Vous êtes sur la page 1sur 4

«La señorita Bubble», de Ledicia Costas

Esta semana ha cumplido años una de las viguesas más reconocidas


en su campo a nivel internacional. Después de trece libros
publicados, el último de ellos recién llegado a las librerías, Ledicia
Costas es una referencia absoluta en la literatura infantil y juvenil.
Hoy hablamos del último de sus clásicos: «La señorita Bubble».
Ledicia Costas cuenta sus novelas por éxitos y las convierte inmediatamente en
clásicos que durarán para siempre, porque consigue llegar al lector de un modo
profundo, personal. Ella reconstruye el concepto del cuento mágico de toda la
vida (como Andersen o Perrault) y hace versiones modernas, estimulantes y
muy divertidas. «La señorita Bubble» fue nombrado mejor libro de Literatura
Infantil en Galicia en el año 2017, precisamente porque es uno de los más claros
exponentes de esa fórmula.
«El mundo es como una macedonia o un helado de tutti frutti. Hay gente para
todos los gustos. Existen personas simpáticas, antipáticas, lunáticas,
aristocráticas, fanáticas, reumáticas… Estas últimas se pasan la vida
enfadadas, especialmente en los días de niebla. La niebla es muy traidora.
Cuando respiran, se les mete dentro del cuerpo a través de los agujeros de la
nariz, provocando que les duela desde la punta del pie hasta el hueso más alto
del cráneo. Y de todos es sabido que el dolor y el buen humor son
incompatibles».
Noa es una niña de nueve años y Sofi es su hermana de seis. Ellas son dos
personas geniales, nada de reumatismos ni malos humores. El problema es que
un lunes, «que es el mejor día de la semana para que sucedan cosas», Noa se
olvida en casa un libro que tenía que devolver a la biblioteca, y eso genera un
tremendo enfrentamiento con doña Úrsula, la profesora encargada de esa
sección del colegio (apodada por los alumnos la Caniche). Después de muchos
gritos, las dos hermanas terminan por escaparse del colegio, y esa fuga motiva
que se encuentren en la calle con la señorita Bubble, una mujer muy especial,
una inventora inglesa que viaja en un coche movido por vapor y viste con
enaguas de tul, medias de raso, un sombrero con forma de chimenea y un
parche en el ojo.
A partir de ahí las niñas entran un mundo de máquinas prodigiosas, apliques
mecánicos y adultos enfurecidos. Porque claro, a los adultos no les suelen gustar
esas cosas de que una científica un poco extraña lleve en su coche a dos niñas
que se han escapado del colegio y les descubra que hay otros mundos de los que
no tienen noticias. Los adultos no solemos comprender la magia de estas
historias, precisamente porque olvidamos que una vez fuimos niños y entonces
soñábamos con personajes tan estrambóticos y deliciosos como la señorita
Bubble.
Por eso hace falta ser muy niño para disfrutar de un libro como este, se tenga la
edad que se tenga.
«La gente del pueblo sintió un odio repentino hacia la señorita Bubble desde el
mismo día de su llegada. Había sucedido quince años atrás. La inventora
apareció por sorpresa una mañana soleada, conduciendo un descapotable que
funcionaba a vapor, y se instaló en aquella mansión que llevaba años y años
deshabitada. Aquello fue un escándalo».
«La señorita Bubble» tiene la marca de fábrica de Ledicia Costas, que aúna un
respeto monumental por los autores que la precedieron con una modernidad
que impresiona. Esta historia homenajea a la Mary Poppins de Pamela Lyndon
Travers, a las obras sobre la fantasía de Gianni Rodari, a Joan Manuel Gisbert, a
Tim Burton, a Mathias Malzieu e incluso al odio que despertaba el monstruo de
Frankenstein, como respuesta airada de los adultos a lo que los niños entienden
mediante la ternura. La biblioteca de la que huyen Noa y Sofi muestra libros de
individuos tan variados como Poe, Dickens, Rosalía de Castro, Saint-Exupéry,
Verne, Fernández Paz, Homero, Cervantes, Virginia Woolf o Shakespeare.
Pero al mismo tiempo esta historia es radicalmente moderna, porque habla sin
temor (como ya ocurría en otras muchas novelas suyas) acerca de la enfermedad
y de la discapacidad, del miedo, del rechazo a las personas diferentes, del valor
del ingenio y del poder de la razón. Y de cómo los humanos podemos llegar a
entendernos tan poco algunas veces.
Las ilustraciones de Andrés Meixide son maravillosas, llenas de chimeneas que
se retuercen, máquinas que simulan la anatomía humana y animales de metal.
Todo un universo inspirado en la estética steampunk, ese género literario que
apuesta por la tecnología del vapor y la elegancia victoriana para construir el
futuro.
Ledicia Costas acaba de publicar «La balada de los unicornios», con
ilustraciones de Mónica Armiño, una obra que ganó el Premio Lazarillo el año
pasado. Ella es la única gallega que ha conseguido dos veces este premio, y
parece aún le quedan muchos más, porque en sus páginas habla sin miedo del
pasado y del futuro, de los sueños y de las miserias de la gente, y lo convierte
todo en un delicioso cuento para niños.

O libro aborda con humor os desafíos ás convencións e a necesidade


de aceptar as diferenzas con maior tolerancia

Unha inventora que tanto embotella bágoas como fai medrar bastóns de
caramelo que saben a ceo. É a protagonista do novo libro de Ledicia
Costas (Vigo, 1979), A señorita Bubble (Xerais), unha muller que representa
as dúas caras da excentricidade: ao mesmo tempo que engaiola coa súa
personalidade e artefactos as irmás mozas Noa e Sofi, tamén é vista pola
veciñanza con receo e mesmo xenreira. ¿Por que? «Porque é unha muller
solteira, viste distinto, ten modais británicos e é un tanto estrafalaria», enumera
a autora. A señorita Bubble encarna, xa que logo, a saudable necesidade de
desafiar as convencións e os estereotipos e o máis necesario hábito de cultivar o
respecto con quen é diferente.

