1.

Docentenstencils

Karakters:
Despereaux:

Despereaux Tilling is de hoofdrol speler in de film.

Despereaux wordt door zijn moeder vernoemd
naar de wanhoop en droevigheid die op het
moment heersen in hun wereld. Despereaux valt
op door zijn verschijning, hij heeft een klein lijf en
enorme oren en wakkere ogen.
Hij is nergens bang voor en verteld altijd de
waarheid.
Als hij van zijn oudere broer Furlough Tilling moet leren om een echte muis te
zijn. Komt hij in de bibliotheek waar hij een boek leest ( in plaats
van opeet) waarin het verhaal staat over een prinses die gered
wordt door een ridder die “een man van eer” is. Despereaux
associeert zichzelf met deze ridder en wil de prinses redden van
het leven zonder zon, regen en kleur. Hij begrijpt niet dat hij
angstig hoort te zijn als muis en wordt hierdoor verbannen uit de
wereld van de muizen. Hij is vastbesloten om de prinses te
redden, omdat hij een ‘man van eer’ is en dit heeft beloofd aan de
prinses.

Roscuro:

Is een bruingrijze rat met een ringetje in zijn

oor. Hij woont op een schip en komt aan wal in
het land Dor. Hij heeft nog nooit samen met
andere ratten geleefd en praat met mensen. Hij
eet geen afval en eten wat andere ratten eten,
maar leeft van de kruimels die hij vind. Hij is
nieuwsgierig, waardoor hij in “de soep” van de
koningin terecht komt. De koningin schrikt zo
dat ze sterft, vanaf die dag wordt er geen soep
meer in Dor gemaakt en gegeten en worden de
ratten verbannen uit het land ‘Dor’ naar de
onderwereld.
Roscuro wordt opgenomen door de leider van de rattenwereld, deze hoopt dat
Roscuro zich snel net als de andere ratten gaat gedragen en hem kan helpen te
heersen over de onderwereld. Roscuro in tegenstelling tot de andere ratten
houdt van het licht van de zon en verlangt naar de tijd dat de zon nog in Dor
schijnt. Hij ontmoet Despereaux als deze wordt verbannen naar de onderwereld.
Hij red hem ervan om opgegeten te worden.
Als Despereaux hem verteld over de prinses en zijn missie, gaat hij naar de
prinses. Hij denkt dat als hij zijn spijt kan laten zien aan de prinses, dat
alles dan goed zal komen. Maar de prinses is bang voor hem en wijst
hem met geweld af. Dan wil Roscuro wraak nemen en zorgen dat de
prinses net zo ongelukkig wordt als hij. Hij ontdekt dat Miggery de
dienstmeid, maar al te graag prinses wil zijn en hier veel voor overheeft.
Met haar hulp weet hij de prinses gevangen te nemen en over te dragen
aan de ratten. Als hij het teken mag geven aan de ratten om de prinses
op te eten, bedenkt hij zich en red samen met Despereaux de prinses.
Prinses Pea:

Prinses Pea is de enig dochter van de koning en koningin van Pea. Ze is een
slanke jonge vrouw met blond lang golvend haar en grote blauwe ogen. Ondanks
dat de mensen in het kasteel goed voor haar zorgen is ze sinds het overlijden van
haar moeder vaak eenzaam een verdrietig. Het is een lieve en zachtmoedig
prinses, maar doordat ze nooit geleerd heeft dat iemand haar tegensprak kan ze
naar uit de hoek komen als iemand dat wel doet.
Als ze Despereaux leert kennen valt ze voor zijn charmes en adoreert het kleine
muisje, die haar belooft haar te redden.

