ท่ามกลางความเงียบงัน ช่วงใกล ้คํ่า ภายในห ้องประชุมขนาดเล็กทีสามารถประมาณขนาดได

่ ้ว่า คนบริเวณมุมห ้อง

สามารถคุยกันได ้โดยไม่ต ้องตะโกน ภายในห ้องมีชายหนุ่ มคนหนึ่ งกําลังมองไปรอบๆ ห ้องด ้วยสายตาทีว่่ างเปล่า
่ าบากได ้ผุดขึนมาราวกั
ภาพความทรงจําของช่วงเวลาทีลํ ้ บเห็ดในป่ าชืน้
เขาถอนหายใจยาวแสดงถึงความเหนื่อยล ้าและโล่งใจ พร ้อมกับร ้อยยิมที
้ ไม่
่ ค่อยได ้เผยให ้ใครเห็นง่ายๆ
จนทําให ้หญิงสาวอีกคนหนึ่ งภายในห ้องหันมามอง ด ้วยความประหลาดใจ ทังคู
้ ่พากันเดินออกมา
ึ้
ชายหนุ่ มหยิบโซ่ขนมาคล ้
้องประตูห ้อง ส่วนหญิงสาวก็หยิบกุญแจขึนมา
่ มอ
ปิ ดล็อกห ้องทีไม่ ี ะไรอยู่ภายในแมแ้ ต่นิดเดียว!

่ กวัี่ นทีผ่
เมือไม่ ่ านมา ห ้องประชุมขนาดเล็กทีว่่ างเปล่านี ้
อัดแน่ นไปด ้วยผู ้คนและกองเอกสารมากมายทีเรี ่ ยงรายไปทัว่
้ ้อง ในตอนนั้นพวกเขาไม่ได ้พูดคุยกันแมแ้ ต่ประโยคเดียว ขณะทีมื
พืนห ่ อของพวกเขากํา ลังจัดเรียงเอกสารกองโต
พร ้อมเย็บมุมอย่างไม่เร่งรีบนัก หนึ่ งในนั้นก็เปิ ดประเด็นการสนทนา เพือทํ
่ า
่ อตัวจนกลายเป็ นความเหงา
ลายความเงียบทีก่
่ ดอีกไม่กวัี่ นข ้างหน้า จะเสร็จทันไหมเนี่ ย” อร หญิงสาวผู ้นั่งตรงบริเวณมุมห ้อง ซึงมี
“งานทีจะจั ่ กองเอกสารวางสุม
้ ้วยความกังวล
อยู่รอบตัวกล่าวขึนด
่ ่ งอยูอ
พจน์ ชายหนุ่ มทีนั ี มุมหนึ่ งเหลือบมองหญิงสาวเพียวชวครู
่ ก ่ ั ่ ก็หน
ั กลับไปจัดการงานข ้างหน้า
ปล่อยให ้คําถามของอรเป็ นเพียงเสียงนกเสียงกา
้
ตามปกติแล ้วทังอรและพจน์ ต่างนั่งอยู่คนละมุมของห ้อง ทังคู
้ ่หา่ งกันทังตํ
้ าแหน่ งการนั่งและความสัมพันธ ์
่
ทําให ้ไม่ใช่เรืองแปลก ่
ทีพจน์ ่
จะไม่สนใจการกระทําของอร เมือเวลาผ่ านพ ้นไปสักพักใหญ่ๆ
หญิงสูงอายุผมสีดอกเลารูปร่างธรรมดาใส่ชด
ุ ยูนิฟอร ์ม สวมแว่นกลมมนสีเหลือง
่
ลายดํา มีป้ายสลักชือสุนทราภรณ์อยู่บนอกข ้างขวาก็เปิ ดประตูเข ้ามา ทํา
่ แต่ความเงียบกลายเป็ นห ้องทีเงี
ให ้ห ้องทีมี ่ ยบและมีบรรยากาศตึงเครียดเพิมเข
่ ่ งภรณ์
้ามา ทุกสายตาจับจ ้องไปทีหญิ
่ า ลังจะพูดประโยคทีทํ
ผู ้ทีกํ ่ า ให ้ทังห
้ ้องปั่นป่ วน
่ า หน่ อยซิ” หญิงสูงอายุในชุดยูนิฟอร ์มพูดพร ้อมเอือมมื
“ทํา งานเสร็จกันรึยงั มัวแต่เล่นแต่คุยกัน ไหนดูงานทีทํ ้ อ
่
ไปหยิบเอกสารทีวางกองอยู่ข ้างๆ พจน์ แล ้วกวาดสายตาอ่านเอกสารอย่างรวดเร็ว
้ หญิงภรณ์แผดเสียงถาม
“ใครเป็ นคนจัดเอกสารกองนี !”
