Bijdragen:

Siel Verhanneman
Hoofdredactie: Roderik Six
Een literaire krant door de Letterzetter en het Lettertype Collectief
De zon brandt in
mijn nek
en ik begrijp de
winkel niet
Er staan erg oude platen. Te
oud om bij je vrienden om je
aankoop bewonderd te worden,
oud genoeg om er goed uit
te zien op vakantiefotos. De
man achter de kassa heeft een
wilde kop haar en een heel
klein zonnebrilletje. Te klein
eigenlijk, als voor een kind.
Hij draagt hem binnen en ik
word snel bang van mensen die
binnen een zonnebril dragen.
Voor de deur staat een houten
bakje gevuld met oude fotos.
Ik begin erdoor te bladeren en
op elke achterkant staat er 2
E.U.R.. 2 in potlood, E.U.R.
in balpen. Er is blijkbaar een
systeem.
Mijn ogen schichten van
beeld naar beeld. De schokjes
wanneer je op de trein zit en het
landschap wil volgen.
Na tien minuten blijven twee
fotos aan mijn vingers plakken.
De ene is een jonge vrouw.
Ze ziet er heel echt uit. Een
beetje zoals we er allemaal op
een foto willen uitzien. Haar
mond hangt half open, ze heeft
een spleetje tussen haar twee
voortanden en donkere kringen
onder haar ogen. Haar bruine
haar had ze na het douchen
achterovergekamd laten drogen
en ik dacht:
Je bent zo clich ik wil jou zijn.
Ze staat halfnaakt op de foto,
maar het kader stopt net boven
haar borsten.
2 E.U.R.
Ik koop haar niet. Jaloezie.
Ik kan haar een slecht leven
schrijven mocht ik het de
moeite vinden. Ik beslis dat
ik het de moeite niet vind en
schuif ze terug tussen de ande-
re. Iets verder dan ik ze gevon-
den heb.
Uiteindelijk reken ik twee
oude vrouwen af. Ik heb maar
n stuk van 2 bij en moet
echt een keuze maken. Bij dit
beeld heb ik twee personages
voor de prijs van n. Meer
verhaal, hetzelfde geld.
De achtergrond van mijn
gekochte beeld is flou. Er staan
ouderwetse wagens te schim-
men en in de verte staat een
gebouw. Een hotel ik beslis
dat het een hotel is. Het is mijn
verhaal nu, het zijn mijn oude
vrouwen nu.
Ze staan rechtsonder
en stralen familievete uit.
Schoonzussen die gearrangeerd
overeen moeten komen maar
elkaar niet kunnen luchten. De
rechtse is ouder, grijzer en nor-
ser. Ze kruist haar handen op
haar buik. Die buik die, na zes
kinderen, blijft blubberen. Ze
wil het verdoezelen. Aan haar
ellenboog bengelt een klein
handtasje. De linkse vrouw
Maandag 28 augustus 2017
leunt vrolijk op een paaltje. Een
vlugge foto op de parking voor
ze gaan eten. Ze hebben van
alles genoeg, mijn oude vrou-
wen. Genoeg kinderen. Genoeg
geld. Roddels en eten.
We zijn vijf stegen verder en
ik denk nog steeds aan de jonge
vrouw. Hoeveel minnaars heeft
ze gehad? Wie heeft die foto
genomen? Voor wie ging ze
half uit de kleren?
2 E.U.R.
Ik vraag me af hoe ik later
in een bak wil teruggevonden
worden.
In mijn hoofd overloop ik
twee jaar lang in de Kortrijkse
getalenteerde woordwolven
de mannen voor wie ik zou
poseren. Wie kan ervoor zor-
gen dat mijn lippen zo zacht uit
elkaar vallen en hoeveel moeite
doe ik dan om mijn handdoek
nog op zijn plaats te houden?
