Paduaan.
NUMMER 2
FCJ
Interview
met bijzonder
lector Pieter
Broertjes
pagina 3
Transparantie op de FCJ: enquêteresultaten online
Respons tussen de 50 en 75 procent is het streven voor kwaliteitszorgcoach Smis
Evaluaties moeten gaan leven
onder studenten. Daarom
publiceert het management
facultair breed vanaf de tweede
periode de uitkomsten van
blokenquêtes op Sharepoint.
DOOR MERLIJN ENSING
Studenten Journalistiek steken hun me-
ning over het algemeen niet onder stoelen
of banken. Maar juist bij die opleiding laat
het merendeel van de studenten het af-
weten wanneer er om hun mening wordt
gevraagd: slechts zeven procent van de stu-
denten vult doorgaans een enquête over het
gevolgde onderwijs in. Een te lage score om
conclusies uit te trekken, laat staan om naar
aanleiding van de resultaten actie te onder-
nemen. Dat moet anders, vindt facultair
kwaliteitszorgcoach Michiel Smis.
Lekker op de tafel dansen in een druk café Stef’s
Nu het buiten koud, nat, vroeg
donker en stormachtig is,
haasten veel studenten zich na
colleges zo snel mogelijk Stef’s
in om het sociale leven op peil te
drinken. Met 350 nieuwelingen
van Communication, Media &
Design (CMD) erbij lijkt het
dan ook logisch dat het flink wat
drukker in het faculteitscafé is.
DOOR MARLEEN HOOGENDOORN
Maar volgens Johnny Burger, medewerker
van Stef ’s, hoeven we de schuld niet meteen
in de schoenen van de CMD-ers te schui-
ven. “We merken dat het ietsje drukker is
dan normaal, vooral in de pauzes en aan het
eind van de dag, maar dat is altijd zo in de
eerste maanden van het collegejaar. In janu-
ari, februari zal dat wel weer afnemen.” Veel
eerstejaars besluiten dan namelijk om niet
door te gaan met hun studie.
Ook in de tentamenweek is het druk
in Stef ’s. Want naast dat er in die week zo
goed mogelijk antwoordkaarten ingevuld
moeten worden, is het ook een perfecte
tijd voor kleine reünies. De ouderejaars,
die elkaar door stages en andere belang-
rijke werkzaamheden vaak alleen nog via
INTERVIEW
Pedro Salazar over
zijn zogenaamde
machtspositie als
persvoorlichter
pagina 4
De schuld legt hij echter niet bij de stu-
denten neer. Het is het systeem dat heeft
gefaald. Smis: “Het nut van het invullen
van de enquêtes is voor alle studenten vol-
komen onduidelijk. Nergens zijn resultaten
terug te vinden. Daarom zijn we van plan
om de resultaten op Sharepoint te plaat-
sen. De kern van het transparanter maken
van de resultaten zal het publiceren van een
lijstje (eventuele) verbeterpunten zijn.”
Studenten kunnen naast het aangebo-
den lesmateriaal ook hun docent beoorde-
len. Een heksenjacht op of popularisering
van docenten ziet Smis niet gebeuren. “Er
worden beslist geen opmerkingen over in-
dividuele docenten gepubliceerd, behalve
als een docent keer op keer een hoge score
behaalt”, zegt hij. Een reeks aan negatieve
enquêteresultaten kan echter wel degelijk
consequenties hebben voor een docent. “In
geval van een lage docentscore kan een ver-
beterpunt zijn dat een opleidingsmanager
in overleg gaat met de betreffende docent
Twitter of Facebook spreken, vieren met
een biertje de vreugde dat ze elkaar weer
eens zien. De eerstejaars die zojuist hun
eerste tentamenweek overleefd hebben,
vergelijken zenuwachtig hun antwoorden.
Maar al snel worden de blaadjes weer in de
tassen opgeborgen want nu is het even tijd
voor ontspanning. Die week waren er ook
veel drukke avonden, vertelt Johnny. “En
als het gezellig is, blijven we lang open. Op
HUMEDIA.NL/PROFILE/PADUAAN
STUDENT IN PRAKTIJK
Frits van Exter:
‘Journalistiek als
tussenoplossing’
pagina 5
om te kijken wat er op dit punt te verbete-
ren valt. In het ergste geval wordt zo’n do-
cent van de cursus gehaald.” Smis wil vooral
benadrukken dat naast een docentbeoor-
deling ook ruimte is om je mening over de
inhoud van het vak, de faciliteiten en de
toetsing te geven.
Docent Peter Douma denkt dat het
openbaar maken van de enquêteresultaten
gevolgen kan hebben op de manier van les-
geven. “Volgens mij ga je je dan heel anders
voordoen. Onaardig zijn tijdens het lesge-
ven werkt soms beter dan de pleaser uithan-
gen. Ik zie mezelf straks al ijsjes uitdelen,
om maar aardig gevonden te vonden”, grapt
Douma sarcastisch.
Opleidingsmanager Peter Mul ziet
vooral de voordelen van de methode, waar
overigens nog geen vast besluit over is ge-
nomen. Kwantiteit zorgt voor kwaliteit,
meent hij. Hoe meer studenten de enquêtes
invullen, hoe beter. Daarbij zullen de resul-
taten van de enquêtes getoetst worden bij
maandagavond stonden er zelfs mensen op
de tafel te dansen.” Voor wie tafeldansen
niet als vermaak beschouwt, wees gerust:
er is een grote kans dat binnenkort de
karaokemachine weer op het podium ge-
toverd wordt. In oktober had er zelfs een
heus bierfeest moeten plaatsvinden, maar
omdat er toen ook een uitreiking was van
de HUmedia/Sp!ts-blogwedstrijd, ging dat
niet door.
NOVEMBER 2009
Z.O.Z.
Studentencolumn uit
Engeland: Blubberar-
men en voetbal geluk
pagina 8
een klankbordgroep, de opleidingscommis-
sies en tijdens de klassenvertegenwoordi-
gersvergaderingen.
Om het project tot een succes te maken,
worden docenten verplicht met de evalua-
ties aan de slag te gaan. In de laatste week
van een periode worden eerste- en twee-
dejaars studenten klassikaal gevraagd de
blokenquêtes in te vullen. Vorig jaar tijdens
het Studenten Tevredenheidonderzoek
werd deze methode al gebruikt, met toen
een respons van 22 procent als resultaat.
Michiel Smis is echter pas tevreden bij een
respons van 50 tot 75 procent. Hij denkt dat
wanneer studenten eenmaal een idee heb-
ben van wat er met de enquêteresultaten
gebeurt, zij vanzelf de enquêtes invul-
len. “Je kunt niet aan mensen vragen om
enquêtes in te vullen, zonder dat ze daar ooit
de resultaten van zien. Door te laten zien
wat je met de resultaten doet, moeten
zij zich meer betrokken voelen bij de
opleiding.”
FOTO: LISA MATULESSYA
Over de drukte hoeft niemand zich zor-
gen te maken. We hebben hier immers te
maken met ‘gezellige drukte’. Johnny: “De
sfeer blijft gewoon goed. Er zijn nog geen
akkefietjes geweest en ik verwacht ook niet
dat die er zullen komen.” Alhoewel daar
misschien verandering in komt als journa-
listiekdocenten Tanja van Bergen en Cor-
nelis Pons zich weer iets te enthousiast in
een karaoke-duetje storten...
2 FCJ
CURRICULUM VS. PRAKTIJK
Nieuwsbericht
In deze rubriek testen wij elke maand een reader uit het
rijke assortiment der communicatie- en journalistieksyllabi
door deze voor te leggen aan een deskundige met kijk op
