'உலகில் ஒருவனது அறிவின் நல் அைடயாளம் அவன் உள்ளத்தில் உருவாகும்

ேகள்விகேள' என்றார் பிெரஞ்சுப் புரட்சிக்கு வித்திட்ட வால்ேடர். சிந்தைன

இல்லாத இடத்தில் சிக்கல்கைளத் தீர்த்து ைவக்கும் ேகள்விகள்
எழுவதில்ைல. மனிதைனத் தவிர இந்த மண்ணில் ேவறு எந்த உயிரினத்தின்
உள்ளுணர்விலும் விைட ேதடும் வினாக்கள் விைளவதில்ைல. மனிதனுக்கு
மட்டுேம ஆண்டவன் பிரத்ேயகமாக அளித்த ஆசிர்வாதம் சிந்தைனயாற்றல்.

சிந்தைன மரத்தில்தான் ேகள்விப் பூூக்கள் சிரிக்கின்றன. ேகள்விேய எந்த

அறிவின் பயனுக்கும் அடிப்பைட ஆதாரம்.
அதுேவ மனித குல முன்ேனற்றத்தின் மூூல
மந்திரம். ெமய்ஞானத்தின் முகவரி
ேகள்விக்குள்ேள மைறந்திருக்கிறது. 'ஏன்? எதற்கு? எப்படி?' என்ற ேகள்விகள்
கூூடிக் கலந்து பிரசவித்த குழந்ைதேய இன்ைறய விஞ்ஞானம்.

அறிவு இரு வைகப்படும். ஒன்று நூூலறிவு, மற்ெறான்று வாலறிவு.

நூூலறிவில் விரிவது விஞ்ஞானம். வாலறிவில் மலர்வது ெமய்ஞானம்.
இரண்டும் எதிெரதிர் பாைதகள். எந்தப் பாைதயில் ேபாவது என்றாலும்,
ேகள்விகேள பயணிக்கும் வாகனம். ேகள்விகள் இல்லாத உலகில் விஞ்ஞானமும்
இல்ைல; ெமய்ஞானமும் இல்ைல.

'அைனத்தும் அறிந்தவர்' என்று அந்த ஞானி அைனவராலும் புகழப்பட்டார்.

ஒரு நாள் பாமரன் ஒருவன் அவரிடம் வந்தான். 'எல்லாவற்ைறயும் நீங்கள்
மட்டும் எப்படிப் பூூரணமாக அறிந்து ெகாள்ள முடிந்தது?' என்று
வியப்புடன் வினாைவத் ெதாடுத்தான். அதற்கு, 'எவற்ைற நான்
அறியவில்ைலேயா, அவற்ைற அறிவதற்கான ேகள்விகைள அறிந்தவரிடம்
ேகட்பதற்கு நான் அஞ்சியதுமில்ைல. அவமானமாக உணர்ந்தது மில்ைல' என்று
சிரித்தபடி உைரத்தார் அந்த ஞானி.

1
 ேகள்வி ேகட்பதற்குத் தைட- அச்சமும்
அவமானமும் என்ற புரிதேல அறிவு என்கிற
ஆலயத்தின் ஆரம்ப வாயில்.

'வயிற்றுப் பசிக்கு உணவு ேதடுவேத வாழ்க்ைக'

என்று உலகம் நடந்த ஆதி நாட்களில் 'பிறப்புக்கு
முன்னால் நடந்தது என்ன? இறப்புக்குப்
பின்ேன நடப்பது என்ன?' என்ற ேகள்விகளால்
ஞானத் ேதடல் நடத்திய ெபருைமக்கு உரியவர்கள்
நம் மூூதாைதயர்கள். மரணம் பற்றிய தத்துவ
விசாரைணைய 'கேடாப நிஷதம்' காட்டுகிறது.

வாஜசிரவஸ் என்ற முனிவர் 'விசுவஜித்' என்னும்

யாகத்தில் ஈடுபட்டார். தனது உைடைமகள்
அைனத்ைதயும் பிறருக்கு தானம் தந்தார்.
அவரின் மகன் நசிேகதன் அருகில் நின்றபடி
பார்த்துக் ெகாண்டிருந்தான். 'அைனத்ைதயும் தானம் தந்த நீங்கள் என்ைன
யாருக்குத் தரப் ேபாகிறீர்கள்?' என்று அவன் ேகட்டுக் ெகாண்ேட இருந்தான்.
இதில் எரிச்சலான தந்ைத, 'உன்ைன யமனுக்கு தானம் தந்ேதன்' என்றார்.

நசிேகதன், தந்ைத தந்த வாக்ைக நிைறேவற்ற மரணேதவன் மாளிைக முன் வந்து

நின்றான். காலைனக் காண முடியாமல் மூூன்று இரவுகள் கடும் பசியுடன்,
கண் துஞ்சாமல் காத்திருந்தான். நான்காம் நாள் யமன் வந்தான். 'குழந்தாய்!
என்ைனக் காண நீ மூூன்று இரவுகள் காத்திருந்ததால், உன் மனம் மகிழ
மூூன்று வரங்கள் தருகிேறன், ேகள்!' என்றான்.

'காலேதவேன! என் தந்ைதக்கு என் மீதுள்ள ேகாபம் தீர ேவண்டும்;

விண்ணுலைக அைடயும் வழிமுைறைய எனக்கு விளக்க ேவண்டும்; மனித
உடல் மரணம் அைடந்ததும் உயிர் என்னவாகிறது என்ற உண்ைமைய உைரக்க
ேவண்டும். இந்த மூூன்று வரங்கைளத் தந்தால் மகிழ்ேவன்' என்றான்.

'மரணத்துக்குப் பிறகு மனிதனின் நிைல என்ன?' என்ற ேகள்வியின் மூூலம்

ஒரு ஞானத் ேதடல் இந்த மண்ணில் இைடயறாமல் நடந்து வருவதற்குக் காலம்
கடந்த சாட்சி யாய் 'கேடாபநிஷதம்' காட்சி தருகிறது என்பது கவனத்துக்கு
உரியது.

நாகரிகம் மலரத் ெதாடங்கிய காலத்தில் பிறந்த இதிகாசேம மகாபாரதம். கைதயின்

ேபாக்கில் வாழ்வின் ேபருண்ைமகைள அது பல இடங்களில் ேகள்வி-பதில்
வடிவில் அற்புதமாய் விளக்குகிறது. வனபர்வத்தில் ஒரு காட்சி. ெசாத்து
அைனத்தும் சூூதாட்டத்தில் இழந்த பாண்டவர்கள், பாஞ்சாலி யுடன்
வனவாசம் ெசய்த காலம். துைவத வனத்தில் யட்சன் வடிவில் ஒரு ேசாதைன
அவர்கைள வழி மறிக்கிறது.

தாகம் தாளாமல் அைனவரும் தவிக்கின்றனர். நீர்நிைலையக் கண்டு வரும்படி

நகுலைன ேவண்டுகிறான் தருமன். ெநடுந்தூூரம் நடந்த நகுலன்
நீர்நிைலையக் கண்டான். மகிழ்ச்சியுடன் நீர் அருந்த முயன்றதும்
வானத்தில் இருந்து யட்சன் ஒருவனின் குரல் ஒலித்தது. 'மாத்ரியின்
ைமந்தேன! இந்த நீர்நிைல எனக்குச் ெசாந்தம். எனது ேகள்விகளுக்குப்

2
ெபாருத்தமான பதில் தருபவேர இதில் தாகம் தணியலாம்' என்றான்.

இதற்கு ெசவி சாய்க்காமல் நீர் அருந்த முயன்ற நகுலன், மயங்கி விழுந்தான்.

அவைனத் ேதடி வந்த சேகாதரர்கள் சகாேதவன், அர்ஜுனன், பீமன்
ஆகிேயாருக்கும் அேத கதி ெதாடர்ந்தது. தம்பியைரத் ேதடி வந்த தருமன்,
யட்சனின் ேகள்விகளுக்குத் தகுந்த பதில் தந்தான்.

'ககககககககக கககககககக ககக?'

'கககககககக கககக.'
'கககககக ககககககக ககககக கககககககககக?'
'கககக கககககககககக ககககககக கககககககக ககககககககக.'
'ககககககக ககககக ககககக கககககககககக?'
'கககககககக ககககககக கககககககககககக.'
'ககககக ககககககக ககக ககக?'
'கககககககககக ககககககககககககக கககககக.'
'கககககக கககககக ககககக ககக?'
'ககககக கககககக கககககக.'

ெசால்லப்படும் பதிலின் ெபருைம,

ேகட்கப்படும் ேகள்வியில் இருப்பைத
மகாபாரதம் உணர்த்துகிறது.

ேகள்விகளால் ேவள்வி நடத்திய மதம் புத்த

மதம். சுகங்களில் மூூழ்கிக் கிடந்த
சித்தார்த்தனின் சிந்தைனயில் கிைளத்த
ேகள்விகேள ெகௌதம புத்தைரக்
கண்ெடடுத்தன.

'ேவதங்கள் ெமாழிந்ததற்காகேவா, எவேரா

ஒருவர் ெசான்னதற்காகேவா எைதயும்
ஏற்காதீர்கள். ெசான்னவரின் ேதாற்றத்தில்
மயங்கிேயா, தன் கருத்துக்கு ஏற்ப
இருப்பதாேலா, உைரத்தவர் நம் ஆசான் என்ற
மதிப்பிேலா எைதயும் ஒப்புக் ெகாள்ளாதீர்கள்' என்றவர் புத்தர். அறிவின்
துைணயுடன் மனித துயரங்களின் காரணத் ைதக் கண்ட புத்தர், 'உலகில்
அைனத்து வினாக்களுக்கும் விைட காண முடியாது' என்றார்.

'உலகம் அழிவற்றதா? அழிவுைட யதா? உயிரும் உடலும் ஒன்றா? ெவவ்ேவறா?

மரணத்துக்குப் பின் முக்தி உண்டா? இல்ைலயா?

என்ற ேகள்விகளுக்ெகல்லாம் பதில் ேதட முற்படுவதில் பயனில்ைல' என்றார்

புத்தர்.

ஆம்! எல்லா ேகள்விகளுக்கும் எப்ேபாதும் பதில் கிைடத்து விடாது. ஒரு

குழந்ைதயின் ஆயிரம் ேகள்விகளுக்குச் சரியாகப் பதில் ெசால்லும் ஆற்றல்
மிக்க அறிஞன் இன்று வைர பிறக்கவில்ைல.

சிந்தைனயாளர்களின் பிதாமகனாகப் ேபாற்றப்படும் சாக்ரடீஸ், ஒரு

மருத்துவச்சிக்கும் ஏைழ சிற்பிக்கும் மகனாகப் பிறந்தவர். இேயசு

3
அவதரிப்பதற்கு 400 ஆண்டுகளுக்கு முன்ேப கிேரக்கத்தில் வாழ்ந்தவர்.
கவர்ச்சியான முகத் ேதாற்றம் இல்லாத அந்த மனிதர், ஏெதன்ஸ் நகர
இைளஞர்கைளத் தனது ேகள்விகளால் கவர்ந்து இழுத்தார்.

உண்ைமைய அைடவைத விட, அைதத் ேதடிச் ெசல்லும் பயணேம உன்னதமான

அனுபவம். உண்ைமையத் ேதடும் எந்த முயற்சியும் ேகள்வியில்தான்
ெதாடங்குகிறது. 'ஏன்?' என்ற ேகள்விேய ஆரம்பம். ேவதகாலம் ெதாட்டு
இன்றுவைர மனித மனத்ைத ஆயிரம் ேகள்விகள் அைலக்கழிக்கின்றன.

ஒவ்ெவாரு ேகள்விக்கும் சரியான பதில் கிைடக்கும் ேபாதுதான் குழப்பம்

முடியும். இைதயடுத்ேத மயக்கம் ெதளியும். ெதளிந்த மனேம அைமதி தவழும்
ஆலயம். அைமதியின் இருப்பிடேம ஆண்ட வனின் சந்நிதி.

'நான் யார்? என் உள்ளம் யார்? என் ஞானங்கள் யார்?' என்று தினமும் உள்ேள
ேகள்வி எழுப்பி, உள்ளத்ைத அழுக்குப் படாமல் சலைவ ெசய்த சான்ேறாரின்
சந்ததியினர் நாம்.

பூூரணமாக நம்ைமப் புரிந்து ெகாள்ள நம்முள் 'நாம் யார்?' என்ற ேகள்வி

முதலில் எழேவண்டும். நல்ல ேகள்விகேள நல்ல பதில்கைளத் தரும். நல்ல
பதில்கேள நம் வாழ்க்ைகப் பயணத்தில் வழிகாட்டும் விளக்குகள்.

மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வாழ என்ெனன்ன ேவண்டும்? என்ற ேகள்வியில்

நம் வாழ்க்ைகைய வாழப் பழகுேவாம்.

'கககககக கககககக ககககக ககககககககககக ககககககக - கககககக

கககக ககககககக ககககககக கககககககககக கககககககக'

என்ற கவியரசர் கண்ணதாசனின் பாடல் உங்கள் காதுகளில் ஒலிக்கட்டும்!

ஞானம் - 2

மமமமமமம மமமம மமமமமம மமமமமமம...

அறியாைம கலப்பற்ற அறிவுதான் ஞானம். எல்லா

இழிவுகளிலும் ெபரிய இழிவு அறியாைமதான்.
அறியாைமயில் மூூழ்கிக் கிடப்பவருக்கு,
இன்பத்தின் பாைத துன்பமாகத் ெதரியும்.
துன்பத்தின் இருப்பிடம் இன்பமாகப் புரியும்.
அைரகுைற அறிவு, முழுைமயான
முட்டாள்தனத்ைத விட ஆபத்தானது.
முட்டாளுக்கு எதுவுேம ெதரியாது. அைரகுைற
அறிவாளிக்கு அைனத்தும் தவறாகேவ புரியும்.
பாதி உண்ைம முழுப் ெபாய்ைய விட ேமாசமானது
என்பது ேபால் பாதி அறிவு, அறியாைமைய விட
ேமாசமானது.

இருட்டில் பார்க்கும்ேபாது கயிறு பாம்பாகத்

ெதரியும். ெவளிச்சம் இருந்தால் கயிறு எது?

4
பாம்பு எது என்ற ேவறுபாடு புரியும். நம்மில் பலருக்கு உள்ளத்தில்
ெவளிச்சம் இல்ைல. அதனால்தான் எைதயும் சரியாகப் பார்க்கத் ெதரியவில்ைல.
இருட்டில் அமர்ந்து திைரப்படம் பார்ப்பதுேபால், நாம் உலகத்ைதப் பார்த்துக்
ெகாண்டிருக்கிேறாம். உலகம் இன்ப மயமானதா? துன்ப மயமானதா? ஒரு
முடிவுக்கு வர நம்மால் முடியவில்ைல.

இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னால்

புறநானூூற்றுக் கவிஞன் ஒருவன், இந்தக்
ேகள்விகளுக்குப் பதில் ேதட முயன்றிருக்கிறான்.
அவனது கவிைத ஒரு நாடகக் காட்சியாகக்
கைலநயத்துடன் நம் கண் முன்னால் விரிகிறது.

ஊரின் நடுவில் ஒரு வீதி. அதன் இரு மருங்கிலும்

வரிைசயாக வீடுகள். வீதியின் முைனயில் ஒரு
வீட்டில் இருந்து ஒப்பாரி ஒலிக்கிறது. அேத
வீதியின் எல்ைலயில் மற்ெறாரு வீட்டில் மங்கல
இைச முழங்குகிறது. இரண்டு வீடுகளிலும்
கவிஞன் எட்டிப் பார்க்கிறான். ஒரு வீட்டில்
பிணம் விழுந்து கிடக்கிறது. மறுவீட்டில் இரு
மனங்கள் இைணயும் திருமணம் நடந்து
ெகாண்டிருக்கிறது. ஒரு பக்கம் துன்பம்;
மறுபக்கம் இன்பம். ஒரு பக்கம் பிரிவு; மறுபக்கம்
உறவு. 'என்னடா உலகம் இது?' என்று கவிஞன்
திைகக்கிறான்.

இன்பத்ைதயும் துன்பத்ைதயும் அருகருேக ைவத்த இைறவன், மன

ேநாயாளியாகத்தான் இருக்க முடியும் என்று அவன் சிந்திக்கிறான். ேகாபத்தில்
ஆண்டவைன 'பண்பு ெகட்ட பாவி' என்று பழிக்கிறான். 'உலக வாழ்க்ைக
துன்பம் நிைறந்தது' என்று, ஆழ்ந்து ேயாசிக்கும் ேவைளயில் அவனுக்குப்
புரிகிறது. துன்பம் சூூழ்ந்த இந்த உலகத்தில் இன்பத்ைதத் ேதடிக்
கண்ெடடுத்து அனுபவிப்பேத, 'வாழ்க்ைகக் கைல' என்ற ெதளிவு இறுதியில்
கவிஞனுக்கு வருகிறது.

'ககககககககக ககககககககக
கககக ககககக கககக கககககககககககககககக!'

இதுேவ கவிஞன் நமக்குத் தரும் வாழ்க்ைகச் ெசய்தி.

'வாழ்க்ைகயில் வழி மறிக்கும் துன்பம் தவிர்த்து, இன்பம் ேதடுவது எப்படி?'

முதலில் இந்தக் ேகள்வி ஒவ்ெவாருவர் உள்ளத்திலும் எழ ேவண்டும்.
இன்பமும் துன்பமும் இைறவன் தருவதா? இல்ைல நம்மால் வருவதா? தனிேய
அமர்ந்து உள் முகமாக நாம் ேயாசிக்க ேவண்டும். அதற்குத் தன்ைன அறியும்
ஞானம் ேவண்டும். மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வாழ முதலில் நாம்
மனிதர்களாக ேவண்டும்... புறத்தில் அல்ல; அகத்தில்!

திருெவாற்றியூூர் ெநல்லிக்காய் பண்டாரத் ெதருவில் வசித்த சித்தர் ஒருவர்,

வீட்டுத் திண்ைண ஒன்றில் அமர்ந்திருந்தார். வீதியில் ெசல்லும்
மனிதர்கைளப் பார்த்த அந்த சித்தர். 'பாம்பு ேபாகிறது; ேதள் ேபாகிறது; புலி
ேபாகிறது; நரி ேபாகிறது' என்று உரத்த குரலில் ஓயாமல் ெசால்லிய வண்ணம்

5
இருந்தார். அப்ேபாது அவ்வழியில் வள்ளலார் வந்தார். அவைரப் பார்த்த சித்தர்,
'இேதா, ஒரு மனிதர் ேபாகிறார்!' என்றார்.

சித்தருக்குப் பக்கத்தில் இருந்து பார்த்துக் ெகாண்டிருந் தவர் விளக்கம்

ேகட்டார். அதற்கு, அந்த சித்தர், 'புறத் ேதாற்றத்ைத ைவத்து மனிதர்கைள
நான் எைட ேபாடுவதில்ைல. அவரவர் மன இயல்ைபக் ெகாண்ேட அளக்கிேறன்.
இந்த பூூவுலகில் மாந்தைரத் தவிர, ேவறு எந்த உயிரினமும் தனது இயல்ைப
அடிக்கடி மாற்றிக் ெகாள்வேத இல்ைல. ேதளிடம் பாம்பின் தன்ைமையப் பார்க்க
முடியாது. புலியிடம் நரியின் தந்திரத்ைதக் காண முடியாது. மனிதர்கள் மட்டுேம
அடிக்கடி தங்களது இயல்பில் இருந்து மாறுகின்றனர். மனிதன் ஒரு கணம்
பாம்பாகச் சீறுகிறான்; மறு கணம் புலியாகப் பாய்கிறான்; அடுத்த கணம்
ேதளாகக் ெகாட்டுகிறான்; ேதைவப்பட்டால் நாயாகவும், நரியாகவும் தன்ைன
மாற்றிக் ெகாள்கிறான். மனிதைன மனிதனாகக் காண்பதுதான் அரிதாகி விட்டது!'
என்றார்.

டேயாஜனிஸ் என்ற கிேரக்க ஞானி ஒரு நாள் பகற்ெபாழுதில், சூூரிய ெவளிச்சம்

சுட்ெடரிக்கும் ேநரத்தில் ைகயில் விளக்குடன் கைடத் ெதருவில் வந்து
நின்றார். இைதப் பார்த்தவர்களுக்கு அவரது ெசய்ைக அதிசயமாகப்பட்டது.
'ஏன், ைகயில் விளக்குடன் நிற்கி றீர்கள்?' என்றான் ஒருவன். 'நான்
மனிதைனத் ேதடிக் ெகாண்டிருக்கிேறன்!' என்றார் டேயாஜனிஸ். 'ஏன்... உங்கள்
கண்ணுக்கு, நாங்கள் மனிதர்க ளாகப படவில்ைலயா?' என்றான்
இன்ெனாருவன். 'நான் பன்றிகளுக்குப் பதில் ெசால்வதில்ைல' என்றார் அந்த
கிேரக்க ஞானி.

ஆங்கிலக் கவிஞன் ைபரன் ஒரு முைற உைரயாற் றும்ேபாது, மனிதர்களது

சிறுைமைய நிைனத்து உணர்ச்சி வசப்பட்டு 'ஏ... நாய்கேள!' என்றான்.
மனிதைன விட நாய் பண்பில் உயர்ந்தது என்ற எண்ணம் எழுந்ததும் 'ஏ...
மனிதர்கேள!' என்று மாற்றிச் ெசான்னான்.

இரு கண்கள், ெசவிகள் ஒரு வாய், ஒரு மூூக்கு, ைக- கால்கள் இருப்பதாேலேய
நாம் மனிதர்களாகி விடுவதில்ைல. நாம் விலங்குகள் இல்ைல. அேத ேநரத்தில்
மனிதர்களாகவும் மாறி விடவில்ைல. விலங்குத் தன்ைமயில் இருந்து விலகி,
மனிதத் தன்ைமைய முயன்று ெபற ேவண்டும். அத்துடன் நில்லாமல்,
உயர்ந்ததும் உன்னதம் நிைறந்ததுமாகிய இைற நிைலைய ேநாக்கி... இந்த
மண்ணில் இருக்கும்ேபாேத நடக்கத் ெதாடங்க ேவண்டும். அதற்கு மனிதர்
அைனவரும் புலன்களின் அழுக்கு அகற்றி, ெபாறிகளில் தூூய்ைம காக்க
ேவண்டும்.

குருகுலத்தில் ஒருவன் கல்வி முடித்து, ஆசிரியரிடம் இருந்து விைட ெபற்றுச்

ெசல்ல வணங்கி நின்றான். 'விட்டுக் ெகட்டவைனயும், விடாது
ெகட்டவைனயும், ெதாட்டுக் ெகட்ட வைனயும், ெதாடாமல் ெகட்டவைனயும்
மனதில் மறவாமல் நீ நடந்தால் நிைற மனிதனாக வாழ்வாய்' என்று ஆசிரியர்
நல்லுைர வழங்கினார்.

6
 'எைதக் ேகட்டாலும் தருகிேறன்!' என்று வாமன
வடிவில் வந்த ஆண்டவனிடம் ஆராயாமல் வாய்
விட்டுக் ெகட்டவன் மன்னன் மகாபலி. 'ஊசி
முைன நிலம் கூூட என்னால்
பாண்டவர்களுக்குத் தர முடியாது' என்று
தூூது வந்த பரந்தாமனிடம் மண்ணின்
மீதுள்ள ஆைசைய விடாது ெகட்டு,
உறவுகேளாடு உயிர் துறந்தவன் துரிேயாதனன்.

'யார் தைலயில் நான் ைக ைவத்தாலும் உடேன

அவர் சாம்பலாக ேவண்டும்!' என்று
சிவனாரிடம் தான் வாங்கிய வரத்தின்
தன்ைமையப் பரிேசாதிக்க, வரம் தந்த சிவனாரின்
தைலையேய ெதாட முயன்று, ேமாகினி வடிவில்
வந்த திருமாலிடம் ேமாகம் ெகாண்டு, தன்
தைலையத் தாேன ெதாட் டுக் ெகட்ெடாழிந்தவன்
பஸ்மாசுரன்.

மாற்றான் மைனவி மீது ைமயலுற்று, 'பிறன் மைனவிையத் ெதாட்டால் அழிவு

நிச்சயம்!' என்ற ேவதவதியின் சாபத்துக்கு அஞ்சி, இறுதி வைர சீைதையத்
ெதாடாமேல ெகட்டவன் ராவணன்.

நமக்கு, மன்னன் மகாபலியின் கைத ெதரியும். ஆனாலும் ஒவ்ெவாரு

ெசால்ைலயும் சிந்தித்துச் ெசால்ல நாம் பழகவில்ைல. மகாபாரதம் நமக் குத்
தைல கீழ் மனப்பாடம். ஆனால், துரிேயாதனின் அழிவில் இருந்து நாம் அறிவு
ெதளிந்து மண்ணாைசைய விட்டு விடவில்ைல. பஸ்மாசுரனும், ராவணனும்
நாம் அறியாதவர்கள் இல்ைல. இருந்தும், முைற தவறிய ெபண்ணாைசைய விட
முடியவில்ைல.

இதிலிருந்து ஓர் உண்ைம ெதளி வாகத் ெதரிகிறது. புராண, இதிகாச,

இலக்கியங்கைளயும், நீதி நூூல்கைளயும் படிப்பதனால் மட்டும் எந்தப்
பயனும் வாழ்வில் வந்து ேசராது. இைத உணர்த்தேவ, 'வாசக ஞானத்தால்
வருேமா சுகம்?' என்றார் தாயுமானவர்.

ஆயிரம் நூூல்கைளப் படிப்பைத விட முதலில் நம்ைம நாம் படிக்க ேவண்டும்.

'உன்ைன அறிந்து ெகாள்' என்பேத உபநிடதங்களின் அடிப்பைட உபேதசம்.
நம்ைம நாமறிய... 'ேதடல்' ஒவ்ெவாரு நாளும் உள்ேள நடக்க ேவண்டும்.
இதுவைர எைதெயைதேயா ெவளிேய ேதடிய நாம், இன்று முதல் நமக்குள்ேள
ேதடுேவாம். அப்ேபாதுதான் வாழ்வின் அர்த்தம் புலப்படும். ெவளிேய ேதடிப்
ெபறுவது சாதாரண அறிவு. நமக்குள்ேள ேதடியைடவதுதான் நம் வாழ்ைவ
உயர்த்தும் ஞானம். சிறந்த அறிவியல் அறிஞரான ஐன்ஸ்டீன், 'எனக்கு
ெவளிேய உள்ள உலகத்ைத ஆய்வு ெசய்வதிேலேய எனது காலம் அழிந்து
விட்டது. எனக்குள்ேள உள்ள உலகம் பற்றிய பிரக்ைஞயும், ேதடலும்
நடக்காமல் ேபாய்விட்டன!' என்று தனது கைடசி நாட்களில் கழிவிரக்கம்
ெகாண்டார்.

'தன்ைன அறியத் தனக்ெகாரு ேகடில்ைல' என் பேத திருமூூலர் நமக்குத் தரும்

திருமந்திரம்.

7
'ககககககககக ககக
கககககக கககககககககககக?
கககககக கககககககக
ககககககக ககககககககக

உலகமும் இருளாம்' - வல்லிக்கண்ணன் ெநடிது நாள் வாழ்ந்து ெபற்ற

அனுபவத்ைதக் கவிைதயில் இறக்கி ைவக்கிறார். அனுபவத்தில் கனிவதுதாேன
அழிவற்ற ஞானம்!
வீைண

மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வாழலாம்...

அம்புப் படுக்ைகயில் இருந்த பிதாமகன் பீஷ்மர், வாழ்வின் ேபருண்ைமகைள

தருமனுக்கு உபேதசித்தார். ''ெசல்வம் இருந்தாலும், இழந்தாலும், சுகம்
கிைடத்தாலும், துன்பத்தில் துடித்தாலும் மனிதன் மண்ணுலகில்
வாழத்தான் விரும்புகிறானா?'' என்று தருமன் ேகட்டான்.

''எல்லா உயிர்களும் வாழேவ விரும்புகின்றன. வீதியில் நடந்து ெசன்ற வியாசர்

ேவகமாக ஊர்ந்து ெசல்லும் புழுைவக் கண்டதும், 'ஏன் இந்த ேவகம்?'
என்றார். 'ெபரிய வண்டி வரும் ஓைச ேகட்கிறது. வண்டிைய இழுக்கும் காைள
களின் குளம்படிச் சத்தம் காதில் விழுகிறது. அைவ, என்ைன மிதித்து
விடுேமா... என்ற அச்சத்தில் ஓடுகிேறன்' என்றது புழு.

'புழுவாகப் பிறந்த உனக்கு மரணம் ேமலானது அல்லவா?' என்று வியாசர்

ேகட்டதும், 'இந்தப் பிறவியிலும் ஒரு சுகம்
இருக்கேவ ெசய்கிறது. ஆகேவ, நான் சாக
விரும்பவில்ைல' என்று ெசால்லிவிட்டு விைரந்தது புழு. மகேன, எந்தப்
பிறவியாக இருந்தாலும் வாழும் ஆைச ேபாகாது!'' என்றார் பீஷ்மர்.

'ெநருப்ைபப் புைக மைறப்பது ேபால், கண்ணாடிையத் தூூசி மைறப்பது ேபால்,

வயிற்றில் வளரும் குழந்ைதையக் கருப்ைப மைறப்பது ேபால், ஆைச அறிைவ
மைறக்கிறது' என்று அழகான உவைமகளுடன் விளக்குகிறது பகவத் கீைத.

'மனஸ் வந்து விட்டால், உடேன அதற்கு ஆயிரக் கணக்கில் ஆைசகள் என்ற பசி

8
 ஏற்பட்டு, அைதத் தீர்க்க ேகாபம்,
ேலாபம், ெபாய், ெபாறாைம, அழுைக, பயம்
எல்லாமும் பட்டாளமாக வந்து
விடுகின்றன. அப்படியாவது ஆைச
தீர்ந்ததா என்றால், இல்ைல. விடாமல்
ஒன்று மாற்றி ஒன்றாக... ஆைச
பூூர்த்திக்கான காரியங்கள் நம்ைமப்
பிடித்து, ேபய் மாதிரி ஆட்டி
ைவக்கின்றன. ஆனந்தம் ேவண்டும்
என்பதற்காகேவ இத்தைன காரியங்களும்.
என்றாலும், இதனால் அைடயக் கூூடிய
சந்ேதாஷங்களும் தற்காலிக மாக இருந்து
மைறந்து ேபாகின்றன. எதுவுேம
கலப்படமற்ற சந்ேதாஷமாக இல்லாமல்,
ைகேயாடு ஒரு துக்கத்ைதயும்
அைழத்துக் ெகாண்டு வருகிறது!'
என்றார் மைறந்த பரமாச்சார்யார்.

ஆைச ெநருப்பு என்றும் அைணயாது என்பதற்கு, மகாபாரதம் காட்டும்

யயாதியின் வாழ்க்ைகேய சரியான சான்று. அரசன் யயாதி, சுக்ராச்சார்யரின் மகள்
ேதவயானிைய மணந்தான். அவளுடன் இல்வாழ்க்ைக நடந்தேபாேத அவளின்
ேதாழி சர்மிஷ்ைடயுடன் கலந்தான். இைத அறிந்த சுக்ராச்சார்யர், யயாதிக்கு
இளைமயிேலேய கிழட்டுத் தன்ைம வந்து ேசர சபித்தார். 'நீ விரும்பினால் உனது
கிழட்டுத் தன்ைமைய ஓர் இைளஞனுக்கு அளித்து, அவனது இளைமைய நீ
ெபறலாம்!' என்று சாப விேமாசனமும் அருளினார்.

இளைம இன்பங்கைள எல்ைலயில்லாமல் அனுபவிக்கத் துடித்த யயாதியின்

நிைல கண்டு, அவனது கைடசி மகன் பூூரு, தந்ைதயின் கிழட்டுத் தன்ைமைய
ஏற்று, தன் இளைமைய மகிழ்ச்சியுடன் தாைர வார்த்தான்.

ஆண்டுகள் பல கடந்தன. இன்பத்தின் எல்ைலையத் ேதடிய யயாதியின்

ஆைசேயா வைக வைகயாக அனுபவித்த பின்னரும் எள்ளளவும்
அடங்கவில்ைல. ஒரு நாள், மகைன அைழத்து அவனது இளைமையத் திருப்பித்
தர முடிெவடுத் தான்.

''மகேன! உனது இளைமையப் ெபற்று ஆைசையத் தீர்த்துக் ெகாள்ள ஆயிரம்

சுகங்கைளத் ேதடித் ேதடி அனுபவித்ேதன். விரும்பியைத அனுபவிப் பதன்
மூூலம் ஆைச அடங்காமல் ேமலும் அதிகரிப் பைத நாளைடவில் உணர்ந்ேதன்.
அனுபவித்து ஆைசையத் தீர்ப்பது என்பது ெநய்யூூற்றி ெநருப்ைப
அைணக்கும் ெசயல் என்பைத புரிந்து ெகாண்ேடன். ெநய்யூூற்ற ஊற்ற
ெநருப்பு வளரும். அனுபவிக்க அனுபவிக்க ஆைச ெதாடரும். மண், ெபான்,
ெபண் எதுவானாலும் ஒேர கைததான்'' என்றான் யயாதி. 'துன்பத்துக்குத்
தீர்வு ஆைசைய அனுபவிப்பது அல்ல; ஆைசைய அடி ேயாடு ஒழிப்பதுதான்'
என்ற ெதளிவு யயாதிக்கு வந்தது. இந்தத் ெதளிவு இன்று நம்மில் எத்தைன
ேபருக்கு உண்டு?

9
 'ஆைசயின் நிழலாக துன்பம் ெதாடர்கிறது' என்று
எந்த ஞானியும் உபேதசிக்காமேல நாம் அறிேவாம்.
ஆனாலும் நம்மால் ஆைசைய விட
முடியவில்ைலேய!

நாம் அைனவரும் ஆைமகள் என்கிறார் அப்பர்.

ஆைம நீண்ட நாட்களாக குளிர்ந்த நீரில் வாசம்
ெசய்வதால், அதன் உடல் விைரத்துக்
கிடக்கிறது. வழிப்ேபாக்கன் ஒருவன் நீரில்
இருந்த ஆைமையக் கண்டான். ஆைமக்கறியின்
சுைவ அவன் நாவில் நீைர வரவைழத்தது. அைத
உண்டு பசியாற ேவண்டுெமன்று அவனுள்
ஆைச எழுந்தது.

ஆைமையப் பிடித்தான். கல்ைல அடுக்கி,

ைகயில் ெகாண்டு வந்த கலனில் நீர் நிரப்பி,
அதனடியில் ெநருப்பு வளர்த்து, ஆைமையக் ெகாதி கலனில் ேபாட்டான். நீர்
ெகாஞ்சம் ெகாஞ்சமாக சூூேடறியது. விைரத்துக் கிடந்த ஆைமக்கு நீரின்
ெவதுெவதுப்பு சுகத்ைதக் ெகாடுத்தது. 'என்ன சுகம், என்ன சுகம்!' என்று
ஆைம அங்குமிங்கும் நீரில் திைளத்து ஆடியது. ெகாதிகலனில் நீரின் ெவப்பம்
உயர உயர, ஆைமயின் உடல் ெகாதித்து, உயிர் துடித்து, ஆவி அடங்கியது.
முதலில் இன்பம்; முடிவில் துன்பம். இதுேவ என்றும் மாறாத வாழ்க்ைக நியதி.

'ககககககக ககககககக கககககக கககககக கககககக

கககககககக ககககககககககககக கககககககக கககககககககககக'

என்கிறார் அப்பர். 'எல்ைல மீறினால் எதுவும் துன்பேம' என்ற ெதளிவு

ஆைமக்கு மட்டுமா இல்ைல... நமக்கும்தாேன?

'எல்லா துக்கங்களுக்கும் ஆைசேய காரணம்' என்றார் புத்தர். ஆனால் ஆைச

இல்லாமல் ேபானால் மனித வாழ்க்ைகக்கு அர்த்தேம இல்ைல. எதுவும்
இயல்பாகேவ அடங்க ேவண்டும்; அடக்கலாகாது. அடக்குதல் எந்த வடிவில்
அைமந்தாலும் அது வன்முைறேய! இதனால் ஒருேபாதும் நன்ைம
விைளவதில்ைல. எைதயும் அடக்கி நீண்ட நாள் ஆள முடியாது. ஓங்கி சுவரில்
எறிந்த பந்து ேவகமாய்த் திரும்பி முகத்தில் ேமாதும்.

ஆைச, துன்பம் தரும் என்பதற்காக அைத முற்றாக அழிக்க முைனவது ஓர்

எல்ைல. ஆைசப்படுவதற்காகேவ வாழ்க்ைக என்று அத்தைனக்கும்
ஆைசப்பட்டு அதிேலேய அமிழ்ந்து விடுவது எதிர் எல்ைல. இந்த இரண்டு
எல்ைலகளுேம நமக்குத் ேதைவயில்ைல. நாம் எப்ேபாதும் நடுப்பாைதயில்
நடப்ேபாம். இதில் நடப்பவர்கள் நல்ல வண்ணம் வாழ்வார்கள்.

சித்தார்த்தன், அரண்மைன வாழ்க்ைகயில் சிற்றின்பங்களில் மிதந்தான்.

பார்ைவ திரும்பிய பக்கம் எல்லாம் பாைவயர். ேநரம்- காலம் ேபாவது ெதரியாமல்
ஆடல்- பாடல்; பஞ்சைண சுகம்; பால்- பழம் விருந்து. சித்தார்த்தனுக்குச்
சலித்துப் ேபானது.

சிற்றின்பத்தின் எல்ைலயில் இருந்து ேநெரதிராகப் ேபரின்பம் காணத் துறவு

ேநாக்கி நடந்தான். 'உருேவலா' கானகத்தில் ஆறு ஆண்டுகள் உடல் வற்றி,

10
 உள்ெளலும்பு ெவளித் ெதரியத் தன்ைன வருந்தி
கடும் தவமிருந்தான். உடலில் உயிர்
இருந்தால்தாேன உண்ைம ஞானத்ைதத் தரிசிக்க
முடியும் என்று உணர்ந்த பின், ஓரளவு உண
ேவற்று அத்தி மரத்தடியில் அமர்ந்தான். ேபாதம்
கனிந்து ஒரு ெபௌர்ணமி நாளில் சித்தார்த்தன்
புத்தனானான். எல்ைலகளில் நிற்காமல்,
நடுப்பாைதயில் நம்ைம நடக்கச் ெசால்கிறது
புத்தம். அது புத்தனின் அனுபவத்தில் வந்து
ேசர்ந்த ஞானம்.

மனிதனிடம் இயல்பாகேவ மூூன்று உணர்ச்சிகள்

இருப்பதாகப் பதஞ்சலி முனிவர் ெசால்கிறார்.
அைவ மகிழ்ச்சி, பயம், ெவறுப்பு! இந்த மூூன்று
உணர்ச்சிகேள எண்ணற்ற ஆைசகளாக,
கருத்துகளாக உள் மனதில் உருெவடுக்கின்றன.
ஆைசகைள அறேவ அழித்ெதாழித்தல் சாத்தியம்
இல்ைல. ஆனால், நாம் ெகாஞ்சம் முயன்றால்,
நமது ஆைசகைள ஒழுங்காக சீரைமத்துக்
ெகாள்ளலாம். ஆைசைய அறுத்து நாம் முனிவரா கேவா, ஞானியாகேவா ஆக
ேவண்டாம். ஆைசைய அறம் சார்ந்த எல்ைலக்குள் ைவத்து நாம் அைனவரும்
நல்ல மனிதராேவாம்.

ஏராளமான, கண்ைணக் கவர்ந் திழுக்கும் ெபாருட்கள் நிைறந்த கைடக்குள்

நுைழந்து, அத்தைன ெபாருட்கள் மீதும் ஆைச ைவத்து, ஒன்றிரண்டு
ெபாருட்கைள வாங்கித் திரும்பும் எவருக்கும், வாங்கிய ெபாருட்கள்
முழுைமயான மகிழ்ச்சிையத் தராது. ஏதாவது ஒரு ெபாருளின் மீது மட்டும்
ஆைச ைவத்து வாங்கினால் அது தரும் நிைறவில் குைறவிருக்காது.

எல்லாப் ெபாருட்களின் மீதும் ஆைச ைவப்பது, வாழ்க்ைகைய

விபரீதமாக்கும். ேதைவ குைறந்து, ஆைசயும் குைறந்தால் வாழ்நாள்
முழுவதும் அைமதி வலம் வரும். மண், ெபான், ெபண் ேவண்டாம்
என்பதில்ைல. ஒரு மைனவி, ஒரு சிறிய வீடு, அளவான வசதி என்று
ஆைசப்படுவதில் தவறில்ைல.

வீைண இருக்கிறது. அதன் நரம்புகள் முறுக்ேகறினால் நல்லிைச பிறக்கும்.

முறுக்கிக் ெகாண்ேட ேபானால் நரம்பும் இருக்காது; இைசயும் பிறக்காது.
முறுக்ேகறாமல் நரம்புகள் தளர்ந்து கிடந்தாலும் வீைணயிலிருந்து
இன்னிைச வராது. நல்ல இைச வீைணயில் ேகட்க, அதன் நரம்புகள் அதிகம்
தளராமலும், அதிகம் முறுக்ேகறாமலும் நடுப்பாைதயில் நிைலப்பதுதான்
நல்லது.

நம் வாழ்க்ைகயும் வீைணதான். இதில் ஆைச நரம்புகள் அதிகம் தளர்ந்து

விடாமலும், ேபராைசயால் நிரம்ப முறுக்ேகறாமலும் நடுப் பாைதயில் வாசித்துப்
பழகுேவாம். 'கைலமகள் ைகப்ெபாருேள' என்று பாடுவதில் பயனில்ைல.
வீைணயில் வாழ்க்ைகையப் படிப்ேபாம்.
ஊசி

11
'வாலிப அழைக, வேயாதிகம் அழிக்கிறது. ஆைச, ைதரியத்ைத அழிக்கிறது.
ெபாறாைம, தர்மத்ைத அழிக்கிறது. ேகாபம், ெசல்வத்ைத அழிக்கிறது. தகாத
உறவு, குணத்ைதயும்; காமம், ெவட்கத்ைதயும் அழிக் கின்றன. ஆனால்
ெசல்வத்தினால் ஏற்படும் ஆணவம், அைனத்ைதயும் அழித்து விடும்.
உள்ளவற்றுள் ெசல்வம் தான் மிகப் ெபரிய தீைம!' என்கிறது மகாபாரதம்.

'ெசல்வத்ைதச் ேசர்ப்பதிலும் துன்பம். ேசர்த்தைதக் காப்பதிலும்

துன்பம். அது, நம்மிடம் இருந்து மைறயும் ேபாதும் துன்பம். ெசல்வம்
என்பேத துன்பம் தருவதுதான்' என்று விளக்கும் மகாபாரதம், 'ெபரும்
ெசல்வம் ேசர்க்கும் ஒருவன், அைதப் பிறருடன் பகிர்ந்து ெகாள்ளாமல்,
தான் மட்டும் பாதுகாப்பதில் எந்தப் பயனும் இல்ைல!' என்றும்
அறிவுறுத்துகிறது.

'பூூமி முழுவைதயும் ஓர் அரசன்

ெசாந்தமாக்கிக் ெகாண் டாலும், ஒேரயரு
நாட்டில்தான் அவன் வசிக்க முடியும். அங் கும் ஏதாவெதாரு நகரத்தில்,
ஒேரயரு வீட்டில்தான் அவன் தங்க முடியும். அதிலும் ஓர் அைறயில்
மட்டுேம அவன் படுக்க முடியும். அந்தப் படுக்ைகையயும் அவன்
மைனவி பகிர்ந்து ெகாள்வாள். உலகம் முழுவதும் தன்னுைடயது என்று
ெபருமிதம் ெகாள்பவன் இறுதியில் அனுபவிப்பது இவ்வளவுதான்' என்கிறது
நமது இதிகாசம். கடல் சூூழ்ந்த உலகம் முழுவைதயும் பிறருடன் பகிர்ந்து
ெகாள்ளாமல், தனது ெவண்ெகாற்றக் குைடயின் கீழ் ஆளும்
அரசனுக்கும், கால் நைட ேமய்க்கும் கல்லாத ஒருவனுக்கும், 'உண்பது
நாழி, உடுப்பைவ இரண்ேட' என்கிறது புறநானூூறு.

எவ்வளவு ேவகமாக ெசல்வம் ேசர்க்கத் துடிக்கிேறாேமா, அவ்வளவு

12
 ேவகமாக வாழ்க்ைக சீர்ெகட்டுப் ேபாகும்.
'ஒரு வைகயில் இழப்ேப லாபம். மறு வைகயில்
லாபேம இழப்பு'. இதுேவ வாழ்வின் ரகசியம்!

ஒரு வீடு ைவத்திருப்பவனுக்கு

இன்ெனாரு வீடு ேவண்டும் என்ற
விருப்பம் எழுகிறது. வீட்டின் முன்ேன
நான்கு கார்களாவது நின் றால்தான் நன்றாக
இருக்கும் என்ற ஆைச வருகிறது. ஒரு
மைனவி இருக் கும்ேபாேத இன்ெனாரு
ெபண்ணின் உறவு ேதைவப்படுகிறது. பணம்
இருந் தால் எல்லாம் கிைடக்கும் என்று
மனம் ெசால்கிறது. ஆைசப்பட்டைத
அைடய... அகிம்ைச, சத்தியம், திருடாைம,
தூூய்ைம, புலனடக்கம் எனும் ஐந்து உயர்
பண்பு கைளயும் அடிேயாடு இழக்க
ேநர்கிறது.

ஆைசக் கயிற்றில் ஆடும் பம்பரம் நாம். நூூறு கிைடத்தால் ஆயிரம்

ேவண்டும் என்கிேறாம். ஆயிரம் வந்தால் லட்சத்ைதத் ேதடி ஓடுகிேறாம்.
லட்சம் கிைடத்ததும் ேகாடிக்கு ஏங்குகிேறாம். ேகாடிேய கிைடத்தாலும்
பணத்ைத நாடி ஓடும் ஓட்டம் மட்டும் நிற்பேத இல்ைல. ேகாடி ேகாடி யாகக்
குவித்தாலும் ஆைச உள்ள வைரயிலும் ஒவ் ெவாருவரும் ஏைழதான். மனித
மனத்தின் பசி தீராத வைர, நாம் அைனவரும் பிச்ைசக்காரர்கேள!

ைஜகீஷவ்யன் என்ற முனிவர் ஒருவர். ஆைசயற்ற இவைர ேசாதிக்க

விரும்பினார் ஆண்டவன். பார்வதிேதவியுடன் முனிவரின் முன்
ேதான்றினார். அப்ேபாது, தன் உடம்ைப மூூடும் கந்ைதத் துணிைய, ஊசி
நூூலால் ைதத்துக் ெகாண்டிருந்தார் முனிவர். அவரிடம், ''நீ விரும்புவைத
வழங்கேவ வந்திருக்கிேறாம். ேவண்டியைத தயங்காமல் ேகள், தருகிேறாம்!''
என்றார் ஈசன்.

உடேன முனிவர், ''இைறவா, இந்தப் பிறவிக்கு ேவண்டியது அைனத்தும்

உங்கள் அருளால் எனக்கு ஏற்ெகனேவ கிைடத்து விட்டது. புதிதாக
எதுவும் ேவண்டாம். இருப்பதிேலேய திருப்தியுடன் இருக்கிேறன்!'' என்று
ைக கூூப்பி வணங்கினார்.

நூூறு ரூூபாயில் நிைறவு கண்டவன் வாழத் ெதரிந் தவன்; ேகாடி

ரூூபாயிலும் குைறயுடன் இருப்பவன் வாழ்ைவ இழந்தவன். பதினாறு
வயதில் சிவகைல ஆச்சியின் கரம் பற்றிய பட்டினத்துச் ெசட்டியார், முப்பது
வயதாகியும் ஒரு குழந்ைதக்குத் தந்ைதயாகவில்ைலேய என்று ஏங்கினார்.
திருவிைடமருதூூர் இைறவன் கருைணயால், சிவசருமர் என்ற ஆதிைசவரின்
குழந்ைதையத் தத்ெதடுத்து, 'மருதபிரான்' என்று ெபயரிட்டு ஆைச யுடன்
வளர்த்தார். ெபான்னும் மணியும் குவிந்து கிடந்தது. எனினும், இன்னும்
ெசல் வம் திரட்ட ேவண்டும் என்று சிந்தித்த பட்டினத்தார், மருதபிரான்
வாலிபனாக வளர்ந்ததும் கடல் கடந்து திரவியம் ேதடக் கலேமற்றி அனுப்பி
ைவத்தார்.

'கலம் நிைறய எரு மற்றும் தவிட்டு மூூட்ைடகைள நிரப்பிக் ெகாண்டு

13
 வந்திருக்கிறான் மருதபிரான்!' என்ற ெசய்தி
கிைடத்ததும், கலங்கிய மனதுடன் கலம்
ேநாக்கி ஓடி னார் பட்டினத்தார். ேகாபத்தில்,
எரு மூூட்ைடைய வீசி எறிந்தார். நவரத்தின
மணிகள் சிதறிேயாடின. தவிட்ைட
அள்ளிெயடுத்தார். தவிடு முழுவதும் ெபான்
துக ளாகமின்னியது. ஆனந்த பரவசத்தில்
ஆழ்ந்த பட்டினத்தார், ஆண்டவன் தந்த
பிள்ைளையப் பாராட்டி மகிழ விைரவாக வீடு
திரும்பினார். வீட்டில் நுைழந்தவரிடம்
மைனவி, மருத பிரான் தந்த ஒரு ேபைழைய
நீட்டினாள்.

அந்தப் ேபைழக்குள் காதறுந்த ஊசியும்,

ஓர் ஓைலச் சுவடியும் இருந்தன. அைதப்
பிரித்துப் படித்தார். 'காதற்ற ஊசியும் வாராது
காணும் கைடவழிக்ேக' என்று எழுதியிருந்தது. ெசல்வம் மற்றும்
வாழ்க்ைகயின் நிைலயாைம அவர் ெநஞ்சில் நிழலாடியதும் அத்தைன
ெசல்வத்ைதயும் அக்கணேம துறந்து ஒற்ைறக் ேகாவணத்துடன் வீதியில்
நடந்தார்.

பணம் மட்டுேம இன்பம் தருமானால், பட்டினத் தார் ஏன் துறவியாக

ேவண்டும்? அரச ேபாகங்கைள அனுபவிக்கத்தாேன நாம் பணத்ைதத்
ேதடுகிேறாம். அரசனாக இருந்த பத்ரகிரி, பட்டினத்தார் பாைதயில்
ஆண்டியாய் அடிெயடுத்து ைவத்தாேன, அது ஏன்? பட்டினத்தாைரயும்,
பத்ரகிரிப் புலம்பைலயும் பல முைற படித்தாலும் பணத்தின் மீது
நமக்குள்ள ைபத்தியம் குைறயவில்ைலேய! பணம்தான் இன்பம் என்றால்,
எந்தப் பணக்காரனுக்கும் துன்பம் வரக் கூூடாேத!

சீக்கிய மதத்ைத நிறுவிய குருநானக், ஊர் ஊராகச் ெசன்று தனது

ெகாள்ைககைள மக்களுக்கு எடுத்துைரத்தார். அவர் ெசல்லுமிடெமல்லாம்
மக்கள் ெவள்ளம்ேபால் கூூடினர். ஓர் ஊரில் அவர் காெலடுத்து
ைவத்தேபாது, மக்கள் அைனவரும் மகிழ்ச்சியுடன் வரேவற்றனர். அந்த
ஊரின் மிகப் ெபரிய பணக்காரர் ஒருவர், குருநானக்ைக வருந்தி வீட்டுக்கு
அைழத்து விருந்து ைவத்தார். அப்ேபாது, தனது ெசாத்தின் மதிப்ைபயும்,
மாளிைகயின் வனப்ைபயும் வாய் ஓயாமல் வருணித்த ெசல்வந்தருக்குப்
பாடம் புகட்ட எண் ணினார் குருநானக்.

''உங்களால் எனக்கு ஓர் உதவி ெசய்ய முடியுமா?'' என்றார் நானக். மகான்

தன்னிடம் உதவி ேகட்டதில் உவைகயைடந்த ெசல்வந்தர், ''எந்த
உதவிையயும் ெசய்யத் தயார்!'' என்று வாக்களித்தார்.

உடேன குருநானக் தனது சட்ைடப் ைபயில் இருந்த ஊசி ஒன்ைறத்

ேதடிெயடுத்து, ''இைத பாதுகாத்து ைவத்திருந்து, இறப்புக்குப் பின்னால்
விண்ணுலகில் இருவரும் சந்திக்கும்ேபாது, மறவாமல் என்னி டம்
திருப்பித் தந்தால் மகிழ்ேவன்!'' என்றார்.

ெசல்வந்தர், 'நானக் சரியான ைபத்தியேமா!' என்று சந்ேதகித்தார். ''ெசத்த பின்

14
ஊசிைய எப்படிச் சுமந்து வர முடியும்?'' என்று ேகட்டார்.

உடேன, ''ஊசிையேய ெகாண்டு ெசல்ல முடியாத நீங்கள் இவ்வளவு ெசாத்து

ேசர்த்து என்ன ெசய்யப் ேபாகிறீர்கள்?'' என்றார் குருநானக்.

'ெபாருள் இல்லார்க்கு இவ்வுலகம் இல்ைல' என்ற வள்ளுவர், 'ெசய்க

ெபாருைள' என்று பரிந்துைரக்கிறார். ஆனால், ேசர்க்கும் ெபாருள் தீதின்றி
வர ேவண்டும் என்கிறார். அறம் பிறழ்ந்த வழியில் ெபாருள் ேசர்க்கலாகாது
என்று அறிவுறுத்துகிறார். 'எப்பாடு பட்ேடனும் ெபாருைளத் ேதடு'
என்றான் பாரதி. ஆனால், 'ெபாய்ைம, வஞ்சைன, நடிப்பு ஆகியவற்றால்
ெபாருளீட்டிப் பிைழத்தல் நாய்ப் பிைழப்பு' என்றான்.

ேதைவகைளயும், ஆைசகைளயும் அளவுடன் ைவத்துக் ெகாண்டால்

வாழ்க்ைக, ேசாகங்களின் சுைமதாங்கி ஆகாது. 'ஆைசையத் ெதாடர்ந்து
ெசல்பவன் அைமதியும் இன்பமும் அைடய மாட்டான்!' என்கிறது கீைத.

கிேரக்கத்தின் சிந்தைனயாளர் சாக்ரடீஸ், தினமும் கைடத் ெதருவுக்குச்

ெசன்று, ஒவ்ெவாரு கைடயிலும் உள்ள ெபாருள்கைள உற்றுப் பார்ப் பார்.
ஆனால், எைதயும் வாங்கியதில்ைல. ஒரு நாள் கைடக்காரன் ஒருவன், 'ஒரு
நாளும் ஒரு ெபாருளும் நீங்கள் வாங்கி நான் பார்த்ததில்ைல. பிறகு ஏன்
தினமும் வருகிறீர்கள்?' என்று ேகட்டான். அதற்கு, 'எவ்வளவு
ெபாருள்கள் இல்லாமல், நான் மகிழ்ச்சியாக இருக்க முடியும் என்று
அறிந்து ெகாள்ளேவ அன்றாடம் வருகிேறன்' என்றார் சாக்ரடீஸ்.

லண்டனில், பல்ெபாருள் அங்காடி ஒன்ைற ெபர்னாட்ஷா திறந்து ைவக்க

ேவண்டும் என்று அதன் உரிைமயாளர் விரும்பினார். அவரது விருப்பத்ைத
நிைறேவற்றிய ெபர்னாட்ஷாவிடம், 'இந்த அங்காடிையத் திறந்து ைவத்த
நீங்கள் என்ன ெசால்ல விரும்புகிறீர்கள்?' என்று ெசய்தியாளர்கள்
ேகட்டனர். அப்ேபாது, 'இந்த உலகில் எனக்கு அவசியமற்ற ெபாருட்கள்
எவ்வளவு இருக்கின்றன என்று இங்கு வந்துதான் அறிந்து ெகாண்ேடன்'
என்றார் ெபர்னாட்ஷா.

ஆைசக்கு அடங்கிப் ேபாவேத மிகப் ெபரிய பாவம். திருப்தியின்ைமேய மிகப்

ெபரிய துயரம். நாப்பிளக்கப் ெபாய் ேபசி, நவநிதியம் ேதடுவதற்கு ஓயாமல்
ஓடிக் ெகாண்டிருப்பவர்கள், ஒவ்ெவாரு நாளும் காதற்ற ஊசிையக் ெகாஞ்சம்
கவனத்தில் இருத்துங்கள்!
தமிழருவி மணியன் சிற்பம்

15
மனிதைன ஆட்டிப் பைடக்கும் ஆற்றல்
மிக்கது மனம். அதுதான் அவைன ஆைசப்பட
ைவக்கிறது.அதுேவ அவைனக் கவைலயில்
ஆழ்த்துகிறது. மனம் அடங்காத ஆற்ைறப்
ேபால் அைல புரளும்; கட்டற்ற காற்ைறவிட
ேவகம் ெகாள்ளும்; குரங்ைகப் ேபால்
ஓரிடத்தில் நிைல ெகாள்ளாமல், கிைள
விட்டுக் கிைள தாவும். பண்பட்ட மனம்,
மனிதைனக் கடவுளாக்கும். பாழ்பட்ட மனம்
மாந்தைர மிருகமாக்கும்.

மரணத்தின் நிழல் நம்மீது நீளும் இறுதி

நாள் வைர மனம் ஒரு கணமும் ஓய்வதில்ைல.
'சும்மா இரு மனேம' என்று ேயாகிகள்
ெசால்லிப் பார்த்தனர். மனமா சும்மா இருக்கும்? மனம் மட்டும் சும்மா
இருந்து விட்டால், மனிதனுக்குச் சுகமும் இல்ைல; ேசாகமும் இல்ைல.

