetargowej.
Komitet stały Rady Ministrów zobowiązał mini-
stra środowiska do dokonania szczegółowej analizy
zgłoszonych uwag i ponownego przedłożenia projek-
towanych przepisów w wersji uwzględniającej propo-
nowane przez poszczególne resorty propozycje zmian.
W dalszej kolejności projekt zostanie przedłożony Ra-
dzie Ministrów. Po zakończeniu procedury legislacyj-
nej na etapie resortu projekt założeń zostanie prze-
kazany do Rządowego Centrum Legislacji celem
opracowania na jego podstawie projektu ustawy.
Przygotowany przez RCL projekt ustawy trafi pod
obrady stałego komitetu Rady Ministrów oraz Rady
Ministrów i po zaakceptowaniu przez nią zostanie
przekazany do parlamentu RP.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Izabeli Kloc
oraz grupy posłów
w sprawie decyzji o sprzedaży
Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej
z siedzibą w Jastrzębiu-Zdroju (17317)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Izabeli Kloc oraz grupy posłów
z dnia 20 lipca 2010 r. w sprawie prywatyzacji spółki
Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej SA w Jastrzę-
biu-Zdroju przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Odpowiadając na pierwsze pytanie, informuję, że
decyzją z dnia 7 maja 2010 r. minister skarbu pań-
stwa rozpoczął realizację planu zbycia 85% akcji
spółki w trybie negocjacji podjętych na podstawie pu-
blicznego zaproszenia, zgodnie z art. 33 ust. 1 pkt 3
ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji (t.j. Dz. U.
z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.).
Powyższa decyzja została podyktowana brakiem,
pomimo przychylnego stanowiska MSP, kompromisu
pomiędzy zainteresowanymi stronami, dotyczącego
stworzenia warunków optymalnego rozwoju infra-
struktury ciepłowniczej i źródeł ciepła w obszarze
działania spółki.
Prezydent miasta Jastrzębia-Zdroju wystąpił
z wnioskiem o nieodpłatne nabycie udziałów spółki
(tzw. komunalizacja), które następnie miały zostać
przekazane proporcjonalnie na rzecz gmin – sygna-
tariuszy porozumienia zawartego w sprawie.
Z kolei prezes Jastrzębskiej Spółki Węglowej SA
zwrócił się do MSP o rozważenie budowy grupy ener-
getyczno-ciepłowniczej regionu Jastrzębie w oparciu
1063
o Spółkę Energetyczną Jastrzębie SA i Przedsiębior-
stwo Energetyki Cieplnej SA. Zgodnie z tą koncepcją
komunalizacja połączonego podmiotu miałaby nastą-
pić po przeprowadzonej konsolidacji. Z powyższym
poglądem nie zgodził się prezydent miasta Jastrzę-
bia-Zdroju, opowiadając się za pierwszeństwem ko-
munalizacji spółki przed rozważeniem propozycji
konsolidacji.
W związku z rozbieżnymi koncepcjami co do dal-
szych działań odbyło się kilka spotkań z udziałem
zainteresowanych stron celem wypracowania wspól-
nego stanowiska. Jednakże w sprawie nie wypraco-
wano konsensusu.
Mając na uwadze przedłużający się stan impasu
w rozmowach, jak również uwzględniając inne czyn-
niki, po dokonaniu gruntownej analizy sytuacji zde-
cydowano o zainicjowaniu procesu prywatyzacji.
MSP preferuje sprzedaż Przedsiębiorstwa Ener-
getyki Cieplnej SA na rzecz inwestora branżowego.
Prywatyzacja sfinalizowana pozyskaniem wiarygod-
nego inwestora wiąże się z wymiernymi korzyściami.
Jego wejście powinno spowodować zwiększenie zdol-
ności kredytowej spółki, która niepoddana procesowi
prywatyzacji nie byłaby w stanie podejmować inwe-
stycji na większą skalę.
Sprzedaż Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej
SA w powyższym trybie gwarantuje ochronę słusz-
nego interesu Skarbu Państwa. Jednocześnie prywa-
tyzacja przeprowadzona na warunkach rynkowej
transakcji zapewnia transparentność procesu. Nale-
ży podkreślić, że wpływy z prywatyzacji trafiają do
budżetu państwa, którego beneficjentami są obywa-
tele całego kraju, w tym mieszkańcy gmin zaintere-
sowanych komunalizacją.
Regułą przewidzianą ustawą o komercjalizacji
i prywatyzacji jest zbywanie akcji Skarbu Państwa
w trybie publicznym, co wyklucza stosowanie prefe-
rencji odnośnie do określonej grupy nabywców. Po-
wyższe nie stanowi jednak przeszkody, by w przypad-
ku zaoferowania najkorzystniejszej ceny zakupu ak-
cji spółki dokonały zainteresowane gminy.
W odpowiedzi na drugie pytanie nadmieniam, że
zgodnie z art. 23 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 10 kwiet-
nia 1997 r. Prawo energetyczne (t.j. Dz. U. z 2006 r.
Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) do zakresu działania
prezesa Urzędu Regulacji Energetyki należy m.in.
zatwierdzanie i kontrolowanie stosowania taryf cie-
pła pod względem zgodności z zasadami określonymi
w tej ustawie, w tym analizowanie i weryfikowanie
kosztów przyjmowanych przez przedsiębiorstwa
energetyczne jako uzasadnione do kalkulacji cen
i stawek opłat w taryfach.
Powyższe oznacza, że rynek ciepła jest rynkiem
regulowanym. W związku z tym kształtowanie cen
za ciepło nie odbywa się na warunkach arbitralnie
ustalonych przez sprzedawcę.
W odniesieniu do pytania trzeciego informuję, że
aktualnie w Ministerstwie Skarbu Państwa prowa-
dzone są prace związane z wyborem doradcy, który
sporządzi niezbędne analizy prywatyzacyjne. Dnia
1064
28 lipca 2010 r. opublikowane zostało ogłoszenie
o zamówieniu o świadczenie doradztwa prywatyza-
cyjnego dla MSP w procesie zbycia akcji spółki
Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej SA z siedzibą
w Jastrzębiu-Zdroju. Procedura wyboru doradcy
przebiega w trybie przetargu ograniczonego na pod-
stawie art. 47 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r.
Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. z 2010 r.
Nr 113, poz. 759). Doradca sporządzi m.in. oszaco-
wanie wartości spółki przy użyciu co najmniej
dwóch metod wyceny.
Odpowiadając na kwestię podniesioną w pytaniu
czwartym, przedstawiam następujące wyjaśnienie.
W związku z planowaną prywatyzacją Przedsiębior-
stwa Energetyki Cieplnej SA z siedzibą w Jastrzębiu-
-Zdroju w trybie negocjacji podjętych na podstawie
publicznego zaproszenia istnieje możliwość podjęcia
rozmów przez stronę społeczną spółki z potencjalnym
inwestorem m.in. na temat gwarancji zatrudnienia.
Po zakończonych negocjacjach i ustaleniu wszel-
kich warunków zbycia akcji minister skarbu pań-
stwa parafuje umowę prywatyzacyjną. Jest to mo-
ment, w którym przyszły inwestor może podjąć roz-
mowy w kwestiach socjalnych z działającymi w spół-
ce organizacjami związkowymi. Należy podkreślić,
że nie istnieją powszechnie obowiązujące przepisy,
które obligowałyby nabywcę do prowadzenia jakich-
kolwiek pertraktacji ze związkami zawodowymi.
Zgodnie z § 14 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 17 lutego 2009 r. w sprawie szcze-
gółowego trybu zbywania akcji Skarbu Państwa (Dz. U.
Nr 34, poz. 264, z późn. zm.) zaproszenie do negocja-
cji powinno określać m.in. wskazanie przedmiotu
negocjacji m.in. w zakresie zobowiązań w zakresie
ochrony interesów pracowników i innych osób zwią-
zanych ze spółką oraz sposobu zabezpieczenia wyko-
nania tych zobowiązań. Oznacza to, że we wskazany
sposób minister skarbu państwa formułuje oczeki-
wania dotyczące interesów pracowników prywatyzo-
wanej spółki i w związku z tym w omawianym zakre-
sie mogą być prowadzone negocjacje.
Należy podkreślić, iż podstawowym i koniecznym
warunkiem porozumienia z potencjalnym inwesto-
rem w sprawie prywatyzacji spółki jest uzyskanie
oczekiwanego przez MSP poziomu ceny za akcje. Pod-
stawowe znaczenie kryterium ceny w omawianym
zakresie wynika ze stanowiska prezentowanego
przez Komisję Europejską. Jego nieuwzględnienie
może powodować zarzut stosowania niedozwolonej
pomocy publicznej.
Ustosunkowując się do zagadnienia podniesione-
go w pytaniu piątym oraz uwzględniając odpowiedź
na pytanie czwarte, wskazuję, że prywatyzacja Przed-
siębiorstwa Energetyki Cieplnej SA z siedzibą w Ja-
strzębiu-Zdroju nie stoi w sprzeczności z ustawowym
obowiązkiem realizacji zadań własnych przez gminy.
Aktualnie Skarb Państwa nie jest właścicielem sze-
regu spółek energetyki cieplnej. Należy ponownie
podkreślić, że planowana sprzedaż spółki nie wyklu-
cza udziału w procesie prywatyzacji przez zaintere-
sowane gminy.
Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, odnosząc
się do ostatniego z pytań, uprzejmie informuję, że
minister skarbu państwa nie przewiduje odstąpienia
od prywatyzacji Przedsiębiorstwa Energetyki Ciepl-
nej SA z siedzibą w Jastrzębiu-Zdroju.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie likwidacji uprawnień zawodowych
dla pośredników w obrocie nieruchomościami
(17318)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 4 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17318/
10, przekazującego interpelację posła Mariusza Gra-
da w sprawie likwidacji uprawnień zawodowych dla
pośredników w obrocie nieruchomościami, uprzej-
mie przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Projekt ustawy o ograniczaniu barier dla obywa-
teli i przedsiębiorców w wersji z dnia 8 marca 2010 r.,
która podlegała konsultacjom społecznym i uzgod-
nieniom międzyresortowym, zawierał zmiany moc-
no krytykowane przez cześć środowiska pośredni-
ków nieruchomości. Jednak w wyniku uzgodnień mię-
dzyresortowych i bilateralnego porozumienia z mini-
strem infrastruktury właściwym dla ustawy o go-
spodarce nieruchomościami, która reguluje kwestie
dostępu do zawodu pośrednika nieruchomościami, pier-
wotna propozycja zawarta w projekcie ustawy o ogra-
niczaniu barier uległa zmianie.
Obecna wersja projektu ustawy o ograniczaniu
barier w zakresie zmian w ustawie o gospodarce nie-
ruchomościami zawiera nową propozycję dostępu do
zawodu pośrednika nieruchomości, jak również do
wykonywania działalności w tym zakresie. Zapropo-
nowana zmiana polega na otwarciu możliwości prowa-
dzenia działalności gospodarczej w zakresie pośred-
nictwa w obrocie nieruchomościami pod warunkiem
posiadania ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej
za szkody wyrządzone w związku z wykonywaniem
czynności pośrednictwa w obrocie nieruchomościami,
przy jednoczesnym pozostawieniu (dla chętnych)
przepisów w zakresie działalności zawodowej po-
średnika w obrocie nieruchomościami.
Zgodnie z propozycją pośrednikiem w obrocie nie-
ruchomościami jest osoba fizyczna posiadająca cer-

tyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nierucho-
mościami wydany przez jednostkę akredytowaną
w polskim systemie akredytacji. Tytuł zawodowy
pośrednik w obrocie nieruchomościami podlega
ochronie prawnej.
Certyfikat w zakresie pośrednictwa w obrocie nie-
ruchomościami wydaje się osobie fizycznej, która:
1) posiada pełną zdolność do czynności praw-
nych;
2) nie była karana za przestępstwa przeciwko
mieniu, dokumentom, za przestępstwa gospodarcze,
za fałszowanie pieniędzy, papierów wartościowych,
znaków urzędowych, za składanie fałszywych zeznań
oraz za przestępstwa skarbowe;
3) posiada co najmniej wykształcenie wyższe;
4) złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin.
Certyfikowany pośrednik ponosi odpowiedzial-
ność zawodową za nieprawidłowe wykonywanie
czynności pośrednictwa, natomiast firma prowadzą-
ca działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa
podlega odpowiedzialności karnej.
Nowa propozycja nie likwiduje uprawnień zawo-
dowych pośredników, a otwiera jedynie dostęp do
wykonywania pośrednictwa nieruchomościami. Na-
leży podkreślić, iż uzyskanie licencji pośrednika
w obrocie nieruchomościami wiąże się z dość dużymi
kosztami, co stanowi ograniczenie w dostępie do tego
zawodu. Zgodnie z obowiązującymi przepisami wy-
sokość opłaty za postępowanie kwalifikacyjne dla
kandydata na pośrednika w obrocie nieruchomościa-
mi wynosi 400 zł. W przypadku złożenia przez kan-
dydata wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy
w trybie art. 127 § 3 Kodeksu postępowania admini-
stracyjnego wysokość opłaty za postępowanie kwa-
lifikacyjne wynosi 450 zł. Koszt wydania dziennika
praktyki zawodowej to ok. 100 zł (jednak w praktyce
może to być nawet ok. 300 zł). Uzyskanie licencji
wiąże się z ukończeniem studiów podyplomowych,
których koszt to średnio ok. 4 tys. zł, a także obo-
wiązkiem odbycia praktyki w biurze pośrednictwa
(średni koszt 6-miesięcznych praktyk wynosi 2–3 tys.
zł). Dodatkowo doświadczenie krajów członkowskich
wskazuje na zróżnicowane podejście do kwestii po-
średnictwa w obrocie nieruchomościami. W 10 pań-
stwach członkowskich prowadzenie pośrednictwa
w obrocie nieruchomościami nie podlega regula-
cjom ustawowym.
Poniżej przedstawiam zestawienie informacji na
temat sposobu regulowania kwestii pośrednictwa
w obrocie nieruchomościami w państwach członkow-
skich Unii Europejskiej. Zestawienie przygotowane
zostało na podstawie raportów poszczególnych państw
członkowskich UE wymaganych art. 39 dyrektywy
2006/123/WE dot. usług na rynku wewnętrznym
(self-assessment report), raportów przygotowanych
w ramach klastrów (6 raportów po 6 państw): Mu-
tual Evaluation of the Services Directive, marzec
2010 oraz bazy danych zawodów regulowanych w UE
podlegających dyrektywie 2005/36 dotyczącej uzna-
wania kwalifikacji zawodowych.
1065
1. Państwa, w których działalność nie jest regu-
lowana:
— Bułgaria – brak regulacji,
— Czechy – zawód nie regulowany, tylko wymogi
konieczne do prowadzenia działalności gospodarczej
(wiek powyżej 18 lat, niekaralność, zdolność do czyn-
ności prawych),
— Estonia – brak regulacji,
— Hiszpania – brak regulacji,
— Litwa – brak regulacji,
— Łotwa – ostatnio zniesiono nawet wymóg re-
jestracji. Wprowadzono dobrowolny system certyfi-
kacji,
— Malta – brak regulacji,
— Niemcy – pośrednik nie jest zawodem regulo-
wanym,
— Rumunia – pośrednicy rejestrują tylko działal-
ność, jak wszyscy inni przedsiębiorcy,
— Wielka Brytania – brak regulacji, ale Office of
Fair Trading (Urząd ds. uczciwego handlu) może za-
bronić prowadzenia działalności pośrednika osobom,
które zostaną uznane przez urząd za nieodpowiednie
do prowadzenia tego typu działalności.
2. Państwa, w których działalność jest regulo-
wana:
— Austria – wymagany jest dyplom szkoły poli-
cealnej. Utrzymano maksymalne ceny za usługi po-
średników. Prowadzenie działalności gospodarczej
w zakresie handlu nieruchomościami trzeba notyfi-
kować,
— Belgia – wymagany jest dyplom szkoły police-
alnej (3–4 lata kształcenia),
— Dania – wymagany jest certyfikat potwierdza-
jący ukończenie kursu na poziomie szkoły średniej.
Do czasowego świadczenia usług konieczne jest do-
datkowe zezwolenie,
— Finlandia – wymagana jest rejestracja pośred-
ników i zezwolenie. Pośrednicy muszą być ubezpie-
czeni,
— Francja – konieczność uzyskania karty zawo-
dowej. Karta jest wydawana w przypadku skończenia
przynajmniej 3-letnich studiów prawniczych, ekono-
micznych lub handlowych oraz 3 lat doświadczenia
zawodowego w zakresie zarządzania i handlu nieru-
chomościami. Bez studiów istnieje konieczność po-
twierdzenia 10 lat doświadczenia (lub 4 lata na sta-
nowisku kierowniczym),
— Grecja – pośrednicy muszą się rejestrować
w Izbie Handlowej. Rejestracja wymaga wielu doku-
mentów, ale są akceptowane dokumenty z innych
państw członkowskich,
— Portugalia – zawód jest regulowany. Dodatko-
wo wymagana jest nieposzlakowana opinia i dobra
kondycja finansowa pośrednika. Pośrednik musi być
ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej. W przy-
padku spółek świadczących usługi pośrednictwa
przynamniej jeden z członków zarządu musi mieć
wykształcenie średnie i przejść odpowiednie kursy
i szkolenia w zakresie pośrednictwa. Cena za usługi
nie może przekraczać 10% wartości nieruchomości,
1066
— Słowacja – wymagana jest licencja I typu (do
działalności, nie zawodu). Licencja najbardziej ogól-
na niewymagająca specjalnego wykształcenia czy
umiejętności (wiek powyżej 18 lat, niekaralność,
zdolność do czynności prawych). Zawód nie jest re-
gulowany,
— Słowenia – wymagany jest dyplom na poziomie
szkoły średniej,
— Szwecja – wymagana jest rejestracja pośred-
ników i zezwolenie. Pośrednicy muszą być ubezpie-
czeni. Wymagany jest dyplom na poziomie szkoły
średniej,
— Węgry – wymagane kwalifikacje i notyfikacja
prowadzonej działalności. W przypadku osób praw-
nych członek zarządu albo pracownik musi mieć
uprawnienia do działania, jak pośrednik nierucho-
mości.
Podsumowując, należy podkreślić, iż zmiany za-
warte w projekcie ustawy o ograniczaniu barier dla
obywateli i przedsiębiorców w wersji z dnia 2 czerw-
ca br. (wersja przekazana do rozpatrzenia przez ko-
mitet Rady Ministrów) w zakresie ustawy o gospo-
darce nieruchomościami nie likwidują zawodu po-
średnika.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż komitet Rady Ministrów zobowiązał ministra go-
spodarki i ministra infrastruktury do przeprowadze-
nia dodatkowych analiz dotyczących dostępu do
zawodu pośrednika w obrocie nieruchomościa-
mi. Po zapoznaniu się z powyższymi analizami ko-
mitet Rady Ministrów podejmie decyzję co do pozo-
stawienia bądź rezygnacji ze zmian w zakresie dostę-
pu do zawodu pośrednika.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Walkowskiego
w sprawie nieobjęcia klaczy huculskich
nieurodzonych w Polsce „Programem ochrony
zasobów genetycznych koni rasy huculskiej”
(17320)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo, znak: SPS-023-17320/10 z dnia 4 sierpnia 2010 r.,
przy którym przesłano interpelację pana Piotra Wal-
kowskiego, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
z dnia 19 lipca 2010 r. w sprawie nieobjęcia klaczy
huculskich nieurodzonych w Polsce „Programem
ochrony zasobów genetycznych koni rasy huculskiej”,
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 6 czerwca 2008 r. w sprawie pod-
miotu upoważnionego do realizacji działań w zakre-
sie ochrony zasobów genetycznych zwierząt gospo-
darskich (Dz. U. Nr 108, poz. 691) podmiotem upo-
ważnionym do realizacji lub koordynacji działań
w zakresie ochrony zasobów genetycznych w zależ-
ności od poszczególnych gatunków zwierząt gospo-
darskich jest Instytut Zootechniki – Państwowy In-
stytut Badawczy.
W celu pełnej realizacji ww. zadań w Instytucie
Zootechniki – PIB został utworzony Zespół Doradczy
ds. ochrony zasobów genetycznych zwierząt gospo-
darskich oraz grupy robocze ds. poszczególnych ga-
tunków zwierząt. Do zadań grup roboczych m.in.
należy nadzór merytoryczny nad realizacją progra-
mów ochrony oraz ocena ich działania, a także koor-
dynacja wszystkich spraw związanych z gromadze-
niem i wykorzystaniem materiału biologicznego zgod-
nie z założeniami programów ochrony, inicjowanie
przedsięwzięć propagujących zrównoważone użytko-
wanie i ochronę zasobów genetycznych poszczegól-
nych gatunków zwierząt gospodarskich.
„Program ochrony zasobów genetycznych koni
rasy huculskiej” ma służyć ochronie rodzimych linii
żeńskich rasy huculskiej. Polska udokumentowała
istnienie 14 linii żeńskich, których pochodzenie pol-
skie zostało uznane przez Międzynarodową Federa-
cję Konia Huculskiego.
Jak wyjaśnia Instytut Zootechniki – PIB, w pierw-
szym roku realizacji PROW 2004–2006 nieliczne kla-
cze pochodzące z obcych linii koni rasy huculskiej
zostały przyjęte do „Programu ochrony zasobów ge-
netycznych koni rasy huculskiej”, ale już w następ-
nych latach klacze o pochodzeniu zagranicznym nie
były nim obejmowane. Hodowcy zostali wówczas po-
informowani, że takie klacze mogą pozostać w pro-
gramie tylko do końca realizacji danego zobowiąza-
nia rolnośrodowiskowego pod warunkiem, że są
utrzymywane u posiadacza, który wprowadził te kla-
cze do programu.
Zgodnie z informacją przekazaną przez Instytut
Zootechniki, pan M. S. uczestniczy w „Programie
ochrony zasobów genetycznych koni rasy huculskiej”
od 2005 r. Niektóre klacze należące do pana M. S. są
pojedynczymi przedstawicielkami linii żeńskich wy-
wodzących się ze Słowacji oraz jedna z Rumunii,
uznanych w tych państwach za rodzime i objętych
programami ochrony. Hodowca ten zgłosił na rok
2010 do programu 8 klaczy w ramach PROW na lata
2007–2013. Spośród tych klaczy 4 nie zostały zaak-
ceptowane przez grupę roboczą z ww. powodu. Nato-
miast klacze Panda (Surmacz-Passa) i Słowianka
(Surmacz-Soraja), pomimo że urodziły się w Cze-
chach, po spełnieniu innych warunków zostały za-
kwalifikowane do udziału w „Programie ochrony
zasobów genetycznych koni rasy huculskiej”, gdyż
pochodzą zarówno od strony żeńskiej, jak i męskiej

z polskich linii. W sumie na rok 2010 zakwalifikowa-
no 4 klacze pana M. S.
Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka, że
zgodnie z decyzją ministra rolnictwa i rozwoju wsi,
znak RRhk.4100-10/99 nr 4/2000, z dnia 11 stycznia
2000 r. podmiotem upoważnionym do prowadzenia
księgi hodowlanej dla koni huculskich jest Polski
Związek Hodowców Koni. Wraz z wnioskiem o otwar-
cie księgi dla koni rasy huculskiej PZHK przedłożył
program hodowlany dla tej rasy, w oparciu o który
prowadzona jest hodowla tej rasy. Decyzje w sprawie
zmiany tego programu, w oparciu o obowiązujące
w tym zakresie prawodawstwo, podejmuje PZHK, co
jest konsekwencją rozpoczętego w 1997 r. procesu
uspołecznienia hodowli zwierząt gospodarskich.
W przypadku programów ochrony zasobów ge-
netycznych poszczególnych gatunków zwierząt go-
spodarskich nadrzędnymi ich celami są zachowanie
unikatowej puli genowej zwierząt gospodarskich,
będącej wynikiem wieloletniej pracy hodowlanej,
oraz zwiększenie liczebności populacji zwierząt bę-
dących nośnikami pożądanych genów, a ewentualne
zmiany programów są podporządkowane tym celom.
Obserwowany wzrost liczebności populacji tych
zwierząt świadczy o tym, że programy realizują za-
łożone cele.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tadeusz Nalewajk
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie braku skutecznych środków
odwoławczych dla podmiotów biorących
udział w procedurze przetargowej na dostawy
sprzętu medycznego w kontekście postępowań
prowadzonych w jednostkach nadzorowanych
przez ministra zdrowia (17321)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Barbary Marianowskiej, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, nr SPS-023-17321/10,
z dnia 22 lipca 2010 r. w sprawie ewentualnych nie-
prawidłowości związanych z zamówieniami publicz-
nymi w związku z zakupem wyspecjalizowanego
sprzętu medycznego, w tym systemów ogrzewania
pacjenta, przez Centrum Onkologii – Instytut im.
Marii Skłodowskiej-Curie, zwane dalej „Centrum
Onkologii”, przekazaną przy piśmie Marszałka Sej-
mu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 4 sierpnia 2010 r.,
uprzejmie informuję, co następuje.
1067
W pierwszej kolejności pragnę ponownie wyjaśnić,
iż zgodnie z art. 67 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 30 sierp-
nia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) zakres przed-
miotowy sprawowanego przez ministra zdrowia nad-
zoru w stosunku do danego zakładu opieki zdrowot-
nej obejmuje kontrolę i ocenę działalności zakładu
opieki zdrowotnej oraz pracy kierownika zakładu,
zaś niniejsza kontrola i ocena działalności dotyczą
w szczególności realizacji zadań statutowych przez
dany zakład, dostępności i poziomu udzielanych świad-
czeń, prawidłowości gospodarowania mieniem w po-
wiązaniu z gospodarką finansową danego zakładu.
Przy czym niniejszy nadzór z obiektywnych przyczyn
nie może mieć charakteru absolutnego i nie może
polegać na nadzorowaniu bezustannie wszelkich
czynności wykonywanych przez daną jednostkę i spraw-
dzaniu wszelkich czynności formalnych oraz proce-
duralnych wykonywanych przez jej pracowników,
bowiem taki nadzór byłby niemożliwy do fizycznej
realizacji chociażby z powodu ograniczeń osobowych
w kadrze zatrudnionej w Ministerstwie Zdrowia.
Przy czym należy podkreślić, iż minister zdrowia
swoje prawo nadzoru realizuje w szczególności po-
przez wynikające z niego uprawnienia kontrolne (po-
przez realizowane kontrole planowe i doraźne), a tak-
że władcze wkraczanie – w szczególności w momencie
otrzymania informacji, sygnałów czy też doniesień
o nieprawidłowościach w podejmowanych działa-
niach przez jednostki podległe lub nadzorowane,
w szczególności dotyczące ewentualnych nieprawi-
dłowości w udzielaniu zamówień publicznych.
Wobec powyższego, w związku z przekazaną przez
panią poseł interpelacją, minister zdrowia dokonał
szczegółowej analizy dokumentacji przetargów prze-
prowadzonych przez Centrum Onkologii, związanych
z zakupem sprzętu do konwekcyjnego ogrzewania
pacjentów. Z niniejszej analizy wynika, iż w ciągu
ostatnich trzech lat Centrum Onkologii w Warszawie
przeprowadziło trzy postępowania w trybie przetar-
gu nieograniczonego, których przedmiotem były sys-
temy ogrzewania pacjentów, w wyniku których pod-
pisano dwie umowy, tj. umowę na kwotę 23 633,09 zł
brutto oraz umowę na kwotę 18 939,43 zł brutto.
Trzecie z niniejszych postępowań zostało unieważ-
nione na podstawie ówcześnie obowiązującego art. 93
ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo
zamówień publicznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 113,
poz. 759) z uwagi na brak złożonych ofert. Z kolei
z uzyskanych dokumentów od Centrum Onkologii
Oddział w Krakowie wynika, iż w ciągu ostatnich
trzech lat przeprowadzono dwa postępowania w try-
bie przetargu nieograniczonego, w wyniku których
podpisano dwie umowy, tj. umowę na kwotę 21 523,05 zł
brutto oraz umowę na kwotę 20 319,30 zł brutto.
Natomiast w Centrum Onkologii Oddział w Gliwi-
cach przeprowadzono trzy postępowania w trybie
przetargu nieograniczonego, przy czym dwa z niniej-
szych postępowań zostały unieważnione na podsta-
wie ówcześnie obowiązującego art. 93 ust. 1 pkt 4
ustawy Prawo zamówień publicznych z uwagi na
1068
fakt, iż cena oferty najkorzystniejszej przewyższała
kwotę, jaką zamawiający mógł przeznaczyć na sfi-
nansowanie zamówienia, natomiast w wyniku trze-
ciego postępowania została wybrana oferta Covidien
Polska sp. z o. o.
Należy przy tym zaznaczyć, iż w ww. postępowa-
niach przetargowych wykonawcom przysługiwały
wszystkie środki ochrony prawnej przewidziane
w przepisach ówcześnie obowiązującej ustawy Prawo
zamówień publicznych, w tym protest oraz odwołanie
do prezesa Urzędu Zamówień Publicznych. W żad-
nym z tychże postępowań wykonawcy nie skorzysta-
li z tej możliwości. Nie złożono również żadnej skar-
gi ani zażalenia. Z uzyskanych informacji wynika
również, iż postępowanie przetargowe prowadzone
przez Centrum Onkologii Oddział w Gliwicach
w 2009 r. było sprawdzane przez Prokuraturę Okrę-
gową w Gliwicach (sygn. akt V Ds. 56/10), przy czym
w niniejszej sprawie prokuratura odmówiła wszczę-
cia postępowania przygotowawczego, o czym, wydaje
się, iż pani poseł była również powiadomiona. Pro-
kuratura sprawdzała równocześnie okoliczności prze-
targu i nie znalazła podstaw do wszczęcia postępo-
wania. Jednocześnie należy podkreślić, iż w żadnym
z ww. postępowań wykonawcą nie była EM MED
sp. z o. o. z Krakowa ani też w żaden sposób nie
uczestniczyła w niniejszych postępowaniach przetar-
gowych. Ponadto należy zauważyć, iż kwoty powyżej
wskazanych postępowań przetargowych nie przekra-
czały wartości określonej w art. 4 pkt 8 ustawy Pra-
wo zamówień publicznych, a więc wartości, której
przekroczenie nakładał obowiązek stosowania prze-
pisów ww. ustawy.
Jednocześnie z analizy dokumentacji przekaza-
nej przez Centrum Onkologii wynika, iż specyfika-
cje istotnych warunków zamówienia w niniejszych
postępowaniach przetargowych były ujmowane
w sposób nieutrudniający zasad uczciwej konkuren-
cji, ale wynikający z pewnych standardów i wymo-
gów, które muszą spełniać niniejsze urządzenia
w celu prawidłowego funkcjonowania. Dla przykła-
du można przytoczyć specyfikacje istotnych warun-
ków zamówienia w postępowaniach przetargowych
w oddziale w Gliwicach, zgodnie z którymi przed-
miotem postępowania był „koc ogrzewający dla do-
rosłych do systemu Warmtouch, wykonany z mięk-
kiej fizeliny z nacięciem, szczeliny dostępu do klatki
piersiowej i do stóp; wymiary: 183 cm x 114 cm,
waga 310 g +/– 10%.”. Przedmiotowe wymogi są za-
tem ujęte w sposób ogólny i wynikają z konieczności
zastosowania odpowiednich systemów w celu za-
pewnienia kompatybilności i prawidłowego działa-
nia przedmiotowych urządzeń.
Z kolei odnosząc się do pytania nr dwa interpela-
cji pani poseł, należy zauważyć, iż w ramach właści-
wości ministra zdrowia nie mieści się inicjatywa ma-
jąca na celu zmianę przepisów z zakresu prawa za-
mówień publicznych, gdyż zgodnie z art. 154 pkt 1
i 15 ustawy Prawo zamówień publicznych to do kom-
petencji prezesa Urzędu Zamówień Publicznych na-
leży opracowywanie projektów aktów normatywnych
dotyczących zamówień, a także dokonywanie analiz
funkcjonowania systemu zamówień, zatem to prezes
Urzędu Zamówień Publicznych mógłby podjąć inicja-
tywę, której celem byłoby dokonanie odpowiedniej
zmiany przepisów ww. ustawy. Ponadto zaznaczenia
wymaga, iż to jedna z ostatnich nowelizacji ustawy
Prawo zamówień publicznych*) dokonanej przez Sejm
RP doprowadziła do ograniczenia środków ochrony
prawnej dla uczestników postępowań w sprawie
udzielania zamówień publicznych, których wartość
jest niższa niż kwoty określone w rozporządzeniu
prezesa Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2009 r.
w sprawie kwot wartości zamówień oraz konkursów,
od których jest uzależniony obowiązek przekazywa-
nia ogłoszeń Urzędowi Oficjalnych Publikacji Wspól-
not Europejskich (Dz. U. Nr 224, poz. 1795). W przy-
padku gdy pani poseł widzi potrzebę innego uregu-
lowania tej kwestii, to właściwe wydaje się zwrócenie
uwagi na te problemy prezesowi Urzędu Zamówień
Publicznych lub skorzystanie z przysługującej po-
słom inicjatywy ustawodawczej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie pominięcia w trakcie wizyty
prezydent Litwy Dalii Grybauskaite
problemu mniejszości polskiej na Litwie (17322)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Barbary Marianowskiej (pismo
nr SPS-023-17322/10 z dnia 4 sierpnia br.) w sprawie
pominięcia w trakcie wizyty prezydent Litwy Dalii
Grybauskaitė problemu mniejszości polskiej na Li-
twie, przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Problem dyskryminacji Polaków mieszkających
na Litwie kładzie się cieniem na relacjach polsko-li-
tewskich. Ministerstwo Spraw Zagranicznych od wie-
lu lat dokłada starań, by tę negatywną sytuację zmie-
nić. W tym celu wykorzystywane są różnorodne in-
strumenty polityki zagranicznej, również wizyty na
najwyższym szczeblu.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych, odpowiada-
jące w imieniu Rady Ministrów za politykę zagranicz-
ną, aktywnie wspiera najważniejsze instytucje i oso-
by w państwie, dbając o spójny i jednolity przekaz
*) Ustawa z dnia 2 grudnia 2009 r. o zmianie ustawy Prawo
zamówień publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 223, poz. 1778).

kierowany do zagranicznych partnerów. Także wizy-
ta prezydent D. Grybauskaitė w Polsce z okazji uro-
czystości 600. rocznicy bitwy pod Grunwaldem zo-
stała wykorzystana do prezentacji polskiego stano-
wiska w najważniejszych dla nas kwestiach, w tym
praw mniejszości polskiej na Litwie.
Resort spraw zagranicznych aktywnie uczestni-
czył we wszystkich etapach przygotowania wspo-
mnianych uroczystości, zapewnił także materiały
merytoryczne i sugestie wypowiedzi dla pana pre-
zydenta elekta Bronisława Komorowskiego, w któ-
rych sprawa mniejszości polskiej zajmowała ważne
miejsce.
Nie jest więc prawdą, że tematyka ta nie została
poruszona podczas wizyty prezydent D. Grybauskaitė
w Polsce. Kwestia ta znalazła się w agendzie dwu-
stronnych rozmów pana prezydenta z prezydent Li-
twy. W spotkaniach tych uczestniczył pan minister
Jan Borkowski, sekretarz stanu w Ministerstwie
Spraw Zagranicznych nadzorujący sprawy Polonii
oraz Polaków za granicą oraz pani minister Grażyna
Bernatowicz, podsekretarz stanu nadzorująca relacje
polsko-litewskie, a także ambasador RP w Wilnie
pan Janusz Skolimowski.
Kontekst spotkania – obchody 600. rocznicy bitwy
pod Grunwaldem, w których udział wzięli, oprócz pre-
zydent Republiki Litewskiej, prezydent Rumunii pan
Traian Basescu, pełniący obowiązki prezydenta Re-
publiki Mołdowy pan Mihai Ghimpu oraz przewodni-
czący Parlamentu Europejskiego pan Jerzy Buzek,
wykluczał możliwość poruszenia dzielących nas kwe-
stii bilateralnych podczas publicznych wystąpień pana
prezydenta, stałoby to bowiem w sprzeczności z tra-
dycją i obyczajem dyplomatycznym.
Odpowiadając na trzecie pytanie pani poseł, mogę
zapewnić, że współpraca MSZ z prezydentem B. Ko-
morowskim w sprawach polityki zagranicznej Polski
będzie prowadzona w sposób zapewniający skutecz-
ność naszych wspólnych działań. To przeświadczenie
wynika zarówno z najlepszej woli resortu wspoma-
gania pana prezydenta w jego obowiązkach wiążą-
cych się ze sprawami międzynarodowymi, jak i do-
świadczeń płynących z dotychczasowej współpracy
z panem Bronisławem Komorowskim jako marszał-
kiem Sejmu RP. Wiemy, że problematyka polskiej
mniejszości na Litwie jest mu szczególnie bliska
i bardzo dobrze znana. W precyzyjnym określeniu
pryncypiów naszej polityki wobec Republiki Litew-
skiej, wśród których problematyka polskiej mniejszo-
ści zajmuje istotne miejsce, czemu Ministerstwo
Spraw Zagranicznych wielokrotnie dawało wyraz,
a także we wspomnianym zaangażowaniu pana pre-
zydenta upatrujemy szansę na zgodne współdziała-
nie prowadzące do poprawy sytuacji Polaków na
Litwie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.
1069
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie redukcji wydatków
w Ministerstwie Gospodarki (17323)
W nawiązaniu do przesłanej przy piśmie SPS-
-023-17323/10 z dnia 4 sierpnia 2010 r. interpelacji
posłów Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w załączeniu przesyłam odpowiedzi na pytania par-
lamentarzystów.
Załącznik do odpowiedzi
Działania oszczędnościowe, wynagrodzenie i za-
trudnienie w Ministerstwie Gospodarki.
W 2009 r. w zakresie części 20: Gospodarka, wy-
datki budżetowe zostały znacząco zmniejszone na
podstawie ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o zmianie
ustawy budżetowej na rok 2009. Kwota redukcji wy-
niosła 58 560 tys. zł i dotyczyła następujących dzie-
dzin działalności:
— górnictwa i kopalnictwa, w zakresie którego
ograniczone zostały wydatki na górnictwo węgla ka-
miennego, finansowanie zadań realizowanych przez
Kopalnie Soli oraz Centralną Pompownię Bolko sp.
z o.o. w Bytomiu na łączną kwotę 17 562 tys. zł;
— przetwórstwa przemysłowego, w zakresie któ-
rego ograniczenia dotyczyły zadań realizowanych
przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości na
łączną kwotę 8000 tys. zł;
— handlu, w zakresie którego ograniczeniami ob-
jęte zostały zadania z zakresu utrzymania rezerw
państwowych oraz zapasów państwowych ropy naf-
towej i produktów naftowych przez Agencję Rezerw
Materiałowych oraz zadania dotyczące przedsięwzięć
promocyjnych prowadzonych przez Ministerstwo Go-
spodarki i Polską Agencję Informacji i Inwestycji Za-
granicznych SA na kwotę 17 050 tys. zł;
— administracji publicznej, w zakresie której wy-
datki na funkcjonowanie Ministerstwa Gospodarki
ograniczone zostały o kwotę 7548 tys. zł, natomiast
wydatki związane z funkcjonowaniem Ośrodka Stu-
diów Wschodnich pomniejszono o kwotę 400 tys. zł;
— obrony narodowej, w zakresie której wydatki
na zadania związane z utrzymaniem, przez przedsię-
biorców, mocy produkcyjnych w przemyśle obronnym
zredukowano o kwotę 8000 tys. zł.
Szczegółowe dane w ww. zakresie zostały przekaza-
ne panu posłowi Jackowi Tomczakowi pismem z dnia
20 marca 2009 r. oraz przedłożone Komisji Gospodarki
Sejmu RP przy piśmie z dnia 7 lipca 2009 r.
Oszczędności, które były przedmiotem noweliza-
cji ustawy budżetowej, skutkują również w 2010 r.,
gdyż limit wydatków w budżecie na 2010 r. ustalony
został w oparciu o kwoty znowelizowanej ustawy bu-
dżetowej.
1070
W Ministerstwie Gospodarki aktualnie przepro-
wadzany jest audyt zatrudnienia. Mamy nadzieję, że
jego wyniki pomogą w zracjonalizowaniu rozmiesz-
czenia pracowników wyznaczonych do realizacji do-
tychczasowych oraz dodatkowych zadań i obowiąz-
ków resortu.
Plan zwolnień pracowników ministerstwa nie był
opracowywany, gdyż nie zachodziły żadne przesłan-
ki, które uzasadniałyby potrzebę jego przygotowania.
Zwraca przy tym uwagę, że stan zatrudnienia w ostat-
nich latach nie w pełni odzwierciedla rzeczywiste
potrzeby etatowe związane ze zwiększeniem realizo-
wanych przez Ministerstwo Gospodarki nowych za-
dań, projektów czy inicjatyw, a także przejmowanych
obowiązków od innych instytucji.
Łączna liczba zatrudnionych w ministerstwie na
koniec 2008 r., 2009 r. oraz na dzień 30 czerwca 2010 r.
wynosiła odpowiednio: 910, 942 oraz 952,5 etatu, zaś
średnie wynagrodzenie brutto wyniosło odpowied-
nio: 5135zł, 5396 zł oraz 5697 zł.
W gabinecie politycznym zatrudnione są osoby na
pięciu i pół etatach. Wynagrodzenie brutto w tej ko-
mórce organizacyjnej w latach 2008 – 30.06.2010 r.
wynosiło odpowiednio: 6484 zł, 6411zł oraz 6839 zł.
Przeciętne wynagrodzenie brutto kierownictwa
resortu na koniec 2008 r., 2009 r. oraz na dzień
30 czerwca 2010 r. wynosiło odpowiednio: 11 274 zł,
11 332 zł oraz 11 148 zł.
Pracownicy ministerstwa (z wyłączeniem kierow-
nictwa resortu) w latach 2008–2010 otrzymywali,
zgodnie z obowiązującymi przepisami, dodatkowe
wynagrodzenie roczne stanowiące 8,5% ich wyna-
grodzenia z roku poprzedniego, jeśli przepracowali
w tym okresie w naszym urzędzie nie krócej niż sześć
miesięcy.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 1 września 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie redukcji wydatków
w Ministerstwie Infrastruktury (17324)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z 4 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17324/10)
przekazującego interpelację posłów Jacka Tomczaka
oraz Jana Filipa Libickiego w sprawie redukcji wy-
datków w Ministerstwie Infrastruktury uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Ad 1. W roku 2006 w b. Ministerstwie Trans-
portu przeprowadzone zostało zadanie audytowe pt.
„Ocena wykorzystania potencjału kadrowego w Mi-
nisterstwie Transportu”. Zgodnie z cyklem audytu
wewnętrznego w Ministerstwie Infrastruktury, na
podstawie wyników analizy ryzyka przeprowadzonej
w październiku 2009 r., realizacja zadania audyto-
wego obejmującego obszar „kadry” zaplanowana zo-
stała w 2012 r.
Ad 2. i 3. W 2009 r. w ministerstwie zgodnie
z planem ograniczono zatrudnienie w Gabinecie Po-
litycznym z 8 do 5 osób, a ponadto wydatki osobowe
(z tytułu umów o pracę, umów zlecenia i umów
o dzieło) zmniejszono o kwotę 469 732,58 zł.
W jednostkach podległych i nadzorowanych przez
ministra infrastruktury, stosownie do zakładanego
w 2009 r. planu, zatrudnienie ograniczono w:
1) Poczcie Polskiej SA – o 2275 etatów;
2) Polskiej Agencji Żeglugi Powietrznej – o 243,79
etatów;
3) Akademii Morskiej w Gdyni – o 6 etatów.
Ponadto, w świetle nadesłanych przez jednostki
informacji, zmniejszenie zatrudnienia miało miejsce
m.in. w Urzędzie Morskim w Słupsku i Szczecinie,
Instytucie Łączności – Państwowym Instytucie Ba-
dawczym, Instytucie Gospodarki Przestrzennej
i Mieszkalnictwa, Izbie Morskiej w Szczecinie oraz
Odwoławczej Izbie Morskiej w Gdańsku z siedzibą
w Gdyni.
W 2010 r. wynagrodzenia pracowników minister-
stwa nie zostały zwaloryzowane średniorocznym
wskaźnikiem wzrostu wynagrodzeń w państwowej
sferze budżetowej.
Ad 4. Średnie miesięczne wynagrodzenie kierow-
nictwa Ministerstwa Infrastruktury, zgodnie ze
sprawozdaniem Rb-70 o zatrudnieniu i wynagrodze-
niach, przedstawia poniższa tabela.
Kierownictwo MI 2008 r. 2009 r. 2010 r.
średnie miesięczne wynagrodzenie 11 443 zł 11 571 zł 10 572 zł
Stosownie do przepisów ustawy z 31 lipca 1981 r.
o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze sta-
nowiska państwowe (Dz. U. Nr 20, poz. 101, z późn.
zm.) wynagrodzenia członków kierownictwa mini-
sterstwa w 2009 i 2010 r. kształtują się na poziomie
wynagrodzeń otrzymywanych w grudniu 2008 r.
Ad 5. Zatrudnienie w Ministerstwie Infrastruktu-
ry, zgodnie ze sprawozdaniem Rb-70 o zatrudnieniu
i wynagrodzeniach, przedstawia poniższa tabela.
Pracownicy MI 2008 r. 2009 r. 2010 r.
przeciętne zatrudnienie
915 978 973
w przeliczeniu na pełne etaty
Ad 6. i 8. Informacja o wynagrodzeniach w resor-
cie w latach 2008–2010 przedstawiona została w za-
łączonej tabeli.
 1071

Podane średnie uposażenie obejmuje wszystkie Średnie wynagrodzenie przedstawia poniższa

składniki wynagrodzenia wraz z nagrodami, nagro- tabela.
dami jubileuszowymi oraz dodatkowym wynagrodze-
niem rocznym („13”). Gabinet Polityczny 2008 r. 2009 r. 2010 r.

