'Dokter,

 waarom  laat  ú  geen  grotere  

borsten  steken?'  
 
Op  de  operatietafel  liggen  vooral  
vrouwen,  maar  degene  die  het  
scalpel  hanteert,  is  meestal  een  
man.  Van  de  200  plastische  
chirurgen  in  België  is  ongeveer  tien  
procent  een  vrouw.  Drie  
vrouwelijke  plastische  chirurgen  
over  schoonheid  en  vrouwen.    
 
 
 
Hannah  Cools  
 
'Ik  moet  zelf  niet  model  staan  
voor  al  wat  er  mogelijk  is'    
 
 
 
 
 
Dokter, waarom laat ú geen grotere borsten steken?'
 
 
'Een  chirurg  heeft  het  publiek  dat  bij  hem  past  en  omgekeerd.  Bij  mij  komen  
mensen  die  een  realistisch  beeld  hebben  van  wat  ze  willen.  Het  is  er  niet  
eenvoudiger  op  geworden.  Vroeger  werden  vrouwen  in  hun  leven  
geconfronteerd  met  slechts  een  paar  mooie  mensen.  Nu  worden  ze  
gebombardeerd  met  geretoucheerde  beelden  in  tijdschriften  en  reclame.  Ze  
spiegelen  zich  aan  strengere  normen  en  dat  zadelt  hen  op  met  het  gevoel  dat  
ze  niet  voldoen.  Het  zelfbeeld  dat  je  van  thuis  uit  meekrijgt,  is  essentieel.  Dat  
houdt  me  bezig.  Ik  heb  een  dochter  van  twaalf.    
 
 
Een  mens  moet  in  zijn  leven  leren  roeien  met  de  riemen  die  hij  heeft.  Dat  
neemt  niet  weg  dat  een  plastisch  chirurg  sommige  zaken  ten  goede  kan  
veranderen.  Of  dat  ook  echt  moet,  is  een  persoonlijke  afweging.  Vroeger  zag  je  
veel  meer  afstaande  oortjes  dan  nu.  Vele  ouders  vinden  het  een  evidentie  om  
die  te  laten  opereren,  terwijl  anderen  redeneren:  waarom  moet  iedereen  
dezelfde  oren  hebben?    
 
Critici  van  de  plastische  chirurgie  brommen  dat  mensen  het  alleen  doen  
omdat  ze  ongelukkig  zijn  en  in  hun  omgeving  te  weinig  waardering  krijgen.  
Dat  ze  nooit  een  correctie  zouden  overwegen  als  hun  man  een  keer  vaker  zou  
zeggen  dat  ze  mooi  zijn.  Dat  is  te  gemakkelijk.  Ik  ken  veel  mensen  die  gelukkig  
zijn  en  het  toch  doen.  Het  ene  heeft  weinig  te  maken  met  het  andere.    
 
Het  is  zoals  je  haren  kleuren.  De  ene  aanvaardt  grijze  haren  op  zijn  veertigste,  
de  andere  blijft  het  nog  tien  jaar  verven.  Het  wordt  nu  wel  moeilijker  om  van  
een  mooier  gemiddelde  af  te  wijken.  Het  zou  jammer  zijn  als  de  norm  zo  
verschuift  dat  je  abnormaal  wordt  als  je  er  wel  ouder  uit  ziet.  Mijn  moeder,  
die  73  is,  kan  bij  mij  alles  voor  niks  krijgen,  maar  het  interesseert  haar  niet.  
Dat  moet  kunnen.    
 
Sommige  feministes  vinden  het  vernederend  om  je  jonger  te  willen  tonen  dan  
je  bent.  En  het  is  goed  dat  er  mensen  zijn  die  kritische  kanttekeningen  maken.  
Maar  ik  ben  het  er  niet  mee  eens.  Waarom  zou  je  technieken  tegenhouden  die  
je  ten  goede  komen?  Een  facelift  doe  ik  op  enkele  uurtjes  onder  plaatselijke  
verdoving.  Er  wordt  alleen  een  lapje  huid  weggenomen.  Dat  is  niet  erger  dan  
naar  de  tandarts  gaan.  Ik  zie  er  geen  graten  in  wanneer  mensen  op  een  
realistische  manier  de  tijd  willen  rekken.  Zolang  ze  beseffen  dat  het  tijdelijk  
is,  is  dat  toch  geen  capitulatie?    
 
Ik  zie  hoe  vrouwen  van  zestig  die  alom  bewonderd  worden,  na  een  facelift  
soms  uitgespuwd  worden.  Alsof  ze  verraad  gepleegd  hebben.  Voor  mij  boet  
iemand  niet  aan  waarde  in  door  te  kiezen  voor  een  lift.  Feministen  zeggen  
toch  vooral:  het  is  wat  in  je  hoofd  zit,  dat  telt.  Wel,  of  dat  hoofd  dan  gefacelift  
is  of  niet,  dat  maakt  toch  niets  uit?  Zolang  zij  er  iets  aan  hebben.    
 