de inhoud. Deze maand: Nieuwsbericht, eerstejaarsvak
Journalistiek.
DOOR LISA MATULESSYA
Het is misschien wel de belangrijkste
reader voor studenten Journalistiek
van het eerste jaar: nieuwsbericht. Een
nieuwsbericht kunnen schrijven is vol-
gens sommigen de basis voor iedere
journalist. Twee echte kenners testen
voor ons of de reader wel werkelijk vol-
doet aan de hedendaagse eisen.
Chef verslaggeving van Het
Parool, Nathan Vos, is erg po-
sitief over de syllabus. “Een
uitstekende, voor het overgrote deel
herkenbare en bruikbare syllabus.” Toch
plaatst Vos ook zijn kanttekeningen: “Ik
pleit wel voor een begrippenlijstje aan
het begin.” Een aantal begrippen in de
reader zijn voor Vos nog onduidelijk.
“Wat een uitgestelde lead is snap ik nog
wel (sterker nog: ik ga de term hier op
de redactie ook introduceren), maar wat
een brug, een bron-brug of een identifi-
catie-brug in een nieuwsbericht is, blijft
me duister.”
Tenslotte nog de aandacht voor het
maken van koppen. “Prima, zolang het
bedoeld is om de auteur op scherp te
zetten. Maar in onze praktijk komt een
verslaggever niet aan een kop.” Verder
zouden koppen geen woordspelingen,
humor, overdrijving, oubolligheid en
vraagtekens mogen bevatten. “Dat is niet
de realiteit van een moderne, zichzelf
vernieuwende en verjongende krant.”
Bart Nijman, hoofdredacteur
van de rondkranten van Ons
Utrecht, raadt de syllabus di-
rect aan voor bepaalde schrijvers. “Bij
Ons Utrecht krijg ik nog best vaak arti-
kelen binnen die met een tijdsbepaling
beginnen, om over persberichten maar
te zwijgen. Een blik in de syllabus zou af
en toe wel goed zijn.” Over de opening
van de reader is Nijman alleen niet zo te
spreken. “Zegt Van der Lugt nou echt
KRAM
‘Veel succes bij dit spannende avon-
tuur’!? Deze reader is toch niet voor 4
Havo bedoeld zeker?”
Verder is Bart Nijman wel tevreden met
de syllabus. “Het is natuurlijk belangrijk
om kort, bondig, duidelijk en precies te
kunnen schrijven zonder journalistieke
wetten als de 5 W’s & H uit het oog te
verliezen.” Maar of de syllabus ook een
goede basis is voor een schrijver bij ons
Utrecht? “Ja en nee. Nieuwsberichten
maken is natuurlijk maar één onderdeel
binnen de journalistiek. Het is een goed
FCJ-studenten stellen lespakketten
begin, maar kun je ook sfeer maken en
samen voor € 10.000,-
‘Deze reader is toch Enkele studenten van de FCJ naar uit de bus en gingen naar huis met
hebben tienduizend euro tienduizend euro. Daarbij krijgen ze profes-
niet voor 4 Havo in de wacht gesleept voor
sionele begeleiding van mensen binnen de
organisatie van Your World bij hun project.
bedoeld zeker?’ een zelf ontwikkeld project Psychologiestudent aan de Universi-
in het kader van Rotterdam teit Utrecht Younes vindt de winst terecht.
Jongerenhoofdstad 2009. De “We waren concreet, specifiek, hadden een
duidelijk doel voor ogen en wisten precies
weet je de juiste vragen te stellen als je studenten gaan onder andere hoe we dit konden. Daarnaast raakten Step-
een wethouder of wijkcommissievoor- lespakketten voor basisscholen hanie Broek en Neshon Veneziaan de jury
zitter spreekt?” samenstellen en een website met een fantastische presentatie.”
Met wat aanpassingen hier en daar is de ontwikkelen. Get 2 Know Me gaat onder andere les-
syllabus volgens de kenners uiteindelijk pakketten maken voor basisscholen, een
prima geschikt. Nathan Vos: “Verder DOOR ANNEMARIE MATERS website ontwikkelen en trainingen en ad-
niets dan lof voor deze syllabus.” viezen geven over integratieprocessen op
De gemeente Rotterdam organiseerde eind basisscholen. Eén van hun slogans: Wat
Docent Paul de Lange, verantwoorde- september Your World, een evenement een boer niet kent zou hij juíst moeten pro-
lijke voor de syllabus, is erg tevreden met voor jongeren om met elkaar een initiatief beren. “We zijn heel enthousiast en willen
het commentaar. “Volgens mij is de rea- te ontwikkelen waarmee zij de wereld wil- meteen aan de slag, maar we moeten eerst
der in grote lijnen erg goed en bruikbaar. len verbeteren. De acht studenten kwamen nog alles tot in de puntjes uitwerken”, aldus
Goed om te horen dat die mening wordt met hun project Get 2 Know Me als win- Younes.
gedeeld door beide heren. Hun opmer-
kingen nemen we mee bij het ontwik-
kelen van een nieuwe, verbeterde reader.
En ja, dan zullen we ook kijken naar de
‘tone of voice’. Die is zo hier en daar in-
derdaad erg schools.” Vanaf volgend jaar
ligt er namelijk een nieuwe reader in de
schappen. Deze zal meer aandacht geven
aan het ‘zachte nieuws’.
De winnaars van Your World staan te trappelen om te beginnen.
PADUAAN
NOVEMBER 2009
De SvJ als kennisfabriek?
Lector Pieter Broertjes: ‘We zijn er nog niet’
Lectoren vervullen een
soortgelijke functie als
hoogleraren aan een universiteit.
Voor veel docenten en studenten
op de School voor Journalistiek
is echter onduidelijk wat het
lectoraat van die opleiding
precies uitvoert. Paduaan sprak
daarom met bijzonder lector
Pieter Broertjes.
DOOR MERLIJN ENSING
Praktijkdieren Pieter Broertjes (hoofd-
redacteur Volkskrant) en Ad van Liempt
(NOS, VPRO) verbinden zich in 2006 als
bijzonder lector aan de School voor Jour-
nalistiek. Eén dag in de week doen zij daar
in het lectoraat ‘crossmedia content’ onder-
zoek naar de toekomst van de journalistiek.
De onderzoekers, inmiddels bijgestaan
door Piet Bakker, moeten kennis vergaren
over ‘het wezen van de journalistiek’ en een
beter zicht geven op de toekomst van de
journalistiek. In het plan van 2006 staat be-
schreven: “Het Kenniscentrum moet zich
een plaats verwerven met een optimaal uit-
zicht op die toekomst, op de eretribune, ter
hoogte van de middenlijn met een onbelem-
merde blik op alle uithoeken van het veld.”
In het lectoraat worden jaarlijks tiendui-
zenden euro’s gestoken, waarvan voor
onderzoek een deel extern gefinancierd
wordt. De in het verleden opgestelde doel-
stellingen zijn echter niet behaald en in een
onlangs verschenen managementreview
staat dat de aansluiting tussen het lecto-
raat en de opleiding nog onvoldoende is.
Waar staan jullie nu als lectoraat?
“We zijn er nog niet, dat is zeker, maar we
zijn ook pas ‘net’ begonnen. Een lectoraat in
het hbo is een heel nieuw fenomeen. Alles
wat wij doen is beperkt van tijd. Het is nu
eenmaal niet zo dat wij hier vijf dagen in de
week zijn. Het zal nog een paar jaar duren om
dat instituut van lector zichtbaar te maken.”
Kunt u verbeterpunten voor de toekomst
noemen?
“Docenten die niet aangesloten zijn bij
de kenniskring – met wie wij maande-
lijks om de tafel zitten – weten eigenlijk
