MIEKE VAN HECKE, ereburger Lochristi 19.04.

2014

_________________________________________________________________________________ Dames en Heren, Vrienden van Mieke En dat zijn we allen blijkbaar, want ik heb hard mijn best gedaan, om de vijanden van Mieke via google op te sporen, maar die zijn er gewoon niet. Waarom ben ik op google gegaan? Wel, ik ben n van de weinigen hier, die Mieke Van Hecke niet echt goed ken. Dat maakte me natuurlijk dubbel zenuwachtig toen me gevraagd werd hier te spreken in Lochristi, dat ik vooral ken omdat hier de helft van mijn kabinetsmedewerkers woont en anderzijds omdat de burgemeester geen tramlijn wil naar Gent en hij de brandweer te duur vindt. Wel weet Yves Deswaene, dat ik bijzonder veel respect heb voor de dynamiek die hij samen met het college in deze elke dag mooier wordende gemeente weet te ontwikkelen. Terug naar Mieke: Hoe voel ik haar ondertussen aan? 2 ontmoetingen hebben me veel geleerd over haar. Bij de start van haar opdracht als directeur-generaal van het Vlaams Secretariaat van het Katholiek Onderwijs, voelde ik me als directeur van het Festival van Vlaanderen en voorzitter van de federatie van de muziekfestivals geroepen, om met haar te overleggen over het belang van cultuur binnen het onderwijs, om zo lke jongere ook een cultureel bewustzijn en zo een versterking van het eigen zijn te bieden. Ik was toen uitgenodigd bij haar thuis in Beervelde en ja, ik kwam niet bij de baas van het katholiek onderwijs, maar in een creche terecht! Overal speelgoed om me heen; ineens had ik voor mij niet alleen een bijzonder alert sparing partner voor alles wat cultuur was voor mij zitten, maar ook een schat van een moeder en grootmoeder. De andere Mieke Van Hecke ontmoette ik enkele maanden terug in Destelbergen, bij een voordracht van haar over de hervormingen in het onderwijs, voor de Club van de Oost-Vlamingen. Een vlammende furie verdedigde daar haar standpunten met het haar gekende Romeinse redenaarstalent, maar om de daad bij het woord te voegen, sloeg ze het spreekgestoelte van het podium, waar het in stukken uiteenviel. De bijna 100 vooral mannelijke ondernemers, bleven aan hun stoel genageld, met een ongekend respectgevoel, de eindpleidooien van Mieke van Hecke volgen, zonder micro dan, maar wie vroeg daar nog naar? Ongetwijfeld kwamen die kwaliteiten haar ook tijdens haar politieke loopbaan van pas, toen zij van 1995 tot 2004 als Vlaams volksvertegenwoordiger in allerhande commissies ondervoorzitter, secretaris, lid, vast lid of plaatsvervangend lid werd. Ik werd nieuwsgierig en wilde weten in welk domein zij zich toen vooral interesseerde. Groter werd nog mijn respect, toen bleek dat ze zetelde in commissies die actief waren rond deontologie, reglement en samenwerking, institutionele en bestuurlijke hervorming en ambtenarenzaken, vervolgingen, de Nederlandse taalunie, staatshervorming, algemene zaken en verzoekschriften, gelijke kansen en Emancipatie, controle regeringsmededelingen, doorstorting van de aanvullende personenbelasting en vanzelfsprekend, tot haar laatste dag in het parlement, enerzijds cultuur, media en sport en anderzijds Onderwijs, vorming en wetenschapsbeleid. Mocht ik haar nu vragen om mij nog eens al deze commissies op te sommen, zou Mieke het nog kunnen? Dat Mieke Van Hecke, naast haar liefde voor Beervelde ook Gent in haar hart draagt, dat is duidelijk. Gelukkig was er prof. Delva, die haar vader overtuigde om haar toch naar de Gentse universiteit te sturen, omdat daar dringend meer katholieken voor een actief pluralisme hoorden te zorgen.

U zal begrijpen dat ik vooral haar culturele achtergrond heb onderzocht en die blijkt toch een beetje emotioneel te liggen. Ik wil u een stukje laten horen, 3.45 minuten lang, veel mooier dan welk woord ik hier vandaag zou mogen uiten en alleszeggend over Mieke Het Wiegenlied van Johannes Brahms, lievelingslied van Miekes moeder. Maar Mieke vind je ook terug op fotos van haar kinderjaren; toen speelde ze gitaar, oa. met veel bravoure het nummer Those were the days van Mary Hopkin. Dat ga ik u niet laten horen. Toen al trouwens had ze iets met haar stem: op kamp met de mutualiteit verloor ze die al na 24 uur, nog vandaag praat ze liever zonder micro, omdat je op die manier een publiek meer kan enthousiasmeren. Ondertussen heeft ze haar zangkunsten wel gereserveerd voor in de auto, met haar kinderen en kleinkinderen. Nochtans, binnen haar voorliefde voor opera zal ze ongetwijfeld wel eens een dramatische rol voor zichzelf gedroomd hebben; welke? Ik durf het haar straks op de receptie onder 4 ogen vragen. Deze vrouw, burgemeester, hebt u zovele jaren als trouw belastingbetaler in uw gemeente gehad, is sedert 2007 niet meer uit de top 5 van de machtigste vrouwen van Vlaanderen weg te slaan. We beseffen het allemaal: de laatste jaren was zij n van de meest invloedrijke personen op het maatschappelijk leven in Vlaanderen: onderwijs is ons alles, voor ons en onze kinderen; zij heeft met succes in de wilde stormen waarin de politiek ons onderwijs soms stort, het roer steeds stevig in handen gehouden. Ook haar bijzonder eerlijke, open wijze van communiceren in de pers, charmeerde het publiek, maar ook diezelfde pers en neem van mij aan, dat is niet eenvoudig. Terecht burgemeester, was en is u, samen met uw college en gemeenteraad fier, zelfs al ontvalt ze u en trekt ze naar Gent, weliswaar met haar beminde echtgenoot Prof-emeritus rogier De Corte. Deze fantastische vrouw, dames en heren, leerde ik ook kennen in raden van bestuur van culturele organisaties, zoals het Festival van Vlaanderen of de Bijloke; ze had het enorm druk en vooral de laatste jaren zag ik haar daar wat minder. Die helse drukte, daar kan ze stralend mee om, maar ik onthoud toch ook een paragraaf uit haar nieuwjaarswensen van 2013 met als titel stilte werkt: zonder gedachten uitzien op een weidse zee, genieten van de ruimte en de sfeer in een gewijd gebedslokaal, genieten van een rustige wandeling in de natuur, begeleid door de geluiden en gezangen van wind en vogelsZijn dit onvruchtbare en nutteloze momenten? Neen, Mieke, en ik wens er u samen met alle aanwezigen nog vele voor de volgende decennia. Jan Briers