Académique Documents
Professionnel Documents
Culture Documents
NARATOR: si florante ay bugtong na anak nina Prinsesa Floresca at Duke Briseo. Ang butihing
prinsesa ay anak ng hari ng krotona at ang mabait na duke ay siyang salamin sa karunungan sa buong
albanya. Nang sanggol pa lamang si Florante ay ...
FLORESCA: ang aking anak.. mabuti’y nasa mabuti kang kalagayan anak. salamat na lamang nandito ka
menalipo kundi’y malamang napahamak na ang aking anak. Halika’t dalin natin siya sakanyang ama.
NARATOR: sapaglipas ng panahon si Florante ay nasa wastong gulang na upang tumuklas ng kanyang
karunungan napagtanto ng kanyang ama na si Duke Briseo na siya ay pag aralin sa Atenas..
DUKE BRISEO: florante anak, anak, napag isip isip ko napapanahon na upang tumuklas ka ng
karunungan. Ikaw anak ay ipadadala namin sa Atenas, ang lungsod ng karunungan. Ang Atenas ay
bantog sa mahuhusay na guro, isa na rito ay si antenor na siya mong magiging guro.
DUKE BRISEO: batid ko ang pagmamahal na inuukol ng iyong ina, subalit kung tayo’y patatangay ng
kalungkutan sanhi ng ating paglalayo ay hindi mo matatagpuan ang tagumpay....... Iyan ang dahilan kung
kaya’t dapat nating pagtiisan ang lahat. Ang kapangyarihan ng luha ay dapat nating pawalang
kabuhulan.
NARATOR: isang buwan na ang lumipas subalit hindi humiwalay ang kalungkutan sa kanya, kahit
minsan...... pinayuhan siya ng kanyang guro na makipagkaibigan at sinabi pa niyang maykakabayan siya
dito. Nagpakilala si Florante sa kanyang mga kamag aral at di niya akalain na doon pala niya ang
magiging pinakamatalik niyang kaibigan.
ANTENOR: o Adolfo... Siya nga pala si Florante, Adolfo, ang kababayan mo sa Albanya at anak ni
Konde Sileno.
NARATOR: Mula noon ay naging masaya na si Florante. Madali silang nagkapalagayan ng loob ni
Menandro. Ilang pahahon pa ang lumipas.
FLORANTE: Ako’y naliligayahan pagka’t ang ating pagkakaibigan ay nagdudulot sa akin ng sigla at
sasiyahan.
MENANDRO: Sakaling ako’y palaring makakarating sa Albanya, asahan mong di upang humanap ng
katanyagan kundi upang huwag na tayong magkahiwalay!
NARATOR: At di nagkabula ang kanilang sapantaha pagkalipas pa ng ilang taon ay si Florante na nga
kinikillalang pinakamarunong sa paaralan. Ang pangalan niya’y naging bulaklak ng dila ng mga tao.
ADOLFO: (sa isip lamang) Hindi!!! Hindi ko maaaring palagpasin ang pag-agaw mo sa aking karangalan!
Isa lamang sa amin ni Florante ay dapat na salubunging bangkay sa Albanya!
NARATOR: At pagkalipas ng ilang buwan ang paaralan ay nagtangi ng isang araw ng kasayahan.
ANTENOR: ang ating paaralan ay magkakaroon ng pagsasadula hango sa buhay ni Reyna Yokasta.
Florante, papel ni Etyokles ang gagampanan mo. Katauhan naman ni Reyna Yokasta ang gagampanan ni
Menandro.
NARATOR: patuloy ang kanilang paghahanda, lahat ay masaya maliban kay adolfo na noon ay.....
NARATOR: isang araw bago pasimulan ang pagtatanghal, si Adolfo ay hindi dalawin ng antok laging
sumasaisip niya ang maiitim na balak kay Florante.
NARATOR: At nang dumating na ang pagtatanghal ng dula, ipinakilala ang pangunahing tauhan ng
kasaysayan si Florante.
