AUTOBIOGRAFIE

door N*A*O*

DEEL DRIE 1
N*A*O*S ZOEKTOCHT NAAR DE MOLMENS
(HOE N*A*O* PSYCHOLOOG WERD)

Om vat te krijgen op de klachten van de hoogtepatinten

moeten wij schachten in hun lichamelijke existentie graven.
Peter Sloterdijk (De Toverboom)

Sinds Deel En van N*A*O*s Autobiografie van iedereen weten we

dat de Naamloze Achter Ons eertijds zijn nest verliet en de wereld
tegemoet trad via de Mollei in een Vlaamse gemeente.
Vaak ging hij dan linksaf om voorbij het huis en de zwarte blik van het
matadormeisje een weide door te steken, waar hij dan achteraan in een
populier klom.
Op die hoogte stond hij dichter bij de vogels, wier zang en bewegingen
hij aan zijn mantiek onderwierp.
Toen stond al vast dat de Naamloze psycholoog zou worden en meer
bepaald popanalyst.

Men is geneigd te geloven dat N*A*O*s popanalyse geboren werd in

een populier en als een hoogtepsychologie, doch wanneer men er zich
opnieuw rekenschap van geeft dat dit alles zich afspeelde aan de Mollei,
groeit wellicht het inzicht dat het Naamloze hoogtegevoel juist
N*A*O*s zoektocht naar de ondergrondse molmens en naar de
toegangswegen tot het molleische onbewuste aandreef en aanleiding gaf
tot eendieptepsychologie.

-1- Eerste toegang: Symmes gat Alfa (Arctica)

Vanuit zijn pophoogte en dankzij de vele molshopen onder hem had de

Naamloze Achter Ons een goed zicht op het reilen en zeilen van de
talrijke molmensen, voor wie de ondergrond van de Mollei blijkbaar een
belangrijke verkeersader was.

1
Herlees Deel En: http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2010/10/naos-autobiografie-deel-i.html ; en Deel
Twee: http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2011/09/naos-autobiografie-deel-ii.html .

N*A* * DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

1
Dankzij zijn vogelperspectief kon N*A*O* zijn banale biotoop aan de Mollei plots als een
kunstwerk zien en rijpte zijn verlangen om toegangen tot de ondergrondse te vinden en deze
te verkennen en de molmensen te ontmoeten.
De gestorte rommel in de tuin, takken en stronken, het kippenhok, het alaam, de spatten, ..,
dat alles dat hij had willen ontvluchten in de hoogte, stroomlijnde ontegensprekelijk het
verlangen van het lage molvolk, wier gangen en verzuchtingen wel eens onze eigen blinde
verlangens zouden kunnen vormen.

N*A*O*s eerste tuin volgens Michael Buthe

In die tijd was het Naamloze Kind Achter Ons gefascineerd door ontdekkingsreizen, waarover
hij boeken las en die hij zelf ook in de buurt organiseerde.
Zo leerde hij John Cleves Symmes Junior kennen, die een holle aarde theorie ontwikkelde. Hij2

meende dat de aardkorst 1250 kilometer dik was en aan beide polen openingen had van 2200
kilometer diameter.
Hij hoopte een poolreis te kunnen laten financieren om de openingen aan de aardpolen te
vinden. Dat hij aangetrouwde familie was van de latere Amerikaanse presidenten William en
Benjamin Harrison, speelde wellicht in zijn voordeel en president John Quincy Adams stemde
in met een Amerikaanse poolexpeditie, die jammer genoeg afgeblazen werd door de volgende
president Andrew Jackson, die naar het schijnt aanhanger was van de platte aarde theorie.

Het is logisch dat de Naamloze Achter Ons, die omgeven werd door Bavianen die Achter
Belgi Staan (B*A*B*E*S*), droomde van een verloren paradijs. Dubbel verloren, dacht de
Naamloze, nadat hij op school geleerd had dat de ondergrondse effectief bestond, maar
afkeurend de Hel, de Hades of de Tartarus genoemd werd!
N*A*O* leerde dialectisch denken en begon de molshopen te interpreteren als de uitstoot naar
het aardoppervlak van de verdoemde zielen onder de goede molmensen, die juist het
aardoppervlak en zijn bewoners als de Hel beschouwden.

Ondertussen toonde de wetenschap overtuigend aan dat de aarde niet hol is in eigenlijke zin,
maar vol rotsen, vuil en lava zit.
Dit betekent echter niet dat Symmes er geheel naast zat. Op de Noordpool is immers wel
degelijk een groot gat, dat de mens zou toelaten de molwereld te betreden, die hoog
geciviliseerd is ondanks het niet hol zijn van de aarde. Opening Alfa wordt echter
afgeschermd door de in Kubricks 2001: A Space Oddity zichtbare zwarte magnetische
plaat, die alle kompassen naar zich toe trekt.

2
http://www.facstaff.bucknell.edu/dgriffin/Research/PGEO%2025n05_382-397-Griffin.pdf .

N*A* * DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

2
Symmes was wel verkeerd wat de Hel betreft: die bestaat effectief
onder de grond, maar is anderzijds zeer klein en provinciaals, vooral
vergeleken met de grote grotsteden van de molmensen.

