1. Wstęp: Spór – referencjalizm (content nazwy własnej = indywiduum; direct reference) vs.
predykatywizm (nazwy własne – desygnacja własności indywiduum). Intuicje przemawiają na
korzyść referencjalizmu – użytkownicy języka nie muszą uchwycić znaczenia nazwy własnej aby poprawnie się nią posługiwać. 2. Chomsky: paradygmatyczne użycia nazw własnych są singularne, nie łączą się z determinantami. Atak predykatywistów na ideę tej paradygmatyczności -> Sloat, 69 – paralele pomiędzy niesingularnymi użyciami rzeczowników zwykłych a nazw własnych. 3. Burge, 73: (rzekomo) predykatywne użycia nazw własnych - APE - o tym samym znaczeniu co w wystąpieniach singularnych 4. Burge’a / Fary teoria znaczenia nazw własnych (Being Called Condition). Jak zastosować tę teorię do APE? – jak w tych wystąpieniach nazwy własne mogą odnosić się do partykualrnych indywiduów, tak jak podpowiada intuicja? (1) Burge: analiza demontratywna („to”) (2) Sloat: analiza rodzajnikowa („the”) + doprecyzowująca deskrypcja zapewniająca unikalność wyrażenia. 5. Burge’a argument uniwersalności teorii. Teorie predykatywne zapewniają wyjaśnienia nazw własnych we wszystkich użyciach: zarówno użyciach singularnych jak i APE. Ale tylko użyć literalnych – literalne to takie, które spełniają tylko obiekty, które w odpowiedni sposób miały nadaną nazwę własną – więc spełniają Burge’a teorię znaczenia. Metaforyczne użycia mogą być wyrzucone poza teorię. 6. Użycia metonimiczne – teorie predykatywne nie mogą podać adekwatnych warunków prawdziwości – muszą wykazać dys-analogie z APE w tych przypadkach: 1. („Dzieła”) „w muzeum są dwa Picassa” (w sensie: dwa obrazy namalowane przez Picassa)- 2. („kopie”) – „Na Halloween przyszło dwóch Obamów” (dwoje dzieci przebranych za Obamę) – 3. („podobieństwo”) – „dwie małe Leny przyszły na przyjęcie” (dwie dziewczynki, podobne do swojej matki Leny) 4. Boer – linie dynastyczne – bycie nazywanym Romanow nie wystarczy do bycia członkiem dynastii Romanow. 7. Zdania APE: „Dwóch Picassów jest w muzeum” mogą być interpretowane: 1) predykatywnie- friendly 2) metonimicznie (dzieła) [CZY KAŻDE TAKIE ZDANIE MOŻE BYĆ TAK INTERPRETOWANE?] 8. Wszystkie metonimiczne- dzieła, kopie, podobieństwa, linie dziedziczne- użycia muszą być wyjaśnione przez predykatywistę jako metaforyczne, wypadające poza dziedzinę teorii lub nie dotyczące nazw własnych. Ale mechanizmy, które pozwalają je tak zaklasyfikować muszą być retroaktywnie użycie również do analizy użyć APE. 9. Predykatywistyczna obrona: dzieła, kopie, podobieństwo – nieliteralne użycia; linie dziedziczne – nie nazwy własne. 10. Fara: odroczona interpretacja (Nunberg) „kanapka [=klient który zamówił kanapkę] jest przy tamtym stoliku w rogu” – analogicznie funkcjonują nazwy własne, jeśli istnieje sensowna funkcjonalna relacja między odroczonym a normalnym użyciem. (relacja między daniami w restauracji, a klientami, którzy je zamawiają). Jak dokładnie zachodzi odroczona interpretacja? Wersja: pragmatyczna (=to samo znaczenie inaczej użycie w innym kontekście), semantyczna (=przesunięcie znaczenia przez kontekst; nowy polisemiczny termin o innym znaczeniu; elipsa) - Fara nie musi