średnie miesięczne wynagrodzenie 9753 zł 9935 zł 9316 zł

Średnie wynagrodzenie w Ministerstwie Infra-
struktury i jednostkach podległych w latach 2008–
–2010 zgodne ze sprawozdaniem Rb-70 (lub innym Z poważaniem
sprawozdaniem w przypadku braku konieczności
sporządzania Rb-70) Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Średnie Średnie Średnie
Ministerstwo Infrastruktury i jednostki
wynagrodze- wynagrodze- wynagrodze-
podległe lub nadzorowane przez ministra
nie w roku nie w roku nie na
infrastruktury
2008 2009 30.06.2010 r. Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
1. Ministerstwo Infrastruktury 6154 zł 5667 zł 5539 zł
2. Urząd Komunikacji Elektronicznej 5191 zł 5342 zł 5309 zł
3. Urząd Transportu Kolejowego 3591 zł 5235 zł 4913 zł
4. Urząd Lotnictwa Cywilnego 7060 zł 6923 zł 6988 zł
Odpowiedź
Generalna Dyrekcja
5. 6117 zł 6196 zł 5906 zł
Dróg Krajowych i Autostrad
podsekretarza stanu
Główny Inspektorat Transportu
6.
Drogowego
5155 zł 4898 zł 4648 zł w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
7.
Główny Urząd Nadzoru
5235 zł 5274 zł 4892 zł
- z upoważnienia ministra -
Budowlanego
8. Urząd Morski w Gdyni 3024 zł 3750 zł 3775 zł
na interpelację posłów
9. Urząd Morski w Słupsku 2417 zł 3635 zł 4075 zł Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
10. Urząd Morski w Szczecinie 2951 zł 3825 zł 3784 zł
Urzędy Żeglugi Śródlądowej w: w sprawie redukcji wydatków
Bydgoszczy, Gdańsku, Giżycku,
11.
Kędzierzynie - Koźlu, Krakowie,
3043 zł 3171 zł 2969 zł w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
Szczecinie, Wrocławiu, Warszawie.
(17325)
12. Transportowy Dozór Techniczny 5430 zł 5867 zł 5803 zł
Centrum Unijnych Projektów
13. 8290 zł 7068 zł 6376 zł
Transportowych Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
14.
Biuro Obsługi Transportu
Międzynarodowego
3024 zł 3552 zł 3345 zł sma z dnia 4 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-023-17325/
15. Polska Agencja Żeglugi Powietrznej 15 910 zł 15 305 zł 14 957 zł 10), przy którym przekazano interpelację poselską
16. P.P. „Porty Lotnicze” 7462 zł 7857 zł 7613 zł złożoną przez posła pana Jacka Tomczaka oraz posła
17. „Poczta Polska” S.A. 3085 zł 3172 zł nie dotyczy*) pana Jana Filipa Libickiego w sprawie redukcji wy-
Instytut Transportu
18.
Samochodowego
4617 zł 5190 zł 5325 zł datków w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej,
19. Instytut Badawczy Dróg i Mostów 6127 zł 6551 zł 7915 zł informuję, co następuje.
20. Instytut Morski 4892 zł 5140 zł 4435 zł W ustawie budżetowej na rok 2009 dla części bu-
21.
Instytut Łączności
– Państwowy Instytut Badawczy
4607 zł 4827 zł 4965 zł dżetowych, których dysponentem jest minister pracy
Centrum Naukowo-Techniczne i polityki społecznej, ujęta została kwota wydatków
22. 3802 zł 3920 zł 3484 zł
Kolejnictwa (Instytut Kolejnictwa)
ogółem w wysokości 1 270 722 tys. zł. Natomiast
23. Instytut Techniki Budowlanej 6793 zł 7038 zł 6453 zł
Instytut Gospodarki Przestrzennej
w ustawie o zmianie ustawy budżetowej wydatki zo-
24. 3432 zł 3706 zł 3660 zł
i Mieszkalnictwa stały zmniejszone o kwotę 12 684 tys. zł do poziomu
25.
Zakład Badawczo-Doświadczalny
Gospodarki Komunalnej
2085 zł 2127 zł 2254 zł 1 258 038 tys. zł. Ograniczenia wydatków dotyczyły:
Ośrodek Badawczo-Rozwojowy 1. Funkcjonowania urzędu ministra właściwego
26. 2791 zł 2533 zł 2162 zł
Ekologii Miast do spraw pracy oraz realizacji programów z zakresu
27. Instytut Rozwoju Miast 3637 zł 4047 zł 3554 zł
bezpieczeństwa i warunków pracy – kwota 6998 tys. zł,
Morska Służba Poszukiwania
28.
i Ratownictwa
3588 zł 4311 zł 4143 zł w tym wydatki majątkowe – l530 tys. zł. W ramach
29. Akademia Morska w Gdyni 4220 zł 4552 zł 4261 zł racjonalizacji wydatków Ministerstwo Pracy i Poli-
30. Akademia Morska w Szczecinie 3564 zł 4107 zł 3745 zł tyki Społecznej zrezygnowało z części prac moderni-
Izba Morska w Gdańsku z siedzibą
31.
w Gdyni
5088 zł 3371 zł 3 522 zł zacyjnych, które planowane były do realizacji w roku
32. Izba Morska w Szczecinie 4 612 zł 3 610 zł 3769 zł 2009, oraz ograniczyło inne wydatki bieżące, m.in.
33.
Odwoławcza Izba Morska
5984 zł 4589 zł 5513 zł przeznaczone na obsługę Trójstronnej Komisji do
w Gdańsku z siedzibą w Gdyni
Spraw Społeczno-Gospodarczych i publikację biule-
*) Poczta Polska SA od dnia 1 września 2009 r. działa w for- tynu „Dialog Społeczny”. Ponadto część środków
mie jednoosobowej spółki akcyjnej, której jedynym akcjonariu- przyznanych na sfinansowanie w 2009 r. realizacji
szem jest Skarb Państwa. programu wieloletniego pn. „Poprawa bezpieczeń-
stwa i warunków pracy” (5 000 tys. zł) przesunięto
do realizacji w 2010 r. Działanie to nie wpłynęło jed-
Ad 7. W Gabinecie Politycznym zatrudnionych nak na poziom realizacji tego zadania.
jest 5 osób (4,5 etatu), w tym: szef gabinetu, 3 dorad- 2. Funkcjonowania jednostek podległych mini-
ców i asystent. strowi pracy i polityki społecznej – kwota 2643 tys. zł,
1072
w tym wydatki majątkowe – 184 tys. zł. Ograniczeniu
uległy wydatki jednostek związane z zakupem usług
remontowych, podróżami służbowymi, zakupem
usług obejmujących wykonanie ekspertyz, analiz
i opinii oraz zakupami inwestycyjnymi.
3. Funkcjonowania urzędu ministra właściwego
do spraw zabezpieczenia społecznego (część 44: Za-
bezpieczenie społeczne) – kwota 684 tys. zł, w tym
wydatki majątkowe – 515 tys. zł. W ramach wprowa-
dzonych oszczędności zmniejszono wydatki związane
ze szkoleniami pracowników, tłumaczeniami, wyko-
nywaniem ekspertyz. Ponadto ograniczono wydatki
związane z przebudową obiektów ministerstwa.
4. Modernizacji i bieżącej eksploatacji systemów
informatycznych z zakresu pomocy społecznej – kwo-
ta 1565 tys. zł.
5. Funkcjonowania urzędu ministra właściwego
do spraw rodziny oraz wydatków na dotacje z zakre-
su promowania i urzeczywistniania zasady równo-
uprawnienia kobiet i mężczyzn (część 63: Sprawy
rodziny) – kwota 794 tys. zł.
Skutki podjętych działań w stosunku do pierwot-
nego budżetu na 2009 r. w poszczególnych częściach
budżetowych (po wyłączeniu dotacji z zakresu pomo-
cy społecznej i dla PFRON oraz wydatków struktu-
ralnych, które nie były uwzględniane przy opracowy-
waniu oszczędności) oraz w 2010 r. przedstawia po-
niższa tabela:
Nowelizacja
Ustawa Ustawa
ustawy
Część budżetowa budżetowa budżetowa
na rok 2009
budżetowej
na rok 2010*)
na rok 2009
31: Praca 253 679 244 038 243 261
44: Zabezpieczenie
społeczne
49 545 47 296 42 670
63: Sprawy rodziny 4472 3678 3996
Razem 307 696 295 012 289 927
W ramach podjętych działań oszczędnościowych
zmniejszeniu uległy środki ujęte w następujących
pozycjach rezerw celowych, będących w dyspozycji
ministra pracy i polityki społecznej:
— poz. 28: Dotacje celowe na finansowanie lub
dofinansowanie zadań z zakresu pomocy społecznej,
w tym na realizację zadań wynikających z art. 121
ust. 3a ustawy o pomocy społecznej – do 46 000 tys. zł,
o 100 000 tys. zł, do poziomu 262 300 tys. zł,
— poz. 40: Środki na zwiększenie dotacji celowych
tui realizacją świadczeń rodzinnych i świadczeń
z funduszu alimentacyjnego, o 1 365 000 tys. zł, do
poziomu 64 800 tys. zł,
— poz. 6: Kredyt na program poakcesyjnego
wsparcia obszarów wiejskich, o 50 900 tys. zł, do po-
ziomu 87 005 tys. zł.
Ustawą z dnia 13 lutego 2009 r. o zmianie ustawy
o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze sta-
*) W części 31: Praca, w kolumnie: Ustawa budżetowa na rok
2010 nie uwzględniono wartości wydatków w stosunku do roku
2009 programu wieloletniego w wysokości 10 300 tys. zł.
nowiska państwowe oraz ustawy o kształtowaniu
wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz
zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 33, poz. 254)
wprowadzono ograniczenie w wysokości wynagro-
dzenia przysługującego osobom zajmujących kierow-
nicze stanowiska państwowe w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej przez ustalenie – za okres od
1 marca 2009 r. do 31 grudnia 2009 r. – wynagrodze-
nia w wysokości przysługującego w grudniu 2008 r.
Ustawą z dnia 19 listopada 2009 r. o zmianie nie-
których ustaw związanych z realizacją wydatków
budżetowych (Dz. U. Nr 219, poz. 1706) wprowadzo-
no ograniczenie w wysokości wynagrodzenia przy-
sługującego osobom zajmującym kierownicze stano-
wiska państwowe przez ustalenie – za okres od
1 stycznia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r. – wynagro-
dzenia przysługującego w grudniu 2008 r.
Średnie wynagrodzenie kierownictwa minister-
stwa (minister, sekretarz stanu, podsekretarza sta-
nu) pracowników oraz członków gabinetu polityczne-
go pani minister w latach 2008–2009 oraz do końca
czerwca bieżącego roku wyniosło:
Średnie wynagrodzenie na
2008 r. 2009 r. 2010 r.
podstawie angaży płacowych
Kierownictwa ministerstwa
(minister, sekretarz stanu, 11 898 12 176 12 193
podsekretarz stanu)
Pracowników ministerstwa 4354 4388 4607
Członków gabinetu
8253 8290 8449
politycznego
Stan zatrudnienia pracowników ministerstwa,
zgodnie z kwartalnym sprawozdaniem o zatrudnie-
niu i wynagrodzeniach (Rb-70) według stanu na
ostatni dzień okresu sprawozdawczego wyniósł:
— na koniec 2008 r. – 690 etatów,
— na koniec 2009 r. – 669 etatów,
— na 30 czerwca 2010 r. – 686 etatów.
Na dzień 30 czerwca 2010 r. w Ministerstwie Pra-
cy i Polityki Społecznej stan zatrudnienia w gabine-
cie politycznym wynosi 2,5 etatu.
Pracownicy ministerstwa nie otrzymali nagród
rocznych za rok 2008 i rok 2009. Natomiast w pierw-
szych kwartałach zarówno 2009 r., jak i 2010 r.
w ministerstwie zostało wypłacone dodatkowe wy-
nagrodzenie roczne. Za 2008 r. wyniosło 2 395 859 zł,
za 2009 r. – 2 929 038 zł.
Wynagrodzenia dla pracowników Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej w 2009 r. regulowały:
— w zakresie pracowników korpusu służby cywil-
nej w 2009 r. –rozporządzenie prezesa Rady Mini-
strów z dnia 9 grudnia 2009 r. w sprawie określenia
stanowisk urzędniczych, wymaganych kwalifikacji
zawodowych, stopni służbowych urzędników służby
cywilnej, mnożników do ustalania wynagrodzenia
oraz szczegółowych zasad ustalania i wypłacania in-
nych świadczeń przysługujących członkom korpusu
służby cywilnej (Dz. U. Nr 211, poz. 1630) oraz usta-
wa z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U.
Nr 227, poz. 1505, z późn. zm.),

— w zakresie pracowników nieobjętych mnożni-
kowym systemem wynagradzania – rozporządzenie
Rady Ministrów z dnia 6 marca 2007 r. w sprawie
zasad wynagradzania pracowników niebędących
członkami korpusu służby cywilnej zatrudnionych
w urzędach administracji rządowej i pracowników
innych jednostek (Dz. U. Nr 45, poz. 290, z późn. zm.)
oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 mar-
ca 2000 r. w sprawie zasad wynagradzania i innych
świadczeń przysługujących pracownikom urzędów
państwowych zatrudnionym w gabinetach politycz-
nych oraz doradcom lub pełniącym funkcje doradców
osób zajmujących kierownicze stanowisku państwo-
we (Dz. U. Nr 24, poz. 296, z późn. zm.)
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
w 2009 r. nie był przeprowadzony audyt zatrudnienia.
W zakresie planu zmniejszenia wydatków na ad-
ministrację w 2009 r. ministerstwo w ramach uzgod-
nień międzyresortowych przedstawiło opinię do pro-
jektu ustawy z dnia 13 sierpnia 2009 r. o racjonali-
zacji zatrudnienia w państwowych jednostkach bu-
dżetowych i niektórych innych jednostkach sektora
finansów publicznych.
W 2010 r. zgodnie z ustawą budżetową minister-
stwo dysponuje limitem środków finansowych na po-
ziomie ustawy budżetowej na rok 2009 r. po noweli-
zacji. Zadania realizowane są w sposób celowy i oszczęd-
ny, z zachowaniem zasad uzyskiwania najlepszych
efektów z danych nakładów oraz optymalnego dobo-
ru metod i środków służących osiągnięciu założonych
celów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie redukcji wydatków
w Ministerstwie Edukacji Narodowej (17326)
Odpowiadając na interpelację posłów Jacka Tom-
czaka i Jana Filipa Libickiego z dnia 4 sierpnia 2010 r.,
nr SPS-023-17326/10, w sprawie redukcji wydatków
w Ministerstwie Edukacji Narodowej, uprzejmie in-
formuję.
Jednym z działań rządu mających na celu zmini-
malizowanie negatywnych dla Polski skutków świa-
1073
towego kryzysu finansowego było ograniczenie wy-
datków budżetowych na rok 2009. W zakresie kom-
petencji ministra właściwego do spraw oświaty
i wychowania ograniczenia te dotyczyły części re-
zerw celowych leżących w jego gestii oraz wydatków
ujętych w części 30 budżetu państwa: Oświata i wy-
chowanie.
W znowelizowanej ustawie budżetowej na rok 2009
zmniejszono wydatki w części 30: Oświata i wychowa-
nie o 19,8 mln zł w stosunku do pierwotnego planu na
rok 2009. Po wnikliwej analizie zadań ministra edu-
kacji narodowej dokonano ograniczeń w wydatkach,
które w możliwie najmniejszym stopniu mogłyby
wpłynąć na funkcjonowanie systemu oświaty.
W 2009 r. decyzją ministra edukacji narodowej
dokonano likwidacji Gospodarstwa Pomocniczego
(GP) MEN (zarządzenie nr 23 ministra edukacji na-
rodowej z dnia 24 września 2008 r. w sprawie likwi-
dacji Gospodarstwa Pomocniczego Ministerstwa
Edukacji Narodowej). Dzięki ww. decyzji nastąpiło
przejęcie przez poszczególne komórki organizacyjne
MEN (Biuro Administracyjne, Biuro Organizacyj-
ne, Biuro Kadr i Szkolenia, Stanowisko ds. Ochrony
Informacji Niejawnych) zadań dotychczas realizo-
wanych przez GP MEN oraz racjonalizacja zatrud-
nienia poprzez likwidację stanowisk realizujących
podobne zadania w obu jednostkach (likwidacja sta-
nowiska dyrektora GP MEN, działu księgowości
oraz kadr w GP MEN).
Ponadto nastąpiły oszczędności wydatków bieżą-
cych rzędu 443,9 tys. zł w skali roku, w związku
z realizacją za pomocą firm zewnętrznych usług
świadczonych do 2008 r. przez GP MEN.
Biorąc pod uwagę trudną sytuację budżetu pań-
stwa w 2009 r., podjęto decyzję o odłożeniu w cza-
sie modernizacji stołówki zlokalizowanej w siedzi-
bie MEN – dzięki temu w dziale 750 zaoszczędzono
500 tys. zł.
Połączenie Departamentu Funduszy Struktural-
nych z Biurem Wdrażania Europejskiego Funduszu
Społecznego (BWE) pozwoliło zmniejszyć wydatki
bieżące w części 30, w dziale 750, w związku z kwa-
lifikowalnością kosztów zakupów artykułów biuro-
wych oraz usług telefonicznych realizowanych wcze-
śniej przez BWE, które zostaną sfinansowane w ra-
mach „Pomocy technicznej” Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki” 2007–2013. W 2008 r. koszty te wy-
niosły 28,1 tys. zł.
W jednostkach bezpośrednio podległych MEN do-
konano racjonalizacji wydatków przez ograniczenia
zakupu materiałów biurowych, zmniejszenie płatno-
ści za usługi telefoniczne i pocztowe (zmiana opera-
tora, usługi internetowe), rezygnację z planowanych
remontów oraz ograniczenie kosztów podróży służ-
bowych.
Mając na uwadze słuszny postulat minimalizowa-
nia kosztów administracji publicznej, nie należy za-
pominać o konieczności zapewnienia sprawnej reali-
1074
zacji nałożonych na nią zadań. Zakres działania mi-
nistra do spraw oświaty i wychowania dotyka niemal
całego społeczeństwa. Aby usprawnić realizację za-
dań statutowych i przy minimalnych nakładach
osiągnąć maksymalne efekty, w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej stale czynione są starania zmierza-
jące do pozyskania i zatrzymania pracowników
o wysokich kwalifikacjach oraz do polepszenia or-
ganizacji pracy.
Chcę nadmienić, że Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej nie jest instytucją o zawyżonym poziomie za-
trudnienia. Kontrolerzy NIK, analizując wykonanie
budżetu, zwracali uwagę na zbyt niski ogólny poziom
zatrudnienia w MEN oraz dotyczący obsługi niektó-
rych zadań, np. Systemu Informacji Oświatowej. Sy-
tuacja ta wiązała się z ogromną fluktuacją kadr, któ-
rej główną przyczyną był niski – w porównaniu
z innymi urzędami – poziom wynagrodzeń. Proces
zwiększonej rotacji kadr rozpoczął się w 2006 r., po-
został w tendencji wzrostowej w 2007 r., a jego punkt
szczytowy przypadł na rok 2008. Pomimo zatrzyma-
nia odejść pracowników zajmujących się obsługą pro-
gramów operacyjnych, w związku z wyrównaniem
wynagrodzeń tej grupy osób w całej administracji
rządowej, w 2006 r. odeszło z MEN 83 osoby, w 2007 r.
odeszło 90 osób, w 2008 r. odeszły 94 osoby (dane
dotyczą korpusu służby cywilnej i stanowisk obsa-
dzanych z państwowego zasobu kadrowego). W ww.
latach liczba odejść pracowników stanowiła ok. 30%
zatrudnionych w ostatnim dniu każdego roku. Fluk-
tuacja kadr na przedstawionym poziomie zagrażała
prawidłowej realizacji zadań, powodowała destabili-
zację pracy komórek organizacyjnych MEN, zakłóca-
ła proces planowania pracy urzędu i uniemożliwiała
prowadzenie konsekwentnej, długofalowej polityki
kadrowej. Przedstawiona sytuacja wywoływała tak-
że skutki w postaci poważnych trudności w naborze
już nie tylko na stanowiska wymagające wysoko spe-
cjalistycznych kwalifikacji, ale również na stanowi-
ska wspomagające. Działania podjęte w Minister-
stwie Edukacji Narodowej pozwoliły na ustabilizo-
wanie rotacji kadr od 2009 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Minister-
stwie Edukacji Narodowej nie został dotychczas prze-
prowadzony kompleksowy audyt zatrudnienia.
Średnie wynagrodzenie kierownictwa resortu na
koniec 2008 r. wynosiło ok. 11,9 tys. zł, 2009 r. – ok.
12,9 tys. zł, w I półroczu 2010 r. – ok. 13,1 tys. zł.
W Ministerstwie Edukacji Narodowej, wg stanu
na dzień 31 grudnia 2008 r. i 2009 r., zatrudnionych
było odpowiednio 319 oraz 376 pracowników, wg sta-
nu na dzień 30 czerwca 2010 r. – 391 pracowników.
W powyższych danych nie uwzględnia się osób prze-
bywających na długoterminowych urlopach bezpłat-
nych i wychowawczych.
Średnie wynagrodzenie w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej w 2008 r. wynosiło ok. 5,6 tys. zł, 2009 r.
– ok. 6,3 tys. zł, w I półroczu 2010 r. wyniosło ok.
5,9 tys. zł.
Średnie wynagrodzenie w gabinecie politycznym
ministra edukacji narodowej w 2008 r. wyniosło ok.
5,5 tys. zł, w 2009 r. – ok. 8,1 tys. zł, w I półroczu 2010 r.
wyniosło ok. 12,9 tys. zł. Obecnie, tj. wg stanu na
dzień 30 czerwca 2010 r., w gabinecie politycznym mi-
nistra edukacji narodowej zatrudnione są 3 osoby.
Pracownikom Ministerstwa Edukacji Narodowej
w 2008 r. i 2009 r. zostało wypłacone dodatkowe wy-
nagrodzenie roczne. Łączna kwota wypłaconego do-
datkowego wynagrodzenia rocznego wyniosła w 2008 r.
ok. 1 mln zł, w 2009 r. – ok. 1,4 mln zł.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pragnę za-
pewnić, że w Ministerstwie Edukacji Narodowej po-
dejmowane są wszelkie starania w celu oszczędnego
i racjonalnego gospodarowania środkami budżetowy-
mi, mające na uwadze uzyskiwanie optymalnych wy-
ników w ramach posiadanych środków.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie redukcji wydatków
w Ministerstwie Finansów (17327)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem pani marszałek, znak: SPS-023-17327/10,
z 4 sierpnia 2010 r. przesyłającym interpelację po-
słów Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie redukcji wydatków w Ministerstwie Fi-
nansów poniżej podaję wyjaśnienia do pytań posta-
wionych przez posłów:
Ad 1. W Ministerstwie Finansów nie był przepro-
wadzany audyt zatrudnienia.
Poprzednio obowiązująca oraz obecna ustawa
o finansach publicznych stanowi, że audyt wewnętrz-
ny przeprowadza się na podstawie rocznego planu
audytu wewnętrznego jednostki sektora finansów
publicznych. Plan audytu powstaje natomiast, w po-
rozumieniu z kierownikiem jednostki, w oparciu o ana-
lizę ryzyka. Analiza ryzyka, sporządzana corocznie
do planu audytu wewnętrznego, nie wskazała na za-
grożenia występujące w obszarze zatrudnienia, dla-
tego temat ten nie został ujęty w planach audytu
wewnętrznego.

Ad 2. Ograniczenia wydatków budżetowych prze-
znaczonych na funkcjonowanie jednostek resortu
finansów zostały wprowadzone przez ministra finan-
sów pismem z dnia 5 lutego 2009 r. nr FR1/4114/9/
JWE/09/552.
Działania oszczędnościowe dotyczyły:
— maksymalnego ograniczenia wydatków mająt-
kowych,
— ograniczenia bieżących wydatków rzeczowych,
— odstąpienia od wydatkowania środków dodat-
kowego wynagrodzenia rocznego ponad wysokość
niezbędnych wypłat oraz od dokonywania wypłat na-
gród z niewykorzystanych środków przewidzianych
na wynagrodzenia.
W zakresie wydatków związanych z bieżącym
funkcjonowaniem jednostek określono konieczne do
podjęcia działania ograniczające koszty, w wyniku
których oszacowano oszczędności ujęte w nowelizacji
ustawy budżetowej na 2009 r. Dokonano szczegóło-
wej analizy pilności potrzeb i w pierwszej kolejności
ograniczono wydatki, których realizację można było
przesunąć na lata następne.
W wyniku prac analitycznych określono obszary,
w których możliwe jest zredukowanie wydatków,
oraz oszacowano wstępnie możliwe zmniejszenie wy-
datków na funkcjonowanie służb skarbowych i cel-
nych przy zachowaniu zdolności wykonywania nało-
żonych na jednostki zadań.
Jednostki, w celu uzyskania oszczędności, zobli-
gowane zostały do podjęcia działań ograniczających
koszty w krótszej perspektywie (rok 2009) oraz
w następnych latach w następujących obszarach
kosztowych:
— najem powierzchni,
— zakup energii,
— zakup usług,
— podróże służbowe,
— zakup akcesoriów komputerowych, w tym pro-
gramów i licencji,
— zakup paliwa,
— usługi ochroniarskie i monitoring,
— opłaty pocztowe,
— usługi telekomunikacyjne,
— szkolenia,
— zakup materiałów i wyposażenia oraz materia-
łów papierniczych,
— utrzymanie czystości pomieszczeń, mycie i sprzą-
tanie samochodów,
— konserwacje i naprawy,
— zakup i szycie umundurowania,
— podatek od nieruchomości,
— opłaty za przechowywanie towarów oraz za
parkowanie samochodów zajętych.
Zmniejszone wielkości środków budżetowych prze-
widzianych na wydatki dla jednostek wymuszać będą
na służbach resortu finansów dalsze zaostrzenie zasad
racjonalnego i oszczędnego dokonywania wszelkich
1075
wydatków związanych z funkcjonowaniem jednostki,
prowadzenie oszczędnej gospodarki własnej.
Dokonywanie wydatków dotyczących bieżącej
działalności jest każdorazowo poprzedzone analizą
zasadności poniesienia tego wydatku.
Ponadto należy zauważyć, iż pomimo zgłaszanego
przez jednostki resortu dodatkowego zapotrzebowa-
nia na środki finansowe nie dokonuje się żadnych
zwiększeń planu finansowego z wyjątkiem sytuacji,
gdy płatności wynikają z wyroków sądowych lub
z przepisów innych ustaw i były trudne do przewi-
dzenia na etapie przygotowywania planu budżetu.
W sytuacji ograniczonych środków budżetowych
z jednej strony oraz nakładania nowych zadań na
jednostki, wynikających z przepisów prawnych z dru-
giej strony, nie ma możliwości racjonalizacji zatrud-
nienia poprzez zmniejszenie liczby zatrudnionych.
Należy jednak zauważyć, że począwszy od 2010 r.,
zrezygnowano z określania limitów zatrudnienia
w służbie cywilnej.
W związku z powyższym od 1 stycznia 2010 r.
dyrektorzy generalni mogą gospodarować środkami
na poziomie urzędu bez ograniczeń spowodowanych
limitem etatów. Od ich decyzji zależy, czy chcą za-
trudnić więcej osób za niższe wynagrodzenia, czy
mniej pracowników, ale za wyższe wynagrodzenie.
Stworzono w ten sposób warunki do elastycznego
kształtowania wielkości i struktury zatrudnienia
oraz poziomu wynagrodzeń, w pełni adekwatnego do
realizowanych zadań, posiadanych przez członków
korpusu służby cywilnej kwalifikacji oraz efektów
pracy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że działania
zmierzające do ograniczenia poziomu wydatków ob-
jęły w jednakowym stopniu wszystkie jednostki re-
sortu finansów na terenie całego kraju.
Ad 3. Centrala Ministerstwa Finansów, ograni-
czając własne możliwości zatrudnienia w 2009 r.,
pozostawiła do dyspozycji dysponenta głównego
środki na wynagrodzenia na wakujące stanowiska
pracy członków korpusu służby cywilnej. Kwota
ograniczeń z ww. tytułu została ujęta w nowelizacji
ustawy budżetowej na 2009 r. i wyniosła 3023 tys. zł,
co stanowiło 2,5% planowanego funduszu wynagro-
dzeń dla członków korpusu służby cywilnej wynika-
jącego z ustawy budżetowej na 2009 r.
Środki zaplanowane na wypłatę dodatkowego
wynagrodzenia rocznego także podlegały ogranicze-
niom. Kwota ograniczeń z tego tytułu wyniosła
1835 tys. zł, co stanowiło ok. 15% planowanych na
2009 r. środków na wypłatę dodatkowego wynagro-
dzenia rocznego.
Usankcjonowane nowelizacją ustawy budżetowej
na 2009 r. ww. ograniczenia nie pozwoliły na osią-
gnięcie pełnego, planowanego zatrudnienia.
Ograniczeniom podlegały również wydatki w za-
kresie paragrafów wynagrodzeń funkcjonariuszy
Służby Celnej pełniących służbę w Ministerstwie Fi-
1076

nansów. Kwota zaplanowana na 2009 r. na uposaże- w oparciu o kwotę bazową wynikającą z ustawy bu-
nia i świadczenia uległa zmniejszeniu o 2374 tys. zł dżetowej na 2008 r., tj. w wysokości 1766,46 zł.
oraz na nagrody roczne o 227 tys. zł. Zmiany powyż- Ad 5. Zatrudnienie w centrali Ministerstwa Fi-
sze zostały dokonane w drodze nowelizacji ustawy nansów wynosiło według stanu na:
budżetowej na 2009 r.
Zalecenia ministra finansów z dnia 5 lutego 2009 r. Liczba
zatrudnionych
zawarte w piśmie o znaku: FR1/4114/9/JWE/09/552 Liczba Liczba
wg metodologii
dotyczyły m.in. ograniczenia do niezbędnego mini- zatrudnionych zatrudnionych
sprawozdania
w etatach w osobach
mum przedłużania umów o pracę zawartych na czas Rb-70*
w etatach
określony oraz zatrudniania nowych pracowników 31 grudnia
na stanowiska zwalniane przez osoby, z którymi roz- 2257,166 2268 2223
2008 r.
wiązywane są stosunki pracy w związku z osiągnię- 31 grudnia
2380,220 2395 2337
ciem wieku emerytalnego. 2009 r.
30 czerwca
Ponadto zaistniała konieczność uregulowania 2010 r.
2443,025 2460 2367
w 2009 r. zobowiązań wobec ZUS i urzędu skarbo-
wego, które nie zostały uregulowane do 31 grudnia * Metodologia sprawozdania Rb-70 – sprawozdanie o zatrud-
nieniu i wynagrodzeniach za okres od początku roku do końca
2008 r. z uwagi na brak zasilenia rachunku banko-
kwartału sprawozdawczego nie uwzględnia osób, które przeby-
wego centrali Ministerstwa Finansów w środki fi- wały w danym dniu na urlopach bezpłatnych, urlopach wycho-
nansowe na łączną kwotę 8 471 980 zł, w wyniku wawczych lub świadczeniach rehabilitacyjnych dłuższych niż
czego uległy zmniejszeniu oszczędności środków na 1 miesiąc.
wynagrodzenia.
Ustawa budżetowa na 2010 r. ustaliła dla człon- Główną przyczyną wzrostu zatrudnienia w centra-
ków korpusu służby cywilnej i funkcjonariuszy Służ- li Ministerstwa Finansów było przeniesienie z izb
i urzędów skarbowych informatyków: od 1 stycznia
by Celnej kwoty bazowe na poziomie 2009 r. Kwoty
2009 r. w liczbie 72 oraz w 2010 r. kolejnych 8. Zmiana
wynagrodzeń dla pracowników pozamnożnikowych ta nie wpłynęła na liczbę zatrudnionych w resorcie.
również ustalone zostały na poziomie 2009 r. Nato- Ad 6. Średnie miesięczne wynagrodzenie w resor-
miast zgodnie z ustawą z dnia 19 listopada 2009 r. cie kształtowało się następująco:
o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją
wydatków budżetowych (Dz. U. Nr 219, poz. 1706) Średnie wynagrodzenie
miesięczne wynagrodzenie osób zajmujących kierow- Rok
planowane wykonane
nicze stanowiska państwowe ustala się w wysokości 2008 r. 4125 4506
wynagrodzenia przysługującego tym osobom w grud- 2009 r. 4481* 4531
niu 2008 r. Dodatkowe środki zostały przyznane je-
2010 r. 4674 4695**
dynie na uposażenia dla funkcjonariuszy Służby Cel-
nej z tytułu realizacji wieloletniego programu moder- * Wg znowelizowanej ustawy budżetowej na 2009 r.
nizacji Służby Celnej oraz na wynagrodzenia dla ** Wg wykonania za I półrocze 2010 r.
pracowników zaangażowanych w projekty finanso-
wane ze środków Unii Europejskiej i innych źródeł Wzrost średniego wynagrodzenia w 2009 r. wyni-
zagranicznych. kał z 2-procentowej waloryzacji oraz wprowadzenia
Wobec braku środków na podwyżki w 2010 r. przy I etapu Programu Wieloletniego „Modernizacja Służ-
ciągłym nakładaniu na ministra finansów nowych by Celnej w latach 2009–2011”. Wzrost na 2010 r.
zadań dąży się, w ramach określonych środków na wynika z wprowadzenia II etapu ww. programu wie-
wynagrodzenia, do prowadzenia racjonalnej polityki loletniego.
zatrudnienia. Ad 7. W Gabinecie Politycznym Ministra Finan-
sów obecnie jest zatrudnionych 5 osób. Średnie wy-
Ad 4. Średnie wynagrodzenie miesięczne osób
nagrodzenie miesięczne wynosiło:
zajmujących kierownicze stanowiska państwowe
w Ministerstwie Finansów finansowane ze środków
Bez
ustalonych ustawami budżetowymi na lata 2008– Z dodatkowym
dodatkowego
wynagrodzeniem
–2010, tj. bez szefa Służby Celnej, wynosiło według wynagrodzenia
rocznym
rocznego
stanu na:
W 2008 r. 7993,69 zł 7993,69 zł
— 31 grudnia 2008 r. 11 672,89 zł, W 2009 r. 7785,24 zł 8048,85 zł
— 31 grudnia 2009 r. 11 724,71 zł, W I półroczu 2010 r. 7630,28 zł 8255,53 zł
— 30 czerwca 2010 r. 11 741,98 zł.
Wzrost przeciętnego wynagrodzenia wynikał je- Ad 8. W Ministerstwie Finansów pracownicy cy-
dynie ze zmian stażu pracy osób zatrudnionych wilni, poza osobami zajmującymi kierownicze stano-
w podanych wyżej dniach. Natomiast wynagrodzenie wiska państwowe, uprawnieni są do dodatkowego wy-
zasadnicze oraz dodatek funkcyjny ustalone były nagrodzenia rocznego, zaś funkcjonariusze Służby