De oude vrouwen zitten in
mijn portefeuille. Het voelt
alsof ik alle recht op hun ver-
haal verlies. Ik weet niet eens
zelf
hoe ik in die bak
wil teruggevonden worden.
Ik denk niet dat ik halfnaakt
tussen iemands bankkaarten
wil eindigen.
- Siel Verhanneman
Thomas Jacques
Mattijs Deraedt
Vere Verheecke
Alice Spinoy
Alice Boudry
Anna Van Hoof
Illustraties:
Flore Deman
Met steun van:
Bibliotheek Kortrijk
Stad Kortrijk
Pand.A
Letterzetter
Kortrijk
Als Letterzetter een
creatieve invulling van het
anders wat stoffige stadsdich-
terschap - breng ik het woord
publieke ruimte. Daarnaast
heb ik de eer om een groep
artistiek een duwtje in de rug
geven. Hoe doe je dat beter dan
met een intensieve zomerredac-
tie? De beste manier om je stem
te vinden en je pen te scherpen
is woord na woord aan het blad
toevertrouwen. Daarom dom-
pelt het Lettertype Collectief
zich onder in de wereld van het
ongebreideld samen schrijven,
telkens onder het waakzame
oog van een gevestigd auteur als
hoofdredacteur. Die bewaakt de
redactionele insteek, doorploegt
met kennersblik de teksten en
gaat met de Lettertypes op zoek
naar die perfecte frase. Het
resultaat lees je drie dagen lang
in deze literaire krant, bomvol
proza, pozie en illustraties.
- Jonas Bruyneel

Bestemming bereikt
Aardworm
Als je dit leest, is je bestemming bereikt. Geen rechtsomkeer mogelijk. Wat
dit is de wereld,
geschreven is, blijft. Toch voor even. Drie dagen lang was ik bevoorrecht prevel je terwijl we samen voor de spiegel staan
getuige van een talentvolle groep piepjonge schrijvers uit Kortrijk en om- naakt, en met het lemmet hoog tussen ons in
liggende gemeenten. Onder het priemende oog van drie notoire schrijvers
persten ze woord na woord uit hun pen en laptop. Ik meen zelfs iemand te beneden aan mijn kruis ruist water
hebben gespot aan een ouderwetse tikmachine - die falen nooit. Of was ik ergens geeft iemand zijn gelaat weg
ergens beklimt iemand een berg
het, die lacherig volzinnen trachtte te puren uit een plot die ik maar niet zag.
ergens plooit iemand zijn palmen rond een schedel
Het schrijversschap is een stiel apart. Een gave om beelden te werpen met en mijn blik zit gevangen tussen glas en roestvrij staal
een woord. Geen van de jongeren in onze redactieruimte in Pand.A bij wie
die oerkracht niet zichtbaar werd tijdens het vormen van deze literaire dag- dit is de wereld,
krant. De publicatie Laat vervolledigt een drieluik, na Raam en Gaan. Ze zijn prevel je terwijl we bewolkt worden
schaars. Verdienen het om voorzichtig gekoesterd te worden. en je naakte hand begerig mijn buik afdaalt

beneden walst het raspen door mijn darmen

Maar de schrijvers blijven. Ze zijn onze stadsdichters van de toekomst, ergens aait iemand een wolf
verenigd in een collectief. Meer nog, op een dag kan je er zelf deel van uit- ergens verknipt iemand een worm
maken. Met aan het roer onze Letterzetter, die hun namen afroept met een ergens ment iemand honderd witte paarden door de lanen van parijs
megafoon, ze hoorbaar maakt in de stad. En zeg dan niet, als je door de en valt mijn oog op het rood
boekenoogst van de lokale boekhandelaar struint, dat je van hen nog nooit
dit is de wereld,
gehoord hebt.
prevel je terwijl we naakt de mist in gaan
en handen te kort komen om de last te dragen
- Vincent Coomans (projectcordinator Letterzetter)

Meer info: www.kortrijk.be/letterzetter - Roderik Six

Pagina 2
LAAT
Honger
Sluitingstijd
Als ze geen eten meer zouden krijgen,
zouden ze dan springen of verhongeren?
