Akram, Ang Batang Muslim

Ni Cherie Lyn M. Torrecampo

“Ina! Ina! Ina! Nasaan po kayo, Ina!?”

Isang takot na takot na bata ang humahangos

habang hinahanap ang kanyang ina. “O, Akram, anak,
anong nangyari sa iyo? Bakit humahangos ka?” tanong ng
kanyang inang si Aaminah. Sumagot si Akram habang
hinahabol ang kanyang hininga. “Ina, pinasabog ng mga
Maute ang paaralan namin. Sinakop nila ang buong paaralan.
Buti na lang pinalikas kami ng aming guro para hindi kami
masaktan.” Nagulantang si Aaminah sa pahayag ng anak.
Napaluhod siya dala ng panghihina ngunit nagawa niyang
manalangin. “Allah, nagsusumamo po ako sa Inyo, patnubayan
Niyo po ang aming bayan laban sa karahasan. Iligtas Niyo po ang
aming mga pamilya sa sakuna na dala ng kaguluhang ito.” Hindi
maialis ni Aaminah ang kaba sa kanyang dibdib dahil wala
sa bahay ang kanyang asawa na si Abdul. Kasalukuyang
nagdadalangtao rin si Aaminah kaya lalo siyang nag-
aalala sa kanyang anak. Napayakap na lamang siya kay
Akram at nabalot ng katahimikan ang buong kabahayan.

Ilang sandali pa ay nabasag ang katahimikan ng

bahay nina Aaminah nang may sumigaw sa kanilang
bintana. “Aaminah! Aaminah!” Sigaw ng kapitbahay nilang si
Ibrahim. “Bakit Ibrahim, anong nangyari?” tanong ng
nagtatakang si Aaminah. “Huwag kang mabibigla pero
natagpuan namin ang bangkay ni Abdul sa bukid malapit sa
bundok. Pinagbabaril siya ng mga Maute. Patawarin mo ako kung
hindi ko man lang siya natulungan na maisalba ang buhay niya
dala ng takot ko,” kuwento ni Ibrahim. Napahagulgol na
lamang si Aaminah habang nanatiling tulala si Akram.
“Abdul, Abdul!!! Huhuhuhuhuhu!!! Bakit nangyari sa iyo ito?
Huhuhuhuhuhu!!! Bakit mo kami iniwan ng mga anak mo?”
hagulgol na anas ni Aaminah habang sapo niya ang
kanyang sinapupunan. “Ama! Ama! Ama! Huhuhuhuhu!!! Bakit
mo kami iniwan? Huhuhuhuhuhu!!!” paiyak na sigaw ni Akram
habang yakap ang ina. Akmang titindig sina Aaminah at
Akram upang puntahan ang mga labi ni Abdul nang
nagwika si Ibrahim, “Huwag niyo nang puntahan ang bangkay ni
Abdul. Kailangan niyo nang lumikas bago pa lumala ang gulo dito
sa Marawi. Kami na ang bahalang maglibing sa asawa mo. Iligtas
ninyo ang inyong mga sarili.” Maya’t-maya ay kabi-kabilang
putok ng baril at pagsabog ng mga bomba ang narinig sa
buong lungsod. Bagama’t puno ng pighati ang mag-ina ay
nagmadali silang nag-impake ng mga gamit upang
makalikas.

Tinulungan ni Ibrahim ang mag-ina na lumikas mula sa

Marawi. Isinakay niya ang mga ito sa trak ng militar palabas
ng lungsod. Puno man ng pighati at hirap ang mag-ina ay
nakaramdam sila ng panandaliang kapanatagan ng loob
dahil kasama nila ang mga sundalo. Nang makarating sila
ng terminal, sumakay sila sa bus papunta sa lungsod ng
Surigao.
 Pagdating nila sa sentro ng bayan ay sinalubong sila
ng kaibigan ni Aaminah na kapwa nila Muslim na si
Maryam. “Assalamu Alaikum (Ang kapayapaan ay sumainyo),
Aaminah,” pagbati ni Maryam sa mag-ina. “Walaikum Salaam
(Ang kapayapaan ay sumainyo rin), Maryam.” Nagkamustahan
ang dalawang magkaibigan at nagkuwentuhan tungkol sa
kaguluhan sa Marawi at ang kasawian na sinapit ng mag-
ina. “Huwag kang mag-alala, Aaminah. Kami muna ang kukupkop
sa inyo para makapagsimula kayong muli. Ikaw naman Akram ay
ipagpatuloy mo ang iyong pag-aaral,” wika ni Maryam.
“Maraming salamat sa iyo, Maryam. Tatatanawin ko ng malaking
utang na loob ang pagtulong mo sa aming mag-ina. Balang araw
ay babawi kami sa iyo at sa iyong pamilya,” wika ni Aaminah.

Ipinagpatuloy ni Akram ang kanyang pag-aaral sa

Ikalawang baitang sa isang pampublikong paaralan. Sa
unang araw ng pagpasok niya ay bumati ang kanyang
guro. “Magandang umaga mga bata! May ipapakilala ako sa inyo
na bago ninyong kaklase. Siya si Akram na taga-Marawi at siya
ay isang Muslim,” ang sabi ng guro. Halos malusaw si Akram
sa hiya nang makita niyang halos lahat ng mga mata ay
nakatitig sa kanya. Mga mata na puno ng paghuhusga
dahil sa kanyang pinagmulan at relihiyon. Napansin din
niyang walang gustong makipagkaibigan sa kanya.

