Vous êtes sur la page 1sur 61

El Camino consagrado

a la perfeccin cristiana
(A.T. Jones)

Introduccn
1. Un sacerdote ta
2. Crsto: Dos
3. Crsto: hombre
4. tambn partcp de o msmo
5. Hecho sbdto a a ey
6. Hecho de mu|er
7. La ey de a herenca
8. En todo seme|ante
9. Cafcacones adconaes de nuestro Sumo sacerdote
10. La suma
11. Y yo habtar entre eos
12. Perfeccn
13. La prevarcacn y a abomnacn desoadora
14. Entonces e mstero de Dos ser consumado
15. La purfcacn de santuaro
16. E tempo de refrgero
17. Concusn


Introduccin
(Ir a ndce)
En a reveacn de Crsto e Savador, ste se nos manfesta en sus
tres ofcos: profeta, sacerdote y rey.
En os das de Moss, se escrb de Crsto en tanto que profeta: "Les
susctar un Profeta de entre sus hermanos, como t, y pondr ms
paabras en su boca. Y es habar todo o que yo e mande. Y a
que no escuche ms paabras que ese Profeta habe en m Nombre, yo
e pedr cuenta". (Deut. 18:18 y 19). Esta dea sgue presente a o
argo de as Escrturas, hasta su venda.
En tanto que sacerdote, en os das de Davd se escrb de Crsto:
"|ur |ehov, y no se arrepentr: T eres sacerdote para sempre
segn e orden de Mechsedech" (Sa. 110:4). Esa dea contna
asmsmo presente en as Escrturas, no soamente hasta su venda,
sno hasta despus de ea.
Y de Crsto en tanto que rey, se escrb en tempos de Davd: "Yo
empero he puesto |ungdo| m rey sobre Sn, monte de m santdad"
(Sa. 2:6). Y esa nocn perdur guamente en as Escrturas
posterores, hasta su venda, despus de ea, y hasta e msmo fn de
sagrado Lbro.
De manera que as Escrturas presentan caramente a Crsto en os
tres ofcos: profeta, sacerdote y rey.
Esta trpe verdad es ampamente reconocda por todos cuantos
estn famarzados con as Escrturas; pero en reacn con ea, hay
una verdad que no resuta ser tan ben conocda: que Cristo no es las
tres cosas a la vez. Los tres ofcos son sucesvos. Prmeramente es
profeta, despus es sacerdote, y uego rey.
Fue "e profeta" cuando vno a mundo como maestro envado por
Dos, e Verbo hecho carne y morando entre nosotros, "eno de graca
y de verdad" (Hech. 3:19-23). Pero entonces no era sacerdote, n o
hubera sdo de haber permanecdo en a terra, ya que est escrto:
"s estuvese sobre a terra, n aun sera sacerdote" (Heb. 8:4). Pero
habendo termnado a abor en su obra proftca sobre a terra, y
habendo ascenddo a ceo a a destra de trono de Dos, es ahora y
a nuestro "sumo sacerdote", quen est "vvendo sempre para
nterceder por eos |nosotros|", y eemos: " edfcar e tempo de
|ehov, y evar gora, y se sentar y domnar en su trono, y ser
sacerdote en su soo; y conse|o de paz ser entre ambos a dos"
(Zac. 6:12 y 13).
De gua manera que no era sacerdote mentras estaba en a terra
como profeta, ahora tampoco es rey en e ceo a a vez que
sacerdote. Es certo que rena, en e sentdo y en e hecho de que est
sentado en e trono de Padre, sendo as e sacerdote rea y e rey
sacerdota segn e orden de Mechsedech, quen, aunque sacerdote
de Dos Atsmo, era tambn rey de Saem, o sea, rey de paz
(Heb. 7:1 y 2). Pero se no es e ofco de rey n e trono a que se
refere y contempa a profeca y a promesa, cuando hace mencn
de su funcn especfca de rey.
La funcn especfca de rey a que hacen referenca a profeca y a
promesa, consste en que renar sobre "e trono de Davd su
padre", perpetuando e reno de Dos en a terra. Ese ofco rea es a
restauracn de a perpetudad de a dadema, corona y trono de
Davd, en Crsto. La dadema, corona y trono de Davd fueron
nterrumpdos cuando, a causa de a profanacn y madad de puebo
de |ud e Israe, stos fueron evados cautvos a Babona, momento
en e que se hzo a decaracn: "Y t, profano e mpo prncpe de
Israe, cuyo da vno en e tempo de a consumacn de a madad; as
ha dcho e Seor |ehov: Depn a tara, quta a corona: sta no ser
ms sta: a ba|o azar, y a ato abatr. De revs, de revs, de
revs a tornar; y no ser sta ms, hasta que venga aque cuyo es
e derecho, y se a entregar" (Eze. 21:25-27).
De esa forma y en ese tempo, e trono, corona y dadema de reno
de Davd, quedaron nterrumpdos "hasta que venga aque cuyo es e
derecho", momento en e que e sern entregados. Y Aque que posee
e derecho no es otro que Crsto, "e h|o de Davd". Y ese "hasta que
venga", no es su prmera venda, en su humacn, como varn de
doores, expermentado en quebranto; sno su segunda venda,
cuando venga en su gora como "Rey de reyes y Seor de seores",
cuando su reno desmenuce y consuma todos os renos de a terra,
ocupe sta en su totadad, y permanezca para sempre.
Es certo que cuando e beb de Ben nac a mundo, nos nac un
rey, y fue y ha sdo ya rey para sempre, y por derecho propo. Pero
es guamente certo que ese ofco rea, dadema, corona y trono de
a profeca y de a promesa, no os tom entonces, n os ha tomado
todava, n os tomar hasta que venga otra vez. Ser entonces
cuando tome sobre s msmo e poder en a terra, y renar pena y
verdaderamente en todo e espendor de su gora y funcn rega.
Porque en as Escrturas se especfca que despus que "e |uez se
sent, y os bros se abreron", "he aqu... como un h|o de hombre
que vena, y eg hasta e Ancano de grande edad... y fue dado
seoro, y gora, y reno; y todos os puebos, nacones y enguas e
srveron; su seoro, seoro eterno, que no ser transtoro, y su
reno que no se corromper" (Dan. 7:13 y 14). Es entonces cuando
poseer verdaderamente "e trono de Davd su padre: y renar en a
casa de |acob por sempre; y de su reno no habr fn" (Luc. 1:32 y
33).
Resuta pues evdente por a consderacn de as Escrturas -de a
promesa y de a profeca- en reacn con sus tres ofcos de profeta,
sacerdote y rey, que se trata de ofcos sucesvos. No son
smutneos, no ocurren a msmo tempo. N squera dos de os tres.
Primeramente vno como profeta. Actualmente es e sacerdote. Y ser
e rey cuando regrese. Termn su obra como profeta antes de ser
sacerdote, y termnar su obra como sacerdote antes de venr como
rey.
Y debemos consderaro precsamente de a forma en que fue, es y
ser.
Dcho de otro modo: cuando estuvo en e mundo en tanto que
profeta, as es como se o deba consderar. As es tambn como
debemos contemparo nosotros en aque perodo. En aque momento
no deban -n debemos- consderaro como sacerdote. No como
sacerdote durante ese perodo, por a senca razn de que no era
sacerdote mentras estuvo en a terra.
Pero pasada esa fase, se hzo sacerdote. Es o que ahora es. Es tan
certamente sacerdote en a actuadad, como fue profeta cuando
estuvo en a terra. Y en su ofco y obra de sacerdote debemos
consderaro tan certamente, tan cudadosa y contnuamente en
tanto que ta sacerdote, como deban y debemos consderaro en su
ofco de profeta mentras estuvo en a terra.
Cuando vueva de nuevo en su gora y en a ma|estad de su reno en
e trono de Davd su padre, entonces o consderaremos como rey,
que es o que en toda |ustca ser. Pero no es hasta entonces cuando
podremos consderare verdaderamente en su ofco rea, en e peno
sentdo de o que mpca su reaeza.
En tanto que rey, podemos hoy contemparo soamente como aqueo
que va a ser. En tanto que profeta, como o que ya fue. Pero en su
sacerdocio, debemos hoy consderaro como o que es ahora, ya que
eso es exactamente o que es. Es e nco ofco en e que se
manfesta actuamente; y es ese precsamente, y no otro, e ofco en
e que podemos consderar su obra y persona.
No es smpemente que esos tres ofcos de profeta, sacerdote y rey
sean sucesvos, sno que adems o son con un propsto. Y con un
propsto vncuado a ese precso orden de sucesn en que se dan:
profeta, sacerdote y rey. Su funcn como profeta fue preparatora y
esenca para su funcn como sacerdote. Y sus funcones de profeta y
sacerdote, en ese orden, son preparatoras para su funcn de rey.
Es esenca que o consderemos en sus ofcos por e debdo orden.
Debemos contemparo en su pape de profeta, no soamente a fn de
poder aprender de quen se d|o: "nunca ha habado hombre as como
este hombre", sno tambn para que podamos comprendero
adecuadamente en su ofco de sacerdote.
Y debemos consderaro en su ofco de sacerdote, no soamente para
que podamos recbr e nfnto benefco de su sacerdoco, sno
tambn a fn de estar preparados para o que hemos de ser. Porque
est escrto: "sern sacerdotes de Dos y de Crsto, y renarn con
m aos" (Apoc. 20:6).
Y habndoo consderado en su ofco de profeta en preparacn para
consderaro apropadamente en su ofco de sacerdote, es esenca
que o consderemos en su ofco de sacerdote a fn de estar
capactados para aprecaro como rey; esto es, para poder estar a,
renando con . Se afrma de nosotros: "tomarn e reno os santos
de Atsmo, y poseern e reno hasta e sgo, y hasta e sgo de os
sgos", y "y renarn para sempre |ams" (Dan. 7:18; Apoc. 22:5).
Dado que e sacerdoco es precsamente e ofco y obra de Crsto, y
que desde su ascensn a ceo ha vendo sendo as, Crsto en su
sacerdoco es e supremo motvo de estudo para todos,
especamente para os crstanos.

1. Un sacerdote tal
(Ir a ndce)
"As que, a suma acerca de o dcho es: Tenemos ta pontfce que se
asent a a destra de trono de a Ma|estad en os ceos; Mnstro de
santuaro, y de aque verdadero taberncuo que e Seor asent, y
no hombre" (Heb. 8:1 y 2).
Esta es "a suma" o esenca de sumo sacerdoco de Crsto, ta como
presentan os prmeros sete captuos de Hebreos. Dcha "suma" o
concusn no es smpemente e hecho de que tengamos un sumo
sacerdote, sno especfcamente que tenemos un tal sumo sacerdote.
"Ta" sgnfca "de certa case o tpo", "de unas caracterstcas taes",
"que es como se ha menconado o especfcado prevamente, no
dferente o de otro tpo".
Es decr, en o que precede (os prmeros sete captuos de a epstoa
a os Hebreos) debe haber especfcado certas cosas en reacn con
Crsto en tanto que sumo sacerdote, certas cafcacones por as que
fue consttudo sumo sacerdote, o certas cosas que e concernen
como sumo sacerdote, que quedan asumdas en esta afrmacn: "As
que, a suma acerca de o dcho es: Tenemos un ta sumo sacerdote".
Para comprender esta escrtura, para captar e verdadero acance e
mpcacones de tener "un sumo sacerdote ta", es pues necesaro
examnar as partes anterores de a epstoa. La totadad de captuo
sptmo est dedcada a estudo de ese sacerdoco. E captuo sexto
concuye con a dea de su sacerdoco. E qunto est dedcado cas
ntegramente a o msmo. E cuarto termna con ; y e cuarto
captuo no es sno una contnuacn de tercero, que empeza con
una exhortacn a "consderar e Apsto y Pontfce |sumo sacerdote|
de nuestra profesn, Crsto |ess". Y eso, como concusn de o que
se ha expuesto con anterordad. E segundo captuo termna con a
dea de Crsto en tanto que "msercordoso y fe Pontfce", y una vez
ms, tambn a modo de concusn de cuanto o ha preceddo en os
prmeros dos captuos, ya que aunque haya dos captuos, e tema es
e msmo.
Lo comentado muestra caramente que por sobre cuaquer otro, e
gran tema de os prmeros sete captuos de Hebreos es e sacerdoco
de Crsto; y que as verdades a enuncadas, sea en una u otra
forma, no son ms que dferentes presentacones de a msma gran
verdad de su sacerdoco, resumdo todo eo en as paabras:
"tenemos ta pontfce".
Por o tanto, habendo descuberto a verdadera mportanca y
trascendenca de a expresn "tenemos ta pontfce", o que procede
es comenzar desde e msmo prncpo, desde as prmeras paabras
de bro de Hebreos, y mantener presente a dea hasta egar a "a
suma acerca de o dcho", f|ando sempre a atencn en que e
pensamento centra de todo cuanto se presenta es "ta pontfce", y
que en todo cuanto se dce, e gran propsto es mostrar a a
humandad que "tenemos un sumo sacerdote tal". Por penas y rcas
que puedan ser as verdades en s msmas en reacn con Crsto, hay
que mantener sempre en a mente que esas verdades a expresadas
tenen por ob|etvo fna e mostrar que "tenemos ta pontfce". Y
estudando esas verdades ta como se nos presentan en a epstoa,
deben consderarse como subordnadas o trbutaras a a gran verdad
que se defne como "a suma acerca de o dcho": que "tenemos ta
pontfce".
En e segundo captuo de Hebreos, como concusn de argumento
presentado, eemos: "Por o cua, deba ser en todo seme|ante a os
hermanos, para venr a ser msercordoso y fe pontfce en o que es
para con Dos". Aqu se estabece que a condescendenca de Crsto,
e hacerse seme|ante a a humandad, e ser hecho carne y sangre y
morar entre os hombres, fueron necesaros a fn de poder "venr a
ser msercordoso y fe pontfce". Ahora ben, para poder aprecar a
magntud de su condescendenca y cu es e sgnfcado rea de su
estar en a carne, como h|o de hombre y como hombre, es necesaro
prmeramente saber cu fue a magntud de su exatacn como h|o
de Dos y como Dos, y ese es e tema de prmer captuo.
La condescendenca de Crsto, su poscn y su naturaeza a ser
hecho carne en esta terra, nos son reveadas en e segundo captuo
de Hebreos ms penamente que en cuaquer otra parte de as
Escrturas. Pero eso sucede en e segundo captuo. E prmero e
precede. Por o tanto, a verdad o tema de captuo prmero, es
mprescndbemente necesara para e segundo. Debe comprenderse
penamente e prmer captuo para poder captar a verdad y concepto
expuestos en e segundo.
En e prmer captuo de Hebreos, a exatacn, a poscn y a
naturaeza de Crsto ta cuaes eran en e ceo, antes de que vnese
a mundo, nos son dadas con mayor pentud que en cuaquer otra
parte de a Bba. De o anteror se deduce que a comprensn de a
poscn y a naturaeza de Crsto ta como eran en e ceo, resuta
esenca para comprender su poscn y naturaeza ta como fue en a
terra. Y puesto que "deba ser en todo" ta cua fue en a terra, "para
venr a ser msercordoso y fe pontfce", es esenca conocero ta
cua fue en e ceo. Esto es as ya que una cosa precede a a otra,
consttuyendo, por o tanto, parte esenca de a evdenca que
resume a expresn "tenemos tal sumo sacerdote".

2. Cristo: Dios
(Ir a ndce)
Cu es, pues, a consderacn con respecto a Crsto, en e prmer
captuo de Hebreos?
Prmeramente se presenta a "Dos" e Padre como quen haba a
hombre. Como Aque que hab "en otro tempo a os padres, por os
profetas", y como e que "en estos postreros das nos ha habado por
e H|o".
As nos es presentado Crsto, e H|o de Dos. Luego se dce de Crsto y
de Padre: "a cua |e Padre| consttuy heredero de todo, por e cua
|e Padre, por medo de Crsto| asmsmo hzo e unverso". As,
prevamente a su presentacn, y a nuestra consderacn como sumo
sacerdote, Crsto e H|o de Dos se nos presenta sendo con Dos e
creador, y como e Verbo o Paabra actva y vvfcante: "por e cua,
asmsmo, hzo e unverso".
A contnuacn, de propo H|o de Dos, eemos: "e cua, sendo e
respandor de su gora |a de Dos|, y a msma magen de su
sustanca |a sustanca de Dos|, y sustentando todas as cosas con a
paabra de su potenca, habendo hecho a purgacn de nuestros
pecados por s msmo, se sent a a destra de a Ma|estad en as
aturas".
La concusn es que en e ceo, a naturaeza de Crsto era a
naturaeza de Dos. Oue , en su persona, en su sustanca, es a
msma magen, e msmo carcter de a sustanca de Dos. Equvae a
decr que en e ceo, de a forma en que exsta antes de venr a este
mundo, a naturaeza de Crsto era a naturaeza de Dos en su msma
sustanca.
Por tanto, se dce de posterormente que "hecho tanto ms
exceente que os ngees, cuanto acanz por herenca ms
exceente nombre que eos". Ese nombre ms exceente es e
nombre "Dos", que en e verscuo octavo e Padre da a H|o: "(mas a
H|o): tu trono, oh Dos, por e sgo de sgo".
As, es tanto mas exceente que os ngees, cuanto o es Dos en
comparacn con eos. Y es por eso que tene ms exceente
nombre. Nombre que no expresa otra cosa que o que es, en su
msma naturaeza.
Y ese nombre o tene "por herenca". No es un nombre que e sea
otorgado, sno que o hereda.
Est en a naturaeza de as cosas, como verdad eterna, que e nco
nombre que una persona puede heredar es e nombre de su padre.
Ese nombre de Crsto, ese que es ms exceente que os ngees, no
es otro que e de su Padre, y e nombre de su Padre es Dios. E
nombre de H|o, por o tanto, e que e pertenece por herenca, es
Dios. Y ese nombre, que es ms exceente que e de os ngees, e es
apropado, ya que es "tanto ms exceente que os ngees". Ese
nombre es Dos, y es "tanto ms exceente que os ngees" como o
es Dos con respecto a eos.
A contnuacn se pasa a consderar su poscn y naturaeza, tanto
ms exceente que a de os ngees: "Porque a cu de os ngees
d|o Dos |ams: M H|o eres t, hoy yo te he engendrado? Y otra vez:
Yo ser a Padre, y me ser a m H|o?" Eso abunda en e
concepto referdo en e verscuo anteror, a propsto de su nombre
ms exceente; ya que , sendo e H|o de Dos -sendo Dos su
Padre- eva "por herenca" e nombre de su Padre, que es Dos: y en
cuanto que sea tanto ms exceente que e nombre de os ngees, o
es en a medda en que Dos o es ms que eos.
Se nsste todava ms, en trmnos como estos: "Y otra vez, cuando
ntroduce a Prmognto en a terra, dce: Y adrene todos os
ngees de Dos". As, es tanto ms exceente que os ngees cuanto
que es adorado por eos, y esto tmo, por expresa vountad dvna,
debdo a que en su naturaeza, es Dos.
Nuevamente se abunda en e marcado contraste entre Crsto y os
ngees: "Y certamente de os ngees dce: E que hace a sus
ngees esprtus, y a sus mnstros ama de fuego. Mas a H|o: Tu
trono, oh Dos, por e sgo de sgo".
Y contna: "Vara de equdad a vara de tu reno; has amado a |ustca
y aborrecdo a madad; por o cua te ung Dos, e Dos tuyo, con
eo de aegra ms que a tus compaeros".
Dce e Padre, habando de H|o: "T, oh Seor, en e prncpo
fundaste a terra, y os ceos son obras de tus manos. Eos
perecern, mas t eres permanente; y todos eos se enve|ecern
como una vestdura; y como un vestdo os envovers, y sern
mudados; empero t eres e msmo, y tus aos no acabarn".
Ntense os contrastes, y entndase en eos a naturaeza de Crsto.
Los cielos perecern, mas permanece. Los ceos enve|ecern, pero
sus aos no acabarn. Los ceos sern mudados, pero es e msmo.
Eso demuestra que es Dos: de a naturaeza de Dos.
An ms contrastes entre Crsto y os ngees: "A cu de os ngees
d|o |ams: Sntate a m destra, hasta que ponga a tus enemgos por
estrado de tus pes? No son todos esprtus admnstradores,
envados para servco a favor de os que sern herederos de saud?"
As, en e prmer captuo de Hebreos, se revea a Crsto como ms
exatado que os ngees, como Dos. Y como tanto ms exatado que
os ngees como o es Dos, por a razn de que es Dos.
Es presentado como Dos, de nombre de Dos, porque es de a
naturaeza de Dos. Y su naturaeza es tan enteramente a de Dos,
que es a msma magen de a sustanca de Dos.
Ta es Crsto e Savador, esprtu de esprtu, y sustanca de sustanca
de Dos.
Y es esenca reconocer eso en e prmer captuo de Hebreos, a fn de
comprender cu es su naturaeza como hombre, en e segundo
captuo.