Aan de overkant houdt een vrouw twee
papegaaien op een stok. Hun vleugels
zijn geknipt. Onder hen vijf verdiepingen
leegte en dan de straatstenen.
Achteraf is er niet veel meer dan wat
zweet en een matras. Een kleverige prop
wc-papier op het tapijt.
Ik zou naar buiten kunnen gaan.
- Dit is vrij zijn, zei hij, uitgestrekt lijf,
tevreden. Enkele centimeters afstand
tussen onze heupen.
Zijn spullen stonden klaar in een zak
van de Delhaize: een trui, een T-shirt,
een kabeltje. Dat was alles wat ik vond.
Ik heb de maden uit de afvalbak ge-
wassen. De geur hangt nog in de keuken.
Zure verrotting versterkt door opsluiting
in een plastic zak, in een kamer, in een
stad.
Gehaaste mensen steken hun schouder
tussen de deuren van de metro.
Toen ik het probeerde gingen ze niet
opnieuw open. De metro begon te rijden,
richting tunnel, richting vochtige muren.
Verbaasd bewoog ik mee. De rubberen
randen klemden om mijn elleboog, mijn
pols.
Later wachtte ik op de volgende metro
en stelde me mijn arm voor vanuit
het standpunt van de reizigers: een
ontkoppeld lichaamsdeel, hoekig en
bleek.
- Anna Van Hoof
Echt niks meer?
De arts schudt zijn hoofd, terwijl hij
met zijn balpen klikt.
Het spijt me. De wereld lijkt opeens
kleiner. Hij schraapt zijn keel, en krab-
belt op zijn schrijfblok. Ik staar naar het
bleke bureaublad. Hij veegt de blaadjes
van mijn dossier bij elkaar tot een keurig
stapeltje. De hagelnieuwe map ligt ach-
ter hem al klaar. Mevrouw Ruyters, staat
in nette, zwarte blokletters op de witte
sticker. Hij rolt de balpen tussen zijn
vingers. Een volgend dossier ligt open op
de hoek van de tafel. Ik zie hem naar de
blaadjes vol hanenpoten gluren, terwijl
Caf Kafka
We staan voor het beursgebouw, onze
hoofden in de nek. Boven ons zweven
oranje lampionnen door de nachtlucht.
Iemand zet een wijnfles aan de lippen
van een dakloze. Achter zijn rug veel-
kleurige, elektronische druppels op de
pilaren. Maanden geleden lag het as-
falt nog vol bloemen, nu lijkt er iets
veranderd te zijn in de afstand tussen de
dingen. Met honderden ogen kijken we
toe hoe een van de lampionnen zakt en
achter een flatgebouw verdwijnt.
We voelen ons bloed bruisen. Zwarte
mannen tollen door de ruimte. Ze lachen
en vragen of ze mogen meespelen. We
knikken. Met elke knal van de stok wordt
de tafel leger. Iemand struikelt, een rij
tanden licht op. Een van de mannen is
verdwenen. De witte bal raakt de rode.
Een ander fluistert iets in een oor, krult
zich in een perfecte S en neemt een hand
vast, streelt daarbij met een vinger over
maandag 28 augustus 2017
glimlacht me toe vanop de kast. De foto
wordt omhelsd door een zilveren kader-
tje. Zou ook ik weldra in een kadertje ge-
propt zitten? Ik vind mezelf nooit mooi
op foto.
