ELEMENTY

OF

PSYCHOFIZYKA
Z

GUSTAV THEODOR FECHNER.

DRUGA NIEZMIENIONA EDYCJA.
 
PIERWSZA CZĘŚĆ.

LEIPZIG
DRUKOWANIE I PUBLIKACJA BREITKOPF & HĘRTEL
1889.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Zadowolony.
 
Przedmowa redaktora
Przedmowa autora
Wprowadzający.
I. Bardziej ogólne rozważenie relacji między ciałem a duszą
II Pojęcie i zadanie psychofizyki.
III. Wstępne pytanie
IV Koncepcyjne dotyczące wrażeń i bodźców
Zewnętrzna psychofizyka.
 Miara psychofizyczna.
V. Miara aktywności fizycznej. Siła życia.
VI. Zasada pomiaru czułości.
VII Wymiarowa zasada wrażeń.
VIII Metody pomiaru czułości.
    1) Metody pomiaru wrażliwości na różnicę.
a) Ogólna prezentacja.
b) Ogólne uwagi i przestrogi.
c) Uwagi dotyczące czasu i warunków przestrzennych eksperymentów. Stałe
błędy.
d) Specjalna metoda na dobre i złe przypadki.
e) Szczegóły dotyczące metody średnich błędów.
f) Zależność matematyczna metod.
    2) Metody pomiaru czułości absolutnej.
Podstawowe prawa i fakty.
IX. Prawo Webera.
        Weber mówi
           1) światło.
           2) Dźwięk
           3) Ciężary.
           4) temperatura.
           5) Rozległe rozmiary. (Wzrok i dotyk)
           6) Fortuna morale i budowa ciała .
X. Fakt progu
     1) Intensywny próg
            a) próg bodźca             b) próg
różnicy
    2) Rozległy próg
    3) Bardziej ogólne uwagi dotyczące progu
    4) Wnioski z istnienia progu
XI Więcej informacji na temat wielkości i zależności wartości progowych w różnych
zmysłach
    1) Intensywny próg
a) Światło i kolor
b) Intensywność i wysokość dźwięku.
c) Ciężary
d) Temperatura
    2) Rozległy próg
        a) Zmysł wzroku
            Specjalne ustalenia dotyczące najmniejszych rozpoznawalnych rozmiarów
            Specjalne ustalenia dotyczące najmniejszych rozpoznawalnych odległości.
                    a ) Dwa odległe punkty
                    b ) Dwie odległe nici
                    g ) Smukłe i kościste postacie
            Zachowanie bocznych części siatkówki w wykrywaniu najmniejszych
rozmiarów i odległości,
            różnice odległości (oko)
       b) zmysł dotyku
       c) koncepcja czasu i ruchu
XII Prawo równoległe do prawa Webera.
1) Testy wagowe
2) Doświadczenie w dziedzinie sensacji świetlnej
3) Eksperymenty w dziedzinie intensywnej sensacji

XIII Zasady mieszania zjawisk

 
 

Przedmowa autora do pierwszego wydania.

    Zgodnie z wyjaśnieniami podanymi bardziej szczegółowo w rozdziale 2,
psychofizyka oznacza nauczanie, które choć starożytne w swoim zadaniu,
przedstawia się jako nowe w odniesieniu do formułowania i traktowania tego zadania
w zakresie, w jakim nowa nazwa nie jest używana powinno być niewłaściwe i
niepotrzebne, w skrócie dokładne nauczanie o relacjach między ciałem a duszą.
    Ponieważ dokładne nauczanie, psychofizyka, podobnie jak fizyka, musi opierać się
na doświadczeniu i matematycznym połączeniu faktów empirycznych, które musi
opierać się na miarach tego, co oferuje doświadczenie, a jeśli nie jest jeszcze
dostępne, musi tego szukać. Teraz, gdy już podano miarę w odniesieniu do
rozmiarów fizycznych, pierwszym i głównym zadaniem tego dokumentu będzie
określenie miary w odniesieniu do rozmiarów psychicznych, w których wcześniej jej
brakowało; drugi, aby przejść do aplikacji i projektów, które są z nim powiązane.
    Zostanie wykazane, że określenie miary psychologicznej nie jest jedynie kwestią
stołu do nauki lub apercusa filozoficznego, ale wymaga szerokiej podstawy
doświadczenia. Zgodnie z dochodzeniami zewnętrznymi i własnymi uważam, że
dostarczyłem to w wystarczającym stopniu, o ile zapewniona jest zasada miary, ale
wniosków o tyle, że korzyści płynące z tego środka również będą musiały zostać
uznane. Jednak dokument empiryczny dotyczący rozwoju psychofizycznej teorii
pomiaru nadal wymaga wielkiego rozszerzenia, a to, co dają aplikacje, pokazuje
tylko, że będzie więcej bez porównania.
    Krótko mówiąc, w formie, w jakiej się tu pojawia, psychofizyka jest nadal nauką w
pierwszym stanie, w którym się staje; Nie należy zatem błędnie rozumieć tytułu tego
pisma Elementy, tak jakby był on reprezentacją zasadniczych zasad dobrze już
ugruntowanego i dobrze uformowanego nauczania, podstawowego
podręcznika; Raczej przedstawia początki nauki, która wciąż jest w stanie
elementarnym. Nie stawiaj więc żadnych wymagań wobec tego skryptu, które mają
zostać umieszczone w podstawowym podręczniku. Podaje wiele opracowań,
wyjaśnień, kompilacji, które byłyby w ten sposób zupełnie niewłaściwe, ale mogą
pomóc w stworzeniu takiego podręcznika pewnego dnia. Co było wymagane
    Wystarczy podstawowy podręcznik, trzeba tu poszukać zbioru całego materiału
psychofizyki, ale najlepiej tylko tego, który jest częścią podstawy miary
psychofizycznej i wchodzi w jej zastosowanie. Niezliczone rzeczy, które stanowią
przedmiot psychofizyki, nie mogły znaleźć tutaj miejsca, ponieważ nie posunęły się
one jeszcze tak daleko, że można je już w nich włączyć.
    Nawet jeśli niektóre rzeczy w tym dokumencie są już za dużo, niektóre rzeczy za
mało, należy pobłażać w tym względzie, ponieważ nie było prawie nic formalnie,
materialnie tylko rozproszonego, na czym mógłbym się oprzeć i wezwać; ale domu
nie da się zbudować bez wniesienia do niego kamieni; a tam, gdzie plan ma zostać
zbudowany przed domem, nie wszystko może być właściwe i mieć właściwą miarę
przy pierwszej próbie. Każda kolejna tego rodzaju próba będzie pod pewnymi
względami bardziej kompletna, pod innymi krótsza i bardziej precyzyjna.
    Jednak nie mniej niż w odniesieniu do braków formalnych, muszę się pobłażać z
powodu błędów merytorycznych, które mogą pozostać w tym dokumencie,
szczególnie w przypadku niektórych subtelnych, trudnych i nowych pytań, takich jak
te, które pojawiają się jeszcze bardziej niż zostanie przedstawione w tej części. W
długim okresie tych badań szczegółowo przeszedłem tak wiele błędnych ścieżek i
dwuznaczności z ogólnymi zasadami, które zostały ustalone i stają się coraz bardziej
ugruntowane - po tym wszystkim obszar został wcześniej pochowany w
dwuznaczności - że nie mam odwagi mieć nadziei, że obecni redaktorzy żeby
wszyscy byli za mną. Ale nie byłbym w stanie udzielić tych zapytań, gdybym chciał
czekać na całkowitą pewność w tym zakresie; a jednak mam pewność, że
    Ostatecznie jedynym pytaniem będzie, czy co i jak jest tutaj oferowane, zapewnia
trwały i owocny początek. Jeśli go znajdziesz, weź zaginione, a błędy za
wysokie; przynajmniej dzięki nim sprawią, że będą lepsze.
    Daleki jestem od stwierdzenia, że to, co jest w tym dokumencie, jest czymś
absolutnie nowym i powinno być złym zaleceniem, gdyby tak było. Zamiast tego,
aby od samego początku realizować uczciwe priorytety i jednocześnie wykazać, że
pisanie jest czymś więcej niż subiektywnym pomysłem, krótko omawiam we wstępie
niektóre historyczne punkty, do których się odnoszę, a na koniec w specjalnym
historycznym Rozdział.
    Prawo empiryczne, które stanowi główną podstawę pomiaru psychologicznego, od
dawna zostało ustalone przez różnych badaczy z różnych dziedzin oraz zostało
ogłoszone i eksperymentalnie udowodnione w stosunkowo ogólny sposób, zwłaszcza
przez EH Webera, którego chciałbym nazwać ojcem psychofizyki. Z drugiej strony
funkcja matematyczna, która stanowi najbardziej ogólny i najważniejszy przypadek
zastosowania naszej zasady wymiarowej, od dawna jest używana przez różnych
matematyków, fizyków i filozofów, takich jak Bernoulli (Laplace, Poisson), Euler
(Herbart, Drobisch), Steinheil (Pogson) dla specjalnych , przypadki związane z
psychofizyką, oparte na tym prawie i powielane lub akceptowane przez innych
badaczy.
    Zgodnie z tym, naszą miarą psychologiczną jest rzeczywiście tylko uogólnienie z
jednej strony, az drugiej wyraźne wyrażenie tego, co już było w jego znaczeniu jako
miara psychologiczna. Odniesienie do tego powinno pomóc w zmniejszeniu
nieufności, co może od samego początku wywoływać ogłoszenie takiego
środka. Problemem tego samego nie jest w rzeczywistości kwestia kwadratu koła
lub perpetuum mobile, a raczej jest on rozwiązany przez badaczy, których nazwa jest
gwarancją ważności rozwiązania.
    Pomyśląc o zaletach wcześniejszych badaczy dla głównego tematu tego
dokumentu, przegapiłbym poważny obowiązek, gdybym nie chciał upamiętnić
wsparcia, które było tak istotne, jak znalazłem w moim dochodzeniu
Volkmanna. Chęć tego genialnego i dobrego badacza do zajęcia się interesami tego
dochodzenia, które, nawiasem mówiąc, wyprowadziło go daleko poza początkowo
postawione żądania, a wzrost, który urósł do dokumentów empirycznych tej
publikacji, zobowiązuje mnie do Dziękuję Ci bardzo.
    Jednocześnie jednak ośmielam się twierdzić, jako korzystny znak zasady i
charakteru nauczania tego dokumentu, że nie tylko zapewnia on wsparcie w
dokładnych badaniach najwybitniejszych badaczy, ale może również stanowić punkt
wyjścia do takich badań. Rzeczywiście, oprócz badań teoretycznych i
eksperymentalnych, na których się opiera, i które już z nim powiązano, w trakcie tej
publikacji często istniał wystarczający powód, aby wskazać przyszłe lub przyszłe
badania, z których niektóre mają na celu dalszy rozwój konieczne są środki
psychofizyczne, niektóre z nich wkraczają w ich zastosowanie i pomimo tego, że
niektóre z nich są bardzo interesujące, nie byłyby możliwe bez punktu widzenia tego
nauczania. Eksperyment psychofizyczny, do tej pory znajdujący jedynie miejsce
incydentalne, czasem w fizycznym, czasem fizjologicznym pokoju doświadczalnym,
teraz zajmuje swoje własne pomieszczenie, własny aparat, własne metody. Nie ulega
również wątpliwości, że obszar tych badań będzie się powiększał, im bardziej będzie
się opierał. I tak szukam głównego owocu naszego dochodzenia o wiele mniej w tym,
który go poniósł, niż w tym, który obiecuje nosić. To, co tu jest, jest kiepskim
początkiem początku. że obszar tych badań będzie się powiększał, tym bardziej, im
bardziej będzie się opierał. I tak szukam głównego owocu naszego dochodzenia o
wiele mniej w tym, który go poniósł, niż w tym, który obiecuje nosić. To, co tu jest,
jest kiepskim początkiem początku. że obszar tych badań będzie się powiększał, tym
bardziej, im bardziej będzie się opierał. I tak szukam głównego owocu naszego
dochodzenia o wiele mniej w tym, który go poniósł, niż w tym, który obiecuje
nosić. To, co tu jest, jest kiepskim początkiem początku.
    Jeśli chodzi o sposób, w jaki matematyka jest wprowadzana w tym skrypcie, a
szczególnie będzie się odbywać w jego następnych częściach, chciałbym, aby
matematycy chcieli, aby te elementy były pisane dla matematyków i nie
matematyków dla matematyków, starając się być zrozumiałym dla jednego i zrobić
wystarczająco dużo dla innych, co nie było pozbawione konfliktu. Niech w
szczególności matematycy usprawiedliwią nieco szeroką i popularną dyskusję w
interesie nie-matematyków, chociaż miałem na uwadze, że to pismo powinno
interesować głównie fizjologów, ale jednocześnie pragnie zainteresować
filozofów. Ale oczywiście spotykanie matematyków w obu przypadkach jest
niedozwolone, jak powinno być. Z drugiej strony, niech niematematycy akceptują
pochodne, których nie mogą podążać, nawet jeśli pojawią się tylko te o bardzo
niskich wymaganiach matematycznych, jako fakty matematyczne, i tu i ówdzie
pomijają rozdział, zaangażowanie lub wykonanie, które stają się trochę zbyt
głębokie. Jeśli się nie mylę, dla każdego kurs i treść tego pisma będą zrozumiałe, kto
wie tylko, czym jest równanie matematyczne i zna właściwości logarytmów lub
krótkie podsumowanie podane w dalszej części chce to zatrzymać. Nie chciałem, aby
inni zajęli się tym pismem, a tym bardziej, aby osądzili go, co w żadnym wypadku
nie byłoby rozsądne. których nie mogą podążać - nawet jeśli pojawią się tylko ci,
którzy mają bardzo małe wymagania dotyczące zrozumienia matematyki - uznają je
za fakty matematyczne, a tu i ówdzie pomijają rozdział, zaangażowanie lub
egzekucję, które stają się trochę zbyt głębokie. Jeśli się nie mylę, dla każdego kurs i
treść tego pisma będą zrozumiałe, kto wie tylko, czym jest równanie matematyczne i
zna właściwości logarytmów lub krótkie podsumowanie podane w dalszej części
chce to zatrzymać. Nie chciałem, aby inni zajęli się tym pismem, a tym bardziej, aby
osądzili go, co w żadnym wypadku nie byłoby rozsądne. których nie mogą podążać -
nawet jeśli pojawią się tylko ci, którzy mają bardzo małe wymagania dotyczące
zrozumienia matematyki - uznają je za fakty matematyczne, a tu i ówdzie pomijają
rozdział, zaangażowanie lub egzekucję, które stają się trochę zbyt głębokie. Jeśli się
nie mylę, dla każdego kurs i treść tego pisma będą zrozumiałe, kto wie tylko, czym
jest równanie matematyczne i zna właściwości logarytmów lub krótkie
podsumowanie podane na początku następnej części chce to zatrzymać. Nie
chciałem, aby inni zajęli się tym pismem, a tym bardziej, aby osądzili go, co w
żadnym wypadku nie byłoby rozsądne. - nawet jeśli wystąpią tylko ci, którzy mają
bardzo małe wymagania w zakresie rozumienia matematyki - zaakceptuj je jako fakty
matematyczne i tu i tam pomiń rozdział, wprowadzenie lub wykonanie, które stają się
trochę zbyt głębokie. Jeśli się nie mylę, dla każdego kurs i treść tego pisma będą
zrozumiałe, kto wie tylko, czym jest równanie matematyczne i zna właściwości
logarytmów lub krótkie podsumowanie podane w dalszej części chce to
zatrzymać. Nie chciałem, aby inni zajęli się tym pismem, a tym bardziej, aby osądzili
go, co w żadnym wypadku nie byłoby rozsądne. - nawet jeśli wystąpią tylko ci,
którzy mają bardzo małe wymagania w zakresie rozumienia matematyki - zaakceptuj
je jako fakty matematyczne i tu i tam pomiń rozdział, wprowadzenie lub wykonanie,
które stają się trochę zbyt głębokie. Jeśli się nie mylę, dla każdego kurs i treść tego
pisma będą zrozumiałe, kto wie tylko, czym jest równanie matematyczne i zna
właściwości logarytmów lub krótkie podsumowanie podane na początku następnej
części chce to zatrzymać. Nie chciałem, aby inni zajęli się tym pismem, a tym
bardziej, aby osądzili go, co w żadnym wypadku nie byłoby rozsądne. którzy stają się
trochę za głęboko. Jeśli się nie mylę, dla każdego kurs i treść tego pisma będą
zrozumiałe, kto wie tylko, czym jest równanie matematyczne i zna właściwości
logarytmów lub krótkie podsumowanie podane w dalszej części chce to
zatrzymać. Nie chciałem, aby inni zajęli się tym pismem, a tym bardziej, aby osądzili
go, co w żadnym wypadku nie byłoby rozsądne. którzy stają się trochę za
głęboko. Jeśli się nie mylę, dla każdego kurs i treść tego pisma będą zrozumiałe, kto
wie tylko, czym jest równanie matematyczne i zna właściwości logarytmów lub
krótkie podsumowanie podane w dalszej części chce to zatrzymać. Nie chciałem, aby
inni zajęli się tym pismem, a tym bardziej, aby osądzili go, co w żadnym wypadku
nie byłoby rozsądne.
    Pilnie powstrzymuję się od poruszania w tym dokumencie sprzeczności, jaką
matematyczna koncepcja warunków psychicznych w niej zaoferuje przeciwko
Herbartowi. Herbart zawsze będzie miał tę zaletę, że nie tylko wcześniej wyraził
matematyczny pogląd na te relacje, ale także podjął pierwszą genialną próbę
wprowadzenia takiego poglądu; i wszyscy po nim będą pod tym względem jedynie
na drugim miejscu. W rzeczywistości jednak następująca próba jest tak
fundamentalnie różna od swoich podstawowych punktów widzenia, że tak samo
konieczne jest podkreślenie różnicy między nimi, niż byłoby bezczynne i
niewłaściwe podejmowanie sporu między nimi tutaj. tym bardziej, że nie można tego
zrobić bez sporu o podstawowe pytania filozoficzne, których należy unikać za
wszelką cenę. Muszę pozostawić decyzję między nimi, która będzie również decyzją
w sprawie tych podstawowych pytań, na przyszłość.
    Być może z góry oczekuje się tutaj wyjaśnienia stanowiska, jakie ten dokument
zajmie wobec materializmu i idealizmu, oraz podstawowych kwestii religijnych, z
którymi każde badanie relacji między ciałem i duszą musi koniecznie się stykać. Jeśli
chodzi o pierwsze, dokument ten nie dotyczy sporu dotyczącego podstawowej relacji
między ciałem a duszą, która dzieli materialistów i idealistów; Ich wyjaśnienia i
konsekwencje nie będą też jednostronne w tym czy innym sensie, ponieważ
reprezentują empiryczne relacje między dwiema stronami egzystencji poprzez
funkcjonalny związek, który automatycznie wyklucza tę jednostronność.
    Jeśli chodzi o drugie, wszystkie wnioski, które zmuszamy niniejszym do
przyjęcia wniosków materializmu dotyczących podstawowych kwestii religijnych,
byłyby przedwczesne. Oczywiste jest, że w szczególności podstawowy punkt
widzenia, krótko sformułowany we wstępie, choć stanowi tło jako punkt wyjścia dla
rozwoju tego dokumentu, może podlegać jednostronnej materialistycznej interpretacji
i wykorzystaniu, oraz Jeśli chodzi o kwestię nieśmiertelności, wydaje się, że musi
ona prowadzić do tego samego wniosku. Ale nie chcę się temu sprzeciwić poza tym,
że całe to pismo wyrosło na podstawie iw kontekście całkowicie przeciwnego
poglądu i interpretacji poglądu, który wyraziłem we wcześniejszych pismach, i
muszę się do tego odnieść, jeśli Obawy, ponieważ nie jest to miejsce na dalsze
szczegóły.
    Obecny tom tego dokumentu zawiera dokumenty miary psychologicznej, to znaczy
ustanowienia jej zasady oraz metod, praw i faktów, które są częścią empirycznego
uzasadnienia tego samego: następujące staje się samą funkcją miary psychologicznej
z jej nakładaniem się od zewnątrz do wewnątrz , Rozwijaj konsekwencje. Obecny
zajmuje się bardziej doświadczeniem empirycznym, następny - matematycznym i
filozoficznym - matematycznym, pod warunkiem, że dziedzina nowych zastosowań,
która otwiera się na matematykę w kolejnych częściach, jest do pewnego stopnia
podążana w dalszej części, filozoficznej, jeśli aplikacje te zapewniają odpowiednie
punkty widzenia dla zrozumienia związków między ciałem i duszą.
Lipsk, 7 grudnia 1889 r.
 
 

Słowo wstępne redaktora.

    Po tym, jak książka przestała być drukowana przez kilka lat, potrzeba ponownego
jej wydrukowania staje się coraz bardziej odczuwalna. Sam Fechner nie mógł
postanowić przerobić swojej głównej pracy lub wznowić jej bez zmian. Wolał
publikować dochodzenia i krytyczne argumenty, które powinny znaleźć miejsce w
nowym wydaniu, w specjalnych pismach. Uważam również, że obiektywnie wybrał
właściwą rzecz. Praca, która podobnie jak elementy psychofizyki, podąża zupełnie
nowymi ścieżkami badań, zawsze pozostanie znacząca w oryginalnej formie, w
której działała. Byłem więc tym bardziej skłonny po śmierci Fechnera, aby spełnić
prośbę wydawnictwa i przejąć publikację nowego wydania. Uznałem za pewnik, że
może to być jedynie niezmienny przedruk pierwszego. Wierzyłem tylko, że
powinienem ułatwić korzystanie z późniejszych prac psychofizycznych Fechnera,
odnosząc się do nich w odpowiednich miejscach w notatkach. Te notatki redaktora są
ponumerowane, aby odróżnić je od adnotacji autora. Główne czcionki, które należy
wziąć pod uwagę to: aby ułatwić korzystanie z późniejszych prac psychofizycznych
Fechnera, odwołując się do nich w odpowiednich punktach notatek. Te notatki
redaktora są ponumerowane, aby odróżnić je od adnotacji autora. Główne czcionki,
które należy wziąć pod uwagę to: aby ułatwić korzystanie z późniejszych prac
psychofizycznych Fechnera, odwołując się do nich w odpowiednich punktach
notatek. Te notatki redaktora są ponumerowane, aby odróżnić je od adnotacji
autora. Główne czcionki, które należy wziąć pod uwagę to:
    Pod względem psychofizyki. Lipsk 1877. Cytat w skrócie: W sprawach.
    Rewizja głównych punktów psychofizyki. Lipsk 1882. Skrót: rewizja. Ostatnia
praca psychofizyczna Fechnera:
    O psychologicznych zasadach pomiaru i prawie Webera, w: Philosophische
Studien, red. W. Wundt, tom IV, str. 161–230; Skrót: psychologiczne zasady pomiaru.
    Inne rzadko cytowane prace są zawsze wymienione pod pełnymi tytułami.
    Oczywiście wzięto pod uwagę błędy i poprawki drukarskie odnotowane na końcu
drugiego tomu pierwszego wydania oraz w innych miejscach (zwłaszcza w dodatku
do „In Matters”). Jednakże, gdy Fechner ograniczył się później do ogólnych
poprawek lub uwag uzupełniających, których wprowadzenie do tekstu wymagałoby
obszernej rewizji tekstu, uważałem, że muszę zadowolić się odniesieniem do
późniejszej korekty, która została uwzględniona w notatce.
    Korekta drukowanych arkuszy obecnego wydania została wykonana przez
Dr. Przejęcie Oswalda Külpe. W tym samym czasie cytaty podane w notatkach
zostały ponownie sprawdzone i uzupełnione kilka razy.
    Mam nadzieję, że wielbiciele Fechnera znajdą listę jego licznych pism dołączonych
do pierwszego tomu jako mile widziany dodatek. Ze względu na dobro rodziny
miałem szczęście, że mogłem sporządzić tę listę, która do 1880 roku była prawie
kompletna, a do tego czasu prawie kompletna „Annuarium prac i traktatów profesora
G. Th. Fechnera” dr. med. Rudolph Müller w Dreźnie, który ten sam Fechner
przedstawił na swoje osiemdziesiąte urodziny, jako podstawę. Nawiasem mówiąc, nie
było możliwe osiągnięcie pełnej kompletności z tym katalogiem, ponieważ wielu
mniejszych dzieł, z których niektóre były anonimowe, szczególnie w fikcyjnych
czasopismach, nie można było już z całą pewnością ustalić.
Lipsk, 31 lipca 1888 r.
W. Wundt.

Wprowadzający.
I. Bardziej ogólne rozważenie relacji między ciałem a duszą.
    Podczas gdy nauczanie świata fizycznego rozwinęło się w znacznym stopniu w
różnych gałęziach nauk przyrodniczych i cieszy się ostrymi zasadami i metodami,
które zapewniają pomyślny postęp, podczas gdy nauczanie ducha w psychologii i
logice ma solidne podstawy, przynajmniej do pewnego stopnia doktryna relacji
między ciałem a umysłem lub ciałem i duszą pozostała jak dotąd prawie tylko polem
kontrowersji filozoficznych bez solidnych podstaw i bez pewnych zasad i metod
postępu badań.
    Moim zdaniem oczywistą przyczyną tego bardziej niekorzystnego związku są
następujące okoliczności faktyczne, które oczywiście ponownie rodzą pytania
dotyczące przyczyn leżących u podstaw. Możemy podążać za relacjami świata
fizycznego bezpośrednio i w kontekście poprzez doświadczenie, relacje świata
wewnętrznego lub duchowego nie mniej; te tylko tak daleko, jak sięgają nasze
zmysły i ich wzmacniające pomoce, tak daleko, jak dociera ich dusza; ale w taki
sposób, że jesteśmy w stanie uzyskać podstawowe fakty, podstawowe prawa,
podstawowe relacje w każdym z dwóch obszarów, które mogą służyć nam jako
wiarygodne dokumenty i punkty wyjścia do zawarcia i dalszego postępu. Nie w
połączeniu ze światem fizycznym i mentalnym, w tym tylko jeden z dwóch
bezpośrednio powiązanych czynników tego połączenia wchodzi w bezpośrednie
doświadczenie, podczas gdy drugi pozostaje pod przykryciem. Ponieważ ponieważ
natychmiast jesteśmy świadomi naszych odczuć i myśli, nie jesteśmy w stanie
dostrzec żadnego ruchu w mózgu; które są do nich przywiązane, a które z kolei są
związane, fizyczność pozostaje tutaj pod duchową osłoną; a ponieważ możemy
poddać ciała innych ludzi, zwierząt i całej przyrody bezpośrednio badaniom
anatomicznym i fizjologicznym, fizycznym i chemicznym, nie jesteśmy w stanie
doświadczyć niczego bezpośrednio od dusz, które należą do pierwszego i boga, który
należy do drugiego; duchowość pozostaje tutaj pod fizyczną osłoną. A to pozostawia
wiele swobody dla hipotez i zaprzeczania. Czy jest coś pod jednym i drugim kocem i
co można znaleźć pod nim?
    Niepewność, wahanie, kłótnie dotyczące tych kwestii przestępczości nie pozwoliły
dotychczas na ustalenie punktu wyjścia i punktu wyjścia dla nauki o okolicznościach,
o których w większości nadal się spierają.
    A jaki może być powód tego szczególnego związku, że każdy z nas jest ciałem i
umysłem dla siebie, a jednak nigdy nie dla obu, ponieważ należy do siebie; może
również obserwować bezpośrednio razem; ale w przeciwnym razie najłatwiej jest
nam zaobserwować, co jest bezpośrednio związane? Biorąc pod uwagę
nieuchronność istnienia tego związku między psychicznym a fizycznym, możemy
założyć, że jest on fundamentalny, oparty na samej podstawowej relacji. Ale czy nie
ma nic podobnego, co mogłoby przynajmniej wyjaśnić fakt, jeśli nie doprowadzić nas
do dna?
    Można wskazać na to i tamto. na przykład B. jeśli ktoś stoi w kręgu, jego wypukła
strona jest dla niego ukryta pod wklęsłym sufitem; jeśli jest na zewnątrz, odwrotnie
wklęsła strona pod wypukłym sufitem. Obie strony są ze sobą tak nierozerwalnie
związane, jak duchowa i fizyczna strona człowieka, i można je względnie zrozumieć
jako wewnętrzną i zewnętrzną; ale równie niemożliwe jest zobaczenie obu stron koła
z punktu widzenia na płaszczyźnie koła w tym samym czasie, co z obu stron w
ludzkiej egzystencji, te dwie strony człowieka. Dopiero gdy zmienimy nasz punkt
widzenia, strona koła, którą widzimy, zmienia się, która jest ukryta za tą, którą
widzimy. Ale koło jest tylko obrazem
    Teraz zadaniem i intencją tego dokumentu nie jest wchodzenie w głębsze lub w
jakiś sposób głośne dyskusje na temat podstawowej kwestii relacji między ciałem a
duszą. Postaraj się rozwiązać zagadkę na tyle, na ile wydaje mu się taka, na swój
własny sposób. Nie będzie zatem żadnych wiążących konsekwencji dla
następujących, jeśli tylko tu będę nie pozostawiając możliwego pytania na temat
ogólnego poglądu, który stanowił punkt wyjścia tego dokumentu i nadal stanowi dla
mnie tło, bez odpowiedzi, a jednocześnie dać wskazówkę w tym zakresie zmiennych
pomysłów tym, którzy raczej go szukają, Uwierz, że już go znalazłeś, w kilku
słowach przejdź do tego widoku, który nie będzie zawierał niczego istotnego dla
prześladowań. Z wielką pokusą włączenia się w obszerne i obszerne dyskusje na ten
temat w trakcie takiego pisania, i nie mniej trudności w unikaniu go tutaj, staje się
przynajmniej krótką ekspozycją poglądu, do którego ograniczę się w dalszej części ,
przeprosić.
    Wcześniej drugi przykład wyjaśniający pierwszego. Układ słoneczny oferuje
zupełnie inny widok na słońce niż na ziemię. Tam jest Kopernik, tu świat
Ptolemeuszy. Zawsze będzie niemożliwe, aby ten sam obserwator obserwował oba
systemy świata razem, niezależnie od tego, że są one nierozłączne, podobnie jak
wklęsła i wypukła strona koła są w zasadzie tylko dwoma różnymi wyglądami tej
samej rzeczy z różnych punktów widzenia. Ale po raz kolejny wystarczy zmienić
punkt widzenia, a następnie dla jednego świata pojawia się drugi świat.
    Cały świat składa się z przykładów tego rodzaju, które dowodzą, że to, co jest
materią, pojawia się z dwóch różnych punktów widzenia jako dwa i jeden nie może
mieć tego samego punktu widzenia co drugi. Kto nie przyznaje, że jest wszędzie i nie
może być inaczej. Tylko jeśli chodzi o największy i najbardziej uderzający przykład,
nie uznaje się go ani nie zakochuje się w nim. Ale to właśnie oferuje nam relacja
między światem duchowym a fizycznym.
    To, co wydaje ci się z wewnętrznego punktu widzenia, jako twój duch, któremu
sam jesteś tym duchem, z drugiej strony pojawia się z fizycznego punktu widzenia
tego ducha. Ma to znaczenie, niezależnie od tego, czy myślisz mózgiem, czy
zaglądasz do mózgu myśliciela. 1)Pojawiają się bardzo różne rzeczy; ale punkt
widzenia jest również zupełnie inny, tam wewnętrzny, tutaj
zewnętrzny; niewymownie różny nawet w poprzednich przykładach, a zatem różnica
w wyglądzie jest niewymownie większa. Ponieważ podwójne pojawienie się koła,
układu planetarnego, jest zasadniczo wygrane tylko z dwóch różnych zewnętrznych
punktów widzenia; w środku koła, na słońcu, obserwator pozostaje poza biegiem
koła, z wyjątkiem planet. Ale samo pojawienie się umysłu uzyskuje się z
prawdziwego wewnętrznego punktu widzenia istoty leżącej przeciwko sobie,
zbiegania się z samym sobą, z wyglądu cielesności z prawdziwego, z drugiej strony,
zewnętrznego punktu widzenia, z powodu nieprzypadkowości.
1) Odpowiednim pomysłem po wyciągnięciu wniosków, opartym na tym, co
jest widziane z zewnątrz, jest odpowiedni pomysł, aby uchwycić, jak
wyglądałby stan wewnętrzny, gdyby przeszkody związane z patrzeniem zostały
usunięte.
 
 
    Jest to teraz oczywiste, o czym najpierw szukaliśmy powodu, dla którego nikt nie
widzi umysłu i ciała, ponieważ bezpośrednio należą do siebie. Nikt nie może
przeciwstawić się temu samemu zewnętrznie i wewnętrznie w tym samym czasie.
    Z tego powodu żaden duch innego ducha nie postrzega bezpośrednio jako ducha,
niezależnie od faktu, że należy myśleć, że najłatwiej powinien mieć ten sam
charakter; chyba że się z nim zbiegnie, ma jedynie fizyczny wygląd. Dlatego żaden
umysł nie może postrzegać inaczej niż przy pomocy swojej fizyczności; bo to, co
pojawia się na zewnątrz ducha, to jego wygląd fizyczny.
    Dlatego sposób pojawienia się umysłu jest zawsze tylko jeden na raz, ponieważ
istnieje tylko jeden wewnętrzny punkt widzenia, podczas gdy każde ciało wydaje się
być zróżnicowane zgodnie z różnorodnością zewnętrznych punktów widzenia i
różnorodnością stojących na nim osób.
    Tak więc poprzedni sposób myślenia obejmuje najbardziej fundamentalne relacje
między ciałem a duszą, które powinien obejmować każdy podstawowy pogląd.
    Jeszcze jedno: ciało i dusza idą ze sobą; zmiana w jednym odpowiada zmianie w
drugim. Czemu? Leibniz mówi: możesz mieć różne poglądy na ten temat. Dwa
zegary przymocowane na tej samej planszy ustawiają swój ruch do siebie za pomocą
tego wspólnego zapięcia (jeśli nie różnią się zbytnio od siebie); jest to zwykle
dualistyczny pogląd na związek między ciałem a duszą. Ktoś może także popchnąć
wskazówki obu zegarów, aby zawsze szły harmonijnie, czyli okazjonalnie, zgodnie z
którymi Bóg wprowadza zmiany duchowe do zmian fizycznych i odwrotnie w stałej
harmonii. Można je od samego początku tak perfekcyjnie zaaranżować, że zawsze idą
dokładnie razem, bez potrzeby korepetycji; taki jest widok ich z góry ustalonej
harmonii. Leibniz zapomniał o jednym widoku, najprostszym z możliwych. Mogą
także harmonijnie ze sobą współpracować, nigdy się nie rozpadają, ponieważ nie są
to wcale dwa różne zegary. Oszczędza to wspólną tablicę, ciągłe nauczanie,
sztuczność pierwszego obiektu. To, co wydaje się zewnętrznie stojącemu
obserwatorowi, to organiczny zegar z silnikiem i zębatkami organicznych kół i
dźwigni lub jako jego najważniejsza i istotna część wydaje się wewnętrznie bardzo
różna od jej własnego umysłu z chodem wrażeń, popędów i myśli. Nie może obrażać,
że człowiek nazywa się tutaj zegarem. Jeśli nazywa się to pod jednym względem, nie
powinno się tak nazywać u wszystkich. Leibniz zapomniał o jednym widoku,
najprostszym z możliwych. Mogą także harmonijnie ze sobą współpracować, nigdy
się nie rozpadają, ponieważ nie są to wcale dwa różne zegary. Oszczędza to wspólną
tablicę, ciągłe nauczanie, sztuczność pierwszego obiektu. To, co wydaje się
zewnętrznie stojącemu obserwatorowi, to organiczny zegar z silnikiem i zębatkami
organicznych kół i dźwigni lub jako jego najważniejsza i istotna część wydaje się
wewnętrznie bardzo różna od jej własnego umysłu z chodem wrażeń, popędów i
myśli. Nie może obrażać, że człowiek nazywa się tutaj zegarem. Jeśli nazywa się to
pod jednym względem, nie powinno się tak nazywać u wszystkich. Leibniz
zapomniał o jednym widoku, najprostszym z możliwych. Mogą także harmonijnie ze
sobą współpracować, nigdy się nie rozpadają, ponieważ nie są to wcale dwa różne
zegary. Oszczędza to wspólną tablicę, ciągłe nauczanie, sztuczność pierwszego
obiektu. To, co wydaje się zewnętrznie stojącemu obserwatorowi, to organiczny
zegar z silnikiem i zębatkami organicznych kół i dźwigni lub jego najważniejsza i
istotna część wydaje się wewnętrznie różna od własnego umysłu chodem wrażeń,
popędów i myśli. Nie może obrażać, że człowiek nazywa się tutaj zegarem. Jeśli
nazywa się to pod jednym względem, nie powinno się tak nazywać u
wszystkich. Mogą także harmonijnie ze sobą współpracować, nigdy się nie rozpadają,
ponieważ nie są to wcale dwa różne zegary. Oszczędza to wspólną tablicę, ciągłe
nauczanie, sztuczność pierwszego obiektu. To, co wydaje się zewnętrznie stojącemu
obserwatorowi, to organiczny zegar z silnikiem i biegami organicznych kół i dźwigni
lub jego najważniejsza i istotna część wydaje się wewnętrznie różna od własnego
umysłu z chodem wrażeń, popędów i myśli. Nie może obrażać, że człowiek nazywa
się tutaj zegarem. Jeśli nazywa się to pod jednym względem, nie powinno się tak
nazywać u wszystkich. Mogą także harmonijnie ze sobą współpracować, nigdy się
nie rozpadają, ponieważ nie są to wcale dwa różne zegary. Oszczędza to wspólną
tablicę, ciągłe nauczanie, sztuczność pierwszego obiektu. To, co wydaje się
zewnętrznie stojącemu obserwatorowi, to organiczny zegar z silnikiem i zębatkami
organicznych kół i dźwigni lub jego najważniejsza i istotna część wydaje się
wewnętrznie różna od własnego umysłu chodem wrażeń, popędów i myśli. Nie może
obrażać, że człowiek nazywa się tutaj zegarem. Jeśli nazywa się to pod jednym
względem, nie powinno się tak nazywać u wszystkich. oszczędził sztuczność
pierwszego obiektu. To, co wydaje się zewnętrznie stojącemu obserwatorowi, to
organiczny zegar z silnikiem i biegami organicznych kół i dźwigni lub jego
najważniejsza i istotna część wydaje się wewnętrznie bardzo różna od jej własnego
umysłu z chodem wrażeń, popędów i myśli. Nie może obrażać, że człowiek nazywa
się tutaj zegarem. Jeśli nazywa się to pod jednym względem, nie powinno się tak
nazywać u wszystkich. oszczędził sztuczność pierwszego obiektu. To, co wydaje się
zewnętrznie stojącemu obserwatorowi, to organiczny zegar z silnikiem i zębatkami
organicznych kół i dźwigni lub jako jego najważniejsza i istotna część wydaje się
wewnętrznie bardzo różna od jej własnego umysłu z chodem wrażeń, popędów i
myśli. Nie może obrażać, że człowiek nazywa się tutaj zegarem. Jeśli nazywa się to
pod jednym względem, nie powinno się tak nazywać u wszystkich. ten człowiek
nazywa się tutaj zegarem. Jeśli nazywa się to pod jednym względem, nie powinno się
tak nazywać u wszystkich. ten człowiek nazywa się tutaj zegarem. Jeśli nazywa się to
pod jednym względem, nie powinno się tak nazywać u wszystkich.
    Różnica w wyglądzie zależy nie tylko od różnicy punktu widzenia, ale także od
różnicy na nim stojących. Ślepiec nie widzi niczego z zewnątrz, tak pozytywnie z
zewnątrz, jak widzący; i tak martwy zegarek nie widzi niczego od wewnątrz, pomimo
korzystnej pozycji zbieżności z samym sobą, jak mózg; jest tylko dla wyglądu
zewnętrznego.
    Nauki przyrodnicze konsekwentnie przyjmują zewnętrzny punkt widzenia rzeczy,
naukę od ducha do wewnętrznego; poglądy na życie opierają się na zmianie punktów
widzenia, filozofii przyrody na tożsamości tego, co wydaje się podwójne w
podwójnym punkcie widzenia; doktryna relacji między umysłem a ciałem będzie
musiała podążać za relacjami obu sił tego jednego.
    Są to podstawowe punkty widzenia, w których nie staram się wyjaśnić zarówno
ostatecznej podstawowej istoty ciała i umysłu, jak i próbować powiązać najbardziej
ogólne rzeczywiste relacje między nimi z jednolitego punktu widzenia.
    Ale, jak powiedziałem, to od wszystkich zależy, czy inni postrzegają to samo, czy
chcą w ogóle to zrobić. To, co każdy uzna za najbardziej odpowiednie pod tym
względem, będzie zależeć od kontekstu jego innych poglądów; i oczywiście wstecz
uzasadniają możliwość lub niemożność znalezienia odpowiedniego ogólnego
kontekstu tego samego. Jednak od samego początku nic nie będzie miało znaczenia,
czy traktuje on ciało i duszę jako tylko dwa różne przejawy tej samej istoty, czy też
dwie zewnętrznie połączone istoty, czy też uważa duszę za punkt w połączeniu
innych punktów o zasadniczo tej samej lub odmiennej naturze, lub chcę w ogóle
zrezygnować z jednolitego podstawowego widoku, o ile tylko wszyscy dostrzegają
empiryczne relacje między ciałem i duszą i pozwalają na ich pogoń za
doświadczeniem, może on także próbować reprezentować je w najbardziej
wymuszony sposób. Gdyż tylko w dalszej części oprzemy się na empirycznych
relacjach między ciałem a duszą, a ponadto użyjemy najczęstszych wyrażeń w celu
określenia faktów, które są raczej utrzymywane w sensie dualistycznym niż naszym
monistycznym poglądem, jeśli pozwala na to niewielkie tłumaczenie.
    Nie oznacza to, że nauczanie, które się tutaj rozwinie, będzie obojętne na
podstawową relację między ciałem a umysłem i wręcz przeciwnie, bez wpływu. Ale
nie mylcie konsekwencji, które pewnego dnia mogą z tego wyniknąć, a niektóre z
nich już zaczynają nabierać kształtu, nie z dokumentem tego
nauczania. Rzeczywiście, ten dokument ma charakter czysto empiryczny i wszystkie
wymagania należy od początku odrzucić.
    Czy nie stoi na przeszkodzie, by taki dokument był w sprzeczności z faktem, że
założyliśmy, że relacje między ciałem a duszą są poza doświadczeniem. Ale w ogóle
nie można ich doświadczyć, tylko bezpośrednie relacje są wycofywane z
bezpośredniego doświadczenia. Nawet nasza koncepcja ogólnej relacji między ciałem
a duszą opierała się na najbardziej ogólnych doświadczeniach, jakie można poczynić
na temat ich relacji, nawet jeśli nie wydaje się to każdemu, kto przychodzi do tego
pisma jako niezbędny wyraz tego. Wynik pokaże, że mamy do dyspozycji nie mniej
specjalne doświadczenia, które mogą częściowo służyć zorientowaniu się w
dziedzinie relacji pośrednich, a częściowo są odpowiednie,
    Rzeczywiście, ten ogólny pogląd, nawet jeśli zostanie zaakceptowany, może nie
wystarczyć. Pewność, płodność i głębia ogólnego poglądu wcale nie zależy od
ogólnego, ale od elementarnego. Prawo grawitacji i prawa molekularne (które
niewątpliwie obejmują te pierwsze) są prawami elementarnymi; gdyby były
dogłębnie poznane, a ich pełny zakres wyczerpany wnioskami, nauka świata
fizycznego zostałaby osiągnięta w najogólniejszym sensie ogólnym. W związku z
tym konieczne będzie zdobycie elementarnych praw dotyczących relacji między
światem fizycznym a światem duchowym, aby uzyskać stabilne i rozwinięte
nauczanie o nim zamiast ogólnego poglądu; tu i tam można je oprzeć tylko na
elementarnych faktach.
    Psychofizyka jest nauczaniem opartym na tych punktach widzenia. Więcej na ten
temat w następnym rozdziale.

II Pojęcie i zadanie psychofizyki 1) .

    Psychofizykę należy tutaj rozumieć jako dokładne nauczanie o funkcjonalnych lub
zależnych relacjach między ciałem a duszą, bardziej ogólnie między fizycznym a
psychicznym, fizycznym i psychicznym światem.
            1) Wersja str. 1–17.
    W sferze duchowej, psychicznej, duszy, ogólnie uważamy to, co można uchwycić
lub wyabstrahować poprzez wewnętrzną percepcję, do rzeczywistości fizycznej,
fizycznej, fizycznej, materialnej, co można uchwycić lub oderwać od zewnętrznej
percepcji. Ma to na celu jedynie wskazanie obszarów fenomenalnego świata, z
którymi psychofizyka będzie musiała sobie poradzić, zakładając, że umie się odnosić
wewnętrzną i zewnętrzną percepcję w sensie zwykłego używania, poprzez które
istnienie pojawia się przede wszystkim .
    Wszystkie dyskusje i badania dotyczące psychofizyki ogólnie odnoszą się tylko do
strony wyglądu świata fizycznego i mentalnego, do tego, co albo pojawia się
bezpośrednio poprzez wewnętrzną lub zewnętrzną percepcję, albo można je
wywnioskować z pozornego lub jako związku, kategorii, kontekstu, sekwencji, prawa
Pozornie namacalne; krótko o fizyce w sensie fizyki i chemii; do medium w sensie
doświadczenia duszy duszy , bez natury ciała, o duszy za fenomenalnym światem
mówi się w sensie metafizyki.
    Zasadniczo nazywamy to psychiczną funkcją fizyczną, zależną od niej i odwrotnie,
o ile istnieje między nimi taki stały lub legalny związek, że istnienie i zmiany
jednego można wywnioskować na podstawie zmian drugiego.
    Fakt funkcjonalnych relacji między ciałem a duszą jest generalnie bezsporny, ale
wciąż istnieje nierozstrzygnięty spór o przyczyny, interpretację i zakres tego faktu.
    Niezależnie od metafizycznych aspektów tego sporu, które odnoszą się bardziej do
tak zwanej esencji niż wyglądu, psychofizyka stara się jak najdokładniej określić
rzeczywiste funkcjonalne relacje między obszarami pojawienia się ciała i duszy.
    Co należy ilościowo i jakościowo, daleko i blisko, w światach fizycznym i
duchowym razem, zgodnie z którymi prawami ich zmiany następują lub idą ze
sobą? Ogólnie rzecz biorąc, psychofizyka stawia te pytania i stara się na nie
dokładnie odpowiedzieć.
    Innymi słowy, ale mówiąc to samo: co należy do siebie w wewnętrznym i
zewnętrznym wyglądzie rzeczy i jakie prawa istnieją dla ich względnych zmian?
    O ile istnieje funkcjonalna relacja między ciałem a duszą, nic samo w sobie nie
uniemożliwiłoby patrzenia na to samo i podążania w jednym kierunku, jak również w
drugim, co można odpowiednio wytłumaczyć matematyczną relacją funkcjonalną,
między zmienną x i yistnieje równanie, w którym każdą zmienną można postrzegać
jako funkcję innych, i których zmiany zależą od siebie. Ale jednym z powodów, dla
których psychofizyka woli dążyć do strony zależności duszy od ciała, jest to, że tylko
fizyczność jest bezpośrednio dostępna dla miary, ale miarę psychiki można uzyskać
tylko w zależności od tego, w jaki sposób pokaże się później. Ten powód jest
kluczowy i determinuje kierunek przejścia poniżej.
    Materialistyczne przyczyny takiej preferencji nie pojawiają się w języku ani w
uzasadnieniu w psychofizyce, a spór między materializmem a idealizmem, oparty
zasadniczo na relacjach zależności jednego od drugiego, pozostaje obcy i obojętny,
jedynie w odniesieniu do relacji pozorów.
    Można rozróżnić bezpośrednie i pośrednie relacje zależności lub bezpośrednie i
pośredniczone relacje funkcjonalne między ciałem a duszą. Zmysły zmysłowe są
bezpośrednio zależne od pewnych czynności w naszych mózgach, pod warunkiem, że
niektóre z nich są powiązane z jednym lub mają bezpośrednią konsekwencję; ale
tylko w sposób pośredni od bodźców zewnętrznych, które powodują te czynności
jedynie poprzez interakcję przewodnictwa nerwowego z naszymi mózgami. Cała
nasza aktywność mentalna jest bezpośrednio zależna od aktywności w naszym
mózgu, przenosi ją bezpośrednio z nią lub czerpie z niej bezpośrednio, ale stamtąd
wpływ na świat zewnętrzny przechodzi przez pośrednictwo naszych nerwów i
narządów ruchu.
    Pośrednie funkcjonalne relacje między ciałem a duszą w pełni spełniają koncepcję
funkcjonalnej relacji, o ile szczegółowo rozważa się mediację w związku, ponieważ
jeśli mediacja przestaje istnieć, to stałość lub legalność w relacji ciała i duszy
przestaje istnieć, co jest poniżej Wstęp na mediację istnieje. Zatem bodziec wyzwala
odczucie tylko o tyle, o ile żywy mózg nie jest pozbawiony żywych nerwów, które
przeszczepiają efekt bodźca do mózgu.
    O ile medium jest uważane za bezpośrednią funkcję fizyczną, fizyczność można
nazwać nośnikiem, podstawą psychiki. Nazywamy aktywność fizyczną, która jest
nośnikiem lub wsparciem psychologicznym, a zatem ma z nimi bezpośredni związek
funkcjonalny, psychofizyczny.
    Pytanie o naturę działań psychofizycznych, czyli o podłoże i ich formę, pojawia się
od samego początku i nie jest warunkiem koniecznym. Po pierwsze, można ją z niej
wyodrębnić z dwóch powodów, po pierwsze dlatego, że określenie ogólnych podstaw
psychofizyki będzie jedynie relacjami ilościowymi, tak jak w fizyce, gdzie zależności
jakościowe są uzależnione tylko od relacji ilościowych; po drugie, ponieważ po
następującym podziale naszego nauczania w pierwszej jego części, nie będziemy
zwracać szczególnej uwagi na działania psychofizyczne.
    Zgodnie z naturą materii psychofizyka jest podzielona na zewnętrzną i
wewnętrzną, w zależności od relacji duchowości do zewnętrznego świata fizycznego
lub wewnętrznego świata fizycznego, z którym duch jest ściśle związany lub w inny
sposób, w jedno Nauczanie pośrednich i bezpośrednich związków funkcjonalnych
między duszą a ciałem.
    Podstawowych doświadczeń dla całej psychofizyki można poszukiwać tylko w
dziedzinie psychofizyki zewnętrznej, jeśli tylko jest to dostępne dla bezpośredniego
doświadczenia, a zatem punkt wyjścia należy wziąć z psychofizyki zewnętrznej; ale
to nie może się rozwinąć bez ciągłego rozważania wewnętrznego, biorąc pod uwagę,
że fizyczny świat zewnętrzny jest funkcjonalnie połączony z duszą tylko poprzez
wzajemne oddziaływanie wewnętrznego świata fizycznego.
    Nawet dopóki przyglądamy się prawnym relacjom między bodźcem zewnętrznym
a odczuciami, nie możemy zapominać, że bodziec nie natychmiast budzi w nas
odczucie, ale jedynie poprzez przebudzenie w nas jakiejkolwiek aktywności
fizycznej, która prowadzi do doznania w bardziej bezpośredni sposób Związek. Ich
natura może być nadal całkowicie nieznana, jak można było początkowo pozostawić
całkowicie otwartą kwestię tej natury; ale ich fakt musi być stwierdzony i często
powoływany na ten fakt, jeśli same stosunki prawne, które należy najpierw rozwiązać
w zewnętrznej psychofizyce, muszą być uważnie rozważone i
kontynuowane. Dokładnie w ten sposób my, jeśli tylko ćwiczenia fizyczne, które
podlegają bezpośrednio naszej woli i podążają za nią, są wciąż całkowicie nieznane i
nie wolno zapominać, że to, co działa wolą w świecie zewnętrznym, w
rzeczywistości działa tylko dzięki takim działaniom. I tak w naszych myślach
będziemy musieli włączyć nieznane środkowe ogniwo, które jest niezbędne do
ukończenia łańcucha efektów.
    Już z nazwy związana z psychologią i fizyką, psychofizyka z jednej strony opiera
się na psychologii, az drugiej strony obiecuje dostarczyć te same dokumenty
matematyczne. Zewnętrzna psychofizyka pożycza narzędzia i metody od
fizyki; wnętrze opiera się raczej na fizjologii i anatomii, zwłaszcza układu
nerwowego, i wymaga pewnej znajomości. Niestety, z pracochłonnych, dokładnych i
cennych badań w tej dziedzinie, które przyniosły epokę współczesną, nie można
jeszcze wyciągnąć korzyści z wewnętrznej psychofizyki, co niewątpliwie zajmie
jeden dzień, jeśli badania te i dochodzenia przeprowadzone z innego miejsca ataku,
na którym oparty jest ten dokument, będą się rozwijać aż do momentu spotkania,
gdzie będą mogli nawzajem się nawozić. Fakt, że nadal tak nie jest, wskazuje jedynie
na niedoskonały stan, w którym nadal nauczamy.
    Z tego punktu widzenia będziemy atakować nasze nauczanie.
    Zanim otrzymamy środki pozwalające określić naturę aktywności fizycznej
bezpośrednio związanej z naszymi czynnościami mentalnymi, relacje ilościowe
między nimi mogą być określone do pewnego stopnia. Czucie zależy od
bodźca; silniejsze odczucie zależy od silniejszego bodźca; ale bodziec działa tylko
poprzez doznanie poprzez wzajemne oddziaływanie wewnętrznej aktywności
fizycznej. O ile można znaleźć powiązania prawne między doznaniem a bodźcem,
muszą one obejmować powiązania prawne między bodźcem a tą wewnętrzną
aktywnością fizyczną, które zgodnie z ogólnymi przepisami prawa, takimi jak
aktywność fizyczna, powodują nawzajem, wkroczcie i dlatego opierajcie ogólne
wnioski na okolicznościach tej wewnętrznej działalności. Rzeczywiście,
konsekwencja pokaże, że pomimo całej naszej nieznajomości bardziej szczegółowej
natury działań psychofizycznych i warunków, które uwzględniają ważniejsze warunki
ogólnego życia psychicznego, pewne i adekwatne idee dotyczące fundamentalnych są
już teraz pewne. Fakty i prawa rozciągające się od zewnętrznej psychofizyki do
wnętrza muszą być uzasadnione.
    Oprócz tego znaczenia dla psychofizyki wewnętrznej, stosunki prawne, które
można ustalić w dziedzinie zewnętrznej, mają dla siebie znaczenie. Na tej podstawie,
jak się okaże, miara fizyczna rodzi miarę psychologiczną i na jej podstawie można
tworzyć wnioski, które są ważne i interesujące.
 
 
 
 

III. Wstępne pytanie.
    Jeśli wszystkie mroczne i kontrowersyjne pytania dotyczące wewnętrznej
psychofizyki - i prawie cała wewnętrzna psychofizyka obecnie składa się tylko z
takich pytań - trzeba je odłożyć na później, dopóki kurs empiryczny nie zapewni
środków do podjęcia decyzji, jedno z nich jednak stanie się jednym, które Jeśli
chodzi o perspektywy całej psychofizyki, należy przynajmniej krótko ją dotknąć, aby
odpowiedzieć na nie w takim zakresie, w jakim można na nie odpowiedzieć z
ogólnego punktu widzenia, a także aby odnieść się do konsekwencji.
    Jeśli określimy myślenie, pragnienie, subtelniejsze uczucia estetyczne jako wyższe
duchowe, zmysłowe odczucia i popędy jako niższe, wówczas przynajmniej tutaj -
pozostawiamy kwestię życia ostatecznego całkiem otwartą - wyższe czynności
umysłowe są tak samo małe z niższych niż niższe bez do wykonywania czynności
fizycznych lub bycia związanym z działaniami psychofizycznymi. Nikt nie może
myśleć z zamrożonym mózgiem. Tak samo mało jest wątpliwości, że pewne wrażenie
twarzy, uczucie słuchu może powstać tylko wtedy, gdy mają miejsce pewne działania
naszego układu nerwowego; nie ma również wątpliwości, że koncepcja zmysłowej
strony duszy opiera się na tym, że stoi ona i pozostaje w ścisłym związku z
fizycznością. Tym bardziej jest wątpliwe czy każda konkretna myśl jest związana z
pewnym ruchem w mózgu i czy ogólnie aktywny mózg jest wystarczający do
myślenia i wyższych czynności umysłowych w ogóle, bez konieczności szczególnego
rodzaju i kierunku aktywności fizycznej w mózgu, iść w określonym kierunku i
kierunku. Tak, tutaj szuka się zasadniczej różnicy między wyższym a niższym
królestwem duchowym (odróżnionym od niektórych jako duch i dusza w węższym
sensie). iść w określonym kierunku i kierunku. Tak, tutaj szuka się zasadniczej
różnicy między wyższym a niższym królestwem duchowym (odróżnionym od
niektórych jako duch i dusza w węższym sensie). iść w określonym kierunku i
kierunku. Tak, tutaj szuka się zasadniczej różnicy między wyższym a niższym
królestwem duchowym (odróżnionym od niektórych jako duch i dusza w węższym
sensie).
    Przypuśćmy teraz, że wyższe czynności umysłowe zostały naprawdę usunięte ze
szczególnego związku z aktywnością fizyczną, ogólny związek, który zostanie
uznany za rzeczywisty, będzie przedmiotem analizy i wewnętrznej psychofizyki. W
każdym razie ten ogólny stosunek będzie związany ogólnymi przepisami i będzie
obejmować ogólne warunki, które należy ustalić; tak, zawsze powinny one pozostać
najważniejszą rzeczą w zadaniu wewnętrznej psychofizyki. I już jeden z następnych
rozdziałów (V) doprowadzi nas do takich warunków.
    Chcę obrazu: niech myśl bierze udział w przepływie samej aktywności fizycznej i
może być realna jedynie za pośrednictwem tego działania, czy może tylko rzeki,
takiej jak wioślarz w następstwie, musi pokierować nią, a tym samym obojętnym
falom steru bić; w obu przypadkach należy wziąć pod uwagę warunki i prawa rzeki,
jeśli chodzi o przepływ lub postęp myśli; oba oczywiście z zupełnie innego punktu
widzenia. Darmowa wysyłka podlega również przepisom dotyczącym charakteru
elementu i środków, które mu służą. Tak więc w każdym razie psychofizyka będzie
miała również związek z wyższym duchowym wsparciem fizycznym; z jakiego
punktu widzenia i do jakich granic,
    Niech każdy ogranicza ideę i zakres wewnętrznej psychofizyki tak długo, jak długo
ograniczenie i więź faktów nie zmuszają go do rezygnacji z ograniczenia. Zgodnie z
moim przekonaniem, które dopiero teraz jest akceptowane jako przekonanie, nie ma
ograniczeń w tym względzie.
    Rzeczywiście uważam, że poczucie harmonii i melodii, które ma bezsprzecznie
wyższy charakter niż poszczególne tony, wymaga relacji o tej samej liczbie wibracji
co podstawa, które indywidualnie podlegają indywidualnym odczuciom, i że są one
ściśle powiązane jak sposób, w jaki brzmią razem i idą za sobą, może się
zmienić; wydaje mi się, że istnieje tylko wskazówka na wyższą, ale nie brakującą,
szczególną zależność między wyższą duchową a fizyczną bazą i że wszystko jest
zgodne z tą wskazówką, którą łatwo opracować i rozwinąć. Ale ani egzekucja, ani
nawet twierdzenie o tym samym nie są przedmiotem naszej troski.
 
