Ali İlhansayın - Süper Garson

SÜPER GARSON
7’den 70’e
ALİ İLHANSAYIN
SOKAK YAYIN GRUBU

SÜPER GARSON
ALİ İLHANSAYIN
Yayın Hakları:
Sokak Yayın Grubu
Yayıncı sertifikası:18268
1. Baskı
Aralık 2018
ISBN: 978-605-287-266-6
Matbaa sertifikası: 12491

Berdan Matbaa- Sadık Taşdöğen
Davutpaşa Cad. Güven San. Sit. C Blok No: 215/216
Topkapı/Zeytinburnu- İSTANBUL
Kapak Tasarımı: Ali İLHANSAYIN

Kapak Düzenleme: Damla Nur KINIK
Editör: Şirin İNCİ
Osmanağa Mah. Bahariye Cd. Süleymanpaşa Sk. No:30-E

Kadıköy/İSTANBUL
Telefon: 0 216 405 10 88 Faks: 0 216 540 46 14
sokakkitaplari@hotmail.com
www.sokakkitaplari.com.tr
5846 sayılı fikir ve sanat eserleri kanunu gereğince eserin ya-

yın hakları Sokak Kitapları Yayıncılık’a aittir. Yayıncının
yazılı izni olmadan eserin tümü veya bir bölümü çoğaltılamaz,
dağıtılamaz, satılamaz.
SÜPER GARSON
TEK PERDE
Oyuncu Kadrosu: 11 kişi
Garson
Patron
Yaşlı Nine
Kadın
Erkek
Genç 1
Genç 2
Bayan
Emre
Dilek
Profesör
5 | Süper Garson / Ali İlhansayın

Müzik başlar, perde açılır.
Işık yavaşça güçlenirken, müzik yavaşlar ve biter.

Sahne Görüntüsü
Orta kalitede bir lokantanın dış görüntüsüdür. Masa

ve sandalyeler hariç, dekor masrafı olmaması açısın-
dan resim olarak veya kartonlarla da yapılabilir.
Önde iki üç masa ve sandalyeler vardır. Sahnenin sol
tarafı, mutfak ve tuvalet giriş çıkış kapısıdır. Sağ ta-
raf ise müşterilerin girip çıktığı kapıdır.
(Sahneye patron, garsonun kulağını çekerek girer.)

PATRON: (Şiveli konuşmaktadır.) Gel bakalım gar-
son efendi buraya. Gel gel. Ulan bu kaçıncı ha, ka-
çıncı?
GARSON: (Acıyla) Ah! Usta acıyor!
PATRON: (Hemen kulağını bırakır, özür diler gibi)

Acıyor mu? Öyle mi? Vah vah, çok mu acıyor?
GARSON: Hem de nasıl, kulağım koptu be usta!
PATRON: (Kendine gelir, kulağına sarılır.) Ha!

Acıyacak tabii ulan. Yoksa niye çekeyim?
GARSON: Ah! Ustam her dediğini yapıyorum, daha

ne yapayım ki?
PATRON: Ya! Demek her dediğimi yapıyorsun öyle

mi?

GARSON: Tabii.
PATRON: Peki, her dediğimi yapıyorsun da bu ma-

salar niye boş ha?
GARSON: (Kulağını kurtarırken) Bir dakika usta.

Ne yani, masalar boşsa kabahat benim mi?
PATRON: Tabii senin ulan! Sen burada necisin?
GARSON: Garsonların başı ve de şefi.
PATRON: Ulan senden başka garson mu var da şefi

başı çıkarıyorsun?
GARSON: İyi iyi tamam, garson olsun ne yapalım?
PATRON: Peki, söyle bakayım ben burada neciyim?
GARSON: Sen mi? Oha!
PATRON: Oha ne ulan?
GARSON: Yani sen ne değilsin ki?

PATRON: Neyim oğlum, uzatmasana!
GARSON: Yani, buranın patronu.
PATRON: (Böbürlenerek) Ha şöyle!
GARSON: Aşçısı.
PATRON: Tabii canım.
GARSON: Bulaşıkçısı...
PATRON: Yani tam değil de.
GARSON: Tuvaletçisi...
PATRON: Tamam ulan, uzatma fazla tamam. Peki,

sen buraya geldin, ben süper bir garsonum dedin.
GARSON: Dedim.
PARTON: Hatta Titanik’te bile garsonluk yaptım

dedin.
GARSON: Dedim.

PATRON: E, ben araştırdım Titanik batalı yüz sene-
yi geçmiş.
GARSON: Hop usta, yani biz Titanik dediysek o

Titanik mi dedik ki? Kadir abinin lokantası, Titanik
Lokantası yani.
PATRON: İyi peki, tamam. Bana üç dil biliyorum

dedin.
GARSON: Dedim.
PATRON: E dedin de, o gün turistler geldi, niye iki

kelime konuşamadın?
GARSON: Bir dakika usta, dünyada 7000 tane dil

var, hepsini de bilemem ki!
PATRON: Kıvırma oğlum, kıvırma.
GARSON: Ne kıvıracağım be, benim alnım açık

arkadaş, ne dediysem odur. Evvel Allah ana dil gibi
üç dil biliyorum.

PATRON: Hangisiymiş bunlar?
GARSON: Biri (Parmağıyla sayarak) Hım… İngi-

lizce. Evet İngilizce. İngilizce okey yani anladın mı?
PATRON: Tamam oğlum anladım, biri İngilizce.

Ötekiler?
GARSON: Şimdi şöyle. (Düşünür.) Hım... Hah Al-

manca. Hem de ne Almanca, şöyle böyle değil. Ha
ana dili ha Almanca, anladın mı?
PATRON: Tamam oğlum, onu da anladım. Anandan

doğdun hemen Almanca… Öteki?
GARSON: Öteki de şöyle. Yani usta birkaç tane

daha ana dili gibi var da, hangisi tam ana dili onda
karar veremiyorum yoksa ayıpsın. Neyse bu da Ame-
rikanca olsun.
PATRON: Son kararın mı?
GARSON: Ayıpsın usta, aynen öyle.

PATRON: Tamam ulan, ona da tamam. Peki, burada
bir işe başlayım, burası dolar taşar demedin mi?
GARSON: Dedim.
PATRON: E, hani nerede müşteri?
GARSON: Nerede?
PATRON: Ulan ben sana soruyorum. Bak burada bir

tane müşteri yok. Niye?
GARSON: Ama usta, müşteri gelmiyorsa ben ne

yapayım ki?
PATRON: Ne mi yapacaksın? Garson efendi, burayı

doldurmak senin işin, senin.
GARSON: Usta bak zoruma gitmeye başladı ha!

Yani böyle olursa işi bırakırım vallahi, bu ne be!
PATRON: Tamam. Olur. Tamam, ulan hadi git.

Hemen git, bırak işi tamam. Hadi güle güle.

GARSON: Usta sen de hiç şakadan anlamıyorsun
ha! Ama usta, (Elini ustanın boynuna atar.) müşteri
gelmeyince beni suçluyorsun da bunda müşterinin
hiç mi suçu yok ha? Hiç mi?
PATRON: Ha, bak bunda haklısın? Evet, doğru.

(Kafasını kaşır.) İyi, iyi de burada suç kimde?
GARSON: Kimde olacak, müşterinin kendisinde.

Anlamıyorlar beni. Burada garsonların kralı süper bir
garson var ama anlamıyorlar. Neyse sen geç bunları,
takma kafana değmez, boş ver.
PATRON: (Tekrar kendine gelir.) Bak gene beni

kandıracak. Oğlum burada suçlu sensin tamam mı,
her şey garsonda biter. İyi bir garson burayı doldurur
taşırır. Fazlası gelirse ayakta bekletir, daha da fazlası
gelirse tuvalette bekletir, daha da fazlası gelirse…
(Giderken) Bekletir işte, anladın mı? Garson budur.

GARSON: Tamam usta. Tamam. Bak söz, işte bunu
buraya yazıyorum. Bugün burası dolacak taşacak,
göreceksin.
PATRON: İnşallah garson efendi, inşallah. Yoksa

kendine başka kapı bul. (Kapıda) Tamam mı? Anla-
dın mı? (Usta çıkarken)
GARSON: Tamam ya tamam, anladık. Kafanı yor-

ma sen. Aynen senin dediğin gibi olacak.
(Artık patronun duyamayacağını anlayınca, içeri

doğru diklenir, horozlanır.)
Tamam dedik işte be! Tamam dedik, ne uzatıyorsun

öyle?
(Elindeki bezi sinirle masaya vurarak) Vallahi usta,

musta dinlemeyeceğim bir girişeceğim. (Düşünür,
ciddileşir.) Ama çok dayak yerim be!
(Masaları temizlerken o sırada, elinde bastonlu, beli

kamburlaşmış yaşlı bir teyze içeri girer.)

(Garsonun kendi kendine konuştuğunu görünce, ar-
kadan yanına doğru gider. Garson onu görmez.)
Şuna bak! Neymiş, ben ne biçim garsonmuşum, ba

ba ba ba! Ben niye burayı dolduramıyormuşum, ba
ba ba ba. Bir daha böyle olursa beni kovacakmışmış
da mışmış. Bak sen, hem de bana, benim gibi profes-
yonel adama.
(Sinirlenir, masaya bezle vurarak) Siz de biraz temiz

kalın be, temiz! Allah Allah! Günde elli sefer siliyo-
rum gene pis, gene pis. Hah, şuna bak, gene biri
zamk gibi yapıştırmış.
(Yukarı doğru bakar.) Yapın oğlum, yapın. Oh ne

güzel, nasıl olsa burada temizleyecek bir enayi var,
yapın.
(Bu sırada martı kılığına girmiş biri, kanat çırpıp

öterek, sahneye gelip masaya pislik bırakıp, gıcık
gıcık öterek gider. Garson seyircilere bakarak) Ben
bunlar kadar terbiyesiz, bunlar kadar pişkin martı

görmedim. Yahu umuma açık bir yerde, böyle açıp
şap diye ne varsa bırakılır mı? Ayıp vallahi, ayıp be!
(Bu sırada yaşlı nine arkadan bastonuyla onu dür-

ter.)
NİNE: Hişt…
(Garson dürtülmenin korkusuyla sıçrar, kendini ma-

sanın öbür tarafına atar.)
GARSON: Ah! Allah yandım anam!
NİNE: (Şiveli konuşmaktadır.) Ne yapıyorsun ulan

sen öyle?
(Yaşlı bir nine olduğunu görünce doğrulur, kendini

düzeltir. Kızgın bir şekilde)
GARSON: Ha! Ne yapıyorsun nene sen arkadan

öyle?
NİNE: (Bastonunu hiddetle yere vurarak) Lafımı

tekrar etme zevzek ben sana ne yapıyorsun diyorum.

GARSON: Görmüyor musun, masaları temizliyo-
rum.
NİNE: Nasıl temizlikmiş o öyle gevşek gevşek…
GARSON: Nasıl olacak, temizlik işte!
NİNE: Temizlik öyle olur mu evladım? Alacaksın

şöyle suyu sabunu, (Eliyle tarif ederek) dökeceksin
masaya, sonra da alacaksın bezi, eze de eze, eze de
eze parlatacaksın. Öyle parlatacaksın, öyle parlaya-
cak ki kendi yüzünü ayna gibi göreceksin!
GARSON: Ha?
NİNE: (Omuz silker) Ama sen o masaya hiç bakma,

o sıfatını görsen ne görmesen ne!
GARSON: Hadi be nene, ne diyorsun sen?
NİNE: (Kafasına bastonla vurur.) Nene senin anan-

dır sünepe, ben o kadar yaşlı mıyım ha, yaşlı mıyım?

