N* A* O* S

L E Z I N G

BLOEM
S T U K

&

BALG 140 NUMMER

WIJKPLAATS VOOR ANDERMANS OBSESSIES

ENIG BLOEMLEZER

: DE NAAMLOZE ACHTER ONS

Moe van Belgi

Osceola is moe van Belgi. In een essay zegt hij waarom en hij doet dat in een aparte, niet-klassiek amingante taal, waaruit misschien nog meer dan moeheid boosheid spreekt. Een stevige boterham met een staalharde analyse.

*** Van De Panne tot Opgrimbie: mijmeringen bij 5 jaar Vlaamse federale minderheid (2008-2013) Osceola
Deel I: Een vervelende vraag Beaten on the brow of history / A union forged in slavery
(Mark Burgess, The Chameleons, One esh, 1985)

2008 in feite sinds de federale verkiezingen van 2007, d.w.z. vanaf dat hun stemgedrag echt fout is beginnen lopen - zelfs het minimum minimorum, het vijgenblad van het naakte parlementaire 50%+1 principe niet meer gegund. On a dj donn, pourtant on donne toujours. Het contrast valt me op tussen hoezeer ik dit een onvoorstelbaar feit vind enerzijds en hoezeer mijn mede-Vlamingen dit een fait divers een (langgerekt) accident de parcours - lijken te vinden. Eric Van Rompuy voorspelde ooit niet zo lang geleden - dat Belgi uit elkaar zou vallen doordat op den duur geen Vlaamse meerderheid meer zou worden gevonden om een federale regering te stutten. Dat gebeurde vijf jaar geleden, maar het federale niveau wordt gewoon voortgeregeerd. Voor Belgi as we knew it sprong in 2008 al het licht op rood, maar de colonne met federale ministers deed alsof het nog steeds groen was en bleef gewoon doorrijden. Cry foul. Ken je het gevoel als je het licht op groen ziet springen maar het kruispunt vol autos blijft staan? Recept? Men neme nog wat meer Franstalige partijen in de regering en klaar om op te dienen die federale meerderheid. Dachten de Vlamingen tegenover alle grendels op het Belgische huis toch n breekijzer te kunnen plaatsen. Niet dus. Het dreigement van Herman Van Rompuy aan de Franstaligen was dus maar om te lachen. Bloemetjes verwelken en scheepjes vergaan, maar de federale regering blijft eeuwig bestaan.

Niet in staat tot verontwaardiging Ach, alles went, kwaakt de Vlaamse kikker die langzaam in eigen nat wordt gekookt. Zo browbeaten is de Vlaming, dat hij zelfs dit lijkt te verdragen. Gebrek aan morele verontwaardiging is ons dan ook met de paplepel ingegoten. Vlamingen vinden Belgi hoogstens een materieel probleem: belastingen, transfers en in ruil daarvoor slordige publieke dienstverlening. Of een o rg a n i s a t o r i s c h p ro b l e e m : beleidsloosheid. Leterme 2006: Belgi = beslissen niet te beslissen. In 2007 brak dan de communautaire crisis uit en hoe komt het dat er sindsdien geen enkele federale maatregel werd genomen die me is bijgebleven? (Behalve dat er naar aanleiding van de bankencrisis nog meer Vlaams spaargeld naar Frankrijk wordt versast dan voordien?) 2008-2013, vijf jaar tijdverlies voor de Vlamingen, vijf jaar tijdswinst voor de Franstaligen, want la Belgique est bien comme elle est vond Di Rupo al in 2007. Een van de uitzonderingen die het morele vacum sindsdien wel heeft proberen te vullen, is Jean-Pierre Rondas. Hij maakte - in prachtig Nederlands - wel een splijtende a n a l y s e v a n d e genstitutionaliseerde immoraliteit van Belgi in zijn hilarisch boek (ware het onderwerp niet om te huilen) De hulpelozen van de macht (2012). Een andere uitzondering vormden de bijtend mooie opiniestukken van Peter De Graeve ten tijde van de Letermecrisis.

Binnen enkele maanden, in oktober 2013, zullen de Vlamingen precies vijf jaar lang geen federale regering boven zich hebben gehad die de steun heeft van 50%+1 van hun stemmen. Vlaanderen als bezet gebied, onder het juk van de overweldigende Franstalige minderheid. Nadat de Franstaligen begin jaren 70 vetorechten onderhandelden over van-alles-ennog-wat, wordt de Vlamingen sinds

N*A* * !!

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

Flamands de service Helaas ken ik geen Vlamingen die werken op kabinetten van Vlaamse ministers of staatssecretarissen in de federale regering. Anders had ik hen inconvenient questions gesteld. Hoe voelt het om het beleid (sic) te m a k e n v a n h e t minderheidsregime? Die stijl weet je wel. (Regime is voor mij trouwens een neutraal woord, ik bedoel ermee: het politieke systeem that is.) Mijn slecht karakter uit zich daardoor enkel door mijn Vlaamse kennissen die voor de federale overheid werken als ambtenaar federale ambtenaren zijn talrijk, en mijn kennissenkring breed - al eens met een mildere versie van die vraag te confronteren. Een schalks vraagje zou Cas Goossens het in het onvolprezen Leugenpaleis hebben genoemd. Genre: Heb je er dan geen problemen mee dat je werkt voor een overheid die (al vijf jaar) niet democratisch gelegitimeerd is door een meerderheid van de grootste bevolkingsgroep? Ikzelf vind mezelf al zwijgend toestemmen met het federale beleid elke keer ik pakweg boodschappen doe (en dus BTW betaal) of elke keer ik een pint bestel (en dus accijns betaal). Want immers no taxation without representation. Het probleem Belgi is maar mogelijk door de massa belastingen die de Vlamingen braaf blijven afdokken. Het is de keerzijde van de medaille genaamd Franstalige oververtegenwoordiging, overpolitisering en overconsumptie. To the victor belong the spoils. Vlaamse belastingen zijn de olie, het gegraai van de Franstalige politici de vlammen. Het geld van de ne is de macht van de andere. De brief met het vensterke is de eerste factuur die in de bus valt, het soort regime dat ermee wordt gevoed is de tweede (maar die komt langs de achterdeur).

Maar Vlamingen die voor de federale overheid werken fungeren nog meer als nuttige amands de service. Niet voor de nanciering, maar voor de uitvoering van het Franstalig gedomineerde beleid, en dat is toch nog een graadje erger dan gedwee belastingen blijven betalen? Is een werkstaking van de Vlaamse federale ambtenaren niet nog veel meer aangewezen dan een belastingstaking van de Vlaamse burgers? 5 jaar inbegrepen 500 dagen Summum van ironie was de overheidsmanager van het jaar Frank Van Massenhove, topman van de FOD Sociale Zaken als ik me niet vergis. Hij zette in 2011 op het toppunt van de voorbije vijf jaar zonder Vlaamse meerderheid d.w.z. toen er 500 dagen helemaal geen verkozen federale regering was - een heus media-offensief op. With a little help from de staatsomroep en andere vriendjes in de journalistiek mocht hij het volgende dringende verzoek uitbazuinen: Beste domme Vlaamse politici, merken jullie dan niet hoe jullie communautair gehakketak over pietluttigheden de werking van deze voor de rest zo uitstekende federale overheid stokken in de wielen steekt? (En, by the way: beste domme Vlaamse kiezers, willen jullie volgende keer juist stemmen?) Zwijgen en voortspelen, zei de dirigent tot het orkest in de balzaal van de Titanic. Shame zeg ik dan opnieuw. Dat richtingloos beleid (meervoud), die brutale politisering, die afgebladderde overheidsgebouwen, die talloze schamele ambtenarenleventjes en -salarisjes besteed aan paper shufing en het bedenken van nutteloze en ingewikkelde regeltjes die voor sommigen wel en voor anderen niet blijken te gelden, Niet in mijn naam!