Er wordt geroddeld dat John Symmes gek geweest zou zijn omdat hij
zijn zoon Americus noemde, maar de trotse jongen liet toch maar een
holle aarde monument op het graf van zijn vader plaatsen!

-2- Tweede toegang: Monticello (Virginia, VS)

U vraagt zich natuurlijk af: Wie zijn de molmensen en wat willen

zij?
Welnu, dat zijn de exacte woorden van de derde Amerikaanse president Thomas Jefferson, die
al in 1770 op 27-jarige leeftijd op de van zijn vader gerfde landbouwgrond in Virginia de
prachtige mollenvilla Monticello in Italiaanse stijl (die hij later na zijn presidentschap liet
heropbouwen) ontdekt had.

Het Naamloze Kind Achter Ons kwam op het spoor van deze tweede toegang tot de
ondergrondse molwereld, omdat hij zoals zovele naar vrijheid snakkende Vlaamse kinderen
dweepte met de Noord-Amerikaanse indianen, en daardoor noodgedwongen kennisnam van
de rol van Jefferson in de Indian Removal Act.

Vooral wat Jefferson binnenin de villa aantrof verraste hem zeer.

Onder de grote koepel in een gedimd groenig licht naderde hij een kleine groep molmensen
(een Gezelschap) die onder het eten van korenwormtaart de toestand van de wereld
bespraken.
Jefferson beschrijft hen in zijn autobiografie met een bleke perkamentachtige huid en lange
spichtige armen die eindigen in krachtige geklauwde handen. Hun aangezichten werden
gedomineerd door hun woest schots en scheef staande tanden en hun grote ogen die zich nooit
sloten, ofschoon een membraan die wel bedekte bij het graven of als ze, zoals in dit geval,
verrast waren.
Eerst waren de molmensen onthutst, maar al vlug heetten ze Thomas Jefferson welkom.
Ze raakten mijn aangezicht aan, schreef Jefferson, en sisten, wat hun gewoonte is. U kunt
zich mijn angst voorstellen, en het duurde even om het slijm te verwijderen. Maar zodra we
aan de praat raakten, werd ik me ervan bewust dat het schepsels van de Verlichting waren,
ondanks het feit dat ze in duisternis leefden. 3

Inderdaad, ondanks hun nagenoeg permanent gesis en hun zure kwijl, zijn molmensen
hoffelijk, welbespraakt en gastvrij. Ze toonden Jefferson de woonst, die lang geleden gebouwd
was in de traditionele mollomanische stijl. Ze toonden hem ook dinosaurusbeenderen en twee-
dollarbriefjes, die ze diep uit de aarde meegebracht hadden.
En binnen afzienbare tijd zouden ze hem ook inwijden in de kunst van het schrijven van
Onafhankelijkheidsverklaringen

Thomas Jefferson, die weliswaar een rijke herenboer was, bezat een beweeglijk intellect en een
grote nieuwsgierigheid. Hij probeerde voortdurend kerk en staat te scheiden, het
eerstgeboorterecht af te schaffen en macaroni en kaas te combineren.
Omdat hij bovendien zeer lang was, roodharig, en een hoge, schrille stem had, gooiden zijn
tijdgenoten, die kerk en staat liever combineerden en macaroni en kaas scheidden, hem

3
In feite leeft de molmens in het halfduister: omdat zijn slijm zelf lichtgevend is.

N*A* * DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

3
meermaals op de brandstapel. Jefferson accepteerde dit met gelijkmoedigheid en maakte er
gebruik van om in de vlammen te kijken en zich af te vragen hoe ze werkten.
Die Jefferson vond dus zijn ware intellectuele vrienden bij de molmensen dicht bij een gat in
de grond!

De bewoners van Monticello waren wetenschappers en

filosofen: molmensen van de rede. Het waren desten,
zoals Jefferson. Ze geloofden diep in een Schepper. Hoe
konden ze anders? Lang geleden hadden ze zeer diep
gegraven en de grote Eeuwkikker ontdekt die in de
oertijden de aarde uitgescheiden had. Omdat ze
onnoemlijk veel vergeefse pogingen ondernomen hadden
om met de kikker te communiceren, kenden ze zijn wrede
onverschilligheid tegenover zijn eigen schepselen, of die
nu op of onder de aardkorst ronddoolden.

Bij een van Jefferson bezoeken zei een molman: God, noch Honing, noch Kikker zal ons
bezitten. Dat was Adiel Sisnader, een mollofiel pamfletschrijver, die Jeffersons beste vriend
werd. Later schreef hij: Elk van ons kerft zijn eigen tunnel doorheen de harde rots, en ieder
van ons moet zijn eigen licht in het duister werpen, en naar best vermogen omgaan met de
vleermuizen.

In lang vervlogen tijden werden de molmensen ten gevolge van zeer hevige regens naar de
aardoppervlakte van Virginia gezogen, zodat daar ooit een Molrijk bestond, dat ondertussen
achtergelaten werd.
Nu echter waren Sisnader en zijn geestverwant Gezelschap teruggekeerd om een nieuwe natie
te stichten, gebaseerd op de principes van seculier zelfbestuur, natuurrechten, en lage
belasting op wormzaad. Om hun Onafhankelijkheidsverklaring op te stellen vergaderden ze in
Monticello, dat behalve zijn historische betekenis, ook uitmuntend licht bood.
Ik begrijp het, zei Jefferson met zijn schrille, bijna sissende stem. U bedoelt dat de tijd
gekomen is om op te staan.
Vanaf dat moment metamorfoseerde hij, die altijd de Britse Kroon trouw gebleven was, tot
revolutionair, en stelde zich een vrije natie van onafhankelijke, geschoolde, kleine
landeigenaars-boeren voor, die leefden van de lichtgevende reuzenschimmels, die de
molmensen hem geleerd hadden te kweken in de kelders van Monticello.