NARATOR: Sa halip na sabihin ang nasa orihinal na ikaw’y kumilala;t kapatid mo ako kay Epidong
Bunga,” ang nawika ni Adolfo ay.....
ADOLFO: ikaw na umagaw ng kapurihan ko’y dapat kang mamatay! Umm Umm!...... Mamatay ka!.
ANTERNOR: anong nangyayari dito? Bakit Adolfo anong tinangka mong patayin ang iyong
kababayan?
ADOLFO: kailangang mawala siya pagkat siya ang umagaw sa karanangalan ko!
KAMAG-ARAL: isa kang habang, ulupong at sakim!.. Patayin si Adolfo. Patayin ang sukab!
NARATOR: hindi na nga inabot pa ng kinabukasan si Adolfo, noon din ay pina uwi sa Albanya.
ADOLFO: sa muli nating pagtatagpo ay titiyakin ko ang aking tagumpay, Florante titiyakin ko!
NARATOR: ANg buong Atenas ay nagilalas sa katampalasan ni Adolfo.
ANTENOR: hindi masama na ang isang tao ay magkaroon ng matayog na layunin, ang masama ay ang
tamuhin ang katuparan na niyon sa kapinsalaan ng kapwa. Kung paano nagkaroon ng isang kain na
pumatay sa kanyang kapatid na si Abel ng dahil sa inggit, paano nga kayang hindi magkakaroon ng
isang Adolfong naghahangad ng pumatay sa kanyang sariling kababayan! Kahanga-hanga ang ginawa ni
Menandro, ito’y isang magandang halimbawa ng pagkabayani.
FLORANTE: paano kaya kita magagantihan Menandro, kundi sa iyo ay isa na akong malamig na
bangkay!
MENANDRO: iwaksi mo sa iyong isip ang bagay na iyan, dapat tayong mag pasalamat sa dakilang
lumkha! Ang lahat ay utang lamang sa diyos ako’y kasangkapan lamang niya upang iligtas kasa
kapahamakan!
MENANDRO: Florante, para ko ng nakikitang malapit ng dumating ang araw ng iyong pag-uwi
MENANDRO: kung sumama kaya ako’y ipagkapuri mo naman kaya ako sa iyong mga kaibigan, sampu ng
ama mong Duke?
MENSAHERO: ipagapatawad niyo po ang aking pang aabala. may sulat po galing kay Duke Briseo ng
Albanya para kay Florante. narito ang liham... : iyan ang katotohan anak, pumanaw na ang iyong ina.
Hindi ko na ito ipinaalam sa iyo noon upang huwag masira ang iyong pag-aaral. Ang iyong AmaDuke
Briseo
NARATOR: napatingin sa malayo si Florante na wari ay natatanaw ang larawan ng kanyang ina.....
FLORANTE: ina, bakit hindi mo na ako hinintay. Hindi ba’t sinabi ko sa iyong ako’y magbabalik upang
handugan ka ng aking tagumapay.
NARATOR: nakaraan pa ng dalawang buwan, dumating ang ikalawang liham ni Duke Briseo.
FLORANTE: pinauuwi na po ako mahal kong guro, nasa daungan na raw po ang sasakyan
ANTENOR: florante sa pag babalik mo sa Albanya ay tandaan mong mayroon kang isang kalaban, ang
higanti ni Adolfo ay pakaingatan mo. At kung ikaw ay salubungin ng ngiti, mag ingat ka pero wag kang
magpapahalata, lagi mong ihanda ang iyon sandata.
MENANDRO: ang pasiya lamang ng aking amain ang dapat nating hingin.
NARATOR: hindi na hinintay ni Antenor na tanungin siya ng dalawa. Noon din ay pumayag na sumama
si Menandro kay Florante, ilang saglit pa sa daungan.
FLORANTE: ama ko. Hindi ko akalain na ganito kapait ang ating pagkikitang muli.
FLORANTE: marahil nga ama. Ama may gusto po akong ipakilala sa inyo siya po ang aking kaibigan si
MENANDRO.
