Armoede op de Miljonair Fair

Maritte Janssen
1

Eerste druk December 2009 2009 Maritte Janssen 2009 Stories by Chucky+Chup Druk: De Digitale Drukker, Eindhoven

Ik hou van symboliek en rituelen, zo heb ik elk jaar mijn eigen eindejaarsceremonie. Als de laatste dag van het jaar nadert dan denk ik na over persoonlijke gebeurtenissen en situaties die zich afgelopen jaar voorgedaan hebben en die ik als vervelend ervaren heb. Deze onhebbelijkheden, groot en klein, plus een aantal nare eigenschappen van mezelf, waar ik graag van af wil, schrijf ik dan op een briefje. Dit alles stop ik in een envelop. En op 31 december, vijftien minuten vr middernacht, strijk ik een lucifer af en zet ik het envelopje in vuur en vlam. Terwijl de vlammen het papier doen verschrompelen tot een hoopje as, wens ik in gedachten, dat alles wat er op dat briefje staat, in het nieuwe jaar niet meer terugkomt, of dat ik de dingen beter het hoofd weet te bieden. Het is niks groots, maar ik voel me er goed bij en zo stap ik enigszins opgelucht het nieuwe jaar in. Laatst, toen het een keer ter sprake kwam, vroeg iemand me of ik ook namen van personen op dat lijstje schrijf. Nee, zo ver wil en mg ik niet gaan. Dat zou lijken op een symbolische terechtstelling. Stel je voor, Silvio Berlusconi, Geert Wilders, leden van Al Qaida, Dirk Scheringa, om maar eens wat namen te noemen, allemaal op mjn brandstapeltje... Dat briefje moet er nog komen, en een kerstkaart, de had er ook moeten komen. Wat dat laatste betreft heb ik verzuimd. Vorig jaar was ik ruim op tijd met de kerstgroet en kreeg ik alom complimenten van familieleden. Maar ik ben teruggevallen in mijn oude gedrag, het uitstellen van dingen. Het moet dus maar een nieuwjaarskaart worden. Het is vandaag 28 december 2009 en het is al donker, een teken dat de dag al in een vergevorderd stadium is, dat de tijd nu cht begint te dringen, wil dit boekje nog de eerste week van het
3

nieuwe jaar bij jullie op de deurmat vallen. Ik mag hopen dat de nacht mijn hersenen voedt met de juiste woorden, en dat als ik opsta, ik de tekst, zo uit mijn mouw schud. Acht bladzijdes, kom op Jetje, dat moet toch lukken, zo praat ik mezelf moed in, op weg naar de slaapkamer. Welterusten! Ik fladder een beetje rond, althans mijn geest waart rond. Dit behoeft misschien enige uitleg. Ik zal me daarom even voorstellen. U kent mij misschien beter als de dominomus. U weet het vast nog, want de media pakte groots uit, toen ik vier jaar geleden het genadeschot kreeg in het Frisian Expo Centre te Leeuwarden, omdat ik, in mijn enthousiasme, geheel per ongeluk, de hal binnenvloog en bij het maken van een duikvlucht, een dominosteentje aantikte. Dat blokje viel om, en omdat het volgende blokje veel te dicht op het omgevallen exemplaar stond, viel deze ook om. Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr, klonk het, en mijn dierlijk instinct zei me dat we hier te maken hadden met het domino-effect. hw, ik sloeg mijn beide vleugels voor mijn ogen, ik zag de bui al hangen, er was geen houden meer aan, rrrrrrrrrrrrrrrr. Er stonden daar drieneenhalf miljoen steentjes, recht overeind ... Ik wilde wegvliegen, maar in paniek kon ik de uitgang niet vinden. Ik besloot even te gaan zitten op een stalen balk direct onder het platte dak. Rrrrrrrrrrrrrr, het ging maar door. Ik zag, maar kon vooral horen, dat de mensen beneden, voornamelijk studenten en een aantal medewerkers van Endemol, niet blij waren met mijn spontane actie. Opeens was het stil, het geluid van vallende blokjes was gestopt. Het bleef stil, doodstil. Er bekroop mij een unheimlich gevoel.
4