Miggery Sow:

Miggery Sow komt van het platteland van Dor. Haar vader
heeft haar als baby verkocht aan de boer bij wie ze hard moet
werken op het land. Doordat de boer haar al jaren slaat is ze
wat doof, hierdoor praat ze hard. Als kind komt ze een keer in
kontact met de Koninklijke familie, sindsdien droomt ze ervan
om prinses te zijn. De boer verkoopt miggery aan soldaten
van het kasteel en zo komt ze in het kasteel te werken als
dienstmeid. Als dienstmeid komt ze in kontact met de Prinses,
ze steelt de kroon en waant zich prinses. In de kerker van het
kasteel komt ze de bewaker tegen, die haar het verhaal
verteld van zijn eigen prinses, die hij heeft moeten afstaan,
omdat hij niet voor haar kon zorgen. Roscuro weet haar in te
palmen en gebruikt haar om de prinses gevangen te nemen.
Als ze in de kerker terecht komt, ontdekt de bewaker dat hij
haar vader is door het moedervlekje in de nek van Miggery.

Botticelli Remorso:

Botticelli Remorso is de leider van de ratten in

de onderwereld. Hij vangt Roscuro op als hij in
onderwereld terecht komt. Het is een grote
witte rat met rode randen om zijn ogen en een
puntige neus. Hij wil de prinses graag
vermoorden en ziet in Roscuro een goeie
kandidaat om dit voor elkaar te krijgen.

In het kort de overige karakters:

De vader van Despereaux is een oudere

angstige man, die zijn zoon door de raad laat
verbannen naar de onderwereld.
De moeder van Despereaux is een zorgzame
moeder die eigenlijk niet wil dat haar
angstloze zoon naar de onderwereld woord
verbannen.
De broer van Despereaux een leergierige muis, die precies weet hoe het moet in
de muizenwereld.
De bewaker van de kerker van het kasteel, een grote wat lompe, zachtaardige
man. Die niet meer voor zijn kind kon zorgen en deze aan een boer heeft moeten
afstaan. En hier nog altijd verdrietig om is.
De koning is een verbitterde man, sinds zijn vrouw is dood gegaan. Hij speelt
sombere muziek en praat nog weinig.

De kok van het kasteel die zorgde

voor de soep. Een slanke Italiaans
uitziende kok met donkere
wenkbrauwen en wat opvliegend als
het om zijn soep gaat. Hij wordt
bijgestaan door Boldo die bestaat uit
groente, fruit en de soeppan, die uit
een kookboek bij elkaar zijn getoverd.

Decor:

De film speelt zich af in drie verschillende werelden:

1. De Mensenwereld

2. De Muizenwereld
 3. De Rattenwereld

Opvallende kenmerken zijn:

1. De mensenwereld doet denken aan de Middeleeuwen, het begint namelijk

met een schip dat richting de stad vaart. Je ziet de pakhuizen met typische
houten balken en katrollen. Er is bedrijvigheid en het geheel oogt zeer
realistisch. Wandkleden in het kasteel zijn prachtig vormgegeven en de
textuur van kleding en gordijnen is bijna tastbaar. Er is sprake van subtiel
kleurgebruik.

Ter vergelijking; Middeleeuwse huizen in Brugge.

Breugeliaans; met een bonte bewogenheid en realistische uitbeelding van het
dorpsleven, vaak met de bijgedachte aan een rijkgevulde tafel.

Stofuitdrukking in het kasteel.

2. De muizenwereld is opgebouwd uit spullen van de mensenwereld en is

zeer levendig, verfijnd en gedetailleerd weergegeven. De makers zijn zeer
inventief geweest in het creëren van deze, bijna poppenhuisachtige,
setting.
 Eén van de mooiste scènes.

3. De rattenwereld heeft overduidelijk overeenkomsten met de onderwereld.

Dit wordt zowel weergegeven in het feit dat die wereld lager ligt dan de
mensen- en muizenwereld (valpartijen in een diep donker gat) en dat het
geheel duister, mysterieus en vol vuur is.

Belichting:

De belichting is een zeer belangrijk element in de film en maakt het anders dan
andere animatiefilms. Het licht geeft namelijk geen plastic, glimmende en
fluorescerende wereld weer, maar laat op een natuurlijke wijze een zachte,
pastelachtige en vage gloed achter, waardoor het dat kenmerkende
schilderachtige effect heeft. De lichtinval is afkomstig van de zon (daglicht) of
van vuur (kaarsen, lantaarns, fakkels, enz.). Uiteraard hebben de makers
inspiratie hiervoor opgedaan uit de vroegere schilderkunst, maar dat zal
uitgebreid behandeld worden bij het kopje ‘verbanden klassieke kunsten’.
Ter vergelijking; een foto genomen op Ile d’Oleron
Verbanden met klassieke kunsten:

Zoals gezegd is deze film geen doorsnee animatiefilm, maar een waar kunstwerk.
Verschillende kunstenaars zijn het voorbeeld geweest om deze kwaliteit te
waarborgen.