En bovendien kunnen door het uitblijven van een regering de ambtenarentopposten die ondertussen zijn vrijgekomen, niet worden ingevuld, zette Van Massenhove zijn klaagzang voort. Dan denk ik: Maar snap dat dan. De lopende band stilleggen was nu net de bedoeling van deze regimecrisis zonder voorgaande. Dat was net de bedoeling van talloze Vlamingen in het stemhokje. Een groep die gewoonlijk vrij onverschillig is maar die ondertussen moe-gemilquetiseerd was (klinkt als: door een gehaktmolen gehaald worden). Zo moe dat hij in het stemhokje voor het eerst in 200 jaar massaal neen heeft gezegd. Faut le faire, zeg ik dan, want dit neen ging tegen alle niet-verkozen stakeholders van de status quo in: koningshuis, de politieke kaste (die aan haar parlementair pensioen denkt; ho ho dont rock the boat!), vakbonden en VBO, vastbenoemde ambtenaren, VRT en gesubsidieerde kunstenaars. Alsook betweterige professoren met pensioen die de preekstoel inklimmen en dus het tegengestelde bereiken van wat ze prediken. Eyskens, Huyse, . Huyse ging ooit lesgeven in ZuidAfrika over hoe we er in Belgi zo prachtig in slagen verschillende culturen te doen samenleven zonder bloedvergieten. Hoe laag kan je de lat leggen voor je land? Dus Van Massenhove, snap dat dan. Het is de bedoeling dat zo aan het regime wordt gezegd: En nu is het uit met doen alsof je neus bloedt, met business as usual! Basta! zegt Beppe Grillo. 500 dagen zonder regering. Buitenlandse kennissen spreken me grinnikend aan en zeggen: Jullie zijn degenen die ntonen dat politici useless zijn: geen regering en je merkt gewoon: het werkt bij jullie even goed! Momentje, I beg

N*A* * !!

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

to disagree. Stilstaan is achteruitgaan. Geen regering en het werkt bij ons even slecht. Niet beslissen als er geen regering is, n niet beslissen als er wel een regering is. Ook als er geen nieuwe federale regering is, blijft het gewicht van de politieke kaste en de talloze Belgische overheden op de samenleving loodzwaar. Een uittredende regering gaat haar boekje des te meer te buiten naarmate het vacum groter wordt. Le vide se comble zoals de Franstaligen dat cynisch zeggen. De Crem ging apetrots oorlogje spelen met de Amerikanen tegen Libi, ondertussen redde de federale o n t s l a g n e m e n d e minderheidsregering met miljarden Vlaams belastinggeld de Dexiaaandeelhouders. De Vlaamse kikker is veel gewend geworden, hij is al halfgaar, het doet hem niet eens meer met de ogen rollen. *** Deel II: Van pas komende antwoorden Oublier le temps / Des malentendus / Et le temps perdu / Oublier ces heures / Qui tuaient parfois / Ne me quitte pas
(Jacques Brel, 1959)

een aantal keer minder of meer tactvol uitgeprobeerd op Vlaamse federale ambtenaren (maar dont try this one op communiefeesten) en ik heb samengevat 6 soorten reacties gekregen:

dan nu opnieuw de chte maatschappelijke problemen aanpakken? Diepe zucht aan beide zijden van de tafel.)

6. Tenslotte de tegenaanval met het

vizier geopend: Dit is toch Belgi? Over heel Belgi beschouwd heeft de federale regering toch wl een zelfs ruime - meerderheid? Loft-socialisten Op de 5de en de 6de reacties, de tegenprovocatie en de tegenaanval, wil ik hier graag wat dieper ingaan. Ten eerste de tegenprovocatie. Niet zozeer de tegenprovocatie op zich fascineert me, want Vlaamse federale ambtenaren vallen naar mijn intutie voor een groot deel samen met de 10% Vlamingen die nog sp.a stemmen. Dit zijn in mijn ervaring mensen voor wie het belgicisme Louis Michel noemde het de Belgitude - zodanig tot de kern van hun lifestyle behoort dat ze wel voor altijd verloren zullen zijn voor de Vlaamse zaak. Of is Vlaams links dat mij dierbaarder is dan men zou denken - louter belgicistisch vanuit een soort cynische gerrymandering-strategie? Alleen met de hulp van de PS zullen we een linkserig beleid kunnen blijven voeren. Ik denk het niet, ik denk dat voor vele linkse Vlamingen, in navolging van Arno, Daan en andere artistieke dwarsliggers Belgisch nog altijd een soort geuzenlabel, een aantrekkelijke pose is. Dat Belgisch voor hen (nog altijd) een cachet heeft van modieusiteit, van savoir-vivre (bijvoorbeeld nietNederland-zijn) en van eigenzinnigheid (Kristien Hemmerechts: Ik vind het net jn dat deze staat per denitie geen natie kan zijn.). Och ja en voor ik het vergeet, van solidariteit, de 15% armen en het betonrot van de politisering in Belgi ten spijt.

1. Niet-bewust-zijn

van het probleem: wenkbrauwengefrons, blik die doet vermoeden dat ik van Mars kom.

2. Het

probleem depolitiseren/ privatiseren: Ik moet toch ook boterhammen eten? (And now you stop mentioning the war.)

3. Persoonlijk worden: Wat ben jij

verzuurd. (Juist. Voor mij is optimisme geen psychische noodzaak, zodat men mij desgewenst verzuurd mag noemen en deze tekst mag desgewenst ook gelezen worden als een pleidooi voor nog wat meer verzuring in Vlaanderen. Mensen die priv voldoende gelukkig zijn, moeten de maatschappelijke toestand onder ogen durven zien zoals die is. Private happiness, public misery. Genoeg mierzoete CD&V-praatjes over verbinding en verbondenheid.)

4. Het spel verleggen: Alsof wat

Vlaanderen zelf doet, het beter doet zeker! (Dit is een ander onderwerp mijn vraag betrof immers de legitimiteit van de federale overheid, niet de efcintie of effectiviteit ervan; nicht das Fressen, sondern die Moral. Reactie nr. 4 is dus naast de kwestie, maar de psychologie ervan verdient zeker een grondige behandeling elders of volgende keer.)

5. De bewuste? - tegenprovocatie:
Mijn Franstalige collegas worden die Vlaamse politieke fratsen nationalistische monsterscores en tutti quanti - stilaan beu. (Versta: Deze grap heeft ons al genoeg tijdverlies opgeleverd. Vlamingen moeten maar eens ophouden verkeerd te stemmen. Kunnen we

Emmerdeur die ik ben, heb ik mijn ongemakkelijke vraag hoe voelt het om een beleid uit te voeren dat zelfs niet door 50+1% van de Vlaamse stemmen wordt gesteund? nu al

N*A* * !!

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

Maar helaas ken ik in de Westerse wereld geen socialisten die zo machtsbestendigend en antiemancipatorisch werken als de sp.a. Vakbond van het establishment: van het koningshuis, van de political entrepreneurs (Stevaert, Vandenbossche sr., Vande Lanotte: on est le mieux servi par soimme), van de ambtenaren en van het in stand houden van de minorisering van de demograsche meerderheid. Marx draait zich om in zijn graf. Links als een slechte grap. Loft-socialisten. Het beeld van John Crombez duikt voor me op, het toenmalige genie achter de Paarse truc met het Belgacompensioenfonds, waarvan de factuur nu jaarlijks aan de federale begroting wordt gepresenteerd. Flamand de service die in een regering zonder Vlaamse meerderheid ook nog eens voor de sluwe Franstaligen de kastanjes uit het vuur moet gaan halen door nog meer belastingen bij de Vlamingen te gaan ophalen dan dat ze nu al betalen faut le faire (bis). Franky Leesveldt Maar nog meer dan de tegenprovocatie zelf fascineert me het beeld dat die provocatie schetst van het wereldbeeld van de gemiddelde? - Franstalige in kwestie: hij wordt het gedrag van de Vlamingen beu. De gemiddelde Franstalige! Hem moet ik natuurlijk dringend toevoegen aan mijn interview-lijstje (des te meer omdat ik graag vreemde talen spreek): Hoe voelt het nu, nu je liefde tegen je gezegd heeft dat ze niet meer van je houdt? Terwijl jij zelfs nooit liefde voor haar hebt gevoeld. (zie Herv Hasquin (MR) meer dan 10 jaar geleden intussen al: Als de Vlamingen willen raken aan de sociale-zekerheidstransferten, hoeft Belgi voor ons niet meer.)