GARSON: Ne vuruyorsun be! Nesin peki? Bel bü-
külmüş, elinde baston ne diyeyim başka sana ha?
NİNE: Tu senin sıfatına e mi! İyi, bir de bir ayağın

çukurda de bari.
GARSON: (Teyzeye duyurmadan sahneye doğru) Ne

ayağı, gövdesi çukurda bunun be!
NİNE: (Bastonla tekrar dürter.) Ne öyle vır vır söy-

lenip duruyorsun sen? He, ne?
GARSON: Dur dur, ne yapıyorsun sen? Ne vuruyor-

sun? Allah Allah! E, ne diyeyim ben sana?
NİNE: Teyze diyeceksin, teyze. (Bastonunu yere

vurarak) Anladın mı?
GARSON: (Ağzına öykünerek) İyi, tamam. Tamam

teyze, oldu mu?
NİNE: Olmadı, ses tonun bana gıcık geldi, hiç sev-

medim.

GARSON: Hadi, e, nasıl diyeceğim peki?
NİNE: Teyze, teyzem, kurban olduğum teyzem di-

yeceksin.
GARSON: Of, iyi. Teyze, teyzem oldu mu?
NİNE: Ne iş yapıyorsun oğlum sen burada?
GARSON: Ne yapacağım işte? Buraların sorumlu-

suyum, (Masaları göstererek) bunların hepsi benden
sorulur, buraların tek yetkilisi benim.
NİNE: Ne yetkisiymiş bakayım bu?
GARSON: (Havalanır.) Mide uzmanıyım teyze.

Müşteriler aç gelir, kendilerini bana teslim ederler,
ben de onların midesinin psikolojik yapısına göre
tecrübemi ve de sanatımı konuştururum. Yani Salva-
dor Dali, yani Picasso gibi anladın mı?

NİNE: (Bastonuyla vurmaya çalışır.) Ne uzatıyorsun
zevzek, garsonum desene şuna. İki masaya bakınca
kendini devlet başkanı mı sandın?
GARSON: Of, bak teyze. Teyzem benim, canım

teyzem, söyle, ne istiyorsun?
NİNE: Ha şöyle, adam ol bakayım. Hadi bana şura-

dan bir masa hazırla, hadi.
GARSON: Hah! Oh ya, ha şöyle.
NİNE: Çek şunu çek, getir önüme.
GARSON: Al al... Böyle tamam mı?
NİNE: (Kızgın, bastonunu yere vurarak) Hani bunun

minderi?
GARSON: (Telaşlanır, patronun duyacağı hissine

kapılarak) Teyze ne bağırıyorsun, ne? Şimdi patron
duyacak. Bağırma! Tamam, bak al işte. Allah Allah!

NİNE: Vır vır söylenip durma da, işini yap hadi.
(Oturur.) Sırtıma da sırtıma da…
GARSON: (Minderi getirir.) Of, tamam... Tamam,

sen yeter ki sus!
NİNE: İyi iyi, aman, of of of… Yavrum iki de el

atıver hele.
GARSON: Ha? Ne?
NİNE: İki el evladım, iki el atıver biraz.
GARSON: Ya teyze, neye iki el atacağım, neye?
NİNE: Sırtıma zevzek evladım, sırtıma. Sırtımı biraz

ov da ağrılarım gitsin.
GARSON: Sırtını mı?
NİNE: Evladım, anlamıyor musun sen? İki el at da

kulunçlarımın ağrısı dinsin diyorum.

GARSON: (Sinirle sırtına masaj yaparken) Hey Al-
lah’ım, sen bilirsin.
NİNE: Ah... Of... Of...
GARSON: Of, iyi mi? Nasıl, tamam mı?
NİNE: İyi iyi, azıcık daha. Ah yavrum, şu benim

gelinim olacak kadın bir gün olsun bunu yapmadı.
Demedi ki anam, anacığım, hasta mısın? Senin ne
derdin var? Canın ne istiyor? Demedi. Demez, demez
körolası... Oh oh, hah… Orası işte… Tam orası.
GARSON: Hadi çattık belaya iyi mi?
NİNE: Oyy oy, Allah kimsenin başına vermesin böy-

le gelini. (Ağıt yakarak) Anam ne günah işledim de
böyle bir gelin verdi. Aman da verdi, verdi, verdi.
Aman bu gelin niye gitmiyor da, aman gitmiyor da,
gitmiyor da...
GARSON: Ne oluyor be! Şaka mı bu?

NİNE: (Birden ciddileşir.) Yoksa sen de mi çekiyor-
sun evladım?
GARSON: Neyden teyze, neyden çekiyor muyum?
NİNE: Karından evladım, karından? Ama ben anla-

dım, belli, sen de çekiyorsun.
GARSON: Ben bekârım teyze, bekârım.
NİNE: Aferin, bak akıllısın sen. Aferin, benim salak

oğlum gibi değilsin. Ancak benim salak oğlum gibi-
ler düşer tongaya. Oy oy, ben dedim ama oğlum bu
kız sana yaramaz dedim. İş güç hak getire dedim.
Sabah akşam böyle yatar dedim. Sana hizmet ettirir
dedim. Dedim ama kime dedim? Kırk yıldır ben söy-
lüyorum, ben dinliyorum.
GARSON: Yuh, yani kırk yıldır sen hala bunlarla mı

uğraşıyorsun?
NİNE: (Diklenir.) E, ne olacaktı? Kız oğlumun yaka-

sına kene gibi yapışmış bir türlü bırakmıyor.

GARSON: Hem (Masajı bırakır.) bana ne be! Bana
niye anlatıyorsun? Sen ne yersin, onu söyle?
NİNE: Amaan zıpır şey, şurada iki laf ettirmiyorsun

ha!
GARSON: Of of. (Kağıdı kalemi alır.) Neyse tey-

zem, söyle hadi şimdi, ne istersin?
NİNE: Ah evladım! İlk isteğim, ne yapıp yapıp oğ-

lumun şu kadından kurtulması.
GARSON: Teyze onu demiyorum, yani ne yersin, ne

içersin?
NİNE: Eyi, tamam tamam, ne var?
GARSON: Ne olacak, hepsi var işte.
NİNE: Evladım, saysana tek tek.
GARSON: Teyze, bak menü burada, oku, ne istersen

söyle.

NİNE: Evladım gözüm mü görüyor da böyle diyor-
sun, sen oku bakayım?
GARSON: Hasbinallahh… (Yemek listesini saymaya

başlar.) Adana... Urfa... Antep...
(Lafı kesilir.)
NİNE: Bak şimdi...
GARSON: (Kızgın) Ne oldu gene, ne oldu?
NİNE: Evladım, bu yaşta benim oralarda ne işim

var?
GARSON: (Sıkıntı basar.) Yani teyze, Adana kebap,

Urfa usulü kebap, Antep usulü kebap teyze.
NİNE: Evladım, bu takma dişlerle ben bunları nasıl

yiyeceğim? Bana yiyecek şöyle sulu bir şeyler yok
mu?
GARSON: Ha, tamam. Olmaz mı, tabii var. Haşlama

var, kuru fasulye var, güveç var, yoğurtlu çorba var.

NİNE: Amaan oğlum, ben bunları da yiyemem.
Bende gastrit var, yüksek tansiyon var, şeker var,
böbrek var, kalp var, damar var…
GARSON: (Garson sinirden terler.) Ohooo… Val-

lahi iyi yerde dükkân açtık ha, ne bu?
NİNE: Nerede açtınız evladım? Aman, inşallah bi-

zim eve yakındır.
GARSON: Yakın olursa ne yapacaksın teyze, ne

yapacaksın?
NİNE: Ziyaretine gelirim evladım, oturur çene çala-

rız.
GARSON: Yok teyze, çene mene çalmayız, dükkân

mükkan da açmayız. Ha, işte.
NİNE: (Gayet sakin) Evladım, sen biraz sinirli misin

öyle? Yoksa bana mı öyle geldi?

GARSON: Kim, ben mi? (Sinirden dişlerini gıcırda-
tarak) Yok sinirli değilim, değilim işte, değilim be!
NİNE: Bak evladım, senin şu halin hiç hoşuma git-

medi. Söyle, seni kim böyle sinirlendiriyor?
GARSON: (Yalvarır gibi) Teyze… Teyzem benim,

hadi söyle ne istersin?
NİNE: Hım iyi, sen en iyisi bir su getir.
GARSON: (Şaşkın) Su mu? Sadece su mu?
NİNE: Ne olacaktı evladım? Bu takma dişle oturup

manda yiyecek halim yok ya.
GARSON: İnanamıyorum. (Suyu almaya gidecek-

ken) İnanmıyorum, ne oluyor böyle?
NİNE: Aman dur dur, kalsın. Bırak hele suyu, şimdi

senin suyun da güzel değildir.
GARSON: Teyze, su bu su, neyin güzelini arıyor-

sun?

NİNE: Su deyip geçme oğlum. Bu su pis mi, temiz
mi? Kaynak suyu mu, değil mi? Kaynaksa nereden
geliyor bu su? Suyu içeceksem nereden geldiğini de
bilmem lazım değil mi?
GARSON: Tövbe tövbe! Tabii teyze. Bu suyun ne-

reden geldiği bilinmez mi? Yani bu suyu her yerde
bulamazsınız. Bize bu su çok özel olarak Kaz Dağla-
rı’ndan geliyor. Bin bir zahmetle o dağlara böyle fıçı-
larla yukarı doğru iplere bağlanarak çıkıyorlar. Hele
o kuyudan suyu çıkarmak daha da bir mesele, bazen
kuyuya giriyorlar çıkamıyorlar çünkü çok derin, bir-
çok defa itfaiye gelip çıkarıyor, yani öyle bir su bu.
NİNE: Öyle mi diyorsun?
GARSON: (Parmaklarını ısırır.) Of… Öyle diyo-

rum teyze, öyle diyorum.
NİNE: Evladım, sen bir doktora görün.
GARSON: Niye?

NİNE: Sende sinir var, sinir.
GARSON: Ben böyle iyiyim teyze, doktora da mok-

tora da gitmeyeceğim işte.
NİNE: Doktora gitmeyeceksen, sen kurşun döktür,

kurşun. Sende nazar var. Bak, hemen sinirleniyorsun.
GARSON: (Sinirden tuhaf sesler çıkarmaya başlar.)

Yok teyze, yok. Bende nazar da yok, kurşun da iste-
miyorum. Sen ne yiyeceksin onu söyle.
NİNE: Of, gene de bir türlü karar veremiyorum ki?
GARSON: (Asabi) Teyze, Allah aşkına geldin geleli

sen benden ne istiyorsun, ne?
NİNE: Ah evladım, ellerin kulunçlarıma iyi geldi.

Hele bir iki el daha atıver.
GARSON: Atmayacağım işte, bana ne! Ben senin

masörün müyüm, gitsene bir masaj salonuna.

NİNE: Evladım, ben oralara nasıl gideyim? Yaşlı bir
kadınım, bana uzak. Zaten o gelinim olacak o soykası
batasıca yok mu, bana bir gün yüzü göstermedi. Çar-
şıya gider beni götürmez, hamama gider beni götür-
mez, geçende de oğlumu almış yemeğe gitmişler...
GARSON: Yemeğe mi gitmişler?
NİNE: Yemeğe ya! Beni evde uyutup lokantaya git-

mişler. Bensiz yemekleri culluk gibi yutmuşlar. Bak
sen şimdi...
(Garson sözünü keser, aynısını yapar.)
GARSON: Bak sen şimdi! Teyze bırak şimdi. Baş-

lama gene gelinden melinden...
NİNE: Tuu senin o sıfatına e mi! Şurada iki laf bile

ettirmiyorsun bana.
GARSON: Hey Allah’ım, sen bana sabır ver. Tey-

zem bak sen, şimdi buraya oturduğun zaman bir şey-
ler yemen lazım yoksa olmaz yani.