Celnej do nagrody rocznej. Zasady nabywania prawa
oraz ustalania wysokości i wypłacania tzw. trzynast-
ki określa odpowiednio ustawa z dnia 12 grudnia 1997 r.
o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracow-
ników jednostek sfery budżetowej (Dz. U. Nr 160,
poz. 1080, z późn. zm.) oraz rozporządzenie ministra
finansów z dnia 4 lutego 2010 r. w sprawie nagrody
rocznej funkcjonariuszy celnych (Dz. U. Nr 22, poz.
113). Wysokość dodatkowego wynagrodzenia roczne-
go/nagród, o których mowa, równa jest zasadniczo
jednomiesięcznemu wynagrodzeniu/uposażeniu.
Pracownikom Ministerstwa Finansów za szcze-
gólne osiągnięcia w pracy zawodowej można przy-
znać nagrodę ze specjalnie utworzonego w tym celu
funduszu nagród. Fundusz nagród w wysokości 3%
planowanych wynagrodzeń osobowych/uposażeń
może być podwyższany w ramach posiadanych środ-
ków na wynagrodzenia. Nagrody te nie mają okreso-
wego charakteru, w szczególności nie są wypłacane
jako nagrody roczne. Przeciętna nagroda indywidu-
alna dla pracowników Ministerstwa Finansów, wyli-
czona przy przyjęciu przeciętnego zatrudnienia wy-
nikającego ze sprawozdania Rb-70 – sprawozdanie
o zatrudnieniu i wynagrodzeniach za okres od po-
czątku roku do końca kwartału sprawozdawczego,
w przeliczeniu miesięcznym na 1 etat wynosiła w:
— 2009 r. 703 zł,
— 2008 r. 1234 zł.
Ponadto pracownikom zajmującym stanowiska
pomocnicze, robotnicze i obsługi wypłacane były mie-
sięcznie indywidualne premie uznaniowe. Średnia
wysokość przyznanej premii wyniosła w:
— 2009 r. 189 zł,
— 2008 r. 190 zł.
Przeciętna nagroda indywidualna dla pracowni-
ków Ministerstwa Finansów wypłacona w 2009 r.
była zatem o 43% niższa od nagrody wypłaconej
w 2008 r.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Wiesław Szczuka
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie redukcji wydatków
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
(17328)
Szanowna Pani Marszałek! W nawiązaniu do pi-
sma SPS-023-17328/10 z 4 sierpnia 2010 r. dotyczą-
cego interpelacji pana posła Jacka Tomczaka i pana
posła Jana Filipa Libickiego w sprawie redukcji wy-
1077
datków w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego pragnę poinformować, iż mimo globalnego kry-
zysu ekonomicznego, który pogłębił trudności budże-
towe państwa, rząd Rzeczypospolitej Polskiej uznał
rozwój wiedzy i badań za jeden z priorytetów swojej
polityki, co pozwoliło w 2009 r. na zwiększenie na-
kładów na naukę aż o 17,5% w porównaniu do roku
2008 (wzrost o 691,8 mln zł), a nakładów na szkol-
nictwo wyższe o 6,76% (wzrost o 607,9 mln zł). Za-
pewniono wzrost dotacji statutowej dla jednostek
badawczo-rozwojowych i placówek naukowych Pol-
skiej Akademii Nauk w wysokości 3,9% oraz wzrost
nakładów na finansowanie nowych projektów badaw-
czych o 32,5% w stosunku do roku 2008.
W Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
przeprowadzono prace analityczne związane z racjo-
nalizacją zatrudnienia.
Mając na uwadze fakt, iż resort jest w trakcie za-
awansowanych prac nad przygotowaniem i wdroże-
niem pierwszej po 1989 r. systemowej i spójnej jedno-
czesnej reformy dwóch powiązanych sektorów – na-
uki i szkolnictwa wyższego – w pierwszej połowie
2010 r. nie podjęto działań zmierzających do 10-pro-
centowej redukcji zatrudnienia, zwłaszcza iż do chwi-
li obecnej projekt ustawy o racjonalizacji zatrudnie-
nia w administracji publicznej nie wszedł w życie.
Jednocześnie informuję jednak, iż z dniem 1 paź-
dziernika 2010 r. wejdzie w życie pakiet ustaw refor-
mujących naukę, którego ważnym elementem jest
powstanie Narodowego Centrum Nauki (NCN), dłu-
go wyczekiwanej przez uczonych niezależnej agencji
zarządzającej funduszami na badania naukowe. Zlo-
kalizowana w Krakowie agencja przejmie część za-
dań realizowanych obecnie w MNiSW, co będzie
związane z redukcją zatrudnienia w resorcie.
W 2009 r. Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego zatrudniało pracowników na 499 etatach
(w 2008 r. 459 etatów). Nieznaczny wzrost zatrudnie-
nia był efektem włączenia do Ministerstwa Zakładu
Obsługi MNiSW w wyniku zmian wprowadzonych
znowelizowaną ustawą o finansach publicznych. We-
dług stanu na dzień 31 lipca 2010 r. ministerstwo
zatrudniało pracowników na 504 etatach. Nieliczne
nowe etaty przeznaczone są do obsługi środków fun-
duszy europejskich, a koszty ich funkcjonowania po-
krywają przede wszystkim fundusze Unii Europej-
skiej. Konieczne jest tu zastrzeżenie, iż MNiSW jest
jedynym resortem koordynującym wydatkowanie
funduszy unijnych w ramach aż trzech Programów
Operacyjnych: „Kapitał Ludzki”, „Innowacyjna go-
spodarka”, „Infrastruktura i środowisko”. Dodatko-
wo MNiSW korzysta z alternatywnych form pozyski-
wania pracowników, co pozwala na redukcję kosztów
budżetowych. W roku 2010 urząd pracy, na wniosek
ministerstwa, delegował na staże 6 osób, do 31 lipca
praktyki w urzędzie odbyło 7 osób.
Wysokość średniego miesięcznego wynagrodzenia
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
w ciągu minionych dwóch lat uległo zmniejszeniu: na
koniec 2008 r. – 5328,00 zł,
1078
— na koniec 2009 r. – 4479,31 zł,
— na koniec lipca 2010 r. – 4521,20 zł.
Nastąpiło zmniejszenie średniego wynagrodzenia
kierownictwa MNiSW. Średnie wynagrodzenie kie-
rownictwa resortu na koniec 2008 r. wynosiło
11 789,46 zł, zaś na koniec 2009 r. 11 591,34 zł, a na
koniec lipca 2010 r. – 11 109,05 zł.
Gabinet polityczny ministra obecnie liczy trzech
pracowników. Średnie wynagrodzenie na koniec
2008 r. wynosiło 7314, 00 zł, na koniec 2009 r.
– 8042,67 zł, a na koniec lipca 2010 r. – 9139,82 zł.
W Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
w 2008 r. i 2009 r. wypłacono nagrody roczne dla
pracowników. W roku 2008 na ten cel przeznaczono
2 491 985,50 zł, a w 2009 roku 3 111 548,14 zł.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie redukcji wydatków
w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego (17329)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację złożoną przez pana posła Jacka Tomczaka
i Jana Filipa Libickiego składam na ręce Pana Mar-
szałka następujące informacje.
Ad 1. i Ad 2. W zakresie zatrudnienia Minister-
stwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego w latach
2008–2010 podjęło kroki zmierzające do zmniejszenia
ilości zatrudnionych pracowników. Na dzień 30 czerw-
ca 2008 r. stan etatowy urzędu wynosił 363 etatów
r. (łącznie z osobami przebywającymi czasowo na
urlopach bezpłatnych i wychowawczych), a stan za-
trudnienia na ten dzień wynosił 336 etatów. Taka
ilość etatów była wyjściowa do rozpoczęcia procesu
generowania oszczędności w MKiDN, który rozpo-
czął się w II połowie 2008 r. i polegał na przeprowa-
dzeniu gruntownej analizy zadań realizowanych
przez pracowników, przesunięciu kompetencji mię-
dzy poszczególnymi departamentami, zmianach w re-
gulaminie organizacyjnym, nowym podziale zadań
członków kierownictwa. Efektem tych działań była
reorganizacja skutkująca zmniejszeniem stanu za-
trudnienia do 307 etatów na dzień 31.12.2009 r.
W ramach reorganizacji urzędu wypowiedzenie
otrzymało 29 pracowników, których okresy wypowie-
dzenia przypadły w różnych terminach, tj. od grud-
nia 2008 r. do marca 2009 r. Rezultatem prowadzenia
przez MKiDN konsekwentnej polityki kadrowej, ma-
jącej na celu redukcję etatów pod kątem uzyskania
oszczędności oraz utrzymania kadry urzędniczej
o wysokich kwalifikacjach zawodowych, było osią-
gnięcie w dniu 1 kwietnia 2009 r. pożądanego przez
kierownictwo urzędu stanu etatowego. Powyższe
działania podjęte w połowie 2008 r. dały w tym okre-
sie oszczędności na kwotę 263 450,99 zł.
Ad 3. W roku 2009 r. Ministerstwo Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego poczyniło również oszczędności
w zakresie wydatków osobowych polegające na nie-
rozdysponowaniu części środków z funduszu osobo-
wego, w tym również z 3% funduszu nagród. Łącznie
MKiDN zwróciło do budżetu państwa kwotę w wy-
sokości 173 849,86 zł w tym 30,4% stanowiły niewy-
płacone nagrody.
Ad 4. Średnie wynagrodzenie kierownictwa re-
sortu w 2008 r. wynosiło – 11 919,13 zł, w 2009 r.
– 12 043,07 zł, w 2010 r. do dnia 31.07.2010 r.
– 12 287,17 zł.
Ad 5. Na dzień 31.12.2008 r. stan zatrudnienia
wynosił – 317 etatów, na dzień 31.12.2009 r.
– 307 etatów. Na dzień 31.07.2010 r. – stan zatrud-
nionych wynosił – 309 etatów.
Ad 6. Średnie wynagrodzenie w 2008 r. z dodat-
kowym wynagrodzeniem rocznym i nagrodami uzna-
niowymi we wszystkich kategoriach zatrudnienia
(bez kierownictwa resortu) z uwzględnieniem stano-
wisk niemnożnikowych i pomocniczych wyniosło
5280,53 zł, w 2009 r. – 6730,07 zł, zaś za I półrocze
2010 r. – 6820,41 zł.
Ad 7. Gabinet polityczny ministra do dnia 1 sierp-
nia br. liczył 2 osoby (w tym szef gabinetu), od dnia
2 sierpnia br. w GPM zatrudniona jest jedna osoba.
Średnie wynagrodzenie członków GPM z dodat-
kowym wynagrodzeniem rocznym i nagrodami
uznaniowymi w 2008 r. wyniosło 7425,96 zł, w 2009 r.
– 8737,19 zł a do dnia 31 lipca br. wyniosło 10 979,54 zł.
Ad 8. W Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego nie istnieją nagrody roczne, ale zgodnie
z ustawą z dnia 12 grudnia 1997 r. (Dz. U. Nr 160/97,
poz. 1080, z późn. zm.) wypłacane jest dodatkowe
wynagrodzenie roczne dla pracowników jednostek
sfery budżetowej w wysokości 8,5% sumy wynagro-
dzenia za pracę otrzymywanego przez pracownika
w ciągu roku kalendarzowego, za który przysługuje
to wynagrodzenie.
Informuję również, że zgodnie z art. 93 ustawy
z dnia 21 listopada 2008 r. (Dz. U. Nr 227, poz. 1505)
członkom korpusu służby cywilnej za szczególne
osiągnięcia w pracy zawodowej można przyznać na-
grodę ze specjalnie utworzonego w tym celu fundu-
szu nagród w służbie cywilnej. W 2008 r. średnia
nagroda wynosiła 5813 zł, w 2009 r. – 5540 zł. W 2010 r.
w MKiDN wypłacono pracownikom jeden raz nagro-
dy i średnia nagroda wyniosła 2759,70 zł.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie redukcji wydatków
w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji (17330)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 4 sierpnia 2010 r. (sygn.: SPS-023-
-17330/10) dotyczącego interpelacji posłów na Sejm
RP, pana Jacka Tomczaka i pana Jana Filipa Libic-
kiego, z dnia 12 lipca 2010 r. w sprawie redukcji wy-
datków w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
W związku z zaistniałą trudną sytuacją ekono-
miczno-gospodarczą w kraju oraz wdrożeniem planu
oszczędnościowego, skutkującego ograniczeniami środ-
ków finansowych pozostających w dyspozycji Mini-
sterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, pod-
jęto m.in. działania o ograniczeniu wydatków rzeczo-
wych do niezbędnego minimum, zapewniającego jed-
nak ciągłość realizacji ustawowych zadań. Ze wzglę-
du na niższy limit wydatków realizacja planu oszczęd-
ności została zapoczątkowana w 2009 r. i jest konty-
nuowana w 2010 r. Największe ograniczenia dotyczą
wydatków z zakresu bieżącej działalności Minister-
stwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, tj. w szcze-
gólności zmniejszenia wydatków na:
— wykonywanie bieżących remontów oraz utrzy-
manie nieruchomości;
— konserwacje i naprawy sprzętu biurowego, in-
formatycznego oraz wyposażenia;
— usługi sprzątania obiektów;
— na zakup materiałów kancelaryjno-biurowych,
druków resortowych i powszechnego użytku na po-
trzeby wewnętrznych komórek organizacyjnych. Za-
potrzebowanie roczne na ww. asortymenty zostało
zredukowane do ok. 50%;
— utrzymanie kolumny transportowej będącej
w dyspozycji Ministerstwa SWiA, m.in. poprzez wy-
cofanie z eksploatacji najstarszych i najbardziej zu-
żytych pojazdów oraz ograniczenie wyjazdów służbo-
wych do niezbędnego minimum;
— funkcjonowanie gospodarstwa pomocniczego
(Zakład Obsługi MSWiA) w części dotyczącej zmniej-
szenia zatrudnienia.
Przeciętne miesięczne wynagrodzenie kierownic-
twa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji (ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji, sekretarza i podsekretarzy stanu) w poszczegól-
nych latach przedstawia się następująco:
— 2008 rok – 13 249,55 zł brutto,
— 2009 rok – 11 964,00 zł brutto,
1079
— 2010 rok – 13 443,22 zł brutto (zwiększenie
nastąpiło z tytułu wypłat wynagrodzenia dla pana
Jerzego Millera, ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji, przez Ministerstwo Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji. W przypadku ministra spraw
wewnętrznych i administracji, będącego jednocze-
śnie wicepremierem – tak było w przypadku wicepre-
miera pana Grzegorza Schetyny – płatnikiem była
Kancelaria Prezesa Rady Ministrów).
Liczba osób zatrudnionych w komórkach organi-
zacyjnych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji przedstawia się następująco:
— według stanu na dzień 31.12.2008 r.: 1165 osób,
w tym 76 osób przebywających na urlopach wycho-
wawczych i bezpłatnych,
— według stanu na dzień 31.12.2009 r.: 1183 oso-
by, w tym 55 osób przebywających na urlopach wy-
chowawczych i bezpłatnych,
— według stanu na dzień 31.07.2010 r.: 1206 osób,
w tym 52 osoby przebywające na urlopach wycho-
wawczych i bezpłatnych.
Przeciętne miesięczne wynagrodzenie (łącznie
z nagrodami uznaniowymi i dodatkowym wynagro-
dzeniem rocznym) w Ministerstwie Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji na jednego pełnozatrudnionego
pracownika (kierownictwo, gabinet polityczny, kor-
pus służby cywilnej), w poszczególnych latach, przed-
stawia się następująco:
— 2008 rok – 5635,15 zł brutto,
— 2009 rok – 5554,62 zł brutto,
— 2010 rok – 5587,21 zł brutto.
W Gabinecie Politycznym Ministra Spraw We-
wnętrznych i Administracji, według stanu na dzień
31.07.2010 r., zatrudnionych było 7 osób. Przeciętne
miesięczne wynagrodzenie na jednego pełnozatrud-
nionego pracownika Gabinetu Politycznego Ministra
Spraw Wewnętrznych i Administracji, w poszczegól-
nych latach, przedstawia się następująco:
— 2008 rok – 5988,06 zł brutto,
— 2009 rok – 6078,27 zł brutto (zwiększenie
z tytułu wypłaty ekwiwalentu za niewykorzystany
urlop wypoczynkowy dla pracowników gabinetu po-
litycznego, w związku z zakończeniem pełnienia
funkcji ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji, wicepremiera pana Grzegorza Schetyny),
— 2010 rok – 5375,75 zł brutto.
Pracownicy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji otrzymali nagrody uznaniowe, któ-
rych wysokość na jednego pracownika wynosiła
średnio:
— w 2008 r. – 2187,59 zł brutto,
— w 2009 r. – 1616,50 zł brutto.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Minister-
stwie Spraw Wewnętrznych i Administracji nie są
wypłacane nagrody roczne. Wypłacane jest nato-
miast dodatkowe wynagrodzenie roczne na podsta-
wie ustawy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym
wynagrodzeniu rocznym dla pracowników jednostek
sfery budżetowej (Dz. U. Nr 160, poz. 1080, z późn.
zm.), w wysokości ustawowej 8,5% sumy wynagro-
1080
dzenia za pracę otrzymanego przez pracownika
w ciągu roku kalendarzowego, za który przysługuje
to wynagrodzenie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie redukcji wydatków
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (17331)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją panów posłów J. Tomczaka i J. Libickiego
w sprawie redukcji wydatków w Ministerstwie Spraw
Zagranicznych (pismo SPS-023-17331/10 z dnia 4 sierp-
nia 2010 r.) uprzejmie informuję.
1. W Ministerstwie Spraw Zagranicznych nie był
przeprowadzany audyt zatrudnienia w rozumieniu
przepisów o audycie wewnętrznym. Natomiast kwe-
stie zarówno redukcji, jak i racjonalizacji zatrudnie-
nia są od 2008 r. przedmiotem ustawicznych wnikli-
wych analiz i zmian mających na celu zarówno
zmniejszenie zatrudnienia na placówkach dyploma-
tycznych i w centrali MSZ, jak też lepszego wykorzy-
stania posiadanych zasobów ludzkich do realizacji
zadań resortu i celów polskiej polityki zagranicznej.
2. Przygotowany w MSZ plan reorganizacji resor-
tu odnosi się wprost do reorganizacji zadań w cen-
trali MSZ oraz do zatrudnienia w placówkach. Zawie-
ra on założenia racjonalizacji zadań wykonywanych
przez placówki i powiązane z tym ograniczenie za-
trudnienia. Plan ten obejmuje lata począwszy od
2011 r., choć rok 2010 przyniesie już likwidację go-
spodarstwa pomocniczego Zarząd Obsługi MSZ i re-
organizację zadań wykonywanych przez tę jednostkę
finansów publicznych.
3. Ministerstwo Spraw Zagranicznych już od 2008 r.
prowadziło działania oszczędnościowe. Polegały one
przede wszystkim na przeglądzie mapy polskich pla-
cówek zagranicznych i analizie kosztów ich funkcjo-
nowania. Podjęto w tym zakresie szereg decyzji
w zakresie likwidacji lub restrukturyzacji wielu pla-
cówek zagranicznych oraz etatów na placówkach.
W efekcie tych działań nastąpiło zmniejszenie liczby
placówek zagranicznych ze 180 funkcjonujących
w styczniu 2008 r. do 158 istniejących obecnie. W tym
czasie zatrudnienie na placówkach zmniejszyło się
o 186 etatów, z czego 130 to tzw. etaty krajowe, kie-
rowane do pracy z Polski (pociągające za sobą naj-
wyższe koszty zatrudnienia). Nawet przy zmniejszo-
nej obsadzie kadrowej poszczególnych placówek nie
zredukowano zadań przed nimi stojących, które wraz
ze zbliżającą się polską prezydencją w Radzie Unii
Europejskiej ulegają systematycznemu zwiększeniu.
Należy jednak zwrócić uwagę na specyfikę minister-
stwa, w którego budżecie wydatki w walutach ob-
cych, w większości sztywne, stanowią ponad 60%
(dotyczą przede wszystkim utrzymania infrastruk-
tury placówek zagranicznych oraz zobowiązań wy-
nikających z płatności składek do organizacji mię-
dzynarodowych). Wobec obserwowanej w 2009 r. de-
precjacji złotego oraz braku mechanizmów chronią-
cych resort spraw zagranicznych przed negatywnymi
skutkami różnic kursowych niedobór wydatków zło-
towych resortu wyniósł ponad 15% budżetu MSZ,
tj. ok. 177 mln zł. Jednocześnie wobec wyczerpania
się środków w ramach rezerwy celowej, z których
pokrywano zobowiązania wynikające z decyzji i wy-
roków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka
w Strasburgu, zdecydowano o pokrywaniu tych zo-
bowiązań w roku 2009 r. w ramach wydatków części
45: Sprawy zagraniczne. W 2010 r. bez uwzględnienia
połączenia z UKIE MSZ na realizację zadań otrzy-
mało limit wydatków, który nominalnie jest większy
o 16,7% od limitu według ustawy budżetowej na 2010 r.
(po nowelizacji). Wzrost ten wynika z nowych specy-
ficznych dodatkowych zadań obsługiwanych przez
MSZ w 2010 r., w tym przede wszystkim zwiększo-
nych wydatków z tytułu płatności składek do orga-
nizacji międzynarodowych i uwzględnienia kosztów
prac przystosowawczo-adaptacyjnych nowej siedziby
Stałego Przedstawicielstwa RP w Brukseli w per-
spektywie zbliżającej się prezydencji Polski w UE.
Rzeczywiste wydatki na podstawową działalność
MSZ zostały utrzymane na poziomie ustawy z 2009 r.
po nowelizacji. Należy przy tym zauważyć, że środki
złotowe przyznane w projekcie ustawy budżetowej na
2010 r. na potrzeby placówek zagranicznych nie zo-
stały określone na poziomie adekwatnym do założo-
nego kursu głównych walut obcych i resort SZ sza-
cuje, iż niedobór w tym zakresie może wynosić kil-
kadziesiąt milionów złotych. Brak odpowiednich
środków MSZ jest pokrywany drogą kolejnych racjo-
nalizacji wydatków w placówkach.
4. Średnie wynagrodzenie brutto kierownictwa
resortu kształtowało się na poziomie w:
— 2008 r. – 12 275,33 zł miesięcznie,
— 2009 r. – 12 213,40 zł miesięcznie,
— 2010 r. – 11 717,33 zł miesięcznie, dane za
I półrocze.
5. Na dzień 31 grudnia zatrudnionych było
w 2008 r. w:
— ministerstwie
– 967 osób, co stanowi 954 etaty,
— placówkach zagranicznych
– 3552 osoby, co stanowi 3446 etatów;

2009 r. w:
— ministerstwie
– 1076 osób, co stanowi 1062 etaty,
— placówkach zagranicznych
— 3295 osób, co stanowi 3243 etaty;
2010 r., dane za I półrocze, w:
— ministerstwie
– 1432 osoby, co stanowi 1 414 etatów,
— placówkach zagranicznych
– 3360 osób, co stanowi 3243 etaty.
6. Średnie miesięczne wynagrodzenie brutto kształ-
towało się na poziomie
— 2008 r. w:
– ministerstwie – 6 233,26 zł,
– placówkach zagranicznych – 4 748,75 zł;
— 2009 r. w:
– ministerstwie – 7 334,24 zł,
– placówkach zagranicznych – 5 357,37 zł;
— 2010 r., dane za I półrocze, w:
– ministerstwie – 7 608,97 zł,
– placówkach zagranicznych – 5 906,49 zł.
7. Liczba pracowników gabinetu politycznego mi-
nistra wynosi 3 osoby, przy czym szef gabinetu po-
litycznego pełni jednocześnie funkcję rzecznika pra-
sowego ministerstwa i ministra spraw Zagranicz-
nych (organizacyjnie nie zostało wyodrębnione
w ministerstwie dodatkowe samodzielne stanowisko
rzecznika).
8. Średnie miesięczne wynagrodzenie brutto
w gabinecie politycznym ministra kształtowało się
na poziomie:
— 2008 r. – 8 058,70 zł,
— 2009 r. – 8 881,61 zł,
— 2010 r. – 5 895,00 zł.
9. Średnia wysokość rocznej nagrody w minister-
stwie w 2009 r. kształtowała się na poziomie 4 523,76 zł
oraz 2 645,42 zł – w placówkach zagranicznych.
W 2008 r. oraz w I półroczu 2010 r. ministerstwo nie
wypłacało nagród rocznych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Mikołaj Dowgielewicz
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie redukcji wydatków
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
(17332)
W odpowiedzi na pismo, znak: SPS-023-17332/10,
z dnia 4 sierpnia 2010 r., dotyczące interpelacji po-
słów Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego w spra-
1081
wie redukcji wydatków w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi uprzejmie informuję, że:
1. Dostrzegając potrzebę racjonalizacji zatrudnie-
nia oraz stworzenia stałego mechanizmu doskonale-
nia wykorzystania zasobów ludzkich zatrudnionych
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi, w 2009 r.
przeprowadzony został audyt organizacyjny MRiRW,
który miał na celu m.in. wyeliminowanie powtarza-
nia zadań i kompetencji przez różne komórki organi-
zacyjne. W wyniku tych działań przeprowadzono
reorganizację urzędu, która polegała m.in. na likwi-
dacji komórki organizacyjnej oraz skupieniu powta-
rzających się w kilku komórkach organizacyjnych
zadań w jednej z nich. Jednocześnie w celu lepsze-
go wykorzystania zasobów ludzkich zatrudnionych
w urzędzie dokonano przeniesienia pracowników po-
między komórkami organizacyjnymi urzędu.
2. W 2009 r. w wyniku nowelizacji ustawy budże-
towej plan wydatków budżetowych w dziale 750: Ad-
ministracja publiczna, w rozdziale 75001: Urzędy
naczelnych i centralnych organów administracji rzą-
dowej został zmniejszony łącznie ze wszystkich części
budżetowych o kwotę 5 139 000 zł. Kwota zmniejsze-
nia dotyczyła wydatków bieżących związanych z ob-
sługą ministra rolnictwa i rozwoju wsi, jako dyspo-
nenta czterech części budżetowych, tj. 32: Rolnictwo,
33: Rozwój wsi, 35: Rynki rolne oraz 62: Rybołów-
stwo. Podjęto działania polegające na ograniczeniu
zakupu materiałów i wyposażenia, usług remonto-
wych i konserwacji, usług eksperckich, umów zlece-
nia i o dzieło, a także służbowych podróży krajowych
i zagranicznych. W efekcie działań oszczędnościo-
wych wydatki zostały zrealizowane w ramach planu
wydatków po nowelizacji, a wydatkowane w ww. za-
kresie kwoty były mniejsze od wydatków zrealizowa-
nych w 2008 r.
Przyjęta w ustawie budżetowej na 2010 r. dla Mi-
nisterstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi łączna kwota
planowanych wydatków budżetowych w ww. dziale
w zakresie urzędu ministra jest o 7,67% niższa od
łącznej kwoty planu wydatków na 2009 r. wg ustawy
po nowelizacji.
Obniżenie kwoty środków dotyczy dalszego zmniej-
szenia głównie wydatków bieżących (poza wynagro-
dzeniami i pochodnymi), z których finansowane są
koszty utrzymania gmachu ministerstwa, tj. podatek
od nieruchomości, energia, ochrona budynku, sprzą-
tanie, konserwacje oraz koszty zakupu materiałów
eksploatacyjnych, tj. artykułów piśmiennych, papie-
ru, tonerów i innych akcesoriów komputerowych.
Mając na uwadze działania oszczędnościowe, wszyst-
kie grupy wydatków są na bieżąco poddane wnikliwej
analizie w celu zmniejszenia wydatkowanych kwot,
bez ryzyka zaniechań w zakresie higieny i bezpie-
czeństwa pracy oraz zapewniając sprawne funkcjo-
nowanie ministerstwa. Jednocześnie zaznaczam, że
wydatki są realizowane w ramach kwot ujętych
w planie finansowym, w sposób celowy i oszczędny,
z zachowaniem zasady uzyskania najlepszych efek-
1082
tów z poczynionych nakładów oraz z uwzględnieniem
przepisów o zamówieniach publicznych.
Obecnie w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
nie planuje się zwolnień w rozumieniu redukcji eta-
tów, ponieważ aktualny stan zatrudnienia zapewnia
prawidłową realizację zadań nałożonych na urząd,
w szczególności z zakresu programów pomocy dla
polskiego rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich
oraz rybołówstwa (Program Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 oraz Program Operacyjny
„Zrównoważony rozwój sektora rybołówstwa i nad-
brzeżnych obszarów rybackich” na lata 2007–2013),
na które ministerstwo otrzymało dodatkowe etaty.
Podjęcie przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
działań związanych z racjonalizacją i zmniejszeniem
zatrudnienia zależne było od prac nad rządowym pro-
jektem ustawy o racjonalizacji zatrudnienia w pań-
stwowych jednostkach budżetowych i niektórych in-
nych jednostkach sektora finansów publicznych, od
którego odstąpiono w wyniku przeprowadzonych
uzgodnień międzyresortowych oraz konsultacji
z partnerami społecznymi. Z przekazanych przez sze-
fa służby cywilnej informacji wynika, że w chwili
obecnej prowadzone są prace nad projektem dotyczą-
cym racjonalizacji wykorzystania zasobów ludzkich
w administracji rządowej, który po zatwierdzeniu
przez Instytucję Zarządzającą Programem Operacyj-
nym „Kapitał ludzki” obejmować będzie m.in.: bench-
marking zatrudniania w ramach grup urzędów
o podobnym zakresie działania, benchmarking funk-
cji obsługowych realizowanych przez komórki orga-
nizacyjne tych urzędów na ich rzecz. Kolejnym pla-
nowanym działaniem ma być audyt racjonalności
zatrudnienia urzędów.
3. Średnie wynagrodzenie brutto kierownictwa
resortu, tzw. „R” wyniosło:
— w roku 2008 – 12 550,91 zł (w tym nagroda
jubileuszowa);
— w roku 2009 – 12 238,53 zł (w tym nagroda
jubileuszowa);
— w roku 2010 (na dzień 30.06.2010 r.) – 11 969,31 zł.
4. Według stanu na dzień 30 czerwca 2010 r.
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi zatrudnio-
nych było 796 osób (787,900 etatów), natomiast na
koniec 2008 r. 735 osób (727,425 etatów), a na koniec
2009 r. 795 osób (786,800 etatów).
5. Średnie wynagrodzenie brutto pracowników
w MRiRW wraz z dodatkowym wynagrodzeniem
rocznym ogółem wyniosło:
— w roku 2008 – 7223,31 zł;
— w roku 2009 – 7604,58 zł;
— w roku 2010 (na dzień 30.06.2010 r.) – 7252,24 zł.
6. Według stanu na dzień 30 czerwca 2010 r.
w gabinecie politycznym zatrudnionych było 5 osób
(4,5 etatu), natomiast na koniec 2008 r. 6 osób
(6 etatów), a na koniec 2009 r. 6 osób (5,5 etatu).
Średnie wynagrodzenie brutto pracowników w gabi-
necie politycznym wraz z dodatkowym wynagrodze-
niem rocznym wyniosło:
— w roku 2008 – 9709,57 zł;
— w roku 2009 – 8366,26 zł;
— w roku 2010 (na dzień 30.06.2010 r.) – 9817,72 zł
(w tym ekwiwalent za urlop i odprawa zwolnionego
pracownika).
7. Przepisy ustawy o służbie cywilnej oraz przepi-
sy wykonawcze nie przewidują wypłaty nagród rocz-
nych dla pracowników za dany rok.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jacka Tomczaka
i Jana Filipa Libickiego
w sprawie redukcji wydatków
w Ministerstwie Sprawiedliwości (17333)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 4 sierpnia 2010 r. (znak:
SPS-023-17333/10), przedstawiam poniżej odpowie-
dzi na pytania związane z interpelacją panów po-
słów: Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego.
Ad 1. W Ministerstwie Sprawiedliwości nie był
przeprowadzony audyt zatrudnienia. W 2006 r.
przeprowadzono audyt systemu wynagrodzeń, co
wiąże się z zatrudnieniem. Proces zatrudnienia
w Ministerstwie Sprawiedliwości jako osobne zada-
nie audytowe nie był przedmiotem badania audyto-
ra wewnętrznego jednostki. Zakres przedmiotowy
zadania w zakresie wynagrodzeń obejmował m.in.
planowanie i sprawozdawczość wynagrodzeń. Z usta-
leń audytu wynika, iż na bieżąco, po zakończeniu
każdego miesiąca przeprowadzana była analiza sta-
nu zatrudnienia i wykonania w zakresie wynagro-
dzeń w centrali ministerstwa. Pracownik stanowi-
ska pracy ds. spraw analiz prawno-budżetowych
w biurze finansowo-administracyjnym sporządzał
i przekazywał dyrektorowi generalnemu kwartalne
oceny wykonania zatrudnienia i wynagrodzeń w cen-
trali ministerstwa. Zmiana kwot dotycząca wyna-
grodzeń zawsze była dokonywana na podstawie de-
cyzji ministra finansów.
Ad 2. W urzędzie wprawdzie nie przygotowano
planu zmniejszenia wydatków na administrację ani
planu zwolnienia 10% zatrudnionych w resorcie, jed-
nakże – tam, gdzie to było możliwe – ograniczono
wydatki na administrację. Ministerstwo prowadzi
racjonalną politykę kadrową, nigdy nie przekroczyło
limitu etatów zapisanych w ustawie budżetowej. Za-
trudnienie nowych pracowników wynika jedynie
 1083

z ruchu kadrowego oraz konieczności zastępstwa nie-
obecnych pracowników.
Ad 3. Ministerstwo racjonalnie gospodaruje środ-
kami publicznymi, czego dowodem są pozytywne wy-
niki corocznych kontroli Najwyższej Izby Kontroli.
Ad 4. Średnie wynagrodzenie członków kierow-
nictwa resortu wynagradzanych na podstawie roz-
porządzenia z dnia 25 stycznia 2002 r. w sprawie
szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmują-
cych kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U.
Nr 10, poz. 91, z późn. zm.) wyniosło:
— na koniec roku 2008: 11 943,14 zł,
— na koniec roku 2009: 12 591,42 zł,
— na dzień 31 lipca 2010 r.: 12 527,82 zł.
Średnie wynagrodzenie członków kierownictwa
resortu wynagradzanych na podstawie ustaw: Prawo
o ustroju sądów powszechnych, Prawo o ustroju są-
dów administracyjnych oraz przepisów wykonaw-
czych wyniosło:
— na koniec roku 2008: 16 177,38 zł,
— na koniec roku 2009: 17 830,80 zł,
— na dzień 31.07.2010 r.: 19 341,34 zł.
Ad 5. Stan zatrudnienia w Ministerstwie Spra-
wiedliwości wyniósł:
— na dzień 31 grudnia 2008 r.: 1002 osoby (prze-
ciętne roczne: 971),
— na dzień 31 grudnia 2009 r.: 1011 osób (prze-
ciętne roczne: 954),
— na dzień 31 lipca 2010 r.: 837 osób (przeciętne
za 7 miesięcy: 890,82).
Ad 6. Średnie wynagrodzeniu w resorcie w po-
dziale na części budżetowe przedstawiają poniższe
tabele:
Część 15: Sądy powszechne (w złotych):
Ad 7. Gabinet polityczny ministra sprawiedliwości
liczy 6 osób (łącznie z asystentami sekretarza i pod-
sekretarza stanu), średnie wynagrodzenie pracowni-
ków zatrudnionych w gabinecie politycznym ministra
wyniosło:
— rok 2008: 6202,90 zł,
— rok 2009: 5166,02 zł,
— rok 2010: 6486,06 zł.
Średnie wynagrodzenie uwzględnia również do-
datkowe wynagrodzenie roczne, tzw. trzynastkę,
osób, które aktualnie nie są w zatrudnieniu, ale któ-
rym dokonano wypłaty za rok poprzedni.
Ad 8. Pracownicy resortu sprawiedliwości nie
otrzymują rocznych nagród. Roczny charakter ma
jedynie dodatkowe wynagrodzenie roczne, wypłaca-
ne na zasadach i w wysokości wynikających z ustawy
z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wynagro-
dzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery
budżetowej (Dz. U. Nr 160, poz. 1080, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 4 ust. 1 przedmiotowej ustawy
wynagrodzenie roczne ustala się w wysokości 8,5%
sumy wynagrodzenia za pracę otrzymanego przez
pracownika w ciągu roku kalendarzowego, za któ-
ry przysługuje to wynagrodzenie, uwzględniając
wynagrodzenie i inne świadczenia ze stosunku
pracy przyjmowane do obliczenia ekwiwalentu pie-
niężnego za urlop wypoczynkowy, a także wyna-
grodzenie za urlop wypoczynkowy oraz wynagro-
dzenie za czas pozostawania bez pracy przysługu-
jące pracownikowi, który podjął pracę w wyniku
przywrócenia do pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Igor Dzialuk

Przeciętne miesięczne
wynagrodzenie Przeciętne dodatkowe Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Rok (bez dodatkowego wynagrodzenie roczne
wynagrodzenia (dwr)
rocznego)
2008 4188 3610 Odpowiedź
2009 4742 3900
2010
4763 – ministra środowiska
(I półrocze) na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
Część 37: Sprawiedliwość (w złotych)
w sprawie redukcji wydatków
Przeciętne miesięczne w Ministerstwie Środowiska (17334)
wynagrodzenie Przeciętne dodatkowe
Rok (bez dodatkowego wynagrodzenie roczne
wynagrodzenia (dwr) Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
rocznego) interpelację posłów Jacka Tomczaka i Jana Filipa
2008 3535 3154
Libickiego w sprawie redukcji wydatków w Minister-
2009 3793 3479
stwie Środowiska, pismo znak: SPS-023-17334/10
2010
(I półrocze)*)
3770 – z dnia 4 sierpnia 2010 r., uprzejmie informuję, że
w Ministerstwie Środowiska:
Ad 1. i Ad 2. Zmniejszenie zatrudnienia o co naj-
*) Bez uwzględnienia wynagrodzeń pracowników Prokura-
mniej 10% pracowników w 2010 r. zapowiadał projekt
tury Krajowej i jednostek organizacyjnych prokuratury oraz ustawy o racjonalizacji zatrudnienia w państwowych
wynagrodzeń osadzonych. jednostkach budżetowych i niektórych innych jednost-
1084

kach sektora finansów publicznych (planowany ter- nego na jej podstawie rozporządzenia prezydenta
min wejścia w życie l stycznia 2010 r.). Ustawa ta nie Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 stycznia 2002 r.
weszła w życie. W ministerstwie nie powstał plan w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób
zwolnienia 10% pracowników, ale prowadzona racjo- zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U.
nalna polityka zatrudnienia uwzględnia zadania reali- Nr 10, poz. 91, z późn. zm.).
zowane w poszczególnych komórkach organizacyj- Średnie wynagrodzenie kierownictwa Minister-
nych, ich złożoność i pracochłonność przekładającą się stwa Środowiska przedstawiało się następująco:
na faktyczne zapotrzebowanie na pracę. Ze względu
na charakter realizowanych zadań, m.in. wdrażanie Średnie
Średnie Średnie
funduszy unijnych, transponowanie unijnego prawa wynagrodzenie wynagrodzenie
wynagrodzenie
do polskiego systemu prawnego, realizacja zadań wy- kierownictwa MŚ
kierownictwa MŚ kierownictwa MŚ
na dzień
nikających z konwencji i umów międzynarodowych w 2008 r. w 2009 r.
31 lipca 2010 r.
dotyczących ochrony środowiska, ograniczanie za-
11 891 zł 12 152 zł 12 170 zł
trudnienia jest bardzo trudną decyzją wymagającą
każdorazowo analizy pod kątem wpływu na efek-
tywne i terminowe wykonywanie statutowych zadań Ad 5. Zatrudnienie w Ministerstwie Środowiska
ministerstwa. przedstawiało się następująco:
Ad 3. Działania podjęte w 2009 r. pozwoliły na
osiągnięcie następujących oszczędności (w zł i w%) Zatrudnienie Zatrudnienie Zatrudnienie
w stosunku do pierwotnego budżetu na 2009 r. na dzień na dzień na dzień
31 grudnia 2008 r. 31 grudnia 2009 r. 31 lipca 2010 r.
Dochody. Część 41: Środowisko
454 osoby 490 osób 529 osób
Ustawa budżetowa Po nowelizacji Zwiększenia% (446,55 etatu) (485 etatów) (522 etaty)
34 106 tys. zł 38 685 tys. zł 4579 tys. zł + 13

Wydatki. Część 22: Gospodarka wodna Podane liczby uwzględniają osoby przebywające
Ustawa budżetowa Po nowelizacji Zmniejszenia% na urlopach bezpłatnych, urlopach wychowawczych,
8677 tys. zł 7377 tys. zł 1300 tys. zł – 15 urlopach macierzyńskich oraz osoby zatrudnione na
Wydatki. Część 41: Środowisko podstawie umowy w celu zastępstwa nieobecnych
Ustawa budżetowa Po nowelizacji Zmniejszenia%
pracowników.
70 064 tys. zł 66 021 tys. zł 4043 tys. zł – 6 Ad 6. Średnie wynagrodzenie w Ministerstwie
Środowiska (z wyłączeniem kierownictwa i gabinetu
Przy opracowywaniu projektu budżetu na 2010 r. politycznego)
podjęto decyzję o ograniczeniu wydatków stałych, jak
i wydatków dotyczących zadań merytorycznych przy Średnie
Średnie Średnie
uwzględnieniu, aby ograniczenia nie wpłynęły nega- wynagrodzenie wynagrodzenie
wynagrodzenie
tywnie na funkcjonowanie oraz realizację zadań prio- na dzień
w 2008 r. w 2009 r.
31 lipca 2010 r.
rytetowych Ministerstwa Środowiska.
Działania oszczędnościowe dotyczyły następują- 4991 zł 5008 zł 5056 zł
cych obszarów działania ministerstwa:
— zmniejszenie składek do organizacji międzyna- Ad 7. Stan zatrudnienia i średnie wynagrodzenie
rodowych, w Gabinecie Politycznym Ministra Środowiska przed-
— zmniejszenie wydatków na delegacje krajowe stawiały się następująco:
i zagraniczne,
— rezygnacja z ekspertyz, analiz i opinii zleca-
nych podmiotom zewnętrznym, Stan na dzień Stan na dzień Stan na dzień
31 grudnia 2008 r. 31 grudnia 2009 r. 31 lipca 2010 r.
— zmniejszenie wydatków na szkolenia pracow-
ników, Liczba
Średnie
Liczba
Średnie
Liczba
Średnie
— ograniczenie wydatków na zakup materiałów osób osób osób
wynagro- wynagro- wynagro-
zatrudnio- zatrud- zatrudnio-
i wyposażenia, nych
dzenie
nionych
dzenie
nych
dzenie
— ograniczenie wydatków na transport, usługi
remontowe, konserwacje i naprawy, 8 4 6
5284 zł 6288 zł 5917 zł
(6,2 etatu) (4 etaty) (6 etatów)
— zmniejszenie środków na wydatki majątko-
we, w tym ograniczenie w zakupie klimatyzatorów,
kopiarek, samochodów, zakupie sprzętu i oprogra- Ad 8. Zgodnie z obowiązującymi przepisami usta-
mowania. wy z dnia 12 grudnia 1997 r. o dodatkowym wyna-
Ad 4. Zasady wynagradzania osób zajmujących grodzeniu rocznym dla pracowników jednostek sfery
kierownicze stanowiska państwowe określają prze- budżetowej (Dz. U. Nr 160, poz. 1080, z późn. zm.),
pisy ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagradzaniu pracownicy spełniający ustawowe wymagania otrzy-
osób zajmujących kierownicze stanowiska państwo- mali w 2008, 2009 i 2010 roku dodatkowe wynagro-
we (Dz. U. Nr 20, poz. 101, z późn. zm.) oraz wyda- dzenie roczne stanowiące, zgodnie z ustawą, 8,5%

sumy wynagrodzenia za pracę otrzymanego przez
pracownika w ciągu roku kalendarzowego, za który
przysługuje to wynagrodzenie.
W myśl art. 93 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r.
o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505, z późn.
zm.) dyrektor generalny urzędu tworzy fundusz na-
gród w wysokości 3% planowanych wynagrodzeń oso-
bowych. Fundusz ten może być podwyższony w ra-
mach posiadanych środków na wynagrodzenia. Na-
groda jest świadczeniem o charakterze uznaniowym
i przyznawana jest pracownikom w zależności od
osiąganych przez nich efektów pracy. Funkcjonu-
jący od 2009 r. w Ministerstwie Środowiska system
nagród finansowych oraz awansów członków kor-
pusu służby cywilnej przewiduje możliwość przy-
znania przez dyrektora generalnego ministerstwa
nagród rocznych pracownikom, którzy wyróżnili się
jakością i efektywnością pracy w ciągu danego roku
kalendarzowego. W 2009 r. nagrodę taką otrzymało
27 pracowników. Średnia wysokość nagrody wynio-
sła ok. 5200 zł.
Z poważaniem
Minister
Andrzej Kraszewski
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie redukcji wydatków
w Ministerstwie Zdrowia (17335)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jacka Tomczaka i pana Jana
Filipa Libickiego przekazaną przy piśmie Pana Mar-
szałka znak: SPS-023-17335/10 z dnia 4 sierpnia
2010 r. uprzejmie informuję.
Ad 1. Dotychczas w Ministerstwie Zdrowia nie był
przeprowadzany audyt zatrudnienia. W urzędzie na
bieżąco monitorowany i analizowany jest poziom za-
trudnienia oraz dokonywana ocena efektywności
pracowników, jak również struktury organizacyjnej
w celu zapewnienia skutecznej realizacji zadań rzą-
dowych. Przeprowadzony proces wartościowania sta-
nowisk pracy w urzędzie oraz okresowe oceny, które
na początku 2011 r. obejmą wszystkich pracowników,
zostaną dodatkowo wykorzystane do racjonalizacji
polityki kadrowej w urzędzie.
Jednocześnie nadmieniam, iż w projekcie strate-
gii zarządzania zasobami ludzkimi w służbie cywil-
nej do 2020 r., przekazanym urzędom przez szefa
1085
służby cywilnej, jako I etap wdrażania strategii,
w ramach organizacji zarządzania zasobami ludzkimi,
na lata 2011–2013 przewidziane zostały działania,
które obejmować będą m.in. przeprowadzenie audytu
zatrudnienia we wszystkich ministerstwach.
Ad 2. Aktualnie nie jest przewidywane zmniejsze-
nie zatrudnienia w Ministerstwie Zdrowia z uwagi
na nowe zadania niezwykle ważne dla urzędu z punk-
tu widzenia polityki państwa, jak również przepisów
prawa oraz członkostwa w Unii Europejskiej. W ra-
mach tych zadań należy wymienić przede wszystkim
kwalifikowanie świadczeń opieki zdrowotnej jako
świadczeń gwarantowanych (tzw. koszyki), utworze-
nie Krajowego Ośrodka Seksuologii Sądowej oraz
obsługę Funduszu Rozwiązywania Problemów Ha-
zardowych. Należy podkreślić, że realizacja tych za-
dań wynika z priorytetu 1: Wzrost konkurencyjności
i innowacyjności gospodarki, określonego w Strategii
Rozwoju Kraju 2007–2010.
Ponadto w związku ze zbliżającym się przewod-
nictwem Polski w Radzie Unii Europejskiej w II po-
łowie 2011 r. konieczne jest utrzymanie przedstawi-
ciela ds. zdrowia w Stałym Przedstawicielstwie RP
przy Unii Europejskiej w Brukseli.
Jednocześnie pragnę nadmienić, iż poziom wyna-
grodzeń w Ministerstwie Zdrowia jest jednym z naj-
niższych w stosunku do pozostałych urzędów admi-
nistracji rządowej. Zgodnie z informacją Departa-
mentu Służby Cywilnej w Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów o zatrudnieniu i wynagrodzeniach w służ-
bie cywilnej w I półroczu 2009 r. – tabela 2 poziom
przeciętnych miesięcznych wynagrodzeń ogółem
członków korpusu służby cywilnej zatrudnionych
w ministerstwach oraz KPRM w I p. 2009 r. – pod
względem wysokości przeciętnego wynagrodzenia
Ministerstwo Zdrowia lokuje się na 17. pozycji spo-
śród 18 badanych urzędów.
Ad 3. W związku z kryzysem gospodarczym rów-
nież w Ministerstwie Zdrowia zostały podjęte dzia-
łania oszczędnościowe zmierzające do ograniczenia
wydatków na 2009 r. Znalazło to wyraz w znoweli-
zowanej ustawie budżetowej z dnia 17 lipca 2009 r.
poprzez zmniejszenie wydatków w części 46: Zdrowie
o 302 491 tys. zł, tj. o 6,4%, w tym wydatki bieżące
zmniejszono o 118 873 tys. zł, a wydatki majątkowe
o 183 618 tys. zł. Cięcia te dotknęły również kosztów
funkcjonowania urzędu ministra zdrowia i w dziale ad-
ministracja publiczna wydatki zmniejszono o 730 tys. zł,
w tym wydatki bieżące na utrzymanie ministerstwa
o 450 tys. zł, a wydatki majątkowe (zakupy inwesty-
cyjne dla ministerstwa) o 280 tys. zł. W przeważają-
cej większości zmniejszenie wydatków dotyczyło wy-
datków majątkowych w zakresie inwestycji wielolet-
nich oraz zakupów inwestycyjnych. Zmniejszenie
wydatków bieżących dotyczyło przede wszystkim
programu wieloletniego „Wzmocnienie bezpieczeń-
stwa zdrowotnego obywateli”, wydatków na utrzy-
manie urzędu ministra zdrowia, na zakup i utrzyma-
nie rezerw specjalistycznych służby zdrowia, dotacji
1086
dla regionalnych centrów krwiodawstwa i krwiolecz-
nictwa.
Ograniczenia wydatków były dokonane w obsza-
rach, w których można było zminimalizować ich ne-
gatywne skutki bądź odłożyć je w czasie.
Ad 4. W Ministerstwie Zdrowia średnie wynagro-
dzenie osób zajmujących kierownicze stanowiska
państwowe (łącznie ze wszystkimi składnikami wy-
nagrodzenia) wynosiło:
— na koniec grudnia 2008 r. – 11 704,68 zł,
— na koniec grudnia 2009 r. – 11 665,82 zł,
— w roku 2010 aktualnie wynosi – 11 743,54 zł.
Ad 5. Średnioroczne zatrudnienie w Minister-
stwie Zdrowia w korpusie służby cywilnej w okresie
od 2008 r. do 2010 r. kształtowało się następująco:
— 2008 r. – 433 etaty (łącznie z wysokimi stano-
wiskami kierowniczymi – dyrektorzy i zastępcy dy-
rektorów komórek organizacyjnych),
— 2009 r. – 450 etatów,
W roku 2009 w strukturze organizacyjnej Mini-
sterstwa Zdrowia został utworzony nowy Departa-
ment Matki i Dziecka.
— 2010 r. aktualnie wynosi – 483 etaty.
Ad 6. W Ministerstwie Zdrowia przeciętne wyna-
grodzenie przypadające na 1 etat dla członków kor-
pusu służby cywilnej – po wydzieleniu środków prze-
znaczonych na 3-procentowy fundusz nagród, nagro-
dy jubileuszowe i jednorazowe odprawy emerytalne
– wynosiło:
— w roku 2008 – 4033 zł,
— w roku 2009 – 4288 zł,
— w roku 2010 aktualnie wynosi – 4397 zł.
Ad 7. W Ministerstwie Zdrowia w gabinecie poli-
tycznym ministra aktualnie zatrudnionych jest 6 osób.
Średnie wynagrodzenie w gabinecie politycznym mi-
nistra (łącznie ze wszystkimi składnikami wynagro-
dzenia) wynosiło:
— w roku 2008 – 6866,15 zł,
— w roku 2009 – 7003,17 zł,
— w roku 2010 aktualnie wynosi – 7715,33 zł.
Ad 8. Pracownicy Ministerstwa Zdrowia nie otrzy-
mują nagród rocznych, natomiast nagrody uznaniowe
na podstawie art. 93 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r.
o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505, z późn. zm.).
Szczegółowe kryteria przyznawania nagród pra-
cownikom Ministerstwa Zdrowia zawarte są w regu-
laminach przyznawania nagród, które są opracowy-
wane na dany rok kalendarzowy i zatwierdzane przez
dyrektora generalnego.
Fundusz przeznaczony na nagrody w wysokości
3% planowanych wynagrodzeń osobowych tworzony
jest obowiązkowo w oparciu o przepisy ustawy o służ-
bie cywilnej i może być podwyższany w ramach po-
siadanych środków na wynagrodzenia.
Nagrody w Ministerstwie Zdrowa dla członków
korpusu służby cywilnej były wypłacane dwukrotnie
w 2008 i 2009 r. Średnia wysokość nagród w latach
2008–2009 kształtowała się następująco:
— w miesiącu sierpniu 2008 r. – 701 zł,
— w miesiącu grudniu 2008 r. – 1183 zł,
— w miesiącu wrześniu 2009 r. – 1285 zł,
— w miesiącu grudniu 2009 r. – 1853 zł.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie redukcji wydatków
w Ministerstwie Obrony Narodowej (17336)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację panów posłów Jacka Tomczaka i Jana Filipa
Libickiego w sprawie redukcji wydatków w Minister-
stwie Obrony Narodowej (SPS-023-17336/10), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W Ministerstwie Obrony Narodowej nie dokonano
audytu zatrudnienia, jednak przeprowadzone w re-
sorcie analizy, oparte na planowanych zmianach or-
ganizacyjno-dyslokacyjnych ujętych w „Programie
rozwoju Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
w latach 2009–2018” oraz w planach zamierzeń or-
ganizacyjno-dyslokacyjnych na najbliższe lata, po-
zwoliły na wypracowanie modelu optymalizacji za-
trudnienia pracowników. W efekcie tych prac mini-
ster obrony narodowej wydał decyzję nr 88/MON
z dnia 24 marca 2010 r. w sprawie zatrudnienia
i funduszu wynagrodzeń pracowników resortu obro-
ny narodowej (Dz. Urz. MON Nr 6, poz. 65). Zmniej-
szenie wielkości stanów zatrudnienia pracowników
w latach 2010 i 2011 na podstawie tej decyzji wyniesie
ok. 4600 osób i wygeneruje w kolejnych latach wymier-
ne oszczędności, które zostaną przeznaczone m.in. na
poprawę poziomu wynagrodzeń pracowników.
W urzędzie ministra obrony narodowej nie prze-
widuje się zwolnienia 10% zatrudnionych. Jednakże
przygotowano, zatwierdzoną przez ministra obrony
narodowej, koncepcję zwiększenia stopnia ucywilnie-
nia urzędu. Przewiduje się, iż w latach 2010 i 2011
122 stanowiska wojskowe zostaną zamienione na sta-
nowiska cywilne.
Realne zmniejszenie budżetu Ministerstwa Obro-
ny Narodowej w 2009 r. spowodowało konieczność
podjęcia natychmiastowych działań ograniczających
oraz racjonalizujących wydatki. Założono, że głów-
nych obszarów zmniejszenia wydatków poszukiwać
należy w działalności bieżącej jednostek wojskowych.
W decyzji budżetowej na 2009 r. nr 39/MON z dnia