En hoe voelt het als je als enige reactie op haar mededeling dat het over is, haar sleutels afpakt zodat ze zonder jouw toestemming het huis niet meer uitraakt (vergrendeling wordt dat ook genoemd)? Wie is er dan in feite het eenzaamst? Wie is er dan in feite het zieligst? Jij toch? Jij als iemand die maar n fase doormaakt in zijn emotioneel bestaan: die van de eeuwige ontkenning. Jij, als een Franky Loosveldt-type uit de Vlaamse sitcom Het Eiland: kinderlijk egostisch, gebrek aan empathie te over, maar je o paradox - steeds tekortgedaan voelend. Je hebt nog steeds je vrouw, jawel, maar je energie gaat naar de patstelling, naar de containment van haar ontheemdheid, terwijl het behangpapier verder vergeelt (het dateert van de jaren 70). Ne me quitte pas, bezweer je haar dag na dag, maar het is de angst voor de leegte die doorklinkt, niet de liefde of de spijt. Belgi is een huis dat moe en afgebladderd is (uitgeleefd noemt Rik Van Cauwelaert het). Het parlement belachelijk gemaakt; de ambtenarij murw gepolitiseerd, door de houdgreep van de kabineto-cratie die de Vlaams-Franstalige patstelling gebaard heeft. (Ambtenaren hebben het imago van losers, maar als je op een kabinet werkt, dan mag je in Belgi trots zijn.) Dat zou ik die gemiddelde Franstalige vragen. De hoer van Belgi Want zij, zij is een passende metafoor voor het verschijnsel Vlaming: iemand die zich ook na bijna 200 jaar - nog altijd niet thuis voelt in het eigen huis. Together alone. De grootste eenzaamheid is samen eenzaam zijn. Geen tijd en kracht hebben om eindelijk je eigen leven op orde te krijgen, omdat losraken uit de historische relatie waarin je gekneld zit al je energie opeist. Niet alleen het huis Belgi

oogt afgebladderd en vergeeld, ook het huis Vlaanderen ziet er slonzig en grauw uit. Na jaren van vertwijfeling je zelfvertrouwen kwijt, uiteindelijk ook je zelfrespect. Vloermat. Nooit de culot gehad er de stekker uit te trekken, en dus medeschuldig, medeplichtig aan het dbacle. Wie bij de hond slaapt krijgt zijn luizen. De CVP was de hoer van Vlaanderen, maar Vlaanderen is de hoer van Belgi. Zeer betekenisvol vergelijkt Philippe Van Parijs (sympathieke Franstalige Brusselaar en UCLlosoof) Belgi met een huwelijk waarin de man zijn slechte gewoontes niet verandert omdat hij het echtscheidingsdreigement van zijn vrouw niet gelooft. En Etienne de Callata (eveneens Brusselaar en UCL-professor, maar ook rijkenbankier en ex-PSC-cabinetard) is de enige publieke Franstalige die ik ken die zegt dat Franstalig Belgi de greep waarin het zijn Vlaamse concubine houdt wel wat zou mogen lossen: Franstalige politici moeten ophouden de Vlamingen een beleid op te leggen dat niet in minstens n ander buitenland wordt gevoerd liet hij een paar jaar geleden in Le Vif/LExpress optekenen. (Hij had het over de loonindex en de in de tijd o n b e p e r k t e werkloosheidsuitkeringen, maar dit terzijde.) Vertaald naar de liefde: Schat, pas als je mij een ander koppel vindt waar de vrouw een eigen slaapkamer mag hebben, hoef je niet meer elke nacht bij mij te slapen. Het is dit lage Franstalige politieke EQ (Leterme autistisch???), dat ik hierna Franstalige disconnectedness zal noemen on a marre des btises nationalistes des amands dat de lagere-middenklasseVlaming moe-tergt. Moegetergdheid die nog groter is geworden sinds deze federale

N*A* * !!

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

minderheidsregering - zodra ze in het zadel was geholpen door de wanhopige Vlaamse traditionele partijen prompt een belastingoorlog begon tegen het landsdeel dat niet voor haar heeft gestemd, maar wel het enige is dat in staat is haar voortbestaan te nancieren. *** Deel III: Putain, putain, on est quand-mme tous... des belges

Franstalige debatten. Bloem-pot; blaft-niet; bijt-niet. Vastbenoemde opinieschrijver/wijsneus die met elk stuk dat hij in de regimepers schrijft nog maar eens 100 extra kiezers kwijtspeelt voor de minderheidspartijen.) De bewuste? - redeneerfout die de tegenaanval maakt is de analogie met bijvoorbeeld het Verenigd Koninkrijk. In het artikel Divided Kingdom in The Economist van 20 april werd een boeiende analyse gemaakt van de steeds gepolariseerdere politieke geograe van het VK: door de decennia heen zijn Labour-regeringen gaan leunen op een parlementaire meerderheid die meer en meer ging bestaan uit verkozenen uit het noorden, terwijl datzelfde is gaan gelden voor Toryregeringen maar dan wat ZuidEngeland betreft. Geograsch min of meer ongelijk gespreide politieke steun van regeringen is bijna onvermijdelijk in alle democratien. Mede doordat in het VK een meerderheidssysteem (rst past the post) geldt is het daar zover gekomen dat het amper nog zin heeft voor een linkse inwoner van say - Kent om Labour te stemmen, of voor een rechtse inwoner van say - Humberside om voor de Torys te kiezen. Maar wat de toestand in Belgi anders dan in het VK - maakt tot de dictatuur van de minderheid waarin de Vlamingen zich al 5 jaar bevinden is dat de Vlamingen niet kunnen stemmen voor die partijen die al 5 jaar samen een buiten verhouding groot aandeel hebben in de federale meerderheid (d.w.z. de Franstalige partijen). De inwoner van Kent kan daarentegen nog altijd Labour stemmen en datzelfde Labour kan nog altijd zijn pijlen richten op swing districts in ZuidEngeland - net zoals Obama steevast alle hens aan dek roept zodra Ohio aan de einder opdoemt.

Samengevat: het VK en de VS, for that matter -, zijn nog altijd n enkele politieke ruimte, waardoor de evolutie in het VK misschien kan worden betreurd, maar zeker niet de mate van illegitimiteit heeft bereikt van de toestand in Belgi. De Franstalige partijen weten uiteraard dat de Vlaamse stemmen tenminste op korte termijn, maar in de politiek is een legislatuur een eeuwigheid - irrelevant voor hen zijn. Kortzichtig als ze gedwongen worden te zijn door hun onderlinge snoeiharde concurrentie om beste Franstalige te zijn, reageren ze daarop met het voeren van een beleid dat buiten verhouding de Franstalige kiezers bedient. Lees ook Marx in Das Kapital: Pity the capitalist. Hij buit uit, niet omdat hij zo een slecht karakter zou hebben, maar omdat hij ook maar een willoos radertje is dat mee moet draaien in een pervers systeem. Begrotingstekorten herverdelingsstrategie als

You gave me nothing / Now it's all I got / We're one / But we're not the same / We hurt each other / Then we do it again
(U2, One, 1992)