NİNE: Yok, iştahım kaçtı. (Kalkıp gitmeye hazırla-
nır.) Zaten vakit de doldu, ilacımı alacağım. (Gider-
ken) İştah şurubumu alacağım, bu gelinin yüzünden
bende iştah mı kaldı? Bir gün olsun bana demedi ki
ana senin iştahın nasıl? Dişlerin sağlam mı? Bir şey
yiyebiliyor musun? Demedi.
GARSON: İyi teyzem, hadi teyzem benim, tamam,

hadi güle güle.
NİNE: (Giderken döner.) Evladım, ben gidiyorum

ama sen burada yalnız kalacaksın.
GARSON: Yok teyze ne yalnızı; şimdi anam gelir

babam gelir. Sen git, ben hiç yalnız kalmam.
NİNE: (Sahneden kaybolurken) Ben üzülmeyeyim

diye böyle diyorsun değil mi? Merak etme evladım,
ben gene gelirim.
GARSON: Tamam teyze, tamam ama hele sen şimdi

bir git. Gelirsin gene.

NİNE: İyi, hadi. Allahaısmarladık o zaman.
(Ve Nine kaybolur.)
GARSON: (Terini siler, sandalyeleri düzeltip kendi

kendine konuşurken) Of be, şükür gitti yahu. Bu ney-
di böyle? Yok gelini şunu yapmış da yok oğlu bunu
yapmış da; bana ne senin oğlundan da gelininden de
be!
(O anda sahneye kadın önde, erkek arkada bir çift

girer. Kadın dışarıda görgüsüz bir arkadaşına rast-
lamıştır. Görgüsüz arkadaşı yeni aldığı çanta, giysi
ve takılarını çatlatarak göstermiştir. Kadın, çatlama-
nın verdiği sinirle söylenmektedir. Erkek ise kafası
hep telefonda. Karısının direktifi üzerine bir şeyler
aramaktadır.)
KADIN: Ay çıldıracağım, yine yapacağını yaptı,

yine çatlattı beni.
ERKEK: Haklısın hayatım, arıyorum.

(Garson hemen onlara döner.)
GARSON: Efendim buyursunlar, buyursunlar...
(Yer göstermeye çalışır, kadın garsonu duymaz bile,

sinirle erkeğe bağırarak)
KADIN: Niye demedin oradan gitmeyelim diye

Nazmi, ha, niye demedin? Oradan gitmeseydik, ben
bu kadını görmeyecektim, görmeyince yeni aldığı
kolyeyi de görmeyecektim, görmeyince yeni aldığı
elbiseyi de görmeyecektim, görmeyince yeni aldığı
çantayı da görmeyecektim.
(Konuşurken farkında olmadan garsonun hevesle

hazırladığı masaya değil, başka masaya otururlar.)
(Garson şaşırır, hamlesi boşa gitmiştir. Hemen yan-

larına gelip, kâğıdı kalemi çıkarır.)
ERKEK: Ama sen dedin oradan gidelim diye.
KADIN: Yani suçlu ben mi oldum şimdi?

ERKEK: Yok hayatım, hiç olur mu? Sen haklısın.
KADIN: Ha, yani suçlu benim öyle mi? Yani ben

oradan gidelim deyince suçlu oldum değil mi?
ERKEK: Yok hayatım, öyle demek istemedim.
KADIN: Ah benim kaderim, ah benim kaderim. Mil-

lette ne şans var, bulmuşlar koyun gibi kocayı bir
dedikleri iki olmuyor. Bir eli yağda bir eli balda, oh,
gel keyfim gel. (Ağlamaklı) Oy ben ne kadersizim, ah
ben ne kadersiz! (Birden ciddileşir.) Saç modelini
kime yaptırmış acaba?
ERKEK: Ha?
KADIN: Bak işte diyorum ya, bu adam beni hiç din-

lemiyor ya, dinlemiyor.
ERKEK: Özür dilerim hayatım, kabahat bende,

dalmışım.

KADIN: E, yani ben bir saattir boşuna ötüyorum
öyle mi?
ERKEK: (Gözleri telefonda harıl harıl eşinin dedik-

lerini arıyordur.) Arıyorum hayatım.
GARSON: Bir şeyler yer miydiniz?
(Kadın ve erkek garsonu görmez bile. Kadın hala

önceki olayın şokundadır. Farkında olmadan garso-
na doğru parmağını sallayarak bağırır.)
KADIN: Seni cilloz seni! Görürsün sen, görürsün

sen.
GARSON: (Kendine doğru yapılan hareketten ür-

ker.) Ne oluyor be?
KADIN: Bana ha, bana hava atmak ha? Görürsün

sen!
GARSON: (Kendine sanır, şaşırır.) Ha? Ne yaptım

ben?

KADIN: Ne oldu? Çantayı nereden almış hala bula-
madın mı?
ERKEK: (Kafası telefona gömülü) Bulamadım, arı-

yorum hayatım.
GARSON: (Atılır) Diyecektim ki...
(Derken kadın yine garsona doğru)
KADIN: Görgüsüz, sonradan görme görgüsüz!
ERKEK: Haklısın hayatım. Arıyorum.
GARSON: (Şokta) Ne oluyor ya? Ne oluyor, ne bu!

Allah Allah!
(Garson asabi, kadının yanına sokulur.) Ne oluyor

abla? Bana niye böyle söy...
(Kadın onu duymamıştır bile. Hâlâ önceki şokun et-

kisindedir, konuşmaya devam eder.)

KADIN: Hepsini bulacaksın Nazmi. Bu kadın bunla-
rı nereden almış, hemen, anladın mı? Hemen, hemen.
ERKEK: Peki hayatım, arıyorum hayatım.
GARSON: (Şaşkın vaziyette seyircilere doğru ba-

kar.) Benim sesim mi çıkmıyor? Yoksa görünmez mi
oldum? Efendim, bakın şimdi şu menü… (Sesi yine
kesilir.)
KADIN: Elbisesi süt maviydi değil mi?
ERKEK: Bilmem. Arıyorum hayatım.
(Kadınla erkeğin her soru ve cevabında, garsonun

kafası bir ona bir ona döner.)
KADIN: Çantaya bayıldım, nereden almış acaba?
KADIN: Markası neydi acaba?

KADIN: Yüzüğü?
KADIN: Ayakkabısı?
KADIN: Of, bir kere de bil be adam, bil bil!
ERKEK: Haklısın hayatım. Arıyorum hayatım.
KADIN: Bana durmadan haklısın deme, deme!
ERKEK: Tamam hayatım. Arıyorum hayatım.
KADIN: Of of, haklı olmaktan bunaldım ya, bunal-

dım! Bir kere de haksız olmak istiyorum.
(Birkaç saniyelik bir sessizlik olunca olur.)
GARSON: Oh ne güzel, sessizlik oldu. (Hemen ma-

saya yaklaşır.) Ablacığım, ne yersi...

KADIN: (Birden garsona doğru bağırır.) Cilloooo-
oz… Cilloz... Göreceksin, sen bana ha, bana ha!
ERKEK: Haklısın canım.
GARSON: (Ürker, geri çekilir, defteri yere atar.)

Başlarım işine de gücüne de! Allah Allah, ne bu? Ne
yaptım ben be?
KADIN: Ay bir türlü kafamdan atamıyorum. Be ka-

dın, sen kime hava atıyorsun, kime ha kime? Gözü-
mün önüne geliyor da, valla çıldıracağım.
GARSON: (Sinirle) Sen mi? Ben mi?
(Yine bir sessizlik olunca)
GARSON: Aha fırsat bu fırsat, hadi oğlum gazan

mübarek olsun. (Aceleyle kadına doğru atılırken)
Abla, bakın şimdi burada...

(Ayağı takılır. Dengesini kaybedip masanın ve kadı-
nın üstüne yığılır.)
(Kadın çok korkar, çığlık atar, fırlar. Çığlığa garson

da çok korkar ve kaçar.)
KADIN: Ay!
GARSON: Ne oluyor be?
ERKEK: Aman canım, ne oldu?
GARSON: Ulan ne oldu böyle?
(Garsonla kadının ödü kopar, damaklarını kaldırır-

lar.)
KADIN: Sen de kimsin be adam?
GARSON: Kim, kim?
KADIN: Sen be, adam sen? Kimsin sen? Ne işin var

burada?

GARSON: Yahu bayan hanım, asıl sizin ne işiniz
var burada?
KADIN: (Ayakta şaşkınlıkla etrafına bakınırken) A?

Burası neresi? Nazmi, biz neredeyiz?
ERKEK: Bilmem ki, son hatırladığımda sen evde

konuşuyordun.
GARSON: Hadi ya? Evde ha? Bak şu işe!
KADIN: (Garsona) Neredeyiz biz?
ERKEK: (Etrafına bakınarak) Lokantaya benziyor.
GARSON: Valla süper! Nasıl bildiniz?
KADIN: Ha? E, sen nesin burada peki?
GARSON: (Havalı bir şekilde) Neye benziyorum?
KADIN: Ne bileyim be adam! Ay Nazmi, kim bu

tipten nasipsiz tipsiz?
ERKEK: Bilmem!

GARSON: Bir dakika abla, ne oluyor? Ne o öyle tip
mip ayıp oluyor ama.
KADIN: Nazmi, bu ne diyor?
ERKEK: Canım, ben de anlamadım.
GARSON: Görmüyor musunuz, burası bir lokanta,

ben de buranın baş sorumlusu ve garsonların başı, şef
garson. Buralar hep benden sorulur anladın mı?
KADIN: Ben hala bunun ne iş yaptığını anlamadım.

Nazmi, şununla sen konuş.
ERKEK: Tamam canım.
GARSON: Tamam, Allah Allah tamam… Anlama-

yın. Ne iş bu be? Neyse, efendim önemli olan buraya
kadar gelmişken, dünya çapında ün yapmış yemekle-
rimizi tatmak değil mi? Bakın envai çeşit yemekleri-
miz var. Buyurun, efendim buyurun, (Menüyü kadına
uzatırken) menülerimiz burada.

KADIN: Hey Allah’ım, biz ne dertteyiz, adam ne
dertte ya!
GARSON: Ne yani, bir şey yemeyecek misiniz?
KADIN: Ne yemeği be adam, bende yemek yiyecek

hal mi kaldı?
GARSON: Hanımefendi, siz hele yemeği bir ısmar-

layın, masaya gelsin, iştahınız valla acayip açılacak
bak görürsünüz. Zaten hep böyle olmuştur. İştahım
yok derler, yemek gelince de inan abla beygir gibi
yerler... Yani… Pardon… Onu şeyden misal vereyim
dedim de...
KADIN: Adamın verdiği misale bak. (Kalkıp gitme-

ye hazırlanır.) A, kalk Nazmi kalk, hadi gidelim he-
men.
ERKEK: Olur canım da nereye? (Aceleyle giderler-

ken)

GARSON: Ama yemek?
ERKEK: Bari bir su mu içseydik?
KADIN: Ne suyu Nazmi, ne suyu? Suyun zamanı mı

şimdi? Hadi yürü, yürü. Önce bir galeriye bakalım,
belki orada buluruz. (Sahneden çıkarken halen söy-
lenmektedir.) Bak, sakın unutma, saçının rengiyle
elbisesini arayacağız tamam mı? Tamam mı dedim?
Unutma ha!
(Garson arkalarından şaşkın bir vaziyette bakakalır.

Adamın dediklerine öykünür.)
GARSON: Bari bir su içseydik. Tövbe tövbe! Ulan

burası sucu dükkanı mı? Ulan önüne gelen su diyor.
Üf, yahu gene bir sipariş alamadık be! Tüh benim
şansıma. Yok abi, bu böyle olmayacak. Ne bu! Nere-
de anormal tip varsa buraya geliyor be!
(O anda patron gelir.)

PATRON: Ulan oğlum, bu gürültü ne? Kim yapıyor
bu gürültüyü?
GARSON: Hiç usta, hiç.
PATRON: Nasıl hiç! İçeride gürültüyü duyunca,

burası müşteri doldu sandım. Açtım ocağı, verdim
ateşi, verdim ateşi... E, hani müşteri nerede?
GARSON: Yok usta, müşteri değildi. Birisi adres

sormaya geldi, ben de bir yemek yersen adresi söyle-
rim dedim.
PATRON: Ha, e?
GARSON: Yemek istemedi, ben de yemek yoksa

adres de yok dedim. Bağırdı, çağırdı, gitti. Anladın
mı?
PATRON: Ha, iyi iyi aferin. Bak işte, yavaş yavaş

adam oluyorsun. İyi, hadi bakayım, (Giderken) ben
ocağın altını kapatayım, sen doldur burayı. Bekliyo-
rum ha! (Gider.)