Verdomme! De dokter trekt een
zakdoek uit zijn broekzak en probeert
de blauwe inktstreep van zijn mouw te
wrijven. Excuseer, mompelt hij tussen
zijn tanden. Ik weersta de neiging om te
grijnzen. Hij kucht opnieuw en tilt n
kant van de map op om naar de naam op
de voorkant te loeren. Dhr. Verhegge,
lees ik omgekeerd. Zou hij zijn wereld
ook kleiner maken? Ik hoop dat hij hem
in elk geval laat weten dat antibiotica
niet werken tegen een verkoudheid. Ik
bedenk dat ik nog boodschappen moet
doen. Ik ga dood, maar in tussentijd
moet ik ajuinen halen.
De dokter werpt tersluiks een blik op
zijn uurwerk en schuifelt zenuwachtig op
zijn stoel. Ehm, ja nog een vraagje
Zou het mogelijk zijn om af te rekenen
aan het secretariaat? Bancontact is
mogelijk. Hij vreest dat ik doodga
zonder te betalen. Ik sta op. Geen
probleem. Opgelucht volgt hij mijn
voorbeeld en begeleidt me naar de deur.
Sterkte, mevrouw ehm Zijn voor-
hoofd glanst. Verhegge? gokt hij.
Ik draai me om en haast me de gang
uit. Met een beetje geluk geraak ik in de
supermarkt voor sluitingstijd.
- Alice Boudry
hij zich waarschijnlijk de naam van de
patint tracht te herinneren.
Hij doorbreekt de te luide stilte: De
behandeling zal niet meer aanslaan in
deze fase. De woorden blijven han-
gen in de ruimte. De zin zweeft door de
kamer, botst tegen een crmekleurige
diploma aan de muur en weerkaatst
vervolgens tegen een ander getuigschrift
om uiteindelijk langs het behangpapier
naar beneden te glijden. Een affiche met
schreeuwerig rode letters waarschuwt
me dat antibiotica niet helpen tegen
een verkoudheid. Een blozende kleuter
de palm. Er rollen ritmes uit de speakers, nen die langzaam door de straat zweven,
de rode bal glijdt langs de band richting op zoek naar een plek om te landen.
het gat. Klanken schieten uit monden,
botsen op elkaar in en vormen een - Mattijs Deraedt
nieuwe taal.
Een gil, haar portefeuille is verdwenen.
Ze woelt door haar handtas, maar vindt
enkel lipstick, tampons en papier dat
rond een broodje zat. De mannen vragen
wat er aan de hand is. We antwoorden,
ze glimlachen. Zo gaat dat nu eenmaal,
een handtas laat je niet alleen. Met een
sigaret tussen hun vingers wandelen ze
naar buiten. Voor de ingang een man
met een hondengezicht en een glas wijn
in zijn hand. Waarom hij hier is kan
hij zich niet meer herinneren, wel weet
hij dat hij dit caf haat en dat hier twee
maand geleden een moord gepleegd is.
De mannen lachen, slaan hun armen
om hen heen en wijzen naar de lampion-
Pagina 3
01.43u
Het slepen van de met stickers en
posters beplakte deur is het enige wel-
komstcomit dat je hier zult vinden en
dat snap je. Want op dit uur bestaat geen
welkom meer. Enkel een meewarige
blik van de uitgeleefde uitbater die je het
gevoel geeft dat jij degene bent die de
oorlog in zijn land (je bent vergeten welk
land maar het eindigde op -stan) heeft
veroorzaakt. Door jouw schuld staat hij
hier onder de tl-verlichting sigaretten en
De zevende dag
Er is geen water meer. Dit heb ik enige
tijd geleden ontdekt door mijn veldfles
aan mijn lippen te zetten en er even mee
te schudden, zoals herosche mensen
dat doen in films. Niet dat ik mezelf bij-
zonder herosch vind.
Toen bleek dat het water op was,
zuchtte ik. Wel, nou, voegde ik eraan
toe, om de stilte te vullen, want ik ben
op die manier opgevoed. Mocht nog
iemand in de tombe zo zijn opgevoed,
waren we vast een praatje over het weer
begonnen. Helaas is iedereen aanwezig
dood. Hehe, begin ik weer, maar ieder-
een is nog steeds dood. Ik kijk even rond
en denk: Tja, straks lig ik er ook bij. Ik
lig al enige tijd te sterven in de tombe.
