De houdgreep van Trump: politiek is

oorlog, en waarom zeker Japanners daar

niet flauw moeten over doen

Regels, conventies, waarden, normen: ik blijf een adept van Desmond Morris en de
antropologische school van de mensaap. Vriendschap is het meest misbruikte woord,
en de gebaren errond stille leugens. Ze doorzien en ontmaskeren, een aangename
bezigheid die telkens weer het inzicht in de menselijke soort vergroot. Werkelijk alle
beleefdheidsregels zijn ontstaan uit wantrouwen, jaloezie, seksuele appetijt of
gecamoufleerde agressie. Wie zegt dat een man zijn vrouw niet heimelijk wil wurgen,
via de stevige knuffel? En wat is een cadeau anders dan een middel om de ontvanger
aan zich te binden of hem/haar zelfs af te persen?
Zo ook de handdruk. Er zijn tientallen manieren om hem uit te voeren (stevig, slap,
schuivend, zweterig, uitstekend als een wapen, heftig schuddend, vanuit de
bovenarm), maar de oorsprong zit hem in het handgemeen tussen rivalen, waarbij
een uitgestoken hand bewijst dat men geen wapen vasthoudt. De valsaard kan er dan
nog steeds een uit zijn linkermouw schudden, wat in de film ook veelvuldig gebeurt.
Hoe dan ook: kijk uit als u een hand wordt gereikt, hou de linkerhand in de gaten.
Lang geleden bezocht ik met mijn zoon Sukkelpop nabij Hasselt toen plots Chokri
Mahassine, toen nog spa-parlementslid, er aankwam en iedereen een hand begon te
geven. Erger nog: hij deed zijn ronde breed glimlachend en met ritmische
schouderklopjes, bij sommigen zelfs de ene hand op de andere. Deed Chokri dat uit
welgemeende vriendschap? Neen, dit was het gedrag van de jagende politicus, op
zoek naar kiesprooien. Weinig verschil eigenlijk met het pussy grabbing van Donald
Trump: de uitgestoken hand is een machtsgebaar.

Beleefdheidsbezoek

Blijft Hillarys hand vastklemmen, dicht tegen zijn lichaam, met de boodschap: Got you, bitch!

Dat brengt ons andermaal op de meest gehate man van deze planeet. Na de pussies,
de Mexicaanse muur, en de Russische connectie, neemt de wereld nu aanstoot aan
zijn manier van handen drukken. Niet zoals het ons in de les wellevendheid geleerd
is, maar zoals de geschiedenis van de handdruk aangeeft. Altijd met duw en trekwerk,
soms bijna de arm uit de kom wringend.
De Japanse minister-president Shinzo Abe zal het geweten hebben: tijdens een
handdruk die 19 seconden duurde, slaagde Trump erin om maar liefst zes keer op de
hand van zijn gast te hameren, die werkelijk niet wist hoe zich te draaien. De filmpjes
gaan de wereld rond, iedereen spreekt er schande over.
Edoch. Wat kwam Shinzo Abe daar eigenlijk doen in Washington? Gewoon een
beleefdheidsbezoek brengen en felicitaties overmaken? Neen, hij kwam Toyotas
verkopen en de Amerikaanse president smeken om toch dat vrijhandelsverdrag niet
op te blazen. Daar bovenop: meer militaire steun vragen in de Aziatische regio, met
China en Noord-Korea als gezellige buren. Geef toe: voor zoveel gunsten mag men
zich wel even laten naaien, en Donald maakte op zijn manier duidelijk dat Shinzo Abe
daar in feite voorover gebogen stond met zijn onderbroek op de knien. Symbolisch
dan. Het had nog erger gekund.

Wringt de hand van Justin Trudeau bijna om, die ook iets kwam vragen.

Is dat slecht? Neen, het maakt veel duidelijk,- weg die flauwe gebaren en maniertjes.
De lichaamstaal moet spreken, niet zwijgen. Wie uit het land van de judo en jiujitsu
komt, moet weten wat zon houdgreep betekent. Politiek is niet voor watjes, zoals
Tom Balthazar en Siegfried Bracke recent mochten ondervinden. De Pruisische
generaal Von Clausewitz, bekend van het militair-strategische handboek Vom
Kriege, liet de onsterfelijke quote optekenenen: Oorlog is de voortzetting van
politiek met andere middelen. Andersom is politiek dus ook oorlog met andere
middelen. Maar daar waar het spel is gedegradeerd tot een corrupt moeras van
verborgen agendas, gefleem, valse beleefdheid, politiek-correcte alibis en gelul rond
democratie, moest er toch iemand opstaan die het spel eindelijk afstoft en van de
handdruk opnieuw een machtsgebaar maakt.
Met een mengeling van weerzin en fascinatie sta ik erop te kijken hoe Trump alle
morele en fatsoensnormen naar de vuilbak van de geschiedenis verwijst, om te tonen
wat voor een gemeen roofdier de mens wel is. Alle misverstanden smelten als sneeuw
voor de zon. Donald Trump desublimeert alle codes en rituelen, en mishandelt ei-zo-
na staatshoofden die met een geforceerd lachje vriendschap veinzen terwijl ze hem
heimelijk naar de hel verwensen. Het zou me niets verbazen, mocht hij eind mei, bij
zijn bezoek aan Brussel, NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg gewoon een
schopje onder zijn kont geven.