GARSON: Ayıpsın patronum, ne demek. (Patronun
kaybolduğunu görünce) Hadi be oradan!
(O anda iki genç girer, ellerinde cep telefonu, gözleri

sadece cep telefonuna odaklanmış, basket şapkaları
yamuk ve yanda. Pantolonları dizlerine kadar inmiş,
pantolonlar düşmesin diye adım atarken yengeç gibi
girerler.)
GENÇ 1: Kanki burası nasıl?
GENÇ 2: Meşgulüm, sen bak.
GENÇ 1: Öncekinde de aynısını yaptın kanki, şimdi

sıra sende.
GENÇ 2: Tamam da şu an acayip twitt atıyorum,

bakacak zaman yok anladın mı?
GENÇ 1: Yok sanki ben göbek atıyorum. Kanki,

benimki daha önemli. Hele şu an bir twitt buldum ki
bak dinle: “Sana öte git dedim, sen dahil tüm yıldız-

lar öte gitti.” Of, twitte bak twitte, vallahi hayatta
bakamam.
GENÇ 2: Kanki, sanki sol tarafta biri var gibi.
GENÇ 1: Ee?
GENÇ 2: Canlıysa ona soralım.
GENÇ 1: Okey.
GENÇ 2: Tamam, okey.
GARSON: Hello!
GENÇ 1: Canlıymış kanki.
GENÇ 2: Evet canlı.
GARSON: (Garson yer göstermeye çalışır.) Tabii

efendim, buyursunlar buyursunlar, şöyle oturalım.
GENÇ 1: Kanki sor bakalım, neden o da bizle otur-

mak istiyor?

GENÇ 2: Kanki sen sorsana, hep bana buyuruyor-
sun.
GARSON: Ha, yok yani oturursak derken öylesine

şey ettim. Siz buyurun, şöyle masaya geçin, oturun.
GENÇ 1: Kanki sor bakiyim, bizi niye sandalyeye

değil de masaya oturtuyor?
GENÇ 2: Yok kanki soramam, sen sor.
GARSON: Of, yani tabii ki sandalyeye oturacaksı-

nız. Hiç masa olur muymuş? Yani siz buyurun, otu-
run sandalyeye, hemen siparişleri alayım.
GENÇ 1: Kanki, sipariş diyor.
GENÇ 2: Evet kanki, sonunda doğru yere geldik

galiba.
GARSON: Hem de ne doğru; hem de ne doğru. Val-

lahi doğrunun kralına geldiniz be!

GENÇ 1: Kanki tam twitt atıyordum anlamadım, ne
diyor?
GENÇ 2: Kanki bir yerin kralına gelmişiz.
GENÇ 1: Nerenin kralı kanki?
GENÇ 2: İşte onu söylemedi kanki.
GARSON: Beyler, bir dakika, şu elinizdeki aleti

bıraksanız da siparişi alsak ha?
GENÇ 1: Kanki, bize resmen twitt atma mı diyor?
GENÇ 2: Haklısın kanki, atma diyor. Sor bakayım

deli mi bu? Yoksa başka dünyadan mı gelmiş? Allah,
ne laf ettim be, bu da acayip twitt olur ha!
GENÇ 1: Valla kanka, acayip twitt buluyorsun ya!
GARSON: Tamam! Twitiniz güzelmiş de, şu siparişi

bir alayım ulan.
GENÇ 1: Sipariş dedi.

GENÇ 2: Tamam, anladım. Ne varmış?
GARSON: Ney ne varmış, ne?
GENÇ 1: Menüde ne var diyor.
(“Rap” olan yerler, sözlere uygun rap müzikal ritmik

olarak söylenecektir.)
GENÇ 2: (Rap) Diyorum ki kanka, diyorsam duy

sesimi. Saysana menüde ne var, saysana menüde ne
var, saysana saysana vav… vav…yov.
GENÇ 1: (Rap) Aynen kanki vav, menüde ne var,

menüyü say, menüde ne var, menüyü say, say say say
yo.
GARSON: Şimdi bir sayardım ama. Sabır oğlum

sabır! Yani, (rap) önünüzdeki menüye bir baksanız
da bana söyleseniz yov. Önünüzdeki menüye bir bak-
sanız da bana söyleseniz yov.

GENÇ 1: (Rap) Olmaz yo, zaman yok yo, sen söyle,
sen sen yov.
GENÇ 2: (Rap) Aynen yo, acayip yov, zaman yok

yo, sen söyle yov, sen sen.
GARSON: Bir yov yaparım, ama umut işte belki

yemek yeme ihtimaliniz var. (Rap) Adana kebap yov
yov, Urfa kebap yov yov, Antep kebap yov yov, yov
yov oğlum yov yov, yov yov yavrum yov yov, yov
yov. (Kendine gelir.) A, başlarım ha! Yeter be, deli
misiniz nesiniz be!
GENÇ 1: (Rap) Ov, deli ya güzel güzel. Deli ya, yov

güzel güzel, deli ya yov.
GENÇ 2: (Rap) Aynen kanki. Deli ya yov, deli ya

yov.
GARSON: Yeter be yeter! Vallahi Allah yarattı de-

meyeceğim, kafa göz girişeceğim ha!
GENÇ 1: Kafa diyor kanka...

GENÇ 2: Ha, kafa tamam. (Rap) Kanka kafa yapa-
lım anladın mı yov, ebegümeci kafa uydu yov... Of
be, bu da tam twitt.
GARSON: Ulan ben sizin kafanıza da, ebegümecini-

ze de başlayacağım ha! Bir şey yiyecek misiniz ye-
meyecek misiniz ulan?
GENÇ 1: Kanki o zaman sor bakiyim su var mıy-

mış?
GENÇ 2: Niye hep ben kanki? Sen söylesene!
GARSON: (Bağırarak) Su yok ulan burada, su yok.

Ne suyu? Su su su… Lokanta burası lokanta.
PATRON: Ulan oğlum, gene bu ne gürültü? Gene ne

oluyor burada, ne oluyor?
GARSON: Hah, bu da her seferinde zırt diye geli-

yor.

PATRON: Garson Efendi ne oluyor diyorum. İçeri-
de gürültüyü duyunca, burası müşteri doldu sandım.
Açtım ocağı, verdim ateşi, verdim ateşi. E, hani ne-
rede sipariş?
GARSON: Usta bunlar da geldiler oturdular, bir şey

yemiyorlar.
PATRON: Nasıl yemiyorlar?
GARSON: E, basbayağı yemiyorlar, sadece su var

mı diyor. Mecbur kovacağım artık.
PATRON: Ulan oğlum senin kafandaki beyni şırın-

gayla mı aldılar? Müşteri gelmiş masaya oturmuş ve
sen kovuyorsun öyle mi?
GARSON: E, ne yapayım! O kadar ısrar ettim, ce-

vap bile vermiyorlar.
PATRON: Demek yemek yemiyorlar, cevap da

vermiyorlar öyle mi? Tamam, sen şimdi beni bir gör

beni. Müşteri nasıl yemek yiyor. (Oturanlara) Sela-
mın helloo, hoş gelmişsiniz.
GENÇ 1: Hey kanka, biri daha geldi galiba?
GENÇ 2: Aynen kanki, ses tonu başka.
PATRON: Evet, ne yersiniz bakayım benim aslan

hemşerilerim?
GENÇ 1: Ne dedi gov?
GENÇ 2: Hemşeri dedi gov.
PATRON: Hı? Ne? Gov?
GENÇ 1: (Rap) Hemşeri, hemşeri, sen de mi hemşe-

ri... Neresi, neresi, yov?
PATRON: Ulan oğlum, ne diyor bunlar?
GARSON: E, sana diyorum usta, bunlar manyak.
PATRON: Şimdi bakın hemşerilerim.

GENÇ 1: (Rap) Hemşeri dedi. Neresi yov, hemşeri
dedi, neresi yov.
GENÇ 2: (Rap) Neresi, neresi… Biz Bakırköy

yov… Biz Bakırköy yov.
PATRON: (Rap) Ben de… Dayakköy… Yov… Da-

yahköy, yov.
GENÇ 1: (Rap) Anlamadım ben, anlamadım ben

yov.
PATRON: (Rap) Bırakın ulan anlamayı yov! Ne

yiyeceksin sen, ne yiyeceksin sen yov.
GENÇ 1: (Rap) Saysana yov, saysana yov, saysana

yov, saysana yov...
GENÇ 2: (Rap) Saysana yov yov, saysana yov yov.
PATRON: (Rap) Menüye baksana yov yov, menüye

baksana yov yov.
GENÇ 1: (Rap) Bakamam yov yov, sen say yov yov.

GENÇ 2: (Rap) Sen say yov yov, ben de bakamam
yov yov.
PATRON: (Rap) Sabır oğlum yov, sabır oğlum yov.
GENÇ 1: (Rap) Sabır oğlum varmış yov. Sabır oğ-

lum varmış yov.
GENÇ 2: (Rap,) Sabır oğlum neymiş yov? Izgara mı

yov, ızgara mı yov.
GENÇ 1: (Rap) Bilmiyorum kanki yov, bilmiyorum

ki kanki yov.
PATRON: (Rap) Ulan düzgün konuşmazsanız yov,

valla tepemin tası atıyor ona göre yov yov.
GENÇ 1: (Rap) Mecbur muyuz yov? Mecbur muyuz

yov?
PATRON: (Rap) Mecbursun yov, mecbursun yov.
GENÇ 1: (Rap) Hiç de bile, hiç de bile yov, gidelim

kanki yov yov yov.

GENÇ 2: (Rap) (Kalkarlar.) Tamam kanki. Gidelim
gidelim, yov.
PATRON: (Rap) Defolun yov, defolun yov. Defo-

lun, defolun, yov yov yov.
GENÇ 1: (Rap) Bize doyum olmaz, eyvallah, eyval-

lah yov.
PATRON: (Rap) Güle güle yov, bir daha bekleriz,

bir daha bekleriz yov, yov yov yov.
GENÇ 2: (Rap) Hadi bize eyvallah, eyvallah eyval-

lah yov (Kaybolurken) yov yov yov.
GARSON: Vallahi helal usta, işi anında hallettin

yani.
PATRON: (Rap) Valla mı yov? Valla mı yov?
GARSON: (Rap) Aynen usta yovv, aynen usta yov.
PATRON: (Giderken, hala rapın etkisindedir.) Ta-

mamdır yov, tamamdır yov. Gideyim ocağın altını

kapatayım yov, kapatayım yov. Ama daha bir sipariş
yoktur yov, yoktur yov. Ona göre, ona göre yov.
(Patron kaybolurken garson arkasından)
GARSON: Ayıpsın usta, tabii ki biraz sonra burası

dolacak. Sen şimdiden ocakların altını aç, gürül gürül
yansın, birazdan siparişten bunalacaksın anladın mı?
Ulan bu ne iş be! Hala bir tane normal biri gelmedi
ya. Önüne gelen su diyor be!
(O anda kenarda bir kadın görünür, durur, şöyle et-

rafa bakar. Rahattır, elleri arkasında, kendinden
emin. Başçavuş, hanım ağa tavırları vardır.)
GARSON: Buyursunlar efendim, buyurun buyurun?

En kral yemek çeşitlerimiz burada. Gelin, buyurun.
(Kadın oralı olmaz, rahat tavırları ile etrafa bakma-

ya devam eder.)
GARSON: (Eliyle gel işareti yapar.) Gelin! Gelin

efendim gelin, gelin buyurun.