 

IV Koncepcyjne dotyczące wrażeń i bodźców.

    Pomimo niepełnego charakteru badań psychofizycznych do tej pory, wyliczenie,
zdefiniowanie i klasyfikacja wszystkich obowiązków psychologicznych, które
mogłyby stać się przedmiotem tego badania, nie miałyby większego
zastosowania. Przede wszystkim zajmiemy się zmysłowymi doznaniami w zwykłym
sensie zmysłowym, stosując następującą charakterystyczną nomenklaturę.
    Będę rozróżniać intensywne i rozległe doznania, w zależności od zmysłowego
widzenia czegoś, którego rozmiar można uchwycić jako intensywny lub rozległy. B.
intensywne doznania obejmują wrażenie jasności, rozległe doznania postrzeganie
ekspansji przestrzennej za pomocą twarzy lub dotyku i odpowiednio rozróżnią
intensywne i rozległe rozmiary doznania. Kiedy jeden przedmiot wydaje się nam
jaśniejszy od drugiego, odczuwane przez niego odczucie oznacza, że jest on
intensywnie większy, jeśli wydaje nam się większy od drugiego, jest znacznie
większy. Jest to tylko kwestia definicji i, jak to ogólnie rozumie się, nie zakłada
jeszcze pewnej miary wrażeń.
    Przy wszystkich odczuciach, zarówno intensywnych, jak i rozległych, możemy
rozróżnić rozmiar i kształt; tyle, że w przypadku intensywności rozmiar jest często
nazywany siłą i jakością kształtu. Pod względem tonów wysokość, choć można ją
uchwycić jako jakość tonu, ma również stronę ilościową, pod warunkiem, że
możemy rozróżnić wysokość większą i mniejszą.
    EH Weber bez wątpienia bardzo dobrze rozróżnia zdolność lub zmysł, który daje
nam rozległe doznania zgodnie z przyjętym tutaj językiem, lub poczucie przestrzeni
jako ogólnego zmysłu od zmysłów, które dają nam intensywne doznania, jako zmysły
specjalne, pod warunkiem, że pierwsze odczucia nie lubią tego drugiego poprzez
wycisk na pojedynczych, niezależnych włóknach nerwowych lub ich odpowiednich
okręgach rozgałęzionych (kręgach czuciowych), ale tylko poprzez koordynację
wrażeń na kilku, przy czym nie tylko siła i jakość wrażeń, ale także liczba i
rozmieszczenie tych samych lub okręgów rozgałęzień nerwowych na których się
zdarzają, ma zasadnicze znaczenie dla wielkości i kształtu rozległych doznań. Jego
argumenty na ten temat 1)są bardzo odpowiednie, aby przyczynić się do jasności na
temat ogólnych relacji zmysłów; tutaj jednak może być wystarczające przede
wszystkim zwrócenie uwagi na zauważoną różnicę w okolicznościach, od których
zależą intensywne i rozległe doznania; jak zatem te krótkie wstępne dyskusje mają
jedynie na celu zainicjowanie dyskusji na temat środków, jakie należy podjąć dla
wrażliwości i doznań, a zatem nie iść dalej w nauczaniu doznań, niż wymaga tego
cel.
1) Raporty Saxon Soc. 1853, s. 83; w wyciągu z Zentralbl Fechnera. 1853.
Nie. 31
 
 
    Ze względu na różny charakter i różne zależności rozległych i intensywnych
doznań, wymagane jest specjalne badanie ich praw. Można sobie wyobrazić, że
wielkość rozległego doznania lub rozległego doznania zależała, zgodnie z tym
samym prawem, od liczby podrażnionych kręgów sensorycznych, jak od
intensywnego doznania od intensywności jego podrażnienia; ale nie można tego
założyć od samego początku ani do tej pory nie zostało to udowodnione. Nasze
przyszłe badania i odpowiadające im stwierdzenia będą korzystnie, jeśli nie
wyłącznie, odnosić się do intensywnych doznań i tych, które należy rozumieć jako
doznania per se, chyba że przeciwieństwo jest rozległe w stosunku do dołączonego
epitetu lub samego kontekstu.
    Oprócz rozróżnienia między doznaniami rozległymi i intensywnymi, należy
pamiętać o rozróżnieniu między doznaniami obiektywnymi a poczuciem wspólnoty,
tak zwanymi wrażeniami pozytywnymi i negatywnymi. Obiektywne doznania, takie
jak doznania światła i dźwięku, to te, które odnoszą się do istnienia źródła
wzbudzenia zewnętrznego narządów narządów zmysłów, ale modyfikacje odczuć
wspólnoty, takie jak ból, pożądanie, głód, pragnienie, są postrzegane jedynie jako
odpowiedzialność naszego ciała stają się. Klasyczne badania Webera w jego
rozprawie o poczuciu dotyku i poczuciu wspólnoty można także zobaczyć na temat
tego związku.
    Jako pozytywne i negatywne doznania zwykle kontrastuje się z odczuciami ciepła i
zimna, przyjemności i bólu, które łączy to, że sposób ich podniecenia lub stosunek do
tego, co je podnieca, obejmuje sprzeczność poprzez odczuwanie chłodu poprzez
Pozbawienie ciepła, podobnie jak ciepło, poprzez zwiększone pochłanianie ciepła,
powstaje i rośnie, uczucie przyjemności z dążeniem do przyczyny, która je pobudza,
oraz tego, jak niechęć jest powiązana z przeciwdziałaniem.
    Pozwalając na używanie tych nazw pozytywnych i negatywnych doznań jako
języka, należy pamiętać, że tak zwane negatywne doznania, rozpatrywane
psychologicznie, nie mają w sobie nic negatywnego, nie brak, brak odczuć, usunięcie
wrażeń reprezentują, ponieważ są równie gwałtowne lub nawet gwałtowniejsze niż
tak zwane pozytywne, i mogą wyrażać lub przenosić równie silne pozytywne efekty
fizyczne, jak uczucie mrozu, szok całego ciała, krzyk bólu i inne żywe fizyczne
Potrafi składać oświadczenia.
    Określenie bodziec w węższym sensie można zastosować tylko do fizycznych
środków przebudzenia, stymulujących środki intensywnych doznań. O ile należą one
do naszego fizycznego świata zewnętrznego, są bodźcami zewnętrznymi; o ile należą
one do naszego fizycznego świata wewnętrznego, są bodźcami
wewnętrznymi. Pojęcie tego pierwszego można obiektywnie wyjaśnić, pokazując
bodźce zewnętrzne, takie jak światło i dźwięk, pojęcie tego drugiego trzeba będzie
jedynie doprecyzować, a być może wreszcie, do pewnego momentu,
wyeliminować. Hałas w uchu może wynikać z zewnętrznych efektów drgań
powietrza, które wodospad wysyła do naszych uszu. Podobny hałas może powstać w
naszym ciele z przyczyn zewnętrznych. Na ogół są nieznani; ale o ile wytwarzają
równowartość działania zewnętrznego bodźca,
    Gdyby dusza została dotknięta jedynie zewnętrznymi i wewnętrznymi bodźcami,
których działanie osiągnęło określony punkt na ciele, wszelkie doznania, o ile
pozwolono im zależeć od ciała, byłyby jedynie konsekwencjami ruchów fizycznych,
a następnie samych siebie najbardziej wewnętrzne warunki fizyczne doznań
podlegają koncepcji bodźców. Z drugiej strony, jeśli doznania byłyby związane z
ruchami fizycznymi, które były zasadniczo powiązane i funkcjonalnie z nimi
związane, nie byłoby dozwolone liczenie takich równoczesnych warunków
odczuwania, z którymi odczucie jest bezpośrednio ustawione, ale tylko te Ci, którzy
są tylko przywoływani, nie chcą mieszać różnych rzeczy. W międzyczasie nie
musimy jeszcze wybierać między dwoma poglądami, a odmienny pogląd na bodźce
wewnętrzne nie ma wpływu na nasze rozważania faktyczne, o ile istniejemy i
wielkość bodźców wewnętrznych zgodnie z ich równoważnym efektem z
zewnętrznymi Zaakceptuj bodźce i weź je pod uwagę. Przede wszystkim nie są nam
znane pod względem lokalizacji i jakościx , który jednak wchodzi w sferę wyglądu z
pewnym efektem ilościowym porównywalnym z bodźcami zewnętrznymi, a po nim
otrzymuje swoją nazwę i wartość.
    Niektóre rzeczy, od których w zwykłym życiu można by się uchylić, aby zrozumieć
pod nazwą bodziec, nie zawahalibyśmy się uwzględnić ich jako z. B. Ciężary, o ile
powodują one ucisk lub podnoszą uczucie ciężkości. Z drugiej strony przeniesienie
bodźca słownego na przyczyny, które wywołuje u nas rozległe doznania, miałoby
najgorsze, zwłaszcza że nadal nie ma jasności co do tych przyczyn. Nawet bez
dostępu z przyczyn zewnętrznych mamy do pewnego stopnia czarne pole widzenia, a
nawet bez kontaktu ze wskazówkami kompasu lub podobnymi, możemy uświadomić
sobie pewien zakres powierzchni naszego ciała, jeśli zwrócimy na to uwagę. Co
dzieje się na zewnątrz częściowo wyznacza granice w tym już istniejącym polu
czucia, częściowo definiuje formy, częściowo istnieją dowody na proporcjonalne
oszacowanie wielkości i odległości, bez uprzedniego wytworzenia poczucia
ekspansji. Wydaje się, że jest to nieodłącznie oparte na układzie i organicznym
połączeniu aktywnych nerwów lub ich centralnych zakończeń, chociaż nie podjęto
jeszcze żadnych pewnych decyzji. Gdyby ktoś chciał mówić o bodźcu tutaj zgodnie z
tym warunkiem, koordynacja wewnętrznych pobudzeń tych nerwów mogłaby
prawdopodobnie zostać uruchomiona. Ale ponieważ są to prawdopodobnie
jednoczesne warunki doznań, wyrażenie to znów stałoby się niewłaściwe. Ponadto,
niektórzy przywiązują wagę do, Wnieś doświadczenie w oszacowanie ekspansji za
pomocą ruchów. Ale nie byłoby to miejsce, aby przejść dalej w tym wciąż dość
mrocznym temacie, w którym istnieją tylko przepisy językowe.
    Bez względu na tę ciemność i pytanie o to, w jakim stopniu słowo bodziec znajduje
tutaj swoje miejsce, można powiedzieć, że wielkość bodźca do intensywnych doznań
jest reprezentowana przez liczbę aktywnych kół sensorycznych zawartych między
danymi punktami w rozległych niż postrzegane rozszerzenie wzrasta i maleje w
zależności od niego, tak że w odniesieniu do ilościowych zależności zależnych, tę
liczbę i wielkość bodźca można przyjąć ze wspólnego, aczkolwiek bardzo ogólnego,
punktu widzenia dla obu doznań; ale bez stwierdzenia, czy to w obu przypadkach
prawo zależności jest takie samo, czy też rozległy rozmiar doznań nie może zależeć
od okoliczności innych niż ta liczba,
    Przy działaniu większości sił zewnętrznych, od których zależy odczucie, odczucie,
nawet po tym, jak staje się zauważalne, wzrasta stale w tym samym sensie wraz ze
wzmocnieniem siły działania, i stale maleje wraz z osłabieniem tego samego, aż
stanie się niezauważalne. Jednak w odniesieniu do niektórych, takich jak ciepło i
nacisk na skórę, organizm jest skonfigurowany w taki sposób, że odczucie powstaje
tylko zgodnie z różnicą między danym średnim lub zwykłym działaniem, takim jak
zwykła temperatura, zwykłe ciśnienie atmosferyczne, a także to, ale z innym
charakterem, jako uczucie ciepła lub zimna, ciśnienia lub napięcia, rośnie, w
zależności od tego, czy zwiększa się wpływ powyżej czy poniżej tego poziomu.
    O ile wzajemne powiązania między bodźcem a odczuwaniem są rozważane
poniżej, bodźce są zawsze zakładane, że są naprawdę aktywne i działają w
porównywalnych okolicznościach, chyba że wyraźnie zaznaczono inaczej lub
automatycznie wynika z kontekstu. Porównywalność można jednak wyeliminować
zarówno poprzez inny sposób zastosowania bodźców, jak inny stan podmiotu lub
narządu, w którym bodziec uderza w to samo, z czym wiąże się pojęcie innej
wrażliwości, którego pojęcie i miara znajduje się w szóstym rozdziale zostaną
omówione.
    Ze względu na zwięzłość mówi się, że bodziec, który stymuluje doznanie i różnica
w bodźcu, który niesie różnicę w odczuciu, jest odczuwany, silniejszy lub słabszy, w
zależności od doznania, różnica w odczuciu jest silniejsza lub słabsza, wyrażenie,
które również dzielimy bez nieporozumień.

Zewnętrzna psychofizyka.
 
 
Miara psychofizyczna.
_____________________
 
 
V. Miara aktywności fizycznej. Siła życia.
    Żaden bodziec nie działa jak powolny; raczej niektóre bodźce, takie jak światło i
dźwięk, można uchwycić bezpośrednio jako ruch; a jeśli nie dotyczy to innych,
takich jak brzemiona, bodźce zapachowe i smakowe, możemy założyć, że wywołują
one lub zmieniają doznania jedynie poprzez wywołanie lub zmianę jakichkolwiek
czynności w naszym ciele, a zatem ich wielkość reprezentuje rozmiar fizyczny,
czynności związane z doznaniami, które są w dowolnej relacji zależności od niego.
    Nie zajmując się specjalnymi miarami różnych bodźców, a tym samym
stymulowaną aktywnością fizyczną, o ile istnieje jedna, zakładając, że są one znane z
fizyki i chemii, chcielibyśmy wprowadzić ogólne miary aktywności fizycznej do
niektórych, które są istotne dla następujących Aby wziąć udział w dyskusjach.
    Już w zwykłym życiu wyznaczasz pewien standard wielkości lub siły aktywności
fizycznej i szukasz go częściowo z szybkością wykonywanych ruchów, częściowo z
wielkości poruszanej masy, ale nie mając jasniejszych wyobrażeń na ten temat. Na
początku wydaje się najbardziej naturalny, jako miara wielkości działania, iloczyn
wielkości ruchomej masy do prędkości, z jaką jest ona przemieszczana. tj. ilość ruchu
do przyjęcia. Rzeczywiście, w przypadku pchnięcia i ogólnie komunikacji ruchu,
prędkość, jaką przyjmuje uderzone ciało, lub wielkość masy, na którą można
przekazać daną prędkość, jest proporcjonalna do wielkości ruchu uderzającego
ciała, a jeśli ktoś chciałby postrzegać ten efekt jako decydujący dla wielkości
działania, byłby jednak w stanie znaleźć jego miarę w ilości ruchu. Bezsporne jest, że
zależy to od definicji aktywności fizycznej. Tymczasem, jeśli ktoś chce je uchwycić
w tym sensie, że są one ujęte w dokładnej fizyce, mechanice, fizjologii, a nawet w
zwykłym życiu, to nie ilość ruchu, a jedynie siła życiowa może służyć jako miara
aktywności fizycznej.
    Siła życiowa, o której tu mówimy, nie powinna być w żaden sposób mylona z siłą
życiową filozofów, ale jest to ostra definicja miary o następującym znaczeniu.
    Kinetyczna energia materiału cząstki, połączone lub nie rozdrobnionym
rozdrobnionym, otrzymuje się masowego m do kwadratu jego prędkość v mnożone,
tak, że ekspresja siła życia w stosunku do cząstek mv ² wynosi 1) . Siła życiowa
całego układu jest wówczas sumą sił żywych jego cząstek, tj. W układzie trzech lub
więcej cząstek o masach m , m ', m ".... i prędkościach v, v', v" .. ..
= mv ² + m 'v' ² + m "v" ² .... ,
przez co można krótko przejść dla dowolnej liczby cząstek
å mv ²
używa do wyrażania; należy tylko uważać, aby symbol sumy å nie oznaczał sumy
kilku identycznych produktów mv ² , ale tyle różnych produktów, ile jest cząstek o
różnej masie i prędkości.
 
1) Ściśle mówiąc, w mechanice tylko połowa produktu mv2 jest rozumiana jako
siła życiowa cząstki; ale niektórzy stosują także nazwę do całego produktu, co
również robię tutaj dla wygody, ponieważ to różne użycie, co zrozumiałe, nie
ma wpływu na relacje zależne od siły życiowej, a jedynie zmienia jedność tego
samego.
 
 
    Bez wchodzenia w podstawowe przyczyny wprowadzenia tego terminu można
przytoczyć niektóre z bardziej oczywistych.
    Zgodnie z całym duchem matematycznej teorii ruchu należy wyznaczyć przeciwnie
ukierunkowane prędkości o przeciwnych znakach; z tego jasno wynika, że gdyby się
zapytać, jaka suma aktywności została opracowana w danym czasie w układzie,
którego cząstki są w energicznych wibracjach, ta suma aktywności byłaby wyjątkowo
zerowa, gdyby spojrzeć na ilość Chciał uczynić ruch miarą aktywności, ponieważ
prędkości ruchów postępowo-zwrotnych, biorąc pod uwagę ich przeciwne znaki i
zawsze dodatnią masę, dają produkty, które kompensują się nawzajem w
podsumowaniu; co w żadnym wypadku nie byłoby właściwe, pod warunkiem że tyle
samo siły zostanie wykorzystanej do ruchów wychodzących, jak do ruchów
wychodzących;
    Po drugie, mierząc aktywność fizyczną siłą żywą, nie robi się nic poza mierzeniem
jej sprawności fizycznej lub pracy, co jest osiągalne, a tym samym odnosi się do
koncepcji życia codziennego i mechaniki praktycznej występuje. Człowiek, maszyna,
pracował dwa lub trzy razy więcej, zgodnie z powszechnymi pojęciami pracy, jeśli
podniósł dany ciężar do dwukrotnej lub trzykrotnej wysokości; a jeśli wykonuje inną
pracę niż podnoszenie ciężarów, zawsze możesz zredukować ją do tego rodzaju
pracy, aby uzyskać porównywalną miarę.
    Teraz, zgodnie ze znanymi prawami, wysokość, którą kamień rzuca pionowo w
górę, oprócz oporu powietrza, nie zwiększa się proporcjonalnie do prostej prędkości
nadanej mu w momencie rzutu, ale w kwadracie tej prędkości, a zatem
proporcjonalnie do siły żywej. który jest mu dany w momencie rzutu. Jednak ta sama
prędkość, która jest mu podawana podczas rzucania naraz (lub raczej w bardzo
szybkich przyrostach) jest mu podawana stopniowo w stopniach przy powolnym
podnoszeniu, więc wysokość podnoszenia, jak również wysokość rzucania, zależy od
wielkości siły żywej, którą Kamienie, bardziej ogólnie ładunek, ciężar, który jest
sadzony wbrew grawitacji lub sam w sobie.
    Aby wspiąć się na górę, bez względu na okoliczności, człowiek musi wytworzyć
tyle siły żywej w ruchu w górę, ile byłoby konieczne do zrzucenia ciężaru na tej
wysokości.
    Tak więc, ogólnie rzecz biorąc, siła życiowa, jaką ciało danej masy posiada w
danym momencie, bez względu na to, jak jest ukierunkowana jego prędkość,
reprezentuje pewną wysokość, którą ta lub równa masa osiągnie w danym punkcie z
powodu tej samej prędkości prędkość ta zostanie wszczepiona w tym punkcie
przeciwnie do kierunku grawitacji. Mianowicie, co należy zaobserwować, przy
założeniu, że poprzednia siła, która posadziła masę w prędkości, zatrzymała się i,
oprócz bezpośredniego przeciwdziałania stałej grawitacji, nie zastosowano żadnej
nowej siły.
    Podczas rzucania w górę lub podnoszenia ładunku w pustej przestrzeni, tylko
przeciwdziałanie grawitacji stale usuwa coś z prędkości po jej utworzeniu, aż w
końcu, gdy osiągnięta zostanie pewna wysokość, cała prędkość zostanie cofnięta,
poza którą punkt odpowiednio Wydajność nie może iść. Zamiast lub w połączeniu z
przeciwdziałaniem grawitacji, opór sprężystości, tarcia, tak zwany opór środka lub
jakikolwiek inny opór - i przy każdym osiągnięciu, którym trzeba pokonać opór -
może wyrażać taki sam sukces jak ten Przeciwdziałanie grawitacji; właśnie z tego
powodu każde pokonanie danego oporu, a zatem każde osiągnięcie wysokości
podnoszenia lub wysokości rzucania danego ładunku, można porównać za pomocą
danej siły życia w pustej przestrzeni. Każde osiągnięcie oznacza ten sam rozmiar, w
wyniku czego równie duża siła życia jest wykorzystywana i konsumowana.
    Gdybyśmy pomyśleli o ciele poruszającym się w pustej przestrzeni bez oporu
agenta i przeciwdziałania sile, poleciałby on do nieskończoności bez zmniejszenia
prędkości z powodu osiągniętej prędkości, a wraz z nią siły żywej, i żadna siła żywa
nie zostałaby zużyta. Nazywa się to ruchem, ale nie osiągnięciem, które zawsze
wymaga przezwyciężenia przeciwdziałania i odpowiedniego zużycia siły
żywej. Jednak siła życiowa tego ciała pozostaje miarą wydajności, jaką byłby w
stanie wytworzyć, a także takiego przeciwdziałania. Z wieloma usługami, np. B.
równomierny ruch powozu przez konia, ta sama ilość siły żywej utrzymuje się; ale
tylko dlatego, że
    Siła życiowa może rozwijać się w systemie poprzez interakcję jego części, na
przykład w układach planetarnych, w każdym organizmie; - przekazywane i
propagowane poprzez komunikację i propagację ruchu; więc rzucając kamieniem; w
propagowaniu ruchu za pomocą środków stałych i płynnych; - wreszcie wewnętrznie
generowane są zmieniane przez wpływy zewnętrzne; w ten sposób siła życiowa,
którą system tworzy w każdym przypadku dwa ciała świata poprzez ich interakcję,
poprzez działanie trzeciego; więc wewnętrzna żywa moc żywego organu poprzez
każdy zewnętrzny bodziec.
    Ostatecznie jednak, o ile możemy prześledzić, nie tylko całe jego pochodzenie, ale
także transmisja, reprodukcja i modyfikacja siły żywej mają swoje podstawy w
interakcji części. Jeśli ręka rzuca kamieniem, wszczepiona w nią siła życiowa
powstaje w wyniku interakcji organicznych i jest przenoszona na kamień poprzez
interakcję między jego częściami a częściami ręki; a wszelkie rozprzestrzenianie się
ruchu opiera się nie mniej na interakcji części.
    Cała natura jest pojedynczym, spójnym systemem współdziałających części, ale w
którym różne systemy cząstkowe wytwarzają, wykorzystują i przenoszą siłę życiową
w różnych formach na siebie, przy jednoczesnym poszanowaniu ogólnych praw,
zgodnie z którymi połączenie jest kontrolowane i zachowywane. O ile w naukach
fizycznych wszystkie procesy fizyczne, czynności, procesy, niezależnie od nazwy,
chemicznej, nieprzepuszczalnej, organicznej nie można wykluczyć, do procesów
ruchowych, czy to większych, czy najmniejszych cząstek, wszystko może być
również miarą odnajdywać swoją witalność lub siłę w sile żywej, która jest
mierzalna, jeśli nie wszędzie bezpośrednio, ale zgodnie z zależnymi od niej skutkami,
przynajmniej w zasadzie wszędzie.
    Niejasność, w której od samego początku znajdujemy się na temat natury procesów
fizycznych, od których zależy nasze odczucie i które idą w parze z naszymi myślami,
w skrócie czynnościami psychofizycznymi, nie prowadzi do niejasności co do
zakresu tego, co robimy muszę się do tego zastosować. Jeśli w ogóle istnieje
jakakolwiek przestrzeń fizyczna, istnieje również przestrzeń dla środka poprzez siłę
żywą; jeśli nie znajdziesz miejsca pod spodem, nie martw się o nas tutaj.
    Jest to ważne z dwóch punktów widzenia, po pierwsze, jeśli daje nam podstawę
jasności, po drugie, jeśli daje nam podstawę legalizmu, na której możemy budować.
    Nie znając szczególnego charakteru działań psychofizycznych, wiemy, co
rozumiemy przez ich rozmiar, aby utrzymać psychofizykę w jasnym związku z
fizyką, fizjologią, mechaniką, zwykłym życiem i możemy na nie odpowiedzieć Ustal
ogólne stosunki i prawa żywej mocy. Jeśli jednak istnieją jakiekolwiek wątpliwości,
czy działania psychofizyczne nie umkną tej ogólnej ważności, samo badanie musi się
na tym skoncentrować.
    Zastanówmy się zatem nad niektórymi najważniejszymi ogólnymi relacjami i
prawami siły życiowej, które stanowią podstawę tego dochodzenia lub które
pozwalają na inne oczywiste zastosowania w naszej dziedzinie.
    System może wydawać się spokojny, a jednak rozwijać bardzo dużą siłę życiową w
niepostrzegalnie małych ruchach, które ze względu na możliwość przenoszenia i
przekształcania siły żywej na różne formy są często tylko obrotem dużych, potężnych
ruchów.
    Kiedy uderza się w ciężki dzwon, nie widać jego małych wstrząsów. A jednak siła
życiowa tych wstrząsów (w tym generowanych przez wibracje termiczne)
reprezentuje całą siłę życiową uderzenia, które na nich spadło; a gdyby ktoś chciał
zsumować ruchy postępowo zwrotne tego samego w jednym kierunku, byłby to
dobry sposób.
    Niby bardzo nieznaczna lub wcale, ale w rzeczywistości bez wątpienia powstaje
bardzo duża, żywa siła w akcie związków chemicznych. Nie zauważamy żadnych
uderzających ruchów; ale zjawiska światła i ciepła, które mają tu miejsce, oparte na
wibracjach eteru, załóżmy, że ważące się cząstki w akcie tego połączenia również
wchodzą w żywe wibracje, które komunikują się z eterem lub są przez niego
przekazywane. Tak jak siła życiowa uderzenia może najwyraźniej zaniknąć w
niewidzialnych drżeniach dzwonu, tak i odwrotnie, siła życiowa niedostrzegalnie
małych drżenia może zmienić się w potężne widoczne ruchy poprzez odpowiednie
mediacje.
    Cała siła życia toczącego się samochodu parowego jest więc jedynie konwersją siły
życiowej niedostrzegalnie małych wstrząsów, które są spowodowane procesem
spalania materiału grzewczego (w tym eteru, który go przenika), stamtąd do części
maszyny, a stamtąd do Wagony zostały przeniesione. A to, co wyłania się z siły
życiowej w widocznych ruchach, znika w sferze niewidzialnych ruchów materiału
grzewczego, co oznacza, że ciągłe utrzymywanie i podgrzewanie procesu ogrzewania
za pomocą nowego materiału i ciągłego ciągu jest konieczne, aby go
kontynuować. Byłoby to konieczne nawet bez dodania maszyny i wózka, ponieważ
wibracje osłabiają się same przez komunikację z otoczeniem, promieniowanie do
otaczającej przestrzeni;
    Zatem siła życiowa widocznych ruchów, które człowiek wykonuje zewnętrznie
rękami i nogami, jest niczym innym jak konwersją lub wypadkową siły życiowej
małych ruchów wewnętrznych, które są spowodowane chemią procesu
żywieniowego. Na każde zewnętrzne osiągnięcie człowiek wykorzystuje część tej
wewnętrznie rozwiniętej siły życiowej; ponieważ siła życiowa, którą ciała wprawiają
w ruch, zabierają mu go i nawet bez widocznego ruchu nieustannie go traci,
komunikując się ze światem zewnętrznym, wydalinami, promieniowaniem,
wszystkim, co wymaga ciągłej wymiany poprzez proces odżywiania, maszyna
organiczna powinna tak trzymaj.
    Tak jak siła życiowa niezauważalnie małych wstrząsów nie może być
zaniedbywana wobec niewidzialnych ruchów, lecz raczej stanowi znaczną część siły
żywej świata, tak siła życiowa ruchów w obszarze rzeczy niemożliwych nie może
być zaniedbywana wobec sił w obszarze ważonego, ale formuje się sama znaczna
część siły życiowej świata, a sama w sobie ma znaczącą rolę w procesach i
osiągnięciach, które postrzegamy w obszarze ważonego, ze względu na możliwość
zamiany i przenoszenia siły żywej z jednego obszaru na drugi.
    Ponieważ, chociaż musimy założyć, że masa cząstek eteru jest prawie zanikająco
mała, to nie jest niczym i jest kompensowana przez niewiarygodnie wysoką
prędkość, którą musimy wnieść z drugiej strony jej wibracjami, do tego stopnia, że
duża żyjąca Moc wytworzona w tych wibracjach i znaczną wydajność można
uzyskać przy przenoszeniu na urządzenie ważące.
    Siła życiowa jest doświadczana w trakcie przenoszenia z jednego ciała na drugie, z
jednej części układu do drugiego, niezależnie od tego, czy jest ważona, czy nie,
poprzez uderzenie, tarcie, opór środków, w takim samym stopniu, w jakim
występuje , tym samym zmieniając, nie zwiększaj ani nie zmniejszaj.
    Najwyraźniej z każdym uderzeniem, każdym tarciem, przy każdym oporze, siła
życiowa zanika: siła życiowa wszystkich kamieni, które spadają na ziemię, wydaje
się zanikać; siła życiowa drgającej struny jest stale zmniejszana przez opór
powietrza; poruszający się wagon nie byłby w stanie utrzymać swojej siły życiowej
w stanie niezmienionym pod wpływem tarcia o ziemię, chyba że zwierzę pociągowe
dodawało nowe przyrosty, które musiało rosnąć w miarę postępu procesu
odżywiania.
    Ale całą siłę życiową utraconą z powodu widocznego ruchu można znaleźć w
niewidzialnych drżeniach ważących i nieprzejezdnych części. Ta ostatnia odpowiada
pewnej generacji ciepła, tak że cała strata poniesiona w wyniku uderzenia, tarcia itp.
Siły życiowej przez części ważone jest pokryta pewnym dokładnie określonym i
określonym równoważnikiem ciepła, przy odpowiednim zastosowaniu którego to
właśnie jest Ilość siły żywej w królestwie ważonego, z którego zniknięcia ciepło
może zostać ponownie wygenerowane. Tak, jest to jeden z najbardziej wiążących
powodów czerpania zjawisk cieplnych z wibracji podłoża, co nie jest
nieporównywalne z podłożami ważonymi,
    Bezsprzecznie mile widziane, popularne przedstawienie zasad ważnej doktryny
mechanicznego ekwiwalentu ciepła zawiera następujący esej Baumgartnera:
„Mechaniczny ekwiwalent ciepła i jego znaczenie w naukach przyrodniczych. d.
Wiss. 30 maja 1856 r. w Arch. Grunerta. Matematyka 1858 s. 261; z którego
pożyczam niektóre pozycje. Jednostka pracy wynosi 1 stopę funta, to znaczy ilość
pracy, o którą podniesiono 1 funt, 1 stopę, a jednostka ciepła to ilość ciepła, którą 1
funt wody może przynieść do 0 ° do 1 ° C.
    „Zużycie określonej ilości ciepła powoduje również pewną ilość pracy i odwrotnie,
i zgodnie z wynikami licznych, starannie wykonanych eksperymentów, w których
część pracy przekształcono w ciepło, część ciepła w pracę i gdzie można to zrobić za
pomocą ciepła z różne pochodzenie miało związek z zużyciem jednostki grzewczej
1367 jednostek roboczych i odwrotnie. Podstawą są austriackie wymiary i ciężary. ”
    „W tłumaczeniu na język zwykłego życia oznacza to: wanna, która podgrzewa 1
funt wody od 0 ° o 1 °, wywiera taką samą siłę mechaniczną, jak waga 1367 funtów,
która spada na wysokość 1 stopy”.
    „Przekształcanie ciepła w pracę i odwrotnie nie odbywa się zgodnie z nastrojem i
szansą, ale zgodnie z pewnymi zasadami, które wyrażają warunki, w jakich zachodzi
zmiana. Ponieważ ciepło można przekształcić w pracę tylko wtedy, gdy zostanie ono
dostarczone ciału Jednak przy przewodzonym ciele występuje to tylko w kierunku od
cieplejszego ciała do zimniejszego ciała i tylko w takim zakresie, w jakim występują
różnice temperatur, jednak dostarczone ciepło rozkłada się na dwie części, z których
jedna służy do zwiększenia temperatury przy stałej objętości, a druga działa
popychając ładunek przed nim. Tam, gdzie nie ma ładunku, nie ma zmiany siły. To
wyjaśnia, dlaczego masa powietrza ochładza się, gdy rozszerza się i pokonuje
ciśnienie,podczas gdy jego temperatura pozostaje niezmieniona, jeśli ekspansja
zachodzi bez pokonywania oporu, tak jak w przypadku przelewania się w pustą
przestrzeń. ”
    „Każde ziarno węgla, które pali się całkowicie pod kotłem silnika parowego lub
maszyny powietrznej, wytwarza 0,908 jednostek grzewczych lub 1241 funtów pracy w
wyniku chemicznego procesu spalania, gdy całe ciepło jest wykorzystywane do
wytwarzania pary lub do zwiększenia napięcia powietrza i jest w pełni w pracy jest
zaimplementowane. "
    Teraz nonsensowne byłoby twierdzenie, że siła życia na świecie w ogóle była
stała. Tylko poprzez czyn, w momencie komunikacji i propagacji ruchu, nie zmienia
się, jeśli weźmiemy pod uwagę wytworzone równoważne ciepło; ale poprzez ciągły i
ciągle zmieniający się efekt sił podczas ruchu. Kiedy jedno ciało napotyka drugie w
swoim biegu; a zatem, biorąc pod uwagę wibracje ważonych cząstek i przypisanie
równoważnego ciepła wytworzonego podczas uderzenia, suma siły życiowej w obu
przypadkach po uderzeniu będzie tak duża jak poprzednio; z drugiej strony, widzimy,
jak siła życia każdej planety rośnie, gdy zbliża się do słońca, maleje wraz z
oddalaniem się, i wahadła wahadłowego wzrostu zejścia, spadku wznoszenia. Jeśli
jednak siła życiowa nie pozostaje taka sama w tych przypadkach, zawsze przywraca
się do tego samego rozmiaru co ciało systemu, które najpierw jest formowane przez
słońce i planetę, a po drugie przez słońce i ziemię, pod wpływem wewnętrznego Siły
systemowe ponownie przyjmują tę samą pozycję względem siebie. Teraz, w wielu
innych układach, pod wpływem sił z nimi związanych, ruch kołowy lub oscylacyjny
zachodzi w taki sposób, że części zawsze wracają do określonego położenia po
okresie przejściowym, w tym przypadku obowiązuje również ogólna reguła pod
nazwą prawo utrzymywania siły żywej znane prawo, zgodnie z którym siła żywa w
jednym,
    Kiedy uderzymy w kawałek stali, siła życia wszczepiona w cząstki stali w wyniku
uderzenia, wraz z wytworzonym ciepłem, w pełni reprezentuje siłę życia utraconą
przez uderzające ciało, a jeśli ciało jest całkowicie elastyczne, cząstki stają się ,
kołysząc się w tę i z powrotem od momentu uderzenia pod wpływem własnych sił,
gdy przechodzą przez swoją pierwotną pozycję równowagi, również wielokrotnie
zdobywają tę samą siłę życia, ale nie zachowują jej podczas trwania wibracji,
pozostawiając pierwotną pozycję; a jeśli zamiast stali mamy kawałek elastycznego
ołowiu, zawsze będzie on ściśnięty, a siła życiowa wytworzona w wyniku uderzenia,
z którym cząstki odejdą od położenia równowagi, nie można odzyskać. Przeciwnie,
w tych okolicznościach prawdziwa siła życiowa zanika, co, jak to się ujmuje, służy
do wywołania trwałej zmiany położenia cząstek.
    Prawo zachowania żywej mocy nie zapobiega zatem, aby żywa moc systemu lub
części systemu nieskończonego świata ulegała zmianom, czasami zwiększaniu lub
zmniejszaniu, ani też nieustannej zmianie; po prostu określa, że przywróci się, gdy
części układu powrócą do pierwotnego położenia po każdym wcześniejszym
wypchnięciu pod wpływem sił wewnętrznych; ale ogólnie nie może poręczyć za ten
zwrot, aw wielu przypadkach tak się nie dzieje. Nie dzieje się to nawet w prostym
układzie trzech ciał przyciąganych przez prawa grawitacji, z wyjątkiem szczególnych
warunków. Jak dobrze wiadomo, planety naszego Układu Słonecznego nigdy nie
przyjmują dokładności ze względu na niewspółmierność ich czasów orbitalnych, ale
jedynie w przybliżeniu w większych okresach,
    Teraz w nieskończoności świata nie ma sporu o spadek siły żywej, której część
tego nieskończonego systemu doświadcza tymczasowo lub na stałe w takiej
formie; może zrekompensować mniej więcej wzrost, którego doświadcza inna część
w tym samym czasie; ale nie ma żadnej zasady, która łączy zmniejszenie jednej
części i zwiększenie drugiej części w taki sposób, że można oczekiwać dokładnej i
stałej rekompensaty, a tym bardziej nie należy zakładać takiej kompensacji niż jednej
istnieje inna zasada, która ustanawia inny stały stosunek siły żywej, ale nie jest to
wytrwałość na tym samym poziomie.
    Nie wielkość obecnej siły żywej, ale wielkość istniejącej siły żywej wraz z
wielkością siły żywej, którą nadal można wytworzyć ze względu na istniejące
przyczyny ruchu, które krótko nazwiemy potencjalną siłą (bardziej powszechnym
wyrażeniem jest odporność), jest stałą wielkością dla każdego systemu usuniętego z
wpływów zewnętrznych, tym samym również bezdyskusyjną dla świata.
    Wyobraźmy sobie, dla wyjaśnienia, kołysanie sznurka w pustej przestrzeni bez
oporu i nie powodowanie żadnego ruchu na dokumentach, na których jest on
rozciągany, tak jak byłoby to w przypadku rozciągnięcia między dwoma prostymi
stałymi punktami, aby uczynić go dziwnym Aby przedstawić układ cząstek materiału,
który został usunięty. Siła życia tego sznurka jest zmienna. Jest zerowy na granicach
wycieczki; ale jednocześnie potencjalna moc jest tutaj największa. Ponieważ w
każdym punkcie, w którym sznur przemieszcza się stamtąd do pozycji równowagi,
generuje nową ilość siły żywej, która dodaje się do poprzedniej, aż osiągnie
maksymalną siłę żywą podczas przechodzenia przez pozycję równowagi. Teraz,
kiedy znajdowała się na granicy wycieczki, stało się to rzeczywistością siła życiowa
ich potencjalna moc, to znaczy siła żywa, która nie została jeszcze stworzona, ale
nadal może być wytwarzana z powodu istniejących przyczyn ruchu. W ruchu od
granicy wycieczki do pozycji środkowej cała ta potencjalna moc została
przekształcona w siłę żywą; ale wytworzono tyle energii, że potencjalna moc została
utracona; ponieważ to, co już zostało wygenerowane przez siłę żywą, nie mogło być
dłużej wytwarzane, dopóki cała potencjalna moc nie zostanie wyczerpana, kiedy
osiągnie środkową pozycję, a dalszy wzrost siły żywej nie będzie możliwy jej
kosztem. Odtąd, po odpowiednim chodzie, moc potencjalna rośnie kosztem siły
żywej itp., Na przemian do nieokreślonego,
    To, co odnosi się do łańcucha tutaj, dotyczy świata. Siła życiowa może rosnąć tylko
kosztem potencjału i odwrotnie. Tyle, że nie wszystkie części świata poruszają się
równolegle, naprzemiennie między siłami rosnącymi i opadającymi, siłami życia i
potencjalnymi, podobnie jak części struny; pod tym względem najbardziej
różnorodne części świata można znaleźć w bardzo różnych
okolicznościach; przyczyniają się one również solidarnie do wypełniania prawa, tak
aby to, co ciało traci w żywej mocy poprzez komunikację z drugim, nie zwiększa
samej mocy potencjalnej i odwrotnie, co otrzymuje poprzez komunikację; nie jest
przez niego wygrany kosztem jego potencjalnej siły; stała suma obu sił dotyczy tylko
całego układu. Łącząc swój ruch z powietrzem, sznurek może jednocześnie utracić
całą siłę żywą ze wszystkimi potencjalnymi siłami, zatrzymując się w pozycji
równowagi; ale jeśli weźmie się je w połączeniu z powietrzem, suma mocy żywej i
potencjalnej dla struny i układu powietrznego pozostanie taka sama.
    Jest to wielka zasada tak zwanego zachowania mocy, związana z powyższym
zachowaniem siły żywej, ale jeszcze bardziej ogólna, zasada oparta na dobrze
znanych ogólnych zasadach mechaniki, ale przede wszystkim z jasnością Helmholtza
opracowany, wyróżniony w pełnym znaczeniu i wyjaśniony w najważniejszych
zastosowaniach. Od tego czasu znalazło ono najszersze rozważenie i zastosowanie w
dziedzinie fizyki nieorganicznej i organicznej. Zasadniczo dotyczy to sił centralnych,
które nie są funkcją czasu ani prędkości; Jednak jak dotąd nie znaleziono powodu, by
wątpić w jego ogólność w dziedzinie organicznej i nieorganicznej.
    Na początku może się to wydawać uderzające. W dziedzinie elektryczności i
magnetyzmu, o ile można go przypisać do elektryczności, istnieją siły, które według
badań W. Webera zależą od prędkości i przyspieszenia. Wygląda jednak na to, że te
elementarne siły łączą się w taki sposób, że prawo pozostaje ważne we wszystkich
naturalnych skutkach. Jest to oczywiste w przypadku magnetycznych i
zastępowalnych efektów przepływu elektrycznego, o ile mogą one być rzeczywiście
przedstawione jako skutki sił centralnych niezależnych od prędkości i
przyspieszenia. Ponadto, gdy zapytałem prof. W. Webera ustnie, poinformowałem
mnie, że znajduje on obowiązujące prawo we wszystkich sprawach, do których
doprowadziło jego dochodzenie, nawet poza granicami tych skutków.
    Zgodnie z tym prawem, w układzie pozostawionym jego wewnętrznym skutkom,
siła życiowa generowana przez poprzednie impulsy zewnętrzne lub poprzedni efekt
siły wewnętrznej może rosnąć tylko kosztem swojej siły potencjalnej, a zatem
zdolność tego wzrostu jest wyczerpana, gdy siła potencjalna staje się widoczna
dalszy wzrost siły żywej jest wyczerpany i odwrotnie wzrasta wraz ze zmniejszaniem
się siły żywej, tak że chociaż zmiana siły żywej między wzrostem i spadkiem oraz
przeniesienie z jednej części systemu do drugiej, ani ciągły wzrost do
nieograniczonego Wysokość, wciąż spada, aż do trwałego wyginięcia może mieć
miejsce w układzie pozostawionym jego wewnętrznym skutkom, a tym samym
bezsprzecznie w systemach światowych,przy czym utrzymanie światowej aktywności
w określonych granicach oscylacji jest zapewnione z najbardziej ogólnego punktu
widzenia.
    Z drugiej strony siła życiowa w jednej części układu może rosnąć bez zmniejszenia
siły potencjalnej i zmniejszać bez jej zwiększania, o ile jednocześnie zmniejsza się
lub zwiększa w innej części układu z powodu przeniesienia siły żywej z jednej części
do drugiej. O ile każde skończone ciało jest częścią ogólnego systemu światowego,
prawo może być stosowane tylko do każdego pod tym względem, tj. Ciągłe
równoważenie potencjału i siły życiowej dotyczy go tylko pod względem jego
wewnętrznych skutków, ale tylko pod względem zewnętrznych. związane z
większym systemem, do którego należy, w ostatnim przypadku całego świata.
    Należy zauważyć, że zasada lub prawo utrzymywania władzy nic nie mówi nam o
przebiegu, sposobie wzajemnej wymiany mocy żywej i potencjalnej, nic o stanie
systemu w tym względzie w dowolnym momencie; Jest to raczej związane ze
szczególnymi warunkami i relacjami każdego systemu, których nie można ustalić na
podstawie ogólnej zasady, ale można je wywnioskować jedynie z
doświadczenia. zasada utrzymywania siły mówi nam po prostu; bez względu na to, w
jaki sposób konwersja między mocą żywą a potencjalną zachodzi w systemie
pozostawionym jej wewnętrznym skutkom, może ona zachodzić tylko w taki sposób,
że stała ich suma jest zachowana jako całość, ale nadal istnieje swoboda, że zachodzi
ona w nieskończenie odmienny sposób. Więc wiąże się tylko z pewnego bardzo
ogólnego punktu widzenia; nie można w nim szukać pełnego określenia przebiegu
zjawisk.
    Jakkolwiek człowiek może być wolny, istnieją faktyczne bariery dla jego woli i
ducha nie tylko w radzeniu sobie z zewnętrznymi, ale także wewnętrznymi
naturalnymi mocami, które są wyciągane przez ogólne prawa natury.
    Człowiek może iść tam, gdzie chce na ziemi, przesunąć środek ciężkości w
dowolnym kierunku, żadne znane prawo naturalne nie wiąże go i uniemożliwia. Ale
może to zrobić tylko do tego stopnia, że zachowane zostanie prawo zachowania
środka ciężkości, co samo w sobie jest konsekwencją zasady równości działania i
reakcji. Spadając z wysokości lub skacząc, z całą wolą woli, nie jest w stanie
przesunąć swojego środka ciężkości o szerokość włosa względem linii opadania,
chyba że na przykład opór powietrza stwarza słabą możliwość. Ponieważ zgodnie z tą
ogólną zasadą żaden system fizyczny nie może zmienić swojego skupienia poprzez
czystą aktywność wewnętrzną. Obejmuje to pomoc zewnętrzną lub zewnętrzny opór.
    Nie inaczej będzie z siłą żywą. Wola, myśl, cały umysł jest tak wolny, jak chce; ale
nie będzie mógł ponownie wyrazić swojej wolności, ale tylko na podstawie ogólnych
praw żywej mocy. Jeśli jego kurs jest związany z przebiegiem aktywności
psychofizycznej, a jest to związane z prawem zachowania siły, będzie nią związany.
    To nie jest nieszczęście; albowiem prawo zachowania władzy jest prawem
zachowania świata; i nie jest nieszczęściem, że umysł musi czuć, myśleć, chcieć w
sensie tego zachowania.
    Nie podano jeszcze ogólnego i wyraźnego dowodu rozszerzenia ważności prawa na
działalność psychofizyczną; ale z pewnością można powiedzieć, że wszystkie
doświadczenia, o ile możemy je przeprowadzić, są w tym sensie i można je
interpretować bez przymusu za pomocą prawa; będziemy zatem musieli się do niego
stosować, dopóki nie będzie dowodów przeciwnych.
    Rozważmy kilka kluczowych relacji w tym względzie, zwracając szczególną
uwagę na to, co najłatwiej skłonne jest wycofać się z ważności prawa, to znaczy
obszar o większej swobodzie działania umysłowego.
    Od samego początku można oznaczać, że jeśli w ogóle nie są to działania
intelektualne, ale w każdym razie wyższe, mogą mieć miejsce bez przywiązania do
siły żywej, ich praw, ich wzrostu i spadku. Wszystko przemawia przeciwko temu
wymogowi. Zapytajmy teraz również, czy istnieje taka szczególna zależność między
czynnościami fizycznymi a wyższymi czynnościami umysłowymi, że pewien ruch
umysłowy może powstać i istnieć jedynie na podstawie równie określonej
aktywności fizycznej; trzeba było przyznać, i zawsze trzeba będzie przyznać, że
wyższe aktywności intelektualne poniżej aktywności fizycznej na ogół potrzebują
podstawy jako podstawy niż niższe; potrzebują też żywej mocy tego działania, aby
przemieszczać się z miejsca na miejsce i doświadczenie uczy; że potrzebują
wystarczającej ich siły; odejść z mocą od siebie.
    Ale można dalej wierzyć, że umysł, z własnego źródła aktywności fizycznej, może
zwiększyć siłę życiową wymaganą do swojego chodu lub potężnego utrzymania
swojego chodu, to znaczy, że może absolutnie zwiększyć siłę życiową na świecie bez
siły życiowej inaczej lub potencjalna moc samego ciała musi zatem zostać
zmniejszona, innymi słowy wbrew prawu utrzymywania mocy, która wymaga
ogólnej oceny całej dostępnej i potencjalnej mocy dostępnej w tym zakresie. krótko
mówiąc, że był on producentem zupełnie nowej siły witalnej w ciele.
    Weźmy pod uwagę kilka faktów, które wraz z wyjaśnieniem dają wskazówkę przy
podejmowaniu decyzji w tej sprawie.
    Zabawa i konsumpcja siły życiowej w mózgu dla działań psychofizycznych i
innych dla działań niepsychofizycznych faktycznie istnieją w tym samym czasie i ze
sobą w zwykłym toku życia. Możemy myśleć i robić inne rzeczy za pomocą naszych
narządów fizycznych, i zwykle tak robimy. Ale teraz należy zwiększyć moc
myślenia. Od razu widzimy, że zamiast być w stanie wytworzyć siłę życiową z
własnego źródła w celu wzmocnienia aktywności psychofizycznej, której potrzebuje
do własnego wzmocnienia, może obrabować takie inne aktywności fizyczne, a w
każdym razie nie może się nasilić. Ktoś był właśnie w trakcie intensywnej pracy
fizycznej, wtedy przyszła mu do głowy myśl, która go niepokoi bardziej niż zwykle,
ramiona natychmiast opadają i zostają złapane, tak długo jak myśl, a co za tym idzie
psychofizyczna aktywność tej samej pracy, intensywnie wewnętrznie, aby rozpocząć
pracę zewnętrzną od nowa, gdy ta wewnętrzna zużyje się. Gdzie nagle pojawiła się
żywa siła ruchów ramion? Służył do napędzania ruchów w głowie.
    Tak jak intensywna myśl z konieczności przerywa każdy wysiłek ciała
zewnętrznego, odwrotnie, skok przerywa każdy ciąg myśli. Siła życiowa, której
potrzebuje skok nóg, ucieka przed biegiem ruchów psychofizycznych, których
potrzebuje myślenie; a umysł nie ma ani mocy, by kontynuować kurs jak poprzednio,
pomimo straty, ani nie może zastąpić straty własną własną doskonałością.
    Możemy użyć siły żywej; które jest dostępne dla arbitralności, ale ma swoje
maksimum przez cały czas, i które może mieć miejsce tylko dla jednego rodzaju
zatrudnienia, gdy inni są w spoczynku. Tak jak musimy pozwolić drugiemu
odpocząć, aby użyć najlepszej możliwej siły w jednym ramieniu, musimy pozwolić
wszystkim częściom ciała odpocząć, aby użyć jak największej siły w głowie, i
odwrotnie, pozwól aktywności w głowie spoczywać jak najwięcej wykonuj potężne
ruchy kończynami. I tak widzimy głębokiego myśliciela siedzącego tak nieruchomo,
jak to możliwe, i kogoś, kto biegnie, podnosi ciężary, nigdy w głębokich
myślach. Zaprzecza sobie, nie działa.
    Nawet funkcje mimowolne, takie jak trawienie, są do pewnego stopnia związane z
równowagą i wymianą siły życiowej z tą, której potrzebuje umysł. Chociaż według
zdrowej instytucji, o której musimy tutaj jedynie przyznać, ludzie nie są w stanie
pozbawić mimowolnych funkcji tak dużej siły życiowej, sądząc, że w ten sposób
utknął normalny przebieg maszyny organicznej, I odwrotnie, aby obrabować umysł o
tak dużej sile za pomocą innych funkcji, aby doprowadzić go do całkowitego
zatrzymania.
    Myślenie jest przykładem; Ale to, co odnosi się do myślenia w tym zakresie,
dotyczy każdej aktywności intelektualnej. Intensywne uczucia, namiętności,
zmysłowe percepcje zachowują się dokładnie tak samo, jak intensywne myślenie pod
danym względem; tylko to, że aktywność psychofizyczna niektórych z tych procesów
mentalnych zachodzi w naturalnym związku poprzez układ organiczny z pewnymi
czynnościami zewnętrznymi, które następnie mają tendencję do wznoszenia się i
opadania razem z tym, jednocześnie antagonizując inne. Ta zasada asocjacji
aktywności fizycznych zostanie omówiona poniżej.
    Taki sam związek jak między czynnościami psychofizycznymi i
niepsychofizycznymi zachodzi również między poszczególnymi obszarami działań
psychofizycznych. Całkowite zanurzenie się w zewnętrznym widoku i jednoczesne
głębokie myślenie nie jest możliwe. Jednocześnie uważne widzenie i słyszenie nie
jest możliwe. Aby głębiej zastanowić się nad czymś, musimy bardziej abstrahować
od innych; i jak uwaga dzieli się, osłabia się dla jednostki. Tutaj jednak można by
zobaczyć grę praw czysto psychologicznych, gdyby fakty te były niezależne. Są
jednak zbyt blisko spokrewnieni z poprzednimi, aby nie dostrzec w tym samym
czasie rozszerzenia prawa zachowania siły na czysto psychofizyczną grę. Aby to
wzmocnić, myślenie nie musi wycofywać siły życiowej z działań
niepsychofizycznych, jeśli może wycofać inne trwające działania
psychofizyczne. Nie zaprzecza to istnieniu praw psychologicznych ani nie ogranicza
ich do praw fizycznych; twierdzi się jedynie, że prawa przebiegu czynności
umysłowych i fizycznych są nie mniej ściśle ze sobą powiązane niż same dwa; i to
nie ma nic dziwnego, ale byłoby odwrotnie. że prawa przebiegu aktywności
umysłowej i fizycznej są nie mniej ściśle ze sobą powiązane niż same dwa; i to nie
ma nic dziwnego, ale byłoby odwrotnie. że prawa przebiegu aktywności umysłowej i
fizycznej są nie mniej ściśle ze sobą powiązane niż same dwa; i to nie ma nic
dziwnego, ale byłoby odwrotnie.
    W zależności od związku, w którym stoją części, niektóre mogą wejść w działanie
tylko w określonym kontekście lub w określonej sekwencji, a niektóre łatwiej w tym
niż w tym, a niektóre działania tylko, lub łatwiej, w danym kontekście Dzielenie się,
wykonywane przez jednostki, jest zasadą sprzeczną z poprzednią, ponieważ rozkład
siły życiowej między częściami, które współpracują ze sobą osłabia wydajność
jednostki z jednej strony, co jest możliwe tylko z drugiej strony tworzy lub
promuje. Uwzględniając tę zasadę, wiele pozornych sprzeczności można wyjaśnić
poprzednią zasadą, w której działania zamiast się wzajemnie ograniczać przez ich
odpowiedni wzrost, raczej unosi się i opada ze sobą, utrzymuje się razem na
wysokości, widzi się i porusza. W grze maszynowej bardzo nam odpowiada; i
dlatego nie ma tu nic, co byłoby sprzeczne z prawami utrzymania władzy.
    W naszym organizmie takie połączenia mogą być częściowo wzmocnione,
częściowo nowo utworzone lub uwolnione poprzez przyzwyczajenie, praktykę, a
wraz z rosnącą praktyką wkładania części do działania w izolacji zwiększa się
możliwość wprowadzenia ich w mocniejszą aktywność. Zasada ta, jak łatwo jest
opracować, interweniuje w dziedzinie działań psychofizycznych i
niepsychofizycznych.
    Tak więc generowanie i wykorzystywanie w nas siły życiowej aktywności
psychofizycznej, o ile możemy ją obserwować w dowolnym miejscu i oprzeć wnioski
na obserwacji, jest wszędzie objęte wspólnym prawem z siłą życiową działań
niepsychofizycznych w nas i na zewnątrz, i tak dalej Umysł może być wolny, nie
może nic zrobić przeciwko temu prawu, ale tylko na podstawie tego prawa.
    Ale w jaki sposób należy interpretować następujące fakty?
    Nagle widzimy człowieka wykonującego olbrzymi wysiłek fizyczny lub umysłowy
w wyniku czysto mentalnego podniecenia, po tym, jak po prostu siedział tam
obojętnie i spokojnie, to znaczy, że nie było zapasu dużej siły życiowej w działaniach
psychofizycznych lub niepsychofizycznych. Skąd pochodzi żywa moc? I ta silna
aktywność może być kontynuowana dłużej pod wpływem silnej woli. Gdzie szukać
trwałego źródła tej siły, jeśli nie jest to sama wola?
    Ale jeśli chodzi o pierwszy, możemy jedynie nagły wysiłek w określonym
kierunku, nagle skoncentrować wcześniej rozproszoną, a zatem nigdzie silną siłę w
jednym kierunku, a nawet użyć funkcji mimowolnych. A jeśli pod wpływem silnej
woli jesteśmy w stanie dokonać uporczywych niezwykłych osiągnięć, których nie
bylibyśmy w stanie osiągnąć bez tej woli, wytworzenie i zużycie niezbędnej do tego
siły życiowej nie nastąpi wbrew prawu zachowania siły; poprzez czysto duchową
moc woli.
    W rzeczy samej, odkrywamy, że jakikolwiek dobrowolny wywieranie siły
wyczerpuje nas bardziej fizycznie, to znaczy im większa siła i im dłużej trwa, tym
mniej zdolność do wyrażania dalszej siły, co dowodzi, że dobrowolny rozwój siły
życia w naszym ciele jest taki dobre tylko kosztem mocy potencjalnej, to znaczy
mocy, która jest nadal możliwa do wytworzenia, to znaczy zgodnie z prawami
utrzymywania mocy, niż rozwój siły żywej na obszarach, gdzie nie ma woli. Nie
ulega więc wątpliwości, że pod wpływem wolnej woli może istnieć naprawdę żywa
moc, która i tak by się nie pojawiła, ale tylko kosztem mocy potencjalnej, tj. Ze
źródła, z którego w przeciwnym razie powstałaby, gdyby nie była zaangażowana
wola. Było to bezsprzecznie w testamencie lub, mówiąc psychofizycznie, działania,
które same są wolą, okazja do przekształcenia potencjalnej siły, aby była żywa i
trwała; tylko wola sama w sobie nie może stworzyć siły żywej bez ogólnie
obowiązujących warunków.
    W zależności od zmieniającego się stanu odżywiania, zdrowia, budzenia się i snu,
siła życiowa naszego organizmu ogólnie waha się w górę i w dół, dzięki czemu może
wzrastać i opadać jako całość; jednak w normalnych okolicznościach nie wydaje się
być zdolnym do nagłych, silnych zmian w całości, ale jedynie do nagłego innego
rozkładu, który jest częściowo spowodowany przez bodźce, częściowo przez
arbitralny kierunek uwagi lub przeniesienie sfery działalności. Idealista może także
przypisywać skutki bodźców duchowej podstawie, materialiści arbitralności i uwagi
materialnej; ale tutaj bierzemy fakty, ponieważ są one bezpośrednio prezentowane
obserwacji, która wkrótce staje się materiałem,
    W pewnym sensie przypomina silnik parowy, od którego zależy zmontowany
silnik. W zależności od stanu ogrzewania jego siła życiowa może wzrosnąć lub
spaść; ale żadne z nich nie może nagle wystąpić w normalnym trybie; ale można to
zrobić, otwierając lub zamykając zawór tu i tam, teraz to, teraz ta część maszyny i
jeszcze jedna, aby przejść w spokoju. Różnica polega tylko na tym, że dzięki naszej
ekologicznej maszynie operator nie siedzi na zewnątrz, ale w niej. Teraz bezsporne
jest, że przy energicznym wysiłku fizycznym można rozwinąć większą siłę życia
jednocześnie kosztem siły potencjalnej niż wtedy, gdy ciało jest w spoczynku; bo
skąd bierze się szybsze wyczerpanie i potrzeba większej wymiany? ale wtedy nie jest
to zarówno wola, która rozwija tę siłę w dowolnym momencie z przyczyn
duchowych, jak wzrost inicjowanego przez nią chemicznego procesu
odżywiania. Gdy biegamy szybko, oddychamy również szybciej, krew płynie
szybciej, i odnosi to taki sam sukces, jakbyśmy zwiększyli pociąg w podgrzewaczu
silnika parowego, tym samym szybciej rozwijając daną ilość efektywnej siły
życiowej kosztem potencjalnej siły materiału grzewczego. Jeśli maszyna organiczna
nie znajduje się w dobrej pozycji lub jest źle zaopatrzona, aby te procesy chemiczne
nie zachodziły skutecznie, najsilniejszy nie będzie w stanie nic zrobić. niż
wynikający z tego wzrost chemicznego procesu odżywiania. Gdy biegamy szybko,
oddychamy również szybciej, krew płynie szybciej, i odnosi to taki sam sukces,
jakbyśmy zwiększyli pociąg w podgrzewaczu silnika parowego, tym samym szybciej
rozwijając daną ilość efektywnej siły życiowej kosztem potencjalnej siły materiału
grzewczego. Jeśli maszyna organiczna nie znajduje się w dobrej pozycji lub jest źle
zaopatrzona, aby te procesy chemiczne nie zachodziły skutecznie, najsilniejszy nie
będzie w stanie nic zrobić. niż wynikający z tego wzrost chemicznego procesu
odżywiania. Gdy biegamy szybko, oddychamy również szybciej, krew płynie
szybciej, i odnosi to taki sam sukces, jakbyśmy zwiększyli pociąg w podgrzewaczu
silnika parowego, tym samym szybciej rozwijając daną ilość efektywnej siły
życiowej kosztem potencjalnej siły materiału grzewczego. Jeśli maszyna organiczna
nie znajduje się w dobrej pozycji lub jest źle zaopatrzona, aby te procesy chemiczne
nie zachodziły skutecznie, najsilniejszy nie będzie w stanie nic zrobić. i tym samym
szybciej rozwijają dane ilości skutecznej siły życia kosztem potencjalnej siły
materiału grzewczego. Jeśli maszyna organiczna nie znajduje się w dobrej pozycji
lub jest źle zaopatrzona, aby te procesy chemiczne nie zachodziły skutecznie,
najsilniejszy nie będzie w stanie nic zrobić. i tym samym szybciej rozwijają dane
ilości skutecznej siły życia kosztem potencjalnej siły materiału grzewczego. Jeśli
maszyna organiczna nie jest w dobrej pozycji lub jest źle zaopatrzona, aby te procesy
chemiczne nie zachodziły skutecznie, najsilniejszy nie będzie w stanie nic zrobić.
    Nie twierdzę w związku z powyższym, że siła życiowa w ciele jest tak naprawdę
rozprowadzana jak para w silniku parowym; tylko to, że prawo zachowania siły
prowadzi do odpowiednich sukcesów.
    Ostatnim źródłem żywego rozwoju siły w naszym ciele jest, zgodnie ze wszystkim,
co możemy założyć, w procesie odżywiania, a ponieważ każda część ma w sobie
proces odżywiania, ma także źródło w nim siły żywej. Ale doświadczenie z drugiej
strony dowodzi tego rodzaju faktów, jak tutaj twierdzimy, że proces ten odbywa się
solidarnie w całym organizmie, tak że nie tylko część nie jest w stanie samodzielnie
się wyżywić, ale także ilościowe proporcje równowagi między procesy żywieniowe
różnych części, które są w sensie prawa zachowania siły. Wyjaśnia również fakt, że
proces odżywiania wszystkich części jest pod wpływem przepływu krwi i aktywności
nerwów, które nawiązują połączenie przez organizm, łatwo ten ogólny związek
procesu odżywiania wszystkich części. Bez względu na to, ani siła życia, ani jej
specjalny nośnik, jak para w silniku parowym, naprawdę przelewa się bezpośrednio
między różnymi częściami, jest rozprowadzany, przyciągany tam i tam przez bodźce,
uwagę, wolę, zawsze będziemy krótcy ze względu na nas, abyśmy używali rozkładu
wyrazu siły życiowej i odpowiadających mu wyrażeń obrazkowych po tym, jak
wiemy, jak poprzeć prawidłowy pomysł.
    Szczególny charakter wszystkich tych związków jest wciąż słabo poznany; ogólne
jest jednak dość jasne i otwarte w sensie tu wyrażonym; i ogólne wskazania mogą na
razie wystarczyć; dalsze wykonanie tego samego doprowadziłoby częściowo do
niepewności, częściowo tutaj nie byłoby na miejscu przy wejściu.
    Siła życiowa używana do rąbania drewna i siła życiowa wykorzystywana do
myślenia, to znaczy do leżących u podstaw procesów psychofizycznych, są nie tylko
porównywalne ilościowo, ale mogą być wdrażane w sobie nawzajem, a wraz z nimi
obie usługi nawet fizycznie Strona mierzalna na wspólnej skali. O ile pewna ilość siły
żywej polega na rozłupywaniu kłody drewna, podnoszeniu danego ładunku na
określoną wysokość, a także pewnej ilości myślenia myślowego z określoną
intensywnością; i ta moc może się w to zmienić. To nie jest hańba myśli; jego
godność zależy od sposobu, kierunku, celów chodu, a nie od miary lub bezmierności
ruchu fizycznego niezbędnego do jego chodu; jak podróż odkrywcza Kolumba nie
traci na wartości i znaczeniu, ponieważ siła życiowa statku, który ją niósł, była tak
samo mierzalna jak losowo rzuconego kamienia lub wiatru, a nawet jeden mógł
zostać przekształcony w drugi. Fizyczne w ogóle otrzymują wartość lub niegodność
od duchowości, która jest z nią związana i dlatego nie mogą ani dawać, ani brać od
duchowości. Pewne jest, że cichy przebieg uczuć i myśli ma wielką wartość, a jednak
można go powiązać z ruchami, które są tak słabe, że można by je wykorzystać do
osiągnięcia całkowicie bezwartościowego lub nieistotnego fizycznego osiągnięcia,
gdyby można je było przełożyć na takie; ale pozostaje tak samo pewne, że jeśli życie
uczuć i myśli powinno rosnąć do większej intensywności,
    Relacja zależności, w której intensywność aktywności umysłowej zależy od
wielkości podstawowej aktywności fizycznej, musi być przywoływana w
przeciwnym kierunku. Tak mała myśl może być myślona z określoną intensywnością
bez rozwijania danej siły życiowej leżącego u podstaw ruchu, tak mało może
rozwinąć się bez myśli z taką intensywnością. Nie chodziło o to, że myśl o danej
intensywności należała do każdej żywej siły o danym rozmiarze, ale należała do
żywej siły takiego fizycznego chodu, który może unieść ciąg myśli. Teraz wszyscy są
wolni razem z nami szukamy przyczyny każdego przemyślanego ruchu na świecie w
przeszłości lub bardziej ogólnie, a wreszcie przyczyny wszystkich ruchów na świecie
w systemie ruchów, który niesie najwyższą i ostateczną jedność myśli oraz najwyższą
i ostatnią wolę i tylko z takimi może istnieć; tyle, że nie mamy nic więcej do
czynienia z kwestiami wiary niż miarą wartości.
    Również staranność w tym przypadku unika odpowiedzi na spór o wolną wolę i
przyciągnąłby go tutaj tak niewłaściwie, jak tutaj zaginionego. Przeciwnie, poprzez
wyraźne stwierdzenie, że ogólne prawa żywej siły ograniczają swobodne zbywanie
się nad nim jedynie z bardzo ogólnego punktu widzenia, wolność ma prawo do
każdego prawa, do którego ma prawo w rzeczywistości. Ani prawo nie określa, czy
iw jaki sposób przekształcamy potencjalną moc w życie, ani czy i w jakim kierunku
należy ją przenieść. Pod tym względem wola pozostaje całkowicie wolna, jeśli chodzi
o bariery, które dotyczą tego prawa. Do jakiego stopnia istnieją inne bariery, nie jest
naszym zadaniem tutaj zbadanie