Hoe lang eigenlijk al? Dagen? Weken? Ik
probeer het bij te houden door het aan-
tal dutjes dat ik tot nu toe gedaan heb te
turven en te delen door twee; dat moet
het aantal verstreken dagen aangeven.
Zes was het resultaat. Zes is een fijn
getal, heb ik toen tegen mezelf opge-
merkt, Twee keer drie. Drie is fijn.
Als ik de honger en het kloppen van
mijn gebroken been negeer, is doodgaan
op zich best ok. Uiteindelijk is leven
niets bijzonders geweest. Toen ik klein
was vond ik het heel erg dat ik Hey Jude
van de Beatles niet geschreven had. Mijn
moeder moest me toen vertellen dat er
nog wel mensen waren die Hey Jude niet
geschreven hadden. Dat hielp. Mijn
moeder was een mollige dame die altijd
lekker rook. Ze is al een tijdje dood. Als
ik straks dood ben dan zal ik haar mis-
schien terugzien. Dat vooruitzicht beurt
me op.
Mijn moeder, wie nog? Hans, de buur-
jongen met wie ik altijd op zwemles ging.
Na de les luisterden we naar platen op
zijn kamer. Leuke kerel. Klom overal op.
Stoelen, bomen, balkons. Viel er ook af.
Daarom is hij dood.
LAAT
huismerklimonade te verkopen. Je zou je
bijna willen excuseren en hem alles over
je keuze bij de vorige verkiezingen wil-
len uitleggen met je zelfgemaakte Power-
Pointpresentatie, maar je bent je beamer
thuis vergeten.
In momenten als deze vergeet je trou-
wens meer; de code van je bankkaart en
de hoeveelheid lagen toiletpapier je lief
gebruikt. Maar plots denk je wel aan din-
Mijn vader terugzien, daar heb ik
minder zin in. Die zal vast zijn armen
kruisen en bulderen: Zie je wel? Arche-
ologie studeren! Is rechten niet speciaal
genoeg misschien? En nu al dood zijn!
Hmpf. Dan zal ik stilletjes moeten op-
biechten dat ik door de vloer gezakt ben
van een tombe waarover ik niemand
verteld heb, omdat ik de primeur wilde
hebben. Haha, denk ik, Wat een
verdomde stomme manier om dood te
gaan.
Anja van archief vroeg me nog wie er
meeging. Ze is ook een fan van de Beat-
les. Misschien had ik eens moeten vragen
of ze een koffie met mij wilde drinken.
gen die er niet toe doen, zoals de kleur
van het douchegordijn bij je grootmoeder
- inclusief de schimmelvlek linksonder -
of de geur die in het benzinestation hing
waar je voor de eerste keer gedumpt
werd.
Uit gewoonte wil je een winkelmandje
grijpen, maar dat ontbreekt in deze win-
kels, omdat mensen hier niet komen
voor grote boodschappen. Enkel voor
dingen die het daglicht schuwen, zoals
condooms met bananensmaak. De uit-
bater blijft je in de gaten houden, terwijl
je je richting het chipsschap begeeft en
je afvraagt of je chipsschap vijf keer na
elkaar zou kunnen zeggen. Je blik blijft
op de groezelige vloer gericht. Iedere vlek
is een aandenken aan vorige klanten en je
bedenkt je dat sommige van die klanten
al overleden zijn. De tl-lamp boven de
plastic chipsverpakkingen flikkert, wat
de smaak hot chili iets huiveringwekkend
geeft. Het lijkt alsof je niet meer weet
welke chips je graag eet en of je ber-
haupt wel graag chips lust. De ogen van
de uitbater lijken te branden op je rug
en vlug verplaats je je naar de snoepaf-
deling, zodat jij en de priemende uitba-
tersblik van elkaar gescheiden worden
door een muur van bierbakken.