A protagonista préstase a máis lecturas alén das estritamente narrativas. Co seu


personaxe Ledicia Costas quixo «darlle unha volta a ese concepto, ese
estereotipo do inventor home». A señorita Bubble reivindica o papel das
mulleres na ciencia, tantas veces silenciado historicamente, e aínda hoxe
descoñecido ou escamoteado recoñecementos.

Esa calidade extravagante da inventora -traducida a imaxes no libro por Andrés


Meixide- achégaa a personaxes en coordenadas semellantes. O nome de Willy
Wonka é o dos primeiros que acode ao maxín, pero Costas tamén cita a Eduardo
Manstesoiras (outro personaxe da novela chámase Vincent en homenaxe ao
creador do protagonista da película de Tim Burton): ambos, como a señorita
Bubble, reclúense e prefiren vivir tranquilos, afastados dunha sociedade que os
trata cunha mestura de desprezo e medo. No caso da peculiar científica, isto
faise evidente en como a alcuman: de meiga a caníbal e comenenos.

O espírito de Roald Dahl tamén volve agromar en A señorita Bubble.


Os adultos, por exemplo, non saen moi ben parados, e con razón, especialmente
a directora e a bibliotecaria do colexio de Noa e Sofi, quen, malia os seus postos,
aborrecen claramente a poboación infantil. As cativas, pola contra, son
intelixentes, espelidas e dotadas dunha empatía da que carecen os maiores.
Costas confirma que Dahl é unha das súas lecturas de toda a vida -«Matilda é
un dos meus libros favoritos»- e que esas primeiras impresións, que se
remontan á infancia e a adolescencia, tamén a marcaron como autora. Así, o
humor preséntase como a mellor arma literaria para espir esas contradicións e
miserias da vida cotiá e que parecen banais ata que se saen do rego e se volven
con toda a súa virulencia contra persoas como Bubble. Precisamente Costas
prefire a retranca ao sermón -«Eu non son ninguén para dar leccións»- e cre
que unha historia divertida é un vehículo eficaz para reflectir valores, neste caso,
a tolerancia coa diversidade.

O Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil no 2015 permitiu a Costas


deixar a avogacía e dedicarse por completo á escrita. «Se te vas dedicar á
literatura profesionalmente tes que traballar sen parar e entregarlle todo o teu
tempo», valora. O galardón gañoulle tempo, tranquilidade e seguridade,
ademais de proxección, por exemplo, a través da tradución. O vindeiro ano
aparecerán libros seus en coreano e mais en italiano. ¿Mellor entón as letras que
as leis? «Infinitamente mellor. Non me arrepinto en absoluto».

DATOS BIBLIOGRÁFICOS:
 Título: A señorita Bubble.
 Autora: Ledicia Costas.
 Ilustrador: Andrés Meixide.
 Editorial: XERAIS
 Páxinas: 168
 Encuadernación: tapa branda.
 Ebook: Si.
A xente da vila sentiu un odio repentino pola señorita Bubble desde o mesmo
día da súa chegada. A inventora apareceu por sorpresa unha mañá solleira,
conducindo un convertible que funcionaba a vapor, e instalouse naquela
vivenda que levaba tantos anos deshabitada. Repudiárona polo seu atavío, polos
seus inventos, polo seu singular xeito de vivir. Ninguén sospeitaba o que en
realidade sucedía no interior da mansión da señorita Bubble.

«Todo empezou un luns, que é o mellor día da semana para que sucedan
cousas»
Recensión:
Existen persoas simpáticas, antipáticas, lunáticas, aristocráticas, reumáticas… e
indescritibles coma a señorita Bubble.
Na vila todo o mundo a chama a Meiga Caníbal pero… Quen é en realidade esa
muller de aspecto peculiar?

Noa e Sofi, dúas nenas de espírito aventureiro están dispostas a descubrir que se
agocha tras as portas da misteriosa Mansión Bubble.

«—Imos alá. Ábrete, sesamo!


E tan pronto a Señorita Bubble pronunciou esas palabras, as portas mecánicas
abríronse, mostrado todo un mundo onde a ciencia e a tecnoloxía latexaban coa
forza dun corazón mecánico».
Opinión persoal
A pluma de Ledicia Costas sorprende unha vez mais con esta novela divertida,
fresca, chea de cousas imposibles e algo máxicas, con personaxes peculiares e
fortes mensaxes.

Se alguén pode facer que creas no imposible e sen dúbida a señorita Bubble
Con esa forma de vestir tan peculiar (Quen non quere un sombreiro cheminea?)
eses tolos trebellos, esas ideas que rozan o imposible e esa facilidade de facerte
crer no incrible.

De todos os personaxes excéntricos que levo coñecido, Bubble é unha das miñas
favoritas.

Noa e Sofi: As pequenas irmás chegan para demostrarnos que non debemos
fiarnos das aparencias e que debemos saber ver mais aló da imaxe que a
desconfianza e o medo crean. Creo que todos levamos un pouco destas irmás
dentro e que non debemos perdelo.

Esta novela duroume un suspiro, unha desas tardes perfectas para ler no xardín,
Deixoume con ganas de coñecer mais a esta inventora e as súas ideas tan
fantásticas.

Vous aimerez peut-être aussi