“Ang Museo” Ang bawat pagbitak ng pader,
- Mohammad Hamdi A. Pandapatan dulot ng pagkawala ng galang
Good Day!
Magandang Araw!
Maayong Adlaw!
Mapipiya a Alongan!
Hali na! At pumasok,
sa aming museo!
Puno nga mga alala,
alaala ng aming mga ninuno
Ilang siglong ipinaglaban,
mula sa mga mananakop,
na nais lupigin ang aming mga prinsipyo,
palitan ang aklat na pinaniniwalaan
Pumasok sa aming museo!
Tumapak ka sa lupang,
pinakaiingatan at pinakamamahal
Lumangoy sa lawang puno ng mahika
Tuloy lang sa aming museo!
Panoorin ang aming simpleng pamumuhay
Simhutin ang malinis na simoy ng hangin
Tikman ang masasarap na mga pagkain
Ramdamin ang malamig na kapaligiran,
Pakinggan ang pagtunog ng mga kulintang
Pakinggan mo ang pagtawag ng mga masjid,
ng mga mananampalatayang Muslim
Teka, teka, teka lang, natandaan mo ba?
aking mga binanggit? Panoorin, simhutin,
tikman, ramdamin, at pakinggan, 5 senses
I hope I am making sense here
Halina’t tayoy magpatuloy,
ating pabilisin ang oras,
pero alalay ka lang,
mag-ingat ka dahil
Bang! Ika’y tamaan ng mga bala,
normal lamang ‘yan dito
Pagmasdan mo ang mga bangkay,
dulot nga mga redung di matapos tapos
Bang! Takpan ang iyong ilong dahil mabaho,
Wag kang tumikim! Triple ang bayad nyan!
Paumanhin kung nakakakilabot,
Bang! Dumapa ka at magtago!
Maingay na mga barilan,
at maiingay na bahay aliwan
Bang! Mas puno pa ang lugar na
pinaglilibangan kaysa pinagsasambahan
Bang! Bang! Bang! Bang!
Sa bilis ng mga pagbabago,
‘di makasabay ang mundo,
kamay ng orasan di makapagpahinga
Paumanhin sa biglaang pagbabago,
sa biglaang pagkasira ng museo
Dahil sa aming kagagawan,
ang museo’y di na makilala
Kami’y naging mapagmataas,
nakalimot na magtiwala
Sa pagbagsak ng mga kisame,
dulot ng kawalan ng pasensya,
pinangunahan ng poot at galit,
ang pagpako sa mga pangako
At sa pagtumba ng mga pundasyon,
ay ang pagpanig sa mga mali,
mga kasinungalingang bukambibig,
at pagkalaban sa katotohanan
Ang pagkasunog ng museo,
museo ng mga alaala,
museo ng mga kahapon,
ang mga masayang pagkakataon
Sira na ang museong ito, wala na
akong pake’ sa pagpasok ng mga nakaitim,
o ang pagmartsa ng mga nakauniporme,
o ang mga dada ng Presidente
Dahil sa bawat helicopter sa himapapawid,
tanke sa lupa na nakakasalubong
ang tanging simple tanong ko,
kalian kaya ibabangon ang museo?
Kailan namin ibabangon muli ang museo?
Kailan kami matututo?
Kailan kami magbabago?
Kailan ulit tayo magtutulungan?
Ang museo ay Marawi,
ang Marawi ay museo,
naging tahanan ng mga
Muslim at hindi Muslim
At Magiging tahanan muli
Ng mga Muslim at hindi Muslim
Ang tahanan na walang
sinumang makakagiba
Simulan nating itayo muli ang mga pundasyon,
Gamit ang ating mga pusong
Natutong rumespeto at nagtutulungan
Natutuong magpagkumbaba
Patibayin muli ang mga pader,
Gamit ang ating mga pagmamahal,
Pagtitiwala sa isa’t isa,
At pagiging mapagkumbaba
Ating ibalik ang kisame,
Dahil ating napagtanto,
na hindi pera ang boto,
na ang boto ay walang katumbas,
Ang pagbangon ay di nababase,
Sa dami ng mga matatayong na
mga gusali, kundi ito’y base sa
pagsunod ng mga batas
na hindi “Go” ang pula sa traffic light,
na hindi ang pagpatay ang sagot sa sigalot
na hindi katumbas ng salapi at posisyon ay
kapangyarihan, ito’y kaalaman at kasipagan
Tiyak na tayo’y nakabangon,
Kapag alam na natin ang
Kaibahan ng tama at mali,
Ng katotohanan at hindi

Ibangon natin muli ang museo,

Mamuhay muli tayo nga simple,
Linisin ang simoy ng hangin,
Magluto nga mga masasarap,

Ibalik ang malamig na kapaligran,

Patunoging ang mga kulintang,
At tatawag muli ang mga masjid,
Ng mga mananampalatayang Muslim

I hope I am making sense here,

That we will go back to our senses,
Na ating mamasdan, masimhot,
Matikman, maramdaman at marinig muli

ang ating pinakaiingatan, ang pinakamamahal

ang museo, ang Marawi ay babangon muli
Good Day! Magandaw araw! Maayong
adlaw! Mapipiya a alongan!