Nang lumabas na sila ng silid-aralan, dama niya ang

mga mapanuksong sigaw ng mga kaklase niya, “Muslim!!!
Muslim!!! Muslim!!! Maute!!! Maute!!! Terorista!!! Terorista!!!
Terorista!!!”
 Masakit isipin na sa mga oras na iyon na hinahangad
niya na magkaroon ng mga bagong kaibigan sa bago
niyang paaralan ay sadyang hindi niya makakamtan.
Nadarama niya ang lupit at hirap ng mundo sa kanyang
kinatatayuan. Para bang sunud-sunod na mga putok at
pagsabog ng mga tukso ng kanyang mga kaklase.

Tumakbo habang umiiyak na umuwi si Akram. Dala

niya ang sakit mula sa paulit-ulit na pangungutya ng
kanyang mga bagong kaklase. Tanong niya sa kanyang
sarili nang may hinanakit, “Bakit ba ganito sila sa akin? Dahil ba
ako ay isang Muslim? Terorista ba ang tingin ng mga tao sa
katulad kong Muslim?” Nakita niya mula sa malayo ang
kanyang ina. “Ina! Ina!” sigaw ni Akram. “Akram, anak ko,
Bakit? Anong nangyari sa iyo, anak? Bakit ka umiiyak?” tanong
ng nag-aalalang ina. Sumagot si Akram habang humihikbi,
“Ina, bakit ganyan sila sa akin? Tinutukso po nila ako na terorista
at miyembro ng mga Maute. Porke’t Muslim po ba ako ay
masama na po ba akong tao? Wala naman akong masamang
ginagawa sa kanila.” Wika naman ng kanyang ina, “Anak,
patawarin mo sila at di nila alam ang katotohanan. Huwag mo na
lang silang pansinin at ipagpatuloy mo lang ang pagiging isang
mabuting batang Muslim. Darating ang araw na maiintindihan nila
ang lahat.” Sumagot naman si Akram, “Opo, Ina. Ipagdadasal
ko na lamang sila.”

Sa murang isip ni Akram ay kailangan niyang

paglabanan ang lahat ng pangungutya mula sa kanyang
mga kaklase. Kailangan niyang tiisin ang lahat ng sakit na
nadarama niya sa kanyang puso. Hindi pumasok sa isip niya
na paghigantihan niya ang lahat ng mga batang
nanunukso sa kanya. Sa halip ay sinusuklian niya ito sa
pamamagitan ng matamis niyang ngiti. Nakalipas ang ilang
araw at patuloy na tinutukso pa rin si Akram ng kanyang
mga kaklase nang maabutan ito ng kanilang guro. “Bakit
ninyo tinutukso si Akram? Bakit masama ang pagtrato ninyo sa
kanya? Wala naman kayong pinagkaiba sa kanya, ah! Tignan
ninyo ang inyong mga sarili sa salamin. Pare-pareho lang naman
kayo na may mga mata, ilong, bibig, tainga, braso, kamay, mga
binti at mga paa, di ba? May mga damdamin din naman kayo.
Dahil lang ba na galing siya sa Marawi at isa siyang Muslim ay
tatratuhin niyo siya nang ganyan? Umiiyak din naman kayo,
nagagalit, tumatawa, nalulungkot, natutulog, gumigising,
naglalaro, nangangarap at kung anu-ano pa. Kung ano ang
nararamdaman ninyo, gayun din si Akram. Hindi man tayo pareho
ng paniniwala pero iisa lang naman ang Panginoon na sinasamba
natin. Matuto naman kayo na rumespeto sa kapwa ninyo kahit
magkaiba kayo ng relihiyon. Isa tayong parte ng isang malaking
pamilya. Magkakapatid tayong lahat at iisa lang ang ating
Panginoon.”

Tahimik ang buong klase matapos silang pagsabihan

ng kanilang guro. Matapos nito ay nagwika ang isang
kaklase ni Akram, “Titser, patawarin niyo po kami sa ginawa
namin kay Akram.” Lumapit ang bata kay Akram. “Patawarin
mo kami, Akram. Hindi ka na namin tutuksuhin.” Nagwika
naman si Akram, “Pinapatawad ko na kayo, mga kapatid ko.”
Nagsilapitan ang mga kaklase ni Akram at niyakap nila si
Akram.
 Natuwa ang kanilang guro sa ipinakita ng kanyang
mga mag-aaral. Nabalot ng pagmamahalan, pag-unawa
at respeto ang buong silid-aralan.

Masayang umuwi si Akram at kinausap niya ang

kanyang ina. “Ina, masayang-masaya ako ngayon. Nagkaroon
na ako ng mga kaibigan. Sigurado ako na magiging masaya ang
aking pag-aaral sa bago kong paaralan.” Napangiti naman si
Aaminah sa tinuran ng anak. “Masayang-masaya ako para sa
iyo, anak.” Sabi pa ni Akram, “Sabi ng guro namin na tayo ay
parte ng isang malaking pamilya.” Tugon naman ni Aaminah,
“Tama ang guro mo, anak. Isa tayong parte sa isang malaking
pamilya.” Sabay yakap ni Aaminah kay Akram. Bakas sa
kanilang mga mukha ang kaligayahan at maaliwalas
nilang haharapin ang bago nilang buhay sa bago nilang
bayan at pamilya.