DUKE BRISEO: Nabalitaan ko na ang lahat, isa kang tunay na kaibigan, nagtitiwala ako sa iyo
Menandro. Bilang araw ay makagaganti rin kami sa iyo.
SUGO: galing na po ako sa palasyo ni Haring Linceo na siyang nagsabi na narito kayo. Aalis na po ako.
DUKE BRISEO: ito’y galing sa iyong ninuno na siyang Monarko sa Krotona, kailangan niya ang tulong ni
Haring Linceo. Nakubkob ng mga kaaway na Moro ang Krotona sa pamumuno ng kilabot na si
Heneral...
MENANDRO: ano ang pasya niyo mahal na Duke? Scene 5: Nanganganib ang Krotona
NARATOR: hindi nag-aksaya ng sandali ang mag ama, noon din ay nagsadya sila sa palasyo ni Haring
Linceo at ng magkaharap sila ay...
HARING LINCEO: mabuti at nag sadya ka agad sa akin, ang Krotona ay nangangailangan ng ating
tulong. O duke... sino ang binatang kasama mo? Ang kiyas na ito ay siyang kamukha ng bunying gerero,
ang aking napangarap na sabi sa iyo na magiging haligi ng sentro ko’t reyno
DUKE BRISEO: siya ang bugtong kong anak kararating lang mula sa Atenas. Si Florante na
inihahandog sa mahal mong yapak, ibilang na isang basalyo’t na alagad.
HARING LINCEO: mabuting pagdating, mula ngayon ay ikaw na ang halal kong Heneral ng aking
hukbo, Florante.
NARATOR: sa kagustuhan narin ng hari, ang magandang si Laura ay nakaumpok nila sa pag-uusap na
iyon kakaibang damdamin ang nadama ni Florante. Halos litung lito at di tuwid mag salita si Florante
at laging sumusulyap sa kagandahan ni Laura at di lingid sa kanya ay gayun di ang nadarama ni Laura.
FLORANTE: napakaganda niya. Ano kaya itong nararamdaman ko. Pag-ibig na ba ito.
NARATOR: di mapawi ang kanyang kalungkutan dahil malapit na ang digmaan at hindi pa rin siya
nakakapagtapat ng kanyang pag-ibig sa kanyang minamahal nasi Laura. Ng minsang hindi sinasadyang
magkita ang dalawang nag iibigan ay..........
FLORANTE: anong hiwaga ng pagkakataon, parang hindi ako makapaniwala na ako’y humihinga pa sa
mga ssandaling ito.
LAURA: nalalaman ko ang sanhi ng iyong kalungkutan, ipinagluluksa mo ang pagpanaw ng iyong ina.
FLORANTE: hindi iyon ang dahilan laura, ang kalunkutang nadarama ko ngayon ay nagsimula ng kita’y
makilala.
FLORANTE: hindi mo ako nauunawaan Laura, ang kalungkutan ko’y sanhi ng aking damdaming inuukol
sa iyo na hindi ko maipahayag! Subalit sa pagkakataong ito, ikamamatay ko kung di mo mababatid na
ikaw ay aking iniibig Laura!....... Laura iniibig kita, at kung hindi kalabisan ay nais kong bago ako
magtungo sa larangan ay bigyan mo ng liwanag ang isinamo ko.
FLORANTE: kay ligaya ko, sapat na ang mga luhang iyan upang sabihin kong ako ang pinakamapalad sa
daigdig.
FLORANTE; ang iyong pag-ibig ang siyang magiging sandigan ng aking tagumpay, paalam. Scene 6: ang
digmaan
LAURA: diyos na mahabagin huwag mo pong itulot na mapahamak si florante. Patnubayan niyo po siya
ng iyong mapagpalang kamay.
MENANDRO: gawin nating bigla ang pagsalkay upang malito ang mga kalaban.
NARATOR: at gaya ng kanilang plano. Tila limbas na nagsisilakay sina Florante at Menandro.
NARATOR: Sa marahas na pagdaluhong nina Florante. Ang mga moro ay nagulo at hindi matutuhan
ang gagawin. Nakipaglaban ang lahat hanggang magtapat sina Florante at Osmalik.