Allereerst is er een duidelijke verwijzing naar Vermeer; de manier waarop hij

speelt met lichtgehalte, ideale ordening en onnavolgbare kleurstelling. Meerdere
malen komen de herkenbare momenten waarop het lichtinval van links naar
binnen schijnt terug in de film.
Vrouw met weegschaal 1662-1664 - Het melkmeisje 1658-1660 - Schrijvende vrouw met
dienstbode 1670-1671

Ook de blauwe hemelluchten zijn te herleiden naar de kunst van de oud

Hollandse meesters.
Gezicht op Delft Vermeer 1660-1661 Winterlandschap
Aert van der Neer 1650

Verder is er betreft de onderwereld een verband te leggen met het drieluik van
Hieronymous Bosch ‘The Garden of Early Delights’ en dan het rechterpaneel, dat
de onderwereld weergeeft. Dezelfde kleurstelling en absurdistische elementen
komen overeen met de rattenwereld in de film. Aan het eind van de film is zelfs
Dalí met zijn surrealistische werelden te herkennen in het moment dat de
onderwereld wordt overspoeld met daglicht.

De Metamorfose van Narcissus Salvador Dalí 1937

De Tuin der lusten (rechterpaneel van drieluik) Jheronimus Bosch 1480-1505

De verzoeking van de Heilige Antonius Salvador Dalí 1946

Dat de Vlaamse Primitieven een van invloed zijn geweest is als een rode draad
terug te zien in de film. Van het zachte kleurenpalet, tot de langgerekte
sculpturale hoofden en geniale stofuitdrukking (marmer, katoen/vilt, glas en het
natte neusje).
Portret van Giovanni Aronolfini en zijn vrouw Jan van Eyck 1434
Tot slot hebben wij drie kleine momenten ontdekt, die toch de moeite waard zijn
om te noemen:

1. Het beeld dat Miggery prinses Pea naar de kerker brengt, lijkt op een
schilderij van Esscher.

Relativity M.C. Esscher 1953

2. Het moment dat Boldo op de grond valt en het moment dat de kok droomt
over verse ingrediënten, lijken op fruitstillevens.
 Stilleven met vruchten Coenraat Roepel 1721

Fruitstilleven H.J. Hein 1822-1866

3. Verder zagen we Latijnse woorden in de bibliotheek AUDACUS FORTUNA

IUVAT, wat betekent ‘Geluk is met de heldhaftigen’ en CONSILIO ET ANIMIS
‘Door wijsheid en moed’. Deze woorden slaan uiteraard op de dappere
 hoofdpersoon Despereaux en vonden wij een zeer verrassende vondst van
onszelf!

Muziek:

De muziek van de film is gecomponeerd door William

Ross. Muziek wordt altijd gebruikt om de sfeer te versterken. Zo is er bij de
scènes van het kasteel als de soep wordt opgediend hofmuziek te horen. De
verschillende instrumenten worden ingezet bij de verschillende personages.

Als de donkere wereld van de ratten wordt weergegeven is er zware muziek met
Arabische klanken.
De spanning wordt in verschillende scènes met de muziek opgebouwd en
versterkt. Het schrikeffect wordt ook door muziek nog eens versterkt. In de
onderwereld van de ratten wordt veel gebruik gemaakt van de
blaasinstrumenten.

In de wereld van de muizen wordt meer gebruik gemaakt

van violen.

De koning speelt op zijn luit, de muziek hiervoor is gemaakt met een gitaar.

Als Despereaux loopt of rent wordt dit geaccentueerd door

een harp.