3. Cristo: hombre
(Ir a ndce)
La dentdad de Crsto con Dios, ta como se nos presenta en e prmer
captuo de Hebreos, no es sno una ntroduccn que tene por ob|eto
estabecer su dentdad con el hombre, ta como se presenta en e
segundo.
Su seme|anza con Dios, expresada en e prmer captuo de Hebreos,
es a nca base para a verdadera comprensn de su seme|anza con
el hombre, ta como se presenta en e segundo captuo.
Y esa seme|anza con Dios, presentada en e prmer captuo de
Hebreos, es seme|anza, no en e sentdo de una smpe magen o
representacn, sno que es seme|anza en e sentdo de ser reamente
como en a msma naturaeza, a "msma magen de su sustanca",
esprtu de esprtu, sustanca de sustanca de Dos.
Se nos presenta o anteror como condcn preva para que podamos
comprender su seme|anza con el hombre. Es decr: a partr de eso
debemos comprender que su seme|anza con e hombre no o es
smpemente en a forma, magen o representacn, sno en
naturaleza, en a msma sustancia. De no ser as, todo e prmer
captuo de Hebreos, con su detaada nformacn, sera a respecto
carente de sgnfcado y fuera de ugar.
Cu es, pues, esta verdad de Crsto hecho en seme|anza de hombre,
segn e segundo captuo de Hebreos?
Mantenendo presente a dea prncpa de prmer captuo, y os
prmeros cuatro verscuos de segundo -os que se referen a Crsto
en contraste con os ngees: ms exaltado que eos, como Dios-,
eemos e qunto verscuo de segundo captuo, donde comenza e
contraste de Crsto con os ngees: un poco menor que os ngees,
como hombre.
As, eemos: "Porque no su|et a os ngees e mundo vendero, de
cua habamos. Testfc empero uno en certo ugar, dcendo: Ou
es e hombre, que te acuerdas de ? O e h|o de hombre, que o
vstas? T e hcste un poco menor que os ngees, coronsteo de
gora y de honra, y pusstee sobre as obras de tus manos; todas as
cosas su|etaste deba|o de sus pes. Porque en cuanto e su|et todas
as cosas, nada de| que no sea su|eto a ; mas an no vemos que
todas as cosas e sean su|etas. Empero vemos |a |ess|".
Equvae a decr: Dos no ha puesto e mundo vendero en su|ecn a
os ngees, sno que o ha puesto en su|ecn a hombre. Pero no e
hombre a que originalmente se puso en su|ecn, ya que aunque
entonces fue as, hoy no vemos ta cosa. E hombre perd su
domno, y en ugar de tener todas as cosas su|etas ba|o sus pes,
msmo est ahora su|eto a a muerte. Y eso por a nca razn de que
est su|eto a pecado. "E pecado entr en e mundo por un hombre, y
por e pecado a muerte, y a muerte as pas a todos os hombres,
pues que todos pecaron" (Rom. 5:12). Est en su|ecn a a muerte
porque est en su|ecn a pecado, ya que a muerte no es otra cosa
que a paga de pecado.
Sn embargo, sgue sendo eternamente certo que no su|et e
mundo vendero a os ngees sno a hombre, y ahora |esucrsto es e
hombre.
Es certo que actuamente no vemos que as cosas estn sometdas a
hombre. En verdad, se perd e seoro sobre todas as cosas dadas a
ese hombre partcuar. Sn embargo, "vemos... a aque es!s", como
hombre, vnendo a recuperar e seoro prmero. ""emos... a aque
|ess", como hombre, vnendo para "que todas as cosas le sean
su#etas".
E hombre fue e prmer Adn: ese otro Hombre es e postrer Adn. E
prmero fue hecho un poco menor que os ngees. A postrero -|ess-
o vemos tambn "hecho un poco menor que os ngees".
E prmer hombre no permanec en a stuacn en a que fue hecho
-"menor que os ngees"-. Perd eso y descend todav$a ms,
quedando su|eto a pecado, y en eo su|eto a padecmento; e
padecmento de muerte.
Y a postrer Adn o vemos en e mismo lugar, en a misma condici%n:
"...vemos... por e padecmento de muerte, a aque |ess que es
hecho un poco menor que os ngees". Y "e que santfca y os
santfcados, DE UNO son todos".
E que santfca es |ess. Los que son santfcados son personas de
todas as nacones, renos, enguas y puebos. Y un hombre
santfcado, en una nacn, reno, engua o puebo, consttuye a
demostracn dvna de que toda ama de esa nacn, reno, engua o
puebo, hubese poddo ser santfcada. Y |ess, habndose hecho
uno de eos para poder evaros a a gora, demuestra que es
|untamente uno con a humandad. como hombre, y os hombres
msmos, "de uno son todos: por o cua no se avergenza de amaros
hermanos".
Por o tanto, de gua forma que en el cielo, como Dios& era ms
exatado que os ngees; en la tierra, como hombre& fue menor que
os ngees. De gua manera que cuando fue ms exatado que os
ngees, como Dios, y Dos eran de uno, as tambn cuando estuvo
en a terra, sendo menor que os ngees, como hombre, y e
hombre son "de uno". Es decr, precsamente de gua modo que |ess
y Dos son de uno por lo que respecta a Dios -de un Esprtu, de una
naturaeza, de una sustanca-, por lo que respecta al hombre, Crsto y
e hombre son "de uno": de una carne, de una naturaeza, de una
sustanca.
La seme|anza de Crsto con Dios, y a seme|anza de Crsto con e
hombre, o son en sustancia, tanto como en forma. De otra manera,
no tendra sentdo e prmer captuo de Hebreos, en tanto que
ntroduccn de segundo. Carecera de sentdo a anttess
presentada entre ambos captuos. E prmer captuo resutara vaco
de contendo, fuera de ugar, en tanto que ntroduccn de sguente.

4. !l tambi"n particip de lo mismo
(Ir a ndce)
E prmer captuo de Hebreos muestra que a seme#anza de Crsto con
Dos no o es smpemente en a forma o representaci%n, sno tambn
en a propia sustancia; y e segundo captuo revea con a msma
cardad que su seme#anza con e hombre no o es smpemente en a
forma o representacn, sno en a sustancia misma. Es seme#anza
con os hombres, tal como stos son en todo respecto, exactamente
tal como son. Por o tanto, est escrto: "En e prncpo era e Verbo, y
e Verbo era con Dos, y e Verbo era Dos... y aque Verbo fue hecho
carne, y habt entre nosotros" (|uan 1:1-14).
Y que eso se refere a seme|anza a hombre ta como ste es en su
naturaeza cada -pecamnosa- y no ta como fue en su naturaeza
orgna -mpecabe-, se constata en e texto: "vemos... por el
padecimiento de muerte, a aque |ess que es hecho un poco menor
que os ngees". Por o tanto vemos que |ess fue hecho, en su
stuacn como hombre, de a forma en que e hombre era, cuando
ste fue su#eto a la muerte.
Por o tanto, tan certamente como vemos a |ess hecho menor que
os ngees, hasta e padecmento de muerte, vemos demostrado con
eo que, como hombre, |ess tom a naturaeza de hombre ta como
es ste desde que entr a muerte; y no a naturaeza de hombre ta
como era antes de ser su|eto a a muerte.
Pero a muerte entr ncamente a causa de pecado: a muerte
nunca habra poddo entrar, de no haber entrado e pecado. Y vemos
a |ess hecho un poco menor que os ngees, por e padecimiento de
muerte. Por o tanto, vemos a |ess hecho en a naturaeza de
hombre& como el hombre era desde que ste pec, y no como era
antes que e pecado entrase. Lo hzo as para que fuese posbe que
"gustase la muerte por todos". A hacerse hombre, para poder
acanzar a hombre, deba venr a hombre a donde ste est. E
hombre est su|eto a a muerte. De manera que |ess deba hacerse
hombre, tal como es ste desde que fue su#eto a la muerte.
"Porque convena que aque por cuya causa son todas as cosas, y por
e cua todas as cosas subssten, habendo de evar a a gora a
muchos h|os, hcese consumado por aflicciones a autor de a saud
de eos". Heb. 2:10. As, hacndose hombre, convena que vnese a
ser hecho tal como el hombre es. E hombre est sometdo a
sufrmento, por o tanto, convena que vnese a donde e hombre
est, en sus sufrmentos.
Antes de que e hombre pecase, no estaba en nngn sentdo su|eto a
sufrmentos. S |ess hubese vendo en a naturaeza de hombre ta
como ste era antes que entrase e pecado, eso no habra sdo ms
que venr en una forma y en una naturaeza en as cuaes habra sdo
mposbe para conocer os sufrmentos de hombre, y por o tanto
no hubese poddo acanzaro para savaro. Pero dado que "convena
que aque por cuya causa son todas as cosas, y por e cua todas as
cosas subssten, habendo de evar a a gora a muchos h|os, hcese
consumado por aflicciones a autor de a saud de eos", est caro
que |ess, a hacerse hombre, compart a naturaeza de hombre
como ste es desde que vno a ser su|eto a sufrmento, y sufrmento
de muerte, que es a paga de pecado.
Leemos: "As que, por cuanto os h|os partcparon de carne y sangre,
tambn partcp de lo mismo" (vers. 14). Crsto, en su naturaeza
humana, tom a msma carne y sangre que tenen os hombres. En
una soa frase encontramos todas as paabras que cabe empear para
hacer postva y cara a dea.
Los h|os de os hombres son partcpantes de carne y sangre; y por
eso, l particip% de carne y sangre.
Pero eso no es todo: adems, partcp de la misma carne y sangre de
a que son partcpantes os h|os.
Es decr, partcp -de gua manera- de a msma carne y sangre que
os h|os.
E Esprtu de a nspracn desea hasta ta punto que esa verdad sea
carfcada, destacada y comprensbe para todos, que no se contenta
con utzar menos que todas cuantas paabras puedan usarse para
habarnos de eo. Y es as como se decara que tan precsa y
certamente como "os h|os partcparon de carne y sangre, l
tambin partcp de lo mismo" -de a msma carne y sangre.
Y eso o hzo para "por a muerte... brar a os que por e temor de a
muerte estaban por toda a vda su|etos a servdumbre". Partcp de
a msma carne y sangre que nosotros tenemos en a servdumbre a
pecado y e temor de a muerte, a fn de poder berarnos de a
servdumbre a pecado y e temor de a muerte.
As, "e que santfca y os que son santfcados, de uno son todos: por
o cua no se avergenza de amaros hermanos".
Esta gran verdad de parentesco de sangre, a hermandad de sangre
de Crsto con e hombre, se ensea en e evangeo en 'nesis.
Cuando Dos hzo su pacto eterno con Abraham, as vctmas de os
sacrfcos se cortaron en dos trozos, y Dos y Abraham pasaron entre
ambas partes (Gn. 15:8-18; |er. 34:18 y 19; Heb. 7:5 y 9). Por medo
de este acto e Seor entraba en e pacto ms soemne de os
conocdos por os orentaes y por toda a humandad: e pacto de
sangre, hacndose as hermano de sangre de Abraham, una reacn
que sobrepasa cuaquer otra en a vda.
Esta gran verdad de parentesco de sangre de Crsto con e hombre
se desarroa an ms en e evangeo en (ev$tico. En e evangeo en
Levtco encontramos e regstro de a ey de a redencn -o rescate-
de hombre y sus heredades. Cuando aguno de os h|os de Israe
haba perddo su heredad, o ben s msmo haba vendo a ser
hecho escavo, exsta provsn para su rescate. S era capaz de
redmrse, o de redmr su heredad por s msmo, o haca. Pero s no
era capaz por s msmo, entonces e derecho de rescate recaa en su
parente de sangre ms prxmo. No recaa meramente en alg!n
parente prxmo entre sus hermanos, sno precsamente en aque
que fuese el ms pr%ximo en parentesco, con ta que ste pudera
(Lev. 25:24-28, 47-49; Ruth 2:20; 3:9, 12 y 13; 4:1-14).
As, segn Gness y Levtco, se ense durante toda esa poca o
que encontramos aqu enuncado en e segundo captuo de Hebreos:
a verdad de que e hombre ha perddo su heredad y msmo est en
escavtud. Y dado que por s msmo no se puede redmr, n puede
redmr su heredad, e derecho de rescate recae en e parente ms
prxmo que pueda hacero. Y |esucrsto es e nco en todo e
unverso que tene esa capacdad.
Pero para ser e Redentor debe tener, no so e poder, sno tambn
e parentesco de sangre. Y debe ser, no soamente pr%ximo, sno e
parente de sangre ms pr%ximo. As, "por cuanto os h|os" -os h|os
de hombre que perd a heredad- "partcparon de carne y sangre,
tambn partcp de lo mismo". Comparti% con nosotros a carne y
sangre en su msma sustanca, hacndose as nuestro parente ms
prxmo. Por eo puede decrse con respecto a y a nosotros: "de
uno son todos: por o cua no se avergenza de amaros hermanos".
Pero a Escrtura no se detene aqu, una vez constatada esa verdad
capta. Dce ms: "Porque certamente no tom a os ngees, sno a
a smente de Abraham tom. Por o cua, deba ser en todo
seme|ante a os hermanos", sendo hecho msmo hermano de eos
en a confrmacn de pacto eterno.
Y eso o hzo con un fn: "porque en cuanto l mismo padeci% sendo
tentado, es poderoso para socorrer a os que son tentados", ya que se
puede "compadecer de nuestras flaquezas", habendo sdo "tentado
en todo seg!n nuestra seme#anza, pero sn pecado" (Heb. 4:15).
Habendo sdo hecho en su naturaleza humana, en todas as cosas
como nosotros, pudo ser -y fue- tentado en todas as cosas como lo
somos nosotros. La nca forma en a que poda ser "tentado en
todo segn nuestra seme|anza" es sendo hecho "en todo seme|ante
a os hermanos".
Puesto que en su naturaeza humana es uno de nosotros, y puesto
que " msmo tom% nuestras enfermedades" (Mat. 8:17), puede
"compadecerse de nuestras enfermedades". Habendo sdo hecho en
todas as cosas como nosotros, cuando fue tentado snt |ustamente
como sentmos nosotros cuando somos tentados, y o conoce todo a
respecto: y de esa forma es poderoso para auxar y savar
penamente a todos cuantos o recben. Dado que en su carne, y
como msmo en a carne, era tan db como o somos nosotros, no
pudendo por msmo "hacer nada" (|uan 5:30), cuando "ev
nuestras enfermedades, y sufr nuestros doores" (Isa. 53:4) y fue
tentado como o somos nosotros -sintiendo como nosotros sentimos-,
por su fe dvna o conqust todo por e poder de Dios que esa fe le
tra$a, y que en nuestra carne nos ha tra$do a nosotros.
Por o tanto "amars su nombre Emmanue, que decarado es: con
nosotros Dos". No soamente Dos con l, sno Dos con nosotros. Dos
era con desde a eterndad, y o hubese poddo segur sendo
aunque no se hubera dado por nosotros. Pero e hombre, por e
pecado, qued prvado de Dos, y Dos quso venr de nuevo a
nosotros. Por o tanto, |ess se hzo "nosotros", a fn de que Dos con
l pudese venr a ser "Dos con nosotros". Y ese es su nombre,
porque eso es o que es. Aabado sea su nombre.
Y esa es "a fe de |ess", y su poder. Ese es nuestro Savador: uno con
Dos y uno con e hombre; "en consecuenca, puede tambn savar
penamente a os que por se acercan a Dos".

#. $echo s%bdito a la le&
(Ir a ndce)
"Crsto |ess... sendo en forma de Dos... se anonad |despo|| a s
msmo, tomando forma de servo, hecho seme#ante a los hombres"
(F. 2:5-7). Fue hecho seme|ante a os hombres, como son os
hombres, precsamente donde stos estn.
"E Verbo fue hecho carne". "Partcp de o msmo", de a msma
carne y sangre de a que son partcpantes os h|os de os hombres,
en a condcn en a que estn desde que el hombre cayera en el
pecado. Y as est escrto que "vendo e cumpmento de tempo,
Dos env su H|o, hecho... sbdto a a ey |nacdo ba|o a ey|".
Estar ba|o a ey es ser cupabe, condenado, y su|eto a a madcn.
Est escrto: "sabemos que todo o que a ey dce, a os que estn
ba|o a ey o dce, |para que... todo e mundo aparezca cupabe ante
e |uco de Dos|. Eso es as "por cuanto todos pecaron, y estn
desttudos de a gora de Dos" (Rom. 3:19 y 23; 6:14).
Y a cupabdad de pecado trae a madcn. En Zacaras 5:1-4, e
profeta contemp "un roo que voaba... de vente codos de argo, y
dez codos de ancho". E Seor e d|o: "sta es a madcn que sae
sobre a haz de toda a terra". Y cu es a causa de esa madcn
que sae sobre a haz de toda a terra? sta: "porque todo aque que
hurta, (como est de a una parte de roo) ser destrudo; y todo
aque que |ura, (como est de a otra parte de roo) ser destrudo".
E roo es a ey de Dos. Se cta un mandamento de cada una de as
tabas, mostrando que ambas estn ncudas. Todo aque que roba
-que transgrede a ey en o referente a a segunda taba- ser
destrudo, de acuerdo con esa parte de a ey; y todo e que |ura
-transgrede en reacn con a prmera taba de a ey- ser destrudo,
de acuerdo con esa parte de a ey.
Los escrbanos ceestaes no necestan tomar regstro de os pecados
partcuares de cada uno; es sufcente con anotar en e roo
correspondente a cada hombre, e mandamento partcuar que se ha
voado en cada transgresn. Ese roo de a ey va acompaando a
cada uno, a donde vaya, hasta permanecer en su msma casa,
como demuestran as paabras: "Yo a saqu, dce |ehov de os
e|rctos, y vendr a a casa de adrn, y a a casa de que |ura
fasamente en m nombre; y permanecer en medo de su casa".
Y a menos que se encuentre un remedo, ese roo de a ey
permanecer a hasta que a madcn consuma a ese hombre y a
su casa, "con sus enmaderamentos y sus pedras", esto es, hasta que
a madcn devore a terra en aque gran da en que os eementos,
ardendo, sern deshechos. "Ya que e agu|n de a muerte es e
pecado", y a madcn de pecado, "a ey". (1 Cor. 15:56; Isa. 24:5 y
6; 2 Ped. 3:10-12).
Pero afortunadamente, "Dos env a su H|o, nacdo de mu|er, nacido
ba#o la ley& para redimir a los que estaban ba#o la ley" (G. 4:4 y 5).
Vnendo como o hzo, tra|o redencn a toda ama que se encuentra
ba#o la ley. Pero a fn de traer perfectamente esa redencn a quenes
estn ba|o a ey, msmo ha de venr a os hombres precsamente
en e ugar donde se encuentran, y de a forma en que se encuentran:
ba#o la ley.
|ess asum todo eso, ya que fue "hecho sbdto a a ey"; fue hecho
"cupabe"; fue hecho condenado por a ey; fue "hecho" tan cupabe
como o es todo hombre que est ba|o a ey. Fue "hecho" ba|o
condenacn, tan penamente como o es todo hombre que ha voado
a ey. Fue "hecho" ba|o a madcn, tan competamente como o
haya sdo o pueda sero |ams todo hombre en este mundo, "porque
madcn de Dos es e cogado |en e madero|" (Deut. 21:23).
La traduccn tera de hebreo es como sgue: "aque que cuega de
madero es la maldici%n de Dios". Y esa es precsamente a fuerza de
hecho respecto a Crsto, ya que se nos dce que fue "hecho
maldici%n". As, cuando fue hecho ba|o a ey, fue hecho todo o que
sgnfca estar ba|o a ey. Fue hecho cupabe; fue hecho condenado;
fue hecho madcn.
Pero mantngase sempre presente que todo eso, "fue hecho)* En s$
mismo& l no era nada de eso por defecto nnato, sno que "fue
hecho" todo eso. Y todo cuanto fue hecho, o fue por nosotros; por
nosotros que estamos ba#o la ley; por nosotros que estamos ba#o la
condenaci%n debdo a a transgresn de a ey; por nosotros que
estamos ba#o maldici%n por haber |urado, mentdo, matado, robado,
cometdo adutero, y toda otra nfraccn de roo de a ey de Dos,
ese roo que va con nosotros y que permanece en nuestra casa.
Fue hecho ba|o a ey, para redimir a los que estn ba#o la ley. Fue
hecho madcn, para redimir a quienes estn ba#o maldici%n, A
CAUSA de estar ba|o a ey.
Pero sea quen sea e benefcaro de o reazado, y sea o que sea o
consegudo con su cumpmento, no se ovde |ams e hecho de que,
a fn de poder reazaro, tuvo que ser "hecho" o que ya eran
previamente aqueos en cuyo benefco o reaz.
Por o tanto, todo aque -en cuaquer parte de mundo- que conozca
e sentmento de cupa, necesaramente conoce o que Crsto snt
por ; y por esa razn conoce cun cercano a vno |ess. Todo
aque que sabe o que es a condenacn, conoce exactamente o que
Crsto snt por , y comprende as cuan perfectamente capaz es
|ess de smpatzar con y de redmro. Cuaquera que conozca a
madcn de pecado, "cuando cuaquera sntere a paga de su
corazn" (1 Rey. 8:38), en eso puede tener una dea exacta de cuanto
|ess experment por , y de cun penamente se dentfc |ess
-en su msma experenca- con .
Levando a cupa, estando ba|o condenacn, y de esa forma ba|o e
peso de a madcn, |ess, durante toda una vida en este mundo de
culpa, condenaci%n y maldici%n, vv a perfecta vda de a |ustca de
Dos sin pecar absolutamente #ams. Y todo hombre conocedor de a
cupa, condenacn y madcn de pecado, sabendo que |ess
reamente snt en su experenca todo eso precisamente tal como lo
siente el hombre, s adems ese hombre cree en es!s, podr conocer
por propa experenca a bendcn de a perfecta vda de |ustca de
Dos en su vda, redmndole de cupa, de condenacn y de
madcn, manfestndose a todo o argo de su vda, guardndole
absoutamente de pecar.
Crsto fue hecho ba|o a ey, para que pudese redmr a os que
estaban ba|o a ey. Y a bendta obra se cumpe para toda ama que
acepte una redencn ta.
"Crsto nos redm de a madcn de a ey, hecho por nosotros
madcn". No es en vano que se hzo madcn, ya que |ustamente
en eso radca a consecucn de fn buscado, en benefco de todo
aque que o recba. Todo eso se hzo "para que a bendcn de
Abraham fuese sobre os gentes en Crsto |ess; para que por a fe
recbamos a promesa de Esprtu" (G. 3:14).
Una vez ms, sea cua sea e fn buscado y su cumpmento, debe
tenerse sempre presente e hecho de que, en su condescendenca,
en e anonadarse a s msmo y ser "hecho seme|ante a os hombres",
y en su "hecho carne", Crsto fue hecho ba|o a ey, cupabe -ba|o
condenacn, ba|o madcn- de una forma tan pena y rea como o
es toda ama que haya de ser redmda.
Y habendo pasado por todo eo, vno a ser e autor de eterna
savacn, pudendo savar penamente, an a partr de a ms
profunda sma, a os que por se aegan a Dos.