niet precies wat wij doen. Je zou wat meer
bekendheid moeten geven aan het feno-
meen door eens te praten met alle on-
derwijscoördinatoren. Dat hebben we al
eens gedaan, maar dat is niet veel in drie
jaar tijd. Dat zou wat intensiever kunnen.”
Hoe probeert u studenten bij het
lectoraat te betrekken?
“De grote winst van zo’n lectoraat is dat wij
een soort vraagbaak zijn voor zowel docen-
ten als studenten. Van Liempt en ik staan
beiden middenin de praktijk, we beseffen
zelf niet eens dat we zoveel praktijkken-
nis hebben opgedaan in die vele tientallen
jaren in de journalistiek. Het is interessant
om dat in plakjes en brokjes terug te ge-
ven. We denken aan een spreekuur op een
vaste tijd, zodat studenten bij ons terecht
kunnen voor vragen over het vak. Zo’n
spreekuur zou een vorm kunnen zijn om
het contact met studenten te vergroten en
om als lectoraat zichtbaarder te worden. Nu
geef ik colleges aan eerste- en tweedejaars
en bezoek ik redacties in de bovenbouw.“
Zijn die colleges en bezoekjes niet te ver-
waarlozen?
“Ja, ik denk dat mijn collega Ad van Liempt
dat meer doet. Maar ik ga ook langs bij het
vak Deadline. Ik geef daar een beoordeling
op de kranten die tweedejaars maken. Vorig
jaar heb ik dat wat meer gedaan dan dit jaar.”
U was vorig jaar drie perioden afwezig
bij deadline.
“Ja, God, deadline. Als dat een keer mis-
gaat… Ik weet niet hoe belangrijk dat is.
Het contact is vorig jaar door omstan-
digheden verwaterd. We zijn hier niet
naartoe gehaald om docent te spelen,
want daar zijn er al genoeg van. Wij zijn
er om de poot van het kenniscentrum
op te richten. Om een versnelling te ge-
ven aan de school als ‘kennisfabriek’.”
Hoe ligt de verhouding tussen uw werk-
zaamheden voor de Volkskrant en als
lector hier?
“Zeven dagen per week ben ik hoofdre-
dacteur bij de Volkskrant, niet vier dagen.
Ik heb al een baan, dus ik zit eigenlijk niet
te wachten op een tweede of een derde
baan. Op dat verhaal zit spanning en daar
‘De SvJ loopt
absoluut achter en
heeft moeite het
kwaliteitssegment
te bedienen’
FOTO: ED VAN RIJSWIJK
hebben we het van tevoren over gehad:
mijn eerste verantwoordelijk is en blijft
de Volkskrant. Het wordt er alleen maar
zwaarder op, niet makkelijker, wat ook
wel is gebleken in de afgelopen drie jaar.
Wat hebt u in die drie jaar concreet
bereikt?
“Dat de mentale gesteldheid van een groep
docenten anders is. Els Diekerhof bijvoor-
beeld: zij heeft lang onderzoek gedaan
naar hoe valide bronnen op het internet
zijn en kan nu terugkijken op een publi-
catie van een serieus onderzoek. Het is
een mindset die je moet bereiken. Het
is niet een concreet iets. Als het kan lei-
den tot een publicatie, heb je iets bereikt.”
Ik bekijk het vanuit het oogpunt van de
student: zij betalen tenslotte college-
geld. Wat zien studenten ervoor terug?
‘Betere docenten en dus beter onderwijs.
Als een docent weer een keer onderzoek
doet en hij gaat dwars op zijn eigen stra-
mien staan, dan leidt die reflectie volgens
mij tot verdieping van de docent. Die
docent komt dan weer terug in het on-
derwijs en is dan niet iemand die twintig
of dertig jaar geleden de beroepspraktijk
heeft gezien. Studenten kunnen zo ook
niet zeggen dat hij/zij totaal niet is geïn-
formeerd over de laatste ontwikkelingen.’
Maar één publicatie op een totaal van
ongeveer zestig docenten, is dat niet bar
weinig?
“Het kost tijd, maar het zou volgens mij een
hele verkeerde conclusie zijn als je zegt: als
het zo is, dan moet je er maar mee stoppen.”
De kosten die er tegenoverstaan zijn
vrij hoog. Uzelf zit bijvoorbeeld in de
hoogste salarisschaal. Staat dat in ver-
houding tot wat wij er als student voor
terugkrijgen?
“Je krijgt er niet rechtstreeks iets voor terug,
dat klopt. Lectoren zijn niet ingehuurd om
studenten te doceren. Als het al een effect
heeft, dan is het een triple-down-effect.
Je probeert docenten op een wat hoger,
op de actualiteit gebaseerd niveau te krij-
gen. Ik probeer vanuit mijn praktische rol
als vraagbaak docenten zoveel mogelijk
te bedienen. Als je iemand zoals ik niet in
huis hebt, kun je ze veel moeilijker bevra-
gen. Of dat het waard is moet je aan het
College van Bestuur vragen, niet aan mij.”
Hoe staat de opleiding Journalistiek er
volgens u voor?
“De opleiding heeft het lastig als het gaat
om het bedienen van het kwaliteitsseg-
ment. Dat is absoluut een feit. We lopen
achter. Ik heb vertrouwen in het nieuwe
leerplan voor 2010, al zal dat nog wat moe-
ten worden aangescherpt. Daar kunnen wij
als lectoren met onze praktische kennis
een rol in spelen. Zo zijn we van plan een
canon over de journalistiek op te zetten.
Maar de kern is kennisoverdracht vanuit de
praktijk. Dat is waarvoor we zijn ingehuurd
en dat is volgens mij ook wat we doen.”
FCJ 3
‘Het rookbeleid
STELLING
is een lachertje’
Mark Blomsma
Minor Web en
multimediadesign
eens/oneens
“Ik vind het belachelijk dat je nergens
overdekt kan roken als het regent. In
de patio op de begane grond staat een
groot verboden te roken teken, maar
een meter verder staat wel een asbak. Ik
vind het ook vreemd dat ik daar altijd
personeel zie roken. Ik volg hier een
minor en kom van de Faculteit Natuur
en Techniek, daar zijn helemaal geen
regels voor buiten roken.“
Evanne van de Wetering
2e jaars Communicatie-
management
eens/oneens
“Ik rook zelf niet, maar de rode lijnen
voor het gebouw zijn me wel opgeval-
len. Ik snap de gedachte erachter niet
helemaal. Nu staat iedereen drie meter
verderop te roken en staat er nog een
hele menigte voor de deur. ”
‘Die rode lijnen?
Daar houdt niemand
zich aan’
Dora Spronk
teamleidster Facilitaire dienst
FCJ en FE
eens/oneens
“We doen als facilitaire dienst zoveel
mogelijk voor de rokers. Ik snap dat
het heel vervelend is om in de regen te
gaan staan met je sigaret, maar het is
verboden om onder een luifel te roken.
Een rokershok voor de school gaat ook
niet omdat we met de uitstraling van
de faculteit zitten; openbaar terrein, de
architect en ga zo maar door. De rode
lijnen voor de school zijn inderdaad wel
erg drastisch, maar zelf sta ik ook in de
regen te roken bij slecht weer.”
Jim van den Bos
2e jaars Journalistiek
eens/oneens
“Ik weet niet precies wat ze bedoelen
met rookbeleid. Die rode lijnen? Daar
houd niemand zich aan! Die hebben
helemaal geen nut. Af en toe komt er
een boze docent zeggen dat we buiten
de lijnen moeten roken maar twee
seconden later staat iedereen alweer
voor de deur van de school. Helemaal
als het slecht weer is, dan ga ik echt niet
in de regen staan roken.”
4 INTERVIEW