Waarom accepteren wij een regering die niet door een Vlaamse meerderheid wordt gesteund?, vroeg ik me af in deel II. Reactie nummer zes, de openlijke tegenaanval, luidt dan: Dit is toch Belgi? Over heel Belgi beschouwd heeft de federale regering toch wl een zelfs ruime - meerderheid? Hierop wil ik uitgebreider ingaan, omdat ik ze zo interessant vind als reactie. Was diezelfde reactie trouwens ook al niet op het hoogste politieke niveau verwoord door Andr Flahaut, voorzitter van de K a m e r v a n Volksvertegenwoordigers? Elk parlementslid is een Belgisch parlementslid. En recent nog in De Morgen door de onvermijdelijke Sinardet natuurlijk: Et alors? (Sinardet. De moeite waard voor een afzonderlijk artikel later en elders? Excuus-Vlaming in

Te r u g d r i n g e n van het begrotingstekort is daardoor nog minder een prioriteit voor de federale regeringen van de laatste 5 jaar dan voor de federale regeringen daarvoor. Integendeel, begrotingstekorten zijn net de bedoeling van de Franstalige partijen. Want de staatsschuld wordt toch terugbetaald met belastingen van die geograsche groep die ondervertegenwoordigd is in die federale regeringen (zie ook de redenering van Louis Verbeke in De Tijd van 2 april). En de overheidsuitgaven die dankzij een begrotingstekort verricht kunnen blijven worden komen toch buiten verhouding de politiek oververtegenwoordigde Franstalige inwoners ten goede. Ambtenarensalarissen; socialezekerheidsuitgaven; NMBSsubsidies, en ook meer recente

N*A* * !!

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

potjes van solidariteit die onder Paars werden opgericht, zoals Groot(?)stedenfonds, voorschotten aan alleenstaande moeders die hun onderhoudsgeld niet ontvangen en sociaal (sic) stookoliefonds. Het boeken van begrotingstekorten en het ophopen van staatsschuld niet zozeer als strategie van herverdeling tussen generaties, maar als strategie van herverdeling tussen Vlamingen en Franstaligen. En als uitsmijter: de Franstaligen houden er meer rekening mee dat Belgi een aopend verhaal is dan dat de Vlamingen vermoeden. (Lees ULg-constitutionalist Christian Behrendt sinds 2007 in Le Soir of La Libre.) En dan is het natuurlijk perfect rationeel van hen om de put nog wat dieper te maken. Aprs nous le vide. Veel beter dan de Vlamingen zijn de Franstalige politici aangevuurd door hun legertje constitutionalisten, een zeldzame diersoort die in geen ander land zoveel voorkomt als in Belgi - in staat het Belgische conict als het moet ook geopolitiek te benaderen. (O ja en graag een corridor naar Bruxelles als dessert ajb.) De Vlamingen zouden EUbegrotingscommissaris Olli Rehn een standbeeld moeten geven naast dat van Breydel & De Coninck op de Grote Markt in Brugge. Magnette was so damn right hem aan te vallen tijdens het recentste PS-congres. Wat Vlaamse politici niet durven, doet Europa wel voor ons: Deepwater Horizon eindelijk blussen. (Want dichtbetonneren is zelfs voor Olli Rehn voorlopig nog een brug te ver.) En wat gezegd tegen de burger die denkt dat de stoet van politologen die de Vlaming met hun wekelijks praatje in de regime-gedwe Vlaamse media verder in slaap wiegen, zich ook maar zouden

trachten te buigen over de effecten van het Vlaamseminderheidsregime van de voorbije 5 jaar? (Voor wetenschappers toch een natural experiment op een presenteerblaadje zou men zeggen?) Dream on. *** Deel IV: De Franstalige politieke partijen: macht als (dis-)connectedness Macht beu worden overkomt alleen zij die geen macht hebben
(Giulio Andreotti (1919-2013, 28-voudig Italiaans minister, waaronder 7-voudig eerste minister, voor Democrazia Christiana tot aan haar ondergang)

verkiezingsuitslag van 13 juni 2010 Milquet de huid vol in de RTBfstudios, live on camera, wegens te eenzijdig ingezet op containment van de Vlamingen tussen 2007 en 2010 (Madame Non). Is het louter hun onderlinge electorale concurrentie die de Franstalige partijen de kop in het zand doet steken wat de gure wind uit het noorden betreft? Of is het opnieuw disconnectedness (zie deel II) met Vlaanderen? Tracht het Nederlands van di Rupo te verstaan, of dat van zijn vice-eerste ministers Milquet en Onkelinx. Niet verstaan als metafoor van niet begrijpen. Eentaligheid als metafoor van etnocentrisme. Hoeveel blunders kan je begaan voor ze je de kop kosten? Het doodvonnis van het regime dat de bestaansreden is van de Franstalige politieke elite had zij in feite al in de jaren 70 getekend door toen al even kortzichtig toe te staan dat de traditionele Belgische politieke partijen splitsten. (Een regime dat toestaat dat zijn partijen zich geograsch-cultureel splitsen, splitst in feite meteen zichzelf. Ceci n'est plus un pays.) Toen al heeft de Franstalige politieke elite vermoedelijk ongewild - een doos van Pandora geopend die ze nooit meer zou kunnen sluiten. In feite was het hek al van de dam toen de Franstaligen op het einde van de 19de eeuw beseften dat ze de Nederlandse taal in Belgi nooit uitgeroeid zouden krijgen. Philippe Van Parijs: Het project van Belgische natievorming is totaal (mijn beklemtoning) mislukt. (Reactie van Philippe Moureaux: Van Parijs is geen echte Franstalige.) En al helemaal toen ze na WO I het algemeen enkelvoudig stemrecht moesten toestaan. Belgi is niet bestand tegen democratie, stupid.

It takes two to tango. Vlaamse minderheidssteun in het parlement betekent overweldigende Franstalige meerderheidssteun in datzelfde parlement. Beseffen de Franstalige politici dan niet dat ze zo Belgi tegen TGV-snelheid verder in het morele faillissement storten? (Ils nous ont pris la Belgique.) Blijkbaar niet, Mise au point voert nog een keer cdHsenator en UCL-constitutionalist van dienst Francis Delpre op. Die weet er wel weer een grondwettelijke mouw aan te passen. Wat bezielt de Franstalige partijen om zich niet meer zorgen te maken over het - de laatste tien jaar zienderogen slinkende enthousiasme van hun bedpartner? Ik ken slechts n anekdote terzake: Marcel Cheron, de communautaire specialist van Ecolo, scheldt vlak na het bekend raken van de

N*A* * !!

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

Franstalige 'disconnectedness' bis De vrij grondige disconnectedness van de Franstalige politici tegenover de Vlaamse politieke werkelijkheid is die van de heerser. Het is de brutaliteit van degene die meent het zich te kunnen veroorloven disconnected te zijn, u i t g a a n d v a n d e vanzelfsprekendheid van zijn macht, (La Belgique nous appartient. La Belgique sera latine ou ne sera pas.), uitgaand van de permanente hallucinatie dat Belgi er nog altijd perfect zou uitzien volgens het beeld van en de gelijkenis met de Franstaligen en zich heerlijk onbewust van het feit dat er ook maar iets zou kunnen bestaan als een Vlaamse werkelijkheid die toch niet volledig zou samenvallen met de Belgische. What a splendid isolation. Belgi en Frankrijk zijn de enige landen in de wereld, Frans is er de enige taal, en bovendien staat de tijd er stil. (Vieux temps, dat is toch een soort Stella?) Het koosnaampje van de heerser voor het woord macht is in Belgi het woord evenwicht. Equilibre is n van de meest tricky woorden in de taal van Voltaire, zoals in de zalvende zin: Il faut une solution quilibre. Die zin heeft iets bezwerends. Performative speech. Alleen machthebbers spreken die zin uit in Belgi. Evenwicht = die toestand waarin de machtsverhoudingen geen krimp geven. Klinkt als: La Belgique est bien comme elle est. (Di Rupo), of als On nest demandeur de rien (idem). Ik was ooit op een studiedag over het Belgische pensioenstelsel waarop de Vlaamse spreker zich vertwijfeld afvroeg wanneer we nu eindelijk gingen beginnen met hervormen, en de Franstalige spreker zich vervolgens vertwijfeld afvroeg wanneer we nu eindelijk gingen stoppen met