9 lutego 2009 r. (Dz. Urz. MON Nr 1a, poz. 16, ze
zm.), dowódców (dyrektorów, szefów, kierowników)
wszystkich szczebli dowodzenia uczyniono odpowie-
dzialnymi za identyfikowanie oraz przeciwdziałanie
praktykom w nieuzasadniony sposób zwiększający
wydatki resortu. Nakazano także poszukiwanie ob-
szarów, w których ograniczenie finansowania nie
wyrządzi szkód w dotychczas realizowanych zada-
niach. Zmniejszenie wydatków obejmowało w szcze-
gólności:
— ograniczenie zakupów sprzętu i wyposażenia,
w tym całkowitą rezygnację z zakupu samochodów
osobowych;
— ograniczenie zakupów materiałów i usług,
w tym usług remontowych;
— zmniejszenie o 50% wydatków reprezentacyj-
nych i okolicznościowych;
— zmniejszenie wydatków na krajowe i zagra-
niczne podróże służbowe.
Jako przykład praktycznych rozwiązań można
podać działania w obszarze wydatków reprezentacyj-
nych i okolicznościowych, na podstawie decyzji
nr 74/MON z dnia 12 marca 2009 r. w sprawie wy-
datków reprezentacyjnych i okolicznościowych (Dz. Urz.
MON Nr 5, poz. 61, ze zm.), które przyniosły oszczęd-
ności w kwocie 1,3 mln zł przez:
— zmniejszenie o połowę rocznych limitów wy-
datków;
— zamknięcie oraz ograniczenie katalogu wydat-
ków reprezentacyjnych;
— obniżenie o połowę wysokości należności na
zakup artykułów spożywczych przeznaczonych na
zabezpieczenia odpraw, narad itp.;
— obniżenie o połowę limitu na organizowanie
w przedstawicielstwach wojskowych, zespołach łącz-
nikowych i kontyngentach wojskowych uroczystości
o charakterze narodowym.
Na podstawie otrzymanych od dysponentów in-
formacji pierwotnie (w maju ubiegłego roku) szaco-
wano, że łączna kwota osiągniętych w 2009 r.
oszczędności wyniesie 49,1 mln zł, w tym w urzędzie
ministra obrony narodowej – 7,4 mln zł. Na koniec
roku okazało się, że prognozowane do wdrożenia pro-
cedury oszczędnościowe i racjonalizujące zostały
wprowadzone i ostatecznie przekroczyły zamierzone
efekt, zamykając się kwotą 111,9 mln zł, w tym
w urzędzie ministra obrony narodowej – 14 mln zł.
Wdrożone w 2009 r. procedury oszczędnościowe
i racjonalizujące w zdecydowanej większości miały
charakter stały, skutkujący w roku bieżącym i latach
następnych efektami podobnymi do osiągniętych
w 2009 r. Ministerstwo Obrony Narodowej jako jeden
z priorytetowych celów traktuje podtrzymanie tego
zjawiska i pogłębienie osiąganych wyników.
Przeciętne wynagrodzenie kierownictwa resortu,
tj. ministra, sekretarza stanu i podsekretarzy stanu,
w latach 2008–2010 kształtowało się następująco:
— 2008 r. – 13 519,09 zł,
— 2009 r. – 13 017,77 zł,
— pierwsze półrocze 2010 r. – 11 736,24 zł.
1087
Pragnę podkreślić, iż ww. kwoty przeciętnego wy-
nagrodzenia, jak również podane w dalszej części
niniejszego pisma zostały ustalone zgodnie z meto-
dologią sporządzania sprawozdań w zakresie zatrud-
nienia i wynagradzania w państwowej sferze budże-
towej. Kwoty przeciętnych wynagrodzeń obejmują
nie tylko wynagrodzenia zasadnicze wraz z przysłu-
gującymi dodatkami, ale także wypłacane z fundu-
szu wynagrodzeń nagrody jubileuszowe, odprawy,
ekwiwalenty za niewykorzystany urlop wypoczynko-
wy, a w przypadku pozostałych pracowników także
nagrody.
Wielkość przeciętnego zatrudnienia w Minister-
stwie Obrony Narodowej w latach 2008–2010 przed-
stawiała się następująco:
— 2008 r. – 670,
— 2009 r. – 696,
— pierwsze półrocze 2010 r. – 702.
Przedstawione powyżej wielkości zatrudnienia
obejmują wszystkie grupy pracowników, w tym: oso-
by zajmujące kierownicze stanowiska państwowe,
osoby zajmujące wysokie stanowiska państwowe
(w latach 2008 i 2009), członków korpusu służby cy-
wilnej, pracowników gabinetu politycznego i pracow-
ników na stanowiskach pomocniczych poza korpu-
sem służby cywilnej.
W latach 2008–2010 w gabinecie politycznym mi-
nistra obrony narodowej zatrudnionych było czterech
pracowników. Ich przeciętne wynagrodzenie wyno-
siło: w 2008 r. – 7901,17 zł, w 2009 r. – 8290,87 zł,
a w pierwszym półroczu 2010 r. – 8423,88 zł.
Odnosząc się do pytania panów posłów na temat
nagród rocznych pracowników Ministerstwa Obro-
ny Narodowej w latach 2008 i 2009, uprzejmie in-
formuję, że zgodnie z ustawą z dnia 12 grudnia 1997 r.
o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracow-
ników jednostek sfery budżetowej (Dz. U. Nr 160,
poz. 1080, ze zm.) corocznie wypłaca się w pierw-
szym kwartale roku dodatkowe wynagrodzenie
w wysokości 8,5% wynagrodzenia pracownika z roku
poprzedniego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystar-
czające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
1088
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie redukcji wydatków
w Ministerstwie Skarbu Państwa (17337)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jacka Tomczaka i pana Jana Filipa
Libickiego, posłów na Sejm RP, z dnia 4 sierpnia 2010 r.
w sprawie redukcji wydatków w Ministerstwie Skar-
bu Państwa uprzejmie przedstawiam następujące
wyjaśnienia:
W Ministerstwie Skarbu Państwa nie przeprowa-
dzono audytu zatrudnienia.
Określając optymalny poziom zatrudnienia w Mi-
nisterstwie Skarbu Państwa, konieczne jest przepro-
wadzanie ciągłej analizy potrzeb zadaniowych urzę-
du, w tym szczególnie uwzględniać należy potrzeby
kadrowe w obszarze prywatyzacji spółek Skarbu
Państwa (promocji działalności prywatyzacyjnej, re-
alizacji planu prywatyzacji, analiz przedprywatyza-
cyjnych, zagadnień prawnych z tego obszaru, nadzo-
ru nad przebiegiem procesu prywatyzacji), nadzoru
właścicielskiego nad spółkami Skarbu Państwa, go-
spodarowanie nieruchomościami należącymi do Skar-
bu Państwa, legislacji oraz innych newralgicznych
obszarów z zakresu działania Ministerstwa Skarbu
Państwa i zabezpieczenia prawidłowości jego funk-
cjonowania.
W związku z przeprowadzonymi w ostatnich mie-
siącach w resorcie zmianami organizacyjnymi za-
trudnienie uległo zmniejszeniu o 10% etatów.
W obszarze działań oszczędnościowych Minister-
stwo Skarbu Państwa w roku 2009 i 2010 kontynu-
owało prace podjęte w 2008 r., zmierzające do racjo-
nalizacji wydatków związanych z utrzymaniem in-
frastruktury biurowej ministerstwa, zapewniając
jednocześnie funkcjonowanie MSP na oczekiwanym
poziomie w zakresie realizacji zadań, a w szczególno-
ści zadań wynikających z przyjętego planu prywaty-
zacji na lata 2008–2011.
W wyniku wnikliwej analizy znaleziono obsza-
ry, w których ograniczenie ponoszonych kosztów
będzie najbardziej skuteczne, a zarazem najmniej
uciążliwe.
Obniżenie kosztów obsługi administracyjnej urzę-
du uzyskano poprzez zastosowanie nowych rozwią-
zań w następujących obszarach:
1) wykorzystania materiałów biurowych;
2) poboru energii elektrycznej;
3) podniesieniu parametrów izotermicznych
urzędu;
4) uzyskania wyższej efektywności pracy przy
niższych kosztach osobowych.
Ministerstwo Skarbu Państwa w 2010 r. podjęło
prace zmierzające do zwiększenie przekazu informa-
cji drogą elektroniczną o co najmniej 20–30%, co po-
zwoli na uzyskanie efektu zmniejszenia zużycia pa-
pieru podczas drukowania o 25–30% oraz zmniejsze-
nia kosztów ponoszonych na materiały biurowe o ok.
20%. Zamierzone efekty mają być osiągnięte poprzez
wdrożenie systemu fax-serwer umożliwiającego czę-
ściowe zastąpienie tradycyjnego papierowego obiegu
dokumentów obiegiem elektronicznym. Zmniejszenie
zużycia materiałów biurowych nastąpi również dzię-
ki uruchomieniu w 2010 r. centralnego systemu wy-
druku.
W 2010 r. zostanie również zawarta umowa najmu
długoterminowego samochodów osobowych, co po-
zwoli na wygenerowanie kolejnych oszczędności.
Dzięki inwestycjom modernizującym budynek (do-
szczelnienie budynku, wymiana centralnego ogrzewa-
nia, modernizacja dachu, unowocześnienie centrali
telefonicznej) uzyskane zostało odpowiednio (10 do
20%) zmniejszenie kosztów eksploatacyjnych.
Oszczędności związane z wprowadzonymi rozwią-
zaniami i modernizacją realnie powinny zostać uwi-
docznione w przyszłych okresach.
Nowelizacja ustawy budżetowej na rok 2009 wpro-
wadziła w części budżetu 36: Skarb Państwa zmniej-
szenie wydatków o kwotę ogółem 10 283 tys. zł,
w tym m.in. znaczną redukcję wydatków majątko-
wych, wydatków niezbędnych do prawidłowego funk-
cjonowania urzędu oraz dotacji do ustawy budżetowej
na 2009 r. Budżet w obszarze wydatków majątko-
wych został zrealizowany w 84%.
Wg sprawozdania Rb-70 średnie wynagrodzenie
kadry kierowniczej „R” w roku 2008 wyniosło 12 490 zł,
w roku 2009 – 11 942 zł, a po I półroczu 2010 r.
– 11 628 zł brutto.
Zatrudnienie w Ministerstwie Skarbu Państwa
wg stanu na dzień 31 grudnia 2008 r. wyniosło 770
etatów wobec limitu ustalonego w ustawie budżeto-
wej na poziomie 823 etatów. Na koniec roku 2009
zatrudnienie wyniosło 786 etatów wobec ustalonego
w ustawie budżetowej limicie 828 etatów. Natomiast
w roku bieżących na koniec 31 lipca zatrudnienie
w resorcie wyniosło 740 etatów.
Wg sprawozdania Rb-70 średnie wynagrodzenie
w resorcie po IV kwartale 2008 r. wyniosło 4194 zł
brutto, po IV kwartale 2009 r. wyniosło 4221 zł brut-
to, a po I półroczu 2010 r. wynosiło 4070 zł brutto.
Zatrudnienie w Gabinecie Politycznym Ministra
Skarbu Państwa obecnie wynosi 4 osoby/4 etaty. Wg
sprawozdania Rb-70 średnie wynagrodzenie pracow-
ników gabinetu politycznego w 2008 r. wyniosło 5636 zł,
w 2009 r. – 6468 zł, a w po I półroczu 2010 r. – 7236 zł
brutto.
Pracownicy za szczególne osiągnięcia w pracy za-
wodowej w 2008 r. i w 2009 r. otrzymywali nagrody
uznaniowe. Średnia wysokość nagrody uznaniowej
w 2009 r. wyniosła 3833 zł brutto, natomiast w roku
2008 średnia wysokość nagrody wynosiła 1683 zł.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie redukcji wydatków
w Ministerstwie Sportu i Turystyki (17338)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów na Sejm RP pana Jacka Tomczaka
i pana Jana Filipa Libickiego, przekazaną pismem
z dnia 4 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-173338/10)
w sprawie redukcji wydatków w Ministerstwie Spor-
tu i Turystyki, uprzejmie informuję, co następuje.
W Ministerstwie Sportu i Turystyki nie został
przeprowadzony audyt zatrudnienia. Średnie wyna-
grodzenie kierownictwa resortu w cz. 25: Kultura
fizyczna i sport wynosiło odpowiednio: w 2008 r.
– 12 556 zł, w 2009 r. – 12 634 zł, natomiast na koniec
I półrocza 2010 r. wynosiło 12 617 zł. W cz. 40: Tury-
styka kształtowało się następująco: 10 903 zł, 10 980 zł,
11 058 zł.
Stan zatrudnienia w Ministerstwie Sportu i Tury-
styki przedstawia się następująco: 2008 r. – 197 osób,
2009 r. – 203 osoby, stan na 31 lipca 2010 r. wyniósł
213 osób.
Średnie wynagrodzenie (bez nagród oraz trzyna-
stek) w Ministerstwie Sportu i Turystyki wynosiło
w cz. 25: Kultura fizyczna i sport w 2008 r. – 4827 zł,
w 2009 r. – 5167 zł, na koniec I półrocza 2010 r. – 4925 zł,
w cz. 40: Turystyka – 4665 zł, 4037 zł, na koniec
I półrocza 2010 r. – 4156 zł.
Na dzień 31 lipca br. w gabinecie politycznym mi-
nistra zatrudnione były 4 osoby. Średnie wynagro-
dzenie1) w gabinecie politycznym w cz. 25: Kultura
fizyczna i sport wynosiło odpowiednio w 2008 r.
– 5557 zł, w 2009 r. – 7215 zł oraz 6618 zł na koniec
I półrocza 2010 r. W cz. 40: Turystyka w 2008 r. śred-
nie wynagrodzenie wyniosło 5633 zł, natomiast od
2009 r. nie zatrudniano pracowników w gabinecie
politycznym, których wynagrodzenie byłoby wypła-
cane z tej części.
W 2008 i 2009 r. pracownicy otrzymali nagrody
wypłacone w średniej wysokości w cz. 25: Kultura
fizyczna i sport – 4007 zł oraz 3889 zł, w cz. 40: Tu-
rystyka – 2648 zł, 3375 zł.
Na skutek wprowadzonych oszczędności wydatki
na zadania w obszarze kultury fizycznej i sportu oraz
turystyki określone w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r.
o zmianie ustawy budżetowej na rok 2009 (Dz. U.
Nr 128, poz. 1057) wyniosły: część 25 – Kultura fi-
zyczna i sport – 270 298 tys. zł (wydatki zmniejszono
o kwotę 41 732 tys. zł), część 40: Turystyka – 44 037
tys. zł (wydatki zmniejszono o kwotę 5238 tys. zł).
Oszczędności w wydatkach wprowadzono w ob-
szarze kultury fizycznej i sportu między innymi w za-
kresie dofinansowania zadań sportu powszechnego
1)
W tym: wynagrodzenie zasadnicze, dodatek stażowy, spe-
cjalny, funkcyjny, ekwiwalent za urlop, odprawa, 13 pensja.
1089
zlecanych stowarzyszeniom działającym w sferze
kultury fizycznej i sportu, a także na finansowanie
realizacji zadań sportu kwalifikowanego zlecanych
polskim związkom sportowym. Dokonano również
oszczędności w pozostałych zadaniach z zakresu kul-
tury fizycznej i sportu, wśród zadań objętych oszczęd-
nościami część z nich, z uwagi na wysokość ograni-
czonych środków budżetowych, nie została zrealizo-
wana lub przyjęła formę koncepcyjną – niegenerują-
cą żadnych środków finansowych. Do takich zadań
należą m.in. opracowanie warunków technicznych
budowy obiektów sportowych i utworzenie systemu
informacji sportowej – oszczędności wprowadzono ze
względu na bardzo wczesną fazę realizacji zadania.
W przypadku pozostałej grupy zadań z zakresu kul-
tury fizycznej i sportu realizowanych w minister-
stwie, a objętych oszczędnościami, zostały one zre-
alizowane w pełnym zakresie w ramach ograniczo-
nych środków budżetowych.
Ograniczono wydatki na zadania w zakresie tu-
rystyki, a mianowicie na zadania związane z upo-
wszechnianiem turystyki. Zmniejszeniu uległa dota-
cja podmiotowa dla Polskiej Organizacji Turystycz-
nej na realizację zadań statutowych. Wprowadzono
również oszczędności w wydatkach na administrację
publiczną związaną z funkcjonowaniem urzędu. Oszczęd-
ności objęły wydatki na zakupy materiałów biuro-
wych i wyposażenia, opłaty z tytułu korzystania
z usług telefonii komórkowej i stacjonarnej, zmniej-
szono środki zaplanowane na podróże służbowe kra-
jowe i zagraniczne oraz zrezygnowano z wynajęcia
dodatkowej powierzchni biurowej, co spowodowało
zmniejszenie kwoty zaplanowanej na opłaty czyn-
szowe. Ponadto zmniejszono wydatki majątkowe
związane z zakupem sprzętu informatycznego (zre-
zygnowano z wdrożenia elektronicznego systemu
obiegu dokumentów w MSiT oraz ograniczono roz-
budowę serwerowni).
Nie dokonano ograniczenia środków budżetowych
na zadania priorytetowe ministerstwa, takie jak:
— realizacja programu wieloletniego „Przygoto-
wanie i wykonanie przedsięwzięć Euro 2012”,
— kontynuacja realizacji przedsięwzięć inwesty-
cyjnych w ramach programu „Moje boisko – Orlik
2012”,
— program walki z dopingiem w sporcie, realiza-
cja zwiększonej liczby badań kontrolnych zalecanych
przez Światową Agencję Antydopingową, a także
utrzymanie akredytacji Zakładu Badań Antydopin-
gowych Instytutu Sportu WADA,
— realizacja zadań w zakresie sportu osób niepeł-
nosprawnych.
Niemniej w celu wygenerowania oszczędności
w niektórych przypadkach znacznie ograniczono środ-
ki finansowe na realizację zaplanowanych zadań.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
1090
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie redukcji wydatków
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego (17339)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 4 sierpnia 2010 r.
(znak: SPS-023-17339/10) przesyłam odpowiedzi na
pytania zawarte w interpelacji posłów Jacka Tom-
czaka i Jana Filipa Libickiego w sprawie redukcji
wydatków w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego.
1. Czy w ministerstwie został przeprowadzony
audyt zatrudnienia?
W Ministerstwie Rozwoju Regionalnego każdego
roku przeprowadzana jest analiza ryzyka. W wyniku
ostatnio przeprowadzonej analizy stwierdzono, że
problematyka zatrudnienia nie jest w MRR obszarem
wysokiego ryzyka, w konsekwencji czego nie przepro-
wadzono audytu zatrudnienia. Należy jednak pod-
kreślić, że alokacja zasobów ludzkich w MRR jest
stale monitorowana i dostosowywana do potrzeb
urzędu decyzjami dyrektora generalnego.
2. Czy przygotowano plan zmniejszenia wydatków
na administrację i plan zwolnienia 10% zatrudnio-
nych w resorcie?
Przygotowanie takiego planu nie było konieczne.
Redukcje wydatków na administrację zostały prze-
prowadzone w oparciu o zalecenia MF. Natomiast
ograniczenie kadr obsługujących programy operacyj-
ne w latach 2007–2013 skutkowałoby spowolnieniem
absorpcji środków funduszy strukturalnych i Fun-
duszu Spójności w Polsce, a w konsekwencji obniże-
niem tempa wzrostu społeczno-gospodarczego kraju.
Powyższa sytuacja skutkowałaby koniecznością
zwrotu przyznanych środków do budżetu Wspólnoty
w związku z ich niewykorzystaniem w terminach
określonych zasadami prawa UE. Dodatkowo należy
podkreślić, że administracja obsługująca projekty
i programy współfinansowane z funduszy UE jest naj-
tańszym dla budżetu państwa rodzajem administracji,
gdyż wynagrodzenia tych pracowników są finansowa-
ne w 85% ze środków UE w ramach Programu Ope-
racyjnego „Pomoc techniczna” 2007–2013, zatem ob-
ciążenie budżetu państwa z tytułu ich wynagrodzeń
wynosi zaledwie 15%, a co za tym idzie, potencjalny
zysk z ograniczenia zatrudnienia w tej grupie byłby
niewspółmierny w stosunku do strat wynikających ze
spowolnienia absorpcji środków UE.
3. Jakie oszczędności poczyniło ministerstwo
w 2009 r. i jakie planuje w roku bieżącym?
Zgodnie z decyzją Rady Ministrów dotyczącą
ograniczenia w 2009 r.wydatków ponoszonych z bu-
dżetu państwa przez poszczególne resorty, kwota
ograniczenia dla części 34: Rozwój regionalny wynio-
sła 2000 tys. zł. Ograniczenie to nie dotyczyło wydat-
ków związanych z realizacją programów finansowa-
nych z udziałem środków Unii Europejskiej i państw
członkowskich EFTA.
Oszczędności w 2009 r. związane były jedynie
z kosztami funkcjonowania ministerstwa ponoszony-
mi poza programami operacyjnymi i dotyczyły:
— wydatków bieżących w dziale 750: Administra-
cja publiczna – 1810 tys. zł;
Zmniejszenie tych wydatków dotyczyło zakupu
materiałów i wyposażenia, usług remontowych, opłat
czynszowych oraz szkoleń pracowników.
— wydatków majątkowych w dziale 752: Obrona
narodowa – 190 tys. zł.
Faktycznie zrealizowane w 2009 r. wydatki związa-
ne z kosztami funkcjonowania ministerstwa były niż-
sze o 6300 tys. zł w porównaniu do 2008 r. (w tym spa-
dek wydatków majątkowych wyniósł 3800 tys. zł).
Wydatki w 2010 r. są realizowane zgodnie z pla-
nem przyjętym w ustawie budżetowej powstałym na
bazie zmniejszonych w 2009 r. limitów wydatków bu-
dżetowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pragnę
zapewnić, iż Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
dokłada wszelkich starań w celu oszczędnego i ra-
cjonalnego gospodarowania środkami budżetowy-
mi, mając na uwadze uzyskiwanie jak najlepszych
efektów prowadzonej działalności z ponoszonych
wydatków.
4. Jakie było średnie wynagrodzenie kierownic-
twa resortu na koniec 2008 r., 2009 r., a jakie jest
w roku bieżącym?
Średnie wynagrodzenie członków kierownictwa
resortu przedstawia się następująco:
— w roku 2008 – 11 106,64 zł brutto,
— w roku 2009 – 11 529,37 zł brutto,
— w roku 2010 – 10 934,06 zł brutto.
Wzrost wynagrodzenia w 2009 r. wynikał z podwyż-
szenia na 2 miesiące angażów na podstawie art. 15 ust. 1
pkt 2 lit. a ustawy budżetowej na rok 2009 z dnia
9 stycznia 2009 r. (Dz. U. Nr 10, poz. 58) oraz rozporzą-
dzenia prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
25 stycznia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad wy-
nagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska
państwowe (Dz. U. Nr 10, poz. 91, z późn. zm.).
5. Ilu pracowników było zatrudnionych minister-
stwie w roku 2008, 2009, a ilu w roku bieżącym?
Średnia liczba pracowników ministerstwa w ko-
lejnych latach wynosiła: w 2008 r. – 904 osoby,
w 2009 r.– 985 osób, a w 2010 r. wynosi 1023 osoby.
6. Jakie było średnie wynagrodzenie w resorcie
w roku 2008, 2009, a ile wynosi w roku bieżącym?
Średnie wynagrodzenie w resorcie przedstawia
się następująco:
— w roku 2008 – 5175,78 zł brutto,
— w roku 2009 – 5265,50 zł brutto,
— w roku 2010 – 5457,44 zł brutto.
Przeciętne wynagrodzenie przypadające na pełny
obsadzony etat w MRR nie uwzględnia dodatkowego
wynagrodzenia rocznego, uwzględnia natomiast
skutki wartościowania stanowisk pracy (art. 84 usta-

wy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej
– Dz. U. Nr 227, poz. 1505, z późn. zm., oraz decyzja
ministra finansów z dnia 8 sierpnia 2008 r. o urucho-
mieniu rezerwy celowej przeznaczonej na sfinanso-
wanie skutków procesu wartościowania stanowisk
pracy w służbie cywilnej) oraz wzrostu w 2008 r.
i 2009 r. kwoty bazowej dla członków korpusu służby
cywilnej zgodnie z ustawą budżetową.
7. Ile osób liczy gabinet polityczny Pani Minister
i jakie było średnie wynagrodzenie w 2008 r., w 2009 r.,
a ile wynosi w roku bieżącym?
Aktualnie obsadę gabinetu politycznego MRR sta-
nowi jedna osoba.
Średnie wynagrodzenie w gabinecie politycznym
przedstawia się następująco:
— w roku 2008 – 6167,07 zł brutto,
— w roku 2009 – 5248,96 zł brutto,
— w roku 2010 – 4998,27 zł brutto.
8. Czy pracownicy otrzymali nagrody roczne
w roku 2008, 2009, a jeśli tak, to w jakiej wysokości?
System wynagradzania w ministerstwie nie prze-
widuje wypłaty nagród rocznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Adam Zdziebło
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie projektu rozporządzenia
ministra zdrowia zmieniającego
rozporządzenie w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu leczenia
szpitalnego (17340)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jacka Tomczaka oraz pana po-
sła Jana Filipa Libickiego, przekazaną przy piśmie
znak: SPS-023-17340/10 z dnia 4 sierpnia 2010 r.,
w sprawie projektu rozporządzenia ministra zdrowia
zmieniającego rozporządzenie w sprawie świadczeń
gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Wobec uwag i protestów środowiska zawodowego
pielęgniarek i położnych, dotyczących zapisów pro-
jektu rozporządzenia ministra zdrowia zmieniające-
go rozporządzenie w sprawie świadczeń gwaranto-
wanych z zakresu leczenia szpitalnego, skierowanego
do konsultacji zewnętrznych w dniu 15 czerwca 2010 r.,
którego § 4 określał, iż: świadczeniodawca udzielają-
1091
cy świadczeń w ramach hospitalizacji zapewnia ca-
łodobową opiekę lekarską oraz pielęgniarską lub po-
łożnych we wszystkie dni tygodnia, przy uwzględnie-
niu minimalnej liczby pielęgniarek lub położnych
ustalonej zgodnie z przepisami wydanymi na podsta-
wie art. 10 ust. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89 t.j. z późn. zm.), z tym że sprawowanie
opieki w oddziale szpitalnym przez jedną pielęgniar-
kę lub położną obejmuje nie więcej niż 20 pacjentów
w ciągu jednej zmiany, uprzejmie informuję, że ini-
cjatywa umieszczenia przedmiotowego zapisu po-
wstała w związku ze zgłaszanymi przez środowisko
zawodowe pielęgniarek i położnych, w tym przedsta-
wicieli samorządu oraz związków zawodowych pielę-
gniarek i położnych, problemami sprawowania opie-
ki przez jedną pielęgniarkę lub położną nad 30–40
i więcej pacjentami w trakcie dyżuru.
Ustalenie minimalnego poziomu zabezpieczenia
opieki pielęgniarskiej w oddziałach szpitalnych na
poziomie jednej pielęgniarki/położnej na 20 pacjen-
tów na jednej zmianie wychodziło naprzeciw oczeki-
waniom środowiska zawodowego pielęgniarek i po-
łożnych, dostrzegającego nadmierne obciążenie i wy-
nikające stąd niedostatki opieki nad pacjentami,
zwłaszcza na zmianach popołudniowych i nocnych.
Ponadto zakładano, iż będzie to stanowić ważny ele-
ment niezbędny przy zawieraniu przez świadczenio-
dawców kontraktów z Narodowym Funduszem Zdro-
wia na wykonywanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju leczenie szpitalne. Proponowana regulacja
miała stanowić pierwszy krok w procesie określania
zabezpieczenia poziomu opieki pielęgniarskiej/położ-
niczej w kontekście warunków realizacji świadczeń
gwarantowanych i stanowiła próbę rozwiązania pro-
blemu zgłaszanego do ministra zdrowia, dotyczącego
obsad pielęgniarskich w szpitalach – sprawowanie
opieki przez jedną pielęgniarkę nad 40 i więcej pa-
cjentami w trakcie dyżuru.
Należy zaznaczyć, iż projektowany przepis wska-
zywał maksymalną liczbę pacjentów pozostających
pod opieką jednej pielęgniarki/położnej i jednocześnie
nie stanowił przeszkody do ustalania przez kierow-
ników zakładów opieki zdrowotnej zabezpieczenia
opieki pielęgniarskiej/położniczej w większej liczbie,
w zależności od specyfiki zakładu opieki zdrowotnej
i rodzaju wykonywanych świadczeń zdrowotnych.
W żadnym wypadku treść przepisu nie miała jedno-
cześnie stanowić norm zatrudnienia pielęgniarek
i położnych, a tym bardziej modelu opieki pielęgniar-
skiej/położniczej nad pacjentami. Należy z całą mocą
podkreślić, że jedynie dyrektor szpitala, w oparciu
o przepisy wydane na podstawie art. 10 ust. 4 ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, t.j. z późn.
zm.), ma kompetencje do ustalania norm zatrudnie-
nia pielęgniarek i położnych w celu zapewnienia wła-
ściwego poziomu udzielanych świadczeń zdrowotnych
stosownie do stanu zdrowia pacjentów i potrzeb pie-
lęgnacyjnych, po zasięgnięciu opinii przedstawicieli
1092
organów samorządu pielęgniarek i położnych oraz
związków zawodowych działających na terenie
zakładu.
W związku z tym, iż w ramach konsultacji spo-
łecznych zgłoszono szereg uwag do § 4 przedmioto-
wego projektu rozporządzenia, a także ze względu na
brak akceptacji środowiska zawodowego pielęgniarek
i położnych dla proponowanej regulacji w projekcie
skierowanym do dalszych prac legislacyjnych zrezy-
gnowano z umieszczenia kontrowersyjnego zapisu
dotyczącego wskazania minimalnego poziomu zabez-
pieczenia opieki pielęgniarskiej w oddziałach szpital-
nych na poziomie jednej pielęgniarki/położnej na
20 pacjentów na jednej zmianie. Pozostał natomiast
zapis mówiący o tym, iż świadczeniodawca udziela-
jący świadczeń w ramach hospitalizacji zapewnia ca-
łodobową opiekę lekarską oraz pielęgniarską lub po-
łożnych we wszystkie dni tygodnia, przy uwzględnie-
niu minimalnej liczby pielęgniarek lub położnych
ustalonej zgodnie z przepisami wydanymi na podsta-
wie art. 10 ust. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89 t.j. z późn. zm).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie lotniskowych służb
ratowniczo-gaśniczych oraz zmian
w ich funkcjonowaniu (17341)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 4 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17341/
10) przekazującego interpelację posłów na Sejm RP
pana Jacka Tomczaka oraz pana Jana Filipa Libic-
kiego w sprawie lotniskowych służb ratowniczo-ga-
śniczych oraz zmian w ich funkcjonowaniu, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Ustawą z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej
Straży Pożarnej (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 12, poz. 68,
z późn. zm.) powołana została Państwowa Straż Po-
żarna jako zawodowa, umundurowana i wyposażona
w specjalistyczny sprzęt formacja, przeznaczona do
walki z pożarami, klęskami żywiołowymi i innymi
miejscowymi zagrożeniami. Wejście w życie przepi-
sów ww. ustawy spowodowało znaczne rozszerzenie
zakresu zadań i kompetencji zawodowych straży po-
żarnych, które tworzone były na podstawie ustawy
z dnia 12 czerwca 1975 r. o ochronie przeciwpożaro-
wej (Dz. U. Nr 20, poz. 106, z późn. zm.). Powołując
nową formacji – Państwową Straż Pożarną, rozwią-
zano dotychczas istniejące jednostki organizacyjne
ochrony przeciwpożarowej oraz zniesiono stanowiska
funkcjonariuszy pożarnictwa (vide: art. 126 ustawy
o Państwowej Straży Pożarnej), a ponadto w ustawie
o Państwowej Straży Pożarnej oraz ustawie z dnia
24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (t.j.
Dz. U. z 2009 r. Nr 178, poz. 1380, z późn. zm.) wpro-
wadzono zróżnicowanie statusu osób realizujących
zadania z zakresu ochrony przeciwpożarowej.
Do jednej grupy eg ww. ustawy zaliczają się funk-
cjonariusze Państwowej Straży Pożarnej (strażaków
PSP) pozostający w stosunku służbowym nawiąza-
nym na podstawie mianowania (powołania), którzy
pełnią służbę w Państwowej Straży Pożarnej, będącej
zgodnie z art. l ustawy o Państwowej Straży Pożarnej
zawodową umundurowaną i wyposażoną w specjali-
styczny sprzęt formacją przeznaczoną do walki z po-
żarami, klęskami żywiołowymi i innymi miejscowy-
mi zagrożeniami. Do zadań Państwowej Straży Po-
żarnej należy także organizowanie krajowego syste-
mu ratowniczo-gaśniczego.
Drugą grupę stanowią pracownicy jednostek
ochrony przeciwpożarowej niebędących jednostkami
organizacyjnymi Państwowej Straży Pożarnej, głów-
nie zakładowych straży pożarnych (ZSP) i zakłado-
wych służb ratowniczych (ZSR), w tym pracownicy
lotniskowych służb ratowniczo-gaśniczych. W myśl
art. 17 ust. 2 ustawy o ochronie przeciwpożarowej
m.in. instytucje, organizacje, osoby prawne lub fi-
zyczne mogą za zgodą ministra właściwego do spraw
wewnętrznych tworzyć, przekształcać lub likwidować
jednostki, o których mowa powyżej. Zgodnie z art. 29
ww. ustawy koszty funkcjonowania jednostek ochro-
ny przeciwpożarowej ponoszone są przez podmioty je
tworzące, tj. z:
— budżetu państwa,
— budżetów jednostek samorządu terytorialnego,
— dochodów instytucji ubezpieczeniowych ubez-
pieczających osoby prawne i fizyczne,
— środków własnych podmiotów, o których mowa
w art. 17 ustawy, które uzyskały zgodę ministra wła-
ściwego do spraw wewnętrznych na utworzenie jed-
nostki ochrony przeciwpożarowej.
W jednostkach ochrony przeciwpożarowej zatrud-
nieni są pracownicy na podstawie umowy o pracę,
z tego też powodu ich uprawnienia pracownicze
kształtowane są na gruncie przepisów prawa pracy.
Zachodzi zatem istotna różnica między statusem
pracowników jednostek ochrony przeciwpożarowej
(ZSP i ZSR) a statusem strażaków Państwowej Stra-
ży Pożarnej. Różnica ta wynika ze szczególnej odpo-
wiedzialności strażaka PSP jako funkcjonariusza
publicznego, jego zakresu obowiązków, dyspozycyj-
ności, podległości służbowej i odpowiedzialności dys-
cyplinarnej. Podkreślenia wymaga fakt, iż Państwo-

wa Straż Pożarna finansowana jest w całości z bu-
dżetu państwa. Realizuje ona zadania określone
w art. 1 ustawy o Państwowej Straży Pożarnej, które
obejmują znacznie szerszy zakres aniżeli zadania re-
alizowane przez inne jednostki ochrony przeciwpo-
żarowej (ZSP i ZSR).
Z uwagi na zróżnicowanie zakresów zadań reali-
zowanych przez strażaków Państwowej Straży Po-
żarnej i pracowników zakładowych jednostek ochro-
ny przeciwpożarowej oraz zakresu ciążących na nich
obowiązków, a także źródła finansowania tych jed-
nostek ustawodawca odmiennie ukształtował upraw-
nienia tych osób.
Uprawnienia emerytalne strażaków Państwowej
Straży Pożarnej, jako funkcjonariuszy pozostających
w stosunku służbowym, w ciągłej dyspozycji, ade-
kwatnie do realizowanych zadań służbowych i ciążą-
cej odpowiedzialności wynikającej z nawiązanego
stosunku służbowego (mianowania lub powołania),
reguluje ustawa z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrze-
niu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu,
Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu
Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwo-
wej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich ro-
dzin (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67, z późn. zm.).
Natomiast ze względu na fakt, że pracownicy jed-
nostek ochrony przeciwpożarowej niebędących jed-
nostkami organizacyjnymi Państwowej Straży Po-
żarnej są zatrudnieni w charakterze pracowników
(art. 16a ust. 2 ustawy o ochronie przeciwpożarowej),
ich uprawnienia do zaopatrzenia emerytalnego
kształtuje ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, z późn.
zm.). Przy czym zaznaczyć należy, iż zatrudnienie
w zakładowych strażach pożarnych i zakładowych
służbach ratowniczych zgodnie z przepisami ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych traktowane jest jako zatrudnienie
w szczególnych warunkach.
Zatem pracownicy ci urodzeni przed dniem l stycz-
nia 1949 r. mogą skorzystać z prawa do emerytury
w wieku niższym niż określony w tej ustawie (vide:
art. 32 ww. ustawy). Natomiast dla pracowników
urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r. zasady, wa-
runki i tryb ustanowienia emerytury określa odręb-
na ustawa pomostowa (vide: art. 24 ust. 2 ww. ustawy
o emeryturach i rentach z FUS).
Należy również dodać, iż w związku z wejściem
w życie z dniem l stycznia 1992 r. ustawy o Państwo-
wej Straży Pożarnej ustawodawca w art. 129 ust. l
umożliwił dotychczasowym funkcjonariuszom pożar-
nictwa złożenie oświadczenia woli (deklaracji) o pod-
jęciu służby w nowo tworzonej formacji – Państwowej
Straży Pożarnej. Powyższe oświadczenie należało
złożyć w nieprzekraczalnym terminie do dnia 31 stycz-
nia 1992 r.
1093
Osobom, które złożyły ww. oświadczenie woli,
okres zatrudnienia w jednostkach ochrony przeciw-
pożarowej lub na stanowiskach, na których wykony-
wały czynności z zakresu ochrony przeciwpożarowej
od dnia l lutego 1992 r.:
— do dnia powołania lub mianowania na stano-
wiska służbowe w Państwowej Straży Pożarnej, nie
dłużej jednak niż do dnia 30 czerwca 1999 r., traktu-
je się jako służbę w Państwowej Straży Pożarnej;
— niepowołanym lub niemianowanym na stano-
wiska służbowe w Państwowej Straży Pożarnej, do
zakończenia tego okresu, nie dłużej jednak niż do
dnia 30 czerwca 1999 r., traktuje się jako służbę
w Państwowej Straży Pożarnej wyłącznie w rozumie-
niu przepisów ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym
funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa,
Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej
i Służby Więziennej oraz ich rodzin.
Uprawnienia emerytalne powyższej grupy osób
reguluje ww. ustawa z dnia 18 lutego 1994 r., przy
czym obecnie nie ma znaczenia wiek tych osób, a je-
dynie minimum 15 lat służby w Państwowej Straży
Pożarnej lub okresy równorzędne ze służbą w Pań-
stwowej Straży Pożarnej, traktowane jako służba
w Państwowej Straży Pożarnej.
Osoby niemianowane (niepowołane) do Państwo-
wej Straży Pożarnej mają zaliczane okresy służby
wyłącznie do dnia 30 czerwca 1999 r., a ich ewentu-
alne dalsze zatrudnienie doliczane jest do emerytury
w myśl art. 14 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym
funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa We-
wnętrznego (...). Natomiast osoby mianowane (powo-
łane) do służby w Państwowej Straży Pożarnej mają
zaliczane do celów emerytalnych jako służbę w PSP
również okresy po 1 lipca 1999 r. (vide: art. 12 ww.
ustawy).
Niezależnie od powyższego należy mieć na wzglę-
dzie, iż konsekwencją zrównania statusu strażaków
lotniskowych służb ratowniczo-gaśniczych ze statu-
sem strażaków Państwowej Straży Pożarnej oraz
wynikających z tego uprawnień byłoby m.in. rozsze-
rzenie kręgu osób uprawnionych do świadczeń eme-
rytalnych na podstawie art. 15a ustawy o zaopatrze-
niu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego....(...), co z kolei spo-
wodowałoby znaczące skutki finansowe dla budżetu
państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
1094
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jacka Tomczaka i Jana Filipa Libickiego
w sprawie lotniskowych służb
ratowniczo-gaśniczych oraz zmian
w ich funkcjonowaniu (17341)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Jacka Tomczaka i Jana Fi-
lipa Libickiego z dnia 4 sierpnia 2010 r. (SPS-023-
-17341/10) w sprawie lotniskowych służb ratowniczo-
-gaśniczych oraz zmian w ich funkcjonowaniu przed-
stawiam poniżej uzasadnienie istniejącej sytuacji
prawnej w przedmiotowym zakresie.
Strażacy pełniący służbę w jednostkach Państwo-
wej Straży Pożarnej mają status funkcjonariusza pu-
blicznego, a pracownicy lotniskowych służb ratowni-
czo-gaśniczych zatrudnieni są na podstawie umowy
o pracę i mają status pracownika wykonującego za-
dania w szczególnych warunkach i o szczególnym
charakterze.
Art. 129 ust. 1 ustawy o Państwowej Straży Po-
żarnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 12, poz. 68, z późn. zm.)
umożliwiał funkcjonariuszom pożarnictwa (w tym
strażakom – ratownikom lotniskowych straży pożar-
nych, a obecnie lotniskowych służb ratowniczo-ga-
śniczych) złożenie oświadczenia woli o podjęciu służ-
by w Państwowej Straży Pożarnej. Zgodnie z art. 129
ust. 6 wskazanej ustawy osoby, które wyraziły pisem-
ną zgodę i uzyskały status strażaka, utraciły go, jeśli
w okresie do 30.06.1999 r. nie zostały powołane lub
mianowane na stanowiska służbowe w Państwowej
Straży Pożarnej.
Trudno również zgodzić się z przywoływanym
przez panów posłów argumentem rozwoju komuni-
kacji lotniczej, który miałby skutkować wzrostem
zdarzeń, w których interweniować zobowiązani są
pracownicy LSR-G, wzrost ruchu lotniczego nie jest
bowiem tożsamy ze wzrostem wypadkowości.
Dzięki zakrojonym na szeroką skale inwestycjom
infrastrukturalnym oraz zakupom nowoczesnego
sprzętu ratowniczo-gaśniczego zarządy portów lotni-
czych zapewniają pracownikom zatrudnionym w LSR-G
doskonałe warunki pracy i możliwości szkolenia.
W opinii ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji, który jest właściwy w przedmiotowej sprawie, nie
zachodzą przesłanki do podjęcia inicjatywy legisla-
cyjnej zmierzającej do zrównania statusu strażaków
Państwowej Straży Pożarnej i pracowników lotnisko-
wych służb ratowniczo-gaśniczych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Grażyny Ciemniak
w sprawie przygotowywanego projektu ustawy
o wspieraniu rodziny i systemie
pieczy zastępczej (17343)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 4 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17343/10, dotyczące interpelacji po-
selskiej posłanki Grażyny Ciemniak w sprawie przy-
gotowywanego projektu ustawy o wspieraniu rodziny
i systemie pieczy zastępczej, przedstawiam następu-
jące stanowisko.
W dniu 30 czerwca 2009 r. zostały przyjęte przez
Radę Ministrów „Założenia projektu ustawy o wspie-
raniu rodziny i systemie pieczy zastępczej nad dziec-
kiem”. Powstały one po trwających od 2007 r. kon-
sultacjach zarówno z ekspertami w zakresie pieczy
zastępczej, jak i praktykami realizującymi te zada-
nia. W pracę nad założeniami zaangażowane były
także samorządy i organizacje pozarządowe, prowa-
dzące pilotażowe programy wprowadzające np. asy-
stenta rodziny czy nowe formy wsparcia rodzin za-
stępczych. Założenia zostały udostępnione opinii
publicznej na stronach internetowych MPiPS. W wy-
niku tego napłynęło do nas wiele uwag z różnych
środowisk, które zostały przeanalizowane i miały
wpływ na kształt projektu ustawy. Rządowe Cen-
trum Legislacji przygotowało projekt ustawy o wspie-
raniu rodziny i systemie pieczy zastępczej. W przy-
gotowywanej ustawie zaproponowano nowe rozwią-
zania w zakresie organizacji pieczy zastępczej. Pro-
jekt ustawy został również umieszczony na stronach
internetowych MPiPS oraz poddany wielomiesięcz-
nym, szerokim konsultacjom społecznym. Należy
podkreślić, że spotkał się on z pozytywnym przyję-
ciem zarówno środowisk naukowych, jak i praktyków
zaangażowanych w pomoc dziecku i rodzinie. Prze-
szedł on również konsultacje międzyresortowe.
W nowoczesnym systemie pieczy zastępczej po-
winna zmienić się rola i sposób działania placówek
opiekuńczo-wychowawczych. Projekt ustawy o wspie-
raniu rodziny i systemie pieczy zastępczej wprowa-
dza rozwiązania zmierzające do przekształcenia obec-
nych placówek opiekuńczo-wychowawczych w małe pla-
cówki, w których warunki życia będą zbliżone do
domowych. Placówki te, zgodnie z projektem ustawy,
powinny liczyć nie więcej niż 14 dzieci. Docelowo in-
stytucje te będą przeznaczone tylko dla dzieci od
10. roku życia, wymagających szczególnej opieki lub
działań terapeutycznych, które mają trudności
w przystosowaniu się do życia rodzinnego. Umiesz-
czenie dziecka poniżej 10. roku życia w placówce opie-
kuńczo-wychowawczej będzie możliwe w wyjątko-
wych przypadkach, szczególnie gdy przemawia za
tym dobro dziecka lub stan jego zdrowia albo dotyczy