VI. Zasada pomiaru czułości. 1)

    Nawet przy tej samej metodzie przywiązania ten sam bodziec może być
odczuwany mniej więcej przez jednego podmiotu lub narządu niż przez innego, lub
przez tego samego podmiotu lub narządu w tym samym czasie więcej lub mniej niż
inny; i odwrotnie, bodźce o różnych rozmiarach są odczuwane równie silnie w
zależności od okoliczności. Następnie przypisujemy większą lub mniejszą
wrażliwość podmiotowi lub organowi w danym momencie.
1) Wersja str. 18–23. Psych. Zasady pomiaru p. 179 i nast.
 
 
    Gdzie zmysły są sparaliżowane; nawet najsilniejsze bodźce nie są już
odczuwalne; czułość na to wynosi zero; z niektórymi podekscytowanymi stanami oka
lub ucha nawet najsłabszy bodziec świetlny lub dźwiękowy wywołuje żywe,
prawdopodobnie irytujące wrażenie; wrażliwość na to ogromnie wzrosła. Pomiędzy
są wszystkie pośrednie stopnie czułości. W związku z tym istnieje wystarczający
powód, aby rozróżniać i porównywać ich stopnie; ale zastanawia się, jak można to
zrobić w precyzyjny sposób, jak można to naprawdę zmierzyć.
    Można wziąć pod uwagę następujące kwestie. Ogólnie rzecz biorąc, miarą
wielkości jest to, że określa się, ile razy zawiera ona rozmiar tego samego typu, co
przyjmuje się za podstawę. W tym sensie wrażliwość jako zdolność abstrakcyjna ma
tak małą miarę, jak moc abstrakcyjna. Ale zamiast mierzyć to samemu, można
zmierzyć coś z nim powiązanego, zależnego od tego, co rośnie i maleje wraz z nim
zgodnie z jego koncepcją i z którym wzrasta i zmniejsza się zgodnie z jego
koncepcją, a zatem uzyskuje się pośrednią miarę tego, w ten sam sposób Zmysły, jak
w przypadku siły. Zamiast mierzyć je sami, mierzymy prędkości powiązane, zależne,
te same masy lub masy, do których wszczepiane są te same prędkości. Możemy więc
spróbować zmierzyć wielkość odczucia wytwarzanego przez bodźce o tym samym
rozmiarze lub rozmiar bodźca, który wywołuje równe odczucie, a przede wszystkim
powiedzieć, że czułość jest dwa razy większa, jeśli ten sam bodziec jest jednym
powoduje dwa razy wrażenie; w tym drugim przypadku jest dwa razy większy, jeśli
bodziec, który jest w połowie tak wielki, wywołuje równie wielkie doznanie.
    Jednak pierwszy sposób jest nieprzejezdny, ponieważ nie mamy jeszcze pomiaru
wrażeń i, jak zostanie wykazane później, należy opierać się na różnie opartej na mnie
wrażliwości. Z drugiej strony nic nie stoi na przeszkodzie, aby trzymać się
drugiego. Rozmiar bodźców jest dostępny dla dokładnych pomiarów, i z pewnością
możemy określić równość doznań w ramach niezbędnych środków, które zostaną
omówione bardziej szczegółowo w przyszłości. Odpowiednio, ustawiamy wrażliwość
na bodźce na wielkość bodźców, które dają równie silne wrażenie, lub bardziej
ogólnie, w celu zrozumienia rozległych wrażeń, równie dużych wrażeń, odwrotnie
proporcjonalnych, z krótkim wyrażeniem wzajemnym.
    Można przyznać, że ostatecznie kwestią definicji jest tylko dwa razy większa
wrażliwość, gdy połowa bodźca wywołuje to samo wrażenie. Gdyby wrażliwość
sama w sobie była wymierna, wolność ta nie byłaby otwarta, ale związek musiałby
zostać ustalony na podstawie doświadczenia lub wniosków. Tak jednak nie
jest; wyjaśnienie tego jest arbitralne, a pierwszeństwo mają najprostsze możliwe i
najprostsze w użyciu.
    Ten środek pomoże nam i nie ma innego znaczenia, jak zorientowanie się w
obszarze rzeczywistych relacji między bodźcem i wrażeniem oraz umożliwienie ich
połączenia poprzez obliczenia, nie mówiąc nic o wielkości abstrakcyjnej wrażliwości
może i powinien. Pewne jest zawsze to, że w przypadku jednego podmiotu
jednocześnie bodziec, który jest dwa razy większy, jest konieczny, aby wpaść w to
samo uczucie, co w przypadku innego podmiotu, w innym czasie. Zamiast
powiedzieć to w wielu słowach, wyrażmy to krótko z nielicznymi; w jednym
przypadku istnieje połowa wrażliwości na bodziec niż w drugim. Wszelkie inne
środki oznaczają w tym względzie inny stosunek faktyczny i nie powinny oznaczać
niczego innego.
    Siła lub żywotność aktywności fizycznej, która nas pobudza i od której zależy
bezpośrednio odczucie, w skrócie czynności psychofizyczne, nie wchodzi w grę z
tymi środkami należącymi do psychofizyki zewnętrznej. Pytanie, czy te działania są
proporcjonalne do siły bodźców, jest obojętne na jego koncepcję i
zastosowanie; ponieważ jako miara wrażliwości na bodźce liczy się tylko relacja
wrażenia do nich, a nie do czynności przez nich wywoływanych; kwestia ta ma
zostać podniesiona, ale rozstrzygnięta wyłącznie na podstawie faktów, które
zakładają ten środek.
    Nadal ważne jest unikanie następującego błędu. Jeśli przy połowie czułości bodźca
połowa bodźca jest wystarczająca do wywołania równie dużego wrażenia, nie wynika
z tego, że ten sam bodziec wywołuje dwa razy większe wrażenie. Przede wszystkim
nie możemy tego oceniać, dopóki nie mamy poczucia, a później, gdy będziemy mieli,
stanie się jasne, że ten związek nie istnieje.
    Wrażliwość na bodźce należy odróżnić od wrażliwości na zmiany bodźca, różnice
bodźców. Zakres tego podlega jednak odpowiednim rozważaniom, tyle że zmiana
bodźca, różnica w bodźcu, zastępuje bodziec.
    Rzeczywiście, tak samo jak bodziec o równej wielkości, może być wymagany dwa
lub trzy razy większy, aby wywołać równe odczucie, może być wymagana równa,
dwukrotnie lub trzykrotnie większa zmiana bodźca, lub równa, dwukrotnie lub
trzykrotnie wymagana jest duża różnica między dwoma bodźcami, aby wywołać taką
samą zmianę odczuć lub taką samą różnicę w dwóch odczuciach. Tutaj zmianę
bodźca można rozumieć jako różnicę bodźca w sekwencji czasowej z różnicą
jednocześnie występujących bodźców ze wspólnego punktu widzenia i nazwy; co
należy zrobić w dalszej części, nie mówiąc, że nie ma znaczenia, czy bierze się
składniki różnicy jednocześnie czy sukcesywnie.
    Na pierwszy rzut oka można skłonić się do utrzymywania stopnia wrażliwości na
bodźce i wzajemnej redukcji różnic bodźców. Jeśli podane zostaną dwa tony o różnej
sile fizycznej, można pomyśleć o trzecim, którego siła jest równa różnicy w sile
dwóch, i można teraz np. B. sądzi, że najsłabszy możliwy dźwięk, który sam może
być słyszalny, i najsłabsza możliwa różnica, którą wciąż można rozpoznać między
dwoma tonami, mają na ogół ten sam rozmiar. Ale to de facto nonsensowne. Raczej
przypadkowe doświadczenia już uczą, a później zostanie udowodnione bardziej
precyzyjnie, że różnica między dwoma tonami fizycznymi, światłami itp. Musi być
tym większa, że aby była rozpoznawalna, tym większa jest jej siła absolutna, ale siła
absolutna,
    Wymaga to jednak rozróżnienia między czułością a miarą wrażliwości na bodźce i
różnice bodźców.
    O ile ta sama różnica w bodźcach jest mniej lub bardziej łatwo rozpoznawalna, w
zależności od tego, czy występuje między małymi czy dużymi bodźcami, i ogólnie,
zgodnie z późniejszymi badaniami, co do wielkości różnicy w odczuciu, że istnieje
różnica bodźców, jej związek z bodźcami lub ustalony z nimi związek Gdy bodźce są
dla siebie ważne, wrażliwość na różnicę jest zmienna nie tylko w zależności od stanu
osobnika, ale także w zależności od wielkości bodźców, ogólnie mniej w przypadku
dużych niż małych. Ustalenie prawa, zgodnie z którym klin czułości różnicy zależy
od wielkości bodźców, tj. Zgodnie z którym wielkość różnicy bodźców musi się
zmieniać wraz z rozmiarem bodźców, aby wyraźnie wpaść w doznanie,
    Bardziej szczegółowo, następujące badania w różnych obszarach sensorycznych
pokażą, że przynajmniej w pewnych granicach różnica między podanymi bodźcami
pozostaje zawsze odczuwalna dla doznania, jeśli wzrasta lub zmniejsza się w tych
samych proporcjach co jego składniki, a w konsekwencji jeśli względna różnica w
bodźcu i to, co jest powiązane, jeśli stosunek bodźców pozostaje taki sam, podobnie
jak bezwzględny rozmiar różnicy bodźca i zmiany bodźców.
    Przez względną różnicę w bodźcach rozumie się różnicę między bodźcami w
stosunku do sumy, albo do średniej, albo do jednego z bodźców, który jest tutaj
obojętny, pod warunkiem, że stałość jednego związku oznacza stałość drugiego. Nie
mniej ważny jest fakt, że względna różnica w bodźcu i stosunek bodźca pozostają
takie same w solidarności, dlatego też nie ma znaczenia, czy ktoś odnosi się do
stałości jednego czy drugiego.
    Jeśli np. B. oba składniki 5 i 3 podwajają się, a jednocześnie stosunek obu   i
względna różnica między nimi pozostają  niezmienione, bez względu na to, czy te
ostatnie zostaną wzięte jako takie,  jak   i takie  same,  stając się po
podwojeniu  , które ułamki zgadzają się z poprzednimi .
    Z drugiej strony, jeśli zmienia się współczynnik bodźca, względna różnica bodźców
zawsze zmienia się w tym samym kierunku i odwrotnie, ale nie proporcjonalnie z
nim. Ponieważ jeśli z. B. stosunek    zmian składników 5 i 3 w    tym składniku 5
zmienia się bez składnika 3, względna różnica   w  bodźcu wchodzi   lub
wychodzi   w  o której jest zmiana 3 : 4 zamiast w proporcjach 5 : 6 .
    O ile istnieje obecnie prawo, że różnica pozostaje równie zauważalna, jeśli wzrasta
lub maleje w tych samych proporcjach, co jej składniki, a w konsekwencji względna
różnica bodźców i stosunek bodźców pozostają takie same, trzeba powiedzieć, że
wrażliwość na różnicę zmienia się w zależności od wielkości bodziec jest w
przeciwnej relacji, pod warunkiem, że przy podwójnej wielkości bodźca konieczna
jest podwójna różnica w celu wytworzenia tej samej różnicy w odczuciu.
    Zgodnie z tym jednak celowe może być zrozumienie wrażliwości na różnice jako
proporcjonalne, tj. Ustawienie ich na równe, nie jeśli to samo jest absolutne, ale jeśli
ta sama względna różnica bodźców lub jeśli ten sam stosunek bodźców powoduje tę
samą różnicę wrażeń i ustawienie ich wzajemnie dla jednego lub drugiego . To, czy
to jedno, czy drugie, jest znowu kwestią definicji i nie ma wpływu na wyniki
zastosowania miary wrażliwości, jeśli tylko miara zgodnie z definicją zostanie użyta
powyżej. Jednak ze względów formalnych okaże się później bardziej celowe w całym
kontekście, że wrażliwość na różnice, jeśli ma być rozumiana jako proporcjonalna, w
jej zmianach raczej poprzez wzajemną wartość współczynnika bodźca, być uważane
za zmierzone jako względna różnica w bodźcu, przy której powstaje równa różnica w
odczuciu; podczas gdy stała czułość zawsze może być związana zarówno ze stałością
względnej różnicy w bodźcu, jak i stosunkiem bodźców.
    Podsumowując, musimy wprowadzić podwójne rozróżnienie pod względem
wrażliwości. Musimy rozróżnić: 1) wrażliwość na bezwzględne wartości bodźca i
różnice bodźców, w skrócie czułość bezwzględną i wrażliwość na różnice, z których
pierwsza jest mierzona przez wzajemną wartość bezwzględnych zmiennych bodźca,
które powodują wrażenie o tej samej wielkości, ale druga, w zależności od jednej
rozumie sposób pomiaru na jeden z dwóch poniższych sposobów. Musimy 2)
różnicować wrażliwość na różnicę na bezwzględną i względną lub względną
wrażliwość na wrażliwość, w zależności od wzajemnej wartości bezwzględnej
różnicy lub stosunku wielkości wielkości bodźca jako miary. Najpierw zwykle
stajemy się zwykłą wrażliwością na różnicę,
    Te rozróżnienia mogą teraz wydawać się drobiazgowe i bezczynne. Później
zostanie jednak wykazane, że wcale tak nie jest; Rozróżnienie to zależy raczej od
jasności w świetle najważniejszych relacji faktycznych, a od dotychczasowego braku
wyraźnego rozróżnienia częściowo zależy od braku jasności, jaki panował w teorii
drażliwości od tego czasu.
    Ogólnie rzecz biorąc, wrażliwość na nazwy nie mówi nic poza tym, co zwykle
określa się jako drażliwość, pobudliwość, wrażliwość; tylko, że nazwy te są używane
bardziej ogólnie, nie tylko w odniesieniu do wywoływania wrażeń, ale także w
ruchach poprzez bodźce zewnętrzne lub wewnętrzne. W zakresie, w jakim wszystkie
doznania zależą od ruchów wewnętrznych, można również odnieść się do pojęcia
wrażliwości zamiast wrażeń do leżącego u podstaw ruchu psychofizycznego. B. o
absolutnej wrażliwości, powiedz, że ma ten sam rozmiar, dwa lub trzy razy większy,
w zależności od tego, czy zewnętrzny bodziec o takiej samej, czy połowie, czy
podwójnej wielkości jest częścią tego samego ruchu psychofizycznego; tyle, że ta
definicja nie jest praktyczna,
    Te nazwy drażliwości i pobudliwości są czasem używane zamiennie, czasem
arbitralnie, bez takich rozróżnień opartych na wyjaśnionych relacjach
faktycznych. Jednak po wyjaśnieniu pojęcia różnych wrażliwości wygodnie będzie
wprowadzić wyróżniające się zastosowanie, dlatego w przyszłości użyję drażliwości
wyłącznie dla absolutnej, pobudliwości dla wrażliwości na różnicę, tej pierwszej w
odniesieniu do wrażeń, tej drugiej z wyczuwanymi różnicami.
    W poprzednich ustaleniach woleliśmy mieć na uwadze intensywne doznania, do
których ściśle odnosi się tylko koncepcja bodźca; jednak miarę wrażliwości można
przenieść z obszaru intensywnego doznania do obszaru rozległego w następujący
sposób.
    Jak wiadomo, zgodnie z eksperymentami EH Webera, wymagana jest pewna
rozpiętość koła z jego końcówkami umieszczonymi na skórze, aby widoczna
odległość była widoczna; i nic nie stoi na przeszkodzie, po modyfikacji jego metody,
o której będę mówić w przyszłości, również określa odległości, które wydają się być
tego samego rozmiaru na różnych obszarach skóry, w którym to przypadku staje się
oczywiste, że rzeczywisty rozmiar odległości, które wydają się zauważalne, lub
bardziej ogólnie takie same, są bardzo duże jest różny w różnych obszarach
skóry. Nie mniej jednak można wykazać metodami, które zostaną podane później, że
różnice w odległościach, które wciąż są rozpoznawane w różnych obszarach skóry,
mają różne rozmiary. Analogiczne różnice w postrzeganiu wielkości przestrzennych i
różnic wielkości niż między różnymi obszarami skóry można znaleźć między
różnymi częściami siatkówki, szczególnie w obszarach bardziej centralnych i
obwodowych. Można więc mówić o innej wrażliwości zarówno w odniesieniu do
dużych rozmiarów, jak i do intensywnych rozmiarów, i krótko zestawić je zarówno
jako dużą, jak i intensywną czułość.
    Bezwzględnej miary i miary różnicy w rozległej wrażliwości różnych miejsc na
skórze lub siatkówce trzeba będzie również szukać w wzajemnych wartościach
ekspansji, różnicach w zakresie, proporcjach ekspansji, które wydają się być tego
samego rozmiaru , jako miary intensywnej wrażliwości w intensywnych rozmiarach,
które wydają się być tej samej wielkości lub różnice wielkości lub relacje wielkości
bodźców, z. Na przykład, jeden obszar skóry, rozpatrywany w wartościach
bezwzględnych, ma dwukrotnie większą rozległą czułość niż drugi, jeśli odległość
koła, która jest o połowę mniejsza, wydaje się być na nim równie duża.
    Niezależnie od faktu, że rozległa wrażliwość danych części jest niewątpliwie
zależna od liczby tak zwanych kręgów czuciowych zawartych w danym odcinku tego
samego, równie istotne byłoby powiązanie miary ekstensywnej wrażliwości z tą
nieznaną liczbą kręgów czuciowych chcą jako miara intensywności na nieznanym
rozmiarze ruchu psychofizycznego. Bezsporne jest, że na danym odcinku jest o wiele
mniej kręgów czuciowych niż na koniuszku palca, i to jest właśnie powód niższej
rozległej wrażliwości pleców niż palca; ale pojęcie dużej wrażliwości odnosi się teraz
również do faktu, że ze względu na organiczny układ i nastrój organ jest pod tym
względem inny, niż drugi. Gdyby ktoś chciał zmniejszyć stopień wrażliwości z
powodu różnej liczby kręgów czuciowych, oprócz tego, że nie miał na to danych, a
zatem cała miara pozostałaby w samej koncepcji, pojęcie innej wrażliwości zostałoby
prawdopodobnie odrzucone przez niekwestionowanie uniwersalnie ważnego , istnieje
tylko związek zależności w tym zakresie, który nie jest nam jeszcze znany, który
chciałby wszędzie prowadzić do tej samej wartości. Teraz pomiar danych o rozległej
wrażliwości, jak również o intensywności, zgodnie z zasadą ustanowioną tutaj dla
tego pomiaru, ma jedynie wartość danych obserwacyjnych, które same w sobie nie
dają żadnego wglądu w podstawowe prawne relacje doznania z bazą fizyczną,
    Od samego początku można się obawiać, że biorąc pod uwagę dużą zmienność
wrażliwości na różnice w osobach, czas i niezliczone okoliczności wewnętrzne i
zewnętrzne, dążenie do ich pewnej ilości jest bezowocne, po pierwsze dlatego, że
zawsze zmienna nie jest ostra Po drugie, pomiar jest dostępny, ponieważ wyniki nie
są stałe, a zatem nie mają żadnej wartości, pod warunkiem, że wyników
zaobserwowanych u niektórych osób, w pewnych momentach i w pewnych
okolicznościach, nie można znaleźć gdzie indziej i na inne sposoby.
    Rzeczywiście, nie można zaprzeczyć, że istnieją trudności w tym względzie dla
miary w naszym polu psychofizycznym, których trudności nie istnieją dla miary w
dziedzinie czysto fizycznej lub astronomicznej. Ale zamiast pozbyć się środka lub
możliwości osiągnięcia owocnych rezultatów, zakres dochodzenia jest tylko
poszerzony i wprowadzone są rozważania, które nie istnieją dla tych innych
obszarów.
    O ile czułość jest zmienna, nie mamy żadnej miary jako stałej; ale możemy 1)
znaleźć limity, 2) ich średnie; 3) zbadać zależność ich zmian od okoliczności; 4)
Poszukaj praw, które są zachowane dzięki ich zmienności. Te ostatnie są
najważniejsze. Jednak w celu zbadania i zbadania wszystkich tych metod pomiaru
omawianej czułości oferują nie tylko wystarczające środki, ale także wystarczającą
ostrość.
    Wyczerpujące badanie w tym zakresie niekoniecznie wykracza daleko poza
badanie ustalonego, niezmiennego obiektu, nie może być opanowane przez siły
jednej osoby i nie zostało jeszcze przeprowadzone dla żadnego pojedynczego obszaru
sensorycznego. Raczej w tym względzie nadal istnieje bogata dziedzina przyszłych
badań, zwłaszcza dla osób młodych, przy użyciu metod, które zostaną omówione
poniżej, które nie jest trudne samo w sobie, ale wymaga cierpliwości, uwagi,
wytrwałości i lojalności.

VII Wymiarowa zasada wrażeń.

    Miary wrażliwości omawianej w poprzednim rozdziale nie należy mylić z miarą
samego doznania z miarą samego doznania, ani nie zakłada się takiej miary,
rozumianej w podanym znaczeniu, lecz jedynie obserwację przypadków równości
doznań, częściowo wśród nich , częściowo w zmodyfikowanych warunkach
bodźca. W rzeczywistości nie mierzymy wrażenia, a jedynie bodźce lub różnicę w
bodźcach, które powodują równe odczucie lub taką samą różnicę w odczuciu; i wciąż
powstaje pytanie, czy iw jakim stopniu możliwa jest w ogóle miara samego odczucia
i duchowości.
    W rzeczywistości do tej pory nie było czegoś takiego, a co bardziej ostrożne, do tej
pory uznawano ją za taką, raczej do niedawna wątpiono lub zaprzeczano, że czegoś
takiego w ogóle można znaleźć. Nawet próba Herbarta psychologii matematycznej
nie była oparta na jednym; najważniejszy zarzut, który zawsze był podnoszony
przeciwko niemu; niezależnie od miary Herbarta, że tak powiem, w jego
rękach. Jednak zasada tego środka jest określona poniżej, a wykonalność tego
samego jest pokazana teoretycznie i eksperymentalnie. Na początku będzie to tylko
dla doznań; Ponieważ chociaż zastosowanie psychologicznej zasady pomiaru
wykracza znacznie dalej niż do odczuć, jak zostanie pokazane w przyszłości, należy z
nich wziąć początek,
    Od samego początku i ogólnie nie można zaprzeczyć, że duchowość w ogóle
podlega relacjom ilościowym. Ponieważ nie tylko można mówić o większej i
mniejszej sile doznań, istnieje również inna siła impulsów, istnieje coraz większy i
mniejszy stopień uwagi, żywotność pamięci i wyobrażeń fantasy, jasność całej
świadomości, podobnie jak to Intensywność indywidualnych myśli. W śpiącym
człowieku świadomość w ogóle gaśnie, w głębokim myślicielu wzrósł do najwyższej
intensywności; a w ogólnej jasności poszczególne idee i myśli wznoszą się i opadają
ponownie. Zatem wyższy duchowy jest podmiotem nie mniej niż zmysłowym,
aktywność umysłu jako całości jest nie mniej zależna od determinacji ilościowej.
    Przede wszystkim jednak mamy osąd tylko o wartości mniej więcej lub
równorzędnej we wszystkich tych związkach, a nie o tym, ile razy, co jest wymagane
do prawdziwej miary i która zostanie wygrana. Bez rzeczywistej miary wrażeń - i od
tej pory wystarczy ścigać obiekt w stosunku do wrażeń - możemy powiedzieć: ten ból
jest silniejszy niż to, to uczucie światła jest silniejsze niż to; ale częścią miary
wrażenia było to, że moglibyśmy powiedzieć, że to uczucie jest podwójne, trzy razy,
ogólnie tak i tyle razy tak silne, i który był w stanie powiedzieć do tej pory. Możemy
oceniać równość w obszarach doznań; wszystkie nasze metody pomiaru wrażliwości,
które omówimy szczegółowo później, oparte są na tym nasze metody pomiaru
fotometrycznego; ale mimo to wciąż nie mamy wrażenia.
    Nie mamy jeszcze miarki; ale dzięki temu mamy podstawę miary, która wymaga,
ile razy to samo, a przede wszystkim oceny tego samego w obszarach
doznań. Rzeczywiście, zostanie pokazane, w jaki sposób nasza psychiczna miara
wychodzi z niczego poza fizycznym, do sumowania dźwięku wiele razy tego samego.
    Na próżno oczywiście staramy się dokonać takiego podsumowania
bezpośrednio. Wrażenie to nie dzieli się na równe taryfy lub stopnie, które
moglibyśmy policzyć i zsumować. Pamiętajmy jednak, że rozmiary fizyczne nie są
różne. Czy liczymy odcinki czasu bezpośrednio od momentu, w którym mierzymy
czas, odcinki przestrzeni bezpośrednio z pokoju, gdy mierzymy
przestrzeń? Stosujemy raczej zewnętrzny standard, mianowicie standard oparty na
czasie, który nie jest tylko czasem, standard oparty na przestrzeni, która nie składa się
ze zwykłej przestrzeni, standard oparty na materii, która nie składa się z samej
materii. Rozmiar każdego z trzech wymaga obu pozostałych. Dlaczego to powinno
być duchowe, nie są odpowiednie dla obszarów psychologicznych? Głównym
powodem, dla którego zawsze poszukiwano miernika medium w czystej sferze
medium, może być fakt, że nie został on dotąd znaleziony.
    Wydaje się, że w tym względzie często coś się pomieszało. Każdy rozmiar może
być powiązany tylko z jedną jednostką tego rodzaju; i pod tym względem można
powiedzieć, że przestrzeń może być mierzona tylko przestrzenią, czasem tylko
czasem, ciężarem tylko wagą; ale jest inaczej w przypadku środków pomiaru i
metody pomiaru. O ile wielkości, które mają być mierzone, nie istnieją abstrakcyjnie
w naturze rzeczy i nie mogą być od siebie oderwane i traktowane abstrakcyjnie przez
siebie, abstrakcyjna jednostka miary i metoda pomiaru nie mogą być znalezione w
naturze rzeczy; ważne jest jedynie skonfigurowanie praktycznej procedury pomiaru z
konkretnymi wymiarami rzeczywistości w taki sposób, aby stosunek wielkości
mierzonej osoby do jednostki miary okazał się czysto.
    Więc jeśli chcemy wymyślić miarę psychiczną, taką jak siła doznań i impulsów, a
przy dalszym dążeniu intensywność naszej uwagi, jasność naszej świadomości itd.,
Będziemy musieli poprosić o miarę tego samego rodzaju, ale nie jest konieczne
poszukiwanie środków pomiaru i metody pomiaru także w czystej sferze psychicznej,
tj. wewnętrznej percepcji, lecz jedynie w taki sposób, aby wynikała z nich czysta
relacja do psychicznej jednostki miary. Nigdy nie będzie możliwe umieszczenie
jednego doznania bezpośrednio nad drugim w taki sposób, że miara jednego wzrośnie
przez drugi; ale może to być możliwe poprzez wciągnięcie czegoś innego, z czym
związane są odczucia, a także rozszerzenie łokcia na materię łokcia,
    Ale co powinniśmy o tym myśleć?
    Nie wchodząc w nieograniczone możliwości, sam rozwijam zasadę pomiaru.
    Tak jak potrzebujemy materiału łokcia, który jest zawarty w przestrzeni, aby
zmierzyć przestrzeń, aby zmierzyć medium, potrzebujemy fizyczności, która mu
podlega; ale o ile nie jesteśmy w stanie bezpośrednio zaobserwować, co jest
bezpośrednio temu podporządkowane, aktywność psychofizyczna, bodziec, którym
jest ona podekscytowana, z którym wzrasta i zmniejsza się zgodnie z prawem, może
reprezentować miejsce tego kryterium w psychofizyce zewnętrznej, skąd możemy
mieć nadzieję, że uda nam się także osiągnąć wewnętrzną miarę wewnętrznej
psychofizyki.
    Byłoby to bardzo łatwe, gdyby wielkość wrażenia można ustawić proporcjonalnie
do wielkości bodźca. Wtedy musielibyśmy założyć sensację dwa razy większą, a
bodziec dwukrotnie lepszy. Ale to nie jest dozwolone. Nie ma bowiem uzasadnienia,
aby zakładać proporcjonalność bodźca i wrażenia, o ile nie mamy miernika wrażenia,
które gwarantowałoby ważność tej proporcjonalności; faktycznie osiągnięty środek
nie potwierdzi tego. Tak prosty jak fizyczna miara fizycznej ekspansji, bodziec nie
może być zastosowany do wrażenia. W międzyczasie świeci że jakakolwiek inna
funkcjonalna zależność między bodźcem a odczuciem niż bezpośrednia
proporcjonalność może przekazać miarę doznania zgodnie z proporcjami bodźca,
jeśli tylko jeden można uzyskać bez zakładania miary doznania. Ponieważ jeśli
jesteśmy w równaniuwyrażono y jako funkcję x , możemy zapisać y zgodnie z
wartością xi odwrotnie, jeśli sposób, w jaki się zmieniają, jest zupełnie inny niż
postęp proporcjonalny do siebie. Jedyne, co się liczyło, to wyrazić wielkość bodźca i
wielkość odczucia jako funkcję siebie nawzajem, bez względu na to, jaka byłaby ta
funkcja, aby znaleźć inny rozmiar według jednego; wystarczy, że musimy mieć
funkcję opartą na rzeczywistości, aby móc ją ponownie zastosować do
rzeczywistości. To prowadzi nas z powrotem do głównej trudności, w jaki sposób
można ją wygrać, jak można udowodnić, że została założona w rzeczywistości, bez
wcześniejszego pomiaru odczucia, aby móc pokazać, że doznanie rozwija się w tym,
a nie innym związku z bodźcem niż ten, który Funkcja wskazuje. Krótko mówiąc,
poziom doznań, czego szukać,
    Trudność ta musi być absolutnie jasna, aby uzyskać jasny wgląd w znaczenie jej
wzniesienia. Krótko mówiąc, ten wzrost jest oparty na połączeniu dwóch
okoliczności. 1) Że czerpiemy funkcję między bodźcem a doznaniem z funkcji
między elementem elementarnym, z którego oba można uznać za dorosłe; 2)
opieramy tę funkcję na ocenie równości w obszarach doznań, która jest możliwa w
doświadczeniu i którą można przeprowadzić dokładnymi metodami.
    Wyjaśniono to bardziej szczegółowo w następujący sposób:
    Różnicę między wielkością jednego bodźca można zawsze rozumieć jako dodatni
lub ujemny wzrost do jednego lub drugiego rozmiaru bodźca, a cały bodziec w wersji
matematycznej można uznać za wynikający z dodatnich wzrostów od zera przez
zawsze dodawanie wzrostu do sumy wcześniej dołączył do myśli, dopóki nie będzie
pełnego odwołania. Podobnie różnicę doznań w wersji matematycznej można
postrzegać jako dodatni lub ujemny wzrost jednego lub drugiego odczucia, a całe
doznanie można postrzegać jako wynikające z dodatnich wzrostów od zera do pełnej
siły. Jeśli znasz już funkcjonalną zależność między sumą wzrostu bodźca od zera a
sumą związanych z tym wzrostów wrażeń, masz je eo ipsoza całą atrakcję i
wywołane przez nią doznanie.
    Trzy metody pomiaru wrażliwości na różnice, które są przedstawione w następnym
rozdziale, uczą teraz równomiernie, jak już wskazano w rozdziale 6, że wzrost
bodźca niezbędny do wytworzenia danego wzrostu wrażliwości lub wrażenia zawsze
zwiększenie tej samej kwoty nie pozostaje takie samo, w zależności od tego, czy
prowadzi to do słabszego, czy silniejszego bodźca, ale rośnie wraz ze wzrostem
samego bodźca. To jest, wzrost bodźca musi być bardziej dla silnego bodźca niż dla
słabszego, aby być zauważalnym jako wzrost lub w ogóle być zauważalnym. Jeśli 1
partia jako dodatek do funta daje zauważalny wzrost odczucia dla odczucia ciężaru
funta, nie będzie żadnego przy dwóch funtach,
    W ten sposób unika się potrzeby mierzenia całego doznania w celu ustalenia jego
funkcjonalnego związku z całym bodźcem, wracając do relacji między przyrostami
elementarnymi, z których bodziec i doznanie można uznać za wyhodowane, które nie
jest to jeszcze miara doznania, lecz jedynie ocena równości różnic doznań, wzrost
doznań, które należą do danych mierzalnych zmiennych akumulacji bodźców, i które
musimy doprowadzić do ostrej ostrości za pomocą miarowych czułości różnicowych,
i że wymagamy funkcjonalnej zależności sum czerp z niego przyrost, dzięki czemu
otrzymujemy miarę doznań zgodnie z mierzonym bodźcem.
    Zasadniczo zatem nasza miara doznań sprowadza się do podzielenia każdego
doznania na równe podziały, tj. Te same przyrosty, z których wyrasta ono ze stanu
zerowego, oraz liczba tych samych podziałów, jak gdyby przez obowiązek miary
przez liczbę odpowiadających im zmienny wzrost bodźca determinowany do
myślenia, który jest w stanie wytworzyć taki sam wzrost czucia; jak mierzymy
kawałek rzeczy, określając liczbę takich samych podziałów na podstawie liczby
łokci, które mogą pokryć; tyle, że zamiast pokrycia istnieje produkcja. Krótko
mówiąc, określamy wielkość doznania, którego nie możemy określić bezpośrednio,
jako liczbę razy, co on zawiera, co możemy określić bezpośrednio; ale nie czytajcie
numeru przez sensację, ale na bodźcu, który przenosi wrażenie i ułatwia
czytanie. Wreszcie, zastępujemy liczenie nieskończonej ilości nieskończenie małych
przyrostów, co jest przewidziane tylko w zasadzie, czego w rzeczywistości nie można
wykonać, przez nieskończenie małe sumowanie tego samego, co daje nam wynik
liczenia bez konieczności szczegółowego przedstawiania go.
    Ten środek, trudny na pierwszy rzut oka, można sprowadzić do prostych, jasnych
punktów widzenia, metod i formuł. Zanim przejdziemy do kolejnych rozdziałów,
niektóre ogólne dyskusje mogą jednak służyć wyjaśnieniu zasady.
    Miara fizyczna, w jej najbardziej ogólnym i ostatecznym celu, opiera się na fakcie,
że równe i równie duże wrażenia psychiczne są generowane przez jednakowe i
jednakowo duże przyczyny fizyczne, o tym, ile razy zależy od tego, ile razy te
wrażenia psychiczne, wielkość przyczyny , który tworzy niepowtarzalne wrażenie
psychiczne lub dowolną jego sumę, uważa się za jednostkę. W ten sam sposób, w jaki
możemy uzyskać w ten sposób miarę fizyczną jedynie na podstawie relacji między
fizycznym a psychicznym, w zasadzie uzyskujemy miarę psychiczną na podstawie tej
samej relacji, która jest realizowana tylko w przeciwnym kierunku.
    Zgodnie z ogólną zasadą ciągłości, żadne doznanie nie stoi nagle i nagle na pełnej
wysokości, powyżej której nie rozwija się, ale przechodzi przez wszystkie stopnie
pośrednie od stopnia niedostrzegalności, często w tak krótkim czasie, oczywiście, że
nagle pojawia się nam pełna ilość doznań . Wzrost doznania od zera poprzez nowe
przyrosty aż do pełnej wysokości nie jest zatem fikcją, ale opiera się na naturze
materii; odniesienie do niego jest jednak jednocześnie sztuczką, która sama w sobie
pozwala nam go zmierzyć. Żadnej miary nie można zastosować do już rozwiniętej
wrażliwości, o ile nie można w niej odróżnić większości ilościowej. Ale w rosnącym
odczuciu oferują przyrosty, z których rośnie
    Z pewnego punktu widzenia ta sztuczka do leczenia zmiennych psychologicznych
ma odpowiednie zalety niż odpowiednia sztuczka do leczenia wielkości
pomieszczeń. Jest krzywa, powierzchnia; ale rachunek nieskończenie mały, zamiast
brać go jako całość, pozwala mu wyrosnąć z przyrostów i daje z. B. najdokładniejszy
wgląd w całą zależność przebiegu krzywej, podając ogólne wyrażenie, w jaki sposób
zmienny przyrost rzędnej jest dodawany do stale stałego przyrostu odciętej, do stale
stałej dx zmiennej dy zachowuje się. Podobnie zapewnimy najdokładniejszy wgląd w
związek między bodźcem a doznaniem, dając ogólny wyraz tego, w jaki sposób
zmienny przyrost bodźca odnosi się do stałego wzrostu doznania, a następnie
ustalimy funkcję między bodźcem a doznaniem , która jest nie
mniej eksprymowanej przez równania między X i Y , a jeśli chcesz, może być
reprezentowany przez krzywą. W przyszłości
będziemy potrzebować tylko liter ß i g zamiast x i y . Tymczasem jest to na razie
tylko perspektywa, a nie wgląd, który otwieramy.
    Miara psychologiczna w budowie jak w zastosowaniu zawsze pozostanie mniej
lekka i prosta niż fizyczna; szczególnie z tego powodu, że w wymiarach fizycznych
ogólnie te same działy skali odpowiadają tym samym działom mierzonego obiektu,
podczas gdy z doświadczenia wynika, że wraz z rosnącym rozmiarem bodźca i
odczuwania bodziec rośnie coraz bardziej Aby pokryć ten sam wzrost wrażeń, do
pewnego stopnia jest porównywalne z przypadkiem, że nierówne odcinki skali
odpowiadają tym samym przekrojom mierzonego obiektu. Jak już wspomniano, nie
przeszkadza to jednak w stwierdzeniu, że relacja między tymi dwoma wnioskuje z
sumy jednego i drugiego, co jest istotne, co jest ważne. Ale wielkość bodźca i
odczucia nie są już proporcjonalne, a najprostszy możliwy związek między tym, co
można by uznać za skalę i przedmiot, a tym, co faktycznie dzieje się w kategoriach
fizycznych wymiarów przestrzeni, czasu i ciężaru, znajduje się między obiektami
psychicznymi a jego skala fizyczna. Jest to drugi powód, który opóźnił odkrycie
miary psychologicznej.
    Tymczasem badanie eksperymentalne pokazuje, że można sobie wyobrazić
następny prosty związek. Stwierdzono, że podczas gdy bezwzględna wielkość bodźca
wzrasta dla tego samego wzrostu odczuć, rośnie ono wraz ze wzrostem samego
odczuwania, ale pod warunkiem stałej wrażliwości oraz w normalnych lub średnich
okolicznościach względna wielkość tych przyrostów pozostaje taka sama dla
równych wzrostów wrażeń; tak, że ten sam względny wzrost
bodźca zawsze odpowiada temu samemu wzrostowi czucia, jeżeli, podobnie jak w
przeszłości, rozumiemy przez względne zyski wielkość absolutnego wzrostu w
stosunku do wielkości bodźca lub podzielony przez wielkość bodźca, do którego on
dochodzi.
    Z tego fakt, że bezwzględny rozmiar bodźca wzrasta przy tym samym wzroście
czucia, rośnie wraz ze wzrostem czucia, sam w sobie tylko wniosek, pod warunkiem,
że przy bodźcu rosnącym wraz z czuciem ta sama proporcja bodźca musi być
absolutnie większa niż bodziec staje się większy którego ułamek tworzy.
    O ile chcemy teraz żądać, analogicznie do standardów fizycznych dla pojęcia
standardu psychicznego, że te same działy standardu odpowiadają tym samym
działom mierzonego obiektu, będziemy również w stanie spełnić ten wymóg,
działając jako rzeczywiste taryfy lub działy psychiczne Rozważ względne zyski
bodźców zamiast absolutnych. Określenie i zsumowanie tego samego względnego
wzrostu bodźca, jak wzrost bodźca i wrażenia, stanowi sumę tylu odpowiadających
sobie wzrostów czucia, których suma musimy odnosić się tylko do jednostki tego
rodzaju, aby uzyskać miarę całkowitego doznania.
    Ściśle mówiąc, to podsumowanie należy teraz przeprowadzić z nieskończenie
małymi wzrostami, ponieważ tylko w przypadku nieskończenie małych wzrostów
wrażeń związane z tym względne wzrosty bodźców mają dokładnie określoną
wartość. Jeśli bowiem chcemy od razu rozważyć względny wzrost bodźca dla
skończonego wzrostu doznań, należy wziąć pod uwagę, że sam bodziec przechodzi w
miarę wzrostu różnych rozmiarów, z których każdy twierdzi, że działa jako dzielnik
wzrostu, aby określić względny wzrost dawać. Trudność, która wydaje się z tego
wynikać, jest podnoszona w jeszcze większym stopniu przez fakt, że można ustawić
prostą funkcję matematyczną, która nie wymaga zasadniczo niezbędnego określania i
liczenia nieskończonej ilości nieskończenie małego bodźca,
    I tak ostatnie środkowe ogniwo miary psychicznej ostatecznie spoczywa na funkcji,
która sama może być uważana za duchową, ale fizyczne ogniwo środkowe ma swoje
ostatnie ogniwo pod względem fizycznym, tyle że środkowe ogniwo nie może zostać
znalezione przez ruch w czystym obszarze duchowym , w dalszym ciągu dopuszcza
się ograniczenie do tego zastosowania, ponieważ opiera się ono na relacji między
fizycznym i duchowym, podobnie jak fizyczna miara.
    Prawo, że większy wzrost bodźca jest wymagane w wyższych częściach skali
bodźca niż w niższych w celu zapewnienia równego nasilenia doznań, jest znane od
dawna, ponieważ jest to kwestia codziennego doświadczenia.
    Bardzo wyraźnie słychać słowo bliźniego w ciszy lub w słabym hałasie w ciągu
dnia; z drugiej strony, jak mówisz, nie słyszysz już własnego słowa, to znaczy, że
wzrost spowodowany przez to jest niezauważalny, gdy jest dużo hałasu.
    Ta sama różnica ciężaru, która jest odczuwana bardzo silnie przy małych ciężarach,
staje się niezauważalna przy dużych ciężarach.
    Silne natężenia światła, które różnią się znacznie znacznie pod względem
fotometrycznym, wydają się być prawie równie jasne dla oka. Światło w lustrze
wydaje się prawie tak jasne jak światło na zewnątrz, niezależnie od silnej utraty
światła, która występuje podczas odbicia.
    Analogiczne przykłady można łatwo ustawić w obszarze wszystkich doznań.
    Ale ten ogólny fakt nie był wystarczający jako podstawa do pomiaru
psychologicznego. Bardziej precyzyjne powiedzenie, że wielkość wzrostu bodźca
musi dalej rosnąć w stosunku do wielkości bodźca, który już urósł, aby zrobić to
samo dla wzrostu wrażenia, zostało po raz pierwszy zrobione przez EH Webera w
pewnym stopniu i zostało udowodnione eksperymentalnie, stąd to przeze
mnie nazywane prawem Webera .
    Jednak w indywidualnych przypadkach, w których jest to rozważane, zostało już
stwierdzone i udowodnione, co można zobaczyć bardziej szczegółowo w rozdziale 9,
w którym omawia się szczegółowo to prawo.
    Z drugiej strony funkcja matematyczna, która łączy wielkość bodźca z rozmiarem
doznań, była ze szczególnego punktu widzenia ponad sto lat temu przez Eulera,
później powtórzona przez Herbarta i Drobischa, dla zależności odczuwania
interwałów dźwiękowych od stosunków wibracji; trochę przed Euler przez Daniela
Bernoulliego, później przez Laplace'a i Poissona, w zależności od morale
fortune na ciała majątek, wreszcie na Steinheil i Pogson do uzależnienia różnic
wielkości gwiazdy, które są niczym innym niż różnice w rozmiarach sensacja, na
intensywność fotometrycznych gwiazd, do których powrócę częściowo w 8 rozdziale,
a częściowo w późniejszym rozdziale historycznym.
    Gdyby ktoś wcześniej rozpoznał ogólność i znaczenie tego prawa i tej funkcji,
środek psychologiczny zostałby rozpoznany wcześniej.
    Prawo Webera, że ten sam względny wzrost bodźca odpowiada temu samemu
wzrostowi emocjonalnemu, należy uznać za fundamentalne dla pomiaru
psychologicznego ze względu na wielką ogólność i szerokość ograniczeń, w których
jest on ściśle lub w przybliżeniu ważny; jego ważność ma jednak ograniczenia i
podlega komplikacjom, o których później należy dokładnie omówić. Nawet tam,
gdzie to prawo przestaje być ważne lub czyste, omawiana tu zasada miary
psychologicznej zachowuje swoją czystą i pełną ważność; pod tym względem, nawet
jeśli tylko empirycznie możliwe do ustalenia i wyrażenia za pomocą wzoru
empirycznego, związek między ciągłym odczuwaniem a zmiennymi przyrostami
bodźca może służyć zarówno jako podstawa pomiaru psychologicznego i naprawdę
musi służyć w częściach skali bodźca, gdy prawo to traci moc. W rzeczywistości,
podobnie jak prawo Webera, zapewni formułę różnicową, która prowadzi do
integralnej formuły zawierającej wyrażenie miary.
    Jest to fundamentalny punkt widzenia, ponieważ prawo Webera, z ograniczeniami
jego ważności, nie wydaje się ograniczać miary psychologicznej, ale jedynie jako jej
ograniczony środek, poza którym wykracza ogólna zasada miary. W rzeczywistości
nie wynika to z prawa Webera, ale stosowanie prawa Webera jest zgodne tylko z tą
zasadą.
    W związku z tym, nawet w interesie jak największego uogólnienia miary
psychologicznej, dochodzenie nie będzie musiało iść tak daleko, jak to możliwe, aby
uogólnić prawo Webera w jak największym stopniu, co może łatwo prowadzić do
niepokojącej tendencji do uogólniania go poza granice wyznaczone przez naturę lub
do rozważenia go chciałby spowodować, że w tym interesie został on również
uogólniony; zamiast tego będzie można swobodnie zapytać: jak daleko się posuwa,
jak daleko się nie posuwa; ponieważ nawet tam, gdzie to nie wystarczy, wystarczą
trzy metody pomiaru, a zatem pomiaru.
    Krótko mówiąc, prawo Webera jest jedynie podstawą do najliczniejszych i
najważniejszych zastosowań miary psychicznej; ale nie ogólne i
konieczne. Najbardziej ogólna, bardziej aktualna podstawa miary psychicznej polega
raczej na tych metodach, za pomocą których można w ogóle określić związek między
bodźcem a wzrostem wrażeń, zarówno wewnątrz, jak i poza granicami prawa
Webera; dlatego rozwój tych metod do coraz większej ostrości i doskonałości jest
zatem ważny przede wszystkim w pomiarach psychologicznych.
    Dzięki temu wszystkie wielkie korzyści zostałyby utracone, gdyby proste prawo
Webera nie mogło być rzeczywiście wykorzystane jako podstawa w ściśle
określonych granicach lub z zadowalającym przybliżeniem w psychofizyce. Podobne
zalety, jak gdybyśmy nie mogli zastosować praw Keplera w astronomii lub zwykłego
załamania soczewki w nauczaniu instrumentów dioptrycznych. Ale teraz jest to
całkiem analogiczne z tym prawem, jak z tymi prawami. W prawach Keplera
zakłócenia, w których proste załamanie soczewki jest abstrahowane od odchyleń
optycznych. Tak, mogą stać się całkowicie nieważne, jeśli nie będą już istnieć proste
wymagania, których dotyczą. Ale zawsze dotyczą głównych relacji związanych z
astronomią i dioptrią, zachowaj autorytet. I tak prawo Webera może całkowicie
utracić swoją ważność, jeśli średnie lub normalne warunki, w których działa odczucie
bodźca, zostaną znacznie przekroczone lub porzucone; ale zawsze pozostanie dla
nich decydujący.
    Będziemy też nie mniej niż to, co dzieje się w fizyce i astronomii, w psychofizyce,
aby poznać i przeoczyć ogólne, główne relacje, którymi należy się zająć, początkowo
pozbywając się zakłóceń i drobnych odchyleń prawa mogą zatem, nie zapominając o
ich istnieniu, jednak dokładniejsze szkolenie i dalszy postęp nauczania z możliwością
określania i obliczania zakłóceń również będą miały za zadanie ustalanie i obliczanie.
    Określenie miary psychologicznej jest kwestią zewnętrznej psychofizyki, a jej
najbliższe zastosowania mieszczą się w tym samym obszarze; jednak jego dalsze
zastosowania i implikacje koniecznie przeniosły się na dziedzinę wewnętrznej
psychofizyki, a jej głębsze znaczenie leży w tym. Pamiętajmy, że bodziec nie ma
natychmiastowego odczucia, a jedynie poprzez pośrednictwo aktywności fizycznych,
z którymi odczucie jest bardziej bezpośrednio związane. Ilościowe zależności
zależności odczucia od bodźca ostatecznie przekładają się na jedną z aktywności
fizycznych, które podlegają bezpośrednio odczuciu, w skrócie czynności
psychofizyczne, oraz miarę doznania poprzez wielkość bodźca w jeden dzięki sile
tych ruchów. Do tego tłumaczenia jest to konieczne znać związek między tymi
wewnętrznymi ruchami i bodźcami; o ile otwarcie obiektu takiego nie jest
bezpośrednim doświadczeniem. W rzeczywistości całe dochodzenie będzie mogło
zostać wykonane dokładnie i pewnego dnia nie uda się przeprowadzić dokładnego
dochodzenia, jeśli cel nie zostanie jeszcze osiągnięty.
    Chociaż prawo Webera wykazuje jedynie ograniczoną ważność w dziedzinie
zewnętrznej psychofizyki w odniesieniu do związku między bodźcem a doznaniem,
to przeniosło je na związek doznania z siłą życiową lub do pewnej funkcji leżącego u
podstaw ruchu psychofizycznego, prawdopodobnie nieograniczona ważność w
dziedzinie wewnętrznej; Wszelkie odchylenia od tego prawa, które obserwujemy w
generowaniu wrażeń przez bodziec zewnętrzny, mogą wynikać z faktu, że tylko
bodziec, w warunkach normalnych lub średnich, wyzwala siłę życiową,
proporcjonalną do jego wielkości, wewnętrznych ruchów, które bezpośrednio
podlegają wrażeniu. Zgodnie z tym można przewidzieć, że prawo to, po jego
pomyślnym zakończeniu dokładnie wykonać przeniesienie do ruchów
psychofizycznych, ponieważ pole relacji między ciałem i duszą zyska równie ważne
znaczenie ogólne, jak prawo grawitacji dla pola ruchów niebieskich. Ma także prosty
charakter, który przywykliśmy znaleźć w podstawowych prawach rzeczywistości.
    Tak więc, chociaż miara psychologiczna w dziedzinie psychofizyki zewnętrznej
może opierać się tylko w pewnym stopniu na prawie Webera, powinna ona znaleźć
bezwarunkową podstawę w dziedzinie wewnętrznej. Jednak na razie są to tylko
poglądy i perspektywy, których zabezpieczenia można oczekiwać tylko w
przyszłości.
    Jest to ogólna zasada miary mentalnej. Jego bardziej szczegółowe rozumowanie i
wykonanie będą teraz obejmować następujące elementy.
    Po pierwsze , trzeba będzie omówić metody, które pozwolą nam określić, jak duże,
względne wzrosty bodźców na rosnącej skali bodźców i wrażeń są potrzebne do
ciągłego wytwarzania tego samego wzrostu doznań. Metody te pokrywają się z
metodami pomiaru wrażliwości na różnicę, o ile miara ta, zgodnie z jej koncepcją,
polega jedynie na określeniu różnic w bodźcu, które odpowiadają tym samym
różnicom w odczuciu. W zakresie, w jakim taki stopień ma znaczenie i jest samo w
sobie interesujące, metody te, oprócz podstawy, która zapewnia pomiar wrażeń, mają
również znaczenie i zainteresowanie i są początkowo stosowane bez względu na
późniejsze być załatwionym.
    Po drugie , trzeba będzie wykazać, w jaki sposób, w jakiej ogólności iw jakich
granicach, próby tych metod w celu ustanowienia prawa Webera oraz w jaki sposób
należy omówić to prawo. Duże znaczenie ma także to prawo, oprócz poparcia środka
psychologicznego, które jest jednym z najbardziej ogólnych praw psychofizycznych.
    Po trzecie , trzeba będzie przedyskutować fakt (fakt progu) i inne prawo (prawo
równoległe), które, nie będąc zasadniczo objęte prawem Webera, są z nim faktycznie
powiązane i ingerują w ogólne uzasadnienie tego środka.
    Po czwarte , zostanie pokazane, w jaki sposób można wykorzystać te dokumenty
do uzasadnienia ogólnej funkcji matematycznej, która wyraża związek między
rozmiarem bodźca i rozmiarem, bez zakładania porównania wielkości doznania i bez
powrotu do liczenia indywidualnych wzrostów doznań.
    Po piąte , ta funkcja będzie musiała zostać skonfigurowana, omówiona i śledzona
w jej aplikacjach.
    Po szóste , zostanie wykazane, że nawet tam, gdzie prawo Webera przestaje
obowiązywać, psychologiczny środek jest nadal możliwy.
    Po siódme , za pomocą tej miary należy szukać przejścia od dziedziny psychofizyki
zewnętrznej do wewnętrznej.
    Pierwsze trzy z tych zadań zostaną omówione w tym tomie, a pozostałe w dalszej
części.