(Kadın, garsona bakar, garson umutlanır. Heyecanla
yine eliyle gel işareti yaparak)
GARSON: Gelin bayan, gelin. Gel işte be! Gel gel.
BAYAN: (Garsona doğru yürürken) Ne var ulan?
GARSON: (Bir masa ve sandalye hazırlarken) Ha,

gel gel bayan, gel gel.
BAYAN: (Gelir bir tokat patlatır.) Gel gel ha, kime

gel ulan! Kime gel?
GARSON: (Şaşırır, korkuyla masanın arkasına doğ-

ru gider.) Ne oluyor?
BAYAN: (Peşinden giderken) Ne oluyor ha? Bana

mı yürüyorsun ulan sen? Ha, bana mı?
GARSON: (Yakalanmamak için masanın etrafından

dolanırken) Ne yürümesi, ne koşması? Ne diyorsun
sen ya Allah Allah!

BAYAN: Allah, demek bir de bana koşacaktın ha!
Gel ulan gel, kaçma gel.
GARSON: Abla! Allah Allah, vallahi çattık ha!
BAYAN: Gel dedim sana, gel. Daha tam tadını ala-

madım.
GARSON: Neyin tadını alamıyorsun? Manyak mısın

sen?
BAYAN: Manyak ha! Sen şimdi bittin oğlum, benim

gibi bir hanımefendiye manyak ha?
(Masalar arasında birbirini yakalamaya çalışırken

gürültüye patron gelir.)
GARSON: Yahu kadın mısın, dozer misin nesin?

Nereden çıktın sen yahu?
PATRON: Ulan gene ne oluyor burada?
GARSON: Usta gel yetiş.

BAYAN: Demek bana gel gel ha! Gel ulan buraya.
(Garson yakalanmamak için masaların arasında do-

laşırken, patron da gelir, beraber dolaşırlar.)
PATRON: Ulan oğlum içeride gürültüyü duyunca,

burası müşteri doldu sandım, açtım ocağı... (Garson
sözünü keser.)
GARSON: Tamam usta, verdin ateşi, verdin ateşi...
PATRON: Ha, aynen öyle oldu. Ulan bu kadın kim?
GARSON: (Kadını işaret eder.) Hişt usta, arkana

bakma!
PATRON: (Arkasına bakar.) Niye ulan, niye bak-

mayayım ki?
GARSON: (Kadına duyurmadan) Bu kadın manyak!
PATRON: Sen ne diyorsun oğlum?

GARSON: Bağırma, aman duymasın. Bu kadın
manyak diyorum sana.
PATRON: Kadın manyak mı?
GARSON: Aynen, sessiz ol.
PATRON: Ulan, asıl manyak sensin. Bir kadına

manyak denir mi?
GARSON: İyi o zaman, ona bir gel gel de bakayım.
PATRON: Tamam derim. (Kadına döner.) Gel gel

bayan, gel gel.
BAYAN: Gel gel ha, bana gel gel ha! (Patrona da

okkalı bir tokat atar.) Al sana gel gel.
PATRON: (Anında masanın arkasına atlar.) E, bu

kadın manyak!
BAYAN: Bu da bana yürüyor. Ulan sizi bana sayıyla

mı verdiler?

GARSON: Ben sana bu manyak diye önceden söy-
ledim değil mi ama? Dinlemedin, tokadı yedin. Ha-
yır, yani sen beni dinleseydin, bu tokadı yemezdin
belki. Sonuçta burada güzel bir laf ettim değil mi? Ne
dedim? Gel gel deme dedim. Demek ki neymiş, bu
kadına gel gel dersen…
(Usta garsona bir tane yapıştırır.)
PATRON: Sus ulan sus, fazla konuşma.
GARSON: He, ben de onu diyecektim.
BAYAN: Bana bakın ulan sümsükler, size bir başlar-

sam var ya, Allah yarattı demem ona göre.
PATRON: Başlamadan böyle, bir de başlasa.
BAYAN: Neyse ki bugün benim iyi tarafıma geldiniz

yoksa ikinizi birden kıyma makinesine koyardım ki
artık delikten ne çıkardı bilmem.

GARSON: (Korkudan büzüşür, birbirine sarılırlar.)
Kıyma makinesi? Delik? (Korku sesleri ile patrona
bakar.) Hem de bunla ikimizi?
PATRON: Sayın bayan bir yanlışlık olacak, iki gö-

züm önüme aksın ki biz kimsenin üzerine yürümüyo-
ruz.
BAYAN: Yürümüyorsunuz da niye gel gel yapıyor-

sunuz ulan?
PATRON: (Garsona döner.) Ulan niye demiyorsun

gel gel yapma diye?
GARSON: Ben ne yaptım yahu?
BAYAN: Kesin ulan, kesin! Ulan şimdi, ben şimdi

gidiyorum. Ama gene geleceğim, hep geleceğim
ulan. Artık kafayı taktım size.
PATRON: (Garsonun kulağına doğru) Ulan bu be-

layı da başımıza sardın ya, ben sana ne diyeyim?

GARSON: Haydi, suçlu ben mi oldum yani?
BAYAN: Kesin ulan? Hala konuşuyorlar.
PATRON: (Garsona bir tane yapıştırır.) Ulan bayan

hanımefendi kes diyor, kessene! (Kadına) İşte böyle
bayan; hep böyle, hep acemilerle uğraşıyorum valla-
hi.
BAYAN: Tamam ulan, tamam uzatma. Artık bundan

sonra gözüm üstünüzde olacak, adam oluncaya kadar
sizi kontrol edeceğim. Eğer bir falsonuzu göreyim,
sizi var ya…
GARSON: (Korkuyla) Biliyorum kıyma makinesine

ikimizi bir…
BAYAN: Ha... İyi, artık anlamaya başladınız. (Git-

meye hazırlanır.)
PATRON: Anlamaz mıyız bayan hanımefendi. Al-

lah razı olsun.

BAYAN: İşte böyle adam olun. (Giderken) Gözüm
üzerinizde ona göre.
PATRON: Ulan bu hanımefendi bayana bir daha

ayıp yaparsan, gel gel dersen, kovarım ulan seni, ona
göre! (Garsonun gırtlağını sıkarken kadına döner.)
Ben dersini veriyorum bayan, siz hiç merak etmeyin.
(Kadın çıkar.)
GARSON: Usta be, niye hep beni suçluyorsun ki?
PATRON: Baksana ulan, gene gelecekmiş. Senin

yüzünden başımız belada…
GARSON: Vallahi öyle, zaten biraz da manyak.
PATRON: Neyse, gideyim de ocağın altını kapata-

yım, sen de boş boş durma öyle, işe devam devam.
GARSON: Tamam usta, sen merak etme.
PATRON: (Çıkarken) Çalış çalış, bak sipariş bekli-

yorum ha!

GARSON: (Arkasından) Bak hala konuşuyor. Yok
arkadaş, ben vazgeçtim. Artık kimseye buyur deme-
yeceğim. Ne bu be? Millete buyur dedikçe tepemize
biniyorlar. Demeyeceğim artık. Hayret bir şey ha!
Ah! (Karnını tutar, sıkıştığını belli ederek) Of aman,
gazlar da senfoniyi bitirdi harmandalıya geçti. Abov!
Bu ne ulan? (Telaşla koşarak çıkar.) Tutmayın beni.
Ah…
(Garson bir taraftan çıkarken, diğer taraftan Emre

ile Dilek gözükür. İçeriye bakarlar. Dilek içeri gir-
mek konusunda kararsızdır, kendi aralarında konu-
şurlar.)
EMRE: Burası nasıl?
DİLEK: Bilmiyorum ki? Olur mu dersin?
EMRE: Bence olur. Hem bak kimse de yok, daha iyi

olur.

DİLEK: Ben hala düşünüyorum bu yaptığımız doğru
mu diye?
EMRE: Dilek biliyorsun hiç paramız kalmadı ve

açız. Ne yapalım başka?
DİLEK: Paramız yok ama yine de girelim, karnımızı

doyuralım öyle mi?
EMRE: Canım bak, tekrar ediyorum. Biz bu koca

şehre gezmeye geldik değil mi? Ama çantamızı çaldı-
lar, bütün kartlarımız da paramız da gitti. Polis onları
bulacak diye bekliyoruz ama iki gündür de açız. Bir
arkadaşımın da başına böyle bir şey gelmiş. Paran
yoksa da gir bir lokantaya karnını doyur diyor.
DİLEK: Yani karnımızı doyurduktan sonra kalkıp

gidecek miyiz?
EMRE: Yok! Karnımızı doyurduktan sonra bulaşık

bezini isteyip mutfağın yolunu soracakmışız.

DİLEK: Yani sadece bulaşık yıkayacağız değil mi?
Polis falan yok?
EMRE: Yok canım yok, arkadaşım garanti diyor.

Ama kendimize biraz turist havası vereceğiz. Yani
biz yabancıyız, bir başka ülkeden turist olarak geliyo-
ruz anladın mı? Çat pat da Türkçe biliyoruz, o kadar.
DİLEK: İyi de niye yabancıyız diyoruz? Niye ken-

dimiz olmuyoruz?
EMRE: Canım biliyorsun biz turistleri çok severiz.

Eğer biz yabancı ülkeden turist geldik dersek, Türk
misafirseverliği var ya oradan yırtarız diyorum. Hem
belki bulaşık da yıkatmazlar. Ama bizim yerli malı
olduğumuzu söylersek, ne bileyim işte, garantisi yok.
Belki dayak bile yeriz. O yüzden işi garantiye alalım.
En iyisi turist kılığına girmek, tamam mı?
DİLEK: İyi, hadi bakalım hayırlısı. İnşallah yanlış

yapmıyoruzdur.

EMRE: (Bir masaya gidip otururken) Yok yok, me-
rak etme, sen gel. Ha, biz Almanya’dan geliyoruz
diyelim. Germanie, Deutschland.
DİLEK: İyi peki, öyle olsun.
EMRE: Nikiz peki öyle olsun. Früşütück, Diusburg,

Mönşengıdbaş, ya nein diyeceksin.
DİLEK: Ay okey, ya ya früşütück. Diusburg, Mön-

şengıdbaş.
(İçeri girip bir masaya otururken, garson da öbür

taraftan gelir, garson müşterileri görür ama oralı
olmaz.)
GARSON: Hah, al işte iki beleşçi daha. Bakmayaca-

ğım ulan, bakmayacağım işte. Şimdi bunlar da su
isterse herhalde kafayı yerim, bu ne ya! Ulan burası
maraton koşusunun mola yeri mi? Bak bir de başkö-
şeye oturmuşlar.
(Masaya doğru gelirken)

EMRE: Mer-ha-ba.
GARSON: (Ters ters) Merhaba, ne vardı?
EMRE: Mer-ha-ba. Biz turist.
DİLEK: Ay evet (Emre dürtükler.) Ha… Ya… Ya…

Teşkür… Biz turist…
GARSON: E, ne yapayım turistseniz, ha yoksa siz

turistsiniz diye karşılama merasimi falan mı bekli-
yorsunuz?
(Emre’yle Dilek garsonun hareketlerine bir anlam

veremez.)
EMRE: Pardon? Yani bitte? Biz an-la-ma-dık.
DİLEK: Evet, an-la-mı-yoz biz. Ne diyor siz?
GARSON: (Hareketleriyle tarif ederek) Diyorum ki,

altınıza kırmızı halı mı serelim? Yanına mehter takı-
mı mı istiyorsunuz? (Mehter marşının seslerini ve-
rir.) Yoksa davul zurna mı istersiniz? (Davul sesleri

verir.) Ha, yok yok, en iyisi zeybek. Ama isterseniz
hareketli de var. (Mırıldanarak zeybek oynar.)
EMRE: (Dilek’le kendi aralarında fısıldaşırlar.) Ne

yapıyor bu be?
DİLEK: Valla anlamadım ki!
GARSON: Karar veremediniz mi? Bak, başka da

var. (Roman havası mırıldanır.) Oh, döktür. Ha, bak
bu da dokuz sekizlik, oynamaya geldim oynamaya.
(Melodiyi seslendirir.)
DİLEK: Emre ne yapıyor bu? Ben korkmaya başla-

dım.
EMRE: Dur bakalım dur, şimdi anlarız. E, şey herr

Garson Bey.
GARSON: (Kızgın bağırır.) Ne var ulan?
DİLEK: (Endişeli, Emre’nin kulağına) Yemin olsun

delirmiş bu!