to rodzeństwa. Placówka opiekuńczo-wychowawcza
może specjalizować się w pełnieniu funkcji interwen-
cyjnej lub specjalistyczno-terapeutycznej.
Dzieci poniżej 10. roku życia będą umieszczane
przede wszystkim w rodzinach zastępczych. Nato-
miast dzieci małe, jak również dzieci o szczególnych
potrzebach umieszczane będą w placówkach specja-
listyczno-terapeutycznych.
Ponadto będą tworzone interwencyjne ośrodki
preadopcyjne, dla dzieci, które ze względu na stan
zdrowia wymagają specjalistycznej opieki oraz w okre-
sie oczekiwania na przysposobienie nie mogą zostać
umieszczone w rodzinnej pieczy zastępczej
Placówki opiekuńczo-wychowawcze powinny za-
pewnić dzieciom stabilne środowisko wychowawcze,
polegające m.in. na nawiązaniu więzi emocjonalnych
z wychowawcą. Aby to osiągnąć, niezbędny jest dłuż-
szy kontakt wychowawcy z dzieckiem, niż to wynika
z obecnego zatrudnienia na podstawie Karty Nauczy-
ciela. Potrzeba dłuższego kontaktu wychowawcy z dziec-
kiem jest jedną z przesłanek, dla których przyspie-
szono wygaszanie uprawnień pracowników zatrud-
nionych na podstawie Karty Nauczyciela.
Ponadto praktykowany obecnie zróżnicowany spo-
sób zatrudniania wychowawców: w oparciu o KN
i jako pracowników samorządowych powoduje, że
w placówkach powstają sytuacje konfliktowe w gro-
nie pracowników oraz pomiędzy dyrektorami a pra-
cownikami. Nie sprzyja to tworzeniu dobrej atmosfe-
ry w placówkach opiekuńczo-wychowawczych, a tym
samym ma niekorzystny wpływ na wychowanków.
W kwestii wykształcenia asystenta rodziny należy
zauważyć, że stanowisko to wprowadza się w części
dotyczącej profilaktycznych działań w zakresie wspie-
rania rodzin i nie jest to wyłącznie stanowisko peda-
gogiczne. Rodziny w wypełnianiu swoich funkcji mają
kłopoty nie tylko opiekuńczo-wychowawcze. Często
nieprawidłowe funkcjonowanie rodziny wynika np.
z braku podstawowej wiedzy o gospodarowaniu pie-
niędzmi czy sposobach utrzymania porządku, prowa-
dzenia gospodarstwa domowego itp. W takich sytu-
acjach nie jest potrzebny asystent rodziny o przy-
gotowaniu pedagogicznym, ale osoba orientująca się
w ekonomice gospodarstwa domowego czy po prostu
dobra gospodyni domowa. Z tego właśnie powodu kwa-
lifikacje asystentów rodziny muszą być bardzo szero-
kie i będą dobierane pod kątem potrzeb rodziny.
Należy stwierdzić, że głównym celem wprowadze-
nia zmian w dotychczasowych zasadach działania
placówek opiekuńczo-wychowawczych jest zabezpie-
czenie dobra dziecka tam umieszczonego.
Projekt omawianej ustawy jest przygotowywany do
zaakceptowania przez Radę Ministrów. Przewiduje się
jego przekazanie do Sejmu RP we wrześniu br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
1095
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie problemów osób chorych
na raka nerki (17344)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Grzegorza Tobiszowskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 4 sierpnia 2010 r. (SPS-023-17344/10),
w sprawie problemów osób chorych na raka nerki,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Zakres uprawnień świadczeniobiorców do świad-
czeń opieki zdrowotnej uregulowany został w przepi-
sach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze
zm.). W art. 15 zawarty jest katalog świadczeń gwa-
rantowanych, m.in. podstawowa opieka zdrowotna,
ambulatoryjna opieka specjalistyczna, leczenie szpi-
talne, programy zdrowotne, zaopatrzenie w produk-
ty lecznicze.
Kwalifikacji danego świadczenia opieki zdrowot-
nej, jako świadczenia gwarantowanego, dokonuje
minister zdrowia po uzyskaniu rekomendacji pre-
zesa Agencji Oceny Technologii Medycznych, biorąc
pod uwagę kryteria określone w art. 31a ustawy,
które muszą być uwzględnione przy kwalifikowaniu
świadczeń opieki zdrowotnej jako świadczeń gwa-
rantowanych.
W kwestii dostępu pacjentów chorych na raka
nerki do nowych terapii pragnę wskazać, że jednym
z ważniejszych leków stosowanych w terapii raka
nerki jest sunitynib (Sutent), który otrzymał pozy-
tywną rekomendację Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych. Zgodnie z opinią konsultanta krajowego
w dziedzinie onkologii klinicznej lek ten jest najbar-
dziej skuteczny w terapii raka nerki. Pozytywna re-
komendacja prezesa agencji stanowiła podstawę
wprowadzenia do realizacji, w drodze rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 11 stycznia 2010 r. w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu programów
zdrowotnych, terapeutycznego programu zdrowotne-
go „Leczenie raka nerki” z substancją czynną suni-
tynib (Sutent) finansowaną w ramach programu.
W kwestii stosowania u pacjentów z rakiem nerki
interferonu alfa wyjaśniam, że o leczeniu pacjentów
decydują lekarze, którzy dokonują kwalifikacji pa-
cjentów do leczenia z zastosowaniem wysokospecja-
listycznych leków w ramach programów terapeutycz-
nych lub procedur szpitalnych. Niemniej problem
zbyt częstego stosowania interferonu alfa u chorych
na raka nerki był przedmiotem dyskusji pomiędzy
ministrem zdrowia i konsultantem krajowym w dzie-
dzinie onkologii klinicznej i należy przypuszczać, że
1096
zostanie rozwiązany wraz z kolejnymi modyfikacjami
programu terapeutycznego leczenia raka nerki.
Odnosząc się do pytania w kwestii szybkiego do-
stępu do skutecznych terapii i zapewnienia ciągłości
leczenia, uprzejmie informuję, że regulacje dające
możliwość finansowania nowych terapii leczenia no-
wotworów zostały wprowadzone przez ministra zdro-
wia wyżej wymienionym rozporządzeniem w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu programów
zdrowotnych.
Pojawiające się nowe technologie leczenia nowo-
tworów są dostępne w ramach chemioterapii nie-
standardowej, a także zapewniona jest ciągłość
leczenia.
Zgodnie z ww. rozporządzeniem jest możliwe fi-
nansowanie leczenia w ramach chemioterapii nie-
standardowej w przypadku:
— kontynuacji uprzednio przyznanego leczenia
jako praw nabytych pacjentów; chorzy, u których fi-
nansowano już leczenie danym lekiem w ramach
umów finansowanych przez Narodowy Fundusz Zdro-
wia w programie chemioterapii niestandardowej, za-
chowują prawo do kontynuacji terapii mimo negatyw-
nej rekomendacji prezesa AOTM, pod warunkiem
potwierdzenia pozytywnej odpowiedzi na leczenie,
— zastosowania produktu leczniczego poza wska-
zaniami rejestracyjnymi,
— braku rekomendacji prezesa Agencji Oceny
Technologii Medycznych dla danego świadczenia,
w szczególności nowych terapii wchodzących na ry-
nek, jeszcze nieocenionych przez agencję i nieobję-
tych wykazem świadczeń gwarantowanych.
Zgodnie z wytycznymi finansowania leczenia
w ramach programu chemioterapii niestandardowej
substancja czynna nie może być finansowana we
wskazaniu negatywnie ocenionym przez AOTM, co
oznacza, że nie mogą być wydawane zgody na rozpo-
częcie nowych terapii danym lekiem, jednakże bez-
względnie zapewniona jest kontynuacja leczenia
u osób, u których nie stwierdzono progresji choroby.
W przypadku braku rekomendacji agencji zgodę
na finansowanie świadczeń w ramach świadczenia
chemioterapii niestandardowej, z zastosowaniem
nowych produktów leczniczych, wydaje dyrektor od-
działu wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia na podstawie wniosku, po spełnieniu warunków
zawartych w rekomendacji Agencji Oceny Techno-
logii Medycznych. Warunkowa akceptacja na finan-
sowanie świadczenia w programie chemioterapii
niestandardowej może być udzielana do momentu
wydania przez prezesa Agencji Oceny Technologii
Medycznych rekomendacji w sprawie zakwalifiko-
wania danego świadczenia jako świadczenia gwa-
rantowanego.
W 2009 r. Komisja Europejska wydała pozwolenie
na dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego pn.
Afinitor, zawierającego substancję czynną eweroli-
mus, który jest dostępny w Polsce. Lek Afinitor sto-
sowany jest w leczeniu pacjentów z zaawansowanym
rakiem nerkowokomórkowym, jest to nowy produkt
leczniczy, który nie był przedmiotem oceny agencji.
W związku z tym warunkowa zgoda na finansowa-
nie tego świadczenia w ramach chemioterapii nie-
standardowej może być udzielana przez dyrektorów
oddziałów wojewódzkich Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Ponadto w ostatnim okresie Europejska Agencja
Leków pozytywnie oceniła produkt leczniczy pn. Vo-
trient (pazopanib), który jest aktywny w rozsianym
raku nerki. Wkrótce lek ten będzie dostępny w Polsce
i zgodnie z obowiązującym stanem prawnym, do mo-
mentu wydania rekomendacji przez prezesa Agencji
Oceny Technologii Medycznych, akceptacja finanso-
wania świadczenia będzie możliwa, w ramach pro-
gramu chemioterapii niestandardowej, przez dyrek-
tora oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Czesława Hoca
i Joachima Brudzińskiego
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach
i obszarach ochrony uzdrowiskowej
oraz o gminach uzdrowiskowych
(druk sejmowy nr 3111) prowadzącego
do prywatyzacji wszystkich polskich uzdrowisk
(w tym tzw. narodowych) oraz powodującego
uchylenie obowiązku szkolnego i obowiązku
nauki dla dzieci przebywających w szpitalach
i sanatoriach uzdrowiskowych, a także
wykreślającego świadczenia zdrowotne
rzeczowe (leki, wyroby medyczne,
środki pomocnicze) z zadań sanatorium
uzdrowiskowego (17345)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
posłów pana Czesława Hoca i pana Joachima Bru-
dzińskiego (SPS-023-17345/10) w zakresie dotyczą-
cym obowiązku szkolnego i obowiązku nauki dzieci
i młodzieży przebywającej w szpitalach uzdrowisko-
wych i sanatoriach, uprzejmie wyjaśniam.
Kształcenie ww. uczniów zagwarantowane jest
przepisami ustawy z dnia 7 września 1991 r. o syste-
mie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.). Powyższy akt prawny jest właściwy ze

względu na organizację procesu nauczania, wycho-
wania i opieki w szkołach i placówkach.
W myśl art. 71c zakład opieki zdrowotnej, w tym
zakład opiekuńczo-leczniczy i zakład lecznictwa
uzdrowiskowego, a także jednostka pomocy społecz-
nej, w których zorganizowana jest szkoła specjalna,
zapewniają korzystanie z pomieszczeń dla prowadze-
nia zajęć edukacyjnych i wychowawczych. Warunki
korzystania z pomieszczeń oraz ponoszenia kosztów
ich utrzymania określa umowa zawarta pomiędzy
zakładem a organem prowadzącym szkołę.
Organizację kształcenia oraz warunki i formy re-
alizowania specjalnych działań opiekuńczo-wycho-
wawczych w szkołach, o których mowa w art. 71c
ustawy, reguluje rozporządzenie ministra edukacji
narodowej i sportu z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie
organizacji kształcenia oraz warunków i form reali-
zowania specjalnych działań opiekuńczo-wychowaw-
czych w szkołach specjalnych zorganizowanych
w zakładach opieki zdrowotnej i jednostkach pomocy
społecznej (Dz. U. z 2003 Nr 51, poz. 446).
W rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obsza-
rach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdro-
wiskowych z dnia 21 stycznia 2010 r., 17 marca 2010 r.
i 14 kwietnia 2010 r., przedłożonym do zaopiniowania
ministrowi edukacji narodowej, wykreślenie przepisu
art. 12, który stanowił o obowiązku zapewnienia
w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego warunków
do prowadzenia nauczania i wychowania dzieci obję-
tych obowiązkiem szkolnym, uzasadniono istniejącą
już w systemie prawa regulacją, zawartą właśnie
w art. 71c ustawy o systemie oświaty.
Wynika to z regulacji wskazanej w § 4 ust. 1 za-
łącznika do rozporządzenia prezesa Rady Ministrów
z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie „Zasad techniki
prawodawczej” (Dz. U. Nr 100, poz. 908), zgodnie
z którą ustawa nie może powtarzać przepisów za-
mieszczonych w innych ustawach. Powtórzenie prze-
pisu tej samej rangi i tej samej treści byłoby sprzecz-
ne z założeniem spójności systemu prawa i zasadami
techniki legislacyjnej.
Reasumując, wykreślenie art. 12 w projekcie usta-
wy o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach
i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach
uzdrowiskowych nie skutkuje uchyleniem obowiązku
szkolnego i obowiązku nauki dzieci przebywających
w szpitalach uzdrowiskowych i sanatoriach. Kształ-
cenie tych uczniów, uwzględniające ich szczególne
potrzeby psychofizyczne uwarunkowane stanem
zdrowia, będzie się odbywać na podstawie obowiązu-
jących przepisów prawa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Włodkowski
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
1097
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posłów
Czesława Hoca i Joachima Brudzińskiego
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach
i obszarach ochrony uzdrowiskowej
oraz o gminach uzdrowiskowych
(druk sejmowy nr 3111) prowadzącego
do prywatyzacji wszystkich polskich uzdrowisk
(w tym tzw. narodowych) oraz powodującego
uchylenie obowiązku szkolnego i obowiązku
nauki dla dzieci przebywających w szpitalach
i sanatoriach uzdrowiskowych, a także
wykreślającego świadczenia zdrowotne
rzeczowe (leki, wyroby medyczne,
środki pomocnicze) z zadań sanatorium
uzdrowiskowego (17345)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posłów Czesława Hoca i Joachima Brudziń-
skiego z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie projektu usta-
wy o zmianie ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym,
uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej
oraz o gminach uzdrowiskowych, przekazaną przez
Marszałka Sejmu RP przy piśmie z dnia 4 sierpnia
2010 r., znak: SPS-023-17345/10, uprzejmie informu-
ję, że z uwagi na fakt, iż interpelacja powyższa doty-
czy rozwiązań systemowych będących w kompetencji
ministra zdrowia, odnosząc się do pytań zawartych
w interpelacji, przedstawiam wyjaśnienia dotyczące
prywatyzacji.
Aktualnie obowiązują przepisy rozporządzenia
ministra skarbu państwa z dnia 8 października 2008 r.
w sprawie wykazu zakładów lecznictwa uzdrowisko-
wego prowadzonych w formie jednoosobowych spółek
Skarbu Państwa, które nie będą podlegać prywaty-
zacji (Dz. U. Nr 192, poz. 1186). Rozporządzenie
określa wykaz siedmiu spółek wyłączonych z prywa-
tyzacji. W Ministerstwie Skarbu Państwa nie prowa-
dzi się prac nad zmianą wykazu. W przypadku uchy-
lenia art. 64 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznic-
twie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach
ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowisko-
wych (Dz. U. Nr 167, poz. 1399, z późn. zm.), stano-
wiącego delegację do wydania rozporządzania, straci
ono moc prawną.
Projektowane w nowelizacji ustawy o lecznictwie
uzdrowiskowym (...) uchylenie art. 64 nie przesądza,
że automatycznie wobec wszystkich spółek uzdrowi-
skowych, które są obecnie wyłączone z prywatyzacji
na podstawie rozporządzenia ministra skarbu pań-
stwa z dnia 8 października 2008 r. zostaną wszczęte
procesy prywatyzacji.
Gwarancją zachowania powszechnego dostępu
pacjentów do lecznictwa uzdrowiskowego jest jego
finansowanie ze środków publicznych, nie zaś struk-
tura akcjonariatu spółki uzdrowiskowej. Na rynku
1098
usług lecznictwa uzdrowiskowego, obok uzdrowisko-
wych spółek Skarbu Państwa, z powodzeniem funk-
cjonują inne podmioty, w tym komercyjne, świadczą-
ce usługi lecznictwa uzdrowiskowego na rzecz Naro-
dowego Funduszu Zdrowia, który mając obowiązek
kontraktowania w trybie publicznym, kieruje się ja-
kością świadczenia i jego ceną, a nie strukturą wła-
snościową świadczeniodawcy.
Informując o powyższym, pragnę wyrazić przeko-
nanie, iż bezsprzeczny pozostaje fakt, że ewentualny
proces prywatyzacyjny powinien przebiegać w taki
sposób, aby wywrzeć jak najbardziej korzystny wpływ
na rozwój spółek uzdrowiskowych, a przekształcenia
własnościowe uzdrowiskowych spółek Skarbu Pań-
stwa nie będą ograniczały możliwości zapewnienia
leczenia uzdrowiskowego ze środków publicznych.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Czesława Hoca
i Joachima Brudzińskiego
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach
i obszarach ochrony uzdrowiskowej
oraz o gminach uzdrowiskowych
(druk sejmowy nr 3111) prowadzącego
do prywatyzacji wszystkich polskich uzdrowisk
(w tym tzw. narodowych) oraz powodującego
uchylenie obowiązku szkolnego i obowiązku
nauki dla dzieci przebywających w szpitalach
i sanatoriach uzdrowiskowych, a także
wykreślającego świadczenia zdrowotne
rzeczowe (leki, wyroby medyczne,
środki pomocnicze) z zadań sanatorium
uzdrowiskowego (17345)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów Joachima Brudzińskiego oraz Cze-
sława Hoca, przekazaną przy piśmie, znak: SPS-023-
-17345/10, dotyczącą projektu ustawy o zmianie usta-
wy o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach
i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach
uzdrowiskowych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw, przedstawiam poniżej stanowisko ministra
zdrowia.
Ad 1. W projektowanej ustawie zaproponowano
uchylenie art. 64, który stanowi upoważnienie dla
ministra właściwego do spraw skarbu państwa
(w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zdrowia) do określenia w drodze rozporządzenia wy-
kazu zakładów lecznictwa uzdrowiskowego prowa-
dzonych w formie jednoosobowych spółek Skarbu
Państwa, które nie będą podlegać prywatyzacji. Prze-
pis wykracza poza zakres kompetencji ministra zdro-
wia w przedmiocie rozstrzygania o zasadności pry-
watyzacji spółek Skarbu Państwa. Ponadto każde
uzdrowisko, jak i każdy zakład lecznictwa uzdrowi-
skowego bez względu na jego formę organizacyjno-
-prawną może zawierać umowy o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej z publicznym płatnikiem.
A zatem pacjenci będą nadal mogli na dotychczaso-
wych zasadach korzystać ze świadczeń gwarantowa-
nych z zakresu lecznictwa uzdrowiskowego. W mojej
opinii ewentualna prywatyzacja w ogóle, a prywaty-
zacja spółek uzdrowiskowych w szczególe, nie naru-
sza Konstytucji RP. Przywołany przez posłów art. 1
ustawy zasadniczej, w myśl którego Rzeczypospolita
Polska jest dobrem wspólnym wszystkich obywateli,
nie oznacza, że uzdrowiska, inne przedsiębiorstwa
czy grunty powinny być państwowe, tak jak to miało
miejsce w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
Ad 2. Nie istnieją żadne powody zniesienia obo-
wiązku szkolnego i obowiązku nauki dla dzieci i mło-
dzieży przebywających w zakładach lecznictwa uzdro-
wiskowego, gdyż nikt nie zgłosił takiej propozycji.
W projekcie ustawy zaproponowano jedynie wykre-
ślenie przepisu art. 12, który dotyczy obowiązku za-
pewnienia w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego
warunków do prowadzenia nauczania i wychowania
dzieci objętych obowiązkiem szkolnym. Zbliżona re-
gulacja znajduje się już w systemie prawa, jest to
art. 71c ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn.
zm.). Powyższy akt prawny jest właściwy ze względu
na organizację procesu nauczania, wychowania i opie-
ki w szkołach i placówkach. Zgodnie z § 4 ust. 1 za-
łącznika do rozporządzenia prezesa Rady Ministrów
z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie „Zasad techniki
prawodawczej” (Dz. U. Nr 100, poz. 908) ustawa nie
może powtarzać przepisów zamieszczonych w innych
ustawach. Powtórzenie przepisu tej samej rangi i tej
samej treści byłoby sprzeczne z założeniem spójności
systemu prawa i zasadami techniki legislacyjnej.
W wyniku zgłoszonej poprawki podkomisja zdecydo-
wała o pozostawieniu tego przepisu (przepis o cha-
rakterze wyłącznie informacyjnym, bez wartości
normatywnej).
Ad 3. W zmienianych art. 9 i 11c ustawy z kata-
logu zadań sanatorium uzdrowiskowego wyłączono
obowiązek zapewnienia pacjentowi świadczeń rze-
czowych, czyli świadczeń związanych z procesem le-
czenia, w tym leków, wyrobów medycznych. Istotą
leczenia uzdrowiskowego albo rehabilitacji uzdrowi-
skowej w sanatorium jest oddziaływanie na stan
zdrowia pacjenta przy wykorzystaniu naturalnych
surowców leczniczych i właściwości leczniczych kli-
matu. W sanatorium nie jest prowadzone leczenie
farmakologiczne. W wyniku wątpliwości podnoszo-

nych na posiedzeniach podkomisji nadzwyczajnej do
rozpatrzenia omawianego projektu zgłoszona została
poprawka polegająca na skreśleniu w art. 9 w pkt 1
wyrazów „z wyłączeniem świadczeń rzeczowych”
oraz na dodaniu w ramach tego samego art. ust. 2,
ma na celu doprecyzowanie, iż pacjentowi przebywa-
jącemu w sanatorium w związku z leczeniem uzdro-
wiskowym albo rehabilitacją uzdrowiskową przysłu-
guje prawo do korzystania z tych świadczeń zdrowot-
nych rzeczowych w rozumieniu art. 5 pkt 37 ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.), któ-
re są związane z tym leczeniem albo z tą rehabilita-
cją. Treść poprawki jest zbieżna ze stanowiskiem
ministra zdrowia w tej sprawie.
Ad 4. Biorąc pod uwagę uwarunkowania wystę-
pujące w poszczególnych uzdrowiskach, zapropono-
wano korektę wskaźników terenów zieleni i terenów
biologicznie czynnych, zmniejszając je w strefie „A”
ochrony uzdrowiskowej z 75% na 65%, w strefie „B”
ochrony uzdrowiskowej – z 55% na 50% oraz ustala-
jąc w strefie „C” ochrony uzdrowiskowej na 45%.
W ocenie ministra zdrowia obniżenie ww. wskaźników
o 10 i 5 punktów procentowych nie jest zagrożeniem
dla realizacji podstawowych funkcji uzdrowisk.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie refundacji części kosztów zakupu
kas fiskalnych przez gabinety lekarskie
i kancelarie prawnicze (17346)
Szanowny Panie Marszałku! Opowiadając na prze-
kazaną przy piśmie, znak: SPS-023-17346/10, z dnia
4 sierpnia 2010 r. interpelację pani poseł Magdaleny
Gąsior-Marek w sprawie refundacji części kosztów za-
kupu kas rejestrujących, uprzejmie informuję.
Obowiązek ewidencjonowania obrotów i kwot po-
datku należnego przy zastosowaniu kas rejestrują-
cych wynika bezpośrednio z art. 111 ust. 1 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.). Zgodnie z art. 111
ust. 4 ww. ustawy podatnicy, którzy rozpoczną w obo-
wiązującym ich terminie ewidencjonowanie obrotu
i kwot podatku należnego, mogą odliczyć kwotę wy-
datkowaną na zakup każdej z kas rejestrujących
1099
w wysokości 90% ceny zakupu (netto), nie więcej jed-
nak niż 700 zł.
Podatnicy, którzy rozpoczną ewidencjonowanie
obrotu i kwot podatku należnego w obowiązujących
terminach, mogą w składanych deklaracjach odliczyć
od tego podatku ww. kwotę wydatkowaną na zakup
każdej z kas rejestrujących zgłoszonych na dzień roz-
poczęcia (powstania obowiązku) ewidencjonowania.
W przypadku gdy podatnik rozpoczął ewidencjono-
wanie obrotu w obowiązujących terminach i wyko-
nuje wyłącznie czynności zwolnione od podatku lub
jest podatnikiem zwolnionym od podatku na podsta-
wie art. 113 ust. 1 lub 9, urząd skarbowy dokonuje
zwrotu kwoty określonej w ww. ust. 4 na rachunek
bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na
terytorium kraju lub na rachunek podatnika w spół-
dzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której
jest członkiem, w terminie do 25. dnia od daty złoże-
nia wniosku przez podatnika.
Szczegółowe zasady odliczania kwoty zwrotu
reguluje rozporządzenie ministra finansów z dnia
19 grudnia 2008 r. w sprawie odliczenia i zwrotu
kwot wydatkowanych na zakup kas rejestrujących
(Dz. U. Nr 228, poz. 1509).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Hanna Majszczyk
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie działań edukacyjnych zmierzających
do upowszechnienia odpowiedzialnych
zachowań w ruchu drogowym (17347)
Odpowiadając na interpelację pani poseł Magda-
leny Gąsior-Marek, przesłaną przy piśmie z dnia
4 sierpnia br., nr SPS-023-17347/10, w sprawie dzia-
łań edukacyjnych zmierzających do upowszechnienia
odpowiedzialnych zachowań w ruchu drogowym,
pragnę podkreślić, że według danych Komendy Głów-
nej Policji od kilku lat liczba wypadków drogowych
w Polsce oraz ich ofiar systematycznie spada. W 2009 r.
nastąpił nienotowany od lat spadek liczby wypadków
– aż o 9,9% (tj. o 4869 wypadków mniej), o 9,8% spa-
dek liczby rannych (tj. o 6069 rannych mniej) oraz
spektakularny spadek liczby zabitych – aż o 15,9%
(tj. o 865 zabitych mniej). Jest to w dużej mierze wy-
nik ciężkiej pracy wszystkich partnerów na rzecz po-
prawy bezpieczeństwa na polskich drogach: rządo-
1100
wych, pozarządowych, samorządowych, biznesowych,
w tym członków Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ru-
chu Drogowego.
Obecnie obowiązujący program szkolenia kandy-
datów na kierowców jest określony w załączniku
nr 3 do rozporządzenia ministra infrastruktury
z dnia 27 października 2005 r. w sprawie szkolenia,
egzaminowania i uzyskiwania uprawnień przez kie-
rujących pojazdami, instruktorów i egzaminatorów
(Dz. U z 2005 r. Nr 217, poz. 1834, z późn. zm.). Pro-
gram szkolenia zawiera szereg tematów związanych
z zagrożeniami występującymi na drodze, w tym
m.in. w zakresie:
a) wpływu na funkcje percepcyjne, podejmowane
decyzje, czas reakcji lub zmianę zachowania kierują-
cego pojazdem m.in.:
— alkoholu lub innego podobnie działającego
środka,
— wahań stanu emocjonalnego,
— zmęczenia;
b) zagrożeń związanych z niedoświadczeniem
innych uczestników ruchu drogowego, najbardziej
podatnych na ryzyko, takich osób, jak: dzieci, piesi,
rowerzyści lub osoby o ograniczonej sprawności ru-
chowej;
c) zagrożeń związanych z ruchem drogowym
i prowadzeniem różnego rodzaju pojazdów w różno-
rodnych warunkach widoczności.
Dodatkowo należy wskazać, że zgodnie z przepi-
sami ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie
drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn.
zm.) osoby, które uzyskały prawo jazdy kategorii D1,
D1+E, D, D+E po dniu 10 września 2008 r. oraz oso-
by, które uzyskały prawo jazdy kategorii C1, C1+E,
C, C+E po 10 września 2009 r., mają dodatkowo obo-
wiązek uzyskania kwalifikacji wstępnej lub kwalifi-
kacji wstępnej przyspieszonej. Bez ukończenia tego
szkolenia osoby te nie mają prawa wykonywania za-
wodowo przewozu osób lub rzeczy. Oprócz kwalifika-
cji wstępnej jako szkolenia pozwalającego na rozpo-
częcie pracy w zawodzie kierowcy, wszyscy kierowcy
są zobowiązani do odbywania regularnych szkoleń
okresowych.
Zajęcia prowadzone w ramach kwalifikacji wstęp-
nej i szkoleń okresowych obejmują m.in.:
1) uświadomienie kierowcom zagrożenia wy-
padkami na drodze i w pracy, w tym co najmniej
tematy:
a) rodzaje wypadków przy pracy w transporcie
drogowym,
b) statystyka wypadków drogowych,
c) udział samochodów ciężarowych/autokarów
w wypadkach drogowych,
d) straty materialne i finansowe;
2) świadomość znaczenia predyspozycji fizycz-
nych i psychicznych, w tym co najmniej tematy:
a) zasady zdrowego, regularnego odżywiania,
b) wpływ alkoholu, narkotyków lub innych sub-
stancji na zachowanie,
c) objawy, przyczyny, skutki zmęczenia i stresu,
d) zasadnicza rola podstawowego cyklu pracy/od-
poczynku;
3) szkolenie zaawansowane w racjonalnej jeździe,
z uwzględnieniem przepisów bezpieczeństwa – w tym
zajęcia praktyczne doskonalące technikę jazdy kie-
rowców.
Uznając, że obecnie obowiązujące przepisy doty-
czące zasad uzyskiwania uprawnień do kierowania
pojazdami wymagają zmiany oraz w celu poprawy
bezpieczeństwa w ruchu drogowym resort infra-
struktury przygotował projekt ustawy o kierujących
pojazdami, który kompleksowo reorganizuje system
uzyskiwania uprawnień do kierowania pojazdami.
Projekt ustawy o kierujących pojazdami jest obecnie
przedmiotem prac w parlamencie.
Główne cele projektu ustawy to:
— poprawa bezpieczeństwa ruchu drogowego po-
przez podniesienie kwalifikacji kierujących pojaz-
dami,
— położenie nacisku na poprawę jakości szkolenia
kandydatów na kierowców i kierowców,
— minimalizacja negatywnych zjawisk związa-
nych z procesem uzyskiwania uprawnień do kierowa-
nia pojazdami, takich jak: oszustwa, korupcja, nie-
rzetelne wykonywanie usług w zakresie szkolenia
kierowców.
Projekt zakłada szereg rozwiązań zmierzających
do realizacji głównych celów, z których najważniej-
sze to:
— wprowadzenie okresu próbnego, w trakcie
którego kierowca poddany będzie szczególnemu
nadzorowi,
— wprowadzenie nowych zasad nadzoru nad
ośrodkami szkolenia kierowców i instruktorami na-
uki jazdy,
— wprowadzenie nowych rozwiązań w zakresie
nadzoru nad osobami kierującymi pojazdami,
— wprowadzenie nowych kategorii prawa jazdy
w zakresie motorowerów i motocykli,
— poprawa jakości przeprowadzanych egzaminów
państwowych na prawo jazdy.
Projekt ustawy przewiduje m.in. przygotowanie
nowych programów szkolenia kandydatów na kie-
rowców, przy opracowywaniu których będzie wzięta
pod uwagę tematyka związana z bezpieczeństwem
ruchu drogowego.
Ministerstwo Infrastruktury, a w jego strukturach
Sekretariat Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu
Drogowego, aktywnie współpracuje z instytucjami
i organizacjami pozarządowymi działającymi na rzecz
poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego, w tym
m.in. z Instytutem Transportu Samochodowego, Pol-
skim Związkiem Motorowym, Partnerstwem dla Bez-
pieczeństwa Drogowego czy fundacjami, takimi jak:
fundacja MIVA Polska księdza Mariana Midury, Fun-
dacja „Krzyś”, Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy.
Organizacje te wykorzystują bardzo różne formy – tra-
dycyjne i niekonwencjonalne – uświadamiania kierow-
ców, kandydatów na kierowców i zarządców flot samo-

chodowych w zakresie szeroko rozumianego bezpie-
czeństwa ruchu drogowego.
Do najczęściej wykorzystywanych technik w celu
jak najlepszego dotarcia do grup docelowych należą:
kampanie społeczne, konferencje tematyczne, pro-
gramy techniczne, niestandardowe działania eduka-
cyjne typu testy zderzeniowe, symulatory samocho-
dowe, alkogogle, imprezy masowe o charakterze edu-
kacyjno-promocyjnym, imprezy o charakterze edu-
kacyjnym (turnieje, konkursy, pogadanki), szkolenia,
warsztaty, dystrybucja materiałów promocyjnych,
w tym odblaskowych, interaktywne strony interne-
towe, badania eksperckie oraz ich analiza, patronaty
merytoryczne i honorowe nad wydarzeniami z zakre-
su BRD, prezentacje na targach branżowych.
Współpraca Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ru-
chu Drogowego z różnymi partnerami na rzecz po-
prawy BRD jest rokrocznie szczegółowo przedstawia-
na w sprawozdaniach pt. „Stan bezpieczeństwa ru-
chu drogowego oraz działania realizowane w tym
zakresie”, które zgodnie z ustawą Prawo o ruchu dro-
gowym, po przyjęciu przez Radę Ministrów, są prze-
kazywane do Sejmu, Senatu i prezydenta RP, a także
publikowane na oficjalnej stronie internetowej Kra-
jowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego: www.
krbrd.gov.pl.
Ministerstwo Infrastruktury nie dysponuje dany-
mi umożliwiającymi porównanie skuteczności pol-
skich oraz zagranicznych kampanii społecznych i pro-
gramów szkolenia ukierunkowanych na problematy-
kę bezpieczeństwa w ruchu drogowym, gdyż – według
naszej wiedzy – nie ma danych w tak szerokim za-
kresie. Skuteczność kampanii prowadzonych w ra-
mach KRBRD jest sprawdzana poprzez zlecane spe-
cjalistycznym firmom badania jakościowe i ilościowe
prowadzone w grupach docelowych przed i po kam-
panii, statystyki policyjne w obszarach oddziaływa-
nia kampanii, monitoring mediów.
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie ujednolicenia zasad zdawania
egzaminu dyplomowego
na wyższych uczelniach (17348)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie ujednolicenia zasad egzaminu dyplomowe-
1101
go (nr SPS-023-17348/10), pragnę wyjaśnić, że zgod-
nie z art. 167 ust. 2 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.
Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365,
z późn. zm.) datą ukończenia studiów jest data zło-
żenia egzaminu dyplomowego, w przypadku kierun-
ków: lekarskiego, lekarsko-dentystycznego i wetery-
narii – data złożenia ostatniego wymaganego planem
studiów egzaminu, a w przypadku kierunku farma-
cja – data zaliczenia ostatniej, przewidzianej w planie
studiów praktyki.
Przeprowadzanie egzaminów dyplomowych prze-
widziane jest również w standardach kształcenia
dla poszczególnych kierunków studiów, określonych
w rozporządzeniu ministra nauki i szkolnictwa wyż-
szego z dnia 12 lipca 2007 r. w sprawie standardów
kształcenia dla poszczególnych kierunków oraz po-
ziomów kształcenia, a także trybu tworzenia i wa-
runków, jakie musi spełniać uczelnia, by prowadzić
studia międzykierunkowe oraz makrokierunki (Dz. U.
Nr 164, poz. 1166, z późn. zm.). Obowiązek taki nie
dotyczy trzech kierunków studiów: lekarskiego, le-
karsko-dentystycznego oraz weterynarii. Należy
także nadmienić, że warunki ukończenia studiów,
w tym szczegółowe zasady przeprowadzania egza-
minu dyplomowego, określają regulaminy studiów
każdej uczelni. Kwestia obowiązku przeprowadza-
nia egzaminu dyplomowego jest zatem w uczelniach
funkcjonujących w naszym kraju rozwiązana w spo-
sób jednolity.
Nie jest natomiast w mojej opinii celowe wprowa-
dzenie jednolitych wymogów dotyczących zakresu
egzaminu dyplomowego. Należy bowiem zauważyć,
że uczelnie, uwzględniając standardy kształcenia dla
poszczególnych kierunków studiów, samodzielnie,
w ramach swej autonomii, kształtują plany studiów
i programy nauczania przy uwzględnieniu różnic za-
leżnych od prowadzonych specjalności.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie braku dostępu konsumentów
do podstawowych informacji o produktach
spożywczych kupowanych na wagę (17349)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację nr SPS-023-17349/10 pani Magdaleny
1102
Gąsior-Marek, posłanki na Sejm RP, poniżej przed-
stawiam odpowiedzi na pytania zawarte w interpe-
lacji, przygotowane we współpracy z Ministerstwem
Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Urzędem Ochrony Konku-
rencji i Konsumentów oraz Głównym Inspektoratem
Sanitarnym.
1. Obowiązek umieszczania na produktach spo-
żywczych informacji istotnych dla kupującego, doty-
czących m.in. składu produktu oraz daty jego waż-
ności, wynika z przepisów prawa. Są one zawarte
w art. 45–52 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bez-
pieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. Nr 171,
poz. 1225, z późn. zm.), w art. 6–7a ustawy z dnia
21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów
rolno-spożywczych (Dz. U. z 2005 r. Nr 187, poz. 1577,
z późn. zm.) oraz w rozporządzeniu ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie
znakowania środków spożywczych (Dz. U. Nr 137,
poz. 966, z późn. zm.), a także w szeregu wspólnoto-
wych aktów prawnych, które normują m.in. zasady
oznakowania określonych grup produktów.
Odnosząc się do kwestii przydatności do spożycia
środków spożywczych, należy podkreślić, że podsta-
wowe działania w tym zakresie należą do zakładów
produkcyjnych. Z ww. przepisów wynika, że każdy
przedsiębiorca, który uczestniczy w obrocie żywno-
ścią, musi dysponować odpowiednimi informacjami
na jej temat, w tym dotyczącymi ich okresów trwa-
łości (tj. dat minimalnej trwałości lub terminów przy-
datności do spożycia). Dlatego też producenci żywno-
ści mają obowiązek określić okres trwałości swoich
wyrobów przy pomocy badań przechowalniczych,
norm, opracowań naukowych i branżowych. Po prze-
prowadzeniu stosownych badań przechowalniczych
z uwzględnieniem określonych parametrów mikro-
biologicznych, fizycznych i organoleptycznych produ-
cenci określają okres trwałości produkowanych przez
siebie środków spożywczych wraz z optymalnymi wa-
runkami dotyczącymi ich przechowywania.
Okres trwałości dla opakowanych środków spo-
żywczych, trafiających do sprzedaży, podawany jest
bezpośrednio na tych opakowaniach, zgodnie z wy-
maganiami określonymi w rozporządzeniu ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 10 lipca 2007 r. w spra-
wie znakowania środków spożywczych (Dz. U. Nr 137,
poz. 966, z późn. zm.).
Przepisy nie wymagają wprost umieszczenia in-
formacji o dacie minimalnej trwałości bądź terminie
przydatności do spożycia w miejscu sprzedaży towa-
rów na wagę. Jednakże, zgodnie z wymaganiami roz-
porządzenia (WE) nr 178/2002*), informacja o wy-
*) Rozporządzenie (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europej-
skiego z 28 stycznia 2002 r. ustanawiające ogólne zasady i wy-
magania prawa żywnościowego, powołujące Europejski Urząd
do spraw Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiające procedu-
ry w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz. Urz. UE L 31
z 1.02.2002 s. 1) określa m.in. obowiązki i odpowiedzialność pod-
miotów działających na rynku spożywczym w zakresie bezpie-
czeństwa środków spożywczych na wszystkich etapach produk-
cji, przetwarzania i dystrybucji.
znaczonym przez producenta okresie trwałości dla
produktów dostarczanych do sklepów zawarta jest
w dokumentach towarzyszących. Informacja taka
odnosi się do całego bloku wędliny czy sera przezna-
czonego do sprzedaży w kawałkach lub plasterkach.
Okres przydatności określony przez producenta
dla produktu spożywczego w całości nie będzie okre-
sem przydatności w momencie, gdy produkt ten zo-
stanie w sklepie poddany czynnościom zdjęcia opa-
kowania firmowego, plasterkowania, dzielenia itd.
W takim przypadku producent nie ma praktycznie
możliwości określenia szczegółowego okresu trwało-
ści w każdym przypadku zakupu dokonanego przez
konsumenta, gdyż musiałby przeprowadzić analizy
ogromnej ilości wariantów z uwzględnieniem dziele-
nia produktu na porcje o różnej masie, w różnych
okresach trwałości i z uwzględnieniem różnych tem-
peratur przechowywania, dostępu światła i wilgot-
ności panującej w sklepie. Dlatego też data trwałości
określona przez producenta dla produktu jako całości
jest datą maksymalną dla sprzedawcy, który może
sprzedawać produkt przed upływem tej daty przy za-
chowaniu wszystkich wskazanych przez producenta
warunków przechowywania.
Należy również zaznaczyć, że bez względu na wy-
znaczony termin przydatności do spożycia czy datę
minimalnej trwałości środek spożywczy będący
w aktualnym okresie trwałości nie może znajdować
się w obrocie, jeśli na skutek niewłaściwego przecho-
wywania lub niezachowania łańcucha chłodniczego
zaszły w nim zmiany jakości, w szczególności takie,
które naruszają warunki jego bezpieczeństwa.
Przedstawione problemy nie dotyczą świeżych
owoców i warzyw, dla których przepisy dotyczące
znakowania środków spożywczych nie wymagają po-
dawania daty minimalnej trwałości.
Na sprzedawcy spoczywa obowiązek dostarczenia
klientom produktu o najlepszych cechach organolep-
tycznych i spełniającego wymagania zdrowotne. Jed-
nocześnie sprzedawcy posiadają wszystkie niezbędne
informacje na temat sprzedawanej żywności, w tym
dotyczące jej składu oraz okresów trwałości. Sprze-
dawca, mając informacje na temat terminu przydat-
ności do spożycia, może je udostępnić konsumentom
w każdej chwili na ich życzenie. Wprowadzanie więc
odrębnej regulacji rangi ustawowej dotyczącej udo-
stępniania takich informacji wydaje się nie mieć uza-
sadnienia.
2. Urzędowe kontrole żywności przeprowadzane
są zgodnie z kompetencjami przez właściwe organy
pięciu wyspecjalizowanych inspekcji, tj. Państwowej
Inspekcji Sanitarnej, Inspekcji Weterynaryjnej, Pań-
stwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa,
Inspekcji Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spo-
żywczych i Inspekcji Handlowej. Kontrole te dotyczą
wszystkich etapów łańcucha żywnościowego, po-
cząwszy od produkcji pierwotnej poprzez przetwarza-
nie, paczkowanie aż do produktu finalnego. Celem
tych działań jest sprawdzenie, czy oferowana konsu-
mentom żywność spełnia wszelkie wymogi bezpie-