Zonder te weten dat zijn vriend dat letterlijk bedoelde, herhaalde Jefferson later meermaals
Sisnaders uitspraak: De boom van de vrijheid moet van tijd tot tijd verfrist worden met het
bloed van patriotten en tirannen.

-3- Derde toegang: De bron van Sheshna (Benares, India)

In zijn hippieperiode had N*A*O* meer dan eens vastgesteld dat minstens drie van de vogels,
die terwijl hij in zijn populier zat langs zijn oren floten, naar India trokken. De daarmee 4

ontstane interesse voor India maakte het mogelijk om een derde toegang tot het molvolk te
vinden.

4
De cynische ooievaar die in het overbevolkte India kinderen aflevert; de hysterische koekoek, eeuwig slachtoffer,
die zijn vrucht elders dumpt; en de Noorse boszanger, die model stond voor het Beatles-nummer Norwegian
Wood. (Zie: http://de-naamloze-achter-ons.blogspot.com/2010/10/naos-autobiografie-deel-i.html .)

N*A* * DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

4
 In India zijn de molmensen bekend als de Nagas,
een zeer geavanceerd en hoog technologisch ras van
slangenmensen, die de mens minachten en derhalve
ontvoeren, martelen, hun genen mee kruisen of
gewoon opeten.
Omdat de Nagas een enorme affiniteit met water
hebben, bevinden de toegangen tot het grotten- en
tunnelsysteem dat zich uitstrekt onder het
Aziatische continent en ver daarbuiten en tot hun
paleizen zich steeds op de bodem van bronnen, diepe
meren en rivieren.
De toegang tot de ondergrondse metropool Patala bevindt zich in de bron van Sheshna in
Benares: via een cirkelvormig afdalende trap van veertig treden komt men aan een gesloten
stenen deur die afgewerkt is met cobras in bas-relif.

In andere landen worden de Nagas Sleestaks, Bezoekers, of Onze Reptielmeesters

genoemd, hetgeen er op wijst hoe verkeerd begrepen de molmensen wel zijn.
Als men een bodemloze bron begint af te dalen en alleen maar gesis hoort, dan is dat
natuurlijk wel een vlug gemaakte fout.

Maar het zijn dus geen reptielmensen. Ze lijken

fysisch trouwens meer op naakte molratten dan op
echte mollen, ofschoon ze niet naakt zijn: hun vesten
en onderbroeken zijn geweven van het fijnste
reuzenaardwormhaar.

De molmensen hebben ook nooit geprobeerd om ons

te overheersen, de complottheorien ten spijt, die de
ronde doen over hun connecties met de Britse
honinklijke familie en met de plots verdwenen
Libische leider Kadhafi, die tot doel zouden hebben om het bloed van onze kinderen te bekomen
om daarmee de ruimtevliegtuigen aan te drijven waarmee ze de volgende van binnenuit te
plunderen planeet bereiken.
Dat soort verhalen gaat over Belgen.

Integendeel, de molmensen leefden millennialang een duister en rustig leven,

gloedpaddenstoelen kwekend, evenals bloedkevers en talrijke onderschepselen, die dienden als
voedsel, transport en als gezelschap.
Tot hun afzichtelijke lastdragers behoorden de grootwormen, de minderwormen (die met meer
ingespannen werden om stofkarren te trekken), de reuzenkrokodil, de pseudosaurus (die geen
dinosaurus is, maar een domweg met een pomp monsterlijk opgeblazen leguaan), en de
zogenaamde drekpoema, een blind ranzig ruikend halfzoogdier dat geprezen werd om zijn
snelheid en zijn vele huidziekten. 5

Gloedpaddenstoelenkwekerij Door de mens gehate drekpoema

5
Vandaag verplaatsen de molmensen zich natuurlijk vooral per monorail.

N*A* * DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

5
Natuurlijk kenden de molmensen evengoed donkere tijden van stammenoorlogen en primitief
bijgeloof.
Ooit geloofden zij bijvoorbeeld dat de schemerige roodachtige zon die hen vanuit de aardkern
opwarmde rond hen draaide?! Pas later ontdekten ze dat de zon zelf niet beweegt, maar aan
de aarde vastgekluisterd is door een streng verhard speeksel, die eindigt bij de Eeuwkikker.
(Om deze ontdekkingen te kunnen doen stierven vele dappere diepaardeonderzoekers, ook wel
drekonauten genoemd.)

Maar rond 1300 OJ (oppervlaktejaar) kenden ze de wetenschappelijke methode en hadden ze al

een vroege vorm van vertegenwoordigende democratie.
In het molleisch gemeenrecht nam hun monarch, de Sisident, geen enkele beslissing zonder
eerst het parlement van wroetende aarsmaden, mijten, en andere parasieten, die de
molmensen als hun afgevaardigden kozen, te consulteren.