EMRE: Bir dakika. E, Garson Bey siz neden bağırı-
yor? Biz ne yaptık size?
GARSON: Ne mi yaptınız? Söyleyin bakayım, siz

buraya niye geldiniz?
DİLEK: Yemek yemeye geldi, biz var yemek yemek

istiyor.
EMRE: Evet, biz yemek yemek, sipariş.
GARSON: (Şaşkın) Yapma be! Siz yemek yemeye

mi geldiniz?
EMRE: Evet, biz var yemek sipariş.
DİLEK: Ya ya.
GARSON: (Tehdit eder gibi) Yani siz burada baya

baya yemek yiyeceksiniz öyle mi?
EMRE: (Yutkunur, kelimeleri heceler.) Ya yemek,

ama yemek yoksa da canin sağ olsun.

DİLEK: (Emre’nin kulağına) Fazla konuşma Emre,
bunun kafasına yel girmiş.
GARSON: Vay vay vay, yemek olmaz mı be, tonla.

(Anlamaları için bağıra bağıra konuşur.) Demek,
yemek yiyeceksiniz ha. Siz hoş geldiniz yahu, hoş
hoş…
EMRE: (Kulağını kapatır.) Hoş gördük.
DİLEK: Ya ya, hoş.
GARSON: (Anlamaları için kulaklarına doğru bağı-

rır.) Siz nereden turist?
DİLEK: (Emre’nin kulağına doğru) Ay kulağım

koptu, ne bağırıyor bu?
EMRE: Biz Alaman Mönşengıdbaş turist.
GARSON: E, gezdiğiniz gördüğünüz sizin olsun. Ne

yersiniz, ne içersiniz bakalım? Ha durun bekleyin,
menüleri getireyim. (Menüyü getirirken) Allah Allah,

demek yemek yiyecekler ha! Ulan inşallah bir terslik
yoktur.
DİLEK: Emre ne bu?
EMRE: Vallahi ben de anlamadım.
DİLEK: Ben çok susadım Emre. Bana hemen su

söyle.
EMRE: Evet evet. Ben de çok susadım.
(Garson menüleri uzatırken)
GARSON: Övünmek gibi olmasın bizim yemekler

bir başka güzel, yani bu sebzeler meyveler hepsi bi-
zim bostandan geliyor. Böyle dağların ortasında bir
ovada yetişiyor ki, hiç sormayın. Kaynak sularıyla
besleniyor, bir gram katık yok Allah’ıma, hepsi do-
ğal. Buyurun...
EMRE: E, biz istiyor su. Bize istiyor iki su lütfen.
GARSON: (Şokta) Su mu?

EMRE: Ya, su, wasser,
GARSON: (Şokta, tekrar eder.) Su mu?
EMRE: E, su yani su!
DİLEK: (İçer gibi yaparak) Trink, trink, wasser.
GARSON: (Bağırarak) Siz ne diyor? Anlamıyor

ben. Bizde su yok. Su yok. (Eliyle yer gibi yaparak)
Yemek. Yemek. Bak orada yemek var, bak.
EMRE: (Şaşırırlar) Sizde su yok mu?
GARSON: (Bağırarak) Yok ulan su.
DİLEK: (Korkar, Emre’ye doğru) Ne oluyor?
EMRE: Şey pardon bay garson, bir şey mi oldu?

Yani anlamadık.
GARSON: (Bağırarak ve yine eliyle yer gibi yapa-

rak) Yemek var orada. Yemek. Burası içme yeri de-
ğil, yemekhane.

DİLEK: Emre bu bizi dövecek ya!
EMRE: Allah Allah, hakikaten manyakmış bu ya!
(O anda garsonun bağırmalarına patron gelir, elinde

çorba kepçesi vardır.)
PATRON: Ulan gene ne oluyor? (Müşterileri gö-

rür.) Aboov, ulan yoksa sen müşteriye mi bağırıyor-
sun?
GARSON: Yok usta, bağırmıyorum. Anlamıyorlar

da ondan şey ettim.
PATRON: Ulan nasıl bağırmıyorsun? Ben de biriyle

kavga ediyorsun sandım. (Kepçeyi sallayarak) Aldım
kepçeyi, artık kimse onun kafasını kıracağım dedim.
DİLEK: (Ürker. Emre’ye doğru) Emre sen emin

misin burada sadece bulaşık yıkayacağımıza?
EMRE: Ne bileyim ben, nasıl bir yere düştük anla-

madım ki?

GARSON: Usta bunlar turist turist. Sadece su içme-
ye gelmişler, o yüzden bağırdım.
PATRON: Vay, bunlar yabancı mı? Turist mi? Ne-

reden bunlar? (Sırıtıp, el sallayarak) Heloo? Hallo
(Bağırarak) Siz nereden? Nereden? Memleket nere?
DİLEK: Al işte bu da bağırıyor.
EMRE: (Kulaklarını tıkamaya çalışır.) Memleket?
PATRON: (Yine bağırarak) Memleket, memleket?

Avrupa’nın neresi, Amerika’nın neresi, Afrika’nın
neresi? Neresi memleket?
EMRE: (Kulağını kapatmaya çalışarak) Memleket

Mönşengıdbaş.
PATRON: Mönşengıdbaş? (Garsona) Mönşengıd-

baş? Neredeydi? Çok yabancı gelmedi.
GARSON: Bana da yabancı gelmedi ama. Aman

bize ne, neredense nereden...

PATRON: Ulan ne demek neredense nereden, müş-
teri bunlar müşteri. Hem de turist şimdi bunlar dünya
kadar yemek yerler, dünya kadar da para bırakırlar.
EMRE: Alman biz, Almanya.
PATRON: (Garsona) Aha, bak gördün mü Alman-

mış. (Emre’ye) Dur dur. (Garsona) Senin Almancan
var, konuşsana.
GARSON: Hadi, yahu nereden çıktı şimdi bunlar?
PATRON: (Yine Emre’nin kulağına doğru bağıra-

rak) Bakın bu var ya, bu bizim garson ana dili gibi
Almanca biliyor. Bu anasından böyle çıktı, hemen
Almanca konuşmaya başladı. (Daha çok bağırarak)
Şimdi sizinle konuşacak tamam mı Ko-nu-şa-cak.
(Garsona) Ulan hadisene!
GARSON: E, tamam, şey...

DİLEK: Ay inanamıyorum, kulağım gitti ya. Ben aç
kalmaya razıyım, hadi gidelim ya! (Kalkmak için
hareketlenir.)
PATRON: Aha, bak kalkıyorlar. Ulan çabuk olsana,

müşteriyi kaçıracaksın. Hadi, konuş!
GARSON: Hop bir dakika bayan. (Önünü kesmeye

çalışır.) Yani pardon, buyurun buyurun... Şey, neydi
ya, hah bite bite.
DİLEK: Bitte.
GARSON: Bite ya! (El hareketleriyle tarif ederek,

biraz da sertçe) Otur oraya. Şey, yemek, bak orada
şiş kebap var. Sonra köfte ama ne köfte, of of! O köf-
teyi sakın yemeyin. Yani yiyin de normal yemeyin
çünkü o köfteyi normal yerseniz, ellerinizi de yersi-
niz. Size kalın eldiven vereceğim, onları giyin, köfte-
leri öyle yiyin. Ellerinize eldivenleri giymezseniz
benden günah gider çünkü o elleri bir daha göremez-
siniz. O yüzden eldiven şart.

(Patron arkadan bir tane yapıştırır.)
PATRON: Ulan oğlum manyak mısın? Ne diyorsun

sen?
GARSON: Ya usta, yemek yemiyorlar da, yemekleri

detaylı anlatırsam belki canları çeker dedim.
DİLEK: Of Allah’ım biz nereye geldik?
EMRE: Evet be!
PATRON: Ulan o nasıl detay, yiyeceklerse de ye-

meyecekler. Hem sen bunu neyce anlattın?
GARSON: Almanca.
PATRON: İyi de ben senin söylediklerinin hepsini

anladım.
GARSON: Anladın mı? Vay be usta, demek sende

Almanca biliyorsun ha! İyi, madem öyle sen konuş-
san...

PATRON: Ulan niye konuşayım? Burada garson
sensin.
GARSON: İyi, tamam tamam, konuşuruz.
PATRON: (Sinirle, bağırarak) Konuş ulan o zaman,

daha ne duruyorsun?
(Dilek’le Emre artık bıkarlar turist havasını, akıcı

Türkçe konuşurlar.)
DİLEK: Ay ben yoruldum Emre, bunlar normal de-

ğil, ben korkuyorum. Yemek memek de istemiyorum,
bir an evvel buradan gidelim.
EMRE: Aynı ben de öyleyim. Hadi canım gidelim.
(Kalkıp gitmeye hazırlanırken)
GARSON: Hop, durun be nereye? Adana, Urfa?
DİLEK: Hayır hayır, bir şey istemiyoruz.
EMRE: Evet arkadaşım, biz bir şey istemiyoruz.

PATRON: Ama bakın mönşengıdbaşlılar başka ye-
mekler de var, kelle paça, bumbar, şirden.
DİLEK: (Giderken) Hayır efendim istemiyoruz. Ba-

kın Türkçe konuşuyoruz. İs-te-mi-yo-ruz. Anlamıyor
musunuz? Bizim başka yerde randevumuz var. Oraya
yetişmemiz lazım. Bir başka zaman inşallah, hadi
hoşça kalın.
(Kaçarcasına giderler, patron arkasından)
PATRON: İnşallah mı? E, bunlar baya Türkçe konu-

şuyorlar.
GARSON: Yemezseniz yemeyin be! Şunlara bak,

yalvaracak mıyım sanki değil mi usta?
PATRON: Ulan oğlum, bak bunu da beceremedin!
GARSON: Ama patronum, sen de hep beni suçlu-

yorsun. Görmedin mi, konuştum ana dilim gibi Al-
manca konuştum ama bir tek su istediler, başka bir
şey istemediler. Ben ne yapayım?

PATRON: O da doğru ya! Ama sen demin Almanca
konuştun değil mi?
GARSON: Ne yani, bir şüphen mi var usta?
PATRON: Yok da neyse, gene müşteri yok, ne ola-

cak böyle garson efendi?
GARSON: Sen merak etme usta. Bak, aha buraya

yazıyorum, sen gör burası birazdan arı kovanı gibi
dolacak.
PATRON: Yapma yahu, öyle mi diyorsun?
GARSON: Yani patronum, bildiğimiz bir şey var ki

söylüyoruz. Bak bak, şu gözlerime bir bak.
PATRON: Bakıyorum, ne var?
GATRON: Görmedin mi?
PATRON: Neyi?

GARSON: Hadi patronum, sen şu gözlerde ne kral
bir garson olduğumu görmüyor musun?
PATRON: Gözünde mi yazıyor?
GARSON: Canım lafın gelişi o, yani bu gözler aca-

yip, yani kaçmaz.
PATRON: Ulan oğlum gene numara yapıyorsun.

Bak, vallahi...
GARSON: Olur mu patronum ya? Sen rahat ol, bu-

rası biraz sonra acayip dolacak, sen merak etme.
PATRON: (Giderken) İnşallah garson efendi, inşal-

lah. Sahne başladığından beri bir tene yemek siparişi
olmadı. Bak, bu senin son şansın, ona göre...
GARSON: Ayıpsın patronum, sen git ateşi körükle.

Of ulan, bu ne iş be! E, bugün yemek satamazsam
durum kötü, kapıdasın oğlum. Ama bu sefer bir gelen
olursa mutlaka yemek yedirmem lazım, gelirse ko-
nuşturmayacağım.

(Garson kendi kendine konuşurken, bir adam görü-
nür. Saçları çok dağınıktır. [Saç yoksa peruk olacak-
tır.] Bu adamın görüntüsü akıl hastası gibidir ama o
profesördür. Kendini şiire kaptırmış, karşısında biri
varmış gibi konuşmaktadır. Hareketleri de uçuk ka-
çıktır.)
PROFESÖR: Bütün dünya bir sahnedir.
Ve bütün erkekler ve kadınlar sadece birer oyuncu...
Girerler ve çıkarlar. Bir kişi birçok rolü birden oynar,

bu oyun insanın yedi çağıdır.
İlk rol bebeklik çağıdır, dadısının kollarında agucuk

yaparken...
Sonra mızıkçı bir okul çocuğu...
Çantası elinde, yüzünde sabahın parlaklığı, ayağını

sürerek okula gider.