'. $echo de mu(er
(Ir a ndce)
De qu forma fue Crsto hecho carne? Cmo vno a partcpar de a
naturaeza humana? Exactamente de a msma manera en que
venmos a sero cada uno de nosotros, os h|os de os hombres. Ya
que est escrto: "Por cuanto os h|os |de hombre| partcparon de
carne y sangre, tambn partcp de o msmo".
"Tambn... de o msmo" sgnfca "de a msma manera", "de msmo
modo", "guamente". As, partcp de a "msma" carne y sangre que
tenen os hombres, de la misma manera en que os hombres
partcpan de eas. Y esa manera es medante e nacmento: as es
como partcp de o msmo. Dce pues a Escrtura, con toda
propedad, que "un no nos es nacido".
En armona con o anteror, eemos que "Dos env su H|o, hecho de
mu|er" (G. 4:4). Habendo sdo hecho de mu|er en este mundo, fue
hecho de a nca clase de mu|er que este mundo conoce.
Pero, por qu deba ser hecho de mu|er?, por qu no de hombre
(varn)? Por a senca razn de que ser hecho de hombre no e
habra aproxmado sufcentemente a gnero humano, ta como es e
gnero humano ba|o e pecado. Fue hecho de mu|er a fn de
descender hasta lo !ltimo, hasta e tmo rncn de a naturaeza
humana en su pecar.
Para consegur eso deb$a ser hecho de mu|er, dado que fue a mu|er
-y no e hombre- quen cay primero y orgnamente en la
transgresi%n. "Adn no fue engaado, sno la mu#er, sendo seducda,
vno a ser envuelta en transgresi%n" (1 Tm. 2:14).
S hubese sdo hecho smpemente de a descendenca de hombre,
no habra acanzado a pena profunddad de terreno de pecado, ya
que la mu#er pec%, de forma que e pecado estaba en el mundo& antes
de que el var%n pecara.
Crsto fue, pues, hecho de mu|er, con e fn de poder enfrentar e gran
mundo de pecado, desde e msmo punto de su entrada en . S
hubese sdo hecho de otra cosa que no fuese de mu|er, habra
quedado a medo camno, o que habra sgnfcado en readad a tota
mposbdad de redmr de pecado a os hombres.
Sera a "smente de a mu|er" quen herra a cabeza de a serpente;
y es soamente en tanto que "smente de a mu|er", y en tanto que
"hecho de mu|er", como podra enfrentar a a serpente en su propo
terreno, precsamente a donde entr e pecado en este mundo.
Fue a mu|er -en este mundo- quen se mpc en transgresn
prmeramente. Fue a travs de ea como entr orgnamente e
pecado. Por o tanto, para redmr de pecado a os h|os de os
hombres, Aque que sera e Redentor deba r ms all del hombre, a
encontrar e pecado que estuvo en e mundo antes que e var%n
pecara.
Es por eso que Crsto, que vno para redmr, fue "hecho de mu|er".
Sendo "hecho de mu|er" pudo segur e rastro a pecado hasta os
orgenes de su msmo punto de entrada en e mundo, a travs de a
mu|er. Y as, para venr a encuentro de pecado en e mundo y
erradcaro hasta extermnar e tmo vestgo de , es de gca que
debese compartr a naturaeza humana, ta como es sta desde a
entrada de pecado.
De no haber sdo as, no habra habdo nnguna razn por a que
debiera ser "hecho de mu#er". S no fue para venr en e ms estrecho
contacto con e pecado, ta como ste est en e mundo, ta como
est en a naturaeza humana; s hubese tendo que separarse en e
ms mnmo grado de ta como o encontramos en a naturaeza
humana, entonces no tena por qu ser "hecho de mu#er".
Pero dado que fue hecho de mu|er, no de hombre; dado que fue
hecho de aquea por quen e pecado entr en e mundo en su msmo
orgen; y no de hombre, quen entr en e pecado despus de que
ste hubera ya entrado en e mundo, en esto se demuestra ms a
de toda posbe duda que entre Crsto y e pecado en este mundo, y
entre Crsto y a naturaeza humana ta como est ba|o e pecado en
e mundo, no hay nngn tpo de separacn, n en e ms mnmo
grado. Fue hecho carne; fue hecho pecado. Fue hecho carne ta como
es a carne, precsamente ta como es a carne en este mundo, y fue
hecho pecado, precsamente como es e pecado.
Y todo eso fue necesaro con e fn de redmr a a humandad perdda.
E separarse en o ms mnmo, en e sentdo que fuese, de a
naturaeza de aqueos a quenes vno a redmr, habra sgnfcado e
competo fracaso.
Por o tanto, en cuanto que fue "hecho ba|o a ey", porque ba#o la ley
estn os que vno a redmr, y en cuanto que fue hecho madcn, ya
que ba#o la maldici%n estn quenes vno a redmr, y que fue hecho
pecado, porque os que vno a redmr son pecadores, "venddos a
su|ecn de pecado", precsamente as deba ser hecho carne, y a
"misma" carne y sangre, porque son carne y sangre aqueos a
quenes vno a redmr; y deba ser "hecho de mu|er", porque e
pecado estuvo en e mundo al principio, por y en a mu|er.
Por consguente es certo, sn nngn tpo de excepcn, que "deba
ser en todo seme|ante a os hermanos" (Heb. 2:17).
S no hubese sdo hecho de a msma carne que aqueos a quenes
vno a redmr, entonces no srve absoutamente de nada e que se
hcese carne. Ms an: Puesto que a nca carne que hay en este
vasto mundo que vno a redmr, es esta pobre, pecamnosa y perdda
carne humana que posee todo hombre, s esa no es a carne de a que
fue hecho, entonces no vno reamente |ams al mundo que
necesta ser redmdo. S vno en una naturaeza humana dferente a
a que exste reamente en este mundo, entonces, a pesar de haber
vendo, para todo fn prctco de acanzar y auxar a hombre, estuvo
tan e|os de como s nunca hubera vendo. De haber sdo as,
hubera estado tan e|os en su naturaeza humana y habra sdo tan
de otro mundo como s nunca hubera vendo a nuestro.
No hay nnguna duda de que Crsto, en su nacmento, partcp de a
naturaeza de Mara -a "mu|er" de a cua fue "hecho"-. Pero a mente
carna se resste a admtr que Dos, en a perfeccn de su santdad,
accedese a venr hasta a humandad, a donde sta est en su
pecamnosdad. Por o tanto, se han hecho esfuerzos para escapar a
as consecuencas de esta gorosa verdad que mpca e
desprendmento de yo, nventando una teora segn a cua la
naturaleza de la virgen +ar$a sera diferente de a de resto de a
humandad: que su carne no sera exactamente ta como a que es
comn a toda a humandad. Esa nvencn pretende que, por certo
extrao proceso, Mara fue hecha diferente a resto de os seres
humanos, con e partcuar propsto de que Crsto pudera nacer de
ea de la forma que conven$a.
Ta nvento cumn en o que se conoce como e dogma catco de a
nmacuada concepcn. Muchos protestantes, s no a gran mayora
de eos, |unto a otros no catcos, creen que a nmacuada
concepcn se refere a a concepci%n de es!s por parte de a vrgen
Mara. Pero eso es un craso error. No se refere en absouto a a
concepcn de Crsto por Mara, sno a a concepcn de la misma
+ar$a, por parte de la madre de ella.
La doctrna ofca e "nfabe" de a nmacuada concepcn, ta como
se a defne soemnemente en tanto que artcuo de fe, por e papa Po
IX habando ex cathedra, e 8 de dcembre de 1854, es como sgue:
"Por a autordad de nuestro Seor |esucrsto, de os bendtos
apstoes Pedro y Pabo, y por nuestra propa autordad, decaramos,
pronuncamos y defnmos que a doctrina que sostiene que a muy
bendta vrgen Mara, en e prmer nstante de su concepcn, por una
gracia y privilegio especiales de Dos Todopoderoso, a la vista de los
mritos de es!s, e savador de a humandad, fue preservada libre
de toda tacha de pecado original, es una doctrna que ha sdo
reveada por Dos, y por o tanto, debe ser sda y frmemente creda
por todos os fees.
Por o tanto, s aguen pretendera -cosa que Dos mpda- pensar en
su corazn de forma dferente a a que nosotros hemos defndo, sepa
y entenda que su propo |uco o condena, que su fe naufrag y que
ha cado de a undad de a Igesa" (Catholic ,elief, p. 14).
Escrtores catcos defnen ese concepto en os sguentes trmnos:
E antguo escrto, "De Natvtate Chrst", encontrado en as obras de
San Cprano, dce: Sendo que |Mara| era "muy diferente de resto
del gnero humano, e fue comuncada a naturaeza humana, pero
no el pecado".
Teodoro, patrarca de |erusaem, d|o en e segundo conco de Nza
que Mara "es verdaderamente a madre de Dos, y vrgen antes y
despus de parto; y fue creada en una condcn ms sublime y
gloriosa que toda otra naturaleza, sea sta nteectua o corpora" (-d.,
p. 216 y 217).
Eso sta anamente a naturaeza de Mara ms a de toda posbe
seme|anza o reacn con e gnero humano o a naturaeza humana,
ta como sta es. Tenendo o anteror caramente presente, sgamos
esa nvencn en su paso sguente. Ser en as paabras de cardena
Gbbons:
"Afrmamos que a segunda persona de a bendta Trndad, e Verbo
de Dos, quen es en su naturaeza dvna, desde a eterndad,
engendrado de Padre, consubstanca con , vendo e cumpmento
de tempo fue nuevamente engendrado a nacer de a vrgen,
tomando de esa forma para s msmo, de a matrz materna, una
naturaeza humana de la misma sustancia que la de ella. En a
medda en que e subme mstero de a encarnacn puede ser
refe|ado por e orden natura, a benaventurada vrgen Mara, ba|o a
ntervencn de Esprtu Santo, comuncando a a segunda persona de
a trndad, ta como hace toda madre, una verdadera naturaeza
humana de la misma sustancia que la suya propia, es rea y
verdaderamente su madre" (.aith of /ur .athers, p. 198 y 199).
Ahora reaconemos ambas cosas. En prmer ugar, vemos a
naturaeza de Mara defnda como sendo no so "muy dferente de
resto de gnero humano", sno "ms subme y gorosa que toda otra
naturaeza", stundoa as nfntamente ms a de toda seme|anza
o reacn con e gnero humano, ta como reamente somos.
En segundo ugar, se descrbe a |ess tomando de Mara una
naturaeza humana de a misma sustancia que ella.
Segn esa teora, se deduce -como que dos y dos suman cuatro- que
en su naturaeza humana e Seor |ess es "muy dferente" de resto
de a humandad; verdaderamente su naturaeza no es a humana en
absouto.
Ta es a doctrna catca romana sobre a naturaeza humana de
Crsto. Consste smpemente en que esa naturaeza no es de nnguna
manera a naturaeza humana, sno a dvna: "ms subme y gorosa
que toda otra naturaeza". Consste en que en su naturaeza humana,
Crsto estuvo hasta ta punto separado de gnero humano como para
ser totamente dferente de resto de a humandad: que a suya fue
una naturaeza en a cua no pudo tener nnguna case de
dentfcacn de sentmentos con os hombres.
Pero esa no es a fe de |ess. La fe de |ess es: "por cuanto os h|os
partcparon de carne y sangre, tambn partcp de o mismo".
La fe de |ess es que Dos env a su H|o "en seme#anza de carne de
pecado".
La fe de |ess es que "deba ser en todo seme#ante a los hermanos".
Es que " msmo tom nuestras enfermedades", y que se puede
"compadecer de nuestras faquezas", habendo sdo tentado en todos
os respectos de igual forma en que o somos nosotros. S no hubese
sdo como nosotros, no habra poddo ser tentado como o somos
nosotros. Pero fue "tentado en todo segn nuestra seme|anza". Por
o tanto, fue "en todo" "segn nuestra seme|anza".
En as ctas que en este captuo hemos dado sobre a fe catca,
hemos presentado a postura de Roma a propsto de a naturaeza de
Crsto y de Mara. En e segundo captuo de Hebreos y pasa|es
smares de a Escrtura vemos refe|ada, y en este estudo nos hemos
esforzado por exponera de a forma en que a Bba a presenta, a fe
de |ess a respecto de su naturaeza humana.
La fe de Roma en reacn con a naturaeza de Crsto y de Mara, y
tambn de nuestra naturaeza, parte de esa nocn de a mente
natura segn a cua Dos es demasado puro y santo como para
morar con nosotros y en nosotros, en nuestra naturaeza humana
pecamnosa: tan pecamnosos como somos, estamos demasado
dstantes de en su pureza y santdad, demasado dstantes como
para que pueda venr a nosotros ta como somos.
La verdadera fe -a fe de |ess- es que, ae|ados de Dos como
estamos en nuestra pecamnosdad, en nuestra naturaeza humana
que tom, vino a nosotros |ustamente a donde estamos; que,
nfntamente puro y santo como es , y pecamnosos, degradados y
perddos como estamos nosotros, Dos, en Crsto, a travs de su
Esprtu Santo, quere vountaramente morar con nosotros y en
nosotros para savarnos, para purfcarnos, y para hacernos santos.
La fe de Roma es que debemos necesaramente ser puros y santos a
fn de que Dos pueda morar con nosotros.
La fe de |ess es que Dos debe necesaramente morar con nosotros y
en nosotros, a fn de que podamos ser puros y santos.

). *a le& de la herencia
(Ir a ndce)
"E Verbo fue hecho carne".
"Vendo e cumpmento de tempo, Dos env su H|o, hecho de
mu|er" (G. 4:4).
"|ehov carg en e pecado de todos nosotros" (Isa. 53:6).
Hemos vsto que Crsto, sendo hecho de mu|er, acanz e pecado en
e msmo punto de su entrada orgna a este mundo, y que era
precso que fuese hecho de mu|er a fn de ograr ese fn. Tambn
hemos vsto que a nqudad fue puesta sobre medante os
pecados reaes de todos nosotros.
Todo e pecado exstente, desde su orgen en e mundo hasta e
msmo fna de ste, e fue cargado a Crsto: ambos, e pecado ta cua
es en s msmo, y ta cua es a cometero nosotros. E pecado en su
tendencia, y e pecado en e acto: e pecado ta cua es heredtaro en
nosotros, no cometido por nosotros; y e pecado que cometemos.
So de esta forma poda ser cargado en e pecado de todos
nosotros. Soo su|etndose msmo a a ey de a herenca poda
acanzar a pecado en su autntca y verdadera dmensn, ta como
es en readad. De no ser as, e habran sdo cargados os pecados
que nosotros hemos efectivamente cometido, con a cupa y
condenacn que es corresponden. Pero ms a de eso, hay en toda
persona, en muchas maneras, a tendencia a pecado, heredada
desde pasadas generacones, que no ha cumnado todava en e acto
de pecar, pero que est sempre dspuesta, cuando a ocasn o
permte, a consumarse en a comsn efectva de pecados. E gran
pecado de Davd es una buena ustracn de o anteror (Sa. 51:5;
2 Sam. 11:2).
A brarnos de pecado, no es sufcente que seamos savos de os
pecados que hemos efectvamente cometdo: debemos ser tambn
brados de cometer otros pecados. Y para que eso sea as, debe ser
afrontada y sometda esa tendencia hereditaria a pecado; debemos
ser posedos por e poder que nos guarde de pecar, un poder para
vencer esa tendenca o propensn heredtara haca e pecado que
hay en nosotros.
Todos os pecados que hemos reamente cometdo fueron cargados
sobre , e fueron mputados, para que su |ustca se nos pudese
cargar a nosotros: para que nos pudese ser mputada. 0ambin e fue
cargada nuestra tendencia al pecado a ser hecho carne, a ser hecho
de mu|er, de a msma carne y sangre que nosotros, a fn de que su
|ustca pueda reamente manfestarse en nosotros en a vda
cotdana.
As, afront e pecado en a carne que tom y trunf sobre , como
est escrto: "Dos envando a su H|o en seme#anza de carne de
pecado, y a causa de pecado, conden a pecado en a carne".
"Porque es nuestra paz... drmendo en su carne as enemstades".
Y as, precsamente de gua forma en que os pecados que realmente
hemos cometido e fueron mputados para que su |ustca nos fuese
mputada a nosotros; as, enfrentando y conqustando -en la carne- a
tendencia al pecado, y manifestando #usticia en esa misma carne, nos
capacta a nosotros -en , y en nosotros- para enfrentar y
conqustar en a carne esa misma tendencia al pecado, y manfestar
|ustca en esa msma carne.
Y es as como a respecto de os pecados que efectvamente hemos
cometdo, os pecados de pasado, su #usticia se nos mputa a
nosotros de gua manera en que nuestros pecados e fueron
mputados a l. Y a fn de guardarnos de pecar se nos imparte su
|ustca en nuestra carne, o msmo que nuestra carne, con su
tendenca a pecado, e fue impartida a . De esa manera es e
Savador competo. Nos sava de todos os pecados que hemos
efectvamente cometdo; y nos sava guamente de todos os que
podramos cometer apartados de .
S no hubese tomado a msma carne y sangre que comparten os
h|os de os hombres, con su tendenca a pecado, entonces, qu
razn o fosofa |ustfcara e nfass que se da en as Escrturas a su
genealog$a? Era descendente de Davd; descendente de Abraham;
de Adn, y sendo hecho de mu|er, acanz ncuso o que preced a
cada de Adn: os orgenes de pecado en e mundo.
En esa geneaoga fgura |oacm, cuya madad hzo que fuese
seputado como un asno, "arrastrndoe y echndoe fuera de as
puertas de |erusaem" (|er. 22:19); Manass, quen hzo "desvarse a
|ud y a os moradores de |erusaem, para hacer ms ma que as
gentes que |ehov destruy deante de os h|os de Israe"; Achaz,
quen "haba desnudado a |ud, y rebedose gravemente contra
|ehov"; Roboam, quen nac a Saomn despus que ste hubese
abandonado a Seor; E msmo Saomn, quen nac de Davd y
Betsab; tambn Ruth, a moabta, y Rahab; o msmo que Abraham,
Isaac, |ess, Asa, |osafat, Ezequas y |osas: os peores |untamente
con os me|ores. Y as accones mpas de hasta os me|ores, nos son
reatadas con dntca fdedad que as buenas. En toda esta
geneaoga, dfcmente encontraremos uno de cuya vda se haya
dado referenca que no posea en su regstro aguna maa accn.
Obsrvese que fue a fna de esa geneaoga cuando "aque Verbo se
hizo carne, y habit% entre nosotros". Fue "hecho de mu|er" a fna de
una geneaoga ta. Fue en una nea descendente como esa en a que
Dos env "a su H|o en seme#anza de carne de pecado". Y esa nea
descendente, esa geneaoga, sgnfc para precsamente o que
sgnfca para todo hombre, por a ey de que a madad de os padres
es vstada en os h|os, hasta a tercera y cuarta generacn. Fue para
sgnfcatva en as terrbes tentacones de deserto, como o fue a
o argo de toda su vda en a carne.
Fue de ambas maneras, por herenca y por mputacn, como "|ehov
carg sobre e pecado de todos nosotros". Y cargado as, con esa
nmensa desventa|a, recorr trunfamente e terreno en e que, sn
nngn tpo de desventa|a, haba faado a prmera pare|a.
Medante su muerte pag a penadad de todos os pecados
reamente cometidos, pudendo as en buena ey atrbur su |ustca a
todos aqueos que e|an recbra. Y por haber condenado e pecado
en la carne, aboendo en su carne a enemstad, nos bra de poder
de a ey de a herenca; y puede as en |ustca mpartr su poder y
naturaeza dvnos a fn de eevarnos sobre esa ey, mantenendo por
encma de ea a toda ama que o recba.
Y as eemos que "vendo e cumpmento de tempo, Dos env su
H|o, hecho de mu|er, hecho sbdto a a ey" (G. 4:4). Y "Dos
envando a su H|o en seme|anza de carne de pecado, y a causa de
pecado, conden a pecado en a carne; para que la #usticia de la ley
fuese cumpda en nosotros, que no andamos conforme a a carne,
ms conforme a Esprtu" (Rom. 8:3 y 4). "Porque es nuestra paz,...
drmendo en su carne as enemstades,... para edfcar en s msmos
os dos |Dos y e hombre| en un nuevo hombre, hacendo a paz"
(Efe. 2:14 y 15).
"Por o cua, deba ser en todo seme|ante a os hermanos,... porque en
cuanto msmo padec sendo tentado, es poderoso para socorrer a
os que son tentados".
Sea que a tentacn venga de nteror o de exteror, es e perfecto
escudo contra ea; en consecuenca, sava penamente a os que por
se aegan a Dos.
Dos, envando a su propo H|o en seme|anza de carne de pecado,
Crsto tomando nuestra naturaeza ta como es sta, en su
degeneracn y pecamnosdad, y Dos morando constantemente con
y en en esa naturaeza; en todo eso Dos demostr a todos, por
os sgos, que no hay ser en este mundo tan cargado con pecados, o
tan perddo, que Dos no se compazca en morar con y en para
savaro de todo eo, y para evaro por e camno de a |ustca de
Dos.
Y su nombre es con toda propedad Emmanue, que decarado es:
"Dios con nosotros".

+. En todo seme(ante
(Ir a ndce)
Es prmorda reconocer que e tema de os dos prmeros captuos de
Hebreos es a persona de Crsto, especfcamente en o reatvo a su
naturaeza y sustancia. En Fpenses 2:5-8 vemos a Crsto en reacn
con Dos y con e hombre, hacendo mencn partcuar de su
naturaeza y forma. "Haya, pues, en vosotros este sentr que hubo
tambn en Crsto |ess: e cua, sendo en forma de Dios, no tuvo por
usurpacn ser igual a Dios: Sn embargo, se anonad% a s$ mismo,
tomando forma de siervo, hecho seme|ante a os hombres; y haado
en a condici%n como hombre, se hum a s msmo, hecho obedente
hasta a muerte, y muerte de cruz".
Cuando |ess se anonad a s msmo, se hzo hombre: y Dos se
reve en e Hombre. Cuando |ess se anonad a s msmo, por un
ado se reve e hombre, y por otro ado, se reve Dos. As, en ,
ambos -Dos y e hombre- se encontraron en paz, y fueron uno:
"porque es nuestra paz, que de ambos |Dos y e hombre| hzo
uno,... drmendo en su carne as enemstades,... para edfcar en s
msmo os dos |Dos y e hombre| en un nuevo hombre, hacendo a
paz" (Efe. 2:14 y 15).
E que fue en forma de Dios tom a forma de hombre.
E que era gua a Dios se hzo gua a hombre.
E que era Creador y 1e2or se hzo criatura y siervo.
E que era en seme|anza de Dios se hzo en seme|anza de hombre.
E que era Dios y Esp$ritu, se hzo hombre y carne (|uan 1:1 y 14).
No es so certo en cuanto a a forma; o es tambn en cuanto a a
sustancia, ya que Crsto era como Dios en e sentdo de ser de su
msma naturaeza y sustanca. Fue hecho como los hombres, en e
sentdo de sero en a msma sustanca y naturaeza.
Crsto era Dos. Se hzo hombre. Y cuando se hzo hombre, fue tan
reamente hombre como era reamente Dos.
Se hzo hombre a fn de poder redmr a hombre.
Vno a hombre a donde ste est, para traer a hombre a donde
estaba y est.
Con e fn de redmr a hombre de o que ste es, fue hecho o que es
e hombre:
E hombre es carne (Gn. 6:3; |uan 3:6). "Y aque Verbo fue hecho
carne" (|uan 1:14; Heb. 2:14).
E hombre est ba|o a ey (Rom. 3:19). Crsto fue "hecho sbdto a a
ey" (G. 4:4).
E hombre est ba|o a madcn (G. 3:10; Zac. 5:1-4). Crsto fue
"hecho por nosotros madcn" (G. 3:13).
E hombre est venddo a su|ecn de pecado (Rom. 7:14), y est
cargado de madad (Isa. 1:4). Y "|ehov carg% en l e pecado de
todos nosotros" (Isa. 53:6).
E hombre es un "cuerpo de pecado" (Rom. 6:6). Y Dos o "hzo
pecado por nosotros" (2 Cor. 5:21).
As, teramente, "deba ser en todo seme#ante a os hermanos".
Sn embargo no se debe ovdar |ams, debe quedar f|ado en a
mente y e corazn por sempre, que nada de o reatvo a a
humandad, carne, pecado y madcn que fue hecho, parta de s$
mismo, n tuvo su orgen en nnguna naturaeza o fata propas. Todo
o ctado "fue hecho". "0omando forma de servo, hecho seme|ante a
os hombres".
En todo eo Crsto fue "hecho" o que anterormente no era, a fn de
que el hombre pudera ser, ahora y por siempre, aqueo que no es.
Crsto era e H|o de Dos. Se hzo e H|o de hombre para que os h|os
de os hombres pudesen convertrse en h|os de Dos (G. 4:4;
1 |uan 3:1).
Crsto era Esprtu (1 Cor. 15:45). Se hzo carne con e ob|eto de que e
hombre, que es carne, pueda ser hecho esprtu (|uan 3:6; Rom. 8:8-
10).
Cristo, cuya naturaeza era divina, se hzo partcpante de a
naturaeza humana para que nosotros, que tenemos naturaeza
humana, seamos "hechos partcpantes de a naturaeza dvna"
(2 Ped. 1:4).
Cristo, quen no conoci% pecado, fue hecho pecado, a pecamnosdad
msma de hombre, para que nosotros, que no conocmos a |ustca,
pudramos ser hechos |ustca, a |ustca msma de Dos.
De msmo modo que a |ustca de Dos, a cua en Crsto es hecho el
hombre, es #usticia real, as e pecado de hombre, que Cristo fue
hecho en a carne, era pecado real.
Tan certamente como nuestros pecados, cuando estn sobre
nosotros, nos resutan pecados reaes, cuando esos pecados fueron
cargados sobre , resutaron para pecados reaes.
Tan certamente como a cupa va gada a esos pecados, y a nosotros
a causa de esos pecados cuando estn sobre nosotros, as tambn
esa cupa estuvo gada a esos msmos pecados nuestros -y a l a
causa de os msmos- cuando e fueron cargados sobre s$.
As, a cupa, a condenacn, a desoacn causada por e
conocmento de pecado, fueron su parte, fueron un hecho en su
experenca conscente, tan rea como o sean en a vda de cuaquer
pecador que |ams haya exstdo en a terra. Y esta sobrecogedora
verdad trae a toda ama pecadora a constatacn gorosa de que "a
|ustca de Dos" y e descanso, a paz, e gozo de esa |ustca, son un
hecho en a experenca conscente de creyente en |ess en este
mundo, de una forma tan rea como o sean en a vda de todo ser
santo que |ams habtase e ceo.
Aque que conoca a amptud de a |ustca de Dos, adqur tambn
e conocmento de a profunddad de os pecados de a humandad.
Conoce e horror de a profunddad de os pecados de os hombres,
tanto como a gora de as aturas de a |ustca de Dos. Y por ese, "su
conocmento, |ustfcar m servo |usto a muchos" (Isa. 53:11). Por
ese conocmento que tene, es poderoso para brar a todo pecador
desde a mayor ba|eza de pecado, y eevaro hasta a mayor atura de
|ustca, a propa |ustca de Dos.
Hecho "en todo" como nosotros, fue en todo punto como o somos
nosotros. Tan penamente fue eso certo, que pudo decr aqueo que
tambn nosotros debemos reconocer: "No puedo yo de m msmo
hacer nada" (|uan 5:30).
Fue totamente certo que en as debdades y enfermedad de a
carne -a nuestra, que tom- era como e hombre sn Dos y sn
Crsto, ya que es soamente sn como e hombre no puede hacer
nada. Con , y a travs de , est escrto: "todo o puedo". Pero de
os que estn sn , eemos: "sn m nada pods hacer" (|uan 15:5).
Por o tanto, cuando d|o de s msmo: "no puedo yo de m msmo
hacer nada", eso asegura de una vez por todas que en a carne -dado
que tomo todas nuestras enfermedades a causa de nuestra
pecamnosdad heredtara y efectva que e fue cargada e mpartda-,
en esa carne fue por s msmo exactamente como e hombre que
en a enfermedad de a carne est cargado de pecados, efectvos y
heredtaros, y est sn Dos. Y en esa debdad, con a carga de os
pecados, y desvado como estamos nosotros, en a fe dvna excam:
"Yo confar en " (Heb. 2:13).
|ess "vno a buscar y a savar o que se haba perddo". Y para eo,
vno a os perddos a donde estamos. Se cont entre os perddos.
"Fue contado con os perversos". Fue "hecho pecado". Y desde a
poscn de a debdad y enfermedad de perddo, confi% en Dios, en
que o brara y savara. Cargado con os pecados de mundo, y
tentado en todo como nosotros, esper y conf en que Dos o
savara de todos esos pecados, y que o guardara sn cada (Sa.
69:1-21; 71:1-20; 22:1-22; 31:1-5).
Esa es a fe de |ess. Ese es e punto en e que a fe de |ess acanza
a hombre perddo y pecador para auxaro. Porque se demuestra
penamente que no hay un hombre en todo e mundo, para quen no
haya esperanza en Dos: nade hay tan perddo que no pueda ser
savo confando en Dos, en esa fe de |ess. Y esa fe de |ess por a
que -en e ugar de perddo- esper y conf en Dos para savaro de
pecado y para guardare de pecar, esa vctora de |ess es a que ha
trado a fe dvna a todo hombre en e mundo; por ea todo hombre
puede esperar en Dos y confar en , y puede haar e poder de Dos
para brare de pecado y guardaro de pecar. La fe que e|erc, y
por a que obtuvo a vctora sobre e mundo, a carne y e dabo; esa
fe, es e don gratuto a todo hombre perddo. Y as, "esta es a vctora
que vence a mundo, nuestra fe". Es de esa fe, de a que |ess es
autor y consumador.
Esa es a fe de |ess, que se da a hombre. Es a fe de |ess que e
hombre debe recbr para ser savo. La fe de |ess que ahora, en e
tempo de a procamacn de mensa|e de tercer nge, debe ser
recbda y guardada por aqueos que sern brados de a adoracn a
"a besta y su magen", y capactados para guardar os
mandamentos de Dos. Esa es a fe de |ess a a que auden as
paabras fnaes de mensa|e de tercer nge: "aqu estn os que
guardan os mandamentos de Dos, y a fe de |ess".
Y la suma acerca de lo dicho es: "Tenemos ta pontfce". Lo contendo
en os captuos prmero y segundo de Hebreos es e fundamento
premnar y bsco de su sumo sacerdoco. "Por o cua, deba ser en
todo seme|ante a os hermanos, para venr a ser msercordoso y fe
Pontfce en o que es para con Dos, para expar os pecados de
puebo. Porque en cuanto msmo padec sendo tentado, es
poderoso para socorrer a os que son tentados" (Heb. 2:17 y 18).