En rond 1500 OJ, nadat ze de hele onderwereld in kaart hadden

gebracht en diplomatieke betrekkingen geopend hadden met de
Hel, richtten ze hun ogen en hoektanden naar boven
Hun eerste poging om een kolonie te stichten aan de
oppervlakte in Noord-Amerika liep met een sisser af. Terwijl
ze Monticello gebouwd hadden en de grote marmermijnen van
West-Virginia ontgonnen, werd in 1525 OJ plots elk contact
met de oppervlaktekolonisten onmogelijk. Een zoekgezelschap
vond Monticello verlaten en leeg, op n spookachtig in de muur gekerfde aanwijzing na: het
woord Croatoan. 6

In 1561 OJ ontdekten de drekonauten Frankrijk. De Franse inboorlingen verwelkomden hun

rare bezoekers warm en vroegen hen onmiddellijk of ze een molmensenbaby konden pocheren
in boter om op te eten.
Hierdoor wisten de drekonauten dat ze met verwante geesten te doen hadden. Want zelfs
zijzelf vonden hun babys afstotelijk en wisten dus hoe open van geest men moet zijn om er
een te willen binnenspelen.

6
Croatoan was een notoire molleische seriemoordenaar, die erom bekend stond zijn slachtoffers in hun geheel
op te eten en zijn handtekening achter te laten op de plaatsen van zijn vreselijke misdaden. Vandaag is hij nog
steeds op vrije voeten.

N*A* * DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

6
Zo begon een driehonderd jarige periode van culturele uitwisseling tussen de Bovenste en
Onderste Landstreken een periode die bekend staat als De Grote Stikstof Cyclus. Zoals de
aardworm, woelden de molmensen de grond van het Westerse denken om en bevruchtten hem
met nieuwe ideen in de wetenschap, de filosofie, de kunst en de politiek. Zo verrijkten zij de
Europese bodem op onvoorstelbare wijze met hun eigen drek. 7

De molmensen onderwezen Palladio in de architectuur en werden

door Locke onderwezen in de politieke wetenschap. Ze stonden model
voor Rousseaus nobele wilde, hetgeen verklaart waarom hij later in
Emile suggereerde dat ouders hun kinderen beter tot hun twaalfde
levensjaar zouden achterlaten in grotten (hetgeen nog steeds gebeurt
in bepaalde Franstalige gebieden in Belgi).
Jean-Jacques Rousseau was een wensdenker: het is niet omdat
molmensen zuur slijm spuwden, grote gele tanden hadden en vaak
rotsen en stenen uitkotsten, dat ze wilden waren. Stenen inslikken en
weer opgeven werd door de molmensen integendeel als een voornaam
gebruik beschouwd, dat de bovenaardse gewoonte om te snuiven
benaderde. Tegen het eind van de achttiende eeuw kotsten molmensen
trouwens ook snuiftabak.

De molmensen vormden juist omgekeerd de voorhoede van de politieke Verlichting!

Zij waren de eerste belangrijke natie die haar honing afzette. Ze schreven ook de eerste
8

Onafhankelijkheidsverklaring, die de Vrije Republiek der Teelaarders vestigde in 1745.

Hiermee anticipeerden en inspireerden de molmensen de beide revoluties die het oppervlak
van de aarde voor goed zouden veranderen.
Zoals Voltaire zo treffend zei: Hadden de molmensen niet bestaan, we hadden ze moeten
uitvinden.

-4- Vierde toegang: Phyllis gat (Westrozebeke, VL)

Naar het einde toe van zijn hippieperiode meende de Naamloze Achter Ons dat het tijd was
voor actie en concreet engagement. Hij vroeg zich af of hij niet dichter bij huis een vierde
toegang kon vinden om in contact te komen met de molmensen in de hoop hen ervan te
kunnen overtuigen om een nieuwe kolonie te stichten in Vlaanderen, of daarmee tenminste
opnieuw een uitwisselingscyclus van stikstof en andere drek in gang te zwengelen.

N*A*O* kreeg van zijn ouders de toestemming om met zijn Koene vriend een fietstocht door
Vlaanderen te maken. Zo belandde de Naamloze A*O* bij een boerderij in Westrozebeke, waar
de voor hem nog onbekende woorden Were Di! op de muur gekalkt stonden, die hij
gexalteerd interpreteerde als een Vlaamse vertaling van het in zijn hoofd rondspokende
Croatoan.
De Naamloze bloed-en-bodem-vrienden werd toegestaan hun iglotent op het erf te installeren,
en die nacht vond het erotische ritueel plaats waarin de Naamloze door de jonge boerin Phyllis
ingewijd werd in de volwassenheid.
Tijdens de wederzijdse verkenning van elkaars gaten- en gangensysteem, werd N*A*O* zich
langzaam bewust van de nabijheid van de vierde toegangspoort

7
Molmensmest is nog steeds de beste mest die men kan vinden. In tuincentra verkoopt men hem soms onder de
naam nachtdrek of Sleestak drollen.
8
In feite was hun honing al meer dan een eeuw dood en regelden de verkozen luizen en aarsmaden hun eigen
zaakjes van op zijn rottend lijk.

