Ik lees, jij

Je mag me alleszins geen boekenverslinder noemen. Ook al apprecieer

ik wel een goed boek als ik er n lees. Het helpt ook wel dat mijn vader
een leerkracht Nederlands is, daardoor heb ik altijd wel een literair
kunstwerk in mijn handen. Maar waarom lees ik dan weinig tot nooit?

Vroeger werd ik altijd voorgelezen, wat voor mij elke keer opnieuw een
heel leuke ervaring was. Natuurlijk weet ik niet elk klein detail van die tijd,
toch weet ik nog dat ik het altijd leuk vond. Mijn ouders bevestigen dat
ook. Van alle prachtige kinderverhalen is vooral het boek Over een mol
die wil weten wie er op zijn hoofd gepoept heeft van Werner Holzwarth
mij het meest bijgebleven. Het gaat zoals af te leiden uit de titel over een
mol die wil weten wie er op zijn hoofd heeft gepoept, een echte
klassieker. Ook werd er voorgelezen uit Jip en Janneke van Annie M.G.
Schmidt. Dergelijke verhalen werden vaak voor het slapengaan
voorgelezen door mijn vader of moeder.

Later in het lager onderwijs moest ik zelf lezen en het was nooit
gemakkelijk voor mij, het kostte veel moeite en ik kon niet veel nadenken
over het verhaal als ik snel las. Het interesseerde me ook niet veel,
buiten spelen, televisiekijken en sporten waren toch wel mijn water in de
woestijn. Dat is dan natuurlijk ook wel de reden waarom ik geen boeken
vroeg voor mijn verjaardag. Natuurlijk las ik zoals elk kind van de lagere
school in die tijd Geronimo Stilton. Dat is een boekenreeks over een
muis en zijn familie die allemaal avonturen beleven. Ondanks het feit dat
lezen niet echt voor mij was weggelegd, zat ik toch maar in de kinder- en
jeugdjury, wat heel vreemd is natuurlijk. Het heeft mij wel geholpen om
op die manier nieuwe genres en echte toppers te leren kennen.

Later ontdekte ik op het einde van het eerste jaar van de middelbare
school dat ik dyslectisch ben. Dat was zeker een grote schok voor mij.
Natuurlijk is dat het einde van de wereld niet, maar het verklaart wel voor
een groot deel waarom ik niet zon lezer ben. Ook al las ik op die leeftijd
nog altijd niet veel boeken, toch was ik aan het experimenteren met
onder andere Harry Potter en De Grijze Jager. Dat was eerder om de
genres uit te testen. Meer en meer begon ik mijn aandacht te richten op
strips. Dit was aan het einde van het tweede jaar middelbaar onderwijs.
Zo kwam ik ook in aanraking met literaire strips, de zogenaamde graphic
novel. Het was zeker iets heel anders en tot op vandaag vind ik dit genre
nog altijd heel aantrekkelijk. Vanaf het derde jaar begon ik ook vooral
pozie te lezen. Wij hebben thuis een aantal bloemlezingen onder
andere Met gekleurde billen zou het gelukkiger leven zijn en De dikke
Komrij. Maar als ik dan toch een boek moest lezen voor school ging ik
zeker een literair boek kiezen, behalve als het niet mocht. Het totaal
andere karakter van literaire werkstukken heeft me altijd al achtervolgd.
Ik ga altijd terug naar de bizarre en originele wereld van de literatuur.

Ik lees nu nog altijd vooral pozie en literatuur. We zijn ook al vaak naar
Amsterdam geweest en daar maakte ik laatst een wandeling onder
begeleiding van de bloemlezing Potisch Amsterdam. Die bloemlezing
heeft allemaal gedichten van bepaalde plaatsen in Amsterdam, waarbij
een speciale route is uitgestippeld. Ik heb de voorbije jaren wel meerdere
soorten genres geprobeerd maar ik bouwde een haat op tegenover pulp
samen met fantasy en sciencefiction. Ik vind dat soort verhalen echt niet
goed. Om zulke verhalen te beleven, moet je gewoon maar naar de
cinema gaan. Wat ik als een hoogtepunt beschouw op het vlak van
literatuur is een boek als William S., geschreven door Anthony Horowitz.
Het boek is een literaire detective waarbij de moord op William
Shakespeare centraal staat. Het is een heel interessant boek, omdat het
zich in onze tijd afspeelt. Je stelt je dan de vraag hoe het zou zijn mocht
Shakespeare nu leven en of hij wel beroemd zou worden. De nieuwe
rage van de e-readers vind ik wel handig, maar ik heb toch liever een
boek in mijn handen. Ik vind het wel goed dat scholen moeilijkere boeken
aanbieden, want Harry Potter lezen in het vierde jaar van de middelbare
school (wat echt gedaan werd), vind ik toch wel ondermaats.

Al bij al moet ik concluderen dat ik dus niet veel lees omdat het mij nu
eenmaal veel tijd kost om een boek tot een goed einde te brengen.
Daarom lees ik vooral pozie. Als ik dan toch grijp naar een boek, ben ik
nooit echt teleurgesteld en verveeld. Mocht ik meer tijd hebben dan denk
ik dat ik later nog meer zal lezen.