hervormen. (En dat was niet alleen te wijten aan de afwezigheid van simultaanvertaling.) Aujourdhui rien, schreef Louis XVI in zijn dagboek op de dag voor de bestorming van de Bastille. Net als de Vlamingen zijn de Franstaligen ook kikkers, maar dan gegaard in hun eigen machtsgewenning. Disconnectedness. Ik vind het zo een passend begrip. In volle regimecrisis laten PS-apparatsjiks (Ambassadeur Electro et consorts, plus andere hoge piefen op PSkabinetten) zich nog steeds betrappen met hun handen in de kassa. Living it up like theres no tomorrow. Un transfert peut en cacher d'autres. Ik zou denken: PS, nu even niet! De PS, die de macht zo gewend is. Men zou net verwachten dat dat haar rustiger maakt. en de 'French connection' Om nog maar te zwijgen (quod non dus) van de chte bankovervallen door het minderheidsregime op het geld verdiend door de Vlamingen: de stutting van wankelende Franse giganten zoals Dexia zaliger en BNP Paribas met Vlaamse spaarboekjes (exGemeentekrediet, exBacob, exGenerale Bank, exASLK, ). MR-politici organiseren de roof altijd net dat tikje intelligenter, subtieler, grondiger dan PS-politici. De briljante Didier Reynders op kop, met Albert Frre uitmuntend geconnecteerd bij le tout Paris souferend in de coulissen. (Federale MR-politici lijken ook beter Nederlands te spreken dan federale PS-politici.) Alsof ze weten dat Belgi op zijn laatste benen loopt. (Beeld: Imelda Marcos laat nog gauw haar juwelen inpakken vooraleer ze in het door de CIA klaargezette legervliegtuig stapt.) Zie ook de door Paars begeleide kolonisering van onze electriciteitsfactuur door nog een

andere tak van Parijs staatskapitalisme, GDF Suez. Duizenden verdiende Suez-klanten die elke dag mee de elektriciteitstarieven in Frankrijk laag houden. (GDF Suez als public enemy no. 1. Plots lijken de binnenlands-Belgische transfers het werk van broekventen.) Frankrijk. Dat is stof voor een andere keer. De enige buitenlanders die gemeend liefdevol over Belgi tegen me spreken zijn de Fransen, een teken aan de wand over hoe we hen al die jaren rotverwend hebben. (Het tegendeel van liefde is onverschilligheid, dus het pijnlijkst is de houding van het weekblad The Economist, niet toevallig Brits. Sinds het in volle Leterme-crisis zijn kans schoon zag om ongevraagd te adviseren dat een staat die terminaal is, maar beter ook sterft, bericht het gewoon niet meer over Belgische toestanden.) Belgi is de rijpe appel in Frankrijks schoot, n oprecht dankbaar voor die eer. Want op Frankrijk zelf na is Belgi het meest enthousiaste lid van de Club Med die la Francophonie heet. We zijn dan wel een knechtenvolk, maar van Frankrijk zijn we de meesterknecht. (Hoe schizofreen kan een woord een volk maken: meester-knecht. Nu draait Hegel zich om in zijn graf.) De Belgen zijn de tweede dapperste der Gallirs. De koloniaal komt lvolu een vaderlijk schouderklopje geven: Ah qui voil, a va mon cher? Trs bien monsieur, merci, et avec la famille aussi!, glimt de volu van trots om zoveel majesteitelijke aandacht. La grande France en les ptits belges. Belgi als Klein-Frankrijk. En de Vlaming? Stockholmsyndroom? Sympathie voor je gijzelnemer? Hij bleef comme grenouille bien cuit - het wel chique vinden om zijn kinderen Franse

N*A* * !!

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

voornamen te geven. (Gelukkig meestal minder protserig dan in Jean-Jacques De Gucht.) En hij bleef hondstrouw naar Frankrijk op vakantie gaan, terugkerend met de koffer vol jne Bordeaux. Zoals de brave gek die zijn inbrekers zwaaiend achternaloopt in de nacht, roepend dat ze zijn uurwerk zijn vergeten. Disconnectedness kneuterigheid als

te drukken in het Frans, de wereldtaal van de Franstaligen. (En platbroeken als Vanackere - in feite ook een soort Franstalige - doen gretig mee.) Eens te meer Leterme parafraserend regime-terrorist tegen heug en meug Alleen maar Frans kunnen, willen, en menen te moeten spreken. Kneuterig, navelstaarderig, nationalistisch. Erger nog, moeite hebbend met multiculturaliteit, replis sur eux-mmes. Nochtans zijn het in Belgi de Vlamingen die deze complimenten te beurt vallen. Terwijl de Belgicisten zich zulke prima diplomaten, bruggenbouwers, en internationale compromissensmeders vinden. Zelfs als 500 dagen niet genoeg zijn om in je binnenland een regering bijeen te harken. Zelfs als ze niet eens verstaanbaar Engels spreken en zelfs als ze tot de cultuur behoren die in eigen land gewend is zijn zin te krijgen. Zie ook de zeer schematische manier van wereldopdeling van ex-minister van buitenlandse zaken Louis Michel: bipolair, geobsedeerd door de VS, en met leidend licht Frankrijk (juist, dat was een weggever). Dat als laatste der Gallirs nog weerstand biedt tegen le noliberalisme, wat dat woord ook mag betekenen. (Als laatste? Neehee, n ander dorpje stemde in 2004 evenmin voor de belangrijke EU-richtlijn ter vrijmaking van de internationale handel in diensten.) Franstalige politici zijn heersers die paradoxaal genoeg gekenmerkt worden door een kneuterigheid waarvoor ik me plaatsvervangend doodschaam. Plaatsvervangende schaamte is de meest frustrerende schaamte, want je staat machteloos tegen de oorzaak ervan. Ik schaam me dat op zowel hun als mijn identiteitskaart het label Belg staat. (Lydia Protut parafraserend: Ik ben niet blij dat gij in mijn team zit.)

Het is eens wat anders, knechten die zich schamen voor hun meesters, eerder dan omgekeerd. *** Deel V: De Franstalige politieke partijen (bis): de gekwetste heerser Tout va trs bien, Madame la Marquise, / Tout va trs bien, tout va trs bien. / Pourtant, il faut, il faut que l'on vous dise, / On dplore un tout petit rien
(Paul Misraki, 1935)

Menen Franstalige Belgen dan nog steeds dat ze deel uitmaken van een grote cultuur, aan wie kleine culturen zich moeten aanpassen? Ik vind soms een gelijkaardige subtielere of minder subtiele Herrschaft-houding terug bij andere volkeren met een grote geschiedenis, de Engelsen, de Nederlanders, de Zweden. Maar bij hen gaat die toch vaker gepaard met een soort relaxte wereldwijsheid (ik zou bijna durven schrijven: kosmopolitisme) of wordt die toch minstens vergezeld van een redelijke beheersing van de wereldtaal genaamd het Engels (toegegeven, wat de Engelsen betreft is dat niet zo moeilijk). De kennis van het Engels en for that matter van andere talen, Duits, Nederlands, Spaans, - van onze Franco-Belgische leiders? Faut pas rver. Onbestaande of toch minstens om in de grond te zakken van schaamte. Zie bijvoorbeeld Picqu, Thielemans, Desmarets: de stoet van Engelsonkundige minister-presidenten/ burgemeesters van de hoofdstad van Europa. (Ridder de Donna is de uitzondering die de regel bevestigt.) Zie bijvoorbeeld Olivier Chastel, Engelsonkundige exminister van Europese Zaken. Maar gelukkig is hier opnieuw Frankrijk als rugdekking, Lexception franaise als eeuwige excuus voor Franstalig-Belgische politici om zich op internationale vergaderingen uit

Maar de heerser (zie deel IV) is gekwetst, misschien zelfs vernederd. Hij heeft met lede ogen moeten aanzien dat de Vlamingen gedurende decennia hele stukken en brokken bevoegdheid en begroting uit de unitaire staat wegsleurden. Als n langgerekt volksfeest in het paleis van een pas omgevallen Arabische despoot. Schrijnende pijn, jaren later voelt het nog altijd als amputaties (meervoud). En hij wordt s nachts soms uit zijn slaap gehouden door het doembeeld dat het voor hn wel eens nooit genoeg zou kunnen zijn. Hij zag ondertussen zijn eigen dominante cultuur verarmen, en ziet zich al decennia jaar na jaar living hand to mouth-transfers aanvaarden van de cultuur die hij ooit probeerde te assimileren tot de zijne. De heerser-bedelaar. Uitbreiding van het sociaal stookoliefonds, dat was de aalmoes die de PS eiste toen Leterme die partij einde 2007 vroeg zijn coalitiepogingen te komen

N*A* * !!