N*A* * DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

7
Phyllis vertelde dat ze de maand ervoor tijdens de International Farmer Convention in het
Amerikaanse Philadelphia deelgenomen had aan de Peasant women beauty contest, die ze
nog gewonnen had ook. Hi ventmi tohwok skoane, njeeh? lachte zij N*A*O* spottend toe.
Na het slotdiner in Independance Hall werd Phyllis door Phillys burgemeester in de
coulissen getrokken en verkracht. Ze diende echter geen klacht in omdat ze tot haar grote
verbijstering op raadselachtige wijze gepenetreerd werd door een molmens!
Sindsdien blijft Phyllis het bevoorrechte kanaal voor de oppervlakkige bezoeken uit Molrijk.

Phyllis in Philly Jon Deepurple

Volgens Phyllis passeerden meerdere molmensen via haar lichaamsopeningen, maar zij werd
toch vooral gebruikt misbruik wenste zij het immers niet te noemen door de oude en
verrimpelde Jon Deepurple, een afstammeling van Thomas Jeffersons vriend Adiel Sisnader,
met wie ze dan ook talrijke nachtelijke gesprekken had.

Deepurple mijmerde graag over zijn voorouders vriend Thomas Jefferson, aan wie men graag
de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring toeschrijft, waarvan de openingszin echter
regelrecht uit Sisnaders Molleische Onafhankelijkheidsverklaring van de Vierendertigste
Overgang, Negende Graad overgenomen werd. 9

Zelfs als Jefferson plagieerde, dan deed hij dat toch van de besten, omdat de molmensen gretige
en ervaren onafhankelijkheidsverklaarders waren. Tegen het Tweede Continentale Congres
had wat ooit n enkel monolythisch molleisch imperium was, zichzelf tot 28.000 vrije
republieken uitgeroepen, waarvan vele slechts uit twee of drie burgers bestonden, of
sporadisch zelfs uit hun schaduwen.

Adiel Sisnaders invloed is onmiskenbaar.

De vrienden werden vaak samen gezien wanneer ze door Philadelphia wandelden, terwijl de
Sisnader immer gezelschap houdende duizendpoot met hen mee spartelde.
Sisnader had trouwens zijn intrek genomen in de donkere en vuile kelders van hetzelfde
pension waar Jefferson woonde en het was heel eenvoudig voor hem om af en toe tot in
Jeffersons kamers te tunnelen om een schets voor te lezen of om hem een elegante zinswending
te lenen.

Of Sisnader nu actief deelnam aan het ontwerp van Amerikas funderende tekst, dan wel
daarbij passief ondersteunde, zijn vriendschap met Jefferson was controversieel.
President John Adams betreurde de invloed van de molmensen op het Congres, waarbij hij
aanstipte dat velen van hen niet eens opgeleid werden in Harvard.

Politicus-wetenschapper en medeauteur van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring en

Grondwet Benjamin Franklin, vond Sisnader en zijn collegas eerst fascinerend gezelschap.

9
Wanneer in de loop der gebeurtenissen een volk zich genoodzaakt ziet de politieke banden die het met een ander
verbindt, te verbreken en onder de machten der aarde de aparte en gelijkwaardige plaats in te nemen waartoe het
gerechtigd is krachtens de wetten van de natuur en de god van de natuur, en wanneer deze geoorloofde
verbreking ernstig bemoeilijkt wordt, probeer het dan door middel van het druppelen van uw zuur speeksel op de
tegenwerkende kracht. Meestal lukt het zo wel.

N*A* * DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

8
Hij ontwierp zelfs zonnebrillen voor hen , evenals een primitief zonnescherm gemaakt van
10

huidsmeer en sap. Maar toen de molmensen Franklins wilde kalkoen zagen gingen ze
compleet door het lint. Tot groot ongenoegen van Franklin bleven ze gedurende een half uur
voor het regeringsgebouw van Pennsylvania zijn huisdier gierend staan uitlachen. En
wanneer niet veel later Sisnaders duizendpoot het arme schepsel opvrat, was het gedaan met
de vriendschap.
Van toen af werd Franklin veel kritischer over Jeffersons tekstontwerpen en hij suggereerde
vele veranderingen om Jeffersons ontleningen van de miermensen ongedaan te maken,
alvorens het ontwerp aan het Congres voorgelegd werd.

Franklin had echter geen enkele invloed wat betreft de meest

fundamentele verandering aan de verklaring
Jeffersons oorspronkelijke tekst bevatte een scherpe aanklacht
tegen slavernij, hetgeen ontegensprekelijk de molleische
invloed op Jeffersons denken aantoont, aangezien Jefferson zelf
lange tijd slaven bezat, terwijl de molmensen al drie eeuwen
eerder de Troglodieten gemancipeerd hadden.
Jeffersons medeslaafeigenaren weigerden de verklaring te
tekenen tenzij deze passage geschrapt werd. Ofschoon hij
ernstig aangeslagen was, accepteerde hij het rotte compromis,
met als gevolg dat Sisnader en zijn delegatie zwijgend
opstonden en Independance Hall verlieten, gevolgd door
hun op de geboende vloeren klepperende duizendpoten.
Jefferson spurtte er nog achter, maar ze waren al verdwenen
langs het gat dat ze snel met hun tanden en speeksel hadden
gegraven. Belgische troglodiet

Tot het einde van zijn leven kwam Jefferson het achtergelaten gat bezoeken, zich afvragend of
hij Adiel Sisnader ooit nog zou zien.
Hij kon niet bevroeden dat Adiel hetzelfde deed aan de andere kant van het gat
Het gat in Independance Hall werd door de eeuwen heen zelfs een toeristische trekpleister
voor talloze voyeuristische molmensen, waaronder de toch ook wel heteroseksuele Jon
Deepurple, die zich niet kon bedwingen en in Phyllis gat kroop.