Bron
http://www.scoringsessions.com/news/166/

Kostuums:

De kostuums die gebruikt worden in de film verwijzen naar de kleding van rond
de 16e- 17e eeuw. Een goed voorbeeld is het meisje van vermeer en Miggery Sow
de dienstmeid.
Er wordt in de kleding een duidelijk verschil aangegeven tussen de rijken en de
armen, leiders en volgers en de held van het verhaal.

De Prinses heeft een lange jurk aan met zachte kleuren en glimmende stof.
Roscuro heeft gerafelde vuile kleding aan terwijl de leider van de ratten een
lange jas van chinees zijde met felle kleuren aanheeft.

Despereaux heeft een Robin Hood-achtig kostuum aan, niet bijzonder, maar wel
schoon en passend.

Montage:

In The Tale of Despereaux worden rustige beelden afgewisseld met snelle

beelden. Mede door de zwevende camera wordt dit versterkt. De zwevende
camera neemt je als toeschouwer mee naar de volgende scene en
gebeurtenissen. Ook maken de makers gebruik van slow motion beelden
(wanneer Ruscuro wordt aangevallen door de prinses met een kandelaar) en
freeze beelden (wanneer de prinses middenin de arena ligt, gevangen genomen
door de ratten en Roscuro een ingeving krijgt). Door gebruik te maken van slow
motion beelden wordt de gebeurtenis nadrukkelijker en maak je het als kijker
intenser mee. De makers hebben gebruik gemaakt van een freeze beeld om de
verteller de mogelijkheid te bieden om het verhaal te onderbreken zodat de
verteller kan beschrijven wat er met Roscuro gebeurt (wat voor ingeving hij
krijgt).

Om de overgang naar de verschillende werelden te maken wordt telkens een

gebeurtenis of voorwerp gebruikt die een rol gaat spelen in de andere wereld.
Bijvoorbeeld de kok die met een munt aan te ‘spelen’ is. De munt rolt op een
gegeven moment van tafel door een gat in de muur naar de muizenwereld. Daar
strandt de munt in het midden van het dorpsplein.
Daarnaast vinden er in
de film ook overgangen
plaats naar het verhaal
van het boek die gelezen
wordt door Despereaux.
Het verhaal wordt
beeldend gemaakt.
Een van de technieken
die ze hiervoor
gebruikt hebben is het
laten draaien van de
camera om Despereaux
heen. De camera
draait de hoogte in en beland in het verhaal die Despereaux aan het lezen is.

Eenmaal in de film is de overgang van de ene naar de andere scene verwarrend.

Het gaat om het moment dat Despereaux wordt aangevallen door de ratten, hij
kan geen kant meer op, de ratten vallen hem aan en hij kan niets doen, ineens is
het beeld zwart. Hierna zie je Despereaux middenin de arena staan (in de
rattenwereld). Mogelijk is dit gedaan om het moment niet enger te maken dan
die al daadwerkelijk is en de kijker de mogelijkheid te bieden om dat moment zelf
in te vullen. Daarnaast bouwt het ook spanning op bij de kijker, wat gebeurt er,
wat is er aan de hand, hoe gaat het met Despereaux, hebben ze hem pijn
gedaan? Echter kwam dit beeld (het zwarte beeld) heel onverwacht.

Bepaalde beelden zoals het spiegelbeeld in water, het spiegelbeeld in

(soep)kommen vallen op tijdens de film en zijn mooi gemaakt. Hetzelfde geldt
voor andere beelden die de film ‘echt’ doen lijken zoals de dweil waar Roscuro op
terecht komt. Op het moment dat hij zich afzet zie je de zwabbers omlaag
bewegen.

Perspectief:
De film wordt vanuit verschillende perspectieven bekeken. De ene keer kijk je
mee als toeschouwer, anderen keren kijk je mee door de ogen van Despereaux,
Roscuro, de prinses, als de onderwijzende muis ed.

Hieronder volgen een aantal voorbeelden:

(als mede-toeschouwer)

(als onderwijzer)

(alsof wij despereaux zijn, hij is

net geboren en zijn broer praat tegen Despereaux)

(vanuit het oogpunt van de

prinses. Zij kijkt nu Despereaux aan.)