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

depanneren. Ambitie? Veralgemening van het assistanat, ook bekend als: iedereen een uitkering. Cest la mer boire: de heerser zag zijn staatsbedrijven failliet gaan of opgekocht worden. Met als absolute dieptepunt les hauts-nanciers L i p p e n s - Vo t r o n - M i t t l e r, aanspraakmakers op de troon van de ooit soeverein heersende Socit Gnrale de Belgique. Op het hoogtepunt van hun hoogmoed werden ze met pek en veren afgevoerd, als uit een ordinaire goktent in een strip van Lucky Luke. Parvenus zou Di Rupo zeggen. Belgi, het enige land dat als gevolg van de bankencrisis een grootbank aan het buitenland moest verkopen. (Aan Frankrijk, needless to say. Bof, zuchtte Maurice Lippens achteraf, die van BNP waren de enige buitenlanders die niet bang waren van het Belgische institutionele doolhof.) De Belgenmop is Belgi zelf En tenslotte, to add insult to injury, zag de heerser zich de Belgenmop van de wereld worden door zijn wereldrecord land zonder regering zijn. (Sublieme bewijs uit het ongerijmde van het niet-werken van Belgi: veronderstel namelijk dat Belgi wl werkt, en je stoot onvermijdelijk op een contradictie: 500 dagen aanmodderen tot je je zo vastgereden hebt dat je niet meer vooruit of achteruit kan.) Hoe irritant lang moeten die 500 dagen geduurd hebben voor het Nederlandsonkundige deel van het rondreizende circus dat la diplomatie belge heet? Receptie na receptie, sjieke ambassade na sjieke ambassade daarover vragen krijgen. Daar sta je dan met je Franstalige oververtegenwoordiging qua ambassadeurs Word je elke keer je de wijn aan het bespreken bent liever in je zeer goede Frans dan in

je krakkemikkige Engels (haha, de Belgenmop binnen de Belgenmop: ambassadeurs in schabouwelijk Engels, als Belgi niet bestond moest men het uitvinden) onderbroken met de vraag om eerst de janboel back home nog eens uit te leggen. Je zou voor minder je glas halfvol wegzetten en de dienstwagen laten voorrijden. De imagoschade is enorm, ze zal de Belgicisten-van-beroep blijven achtervolgen zolang Belgi zal blijven bestaan: Pardon me. Hang on a sec. Zei jij daarnet niet dat land te vertegenwoordigen dat ooit eens nog niet zo lang geleden - 500 dagen ()? Ook voor binnenlands gebruik is de schade enorm. Was het me in de hoogdagen van Paars al eens gelukt om met een Franstalige over het Belgische probleem te praten, dan kon die als die wou met een vingerknip de discussie doodmaken. Tes sparatiste, ou quoi? Di Rupo gemeentjes in de campagne van 2007 vragend aan Leterme: Meneer Leterme, houdt u wel van Belgi? Ces petites phrases qui tuent. Phew. Het is zo een uphill battle geweest voor de Vlamingen. Al bijna 200 jaar lang moeten ze zich schuldig voelen niet te houden van iets dat hen werd opgelegd. Of Vlaamse Belgicisten die beet denken te hebben: Zeg het dan. Zeg het dan, dat je Belgi wil splitsen. (Want wat met geweld is samengebracht zult zij niet scheiden.) Zeer nuttig, dat gebroken taboe. Ha, en hoe zou dat voor wijsneus Karel De Gucht geweest zijn die buitenlandminister was tijdens de Leterme-crisis? Beeld: De Gucht als verveelde gast in het rechttoe-rechtaan praatprogramma op Nederland1 Pauw & Witteman; De Gucht zingt tien maal na mekaar helemaal zijn arrogante zelf zijnde het refreintje Tout va trs bien madame la

marquise. Pauw en Witteman alleen maar minutenlang wenkbrauwengefrons. Taal en macht De heerser ziet zich uiteindelijk zelfs verplicht zich tot het morrende volk te richten in het patois van het volk zelf, le amand zoals Franstaligen het Nederlands noemen. (Het Nederlands: met 20 miljoen native speakers de 8ste taal van de EU, maar voor wie Frans nog altijd een wereldtaal vindt slechts het dialect van 6 miljoen amands, en dus tijdverlies om het te leren.) Herinner le prince Philippe in 2001 glimmend van trots als kersverse vader: Het is een vrouwtje! Beluister het gestotter van di Rupo, of de platitudes van Onkelinx en Milquet, wanneer ze de pers toespreken na uit de comfort zone van hun ntalige ministerraad te zijn gerukt. Alsof Vlamingen massaal de politieke geletterdheid van kleuters zouden hebben. Hun strategie is gesosticeerd: ze lachen de tvkijkende Vlaming uit door zichzelf uit te lachen. (Trouwens jammer dat de ministerraad de vergadering die er wl toe doet - nooit op tv komt; in de plaats daarvan krijgen we commedia dellarte van het parlement, het hysterische Villa Politica.) Maar kijk eens, zeggen mijn linkse vrienden me, terwijl ons eigen Frans al decennia verslechtert, is hun Nederlands aan het verbeteren. Hun bewering blijkt gesteund op een populatie van enkele tientallen coles dimmersion in Walloni. Berouw na de zonde? Krokodillentranen op een hete plaat? Elke keer een Vlaamse federale ambtenaar in het Frans antwoordt op een vraag van zijn Franstalige overste, zou het met een superieur monkellachje moeten zijn. Voor het eerst in de

N*A* * !!

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

geschiedenis van Belgi begint te gelden dat macht zich uit door het wl spreken van een taal in plaats van door het niet-spreken van een taal. Als ik Le Soir of Mtro opensla, ben ik elke keer weer verbaasd dat alleen buitenlandse tv-programmas van andere Franstalige zenders worden afgedrukt. Ik heb medelijden met deze woestijn van monocultuur. De troon van de heerser trilt, net als zijn hand. Remember Philippe Maystadt, de bekwame en eeuwige PSC-machtsminister van (vooral) Financin (1980-2000). (Hij was het en niet de kwestie-Happart - die er in 1987 over besliste dat 5 jaar rooms-blauw besparingsbeleid welletjes was geweest.) Voor Maystadt was macht zoiets natuurlijks dat hij het nooit nodig heeft gevonden publiekelijk ook maar een woord Nederlands te spreken. Daarentegen ogen Di Rupo, Onkelinx, Milquet, en le prince Philippe niet als heersers. Ze lijken een beetje schichtig als ze spreken tegen die omsingeling door Vlaamse microfoons. Ze ogen houterig, stuntelig, gemaakt spontaan. Ze ogen alsof ze niet goed in hun vel zitten, zich bewust van een inconvenient truth somewhere out there, waaraan ze keer op keer worden herinnerd door le vent du nord als de verkiezingsuitslagen binnenstromen. De klap van de 500 dagen zonder regering is nog steeds niet verwerkt: Hielden die rare Vlamingen dan al die tijd al niet van dat prachtige land waarin we nu al bijna 200 jaar met hen samenleven (vivre ensemble)? Di Rupo sprak toen hij met zijn PS buitenspel stond tijdens het eerste bedrijf van de Leterme-crisis van een tristesse innie parmi les gens. De Belgische vlaggen die in Franstalig Belgi werden