Zodra  ik  in  aanraking  kwam  met  plastische  chirurgie,  wist  ik  dat  ik  dat  wilde  
doen.  Het  was  me  op  het  lijf  geschreven.  Je  hebt  denkers  en  je  hebt  doeners.  
De  denkers  die  de  problemen  liever  theoretisch  benaderen,  worden  internist.  
De  doeners  die  graag  met  hun  handen  werken,  belanden  in  de  heelkunde.  Ik  
ben  goed  gecast  als  doener.  (lacht)    
 
Plastische  is  een  heel  mooie  tak  van  de  chirurgie.  Het  is  heel  divers.  En  je  ziet  
de  dingen  echt  veranderen.  Dat  is  het  leuke  eraan.  De  patiënt  kan  ook  zien  
wat  je  met  zijn  neus  of  gezicht  hebt  gedaan.  Dat  maakt  het  spannend.  Het  is  
geen  leven  en  dood,  hé.  We  doen  hier  niet  aan  urgentiechirurgie.  Maar  je  
wordt  wel  meteen  beoordeeld  op  je  werk.    
 
Het  is  niet  verstandig  om  dingen  te  opereren  waar  je  zelf  niet  achter  staat.  Als  
wat  de  patiënt  vraagt,  niet  strookt  met  wat  ik  voor  ogen  heb,  weiger  ik.  Zo'n  
twintig  tot  dertig  procent  van  de  vragen  toch.  Vooral  als  er  een  kloof  zit  
tussen  wat  iemand  vraagt  en  wat  die  ervan  verwacht.  Als  een  vrouw  denkt  
een  job  te  krijgen  door  haar  neus  te  veranderen,  of  dat  ze  door  haar  borsten  
te  vergroten  een  man  kan  houden  die  vertrokken  is,  dan  weet  ik  dat  ik  het  
doel  dat  ze  voor  ogen  heeft,  niet  zal  bereiken.  Als  ik  voel  dat  ik  iemand  niet  
echt  kan  helpen,  doe  ik  dat  beter  niet.    
 
Misschien  is  het  voor  sommige  vrouwelijke  patiënten  makkelijker  om  een  
vrouw  voor  zich  te  hebben,  maar  als  ze  moeten  kiezen  tussen  een  vrouw  die  
hen  goed  begrijpt  en  er  niks  van  bakt,  en  een  man  die  een  goeie  technische  
operatie  doet?  Juist.    
 
Ik  denk  niet  dat  ik  veel  empathischer  ben  dan  mannelijke  collega's.  Wie  
huwelijksproblemen  wil  bespreken,  moet  niet  bij  ons  zijn.  Misschien  
verwachten  patiënten  wel  meer  empathie  van  een  vrouw.  Ik  ben  ook  
empathisch.  Maar  niet  té.  (lacht)  Ik  voer  geen  lange  psychologiserende  
gesprekken.  Ik  ben  een  plastische  chirurg,  geen  psychiater.  Het  is  een  
technische  consultatie.    
 
Ik  leer  veel  bij  over  mensen.  Ik  doe  veel  operaties  onder  plaatselijke  
verdoving  -­‐  facelifts  en  oogleden.  Dat  duurt  een  paar  uur  en  dan  liggen  
mensen  te  babbelen  over  hun  leven.  Dat  is  leuk.  Met  vrouwelijke  patiënten  
wordt  het  een  vrouwenonderonsje,  want  ook  mijn  team  van  
verpleegkundigen  bestaat  uit  vrouwen.    
 
Tijdens  mijn  opleiding  deden  we  facelifts  bij  vrouwen  van  vijftig  en  toen  vond  
ik  dat  vergeefse  moeite.  Als  je  twintig  bent,  lijkt  veertig  oud.  Maar  naarmate  je  
zelf  ouder  wordt,  schuift  die  grens  op.  Vroeger  waren  alle  mensen  die  ik  
opereerde,  ouder  dan  ik.  Nu  niet  meer.  Ik  kan  bijna  anticiperen  wat  er  zal  
gebeuren  met  mijn  gezicht.  Als  er  dingen  kunnen  verbeterd  worden,  zou  ik  
het  overwegen.  Botox  doe  ik  al  langer.  Dat  spuiten  we  bij  elkaar  in,  onder  
collega's,  of  ik  laat  een  van  mijn  verpleegsters  dat  doen.  En  een  
rimpelvullertje,  ook  onder  vriendinnen.  Zou  ik  ooit  een  facelift  laten  doen?  Ik  
denk  het  wel.  Ik  zou  het  natuurlijk  het  liefst  zelf  doen,  maar  dat  gaat  niet.    
 
Ik  krijg  de  hele  tijd  patiënten  over  de  vloer  die  jonger  en  mooier  zijn  dan  ik.  
Maar  ik  voel  me  niet  gepusht  om  er  strakker  uit  te  zien  dan  zij.  Zij  komen  ook  
niet  bij  mij  om  hoe  ik  eruitzie  -­‐  gelukkig  (lacht)  -­‐  wel  om  mijn  technische  
competentie.  Ze  verwachten  niet  dat  ik  zelf  model  sta  voor  al  wat  er  mogelijk  
is.  Ik  heb  geen  opvallend  lelijke  kenmerken  en  daar  ben  ik  heel  blij  om.  (lacht)    
 
Met  ouder  worden,  word  je  vooral  milder,  ook  voor  jezelf.  Je  ziet  je  eigen  
kinderen  groot  en  mooi  worden,  en  dat  wordt  belangrijker.  Dat  is  de  normale  
cyclus  van  het  leven.'