நதி என்றால் இரு கைரகள் இருக்கும். வாழ்க்ைக நதிக்கு சுகமும்

ேசாகமும்தான் இரு கைரகள். சுகமும்
ேசாகமும் மனத்தின் மாயா சிருஷ்டிகள்.
முள்ைள விைதப்பது மனேம. மலைரச் ெசாரிவதும் மனேம. மனித மாளிைகயின்
ைமய மண்டபம்தான் மனம்.

மனிதர் முயன்றால் மனைதக் ேகாயிலாக்கலாம். ெசாற்கைளக் கூூட்டினால்

ேபச்சு வரும். சுரங்கைளச் ேசர்த்தால் இைச எழும். வண்ணங்கைளக்
கலந்தால் ஓவியம் உருவாகும். கூூட்டலில்தான் கைலகள் பிறக்கும். ஆனால்,
சிற்பம் ஒன்றுதான் கழித்தலில் கண்ெடடுக்கப்படுகிறது. மனத்தில் படிந்து
கிடக்கும் மாைச அன்றாடம் கழித்தால் மனிதேன கடவுளாகி விடலாம்.

'தத்துவமசி' என்ற உபநிடத மகா வாக்கியத்தின் உட் ெபாருள், 'நீேய கடவுள்'

என்பதுதான். கழித்தலில்தான் கடவுைளக் காண முடியும் என்பைத
அழுத்தமாக உணர்த்தேவ நம் மூூதாைதயர்கள், ேகாயில் கருவைறயில் கல்லில்
கடவுைள ைவத்து வணங்கினர்.

தனக்கு ேவண்டாத ெபாருைளப் பிச்ைசக் காரனிடம் வீசிெயறிவது மனித

மேனாபாவம். மனதில் குடியிருக்கும் ஆணவம், கன்மம், மாைய என்ற அழிவு
தரும் ேவண்டாத விைனகைள நாம் வீசிெயறிந்தால், அவற்ைறப் பிச்ைசப்
பாத்திரத்தில் ஏந்திக் ெகாள்வதற்காகேவ, வாசலில் பிச்சாண்டியாக நிற்கிறான்
ஈசன். இைறவனுக்குப் பிச்ைசக்காரன் ேகாலம் ெகாடுத்த ஒேர மதம் இந்து
மதம்.

இன்ைறய வணிகக் கலாசார வாழ்க்ைகயில் எைதயும் அடுத்தவருடன் பகிர்ந்து

16
ெகாள்ளும் பழக்கம் பறிேபாய்விட்டது. 'எல்லாவற்ைற யும் நாேன அனுபவிக்க
ேவண்டும். எவருக்கும் எள்ளளவும் தரக் கூூடாது!' என்கிற எண்ணம்
மனிதர்களிடம் ேமேலாங்கி இருக்கிறது. நாள்பட்ட உணைவயும் விடுவதில்ைல.
நாள்பட்ட நிைனைவயும் விடுவதில்ைல. ேநற்ைறய உணவு உடைலக்
ெகடுக்கும். ேநற்ைறய நிைனவு உள்ளத்ைதக் ெகடுக்கும்.

அழுக்கு மூூட்ைடைய தைலயில் சுமந்தபடி

பிச்ைசக் காரன் ஒருவன் நின்றிருந்தான். அப்ேபாது,
அந்த வழிேய அரசன் ஒருவன் ேதரில் வந்தான். தைலச்
சுைமயுடன் நின்ற பிச்ைசக்காரன் மீது
அரசனுக்குப் பரிதாபம் ெபாங்கியது.

''ேதரில் ஏறி அமர்ந்து ெகாள். நீ இருக்கும் இடத்தில்

இறங்கிக் ெகாள்ளலாம்'' என்றான் அரசன். ேதரின்
மூூைலயில் தயங்கியபடி உட்கார்ந்தான்
பிச்ைசக்காரன். அழுக்கு மூூட்ைடையத்
தைலயிலிருந்து இறக்காமேலேய அமர்ந்திருந்தவனிடம்,
''ஏன் இந்த மூூட்ைடைய இறக்கி ைவக்காமல்
இன்னமும் சுமக்கிறாய்?'' என்று ஆச்சரியத்துடன்
ேகட்டான் அரசன்.

''அரேச! கருைண கூூர்ந்து என்ைன நீங்கள் ேதரில் அமர்த்தியேத அதிகம்.

இந்த மூூட்ைடயின் பாரமும் ேதரில் ேசர்ந்துவிடக் கூூடாது என்ேற என்
தைலயிேலேய சுமக்கிேறன்!'' என்றான் அந்த அப்பாவி. இந்த பிச்ைசக்காரைனப்
ேபான்ேற நாமும் நம் மனங்களில் ேவண்டாத நிைனவுக் குப்ைபகைள
வீசிெயறியாமல் நாள்ேதாறும் சுமந்து திரிகிேறாம்.

அைலபாயும் மனதில் ஆைசகேள நீங்காமல் நிழலாடும். ஆைச இருக்கும் வைர

அைமதிக்கு வழியில்ைல. மனம் ஒன்றுக்காக ஏங்கும். அது கிைடத்ததும்
அதன் மீதிருந்த ஆைச ேபாகும். 'கண்ணுக்கு அழகு எதுவைர? ைகயில்
கிைடக்கும் நாள் வைர!' என்பது கண்ணதாசன் பாடல். ஒன்ைற நிைனத்து,
நிைனத்தைத அைடந்து, அைடந்தது கசந்து, கசந்தபின் மறந்து, அடுத்தைத
அைடய ஆைசப்படும் மனம்தான் வாழ்க்ைகயில் அவிழ்க்க முடியாத
சிக்கல்களுக்ெகல்லாம் மூூல காரணம்.

ஒரு நாள் தன் சீடர்கள் முன், ைகயில் ஒரு

துணியுடன் வந்து அமர்ந்தார் புத்தர். எதுவும்
ேபசாமல் அந்தத் துணியில் ஐந்து முடிச்சுகைளப்
ேபாட்டார். பின்பு தைல நிமிர்ந்து சீடர்கைளப்
பார்த்தார்.

''முடிச்சுகள் இல்லாமல் முன்பிருந்த துணியும்,

முடிச்சுகள் உள்ள இப்ேபாைதய துணியும்
ஒன்றா? ேவறு ேவறா?'' என்றார். அவரின் அணுக்க
(ெநருங்கிய) சீடர் ஆனந்தர், ''முன்பிருந்த துணி
சுதந்திரமானது. இப்ேபாதுள்ள துணி, சுதந்திரம்
இழந்து அடிைமயாகி விட்டது'' என்று பதில்
தந்தார்.

17
உடேன புத்தர், ''எல்லாரும் இயல்பாக இருக்கும்ேபாது கடவுள்கள்தாம்.
ஆனால், சிக்கலில் சிக்கி அடிைமயாகிறார்கள்!'' என்றார்.

பிறகு, ''இந்த முடிச்சுகைள அவிழ்க்க என்ன ெசய்ய ேவண்டும்?'' என்று

அடுத்த ேகள்விையக் ேகட்டார்.

சாரிபுத்தன் என்ற சீடன், ''எவ்வாறு முடிச்சுகள் ேபாடப்பட்டன என்று

அறியாதவைர, அவற்ைற அவிழ்க்க இயலாது. முடிச்சு ேபாடப்பட்ட முைற
ெதரிந்தால், அவிழ்ப்பது எளிது. நிைனவின்றி மனம் ேபாடும் முடிச்சுகள்
அவிழ்க்க முடியாதைவ!'' என்று விளக்கினான்.

''விழிப்பு உணர்வு இன்றி மனம், ஆைச வைலையப் பின்னும். அது ேபாட்ட

முடிச்சுகைள அவிழ்க்க முடியாமல் வாழ்க்ைகையச் சிக்கலாக்கும்'' என்றார்
புத்தர். நமது வாழ்க்ைகச் சிக்கல்களுக்கு, நம் அடங்காத ஆைச மனேம
அடித்தளமாகிறது.

'நன்றாக ேவயப்படாத கூூைர வீட்டில் மைழநீர் புகுவதுேபால், பண்படாத

மனதில் ஆைசகள் புகுந்து அைலக்கழிக்கின்றன' என்கிறது தம்மபதம். 'யார்
விழிப்புற்றவேனா, ெபாருந்திய மனத்ைத உைடயவேனா, அவனது புலன்கள்
ேதேராட்டிக்கு அடங்கிய குதிைரகள் ேபால் வசப்படுகின்றன!' என்று விளக்கம்
தருகிறது கேடாபநிஷதம்.

'மனிதனின் சரீரம் ேதர் ேபான்றது. அவனது அறிேவ ேதேராட்டி.

இந்திரியங்கள்தான் குதிைரகள். இந்தக் குதிைரகைள அறிவின் மூூலம் அடக்கி
ஒழுங்காகச் ெசலுத்தினால், சரீரத் ேதர் ேநர் வழியில் ெசல்லும். அறிவினால்
அடக்கப்படாத இந்திரியங்கள், ேதேராட்டியால் அடக்கப்படாத குதிைரகள் ேபால்
பாைத மாறிப் பள்ளத்தில் விழும். உலர்ந்த விறகுடன் ேசர்ந்த ஈர விறகும்
எரிவதுேபால் மனம் ெசய்யும் தவறுக்கு மனிதன் இைரயாகிறான்' என்கிறது
விதுர நீதி.

'ஒரு ேநரத்தில் ஒேர நிைனவு' என்று மனைத முதலில் பக்குவப்படுத்த

ேவண்டும். இரண்டு மான்கைள விரட்டிச் ெசல்லும் மனிதனால் ஒரு
மாைனக்கூூட பிடிக்க முடியாது. காமத்ைதயும் கடவுைளயும் ஒேர ேநரத்தில்
அைடய முடியாது. காமம் விட்டவன் கடவுைள அைடயலாம். கடவுைள
மறந்தவன் காமத்தில் மூூழ்கலாம். காமச் ேசற்றில் அழுந்திக் கிடந்த
அருணகிரிநாதருக்குக் கடவுள் அருள் கிட்டவில்ைல. கடவுள் அருள்
கிட்டியேபாது, காமம் அவர் ெநஞ்சில் இல்ைல.

மனம், ஒன்ைற மற்ெறான்றாக அறியும் இயல்புைடயது. அது,

இன்பத்துக்காகத் துன்பம் தரும் ெசயல்களில் ஈடுபடும். கானல் நீரில்
தண்ணீைரத் ேதடும். கயிைறப் பார்த்து பாம்ெபன்று ஓடும். விழிப்பு
உணர்வு இல்லாத வனின் மனதுக்கு எல்லாேம உண்ைமக்கு மாறாகத்
ெதரியும்.

சீடன் ஒருவன் தகுந்த குருைவத் ேதடி நடந்தான். ெவகுதூூரம் நடந்ததும்

அந்தி மைறந்து இருள் சூூழ்ந்தது. பசியும் தாகமும் வாட்டிய நிைலயில்
ேமலும் நடக்க முடியாமல் சுருண்டு விழுந்தான். அவனது கால்களில் ஏேதா
ஒன்று இடறியது. திரும்பிப் பார்த்தான். அது ஒரு ெவள்ளிப் பாத்திரம். அதில்
நீர் நிைறந்து ததும்பியது. கடவுளுக்கு நன்றி ெசான்னவன், அந்தப்

18
பாத்திரத்து நீைர எடுத்து அருந்தினான். கைளப்பில் கண்ணுறங்கினான்.
விடிந்தது. விழி திறந்தவன் ெவள்ளிப் பாத்திரத்ைதத் ேதடினான். அங்ேக ஒரு
மண்ைடேயாடு மண்ணில் கிடந்தது. நிணமும் சைதயுமாய் ஒட்டிக் கிடந்த
மண்ைடேயாட்டு நீைரத்தான் ெவள்ளிப் பாத்திரத்துப் பனிநீர் என்று இரவில்
குடித்தது, நிைனவில் வந்து குமட்டியது. மனம் ெசய்த மாயத் ேதாற்றம்
அப்ேபாதுதான் அவனுக்குப் புரிந்தது.

மனிதனின் விதிைய எழுதும் ைக, மனம்தான் என்று ெதரிந்தபின் நாம் என்ன

ெசய்ய ேவண்டும்? ஒவ்ெவாரு நாளும் பத்து நிமிடங்கேளனும் நாம்
தனித்திருக்க ேவண்டும். 'தனிைம கண்டதுண்டு. அதிேல சாரம்
இருக்குதம்மா' என்றான் பாரதி. நம்மிலிருந்து நாேம தனியாகி, நம்ைமப் பார்க்கப்
பழக ேவண்டும். ஒரு சாட்சியாக இருந்து நமது ெசயல்கைள எைட ேபாட
ேவண்டும். அப்ேபாது, நமது நிைற குைறகள் ெதளிவாகப் புலப்படும்.

கழிக்க ேவண்டிய கழிவுகள் எைவெயன்று புரிந்ததும்... மனதில், விழிப்பு

உணர்வு எனும் உளியால் ெசதுக்கிச் ெசதுக்கி ேவண்டாதைத விலக்க
ேவண்டும். கழித்தலில்தான் சிற்பம் கண்ெடடுக்கப்படுகிறது.
சிற்பத்தில்தான் கடவுள் இருக்கிறது. மனம்தான் சிற்பம் என்றால் நாம்
அைனவரும் சிற்பிகள்!

மமமமமமமம மமமம...

மமக்ரடீஸ், சிைறச்சாைலயில் மரணத்ைத எதிர்

ேநாக்கிக் காத்திருந்த ேநரம் அது... அப்ேபாது,
கவிஞர் ஸ்ெடஸிேகாரஸ் என்பவரது பாடைல
ஒருவன் பாடிக் ெகாண்டிருந்தைத அவர் ேகட்க
ேநர்ந்தது.

உடேன அந்த நபைர அணுகிய சாக்ரடீஸ், ''அந்தப் பாடைல

எனக்குக் கற்றுத் தருகிறாயா?'' என்று ேகட்டார் ஆர்வமாக.
அதற்கு அந்த மனிதன், ''இன்னும் சில மணி ேநரத்தில் சாகப்
ேபாகும் நீங்கள் ஏன் இந்தப் பாடைலக் கற்றுக்ெகாள்ள ஏன்
ஆர்வம் காட்டுகிறீர்கள்?'' என்று ேகட்டான்.

அதற்கு சாக்ரடீஸ் ெசான்னார்: ''ேமலும் ஒரு விஷயத்ைதத்

ெதரிந்து ெகாண்டு சாக விரும்புகிேறன்!''

_ ஏ.ேக. நாசர், திருப்பட்டினம்

வார்த்ைத

'ஆதியில் வார்த்ைத இருந்தது. வார்த்ைத கடவுேளாடு

இருந்தது. வார்த்ைதேய கடவுளானது' என்கிறது
கிறிஸ்தவர்களது ேவதமாகிய விவிலியம். 'இந்தப்
பிரபஞ்சத்தில் முதலில் பிறந்தது பிரணவம்' என்கிறது
இந்து மதம். 'பிரணவம்' என்பது ஓங்கார ஒலி.
வார்த்ைதக்கு உயிர் தருவது ஒலி. ேவதங்களில் பல

19
ெசாற்களுக்குப் ெபாருள் விளங்குவதில்ைல. ஆனால் அவற்றின் ஒலி,
வார்த்ைதகைள மந்திரமாக மாற்றி விடுகிறது. இந்த ரகசியம் புரிந்ததால்தான்,
'மந்திரம் ேபால் ேவண்டுமடா ெசால்லின்பம்' என்றான் பாரதி.

ஒவ்ெவாரு வார்த்ைதக்கும் ஒரு சக்தி உண்டு. நாம் கடவுளாவதும்,

சாத்தானாவதும் நம் வாயிலிருந்து வரும் வார்த்ைதகளால்தான் என்ற
உண்ைமைய நாம் முதலில் உணர ேவண்டும். மனம்- எண்ணத்தின் பிறப்பிடம்;
எண்ணம்- வார்த்ைதகளின் தாய்; வார்த்ைத- ெசயலின் உந்து சக்தி; ெசயல்-
மனிதனின் விதி எழுதும் பிரும்மம். இைதப் புரிந்து ெகாண்டால் ெவற்று
வார்த்ைதகள் வாயில் இருந்து வராது.

வார்த்ைதகைளப் பயன்படுத்துவதில் விழிப்பு உணர்வு ேதைவ.

வார்த்ைதகளின் விைளைவ அறியாமல் விரயமாக்கினால்... அைவ, நமது
வாழ்க்ைகயின் முதுகில் ஏறி அமர்ந்து, அவற்றின் ேபாக்கில் நம்ைம வழி
நடத்தும். வார்த்ைத நம்ைமப் பள்ளத்தில் தள்ளும். பார்த்துப்
பயன்படுத்தினால் இமயத்தில் ஏற்றும். வாழ்வின் உயர்வும் தாழ்வும்,
மனிதர்களின் உறவும் பிரிவும் வார்த்ைத களால்தான்
வைரயறுக்கப்படுகின்றன.

குரு ஒருவர் உபேதசித்துக் ெகாண்டிருந்தார். அவைர இைடமறித்த சீடன்

ஒருவன், ''கடவுள்... கடவுள் என்று
ெசான்னால் அந்த வார்த்ைதகள் என்ைனப்
புனிதப்படுத்துமா? பாவம்... பாவம் என்று ெசான்னால் அது என்ைனப்
பாவியாக்குமா? என்ன அபத்தமான அறிவுைர இது!'' என்றான்.

உடேன குரு, ''முட்டாேள, உட்கார்!'' என்று உரத்துக் குரல் ெகாடுத்தார்.

சீடனுக்குச் சினம் ெபாங்கியது. குருெவன்றும் கருதாமல் வன்ைமயாக வைச
பாடினான் சீடன்.

உடேன, ேகாபத்தின் பிடியிலிருந்து விடுபட்டு அைமதியானவர் ேபால் பாவைன

ெசய்த குரு, ''மன்னித்துவிடு சீடேன. உன் மனைதப் புண்படுத்தியதற்கு
வருந்துகிேறன். நீ என்ைன மன்னித்தால்தான் என் ெநஞ்சுக்கு நிம்மதி!''
என்று உைடந்த குரலில் ெசான்னார். அந்தக் கணேம சீடன் சினம் தணிந்து,
தனது தவைற மன்னிக்கும்படி பணிவுடன் ேவண்டி நின்றான்.

ேநரம் கடந்தது. குரு ெமௌனத்ைதக் கைலத்தார். ''சீடேன, உனது ேகள்விக்கு

நீேய விைடயானாய். முதலில் நான் பயன்படுத்திய வார்த்ைததான் உன்ைன
நிைல இழக்கச் ெசய்தது. பின்னர் நான் ெசான்ன ெசாற்கேள உன்ைனச்
சமாதானப்படுத்தின. ஆக, நமது நடத்ைதைய வார்த்ைதகேள நிர்ணயிக்கின்றன
என்பைத இனி யாவது நம்பு'' என்றார் குரு. இைத சீடன் அங்கீகரித்து
தைலயைசத்தான்.

நதியின் ேபாக்ைக... அதன் வழியில் தடுத்து நிற்கும் மைலப் பாைறகள் மாற்றி

விடுவது ேபால், ஆராயாமல், அவசரத்தில், ேகாபத்தில், ஆற்றாைமயில்
ெவளிப்படுத்தும் வார்த்ைதகள் மனிதர்களது வாழ்க்ைகப் ேபாக்ைகேய
மாற்றிவிடும். இதற்கு இரண்டு இதிகாசங்களிலும் சான்றுகள் உண்டு.

இலக்குவன் மற்றும் சீைதயுடன் ராமன் பஞ்சவடியில் தங்கியிருந்தேபாது,

'மாரீச' மான் வடிவில் விதி வந்து ேசர்ந்தது. ெபாய் மானின் ெபான்னிறத்தில்

20
 மயங்கிய சீைத, அைதப் பிடித்துத் தரும்படி
ராமைன ேவண்டுகிறாள். சீைதக்குக் காவலாக
இலக்குவைன ைவத்து விட்டு, மாைனத்
துரத்தினான் ராகவன்.

நீண்ட தூூரம் தாவி ஓடிய மாைனத் தடுத்து

நிறுத்த ராமன் அம்ெபய்தினான். அப்ேபாது, 'சீதா...
இலக்குவனா' என்று வஞ்சகமாக அலறி வீழ்ந்தான்,
மான் வடிவில் இருந்த மாரீசன்.

ராமனுக்கு ஆபத்து ேநர்ந்ததாக அஞ்சிய சீைத,

உடேன ெசன்று பார்க்கும்படி இலக்குவைன
ேவண்டினாள். அண்ணனின் ஆற்றைல அறிந்த
தம்பி, அண்ணிையத் தனிேய விட்டுச் ெசல்லத்
தயங்கினான்.

உடேன, ''இரக்கமற்றவேன! இக்ஷ்வாகு குலத்ைதக் ெகடுக்க வந்த துேராகி.

அண்ணனுக்கு எப்ேபாது ஆபத்து வரும் என்று ெகட்ட ேநாக்குடன்
காத்திருந்தாயா? ேயாக்கியைனப் ேபால் எங்களுடன் வனத்துக்கு ஏன் வந்தாய்
என்பது புரிந்து விட்டது. என்ைனக் ைகப்பற்ற நிைனக்கும் உனது கனவு
பலிக்காது. ராமைன நாயகனாக அைடந்த நான், பிறைர ெநஞ்சத்தால்
நிைனப்ேபனா?'' என்று தகாத வார்த்ைதகைள அடுக்கி, இலக்குவனின்
இதயத்தில் ெநருப்ைப மூூட்டினாள் சீைத.

இந்த வார்த்ைதகேள அவளது வாழ்ைவ சீரழித்தது. இலக்குவன் ைகயால்

மூூட்டிய ெநருப்பில் அவன் இதய ெநருப்ைப ராமன் அைணத்தான். சீைதைய
அக்கினிப் பிரேவசம் ெசய்யச் ெசய்தான்.

துேராணரும் துருபதனும் ஒேர குருகுலத்தில் ஆயுதப் பயிற்சியில்

ஈடுபட்டனர். இருவரும் ஆழமான நட்பில் இைணந்தனர். 'நான் அரசனானதும்
பாதி அரைச உனக்குத் தருேவன்' என்று முன்பின் ேயாசிக்காமல் துேராணரிடம்
வாக்குறுதி வழங்கினான் துருபதன்.

காலங்கள் ஓடின. துருபதன் பாஞ்சாலத்தின் அரசனானான். துேராணேரா ெபற்ற

பிள்ைள அசுவத்தாமனுக்குப் பால் வாங்கவும் வழியின்றி வறுைமயில்
வாடினார். நண்பன் நவின்றது நிைனவுக்கு வந்ததும் பாஞ்சாலத்துக்கு
வந்தார். பைழய நட்பின் பாசத்ேதாடு அரசைவயில் வந்து நின்ற துேராணைர
துச்சமாகப் பார்த்தான் துருபதன்.

''என்ைன நண்பனாக எப்படி நிைனக்கலாம் நீ? ெபரும் ெசல்வத்துக்கு

அதிபதியான அரசனுக்கு ஏைழயுடன் நட்பு ஏற்பட முடியாது. பால்ய நட்பு
வயதானதும் மைறந்து விடும். எந்த நட்பும் அழியாமல் எல்லாக் காலமும்
நீடிப்பதில்ைல. ெபண்ணால் நட்பு ெகடும். ேகாபத்தால் நட்பு நலியும்.
இதுதான் உலக நடப்பு. ஏைழ, பணக்காரனுக்கு நண்பனாக முடியாது. ேகாைழ,
வீரனுடன் நட்பு ெகாள்ள வாய்ப்பில்ைல. கல்வி, வலிைம, திறைம, பதவி
இவற்றில் சமமானவர்கேள நட்புெகாள்ள முடியும். எனேவ, இளம் பருவ நட்ைப
நீ இப்ேபாது ெகாண்டாடுவது முட்டாள்தனம்'' என்று வார்த்ைதகைள மிகக்
கடுைமயாக வீசி, துேராணைர அவமானப்படுத்தினான் துருபதன்.

21
 பின்னர், பாண்டவர்களுக்கும்
ெகௌரவர்களுக்கும் ஆசிரியரானார் துேராணர்.
பயிற்சி முடிந்ததும் அர்ஜுனைன அைழத்து,
''குருதட்சைணயாக துருபதைனக் ைகது
ெசய்து என் காலடியில் வீழ்த்த ேவண்டும்''
என்று கட்டைளயிட்டார்.

அதன்படி ேபாரில் துருபதைன ெவன்று, நாடு

கவர்ந்து, ைகதியாக்கி ஆசிரியர் முன் ெகாண்டு
வந்து நிறுத்தினான் அர்ஜுனன்.

''துருபதா! இப்ேபாது, உனது நாடு என் ைகயில்.

நீ எல்லாவற்ைறயும் இழந்து என் முன்ேன
நிற்கிறாய். என் வசமாகிவிட்ட உனது ேதசத்தில் ஒரு பாதிைய நான் உனக்கு
தானமாகத் தருகிேறன். ஆளுக்குப் பாதி அரசு இருப்பதால், இப்ேபாது நாம்
இருவரும் சமமாகி விட்ேடாம்'' என்றார் துேராணர். தான் முன்பு விைதத்த
வார்த்ைதகளின் விைளச்சைல அவமானத் துடன் அறுவைட ெசய் தான்
துருபதன்.

பாஞ்சாலிக்கு சுயம்வரம் நடந்தது. மண்டபத்தில், பல ேதசத்து அரசர்களும்

இருந்தனர். பாண்டவர்களும் அந்தணர் ேவடத்தில் வந்திருந்தனர்.

வில்ைல எடுத்து நாேணற்றி, சுழலும் இலக்ைக வீழ்த்த முடியாமல்

மன்னர்கள் பலர் வீழ்ந்தனர்.

கர்ணன் வந்தான். வில்லில் நாேணற்றி இலக்ைகக் குறி ைவத்தான். அப்ேபாது,

''ஒரு ேதேராட்டியின் மகைன, ஒரு நாளும் நான் மணக்க மாட்ேடன்!'' என்று பலர்
கூூடியிருந்த அந்த அைவயில் பகிரங்க மாகப் பழித்தாள் பாஞ்சாலி. வில்ைலக்
கீேழ ேபாட்டு விட்டு விலகினான் கர்ணன்.

பாஞ்சாலியின் வார்த்ைதகள் துச்சாதனன் வடிவில் துகிலுரிந்தேபாது, கர்ணன்

அந்த இழி ெசயலுக்குத் துைண நின்றான். ஒருவைன வார்த்ைத ெநருப்பு
சுட்டால், அது பைக வளர்த்துப் பழி வாங்கத் துடிக்கும்.

தருமன் தன்ைன அரசருக்கு அரசன் என்று அறிவிக்க ராஜசூூய யாகம்

நடத்தினான். அரசர்கள் அைனவரும் திரண்டனர். பீஷ்மரின் அறிவுைரைய
ஏற்று யாகத்தில் கண்ணனுக்கு முதல் மரியாைத ெசய்ய முடிெவடுத்தான்
தருமன்.

இைத, ேசதி நாட்டு அரசன் சிசுபாலன் எதிர்த்தான். கண்ணைனயும்

பீஷ்மைரயும் கடும் ெசாற்களால் காயப்படுத்தினான்.

''யாகத்தில் ேசர ேவண்டிய ெநய் ஒரு மூூைலயில் சிந்திக் கிடக்க... அைதப்

ெபறத் தகுதியற்ற நாய், எவரும் இல்லாதேபாது அந்த ெநய்ைய நக்கித் தின்பது
ேபால், உனக்குத் தகுதியற்ற மரியாைதைய நீ ஏற்றாய். ஆண்ைமயற்றவன்
மணம் ெசய்வது ேபால், பார்ைவயற்றவன் தனது உருவத்ைதப் பார்க்க
முயலுவது ேபால் அரசன் அல்லாத நீ, அரச மரியாைதக்கு ஆைசப்பட்டாய்...''
என்று கண் ணைனப் பழித்தான் சிசுபாலன்.

22
அத்துடன், ''உனது பிரம்மச்சாரிய விரதேம ெபாய்யானது. நீ ஆணும் அல்ல;
ெபண்ணும் அல்ல; அலி!'' என்று பீஷ்மைர யும் வரம்பு கடந்து
விமர்சித்தான். விைளவு... ெபாறுத்தது ேபாதும் என்று ெபாங்கி எழுந்த
கண்ணன் வீசிய சக்கராயுத்தால் தைல அறுபட்டு வீழ்ந்தான் சிசுபாலன்.
ஆகேவ, வாய் இருக்கிறது என் பதற்காக எைதயும் ேபசி விடக் கூூடாது.

'உள்ளத்தின் நிைற ைவேய வாய் ேபசும். நல்லவர்கள் நல்ல

கருவூூலத்திலிருந்து நல்லவற்ைற ெவளிக் ெகாணர்வர். தீயவேரா தீய
கருவூூலத்திலிருந்து தீயவற்ைறேய ெவளிக் ெகாணர்வர். மனிதர் ேபசும்
ஒவ்ெவாரு வீண் வார்த்ைதக்கும் தீர்ப்பு நாளில் கணக்குக் ெகாடுக்க
ேவண்டும்' என்ற இேயசு, 'வாய்க்குள் ெசல்வது எதுவும் மனிதைரத்
தீட்டுப்படுத்தாது. வாயில் இருந்து வருவேத தீட்டுப்படுத்தும்' என்று
உபேதசித்தைத மறவாதவர்கள், மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வாழ்வார்கள்.

ேபசுவைதக் காட்டிலும் ேபசாதிருப்பேத சிறந்தது. ேபசினால் உண்ைமைய

மட்டும் ேபச ேவண்டும். அடுத்தவர் உள்ளம் புண்படாமல் எப்ேபாதும்
இனிைமயாகேவ ேபச ேவண்டும். எவ்வளவு அதிகம் ஒருவன் ேபசுகிறாேனா,
அவ்வளவு குைறவாகேவ அவன் ெதரிந்து ெகாள்கிறான்.
விதி

'வீரன் ெவற்றி ெபற்றால், அது வீரத்தால் வந்தது. ேகாைழ ேதால்வியுற்றால்,

அது ேகாைழத்தனத்தால் கிைடத்தது. ஆனால் வீரன் ேதால்வியுற்றாேலா,
ேகாைழ ெவற்றி ெபற்றாேலா... அைவ, விதியால் நிர்ணயிக்கப்பட்டைவ. வரலாற்று
நதிைய, தனி மனிதனின் சாகசங்கள் இழுத்துச் ெசல்வதில்ைல. விதிேய
அைழத்துச் ெசன்றிருக்கிறது. மதியால் விதிைய ஆராய்ச்சி ெசய்யலாம்; ஆட்சி
ெசய்ய முடியாது' என்கிறார் கவியரசர் கண்ணதாசன்.

காலம் அதன் விதிப்படி நடக்கிறது. இயற்ைக அதன் விதிக்ேகற்பேவ

இயங்குகிறது. அவரவர் விதிக்ேகற்பேவ வாழ்க்ைக அைமகிறது. பிரபஞ்சத்தின்
பல்ேவறு நிகழ்வுகளும் விதிக்ேகாட்டின்
எல்ைலக்கு உட்பட்ேட
நிர்ணயிக்கப்படுகின்றன. விதிைய மீறி எதுவும் விைளவதில்ைல. இவ்வளவு
வலிைம மிக்க விதிைய வகுத்ததும், வகுப்பதும் யார்? இந்தக் ேகள்விேய
எல்லாத் தத்துவங்களுக்கும் அடித்தளம்.

நமது வாழ்க்ைகைய எது வழி நடத்துகிறது? இைற வன் விதித்த விதியா? மனிதன்

23
 விைளவித்த விைனயா? ஒவ்ெவாருவருக்கும்
ஆண்ட வன் தனித் தனிேய தைலயில் எழுதிய
விதிப்படிதான் வாழ்க்ைக என்றால், மனித
முயற்சிக்கு வழிேய இல்ைல. 'மனித
முயற்சிப்படிேய எல்லாம் நடக்கும்.
இைறவன் விதித்த விதிெயன்று தனியாக
ேவெறதுவும் இல்ைல' என்ற முடிவுக்கு
வந்து விட்டால், ஆண்டவனின் இருப்ேப
ேகள்விக்குரியதாகி விடும். எது சரி?

பாஞ்சாலியும் பாண்டவ சேகாதரர்களும்

பதின்மூூன்றாண்டுகள் வனத்திலும், ஒரு
வருடம் அஞ்ஞாத வாசத்திலும் வாழ்க்ைக
நடத்தியதற்குக் கடவுள் விதித்த விதியா
காரணம்? இல்லேவ இல்ைல. தருமத்தின் நியதி
அறிந்த யுதிஷ்டிரன், சாதாரண மனித
பலவீனத்தில் சரிந்து விழுந்து, சூூதாடிய தீய ெசயலின் விைளேவ வனவாசம்.
இது, மனிதன் தாேன வகுத்துக் ெகாண்ட விதியன்றி, இைறவன் எழுதிய
எழுத்தில்ைல என்பது விதி மறுப்பாளர்களது வாதம்.

மானுட வடிவம் தாங்கி மண்ணில் வந்து உலவிய காவிய ராமன், இளைம முதல்
இறுதி வைர எவ்வுயிருக்கும் தீங்கிைழக்காமல், ஒழுக் கத்தில் இருந்தும்
விலகாமல், உத்தம வாழ்க்ைக ையத்தாேன நடத்தினான். பிறகு, அவன் ஏன்
கானகம் ெசன்றான்? சீைதையப் பிரிந்தான்? 'ேவதம் வகுத்தவைனயும் விதி
விடாது என்பைதேய ஸ்ரீராமனின் அக வாழ்க்ைக அறிவிக்கிறது' என்பது
விதிைய நம்புேவார் ைவக்கும் வாதம். இரு வாதங் களிலும் உண்ைம
இருக்கிறது.

அபிமன்யுவின் மகன் பரீக்ஷித். பாண்டவர்களுக்குப் பின் பட்டம் ஏற்று

அரசாண்டவன். அநாைத களுக்கும் ஏைழகளுக்கும் ஆதரவுக் கரம்
நீட்டியவன்; மனைத அடக்கி நல்வழியில் நடந்தவன்; ைகம்ெபண்களின்
கண்ணீைரத் துைடத்தவன்.

ஒரு நாள் அவன் காட்டில் ேவட்ைடயாடியேபாது, அழகிய மான் ஒன்றின் மீது

அம்ைப வீசி னான். அடி பட்ட மான் தப்பி ஓடியது. அங்ேக சமீகர் என்ற மகரிஷி
மவுன தவமிருந்தார். 'மான் எந்த வழியில் ஓடியது?' என்று மன்னன் ேகட்டான்.
ெமௌனம் கைலக்காத மகரிஷியின் மீது எரிச்சலுற்ற பரீக்ஷித், அங்ேக
ெசத்துக் கிடந்த பாம்ைப எடுத்து, அவரது கழுத்தில் வீசி விட்டு விலகினான்.

மகரிஷி சமீகரின் மகனான ஸ்ருங்கி, தன் தந்ைதைய அவமதித்தவன், பாம்பரசன்

தட்சக னால் தீண்டப்பட்டு, ஏழு இரவுகளுக்குள் இறப்பான் என்று
சபித்தான். இைத அறிந்த பரீக்ஷித், ஒற்ைறத் தூூணின் ேமல் மாளிைக ஒன்ைற
எழுப்பி, அதில் ஏழு நாட்கள் தங்கியிருக்க முடிெவடுத்தான். காவலர் கள்,
மூூலிைக ைவத்தியர்கள் மற்றும் மந்திரம் அறிந்த பண்டி தர்கள் ஆகிேயார்
புைடசூூழப் பாதுகாப்புடன் ஆறு நாட் கைளக் கவைலயுடன் கழித்தான்.
ஏழாம் நாள்! மன்னன் பசியாற, பழக்கூூைட வந்தது. ஒரு பழத்தின் உள்ேள
பாம்பரசன் தட்சகன் புழுவாகப் புகுந்திருந்தான். மந்திரிகளுக்கும்
நண்பர்களுக்கும் பழங்கைளப் பகிர்ந்தளித்த பரீக்ஷித், தட்சகன் இருந்த
பழத்ைத எடுத்து, வாயில் ைவத்துக் கடித்தான். தட்சகன் தீண்ட, மன்னன்

24
மடிந்தான்.

விதி எந்த வடிவத்திலும் விடா மல் வந்து ேசரும் என்பைத பரீக்ஷித்தின் கைத
விளக்குகிறது. ஆயிரம் நன்ைமகள் ெசய்தாலும் தீைமயன்ைறத் ெதரிந்து
ெசய்தால், அதற்குரிய விைளைவ அனுபவித்தாக ேவண்டும் என் பது இந்தக்
கைதயின் கருத்து.

சிந்தைனச் சிறகு விரிந்த காலம் ெதாட்ேட,

மனித இனம் விதியின் ரகசியம் அறிய
ஞானத்ேதடல் நடத்திய வண்ணம்
இருக்கிறது. இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு
முன்ேப தமிழ்க் கவிஞன் ஒருவன், வாழ்க்ைக
விதிைய விளக்க முயன்றிருக்கிறான். 'ஆற்று
நீர்வழிப் படுஉம் புைண ேபால் ஆருயிர்
முைறவழிப்படும்' என்ற அழகான
உவைமேயாடு அைத விளக்குகிறான்.

ஆற்றின் ேபாக்குக்கு ஏற்ப ெதப்பம் மிதப்பது

ேபால், விதியின் ேபாக்குக்கு ஏற்பேவ,
வாழ்க்ைக வழி நடக்கும் என்கிறார் கணியன்
பூூங்குன் றன். நாம் ெசய்யும் விைனதான்
கவிஞன் ெசால்லும் விதி. விைன ேவறு, விதி
ேவறு அல்ல. அவனவன் ெசயலுக்ேகற் பேவ
இன்பமும் துன்பமும் நிழலாய்த் ெதாடரும். நம் இதழ்களில் புன்னைகயும்
கண்களில் கண்ணீரும் நாம் ெசய்யும் ெசயல்களின் ெவளிப்பாடு. இைறவன்
விதித்த விதிெயன்று மனித முயற்சி விலகி நிற்கலாகாது.

கானகத்தில் கண் கலங்கிய பாஞ்சாலி, 'நமக்கு ஏனிந்த நிைல?' என்று

தருமனிடம் ேகட்டாள். 'விதி' என்றான் தருமன். பாஞ்சாலிக்குச் சினம்
ெபாங்கியது. 'மனிதர்கள் அைன வரும் விைனப் பயைன அனுபவித்ேத ஆக
ேவண்டும் என்பைத அறிேவன். 'எல்லாம் ெதய்வச் ெசயல்' என்பதும் சரியல்ல.
மனித முயற்சியால் மட்டுேம முடியும் என்பதும் தவறு. கலப்ைபயால் உழுது,
விைதப்பது மனிதனின் ெசயல். மைழநீைரத் தருவது ெதய்வத்தின் அருள்.
இரண்டும் இைணந்தால்தான் விைளச்சல் கிைடக்கும்' என்றாள்.

'எள்ளின் உள்ேள எண்ெணயும், பசுவின் மடியில் பாலும் உண்டு என்று

ெசால்வதால் என்ன பயன்? ெசயல்பட்டால்தான் எண்ெணயும், பாலும் வந்து
ேசரும். முயற்சி ெவற்றி ெபற்றால் புகழ் வருகிறது. ேதாற்றுப் ேபானாலும்
இகழ்ச்சி என்பது இல்ைல' என்று தன் கணவனுக்கு, கடைமைய
உணர்த்தினாள் துருபதனின் மகள்.

'ெதய்வம் நம்ைமக் காக்கும்' என்றும், 'விதி வழிதான் வாழ்க்ைக' என்றும்

நிைனப்பது ேபைதைம. 'கடவுைள நம்பு. அேத ேநரத்தில் உனது
ஒட்டகத்ைதயும் மறவாமல் கட்டி ைவ' என்றார் நபிகள் ெபருமான். 'தமிழா,
ெதய்வத்ைத நம்பு. ெதய்வம் ேசாம்ேபறிகளுக்கு உதவுவதில்ைல' என்றான்
பாரதி.

உைழப்பவெரல்லாம் உலகில் உயர்ந்து விடுவது இல்ைல. அது ஏன்?

நல்லவனுக்குச் ேசாதைன ேமல் ேசாதைன. ெகட்டவனுக்குத்

25
ெதாட்டெதல்லாம் ெபான். இதற்கு என்ன காரணம்? 'அவ்விய ெநஞ்சத்தான்
ஆக்கமும், ெசவ்வியான் ேகடும் நிைனக்கப்படும்' என்று வள்ளுவேர விைட
ெதரியா மல் விழிக்கிறாேர... ஏனிந்த அவலம்? எந்த தகுதியும் இல்லாதவனுக்கு
முன்ேன உலகேம ைககட்டி நிற்கிறது. ஆயிரம் தகுதிகள் இருந்தாலும்,
அடுத்தவர் அறியாமல், வாழ்க்ைக சாதாரணமாக முடிந்து விடுகிறது. எதனால்
இந்த நிைல? நமது கணக்கு தவறும்ேபாதும் காரணம் புரியாதேபாதும் 'விதியின்
விைளயாட்டு' என்று ஆறுதல் அைடகிேறாம். இங்ேகதான்... விைட காண
முடியாத நம்ைம, 'விதி' ெவன்று விடுகிறது.

இந்து மதம் மறு பிறவிையப் ேபசுகிறது. விைனப் பயைன வலியுறுத்துகிறது.

முற்பிறவிப் பயன் இப்பிறவியில் உண்டு என்கிறது. ேவதங்களுக்கு எதிராக
ேவர் விட்ட சமணமும், ெபௌத்தமும் கடவுைள மறுக்கின்றன. ஆனால்,
மறுபிறவியும் ஊழ் விைனயும் உண்டு என்கின்றன. 'ெசய்விைன வாதம்' இந்த
இரு சமயங்களின் சிறப்பு அம்சம்.

'ஒருவன், மாற்றான் ேதாட்டத்தில் மாம்பழம் திருடுகிறான். அவன்,

குற்றவாளியாக அரசன் முன் நிறுத்தப்படுகிறான். 'நான் இவனது
மாம்பழங்கைளத் திருடவில்ைல. இவன் நட்டுவித்த மாங்ெகாட்ைட ேவறு. நான்
பறித்த மாம்பழங்கள் ேவறு' என்கிறான் திருடன். அவனது வாக்குமூூலத்ைத
அரசன் அங்கீகரிக்கக்கூூடுமா? நட்டுவித்த மாங்ெகாட்ைடயில்
இருந்துதாேன புதிய பழங்கள் வந்தன!

அேதேபால் மனிதனும், அறி வாலும் ெபாருளாலும், பாவ- புண்ணியங்கள்

ெசய்கிறான். இந்தச் ெசயல்களால் இறப்புக்குப் பின்பு ேவறு பிறவி
எடுக்கிறான். தனது ெசய்விைனகளில் இருந்து பிறவி ேதாறும் மனிதன்
விடுபடுவேத இல்ைல. காய்ப்பதற்கு முன்பு மரத்தில் பழங்கள்
மைறந்திருப்பது ேபால், அனுபவிப்பதற்கு முன்பு முற்பிறவிச் ெசய்விைனகள்
மைறந்திருக்கின்றன' என் கிறது ெபௌத்தம்.

ேகாவலன், 'கள்வன்' என்று பழி சுமந்து ெகாைலக் களத்தில் ெவட்டுப்பட்ட

ெசய்தி ேகட்டுப் ெபாங்கி எழுந்த கண்ணகி மதுைரைய எரித்தாள். மதுராபுரித்
ெதய்வம் அச்சத்துடன் அவள் முதுகுக்குப் பின் நின்று ஊழ்விைனைய
உைரக்கிறது.

'சங்கமன் என்ற வணிகன் தன் மைனவியுடன் சிங்கபுரத்தின் கைடவீதியில்

அணிகலன்கள் விற்க முயன்றான். பரதன் என்பவன் சங்கமைன ஒற்றன் என்று
அரசனிடம் ெபாய்யுைரத்து அவனது உயிைரப் பறித்தான். சங்கமனின் மைனவி
நீலி, 'எனக்குத் துன்பம் இைழத்தவனின் மைனவி மறு பிறப்பில் இேத
துன்பத்ைத அைடவாள்!' என்று சாபமிட்டு மைலயுச்சியிலிருந்து வீழ்ந்து
உயிர் விட்டாள். முற்பிறவியில் பாவம் ெசய்த பரதேன இந்த பிறவியில்
ேகாவலனாகப் பிறந்து, ஊழ்விைனயால் உயிர் துறந்தான்' என்று மதுைரத்
ெதய்வம் விளக்கியதாக, சமணக் கருத்ைத இளங் ேகாவடிகள் விைதக்கிறார்.

விதி என்பது என்ன? விைன! விைன என்பது என்ன? நாம் ெசய்யும் ெசயல்.
ெசயலுக்ேகற்ற விைளேவ வந்து ேசரும் என்றால், நற்ெசயல்கைளச்
ெசய்பவர்கள் நல்ல வண்ணம் வாழலாம் என்பது தாேன விதி. அந்த விதிக்கு
நாம் ஏன் அஞ்ச ேவண்டும்? எத்தைன பிறவிகள் எடுத்தாலும் நாம் ெசய்யும்
நற்ெசயல்கள் அத்தைன பிறவிகளிலும் ஆனந்தம்தாேன தரும்!
ேகாப்ைப

26
 மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வாழலாம்...- 8

நான் - இன் என்ற ெஜன் ஞானியிடம் ஒருவர்

வந்தார். தனக்குத் ெதரியாத தத்துவம்
எதுவுமில்ைல; தான் படிக்காத நூூல்
எங்குமில்ைல என்ற ஆணவம் சார்ந்த
எண்ணங்களால் வந்தவரது இதயம் நிரம்பி
வழிந்தது. ஆயினும் இந்த ெஜன்
ஞானியிடமிருந்து, புதிதாக ஏதாவது ஒன்ைற
அறிந்து ெகாள்ள முடியும் என்று அவரது
உள்மனம் உணர்த்தியது. தான் இதுவைர
அறியாத உண்ைம ஏதுமிருப்பின்,
எடுத்துைரக்கும்படி ேவண்டினார் அந்த ஆசாமி.

ஆசாமியின் 'தான்' என்ற அகந்ைதைய ெஜன் ஞானி ெதரிந்து ெகாண்டார். தனது

சீடைன அைழத்து, ஒரு ஜாடி ேதநீைரயும், ஒரு காலி ேகாப்ைபையயும்
ெகாண்டு வரச் ெசான்னார். காலி ேகாப்ைபைய வந்தவரிடம் ெகாடுத்த ஞானி,
அதில் ேதநீைர ஊற்றிக் ெகாண்ேட இருந்தார். ேகாப்ைபயில் ேதநீர் நிரம்பி
வழிந்து தைரைய நைனத்தது. 'ேபாதும் நிறுத்துங்கள்; வழிகிறது' என்றார்
ஆசாமி. சிரித்தபடி ஞானி, 'இந்தக் ேகாப்ைபையப் ேபான்றதுதான் உங்கள் இதயம்.
நிைறய எண்ணங்களால் நிரம்பி வழிகிறது. முதலில் உங்களது இதயக்
ேகாப்ைபையக் காலி ெசய்துவிட்டு வாருங்கள்' என்றார்.

நம் அைனவரின் இதயங்களும் ஏராளமான

எண்ணக் குவியல்களால் நிரம்பி வழிகின்றன
என்பைத நாம் நிைனத்துப் பார்ப்பேத இல்ைல. 'நம் எண்ணங்கள்தான் நம்ைம
உருவாக்குகின்றன' என்றார் புத்தர். 'நீ எைத நிைனக்கிறாேயா அதுவாகேவ
ஆகிறாய்' என்றார் இேயசு. 'எண்ணங்கேள உலைக ஆள்கின்றன' என்றார்
எமர்சன். எண்ணங்களின் தரத்துக்ேகற்பேவ வாழ்வின் தரமும் அைமயும்.

'ஒருவன் தீய எண்ணங்களுடன் ேபசினாலும், தீய ெசயல்கைளச் ெசய்தாலும்,

அவற்றால் உருவாகும் தீய விைளவுகள், இழுத்துச் ெசல்லும் எருதுகைளப்
பின்ெதாடரும் வண்டிையப் ேபால், அவனது அடிச்சுவடுகைளப் பின்பற்றிேய
வரும்' என்கிறது புத்த ேவதம் தம்மபதம். பால் உடேன தயிராகாது. பாவச் ெசயல்
உடேன விைளைவத் தராது. ஆனால், பாலில் தயிர் இருப்பது எவ்வளவு
உண்ைமேயா, பாவத்துக்ேகற்ப ஒரு நாள் பலன் வந்து ேசரும் என்பதும்
மறுக்க முடியாத ேபருண்ைம.

குருக்ேஷத்திரம் என்ேறா ஒரு நாளில் நடந்து முடிந்துவிடவில்ைல. நம்

முன்ேனார் எப்ேபாதும் அழியாத வாழ்வியல் உண்ைமகைள உருவகங்களாகேவ
ெசால்லிச் ெசன்றனர். நம் சரீரம்தான் குருக்ேஷத்திரத்தின் களம். இதயத்தில்
உருவாகும் நல்ல எண்ணங்கேள பாண்டவர்கள். தீைமையத் ேதடித் தரும் தீய
எண்ணங்கேள ெகௌரவர்கள். நல்ல எண்ணங்கைளவிட, தீய எண்ணங்கேள
எண்ணிக்ைகயில் அதிகம் இருக்கும். இவற்றுக்கு இைடயில்தான் எந்ேநரமும்
ேபார் நடக்கும். தீய எண்ணங்களின் தந்ைத அஞ்ஞானம். அஞ்ஞானம்
உள்ளவன் திருதராஷ்டிரக் குருடன். விேவகத்தின் விைளச்சேல
நல்ெலண்ணம். ெவண்ைம நிறம் விேவகத்ைதக் குறிக்கும். அதனால்தான்,
பாண்டவர்களின் தந்ைத பாண்டு ெவண்ைம நிறம் என்கிறது பாரதம். சரீரம்

27
 என்னும் சாம் ராஜ்யத்ைத ெவற்றி ெகாள்ள
இதயப் பாசைறயில் நன்ைமயும் தீைமயும்
நாள்ேதாறும் பைட நடத்துகின்றன. ெவல்வது
எதுேவா, அைதப் ெபாறுத்ேத வாழ்க்ைக
அைமகிறது.

இத்தாலியில் சிற்பக் கைலயும், ஓவியக்

கைலயும் சிகரத்தில் இருந்த 15-ஆம்
நூூற்றாண்டில், லியனார்ேடா டாவின்சியின்
புகழ் எங்கும் ெகாடிகட்டிப் பறந்தது. அவர்
தூூரிைகயால் தீட்டிய இேயசுவின் கைடசி
விருந்தும், மர்மப் புன்னைக சிந்தும்
ேமானாலிசாவும் உலகப் புகழ்ெபற்றைவ.
சாந்தமும் அைமதியும் தவழும் இேயசுவின்
அழகிய முகத்ைத வண்ணத்தில்
தீட்டுவதற்கு ஒரு மாடைலத் ேதடினார்
டாவின்சி. அைமதியும் அழகும் ததும்பும் இைளஞன் ஒருவைன மிகுந்த
முயற்சிக்குப் பின்பு கண்ெடடுத்த அந்த மாெபரும் கைலஞர், அவைனேய
மாதிரியாக முன் நிறுத்தி இேயசுைவ வைரந்தார்.

ஆனால், துேராகத்தின் வடிவமான யூூதாைச வைரவதற்கு வன்மம் நிழலாடும்

முகத்ைத டாவின்சி வருடக் கணக்கில் ேதடியும் கிைடக்கவில்ைல. ஒரு நாள்
வீதியில் ஒருவைன சந்தித்தார் லியானார்ேடா. அவர் ேதடியது ேபால், வன்மமும்
துேராகமும் வார்த்ெதடுத்த யூூதாசின் முகம் எதிரில் ெதரிவைதக் கண்டார்.
அவைன அைழத்து வந்து, தூூரிைகைய வண்ணத்தில் ேதாய்த்து வைரய
முற்பட்டவருக்கு சந்ேதகம்! 'உன்ைன இதற்கு முன்பு எங்ேகா பார்த்தது
ேபால் உள்ளேத...' என்றார் டாவின்சி. 'நீங்கள் சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு
இேயசுைவ வைரவதற்கு மாடலாக வந்து நின்றவன் நான்தான்' என்றான் அந்த
'யூூதாஸ்.'

இதயத்தில் அழகிய எண்ணங்கள் அரும்பினால், அவன் முகத்தில் இேயசுவின்

சாயலும், அழுகிப்ேபான எண்ணங்களின் குட்ைடயாக ஒருவன் இதயம்
சீர்ெகட்டுப் ேபானால், அவன் முகத்தில் யூூதாசின் துேராகமும் தானா கேவ
வந்து விடுகிறது. ஒருவைன இேயசுவாக்குவதும் யூூதாசாக்குவதும்
எண்ணங்கேள!

தருமனின் பார்ைவயில், அைனவரும் புனிதமானவர்களாகவும், துரிேயாதன னின்

பார்ைவயில் அைனவரும் ெகட்ட வர்களாகவும் காட்சி தந்தனர். இைதேய
வள்ளுவம், 'ெவள்ளத்தைனய மலர் நீட்டம்; மாந்தர்தம் உள்ளத்தைனயது
உயர்வு' என்கிறது.

கண்ணனிடம் 'உன்ைனவிட அதிகமாகேவ நியாய, அநியாயங்கைள அறிந்தவன்

நான். எனக்கு எவரும் தர்மத்ைத விளக்க ேவண்டியதில்ைல. ஒரு ெசயல் தர்மம்
என்று ெதரிந்து, அது நன்ைமைய நல்கும் என்று ெதளிந்த பின்னும், என்னால்
அைதச் ெசய்ய முடியாது. ஒரு ெசயல் அதர்மம் என்று அறிந்து, அது என்ைனப்
பாவத்தில் புகுத்தும் என்று புரிந்தாலும், அைதச் ெசய்யாமல் என்னால்
இருக்க முடியாது. இதுேவ என் சுபாவம்' என்றான் துரிேயாதனன். நாமும் பல
ேநரங்களில் துரிேயாதன தர்மத்துக்ேக துைண ேபாகிேறாம்.

28
 ராம- ராவணப் ேபார் நடந்தது. தசமுகனின்
தைலகைள அறுத்ெதறிய ஆயிரம் அம்புகைள
வீசினான் ஸ்ரீராமன். மண்ணில் வீழ்ந்த
தைலகள் மறுபடியும் தசமுகன் கழுத்தில்
ெபாருந்தின. அவனது ைககைள அறுத்ெதறிய
ஸ்ரீராமன் கைண கைள வீசினான். அறுபட்ட
ைககள் மீண்டும் ேதாள்களில் ேசர்ந்து
ெகாண்டன. சிறிது ேநரம் ேயாசித்த ஸ்ரீராமன்,
ராவணனின் இதயத்ைத ேநாக்கி அம்ெபய்தான்.
அடுத்த கணேம ராவணன் இதயத்ைத ராம பாணம்
சல்லைடக் கண்களாகச் சிைதத்தது.
அத்துடன் ராவணன் கைத முடிந்தது. இதில்,
நாம் அறிவதற்கு அரிய ெசய்தி ஒன்று உள்ளது.

ஸ்ரீராமன் பல முைற முயன்றும் ராவணனின்

சிரத்ைதக் ெகாய்யேவா, கரத்ைதத்
துண்டிக்கேவா இயல வில்ைல. ஆனால் இதயத்ைத உடேன பிளந்து விட்டான்.
என்ன காரணம்? ராவணனது ைககள், ஈசைன அனுதினமும் ெதாழுதன. அவன்
தைலகள் இைறவைன ேநாக்கி எப்ேபாதும் தாழ்ந்திருந்தன. இதனால்,
ஸ்ரீராமனால் அவன் சிரத்ைதயும், கரத்ைதயும் சிைதக்க முடியவில்ைல.
ஆனால், ராவணனது இதயம், அறத்துக்குப் புறம்பாக மாற்றான் மைனவிையக்
காமுற்றது. அதனால்தான் கைண பட்டதும் அதன் துடிப்பு நின்றது.
எண்ணங்களுக்கும், அவற்றால் எழும் ெசயல்களுக்கும் ஏற்பேவ
விைளவுகள் வரும். நல்ல எண்ணங்கைள மட்டும் ெநஞ்சில் நிைறத்தால்
அைவ நாளும் நன்ைம தரும்.

நமக்கு நண்பனும் எதிரியும் யார்? நாேமதான்! 'தாேன தனக்கு பைகவனும்

நண்பனும்' என்கிறார் திருமூூலர். 'தீதும் நன்றும் பிறர்தர வாரா' என்பைதவிட
உன்னதமான வாழ்வியல் தத்துவம் ேவெறதுவும் இல்ைல.

காசியிலிருந்து உருவிலா ேநாக்கி நடந்தார் புத்தர். வழியில் ஆண்களும்

ெபண்களும் கூூட்டமாய் வந்தனர். கூூடி மகிழ, ஒவ்ெவாருவரும் தன் மைனவி
யுடன் வந்திருந்தனர். மணமாகாத ஒருவன் மட்டும் விைலமகளுடன் வந்தான்.
அவேளா, அவர்கள் உறங்கும்ேபாது உைடைமகைள திருடிக் ெகாண்டு
ஓடிவிட்டாள். இப்ேபாது அவர்கள் அைனவரும் அவைளத் ேதடினர். புத்தைரப்
பார்த்து நடந்தைத விளக்கினர். விைலமகளுடன் வந்தவனிடம், 'அந்தப்
ெபண்ைணத் ேதடுவைதவிட முதலில் உன்ைனத் ேதடுவேத முக்கியம்' என்றார்
புத்தர்.