Daha sonra âşık delikanlı gelir, iç çekişleri ve sevgi-
linin kaşlarına yazılmış şiirleriyle...
Sonra asker olur, garip yeminler eder.
Leopara benzeyen sakalıyla onurlu ve kıskanç. Sa-

vaşta atak ve korkusuz...
Topun ağzında bile şöhretin hayallerini kurar.
Sonra hâkimliğe başlar, şişman göbeği lezzetli etlerle

dolu,
Gözleri ciddi, sakalı ciddi kesimli...
Bilge atasözleri ve modern örneklerle konuşur. Ve

böylece rolünü oynar.
Altıncı çağında ise palyaço giysileriyle. Gözünde

gözlüğü, yanında çantası...
Gençliğinden kalma pantolonu zayıflamış vücuduna

bol gelir.

Ve kalın erkek sesi, çocukluğundaki gibi incelir.
Son çağda bu olaylı tarih sona erer.
İkinci çocukla her şey biter.
Dişsiz, gözsüz, tatsız, hiçbir şeysiz.
GARSON: Ne diyorsun sayın abim sen?
PROFESÖR: Ben demiyorum.
GARSON: Hah! İşte bugün bir deli eksikti, bu da

geldi. Yahu beyefendi şöyle bir bak bakayım, senden
benden başka biri var mı burada? Ben konuşmadığı-
ma göre kim konuştu peki?
PROFESÖR: Ben konuştum ama sözler bana ait

değil.
GARSON: Ha, öyle söylesene be. E, kiminmiş peki?
PROFESÖR: Shakespeare.
GARSON: Ha şu Şekspir.

PROFESÖR: Çok gülen insana hep iyi davranın
çünkü bir yerlerde hep tek başına ağlar.
GARSON: Yapma be, öyle mi diyorsun?
PROFESÖR: Yok ben değil, Can Yücel diyor.
GARSON: Can üstat da baya anlamlı demiş ha. Te-

vekkeli bizim mahallede bir Cezmi var, durmadan
güler, ben de bu ne kadar şen çocuk derdim. Vay be,
nereden bileceksin içten içe ağladığını.
PROFESÖR: Peki Nietzsche ne diyor?
GARSON: Nitce?
PROFESÖR: Friedrich Nietzsche.
GARSON: (Parmağını çıtlatır.) Çıkaracağım da

neyse, ne diyor?
PROFESÖR: Bana yalan söylemene üzülmedim.

Bir daha sana inanamayacağıma üzüldüm.

GARSON: Yapma be, lafa bak. Peki, başka ne de-
miş?
PROFESÖR: Dünyanın en yüce tahtına da çıksanız,

oturacağınız yer, kendi kıçınızın üstüdür.
GARSON: Vay Nitce’ye bak, vallahi doğru yahu.

Bunun oturacağı yer nasıldı karıştırdım.
PROFESÖR: Peki Dostoyevski ne demiş?
GARSON: Dostoski?
PROFESÖR: Dostoyevski.
GARSON: Ha, tamam canım, bilmem mi Dostoski?
PROFESÖR: Hiçbir eksiği bulunmasın diye baka-

cak olursak, dünyada kaç tane iyi insan kalır dersin?
GARSON: Kaç tane mi? (Parmağıyla saymaya baş-

lar.) Bir, iki, üç…

PROFESÖR: Boşuna sayma, bir elin parmakları
kadar bile değil.
GARSON: Ben de onu diyecektim zaten. E, başka

ne demiş?
PROFESÖR: Ben katilden daha cani insan gördüm.
GARSON: Bir dakika, bir dakika! Ne yani fazla

edebiyat yalamadık diye Dostoski de havalanmasın
hemen. Katilden daha canisi mi olurmuş be? Katil
işte, grav grav, başka ne? (Profesörün dik dik baktı-
ğını görünce kuşkuyla sorar.) Yani, var diyor, gör-
düm diyor ha?
PROFESÖR: Evet, umudumuzu öldürenleri gördüm

diyor.
GARSON: Umut mu? Vay be, bak işte bu aklıma

gelmemişti.

PROFESÖR: Eğer sen kusursuz olsaydın, başkala-
rının kusurlarını bulup çıkarmaya bu kadar meraklı
olmazdın.
GARSON: Yapma be, bu da süpermiş. Öyle ya,

kendisi kusurlu ki başkasında da kusur arıyor. Kendi-
si kusurlu olmasa başkasında kusur niye arasın değil
mi ama? Bu da mı Dostoski falan?
PROFESÖR: Yok bu Çehov.
GARSON: Güzel laflarmış, güzel güzel de. Bunlar

böyle sabaha kadar devam mı edecek?
PROFESÖR: Atilla İlhan, “Bazıları şiir sevmez

çünkü onların yaraları yoktur, yaraladıkları vardır.”
der.
GARSON: Kim sevmez be! Severim, hem de ne

biçim severim. Sen anlat anlat, nasılsa yemek gene
yattı.

PROFESÖR: Kadınlar hiçbir zaman kendilerine
neler verildiğine bakmaz. Onlar için nelerden vazge-
çildiğine bakar.
GARSON: Vay vay vay… Ne söylemiş be! Bu ki-

min?
PROFESÖR: Oscar Wilde.
GARSON: Vay Oscar abi vay, adamım. Zavallı, kim

bilir nasıl çekmiş ki bunu demiş. Ben bu adama acı-
dım yahu, nerede oturuyor. Gidip bir ara teselli ede-
yim.
PROFESÖR: 1900’de 46 yaşında öldü.
GARSON: Zaten ben de mezarını diyecektim.
PROFESÖR: İnsan yaşamı boyunca bir kişiyi sever,

önceki ve sonrakiler birer arayış ya da aldanıştır.
GARSON: Yapma be! Öyle mi diyorsun? Yani kim

diyor?

PROFESÖR: Goethe.
GARSON: Ayıp oluyor ama biraz yüz verdik diye

hemen cıvıma öyle!
PROFESÖR: Canım bu bir yazar.
GARSON: Ha, o zaman başka.
PROFESÖR: Eliot ne diyor?
GARSON: Nelyot?
PROFESÖR: Thomas Stearns Eliot.
GARSON: Çok merak ettim, ne diyor?
PROFESÖR: Çevrendeki insanlar susacağı, konuşa-

cağı ve duracağı yeri bilmiyorlarsa, sen fazla adım
atmışsındır onlara. Biraz geri çekil.
GARSON: Yahu sanki ben bir adım fazla attım gibi.

Biraz geri çekileyim bari. E, tamam, burası iyi.

PROFESÖR: Ve diyor ki: “Kırıldığını belli etmeyen
insanları üzmeyin. Çünkü onlar sizi kaybetmemek
için susar, aptal oldukları için değil.”
GARSON: Vay Elot, vay! Ne güzel söylemiş ya!
PROFESÖR: “Herkes dünyayı değiştirmeyi düşü-

nüyor, kendini değiştirmeyi düşünen yok.”
GARSON: Vallahi doğru. Hep beklenti karşıdan.

Aynada kendine bakan yok. E, bu da mı Elot’un?
PROFESÖR: Yok, bu Tolstoy.
PROFESÖR: Ve diyor ki: “Bozuk para insanın ce-

bini deler, bozuk insan da kalbini. Bu yüzden ikisini
de harcayın gitsin.”
GARSON: Bak işte bu Tolstoy da tam yerinde laf

etmiş. Yani sen de biraz para harcasan fena olmaz.
Bak, burası lokanta.
PROFESÖR: Öyle mi, hiç fark etmedim.

GARSON: Fark etmedin mi? Bu insanlar yolda niye
yürür bilmem ki? Bu masalar, bu sandalyeler niye
burada acaba? Bu masaların sahibi bunları buraya
niye koymuş? Bu masaların sahibi manyak mıymış
da? (Durur, düşünür.) Evet, biraz manyak. Neyse,
yani buraya koymasının bir sebebi var mıymış?
Amacı neymiş? Hiç akla bir şey geliyor mu? (Düşü-
nür.) Uff, ulan ben de ne laf ettim be!
PROFESÖR: Peki, insan neden sessizleşir bilir mi-

sin?
GARSON: Adam anlamadı. İyi hadi, neden sessizle-

şir diyelim bakalım.
PROFESÖR: “Dinleyeni olmadığından değil, anla-

yanı olmadığından sessizleşir insan.”
GARSON: İyi, bu da iyiymiş. Bunu kim demiş?
PROFESÖR: Osho.

GARSON: Osho ha, güzel. Güzel de şimdi şu yemek
işine gelsek...
PROFESÖR: “Yalan zekâ işidir, dürüstlük ise cesa-

ret. Eğer zekân yetmiyorsa yalan söylememeyi, cesa-
retini kullanıp dürüst olmayı dene.”
GARSON: Hadi, bu da duymuyor, peki kim demiş?
PROFESÖR: Victor Hugo.
GARSON: Ama işine geleni duyuyor. Ee, bu Victor

başka ne demiş?
PROFESÖR: “Kalabalıklar daima tehlikelidir. İçle-

rinde mutlaka ruhlarını ucuza satan alçaklar bulu-
nur.”
GARSON: Ha, bak hakikaten bu çok doğru. Nerede

çokluk orada şey işte. Neyse artık işin şeyini çıkar-
madan şu yemek meselesine gelsek...
PROFESÖR: Üç büyük tehlike.

GARSON: Yok bu yemek yerinde kalacak, belli ol-
du. Merak da etmedim değil ha! Nedir bu üç tehlike?
PROFESÖR: “Akıllı insanların duygusuz oluşu.

Duygulu insanların etkisiz oluşu. Etkili insanların
akılsız oluşu.”
GARSON: Vay anam vay, bu nasıl sözler böyle.

Akıllı insanlar duygusuz oluyor. Ama duygulu insan-
lar etkisiz oluyor. Ve etkili olan da beyinsiz oluyor
ha. Lafa bak lafa. E, bunu kim söylemiş?
PROFESÖR: Konfüçyüs.
GARSON: Bildim bildim, hele diyorum... Neyse,

şimdi bak bu yemek meselesi...
PROFESÖR: “İnsanlara kendimi anlatmayı, işlerine

geleni duyduklarını fark ettiğimde bıraktım.”
GARSON: Vallahi aynı ben. İşte tam da beni diyor.

Ben anlatıyorum anlatıyorum işine geleni anlıyorsun.

(Garson, profesörün cevap vermesini bekler ama
cevap gelmez. Nafile der gibi elini sallayarak)
GARSON: Kime diyorum ki? Peki, bunu kim diyor?
PROFESÖR: Mark Twain.
GARSON: Anlaşıldı, bu adamın lügatinde yemek

kelimesi yok.
PROFESÖR: Cemal Süreya diyor ki: “Ne zaman bu

şehirden kaçıp gitme isteği gelse, bir köşeye oturup
geçmesini bekliyorum. Gidersem dönmem çünkü
biliyorum.”
GARSON: Valla Cemal abi çok güzel söylemiş de

hep beklemek de olmaz yani. Eğer yemek yemeye-
ceksen gitmek de lazım değil mi?
PROFESÖR: “Etrafımdakilere artık kendim olmak

istiyorum dedim.”
GARSON: E, ol.