Naast bovenstaande perspectieven wordt ook gebruik gemaakt van het

vogelvlucht perspectief en het kikvors perspectief. Het kikvors perspectief wordt
vaak gebruikt tijdens scènes wanneer je als kijker meekijkt met Despereaux en
wanneer je als kijker meekijkt
tegen de baasrat.
Door verschillende close ups in de film lijkt het alsof jij als toeschouwer dichterbij
komt, het maakt je tegelijkertijd klein(er).

Boodschap:

Wees jezelf en trek je niets aan van wat anderen van je vinden!

Twee Recensies:

Grote oren, grote ogen

Klein Verslag

© Trouw
Gerelateerde artikelen
• Disney/Pixar mixt kunst met wetenschap

Zondagochtend, het tijdstip dat anderen ter kerke gaan, bevond ik mijzelf
in de grote zaal van Tuschinski in Amsterdam, te midden van honderden kinderen met hele
grote oren.

Je zou mijn toestand kunnen beschrijven als licht hallucinatoir, met weinig slaap na een lange
feestavond van de Trouw-redactie, dat bruisende feest dat de hoofdredacteur in de
zaterdagkrant al aankondigde in zijn brief. Een feest met als thema ’Amerika’, een feest dat na
iets te veel drank en spectaculaire verschijningen van drie Sarah Palins en een
adembenemende Marilyn Monroe, nog nabonsde in mijn hoofd, een grote advil-gelcapsule ten
spijt.

Van die kinderen met die grote oren keek ik in ieder geval niet meer op. Ze hadden ze
uitgereikt gekregen van de filmproductiemaatschappij ter opluistering van de première van
’Despereaux, de dappere muis’. De film, die komende week in de bioscopen komt, is de met
computers geanimeerde adaptatie van een Amerikaans kinderboek. Ik had er een trailer van
gezien die maakte dat ik hier, ondanks mijn weinig florissante conditie, bij wilde zijn. Wat ik
gezien had, was namelijk van een grote schoonheid. Dit was geen computeranimatie, dit was
schilderkunst. Om precies te zijn, de schilderkunst van de Vlaamse primitieven, of Oud-
Nederlandse meesters.

Ik zat die zondagochtend naar een kindersprookje te kijken over een middeleeuwse muis met
grote oren die verliefd wordt op een prinses. En dit in een tot leven gebracht tableau van
Rogier van der Weyden, Jan van Eyck, Petrus Christus of Hans Memling, met hun ultrazachte
kleurenpalet, hun langgerekte sculpturale hoofden en hemelse stofuitdrukking, die
boekpagina’s laat ritselen, marmeren vloeren koud laat zijn, katoen en vilt tastbaar, glas
breekbaar en een glinsterend muizenneusje zo vochtig dat je er even met je vinger tegenaan
zou willen tikken. Dit alles overgoten met dat natuurlijke noorderlicht dat we kennen van
Vermeer.

Ik was al een fan van het genre, de animatiefilm met zijn onwaarschijnlijke helden: de
speelgoedpoppen in ’Toy Story’, het anemoonvisje in ’Finding Nemo, de rat in ’Ratatouille’,
het robotje in ’Wall-E’, met al hun onmogelijke missies en hun rechttoe, rechtaan moraal. Het
goede is goed, het foute fout. Maar bij alle brille lag over al deze helden een kunstlicht dat
hun wereld van plastic maakte, met fluorescerende kleuren – echte droomfabriekproducten.
Leuk bij een Happy Meal.

Maar in ’Despereaux’ vindt de animatie een nieuwe kwaliteit, en dan mag het verhaaltje met
drie vertelniveaus voor kinderen nogal ingewikkeld zijn, de beelden zijn van een roerende
statigheid, met een op Hieronymus Bosch geïnspireerde onderwereld en een breugeliaans
platteland, met bruine modder en erboven een allerzachtste Vlaamse hemel. Ik keek er met
grote ogen naar.

En zie, de muis hielp ook nog tegen de kater.

© Trouw 2010, op dit artikel rust copyright.