persvoorlichter
Pedro Salazar
‘Ik ga nooit met
een rode pen door
een interview’
Als we hoofdredacteur Johan Derksen van VI moeten geloven, zorgt
hij er hoogstpersoonlijk voor dat elk interview met een PSV’er van
alle aantrekkelijkheid wordt ontdaan. Onzin, bezweert Pedro Salazar-
Hewitt (50). De manager pers en communicatie van PSV vertelt over
wat zijn taak wél inhoudt.
DOOR CLAY RUPERTI

Terwijl op het trainingscomplex van PSV
een handvol supporters op de training
wacht, doet een waterig zonnetje haar ui-
terste best de temperatuur wat op te krik-
ken. De supporters hebben zich voor niets
aan de rand van het grasveld verzameld.
De selectie doet vandaag een duurloop in
het bos. Ook een verslaggever van Voetbal
International is niet op de hoogte. “Wordt
er hier nog getraind?”, vraagt hij aan Pedro
Salazar. “Niet? Is er wel een perspraatje?”
Ook dat moet Salazar ontkennen. “Maar je
CV
1984 - 1989 correspondent voor
Chileense krant ‘La Nacion’
1991 - 1997 correspondent voor
Spaanse sportkrant ‘Marca’
1993 - 1994 producer en
presentator bij KRO-programma ‘Meer
op zondag’
mag de trainer zo wel even aanschieten”, is
de persvoorlichter behulpzaam.
Het is de taak van Pedro Salazar in een no-
tendop. Als manager pers en communicatie
treedt de geboren Chileen in Eindhoven op
als tussenpersoon tussen club en pers. Sala-
zar is in het enorm gegroeide -en nog steeds
groeiende- medialandschap een onmisbare
brug tussen de media en PSV geworden.
“Behalve de grootte van het medialand-
schap is ook de concurrentie in medialand
enorm gegroeid”, vertelt Salazar in de kan-
tine van het trainingscomplex. “Er is veel
meer vraag naar exclusieve dingen. Vroe-
ger ging een journalist naar de wedstrijd,
misschien een keer naar de training, maar
dat was het. Nu lopen hier dagelijks ‘club-
watchers’ rond. Die kunnen niet even de
kleedkamer binnenlopen. Ik kan dat wel en
dus zit onze afdeling tussen de media en de
spelers in, om dat allemaal te coördineren.
Rode pen
Met de komst van de media-afdelingen bij
voetbalclubs kwam ook de kritiek vanuit de
media. Spelers zouden worden gehersen-
spoeld en de spaarzame pareltjes van inter-
views, waarin spelers eens niet in de door
de voorlichter voorgeschreven pas lopen,
zouden door die persvoorlichters met een
rode pen te lijf worden gegaan. Met name
VI-hoofdredacteur Johan Derksen wijst in
dit verband regelmatig met een beschuldi-
te zeggen: ‘jij mag vandaag niet praten’ of ‘jij
hebt dit gezegd, maar dat ga ik veranderen
want dat had je niet mogen zeggen.’ Nee zo
werkt het niet.”
Hoe werkt het dan wel, is de vraag die Sa-
lazar waarschijnlijk al had zien aankomen.
Inmiddels is op de eerste verdieping, waar
een klein perscentrum is gevestigd, ook de
hoofdredacteur van PSV Media Jeroen van
den Berk aan het werk gegaan. Hij maakt
onderdeel uit van het team van een man of
veertien dat de marketing en media-afde-
ling van PSV vormt. Salazar neemt een slok
koffie voordat hij de vraag beantwoordt.
“Alle interviews gaan in principe via mij.
Maar als een speler zelf een afspraak wil ma-
ken is dat zijn eigen verantwoordelijkheid.
De regel is dat ze het via mij doen, maar ik
kan ze niet verbieden met een journalist te
praten. Als een speler op eigen houtje een
afspraak maakt, is hij natuurlijk ook zelf
verantwoordelijk voor het resultaat. Ik kan
hem dan voorhouden wat de consequenties
voor hem en de club zullen zijn, maar als
hij erachter staat houdt mijn taak op. Ik ga
voldoening
‘NA EEN LEUK ARTIKEL
nooit met een rode pen door een interview.
Ik bespreek het resultaat altijd met de speler
en als hij zegt: ‘dat is niet waar’ of ‘dat heb ik
niet zo gezegd’, is het mijn taak om contact
op te nemen met de journalist. Dan vraag
ik hem of hij iets wil toevoegen of iets wil
veranderen zodat het in de juiste context
komt. Maar de speler is uiteindelijk verant-
woordelijk voor zijn eigen woorden.”
Scoringsdrift
Het is er, met het veranderde mediakli-
maat, voor Salazar niet gemakkelijker op
geworden. Met de komst van internet staat
snelheid voorop en verdwijnt de zorgvul-
digheid als journalistieke waarde meer en
meer naar de achtergrond. Dat heeft effect
op de spelers. “Ik merk dat een groot deel
van de spelers niet gecharmeerd is van de
media. Niet omdat ze kritisch zijn, maar
de onzorgvuldigheid is heel groot. Het
draait voor programma’s steeds meer om
het scoren en dat gaat dan over de rug van
onze spelers. De spelers worden daardoor
terughoudend en houden het contact met
de pers af. Ik moet dan aan de media een
nee verkopen en dat leidt er weer toe dat de
persvoorlichter de schuld krijgt. Dan houd
ík de boel af. Dat is niet waar, dat doen de
spelers zelf, dat zijn volwassen mensen.
Daarnaast heb ik er helemaal geen baat bij
om de pers buiten te houden. Hoe meer wij
in de media staan, met mooie foto’s met het