நல்ல வண்ணம் வாழ இனியாவது நம்முள் ேதடு ேவாம். தீய எண்ணம்

நுைழவதற்கு இடமின்றி, நம் இதயக் ேகாப்ைபயில் நல்ல எண்ணங்கள்
மட்டுேம நிரம்பி வழிய முயற்சிையத் ெதாடங்குேவாம். அதற்கு முதலில் இதயக்
ேகாப்ைபையக் காலியாக்குேவாம். தாேவாயிசம் ெசால்கிறது: 'காலியாக இரு. அப்
ேபாதுதான் நீ நிரம்பி இருப்பாய்.'
ஒளி

மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வாழலாம்...

29
 எண்ணங்களின் கூூட்டுக் கலைவேய மனித
வாழ்க்ைக. எண்ணம்தான், ஒரு ெபாருளுக்காக
மனிதைன ஏங்க ைவக்கிறது. எண்ணம்தான்,
அதர்மம் என்று ெதளிவாகத் ெதரிந்தாலும் அடுத்தவரது உைடைமயின் மீது
ஆைசையத் தூூண்டுகிறது.

ஏக்கங்களும் நிராைசகளும் இயலாைமகளும் மனப் பிறழ்ச்சிைய உருவாக்கி,

மனிதனின் மன அைமதிையச் சிைதக்கின்றன. சிைதந்த மனதில் சீரான
எண்ணங்கள் மலர்வதில்ைல. சிந்தித்தால், இது ஒரு ேமாசமான விஷச் சுழல்
என்பது விளங்கும்.

எண்ணங்களின் பிறப்பிடமான மனம், ெவளி மனம்- ஆழ் மனம் எனும் இரண்டு

அடுக்குகளால் ஆனது. புலன்களின் வழியாக வந்து ேசரும் ெசய்திகளின்
ேசமிப்பு நிைலயேம ெவளி மனம். அப்படி வந்து ேசரும் ெசய்திகளில்,
ஏதாவெதான்ைற மீண்டும் மீண்டும் சிந்திக்கும்ேபாது, அது நிரந்தரமாகத்
தங்கும் புகலிடேம ஆழ் மனம்.

நன்ைம- தீைமகைள ஆழ் மனம் பிரித்துப் பார்க்காது. எதிர்மைற

எண்ணங்கைளயும், உடன்பாட்டு உணர்வு கைளயும் ேவறு ேவறாக அது
பகுத்தும் பார்க்காது. அறிவின்
துைணெகாண்டு விழிப்பு உணர்வுடன் நாம்
ஒவ்ெவாருவரும் எண்ணங்கைள ஆராய ேவண்டும். எண்ணம் ஆராய்தல்,
தற்ேசாதைனக்கு மிகவும் அவசியம். இல்லாவிடில், இறுதி நாள் வைர நாம்
ஆைசக்கும், ஏக்கத்துக்கும் அடிைமகளாகேவ வாழ்ந்து மரிப்ேபாம்.

அந்திப்ெபாழுதில் அடர்ந்த காட்டில் ஒரு தவ ஞானிைய அரசன் ஒருவன்

சந்தித்தான். ஞானியின் முகத்தில் வீசிய ஆன்ம ஒளியின் தரிசனத்தில் அரசன்
தன்ைன இழந்தான். ஏதாவெதாரு வைகயில் அவருக்கு உதவ ேவண்டுெமன்று
அவன் உள்ளம் துடித்தது. ''ஐயேன! தங்களுக்குத் ேதைவப்படும் ஒன்ைற
எனக்குத் ெதரிவித்தால், தயக்கமின்றி அைதத் தருவதற்கு நான் தயாராக
இருக்கிேறன்'' என்றான் ேவந்தன். இைதக் ேகட்டு புன்னைகத்த ஞானி, ''எந்த
அடிைமயிடமிருந்தும் நான் எப்ேபாதும் எைதயும் ெபறுவதில்ைல!'' என்றார்.

அரசன் திைகத்தான். ''நானா அடிைம?'' என்று ஆச்சரியத்துடன் ேகட்டான்.

''ஆம் மகேன! எைதயாவது எதிர்பார்த்து எந்நாளும் ஏங்கி நிற்றல், அடுத்தவரது

30
 ெபாருள் மீது அடங்காத ஆைச ைவத்தல்
என்ற இரண்டு எண்ணங்களுக்கும்
உன்ைனப் ேபான்ற மனிதர்கள் நிரந்தர
அடிைமகளாகி விட்டீர்கள். இந்த இரண்டு
எண்ணங்களும் என்ைன ஆள முடியாமல்,
என் காலடியில் அடிைமகளாக வீழ்ந்து
கிடக்கின்றன. இப்ேபாது ேயாசி. என்
அடிைமகளின் அடிைம அல்லவா நீ?''
என்று சிரித்தபடி ெசால்லிவிட்டுத் தன்
ேபாக்கில் நடந்தார் தவஞானி.

'எண்ணம், ெசால், ெசயல் ஆகிய

மூூன்றின் இயக்கக் களம் மனம். இன்ப-
துன்பங்களில் மனம்தான் ஈடுபடுகிறது.
மனைதப் ெபாறுத்தேத மனிதனின் ெசயல்.
மனத் தூூய்ைமக்கு ஏற்பேவ வாழ்வில்
இன்பம் வளரும். மனதில் தூூய்ைமைய ஊட்டி, அதன் ஆற்றைலப் ெபருக்க
நாம் அைனவரும் முயல ேவண்டும்' என்கிறார் ேவதாத்ரி மகரிஷி.

மனெமன்னும் நிலத்ைத, சிறந்த எண்ணங்களால் ெதாடர்ந்து உழ ேவண்டும்.

அப்ேபாதுதான் கைளகள் வளராமல் அைதக் காக்க முடியும். மரத்தின் ேநாையத்
தீர்க்க... இைலகளிலும், கிைளகளி லும் மருந்தடித்தால் ேபாதாது. முதலில்
அதன் ேவர்கைள விசாரிக்க ேவண்டும்! அேதேபால், நம் ெவளி மனதின்
அழுக்குகைள அகற்றுவதுடன் நிற்காமல், ஆழ்மனதில் படர்ந்திருக்கும்
பாசிகைளப் ேபாக்கப் பாடுபட ேவண்டும்.

பரீக்ஷித்து மன்னனிடம் சுகப்பிரும்மம் ெசான்ன உருவகக் கைத ஒன்ைற,

இந்த இடத்தில் புரிந்து ெகாள்வது நல்லது.

மூூங்கில் காட்டின் வழிேய முனிவர் ஒருவர் ெசன்று ெகாண்டிருந்தார். அப்

ேபாது, இரண்டு மூூங்கில்கள் ஒன்ேறாடு ஒன்று ேவகமாக உராய்ந்ததில்,
திடீெரன்று தீப்பிடித்தது. காற்று வலுவாக வீசியதால் காடு முழுவதும்
பற்றிெயரிந்தது. பச்ைசப் பேசெலன்று காட்சி தந்த கானகம் கரிந்து தணிந்தது.
இைதக் கண்ட முனிவரின் கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது. மாதங்கள் சில
மைறந்தன. முனிவர் அேத வழியில் திரும்பி வந்தேபாது, கரிந்து கிடந்த காடு
மீண்டும் துளிர்த்துத் தைழத்துப் பச்ைசப் பேசெலன்று அடர்ந்து
கிடந்தது. அந்த முனிவருக்கு ஒரு விஷயம் விளங்கியது. மண்ணுக்கு ேமேல,
கண்ணுக்குத் ெதரியும் காட்டுப் பகுதிையத்தான் கனல் விழுங்கியது.
நிலத்தின் அடியில் மைறந்து கிடந்த மரங்களின் ேவர்கைள ெநருப்புக் கரங்கள்
தீண்டேவ இல்ைல. எனேவ, மைழ ெபாழிந்ததும் மரங்கள் தைழத்தன. காடு
மறுவுயிர்ப்பு அைடந்தது. நம் மனமும் அப்படிேய! எதிர்மைற எண்ணங்கைள,
இதயத்தின் அடிஆழம் வைர இறங்கி நாம் அகற்றாவிடில், அைவ மீண்டும்
துளிர்க்கும். நமது வாழ்ைவ அைலக்கழிக்கும்.

'எதிர்மைறயாக எண்ணுவ திேலேய ெபரும்பாலான மனிதர்களின் ேநரம் நடக்கிறது.

கடந்த காலத்தில் நிகழ்ந்து முடிந்த ெசயல்களின் விைளவுகைளப் பற்றியும்,
எதிர்காலத்தில் சந்திக்க இருக்கும் துயரங்கைளப் பற்றியும் அவர்கள் எல்லா
ேநரமும் ேயாசிக்கின்றனர். அவர்களது எல்ைலயற்ற கற்பைனயாற்றலால்,
பலவிதமான ேபரழிவுகைள மானசீகமாக உருவாக்குகின்றனர். ஊன்றிக்

31
 கவனித்தால், பத்துக்கு ஒன்பது முைற...
துன்பம் தரும் ெசய்திகைளேய அவர்கள்
சிந்திப்பது புரியும். அழகான, மகிழ்ச்சியான,
இணக்கமான, இதமான, நம்பிக்ைக தரும் நல்ல
விஷயங்கைள அவர்கள் அரிதாகேவ நிைனவில்
நிறுத்துகின்றனர்' என்கிறார் அரவிந்த
அன்ைன.

எதிர்மைற எண்ணம் பற்றி நமது

புராணங்களில் ஒரு ெசய்தி உண்டு.

ஒரு முைற, இந்திரனுக்கும்

விருத்திராசுரனுக்கும் இைடயில் கடும்ேபார்
நடந்தது. அசுரைன அழிக்க தனது வலிைம
மிக்க வஜ்ராயுதத்ைத வீசினான் இந்திரன்.
ஆனால், அது விருத்திராசுரன் உடலில் பட்டு
ைவக்ேகாைலப் ேபால் சிதறி விழுந்தது.
இைதக் கண்ட நான்முகன் தன் கமண்டலத்துத் தண்ணீரில் வஜ்ராயுதத்ைத
நைனத்ெதடுத்து இந்திரனிடம் ெகாடுத்தான்.

''ேதேவந்திரா! இப்ேபாது உனது ஆயுதத்ைத அசுரன் மீது பிரேயாகம் ெசய்!''

என்றான். பிரம்மன் ெசான்னபடி இந்திரன் வீசிய வஜ்ராயுதத்தால் ைகயும்,
காலும் ெவட்டுப்பட்டு விருத்திராசுரன் வீழ்ந்தான்.

'உண்ைமயான ஆற்றல் இந்திரனிடேமா, நான்முகனி டேமா, வஜ்ராயுதத்திடேமா

இல்ைல. கமண்டலத்துத் தண்ணீ ரில்தான் என்ைன வீழ்த்தும் சக்தி
இருந்திருக்கிறது. இன்று முதல் உலகத்தில் நல்ல நீேர இல்லாமல் ெசய்து
விடுகிேறன்!' என்று உயிர்ேபாகும் இறுதித் தருணத்திலும் எதிர்மைறயாகேவ
சிந்தித்த விருத்திராசுரன், ஒவ்ெவாரு நீர் நிைலயிலும் ரத்தம் வழியும் தன்
உடைல நைனத்தான். இன்றும் எதிர்மைற எண்ணங்களால் உந்தப்பட்ட நவீன
விருத்திராசுரர்கள் நம்மிைடேய உலவிக் ெகாண்டுதான் இருக்கிறார்கள்!

மகாத்மா காந்தியின் மூூன்று குரங்கு ெபாம்ைமகள் விளக்காத வாழ்வியல்

உண்ைமகைள, ேவெறந்த வாசகம் விளக்கிவிடும்? 'வாய் திறந்து எதிர்மைறச்
ெசாற்கைளப் ேபசாேத; ெசவிகளால் எதிர்மைற வார்த்ைதகைளக் ேகட் காேத;
எதிர்மைறயான எைதயும் எவைரயும் பார்க்காேத' என்றுதாேன அந்த குரங்கு
ெபாம்ைமகள் நமக்கு நாளும் பாடம் நடத்துகின்றன!

ஒரு குழந்ைத வளர்ந்து ெபரியவனாகும் வைர ஒரு லட்சத்து அறுபதாயிரம் முைற

எதிர்மைற வாசகங்கைளேய ேகட்ப தாக ஓர் ஆய்வு ெதரிவிக்கிறது. 'நீ உருப்படப்
ேபாவதில்ைல; உனக்குப் படிப்பு வராது; நீ மாடுதான் ேமய்ப்பாய்; நீ ஒரு
தண்டச் ேசாறு' என்று வாய் திறப்பவர்கள் ேயாசிக்க ேவண்டும்.

'நான் வாழ்வைத விட சாவேத ேமல்; எனக்கு வளர்வதற்கு வாய்ப்ேப இல்ைல.

எல்ேலாரும் எனக்ெகதிராகச் சதி ெசய்கிறார்கள்; கடவுளுக்குக் கண்ணில்ைல'
என்று புலம்பும் மனிதர் கள் ெகாஞ்சம் சிந்திக்க ேவண்டும். 'அமங்கலமான
வார்த்ைதகைள ஒரு நாளும் ேபசாேத!' என்கிறது ேவதம்.

'நான் நலமாக இருக்கிேறன். என் உடல், மனம், ஆன்மா அைனத்தும் நலமாக

32
உள்ளன. எனது ஒவ்ெவாரு ெசயலும் எனக்கு மகிழ்ச்சிையத் தருகிறது.
உலகத்துக்கு என் இருத்தல் பயனுள்ளதாக இருக்கிறது. பார்க்கும்
இடெமங்கும் பரிபூூரண ஆனந்தத்ைத என்னால் உணர முடிகிறது' என்று நம்
உள் மனம் ஒவ்ெவாரு நாளும் ஓயாமல் உச்சரிக்க ேவண்டும். அதனால்
நமக்குள் உருவாகும் மாற்றம் நம்ப முடியாத அற்புதமாக இருக்கும். இதுதான்,
பிெரஞ்சு உளவியலாளர் எமில்கூூேவ, எல்லா ேநாய்களுக்கும் தரும்
மாமருந்து. எைதயும் உடன்பாட்டு முைறயிேலேய சிந்திக்கப் பழக ேவண்டும்.

இரவில் ெதரியும் மின்மினிப்பூூச்சி, கர்வப்படுகின்ற நட்சத்திரங்கள்...

காைலச் சூூரியன் வந்ததும் காணாமற் ேபாய்விடும். உடன்பாட்டு
எண்ணங்கள் ெசழுைமயுறும் ேபாது உள்ளத்தில் எதிர்மைற எண்ணங்கள்

மைறந்துவிடும். ஒளி வந்தால் இருள் மைறவது இயற்ைக தாேன!

நதி

உைடந்துேபான ஒரு மண்பாைனயின் கழுத்து பூூமியில் கிடந்தது.

வழிப்ேபாக்கன் ஒருவன் அைதக் கவனிக்காமல், கால்களால் மிதிக்கப்
ேபானான். 'மிதிக்காேத' என்று பாைனயின் கழுத்து சத்தமிட்டது.

'இனி உனக்ெகன்ன வாழ்வு? உன்ைன மிதித்தாெலன்ன, உைடத்தாெலன்ன? நீ

இப்ேபாது பாைனயல்ல. உைடந்து ேபான ெவறும் கழுத்து' என்றான்
வழிப்ேபாக்கன்.

'முன்பு நான் பாைன, இப்ேபாது கழுத்து, நாைள மீண்டும் களிமண். பிறகு,

ஒரு புதிய பாைன. ஆனால், நீ?' என்று ேகட்டு, பாைனயின் கழுத்து சிரித்தது.
வழிப்ேபாக்கன் அைதத் ெதாட்டுக் கும்பிட்டு விட்டு நடந்தான். இது,
கவியரசர் கண்ணதாசனின் குட்டிக் கைத. பாைன உைடந்தால் மீண்டும்
பாைனயாக வழி உண்டு. மனிதன் இறந்தால், அந்தச் சாம்பைலக் ெகாண்டு
என்ன ெசய்ய முடியும்? இருக்கும்ேபாது, ஒவ்ெவாரு மனிதனும் தனது
வாழ்க்ைக முைறயால் சிறக்க ேவண்டும். பாைன மட்டுமா பாடம் நடத்துகிறது?
இயற்ைகயின் அைனத்து அங்கங்களும் அன்றாடம் ஆயிரம் பாடங்கைள
நடத்துகின்றன. ஆனால், மனிதன்தான் எந்தப் பாடத்ைதயும் முைற யாகப்
படிப்பதில்ைல. நம்ைமச் சுற்றி வர்ணைனக்குள் அடங்காத- அழைக வாரி

33
இைறத்திருக்கும் இயற்ைக அன்ைனயின் கருைணைய, நன்றியுடன் ேபாற்றி
வழிபட்டால், மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வாழலாம்.

விரிந்த வானம், பரந்த நீலக்கடல், கனி தரும்

மரம், வீசும் காற்று, எரியும் ெநருப்பு,
ஓடும் நதி என்று ஒவ்ெவான்றாக ஊன்றிப் பார்த்து உள்ளம் ேதாய்ந்தால்,
எத்தைனேயா வாழ்க்ைகப் பாடங்கைள அவற்றிடம் கற்றுத் ேதர்ந்து, அறிவுத்
ெதளிைவ நாம் அைடந்து விடலாம்.

ஓடும் நதி நமக்குச் ெசால்லிக் ெகாடுக்கும் பாடத்ைத, நான்கு ேவதங்களும்

பதிெனட்டுப் புராணங்களும்கூூட ெசால்லித் தருவதில்ைல. நதியின்
ெதாடக்கம் முதல், கடைலக் கட்டித் தழுவும் அதன் கைடசிக் கணம் வைர,
ஒவ்ெவாரு நிைலையயும் நம் ெநஞ்சில் நிறுத்தி ஆய்ந்து பார்த்தால், அது
நமக்காக நடத்தும் பாடம் நன்றாகப் புரியும்.

பிறக்கும்ேபாது எந்த நதியும் பிரவாகமாகப் ெபருக்ெகடுப்பதில்ைல; சிறிய

நீர்ப்ெபருக்காகேவ வாழ்ைவத் ெதாடங்குகின்றன. பிறந்த இடத்திேலேய நதி
ேதங்கி நின்றுவிடுவதில்ைல. அப்படி நின்று விட்டால், அது நாறும் குட்ைடேய
தவிர நதியன்று. ஒவ்ேவார் அடியாய் முன்ேனாக்கி நகர்வேத வாழ்வின் வளர்ச்சி.
நதி வளரத் துடிக்கிறது. ஆகேவ, அது பிறந்த இடத்திலிருந்து முன்ேனாக்கி
நடக்கிறது. தானாகேவ எந்த நதியும் ெபருகி விடாது. ெசல்லும் வழியில்
நீேராைடகளும் சுைனகளும், ேசர்ந்தால்தான் நதியின் ெவள்ளம் ெபருகி,
ேவகம் கூூடும்.

உயர்ந்த மைலயில் பிறக்கும் நதி, அருவியாக இறங்கி, தாழ்ந்த நிலத் தில்

பாய்ந்து, உயிர் வளர்க்கும் உணவுக்கு ஆதாரமாகிறது. 'எல்லா
உயிர்களுக்கும் நாேன ஆதாரம்' என்று அது ஆணவம் ெகாள்ளாமல்,
கடைமையச் ெசய்யும் கர்ம ேயாகியாக தன் ேபாக்கில் தளராமல் நடக்கிறது.
எந்தப் பயணமும் தைடயில்லாமல் நடப்பதில்ைல. ேசாதைன இல்லாமல் சாதைன
சாத்தியமில்ைல. நதியின் பாைதயில் மைலயும் ேமடும், மரமும் பாைறயும்
தடுப்புச் சுவர்களாக எதிர்த்து நிற்கின்றன. தகர்க்க முடிந்த தைடகைளத்
தகர்த்து, தகர்க்க முடி யாத வன்பாைறகைள எதிர்த்து ேமாதி ஆற்றைலச் சிதற
விடாமல் பணிந்து ெகாடுத்து, சுற்றி வைளந்து, நதி தனது பயணத்ைத
ெதாடர்கிறது.

தைடகைளக் கண்டு கலங்கி நின்று, ெசய்வதறியாமல், வந்த வழியில் திரும்ப

34
 நிைனக்கும் நதி எங்குமில்ைல. தனது
பயணத்தில் எந்த இடத்திலும் நதிக்கு
இைளப்பாறுதல் இல்ைல. 'உனது இலக்ைக
அைடயும்வைர ஓரிடத்திலும் தயங்கி நின்று
விடாேத' என்ற விேவகானந்தரின் அற்புத
ெமாழிக்கு ஆதர்சேம நதியின் பயணம்தான்.

இயற்ைகயில் எதுதான் முடிவில்லாமல் வாழ

முடியும்? எந்தத் ெதாடக்கத்துக்கும் ஒரு
முடிவு இருப்பதுதாேன இயற்ைகயின் விதி.
இைத, நதி நன்றாகேவ அறியும். அதனால்தான்
வாழ்ந்த வாழ்க்ைகயின் நிைறேவாடு, எந்தக்
குைறயும் புலம் பலும் இல்லாமல், தனது
தனித்துவத்ைதக் கைலத்து அைமதியாகக்
கடலில் கலந்து விடுகிறது.

நதி நமக்குச் ெசால்லிக் ெகாடுக்கும் பாடம் இப்ேபாது புரிகிறதா?

எப்ேபர்ப்பட்ட ஞானியும், ேமைதயும்... இளம் பருவத்தில் சிறிய நீர்ப்
ெபருக்ைகப் ேபால் மிகச் சாதார ணமாகேவ காட்சி தருகின்றனர். 'என் இளைமப்
பருவத்தில் என்ைன மிகவும் அற்பமானவனாகேவ எப்ேபாதும் நிைனத்துக்
ெகாண்டிருந்ேதன்' என்றார் ேநதாஜி. அவைரப் ேபால் இந்திய விடுதைலப்
ேபாரில் சரித்திரம் பைடத்தவர் யார்?

எவருைடய தயவும், துைணயும் இன்றி எந்த மனிதனும் தனியாகேவ

வளர்ந்துவிட முடியாது. பல துைண யாறுகள் ேசர்ந்துதான் ஒரு மகாநதி
உருவாகிறது. பலரது ஒத்துைழப்பும், துைணயும் இல்லாமல் பாைல நிலத்து
ஒற்ைற ஈச்ச மரமாக மனிதன் தனித்து நிற்பதில் பலனில்ைல. தைடக்கற்கள்
இல்லாத வழித்தடம் எவருக்கும் வாய்க்காது. முன்ேனறும் பயணத்தில்
பின்வாங்கல் ஆகாது. கடக்க முடிந்த தைடகைளத் தயக்கம் இன்றி தாண்ட
ேவண்டும். வலிைம மிக்க பைகைய விட்டு விலகி, ேவறு பாைதயில் நடக்க
ேவண்டும். ெநஞ்சில் ேநர்ந்து ெகாண்ட வாழ்க்ைக லட்சியங்கைள அைடயும்
வைர, இைளப்பாறுதல் இன்றி, நதிையப் ேபால் பயணத்ைதத் ெதாடர ேவண்டும்.

எந்தக் கலக்கமும் இல்லாமல், ஆைச ததும்ப அைமதியாக நதி, கடலில் ெசன்று

கலப்பது ேபால், நம்ைம ேநாக்கி மரணம் வரும் நாளில், நிைறவாக வாழ்ந்த
நிம்மதிேயாடு, ஆனந்தமாக அதன் மடியில் கண் புைதத்து உறங்க ேவண்டும்.
இைடப்பட்ட வாழ்வில் உயர்ந்த இடத்தில் நாமிருந்தால், தாழ்ந்து கிடக்கும்
மனித சமூூகத்துக்கு நம்மால் இயன்ற உதவிகைளச் ெசய்ய ேவண்டும். 'தான்'
என்ற அகங்காரமும், 'தனது' என்ற மமகாரமும் தவிர்த்து, நதிையப் ேபால் ஒரு
கர்மேயாகி யாகக் கடைமயாற்ற ேவண்டும்.

நதிையப் பார்த்து நாமறிய ேவண்டிய முக்கியமான பாடம் ஒன்றுண்டு. பைழய

நீைர எந்த நதியிலும் நாம் பார்க்க முடியாது. கைரயில் நின்று நாம் பார்க்கும்
நீர் ேவறு. நதியில் குளிக்கும்ேபாது வந்து தழுவும் நீர் ேவறு. குளித்துக்
கைரேயறிய பின், காணும் நீர் ேவறு. மனித வாழ்க்ைகயும் அப்படித்தான்.
ஒவ்ெவாரு ெநாடியும் புதிது. 'ெசன்றது இனி மீளாது' என்றான் பாரதி.
'நாைள'க்காக 'இன்று' நாம் காத்திருக்கலாகாது. காலத்ைத யாரும் கட்டிப் ேபாட
முடியாது. வாழ்வின் ஒவ்ெவாரு விநாடியும் நமக்கு முக்கியம். ஒவ்ெவாரு
கணமும் வாழ்ைவ அர்த்தமுள்ளதாக்க ேவண்டும்.

35
 மகாபாரதத்தில் ஒரு காட்சி! திண்ைணயில்
அமர்ந்திருந்த தருமனிடம் பிச்ைசக்காரன்
ஒருவன் வந்து பிச்ைசக் ேகட்டான். தருமன்,
'நாைள வா' என்றதும் அவன் ேபாய் விட்டான்.
இைதப் பார்த்த பீமன், வீட்டில் இருந்த
முரைச எடுத்துக் ெகாண்டு வீதியில்
ஓடினான். ஊர் மக்கள் அைன வருக்கும்
ேகட்கும்படி ஓங்கி முரசைறந்தான்.
தருமனுக்கு ஒன்றும் புரியவில்ைல. ''ஏன்
இப்படிச் ெசய்கிறாய்?'' என்று பீமைனக்
ேகட்டான். ''என் தைமயன் தருமன் காலத்ைத
ெவன்று விட்டான் என்று ஊர் மக்களுக்கு
உரத்த குரலில் ெசால்லப் ேபாகிேறன்'' என்றான்
பீமன்.

''காலத்ைத ெவன்றதாக நான் எப்ேபாது ெசான்

ேனன்?'' என்று ஆச்சரியத்துடன் ேகட்டான் தருமன். ''அண்ணா! நீதாேன
பிச்ைசக்காரைன நாைள வரச் ெசான்னாய். நாைள நீ நிச்சயமாக இருப்பாயா?
அந்தப் பிச்ைசக்காரனும் நாைள உயிேராடு உன்ைனச் சந்திப்பானா? நீ நாைள
இருந்தாலும், பிச்ைச தரும் மேனாபாவம் மாறாமல் இருக்குமா? நாைள வைர
அவன் பிச்ைசக்காரனாகேவ இருப்பான் என்பது என்ன நிச்சயம்? நீ காலத்ைத
ெவன்றுவிட்டாய். எனேவதான் அவ்வளவு நிச்சயமாக அந்தப் பிச்ைசக்காரைன
நாைள வரச் ெசான்னாய். காலத்ைத ெவன்ற உனது சாதைன சாதாரணமானதா?
இப்ேபாேத நான் அைனவருக்கும் அறிவிக்கப் ேபாகிேறன்!'' என்றான் பீமன்.
தருமன் திைகத்தான். ''தம்பி! நான் தவறு ெசய்து விட்ேடன். அந்தப்
பிச்ைசக்காரைன உடேன அைழத்து வா. ஏதாவது ெகாடுத்தனுப்புகிேறன்.
நாைள என்ன நடக்கும் என்று யார் அறிவார்?'' என்றான்.

மகாபாரதம் ெவறும் கைத அன்று. அது, வாழ்க்ைக உண்ைமகைள உணர்த்தும்

காலப் ெபட்டகம். 'தூூங்ைகயிேல விடு கின்ற மூூச்சு சுழி மாறிப் ேபானாலும்
ேபாச்சு' என்று சித்தர்கள் ெசான்னது நிைலயாைம குறித்த புலம்பல் இல்ைல.
வாழ்க்ைக நிைலயாைமைய நம் முன்ேனார் வலியுறுத்தியேத, ஒவ்ெவாரு
கணமும் முைறயாக நாம் வாழத்தான்.

ேகள்விகளால் ஞான ேவள்வி நடத்துவேத புத்தரின் வழக்கம். ஒரு முைற, 'ஒரு

மனிதனின் வாழ் நாள் எவ்வளவு காலம்?' என்று சீடர்களிடம் ேகட்டார்.

இந்தக் ேகள்வி மிகச் சாதாரண மாகத் ெதரிந்தது சீடர்களுக்கு! அேத ேநரம்,

காரணம் இன்றி புத்தர் ேகட்க மாட்டார் என்பதும் அவர்களுக்குப் புரிந்தது.
ஒருவர் 'எழுபது' என்றார். தவறு என்றார் புத்தர். அடுத்தவர் 'அறுபது'
என்றார். அதுவும் தவறு என்றார் ெபருமான். இன்ெனாருவர் 'ஐம்பது' என்றார்.
மீண்டும் தவறு என்றார் அண்ணல். 'ஒரு மனிதனின் ஆயுள், ஒரு மூூச்சு
விடும் ேநரம்' என்று புத்தர் ெசான்னதும் சீடர்கள் புரியாமல் திைகத்தனர்.
உடேன புத்தர், ''ஒரு மூூச்சு விடும் ேநரம் ஒரு கணப்ெபாழுது. ஒவ்ெவாரு
கணமும் முழுைமயாக வாழ்வேத வாழ்க்ைக. ெநாடி ெநாடியாக மனிதன்
அர்த்தமுள்ள வாழ்ைவ அனுபவிக்க ேவண்டும் என்று உணர்த்தேவ ஒரு
மூூச்சு விடும் ேநரம் என் ேறன்!'' என்று விளக்கினார்.

நாம் அைனவரும் நதிையப் ேபால், ஒவ்ெவாரு ெநாடியும் முழுைமயாக

36
வாழ்ேவாம். நாைள என்று எைதயும் தள்ளி ைவக்காமல் இன்ேற, இப்ேபாேத
வாழ்வின் சுைவைய அனுபவிப்ேபாம்.
மரம் - 11

மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வாழலாம்...

ஆணிேவர் அறுபட்டால், மரம் தைழக்காது. சல்லி ேவர்கள் சிைதந்து விட்டால்,

வளர்ச்சிக்கு ேவண்டிய நீர் சரியாக வந்து ேசராது. ேவர்கேள மரத்துக்கு
ஆதாரம். ெமாட்ைடயாக நிற்கும் மரத்தால் எவருக்கும் பயனில்ைல. கிைளகள்
விரிந்தால்தான் பூூக்கள் மலரும்; காய்கள் கனியும். எந்த மரமும் தனக்காக
வாழ்வதில்ைல. இருந்தால், பூூவும் பழமும் தரும். இறந்தால், விறகாக நம்
வீடு வந்து ேசரும்.

மரத்தின் வாழ்க்ைகேய மற்றவர் நலனுக்குத்தான். அது, நிழல் ேதடும்

மனிதருக்கு இைளப்பாறுதல் தரும். அகதிகளாக வரும் அநாைதப்
பறைவகளுக்கு, கூூடு கட்டிக் கூூடி வாழும் சரணாலயம் ஆகும். தன்ைன
ெவட்ட வருபவனுக்கும் தயங்காமல் நிழல் தந்து பசி யாற்றும். உயர உயர
வளர்ந்தாலும், 'பணிவுதான் என்றும் ெபருைம தரும்' என்ற உண்ைமைய
உணர்த்த, எப்ேபாதும் அதன் கிைளகள் பூூமி பார்த்துத் தாழ்ந்திருக்கும்.
மனிதர்கள், மரம் ேபால் வாழப் பழக ேவண்டும்.

ஒவ்ெவாரு குடும்பமும் ஒரு விரிந்த மரம்தான். எல்லா குடும்பத்துக்கும்

தாய்-தந்ைதேய ேவர்கள். அந்த ேவர்களின் பிடிப்பில் விழாமல் நிற்கும்
மரம்தான் பிறந்து வளர்ந்து ஆளாகி நிற்கும் மகன். அவன் கரம் பற்றும்
மைனவிேய மரக்கிைள. அதில் பூூக்கும் பூூவும், பழுக்கும் பழமும்தான்
பிள்ைளகள். எங்கிருந்ேதா வந்து குடியிருக்கும் பறைவகள்தான் ெசாந்தம்
ெகாண்டாடும் உறவுகள்.

கிைளகள் இல்லாவிட்டால் கனிகள் இல்ைல. மைனவி இல்லாவிட்டால், மக்கள்

இல்ைல. ெபற்ேறாைரப் புறக்கணித்த வீடு, ேவர்கைள இழந்த மரமாகப் பட்டுப்
ேபாகும். மனிதன், குடும்பம் இல்லாமல் மண்ணில் வாழ்வது வாழ்க்ைக
இல்ைல. உறவுகள் இல்லாத ஒற்ைற மனிதனுக்கு எந்த மகிழ்ச்சியும் இல்ைல.
குடும்ப வாழ்க்ைகயில் சில துன்பங்கள் ேநர்ந்தாலும், இன்பத்துக்குப்
பஞ்சம் இல்ைல. ஆனால், தனி மனித வாழ்வில் இன்பம் இருப்பதற்கு இடேம
இல்ைல. குடும்பம் எனும் அைமப்பின் மீது, எந்த நிைலயிலும் விட்டு

37
விலகாத விசுவாசம் ேவண்டும்.

காசிராஜனது ேதசம்! இங்குள்ள வனத்தில், ேவடன் ஒருவன் விஷம் ேதாய்ந்த

அம்ைப ஒரு விலங்கின் மீது எய்தினான். அது, குறி தவறி ஒரு ெபரிய மரத்தில்
ேபாய் பதிந்தது! விஷ அம்பு பாய்ந்ததால், மரத்தின் இைல, காய், பழம்
அைனத்தும் உதிர்ந்து விட்டன. அதில் வசித்த பறைவகள் திைசக்ெகான்றாய்
பறந்தன. ஆனால் ஒரு கிளி மட்டும் எங்கும் ெசல்லாமல், அந்த மரத்தின்
கிைளயிேலேய தங்கி விட்டது.

இதனால் வியப்பைடந்த இந்திரன், மனித

வடிவம் தாங்கி அந்த மரத்தடிக்கு
வந்தான். ''பட்டுப் ேபான இந்த மரத்ைத
விட்டுப் பிரியாமல், இதன் கிைளயிேலேய
அமர்ந்திருக்கிறாேய! இைலயும், கனியும்
இழந்த இந்த மரத்தால் இனி உனக்கு
என்ன பயன்?'' என்று கிளியிடம்

ேகட்டான்.

''இந்த மரத்தில்தான் நான் பிறந்ேதன்.

இந்தக் கிைளயில்தான் வளர்ந்ேதன்.
இதன் கனிகைள உண்டு தான் உயிர்
வாழ்ந்ேதன். எனக்கு அைடக்கலம் தந்த
இந்த மரம் இன்று பட்டுப் ேபானதால்...
இைத விட்டுப் பறப்பது எந்த வைகயில்
தர்மம்?' என்று ேகட்டது கிளி. நன்றியும்,
விசுவாசமும் நிைறந்த கிளியின்
வார்த்ைதகளில் ெநஞ்சம் ெநகிழ்ந்த ேதேவந்திரன், ''நீ ஒரு வரம் ேகள்,
தருகிேறன்!'' என்றான். உடேன கிளி, ''பட்ட மரம் மீண்டும் பசுைம ெபற
ேவண்டும்!'' என்று ேவண்டியது. இந்திரன் அளித்த வரத்தால் இைலயும்
கனியுமாக மறுபடியும் உயிர்த்துத் தைழத்தது மரம்.

மிருகங்கைளயும் பறைவகைளயும் ேபச ைவத்து ேபருண்ைமகைளப்

புலப்படுத்திய, 'ஈசாப் கைதகள்' உலகப் புகழ் ெபற்றைவ. ஆனால், அந்த ஈசாப்
கைதகளுக்கு முன்ேப மிருகமும், பறைவயும் மகாபாரதத்தில் ேபசுவைத நாம்
பார்க்கிேறாம். விலங்குகளின் மூூலம் வாழ்க்ைகயின் ேமன்ைமைய
ெவளிப்படுத்தி கைத ெசால்லும் உத்திைய, உலகில் முதலில் உருவாக்கிய
வியாசைர நாம் வியக்காமல் இருக்க இயலாது.

மரத்ைதயும், கிளிையயும் ைமயமாக்கி மகாபாரதம் விளக்கும் தர்மம் என்ன?

'மூூத்து முதிர்ந்த ெபற்ேறாரால் இனி எந்தப் பயனும் இல்ைல என்று
பிள்ைளகள் புறக்கணிக்கலாகாது. ேநாயுற்ற மைனவியால் சுகம் தர முடியாது
என்று கணவன் தள்ளிவிடுதல் தகாது. வாழ்ந்தாலும் வீழ்ந்தாலும் குடும்ப
உறவுகள் சிைதந்து விடக் கூூடாது' என்பைதேய கிளி, மனிதனுக்குக் கற்றுத்
தருகிறது.

ஓேஷா காட்டும் வழியில், இப்ேபாது சில ஆண்களும் ெபண்களும்

38
'லிவீஸ்வீஸீரீ ஜிஷீரீமீt லீமீக்ஷீ' (ேசர்ந்து வாழ்தல்) கலாசாரத்தில்
காெலடுத்து ைவத்துள்ளனர். இந்தத் தறிெகட்ட
ேபாக்குதான் தன்மான வாழ்க்ைகயா? இது தான்
ெபண்ணின் ெபருைமயா? நிைனக்கேவ ெநஞ்சம்
பதறுகிறது.

குடும்ப அைமப்பில் ெபண், ஆணின்

அடிைமெயன்று இந்து தர்மம் ெசால்லவில்ைல.
சுக்ராச்சாரியர் கூூறியதாக பீஷ்மர் ெசால்லும்
கைதயன்று மகாபாரதத்தில் உண்டு.

ஒரு காட்டில் ெகாடிய ேவடன் ஒருவன்

வசித்தான். பறைவகைள ேவட்ைடயாடி விற்றுப்
பிைழக்கும் அவன், சூூறாவளியில் சிக்கி
மரத்திலிருந்து கீேழ விழுந்து நடுங்கிக்
ெகாண்டிருந்த ெபண் புறாைவக் கண்டான்.
அைதப் பிடித்து, ைகயில் ைவத்திருந்த
கூூண்டில் அைடத்தான். காற்றும் மைழயும்
வலுத்ததால், மரத்தடியில் ேவடன் ஒதுங்கி
நின்றான்.

ெபண் புறாைவப் பிரிந்த ஏக்கத்தில் ஆண் புறா மரக்கிைளயில் அமர்ந்து

புலம்புவது ேவடன் காதில் விழுந்தது. 'முற்றும் அறிந்தவர்கள், வீட்ைட
'வீடு' என்று அைழப்பதில்ைல. அந்த வீட்டுக்குரிய மைனவிையத்தான்
அவர்கள் 'வீடு' என்கிறார்கள். நற்குணம் நிைறந்த மைனவிைய அைடந்தவன்
மரத்தடியில் வாழ்ந்தாலும், அதுேவ அவனுக்கு மகிழ்ச்சி தரும் வீடாகி
விடுகிறது. மைனவி இல்லாதவன் மாளிைகயில் இருந்தாலும், அது
அவனுக்குக் காடாகி விடுகிறது. 'துன்பப் படும் மனிதனுக்கு மைனவிேய
உற்ற நண்பன். மைனவிக்கு நிகரான மருந்தில்ைல. மைனவிக்கு ஈடான
உறவில்ைல. மைனவிக்குச் சமமான உதவி இல்ைல. என் மைனவிையக்
காணாமல் வாழ்வதில் அர்த்தமில்ைல!' என்று அந்த ஆண் புறா அழுது
புலம்பியது.

அதன் புலம்பல் ெபண் புறாவின் காதிலும் விழுந்தது. 'ெபண்ணுக்குக்

கணவன்தாேன ெதய்வம். கணவைன மகிழ்ச்சியாக ைவத்திருப்பவள் எவேளா,
அவேள 'ெபண்' எனும்

ெபயருக்கு உரியவள். கணவைன மகிழ்ச்சிப்படுத்தாத மைனவி, காட்டுத் தீயில்

கருகிய மரத்தின் சாம்பைலப் ேபான்றவள். என்ைனக் காணாமல் கண்ணீர்
விடும் கணவரின் கவைலைய எப்படிப் ேபாக்குேவன்?' என்று ேசாகத்தில்
அரற்றியது ெபண் புறா.

இந்த ஆண் புறாவுக்கும் ெபண் புறாவுக்கும் இைடயில் யார் அடிைம?

ஓேஷாதான் மீண்டும் மண்ணுலகில் வந்து விளக்க ேவண்டும்!
உண்ைமயான அன்பு மலர்ந்து - மணம் வீசும் குடும்பத் ேதாட்டத்தில்,
அடிைமத்தனம் அரும்புவதற்கு வழிேய இல்ைல.

'சந்நியாசிகளின் பரமநாதன் சிவெபருமான். அவன், பார்வதிைய இடப்பாகத்தில்

தரிக்கிறான். தபஸ்விகளில் சிறந்தவர் வசிஷ்டர். அவர், மைனவியுடன்

39
வாழ்ந்தார். தவத்தாலும், பரிபூூரணத் துறவாலும் ஏற்படும் அைசயாத மேனா
ைதரியத்ைதயும் எல்ைலயற்ற அன்ைபயும், எல்லா உயிர்களிடத்தும் ஆத்ம
புத்திையயும் ைவத்துக் ெகாண்டு இல்வாழ்க்ைக வாழ ேவண்டும் என்பேத
இந்து மதத்தின் இறுதியான தீர்மானம்' என்கிறார் 'ெபண் விடுதைல' பாடிய
மகாகவி பாரதி.

ெபற்ேறாரது பராமரிப்பில் இல்லாத பிள்ைள களுக்குப் பாசம் புரியாது.

தாய்ப்பாலில் ேசர்ந்து வரும் அன்ைபயும், பரிைவயும் புட்டிப்பால் தராது.
வைரமுைறயற்ற பாலுறவு, வன்முைறக்கு வழி வகுக்கும்.

காலப்ேபாக்கில் ெகாஞ்சம் ெகாஞ்சமாகக் கசடு நீங்கிக் கனிந்தேத குடும்பம்.

அன்பு ஒன்ேற அதன் அடித் தளம். அன்பு ஆட்சி ெசய்யும் இடத்தில்
அைனவரும் சமம். 'நான் ேபச நிைனப்பெதல்லாம் நீ ேபச ேவண்டும்' என்று
அன்பில் உருகி, ஆணும் ெபண்ணும் இைணயும்ேபாதுதான் வாழ்க்ைக
இனிக்கும். தாய், தந்ைத, கணவன், மைனவி மற்றும் குழந்ைதகள் என்று
கூூடி வாழ்வதுதான் குடும்பம். நல்ல குடும்பம் நடத்துவது எப்படி?
மரங்கைளப் பார்த்துப் பாடம் படி!

'ெபரிதாகவும், பலம் மிக்கதாகவும், ஆழமாக ேவரூூன்றிப் பல கிைளகளுடன்

கூூடியதாகவும் இருந்தாலும் ஒற்ைற மரமாக தனித்து நின்றால், ெபருங்காற்று
வீசும் ேபாது அது ேவருடன் விழும். ஆனால், அேத மரம் மற்ற மரங்களுடன்
ேசர்ந்து ேதாப்பாக இருந்தால், மரங்களின் கூூட்டத்ைதக் காற்று எளிதில்
சாய்க்காது' என்கிறது விதுரநீதி.

நாமும் மரங்களாக இருப்ேபாம்... தனித் தனிேய அல்ல; குடும்பம் என்னும்

ேதாப்பாக!
மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வாழலாம்...

மயர்ந்த ெசல்வந்தனாக ேவண்டும் என்ற கனவில் மிதந்த 'பாேகாம்' என்பவன்,

ெசழித்துக் கிடந்த ஒரு கிராமத்தில் நிலம் வாங்கப் பணத்துடன் புறப்பட்டான்.
கிராமத் தைலவைரச் சந்தித்து நிலத்தின் விைலையக் கூூறும் படி
ேவண்டினான். 'ஒரு நாள் விைல ஆயிரம் ரூூபிள்' என்றான் கிராமத் தைலவன்.
'ஒரு நாள் விைலயா?' என்று ஒன்றும் புரியாமல் விழித்தான் பாேகாம். 'ஒரு
நாளில் நீங்கள் எவ்வளவு நிலத்தில் நடக்கிறீர்கேளா, அவ்வளவு நிலம்
உங்களுைடயது. அதன் விைல ஆயிரம் ரூூபிள்' என்று விளக்கினான் கிராமத்
தைலவன்.

40
மறு நாள், சூூரியன் வானத்தில் ெமள்ள வருைக தந்தேபாது கிராமத் தைலவன்
ெசான்னபடி ஆயிரம் ரூூபிைள எண்ணிக் ெகாடுத்துவிட்டு, நிலத்தின் ஒரு
முைனயிலிருந்து ேவகமாய் நைடேபாட்டான் பாேகாம். பச்ைசப் பேசெலன பரந்து
விரிந்த நிலம் முழுவைதயும் தன் உைடைமயாக்கிக் ெகாள்ளும் ெவறிேயாடு,
ஓய்வின்றி மாைல வைர நடந்தவன் உடல் தளர்ந்து உயிர் துறந்தான். கிராமத்
தைலவன் ஆறடி மண் ேதாண்டிப் பாேகாம் உடைலப் புைதக்கச் ெசான்னான்.
முடிவில்லாத ஆைச தரும் முடிைவ, இப்படிக் கைதயாக எழுதியவர் ருஷ்யப்
ேபரறிஞர் டால்ஸ்டாய்.

அைலகள் இல்லாத கடல், விண்மீன்கள் இல்லாத இரவு வானம்,

ேமடு- பள்ளம் இல்லாத மைல, பறைவகள் இல்லாத ேசாைல,
முடிவற்ற ஆைசகள் இல்லாத மனித மனம் உலகில் எங்கும்
இல்ைல. எந்த ஆைசயும் ேபராைசயாகப் ெபருகக் கூூடாது. நாம்
நடந்தால் நம் நிழல் பின்ெதாடர்வது ேபால், ஒவ்ெவாரு
ஆைசக்குப்

பின்னாலும் ஒரு துன்பம் ெதாடர்கிறது. எல்லா ஆைசகளிலும்

மனிதைனப் பாடாய்ப் படுத்துவது பணத்தாைசேய. காரணம், பணம் இருந்தால்
எந்த உலக இன்பத்ைதயும் எளிதாக விைல ெகாடுத்து வாங்கிவிட முடியும்
என்பது மனித நம்பிக்ைக. அதனால்தான், எங்கும் நிைலயாக நில்லாமல்
ெசல்லும் இயல்புைடய ெசல்வத்ைதத் ேதடுவேத நம்மில் பலருக்கு ஒேர
ேநாக்கமாக இருக்கிறது.

'வேயாதிகம் அழைக அழிக்கிறது. ஆைச ைதரியத்ைத அழிக்கிறது. ெபாறாைம

கர்மத்ைத அழிக்கிறது. ேகாபம் ெசல்வத்ைத அழிக்கிறது. காமம் ெவட்கத்ைத

41
அழிக்கிறது. ஆனால், ெசல்வம் ேசரச் ேசர, எல்லா நல்ல பண்புகைளயும்
அழித்து விடுகிறது' என்பது அனுபவத்தில் கனிந்த ஆன்ேறார் வாக்கு.

சாதாரண மனிதர்களால் எல்லா ஆைச கைளயும் துறந்து விட முடியாது. ஆனால்,

மனம் பண்பட்டால் ஆைசகளிலிருந்தும், பற்றுகளிலிருந்தும் ெகாஞ்சம்
ெகாஞ்சமாக விடுபட்டு விலகக் கூூடும். பற்ைற விடுவது துறவாகாது. நாம்
யாரும் துறவியாக ேவண்டாம். நம்மிடம் இருக்கும் வசதிகைள இன்பமாக
அனுபவிப்ேபாம். ஏதாவது இல்ைல என்றால், அதற்காக ஏங்கித் தவிக்காமல்
இருப்ேபாம். இருப்பைத விட்டு விட்டு, பறப்பைதப் பார்த்து ஏங்கினால்
மனதுக்கு நிம்மதிேயா, நிைறேவா என்றும் வராது. ஒரு விவசாயி, தன் நிலத்ைத
உழும்ேபாது அழகான தங்கச் சிைலையக் கண்ெடடுத்தான். அது நல்ல
விைலக்குப் ேபாகும் என்ற மகிழ்ச்சியுடன் வீட்டுக்கு வந்தான். 'இனி,
வறுைமயிலிருந்து விடுதைல' என்று குடும்பேம கூூடி மகிழ்ந்தது!
பதிெனட்டு சிைலகள் ஒரு காலத்தில் பூூமியில் புைதக்கப்பட்டதாக தகவல்
ஒன்று அவனுக்குக் கிைடத்ததும், 'மற்ற சிைலகள் எங்ேக புைதயுண்டு
கிடக்கின்றனேவா' என்று எண்ணி கண்ணீர் விட்டான். நம்மில் பலர் அந்த
விவசாயியின் வாரிசுகள்தான்.

ஒரு கிழவி எப்ேபாதும் ஓயாமல் ஒப்பாரி ைவப்பைதேய வழக்கமாகக்

ெகாண்டிருந்தாள். ெபரியவர் ஒருவர், 'ஏனம்மா எப்ேபாதும் அழுது
ெகாண்டிருக்கிறாய்?' என்று ேகட்டார். 'ெபரியவேர! என் இரண்டு ெபண்களில்
ஒருத்திையக் காலணி விற்பவனுக்கும், இன்ெனாருத்திையக் குைட
விற்பவனுக்கும் மணம் ெசய்து ெகாடுத்ேதன். மைழக் காலத்தில் காலணி
சரியாக விற்காததால் வறுைமயில் வாடும் ஒரு மகளின் குடும்பத்துக்காக
அழுகிேறன். மைழ இல்லாதேபாது குைட விற் காததால் மற்ெறாரு மகளின் துயைர
நிைனத்து அழுகிேறன்' என்றாள் அந்தக் கிழவி.

ெபரியவர் புன்னைகத்தார். 'அம்மா, மைழக் காலத்தில் குைட வியாபாரம்

ெசய்யும் குடும்பம் வளமாக இருக்கும் என்பைத நிைனத்து மகிழ்ச்சி ெகாள்.
ெவயில் காலத்தில் காலணி விற்கும் குடும்பம் நலமாக இருக்கும் என்று
நிம்மதி ெகாள். இப்படி நீ நிைனக்கப் பழகினால் ஆண்டு முழுவதும்
ஆனந்தமாக இருக்கலாேம' என்றார். இைதக் ேகட்டவள், 'நீங்கள் ெசால்வேத
சரி. மகிழ்ச்சியாக வாழும் வழி இப்ேபாதுதான் எனக்குத் ெதளிவாகப் புரிந்தது'
என்றாள். அந்தக் கிழவிக்குப்

புரிந்தது நமக்கும் புரிந்தால் நல்லது.

'ஒரு நிமிட அபத்தம்' என்ற நூூலில் அந்ேதாணி டி ெமல்ேலா ெசால்லும் ெசய்தி

நம் சிந்தைனக்குரி யது. நிலங்கைள ேமலும் ேமலும் வாங்கிக் குவிக்க
விரும்பியவனிடம் ேபசிக் ெகாண்டிருந்தார் குரு. 'எனக்கு எப்ேபாதும் அதிக
நிலங்கைள வாங்கிப் ேபாடுவதில் ஆைச' என்றான் அவன். 'ஏன் அப்படி?
உன்னிடம்தான் ேபாதிய நிலம் இருக்கிறேத?' என்றார் குரு. 'என்னிடம் அதிக
நிலம் இருந்தால் அதிகமான பசுக்கைள வாங்கி வளர்ப்ேபன்' என்று அவன்
பதிலளித்தான். 'சரி. அவற்ைற ைவத்துக் ெகாண்டு நீ ேமலும் என்ன
ெசய்வாய்?' என்று குரு ேகட்டதும், 'அைவ அைனத்ைதயும் விற்று, ேமலும்
பணம் ேசர்ப்ேபன்' என்றான். 'எதற்காக ேமலும் பணம்?' என்றார் குரு. 'ேமலும்
நிலம் வாங்க; ேமலும் பசுக்கைள வளர்க்க' என்று ெபருமிதத்துடன்
ெசான்னான் அந்த வாழத் ெதரியாத ைபத்தியக்காரன். நிலங்கைள வாங்கிக்
குவிக்கவும், பசுக்கைள வாங்கி விற்கவுமா வாழ்க்ைக? நம்மில் பலர்

42
அைதத்தாேன ெசய்து ெகாண்டிருக்கிேறாம். அப்படிச் ெசய்பவர்கள் வாழ் வின்
ருசி அறியாதவர்கள்.

'ெசல்வத்ைதச் ேசர்ப்பதிலும் துன்பம்; ேசர்த்த ைதக் காப்பதிலும் துன்பம்;

ேசர்ந்தது ஒரு நாளில் மைறயும்ேபாதும் துன்பம்; ெசல்வம் என்பேத என் றும்
துன்பம் தருவதுதான்' என்று மகாபாரதம் அறிவுறுத்துகிறது. இதற்குச்
சரியான சான்றாக 'புத்த ஜாதகக் கைத' ஒன்று உண்டு. காசியில் அந்தணன்
ஒருவன் இருந்தான். சில குறிப்பிட்ட கிரகங்கள் ஒன்று ேசரும்ேபாது,
வானத்ைதப் பார்த்துக் குறிப்பிட்ட வார்த்ைதகைள உச்சரித்தால் நவ
ரத்தினங்களான ைவடூூரியம், மரகதம், தங்கம், ெவள்ளி, முத்து, பவழம்,
ேகாேமதகம், மாணிக்கம், ைவரம் ஆகியன மைழயாகப் ெபாழியும், 'ேவதபம்'
என்னும் வித்ைதைய அவன் அறிந்திருந்தான்.

அந்தணனும் சீடனும் ஒரு நாள் காட்டு வழியில் நடந்தேபாது திருடர்கள்

வழிமறித்தனர். இருவரிட மும் ஒன்றும் இல்லாததால், அந்தணைனப் பிடித்து
ைவத்துக் ெகாண்டு, சீடைனப் பணத்துடன் வந்து குருைவ விடுவித்துச்
ெசல்லும்படி கட்டைளயிட்ட னர். சீடன் ெசன்றதும் அந்தணன் வானத்ைதப்
பார்த்தான். குறிப்பிட்ட கிரகங்கள் கூூடியிருந்தன. 'உங்களுக்குப்
பணம்தாேன ேவண்டும்? இப்ேபாது நவரத்தின மைழையேய ெபாழியச்
ெசய்கிேறன். எடுத்துக்ெகாண்டு என்ைன விட்டு விடுங்கள்' என்று, ேவதப
வித்ைதையப் பிரேயாகித்தான் அந்தணன். மறுநிமிடம், நவரத்தினங்கள்
விண்ணிலிருந்து விழுந்தன. திருடர்கள் மகிழ்ச்சியுடன் அந்த விைல மதிப்பற்ற
மணிகைள மூூட்ைட கட்டியேபாது, ேவெறாரு திருடர் கூூட்டம் அங்கு
திரண்டு வந்து சுற்றி வைளத்தது. 'உங்களிடம் இருக்கும் நவரத்தின
மூூட்ைடையக் ெகாடுத்து விடுங்கள்' என்று புதிதாக வந்து வழிமறித்த
திருடர் தைலவன் ேகட்டான்.

43
'இந்த அந்தணைரக் ேகளுங்கள். எவ்வளவு ேவண்டுமானாலும்
வானத்திலிருந்து வரவைழத்துக் ெகாடுப்பார்' என்று அவர்கள் கூூறினர்.
அந்தணன் வானத்ைதப் பார்த்தான். கிரகங்கள் விலகி விட்டன. 'இப்ேபாது
என்னால் இயலாது' என்றான். ேகாபத்தில் திருடர் கூூட்டம் அந்தணைனக்
ெகான் றது. நவரத்தினங்கைள உைடைமயாக்கிக் ெகாள்ள இரண்டு திருடர்
கூூட்டமும் ஒன்ேறாெடான்று ேமாதி யதில் இருவர் மட்டும் உயிர் பிைழத்தனர்.

இருவருக்கும் பசி எடுத்தது. ஒருவன் நவரத்தின மூூட்ைடையப் பாதுகாப்பது

என்றும், மற்றவன் உணவு ேதடி வருவெதன்றும் முடிவானது. உண வில்
விஷம் கலந்துவிட ஒருவனும், வாளால் ெவட்டிவிட, மற்றவனும் மனதில் சதி
ெசய்தனர். உணேவாடு வந்தவைன ெவட்டிக் ெகான்று, தன் பசி தீர விஷம்
கலந்த உணைவ உண்டவனும் உயிர் துறந்தான். ெசல்வம் சீரழிைவேய தரும்
என்கிறது இந்தக் கைத.

ஏைழக்கும் பணக்காரனுக்கும்
ேவற்றுைம அவரவர்
ைவத்திருக்கும் ெபாருள்களில்
இல்ைல. குடிைசயில் இருப்பதால்,
ஒருவன் ஏைழ இல்ைல. மாளிைகயில்
வசிப்பதால், ஒருவன் பணக்காரனும்
இல்ைல. நிைறவான மனம் எவருக்கு
வாய்க்கிறேதா, அவன் கூூைரயின்
கீழ் இருந்தாலும் அவேன ெசல்
வந்தன். வாழ்க்ைக, பணம்
சம்பந்தப்பட்டது அன்று; மனம்
சம்பந்தப்பட்டது.