HENERAL OSMALIK: kung ako ang hinahanap mo, magpakatatag ka na, mayabang na Heneral.
FLORANTE: ikaw pala ang sinasabi Osmalik, masusubukan ko ngayon ang tapang mo.
FLORANTE: ito ang nababagay sa iyo haaaa. Ito na ang wakas mo, buhong. Uummm. Sayang na
heneral.
MENANDRO: nagsitakas ang iba, nagtagumpay tayo, Florante!...... Isang kilabot na girero Florante,
nagapi mo ang bantog na Heneral ng mga Moro.
FLORANTE: ikaw naman Menandro, kahanga-hanga ang iyong tapang tayo na sa Palasyo.
Scene 7:
NARATOR: iniisip niya ang kanyang minamahal na si Laura. Bumalik sila agad sa palasyo ng......
FLORANTE: Menandro, hindi ba ako namamalik mata lamang? Tingnan mo. Ang watawat ng Moro ay
nasa itaas ng palasyo ng Albanya.
MENANDRO: nasasakop ngayon ng moro ang Albanya. Pinasok nila habang tayo’y nasa Krotona.
FLORANTE: hindi ko gaanong maaniga..... diyos ko.... si..... Laura, siya nga.
FLORANTE: mamamatay kayong lahat sa ginawa niyo... haaaa.... Laura, aking Laura. Ano ang nangyari
at?...
LAURA: florante, salamat at ako’y nailigtas nyo sa tiyak na kamatayan. Ang buong kaharian ay nasa
kamay ng mga Moro ang aking Ama at si Duke Briseo ay kasalukuyang nakakulong.
FLORANTE: wag kang mag alala, ngayon din ay sasalakayin namin ang palasyo! Mga kawal, mga
kaibigan tayo’y maghanda. Tayo’y lulusob ngayon sa palasyo upang gupuin ang mga Moro. Lumusob na
tayo. Haaa.....
NARATOR: walang lakas at katapangan ang nakahadlang sa kanila. Ang mga kaaway ay parang
dinaanan ng salot . kabi kabila ang mga bangkay na Moro. At pag katapos rin nu’y agad agad nilang
pinasok ang palasyo upang ilabas sa piitan ang Hari at Ama.
FLORANTE: Ama, hari nasaktan po ba kayo,
HARI: salamat at inabot nyo kamingbuhay! Hindi ako nagkamaling hirangin kang Heneral ng aking
Hukbo. Ikaw nga mandirigma na dumalaw sa aking panaginip.
ADOLFO: talagang sakanya na humaling ang hangal na hari. Kung mayroon mang anay na sumisira ng
kahoy. Ako ang anay na yaon na sisira sa inyong lahat.
FLORANTE: salamat.
FLORANTE: pinauuwi ako sa Albanya at iwan ko raw sa iyo ang Hukbo. Paalam muna Menandro uuwi
muna ako sa Albanya. Aalis na ako.
FLORANTE: ano ang ibig sabihin nito, hindi nyo ba ako kilala.
KAWAL NG (A): ikinalulungkot namin Heneral, subalit iyan ang pinag ustos sa amin ng Hari.
NARATOR: at sa laki ng kanyang pagkamangha ay kinulong siya sa isang madilim na bilanguan at dito
niya nabatid na.
ADOLFO: magandang gabi, inutil na Heneral. Kamusta naman sa iyong kwarto. Maganda ba?
FLORANTE: Adolfo? bakit.. pano’t.. Bakit na sa iyo ang sentrong Korona. Taksil ka. Pano mo nagawa
iyan sa sarili mong bayan. Nasan ang hari at ang aking ama?
ADOLFO: Florante... florante... kawawa ka naman at hulog ka sa aking bitag. Alam mo pinugutan ko
lang naman ang iyong ama at ang hangal na Hari. Dahil hindi sila nararapat mamuno dito sa Albanya.
Mga walang utak..