1997 - heden manager pers en

gende vinger richting Salazar. Ten onrechte,
meent Salazar. “Ik vind het altijd een hele
communicatie PSV eer als meneer Derksen zegt dat ik zoveel
macht heb. Dat heb ik namelijk niet. Als hij
2009 - heden lid van de werkgroep denkt dat dat wel het geval is, weet hij abso-
achter het Hollands-Belgische luut niet hoe het bij een club werkt. Ik heb
WK 2018-2022 de macht niet om tegen een speler of trainer
IS EEN SPELER BLIJ, Philips-logo erop, hoe beter.”
Salazar kan ook helemaal geen reden be-
ZIJN MOEDER TROTS denken de media buiten de deur te hou-
den. Waar journalistiek en communicatie
EN HEB IK HET de indruk wekken elkaar te bijten, spreekt
Salazar dat resoluut tegen. “Media en top-
GOED GEDAAN’ sport zou de meest fantastische combinatie
PADUAAN
NOVEMBER 2009
machtspositie
‘DE SPELER IS
VERANTWOORDELIJK
VOOR ZIJN EIGEN
WOORDEN’
moeten zijn die je kunt bedenken. We heb-
ben elkaar ook nodig. We zitten in elkaars
wereld en moeten samenwerken. Daarvoor
probeert mijn communicatieafdeling de
juiste voorwaarden te scheppen. Het is in
de voetbalwereld enorm belangrijk dat je
de regie in handen houdt. Je moet als club
de bron zijn van alles. Goed nieuws, slecht
nieuws, crisisnieuws. Als je niet meer zelf
de bron bent, wordt het verhaal voor je ge-
maakt. Dan krijg je een verhaal met halve
waarheden. Want alleen wij kennen de
waarheid. Die proberen we altijd zo snel en
duidelijk mogelijk naar buiten te brengen.”
Voor dat naar buiten brengen van nieuws,
maken steeds meer clubs tegenwoordig ge-
bruik van clubmedia. Ook PSV. Veel nieuw-
tjes gaan direct de website op. Nóg een me-
dium. En dat in een persklimaat dat wordt
gekenmerkt door een overvloed aan media.
Maar volgens Salazar is deze communica-
tiestroom vanuit de club geen concurrent
voor de overige media. “Wij gebruiken
onze zogenaamde ‘new media’ niet om de
concurrentie aan te gaan. De website nu is
wat het persbericht vroeger was. Alleen be-
FOTO: ALEX VAN KNIPPENBERG
ter aangekleed. Voor journalisten is dat ide-
aal. Die kunnen pakken wat ze pakken wil-
len. Quotes, beeldmateriaal, het ligt zo voor
het oprapen. Wij zijn geen concurrent voor
externe media, simpelweg omdat zij niet
met ons kunnen concurreren. Wij maken
het nieuws, wij zijn het nieuws. Ik weet iets,
PSV-TV zit naast mij en die weet het ook.”
Als voormalig journalist weet Salazar wat
de mensen met wie hij nu samenwerkt be-
weegt. Hij weet wat het is om uren op een
accreditatie te wachten of geen respons te
krijgen op een interviewverzoek. “Ik heb
alle facetten van journalistiek bedreven. Ik
weet wat een cameraman nodig heeft, hoe
het er bij de radio of de krant aan toe gaat.
Bij het opzetten en uitwerken van mijn
denkwijze heeft het wel geholpen dat ik
journalistieke ervaring heb. Maar het is net
als bij goede voetballers. Maradona was een
geweldige speler, maar geen goede trainer.
Het is niet bepalend.”
Het werk van Salazar gaat ondertussen ge-
woon door. Zijn iPhone rinkelt, hij is nodig.
Salazar is een persvoorlichter die zijn werk
aan de voorkant doet. Het publiek kent
hem, hij zit overal bovenop. Een intensieve
baan. “Wij willen alles weten. Dat lukt niet
altijd, maar dat hoeft ook niet. Als je intern
maar wel op de hoogte bent van wat er bin-
nen de club gebeurt. Collega’s van kleinere
clubs lezen nog wel eens iets in de krant.
Hier kan dat niet. Ik ben constant in contact
met het team. Je hebt een vertrouwensband
nodig. Ze vertrouwen mij als ik ze overhaal
aan een interview mee te doen. En als er
dan een leuk artikel met een mooie foto uit-
komt is de speler blij, zijn moeder trots en
heb ik het goed gedaan.”
INTERVIEW 5
GASTCOLUMN
Iedere maand neemt iemand uit het beroepenveld de pen ter hand
om zijn/haar ervaringen met de journalistiek of communicatie te
delen. Deze maand PR-consultant Charly Lammers van Toorenburg
over mediatraining.
Mediatraining: zegen of vloek?
E en persinterview is een kijkje in de wereld van iemand anders. De journalist
wil weten wat iemand doet, wat hem of haar beweegt. Maar al te vaak komt
het niet tot een uitwisseling van informatie en is de geïnterviewde of woord-
voerder in de praktijk een buffer tussen een organisatie en de media. Vaak krijgen
mediatrainingen daarvan de schuld. Geïnterviewden gaan trucjes toepassen in plaats
van een open gesprek voeren. Dat aangeleerde gedrag heeft vaak zo’n invloed op het
eindresultaat, dat het de noodzakelijke werkrelatie met de pers eerder bederft dan
goed doet. En bij de televisiekijker of krantenlezer ontstaat gemakkelijk het beeld dat
iemand iets te verbergen heeft.
Ook binnen de sport wordt er veel aandacht besteed aan het aanleren van woordvoe-
ringstrucjes. Neem de huidige generatie profvoetballers. Deze groep wordt omgeven
door sportpsychologen. Alleen als voetballers goed in hun vel zitten, zelfvertrouwen
hebben en van hun eigen kracht uitgaan, komen ze op het veld goed uit de verf. Ze le-
ren de reputatie van de tegenstander te negeren, hun angsten te beheersen en de ruim-
te op het veld vrijmoedig te pakken. Daarnaast verwacht een coach van een speler dat
hij de wedstrijd ‘leest’. Gek dat spelers en coaches al deze lessen meteen vergeten als
ze de pers te woord staan. Het uitgangspunt is angst en dat zie je aan hun ogen. Dit
terwijl het hier toch ook gaat over een vorm van topsport. Zo moet een geïnterviewde
bijna altijd onder druk presteren. De journalist wil veel en vooral in korte tijd. Daar-
naast moet het verhaal helder zijn, een goede indruk geven en de journalist/lezer/
kijker moet er iets aan hebben. De pers van de juiste informatie voorzien, is werken
onder druk en prestatiegericht. Een prestatie die je ondanks je eigen valkuilen moet
verrichten. En reken maar dat valkuilen onder druk extra worden uitvergroot: ieder
voordeel ‘heb’ namelijk zijn nadeel.
‘Iedereen kent het beeld van iemand die
met zijn mond het ene zegt en met zijn
ogen of lichaam iets anders’
Sporter, bobo, of directeur, als ik woordvoerders voorbereid op een persinterview,
zorg ik ervoor dat de persoonlijke valkuilen snel boven water komen. Als die eenmaal
op tafel liggen, kan de trainee zichzelf tijdens een gesprek controleren en coachen. De
basis van goede woordvoering namens je organisatie is dat je zelf goed in je vel zit.
Hoe voorkom je dat je verstijft en hoe leer je ontspannen, abstraheren, ademhalen,
concentreren en bewegen? En dat alles op gevoel. In mijn trainingen gebruik ik geen
camera’s, dat leidt maar af. Een perstraining is een cursus in authentiek blijven en dat
gevoel steeds weer kunnen oproepen.
Vanzelfsprekend zijn een goede in-
houdelijke voorbereiding en kennis
cruciaal, maar ik ben er niet om te
overhoren. Een relatie is gebaseerd
op vertrouwen en vertrouwen ont-
staat bij de gratie van overtuiging,
authenticiteit en congruentie. Dit
laatste is de overeenstemming tus-
sen denken, voelen, houding en
spreken, zeg maar het tegenover-
gestelde van liegen. Iedereen kent
het beeld van iemand die met zijn
mond het ene zegt en met zijn
ogen of lichaam iets anders. Daar
prikt iedereen doorheen.
In het afgelopen jaar is er veel
gezegd over het nieuwe on-
dernemen, dat transparant en
authentiek moet zijn. Het nu
nog creëren van menselijke ant-
woordrobots die op basis van
aangeleerde trucjes dertien in
een dozijn verhalen vertellen, is
de klok achteruit zetten.
Charly Lammers van Toorenburg
 6 STUDENT IN DE PRAKTIJK

‘Het is een soort koken zonder recept’

Oud-student Frits van Exter is sinds een jaar hoofdredacteur van Vrij Nederland

Toen Frits van Exter naar de enige krant waar nog voldoende werk was.”
SvJ in Utrecht ging, vond hij Trouw was voor Van Exter een enorme
leerschool, hij ging er terug naar de basis-
de journalistiek ‘wel leuk’. Hij journalistiek. “Ik werd verslaggever van
had geen flauw benul van de Amsterdam en scharrelde door de stad met
succesvolle loopbaan die hem mijn opschrijfboekje. De journalistiek is
soort koken zonder recept. Je hebt een
hoofdmaaltijd en daarvoor heb je verschil-
lende ideeën. Je wil graag een interview,
een goede reportage of een mooi fotodocu-
ment. Voorin wil je de actualiteit, achterin
de cultuur. Als je het goed doet, dan maak je

NEDERLAND
te wachten stond. Van Exter is voor mij een alibi om mensen te kunnen iedere week weer een lekkere maaltijd, een
ontmoeten en de samenleving te ontdek- goed tijdschrift, van al die ingrediënten. Dát
jarenlang hoofdredacteur van

DEN BOGAARD/VRIJ
ken.”
Trouw geweest. Nu staat hij aan Van Exter ging naar eigen zeggen steeds
het roer bij Vrij Nederland. meer van de lezers en de krant houden. Op
een gegeven moment kwam er een plek in
is de magie van een tijdschrift.”
Als Van Exter naar de toekomst van de
journalistiek kijkt, neemt hij het woord
‘dodenbomencrisis’ in de mond. “Het is