ஒருவனுக்கு மூூன்று வரங்கள்

ெகாடுத்தார் கடவுள். மூூன்று
முைற அவன் எைத விரும்பினாலும்
அது உடேன நடக்கும் என்பதுதான்
அவன் ெபற்ற வரம். ஒரு நாள்
அவனுக்கும், மைனவிக்கும்
கடுைம யான கருத்து ேவற்றுைம
உருவானது. அவள் இருப்பைதவிட
இறப்பேத ேமலானது என்ற தனது விருப்பத்ைத ெவளிப்படுத்தினான். உடேன,
அவன் மைனவி பிணமானாள். ஊர் கூூடி அவளது நற் பண்புகைளச் ெசால்லிச்
ெசால்லி ெநகிழ்ந்தது.

ஆத்திரத்தில் அறிவிழந்ததாக வருந்தியவன், 'மைனவி உயிர் பிைழத்தால் ேபாதும்!'

என்றான். மறு கணம் மைனவி கண் விழித்தாள். இனி, ஒரு முைறதான் வரம்
ேகட்க முடியும். எைதக் ேகட்பது என்று புரியவில்ைல. 'ஆண்டவா! எந்த
வரத்ைதக் ேகட்டால் என் வாழ்வில் அைமதியும், ஆனந்தமும் கிைடக்குேமா
அைத ேகட்க விரும்புகிேறன். எைதக் ேகட்பது?' என்றான். ஆண்டவன்
ெசான்னான்: 'இருப்பைதக் ெகாண்டு நிைறவாக வாழும் மனம் ேவண்டும்
என்று ேகள்!'
மமமமமமம மமமம மமமமமம மமமமமமம...

மமமமமமமம மமமமமம

44
 மமயநலமாகேவ சிந்திப்பவனுக்கு வாழ்வில் எந்தப்
ெபருைமயும் வந்து ேசராது. மரம், தனது பசி ேபாக்கப்
பழுப்பதில்ைல. ெகாடி, தனது கூூந்தலில் சூூடி மகிழப்
பூூப்பதில்ைல. நதி, தனது தாகம் தீர்க்க நீர் சுமந்து
நடப்பதில்ைல. நிலம், தனது ேதைவக்காக விைளவதில்ைல.
ஆனால், மனிதன் மட்டுேம தனக்காக வாழ்கிறான்;
தன்னலத்திேலேய ேதய்கிறான். 'ஒரு பக்கம் வருவது
மறுபக்கம் தருவதற்காகேவ' என்ற இயற்ைகயின் உண்ைமைய மனிதன் ஏேனா
உணர்வதில்ைல!

காட்டு மூூங்கிலில் குழைலக் கண்டுபிடித்தவன் மனிதன்தான். துைள

இல்லாத மூூங்கில், தூூண்டில் ேபாடத்தான் உதவும். அைத, யார்தான்
வாயில் ைவத்து ஊதி நாதம் வரவைழக்க முடியும்?
ஒரு துைளயில் நுைழயும் காற்று, மற்ெறாரு துைளயில் ெவளி வந்தால்தான்
மனைத மயக்கும் நாதம் பிறக்கும். இந்த ரகசியம் அறிந்துதாேன மூூங்கிலில்
துைளகள் ேபாட்டு ேமாகனக் குழல்
பைடத்தான் மனிதன்! உள்ேள ெசல்லும்
காற்ைற ெவளிேய விடாத

பந்து, நம் காலில் உைதபடுகிறது. ஒரு

துைளயில் வரும் காற்ைற தன்னிடம்
தக்கைவக்காமல், மறு துைளயில் இைசயாக
ெவளிப் படுத்துவதால்தான் நம் உதடு,
குழைல முத்தமிடுகிறது. எப்ேபாதும் சுயநலம்
மிதிபடும். ெபாதுநலத்ைதேய சமூூகம்
வழிபடும்.

மனிதர்கள் அைனவரும் ஒேர மாதிரி

பிறப்பதில்ைல. எந்த சமூூகத்திலும்
எல்லாருக்கும் சம வாய்ப்பும் சமூூக
நீதியும் எளிதில் சாத்தியம் இல்ைல. கால்
முடமானவர், ஊனம் இல்லாதவைரப் ேபால் ஓட
முடியாது. பார்ைவயற்றவர், விழியுள்ளவைரப்
ேபால் நடக்க முடியாது. ேமடும் பள்ளமும்
நிைறந்த பூூமியில் ெசல்வமும் வறுைமயும்
ேசர்ந்துதான் இருக்கும். ேமட்ைடத் தட்டிப்
பள்ளம் நிரப்பினால்தான் சாைல சமப்படும்.
உள்ளவன், இல்லாதவனுடன் பகிர்ந்து
ெகாண்டால்தான் சமூூகத்தில் சமத்துவம் நிைலெபறும். அதனால்தான்,
எல்லா மதங்களும் இல்லாதவனுக்கு இரங்கச் ெசால்கின்றன. 'ேசர்த்துக்
ெகாண்ேட ேபாகும் ெசல்வத்தால் நிம்மதி மைறயும்' என்று பாடம்
ேபாதிக்கின்றன.

பிச்ைச ேவறு, பகிர்தல் ேவறு. 'பிச்ைச ேபாடுபவ ைனக் காட்டிலும்

அருவருக்கத் தக்கவன் யாரு மில்ைல. பிச்ைச எடுப்பவைனக் காட்டிலும்
பரிதா பத்துக்கு உரியவன் ஒருவனுமில்ைல' என்றார் ரஷ்ய எழுத்தாளர்
மாக்ஸிம் கார்க்கி. பிச்ைச, தருபவைன உயர்த்தி ெபறுபவைனத் தாழ்த்துகிறது.
ஆனால், பகிர்தலில் உயர்வும் இல்ைல, தாழ்வும் இல்ைல. பிச்ைச, ஒருவன்
வாய் திறந்து ேகட்ட பின்னர் தருவது. பகிர்தல், யாரும் ேகளாமேல

45
சமூூகத்தின் ேதைவயறிந்து ெசய்யப்படுவது. ேதைவயுள்ளவன் ேகட்பதற்கு
முன், ேதடிச் ெசன்று தருவேத தானம்! தானம் ெசய்ய ஒவ்ெவாரு மனிதைனயும்
மதம் தூூண்டுகிறது. 'ெசல்வத்துப் பயன் ஈதல்' என்பேத தமிழரது
வாழ்க்ைகத் தர்மம்.

விஸ்வாமித்திரரின் மகன் அஷ்டகன். ஒரு முைற இவன், அசுவேமத யாகம்

ெசய்தான். அைழப்ைப ஏற்று அரசர்களும் முனிவர்களும் யாகத்துக்கு வருைக
தந்தனர். யாகம் முடிந்ததும் அஷ்டகன், பிரதர்த்தனன், வசுமனஸ், சிபி ஆகிய
நால்வரும் ஒேர ேதரில் ெசன்றனர். அப்ேபாது
எதிரில் நாரதர் வருவைதக் கண்டு அவைரயும்
ேதரில் ஏற்றிக் ெகாண்டனர்.

''நாரதேர! நாங்கள் புகழ் மிக்க அரசர்கள்.

நீங்கேளா சிறந்த மகரிஷி. இப்ேபாது நம்
ஐவரில், நால்வர் மட்டுேம ெசார்க்கம்
ெசல்லலாம் எனில்,

ேதரில் இருந்து இறங்க ேவண்டியவர் யார்?''

என்று அவர்கள் ேகட்டதும், ''அஷ்டகன்!''
என்றார் நாரதர்.

''ஏன்?'' _ அரசர்கள் ேகட்டனர்.

''நான், அஷ்டகனின் அரண்மைன யில்

இருந்தேபாது பல்லாயிரம் பசுக்க ைளக
காட்டி, அவற்ைறத் தானம் ெசய்து
விட்டதாகப் ெபருமிதத்துடன் கூூறினான்.
ெசய்தைதச் ெசால்லிப் புகழ்ந்து ெகாள்பவனுக்குச் ெசார்க்கத் தில் இடம்
கிைடயாது!'' என்றார் நாரதர்.

உடேன, ''மூூவர் மட்டுேம ெசார்க் கம் ெசல்ல முடியும் என்றால், நால்வரில்

யார் இறங்க ேவண்டும்?'' என்று அரசர்கள் ேகட்டனர்.

''இப்ேபாது இறங்க ேவண்டியவன் பிரதர்த்தனன். ஒரு முைற, இவனுடன்

மூூன்று குதிைரகள் பூூட்டப் பட்ட ேதரில் ெசன்ேறன். ஒருவர் பின் ஒருவராக
மூூன்று ெபரியவர்கள் மூூன்று குதிைரகைளயும் தானமாகக் ேகட்டுப்
ெபற்றனர். இழுப்பதற்குக் குதிைர இல்லாமல், தாேன ேதைர இழுத்தான்
பிரதர்த்தனன். ஆனால், 'எைதத்தான் தானமாகக் ேகட்பது என்று இந்தப்
ெபரியவர்களுக்குத் ெதரியவில்ைலேய!' என்று மனதுள் சலித்துக் ெகாண்டான்.
தானம் ெகாடுத்துவிட்டு ெநாந்து ெகாள்பவ னுக்கு எப்ேபாதும்
ெசார்க்கத்தில் இடமில்ைல!'' என்றார் நாரதர்.

''மூூவரில் இருவருக்குத்தான் ெசார்க்கத்தில் அனுமதி எனில் யார் இறங்க

ேவண்டும்?'' என்று அரசர்கள் மீண்டும் ேகட்டேபாது, ''வசுமனஸ்'' என்றார்
நாரதர்!

''இவனிடம் உள்ள உயர்ந்த ரதத்ைத ஒருவன் ேகட்டேபாது, 'எனக்கு இந்த

ரதத்தில் எந்த உரிைமயும் இல்ைல. எவர் ேவண்டு மானாலும், எப்ேபாதும்
இைத என் அனுமதியின்றிப் பயன்படுத்தலாம்' என்று நயமாகச் ெசான்னாேன

46
தவிர, தானம் ெசய்வைத தவிர்த்ேத வந்தான். ெவறும் வார்த்ைத தானம்
ெசார்க்கம் வழங்காது!'' என்று விளக்கினார் நாரதர்.

''சரி, சிபியும், நீங்களும் ேதரில் இருக்க... ஒருவர் இறங்கிவிட ேவண்டும்

எனில் யார் இறங்க ேவண் டும்?'' என்று அவர்கள் ேகட்டதும், ''நாேன!'' என்
றார் நாரதர். அதற்கான காரணத்ைதக் ேகட்டேபாது, ''சிபி, எந்த நாளிலும்
தானத்ைதப் புகழுக்காகேவா, புண்ணியத்துக்காகேவா ெசய்தவன் இல்ைல.
இல்லாதவருக்கு உதவுவேத, இருப்பவனது கடைம என்று நிைனப்பவன்.
நம்மில் ெசார்க்கம் ெசல்ல அவேன முழுத் தகுதி உைடயவன்!'' என்று நாரதர்
ெசான்னதாக மகாபாரதம்- வன பர்வத்தில் ஓர் அற்புதமான ெசய்தி இருக்கிறது.

தானம் குறித்து ஐயாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்ேப நம் முன்ேனார்கள்

எவ்வளவு ெதளிவாகச் சிந்தித்திருக்கிறார்கள் என்றறியும்ேபாது மனம்
சிலிர்க்கிறது! ஒரு மனிதன் ெசய்யும்
தானத்தில்தான் உண்ைமயான புகழ்
நிைலக்கிறது என்று நிைனத்துச்
ெசயல்பட்டவர்கள் நம் மூூதாைதயர்கள்.

'அவசியம் இல்லாமல் ஏராளமாகச் சம்பாதிப்ப தும் விரயமாகச் ெசலவழிப்பதும்

பூூதம் காத்த மாதிரி வங்கியில் மூூட்ைட மூூட்ைடயாகப் ேபாட்டு
ைவப்பதும் ெராம்பப் பிசகு. ெசாந்தச் ெசலவு கைளக் குைறத்துக் ெகாண்டு,
தான- தர்மங்களுக்கு முடிந்த மட்டும் ெசலவழிப்பேத உண்ைமயில் 'வரவு'.
ேலாகத்தில் எத்தைனேயா ேபர் கஷ்டப்படும்ேபாது, நாம் இத்தைன
டாம்பீகங்கள் ெசய்வது நியாயமா என்று அவரவரும் ேகட்டுக் ெகாண்டு,
ெசலைவ கட்டுப்படுத்தினால், எத்தைனேயா தான- தர்மம், பேராபகாரம் ெசய்ய
லாம்' என்கிறார் காஞ்சி மகா முனிவர்.

தன் மைனவி, தன் மக்கள் என்று சுருங்கி விடும் சுயநல வட்டத்தில், ெசக்கு
மாடுகள் ேபால் நாம் சுற்றிக் ெகாண்டிருக்கலாகாது. அடுத்தவர் நலனுக் காக
வாழ்வதில்தான், வாழ்க்ைக அதன் முழு அர்த் தத்ைத அைடகிறது. 'சுய
ேதைவகைளப் ெபருக்கிக் ெகாண்ேட
ேபாவது நாகரிகம் அல்ல. பிறருக்குச்
ேசைவ ெசய்யும் தன்ைமையப்
ெபருக்குவேத உண் ைமயான நாகரிகம்'
என்றார் மகாத்மா காந்தி.

'நூூறு ைககளால் ெசல்வத்ைதச்

சம்பாதித்து, ஆயிரம் ைககளால் அைத
பிறருக்குப் பயன்படும் வைகயில் அள்ளிக்
ெகாடு. ெகாடுப்பைத முக
மலர்ச்சியுடனும் சிரத்ைதேயாடும்
அடக்கத்ேதாடும் ெகாடு' என்கிறது
ேவதம். 'ெபரும் ெசல்வம் பைடத் தும்
தானம் ெசய்யும் மனம் இல்லாதவர்கள்,
அடுத்த பிறவியில் பிச்ைச எடுத்து
வாழ்வார்கள்' என்கிறது பவிஷ்ய புராணம்.

பிரசஞ்சிதா என்ற அரசன், புத்தைரத்

தரிசிக்க வந்தான். இருவரும் நீண்ட ேநரம்

47
உைரயாடினர். அப்ேபாது, வயது முதிர்ந்த பிட்சு ஒருவர், புத்தைர வணங்கி,
''அந்திப் ெபாழுதுக்குள் பிரசார பயணத்ைத ேமற்ெகாள்ள அனுமதிக்க
ேவண்டும்!'' என்றார். எழுபதுக்கு ேமல் வயதாகி விட்டவர் பிர சாரப் பயணம்
ேமற்ெகாள்வது, பிரசஞ்சிதாவுக்கு ஆச்சரியத்ைத அளித்தது. ''பிட்சுேவ!
உமக்கு என்ன வயது?'' என்று அவன் ேகட்டதும், ''நான்கு வயது'' என்றார்
துறவி. அரசன் அதிர்ந்தான். புத்தரிடம், ''இவருக்கு நான்கு வயதா?'' என்று
ேகட்டான்.

''உங்கைளப் ேபால் நாங்கள் வயைதக் கணக்கிடு வது இல்ைல. ஆழ்ந்த

தியானத்தில் உள்ளளி என்று பிறக்கிறேதா, அன்றுதான் ஒருவர் பிறந்த தாகக்
கருதுகிேறாம். இந்தத் துறவிக்கு நான்காண்டு களுக்கு முன்புதான் உள்ளளி
பிறந்து, 'ேபாதம்' கனிந்தது. அதனால்தான் தனக்கு நான்கு வயது என்கிறார்!''
என்று விளக்கினார் புத்தர்.

சுயநலமாகேவ வாழ்பவர்கள் எத்தைன ஆண் டுகள் வாழ்ந்தாலும்,

ஆண்டவன் ேபேரட்டில் அது இடம்ெபறாது. புல்லாங்குழைலப் ேபால் ஒரு
பக்கம் வருவைத மறுபக்கம் தருகிற உள்ளம் மனிதனுக்கு என்று கனிகிறேதா,
அன்றுதான் அவன் இந்த மண்ணில் பிறந்ததாக இைறவனின் கணக்கில்
பதிவாகும். இைறவனின் கணக்குப்படி நம்மில் பலர் இன்னும் பிறக்கேவ
இல்ைல!
மமமமமமம மமமம மமமமமம மமமமமமம...

மமனம்- நம் ைவயம் தைழக்க மைழ ெபாழிகிறது. கதிரவன்-

ஒளிையத் தந்து உலைகக் காக்கிறது. ெவண்ணிலவு- நம்
ெநஞ்சம் மகிழ ெவள்ளிக் கிரணங்கைள அள்ளி வீசுகிறது.
காற்று- இதயத்துக்கு இதமாக உடைலத்

தன் கரங்களால் தழுவி இன்புறுத்துகிறது.

இயற்ைகயின் கூூறுகள் ஒவ்ெவான்றும் மனித குலத்துக்கு ஒவ்ெவாரு
வைகயில் உதவுகின்றன. ஆனால், மனிதேனா... தனக்கும், தன் ரத்தத்
ெதாடர்புள்ள உறவுக்கும் மட்டும் இன்பம் கிைடக்க இரவு- பகல் பாராமல்
இயந்திரம் ேபால் உைழக்கிறான்!

வாழ்க்ைக வானத்தில், ெபாதுநலச் சிறகு பூூட்டிப் பறக்கத் ெதரியாத

மனிதர்கள், வாழ்வின் ேபருண்ைமைய அறியத் தவறியவர்கள்.
தான், தன் மைனவி- மக்கள் என்று சுயநலமாகேவ வாழ்ந்து
மடிவதற்குப் ெபயர் வாழ்க்ைக இல்ைல. அது, ெவறும் நாய்ப்
பிைழப்பு.

'எல்லா உயிர்களிலும் நாேன இருக்கின்ேறன்' என்று பரம்ெபாருள்

கிருஷ்ணன் பகவத் கீைதயில் உைரத்தது, உட்ெபாருளற்ற
ெவற்றுைர அன்று. ஒவ்ேவார் உயிரிலும் ஆண்டவைனத் தரிசிக்கும் உள்ளம்
அைமந்து விட்டால், அைத விடப் ெபரிய ஞானம் ேவெறதுவும் இல்ைல.

சக உயிர்களின் இன்ப- துன்பங்கைளத் தனது ெசாந்த இன்ப- துன்பங்களாக

ஏற்கும் இதயம் எல்ேலாருக்கும் வாய்த்து விட்டால், அன்ேற அகிலம்
அைமதி உலாவும் ஆலயமாகி விடும். பரதுக்கத்ைதச் சுய துக்கமாக
அனுபவிப்பவேன ஆண்டவனுடன் ஐக்கிய மாகிறான்.

பிறர்க்கு உதவியாக இருக்கும் பண்புைடைமயில் இருந்து பிறந்ததுதான்

48
விருந்ேதாம்பல். இந்திய மரபில் விருந்ேதாம்பலுக்கு ஒரு முக்கியமான இடம்
உண்டு. பசியின் ெகாடுைம அறிந்த நம் முன்ேனார், வறியவர்க்கு
உணவளிப்பைத ஒரு வாழ்வியல் அறமாகேவ பாவித்துப் ேபாற்றினர். 'அதிதி
ேதேவா பவ' என்று... விருந்தினைரத் ெதய்வமாகப் ேபாற்றும்படி
வலியுறுத்துகிறது நம் ேவதம். 'ஈட்டும் வருவாயில், ஆறில் ஒரு பங்ைக
விருந் ேதாம்பப் பயன்படுத்த ேவண்டும்' என்று விளக்குகிறது வள்ளுவம்.
'விருந்து புறந்தருதலும், சுற்றம் ஓம்பலும் பிறவும் அன்ன கிழேவாள்
மாண்புகள்' என்று இல்லத் தைலவிக்கு இலக்கணம் வகுக்கிறது
ெதால்காப்பியம்.

'இளைமயும் நில்லா- யாக்ைகயும் நில்லா- வளவிய வான்ெபரும் ெசல்வமும்

நில்லா- புத்ேதள் உலகம் புதல்வரும் தாரார். மிக்க அறேம விழுத்துைண
யாவது' என்கிறது மணிேமகைல.

இளைம நிற்குமா? உடம்பு நிைலக் குமா? ேசர்க்கும் ெபருஞ்ெசல்வம்

நீங்காதிருக்குமா என்று ேகள்விகைள அடுக்கும் மணிேமகைல, உயிர்ப்
பயணத்துக்கு உறுதுைணயாவது ெசய்யும் தர்மேம என்று சத்தியம்
ெசய்கிறது. 'காணார், ேகளார், கால்முடப் பட்ேடார், பிணி நடுக்குற்ேறார்,
ேபணுநர் இல்ேலார் யாவைரயும் வருகெவன்று அைழத்து, விருந்ேதாம்ப
ேவண்டும்!' என்று மனிதர்க்குப் ேபாதிக்கிறது மணிேமகைல.

கண்ணகிைய விட்டுக் ேகாவலன்

பிரிந்தான்; மாதவியின் மீது ைமயலுற்றுக்
கிடந்தான். காலம் நடந்தது; காதல் கசந்தது; கருத்து ேவற்றுைம ெகாண்டு,

மாதவிையத் துறந்து மீண்டும் மைனவியிடம் வந்தான். கண்ணகியின் கரம்

பற்றி, இழந்த ெபாருைள ஈட்டுவதற் காக மதுைரைய ேநாக்கி நடந்தான்.

இைடக்குல மாதரி இல்லத்தில் இருவரும் புகலிடம் ெபற்றனர்.

கழிவிரக்கத்தில் மூூழ்கிய ேகாவலன், கண்களில் நீர் ததும்ப கண்ணகிையப்
பார்த்தான். ''கண்ணகி, நான் உன்ைனப் பிரிந்திருந்தேபாது ஆயிரம் கவைலகள்
உன்ைன அைலக்கழித்திருக்குேம?'' என்றான். அதற்கு அந்தக் கற்பின்
ெசல்வி, ''அறேவார்க்கு அளித்தலும் அந்தணர் ஓம்பலும் துறேவார்க்கு

49
எதிர்தலும் ெதால்ேலார் சிறப்பின் விருந்து எதிர்ேகாடலும்... உங்கேளாடு
இருந்து ெசய்ய முடியாமற் ேபானதுதான் எனது ஒேர வருத்தம்!'' என்றாள்.
அந்த வாழ்க்ைகப் பண்பாட்டுப் பாரம்பரியத்தின் வாரிசுகள் அல்லவா நாம்!

யாருக்கு விருந்திடல் ேவண்டும் என்பைத இேயசு ெபருமான் விளக்குகிறார்.

'நீவிர் பகலுணேவா, இரவு உணேவா அளிக்கும்ேபாது... உம் நண்பர்கைளேயா,
உடன் பிறந்தவர்கைளேயா, உறவினர்கைளேயா, ெசல்வம் பைடத்த பக்கத்து
வீட்டாைரேயா அைழக்க ேவண்டாம். அவ்வாறு அைழத்தால், அவர்கள்
உம்ைமத் திரும்ப அைழக்கக் கூூடும். அப்ேபாது, அதுேவ உமக்குக்
ைகம்மாறு ஆகி விடும். அதற்கு மாறாக, ஏைழகைளயும் உடல்
ஊனமுற்ேறாைரயும், பார்ைவயற்ேறாைரயும் அைழயுங்கள். அப்ேபாது,
நீங்கள் ேபறு ெபற்றவர் ஆவீர். ஏெனன்றால், உமக்குக் ைகமாறு ெசய்ய
அவர்களிடம் ஒன்றும் இல்ைல' என்ற இேயசுவின் குரலும், நம் 'மணி
ேமகைல' கருத்தும் ஒேர ைமயப்புள்ளியில் இைண கின்றன.

ஒருவன், தான் சிரமப்பட்டு சம்பாதித்த ெசல்வத்ைத, ஆதரவற்ற ஏைழ- எளிய

மக்களின் நலனுக்காக, இைற திருப்திையப் ெபறும் ேநாக்குடன்
ெசலவழிப்பதில் இன்பம் காண்பைத 'ஸமாஹத்' என்கிறது இஸ்லாம்.

அண்ணல் நபிகளிடம் ஒருவர், 'இஸ்லாத்தில் எந்தச் ெசயல் சிறந்தது?' என்று

வினவியேபாது, 'ஏைழ- எளியவர்களுக்கு... அவர், உமக்குத் ெதரிந்தவராக
இருப்பினும், ெதரியாதவராக இருப்பினும், உணவளிப்பதும், ஸலாம்
ெசால்வதும்தான்' என்றார் ெபருமானார். 'என் உள்ளம் கல்லாய் இருக்கிறது.
நான் என்ன ெசய்வது?' என்று ஒருவர் ேகட்டேபாது, 'ஆதரவற்ற
அனாைதகளுக்கு அபயம் அளியுங்கள். பசித்தவர்களுக்கு வயிறார உணவு
இடுங்கள்' என்றார் நபிகளார். 'அண்ைட வீட்டான் வயிற்றுக்கில்லாது

50
வாடும்ேபாது, தன் வயிறு புைடக்க உண்பவன், இைற நம்பிக்ைக உள்ளவன்
ஆக மாட்டான்' என்பது ெபருமானாரின் புகழ் ெபற்ற வாசகம்.

ஒரு நாள் இரவுப் ெபாழுது, நபிகளாரிடம் பசியுடன் வறியவர் ஒருவர் வந்தார்.

தான் விருந்ேதாம்ப முடியாத நிைலயில் இருந்ததால், தன் பக்கத்தில் இருந்த
நண்பைர விருந்து உபசரிக்கும் படி நபிகளார் ேவண்டினார். நண்பர், தன்
வீட்டுக்கு வறியவைர விருந்துண்ண அைழத்துச் ெசன்றார். அவரது
வீட்டிேலா ஒருவர் உண்ணும் அளேவ உணவு இருந்தது. வந்தவர்,
''இருவரும் ேசர்ந்து சாப்பிடலாம்'' என்றார். நண்பர் ெசய்வதறியாது
திைகத்தார். அவர் மைனவி, இருவர் முன்பும் பாத்திரங்கைள ைவத்தாள்.
ெவளிச்சம் தந்த விளக்ைக அைணத்து விட்டு, காற்றில் அைணந்ததாகக்
கூூறினாள். இருட்டில் அமர்ந்த இருவரில், வறியவரின் பாத்திரத்தில்
உணைவப் பைடத்தாள். நண்பரும் விருந்தினருடன் ேசர்ந்து புசிப்பது
ேபால், பாவைன ெசய்தார். விருந்து உபசரிக்கும் ேமன்ைமைய உணர்த்தும்
அற்புத சம்பவம் இது.

வாடிய பயிைரக் கண்டேபாெதல்லாம் வாடி, வீடு ேதாறும் இரந்தும் பசியறாத

வீணைரக் கண்டு உளம் பைதத்தவர் வள்ளலார். 'பசியினால் வருந்துேவார்

எந்தத் ேதசத்தார் ஆயினும், எந்த சமயத்தார் ஆயினும், எந்த சாதியாராயினும்,

எந்தச் ெசய்ைகயாராயினும்... அவர்களது ேதச ஒழுக்கம், சமய ஒழுக்கம், சாதி
ஒழுக்கம், ெசய்ைக ஒழுக்கம் முதலானவற்ைறப் ேபாதித்து விசாரிக்காமல்,
எல்லாரிடத்தும் கடவுள் விளக்கம் ெபாதுவாக விளங்குவைத அறிந்து,
அவரவர் ஒழுக்கத்துக்குத் தக்கபடி அவர்கள் பசிைய நிவர்த்தி ெசய்விப்பேத
சிவ காருண்யம்!' என்ற அவரது கூூற்ைற, நாம் எப்ேபாதும் நிைனவில் நிறுத்த
ேவண்டும்.

காட்டில் ேவடன், ஒரு ெபண் புறாைவப் பிடித்துக் கூூண்டில் அைடத்தான்.

இரவு அங்ேகேய தங்கும் முடிவுடன் ஒரு மரத்தடியில் வந்து அமர்ந்தான்.
வாைடக் காற்றில் அவன் உடல் நடுங்கியது; பசி வாட்டியது. தானும், தன்
இைணயும் கூூடுகட்டி வாழும் மரத்தடியில் ேவடன் தற்ெசயலாக வந்து
அமர்ந்தைத, கூூண்டில் சிக்கிய ெபண் புறா புரிந்து ெகாண்டது. தன்ைனக்
காணாமல், கலக்கத்துடன் கிைளயில் வீற்றிருந்த ஆண் புறாைவ அது
பார்த்தது. ''என் நாயகேர, நம் மரத்தடியில் இருக்கும் ேவடனின்
கூூண்டில்தான் நான் சிக்கிக் கிடக்கிேறன். ேவடன் நம் மரத்ைதச் சரண்
அைடந்து, பசியும் குளிரும் வருத்த வாடிக் கிடக்கிறான். அவனுக்கு
உதவுவது உம் கடைம!'' என்றது.

ெபண் புறாவின் குரைலக் ேகட்டு ஆண் புறா அகம் மகிழ்ந்தது. மைனவி

ெசால்ேல மந்திரம் என்று ேபாற்றி வாழ்ந்த அந்த ஆண் புறா ேவடனிடம்,
''ெவட்ட வருபவ

னுக்கு நிழல் தரும் மரம்தான் எங்கள் வீடு. என் மைன விைய நீ

கூூண்டில் அைடத்திருந்தாலும், சரணம் என்று

51
இந்த மரத்ைத அைடந்த உனக்கு உதவுவது என் கடன்.

உனக்கு இப்ேபாது என்ன ேவண்டும்?'' என்றது.

வாைடயில் வருந்திய ேவடன், ''குளிர் காய ெநருப்பு ேவண்டும்!'' என்றான்.

ஆண் புறா நான்கு திைசகளிலும் பறந்து, சருகுகைளச் ேசகரித்து வந்து
ேவடன் எதிரில் குவித்தது. ஒரு கருமான் (ெகால்லன்) வீட்டில் எரிந்து
ெகாண்டிருந்த ெநருப்புக் கட்ைடையக் ெகாண்டு வந்து தீ மூூட்டியது.
குளிர் காய்ந்த ேவடன், ''பசிக்கிறது!'' என்றான். அவனது பசிையப் ேபாக்க
எதுவும் இல்ைலேய

என்று ேயாசித்த ஆண் புறா, ''என்ைனேய உனக்கு உண வாக்குகிேறன்!''

என்று கூூறித் தீயில் விழுந்தது. மகா

பாரதம் காட்டும் புறா, நமக்குப் புகட்டும் ஞானம் ெபரிது. மற்றவர் பசி

ேபாக்க, தன்ைனேய மாய்ப்பதும் தகும்.

'எல்லாவற்றிலும் முதற் பங்கு, ஏைழ- எளியவர்க ளகேக தரப்பட ேவண்டும்.

எஞ்சியிருப்பைதப் ெபறேவ நமக்கு உரிைம உண்டு. முதலில், நம்ைமச்
சுற்றியிருப்பவர்கைளத் ெதய்வமாக நிைனத்து வழிபட ேவண்டும்' என்ற
விேவகானந்தர், 'வாழ்க்ைக எனும் கத்தி, சுயநலமாகத் துருப்பிடித்து
அழிவைத விட, ெபாது நலத்தில் மற்றவர்க்குச் சிறிதளவு நன்ைம ெசய்வதில்
ேதய்ந்து அழிவேத ேமலானது!' என்றார்.

வள்ளுவர், ெசல்விருந்ேதாம்பி, வருவிருந்து பார்த்து வாசலில் நிற்கச்

ெசான்னார்.

நாம், ெபரிய புராணச் சிவனடியார்கள் ேபான்று வீதியில் ெசன்று, பசித்ேதாைர

வருந்தி அைழத்து வீட்டில் உபசரிக்கா விட்டாலும், நமது வீடு ேதடி
வருபவருக்கு

இன்முகத்துடன் பசியாற்றினாேல ேபாதும். 'உலகம் உண்ண உண்: உடுத்த

52
உடுப்பாய்' என்ற பாேவந்தரின் வாசகத்தில்தான் ஈசன் இருக்கிறான்.
தமிழருவி
இைளஞர் சக்தி
மணியன்
மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வாழலாம்...

உலகில் எளிைமயாக வாழ்வேத உண்ைமயான தவம். ஏழ்ைமயில்

உழல்வது ேவறு; எளிைமயாக வாழ்வது ேவறு. எதுவும் இல்லாதவன்
சாைலேயாரத்தில் சாய்ந்து கிடப்பது எளிைம இல்ைல. எல்லா
வசதிகளும், அனுபவிக்க வாய்ப்புகளும் ஆண்டவன்
வழங்கியிருந்தேபாதும், ஒன்றும் இல்லாதவைனப் ேபால் வாழ்வேத
எளிைம.

பகட்டிலும் ஆடம்பரத்திலும்தான் சமூூக ெகௌரவம் இருப்பதாக,

நாம் மாயச் சிந்தைனயில் மயங்கிக் கிடக்கிேறாம். உண்ைமயில், நாம் ஒவ்ெவாரு
நாளும் நமக்காக வாழ்வேத இல்ைல. ஏேதாெவாரு வைகயில் நம்ைம ஊர் ெமச்ச
ேவண்டும் என்ேற விரும்புகிேறாம். இதுேவ அநாவசியத் ேதைவகளில் நம்ைம
அைலக்கழிக்கிறது. ேதைவகளின் ெபருக்கத்தில் நிம்மதி பறிேபாகிறது.

நான்கு சுவருக்குள் இருக்கும்ேபாது நாற்பது ரூூபாய் நூூல் புடைவயில்

நிைறவு காணும் ெபண் மனம், உறவுகள் சங்கமிக்கும் திருமண விழாவில்
பத்தாயிரம் ரூூபாய் பட்டுப் புடைவயில்தான் பரவசம் ெகாள்கிறது. பிறர்
பார்ப்பதற்காகத்தான் நம் அைனவருக்கும் ஆடம்பரம் அவசியப்படுகிறது.

எளிைமக்கு சமூூக ெகௌரவம் சாத்தியம் இல்ைலெய னில், அைர நிர்வாண

காந்திைய அகிலேம ெதாழுதேத... அது எப்படி? குவித்து ைவக்கும்
ெசல்வத்தால்தான் சிறப்பு வந்து ேசரும் என்றால், கூூைரையத் தவிர
ேவெறந்த ெசாத்தும் இல்லாத ேதாழர் ஜீவாைவ இன்றும் சமூூகம்

53
 ேபாற்றுகிறேத... அதன் ரகசியம் என்ன?

எளிைமேய ெபருைம தரும் என்பதுதான்

இந்திய மண்ணின் பாரம்பரியம். நம்
முன்ேனார் பணத்துக்கும்
ெபாருளுக்கும் அதிக முக்கியத்துவம்
அளிக்கவில்ைல. அதனால்தான்,
அவர்களிடம் உயர்ந்த வாழ்க்ைக
இருந்தது. பணத்தின் ேவட்ைக
தணிந்தால்தான் பண்பாடு நிைலக்கும்.

ஒரு நாள் 'சிம்சாப' வனத்தில் இைலகள்

விரிந்து கிடந்த தைரயில் அமர்ந்திருந்தார்
புத்தர். அந்தப் பக்கம் வந்த ஒருவர்,
"அண்ணேல! இைலகள் தவழும்

தைரயில் அமர்ந்திருப்பது மகிழ்ச்சியாக

இருக்கிறதா?" என்று ேகட்டார். "ஆம்!
மிகுந்த மகிழ்ச்சியுடன் இருக்கிேறன்"
என்றார் ெபருமான்.

"இந்தப் பனிக் கால இரவின் குளிர் உங்கள் உடைல வருத்தவில்ைலயா?

மரத்தின் இைலகள் விழுந்து கிைளகள் ெமாட்ைடயாகி விட்டன. உயிரினங்கள்
நடுங்குமளவு காற்று குளிர்ந்து வீசுகிறது. உங்கள் ஆைடேயா ெமல்லியதாக
இருக்கிறது. ஒரு கம்பளியின் கதகதப்ைப உங்கள் ஆைட தராது. இந்த நிைலயில்
நீங்கள் எப்படி மகிழ்ச்சியாக இருக்க முடியும்?" என்றார் வழிப் ேபாக்கர்.

"மகேன, நன்கு கூூைர ேவயப்பட்டு, சன்னல்களும் கதவுகளும்

ெபாருத்தப்பட்ட வீட்டின் உள்ேள ஒருவன் இருக்கிறான். கம்பளியால்
ெநய்யப்பட்ட அழகான ெபரிய விரிப்புடன், பூூேவைலப்பாடுகள் ெகாண்ட மிகச்
சிறந்த ெமத்ைதயில் அமர்ந்திருக்கும் அவைனச் சுற்றி அழேக வடிெவடுத்த
நான்கு மைனவியர் அமர்ந்து பணிவிைட ெசய்கின்றனர். அவன் அளவற்ற
மகிழ்ச்சிேயாடுதாேன இருக்க ேவண்டும்?" என்று புத்தர் ேகட்டதும்,
"அதிெலன்ன ஐயம்" என்றார் வந்தவர்.

"மகேன, ஒரு நாள் மகிழ்ச்சி, மறுநாள் துன்பமாகும். இன்ைறய ஆைச, நாைளய

ெவறுப்பாக மாறும். ேவைர அறுத்து விட்டால், பைன மரத்தின் அடிக் கட்ைட
அதற்குேமல் முைளக்காது. ேதைவகளின் ேவரறுப்பதில்தான் நிைலயான
மகிழ்ச்சி நிைறந்திருக்கிறது" என்று ஞானம் ேபாதித்தார் புத்தர்பிரான்.
'சுதந்திரமாக வாழ விரும்பும் ஒருவன், இந்த உலகில் எைதயும் பற்றிக்
ெகாள்வதில்ைல' என்பதுதான் புத்த ஞானம்.

முண்டக உபநிடதத்தில் ஓர் அற்புதமான ெசய்தி! ஒரு மரத்தில் இரு பறைவகள்

அமர்ந்திருக்கின்றன. ேமல் கிைளயில் உள்ள பறைவ எந்தப் பழத்ைதயும்
உண்ணாமல், கம்பீரமாகவும் அைமதியாகவும் காட்சி தருகிறது. கீழ்க்
கிைளயில் அமர்ந்திருக்கும் பறைவ பழங்கைளத் தின்பதில் தீவிரமாக உள்ளது.
இனிக்கும் பழங்கைளத் தின்னும்ேபாது மகிழ்ச்சியும், கசப்புக் கனிகைளச்
சுைவக்கும்ேபாது துன்பமும் அைடகிறது. மாறி மாறி இனிப்பும் கசப்பும்
மிக்க பழங்கைளக் ெகாத்தித் தின்னும் ேவட்ைக மிக்க அந்தப் பறைவ,

54
 ேமற்கிைளப் பறைவையப் பார்க்கேவ இல்ைல!

மனிதரின் நிைலயும் இதுதான். வாழ்க்ைக முழுதும் இனிப்பும்

கசப்பும் மிக்க அனுபவப் பழங்கைள ஆைசேயாடு உண்கிறான்.
பணம்தான் அைனத்து இன்பங்

களுக்கும் ஆதாரம் என்ற நிைனப்பில் அைதத் ேதடி ஓய்வின்றி

ஓடுகிறான். ஒவ்ெவாரு ேவட்ைகயிலும் கிைடக்கும் வலிையத் தாங்காமல்
வாடுகிறான்.

பழம் தின்றால்தாேன இனிப்பும் கசப்பும்! தின்னாத பறைவக்கு இனிப்பும்

இல்ைல; கசப்பும் இல்ைல. அறேவ உண்ணாமல் இருக்க உபநிடதப் பறைவயால்
முடியும். உயிர்ப் பறைவ அளவாகேவ உண்ண ேவண்டும். அதுேவ எளிைம!

எளிைமயாக வாழ்பவருக்கு சிக்கனேம சீதனம். அது, நமது ேதைவகைளச்

சுருக்கும்; பணம் ேதடும் தாகத்ைதத் தணிக்கும். பணப் பசி அடங்கினால்
உயர்ந்த லட்சியங்களில் உள்ளம் ஈடுபடும். ேதைவக்கு ேமல் ெசலவழிப்பது
ஊதாரித்தனம். ேதைவக்ேகற்பச் ெசலவழிப்பது சிக்கனம். ேதைவக்கும்
ெசலவழிக்கத் தயங்குவது கஞ்சத்தனம். நடுப்பாைததான் வாழ்வில்
நடப்பதற்கு எப்ேபாதும் நல்லது. சிக்கனத்தின் ேநாக்கேம தனது
ேதைவகளுக்குப் ேபாக பிறருக்கு அள்ளிக் ெகாடுப்பதுதான்.
ஊதாரித்தனத்திலும் கஞ்சத் தனத்திலும் இந்த லட்சியத் துக்கு இடம்
இல்ைல.

ஒரு ெஜன் கைத! ெஜன் குரு ஒருவர், ெதாட்டிக்குள் அமர்ந்து குளித்துக்

ெகாண் டிருந்தார். தண்ணீர் அதிக சூூடாக இருந்ததால், தன் சீடனிடம்
குளிர்ந்த நீைரக் ெகாண்டு வந்து கலக்கச் ெசான்னார்.

கிணற்றில் ேசந்திய நீைர ஒரு வாளியில் எடுத்து வந்து ெதாட்டியில்

ஊற்றினான் சீடன். ெதாட்டி நிைறந்து வழிந்ததும், வாளியில் மீதம் இருந்த
நீைர கீேழ ஊற்றினான். இைதக் கண்டு ேகாபமைடந்த குரு, "முட்டாேள, ஏன்
அந்த நீைரக் கீேழ

ஊற்றினாய்?" என்று சத்தமிட்டார். "மீதம்

இருந்தைத என்ன ெசய்வது? கீேழ
ஊற்றிேனன்" என்றான் சீடன். "பக்கத்தில் இருக்கும் ெசடி&ெகாடிகளுக்கு
அந்த நீைர ஊற்றி இருக்கலாேம" என்ற குருவின் பதிலில் சீடனுக்கு ஞானம்
பிறந்தது. அன்று முதல் அந்த குரு, 'ஒரு ெசாட்டுத் தண்ணீர் குரு' என்று
அைழக்கப்பட்டார்.

மகாத்மா காந்தி தனது துணிகைளத் தாேம துைவத்துச் சலைவ ெசய்தார்.

தமக்குத் தாேம

தைலமுடி ெவட்டிக் ெகாண்டார். ெதன்னாப்பிரிக்கா வில் இருந்து இந்தியா

திரும்பியதும் காந்தி, கஸ்தூூரிபாவுடன் நாட்டு நிலவரம் அறிய, நீண்ட
பயணம் ேமற்ெகாண்டார்.

ஒரு பித்தைளப் பாத்திரம், முரட்டுக் கம்பளியினாலான ஒரு ேமற்சட்ைட, ஒரு

ேவட்டி, ஒரு துண்டு, ஒரு உள் சட்ைட, ஒரு துப்பட்டி, தண்ணீர்ச் ெசம்பு

55
அடங்கிய ஒரு சாக்குப் ைபயுடன் இந்தியா முழுவதும் சுற்றி வந்தார்.
நாட்காட்டித் தாள் உட்பட எந்தத் தாைளயும் கிழித்ெதறியாமல் குறிப்பு எழுதப்
பயன்படுத்தினார்.

ேதசப்பிதா பீகாரில் பயணம் ெசய்தேபாது, அவருக்கு உதவியாக இருந்த

மனுெபன், காந்தி பயன்படுத்தும் ெபன்சில் மிகவும் சிறியதாகி விட்டதால்,
அைத மாற்றி ஒரு புது ெபன்சிைல ைவத்தார். மகாத்மா நள்ளிரவில் மனுைவ
எழுப்பி, "எனது சிறிய ெபன்சிைலக் ெகாண்டு வா" என்றார். தூூக்கக்
கலக்கத்தில் ேதடிய மனு ைகயில் அந்தச் சிறிய ெபன்சில் சிக்கவில்ைல. "சரி,
காைலயில் ேதடு. இப்ேபாது தூூங்கு" என்றார் பாபுஜி.

விடியற்காைல மூூன்றைர மணிக்குப் பிரார்த்தைன முடிந்ததும் மனுவிடம்

ெபன் சிைல நிைனவூூட்டினார்.

அதிக ேநரம் ேதடி ஒரு வழியாக அந்தப் ெபன்சிைலக் கண்டுபிடித்துக் ெகாண்டு

வந்த மனுவிடம், "கிைடத்து விட்டதா? நல்லது. இப்ேபாது ேதைவயில்ைல.
பத்திரமாக எடுத்து ைவ!" என்று அண்ணல் ெசான்னதும் மனுவுக்கு
உள்ளூூரக் ேகாபம் வந்தது. டில்லி திரும்பியதும் இரு வாரம் கழிந்து, அந்தப்
ெபன்சிைல பாபுஜி ேகட்டதும் மனு ெகாண்டு

வந்து ெகாடுத்தார். "மகேள, நீ என் ேசாதைனயில் ேதறி விட்டாய். நமது

நாட்டின் ஏழ்ைமைய நீ

அறிவாய். பல்லாயிரக்கணக்கான சிறுவர்களுக்கு

இந்தச் சிறிய ெபன்சில் கூூட இல்ைல. இைதத் தூூக்கி எறிவதற்குப் பதிலாக

இன்னும் எவ்வளேவா எழுதலாம். ஒரு துண்டு ெபன்சில் ஒரு துண்டுத்
தங்கத்துக்குச் சமம்!" என்றார் மகாத்மா.

காட்டில் இருப்பதன்று தவம். வீட்டில் ேதைவகைளக் குைறத்து, ஆடம்பரம்

அகற்றி, அளேவாடு அனுபவித்து, எளிைமையக் கைடப் பிடித்து, பிறர்
நலனுக்காக வாழ்வேத உண்ைமயான தவம். வாழ்ேவ தவமானால் நிைறேவ
வரமாகும்.
மமமமமமம
மமமமமமம மமமம மமமமமம மமமமமமம...

56
 மைல ஓய்ந்த கடல், ஆைச ஓய்ந்த மனம் எந்த நாளி
லும் சாத்தியம் இல்ைல. அைல ஓய்ந்த பிறேக
கடலில் கால் ைவப்ேபன் என்று காத்திருப்பவன்,
கைடசி வைர குளிக்க முடியாது. ஆைச ஓய்ந்த
பிறேக அற வழிையச் சிந்திப்ேபன் என்று
ேயாசிப்பவனுக்கு அனுபூூதி கிைடக்காது.

நில்லாமல் ெதாடர்ந்து ஒருவன் ஓடிக் ெகாண்

டிருந்தால், ேயாசிக்கேவ ேநரம் இருக்காது.
ேயாசிக்காமல் ேபானால், விலங்குக்கும்
மனிதனுக்கும் வித்தியாசம் சிறக்காது.
விலங்குத் தன்ைமயில் இருந்து விடுபட்டு
மனிதனாவது, முயற்சியின் முதற்படி. மனிதத்தில்
இருந்து இைறைம எனும் முழுைமைய ேநாக்கி
முன்ேனறுவேத முக்கியமான 2-வது படி.

மனதின் ேகாணைலச் சரிப்படுத்தி ெநறிப் படுத்தும் பயிற்சிேய தியானம்.

தனிைமயும் ெமௌனமுேம தியானத்தின் அடிப்பைட அம்சங்கள். கூூட்டத்
ேதாடு கூூடி வாழ்வது நல்லதுதான். அதற்காக, எந்த ேநரமும் நான்கு
ேபருக்கு நடுவிேலேய இருந்தால், நமக்கு வாழ்க்ைக குறித்த ேதடேலா,
ெதளிேவா சாகும் வைர வந்து ேசராது.

'தனிைம கண்டதுண்டு; அதிேல சாரம் இருக்குதம்மா' என்று அனுபவித்துச்

ெசான்னவன் மகாகவி பாரதி. நம் முனிவர்கள், யாருமற்ற அத்துவானக்
கானகத்தில் தனிைமயில் கண்மூூடி அமர்ந்ததற்குக் காரணம் உண்டு.
கண்கைள மூூடியபடி தனித்து அமர்ந்திருந்தால்தான் இதயக் கதவு திறக்கும்.
அப்ேபாதுதான் தன்ைனப் பற்றிய விழிப்பு உணர்வு பிறக்கும்.

தனிைம, தானாகேவ ெமௌனத்ைதத் தரும். ெமௌனம் மகத்தானது. உலக

ெமாழிகளில் அது ஒன்றுதான் உண்ைமயானது. ெமௌனமாக இருப்பது என்றால்,
சும்மா இருப்பது இல்ைல. ெமௌனத்தில்தான்
மனம் ேபசும். வாய்ப் ேபச்சில் வார்த்ைதகள்
விரயம் ஆகும். ெமௌனத்தில் மனம் ேபசும்ேபாது, சிறிது சிறிதாக வாழ்க்ைக
குறித்த ஞானம் உள்ளத்தின் உள்ேள ேசமிக்கப்படும். ஞானம் என்பது ேமான
வரம்பு.

தியானம் என்பது கடவுைளக் கண்ெடடுக்கும் முயற்சி அல்ல. அது...

தன்ைனத் தனக்குள் ேதடும் பயிற்சி. ேதடினால்தான் எதுவும் கிைடக்கும்.
வாழ்க்ைக இன்பங்கைள வளர்த்ெதடுக்க, நாம் அைனவரும் ேவண்டாதவற்ைற
ெவளியில் ேதடியைலந்து ேவதைனயில் வாடுகிேறாம். ெவளிேய ேதடிப் ெபறும்
எதுவும் இன்பம் ேபான்ற துன்பத்ைதேய தரும். நமக்குள் நாம் ேதடினால்
துயரத்தின் நிழல் தீண்டாத நிம்மதி கிைடக்கும். ெமௌனமாக, தனிைமயில்
அவரவர் உள்ளத்தில் நடக்கும் ேதடேல தியானம்.

ஒரு நாள் காட்டு வழியில் பயணித்த நாரதர், முனிவர் ஒருவைரச் சந்தித்தார்.

இருந்த இடத்தி ேலேய நீண்ட காலம் தவம் ெசய்த அந்த முனிவரின் உடைலச்
சுற்றிக் கைரயான் எறும்புகள் புற்று கட்டியிருந்தன. நாரதைரக் கண்ட
முனிவர், 'எங்ேக ேபாகிறீர்?' என்றார். 'ெசார்க்கம் ெசல்கிேறன்' என்று நாரதர்
ெசான்னதும், 'எனக்கு எப்ேபாது ெசார்க்கம் ஸித்திக்கும் என்று
ஆண்டவனிடம் அறிந்து வந்து ெசால்லுங்கள்!' என ேவண்டினார் முனிவர்.

57
சிறிது தூூரம் ெசன்ற நாரதர்... ஆடலும் பாடலு மாக உன்மத்தைனப் ேபால்
உலவிக் ெகாண் டிருந்த ஒருவைனக் கண்டார். நாரதர் ெசார்க்கம் ெசல்வைதக்
ேகட்டறிந்த அந்த மனிதனும், 'எனக்கு எப்ேபாது இந்த உடலில் இருந்து
விடுதைல கிைடக்கும் என்று ேகட்டு வந்து ெசான்னால் நல்லது!' என்றான்.

காலம் அதன் கதியில் நடந்தது. நாரதர் மீண்டும் அேத கானகத்தின் வழிேய

வந்த ேபாது... முனிவரிடம், 'இன்னும் நான்கு பிறவிகளுக்குப் பின்பு உமக்கு
முக்தி கிைடக்கும்' என்றார். 'புற்று உடைல மூூடி மைறக்கும் வைர
ெநடுங்காலம் தியானித்த பின்பும் நான்கு பிறவிகள் வைர காத்திருக்க
ேவண்டுமா?' என்று புலம்பினார் முனிவர்.
அடுத்து உன்மத்தனிடம், 'இங்கிருக்கும் புளிய
மரத்தில் எத்தைன இைலகள் இருக்கின்ற னேவா,
அத்தைன பிறவிகள் எடுத்த பின்ேப நீ முக்தி
அைடவாய்!' என்றார். 'இவ்வளவு விைரவாகவா
எனக்கு விடுதைல?' என்று ஆனந்தக் கூூத்தாடி
னான் அவன். அப்ேபாது அவன் முன் ேதான்றிய
ஆண்டவன், 'மகேன, அவ நம்பிக்ைகக்கு இடம்
தராத உனது விடாமுயற்சிக்கும் ெபாறுைமக்கும்
பரிசாக, இப்ேபாேத உனக்கு முக்தி தந்ேதன்!'
என்றார். தியானம் கனிய முதலில் விடா
முயற்சியும், ெபாறுைமயும் அவசியம். மனக்
கசப்பு, ேகாபம், விேராதம், துக்கம் முதலான
அைலக்கழிக்கும் எண்ணப் பதிவுகள்
அகன்றால்தான் ெதளிவு பிறக்கும். ெதளிவுற்ற
மனம்தான் தியானத்தின் ஞான பீடம். தியானம்,
மனக் குழப்பங்கைள அகற்றி அைமதிைய உருவாக்கும்.

'தியானம் என்பது பரிசுத்தமானது. மனதில் அழுக்ைகச் சுமப்பவன்

தியானத்ைத அைடய முடியாது. தியானத்தில் ெவற்றி ெபற விரும்புப வன்,
நன்னடத்ைதைய அஸ்திவாரமாக அைமக்க ேவண்டும். தியானத்தில் மனம்
ஈடுபட்டால் அன்பும் அைமதியும் தாமாக வந்து ேசரும். தியானம்
ெசய்பவருக்கு மகிழ்ச்சியான மனநிைல ேவண்டும். எவருைடய
வற்புறுத்தலுக்காகவும், தியானம் ெசய்தல் தகாது' என்கிறார் தத்துவ ஞானி
ேஜ. கிருஷ்ணமூூர்த்தி.

வழிப்பறிக் ெகாள்ைளக்காரைனப் பார்த்து, 'நீ ஏன் திருடுகிறாய். இது, பாவம்

இல்ைலயா?' என்றார் நாரதர். 'என் குடும்பத்ைதக் காப்பாற்றேவ நான்
ெகாள்ைளயடிக் கிேறன்' என்றான் அவன். 'உன் பணத்தில் பங்கு ெபறு
பவர்கள், நீ ெசய்யும் பாவத்திலும் பங்ேகற்பார்களா என்று ேகட்டு வா'
என்றார் நாரதர். அவன் முதலில் ெபற்ேறாரிடம் ெசன்றான். 'வழிப்பறியில்தான்
நம் வாழ்க்ைக நடக்கிறது. அடுத்தவர் ெபாருைளக் ைகயாடும் எனது
பாவத்தில், உங்களுக்குப் பங்கில்ைலயா?' என்றான். 'பாவி மகேன, நீ ெசய்யும்
ஈனத் ெதாழிைல இதுநாள் வைர நாங்கள் அறியவில்ைலேய. உனது பாவத்தில்
நாங்கள் ஏன் பங்ேகற்க ேவண்டும்?' என்று ேகாபத்தில் கத்தினர்.

வருத்தத்துடன் அவன் மைனவி யிடம் ெசன்று நடந்தைத விளக்கினான்.

'ைகப்பிடித்த ெபண்ணுக்குக் காலம் முழுவதும் வாழ்வளிப்பது கணவனது
கடைம. நீ தவறான வழியில் ெபாருள் ஈட்டினால், அந்தப் பாவத்தில் நான்
எப்படிப் பங்ேகற்க முடியும்?' என்றாள் மைனவி. நாரதரிடம் திரும்பியவன், 'இனி,

58
நான் என்ன ெசய்தால் நல்லது?' என்று வழி ேகட்டான். 'உனது பணத்ைதப்
பங்கு பிரித்த வர்கள், நீ ெசய்த பாவத்தில் பங்ேகற்க விரும்ப வில்ைல.
அவர்களது அன்பு சுயநலமானது. எனேவ, பாவத் ெதாழிைல விட்டுவிடு. இைற
வைன இதயத்தில் நிறுத்தித் தியானத்தில் ஈடுபடு. உன் மனம் மாசுகளிலிருந்து
விடுபடும்' என்றார் நாரதர். அப்படிேய ெசய்தான் திருடன்.

வருடங்கள் வளர்ந்தன. தியானத்தில் இருந்த

வைனப் புற்று மூூடியது. வானத்திலிருந்து
'முனிவேர, எழுந்திடும்' என்று அசரீரி ேகட்டது.
'கள்வனாகிய நானா முனிவன்?' என்றான் அவன்.
'தியானம் உனது மாசகற்றி, முனிவனாய் மாற்றி
விட்டது. புற்றிலிருந்து எழுந்து வந்ததால் இனி
நீ 'வான்மீகி' என்று அைழக்கப்படுவாய்'
என்றது அசரீரி. ராமாயணம் தந்த வான்மீகியின்
வரலாறுதான் இது.

தியானம் என்பது உள்முகமாய் ேதடுவது. விழிப்பு

உணர்வுதான் தியானத்தின் லட்சியம். 'சும்மா
இருத்தேல தியானம்' என்கிறது ெஜன்.
'எண்ணமும், ேயாசைனயும்தான் உன்ைன
மூூடுவது. எண்ணம் இல்லாமல் இருப்பதுதான்
திறந்திருக்கும் வழி. எப்ேபாது நீ ேயாசிக்க
வில்ைலேயா அப்ேபாது தான் நீ திறக்கிறாய். தியானம் ெசய். உன்ைனச் சுற்றி
நடப்பைத அனுமதி; ஆழமாகப் பார். கவனமாக இரு. ஆனால், ெசயல்படாேத.
ெசயல்படுவது சிந்திப் பைதக் குறிக்கும். ெமௌனமாய் அமர்ந்து நடப்பைத
அனுமதி. நீ அைமதியாவாய்' என்கிறார் ஓேஷா. தியானம், மனதில் அைமதிையயும்
ெதளிைவயும் ேதடித் தரும் என்பது உண்ைம.