-5- Vijfde toegang: AMoNH - Central Park West - 79ste straat (New York City, VS)

Deze confrontatie in Phyllis bed met een chte molmens, versterkte N*A*O*s bewustzijn dat
de Amerikaanse hippies met hun vrede en liefde evenmin in staat waren om een betere wereld
te creren op een of ander festivalterrein zij het in Virginia, in India, of in Vlaanderen.
Hij begon zich af te vragen of het besluit van de punks om daarom het van binnenuit
wegkankeren van de bestaande slechte wereld dan maar een handje te helpen, geen adequater
antwoord was?
Maar nadat Phyllis de Naamloze had uitgelegd wat het Were Di! op de hoevemuur
betekende, maakte N*A*O* de nieuwe fout om de punkbeweging hiermee te associren, zodat
hij toch liever hun negativisme liet voor wat het was en besloot om meteen kennis te maken
met de New Wave. Daartoe boekte hij een trip naar New York.

Ofschoon de molmensen er geen behoefte aan hadden, insisteerde Benjamin Franklin dat al zijn rokerige
10

ondermensbrillen bifocaal zouden zijn. De molmensen vonden dat disorinterend en onnodig, maar de focaal
geobsedeerde Franklin liet zich niet afschrikken.

N*A* * DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

9
Misschien kon daar een nieuwe golf van molleische contacten met onze oppervlakkige wereld
groeien, nadat ze sinds het vertrek van Asiel Sisnader en zijn gevolg door een gat in
Independance Hall gestadig afgenomen waren (buiten het sporadisch opduiken van Sisnaders
afstammelingen via boerin Phyllis lichaamsopeningen)?

Sommigen schrijven deze teloorgang toe aan de als Robespierre bekend staande molmens, die
de molleische revolutionaire principes tot angstaanjagend bloedige hoogtes bracht door
persoonlijk de leiding te nemen van de guillotinage van duizenden van zijn vermeende
vijanden en hun hoofden voor het juichend gepeupel op te vreten.

Anderen wijzen met de vinger naar Andrew Jackson, die als zevende Amerikaanse president
de molmensen veroordeelde als te grappige broeken en hen beschuldigde het grasveld van
het Witte Huis te vernietigen met hun holen. Toen Jackson er eentje te pakken kreeg die een
staatsbezoek wilde brengen aan het Witte Huis, sloeg hij hem meteen dood. Het opgezette
lichaam van Krasman wordt trouwens nog steeds uitgestald in de kelder van het Witte
Huis.
Tegen de tijd dat Jackson de Wet ter verwijdering van indianen en mollen ondertekende,
waren de meeste molmensen al vertrokken. Zij waren natuurlijk sterk bevoordeeld tegenover
de indianen, omdat zij een wereld die hen haatte konden verladen om zich een andere te
graven.

Tegen het einde van de negentiende eeuw waren de meeste molleische ambassades gesloten en
vervuild. De fantastische tunnel- en grotnetwerken die de molmensen gebouwd hadden onder
Parijs, Londen, New York en Boston waren verlaten, zodat de mensen er elektrisch licht
installeerden, de drekpoemas verjoegen en er treinen lieten rijden.
Ook nu nog ziet men de mensen in die treinen naar buiten in de duisternis staren met
verwarring en weemoed en in zekere zin nog steeds met angst; in zekere zin nog steeds naar
de molmensen verlangend nog steeds wachtend op een ras van nobele wilden met scherpe
hoektanden, dat hen kan uitleggen hoe ze moeten denken en leven.

Toch waren er altijd wel mensen die de molmensen hebben trachten terug te vinden. In 1904
probeerde Theodore Roosevelt in Midden-Amerika wat hij een Zoemweg naar de
Nederlanden noemde te bouwen. Hij groef grotendeels met zijn eigen tanden, maar vond
slechts het Panamakanaal.

Meer recent en dichterbij huis vormen de

plannen voor de ondertunneling van de
luchthaven van Deurne maar een
voorpaginaverhaal om een project geheim te
houden, dat ontworpen werd om het veel
wijder dan de Antwerpse premetro vertakte
molleische gangenstelsel uit te graven.
Waarom bevinden zich onder het vliegveld
anders zevenenveertig geheime subkelders en
enkele onverklaarde molmensbeelden?
Er kon evenwel nog geen contact gelegd
worden met de molmensen. Men vond er
slechts de verlaten kantoren van de New
Verticutation Area for the Monorail Orange Line (NVA-MOL).

