ProfessioneelDagvoorzitter

Esther Jacobs is

de no-excuses-lady
Alles is mogelijk, gelooft dagvoorzitter Esther
Jacobs. Als zij op het podium staat, lichten alle
oogjes op. Ik snap hoe positieve energie werkt
en weet hoe ik er mr van kan maken.
Tekst Daan Borrel | Beeld www.eefphotography.com

Je wordt de no-excuses-lady
genoemd, hoe komt dat?

Hoe doe je dat precies,

het aanklikken van die lichtjes?

Bij de invoer van de euro in 2002 organiseerde ik de verzamelactie

Coins of Care. Overgebleven buitenlandse muntjes gingen op die
manier naar allerlei goede doelen. Ik verzamelde 16 miljoen euro,
zonder kosten te maken! Ik hou ervan: problemen omzetten naar
uitdagingen, te smeden tot kansen. Er is nooit een excuus. In elke
tegenslag zit ook een cadeautje. Dat wil ik de mensen graag vertellen.

Door mensen te inspireren met mijn persoonlijke verhaal. Ik ben

als dagvoorzitter sterk in combinatie met een motiverende speech,
gegrepen uit mijn eigen leven. Het is een gedateerde aanname dat
dagvoorzitters anoniem moeten zijn. Met mijn speech krijg ik
mensen in de juiste stand. Ze openen.
Ik doe het net even anders. Bijvoorbeeld door de mensen op
het begin een spotje van Becel te laten zien waarin twee mensen
op kantoor de roltrap nemen, die er vervolgens mee ophoudt. Ze
paniekeren en roepen om hulp. De monteur verschijnt pas laat
in de avond - en ook hij komt vast te zitten. Niemand bedenkt dat
ze gewoon verder kunnen lpen. Het publiek moet lachen want
die mensen uit het filmpje lijken zo dom. Maar het is een metafoor
voor hoe we in onze eigen problemen staan. We kunnen er niet als
buitenstaander naar kijken. Terwijl er altijd een oplossing is. Een
dergelijke boodschap moet je op een grappige en luchtige manier
verpakken, dan is het niet bedreigend voor het publiek.

Hoe ben je dagvoorzitter geworden?

Coins of Care gaf me naamsbekendheid. Bedrijven nodigden
me uit om te spreken over meer bereiken met minder. Zo
belande ik op bedrijfsevenementen en congressen. Ik kwam
regelmatig thuis met kromme tenen vanwege het optreden van
de dagvoorzitter: vragen stellen zonder naar het antwoord te
luisteren; niet inspelen op het publiek. Dat moet en kan beter,
dacht ik. Heel organisch ben ik die jaren daarop het dagvoorzitterschap ingegroeid. Ik werd steeds vaker gevraagd om mijn
motiverende verhaal te combineren met de taak van dagvoorzitter. Dat bleek een gouden combinatie.

Hoe heb je het vak geleerd?

Veel aspecten waren me al eigen. Het spreken, omgaan met
publiek, de flow van een event. Ik speel geen formele rol als
52|Qm

dagvoorzitter, dus dat hoefde ik niet te leren. Ik sta als mezelf op

het podium. Dat vindt het publiek ook fijn. Ik ben een afgevaardigde van hen, stel de vragen die in de lucht hangen, voel hun
energie aan. Ik presenteer ook geen sprekers, maar mensen. Het
hoeft allemaal niet zo stijf.
Jarenlang heb ik als facilitator iemand die zorgt voor veranderingsprocessen in groepen gewerkt. Daar leerde ik het natuurlijke
verloop kennen van een bijeenkomst en de bijbehorende groepsdynamiek, of die van het individu. Mijn grootste uitdaging is hoe
ik de lichtjes in de ogen van de mensen in de zaal aankrijg. Klik.

Dat alles mogelijk is,

is dat jouw boodschap?
Ja, ik geloof dat het vermogen om creatief met je eigen problemen
om te gaan alles mogelijk maakt. Dan wordt een probleem de
beroemde uitdaging. Op congressen word vaak op het probleem

ProfessioneelDagvoorzitter
meetingtheplanner

Het is lastig om als buitenstaander

naar je eigen problemen te kijken
aangestuurd. Gestaafd door de feiten. Budgetverminderingen,
hogere latten en targets, fusies. Mensen raken ervan in weerstand.
Het is mijn taak om het publiek uit te dagen en hun creatieve
vermogen aan te spreken. Ik vertel mijn persoonlijke verhaal als
voorbeeld. Coins of Care startte ik zo goed als zonder ervaring en
geld: een klein budget hoeft geen probleem te vormen!

Wat is jouw specialiteit

als dagvoorzitter?
Ik ben goed in energiemanagement. Teveel of te weinig energie: ik
ben daar heel gevoelig voor. Ik voel wat de zaal nodig heeft en kan
hun energie-level omhoog stuwen of laten afkoelen.
Soms staan er nog vier sprekers op het programma en is het
publiek al uitgeblust. Dan doe ik bijvoorbeeld een fysieke oefening.
Ga allemaal staan en draai een kwartslag naar rechts, zodat jullie
in een treintje staan. En nu even lekker de schouders masseren van
degene voor je. Er wordt altijd gelachen. Een simpele oefening van
hooguit 30 seconden. De energie schiet omhoog als een vuurpijl.
Ik ben ook betrokken bij de voorbereiding en invulling van het
programma. Ik wil het programma zien. De bottlenecks ondervangen. Timing van de pauzes zijn bijvoorbeeld erg belangrijk.

Om informatie te verteren en om contact te maken met andere

deelnemers. Mensen halen meer uit een slecht congres met goede
pauzes, dan andersom.

Wat heeft je onlangs verrast?

Dat een rol als pionier soms dubbelzijdig is. Ik word door overheidsinstellingen gevraagd om mee te denken over projecten en
problemen, omdat ik anders in het leven sta. Tegelijkertijd sta ik
soms met mijn mond vol tanden door diezelfde overheid.
Toen ik anderhalf jaar geleden mijn paspoort wilde verlengen,
kreeg ik dit niet voor elkaar. Ik was uitgeschreven als inwoner van
Nederland omdat ik te veel reisde! Ik heb zestien jaar een koopwoning in Amstelveen en ben geridderd tot ereburger, maar:
regels zijn regels. Eerst werd ik boos, want: niet meer stemmen,
geen parkeervergunning, mijn bedrijf werd uitgeschreven bij de
Kamer van Koophandel. Maar na twee maanden dacht ik: ik ben
de no-excuses-lady. Hoe zet ik dit om in een kans? Nu voel ik me
vrijer dan ooit. Ik schrijf een boek over wereldburgerschap. Toch
kostte het mij twee maanden om de knop om te zetten. Zo zie je
maar: op je eigen roltrap zijn de creatieve oplossingen soms lastig
te zien. <
Qm|53