VIII Metody pomiaru czułości.

    Zgodnie z terminami określonymi w rozdziale 6, wzajemna wartość
bezwzględnych wielkości bodźca jest miarą absolutnej czułości w przypadku
intensywnych doznań, a wzajemna wartość wymiarów bezwzględnych, które dają
równie duże wrażenie, jest wzajemną wartością różnic bodźca jako miarą prostej
wrażliwości na różnicę lub różnice ekspansji, które powodują jednakową różnicę
wrażeń; jako miara względnej wrażliwości na różnicę, wzajemna wartość stosunku
bodźców lub ekspansji, które wytwarzają równie dużą różnicę wrażeń.
    Metody pomiaru prostej i względnej wrażliwości na różnicę nie rozdzielają się,
ponieważ ważne jest, aby oboje określić dwa bodźce, które dają daną różnicę w
odczuciu. Ale możesz albo zwrócić uwagę na bezwzględny rozmiar różnicy lub
stosunek bodźców i zmierzyć czułość zgodnie z wzajemnymi wartościami jednego
lub drugiego. Każdy z dwóch wymiarów będzie miał swoje znaczenie; ale tutaj
wystarczy omówić metody pierwszego.
    Wykonanie miary na podstawie tych ustaleń zakłada, że naprawdę możemy ocenić
i potwierdzić równość doznań i różnic doznań w różnych okolicznościach, co na
pierwszy rzut oka nie wydaje się bardzo łatwe. Jednak, jak już wspomniano, dobrze
znana miara fotometryczna opiera się na ocenie równości wrażeń, w muzyce często
trzeba oceniać zgodność dwóch tonów, a także równość dwóch przedziałów
tonalnych, tj. Różnic tonów; wkrótce zostaną omówione bardzo ogólne metody
ustalania równości różnic w odczuciach. Nawet metody pomiaru wrażliwości, które
odnoszą się do różnic, były do tej pory znacznie bardziej rozwinięte niż metody
absolutne i dlatego należy się nimi zająć przede wszystkim i przede wszystkim.
    Należy to zrobić tutaj w takim stopniu, aby możliwy był ogólny wgląd w naturę i
wzajemne relacje tych metod oraz wspólne warunki ich dokładności, że istotne
elementy, które są ważne w eksperymentach i ich obliczeniach, zostały odpowiednio
opisane, w tym zastosowania metody i że wyniki przedstawione w kolejnych
rozdziałach są zrozumiałe. Jeśli jednak chciałbym tu wyjaśnić wszystkie specjalizacje
eksperymentalnej i obliczeniowej strony metod, które można wziąć pod uwagę w
bardziej szczegółowych badaniach, teoretycznie uzasadnić wszystkie reguły, które
należy podać, i uzasadnić je za pomocą serii testów, byłoby to sprzeczne z interesem
tych, których dotyczy. więcej na temat ogólnego wglądu w metody niż
samodzielnego korzystania z nich, przebieg kontemplacji jest tak opóźniony, że wolę
odnieść się do suplementu do tego dokumentu w odniesieniu do bardziej
szczegółowego opisu metod i serii eksperymentów, które zostaną przeprowadzone
później, które zamierzam dodać pod tytułem „Metody pomiaru i pomiary w
dziedzinie psychofizyki” i krótko przytoczę poniżej pod nazwą „metody
pomiarowe”. Wiele z tego, co można tu tylko krótko pokazać i podpowiedzieć,
zostanie tam zrealizowane, aw niektórych przypadkach zostanie udowodnione
teoretycznie w niektórych przypadkach, a w niektórych przypadkach zostanie
znalezione poprzez eksperymenty. który zamierzam do niego dodać pod tytułem
„Metody pomiarowe i pomiary w dziedzinie psychofizyki” i krótko przytoczę poniżej
pod nazwą „Metody pomiarowe”. Wiele z tego, co można tu tylko krótko pokazać i
podpowiedzieć, zostanie tam przeprowadzonych, a w niektórych przypadkach będzie
bardziej teoretycznie udowodnionych, aw niektórych przypadkach zostanie
odkrytych poprzez eksperymenty. który zamierzam do niego dodać pod tytułem
„Metody pomiarowe i pomiary w dziedzinie psychofizyki” i krótko przytoczę poniżej
pod nazwą „Metody pomiarowe”. Wiele z tego, co można tu tylko krótko pokazać i
podpowiedzieć, zostanie tam zrealizowane, aw niektórych przypadkach zostanie
udowodnione teoretycznie w niektórych przypadkach, a w niektórych przypadkach
zostanie znalezione poprzez eksperymenty.
l) Metody pomiaru wrażliwości na różnice .
a) Ogólna prezentacja.
    Jak dotąd istnieją trzy metody pomiaru wrażliwości na różnicę, które uważam za
krótkie
1) Metoda zauważalnych różnic,
2) Metoda dobrych i złych przypadków,
3) Metoda średnich błędów

wyznaczyć.
    Aby dać pierwszy powierzchowny wgląd w naturę i wzajemne relacje tych trzech
metod, można je najpierw krótko wyjaśnić w odniesieniu do jednego i tego samego
zadania, a mianowicie, że chce się zbadać delikatność, z jaką rozpoznaje się różnice
wagowe, jeśli tylko dwie pierwsze z tych metod były do tej pory naprawdę używane.
    Aby zastosować metodę zauważalnych różnic do naszego zadania,
należy porównać dwa zbiorniki A, B, doprowadzone do nieco innej masy całkowitej
poprzez załadowanie o danej masie . Jeśli różnica wag jest wystarczająco duża,
poczujesz ją, w przeciwnym razie nie znajdziesz jej zauważalnie. Metoda
zauważalnych różnic polega teraz na określeniu wielkości różnicy masy, która jest
konieczna, aby można ją było uznać za zauważalną. Wielkość wrażliwości na różnice
masy dotyczy wielkości różnicy stwierdzonej w sposób wzajemny.
    Ogólnie rzecz biorąc, za pomocą tej metody wskazane jest obniżenie różnicy z
poziomu zbyt zauważalnego do poziomu dostrzegalnego tak często, jak podniesienie
go z poziomu niezauważalnego i uzyskanie średniego wyniku.
    Jeśli przyjmiesz różnicę wagi bardzo małą, czasami będziesz się mylił co do
kierunku różnicy, powtarzając eksperyment częściej, biorąc naczynie, które w
rzeczywistości jest zbyt lekkie dla cięższego i odwrotnie; ale im większa jest
nadwaga lub wrażliwość, tym większa liczba trafnych spraw, liczba niewłaściwych
lub całkowita liczba orzeczeń. Metoda dobra i zła przypadkachteraz polega na
określeniu wielkości nadwagi, która jest wymagana przy różnych stosunkach, w
których należy porównywać czułość, w celu uzyskania takiego samego stosunku
poprawnych i niepoprawnych przypadków lub poprawnych przypadków do
całkowitej liczby przypadków. Rozmiar czułości w tych różnych warunkach jest
ustawiony odwrotnie do wielkości tej nadwagi.
    Przypadki, w których nadal budzi się wątpliwości, nie powinny być odkładane na
bok, ale liczą połowę prawych, połowę niewłaściwych przypadków.
    Jeśli ktoś poda wagę jednego naczynia jako normalną wagę za pomocą wagi,
można spróbować uczynić z drugiego niedobór tym samym, co sama ocena
doznania. Tutaj na ogół popełnisz pewien błąd, błędy, które znajdziesz, gdy zważysz
drugie naczynie po ocenie go tak samo jak pierwszy. Jeśli często powtarzasz
eksperyment, otrzymasz wiele błędów, z których możesz popełnić środkowy błąd,
czerpiąc fundusze. Wrażliwość na różnice masy będzie musiała być ustawiona
odwrotnie do wielkości tak otrzymanego średniego błędu. Jest to metoda średniego
błędu.
    Ponieważ błędy dodatnie i ujemne zależą w ten sam sposób od braku
prawidłowego zrozumienia, należy je również stosować w ten sam sposób do
pomiaru, tj. Nie należy ich odejmować według wartości bezwzględnych, ale należy je
dodać.
    W podobny sposób, jak w przypadku odczuć wagi, te same metody można
zastosować w dziedzinie odczuć świetlnych, wrażeń dźwiękowych itp., Jako rozległe
odczucia, np. B. ten drugi przypadek, stosując metodę zauważalnych różnic, bada, jak
duża musi być różnica między rozpiętościami dwóch kół trzymanych przed oczami
lub umieszczonych na skórze, aby wyglądała jak zauważalna; zgodnie z metodą
dobrych i złych przypadków, jak często dokonuje się właściwego osądu i dwóch
błędnych osądów w dwóch odległościach kołowych, które są nieco inne, jeśli próbuje
się oszacować, który jest większy; zgodnie z metodą średnich błędów, jak duży jest
średni błąd, który popełnisz podczas próby utworzenia jednej odległości kołowej o
tym samym rozmiarze co drugi.
    Te trzy metody prowadzą do tego samego celu na różne, uzupełniające się
sposoby. W pierwszym, granica między zauważalnymi i niedostrzegalnymi różnicami
jest obserwowana jako zauważalna różnica, w drugim liczone są zauważalne różnice
(które, zgodnie ze zbiegami okoliczności, czasami okazują się poprawne, a czasem
błędne), a w trzecim miara różnic niezauważalnych.
    Wszystkie trzy metody wykorzystują względnie małe, czasem zanikające różnice,
jako miarę wrażliwości. Później zostanie wykazane, że jest to najbardziej korzystne,
gdy konieczne jest znalezienie podstawy dla stopnia wrażliwości w stopniu
wrażliwości.
    O ile można to przeoczyć, każdą z tych metod można zastosować do wszystkich
obszarów zmysłów, ale wciąż wiele brakuje we wdrożeniu choćby jednej z tych
metod, a wszystkie trzy są w pełni realizowane przez jedną z nich.
    Metoda zauważalnych różnic 1) była prawdopodobnie stosowana wcześniej w
poszczególnych przypadkach; więc Delezenne przetestował wrażliwość na
odchylenia od czystości interwałów tonów; jednak w szczególnie dużym stopniu i
przy najszczęśliwszym sukcesie EH Weber zbadał relacje wrażliwości w zakresie
subiektywnych pomiarów masy, dotyku i wzroku *) . Sam wykonałem tylko kilka
niezbyt obszernych eksperymentów w dziedzinie intensywnego wykrywania światła,
pomiaru oka i pomiaru temperatury przy użyciu tej metody.
1) Wersja str. 119 i nast.
*) Por. o
tym w szczególności jego pisanie o poczuciu dotyku i poczuciu
wspólnoty oraz jego Programmata collecta.
 
 
Jeśli chodzi o metodę dobrych i złych przypadków, nie znam żadnych
wcześniejszych ani innych prób po niej niż Hegelmayer ** ) , stadnina koni. med. w
Tybindze w zakresie poczucia proporcji oraz Renz i Wolf *** ) w dziedzinie pomiaru
dźwięku, obaj młodzi ludzie pod Auspicien Vierordta, można zatem założyć, że
Vierordt podał tę metodę, chociaż nie jest to wyraźnie odnotowane . Sam używałem
ich do bardzo obszernych eksperymentów w dziedzinie pomiaru masy 2) .
**) Arch. Vierordta XI. Str. 844.
        *** ) Arch. Vierordta 1856. H. 2. str. 185 lub Pogg. Ann. XCVIII. Str. 600.
2) Wersja str. 84 i nast.
 
    Metoda średnich błędów jest w pewnym sensie tak stara, jak dokonywane są
obserwacje, a ich dokładność zależy od wielkości popełnianych błędów; O ile mi
wiadomo, zostało to jednak rozważone i zastosowane jedynie z punktu widzenia
obiektywnej dokładności obserwacji fizycznych i astronomicznych lub do określenia
wielkości źródeł występujących błędów †) , ale nie jako psychofizyczna metoda
pomiaru do badania ostrości zmysłów. Tymczasem wydaje mi się, że jest jednym z
najlepszych do tego celu, i użyłem go w połączeniu z Volkmannem do zbadania
ostrości oczu i wymiarów dotykowych 3) .
†) A więcod Steinheila w jego elementach pomiaru jasności str. 75; autor:
Laugier w Compt. rozdzierać. XLIV. p. 841 itp
3) Wersja str. 104 i nast.
 
 
    W praktyce metoda zauważalnych różnic między trzema metodami pomiaru jest
najprostsza, najbardziej bezpośrednia, prowadzi stosunkowo szybko do celu i
wymaga najmniejszej pomocy księgowej. Ponieważ należy najpierw zaobserwować
dużą liczbę poprawnych i niepoprawnych przypadków lub błędów w innych
metodach, aby osądzić równość odczucia różnicy, a poprzez operację obliczeniową
należy przekazać ten osąd, różnicę, która jest po prostu zauważalna, zostaje tutaj
bezpośrednio uchwycona jako jedna bo doznanie jest natychmiast równe; a jeśli
potrzeba powtórzenia i dokładności wyciągnięcia lekarstwa w celu potwierdzenia
indywidualnego osądu, może to opierać się na mniejszej liczbie przypadków,
ponieważ każdy pojedynczy przypadek obserwacji daje wynik sam w sobie. W
przypadku pierwszego ogólnego ustalenia podstawowych danych i gdy nie jest
konieczne poświęcanie długiego czasu na obserwację, ta metoda zwykle wydaje się
najbardziej odpowiednia. Wydaje się jednak mniej odpowiednie do bardziej
szczegółowych badań i nie jest w stanie uzyskać tak dużej ostatecznej precyzji jak
pozostałe dwie metody, dlatego należy zawsze kierować się dochodzeniem. W
szczególności przeszkadza to, że stopień zauważalności pozostawia subiektywnej
dyskrecji większą swobodę niż w przypadku innych metod. To nie jest absolut; ani
pierwszego punktu, w którym różnica odczuć staje się zauważalna, ani gdzie znika,
nie można dokładnie określić; przechodzi się przez okres wątpliwości, czy jest to
zauważalne, czy nie.
    Doświadczenie uczy jednak, że można powiedzieć, że można tak powiedzieć, o
poczuciu niewielkiego, ale wystarczająco bezpiecznego poczucia różnicy, odtworzyć
to, jeśli nie absolutnie, ale prawie dokładnie, w różnych próbach i poprzez
pomnożenie prób może uzyskać dobry wynik. Ponadto poprzednie uwagi w żadnym
wypadku nie powinny służyć zmniejszeniu wartości tej metody, ale jedynie
postawieniu zalet i wad tej metody na tle innych metod we właściwym
świetle. Najbardziej przydatne narzędzie, że tak powiem, zostałoby utracone przez
psychofizykę. W rękach swojego mistrza sprawdził się na podstawie podstawowych
danych uzyskanych za jego pomocą, a inni, ja, miałem wystarczającą okazję, aby
przekonać się o jego przydatności.
    Metoda dobrych i złych przypadków jest prawdopodobnie najdłuższa i lepiej jest,
jeśli nie masz dużo czasu i cierpliwości, aby nie pozwolić sobie na to, ponieważ przy
kilku dobrych i złych przypadkach prawie nic się nie robi, ale jeden z wielu bardzo
dobre, to znaczy wyniki, które są ze sobą zgodne, mogą określić i ustanowić prawne
relacje w obszarach wrażeń. Wymaga to pomocy księgowej, ale można to przypisać
do łatwych do przeprowadzenia operacji. Wskazując w zasadzie na jedną różnicę,
zauważalną różnicę, jako miarę wrażliwości na różnicę w metodzie zauważalnych
różnic, można spróbować wprowadzić nieco większe i mniejsze różnice, zależnie od
potrzeb w metodzie przypadków dobrych i złych,
    Metoda średniego błędu wymaga również dużej liczby eksperymentów i łatwej
pomocy w obliczeniach. Obie te ostatnie metody mają tę wielką zaletę, że polegają na
sprawdzonych zasadach obliczania prawdopodobieństwa i mogą przyczynić się do
ich skuteczności. Rzeczywiście, to, co znalazłem w długiej praktyce tych metod, było
bardzo zabawne i uwydatnione z tego punktu widzenia 4) .
4) Ometodzie średnich gradacji: w sprawach s. 22, 178 f. Psychologiczne
zasady pomiaru p. 182 ff.
 
b) Ogólne uwagi i przestrogi 5 ) .
    Tak proste, jak metody omówione powyżej dla pierwszego spojrzenia wydają się i
są w zasadzie, wymagają one wielu rozważań i ostrożności w ich wykonaniu i
implementacji, częściowo obserwacji, częściowo obliczeń, które częściowo
specjalizują się zgodnie z metodą i polem testowym . Mniej więcej ogólnie
obowiązują następujące zasady.
5) Wersja str. 25–42.
 
    Nieregularne zbiegi okoliczności odgrywają ważną rolę we wszystkich trzech
metodach, częściowo z powodu manipulacji, a częściowo z powodu subiektywnych
relacji postrzegania porównywanych rozmiarów. Jeśli margines zbiegów okoliczności
jest znaczny, różnica, którą należy uchwycić w metodzie zauważalnych różnic,
czasami wydaje się znacznie zwiększona, czasem znacznie zmniejszona, a aby
wyjaśnić to wyraźnie jako zauważalną, musi mieć znaczny rozmiar niż
wcześniej; wartość, którą rejestruje się jako zauważalną różnicę, wzrośnie o wielkie
zbiegi okoliczności. Dzięki metodzie dobrych i złych przypadków przypadkowe
wpływy powodują, że jedna waga jest czasem znacznie cięższa, a czasem znacznie
lżejsza od drugiej, Aby więc nie uwzględniać wpływu dodatkowego obciążenia na
ten wpływ zbiegu okoliczności, liczba przypadków dobrych i złych staje się
zauważalnie równa, biorąc pod uwagę, że nieregularne zbiegi okoliczności rosną
średnio tak często, jak maleją po tej i tej stronie duże, przynajmniej te z właściwych
spraw powinny zostać zmniejszone w stosunku do przypadku, w którym nie ma szans
lub ma mniejszą szansę. Metodą średnich błędów natychmiast przeocza się fakt, że
błędy muszą być średnio większe, tym bardziej, że ze względu na zbieżność
porównywane rozmiary wydają się większe, a czasem mniejsze. że nieregularne
zbiegi okoliczności zwiększają się przeciętnie tak często, jak zmniejszają się po tej i
tej stronie, liczba prawidłowych i niewłaściwych przypadków jest zauważalnie taka
sama, w każdym razie przypadki właściwych przypadków są zmniejszane w stosunku
do przypadku, w którym nie ma miejsca na żadne zbiegi okoliczności lub
mniej. Metodą średnich błędów natychmiast przeocza się fakt, że błędy muszą być
średnio większe, tym bardziej, że ze względu na zbieżność porównywane rozmiary
wydają się większe, a czasem mniejsze. że nieregularne zbieżności średnio rosną tak
samo często, jak zmniejszają się po tej i tej stronie, liczba prawidłowych i
niewłaściwych przypadków jest zauważalnie taka sama, w każdym razie przypadki
właściwych przypadków są zmniejszane w stosunku do przypadku, w którym nie ma
miejsca na żadne zbiegi okoliczności lub mniej. Metodą średnich błędów natychmiast
przeocza się fakt, że błędy muszą być średnio większe, tym bardziej, że ze względu
na zbieżność porównywane rozmiary wydają się większe, a czasem mniejsze.
    Krótko mówiąc, im silniejsze nieregularne losowości działają, tym mniejsza jest
wartość, która daje miarę wrażliwości według wszystkich trzech metod, i nie ma
żadnej możliwości, aby uzyskać miarę wolną od tych losowości; ich średnia wielkość
jest zawsze uwzględniana jako miara. Nie przeszkadza nam to w uzyskaniu
porównywalnych poziomów czułości, o ile czynnik ten pozostaje stały, tj. O ile
średnie nieregularności pozostaną średnio tej samej wielkości; tak, bez tych zbiegów
okoliczności metody pomiaru właściwych i niewłaściwych przypadków i średnich
błędów w ogóle nie istniałyby. Ale poprzednie rozważanie wiąże się z ważnym
rozważeniem rozważenia takich miar wrażliwości jako porównywalnych, dzięki
czemu można założyć równą grę zbiegów okoliczności, która wymaga dokładnego
porównania zewnętrznych i wewnętrznych okoliczności eksperymentalnych. Jeśli
manipulacja zmieni się w jakiś sposób podczas prób, natychmiast pojawia się kolejna
gra losowości, a wymiary przestają być porównywalne; w ten sam sposób, ze
względu na możliwe zmiany w wewnętrznych relacjach u różnych osób i w różnych
momentach u tej samej osoby, nie można zakładać tego samego marginesu
szans. Wszędzie tam, gdzie występują odchylenia między miarami wrażliwości,
zawsze należy najpierw zapytać, czy zależą one od rzeczywistych odchyleń czułości,
czy od braku porównywalności w okolicznościach, w których zostały
przetestowane. co wymaga dokładnej porównywalności zewnętrznych i
wewnętrznych okoliczności eksperymentalnych. Jeśli manipulacja zmieni się w jakiś
sposób podczas prób, natychmiast pojawia się kolejna gra losowości, a wymiary
przestają być porównywalne; w ten sam sposób, ze względu na możliwe zmiany w
wewnętrznych relacjach u różnych osób i w różnych momentach u tej samej osoby,
nie można zakładać tego samego marginesu szans. Wszędzie tam, gdzie występują
odchylenia między miarami wrażliwości, zawsze należy najpierw zapytać, czy zależą
one od rzeczywistych odchyleń czułości, czy od braku porównywalności w
okolicznościach, w których zostały przetestowane. co wymaga dokładnej
porównywalności zewnętrznych i wewnętrznych okoliczności
eksperymentalnych. Jeśli manipulacja zmieni się w jakiś sposób podczas prób,
natychmiast pojawia się kolejna gra losowości, a wymiary przestają być
porównywalne; w ten sam sposób, ze względu na możliwe zmiany w wewnętrznych
relacjach u różnych osób i w różnych momentach u tej samej osoby, nie można
zakładać tego samego marginesu szans. Wszędzie tam, gdzie występują odchylenia
między miarami wrażliwości, należy zawsze zapytać, czy zależą one od
rzeczywistych odchyleń czułości, czy od braku porównywalności okoliczności, w
których zostały przetestowane. natychmiast pojawia się kolejna gra losowości, a
wymiary przestają być porównywalne; w ten sam sposób, ze względu na możliwe
zmiany w wewnętrznych relacjach u różnych osób i w różnych momentach u tej
samej osoby, nie można zakładać tego samego marginesu szans. Wszędzie tam, gdzie
występują odchylenia między miarami wrażliwości, zawsze należy najpierw zapytać,
czy zależą one od rzeczywistych odchyleń czułości, czy od braku porównywalności
w okolicznościach, w których zostały przetestowane. natychmiast pojawia się kolejna
gra losowości, a wymiary przestają być porównywalne; w ten sam sposób, ze
względu na możliwe zmiany w wewnętrznych relacjach u różnych osób i w różnych
momentach u tej samej osoby, nie można zakładać tego samego marginesu
szans. Wszędzie tam, gdzie występują odchylenia między miarami wrażliwości,
zawsze należy najpierw zapytać, czy zależą one od rzeczywistych odchyleń czułości,
czy od braku porównywalności w okolicznościach, w których zostały przetestowane.
    Eksperymenty na ogół muszą być powielane i, jak już wspomniano, bardzo duża
ich liczba jest konieczna w celu uzyskania wiarygodnych wyników, szczególnie w
przypadku poprawnych i błędnych przypadków oraz średnich błędów. Duża liczba
obserwacji ma tutaj znacznie inne znaczenie niż w pomiarach fizycznych i
astronomicznych. Wielkość fizyczną lub astronomiczną można również określić
bardzo dokładnie za pomocą mniej dokładnych pomiarów zgodnie ze zwykłymi
procedurami. Z drugiej strony, przy metodzie średnich błędów oraz przypadków
dobrych i złych, duża liczba prób sama w sobie jest niezbędnym warunkiem
dokładności. Pojedyncza obserwacja ma tutaj niewielkie lub żadne znaczenie, a
niewielka liczba obserwacji, bez względu na to, jak precyzyjna, nie prowadzi do
żadnej dokładności. Poszczególne dobre i złe przypadki, poszczególne błędy padają
dość nieregularnie; małe frakcje testowe, pomimo faktu, że są one stosowane
zewnętrznie w bardzo porównywalnych okolicznościach, mogą dawać niezwykle
różne wyniki, podczas gdy często dziwi się, że najbardziej spójne wyniki z tych
nieregularności występują w większych frakcjach testowych. Prawo, które jest znane
w obliczaniu prawdopodobieństwa pod nazwą prawa wielkich liczb, jest absolutnie
ważne, które rządzi koincydencją, jeśli to się kumuluje. podczas gdy często
zdumiewa nas najbardziej spójne wyniki tych nieprawidłowości w większych
frakcjach testowych. Prawo, które jest znane w obliczaniu prawdopodobieństwa pod
nazwą prawa wielkich liczb, jest absolutnie ważne, które rządzi koincydencją, pod
warunkiem, że się kumuluje. podczas gdy często zdumiewa nas najbardziej spójne
wyniki tych nieprawidłowości w większych frakcjach testowych. Prawo, które jest
znane z obliczania prawdopodobieństwa pod nazwą prawa wielkich liczb, jest
absolutnie ważne, które kontroluje szansę, jeśli się akumuluje.
    Pod tym względem trudno jest porównać nasze metody z czymkolwiek bardziej
trafnym niż z Proteusem, który zamiast prostej i chętnej odpowiedzi na zadane
pytania, wydaje się wymykać każdą odpowiedź poprzez najróżniejsze formy, które
przyciąga; ale wystarczy, niezrażony utrzymywaniem go w tym samym punkcie, aby
zmusić go do pewnej odpowiedzi. Kiedyś traciłem dużo czasu, szczególnie przy
zastosowaniu metody dobrych i złych przypadków, próbując uzyskać wyniki z kilku
godzin lub dni eksperymentów bez możliwości uzyskania czegoś solidnego; dopóki
nie zdecydowałem się powtarzać testy w tym samym punkcie przez całe miesiące,
codziennie przez około godzinę eksperymentów, gdzie uzyskałem wyniki, z których
mam powód do zadowolenia.
    Oprócz wpływu, którego nie można wyeliminować, który według (patrz wyżej)
zakres nieregularności losowej ma wpływ na wielkość wartości pomiarowych,
losowość musi być kompensowana przez powtarzanie prób w taki sposób, że tak
długo, jak długo ten zakres i czułość pozostaje taka sama, te same wartości znajdują
się w eksperymentach przeprowadzanych w różnych momentach, tak że
indywidualna szansa traci swój wpływ, a zatem ostateczne wyniki są niezależne od
szansy. Aby mieć pewność, że tak jest, każda seria eksperymentów będzie musiała
być kontynuowana lub powtarzana, aż większe ułamki lub powtórzenia tego samego
zgadzają się w danym wyniku, oczywiście dopuszczając odchylenia o tak małej
kolejności, jak należy dopuścić także jako błąd obserwacji w obserwacjach
fizycznych; ponieważ losowość, której nie można całkowicie skompensować,
reprezentuje błędy obserwacji w naszych metodach. Kiedy małe frakcje pasują, nie
należy się uspokajać, ponieważ mogą odpoczywać losowo. Co do reszty, obliczanie
prawdopodobieństwa zapewnia z jednej strony środki z góry określania stopnia
dokładności, którego można oczekiwać z danym prawdopodobieństwem na
podstawie określonej liczby obserwacji; z drugiej strony, aby obliczyć uzyskany
stopień dokładności zgodnie z liczbą obserwacji i stopniem zgodności, jakie
wykazują poszczególne obserwacje lub ułamki serii obserwacji. ponieważ losowość,
której nie można całkowicie skompensować, reprezentuje błędy obserwacji w
naszych metodach. Kiedy małe frakcje się zgadzają, nie należy się uspokajać,
ponieważ mogą odpoczywać losowo. Co do reszty, obliczenie prawdopodobieństwa
zapewnia z jednej strony środki wcześniejszego określenia stopnia dokładności,
którego można oczekiwać z danym prawdopodobieństwem na podstawie określonej
liczby obserwacji; z drugiej strony, aby obliczyć uzyskany stopień dokładności
zgodnie z liczbą obserwacji i stopniem zgodności, jakie wykazują poszczególne
obserwacje lub ułamki serii obserwacji. ponieważ losowość, której nie można
całkowicie skompensować, reprezentuje błędy obserwacji w naszych
metodach. Kiedy małe frakcje się zgadzają, nie należy się uspokajać, ponieważ mogą
odpoczywać losowo. Co do reszty, obliczanie prawdopodobieństwa zapewnia z
jednej strony środki z góry określania stopnia dokładności, którego można oczekiwać
z danym prawdopodobieństwem na podstawie określonej liczby obserwacji; z drugiej
strony, aby obliczyć uzyskany stopień dokładności zgodnie z liczbą obserwacji i
stopniem zgodności, jakie wykazują poszczególne obserwacje lub ułamki serii
obserwacji. Co do reszty, obliczanie prawdopodobieństwa zapewnia z jednej strony
środki z góry określania stopnia dokładności, którego można oczekiwać z danym
prawdopodobieństwem na podstawie określonej liczby obserwacji; z drugiej strony,
aby obliczyć uzyskany stopień dokładności zgodnie z liczbą obserwacji i stopniem
zgodności, jakie wykazują poszczególne obserwacje lub ułamki serii obserwacji. Co
do reszty, obliczanie prawdopodobieństwa zapewnia z jednej strony środki z góry
określania stopnia dokładności, którego można oczekiwać z danym
prawdopodobieństwem na podstawie określonej liczby obserwacji; z drugiej strony,
aby obliczyć uzyskany stopień dokładności zgodnie z liczbą obserwacji i stopniem
zgodności, jakie wykazują poszczególne obserwacje lub ułamki serii obserwacji.
    Eksperymenty powinny być zaplanowane tak, jak to możliwe, w odniesieniu do
określonego celu; Jednak tymczasowy tonaż może często być bardzo korzystny przy
określaniu najbardziej sprzyjających warunków pomiaru i okoliczności okoliczności,
które należy wziąć pod uwagę, aby następnie ustalić harmonogram testów, a ponadto,
gdy celem nie jest zbadanie kursu, jaki wykonuje ćwiczenie ma tę zaletę, że przeszedł
już pierwszy etap ćwiczenia, a tym samym eliminuje niektóre zależne od niego
zmiany w głównej inspekcji. Tymczasem wpływ ćwiczenia pozostaje zawsze
elementem do rozważenia; i dlatego warto mieć na uwadze tę wiedzę i realizować ją
od pierwszych prób wstępnych; ponieważ późniejsze próby
    Aby uzyskać wyniki, które nie są jednostronne i obowiązują tylko w określonych
warunkach, należy zastosować możliwie najszerszą zmianę metodologiczną
okoliczności. Doświadczyłem tak wiele razy, że to, co w pewnych okolicznościach
wydawało się być legalne, w innych okolicznościach było zupełnie inne 6) , że jestem
bardzo ostrożny w wyrażaniu wyników, które ogólnie nie działały dobrze w bardzo
różnych okolicznościach. Ale teraz jest konflikt. Im więcej różnych okoliczności
związanych z eksperymentem, tym mniej eksperymentów można zastosować do
każdego z nich, więc tym mniej dokładne jest określenie jego miary jako
całości. Dlatego należy bardzo uważać, aby nie chcieć wszystkiego badać, że tak
powiem, od razu, co nie robi nic innego, jak tylko ograniczyć jednostronnie
procedurę do pewnych odnotowanych okoliczności.
6) Dotyczy to zwłaszcza współczynników stałych błędów, które należy
wymienić.
 
    Aby to wyjaśnić na przykładzie testów ciężaru, można zbadać, jak zmienia się
wrażliwość na różnice masy w zależności od wielkości głównych ciężarów. Ale
zakładając, że określiłeś sytuację w tym zakresie przy podnoszeniu ciężarów jedną
ręką, te same wyniki znajdziesz również, gdy podnosisz ciężary drugą ręką, lub jeśli
zamiast obu z jednej i tej samej ręki, robisz to jeden z drugim, drugi z drugiej
strony? A jeśli zmienisz uchwyt lub sposób, w jaki rury są atakowane, lub położenie
ciężarków w rurkach? Jeżeli prędkość podnoszenia każdego statku, odstęp między
podnoszeniem obu statków, konsekwencja tego, czy cięższy jest podnoszony
pierwszy czy drugi, wysokość podwyższenia niesie różnice? Czy te same wyniki
zostaną uzyskane, jeśli eksperymenty z głównymi wagami będą rosły z mniejszych
na większe i jeśli wykonasz je w odwrotnej kolejności? Jaki to ma wpływ, jeśli
założycie je na zmęczone i nie zmęczone ramiona? Jak zmienia się stosunek spraw
dobrych i złych do wielkości dodatkowej wagi? itp
    Wyczerpujące badanie wrażliwości na różnice masy naprawdę wymaga określenia
wszystkich tych wpływów, aw innych obszarach wrażliwości występują tylko inne
wpływy, które należy zbadać. Ale każdy taki wpływ, aby z pewnością ustalić jego
wielkość, kierunek i zależność od okoliczności towarzyszących, wymaga dużej liczby
prób, aby to zrobić.
    Tam, gdzie konieczne jest porównanie wpływu różnych okoliczności, próby należy
wykonywać naprzemiennie i naprzemiennie w kolejności rosnącej i malejącej z
większymi i mniejszymi wartościami, w tym samym dniu lub naprzemiennie w
dniach, w celu ustalenia wpływu, jaki będzie miał wynik testów zmieniając czułość
lub z innych powodów, jest w stanie częściowo rozpoznać, częściowo
zrekompensować, a częściowo wziąć pod uwagę. W przykładzie próby wagowej
dotyczy to serii różnych głównych obciążników, różnych dodatkowych obciążników,
różnych przedziałów czasowych podnoszenia, itp., Które są poddawane badaniu.
    Be z. Jeśli, na przykład, eksperymenty są przeprowadzane z wieloma różnymi
głównymi wagami, można postępować w taki sposób, że w tym samym dniu
przechodzi się przez serię najpierw w górę, następnie w dół, następnego dnia tylko w
dół, a następnie w górę; lub w taki sposób, że przechodzi się przez niego wstępując
tylko jednego dnia, a schodząc następnego dnia; które zmiany należy metodycznie
kontynuować przez cały szereg dni, które trwa seria testowa.
    W niektórych seriach eksperymentów, zamiast zawsze zaczynać i zamykać z
najmniejszymi lub największymi wartościami, zaczynałem i zamykałem po każdej
serii z każdą z wartości, które mają być sprawdzane, biegając do tyłu i do przodu,
jakby to było zaplanowane w okręgu , gdzie punkt początkowy przejścia przez okrąg
można przyjąć dowolnie. Być może jednak należy się spodziewać korzyści z tego, że
można uzyskać pełną kompensację wpływu sekwencji testów, nie przeważając nad
wadą zmniejszonej prostoty metody lub przeważając nad nią jedynie w szczególnych
okolicznościach.
    Zasadniczo, ze względu na wpływ sekwencji czasowej eksperymentów, biorą pod
uwagę różne, częściowo przeciwdziałające, okoliczności, częściowo sprzeczne, i
mogą w tym przeważać, czasem w tym sensie. Z jednej strony, zwłaszcza gdy
brakuje praktyki, uwaga i aktywność narządów zmysłów wchodzą w grę dopiero po
pewnym czasie prób i zaczynają pracować z pewną jednolitością, z drugiej strony są
zmęczone, zmęczone lub po dłuższej kontynuacji Okoliczności są
podekscytowane; Wreszcie, od samego początku i często poprzez długą serię prób,
wpływ rosnącej praktyki staje się do pewnego stopnia widoczny. Wszystkie te
wpływy mogą być przedmiotem specjalnego dochodzenia; o ile automatycznie
wchodzą w grę z każdym egzaminem,
    Jeśli nie są one przedmiotem samego badania, należy unikać silnych, zależnych
zmian, o ile to możliwe, tj. Nie kontynuować prób nadmiernego zmęczenia lub
podrażnienia i preferować próby z powolnym lub po ukończonym wysiłku fizycznym
niż osoby z szybkim postępem ćwiczeń. Ale ponieważ pewna ciągła kontynuacja
testów, częściowo codziennie, częściowo w sekwencji dni, jest tak samo korzystna
dla jednolitości, jak dla wykonalności tego samego w danym czasie, istnieje taka,
która jest określona bardziej szczegółowo w zależności od indywidualności i
okoliczności, Aby znaleźć środek w tym względzie, który należy pozostawić
własnemu rytmowi jednostki, ale w żadnym wypadku nie obliczać wykluczenia, ale
dokładne określenie i kompensację tych wpływów, tego w ogóle nie można
całkowicie wykluczyć; który obejmuje odpowiedni układ metodologiczny
eksperymentów oraz o jakich dalszych informacjach można się dowiedzieć podczas
omawiania poszczególnych metod.
    Tak użyteczne i konieczne, jak metodyczna zmiana okoliczności jest zbadanie
wpływu ich różnic, zrozumiałe jest, że są one tak stałe, jak to możliwe, lub, o ile nie
można ich uzyskać, że ich zmiany można kompensować we wszystkich
eksperymentach odpowiednich dla danych okoliczności. powinien zjednoczyć się do
wspólnego rezultatu. Jeśli ktoś ma w tym względzie także zewnętrzne okoliczności,
to nie wewnętrzne; w tym sensie, że sama wrażliwość, podobnie jak niektóre warunki
wewnętrzne, które odgrywają niewielką rolę, podlega nieznacznej zmienności z
przyczyn, których nie można obliczyć ani wyeliminować. Wymaga to, po pierwsze,
dwóch rozważań, że pomiary z różnych okresów czasu, jeśli są wykonywane w
identycznych okolicznościach zewnętrznych, nie można tego łatwo uznać za
porównywalne, chyba że sam się przekonałeś o porównywalności; po drugie, że
dłuższe serie testowe dzielą się nie tylko na ułamki zgodnie z różnymi warunkami
testowymi, ale także według czasu, aby je w szczególności zbadać, i ogólnie lepiej
jest połączyć wynik obliczeń ułamków dłuższych serii testowych niż wynik z całej
serii niefrakcjonowanych jednocześnie ściąga.
    Zasadniczo frakcjonowanie ma tę zaletę, że zapewnia nam większą lub mniejszą
stałość wyników, śledzenie postępów ćwiczenia i, co najważniejsze, wpływ zakłóceń
wewnętrznych, które często są odczuwane w przeciwnym kierunku podczas
dłuższych serii testowych być w stanie wyeliminować je bezpieczniej poprzez
obliczenia niż przez traktowanie obserwacji jako całości; jak wynika ze specjalnego
omówienia metod.
    Jednak ze względu na mniejszą liczbę uwzględnionych obserwacji wynik obliczeń
dla każdej frakcji ma mniejszą pewność niż suma. Ale obliczenie
prawdopodobieństwa pokazuje, że łącząc wyniki frakcji, można odzyskać pewność,
co utracono przez frakcjonowanie jednostek; po którym nadal istnieją wymienione
zalety frakcjonowania.
    Z drugiej strony, złożoność obróbki i prezentacji eksperymentów wzrasta wraz z
frakcjonowaniem, a liczba prób, które są łączone, aby utworzyć frakcję, ma metodę
poprawnych i niepoprawnych przypadków i średnich błędów, która znika tylko przy
dużej liczbie eksperymentów. w przypadku mniejszego, który musi zostać
uwzględniony przez korektę lub który może być nieszkodliwy przy użyciu tej samej
liczby testów, wpływa na wielkość wartości pomiarowych, co można wykazać
teoretycznie i udowodnić z doświadczenia.
    Ponieważ każda nieco bardziej obszerna seria testów wymaga kontynuacji przez
kilka dni, a nawet tygodni i miesięcy, testy należy przeprowadzać w regularnych
odstępach czasu i regularnie dzielonych, zawierających tę samą liczbę testów,
ułożonych tak równo lub symetrycznie, jak to możliwe. Ścisłe przestrzeganie
ustalonego porządku w tych relacjach nie tylko w znaczący sposób przyczynia się do
tego, aby próby różnych dni były porównywalne i powiązane ze sobą, aby zapobiec
nieporozumieniom i niedopatrzeniom w ustalaniu warunków testowych, ale także
uprościć obliczenia i wszystkich Aby w ogóle ułatwić korzystanie z obserwacji. Z
drugiej strony, jeśli masz tak wiele obserwacji, teraz w tym teraz, wkrótce w związku
z tym, czasami w tych obecnie okolicznościach bez ustalonej reguły, użyteczność
obserwacji cierpi pod każdym względem. Ogólna korzyść, jaką ma wszędzie
porządek, jest tylko bardziej namacalna dzięki naszej metodzie, tym więcej
szczegółów trzeba uporządkować i utrzymać w ogóle.
    Ogólnie rzecz biorąc, zawsze próbuję tej samej serii obserwacji, które przebiegają
przez szereg dni o tej samej porze dnia; ponieważ odległość od czasu snu i spożycia
pokarmu może wpływać na badane współczynniki wrażliwości. Być może taki
wpływ często można zaniedbać, tym bardziej, że zawsze stosuje się okoliczności
porównywane w ten sam sposób; Jednak nadal będzie to musiało zostać zbadane w
szczególności, a ta ostrożność jest zawsze wskazana przed takim dochodzeniem,
które, nawiasem mówiąc, wchodzi jedynie w ogólną zasadę utrzymywania
ustalonego porządku w czasie eksperymentów.
    O ile osąd w naszych metodach opiera się na czystym odczuciu wrażeń, należy
zadbać o to, aby wyobraźnia nie wpływała na nią, oczekiwanie na wyniki, w skrócie
tak zwane oddziaływanie wyobraźni utrzymuje, są współdecydowane. Z drugiej
strony nie należy zaślepiać procesu, że tak powiem, aby uniknąć wyimaginowanego
wpływu wyobraźni. W naszych metodach są takie okazje.
    Rozmieszczenie okoliczności testowych, rejestracja zaobserwowanych wartości,
sumowanie błędów lub poprawnych i niepoprawnych przypadków, a także wszystkie
obliczenia, które mają być na nich oparte, muszą zostać ustawione i sprawdzone
przez powtórzenie lub w inny sposób w taki sposób, aby ilość tego, co ma być
zarejestrowane, dodane i obliczone, jest inna w miarę możliwości unika się
nieuniknionych niedopatrzeń; i aby zachować niezachwianą wierność w nagrywaniu i
użytkowaniu.
    Przestrzeganie tych drugich zasad jest ważniejsze i trudniejsze niż mogłoby się
wydawać na pierwszy rzut oka. Opierając się na doświadczeniach, które poczyniłem
na sobie i moich obserwatorach, nie ufam podsumowaniu i kalkulacji, które nie są
kontrolowane przez powtarzanie lub w inny sposób. Nawet przy wielokrotnym
liczeniu, obliczaniu, zwłaszcza jeśli nastąpi to wkrótce w tej samej formie, błędy
można łatwo przeoczyć jako błędy w korekcie czcionki. Ostrożność w tym względzie
nie wystarczy; a ponieważ powtarzające się lub w inny sposób nudne operacje mogą
stać się nużące, są one konieczne, aby nie narazić na szwank korzyści z uważnej
obserwacji przez pomyłkę w ich użyciu.
    Jednak nawet przed nagraniem, ogólnie niezbędnej zmiany metodologicznej
okoliczności można łatwo dokonać, myląc jedną okoliczność z drugą w układzie lub
przez kilka działów eksperymentalnych bez wymaganej zmiany; dlatego należy
dokonać kontroli kontrolnej w związku z regułą.
    Jeśli chodzi o wierność nagrania, zbyt często odczuwa się próbę wykonania
niezwykłych wartości obserwacji, nawet bez chęci zniekształcenia wyników. B.
Wyklucz niezwykle duże błędy w metodzie błędów średnich, na przykład z powodu
zmniejszenia uwagi. Ale nie ma to żadnej zasady ani limitu i prowadzi do
arbitralności, która może opierać się tylko na nieokreślonym apercu. Tych
przypadków należy unikać, ale jeśli się zdarzają, należy próbować je
zrekompensować tylko dużą liczbą prób. Rzadkie występowanie przypadków
nadzwyczajnych jest uzasadnione w samych prawach prawdopodobieństwa, na
których muszą opierać się metody spraw dobrych i złych oraz średnie błędy; i
wykluczenie ich z rachunków nie przyniosłoby korzyści, w oparciu o te
prawa. Uwaga nie jest w stanie utrzymać dokładnie tej samej siły w długich seriach
eksperymentów, jeśli trzeba się starać, aby uzyskać jak najwięcej. Teraz
niezamierzone odmiany tego samego należą do nieprzewidzianych okoliczności tych
metod, a prawo tych nieprzewidzianych zjawisk, które pojawia się w dużych
ilościach, nie może być zakłócane przez arbitralne interwencje.
    Zapisanie z nimi daty obserwacji jest ważne nie tylko w ogólnym interesie
porządku, ale także w szczególności dlatego, że okresowe lub progresywne zmiany
czułości, które mogą mieć miejsce w trakcie eksperymentów, są rozpoznawane tylko
w ten sposób oraz w kompilacji i wykorzystaniu eksperymentów można uznać za
konieczne. Ponadto prawdopodobnie wykona się wszystkie wtórne okoliczności,
które mogą mieć wpływ na powodzenie lub porównywalność eksperymentów, np.
Z. B. rejestrować temperaturę, nawet jeśli taki wpływ nie został udowodniony, i pod
tym względem lepiej zrobić coś za dużo niż za mało.
    Jest szczególnie korzystne w naszym polu obserwacji, gdy kilku obserwatorów
jednoczy się w celu wspólnego dochodzenia w celu częściowego uzupełnienia się,
częściowo wsparcia i kontroli. Samemu obserwatorowi nie jest łatwo z powodzeniem
i wyczerpująco zbadać pojedynczy obszar sensoryczny lub jego ważniejszą stronę,
częściowo ze względu na rozszerzenie zadania, co powoduje, że podział jest tak samo
konieczny, jak konieczne jest połączenie go z innej strony częściowo dlatego, że
niektóre eksperymenty wymagają bezpośredniej współpracy dwóch obserwatorów
lub co najmniej jednego obserwatora i jednego asystenta, z przyczyn zewnętrznych,
częściowo skończonych, ponieważ kontrola wyników uzyskanych przez obserwatora
przez jednego lub więcej innych osób w naszym obszarze jest ważniejsza niż
gdziekolwiek indziej, ze względu na niebezpieczeństwo, że wynik będzie zależał
zasadniczo tylko od indywidualności obserwatora. W niektórych okolicznościach
podział pracy między obserwatorami poprzez podzielenie obszaru obserwacji,
częściowo wspólny udział tych samych w tych samych próbach, częściowo
całkowicie niezależne powtarzanie tych samych prób przez obu może korzystnie
mieć miejsce.
    Być może ogólnie można powiedzieć, że w naszej dziedzinie żaden wynik
uzyskany przez obserwatora, jakkolwiek wiarygodny, nie może być uznany za
pewny, chyba że został sprawdzony przez innych wiarygodnych obserwatorów,
ponieważ wiarygodność obserwatora jest jedynie gwarancją lojalności i dokładności
jego notatek, ale nie dla ogólności tego, co zaobserwował; chociaż niektóre relacje i
prawa są takie, że można od początku założyć, że nie są one tylko kwestią
szczególnych indywidualności.
    Choć z podanego punktu widzenia interakcja różnych obserwatorów jest ważna,
możliwość dokonywania pomiarów psychofizycznych byłaby bardzo ograniczona do
zaangażowania współobserwatora lub asystenta. Raczej, jak ważne jest
kontrolowanie wszelkich obserwacji w tym obszarze przez niezależne obserwacje,
ważne jest, aby wszelkie obserwacje w tym obszarze były jak najbardziej
niezakłócone, możliwie jak najbardziej jednolite i pod pełną kontrolą czasu,
okoliczności eksperymentów i sekwencji w których próbuje się je przeprowadzić, o
ile można wykluczyć niebezpieczeństwo, że znajomość okoliczności
eksperymentalnych, których wpływ chce się zbadać, daje wyobraźni
wskazówkę, fałszować wyniki. Odpowiednio, chyba że asystent jest potrzebny z tego
czy innego powodu, na ogół nie będzie użyteczny, ponieważ wszelkie niepotrzebne
komplikacje maszyn są szkodliwe. Specjalna dyskusja na temat metod pomiaru da
kilka okazji do powrotu do tego tematu ze specjalnymi dyskusjami związanymi z
charakterem okoliczności i dokonanymi doświadczeniami, ponieważ ogólny apercu
nie jest wystarczający, aby oprzeć na nich reguły.
c) Rozważania dotyczące relacji czasowych i przestrzennych testów, stałe
błędy. 7)
    Jeśli chodzi o nasze metody porównywania dwóch rozmiarów, preferowany jest
kolejny widok równoczesnego rozmiaru, a ten drugi jest zasadniczo niemożliwy,
zwracając uwagę na jeden rozmiar i drugi. Należy zatem natychmiast podjąć próbę
obserwowania rozmiarów, które należy szybko porównywać jeden po drugim, ale
każdy z nich jest tak niezakłócony, jak to możliwe, dzięki interwencji innych, i
przeprowadzać ich superpozycję tylko w pamięci. Zdolność do porównywania
rozmiarów w ten sposób jest bardzo dziwna, jak już zauważył EH Weber, a jego
wyjaśnienia można się spodziewać w przyszłości z postępu wewnętrznej
psychofizyki. Na razie musi być oparty na faktach.
7) Wersja str. 130–138.
 
    Jednak fakt, że koncepcja porównywanych rozmiarów nie pokrywa się
bezpośrednio w czasie, prowadzi do sukcesów, które przyczyniają się do pomiaru,
podobnie jak nie pokrywają się one bezpośrednio w przestrzeni, a tym samym
wchodzą w inną relację z narządami pojmującymi. Pokrótce opiszę takie relacje, jak
relacje między czasem i przestrzenią porównywanych rozmiarów. Opierają się na tym
główne trudności związane z dokładną porównywalną miarą wrażliwości, a rozwój
metod musi koncentrować się głównie na ich określeniu i eliminacji za pomocą
procedur i obliczeń, w których można zrobić więcej niż w pierwszym przypadku
Wzrok może wydawać się możliwy; ale jak dotąd uwaga była mniejsza niż przedmiot
zasługuje.
    Zasadniczo należy zauważyć w odniesieniu do relacji czasowych, że można wziąć
pod uwagę: 1) czas, w którym chwytana jest pewna ilość, np. B. waga trzęsie się,
jeśli chodzi o testy wagi, patrzy na odległość, jeśli chodzi o pomiary oka itp. 2) Czas
pośredni, jaki może upłynąć między koncepcją jednego rozmiaru i drugiego; 3)
sekwencja czasowa, bez względu na to, czy najpierw bierzesz jedną, czy drugą; 4)
częściej lub rzadziej powtarzanie poglądu porównawczego przed podjęciem
decyzji. Ogólnie nawyk ma pewną jednorodność w tych okolicznościach, a wpływ
niewielkich różnic występujących w poszczególnych eksperymentach kompensuje
dużą ich liczbę. Jeśli jednak eksperymenty są przeprowadzane metodycznie, może
być przydatne aby uzyskać całkowitą jednolitość lub porównywalność w tych
relacjach za pomocą licznika, i zbadać ich wpływ poprzez celową ich zmianę, w
której jeszcze niewiele zrobiono. Jednak ściśle przestrzegałem tego faktu, próbując
obciążyć mnie przy użyciu właściwej i złej metody.
    Nie chcę wchodzić w żadne ogólne informacje na temat relacji wymiarów
przestrzennych porównywanych rozmiarów, które należy brać pod uwagę równie
ostrożnie, ponieważ zmieniają się one znacznie bardziej różnorodnie niż te czasu i
zgodnie z metodą i polem eksperymentalnym, i pamiętają tylko, że dwustronność
naszych narządów zmysłów w tym W tym względzie szczególna uwaga wymaga, po
pierwsze, jeśli daje to powód do porównania stopnia wrażliwości duplikatów
narządów, częściowo dla siebie, a częściowo we współpracy, z drugiej strony, pod
warunkiem, że gdy współpracują narządy dwustronne, oba nie mogą być łatwo
porównane do porównywanych rozmiarów.
    Mierząc oczy, stosując metodę średnich błędów, robi różnicę, czy normalna
odległość, którą próbuje się zrównać z drugą, znajduje się po jej prawej lub lewej
stronie, powyżej lub poniżej. W przypadku odpowiednich eksperymentów
dotykowego pomiaru skóry, jeśli ktoś rozpoczyna eksperyment na sobie, nawet przy
użyciu szypułek, nie ma znaczenia, czy ktoś trzyma kompas, który określa normalną
odległość prawą ręką, a drugi lewą ręką lub odwrotnie, w jakiś sposób zmieniając
sposób stosowania kręgów i tak dalej
    O ile proporcje określonego położenia w czasie i przestrzeni, które są różne dla
różnych porównywanych rozmiarów, pozostają stałe w serii testów, uzasadniają to, co
zostało osiągnięte, do tego, co ogólnie można nazwać stałym błędem.
    Przy metodzie prawidłowych i błędnych przypadków w dziedzinie testów
wagowych stały błąd polega na tym, że jeśli zestawię dużą liczbę przypadków, w
których pojemnik z dodatkowymi obciążnikami był pierwszy, a duża liczba w drugim
W ten sam sposób, jeśli okoliczności są takie same, stosunek prawa do
niewłaściwych przypadków jest bardzo różny od tego w innych przypadkach, tak jak
w przypadku, gdy kompiluję dużą liczbę przypadków, w których nadwaga
znajdowała się po lewej stronie, a gdzie była w prawym naczyniu. 8) Dzięki metodzie
średnich błędów w zakresie pomiarów oka i testów dotykowych stały błąd pokazuje,
że średnia z odległości, które, jak oszacowałem, jest równa danej odległości
normalnej, nie zauważalnie odpowiada normalnej odległości po tylu próbach, ale
raczej a, często znaczny, prawnie zależny od miejsca i czasu porównywanych
rozmiarów, rozmiar zmienia się na dodatni lub ujemny, i, co jest związane z faktem,
że suma dodatnich odchyleń od normalnej odległości, suma błędu dodatniego,
zamiast ujemnego im wartości bezwzględne okazują się takie same, często bardzo
różne, nieporównywalnie większe niż te, które można zapisać z powodu
niezrównoważonych koincydencji.
 8) Renzi Wolf również zauważają w swoich eksperymentach dźwiękowych
metodą dobrych i złych przypadków, że jeden z nich był na ogół skłonny
zrozumieć pierwszy słyszany, drugi drugi jako silniejszy, co dowodzi, że
wpływ różnych Obowiązuje również czas efektów, który zmienia się w
zależności od okoliczności.
 