,. Calificaciones adicionales de nuestro -umo -acerdote
(Ir a ndce)
Ta es e tema de os dos prmeros captuos de Hebreos. Y as
comenza tambn e tercero, o ms ben as contna ese gran tema,
con a maravosa exhortacn: "Por tanto, hermanos santos,
partcpantes de a vocacn ceesta, consderad a Apsto y
Pontfce de nuestra profesn, Crsto |ess, e cua es fe a que e
consttuy". Habendo presentado a Crsto en a carne, ta como fue
hecho "en todo" como os h|os de os hombres, y habndoo
presentado como a nuestro parente de sangre ms prxmo, se nos
nvta ahora a consderaro en a fdedad que caracterz su
cometdo.
E prmer Adn no fue fe. Este postrer Adn "es fe a que e
consttuy, como tambn o fue Moss sobre toda su casa |a casa
de Dos|. Porque de tanto mayor gora que Moss ste es estmado
dgno, cuanto tene mayor dgndad que a casa e que a fabrc.
Porque toda casa es edfcada de aguno: mas e que cr todas as
cosas es Dos. Y Moss a a verdad fue fe sobre toda su casa |a
casa de Dos|, como servo, para testfcar o que se haba de decr.
Mas Crsto como h|o, |fue fe| sobre su casa; a cua casa somos
nosotros, s hasta e cabo retuvremos frme a confanza y a gora
de a esperanza".
Segudamente se cta a Israe, que sa de Egpto, que no permanec
fe, que fracas en entrar en e reposo de Seor porque no crey en
. Entonces, a ese respecto, se nos hace a nosotros a exhortacn:
"temamos, pues, que quedando an a promesa de entrar en su
reposo, parezca aguno de vosotros haberse apartado. Porque
tambn a nosotros se nos ha evangezado como a eos; mas no es
aprovech e or a paabra a os que a oyeron sn mezcar fe. Empero
entramos en e reposo os que hemos credo". Los que hemos credo
en Aque que se do a s msmo por nuestros pecados.
Entramos en e reposo cuando se nos perdonan todos os pecados a
creer en , quen fue fe en todo deber y ante toda tentacn de a
vda. Entramos tambn en su reposo y permanecemos a a
hacernos partcpantes de su fdedad, en a cua y por a cua
nosotros tambn seremos fees a que nos consttuy.
Consderndoo a -"Pontfce de nuestra profesn"- en su fdedad,
egaremos sempre a a concusn de que "no tenemos un Pontfce
que no se pueda compadecer de nuestras faquezas; mas tentado en
todo segn nuestra seme|anza, pero sn pecado" (Heb. 4:15).
Dado que "no tenemos un Pontfce que no se pueda compadecer de
nuestras faquezas", se deduce que tenemos un Pontfce que se
puede compadecer de eas. Y a forma en a que se puede
compadecer y se compadece de eas, es habendo sdo "tentado en
todo segn nuestra seme|anza". No exste un soo punto en e que
toda ama pueda ser tentada, en e que no fuese tentado
exactamente de gua manera, y snt a tentacn tan
verdaderamente como cuaquer ama humana pueda sentra. Pero
aunque fue tentado en todo como nosotros y snt e poder de a
tentacn de una forma tan rea como cada uno de nosotros, en todo
eo fue fe, y pas a travs de todo eo "sn pecado". Y por a fe en
-en su fdedad, en su fe perfecta- toda ama puede afrontar toda
tentacn y pasar a travs de ea sn pecar.
Esa es nuestra savacn: que fue hecho carne como hombre, y deba
ser en todo seme|ante a os hermanos y ser tentado en todo segn
nuestra seme|anza, "para venir a ser misericordioso y fiel Pont$fice en
o que es para con Dos". Y eso, no so "para expar os pecados de
puebo", sno tambn para "socorrer" -auxar, acudr en ayuda de,
asstr y berar de sufrmento- "a os que son tentados". es
nuestro msercordoso y fe Sumo Sacerdote para socorrernos -acudr
en nuestro auxo-, para guardarnos sn cada a ser tentados,
brndonos as de caer en e pecado. Acude a sostenernos, de ta
manera que no caigamos en a tentacn, sno que a conqustemos, y
nos eevemos vctorosamente sobre ea, no pecando.
"Por tanto, tenendo un gran Pontfce, que penetr os ceos, |ess e
H|o de Dos, retengamos nuestra profesn" (Heb. 4:14). Y tambn
por esa razn, "egumonos pues confadamente a trono de a
graca, para acanzar msercorda, y haar graca para e oportuno
socorro".
Segudamente, a nvtarnos a consderar a nuestro Sumo Sacerdote
en su fdedad, eemos que "todo pontfce, tomado de entre os
hombres, es consttudo a favor de os hombres en o que a Dos toca,
para que ofrezca presentes y sacrfcos por os pecados: 3ue se
pueda compadecer de los ignorantes y extraviados, pues que
tambn est rodeado de faqueza" (Heb. 5:1 y 2).
Y es por eso que, a fn de poder ser un msercordoso y fe Sumo
Sacerdote en o que es para con Dos, y a fn de evar a a gora a
muchos h|os, convena que, en tanto que Captn de a savacn de
eos, " tambn estuvese rodeado de faqueza", que padecese
sendo tentado, que fuese "varn de doores, expermentado en
quebranto". As, "deba ser en todo" conocedor de a experenca
humana, para "que se pueda compadecer de os gnorantes y
extravados" verdaderamente. En otras paabras, a fn de poder "venr
a ser msercordoso y fe pontfce en o que es para con Dos", deb
ser hecho "consumado por afccones".
"N nade toma para s a honra |de sacerdoco|, sno el que es
llamado de Dios, como Aarn. As$ tambn Cristo no se glorific% a s$
mismo hacndose Pontfce, mas e que e d|o: Tu eres m H|o, yo te
he engendrado hoy; Como tambn dce en otro ugar: T eres
sacerdote eternamente, segn e orden de Mechsedec. E cua en os
das de su carne, ofrecendo ruegos y spcas con gran camor y
grmas a que e poda brar de a muerte, fue odo por su
reverenca medo. Y aunque era H|o, por lo que padeci% aprendi% la
obediencia; Y consumado |habendo sdo probado hasta a perfeccn,
en todos os puntos|, vno a ser causa de eterna saud a todos os que
e obedecen; Nombrado de Dos pontfce segn e orden de
Mechsedec" (Heb. 5:4-10).
"Y por cuanto no fue sn |uramento, (porque os otros |os de
sacerdoco evtco| certo sn |uramento fueron hechos sacerdotes;
mas ste, con #uramento por e que e d|o: |ur e Seor y no se
arrepentr: Tu eres sacerdote eternamente segn e orden de
Mechsedec): tanto de me|or testamento es hecho fador |ess". As,
por sobre os dems, |ess fue consttudo sacerdote por #uramento
de Dios. Por o tanto, "tenemos tal Pontfce".
Adems, "os otros |de a orden de Aarn| certo fueron muchos
sacerdotes, en cuanto por a muerte no podan permanecer. Mas ste,
por cuanto permanece para sempre, tene un sacerdoco nmutabe"
(Heb. 7:20-24). Es consttudo sacerdote para sempre medante
|uramento de Dos. Es tambn hecho sacerdote "segn a vrtud de
vda ndsoube" (Heb. 7:16). Como consecuenca, "permanece para
sempre" y por eso msmo "tene un sacerdoco nmutabe". Y debdo
a todo o anteror, "puede tambn savar eternamente a os que por
se aegan a Dos, viviendo siempre para nterceder por eos"
(Heb. 7:25). "Tenemos ta Pontfce".
Y "tal pontfce nos conven$a: santo, nocente, mpo, apartado de os
pecadores, y hecho ms subme que os ceos; que no tene
necesdad cada da, como os otros sacerdotes, de ofrecer prmero
sacrfcos por sus pecados, y uego por os de puebo: porque esto o
hzo una soa vez, ofrecndose a s msmo. Porque a ey consttuye
sacerdotes a hombres facos; mas la palabra del #uramento, despus
de a ey, consttuye a H|o |Sumo Sacerdote|, hecho perfecto para
sempre" (Heb. 7:26-28).

1.. *a suma
(Ir a ndce)
"As que, a suma acerca de o dcho es: Tenemos ta pontfce".
De qu es esa decaracn e resumen, o suma?
1. De que aque que era superor a os ngees como Dos,
fue hecho nferor a eos como hombre.
2. De que aque que era de a naturaeza de Dos, fue
hecho de a naturaeza de hombre.
3. De que aque que era en todas as cosas como Dos,
fue hecho en todas as cosas como e hombre.
4. De que como hombre fue tentado en todo punto, ta
como o es e hombre, y no pec |ams sno que fue en
todo fe a que o consttuy.
5. De que como hombre fue tentado en todo punto como
o somos nosotros, pudendo compadecerse de nuestras
faquezas, sendo perfecconado por afccones para venr
a ser msercordoso y fe Pontfce; y eso, por amado de
Dos.
6. De que, segn a vrtud de vda ndsoube (eterna), fue
consttudo Sumo Sacerdote.
7. Y de que o fue por |uramento de Dos.
Taes son as puntuazacones que hace a Paabra de Dos, de as que
a suma -o concusn- es: "Tenemos ta pontfce".
Sn embargo, eso es soamente una parte de "a suma", ya que a
decaracn competa de ta resumen contna en os trmnos:
"Tenemos ta pontfce que se asent a a destra de trono de a
Ma|estad en os ceos; ministro del santuario, y de aque verdadero
tabernculo que el 1e2or asent%, y no hombre".
En a terra exsta un santuaro que e hombre haba hecho o
asentado. Es certo que haba sdo construdo y asentado de acuerdo
con a dreccn de Seor; sn embargo es muy dferente de
santuaro y verdadero taberncuo que e Seor msmo construy, y
no hombre. Tanto como dferentes son as cosas hechas por Dos, en
reacn a as hechas por e hombre.
Hebreos 9 presenta una breve descrpcn de ese "santuaro
mundano" -o terrena- y de su mnstero, as como un resumen de su
sgnfcado. Cuesta magnar una descrpcn ms abarcante que esa,
expresada en menos paabras que as empeadas en os verscuos 2
a 12: "Porque e taberncuo fue hecho: e prmero, en e que estaban
as mparas, y a mesa, y os panes de a proposcn; o que aman
e Santuaro. Tras e segundo veo estaba e taberncuo, que aman
e ugar Santsmo; e cua tena un ncensaro de oro, y e arca de
pacto cuberta de todas partes arededor de oro; en a que estaba una
urna de oro que contena e man, y a vara de Aarn que reverdec,
y as tabas de pacto; Y sobre ea os querubnes de gora que
cubran e propcatoro; de as cuaes cosas no se puede ahora habar
en partcuar. Y estas cosas as ordenadas, en e prmer taberncuo
sempre entraban os sacerdotes para hacer os ofcos de cuto; Mas
en e segundo, so e pontfce una vez en e ao, no sn sangre, a
cua ofrece por s msmo, y por os pecados de gnoranca de puebo:
Dando en esto a entender el Esp$ritu 1anto, que aun no estaba
descuberto e camno para e santuaro, entre tanto que e prmer
taberncuo estuvese en pe. Lo cua era fgura de aque tempo
presente, en e cua se ofrecan presentes y sacrfcos que no podan
hacer perfecto, cuanto a a concenca, a que serva con eos;
Consstendo so en vandas y en bebdas, y en dversos avamentos,
y ordenanzas acerca de a carne, mpuestas hasta e tempo de a
correccn. Mas estando ya presente Crsto, pontfce de os benes
que haban de venr, por e ms ampo y ms perfecto taberncuo,
no hecho de manos, es a saber, no de esta creacn; Y no por sangre
de machos cabros n de becerros, mas por su propa sangre, entr
una soa vez en e santuaro, habendo obtendo eterna redencn".
Ese santuaro no era sno una "fgura" prevsta para "aque tempo
presente". En os sacerdotes y sumos sacerdotes ofrecan y
mnstraban ofrendas y sacrfcos. Pero todo ese sacerdoco,
mnstero, ofrenda y sacrfco, lo mismo que el propio santuario,
smpemente "era fgura de aque tempo presente", ya que "no
podan hacer perfecto, cuanto a a concenca, a que serva con
eos".
E propo santuaro y e taberncuo no eran sno una fgura de
santuaro y e verdadero taberncuo que e Seor asent, y no
hombre.
E sumo sacerdote de aque santuaro no era sno una fgura de Crsto,
verdadero Sumo Sacerdote de santuaro y verdadero taberncuo.
E mnstero de sumo sacerdote de santuaro terrena no era otra
cosa que una fgura de mnstero de Crsto, nuestro gran Sumo
Sacerdote "que se asent a a destra de trono de a Ma|estad en os
ceos; mnstro de santuaro, y de aque verdadero taberncuo que
e Seor asent, y no hombre".
Las ofrendas de sacerdoco, en e mnstero de santuaro terrena, no
eran sno fgura de a ofrenda de Crsto, e verdadero Sumo
Sacerdote, en su mnstero en e santuaro y verdadero taberncuo.
As, Crsto consttua a verdadera sustanca y sgnfcado de todo e
sacerdoco y servco de santuaro terrena. S se consdera aguna
parte de sacerdoco o servco como a|ena a ese sgnfcado, de|a
nmedatamente de tener sentdo. Y tan certamente como Crsto es e
verdadero Sacerdote de os crstanos, representado en fgura en e
sacerdoco evtco; tan certamente e santuaro de que Crsto es
mnstro es e verdadero santuaro para todo crstano, de cua era
fgura e santuaro terrena, en a dspensacn evtca. Dce pues a
Escrtura: "s |Cristo4 estuviese sobre la tierra, ni aun ser$a sacerdote,
habendo aun os sacerdotes que ofrecen os presentes segn a ey;
Los cuaes srven de bosque#o y sombra de as cosas celestiales, como
fue responddo a Moss cuando haba de acabar e taberncuo: Mra,
dce, haz todas as cosas conforme a dechado que te ha sido
mostrado en el monte" (Heb. 8:4 y 5).
"Fue, pues, necesaro que las figuras de las cosas celestiales fuesen
purfcadas con estas cosas |sacrfcos terrenaes|; empero las
mismas cosas celestiales con me#ores sacrificios que estos. Porque no
entr Crsto en e santuaro hecho de mano, figura del verdadero, sno
en el mismo cielo para presentarse ahora por nosotros en a
presenca de Dos". Y fue "en e msmo ceo", en a dspensacn
crstana, donde fue vsto e trono de Dos, e atar de oro y un nge
con e ncensaro de oro, ofrecendo ncenso con as oracones de os
santos, "y e humo de ncenso sub de a mano de nge deante de
Dos, con as oracones de os santos" (Apoc. 4:5; 8:2-4). En ese
msmo tempo se vo tambn "en e msmo ceo", e tempo de Dos:
"Y e tempo de Dos fue aberto en e ceo, y e arca de su
testamento fue vsta en su tempo" (Apoc. 11:19; 15:5-8; 16:1).
Asmsmo se veron a "sete mparas de fuego... ardendo deante
de trono" (Apoc. 4:5). A fue vsto tambn uno seme|ante a H|o de
hombre, vestdo de ropa|es sumo sacerdotaes (Apoc. 1:13).
Exste, por o tanto, un santuaro crstano -de cua era fgura e
prmer santuaro- tan certamente como exste un sumo sacerdoco
crstano -de que era fgura e sumo sacerdoco terrena-. Y Crsto,
nuestro Sumo Sacerdote, e|erce un mnstero en ese santuaro
crstano, de gua forma en que haba un mnstero en e sacerdoco
terrena, e|ercdo en e santuaro de esta terra. Y "a suma acerca de
o dcho es: Tenemos ta pontfce que se asent a a destra de trono
de a Ma|estad en os ceos; Mnstro de santuaro, y de aque
verdadero taberncuo que e Seor asent, y no hombre".