N*A*O* kon in New York tickets bemachtigen voor een optreden van Siouxsie and the
Banshees in het American Museum of Natural History in Central Park West en raakte

N*A* * DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

10
daar gefascineerd door enkele tentoongestelde instrumenten, die door president Thomas
Jefferson in de mode geraakten: de stommeknecht en de luie suzanne.
Om zijn gasten meer te laten genieten van het zicht op de omgeving rond zijn molleische villa
in Monticello beperkte hij namelijk het aantal knechten rond de tafel door gebruik te maken
van een etenslift, die ook wel stommeknecht werd genoemd.
Zogezegd met hetzelfde doel vond hij ook lazy susan uit, het draaibaar presenteerblad, dat
men vaak ziet in Chinese restaurants.

Toen Siouxsie The Happy House begon te spelen begreep de Naamloze plots waarom
Jefferson deze uitvinding in de eerste plaats gedaan had en meteen ook waarom ze in dit
museum stond.
Voor Jefferson diende ze slechts om de zogenaamde tweede toegang tot het Molrijk in
Monticello, waarlangs Sisnader en zijn gezelschap vertrokken waren, af te schermen van
ongewenste blikken.
En naderhand vond Theodore Roosevelt er niets beter op om zijn frustratie na het incident
met het Panamakanaal eenvoudigweg af te reageren door die toegangspoort van zijn
voorganger, met lazy susan en al, naar New York over te brengen en dus definitief af te
snijden van de onderwereld.

Lazy susan staat nu constant lui rondjes te draaien in het AMoNH, zonder dat er nog iets
door komt.
Terwijl Jon Deepurples verplaatsing van de vierde toegang in Phyllis lijf hoogstens het
aantal bezoekers beperkte, waren de Amerikaanse afdekking n verhuis van de tweede
toegang een bewust onvruchtbare daad, die het Naamloze geloof in de New Wave ernstig
aantastte.

-6- Zesde toegang: De catacomben van Parijs (FR)

De Naamloze Achter Ons wist natuurlijk dat op Amerikaanse bodem niet alle contact met de
molmensen verbroken was , maar hij werd wel erg sceptisch en wilde zo snel mogelijk
11

weerkeren naar Europa.

Eindelijk brak daar N*A*O*s fantastische studententijd aan. Hij raakte zeer snel verslingerd
aan het Franse structuralisme, dat hij aan den lijve wilde ondervinden door regelmatig Parijs
te bezoeken.
Tijdens een van die bezoeken wilde de voor zijn charmes bezweken Brangre met de
Naamloze Achter Haar de Heideggeriaans-
Lacaniaanse concepten Sein zum Tode en
Petite mort eens ervaren en troonde hem mee
naar de Parijse catacomben aan de avenue du
Colonel Henri Rol-Tanguy.
Toen de Naamloze Achter Brangre tijdens
het erotisch experiment met gelijkzwevende
aandacht een korte geschiedenis van de
catacomben in de glossy brochure las en daarin
de naam Thomas Jefferson opmerkte, kwam hij
een eerste maal klaar!

11
De Naamloze Achter Ons maakte voor zijn terugkeer naar Europa nog een uitstapje naar Montral in de
Vlaams aandoende Franstalige Canadese provincie Qubec. Daar bevindt zich bijvoorbeeld nog steeds een
molleisch consulaat, waar nog maar n Troglodiet werkt. Deze smijt zijn uitwerpselen in het aangezicht van
iedereen die hem een visum komt vragen, maar veel Canadese rugzaktoeristen vinden dat heel leuk.

N*A* * DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

11
Si vite! Tes morbide, zeurde Brangre, maar N*A*O* wekte haar interesse om het
sexperiment eventueel uit te breiden met een zeer speciale getuige als ze tenminste het gat,
met andere woorden de zesde toegang naar de molleische onderwereld konden vinden.
Brangre liet zich dit geen twee keer zeggen en begon als een bezetene tussen de
doodshoofden in het knekelhuis mee naar een gat te zoeken.
Plots hoorden ze een iel stemmetje: Is that you, mister president?

Het was een zekere Cas Klei en na kennis gemaakt te hebben, vroegen we hem of en waarom
hij hier de derde Amerikaanse president Jefferson zocht?
Klei vertelde dat hij als archeoloog aan de Grote Universiteit van de Lichtende Pad (GULP)
ondergravingen deed ter hoogte van de Parijse catacomben, waarvan hij als historicus wist
dat Jefferson er het licht gezien had.

Tussen 1785 en 1789 was Jefferson Amerikas minister in Frankrijk, een nieuw gecreerde
functie om de turbulente gebeurtenissen in het geliefde Europese land op de voet te kunnen
volgen. En effectief, rond Jefferson begon in die tijd een mollomanische revolutie te ontkiemen,
waarvan hij hoopte dat ze de hele wereld zou overspoelen.
Toch was Jefferson niet gelukkig omdat hij weduwnaar was: zijn Martha was enkele jaren
daarvoor gestorven. Hij flirtte wel met de actrice Maria Cosway, die echter getrouwd was.
Daarom had Jefferson, die als nieuwe Amerikaan weliswaar geen aristocraat was, maar wel
een gentleman bleef, alleen seks met slaven.

Tijdens zijn Parijse jaren werd Jefferson zwaarmoedig en hij voelde zich steeds eenzamer en
verbannen. Thuis werd zonder hem de Grondwet geschreven, die zijn Bill of Rights dan ook
niet bevatte. (James Madison zei hem dat die verloren was gegaan met de post.)
Jefferson begon s nachts alleen rond te dolen in Parijs en zijn grillig lange benen stapten
wellicht onbewust naar beneden, naar de ondergrondse
Zo belandde hij in het midden van een nacht in de catacomben van de Franse hoofdstad, waar
hij tussen grote hopen beenderen wandelde een herinnering aan het gemeenschappelijke lot
van aristocraten, gewone mensen n molmensen, de uiteindelijke democratie.