    Być może można podejrzewać tę informację i sądzić, że znaczna część tego, co jest
obserwowane, opiera się na wpływie wyobraźni, ale tylko tak długo, jak nie zastosuje
się omawianych metod i wkrótce się przekonasz, że , uruchamiasz go tak, jak chcesz,
ciągłe błędy nie mogą uciec. Wyobraźnia była tak niewielka w tym, co
zaobserwowałem w tym względzie, że nieoczekiwane pojawienie się ciągłych
błędów w tych próbach uderzyło mnie najbardziej na początku, a zanim odszedłem
ich eliminacja, najbardziej zawstydzająca; i do dzisiaj, po długim eksperymentowaniu
w tej okolicy, szczególnie w wadze i wyczuciem dotykowym, ostateczny powód tego
jest dla mnie w dużej mierze niejasny i tylko fakt jest pewien. To samo znaleziono
również u innych obserwatorów, których postanowiłem powtórzyć moje
eksperymenty.
    Nawiasem mówiąc, istnienie ciągłych błędów przynosi jedynie komplikację, a nie
niedokładność w zakresie naszych metod, o ile można je wyeliminować za pomocą
odpowiednich środków z prawdziwą stałością, a jednocześnie można dokładnie
określić ich wielkość, jak wykazałem przez specjalne badanie metod.
    Niestety stałość ciągłych błędów nie zachodzi w ścisłym sensie. Pewnego dnia nie
jestem tak skłonny, jak drugiego, aby zrozumieć statek, który został podniesiony lub
opuszczony, odległość w prawo lub w lewo w pewnym sensie jest większa lub
mniejsza; ale jeśli zewnętrzne warunki pozostaną takie same, wewnętrzne dyspozycje
zmieniają się pod tym względem w często niezwykłym stopniu. Nasze metody
ułatwiają śledzenie tych zmian, ale napotykają również trudności, jeśli chodzi o
najwyższą dokładność, pod warunkiem, że warianty błędów stałych w metodzie
błędów średnich zmieszają się z błędem czysto zmiennym i zanieczyszczają go
metodą poprawnej a niewłaściwe przypadki dotyczą środka w inny sposób;
    Poza tym komplikacji naszych metod z powodu stałego błędu nie należy
postrzegać jako wady, ale raczej ważną zaletę, pod warunkiem, że samo określenie
stałego błędu jest częścią psychofizycznej miary, którą można w ten sposób
uzyskać; w tym sensie, że reprezentuje i mierzy wpływ okoliczności związanych z
doznaniem, ale jednocześnie istnieje możliwość wyeliminowania go ze stopnia
wrażliwości na różnicę, z którą mamy teraz do czynienia. Stałego błędu nie należy
zatem w ogóle wyrzucać jako marnotrawstwa, ale należy go ostrożnie odrzucić od
tego środka, nawiasem mówiąc, w celu zbadania nawet pod kątem jego warunków,
praw, zależności zależności w każdym obszarze testowym i po każdej metodzie
testowej. Rzeczywiście, nasze metody obserwacji w tym względzie sztuki obserwacji
powinny przynieść rezultaty, nie tylko ujawniając tak ogólne występowanie ciągłych
błędów, o których prawie się nie pomyślał, ale także źródła tego, o których prawie się
nie myślało; ale odnoszę się raczej do moich „metod pomiaru” niż do tego
dokumentu.
    Jednocześnie wrażliwość metod na wpływ okoliczności testowych na stały błąd
świadczy o ich delikatności.
    Poprzedni jest daleki od wyczerpania wszystkiego, co musi być znane i wzięte pod
uwagę przez tych, którzy sami chcą wypróbować powyższe metody. Ponieważ jednak
jestem zobowiązany do zarezerwowania bardziej szczegółowych wyjaśnień na temat
„metod pomiarowych”, ograniczam się do następujących, aby opisać najważniejsze
punkty szczególne, częściowo częściowo, częściowo w krótkim przeglądzie, który
zostanie omówiony bardziej szczegółowo w przyszłości. Dla metody dobrych i złych
przypadków podkreślam testy wagowe, dla metody średnich błędów pomiary oka i
testy dotykowe, na podstawie których mam tylko własne doświadczenie. Warunki,
których potrzebuję poniżej
d ) Specjalność dotycząca metody poprawnych i niepoprawnych przypadków,
zastosowanej do testów wagowych. 9)
    Próby (które rozpoczęły się w 1855 r.), Na podstawie których opierają się
następujące wyjaśnienia dotyczące metody poprawnych i niepoprawnych
przypadków, początkowo były podejmowane jedynie z prostym zamiarem
dokładniejszego zbadania prawa Webera, później w celu opracowania samej metody
kontynuowano i rozszerzano po wykazaniu, że test, którego szukałem, wymagał
wstępnego sprawdzenia warunków dokładności metody, szkolenia jej strony
eksperymentalnej i obliczeniowej, która nie była jeszcze dostępna. Przez kilka lat
postrzegałem to jako rodzaj codziennej pracy, próbując to robić przez około 1
godzinę, i aby kontynuować je konsekwentnie przez kilka dni w celu ustalenia tego
lub tego konkretnego związku. Wynikiem tego jest materiał eksperymentów, który
nie jest wyczerpujący w tym dokumencie, o którym świadczy duża liczba
eksperymentów zachodzących w niektórych z kolejnych rozdziałów, a także
powtarzane powtarzanie serii eksperymentów w celu ustalenia ważnych punktów w
różnych momentach i w zmienionych okolicznościach dać dobrą praktykę w
stosowaniu tej metody.
9) Wersja str. 42-104, 358 i nast . O metodzie dobrych i złych przypadków, gdy
stosuje się ją do poczucia przestrzeni. Dep. Of kgl, sax. Ges. D. W. XXII, nr II.
1884. W odniesieniu do poczucia czasu i sposobu nazywania F. Phil. Stud. III,
s. 12 i nast.
 
    W zakresie, w jakim nasza metoda dotyczy określania stosunku liczby poprawnych
przypadków do liczby niepoprawnych przypadków lub do całkowitej liczby
przypadków, będę, stosując najlepiej ostatni stosunek, liczbę poprawnych
przypadków z r, liczbę niepoprawnych przypadków z F , oznaczają całkowitą liczbę

przypadkach n , to znaczy stosunek z którym będzie głównie czynienia z  , ale tak,

że jeśli liczba testowych jest podzielona na równe frakcje w zakresie
obserwacji wartości  , a są one brane pod uwagę w szczególności , r i n to liczba
poprawnych i całkowitych przypadków każdej grupy parlamentarnej w
szczególności, ale zv jest liczbą ułamków, gdzie vn jest całkowitą liczbą przypadków
dla danej wartości obserwacji. Jeżeli, jak to zwykle bywa, cała seria obserwacji
odnosi się do kilku wartości obserwacji , które należy porównać ze sobą, wówczas
oczywiście vn należy również pomnożyć przez ich liczbę, aby uzyskać całkowitą
liczbę obserwacji dla całej serii.
    Tam, gdzie wyrok pozostaje wątpliwy, taki przypadek jest w połowie w połowie
słuszny, w połowie zły. Jednakże, aby uniknąć wynikającej z tego połowy

przypadków, obliczam, że ponieważ przerwa jest    tylko kwestią proporcji, każdy

poprawny przypadek osądzenia jako dwa poprawne przypadki, każdy błędny jako
dwa niewłaściwe przypadki; i każdy, w którym sąd pozostaje wątpliwy jako słuszny,
zły.
    Gdy P jest głównym ciężarem, ciężar każdego ze względnie wyrafinowanych
naczyń, w tym naprężenie di bez D, odpowiednio z D dodatkowym ciężarem
(nadwagą), który stosuje się w doświadczeniach, przy czym wartość h odpowiadająca
różnicy czułości jest wprost proporcjonalna, a zatem dodatkowe ciężary D, który jest

w   stanie dostarczyć to samo  , jest odwrotnie proporcjonalny lub, w skrócie, miarą

wrażliwości na różnicę, którą zamierza zrobić.
    Metodę można przeprowadzić na dwa sposoby: zgodnie z pierwszą procedurą w
taki sposób, że po wielokrotnym ważeniu załadowanych statków decyduje się tylko,
który jest cięższy lub lżejszy; po sekundzie tak, że po każdym porównawczym
podniesieniu obu statków podejmuje się niezłomną decyzję, lub w razie wątpliwości
wydaje orzeczenie niezdecydowanemu, który jest w połowie w porządku, w połowie
w błędzie.
    Zawsze stosowałem pierwszą metodę; ale później odrzucił wszystkie podejmowane
przy tym próby i trzymał się tylko drugiej, po przekonaniu się o znacznie większej
doskonałości tego samego. Może być nie tylko wytwarzany bardziej jednolicie niż
pierwszy, ale może także być dokładną eliminacją i określeniem współdziałania
zależnego od czasu i przestrzeni, co uzasadnia stały błąd, tylko drugą metodą,
poprzez odpowiednie przeciwstawienie sobie tych wpływów względem siebie ,
można osiągnąć, jak będzie to pokazane poniżej.
    Oczywiście druga metoda ułatwia popełnienie błędu co do kierunku różnicy niż
pierwszy przypadek, a liczba nierozstrzygniętych i niewłaściwych przypadków przy
użyciu tego samego D dla tej samej łącznej liczby przypadków jest większa niż w
przypadku pierwszej metody, ale metoda nie czyni tego niedokładnym, o ile musi to
opierać się na kontroli błędów, a co można zrekompensować , stosując większą

literę D , aby nie pogorszyć sytuacji   do zdobycia, które są tak samo małe, jak i
zbyt korzystne dla środka. Z drugiej strony, druga metoda dostarcza o wiele więcej
przypadków w tym samym czasie niż pierwsza, a każda pojedyncza podwójna
elewacja może być wytworzona w ten sam lub porównywalny sposób z drugą.
    Nieznajomość pozycji nadwagi, a tym samym angażowanie asystenta do jej
określenia za każdym razem, aby wykluczyć jakikolwiek wpływ wyobraźni na ocenę,
jest niezbędna w pierwszej procedurze, nie tylko nie jest konieczna w drugiej
procedurze zgodnie z przykładem wykonania opisanym poniżej, ale również nie
dotyczy. Będzie to bardziej motywowane po bardziej szczegółowym opisie całej
sytuacji metody.
    Zgodnie z uwagą (patrz wyżej) podniesienie naczyń musi zawsze odbywać się
kolejno, a podwójne podniesienie drugiej procedury, które uzasadnia osąd, wynika
zatem z późniejszego jednorazowego podniesienia jednego i drugiego naczynia, tym
samym obejmując dwa proste podniesienia. Jednak o ile każdy osąd jest liczony do
dwóch przypadków zgodnie z (powyższym) sposobem, o całkowitej liczbie
przypadków decyduje liczba pojedynczych rzędnych, a nie podwójnych rzędnych.
    Kiedy podnoszę oba statki tą samą ręką, nazywam to jedną ręką; kiedy podnoszę
jedną ręką, a drugą drugą ręką jako oburącz. Nawet jedną ręką zawsze wykonałem
obiema rękami, o ile lewą i prawą wykorzystano do zmiany działów
eksperymentalnych. W każdym z większej serii eksperymentów prawa strona coś
pokazywała, ale mniej wrażliwa niż lewa; procedura jednoręczna nie jest nieznacznie
bardziej wrażliwa niż procedura dwuręczna. Stały wpływ pozycji czasowej i
przestrzennej naczyń jest bardzo różny w zależności od procedury jednoręcznej,
dwuręcznej, leworęcznej i praworęcznej. Jednak nie jest to miejsce, w którym można
przejść do specjalności, które mam do zaoferowania.
    Szczególne względy wymagały ustanowienia statków, które wraz z włożonymi
obciążnikami nadają główny ciężar P ; i dopiero po tym, jak straciłem dużo czasu na
eksperymentach z niedoskonałymi urządzeniami, zatrzymałem się przy urządzeniu,
które zostanie krótko opisane poniżej za pomocą obrotowego wałka chwytającego i
przymocowane, ponieważ miało ono tworzyć spójne ciało stałe z naczyniami, co było
wystarczające.
    Być może jest to interesujące, jeśli jako przykład - i rzeczywiście jest to tylko
przykład - jak mało rzeczy można zawstydzić i powstrzymać przy tego rodzaju
próbach, powinienem najpierw wspomnieć o czymś z tych niedoskonałych obiektów.
    Początkowo używałem prostych pustych drewnianych cylindrów jako naczyń, które
chwytałem ręcznie z góry. Ale przy dużych głównych obciążeniach dłoń musiała być
mocno ściśnięta, aby naczynia nie wysunęły się z ręki, podczas gdy przy słabych ręka
była skłonna do cichego chwytania. Nie można też zagwarantować jednorodności
ramy. Potem miałem słoiki wyposażone w mosiężne wsporniki, które obracały się
wokół kołków przymocowanych do przeciwległych końców średnicy słoika, tak że
podczas podnoszenia słoiki chciały się zorientować grawitacyjnie. Ale to urządzenie
wkrótce stało się roztrzęsione. Potem przykułem świątynie; ale ponieważ były one
wykonane z cienkiego mosiądzu, aby nie były zbyt ciężkie dla siebie,
wyciągnęły, kiedy przestawiłem się na większe ciężary główne i nie mogłem już być
uważany za porównywalny. Po zastąpieniu silniejszych, po odrzuceniu wszystkich
poprzednich prób, przez prawie rok podejmowałem ostrożne i żmudne próby z tym
aparatem i ostatecznie odrzuciłem wszystkie, jeśli nie dokładnie, ale uważałem je za
powtarzające się i wymagające przeglądu, co zostało przeze mnie przeprowadzone w
takim stopniu, że wszystkie wcześniejsze próby można w ten sposób uznać za zbędne
lub z kolei przydatne jedynie do przypadkowej kontroli wyników nowych; jest
również całkowicie wyabstrahowany z niego poniżej. Wynikało to z następującego
faktu. Te, których użyłem wcześniej, Masy obciążeń wyjęte z ruchu i kontrolowane
tylko poprzez ponowne ważenie miały również różne rozmiary w zależności od ich
różnej wagi. Teraz, gdy statki musiały być wystarczająco szerokie, aby pomieścić
największe, małe i jeszcze większe nie były zabezpieczone przed przemieszczeniem
podczas podnoszenia statków. Przyjąłem, że nacisk z całym ciężarem naczynia musi
zawsze spadać na te same punkty dłoni, które obejmują strzemiona, aby nie mogło
być niekorzystne z powodu ewentualnego przesunięcia ciężarów w naczyniach, ale
nie zbadałem ilości i w inny sposób zbadane wtórne okoliczności, które mogą
wpłynąć na procedurę uczynienia z tego przedmiotu specjalnego dochodzenia. To
zaniedbanie miało swoje żniwo. Ponieważ kiedy w końcu skierowałem dochodzenie
ze względów bezpieczeństwa, celowo przeprowadzając testy porównawcze z
ciężarami ładunkowymi zamocowanymi w środku i na boku statku, stało się jasne, że
sukcesy nie były zupełnie inne, ale innego rozkładu nacisku są zdecydowanie różne,
statek wydaje się najcięższy, gdy ciężar znajduje się w środku odstępu, a różnica nie
jest nieznaczna, gdy porównuje się skrajne pozycje pod tym względem. Teraz jednak
moje eksperymenty mogły być tylko znacznie mniejsze, a duża liczba prób
prawdopodobnie pozwoliła zrekompensować przemieszczenia, co również zostało
częściowo potwierdzone przez zgodność poszczególnych większych ułamków w
uzyskanych liczbach, częściowo przez fakt, że późniejsze eksperymenty z bardziej
doskonałym układem doprowadziły do zasadniczo takich samych wyników; nie
podobały mi się jednak te wcześniejsze próby, a ich ostrość i siła wiążąca stały się
zbyt niepewne, jeśli nie w całości, ale w indywidualnych ustaleniach, aby nie
preferować trudu wznowienia ich nowym aparatem, aby uspokoić poprzednie .
    Wszystkie próby, do których będę się odnosić poniżej, są przeprowadzane zgodnie
z drugą procedurą (patrz wyżej) w bardzo jednolitych okolicznościach, które opisuję
tutaj jako normalne okoliczności lub normalne warunki, pomijając punkty wtórne,
które rezerwuję w „metodach pomiarowych”, zastrzegam sobie prawo do
dodania . Jedyne odstępstwa od tych normalnych warunków polegały na tym, że
powodzenie takich zmian powinno być przedmiotem dochodzenia.
    Naczynia składały się, zgodnie z układem, w którym zatrzymałem się jako ostatni,
w tylko jeden rodzaj ramy, składający się z 4 pionowych mosiężnych prętów,
połączonych u dołu poziomym krzyżem, pomiędzy którymi dokładnie pasowały
prostokątne ciężary, które różniły się tylko grubością (częściowo z ołowiu, częściowo
z cynku), dzięki czemu mieli w nich mocną pozycję i nie mogli się przesuwać
podczas podwyższeń. Naczynie z włożonymi odważnikami i umieszczoną na nim
pokrywką, na środku której przylutowano małe otwarte pudełko, utworzyło główny
ciężar P, który został starannie wykonany dla obu naczyń. Dodatkowy ciężar D został
następnie umieszczony w pudełku na pokrywce jednego z dwóch naczyńumieszczone
w taki sposób, aby zachowało swoje stałe miejsce na środku głównego
ciężaru. Rękojeść naczyń stanowiła drewniana rolka o wartości 1 par, którą można
było obracać wokół osi poziomej. Calowa średnica, która została pokryta całą dłonią.
    Każdy słoik, w zależności od zastosowania lżejszej lub cięższej pokrywki, wraz z
tym miał masę 300 lub 400 gramów, tak że 300 gramów było najmniejszą główną
masą P, którą można było zastosować, gdyby nie dodawano żadnych dodatkowych
obciążników przy użyciu lekkiej pokrywki. Jako główny ciężar użyłem 3000
gramów; urządzenie nie mogło wytrzymać większego obciążenia w dłuższej
perspektywie. Tam, gdzie nie było konieczne sprawdzenie skuteczności użycia
różnych ciężarów, zwykle użyłem 1000 gramów jako ciężaru.
    Zwykle wielkości 0,04 P i 0,08 były używane jako dodatkowe ciężarki P.
    Niezależnie od tego, że oba naczynia zostały zbudowane dokładnie w ten sam
sposób, aby zrekompensować wpływ różnicy, która pozostała niezauważona, każda
seria testowa D była używana równie często w jednym naczyniu, jak w drugim w
identycznych okolicznościach.
    Wysokość podnoszenia była ograniczona poziomą deską umieszczoną na
wysokości nad stołem testowym, tak aby wynosiła 2 cale 9 cm. Paryż. oszukać.
    Ulepszenie nastąpiło z gołymi rękami, w nagich rękawach koszuli.
    Tryb podnoszenia był taki, że jeśli na przykład pierwszy statek został podniesiony
pierwszy, lewy statek został podniesiony, drugi z prawym itd.
Naprzemiennie. Podsumowuję 32 takie podwójne zmiany kolejno lub 64 proste
wzniesienia, które uzasadniają tak wiele przypadków, jako dział eksperymentalny,
podczas którego D zawsze pozostawał w tym samym naczyniu. Pośrodku każdego
odcinka, tj. Po 32 prostych podniesieniach, położenie statków zmieniało się za
każdym razem z lewej na prawą. Na 4-krotnie inną pozycję czasu i przestrzeni, co
dodatkowy ciężar D Daje to początek tak zwanym 4 głównym przypadkom metody,
które zostaną omówione bardziej szczegółowo poniżej, z których każdy
reprezentowany jest przez 16 prostych rzędów lub przypadków w każdym dziale
testowym. Takie działy po 64 przypadki były zmieniane od 8 do 12 kolejno każdego
dnia testu , zmieniając stosunki do badania (P, D itp.), Aw większej serii testów
przeważnie trwały przez 1 miesiąc.
    Czas regulowany przez licznik dla każdego podnoszenia statku wynosił 1 sekundę,
czas każdego opuszczania 1 sekundy, czas między opuszczaniem jednego statku a
podnoszeniem drugiego statku również 1 sekundę, tj. Czas każdego podwójnego
podnoszenia, który ustanawia porównanie lub 2 przypadki, dokładnie 5 sekund. Tyle
samo czasu pośredniego, tj. 5 sekund, pozostawiłem między jednym a następnym
podwójnym wzniesieniem, podczas którego miało miejsce rejestrowanie wyniku. W
procedurze jednoręcznej nagrywanie zawsze odbywało się bezczynną ręką; w wersji
dwuręcznej, naprzemiennie z jedną lub drugą ręką po dniach próbnych.
    Wkrótce będziesz ćwiczyć bardzo mechaniczną realizację tych operacji po ladzie, a
zastosowanie uwagi wkrótce stanie się bardzo mechaniczne i jednolite, dzięki czemu,
jak mogę udowodnić na podstawie moich liczb eksperymentalnych, nie stanie się to
zauważalne pod koniec codziennej godziny testowej pokazuje osłabiony; sądy ,
określone przez dodatkowy ciężar D, stały wpływ czasu i przestrzeni oraz
nieregularne zbiegi okoliczności, które zmieniają się nieregularnie: cięższy po prawej
stronie, cięższy po lewej stronie, niejednoznaczny, by tak rzec z obiektywnym
charakterem w podwójnym podniesieniu Ręka bez konieczności wybierania i
refleksji, co ma miejsce w przypadku pierwszej procedury.
    Jak ustawić metodę rejestracji, aby się nie pomylić i aby móc łatwo dodawać
prawidłowe przypadki uzyskane w 4 głównych przypadkach oddzielnie, określono w
„metodach pomiaru”.
    Tyle na razie z zewnętrznych okoliczności eksperymentów. Następnie przechodzę
do bardziej ogólnych zależności metody.
    Ogólnym celem metody zgodnie z różnych warunkach, w których różnica
wrażliwości na masę należy stosunkowo badanych dla każdej z porównywanych

warunkach przez wystarczającą liczbę testach wartości   , lub w podziale szeregu

prób w v Grupy V wartości    do zyskać, i wyprowadzić z tego stopień wrażliwości

na różnicę, który można również wykorzystać do powiązania drugorzędnego zadania
polegającego na określeniu wielkości i kierunku stałych wtórnych wpływów
zaangażowanych w eksperymenty.
    Teraz podstawowa trudność wydaje się od samego początku.

    Wiemy, że w innych, równych okolicznościach stosunek wzrasta    wraz z

wrażliwością na różnicę masy; ale dwa razy większa    nie odpowiada dwukrotnej

wrażliwości na różnicę, jeśli chcemy pozostać wierni przyjętym dla niej koncepcjom

wymiarowym, ale połowa tolerancji D, która daje to samo   , odpowiada podwójnej

czułości; a z ogólnego punktu widzenia można zaobserwować następujące kwestie.
    Nawet jeśli czułość jest bardzo mała, tolerancja D będzie zawsze tak duża w
stosunku do P, że prawie wszystkie lub naprawdę wszystkie przypadki będą

poprawne, i jasne jest, że nawet największy wzrost czułości nie wzrasta   może
nieść związek  ; że w tej sytuacji, ponieważ może pozostać bliski lub całkowicie stały
przy bardzo zmienionej czułości, nie należy poszukiwać odpowiedniego ogólnego
standardu czułości; podczas gdy przy bardzo zwiększonej czułości wystarczy teraz

znacznie niższa waga naddatku, stosunek    do tego samego przybliżenia   

przynieść, a następnie ocenić wzmocnienie wrażliwości, aby natura sprawy
wskazywała na środek, który ustaliliśmy. Ale jak powinien pasować do naszej
metody?
    Załóżmy na przykład, że chcę porównać wrażliwość lewej i prawej ręki na różnice
w wadze, a dla tych samych głównych obciążników P i tych samych dodatkowych
obciążników D podnoszę oba naczynia lewą (L.) i drugą prawą (R.) Tak więc na

początku dostaję tylko inną    dla L. i R., co sugeruje większą lub mniejszą
wrażliwość jednej lub drugiej ręki, ale nie porównywalną miarę tych wrażliwości; i

powstaje pytanie, jak znaleźć różne wielkości dodatku D , który  dałby ten sam

stosunek  dla L. i R.
    Podobnie, jeśli chcę zbadać czułość jednej i tej samej ręki lub średnio obu rąk, w
różnych P. Doświadczenie pokazuje, że ten sam limit D daje mniejszy stosunek

dla  mniejszego P  niż dla większego, ale bardziej chodziło o znalezienie innego D ,

który robi to samo    dla różnych P , w celu zmierzenia różnicy czułości D we

wzajemnych wartościach tego D Aby mieć wartości P.
    Z tego punktu widzenia znana od tamtej pory metoda poprawnych i niepoprawnych
przypadków rzeczywiście nadawała się jedynie do wskazywania coraz większej, ale
nie porównywalnej miary wrażliwości. Ale metodę można wyszkolić, aby ją udzielić.
    Przede wszystkim istnieje sposób na tonaż: możesz zmienić limit wagi w

porównywanych okolicznościach, aż do uzyskania tego samego    . Ponieważ jednak

można uzyskać tylko dużą liczbę testów, aby uzyskać wiarygodny wynik nawet dla
jednego i tego samego D , proces ten, który wymaga dużej liczby testów dla każdego
z wypróbowanych D , jest nie tylko niewyobrażalnie długi, ale także prowadzi do
najbardziej uciążliwych testów do braku dokładności.
    Można jednak interpolować między oczywistymi wartościami; i przez długi czas
próbowałem sobie w ten sposób pomóc; niedogodności związane z niedogodnościami
i niedokładnością można jednak podnieść tylko w bardzo niepełny sposób. Na
szczęście podnośnik jest łatwy i kompletny.
    Zgodnie z zasadą, która jest zasadniczo precyzyjna i została przeze mnie
wypróbowana i przetestowana, chociaż oparta na analizie matematycznej, ale łatwa

do przełożenia na praktykę, można ją znaleźć na podstawie każdej   rzeczy

uzyskanej dla pewnego D , które D dla tego samego P i, nawiasem mówiąc, tego

samego w danych okolicznościach konieczne byłoby  podanie dowolnego innego  ,

w tym tego, co chcesz wykonać kopię zapasową, pod warunkiem, że tylko to, z  
czego wyciągniesz wniosek, jest uzyskiwane z odpowiednio dużej liczby n . Tak,

możesz bezpośrednio, bez obliczeń, od każdego   , który wystarczająco

duży n temat 10), zgodnie z tabelą, znajdź miarę wrażliwości różnicy, wokół której
należy to zrobić, aby odpowiadała koncepcji tego środka, którą ustanowiliśmy; i
należy od razu pokazać, jak należy to osiągnąć, po tym, jak wcześniej podano tylko
kilka słów o ścieżce, która do niego doprowadziła.
10) Jeśli
schodzimy przez frakcjonowanie dużej liczby eksperymentów do
małej n w poszczególnych frakcjach, tracimy dokładność w poszczególnych
frakcjach, ale zyskujemy ją ponownie, łącząc wyniki frakcji.
 
    Studiując obliczenia prawdopodobieństwa, do których stale kierowałem się
zainteresowaniem rozwojem naszych metod, zaoferowano mi możliwość rozważenia
1), że zgodnie ze stanem techniki naszej metody stopień wrażliwości na różnice z
powodu, zwykle z h wyznaczona wartość, która według Gaussa oferuje miarę
precyzji obserwacji, pod warunkiem, że przy porównywalnej modalności metody
precyzja zależy tylko od czułości, z jaką rozumie się różnicę; 2), że między

oferowane w testach    i produkt ten wymiar h w masie Dodatek D, przy której    

stwierdzono, di- pomiędzy    iH D musi mieć miejsce matematyczny związek, który

jest pochodną HD z   i dzielenie przez zwanego dalej D stopień czułości

kontrastu h musi być znaleziony.
    Pozostało tylko teoretycznie ustalić ten związek, po drugie, próbując go
udowodnić, po trzecie, wykorzystać go praktycznie do naszej metody
pomiaru. Uważam, że te trzy zadania rozwiązałem w sposób zadowalający, tak więc
metoda dobrych i złych przypadków powinna osiągnąć znaczenie rzeczywistej
metody pomiaru.
    Jeśli chodzi o dedukcję matematyczną, podam ją w poniższej sekcji, ponieważ nie
jest konieczne praktyczne sprawdzenie tej metody. Testy eksperymentalne zasadniczo
sprowadzają się do wykazania eksperymentalnego, że jeśli ktoś uzyskał pewną

wartość  przy określonej wartości D ze stałą czułością  , wartość obliczona zgodnie

z naszym stosunkiem matematycznym    dla innego D, który ma pewien związek z

tym, odnajduje się prawidłowo w eksperymentach, oczywiście dopuszczając
odchylenia tak małe, że piszą o niezrównoważonych zbiegach okoliczności; - lub, co
jest po prostu inną formą tego samego okresu próbnego, inną, ale o tej samej

czułościD próbując wskaźników uzyskanych    po opiera się na naszych

matematycznych wartości z tabeli relacji HD dawać, która jest proporcjonalna
do D są. 11) Aby to udowodnić, mam jednak do zaoferowania bardzo obszerną serię
obserwacji, które przedstawię w „metodach pomiarowych”. Zostaniemy również
poprowadzeni do niektórych z nich osobno w 9. i 12. rozdziale.
 11) Ponieważ wrażliwość na różnicę, która ma tu zastosowanie, jest zmienna
w przypadku P (ale nie w przypadku D, o ile D pozostaje
mała), wymagana jest stała P dla eksperymentów ze stałą czułością .
 
    Zgodnie z tym przedmiot można przedstawić w czysto praktyczny sposób, aby
każdy mógł skorzystać z metody bez mierzenia przyczyn podania reguł, a nawet bez
wcześniejszej wiedzy matematycznej. Będzie to również możliwe, aby zrobić to z
pewnością, po tym, jak teoretyczne wyprowadzenie go sprawuje kontrolę nad
słynnym autorytetem matematycznym, a kontrola poprzez doświadczenie była
również kluczowa.
Konstelacja matematyczna; oraz odjęcie reguły obliczania metody spraw
dobrych i złych. 12)
    Do tej pory nie istniała zasada a priori, w jaki sposób stosunek
musi  się zmieniać przy stałej dodatkowej masie D w zależności od wielkości głównej
masy P , raczej można to postrzegać jedynie jako zasadę określaną eksperymentalnie,
z drugiej strony jest to możliwe zgodnie z
zasadami Obliczenia prawdopodobieństwa wskazują z góry, jak stosunek musi
się zmienić ( przy założeniu dużej n ), jeżeli h przy stałych głównych wagach P i

ogólnie stałej wrażliwości na różnicę h   dodatkowe zmiany masy lub zmiany

wpływu, które określają pozorną nadwagę i które mogą być tutaj reprezentowane
przez D raz na zawsze . Decydujące są tu te same zasady, zgodnie z którymi, pod
warunkiem, że obserwacja pozostaje stała, zmianę proporcjonalnej liczby błędów
obserwacji można określić na podstawie zmian ich wielkości. Jednak związek

między    i Dh, który jest tutaj zaangażowany, nie może być reprezentowany przez
wyrażenie skończone, ale tylko przez wyrażenie integralne, które musi być
przedstawione w tabeli dla praktycznego wykorzystania związku, jak to zostanie
zrobione poniżej.
        12) Wersja str. 84-104.
Wyrażenie integralne , które ma być określane jako Q , które ma tu zastosowanie, jest
tym, przez które określa się względną liczbę lub prawdopodobieństwo błędów w
danych granicach wielkości, z tym wyjątkiem, że zamiast błędu ,

zwykle oznaczanego przez D , połowa dodatkowej wagi    występuje, mianowicie

gdzie p jest liczbą Ludolfa, e jest podstawową liczbą logarytmów naturalnych, t =

h  D =   , h jest miarą dokładności w sensie Gaussa. Wartość t, która należy

do danej wartości Q , jest reprezentowana w formie tabelarycznej w niektórych
miejscach, na przykład w Berlinie. astronom. Rok f. 1834 s. 305 i nast. Do t =
2,0; oraz w specjalnie opublikowanej, teraz już nie dostępnej tabeli litograficznej

do t = 3,0; tak, że jeśli Q po   podaje się niniejszym w tym samym czasie , T ,

lub    może posiadać dane.

    Teraz, zaraz po tym, fundamentalne dla naszej metody, równania są sprawdzane za

pomocą Q out    .

i potem

    Z tych relacji wystarczy rozważyć i użyć pomiędzy    i Q w następujący sposób. Z

obserwowanej   wartości wyprowadza  się wartość Q zgodnie z

równaniem    , wyszukuje się wartość  w tabeli całki Q  i dzieli ją

przez,   aby uzyskać h , lub przez D, jeśli, jak to zrobimy, h metoda dobrych i złych

przypadków jest tylko o połowę mniejsza niż metoda teorii błędów. Ale aby

nie musieć tworzyć   wartości z wartości  znalezionej podczas obserwacji   ,

mam tabelę całki Q gdzie stosunek pomiędzy    i t jest podana jest

przekształcany w jedną którym natychmiast pomiędzy    i t . To daje podstawową

tabelę poniżej.

    Wyprowadzenie matematyczne powyższej zależności między    i Q przeszło test

prof. Möbiusa, któremu go przedstawiłem, zgodnie z którym można go rozpatrywać
matematycznie bez zastrzeżeń. Ale miał uprzejmość zastąpić moją nieco
nieprzydatną pochodną krótszą i bardziej precyzyjną, która ponadto prowadzi do tego
samego celu, który wolę, zamiast komunikować mój poniżej.
    Na przykład, zamiast odchylenia dwóch wag od równości, wyprowadzenie
Möbiusa stanowi podstawę odchylenia dwóch części linii prostej od równości. Ale
zasada jest jedna, a poza tym taka sama.
    To jest ogólne
prawdopodobieństwo, że błąd popełniony podczas pomiaru wielkości mieści się w
granicach - D i + D , w którym wyrażenie h jak powyżej miary precyzji
pomiaru, p liczba Ludolfa.
    Bądź teraz, na przykład:
ACB
drei Punkte in einer geraden Linie; C sehr nahe, aber doch nicht ganz in der Mitte
zwischen A und B gelegen. Bei n Beobachtungen nach der Methode der richtigen und
falschen Fälle halte ich a-mal dafür, daß C dem A näher liegt, als dem B; mithin CB
> CA; n - a = b mal dafür, daß C dem B näher liegt, als dem A, mithin CB < CA.
Hiernach verhalten sich die Wahrscheinlichkeiten für CA < CB und für CB <

CA, wie a und b, und diese zwei Wahrscheinlichkeiten selbst sind   und  .

    Sei nun in der Linie
A      C M     B
M der wirkliche Mittelpunkt von AB, und C liege von M etwas Weniges nach A zu, so
ist amal mein Urteil ein richtiges gewesen, und bmal habe ich mich geirrt. Ich habe
nämlich bmal den Punkt C zwischen M und B liegen geglaubt; habe also bei jeder
dieser b Schätzungen den Punkt um mehr als die kleine Linie CM irrig, und zwar
über M hinaus nach B zu angenommen, habe also jedesmal einen Fehler, > CM, nach
einerlei Seite hin, begangen.

Prawdopodobieństwo tego jest z jednej strony =  , z drugiej strony,  

gdzie CM należy uznać za wielkość dodatnią. Teraz jest

 + 

dlatego    konsekwentnie

.
    Wreszcie:

 
    Te dwie formuły    i   może być również wyjaśnić w następujący sposób:
gdy patrzy na linii ACMB n razy , z czego tylko wskazuje i B są widoczne, jeden
wierzy w ciągu przypadkach M leży gdzieś pomiędzy C i B (jak jest prawda
jest); z b (fałszywie) przypadków M gdzieś pomiędzy A i C znajduje. W tych samych
dwóch odcinków BC i AC samego, ale także granice integracji, co do których

odnoszą  ××× - H. CM i ¥ , dla  × ↔* - ¥ i - h. CM są. Jeżeli kierunek ACMB

zostanie przyjęty jako dodatni i M jako punkt początkowy, odcięta C i B =
- CM i MB, odcięta A i C = - AM i - CM; AM i MB należy uważać za nieskończone
w stosunku do CM .
    Tyle o pochodnej Möbiusa.
    Aby zredukować przykład linii do przykładu odważników, należy porównać jedną

masę P z AC, drugą P + D z BC, długość   z P +   , a zatem

kawałek CM z   , tj.    Dla CM w poprzedniej Mają formuły do zastąpienia. Jest

również    równy naszemu    i   naszemu   , które powstają przy bezpośrednim

zastosowaniu naszej metody formuły:

lub jeśli mamy całkę

skrót z Q oznacza
 

.
    Fakt, że, jak wspomniano powyżej, przyjmujemy miarę precyzji lub czułości naszej
metody h równą połowie miary precyzji teorii błędów, nie ma wpływu na
zastosowania w naszej metodzie, ponieważ ważne są tu tylko
współczynniki t lub h ; byłoby brane pod uwagę na przykład, gdyby ktoś chciał
porównać wyniki metody dobrych i złych przypadków według wartości
bezwzględnych z wynikami uzyskanymi metodą średnich błędów, dla których
całka Q zapewnia mediację, a także w obliczeniu a priori prawdopodobieństwa Błąd

lub niepewność    lub t , z którymi nie mamy do czynienia.

    Przejdźmy teraz do praktycznego:
    Die Regel, um die es sich handelt, kommt einfach darauf zurück, zu dem durch die

Versuche gegebenen Buchwerte   in folgender Tabelle, welche ich die

Fundamentaltabelle der Methode der richtigen und falschen Fälle nenne, den
zugehörigen Wert t = hD aufzusuchen (unter Zuziehung einer Interpolation, wenn der

Wert   nicht genau in der Tabelle zu finden) und durch Division dieses Wertes
mit D den Wert h zu bestimmen, welcher das verlangte Empfindlichkeitsmaß ist, oder
auch bei konstantem D den so gefundenen Wert t = hD selbst unmittelbar zum Maße
zu verwenden, was in vielen Fällen bequem ist.
    Diese Regel genügt, wenn außer dem konstanten Gewichtsüberschusse D keine
anderen konstanten Einflüsse vorhanden sind, welche das Urteil, wohin das
Übergewicht fällt, bestimmen können, oder falls solche durch die Anordnung der

Versuche schon bei Gewinn des Wertes   als kompensiert angesehen werden
könnten. Wo nicht, so gehen in den Wert t die konstanten Miteinflüsse mit ein; er
hängt dann nicht mehr bloß von h und D, wenn unter D immer bloß das
Zusatzgewicht verstanden wird, sondern auch von diesen Miteinflüssen mit ab; die
einfache Division des Wertes t mit D kann dann natürlich hnie można już znaleźć
poprawnie, a wartości t , nawet przy stałej D, nie można już stosować w
porównywalnym zakresie zamiast h, jeśli współdziałania nie są stałe z D. Jednak
właściwie ustanowiona procedura z odpowiednim zastosowaniem tabeli podstawowej
oferuje również proste rozwiązanie, które zostanie omówione w szczególności
poniżej.
 
 
Podstawowa tabela metody dobrych i złych przypadków 13) .

t = hD różn. t = hD różn. t = hD różn.

0,50 0,0000 177 0,71 0,3913 208 0 , 91 0,9481 455

0,51 0,0177 178  0,72 0,4121 212 0,92 0,9936 500
0,52 0,0355 177 0,73 0,4333 216 0,93 1,0436 358
0,53 0,0532 178 0,74 0,4549 220 0,94 1,0994 637
0,54 0,0710 180 0,75 0,476 225 0,95 1,1631 748
0,55 0,0890 178 0,76 0,4994 230 0,96 1,2379 918
0,56 0,1068 179 0,77 0,5224 236 0,97 1,3297 1234
0,57 0,1224 181 0,78 0,5460 242 0,98 1,4531 1907
0,58 0,1428 181 0,79 0,5702 249 0,99 1,6438 ¥
 0,59 0,1609 182 0,80 0,5951 257 1,00 ¥
0,60 0,1779 183 0,81 0,6208 265
0,61 0,1974 186 0,82 0,6473 274
0,62 0,2160 187 0,83 0,6747 285
0,63 0,2347 188 0,84 0,7032 297
0,64 0,2535 190 0,85 0,7329 310
0,65 0,2725 192 0,86 0,7639 326
0,66 0,2917 194 0,87 0,7965 343
0,67 0,3111 196 0,88 0,8308 365
0,68 0,3307 199 0,89 0,8673 389
0,69 0,3506 202 0,90 0,9062 419
0,70 0,3708 205
    13) Wersja
str. 66 f. Podstawowe tabele dla obszernych eksperymentów patrz: O
wymiarowych oznaczeniach poczucia przestrzeni, Dep. Dks Ges. D. W. XX, s. 204 i
nast.
 
    Uwagi 1) Jeśli ważne są tylko stosunki t lub h , używam cyfr w wartościach t tabeli
zamiast ułamków dziesiętnych jako liczb całkowitych. Tak będzie zawsze, gdy
wartości obliczone zgodnie z tabelą zostaną podane w przyszłości. 2) Trzeba tylko

ustawić tabelę dla wartości    powyżej 0,5. Przyjdź, jak często w danych

okolicznościach eksperymentalnych nie są zbyt duże D do tego lub że omawia się

główne wydarzenia poniżej miejsca, wartości    mniejsze niż 0,5 jest obecne, zajęło

to    raczej    w kolumnie    Ta Belle seek, i powiązana wartość tze

znakiem ujemnym w równaniach, które zostaną podane później w celu ustalenia hD,

hp, hq . 3) Tabela podaje   nieskończoną wartość dla t dla  = 1, tzn. Jeśli wszystkie
przypadki są poprawne, t. Ściśle mówiąc, wymaga to nieskończonej liczby
obserwacji. Ogólnie rzecz biorąc, musisz wziąć D wystarczająco małe, a n
wystarczająco duże, aby tak się nie stało.
    Najwygodniejszym sposobem korzystania z poprzedniej tabeli jest wzięcie n =
100 raz na zawsze , tj. Określenie r dla 100 przypadków za każdym razem i
podzielenie większej serii eksperymentów na ułamki 100, aby następnie przypisać
poszczególne otrzymane z nich wartości t Łącz wartości całkowite lub średnie,
ponieważ leczenie ułamkowe jest konieczne lub przydatne z innych punktów

widzenia. W rzeczywistości    wystarczy usunąć zero i przecinek przed

kolumną, aby znaleźć bezpośrednio w niej liczby r uzyskane w wyniku

eksperymentu ; i nie tylko oszczędzasz sobie podział na formowanie wartości   , ale

także nie potrzebujesz żadnej interpolacji, ponieważ wtedy masz
wszystkie numery testowe r bezpośrednio w tabeli.

    Jeśli wybierzesz n inną niż 100, zawsze znajdziesz wartości    , które nie są

dokładnie w poprzedniej tabeli. Następnie za pomocą różnic w kolumnie
różnic można łatwo określić powiązane wartości t za pomocą prostej interpolacji,

przez co można pominąć do    = 0,85 jednej lub dwóch jednostek ostatniego
dziesiętnego w wartości t , co jest nieistotne, ponieważ Wykorzystanie czwartego
miejsca po przecinku w tego rodzaju obserwacjach można i tak uznać za

luksus. Jednak przy wyższych wartościach,    im wyższe byłyby te wartości, tym

bardziej niewłaściwa byłaby ta interpolacja; i dlatego dodaję kilka dodatkowych

tabel, aby uzupełnić ostatnią część tabeli, w której wartości   są bliżej siebie, a ich
zaangażowanie będzie wystarczające jako podstawa do dalszej interpolacji we
wszystkich przypadkach.
Dodatkowy stół I.

t = hD różn. t = hD różn. t = hD różn.

0,8300 0,6747 70 0,8825 0,8397 91 0,9300 1,0436 133

0,8325 0,6817 0,8850 0,8488 0,9325 1,0569
71 92 137
0,8350 0,6888 0,8875 0,8580 0,9350 1,0706
0,8375 0,6960 72 0,8900 0,8673 93 0,9375 1,0848 142
0,8400 0,7032 72 0,8925 0,8768 95 0,9400 1,0994 146
0,8425 0,7105 0,8950 0,8864 0,9425 1.1145
73 96 151
0,8450 0,7179 0,8975 0,8962 0,9450 1.1301
0,8475 0,7253 74 0,9000 0,9062 98 0,9475 1.1463 156
0,8500 0,7329 0,9025 0,9164 0,9800 1,1631
75 100 162
0,8525 0,7405 0,9050 0,9267 0,9525 1.1806
0,8550 0,7482 76 0,9075 0,9373 102 0,9880 1,1988 168
0,8575 0,7560 77 0,9100 0,9481 103 0,9575 1,2179 175
0,8600 0,7639 0,9125 0,9591 0,9600 1,2379
 0,8625 0,7719 78 0,9150 0,9703 106 0,9625 1,2590 182
0,8650 0,7800 0,9175 0,9818 0,9650 1,2812
79 108 191
0,8675 0,7882 0,9200 0,9936 0,0675 1,3048
0,8700 0,7965 80 0,9225 1,0056 110 0,9700 1,3297 200
0,8725 0,8049 81 0,9250 1,0179 112 0,9725 1,3569 211
0,8750 0,8134 0,9275 1,0306 0,9750 1,3859
82 115 222
0,8775 0,8221 0,9775 1,4175
0,8800 0,8308 83 118 236

84 120 249

85 123 272

86 127 290

87 130 316

89

 
 
Tabela dodatkowa II.

t = hD różn. t = hD różn. t = hD różn.

0,970 1,3297 107 0,980 1,4522 150 0,990 1,6450 278

0,971 1.3404 0,981 1,4672 0,991 1,6738
109 156 304
0,972 1,3513 0,982 1,4828 0,992 1,7032
0,973 1,3625 112 0,983 1,4991 163 0,993 1,7375 343
0,974 1,3740 115 0,984 1,5164 173 0,994 1,7764 389
0,975 1,3859 0,985 1,5345 0,995 1,8214
119 181 450
0,976 1,3982 0,986 1,5337 0,996 1,8753
0,977 1,4110 123 0,987 1,5742 192 0,997 1,9430 539
0,978 1,4242 0,988 1,5961 0,998 2,0352
128 205 677
0,979 4,4380 0,989 1,6195 0,999 2.1851
 132 219 1000 ¥ 922

138 234 1499

142 260 ¥

    Sama liczba n = 100 nie ma szczególnej przewagi; i ja zawsze użyłem n =

64 zamiast n = 100 , podzieliłem wszystkie moje większe serie eksperymentów na
ułamki o n = 64, dodałem wartości t obliczone później z ułamków i zastosowałem te
wartości całkowite lub wartości średnie z nich uzyskane. Powodem było to, że 64,
jako potęga 2, jest zdolne do większego podziału z liczbą 2 niż 100, i początkowo
chciałem utrzymać ją otwartą na wszelkie frakcjonowanie. Później przestałem, aby
wszystkie serie testów były porównywalne pod tym względem, ponieważ, jak
zauważymy później, rozmiar nto, co stanowi podstawę, ma pewien wpływ na

wielkość środków, które muszą być wszędzie porównywalne. Dlatego podstawowa   

tabela, której zwykle używam, jest dla r, należącego do n aby zapisać tłumaczenie
ułamka  na ułamek dziesiętny i interpolację dokładnie tak, jak podano dla powyższej
tabeli= 64, skonfiguruj; i dodam je tutaj, jeśli inni chcą użyć tego samego numeru
podstawowego.
Podstawowa tabela dla n = 64.

 
r t = hD r t = hD
33 0,0277 49 0,5123
34 0,0555 50 0,5490
35 0,0833 51 0,5873
36 0,1112 52 0,6273
37 0,1394 53 0,6695
38 0,1677 54 0,7143
39 0,1964 55 0,7619
40 0,2253 56 0,8134
41 0,2547 57 0,8696
42 0,284 58 0,9320
43 0,3147 59 1,0026
44 0,3456 60 1,0848
45 0,3777 61 1.1851
46 0,4095 62 1,3172
 47 0,4427 63 1,5231
48 0,476 64 ¥
    Aby móc leczyć moją większą serię, która zawsze zawiera wielokrotność 64
przypadków, porównywalnie z leczeniem ułamkowym, ale także w całości lub w
większych działach, mam większą tabelę dla n = 512, która zawiera 64 8 razy,
konstruowane, z których zestawiono tabele dla n = 64, = 2 . 64, = 4,64

puść. tabelę całki Q (pokazanej powyżej) i rysując podane równanie między ( Q )  i

( Q )  , ekspert (za pomocą interpolacji) łatwo staje się tabelami dla dowolnych liczb
podstawowych npotrafi zaprojektować. W każdym razie prawdopodobnie zrobi
się podstawową liczbę n,można również wybrać zachowanie tego samego dla
wszystkich eksperymentów, zawsze do niego wracać poprzez frakcjonowanie
większej liczby eksperymentów i raz na zawsze ustawić swoją tabelę.
    Vorstehender Fundamentaltabellen kann man sich nun auch bedienen, um aus

dem  , was man bei einem gegebenen D und P erlangt hat, auf das D zu schließen,
was bei derselben Empfindlichkeit h und mithin demselben P (da h sich mit P, aber

nicht mit D ändert) erforderlich sein würde, irgend ein beliebiges anderes   zu

geben, indem man nur nötig hat, zu dem anderen   in der Tabelle das zugehörige t zu

suchen und folgende Proportion anzusetzen: Wie sich das t = hD beider verhält, so
verhält sich das D derselben. Umgekehrt kann man nach der Tabelle zu

gegebenen D’s die zugehörigen Werte   finden, wenn ein solcher für ein D gegeben

ist, so lange h konstant bleibt. Jedoch wird man auf diese Anwendungen nicht leicht
praktisch durch unsere Methode geführt, indem die obige Bestimmungsweise
von h oder auch nach Umständen bloß t das bleibt, worauf zuletzt Alles ankommt.
    Man darf nicht vergessen, daß der angegebene einfache Gebrauch der Tabelle nur
unter der angegebenen Bedingung stattfindet, daß das scheinbare Übergewicht,
abgesehen von den Zufälligkeiten, bloß von D abhängt; in Wirklichkeit aber hängt es
noch von konstanten Einflüssen der Zeit- und Raumlage mit ab; und der nach der

Tabelle aus   abzuleitende Wert t ist in diesem Falle nicht bloß = hD, sondern

= h (D + M), wo M die algebraische Summe aller konstanten Miteinflüsse ist, die
noch außer D das scheinbare Übergewicht bestimmen. Mit Rücksicht darauf besteht
die praktische Aufgabe darin, die Versuche und deren Berechnung so zu kombinieren,
daß M kompensiert wird, und man auf denselben Wert hD zurückkommt, welcher
ohne das Dasein der Miteinflüsse nach obigem einfachen Gebrauche der Tabelle
erhalten werden würde.
    Was nun die Versuchsweise anlangt, so ist unsere normale Ausführungsweise, von
der oben die Rede war, gleich für diesen Zweck berechnet. Hier wird nach einem
ganz regelmäßigen Modus zwischen 4 Hauptfällen entgegengesetzter Zeit- und
Raumlage des Mehrgewichtes gewechselt, nämlich 1) wo dasselbe im linksstehenden
Gefäße liegt, und wo dieses zuerst aufgehoben wird; 2) wo es im linksstehenden
Gefäße liegt, und wo dieses zuzweit aufgehoben wird; 3) und 4) entsprechend mit
dem rechten Gefäße; also, um die 4 Hauptfälle übersichtlich aus einander zu halten,
wo es liegt:
 
1) im linksstehenden zuerst aufgehobenen Gefäße,
2) - linksstehenden zuzweit - -
3) - rechtsstehenden zuerst - -
4) - rechtsstehenden zuzweit - -

    Kurz bezeichne ich diese 4 Hauptfälle nach voriger Reihenfolge mit
I >, II >, I <, II< .
Die dabei erhaltenen, für jeden Hauptfall besonders zusammengezählten, richtigen
Zahlen mit
r1, r2, r3, r4
und die, ihren Quotienten durch n zugehörigen Werte t der Fundamentaltabelle
(welche nicht mehr einfach = hD zu setzen sind) mit
t1, t2, t3, t4
wobei für alle Hauptfälle ein gleiches n vorausgesetzt ist.
    Der Weg der vollständigen Kompensation von M beruht dann, wie leicht zu zeigen,
darin, daß man die so erhaltenen t’s der i Hauptfälle addiert und mit 4 dividiert, indem
man hat

wonach Division mit D wie früher den reinen Wert von h gibt, statt dessen man
wiederum hD oder 4hD selbst zum Maße verwenden kann, wenn D immer konstant
gehalten wird.
    Dieser Weg der vollständigen Kompensation der Miteinflüsse M gründet sich auf
folgende Punkte. Nach (s. o.) findet ein von der Zeitfolge der Hebung und ein von der
Raumlage der Gefäße abhängiger Miteinfluss auf die Bestimmung des scheinbaren
Übergewichts statt. Den von der Zeitfolge der Hebung abhängigen Einfluß werde
ich p, den von der Raumlage abhängigen q nennen. Bei entgegengesetzter Zeit- und
Raumlage haben p und q ein entgegengesetztes Vorzeichen. Welches Vorzeichen wir
für eine gegebene Lage verwenden wollen, ist willkürlich, nur daß wir bei der
entgegengesetzten das entgegengesetzte verwenden. Setzen wir also bei dem ersten
Hauptfalle p und q mit positivem Vorzeichen an, so nimmt M beim ersten Hauptfalle
den Wert +p + q, beim zweiten - p + q , beim dritten + p - q, beim vierten - p - q an,
und erhalten wir also bei den 4 Hauptfällen folgende Werte für
t = h (D + M)
  t1 = h (D + p+ q)
 t2 = h (D - p + q)
  t3 = h (D + p - q)
t4 = h (D - p - q)
Die Addition dieser 4 Werte und Division mit 4 gibt hD; auch reicht die Addition der
ersten und vierten, so wie zweiten und dritten Gleichung, mit nachfolgender Division
durch 2, für sich allein hin, hD finden zu lassen.
    Dieselben Gleichungen sind geeignet, durch additive und subtraktive Kombination
die Werte von hp und hq und in Folge dessen von p und q zu geben. Man erhält
nämlich so zunächst:

.
Dividiert man die so erhaltenen Werte von hp, hq mit dem vorhin erhaltenen

Werte   so erhält man das Verhältnis von p, q zu D, und durch
Multiplikation dieses Verhältnisses mit D den Wert von p, q in Grammen,
wenn D selbst in Grammen ausgedrückt ist. Auch können hp, hq eben so
wie hD jedes in doppelter Weise schon durch die t’s zweier Hauptfälle bestimmt
werden, und in der Übereinstimmung der so erhaltenen Werte eine Kontrolle gesucht
werden.
        W zależności od kierunku wpływów p, q mogą równie dobrze wyłonić się ze
znakiem ujemnym jako znakiem dodatnim w tym sposobie określania, tak że
kierunek tego można znaleźć na tej ścieżce o rozmiarze; znak należy rozumieć w
świetle tego, jak p i q są wprowadzane do podstawowych równań.
    Zdecydowane rozwiązanie całego problemu z jego zadaniami drugorzędnymi
prowadzi do wyznaczenia h , p, q za pomocą następujących równań:
    Często jednak stosuje się jeden do porównań wymiarów dla wartości hD, hp,
hq lub 4 hD , 4 hp , 4 hq lub, w przypadku kombinacji wyników z kilku, zawsze tej
samej liczby, ułamków przy dowolnym dużym mnożniku tych wartości może stać w
miejscu, jak ekspert łatwo przeoczy.
    W ten sposób, przy jednoczesnym uzyskaniu całkowitej eliminacji i precyzyjnego
określenia wpływów p, q , wszystkie moje późniejsze (w 9 i 12 rozdziale) otrzymane
zostaną następujące oznaczenia czułości różnicowej w dziedzinie testów wagowych i
może to Wyniki, które należy tam przeprowadzić, służą na kilka sposobów do
wyjaśnienia i udowodnienia, co tu ogólnie mówi się na ten temat. Bardziej kompletne
i spójne w tym względzie zostaną zapewnione przez „środki”.
    Jeśli będę musiał odwoływać się do tego w przyszłości, zgodnie z wyborem znaków
(patrz wyżej), wezmę wpływ p, który zależy od czasu wznoszenia, jako dodatni, jeśli z
tego powodu pierwsze odwrócone naczynie, i jako ujemny, jeśli drugie odwrócone
naczynie bez względu na to, że D wydaje się być cięższy, wpływ q zależny od pozycji
przestrzeni jest dodatni, jeśli lewy jest w stanie to zrobić, i ujemny, jeśli naczynie po
prawej stronie pojawia się jako cięższe. Więc mówię z. B. wpływ p ważył +10
gramów, co oznacza, że oprócz dodatkowego ciężaru, naczynie, które zostało po raz
pierwszy podniesione, wydawało się 10 gramów cięższe niż drugi, który został
podniesiony. Rozdział 12 będzie okazją do wprowadzenia takich przepisów.
    Nawet jeśli relacje czasu i przestrzeni naczyń pozostają takie same, p i q mogą ulec
zmianie z przyczyn wewnętrznych, ponieważ te obiektywne relacje uwzględniane są
tylko zgodnie z ich subiektywną koncepcją, która jest bardzo zmienna z nieznanych
przyczyn.
    Choć zmienne są wpływy p i q zgodnie z warunkami zewnętrznymi i wewnętrznymi,
z całości moich prób, dokonanych w licznych modyfikacjach, wyszło na jaw, że
wpływ p wynika ze zwiększonej masy głównych obciążników lub wcześniejszego
zmęczenia ramion jedną ręką proces dwuręczny ma tendencję do zmiany w sensie
negatywnym, tj. do przyjęcia mniejszych wartości dodatnich lub większych wartości
ujemnych, lub do zmiany wartości dodatnich na ujemne, a ponadto p i q są większe
dodatnie lub mniejsze wartości ujemne w procesie jednoręcznym iw innych
identycznych okolicznościach Miej wartości po prawej jak po lewej; wreszcie, że
wielkość i kierunek tych wpływów nie zależy w dużej mierze od wielkości D. Nie ma
potrzeby wchodzenia w dalsze szczegóły tutaj.
    Można również zrekompensować współp wpływy p, q przez zebranie r z 4

głównych przypadków razem przed obliczeniem t , i wyprowadzenie   wspólnej t z

wynikowego wspólnego  zgodnie z podstawową tabelą, która została ustawiona
= hD . Ta metoda może być przydatna, ale nazywam ją niekompletną kompensacją,
ponieważ można wykazać w następujący sposób, że tak naprawdę nie powraca
ona dokładnie do wartości hD, a zatem h, która zostałaby uzyskana bez
współistnienia .
    Jeśli na przykład wpływ p jest korzystny dla drugiego zawieszonego statku i jeśli
przesadzimy, zakładając, że jest on wyjątkowo duży, jest nieskończenie duży, nie
trzeba dodawać , że dodanie skończonej litery D do jednego z dwóch naczyń stałoby
się całkowicie bez wpływu, do ustalenia, i zawsze za każdym razem drugi
podniesiony statek pojawiał się jako cięższy; dlatego też, jeśli naczynie z D zostanie
podniesione najpierw tak często jak dwa, jak dzieje się to w naszych eksperymentach
i jeśli przypadki tych dwóch okresów, które można pokusić o wzięcie razem, są
uważane za podatne na wyeliminowanie pliczba prawidłowych i niewłaściwych
przypadków będzie taka sama, jak gdyby czułość różnicy wagi wynosiła zero, gdzie
otrzymamy taką samą liczbę prawidłowych i błędnych przypadków. Wrażliwość
na D wydaje się być przytłoczona wpływem. Z drugiej strony, jeśli wpływ sekwencji
czasowej podwyżki w ogóle nie byłby obecny, D stwierdzaj jego otyłość jednakowo
w obu okresach i ustaliłby nadmierną wagę prawidłowych przypadków dla naczynia,
w którym leży, proporcjonalnie do jego wielkości i wrażliwości. Zatem zestawienie
odpowiednich przypadków w przeciwnych przedziałach czasowych nie może być
zrównane w przypadku, gdy przedział czasowy w ogóle nie miał
wpływu. Zrozumiałe jest, że im bardziej zbliża się wpływ, tym bardziej zbliża się to,
co zakłada skrajność. To, co odnosi się do p w tym względzie, dotyczy również q i
jednoczesnego istnienia obu. Z drugiej strony, nasza metoda pełnej kompensacji, w
której liczby r oddzielają się dla różnych głównych przypadków, z których można
wywodzić tbyć użyte, naprawdę przypisane do tego samego wyniku w odniesieniu
do hD, jak gdyby nie było wpływu p i q ; eliminując to.
    Jak łatwo to zobaczyć, tak jak wpływ D na p lub q może zniknąć, tak też musi być
odwrotnie. Jeśli D jest bardzo duże, nie można już odczuć ani wpływu kolejnego
anulowania, ani wpływu pozycji ręki, ale ocena opiera się wyłącznie na pozycji D, a
jeśli D przyjmuje przeciwne pozycje czasu i przestrzeni tak często, jak to robi w
przypadku naszego procesu liczba pierwszych i drugich przypadków, prawa i lewa
sprawa muszą być takie same lub muszą zbliżać się do tej równości wraz ze
wzrostem D.
    Chociaż wszystko to wynika nieco teoretycznie, przyznaję się do tego, że sam do
mnie do tego doprowadziło, ponieważ przy dużych ciężarach głównych wpływ p stał
się czasem tak duży, że tego rodzaju obezwładnienie wpływu D było już zauważalne
w eksperymentach a po obliczeniach stosunki zależności prawnej wrażliwości
różnicowej wydawały się znacznie zmienione, w przeszłości zawsze korzystałem z
prawidłowych przypadków różnych pozycji czasu i przestrzeni przed
obliczeniem wartości t .
    Wie leicht zu erachten, kann das Verfahren mit wiederholtem Hin- und Herwiegen
der Gefäße (s. o.), welches keine Sonderung der 4 Hauptfälle gestattet, überhaupt nur
diesen Erfolg der unvollständigen Kompensation gewähren.
    Nawiasem mówiąc, będzie można pominąć proces pełnego odszkodowania, jeżeli
nie jest to kwestia rzeczywistego stopnia wrażliwości na różnicę, ale tylko ocena
bardziej, mniej i równe, a jeśli nie masz lub nie silne zmiany wpływów p, q w toku
Musi założyć dochodzenie. Wtedy jednak nie tylko liczby wszystkich 4 głównych
przypadków zostaną wzięte razem, ale niepotrzebne będzie również przechodzenie
od prawidłowych liczb do wartości t tylko przy użyciu równej, większej lub
mniejszej liczby r dla danego n za pomocą danego D, następnie wykazuje równą,
większą lub mniejszą wrażliwość na różnicę. Nie należy jednak zapominać,
że pozostaje to związane z warunkiem stałości wpływów p, q . Jednak zgodnie z
poprzednim, znaczny rozmiar regularnie odnosi ten sam sukces w przeciwnym
kierunku zmieniania stałych wpływów, jak po (patrz wyżej) mniejszym rozmiarze
nieregularnie zmieniających się zbieżności, tj. Zmniejszaniu prawidłowych liczb r ,
tak że przy tej samej lub nawet większej wrażliwości na różnice, połączone
prawidłowe liczby rz 4 głównych przypadków może okazać się mniejszy, jeśli stałe
wpływy są większe, więc w ten sposób mogą pojawić się błędne relacje, które znikają
tylko po całkowitym wyrównaniu. O ile nigdy nie można w pełni ręczyć za wielką
zmienność tych wpływów z przyczyn wewnętrznych (por. , niniejszym specjalizacja
4 głównych przypadków i obniżenie do wartości t , zawsze zapewniają większe
bezpieczeństwo, a porównanie samych liczb r może służyć jedynie do bardziej
powierzchownych i tymczasowych oznaczeń.
    Metodyczne przestrzeganie tej samej liczby obserwacji i regularna zmiana 4
głównych przypadków, bez których nie można osiągnąć dokładnej eliminacji i
wyznaczenia stałych wpływów p, q , wymaga regularnej zmiany pozycji nadwagi, a
zatem stałej znajomości tej pozycji. Ta wiedza z pewnością miałaby decydujący
wpływ na osądy, które podejmują w pierwszej wskazanej procedurze, w której każda
decyzja, która ma wpływ na liczbę r, jest podejmowana jako rodzaj ostatecznej
decyzji dopiero po wielokrotnym odwzajemnieniu się statków po drugie, gdy awaria
każdego pojedynczego podwójnego podnoszenia przyczynia się do rdostarcza, traci,
ponieważ wiadomo, że to niepowodzenie nie jest obliczane w przewidywalny sposób
przez zbiegi okoliczności oraz przez przestrzenne i czasowe położenie naczyń, że
wyobraźnia nie znajduje żadnych wskazówek w znajomości położenia D , pewien
sukces poszczególnych podwójnych elewacji przewidywać później, ale może jedynie
trzymać się przesłania odczuć co do czegoś obiektywnego. Widok moich tabel
obserwacyjnych to potwierdza. Niepowodzenie poszczególnych osądów jest tu
pokazane dość nieregularnie, a przez wartość i relacje p, q jako całości, a często
nawet bardziej niż zależy od pozycji D , tak liczba błędnych przypadków, w
przeciwieństwie do tego, co znana lokalizacja D. wymagałoby to, w wielu seriach
testowych, w niektórych głównych przypadkach przede wszystkim prawidłowych.
    Zgodnie z tym, nawet w drugiej procedurze pomoc pomocników, którzy są
niezbędni w pierwszej procedurze i którzy zmieniają pozycję nadwagi bez naszej
wiedzy, jest zbędna i nawet tutaj nie jest dozwolona, ponieważ jest to raczej stała
własna kontrola nad pozycją nadwagi i całkowicie niezakłócone równomierne
napięcie uwagi podczas ciągłego podnoszenia jest niezbędne w tej procedurze.
    Po kilku miesiącach wypróbowania pierwszej procedury, uważnie obserwując brak
wiedzy na temat pozycji nadwagi, przed przejściem do drugiej, znając pozycję
dodatkowej masy, jestem w stanie ocenić relację między tymi dwoma rodzajami
procedury porównawczo, i nie zatrzymałbym się na drugim, gdybym nie przekonał
się wystarczająco, że niezbędna znajomość położenia dodatkowego ciężaru jest
również bezpieczna.
    Jeśli te wyjaśnienia nie wystarczą, aby wykluczyć podejrzenie udziału wyobraźni
w moich eksperymentach przeprowadzonych zgodnie z tą procedurą, to muszę
również odnieść się do „metod pomiarowych”, gdzie częściowo bardziej
szczegółowy opis faktów tego eksperymentu, częściowo sposób nawet jak ich wyniki
okazują się bardziej skuteczne w przeciwdziałaniu im. W każdym razie pozwoliłbym
na zgłaszanie zastrzeżeń z tego punktu widzenia wyłącznie na podstawie dokładnego
zbadania procedury.
    W obliczeniach używam serii testowej nie tylko zgodnie z 4 głównymi
przypadkami, ale także szczególnie we frakcjach zgodnie z czasem i innymi
okolicznościami, w taki sposób, że ułamek 64 prostych wzrostów lub przypadków
jest przypisany do poszczególnych wartości t , i to łączenie wartości t uzyskanych we
frakcjach w wartości sumaryczne lub średnie zamiast wyprowadzania t każdego
głównego przypadku z całkowitej n , którą daje seria, z powodów, które zostały już
wskazane kilka razy ogólnie oraz w „metodach pomiarowych” ”zostaną omówione
bardziej szczegółowo.
    Jednak obliczenia stają się w ten sposób dość kłopotliwe, szczególnie w przypadku
większych serii testów; Jednak zmiany stałych wpływów stają się mniej szkodliwe.
    Należy wziąć pod uwagę, że wartość hD dla wyprowadzenia z ułamków jest
uzyskiwana nieco większa średnio niż z całości, tym bardziej im mniejsze są ułamki,
przyczyny, które teoretycznie można podać, ale które na razie zignoruję. W związku
z tym, aby porównać wartości, pochodną zawsze należy wykonać z ułamków o tym
samym n oraz n, na którą zastosowano ułamek. Więc z wyników, które mają być
wydane w przyszłości, o ile wyraźnie nie stwierdzono inaczej, to n zawsze 64 w
odniesieniu do prostych elewacjach.
    Wciąż istnieją praktyczne praktyczne uwagi na temat wielkości D, które należy
zastosować w testach , których nie należy brać za małe lub za duże, na temat
bezpieczeństwa wyników i niektórych dodatkowych punktów, które zaoszczędzę na
metodach pomiarowych.
e) Specjalne informacje na temat metody średnich błędów, gdy stosuje się ją do
pomiarów oka i testów dotykowych 14) .
    Jeśli chodzi o stronę eksperymentalną, zauważam, że próbując zmierzyć wymiary,
lepiej jest użyć równoległych nici lub końcówek lub odległych punktów niż
szerokości koła za pomocą kół nóg, aby uzyskać odległości, do których należy
zastosować oszacowanie, niż oszacowanie kąta kąta doprowadzić do; chyba że należy
to uczynić przedmiotem samej obserwacji.
14) Wersja str. 104–119.
 
    Do testów dotykowych używam szypułek z szypułkami z osadzonymi angielskimi
końcówkami igły do szycia i trzymam kompasy na łodygach 15) . Końcówki nie są
tępe lub ledwo zauważalnie stępione, aby móc precyzyjnie określić odległości w skali
za pomocą poprzecznych, ale umieszcza się je bardzo cicho, a próby nie są
kontynuowane aż do podrażnienia. Większość testów dotykowych wykonałem na
sobie, ale również porównawczo z zastosowaniem kompasów przez pomocnika, przy
czym mniejsze stały, ale z powodu bardziej nierównomiernego stosowania
kompasów przez obcą rękę, znacznie większe zmienne Otrzymano błędy, które
zostaną natychmiast omówione i oddzielone.
15) Zastosowanie kompasów z prześladowcami z kompasami na udach i
samodzielne ich zastosowanie daje, po przeprowadzonych eksperymentach
porównawczych, większe błędy stałe i zmienne.
 
    Nazywam odległość normalną odległością, która jest stale pokrywana w
porównaniu z pomiarami oka i testami dotykowymi, złą odległością odległość, która
jest na ogół podatna na błędy, co zostało natychmiast oszacowane. Różnica
odległości błędu od odległości normalnej daje to, co nazywam błędem surowym,
i oznaczam przez ¶, aby odróżnić go od błędu D, który należy rozpatrywać w ten sam
sposób .
    Jak już wspomniano, średnia odległość błędu uzyskana z wielu obserwacji
zasadniczo odbiega od odległości normalnej o często znaczną wartość, a dodatnia i
ujemna suma błędów pierwotnych nie jest taka sama w wartościach bezwzględnych,
ale przeważnie jedna z nich przewyższa drugą . Aby wziąć ten fakt pod uwagę,
uważam odchylenie średniej odległości błędu od odległości normalnej za błąd stały, a
odchylenie odległości pojedynczego błędu od średniej jako błąd zmiennej zmiennej i
zastępuję uwzględnienie tych dwóch błędów przy rozważaniu błędów
surowych. Dokonując algebraicznego błędu surowego na podstawie błędu stałego i
czystego zmiennego, wywołuję oba składniki błędu surowego. Oznaczam stały
błądc , błąd zmiennej czystej z D i suma błędów czystych uzyskanych przez daną
serię obserwacji lub ułamek z .D  . Do pomiaru wrażliwości na różnicę należy
używać wyłącznie błędów czystych i tylko z nich, a nie surowych, należy wyciągnąć
średnie błędy służące dla tej miary. Stały błąd opiera się na stałych wpływach pozycji
w czasie i przestrzeni porównywanych rozmiarów oraz na sposób, w jaki wpływa na
nich ocena, co jest określone przez subiektywne relacje.
    Potrzeba rozwiązania błędu pierwotnego na jego składniki wynika zarówno z
przyczyn matematycznych, jak i eksperymentalnych, które omawiam w „metodach
pomiarowych”; istnieje również matematyczny związek między błędem surowym a
jego składnikami, który jest przydatny w umiejętności korzystania z metody, która
będzie również przedmiotem specjalnej dyskusji w „metodach pomiarowych”,
ograniczając się tutaj do najistotniejszych w celu omówienia metody.
    Zasadnicze znaczenie dla tej metody ma zasadnicza niezależność błędu zmiennej
zmiennej od stałej, co wykazano w eksperymentach, tak że przy przeciwnej pozycji
przestrzennej i czasowej porównywanych odległości, z którą błąd stały zmienia się w
przeciwnym i surowym sensie Suma błędów często okazuje się bardzo różna,
zauważalnie otrzymuje tę samą czystą sumę błędów; chyba że przeciwna stała
pozycja czasu i przestrzeni niesie ze sobą grę o nieregularnej losowości o innym
średnim rozmiarze, czego doświadczenie nie okazało się łatwe. Zgodnie z tym często
nie wydaje się konieczne określanie stosunków błędu zmiennej zmiennej,
powtarzanie prób z przeciwnymi odległościami i czasami porównywanych
odległości, ale jeśli chodzi o określenie stałego błędu. Poprzez odpowiednie
połączenie wartości uzyskanych w przeciwnej pozycji w czasie i przestrzeni, można
rozdzielić je na różne składniki zgodnie z zależnościami zależności, jak pokazałem w
„metodach pomiarowych”, a ekspert automatycznie przeoczy; procedura, która jest
zasadniczo taka sama jak metoda poprawnych i niepoprawnych przypadków dla
oddzielnego określania wpływów pokaż się bliżej, a ekspert przeoczy się; procedura,
która jest zasadniczo taka sama jak metoda poprawnych i niepoprawnych
przypadków dla oddzielnego określania wpływów pokaż się bliżej, a ekspert
przeoczy się; procedura, która jest zasadniczo taka sama jak metoda poprawnych i
niepoprawnych przypadków dla oddzielnego określania wpływówp, q podawane.
    W testach wzroku należy rozróżnić pozycję prawą i lewą lub pozycję górną i dolną
odległości normalnej od nieprawidłowej odległości (w zależności od odległości
poziomej lub pionowej); w przypadku prób dotykowych normalny okrąg prawą ręką,
fałszywy okrąg lewą ręką i odwrotnie, lub, jeśli ktoś próbuje zrobić drugą ręką, a
zatem oba koła są trzymane w tej samej ręce, jedno koło górną ręką, a drugie z dolna
część ręki i odwrotnie. Ponadto zrobiłem sprzeczność w czasie testów dotykowych, w
zależności od tego, czy normalne koło, czy niewłaściwe koło jest stosowane najpierw
przy każdym porównaniu.
    Tworząc średni błąd na podstawie błędu o zmiennej wartości, masz wybór między
dwoma rodzajami średniego błędu. Ten, który nazywam średnim błędem par
excellence lub w celu odróżnienia go od następującego prostego średniego błędu
i oznaczenia go przez e , jest uzyskiwany z sumy czystego błędu przez proste
równanie zgodnie z równaniem

wygrana, jeśli m oznacza liczbę błędów, które przyczyniają się do åD . Drugi, który

w astronomów ma nazwę błędów średnich par excellence, ale nazywa kwadratowych
średnie błędy tu i jest określany jako e q , otrzymuje się przez podniesienie błędów
indywidualnie do kwadratu, suma tych kwadratów ( D 2 ) podzielony przez liczbę m i
bierze pierwiastek kwadratowy z ilorazu, to znaczy zgodnie z równaniem

.
Jednym słowem jest pierwiastkiem średnich kwadratów. Teoretycznie, jeśli są
otrzymywane z dużej liczby błędów, oba średnie błędy mają stały związek ze sobą
zgodnie z obliczeniem prawdopodobieństwa, które jest
gdy p liczba Ludolf'sche, po której średni błąd kwadratowy zauważalnie
dokładnie 5 / 4 jest prosta. Badając dużą liczbę serii testów, przekonałem się, że
doznanie to bardzo dokładnie odpowiada tej sytuacji, tak że występują jedynie
losowe i przy wystarczająco dużej liczbie testów bardzo małe, wahania wokół tego
normalnego stosunku. Dowód tego. w metodach pomiarowych; można je również
wywnioskować z wyników podanych w rozdziale 9 dotyczących pomiarów oka. Po
tym wydaje się obojętne, czy trzymasz się e czy e q . Wyboru dokonuje się jednak
na podstawie faktu, że e jest  znacznie mniej kłopotliwy do uzyskania, npq
jest nieco bardziej wiarygodne w określaniu na podstawie równej liczby obserwacji,
tak więc (zgodnie z zasadami obliczania prawdopodobieństwa) 114 obserwacji jest
wymaganych do ustalenia e z  jednakową pewnością, gdy e q jest określone ze 100
obserwacji. Po szczegółowych dyskusjach na temat „metod pomiarowych” uważam,
że praktyczne rozważenie z nieco dużą liczbą obserwacji, jak jest wymagane
wszędzie w naszej metodzie, przemawia głównie za e , bez tego stosunkowo
niewielka iz dużą m całkowicie pomijalną nadwagą Bezpieczeństwo
dla e q zrekompensowane korzyści praktyczne. Ale wybór należy do
wszystkich. Tam, gdzie zawsze masz taką samą liczbę obserwacji, aby uzyskać
wynik, zatrudnianie, możesz równie dobrze sprawdzić za pomocą e czystej sumy
błędów AD użytej natychmiast do pomiaru, więc podział przez m spare.
    Fakt, że suma czystego błędu, podobnie jak czysty błąd średni, czy
to e czy e q , zasługuje na szczególną uwagę. uzyskuje się nieco inny rozmiar, w
zależności od tego, czy średnia odległość błędu, na podstawie której obliczane są
błędy czyste, jest określana jako średnia z całości liczby błędów, czy liczba błędów
jest dzielona na ułamki, w szczególności określa się średnią odległość błędów dla
każdej frakcji, podczas gdy określa się błędy czyste w szczególności oblicza, a
następnie łączy wyniki w wartości sumaryczne lub średnie, co jest analogiczne do
okoliczności odnotowanych dla metody poprawnych i niepoprawnych przypadków i
ma analogiczne przyczyny. Zasadniczo, w innych identycznych okolicznościach, im
mniejszy błąd i średni błąd, tym większy, im mniej frakcjonowano. większy, więc
z. B. jeśli wyprowadzisz czystą sumę błędów ze 100 nieprzetworzonych błędów
naraz, tak jakbyś podzielił te 100 błędów na 2 ułamki po 50, oblicza czystą sumę
błędów z każdej z tych frakcji i łączy te dwie sumy błędów. Jednak suma ta znów
będzie większa niż gdyby wynik 4 ułamków po 25 sztuk został połączony i tak
dalej. Różnica jest jednak bardzo nieznaczna tylko wtedy, gdy frakcjonowanie nie
prowadzi do bardzo małych ułamków.
    Der Grund ist ein doppelter. Der eine liegt darin, daß durch eine kleine
Beobachtungszahl die mittlere Fehldistanz und mithin die dagegen gerechneten
reinen Fehler abweichend von den wahren Werten erhalten werden, wofür die
anzusehen sind, die man unter gleichen Beobachtungsverhältnissen aus einer
unendlichen Zahl Beobachtungen erhalten würde, und es läßt sich aus der
Wahrscheinlichkeitsrechnung beweisen, und bestätigt sich in der Erfahrung, daß der
quadratische mittlere Fehler hierdurch notwendig, der einfache durchschnittlich
(ebenfalls notwendig bei normaler Fehlerverteilung) zu klein ausfällt. Der andere
Grund liegt in den bei längeren Versuchsreihen nie ganz auszuschließenden
Variationen des konstanten Fehlers, wodurch die reinen Fehlersummen verunreinigt
und vergrößert werden, wenn man Beobachtungen, welche solche Variationen
einschließen, zusammenfaßt, und zur Ableitung der mittleren Fehldistanz und reinen
Fehler benutzt.
    Wegen der ersten dieser Ursachen läßt sich eine Korrektion anbringen, die ich die
Korrektion wegen des endlichen m nenne, wodurch die Fehlersumme oder der
mittlere Fehler auf den Fall zurückgeführt wird, daß die wahre mittlere Fehldistanz
aus einer unendlichen Zahl Beobachtungen bestimmt und hiergegen die reinen Fehler
gerechnet werden. Diese Korrektion ist schon längst beim quadratischen mittleren
Fehler angewendet worden, wenn er zu Genauigkeitsbestimmungen bei
physikalischen und astronomischen Beobachtungen diente, und besteht darin, daß

man eq  statt =  vielmehr =  nimmt, woraus man schon übersieht, daß

sie um so unbedeutender ist, und um so leichter vernachlässigt werden kann, je
größer m ist. Für den einfachen Mittelfehler e ist die demgemäße Korrektion bisher
noch nicht entwickelt gewesen, weil sich bisher noch keine praktische Verwendung
desselben dargeboten hat. Ich finde, daß sie sich nach einem analogen Gange, als der
Ableitung der Korrektion des quadratischen Mittelfehlers unterliegt, dahin annehmen

läßt, daß man   mit dem Faktor   multipliziert, wenn p die Ludolf'sche

Zahl. Einfacher und genau genug läßt sich dafür setzen  , welches noch etwas

mehr approximiert als das sich zunächst darbietende  , wie man durch die
Ausführung selbst findet 16).

16) Auch der Korrektionsfaktor   ist nur ein approximativer, der für einen
in endlicher Form nicht darstellbaren Integralausdruck steht, aber nur ganz
unmerklich davon abweicht.
 
    Biegły matematyk miał uprzejmość, aby sprawdzić wyprowadzenie tej korekty,
która zostanie przekazana w metodach pomiarowych. Ten sam współczynnik korekcji
należy zastosować do korekcji sum błędów ze skończonego m, jeśli zatrzyma się na
sumach błędów bez odejmowania od nich błędu średniego e . Jeżeli szereg
obserwacji jest rozpatrywany ułamkowo, tzn. Jeśli błędy czyste są określane
zwłaszcza na podstawie średnich niepoprawnych odległości danych ułamków,
wówczas korekta wynikająca ze skończonego m dla każdej ułamka, w szczególności
według m ułamków, nie powinna być dokonywana łącznie zgodnie z całkowitą liczbą
obserwacji wszystkich ułamków . Przykłady tego patrz. w 5 części 9 rozdziału.
    Ilekroć chodzi tylko o określenie proporcji, korekty ze względu na skończone m
można uniknąć, zawsze stosując tę samą wartość m jako podstawę, lub jeśli dokonuje
się innej liczby obserwacji, zawsze dzieląc tę samą wartość m , wyodrębniając ją z
skończoności m wysyłanego zmniejszenie średniego błędu lub błędu podsumowuje
wszystkie spotykają się w tej samej proporcji.
    Nie można dokonać korekty z powodu drugiej przyczyny; ale usuń to zauważalnie
przez wystarczająco silne frakcjonowanie. Ponieważ pierwszą przyczynę można
teraz uczynić nieszkodliwą przez korektę lub zawsze ten sam m , generalnie wolę
silne frakcjonowanie niefrakcjonowanego traktowania większych serii testowych,
aby uczynić drugą nieszkodliwą. W moim Tastversuchen mam zawsze
do m frakcjonowanej = 10 (co e i AD współczynnik korygujący 31 / 30 ), a 10
obserwacji każdej frakcji, o ile można to było zrobić bez nadmiernej irytacji, zawsze
dokonuje się jedna za drugą. Jednak niektóre części, takie jak czoło, nie tolerują tylu
prób następujących po sobie w tym samym miejscu.
    W każdym przypadku, w zależności od wybranej metody, jak w przypadku dobra i
zła przypadkach konieczne staje się stanie w wynikach, czy iw jakim jestem jeden
miał frakcjonowanej podczas wyprowadzania samo. W związku z tym użyję m i m
dla metody błędu średniego, a także n i v dla metody właściwego i niewłaściwego
przypadku, tj. Jeśli jest frakcjonowane, m dla liczby obserwacji przechodzących w
ułamek , m dla liczby ułamków, tak że m m oznacza całkowitą liczbę obserwacji,
które przyczyniają się do wyniku w odniesieniu do jednej i tej samej wartości
obserwacji, które następnie zostaną połączone z m pojedynczych wyników.
    W przypadku sum błędów, które dają bardzo mały błąd średni, konieczne może być
rozważenie dwóch innych poprawek, które nazywam korektą ze względu na wielkość
przedziałów i ze względu na oszacowanie podziału. Pierwszy dotyczy tego, że
zawsze są rejestrowane błędy, które są oddzielone pewnymi skończonymi
przedziałami, które są tym większe, im mniej podział skali, według której mierzone
są błędy, a podział na dziesiętne jest zależny od oszacowania , ale nieskończona
liczba błędów pośrednich została zmniejszona do sąsiednich w tej skali. Ma to wpływ
na średni błąd. Drugi odnosi się do faktu, że błędy są popełniane ponownie podczas
pomiaru błędów na skali.ustalić a priori ; drugie wzywa do eksperymentalnych badań
tego, jak zachowują się błędy oszacowania klasyfikacji w różnych ułamkach stopnia
klasyfikacji, co jest interesującym badaniem Volkmanna w raportach Saxon Soc. Rok
1858, s. 173 jest dostępny. Tym bardziej jednak streszczam tutaj reakcję na te
poprawki, ponieważ prawie zawsze można je pominąć.
    Większe znaczenie mają wzory i reguły, za pomocą których można określić
niepewność średnich błędów i sum błędów w zależności od wielkości liczby
obserwacji, a także zasady, według których poszczególne uzyskane wyniki można
połączyć z najbardziej prawdopodobnymi wynikami. Wszystko, co trzeba wiedzieć w
tym względzie, można zaczerpnąć z teorii prawdopodobieństwa i można je
praktycznie przedstawić do użycia; aby jednak móc to zrobić w odpowiedni sposób,
konieczne byłyby pewne wstępne dyskusje, które tutaj powinny posunąć się za
daleko.
    Ostrożne posługiwanie się metodą błędu średniego wymaga znajomości głównych
punktów teorii błędów matematycznych, która jest częścią teorii
prawdopodobieństwa. Myślę, że istotne w tym względzie „metody pomiaru” mogą
zrozumieć również ci, którzy sami nie chcą zagłębiać się w tę naukę; ale, co
zrozumiałe, nie może się tu zdarzyć.
 
 
f) Zależność matematyczna trzech metod.
    Można postawić pytanie o związek między zmierzonymi wartościami uzyskanymi
za pomocą trzech metod. Zakładając taką samą wrażliwość na różnicę w danym

obszarze sensownym, określono zauważalną różnicę, błąd średni, stosunek,    a

zatem t = hD . Pytanie brzmi, w jaki sposób będą się one odnosić? Odpowiedź musi
opierać się na następujących punktach:
    Ściśle mówiąc, trzeba powiedzieć: zauważalna różnica rozmiaru to taka, która jako
różnica wielkości, które mają być porównywane w metodzie przypadków dobrych i
złych, nie daje żadnych złych przypadków, ale nie można ich bez nich zmniejszyć
dać; ponieważ fakt, że jest nadal zauważalny, wyklucza wystąpienie tego samego, a
zatem i każdego niewłaściwego przypadku, a fakt, że jest zauważalny, oznacza, że
nie można go wyczuć przy najmniejszym zmniejszeniu. Ale w rzeczywistości, jeśli
nie chcesz mieć złych przypadków z daną różnicą, musisz wziąć je na tyle wysoko,
aby zbieżności nie zepchnęły go poniżej zauważalności i jak wysokie jest to, lub ile
błędnych przypadków wśród zdecydowanej większości jest bardziej poprawnych
chcę pozwolić
    Z drugiej strony średni błąd jest koniecznie mniejszy niż zauważalna różnica, jeśli
nie powinno to pozwolić na żadne przypadki lub tylko wyjątkowo błędne
przypadki. Ponieważ jeśli istnieje różnica w metodzie średnich błędów z. B. nadal
widoczne są dwie odległości koła, odległość zmienia się, aż stanie się
niezauważalna; i ogólnie wszystkie błędy przyczyniają się do określenia średniego
błędu od zera, które są mniejsze niż zauważalna różnica. Jednak podanych powodów
nie można ustalić stałego stosunku zauważalnej różnicy do średniego błędu.
    Z drugiej strony istnieje taka matematyczna zależność, powiązana przez główną
całkę obliczania prawdopodobieństwa, między metodą spraw dobrych i złych i
metodą średnich błędów, że można stwierdzić, jaki stosunek przypadków dobrych i
złych powstanie, jeśli weźmie się pod uwagę wielkość prostej sprawy lub średni błąd
kwadratowy jako różnica D zastosowana w metodzie dobrych i niewłaściwych
przypadków w innych porównywalnych okolicznościach. I to, że jak to pokazują w
„Metody pomiarowe”, a różnica w rozmiarze za pomocą prostego średnią błędu

(większą wagę w próbach wagowych) stosunek   zauważalnie 2 / 3 dokładnie

0.658032.
    Ten związek teoretyczny można wypróbować i przetestować tylko w międzyczasie,
co powinno mieć pewne trudności, o ile konieczne jest uczynienie okoliczności
porównywalnymi dla metod porównanych w taki sposób, aby zbiegi okoliczności
miały taki sam wpływ.
2) Metody pomiaru czułości absolutnej.
    Do tej pory pole tych metod jest prawie nieużywane w odniesieniu do
intensywnych doznań, i poza ustaleniem Schafhäutla o tylko słyszalnej absolutnej
intensywności dźwięku, ustaleniami EH Webera i Kammlera o tylko zauważalnych
wartościach ciśnienia, których ustalenia w rozdziale 11 handlowałem bliżej, nie
wiem, co można tutaj wyciągnąć. W dziedzinie wrażeń świetlnych nawet samo
określenie absolutnej wrażliwości nie jest nawet możliwe, ponieważ nie można
wyeliminować wewnętrznego źródła wrażeń świetlnych, o którym mówię w
rozdziale 9.
    Z drugiej strony metody pomiaru czułości absolutnej znalazły szerokie
zastosowanie w obszarze rozległych doznań, pod warunkiem, że wielokrotnie
podejmowano je w celu ustalenia zauważalnych rozmiarów lub odległości na
siatkówce lub skórze. W ostatnim względzie znane i pionierskie eksperymenty EH
Webera dotyczące całej psychofizyki są dostępne na zauważalnych odległościach na
skórze, co jest nazwą procedury, którą można zastosować dla absolutnego stopnia
wrażliwości, procedury odpowiadającej metodzie zauważalne różnice w stopniu
czułości różnicowej są analogowe. Jednak pozostałe dwie metody tego pomiaru są
również przenoszone analogicznie do absolutnej miary czułości.
    Volkmann oparł się na łatwej do ustalenia uwadze, że szerokość wierzchołków
koła, która daje zauważalną odległość, nie jest absolutnie stała, ale zmienia się w
pewnych granicach, w tej samej szerokości w próbach wykonywanych jeden po
drugim jako odległość, czasem nie może być postrzegany jako taki, o ile górna
granica, od której odległość jest zawsze postrzegana jako odległość jest
przekroczona, lub dolna, poniżej której nigdy nie jest postrzegana jako taka, ale która
sama nie jest w stanie określić absolutnie precyzyjnego określenia. Nie przeszkadza
to, jak nauczyło to samo doświadczenie, wykorzystywanie większości kontaktu skóry
z końcami kompasów, przy zmianie szerokości zgodnie z poprzednią metodą, aby
pokrywać się z górną granicą, lub odległość spadająca między górną i dolną granicą
jako zauważalny średni dystans, tak porównywalny w różnych próbach wygranej, że
miara ma być na jego podstawie. Gdyby tak nie było, próby i wyniki Webera
potwierdzone przez innych nie byłyby możliwe. Ale modyfikacja metody Webera
może opierać się na tej uwadze, która czyni ją analogią do metody dobrych i złych
przypadków i faktycznie została na niej oparta przez Volkmanna, polegającą na tym,
że 1) w powtarzanych próbach dla danej szerokości okręgu między określoną górną i
dolną granicą zanotuj wynik każdego zastosowania pojedynczego okręgu i policz
liczbę przypadków, w których odległość jest zauważalna i niezauważalna; że 2)
procedurę tę powtarza się przy różnych szerokościach koła w tych granicach. Im
większa rozległa wrażliwość danego obszaru skóry, tym większa liczba przypadków
dla danego koła, które reprezentują te właściwe, tj. Tam, gdzie rzeczywiście
istniejąca odległość jest faktycznie postrzegana jako zauważalna, i im mniejsza może
być odległość aby dostarczyć taką samą liczbę poprawnych skrzynek. Jakikolwiek
stosunek właściwych przypadków do całkowitej liczby przypadków może być teraz
wykorzystany jako punkt odniesienia dla wrażliwości; szukając szerokości koła dla
różnych obszarów skóry, gdzie dają one ten sam stosunek; ale być może najbardziej
godna polecenia jest relacja preferowana przez Volkmanna w tym względzie, gdzie
zauważalność występuje tak często, jak niezauważalność. Ponieważ powiązane
szerokości okręgu nie będą absolutnie dokładne, interpolacja sąsiednich szerokości,
które były przedmiotem eksperymentu, umożliwi osiągnięcie tego z wystarczającą
dokładnością. Eksperymenty przeprowadzone przez Volkmanna zgodnie z tą metodą
podczas ćwiczenia wrażliwości dotykowej zawarte są w raportach Saxon Societät
1858 s. 47 i nast., A ich interesujące wyniki dowiodły przydatności tej metody.
    Kolejna modyfikacja metody Webera, którą nazywam metodą ekwiwalentów,
została zastosowana i opracowana przeze mnie w obszarze dotykowym w związku z
metodą średnich błędów, której analogiem reprezentuje; po tym czasie EH Weber
wykorzystał go wcześniej w eksperymentach na absolutnej czułości różnych części w
odniesieniu do odczuwania ciśnienia 17) .
    Zasadniczo po zastosowaniu do zakresu dotykowego polega na tym, że zamiast
koła na jednym obszarze skóry dwa, odpowiednio A, B, są naprzemiennie
umieszczane na dwóch różnych obszarach skóry A, B, których rozległą czułość
należy porównać i ustalić odległość A kręgu na pozycji B odległości od B okręgu
na B- Zmieniaj położenie, aż odległość między dwoma obszarami wydaje się taka
sama, w zależności od odczucia skóry, chociaż w rzeczywistości może się znacznie
różnić w zależności od różnej wrażliwości obszarów skóry. Daje to ekwiwalent
równomiernie oszacowanych odległości dla obu obszarów skóry, których wzajemna
wartość, określona jako średnia z dużej liczby eksperymentów, może służyć jako
miara dużej wrażliwości 18) .
17) Program coll. P. 97
18) Owymiarowych ustaleniach poczucia przestrzeni itp., W zależności od
królewskiego prawa saksońskiego z. W. XXII, s. 273 i nast.
 
 
    Łatwo będzie się przekonać, że ta metoda jest bardzo dokładna i precyzyjna,
ponieważ o ile wrażliwość obszarów skóry pozostaje stała, daje bardzo stałe wyniki z
nieistotną niepewnością, z których pierwsza poprzez porównanie różnych frakcji
testowych, druga przez udowodniono łatwy do obliczenia prawdopodobny błąd
wyniku średniego; w zakresie, w jakim ten stosunek się zmienia, pozwala on
szczegółowo śledzić te zmiany. Rzeczywiście, w eksperymentach trwających
miesiącami na tych samych częściach, widziałem, że najbardziej stały stosunek
utrzymuje się, gdy każdego dnia podejmowanych jest tylko kilka prób; tak jak
postanowiono, ale także kilkakrotnie, gdzie codziennie podejmowano wiele prób,
które miały znaczący wpływ na praktykę,
    Oprócz tego zaletą tej metody w porównaniu z poprzednimi dwoma jest to, że nie
ogranicza się ona do porównywania wrażliwości obszarów skóry w granicach
zauważalnych odległości, ale raczej umożliwia ich porównanie w dowolnej
odległości; mając na uwadze, że jest to niekorzystne w stosunku do tego samego,
ponieważ daje jedynie dane porównawcze dotyczące absolutnej wrażliwości, podczas
gdy wartość odległości, która jest po prostu zauważalna lub która zapewnia taką samą
liczbę zauważalnych i niewidocznych przypadków, może być uważana za datę
wskazującą bezwzględną wrażliwość danych obszarów skóry scharakteryzowane w
sposób absolutny. Tak więc każda z tych metod będzie musiała zostać zaakceptowana
na swój własny sposób.
    Jak łatwo można przeoczyć, procedura zastosowana w metodzie równoważnej jest
zasadniczo taka sama jak w metodzie błędu średniego, z tym wyjątkiem, że dwie
okrągłe odległości doznania są regulowane nie na tej samej, ale na różnych obszarach
skóry, i nie różnica, ale stosunek porównywanych rozmiarów. Nic jednak nie stoi na
przeszkodzie, aby metoda błędów średnich wynikała ze stosunku zmiennych
porównawczych, tj. Odległość normalna i odległość niepoprawna, oraz metoda
ekwiwalentów odchyleń poszczególnych odległości B od średniej odległości B, tak
jakby była tak samo czysta Błąd D. Biorąc to pod uwagę, i przy tym rozważaniu,
metoda ekwiwalentów jest w zasadzie tylko bardziej ogólna z metody średnich
błędów, i jest to szczególny przypadek metody ekwiwalentów, a mianowicie, gdy we
wszystkich możliwych miejscach występuje przeciw danemu Może ustawić
pozycję A w pozycji B , co czyni samą pozycję A , co oznacza, że odległość A jest w
normalnej odległości, B-Odległość idzie w złej odległości. Pokazuje to również fakt,
że stosunek błędu stałego i błędu zmiennej zmiennej metody błędów średnich
powtarza się tylko w bardziej ogólny sposób z metodą ekwiwalentów. Podobnie jak
metoda średnich błędów, metoda ekwiwalentów wymaga różnych rozważań i
przestróg związanych z tą metodą.
    Odwrócenie każdego porównania jest bardzo ważne. Czy masz Z. B.
ekwiwalent wargi B w stosunku do podbródka A musi zostać określony przez taką
samą liczbę prób ustalenia równoważnika wargi B w stosunku do wargi A , zwróć
uwagę na oba wyniki w szczególności, ale w końcu zastosuj środki, aby uniknąć
jednego aby uzyskać jednostronny wynik ze stałym błędem. Moje „metody pomiaru”
dostarczą wystarczających dowodów i wyjaśnień, jak istotna jest ta
ostrożność. Rozmiar stałego błędu można również znaleźć tutaj poprzez proste
obliczenie.

Podstawowe prawa i fakty.

IX. Prawo Webera 1) .
    Prawo, które zostało tylko ogólnie ogłoszone w rozdziale 7, jako główny dokument
miary psychologicznej, któremu nadam nazwę Weber'schen, należy teraz omówić
bardziej szczegółowo pod względem jego znaczenia, uzasadnienia i ograniczeń, o ile
te były do tej pory dostępne Daj śledztwom wskazówkę.
    To samo można powiedzieć w różnych formach, które wychodzą na tę samą rzecz,
ale które z nich mogą być bardziej przydatne w celach informacyjnych.
1) W sprawach str. 42 i nast. Rewizja str. 146 i nast.
 
    Przede wszystkim można powiedzieć: różnica między dwoma bodźcami, którą
można również uchwycić jako wzrost dodatni lub ujemny dla jednego lub drugiego
bodźca, zawsze jest odczuwana jako tego samego rozmiaru lub daje tę samą różnicę
w odczuciu, wzrost wrażenia, jeśli ma związek z bodźcem, pomiędzy którym on
istnieje, lub tak długo, jak jest postrzegany jako wzrost, jeśli jego związek z
bodźcem, do którego wyrasta, pozostaje taki sam, jak jego bezwzględny rozmiar się
zmienia. Więc z. B. wzrost 1 do bodźca, którego siła jest wyrażona przez 100, jest
odczuwany tak samo silnie, jak wzrost 2 do bodźca o sile 200, z 3 do bodźca o sile
300 i tak dalej
    Następujące krótsze powiedzonka są równoważne z poprzednim stwierdzeniem:
różnica w odczuciu, wzrost doznania pozostaje taki sam, jeśli względna różnica w
bodźcu lub względny wzrost bodźca pozostają takie same; i: różnica w odczuciu,
wzrost w odczuciu pozostaje taki sam, jeśli stosunek bodźców pozostaje taki
sam; przy czym trzeba pamiętać (patrz rozdz. VI.), że przy stałości względnej różnicy
bodźców lub wzrostu bodźca, sama stałość stosunku bodźców jest odwrotnie, co
pozwala na zajęcie miejsca ostatniego wyrażenia prawa po pierwsze.
    Wreszcie, jeśli chodzi o dyskusje pojęciowe dotyczące wrażliwości na różnice w
rozdziale 6, prawo można również wyrazić w następujący sposób: prosta wrażliwość
na różnicę jest odwrotnie proporcjonalna do wielkości składników różnicy, względna
pozostaje taka sama dla każdego rozmiaru różnicy.
    Prawo można rozważać w zakresie intensywnych i rozległych doznań, a w
pierwszym pod względem siły i wysokości (o ile w przypadku nut na wysokości
występuje ilościowy moment jakościowy), nie dając się od początku uzasadnić,
uznanie udowodnienia tego samego w jednym specjalnym obszarze doznań za ważne
dla innego, wymaga raczej specjalnego badania w każdym obszarze.
    Zapytany, czy prawo jest potwierdzone w obszarze rozległych doznań, należy
zastąpić wielkość ekspansji i różnicę ekspansji bodźcem i różnicą bodźca w
wypowiedziach prawa, które są postrzegane przez oko lub narządy dotykowe. Prawo
zostanie potwierdzone, jeśli np. B. z dwiema liniami dwa razy dłuższymi, różnica
musi być dwa razy większa, aby wyglądać zauważalnie, lub bardziej ogólnie tego
samego rozmiaru.
    Jeśli chodzi o wysokość dźwięków, to liczba wibracji odpowiada za wielkość
bodźca.
    Przy poprawności prawa poprawność niektórych wniosków jest ustalana
automatycznie; dowód, że wnioski te zostały potwierdzone z doświadczenia, należy
zatem uznać za część okresu zawieszenia prawa. Jednak zamiast zajmować się tym in
abstracto, wolę być przedstawionym w szczególnych prawdopodobieństwach prawa
w różnych obszarach, w tym względzie odnosząc się konkretnie do obszaru percepcji
światła.
    Co do historii, zauważyłem już, że EH Weber nie jest pierwszym, który ogłosił i
udowodnił w ogóle prawo, ale jednak jako pierwszy ogłosił to w pewnej ogólności,
udowodnił i przedstawił z punktu widzenia interesu ogólnego . Opiera się na
eksperymentach na zauważalnych różnicach w masach, liniach, skokach, które, jak
widać, są przykładami trzech głównych stron wrażeń, intensywności, rozszerzenia,
wysokości, które można w ogóle wziąć pod uwagę, co czyni je tym bardziej więcej
uzasadnia, że nazywamy prawo jego nazwą. Zgodnie z jedynie przypadkowym
zainteresowaniem tym, co wcześniej było powiązane z prawem, nie poddał go
żadnemu bardzo dokładnemu badaniu, jednak, że tak powiem, punkt wyjścia
wszystkich dalszych badań podanych przez niego. Dlatego też poprzedzam jego
oświadczenia dosłownie przed przystąpieniem do dalszych dochodzeń w sprawie
prawa, które stały się konieczne po uznaniu roszczenia za dokument o charakterze
psychologicznym, ponieważ dokumenty muszą zostać wzmocnione i rozszerzone, jak
przewidziano polegać na cięższych i więcej. Biorąc pod uwagę fundamentalne
znaczenie, jakie prawo ma dla nas w tym względzie, przedstawię wszystko, co stało
się mi znane z wcześniejszych i nowszych, zagranicznych i własnych faktów, które
odnoszą się do okresu próbnego, a także do granic prawa, w miarę możliwości w
pełni się komunikować. zanim przejdę do dalszych badań prawa, które stało się
konieczne, gdy uznano je za podstawę środka psychologicznego, ponieważ
dokumenty muszą się umacniać i rozszerzać, ponieważ coraz więcej musi się na nich
opierać. Biorąc pod uwagę fundamentalne znaczenie, jakie prawo ma dla nas w tym
względzie, przedstawię wszystko, co stało się mi znane z wcześniejszych i nowszych,
zagranicznych i własnych faktów, które odnoszą się do okresu próbnego, a także do
granic prawa, w miarę możliwości w pełni się komunikować. zanim przejdę do
dalszych badań prawa, które stało się konieczne, gdy uznano je za podstawę środka
psychologicznego, ponieważ dokumenty muszą się umacniać i rozszerzać, ponieważ
coraz więcej musi się na nich opierać. Biorąc pod uwagę fundamentalne znaczenie,
jakie prawo ma dla nas w tym względzie, przedstawię wszystko, co stało się mi znane
z wcześniejszych i nowszych, zagranicznych i własnych faktów, które odnoszą się do
okresu próbnego, a także do granic prawa, w miarę możliwości w pełni się
komunikować.
    Po wstępnym przeglądzie tego trzeba przyznać, że wciąż brakuje wielu
szczegółowych testów, a nawet testów prawa. Większość z nich odbywa się pod
względem intensywnego odczuwania światła, odczuwania intensywności i wysokości
dźwięku, odczuwania ciężaru ciężarów oraz w zakresie proporcji. Z pewnością prawo
istnieje wszędzie w mniej lub bardziej szerokich granicach. Pod względem odczuć
temperatury jest to nadal problematyczne; w obszarze rozległych wrażeń dotykowych
eksperymenty przemawiają raczej przeciwko ich ważności. Nie podjęto jeszcze
żadnych prób w innych obszarach wrażeń.
Informacje własne Webera.
    Ogólnie rzecz biorąc, Weber mówi o fakcie prawa w swoim traktacie o poczuciu
dotyku i poczuciu wspólnoty s. 559 pod nagłówkiem: „O najmniejszych różnicach w
wadze, jakie odczuwamy przy pomocy dotyku, długości linii, które mamy na twarzy,
i odcienie, które możemy odróżnić za pomocą ucha ”, zgodnie z niektórymi
szczególnymi przepisami, jak następuje:„ Wykazałem, że sukces w określaniu masy
jest taki sam, można wziąć uncje lub pionki, ponieważ nie ma to znaczenia liczba
grantów które tworzą nadwagę, ale to, czy nadwaga stanowi 30 czy 50 część ciężaru,
w porównaniu z drugą wagą. To samo dotyczy porównania długości dwóch linii i
wysokości dwóch tonów 2 ). Nie ma znaczenia, czy porównasz linie o długości około
2 cali lub 1 cala, jeśli najpierw spojrzysz na jeden, a potem na drugi i nie widzisz obu
jednocześnie, a jednak kawałek, wokół którego jest ten jeden Linia wystaje na drugą,
w pierwszym przypadku znów tak duża, jak w drugim. Oczywiście, jeśli obie linie są
blisko siebie i równolegle do siebie, porównuje się tylko końce linii i sprawdza, ile
jedna linia góruje nad drugą, a jedyne, co się liczy, to, jak duży jest wystający
fragment linii i jak blisko są obie linie. - Nawet przy porównywaniu wysokości
dwóch tonów nie ma znaczenia, czy oba tony są o 7 ton wyższe lub niższe, jeśli nie
znajdują się na końcu rzędu tonów gdzie dokładne rozróżnienie małych różnic tonów
staje się trudniejsze. Liczy się zatem nie liczba wibracji, które jeden ton ma więcej
niż drugi, ale stosunek liczby wibracji dwóch tonów, które porównujemy „......
2) Delezenne in Recueil des travaux de la soc. des sc. de Lille 1827 fragment
in Bull. des sc. nat. XI, s. 1 275 oraz w Repertorze Fechnera. fizyka
eksperymentalna. Leipzig 1832. vol. I. p. 341.
 
    „Zrozumienie zależności między pełnymi rozmiarami, bez mierzenia wielkości w
mniejszej skali i znajomości absolutnej różnicy między nimi, jest niezwykle
interesującym zjawiskiem psychologicznym. W muzyce rozumiemy relacje tonów
bez znajomości liczby wibracji w architekturze relacje wielkości przestrzennych bez
określenia ich zgodnie z Zollenem, i tak rozumiemy wrażliwość lub rozmiary sił przy
porównywaniu wag. ”
    Jeśli chodzi o dokumenty empiryczne, na których opiera się jego prawo, Weber
podaje jedynie ogólne zestawienie relacji tonalnych i liniowych, które jednak można
przypisać do wagi obserwowanych faktów, biorąc pod uwagę absolutną lojalność
tego obserwatora. Jeśli chodzi o stosunki wagowe, jego eksperymenty są w
s. Program zbierania. p. 81,86 f. znaleźć.
    Weber rozróżnia dwie metody testowania: jedną, w której używa się tylko odczucia
skóry, gdy drukuje się mocniejsze i słabsze ciężary na spoczywającej ręce na stole, a
drugą, w której odczuwa się siłę mięśni, którą należy zastosować, jednocześnie
podnosząc ciężary służy do podnoszenia ręki z ciężarkami. Jeśli 32 uncje lub 32
drachmy miały być zastosowane jako większa waga, zauważalna względna różnica w
stosunku do mniejszych ciężarów pozostała prawie taka sama w obu metodach
testowych i była średnio dla 4 osób i obu mas w pierwszej metodzie testowej 10.1
( Uncje lub drachmy), w drugim 3.0.
     Bardziej szczegółowy opis jego eksperymentów (Progr. Coll. P. 86) jest
następujący:
    »In piurimorum hominum manibus, mensa quiescentibus, pondera duarum
librarum collocavi, tabulamque papyraceam interposui. Postea, insciis illis, pondus
alterutrum imminui, manusque pondera ferentes mutavi, levius nimirum pondus nunc
ad dextram nunc ad sinistram transferendo. Saepe etiam pondera a manibus ablata
denuo iisdem manibus imposui, ita quidem, ut homo non suspicari potuerit, sed tactu
tantum percipere, in quonam latere pondus gravius collocatum esset. Turn it homo
iteratis periculis et mutatis saepe manibus gravius pondus a leviori recte discernebat,
notavi. «
    »Postea eadem experimenta in iisdem hominibus iterabantur, hoc modo tamen, ut
manus, and manibus simul pondera, extollerent i pondera manibus pensitarent. Quo
facto, si wynalazum a me est, in quanta ponderum differentia diversitas eorum certe
cognita fuerit, iterum notavi, numerosque, differentiam ponderum exprimentes, inter
se porównania. «
    Po przekazaniu różnych serii eksperymentów związanych z okolicznościami innymi
niż jego prawo, Weber p. 91 ciąg dalszy:
    »Non silentio praetereunda sunt alia experimenta, quibus probatur, tactum et
coenaesthesin etiam in observandis ponderibus multo minoribus eadem interse esse
ratione, quam si librae duae seu. triginta duae unciae cuilibet manui
imponuntur. Eorundem enim hominum manibus, quibus antea duo pondera triginta
diiarum un podaje imposueram, nuno pondera triginta duarum drachmarum tj.
Octavam ponderis illius partem imposui. Etiamsi suspicatus eram, fore, ut
difierentiam ponderis duorum corporum octies minorum non tam clare sentirent,
kamuflaż eksperymentalny probatum est, differentiam minorum ponderum tactu non
minus subtiliter odróżnić, quam differentiam eandem majorum ponderum.
    Quatuor afferam experiinenta hoc probantia. Postquam nimirum quattuor
homines, quos numeris signare lubet, pondera majora, triginta duabus unciis
constantia, aequalia, manibus immotis imposita, comparaverant, alterutrum pondus
magis magisque imminuere coepi, usquedum bomines illi differentiam ponderum
animadverterent. Qua differentia notata eksperymentum idem hoc modo repetii, ut
pondera manibus tollerentur, adeoque simul ope tactus et coenaestheseos
musculorum aestimarentur. Quo facto differentia ponderum, quae illorum
observationem fugiebat, iterum notata est. «
    „Nunc loco majorum ponderum minora pondera, triginta duabus drachmis
constantia, eodem plane modo adhibui, differentiasque ponderum in eksperymentis
non observatas, sensum scilicet fugientes, annotavi.”
    „Lam si differentias ponderum graviorum et leviorum observationi nostrae
subtractas porównania, easydem paene esse observabis”.
 
            Numerus hominum, Differentia minima unoiarum vel
            in quibus experi- drachmarum, manibus impositamenta instuta
            rum, in qua diversitas ponderis
                sunt. percipiebatur.