ெஜன் குருவிடம் ஒருவன் வந்து, 'எப்படி தியானத் தில் ஈடுபடுவது?' என்று

ேகட்டான். 'என்ைனப் பார்த்துக் ெகாண்டிரு. தியானம் உனக்குக் ைகவரும்'
என்றார் ெஜன். அவனும் சம்மதித்தான். காைலயில் குரு எழுந்தார். குளித்தார்.
பகல் முழுவதும் ேதாட்ட ேவைலயில் ஈடுபட்டார். உணவு ேவைளயில்
உண்டார். வழிபாடு, பிரார்த்தைன, தியானித்தல், படித்தல் என்ெறல்லாம்
ெசய்யவில்ைல. இதில் மனம் சலித்த சீடன், 'எப்ேபாது நான் தியானம் கற்பது?'
என்றான். 'நான் குழி ெவட்டியதும் தியானம்தான். ேதாட்டம் ேபாட்டதும்
தியானம்தான். உணவு உண்டதும் தியானம்தான். எனது வாழ்ேவ தியானம்தான்.
எனது வாழ்வில், தியானம் என்ற ஒன்று தனியாக இல்ைல'' என்று சிரித்தபடி
ெசான்னார் ெஜன் குரு. மாசற்ற மனம் உள்ளவர் விழி மூூடி அமர்ந்திருக்க
அவசியமில்ைல.

நாம் அைனவரும் ெஜன் குரு அல்ல. ஆயிரம் எண்ணங்கள் அைலயடிக்கும்

மனது நம்முைடயது. ஆைச, அச்சம், ேகாபம், காமம், விருப்பு, ெவறுப்பு, பைக
என்ற சிலந்திவைலப் பின்னலில் சிக்கித் தவிப்பவர் கள். ெநருப்புக்கும்
ெவள்ளத்துக்கும் நடுவில் நிற்பது ேபால், நல்ல எண்ணங்களுக்கும் தீய
விருப்பங்களுக்கும் இைடயில் நடப்பேத வாழ்க்ைக. 'நல்லைதேய நாடு' என்று
அறிவு ெசால்கிறது. எல்லாவற்றுக்கும் ஆைசப்படு என்று மனக் குரங்கு
தினமும் பாடம் நடத்துகிறது. இந்தக் குழப்பத்திலிருந்து எப்படி, எப்ேபாது
நமக்கு விடுதைல என்பதுதான் ேகள்வி.

59
நாம் ஒன்று ெசய்ேவாம். காைல- மாைல இரு ேவைளயும் தனிைமயில் ெகாஞ்ச
ேநரம் கண்மூூடி ெமௌனமாக அமர்ந்து உள் முகமாய் ேயாசிப்ேபாம்.

நமது பலம்- பலவீனம், நிைறகுைறகைள ெநஞ்சில் நிறுத்தி அன்றாடம்

அலசுேவாம். தவறு கைளத் தவிர்க்க முடிெவடுப்ேபாம். பைகைய
ேவரறுத்து, அன்ைப விைதத்து விருட்சமாக வளர்க்க முயலுேவாம். ஒேர
பிறவியில் புத்தனாக முடியாது என்கிறது ெபௌத்தம். ஒேர நாளில் நாம்
அைனவரும் முனிவர்களாகி விட முடியாது. ெகாஞ்சம் ெகாஞ்சமாக மனதில்
படிந்திருக்கும் அழுக்ைக அகற்ற உள்முகத் ேதடலில் ஈடுபடுேவாம்.

எவ்வளவு நாள்தான் ெவளிேய ேதடி, வாழ்ைவ வீணாக்குவது? விழிப்பு

உணர்வு இல்லாத விலங்குகளா நாம்? கைடசியாகக் கண் மூூடுவதற்கு
முன்பு தினமும் பத்து நிமிடேமனும் கண்மூூடித் தியானிப்ேபாம்.
மமமமமமம மமமம மமமமமம மமமமமமம...

மமமமமமமம மமமமமம

60
மமரார்த்தைனயில் ஈடுபடும் இதயம் இல்லாதவன் தன்ைனயும் துன்பத்
துக்கு உள்ளாக்கி, உலைகயும் துன்புறும்படி ெசய்வான். நமது தினசரி
நடவடிக்ைககளில் ஒழுங்கும், அைமதியும் நிலவும்படி ெசய்வதற்கு உரிய ஒேர
வழி பிரார்த்தைனதான். ஒவ்ெவாரு நாளும் நீங்கள்
பிரார்த்தைனயுடன் உங்கள் ெபாழுைதத்
ெதாடங்குங்கள்' என்றார் மகாத்மா காந்தி.
பிரார்த்தைனயில் இருந்து அண்ணலின்
வாழ்க்ைகையப் பிரித்துப் பார்க்க முடியாது.

ஆன்மிக வாழ்க்ைக முைறக்குப் பிரார்த்தைன

அவசியமானது. ஒழுங்கும், கட்டுப்பாடும்தான்
விலங்குகளிடம் இருந்து நம்ைம
ேவறுபடுத்துகின்றன. ஆண்டவன் பைடப்பில் மனிதர் கள் மட்டுேம
ேநர்க்ேகாடாய் ெநஞ்சு நிமிர்த்தி, தைலைய உயர்த்தி நடக்க முடிகிறது.
ஒழுக்கமும் கட்டுப்பாடும் இல்லாத மனிதர்களின் தைலகள் அவமானத்தில்
தாழ்ந்து விடுகின்றன. பிரார்த்தைனயில் ஈடுபடுபவருக்கு அகத் தூூய்ைம
வரமாக வந்து ேசரும்.

குரு ஒருவர், ஆலயத்துக்கு வரும் ஆட்களின் எண்ணிக்ைக நாளுக்கு நாள்

குைறந்து வருவைதக் கண்டு கவைல ெகாண்டார். காரணத்ைதச் சீடர்கள்
கண்டறிந்து வந்தனர். அருகில் உள்ள ஒரு தீவில் மூூன்று சித்தர்கள்
தங்கியிருப்பதாகவும், அவர்கைளக் காணேவ மக்கள் கூூட்டம்
கூூட்டமாக ஆர்வத் துடன் ெசல்வதாகவும் சீடர்கள் ெசய்தி
வாசித்தனர்.

'அந்த சித்தர்களிடம் அப்படி என்ன சிறப்பு இருக்கிறது?' என்று அறிய

விரும்பினார் குரு. சீடர்களுடன் புறப்பட்டவர், சித்தர்கள் இருக்குமிடம்
ேசர்ந் தார். அவரது பார்ைவயில் சித்தர்கள் மூூவரும் பாமரராய்ப் பட்டனர்.
'உங்களுக்கு முைற யாகப் பிரார்த்திக்க ெதரியுமா?' என்று ேகாபத்துடன்
ேகட்டார் குரு. அவர்கள், 'முைறயாக எைத யும் நாங்கள் படித்துப் பிரார்த்
திப்பது இல்ைல. மனதில் ேதான்றியபடி பிரார்த்தைன ெசய்ேவாம்' என்றனர்.

'இந்த மூூடர்கைளயா மக்கள் ஆராதிக்கின்றனர்?' என்று வியந்த குரு, 'இனி,

நான் ெசால்கிறபடி பிரார்த்தைன ெசய்யுங்கள்' என்று சில வார்த்ைதகைள வாய்
மலர்ந்தார். மக்கள் மீது ஒரு ெபருமிதப்
பார்ைவைய வீசி விட்டு, படகில் ஏறிப்
பயணித்தார். அப்ேபாது, தைரயின் ேமல்
வருவது ேபால் தண்ணீரின் ேமல் ஓடி வந்தபடி, 'நீங்கள் ெசான்னது மறந்து
விட்டது. அந்த வார்த்ைதகைள மீண்டும் ெசால்லுங்கள்' என்று மூூன்று
சித்தர்களும் உரத்த குரலில் கூூச்சலிட்டைதக் ேகட்டுத் திரும்பிப் பார்த்த
குரு திைகத்துப் ேபானார்.

அப்ேபாதுதான் சித்தர்களின் ெபருைம குருவுக்குப் புரிந்தது;

பிரார்த்தைனயின் வலிைம ெவறும் வார்த்ைதகளில் இல்ைல என்று விளங்கியது.
'உங்களுக்குச் ெசால்ல என்னிடம் எதுவும் இல்ைல. உங்கள் விருப்பப் படி
நீங்கள் பிரார்த்திக்கலாம்' என்று ெசால்லி, படைக ேவகமாக விடச் ெசான்னார்
குரு!

'இைறைமயுடன் ஒன்றுவதற்கு மன நிைல தான் முக்கியம்; வார்த்ைதகள்

61
இல்ைல' என்று நமக்கு உணர்த்துகிறது இந்த ெஜன் கைத.

மணிக்கணக்கில் வார்த்ைதகைள விரயமாக் குவைத விட, மனப்பூூர்வமாக ஒரு

நிமிடம் பிரார்த்தைன ெசய்வேத ேமலானது. ெதளிந்த புத்தியால் தூூய்ைம ெபற்ற
மனம் நடத்தும் பிரார்த்தைனேய நன்ைம தரும். ெதளிந்த புத்தியால்
பக்குவப்படாத மனம் ெசய்யும் பிரார்த்தைன பலைனத் தராது.

விழிப்பு நிைல, கனவு நிைல, தூூக்க நிைல என்று

மூூன்று நிைலகளில் மாறி மாறி நம் உயிர்ப் பயணம்
நடக்கிறது. விழித்திருக்கும்ேபாது கனவு ெபாய். கனவு
காணும்ேபாது விழிப்பு ெபாய். ஆழ்ந்த தூூக்கத்தில்
கனவும் ெபாய்; விழிப்பும் ெபாய். அதனால்தான் இந்த
வாழ்ேவ ெபாய் என்றார் ஆதிசங்கரர். இந்தப் ெபாய்யான
வாழ்க்ைகயில் ெமய்யான அனுபூூதிைய அைடய நாம்
அன்றாடம் பிரார்த்தைனயில் ஈடுபடுவது
நல்லது.பிரார்த்தைன ெசய்யும்ேபாது அது நிைற ேவறும்
என்ற நம்பிக்ைக நமக்கு ேவண்டும்.

ேபரரசன் ஒருவன், கானகம் ெசன்றேபாது முனிவர் ஒருவைரக் கண்டான்.

அவரின் முகத்திலிருந்து வீசிய ஒளி, அரசைன அவரிடம் இழுத்துச் ெசன்றது.
சிறிது ேநர உைரயாடலில், முனிவரின் தூூய்ைமயும் அறிவும் அரசனின்
உள்ளத்ைதப் பாதித்தன. ஏதாவெதாரு பரிைச அவருக்குத் தர ேவண்டும் என
ஆைசப்பட்டான்.

முனிவேரா மறுத்து விட்டார். ''எனது பசிையப் ேபாக்க மரம், பழம் தருகிறது.

தாகம் தீர்க்க மைலயருவி, நீர் தருகிறது. மானம் மைறக்க மரப்பட்ைட, ஆைட
ஆகி றது. குைகேய வீடாகி விட்டது. ஆகேவ, எவரிடத்தும் எைதயும் ேவண்டிப்
ெபறும் அவசியம் எனக்கு இல்ைல!'' என்றார் முனிவர். அரசன் விடவில்ைல.
''எனது நன்ைமையக் கருதிேயனும் நான் தரும் பரிைச நீங்கள் ஏற்க
ேவண்டும். அன்பு கூூர்ந்து எனது அரண்மைனக்கு எழுந்தருள
ேவண்டும்!'' என்று ேவண்டினான். அரசனின் மனைதக் காயப்படுத்த
விரும்பாத முனிவர் அவனது ேவண்டுேகாளுக்கு இைசந்தார்.

இருவரும் அரண்மைனைய அைடந்தனர். முனிவைர வரேவற்பைறயில் அமரச்

ெசய்த அரசன், வழிபாட்டு ேநரம் வந்தைத உணர்ந்து பூூைஜ அைறயில்
நுைழந்தான். ''இைறவா, எனது ேபரரசின் எல்ைலகைள ேமலும் விரிவாக்கு.
அளப்பரிய ெசல்வத்ைத அள்ளிக் ெகாடு. உலக இன்பங்கள் அைனத்ைதயும்
அனுபவிக்க உடல் வலிைமையப் ெபருக்கு. நீண்ட ஆயுைள எனக்கு வழங்கு''
என்று இைறவன் முன் இரு கரம் நீட்டி அரசன் ேவண்டுவைதப் பார்த்த
முனிவர், இருக்ைகயில் இருந்து எழுந்து வாயிைல ேநாக்கி நடக்கத்
ெதாடங்கினார்.

அரசன் ஓடி வந்து வழி மறித்தான். ''பரிைசப் ெபறாமல் ஏன் ேபாகிறீர்கள்?''

என்றான். இதழ் திறந்து முறுவலித்த முனிவர், ''நான், பிச்ைசக்காரர் களிடம்
எைதயும் பிச்ைசயாகப் ெபறுவதில்ைல!'' என்றார்.

62
'அைதக் ெகாடு, இைதக் ெகாடு' என்று ஆண்டவ னிடம் ேவண்டுவது
பிரார்த்தைன இல்ைல; அது பிச்ைச! தன்னலத்தில்
வழிபடுவது பிச்ைசெயடுப்பது; மண் நலத்துக்காக
மனமுருகி ேவண்டுவேத பிரார்த் தைன. 'இைறவனுக்கு
உன் அன்ைபக் ெகாடு. பதிலாக எைதயும் யாசிக்காேத'
என்றார் சுவாமி விேவகானந்தர்.

சுயநலம்தான் பாவத்தின் முதற் படிக்கட்டு. எல்லா

உயிர்களிலும் இைறவன் இருப்பதாக இந்து மதம்
ெசால்கிறது. உலகத்து நன்ைமயில் நமது ெசாந்த
நன்ைமயும் ேசர்ந்திருக்கிறது. உலகம் வாழ்ந்தால் நாமும்
வாழ்ேவாம். அதனால்தான் 'வாழ்க ைவயகம்' என்று
பிரார்த்திக்க ேவண்டும். 'உலகத்தார் அைன வரும் சுகம் ெபறட்டும்' என்பேத,
'ேலாக சமஸ்தா சுகிேனா பவந்து' என்ற ேவதெமாழியின் ெபாருள். இதுேவ
உண்ைமயான பிரார்த்தைன.

உலகம் முழுவைதயும் பராசக்தியின் வடிவமாகப் பார்த்துப் பழக ேவண்டும்.

விநாயகர் ஒரு நாள், பூூைன ஒன்றுடன் விைளயாடிக் ெகாண்டிருந்தார்.
அப்ேபாது அவரது நகம் பட்டு, பூூைனயின் முகத்தில் கீறல் விழுந்தது.
விைளயாடி முடித்தவர் அன்ைன பார்வதியிடம் வந்தேபாது, ேதவியின் முகத்தில்
கீறைலக் கண்டு வருந்தினார். 'யார் இந்தத் துன்பத்ைத விைளவித்தது?'
என்று ேகட்டார். 'நீ பூூைனையக் கீறியேத என் முகத்தில் புண்ணாக
விைளந்தது' என்றாள் உலகமாதா. உயிர்கள் அைனத்திலும் ஆண்டவன்
உைறந்திருப்பைத உணர்த்துகிறது இந்தக் கைத. 'நீ அன்பு ைவத்திருக்கும்
எவரிடத்தும் எைதயும் எதிர்பார்க்காேத. எைதயும் அவர்களிடம் ேகட்காேத.
அப்படி நீ ேகட்டால், சிலர் குைறவாக வும் சிலர் அதிகமாகவும் தருவார்கள்.
இதனால், குைறவாகத் தருபவர் மீது குைறவாகவும், அதிகமாகத் தருபவர் மீது
அதிகமாகவும் நீ அன்பு ைவக்கக் கூூடும். நீ ேநசிக்கும் யாரிடத்தும்
எைதயும் எதிர்பார்க்காமல் இருந்தால்தான் அைனவைரயும் உன்னால் சமமாக
ேநசிக்க முடியும்' என்று அருளுைர வழங்கினார் அன்ைன சாரதாேதவி.

எந்தத் ெதாழிைலச் ெசய்தாலும் அதன் மூூலம் மனிதன் உலகுக்குக்

ெகாடுப்பது அதிகமாகவும் உலகில்இருந்து, தான் ெபறுவது குைறவாகவும்
இருக்க ேவண்டும் என்பேத உயர்ந்ேதார் வகுத்த வாழ்க்ைக விதி.

ஜனக மகாராஜன், ஓர் ஆன்மிக ஞானி. இவ ருக்கு, ஞானிகளின் சைபையக்

கூூட்டி விவாதங்கள் மூூலம் வாழ்க்ைகப் ேபருண்ைமகைள அறிவதில்
எல்ைலயற்ற ஆைச. அன்றும் ஒரு விவாதம் அரங்ேகறியது. யாக்ஞவல்கி என்ற
ேவதங்களின் வித்தாக விளங்கிய மகரிஷிக்கும், கார்கி என்ற அறிவிற் சிறந்த
ெபண்ணுக்கும் அறிவுப் ேபார் ஆரம்பமானது.

''மகரிஷிேய! ஒளி எங்கிருந்து வருகிறது?'' என்று ேகட்டாள் கார்கி.

''சூூரியனிடமிருந்து!'' என் றார் மகரிஷி. விவாதம் ெதாடர்ந்தது:

''சூூரியன் இல்லாதேபாது?''
''சந்திரனிடமிருந்து ஒளி கிைடக்கும்!''
''சூூரியனும் சந்திரனும் இல்லாத ேநரங்களில்?''
''நட்சத்திரங்களிலிருந்து ஒளி கிைடக்கும்!''
''நட்சத்திரங்களும் இல்லாத ேநரங்களில்?''

63
''ெநருப்பிலிருந்து ஒளி வரும்!''
''ெநருப்பும் இல்லாதேபாது?''
''ேபசும் ேபச்சிலிருந்து வரும்.''
''ேபச்சற்றுப் ேபாகும்ேபாது எங்கிருந்து ஒளி வரும்?' எனக் ேகட்டாள் கார்கி.

''ெபண்ேண! எந்த ஒளியும் இல்லாதேபாது அவரவர் ஆன்ம ஒளி வழிகாட்டும்''

என்றார் யாக்ஞவல்கி.

ஒவ்ெவாருவரின் ஆன்ம ஒளிையப் ெபருக்கும் அற்புத சாதனங்கள்தான்

தியானமும், பிரார்த்தைன யும்! சுயநலமாக நாம் சுருங்கி விடாமல், உலகம்
தழுவிய அன்ைபப் ெபாழிவேத பிரார்த்தைனயின் மூூல மந்திரம் என்பைத
முதலில் நாம் புரிந்து ெகாள்ேவாம்.

பிரார்த்தைன, பிரபஞ்ச அன்பாகப் ெபருக ேவண்டும். தீயிடம்

ஒப்பைடக்கப்பட்ட விறகுக் கட்ைட, தாேன தீயாவது ேபால்... பிரார்த்தைன
மூூலம் ெதய்வத்ைதச் ேசர்பவன், தாேன ெதய்வம் ஆகிறான்.
பக்தி
மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வாழலாம்...

மந்தரத்தில் ஆதாரமற்று நம் பூூமிப் பந்து ெதாங்குகிறேத, அைத விழுந்து

விடாமல் பிடித்துக் ெகாண்டிருப்பது யார்? விரிந்து கிடக்கும் வான ெவளியில்
ேகாடானு ேகாடி விண்மீன்கள் கண்
சிமிட்டுகின்றனேவ, அவற்ைற ஆகர்ஷணக்
கயிறு ேபாட்டுக் கட்டி ைவத்திருப்பது எது?
ேகாைட, வசந்தம்... என்று பருவங்கள் மாறி
மாறி பவனி வருகின்றனேவ, அந்த மாற்றங்கைள
நியதி தவறாமல் நிகழ்த்துவது யார்? ஒரு துளி
விந்தில் இத்தைன உறுப்பு கள்...
உடலுக்குள் உருவாகக் காரணமான
சிருஷ்டிகர்த்தா உைறவது எங்ேக?

ஜீவித்தது ேபாதும் என்று... ஒரு நாள்,

ஒவ்ெவாருவர் மூூச்சுக் காற்ைறயும்
முடித்து ைவக்கும் மூூல புருஷன், இந்தப்
பிரபஞ்சத்தின் எந்த மூூைலயில் ராஜாங்கம்
நடத்துகிறான்? பிறக்கும் உயிர்கள் பிறப்பதற்கு முன்பு என்னவாக இருந்தன?
இறந்த பின்பு அைவ அைனத்தும் எந்தத் திைச ேநாக்கிப் பறக்கின்றன?

ஜனனத்ைத நிர்ணயிப்பதும் மரணத்துக்கு நாள் குறிப்பதும் எங்கிருந்து, யார்

நடத்தும் லீைல? அறுநூூறுேகாடி மனித முகங்களில், ஒன்ைறப் ேபால்
மற்ெறான்று இல்லாமல் அச்சில் வடிக்கும் அற்புத ரசவாதம் எங்ேக
அரங்ேகறுகிறது?

மைலயும் கடலும் நதியும் ெநருப்பும் மலரும் காற்றும் எவரது

இயக்கத்துக்கு கட்டுப்பட்டைவ? இைவெயல்லாம் இயற்ைக யின் ெசயலா?
இல்ைல, இைறவனின் திரு விைளயாடலா? இயற்ைக ேவறு, இைறவன் ேவறா?

இயற்ைகதான் இைறவனா? இவற்றில் எந்தக் ேகள் விக்கும் நம்மிடம் ெதளிவான

பதில் இல்ைல. பிரபஞ்ச ரகசியம் புரியாத வைர, மரணத்துக்கு முற்றுப்புள்ளி

64
ைவக்கப்படாத வைர, ெதய்வ நம்பிக்ைகையத் தகர்க்க எந்தத் தத்துவத்தாலும்
ஆகாது!

உடலுக்கும் உயிருக்கும் உள்ள ெதாடர்பு என்ன? மனதுக்கும்

ஆன்மாவுக்கும் என்ன சம்பந்தம்? மலருக்கு மணம் வந்து ேசர்ந்தது
எப்படி? கல்லுக்குள் இருக்கும் ேதைரக்கும் உணவு ெகாடுப்பது யார்?
விஞ்ஞானத்தில் இவற்றுக்ெகல்லாம் விைட இல்ைல! 'இயற்ைகயின் ஆற்றல்,
கடல் ேபால் என் கண் முன் விரிந்து கிடக்கிறது. நாேனா கடற் கைரயில்
கூூழாங்கற்கைளயும் கிளிஞ்சல்கைளயும் ெபாறுக்கிக் ெகாண்டிருக்கிேறன்'
என்றார் நியூூட்டன். விஞ்ஞானத் துக்குள் பிடிபடாத ஆற்றலின் இருப்ைப
ஐன்ஸ்டீனும் மறுக்கவில்ைல. மனித சக்திக்கு மீறிய ஒரு பிரபஞ்ச
ஆற்றைலத்ேதர்ந்து ெதளியும் ேதடலுக்குப்
ெபயேர ெமய்ஞானம். அதற்குரிய பாைதேய
மதம்.எல்லாப் ெபாருள்களுக்கும் மூூலமாக-
ஆதாரமாக அைமந்து, எங்கும் நிைறந்து, எல்லாம் கடந்து, உட்ெபாருளாக
இருப்பேத, 'கடவுள்' என்கிறது இந்து மதம். 'பூூர்ணம்' என்றால் முழுைம
என்று ெபாருள். பிரபஞ்சத்தில் கடவுேள சம்பூூர்ணம். அளவில் அடங்காத
பிரமாண்டேம பிரம்மம். அழியக் கூூடிய பைடப்புகளுக்கு இைடேய, அழிவற்று
என்றும் நிைலத்திருப்பது உண்ைம ஒன்ேற. அதனால், 'உண்ைம'ேய கடவுள்.
'ஏகம சத் விப்ர: பஹ§தா வதந்தி' என்கிறது ேவதம். 'உண்ைம என்றும் ஒன்ேற.
அது, பல ெபயர்களில் அைழக்கப்படுகிறது' என்று விளக்குவதன் மூூலம்,
'கடவுள் ஒருவேர' என்று அது அறிவுறுத்து கிறது. ஒன்று பரம்ெபாருள். நாம்
அதன் மக்கள்.

இைறவன், 'ஓர் உருவம், ஒரு நாமம் ஒன்றும் இல்லாதவன்' என்கிறார்

மாணிக்கவாசகர். 'நாம் ெநஞ்சில் நிறுத்தி வணங்கும் ஆண்டவன் ஆணும்
இல்ைல; ெபண்ணும் இல்ைல; அலியும் இல்ைல. உருவம் இல்லாத அவைனக்
கண்களால் காண இயலாது. நம்பாதவர்க்கு அவன் இருப்பவன் இல்ைல.
நம்பியவர்க்கு அவன் இல்லாமல் இல்ைல. விரும்பிய வர்க்கு, விரும்பும்
வடிவில் காட்சி தருவான். ஈடுபாடற்றவர்க்கு, இல்லாத வைனப் ேபால்
மைறந்து நிற்பான். ஆண்டவைன அனுபவிக்கும் ேபரின்பம் ேபச்சில்
அடங்காதது' என்கிறார் நம்மாழ்வார்.

ஆணல்லன் ெபண்ணல்லன் அல்ல அலியுமல்லன்

காணலும் ஆகான் உளனல்லன் இல்ைலயல்லன்
ேபணுங்காற் ேபணும் உருவாகும் அல்லனுமாம்
ேகாைண ெபரிதுைடத்து எம்ெபம்மாைனக்
கூூறுதேல

_ ஆண்டவன் குறித்து எவ்வளவு அழகான

தத்துவ விளக்கம்! 'ஓர் உருவம், ஒரு நாமம்
ஒன்றும் இல்லாத இைறவனுக்கு... பல வடிவம்,
பல நாமம் ஏன்?' என்ற ேகள்வி எழுவது இயற்ைக.
மனித விருப்பங்களுக்கு ஏற்ப விைளந்தேத
இத்தைன வடிவங்களும்; ெபயர்களும். சிைலயில்
கடவுைளக் கண்டு உருகும்
ஒவ்ெவாருவருக்கும், அந்தச் சிைலேய கடவுள்
இல்ைல என்பது நன்றாகேவ ெதரியும்.

65
ஒரு முைற சுவாமி விேவகானந்தர் 'ஆல்வார்' சமஸ்தானத்து அரசைரச்
சந்தித்தார். ''சுவாமி, எனக்கு உருவ வழிபாட்டில் நம்பிக்ைக இல்ைல.
மண்ைணயும், மரத்ைதயும், கல்ைலயும், கட்ைட ையயும் ஏன் வணங்க
ேவண்டும்?'' என்று ஏளனக் குரலில் ேகட்டார் அரசர். இந்தக் ேகள்விக்குப்
பதில் ெசால்லாமல், சுவரில் ெதாங்கிய ஒரு படத்ைத எடுத்து வரும்படி
திவானிடம் ெசான்னார் விேவகானந்தர்.

படத்ைதக் ெகாண்டு வந்த திவானிடம், ''இது யாருைடய படம்?'' என்றார்.

''அரசரின் படம்'' என்றார் திவான். அவரிடம், ''இந்தப் படத்தின் ேமல் எச்சில்
துப்புங்கள்'' என்றார் சுவாமி. அரசரும், திவானும் அதிர்ந்தனர்!

''இது அரசரின் படம்தாேன, அரசர் அல்லேவ! எலும்பும், சைதயும், ரத்தமும்

இல்லாத ெவறும் காகிதப் படத்தின்மீது ஏன் காறி உமிழத் தயங்குகிறீர்கள்?
இந்தப் படத்தில், அரசைர நீங்கள் தரிசிக்கிறீர்கள். ஆனால், இந்தப் படேம
அரசர் இல்ைல என்பைத அறிவீர்கள். மக்களும் அப்படித்தான். மண்ணிலும்
கல்லிலும் ெவவ்ேவறு வடிவங்களில் அவர்கள் கடவுைளக் கண்டு
வழிபடுகின்றனர்!'' என்று விளக்கினார் விேவகானந்தர்.

'நீ எந்த வடிவத்தில் என்ைன வழிபட்டாலும் நான் உனக்கு அருள்புரிேவன்'

என்று கீைதயில் அருள்கிறார் கண்ணன். 'நிலம், நீர், காற்று, ெநருப்பு என்ற
நான்கு பூூதங்களால் ஆனது நம் உடம்பு. ஆகாயம் என்ற ஒன்று இல்ைல.
நான்கு பூூதங்களின் ேசர்க்ைகயால் அறிவு உருவாகிறது. உடம்பு வளர, அறிவு
வளரும். கடவுளும், விைனயும், உயிரும் இல்ைல. இன்பம் நுகர்வேத
வாழ்வின் பயன். கண்ணால் காண்பைதேய நம்ப ேவண்டும்' என்கிற காட்சி
வாதேம நாத்திகம். இதுேவ இந்தியத் தத்துவ மரபில், 'சாருவாகம்' எனப்படும்.

'நம்பிக்ைகயின்ைமேய நாத்திகம். நம்பிக்ைகேய ஆத்திகம். விண்ணின்

அதிசயங்கைள அண்ணாந்து பார்ப்பவனால், கடவுள் இல்ைல என்று எப்படிச்
ெசால்ல முடியும்?'' என்று ேகட்டார் ஆபிரஹாம் லிங்கன். நம்பிக்ைகதான்...
பார்க்க முடியாத விஷயங்களுக்கு ஒேர ஆதாரம். பார்க்க முடியாதைத
நம்பாவிட்டால், நம்பிக்ைகக்கு அர்த்தம் என்ன?

'நம்மால் அறியக்கூூடிய எதுவும்

கடவுைளப் பற்றிய விளக்கேமா, உவைமேயா
ஆகாது. அதற்காக, கடவுளின் இருப்பு
குறித்து ஐயப்பட
ேவண்டியது இல்ைல. நாம் இருப்பது
உண்ைமயா னால், நம்ைமப் ெபற்ேறாரும் நம்
மூூதாைதயரும் உண்ைமயானால்,
பிரபஞ்சத்ைதப் ெபற்றவனும் உண்ைம'
என்கிறார் மகாத்மா காந்தி.

சரி. கடவுைளப் பக்தி ெசய்வது எப்படி?

'நீ எனக்கு ஓர் இைலேயா, பூூேவா, பழேமா

ெகாடு. இைவ எதுவும் இல்ைலெயன்றால்,
ெகாஞ்சம் தண்ணீர் ெகாடு. எைதக்
ெகாடுத்தாலும் பக்திேயாடு ெகாடு. சுத்த
சித்தம் உள்ளவன் எைதக் ெகாடுத்தாலும்

66
ஏற்ேபன்' என்று பகவத் கீைதயில் கூூறுகிறார் பகவான். 'சித்தம் அழகியார்
பாடாேரா நம் சிவைன' என்கிறது திருவாசகம். ஆண்டவன் மீது அன்பு
ைவப்பதும், ஆண்டவன் குடியிருக்கும் அைனத்து உயிர்களின் மீதும்
அன்பு ெசய்வதும்தான் பக்தியின் நல் அைடயாளம். எல்லா உயிர்களிலும்
ஆண்டவைனக் காண்பேத ஆன்மிகம்.

ஞானத்தின் வடிவமான குரு ஒருவர் வலம் வந்தார். அவரது திருேவாட்டில்

ஒருவர் ேசாறிட்டார். அந்தச் ேசாற்றில் ஒரு நாய் வாய் ைவத்து உண்டது.
நாயின் முதுகில் ஞானி அமர்ந்தார். பாரம் தாங்காமல் நாய் திணறியது. இந்த
அதிசயத்ைத ஊர் கூூடிப் பார்த்தது. ெவளியில் ெசன்றிருந்த சீடன்
திரும்பினான் குருவின் ெசய்ைக அவனுக்குத் திைகப்ைபத் தந்தது!

''என்ன இது குருேவ?'' என்றான் அவன். ''பிரம்மத்தில் ஒரு பிரம்மம்,

பிரம்மத்ைத இட்டது. அைத ஒரு பிரம்மம் உண்டது. அந்த பிரம்மத்தின் ேமல்
இந்த பிரம்மம் அமர்ந்திருப்பைத, இத்தைன பிரம்மங்கள் கூூடிப் பார்க்க,
'என்ன இது?' என்கிறது ஒரு பிரம்மம்!'' என்று சிரித்தபடி ெசான்னார் ஞானி.
திருேவாடும் பிரம்மம்; ேசாறும் பிரம்மம்; நாயும் பிரம்மம்; பார்த்த மக்கள்
பிரம்மம்; ேகட்ட சீடன் பிரம்மம்; தானும் பிரம்மம் என்ற ஞானியின்
பார்ைவதான் ஞானத்தின் உச்சம்.

ஸ்ரீராமானுஜைரத் ேதடி வந்த ஒருவன், ''ஆண்ட வைன அைடயும் வழி என்ன?''

என்றான். ''மனிதர் கள் மீது அன்பு ைவப்பதுதான் ஒேர வழி'' என்றார் அந்த
மகான்.

'கடவுள் இல்ைல' என்று காலெமல்லாம் வாதித்த அெமரிக்க அறிஞர்

இங்கர்சால், 'கடவுள் இருந்தால் மன்னிக்கட்டும்' என்று தனது நூூலில்
எழுதினார். 'உலகம் முழுவதும் கடவுள் இல்ைல என்று ெசான் னாலும்,
எனக்குக் கடவுள் என்றும் உண்டு' என்றார் அண்ணல் காந்தி.

சக மனிதர்களிடம் இறக்கி ைவக்க முடியாத இதயத்தின் பாரத்ைத, ஒருவன் ேமல்

நம்பிக்ைகேயாடு நாம் இறக்கி ைவப்ேபாம். அந்த நம்பிக்ைகக்கு உரிய வன்
ஆண்டவேன. பாரம் இறங்கினால் சுைம குைறயும். சுைம குைறந்தால் மனம்
ேலசாகும். மனம் ேலசானால் வாழ்வின் ருசி வளரும். எல்லா உயிர்களிலும்
இைறவைனக் காண்ேபாம். அவற்றின் மீது அன்பு ெசய்வேத உண்ைமயான
பக்தி வழிபாடு என்று உணர்ந்து ெகாள்ேவாம்.

'பக்தி ெசய்து பிைழக்கச் ெசான்னான்; பயன் கருதாமல் உைழக்கச் ெசான்னான்'

என்ற பாரதி பாடலின் ெபாருள் உணர்ந்து நாளும் நல்ல வண்ணம் வாழ்ேவாம்.
மமமமமமம மமமம மமமமமம மமமமமமம...
ஆலயம்

மலயம் ெதாழுவது சாலவும் நன்று' என்ற முன்ேனார்கள், 'ேகாயில்

இல்லா ஊரில் குடியிருக்க ேவண்டாம்' என்றும் அறிவுறுத் தினர்.
மனித வாழ்வில் ஆலயத்துக்கு ஏன் இத்தைன முக்கியத்துவம்?
ஆலயத்துக்குச் ெசன்றுதான் ஆண்டவைன வழிபட ேவண்டுமா?

இல்லத்தில் இருந்தபடிேய, இைறவைன நிைனந்து ெநகிழ்ந்தால் அவன் அருள்

நமக்குக் கிைடக்காதா? ேகாேவந்தர்கள் முதல் ேகாடீஸ்வரர்கள் வைர ஆலயம்
கட்டுவதில் ஆர்வத்ைதக் காட்டியது ஏன்? ஊருக்கு ஊர், வீதிக்கு வீதி

67
ேகாயில்கள் உருவாவது அவசியம்தானா? இந்தக் ேகள்விகளுக்ெகல்லாம் ஒேர
பதில்... நம் மூூதாைதயர்கள் முட்டாள்கள் இல்ைல. ஆன்ம அனுபவத்துக்கு
ஆலயங்கள் அவசியம் ேதைவ. ஆலயங்கள் சமுதாயத்தின் சந்திப்பு ைமயங்கள்.

துறவுக் ேகாலம் பூூண்ட விேவகானந்தர்,

குமரி முைனக்கு வந்து ேசர்ந்தார். 'பத்ரியில்
இருந்து குமரி வைர நான் கண்களால்
கண்டெதல்லாம் ேகாயில்கள், ேகாயில்கள்,
ேகாயில்கள்தான். கிராமத் துக்குக் கிராமம்,
ஊருக்கு ஊர், நகரத்துக்கு நகரம் ஆலயங்கள்.
பள்ளிகளும், ெதாழிற்சாைலகளும் இல்லாத
ஊர்கள் உண்டு. ஆனால், ஆலயம் இல்லாத
ஊர் இந்தியாவில் இல்ைல' என்று வியந்து
ெசான்னார் சுவாமி. 'இந்தியாவின் ஆன்மா,
மதத்தில் இருக்கிறது' என்று முழங்கியவர்
அவர்.'ஆலயம்' என்பதற்கு, 'ஆன்மாக்கள்
ஆண்டவனின் திருவடியில் லயிக்கும் இடம்'
என்பது ெபாருள். 'ேகாயில்' என்றால்,
'உயிர்களின் தைலவன் தங்கும் இடம்' என்று
அர்த்தம்.

'இைறவன் எல்லா இடங்களிலும் இருப்பவன் தாேன. அவைன ஏன் ஆலயத்தில்

ெசன்று காண ேவண்டும்?' என்ற ேகள்வி எழுகிறது. நிலத்துக்கு அடியில்
ஓடும் நீேராட்டம் கிணற்றில் ெதரிகிறது. பசுவின் உடெலங்கும்
வியாபித்திருக்கும் பால் மடிக்காம்பில் வழிகிறது. பால் ேவண்டுபவன் காம்ைப
விட்டு விட்டுப் பசுவின் ெகாம்ைப வருடக் கூூடாது!

ேவத காலத்தில் ஆலயங்கள் இல்ைல. யாகங்கேள ேமற்ெகாள்ளப்பட்டன.

மந்திரங்கள் உைரத்து, எரியும் ெநருப்பில் ெநய் ஊற்றுவேத ேவதம் விளக்கும்
வழிபாடு. பின்னாளில் பிறந்தேத விக்கிரக வழிபாடு. தியான நிைலயில் இைறவைன
வழிபட்டவர்க்கு, அந்தத் தியானம் உறுதிப்பட
உருவ வழிபாடு ேதைவப்பட்டது. உலகத்
துன்பங்களில் உழலும் மனிதர்க்கு, சிறிது
ேநரமாவது நிம்மதிையத் ேதடி, ெதய்வத்ைத வழிபட ஆலயேம எளிய மார்க்கமானது.
எவரிடத்தும் இறக்கி ைவக்க முடியாத இதய பாரத்ைத இைறவனிடம் இறக்கி
ைவக்க மனிதன் முைனந்தேபாது, உருவற்றவனுக்கு உருவம் ச(அ)ைமத்தான்;
ெபயர் அற்ற பரம் ெபாருளுக்குப் ெபயர்கள் ைவத்தான்.

68
மனிதருடன் ேசர்ந்து பிறந்ததுதான் துன்பம். ஆைசகள் ெபருகப் ெபருக
அவற்றுடன் துன்பமும் ெபருகி மனிதைனத் துடிக்க ைவக்கிறது. தனது
அறிவால், ஆற்றலால், ெசல்வத் தால், ெசல்வாக்கால் ஒரு துயைர ெவல்லும்
ேபாது, 'தான்' எனும் ஆணவம் அவனுள் தைல நிமிர்கின்றது. எந்த வழியிலும்
தீராதபடி வலிைமயான துயரம் அவைனத் தாக்கும் ேபாது, ஆணவத்தின் மீது
அடி விழுகிறது. அடுத்த கணம்,
அவனுக்குள் ஆண்டவைனப் பற்றிய
எண்ணம் எழுகிறது. ஆணவம்
இருக்கும் வைர, நம் இதயத்தில்
ஆண்டவனுக்கு இடம் இல்ைல.
ஆணவம் அழிந்து விட்டால்,
ஆண்டவன் தரிசனம் தரத் தவறுவது
இல்ைல. ஆன்ம வளர்ச்சிக்கு ஆணவம்
தைடக்கல் என்பைத உணர்த்துவேத
கேஜந்திரேமாட்சக் கைத. பலருக்கும்
ெதரிந்திருக்கும்.

'நம்மால் முடியும்' என்று ஆணவம் ெகாள்பவன் நாத்திகம் ேபசுகிறான்.

நிைனத்தது முடியாதேபாது, ஆணவம் அழிந்து ஆத்திகனாகிறான்.நம் உடலின்
புறச் சின்னேம ஆலயம். உடல் அைமப்ைப உணர்த்துவது ேபால் ஆலயம்
அைமய ேவண்டும் என்கிறது ஆகமம். ஆன்மாக்களின் பாசங்கைள அகற்றி,
முக்திையப் ெபற வழிகாட்டுவேத ஆகமம். 'ஊனுடம்பு ஆலயம்' என்று
திருமூூலர் ெசான்னதில் ஆழ்ந்த அர்த்தம் உண்டு.

ஆகம விதிப்படி எழுப்பப்பட்ட ஆலயத்தில், மனித உடம்பின் பாதங்கள்-

ேகாபுரம்; முழங்கால்- ஆஸ்தான மண்டபம்; துைட- நிருத்த மண்டபம்;
ெதாப்புள்- பலி பீடம்; மார்பு- மகா மண்டபம்; கழுத்து- அர்த்த மண்ட பம்;
சிரம்- கர்ப்பக்கிருகம். சிரத்தின் உச்சி- விமானம்.ேகாயில் ேகாபுரம் உயரமாக
இருப்பதற்குக் காரணம் உண்டு. ஊர் மக்கள் பார்ைவயில் அது
படும்ேபாெதல்லாம் உள்ளத்தில் ெதய்வீக உணர்ைவ ஊட்ட ேவண்டும்
என்பதற்காகேவ ராஜேகாபுரம் உயர்ந்து நிற்கிறது. 'ேகாபுர தரிசனம் ேகாடி
புண்ணியம்' என்கிறது இந்து சமயம். அது ெவறும் கற்களாலான ேகாபுரம்
அன்று. அதுேவ கடவுளின் ஸ்வரூூபம். மனிதன், மன வாசலின் வழிேய
இைறவைன நாடி, உள் முகமாகப் ேபாக ேவண்டும் என்பைத உணர்த்துவேத
ேகாபுர வாயில்.

ராஜேகாபுரத்ைதத் தாண்டினால், பலி பீடம் ெதரியும். அவரவர் இதயத்ைத

அழுக்காக்கும் கீழான எண்ணங் கைள அங்ேக நின்று பலியிட ேவண்டும்.
ேமன்ைம தரும் ேமலான நிைனவுகளுடன், ேகாயிலில் வலம் வர ேவண்டும்.
மனதின் அதிர்வைலகளுக்கு ஏற்ப சுவாசம் மாறுபடும். ேகாயிைல வலம்
வருதல், பிராணாயாமத்ைத ெநறிப்படுத்தும். ெகாடிக்கம்பத்துக்கு (துவஜ
ஸ்தம்பம்) அடுத்திருப்பது ெதய்வ வாகனம். இது, மூூலப்பரம் ெபாருைள
பார்த்தபடி இருக்கும். அந்த வாகனம் ஜீவாத்மாவின் குறியீடு. அங்கிருந்து
கருவைறயில் இருக்கும் பரமாத்மாைவ நாம் கண்டு வணங்கி, உள் முகமாக
முன்ேனற ேவண்டும். இைதயடுத்து கர்ப்பக்கிருகம்; காற்றும், சூூரிய
ெவளிச்சமும் இல்லாமல் இருண்டு கிடக்கிறது. ஞான ெவளிச்சம் இல்லாமல்
நம் இதயம் இருண்டு கிடப்பதற்கு அதுேவ சாட்சி. மூூல விக்கிரகத் துக்கும்
நமக்கும் இைடேய திைர மூூடப்பட்டிருக் கிறது. கடவுைள, மனிதன்
அைடயாமல் தடுக் கும் மாயத்திைர அது. திைர விலகும் வைர மனிதன்

69
காத்திருக்க ேவண்டும்.

ஆணவம், கன்மம், மாைய எனும் திைரகைள

முயன்று விலக்கினால்... அஞ்ஞான இருள் அகன்று,
ஞான ஒளியில் ெதய்வம் தரிசனமாகும். அந்த
ேநரத்தில் ஐம்ெபாறிகளும், புலன்களும்
ஆண்டவனில் ஐக்கியமாக ேவண்டும்.
அதற்காகத்தான்... கண்ெகாண்டு காண கற்பூூர
ஆரத்தியும், காதால் ேகட்க மணிேயாைசயும்,
வாத்திய முழக்கமும், மூூக்கால் நுகர நறுமண
தூூபமும், ஸ்பரிசித்து மகிழ பரமனுக்குச் சாத்திய
மலர்மாைலயும், நாவால் சுைவக்க ேதவனின்
பிரசாதமும் ஆலய விருந்தாகிறது.

ேதாத்தாபுரி என்ற ஞானி, 'உருவத்ைத விட்டு,

அருவத்ைத ேநாக்கி எப்ேபாது நீங்கள் பயணப் படப்
ேபாகிறீர்கள்?' என்று பரமஹம்சைரக் ேகட்டார். 'என் காளிமாதாவிடம்தான்
அைதக் ேகட்க ேவண்டும்' என்றார் ராமகிருஷ்ணர்.

'கல்ைல வழிபடுவைத விட்டு விடுங்கள் என்றல்லவா நான் ெசால்கிேறன்'

என்று ெகாஞ்சம் ேகாபத்துடன் குரல் எழுப்பினார் ேதாத்தாபுரி. 'அவள்
ஆைணயின்றி நான் எதுவும் ெசய்வதில்ைல. அவளிடம் ேகட்பைதத் தவிர ேவறு
வழியில்ைல. இேதா, அவளிடம் ேபாய் ேகட்கிேறன்' என்று புறப்பட்டார்
பரமஹம்சர்.

சிறிது ேநரத்தில் திரும்பி வந்து, 'ஆன்மிகப் பயணத்தில் அடுத்த கட்டத்தில்

அடிெயடுத்து ைவக்க அன்ைன அனுமதி வழங்கி விட்டாள்' என்றார்.
அவருக்குக் கல்லும், காளியும் ேவறு ேவறல்லர். 'கண்ணிேல அன்பிருந்தால்
கல்லிேலெதய்வம் வரும்' என்பது கண்ணதாசனின் அனுபவம்.

ஆலய வழிபாடு ஆத்ம சாதகத்ைத வளர்க்கும். ஆத்ம சாதகம் வளர்ந்தால்,

ெலௌகீக ஆைசகள் குைறயும். பற்றும் ஆைசயும் அற்றுப் ேபானால்,
பரம்ெபாருள் இருக் கும் பாைத பளிச்ெசன்று ெதரியும். கஸ்தூூரிமானின் நறு
மணம் அதன் உடம்புக்குள்ேளேய உற்பத்தியாகிறது. ஆனால், அந்த நறுமணம்
எங்கிருந்து வருகிறது என்று ெதரியாமல், அங்கும் இங்கும் அது ஓடித்
ேதடுகிறது. ஒரு வைகயில் நாமும்
கஸ்தூூரிமான்கள்தான். இைறவன் இருக்கும்
இடத்ைத விட்டு, இல்லாத இடங்களில் ேதடிக்
ெகாண்டிருக்கிேறாம்.

இைறவைன அறிவால் ஆராய்வைதவிட, அன்பால்

உணர்வேத விேவகம். பரமஹம்சரின் அழகான
கைதயன்று உண்டு. 'சில மனிதர்கள் ஒரு
மாந்ேதாப்பில் நுைழந்தனர். அங்குள்ள மரங்களின்
இைலகள், தளிர்கள், கிைளகள் என்று
ஒவ்ெவான்றாக ஆராய்ந்தனர். அப்ேபாது அங்கு
வந்த ேவெறாருவன், எதுகுறித்தும் ேயாசிக்காமல்,
பழத்ைதப் பறித்துச் சுைவத்தான். அவனல்லவா
புத்திசாலி. நீ ஒரு பக்த னாக இருக்க விரும்பினால்,

70
கண்ணன் பிறந்தது மதுராபுரியா? பிருந்தாவனமா? என்ற ேகள்வி ேதைவ இல்ைல.
கீைதயில் உள்ள கடைமையப் பற்றியும், அன்ைபப் பற்றியும் அறிந்தால்
ேபாதும்' என்றார் அந்த அவதார புருஷர்.

ருஷ்ய எழுத்தாளர் துர்கேனவ் எழுதிய ஒரு சிறுகைத: 'அந்த ஊரில் முழு

மூூடன் ஒருவன் இருந்தான். ஒரு நாள், புகழ்ெபற்ற ஞானி ஒருவரிடம் வந்து,
'நான், புத்திசாலியாக மாற என்ன வழி?' என்று ேகட்டான். 'நீ உண்ைமயில்
புத்தி சாலியாக ேவண்டுமா? அல்லது புத்திசாலிேபால் ேதாற்றம் தந்தால்
ேபாதுமா?' எனக் ேகட்டர் ஞானி. உடேன அந்த மூூடன், 'எல்ேலாருக்கும் நான்
புத்திசாலி ேபால் ேதான்றி னால் ேபாதும்' என்றான். அவன் ெசவிகளில்,
எைதேயா ரகசியமாகக் கூூறினார் ஞானி. அன்று முதல் அவைன,
புத்திசாலிெயன்று ஊேர ெகாண்டாடியது. ஞானியிடம் ஒருவர் ெசன்று, 'அந்த
மூூடைன ஒேர நிமிடத்தில் எப்படிப் புத்திசாலியாக்கினீர்கள்?' என்று
ேகட்டார்.

'யார் என்ன ெசான்னாலும், அைதப் பற்றி உனக்கு எதுவும் ெதரியாமல்

ேபானாலும் அைத மறுத்துப் ேபசு என்ேறன்; அவ்வளவுதான்! உண்டு என்று
நிரூூபிக்கத்தான் அறிவு ேதைவ. இல்ைல என்று மறுக்க எதுவும் ேதைவ
இல்ைல' என்றார் புன்முறுவலுடன் அந்த ஞானி. அந்த வைக அறிவாளிகேள நம்
ஊர் நாத்திகர்கள்.

'உள்ளது ேபாகாது: இல்லது வாராது' என்று நம்பும் இைற உணர்வாளர்கள்

அன்ேப வடிவான ஆண்டவைன ஆலயத்தில் தரிசித்து, அன்புருவாக ெநகிழ்ந்து
நிற்ேபாம்.ஆன்மாக்கள் அன்பில் லயிக்கும் ஆலயேம நம் அழுக்குகள்
கைளயும் பலிபீடம். ஆலயம் ெதாழுவது சாலவும் நன்று.
மமமமமமம மமமம மமமமமம மமமமமமம...

அத்ைவதம்

மமைவதம் என்றால் இரண்டு. அத்ைவதம் என்றால் இரண்டற்றது.

ஜீவாத்மாவும் பரமாத்மாவும் ேவறு ேவறு என்பது துைவதம்.
பரமாத்மாவுடன், ஜீவாத்மா இரண்டறக் கலப்பதற்குரிய பாைதையக்
காட்டுவேத ஆதிசங்கரர் கண்டு ெதளிந்த அத்ைவதம்.

'இருப்பது இரண்டல்ல; ஒன்றுதான்' என்றார் சங்கரர். 'பிரம்மம்

மட்டுேம உள்ளது. மற்றைவ அைனத்தும் மாயத் ேதாற்றங்கள்'
என்பது அவரது சித்தாந்தம். இதற்குப் 'பிரதிபிம்ப வாதம்'
என்று ெபயர். வானில் ெதரியும் சந்திரன் ஒன்ேற! ஆனால், அது
எண்ணற்ற ஏரி, குளம், ஓைட, கடல் என்று எல்லா நீர்
நிைலகளிலும் பிரதிபலிக் கிறது. ஒன்றுதான் நிலவு; பிம்பங்கள்
பற்பல! பிம்பம் என்பது ெவறும் ேதாற்றம். ஒவ்ெவாரு நீர்
நிைலயும் இல்லாமல் ேபானால், இந்த பிம்பங்கள் தானாகேவ
காணாமல் ேபாகும். இறுதியில், உண்ைமயான நிலவு மட்டுேம எஞ்சி நிற்கும்.
ஜீவாத்மாக்களாகிய நாம் அைனவரும்... அழியாத, நிைலெபற்ற ஒற்ைறப்
பிரம்மத்தின் ஒளியில் ேதான்றும் பிம்பங்கேள. இந்தப் ெபாய்த் ேதாற்றங்கள்
மாறக் கூூடியைவ; மைறயக் கூூடியைவ. ஆனால் நாம் முயன்றால், நாேம
பிரம்மமாகி விடலாம். அதற்கு, நம்முள் ஞானத் ேதடல் நடக்க ேவண்டும். 'நான்'
என்ற அகங்காரமும் 'எனது' என்ற மமகாரமும் மனதில் படியாமல் பார்த்துக்
ெகாண்டால்தான் ஞானத் ேதரில் நமக்கு, இைறவனிடம் ெசன்று ேசர இடம்
கிைடக்கும்.

71
'நான்' என்ற உணர்ேவ ஆணவ மரத்தின் ஆணிேவர். ெநஞ்ச நிலத்தில் அது கிைள
பரப்பி, விழுதூூன்றி விட்டால், இதயம்
முழுவதும் அறியாைம இருள் படர்ந்து
விடும். அப்ேபாது, ஞான ெவளிச்சம் வந்து
ேசர வாய்ப்பு இருக்காது. 'எனது' என்ற எண்ணேம, எல்லாவற்ைறயும்
ெசாந்தமாக்கத் துடிக்கும் சுயநலத்தின் ெசவிலித் தாய். சுயநலேம பாவங்களின்
பிறப்பிடம். சுயநலம் சூூழ்ந்த மனதில், சுவாமிக்கு ேவைல இல்ைல.

'சுவாமி யார்? 'ஸ்வம்' என்றால் உைடைம. சுவாமி என்றால் உைடயவர்.

பிரபஞ்சம் முழுவைதயும் உைடைமயாகக் ெகாண்டவேர சுவாமி. நாம் அைன
வரும் அவருைடய ெசாத்து. நமது ெசாத்ைத, நாம் விரும்பியபடி வினிேயாகிக்கும்
உரிைம நமக்கு இருப்பது ேபால், நம்ைம விரும்பியபடி வழிநடத்தும் உரிைம
இைறவனுக்கு இருக்கிறது. 'நான், நான் என்று அைலபவர்கள், 'எல்லாம்
ஆண்டவனுக்குச் ெசாந்தம்' என்ற உண்ைமைய உணர்ந்தால், இப்படிக்
கிடந்து அைலய மாட் டார்கள்!' என்கிறார் காஞ்சி மகா ஸ்வாமிகள்.

மனம் உள்ள வைர ஆணவம் இருக்கும். மனம் அழிந்தால், மனிதனுக்கு எல்லா

தைளகளில் இருந் தும் விடுதைல கிைடக்கும். மனம் அவ்வளவு எளிதில்
அழிந்து விடுமா, என்ன? எண்ணங்களின் பிறப்பிடம்தாேன மனம். 'ஒேர
சிந்தைன' என்ற திைச ேநாக்கி முதலில் நமக்கு முயற்சியும் பயிற்சியும் ேதைவ.
பிணத்ைத எரிக்க ஒரு நீண்ட கழி பயன் படுத்தப்படும். ெநருப்ைபக் கிளறக்
கிளற அதன் நீளம் குைறயும். முடிவில் எஞ்சிய கழியும் பிண ெநருப்பில்
எறியப்படும். முடிவில் கழிேய காணாமல் ேபாகும். 'ஒேர சிந்தைன'
எண்ணங்கைளக் கழித்து, இறுதியில் அதுவும் இல்லாமற் ேபாய் விடும்.
இைதேய 'மேனா நாசம்' என்பர். அந்த நிைலைய ேநாக்கி நடந்தால்தான்
அத்ைவதம் ைககூூடும்.

ஜாஜலி என்ற முனிவர் காட்டில் கடுந் தவம் ெசய்தார். அவர் தவத்தில்

ஈடுபட்டிருந்த நிைலயில், ஓர் ஆண் குருவியும் ஒரு ெபண் குருவியும்
முனிவரின் சிக்குற்ற சைடயில் கூூடு கட்டி வாழ்ந்து, முட்ைடயிட்டுக்
குஞ்சு ெபாரித்தன. குஞ்சுகள் வளர்ந்து ெபரிதான பின்பு, பறைவகள்
அைனத்தும் அங்கிருந்து அகன்றன.

'எனது தவக் ேகாலத் திலும் பறைவகளுக்கு அைடக்கலம்

அளித்து, தர்மத்ைதப் பழுதின்றிப் பாதுகாத்து, உயர் நிைலைய
அைடந்து விட்ேடன். என்ைனப் ேபால் தர்மத்ைத என்றும்
தவறாமல் எவரால் கைடப்பிடிக்க முடியும்?' என்று
முனிவரின் மனம் ஆணவம்

அைடந்தது. அப்ேபாது, வானத்திலிருந்து அசரீரி ஒலித்தது.

'காசியில் இருக்கும் துலாதரனுக்கு நீ சமம் ஆக மாட்டாய்!'
என்ற குரல் ேகட்டுக் கலங்கிய ஜாஜலி, துலாதரைன ேநரில்
காண விரும்பி, காசிைய ேநாக்கி நடந்தார்.

ஜாஜலி ஒரு பிராமணர். அவர் ெசன்று சந்தித்த துலா தரேனா வணிகம் ெசய்யும்
ைவசியன். ''தைலயில் கூூடு கட்டிய குருவிகைளப் பாதுகாத்துப் புண்ணியம்
ேசர்த்த முனிவேர வருக!'' என்று அவன் வரேவற்றேபாது ஜாஜலிக்கு வியப்பு
ஏற்பட்டது. ''ைவசியேன! என்ைன, முன்னேம அறிந்தவன் ேபால் வரேவற்கிறாய்.