Ik keek naar beneden waar nog miljoenen gekleurde steentjes overeind stonden. Van deze afstand bekeken, leek het net of ik mij in de Keukenhof bevond, met rijen op kleur gesorteerde, tulpen, narcissen en hyacinten. Maar ik wist goed dat ik net in de Keukenhof zat. Ik zat verdomme opgesloten in een grote hal. En ik was bang. Z bang dat ik ook nog aandrang kreeg. Maar ik dacht als ik nu ook nog iets naar beneden laat vallen, en dat poepje raakt wr zon blokje, nou, dn zijn de rapen helemaal gaar. Maar ik kon niet anders, het gebeurde me. In plaats van een blokje te raken, schijt ik per ongeluk op de in het wit geborduurde tekst, Duke Faunabeheer, op de donkergroene waxcoat van de man die daar beneden liep, op zoek naar mij. Hij blikte omhoog en had mij meteen in het vizier. PANG! ... En toen brak de hel los. Bang voor represailles, werd het gebouw 24 uur per dag bewaakt. Vervolgens werd ik voorpagina-nieuws in alle Nederlandse dagbladen, radio-djs bedachten acties. De schutter werd met de dood bedreigd. Er werd n minuut stilte in acht genomen voor aanvang van de live-uitzending van Domino Day 2005. En een jaar later pronkte mijn opgezette lichaam en die van een aantal lotgenoten, te weten; de voetbalmeeuw, de tennisbalmus, de golfmus en de golfvink (de golfers hadden de term, een birdie slaan, iets te letterlijk genomen), een half jaar lang op de De Grote Huismus Tentoonstelling in het Natuurhistorisch Museum te Rotterdam. Beste lezer, nu denkt u misschien dat ik een grapje maak, maar nee, dit is warempel waar gebeurd. Dit is een stukje Nederlandse geschiedenis. Ik was maar een huismus, die uiteindelijk de
5

doodstraf kreeg voor het omleggen van drientwintigduizend dominostenen, maar ik ben er niet rouwig om. Ik heb het goed hier, en af en toe worden wij, bewoners van gene zijde, door God uitgezonden. Gewoon om eens te kijken hoe het bij jullie gaat, maar soms ook met een opdracht. Wij doen dat geheel ongezien, nou ja niet altijd, soms geven wij wel eens in signaal af. Dan gaat er ergens op onverklaarbare wijze een lampje flikkeren of valt, op een onbegrijpelijke manier, plots het portret van schoonmoeder van de muur ... Dat doen wj, dat mag u gerust geloven. Dit keer werd ik uitgezonden naar Amsterdam, naar de Miljonair Fair. Even voor de niet-miljonairs, de Miljonair Fair is een 5-daags, jaarlijks terugkerend event voor de rich and famous. Een markt, maar dan een hle chique. Een zeer exclusieve kermis waar CEOs, zonder enige schaamte, hun vette bonussen stukslaan. Nou val ik vanavond met mijn neus in de kaviaar, want vandaag is het VIP-night, de nacht van de Zeer Voorname Personen. Mijn mussenziel fladdert eerst wat rond bij de ingang. Altijd leuk om te zien wie er naar binnen gaan. Angela Merkel, in haar te korte avondjurkje, staat al op de rode loper en zwaait zichtbaar gerriteerd naar de man die nog bij de limousine staat te bellen. De limousine waar nu ook Yolanthe Cabau van Kasbergen uitstapt. Nun komm doch, Silvio!?, gebaart Angela. Maar de man met het gladde kapsel schenkt geen enkele aandacht aan haar. Omdat ik t sneu vind, vergezel k haar naar binnen. Haha, ik moet een beetje lachen, geestig zeg, ik zie namelijk een paar bekenden die ook,
6