        1. tactu. ....... 32 unc. 17 unc. różni się 15 unc.

            tactu i coenaesthesi 32-30  1  /  2  - - 1  1  /  2  -
            tactu. ....... 32 drachm. 24 drachm. - 8 drachm.
            tactu et coenaesthesi 32 - 30 - - 2 -
       2 tactu. ....... 32 unc. 22 unc. - 10 unc.
            tactu i coenaesthesi 32-30  1  /  2  - - 1  1  /2  -
            tactu. ....... 32 drachm. 22 drachm. - 10 drachm.
            tactu et coenaesthesi 32 - 30 - - 2 -
      3. tactu. ....... 32 unc. 20 unc. - 12 unc.
            tactu et coenaesthesi 32 - 26 - - 6 -
            tactu et coenaesthesi 32 drachm. 26 drachm. - 6 drachm.
      4. tactu. ....... 32 unc. 26 unc. - 6 unc.
            tactu et coenaesthesi 32-30 - 2 -
            tactu et coenaesthesi 32 drachm. 29 drachm. - 3 drachmy.
1) światło. 3)
    Dokładnie opisuję zachowanie naszego prawa w dziedzinie intensywnej percepcji
światła w traktatach Saxon Society of Sciences, matematyka-fizyka. Cl. Vol. IV, s.
457 i nast. Pod tytułem: „O podstawowym prawie psychofizycznym i jego związku z
szacowaniem wielkości gwiazd”, z dodatkiem w raportach tej samej firmy z 1859 r.,
S. 58 i nast. które traktaty podam tutaj podstawowe z kilkoma dodatkami.
        3) W
sprawach str. 149–160, 178–186. Wersja str. 152–168. Psych. Zasady
pomiaru, s. 181 i nast.
    Prawo zostało już ustalone w dziedzinie postrzegania światła poprzez wcześniejsze
próby Bouguera, Arago, Massona, Steinheila, czasami w związku z innymi
dochodzeniami, ostatnio przeze mnie i Volkmanna; ale wcześniej bez dużej uwagi.
    Wszystkie poprzednie testy prawa opierały się na metodzie zauważalnych różnic,
oprócz Steinheila, która opiera się na metodzie błędów średnich oraz na metodzie
pośredniej, którą prawo znalazło w szacowaniu wielkości gwiazd.
    Ponieważ moje własne próby, choć nie najsurowsze, ale najprostsze, udowodnienia
prawa, a pierwsze doświadczenie prawa jest z nim związane, zacznę od tego tutaj i
dołączę do niego ogólne wyjaśnienie prawa.
    Kiedy niebo jest w połowie pokryte, zwykle łatwo jest znaleźć kilka sąsiadujących
niuansów chmur, które powodują jedynie śladową różnicę dla oka, lub chmurę, która
różni się tylko zauważalnie od podstawy nieba. Po przyjrzeniu się dwóm takim
elementom o jedynej zauważalnej różnicy w świetle na niebie, wziąłem kilka szarych
okularów na moich oczach, ponieważ są one teraz dostępne w optykach do użytku z
ludźmi, którzy boją się światła, z których każdy po prostu przed tym oko podjęta po
ale tylko powierzchowne badania fotometryczne, około 1 / 3 , obydwa razem nie
więcej niż 1 / 7przepuść światło. Weźmy, na krótko przed jego oczy podjęte okulary
światło każdego składnika na 1 / 7 zmniejszona, więc różnica z tym było to samo w
tym samym czasie o 1 / 3 zmniejszona, a to było naturalne założenie, że tak bardzo
osłabiony różnicy, gdyż poprzednio było po prostu zauważalne, niezauważalne z
powodu osłabienia lub, jeśli granica zauważalności nie została osiągnięta przed
użyciem okularów, stałaby się przynajmniej zauważalnie mniej wyraźna. Ale tak się
nie okazało. Różnica pozostała przynajmniej tak zauważalna jak poprzednio, a inni,
których eksperyment wyjaśniłem w tym samym sensie.
    Ten sam eksperyment powtórzono z jednego oka na końcu drugiej złożone z
użyciem okularów, w których składniki wraz z różnicami do maksymalnie 1 / 7 zbiega
różnica pozostawała przynajmniej znacząco.
Wreszcie osłabienie przez kolorowe okulary, którymi czasami schodziłem do
znacznie większej ciemności, dawało ten sam rezultat. Oczywiście nie należy brać
pod uwagę niuansów chmur o różnych kolorach lub chmur na tle błękitnego nieba,
ponieważ kolorowe okulary wyrażają inną względną absorpcję w różnych kolorach.
Jeśli teraz zauważymy, że w osłabieniu bezwzględnej różnicy między składnikami w
poprzednich eksperymentach stosunek składników, a zatem względna różnica między
nimi, pozostały niezmienione, zobaczymy potwierdzenie naszego prawa w
niezauważalnej zauważalności różnicy.
    Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać rzeczywiście bardzo oczywiste i w
sprzeczności z codziennego doświadczenia, że jeden na 1 / 3 , 1 / 7, tak, znacznie
bardziej zredukowana różnica fotometryczna powinna być co najmniej tak samo
zauważalna dla odczucia, jak bez tłumienia; ponieważ widzimy, że różnice w świetle
maleją i zanikają każdego dnia z powodu osłabienia. Nie należy jednak zapominać o
stanie prawa, pod którym ono samo domaga się sukcesu, i pod którym ma ono
miejsce sam, a mianowicie, że różnica w świetle, gdy jest osłabiona, utrzymuje
niezmienioną relację z jej składowymi, które są osłabiane w tym samym
związku. Przypadek spełnienia tego warunku jest pierwszym głównym
przypadkiem. Różnicę można osłabić w inny sposób, ponieważ przeciwdziała się
silniejszemu składnikowi przez samo osłabienie lub słabszy składnik zwiększa się po
prostu przez zwiększenie innych. W tym przypadku co jest drugim głównym
przypadkiem, różnica doświadcza swojego absolutnego osłabienia przy
jednoczesnym osłabieniu w stosunku do jego składników; a następnie, jak można to
łatwo wykazać w późniejszych eksperymentach zgodnie z ogólnym doświadczeniem,
zauważalna różnica zmniejsza się i całkowicie zanika, gdy składniki są wystarczająco
blisko siebie.
    Oprócz tych dwóch głównych spraw można dodać trzecią główną sprawę, która
może zapewnić pośrednie potwierdzenie bezpośredniej walidacji naszego prawa
przez pierwszą: mianowicie, że zamiast zmieniać je w tych samych proporcjach, do
obu składników dodaje się równą plus lub minus taką samą kwotę staje się. W tym
trzecim przypadku, w przeciwieństwie do pierwszego, różnica bezwzględna
pozostaje taka sama, zmiany względne. Zmniejsza się, gdy dodamy ten sam plus do
składników, wzrasta, gdy odejmujemy od niego tę samą ilość. O ile prawo nie łączy
tej samej zauważalności z równością absolutną, ale różnicą względną, będziemy
musieli oczekiwać, pod warunkiem, że jest to poprawne, że w naszym trzecim
głównym przypadku zauważalność różnicy nie pozostanie taka sama, pomimo faktu,
że różnica pozostaje absolutnie taka sama; raczej zmniejsza się lub zwiększa w
zależności od tego samego dodanego plusu lub tego samego odjętego.
    Aby udowodnić, że tak naprawdę jest; Nie wymaga specjalnie przemyślanego
eksperymentu, nawet jeśli potwierdzenie eksperymentów jest łatwe. Jednak oferuje
nam to samo pole obserwacji, które do tej pory służyło nam, w codziennym
doświadczeniu, wystarczające potwierdzenie.
    W nocy wszyscy widzą gwiazdy, w pełnym świetle dziennym nawet nie widzą
gwiazd takich jak Syriusz i Jowisz. Jednak absolutna różnica jasności między
częściami nieba, w których znajdują się gwiazdy, a otaczającymi je częściami jest tak
duża, jak w nocy. Tylko intensywność obu została dodana równa plus za dnia.
    Sukces naszych pierwszych prób z niuansami chmur mógł zinterpretować
następująco: ciemne okulary osłabiły różnicę między nimi w bardzo silnych
proporcjach, ale nadal były absolutnie tam, więc nadal uważał swój absolut Istnienie
należy postrzegać bez konieczności uzależniania ciągłej postrzegalności od
utrzymania tego samego względnego rozmiaru. Jednak z powyższego doświadczenia
wynika, że absolutne istnienie różnicy w świetle w żadnym wypadku nie jest
wystarczające, aby uczynić ją zauważalną i że nawet bardzo znaczące absolutne
różnice całkowicie znikają z oka, jeśli wykazują bardzo mały względny rozmiar. Nikt
nie utrzyma różnicy w jasności gwiazd Syriusza i Jowisza z otaczającego nieba w
nocy i nikt nie będzie w stanie odkryć tych gwiazd z największą uwagą w ciągu
dnia; tak, aby twierdzenie mogło wydawać się uderzające, że różnica jasności między
nimi a otoczeniem jest tak samo duża w ciągu dnia, jak w nocy. Rzeczywiście, jest
fizyczny, ale dla doznania jest całkowicie zerowy, nawet mniejszy niż zero, ponieważ
wymaga pewnego powiększenia, zanim osiągnie punkt, z którego staje się
zauważalny.
    Nawiasem mówiąc, zjawisko to nie powinno ograniczać się do punktów
świetlnych. Zamiast tego eksperymenty z cieniami, które należy podać, dają
najwygodniejszą okazję do zaobserwowania tego samego zjawiska na lekkich
powierzchniach o dowolnej wielkości ze znacznymi różnicami bezwzględnymi; ale
również w tym związku można ponownie przytoczyć doświadczenia codziennego
życia.
    Jak dobrze wiadomo, figury są wyświetlane na lakierowanych obrazach olejnych,
na dagerotypach, malowanych płytach, lakierowanych stołach i tym podobnych. Itp.
Nierozpoznawalne przez odbijanie światła. Teraz, jak wiadomo, intensywność
odbitego światła odbija się nie od koloru lub ciemności powierzchni, z której jest
odbijane, ale od tej samej substancji tylko od jej gładkości i kąta padania; dodaje
równy plus ciemniejszym i jaśniejszym częściom postaci i podłoża, przez co różnice
między nimi są nierozpoznawalne.
    Powyższe powinno już wystarczyć do udowodnienia prawa w ogóle. Ale czy to
może być prawda?
    Powiedziałem z należytą starannością, że różnica w niuansach chmur podczas
oglądania ciemniejącymi okularami pojawiła się przynajmniej tak zauważalnie, jak
gołym okiem. Ponieważ niektórzy z tych, których powtórzyłem eksperyment,
stwierdzili, że jest on trochę ostrzejszy w okularach niż bez okularów i często wydaje
mi się, choć nie zawsze, w ten sposób. W każdym razie można mieć pewność, że
niewielka różnica, jak można się najłatwiej oczekiwać, nie traci żadnej
zauważalności przez osłabienie jej bezwzględnego rozmiaru, podczas gdy względny
rozmiar pozostaje taki sam. Ale wzrost zauważalności byłby również odchyleniem od
prawa, co łączy stałą zauważalność z faktem, że względna różnica pozostaje taka
sama.
    Oprócz faktu, że mogłyby tu mieć zastosowanie ewentualnie zmienione relacje
promieniowania, można również pomyśleć o subiektywnym oszustwie, takim, które
skłoniłoby się uznać równie zauważalną różnicę za zauważalną, pod warunkiem, że
robi to w stosunku do osłabionego Wrażenia elementów jest. Aby osiągnąć wynik,
który jest możliwie najbardziej niezależny od subiektywnych oszustw, łączę
następujący kontr-eksperyment z poprzednią próbą.
    Kiedy mam okulary przed oczami, szukam najsłabszej możliwej różnicy, którą
znajduję na niebie, która jest tylko zauważalnie ceniona, a następnie zdejmuję
okulary z moich oczu. Jeśli zauważalność została znacznie zwiększona przez okulary,
różnica w stosunku do okularów musi zniknąć dopiero po ich zdjęciu. Jednak
kilkakrotnie powtarzając próbę z prostymi i podwójnie złożonymi okularami, nigdy
nie byłem w stanie znaleźć najmniejszej różnicy, której nie mogłem rozpoznać nawet
po zdjęciu okularów, gdyby minęło pierwsze wrażenie chwilowego olśnienia, od
którego oko zostaje uderzone, gdy okulary są odbierane przez nagle silniejsze
światło.
    We wszystkich wymienionych eksperymentach istotne jest stosowanie tylko bardzo
niewielkich różnic, które mają charakter oczywisty. Ponieważ jeśli prawo, jak
zostanie wykazane, dopuszcza ekspansję na większe różnice, nie jest łatwo
udowodnić to bezpośrednio na takich różnicach. Ocena, czy osoby z okularami i bez
okularów są równie jasne, jest bardzo niepewna i zmienna, i jest bezsprzecznie
determinowana przez większość okoliczności. Nawet jeśli stosowane są tylko
zauważalne różnice, jak zauważono wcześniej, osąd równości może podlegać takim
samym oszustwom, jeżeli w wartościach bezwzględnych nie mogą być tak znaczące,
jak gdyby zastosować większe różnice. Ale główną zaletą korzystania z bardzo
małych różnic jest że połączenie próby z kontrataką pozwala uniezależnić się
całkowicie od oceny równości lub nierówności i oprzeć wniosek wyłącznie na
istnieniu różnicy doznania, o której nie da się tak łatwo oszukać Równość. Jeśli
najsłabsza możliwa różnica, która nadal jest rozpoznawana bez okularów, jest nadal
rozpoznawana nawet w przypadku silnie przyciemniających się szkieł, i odwrotnie,
wciąż jest rozpoznawana najsłabsza możliwa różnica, która jest rozpoznawana w
przypadku silnie przyciemniających się szkieł, jest to rodzaj obiektywnego dowodu,
różnica między szkłami w żaden sposób nie może zyskać ani stracić znaczącego
stopnia zauważalności. uniezależnić się całkowicie od osądów na temat równości lub
nierówności i oprzeć wniosek wyłącznie na istnieniu różnicy doznania, o której nie
można się mylić tak łatwo jak o równości. Jeśli najsłabsza możliwa różnica, która
nadal jest rozpoznawana bez okularów, jest nadal rozpoznawana nawet w przypadku
silnie przyciemniających się szkieł, i odwrotnie, wciąż jest rozpoznawana najsłabsza
możliwa różnica, która jest rozpoznawana w przypadku silnie przyciemniających się
szkieł, jest to rodzaj obiektywnego dowodu, różnica między szkłami w żaden sposób
nie może zyskać ani stracić znaczącego stopnia zauważalności. uniezależnić się
całkowicie od osądów na temat równości lub nierówności i oprzeć wniosek
wyłącznie na istnieniu różnicy doznania, o której nie można się mylić tak łatwo jak o
równości. Jeśli najsłabsza możliwa różnica, która nadal jest rozpoznawana bez
okularów, jest nadal rozpoznawana nawet w przypadku silnie przyciemniających się
szkieł, i odwrotnie, wciąż jest rozpoznawana najsłabsza możliwa różnica, która jest
rozpoznawana w przypadku silnie przyciemniających się szkieł, jest to rodzaj
obiektywnego dowodu, różnica między szkłami w żaden sposób nie może zyskać ani
stracić znaczącego stopnia zauważalności.
    W każdym razie połączenie eksperymentu z kontr-eksperymentem pozwala odejść
od ważności prawa w granicach natężenia światła, w którym dotychczas
utrzymywano okres próbny, który nie sięgał aż do całkowitej ciemności lub nawet
bardzo oślepiających świateł , nawet w bardzo wąskich granicach. W międzyczasie
nie stwierdzono ani nie wykazano nieograniczonej ważności prawa, ale raczej
odstępstwo od niego, przynajmniej dla pewności, zarówno w górę, jak i w dół. Zanim
przejdziemy do dalszych walut, przydatne będzie mówienie o tych granicach prawa,
ponieważ same waluty można zrozumieć i zrozumieć tylko w odniesieniu do limitów.
    Z pewnością nikt, nawet gdyby obserwacji można było dokonać bezpiecznie, nie
byłby w stanie dostrzec plam na słońcu (przynajmniej gdy słońce było już wysoko)
gołym okiem, ale wszyscy mogliby je dostrzec ciemniejącymi okularami. Ale jeśli
prawo osiągnie najwyższe stopnie światła, plamy musiałyby być odróżnione gołym
okiem od otaczającego jasnego tła tak samo łatwo, jak z dodatkiem ciemnych
okularów. Bezsporne jest, że istnieje już odstępstwo od prawa przy znacznie niższych
natężeniach światła, prawdopodobnie wszędzie tam, gdzie oko czuje się ślepe,
chociaż pewne próby wciąż są niewystarczające.
    Dlatego może być również możliwe, że w przypadku bardzo jasnego oświetlenia
chmur ciemne okulary naprawdę osiągają niewielki zysk, aby zilustrować różnice w
niuansach chmur, ale może to być bardzo niewielki wzrost zamówień po
niepowodzeniu połączenia próby i kontr-testu nie zostało obiektywnie potwierdzone
przeze mnie w eksperymentach z umiarkowanie jasnym oświetleniem chmur; Z
powodu dużej drażliwości moich oczu nie byłem w stanie przeprowadzać
eksperymentów z bardzo oślepiającym oświetleniem spokojnie i wystarczająco
często, aby móc powiedzieć coś o tym pewnym.
    Jeśli chodzi o dolną granicę, od samego początku jest oczywiste, że jeśli ktoś
chciałby dojść do skrajności z przyciemnieniem okularów, nigdzie nic, a zatem nie
widać żadnej różnicy, chciałby wyglądać tak duży nawet bez okularów i być; i że
zgodnie z zasadą ciągłości należy już odczuwać zmniejszoną jasność, jeśli zbliżamy
się do tej granicy bardzo blisko, jak to również potwierdza
doświadczenie. Rzeczywiście, jeśli istnieje różnica tak duża, jak chcesz, zawsze
znajdziesz stopień zaciemnienia okularów, w którym wydaje się mniej przejrzysty niż
bez okularów. Te same plamy słoneczne, które stają się widoczne przy umiarkowanie
ciemnych okularach, stają się bardziej niewyraźne w przypadku bardzo ciemnych
okularów i ostatecznie są całkowicie nie do poznania.
    Tak więc, zamiast być w stanie stwierdzić nieograniczoną ważność prawa, możemy
jedynie stwierdzić, zgodnie z eksperymentami, że w dość szerokich granicach
natężenia, w jakim porusza się zwykłe widzenie, do tej pory potwierdza, że
odchylenie od Prawa są niewykrywalne.
   Jednak ważność tego samego można wywnioskować w pewnym stopniu z
przeciwnego kierunku odchyleń w górę i w dół. W przypadku intensywnego światła
klarowność wzrasta przez osłabienie, w bardzo słabym przez wzmocnienie
komponentów w tych samych proporcjach. Tak więc z matematycznego punktu
widzenia musi istnieć pewien środkowy przedział, w którym pozostaje on
niezmieniony ze względu na wzmocnienie i osłabienie. Tyle tylko, że nie można było
przewidzieć dużego zakresu takiego odstępu z czysto matematycznego punktu
widzenia.
    Poprzedzałem poprzednie próby, nie tylko dlatego, że to te, które postanowiłem
sprawdzić sam, zanim dowiedziałem się, co wcześniej zrobiłem w tym zakresie, ale
także dlatego, że były one szczególnie wygodne i łatwo dostępne dla wszystkich i są
w zasadzie tak samo dowodem ogólnego faktu prawa, jak wszyscy inni. Tylko jeden
nie ma ani determinacji, ani jednolitego zachowania, ani zmiany odcieni światła w
swojej mocy, a zatem nie może rozpatrywać wszystkich trzech głównych
przypadków z nim arbitralnie; iz tego punktu widzenia wskazane jest jednak
skonsultowanie innych rodzajów procedur, które dodają eksperyment do obserwacji.
    Teraz są bardzo różne sposoby. Odcienie światła o różnej gradacji do zauważalnych
różnic między sobą, po których eksperyment może przybierać różne formy. Atrament
jest bardzo łatwy w użyciu, aby uzyskać najsłabsze możliwe odcienie na papierze
welinowym, które, tak samo jak odcienie chmur, zapewniają mierzoną różnicę, ale
nadal mają tę zaletę, że zapewniają jednolitą konserwację, dowolną gradację i
obsługę.
    W rzeczywistości ostatnio powtórzyłem takie próby i kontr-próby i uzyskałem
odpowiedni sukces jak poprzednio w przypadku niuansów w chmurze. Nawet
zaciemnienie kombinacji szkła, które po tylko dokładne pomiary
fotometryczne 1 / 100 przepuszczają światło, zdaję sobie sprawę, po tym jak
przejrzałem krótkim czasie, ani odcienie schwächstmöglichen że dopiero
rozpoznawalny znaleźć gołym okiem. Tylko eksperyment musi być przeprowadzony
przy dobrym świetle dziennym; bo jeśli zastąpię go światłem lampy studyjnej, w
której jestem przyzwyczajony do pisania, cieniowanie z tym samym zaciemnieniem
staje się zupełnie nie do poznania; jednak blackout na 1 / 12 lub więcej, to może
wydawać się nawet tak samo jak bez zaciemnienia.
    Inną prostą i wygodną metodą testową, która jednocześnie umożliwia pewne
pomiary i którą można modyfikować zgodnie ze wszystkimi trzema głównymi
przypadkami, jest użycie dwóch sąsiednich cieni, które są wytwarzane przez dwie
lampy lub światła z tego samego obiektu, bez zmiany stosunku fotometrycznego
dwóch cieni tylko łatwo regulowane, ale także przy użyciu źródeł światła o tej samej
jasności, łatwo mierzalne dzięki odwrotnemu stosunkowi kwadratów odległości
dwóch źródeł od ich cieni, podczas gdy równość fotometryczna źródeł jest łatwo
udowodniona przez tę samą jasność cieni w tej samej odległości od nich i mogą być
wytwarzane przez czyszczenie świateł lub śrub lamp. Jednak ogólnie rzecz biorąc,
jest to jeszcze wygodniejsze
    Bądź dwoma źródłami światła L, L ' i L', których cieniem chcesz patrzeć. Ten cień
jest oświetlony przez inne światło L, otaczający grunt przez oba światła, L, L ' . Jeśli
światło L ' zostanie przesunięte coraz dalej od stołu, który łapie cienie, podczas
gdy L pozostaje w pozycji stojącej, ziemia otaczająca cień otrzymuje coraz mniejszy
promień oświetlenia od L', i w końcu staje się tak mały, że staje się niewidoczny dla
oka, to znaczy cień znika w otaczającej ziemi. Po osiągnięciu tego punktu wystarczy
nieznaczne przesunięcie jednego z dwóch świateł lub śrub obu świateł we właściwym
znaczeniu, aby znów było to zauważalne.
    Teraz możesz powtórzyć eksperyment i powtórzyć eksperyment z ciemnymi
szkłami; i będzie w stanie ustalić prawo, a także dolną granicę prawa.
    Zamiast osłabiania obu składników zgodnie z tymi samymi warunkami przez
ciemne szkła, to samo osłabienie można następnie osiągnąć poprzez umieszczenie
dwóch źródeł światła L, L ' w coraz większym, ale utrzymującym ten sam stosunek
odległości od stołu zbierającego cień. Tak było w następujących
próbach. Jednocześnie kierunek metody został odwrócony w taki sposób, że zamiast
obserwować stałą zauważalną różnicę jako sukces względnie równego tłumienia
składników, zaobserwowano odwrotność jako sukces w uzyskaniu tej samej
zauważalności, jak to wynika z poniższych pojawi się. W rezultacie nowy
eksperyment staje się uzupełnieniem i kontrolą, a nie powtórzeniem poprzedniego.
    Ponieważ moje bardzo osłabione oczy nie mogły wziąć udziału w takich
eksperymentach, w których konieczna jest jak najściślejsza uwaga i najostrzejsze
spojrzenie w celu wykrycia śladów znikającego lub pojawiającego się cienia,
Volkmann przy pomocy kilku obserwatorów ma dobre oczy, aby zrobić to samo
zaakceptowany. Oto esencja procesu i sukcesu.
    Pręt umieszczony pionowo przed pionową białą tablicą rzuca na nią dwa cienie pod
wpływem dwóch źródeł światła L, L ' . Jedno źródło światła L , płonąca świeca
stearynowa, zostało uzyskane w danej odległości od stołu, a drugie, którego natężenie
światła zostało potwierdzone fotometrycznie na dwa sposoby, zostało odsuwane od
stołu przez jednego z obserwatorów aż do momentu cień, który ostro skupił na
obserwatorze, który rzuciła, przestał być zauważalny. W tym celu odległość świecy L
' od cienia musiała być 10 razy większa niż świecy L,czyli różnicy w oświetleniu,
gdzie cień przestała być widoczna tylko, 1 / 100 bezwzględnej ilości światła. Ten sam
stosunek odległości, a zatem i iluminacji, w których wystąpił ten punkt, został
również znaleziony przy całkowicie różnych bezwzględnych natężeniach iluminacji,
co zostało znacznie uzyskane częściowo poprzez zmianę intensywności samych
płomieni, częściowo poprzez zwiększenie lub zmniejszenie płomienia L Odległość od
planszy. Odległość płomienia L ' zawsze musiała być zauważalnie 10 razy większa,
aby doprowadzić cień do punktu zniknięcia. Tak więc eksperyment obejmował
intensywność oświetlenia L.równa 0,36 poprzez natężenia = 1, = 2,25, = 7,71 do
38,79, gdzie 1 oznacza oświetlenie świecą stearynową w odległości 3 decymetrów od
białej tablicy, bez stosunku odległości innych Źródło światła do tablicy było
niezwykłe lub znacząco różne. Dopiero przy najsłabszym natężeniu (0,36) nastąpił
zauważalny niewielki spadek, tj. Odległość światła L ' musiała być nieco mniejsza niż
10-krotność odległości światła L (zgodnie z tabelą wyników 9, 6 razy) aby cień
zniknął, bezdyskusyjnie zaczynając przekraczać dolną granicę, którą prawo stosuje
do eksperymentu.
Ze względu na zwięzłość w tej prezentacji wspomniałem jedynie o zniknięciu. W
rzeczywistości jednak źródło światła L ' poruszano naprzemiennie tam i z
powrotem wokół punktu zniknięcia , tak że pomiędzy punktem zniknięcia a
ponownym pojawieniem się cienia punkt wyrównania uzyskano tak dokładnie, jak to
możliwe; a ponieważ przesunięcie źródła światła L ' przez pomocnika nastąpiło tylko
na wezwanie obserwatora, który bardzo ostrożnie i uważnie kierował pojawieniem
się cienia, ostateczne ustalenie odległości nastąpiło bez wiedzy obserwatora i dlatego
nie mogło być przeprowadzone na taką wiedzę można wpływać, co czyni wynik tych
prób tym bardziej jednoznacznym.
Eksperymenty te zostały przeprowadzone przez Volkmann wraz z prof. Knoblauch,
Dr. Heidenhain in Halle and Dr. Jung zatrudnił się w Berlinie, a niektóre zostały
powtórzone w mojej obecności. I ciekawe, stwierdzono we wszystkich tych
obserwatorów trochę do 1 / 100 zmieniającego się oświetlenia wartość bezwzględną
niż tylko zauważalnej różnicy ponownie.
Jednakże metoda ta nie może już wielki ostrość w poszczególnych eksperymentach
przez światło L ' w pewnej odległości, Volkmann około 1 / 10 może być całkowitą
odległość, przemieszczać, nie wiedząc, gdzie punkt Ebenmerklichkeit cienia
powinien naprawić; dlatego średnia z kilku eksperymentów była ogólnie uważana za
decydującą dla każdego obserwatora; jednak poszczególne wyniki często wahały się
bardzo niewiele wokół średnich, a niepewność, która pozostaje po średnich, jest
bardzo mała.
    Ten eksperyment z cieniami odpowiada pierwszej głównej sprawie; Zrozumiałe
jest jednak, że sekundę można łatwo dopasować, zbliżając się do światła samemu bez
drugiego, lub czyniąc go jaśniejszym lub ciemniejszym od stołu; trzeci, oświetlając
dwa cienie, które dają różnicę, lub cień i ziemię wraz z trzecim wystarczająco jasnym
światłem, dzięki czemu oko może zniknąć bardzo wyraźnie.
    Tyle o moich i moich próbach. Pomimo faktu, że nie są one zasadniczo nowe po
tym, co już powiedziano, ich cytowanie może nadal być przydatne po poprzednich,
pod warunkiem, że są wykonane niezależnie od nich i z pewnymi modyfikacjami,
pomagając w ten sposób zapewnić i wyjaśnić prawo. Teraz jednak zostaną dodane
podstawy tego, co stopniowo stało się mi znane z wcześniejszych testów. Przede
wszystkim zgodnie z art. Traité d'optique sur la gradation de la lumière par
Lacaille. 1760. p . 51 usiłował zniknąć cień w bardzo podobny sposób jak
Volkmann 4) i opisuje go pod nagłówkiem:„Obserwacje faites pour de déterminer,
quelle force il faut qu'ait une lumière pour qu'elle en fasse disparaitre une autre plus
faible”.
4) Biorę informację o dosłownym oddaniu jego słów przez Massona w Ann. de
Ch. i de Ph. 1845. T. XIV. str. 148; ponieważ pisanie Bouguera nie było dla
mnie dostępne.
 
    Pomimo, że jest to tylko wynikiem eksperymentu z jednym odległościach zarówno
światła, po czym cień około 1 / 64 różnicy (zamiast 1 / 100 znika Volkmann); ale nadal
mówi, że ten stopień wrażliwości musi się różnić w zależności od oka
obserwatora; wierzył jednak, że odkrył, iż w jego oczach był niezależny od siły
światła.
    Po oświadczeniu Massona 5) opartym na komunikacji ustnej , Arago powtórzył
eksperymenty Bouguera, a także operował kolorowymi światłami. Sam Arago, w
swojej popularnej astronomii 6), pozytywnie wyjaśnia zgodność z prawem prawa,
mówiąc po sporze z eksperymentem Bouguera: „co jest również absolutną
jasnością M i L (dwa światła eksperymentu Bouguera), próba zawsze doprowadzi do
tego samego wyniku (ta sama zauważalna różnica względna). ” Nie wykonuje on
jednak żadnych eksperymentów na ten temat.
        5) Ann. de Chim. i de Phys. 1845. T. XIV. P . 150.
           6) Pod redakcją Hankel, Th. IS 168.

Nawet w swoich Mémoires sur la photométrie (s. 256) nie wraca do prawa, ale, jak
się wydaje, zakłada, zgodnie z prawem, eksperymenty, które dowodzą wpływu ruchu
na widoczność różnicy, i co ja robię wyświetli poniżej.
Masson 7) od niechcenia wymyślił swoje próby udowodnienia prawa podczas szeroko
zakrojonych badań fotometrii elektrycznej. Jego procedura jest znacząca i prosta, a
jego oświadczenia sprawiają, że okres próbny wyróżnia się znacznie ostrzej i
kompletniej niż oświadczenia Bouguera i Arago. W istocie, to ten: białe krążek o
średnicy 6 cm, z jednej sekcji, na przykład 1 / 60 kołowego obszaru betragend, aby
pewne części mn w beżowej zarejestrowanego sposób został zaciemnionym, było
szybkie obroty

przesunięte tak, że ze względu na Nachdauer wizualne wrażenie czarnej części

rozszerzone pierścienia lub wieńca na białym tarczy, która w zależności od znanych
tego obowiązującym prawem o współczynniki jaskrawości szybko poruszających się
ciała do 1 / 60 był ciemniejszy niż podkładu dysku. Oko na to, co jest jeszcze w stanie
odróżnić od dołu wieniec dalej będzie w stanie coś zmienić, że nie ma 1 / 60 , do
postrzegania jest intensywność. Masson teraz wykonane wiele takich plastrów
dostosowana, w którym stosunek kątowej wielkości sektora obszaru kołowego w
stosunku 1 / 50 , 1 / 60, 1 / 70 , jak i stopniowe 1 / 120 , w którym został on
umieszczony w pozycji, w celu określenia granic pomiędzy którymi granica czułości
został usunięty. Poniższe wyniki, które w porównaniu z poprzednim, mają taki sam
interes w wykazaniu, że światło chwilowe zachowuje się tak samo jak światło stałe w
odniesieniu do prawa.
            7) Ann. de Chim. i de Phys. 1845. T. XIV. P. 150
    Jak dobrze wiadomo, jeśli szybko przekręcisz okrągły dysk, który jest
naprzemiennie podzielony na biały i czarny sektor, oświetlony światłem dziennym
lub lampą, pojawi się w jednolitym szarym kolorze. Jeśli zamiast tego oświetlisz je
natychmiastową iskrą elektryczną, zobaczysz, że wszystkie sektory są zupełnie
inne. Jeśli korzystasz z obu rodzajów oświetlenia jednocześnie, zależy to od stosunku
intensywności, czy widzisz jednolity szary kolor, czy rozróżniasz sektory; Ten
pierwszy, jeśli światło elektryczne jest zbyt słabe, ten drugi, jeśli jest wystarczająco
silny. Według Massona stosunek dwóch natężeń oświetlenia, przy których występuje
jednolity szary, jest różny dla oczu różnych ludzi, ale pozostaje taki sam dla oczu
tego samego obserwatora. Sektory znikają, a jednolita szarość pojawia się, gdy
natychmiastowe oświetlenie białych sektorów światłem elektrycznym (czarne nie
odbijają żadnego znaczącego światła) nie daje im już wystarczającej masy w
stosunku do jednolitego szarego zabarwienia, które wystąpiłoby bez światła
elektrycznego że można to odróżnić od oka; i w zależności od względnej szerokości
sektorów czarno-białych, przy których zmienia się szarość, wymagany jest zatem
inny poziom oświetlenia elektrycznego przy tym samym stałym oświetleniu. Według
poprzedniego eksperymentu oko wciąż jest w stanie jeżeli natychmiastowe
oświetlenie białych sektorów światłem elektrycznym (czarne nie odbijają dużo
światła) nie nadaje im już wystarczającej masy w stosunku do jednolitego szarego
zabarwienia, które wystąpiłoby bez światła elektrycznego, aby można je było
odróżnić od oka; i w zależności od względnej szerokości sektorów czarno-białych,
przy których zmienia się szarość, wymagany jest zatem inny poziom oświetlenia
elektrycznego przy tym samym stałym oświetleniu. Według poprzedniego
eksperymentu oko wciąż jest w stanie jeżeli natychmiastowe oświetlenie białych
sektorów światłem elektrycznym (czarne nie odbijają dużo światła) nie nadaje im już
wystarczającej masy w stosunku do jednolitego szarego zabarwienia, które
wystąpiłoby bez światła elektrycznego, aby można je było odróżnić od oka; i w
zależności od względnej szerokości sektorów czarno-białych, przy których zmienia
się szarość, dla tego samego stałego oświetlenia wymagany jest inny poziom
oświetlenia elektrycznego. Według poprzedniego eksperymentu oko wciąż jest w
stanie Dlatego wymagane są różne poziomy oświetlenia elektrycznego przy tym
samym stałym oświetleniu. Według poprzedniego eksperymentu oko wciąż jest w
stanie Dlatego wymagane są różne poziomy oświetlenia elektrycznego przy tym
samym stałym oświetleniu. Według poprzedniego eksperymentu oko wciąż jest w
stanie1 / 100 w celu rozróżnienia następnie oświetlenia białym sektorach
elektrycznym świetle w razie równości białych i czarnych sektorów 1 / 200 musi być
w jej oświetloną pozostałych światła przez ten oświetlenia połowę obrotu tarczy Do
szarości jasność fotometryczna jest osłabiona. Próby Massona zastosowania tej
metody zostały zmodyfikowane w celach innych niż udowodnienie naszego prawa,
ale wyniki okazały się zgodne z poprzednią metodą.
    Masson podaje szczegóły swoich wyników, najpierw dotyczące pierwszej metody
obserwacji, a następnie przechodząc do drugiej, jak następuje  8)  :
„En essayant différentes vues, j'ai trouvé wlać que celles que l'on considere comme
faibles, la sensibilité varié de  1 /  50  à  1 /  70  . Elle ETE
de  1 /  80  wyborem  1 /  100  pour les Vues Ordinaires et pour les BONNES Vues
de  1 /  100  wyborem  1 /  120  et audela. J'ai deux personnes RENCONTRE apercevant
kontynuował distinctement la Couronne produite sur un disque donnant le  1 /  120  "
    »En faisant varier l'intensité de l'éclairement, j'ai trouvé que, quand il était
suffisant, pour qu'on pût udogodnienie lire dans un inoctavo, la sensibilité ne variait
pas pour un me méme indywid. Ainsi, comme Bouguer l'avait reconnu, la wrażliwe
życie jest niezależne od lumiere. J'ai fait varier de plusieurs manières la puissance
du rayon lumineux réfléchi par le disque. J'ai pris la lumière d'une carcel placeée na
różne odległości od disque, l'éclairement par un temps sombre et couvert; j'ai opera
à la lumière diffuse après le coucher du soleil; j'ai zatrudnia la lumière solaire
réfléchie par un heliostat, i quelquefois j'ai rendu le faisceau divergent au moyen
d'une lentille. La distance de l'oeil an disque est sans wpływ na la sensibilité,
    »Les résultats n'ont pas été modifiés, quand j'ai changé le rapport entre le diamètre
du disque et la largeur de la couronne. J'ai Emplé des disques, dans lesquels la
Surface Parcourue Par le sekteur noir était le tiers ou le quart de celle du cercle. J'ai
placé la partie noire au bord du disque, au center, et entre le center i la
circonférence. Enfin j'ai disposé sur un même cercle plusieurs porions noires
appartenant à des sekteurs ayant avec le cercle des rapports différents, and j'ai
zatrudnienia le le disque no.5  9)  . Dans tous les cas, limite de la sensibilité est restée
niezmienny. «
    »En éclairant le disque mobile par des lumières colorées, j'ai pu déterminer si la
sensibilité de l'oeil variait avec la nature des rayons lumineux. Ograniczenia Sauf
quelques dont je vais parler, j'ai trouvé que la limite de sensibilité est indépendante
de la couleur. Ainsi The vois aussi distinctement la Couronne au  1 /  100  , soit que le
disque j'éclaire par la Lumière naturelle, soit que j'emploie z rejonów Colores ".
    »J'ai produit des lumières de differentes couleurs en faisant passer au travers de
verres colorés les rayons du soleil ou ceux d'une lampe de Carcel. Je me suis servi
des couleurs d'un specire i enfin de l'appareil photométrique de M. Arago. «
8) Fakt,
że o ile mi wiadomo, praca Massona nie została przeniesiona do
żadnego niemieckiego czasopisma naukowego, uzasadni nieco dłuższą
komunikację dosłowną.
            9) Ta płyta zawiera przerwaną część czarnego sektora.
    »Les verres que je dois à l'obligeance de M. Bontemps ont tous été essayés au
specter. Z wyjątkiem verre rouge, qui ne laissait passer que l'extrémité rouge du
specter, tous les autres laissaient passer toutes les couleurs en ilościowe
zmienne. Quelques-uns, le rouge par expleple, absorbanient une telle quantité de
lumière, qu'on voyait difficilement la couronne. «
    »Dans les essais preédédents, l'observateur ayant l'oeil fixé sur le disque pendant
un temps plus ou moins long, new ne pouvons affirmer que les limites de sensibilité,
ainsi déterminés, resteront les mêmes quand l'éclaaire sera instantané. Je me suis
assuré par le moyen suivant que, dans ce dernier cas, la limite de sensibilité
éprouvait peu de varitions. «
    »Après seekir éclairé les sekteurs du photomètre  10)  par une lampe Carcel, j'ai
placéne une lumière électrique à la limit limite, puis j'ai fait varier, soit la distance de
l'étincelle, soit celle de la lampe, de manière à rendre très-wrażliwe les sekteurs. J'ai
opéré pour różnorodne intensywne wydarzenia. Aby zagwarantować różnorodność
odległości, należy przygotować produkt sekretarza, aby uzyskać odległość od
lumiere, j'ai trouvé, a także uzyskać wszystkie wyniki podróży, które znajdują się w
cytatach i schabie, a następnie przygotować się do limitu wrażliwości i mesa
expériences photométriques les nombres obtenus pour les lumières fixes. «
    »Aby poznać wyjątkowe wydarzenia, wybierz jedną z najważniejszych rzeczy, które
mają ogromne znaczenie dla fotografii, a także wybierz kompilację lumierego, aby
uzyskać jedną nagrodę natychmiastową. J'ai trouvé que deux personnes, qui avaient
la même sensibilité, donnaient, après seekir acquis suffisamment l'habitude des
expériences, les mêmes nombres au photomètre électrique. «
    »J'ai substytut aux papiers blancs éclairés par des lumières colorées, des Papiers
colorés éclairés par de la lumière naturelle. Limite de sensibilité m'a toujours paru
plus petite dans ce dernienie cas, i un peu zmienna avec la couleur des papiers. Je ne
pense pas współzależny qu'on doive observation ce fait comme une wyjątek à la règle
que j'ai établie. Jest to skuteczne rozwiązanie, które nie jest możliwe dla
zamawiającego papierowe jednolite kolory; la lumière qu'ils réfléchissent est
toujours très-faible, et le noir qu'on dépose à leur powierzchni adhère difficilement et
réfléchit lui-méme une quité de luminère blanche quiès dans des limites assez
étendues relativé léreitie . Cependant, pour des papiers rouges et bleus,
    »Ayant remarqué qu'à la limite de la couronne décrite par la partie noire du
sekteur, il y avait toujours un pewne contraste qui, rendant la couronne plus
najwyraźniej sur ses bords, aidait à vision, j'ai terminé la partie noire du sekteur par
une bordure frangée nr 6 i 7. rys. «(patrz oryginał).
10).  Massonodnosi się tutaj do urządzenia fotometrycznego opisanego w
swoim oryginalnym artykule, składającego się z szybko obracającego się
okrągłego dysku, oświetlonego iskrą elektryczną, podzielonego na białe i
czarne sektory. Por. Str. 153.
 
    »Wyniki badań, Que J'ai Faites sur Plusieurs Individual, Que La Sensibilité de
Leur Organe Restant La Même pour Toutes Les Couleurs, Ils éprouvaient, En Fixant
Le Disque Eccirér Le Rouge, Unne Fatigue, Un Malaise Qui Indiqui eux une espèce
de répugnance pour cette couleur. Il serait curieux d'examiner si cet effet n'est pas
produit sur quelques yeux par une couleur autre que le rouge. «
    W końcu dochodzę do prób Steinheila. W swoim słynnym traktacie na temat
fotometru pryzmatycznego 11 znalazł powód do zbadania, czy błąd popełniany przy
szacowaniu równości natężeń światła różni się w zależności od wielkości natężeń i
podaje (str. 14 jego traktatu krótka) wynika z powyższych uwag przedstawionych
tam: „pokazują one, że można rozpoznać punkt z wielką dokładnością, w której dwie
powierzchnie są jednakowo jasne, niepewność każdego oszacowanie rodzaju nie jest
skończona. 1 / 38 całkowitej jasności, to może być duży lub mały ”.
11) Elementy
pomiaru jasności na gwiaździstym niebie Steinheil w
Abhandl. Matematyka. klasa fizyczna puszki. bair. Akad.1837.
 
    To powiedzenie obejmuje powiedzenie naszego prawa. Ponieważ niepewność w
oszacowaniu równości dwóch natężeń światła zależy oczywiście od wielkości
różnicy, która jest wciąż dostrzegalna, a jeśli popełniane są błędy przy różnych
natężeniach dla jednakowo dużego wskaźnika średnio w przypadku wielu prób,
należy również wziąć pod uwagę granicę zauważalnej różnicy równie duża część
tych intensywności.
    Sam Steinheil podsumowuje to, mówiąc (s. 71) w odniesieniu do tego samego
spostrzeżenia: „W części B zostanie wykazane ... że przy szacowaniu tej samej
jasności zawsze brakuje nam podwielokrotności całkowitej ilości światła. Z tego
ostatniego wynika z tego, że jeśli osłabia się powierzchnie świetlne do punktu
natężenia, w którym nie można ich już odróżnić od podstawy nieba, wówczas ich
natężenie jest proporcjonalne do natężenia podstawy nieba ”.
    Bezwzględna wskazanie 1 / 38 , pierwszego z 1 / 64 bis 1 / 120 w stosunku do
odstania się i pozostaje pytanie, czy zależy to od różnicy oczu lub metody; ale nie o
to chodzi w tym, co tu robić. Należy zauważyć, że frakcja 1 / 38 , który, zgodnie ze
sposobami Steinheilstraße niepewności, sprawiedliwy zauważalnych różnic, które
frakcje 1 / 64 Ia 1 / 120wyznaczają według innych obserwatorów, chociaż należy to
uważać za proporcjonalne, ale nie zgodne z nim; chociaż ta uwaga nie wyjaśnia
wielkości i kierunku różnicy między wynikami.
    Próby Steinheila (s. 73 i nast. Jego traktatu), o ile można je uznać za porównywalne
dla potwierdzenia naszego prawa, odnoszą się tylko do skali trzech intensywności,
które zachowują się jak 1000, 1672 i 2887; dlatego nie mają wielkiego zasięgu; są
jednak bardzo cenne i ważne, nie tylko dlatego, że pochodzą od jednego z
najwybitniejszych obserwatorów przeszkolonych w posługiwaniu się środkami
fotometrycznymi; ale także dlatego, że opierają się na innej zasadzie próbnej niż
poprzednie, a zatem są tym bardziej dowodem, że prawo przechodzi każdy rodzaj
testu.
    W rzeczywistości łatwo przeoczyć fakt, że w okresie próbnym Steinheila
obowiązuje zasada metody średnich błędów, podczas gdy wcześniejsze próby oparte
są na zasadzie zauważalnych różnic.
    Ponieważ przedstawienie i obliczenie eksperymentów Steinheila nie mogło być bez
trudności, odsyłam do oryginału lub mojego traktatu str. 477, gdzie po nieco
zmodyfikowaną obliczeń i w nieobecności porównywalna z innymi nie dość serii
testów zamiast frakcji 1 / 38 znajdowania 1 / 40 . Może wystąpić tutaj tylko kompilacja
znalezionego i proste średnie błędy wielkości obserwacji proporcjonalne do
pierwiastków kwadratowych natężeń, obliczone zgodnie z ważnością prawa.
 
Obserwować Ber.
2,517 2426
 1712  1 846
1,471 1,428
    Poprzednie testy prawa dotyczyły bardzo małych różnic, które, jak widać w
rozdziale 7, są niezbędne, aby środek psychologiczny mógł się na nich
opierać. Bezpośrednie udowodnienie tego samego dla nie tylko zauważalnych różnic
ma pewne trudności, ponieważ niezwykle osąd o ich równości nie jest do końca
pewny, a połączenie próby i kontrataku nie jest dokładnie takie samo, jak w
przypadku zauważalnych różnic od samego istnienia na sugeruje to samo
zauważalność. Ale w moim traktacie, str. 489, mam doświadczenie, że gdy jedno oko
jest zasłonięte, nad polem widzenia kładzie się lekki cień, który nie jest skłonny do
jaśniejszego lub ciemniejszego, jeśli spojrzy się na ogień lub ścianę niż taki co z
pewnego punktu widzenia podlega naszemu prawu i może być interpretowane jako
dowód na coś więcej niż tylko zauważalne różnice. Dyskusję na temat tego
doświadczenia należy zbadać w samym traktacie.
    Istnieje jednak inne, o wiele bardziej jednoznaczne, udowodnienie prawa z nie
tylko zauważalnymi różnicami, a jednocześnie pierwsze, które istnieje dla prawa, i
ponownie na tym wysokim polu obserwacji, pierwsze wspomniane waluty zostały
wzięte, a mianowicie w oszacowaniu rozmiarów gwiazd, przy czym należy założyć,
że wyćwiczone oko astronomów skutecznie pokonało trudność oszacowania zgodnie
z naszym prawem.
    Od wieków (Hipparch) wiadomo, że wielkości gwiazd nie zostały oszacowane na
podstawie ich fotometrycznych wartości światła, ale na podstawie wrażenia, jakie
wywierają na oku, w taki sposób, że astronomowie widzą gwiazdy 1., 2. i 3.
wielkości próbowałem rozróżnić je przez te same pozorne różnice w jasności, ale
zmniejszyły się liczby rozmiarów gwiazd, a widoczna jasność wzrosła. Zgodnie z
naszym prawem postrzegana różnica jasności między kolejnymi klasami wielkości
może być taka sama tylko wtedy, gdy stosunek fotometryczny między nimi jest taki
sam, tj. Matematyczna seria rozmiarów gwiazd należy do geometrycznej jednej z
intensywności gwiazd, aby krótko wyznaczyć wartość fotometryczną gwiazdy jako
intensywność gwiazdy.
    Jest to jednak sprzeczne z faktem, że zgodnie z oświadczeniem opartym na
badaniach J. Herschela w v. Kosmos Humboldta, który jest serią intensywności
gwiazd należących do kolejnych rozmiarów gwiazd zamiast serii geometrycznej, a
raczej kwadratowej serii mocy,

    Gdyby była to seria geometryczna, każda liczba powinna wynikać z następnego
poprzedzającego przez pomnożenie przez ten sam numer, a raczej należy mieć proste
liczby z możliwym połączeniem z poprzednią serią
    Ta sprzeczność wydaje się tym ważniejsza na pierwszy rzut oka, ponieważ sam
Herschel woli kwadratową serię mocy od serii geometrycznej, a ponieważ jego
najbardziej uważna rewizja rozmiarów gwiazd i porównanie ich z intensywnościami
gwiazd według jego własnych oznaczeń fotometrycznych, jest jednym z najbardziej
obszernych i najważniejszych dokumentów, po czym w tej kwestii można
przynajmniej być pewnym. Tymczasem w moim traktacie uważam, że bez zastrzeżeń
wykazałem, że sprzeczność jest jedynie pozorna, a po bliższym przyjrzeniu się raczej
rozpływa się w pełnym potwierdzeniu naszego prawa. Oto najważniejsze punkty:

    Znacząca rozbieżność między dwoma rzędami powyżej   i   

odbywa się tylko na l. Zamiast tego klasa wielkości. Jednak w tym przypadku
intensywność poszczególnych gwiazd waha się od prostej do około 16-krotnej, tak
więc jeśli ktoś arbitralnie wybierze intensywność gwiazdy tej klasy jako
reprezentatywną dla intensywności całej klasy, może dowolnie dopasować je do tej
lub innej serii; i rzeczywiście taka arbitralność miała miejsce w
Herschel. Preferowała kwadratową serię mocy intensywności, przy założeniu, że
stosunki liczb, które oznaczają wielkość, oznaczałyby również stosunki odległości, w
których są od nas; i dlatego, jako reprezentant gwiazd 1. rozmiaru, wybrałem tego,
który najlepiej zgadza się z tym wymogiem, Centauri, natomiast Herschel sam
wyraża inną gwiazdę w kilku miejscach, a Orionis (Betelgezy) wyraźnie opisuje go
jako jeden , który zajmuje środkową pozycję wśród gwiazd 1. wielkości jako
„typowy okaz” z gwiazd 1. wielkości, jako jeden Gwiazda „średniej pierwszej
wielkości”. Według własnych danych obserwacyjnych Herschela, faktycznie zajmuje
on tę pozycję, zgodnie z którą wśród pozostałych 14 gwiazd 1 określonych
fotometrycznie i uszeregowanych według ułamków wielkości, rozmiar 8 ma
mniejszą, 6 wyższą intensywność, 6 mniejszą, 8 większą liczbę wielkości,
jak an Orionis.
    Z tego jasno wynika, że jeśli szukasz medium lub wartości typowe dla gwiazd 1
rozmiaru bez niepożądanego dostosowania się do wszelkich wymogów, to mają do
wyboru nie jest Centauri, ale do Orionis. Teraz Orionis stoi za pomocą Centauri
według własnego fotometryczną Herschela w stosunku 0,484 do 1. Więc jeśli
podstawimy 0,484 za litr w kwadratowej szeregu potęgowego, że podchodzi do

0,484, lecz różni się mało, jak 0,5 lub 1 / 2 i 1 / 9 do 1 / 8 , które, z uwagi na Herschla
sam podświetlonego trudność dokładnego określania rozmiaru i natężenia, biorąc pod
uwagę, że przez sam kwadratowa seria mocy nie jest wyjaśniona jako taka, która jest
zgodna z obserwacjami, różnicę można uznać za wystarczająco małą, aby była
geometryczna dla szeregu kwadratowego
znaleźć substytut. W przypadku klas o większych rozmiarach, oczywiście, dwa rzędy
byłyby bardziej rozbieżne; same fotometryczne oznaczenia Herschela nie wykraczają
poza czwartą klasę wielkości, więc nie ma potrzeby dokonywania dalszych
porównań.
    Dokładniejsze obliczenia, w odniesieniu do których muszę odnieść się do mojej
pracy, wykazały ponadto, że geometryczny szereg natężeń gwiazd jest nie tylko
zgodny z danymi obserwacyjnymi Herschela, ale reprezentuje je jeszcze lepiej, gdy
jest odpowiednio z nim powiązany i odpowiednio wyznaczony wykładnik szeregu
niż kwadratowy szereg mocy, w którym połączenie obserwacji i obliczeń według
Herschela, oparte na kwadratowym szeregu mocy, pozostawia błąd kwadratowy
wynoszący 2,719, zgodnie z naszym wzorem opartym na szeregu geometrycznym,
tylko 2,2291.
    Jednak dochodzenie J. Herschela, jeśli jedno z najważniejszych, nie jest jedynym,
na które można liczyć w tym temacie; a istnienie szeregu geometrycznego
intensywności gwiazd w stosunku do arytmetycznej serii rozmiarów gwiazd jest
nadal niewątpliwe dzięki różnym innym dokładnym badaniom, z których wszystkie,
niezależnie od siebie, doprowadziły do tego samego wyniku, według Steinheila, von
Stampfera i Johnsona i od Pogsona. Kompilację tych dochodzeń można częściowo
znaleźć w moim wyżej wspomnianym większym artykule, a częściowo w jego
uzupełnieniu w sprawozdaniach kancelarii prawnej w Saksonii.
    Wykładnik szeregu geometrycznego nie waha się bardzo znacząco w granicach 2,5
lub 0,40 zgodnie z wynikami tych różnych badań; W zależności od liczby natężeń
rosnących lub malejących określa się:
 
wzrost abst.
po Datis J. Herschela 2,241 0,4427
- Steinheil 12)   (1). . 2831 0,3588
                     (2). . 2,702 0,3705
- ubijak 13) (1). . 2,519 0,3970
                     (2). . 2,545 0,3929
- Johnson 14) (1). . 2 358 0,424
                    (2). . 2427 0,412
- Pogson ...... 2400 0,417
12) (1) Według własnych obliczeń Steinheila (2) po nieznacznie
zmodyfikowanym obliczeniu, patrz mój pierwszy artykuł na s. 518 i nast.
             13) (1) Po oznaczeniu na gwiazdach stałych (2) po oznaczeniu na planetach.
14) (1)
Po własnej rewizji rozmiarów gwiazd, (2) z dodatkiem innych
szacunków wielkości.
 
    Odchylenia między tymi oznaczeniami wykładnika można wyjaśnić odchyleniami
częściowo między szacunkami wielkości, a częściowo między oznaczeniami
fotometrycznymi różnych obserwatorów. Mogło to również mieć wpływ na wartość
bezwzględną ustaleń, że intensywność bazy niebieskiej nie została wzięta pod uwagę,
co omówię bardziej szczegółowo w moim drugim traktacie. Nie byłoby to jednak
miejsce na bardziej szczegółowe omówienie tego tematu, ponieważ ogólna zgodność
tych badań wystarcza dla wyników, które są dla nas istotne, to znaczy ważności
geometrycznej serii natężeń gwiazd.
    Po tym wszystkim, musi istnieć przypadkowa sprzeczność, którą można znaleźć w
wypowiedziach J. Herschela przeciwko naszemu prawu, i które, jako pochodzące od
tak wiarygodnego obserwatora, nie możemy zignorować, jeśli już jest w sprzeczności
z wynikami. Zgodnie z powyższą dyskusją dochodzenie Herschela płynie z innej
strony, a wyniku wszystkich poprzednich badań nie można przesłonić.
    Herschel zauważa w opisie swojego astrometru (Capreise, s. 357) w notatce, że
użyteczne jest użycie pryzmatu równobocznego, aby linia łącząca dwóch gwiazd była
porównywana równolegle do horyzontu dzięki efektowi odbijającemu, i dodaje
dodaje: »Czasami można go również wykorzystać do osłabienia światła prawie
równych jasnych gwiazd poprzez odbicie zewnętrzne w równym stosunku (poprzez
zbliżenie linii łączącej ich odbite obrazy równolegle do tej łączącej ich
bezpośrednie). W tym osłabionym stanie widoczne są odcienie nierówności, które w
przeciwnym razie uniknęłyby wykrycia. Zwiększając lub zmniejszając (jednakowo)
kąty padania, odbite obrazy mogą być mniej lub bardziej osłabione. W tym samym
celu można użyć zwykłego metalicznego lustra. «(Pozycja równoległa w Zarysach str.
522.)
    Tak jak ma to miejsce w przypadku tej sprzeczności, wydaje mi się przecież, że nie
można zauważyć w odchyleniu odnotowanym przez Herschela więcej niż odchylenie
małego rzędu, które występuje w pewnych okolicznościach obserwacji. Wydaje się, że
obserwował to odchylenie „od czasu do czasu”, nie podejmując żadnych
szczególnych prób, a po tym, jak sam mówi o „niezliczonych” przyczynach, które
„determinują nasz osąd w takich próbach w sposób, który jest mało wiarygodny”,
można czasami Nie uważaj obserwacji za wystarczające do uzasadnienia tych
samych konkretnych eksperymentów, które zostały podane powyżej. Z drugiej strony
można jednak myśleć oko tak zajęte i praktykowane w takich obserwacjach jak
Herschel w końcu stanie się wrażliwe na subtelne różnice i w konsekwencji subtelne
odstępstwa od prawa, które dla miary reprezentują jedynie bardzo mały rozmiar, przy
intensywnościach tam, gdzie wciąż są dla niedoświadczonego oka nie stać się
zauważalnym; i nie jest wykluczone, że wypowiedź Herschela najlepiej odnosi się do
bardzo jasnych gwiazd, w których odchylenie wynikające z górnej granicy prawa
może być już wszędzie odczuwalne, ponieważ sam Herschel podkreśla trudność
precyzyjnego określenia najjaśniejszych gwiazd, a więc tutaj najlepiej, że mógł użyć
określonych środków. Niestety, z powodu braku pewnych informacji, nie można o tym
nic zdecydować. Ale ten, który z pewnością opiera się na czymś faktycznym, żąda
    Powyższe dotyczyło dowodu, że prawo w ogóle istnieje w pewnych granicach, bez
dokładniejszego ich ustalania; co jeszcze się nie wydarzyło. Ale nadal będą dyskusje
na temat okoliczności, przyczyny i charakteru tych granic; w niektórych przypadkach
wskazane może być odniesienie się do niektórych punktów tutaj, które bez
uszczerbku dla ważności prawa, mają wpływ na zauważalność różnic świetlnych, to
znaczy, próbując ustalić jego ważność, muszą być one takie same lub
porównywalne; tak na marginesie, tutaj, gdzie najpierw zajmują się retrospektywą,
należy również odpowiednio potraktować do późniejszego wykorzystania.
    Górna granica prawa, gdy oko czuje się ślepa, jest bezsprzecznie związana z
faktem, że w ten sposób niekorzystnie wpływa to na oko. W pewnym sensie górna
granica gatunku jest oczywista. Bezsporne jest, że wewnętrzne ruchy, od których
zależy odczucie, nie mogą zostać zwiększone poza pewną granicę bez zniszczenia
narządu i wykluczenia możliwości dalszego jego zwiększenia. Nawet dwa
nierównomiernie silne bodźce, które osiągną i przekroczą tę granicę podniecenia,
będą w stanie osiągnąć to samo maksimum doznań, więc nie będzie różnicy w
doznaniach. W każdym razie podejście do tego limitu oznacza odstępstwo od prawa.
    Rozsądne wydaje się po prostu obwinianie górnego odchylenia od prawa za to, że
stępienie bodźca świetlnego powoduje, że oko jest mniej wrażliwe na różnice w
świetle w tym samym czasie, i wydaje się to uderzająco potwierdzać fakt, że po
nagłym przejściu z pełnego światła dziennego do ciemnego pokoju w pierwszych
chwilach nie robi różnicy, ale stopniowo uczy się odróżniać coraz lepiej. Teraz jednak
to samo zjawisko działa w przeciwnym kierunku. Każdy, kto nagle wkracza w
światło po długim pobycie w ciemności, równie dobrze nie jest w stanie odróżnić
obiektów na początku i tylko stopniowo się uczy. Jeśli stępienie byłoby przyczyną,
dla której trudno dostrzec różnice w jasnym świetle, W ten sposób należy najlepiej
rozróżnić na pierwszy rzut oka, wchodząc z ciemności do światła i stopniowo
pogarszając się. Ten zduplikowany przypadek potwierdził się, gdy podjęto próbę i
kontr-eksperyment z niuansami chmurowymi.
    Zgodnie z tym można skłonić się do natychmiastowego odróżnienia niemożności
wejścia obiektów od światła do ciemności, raczej do trwałości wrażenia świetlnego,
jako stępienia wrażenia, i odpowiadającej mu niemożności wejścia w jasność od
ciemności do normalności z którymi potwierdzane są wrażenia. Gdyby ciemność
oczu pozostawała rozświetlona przez chwilę po przejściu ze światła do ciemności,
słabe wrażenia nie byłyby widoczne po tym, jak zasada znikania gwiazd w ciągu
dnia, a silniejsze przejście w przeciwległym przejściu miałoby wolniejszy efekt niż
słabsze, więc różnice między silnym światłem mogą początkowo nie zostać
zauważone. Przypuszczalnie wypowiedziałem to stwierdzenie w moim traktacie
dotyczącym „podstawowego prawa psychofizycznego” s. 487. Jednak po
dokładniejszym rozważeniu obie strony wyjaśnienia nie wydają mi się już
trwałe. Ponieważ, zgodnie ze wszystkimi wcześniejszymi doświadczeniami, zjawisko
wytrwałości zanika zbyt szybko, aby nie pamiętać innych trudności; a założenie, że
silne wrażenie świetlne jest względnie wolniejsze niż słabe, jest sprzeczne z
pozytywnymi próbami Łabędzia15)  .
 15) Sillim. J. 1850. IX. p. 443
 
    Jeśli się nie mylę, początkowa niemożność spojrzenia w ciemność po wejściu ze
światła jest zasadniczo spowodowana aspektami, które zostaną omówione w
rozdziale 12; nie wyjaśnia to jednak tej samej niezdolności do przejścia z ciemności
do światła, i być może dlatego należy skonsultować się z nim jako wyjaśnienie, że
podobnie jak poprzednie działanie silnego bodźca światła sprawia, że absolutne
odczucie słabości staje się przez chwilę mniej nudne, tak też wcześniejsze
wystawienie na działanie silnej różnicy światła przeciwko późniejszemu odczuciu
słabej różnicy przez pewien czas staje się mniej lub bardziej nudne. Niezależnie od
tego, czy zmieniamy światło z bardzo jasnego na bardzo słabe, czy odwrotnie, jest to
duża różnica w świetle, które, choć rozumiane sukcesywnie, ale może również na
chwilę stępić mniej więcej różnice w świetle, które zostaną później opracowane. To
wyjaśnienie jest jednak nadal bardzo problematyczne.
    Niezależnie od tego, z przyczyn określonych w rozdziale 12, jest wysoce
prawdopodobne, że jeśli oko stanie się matowe dla obu składników w ten sam
sposób, nie odniesie to żadnego innego sukcesu, niż jeśli oba składniki zostaną
osłabione zewnętrznie w tych samych proporcjach gdzie różnica pozostaje
natychmiast zauważalna, tak że nie można stąd zakłócić prawa.
    Jeśli chodzi o dolną granicę naszego prawa, po bliższym przyjrzeniu się nie należy
jej uważać za prawdziwą granicę, a to, co do tej pory wydawało się odstępstwem od
prawa, jest konsekwencją prawa. Aby to wykazać, konieczna jest wstępna dyskusja,
która jest również ważna dla konsekwencji wielu relacji.
    Nienormalnie odczucia mogą powstawać we wszystkich obszarach czuciowych
poprzez przyczyny wewnętrzne (bodźce wewnętrzne) niezależne od bodźców
zewnętrznych, które są znane jako halucynacje; dowód na to, że istnieje właściwość
tego we wszystkich obszarach sensorycznych niezależnych od bodźców
zewnętrznych. Pod tym względem samo w sobie nic nie rzuca się w oczy, jeśli takie
stwierdzenie jest również stałe i normalne w danym obszarze. Przykładem tego jest
zmysł wzroku, w którym musimy rozpoznać tak zwaną halucynację. W
rzeczywistości czerń, którą widzimy w ciemności i przy zamkniętych oczach, jest
wrażeniem światła, które zachodzi bez zewnętrznego bodźca, którego nie należy
mylić z brakiem wzroku, który ma miejsce palcem lub grzbietem głowy, i nie można
tego porównywać z brakiem słyszenia, gdy nie ma zewnętrznego hałasu. Czerń, którą
mamy w zamkniętym oku, jest raczej takim samym wrażeniem światła, jakie mamy,
gdy patrzymy na czarną powierzchnię, która może przechodzić przez wszystkie
gradacje do najsilniejszego wrażenia światła; tak, wewnętrzna czerń oka czasami
świeci jasnym światłem, nawet z przyczyn czysto wewnętrznych, i zawiera zjawiska
świetlne, że tak powiem, spryskane.
    Z większą uwagą odkrywa się w czerni zamkniętego oka rodzaj drobnego, lekkiego
pyłu, który występuje w różnej ilości u różnych osób i w różnych stanach oka i który
może przerodzić się w żywe zjawiska świetlne w stanie patologicznym. W moim oku
od dłuższego czasu było silne, ciągłe migotanie światła, które nasila się wraz ze
wzrostem stanu drażniącego mojego oka, który podlega wielkim fluktuacjom. Takie
żywe subiektywne zjawiska świetlne mogą, nawiasem mówiąc, przybierać bardzo
różne formy u różnych osób, o których nie będę tutaj wchodził w dalsze szczegóły, ale
odnoszą się do pism o chorobach oczu i rozdziałów o subiektywnych zjawiskach
światła w pismach fizjologicznych. Por. na przykład B. Rute's Oftalmol. Wydanie
drugie p.
    Czarne dno oka może również zwiększać i zmniejszać głębokość. Dowód na to jest
łatwy do dostarczenia. Jeśli masz ostre i trwałe spojrzenie na biały dysk na czarnym
papierze, to nawet w zamkniętym oku wyciągniętymi rękami (aby zapobiec
przedostawaniu się światła przez powieki), na stosunkowo jasnym tle pojawia się
głęboki czarny powidok dysku; jednocześnie siatkówka wydaje się stępiona w
stosunku do zewnętrznego światła w punkcie powidoku; ponieważ jeśli skierujesz
oko, w którym masz powidok, otwarcie na białą powierzchnię, zobaczysz ciemną
plamę na białym tle. Tak więc czerń oczu pogłębia się z powodu zmęczenia oczu i
stosunkowo rozjaśnia poprzez spokój.
   Ten sam sukces, jaki ma tutaj zmęczenie, to porażenie, które może być częściowe
lub całkowite, niedoskonałe lub idealne, tymczasowe lub trwałe, wpływające tylko na
siatkówkę lub środkowe części układu wzrokowego. Często zdarza się, że tylko kilka
obszarów siatkówki jest sparaliżowanych, a następnie pacjent może widzieć z
otwartymi oczami szarymi, czarnymi lub (biorąc pod uwagę wrażliwość, która jest
osłabiona inaczej dla różnych promieni kolorów) kolorowe plamy na przedmiotach,
które odpowiadają sparaliżowanym obszarom  16)  . To samo dzieje się tymczasowo u
niektórych pacjentów. Całe pole widzenia może również tymczasowo przyciemnić się,
tak jakby było stałe, z przyczyn wewnętrznych. Rüte  17) „Zauważyłem kobietę, która
pod stałym światłem nagle nagle wylała się z oczu kompletna ciemność, z której
widoczne obiekty od czasu do czasu wyglądały jak fantomy i natychmiast znikały, gdy
chora kobieta próbowała je naprawić”.
16) Rute, oftalmol. II. 458
17) Oftalmol. I. 156.
 
