Το πιο μελαγχολικό ποίημα

Μπορώ να γράψω το πιο μελαγχολικό ποίημα απ' όλα απόψε...

Να γράψω, για παράδειγμα : "Η νύχτα είναι γεμάτη αστέρια

και τα αστέρια, μπλε, τρεμοσβήνουν στο διάστημα...."

Ο νυχτερινός άνεμος στροβιλίζεται και τραγουδά.

Μπορώ να γράψω Το πιο μελαγχολικό ποίημα απ' όλα απόψε...

Την αγάπησα, και κάποιες φορές με αγάπησε κι αυτή.

Νύχτες σαν κι αυτή, την κράτησα στα χέρια μου.

Τη φίλησα τόσες πολλές φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.

Με αγάπησε, κάποιες φορές την αγάπησα.

Πως θα μπορούσα να μην είχα αγαπήσει τα μεγάλα, γαλήνια μάτια της;

Μπορώ να γράψω Το πιο μελαγχολικό ποίημα απ' όλα απόψε...

Να σκεφτώ πως δεν την έχω. Να νιώσω πως την έχω χάσει...

Να ακούσω την ατέλειωτη νύχτα, πιο ατέλειωτη χωρίς αυτή...

Και το ποίημα πέφτει στην ψυχή ενώ δροσίζει το γρασίδι.

Τι σημασία έχει που η αγάπη μου δεν μπόρεσε να την κρατήσει.

Η νύχτα είναι γεμάτη αστέρια κι αυτή δεν είναι μαζί μου.

Αυτό είναι όλο. Μακριά , κάποιος τραγουδάει. Μακριά...

Η ψυχή μου είναι χαμένη χωρίς αυτή...

Όπως όταν την έγερνα κοντά μου, τα μάτια μου την ψάχνουν.
Η καρδιά μου την ψάχνει κι αυτή δεν είναι μαζί μου...

Η ίδια νύχτα που χλωμιάζει τα ίδια δέντρα.

Εμείς, αυτοί που ήμασταν, δεν είμαστε πια οι ίδιοι.

Δεν την αγαπώ πια, ειλικρινά, μα πόσο πολύ την αγάπησα...

Η φωνή μου έψαξε τον άνεμο να ακουμπήσει το αφτί της.

Κάποιου άλλου... Θα είναι κάποιου άλλου. Όπως τότε

που ανήκε στα φιλία μου.
Η φωνή της, το ανάλαφρο κορμί της. Τα απέραντα μάτια της...

Δεν την αγαπώ πια , ειλικρινά, μα ίσως την αγάπησα.

Η αγάπη είναι τόσο μικρή μα και η λήθη τόσο μεγάλη...
Γιατί νύχτες σαν κι αυτή την κρατούσα στα χέρια μου,
η ψυχή μου είναι χαμένη χωρίς αυτή...

Ωστόσο αυτός μπορεί να είναι ο τελευταίος πόνος που μου προκαλεί

και αυτό να είναι το τελευταίο ποίημα που γράφω γι' αυτή...

Pablo Nerouda

Την μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας

Την μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας,

στην σιωπή της νύχτας,
όταν μονάχο του φρενιάζει το φεγγάρι,
κι οι εραστές ξαπλώνουν
αγκαλιά με τη θλίψη τους,
παιδεύομαι το φώς να τραγουδήσω,
όχι από φιλοδοξία ή για τον επιούσιο,
ούτε για επίδειξη στο παζάρι των ταλέντων
σε φιλντισένια παλκοσένικα,
μα για την αμοιβή την ελάχιστη
απ’ τα μύχια της καρδιάς τους.

Κι έξω απ’ το φεγγάρι που φρενιάζει

δεν γράφω τούτες τις σελίδες που αφρίζουν
μήτε για τον άνδρα τον περήφανο
μήτε για τους νεκρούς που από ψηλά επιβλέπουν
με τ' αηδόνια και τις ψαλμωδίες τους
μα για τους εραστές,
που αγκαλιάζουνε αιώνων θλίψεις,
που μ’ έχουνε γραμμένο,
κι ούτε τους νοιάζει η μαστοριά κι η τέχνη μου.
ΤΟ ΚΟΜΜΕΝΟ ΣΚΟΙΝΙ

Το κομμένο σκοινί
μπορείς να το ξαναδέσεις
και θα κρατήσει πάλι, ωστόσο
θα είναι κομμένο.

Ίσως και εμείς, πάλι να ανταμώσουμε,

μα εκεί που με άφησες
δεν πρόκειται ποτέ
να με ξανάβρεις.

Μπέρτολτ Μπρεχτ