11. / &o habitar" entre ellos
(Ir a ndce)
Cuando Dos do a Israe as drectrces orgnaes para a construccn
de santuaro que ba a ser fgura para aque tempo presente, d|o: "Y
hacerme han un santuaro, y yo habtar entre eos" (x. 25:8).
E ob|etvo de santuaro era que e Seor pudese habtar entre eos.
Su propsto queda ms penamente reveado en os sguentes
textos: "Y a testfcar de m a os h|os de Israe, y e ugar ser
santfcado con m gora. Y santfcar e taberncuo de testmono y
e atar: santfcar asmsmo a Aarn y a sus h|os, para que sean ms
sacerdotes. Y habitar entre os h|os de Israe, y ser su Dos. Y
conocern que yo soy |ehov su Dos, que os saqu de a terra de
Egpto, para habitar en medio de ellos: Yo |ehov su Dos" (x. 29:43-
46; tambn Lev. 26:11 y 12).
E propsto no era smpemente que pudera habtar en e sentdo de
asentar su santuaro en medo de campamento de Israe. Esa fue a
gran equvocacn de Israe en reacn con e santuaro, de ta forma
que perd cas por competo e verdadero sgnfcado de msmo.
Cuando e santuaro fue ergdo y stuado en medo de campamento
de Israe, muchos de os h|os de Israe pensaron que eso bastaba;
supuseron que en eso conssta e que Dos fuese a habtar en medo
de eos.
Es certo que medante a Sheknah, Dos moraba en e santuaro. Pero
e edfco de santuaro con su espnddo ornamento, asentado en
medo de campamento, no consttua e todo de santuaro. Adems
de magnfcamente decorado edfco, estaban os sacrfcos y
ofrendas de puebo; y os sacrfcos y ofrendas en favor de puebo.
Tambn os sacerdotes en e servco contnuo; y e sumo sacerdote
en su sagrado mnstero. Sn todo eo e santuaro habra sdo para
Israe poco ms que ago vaco, ncuso aunque e Seor morase a.
Y cu era e sgnfcado y propsto de esas cosas? Veamos: Cuando
aguno de os sraetas haba "hecho ago contra aguno de os
mandamentos de |ehov en cosas que no se han de hacer" sendo as
"cupabe", evaba "de su vountad" e cordero sacrfca a a puerta
de taberncuo. Antes que ste fuese ofrecdo en sacrfco, e
sraeta que o haba trado pona sus manos sobre a cabeza de a
vctma y confesaba sus pecados "y o aceptar para expare".
Entonces, e que haba trado a vctma y confesado sus pecados, a
degoaba. La sangre se recoga en una taza. Parte de a sangre "a
rocarn arededor sobre e atar, e cua est a a puerta de
taberncuo" (atar de os hoocaustos u ofrendas ardentes); otra
parte de a sangre se pona "sobre os cuernos de atar de perfume
aromtco, que est en e taberncuo de testmono"; y parte de ea
se rocaba "sete veces deante de |ehov, haca e veo de
santuaro"; e resto se echaba "a pe de atar de hoocausto, que
est a a puerta de taberncuo de testmono". E cordero msmo se
quemaba sobre e atar de os hoocaustos. Y de todo ese servco se
concuye: "y e har e sacerdote expacn de su pecado que habr
cometdo, y ser perdonado". E servco era smar en e caso de
pecado y subsguente confesn de con|unto de a congregacn. Se
ofcaba asmsmo un servco anogo de forma contnua -maana y
tarde- en favor de toda a congregacn. Pero sea que os servcos
fueran de carcter ndvdua, o ben de carcter genera, a
concusn vena sempre a resutar a msma: "y e har e sacerdote
expacn de su pecado que habr cometdo, y ser perdonado" (ver
Levtco, captuos 1-5).
E cco de servco de santuaro se competaba anuamente. Y e da
en e que se acanzaba a pentud de servco, e dcmo de mes
sptmo, era especamente "e da de a expacn", o a purfcacn
de santuaro. En ese da se concua e servco en e ugar santsmo.
A ese da se refere a expresn "una vez en e ao", cuando "soo e
pontfce" (o sumo sacerdote) entraba en e "ugar santsmo" o santo
de os santos. Y de sumo sacerdote y su servco en ese da, est
escrto: "Y expar e santuaro santo, y e taberncuo de testmono;
expar tambn e atar, y a os sacerdotes, y a todo e puebo de a
congregacn" (Lev. 16:2-34; Heb. 9:2-8).
As, os servcos de santuaro en e ofrecmento de os sacrfcos y a
mnstracn de os sacerdotes, y partcuarmente de os sumo
sacerdotes, tena por fn hacer expacn; perdonar y ae|ar os
pecados de puebo. Por causa de pecado y a cupa, por haber hecho
"ago contra aguno de todos os mandamentos de |ehov su Dos,
sobre cosas que no se han de hacer", era necesaro hacer expacn o
reconcacn, y obtener perdn. E trmno expacn o
reconcacn, contene a dea de undad de mente. E pecado y a
cupa haban separado a os sraetas de Dos. Medante esos
servcos se egaban a reconcar (hechos uno) con Dos. Perdonar
sgnfca dar por. Perdonar e pecado es dar por e pecado. E perdn
de os pecados vene ncamente de Dos. Ou es o que Dos da?
qu es o que do por e pecado? Do a Crsto, y Crsto "se do a s
msmo por nuestros pecados" (G. 1:4; Efe. 2:12-16; Rom. 5:8-11).
Por o tanto, cuando un ndvduo o toda a congregacn de Israe
haba pecado y deseaba perdn, todo e pan y probema de perdn,
reconcacn, y savacn, se despegaban ante a presenca de
pecador. E sacrfco que se ofreca, o era por a fe en e sacrfco
que Dos ya haba reazado a entregar a su H|o por e pecado. Es en
esa fe que Dos aceptaba a os pecadores, y estos recban a Crsto en
ugar de su pecado. Eran as reconcados con Dos, o hechos uno con
(expacn). Es as como Dos morara en medio de ellos: es decr,
habtara en cada corazn y morara en cada vda, para convertr sta
en ago "santo, nocente, mpo, apartado de os pecadores". Y e
hecho de asentar e taberncuo en medio del campamento de Israe
era una ustracn, una eccn ob|etva y una evocacn de a verdad
de que habtara en medio de cada ndvduo (Efe. 3:16-19).
Algunos de entre os de a nacn, en toda poca, veron en e
santuaro esta gran verdad savadora. Pero como un cuerpo, en a
gobadad de tempo, Israe perd este concepto; y detenndose
ncamente en e pensamento de que Dos habtase en el
tabernculo en medo de campamento, de|aron de acanzar e gozo
de a presenca persona de Dos morando en sus vidas individuales.
En correspondenca con eo, su adoracn se transform ncamente
en formasta y de carcter externo, mas ben que de carcter nteror
y esprtua. De esa forma, sus vdas contnuaron sendo
rregeneradas y desprovstas de santdad; y as, aqueos que saeron
de Egpto perderon a gran bendcn que Dos tena para eos, y
"cayeron en e deserto" (Heb. 3:17-19).
Tras haber entrado en terra de Canan, e puebo comet dntco
error. Puseron su dependenca en e Seor solamente como aquel
que moraba en el tabernculo, y no permteron que e taberncuo y
su mnstero fuesen os medos por os que e Seor morase en eos
msmos por a fe. Consecuentemente, sus vdas no hceron otra cosa
excepto progresar en a madad, de forma que Dos permt que e
taberncuo fuese destrudo, y que os paganos tomaran cautva e
arca de Dos (|er. 7:12; 1 Sam. 4:10-22) a fn de que e puebo pudese
aprender a ver, encontrar y adorar a Dos, ndvduamente. Es as
como expermentaran a morada de Dos con eos de forma
ndvdua.
Tras haber fatado en Israe por unos cen aos e taberncuo y su
servco, Davd o restaur, y fue ensambado en e gran tempo que
Saomn edfc. Pero nuevamente se fue perdendo de vsta su
verdadero propsto. E formasmo, con a madad que o acompaa,
fueron ncrementando progresvamente, hasta que e Seor se vo
compedo a excamar, tocante a Israe: "Aborrec, abomn vuestras
soemndades, y no me darn buen oor vuestras asambeas. Y s me
ofreceres hoocaustos y vuestros presentes, no os recbr; n mrar
a os pacfcos de vuestros engordados. Outa de m a muttud de tus
cantares, que no escuchar as samodas de tus nstrumentos. Antes
corra e |uco como as aguas, y a |ustca como mpetuoso arroyo"
(Ams 5:21-24).
Tambn en reacn con |ud fue compedo a un camor smar, que
Isaas expresa as: "Prncpes de Sodoma, od a paabra de |ehov;
escuchad a ey de nuestro Dos, puebo de Gomorra. Para qu a m,
dce |ehov, a muttud de vuestros sacrfcos? Harto estoy de
hoocaustos de carneros, y de sebo de anmaes gruesos: no quero
sangre de bueyes, n de ove|as, n de machos cabros. Oun
demand esto de vuestras manos, cuando vneses a presentaros
deante de m, para hoar ms atros? No me trags ms vano
presente: e perfume me es abomnacn: una nueva y sbado, e
convocar asambeas, no as puedo sufrr: son nqudad vuestras
soemndades. Vuestras unas nuevas y vuestras soemndades tenen
aborrecda m ama: me son gravosas; cansado estoy de evaras.
Cuando extenderes vuestras manos, yo esconder de vosotros ms
o|os: asmsmo cuando mutpcares a oracn, yo no or: enas
estn de sangre vuestras manos. Lavad, mpaos; qutad a nqudad
de vuestras obras de ante ms o|os; de|ad de hacer o mao: Aprended
a hacer ben; buscad |uco, resttud a agravado, od en derecho a
hurfano, amparad a a vuda. Vend uego, dr |ehov, y estemos a
cuenta: s vuestros pecados fueren como a grana, como a neve
sern embanquecdos: s fueren ro|os como e carmes, vendrn a ser
como banca ana" (Isa. 1:10-18).
Sn embargo no se prest odo a sus ruegos, por o tanto Israe fue
evado cautvo y a terra desoada a causa de su madad. Igua
suerte penda sobre |ud. Y ese pegro de |ud surga de msmo gran
tema que e Seor se haba esforzado sempre por ensear a a
nacn, y que sta no haba an aprenddo: se haban aferrado al
templo y a hecho de que a presenca de Dos habtase en ese templo
como e gran fn, en ugar de comprendero como e medo para ograr
e gran fn, que conssta en que mediante el templo y su ministerio, a
proporconar perdn y reconcacn, Aque que moraba en el templo
vnera a hacer morada en ellos mismos. As, e Seor cam una vez
ms por su puebo en boca de |eremas a fn de savaros de ese error,
hacendo as posbe que vesen y recbesen a gran verdad de
genuno sgnfcado y propsto de tempo y su servco.
D|o: "He aqu, vosotros os confs en paabras de mentra, que no
aprovechan. Hurtando, matando, y aduterando, y |urando faso, e
ncensando a Baa, y andando tras doses extraos que no
conocstes. Vendrs y os pondrs deante de m en esta casa sobre
a cua es nvocado m nombre, y drs: Lbrados somos: para hacer
todas estas abomnacones? Es cueva de adrones deante de
vuestros o|os esta casa, sobre a cua es nvocado m nombre? He
aqu que tambn yo veo, dce |ehov. Andad empero ahora a m
ugar que fue en So, donde hce que morase m nombre a prncpo,
y ved o que e hce por a madad de m puebo Israe. Ahora pues,
por cuanto habs vosotros hecho todas estas obras, dce |ehov, y
ben que os hab, madrugando para habar, no ostes, y os am, y
no respondstes; Har tambn a esta casa sobre a cua es nvocado
m nombre, en a que vosotros confs, y a este ugar que os d a
vosotros y a vuestros padres, como hce a So: Oue os echar de m
presenca como ech a todos vuestros hermanos, a toda a
generacn de Efram. T pues, no ores por este puebo, n evantes
por eos camor n oracn, n me ruegues; porque no te or... Oh s
m cabeza se tornase aguas, y ms o|os fuentes de aguas, para que
ore da y noche os muertos de a h|a de m puebo! Oh qun me
dese en e deserto un mesn de camnantes, para que de|ase m
puebo, y de eos me apartase! Porque todos eos son adteros,
congregacn de prevarcadores. E hceron que su engua, como su
arco, trase mentra; y no se fortaeceron por verdad en a terra:
porque de ma en ma procederon, y me han desconocdo, dce
|ehov" (|er. 7:8-16; 9:1 y 3).
Cues eran especfcamente as "paabras de mentra" en as que
confaba e puebo? Heas aqu: "No fs en paabras de mentra,
dcendo: Tempo de |ehov, tempo de |ehov , tempo de |ehov es
ste" (|er. 7:4). Es perfectamente manfesto que e puebo, s ben
entregado a as formas de adoracn y de servco de tempo, o vv
meramente como formas, perdendo competamente e propsto de
tempo y sus servcos, que no era otro que e que Dos pudese
reformar y santfcar as vdas de puebo, morando ndvduamente
en eos. Y habendo perddo todo eso, a madad de sus corazones no
hzo sno manfestarse cada vez ms. Es por esa razn por a que
todos sus sacrfcos, adoracn y pegaras vneron a ser una rudosa
bura, en tanto en cuanto sus corazones y vdas nada saban de
conversn y santdad.
Por todo eo, "paabra que fue de |ehov a |eremas, dcendo: Ponte
a a puerta de a casa de |ehov, y predca a esta paabra, y d: Od
paabra de |ehov, todo |ud, os que entrs por estas puertas para
adorar a |ehov. As ha dcho |ehov de os e|rctos, Dos de Israe:
Me|orad vuestros camnos y vuestras obras, y os har morar en este
ugar. No fs en paabras de mentra, dcendo: Tempo de |ehov,
tempo de |ehov, tempo de |ehov es ste. Mas s me|orares
cumpdamente vuestros camnos y vuestras obras; s con exacttud
hceres derecho entre e hombre y su pr|mo, n oprmeres a
peregrno, a hurfano, y a a vuda, n en este ugar derramares a
sangre nocente, n anduveres en pos de doses a|enos para ma
vuestro; Os har morar en este ugar, en a terra que d a vuestros
padres para sempre" (|er. 7:1-7).
En ugar de permtr que se cumpera en eos e gran propsto de
Dos medante e tempo y sus servcos, o que hceron fue pervertr
competamente ese propsto. En ugar de permtr que e tempo y
sus servcos, que Dos en su msercorda haba estabecdo entre
eos, es ensease a forma en que msmo habtara entre eos
morando en sus corazones y santfcando sus vdas, o que hceron
fue excur ese verdadero sentdo de tempo y sus servcos,
pervrtndoo totamente a empearo como pretexto para sanconar
a madad abyecta y encubrr a ms profunda e nsondabe carenca
de santdad.
Para un sstema ta, no exsta otro remedo que a destruccn. En
consecuenca, a cudad fue stada y tomada por os paganos. E
tempo, "a casa de nuestro santuaro y de nuestra gora" fue
destruda. Y habndose convertdo a cudad y e tempo en un
montn de runas ennegrecdas, e puebo fue evado cautvo a
Babona, donde en su pesar y sentmento profundo de nmensa
prdda, buscaron, encontraron y adoraron a Seor de ta forma que
sgnfc una reforma en sus vdas, hasta e punto de que s hubera
ocurrdo mentras e tempo estaba an en pe, ste habra poddo
permanecer para sempre (Sa. 137:1-6).
Dos sac de Babona a un puebo humde y reformado. Su santo
tempo se reedfc y os servcos fueron restaurados. Nuevamente e
puebo habt en su cudad y en su terra. Pero una vez ms se
reprodu|o a apostasa. Sgu un curso dntco hasta que, cuando
|ess, e gran centro de tempo y sus servcos, vno a os suyos,
contnuaba prevaecendo e msmo ve|o estado de cosas (Mat. 21:12
y 13; 23:13-32). Fueron capaces de asedaro y perseguro hasta a
muerte de o profundo de su corazn, mentras que externamente
eran tan "santos" que se abstuveron de traspasar e porche de
pretoro de Pato "por no ser contamnados" (|uan 18:28).
Y e amado de Seor a puebo contnuaba sendo e msmo que en
o antguo: deban encontrar en sus propas vdas personaes e
sgnfcado de tempo y sus servcos, y ser savos as de a madcn
que haba persegudo a a nacn a o argo de su hstora a causa de
msmo gran error que eos estaban reptendo. Es por eo que |ess,
estando certo da en e tempo, d|o a a muttud que estaba
presente: "Destrud este tempo, y en tres das o evantar. D|eron
uego os |udos: En cuarenta y ses aos fue este tempo edfcado, y
t en tres das o evantars? Mas hababa de tempo de su cuerpo"
(|uan 2:19-21). Cuando |ess, en el templo, hab esas paabras a a
gente, refrndose a "tempo de su cuerpo", estaba en readad
ntentando -como o haba hecho durante toda a hstora pasada de
eos- que pudesen apercbrse de que e gran propsto de tempo y
sus servcos fue sempre que a travs de mnstero y os servcos
a efectuados Dos pudese andar y morar en ellos mismos de
msmo modo en que moraba en e tempo, hacendo santa su
habtacn en eos msmos, o msmo que su morada en e tempo
converta ese ugar en santo. As, a morar y andar Dos en eos, sus
cuerpos seran verdaderamente tempos de Dos vvente
(2 Cor. 6:16; 1 Cor. 3:16 y 17; Lev. 26:11 y 12; 2 Sam. 7:6 y 7).
Sn embargo n squera entonces comprenderon esa verdad. No
queran ser reformados. No queran que e propsto de santuaro se
cumpera en eos msmos: no deseaban que Dos morase en eos.
Rechazaron a aque que vno personamente para mostrares e
verdadero propsto y e verdadero Camno. Por o tanto, una vez
ms, no hubo otro remedo que a destruccn. Una vez ms su cudad
fue tomada por os paganos. Tambn e tempo, "a casa de nuestro
santuaro y de nuestra gora", fue pasado por e fuego. Fueron
asmsmo evados cautvos, y fueron dspersados para sempre, para
andar "errantes entre as gentes" (Ose. 9:17).
Es precso recacar una vez ms que e santuaro terrena, e tempo
con su mnstero y servcos como tales, no eran sno una fgura de
verdadero, e que exsta entonces en e ceo, con su mnstero y
servcos. Cuando a Moss se e present por prmera vez e concepto
de santuaro para os sraetas, e Seor e d|o: "Mra, y hazos
conforme a su modelo, que te ha sdo mostrado en e monte"
(Heb. 8:5; x. 25:40; 26:30; 27:8). E santuaro en a terra era, pues,
una fgura de verdadero, en e sentdo de ser una representaci%n de
msmo. E mnstero y os servcos en e terrena eran "fguras de
verdadero", en e sentdo de ser un "modeo", "as fguras de as cosas
ceestaes" (Heb. 9:23 y 24).
E verdadero santuaro de que e terrena era fgura, e orgna de
que ese era modeo, exsta entonces. Pero en as tnebas y
confusn de Egpto, Israe haba perddo a cara nocn de eso, o
msmo que de tantas otras cosas que haban estado caras para
Abraham, Isaac y |acob; y medante esa eccn, Dos es
proporconara e conocmento de verdadero santuaro. No era, por o
tanto, una fgura en e sentdo de ser e antcpo de ago que vendra y
que no exsta todava; sno una fgura en e sentdo de ser una
eccn ob|etva y representaci%n visible de aqueo que exsta pero
que era invisible, a fn de e|erctaros en una experenca de fe y
verdadera esprtuadad que es capactase para ver o nvsbe.
Y por medo de todo eo Dos es estaba reveando, o msmo que a
todo e puebo para sempre, que es por e sacerdoco, mnstero y
servco de Crsto en e santuaro o tempo ceesta como mora
entre os hombres. Les estaba reveando que en esa fe de |ess se
mnstran a os hombres e perdn de os pecados y a expacn o
reconcacn, de forma que Dos habta en eos y anda en medo de
eos, sendo su Dos y eos su puebo; y son apartados as de toda
a gente que pueba a faz de a terra: separados para Dos como sus
autntcos h|os e h|as para ser edfcados en perfeccn, en e
conocmento de Dos (x. 33:15 y 16; 2 Cor. 6:16-18; 7:1).