72
உனக்கு எப்படி இவ்வளவு ஞானம் கனிந்தது?'' என்றார் முனிவர்.

''எனது ெதாழிைல ேநர்ைமயாக, தர்மம் தவறாமல் ெசய்கிேறன். நான், எனது என்ற

எண்ணம் எனக்கு இல்ைல. நீரில் மிதக்கும் ஒரு கட்ைட, ேவெறாரு கட்ைடயு
டன் ேசரும்; சிறிது ேநரத்தில் பிரியும். இைல- தைழகளும் அந்தக் கட்ைடயில்
வந்து ஒட்டிக் ெகாள்ளும்; அடுத்த சில கணங்களில் விட்டு விலகும்.
வாழ்க்ைக நதியில், மனிதனுக்கும் பல ெசாந்தங்கள் ேசரும். பிறகு,
ஒவ்ெவான்றாக ஒதுங்கும். நிச்சயமற்ற இந்த வாழ்க்ைகப் பிரவாகத்தில், 'நான்'
என்ற ஆணவ மும் 'எனது' என்ற பந்தமும் அர்த்தமற்றைவ. பிற உயிர்களுக்குத்
துன்பம் தராமல் இருப்பேத எல்லா தர்மங்களிலும் உயர்ந்தது.

விைளவுகைள எதிர்பாராமல் கடைமயாற்றுவதும், பிரபஞ்சம் முழுவதும்

ஆண்டவனின் உைடைம என்று உணர்ந்து நடப்பதும், எைதயும் 'என்
ெசாந்தம்' என்று ஆணவம் ெகாள்ளாமல், பரம் ெபாருளிடம் சரண் அைடவதுேம
ஞானம். அறிவில் ெதளிவிருந்தால், இந்த ஞானத்ைத எவரும் அைடயலாம்!''
என்றான் துலாதரன்.

'ஞான ேயாகம்' நடத்த, நாம் கானகம் ெசன்று தவம் இருக்க ேவண்டியதில்ைல.

சாதாரண ெலௌகீக வாழ்க்ைகயிேலேய ஒருவன், 'அத்ைவதி'யாக முடியும்
என்பைதயும் அது உணர்த்துகிறது.

நமது ஆணவேம அடுத்தவர் மனம் புண்பட அடிப் பைடக் காரணமாகிறது. நமது

அறிவு, ெசல்வம், வலிைம, அழகு என்ற ஒவ்ெவான்றுக்காகவும் நாம் கர்வம்
ெகாள்கிேறாம். உலகேம நம்ைமப் பாராட்ட ேவண்டும் என்று எதிர்பார்க்கிேறாம்.
நமது எதிர்பார்ப்பு ெபாய்யாகப் ேபானால், ஏமாற்றம் ஏற்படுகிறது.
ஏமாற்றத்தால் ஆணவம் அடிபடுகிறது. ஆணவத்துக்கு விழுந்த அடியில்,
மனம் ரணமாகிறது. ரணப்பட்ட மனம், இன்ெனாரு மனைதக் காயப்படுத்தத்
துடிக்கிறது.

இவ்வளவுக்கும் காரணம், 'நான்' என்ற அகந்ைத. அதனால்தான் வள்ளலார்,

'அகங்காரக் கிழங்ைக மனத்தின் அடியிலிருந்து அகழ்ந்து எடுத்து
அப்புறப்படுத்த ேவண்டும்' என்கிறார்.

புத்தரின் ெநருங்கிய சீடன் ஆனந்தன். உறவில்... புத்தருக்கு, அவன்

அண்ணன் முைற! நாற்பது ஆண்டுகளுக்கு ேமலாக புத்தருடன் விலகாமல்
வாழ்ந்தவன். புத்தரிடம் யார் யாேரா சீடர்களாக இருந்து, ஞானம் ெபற்றனர்.
ஆனால், ஆனந்தனுக்ேகா புத்தர் கண் மூூடிய கைடசி நாள் வைர ஞானம்
கிட்டவில்ைல.

புத்தர் மரணத்தின் மடியில் விழுந்த நாளில், ''இவ்வளவு காலம் உங்களுடன்

இருந்தும் ைக வராத ஞானம், இனிேமலா எனக்கு வாய்க்கப் ேபாகிறது?'' என்று
வருந்தினான் ஆனந்தன்.

''ஆனந்தா! 'எனக்கு மூூத்தவன்' என்பைத இன்று வைர நீ

மறக்கவில்ைல. அந்த நிைனப்பில், உனக்கு ஒரு கர்வம்
இருக்கிறது. நான், உன்னுடேனேய இருக்க ேவண்டும்,
உறங்க ேவண்டும் என்று நீ விதித்த நிபந்தைனைய நான்
ஏற்றுக் ெகாண்ேடன். எனக்ேக நிபந்தைன விதித்தவன்
என்ற அகந்ைதயும் உன்ைன விட்டு அகலேவ இல்ைல.

73
'நான்' இருக்கும் வைர, உனக்கு ஞானம் வர வாய்ப்பு இல்ைல. 'நான்'
இறந்ததும் ஒருேவைள நீ ஞானி ஆகலாம்' என்று ெசால்லிய பின், புத்தர் கண்
மூூடினார்.

புத்தரின் மைறவுக்குப் பிறகு, 'சங்கம்' கூூடியது. சீடர்கள் ஒவ்ெவாருவரும்

புத்தரிடம் அறிந்தைத எழுதத் ெதாடங்கினர். ஆனந்தைன எவரும்
அைழக்கவில்ைல. மண்டபத்துக்கு ெவளிேய நின்றிருந்த ஆனந்தன், புத்தர்
ெசான்ன ஞான ெமாழிகைள ேயாசித்துப் பார்த்தான். ஒன்றும் அவன் நிைனவில்
நிழலாடவில்ைல. புத்தர் மைறந்த ேபாதும் அழாதவன், அன்றுதான் முதன்
முதலாக விம்மி விம்மி அழுதான். அந்த அழுைகயில் அது வைர அவைனப்
பற்றியிருந்த ஆணவம் அடிேயாடு அழிந்தது. சீடர்கள் அழுகுரல் ேகட்டு
ெவளிேய வந்தனர். 'இப்ேபாதுதான் உனக்கு ஞானம் கனிந்தது' என்று கூூறி
அவைன உள்ேள அைழத்துச் ெசன்றனர்.

மேனாநாசம் ெசய்துவிட, நாம் அைனவரும் முற்றும் துறந்த முனிவர்கள்

இல்ைல. அைனவரும் முனிவராக அவசியமும் இல்ைல. இந்து சமயம்,
இைறவேனாடு இரண்டற இைணவதற்கு ஒேர யரு வாசற் கதைவ மட்டும் திறந்து
ைவக்க வில்ைல. ஆதிசங்கரரின் ஞான ேயாகம் அைனவருக் கும் சாத்தியம்
இல்ைல. ஸ்ரீராமானுஜர் ேபாற்றும் பக்தி ேயாகம், பாமரரும்
பின்பற்றக்கூூடியது. இைறவனிடம் எல்ைலயற்ற அன்புடன் சரணைடந்து,
பிரபஞ்சத்தின் உயிரினங்களுக்கு உறுதுைணயாக இருந்து, அன்பிேல மிதந்து,
அன்பிேல நைனந்து, அன்பிேல ெநகிழ்ந்து, அன்பிேல மகிழ்ந்து, அன்புருவாய்
வாழ்ந்தால் அதுதான் உயர்ந்த பக்தி மார்க்கம்.

'எனக்கு ஞானமும் இல்ைல; பக்தி ெசய்ய ேநரமும் இல்ைல. எனக்கு வாய்த்த

வாழ்க்ைகக் கடைமகைள அறத்துக்குப் புறம்பின்றி, அன்றாடம்
சிரத்ைதயுடன் ெசய்து வருகிேறன். என்னால் ஆயிரம் உயிர்கள் நன்ைம
அைடகின்றன. மண்ணில் எந்த ஜீவனுக்கும் மறந்தும் நான் தீங்கிைழப்பது
இல்ைல' என்கிறீர்களா... நல்லது. நீங்கள் கைடப்பிடிப்பதுதான் கர்ம ேயாகம்.
கடவுைள நீங்கள் கருதாமற் ேபானாலும் அந்தக் கடவுள் உங்களிடம் உறவாட,
உங்கள் வாசல் ேதடி வருவான்.

'நான் யார் ெதரியுமா?' என்ற ஆணவம் மனிதைன விலங்காக்கும். 'எல்லாம்

அவன் ெசயல்' என்று சிந்திக்க ைவக்கும் அடக்கம், ஆண்டவனுடன் நம்ைம
ஐக்கியமாக்கும். புலன் நுகர்ச்சிேய வாழ்க்ைக என்று விலங்ைகப் ேபால்
கீழ்ேநாக்கி இழிந்து ேபாவது அதமம். சாதாரண மனிதனாகேவ ெசத்துப் ேபாவது
மத்திமம். இைறைமயுடன் அத்ைவதம் ெகாள்ள இதயம் விைழவேத உத்தமம்.
மமமமமமம மமமம மமமமமம மமமமமமம...

74
'மமமகம்' என்ற பதத்துக்கு... ெசயல்திறன், மனச் சம நிைல, வலிந்து நாேம
வரவைழத்துக் ெகாண்ட வருத்தங்களில் இருந்து விடுபடல்... என்று விதம்
விதமாக விளக்கம் தருகிறது பகவத் கீைத. தமிழில்,
'ேயாகம்' என்றால் 'ெபாருந்துதல்' என்று ெபாருள்.
மனம் எைத சிந்திக்கிறேதா, அதனுடன் முற்றாகப்
ெபாருந்தி விடுவேத ேயாகம். இந்த ேயாகநிைல, கீைத
குறிப்பிடும் மனச் சமநிைல உள்ள மனிதர்களுக்கு
மட்டுேம சாத்தியம். மனச் சமநிைலயில்தான் ெசயல்
திறன் சிறக்கும்; துயர மற்ற ேபரின்பப் ெபருவாழ்வு
பிறக்கும். இதுேவ கீைத காட்டும் பாைத.

'என்னளவில் கல்வியின் சாரம் மன ஒருைமதான்.

தகவல்கைளச் ேசகரிப்பதன்று கல்வியின் ேநாக்கம்.
நான் மீண்டும் படிக்க ேநர்ந்
தால், ஒருேபாதும் தகவல்கைளச் ேசகரிக்க மாட்ேடன்' என்றார் சுவாமி
விேவகானந்தர். மன ஒருைமப்பாட்டின் மூூலம் மைலையக் கூூட அணு
அணுவாக உைடத்து எறிய முடியும் என்பது அவர் நம்பிக்ைக. மன ஒருைமதான்
ேயாகத்தின் அடிநாதம். ேயாகம் பயின்று விட்டால் இன்பம் தரும் மயக்கமும்
துன்பம் தரும் கலக்கமும் இல்லாமல் ேபாய்விடும் என் கிறது பகவத் கீைத.

ஓைச வரும் திைசயில் சிந்ைதையச் ெசலுத்தி மான் ஓடாமல் ேவடனிடம்

பிடிபடும். ெபண் யாைனயின் ஸ்பரிசத்தில் ஆண் யாைன மயங்கி,
மைறக்கப்பட்ட பள்ளத்தில் விழும். விளக்கின் ஒளிையக் கண்டு விைரந்து
வரும் விட்டில் பூூச்சி அதில் விழுந்து கருகும். சுைவயில் மயங்கும் மீன்,
தூூண்டிலில் அகப்படும். பூூவின் மணத்தில் கவர்ந்து இழுக்கப்படும்
வண்டு, அந்தப் பூூவின் இதழ்கள் குவியும்ேபாது அதற்குள் சிைறப்பட்டு
மாளும்! ஐந்து புலன்களில் ஒவ்ெவான்றின் ஆைசயாலும் மான், யாைன,
விட்டில், மீன், வண்டு ஆகியைவ அழிகின்றன. மனித இனேமா ஐந்து
புலன்களாலும் மரணத்ைதத் ேதடிக் ெகாள்கிறது. இதனால்தான் நம் ஐந்து
புலன்கைளயும் மரணேதவனின் இருப்பிடங் களான 'பஞ்சத்வம்' என்கிறது
விேவக சூூடாமணி. நம் புலன்கைள ஆட்டுவிப்பது நமக்குள் இருக்கும்
அசுர மனம். அந்த மனத்ைத அங்கும் இங்கும் அைலய விடாமல், ஒரு நிைலயில்
ெபாருந்தச் ெசய்வேத ேயாகம்.

ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர் ஒரு நாள், கங்ைக நதிக் கைரயில் ஓய்வாக

அமர்ந்திருந்தார். அவைரத் ேதடி ேயாகி ஒருவர்
வந்து ேசர்ந்தார். ஆணவம் மிகுந்தவர் அந்த
ேயாகி. பரமஹம்சரிடம், ''என்ைனப் ேபால் கங்ைக நீரின் ேமல் நடந்து
உங்களால் கைரையக் கடக்க முடியுமா?'' என்று ேகட்டார்.

''நீர் ேமல் நடக்கும் ேயாகத்ைத எவ்வளவு காலம் பயின்றீர்கள்?'' என்று

வினவினார் பரமஹம்சர். ''இமயத்தில் 18 ஆண்டுகள் ேநான்பிருந்து, கடும்
ேயாகாசனம் பயின்று, இந்த ஸித்தி ைகவரப் ெபற்ேறன். உங்களால் நீரில் நடக்க
இயலுமா?'' என்று ெபருமிதத் துடன் ேகட்டார் ேயாகி.

அவைரப் பார்த்து புன்னைகத்தார் பரமஹம்சர். ''அப்பேன, அந்த அளவுக்கு

நான் முட்டாள் இல்ைல. கங்ைகயின் அக்கைரக்கு ெசல்ல விரும்பினால்
படகுக்காரனிடம் இரண்டு ைபசா ெகாடுத்தால் ேபாதும். அவன், என்ைன
அக்கைரயில் ெகாண்டு ேபாய் விடுவான். 18 ஆண்டுகைள வீணாக்கி நீ
சம்பாதித்த ேயாக சக்தி, இரண்டு ைபசாவுக்குத்தான் சமம். ேவண் டாத இந்த

75
விைளயாட்டில் எனக்கு எப்ேபாதும் விருப்பம் இல்ைல!'' என்றார்.

நாம் எந்தச் ெசயைல ெசய்தா லும் அதில் சிரத்ைதயுடன் மனைத ெசலுத்தி,

முழுைமயான அர்ப்பணிப்பு உணர்வுடன் ெசய்ய ேவண்டும்.
'எப்ேபாெதல்லாம் மனம் நிைலயற்று அைலகிறேதா, அப்ேபாது மனைத
ஆத்மாவின் வசத்தில் நிைலநிறுத்த ேவண்டும்' என்று கீைதயில்
வழிகாட்டுகிறார் ஸ்ரீகிருஷ்ணர். 'ேயாகி தனியான இடம் ேதடி அமர்ந்து, தன்
மனைத ெவல்ல ேவண்டும்' என்று பகவத் கீைத பாடம் ெசால்கிறது. 'தனியாக
இருந்துதான் சுகத்ைத அனுபவிக்க ேவண்டும்' என்று ேபாதிக்கும்
ஆதிசங்கரர், 'ஏகாந்ேத சுகம் ஆஸ்யதாம்' என்றார். குடும்ப வாழ்க்ைகயின்
சந்தடியில் உழலும் சாதாரண மனிதர்கள், தனிைமைய எங்ேக ேபாய் ேதடுவது?
எங்கும் ேபாக ேவண்டாம். இருக்கும் இடத்திேலேய சிறிது ேநரம் சிந்ைதைய
நிைலநிறுத்த, நம் முன் ேனார்கள் அனுபவத்தில் கண்டு ெதளிந்து நமக்கு
வழங்கிச் ெசன்ற வரம்தான் தியானம்.

'குதிைரகள் கடிவாளம் பூூட்டப்படாவிடில், கண்ட

திைசயிலும் ஓடும். அடங்காத குதிைரகளால் ஆபத்து
கூூட ேநரும். ேதரில் உள்ளவைர கீேழ விழச் ெசய்து
மரணத்தில் தள்ளும். புலன்கள் நம் கட்டுப்பாட்டில்
இல்லாமல் ேபானால், காலப்ேபாக்கில் அைவ நம்
உடைலயும் உயிைரயும் அழித்து விடும். புலன்கைள
வசப்படுத்த முதலில் மனத்ைத வசப்படுத்த
ேவண்டும்' என்கிறது விதுரநீதி. மனத்ைத
வசப்படுத்துபவேன ேயாகி. ஒேர நாளில், நாம் ேயாகியாக
மாற முடியாது. மனம் ெசயலில் ெபாருந்தும் வைர தியானம்
பழக ேவண்டும்.

'புதிதாகப் பிறந்த கன்றுக்குட்டி நிற்கக் கற்பதற்கு முன்பு தடுமாறிப் பல

தடைவ கீேழ விழுகிறது. அேதேபால் ஆத்ம சாதனத்திலும் ெவற்றி அைடவதற்கு
முன்னால் அடிக்கடி ேதால்விகள் ேநரிடும்' என்றார் பரம ஹம்சர்.

நம் மனங்கைள ஒருநிைலப்படுத்தி ஒவ்ெவாருவரும் கர்மேயாகிகளாக இந்த

மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வலம் வர முடியும். தனது ெதாழில் எதுேவா,
அைதச் ெசய்வது கர்மம். அைத மன ஒருைமயுடன் சிரத்ைத குைறயாமல்
ெசய்வதுதான் கர்ம ேயாகம். ெசய்யும் கர்மத்ைத இைற வனுக்காகவும்
குடும்பத்துக்காகவும் இரண்டாகப் பிரித்துச் ெசய்ய ேவண்டியதில்ைல.
ெதய்வீகம், ெலௌகீகம் என்று பகவத் கீைத கர்மத்ைதப்
ேபதப்படுத்தவில்ைல. உயர்ந்தது- தாழ்ந்தது என்று, ெசய்யும் ெதாழிைல அது
சிறுைமப்படுத்தவும் இல்ைல. தான் ெசய்யும் ெசயல் அைனத்தும்
ஈசனுைடயது என்ற இைறயனுபவத்தில் ெபாருந்திவிடுவேத உண்ைமயான
ேயாகம்.

ெசய்யும் ெசயல் எதுவாயினும் அது இைறவனுக் காகச் ெசய்வது என்ற

எண்ணம் கனிந்து விட்டால், ெபாருள்களின் மீது பற்று தானாகேவ கழன்று
விடும். சுவாமி சிவானந்தர் ஒரு கைத ெசால்வார்.

ஞானி ஒருவரிடம் வந்த ெசருப்பு ஒன்று, அவரிடம் தனது மனக்குைறைய

ெவளிப்படுத்தியது. 'வணக்கத்துக்குரிய ஞானிேய! என் பரிதாப நிைல ையக்
ேகளுங்கள். நான், என் எஜமானைர இரவும் பகலும்... அவரின் கால்கைள

76
கல்லும் முள்ளும் காயப்படுத்தாமல் காக்கிேறன். அவரின் உள்ளங்
கால்களில் அழுக்குப் படியாமல் பார்த்துக் ெகாள்கிேறன். ஆனால் அந்த
நன்றியற்ற மனிதர், என்ைன எப்ேபாதும் கதவுக்கு ெவளிேய விட்டு விடுகிறார்.
இந்தஅவமானத்ைத என்னால் ெபாறுத்துக் ெகாள்ள முடியவில்ைல' என்று
கூூறி அழுதது.

இைதக் ேகட்ட ஞானி, ''காலணிேய! நீ கர்ம ேயாகத்தில்

சிறந்து விளங்குகிறாய். உன் சுயநலத்ைதத் தியாகம்
ெசய்து விட்டு, எஜமானருக்கு ெதாண்டு ெசய்கிறாய்.
அவரின் பாதத்ைத நீ தாங்குவதன் மூூலம் எல்லாத்
துன்பங்கைளயும் தாங்கிக் ெகாள்கிறாய். நீ
தியாகத்தின் திருவுருவம். ஒரு கர்மேயாகி தனது
பணிையேய ெதய்வ வழிபாடாகக் கருதிச் ெசய்ய
ேவண்டும். ைகம்மாறாக எைதயும் எதிர்பார்க்கக்
கூூடாது. இைறவேன எல்லா வடிவங்களிலும் இருக்கிறார். எல்லாப்
பணிகைளயும் இைறவன் பணியாகக் கருகிச் ெசய்தால், பாராட்ைட
எதிர்பார்க்கத் ேதான்றாது. மதிப்பு- அவமதிப்பு, இன்பம்- துன்பம், லாபம்-
நஷ்டம் ஆகியவற்ைற சமமாகக் கருதிச் ெசயல்படுவேத சிறந்த கர்ம ேயாகம்''
என்றார்.

ேதவலர் என்ற பிரம்ம ரிஷியின் மகளான சுவர்ச்சைல மணப் பருவம்

அைடந்தாள். ேவத ெநறியிலும் வாழ்க்ைக ஒழுக்கத்திலும் சிறந்து விளங்கும்
ஓர் ஆண்மகைன அவளுக்கு நாயகனாக்க விரும்பினார் ேதவலர். தந்ைதயின்
மனம் அறிந்த சுவர்ச்சைல, ''குருடும், குருடு இல்லாதவருமான ஒருவைரேய
நான் மணக்க விரும்புகிேறன்'' என்றாள். ேதவலர் திைகத்தார். 'ஒேர ேநரத்தில்
குருடாகவும் குருடற்றவனாகவும் யார் இருப்பான்? அவைன எங்ேக
ேதடுவது?' என்று ேயாசித்தார். சுவர்ச்சைல ேவண்டியபடி ஒருவனும்
வராததால், திருமணம் நடக்காமேல காலம் கடந்தது. ஒரு நாள் உத்தாலகரின்
மகன் சுேவதேகது, ேதவல ரிடம் முைறப்படி ெபண் ேகட்டு நின்றான். ேதவலர்
தன் மகளின் நிபந்தைனையத் ெதரிவித்தார்.

சுவர்ச்சைலயிடம் ெசன்ற சுேவதேகது, ''ெபண்ேண, உன்

நிபந்தைனப்படி நான் குருடும் குருடு அல்லாதவனுமாக
இருக்கிேறன். எந்தக் கண்ணால் மனம் நிைனக்கிறேதா,
புத்தி உண்ைமைய அறி கிறேதா, உலகம் வசப்படுகிறேதா,
அந்த ஞானக் கண் எனக்கு இல்லாததால் நானும் ஒரு
வைகயில் குருடேன! சாதாரண உலகப் பார்ைவயில், நாள்
ேதாறும் ெசய்ய ேவண்டிய பணிகைளப் பற்றுதல்
இல்லாமல் ெசய்கிேறன். காரியமான பிரபஞ்சத்ைத யும்,
காரணமான பரம்ெபாருைளயும் ெநஞ்சில் சிந்தித்த
வண்ணம் ெசயல்படுகிேறன். எல்லாப் பணிகளிலும் நான்
கடவுைளேய காண்கிேறன். இந்த வைகயில் நான் குருடு
அல்லாதவனாக இருக் கிேறன்!'' என்றான். சுவர்ச்சைல மகிழ்ச்சியுடன்
சுேவதேகதுவுக்கு மாைலயிட்டாள். இது அம்புப் படுக்ைகயில்
ஆேராகணித்தபடி தருமனுக்குப் பீஷ்மர் ெசான்ன தத்துவக் கைத.

நாம், சுேவதேகதுைவப் ேபால் எல்லாச் ெசயல்க ளிலம இைறவைனக் காணும்

உலகப் பார்ைவ உைடயவர்களாக இருந்தால் ேபாதும். நமக்ெகன்று
விதிக்கப்பட்ட பணிகைள இைறப்பணியாய் நிைனப்ேபாம். அந்தப் பணிகளில்

77
ஈடுபடும்ேபாது மனத்ைத ஒருமுகப்படுத்துேவாம். மனம் ஒருமுகப்பட
தியானம் பயில்ேவாம். ெசயல்கைளத் துறப்பது சந்நியாசம். ெசயல்களின்
விைளவுகைளத் துறப்பேத கர்மேயாகம். 'ஊருக்கு உைழத்திடல் ேயாகம். பிறர்
நலம் ஓங்கிடுமாறு தன்ைன வருத்துதல் யாகம்' என்றான் பாரதி.
ேயாகத்துக்கும் யாகத்துக்கும் பாரதிையப் ேபால் இலக்கணம் வகுத்தவர்
எவரும் இல்ைல.
மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வாழலாம்....

வாழ்க்ைக எனும் நாணயத்தில், இன்பம் ஒரு பக்கம்;

துன்பம் மறு பக்கம். இன்பங்களில் மட்டுேம இறுதி வைர
மிதந்த அரசனும் இல்ைல; துன்பங்களில்

மட்டுேம இறக்கும் வைர துடித்த ஆண்டியும் இல்ைல.

ஒவ்ேவார் இன்பத்தின் முடிவிலும் துன்பம் ஒன்று
இருக்கும். இேத ேபால், ஒவ்ெவாரு துன்பத் தின்
எல்ைலயிலும் ஓர் இன்பம் பிறக்கும்.

மனித வாழ்வில் சுகம்- துக்கம் இரண்டுேம ேதர்ச்

சக்கரம் ேபால் சுற்றிச் சுற்றி வரும். மனிதர்களது
அைனத்து துன்பங்களுக்கும் மனேம காரணம்.
நிைனக்கத் ெதரிந்த மனம் மறக்கத் ெதரியாமல் தவிக்கிறது;
அைடயமுடியாதவற்றின் மீது ஆைச ைவத்து அன்றாடம் அைலபாய்கிறது.
ஒன்ைற அைடந்து விட்டால் மைலயளவு மகிழ்ச்சி ெகாள்ளும் மனம், விரும்பிய
ஒன்ைற இழந்து விட்டால் கடலளவு கவைல ெகாள்கிறது. இன்பமும்
துன்பமும் பாதிக்காத மனச் சமநிைல உள்ளவேன 'ஸ்திதப் பிரக்ஞன்'

என்கிறது கீைத.

எள்ளில் எண்ெணய் இருப்பதால்தான், அது ெசக்கில் அைரபடுகிறது. மனதில்

ஆைச அளவற்றுப் பிறப்பதால்தான் மனித இனம் துயரங்களில்
அைலக்கழிக்கப்படுகிறது.

'சுகத்தின் ேமல் அமர்ந்துதான் துக்கம்

வரும்' என்பது நம் முன்ேனார்,
அனுபவத்தின் மூூலம் அறிந்த உண்ைம. சுகேமா துக்கேமா இரண்டுேம

நிைலயற்றைவ. சுக- துக்கங்களால் பாதிக்கப்படுப வர்கள் அைனவரும்

விேவகம் ைககூூடாதவர்கள். இரவு- பகல், உறவு- பைக, இன்பம்- துன்பம்,
இருள்- ஒளி, விருப்பு- ெவறுப்பு, ஜனனம்- மரணம், இல்லறம்- துறவறம் என்ற
இருைமயின் இருப்பில்தான் உலகம் இயங்குகிறது.

'வாழ்வின் உன்னதமான சம்பவங்கள் இருள்-ஒளி என இந்த இரண்டின்

ஒத்துைழப்பால் நிகழ்கின்றன. விைத ஊன்றப்படுவது மண்ணில்- இருட்டில்!
ெசடி துளிர்ப்பது ெவளியில்- ஒளியில்! விைதயின் ேவர்கள் தைழத்துப் பரவுவது
பூூமிக்கடியில்- இருட்டில்! ெசடி நிமிர்ந்து மலர்வது ெவளியில்-
ெவளிச்சத்தில்! விைதைய ெவளிச்சத்தில் ேபாட்டால் மலர் வராது. மலைர
இருட்டில் மைறத்தால் விைத தராது. தாயின் வயிற்றில், ஆழ்ந்த இருட்டில்,
ஒளியின் சிறு கீற்றும் புக முடியாத அந்தகாரத்தில் உதித்து வளர்கிறது கரு.
உரிய காலத்தில் ஒளிக்கு வருகிறது, ேமலும் வளர! இருளும் ஒளியும் ஒேர

78
 ஜீவசக்தியின் ஆதாரம்!' என்கிறார் ஓேஷா.

'தடிைய எடுத்தபடி ஒருவன் தன்ைன ேநாக்கி

வருவைதக் கண்டு பசு, 'அடிக்க வருகிறான்'
என்றறிந்து ஓடி விடுகிறது. ஆனால், அதுேவ... ைக
நிைறயப் பசும்புல்லுடன் ஒருவர் வந்தால், அவைர
ேநாக்கி முன்ேனறுகிறது. இேத நிைலயில்தான்
மனிதர்களும் உள்ளனர். விருப்பு-ெவறுப்பு என்ற

தைளகளில் இருந்து விடுபட்டால்தான்

விலங்குகளின் கீழான இயல்புகளில் இருந்து
நம்ைம விடுவித்துக்ெகாள்ள முடியும்' என்று
பிரும்ம சூூத்திரத்தின் உைரயில் குறிப்பிடுகிறார் ஆதி சங்கரர்.

ஜனகர் ஒரு நாள் விைலயுயர்ந்த ஆைட- அணிகலன்களுடன், அறுசுைவ

விருந்துண்டு, உடைல வருத்தாத ெமல்லிய ெமத்ைதயில் படுத்து உறங்கினார்.
அப்ேபாது அவருக்கு ஒரு கனவு!

பைகயரசனிடம் நாட்ைடப் பறிெகாடுத்து, கந்தலாைடயில் ஒரு

பிச்ைசக்காரைனப் ேபால் பசியால் வாடித் தவிப்பதாகக் கனவு கண்டார்.
திடுக்கிட்டு விழித்தவர் சிந்தைனயில் ஆழ்ந்தார். கனவு, தன்ைனப்
பிச்ைசக்காரனாக்கி விட்டேத என்று கவைல ெகாண்டார். 'உண்ைமயில் நான்
அரசனா? அல்லது பிச்ைசக்காரனா?' என்ற ஐயம்

அவருள் எழுந்தது. ஆத்ம ஞானம் அவரது கண்கைளத் திறந்தது. அரசன்,

பிச்ைசக்காரன் என்ற இரண்டு

அபிமானங்களும் ஒழிந்து ேபதமற்ற நிைலைய அவர் ெபற்றார். ஜனகைரப் ேபால்

அைனவரும் ஆதல் எளிதன்று. நம்மில் பலர் திருதராஷ்டிரர்கள்!

குரு«க்ஷத்திரப் ேபாரில் நூூறு பிள்ைளகைள யும் பறிெகாடுத்த

திருதராஷ்டிரன், "என்ைன விட அதிகமாக துயரத்ைத அனுபவிப்பவன் இந்த
உலகில் ேவறு எவரும் இருக்க முடியாது'' என்று சஞ்சயனிடம் புலம்பினான்.

அப்ேபாது அைமச்சன் சஞ்சயன், "தவறுகளின் மூூலம் துன்பங்கள்

விைளயாமல் இருக்க, ெதாடக்கத்திேலேய ஒழுங்காக நடந்து ெகாள்ள
ேவண்டும். ெநறி தவறி நடப்பவன் இறுதியில்

வருந்த ேவண்டும் என்பது வாழ்வின் விதி. துக்கத்தில் மூூழ்கியவனிடம்

ெசல்வம் ேசர்வதில்ைல; ெவற்றியும் வாய்ப்பதில்ைல. துக்கப்படுவதால்
அைமதியின்ைம கூூடுேம தவிர குைறயாது. ஆைடயில் ெநருப்ைபச் சுமந்தவன்,
'சுட்டு விட்டேத' என்று தனது ெசயலுக்காக ெநாந்து பயன் இல்ைல. துயரம்
அனுபவித்தால் வளரும்; மறந்தால் மைறயும். உடைலப் பற்றிய ேநாைய
மருந்தினால் ஒழிப்பது ேபால், துக்கத்ைத அறிவினால் அழிக்க ேவண்டும்''
என்று அறிவுைர வழங்கினான்.

பிரம்மதத்தன் வாரணாசிைய ஆண்டேபாது, அவனிடம் சஞ்சயன் என்ற

ேதாட்டக்காரன் பணி புரிந்தான். ேதாட்டத்தில் இருந்து கனிகைளயும்,
மலர்கைளயும் பறித்து, தினமும் அரண்மைனயில் ெகாண்டு ேசர்ப்பது

79
 அவனது வழக்கம்.

ஒரு நாள் அரசன் அவனிடம், "நமது ேதாட்டத்தில்

ஏதாவது புதுைம உண்டா?'' என்று ேகட்டான். "சில

நாட்களாக கைலமான் ஒன்று ேதாட்டத்தில் சுற்றித்

திரிகிறது'' என்றான் சஞ்சயன். "அந்த மாைன
உன்னால் பிடித்துத் தர முடியுமா?'' என்று அரசன்
ஆைசயுடன் வினவினான்.

"ெகாஞ்சம் ேதன் ெகாடுங்கள். அந்த மாைனக்

ெகாண்டு வருகிேறன்'' என்ற சஞ்சயன், ேதன்
நிரம்பிய ஒரு குடுைவைய அரசனிடமிருந்து ெபற்று,

ேதாட்டத்துக்குத் திரும்பினான். ஆளரவம் ேகட்ட துேம மருண்ேடாடும்

மாைனப் பிடிக்க, அங்கிருந்த புல்ெவளியில் ேதைனத் ெதளித்தான். மானின்
விழிகளில் படாமல் மைறந்து நின்றான். யாருமற்ற ைதரியத்தில் கைலமான்
புல்ைல ேமய்ந்தது. ேதனில் நைனந்த புல்ைல ேமய்ந்தேபாது, மான் அந்தச்
சுைவயில் மயங்கியது.

அதன் அருகில் ெமள்ள வந்து நின்றான் சஞ்சயன். ஆைளப் பார்த்ததும் மான்

மருண்டது. ஆனாலும் ேதன்சுைவப் புல்ைல விட்டு விலக அதற்கு மனம்
வரவில்ைல. சஞ்சயன், புல்லில் ேதைனத்ெதளித்து அரண்மைனைய ேநாக்கிச்
ெசல்லும் வழி முழுவதும் பரப்பினான். புல்ைல ேமய்ந்தபடி கைலமான்
அரண்மைனக்குள் ெசன்று சிக்கியது. மனிதர்களும் இப்படித்தான்... ெலௌகிக
ஆைசகளில் உழன்று, உலகத் துன்பங்களில் சிக்கி விடுகின்றனர் என்கிறது
புத்த ஜாதகக் கைத.

'இந்த உலகில், பிறந்தது முதற்ெகாண்ேட இன்ப-துன்பங்கள், நதியின் பிரவாகம்

ேபால் இைடயறாது வந்து ெகாண்ேட இருக்கும். சுக- துக்கங்கைளச் சமமாகப்
பார்க்கத் ெதரிந்தவேன ஞானி. ெசல்வத் தால் சுகமும், வறுைமயால் துக்கமும்
ஏற்படும் என்று

எண்ணுவது ேபைதைம. வறியவனுக்குப் பைகவர் இல்ைல. அவைனக் கண்டு

எவரும் காழ்ப்பிைன ெகாள்வதில்ைல. ெசல்வம் உள்ளவனுக்கு எப்ேபா தும்
அச்சம் இருக்கும். ெசல்வத்ைதத் ேதடும்ேபாதும் துன்பம்; அைதக்
காக்கும்ேபாதும் துன்பம்.

வறியவனுக்கு திருடர் பயம் இல்ைல; அரசினால் துன்பம் இல்ைல;

உறவுகளால் துயரம் இல்ைல. பாய் விரிக்காத ெவறுந்தைரயில் படுத்தாலும்
அவனுக்கு நிம்மதியாக உறக்கம் வரும்.'

'ெபருஞ்ெசல்வம் பைடத்தவன் ெவளித் ேதாற்றத் தில்தான் சுகவாசி.

அவனுக்குள் ஒரு ேகாடி துக்கம் அைல ேமாதும். ெபாருைள விட்டவன்தான்
சுகப்படுகிறான். ெபரும்ெபாருள் ேசர்த்தவன் துன்பத் தில் தவிக்கிறான்.
அதனால்தான் வறுைமைய ஞானிகள் வரேவற்கின்றனர். அரச சுகங்கைளயும்

வறுைமையயும் துலாக்ேகாலில் நிறுத்துப்பார்த்ேதன். ஏழ்ைமதான் கனமாக

இருந்தது' என்று பீஷ்மரிடம் சம்யாக முனிவர் உைரத்தைத, அவர் தருமருக்கு

80
உபேதசித்தார்.

மண்ைண ஆளும் ேபாட்டியில் குரு«க்ஷத்திரேம ரத்த நதியில் குளித்தது. இரு

தரப்பிலும் எண்ணற்ற உயிர்கள் பலியிடப்பட்டன. எங்கு ேநாக்கினும் அழிவும்
நாசமும் ஊழிக்கூூத்தாடின. ெகௌரவர்கள் பூூண்டற்றுப் ேபாயினர். உப
பாண்டவர்கள் அைனவரும் உயிரிழந்தனர். மிகப் ெபரிய விைல ெகாடுத்துப்
பாண்டவர்கள் ேபாரில் ெவற்றி ெபற்றனர். ஆனால் அந்தப் ேபாரின் முடிவில்
கிைடத்த அரியாசனம், தருமருக்கு மகிழ்ச்சி தரவில்ைல. 'பிள்ைளகைளயும்
உறவினர்கைளயும் இழந்து ெபற்ற ெவற்றி என்னளவில் ெபரும் ேதால்வி

யாகப் படுகிறது. நம் வலிைமயின் மீது நாம் ெகாண்ட கர்வத்தாலும் அரசின்

ேமல் ைவத்த ஆைசயாலும் இன்று ெபரும் துக்கத்தில் ஆழ்ந்திருக்கிேறாம்.
நமது நிைலையப் பார்த்த பின் எவருக்கும் அரசாட் சியின் மீது ஆைச எழாது!
என் மனதில் துக்கேம மிஞ்சியிருக்கிறது' என்று உள்ளம் வருந்தினார்
யுதிஷ்டிரர்.

இன்பத்ைத விரும்பி ஏற்பது ேபால், துன்பத்ைதயும் மன வலிைமயுடன் நாம்

எதிர்ெகாள்ள ேவண்டும். முள்ளில்லாமல் ேராஜா இல்ைல. துன்பம் இல்லா
மல் மண்ணில் வாழ்க்ைக இல்ைல.

இன்பேம துன்பத்தின் வித்து. துன்பம்தான் மனிதனின் சிந்தைனையத்

தூூண்டுகிறது. இன்பத்தில் அவன் தன்னிைல இழக்கிறான். துன்பம்

வரும்ேபாது அவனுள் விழிப்பு உணர்வு பிறக்கிறது. இன்பத்தில் மூூடிக்

கிடக்கும் கண்கள் துன்பத்தில் திறக்கின்றன. துன்பமும் இன்பமும்
வாழ்க்ைக நாணயத்தின் பிரிக்க முடியாத இரண்டு பக்கங்கள். இரண்டு
உணர்வுகைளயும் சமமாகப் பாவிக்கும் மனச் சமநிைலதான் மனிதனுக்கு
முக்கியம். கடவுேள ராமனாக மண்ணில் கால் பதித்தாலும் கவைலகளில்
மூூழ்கிேய தீரேவண்டும்.

புழு... தன் உடலில் இருந்து சுரக்கும் ெபாருளால் தன்ைனச் சுற்றி தாேன

வைலையப் பின்னி, அதில் சிைறப்படுவது ேபால், நாமும் நம் ஆைச வைலைய
விரும்பி உருவாக்கி, அதில் விழுந்து அல்லல்படுகிேறாம். புழு, சிைறப்பட்ட
வைலயில் அழுது புலம்பாமல் துயரங்கைளச் சகித்துத் தனது முயற்சியால்
அழகிய வண்ணத்துப் பூூச்சியாக ெவளிப்படுகிறது. நாமும் எதிர்வரும்
துன்பங்கைள எண்ணி அழுது புலம்பாமல், அவற்ைற மனத் திண்ைமயுடன்
வரேவற்ேபாம். துன்பங்கள் துைளயிடும்ேபாதுதான் மனித மூூங்கில்,
பூூபாளம் இைசக்கும் புல்லாங்குழலாகும்.
மமமமமமம மமமம மமமமமம மமமமமமம...
மமமமமமம

மணும் ெபண்ணும் ேசர்ந்து, மாறாத அன்பு சார்ந்து,

அறத்தின் பாைதயில் நடத்திச் ெசல்வேத இல்லறம்.
இரண்டு இதயங்களும் கூூடி வாழும் இடேம வீடு.
துன்பத்தின் நிழல் படாத ேபரின்பத்தில் ஆன்மா
திைளத்திருப்பது, 'வீடுேபறு' எனப்படுகிறது.

இறந்த பின்பு அைடயும் இன்பத்ைத இந்த மண்ணில்

இருக்கும்ேபாேத அைடவதற்கான இடம், 'வீடு' என்று

81
ஆழ்ந்த அர்த்தத்துடன் நம் முன்ேனார்களால் அைழக்கப்பட்டது.

ெபண்ேண வீட்ைட ஆள்பவள். அதனால் தான் தமிழ் அவைள, 'இல்லாள்'

என்கிறது. ஆணுக்கு அந்த சிறப்ைபத் தமிழ் தரவில்ைல. 'இல்லான்' என்றால்
வறியவேன தவிர, இல்லத்ைத ஆள்பவன் அன்று. வடெமாழியிலும்
'க்ருஹஸ்தன்' என்றால், வீட்டில் இருப்பவன் என்றுதான் ெபாருள்; வீட்ைட
ஆள்பவன் என்று ெபாருள் இல்ைல. மைனவிைய வடெமாழி, 'க்ருஹஸ்ைத'
என்று கூூறாமல் 'க்ருஹிணி' என்ேற கூூறுகிறது. 'க்ருஹஸ்ைத' என்றால்
வீட்டில் இருப்பவள்; 'க்ருஹிணி' என்றால் வீட்ைட ஆள்பவள்.

ஆண் மட்டும் இருக்கும் இடத்ைதக் குடும்பம் என்று யாரும்

குறிப்பிடுவதில்ைல. 'சிறந்த மைனவி இல்லாமல் வாழும் வீடு, ஒரு காடு'
என்கிறது நாலடியார்.

'இல்லாள் அகத்திருக்க இல்லாதது

ஒன்றில்ைல' என்ற வாழ்க்ைக ரகசியம்
உணர்ந்தவர்கள் இந்தியர்கள். 'இல்லறம் என்பது கற்புைடய மைனவிேயாடு
இல்லின் கண் இருந்து ெசய்யும் அறம்' என்கிறார் சிலப்பதிகார உைரயாசிரியர்
அடியார்க்கு நல்லார். குடும்பம் ேகாயிலாவதும் குப்ைபேமடாவதும்
ெபண்ணின் நடத்ைதயில்தான் இருக்கிறது.

'ஒரு ெபண்ணுடன் இன்புற்று வாழும் இல்லறம் சிறந்ததா? இன்பங்கைள

முற்றாகத் துறந்து ஞானத் ேதடல் நடத்தும் துறவறம் சிறந்ததா?'

என்ற விவாதத்துக்கு முதலில் நாம் விைட கண்டாக ேவண்டும். விேவகானந்தர்

ஒரு கைத மூூலம் இதற்கு விளக்கம் தருகிறார். இந்தக் கைத பல
சந்தர்ப்பங்களில் படித்ததுதான். இருந்தாலும், இல்லறத்ைதயும்
துறவறத்ைதயும் புரிந்து ெகாள்ள இன்னும் ஒரு முைற ேகட்ேபாம்.

அரசன் ஒருவனுக்கு ஓர் ஐயம் எழுந்தது - 'உலைகத் துறந்தவன்

உயர்ந்தவனா? உலகியல் கடைமகைள ஒழுங்காகச் ெசய்யும்
இல்லறத்தான் உயர்ந்தவனா?' என்று. இதற்கு விைட தரும்படி
ஓர் துறவியிடம் அரசன் ேவண்டினான். 'அவரவர் நிைலயில்
இருவரும் உயர்ந்தவேர' என்றார் துறவி. 'இைத நிரூூபிக்க
ேவண்டும்' என்றான் ேவந்தன். 'நிச்சயமாக! என்ேனாடு
வாருங்கள்' என்றார் துறவி.

ேவந்தனும் துறவியும் ேவெறாரு நாட்டில் நுைழந்த ேபாது,

அங்ேக சுயம்வரம் நடப்பதாக அறிந்தனர். சுயம்வர மண்டபத்ைத
இருவரும் அைடந்தனர். இளவரசி ைகயில் மணமாைலயுடன்
நின்றபடி, மண்டபத்தில் வீற்றிருந்த மன்னர்கைளப் பார்த்தாள். ஒருவரிடமும்
அவள் மனம் மயங்கவில்ைல. ேவடிக்ைக பார்த்த இளம் துறவி ஒருவனின்
ேபரழகு அவைள ஈர்த்தது. ஓடிச் ெசன்று அவன் கழுத்தில் மாைலயிட்டாள்.
இளந்துறவிேயா மாைலைய வீசிெயறிந்து விட்டு விைரவாக ெவளிேயறி னான்.
மனம் நிைறந்த அவைனேய மணாளனாக அைடவது என்ற முடிவுடன்
இளவரசியும் பின்ெதாடர்ந்தாள். எந்த நிைலயிலும் தன்னால் அவைள ஏற்க
இயலாது என்று மறுத்துவிட்டு, அந்த இளந்துறவி நடந்தான். அழுத
கண்ணீருடன் இளவரசி இதயம் வருந்த, அங்ேகேய நின்றாள். அரசனும்
துறவியும் அந்த காட்சிையக் கண்டனர். அவர்களது வழிப்பயணம்

82
ெதாடர்ந்தது.

அடர்ந்த காட்டில் நடந்த இருவரும் ஒரு மரத்தின் அடியில் வந்து நின்றனர்.

இருவருக்கும் கடுைமயாகப் பசித்தது. இரவுக் குளிரில் உடல் நடுங்கியது.
மரக்கிைளயில் ஒரு குருவி தன் துைணயுடனும், மூூன்று குஞ்சுகளுடனும்
கூூடு கட்டி வாழ்ந்து வந்தது.

ேவந்தனும் துறவியும் கீேழ வாடி நிற்பைதப் பார்த்த குருவி, பறந்து ெசன்று

சுள்ளிகைளச் சுமந்து வந்து தீ வளர்த்து, முதலில் அவர்களது குளிைரப்
ேபாக்கியது. விருந்தினரின் பசியாற்ற விரும்பிய குருவி, 'என் உடைல
அவர்களுக்கு உணவாக்குகிேறன்' என்று ெபண் குருவியிடம் ெசால்லிவிட்டு
ெநருப்பில் விழுந்தது. ஒரு சிறிய குருவியால் எப்படி இருவர்
பசி தீரும் என்று சிந்தித்த ெபண் குருவி, தன் கணவன்
வழிையப் பின்பற்றித் தானும் தீயில் விழுந்தது. 'நம்
ெபற்ேறாருடன், நாமும் வந்த விருந்தினர்க்கு உணவாேவாம்'
என்று மூூன்று குஞ்சுகளும் ெநருப்பில் விழுந்து
கரிந்தன.

அரசனும் துறவியும் அந்த அன்பிற் சிறந்த பறைவ களின்

பண்ைபக் கண்டு வியந்தனர். 'மன்னா, அவரவர் நிைலயில்
அவரவர் உயர்ந்து நிற்க முடியும் என்பைத இப்ேபாது
உணர்ந்திருப்பாய். அழகான ெபண்ைணயும், ேபரரைசயும்
துரும்ெபன உதறித் தள்ளிய அந்த இளந்துறவி எப்படி உயர்ந்தவேனா,
அப்படித்தான் பிறருக்காகத் தம்ைமத் தியாகம் ெசய்த இந்தப் பறைவகளின்
இல்லறமும் உயர்ந்தது. ஏற்றுக் ெகாண்ட ெநறியில் இருந்து எள்ளளவும்
பிறழாமல் வாழ்வதுதான் முக்கியம்' என்று விளக்கினார் துறவி.

தர்மமாக கிருகஸ்தம் வகித்து, அப்புறம் ெகாஞ்சம்விடுபட்டு வானப்ரஸ்தம்,

அதற்கும் அப்புறம் பூூர்ண சந்நியாசம் என்று விதித்திருக்கிறது.
இயற்ைகைய எதிர்த்துப் ேபானால் துன்பம் உண்டாகும் என்றுதான் இப்படி
ைவத்திருக்கிறது. பிரம்மசரியத்தில் இருந்து ேநேர சந்நியாசத்துக்குப் ேபாக
ெராம்ப அபூூர்வமானவர்களுக்ேக பக்குவம் இருக்கும். சாதாரணமாக ஒரு
ஜீவைன, 'காட்டுக்குப் ேபா; சந்நியாசியாக இரு' என்று ெசான்னால் அவனால்
முடியாது. ேலாக வாழ்க்ைகயில் அடிபட்டுத்தான் பக்குவம் உண்டாக
ேவண்டும்.

பாரதப் ேபாரில் ெவற்றி ெபற்ற பின்பு தருமரின் உள்ளம் ஆட்சிையத் துறந்து

சந்நியாசம் ேமற்ெகாள்ள விரும்பியது. எனேவ, 'இந்த இல்லற தர்மத்ைதயும்,
அரச சுகங்கைளயும் விட்டு விலகி, நான் பற்றற்றவனாக வனத்தில் வாசம்
ெசய்ய விைழகிேறன்' என்றார் யுதிஷ்டிரன் (தருமர்).

உடேன, 'பிரம்மசரியம், இல்லறம், வனத்தில் வாழ்தல், துறவு பூூணுதல் என்ற

நான்கு நிைலகளிலும் இல்லறேம உயர்ந்தது என்றுதான் ெபரிேயார்
உபேதசித்துள்ளனர். தன் குடும்பத்ைத ேநர்ைமயாக நடத்தி, உணைவ
விருந்தினருடன் பகிர்ந்து, மீதமுள்ளைத உண்டு வாழும் இல்லறத்தாேன
ேமலானவன் என்று பண்டிதர்கள் பகர்ந்துள்ளனர்' என்றான் அர்ஜுனன்.
வியாசரும், 'தர்மபுத்திரேன! இல்லற தர்மத்ைத நீ தாழ்வாக நிைனப்பது தவறு.
வாழ்வின் நான்கு நிைலகளில் இல்லறத்ைதப் பின்பற்றுபவன்தான், மற்ற
மூூன்று நிைலகளில் இருப்பவர்கைளக் காக்கிறான். இல்லற தர்மம்

83
இல்ைலெயன்றால், மற்ற மூூன்று தருமங்களும் நசிந்து விடும்' என்று
விளக்கினார்.

'ெசல்வம் பைடத்தவன் இந்த உலகில் இன்புறுவான். ஆனால், அவனுக்கு

ேமலுலக இன்பமில்ைல. தவத்தில் பற்றுள்ள துறவிக்கு
மண்ணுலகில் இன்பமில்ைல. ஆனால் விண்ணுலகம்
அவனுக்கு இன்பமயமாகும். இல்லறத்ைத ேமற்ெகாண்டு
தர்மம் தவறாமல் வாழ்பவனுக்குத்தான் இரண்டு
உலகங்களிலும் இன்பம்' என்றார் மார்க்கண்ேடயர்.

'ெபண்டு- பிள்ைளகைளத் துறந்து விட்ட மாத்திரத்திேலேய,

ஒருவன் முக்திக்குத் தகுதி உைடயவனாகிவிட மாட்டான்.
ெபண்டு- பிள்ைளகைளயும், சுற்றத்தாைரயும்,
இனத்தாைரயும், நாட்டாைரயும் துறந்து ெசல்பவன்,
கடவுளுைடய இயற்ைக விதிகைளத் துறந்து ெசல்கிறான்.
ஜன சமூூக வாழ்க்ைகையத் துறந்து ெசல்ேவான்,
வலியில்லாைமயால் அங்ஙனம் ெசய்கிறான். குடும்பத்ைத விடுேவான்
கடவுைளத் துறக்க முயற்சி பண்ணுகிறான்' என்று ெசால்லும் மகாகவி பாரதி,
இல்லறத்ைதத் துறப்பவன் இைறவைனேய துறப்பதாக ஒரு புதிய சிந்தைனைய
ெவளிப்படுத்துகிறான்.

'கற்புைடய மைனவியுடன் காதலுற்று, அறம் பிறழாமல் வாழ்தேல

இவ்வுலகத்தில் சுவர்க்க வாழ்க்ைகக்கு ஒப்பாகும். ஒருவனுக்குத் தனது
வீேட சிறந்த வாசஸ்தலம். வீட்டிேல ெதய்வத்ைதக் காணத் திறைம
இல்லாதவன், மைலச் சிகரத்ைத அடுத்தெதாரு முைழயிேல (மைலக் குைகயிேல)
கடவுைளக் காண மாட்டான்' என்று இல்லறத்ைதப் ேபாற்றுகிறான் பாரதி.

இன்ைறய வணிகப் ெபாருளாதார வாழ்க்ைக அைமப்பில், குடும்ப உறவுகள்

சீர்குைலந்து வருகின்றன. தாயின் மடியில் தைல ைவத்துப் பாசத்ைதப்
பகிர்ந்து ெகாள்ள, குழந்ைதயின் மழைலயில் குதூூகலிக்க, மைனவியின்
அன்பில் கணவனும், கணவனின் பரிவில் மைனவியும் பரஸ்பரம் பரவசம்
காண... இப்ேபாது யாருக்கும் ேநரமும், மனமும் இல்ைல.

இருவர் ேவைலக்குப் ேபாய்த் திரும்பும் இல்லங்களில் இரவு உறைவத் தவிர,

இதய உறவு இறுகிப்ேபாய் விட்டது. மனம் விட்டுப் ேபச முடியாததால்
மாரைடப்பு அதிகரிக் கிறது. ெநஞ்சில் ைவத்துப் பாசம் ெபாழிந்து வளர்க்கத்
தவறியதால், பிள்ைளகள் வளர்ந்ததும் ெபற்ேறாைரப் புறக்கணிக்கின்றன.
அன்பும் ஆதரவும் இல்லத்தில் இல்லாததால் மூூைலக்கு மூூைல
முதிேயார் இல்லங்கள், அனாைத விடுதிகள் முைளக்கத் ெதாடங்கிவிட்டன.

குடும்ப அைமப்பு சிைதந்தால் உயிர்கள் உறவுகளற்றுப் ேபாகும். உறவுகள்

இல்லாத உலகில் வன்முைறயும், பலாத்காரமும், சுயநலமும் வாழ்க்ைக
முைறகளாக மாறும்.

நாடு முழுவதும் இல்லறம் சிறக்கட்டும். கணவனின் கண்களாய் மைனவி

மாறட்டும். மைனவியின் மனமாய்க் கணவன் விளங்கட்டும். இருவரின் பாச
மைழயில் பிள்ைளகளின் இதயம் நைனயட்டும். பிள்ைளகளின் ஆதரவு நிழலில்,
ெபற்ேறார் இைளப்பாறட்டும். இல்லறம் இனிதாய் நடந்தால், இந்த மண்ணில்
வாழ்ேவ ேபரானந்தம்.

84
மமமமமமம மமமம மமமமமம மமமமமமம...

'மந்தப் ெபாருள் மீது மனிதனுக்கு அளவற்ற ஆர்வம் ஏற்படுகிறேதா,

அந்தப் ெபாருளால் அைடயக் கூூடிய துன்பங்கைள, முதலில் எண்ணிப்
பார்க்க ேவண்டும். அப்ேபாதுதான் அந்தப் ெபாருளின் ேமல் ஏற்படும்
பற்றின் வலிைம குைறயும் கடலில் மிதக்கும் இரண்டு கட்ைடகள் ஒரு
கணத்தில் ஒன்று ேசரும்; மறுகணேம ஒன்ைறயன்று விட்டு விலகும்.
ேசரும் உறவுகள் ஒரு நாள் பிரியும். இல்லாதிருந்து, ஒரு நாள் உறவாய்
மலர்ந்து, மீண்டும் இல்லாமல் ேபாவதுதான் வாழ்க்ைக.

இந்த வாழ்க்ைகயில் அளவுக்கு மீறிய பற்ைற

வளர்த்துக் ெகாள்ளலாகாது. குவிந்த ெசல்வம்
குைறந்து ேபாகும். உயர்ந்த வாழ்வு தாழ்ந்து
ேபாகும். ேசர்ந்த சுற்றம் பிரிந்து ேபாகும்.
பற்றுகளில் இருந்து விடுபட மனிதன் மனைத
பக்குவப்படுத்த ேவண்டும்' என்கிறது
மகாபாரதம்.

'ெபாருட்களின் மீதான பற்ைற விடுங்கள்.

ெசல்வேமா, அதிகாரேமா மனிதைன
அடிைமப்படுத்தி விடாது. அவற்றின்
மீதிருக்கும் நீங்காத ஒட்டுதல்தான் ஒருவைன நிரந்தர
அடிைமயாக்கிவிடுகிறது' என்றார் புத்தர். பற்றற்று இருத்தல், பயமற்று
இருத்தல், சினமற்று இருத்தல் ஆகிய மூூன்று பண்பு நலன்கள்தான்
பகவத் கீைதயின் அடிநாதம். 'அச்சம், சினம் ஆகிய இரண்டுக்கும்
அடித்தளேம பற்று' என்ற உண்ைமைய நாம் உணர ேவண்டும். ஒரு
ெபாருளின் மீது முதலில் பார்ைவ பதிந்ததும் மனதில் ஆைச
அைலயடிக்கும். ஆைசயின் ேவகம் ெபருகி, பற்றாய்ப் பரிணமிக்கும்.
அதன்பின் அந்தப் ெபாருைள தன்னுரிைமயாக்கத் துடிக்கும் ேவட்ைக
அதிகரிக்கும். அது தனக்கு கிைடத்ேத ஆக ேவண்டும் என்ற தவிப்பில்
மனம் உறக்கமின்றிப் பைத பைதக்கும். ஒரு ேவைள விரும்பிய ெபாருள்
கிட்டாது ேபாய்விடுேமா என்ற ஏக்கம் உயிைர வாட்டும். கிைடத்தாலும்
கூூட என்ேறனும் அது ைக நழுவி விடுேமா என்ற ஓயாத அச்சத்தில் மனம்
கவைல ெகாள்ளும். இந்தக் கவைலேய ேகாபமாக உருமாறும். ேகாபம் பைகைய
உருவாக்கும். முடிவில் மனம் நிம்மதிைய இழக்கும். பற்றற்றவருக்குப்
பயமில்ைல. பயமற்றவர்க்குச் சினமில்ைல. அதனால்தான் பகவத் கீைத
பற்றற்ற பற்ைற (detached attachment) வாழ்வில் வலியுறுத்துகிறது.