Lef kan de makers van Despereaux niet ontzegd worden. In deze tijd van
ultrahippe animatiehelden een klassiek sprookje willen vertellen, is
ronduit gewaagd.
•
door: Mark van den Tempel
 n dan bedoelen we niet een knipoog-sprookje à la Shrek, vol met
Animatie
verwijzingen naar hedendaagse fenomenen. Nee, Despereaux De
Sam Fell Dappere Muis wordt door Sigourney Weaver/Loretta Schrijver
Robert voorgelezen met de warme intonatie die we ons herinneren van onze
Stevenhagen oma's. En oma's doen niet aan postmoderne gekkigheid. Centraal staat
Despereaux (Matthew Broderick/Levi van Kempen), een muisje met grote
Emma Watson oren en een nog grotere nieuwsgierigheid. ‘Hij deinst niet weg!,'
Sigourney observeert zijn benauwde leraar. ‘Hij tekent een kat!,' constateert zijn al
Weaver even bang uitgevallen vader. Dat kan nooit goed aflopen voor het
Dustin Hoffman knaagdiertje dat als hobby muizenvallen laat dichtklappen. En jawel,
Matthew Despereaux wordt verbannen naar de put waar de ratten leven.
Broderick
Christopher Genoeg stof voor een geestig en spannend kinderavontuur, dat ook nog
Lloyd eens wonderschoon getekend werd door de betrekkelijk nieuwe
Robbie Coltrane animatiestudio van Universal Pictures. Helaas, de makers dienden het
William H. gelijknamige kinderboek van Kate DiCamillo tot op de letter nauwkeurig
Macy te volgen. En dus is er niet één, maar zijn er drie verhaallijnen die allemaal
Kevin Kline afgewerkt moeten worden. Vooral het lijntje rond een simpele dienstmeid
Ciarán Hinds die met haar vader herenigd wordt, voelt stijf en overbodig aan. Ze
Stanley Tucci ontmoet Desperaux niet eens. Zie het maar als prima plaspauze, want het
zou zonde zijn de film daarop af te rekenen.
94 min.
USA 2008 Er valt hier te veel te genieten. De verschillende steden van de muizen en
de ratten zijn enorm gedetailleerd neergezet. Zo is de raad die Despereaux
Engels verbant gemodelleerd naar de echte inquisitie. En de bijfiguur van de rat
Nederlands Roscuro (Dustin Hoffman/Thom Hoffman) is een gecompliceerder
personage dan we doorgaans in animatie tegenkomen. Een aanrader dus.
05 februari 2009

Bron: http://www.preview.nl/index.php?do=film&id=4630&filmtitel=Despereaux
%2C+de+dappere+muis

Interview:

Schrijfster Kate DiCamillo over 'Despereaux, de dappere muis'

"De film is een verveelvoudiging van mijn inbeeldingsvermogen"

door Kita van Slooten

Met haar boek The Tale of Despereaux won Kate DiCamillo de Newbery Medal, een prestigieuze
Amerikaanse prijs voor kinderboeken. En niet alleen de critici waren enthousiast over DiCamillo's verhaal
van een dapper muisje met grote oren. Ook in Hollywood werd de kleine Despereaux niet over het hoofd
gezien en mocht hij de hoofdrol spelen in zijn eigen film Despereaux, de dappere muis. Film1 sprak met
de Amerikaanse schrijfster over het muisje dat graag de wereld wil ontdekken en een held wil zijn.
Wat was uw inspiratie voor dit verhaal?
Ik had een goede vriendin en haar achtjarige zoontje Luke op bezoek. Luke vroeg me of ik een van mijn volgende
verhalen wilde schrijven over een onwaarschijnlijke held met héél grote oren. Dat leek me wel een goed begin.
Op zoek naar een onwaarschijnlijke held kom je al snel bij een klein muisje uit en dat was toen alles wat ik had:
Een muis met grote oren als held in mijn verhaal. Toen ben ik vervolgens achter de computer gekropen om te
kijken waar het heen zou gaan. Want dat weet ik vaak helemaal niet als ik begin met schrijven. Ik zit daar en
soms lukt het, soms lukt het niet. Daar is wel een jaar overheen gegaan. Wat dat betreft is schrijven
verschrikkelijk. Je weet nooit wanneer de ideeën gaan komen, maar als ze dan uiteindelijk binnendruppelen volgt
het verhaal vanzelf.