FLORANTE: pakawalan mo ako dito, buhong Florante. pagbabayaran mo ito ng mahal Adolfo. Ngunit
hindi ko lubos na maisip kung paano naging Hari ang isang duwag.
KAWAL NG (A): ikaw ay isang billango at ang hatol sa iyo ay. Igapos sa madilim na gubat.
KAWAL NG (A): gaya ng aking sinabi noon. Siya ang hari ngayon at dimagtatagal ay pakakasalan niya
si Prinsesa Laura.
FLORANTE: ano... kailangan niyo ako! Patutunayan ko na di karapatdapat mamuno si Adolfo. At di rin
pakakasal si Laura sa Duwag niyong Hari.
KAWAL NG (A): huli ka na. Wala ka ng magagawa at sa palagay ko ito na ang ito na ang iyong
katapusan.
NARATOR: inilabas na ng piitan si Florante at idinala na siya sa madilim na gubat at iginapos sa puno
ng higera. At si Florante ay iniwan sa gubat.
NARATOR: parang nakikiramay ang kapaligiran sa kanya. Mistula itong libingan na ang tanging
maririnig ay huni ng ibon at mumunting hayop. Isa man ay walang makadadamay sa kanya. Ang kanyang
ama ay wala na, si Menandro ay walang kaalam alam na naiwan sa Etolya at si Laura ay nasa
kapangyarihan ng malupit na Konde.
FLORANTE: laura, o aking laura! Malupit sa atin ang kapalaran. Sa pook na ito’y wala akong makitang
pag-asa.
NARATOR: lumipas ang magdamag na di halos namalayan ni Florante. isang pikit man ay di makatulog.
Sa kabila ng nanghihinang katawan ay pinipilit paring makatakas subalit wala siyang magawa.....
Samantala sa kabilang panig isag girero ang ....
ALADIN: napakadilim ng gubat na ito. Dito muna ako magpapalipas ng pagod. (leon)
ALADIN: sino kaya iyon! Humuhingi ng tulong. Sandali lang.... nasapanganib siya. (espada laban)
ALADIN: huwag kang matakot ligtas ka na sa panganib. Oo, isa nga akong Moro na kaaway ng iyong
lahi, subalit ngunit sa pagkakataong ito’y tao rin ako na may puso at damdamin.
ALADIN: walang anuman iyon. Mapanganib ang pook na ito, humanap tayo na ligtas na pook. Kaibigan
may natira pa akong pagkain. Heto kumain ka na. Alam kung gutom na gutom kana.
NARATOR: naging palagay ang loob ni Florante sa Girerong Moro. Naubos niya ang tinapay at
nakatulog.
FLORANTE: hindi ka natulog? Kay buti mo, hindi ko malaman kung paano kita pasalamatan.
ALADIN: kaibigan, maaari mo bang sabihin sa akin kung bakit nagkaganito ka.
FLORANTE: kaibigan ang pangalan ko ay Florante, makinig ka sa isasalaysay ko ang aking buhay mula
sa kamusmusan.
NARATOR: isinalaysay ni Florante, ang kanyang buhay, mula pagkabata hanggang lumaki, ang mga
nangyari sa kanya, at kung paano siya nakapunta sa gubat.
FLOARANTE: at sa maraming digmaan sinuungan ko’u isa na si Heneral Osmalik sa aking nagapi, na
ayon sa Balita ay siyang pangalawa sa tapang ni Aladin!
ALADIN: huwag kang maniwala sa mga balita, sakaling totoo man ay maraming dag dag.
ALADIN: yayamang natalos ko ang iyong buhay, pakinggan mo naman ang aking kapalaran.
ALADIN: florante ang Aladin na iyong binabanggit na bantog sa persiya ay.... ako.
ALADIN: ang akin namang kasawian ay dahil naman sa aking amang sultan na si Ali-adab. Siya ang
umagaw sa mahal kong si Flerida.
NARATOR: isinalaysay ni Aladin ang ilang bahagi ng kanyang kahapon kay Florante. pati narin ang
dahilan ng alitan nilang mag ama. Samantala sa kabilang banda sa etolya....