พจน์ผู ้เป็ นเจ ้าของกองเอกสารขานร ับคํา
“งานง่ายๆ แบบนี ยั ้ งช่วยทํา ให ้ถูกต ้องไม่ได ้ เอกสารกองนี จั
้ ดผิดพลาดไปหมด ใครใช ้แกให ้มาทํา งานนี ้
่ อกคนทีไม่
ฉันจะไปเล่นงานมันทีเลื ่ มศี ก ่
ั ยภาพมาทํา งาน” เมือได ้ฟังคํา พูดแล ้ว พจน์ก็หน้าชากับคําด่าทีรุ่ นแรง
ได ้แต่พยักหน้าร ับคํา
่
ซึงหญิ ่ นท่าทีของพจน์ก็บน
งภรณ์เมือเห็ ้ ้แต่เสียงแอร ์ทีดั
่ ต่อจนพอใจแล ้วเดินออกจากห ้องไป ทิงไว ่ งขึนเป็
้ นระยะ
หลังจากนั้นทุกคนในห ้องก็ได ้แต่รบี เริมวางแผนแก
่ ่ ผิ
้ไขสิงที ่ ดพลาดต่ออย่างรวดเร็ว พร ้อมกับ
เร่งมือจัดการเอกสารกองโตจนใกล ้เสร็จภายในเวลาอันน้อยนิ ด เป็ นไปดังคาด
หญิงภรณ์เดินวนกลับมาทีห่ ้องอีกรอบ
่
เพือระเบิ
ดอารมณ์ของตนอีกสักครงก่ ้ั อนกลับบ ้านไปพักผ่อน แต่กลายเป็ นว่าพวกเขาก็สามารถทํา
่
ตามแผนทีวางไว ้ั หญิ
้ได ้อย่างทันท่วงที จึงทําให ้ครงนี ้ งภรณ์ต ้องเก็บคําบ่นด่านั้นไปนอนกอดทีบ
่ ้านอย่างอึดอัดใจ
่ สร
เรืองนี ้ ้างเสียงหัวเราะลันห
่ ้องสนั่นหวันไหว
่ ในเสียงนั้นเต็มไปด ้วยความสุขและความสบายใจ
ยกเว ้นแต่พจน์ ทีได่ ้แต่มองเพือนร่
่ วมงานอยู่เงียบๆ
ในหัวใจของเขาช่วงนั้นมีแต่ความอึดอัด เขาเดินผ่านห ้องทีมี
่ ป้ายติดว่า หัวหน้าแผนก (ชิดช ัย)
่
เขาอยากจะเข ้าไปแล ้วยืนใบลาออก แต่สุดท ้าย พจน์ก็ได ้แต่ถอนหายใจและกลับไปทํางานต่ออีกครง้ั
 ่
“การจัดงานแย่มาก คนว่างก็ไม่ต ้องทําอะไร คนทีงานหนั ิ่
กก็ยงหนั ้
กขึนไปอี ก” หญิงสาวท่าทางขีบ่้ นคนหนึ่ งพูดขึน้
่ งขีบ่้ น
“ใช่ บางทีเราก็รู ้สึกไร ้ตัวตน มาช่วยงานก็เหมือนไม่ได ้มา อยากลาออกให ้รู ้แล ้วรู ้รอดไป” เพือนของหญิ
กล่าวสมทบ
“ถ ้าออกได ้ออกไปแล ้วเว ้ย เหนื่อยใจจริง ทํา ไมต ้องทํา ให ้อึดอัดใจด ้วยวะ ออกก็ไม่ได ้ เปลียนระบบงานก็
่ ไม่ได ้
่
ให ้เลือกสักทางได ้ไหมวะ” เพือนร่ ้
วมงานอีกคนพูดขึนอย่ างหงุ ดหงิด แล ้วล ้มตัวลงนั่งเริมทํ
่ า งานอย่างไม่เต็มใจนัก
พจน์ได ้แต่น่ งและเห็
ั ่
นด ้วยเงียบๆฟังเพือนร่ ี่ ดใจ ในขณะทีทุ
วมงานคุยกันอย่างออกรส เพียงไม่กอึ ่ กคน
่ ่ในห ้องจึงรีบหยุดพูด
กําลังพูดถึงประเด็นการลาออก ท่านช ัยและอรก็เดินเข ้าห ้องมาพอดี คนทีอยู
้ ้วทํา งานของตนโดยไม่สนใจไยดีกบ
ประเด็นนี แล ่
ั สิงรอบข ้าง ในตอนนั้น
เขาได ้แต่มองท่านช ัยและอรเดินตามหาเอกสาร
่ ภายในมือเธอข ้างหนึ่งถือโทรศัพท ์ทีปลายสายส่
กันให ้วุน ่ งเสียงดังจนคนรอบข ้างได ้ยิน
เจ ้าของเสียงนั้นก็คอื หญิงภรณ์
นั่นเอง เธอได ้แต่ตอบร ับคํา ด่าเสียดสี หลายๆ คํา บาดลึกไปถึงหัวใจของทุกๆ คน แต่ไม่ใช่กบั พจน์
พจน์ฟังด ้วยความรู ้สึกว่างเปล่า ในทางกลับกัน
ี่ ได ้อยูต
พจน์กลับรู ้สึกว่าตัวเองโชคดีทไม่ ่ ําแหน่ งเดียวกับท่านช ัยหรืออร