czeństwa i jakości handlowej oraz czy jest odpowied-
nio oznakowana.
Inspekcja Handlowa zgodnie ze swoimi kompe-
tencjami ustawowymi prowadzi nadzór nad prawi-
dłowością znakowania środków spożywczych, w tym
środków spożywczych znajdujących się w obrocie.
Sprawdzanie aktualności terminów przydatności do
spożycia i dat minimalnej trwałości jest stałym ele-
mentem kontroli przeprowadzanych przez tę in-
spekcję.
W 2009 r. Inspekcja Handlowa przeprowadziła
łącznie 8913 kontroli u przedsiębiorców prowadzą-
cych działalność handlową artykułami rolno-spo-
żywczymi. Kontrole objęły aktualność terminów
przydatności do spożycia lub dat minimalnej trwało-
ści w zakresie 128 245 partii towarów żywnościo-
wych, opakowanych oraz sprzedawanych na wagę.
Przeterminowania stwierdzono w przypadku 11 062
partii (8,6%). Najwięcej tego rodzaju nieprawidłowo-
ści ujawniono w tradycyjnych placówkach detalicz-
nych (10,6%), zdecydowanie mniej w super- i hiper-
marketach (3,8%), a najmniej w hurtowniach (2,1%).
W przypadku mięsa i przetworów mięsnych skontro-
lowano 11 686 partii, stwierdzając upływ terminu
przydatności do spożycia lub daty minimalnej trwa-
łości w przypadku 689 partii (5,9%). W przypadku
mleka i przetworów mlecznych kontrolą objęto 20 173
partie, stwierdzając 1030 partii towarów przetermi-
nowanych (5,1%).Wśród kontrolowanych i kwestiono-
wanych produktów mieszczą się również produkty
sprzedawane na wagę.
Kontrole przeprowadzane przez organy Państwo-
wej Inspekcji Sanitarnej obejmują m.in. kontrolę wa-
runków higienicznych w zakładach produkujących
żywność oraz dokumentów umożliwiających identy-
fikację producentów i odbiorców żywności. Pod nad-
zorem GIS pozostaje ok. 140 000 sklepów spożyw-
czych i ponad 3000 super- i hipermarketów. Kontro-
le przeprowadza się przynajmniej raz w roku, zgodnie
z planem kontroli kompleksowych i tematycznych,
opracowywanym na dany rok kalendarzowy przez
poszczególne powiatowe stacje sanitarno-epidemio-
logiczne. Poza kontrolami planowanymi organy urzę-
dowej kontroli żywności mają prawo do przeprowa-
dzania nieplanowanych kontroli interwencyjnych,
np. w przypadku podejrzenia występowania niezgod-
ności lub uzyskania informacji o niespełnieniu wy-
magań w zakresie bezpieczeństwa produkowanej
bądź wprowadzanej do obrotu żywności oraz do kon-
troli sprawdzających wykonanie nakazów nałożo-
nych np. decyzjami administracyjnymi.
W przypadku stwierdzenia jakichkolwiek niepra-
widłowości podczas przeprowadzania kontroli sani-
tarnej organ Państwowej Inspekcji Sanitarnej, po
przeprowadzeniu stosownego postępowania admini-
stracyjnego, stwierdziwszy naruszenie wymagań hi-
gienicznych i zdrowotnych, zgodnie z art. 27 ust. 1
ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspek-
cji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851,
z późn. zm.), ma prawo nakazać, w drodze decyzji,
1103
usunięcie w ustalonym terminie stwierdzonych uchy-
bień. Ponadto naruszenie wymagań higieniczno-sa-
nitarnych, w tym dotyczących przydatności do spo-
życia i oznakowania środków spożywczych, zgodnie
z ustawą o bezpieczeństwie żywności i żywienia, pod-
lega sankcjom karnym w postaci kary ograniczenia
lub pozbawienia wolności do roku albo karom pie-
niężnym.
Ponadto organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej
przeprowadzają kontrolę sprawdzającą mającą na
celu stwierdzenie wykonania obowiązków wynikają-
cych z decyzji wydanej przez państwowego inspekto-
ra sanitarnego i/lub innych doraźnych zaleceń po-
kontrolnych zawartych w protokole pierwszej kontro-
li sanitarnej.
W świetle powyższego należy rozważyć, czy za-
sadne jest zwiększanie liczby kontroli w zakresie
sprawdzania aktualności terminów przydatności do
spożycia lub dat minimalnej trwałości w super- i hi-
permarketach, w świetle stwierdzenia występowania
wyższego wskaźnika towarów przeterminowanych
w mniejszych sklepach. Jednocześnie, jak wynika
z opinii Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów,
większa ilość nieprawidłowości, stwierdzana przez or-
gany kontrolujące wielkopowierzchniowe obiekty han-
dlowe, występuje w zakresie zafałszowań produktów
spożywczych. W związku z tym, analizując propozycję
ewentualnego zwiększenia częstotliwości kontroli
w sklepach tego formatu, można rozważyć wzrost po-
tencjału kontrolnego skierowanego na identyfikowa-
nie zafałszowań produktów spożywczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Grażyna Henclewska
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie nowelizacji ustawy o zawodach
lekarza i lekarza dentysty (17350)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek,
przedstawicielki Klubu Parlamentarnego Platformy
Obywatelskiej, dotyczącą projektu nowelizacji usta-
wy o zawodach lekarza i lekarza dentysty w zakresie
uzyskiwania umiejętności z zakresu węższych dzie-
dzin medycyny lub udzielania określonych świadczeń
zdrowotnych oraz doskonalenia zawodowego, uprzej-
mie informuję, jak niżej:
1104
Dnia 27 lipca 2010 r. Rada Ministrów zaakceptowa-
ła projekt założeń do projektu ustawy o zmianie usta-
wy o zawodach lekarza i lekarza dentysty w zakresie
uzyskiwania umiejętności z zakresu węższych dzie-
dzin medycyny lub udzielania określonych świadczeń
zdrowotnych oraz doskonalenia zawodowego. Usta-
wa, nad którą w niedługim czasie rozpoczną się prace,
stworzy podstawy prawne do wprowadzenia systemowych
rozwiązań pozwalających na uzyskiwanie przez lekarzy
świadectw potwierdzających posiadanie przez nich umie-
jętności. Skutkować to powinno większą dostępnością
usług medycznych (dotychczas udzielanych głównie przez
lekarzy specjalistów) i zmniejszeniem kolejek oczekują-
cych. Efekt ten powinien być osiągnięty m.in. dlatego,
że świadectwa umiejętności lekarze będą mogli zdobywać
znacznie szybciej niż specjalizację. Przewiduje się, że czas
trwania szkolenia z zakresu umiejętności będzie wynosił,
w zależności od rodzaju umiejętności, od pół roku do
dwóch lat, w oparciu o zatwierdzany przez ministra
właściwego do spraw zdrowia program. Pragnę zazna-
czyć, że projektowany system uzyskiwania umiejętno-
ści z zakresu węższych dziedzin medycyny lub udzie-
lania określonych świadczeń zdrowotnych oraz dosko-
nalenia zawodowego będzie stanowił uzupełnienie
systemu specjalizacji lekarskich.
Do najważniejszych zmian planowanych do wpro-
wadzenia w ww. projekcie ustawy należą:
1) uregulowanie ustawowe zasad akredytacji
podmiotów prowadzących szkolenia z zakresu umie-
jętności, mające na celu zapewnienie właściwej jako-
ści szkolenia oraz zasad nadzoru nad szkoleniem;
2) wprowadzenie regulacji dotyczących prowa-
dzenia przez Centrum Medycznego Kształcenia Po-
dyplomowego (CMKP) rejestru podmiotów prowa-
dzących szkolenia z zakresu umiejętności i rejestru
osób odbywających ww. szkolenia;
3) wprowadzenie do ustawy zasad opracowywa-
nia programów szkolenia z zakresu umiejętności
w celu zapewnienia wysokiej jakości kształcenia
z dostosowaniem tych programów do dokonujących
się zmian w systemie ochrony zdrowia;
4) wprowadzenie zasad realizacji szkoleń z zakre-
su umiejętności przez lekarzy i lekarzy dentystów
zgodnie z zatwierdzonymi przez ministra właściwego
do spraw zdrowia programami, w różnych formach
zatrudnienia lub oddelegowania z macierzystego za-
kładu pracy;
5) wprowadzenie zasad uznawania szkoleń odby-
tych uprzednio w kraju lub za granicą, jako odpowia-
dających realizacji całości lub części programu danej
umiejętności, i dopuszczenia lekarza do egzaminu
umiejętności, jak również określenie uprawnienia
ministra właściwego do spraw zdrowia do określenia
w rozporządzeniu katalogu specjalizacji, których po-
siadanie będzie uznane za równoważne posiadaniu
określonych umiejętności, oraz doprecyzowanie za-
sad zdobywania określonych umiejętności podczas
trwania specjalizacji lub zdobywania innych umie-
jętności;
6) wprowadzenie do ustawy zasad przeprowadza-
nia państwowy egzamin umiejętności (PEU) oraz
wprowadzenie zasad wynagradzania członków pań-
stwowych komisji egzaminacyjnych;
7) wprowadzenie do ustawy zasad doskonalenia
zawodowego lekarzy i lekarzy dentystów.
Obecnie, tj. w momencie kiedy dysponuję przyję-
tymi przez Radę Ministrów założeniami do projektu
przedmiotowej ustawy, które z istoty swojej nie są tak
szczegółowe jak regulacje zawarte w samej ustawie,
nie jestem w stanie przedstawić pani poseł katalogu
umiejętności, jakie ostatecznie zostaną objęte niniej-
sza regulacją. Jednakże, jak wynika z ww. założeń,
szczegółowy katalog umiejętności zawarty zostanie
w przepisach wykonawczych do projektowanej usta-
wy. Należy podkreślić, że w myśl regulacji zawartych
w § 12 ust. 4 i 5 uchwały nr 19 Rady Ministrów z dnia
19 marca 2002 r. Regulamin pracy Rady Ministrów
(M.P. z dnia 5 kwietnia 2002 r.) organ procedujący
projekt dokumentu rządowego (tutaj projekt aktu
wykonawczego do ustawy) przekazuje do zaopiniowa-
nia lub uzgodnienia ww. projekt z organami albo pod-
miotami, których zakresu działania projekt ten do-
tyczy. Dlatego też projekty aktów normatywnych
tworzonych w Ministerstwie Zdrowia są konsultowa-
ne z wieloma organizacjami społecznymi i wymienić
należy tutaj zarówno samorządy zawodowe, związki
zawodowe, towarzystwa naukowe i stowarzyszenia
działające w ochronie zdrowia, jak i konsultantów
w ochronie zdrowia oraz środowisko akademickie.
Mając powyższe na uwadze, pragnę poinformować,
że szczegółowy wykaz umiejętności będzie zawarty
w akcie wykonawczym do ustawy o zawodach lekarza
i lekarza dentysty w zakresie uzyskiwania umiejęt-
ności z zakresu węższych dziedzin medycyny lub
udzielania określonych świadczeń zdrowotnych oraz
doskonalenia zawodowego, którego ostateczne brzmie-
nie zostanie wypracowane w trakcie procedury legi-
slacyjnej zawierającej obowiązkowe konsultacje spo-
łeczne z wieloma organizacjami społecznymi repre-
zentującymi różne środowiska medyczne.
Przedkładając powyższe, pragnę podziękować
pani poseł Magdalenie Gąsior-Marek za zaintereso-
wanie sprawą uzyskiwania przez lekarzy umiejętno-
ści oraz zapewnić, iż właściwe komórki kierowanego
przeze mnie urzędu dołożą wszelkich starań, aby
przyjęte rozwiązania były satysfakcjonujące dla
wszystkich zainteresowanych stron.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2010 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie kontroli nad realizacją zadań gmin
związanych z utrzymaniem właściwego stanu
rowów melioracyjnych (17351)
Odpowiadając na interpelację poseł Magdaleny
Gąsior-Marek w sprawie kontroli nad realizacją za-
dań gmin związanych z utrzymaniem właściwego
stanu rowów melioracyjnych przekazaną przez Mar-
szałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej pismem z dnia
4 sierpnia 2010 r. (znak: SPS-023-17351/10), przeka-
zuję poniższą informację.
Rowy melioracyjne, zgodnie ż definicją określoną
w ustawie z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne, są
urządzeniami melioracji wodnych. Urządzenia te
z uwagi na parametry i pełnioną funkcję dzielimy na
podstawowe i szczegółowe. Pragnę jednak zauważyć;
iż utrzymanie rowów melioracyjnych nie należy wy-
łącznie do zadań władz gminnych. Obowiązek utrzy-
mania tzw. urządzeń melioracji wodnych podstawo-
wych należy do Skarbu Państwa, a zadania te reali-
zują marszałkowie województw jako zadania zlecone
z zakresu administracji rządowej. Na finansowanie
tych zadań marszałkowie otrzymują środki z budże-
tu państwa w części 85, dział 10: Rolnictwo i łowiec-
two, rozdział 1008: Melioracje wodne. Urządzenia te
znajdują się na stanie wojewódzkich zarządów melio-
racji i urządzeń wodnych, które są jednostkami po-
wołanymi przez marszałków do realizacji powierzo-
nych im zadań.
Utrzymanie urządzeń melioracji wodnych szcze-
gółowych należy do właścicieli gruntów pod tymi
urządzeniami lub do spółek wodnych, o ile takie zo-
stały utworzone i powierzono im wykonywanie upraw-
nień właścicielskich. Spółki wodne są organizacjami
zrzeszającymi osoby fizyczne lub prawne i mają na
celu zaspokajanie wskazanych ustawą potrzeb w dzie-
dzinie gospodarowania wodami, a także utrzymania
powierzonych im urządzeń wodnych. Nadzór i kon-
trolę nad działalnością spółek wodnych sprawuje
właściwy dla siedziby spółki starosta.
Starostowie natomiast utrzymają jedynie tę nie-
wielką część urządzeń melioracji wodnych, które sta-
nowią własność Skarbu Państwa i nie zostały prze-
kazane spółkom wodnym lub wojewódzkim zarządom
melioracji i urządzeń wodnych.
Chciałbym również podkreślić, że spółki wodne
ani wojewódzkie zarządy melioracji wodnych nie są
jednostkami podległymi ministrowi środowiska. Dla-
tego też nie leży w kompetencjach resortu środowi-
ska kontrola gmin ani pozostałych jednostek w reali-
zacji podzadań wynikających z obowiązujących prze-
pisów w tym zakresie.
1105
Na zakończenie chciałbym zauważyć, że poziom
utrzymania urządzeń wodnych, w tym melioracji
wodnych, oraz urządzeń przeciwpowodziowych zale-
ży od ilości środków finansowych, jakie minister fi-
nansów przyznaje w limitach określonych w ustawie
budżetowej. O ostatecznym kształcie ustawy budże-
towej decyduje parlament.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie powołania tzw. osób
pierwszego kontaktu w ramach
„Programu antykorupcyjnego
polskiej Służby Celnej 2010–2013+” (17352)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Magdaleny Gąsior-Marek, posła
na Sejm Rzeczpospolitej Polskiej, z dnia 4 sierpnia
2010 r., o sygnaturze SPS-023-17352/10, w sprawie
powołania tzw. osób pierwszego kontaktu w ramach
„Programu antykorupcyjnego polskiej Służby Celnej
2010–2013+”, uprzejmie informuję, co następuje.
W „Programie antykorupcyjnym polskiej Służby
Celnej 2010–2013+” jako jeden z celów wyznaczono
utworzenie systemu zapobiegania wewnętrznej i ze-
wnętrznej presji wywieranej na funkcjonariuszy
celnych i pracowników mogącej wiązać się z za-
chowaniami korupcyjnymi. Dla osiągnięcia wyzna-
czonego celu wskazano potrzebę realizacji określo-
nych działań, w tym działania, którego przedmiotem
jest opracowanie koncepcji funkcjonowania osób tzw.
pierwszego kontaktu w sprawach korupcji w jednost-
kach organizacyjnych Służby Celnej.
Odpowiadając na pytanie pierwsze, pragnę po-
informować, że celem tworzenia koncepcji funkcjo-
nowania osób tzw. pierwszego kontaktu w spra-
wach korupcji w jednostkach organizacyjnych
Służby Celnej jest wspomaganie kierownictwa, po-
moc pracownikom i funkcjonariuszom celnym oraz
profesjonalizacja działań prewencyjnych poprzez
usytuowanie w jednostce organizacyjnej Służby
Celnej osoby specjalizującej się w przeciwdziałaniu
korupcji. Powołanie osób tzw. pierwszego kontaktu
ma umożliwić funkcjonariuszom celnym i pracow-
nikom zgłaszanie podejrzeń występowania niepra-
widłowości lub wywierania nacisków o podłożu
korupcyjnym osobie, której zadaniem będzie m.in.
udzielenie pomocy w ocenie, usytuowaniu praw-
nym oraz ukierunkowaniu prawidłowej postawy
wobec zaistniałej sytuacji.
1106

W przypadku powzięcia informacji o wystąpie- przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 4 sierpnia 2010 r.,
niu zdarzeń, które byłyby podstawą do podejrzenia znak: SPS-023-17353/10, uprzejmie proszę o przyję-
o korupcję, zadaniem osoby tzw. pierwszego kontak- cie następujących informacji.
tu będzie poinformowanie o tym fakcie kierownika Odnosząc się do przedmiotowej sprawy, uprzej-
jednostki organizacyjnej oraz sformułowanie propo- mie informuję, iż zadania z zakresu określania ja-
zycji wszczęcia wewnętrznego dochodzenia i propo- kości i dostępności oraz analizy kosztów świadczeń
zycji projektu informacji do organów ścigania. Osoba opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla pra-
taka powinna cieszyć się powszechnym zaufaniem, widłowego zawierania umów o udzielanie świadczeń
być bezstronna w ocenach i zachowywać dyskrecję opieki zdrowotnej, przeprowadzanie konkursów
w sprawach osób zatrudnionych. Osobie tej nie po- ofert, rokowań i zawieranie umów o udzielanie
winno się przekazywać kompetencji dyscyplinar- świadczeń opieki zdrowotnej, a także monitorowa-
nych, jak również nie powinna ona uczestniczyć nie ich realizacji i rozliczanie, zgodnie z przepisem
w postępowaniu dyscyplinarnym jako prowadzący art. 97 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
dochodzenie. Instytucja osoby tzw. pierwszego kon- o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
taktu jest znana i funkcjonuje zarówno w organiza- ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
cjach biznesowych, jak i strukturach administracyj- poz. 1027, z późn. zm.), należą do kompetencji Na-
nych, czego przykładem może być niemiecka admini- rodowego Funduszu Zdrowia.
stracja celna, gdzie osoby takie zostały powołane. W związku z powyższym, w ramach nadzoru
Odpowiadając na pytanie drugie, pragnę poinfor- sprawowanego nad Narodowym Funduszem Zdro-
mować, że zgodnie z założeniami programu umożli- wia, minister zdrowia wystąpił do prezesa funduszu
wienie pominięcia drogi służbowej, a więc niekomu- z prośbą o przedstawienie stanowiska w przedmioto-
nikowania się wyłącznie z bezpośrednim przełożo- wej sprawie.
nym, odnosi się do postępowania funkcjonariuszy Na podstawie informacji przekazanej przez pre-
celnych i pracowników, którzy mogą się znaleźć zesa NFZ informuję, co następuje.
w sytuacji, gdy presja korupcyjna wywierana jest Wysokość nakładów finansowych przeznaczo-
przez bezpośredniego przełożonego. Powołanie osób nych na realizację świadczeń opieki zdrowotnej
tzw. pierwszego kontaktu umożliwi funkcjonariu- o profilu onkologicznym w ostatnich dwóch latach
szom celnym i pracownikom, którzy znaleźli się stale wzrasta.
w takiej sytuacji, zgłoszenie tego faktu bezpośrednio Z danych uzyskanych z systemu informatyczne-
osobie w tym celu powołanej. Ograniczy to możliwość go NFZ wynika, iż na przestrzeni lat obserwuje się
matactwa, skróci drogę przebiegu informacji i liczbę wzrost finansowania w zakresie świadczeń realizo-
osób będących w jej posiadaniu, a także wpłynie na wanych w hospicjach domowych dla dzieci. Między
zmniejszenie oporu wśród funkcjonariuszy celnych rokiem 2007 a 2008 nastąpił wzrost finansowania
i pracowników przed przekazywaniem informacji o ok. 32%, natomiast między rokiem 2008 a 2009
o ok. 49,8%.
związanych z sytuacją korupcyjną.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia stano-
Świadczenia Swiadczenia % wzrostu
wią wyczerpującą odpowiedź na złożoną interpela- Rok
w hospicjum w hospicjum
Razem
w stosunku
domowym domowym do lat
cję i spotkają się z uprzejmą akceptacją Pana Mar- dla dorosłych dla dzieci ubiegłych
szałka. 2007 (wykonanie)
wartość jednostek 71 070 777 zł 7 271 294 zł 78 342 071 zł
rozliczeniowych
Z poważaniem
2008 (wykonanie)
Podsekretarz stanu wartość jednostek 88 225 221 zł 9 600 696 zł 97 825 917 zł 32%
rozliczeniowych
Jacek Kapica
2009 (wykonanie)
wartość jednostek 116 331 146 zł 14 384 380 zł 130 715 526 zł 49,8%
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r. rozliczeniowych
2010 (wykonanie za
miesiące
styczeń–czerwiec) 46 250 563 zł 6 013 193 zł 52 263 756 zł
wartość jednostek
Odpowiedź rozliczeniowych

podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia Zgodnie z zarządzeniem nr 63/2009/DSOZ pre-

- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie finansowania przez NFZ
hospicjów dziecięcych (17353)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani Danuty Pietraszewskiej, posła na
Sejm RP, z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie finanso-
wania przez NFZ hospicjów dziecięcych, przekazaną
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 2 listo-
pada 2009 r. w sprawie określenia warunków zawie-
rania i realizacji umów w rodzaju opieka paliatywna
i hospicyjna świadczenia kontraktowane są w 4 za-
kresach:
— świadczenia w oddziale medycyny paliatywnej/
hospicjum stacjonarnych,
— świadczenia w hospicjum domowym,
— świadczenia w hospicjum domowym dla dzieci,
— porada w poradni medycyny paliatywnej.

Należy podkreślić, iż opieka stacjonarna jest zna-
czenie kosztowniejsza od opieki domowej. Średnia
cena osobodnia w 2010 r. w hospicjum domowym dla
dorosłych wynosi 41,92 zł, natomiast dla dzieci wy-
nosi 73,44 zł. W przypadku oddziału medycyny pa-
liatywnej lub hospicjum stacjonarnego średnia cena
osobodnia wynosi 211,68 zł.
Zaproponowana cena w hospicjum domowym dla
dzieci w kwocie ok. 140–150 zł dziennie jest, według
prezesa funduszu, nieracjonalna. Cena w zakładzie
opiekuńczym stacjonarnym, który zapewnia całodo-
bową opiekę pielęgniarską oraz świadczenia wykony-
wane przez lekarzy, rehabilitantów, psychologów,
logopedów wynosi średnio 71 zł za osobodzień. Biorąc
pod uwagę ceny za świadczenia realizowane w róż-
nych zakresach świadczeń oraz możliwości finanso-
we funduszu, finansowanie świadczeń w hospicjum
domowym dla dzieci nie jest zaniżone.
Zgodnie z art. 142 ust. 6 pkt 2 lub art. 143 ust. 2
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych, cena za udzielane świadczenia opieki zdrowot-
nej jest ustalana w czasie negocjacji lub rokowań
w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, które odbywają się w oddziale wo-
jewódzkim funduszu. Jednak trzeba zaznaczyć, że
przy rozpatrywaniu wysokości ceny jednostki rozli-
czeniowej istotne są również możliwości finansowe
funduszu, a efektywne i bezpieczne gospodarowanie
środkami finansowymi oddziałów wojewódzkich fun-
duszu, w świetle przepisu art. 107 ust. 5 pkt 1 przy-
wołanej ustawy o świadczeniach, należy do zadań ich
dyrektorów.
Należy również zaznaczyć, że o podziale środków
finansowych na poszczególne zakresy świadczeń de-
cyduje dyrektor oddziału wojewódzkiego funduszu,
uwzględniając przy tym potrzeby oraz możliwości re-
alizacji świadczeń w poszczególnych zakresach.
Oddziały wojewódzkie funduszu mogą uwzględ-
niać przedstawioną kalkulację kosztów świadczenio-
dawców zależną od standardów wyposażenia i kwa-
lifikacji personelu. Pragnę jednak nadmienić, że
zgodnie z art. 132 ust. 5 ustawy o świadczeniach wy-
sokość łącznych zobowiązań funduszu wynikających
z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie może
przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych na
ten cel w planie finansowym funduszu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Cezary Rzemek
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2010 r.
1107
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Biernata
w sprawie praw działkowców
zagwarantowanych ustawą
o rodzinnych ogrodach działkowych
w obowiązującym jej brzmieniu (17354)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 4 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17354/10, przekazujące interpelację
pana posła Andrzeja Biernata z dnia 20 lipca 2010 r.
w sprawie praw działkowców zagwarantowanych
ustawą o rodzinnych ogrodach działkowych w obo-
wiązującym jej brzmieniu uprzejmie przedstawiam
stanowisko w zakresie poruszonych w interpelacji
zagadnień.
Odpowiadając na wyrażone przez pana posła An-
drzeja Biernata zaniepokojenie podejmowanymi pró-
bami wprowadzenia zmian w ustawie z dnia 8 lipca
2005 r. o rodzinnych ogrodach działkowych (Dz. U.
Nr 169, poz. 1419, z późn. zm.), pragnę poinformo-
wać, że w trakcie VI kadencji Sejmu RP miały miej-
sce dwie inicjatywy, których celem była zmiana obo-
wiązujących przepisów ustawy o rodzinnych ogro-
dach działkowych. W efekcie przedłożenia rządowego
projektu, zamieszczonego w druku sejmowym nr 767,
weszła w życie ustawa z dnia 3 października 2008 r.
o zmianie ustawy o ochronie przyrody oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. z 2008 r. Nr 201, poz. 1237).
W wyniku tej zmiany został uchylony art. 38 ustawy
o rodzinnych ogrodach działkowych, stanowiący o spra-
wowanym przez ministra środowiska nadzorze nad
Polskim Związkiem Działkowców. Drugi z projektów
był inicjatywą poselską, zawartą w druku nr 1886,
która zakładała wprowadzenie do porządku prawne-
go nowej ustawy o ogrodach działkowych. Powyższy
poselski projekt został odrzucony przez Sejm RP
w dniu 16 lipca 2009 r.
W tym miejscu chciałbym podkreślić, że w chwili
obecnej Ministerstwo Infrastruktury nie prowadzi
prac nad zmianą ustawy o rodzinnych ogrodach
działkowych i nie przewiduje podjęcia takich prac
w najbliższym okresie. Resort analizuje natomiast
stan prawny w zakresie funkcjonowania ogrodnictwa
działkowego w Polsce. Stanowi to bowiem wypełnie-
nie obowiązków ustawowych nałożonych na ministra
infrastruktury, który jako kierujący działem admi-
nistracji rządowej: budownictwo, gospodarka prze-
strzenna i mieszkaniowa, dysponuje delegacją usta-
wową wynikającą z art. 9a ust. 1 pkt 9a ustawy
z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji
rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn.
zm.) do prowadzenia spraw z zakresu rodzinnych
ogrodów działkowych.
1108
Skierowany przez pierwszego prezesa Sądu Naj-
wyższego RP wniosek do Trybunału Konstytucyjne-
go dotyczy zbadania zgodności niektórych przepisów
ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o rodzinnych ogrodach
działkowych z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.
Oceny, czy zakwestionowane przepisy ww. ustawy
naruszają wzorce konstytucyjne, a tym samym czy
zostaną usunięte z porządku prawnego, dokona Try-
bunał Konstytucyjny, rozpatrując sprawę zarejestro-
waną pod sygn. K 8/10. Zatem do czasu rozpatrzenia
sprawy przez Trybunał Konstytucyjny nie wydaje się
zasadne stawianie tezy o ich niezgodności z konsty-
tucją. Jednocześnie chciałbym zapewnić, że w sytu-
acji ewentualnego rozstrzygnięcia skutkującego uchy-
leniem niektórych przepisów omawianej ustawy Mi-
nisterstwo Infrastruktury dokona analizy ww. orze-
czenia w kontekście podjęcia niezbędnych prac legi-
slacyjnych w tym zakresie. Należy bowiem pamiętać,
że zgodnie z treścią niekwestionowanego przed Try-
bunałem art. 7 ustawy o rodzinnych ogrodach dział-
kowych organy administracji rządowej mają obowią-
zek tworzenia warunków prawnych, przestrzennych
i ekonomicznych, które mają powodować rozwój ro-
dzinnych ogrodów działkowych.
Przekazując Panu Marszałkowi powyższe infor-
macje, wyrażam nadzieję, że pozwolą one na wyja-
śnienie wątpliwości wyrażonych w interpelacji z dnia
20 lipca 2010 r. na temat prac dotyczących zmiany
ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Dunina
w sprawie ustawy dotyczącej zakazu sprzedaży
tzw. dopalaczy (17355)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Artura Dunina w sprawie zdelegali-
zowania tzw. dopalaczy, przekazaną przy piśmie
z dnia 4 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17355/10,
uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Na wstępie należy zauważyć, że z handlem tzw.
dopalaczami zmagają się wszystkie państwa Unii Eu-
ropejskiej. Smart shops, czyli sklepy handlujące do-
palaczami, istnieją w większości krajów Europy. Naj-
więcej jest ich w Wielkiej Brytanii, Niemczech i Ho-
landii. Dotychczas żaden z krajów europejskich nie
zdelegalizował działalności tych sklepów. Według in-
formacji Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania Nar-
komanii obecnie w Polsce funkcjonuje ok. 400 skle-
pów z dopalaczami.
W związku z decyzją 2008/206/WSiSW Rady Unii
Europejskiej z dnia 3 marca 2008 r. w Polsce podjęto
prace nad nowelizacją ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179,
poz. 1485, z późn. zm.). Projekt nowelizacji został
opracowany w celu wprowadzenia pod kontrolę praw-
ną substancji o nazwie benzylopiperazyna (1-benzy-
lopiperazyna, BZP). W dniu 20 marca 2009 r. została
uchwalona ustawa o zmianie ustawy o przeciwdzia-
łaniu narkomanii (Dz. U. Nr 63, poz. 520), która we-
szła w życie w dniu 8 maja 2009 r. Przedmiotowa
nowelizacja pozwoliła objąć kontrolą zarówno benzy-
lopiperazynę (BZP) wpisaną do załącznika nr 2
w wykazie substancji psychotropowych grupy II-P,
jak również – po uwzględnieniu poprawki poselskiej
– 17 innych substancji i roślin psychoaktywnych wpi-
sanych do załącznika nr 1 w wykazie: środki odurza-
jące grupy I-N wyżej wskazanej ustawy. W sumie
objęto kontrolą ustawową 18 substancji i roślin psy-
choaktywnych.
Konieczność wycofania przez sklepy z dopalacza-
mi wielu substancji i roślin, które od lat były wyko-
rzystywane do odurzania się, spowodowana objęciem
ich kontrolą, wyeliminowała na kilka miesięcy ze
sprzedaży większość produktów zawierających sub-
stancje psychoaktywne. Wykorzystywane w poprzed-
niej ofercie sklepów nie znajdują łatwo zamienników
i były zastępowane roślinami i substancjami, o któ-
rych działaniu psychoaktywnym brak jest poważ-
nych doniesień naukowych. Tak więc sklepy z dopa-
laczami wycofały substancje i rośliny objęte kontrolą
ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.
W najbliższym czasie kolejnych 7 substancji psy-
choaktywnych, w tym m.in. mefedron, zostanie obję-
tych kontrolą, co pozwoli wyeliminować z oferty skle-
pów z dopalaczami ok. 90% oferowanych produktów
zawierających substancje psychoaktywne. Objęcie
kontrolą tych substancji nastąpi w wyniku następnej
nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.
W dniu 10 czerwca 2010 r. projekt został przyjęty przez
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, a następnie w dniu
8 lipca 2010 r. przez Senat. W dniu 26 lipca 2010 r.
marszałek Sejmu pełniący obowiązki prezydenta Rze-
czypospolitej Polskiej podpisał powyższą nowelizację.
Wyżej wskazana ustawa została opublikowana w Dz. U.
Nr 143, poz. 962, z terminem vacatio legis określonym
na 14 dni od dnia ogłoszenia.
Pragnę również poinformować, że Ministerstwo
Zdrowia przygotowuje kolejny projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i ustawy
o Inspekcji Handlowej. Należy podkreślić, że mini-
ster sprawiedliwości również aktywnie uczestniczy
w pracach nad stworzeniem tej regulacji, która sku-
tecznie wyeliminowałaby powszechną dostępność
substancji, które mają działanie zbliżone do narko-
tyków.

Celem projektowanej regulacji jest także wprowa-
dzenie procedury oceny ryzyka związanego z nowymi
substancjami psychoaktywnymi, umożliwiającej pro-
wadzenie racjonalnej, opartej na naukowej ocenie
polityki względem tych substancji. Szybkie i elastycz-
ne reagowanie na pojawiające się zagrożenia ma
umożliwić instytucja tzw. czasowej kontroli, dająca
możliwość wycofania danego środka z obrotu lub
wprowadzenia ograniczeń, warunków lub zakazów
związanych z jego sprzedażą lub produkcją, w formie
rozporządzenia ministra właściwego do spraw zdro-
wia. Projekt przedmiotowej nowelizacji w najbliż-
szym czasie zostanie skierowany do uzgodnień mię-
dzyresortowych.
Wyrażam głęboką nadzieję, że powyższe wieloto-
rowe działania przyczynią się do znacznego ograni-
czenia, a następnie wyeliminowania substancji psy-
choaktywnych z legalnego handlu.
Na zakończenie należy wskazać, że zgodnie z ze-
stawieniem austriackiego Urzędu Bezpieczeństwa
Zdrowia Publicznego z dnia 26 sierpnia 2009 r.
o działaniach poszczególnych państw Unii Europej-
skiej w zakresie kontrolowania substancji i roślin,
które mogą być obecne w dopalaczach, dotychczas to
Polska wprowadziła pod kontrolę największą liczbę
substancji i roślin.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 16 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Abramowicza
w sprawie finansowania ośrodków informacji
dla osób niepełnosprawnych ze środków
PFRON do końca 2010 r. (17356)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
4 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17356/10, interpe-
lację poselską pana posła Adama Abramowicza
w sprawie finansowania ośrodków informacji dla
osób niepełnosprawnych ze środków PFRON do koń-
ca 2010 r., proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień:
Uprzejmie informuję, że nie jest przewidziana
kontynuacja programu celowego Państwowego Fun-
duszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych pn.
„Ośrodki informacji dla osób niepełnosprawnych
2008”. Realizacja ww. programu kończy się z dniem
31 grudnia 2010 r.
1109
Przyczyną takiego stanu rzeczy jest ogranicze-
nie środków finansowych na realizację programów
PFRON, co jest wynikiem znaczącej zmiany w struk-
turze budżetu funduszu – wydatkowanie większych
środków na zadania obligatoryjne, jak dofinansowa-
nie do wynagrodzeń zatrudnionych osób niepełno-
sprawnych oraz niższego poziomu wpływów z tytu-
łu wpłat obowiązkowych i dotacji ze środków pu-
blicznych.
Należy podkreślić, że podstawową misją PFRON
jest wspieranie rehabilitacji zawodowej osób niepeł-
nosprawnych. Środki PFRON pochodzą głównie od
pracodawców niezatrudniających osób niepełnospraw-
nych i ze względu na źródło pochodzenia tych środ-
ków są one wydatkowane przede wszystkim na cele
związane z rehabilitacją zawodową osób niepełno-
sprawnych.
Realizacja przez PFRON różnego rodzaju progra-
mów jest odpowiedzią na potrzeby zgłaszane przez
środowisko osób niepełnosprawnych. Jednak progra-
my PFRON, szczególnie wspierające społeczne funk-
cjonowanie osób niepełnosprawnych, nie są obligato-
ryjne i mogą mieć jedynie uzupełniający charakter
w stosunku do zadań ustawowych. PFRON każdego
roku wspiera finansowo różne formy rehabilitacji za-
wodowej i społecznej tysięcy osób niepełnosprawnych
i instytucji działających na ich rzecz, dokładając ze
swej strony starań, aby pomoc ta obejmowała jak naj-
większą liczbę potrzebujących w jak największym
zakresie. Jednakże ze względu na skalę potrzeb zwią-
zanych z ułatwieniem osobom niepełnosprawnym
codziennego funkcjonowania ich pełna realizacja
przekracza często możliwości finansowe PFRON. Na-
leży wyraźnie zaznaczyć, że formuła programu nie
posiada cech rozwiązania systemowego – chociażby
z powodu ograniczenia możliwości finansowania po-
trzeb wszystkich osób niepełnosprawnych.
Jednocześnie pragnę nadmienić, że zgodnie z art. 35
ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o reha-
bilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz.
92, z późn. zm.) do zadań samorządu województwa
realizowanych w ramach ustawy należy opracowanie
i realizacja wojewódzkich programów dotyczących
wyrównywania szans osób niepełnosprawnych i prze-
ciwdziałania ich wykluczeniu społecznemu oraz po-
mocy w realizacji zadań na rzecz zatrudniania osób
niepełnosprawnych. Ponadto zgodnie z art. 35a ust. 1
pkt 1 ww. ustawy do zadań powiatu należą: opraco-
wywanie i realizacja, zgodnych z powiatową strate-
gią rozwiązywania problemów społecznych, powiato-
wych programów działań na rzecz osób niepełno-
sprawnych w zakresie rehabilitacji społecznej, reha-
bilitacji zawodowej i zatrudniania oraz przestrzega-
nia praw osób niepełnosprawnych. Należy wyraźnie
zaznaczyć, że osoby niepełnosprawne wymagające
wsparcia są przede wszystkim pełnoprawnymi miesz-
kańcami województw i powiatów, a wspieranie nie-
pełnosprawnych mieszkańców jest zadaniem wła-
snym realizowanym przez samorządy (dofinansowy-
1110
wanym przez środki PFRON przekazywane według
algorytmu określonego w rozporządzeniu Rady Mini-
strów z dnia 13 maja 2003 r. w sprawie algorytmu prze-
kazywania środków Państwowego Funduszu Rehabi-
litacji Osób Niepełnosprawnych samorządom woje-
wódzkim i powiatowym; Dz. U. z 2003 r. Nr 88,
poz. 808, z późn. zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie likwidacji gminnych i powiatowych
funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej (17357)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 4 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-17357/
10, dotyczące interpelacji poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie instrumentów finansowych służących do
finansowania ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej przez budżety powiatów i gmin po likwidacji po-
wiatowych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej oraz gminnych funduszy ochrony środowi-
ska i gospodarki wodnej (samorządowych funduszy
celowych – wyodrębnionych rachunków bankowych),
uprzejmie przedkładam następującą informację.
Ustawa z dnia 20 listopada 2009 r. o zmianie usta-
wy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 215, poz. 1664) stanowi, iż
z dniem 1 stycznia 2010 r. powiatowe oraz gminne
fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej
ulegają likwidacji, a ich środkami dysponują odpo-
wiednio starostowie i wójtowie (burmistrzowie lub
prezydenci miast).
Zgodnie z dotychczasową ustawą z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U.
z 2008 r. Nr 25, poz. 150 z późn. zm.), przychodami
gminnych i powiatowych funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej były środki z tytułu opłat
i kar, które:
1) w 20% zasilały gminne fundusze,
2) w 10% zasilały powiatowe fundusze.
Według znowelizowanych przepisów ustawy Pra-
wo ochrony środowiska dotychczasowe tytuły przy-
chodów gminnych i powiatowych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej z tytułu opłat i kar
w dotychczasowych proporcjach stanowią dochody
budżetów odpowiednio gmin i powiatów. Należności
i zobowiązania powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej stały się od-
powiednio należnościami i zobowiązaniami budże-
tów powiatów albo budżetów gmin.
Założenie w ustawie z dnia 20 listopada 2009 r.
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz
niektórych innych ustaw likwidacji powiatowych
i gminnych funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej wynika bezpośrednio z założeń reformy
finansów publicznych opracowanej przez Minister-
stwo Finansów. Akt normatywny stanowiący funda-
ment tej reformy, tj. ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240),
przewiduje funkcjonowanie w sektorze finansów pu-
blicznych wyłącznie państwowych funduszy celo-
wych pozbawionych osobowości prawnej. Dlatego też,
po wejściu w życie tej ustawy (co nastąpiło 1 stycznia
2010 r.), w sektorze finansów publicznych nie
mogą funkcjonować inne rodzaje funduszy celowych,
w szczególności powiatowe i gminne fundusze ochro-
ny środowiska.
Likwidacja powiatowych i gminnych funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej była prze-
widziana w projekcie ustawy Przepisy wprowadzają-
ce ustawę o finansach publicznych (druk nr 1182),
przygotowanym przez ministra finansów w wersji
skierowanej do uzgodnień z członkami Rady Mini-
strów w 2008 r. Ten projekt ustawy przewidywał tak-
że likwidację wojewódzkich funduszy ochrony środo-
wiska i gospodarki wodnej oraz przekształcenie Na-
rodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej w państwowy fundusz celowy nieposia-
dający osobowości prawnej, co było zgodne z założe-
niami reformy finansów publicznych. Mając na uwa-
dze powyższe okoliczności, minister środowiska podjął
działania zmierzające do zmiany przepisów projektu
ustawy Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych w taki sposób, aby zapewnić działanie
funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej
na zasadach możliwie najbardziej zbliżonych do obo-
wiązujących, z uwzględnieniem założeń reformy fi-
nansów publicznych.
W toku prac rządowych zostało uzgodnione, że
reforma finansów publicznych w resorcie środowiska
zostanie uregulowana w odrębnej ustawie, a filarem
tej reformy będzie przekształcenie Narodowego Fun-
duszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
oraz wojewódzkich funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej odpowiednio w państwową oraz
samorządowe osoby prawne, które nie będą już fun-
duszami celowymi. Natomiast w odniesieniu do po-
wiatowych i gminnych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej utrzymano decyzję o ich likwi-
dacji. Decyzja ta znajdowała uzasadnienie w założe-
niach reformy finansów publicznych, ale także w tym,
że te fundusze celowe, będące wyodrębnionymi ra-
chunkami bankowymi, nie mogłyby zostać prze-
kształcone w inną formę prawno-organizacyjną jed-
nostek sektora finansów publicznych. Dlatego też

rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw
(druk nr 1776), a aktualnie ustawa z dnia 20 listopa-
da 2009 r., zakładał likwidację tych funduszy, a ich
dotychczasowe przychody w dotychczasowych pro-
porcjach miały stanowić dochody budżetów odpo-
wiednio powiatów i gmin.
Zgodnie z art. 16 ust. 4 omawianej ustawy z dnia
20 listopada 2009 r., środki pieniężne zgromadzone
na rachunkach bankowych dotychczasowych powia-
towych funduszy i gminnych funduszy, które z dniem
1 stycznia 2010 r. stały się odpowiednio dochodami
budżetów powiatów i budżetów gmin, powinny zo-
stać przekazane na rachunki odpowiednio budżetów
powiatów i budżetów gmin, zaś odzyskane należno-
ści, pomniejszone o zobowiązania dotychczasowych
powiatowych funduszy i gminnych funduszy, powia-
ty i gminy są obowiązane przeznaczyć na finansowa-
nie ochrony środowiska i gospodarki wodnej, w za-
kresie określonym w art. 400a ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9,
15, 16, 18, 21–25, 29, 31, 32, 38–42 tej ustawy.
Ponadto, zgodnie z art. 403 ustawy Prawo ochro-
ny środowiska w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 13
omawianej ustawy z dnia 20 listopada 2009 r., do
zadań powiatów i gmin od dnia 1 stycznia 2010 r.
będzie należało finansowanie ochrony środowiska
i gospodarki wodnej w zakresie określonym w art. 400a
ust. 1 pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16, 18, 21–25, 29, 31, 32
i 38–42 w wysokości nie mniejszej niż kwota wpły-
wów z tytułu opłat i kar środowiskowych stanowią-
cych dochody budżetów powiatów i gmin.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż katalog ce-
lów z zakresu ochrony środowiska i gospodarki wod-
nej, które po dniu 1 stycznia 2010 r. będą finansowa-
ne ze środków budżetów powiatów i gmin, odpowiada
katalogowi tych celów, który do dnia 31 grudnia 2009 r.
był określony w art. 406 i 407 ustawy Prawo ochrony
środowiska. Odnosząc się zaś do formy, w jakiej po
dniu 1 stycznia 2010 r. powiaty i gminy mogą finan-
sować cele z zakresu ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej wymienione w ustawie Prawo ochrony śro-
dowiska, uprzejmie informuję, iż zważywszy na fakt,
że są wydatkowane środki budżetów odpowiednio
powiatów i gmin, zastosowanie w tym zakresie mają
odpowiednie przepisy nowej ustawy o finansach pu-
blicznych.
Problematyka wykonywania budżetów jednostek
samorządu terytorialnego oraz katalog dopuszczal-
nych w tej materii instrumentów finansowych nie
jest przedmiotem uregulowania ustawy Prawo ochro-
ny środowiska (§ 3 ust. 2 „Zasad techniki prawodaw-
czej”), dlatego też omawiana ustawa zmieniająca nie
wprowadzała do ustawy Prawo ochrony środowiska
uregulowań w tym przedmiocie.
Mając więc na względzie powyższe, zasadne stało
się uzyskanie stanowiska Ministerstwa Finansów,
czy w świetle przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia
2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240)
jest możliwe udzielanie dotacji ze środków budżetów
gmin pochodzących z opłat i kar środowiskowych
1111
bezpośrednio osobom fizycznym, tak jak to miało
miejsce w przypadku środków gromadzonych do-
tychczas w powiatowych i gminnych funduszach
ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Przedmio-
towe zapytanie było związane w szczególności z pro-
blematyką dofinansowania przez gminy wykonywa-
nia przydomowych oczyszczalni ścieków oraz usu-
wania azbestu.
Z odpowiedzi udzielonej przez Ministerstwo Fi-
nansów jednoznacznie wynika, iż w obowiązującym
stanie prawnym do wydatkowania środków zgroma-
dzonych w budżetach powiatów i gmin na finanso-
wanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej znaj-
dują zastosowanie wprost przepisy obowiązującej
ustawy o finansach publicznych. W szczególności na-
leży mieć na uwadze przepis art. 221 ustawy o finan-
sach publicznych, który reguluje problematykę udzie-
lania dotacji celowej z budżetów jednostek samorzą-
du terytorialnego podmiotom niezaliczonym do sek-
tora finansów publicznych i niedziałającym w celu
osiągnięcia zysku. Dotacja tego rodzaju jest udziela-
na na cele publiczne związane z realizacją zadań jed-
nostki samorządu terytorialnego udzielającej tej do-
tacji. Zlecenie zadań i udzielenie dotacji odbywa się
co do zasady zgodnie z przepisami ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn.
zm.). Jeżeli jednak dotacje miałyby być udzielane na
realizację zadań innego rodzaju niż określone w usta-
wie o działalności pożytku publicznego i o wolonta-
riacie, to udzielanie dotacji powinno odbywać się na
podstawie umów zawieranych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego z podmiotami, które te zadania
będą realizować. Tryb postępowania o udzielenie do-
tacji na cele innego rodzaju niż określone w ustawie
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
sposób rozliczania takiej dotacji oraz sposób kontro-
li zleconego zadania powinny zostać określone przez
organ stanowiący jednostki samorządu terytorialne-
go w drodze uchwały. Podsumowując, należy stwier-
dzić, iż udzielenie dotacji celowej z budżetu jednostki
samorządu terytorialnego na podstawie art. 221 usta-
wy o finansach publicznych jest uzależnione od speł-
nienia następujących warunków. Po pierwsze, pod-
miot otrzymujący dotację nie może być podmiotem
zaliczonym do sektora finansów publicznych. Po dru-
gie, podmiot otrzymujący dotację nie może działać
w celu osiągnięcia zysku. I po trzecie, dotacja celowa
może być udzielona wyłącznie na cel publiczny zwią-
zany z realizacją zadań jednostki samorządu teryto-
rialnego udzielającej dotacji.
Dotacja przedmiotowa, o której mowa w art. 219
ustawy o finansach publicznych, może być udzielona
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego pod-
miotom niebędącym samorządowymi zakładami bu-
dżetowymi (co do zasady jest przeznaczona właśnie
dla samorządowych zakładów budżetowych), o ile od-
rębne ustawy tak stanowią, jednakże dotacja tego
rodzaju ma charakter dopłaty do określonych rodza-
jów wyrobów lub usług produkowanych lub świad-
1112
czonych przez dotowanego i jest kalkulowana według
stawek jednostkowych.
Ministerstwo Finansów w swoim stanowisku do-
puściło jednakże możliwość nowelizacji ustawy Pra-
wo ochrony środowiska w celu uregulowania zasad
i trybu udzielania z budżetów powiatów i gmin
wsparcia finansowego w szczególności bezpośrednio
osobom fizycznym realizującym prywatne inwestycje
tych osób, niemniej zgodne z celami określonymi
w przepisach ustawy Prawo ochrony środowiska. Za-
warcie w ustawie Prawo ochrony środowiska tego
rodzaju regulacji, stanowiących w swej istocie prze-
pisy szczególne (lex specialis) w stosunku do przepi-
sów ustawy o finansach publicznych, pozwoliłoby na
stworzenie nowego instrumentu finansowego w po-
staci szczególnego rodzaju dotacji udzielanej przez
gminy i powiaty. Podstawą prawną udzielenia takiej
dotacji byłyby przepisy ustawy Prawo ochrony śro-
dowiska.
Mając na względzie szerokie zainteresowanie ze
strony powiatów i gmin przywróceniem instrumentu
finansowego działającego w sposób zbliżony do dota-
cji udzielanych ze środków publicznych gromadzo-
nych na powiatowych funduszach oraz gminnych
funduszach oraz doceniając zaangażowanie powia-
tów i gmin w racjonalne wydatkowanie środków po-
chodzących z opłat i kar środowiskowych uprzejmie
informuję, iż zostały podjęte prace legislacyjne zmie-
rzające do wprowadzenia do ustawy Prawo ochrony
środowiska odpowiednich uregulowań. Nowelizacja
ustawy Prawo ochrony środowiska w tym zakresie
jest przedmiotem przedłożenia poselskiego. Poselski
projekt ustawy został skierowany do marszałka Sej-
mu w dniu 5 maja 2010 r. Podstawowym założeniem
tego projektu jest wprowadzenie możliwości udziela-
nia z budżetów powiatów i gmin dotacji podmiotom
niezaliczonym do sektora finansów publicznych,
w szczególności osobom fizycznym, osobom praw-
nym, wspólnotom mieszkaniowym oraz przedsiębior-
com. Taka dotacja byłaby udzielana na pokrycie
kosztów inwestycji beneficjentów w zakresie określo-
nym w art. 400a ust. 1pkt 2, 5, 8, 9, 15, 16, 18, 21–25,
29, 31, 32 i 38–42 ustawy Prawo ochrony środowiska.
Aktualnie trwa proces legislacyjny w Sejmie, gdzie
poselski projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
ochrony środowiska (druk nr 3169) trafił do rozpa-
trzenia przez Komisję Ochrony Środowiska, Zasobów
Naturalnych i Leśnictwa. Jednocześnie jest uzgad-
niany projekt stanowiska rządu wobec przedmioto-
wego poselskiego projektu ustawy. W dniu 29 lipca
2010 r. projekt stanowiska rządu został przyjęty
przez Komitet Stały Rady Ministrów i rekomendo-
wany do rozpatrzenia przez Radę Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie budowy hali sportowej w Wierzbnie
w woj. dolnośląskim (17358)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację poseł na Sejm RP pani Ewy Wolak, prze-
kazaną pismem z dnia 4 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-
-023-17358/10), w sprawie budowy hali sportowej
w Wierzbnie w woj. dolnośląskim uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Wniosek z dnia 24 marca 2010 r. wójta gminy Do-
maniów dot. planowanego zamierzenia pn. „Budowa
hali sportowej w Wierzbnie jako Młodzieżowego Dol-
nośląskiego Centrum Podnoszenia Ciężarów” został
ujęty w wykazie zgłoszeń w ramach programu inwe-
stycji o szczególnym znaczeniu dla sportu w Mini-
sterstwie Sportu i Turystyki.
W czerwcu br. odbyło się posiedzenie Komisji do
spraw Inwestycji o Szczególnym Znaczeniu dla Spor-
tu, powołanej przez ministra sportu i turystyki,
podczas którego wnioskowana inwestycja nie uzy-
skała rekomendacji do ujęcia w programie rocznym,
w związku z tym nie uzyskała dofinansowania na
rok 2010.
Należy podkreślić, że wysokość środków fundu-
szu pozostających w gestii ministra na dofinansowa-
nie inwestycji w obszarze infrastruktury sportowej
pozostaje niewspółmierna zarówno w stosunku do
skali potrzeb, jak i do oczekiwań wnioskodawców.
Uzasadnione potrzeby inwestycyjne w różnych dys-
cyplinach sportu wielokrotnie przekraczają kwoty
środków finansowych, które mogą być skierowane na
dofinansowanie strategicznych inwestycji sporto-
wych. Wobec znaczących zobowiązań umownych pod-
jętych w latach ubiegłych na dofinansowanie zadań
kontynuowanych – kierując się wytycznymi „Strate-
gii rozwoju sportu do roku 2015”, a także mając na
względzie uzasadnione aspiracje inwestorów – komi-
sja, o której mowa powyżej, rekomenduje nowe inwe-
stycje do programu inwestycji o szczególnym znacze-
niu dla sportu na rok bieżący oraz określa dla nich
kwoty dofinansowania, kierując się zasadą wyważe-
nia wielu obiektywnych uwarunkowań. Nie bez zna-
czenia pozostaje dla przedmiotowej sprawy również
fakt istotnego spadku wpływów z Totalizatora Spor-
towego na konto Funduszu Rozwoju Kultury Fizycz-
nej. Porównanie pierwszego kwartału 2009 r. z pierw-
szym kwartałem roku 2010 wykazuje odpowiednio
o 25% niższe wpływy funduszu w roku bieżącym niż
w analogicznym okresie roku ubiegłego, co znajduje
bezpośrednie przełożenie na ograniczenie możliwości
dofinansowania zadań kultury fizycznej, w tym do-
tyczących inwestycji sportowych.
Jednocześnie pragnę zapewnić, że ewentualne
ujęcie w programie o szczególnym znaczeniu dla
sportu i w konsekwencji dofinansowanie planowanej