“
DOOR LISANNE VAN SADELHOFF de hoofdredactie vrij. Dit heeft hij negen allemaal kommer en kwel. Maar voor de

FOTO: LHANS VAN

Een grote, lange tafel in de kantine met al-
lemaal dagbladen erop. Dat is het eerste wat
Van Exter (54) zich kan herinneren van de
School voor Journalistiek, waar hij in 1974
ging studeren. “En ’s ochtends waren al die
dagbladen meteen weg. Alleen Trouw bleef
liggen, die was toen absoluut niet populair.
Ik las die krant ook niet. Vond het een raar,
stom en christelijk dingetje.”
Volgens Van Exter was hij ‘een klassiek
geval’ dat niet wist wat hij na de middel-
bare school moest doen. “De journalistiek
kwam het dichtst in de buurt voor waar ik
enigszins talent voor zou kunnen hebben:
schrijven. Deze opleiding was voor mij een
tussenoplossing.” Een tussenoplossing die
drie jaar heeft geduurd. Na zijn afstuderen
kwam Van Exter, net zoals veel van zijn
jaargenoten, bij Trouw terecht. “Het was
niet zozeer dat ik daar graag naartoe wilde,
absoluut niet. Trouw was zo ongeveer de
jaar gedaan. Daarna vond hij het tijd voor
vernieuwing. “In zo’n baan als hoofdredac-
teur is op een gegeven moment je houd-
baarheid voorbij. Bovendien was Trouw
ook een grote fabriek: je produceert bijna
Frits van Exter iedere dag en er zitten meerdere lagen in.
Als hoofdredacteur van een krant ben je
meer een kleine manager, je zit niet zo dicht
‘DE JOURNALISTIEK IS op de inhoud.”
Van Exter verliet de dagbladjournalis-
VOOR MIJ EEN ALIBI tiek om naar de tijdschriftwereld te gaan.
OM MENSEN TE Vrij Nederland werd zijn nieuwe kindje.
Het was er wat kleiner, waardoor hij als
KUNNEN ONTMOETEN hoofdredacteur overal wat dichter bovenop
zat. Door naar een tijdschrift te gaan, proef-
EN DE SAMENLEVING de Van Exter aan een totaal andere, nieuwe
wereld. “Als tijdschriftenmaker moet je een
TE ONTDEKKEN’ publiek vermaken dat al goed geïnformeerd
is door dagbladen. Daar moeten wij met
Vrij Nederland overheen gaan.”
Een goed tijdschrift is als een lekkere
maaltijd, volgens Van Exter. “Het is een
nieuwe generatie journalisten die nog moe-
ten afstuderen zal het goedkomen, daar ben
ik van overtuigd. Degenen die altijd twijfel-
den of ze de journalistiek wel in wilden, zul-
len iets anders gaan doen. De journalisten
die het écht graag willen, komen wel op hun
plek terecht.”
Wanneer Van Exter een CV binnen-
krijgt van een sollicitant, kijkt hij eerst naar
wat diegene naast de studie heeft gedaan.
“Bij mijzelf heb ik erg gemist dat ik met-
een na de middelbare journalistiek ging
studeren en na mijn studie meteen de be-
roepspraktijk inging. Ik vond mezelf heel
erg bleu. Als ik het over zou moeten doen,
zou ik een andere opleiding erachteraan
of iets in het buitenland hebben gedaan.
Alles wat bijdraagt aan geestelijke bagage,
algemene ontwikkeling en mensenkennis
is meegenomen. Als jonge journalist moet
je zorgen dat je meer ‘mos op je steen hebt.
Om het zo maar even te zeggen.”

EVEN BELLEN MET

‘De documentaire is uit pure wanhoop ontstaan’

De ouders van interviewer Frénk van der Linden
zijn veertig jaar geleden gescheiden en hebben
sindsdien geen woord meer met elkaar gesproken.
Van der Lindens vak werd afgelopen halfjaar een
middel om zijn ouders weer in gesprek te krijgen,
wat resulteerde in de documentaire ‘Verloren
Band’.
DOOR LISANNE VAN SADELHOFF
FOTO: RONALD HOEBEN
worden. Het was voor mij intensief om mijn ouders te interviewen.
Er zit een ongelooflijke sensitiviteit aan vast. Het was zo fragiel en
zo dichtbij. Elke beweging voelde voor mij alsof ik een olifant in
een porseleinkast was.
Mijn ouders zijn op een heel pure, authentieke manier neer-
gezet. Na de première op het Nederlands Filmfestival kwamen er
mensen naar mij toe die zeiden: ‘Het is zowel voor de kijker als
voor jou als zoon onmogelijk tussen deze twee mensen te kiezen.’
Dat is ook zo. Het is een te complex verhaal. En het is een klein
drama, dat eigenlijk universeel is.

In de eerste plaats was het mijn missie om mijn ouders na al die

“Toen ik hoorde dat mijn moeder Alzheimer had, besefte ik dat er
niet veel tijd meer over was om mijn ouders on speaking terms te
krijgen. Ik kwam op het idee mijn vader en moeder los van elkaar
voor de camera te interviewen. Dan kunnen ze als het ware tegen
Frénk van der Linden; elkaar praten, zonder dat ze aan één tafel hoefden te zitten. Het
was de laatste oplossing. De documentaire is puur uit wanhoop
interviewer voor de NCRV, ontstaan.
het Gesprek, RTV-Noord Tijdens de opnames zei mijn regisseur en tevens beste vriendin
Gisela Mallant telkens tegen me: ‘Denk erom, ik wil de zoon zien,
Holland, NPS-radio en het niet de interviewer.’ Ik vond het moeilijk om uit mijn rol als inter-
Parool viewer te stappen. Als journalist heb je een gereedschapskist met
interviewtechnieken. Soms is dat de botte bijl en andere keren is
dat een pincetje waarmee je iets uit iemands hart plukt. Als iemand
jou die instrumenten uit handen slaat, kun je alleen maar met je
hart spreken.
Daardoor is ‘Verloren Band’ echt het product van een zoon ge-
jaren weer met elkaar in gesprek te brengen. Op kilometers afstand
daarvan heb ik gedacht: zou dat ook een goede film opleveren?
En verdomd, dat is gelukt. Doordat ik deze documentaire heb
gemaakt begrijp ik mijn ouders beter. En als je kunt begrijpen, kan
je ook vergeven. Eerst voelde het alsof ik in een iglo woonde, dat
mijn emoties op ijs lagen. Nu kan ik ze veel beter uiten. Einde-
lijk. Wat dat heeft opgeleverd? Heel wat. Ik heb niet alleen mijn
angsthazerij aan de kant gezet maar ook mijn vriendin ten huwelijk
gevraagd. Dat het mis is gegaan tussen mijn ouders, wil niet zeggen
dat het ook mis gaat tussen ons.
De film is in de familie ingeslagen als een bom. Er is na de
filmpremière ontzettend veel gebeurd. Daarom koos ik ervoor het
einde toch te veranderen. Je ziet wel het einde dat ik eerst had in de
documentaire, maar er komt nog iets achteraan. Meer ga ik er niet
over vertellen. Je moet maar gewoon kijken.”
De documentaire was 16 november op tv te zien en is nu te bekijken via
uitzendinggemist.nl.
PADUAAN
NOVEMBER 2009
HET GEZICHT ACHTER 7

‘Bij ons thuis moest

het altijd gezellig zijn’
Ik hou helemaal niet van personeelsuitjes, daar zijn veel te veel mensen bij elkaar. Ik ga ook
nooit mee als ze vanuit school iets organiseren. Je bent dan met twintig man op stap en je
trekt toch enkel op met de mensen die om je heen zitten. Deze tekening is een schets van
een foto. Ik was met drie collega’s, tevens vrienden, drie jaar geleden een weekendje naar
België. Dat vind ik wel gezellig. Een grote barbecue, lekker eten en drinken.