่ ต
พจน์เร่งรีบเคลียร ์เอกสารทีอยู ่ ด เขาได ้เห็นท่านช ัยกุมขมับยอมร ับคํา ติเตียนจากเบืองบน
่ รงหน้าให ้รวดเร็วทีสุ ้
เก็บปัญหา
ไปแก ้ต่อด ้วยตนเองแล ้วเดินออกจากห ้องไป
หญิงสาวคนเดิมกลับไปนั่งตรงมุมเดิมพร ้อมเอกสารกองใหญ่กว่าเดิม ท่าทางเหนื่อยล ้าทังกายและใจ
้
่ อเขาเคลี
ซึงเมื ่ ้
ยร ์เอกสารตรงหน้าทังหมดเสร็ จ เขาหันไปมองหญิงสาวสักพักด ้วยสีหน้าเรียบเฉยตามสไตล ์
่ ่งหน้ากลับบ ้าน พร ้อมกับความคิดทีอยากแช่
แล ้วเดินออกไปเพือมุ ่ ้ น
นําอุ ่ ๆและนอนบนเตียงสบายๆ

้
วันนี เขากลับเข ้ามาทีห่ ้องนั้นด ้วยความรู ้สึกขุนมัวนิ ดหน่ อย
เนื่ องจากมันเป็ นห ้องทีทํ
่ าให ้เขาต ้องเจอกับความลําบาก เมือเปิ ่ ดประตูเข ้าไป
เขากลับพบว่าภายในไม่มส ิ่
ี งใดเลยทั ้
งคน
่
และเอกสารต่างๆ จังหวะเดียวกับทีเขากําลังสงสัย ท่านช ัยก็เดินผ่านมาพอดีพร ้อมพูดว่า
“นี่ คุณลืมไปแล ้วเหรอว่า ถ ้างานเอกสารทีจั
่ ดขึนทั
้ งหมดเสร็
้ จแล ้ว ห ้องประชุมเฉพาะกิจก็จะถูกปิ ด แล ้วจะเปิ ด
ั้
อีกครงในการจั ดเอกสารสํา คัญของบริษท ั้ า”
ั ครงหน้
ั้ า เริมประมาณวั
“แล ้วงานครงหน้ ่ นไหนเหรอคร ับท่าน” เขาถามตามมารยาท ทังที ้ ในใจไม่
่ อยากให ้มีงานอีก
“ยังไม่มก ้ กแล ้ว” ท่านช ัยยิม้
ี าํ หนด คงอีกนานเลย คุณสบายใจได ้ ไม่ต ้องทํา งานหนักขนาดนี อี
่ าลังเดินออกไปพร ้อมสีหน้าเปี่ ยมสุข
เขารู ้สึกโล่งใจและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ในขณะทีเขากํ
อรเดินเข ้ามาพร ้อมพวงกุญแจในมือ เสียงกุญแจกระทบกันนั้นทําให ้เขาเกิดความสงสัย
่
จึงตัดสินใจทีจะถามคํ ้ ทํางานด ้วยกันมาว่า
าถามแรกตังแต่
้
“อร ห ้องนี จะได ้เปิ ดทํา งานต่อแล ้วเหรอ”
“อยากทํา งานขนาดนั้นเลยเหรอ” เธอขํา เล็กน้อยกับคําถามของเขา
้ นครงสุ
“เราแค่มาตรวจเช็กความเรียบร ้อยของห ้องนี เป็ ้ั ดท ้าย เดียวก็
๋ กลับแล ้ว”
เธอพูดด ้วยนํ ้าเสียงเครือเล็กน้อย เหมือนพยายามเก็บความเศร ้าลึกๆ ภายในใจไว ้
ั้ ดท ้าย?” เขาถามขึนต่
“ครงสุ ้ อ สีหน้าเต็มไปด ้วยความสงสัย
่
“ท่านช ัยเพิงบอกมาว่ ่ ้องทีพวกเรา
าหญิงภรณ์มโี ครงการจะให ้ยุบการเคลียร ์เอกสารเฉพาะกิจ โดยจะทํา งานทีห ่
ทํา งานตามปกติเท่านั้น และห ้องนี ก็
้ จะถูกทุบทิงเป็
้ นพืนที
้ โล่
่ งไว ้เผือใช
่ ้ในอนาคต
่
ซึงโครงการนี ้ ้ร ับการอนุ มต
ได ั เิ รียบร ้อย
แล ้ว”
 ้ งได ้ร ับการอนุ มต
“ทํา ไมโครงการนี ถึ ั ?
ิ ”
้ ้วยสีหน้าผิดหวังทังที
เขาถามขึนด ้ ในใจของเขานั
่ ้นมีความสุขมากขึนกว่
้ าเดิม แต่ก็ได ้ร ับความเงียบเป็ นคําตอบ
่
เขาจึงตัดสินใจทีจะไม่ ถามต่อพร ้อมกับอาสาช่วยอรปิ ดห ้องทํางานนี ้ ในทีสุ่ ดเขาก็ไม่ต ้องมาเหยียบทีนี
่ ่ อีกแล ้ว