12. 0erfeccin
(Ir a ndce)
E gran propsto de verdadero santuaro, sacerdoco y mnstero, era
que Dos morase en os corazones de puebo. Ahora, cu es e gran
propsto de morar en os corazones de puebo? La respuesta es: a
perfeccn; a perfeccn mora y esprtua de adorador.
Consderemos esto: En a concusn de qunto captuo de Hebreos,
nmedatamente despus de a decaracn "y consumado, vno a ser
causa de eterna saud a todos os que e obedecen; nombrado de Dos
pontfce segn e orden de Mechsedec", eemos: "Por tanto", es
decr, como consecuencia de eso& por esa raz%n, "de|ando a paabra
de comenzo en a doctrna de Crsto, vamos adelante a la
perfecci%n" (Heb. 6:1).
Adems se pone de reeve que a perfeccn se acanza soamente
medante e sacerdoco de Mechsedec. Y se afrma que eso fue
sempre as, y que e sacerdoco evtco era tempora, y so un tipo
de sacerdoco de Mechsedec. Leemos a contnuacn, a propsto
de sacerdoco evtco: "S pues a perfeccn era por e sacerdoco
evtco... qu necesdad haba an de que se evantase otro
sacerdote segn e orden de Mechsedec, y que no fuese amado
segn e orden de Aarn?" (Heb. 7:11). Y en reacn con eso msmo,
"porque nada perfeccion% a ey; mas h$zolo a ntroduccn de me|or
esperanza, por a cua nos acercamos a Dos" (vers. 19).
A partr de esas decaracones nspradas, es ncuestonabe que a
perfeccn de adorador es precsamente o que ofrece y provee e
sacerdoco y mnstero de Crsto.
No so eso. Adems, ta como ya se ha ctado a propsto de a
descrpcn de santuaro y su servco, se nos ndca que "era fgura
de aque tempo presente, en e cua se ofrecan presentes y
sacrfcos que no pod$an hacer perfecto, cuanto a a concenca, a
que serva con eos". Su gran mposbdad era ese no poder hacer
perfecto a que serva. Por o tanto, e gran tema y ob|etvo tmo de
sacerdoco y mnstero de Crsto en e verdadero santuaro es hacer
perfecto a quen -por a fe- entra en e servco.
E servco terrena no poda "hacer perfecto, cuanto a a concenca,
a que serva". "Mas estando ya presente Crsto, pontfce de os
benes que haban de venr, por e ms ampo y ms perfecto
taberncuo, no hecho de manos, es a saber, no de esta creacn; y
no por sangre de machos cabros n de becerros, mas por su propa
sangre, entr una soa vez en e santuaro, habendo obtenido eterna
redenci%n" (Heb. 9:11 y 12). Ese santuaro, sacerdoco, sacrfco y
mnstero de Crsto, hace perfecto en eterna redenci%n a todo aque
que por a fe entra en su servco, recbendo as o que ese servco
tene por fn proveer.
"Porque s a sangre de os toros y de os machos cabros, y a cenza
de a becerra, rocada a os nmundos, santfca para a purfcacn de
a carne, cunto ms a sangre de Crsto, e cua por e Esprtu
eterno se ofrec a s msmo sn mancha a Dos, limpiar vuestras
conciencias de as obras muertas para que srvs a Dos vvo?" La
sangre de toros y machos cabros y a cenza de a becerra rocada a
os nmundos, en e servco evtco de santuaro terrena, santificaba
para a purfcacn de a carne, segn decara a Paabra. Y dado que
eso es as, "cunto ms a sangre de Cristo, e cua por e Esprtu
eterno se ofrec a s msmo sn mancha a Dos", santfca para
purfcacn del esp$ritu y "mpar vuestras concencas de as obras
de muerte para que srvs a Dos vvo?"
Cues son as obras de muerte? La propa muerte es consecuenca
de pecado. Por o tanto, as obras de muerte son aqueas que evan
e pecado en s msmas. Por o tanto, mpar as concencas de as
obras de muerte consste en a tota purfcacn de ama -purfcacn
de pecado- por a sangre de Crsto, por e Esprtu eterno, para que en
a vda y obras de creyente en |ess no haya nngn ugar para e
pecado; as obras sern soamente obras de fe, y a vda, una vda de
fe. Ser de ese modo como en pureza y en verdad "srvs a Dos
vvo".
La Escrtura contna as: "Porque a ey, tenendo a sombra de os
benes venderos, no a magen msma de as cosas, nunca puede& por
los mismos sacrificios que ofrecen contnuamente cada ao, hacer
perfectos a los que se allegan. De otra manera cesaran de ofrecerse;
porque os que trbutan este cuto, mpos de una vez, no tendr$an
ms conciencia de pecado. Empero en estos sacrfcos cada ao se
hace conmemoracn de os pecados. Porque a sangre de os toros y
de os machos cabros no puede quitar los pecados" (Heb. 10:1-4).
Una vez ms vemos que s ben e ob|etvo de todo e mnstero
efectuado ba|o a ey era a perfecci%n, sta no se ograba por a
reazacn de aque mnstero ba|o a ey. Todo eo no era sno una
fgura de aque tempo presente, una fgura de mnstero y
sacerdoco por e cua se obtiene a perfeccn, que es e mnstero y
sacerdoco de Crsto. Los sacrfcos no podan convertr en perfectos a
os que se aegaban. E verdadero sacrfco y e verdadero mnstero
"de santuaro y de aque verdadero taberncuo" hace perfectos a
quenes se aegan a : y esa perfeccn de os adoradores os eva a
no tener "ms concenca de pecado".
Pero dado que a sangre de machos cabros y de becerros "no puede
qutar os pecados", no era posible -aunque esos sacrfco se
ofrecesen ao tras ao contnuamente- purificar a los adoradores
hasta e punto de que no tuviesen ms conciencia de pecado. La
sangre de os toros y de os machos cabros, y a cenza de a becerra
rocada a os nmundos, santfcaba para a purfcacn de a carne,
pero soamente de a carne; e ncuso eso no era ms que "fgura de
aque tempo presente" de "a sangre de Crsto" que tanto ms
purfcar a os adoradores, de forma que no tengan ms conciencia
de pecados.
"Por o cua, entrando en e mundo dce: Sacrfco y presente no
qusste; mas me apropaste cuerpo: Hoocaustos y expacones por e
pecado no te agradaron. Entonces d|e: Heme aqu... para que haga,
oh Dos, tu vountad. 3uita lo primero, para establecer lo postrero"
(Heb. 10:5-9).
Se menconan aqu dos cosas: o "prmero" y o "postrero". En qu
conssten? Ou es o prmero, y qu o postrero? Las dos cosas que
se ctan son: (1) sacrfco, presente, hoocaustos y expacones por e
pecado; todo eo consttuye "o prmero", y (2) "tu vountad" (a
vountad de Dos), que es "o postrero". "Outa o prmero, para
estabecer o postrero"; es decr, qut e sacrfco, presente,
hoocaustos y expacones por e pecado, a fn de estabecer la
voluntad de Dios. Y "a vountad de Dos es vuestra santfcacn" y
vuestra perfeccn (1 Tes. 4:3; Mat. 5:48; Efe. 4:8, 12 y 13;
Heb. 13:20 y 21). Pero eso no se puede obtener medante os
sacrfcos, presentes, hoocaustos y expacones por e pecado
ofrecdos ba|o e sacerdoco evtco. stos no podan hacer perfecto,
cuanto a a concenca, a que serva con eos. No podan purfcar a
adorador de ta manera que no tuvese ms concenca de pecado,
por a razn de que a sangre de toros y machos cabros no puede
qutar e pecado.
Por o tanto, puesto que a vountad de Dos es a santfcacn y a
perfeccn de os adoradores, puesto que a vountad de Dos es que
os adoradores sean de ta modo purfcados que no tengan ms
concenca de pecado, y dado que e servco y ofrendas de santuaro
terrena no podan ograro, qut todo eso, para estabecer a
vountad de Dos. "En la cual voluntad somos santificados por a
ofrenda de cuerpo de |esucrsto hecha una soa vez".
"La vountad de Dos es vuestra santfcacn". Santfcacn es a
verdadera observanca de todos os mandamentos de Dos. En otras
paabras, e desgno de Dos con respecto a hombre es que su dvna
vountad hae en perfecto cumpmento. La vountad de Dos est
expresada en a ey de os dez mandamentos, que "es e todo de
hombre". La ey es perfecta, y a perfeccn de carcter es a perfecta
expresn de esa ey en a vda de que adora a Dos. Por esa ey es e
conocmento de pecado, y todos pecaron, estando desttudos de a
gora de Dos. Estn desttudos de su perfeccn de carcter.
Los sacrfcos y e servco de santuaro terrena no podan qutar os
pecados de hombre, por o tanto, no podan evare a esa perfeccn.
Pero e sacrfco y mnstero de verdadero Sumo Sacerdote de
santuaro y verdadero taberncuo, s$ lo hacen. Outan
competamente todo pecado. Y e adorador es de ta modo purfcado
que no tene ms concenca de pecado. Medante e sacrfco, a
ofrenda y e servco de s msmo, Crsto abo os sacrfcos y as
ofrendas y servco que nunca podan qutar os pecados, y por su
perfecto cumpmento de a perfecta vountad de Dos, estabec
esta tma. En esa "vountad somos santfcados por a ofrenda de
cuerpo de |esucrsto hecha una soa vez" (Heb. 10:10).
En ese prmer santuaro y servco terrenaes, "todo sacerdote se
presenta cada da mnstrando y ofrecendo muchas veces os msmos
sacrfcos, que nunca pueden quitar los pecados". Pero en e servco
de santuaro y verdadero taberncuo, Crsto, "habendo ofrecdo por
os pecados un soo sacrfco para sempre, est sentado a a destra
de Dos, esperando o que resta, hasta que sus enemgos sean
puestos por estrado de sus pes. Porque con una sola ofrenda hizo
perfectos para siempre a os santfcados" (Heb. 10:11-14).
La perfeccn se ogra a todo respecto medante e sacrfco y
sacerdoco de nuestro gran Sumo Sacerdote a a destra de trono de
a Ma|estad en os ceos, mnstrando en e santuaro y verdadero
taberncuo que e Seor estabec, y no hombre. "Y atest$guanos o
msmo el Esp$ritu 1anto; que despus que d|o: Y este es e pacto que
har con eos despus de aqueos das, dce e Seor: Dar ms eyes
en sus corazones, y en sus amas as escrbr; Aade: Y nunca ms
me acordar de sus pecados e nqudades. Pues donde hay remsn
de estos, no hay ms ofrenda por pecado" (Heb. 10:15-18).
Y ese es e "camno nuevo y vvo" que "por su carne", Crsto nos
consagr. Lo consagr para toda a raza humana. Y por puede
entrar toda ama hasta e santo de os santos -e ms santo de todos
os ugares, a ms santa de todas as experencas, a ms santa de
todas as reacones, a vda ms santa-. Ese camno nuevo y vvo
nos o consagr por su carne. Es decr, vnendo en a carne,
dentfcndose a s msmo con e gnero humano en a carne,
consagr para nosotros que estamos en a carne, un camno que va
desde donde estamos nosotros hasta donde est ahora, a a
derecha de trono de a Ma|estad en os ceos, en e santo de os
santos.
Vnendo en a carne -habendo sdo hecho en todas as cosas como
nosotros, y habendo sdo tentado en todo punto como o somos
nosotros-, se dentfc con toda ama humana, precsamente en a
stuacn actua de sta. Y desde e ugar en que esa ama se
encuentra, consagr para ea un camno nuevo y vvo a travs de as
vcstudes y experencas de toda una vda, ncuda a muerte y a
tumba hasta e santo de os santos, para sempre a a destra de Dos.
Oh, que camno consagrado, consagrado por sus tentacones y
sufrmentos, por sus ruegos y spcas con gran camor y grmas,
por su vda santa y su muerte sacrfca, por su vctorosa
resurreccn y gorosa ascensn, y por su trunfante entrada en e
santo de os santos, a a derecha de trono de a Ma|estad en os
ceos!
Y ese "camno" o consagr para nosotros. Habndose hecho uno de
nosotros, hzo de ese camno el nuestro; nos pertenece. Ha otorgado
a toda ama e dvno derecho a transtar por ese camno consagrado;
y habndoo recorrdo msmo en a carne -en nuestra carne-, ha
hecho posbe, y nos ha dado a segurdad de que todo ser humano
puede andar por , en todo o que ese camno sgnfca; y por
acceder pena y bremente a santo de os santos.
, como uno de nosotros, en nuestra naturaeza humana, db como
nosotros, cargado con os pecados de mundo, en nuestra carne
pecamnosa, en este mundo, durante toda una vda, fue "santo,
nocente, mpo, apartado de os pecadores" y "hecho ms subme
que os ceos". Y as consttuy y consagr un camno por e cua, en
, todo creyente puede, en este mundo y durante toda a vda, vvr
una vda santa, nocente, mpa, apartada de os pecadores, y como
consecuenca ser hecho con ms subme que os ceos.
La perfecci%n, a perfeccn de carcter, es a meta crstana
-perfeccn ograda en carne humana en este mundo. Crsto a ogr
en carne humana en este mundo, consttuyendo y consagrando as un
camno por e cua, en l, todo creyente pueda ograra. , habndoa
obtendo, vno a ser nuestro Sumo Sacerdote en e sacerdoco de
verdadero santuaro, para que nosotros a podamos obtener.
E ob|etvo de crstano es a perfeccn. E mnstero y sumo
sacerdoco de Crsto en e verdadero santuaro es e nco camno por
e que toda ama puede acanzar ese verdadero propsto, en este
mundo. "Tu camno, oh Dos, est en tu santuaro" (Sa. 77:13, versn
K.|.).
"Por tanto, hermanos, sendo que tenemos pena segurdad para
entrar en e Santuaro, por a sangre de |ess, por e nuevo y vvo
camno que nos abr, a travs de veo, esto es, de su carne, y
sendo que tenemos un gran sacerdote sobre a casa de Dos,
acerqumonos con corazn sncero, con pena certeza de fe,
purfcado e corazn de maa concenca, y avado e cuerpo con agua
mpa". Y "mantengamos frme a confesn de nuestra esperanza, sn
fuctuar, que fe es e que promet" (Heb. 10:19-23).
"Porque no os habis llegado a monte que se poda tocar, y a fuego
encenddo, y a turbn, y a a oscurdad, y a a tempestad, y a sondo
de a trompeta, y a a voz de as paabras, a cua os que a oyeron
rogaron que no se es habase ms... Mas os habis llegado a monte
de Sn, y a a cudad de Dos vvo, |erusaem a ceesta, y a a
compaa de muchos mares de ngees, y a a congregacn de os
primognitos que estn astados en os ceos, y a Dos e |uez de
todos, y a os esprtus de os |ustos hechos perfectos, y a |ess e
Medador de nuevo testamento, y a la sangre del esparcimiento que
habla me#or que a de Abe".
Por o tanto "mrad que no desechs a que haba. Porque s aqueos
no escaparon que desecharon a que hababa en a terra, mucho
menos nosotros, s desechramos a que haba de os ceos"
(Heb. 12:18-25).

13. *a pre1aricacin & la abominacin desoladora
(Ir a ndce)
Ta es e sacrfco, sacerdoco y mnstero de Crsto en e santuaro y
verdadero taberncuo que e Seor asent, y no hombre. Es a
constatacn de bro de Hebreos sobre a verdad, mrto y efcaca
de sacrfco, sacerdoco, santuaro y mnstero de Crsto.
Pero no es soamente en e bro de Hebreos donde encontramos esa
gran verdad. S ben en nngn otro ugar se a enunca de forma tan
drecta, n se expone de una forma tan pena como en e bro de
Hebreos, podemos reconocera a o argo de todo e Nuevo
Testamento tan certamente como e santuaro y mnstero de
sacerdoco evtco est presente en todo e Antguo Testamento,
aunque no est enuncado de forma tan drecta, n se hae tan
penamente expuesto como en os bros de xodo y Levtco.
En e tmo bro de Nuevo Testamento, ya en su prmer captuo,
hace aparcn "uno seme|ante a H|o de hombre" vestdo de ropas
sumo sacerdotaes. Asmsmo, en medo de trono y de os cuatro
anmaes, y en medo de os ancanos, "estaba un Cordero como
nmoado". Tambn fue vsto un atar de oro, y uno con un ncensaro
de oro a efecto de que as oracones de os santos ascenderan ante
Dos mezcadas con e humo de ncenso ofrecdo. A aparecen as
sete mparas de fuego ardendo deante de trono. E tempo de Dos
fue aberto en e ceo, "y e arca de su testamento fue vsta en su
tempo". Entonces se decara y promete que os que tenen parte en
a prmera resurreccn, aqueos sobre quenes no tene potestad a
segunda muerte, "sern sacerdotes de Dos y de Crsto, y renarn
con m aos" en ese sacerdoco. Y cuando hayan pasado e prmer
ceo y a prmera terra y su ugar no se hae ms, cuando vengan e
nuevo ceo y a nueva terra, con a santa cudad descendendo de
Dos desde e ceo, e taberncuo de Dos con os hombres y
morando con eos, sendo eos su puebo y su Dos con eos;
cuando haya mpado toda grma de sus o|os y no haya ms
muerte, anto, camor n door porque as prmeras cosas hayan
pasado, es entonces -y no antes- cuando se dce de a cudad de Dos:
"Y no v en ea tempo".
Es tan certo que hay un sacerdoco, mnstero sacerdota, y un
santuaro en esta dspensacn, como o fue en a antgua: s, ncuso
ms certo; ya que, aunque exsta un santuaro, sacerdoco y
mnstero en a antgua dspensacn, no eran ms que una fgura
para aque tempo presente, una fgura de que ahora es e verdadero,
y que est en e ceo.
Ese verdadero sacerdoco, mnstero y santuaro de Crsto en e ceo,
aparecen tan caramente en e Nuevo Testamento, que nade puede
negaros. Pero sorprendentemente, es ago en o que rara vez se
pensa; resuta cas desconocdo, e ncuso dfcmente aceptado por
e mundo crstano de nuestros das.
Por qu sucede eso y cmo se ha egado ah? Exste una causa. La
Escrtura a seaa y os hechos a demuestran.
E captuo 7 de bro de Dane descrbe a profeta contempando en
vsn a os cuatro ventos de ceo que combatan en a gran mar; "y
cuatro grandes bestas, dferentes a una de a otra, suban de a mar.
La prmera era como en, y tena aas de gua". Smbozaba e
mpero munda de Babona. La segunda era como un oso que se
ncnaba de un ado, tenendo tres costas en su boca, y smbozaba
e mpero con|unto de Medo-Persa. La tercera era seme|ante a un
tgre, que tena cuatro cabezas y cuatro aas de ave, smbozando e
mpero munda de Greca ba|o Ae|andro Magno. La cuarta besta era
"espantosa y terrbe, y en grande manera fuerte, a cua tena unos
dentes grandes de herro: devoraba y desmenuzaba, y as sobras
hoaba con sus pes: y era muy dferente de todas as bestas que
haban sdo antes de ea, y tena dez cuernos". Esa cuarta besta
smbozaba e mpero munda de Roma, dferente de cuantos o
precederon, pues orgnamente no era una monarqua o reno, sno
una repbca. Los dez cuernos smbozan os dez renos que se
estabeceron en a parte occdenta de mpero de Roma, tras a
desntegracn de msmo.
E profeta dce entonces: "Estando yo contempando os |dez|
cuernos, he aqu que otro cuerno pequeo suba entre eos, y deante
de fueron arrancados tres cuernos de os prmeros; y he aqu en
este cuerno haba o|os como o|os de hombre, y una boca que hababa
grandezas". E profeta contempaba y consderaba este cuerno
pequeo hasta que "e trbuna se sent en |uco, y os bros fueron
abertos". Y cuando se estabec ese |uco y se abreron os bros,
dce: "Entonces |en ese tempo| mr a causa de as paabras tan
arrogantes que hababa e cuerno. Mr hasta que mataron a a
besta, y su cuerpo fue deshecho y entregado para ser quemado en e
fuego".
Obsrvese e notabe cambo en a expresn de esta tma
afrmacn. E profeta contemp e cuerno pequeo desde su
aparcn, hasta e momento en e que "e trbuna se sent en |uco,
y os bros fueron abertos". Dane contemp e cuerno pequeo en
ese momento; y muy particularmente "a causa de as paabras tan
arrogantes que hababa e cuerno". Y contnu contempando esa
msma escena -referente a msmo cuerno pequeo- hasta e fna,
hasta su destruccn. Pero cuando sta ega, a expresn que
descrbe su destruccn no es que e cuerno peque2o fuese quebrado
o destrudo, sno que "mataron a a bestia, y su cuerpo fue deshecho
y entregado para ser quemado en e fuego".
Eso demuestra que e cuerno pequeo es otra fase de esa msma
cuarta besta, a besta espantosa y terrbe de a que e cuerno
pequeo no es ms que una contnuacn, en su msmo esprtu,
dsposcn y propsto, soamente que en otra faceta. Y as como
aque cuarto mpero munda, a besta espantosa y terrbe en su
forma prmtva, era Roma; as tambn e cuerno pequeo, en sus
hechos, no es sno a contnuacn de Roma: e esprtu y os hechos
de Roma, en a forma que es propa de ste.
Lo anteror queda confrmado por a expcacn que da sobre e tema
e propo captuo. En efecto, se dce de cuerno pequeo que es
"dferente de os prmeros", que "habar paabras contra e Atsmo,
a os santos de Atsmo quebrantar, y tratar de cambar os
tempos y a ey". Leemos tambn: "V que este cuerno combata a
os santos, y os venca, hasta que vno e Ancano de das, y
pronunc |uco en favor de os santos de Atsmo. Y vno e tempo,
y os santos poseyeron e reno". Todo o anteror es certo, y
consttuye a descrpcn de a postrera Roma.
Y es a propa Roma postrera quen o confrma. E papa Len e
Grande e|erc desde e ao 440 a 461, e perodo precso en e que
a prmera Roma vva sus tmos das, precptndose rpdamente
haca a runa. E msmo Len e Grande d|o en un sermn que a
prmera Roma no era ms que a promesa de a Roma postrera; que
as goras de a prmera habran de reproducrse en a Roma catca;
que Rmuo y Remo no eran sno os precursores de Pedro y Pabo; os
sucesores de Rmuo eran, de esa forma, precursores de os
sucesores de Pedro; y de gua manera en que a prmera Roma haba
domnado e mundo, o habra de domnar a postrera, cuenta habda
de santo y bendto Pedro como cabeza de mundo. E papado no
abandon |ams esa concepcn de Len e Grande. Cuando,
escasamente qunce aos despus, e mpero romano haba perecdo
como ta y so e papado sobrevv a a runa, asentndose
frmemente y fortaecndose en Roma, esa concepcn de Len no
hzo ms que afrmarse y ser ms abertamente sostenda y
procamada.
Ta concepcn se fue tambn desarroando ntenconada y
sstemtcamente. Las Escrturas se examnaron con detenmento, y
se pervrteron ngenosamente a fn de sostener esa dea. Medante
una apcacn espura de sstema evtco de Antguo Testamento, a
autordad y eterndad de sacerdoco romano haba quedado
prctcamente estabecda.
Y ahora, medante deduccones tendencosas, "a partr de Nuevo
Testamento, se estabec a autordad y eterndad de a propa
Roma".
Consderndose a s msmo como a nca contnuacn de a Roma
orgna, e papado tom a poscn de que a donde e Nuevo
Testamento cte o se refera a a autordad de a Roma orgna, se
apca en readad a msmo, quen se autoprocama como a
verdadera y nca contnuacn de sta. De acuerdo con o anteror,
donde e Nuevo Testamento amonesta a rendr sumsn a "a
autordad", o a obedecer "a os gobernadores", debe referrse a
papado. La razn es que a nca autordad y os ncos gobernadores
que por entonces haba, eran os romanos, y e poder papa es e
nco verdadero contnuador de romano.
"Se tom todo texto que contuvese un mperatvo a someterse a as
potestades; todo pasa|e en e que se ordenase obedecer a as
autordades de a nacn, amando especamente a atencn a
hecho de que e msmo Crsto sancon e domno romano a pacfcar
e mundo a travs de Augusto, a nacer en una poca en a que se
pagaban trbutos, como os que msmo pag a Csar, y a decr a
Pato: nnguna potestad tendras contra m, s no te fuese dado de
arrba". (,ryce). Y puesto que Crsto reconoc a autordad de Pato,
que no era sno representante de Roma, qun se atrever a
desdear a autordad de papado, autntca contnuacn de esa
autordad a a que e msmo Seor de ceo se somet!
Y no fue sno una cumnacn gca de esa pretensn, o que ev a
papa Bonfaco VIII a presentarse a s msmo ante a muttud vestdo
de armadura, con un casco en a cabeza y bandendo una espada,
para procamar: "No hay otro Csar, rey n emperador, sno yo, e
soberano Pontfce y sucesor de os apstoes". Y posterormente
decar, habando ex catedra: "Por o tanto, aseveramos,
estabecemos y procamamos que, a fn de ser savo, es necesaro
creer que todo ser humano est su|eto a Pontfce de Roma".
Eso prueba sufcentemente que e cuerno pequeo de captuo 7 de
Dane es a Roma papa, y que es ntenconadamente, en esprtu y
propsto, a contnuacn de a Roma orgna.
En e captuo 8 de Dane se vueve a msmo tema. E profeta ve
prmeramente en vsn un carnero con dos cuernos promnentes,
sendo uno mayor que e otro en correspondenca con a besta
seme|ante a un oso, que se ncnaba haca un ado. E nge decara
sencamente que sgnfcaban "os reyes de Meda y de Persa". A
contnuacn vo e profeta un "macho de cabro" que vena de oeste
sobre a haz de toda a terra, sn tocar e sueo, y con un cuerno
notabe entre sus o|os. Este tmo abat a carnero, quebr sus dos
cuernos, o ech por terra y o psote, y no hubo quen pudese brar
a carnero de su mano. E nge decar que "e macho cabro es e
rey de Greca, y e cuerno grande que tena entre sus o|os es e
prmer rey". E macho cabro se engrandec mucho, y estando en su
mayor fuerza, aque gran cuerno fue quebrado, y en su ugar suberon
otros cuatro maravosos haca os cuatro ventos de ceo. E nge
expca que eso "sgnfca que cuatro renos sucedern de a nacn,
mas no en a fortaeza de |Ae|andro|".
A partr de una de esas cuatro dvsones de mpero de Ae|andro
Magno, e profeta vo cmo "de uno de eos sa un cuerno peque2o,
e cua crec mucho a medoda, y a orente, y haca a terra
deseabe". Las ctadas referencas geogrfcas ndcan que ese poder
surg y crec mucho, a partir del este. Segn expca e nge, eso
sgnfca que "a cabo de mpero de stos |as cuatro dvsones de
Greca|, cuando se cumprn os prevarcadores, evantarse un rey
atvo de rostro, y entenddo en dudas". "Y engrandecse hasta e
e|rcto de ceo; y parte de e|rcto y de as estreas ech por terra,
y as ho". "Y su poder se fortaecer, mas no con fuerza suya; y
destrur maravosamente, y prosperar; y har arbtraramente, y
destrur fuertes y a puebo de os santos. Y con su sagacdad har
prosperar e engao en su mano y en su corazn se engrandecer, y
con paz destrur a muchos: y contra e prncpe de os prncpes |aun
contra e prncpe de a fortaeza se engrandec, vers. 11| se
evantar; mas sn mano ser quebrantado".
Esas especfcacones muestran que e cuerno pequeo de captuo
octavo de Dane representa a Roma desde que sta surg, tras a
destruccn de mpero grego, hasta e fn de mundo, cuando "sin
mano ser quebrantado" por aquea pedra que fue cortada "no con
mano", a que desmenuza todos os renos terrenaes (Dan. 2:34, 35,
44 y 45).
Hemos vsto que en e captuo 7 de Dane, e cuerno pequeo, s ben
representando como tal soamente a postrera fase de Roma, ncuye
en readad a Roma en ambas fases, desde e prncpo a fn, puesto
que a egar e momento de a destruccn de "cuerno peque2o"
resuta ser "la bestia" quen es destruda, "y su cuerpo fue deshecho,
y entregado para ser quemado en e fuego". As, e tema con e que
acaba a hstora de cuerno pequeo, en Dane 7, encuentra su
contnuacn en Dane 8 en referenca a msmo poder. En Dane 8 a
expresn "cuerno pequeo" abarca a totadad de Roma en sus dos
fases, |ustamente como ndca a descrpcn fna de "cuerno
pequeo" en Dane 7. As o demuestran as expresones "a
abomnacn desoadora" y "a prevarcacn" apcadas a Roma en
sus dos fases (Dan. 9:26 y 27; Mat. 24:15; Dan. 11:31; 12:11; 8:11 y
13); y ta como confrma a enseanza e hstora de a propa Roma
postrera. Forma una undad, de ta manera que todo cuanto se
decara de a prmera Roma, es certo de a postrera, so que
intensificado.
Consderemos ahora con ms detenmento as expresones bbcas
de Dane 8, en reacn con e poder de cuerno pequeo. En os
verscuos 11 y 25 se dce de ese poder: "en su corazn se
engrandecer", "aun contra e prncpe de a fortaeza se
engrandec", "y contra e prncpe de os prncpes se evantar". Eso
se expca en 2 Tesaoncenses captuo 2, donde Pabo, corrgendo
fasas deas que esos creyentes se haban hecho a propsto de a
nmedata venda de Seor, es dce: "Nade os engae en nnguna
manera, porque ese da no vendr sn que antes venga a apostasa, y
se manfeste e hombre de pecado, e h|o de perdcn, que se
opondr y exaltar contra todo o que se ama Dos, o que se adora;
hasta sentarse en e tempo de Dos, como Dos, hacndose pasar por
Dos. No os acords que cuando estaba todava con vosotros, os
deca esto? " (2 Tes. 2:3-5).
Ese pasa|e descrbe caramente e msmo poder que en Dane 8 se
representa por e cuerno pequeo. Pero hay otras consderacones
que o muestran ms penamente. Pabo afrma que cuando estuvo en
Tesanca con os hermanos, es haba ya dicho esas cosas que ahora
escrib$a. En Hechos 17:1-3 est regstrada a estanca de Pabo con
os Tesaoncenses en os sguentes trmnos: "Despus de pasar por
Anfpos y Apoona, egaron a Tesanca, donde haba una snagoga.
Y como acostumbraba, Pabo fue a a snagoga, y por tres sbados
razon con eos de as Escrturas". Y en ese razonar con eos de as
Escrturas, es expc o que deba acontecer en cuanto a a
manfestacn de hombre de pecado, e mstero de nqudad, e h|o
de perdcn, que se opondra y exatara contra todo o que se ama
Dos, o que se adora; hasta sentarse en e tempo de Dos, como Dos,
hacndose pasar por Dos.
Razonando con e puebo sobre as Escrturas, en qu parte de
dchas Escrturas deb encontrar Pabo a reveacn a partr de a
cua pudo ensear todo eso a os tesaoncenses? Sn duda o
encontr en este captuo octavo de Dane, y fue a partr de ah que
es hab, estando aun con eos. Efectvamente, en Dane 8
encontramos as msmas expresones que empea en
2 Tesaoncenses, aadendo, "no os acords que cuando estaba
todava con vosotros, os deca esto?" Eso determna que e tempo
sera despus de los d$as de los ap%stoles, cuando Roma se exat a
s msma "aun contra e Prncpe de e|rcto" y "contra e Prncpe de
os prncpes", y o reacona drectamente con a cada o apostasa
que experment e papado, que es Roma en su posteror y tma
fase.
Ahora eamos os verscuos 11 y 12 de Dane 8, y veremos
caramente que ese deb ser exactamente e ugar en e que Pabo
encontr a escrtura a partr de a que ense a os tesaoncenses
acerca de "hombre de pecado" y "e mstero de nqudad": |e
cuerno pequeo, e hombre de pecado| "Aun contra e Prncpe de
e|rcto se engrandec, y qut e contnuo; y el lugar de su 1antuario
fue echado por tierra. A causa de a prevarcacn, e e|rcto y e
contnuo e fueron entregados. Ech por terra a verdad, y prosper
en todo o que hzo".
Eso se2ala claramente al responsable de la anulaci%n del sacerdocio&
el ministerio y el santuario de Dios y de los cristianos.
Lemoso de nuevo: |e cuerno pequeo, e hombre de pecado|"Aun
contra e Prncpe de e|rcto |contra e Prncpe de os prncpes:
Crsto| se engrandec, y |e hombre de pecado| qut e contnuo |e
servco daro, mnstero y sacerdoco de Crsto|; y e ugar de su
Santuaro |e santuaro de Prncpe de e|rcto, de Prncpe de
prncpes| fue echado por terra. A causa de a prevarcacn, e
e|rcto y e contnuo e fueron entregados. Ech por terra a verdad,
y prosper en todo o que hzo".
Es "a causa de a prevarcacn" o transgresn; es decr, a causa de
pecado, que e fue entregado "e e|rcto" (a hueste) y que ech por
terra a verdad, con e propsto de apartar a a gesa y a mundo de
sacerdoco de Crsto, de su mnstero y santuaro, echar stos por
terra y psotearos. Es a causa de prevarcacn -o transgresn- por
o que eso ocurr. Transgresn es pecado, y esa es a consderacn
o reveacn sobre a que e apsto Pabo, en 2 Tesaoncenses,
defne ese poder como e "hombre de pecado" y e "mstero de
nqudad".
En Dane 8:11-13; 11:31 y 12:11, agunos traductores de a Bba
aaderon a paabra "sacrfco", que no fgura en e orgna, tras e
trmno "contnuo" o "daro". E "contnuo" o "daro"
-correspondente a orgna hebreo tamid- no se refere aqu a
sacrificio daro o contnuo en partcuar, sno a todo e mnstero o
servco contnuo (o daro) de santuaro, de que e sacrfco no era
ms que una parte. La paabra tamid sgnfca "contnuo",
"constante", "estabe", "seguro", "permanente", "por sempre". Taes
expresones dan a dea exacta de trmno de orgna, que se suea
traducr como "daro" o "contnuo". Soamente en os captuos 28 y
29 de Nmeros, se empea ese trmno decsete veces en referenca
a servicio continuo en el santuario.
Y es ese servco contnuo de Crsto, autntco Sumo Sacerdote, e que
"permanece para siempre", "hecho perfecto para siempre",
ostentando "un sacerdoco nmutabe"; es ese servicio continuo de
nuestro gran Sumo Sacerdote e que quit% e hombre de pecado, e
papado. Es e santuaro y e verdadero taberncuo en e que e
genuno Sumo Sacerdote e|erce su ministerio continuo, e que "a
prevarcacn asoadora" ech por terra. Es ese mnstero y santuaro
e que "e hombre de pecado" emn de a gesa y de mundo,
echndoo por terra y psotendoo, y ponndose a s msmo -"a
abomnacn desoadora"- en e ugar de eos. Lo que hzo a prmera
Roma materamente a santuaro vsbe o terrestre -"fgura de
verdadero"- (Dan. 9:26 y 27; Mat. 24:15), es o que hzo a Roma
postrera, esprtuamente, a santuaro nvsbe o ceesta, que es e
verdadero (Dan. 11:31; 12:11; 8:11 y 13).
La cta que aparece a pe de a pgna 67 muestra que en a
apostasa, os obspos, presbteros, dconos y as eucarstas, deban
suceder a os sumo sacerdotes, sacerdotes, evtas y sacrfcos de
sstema evtco. Ahora ben, en as Escrturas queda patente que e
desgno de Dos es que Crsto, su mnstero y santuaro en e ceo
-verdadero ob|eto de sstema evtco-, fuese a excusva y autntca
sucesn crstana a ese sstema evtco. Por o tanto, cuando en a
apostasa, a modo de sucesn de sstema evtco, se nsttuy e
sstema de os obspos en ugar de os sumo sacerdotes, presbteros
en ugar de sacerdotes, dconos en ugar de evtas y a santa cena
como sacrfco, en readad a ntroducr ese sstema como sucesn
crstana de evtco, no se hzo otra cosa que estabecer ese faso
sstema de a apostasa en ugar de verdadero, anuando ste
competamente, o que sgnfca echaro por terra y psotearo.
Y es as como esa gran verdad crstana de autntco sacerdoco,
mnstero y santuaro de Crsto, resuta prctcamente desconocda
para e mundo crstano de hoy da. E "hombre de pecado" a ha
qutado, echado por terra y psoteado. E "mstero de nqudad" ha
ocutado esa gran verdad de a gesa y e mundo durante todos estos
aos en os que ha pretenddo e ugar de Dos, y su hueste ncua e
de a gesa de Dos.
No obstante, e propo "hombre de pecado", e "mstero de nqudad"
da testmono de a necesdad de un servco ta en a gesa, a causa
de os pecados. S ben "e hombre de pecado", "e mstero de
nqudad" qut e verdadero sacerdoco, mnstero y santuaro de
Crsto, os ech por terra, psote y ocut competamente de a vsta
de mundo crstano, sn embargo, no desech a idea en su totadad.
No: qut el verdadero y o ech por terra, pero reteniendo la idea, y
estabec en su propo seno una estructura totamente fasa en ugar
de a verdadera.
Crsto, verdadero y dvno Sumo Sacerdote por desgno de propo
Dos en e ceo, fue susttudo por un sacerdoco humano,
pecamnoso y pecador en a terra. En ugar de mnstero continuo y
ceesta de Crsto en su verdadero sacerdoco, basado en su
verdadero sacrfco, estabec un mnstero discontinuo y terrena
medante un sacerdoco pecamnoso y pecador, en e sacrfco
"daro" de a msa (ofrecda una vez a da). Y en ugar de santuaro y
de aque verdadero taberncuo que e Seor asent, y no hombre,
estabec sus propos ugares de reunn, construdos en pedra y
madera, y dndoes e nombre de "santuaro". As, en ugar de
contnuo Sumo Sacerdote, de contnuo mnstero y de contnuo
sacerdoco celestiales que Dos orden, y que son os ncos
verdaderos, dse de su propa nvencn, para susttur a anteror,
muchos sumo sacerdotes, mnsteros, sacrfcos y santuaros en la
tierra, que en e me|or de os casos no pasan de ser humanos y como
de a fasfcacn.
Y nunca pueden quitar los pecados. Nngn sacerdoco, mnstero,
servco o sacrfco terrenaes, en nngn santuaro terrena, pueden
|ams qutar e pecado. Hemos vsto en Hebreos que n squera e
mnstero, sacerdoco, sacrfco y servco de santuaro terrena -e
que e msmo Seor estabec en a terra- poda qutar e pecado. E
regstro nsprado nos dce que nunca qutaba e pecado, y que nunca
pod$a hacero.
ncamente e sacerdoco y mnstero de Crsto pueden qutar e
pecado. Y consttuyen un sacerdoco y mnstero celestiales;
pertenecen a un santuaro celestial. Porque cuando Crsto estuvo en
a terra, no era sacerdote. Y s hubese permanecdo en ea hasta
nuestros das, tampoco o sera. Segn Hebreos 8:4, "s estuvese
sobre a terra, n aun sera sacerdote". As, por caro precepto y
abundante ustracn, Dos demostr que nngn mnstero,
sacerdoco n sacrfco terrenaes pueden qutar e pecado.
S es que aguno pudese hacero, no sera acaso e que Dos msmo
orden sobre a terra? Y s e ta hubese poddo verdaderamente
qutar e pecado, qu necesdad haba de cambar e sacerdoco y
mnstero, de a terra a ceo? Por o tanto, segn a cara paabra de
Seor, e sacerdoco, mnstero, sacrfco y santuaro que e papado
estabec, y que opera en a terra, no puede |ams qutar e pecado.
Muy a contraro, o que hace es perpetuaro. Es un fraude, una
mpostura, es a "prevarcacn" y a "abomnacn desoadora" de
santuaro.
Y esa concusn y constatacn de cuanto consttuye en readad e
sstema papa, no es una deduccn peregrna y extravagante. La
confrman as paabras de Cardena Baronus, anasta ofca de
papado. Refrndose a sgo X, escrb: "En ese sgo se vio la
abominaci%n desoladora en el templo del 1e2or; y a a vsta de San
Pedro, reverencado por os ngees, fueron puestos os ms ncuos
de entre os hombres: no pontfces, sno monstruos". Y e conco de
Rhems, en e ao 991, defn a papado como "e hombre de pecado,
e mstero de nqudad".