“
DOOR ANNEMARIE MATERS EN SUZANNE LOMMERS

Mijn vader werkte bij Heine- kroeg geopend werd hebben

ken; hij gaf financiële advie- we daar voornamelijk geze-
zen aan kroegen. Mijn moeder ten. In dienst organiseerden
was voornamelijk een huis- we onder andere dagen voor
vrouw die ‘s middags klaar zat gehandicapten, misschien
met de thee. Samen hadden dat  toen mijn interesse in
ze voor mij bedacht dat ik wel de sociale sector ontstaan is.
arts kon worden, maar dat zag Ik ging na mijn dienstjaren
ik niet zitten. Ik kan helemaal naar de Sociale Academie in
niet tegen bloed, zelfs niet Amsterdam. Ik ben vervol-
op televisie. Ik wilde priester gens eerst een aantal jaren
worden toen ik klein was, heel in de jeugdhulpverlening
even maar. werkzaam geweest, als hulp-
Als je een vervelende puber verlener en ook als coördina-
wilde, dan moest je mij heb- tor. Daarna heb ik pensions
ben. Als 14-jarig jongetje opgericht voor thuislozen
ging ik in de middag naar het en ben ik een tijd directeur
strand en dan was het gezel- geweest van een verzorgings-
lig, dus bleef ik ook ‘snacht en tehuis.”
de dag daarop. Zomaar twee In die tijd werd ik ook
FOTO: LISA MATULESSYA