uitgehangen tijdens de 500-dagencrisis hadden een hoog Ne me quitte pas-gehalte. Ze wapperden niet, ze hingen als bijna dode bladeren in die herfst van 2010. Vlaggen van wanhoop, vlaggen van ontkenning. Faire le deuil bestaat uit meerdere stappen. In denial. Het land dat nog niet weet dat het niet meer bestaat. (Niet weten dat het niet meer bestaat. Cest bien dit a hein, zou Michel Daerden zaliger grinniken om n van zijn betere wisecracks.) Beeld uit Sus & Wis: een blok steen heeft net een klets gekregen van Jerommeke, maar verkruimelt pas 2 prentjes later. De heerser zit aan de pillen, uistert men. Hij is rijp voor de psychiater. *** Deel VI: De Vlaamse politieke minderheidspartijen Wie bang is krijgt ook slaag
(Vlaams gezegde)

de Engelsen de strategie volgens de welke ze hun wereldrijk opbouwden. Evolus noemden de Belgische kolonialen de glunderende Congolezen met een bic in hun hemdzakje en wat woorden Frans uit hun mond. Aprs nous le dluge. Politiek als vaste benoeming; politici als kaste. In welk land krijgen links, rechts n centrum een pak slaag tijdens de verkiezingen, en gaan ze daarna bij elkaar uithuilen in dezelfde regering? Politiek is dood, leve het kartel van de verliezers. Uit radeloosheid begint De Morgen positief te schrijven over de ne CD&V-er na de andere, en behandelt ze VLD-dinosaurussen nog met meer omzichtigheid dan onder Paars. De maskers van CD&V, VLD en SP.a vielen in 2011 voorgoed af, en hun kiezers konden niet langer negeren dat hun verkozenen naakt waren - dat het hen om de naakte postjes te doen was. De naakte drang naar kortetermijn-sauve-ce-quon-peut van hun kaartenhuizen van patronage en clintelisme Gered door beursvloer de bel van de

Terwijl de Franstalige partijen een kartel van obstructie vormen, zijn de Vlaamse partijen verdeeld in hun recepten voor verandering. Er zijn meer manieren om voor verandering te zijn, dan om tegen verandering te zijn. En er zijn meer manieren om iets los te wrikken, dan om iets vast te betonneren. Toch fascineert het gedrag van de Vlaamse partijen die zich al vijf jaar door het Franstalige regime laten copteren. Vijf jaar vijgeblad voor de heersende dictatuur van de minderheid. Indirect rule noemden

enkel gelegitimeerd door de nancile markten. 2011: Marx draait zich minstens een tweede keer om in zijn graf. Twee Belgische socialistische partijen (en vier andere) zeggen in een Belgische federale regering te stappen vanuit ontzag voor de nancile markten. Socialistische partijen die een objectieve bondgenoot vinden in de nancile markten. Ideologie stierf in 2011. Politiek niet langer als should do maar als cannot do otherwise. Het zijn de nancile markten die de Vlaamse minderheid een soort meerderheid bezorgden die de gewone Vlaming haar niet langer wou leveren. De Vlaamse

N*A* * !!

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

minderheidspartijen hebben zo hun ziel verkocht aan de duivel want ze gingen regeren ofcieel puur omdat anders de molensteen genaamd Belgische staatsschuld nog zwaarder zou gaan wegen rond hun nek. Staatsschuld die nota bene mede door de jarenlange deelname aan het federale beleid door de Vlaamse traditionele partijen zelf tot stand was gekomen. (In 2008 had Herman Van Rompuy al eens gezegd dat CD&V haar staatshervormingsbeloftes had ingeslikt wegens omvallende banken. Maar Van Rompuy was geen socialist.) Men zou er zelfs een cynische strategie in kunnen zien: de Belgicisten hoopten de Belgische staatsschuld in het verleden zo hoog op dat ze een molensteen geworden is rond de nek van de tegenstanders van het regime. Begrotingstekorten boeken, niet alleen als herverdeling binnen het regime maar ook als betonnering van het regime. (Zie opnieuw Rondas.) De welvaart van de mensen Maar de Vlaamse regeringspartijen voelden geen schaamte voor hun naaktheid: Goed dat wij er nog waren. Goed dat wij tenminste onze verantwoordelijkheid hebben genomen, en belet hebben dat Belgi aan de verkeerde kant van de eurocrisis zou zijn beland. Vijftien jaar geleden moest Belgi al eens gedelibereerd worden bij de eurotoetreding. En nu weer met de hakken over sloot, deze keer met de adem van de speculanten in de nek. De derde hoogste belastingdruk ter wereld, en nog tekort hebben op het einde van de maand. Belgi kan als grijze muis comfortabel zijn wagonnetje aanpikken aan locomotieven Duitsland en Nederland, steevast twee sterke euro-buurlanden, Belgi ligt midden in Europa en Brussel is er zelfs de hoofdstad van. Maar toch

moeten we blijkbaar blij zijn dat de markten er op het laatste ogenblik vanaf zien om ons op een hoop gooien met periferien als Portugal en Griekenland. CD&V-uit-den-treuren: Omwille van de welvaart van de mensen. Maar de welvaart was al niet meer gevrijwaard. De Belgoc o m p ro m i s s o l o g i e - h o o f d s t u k elvendertig: Niemand mag verarmen. Maar de verarming was al begonnen. Vlamingen bang maken als CD&Vverkiezingsstrategie. Also sprach Zarathustra; deze keer is het de beurt aan Nietzsche om zich om te draaien in zijn graf. Ik? Bang? Sidderend van weerzin spoelt Nietzsche zijn mond na het woord te hebben uitgesproken. Ik ben voor middelmatigheid, euh gematigdheid, hoorde ik een jongeman op de CD&V-loonlijst zich ooit eens tussen pot en pint in de verantwoording van zijn partijkeuze tegenover mij verslikken. De hand van een Vlaming/Belg is gauw gevuld. Mogen deelnemen aan de Olympische Spelen, gedoogd worden door de nancile markten. 50 shades of grey, but without the sex, grinnikt The Economist. En als kers op de taart de vaststelling dat zodra hun nieuwe minderheidsregering was opgericht, de traditionele partijen zichzelf prompt dezelfde salarissen, kabinetten en budgetten toekenden die mee de nancile storm die buiten waait hadden veroorzaakt. Plus a devrait changer plus a reste la mme chose. Met als drogreden dat uitgaveninperking de economie zou schaden, wordt in Belgi besparen begrepen als het verhogen van de belastingen, zodat uiteindelijk enkel de burger bespaart. De wereld op zijn kop.

Alsof de business class-vluchten, de dienstwagens en de Franse buitenverblijven van de politieke elite of de talloze nutteloze postjes uitgedeeld aan hun hofhoudingen de Belgische economie zouden opkrikken. Precies het niet- (of amper) besparen van de minderheidsregering op de spoils of ofce maakt dat de Vlaming elke euro nog een keer meer omdraait voordat hij hem uitgeeft. Maar zou de gemiddelde federale CD&V-er tegenwoordig toch niet een beetje zenuwachtig zijn als hij zijn dorpskroeg binnenstapt? Ladies & gentlemen may I have your attention please: de Mannen Zonder Eigenschappen! (Een stoet Vanackeres en Verherstraetens komen me voor de geest.) Politici als beroepsgroep We moeten meer leren denken in termen van het belang van individuen binnen partijen, eerder dan in termen van het belang van die partijen zelf. Zie hoe talrijke guren binnen de SP.a haar machtssucces van de voorbije decennia hebben benut om zichzelf (en hun voortkomelingen) een win for life-job in de Belgische (semi-)publieke sector toe te kennen. (Ook d e rg e l i j k staatskapitalisme zullen de Vlaamse politologen voor ons niet analyseren.) Aan blauwe zijde had de bvba Decroo & Zn er in 2010 een klinkende verkiezingsnederlaag voor over om de macht te kunnen grijpen binnen de meest bizarre liberale partij ter wereld. De enige die prompt na nog maar eens een nieuwe regeringsdeelname in het land met de derde hoogste belastingdruk ter wereld een belastingverhoging goedkeurt. (Kwaak, protesteert de kikker nog een laatste keer.) Politieke partijen zijn het speeltje van een kransje van enkelingen

N*A* * !!