மயானத்தில் முனிவர் ஒருவர் தவம் புரிந்தார். அவருடன் சீடன் ஒருவனும்

தவத்தில் ஈடுபட்டான். ஒரு நாள் நள்ளிரவில் சீடைனத் தனியாகத்
தவத்தில் இருக்கச் ெசய்து, முனிவர் தனது குடிலுக்குள் ஓய்வு
எடுத்தார். சிறிது ேநரத்தில் சீடன் முனிவர் முன் வந்து நின்றான். ''ஏன்
இவ்வளவு விைரவில் திரும்பிவிட்டாய்?'' என்ற முனிவரிடம், ''மயானத்தில்
தனிேய இருக்க பயமாக இருக்கிறது'' என்று தயங்கியபடி ெசான்னான் சீடன்.
''ேவதம் படித்த நீ பயப்படலாமா? உன் சரீரத்தில் நீ ைவத்திருக்கும்
பற்றுதான் உன்னுள் பயத்ைத வரவைழத்தது. அழியக் கூூடிய நிைலயற்ற
ெபாருட்களின் மீது பற்று ைவத்தவன், அழியாத சத்தியத்ைத அைடய
முடியாது என்று கேடாபநிஷதம் கூூறுவைத அறியவில்ைலயா நீ?'' என்றார்
முனிவர். சரீர சுகத்தில் நாம் ைவக்கும் எல்ைலயற்ற பற்றுதான்
எல்லாவித துன்பங்களுக்கும் மூூல காரணம்!

85
'இளைம கழிந்து வேயாதிகம் வளர்ந்ததும் காம விகாரம் மனதில் இருந்து
கழன்று விடுகிறது. நீர்முழுவதும் வற்றிய ஏரியில் எந்த பிம்பமும்
ெதரியாமல் ேபாகிறது. ெசல்வம்
அைனத்ைதயும் இழந்தவனது வீட்ைட
சுற்றம், முற்றும் மறந்து விடுகிறது. பற்றற்ற வாழ்ைவ
ேமற்ெகாள்ளும்ேபாதுதான் துயரங்க ளில இருந்து விடுதைல கிைடக்கிறது'
என்ற ஆதி சங்கரரின் ஞானமும், கீைதயின் சாரமும் ஒேர ைமயப் புள்ளியில்
ஒன்றாக இைணகின்றன.

விரும்பாதது வந்தாலும் துன்பம்; விரும்பியது விலகினாலும் துன்பம்;

விரும்பியைத அைடந்து அைத இழந்தாலும் துன்பம். ஒவ்ெவான்றாக
மைறந்து ேபாகும் உலக வாழ்வில்... ஒரு ெபாருளின் இருப்பில் கிைடக்கும்
இன்பத்ைத விட, அைத இழந்துவிடுேவாேமா என்ற நிைனப்பில் எழும்
அச்சமும் துன்பமுேம அதிகம் எனும் அறிவுக் கண் விழிக்கும் வைர
மனிதனுக்குப் பற்றிலிருந்து விடுதைல கிைடயாது.

ெபரிய பணக்காரன் ஒருவன், ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சரிடம் ஆயிரம்

ெபாற்காசுகைள அன்பளிப்பாக அளிக்க விரும்பினான். பரமஹம்சர்
மறுத்தார். பணக்காரேனா விடாமல் வற்புறுத்தினான். ''சரி, உன் மன
நிம்மதிக்காக ெபற்றுக் ெகாள்கிேறன். இனி, நான் விரும்பியபடி இைதச்
ெசலவழிக்கத் தைடயில்ைலேய?'' என்று ேகட்டார் பரமஹம்சர். ''ஒரு
தைடயும் இல்ைல!'' என்றான் ெசல்வந்தன்.

''இந்த ஆயிரம் ெபாற்காசுகைளயும் ெகாண்டு ேபாய் கங்ைகயில்

எறிந்துவிட்டு வா!'' என்றார் அந்த மகான். பணக்காரன் அதிர்ந்து ேபானான்.
ஆனாலும் அவருைடய கட்டைளப்படி கங்ைகக் கைரக்குச் ெசன்றவன்
மிகுந்த துயரத்துடன் ஒவ்ெவாரு ெபாற்காசாக எடுத்து நீரில் எறிந்தபடி
நின்றான். அைர மணி ேநரம் கடந்தும் அவன் திரும்பாததால் ராமகிருஷ்ணர்
கைரக்குச் ெசன்று பார்த்தார். ஒவ்ெவாரு ெபாற்காசாக நீரில் எறிந்து
ெகாண்டிருந்தவனிடம், ''என்ன முட்டாள்தனம் இது? ஒேரயடியாக ஒரு கணப்
ெபாழுதில் வீசிெயறிந்துவிட்டு, விைரவாகத் திரும்பா மல், ஏன்
ஒவ்ெவான்றாக எண்ணி எறிகிறாய்?'' என்று ேகட்டார்.

''ஒவ்ெவாரு நாளும் ஒவ்ெவான்றாய் நான் ேசமித்த

நாணயங்கைள ஒேர கணத் தில் வீசி எறிந்துவிட
மனம் வரவில்ைல. அதனால்தான் ஒவ்ெவான்றாக
நீரில் எறிந்தபடி நிற்கிேறன்'' என்றான்
ெசல்வந்தன். அவைனப் பார்த்துப் பரிதாபப்பட்ட
பரமஹம்சர், ''இழப்பதற்கு முடிெவடுத்து
விட்டால், ஒேர கணத்தில் இழந்துவிட
ேவண்டும்'' என்றார். நம்மால் அந்தப்
பணக்காரைனப் ேபால் ஒவ்ெவான்றாக இழப்பதற்
குக்கூூட முடிவதில்ைல.

பற்றுகள் அற்றுத்தான் நாம் வாழ ேவண்டுமா?

எந்தச் ெசயலிலும் நாம் ஈடுபடக்கூூடாதா? இந்த
வினாக்களுக்கு விேவகானந்தர் கைத ஒன்றின்
மூூலம் விைட தருகிறார்.

86
வாழ்வின் ேபருண்ைமையப் புரிந்து ெகாள்ள ஒருவைனச் ெசன்று
காணும்படி கற்பரசி ஒருத்தி, அந்த துறவிைய ஆற்றுப்படுத்தினாள்.
துறவியும் அவள் ெசான்ன இடத்துக்குச் ெசன்றார். அந்த இடம் ஓர்
இைறச்சிக் கூூடம். அங்ேக ஒருவன் ெபரிய கத்தியால் இைறச்சிைய ெவட்டி,
விைலேபசி விற்றுக் ெகாண்டிருந்தான். 'இவனிடம் எந்த உயர்ந்த
உண்ைமைய அறிந்து ெகாள்ள முடியும்?' என்ற ஐயம் துறவிக்கு எழுந்தது.
ஆனாலும், அந்த பத்தினிப் ெபண் அனுப்பி ைவத்த விவரத்ைத
ெவளிப்படுத்தினார். 'வியாபாரம் முடிந்ததும் வீட்டுக்குச் ெசன்று
ேபசுேவாம்' என்றான் கத்தியுடன் இருந்தவன். கைடைய மூூடியதும்
இருவரும் நடந்தனர். வீட்ைட அைடந்ததும் துறவிைய இருக்ைகயில்
அமரச் ெசால்லிவிட்டு, அவன் ெபற்ேறாரிடம் ெசன்றான். அவர்கைள
நீராட்டி, உணவூூட்டி, ெபற்றவர் மனம் மகிழ ேசைவ ெசய்து, அவர்கள்
உறங்கியபின் துறவியிடம் வந்து அமர்ந் தான் இைறச்சி விற்பவன்.

அவனுடன் சிறிது ேநரம் ேபசியதில் அவனுக்குள் சுடர் விடும் ஆன்ம

ஒளிையத் தரிசித்த துறவி, 'இவ்வளவு உயர்ந்த ஞானம் உைடய நீ ஏன் இந்த
இைறச்சி விற்கும் ெதாழிலில் ஈடுபட்டிருக்கிறாய்?' என்று ேகட்டார்.
''ஐயேன, ெசய்யும் கடைமகளுள் எதுவும் இழிந்ததில்ைல. இைறச்சி விற்பது
என் குடும்பத் ெதாழில். இல்லறக் கடைமகைள ஒழுங்காகச் ெசய்து
வருகிேறன். என்ைனச் சார்ந்தவர்களது ேதைவயறிந்து சுயநலப் பற்றின்றி
நிைறேவற்றுகிேறன். தங்கைளப் ேபால காட்டில் இருந்து ேயாகம் பயில
என்னால் இயலாது. வீட்டில் இருந்தபடி இயன்றளவு பிறர் நலம்
ேபாற்றுகிேறன். ெசயைலத் துறக்காமல், ெசயலின் விைளைவத் துறந்து
வாழ்வேத பற்றற்ற ெபருவாழ்வு என்பைத நான் நன்றாகேவ புரிந்து
ெகாண்டிருக்கிேறன்' என்று விளக்கினான் அந்த விேவகி. அறத்துக்குப்
புறம்பின்றி, எதன் மீதும் அதிகமான பற்று ைவக்காமல், தாமைர இைலத்
தண்ணீராய் வாழ்வேத உயர்ந்த வாழ்க்ைக ெநறி.

நதியில் ெவள்ளம் ெபருக்ெகடுத்து ஓடியேபாது ருக்மிணிைய அைழத்த

கண்ணன், ''மறுகைரயில் இருக்கும் துர்வாச முனிவரிடம் இந்த நிேவதனப்
ெபாருைளக் ெகாடுத்துவிட்டு வா!'' என்றார். ''ெவள் ளம கைரபுரண்டு
ஓடும் நிைலயில் எப்படி நான் மறுகைரைய அைடய முடியும்?'' என்று
ேகட்டாள் ருக்மிணி. ''நதிக்கைரயில் நின்று,
கண்ணன் நித்ய பிரும்மச்சாரி என்பது
உண்ைமயானால், நதிேய வழி விடு என்று ெசால். நதி,
வழி விடும்!'' என்றார் பகவான். அவர் ெசான்னபடிேய
ெசய்தாள். நதி விைரவாக வழிவிட்டது.

மறுகைரைய அைடந்து, துர்வாசரிடம் நிேவதனப்

பிரசாதத்ைதத் தந்தாள். அன்புடன் அைத வாங்கி
ஆன்ம நிைறவுடன் உண்டார் முனிவர். வரும்ேபாது
வழிவிட்ட நதி மீண்டும் பிரவாகமாய்ப் ெபாங்கிப்
புரண்டது. ''நான் கிருஷ்ணர் இருக்கும் கைரைய
அைடவது எப்படி?' என்று ருக்மிணி ேகட்டதும்,
''துர்வாசர் நித்ய உபவாசி என்பது உண்ைமயானால்
நதிேய வழிவிடு என்று ெசால்'' என்றார் முனிவர். தான் ெகாடுத்தைத உண்டு
விட்டுத் தன்னிடேம 'நித்ய உபவாசி' என்று துர்வாசர் கூூறியைதக் ேகட்டு
ருக்மிணி திைகத்தாள். ஆனாலும், அவர் ெசான்ன படிேய அவள்

87
ெமாழிந்ததும் சீறிப் பாய்ந்த நதி வழி விட்டது.

''என்னுடன் இல்லறம் நடத்தும் நீங்கள், 'நித்ய பிரும்மச்சாரி'

என்றீர்கள். நீங்கள் தந்த நிேவதனத்ைத உண்டுவிட்டு, 'நித்ய உபவாசி'
என்கிறார் துர்வாசர். உங்கள் இருவரின் வாய்ெமாழி ேகட்டு நதி வழி
விடுகிறது. எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்ைல'' என்று குழம்பிய
ருக்மிணியிடம், ''எங்கள் இருவருக்கும் எவற்றின் மீதும் பற்றில்ைல.
அதனால்தான் இல்லறத்தில் நான் இருந்தாலும் பிரும்மச்சரியனாய்
இருக்கிேறன். நீ அளித்தைத உண்டாலும் துர்வாசர் உபவாசியாகேவ
இருக்கிறார்'' என்று விளக்கி னார் ஸ்ரீகிருஷ்ணர். ெபாருட்பற்றில் இருந்து
விடுபட்டவர்க்கு துயரம் இல்ைல. அைனத்தும் ஆண்டவனுைடயது
என்று எண்ணி வாழ்பவர்க்ேக ஆனந்தமும் அைமதியும் வந்து ேசரும்.
'யாதனின் யாதனின் நீங்கியான், ேநாதல் அதனின் அதனின் இலன்' என்கிறார்
வள்ளுவர். எவற்றில் இருந்து நாம் பற்றறுந்து விலகி நிற்கிேறாேமா,
அவற்றினால் வரும் துன்பங்களில் இருந்தும் அப்ேபாேத விலகிவிடு கிேறாம்
என்பதுதான் வாழ்வின் ேபருண்ைம.

துன்பம் தரும் உலகப் பற்றுகளில் இருந்து விடுபட, இதயத்தில்

இைறவைனப் பற்றி நிற்பேத ஒேர வழி. வாழ்க்ைக பயணத்தில் வருவது
அைனத்தும் நில்லாது ஒருநாள் நீர்க்குமிழாய் மைறந்துவிடும் என்ற
ஞானம் கனிந்தவனுக்கு, எதன் மீதும் ஆைச எழாது. 'பற்றுக பற்றற்றான்
பற்றிைன, அப்பற்ைறப் பற்றுக பற்று விடற்கு' என்ற வள்ளுவேம மண்ணில்
நல்ல வண்ணம் வாழ உயர்ந்த வழிகாட்டி.
மமமமம:-
'மற்றற்றிரு' என்று ேபாதிக்கும் பகவத் கீைத, எந்த இடத்திலும் 'ெசயலற்றிரு'
என்று ெசால்லேவ இல்ைல. ெசயலற்று இருத்தல் சாவுக்குச் சமம். மண்ணில்
வாழப் பிறந்த மனிதன் சலனமற்றுச் சடலமாகக் கிடப்பதில், கீைதையத் தந்த
கிருஷ்ணருக்குச் சம்மதம் இல்ைல.

ெசயலற்று இருப்பேத ெசார்க்கம் ெசல்லும் வழி

என்றால், மைலகளுக்கு மட்டுேம அந்த ெசார்க்கத்தில்
இடம் இருக்கும். கடலில் அைலகள் ஓயாமல்
ஆடுகின்றன. நதிகளில் நீர் ேதங்காமல் ஓடுகிறது.
காற்றின் தழுவலில் மரக் கிைளகள் மகிழ்ச்சியுடன்
தைலயாட்டுகின்றன. பறைவகள் பரவசத்துடன் வான
வீதியில் பறக்கின் றன. விலங்குகள் இைரேதடி
விைரவாகப் பாய்கின் றன. எங்கும் எதிலும் இயக்கேம
இயற்ைகயின் இயல்பான விதியாக இருக்கிறது.
அைசவற்று சும்மா இருப்பதாக நாம் நிைனக்கும்
மைலகள்கூூட ஆண்டு ேதாறும் அங்குலம் அங்குலமாய் வளர்வதாக
அறிவியல் அறிவிக்கிறது.

மனேம ேபார்க்களமாக மாறிவிட்ட சூூழலில் அர்ஜுனன், 'பிரம்ம ஞானேம

வாழ்வின் மிக உயர்ந்த குறிக்ேகாள் என்று கூூறும் கண்ணா, என்ைன ஏன்
ெசயல்புரியச் ெசால்கிறாய்?' என்று கிருஷ்ணரிடம் ேகட்டான். ''அர்ஜுனா!
ெசயல்கைளத் துறந்து விடுவதால், அைமதிைய அைடய முடியாது.
வாழ்க்ைகயில் எவரும் ஒரு கண ேநரம்கூூட ெசயலற்று இருக்க இயலாது.
இயற்ைகயின் பண்புகள் அவைனச் ெசயல்பட ைவத்து விடும். ெசயல்கைள
நிறுத்தி விட்டு, நிைனவில் மட்டும் அவற்ைறச் சிந்திப்பவன் எைதயும்

88
அைடவதில்ைல. தன் மனதின் வலிைமயால், புலன்கைளச் ெசயலில்
ஈடுபடுத்தி அவற்ைறத் தன்வசமாக்குபவேன சிறந்தவன். அதனால், நீ
ெசயல்படு!'' என்றார் கிருஷ்ணர். ஒட்டகம் ஒன்று காட்டில் கடுந்தவம்
ெசய்தது. அதன் தவத்ைதப் பாராட்டிய பிரம்மன் ேநரில் ேதான்றி, ''ேவண்டும்
வரத்ைதக் ேகள்!'' என்றார். ''நான்முகேன, காட்டில் உணவுக்காக அைலந்து
திரிவது ேவதைனையத் தருகிறது. இருந்த இடத்திேலேய உணைவப் ெபற
விரும்புகிேறன். என் கழுத்து நூூறு ேயாசைன நீளம் உள்ளதாக இருந் தால்
நல்லது!'' என்று பகர்ந்தது ஒட்டகம்.

ேகட்ட வரம் கிைடத்தது. கழுத்து மிக நீளமாக நீண்டு வளர்ந்தது. அன்று

முதல் அந்த ஒட்டகம் இருந்த இடத்திலிருந்து ஓரடியும் நகராமல், தூூரத்தில்
இருந்த தைழகைள ஒடித்துத் தின்று வந்தது. கார்காலம் பிறந்தது. காற்றும்
மைழயும் கலந்து திரண்டன. நீரில் நைனந்து குளிரில் வாடிய ஒட்டகம், குைக
இருக்கும் இடம் ேதடி ஓடியது. நூூறு ேயாசைன நீளமுள்ள கழுத்துடன்
எந்தக் குைகயில் அந்த ஒட்டகம் ஒதுங்க முடியும்? தன் தைலைய மட்டும்
ஒரு குைகயில் நுைழத்து, உடல் முழுவதும்
மைழயில் நைனய, வாட்டும் குளிரில் வருந்தியபடி ஒட்டகம் நின்று
ெகாண்டிருந்தது. மைழக்கு அஞ்சிய நரியன்று, தன் துைணயுடன் அந்தக்
குைகக்
குள் முன்ேப பதுங்கியிருந்தது. பசியால் வாடிய நரியின் பார்ைவயில்
ஒட்டகத்தின் கழுத்து ெதரிந்தது. மகிழ்ச்சியுற்ற நரி, ஒட்டகத்தின் கழுத்ைதக்
கவ்வி இழுத்துக் கடித்துத் தின்றது. கழுத்ைதச் சுருக்க முடியாத ேசாம்ேபறி
ஒட்டகம் ெசத்து மடிந்தது.

ெசயல்படுவதற்குச் ேசாம்பலுற்றால் வாழ்க்ைக இல்ைல என்று விளக்க

பீஷ்மர் உைரத்த கைத இது. 'ஒவ்ேவார் உயிருக்கும் ெசயல்பட இைறவன்
சுதந்திரம் வழங்கியிருக்கிறான். தாேன முயன்று ெசயல்படுவதில்தான்
மகிழ்ச்சி பிறக்கிறது. எந்தக் குழந்ைதயும் தன் ைகைய அடுத்தவர் பிடித்து
ஓவியம் தீட்டச் ெசய்வைத விரும்புவதில்ைல. வழிகாட்டுவதுடன் ெபற்ேறார்
நின்றுவிடுவேத குழந்ைதக்கு நல்லது. சுேயச்ைசயாக ெசயல்படு வேத
சுதர்மம். ேசாம்பி இருத்தல் அன்று' என்று கீைதப் ேபருைரயில்
விளக்குகிறார் விேனாபா.

ெசயல்படுவதில் சுயநலம் கூூடாது என்பதுதான் கீைதயின் ேவதம். 'என்

மைனவி- மக்களின் நல் வாழ்வுக்காக நான் ேசாம்பலின்றிச் ெசயல்படுகிேறன்.
ஓய்வின்றி உைழத்து நான் ேசர்த்த ெசாத்ைதெயல்லாம் என் பிள்ைளகளின்
ேபரில் எழுதி ைவத்திருக்கிேறன்' என்று ஒருவன் ெசான்னால், அவனது
ெசயலால் அகிலத்துக்குப் பயனில்ைல. வாழ்நாள் முழுவதும் ஒருவன்
எவ்வளவு ெசாத்து ேசர்த்தான்? எத்தைன சுகங்கைளஅனுபவித்தான்?
எந்ெதந்தப் பதவிகைள அலங்கரித்தான் என்று ஆண்டவன் தனது ேபேரட்டில்
பதிவு ெசய்வதில்ைல. எந்ெதந்த வைகயில் பிறர்க்கு ஒருவன் உதவியாகச்
ெசயல்பட்டான் என்பைத மட்டுேம கடவுள் தனது கணக்கில் குறித்து
ைவக்கிறான்.

'துன்பத்தில் மூூழ்கிக் கிடக்கும் ஏைழ மக்களுக்காக ஆர்வத்துடன்

ெசயல்படு. ேநாயுற்றவர்க்கு மருந்து வழங்க ஏற்பாடு
ெசய். பசித்தவர்க்கு உணவு கிைடக்கப் பாடுபடு.
அறியாைமயால் உழல்பவர்க் குக் கல்வி புகட்டு. உன்

89
சேகாதரர்களுக்காகச் ெசயல் படுவதில்தான் அைமதியும், ஆறுதலும்
கிைடக்கும்' என்ற விேவகானந்தர் ஒரு கைத ெசான்னார்.

'பணக்காரன் ஒருவனது ேதாட்டத்தில் ேதாட்டக் காரர்கள் இருவர் பணிக்கு

அமர்த்தப்பட்டார்கள். ஒருவன் ேசாம்ேபறி. ேவைல ெசய்வதில் விருப்பம்
இல்லாதவன். எஜமான் ேதாட்டத்துக்கு வரும் ேபாெதல்லாம் ஓேடாடிச்
ெசன்று, கூூப்பிய கரங்க ளடன குைழந்து நிற்பான். இன்ெனாருவன் அதிகம்
ேபசுவதில்ைல. கடுைமயாக உைழப்பான். பழங்கைள யும் காய்கறிகைளயும்
பயிர் ெசய்து, எஜமான் வீட்டுக்குச் சுமந்து ெசல்வான். இந்த இருவரில்,
எஜமானின் அன்பு யாருக்குக் கிைடக்கும்?

கடவுள்தான் எஜமான். இந்த உலகேம அவருைடய ேதாட்டம். இங்ேக இருவைக

மக்கள் இருக்கின்றனர். ஒரு வைகயினர் ேசாம்ேபறிகள்; ஏமாற்றுக்காரர்கள்.
இைறவனின் அழைகயும், பண்புநலன்கைளயும் புகழ் பவர்கள். மற்ெறாரு
வைகயினர், பலவீனமான மனிதர்க்கும், ஆண்டவன் பைடத்த அைனத்து உயிர்
களுக்கும் ைகம்மாறு கருதாமல் உைழத்துத் ெதாண்டாற்றுபவர்கள்.
இைறவனின் அன்புக்கு உரியவர்கள், பிறர் நலனுக்காகச் ெசயல்படுபவர்
கேள!' கருத்தாழம் மிக்க இந்த விளக்கத்ைத ெநஞ்சில் நிறுத்த ேவண்டும்.

'மனிதர் உயிைரப் பாதுகாக்க விரும்பினால், அதில் எப்ேபாதும் இயக்கம்

ஏற்படுத்திக் ெகாண்டிருக்க ேவண்டும். கர்மம் ெசய்யாமல் மனிதன் அைர
க்ஷணேமனும் இருக்க முடியாது. நீ விரும்பினாலும், விரும்பாவிட்டாலும்
ெதாழில் ெசய்துெகாண்ேட இருக்க ேவண்டும் என்பது விதி' என்கிறார் மகாகவி
பாரதி.

பலன் கருதாமல் இைறவனுக்கும், பரம் ெபாருளால் பைடக்கப்பட்ட

உயிர்களுக்கும் தங்கள் ெசய்ைகயால் ெதாடர்ந்து பணியாற்ற ேவண்டுேம
அன்றி சும்மா இருத்தல் தகாது என் கிறது நம் சமயம். நான், எனது என்ற
உைடைம மேனாபாவம் உள்ளவர் களால் நிம்மதியான வாழ்க்ைகைய எந்த நாளும்
நடத்த முடியாது. நிம்மதியும், அைமதியும் ஆயுள் வைர நீடிக்க,
விைளவுகளில் நாட்டம் ெசலுத்தாமல், ெசயல்களில் ஈஸ்வர அர்ப்பணத்துடன்
ஈடுபட ேவண்டும்.

ஓேஷா ெசான்ன ஒரு கைத இது. புகழ்ெபற்ற குரு ஒருவர், தன் சீடைன
உண்ைம ஞானத்ைத உணர்ந்துெகாள்ள பற்றற்ற ஓர் அரசனிடம் அனுப்பி
ைவத்தார். 'ெமய்ஞானம் குடிெகாண்ட குருவிடம் அறிய முடியாத ேமன்ைமையச்
சுகேபாகங்களில் ஆழ்ந்திருக்கும் ஓர் அரசனிடம் எப்படி அறிய முடியும்?'
என்று சீடன் சிந்தித்தான். ஆனாலும், குருவின் கட்டைளக்கு
அடிபணிந்தான்.

90
அவன் அரண்மைனைய அைடந்த ேபாது அங்கு ஆடலும் பாடலும் அரங்ேகறின.
அந்த இன்பமயமான சூூழல் சீடனுக்கு ெவறுப்ைபத் தந்தது. வரேவற்று
உபசரித்த அரசன், அன்றிரவு அரண் மைனயில் தங்கும்படி வற்புறுத்தினான்.
இரவு முழுவதும் சீடனுக்கு உறக்கம் வரவில்ைல. மதுவும், மாதராரும்,
மயக்கம் தரும் சூூழலும் நிைறந்த அந்த அரண்மைனயில் எந்தப் ேபருண்ைம
புலப்படக் கூூடும் என்று அவனுக்குப் புரிய வில்ைல. விடிந்ததும்,
அரசனின் அைழப்ைப ஏற்று அவனுடன் நதியில் நீராடச் ெசன்றான். இருவரும்
நீராடிய ேநரத்தில், அரண்மைன ெநருப்பு பற்றி
எரிந்தது. அைதப் பார்த்த அரசன் சிறிதும் சலனமின்றி,
''அரண்மைன முழுவதும் தீப்பிடித்து எரிவது ெதரி
கிறதா?'' என்று ேகட்டான்.

''அரேச! அரண்மைன எரிவது குறித்து எப்படி

உங்களால் இவ்வளவு அைமதியாகச் ெசால்ல
முடிகிறது? எனது மாற்றுத்துணி எரிந்து கருகுவ
தற்குள் நான் அைத மீட்டாக ேவண்டும்'' என்று
கூூறிவிட்டு ஓடிய சீடனின் சிந்ைதயில் ஒரு ேகள்வி
எழுந்தது. 'நான் ஓர் அற்ப ஆைடையக் காப்பாற்ற ஓடுகிேறன். ஆனால், அரசன்
ஏன் அரண்மைனேய எரிந்து சாம்பலாவைதச் சலனமற்றுப் பார்த்துக்
ெகாண்டிருக்கிறான்?' என்று ேயாசித்தவன், அரசனிடேம திரும்பி வந்து காரணம்
ேகட்டான்.

''நண்பேன, இந்த அரண்மைன என்னுைட யது என்று நான் எண்ணியிருந்தால்,

இந்ேநரம் அலறியடித்து ஓடியிருப்ேபன். ேகாவணத்
துணி உன்னுைடயது என்று நீ எண்ணியதால்தான் உடேன ஓட முயன்றாய்.
எதுவும் என்னுைடயது இல்ைல என்ற எண்ணம் உனக்குள் கண்
விழித்தால், எந்த நிைலயிலும் கலக்கம் இல்ைல'' என்றான் அரசன். குரு, ஏன்
இந்த அரசனிடம் தன்ைன அனுப்பி ைவத்தார் என்ற ரகசியம் சீடனுக்கு
அப்ேபாதுதான் விளங்கியது.மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வாழ விரும்பும்
ஒவ்ேவார் ஆணும், ெபண்ணும் மறவாமல் மனதில் இருத்த ேவண்டிய ெசய்தி
இதுதான்... உலகப் ெபாருள்கள் அைனத்துேம நம்ேமாடு நிரந்தரமாக உடன்
வரப்ேபாவதில்ைல. அதனால், எதன் மீதும் அதீத ஆைசேயா, ஆழ்ந்த பற்ேறா
ைவப்பதில் அர்த்தமில்ைல. ஆைசயும், பற்றும் கூூடாது என்பதால்,
அைனவரும் ெசயலற்றுக் கல்லாய் கிடக்க ேவண்டும் என்று ெபாருளில்ைல.
வாழ்வின் ஒவ்ெவாரு கணமும் உயிர்ப்ேபாடு ெசயல்பட ேவண்டும். நமது
ஒவ்ெவாரு ெசயலும் உலக நன்ைமக்கு உரமாக ேவண்டும்.

மமமமமமம

மமைணயின் நரம்புகளில் இருந்து ெவளிப்படும் இன்னிைச ேவறு;

புல்லாங்குழலின் துைளகளில் இருந்து புறப்படும் ெமல்லிைச ேவறு;
மத்தளத்தின் இருமருங்கில் இருந்தும் முழங்கும்
வல்லிைச ேவறு!

குழலின் ெமன்ைமைய மத்தளம் தராது; மத்தளத்தின்

வன்ைம வீைணயில் வராது. ஒன்று ேபால் இன்ெனான்று
இருப்பதில் எந்தப் ெபருைமயும் இல்ைல. இைறவனின்
அவதாரங்களில்கூூட ராமைனப் ேபால் கண்ணன் இல்ைல.
வாழ்க்ைக எனும் இைசயில், ராமன் ஒரு ராகம்; கண்ணன்
ேவறு ராகம்.

91
உலகத்தின் 600 ேகாடி மக்களுக்கும் ஒேர மாதிரி முகத்ைத ஆண்டவன்
பைடக்கவில்ைல. எல்லாப் ெபண்களும் ஒேர ேதாற்றத்தில் இருந்தால்,
அழகுக்கு ஏது ஆராதைன? ஆயிரம் மலர்களும் ஒேர நிறத்தில் இருந்தால்
நந்தவனத்துக்குக் கவர்ச்சி எப்படி வரும்? வண்ணக் கலைவகளால்தாேன
வானவில்லுக்கு என்றும் வனப்பு! வானத்தில் ஒேர வண்ணத்திலான
பறைவகளா பறக்கின்றன? கானகத்தில் ஒேர இன விலங்குகளா வளர்கின்றன?
பரம்ெபாருளின் பைடப்பில் பல விதம். அைவ ஒவ்ெவான்றும் ஒரு விதம்.

மயிைலப் ேபால் நாம் இல்ைலேய என்று குயில் கலங்கக் கூூடாது. மயிலுக்கு

ஆடத் ெதரிந்தால், குயிலுக்குப் பாடத் ெதரியும். பாட முடியவில்ைலேய என்று
மயிலும் ஆட முடியவில்ைலேய என்று குயிலும் வாடக் கூூடாது. எல்லா
உயிர்களும் ஏேதா ஒரு வைகயில், ஆண்டவனால் ஆசிர்வதிக்கப்பட்டைவேய!
சாபங்களுக்காக சஞ்சலப்படுவைதவிட, வாய்த்த வரங்களுக்காக நாம்
வாழ்க்ைகையக் ெகாண்டாட ேவண்டும். இல்லாதைத எண்ணி ஏங்குவைத விட,
இருப்பைத நிைனத்து மகிழ ேவண்டும்.

'காலணி அணிந்து நடப்பவனுக்கு பாைதயில் உள்ள முட்கள் ஒரு

ெபாருட்டன்று. அேதேபான்று, கிைடத்ததில் நிைறவு அைடபவனுக்கு
வாழ்க்ைகப் பயணம் ெபரும் ேசாதைன இல்ைல. உணைவ ருசிப்பதும் காமத்ைத
ரசிப்பதும் நாய்கூூட ெசய்யும் காரியம்தான். நாையப் ேபால் அனுபவிக்கத்
துடிக்கும் மனிதருக்கு ஞானம் சிதறி விடுகிறது. தைலவனாக இருந்தாலும்
அறிஞனாக சிறந்தாலும் நிைறைவ

அைடயாதவன் நிைல தாழ்ந்து விடுகிறான்'

என்கிறது ஸ்ரீமத் பாகவதம்.

ஒரு நாள் துறவிகள் மற்றும் சீடர்களுடன் வனப் பகுதியில் ேபசியபடிேய

வந்தார் புத்தர். ஓரிடத்தில் குனிந்து ைகப்பிடியளவு தைழகைளப் பறித்தார்.
''சீடர்கேள, என் ைகயில் உள்ள இைலகள் அதிகமா? இந்தக் காட்டில் உள்ள
இைலகள் அதிகமா?'' என்று ேகட்டார். ''இதில் என்ன சந்ேதகம்? காட்டில் உள்ள
இைலகேள அதிகம்'' என்றனர் சீடர்கள். புத்தர் ெமள்ள புன்னைகத்தார்.
''இந்தக் காட்டில் உள்ள இைலகைள விட நானறிந்த உண்ைமகள் அதிகம்.
ஆனால், என் ைகயிலுள்ள இைலகளின் அளவு உண்ைமகைள அறிந்து

ெகாண்டாேல துன்பங்களில் இருந்து நீங்கள் விடுபட முடியும். எனேவ,

பாசாங்கு இன்றி பழகுங் கள். இருக்கிறபடி இயல்பாக இருங்கள். எப்ேபாதும்
எளிைமயாக இருங்கள்'' என்றார் ெகௌதமர்.

புத்தர் ெசான்னபடி நம்மால் இயல்பாக இருக்க இயலவில்ைல.

இன்ெனாருவருடன் ஒப்பிட்டுப் பார்த்து ஏங்காத மனிதர்கள் மிகவும்
குைறவு. ஏக்கம், ெபாறாைமைய வளர்க்கிறது. ெபாறாைம, ெவறுப்ைபத்
தூூண்டுகிறது. ெவறுப்பு, பைகயாய் பரிணமிக்கிறது.

ஒருவைனவிட இன்ெனாருவன் எைதயும் கூூடுதலாக அைடவதற்ேக

ஒப்பீட்டில் ஈடுபடுகிறான். இந்த ஒப்பீட்டின் அளவு மனிதனுக்கு மனிதன்
மாறுபடுகிறது. வாடைக வீட்டில் வசிப்பவன், ெசாந்த வீட்டில்
இருப்பவனுடன் தன்ைன ஒப்பிட்டுப் பார்க்கிறான். ைசக்கிளில்
ெசல்பவனுக்கு ஸ்கூூட்டரில் ெசல்பவ னும், ஸ்கூூட்டரில்

92
ெசல்பவனுக்கு காரில்

ெசல்பவனும் கனைவத் தூூண்டுகின்றனர். மாருதி காரில் ெசல்பவனது மனம்,

ெபன்ஸ் காரில் அமர்ந்து ெசல்பவைனப் பார்த்து ஏங்குகிறது.

ஏதுமற்ற ஏைழக்கு முதலில் ேசாறு கிைடத்தால்

ேபாதும் என்று ேதான்றுகிறது. மூூன்று ேவைள ேசாற்றுக்கு வழி பிறந்து

விட்டால், சுகமாக ஓய்ெவடுக்க ஒரு கூூைர இருந்தால் நல்லது என்ற
எண்ணம் எழுகிறது. கூூைர கிைடத்ததும் பங்களாவாசியின் மீது பார்ைவைய
வீசுகிறான். இந்த ஏக்கத்துக்கும் ஒப்பீடுக்கும் இறுதி வைர எல்ைலேய
இல்ைல. வசதிகளின் ெபருக்கத்தில் தான் மனித வாழ்வின் மதிப்பு உயர்கிறது
என்ற தவறான கண்ேணாட்டேம எல்லா ஒப்பீடுகளுக்கும் அடிப்பைட
ஆகிறது.

அறிவியல் கண்ெடடுப்பில் சாதைன பைடத்த ஆல்வா

எடிசன் பள்ளியில் படித்த ேபாது வகுப்பாசிரியர், ''நீ
எதிர்காலத்தில் வாஷிங்டைனப் ேபால் வருவாயா?' என்று
ேகட்டார். ''இல்ைல. நான் எப்ேபாதும் எடிசனாகேவ இருக்க
விரும்புகிேறன்'' என்றார் எடிசன். அவரவர் இயல்ைபக்
காப்பாற்றிக் ெகாள்வேத சிறப்பு.

ேபார்க்களத்தில் அர்ஜுனனிடம், ''உன் தனித் தன்ைமைய

எப்ேபாதும் தக்கைவத்துக் ெகாள். நீ என்னவாக
இருக்கிறாேயா, அதிலிருந்து

ேவறுபடாேத. உன் பிரதான இருப்ைப நிைலப் படுத்து''

என்று வலியுறுத்துகிறார் கண்ணன்.

லின்சீ என்ற ெஜன் குருவிடம் வந்த ஒருவன், ''துன்பத்தில் இருந்து

விடுபட்டு, புத்தராக மாற விரும்புகிேறன். இதற்கு நான் என்ன ெசய்ய
ேவண்டும்?'' என்று ேகட்டான். குரு, ''இவைன மடாலயத்தில் இருந்து உடேன
ெவளிேயற்றுங்கள்'' என்று தன் சீடர்களுக்கு உத்தரவிட்டார். இைதப்
பார்த்துக் ெகாண்டிருந்த ஒருவர், அவைன ெவளிேயற்றியதற்காகப்
பரிதாபப்பட்டார். ெஜன்

குருவிடம், ''அவன் தவறாக ஒன்றும் ேகட்கவில்ைலேய. புத்தராக

ஆைசப்பட்டதற்காக இப்படி அடித்துத் துரத்தலாமா?'' என்று வினவினார்.

''அவனது ேகள்வி முட்டாள்தனமானது. அதனால்தான் அடித்துத் துரத்தச்

ெசான்ேனன். அப்ேபாதுதான் மீண்டும் இந்தக் ேகள்வியுடன் இங்கு அவன்
வர மாட்டான். ஏற்ெகனேவ அவன் புத்தராகத்தான் இருக்கிறான். ேமலும்
முயற்சி ெசய்

தால், அந்த நிைலைய இழந்து விடுவான். அவன் எப்படி இருக்கிறாேனா, அப்படி

இருப்பேத அவனுக்கு நல்லது'' என்று விளக்கம் தந்தார் ெஜன் குரு.

ேமலானவர் என்றும் கீழானவர் என்றும் யாேராடும் யாைரயும் ஒப்பிடுதல்

தகாது. அைனவரும் அவரவராய் இருப்பதில் எந்தப் பிரச்ைனயும் இல்ைல.

93
எவருைடய வாழ்க்ைகையப் பார்த்து ஏங்கி, அவைரப் ேபால் வாழ
ஆைசப்படுகிேறாேமா, அவருைடய முகத்ைதச் சுரண்டிப் பார்த்தால் ஆயிரம்
துயரங்கள் ெதரியும்.

'ஒரு மனிதன் ெபறக்கூூடிய சுகங்களில் உயர்ந்தது மன

திருப்தி' என்கிறது மகாபாரதம். உள்ளது உள்ளபடி வாழப்
பழகுவேத நல்லது. புகழ் பூூத்த ஒருவைரப் பார்த்து
அவைரப் ேபால் வாழ்வது எப்படி என்று ஆய்வு ெசய்ய
ேவண்டிய அவசியம் இல்ைல. தன்ைன வளர்க்க முதலில்
ேதைவ, தன் முயற்சி. இரவல் ெவளிச்சம் இறுதிவைர வழி
காட்டாது.

ேமேல ேமேல ஏறிச் ெசல்ல ேவண்டும் என்ற ெவறி

உள்ளவர்கள், ஒன்ைறப் புரிந்துெகாள்ள ேவண்டும். எந்தச்
சிகரத்ைத எட்டிப் பிடித்தாலும் அங்ேகேய இறுதி நாள் வைர
நிற்க முடியாது. சிகரத்தின் பக்கத்தில் இருப்பது அதல பாதாளம். சமெவளியில்
சறுக்கி விழுந்தால் சிராய்ப்பு ஏற்படும். சிகரத்தில் தடுக்கி விழுந்தால் சிரசு
பிளந்து விடும். ஏணியில் ஏறுவதற்கும் எல்ைல உண்டு. அதற்குப் பின்
இறங்கிேய ஆக ேவண்டும். இறங்க விருப்பம் இல்லாதவன் உச்சியிேலேய
தங்கிவிட ேவண்டும். அதற்குேமல் ஓரடிகூூட உயர முடியாது.

ஒருவர் இன்ெனாருவருடன் ஒப்பீடு ெசய்வது உயர்ைவத் தராது. இேதா...ஓேஷா

ெசால்வைதச் ெசவிமடுப்ேபாம். 'துறவி ஒருவர் என்னுடன் உைரயாடியேபாது,
ஒப்பீடு ஒரு வைகயில் நல்லது என்றார். மகிழ்ச்சி இல்லாத மனிதர்கைளக்
கண்டுெகாள்வேத மகிழ்ச்சியின் ரகசியம் ஆகும் என்று விளக்கினார்.
'முடமானவைனப் பார்த்து, நடப்பவன் மகிழலாம். விழியற்றவைனப் பார்த்து,

பார்க்க முடிந்தவன் மகிழ்ச்சி ெகாள்ளலாம். ஏைழையப் பார்த்து, ஓரளவு

வசதியுள்ளவன் மன நிைறவு அைடயலாம்' என்று ெசால்லிக் ெகாண்ேட
ேபானவைர நான் தடுத்தி நிறுத்திேனன். 'ஓர் எளிய உண்ைமைய நீங்கள்
மறந்துவிட்டீர்கள். ஒருவன், இன்ெனாருவனுடன் ஒப்பீடு ெசய்யத்
ெதாடங்கிவிட்டால் அவைனவிட அதிர்ஷ்டக் குைறவானவர்களுடன்
ஒப்பிட்டுப் பார்க்க மாட் டான். அவைனவிட அழகு, அறிவு ஆகியைவ அதிகம்
உள்ளவனுடனும் வலிைமயுள்ளவனுடனும் தன்ைன ஒப்பிட்டுப் பார்த்துத்
துயரமைடவான். நீங்கள் அவனுக்கு மகிழ்ச்சியின் ரகசியத்ைதச்
ெசால்லவில்ைல. துயரத்தின் ரகசியத்ைத ெசால்லிக் ெகாடுக்கிறீர்கள்'
என்ேறன்.

யாேராடும் ஒப்பிட்டுப் பார்க்காேத. ஒப்பிடுவது ேபாட்டி மனப்பான்ைமைய

உருவாக்கும். அது, முன்ேனறும் ஆைசையத் தூூண்டும். நீ ஒருமுைற
ேபாட்டி ேபாடத் ெதாடங்கிவிட்டால், அதற்கு முடிேவ இல்ைல!'

_ ஓேஷாவின் இந்த வார்த்ைதகள், நம்முள் ஓயாமல் ஒலிக்கட்டும். மனத்

திருப்திக்கான வழிமுைறகள் மனிதனுக்குள் இல்லாவிட்டால் மகிழ்ச்சிக்கான
வாசற் கதவுகள் ஒருேபாதும் திறக்காது. ெதாடு வானத்துக்கு அப்பால் மாயத்
ேதாற்றமிடும் ேராஜாக்களின் கூூட்டத்ைதக் கனவில் கண்டு மகிழ்வைதவிட,
நம் வீட்டு ஜன்னலுக்கு ெவளியில் மலர்ந்து சிரிக்கும் ேராஜாப்பூூவின்
ஸ்பரிசத்தில் பரவசம் ெகாள்வேத வாழ்வின் புத்தி சாலித்தனம்.

94
அடுத்தவருடன் நம்ைம ஒப்பிட்டு அைமதி இழக்காமல், நம் இயல்புகளுடன்
நாம் மகிழ்ச்சியாக இருப்ேபாம். வாழ்க்ைக, நாம் நிைனப்பைதவிட குைறவான
காலம் ெகாண்டது. தத்துவ ஞானி ெசனகா ெசான்னார்:

'உன்னிடம் இருப்பேதாடு திருப்தி அைடவாயாக. ஒருவன் எல்லாவற்றிலும்

முதல்வனாக முடியாது.'
மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வாழலாம்....

சத்தியத்ைதவிட சிறந்தது எதுவும் இல்ைல. நூூறு

கிணறுகைள விட, ஒரு குளம் உயர்ந்தது. நூூறு
குளங்கைளவிட, ஒரு ேவள்வி உன்னதமானது. நூூறு
ேவள்விகைளவிட, ஒரு நல்ல மகன் ேமலானவன். நூூறு
நல்ல பிள்ைளகைளவிட, சத்தியேம ேபாற்றத் தக்கது. எல்லா
ேவதங்கைளயும் ஓதி, எல்லாப் புண்ணிய
தீர்த்தங்களிலும் நீராடினாலும் அவற்றின் பயன்,
சத்தியத்தின் ஒரு பங்குக்கு இைணயாகாது.

சத்தியத்துக்கு ஈடான புண்ணியமும் இல்ைல;

ெபாய்ைமக்கு சமமான பாவமும் இல்ைல' என்கிறது
மகாபாரதம்.

உண்ைம இல்லாத இடத்தில் உயர்ந்த அறம் இல்ைல. பிற உயிர்களுக்குத்

துன்பம் தரும் ெசயல் களில் சத்தியம் இருக்காது என்பேத தர்மத்தின் நுட்பம்.
ெபாய்களின் ஊர்வலத்தில் இருந்து விடுபட்டு, உண்ைம தனியாகத்தான் விலகி
நிற்கும். உண்ைம தனியாக நின்றாலும், அது உண்ைமயாக இருக்கும் வைர,
அதற்கு ஆயிரம் யாைனகளின் பலம் இருக்கும். உண்ைம முதலில் ேதாற்பது
ேபால் ெதரிந்தாலும் முடிவில் அதன் ேதாள்களில்தான் ெவற்றி மாைல வந்து
விழும்.

'உண்ைம என்பது பின்ெதாடரப்படுவது அல்ல; கண்டறியப்படுவது!

புத்தகங்கைளப் புரட்டிேயா, அனுபவங்கைளத் திரட்டிேயா உண்ைமைய அறிய
முடியாது' என்கிறார் தத்துவ ஞானி ேஜ.கிருஷ்ண மூூர்த்தி. சத்தியம்தான்
கடவுள்.

வாழ்க்ைகப் பயணத்தில், ெபாய்யின் பாைதயில் நடப்பவர்க்கு ஆயிரம்

சுகங்கள் வந்து ேசரலாம். ஆனால், அந்த சுகங்களின் நிழலாக அழிவு
ெதாடர்வைத

எவரும் தடுக்க முடியாது அதர்மத்தால் அைடயும் சுகம் ஆணவத்ைத

வளர்க்கும். ஆணவத்தின் விைளவு எவரிடத்தும் அச்சமற்றுப் ேபாகும்.
அச்சமற்றவனிடம் நாணம் விைடெபற்றுக் ெகாள்ளும். நாணமற்றவன் எந்த
இழிெசயலிலும் இறங்குவான். அவனது இழிெசயல்களால் இறுதியில் வாழ்க்ைக
நாசமுறும். உள்ளும் புறமும், உண்ைமைய இயல்பாகக் ெகாண்டவன் உத்தம
நிைலைய அைடவான். அவன் அைடயும்
சுகேம அழிவற்றது. அதனால்தான் நம் முன்ேனார், 'சத்தியத்துக்கு ஒப்பான
தவமில்ைல' என்றனர். சத்தியமாக வாழ்பவனுக்ேக ேசாதைனகள் வரும்;
மனசாட்சி உள்ளவனுக்ேக தர்மசங்கடங்கள் உண்டு. காந்தியின் வாழ்க்ைக
வரலாறுதான் சத்திய ேசாதைன. சத்திய ேசாதைனயில் ெவன்றவனுக்ேக,
இைறவனின் திருவடிகளில் இருப்பிடம்.

95
ஐயாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட நம் ேவத- உபநிடதங்களில் சத்தியம்
ெபரிதாகப் ேபாற்றப்படுகிறது. 'சத்யம் வத' (உண்ைமேய ேபசு) என்கிறது
உபநிடதம். 'சத்யேமவ ஜயேத' (உண்ைம மட்டுேம ெவல்லும்) எனும் முண்டக
உபநிடதத்தின் ேவத வரிதான் இந்திய அரசின் இலச்சிைனயாகப்
ெபாறிக்கப்பட்டுள்ளது. எந்த நிைலயிலும்
ெபாய்யுைரக்காமல் வாழ்வைத விட, அரிய தவம் இங்கு
ேவறில்ைல.

சாந்ேதாக்ய உபநிடதத்தில் சம்பவம் ஒன்று!

ெகௌதம ரிஷியிடம் சிறுவன் ஒருவன் ேவதம் பயில

விரும்பினான். முனிவரிடம், தனது ெபயர் சத்யகாமன்
என்றும், தன் தாயின் ெபயர் ஜாபாலா என்றும்
ெதரிவித்தான். முனிவர், "உன் தந்ைதயின் ெபயைரக்
கூூறு" என்றார். "எனக்குத் ெதரியாது" என்று
சத்யகாமன் தயக்கமின்றிச் ெசான்னதும் அங்கிருந்த
சீடர்கள் அைனவரும் சிரித்தனர்.

"சிறுவேன, உன் அன்ைனயிடம் தந்ைதயின் ெபயைரக் ேகட்டறிந்து வா" என்றார்

ெகௌதமர். சத்யகாமன் தன் தாயிடம் ெசன்று தந்ைதயின் ெபயைரக் ேகட்டான்.
"மகேன, இளைமயில் நான் பலைரச் சந்தித்தவள். எவரால் உன்ைனப் ெபற்ேறன்
என்று உண்ைமயில் நானறிேயன். உன் தந்ைத யாெரன்று என்னால்

ெசால்ல இயலாது. நீ முனிவரிடம் ெசன்று 'ஜாபாலா ெபற்ெறடுத்த ஜாபாலன்

நான்' என்று ெசான்னால் ேபாதும்" என்றாள் சத்ய காமனின் தாய்.

அவள் ெசான்னைத அப்படிேய ஒளிவுமைறவின்றி முனிவரிடம் ஒப்புவித்தான்

சத்யகாமன். முனிவரின் விழிகள் வியப்பால் விரிந்தன. உண்ைமையத்
ெதளிவாகவும் உறுதியாகவும் உைரத்த சிறுவைன அருகில் அைழத்தவர்,
"சத்தியத்திலிருந்து சிறிதும் விலகாத நீேய பிராமணன். உனக்கு, நான் உபநயனம்

ெசய்து சீடனாக ஏற்கிேறன். இனி, எனது ஆசிரமத்தில் தங்கி நீ ேவதம்

பயிலலாம்" என்றார் ெகௌதமர்.

'சத்தியவானுக்கு சாதி மற்றும் வருணேபதம் எதுவும் இல்ைல' என்கிறது

சாந்ேதாக்ய உபநிடதம். ேவதம் ஓதுவேதா, சாத்திரங்கைள அறிவேதா ஒருவனுக்கு
உயர்ைவத்

தராது. சத்தியம் சார்ந்த ஒழுக்க ெநறிகேள ஒருவைன உயர்த்தும் என்பதற்கு

ேவறு சான்று எதுவும் ேதைவ இல்ைல.

'மனிதர்கள், சத்தியத்திலிருந்து தவறுவதற்கும் ெபாய்கைள விரும்பித்

தழுவுவதற்கும் அவர் களது ெநறி தவறிய ஆைசகேள காரணம்.
உணர்ச்சிகளுக்கு எளிதில் அடிைமயானவர்கள்... ெசய்யத் தகுந்தது எது,
ெசய்யத் தகாதது எது என்று ேபதப்படுத்திப் பார்க்கும் பார்ைவைய
இழந்துவிடுகின்றனர்' என்கிறார் சுவாமி தயானந்தர்.

'உண்ைமயற்ற நிைலயிலிருந்து என்ைன உண்ைம நிைலக்கு அைழத்துச் ெசல்

(ஓம் அஸேதா மா ஸத்கமய!)' என்று இைறவனிடம் விண்ணப்பிக்கிறது சுக்ல

96
 யசுர்ேவத சம்ஹிைத. உண்ைமயான ேபரின்பம் எதுெவன
புரியாத நாம், உண்ைமையத் துறந்து ெபாய்யிடம்
புகலிடம் ேதடுகிேறாம். உண்ைமயற்றதில் இருந்து
உண்ைமையப் பிரித்து உணரும்ேபாதுதான், நமது
அறியாைம நமக்குப் புலப்படும். 'சத்தியம் என்றால்
வாக்கும் மனமும் ஒன்றுபடுவது மட்டும் அல்ல.
நல்ல மனதில் ேதான்றும் நல்ல எண்ணங்கைள
வாக்கில் ெசால்வது சத்தியம். நல்ல விைளவுகைள
உண்டாக்குவேத சத்தியம். மக்களுக்கு நன்ைம
பயப்பதாகவும் பிரியமாகவும் எது இருக்கிறேதா, அதுேவ
சத்தியம். சத்தியத்ைதச் ெசால்; பிரிய மானைதச் ெசால்;
சத்தியத்ைதப் பிரியமாகச் ெசால்ல முடியவில்ைல எனில்,
அப்படிப்பட்ட சத்தியத்ைத ெசால்லாேத. அேதேபால்,
ேகட்கப் பிரியமானதாக இருந்தா லும் அசத்தியத்ைதச்
ெசால்லாேத' என்று விளக்குகிறார் காஞ்சி முனிவர்.

'விைனப் பயன்களுக்கு உட்பட்டு மனிதன் பல்லாயிரம் பிறவிகளில்

சுழல்கிறான். சுக்கல் சுக்கலாக ெநாறுங்கிப் ேபாகும் உலகப் ெபாருள்கைளப்
ேபான்ேற மனித உடலும் ஒரு நாள் ஒன்றுக்கும் உதவாமல் சிைதந்து புழுதி
மண்ணில் புைதந்து விடுகிறது. உண்ைம தவறியவர் அைனவரும்

ேபாதம் (அறிவு) மிக்கவர்களால் புழுதி மண் ேபாலேவ புறந்தள்ளப்படுவர்'

என்று தன் மகன் ராகுலனுக்குப் புகன்ற புத்தர், கைத ஒன்றும் ெசான்னார்.

"ேபரரசன் ஒருவனிடம், வலிைம மிக்க யாைன ஒன்று இருந்தது. ேபார்க்களம்

ெசல்லும் ேபாெதல் லாம் அதன் உடல் முழுவதும், வாட்கள் நிைறந்த
கவசங்களால் மூூடப்பட்டிருக்கும். அதன் வாலிலும் இரும்புக் குண்டு
ஒன்று இைணக்கப் பட்டிருக்கும். அந்த யாைனயின் துதிக்ைகயில் அம்பு
படாமல் இருக்க, துதிக்ைகைய நன்றாகச் சுற்றி ைவத்துக் ெகாள்வதற்குப்
பழக்கியிருந்தான் பாகன். ஒரு நாள்! ேபார்க்களத்தில் அரச யாைன புகுந்து
எதிரிப் பைடக்குப் ேபரழிைவத் தந்தது. அதன் அங்கங்களில்
ெபாருத்தப்பட்டிருந்த ஆயுதங்களில் ஒன்று கீேழ விழுந்ததும், அைத
எடுக்க... அதுவைர வைளத்து ைவத்திருந்த துதிக்ைகைய நீட்டியது யாைன.
இைதக் கண்ட பாகன், துதிக்ைகயின் மீது எதிரிகள் ஈட்டிைய

எறிவதற்குள் விைரவாகக் களத்தில் இருந்து அந்தக் களிைற ெவளிேயற்றினான்.

அரண்மைனயில்

அரசைனச் சந்தித்த பாகன், 'அரேச, நம் யாைன இன்று ேபார்க்களத்தில் தனது

துதிக்ைகைய நீட்டி விட்டது. இனி அது ேபாருக்குப் பயன்படாது' என்றான்.

_ ராகுலா! மனிதர்கள் தங்கள் நாைவ அடக்கும் வைர நன்ைம அைடவர்.

துதிக்ைகையச் சுருட்டி ைவக்கும் வைரதான் யாைனக்குப் பாதுகாப்பு.
நாைவக் கட்டுப்படுத்திப் ெபாய் ேபசுவைதத் தவிர்த்தால்தான் தீைமயில்
இருந்து மனிதருக்குப் பாதுகாப்பு" என்றார் புத்தர்.

மனதில் மாசு இருந்தால்தான் நாக்கு ெபாய் ேபசும். மனைத அடக்காமல்

நாக்ைக அடக்குவதால் நன்ைம இல்ைல. ஆனால், மனது எளிதில் அடங்கி

97
விடாது.