przez Domaniów inwestycji będzie przedmiotem
prac komisji przy konstruowaniu planu dofinanso-
wania zadań inwestycyjnych ze środków Funduszu
Rozwoju Kultury Fizycznej w roku 2011 i w latach
kolejnych.
Z poważaniem
Minister
Adam Giersz
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marcina Zawiły
w sprawie ograniczeń konstytucyjnego
biernego prawa wyborczego osób
z dysfunkcją wzroku (17359)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 5 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17359/
10), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Marcina Zawiły z dnia 27 lipca 2010 r. w spra-
wie ograniczeń konstytucjonalnego biernego prawa
wyborczego osób z dysfunkcją wzroku, z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż sprawy wyborów
nie leżą w zakresie działania administracji rządowej.
Nie obejmuje ich bowiem żaden z jej działów, jak rów-
nież nie wymieniają ich akty normujące zakres dzia-
łania członków Rady Ministrów oraz obsługujących
ich urzędów. Należy również podkreślić, iż sprawy
związane z wyborami konstytucyjnych organów pań-
stwa oraz organów jednostek samorządu terytorial-
nego, ze względu na charakter tych regulacji, stano-
wią domenę parlamentu, który wielokrotnie dokony-
wał ich oceny oraz występował ze stosownymi inicja-
tywami. Nie oznacza to jednak, iż w ramach struktur
administracji brak jest organu dysponującego sto-
sownymi kompetencjami. Ustrojowa pozycja i ranga
Państwowej Komisji Wyborczej, a także zakres jej
działania oraz realizowanych zadań przesądzają
o właściwości tego organu w przedmiocie prezento-
wania ocen w zakresie prawa wyborczego. Jednym
z zadań Państwowej Komisji Wyborczej, stosownie
do postanowień art. 157 ust. 4 ustawy z dnia 12 kwiet-
nia 2001 r. Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej i do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej
(t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 190, poz. 1360, z późn. zm.),
jest ustalanie wzoru karty do głosowania. Przysto-
sowanie kart do głosowania do potrzeb osób niewi-
domych i niedowidzących (np. poprzez zastosowanie
1113
alfabetu Braille’a) pozostaje zatem w gestii Państwo-
wej Komisji Wyborczej. Natomiast zapewnienie wa-
runków organizacyjno-administracyjnych oraz tech-
nicznych, związanych z organizacją i przeprowadza-
niem wyborów i referendów, zgodnie z art. 54 ust. 3
ordynacji wyborczej, jest zadaniem Krajowego Biura
Wyborczego, będącego organem wykonawczym Pań-
stwowej Komisji Wyborczej (vide: art. 54 ust. 1 ordy-
nacji wyborczej).
Z uwagi na powyższe zasadne wydaje się, aby sta-
nowisko w kwestii upowszechnienia metody oddawa-
nia głosów przez osoby niewidome i niedowidzące
przy mocy specjalnych nakładek na karty wyborcze
przedstawiła Państwowa Komisja Wyborcza.
Jednocześnie pragnę wskazać, że obecnie w Sej-
mie RP trwają prace legislacyjne nad poselskim pro-
jektem ustawy o dostosowaniu organizacji wyborów
do potrzeb osób niepełnosprawnych (druk nr 2800).
Zasadniczym celem przedmiotowego dokumentu,
zgodnie z intencją projektodawców, „(…) jest stwo-
rzenie osobom niepełnosprawnym realnej możliwości
skorzystania z konstytucyjnego prawa, jakim jest
prawo wyborcze (art. 62 ust. 1 Konstytucji RP)”. Pro-
jekt zmierza do zwiększenia stopnia uczestnictwa
w wyborach osób niepełnosprawnych poprzez przy-
jęcie już istniejących instytucji prawnych uregulowa-
nych obecnie w ordynacjach wyborczych, takich jak
asysta wyborcza czy też nakaz wyznaczania określo-
nej liczby lokali wyborczych w miejscach dostępnych
dla osób niepełnosprawnych, wprowadzając także
nowe rozwiązania, którymi są:
— tzw. informacja wyborcza (rozdział 2 projektu
ustawy),
— głosowanie korespondencyjne (rozdział 4 pro-
jektu ustawy),
— nakładki na karty wyborcze z opisem w alfa-
becie Braille’a (rozdział 6 projektu ustawy).
Zgodnie z art. 21 ww. projektu ustawy wyborca
niewidomy lub niedowidzący może głosować samo-
dzielnie przy użyciu nakładek do kart do głosowania
z opisem w alfabecie Braille’a.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
1114
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marcina Zawiły
w sprawie występowania pomocy publicznej
w projektach z zakresu działalności
kulturalnej (17360)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Marcina Zawiły, przekazaną
pismem z dnia 5 sierpnia 2010 r., znak: SPS-023-
-17360/10, przekazuję poniżej odpowiedź Minister-
stwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (przygoto-
waną m.in. na podstawie stanowiska Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego).
Omawiając kwestię pomocy publicznej, należy
zwrócić uwagę, że art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjo-
nowaniu Unii Europejskiej (dawny art. 87 Traktatu
ustanawiającego Wspólnotę Europejską) wprowadza
generalny zakaz udzielania pomocy państwa, okre-
ślając jednocześnie przesłanki, jakie musi spełniać
wsparcie publiczne, aby zostało uznane za taką po-
moc. Jednocześnie, odnosząc się do sektora kultury,
należy zwrócić uwagę, że ww. traktat w art. 107 ust. 3
lit. d stwierdza, iż za zgodną ze wspólnym rynkiem
może zostać uznana pomoc przeznaczona na wspie-
ranie kultury i zachowanie dziedzictwa kulturowego,
o ile nie zmienia warunków wymiany handlowej
i konkurencji we Wspólnocie w zakresie sprzecznym
ze wspólnym interesem.
Takiemu dosyć ogólnemu uregulowaniu na naj-
wyższym poziomie w hierarchii źródeł prawa wspól-
notowego towarzyszy brak uregulowań w zakresie
szczegółowych zasad dotyczących występowania
i przyznawania pomocy publicznej w sektorze kultu-
ry. W takiej sytuacji głównym źródłem reguł doty-
czących pomocy publicznej w kulturze są decyzje
Komisji Europejskiej. Niemniej jednak decyzje KE
w tej kwestii są często niespójne, w ostatnich latach
można też zauważyć znaczące zmiany w orzecznic-
twie, w ramach których dostrzega się stopniowe roz-
szerzanie liczby przypadków, w których następuje
zidentyfikowanie występowania pomocy publicznej
w ramach sektora kultury. Ponadto problem roz-
bieżności interpretacyjnych w uznawaniu, czy dany
projekt nosi znamiona pomocy publicznej czy też
nie, wynika przede wszystkim z faktu, że ocena
ewentualnego występowania faktu pomocy publicz-
nej w projektach tego typu jest kwestią skompliko-
waną i wymaga pogłębionej analizy każdego jed-
nostkowego przypadku.
W odniesieniu do przyszłego okresu programowa-
nia nie została jeszcze podjęta decyzja, w jakim za-
kresie i w ramach jakich programów operacyjnych
wspierane będą działania na rzecz kultury. Jedno-
cześnie pragnę pokreślić, że – w zakresie swoich kom-
petencji – zarówno Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego, jak i Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego wykorzystają wszystkie dostępne środki
i mechanizmy, aby doprowadzić do uproszczenia roz-
wiązań w zakresie polityki spójności, i podejmą
wszystkie niezbędne wysiłki w celu zapewnienia
efektywnego wykorzystania środków europejskich
przeznaczonych dla Polski.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Monika Smoleń
Warszawa, dnia 30 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie preparatów odchudzających
groźnych dla zdrowia i życia (17362)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 5 sierpnia 2010 r. (znak:
SPS- 023-17362/10), uprzejmie przedkładam odpo-
wiedź na interpelację pani poseł Beaty Małeckiej-Li-
bery w sprawie preparatów odchudzających groźnych
dla zdrowia i życia.
Na wstępie należy wyjaśnić, że w Polsce obowią-
zuje procedura nakładająca na podmioty działające
na rynku spożywczym, które wprowadzają lub mają
zamiar wprowadzić po raz pierwszy do obrotu okre-
ślone środki spożywcze, obowiązek powiadomienia
o tym głównego inspektora sanitarnego. Powyższą
procedurę określa ustawa z dnia 25 sierpnia 2006 r.
o bezpieczeństwie żywności i żywienia (Dz. U. z 2010 r.
Nr 136, poz. 914), która transponuje dyrektywę 2002/
46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
10 czerwca 2002 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw
państw członkowskich odnoszących się do suplemen-
tów żywnościowych (Dz. Urz. WE L 183 z 12.07.2002,
str. 51, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie
specjalne, rozdz. 13, t. 29, str. 490).
Zgodnie z art. 29 ust. 1 ww. ustawy w celu moni-
torowania produktów wprowadzanych do obrotu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podmiot dzia-
łający na rynku spożywczym, który wprowadza lub
ma zamiar wprowadzić po raz pierwszy do obrotu:
— preparaty do początkowego żywienia niemow-
ląt oraz środki spożywcze specjalnego przeznaczenia
żywieniowego, które nie należą do grup określonych
w art. 24 ust. 2 pkt 1–3,
— suplementy diety;
— środki spożywcze, do których dodawane są wi-
taminy, składniki mineralne lub substancje, o któ-

rych mowa w załączniku III część B i C do rozporzą-
dzenia nr 1925/2006
– jest obowiązany powiadomić o tym fakcie głów-
nego inspektora sanitarnego.
Art. 24 ust. 2 określa, jakie środki spożywcze za-
liczają się do grupy środków spożywczych specjalne-
go przeznaczenia żywieniowego, zaś punkty od 1 do
3, które wyłączone są z obowiązku powiadamiania
głównego inspektora sanitarnego, odnoszą się do na-
stępujących środków spożywczych:
1) preparaty do dalszego żywienia niemowląt,
w tym mleko następne;
2) środki spożywcze uzupełniające, obejmujące
produkty zbożowe przetworzone i inne środki spo-
żywcze dla niemowląt i małych dzieci w wieku od
roku do 3 lat;
3) środki spożywcze stosowane w dietach o ogra-
niczonej zawartości energii w celu redukcji masy cia-
ła; ze względu na swoje przeznaczenie obejmują
w szczególności następujące grupy: w pkt. 3 ww.
ustępu zostały wymienione środki spożywcze stoso-
wane w dietach o ograniczonej zawartości energii
w celu redukcji masy ciała.
Jak wynika z powyższych informacji, środki spo-
żywcze stosowane w dietach o ograniczonej zawarto-
ści energii w celu redukcji masy ciała nie podlegają
powiadomieniu głównego inspektora sanitarnego
o pierwszym powiadomieniu.
Jednakże niekiedy przedsiębiorca wprowadza do
obrotu środki spożywcze jako suplementy diety, któ-
rych przeznaczeniem jest ubytek masy ciała poprzez
spalanie tkanki tłuszczowej, zwiększenie termogene-
zy organizmu, czy też tłumienie odczucia głodu.
Za sposób zakwalifikowania środka spożywczego
do określonej grupy odpowiedzialny jest producent
lub przedsiębiorca wprowadzający środek spożyw-
czy do obrotu. Według art. 17 rozporządzenia (WE)
nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady to
właśnie on ponosi całkowitą odpowiedzialność za ja-
kość zdrowotną środka spożywczego wprowadzanego
do obrotu oraz treść informacji umieszczonych na
jego opakowaniu lub prezentacji i reklamie.
W przypadku gdy przedsiębiorca zgłosi do głów-
nego inspektora sanitarnego suplement diety o ww.
przeznaczeniu, główny inspektor sanitarny może prze-
prowadzić postępowanie, zgodnie z art. 30 ustawy
o bezpieczeństwie żywności i żywienia, mające na
celu wyjaśnienie, czy produkt objęty powiadomie-
niem ze względu na jego skład, właściwości poszcze-
gólnych składników oraz przeznaczenie:
1) jest środkiem spożywczym zgodnie z zapropo-
nowaną przez podmiot działający na rynku spożyw-
czym kwalifikacją oraz czy spełnia wymagania dla
danego rodzaju środka spożywczego, w szczególności
czy m.in. jako suplement diety spełnia warunki okre-
ślone w przepisach wydanych – odpowiednio – na
podstawie art. 27 ust. 6 i 7;
2) nie spełnia wymagań innego rodzaju produktu
przeznaczonego do używania przez ludzi, w szczegól-
ności produktu leczniczego w rozumieniu przepisów
1115
Prawa farmaceutycznego, kosmetyku w rozumieniu
przepisów o kosmetykach lub wyrobu medycznego
w rozumieniu przepisów o wyrobach medycznych.
W przypadku przeprowadzania postępowania,
o którym mowa powyżej, główny inspektor sanitarny
może:
1) zażądać opinii Zespołu do Spraw Suplementów
Diety działającego w ramach Rady Sanitarno-Epide-
miologicznej, o której mowa w art. 9 ustawy z dnia
14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej
(Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851, z późn. zm.);
2) zobowiązać podmiot działający na rynku spo-
żywczym, który wprowadza lub ma zamiar wpro-
wadzić po raz pierwszy do obrotu określone środki
spożywcze, do udokumentowania, że środek spo-
żywczy spełnia wymagania, o których mowa w art. 30
ust. 1, w szczególności do przedłożenia opinii jed-
nostki naukowej.
Natomiast w przypadku przeprowadzania postę-
powania, o którym mowa w art. 30 ust. 1 pkt 2, ma-
jącego na celu wyjaśnienie, że środek spożywczy ob-
jęty powiadomieniem nie spełnia wymagań produktu
leczniczego określonego przepisami Prawa farmaceu-
tycznego albo wyrobu medycznego w rozumieniu
przepisów o wyrobach medycznych, główny inspektor
sanitarny zobowiązuje podmiot działający na rynku
spożywczym, który wprowadza lub ma zamiar wpro-
wadzić po raz pierwszy do obrotu określone środki
spożywcze, do przedłożenia opinii Urzędu Rejestracji
Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Pro-
duktów Biobójczych.
Opinia Urzędu Rejestracji Produktów Leczni-
czych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobój-
czych jest dla głównego inspektora sanitarnego wią-
żąca w prowadzonym postępowaniu.
Podmiot obowiązany do przedłożenia opinii jed-
nostki naukowej może dostarczyć opinię właściwej
krajowej jednostki naukowej wymienionej w wykazie,
o którym mowa w ust. 6 pkt 3, lub właściwej jednost-
ki naukowej innego państwa członkowskiego Unii
Europejskiej.
Każdy produkt będący przedmiotem powiadomie-
nia głównego inspektora sanitarnego rozpatrywany
jest indywidualnie (case-by-case).
Ponadto, zgodnie z motywem 8. preambuły dyrek-
tywy 2002/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 10 czerwca 2002 r. w sprawie zbliżenia usta-
wodawstw państw członkowskich odnoszących się do
suplementów diety, do czasu przyjęcia przepisów
wspólnotowych dotyczących substancji odżywczych
innych niż witaminy i minerały lub innych substan-
cji wykazujących efekt odżywczy lub fizjologiczny
stosowanych jako składniki suplementów diety, nie
naruszając postanowień traktatu, można stosować
krajowe przepisy dotyczące substancji odżywczych
lub innych substancji wykazujących efekt odżywczy
lub fizjologiczny, stosowanych jako składniki suple-
mentów żywnościowych, odnośnie do których nie
przyjęto określonych przepisów wspólnotowych.
1116
Obrót suplementami diety na terytorium RP od-
bywa się generalnie na zasadzie swobody przepływu
towarów, a jedynie wprowadzane po raz pierwszy
środki spożywcze wymagają złożenia powiadomienia
do głównego inspektora sanitarnego.
Obowiązujące przepisy prawne w zakresie żyw-
ności nie przewidują wydawania przez głównego in-
spektora sanitarnego zezwoleń ani innych tego typu
form dopuszczenia produktów spożywczych do obro-
tu w trybie decyzji administracyjnych i sam fakt
przedłożenia powiadomienia umożliwia podmiotom
działającym na rynku spożywczym zgodne z prawem
wprowadzanie do obrotu suplementów diety.
Odnosząc się do kwestii poruszonych w interpe-
lacji pani poseł w sprawie preparatów odchudzają-
cych groźnych dla zdrowia i życia, sprzedawanych
jako preparaty odchudzające i suplementy diety,
uprzejmie informuję, iż w 2006 r. zgłaszane były do
głównego inspektora sanitarnego preparaty odchu-
dzające zakwalifikowane jako suplementy diety po-
chodzenia chińskiego.
Po przeprowadzeniu postępowań wyjaśniających,
o których mowa w art. 30 ww. ustawy, na podstawie
przesłanych dokumentów oraz projektu etykiety
ustalono, że przedmiotowe produkty zawierały:
— składniki, spośród których część nie posiada
historii spożycia w państwach członkowskich Unii
Europejskiej przed dniem 15 maja 1997 r., i w związ-
ku z tym spełniają one definicję nowej żywności zgod-
nie z art. 1 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady nr 258/97/WE w sprawie nowej żyw-
ności i nowych składników żywności; oznacza to, że
nie udokumentowano jak dotąd bezpieczeństwa ich
stosowania w środkach spożywczych;
— składniki wchodzące w skład produktów lecz-
niczych.
Ponadto w 2006 r. główny inspektor farmaceu-
tyczny przekazał do głównego inspektora sanitarne-
go wyniki badań przeprowadzonych przez instytut
leków w Warszawie, które potwierdziły, że w niektó-
rych preparatach wprowadzanych do obrotu stwier-
dzono sibutraminę w ilości prawie dwukrotnie prze-
kraczającej maksymalną dawkę dopuszczoną do ob-
rotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w pro-
duktach leczniczych.
W powyższych przypadkach podejmowane były
odpowiednie działania mające na celu wydawanie
decyzji administracyjnych przez organy urzędowej
kontroli Państwowej Inspekcji Sanitarnej nakazują-
cych wycofanie z obrotu preparatów, w skład których
wchodziła sibutramina. Decyzji nadawano rygor na-
tychmiastowej wykonalności.
Ponadto w 2006 r. podczas granicznych kontroli
sanitarnych stwierdzono preparaty zawierające w skła-
dzie sibutraminę. Mając na uwadze powyższe oraz
ówczesne stanowisko głównego inspektora sanitar-
nego, iż nieprzedstawienie przez importera aktual-
nych badań na zawartość sibutraminy w przedmio-
towych produktach może stanowić ryzyko dla zdro-
wia i życia konsumentów, państwowy graniczny in-
spektor sanitarny dokonał zatrzymania na przejściu
granicznym zaimportowanej partii towaru. Ponadto
została wydana decyzja zakazu wprowadzenia do ob-
rotu tego produktu i nakaz jego wywozu do nadawcy
lub odbiorcy z przejścia granicznego.
W 2006 r. w Polsce zarejestrowane były produkty
lecznicze zawierające chlorowodorek sibutraminy
w dawkach 10 mg i 15 mg. Produkty lecznicze zawie-
rające chlorowodorek sibutraminy wydawane były na
receptę lekarską i nie mogły być stosowane jako su-
plementy diety.
Dzięki prawidłowemu działaniu Państwowej In-
spekcji Sanitarnej we współpracy z głównym in-
spektorem sanitarnym, jednostkami naukowymi,
głównym inspektorem farmaceutycznym, instytu-
tem leków oraz organami ścigania zafałszowane
preparaty odchudzające zawierające sibutraminę
- składnik, który nie był deklarowany na etykiecie,
zostały wycofane z obrotu.
Zgodnie z zasadą określoną w ustawie z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. Prawo farmaceutyczne, w której w art. 3a
ustawodawca określił, iż „do produktu spełniającego
jednocześnie kryteria produktu leczniczego oraz kry-
teria innego rodzaju produktu, w szczególności su-
plementu diety lub kosmetyku, określone odrębnymi
przepisami, stosuje się przepisy niniejszej ustawy”,
produkty kwalifikowane jako suplementy diety a za-
wierające w składzie sibutraminę bądź też zafałszo-
wane produkty, gdzie na etykiecie podejrzanego pro-
duktu ww. składnik nie był deklarowany, nie mogły
znajdować się w obrocie na terenie Rzeczypospolitej
Polskiej jako suplement diety.
W stosunku do tych produktów zastosowanie ma
wyższość Prawa farmaceutycznego nad ustawą o bez-
pieczeństwie żywności i żywienia.
Wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości
z dnia 9 czerwca 2005 r. „w sprawach połączonych
C-211/03, C-299/03 oraz od C-316/03 do C-318/03”
w tezie 43. wyraźnie stwierdza, że jeżeli środek spo-
żywczy spełnia warunki kwalifikacji zarówno jako
środek spożywczy, jak i produkt leczniczy, może być
kwalifikowany wyłącznie jako produkt leczniczy,
a nie jako środek spożywczy.
Powyższe orzeczenie ETS, stanowiące wykładnię
obowiązującego prawa wspólnotowego, jednoznacz-
nie narzuca wyższość Prawa farmaceutycznego nad
prawem żywnościowym i odnosi się ono do wszyst-
kich produktów. Przepisy te również zawarte są
w dyrektywach „farmaceutycznych”.
Zgodnie z ustawą o bezpieczeństwie żywności
i żywienia suplementem diety jest środek spożywczy,
którego celem jest uzupełnienie normalnej diety, bę-
dący skoncentrowanym źródłem witamin lub skład-
ników mineralnych lub innych substancji wykazują-
cych efekt odżywczy lub inny fizjologiczny, pojedyn-
czych lub złożonych, wprowadzany do obrotu w for-
mie umożliwiającej dawkowanie, w postaci: kapsułek,
tabletek, drażetek i w innych podobnych postaciach,
saszetek z proszkiem, ampułek z płynem, butelek
z kroplomierzem i w innych podobnych postaciach
płynów i proszków przeznaczonych do spożywania
w małych, odmierzonych ilościach jednostkowych,

z wyłączeniem produktów posiadających właściwości
produktu leczniczego w rozumieniu przepisów Prawa
farmaceutycznego.
W związku z powyższym tylko produkty nieposia-
dające właściwości produktu leczniczego oraz speł-
niające warunki określone dla środków spożywczych
mogą być jako takie wprowadzone do obrotu na tere-
nie Polski jako suplementy diety.
Z kolei w lutym 2010 r. Główny Inspektorat Far-
maceutyczny przekazał głównemu inspektorowi sa-
nitarnemu następujące informacje.
1. Pismo Bawarskiego Urzędu ds. Zdrowia i Bez-
pieczeństwa Żywności o ujawnieniu w obrocie inter-
netowym oraz w sprzedaży bezpośredniej na terenie
Niemiec sfałszowanego produktu odchudzającego pn.
„Tea polyphenol” o deklarowanym ziołowym skła-
dzie, będącego najprawdopodobniej wspomagającym
odchudzanie suplementem diety.
W toku badań przeprowadzonych przez kompe-
tentne organy Niemiec stwierdzono, iż produkt za-
wiera niezadeklarowaną substancję farmakologiczną
sibutraminę w ilości 25,5 mg /kapsułkę, tj. w dawce
niemal dwukrotnie wyższej niż w dopuszczonych do
obrotu na terenie RP produktach leczniczych.
2. Pismo brytyjskiej agencji do spraw leków
o ujawnieniu przez szwajcarską agencję do spraw le-
ków sfałszowanego produktu odchudzającego pn.
„Pai you guo slim capsule” o deklarowanym zioło-
wym składzie, będącego najprawdopodobniej wspo-
magającym odchudzanie suplementem diety.
Wyżej wymieniony produkt ujawniony na terenie
Szwajcarii w dwóch nielegalnych dostawach z Chin
został poddany badaniom przez kompetentne organy
Szwajcarii, w wyniku których stwierdzono, iż pro-
dukt zawiera niezadeklarowaną substancję farmako-
logiczną sibutraminę w ilości 20 mg /kapsułkę, tj.
w dawce o 25% wyższej niż w dopuszczonych do ob-
rotu na terenie RP produktach leczniczych.
Natomiast 5 marca 2010 r. główny inspektor far-
maceutyczny na wniosek prezesa Urzędu Produktów
Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Bio-
bójczych, wydał decyzję o wstrzymaniu w obrocie na
terenie całego kraju z rygorem natychmiastowej wy-
konalności wszystkich produktów leczniczych stoso-
wanych u ludzi, zawierających substancję czynną
„sibutramina”.
Główny inspektor farmaceutyczny podjął wyżej
wymienione kroki prawne w związku z uwierzytel-
nioną notyfikacją decyzji Komisji Europejskiej
z dnia 3 marca 2010 r. dotyczącej (zgodnie z art. 107
dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady) pozwoleń na dopuszczenie do obrotu produk-
tów leczniczych stosowanych u ludzi, zawierających
substancję czynną „sibutramina”. Zgodnie z dyrek-
tywą państwa członkowskie zawieszają obrót ww.
produktami leczniczymi na podstawie wniosków
z badań naukowych.
Następnie w kwietniu 2010 r. Główny Inspektorat
Farmaceutyczny przekazał głównemu inspektorowi
sanitarnemu informację z holenderskiego Inspekto-
ratu Ochrony Zdrowia (IGZ) dotyczącą pojawienia się
1117
na holenderskim rynku chińskich preparatów zioło-
wych pn. „La jiao shou shen” oraz „Fruta planta”
o deklarowanym ziołowym składzie, będących naj-
prawdopodobniej wspomagającymi odchudzanie su-
plementami diety.
Producentem ww. produktów jest Hainan Healthy
Food Company Ltd., zaś dostawcą jest firma Guang-
zhou Healthcare Ltd., Guangzhou City, Chiny.
Preparat pn. „La jiao shou shen” o nr partii:
0100125 z datą ważności: 201202124 został ujawniony
na terenie Amsterdamu w przesyłce przekazanej za
pośrednictwem kuriera. Wyżej wymieniony produkt
został poddany analizie, która wykazała obecność nie-
zadeklarowanej sibutraminy w ilości 18 mg.
Z kolei preparat pn. „Fruta planta” o nr partii
20090716 z datą ważności 20110616 został ujawniony
na terenie Rotterdamu w przesyłce przekazanej za
pośrednictwem kuriera. Wyżej wymieniony produkt
został poddany analizie, która wykazała obecność
niezadeklarowanej sibutraminy w ilości 16 mg.
Powyższą informację główny inspektor sanitar-
ny przekazał, tak jak w poprzednim przypadku,
państwowym wojewódzkim inspektorom sanitar-
nym do wykorzystania w pracy bieżącej, zgodnie
z kompetencjami.
Z odpowiedzi zwrotnych uzyskanych od organów
urzędowej kontroli żywności Państwowej Inspekcji
Sanitarnej wynikało, iż nie stwierdzono w obrocie na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ww. zafałszo-
wanych produktów.
Nawiązując do kolejnej kwestii poruszonej przez
panią poseł, iż dostawcy suplementów diety są naj-
częściej anonimowi, a z klientami kontaktują się dro-
gą elektroniczną lub telefonicznie, pragnę zwrócić
uwagę, iż w ramach urzędowej kontroli możliwe jest
przeprowadzenie:
— kontroli w ramach bieżącego nadzoru (kontro-
le doraźne) zarówno u producenta, jak również w ob-
rocie (także kontrola graniczna, w przypadku impor-
tu spoza UE),
— kontroli w sytuacji gdy występuje jakiś problem
(skarga, powiadomienie w systemie RASFF etc.),
— kontroli okresowej wspólnie z organami IF.
1. W przypadku kontroli producentów kontrola
dotyczy przede wszystkim:
a) identyfikowalności (traceability) surowców i ich
jakości,
b) systemu HACCP/GMP/GHP, w tym higieny
produkcji, personelu, procedur, krytycznych punk-
tów kontroli, właściwego ich monitorowania oraz pla-
nu działań w przypadku nieprawidłowości,
c) zgłoszenia produktu do Głównego Inspektoratu
Sanitarnego,
d) zgodności składu surowcowego z deklarowa-
nym na etykiecie,
e) identyfikowalności dystrybutorów,
f) prawidłowości oznakowania,
g) ewentualnego pobrania próbek do badań
– w przypadku podejrzeń,
h) kontroli w przypadku produktów z użyciem
surowców pochodzenia zwierzęcego może odbywać
1118
się z udziałem Inspekcji Weterynaryjnej (lub rów-
nolegle), ponieważ zakład może wymagać zatwier-
dzenia IW.
2. W przypadku przeprowadzania urzędowej kon-
troli w aptekach, hurtowniach farmaceutycznych
oraz zakładach produkcyjnych kontrola powinna
obejmować:
a) znakowanie suplementów diety oraz środków
spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowe-
go, w szczególności w zakresie:
— charakterystyki, nazwy, rodzaju, właściwości,
składu, ilości, trwałości, źródła lub miejsca pocho-
dzenia, metod wytwarzania lub produkcji;
— przypisywania lub sugerowania szczegól-
nych właściwości zapobiegania chorobom i lecze-
nia oraz przypisywania szczególnych właściwości
tym środkom;
b) sprawdzenie składu pod kątem zawartości
w tych środkach substancji czynnych oraz aktyw-
nych charakteryzujących dany suplement diety
w porównaniu z zawartością tych samych substancji
w produktach leczniczych,
c) sprawdzenie prowadzonej dokumentacji po-
twierdzającej obowiązek śledzenia pochodzenia pro-
duktu, który znajduje się w zakładzie (traceability),
d) sprawdzenie sposobu prezentacji (reklamy) su-
plementów diety oraz środków spożywczych specjal-
nego przeznaczenia żywieniowego,
e) możliwe jest również pobranie próbek do badań
– zgodnie z planem urzędowej kontroli lub też w przy-
padku podejrzenia nieprawidłowości.
Ponadto, zgodnie z ustawą z dnia 14 marca 1985 r.
o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r.
Nr 122, poz. 851, z późn. zm.), do zakresu działania
Państwowej Inspekcji Sanitarnej w dziedzinie bieżą-
cego nadzoru sanitarnego należy kontrola przestrze-
gania przepisów określających wymagania higienicz-
ne i zdrowotne, w szczególności dotyczących warun-
ków produkcji, transportu, przechowywania i sprze-
daży żywności oraz warunków żywienia zbiorowego,
jak i nadzór nad jakością zdrowotną żywności.
Powyższe uzupełniają zapisy ustawy o bezpie-
czeństwie żywności i żywienia, gdzie w art. 63 jest
mowa o tym, iż zakłady, o których mowa w art. 61,
mogą rozpocząć działalność po zatwierdzeniu lub wa-
runkowym zatwierdzeniu, a w przypadkach określo-
nych w ust. 2, po uzyskaniu wpisu do rejestru zakła-
dów. Ustęp 2 mówi, iż zatwierdzenie nie jest wyma-
gane m.in. w odniesieniu do zakładów prowadzących
działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa
w sprzedaży żywności „na odległość” (sprzedaży wy-
syłkowej), w tym sprzedaży przez Internet.
W powyższym przypadku podmiot działający na
rynku spożywczym lub na rynku materiałów i wyro-
bów przeznaczonych do kontaktu z żywnością jest
obowiązany złożyć wniosek o wpis do rejestru zakła-
dów, o czym mówi ust. 3 do art. 63.
Jeśli ww. podmiot nie wywiąże się z nałożonego
na niego ustawowego obowiązku, podlega karze.
I tak, zgodnie z art. 98 ust. 1, kto prowadzi działal-
ność gospodarczą w zakresie sprzedaży żywności „na
odległość” (sprzedaży wysyłkowej), w tym sprzedaży
przez Internet, bez spełnienia obowiązku określone-
go w art. 63 ust. 3, podlega karze ograniczenia wol-
ności albo pozbawienia wolności do roku.
Ponadto ustawa o bezpieczeństwie żywności i ży-
wienia reguluje również kwestię oznakowania środ-
ków spożywczych i zgodnie z art. 46 ustawy z dnia
25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i ży-
wienia środek spożywczy nie może wprowadzać kon-
sumenta w błąd, w szczególności przez przypisywa-
nie środkowi spożywczemu działania lub właściwo-
ści, których nie posiada, oraz przypisywanie środko-
wi spożywczemu właściwości zapobiegania chorobom
lub ich leczenia albo odwoływanie się do takich wła-
ściwości.
Nieprzestrzeganie tych przepisów, jak i przepisów
odnoszących się do wymagań stawianych suplemen-
tom diety jest również karane.
Zgodnie z art. 103 ust. 1, kto:
— nie przestrzega wymagań w zakresie znakowa-
nia środków spożywczych, w tym w zakresie prezen-
tacji, reklamy i promocji, określonych w art. 27 ust. 4,
art. 33 ust. 3 i 4 oraz art. 45–49, a także wymagań
w tym zakresie określonych w przepisach wydanych
na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 3, art. 22 ust. 1 pkt 3,
art. 26 ust. 1 pkt 4, art. 27 ust. 6 pkt 2, art. 39 pkt 3,
art. 44 pkt 2, art. 50 ust. 1 i art. 51;
— nie wycofuje z obrotu środka spożywczego
szkodliwego dla zdrowia lub życia człowieka, środka
spożywczego zepsutego oraz środka spożywczego za-
fałszowanego
– podlega karze pieniężnej w wysokości do trzy-
dziestokrotnego przeciętnego wynagrodzenia mie-
sięcznego w gospodarce narodowej za rok poprzedza-
jący, ogłaszanego przez prezesa Głównego Urzędu
Statystycznego, na podstawie przepisów o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
„Monitor Polski”.
Reasumując, należy podkreślić, że:
— wnikliwa ocena oraz indywidualne podejście
do środków spożywczych zgłaszanych do Głównego
Inspektoratu Sanitarnego;
— obowiązki nałożone na przedsiębiorców;
— prawo nadane głównemu inspektorowi sanitar-
nemu ustawą o bezpieczeństwie żywności i żywienia,
dające możliwość zobowiązania podmiotu działające-
go na rynku spożywczym do przedłożenia opinii albo
właściwej jednostki naukowej, albo Urzędu Rejestra-
cji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych
i Produktów Biobójczych
– tworzą skuteczny system zapewniający bezpie-
czeństwo żywności pozostającej w obrocie.
Działania podejmowane przez organy Państwowej
Inspekcji Sanitarnej w zakresie nadzoru nad bezpie-
czeństwem żywności oraz działania mające na celu
wycofanie z obrotu i zakaz wprowadzania do obrotu
zafałszowanych produktów ze względu na ochronę
zdrowia i życia konsumentów są w pełni uzasadnione
i zgodne z obowiązującymi przepisami prawnymi.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z art. 68 ust. 3 ustawy z dnia 6 września 2001 r. Pra-
wo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271)
sprzedaży wysyłkowej produktów leczniczych (w tym
sprzedaży przez Internet) może dokonywać jedynie
przedsiębiorca prowadzący aptekę ogólnodostępną
lub punkt apteczny. Dodatkowo, w taki sposób moż-
na dokonywać sprzedaży jedynie produktów leczni-
czych wydawanych bez przepisu lekarza.
Większość oferowanych produktów, których doty-
czy interpelacja, zawiera substancje czynne silnie
działające, m.in. sibutraminę lub fenterminę, który-
mi obrót w Internecie jest zabroniony.
Dodatkowo, także legalny obrót wszystkimi pro-
duktami leczniczymi zawierającymi w swoim skła-
dzie substancję czynną sibutraminę został zawieszo-
ny na terenie całej Unii Europejskiej w związku
z decyzją Komisji Europejskiej z dnia 3 marca 2010 r.
nr K(2010)1211. Powodem wydania powyższej decy-
zji były obawy Komisji o bezpieczeństwo pacjentów
i konieczność pilnego działania w celu ochrony zdro-
wia publicznego (stwierdzono, iż u niektórych grup
pacjentów może wywoływać zaburzenia pracy ukła-
du sercowo-naczyniowego). W ślad za decyzją orga-
nów kompetentnych UE oraz kierując się bezpieczeń-
stwem pacjentów, w dniu 5 marca główny inspektor
farmaceutyczny wydał decyzje administracyjne o wstrzy-
maniu w obrocie wszystkich dostępnych w Polsce
produktów leczniczych zawierających w swym skła-
dzie sibutraminę.
Fentermina jest natomiast substancją kontrolo-
waną na podstawie przepisów ustawy o przeciwdzia-
łaniu narkomanii i stanowi środek psychotropowy
należący do grupy IV-P. Obrót przez Internet produk-
tami leczniczymi zawierającymi substancje kontro-
lowane stanowi naruszenie przepisów ustawy z dnia
29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U.
z 2005 r. Nr 179, poz.1485). Naruszenie przepisów
niesie ze sobą sankcje karne, o których mowa w art. 56
i 59 wskazanej ustawy.
Sprawy dotyczące nielegalnego obrotu takimi pro-
duktami i środkami leżą w kompetencjach organów
ścigania, a inspektorzy farmaceutyczni uczestniczą
w prowadzonych postępowaniach jedynie jako eks-
perci i biegli w tym zakresie.
Ponieważ nielegalny obrót preparatami odchu-
dzającymi niesie ze sobą wiele zagrożeń dla zdrowia,
a preparaty te są sprzedawane jako bezpieczne środ-
ki ziołowe (w większości są to sfałszowane produkty
lecznicze), zawierają one często substancje silnie dzia-
łające, wywołujące szereg działań ubocznych, Główny
Inspektorat Farmaceutyczny gromadzi i udostępnia
otrzymywane informacje organom ścigania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 6 września 2010 r.
1119
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie sprzedaży nieruchomości
Browar w Czarnkowie (17363)
Szanowna Pani Marszałek! Nawiązując do wystą-
pienia Pani Marszałek z dnia 5 sierpnia 2010 r.,
nr SPS-023-17363/10, przy którym została przekazana
interpelacja pana posła Zbigniewa Kozaka z 28 lipca
2010 r. w sprawie sprzedaży nieruchomości Browar
w Czarnkowie uprzejmie informuję, że żadne z zada-
nych przez pana posła pytań w sprawie ww. browaru
nie leży w kompetencji resortu sprawiedliwości.
Ponieważ interpelację przekazano także do in-
nych resortów, odpowiedzi na te pytania udzielą wła-
ściwi ministrowie.
Jeżeli jednak pan poseł stwierdzi w procesie
sprzedaży browaru w Czarnkowie jakiekolwiek dzia-
łania naruszające prawo, bardzo proszę o informację,
która umożliwi podjęcie stosownych działań.
Jednocześnie pragnę na ręce Pani Marszałek zło-
żyć podziękowanie panu posłowi za społeczne podej-
ście do sprawy ochrony produktów tradycyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Igor Dzialuk
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie sprzedaży nieruchomości
Browar w Czarnkowie (17363)
Odpowiadając na interpelację pana posła Zbignie-
wa Kozaka z dnia 28 lipca 2010 r., przesłaną przez
Pana Marszałka przy piśmie z dnia 5 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17363/10, w sprawie sprzedaży nieru-
chomości Browar w Czarnkowie, uprzejmie informu-
ję, co następuje.
W celu zagwarantowania, iż nabywca nierucho-
mości gruntowej zabudowanej pod nazwą „Browar
w Czarnkowie” będzie kontynuował produkcję piwa,
Agencja Nieruchomości Rolnych zorganizowała prze-
targ ofertowy. Przy wyborze najkorzystniejszej ofer-
ty oprócz ceny brana miała być pod uwagę również
zadeklarowana przez przyszłego nabywcę wielkość
nakładów inwestycyjnych związanych z kontynuowa-
1120
niem produkcji piwa. Dodatkowo nabywca zobowią-
zany miał być do wykupu majątku obrotowego,
tj. zapasów i produkcji w toku, a także ruchomych
środków trwałych w drodze odrębnej umowy. Ponad-
to w ogłoszeniu o przetargu poinformowano oferen-
tów o obowiązku przejęcia pracowników browaru
w liczbie 34 osób oraz utrzymania poziomu zatrud-
nienia przez okres co najmniej 12 miesięcy. Należy
wskazać, iż przedmiotowy przetarg, którego otwarcie
nastąpiło w dniu 18 sierpnia br., nie został rozstrzy-
gnięty z uwagi na brak ofert złożonych w terminie.
Odnośnie do wsparcia produkcji w Browarze
w Czarnkowie tradycyjnego piwa Noteckiego, wpisa-
nego na listę produktów tradycyjnych, pragnę poin-
formować, iż Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
prowadzi liczne działania mające na celu promocję li-
sty produktów tradycyjnych i produktów na nią wpi-
sanych podczas targów, wydarzeń okolicznościowych
oraz innych wydarzeń ważnych dla społeczności lokal-
nych. Przykładem takiego przedsięwzięcia może być
organizowana od 2 lat prezentacja listy produktów
tradycyjnych na Krakowskim Przedmieściu w War-
szawie, organizowana wspólnie przez Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz urzędy marszałkowskie.
Także marszałkowie województw prowadzą liczne
działania promujące produkty wpisane na listę pro-
duktów tradycyjnych w ich województwach.
Ponadto uprzejmie informuję, że dla wytwórców
produktów regionalnych i tradycyjnych w Programie
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
przewidziano działanie: Działania informacyjne i pro-
mocyjne, które obejmuje produkty zarejestrowane
przez Komisję Europejską jako chronione nazwy po-
chodzenia, chronione oznaczenia geograficzne i gwa-
rantowane tradycyjne specjalności oraz uczestniczą-
ce w systemie rolnictwa ekologicznego i integrowanej
produkcji owoców i warzyw. W ramach działania
wspierane są grupy producentów realizujących pro-
jekty z zakresu informacji i promocji o produktach
rolnych i środkach spożywczych wyprodukowanych
w ramach powyższych systemów jakości żywności.
Beneficjenci mogą uzyskać refundację wynoszącą
70% kosztów kwalifikowanych, faktycznie poniesio-
nych na realizację działań promocyjnych.
Podejmowane przez Ministerstwo Rolnictwa i Roz-
woju Wsi działania, tj. m.in. udział w krajowych i za-
granicznych imprezach targowo-wystawienniczych,
zamieszczanie materiałów informacyjno-reklamo-
wych w prasie, radio i telewizji obejmują wyłącznie
promowanie i informowanie o idei poszczególnych pro-
gramów, nie obejmują natomiast pojedynczych pro-
duktów i ich wytwórców. Tym samym ministerstwo
nie ma możliwości udzielenia wsparcia finansowego
dla działań związanych z poszczególnymi produktami
rolno-spożywczymi i ich wytwórcami.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 31 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Tołwińskiego
w sprawie delegacji parlamentu RP do Grodna
w dniu 11 lipca 2010 r. na uroczystości
66. rocznicy akcji „Ostra Brama” (17364)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Tołwińskiego
w sprawie delegacji parlamentu RP do Grodna
w dniu 11 lipca 2010 r. na uroczystości 66. rocznicy
akcji „Ostra Brama” (pismo nr SPS-023-17364/10
z dnia 5 sierpnia 2010 r.) wyjaśniam, co następuje.
1. Wyjazd delegacji parlamentarzystów do Grodna
na obchody 66. rocznicy akcji „Ostra Brama” nie był
organizowany przez MSZ, lecz stanowił własną ini-
cjatywę grupy posłów. O motywy, jakie kierowały
w tym wypadku panem posłem R. Tyszkiewiczem,
należałoby zapytać jego samego.
2. Skład delegacji nie był uzgadniany z MSZ, nie
ma zatem mowy o zaniedbaniu, jakiego miał dopuścić
się resort.
3. Z powyższego wynika, że MSZ nie włączał ni-
kogo do składu delegacji, ani też nie miał wpływu na
ewentualne wykreślenie kogokolwiek z listy uczest-
ników. Pan poseł R. Tyszkiewicz mógł przypuszczać,
że uda mu się bez przeszkód przekroczyć granicę,
gdyż mimo figurowania w spisie osób niepożądanych
na Białorusi, wjechał na terytorium tego państwa
w dniu 15 marca 2009 r. w celu wzięcia udziału w VII
Zjeździe ZPB pani Andżeliki Borys. Nie potrafię po-
dać przyczyny, dla której odmówiono mu prawa wjaz-
du tym razem.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Krzysztofa Tołwińskiego
w sprawie nieodpłatnego przekazywania
na rzecz samorządów praw własności 100%
udziałów jednoosobowych spółek Skarbu
Państwa z branży osobowego transportu
samochodowego pod nazwą PKS (17365)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poselską pana Krzysztofa Tołwińskiego prze-