PROFESÖR: “Önce bir gürültü koptu. Sonra patırtı.
Arkasından çatırtı. Daha sonra şimşek geldi. Rüzgâr,
yağmur derken, nedendir bilinmez anlaşamadık.”
GARSON: E, anlaşamaz tabii! Sen ne demeye ken-

din olmaya karar veriyorsun, milletin alışkanlığını
bozarsan böyle işte patırtı da olur çatırtı da. E, bunu
kim demiş peki?
PROFESÖR: Ali İlhansayın.
GARSON: Ha, bu oyunun yazarı, neyse şimdi geç

onu. Bak güzel abim, burası bir lokanta ve biraz son-
ra patron gelip de burada bir şey yemediğini görürse
ben işimden olurum. Yani bu çarkın dönmesi lazım.
Sen yemek yiyeceksin ki burası para kazansın. Burası
para kazanınca ne olacak? Benim maaşımı ödeyecek,
ben o maaşla marketi, kasabı, manavı mutlu edece-
ğim. Sonra o market, manav, kasap da hem ailesini
geçindirecek hem de toptancısına gidip alışveriş ya-
pacak. Yani toptancı da para kazanacak. Peki, toptan-
cı ne yapacak? O da ailesini mutlu etmek için…

PROFESÖR: İnsanların çoğu neden doğruyu söy-
lemek gerekirse der?
GARSON: Yok abi, adam beni dinlemiyor. Boşuna

uğraşıyorum, bari niye dermiş diyelim. Niye?
PROFESÖR: Demek ki hep yalan söylermiş.
GARSON: Anlamadım, nasıl yani?
PROFESÖR: Demek ki hep yalan söylüyormuş ki

arada bir doğruyu söyleme gereksinimi duyunca
“doğruyu söylemek gerekirse” diyor.
GARSON: Of, valla, pes artık. Anlaşıldı, yemek

yemeyeceksin. Görünen o ki gitmeyeceksin de. Bari
biraz sohbet edelim.
PROFESÖR: Edelim.
GARSON: Edelim mi? Bak be bunu anladı. Yani sen

beni duyuyorsun ha! Böyle bilgilere sahipsen mutla-
ka ya öğretmensin ya da profesör falan.

PROFESÖR: Cık, o eskidendi.
GARSON: Peki şimdi ne yapıyorsun?
PROFESÖR: Hiç.
GARSON: Hiç mi hiç?
PROFESÖR: Sadece insanlara bakıyorum yerinde

mi diye.
GARSON: He he... Yerinde değil mi?
PROFESÖR: Ne yazık ki değil.
GARSON: İlginç... Peki nereden geliyorsun?
PROFESÖR: Bakırköy.
GARSON: (Kuşkuyla) Bakırköy mü?
PROFESÖR: Evet.
GARSON: Yani oradan mı?
PROFESÖR: Evet.

GARSON: (Yerinden fırlar, korkar, tarif ederek)
Yani oradan. Etrafı kapalı, böyle orada oturan biri
var, böyle düşünüyor...
PROFESÖR: Evet evet.
GARSON: (Kekeler) Yani sen baya baya oradansın?

Hani hemşiresi, doktoru var, birazcık hastalar.
PROFESÖR: Evet, ben orada kalıyorum.
GARSON: (Korkar) E ne işin var hemşerim burada?
PROFESÖR: Dışarıdaki insanlara bakıyorum biraz

akıllanmış mı diye.
GARSON: (Zoraki sırıtarak) He he, akıllanmamış

mı?
PROFESÖR: Hiçbir gelişme yok. Aksine daha da

kötü olmuşlar.
GARSON: Sizin orası nasıl peki?

PROFESÖR: İkiyüzlü değiller. Hepsi de içi dışı bir
insanlar. Yapmacık davranmıyorlar. Seni kandırmak
için herhangi bir dalaverede bulunmuyorlar. Çıkarları
için orman yakmıyorlar. Arabadan plastik şişe fırla-
tan yok. Yalaka yok, şakşakçı yok. Yandaş yok. O
yüzden ben yine gideyim yuvama.
GARSON: Aman sen git. Git; yoksa neme lazım sen

de bozulursun mozulursun. Zaten sahneyi kapama
saati geldi.
PROFESÖR:
(Yavaş yavaş kalkıp giderken)
"Ey, benim iyimser hâllerim,
Çabuk aldanışlarım,
Hep inanışlarım,
Alttan alışlarım,
Hatayı hep kendimde buluşlarım,

Değmeyecekleri kafama takışlarım,
Yoktan yere, akıp giden gözyaşlarım,
Herkesi, insan yerine koyuşlarım,
Hepinize elveda…
Artık ben kimsenin, hiç kimsesi olmayacağım.”
GARSON: O, Nazım Hikmet’i de finale kapak yaptı,

ne adam yahu!
PATRON: Ulan n’oldu gene?
GARSON: Ne, n’oldu usta?
PATRON: Ulan demin birçok ses duydum! (Garson

ezberlemiştir, devamını patronla beraber aynı anda
söyler.) Ben de sandım ki burası müşteri doldu, ver-
dim ateşi, verdim ateşi... E, hani müşteri?

GARSON: Ben de sandım ki burası müşteri doldu,
verdim ateşi verdim ateşi... E, hani müşteri?
PATRON: Lafımı tekrar etme zevzek! Hani nerede

müşteri? Gene bir tane müşteri yok.
GARSON: Ah be usta! Şu görmüş olduğun garsonla-

rın kralı ve de süper garson, vakit olsaydı burayı ağ-
zına kadar müşteriyle doldururdu ama...
PATRON: Ama?
GARSON: Ama ne yazık ki sahneyi kapama zama-

nımız geldi.
PATRON: Ne sahnesi, ne zamanı?
GARSON: Sahne işte usta. Perdeleri kapama zamanı

geldi.
PATRON: Lokantanın perdelerini mi?
GARSON: Usta, oynadığımız oyun bitti yahu.

PATRON: Ulan sen şimdiye kadar benimle oyun mu
oynuyordun?
GARSON: Ohoo usta kendini role tam kaptırmış be!

Bak usta, burası bir sahne, bizler de sahnede birer
piyon değil miyiz? (Seyircileri gösterir.) Bak, bizler
burada seyircilere gösteri yapmıyor muyuz?
PATRON: Haa! Oyun mu bitti? Desene oyun bitti

diye be.
GARSON: Hele şükür anladı. Neyse, şimdi şöyle

yapalım. Sen orada bekle, ben seyircilere son konuş-
mamı yapıp bitireyim.
PATRON: Yok! Benim aklıma daha güzel bir fikir

geldi. Diyorum ki, ben burada bekleyim, sen seyirci-
lere son konuşmanı yap bitir.
GARSON: Bu ne dahiyane bir fikir be! (Seyircilere

döner.) Eveet sayın seyirciler...

(Sahnenin bir köşesinde kapalı duran levhayı alır,
seyircilere doğru çevirir. Levhada bitti yazısı vardır.)
Gösterimiz ne yazık ki bitti. Sürç-i lisan ettiysek af-
fola. Hoşça kalın, esen kalın, bizimle kalın...
Müzik başlar, perde kapanır, salon ışıkları yanar.
Sonra müzik ve seyirci alkışları arasında, oyuncular

sırayla tek tek gelir, selam verir. En son garson gelir,
eğilir, selam verir. Hepsi birlikte el ele tutuşarak se-
lam verirler.)
Perde Kapanır...

ALİ İLHANSAYIN
1957’de Besni’de doğdu. Çocukluğu ve gençliği

Adana’da geçti.
İlk gençlik yılları ülkenin siyasi yönden ayrıştığı

döneme denk geldi. O yüzden çok sevdiği tiyatro
eğitimine devam edemedi. 1980 İhtilali’nden hemen
önce Almanya’ya gitti, orada kendi işini kurdu. İş
yaşamının dışında Türk Tiyatrosu ile iç içe oldu. Ti-
yatro oyunları yazdı. Gruplar kurup oyunlar yönetti.
Şu an yarı zamanlı olarak Almanya ve Milas’a

bağlı Boğaziçi köyünde yaşamaktadır. Aynı zamanda
müzikle de ilgilenen yazarımız her iki yerde de halen
oyunlar sergilemekte ve kurslar vermeye devam et-
mektedir.
Evli iki oğlu ve bir torunu vardır.

Yazarın Yayımlanmış Diğer Kitapları

Ali İlhansayın - Süper Garson

Transféré par

Informations du document

Titre original

Copyright

Formats disponibles

Partager ce document

Partager ou intégrer le document

Options de partage

Avez-vous trouvé ce document utile ?

Ce contenu est-il inapproprié ?

Droits d'auteur :

Formats disponibles

Ali İlhansayın - Süper Garson

Transféré par

Droits d'auteur :

Formats disponibles

SÜPER GARSON

SOKAK YAYIN GRUBU

Matbaa sertifikası: 12491

Kapak Tasarımı: Ali İLHANSAYIN

Osmanağa Mah. Bahariye Cd. Süleymanpaşa Sk. No:30-E

5846 sayılı fikir ve sanat eserleri kanunu gereğince eserin ya-

5 | Süper Garson / Ali İlhansayın

Işık yavaşça güçlenirken, müzik yavaşlar ve biter.

7 | Süper Garson / Ali İlhansayın

Orta kalitede bir lokantanın dış görüntüsüdür. Masa

(Sahneye patron, garsonun kulağını çekerek girer.)

8 | Süper Garson / Ali İlhansayın

GARSON: (Acıyla) Ah! Usta acıyor!

PATRON: (Hemen kulağını bırakır, özür diler gibi)

GARSON: Hem de nasıl, kulağım koptu be usta!

PATRON: (Kendine gelir, kulağına sarılır.) Ha!

GARSON: Ah! Ustam her dediğini yapıyorum, daha

PATRON: Ya! Demek her dediğimi yapıyorsun öyle

9 | Süper Garson / Ali İlhansayın

PATRON: Peki, her dediğimi yapıyorsun da bu ma-

GARSON: (Kulağını kurtarırken) Bir dakika usta.

PATRON: Tabii senin ulan! Sen burada necisin?

GARSON: Garsonların başı ve de şefi.

PATRON: Ulan senden başka garson mu var da şefi

GARSON: İyi iyi tamam, garson olsun ne yapalım?

PATRON: Peki, söyle bakayım ben burada neciyim?

GARSON: Sen mi? Oha!

PATRON: Oha ne ulan?

GARSON: Yani sen ne değilsin ki?

10 | Süper Garson / Ali İlhansayın

GARSON: Yani, buranın patronu.

PATRON: (Böbürlenerek) Ha şöyle!

PATRON: Tabii canım.

PATRON: Yani tam değil de.

PATRON: Tamam ulan, uzatma fazla tamam. Peki,

PARTON: Hatta Titanik’te bile garsonluk yaptım

11 | Süper Garson / Ali İlhansayın

GARSON: Hop usta, yani biz Titanik dediysek o

PATRON: İyi peki, tamam. Bana üç dil biliyorum

PATRON: E dedin de, o gün turistler geldi, niye iki

GARSON: Bir dakika usta, dünyada 7000 tane dil

PATRON: Kıvırma oğlum, kıvırma.

GARSON: Ne kıvıracağım be, benim alnım açık

12 | Süper Garson / Ali İlhansayın

GARSON: Biri (Parmağıyla sayarak) Hım… İngi-

PATRON: Tamam oğlum anladım, biri İngilizce.

GARSON: Şimdi şöyle. (Düşünür.) Hım... Hah Al-

PATRON: Tamam oğlum, onu da anladım. Anandan

GARSON: Öteki de şöyle. Yani usta birkaç tane

PATRON: Son kararın mı?

GARSON: Ayıpsın usta, aynen öyle.

13 | Süper Garson / Ali İlhansayın

PATRON: E, hani nerede müşteri?

PATRON: Ulan ben sana soruyorum. Bak burada bir

GARSON: Ama usta, müşteri gelmiyorsa ben ne

PATRON: Ne mi yapacaksın? Garson efendi, burayı

GARSON: Usta bak zoruma gitmeye başladı ha!

PATRON: Tamam. Olur. Tamam, ulan hadi git.

14 | Süper Garson / Ali İlhansayın

PATRON: Ha, bak bunda haklısın? Evet, doğru.

GARSON: Kimde olacak, müşterinin kendisinde.

PATRON: (Tekrar kendine gelir.) Bak gene beni

15 | Süper Garson / Ali İlhansayın