ெஜன் குரு ஒருவரது ஆசிரமத்தில், அவரின் சீடன் ஒரு மூூைலயில்

அமர்ந்தபடி, சலனமற்ற மனைத அைடயும்

பயிற்சியில் ஈடுபட்டிருந்தான். அவைனப் பார்க்க எவர் வந்தாலும் விழி திறந்து

அவன் பார்க்கவில்ைல. ெவளியில் ெசன்றிருந்த குரு ஆசிரமத்துக்குள்
நுைழந்ததும்

சீடன் தன்ைனத் திரும்பிப் பார்ப்பதற்காக, அவன் அருகில் ேபாய் நின்றார்.

ெநடுேநரம் கடந்தும் சீடன் அவைரக் கண்டுெகாள்ளவில்ைல. ஒரு
ெசங்கல்ைலக் ெகாண்டு வந்து தைரயில் ேதய்க்கத் ெதாடங்கினார்.

இந்த சத்தத்தில் விழி திறந்த சீடன், குருைவப் பார்த்து,

"என்ன ெசய்கிறீர்கள்?" என்று ேகட்டான். "ெசங்கல்ைல கண்ணாடியாக்க

முயலுகிேறன்" என்றார் குரு.

"ெசங்கல் எப்படி கண்ணாடியாகும்?" உங்களுக்குப் ைபத்தியமா?" என்று

எரிச்சலுடன் கத்தினான் சீடன்.

அவனது எரிச்சைலக் கண்டு நைகத்தவர், "ெசங்கல் கண் ணாடியாகாது எனில்,

உன் மனம் மட்டும் கண்ணாடியாகி விடுமா, என்ன?" என்றார் ெஜன். மனைதக்
கண்ணாடியாக்குவதுதான் கடும் முயற்சி. 'சத்' என்ற ேவரிலிருந்ேத 'சத்தியம்'
என்ற வார்த்ைத விைளந்தது. 'சத்' என்றால் 'இருத்தல்' என்று ெபாருள்.
சத்தியத்ைதத் தவிர ேவெறதுவும் நிைலயானதன்று. சத்தியம் இருக்கும்
இடத்தில்தான் களங்கமற்ற அறிவு பிறக்கும். சத்தியமும் நல்லறிவும்
இைணந்தால், 'ஆனந்தம்' தானாக வந்து கலக்கும். அதனால்தான், வாழ்வின்
ேபருண்ைமையப் புரிந்து ெகாண்டவர்கள் ஆண்டவைன, சத்-சித்-ஆனந்தம்
என்று அைடயாளம் கண்டனர்.

'சத்திய உபாசகனாக இருப்பேத மனித வாழ்வின் முக்கிய ேநாக்கம். சத்தியத்ைதச்

சுற்றிேய மனிதனின் ெசயல்கள் நைடெபற ேவண்டும். மனம், ேபச்சு மற்றும்
ெசயலில் உண்ைம இருக்க ேவண்டும். உண்ைம இல்லாத இடத்தில் அைமதி
இருப்பதில்ைல. சத்திய ேசாதைன ஒரு ெபரிய தவமாகும். சத்தியம் சார்ந்தவன்
துன்பங்கைளச் சந்திக்க ேநரிடும். ஒருேவைள... உயிர்த்தியாகம் ெசய்யக் கூூட
ேநரலாம். சத்திய வாழ்வில் சுயநலத்துக்குச் சிறிதளவும் இடம் இல்ைல.
உண்ைமையக் கைடப்பிடித்தேல உயர்ந்த பக்தி. அதுதான் இைறவனிடம்
ேசர்க்கும் சரியான வழி' என்கிறார் மகாத்மா காந்தி.

ெபாய் ேபசவும் ேபசிய ெபாய்ைய மறவாமல் நிைனவில் நிறுத்துவதற்கும் அதிக

திறைம அவசியம். ஆனால்,உண்ைம ேபசவும் சத்தியம் சார்ந்து வாழவும் திறைம
ேதைவேய இல்ைல. ேநர்ைமயான வாழ்க்ைக மீது உண்ைமயான நாட்டம்
இருந்தால் ேபாதும். ெபாய்யில் கிைடக்கும் சுகம், நரகத்தின் வாசற் கதவுகைள

ேநாக்கி நம்ைம வழி நடத்தும். சத்தியத்தில் கிைடக்கும் இன்பம்,

மரணமில்லாப் ெபருவாழ்ைவக் ெகாண்டு ேசர்க்கும்.
மமமமமமம மமமம மமமமமம மமமமமமம...

98
 மமமமமமமம

மலகில் பிறந்த எல்லா உயிர்களும் இன்புற்று வாழேவ

விரும்புகின்றன. வாழ்க்ைக, வலிகள் தரும் ஜீவ
மரணப் ேபாராட்ட மாகத் ெதாடர்ந்தாலும்,
விலங்கிலிருந்து மனிதன் வைர, வாழ்க்ைக ேநசத்ைத
விட்டு விடுவதில்ைல. ஆண்டவன் பைடப்பில்
அதிகமாக அழுவதும் அடுக்கடுக்கான துன்பங்களில்
மிக ேமாசமாக அைலக்கழிக்கப்படுவதும் மனித இனம்
மட்டுேம! மனிதைரப் ேபால் பிற உயிர்கள், தம் தவறான
ெசயல்களால் வாழ்ைவ சிக்கலாக்கிச் சீரழிவதில்ைல.
விலங்குகளுக்கும் பறைவகளுக்கும் ேதைவகள்
குைறவு. எனேவ, அவற்றுக்கு வந்து ேசரும்
வாழ்க்ைகத் துயரங்களும் குைறவு. ஆைசயும் கனவும் ேதைவயும்
மனிதனுக்கு நிைறவின்றி நீண்டு ெகாண்ேட ேபாவதால், துன்பங்களும்
நிழலாய்த் ெதாடர்ந்து வருகின்றன.

விலங்குக்கும் பறைவக்கும் சிரிக்கத் ெதரியாது. ஆனால், அைவ அன்றாடம்

அழுவது கிைடயாது. சிரிக்க முடிந்த மனித இனம்தான் மண்ணில் கண்
மூூடும் கைடசிக் கணம் வைர கண்ணீரில் கைரகிறது. மனிதரால் ஒரு
பூூைவப் ேபால் மனம் விட்டுப் புன்னைக பூூக்க முடியவில்ைல; ஒரு
பறைவையப் ேபால் உல்லாசமாகப் பாடித் திரிய இயலவில்ைல; ஒரு மரத்ைதப்
ேபால் மரண பயம் இல்லாமல், காற்றின் தழுவலில் மகிழ்ச்சியுடன்
தைலயைசத்துப் பூூ, காய் மற்றும் கனிையப் பிறருக்குத் தந்து பிறவிப் பயன்
அைடயத் ெதரியவில்ைல. வாழும் கைலைய அறியாத வைரக்கும், மண்ணில் நல்ல
வண்ணம் வாழ முடியாது.

'ஆயிரம் ேகாடி வண்டிகளில் தானியம் வந்து குவிந்தாலும், தனக்குத் ேதைவ

ஒரு படிதான் என்றும், பரந்து விரிந்த மாளிைக அைமந்தாலும் தான் படுக்கும்
இடம் ஆறடி நிலம்தான் என்றும், எவனுக்குத் ெதளிவு பிறக்கிறேதா, அவேன
வாழத் ெதரிந்தவன். பஞ்சைணயும் ெவறுந்தைரயும், அறுசுைவ உணவும்
அரிசிக் கஞ்சியும் எவனுக்கு ஒன்றுேபால் படுகிறேதா அவனுக்குத் துன்பம்
இல்ைல. ெவற்றி- ேதால்வி, லாபம்-நஷ்டம், மகிழ்ச்சி- துயரம் ஆகியைவ
எவனுக்குச் சமமாகத் ேதான்றுகிறேதா அவனுக்குப் பிரச்ைன இல்ைல...'
என்கிறது மகாபாரதத்தில் சாந்தி பருவம்.

பராசரரிடம், 'இகத்திலும் பரத்திலும் எல்லா உயிர்களுக்கும் நன்ைமையத்

தருவது எது?' என்று ேகட்டார் ஜனகர். 'தன்னால் ெசய்யப்பட்ட தருமேம
ஒருவனுக்கு இம்ைமயிலும் மறுைமயிலும் நன்ைமையத் தரும். விைதயின்றி
எதுவும் விைள யாது. நல்ல கர்மாைவச்
ெசய்யாமல் சுகத்ைத அைடய முடியாது. அடக்கம், ெபாறுைம, ைதரியம், வலிைம,
உண்ைம, நாணம், உயிர்கைளக் ெகால்லாைம ஆகிய நற்பண்புகேள வாழ்வில்
மனிதன் கைடப்பிடிக்க ேவண்டியைவ' என்று விளக்கினார் பராசர முனிவர்.

நதியில் வீசிெயறியப்பட்ட கல், தைரயில் தங்கி விடுகிறது. கைரேயார

மரத்திலிருந்து காற்றில் உதிர்ந்த இைல, நதியின் பிரவாகத்தில் ஆனந்தமாக
தவழ்ந்து ெசல்கிறது. கல்ைலப் ேபால் ஆைசகள் கனக்கும் மனிதன்,
வாழ்க்ைகப் பயணத்ைத ெவற்றிகரமாகத் ெதாடர முடியாமல், ஒேர இடத்தில்
விழுந்து கிடக்கிறான். இைலையப் ேபால் ேலசாக இருப்பவன், இறுதி வைர
இன்பமாக நடக்கிறான். உயர உயரப் பறக்க ேவண்டும் எனும் ெவறியில் ெநறி

99
தவறிப் பள்ளத்தில் விழுந்தவர்கள் நம்மில் பலர்.

உயர்வு குறித்து அைலபாயும் மனிதர்கள் ெதளிவைடய காஞ்சி முனிவர் ஒரு

கைத ெசான்னார். 'திருமணப் பருவத்தில் உள்ள ெபண்ணின் ெபற் ேறார்,
உறவினருள் ஓர் இைளஞைன மாப்பிள்ைள யாகத் ேதர்ந்ெதடுத்தனர். ஆனால்
அவேளா, 'எல்லா மனிதர்கைளயும் விட உயர்ந்தவன் யாேரா, அவைனேய
மணப்ேபன்' என்று அடம் பிடித் தாள். உயர்ந்தவைனக் கண்டறியும் ேதடலில்
அவள் ஈடுபட்டாள். அரசன் பல்லக்கில் பவனி வரு வைதப் பார்த்தேபாது,
'அரசேன அைனவரிலும் உயர்ந்தவன்' என்று நிைனத்தாள். ஆனால், அந்த
அரசன் வழியில் வந்த துறவிையப் பார்த்து, பல்லக்கில்
இருந்து இறங்கிப் பணிவுடன் வணங்கிய ேபாது,
அவளுக்குத் துறவிேய உயர்ந்தவன் என்று
ேதான்றியது. துறவிைய அவள் பின்ெதாடர்ந்தாள்.
வழியில் ஓர் ஆலமரத்தடியில் அமர்ந்திருந்த பிள்ைளயார்
முன்பு துறவி, பயபக்தியுடன் ேதாப்புக் கரணம்
ேபாட்டைதக் கண்டவள், பிள்ைளயாேர ெபரியவர் என்று
முடிவுக்கு வந்தாள்.

பிள்ைளயார் இருக்கும் இடத்துக்கு வந்த நாய் ஒன்று,

எந்த அச்சமும் இன்றி அந்த இடத்ைத அசிங்கம்
ெசய்தது. 'விநாயகைர விட ெதரு நாய் உயர்ந்ததா?' எனும்
வியப்பு அந்தப் ெபண்ணுக்கு! அப்ேபாது சிறுவன்
ஒருவன், அந்த நாயின் மீது கல்ெலறிந்ததும், அது
வீறிட்டலறியபடி அங்கிருந்து ஓடியது. பிள்ைளயாைரேய அலட்சியப்படுத்திய
நாய் ஒரு சிறுவனிடம் அஞ்சி ஓடியதும், அவள் சிறுவைன உயர்ந்தவனாகச்
சிந்தித்தாள். அப்ேபாது, 'நாைய ஏன் அடித்தாய்?' என்று இைளஞன் ஒருவன்
வந்து சிறுவைன மிரட்டினான். 'இனி இதுேபால் ெசய்ய மாட்ேடன்;
மன்னித்துவிடுங்கள்' என்று சிறுவன் அழுதான். 'நான் பார்த்தவர்களில் இந்த
இைளஞேன உயர்ந்தவன். இவைனேய மணப்ேபன்' என்று தீர்மானித்துப்
ெபற்ேறாரிடம் ெசான்னாள். அவள் காட்டிய இைளஞைனப் பார்த்த ெபற்ேறார்,
'உனக்காக நாங்கள் நிச்சயித்தது இவைனத்தான்!' என்று ெசால்லி நைகத்தனர்.
இந்தக் கைதையச் ெசான்ன பரமாச்சாரியர், 'அந்தப் ெபண்ைணப் ேபால்தான்,
நாம் அைனவரும் வாழ்வில் எைதெயைதேயா உயர்ந்தெதன்று எண்ணி, இயல்பாக
இருப்பைத விட்டு எங்ெகங்ேகா அைல பாய்கிேறாம்' என்றார்.

வாழ்க்ைகையப் பற்றிய உண்ைம ஞானம் இல்லாததால்தான் மனிதர்கள்

அைனவரும் ெபாய் ேபசுகின்றனர். ஆண்- ெபண் உறைவத் தவிர உலகில்
ேவெறதுவும் இல்ைல என்று உணர்ச்சிகளுக்கு அடிைமயாகின்றனர்.
திருப்தியுறாத ஆைசகளுடன் 'தான்' என்ற அகந்ைதைய வளர்த்து, தீய
ேநாக்கங் களுடன் ெசயல்படுகின்றனர். ஆைச விரித்த வைல யில் வீழ்ந்து,
'இது என்னுைடயது', 'இது என்னால் சாதிக்கப்பட்டது' 'எனக்கு நிகர் யார்?'
என மன மயக்கமுற்று மீண்டும் மீண்டும் பிறவிச் சுழலில் சிக்குகின்றனர்.

'மனிதன் உடெலடுத்தேபாது அைதச் சார்ந்து சுகங்களும், துக்கங்களும்

உருெவடுக்கின்றன. ஒரு நீண்ட பயணத்தின் நடுவில் ஒருவன் விடுதியில்
தங்கும்ேபாது, அவனுக்கு அங்ேக சிலர் அறிமுகம் ஆகின்றனர். அந்த
விடுதியிலிருந்து அவன் புறப்பட்டதும் அறிமுகமானவர்கள் பிரிகின்றனர். அேத
ேபான்றுதான் வாழ்க்ைகயில் உண்டாகும் உறவு முைறகள் வந்து
ேபாகக்கூூடியைவ. தாய்- தந்ைத, மைனவி- மக்கள், உடன் பிறந்ேதார் என்ற

100
எல்லா உறவுகளும் நைடப்பயண நட்புகள் என்று ெதளிந்து, பாசவைலயில்
சிக்காமல் பாதுகாத்துக் ெகாள்ள ேவண்டும்' என்கிறார் வியாசர்.

'ஓர் அைறயில் நீங்கள் அமர்ந்தபடி மரங்கள், மலர் களின் நிறங்கள், காக்ைக

கைரவது, நாய் குைரப் பது, மனிதர்கள் நடந்து ெசல்வது, ஆதவனின்
அஸ்தமனக் காட்சி, நட்சத்திரங்கள் என்று ெவளிேய இருப்பைத அறிய
முடிகிறேபாது, உங்களுக்குள்ேள இருக்கும் எண்ணங்கைள, உணர்வுகைள,
ேநாக்கங் கைள, உந்துதல்கைள, தவறான அபிப்ராயங்கைள, ெபாறாைமைய,
ேபராைசைய அறிந்துெகாள்ள முடியும். அடுத்தவருடனான உறவில் உங்களது
எதிர் விைன... உங்களுக்குள் இருக்கும் விருப்பம், நம்பிக்ைக, கவைல,
அச்சம் ஆகியவற்ைறப் ெபாருத்ேத அைமகிறது'
என்கிறார் ேஜ. கிருஷ்ணமூூர்த்தி. 'நாம் விரும்பும்
பாதுகாப்பு நமக்குக் கிைடக்காதேபாது
வாழ்க்ைகேய ேபாராட்டமாகிறது. சமூூகத்திலும்,
சம்பிரதாயங்களிலும், குடும்ப உறவுகளிலும் நாம்
பாதுகாப்ைபத் ேதடுகிேறாம். ஆனால் வாழ்க்ைகேயா
நமது பாதுகாப்புச் சுவர்கைளத் தகர்த்துக்
ெகாண்ேட ேபாகிறது' என்ற உண்ைமையத்
ேதாலுரிக்கிறார் ேஜ.ேக.

'ஒரு நிமிட அபத்தம்' என்ற நூூலில், வாழ்வின் அர்த்தம் உணர்த்தும் அழகிய

ெசய்தி ஒன்று உண்டு. மாஸ்டர் ஒருவர் ேபருந்தில் பயணித்தார். ஓரிடத்தில்
ேபருந்து சிறிது ேநரம் நின்றது. அதிலிருந்து இறங்கிய மாஸ்டர் அருகிலிருந்த
உணவு விடுதிக்குள் நுைழந்தார். அங்கு ருசி மிக்க சூூப் மற்றும் கறி
வைககள் கவர்ச்சிகரமாக ைவக்கப்பட்டிருந்தன. மாஸ்டர் சூூப் ஆர்டர்
ெசய்தார். பரிமாறுபவர் வந்து, 'இப்ேபாது வந்து நிற்கும் ேபருந்துப் பயணியா
நீங்கள்?' என்று ேகட்டார். 'ஆமாம்' என்று மாஸ்டர் தைலயைசத்ததும்,
'உங்களுக்கு சூூப் கிைடயாது' என்றார் பரிமாறுபவர். 'ேபாகட்டும். ேவக
ைவத்த அரிசியும், கறியும் ெகாடுங்கள்' என்றார் மாஸ்டர். அதற்கும் மறுத்த
அந்த மனிதன், 'ஏதாவது ெராட்டி, பிஸ்கட் சாப்பிடுங்கள். இங்குள்ள உணவுப்
ெபாருள்கைள நான் காைலயில் இருந்து சிரமப்பட்டுத் தயாரித்திருக்கிேறன்.
நீங்கள் அதன் ருசி அறியாமல் ஐந்து நிமிடங் களில் சாப்பிட்டு விடுவீர்கள்.
ருசித்துச் சாப்பிட ேநரம் இல்லாதவர்களுக்கு நான் உணவு பரிமாறுவதில்ைல'
என்றான்.

பயணத்தின் நடுவில் ேபருந்தில் இருந்து இறங்கி, அவசரம் அவசரமாகப்

பசியாறுவது ேபான்ேற நாம் ஒவ்ெவாருவரும் எந்திர கதியில் வாழ்வின் ருசி
அறியாமல், கண்டேத கண்டும், ேகட்டேத ேகட்டும், உண்டேத உண்டும்,
உடுத்தேத உடுத்தும் என கடவுள்
தந்த நாட்கைளக் கழித்து வருகிேறாம். மண்ணில் நல்ல வண்ணம் எப்படி
வாழ்வது?

எந்த உயிருக்கும் தீைம ெசய்யாமல், எல்ேலாரிட மும் நட்பும் கருைணயும்

ெகாண்டு, அகந்ைதையத் துறந்து, இன்ப- துன்பங்கைளச் சமமாய் ஏற்று,
அதீத ஆைசைய விட்ெடாழித்து அறத்தின் பாைதயில் நல்ல வண்ணம் யாரும்
வாழலாம்.
மமமமமமம மமமம மமமமமம மமமமமமம...

101
 மைலயில் பிறந்த நதி கடலில் ெசன்று கலக்கிறது.
காைலயில் ெகாடியில் மலர்ந்த மலர், மாைலயில்
மண்ணில் வதங்கி விழுகிறது. பருவங்கள்
மாறுகின்றன. வாழ்க்ைகச் சக்கரம் சிறிதும்
நில்லாமல் சுழல்கிறது. காலம், அதன் கதியில்
ஓய்வின்றி ஓடிக் ெகாண்டிருக்கிறது. எண்ெணய்
இருக்கும் வைர விளக்கு எரிகிறது. உயிர்
இருக்கும் வைர உடல் இயங்குகிறது. ேதான்றியைவ
அைனத்தும் ஒரு நாள் மைறயும் என்பது
இயற்ைகயின் மாறாத நியதி. பிறந்தன இறக்கும்; இறந்தன பிறக்கும்! புனரபி
ஜனனம்; புனரபி மரணம்!

ஏைழக்கு ஆயுள் இருபது ஆண்டுகள்; பணம் பைடத்தவனுக்கு பல

நூூறாண்டுகள் என்றா எழுதப் பட்டிருக்கிறது விதி? விருப்பும் ெவறுப்பும்
காலத் துக்குக் கிைடயாது. இளைம, அழகு, ெசல்வம், உறவு அைனத்தும்
காலேதவனின் காலடியில் அர்ப்பணம்.

'மனித வாழ்க்ைக மட்பாண்டம் ேபான்றது. எந்த நிைலயிலும் அது உைடயலாம்.

சக்கரம் சுழலும்ேபாதும் உைடயலாம்; இறக்கி ைவக்கப் பட்ட நிைலயிலும்
உைடந்து ேபாகலாம்; ஈரமாக இருக்கும் ேபாதும் உைடயலாம்; உலர்ந்த பின்பும்
உைடயலாம்; சூூைளயில் சுடப்படும்ேபாதும் உைட யலாம்; தைரயில்
ைவக்கப்படும் நிைலயிலும் உைட யலாம்; உபேயாகப்படுத்தும் ேபாதும்
உைடயலாம். மனிதருக்கும் இேத நிைலதான்! கருவில் இருக்கும் நாள் முதல்,
எந்த ேநரத்திலும் கல்லைறக்குப் ேபாக லாம். கர்ப்பத்தில் அசுத்தமாகக்
கிடந்த மனிதன், மண்ணுக்கு வந்ததும் இந்திரியங்களால் ஏற்படும்
ஆைசகளால் அசுத்தப்படுகிறான். மரண நாள் எது என்று ெதரியாதவன் ஆைச
உருவாக்கிய அசுத்தக் குழியிேலேய விழுந்து கிடக்கிறான்' என்கிறார் வியாசர்.

மரணேதவன் யார் வீட்டு வாசலில், எப்ேபாது, எந்த வடிவில் வந்து நிற்பான்

என்று யாருக்குத் ெதரியும்? ஒன்று மட்டும்
நிச்சயம். அவன் ைகயிலுள்ள நீதித் தராசின்
முள், யாருக்கா கவும் சலுைக காட்டி ஒருபக்கம் சாயாது. வட ஆப்பிரிக்க
மக்களிைடேய ேபசப்படும் காலன் பற்றிய ஒரு கைத:

கடவுள், காலன், வருணன் மூூவரும்... ஒரு நாள் இரவு தங்கி இைளப்பாற

கிராமத்தில் இடம் ேதடினர். ஒரு குடிைசயின் ெவளிப்புறத்தில் விவசாயி ஒருவன்
அமர்ந்திருப்பைதப் பார்த்தனர். ''இரவில் இைளப்பாற எங்களுக்கு இடம் தர
முடியுமா?'' என்று கடவுள் ேகட்டார். ''நீங்கள் யார்?'' என்றான் விவசாயி.
''உன்ைனப் பைடத்தவன்'' என்றார் கடவுள். ''சிலருக்கு மட்டும் ேதைவக்கு
ேமல் அள்ளிக் ெகாடுக்கும் நீ, பலருக்கு ஒரு ெராட்டித் துண்டுகூூட
தராமல் வஞ்சிக்கிறாய். நீ எப்படி என்னிடம் கருைணைய எதிர்பார்க்கலாம்?
இடம் தர முடியாது'' என்றான் அவன்.

மூூவரும் நடந்தனர். ேவெறாரு வீடு... வாசலில் நின்றவனிடம், தன்ைன

அறிமுகப்படுத்திக் ெகாண்ட வருணன், இரவு தங்குவதற்கு இடம் ேகட்டார்.
''பூூமியில் சில இடங்களில் வளம் கூூட்டும் நீ, பல பகுதிகளில் தைல
காட்டாமல் வறட்சிக்கு வழி வகுக்கிறாய். உன்னிடம் நான் ஏன் அன்பு காட்ட
ேவண்டும்?'' என்றான் அவன்.

அங்கிருந்து அகன்றவர்கள், வீட்டுத் திண்ைணயில் படுத்திருந்தவைனக்

102
கண்டனர். அவனிடம் காலன் ெசன்று வணங்கி, மூூவரும் தங்க இடம்
ேகட்டார். ''மரண ேதவேன, உனக்கு நல்வரவு. ஏைழ- பணக்காரன் ேவறுபாடின்றி
அைனவைரயும் சமமாக நடத்தும் நீதிமான் நீ. உனக்கு இடம் இல்ைலெயன்று
மறுக்க முடியுமா?'' என்று கூூறி மூூவரும் தங்க இடமளித்தான்.

காலேதவேன உண்ைமயில் சமத்துவத்ைதச் ெசயல் படுத்துபவன். எனேவ,

சாவு வராமல் இங்ேக யாரும் சரித்திரம் பைடக்க முடியாது. அதனால்தான்,
வாழ்வின் ஒவ்ெவாரு கணத்ைதயும் நிைறவாக நாம் வாழப் பழக ேவண்டும்.

'வாழ்ைவ முழுைமயாக, நிைறவாக வாழ்வைதத் தவிர

ேவெறந்த குறிக்ேகாளும் உங்களுக்குத் ேதைவ இல்ைல.
வாழ்க்ைகைய ஒவ்ெவாரு ெநாடியும் அனுபவித்துக்
ெகாண்டாடுங்கள். இந்த நிகழ் காலத்தில் வாழ்வேத
உங்கள் உண்ைமயான தன்ைம.எதிர்காலம் என்பது
நீங்கள் விழித்திருந்து காணும் கனவு. அேதேபால்,
உங்கள் கடந்த காலம், நடந்து முடிந்த ஞாபகக்
ேகார்ைவகள். நடந்து முடிந்ததும் இனிேமல் நடக்கப்
ேபாவதும் நிச்சயமற்ற சம்பவங்கள். இந்த ெநாடி, இந்த
ேநரம்தான் உண்ைமயானது' என்கிறார் ஓேஷா.

ெஜன் குருவிடம் வந்த மன்னன் ஒருவன்,

''மரணத்துக்குப் பின்பு நாம் எங்ேக ேபாகிேறாம்?'' என்று
ேகட் டான். ''ெதரியாது!'' என்றார் குரு. ''ஞானியான உங்களுக்குக் கூூடவா
ெதரியாது?'' என்று வியந்தான் மன்னன். ''எனக்குத் ெதரியாது. ஏெனனில்,
இதுவைர நான் ெசத்ததில்ைல'' என்று கூூறி சிரித்தார் குரு.

மரணத்துக்குப் பின் என்ன நிகழும் என எண்ணுவது மூூடத்தனம்.

'அன்றன்று வாழ். நாைள பற்றி நாைளக்குக் கவைலப்படலாம்...
அவசியப்பட்டால்' என்கிறது ெஜன்.

துன்பப்படுவதால் துன்பம்தான் அதிகரிக்கும். மூூதாைதயர் மடிந்து

முடிந்ததற்கு அழாத மனிதன், தன் ெநருங்கிய உறவுகளின் இழப்புக்காக
மட்டும் இதயம் ரணப்பட்டு விழிநீர் சிந்துகிறான். அன்றாடம் கண்முன்
காணும் சாவு நமக்குப் பழகிப் ேபானாலும், சாைவப் பற்றிய அச்சம் மட்டும்
நாளும் நம்ைம அைலக்கழிக்கிறது. அழிவற்ற தன்ைமக்ேக மனித மனம் ஆைசப்
படுகிறது. உலகில் உள்ள எல்லாவற் ைறயும் தன் உறவாகச் ேசர்த்துக்
ெகாள்ளவும் உைடைமயாக அனுபவிக்கவும் விரும்பும் ெநஞ்சம், எந்த ஒன்ைற
துறக்கவும் இழக் கவும் முன்வருவதில்ைல.

இயற்ைகயின் நியதி மாறாமல், மனித இனத்ைத இயல்பாக வாழச் ெசால்லும்

'தாேவாயிசம்' வழி நடந்த சிந்தைனயாளர் சுவாங்ட்சுவின் மைனவி
மரணமைடந்தேபாது அவரிடம் துக்கம் விசாரிக்கவும், ஆறுதல் அளிக்கவும்
பலர் வந்தனர். கவைல ஏதுமின்றி சுவாங்ட்சு தாளமிட்டுப் பாடிக்
ெகாண்டிருந்தார். அவரிடம் ஒருவர், ''உண்ைமயில் உங்களுக்குத் துயரம்
எழவில்ைலயா?'' என்று ஆச்சரியத்துடன் ேகட்டார். ''என் மைனவி இந்த
மண்ணில் பிறப்பதற்கு முன்பு அவளுக்கு இந்த உயிரும் உடலும் இல்ைல.
இப்ேபாது அந்த உயிரும் உடலும் ேபாய்விட்டது. வந்தது ேபாய் விட்டது.
இதற்கு ஏன் அழ ேவண்டும்? பருவங்கள் மாறி மாறி வருவது ேபால் பிறப்பும்
இறப்பும் மாறி மாறி வரும். பருவங்கள் மாறும்ேபாது நாம் அழவா ெசய் கிேறாம்?''

103
என்றார் சுவாங்ட்சு.

மரணப்படுக்ைகயில் புத்தர் இருந்தேபாது, ''மரணத்துக்குப் பின்பு நீங்கள்

ேமாட்சவுலகம் ெசல்வீர்களா? நிர்வாண நிைலைய அைடவீர்களா?'' என்று
சீடர்கள் ஆர்வத்துடன் ேகட்டனர். ''நான் எங்கும் ெசல்லப் ேபாவதில்ைல.
நான் இனி இருக்க மாட்ேடன் அவ்வளவுதான்'' என்றார் புத்தர். ஆைசகைளத்
துறந்தவர் இறப்புக்குப் பின்பு ெசார்க்கத்தில் இருப்பார் என்று எண்ணிய
சீடர்களிடம், ''நீர்ேமல் கிழித்த ேகாடு காணாமற் ேபாவது ேபால் நான் காணாமற்
ேபாேவன். நீரில் கிழித்த ேகாடு மைறந்த பின்பு அது எங்ேக இருக்கும் என்று
யாராவது ெசால்ல முடியுமா?'' என்று சிந்தைனக்கு உரிய ேகள்விைய
எழுப்பினார் புத்தர் .

இந்து மதம் மரணத்துக்குப் பின்பும் வாழ்வு உண்டு

என்று வற்புறுத்துகிறது. வாழும்ேபாது ஒருவன் ெசய்த
ெசயல்களின் விைளவுக்கு ஏற்ப, மரணத்துக்குப் பின்பு
கர்மவிைன ெதாடரும் என்று கூூறும் இந்து மதம், பிறவிப்
பிணியிலிருந்து விடுபட மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வாழ
வலியுறுத்துகிறது. சீடன் ஒருவன் குருவிடம்,
''இறப்புக்குப் பிறகு வாழ்க்ைக இல்ைல என்று சிலர்
ெசால்வதில் உண்ைம இருக்கிறதா?'' என்று ேகட்டான். ''ஏன்
அப்படி அவர்கள் ெசால்கிறார்கள்?'' என்றார் குரு.
''இறப்புக்குப் பிறகு எைதயுேம பார்க்க முடியாது; எைதயும்
ேகட்க முடியாது, யாரிடத்தும் அன்பு ெசய்ய முடியாது,
எந்தத் ேதடலிலும் ஈடுபட முடியாது என்று அவர்கள் ெசால் கிறார்கள்''
என்றான் சீடன். ''ெபரும்பாலான மக்கள் இறப்புக்கு முன்ேப இப்படித்தான்
இருக்கிறார்கள்'' என்று சிரித்தபடி ெசான்னார் குரு.

மிகப் பல இந்து சமய சாஸ்திரங்கள் 'சாகும்ேபாது ஒருவன் மனதில் மலரும்

சிந்தைனப்படிேய அவனது அடுத்த பிறவி அைமகிறது' என்ேற அழுத்தமாக
அறிவுறுத் துகின்றன. பாகவத புராணத்தில் இைத விளக்கும் சம்பவம் ஒன்று
உள்ளது.

பரதன் என்ற அரசன், மைனவி- மக்கைளத் துறந்து ஆசிரம வாழ்க்ைகயில்

ஈடுபட்டிருந்தான். அவன் தங்கியிருந்த கானகத்தில், ஒரு நாள் மான் ஒன்று
நதியில் நீர் அருந்திக் ெகாண்டிருந்தது. அப்ேபாது சிங்கத்தின் கர்ஜைனையக்
ேகட்டு அலறியபடி அந்த மான் நதியில் பாய்ந்தது. கர்ப்பமுற்றிருந்த மான்
நதியில் பாய்ந்த ேவகத்தில் ஓர் அழகிய குட்டிைய ஈன்ெறடுத்து இறந்து
ேபானது. இைதக் கண்ட பரதன், மான் குட்டிைய ஆைசயுடன் எடுத்து,
வளர்க்கத் ெதாடங் கினான். பரதனால் அந்த குட்டி மாைன ஒரு கணம்கூூடப்
பிரிந் திருக்க முடியவில்ைல. உயிர் பிரியும்ேபாதும் மாைன நிைனத்தபடிேய
இறந்தான். இதனால் அடுத்த பிறவியில் மானாகேவ பிறந்தான். பூூர்வ ஜன்ம
புண்ணிய காரியங்களால் மானாகப் பிறந்தாலும், முனிவர்களின் ஆசிரமங்களில்
வாழ்ந்து, ஆண்டவைன நாளும் நிைனந்து, இறக்கும் தருணத்தில் ேமலான
சிந்தைனகைள ேமற்ெகாண்டதால், மீண்டும் ஞானியாகப் பிறந்தான்.
ஏளனங்கள், அவதூூறுகள் எல்லாவற்ைறயும் மனக்கசப்பின்றி ஏற்கும்
பக்குவம் அைடந்ததால், 'ஜடபரதர்' என்று உலகம் அந்த ஞானிைய அைழத்தது
என்கிறது பாகவத புராணம்.

எது எப்படிேயா... மரணம் ஒவ்ெவாருவருக்கும் ஒரு நாள் வீட்டு வாசலில்

104
வந்து நின்று அைழப்பு விடுக்கத்தான் ேபாகிறது. மண்ணிலிருந்து
விைடெபறும்ேபாது, ஒரு காதறுந்த ஊசிையக் கூூட யாரும் உடன் எடுத்துச்
ெசல்லப் ேபாவது இல்ைல. 'நான் இறந்த பின்பு என் திறந்த ைககள் ெவளிேய
ெதரிகிறாற்ேபால் சவப்ெபட்டி தயார் ெசய்யுங்கள். பல நாடுகைள ெவன்றவன்
இறுதியில் ெவறுங்ைகயுடன்தான் மண்ணில் புைதந்தான் என்ற உண்ைமைய
மக்கள் உணரட்டும்' என்று மாவீரன் அெலக் சாண்டர் பைடத்
தைலவர்களிடம் ஆைண பிறப்பித்தான் என்பது வரலாறு.

'பிரபஞ்சேம அழகு. அதில் பிறப்பு ேபால் இறப்பும் அழகானது. மரணம்,

நிரந்தரத்தின் வாசல்! காலத்திலிருந்து கடந்து, காலம் ஆகி விடுவது மரணம்.
வாழும்வைரதான் முக்காலம். மரணம், கால எல்ைலகைளத் தகர்த்து நிரந்தரம்
ஆக்கிவிடுகிறது' என்று ெஜன் தத்துவத்துக்கு விளக்கம் தருகிறார் புவியரசு.

கடலில் நதி கலப்பது சங்கமம். ஜனனத்தில் ெதாடங்கும் வாழ்வு மரணத்தில்

முடிவதும் சங்கமம். ஜனனத்துக்கும் மரணத்துக்கும் இைடயில் நடத்தும்
வாழ்க்ைகப் பயணம் கைர மீறாமல் ெதாடர்வேத முக்கியம்.
பூூரணம்

'மைறவா! நான் அன்றாடம் தவறாமல் சமய

ெநறிகைளப் பின்பற்றினாலும், ஒவ்ெவாரு
நாளும் ஒருேவைள மட்டுேம உணவு
உண்டாலும், ேகாபம், காழ்ப்பு, பழிதீர்க்கும்
ெவறி என் ெநஞ்சிலிருந்து நீங்காமற் ேபானால்,
இந்த சமய வாழ்க்ைக எந்தப் பயனுமற்றுப்
ேபாகும். நாள்ேதாறும் நான் ஆலயம் ெசன்று
ஆண்டவைனத் ெதாழுதாலும், மலரும்
ஊதுபத்தியும் ெகாண்டு வழிபட்டாலும்,
சுயநலம், ேபராைச, பற்று, ஆணவம்
அைனத்தும் நீங்காமற் ேபானால், இந்த
வழிபாடு அைனத்தும் என்ைன நாேன ஏமாற்றிக் ெகாள்ளும் தந்திரமாகும்.
எந்த ேநரமும் நான் பிரார்த்தைன ெசய்தாலும், சான்ேறார் அைவயில்
பங்ேகற்றாலும், நீண்ட ேநரம் தியானத்தில் ஈடுபட்டாலும் அன்பு,
கருைண, இரக்கம் எனது இயல்பாக இல்ைலெயனில், என் ஆன்மிகம்
உண்ைமயானது இல்ைல. நான் தனித்திருந்து ெமௌனத்தில் ஆழ்ந்தாலும்,
எளிைமயும் தவமும் ஏற்று அகிம்ைச வழியில் துறைவ அறிவித்தாலும் என்
தவறான ஆைசகளும், எண்ணங்களும் அழிக்கப்படாவிடில், என் உடல்
உணர்விலிருந்து விடுபடாவிடில், எல்லா உயிர்களிலும் இைறவன்
இருப்பைத நான் அறிந்து ெகாள்ளாவிடில் என் வாழ்க்ைக முழுவதும்
வீணாகும்' என்ற குஜராத்தி கவிஞர் நரசி ேமத்தாவின் கவிைதயில் ெநஞ்சம்
கலந்து வாழ்ந்தவர் அண்ணல் காந்தியடிகள்.

தாமஸ் ஏ. ெகம்பிஸ் எழுதிய 'கிறிஸ்துைவப் பின்பற்றுதல்' (Limitation of

Christ ) நூூலில், ஒவ்ெவாரு மனிதரும் வாழ்க்ைக முழுவதும் இரண்டு
கட்டைளகைளப் பின்பற்ற ேவண்டும் என்கிறார். 'ஒவ்ெவாரு நாளும் இதுேவ
வாழ்வின் இறுதி நாள் என்ற உணர்வுடன் இயன்றளவு நல்லைதச்
ெசய்யுங்கள். பூூமியில் இருக்கும்ேபாேத பரமண்டலத்ைத அைடந்து,
பரமபிதாவின் முன் வாழ்வதாக நிைனயுங்கள்' என்கிறார் ெகம்பிஸ்.

மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வாழ ஒவ்ெவாருவரும் ஒழுக்கம், தன்னடக்கம்,

எளிைம, அைமதி, அைனத்து உயிர்கைளயும் மதித்தல், பிறர் நலம் காத்தல்,
105
தர்மத்ைதப் ேபாற்றுதல் எனும் ஏழு நற்பண்புகைளயும் பின்பற்ற
ேவண்டும். அளவற்ற காமம், அதிகம் உண்ணுதல், ேபராைச, ேசாம்பல்,
சினம், ெபாறாைம, தற்ெபருைம ஆகிய ஏழு பாவப் படிகளில் பாதம் பதிக்காமல்
விலகி நிற்க ேவண்டும். இவற்றுக்கு முதலில் ேதைவப்படுவது
புலனடக்கம். 'புலன்கள், ெவன்றவனுக்கு நண்பனாகின்றன; ெவல்ல
முடியாதவனுக்கு எதிரிகளாகின்றன' என்கிறது பகவத் கீைத. நமக்குத்
ேதைவயானைவ நம்முள் இருக்கின்றன. அவற்ைற அனுபவிக்க முடியாமல்
தடுப்பது நாேம.

பிறர் நலம் ேபணும் பண்புதான் விலங்கிலிருந்து மனிதைன

ேவறுபடுத்துகிறது. வீர சிவாஜியின் குருவான ராமதாஸர், உஞ்சவிருத்தி
(பிச்ைசேயற்றல்) ெசய்து உண்டவர். ஒரு நாள், ஒரு வீட்டின் முன்
பிச்ைசக்காக நின்றார். அப்ேபாது பசுஞ்சாணக் கைரசலில் துணிைய
நைனத்து ெமழுகிக் ெகாண்டிருந்த வீட்டுக்காரி, ேகாபத்தில் சாணத்
துணிைய அவர் முகத்தில் வீசிெயறிந்தாள். தனது ஆசிரமம் திரும்பிய
ராமதாஸர், அந்தத் துணிைய நீரில் சுத்தம்
ெசய்து, நூூலிைழகளாகப் பிரித்து,
திரிகளாகத் திரித்து விளக்ேகற்றி, 'ராமா! அந்தப் ெபண்ணுக்கு ஏேதாெவாரு
மன பாரம். இன்ேற அைதப் ேபாக்கிவிடு' என்று இதயம் ெநகிழ்ந்து
பிரார்த்தித்தார். இந்த இதயம்தான் அைனவருக்கும் இருக்க ேவண்டும்.

இறப்பு நம் இருப்பின் இறுதி எல்ைல. இவ்வுலகில் ேவெறதுவும்

உறுதியில்ைல. திட்டமிட்ட வாழ்க்ைக திடீர் இறப்பினால் ெபாருளற்றுப்
ேபாகும். அதனால், இன்ேற, இக்கணேம நாம் நல்ல வண்ணம் வாழ முயல
ேவண்டும். எைதச் ெசய்தாலும் அதன் மூூலம் நாம் வாழும் உலகுக்குக்
ெகாடுப்பது அதிகமாகவும்; உலகிலிருந்து நாம் ஏற்பது குைறவாகவும்
இருக்க ேவண்டும்.

தாமிரமும் தங்கமும் ஒேர இனம் சார்ந்த

உேலாகங்கள்தான். அழுக்கைடந்தது தாமிரம்;
அழுக்கற்றது தங்கம். தாமிரத்தில் உள்ள களிம்பு
நீங்கினால் தங்கமாகும். ஆசாபாசம் எனும் அழுக்கு
அகன்றால் மனமும் ெபான்னாக மின்னும். தங்கப்
பாத்திரத்தில் எைதப் ேபாட்டு ைவத்தாலும் ெகடாது.
தங்கமாகிவிட்ட மனதில் தீய எண்ணம் எதுவும் எழாது.
உடம்பின் மீது தங்கம் தவழ்ந்து பயனில்ைல. உடம்ேப
மாசற்ற தங்கமாவதுதான் முக்கியம்!

குருவிடம் இருந்து சீடன் ஒருவன் விைடெபறும்ேபாது

எங்கும் அமாவாைச இருள் கவிந்து கிடந்தது. வழியில் ெவளிச்சம் ெபற ஒரு
ெமழுகுத் திரிைய சீடன் ைகயில் குரு ெகாடுத்தார். ெமழுகுத் திரியிலிருந்து
வந்த ெவளிச்சம் ஓரடி வைரதான் வழிையக் காட்டியது. ''குருேவ, நான்
நீண்ட தூூரம் நடக்க ேவண்டும். இந்த ெமழுகுத் திரி ெவளிச்சம் ஓரடி
தூூரம்தாேன ெதரிகிறது'' என்றான் சீடன். அைதக் ேகட்ட குரு, ''நல்லது.
முதலில் ஓரடி தூூரம் நட. அங்கு அடுத்த அடிக்கான ெவளிச்சம்
கிைடக்கும். அடி அடியாய் நடந்தால் இறுதி வைர ெவளிச்சம் கிைடக்கும்''
என்றார். நமது வாழ்க்ைகப் பயணத்தில் நாமும் அடியடியாய் நடப்ேபாம்.
நமக்கு ேவண்டிய ெவளிச்சம் நம் நடத்ைதயின் மூூலம் கிைடக்கும்.

106
'மனித உறவுகள் ேமம்பட மனம் வளப்பட ேவண்டும்' என்பைதப் புதிய
ேநாக்கில், பாமரர்க்கும் எளிதாகப் புரிய ைவத்த ேவதாத்திரி மகரிஷி தருகிற
ெவளிச்ச விளக்ைக, ஒவ்ெவாருவர் ைகயிலும் ஏந்தி நடப்பது நல்லது. 'நாேன
ெபரியவன்; நாேன சிறந்தவன் என்ற அகந்ைதைய விட ேவண்டும்.
அர்த்தமற்றுப் பின்விைளவு அறியாது ேபசிக் ெகாண்டிருப்பைத விட
ேவண்டும். எந்தப் பிரச்ைனையயும் நாசூூக்காக விட்டுக்ெகாடுத்து
விைட காண ேவண்டும். சில ேநரங்களில் சில சங்கடங்கைளச்
சகித்துத்தான் தீரேவண்டும். தாம் ெசால்வதும் ெசய்வதுேம சரிெயன்று
வாதிடும் குறுகிய மனப்ேபாக்ைக விடேவண்டும்.

உண்ைம- ெபாய்யின் தன்ைம உணராமல், ெசவியில் ேகட்டைத இங்குமங்கும்

எடுத்துச் ெசால்லும் வழக்கத்ைத விட ேவண்டும். ேதைவக்கு அதிகமாக
ஆைசப்படுவைத விட ேவண்டும். அற்ப விஷயங்கைளப்
ெபரிதுபடுத்துவைத விட ேவண்டும். ேபச்சிலும், நடத்ைதயிலும்
அடக்கமும் பண்பும் மிளிர ேவண்டும். ஒருவருக்ெகாருவர் ேநரில் சந்தித்து
ெநஞ்சம் கலந்து ேபச ேவண்டும்' என்று வாழும் வழிைய விளக்குகிறார்
மகரிஷி. கழித்தலில்தான் சிற்பம் கண்ெடடுக்கப்படுகிறது. ஒவ்ெவான்றாய்
விட்டு விலக மனதில் ெதளிவு ேவண்டும். கழித்தலில் வருவது இன்பம்;
கூூட்டல் தருவது துன்பம்!

'மக்களில் பலர் அறிவுபூூர்வமாகச் ெசயல்படாதவர்

கள்; சுயநலம் சார்ந்தவர்கள். அவர்கைள
மன்னிக்கும் மனம் ேவண்டும். நீங்கள் அன்பாய்
இருந்தால் அைதயும் சிலர் விமர்சிப்பார்கள்.
ஆனாலும் அன்பிலிருந்து விலகாதீர்கள். நீங்கள்
ெவற்றி ெபற்றால் உங்கள் ெவற்றி சில நல்ேலாைரயும்
சில தீேயாைரயும் நண்பர்களாக்கும். ெவற்றியில்
உங்கைள இழந்து விடாதீர்கள். நீங்கள்
உண்ைமயாகவும் ெவளிப்பைட யாகவும் இருந்தால்
ஏமாற்றப்படுவீர்கள். அதற்காக, உங்கள்
தன்ைமைய மாற்றிக் ெகாள்ளாதீர்கள். பல்லாண்டு
உைழப்பில் நீங்கள் உருவாக்கியைத, ஒேர இரவில்
ஒருவர் அழித்துவிடலாம். உங்கள் முயற்சிைய
மட்டும் அப்ேபாதும் ைகவிடாதீர்கள். உங்கள்
தூூய்ைமயும் மகிழ்ச்சியும் பிறர் ெநஞ்சில்
ெபாறாைமையத் தூூண்டக்கூூடும். அதற்காக உங்கள் மகிழ்ச்சிையத்
துறந்து விடாதீர்கள். ஒருவருக்கு நீங்கள் ெசய்யும் நன்ைமைய மறுநாேள
அவர் மறந்து ேபாகலாம். ஆனாலும், நன்ைம ெசய்வதிலிருந்து
விலகாதீர்கள்' என்ற அன்ைன ெதரசாவின் அருள் ெமாழிதான் எவ்வளவு
உயர்ந்தது!

நாம் எைதயும் ேமம்ேபாக்காகேவ பார்க்கிேறாம்; ஆழமாக ேநாக்குவதில்ைல.

ெசவியில் விழுவது அைனத்ைதயும் ேகட்கிேறாம்; அவற்றின் உட்ெபாருைள
கவனிப்பதில்ைல. உணைவ ேவகமாக உண்கிேறாம்; சுைவப்பதில்ைல.
விரல்களால் ெதாடுகிேறாம்; உள்ளத்தால் உணர்வதில்ைல. வாயில் வந்தைதப்
ேபசுகிேறாம்; சிந்திப்பதில்ைல. உண்ைமயில் நமக்கு வாழத் ெதரியவில்ைல.
இயற்ைகயின் ஒவ்ெவாரு துளியிலும் ஒரு ரகசியம் மைறந்திருப்பைத நாம்
அறிய முயலுவதில்ைல. உலகின் பார்ைவையத் தன் பக்கம் திருப்பிய உன்னத
கைலஞர் சத்யஜித்ேர. தன் எட்டு வயதில் தாகூூரின் சாந்திநிேகதனுக்குத்

107
தாயாருடன் ெசன்றேபாது, ேநாட்டுப் புத்தகத்தில் தாகூூருக்குப் பிடித்த
கவிைதைய எழுதித் தரும்படி ேவண்டினார்.

'நான் உலகம் முழுவதும் சுற்றித் திரிந்ேதன். நதிகைளயும் மைலகைளயும்

கண்டு வந்ேதன். இதற்காக மிகுந்த பணத்ைதச் ெசலவழித்ேதன்.
ெநடுந்தூூரம் கடந்து ெசன்று எல்லாவற்ைறயும் ேநரில் கண்ேடன்.
ஆனால், என் வீட்டு வாசலுக்கு அருகில் முைளத்திருக்கும் ஒரு
புல்லின் நுனியில் படர்ந்திருக்கும் பனித்துளி ஒன்றில் உலகம்
ெதரிவைதக் காண மறந்ேதன்' என்று தாகூூர் எழுதிக் ெகாடுத்த
கவிைததான், ேரைவ நுணுக்கமாக வாழ்க்ைகையத் திைரயில்
வார்த்ெதடுக்கும் மகா கைலஞனாக வடித்ெதடுத்தது.

இயந்திரமாக வாழ்வதன்று வாழ்க்ைக. இயற்ைகயுடன் இரண்டறக்

கலப்பதுதான் வாழ்வின் உன்னதம். 'வாய்த்தது நந்தமக்கு ஈேதார் பிறவி;
மதித்திடுமின்' என்றார் அப்பர். உலைக ெவறுப்பேதா, ஒதுக்குவேதா,
ஒதுங்கி நிற்பேதா அல்ல ஆன்மிக வாழ்க்ைக. உலைகப் புரிந்தும்,
அறிந்தும், அதனுள் வாழ்ந்தபடி தன்ைனயும், உலைகயும் ஒருேசர
உயர்த்துவதுதான் உண்ைமயான ஆன்மிகம் என்று நாம் உணர்தல் நலம்.

'மனித இனம் இன்பத்ைதயும், துன்பத்ைதயும் அனுபவிப்பதற்காகேவ

இைறவனால் பைடக்கப் பட்டது. இந்த உண்ைமையச் சரியாக உணர்ந்தால்
தான் நம் வாழ்க்ைகப் பயணம் பாதுகாப்பாக இருக்கும்' என்கிறார் ேமைலக்
கவிஞர் பிேளக். ஒவ்ெவாருவருக்கும் துன்பம் ெபரும்பாலும்
காமத்தினாலும் ெபாருள்களின் மீதுள்ள அதீத பற்றினாலும்தான்
வருகிறது. காமவிகாரமும் ெபாருளாைசயுேம ெபாய்யின் பிறப்பிடங்கள்.
இவற்றில் அளவு மீறியவர்க்கு வாழ்க்ைக ஒருேபாதும் நல்ல வண்ணம்
அைமயாது. நாம் அைனவரும் முயன்று எளிைமையப் பின்பற்ற ேவண்டும்;
பரிசுத்தம் ேபண ேவண்டும்; குைறந்த ஆைசகளுடன் ஆன்மாவின்
சுைமகைளக் குைறக்க ேவண்டும்.

அச்சேம கீழ்மக்களின் ஆசாரம். ஒழுக்கம் தவறாதவன் எதன் ெபாருட்டும்,

எவர் ெபாருட்டும் அச்சப்பட ேவண்டிய அவசியம் இல்ைல. அச்சப் படுதல்
குறித்து ஓர் அற்புதமான ஈசாப் கைத:ஒரு காட்டில் பல முயல்கள்
இருந்தன. எைதக் கண்டாலும் அைவ அச்சத்தில் நடுங்கின. அன்றாடம்
அஞ்சியஞ்சி உயிர் வாழ்வைதவிட ஒேரயடியாக ெசத்து விடுவது சுகெமன்று
அவற்றுக்குத் ேதான்றியது. எல்லா முயல்களும் ஓரிடத்தில் கூூடின; மைல
உச்சிைய அைடந்து, அங்கிருந்து அடிவாரத்தில்
உள்ள மடுவில் விழுந்து உயிைர விடுவது என்று
முடிெவடுத்தன. திட்டமிட்டபடி முயல்கள்
அைனத்தும் மைலயுச்சிக்கு வந்து ேசர்ந்தன.
மடுவில் விழத் தயாராக நின்றன. அந்த மடுவின்
கைரயில் இருந்த தவைளகள் மைலயுச்சியில்
இருக்கும் முயல்கைளக் கண்டதும்
கலக்கமுற்று, நீரில் பாய்ந்து மைறந்தன.
தங்கைளவிட அஞ்சி வாழும் உயிரினங்கள் உலகில் உண்டு என்ற
உண்ைமைய அறிந்த முயல்கள், மடியும் முடிைவ மாற்றிக் ெகாண்டன.
இந்த ஈசாப் கைத இன்ெனாரு நீதிையயும் வலியுறுத்துகிறது. உலகில்
துன்பத்ைதச் சுமப்பவர்கள் நாம் மட்டும் இல்ைல. நம்ைமவிட மிக
ேமாசமான துன்பத்ைத அனுபவிப்பவர்கள் இந்த மண்ணில் உண்டு.

108
அதனால், துன்பத்திலிருந்து விடுதைல ேதடி யாரும் தற்ெகாைலயில்
ஈடுபடக்கூூடாது. எந்த நிைலயிலும் எந்த உயிரினமும் மனிதைரப் ேபால்
தற்ெகாைல ெசய்து ெகாள்வதில்ைல.

பகவத்கீைதயின் சாரத்ைதேய இந்தத் ெதாடரின் முடிவில் உங்களிடம்

மீண்டும் இறக்கி ைவக்கிேறன். மண்ணில் நல்ல வண்ணம் வாழ
விரும்புேவார் பயமற்றிருங்கள்; பற்றற்றிருங்கள்; சினமற்றிருங்கள். உணவு,
உறக்கம், உடலின்பம், உைழப்பு ஆகியவற்ைற முற்றாகப்
புறக்கணிக்காமலும் மிைகயாக அனுபவிக்காமலும் நடுவழியில் நடந்து,
மனைத உயர்ந்த நிைலக்குச் ெசலுத்துங்கள். நியாயமாக ஆைசப்படுங்கள்.
ஆைசப்பட்டைத முயன்று அைடயுங்கள். அைடந்தைத நீங்கள்
துய்ப்பதுடன், அடுத்தவருடன் பகிர்ந்து ெகாள்ளுங்கள்.

பிறருடன் பகிர்தலில்தான் சமூூக வாழ்க்ைக சிறக்கும். ஆணும்

ெபண்ணும் சமம் என்று உணருங்கள். ஆண்- ெபண் பாலுறைவ
ெநறிப்படுத்த அைமக்கப்பட்டேத குடும்பம் என்பைத நிைனவில் ைவத்து,
அதன் கட்டுமானம் குைலயாமல் காத்து வாருங்கள். கனவுகளும்
கற்பைனகளும் நிைறந்தது குழந்ைத களின் உலகம். உங்கள்
தீர்மானங்கைளத் திணித்து, அந்தப் பட்டாம்பூூச்சிகளின்
சுதந்திரத்ைதப் பறித்து விடாதீர்கள். உயிர் வழிபாடுதான் உண்ைமயான,
ேமன்ைமயான இைற வழிபாடு என்பைத ெநஞ்சில் நிறுத்துங்கள். சின்னச்
சின்ன விஷயங்களிலும் சிந்தைனையச் ெசலுத்துங்கள்.

''சிற்ப ேவைலயில் பல நாள் கடந்தும் ெபரிய முன் ேனற்றம் இல்ைலேய?''

என்று ஒருவர், ைமக்ேகல் ஏஞ்சேலாவிடம் குைறப்பட்டார். ''சிற்பத்தின்
இந்த தைசப் பகுதிையப் புைடக்கச் ெசய்வதிலும், முகத்தில் ெமன்ைமயும்
புன்னைகயும் ெவளிப்படுமாறு அைமப்பதிலும் கவனம் ெசலுத்தியதில்
நாட்கள் பல கடந்து விட்டன'' என்றார் ஏஞ்சேலா.

''இைவெயல்லாம் சின்னஞ்சிறு விஷயங்கள்'' என்று சிரித்தார் குைற

ெசான்னவர்.

''சின்னஞ்சிறு விஷயங்கேள சம்பூூரணத்ைத உருவாக்குகின்றன.

சம்பூூர்ணம் சின்னஞ்சிறு விஷயமில்ைல'' என்று விளக்கினார் அந்த
உலகப் புகழ் ெபற்ற சிற்பி.

ெகாஞ்சம் ெகாஞ்சமாக நம் குைறகைளக் கைளேவாம். வாழ்வில்

சம்பூூரணத்ைத ேநாக்கி நடப்ேபாம். 'யத் பாவம் தத் பவதி.' மனிதரின் மனம்
ேபால் மண்ணில் வாழ்க்ைக!

109