Zouden ze koffie hebben in de hemel?
Ha, de hemel!, merk ik op tegen een
schedel aan mijn voeten. En ik ben nog
wel een athest! Daar kon ik uren over
ruzin met Sven, die zichzelf boeddhisme
had aangepraat, maar uiteindelijk losten
we het op met koffie en middelmatige
Sci-Fi films.
Daar heb je vrienden voor, deel ik zeker? De schimmen zeggen niets terug.
mee aan de schedel, die nog niets terug
gezegd heeft. Tja, fluister ik. Eigen-
lijk geloof ik niet in leven na de dood.
Mijn hoofd voelt zwaar. Als ik nu erg
mijn best doe geloof ik er wel in. Het
zou onderhand leuk zijn als ik zou kun-
nen sterven. Mijn been doet pijn. Ik heb
maandag 28 augustus 2017
Snoepverpakkingen zien er altijd sa-
tanisch uit: veel te veel schreeuwerig
zuurstokroze en psychedelisch dansende
gummiberen. Je neemt dan maar zonder
te kijken de verpakking die recht voor je
ligt, en snelt richting kassa. Onder het
toeziend oog van de uitbater geef je de
verpakking af en bestel je nog een pakje
camel blue. Zonder te tellen leg je het
geld in de uitgestoken hand en die telt
het na maar laat niet blijken of het ge-
past was. Het kasticket laat je liggen en
zonder iets te zeggen loop je de winkel
uit.
Pas buiten zie je dat je een zak Snick-
ers hebt gekocht. Je laat de nachtwinkel
achter je terwijl je beseft dat je een pinda-
allergie hebt, nog nooit in je leven hebt
gerookt en dat je eigenlijk om blauwe
vuilniszakken kwam.
- Vere Verheecke
vreselijke dorst, wat waarschijnlijk ver-
klaart waarom mijn moeder naast me zit
en Hans de buurjongen aan mijn voeten,
naast de schedel.
Sven en Anja kijken vanboven uit
het gat waar ik door gezakt ben op me
neer. Mijn vader is er niet. Ik wuif even.
Hallo iedereen. Dit is een hallucinatie
Geeft niet. Ik ben blij dat ik ze uit mijn
hoofd gehaald heb. Ik denk aan be-
roemde laatste woorden. Ik vind er geen.
Ergens hamert een piano akkoorden die
ik ken. Nanana, hum ik, Hey Jude.
- Alice Spinoy
Pagina 4
Debbie goes Dallas
Mark blijft op de drempel van de ci-
nema staan. Altijd open, weinig volk
en verschraald bier. Doorheen de jaren
is het pand trouw aan zichzelf gebleven.
Striptease sur scne wordt er al jaren niet
meer gedaan. Behalve de tweede s is er
van die aankondiging niets verdwenen.
Het oog in de kapotte lichtbak loert naar
hem.
Ex
Ze neemt de onregelmatigheden op de
monitor op. Of ze kon komen? Een mens
is zo sterk als de zwakste van zijn or-
ganen. Toen ze haar maag voelde keren,
moet ze beslist hebben dat het toch aan
haar was om hier te zijn. De trillingen
van haar stem laten de koffielepel in
de lege kop op het tafeltje vibreren. Na
haar maag, zijn het haar stembanden die
deserteren. Ze staart naar haar voeten.
LAAT
Vluchtig kijkt Mark om zich heen.
