Beste Medebroeders, medezusters, familie en
vrienden,
De herdenking van de 50e verjaardag van mijn
eerste religieus engagement in de Congregatie
van Pater Damiaan, heb ik willen beginnen met
een eucharistieviering naast het graf van de
Zalige Pater Damiaan. - Waarom?
Damiaan immers was een gedreven missionaris
en apostel van de melaatsen, die ook mij heeft
geboeid en geinspireerd.
Waarom eucharistie?
Eucharistie vieren is "Dankzeggen". Op deze
verjaardag heb ik meer dan reden om overvloedig
dank te zeggen. Dat wil ik dan ook doen.
Op de eerste plaats wil ik de Heer
bedanken voor al het mooie en het goede dat ik in
die 50 jaren heb mogen beleven. Voor al de
genaden en weldaden die ik van Hem heb mogen
ontvangen. Maar ook voor al de aktiviteiten die ik
met zijn hulp in het bisdom van Kole in Congo,
voor de uitbreiding van zijn Rijk heb mogen
uitvoeren:
- Voor het werk dat ik heb mogen doen in
de onderwijssector, waarin P.Albertinus, hier
aanwezig, gedurende jaren de grootste bezieler
en promotor was. Als klaspater in de lagere
school, (dat wil zeggen toezicht op een 12-tal
onderwijzers). Hier ben ik begonnen met het leren
van een congolese taal, daarna kwam ik als
leraar ook in het middelbaar onderwijs waar ik
heb meegewerkt aan de vorming van toekomstige
onderwijzers en ook priesterkandidaten (waarvan
er nu verschillende priester zijn en in het bisdom
onze missioneringstaak voortzetten).
- Ik ben dankbaar voor het pastoraal werk
dat ik heb kunnen doen als reispater : daar heb ik
nu echt de mooiste herinneringen aan :
als zigeuner te kunnen trekken van het ene dorp
naar het ander en er telkens een paar dagen
blijven: het dorpsleven met de mensen meeleven.
De bescheiden schooltjes en hun monitoren
bezoeken, de katechisten helpen en
aanmoedigen. Zien hoever het staat met de
opleiding van de doopleerlingen.Christenen de
gelegenheid geven de eucharistie mee te vieren,
maar dan wel op zijn congolees, met veel
begeleiding van tam-tam, zang en dans. De
feesten bij doopsel en huwelijksinzegeningen, het
waren allemaal heuglijke belevenissen. Op veel
plaatsen kwam er ook nog de verzorging bij van
zieken en gewonden, en het verstrekken van de
nodige medicijnen. Het hoort er allemaal bij!
- Ik voel me dankbaar voor de vele mooie
jaren in Idumbe, de missie waar ik de langste tijd
heb verbleven en mij ten volle heb kunnen
inzetten voor de veelomvattende
missioneringstaak. Want missioneren is niet
alleen "evangelisatie en pastoraal werk" maar
vooral ontwikkelingswerk in de brede zin van
het woord !
• Op medisch gebied hadden we er een
hospitaaltje met lepracentrum gesteund door
de Damiaanaktie en andere organismen.
Hiermee verbonden een ambulante
melaatsendienst met 13 rondtrekkende
verplegers. De geest van Damiaan leeft er
voort.
• Dan was er ook een veeteelt-project dat ten
goede kwam aan het bisdom maar ook aan de
bevolking. Samen met Pater Remi hebben we
daar in meer dan 20 dorpen de
runderenkweek in gang kunnen zetten.
Hoewel het niet meevalt om van een
jagersvolk veekwekers te maken.
• Ook aan de landbouw werd veel aandacht
geschonken. Door het systematisch opkopen
van de landbouwproductie in de streek (rijst en
maïs) stimuleerden we die productie en gaven
de mensen werk. Op 5 jaar tijd was de
productie vertiendubbeld (van 20 naar 200
ton!).
• Dit bracht dan weer mee dat we ook moesten
instaan voor het onderhoud van een wegennet
om de producten te kunnen aan de man
brengen. Dus weer meer werkgelegenheid.
• Br.Jef Steegen heeft er een atelier gestart
voor opleiding van schrijnwerkers en metsers.
Ik bedank de Heer ook voor de laatste 10 jaren
die ik, na Idumbe, in Kole heb mogen
doorbrengen en het bisdom heb mogen dienen in
de administratieve sector, vooral dan met de
boekhouding van het bisdom. En dat met de
moderne middelen van de informatica. Ook dat
vind ik zinvol missiewerk.
Eerlijk gezegd, heb ik altijd mijn best gedaan
om de ontvangen opdrachten zo goed mogelijk
ter harte te nemen in dienst van de Heer, en uit te
voeren in het kader van mijn roeping als
missionaris.
Speciaal wil ik de Heer danken omdat Hij mij
altijd beschermd heeft in de moeilijke perioden en
gevaarlijke situaties, die zich meermaals hebben
voorgedaan, zoals rebellie en oorlogstoestanden;
maar ook tegen de gevaren te lucht en te water !
Ik denk hier aan de 2 maal dat ik met een klein
vliegtuig samen met de piloot verdwaald was, met
het gevaar zonder brandstof te vallen en geen
plaats te vinden voor een noodlanding boven het
uitgestrekte oerwoud. Ik denk ook aan de 2 maal
dat ik bijna ben verdronken in de Lukenye-rivier
bij het zwemmen en in het meer van Mukamba
door een schipbreuk. Die 1e keer in de Demer
dat is langer geleden dan 50 jaar . P.Albert weet
dat nog!
De Heer heeft mij beschermd toen ik met een
hartinfarkt naar Kananga werd overgebracht..
en laatst nog, enkele weken voor mijn terugkeer,
toen ik door een deserterende soldaat met een
handgranaat, met de dood werd bedreigd.
- Dan moet ik nog een woord van dank zeggen
aan al mijn goede confraters die mij altijd
geholpen en gesteund hebben om deze weg af te
leggen: mijn oudleraars uit de humaniora Servaas
en Albert; Robert, klasgenoot van mij, onze
communiteiten van St Antoniusberg en de
Ramberg; en vooral zij met wie ik heb mogen
samenwerken in Congo: Albertinus, Frans, Remi,
Jef ,Jean... en ik voeg er ook juffrouw Julia bij,
een dappere lekenmissionaris met vele jaren
toegewijde dienst in Congo.
En om te eindigen bedank ik van harte mijn eigen
familie: al mijn broers en zusters, hun
echtgenoten en kinderen, waar ik overal altijd
welkom ben en ontvangen wordt als thuis!
Als je spreekt van een goed samenhangende
familie: zeg dan maar Candaele.