Wat maakt Despereaux zo'n bijzondere muis?

Hij ademt de boodschap uit dat het belangrijk is om jezelf te zijn. Despereaux is een verbazingwekkende muis. Hij
is niet bang om raar te worden gevonden door anderen. Hij is wie hij is en het kan hem werkelijk niet schelen wat
de rest van de wereld daarvan vindt.

Dit verhaal gaat over muizen en ratten, maar ook in uw andere werken spelen dieren een grote rol. Wat
maakt ze zulke goede hoofdpersonen voor u?
Het voelt soms alsof ik de hele ark van Noach bij me heb. (lacht) Maar toch is het niet zo dat ik van tevoren
bedenk over welk dier ik nu weer eens zal gaan schrijven. Ze verschijnen gewoon vanzelf in mijn verhalen. Ik
denk dat we voor dieren sneller onze harten openen. Het is makkelijker om ze toe te laten. We hoeven bij dieren
minder op onze hoede te zijn.

Hoe was het om uw verhaal terug te zien in een film?

Ongelofelijk! Film is zo'n krachtig en direct medium. Het voelt voor mij al vreemd om mijn verhaal naar de drukker
te sturen en in een boekvorm terug te zien, maar film is helemaal heftig. Ik was in eerste instantie ook wel bang
om de film voor het eerst te gaan kijken. Je geeft tenslotte toch je kindje uit handen, maar na het zien was ik
helemaal betoverd door wat ze ervan gemaakt hadden.

Lijken de personages en locaties op wat u in uw hoofd had toen u het boek aan het schrijven was?
Nee, in de verste verte niet. Ik heb helemaal niet zo'n uitgebreide fantasie. (lacht) Wat je in de film ziet is een
verveelvoudiging van mijn inbeeldingsvermogen. Al die details overal, dat had ik zelf nooit zo kunnen bedenken.
Ik weet zeker dat ik als kind vroeger helemaal idolaat van de muizenwereld was geweest zoals die in de film te
zien is. Met rattenwereld daarentegen zou ik dan weer niks te maken willen hebben. Dat is echt een enge plek
geworden!

Wat was uw bijdrage aan de film?

Ik heb aan het begin van het hele proces met de regisseurs en de producer om de tafel gezeten en geluisterd
naar wat ze van plan waren met het verhaal. Daarna werd ik wel op de hoogte gehouden van alles wat er
gebeurde, dan lieten ze me bijvoorbeeld schetsen zien. Maar ik heb zelf niet aan de film meegewerkt.

Had u niet liever zelf het boek bewerkt tot het scenario voor de film?
Er is al eerder een boek van me verfilmd (Because of Winn-Dixie, red.) en ik heb toen wel aan het scenario
meegeschreven. Ik heb daar veel van geleerd, waarvan de belangrijkste les toch wel was dat ik op dat gebied
nog veel meer moet leren. Scenario schrijven is echt weer een vak apart. Het was natuurlijk wel eng om het uit
handen te geven, maar in feite geef ik mijn verhaal al uit handen als ik klaar ben met schrijven. Als het vertaald
wordt bijvoorbeeld is ook niet meer elk woord letterlijk dat van mij. En ik kan ook niet bij lezers over hun schouder
mee kijken en gaan uitleggen wat ik precies wil duidelijk maken.

Dus een filmscenario hoeven we voorlopig niet van u te verwachten?

Nee, dat denk ik inderdaad niet. Maar ik wil het ook niet uitsluiten. Wie weet wat ik in de toekomst nog ga doen.
Bron: http://www.film1.nl/blog/11821-Schrijfster-Kate-DiCamillo-over-Despereaux-
de-dappere-muis.html

Loglin One tiny creature will teach a kingdom that it takes only a little light to
e: show that what you look like doesn't equal what you are.

Bron: http://movies.yahoo.com/movie/1809420569/details