-1-

Historisch Onbesef ten grondslag aan

Tegenstand Bouw Nederzettingen

Maandag 10 December 2012, 9:44 CET

Door: HUBERT LUNS
Gepubliceerd op de website van Christenen voor Israël (http://christenenvoorisrael.nl)

Op 4 december werd het volgende gepubliceerd (DPA/AFP/BELGA): Israël heeft na

hevig internationaal protest op zijn nederzettingsbeleid in de Palestijnse gebieden bijko-
mende bouwplannen aangekondigd. Ook in Ramat Shlomo in het noordoosten van Jeruza-
lem zullen minstens 1.600 nieuwe wooneenheden gebouwd worden.
Het protest van de Europese
landen tegen de jarenlange Isra-
ëlische kolonisatie van gebieden
waar een Palestijnse staat zou
opgericht worden, zal woens-
dagavond wellicht centraal staan
in het Duits-Israëlisch regerings-
overleg in Berlijn.

Ook de VS riepen Israël op

tot terughoudendheid in zijn
nederzettingsbeleid. “We keuren
elke eenzijdige beslissing af”, zei
de woordvoerder Jay Carney van
het Witte Huis in Washington.
Dat maakt inspanningen voor Het dorp Talmon in Samaria | Foto: Theo Horneman
een hervatting van rechtstreekse
onderhandelingen tussen Israël
en de Palestijnen alleen maar complexer.

De Palestijnen dreigen er inmiddels mee zich tot het Internationaal Strafhof in Den
Haag te wenden. “Indien Israël deze oorlogsmisdaden onder de vorm van kolonisatie
voortzet, zien we ons genoodzaakt het Strafhof in te schakelen”, citeert de gezagstrouwe
krant Israel Hajom de adviseur Nabil Shaath van de Palestijnse president Mahmoud
Abbas.

Als je de situatie kent, weet je dat de volgende zin van geen kant klopt: “Het protest
van de Europese landen tegen de jarenlange Israëlische kolonisatie van gebieden waar
een Palestijnse staat zou opgericht worden…” Kennelijk worden de politici en commen-
tatoren niet gehinderd dankzij een gebrek aan kennis voor wat de historische feiten betreft.
Daarom een kort overzicht:
 -2-

1 – Historisch onverdedigbaar
Het VN partitieplan van november 1947, bekend als resolutie 181, week sterk af van wat
was afgesproken in het mandaat dat in 1922 officieel door de Volkerenbond werd erkend.
Toch gingen de Joodse leiders akkoord. De afschuwelijke tragiek is dat het partitieplan
door de Moslim-Palestijnen en omringende Arabieren werd afgewezen, waarmee het
voorstel definitief van de baan was. Het historisch gewicht van dat moment ontging hen.

De gemengde Joods-Islamitische staat was voor hen onbespreekbaar. Hoe men ook moge
denken over de Joodse aanwezigheid in wat nu Israël heet en over de rechten van de ene
tegenover de andere bevolkingsgroep, het is op historische gronden onverdedigbaar dat de
Joden het land van de Palestijnen zouden hebben afgepakt.

De Westbank werd in de onafhankelijkheidsoorlog van 1948 door het Jordaanse leger

bezet (annexatie werd door de internationale gemeenschap gedwarsboomd – alleen Enge-
land stond dat toe) en die bezetting bleef aanhouden tot aan 1967, toen ze als gevolg van
de Zesdaagse oorlog weer met de rest van Israël werd verenigd.

Nadat in 1979 de Sinaï aan Egypte werd overgedragen, had Israël bijna exact het gebied
onder controle dat was toegewezen in het mandaat voor Palestina voor wat betreft het deel
ten westen van de Jordaan (de Golanhoogte is formeel geen deel van Israël).

2 – Nooit een zelfstandige natie ten westen van de Jordaan

Wat nu de Westbank heet, ligt ten westen van de Jordaanrivier en vormt het hartland van
Israël, omvattende Samaria en Judea. Men doet voorkomen alsof dit onvervreembaar
Palestijnse grond is, maar ook dit is historisch onjuist. Het was in de negentiende eeuw
voornamelijk braakliggend terrein.

In de 19e eeuw en eerder was het land toebedeeld aan de vilayets (provincies) van Beiroet
en Damascus, en pas tijdens de Krimoorlog, in het midden van de 19e eeuw, werd een
aparte eenheid gecreëerd voor Jeruzalem dat tot dan toe tot de Damascus vilayet had
behoord.

Arabische woordvoerders hebben daarom tijdens de VN hoorzittingen van 1947 betoogd

dat het Palestina ten westen van de Jordaan, dat toen nog mandaatgebied was, er als zelf-
standige natie nooit is geweest en ook nooit mocht komen.

3 – Instroom na de Jom Kippoeroorlog

Wat velen niet weten is dat de grote instroom van kolonisten pas tussen 1974 en 2000
plaatsvond, dus na de Jom Kippoer oorlog. In deze periode zijn naar schatting 400.000
Arabieren vanuit Syrië en Jordanië hier naartoe verhuisd, vaak op uitsluitend een
toeristenvisum. Als bleek dat de sociale omstandigheden en het arbeidsloon beter waren
dan in het thuisland, besloten ze te blijven.

De Joden keerden na 1967 terug, eerst naar Hebron, waar de Joodse gemeenschap in 1929
was afgeslacht, maar ook naar de nederzettingen van Gush Etzion, waarvan de inwoners in
1948 door het Arabische Legioen waren vermoord. Pas na 1973 zijn Joodse pioniers zich
in de ‘verlaten streken’ van Samaria, Benjamin en de Jordaanvallei gaan vestigen, terwijl
de inkomende Arabieren naar elders gingen. De internationale verontwaardiging over de
Joodse nederzettingen is dus ongegrond, zelfs immoreel.

-
-3-