14. Entonces el misterio de Dios ser2 consumado
(Ir a ndce)
Pero gracas a Dos esa mpostura no va a durar para sempre. La
gran verdad de sacerdoco, mnstero y santuaro crstanos no va a
ser por sempre ocutada de os o|os de a gesa y e mundo. Se
erg e mstero de nqudad y ocut de mundo e mstero de Dos,
de manera que toda a terra se marav en pos de a besta
(Apoc. 13:3 y 4). Pero se acerca e da en e que e mstero de
nqudad ser desenmascarado, y e mstero de Dos brar
nuevamente en e espendor de su verdad y pureza, para no ser ya
ocutado nunca ms, y para cumpr su gran propsto, acanzando su
entera consumacn. Porque est escrto que "en os das de a voz
de sptmo nge, cuando comenzare a tocar a trompeta, e
mstero de Dos ser consumado, como o anunc a sus servos os
profetas" (Apoc. 10:7).
En os das de Crsto y sus apstoes fue reveado e mstero de Dos
en una pentud nunca conocda hasta entonces, y fue predcado "a
todas as gentes para que obedezcan a a fe" (Rom. 16:25 y 26).
Desde e prncpo de mundo hasta ese tempo, fue ese "mstero
esconddo desde os sgos en Dos", "e mstero que haba estado
ocuto desde os sgos y edades, mas ahora ha sdo manfestado a
sus santos, a os cuaes quso Dos hacer notoras as rquezas de a
gora de este mstero entre os gentes; que es Crsto en vosotros a
esperanza de gora: e cua nosotros anuncamos, amonestando a
todo hombre, y enseando en toda sabdura, para que presentemos
a todo hombre perfecto en Crsto |ess" (Co. 1:26-29. Efe. 3:3, 5 y 9).
Pero ya en ese tempo, en os das de os apstoes, obraba e
"mstero de nqudad". Y contnu hasta acanzar poder y supremaca
mundaes, ncuso hasta quebrantar a os santos de Atsmo y pensar
en mudar os tempos y a ey, evantndose contra e Prncpe de os
prncpes, engrandecndose aun contra e Prncpe de a fortaeza y
ponndose a s msmo en ugar de Dos. Y as, e mstero de Dos fue
ocutado -aunque no ocultado en Dios-. Pero ahora, en os das de a
voz de sptmo nge, precisamente ahora, ese mstero de Dos que
durante aos se haba ocutado de generacones, es manifestado a
sus santos, "a os cuaes quso Dos hacer notoras as rquezas de a
gora de este mstero entre os gentes; que es Crsto en vosotros a
esperanza de gora: e cua nosotros anuncamos, amonestando a
todo hombre, y enseando en toda sabdura, para que presentemos
a todo hombre perfecto en Crsto |ess".
Y eso, como ya hemos documentado, sucede de acuerdo a "como
o reve a sus servos os profetas". Esa no es una decaracn asada
de profeta de Patmos, drgda a su tempo. Es ahora, en nuestros
das, cuando "e mstero de Dos ser consumado", ya que cuando e
nge de Dos hzo esa procamacn en a vsn de profeta de
Patmos, o haba ya prevamente anuncado -y mucho tempo antes- a
sus servos os profetas. La procamacn hecha en Patmos no fue sno
a decaracn de nge de Dos de que cuanto haba sdo anuncado a
sus servos os profetas, deba ahora suceder penamente y sn ms
demora. Las paabras de nge son as sguentes: "Y e nge que v
estar sobre e mar y sobre a terra, evant su mano a ceo, y |ur
por e que vve para sempre |ams, que ha crado e ceo y as cosas
que estn en , y a terra y as cosas que estn en ea, y e mar y as
cosas que estn en , que e tempo ("demora", R.S.V.) no ser ms.
Pero en os das de sptmo nge, cuando comenzare a tocar a
trompeta, e mstero de Dos ser consumado, como o anunc a
sus servos os profetas" (Apoc. 10:5-7).
Dane es e profeta a que ms pena y caramente e fue reveado.
Dane contemp, no soamente a aparcn de ese cuerno pequeo,
su ensazamento "contra e Prncpe de e|rcto", "contra e Prncpe
de os prncpes", su echar por terra a verdad y e santuaro
psotendoos, sno que vo tambn -y en la misma visi%n- a a verdad
y e santuaro liberados de poder de cuerno pequeo, rescatados de
psoteo basfemo de ste, levantados de a terra y exaltados hasta e
ceo, a donde en |ustca pertenecen. Y es en esa precsa parte de a
vsn en a que parecen mostrar e mayor nters os seres
ceestaes, ya que dce Dane: "Entonces o a un santo que hababa,
y otro santo e pregunt: Hasta cundo durar a vsn de contnuo,
de a prevarcacn asoadora, y de psoteo de santuaro y de
e|rcto? Y respond: Hasta 2.300 das de tardes y maanas.
Entonces el santuario ser purificado" (Dan. 8:13 y 14).
Entonces se encomend a Gabre que hcese entender a vsn a
Dane. Comenz a hacero as, hasta que eg a a expcacn de os
muchos das de a vsn, punto en e que as sorprendentes y
terrbes cosas reveadas agobaron a Dane: "Y yo, Dane, qued
quebrantado, y estuve enfermo agunos das. Cuando convaec,
atend os asuntos de rey. Pero qued espantado acerca de a vsn,
y no a entenda" (Dan. 8:27). Hasta donde haba sdo expcado, era
senco de entender: se decara anamente que e carnero son os
reyes de Meda y de Persa, y e macho cabro e rey de Greca. Y a a
vsta de as expcacones ya hechas en os captuos 2 y 7 de Dane,
a descrpcn de sguente gran poder que sucedera a Greca se
comprenda fcmente a medda que e nge avanzaba en a
expcacn. Pero Dane desfaec |ustamente en e cmax de a
parte ms mportante de a expcacn, de forma que se perd a
parte ms esenca y sgnfcatva de a expcacn, y "no haba quen
a entendese".
Sn embargo, e profeta procur con toda dgenca comprender a
vsn. Y tras a destruccn de Babona, en e prmer ao de rey de
os medas y persas, e nge Gabre se aparec nuevamente a
Dane, dcendo: "Dane, ahora he sado para hacerte entender a
decaracn" (Dan. 9:1 y 22). Y vno precsamente para hacere
entender a decaracn de aquea vsn que haba comenzado a
expcar cuando Dane desfaec. As que prmeramente drg a
atencn de Dane haca a vsn, dcendo: "Tan pronto como
empezaste a orar, fue dada a respuesta, y yo he vendo a
ensertea, porque t eres muy amado. Entende, pues, a paabra, y
entiende la visi%n" (vers. 23). Habendo drgdo en esos trmnos a
atencn de profeta haca a vsn, e nge aborda drectamente e
tema de tiempo menconado en a msma: a parte precsa de a
vsn que, a causa de desfaecmento de Dane, haba quedado
pendente de expcacn. Dce pues: "Setenta semanas estn
cortadas para tu puebo y tu santa cudad" (vers. 24).
La paabra "cortadas" sgnfca "demtadas", "acotadas medante
mtes", "seaadas en cuanto a su acance". A expcar a vsn a
prmera vez, e nge haba egado a asunto de tempo: os "muchos
das" de Dan. 8:26, os "dos m y trescentos das" de a vsn. Ahora,
a amar a atencn de Dane a a vsn, comenza nmedatamente
a referrse a esos das, expcando os acontecmentos con eos
reaconados: "Setenta semanas", o 490 de esos das, estn
determnados o cortados (demtados, asgnados) para os |udos y
|erusaem. Eso seaa os mtes de tempo para os |udos y
|erusaem en tanto que puebo y cudad especaes de Dos. Se trata
de das proftcos, en os que cada da corresponde a un ao: as 70
semanas -o 490 das- venen a ser 490 a2os, cortados (tomados) de
os 2.300 das, que a su vez son 2.300 aos. E prncpo de os 490
aos es pues concdente con e de os 2.300 aos.
E reato de as "setenta semanas", o 490 aos, vene dado por e
nge en estos trmnos: "Conoce, pues, y entende, que desde que
saga a orden para restaurar y reedfcar a |erusaem hasta e Mesas
Prncpe, habr sete semanas, y 62 semanas. La paza y a muraa se
reedfcarn en tempos angustosos. Despus de las 56 semanas se
quitar la vida al +es$as, y no por msmo. Y e puebo de un
prncpe que ha de venr, destruir a a cudad y e 1antuario. Su fn
vendr como una nundacn, y hasta e fn de a guerra, ser taada
con asoamento. En otra semana confrmar e pacto a muchos. Y a
a mtad de a semana har cesar e sacrfco y a ofrenda. Y sobre e
aa de tempo uno e|ecutar a abomnacn asoadora, hasta que a
runa decretada caga sobre e desoador" (Dan. 9:25-27).
E decreto para restaurar y reedfcar |erusaem se produ|o e 457 a.
de C., y se encuentra regstrado en e captuo 7 de Esdras. Fue
emtdo desde Babona, y se drg primeramente a Esdras,
concedndoe potestad para abandonar Babona y para tomar
consgo a gente y materaes necesaros para a obra de restauracn
de |erusaem, a fn de que Dos pudese ser adorado a. Y
posteriormente, "a todos os tesoreros de otro ado de ro" ufrates,
con e ob|eto de que proveyesen cuanto Esdras requrese para e
avance de a obra. Cuando Esdras eg a |erusaem era e qunto mes
de ao, por o tanto a restauracn deb comenzar haca e otoo
de 457 a. de C., o que eva a ao 456 como fecha de partda de
os 490 aos, y de os 2.300 aos.
A partr de entonces, 483 aos conducran a "Mesas Prncpe", o
que eva a ao 26 de a era crstana, es decr, e ao 27 d. de C.,
que es e preciso a2o en e que Crsto hzo su aparcn como Mesas,
en su mnstero pbco, a ser bautzado en e |ordn y ungdo con e
Esprtu Santo (Mar. 7:9-11; Mat. 3:13-17). Tras eo, , e Mesas,
"confrmar e pacto a muchos" "en otra semana", o sea, a semana
que fataba para as 70. Pero a mtad de esa semana, "har cesar e
sacrfco y a ofrenda" por e sacrfco de s msmo en a cruz. A a
mtad de a semana tene que ser a fna de os tres aos y medo, de
entre aqueos sete, a contar desde e otoo de 27 d. de C. Eso
conduce a a prmavera de ao 31 d. de C., el momento preciso en el
que fue crucificado el 1alvador; y de ese modo, medante su propo
sacrfco, e autntco sacrfco por os pecados, hzo cesar para
sempre e sacrfco y a ofrenda. En esa ocasn, e veo de tempo
terrena "se rasg en dos, desde arrba haca aba|o", ndcando que e
servco de Dos haaba su fn en aque ugar, y a casa terrena sera
de|ada deserta.
Ouedaba todava a segunda mtad de a 70 semana, dentro de
mte de tempo en e que e puebo |udo y |erusaem contaran con
e favor especa. Esa meda semana con prncpo en a prmavera de
ao 31 de nuestra era, se extenda hasta e otoo de 34. En aque
tempo, "os que haban sdo esparcdos por a persecucn que vno
despus de Esteban |ban por todas partes anuncando a Paabra|
anduveron hasta Fenca, Chpre y Antoqua, y a nade predcaron a
Paabra, sno s%lo a los #ud$os" (Hech. 11:19; 8:4). Pero cuando ese
tempo expr, y os |udos se huberon confrmado en e rechazo de
Mesas y su evangeo, entonces su decsn fue aceptada, y ba|o a
dreccn de Pedro y de Pabo, as puertas se abreron de par en par a
os gentes, a quienes pertenece la porci%n restante de los 6*788
a2os.
Tras descontar os 490 aos asgnados a os |udos y |erusaem,
quedan aun 1.810 aos para os gentes (2.300 - 490 = 1.810). Ese
perodo de os 1.810 aos, comenzando, como hemos vsto, en e
otoo de ao 34 de nuestra era, conduce ndefectbemente a otoo
de ao 1844, marcando esa fecha como e fna de os 2.300 aos. Y
en ese tiempo, por paabra de quen no puede equvocarse
(Dan. 8:14), "e santuaro ser purfcado". 1844 fue guamente e
precso tempo de "os das de a voz de sptmo nge, cuando
comenzare a tocar a trompeta", y "e mstero de Dos ser
consumado, como o anunc a sus servos os profetas".
En esa poca se quebrantara e horror de as densas tnebas con as
que e mstero de nqudad ocut por as edades y generacones e
mstero de Dos. Es entonces cuando e santuaro y verdadero
taberncuo, y su verdad, se eevaran desde e sueo, adonde e
hombre de pecado os haba arro|ado para psotearos, sendo
exatados hasta e ceo, ugar a que pertenecen. Desde a brarn
con ta uz que toda a terra ser umnada con su gora. En ese
tempo, a verdad trascendenta de sacerdoco y mnstero de Crsto
ba a ser rescatada de ovdo a que a prevarcacn y a abomnacn
desoadora haban sometdo, y sera una vez ms, y defntvamente,
resttuda a su genuno empazamento ceesta en a fe de a gesa,
ogrando en todo verdadero creyente esa perfeccn que es e eterno
propsto de Dos en Crsto |ess Seor nuestro.