Daar zag hij inderdaad het licht: een bleek groen schijnsel van achter
een met schedels volgestouwde hoek; een licht dat hij zich nu
herinnerde doorheen zijn Madeira-nevel van zelfmedelijden en
droefheid.
Wie is daar? vroeg hij, waarbij hoop door zijn schrille stem zong.
Een figuur verscheen achter de hoek: een mooie, molleische vrouw, met
een voor haar ras ongewone koperkleurige huid. Waren haar slagtanden
naar beneden gericht, dan had men ze voor een mens kunnen houden.
Wie is wie ik zie? vroeg Jefferson.

Klei wist niet hoeveel Jefferson afwist van de molleische fysiologie. Wist
hij bijvoorbeeld dat hun bloed kleurloos is? Of dat hun lymfe een afrodisiacum is? Wist hij dat
de molmens geslachtloos wordt geboren en zijn sekse kiest volgens de nood van zijn
Gezelschap? Of dat de molmens, zoals de oester, tijdens zijn leven dikwijls van geslacht kan
veranderen?
Dat Jeffersons voormalige vriend Adiel Sisnader, nadat hij een riool-o-gram ontvangen had
over Jeffersons recente verdriet, bijvoorbeeld hun oude ruzies zou kunnen vergeten?
Dat Sisnader op dat moment om hem te troosten naar Jeffersons wangen zou kunnen reiken
met nieuwe vrouwelijke klauwen?

N*A* * DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

12
Cas Klei kon deze vragen niet beantwoorden. Zoveel interessante waarheden zal de
geschiedenis dus ook nooit bevatten.

Mijn naam is Sally Scheeftand Termietenmond, zei het betoverende schepsel. En zo werden
zij minnaars. Maar omdat het een toekomstig Amerikaanse president niet paste om een
molleische minnares te hebben, kent men haar beter onder haar slavennaam Sally Hemings.

-7- Zevende toegang: Symmes gat Beta (Antarctica)

Als popanalyst raakte de Naamloze Achter Ons overtuigd van het waarheidsgehalte van
Freuds uitspraak dat filosofen paranode zijn, priesters dwangmatig en hystericas artiesten.

Toen hij een flikkerlichtrelatie bleek opgezet te hebben met een blonde Kempense B*A*B*E*,
wiens spleet hij naar zijn mening en tot zijn groot ongenoegen onvoldoende mocht verkennen,
deed zij hem het exotische voorstel om samen John Symmes tweede aardspleet aan de
Zuidpool te bezoeken: Ik eis het recht op zelf ook in een spleet te komen en te gaan!
De Naamloze Achter B*A*B*E* stemde hiermee in, niet in het minst omdat hij ervan uitging
dat hij en B*A*B*E* ten gevolge van de kou zo dicht tegeneen zouden kruipen dat het er wel
dikwijls van zou komen.

Het idee alleen al getuigt van een hysterische kinderlijke creativiteit om de spelregels te
veranderen waar de ervan afhankelijke dwangneuroot bij staat, maar de uiteindelijke ervaring
zelf leverde N*A*O* zulke vreselijk diepzinnige inzichten op, die pas zeer recent gevenaard
werden door de lectuur van Elizabeth Wurtzels De Bitch Regels . 12

De poolspleet is exact zoals Symmes haar zich voorgesteld had: een gat
zo wijd en gradueel aflopend dat men het niet eens zou merken
wanneer men erin zou wandelen. Men loopt kilometers en kilometers
traag naar beneden tot het punt waar het nog nauwelijks zichtbare
zonnestraaltje onzichtbaar wordt en vervangen wordt door de zwakke
stralen van de binnenzon, die vanuit de aardkern schijnt. Zelfs de
meest ervaren zonnologen zouden niet in staat zijn om het verschil te
zien.
Vlugger dan men denkt loopt men ondersteboven in een voorheen voor
de mensheid onbekende vaginale wereld, die even bleek, leeg en saai is
als die welke men juist achter zich liet.
Het is spijtig om het te moeten zeggen, maar het is een feit dat men in het geheel niet in staat
is om enig verschil op te merken tussen onze oppervlakkige wereld en Molrijk.

Men moet dus oppassen met zulke gefantaseerde andere werelden en fantastische
landschappen van heuvels en spleten: het is langs die weg dat de grote Eeuwkikker ons pakt!

Wordt vervolgd.
Aldus N*A*O*,
De autobiografie van iedereen ! (III)
Merksem, 9 september 2011

12
Belangrijke regels zijn: Omhels fanatisme, Wees grandioos, Gebruik alle middelen, Draag Levis 501
jeans, Wees geen vriend van je exen, Zet iemand uit je gedachten door iemand anders op je lijf te zetten,
Geniet van je jaren alleen, Maar settel je wel, Doe niets en Als al het andere mislukt, spreek dan tot de
Naamloze Achter Je.

N*A* * DE NAAMLOZE ACHTER ONS !

13