opowiadać się za jedną z tych wersji. Fara argumentuje na rzecz tezy o odroczonej interpretacji nazw własnych podając – dla każdego typu - analogie regularnych rzeczowników, które interpretowane są w ten sposób np. „Jest dwóch Picassów [obrazy Picassa] w muzeum” ~ „są dwie pomarańcze [obrazy pomarańczy] w muzeum” 11. Krytyka Jeshion: nie można przeprowadzić tej paraleli od zwykłych rzeczowników do nazw własnych – istnieje tu istotna różnica w funkcji przesuwającej znaczenie. Zwykłe rzeczowniki: funkcja od obiektu do TYPU rzeczy. Nazwy własne: funkcja od obiektu do PARTYKULARNEGO indywiduum. 12. Użycia APE mogą być interpretowane także jako odroczone znaczenia, niekoniecznie jako literalne użycia. Kaplanowskie nazwy generyczne – nie są nadawane w momencie chrztu, są schematem służącym do generowania normalnych nazw własnych. W użyciu APE „Dwóch Picassów jest w muzuem” [w sensie dwie osoby o tym imieniu] – jest to użycie generyczne nazw własnych, które nie jest prawdziwym użyciem nazwy własnej lub alternatywnie: użycie w cudzysłowie – metalingwistyczne (to cios w predykatywistów – APE nie jest użyciem normalnym nazwy własnej) [wątpliwości co do paraleli między normalnymi czasownikami używanymi w cudzysłowie a nazwami własnymi w cudzysłowie] 13. Pozytywna propozycja referencjalistów: wszystkie przykłady metonimiczne i APE (interpretowane jako nazwy generyczne) mogą być wyjaśnione jedną teorią przesunięcia semantycznego z indywiduum do predykatu, która nie odwołuje się do teorii znaczenia Burge’a/Fary. Wyjaśnia to także przesunięcia nazwy własne -> rzeczowniki masowe („Powinienem czytać więcej Fregego”) i czasowniki od nazw własnych („wygoogluj to”) 14. Linie dziedziczne. („Joe Romanow nie jest prawdziwym Romanowem”). Fara: to nie nazwy własne, tylko zwykłe rzeczowniki policzalne. Jak predykatywista może udowodnić, że Romanow w tym znaczeniu nie jest nazwą własną? Test Sloata: w ang. gramatyce – jeśli rzeczownik występujący na pozycji podmiotu w zdaniu musi mieć rodzajnik a/the aby zachować znaczenie oznacza to, że nie jest nazwą własną. „A Romanow lives in Moscow”, ale nie „Romanow lives in Moscow” – więc to nie nazwa własna. Ale taki sam wynik otrzymujemy w przypadku Alfreda (członka klasy ludzi nazwanych tym imieniem) – a to nie zgadza się z poglądem predykatywisty [CZY PREDYKATYWISTA MUSI ZAAKCEPTOWAĆ ŻE TO JEDYNY/ADEKWATNY TEST?] 15. Niezgodność w danych gramatycznych między predykatywistą a referencjalistą. Predykatywista, odrzucając interpretację, że „nazwy własne” w pewnych użyciach to po prostu przeliczalne rzeczowniki, podaje analogię: (1)„The man stopped by”, (2)„[the] Smith stopped by”. W (1) rodzajnik jest jawny, w (2) – ukryty. Inne konstrukcje są – według predykatywisty - niegramatyczne w szczególności (2*): „The Smith stopped by”. Są jednak konteksty w których jest to gramatyczne – kiedy nadawca jest pewny, że odbiorca jest wystarczająco zaznajomiony z obiektem, np. kiedy Smith był wcześniejwprowadzony za pomocą rodzajnika nieokreślonego. Predykatywiśc: to jest gramatyczne tylko w użyciach anaforycznych. Jeshion: niekoniecznie, przykłady z odwoływaniem się do ludzi noszących indentyfikatory.