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

g e w o r d e n . V a n mobiliseringsmachines naar zelfbedieningsmachines. Belgi als meest geperverteerde versie van de representatieve democratie. De politicus als goedboerend familiebedrijf zou er een prachtig studie-object kunnen zijn. (Deze week in Netto, weekendbijlage bij De Tijd: de beleggingsstrategie van uw verkozene. Zie je wel, denkt de burger, ook als je geen talent hebt kan je rijk worden.) Beroepsgroep rijmt op boe-geroep. Wat zou onze politieke klasse sidderen en beven voor het spookbeeld van de Zwitserse referendumdemocratie. De media die belastinggeld draaien op

als ze door Geert Hoste in zijn Nieuwjaarsconfrence worden uitgelachen. De zalen van het Vlaams Parlement worden gebruikt voor cursussen mediatraining (sic) door VRTj o u r n a l i s t e n a a n partijwoordvoerders. Belastinggeld nanciert belastinggeld, het moet niet incestueuzer worden. (Qu? Partijwoordvoerders (sic)? Niet met mijn geld. Als ik een beetje journalist was zou ik die beroepsgroep doodschrijven/zwijgen.) Politici en media, om en om tollend in hun eigen nat, zorgeloos disconnected. Ze houden zich vast aan elkaar want hun bestaan is ondraaglijk licht. Ondertussen waait buiten de nancieel-economische tijd (dixit RV van Dwarskijker). Hiermee is de zelfcensuur compleet. Arm Vlaanderen. Laten we de VRT afschaffen (gelijkaardig aan wat de Grieken deden), en de voorheen aangekochte Canvasprogrammas meteen rechtstreeks op BBC2 bekijken. *** Deel VII (slot): En de Vlaming? Hij betaalde voort. Nu het lied der Vlaamse zonen, / Nu een dreunend kerelslied, / Dat in wilde noordertonen / Uit het diepste ons herten schiet.
(Albrecht Rodenbach, De blauwvoet, 1875)

En de VRT? De staatszender met de sowieso al onmogelijke opdracht neutraal/objectief te zijn? Haar vragenstellers betaald met ons belastinggeld blijven de traditionele stoet van verliezers uitnodigen in haar studios voor de uiteenzetting van hun beleid. (Mijnheer de minister, hoe voelt het nu om al 1/2/3/4/5 (schrappen wat niet past) jaar deel uit te maken van een federale regering die ) Hou jij ze dom, dan hou ik ze arm, zei het regime tegen de media. Soms is de meest gekleurde standpuntname het niet innemen van een standpunt. Oorverdovend is de stilte. Ligt het aan het aanwervingsbeleid? Liever een girl next door die in foutloos Nederlands het nieuws (sic) aeest dan een economist of politoloog die het regime leert? En ondertussen heeft elke partij een ex-VRTjournalist in n of anderr parlement zetelen (Patrick Dewael heeft er zelfs n in zijn echtelijk bed). Politici en journalisten dansen met elkaar op het trouwfeest van Ivan De Vadder. VRT-journalisten, beroepspolitici, en politologen zitten op onze kosten bijna op elkaars schoot gelmd te worden

En de gewone Vlaming in dit alles? De Guido Pallemans van de rekening? De vergrendelde, de geminoriseerde, de gekleineerde, de gemilquetiseerde? Hij die de macht zo beu is omdat hij ze nog nooit ook maar in enige mate in zijn vingertoppen gevoeld heeft? Hij kneep zijn neus dicht en betaalde voort. En hij verwachtte niets meer van de macht. Hij denkt wel eens Cry freedom, maar verzet zich in de praktijk enkel in stilte. Hij sluist zijn spaargeld dat hem nog rest na de Grote Bankoverval van 2008 weg van de di Rupo-taks. En hij gaat ondergronds. Zoals zijn ouders en voorouders in feite altijd gedaan hebben; zij hebben politiek nooit anders bekeken dan de voortzetting van oorlog met andere middelen. A la guerre comme la guerre, Franstalig cynisme dat de Vlaming dan weer wl kan pruimen. Hij krijgt emails van de minderheidspolitici, het water aan de lippen, die vriendjes met hem willen worden op Facebook. Hij ziet ze op het nieuws met steeds dikker wordende stapels papieren in hun armen metafoor voor verantwoordelijkheid nemen naar belangrijk lijkende vergaderingen stappen. (De goede raad van nietsnut-managerpretender David Brent uit The ofce indachtig: always walk with a document in your hands). Desondanks neemt de gewone Vlaming zich voor zich de volgende keer in het stemhokje nog baloriger te gedragen dan dat hij de voorbije 20 jaar al gedaan heeft (al is de karavaan telkens gewoon doorgereden). En hij degradeert als uitsmijter de politiek tot ultieme taboe, tot morele no-go area. Basta. Snap het nu. Ga nu eindelijk allemaal weg, zei Beppe Grillo na zijn verkiezingsoverwinning tegen de verzamelde Italiaanse politieke klasse.

N*A* * !!

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

Belgi is geen land voor zij die week zijn van hart. Gevoelige kijkers wegzappen aub. Zeer veel kabinetsbeleidsmakertjes maar geen beleid. Zeer veel ambtenaren maar slonzige dienstverlening. Zeer veel belastingen maar nog altijd heel veel staatschuld. Zeer veel politici maar geen democratie. Ander onderwerp graag. (Of ander land. Mentale migratie. Nederland2, BBC2, het zijn ook oplossingen just a click away.) Niet anti-politiek, maar a-politiek in zijn puurste vorm, uit zelfbescherming. Kwestie van what begs belief uit de leefwereld te bannen. Privatisering als oplossing. Geen Provisional IRA of ETA Militar beginnen, maar gewoon zwijgen over politiek. Als je je in Vlaanderen deze dagen politiek druk maakt, ben je niet goed bij je hoofd, of heb je dringend nood aan een hobby. (In Nederland daarentegen is politiek goed, is politiek nodig, en is ik zeg maar wat, tijdens een praatje in de kroeg politiek partij kiezen normaal. Maar jongen, ga dan in Nederland wonen, zucht de loftsocialist verveeld.) Is de stille wraak van de Vlaming koud opgediend in het stemhokje eerder een soort zelfbescherming? Een soort zelfbescherming typisch voor de ultieme loser, vers geplukt uit de romans van Brusselmans (De man die werk vond) of de voorstellingen van Wim Helsen (Het uur van de prutser)? Zelfbescherming tegen het verliezen van het laatste greintje zelfrespect dat je nog hebt? Als voetbalspeler in een cafploegje maakte ik het ook wel eens mee: met 11 tegen 10, en nog verliezen. Vlaanderen is de enige meerderheid die een minderheid is, schreef Derk-Jan Eppink ooit. Een mep op je muil krijgen en er nog n gaan vragen. De Vlaming verliest al zijn matchen met 11 tegen

10. En volgend weekend moet hij wr aan de bak in een competitie waarom hij nooit gevraagd heeft. Troostelozer kan de weg door het donker naar huis nauwelijks nog zijn. De Vlaming is zijn hele leven al rijp voor de psychiater. Good times for a change / See the life I've had / Can make a good man bad / So for once in my life / Let me get what I want / Lord knows, it would be the rst time (The Smiths, 1984, Please please please let me get what I want)

N*A* * !!

DE NAAMLOZE ACHTER ONS !