kazaną przy piśmie SPS-023-17365/10 z dnia 5 sierp-
nia 2010 r. w sprawie przekształceń własnościowych
spółek branży transportowej udzielam następujących
wyjaśnień.
Postępowanie o udzielenie zamówienia publiczne-
go w sprawie opracowania przez firmę doradczą ana-
lizy sektora transportu w Polsce i Europie oraz stra-
tegii prywatyzacji i restrukturyzacji należących do
Skarbu Państwa przedsiębiorstw komunikacji samo-
chodowej zostało unieważnione w dniu 14 grudnia
2007 r. w związku z faktem, iż cena najkorzystniej-
szej oferty przewyższała kwotę, którą Ministerstwo
Skarbu Państwa przeznaczyło na sfinansowanie tego
zamówienia. Nie podjęto decyzji o ponownym uru-
chomieniu ww. zamówienia publicznego, ponieważ
rozpoczęte zostały prace zmierzające do opracowania
planu prywatyzacji spółek z udziałem Skarbu Pań-
stwa, w tym spółek PKS.
W dniu 22 kwietnia 2008 r. Rada Ministrów Rze-
czypospolitej Polskiej przyjęła dokument „Plan pry-
watyzacji na lata 2008–2011”. Zgodnie z ww. doku-
mentem w stosunku do wszystkich jednoosobowych
spółek Skarbu Państwa z branży osobowego trans-
portu samochodowego miały zostać zrealizowane
procesy prywatyzacyjne (zbycie akcji/udziałów w try-
bie publicznym) lub komunalizacyjne w terminie do
końca 2011 r. Procesy te są obecnie realizowane
przez Ministerstwo Skarbu Państwa. Powyższe in-
formacje zostały przedstawione w piśmie z dnia
12 lipca br., znak: MSP/DNWiP1/3905/10, skiero-
wanym do przewodniczącego Komisji Skarbu Pań-
stwa Sejmu RP w związku z pytaniem pana posła
Krzysztofa Tołwińskiego.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że decyzje do-
tyczące przekształceń własnościowych spółek Skarbu
Państwa mają na uwadze zarówno interes samych
spółek i zatrudnionych w niej pracowników, jak
i możliwość zapewnienia jej dalszego rozwoju, oraz
uwzględniają interes Skarbu Państwa.
Chciałbym ponadto poinformować Pana Marszał-
ka, że przepisy dotyczące komunalizacji nie nakłada-
ją obowiązku sporządzania wycen spółek, których
akcje lub udziały są nieodpłatnie przekazywane na
rzecz samorządów. Ponadto nabywcy ww. akcji lub
udziałów zobowiązują się zawsze do sporządzenia
5-letniego planu rozwoju spółki w kontekście polity-
ki transportowej danej jednostki samorządu teryto-
rialnego. W mojej opinii zobowiązanie to zapewnia
dalszy rozwój spółce oraz optymalne wykorzystanie
jej potencjału dla zaspokojenia potrzeb lokalnych spo-
łeczności w zakresie usług transportowych.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
1121
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Kloc
w sprawie braku procedur przy przekazywaniu
zagrożonych noworodków i ciężarnych
do szpitali wysokospecjalistycznych (17366)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Izabeli Kloc, przesłaną przy pi-
śmie Pana Marszałka z dnia 5 sierpnia 2010 r., znak:
SPS-023-17366/10, w sprawie braku procedur doty-
czących przekazywania zagrożonych noworodków
i ciężarnych do szpitali wysokospecjalistycznych, uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Wyniki kontroli przeprowadzonej przez Najwyż-
szą Izbę Kontroli w okresie od 22 maja do 30 paź-
dziernika 2009 r., opublikowane w „Informacji o wy-
nikach kontroli opieki nad matką i noworodkiem
w oddziałach położniczych i neonatologicznych”, są
zbieżne z ocenami funkcjonowania opieki perinatal-
nej, dokonanymi przez Ministerstwo Zdrowia. Oceny
takiej dokonał Departament Matki i Dziecka, włą-
czony do struktury Ministerstwa Zdrowia w ubie-
głym roku. Ocena funkcjonowania opieki perinatal-
nej była przedmiotem obrad kierownictwa Minister-
stwa Zdrowia w dniu 8 kwietnia br., w wyniku czego
ustalono potrzebę reaktywowania „Programu opieki
perinatalnej w Polsce”, zaadaptowanego do aktual-
nych uwarunkowań systemu opieki zdrowotnej.
W najbliższym czasie rozpoczęte zostaną działania
w tym zakresie. Początkiem tych działań będzie
obiektywna ocena uwarunkowań funkcjonowania
wymienionego systemu w skali całego kraju. Ocenę
taką oraz propozycję rozwiązań programowych opra-
cuje zespół specjalistów powołany drogą zarządzenia
ministra zdrowia.
Warto zaznaczyć, że głównym założeniem wdro-
żonego w 1995 r. „Programu opieki perinatalnej
w Polsce” było utworzenie trójstopniowego systemu
opieki perinatalnej, spełniającego funkcje związane
z zarządzaniem siecią współpracujących ze sobą
ośrodków, leczeniem pacjentów, konsultacjami, prze-
pływem informacji, utrzymaniem i koordynacją trans-
portu matki i noworodka, a także działalnością edu-
kacyjną. Jednym z najważniejszych elementów trój-
stopniowego systemu opieki perinatalnej w Polsce
było utworzenie we wszystkich ośrodkach II poziomu
opieki stanowisk intensywnej terapii, zaś w ośrod-
kach III poziomu oddziałów intensywnej terapii nad
noworodkiem. Rezygnacja w 2000 r. z kontynuacji
wymienionego programu spowodowała w wielu przy-
padkach regres funkcjonowania trójstopniowego sys-
temu, który pogłębia się w związku ze zwiększoną
liczbą urodzeń. Szczególnie niekorzystna sytuacja
występuje w dużych aglomeracjach, w których od-
działy położnicze i neonatologiczne wymagają dodat-
kowych inwestycji, przeznaczonych na utworzenie
1122
oddziałów patologii ciąży oraz stanowisk intensyw-
nej terapii nad noworodkiem, a także wymianę zde-
kapitalizowanej aparatury. Brak miejsc w wymienio-
nych oddziałach jest główną przyczyną trudności
w przekazywaniu kobiet ciężarnych i noworodków do
ośrodków wyższego poziomu referencyjnego. Należy
jednak zwrócić uwagę, że aktualny pozostaje tryb
przekazywania pacjentów określony w „Programie
opieki perinatalnej w Polsce”.
Informuję ponadto, iż w zakresie regulacji praw-
nej dotyczącej opieki nad matką i dzieckiem Minister-
stwo Zdrowia podjęło prace mające na celu wydanie
w trybie rozporządzenia standardu postępowania
w okresie ciąży, porodu i połogu. Zakończone zostały
prace zespołu powołanego przez ministra zdrowia
w celu opracowania projektu takiego standardu. Pro-
jekt stosownego rozporządzenia ministra zdrowia
znajduje się w końcowej fazie procesu legislacyjnego.
W standardzie tym na osobę sprawującą opiekę nad
kobietą ciężarną nałożony został obowiązek „odpo-
wiedniej organizacji tej opieki, która obejmuje m.in.
uzgodnienie z odpowiednimi zakładami opieki zdro-
wotnej porozumień obejmujących tryb i warunki
przekazania rodzącej lub położnicy, lub noworodka
do oddziału położniczego lub noworodkowego odpo-
wiedniego poziomu referencyjnego zapewniającego
opiekę perinatalną lub neonatologiczną, w przypad-
ku wystąpienia objawów śródporodowych czynników
ryzyka lub czynników ryzyka występujących u płodu
lub noworodka”.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie łączenia świadczeń emerytalnych
ZUS oraz KRUS (17367)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poselską posła Józefa Piotra Klima
w sprawie łączenia świadczeń emerytalnych przy-
znawanych z powszechnego systemu emerytalnego
oraz z systemu rolniczego, nadesłaną przy piśmie
Pana Marszałka z dnia 5 sierpnia 2010 r., znak:
SPS-023-17367/10, pragnę uprzejmie przedstawić,
co następuje.
Od początku powstania systemu ubezpieczenia
społecznego rolników, a więc od 1977 r., aż do roku
1989 istniał obowiązek podwójnego ubezpieczenia dla
rolników „dwuzawodowców”, tj. osób, które prowa-
dzenie gospodarstwa rolnego łączyły z zatrudnieniem
poza rolnictwem. W związku z podwójnym ubezpie-
czeniem istniała możliwość pobierania świadczeń
emerytalno-rentowych zbiegowych z powszechnego
i rolniczego systemu ubezpieczenia społecznego.
W razie nabycia prawa do dwóch ww. świadczeń
uprawnionemu wypłacano 1,5 świadczenia – świad-
czenie korzystniejsze co do wysokości w całości,
a drugie w połowie.
Na podstawie ustawy z dnia 24 lutego 1989 r.
o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolni-
ków indywidualnych i członków ich rodzin (Dz. U.
Nr 10, poz. 53), zniesiono zarówno obowiązek podwój-
nego ubezpieczenia dla rolników „dwuzawodowców”,
jak i możliwość pobierania świadczeń emerytalno-
-rentowych zbiegowych, i wprowadzono rozwiązanie
polegające na wzajemnym zaliczaniu okresów ubez-
pieczenia do uprawnień emerytalno-rentowych oraz
możliwość pobierania tylko jednego świadczenia eme-
rytalnego z powszechnego albo rolniczego systemu
ubezpieczenia społecznego. Obecnie rozwiązanie po-
legające na wzajemnym zaliczaniu okresów ubezpie-
czenia do uprawnień emerytalno-rentowych jest ure-
gulowane zarówno w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.), jak i w ustawie z dnia 20 grudnia 1990 r.
o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2008 r.
Nr 50, poz. 291, z późn. zm.).
W systemie rolnym przedmiotowe rozwiązanie
zostało uregulowane w art. 20 ust. 1 pkt 3 ww. usta-
wy o ubezpieczeniu społecznym rolników, zgodnie
z którym do okresów ubezpieczenia wymaganych do
ustalenia prawa do emerytury rolniczej zalicza się
m.in. okresy, od których zależy prawo do emerytury
zgodnie z przepisami ww. ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, je-
żeli nie zostały one zaliczone do okresów, od których
zależy prawo do emerytury lub renty na podstawie
odrębnych przepisów. Z kolei w myśl art. 33 ust. 2
ww. ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników,
w razie zbiegu prawa do emerytury z rolniczego
i powszechnego systemu ubezpieczenia społecznego,
uprawnionemu wypłaca się jedno wybrane przez nie-
go świadczenie.
Zgodnie z zapoczątkowaną w 1999 r. reformą po-
wszechnego systemu ubezpieczeń społecznych,
w 2009 r. rozpoczęto wypłacanie emerytur z nowego
systemu dla osób urodzonych po dniu 31 grudnia
1948 r. W związku z tym zaistniała konieczność
wprowadzenia nowych zasad łączenia okresów ubez-
pieczenia i opłacania składek w dwóch różnych sys-
temach ubezpieczeń funkcjonujących w Polsce – rol-
nym i powszechnym.
Przy ustalaniu prawa do emerytury rolniczej
nadal warunkiem koniecznym jest nie tylko osią-
gnięcie wieku emerytalnego, ale również posiadanie
wymaganego stażu ubezpieczeniowego. Dodatkowo

prawo do wypłaty pełnej emerytury rolniczej uwa-
runkowane jest zaprzestaniem prowadzenia działal-
ności rolniczej poprzez przekazanie gospodarstwa
rolnego. Dotacja budżetowa do systemu ubezpiecze-
nia społecznego rolników ukierunkowana jest głów-
nie na finansowanie tej części emerytury rolniczej,
która przysługuje za zaprzestanie prowadzenia dzia-
łalności rolniczej.
Dlatego też przy ustalaniu prawa i wysokości
świadczenia emerytalnego wprowadzono łączenie
okresów ubezpieczenia i opłacania składek w obu sys-
temach w taki sposób, aby w każdym przypadku rol-
nik otrzymał świadczenie odpowiadające opłaconym
przez niego składkom w okresie aktywności zawodo-
wej w obu systemach. Stosowne przepisy w tym za-
kresie w ustawie o ubezpieczeniu społecznym rolni-
ków oraz innych ustawach wprowadzone zostały
ustawą z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach
kapitałowych (Dz. U. Nr 228, poz. 1507), która weszła
w życie z dniem 8 stycznia 2009 r. Zgodnie z tymi
przepisami rolnik „dwuzawodowiec” urodzony po
dniu 31 grudnia 1948 r. będzie miał zawsze prawo do
emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(bez względu na długość stażu ubezpieczeniowego
w ZUS), a także do emerytury ze środków zgroma-
dzonych w otwartym funduszu emerytalnym, jeżeli
był członkiem OFE, a także do części składkowej
świadczenia emerytalnego rolniczego stanowiącej
część ubezpieczeniową. Natomiast, jeżeli w okresie
aktywności zawodowej to działalność rolnicza w go-
spodarstwie rolnym była głównym źródłem utrzyma-
nia rolnika, tj. posiada on okres opłacania składek
na ubezpieczenie emerytalno-rentowe rolników wy-
magany do uzyskania emerytury rolniczej (25 lat),
będzie miał w wieku 65 lat (mężczyzna) i 60 lat (ko-
bieta) prawo do emerytury rolniczej (którą wypłacać
będzie KRUS) niezależnie od świadczeń emerytal-
nych wypłacanych mu przez ZUS (z FUS i z OFE).
Zarówno ZUS jak i KRUS świadczenia emerytalne
będzie wypłacać niezależnie.
W pozostałych przypadkach, gdy rolnik nie będzie
miał wymaganego stażu ubezpieczenia rolniczego do
przyznania mu emerytury z ubezpieczenia społecz-
nego rolników, o emeryturę musi ubiegać się w ZUS.
Przy ustalaniu wysokości emerytury z FUS, ZUS
uwzględni okresy opłacania składek na ubezpiecze-
nie emerytalno-rentowe rolników, obliczając zwięk-
szenie na takich zasadach, jak ustala się wysokość
części składkowej emerytury rolniczej na podstawie
przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników.
Okresy opłacania składek na ubezpieczenie rolne
będą traktowane jak okresy składkowe w powszech-
nym systemie emerytalnym. Będą się więc sumować
przy ustalaniu prawa do podwyższenia świadczenia
do kwoty najniższej emerytury gwarantowanej przez
państwo, jeżeli wysokość ustalonego ze składek
świadczenia nie osiągnie tej kwoty. Należy podkre-
ślić, że ustalanie wysokości zwiększenia rolnego do
emerytury z ZUS będzie odbywać się na zasadach
dotychczasowych, obowiązujących przed 8 stycznia
1123
2009 r. Ponadto, tak jak dotychczas, w przypadku,
gdy świadczenie emerytalne wypłacać będzie ZUS,
kontynuowanie działalności rolniczej przez emeryta
nie będzie miało wpływu na wysokość tego świad-
czenia.
Takie rozwiązanie wpisuje się w zasadniczy cel
reformy powszechnego systemu emerytalnego, bo-
wiem zachęca do dłuższej aktywności zawodowej
i opłacania składek ubezpieczeniowych. Rolnik po-
siadający długi staż ubezpieczeniowy w rolnictwie (co
najmniej 25-letni) oraz okresy opłacania składek
w systemie powszechnym ma szansę otrzymać na
starość 3 emerytury: z KRUS rolną oraz z ZUS eme-
ryturę z FUS i emeryturę kapitałową (ze środków
zgromadzonych w OFE). Takiej możliwości nie miał-
by rolnik, gdyby przepisy w tym zakresie nie uległy
zmianie od 8 stycznia 2009 r. Przyjęte rozwiązania
są więc korzystniejsze od dotychczasowych, które
przewidywały wypłatę tylko jednego świadczenia
emerytalnego z wybranego przez ubezpieczonego sys-
temu, tj. z KRUS lub z ZUS. Istotą przyjętych roz-
wiązań jest utrzymanie praw nabytych w systemie
powszechnym, w tym do zgromadzonego „kapitału”
ze składek, także w części podlegającej dziedziczeniu
(z OFE), przy jednoczesnym zachowaniu praw do
emerytury rolniczej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Bucior
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie realizacji projektu budowy
obwodnicy Wielunia (17368)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 5 sierpnia 2010 r., sygn. akt SPS-023-
-17368/10, przekazujące interpelację posła Mieczy-
sława Marcina Łuczaka dotyczącą realizacji budowy
obwodnicy Wielunia na drodze krajowej nr 8, uprzej-
mie przedstawiam informacje w przedmiotowej
sprawie.
Pragnę poinformować, iż informacje dotyczące
realizacji inwestycji budowy obwodnicy Wielunia
w ciągu drogi krajowej nr 8, przekazane panu posło-
wi dotychczas pismami: TA1DK-0701-3580/09 z dnia
18 listopada 2009 r., TA1DK-0701-3429/09 z dnia
27 października 2009 r. (przekazane do marszałka
1124
Sejmu RP jako odpowiedź na zapytanie pana posła
złożone w trybie art. 191 i 195 ust. 1 regulaminu
Sejmu), TA1DK-0701-3124/09 z dnia 13 października
2009 r. oraz TA1DK-0701-109/10 z dnia 13 stycznia
2010 r., były kompleksowe i zgodne ze stanem fak-
tycznym oraz zawierały szczegółowy opis dotychcza-
sowej procedury przygotowawczej prowadzonej dla
przedmiotowego projektu.
Przedmiotowe zadanie zostało ujęte w programie
wieloletnim pn. „Program budowy dróg krajowych
na lata 2008–2012” ustanowionym uchwałą Rady
Ministrów nr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad,
jako inwestor przedsięwzięcia wystąpiła z wnioskiem
o wydanie decyzji lokalizacyjnej, którą uzyskała
w dniu 19 lipca 2005 r. Ponadto w dniu 28 sierpnia
2007 r. uzyskano decyzję o środowiskowych uwarun-
kowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia.
W związku z faktem, że dla przedmiotowego za-
dania decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach
została wydana w 2007 r., w ramach przygotowywa-
nia materiałów do wniosku o wydanie decyzji o po-
zwoleniu na budowę przeprowadzona została ponow-
na ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowi-
sko wraz z opracowaniem raportu oddziaływania na
środowisko. W dniu 16 grudnia 2009 r. został osta-
tecznie złożony przez inwestora wniosek o wydanie
decyzji o pozwoleniu na budowę do Łódzkiego Urzę-
du Wojewódzkiego. Przedmiotową decyzję uzyskano
30 czerwca br.
Realizacja przedmiotowego zadania zostanie roz-
poczęta niezwłocznie po zapewnieniu odpowiednich
środków finansowych. Obecne limity przyznane
przez Ministerstwo Finansów nie dają możliwości
sfinansowania tego zadania w żadnym roku jego re-
alizacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 3 września 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie wysokości benchmarków
dla firm nawozowych w związku z pracami
nad implementacją dyrektywy 2009/29/EC
(17369)
Nawiązując do pisma z dnia 5 sierpnia 2010 r.,
znak: SPS-023-17369/10, otrzymanego od wicemar-
szałka Sejmu RP w sprawie interpelacji pana posła
Włodzimierza Karpińskiego dotyczącej wysokości
benchmarków dla firm nawozowych w związku z pra-
cami nad implementacją dyrektywy 2009/29/WE,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 10a ust. l dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady 2003/87/WE z dnia 13 paź-
dziernika 2003 r. ustanawiającej system handlu przy-
działami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie
oraz zmieniającej dyrektywę Rady 96/61/WE zmie-
nionej dyrektywą 2009/29/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2009 r., zmieniającej
dyrektywę 2003/87/WE w celu uprawnienia i rozsze-
rzenia wspólnotowego systemu handlu uprawnienia-
mi do emisji gazów cieplarnianych, do dnia 31 grud-
nia 2010 r. Komisja Europejska ma przyjąć w pełni
zharmonizowane w całej Wspólnocie przepisy wyko-
nawcze dotyczące przydziału bezpłatnych uprawnień
do emisji gazów cieplarnianych dla sektorów należ-
nych do systemu handlu uprawnieniami do emisji
(EU ETS). Zgodnie z harmonogramem prac przed-
stawionym przez Komisję Europejską na jesieni 2010 r.
projekt decyzji w sprane określenia ogólnowspólno-
towych wskaźników (benchmarków) będzie przedło-
żony państwom członkowskim do głosowania na Ko-
mitecie ds. Zmian Klimatu. Natomiast ostateczne
przyjęcie przepisów w tej sprawie powinno nastać do
końca grudnia 2010 r.
Według przepisów dyrektywy za punkt odniesie-
nia wskaźników przyjmuje się 10% najbardziej efek-
tywnych instalacji w danym sektorze lub podsekto-
rze w całej Unii Europejskiej. Istotną kwestią jest
poziom benchmarków proponowany przez Komisję
Europejską dla produkcji poszczególnych produktów
(zbyt niskie, zaniżone wartości). Podejście Komisji
Europejskiej nie spełnia warunku stymulowania roz-
woju nowoczesnych i energooszczędnych technologii.
Zbyt restrykcyjne wskaźniki, zgodnie z analizami
sektorowymi, nie przekładają się na ograniczenie
emisyjności w systemie, lecz wpływają na zmniejsze-
nie środków do dyspozycji poszczególnych podmiotów
gospodarczych, które mogłyby być zainwestowane
w nowoczesne technologie. Restrykcyjność bench-
marku ponadto nie wpływa na poprawę efektywności
środowiskowej, lecz pogarsza pozycję finansową pod-
miotów gospodarczych. Zgodnie z dyrektywą bench-
marki mają stanowić narzędzie do stymulowania
redukcji emisji gazów cieplarnianych w instalacjach
objętych EU ETS. Redukcja emisji na poziomie 21%
ma zostać osiągnięta w 2020 r., tak aby poszczególne
instalacje miały czas na dokonanie adaptacji. Zbyt
zaostrzone poziomy wskaźników emisyjności spowo-
dują, iż poszczególne podmioty będą zmuszone już od
2013 r. do zakupu większości uprawnień na aukcji,
ograniczając w ten sposób możliwość zainwestowania
środków finansowych w nowe technologie. A zatem
wartość benchmarków powinna być ustalona na po-
ziomie, który będzie osiągany stopniowo do 2020 r.,
stanowiłaby wówczas stymulator dla przemysłu, aby
dokonywać zmian technologicznych i inwestować
w kierunki niskoemisyjne. Podejście to nie zagraża-

łoby osiągnięciu celu redukcyjnego Unii Europejskiej
dla instalacji objętych EU ETS.
Kwestia ustalenia zasad przydziału bezpłatnych
uprawnień do emisji jest bardzo istotna także z punk-
tu widzenia kryzysu. Określenie benchmarków na
zbyt restrykcyjnym poziomie, bez uwzględnienia spe-
cyfiki przemysłów i krajów może skutkować tym, iż
istotny mechanizm ochronny przewidziany w dyrek-
tywie nie zacznie funkcjonować. Znaczenie tego me-
chanizmu rośnie właśnie w dobie kryzysu. W ocenie
Polski i szeregu innych krajów propozycja Komisji
Europejskiej w zakresie tworzenia i wysokości bench-
marków nie spełnia oczekiwań i wymaga niezbęd-
nych, istotnych zmian. Jednocześnie należy zwrócić
uwagę na to, iż na skutek kryzysu w UE nastąpiła
i następować będzie samoistna redukcja emisji CO2,
co powinno być szczegółowo zwymiarowane przez
Komisję Europejską i stanowić podstawę do zweryfi-
kowania podejścia do realizacji celu redukcji emisji
gazów cieplarnianych. To dodatkowe (w wyniku kry-
zysu) zmniejszenie emisji powinno powodować złago-
dzenie benchmarków, co stworzy przedsiębiorstwom
unijnym lepsze warunki do wychodzenia z kryzysu.
Ze względu na interdyscyplinarny charakter za-
pisów pakietu energetyczno-klimatycznego oraz im-
plikacje dla krajowej gospodarki wynikające z ich
wdrażania prace nad sprawnym wprowadzeniem po-
stanowień pakietu wymagają skoordynowania dzia-
łań i ścisłej współpracy w obrębie całej administracji.
Regulacje dyrektywy ETS dotyczą wielu zagadnień,
w tym ochrony środowiska, bezpieczeństwa energe-
tycznego, efektywności i konkurencyjności gospodar-
ki. Pogodzenie ze sobą tych wszystkich aspektów nie
jest możliwe bez ciągłej dyskusji pomiędzy poszcze-
gólnymi resortami. Żeby ułatwić taki dialog oraz
usprawnić prace nad wdrażaniem postanowień pa-
kietu energetyczno-klimatycznego w dniu 19 czerw-
ca 2009 r. został powołany Zespół ds. wdrażania pa-
kietu energetyczno-klimatycznego składający się
z przedstawicieli Ministerstwa Środowiska, Mini-
sterstwa Gospodarki, Ministerstwa Finansów, Mini-
sterstwa Spraw Zagranicznych, Urzędu KIE (obecnie
w strukturach MSZ) oraz KASHUE – Krajowego Ad-
ministratora Systemu Handlu Uprawnieniami do
Emisji. Głównym zadaniem zespołu jest koordynacja
działań poszczególnych resortów oraz zapewnienie
spójności w realizacji zadań wynikających z imple-
mentacji pakietu, co przy tak szeroko zakreślonym
przedsięwzięciu jest kwestią kluczową.
Minister środowiska jest odpowiedzialny za im-
plementację dyrektywy 2009/29/WE, jednak z uwagi
na złożoność zagadnień wchodzących w jej skład, po-
szczególne zadania są wykonywane przez właściwe
resorty. Ministerstwo Gospodarki (Departament
Rozwoju Gospodarki) podjęło się prac nad wypraco-
waniem najkorzystniejszych dla Polski wartości
benchmarków. Resort gospodarki podejmuje działa-
nia na forum unijnym – prace w technicznej grupie
roboczej do spraw benchmarków, na spotkaniach
przedstawicieli rządów, jak i w rozmowach bilate-
1125
ralnych z innymi państwami członkowskimi w celu
zmiany podejścia Komisji Europejskiej w odniesieniu
do wartości benchmarków. We wszystkich tych pra-
cach uczestniczą przedstawiciele przemysłu. Ich po-
stulaty zawarte są w przesłanym do Komisji Euro-
pejskiej stanowisku Polski w odniesieniu do szczegó-
łowych wartości benchmarków. Ponadto resort śro-
dowiska w procedurze komitologii, na forum państw
członkowskich Komitetu ds. Zmian Klimatu oraz
jego grupy roboczej 3: Handel emisjami podnosi za-
gadnienie wartości benchmarków oraz zasad alokacji
bezpłatnych uprawnień do emisji i konieczności ich
dostosowania do możliwości technicznych, jak rów-
nież finansowych polskiej gospodarki.
Jak słusznie zauważono, zaproponowana przez
Komisję Europejską wartość benchmarku dla insta-
lacji amoniaku i kwasu azotowego jest, z punktu wi-
dzenia polskich producentów, zbyt wysoka. Znalazło
to odzwierciedlenie w przesłanym do Komisji Euro-
pejskiej stanowisku Polski w odniesieniu do propo-
nowanych wartości benchmarku. Stanowisko to zo-
stało uzgodnione z przedstawicielami przemysłu,
w tym również z branżą chemiczną (Polską Izbą
Przemysłu Chemicznego), jak również z przedstawi-
cielami Zakładów Azotowych Puławy SA. Większość
spotkań została organizowana przez Departament
Rozwoju Gospodarki w Ministerstwie Gospodarki,
jak również to resort gospodarki odpowiedzialny jest
za pozyskiwanie konkretnych uwag odnośnie do war-
tości benchmarków od przedstawicieli przemysłu
i uwzględnienie ich w stanowisku Polski.
Pragnę zapewnić, że zgłaszane przez pana posła
zastrzeżenia odnośnie do zbyt restrykcyjnych war-
tości benchmarków zaproponowanych przez Komisję
Europejską dla instalacji kwasu azotowego i amonia-
ku są w pełni odzwierciedlone w polskim stanowisku
przesłanym do Komisji Europejskiej, są one przed-
miotem konsultacji.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie infrastruktury drogowej
na Lubelszczyźnie (17370)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posła Włodzimierza Karpińskiego przeka-
zanej przy piśmie z dnia 5 sierpnia 2010 r. (znak:
1126
SPS-023-17370/10) w sprawie infrastruktury drogo-
wej na Lubelszczyźnie, przedstawiam następujące
wyjaśnienia dotyczące postawionych pytań.
Resort infrastruktury zdaje sobie sprawę ze stanu
dróg i potrzeb komunikacyjnych w województwie lu-
belskim. Dlatego też Generalna Dyrekcja Dróg Krajo-
wych i Autostrad prowadzi intensywne prace przygo-
towawcze w celu uzyskania decyzji administracyj-
nych niezbędnych do rozpoczęcia robót budowlanych
zadań ujętych w „Programie budowy dróg krajowych
na lata 2008–2012”, przyjętym uchwałą nr 163/2007
Rady Ministrów z dnia 25 września 2007 r.
Z danych raportu za 2009 r. o stanie sieci dróg
administrowanych przez Oddział GDDKiA w Lubli-
nie wynika, iż systematycznie polepsza się stan na-
wierzchni. Lubelski oddział GDDKiA administruje
siecią dróg o łącznej długości 1003,986 km, z czego
58,4% (580,492 km) ma nawierzchnię w stanie do-
brym, 22,2% (220,229 km) w niezadowalającym,
a 19,3% (191,425 km) w stanie złym. Dla porówna-
nia na terenie Polski 59,6% dróg krajowych jest
w stanie dobrym, 21,5% w niezadowalającym, a 18,9%
w stanie złym.
Znacząca poprawa stanu nawierzchni jest wynikiem
zrealizowania wielu zadań inwestycyjnych, m.in.:
— droga krajowa nr 2: przebudowa odcinka Sie-
dlce – Terespol o długości 97,7 km, wartość zadania:
339 642,2 tys. zł, lata realizacji: 2005–2009;
— droga krajowa nr 12: budowa obwodnicy Puław
(I etap) o długości 12,7 km wraz z budową nowego
mostu przez Wisłę o długości 1038 m, wartość zada-
nia: 393 634,8 tys. zł, lata realizacji: 2006–2008;
— droga krajowa nr 17: budowa obwodnicy Hre-
bennego o długości 2 km wraz z przebudową drogi
nr 17 Tomaszów Lubelski – Hrebenne o długości
12,1 km, wartość zadania: 80 715,5 tys. zł, lata re-
alizacji: 2005–2008;
— droga krajowa nr 19: budowa obwodnicy Mię-
dzyrzeca Podlaskiego o długości 6,6 km, wartość ro-
bót: 91 000 tys. zł, lata realizacji: 2005–2008;
— droga krajowa nr 48: przebudowa odcinka
Moszczanka – Kock o długości 10 km, wartość zada-
nia: 26 227,9 tys. zł, lata realizacji: 2006–2007;
— droga krajowa nr 63: przebudowa odcinka Ra-
dzyń Podlaski – Wisznice – 12 km, wartość zadania:
22 137,70 tys. zł, lata realizacji: 2005–2006;
— droga krajowa nr 68: przebudowa odcinka Ku-
kuryki – Wólka Dobryńska o długości 5,2 km
(z dobudową pasa postojowego), wartość zadania:
17 024,6 tys. zł, lata realizacji: 2004–2007;
— droga krajowa nr 74: przebudowa drogi na od-
cinku Hrubieszów – Zosin o długości 14,2 km, war-
tość zadania: 33 938,3 tys. zł, źródła finansowania:
100% – środki krajowe, lata realizacji: 2002–2007;
— droga krajowa nr 82: przebudowa skrzyżowa-
nia we Włodawie, wartość zadania: 1911,9 tys. zł,
czas realizacji: 2006 r.
Aktualnie realizowane są nw. zadania:
— budowa drogi ekspresowej S17 na odcinku
Kurów – Lublin – Piaski: długość: ok. 67 km, in-
westycja podzielona na pięć zadań, przetarg ogło-
szono 22 grudnia 2009 r., trwa procedura wyboru
wykonawców, termin realizacji: 24 miesiące od
podpisania umowy;
— budowa drogi ekspresowej S19 na odcinku ob-
wodnicy Kocka i Woli Skromowskiej: długość: 7,87 km,
rozpoczęcie robót: 4 września 2009 r., zakończenie prze-
widziane na 4 kwietnia 2012 r.;
— budowa drogi krajowej nr 74 na odcinku ob-
wodnicy Kraśnika: długość: 5,268 km, rozpoczęcie
robót: 25 kwietnia 2009 r., zakończenie przewidziane
na 7 listopada 2010 r.;
— kontynuacja przebudowy drogi krajowej nr 19:
wylot z Janowa Lubelskiego, długość: 2,61 km, roz-
poczęcie robót: wrzesień 2009 r., zakończenie: 31 paź-
dziernika 2010 r.;
— kontynuacja przebudowy drogi krajowej nr 48
na odcinku Moszczanka – Kock: długość: 10 km, roz-
poczęcie robót: lipiec 2009 r., zakończenie: 31 paź-
dziernika 2010 r.;
— modernizacja drogi krajowej nr 74 na odcinku
Annopol – Gościeradów: długość: 7,74 km, 28 czerw-
ca 2010 r. podpisano umowę, realizacja zadania: do
28 października 2010 r.;
— modernizacja drogi krajowej nr 82: przejście
przez Łęczną, długość: 1,28 km, 22 czerwca 2010 r.
podpisano umowę, realizacja zadania: do 22 paź-
dziernika 2010 r.;
— budowa dróg dojazdowych obsługujących ruch
lokalny i dwóch skrzyżowań na drodze krajowej
nr 12 w Bogucinie: 29 czerwca 2010 r. ogłoszono prze-
targ, realizacja: do 10 grudnia 2010 r.;
— remont wjazdu od strony Warszawy na drodze
krajowej nr 17 w Rykach o długości 1,1 km: 28 czerw-
ca 2010 r. ogłoszono przetarg, realizacja: do 10 grud-
nia 2010 r.;
— przebudowa odcinka drogi krajowej nr 19 na
odcinku od Modliborzyc do Janowa Lubelskiego
o długości 4,9 km: 29 czerwca 2010 r. ogłoszono prze-
targ, realizacja: do 10 grudnia 2010 r.
Ponadto w ramach programu „Gambit” realizo-
wanych będzie 38 zadań na drogach krajowych nr: 2,
12, 17. Obejmują one m.in.: budowę przejść dla pie-
szych z azylami i doświetleniem, budowę zatok auto-
busowych, wydzielenie lewoskrętów, montaż sygna-
lizacji świetlnej, ustawienie znaków aktywnych, bu-
dowę chodników i ciągów rowerowo-pieszych.
Do zrealizowania przez Oddział GDDKiA w Lu-
blinie planowane są następujące zamierzenia inwe-
stycyjne:
— budowa drogi ekspresowej S17 na odcinku gra-
nica woj. mazowieckiego – Kurów – Lublin – Piaski
o długości ok. 102,4 km;
— przebudowa drogi krajowej nr 19 do parame-
trów drogi ekspresowej S19 na całym odcinku,
w granicach województwa lubelskiego, o długości
ok. 183,1 km;
— budowa II etapu obwodnicy Puław o długości
ok. 12,3 km w ciągu drogi ekspresowej S12 wraz

z dobudową drugiej jezdni na odcinku za mostem na
rzece Wisła o długości ok. 1,2 km;
— budowa obwodnicy Frampola o długości 4,376
km;
— budowa obwodnicy Hrubieszowa o długości
9,272 km;
— budowa obwodnicy Kraśnika w ciągu drogi
krajowej nr 74 o długości 5,5 km.
Na liście rezerwowej do „Programu budowy dróg
na lata 2008–2012” znajdują się zadania:
— budowa drogi ekspresowej S12 na odcinku Pia-
ski – Chełm –- Dorohusk o długości ok. 68,4 km wraz
z budową obwodnicy Chełma o długości 18,4 km;
— budowa drogi ekspresowej S17 Piaski – Zamość
– Hrebenne – granica państwa o długości 112,6 km
wraz z obwodnicą Tomaszowa Lubelskiego o długości
9,4 km;
Resort infrastruktury realizuje politykę transpor-
tową państwa na lata 2006–2025, przyjętą w czerw-
cu 2005 r. W dokumencie tym wskazano między inny-
mi na konieczność unowocześnienia podstawowej sieci
transportowej i zapewnienia wysokiej jakości usług
transportowych, tak by transport wnosił właściwy
wkład w rozwój gospodarczy kraju. Przewiduje on
także stworzenie systemu efektywnej współpracy po-
między rządem i samorządami w dziedzinie trans-
portu dla zapewnienia spójności i komplementarno-
ści działań ogólnokrajowych i działań regionalnych.
Ważnym zadaniem polityki transportowej jest za-
pewnienie bezpieczeństwa w transporcie. „Program
budowy dróg krajowych na lata 200–2012” opiera się
na powyższych założeniach. Należy jednak zauważyć,
iż plany realizacyjne resortu infrastruktury muszą
być dostosowane do limitów wydatków finansowych
uzgodnionych z ministrem finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Radosław Stępień
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie dostępu do lokali wyborczych
osób niepełnosprawnych (17371)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 5 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17371/
10) dotyczącego interpelacji posła na Sejm RP pana
Włodzimierza Karpińskiego z dnia 25 lipca 2010 r.
1127
w sprawie dostępu do lokali wyborczych osób niepeł-
nosprawnych uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż sprawy wyborów
nie pozostają w zakresie działania administracji rzą-
dowej. Nie obejmuje ich bowiem żaden z jej działów,
jak również nie wymieniają ich akty normujące za-
kres działania członków Rady Ministrów oraz obsłu-
gujących ich urzędów.
Przyjęta praktyka wydawania przez niektórych
ministrów przepisów wykonawczych do ustaw „wy-
borczych” wynika z faktu, iż Państwowa Komisja
Wyborcza nie została umocowana na podstawie Kon-
stytucji Rzeczypospolitej Polskiej do stanowienia ak-
tów prawa powszechnie obowiązującego.
W związku z powyższym – na podstawie art. 53
ust. 2 ustawy z dnia 12 kwietnia 2001 r. Ordynacja
wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Se-
natu Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 190, poz. 1360, z późn. zm.) – minister właściwy
do spraw administracji publicznej, po porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw polityki społecznej
oraz z Państwową Komisją Wyborczą, został zobo-
wiązany do określenia warunków technicznych, ja-
kim powinien odpowiadać lokal obwodowej komisji
wyborczej, tak aby został dostosowany do potrzeb
wyborców niepełnosprawnych. Realizację ww. dele-
gacji ustawowej stanowi rozporządzenie ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 31 lipca
2001 r. w sprawie lokali obwodowych komisji wybor-
czych dostosowanych do potrzeb wyborców niepełno-
sprawnych (Dz. U. Nr 81, poz. 888).
Niemniej jednak wskazać należy, iż minister
spraw wewnętrznych i administracji – z uwagi na
brak właściwości w zakresie problematyki wyborczej
– nie dysponuje kompetencjami umożliwiającymi eg-
zekwowanie przepisów prawnych w tej materii.
Uprawnienia w przedmiotowym zakresie zostały
przyznane organom wyborczym. Stosownie bowiem
do art. 54 ust. 3 ustawy z dnia 12 kwietnia 2001 r.
Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej i do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz. U.
z 2007 r. Nr 190, poz. 1360, z późn. zm.), zapewnienie
warunków organizacyjno-administracyjnych, finan-
sowych i technicznych związanych z organizacją
i przeprowadzaniem wyborów jest podstawowym za-
daniem Krajowego Biura Wyborczego (organu wyko-
nawczego Państwowej Komisji Wyborczej). W celu
realizacji powyższych obowiązków, zgodnie z art. 57
ust. 3 ordynacji, kierownik Krajowego Biura Wybor-
czego dysponuje wyodrębnionymi w budżecie pań-
stwa w części dotyczącej Krajowego Biura Wyborcze-
go środkami finansowymi. Z tego źródła przekazy-
wane są dotacje na stałe zadania związane z organi-
zacją i przeprowadzaniem wyborów, zlecone jednost-
kom samorządu terytorialnego (vide: art. 57 ust. 4
ordynacji).
Z uwagi na powyższe zasadne wydaje się, aby sta-
nowisko w sprawie będącej przedmiotem ww. inter-
pelacji przedstawiła Państwowa Komisja Wyborcza.
1128
Warto przy tym również wskazać na pełnomocni-
ka rządu do spraw osób niepełnosprawnych, którego
jednym z zadań – zgodnie z art. 34 ust. 6 pkt 4 usta-
wy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodo-
wej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn.
zm.) – jest inicjowanie działań zmierzających do
ograniczenia skutków niepełnosprawności i barier
utrudniających osobom niepełnosprawnym funkcjo-
nowanie w społeczeństwie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 10 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie leczenia chorych
na stwardnienie rozsiane (17372)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację złożoną przez pana posła Włodzimierza
Karpińskiego, przesłaną przy piśmie z dnia 5 sierp-
nia 2010 r. (SPS-023-17372/10), w sprawie zmian
zapisów kwalifikujących chorych do leczenia w ra-
mach programu zdrowotnego „Leczenie stwardnie-
nia rozsianego”, proszę o przyjęcie następujących
informacji.
Resort zdrowia dąży do zapewnienia finansowania
optymalnych rozwiązań terapeutycznych, a w szcze-
gólności, jeśli powyższe dotyczy schorzeń przewle-
kłych, stąd podejmowane działania resortu zdro-
wia w celu modyfikacji obecnie obowiązującego
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 11 stycz-
nia 2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie
świadczeń gwarantowanych z zakresu programów
zdrowotnych.
Obecnie w Ministerstwie Zdrowia trwają prace nad
zmianą zapisów programu zdrowotnego „Leczenie
stwardnienia rozsianego”, które powstają we współ-
pracy i na wniosek konsultanta krajowego w dziedzi-
nie neurologii. W dniu 17 sierpnia 2010 r. odbyło się
kolejne ze spotkań z konsultantem krajowym w dzie-
dzinie neurologii, na którym zapadło ustalenie, że do
końca sierpnia br. zostanie przekazany przez panią
konsultant wniosek wraz z ostateczną wersją zmian
opisu programu i wówczas złożonemu wnioskowi zo-
stanie nadany odpowiedni bieg legislacyjny.
Pragnę nadmienić, że wszystkie poruszane w in-
terpelacji wątki zmian w zakresie programu zdro-
wotnego są rozważane i znajdą się w projekcie nowe-
lizacji programu zdrowotnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 23 sierpnia 2010 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie wypłaty świadczeń pomocowych
dla powodzian (17373)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 5 sierpnia 2010 r. (sygn. SPS-023-17373/
10) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Włodzimierza Karpińskiego w sprawie wypłaty
świadczeń pomocowych dla powodzian uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
W piśmie z dnia 11 sierpnia 2010 r. (sygn. BU-
SKŻ-III-5941-53/10) w sprawie udzielania pomocy
społecznej osobom lub rodzinom poszkodowanym
przez powódź na remont albo odbudowę budynku
mieszkalnego (zasiłki celowe w kwocie do 20 tys. zł
i od 20 tys. zł do 100 tys. zł) skierowanym do wojewo-
dów w pkt 2 wskazano, iż: zasiłek może zostać prze-
znaczony również na zakup nowego budynku/lokalu
mieszkalnego lub nieruchomości pod budowę budyn-
ku/lokalu mieszkalnego w innym miejscu niż dotych-
czasowe miejsce prowadzenia gospodarstwa domowe-
go. W takim przypadku kwota przyznanej pomocy
nie może przekraczać kwoty, która byłaby przyznana
na remont/odbudowę obiektu w dotychczasowym
miejscu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 24 sierpnia 2010 r.