ongezien, over de rode loper mee naar binnen wandelen; Willy DeVille, Yves Rocher, Simon Vinkenoog, Mercedes Sosa, Farrah Fawcett, Eric Woolfson, Francisco Ayala, Edward Kennedy, Christian Poveda, Pia Beck, zing-vecht-huil-bid-lach-werk-enbewonder Ramses Shaffie, de doelloos gestorven Robert Enke, Natalja Estemirova ... Eenmaal binnen hoor ik, Are you being served?, en ik groet vriendelijk de knipogende Mrs. Slocombe, die samen met Michael Jackson de moonwalk staat te oefenen. Het kan nog een gezellig onderonsje worden vanavond. De koopzieke Sarah Ferguson, Duchess of York, verricht de opening, ze slaat de gong, BOINGGG! Ht signaal dat iedereen los kan. Champagnekurken knallen, de alcohol vloeit rijkelijk, en het geld stroomt waar het niet gaan kan. Jonnie Boer en zijn Thrse zorgen voor culinair gerief. Vanavond gn vis want de zee is leeg. En wegens het faillissement van de The Entertainment Group is het muzikaal vermaak ook maar minnetjes. Er wordt nog druk gebeld met het management van Andr Rieu. Maar de nieuwe koning van de wals twittert, dat hij de luier van n van zijn kleindochters moet verschonen, omdat de urine indicator dit aangeeft. Ik zie Alberto Stegeman lopen en als die ergens binnenkomt zonder uitnodiging, dan is dat een teken dat de security sucks. Er worden zeer goede zaken gedaan, gouden bureaustoelen, diamanten nagelvijlen, kasjmier beenwarmers voor de schoothond, krokodillenleren laptoptassen, met 24-karaats goud, gebiesde smart-phones, lelijke kunstwerken voor veel te veel geld, vliegen als warme broden over de marmeren toonbank. Christina Curry mag een Spykertje kopen van papa Adam, als goedmaker voor het verdriet dat ze heeft van de scheiding. Haar
7

moeder, zestig-lentes-je-zou-het-niet-zeggen, Patricia Paaij, zorgt toch nog voor enig vermaak en ligt in een lege stand te poseren voor de kersteditie van Playboy. Verderop nemen twee geitende vrouwen plaats in een glimmende Audi Q7. Een meisje maakt een praatje met een zeiljachtverkoper. Ik ga twee jaar lang een soloreis rond de wereld maken, vertelt ze trots. Doe even normaal, zegt de verkoper. Hij ziet Marijke Helwegen lopen in een oudroze sneeuwwitjesjurk. Ze draagt een grote zilverkleurige vogelkooi bij zich. H Marij, roept hij, zou jij dit kind even tegen zichzelf in bescherming willen nemen, en hij wijst naar de kooi. Neehee, jongeman, die is al bezet door mijn vredesduifje, dat ze je toch!, antwoordt de cosmetisch gemanipuleerde prinses. De verkoper wil het kind toch in bewaring stellen en dumpt het zeilmeisje bij de stand Kinderen Koken met Chef-koks, waar de altijd tierende Gordon Ramsay de scepter zwaait en waar hij verwende elitekinderen klaarstoomt tot keurige Michelin-sterretjes. O Sole Mi, hoor ik van ver. Hebben ze toch nog iemand kunnen strikken, denk ik. Maar als de entreedeuren openzwaaien, zie ik dat het Berlusconi is, die binnenkomt. De twee geitende vrouwen met Q-koorts, die ik eerder in de glimmende bolide zag zitten, haasten zich naar de Italiaanse premier en kroelen zich als wurgslangen om hem heen. Schoonheden, wat willen jullie van me? Zonder enige aarzeling wijzen ze, bijna synchroon, naar de glimmende auto. Maar, dames, jullie hebben nog niet eens een rijbewijs, zegt hij, en de meisjes worden geruimd terwijl hij af loopt op een man met een vreemde witte pruik. Vriend, hoe is
8