Nog steeds de gne. Lucien kijkt amper
op van zijn magazine, knikt en haalt
een blikje bier van onder de toog. Mark
neemt het blikje aan, loopt langs de
vergeelde posters naar het zaaltje. De
rode zetels voelen vertrouwd aan. Een
blondine steekt kaarsen op plaatsen
waar ze niet horen. De film moet al even
Wat zijn die klein? denk ik haar ge-
dachten te lezen. Ze plaatst de punt
van haar rechterschoen op die van haar
linker. Dan drukt ze de wreef van haar
hand op de palm van de andere. Onbe-
holpen stapt ze links om het bed. Het
tl-licht maakt haar huid doorschijnend.
We zijn twee bloedrode wezens in een
verstilde dans. Mijn huid is een donker-
rode korst, de hare een flinterdun laagje
begonnen zijn, Debbie goes Dallas, weet
hij, een klassieker uit de jaren zeventig.
Vintage cheerleaders, goed voorzien van
borst en haar, Bambi Woods in de hoofd-
rol. Mark kijkt op zijn horloge, nog drie
kwartier tot de volgende trein.
Op de grond ligt een verloren voetbal-
ticket. Mark kijkt er even naar, vraagt
dat nauwelijks spierweefsel en bloed-
banen verbergt. Zo zijn we dezelfde ge-
bleven. Hadden we elkaar bij onze eerste
ontmoeting zonder franjes gezien, dan
had het zover niet hoeven te komen: ik
gepantserd, zij eenvoudig te doorboren.
Ze kucht. Het steriele gepomp van de
beademingsmachine botst met de cadans
van mijn hartslag. Hun samenspel danst
oosters. Vingers klemmen in de bed-
stijlen. Het metaal kreunt.
Even verliest ze die wankele zelfbe-
heersing en scheurt haar stem de pas-
telgroene muren. Ze slaat een barst in
het plafond dat door stilte broos werd.
Geschrokken controleert ze haar adem-
haling. Ik probeer tevergeefs hetzelfde
te doen. Benauwd focust ze zich op
het tempo van de machine. Ze fluistert.
Enkel de hartmonitor antwoordt. Ze
schudt mijn hoofdkussen op. Waarom
doet ze dat? Vervelende gewoonte. Met
de rug van haar hand wrijft ze haar ogen.
De bedstijlen trillen, ook mijn ruggen-
graat siddert. Terwijl ze spreekt, probeer
ik wakker te blijven. Ik ervaar woorden
als opeenvolging van klinkers en mede-
klinkers die in logische opeenvolging
betekenis moeten vormen.
maandag 28 augustus 2017
zich af of dit een plaats voor voetbal-
fans is. Robert Kerman maakt zijn
intrede op het grote scherm. In tegen-
stelling tot zijn moderne collegas stond
hij bekend om zijn scherpe dialogen.
Zoals altijd staat hij net voor de climax op.
Hij heeft geen nood aan lichaamssappen.
In Brussel-Centraal haalt Mark een
koffie uit de machine. De winkels zijn
gesloten. Nog tien minuten en de trein
komt.
- Thomas Jacques
De aanhoudende hartslagmeter pe-
netreert de ruimte en snijdt haar trom-
melvliezen stuk. Bloedt haar oor? Rade-
loosheid grijpt niet enkel mijn lichaam,
maar fileert als een mes haar gedachten.
Ze fronst. Ik wil de minuscule rimpels
aanraken. Ze is niet bijgekomen, enkel
meer huid. De hartmonitor stagneert,
en zij schudt de monotoon als druppels
water uit haar haren. Twee milligram
doxapram. Verfrissende gelpads net
naast mijn borstbeen. Klaarmaken voor
150 joule. Een druppel vreemd zweet
raakt mijn voorhoofd terwijl stroom door
mijn lichaam raast. Vies. Verhogen tot
180. Ik ben ijle ruimte, zij hartstocht.
200 joule. Ik bestudeer haar ogen en
ontdek een onbekend vlekje op haar iris.
We zijn opnieuw bij het begin. Godver-
domme, Jonas. Klootzak. De arts trekt
zijn latex handschoenen uit.
- Jonas Bruyneel