Vous êtes sur la page 1sur 1

06 juli 2011 , pag.

tletiekcoach Ton van der Linden is een vaderlijke man. Je ziet hem ervoor aan dat hij geduldig aan jongens voordoet hoe je een automotor uit elkaar haalt. De afgelopen twee weken was hij in Athene bij de Special Olympics, olympische spelen voor mensen met een verstandelijke handicap. Dat is een verrassend omvangrijke gebeurtenis, met 7500 sporters en 25.000 vrijwilligers

Zenuwachtig

column

Nooit waren medailles meer op hun plaats


uit 180 landen. Die getallen komen uit de folder, maar ik geloofde het meteen toen ik een kijkje nam op het olympisch terrein. Het Nederlandse team (86 sporters, de oudste, een voetballer, is 71) keerde gisteren terug met 95 medailles. ,,Dit zijn niet de beste sporters uit hun groep, vertelde Van der Linden vr de estafettewedstrijden. ,,Je kijkt meer naar of ze het aankunnen om bijvoorbeeld zeventien dagen weg te zijn. Op de tribune zaten ook de Utrechtse ouders en zus van een van de estafettelopers. Ze waren bij voorbaat al trots. ,,Hij heeft deze week een persoonlijk record gelopen, zei de vader. De

sport had zijn zoon veranderd. ,,Ik had dat echt nooit verwacht. Vroeger dorst hij nog niet naar het stoplicht te lopen, nu is hij postbode. De vrouwelijke estafettelopers wonnen zilver. De mannen brons. De vier vrouwen hielden zich in bij de huldiging, maar de vier mannen - jongens eigenlijk - staken hun plakken en armen in de lucht, hingen bij elkaar op de schouder en sloegen zichzelf op de borst. Hun coach pinkte heimelijk een traantje weg. ,,Ik was helemaal niet zenuwachtig! Ik was helemaal niet zenuwachtig!, zei de langste hardloper even later tegen Van der Lindens collega. ,,Jongen, je ging als een speer!, zei ze terug. ,,En ik was helemaal niet zenuwachtig, onderstreepte de jongen nog eens en zwaaide met zijn plak. Nooit werden medailles in groter dank ontvangen, nooit waren ze meer op hun plaats. > asing.walthaus@lc.nl

Vous aimerez peut-être aussi