Αυτή είναι η έξοχη τρέλα που δέρνει τον κόσμο.

Όταν
δεν πάμε καλά με την τύχη μας – συχνά από
βαρυστομαχιά, που την προκαλούμε εμείς οι ίδιοι -, για
τους πόνους μας κάνουμε υπεύθυνο τον ήλιο, τη
σελήνη και τ’αστέρια, σαν να είμαστε κακούργοι από
ανώτερη ανάγκη, τρελοί από ουράνια βία,
κατεργαρέοι, κλέφτες και προδότες από αστρική
επιρροή, μπεκρήδες, κάλπηδες και πόρνοι από
αναγκαστική υποταγή στην επίδραση των πλανητών,
και ό,τι κακία έχουμε μέσα μας την έχουμε από θεϊκιά
εντολή! Θαυμάσιος τρόπος για να ξεφύγει ο κύριος
πορνοβοσκός, να φορτώνει τα τραγίσια του φυσικά
σ’ένα αστέρι. Ο πατέρας μου έσμιξε με τη μητέρα μου
κάτω από την ουρά του Δράκοντος και η γέννηση μου
έπεσε κάτω από τη Μεγάλην Άρκτον και γι’αυτό είμαι
ωμός και φιλήδονος. Μπά! Θα ήμουν αυτός που είμαι
ακόμα κι αν τα παρθενικότερο αστέρι τ’ουρανού
φεγγοβολούσε στο μπαστάρδεμα μου. Λοιπόν, Εδγάρδε
νόμιμε, το βιος σου θα σου το πάρω. Του πατέρα μας η
αγάπη ανήκει και στον Εδμόνδο και στον νόμιμο.
Ωραία λέξη: “Νόμιμος”. Καλά κυρ-Νόμιμε, αν κάνει
ενέργεια αυτό το γράμμα και πετύχει το σχέδιο μου,
εγώ, ο πρόστυχος Εδμόνδος, θα τον τρώω τον νόμιμο.
Θεριεύω και προκόβω. Τώρα, θεοί, στους νόθους
παρασταθείτε!