dagen weg. In die tijd had- gevraagd om wat lessen te

den we nog geen mobieltjes.
Dit is best lastig geweest voor
mijn ouders, maar ik kreeg
niet alleen op mijn donder.
We praatten over het hoe en
waarom.
Ik ben een Schorpioen
en mijn ascendant is ook Schorpioen, dus eigenlijk ben ik
een dubbele Schorpioen. Nu geloof ik helemaal niet in dat
horoscoop-achtige gedoe, maar ze zeggen dat Schorpioenen
erg koppig zijn. Het feit dat ik koppig ben kan frustrerend
zijn. Een klein stom voorbeeldje, meer een metafoor: ik rijd
op een stoplicht af, zie dat hij op rood springt, maar ik wil
toch doorrijden. Dan zie ik achter mij een politiewagen,
maar toch rijd ik door. Ik denk dan: ik wilde het toch al doen
dus doe ik het. Dan nog stoppen vind ik ook zo lullig, die
politieagent weet ook wel dat ik door wilde rijden. Achteraf
ben je boos op jezelf, het kost toch vijftig euro. Mijn koppig-
heid speelt tegenover mijn familie wel erg, daar wordt ook
appèl op gedaan.
Tussen de vrouwen
Ik ben geboren in Utrecht. Toen ik drie was verhuisden we
met het gezin naar Alkmaar. Het was thuis altijd heel gezel-
lig, er kwamen veel mensen over de vloer en er was lekker
eten. Ik was één-na-oudste, met een oudere zus en twee jon-
gere zussen. Ik ben dus in een huis vol vrouwen opgevoed
en dat was te merken. Over alles werd gekibbeld: pindakaas
of hagelslag, wie doet de afwas, dat soort dingen. Veel vrou-
wenverhalen kreeg ik niet mee, maar mijn leven stond wel
altijd in het teken van die vrouwen. Dat heeft mij toch wel
een beetje gevormd. Het is lastig om het te koppelen aan een
karaktereigenschap, maar het heeft zeker invloed gehad op
wie ik nu ben. Mijn zussen en ik sliepen vroeger op dezelfde
etage. Ik weet nog goed dat we daar altijd de deuren open lie-
ten staan, dan konden we via de gang nog met elkaar kletsen.
Mijn ouders hadden niet echt een bepaalde levenswijze;
maar gezelligheid in het huis stond altijd centraal. Ik dacht
wel eens: ‘moet dat nu weer?’ Ja dus. Maar het kan niet altijd
gezellig zijn, Met mijn zussen kon ik hier altijd goed over
praten, die dachten er ook wel hetzelfde over. Het is zeker
iets dat ik waardeer in mijn opvoeding, maar het àltijd gezel-
lig maken is niet iets wat ik in de opvoeding van mijn eigen
kind heb doorgevoerd. Dat is nu sowieso lastiger, want ik
ben sinds twee jaar gescheiden.
Ik heb één zoon van 21, hij woont bij mij in huis op de
bovenverdieping. Hij is nu bezig zijn eigen ICT- bedrijfje op
te richten en daar praten we veel over. Hij is direct en eigen-
wijs, maar staat ook open voor adviezen die ik hem op basis
van mijn levenservaring kan geven. Mijn zoon lijkt niet op
mij of op zijn moeder, hij is helemaal zichzelf.
Sociale Academie
Toen ik achttien was moest ik in dienst. Dat was heel apart
en een verloren tijd. Ik was niet zo goed in schieten, dus
zetten ze mij bij personeelszaken neer. We hadden daar vijf
dagen en avonden per week niets te doen, maar toen er een
geven op de Hogeschool
van Amsterdam en zo ben ik
daarna via mijn buurman de
Hogeschool Utrecht inge-
rold, terwijl ik altijd dacht dat
lesgeven niets voor mij was.
Ik had het idee dat docenten
studenten afkatten om het afkatten. Ik ben bij de FEM be-
gonnen, kwam later bij de FCJ waar het ‘Trosgevoel’ heerste;
iedereen kende iedereen. In die tijd werkten docent en stu-
dent samen nu zitten we in een periode van centralisatie. We
groeien. Dit geeft toch het gevoel dat het allemaal wat onper-
soonlijker wordt, dat vind ik soms wel jammer.
Als er iets met een student is probeer ik diegene altijd
zo goed mogelijk te helpen en ik geef niet zo vaak een waar-
deoordeel als iemand iets verkeerds doet. Ik alleen maar
zeggen ‘goh meid hoe is dat nou gekomen?’ Ik denk dat dit
een reden is dat studenten mij aardig vinden. Ik ga ver als ik
iemand wil helpen, maar als ik het gevoel heb dat iemand
tegen mij liegt, dat ik gebruikt word, houdt het op. Dan gaat
het gevoel uit en word ik helemaal koud.
Paduaan spreekt maandelijks met medewerkers van
de Faculteit Communicatie en Journalistiek. In deze
interviews ligt de nadruk niet op didactische perikelen,
maar op de mens achter de docent of manager. Deze
maand studiecoördinator, lid van de examencommissie
en docent communicatie Maurits van Miltenburg (56).
PADUAAN
NOVEMBER 2009
Wat gebeurde er op 20 april 2000?
DOOR CLAY RUPERTI
W at je ziet op deze school is dat er een
duidelijke visie op de journalistiek is,
maar dat men nog niet goed weet hoe deze
visie in het onderwijs te vertalen.” Peter Ru-
epert was duidelijk in zijn oordeel, ruim ne-
gen jaar terug. De docent Externe Betrek-
kingen was als externe onderzoeker door de
School voor Journalistiek aangetrokken om
de afdeling Planning en Organisatie (P&O)
door te lichten. Zijn adviezen voor verbete-
ringen blijken nog onveranderd actueel.   SvJ nagedacht over verbeteringen in het on-
Het meest in het oog springende voor-
stel van Ruepert was van de veelheid aan
kleine vakken af te stappen en die zoge-
noemde ‘eenpuntsvakken’ samen te voe-
gen tot grotere modules. Zo zouden de
vakken nieuwsbericht, verslaggeving en
interviewen best onder een enkele noemer
bij elkaar kunnen worden gebracht. En een
opdracht voor Economie moet zo in elkaar
gezet worden, dat het te schrijven achter-
grondartikel ook aan de eisen voldoet van
het vak opbouw, dat destijds nog werd ge-
geven.  jaar twee valt, zoals het er nu uitziet, het on-
Het viel Ruepert tijdens zijn tijdelijke
verblijf op de SvJ direct op dat de school
een creatieve en levendige sfeer uitdroeg,
die volgens hem niet alleen kenmerkend
was voor de journalistiek maar  ook voor
de wijze waarop de organisatie van het on-
derwijs plaatsvond. “Planning vindt plaats
Die verdient een bloemetje...
Iedere maand krijgt iemand de
gelegenheid om een medestu-
dent, docent of medewerker te
verrassen met een bloemetje.
Het bloemetje gaat deze maand
naar: Homaira Nakhat
Dastgirzada.
Ze is bijna ieder dag te vinden in de medi-
atheek. Donkere haren en een grote glim-
lach. Homaira werkt nu bijna anderhalf
jaar in de mediatheek van de FCJ. Volgens
docent Herman van der Meer verdient
deze dame absoluut een bloemetje. “In de
mediatheek werkt Homaira echt beneden
haar niveau. Ze moet nog beter Nederlands
leren spreken, maar heeft absoluut kwali-
teiten.” De uit Afghanistan afkomstige Ho-
maira is eigenlijk juriste.
Homaira is aangenaam verrast met het
enorme boeket dat ze van Herman over-
WAT EEN TOESTAND
FOTO: LISA MATULESSYA
aan de hand van gewoontes, afspraken en
interne onderhandelingen. Vooral dat on-
derhandelen is typisch te noemen. Door
het smalle gebied waarin de SvJ onderwijst
is er een grote hang naar consensus. Die is
door de jaren heen een deel van de cultuur
geworden. Naar mijn mening schiet die
consensus af en toe te ver door en staat het
snelle resultaten in de weg.”   Kilometershoge hakken waarop niet te lopen valt? Ach...alles om erbij te horen.
Ook vandaag de dag nog wordt op de
derwijssysteem. Op 29 september rolde bij
de beleidsmakers het basisdocument voor
de ontwikkeling van een nieuw leerplan
uit de printer. Een belangrijk punt daarin:
vakken samenvoegen. In de plannen is geen
plaats meer voor de grote hoeveelheid vak-
ken en vakjes waaraan studenten nu nog in
de eerste twee jaar worden onderworpen.
In het eerste jaar zullen alle activiteiten mo-
gelijk worden ondergebracht in een van vier
geformuleerde onderdelen: kennis, media,
vaardigheden en een beroepsproduct. In
derdeel media weg.   tafel vol met halve liters bier ervoor. Muisstil. De vrouwen
Het was dus niet voor niks dat Peter
Ruepert in 2000 signaleerde dat snelle re-
sultaten op de SvJ nog wel eens in de weg
werden gestaan. Negen jaar nadat hij met
zijn advies kwam, is er in elk geval een plan
dat de ideeën van Ruepert eer aan doet.
handigd krijgt. “Je maakt mijn dag helemaal
goed!”, zegt ze stralend.” Als het aan Ho-
maira ligt, zit ze nog wel even op de FCJ.
“Ik heb wel pogingen gedaan om weer als
jurist te beginnen, maar ik heb het voorlo-
Z.O.Z. 8
STUDENTENCOLUMN
Blubberarmen en voetbalgeluk
D e avond viel uren geleden in Preston (Groot Britannië, red.). Mijn maag
schreeuwt om eten. Afwachtend stap ik een pub binnen. Buiten wordt
reclame gemaakt voor de Beer + Burger. Ik besluit het erop te wagen. ‘What
kina’beer, mate?’ vraagt de barman in een tempo sneller dan de 100 meter van Usain
Bolt. Paniekerig kijk ik naar de tap. “A Carlsberg please.” Dat was het dan. Mijn eerste
gesprek in Preston, Verenigd Koninkrijk. Later op de avond plof ik doodmoe neer
op mijn bed. De verwarming kraakt. Er beweegt van alles. Geluiden van een verlaten
huis. De volgende morgen heb ik geen brood. Het handje kraanwater smaakt naar
chloor. Hoe ga ik hier de komende 4,5 maand overleven?
Twee maanden later ben ik de vis en is Preston het water. De pub van de eerste avond
blijkt de Adelphi te heten en is nu mijn stamkroeg, de supermarkt verkoopt gewoon
pindakaas, na de introductieweek voor eerstejaars (freshers’ week) kwamen drie re-
‘Voetbal kijken is hier niet voor
de lol. Het is een religie’
laxte huisgenoten binnenstommelen en op zaterdagmiddag gaan we traditioneel naar
de plaatselijke voetbalclub; Preston North End FC. Met een bijna-Nederlands woord
is de omschrijving voor mijn gevoel op dit moment het meest treffend: gesetteld.
Een nachtje stappen spoelt de waan dat het cultuurverschil nihil zou zijn echter
volledig weg. Lopend over straat zie je overal waar je kijkt vrouwen. In weinig kleren.
Heel weinig kleren. Bijna geen kleren. Het feit dat we regelmatig de quiz ‘draagt
ze een riem of is het een rokje?’ spelen zegt voldoende. Werkelijk ieder meisje
met elk figuur draagt dezelfde stijl: bloot en strak. Een panty? Nooit van gehoord.
Blubberarmen die in rollen over het jurkje kruipen? Geen probleem. Van zelfkritiek
hebben Engelse vrouwen weinig begrepen. Van het woord pasvorm nog minder. In
het Engels toch een eenvoudig te onthouden woord: fit. Ook het schoolsysteem is
wennen. Ik mis geen aardappelen, groente en vlees met een kuiltje voor
de jus. Waar ik wel naar snak is mijn pen, papier en opnameapparaat.
Het is in Preston mijn debuut op de universiteit en ik ben blij dat het
maar een paar maanden is. De dikbetaalde docenten geloven name-
lijk niet zo in het leren van journalistiek in de praktijk. Klasgenoot
Dave meldde me dan ook woedend: ‘I’ve done broadcasting for two
years now, and I’ve literally never touched a camera. Really,
really boring.’ We moeten ons maar beheersen. Het blijft bij
eindeloos lezen, lezen en nog eens lezen. Toch zijn er genoeg
heerlijke ontdekkingen. Dat is voornamelijk de zaterdag. De
gemiddelde Engelsman kijkt dan drie voetbalwedstrijden.
Dit gaat volgens een vast ritueel. Op de bank in de pub, een
achter slot en grendel. Voetbal kijken is hier niet voor de lol.
Het is een religie. Na mijn eerste ‘Football saturday’
werd ik gelovig. Sindsdien bezoek ik elke zaterdag de
heilige mis. Genieten.
Enzo van Steenbergen, derdejaars Journalistiek
BEDANKT COLOFON
Hoofdredacteur
Merlijn Ensing
Adjunct
Annemarie Maters
Art director
Suzanne Lommers
Eindredacteur
Milan Nieweg
FOTO: LISA MATULESSYA
Beeldredactie
Lisa Matulessya
Medewerkers
Marleen Hoogendoorn, Clay
Ruperti, Lisanne van Sadelhoff,
pig nog naar mijn zin in de mediatheek, dat
komt vooral door het contact met de do-
Mark Schoones, Enzo van
centen en studenten.” Maar voor altijd op Steenbergen
de FCJ blijven? “ Nee, je moet altijd vooruit contact: paduaan.fcj@gmail.com
blijven kijken naar betere kansen.”