1#. *a purificacin del santuario
(Ir a ndce)
La purfcacn de santuaro y a consumacn de mstero de Dos
son concdentes en e tempo, y estn tan estrechamente
reaconados que consttuyen una dentdad prctca en carcter y
acance.
En "a fgura de verdadero" o santuaro vsbe, a sucesn de os
servcos formaba un cco que se competaba anuamente. Y a
purificaci%n del santuario era a consumaci%n de ese servco anua
fguratvo. Esa purfcacn de santuaro conssta en a mpeza y
emnacn de santuaro "de as nmundcas de os h|os de Israe, y
de sus rebeones, y de todos sus pecados" que, medante e
mnstero sacerdota, haban sdo evados a santuaro durante e
ao.
La consumacn de esta obra, de y para e santuaro, era tambn a
consumacn de a obra para el pueblo, ya que en ese da de a
purfcacn de santuaro, que era e da de a expacn (o
reconcacn), quen no partcpase de servco de purfcacn
medante escrutno de corazn, confesn y expusn de pecado,
sera cortado defntvamente de puebo. As, a purfcacn de
santuaro afectaba a pueblo y o ncua tan certamente como a
santuaro msmo. Y cuaquera de puebo que no partcpase de a
purfcacn de santuaro, no sendo l mismo purificado como o era
e santuaro -purfcado de toda nqudad, transgresn y pecado-, era
cortado de su puebo para sempre (Lev. 16:15-19; 29-34; 23:27-32).
Y eso "era fgura de aque tempo presente". Ese santuaro, sacrfco,
sacerdoco y mnstero, eran fgura de verdadero, que es e
santuaro, sacrfco, sacerdoco y mnstero de Crsto. Y esa
purificaci%n de santuaro era una fgura de verdadero, que es a
purfcacn de santuaro -y verdadero taberncuo que e Seor
asent, y no hombre- de toda mpureza de os creyentes en |ess, a
causa de sus transgresones o pecados. Y e momento de esa
purfcacn de verdadero santuaro, en paabras de Aque que no
puede equvocarse, es: "hasta 2.300 das, y e santuaro ser
purfcado" -e santuaro de Crsto-, en e ao 1844 de nuestra era.
Y certamente, e santuaro de cua Crsto es Sumo Sacerdote es e
nco que poda ser purfcado en 1844, ya que es e nco que exsta
entonces. E santuaro que era fgura para e tempo presente, fue
destrudo por e e|rcto Romano |unto con a cudad (Dan. 9:26).
Incuso su empazamento fue destrudo "hasta una entera
consumacn". Por eo, e nco santuaro que poda ser purfcado en
e tempo seaado por e Autor de a profeca, a fna de os 2.300
das, era e santuaro de Crsto. E santuaro y e verdadero
taberncuo de que Crsto, a a destra de Dos, es verdadero
sacerdote y mnstro. Ese "santuaro y verdadero taberncuo que e
Seor asent, y no hombre".
E sgnfcado de esa purfcacn est anamente expresado en a
Escrtura que estamos estudando: Dan. 9:24-28. E nge de Dos, a
expcar a Dane a verdad concernente a os 2.300 das, decar
tambn e gran ob|etvo de Seor en ese tempo, en reacn con
|udos y gentes. Las setenta semanas, o 490 aos demtados para
os |udos y |erusaem, se especfca que son "para acabar la
prevaricaci%n, poner fin al pecado, expiar la iniquidad, traer la #usticia
de los siglos, sellar la visi%n y la profec$a, y ungir al 1anto de los
santos" (Dan. 9:24).
Ta es e verdadero propsto de Dos en e santuaro y sus servcos,
en todo tempo: sea en a fgura o en e verdadero, para |udos o
gentes, en a terra como en e ceo. Setenta semanas, o 490 aos,
era o conceddo a os |udos para que acanzasen e cumpmento o
consumacn de ese propsto, por y en eos. A fn de ograro, e
msmo Crsto vno a ese puebo, entre todos os puebos, para
mostrares e Camno y conducros por ese Camno. Pero no o
recberon. En ugar de ver en a msercordoso Ser que acabara a
prevarcacn, pondra fn a pecado, expara a nqudad y traera a
|ustca de os sgos a toda ama, veron en soamente a "Bezeb,
prncpe de os demonos"; veron a uno en e ugar de cua
escogeran decddamente a un mahechor; a uno que repudaran
abertamente en tanto que Rey, escogendo no tener otro rey que a
Csar romano; a uno que no |uzgaron dgno de otra cosa que no fuese
a crucfxn y expusn de mundo. Para un puebo ta, y en un
puebo como ese, podra poner fn a a prevarcacn, poner fn a
pecado, expar a nqudad y traer a |ustca de os sgos? Imposbe.
Imposbe por a propa obstnada reben de eos. En ugar de
permtrsee efectuar una obra tan msercordosa y maravosa en su
favor, se vo compedo a excamar desde a profunddad de a pena y
door dvnos: "|erusaem, |erusaem, que matas a os profetas, y
apedreas a os que son envados a t! cuntas veces quse |untar tus
h|os, como a gana |unta sus poos deba|o de as aas, y no qusste!
He aqu que vuestra casa os es de|ada deserta". "E reno de Dos
ser qutado de vosotros, y ser dado a gente que haga os frutos de
" (Mat. 23:37 y 38; 21:43).
Tras e rechazo de os |udos, e reno de Dos se do a a nacn gent.
Y todo cuanto deba haberse hecho por os |udos en os 490 aos a
eos dedcados, pero que de nnguna forma consnteron en que se
reazara, eso mismo es o que debe hacerse por os gentes, a
quenes se da e reno de Dos, en os 1.810 aos que se es concede.
Y esa obra consste en "acabar a prevarcacn, poner fn a pecado,
expar a nqudad, traer a |ustca de os sgos, sear a vsn y a
profeca, y ungr a Santo de os santos". Eso puede soamente
reazarse en a consumacn de mstero de Dos, en a purfcacn
de verdadero santuaro crstano. Y eso se efecta en e verdadero
santuaro, precsamente acabando a prevarcacn (o transgresn) y
ponendo fn a os pecados en e perfeccionamiento de os creyentes
en |ess, de una parte; y de a otra parte, acabando a prevarcacn y
ponendo fn a os pecados en a destrucci%n de los malvados y a
purfcacn de unverso de toda mancha de pecado que |ams haya
exstdo en .
La consumacn de mstero de Dos es e cumpmento fna de a
obra de evangeo. Y a consumacn de a obra de evangeo es,
primeramente, a erradicaci%n de todo vestigio de pecado y e traer a
|ustca de os sgos, es decr, Crsto penamente formado en todo
creyente, so Dos manfestado en a carne de cada creyente en
|ess; y en segundo lugar, y por otra parte, a consumacn de a obra
de evangeo sgnfca precsamente a destruccn de todos quenes
hayan de|ado de recbr e evangeo (2 Tes. 1:7-10), ya que no es a
vountad de Seor preservar a vda a hombres cuyo nco fn sera
acumuar msera sobre s msmos.
Hemos vsto que en e servco de santuaro terrena, cuando haba
fnazado a obra de evangeo en e cco anua en benefco de
quenes haban tomado parte en , aqueos que, por e contraro, no
haban partcpado, eran cortados o excudos. "Lo cua era fgura de
aque tempo presente", y ensea de forma nequvoca que en e
servco de verdadero santuaro, cuando haya fnazado a obra de
evangeo para todos quenes partcpen en , entonces, todos
aqueos que no hayan tomado parte, sern excudos. As, en ambos
sentdos, a consumacn de mstero de Dos sgnfca poner fn a
pecado para sempre.
En e servco de santuaro terrena vemos tambn que para
producrse a purfcacn, competndose as e cco de a obra de
evangeo, deba prmero acanzar su cumpmento en las personas
que partcpaban en e servco. En otras paabras: En e santuaro
msmo no se poda acabar a prevarcacn, poner fn a pecado,
expar a nqudad n traer a |ustca de os sgos, hasta que todo eo
se hubese cumpdo prevamente en cada persona que partcpaba
de servco de santuaro. E santuaro msmo no poda ser purfcado
antes de que o fuera cada uno de os adoradores. E santuaro no
poda ser purfcado mentras se contnuase ntroducendo en un
torrente de nqudades, transgresones y pecados, mediante la
confesi%n del pueblo y la intercesi%n de los sacerdotes. La purfcacn
de santuaro como tal, conssta en a erradcacn y expusn fuera
de santuaro, de todas as transgresones de puebo, que por e
servco de os sacerdotes se haba do ntroducendo en , en e
servco de todo e ao. Y ese torrente debe detenerse en su fuente,
en os corazones y vdas de os adoradores, antes de que e santuaro
msmo pueda ser purfcado.
De acuerdo con o anteror, o prmero que se efectuaba en a
purfcacn de santuaro era a purfcacn de puebo. Lo que era
esenca e mprescndbe para a purfcacn de santuaro, para
acabar a prevarcacn, poner fn a pecado, expar a nqudad y
traer a |ustca de os sgos, era acabar a prevarcacn, poner fn a
pecado, expar a nqudad y traer a |ustca de os sgos en el
coraz%n y vida de cada uno de entre el pueblo. Cuando se detena en
su orgen e torrente que fua haca e santuaro, entonces, y soo
entonces, poda e propo santuaro ser purfcado de os pecados y
transgresones del pueblo, que se haban ntroducdo en mediante
la intercesi%n de los sacerdotes.
Y todo eso "era fgura de aque tempo presente", "fgura de
verdadero". Se nos ensea pues caramente que e servco de
nuestro gran Sumo Sacerdote en a purfcacn de verdadero
santuaro debe ser precedda por a purfcacn de cada uno de os
creyentes, a purfcacn de cada uno de os que partcpen en ese
servco de verdadero Sumo Sacerdote en e verdadero santuaro. Es
mprescndbe que acabe a prevarcacn, que se ponga fn a
pecado, que se expe a nqudad y se traga a |ustca de os sgos
en a experenca de todo creyente en |ess, antes de que pueda
cumprse a purfcacn de verdadero santuaro.
Ta es e precso ob|etvo de verdadero sacerdoco en e verdadero
santuaro. Los sacrfcos, e sacerdoco y e mnstero en e santuaro
que no era ms que una mera fgura para aque tempo presente, no
podan reamente qutar e pecado, no podan hacer perfectos a os
que se aegaban a . Pero e sacrfco, e sacerdoco y e mnstero
de Crsto en e verdadero santuaro quta os pecados para sempre,
hace perfectos a cuantos se aegan a , hace "perfectos para
sempre a os santfcados".

1'. El tiempo del refrigerio
(Ir a ndce)
Y ahora, en este tempo de a consumacn de a esperanza de os
sgos, en este tempo en que e verdadero santuaro debe ser
genunamente purfcado, en este tempo en que debe ser
competada a obra de evangeo y consumado reamente e mstero
de Dos, ahora es e momento de entre todos os momentos que
|ams haya habdo, en que os creyentes en |ess, que son os
bendtos destnataros de su goroso sacerdoco y maravosa
ntercesn en e verdadero santuaro, partcpen de a pentud de su
graca ceesta de forma que en sus vdas se acabe a prevarcacn,
haya un fn a pecado y a nqudad sea expada por sempre, y en a
perfeccn de a verdad recban a |ustca de os sgos.
Ese es precsamente e defndo propsto de sacerdoco y mnstero
de Crsto en e verdadero santuaro. Acaso no es ese sacerdoco
sufcente? Ser su mnstero efcaz, ogrando a consecucn de su
propsto? S, con tota segurdad. Es so por ese medo como queda
asegurado su cumpmento. No est a acance de nngn ama, por
ea msma, e acabar a prevarcacn, poner fn a os pecados, n
hacer reconcacn por as nqudades o traer a |ustca perdurabe
en su propa vda. A fn de que ta cosa se reace, debe ser obrada
obgatora y solamente por e sacerdoco y mnstero de Aque que se
do a s msmo, y que fue entregado para poder cumpr eso msmo
por todas as amas, "para haceros santos, sn mancha e
rreprensbes" a a vsta de Dos.
Todo aque cuyo corazn est ncnado a a verdad y a recttud
desea ver eso reazado; so e sacerdoco y mnstero de Crsto o
pueden hacer, y ahora es e tempo para su peno y defntvo
cumpmento. Por o tanto, creamos en Aque que o est efectuando,
y confemos en que es capaz de evaro a competa y eterna
consumacn.
ste es e momento, y sta a obra de a que se decara que "ya no
habr ms tempo" ("e tempo no ser ms"). Y por qu habra de
retrasarse? S e sacerdoco de nuestro gran Sumo Sacerdote es
efcaz, su sacrfco y mnstero totamente adecuados en reacn con
o prometdo, aqueo en o que espera todo creyente, por qu
tendra que demorarse e acabar a prevarcacn, poner fn a pecado,
hacer reconcacn por a nqudad y traer a recttud perdurabe a
cada ama creyente? Entonces, confemos a Crsto e hacer aqueo
para o que se do a s msmo, y que !nicamente l puede reazar.
Confemos en en esto, y recbamos en su pentud o que pertenece
a toda ama que cree y confa ncondconamente en e Apsto y
Sumo Sacerdote de nuestra profesn: Crsto |ess.
Hemos vsto que e cuerno pequeo -e hombre de pecado, e mstero
de nqudad- nstaur su propo sacerdoco terrena, humano y
pecamnoso, en e ugar de sacerdoco y mnstero santo y ceesta.
En ese servco y sacerdoco de mstero de nqudad, e pecador
confesa sus pecados a sacerdote, y sigue pecando. Certamente, en
ese mnstero y sacerdoco no hay poder para hacer otra cosa que no
sea segur pecando, ncuso tras haber confesado os pecados. Pero,
aunque sea trste a pregunta, os que no pertenecen a mstero de
nqudad, sno que creen en |ess y su sacerdoco ceesta, no es
certo que confesan eos tambn sus pecados, para uego continuar
pecando?
Hace eso |ustca a nuestro gran Sumo Sacerdote, a su sacrfco y a
su bendto mnstero? Es |usto que reba|emos as a Crsto, su
sacrfco y su mnstero, prctcamente a a atura de a "abomnacn
desoadora", dcendo que en e verdadero mnstero no hay ms
poder o vrtud que en e "mstero de nqudad"? Oue Dos bre hoy y
para sempre a su gesa y puebo, sn ms demora, de este reba|ar
hasta o nfmo a nuestro gran Sumo Sacerdote, su formdabe
sacrfco y su goroso mnstero.
Confemos de verdad en nuestro gran Sumo Sacerdote, y que nuestra
confanza sea reamente namovbe. Es posbe or a protestantes
manfestando sorpresa por a cega nsensatez de os catcos a
confar penamente en e sacerdote. Y con respecto a sacerdoco
terrena, a sorpresa est |ustfcada. Sn embargo, a fe ncondcona
en e sacerdote es totamente correcta, aunque debera ser puesta en
e verdadero 1acerdote. La fe en un faso sacerdoco es runosa en
extremo, pero el principio de a confanza nquebrantabe en e
Sacerdote es eternamente correcto. Y |esucrsto es e verdadero
Sacerdote. Por o tanto, todo quen crea en |ess -en e sacrfco que
hzo, en e sacerdoco y mnstero que e|erce en e verdadero
santuaro- debe, no soamente confesar sus pecados, sno que debe
entonces confar absoutamente en e verdadero Sumo Sacerdote en
su mnstero en e verdadero santuaro para acabar a prevarcacn
(transgresn), poner fin a pecado, hacer reconciliaci%n por a
nqudad y traer a #usticia de los siglos a su corazn y vda.
Recurdese: |ustca de os sgos. No |ustca para hoy y pecado para
maana, y |ustca otra vez, y pecado de nuevo. Eso no es |ustca de
os sgos (recttud perdurabe). La |ustca de os sgos es trada para
permanecer constantemente en a vda de quen ha credo y
confesado, y que sigue creyendo y recibiendo esa |ustca de os sgos
en ugar de pecado y e pecar. En eso consste a |ustca de os
sgos, en eso consste a redencn eterna de pecado. Y esa
bendcn nenarrabe es e don gratuto de Dos por medo de
mnstero ceesta que ha estabecdo para nuestro benefco en e
sacerdoco y mnstero de Crsto en e santuaro ceesta.
En consecuenca, hoy, |ustamente ahora, "mentras dura ese hoy ",
como nunca antes, a paabra de Dos a todo hombre es: "Arrepentos
y convertos, para que sean borrados vuestros pecados, y vengan os
tempos de refrgero de a presenca de Seor, y enve a
|esucrsto, desgnado de antemano, a quen es necesaro que e ceo
retenga hasta e tempo de a restauracn de todas as cosas"
(Hech. 3:19-21).
E tempo de a venda de Seor y de a resttucn de todas as cosas
est verdaderamente a as puertas. Y cuando |ess venga, ser para
tomar a su puebo consgo. Para presentarse a s msmo una gesa
gorosa "que no tuvese mancha n arruga, n cosa seme|ante; sno
que fuese santa y sn mancha". Es para verse a s msmo
perfectamente refe|ado en todos sus santos.
Y antes de que venga, su puebo debe estar en esa condcn. Antes
de que venga debemos haber sdo evados a ese estado de
perfeccn, a a pena magen de |ess (Efe. 4:7, 8, 11-13). Y ese
estado de perfeccn, ese desarroo en todo creyente de a competa
magen de |ess, eso es a consumacn de mstero de Dos, que es
Crsto en vosotros, a esperanza de gora (Co. 1:27). Esa
consumacn haa su cumpmento en a purfcacn de santuaro,
que sgnfca a reazacn pena de mstero de Dos, y que consste
en acabar a prevarcacn, poner un fn decddo a os pecados, hacer
reconcacn por a nqudad, traer a |ustca de os sgos, sear a
vsn y a profeca, y ungr e Santo de os santos.
Puesto que es en este tempo que a venda de |ess y a restauracn
de todas as cosas est a as puertas; y dado que ese
perfecconamento de os santos debe necesaramente preceder a
dcha venda y restauracn, tenemos una sda evdenca de que
ahora estamos en e tempo de refrgero, e tempo de a uva
tarda. Y tan certamente como eso es as, estamos actuamente
vvendo en e tempo de borramento defntvo de todos os pecados
que |ams nos hayan asedado. La purfcacn de santuaro consste
precsamente en e borramento de os pecados, en acabar a
transgresn en nuestras vdas, en poner fn a todo pecado en nuestro
carcter, en a venda de a |ustca msma de Dos que es por a fe en
|ess, para que permanezca ea soa por sempre.
Ese borramento de os pecados debe preceder a a recepcn de
refrgero de a uva tarda, ya que a promesa de Esprtu vene
soamente sobre quenes tenen a bendcn de Abraham, y esa
bendcn se pronunca soamente sobre quenes estn redmdos de
pecado (G. 3:13 y 14). Por o tanto, ahora, como nunca antes,
debemos arrepentrnos y convertrnos, para que nuestros pecados
sean borrados, para que se es pueda poner fn por competo en
nuestras vdas, y para traer a |ustca de os sgos; y eso con e fn de
que sea nuestra a pentud de derramamento de Esprtu Santo, en
este tempo de refrgero de a uva tarda. Debe darse todo esto
para que e mensa|e de evangeo de reno, que produce a
maduracn de a cosecha, sea predcado en todo e mundo con ese
poder de o ato por e que toda a terra ser umnada con su gora.

1). Conclusin
(Ir a ndce)
Crsto e Seor, e H|o de Dos, descend de ceo y se hzo carne, y
habt entre os hombres como H|o de hombre.
Mur en a cruz de Cavaro por nuestras ofensas.
Resuct de os muertos a causa de nuestra |ustfcacn.
Ascend a ceo como nuestro abogado, y como ta se sent a a
destra de trono de Dos.
Es sacerdote en e trono de su Padre; sacerdote para sempre segn
e orden de Mechsedec.
A a destra de Dos, en e trono de , como sacerdote en su trono,
Crsto es "mnstro de santuaro, y de aque verdadero taberncuo
que e Seor asent, y no hombre".
Y vover otra vez en as nubes de ceo con poder y gran gora para
tomar a su puebo consgo, para presentarse a s msmo su gesa
gorosa, y para |uzgar a mundo.
Las decaracones anterores consttuyen prncpos eternos de a fe
crstana.
Para que a fe sea verdadera y pena, es precso que a vda de Crsto
en a carne, su muerte en a cruz, su resurreccn, ascensn y su
sentarse a a destra de trono de Dos en os ceos sean prncpos
eternos en a fe de todo crstano.
E que ese msmo |ess sea sacerdote a a destra de Dos en su
trono, debe guamente ser un prncpo eterno en a fe de todo
crstano a fn de que se trate de una fe pena y verdadera.
Oue Crsto -e H|o de Dos- como sacerdote a a destra de trono de
Dos es "mnstro de santuaro, y de aque verdadero taberncuo que
e Seor asent, y no hombre", ser tambn un prncpo eterno en a
fe madura y pena de todo crstano.
Y esa verdadera fe en Crsto -e H|o de Dos- como el autntico
sacerdote en ese mnstero y santuaro verdaderos, a a destra de a
Ma|estad en os ceos; esa fe en que su sacerdoco y mnstero
acaban a transgresn, ponen fn a os pecados, hacen reconcacn
por a nqudad y traen a |ustca de os sgos, esa fe, har perfecto a
todo el que a l se allega. Lo preparar para e seo de Dos y para e
ungmento fna de Santo de os santos.
Por medo de esa verdadera fe, todo creyente que sea de esa fe
genuna puede tener a certeza de que en y en su vda acaba a
transgresn y se pone fn a os pecados, se hace reconcacn por
toda nqudad de su vda y a |ustca perdurabe vene a renar en su
vda por sempre |ams. Puede estar perfectamente seguro de eo, ya
que a Paabra de Dos as o afrma, y a verdadera fe vene por or a
Paabra de Dos.
Todos cuantos pertenezcan a esa verdadera fe pueden estar tan
seguros de todo o anteror, como de que Crsto est a a destra de
trono de Dos. Lo pueden saber con a msma certeza con a que
saben que Crsto es sacerdote sobre ese trono. Con a msma
segurdad de que es a "mnstro de santuaro y de aque
verdadero taberncuo que e Seor asent, y no hombre".
Exactamente con a msma confanza que merece toda decaracn de
a Paabra de Dos, ya que sta o estabece de forma nequvoca.
Por o tanto, en este tempo, que todo creyente en Crsto se evante
en a fortaeza de esa verdadera fe, creyendo sn reservas en e
mrto de nuestro gran Sumo Sacerdote, en su santo mnstero e
ntercesn en favor nuestro.
En a confanza de esa verdadera fe, que todo creyente en |ess
exhae un argo suspro de avo, en agradecmento a Dos por e
cumpmento de o esperado: que a transgresn acabe en su vda,
que rompa con a nqudad por sempre; que se ponga fn a os
pecados en su vda, de forma que se bere por sempre de eos; que
se haga reconcacn por a nqudad, sendo por sempre mpado
de ea medante a sangre de esparcmento; y que a |ustca eterna
sea trada a su vda, para renar ya por sempre, para sostenero,
guaro y savaro en a pentud de a redencn eterna que, medante
a sangre de Crsto, se da a todo creyente en |ess, nuestro gran
Sumo Sacerdote y verdadero Intercesor.
Entonces, en a |ustca, paz y poder de esa verdadera fe, que todo
aque que o comprenda esparza por doquer as gorosas nuevas de
sacerdoco de Crsto, de a purfcacn de santuaro, de a
consumacn de mstero de Dos, de a egada de tempo de
refrgero y de a pronta venda de Seor "para ser gorfcado en sus
santos, y a hacerse admrabe en aque da en todos os que
creyeron", y "para presentara para s, una gesa gorosa, sn
mancha n arruga, n cosa seme|ante; antes que sea santa e
nmacuada".
"As$ que la suma acerca de lo dicho es9 0enemos tal pont$fice que se
sent% a la diestra del trono de la +a#estad en los cielos: ministro del
santuario& y de aquel verdadero tabernculo que el 1e2or asent%& y
no hombre".
"As que hermanos, tenendo bertad para entrar en e santuaro por
a sangre de |esucrsto, por e camno que nos consagr nuevo y
vvo, por e veo, esto es, por su carne; y tenendo un sacerdote sobre
a casa de Dos, egumonos con corazn verdadero, en pena
certdumbre de fe, purfcados os corazones de maa concenca, y
avados os cuerpos con agua mpa". Y "mantengamos frme a
profesn de nuestra fe sn fuctuar; que fe es e que promet".
(Ir a ndce)
Descargaro
www.bros1888.com

Vous aimerez peut-être aussi