het?, vraagt de Mozart. Prima, ik kreeg net een telefoontje van Veronica, ze wil van me af. Maar luister Geert, ik heb nieuws voor je. Er is een Boeing 737 van Turkish Airlines neergestort bij Schiphol. Dr drinken we op, ... lachend wuift de blonde man de butler en schreeuwt: Rondje voor mijn makkers hier! Maar de eerstejaars student van de International Butler Academy had het niet goed begrepen en heeft lle aanwezigen van een drankje voorzien, met de mededeling, heeft u van hem, en hij wijst naar de vleesgeworden duivel. Zonder nig benul te hebben waarop nu eigenlijk gedronken wordt, heft, op een enkele bezoeker na, iedereen het glas en klinkt het massaal, PROOST! Uit het niets komt er een driftig mannetje op Berlusconi afgestierd. Ouwe smeerlap, blijf godverdomme met je poten van mijn vriendin af , en hij geeft hem een ferme klap op zijn hypocriete smoelwerk. Het licht gaat uit. Ambulancepersoneel worstelt zich een weg door de agressieve menigte. Silvio wordt op een brancard getild en afgevoerd naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Mijn geestverwanten en ik besluiten ook naar huis te gaan. Ik ben blij dat ik deze orgie van luxe kan verlaten. Bij de uitgang zit Ab Osterhaus in eigen persoon, en probeert tegen dumpprijzen zijn griepvaccins te slijten. Wie maakt me los?, Maak me los! Ik word wakker. Acht uur, zegt de wekker. Nog een beetje confuus van alles wat ik gedroomd heb, zet ik koffie en maak ik mijn boterham. Maak me los, maak me los, als een mantra, herhalen de woorden zich in mijn hoofd ...
9

Nawoord
Ik hou van symboliek schreef ik, maar kom op zeg, je kunt t ook afdwingen. Domino Day. Drie miljoen Nederlanders kijken tweehonderdentien minuten lang naar omvallende stenen. Hoe triest is dat. En dan zitten we met zijn drie miljoenen k nog te hopen dat het gaat lukken. Dat het gaat lukken dat lles plat gaat. Nou, het is gelukt. En he! 2009. De wereld ging plat. Maar als het z werkt, dan werkt het mgekeerd ook. Dan kunnen we de boel ook weer overeind helpen. Maar laten we klein beginnen, stap voor stap, rustig en vol goede moed, weloverwogen en waardig, met aandacht en passie, met achting voor de natuur, met respect voor anderen, eerlijk en open, zonder vooroordelen, met oog voor schoonheid, bescheiden maar dapper, met liefde en plezier. Maak je los van 2009, Gelukkig Nieuwjaar!

10

Ik wil mijn VIPs bedanken. Dat zijn de mensen met wie ik een hechte vriendschap heb. Dat zijn alle mensen die mij, als het even tegen zat, op welke manier dan ook, geholpen hebben. Dat zijn de mensen die aan mij dingen toevertrouwden. Dat zijn alle mensen die eerlijk durfden te zijn. Dat zijn de mensen die mij werkelijk aandacht gaven. Dat zijn de mensen met wie ik heb kunnen lachen. Dat zijn de mensen van wie ik iets heb kunnen leren. Dat zijn alle mensen bij wie ik me thuis kon voelen. Dat zijn de mensen met wie ik een gezellige tijd had. Dat zijn de mensen met wie ik mooie ervaringen deelde. Dat zijn de mensen bij wie ik mezelf kon zijn. Dat zijn alle mensen, voor wie ik het afgelopen jaar heb mogen werken. Dat zijn alle mensen die voor mj gewerkt hebben. Bedankt! Maritte
12

Eerder verscheen: De schrijver geeft zich bloot. (2002)