 
    Gdyby nie tylko siatkówka, ale także środkowe części zmysłu wzroku zostały
całkowicie sparaliżowane, należałoby oczekiwać, że nie tylko pole widzenia
ciemnieje, ale czerń samego pola widzenia zanika (ponieważ znika na granicy pola
widzenia w zamkniętym oku ) i oczami nie więcej niż widać palcem lub martwym
przewodem nerwowym. Nie znalazłem nic na ten temat i nie byłem w stanie uzyskać
od znanych okulistów żadnych decydujących informacji na temat tego, czy takie
rzeczy rzeczywiście zostały zaobserwowane całkowicie i na stałe; nie wydaje się w
ten sposób; tymczasowo i częściowo, ale zgodnie z poniższym stwierdzeniem,
Rüte's  18) przypadek: „Zdarza się czasem u nerwowych osób, że przy chwilowym
paraliżu poszczególnych części siatkówki kawałek świata zewnętrznego, który
odpowiada sparaliżowanym obszarom, nie pojawia się wcale w pokoju  19)  .”
Prawdopodobne są centralne warunki odczucia na twarzy w mózgu zbyt istotnie
związanym z warunkami życia, aby całkowite i trwałe ustanie jednego nastąpiło bez
drugiego.
18) Oftalmol. I. 154.
19) TraktatGräfe'a „O zakłóceniach pola widzenia w uczuciach
niedowidzących” w Arch. F. Gräfe'a Oftalmol. II Opat. 2. s. 258 wydaje się
dotyczyć tylko przypadków, w których fragmenty pola widzenia nie zniknęły, a
jedynie zostały zasłonięte.
 
 
    Biorąc pod uwagę nieograniczoną ważność prawa w dół, nawet intensywność
fotometryczną podbitego oka można określić za pomocą eksperymentów, które są
całkowicie analogiczne do tych, które były wcześniej stosowane w celu
udowodnienia prawa Webera. Aby to zrobić, wystarczy usunąć pojedyncze światło z
cienia rzucającego cień w ciemności nocy, dopóki cień, który jest tylko czarny z
oczami, nie będzie już mógł odróżnić się od przyczyny, którą oświetla czerń oczu i
oświetlenie zewnętrzne . Określa znaleźć jeden z Volkmann wartości
księgowej 1 / 100 przy tej odległości poniżej, podobnie jak oświetlenie, że dodanie
świetle podbitym okiem, 1 / 100 intensywność czarnych oczu.
    Ta próba została naprawdę podjęta, choć jak dotąd bardzo przypadkowo. Dla oczu
Volkmanna cień na dnie czarnego Sammeta zniknął, gdy światło, zwykle płonąca
świeca stearynowa, przesunęło się na 87 stóp w długim ciemnym przejściu, który był
przedłużony w niektórych pokojach. Chyba, że teraz w takiej odległości, oświetlenia,
światło zadane czarną oczu 1 / 100 był oświetlenia przez Blacka, że będzie
w 1 / 10 odległość, która była taka sama w odległości 8,7 stóp. Eksperyment mówi
zatem: że czarna tablica, poprzez zwykłą świecę stearynową, która pali się około 9
stóp dalej, otrzymuje tyle samo oświetlenia, co przez samo czarne oko bez
zewnętrznego oświetlenia, a zatem natężenie fotometryczne ostatniego oświetlenia
jest takie samo jak natężenie pierwszego oświetlenia jest.
    Być może taka wartość jasności podbitego oka jest nadal uderzająca i
zdecydowanie zbyt duża, pod warunkiem, że jest równoważna oświetleniu
powierzchni zwykłą świecą w odległości około 9 stóp. Ale nie musisz przeoczyć
faktu, że jest to oświetlenie czarnego obszaru, który zapewnia równoważność,
ponieważ zostało to udowodnione w eksperymencie. Jednak absolutnie czarna
powierzchnia nie byłaby oświetlona nawet przez kolejny intensywny płomień,
połykający całe światło, a jedynie fakt, że nie ma absolutnie czarnego ciała, może
świadczyć o niskim stopniu oświetlenia czarnego tła w ogóle . Dlatego czarne tło
przynajmniej rzucało nieco, ale bardzo niewiele, światła w pobliżu cienia, tak że
jasność czarnych oczu mogłaby równie dobrze być współmierna w sposób pokazany
w eksperymencie.
    Podałem wynik dla oczu Volkmanna jedynie w najbardziej ostrożnej próbie, jaką
do tej pory podjął; dwie inne osoby, które brał udział w próbie, rozpoznały cień w
odległości 87 stóp, poza którą próba nie mogła być przeprowadzona zgodnie z
charakterem lokalizacji, co dowodzi, że albo jasność oczu czarnych, albo ich
wrażliwość jest inna był. Volkmann zamierza nadać tym próbom dokładniejszą
definicję, dalsze wykonanie i konsekwencje. Na razie uzyskany przez niego wynik
jest wystarczający, aby wykazać, że natężenie fotometryczne podbitego oka nie jest
ani niezmierzone, ani niezmiernie małe; i to jest najważniejsze tutaj.
    O ile, zgodnie z powyższym, czerń pola widzenia nadal może być uważana za
prawdziwe wrażenie światła, gdy światło zewnętrzne jest całkowicie wykluczone, nie
należy tego lekceważyć, badając prawo Webera. Zakładając, że patrzymy oczami na
dwa niuanse chmur lub cienie blisko siebie, jasność czerni oka jest dodawana
zarówno do niuansów chmur, jak i cieni. Jeśli teraz złagodzimy światło zarówno
niuansów chmurowych, jak i cieni poprzez zapewnienie szarego szkła w danym
stosunku, jasność czerni oka pozostanie niewytłumiona i nadal dodaje ze swoją stałą
intensywnością do dwóch niuansów chmurowych lub cieni, które w związku z tym
nie są w rzeczywistości tym samym współczynnikiem i nie zachowują tej samej
względnej różnicy, co wcześniej, ale mniejszy, który zgodnie z prawem musi
prowadzić do zmniejszenia różnicy odczuć. Tak, jeśli pójdziemy coraz dalej z
ciemnością okularów, czerń oczu zostanie ostatecznie pozostawiona sama zamiast
obu odcieni, a cała różnica zniknie. W tej próbie czerń w oku, bez względu na to, jak
dziwnie może się wydawać, wygląda jak jasne światło nieba, na którym znikają
gwiazdy. Tak więc prawo Webera może się tylko potwierdzić, o ile odnosi się do
zewnętrznego bodźca światła tylko tak długo, jak wzrok wewnętrzny jest znikomo
mały w porównaniu do zewnętrznego, tak jak Masson twierdzi jedynie ważność
prawa od samego początku gdzie możesz przeczytać zwykłą broszurę; mając na
uwadze, że jeśli pójdziesz w ciemność, aby spróbować, różnica w niuansach musi
stać się mniej wyraźna. To samo dotyczy wszystkich modyfikacji eksperymentu i
wszędzie potwierdza to doświadczenie.
    Dobre wyjaśnienie powyższego gwarantuje, że światło, które różni się tylko
nieznacznie od czerni oczu, może zniknąć za pomocą pozornie całkowicie
przeciwnych środków, ale zgodnie z tą samą zasadą.
    Jeśli spojrzysz wieczorem na gwiazdę, którą można odróżnić tylko od czarnej
podstawy nieba, możesz sprawić, że zniknie, jeśli położysz ciemniejącą szklankę
przed oczami, jakbyś zdjął lampę z oczu zbliża się do strony. Odpowiednie
doświadczenie było bardzo miłe podczas wspaniałej komety z 1858 roku na początku
października. Zarówno szare, jak i kolorowe okulary, a także zbliżenie jasnej lampy z
boku, wyjątkowo skróciły ogon, a ciemnoczerwone szkło, dzięki któremu
rozpoznałem najdrobniejsze niuanse chmur w świetle dziennym, nawet sprawiło, że
zniknęła cała kometa. Pierwszy tłumaczy się tym, że światło gwiazdy lub komety, a
nie czerni w oku, jest znacznie osłabiony przez okulary, drugi -
    Z jednej strony światło świeci przez Sclerotica i Chorioidea czerwonawym
kolorem, od którego zależą pewne niezwykłe pozory obiektywnej i subiektywnej
kolorystyki zdjęć, most w Poggend. Ann. LXXXIV. P. 418 studiował szczególnie
uważnie; po drugie, istnieje bezpośrednie rozpraszające odbicie od obrazu na innych
częściach siatkówki, takich jak wstecz do rogówki, z której światło jest częściowo
odbijane z powrotem do siatkówki, co wskazuje, biorąc pod uwagę następujące,
szczególnie Helmholtza w Pogg. Ann. LXXXVI. 501 i nast. po trzecie, ze względu na
mikroskopijny skład ośrodka oka z komórek, włókien, skórek, występuje nieregularne
rozpraszanie światła, jak się wydaje zgodnie z zasadą dyfrakcji, od których zależą
kolorowe dziedzińce widoczne wokół płomieni światła, na co Meyer w
Pogg. Ann. XCVI. Str. 235 stał się przedmiotem specjalnego kierunku studiów. Z
powodu ostatniej przyczyny, a także z powodu bezpośredniego rozpraszającego
odbicia obrazu źródła światła na resztę siatkówki, oświetlenie siatkówki jest
najsilniejsze w pobliżu obrazu, ale w rzeczywistości zmniejsza się na całej podstawie
oka.
    Z powodu połączonego działania tych przyczyn bardzo słabe światło gwiazdy lub
ogona komety, podobnie jak światło gwiazdy za pomocą światła dziennego, łatwiej
jest tłumić, im bliżej obrazu źródła światła w oku, ponieważ oświetlenie podstawy
oka znajduje się w jego pobliżu jest najsilniejszy.
   Stąd stwierdzenie Brewstera  20)  :
    »Jeśli światło płomienia świecy trzymane blisko prawego oka wpływa na część
siatkówki, powoduje to, że wszystkie inne części siatkówki są mniej wrażliwe na
wszystkie inne wrażenia świetlne. Niewrażliwość osiąga maksimum w pobliżu
oświetlonego miejsca i maleje wraz z odległością od niego. Umiarkowanie
oświetlone obiekty naprawdę znikają w obszarach bardzo podekscytowanych, a ciała
o żywych kolorach są nie tylko pozbawione blasku, ale także zmieniają się ich kolory.
«
    Wynika to z tego samego powodu, że zgodnie z metodą Helmholtza  21)  tak zwane
promienie ultrafioletowe widma słonecznego, których nie można zobaczyć zwykłą
metodą, można zobaczyć nawet bez użycia substancji fluorescencyjnych, jeśli jest
ustawione w taki sposób, że są one zauważalnie odizolowane od pozostałe części
widma, ogłuszone rozproszonym światłem, można zrozumieć.
20) Pogg. XXVII 494

             21) Pogg. LXXXVI. Str. 513

    Ogólny wniosek z powyższego jest taki, że niezależnie od ilości odbijanego światła
na czarno-białych powierzchniach, ilość odbijanego światła wzrasta w tych samych
proporcjach, ale różnica między bielą a czernią wydaje się większa wraz ze wzrostem
oświetlenia, ponieważ jasność czarnych oczu jest zawsze głównym składnikiem
utrzymuje jasność czerni. To jest np. B. prosty powód, dla którego możesz lepiej
czytać w świetle niż w ciemności.
    Poza granicami prawa, które są związane ze stopniem natężenia światła, nie można
zapominać, że potwierdzenia tego samego przez obserwację można się spodziewać
tylko w takim zakresie, w jakim oprócz relacji natężenia inne okoliczności, które
pozostają takie same z powodu Postrzeganie różnicy w świetle może wyrażać
wpływ. Obecnie badanie okoliczności, które mogą mieć znaczący wpływ w tym
względzie, jest nadal w dużej mierze niepełne; należy jednak wziąć pod uwagę
pewne kwestie, które w oparciu o wcześniejsze doświadczenia zasługują na
szczególną uwagę.
    Wspomniano już (gdzie), że Arago rozpoznał wpływ ruchu komponentów na
postrzeganie ich różnicy. Volkmann również zauważył ten wpływ. Aby uchwycić
najdrobniejsze ślady pojawiającego się lub znikającego cienia, musiało zostać
poruszone dające cień światło, którym cień poruszał się w tym samym czasie; a tylko
widoczne różnice 1 / 100 określa się pod wpływem ruchu.
    W eksperymentach Arago dotyczących tego komponenty nie składały się z dwóch
cieni, ale zostały uzyskane w taki sposób, że teleskop, który miał pryzmat Rochona w
środku (który tworzy podwójny obraz) i pryzmat Nicola był przymocowany przed
obiektywem , poprzez obrót, którego jedno zdjęcie można osłabić w stosunku do
drugiego w dowolnych i mierzalnych proporcjach, po tym, jak zauważono otwór
wykonany w czarnym kartonie, który rzutował na zachmurzone niebo, gdzie pojawiła
się pozycja głównych sekcji Nicola a pryzmat Rochona względem siebie może
określić względną intensywność dwóch obrazów wytworzonych przez ten
drugi.Przesuwając pryzmat Rochona w teleskopie w linii prostej w kierunku od oka
do soczewki, słabszy obraz został wprawiony w ruch, dzięki czemu przesunął się z
pozycji, w której jego pas przechodzi przez środek silniejszego do mierzonego w
gdzie jego krawędź stykała się z krawędzią.
    W trzech seriach eksperymentów, przeprowadzonych z pomocą kilku
obserwatorów, obraz słabszy niż silniejszy obraz nałożony zniknął dla oka z
prędkością ruchu obrazu wynoszącą 12 minut kątowych na sekundę, gdy
intensywność słabszej późniejszej wartości ułamkowej silniejszy był:
W ciszy. Podczas przeprowadzki
                                                      I.         1 / 39                         1 / 58
                                                    
II.        1/ 51                          1 / 87
                                                   
III.        1 / 71                          1 / 131
    Jeśli chodzi o duże różnice, których bezwzględna liczba tych trzech serii badań
pokazują, Arago jedynie notatki: »Je ne chercherai pas ici à expliquer, komentarz la
sensibilité de l'oeil Correspondant à l'état de repo étési Differente dans ces trois serii
D 'doświadczenie. C est là un phénomène physiologique , sur lequel il y aura à
revenir. «. Różnica nie mogła zależeć od różnorodności obserwatorów, ponieważ
Arago mówi: „Powyżej są „ wyniki konkordantów très-peu, obtenus M. Laugiera, M.
Goujon i M. Charles Mathieu; ”tak samo niewielka różnica w intensywności
absolutnej, która częściowo przeczy wyraźnemu uznaniu naszego prawa w
popularnej astronomii, częściowo ogólne stwierdzenie, które dodaje do wszystkich
eksperymentów: »Ajoutons, comme renseignement propre à faire juger de l'obscurité
du champ , que l'obraz faible, lorsqu'elle se projetait en dehors de l'obraz forte,
A disparu Quand syn intensité était de 1 / 2100 ".
    Poniższe uwagi Förstera  22)  dotyczące użycia jego fotometru są również
interesujące w odniesieniu do wpływu ruchu :
    W tym czasie patrzyliśmy na duże kartki papieru, na których znajdowały się czarne
cyfry, odizolowane większymi szczelinami, w bardzo zaciemnionym pokoju, i ważne
było dla nas, abyśmy mieli dość spokojne oczy. W pokoju było tak ciemno, że liczby
wyglądały nam jak czarne plamy. Jeśli naprawiłem jedną z nich, nie trwało to długo
- przy pewnym bardzo słabym oświetleniu - dopóki zarówno stała cyfra, jak i
wszystkie pozostałe całkowicie zniknęły w szarości kartki papieru, która stawała się
coraz ciemniejsza. Jeśli ten moment miałby miejsce, wówczas utrwalenie również
było niemożliwe, na orbicie odczuwało się dyskomfort, oczy wykonały niewielki ruch
i natychmiast cały łuk z liczbą punktów znów był widoczny.
22) O hemeralopii p. 13
 
    Nadal nie jest jasne, na czym opiera się wpływ ruchu. Szukano go w tym, że
różnica spadła w nowe, jeszcze nie zmęczone miejsce, tylko dlatego, że elementy
różnicy nie są zmieniane przez ruch, ale tylko miejsce bardzo małej różnicy jest
przenoszone, nie wydaje się, że Ruch może znacznie zmniejszyć zmęczenie.
    W niedalekiej przyszłości byłoby możliwe, że to powielony obraz różnicy przez
większość punktów, a nie świeżość tych punktów, powoduje większą zauważalność
różnicy w ruchu, do tej pory być może podsumowanie wrażenia kolejnych punktów
aż do pewne ograniczenia. Wreszcie, w grze może znajdować się następujący
związek, który oczywiście nie został jeszcze wyjaśniony, ale który ze względu na
swoją ogólność stanowi powód wyjaśnienia. Każde porównanie dwóch różnych
rozmiarów powiedzie się lepiej, jeśli zrozumiemy to samo sukcesywnie z tymi
samymi częściami narządów niż jednocześnie z różnymi, jak podkreślił i wykazał EH
Weber w eksperymentach, i jak już stwierdzono (rozdział 8). W ten sposób możemy
łatwiej rozpoznać niewielką różnicę między dwoma ciężarami, sukcesywnie ważąc tą
samą ręką niż w tym samym czasie różnymi rękami. Ze względu na ruch
komponentów w naszych testach światła równoczesna różnica dla różnych punktów
siatkówki jest kolejno przekształcana w jeden dla tego samego. Te same punkty, na
które padło jeszcze silniejsze światło, im wcześniej spadną słabsze i odwrotnie, i im
szybciej ruch ma miejsce, tym więcej punktów wchodzi w tę sekwencję w danym
czasie. Jednak jak dotąd wyjaśnienie to jest jedynie domniemaniem. Ze względu na
ruch komponentów w naszych testach światła równoczesna różnica dla różnych
punktów siatkówki jest kolejno przekształcana w jeden dla tego samego. Te same
punkty, na które padło jeszcze silniejsze światło, im wcześniej spadną słabsze i
odwrotnie, i im szybciej ruch ma miejsce, tym więcej punktów wchodzi w tę
sekwencję w danym czasie. Jednak jak dotąd wyjaśnienie to jest jedynie
domniemaniem. Ze względu na ruch komponentów w naszych testach światła
równoczesna różnica dla różnych punktów siatkówki jest kolejno przekształcana w
jeden dla tego samego. Te same punkty, na które padło jeszcze silniejsze światło, im
wcześniej spadną słabsze i odwrotnie, i im szybciej ruch ma miejsce, tym więcej
punktów wchodzi w tę sekwencję w danym czasie. Jednak jak dotąd wyjaśnienie to
jest jedynie domniemaniem.
    Co więcej, jedną z okoliczności, które wpływają na dostrzegalność różnicy, jest
ekspansja składników, ale bez zmiany prawa dotyczącego intensywności, jeśli
ekspansja pozostaje za każdym razem porównywalna, co można zobaczyć
bezpośrednio z faktu, że jest taka sama z gwiazdami dobrze sprawdził się w
rozległych cieniach. Ale punkt świetlny o tej samej intensywności nie jest tak łatwo
odróżnialny od podłoża jak powierzchnia światła. Ponieważ temat ten jest teraz
omówiony bardziej szczegółowo w rozdziale 11, nie będę się tutaj więcej zajmował.
    Po trzecie, wykazano, że daną względną różnicę światła łatwiej rozpoznać, gdy
jego komponenty są ciemne na jasnym tle niż światło na ciemnym tle. Nie opiera się
to wyłącznie na wyraźnym oświadczeniu Arago opartym na doświadczeniu
dotyczącym wyboru jednego lub drugiego stosunku w określonym przez niego
aparacie fotometrycznym ) ; ale Hankel znalazł to samo przy okazji innych
eksperymentów fotometrycznych, które nie zostały jeszcze opublikowane.
23) Prace Arago, opublikowane przez Hankel.
 
    Na koniec następująca uwaga: przy analogii między tonami i kolorami, która
zwykle jest uważana za prawidłową, warto zauważyć, że z tej analogii wynika
całkowicie, że prawo Webera nie istnieje w dziedzinie kolorów, gdy tylko powstało
Należy się komunikować w obszarze tonów, tj. Równie zauważalne różnice w liczbie
wibracji nie są w żaden sposób proporcjonalne do liczby wibracji
kolorów. Rzeczywiście, na granicach widma w odstępach małej lub nawet dużej
trzeciej oko prawie nie zauważa zmiany koloru, ale w obszarze żółtego i zielonego
zauważalne przejścia kolorów następują tak szybko, że wszystkie etapy przejścia
między żółtym i zielonym w odstępie jednego małe półtony są
zatłoczone 24). Nawiasem mówiąc, istnieją inne punkty, nie omówione tutaj, w
których zawodzi analogia między tonami i kolorami. 25)
            24) Helmholtz w raportach Berl. Akad. 1855. ss. 757 i nast.
  25) W sprawach str. 166 i nast.
 
2) Dźwięk 26) .
    W dziedzinie dźwięku należy wprowadzić rozróżnienie między zwykłymi
dźwiękami, które nie mają szczególnej wysokości, w których jedynie siłę można
uznać za coś mierzalnego, i tonami, w których siła zależna od amplitudy wibracji jest
proporcjonalna do jej kwadratów i siły W szczególności należy wziąć pod uwagę
wysokość zależną od liczby wibracji, która jest mierzona przez nią
fizycznie. Proporcje siły stają się tak samo u innych, jak ci, którzy potrafią jedynie
badać wysokość u tych drugich. Najpierw spójrzmy na siłę.
 26) Na s. 160. Wersja s. 367-419.
 
Pod kierunkiem Vierordta     Renz i Wolf 27) przeprowadzili eksperymenty dotyczące
wrażliwości ucha na różnice w natężeniu dźwięku w tiktaku zegarka, który został
zainstalowany w różnych odległościach od ucha, stosując odpowiednie środki,
stosując metodę poprawnych i niepoprawnych przypadków. Główny wynik ich
eksperymentów jest następujący:
27) Arch. Vierordta 1856. H. 2. s. 185. Poggend. Ann. XCVIII.
 
    „Jeśli dwa rozmiary dźwięku o absolutnie, ale dość słabym natężeniu są
postrzegane bezpośrednio po sobie, pewność oceny rośnie wraz ze wzrostem różnicy
natężeń dźwięku w taki sposób, że rozmiary dźwięku w stosunku 100 : 72 były
wyraźnie od siebie odróżniane we wszystkich okolicznościach. które zachowują się
jak 100 : 92, liczba poprawnych decyzji tylko nieznacznie przekracza sumę błędnych
i niezdecydowanych. ”
    Te starannie przeprowadzone eksperymenty zasługują na uwagę jako objaśniające
przykłady zastosowania właściwej i niewłaściwej metody przypadków oraz, o ile
wykażą one, jak również zostaną rozważone poniżej, stosunkowo niski poziom
pewności w rozpoznawaniu różnic w natężeniu dźwięku ale nie nadaje się do
decydowania o ważności naszego prawa, ponieważ nie były one ukierunkowane na
równość postrzeganej różnicy przy różnych absolutnych poziomach
dźwięku. Odnoszą się do tego następujące eksperymenty.
    Kiedy po przeprowadzeniu eksperymentów fotometrycznych rozmawiałem z
Volkmannem o znaczeniu bardziej ogólnego dowodu prawa Webera, zaimprowizował
następujący aparat do tymczasowego dowodu prawa dotyczącego natężenia dźwięku,
który został wyprodukowany tego samego dnia bez znacznych kosztów.
    Składa się po prostu z młotka wahadłowego uderzającego w płytę wykonaną z
dowolnej substancji barwiącej lub nieprzebarwiającej. Mocna igła dziewiarska,
obracająca się w mosiężnych otworach, służyła jako oś tego wahadła między dwoma
filarami przymocowanymi do deski i połączonymi u góry poprzeczną
belką. Oczywiście, w zależności od tego, czy uczynisz młot cięższym czy lżejszym,
upuść go na płytę z większej lub mniejszej wysokości, zbliż się do lub dalej od
aparatu, dźwięk będzie fizycznie silniejszy lub słabszy. Ponieważ urządzenie w
swojej surowej konstrukcji nie miało okrągłego podziału, za każdym razem
określającego wysokość młota, Młot został wykonany z drewna i uderzyła
kwadratową szklaną butelkę. Poszukiwano teraz dwóch elewacji młota, które dawały
wystarczająco zróżnicowane dźwięki, aby obserwator stojący obok aparatu nie
pomylił się, gdyby odgadł, który dźwięk był silniejszy, nie znając wysokości; ale
wyróżniał się na tyle mało, że gdyby zmniejszyć różnicę o około połowę, wyrok był
niepewny i dał częściowo poprawne, a częściowo błędne przypadki. Na
to Obserwator stopniowo oddalał się do 6, 12, 18 kroków, tak że początkowa
odległość tego samego od aparatu była co najmniej dwunastokrotnie. Na każdej z
tych odległości ten sam eksperyment powtórzono kilka razy z dwoma wzniesieniami,
które zaoferowały obserwatorowi w pobliżu różnicę, która była nadal wyraźnie
rozpoznawalna, ale tylko bardzo słaba. Od 12X odległości obserwatora fizyczne
natężenie dźwięku 1 / 144 zeszła 28), pobliskie nie powinno zniknąć znacznie poza
zauważalną różnicą, gdyby w ogóle zależało od absolutnej siły dźwięku. Ale na
wszystkich trzech dystansach obserwatora jego osąd był tak pewny i poprawny, jak
wtedy, gdy był bardzo blisko.
28) Oczywiścietak by było, gdyby eksperyment przeprowadzono na wolnym
powietrzu. Powyższe zostało zrobione w zamkniętym pokoju.
 
    Choć prymitywne były aparatura i eksperyment, niektóre elementy wydawały się
wystarczająco brane pod uwagę, a wynik tak decydujący, że można było przewidzieć,
że bardziej precyzyjne wykonanie przy użyciu starannie skonstruowanej aparatury
nie doprowadzi do żadnych innych wyników. W rzeczywistości zostało to wykazane
na bardzo dużej skali testowej z poziomami hałasu od prostych do kilkuset razy w
późniejszych eksperymentach Volkmanna, które jednak nie zostały wykonane z
opadającym wahadłem, ale ze stalowymi kulkami swobodnie spadającymi na stalową
płytkę pod niezbędnymi środkami i niektóre z nich brałem udział. W tych
eksperymentach zarówno wysokość upadku, ciężar spadających kulek, jak i odległość
obserwatora były zróżnicowane w szerokich granicach; wysokości zrzutu i ich
różnice są precyzyjnie określone w skali pionowej, wzdłuż której nastąpił
upadek. Nawiasem mówiąc, sposób zatrudnienia i powodzenie testów były takie
same jak poprzednie. Stosunek wysokości spadku 3 pojawił się na najbardziej
zróżnicowanych absolutnych poziomach dźwięku: 4, której następująca pochodna
odpowiada jednakowemu stosunkowi poziomów dźwięku, wystarczy, aby dokonać
wiarygodnego rozróżnienia dla dwóch obserwatorów o dobrej mocy
dyskryminacyjnej, co jest zgodne z wynikami uzyskanymi przez Renz i Wolfa.
    Poniżej znajduje się szczegółowy opis eksperymentów zaczerpnięty z dziennika
obserwacyjnego Volkmanna.
    „Pryzmatyczny pręt jest wyskalowany i umieszczony pionowo na desce, którą
można uzyskać za pomocą 3 śrub poziomo. Dwa pręty są przymocowane do tego
pręta, z którego dwa ramiona  a ,  b rozciągają się poziomo . Z wysokości, z której
oba ramiona na tablicę upuszcza się piłkę, która jest chwytana między kciuk a palec
wskazujący, a czubek palca wskazującego dotyka ramienia  a lub  b, a następnie
palce ostrożnie usunięto od siebie, aby upuścić piłkę. Miałem dwie piłki o tej samej
wadze, jedną wziąłem lewą ręką, drugą prawą, aby nie musiałem podnosić piłki
podczas drugiej próby, ani nawet szukać jej po pierwszej próbie upuszczenia. ”
    „Najbliższa odległość obserwatora odsłuchu od instrumentów opadających
wynosiła 1 metr, największa odległość 6 metrów”.
    „Bezwzględne wysokości zrzutu, które zostały porównane, różniły się jak 3 : 11,0”.
    „Ciężary spadających kul różniły się między sobą 1,35 grmm .: 14,85 grmm .......”
    „Liczne eksperymenty w zakresie tych różnic dźwiękowych wykazały, że Heidenhain
i ja jesteśmy w stanie różnicować siły dźwięku, które są ze sobą powiązane jako
3 : 4. Jeśli różnica zostanie zredukowana do stosunku 6 : 7, już istnieją pewne
Błędy, a jeszcze częściej niezdecydowanie w sądzie ”.
    „Z drugiej strony Fechner już bardzo często mylił się przy stosunku 3 : 4.
Najwyraźniej jednak praktyka miała wpływ na zwiększenie zdolności do
różnicowania, ponieważ pod koniec bardzo długiej serii obserwacji zawsze
poprawnie różnicował poziomy dźwięku w stosunku 3 : 4, podczas gdy na początku
częściej mylił się słyszałem jak prawidłowe i po długich badaniach
nieruchomych  1 /  3    fałszywych informacji przy  2 /  3  wykonana dobrze. "
    Poprzednie próby opierają się na zasadzie zauważalnych różnic; a ponieważ z
podanych wcześniej przyczyn nie można osiągnąć tej samej ostrości za pomocą tej
metody, jak za pomocą metody poprawnych i błędnych przypadków i średnich
błędów, próby zastosowania tych metod pozostają bezdyskusyjne. Biorąc jednak pod
uwagę wyjątkowo dużą zmienność bezwzględnych poziomów dźwięku, które miały
miejsce w wykonanych eksperymentach, są one wystarczająco istotne dla ogólnej
ważności prawa, a co najwyżej możliwe może być niewielkie odchylenie od niego w
granicach przeprowadzonych eksperymentów, bez podania przyczyny.
    Przydatne może być dodanie nieco więcej o aparacie i teorii, które mają być
stosowane w tego typu eksperymentach.
    Schafhäutl 29) wcześniej stwierdził instrument z opadającymi kulami do pomiaru
czułości na poziomy dźwięku, ale używał tego samego do pomiaru czułości
absolutnej.
    W tym celu zastosowano nie tylko wahadło dźwięku. Itard 30) użył jednego z nich
do przetestowania wrażliwości słuchu na zaburzenia słuchu pod nazwą Akumeter,
która składa się z uderzonego miedzianego pierścienia wiszącego na patyku wolnym
od maszyny zbudowanej z kolumny na cokole, i przeciwko której Uderza wahadło,
którego wysokość mierzy się na krzywej stopnia.
 
29) Traktat re. baier. Akad VII. 2. Abth.
30) Słowa Gehlera. Art. Rozprawa Str. 1217.

    Miałem nawet dźwięk podwójnego wahadła z kątomierzem, w którym dwa

niezależnie skonstruowane wahadło z dwóch stron uderzały w grubą płytkę 31) ; jak
dotąd jednak nie znalazłem czasu, aby spróbować.
        31) W
przypadku drewna nie byłem w stanie osiągnąć tego samego dźwięku dla
obu wahadeł.
    Poniższe informacje na temat teorii instrumentów:
    Łatwo jest stwierdzić, że gdy ciało upada na inne ciało, zarówno przez swobodny
upadek, jak i jako wahadło, siła wytwarzanego dźwięku jest połączona ze stosunkiem
wysokości upadku i ciężaru spadającego ciała 32) , o ile dotyczy to Zignoruj wpływ
oporu powietrza i wszelkich innych przeszkadzających wpływów na prędkość
opadania.
32) Schafhäutl ustawia intensywność dźwięku proporcjonalnie do pierwiastka
kwadratowego z wysokości zrzutu ciała emitującego dźwięk (Monachium.
Traktat VII. Str. 17), którego nie mogę znaleźć poprawnie po wyprowadzeniu
poniżej.
 
    Rzeczywiście: siła dźwięku jest proporcjonalna do kwadratów amplitudy drgań
ciała sondującego; amplituda drgań ciała sondującego jest (zgodnie ze znanymi
wzorami) proporcjonalna do prędkości, z jaką cząstki przechodzą przez swoją
pozycję równowagi, tj. tej samej prędkości, z jaką są z niej usuwane. Jest to złożony
stosunek prędkości, z jaką uderza spadające ciało i jego ciężaru. Prędkość, z jaką
uderza ciało, tj. Końcowa prędkość jego upadku, jest proporcjonalna do pierwiastka
kwadratowego wysokości upadku zgodnie z prawami upadku. Kwadrat tej prędkości
końcowej jest zatem proporcjonalny do wysokości upadku, stąd kwadrat prędkości, z
jaką cząstki poruszają się z pozycji spoczynkowej itp. proporcjonalny do tej
wysokości zrzutu. Ponieważ wiadomo, że nie ma różnicy w odniesieniu do prędkości
maksymalnej, niezależnie od tego, czy ciało spadnie swobodnie, czy też po krzywej
przez pewną wysokość, więc wcześniejsze rozważenie może równie dobrze dotyczyć
młota spadającego wahadła (zakłada się, że tarcie na osi zanika) jako ciało
spadające. Trzeba tylko uważać, aby nie powiedzieć spadającemu ciału prędkości na
początku, jeśli określona zależność natężenia dźwięku od wysokości zrzutu ma
pozostać aktualna. Przy niskiej wysokości podnoszenia i prędkości, z jaką zwykle
będziesz działać, opór powietrza jest tym bardziej nieistotny, jeśli ołów jest używany
jako ciało spadające. bez względu na to, czy ciało spada swobodnie, czy krętą ścieżką
przez pewną wysokość, można zastosować wcześniejsze rozważenie do młota
spadającego wahadła (zakładając, że tarcie na osi zanika) jako ciało swobodnie
spadające. Trzeba tylko uważać, aby nie powiedzieć spadającemu ciału prędkości na
początku, jeśli określona zależność natężenia dźwięku od wysokości zrzutu ma
pozostać aktualna. Przy niskiej wysokości i prędkości, z jaką zwykle będziesz
działać, opór powietrza jest tym bardziej nieistotny, gdy używasz ołowiu jako ciała
spadającego. bez względu na to, czy ciało spada swobodnie, czy krętą ścieżką przez
pewną wysokość, można zastosować wcześniejsze rozważenie do młota spadającego
wahadła (zakładając, że tarcie na osi zanika) jako ciało swobodnie spadające. Trzeba
tylko uważać, aby nie powiedzieć spadającemu ciału prędkości na początku, jeśli
określona zależność natężenia dźwięku od wysokości zrzutu ma pozostać
aktualna. Przy niskiej wysokości podnoszenia i prędkości, z jaką zwykle będziesz
działać, opór powietrza jest tym bardziej nieistotny, jeśli ołów jest używany jako
ciało spadające. możesz więc zastosować poprzednie rozważanie do młota
spadającego wahadła (zakładając, że tarcie na osi zniknie) jako ciała swobodnie
spadającego. Trzeba tylko uważać, aby nie powiedzieć prędkości spadającego ciała
na początku, czy określona zależność natężenia dźwięku od wysokości zrzutu
powinna pozostać aktualna. Przy niskiej wysokości podnoszenia i prędkości, z jaką
zwykle będziesz działać, opór powietrza jest tym bardziej nieistotny, jeśli ołów jest
używany jako ciało spadające. możesz więc zastosować poprzednie rozważanie do
młota spadającego wahadła (zakładając, że tarcie na osi zniknie) jako ciała
swobodnie spadającego. Trzeba tylko uważać, aby nie powiedzieć prędkości
spadającego ciała na początku, czy określona zależność natężenia dźwięku od
wysokości zrzutu powinna pozostać aktualna. Przy niskiej wysokości i prędkości, z
jaką zwykle będziesz działać, opór powietrza jest tym bardziej nieistotny, gdy
używasz ołowiu jako ciała spadającego.
    Z powyższego widać, że siła dźwięku w wahadle dźwięku nie jest w stosunku do
kąta elewacji j wahadła, ale w wysokości pionowej, o którą młot jest podnoszony

powyżej jego najniższego punktu, tj. W stosunku   , po którym

instrument może być natychmiast wyskalowany. Na przykład, ponieważ cosinus 45º

wynosi  0,707, a cosinus 90 ° wynosi zero, stosunek poziomów dźwięku na tych

dwóch wysokościach wynosi od 1 - 0,707 = 0,293 do 1 lub blisko 3 do 10. Kąty
elewacji 60 °, 90 °, 180 ° odpowiada stosunkowi poziomów dźwięku ½ : 1 :2.
Dopóki wysokość nie przekracza 60 °, intensywność dźwięku można aproksymować
proporcjonalnie do jego kwadratów, tak że podwójna wysokość wynosi cztery razy,
trzy razy dziewięć razy intensywność dźwięku 33) .

33) Wynika to ze znanej formuły   - itp.

    Poniżej znajdują się dwie małe tabele, które podają poziomy dźwięku związane z
elewacją wahadła dźwięku od 0 ° do 90 ° i odwrotnie, jeśli siła przy 90 ° jest
ustawiona na 1,0000 (w tabeli I) lub 10 (w tabeli II). Przy 180 ° jest wtedy dwa razy
większa niż przy 90 ° i spadają tutaj wszystkie siły dla wzniesień od 90 ° do 180 °,
ale nie będzie łatwo użyć wahadła dla wzniesień powyżej 90 °.
Tabele zależności między wysokościami wahadła dźwięku a intensywnością
dźwięku.
I. II.
Elevat. siła Elevat. siła siła Elevat. siła Elevat.
90 ° 1,0000 45º 0,2929 10. 90 °, 3. 45 °, 57
miejsce 00 miejsce
85 ° 0,9128 40º 0,2340 9 84 °, 2. 36 °, 87
26 miejsce
80 ° 0,8264 35 ° 0,1808 8 78 °, 1 25 °, 84
46
75 ° 0,7412 30º 0,1340 7 72 °, ½ 17 °, 19
 54
70 ° 0,6580 25 ° 0,0937 6 66 °, ¼ 12 °, 97
42
65 ° 0,5774 20 ° 0,0603 5 60 °, 1 /  9 °, 07
8
00
60 ° 0,5000 15 ° 0,0341 4. 53 °, 1 /  6 °, 41
16
miejsce 13
55 ° 0,4264 10 ° 0,0152
50 ° 0,3572 5 ° 0,0038
    Odnośnie wysokości, przy których liczba oscylacji odpowiada za wielkość bodźca,
oprócz ogólnych informacji Webera, istnieją również informacje Delezenne'a,
również cytowane przez Webera; Jednak, jak przekonałem się z jego oryginalnego
traktatu, jego obserwacje odnoszą się głównie do tego, jakie odchylenia od czystości
wciąż można odróżnić w tym i tym rodzaju odstępie (harmonia, oktawa, piąta i tak
dalej) niż na nim czy odchylenie od równości dwóch tonów o tych samych
stosunkach liczby wibracji lub na różnych wysokościach skali tonów wydaje się mieć
ten sam rozmiar, co jest prawdziwym pytaniem o prawo Webera. W międzyczasie, w
celu potwierdzenia prawa, specjalne próby nie są wymagane ponieważ jest to proste,
że tak powiem, stwierdzenie ucha muzycznego, że te same proporcje liczb
oscylacyjnych odpowiadają różnicy dźwięków postrzeganej jako takie same w
różnych oktawach, dzięki czemu prawo może być utrzymywane tutaj bardziej
bezpośrednio niż gdziekolwiek indziej i że można udowodnić, że ma wielką
różnicę . Euler, Herbart i Drobisch oparli to również na matematycznej obserwacji
relacji tonalnych.
    Przeprowadziłem wywiad z kilkoma osobami o dobrym słyszeniu muzycznym,
które od czasu do czasu przeprowadzały eksperymenty z drewnianym wahadłem,
które otwierało się na drewnie, czy nie są w stanie porównać stosunku poziomów
dźwięku przy 45 ° i 90 ° ze stosunkiem wysokości. Niektórzy deklarowali, że nie są
w stanie tego zrobić; o dziwo jednak większość z tych, którzy zaakceptowali
porównanie (niezależnie od siebie i nie wiedząc nic o osądzie innych) zgodziła się
porównać tę relację z relacją czwartej. Ale chcę podjąć te próby w ich poprzednim
surowym i przypadkowym zatrudnieniu, tym bardziej, że umowa ta nie była bez
wyjątku i nadal uważam ją za bardzo wątpliwą czy bezpośrednie porównanie między
stosunkiem siły i wysokości jest dokonywane przez odczuwanie w ogóle. W każdym
razie wynik tych testów potwierdza, że Renz i Wolf, a także Volkmann, do których
nie jest skłonny, mają dość znaczące różnice w poziomach dźwięku (3. miejsce: 10)
należy wycenić jako wysoki.
    Pod tym samym względem ciekawie było usłyszeć od muzyka (wirtuoza skrzypiec
von Wasilewskiego), że na Reńskim Festiwalu Piosenki zauważono, że chór z 400
głosami męskimi nie zrobił większego wrażenia niż z 200.
3) Masy. 34)
    Wspomniano już o wynikach uzyskanych przez Webera metodą zauważalnych
różnic, która stanowi pierwsze potwierdzenie naszego prawa w dziedzinie testów
wagowych. Jego eksperymenty mają tę szczególną zaletę, że w niektórych z nich
odczucie nacisku skóry jest oddzielone od odczuwania mięśni, a wyniki uzyskane w
ten sposób zostały porównane z wynikami, które uzyskano, gdy oba odczucia zostały
zgłoszone razem, ale przeze mnie Próby wykonane za pomocą metody poprawnych i
niepoprawnych przypadków, które zostaną omówione bardziej szczegółowo poniżej,
odnoszą się do naturalnego związku między dwoma odczuciami zachodzącymi
podczas porównywania wag.
        34) Na s. 164, 186–199. Wersja str. 168–173, 358–367.
    Aby zrozumieć poniższe, często trzeba będzie odwoływać się do tego, co
powiedziano w rozdziale dotyczącym implementacji metody, bez konieczności
szczegółowego powracania tutaj. Z drugiej strony, niektóre dowody i przykłady
wyjaśniające to, co tam powiedziano, można znaleźć poniżej.
    Moją główną serią eksperymentów na ten temat są dwie, jedna dwuręczna i jedna
(szczególnie wykonana z prawej i lewej strony) jednoręczna, co, porównywalnie,
przeprowadzone przy użyciu szeregu 6 głównych wag, 300, 500, 1000, 1500, 2000,
3000 gramów bardzo spójne wyniki. Seria jednoręczna została zatrudniona w
październiku i listopadzie 1856 r., Seria dwuręczna w grudniu 1856 r. I styczniu 1857
r. Okolicznościami obu serii były ogólnie wskazane normalne okoliczności. W
szczególności należy zwrócić uwagę na:
    Każdy z dwóch rzędów składał się z 32 odcinków po 32 odcinki, każdy z 32
rzędami w 32 dniach próbnych . 12 . 64 = 24576 prostych wzlotów lub upadków. Dla
każdej głównej masy P zastosowano dwa określone stosunki (okresowo
naprzemiennie) jako dodatkową wagę D , mianowicie 0,04 P i 0,08 P. Ta ostatnia
dodatkowa waga może wydawać się duża, ale jak widać z poniższych tabel
testowych, nadal istnieje wystarczającą liczbę niewłaściwych przypadków, które są
związane z ustanowieniem opisanej metody, aby uzasadnić każde porównanie (oparte
na 2 przypadkach) na prostym podwójnym podnoszeniu zamiast na wielokrotnym
ważeniu w tę iz powrotem, gdzie D= 0,08 P raczej nie podałby fałszywych
przypadków. Każdy dzień próbny od 12 . 64 = 768 podnośników, przetestowano
wszystkie 6 głównych ciężarów, każdy w 2 sekcjach po 64 podnośniki, wszystkie o
tym samym względnym D , i to zostało zmienione dopiero po dniach lub tygodniach,
jak wskazano poniżej. Ponadto po dniach na przemian rosnąco ( ) i malejącą ( ¯ )
sekwencję głównych wag. W każdej z dwóch serii testowych każda z sześciu
głównych wag ma łącznie 32 . 128 = 4096 wzlotów lub upadków; 2048 przy D
= 0,04 P i tyle samo przy D = 0,08 P ; 1024 każdego i tyle samo ¯ . W serii
dwuręcznej wykonano 128 podnośników każdego dnia dla każdej wagi głównej , w
sekwencji jednoręcznej 64 z lewą, 64 z prawą, z lewą lub prawą na przemian po
dniach rozpoczynających. W serii dwuręcznej nastąpiła zmiana między D =
0,04 P i D = 0,08 P po każdych dwóch dniach, w serii jednoręcznej dopiero co 8
dni . Doprowadziło to do różnicy, że w dwuręcznym rzędzie wartości czułości dla
obu D. są dość porównywalne, dzięki czemu ta seria może również służyć do
potwierdzenia prawa, zgodnie z którym stosunek poprawności do całkowitej liczby

przypadków zależy od  wielkości D o stałej czułości h 35) , podczas gdy nie jest tak
w przypadku serii jednoręcznych , gdzie tygodnie z 0,08 P dają względnie mniejsze
wartości czułości niż te z 0,04 P , co wpisuje się w uwagę (rozdz. 8). Ale pod
względem wpływu wielkości głównego ciężaru na pomiary, co jest tutaj ważne,
jednoręczny jest sam w sobie równie porównywalny jak dwuręczny.
35) Prawo to wyraża się, jak omówiono w rozdziale 7, przez stosunek

wartości    do t = hD w naszej podstawowej tabeli, zgodnie z którym

podwójne D daje podwójne t, gdy wpływy p, q zostaną wyeliminowane.
 
    Przede wszystkim, aby rozpocząć od najprostszego, jeśli nie najdokładniejszego
zastosowania tych serii obserwacji, podaję całkowitą liczbę poprawnych
przypadków r dla różnych głównych wag P, określonych zgodnie z niektórymi
głównymi okolicznościami, ale bez specjalizacji w 4 głównych przypadkach i bez
spadku do dokładnych Liczby wymiarowe, tj. Wartości t = hD, które można z tego
wyliczyć, nawet bez takiego obliczenia, główne rozważane wyniki ze
współczynników poprawnych liczb r podsumowanych dla wszystkich głównych
przypadków puści, po czym bardziej rygorystyczne potraktowanie serii nie będzie w
stanie osiągnąć niczego więcej, niż tylko nieco ostrzejsze podkreślenie tych samych
rezultatów.
    Zastosowana poniżej jednostka masy to gram wszędzie.
    Aby nie pozostawiać wątpliwości co do znaczenia liczb w poniższych tabelach,
wyraźnie zaznaczam je dla pierwszej liczby pierwszej tabeli. Liczba 612 przy P =
300, D = 0,04 P, n = 1024, mówi, że przy głównej wadze = 300 gramów i
dodatkowej wadze = 0,04 głównego ciężaru, tj. 12 gramów, liczba prawidłowych
przypadków każdego dnia, w których główna waga w porządku rosnącym ( ), użyto
jednak 612, łączna liczba przypadków, razem dobra i zła, wyniosła 1024 w tych
samych okolicznościach, po czym liczba nieprawidłowych 1024 - 612 =
412. Następnie znaczenie pozostałych liczb będzie oczywiste. Liczby r pionowa
kolumna sumy końcowej należy oczywiście 4-krotnie n liczb w kolumnach
specjalnych, di wynosi 4096, ponieważ zmiana jest podana, ponieważ r 4 kolumn
pionowych jest dodawanych specjalnie do sumy kolumny końca
końcowego; jednakże należy do liczb r poziomej końcowej kolumny poziomej 6
razy n liczb specjalnych, di do 6144, ponieważ r, które z 6 P należą do tej samej
kolumny pionowej, dodanej w kolumnie obwodu sumy poziomej.
I. Liczba poprawnych przypadków rw serii oburęcznej .

 
P. n = 1024 całkowity
 d = 0,04 p d = 0,08 p ( n = 4096)
¯ ¯
300 612 614 714 720 2660
500 586 649 701 707 2643
1000 629 667 747 753 2796
1500 638 683 811 781 2913
2000 661 682 828 798 2969
3000 685 650 839 818 2992
Suma 3811 3945 4640 4577 16973
( n = 6144)

 
II Liczba poprawnych przypadków r w serii jednoręcznej.

 
n = 512 całkowity
d = 0,04 p d = 0,08 p
P. ( n = 4096)
lewo dobrze lewo dobrze
¯ ¯ ¯ ¯
300 352 337 344 318 387 372 386 342 2838
500 339  332 348 335 383 402 413 366 2918
1000 325  343 382 388 383 412 389 422 3044
1500 353  358 371 383 406 416 435 430 3152
2000 378  353 369 382 413 418 414 421 3148
3000 367  343 364 386 426 433 429 438 3186
Suma 2114  2066 2178 2192 2398 2453 2466 2419 18286
( n =
3072)
    Ignoruję, ponieważ tutaj nie należę, dyskusję na temat różnic w wynikach tych
tabel w zależności od różnych okoliczności (jako różnej wielkości litery D, użycia
lewej i prawej strony, i ¯ ), które łatwo można zauważyć i co zostanie omówione
bardziej szczegółowo w „metodach pomiarowych”. Specyfikacja wyników zgodnie z
tymi okolicznościami ma na celu głównie wykazanie, że liczba poprawnych
przypadków r w stosunku do głównych wag Ppodąża tym samym przebiegiem we
wszystkich okolicznościach, tzn. powoli rośnie wraz z głównymi obciążnikami, a
zmienia się tylko nieznacznie przy najwyższych obciążnikach głównych, 2000 i 3000
gramów. Jeśli wziąłeś pod uwagę tę zgodność dla różnych okoliczności testowych,
możesz również zachować kolumny z pionową kolumną zamykającą, które podają
prawidłowe liczby dla poszczególnych głównych wag dla n = 4096 w obu tabelach .
    Gdyby prawo miało zostać bezpośrednio i dokładnie udowodnione za pomocą tych
testów, to biorąc pod uwagę, że wszędzie ten sam stosunek ciężaru dodatkowego do
ciężaru głównego istnieje, wszystkie liczby rdla różnych głównych wag nie tylko
przybliżonych, ale dokładnie takich samych. Nie o to chodzi. Jednak odchylenie,
które pozostało dla eksperymentu z prawem w ten sposób, jest tak samo mało
uważane za prawdziwe odchylenie, jak odchylenie, które znaleźliśmy w obszarze
postrzegania światła na dolnej granicy analogiczne punkty widzenia jako wymóg
prawa. Tak jak musimy wziąć pod uwagę wewnętrzne wzbudzenie światła, które jest
obecne nawet bez dostępu do światła zewnętrznego, tak tutaj mamy również
istniejące światło bez zewnętrznego ciężaru P , przy podnoszeniu go ze
zwiększonym ciężarem ramienia i jakiejkolwiek odzieży okrywającej (w moje
eksperymenty tylko lekki rękaw koszuli 36). A ponieważ prawo na tym pierwszym
obszarze może być bezpośrednio potwierdzone przez eksperyment tylko wtedy, gdy
wzrok wewnętrzny może być zaniedbany na zewnątrz, w drugim obszarze tylko
wtedy, gdy moment ciężaru podnoszenia i jednocześnie podniesione ramię w
stosunku do momentu podniesionego ramienia Waga może być zaniedbana.
36) Ponadtopozostaje wątpliwe, w jakim stopniu ciśnienie powietrza na skórę
nie musi być brane pod uwagę z pewną wartością, ale wydaje się, że jest ono
zawarte w organizmie, że tak powiem.
 
    Naprawdę jednak widzimy tylko bardzo nieznaczne odchylenie od wymogu
prawnego przy naszych najwyższych głównych wagach i ogólny przebieg odchylenia
w tym sensie, że można oczekiwać z poprzedniego poglądu, że poprawne liczby
nieco rosną wraz z P. Pomyślmy mianowicie do rosnących rozmiarów głównych
wag P zawsze ten sam dodatek absolutny A cnota Armgewichtes razem, podczas
gdy D tylko proporcjonalny do P rośnie, ponieważ taki spada w naszych

eksperymentach, przy czym przypadek   , którego poprawna liczba zależy od

większej więcej A w stosunku do P w dzielniku znika, tzn. większy P jest samo w
sobie i staje się zauważalnie stałe od punktu, w którym P stało się wystarczająco
duże, że A nie może być dłużej uważane za opcję; tak jak pokazuje eksperyment.
    Przy niemałej wadze ramienia można początkowo zauważyć tylko, że wzrost, jaki
w rezultacie otrzymują główne wagi od 300 do 3000 gramów, nie objawia się jeszcze
silniejszym wzrostem prawidłowych liczb wraz ze wzrostem P , a zwłaszcza, że nie
w przejściu między dwoma najmniejszymi ciężarkami głównymi 300 i 800 gramów
jest bardziej zauważalne, gdzie nawet w dwuręcznym rzędzie występuje raczej
niewielki spadek. Ale tej drugiej anomalii, do której wrócę później, nie należy przede
wszystkim uważać za przesądzony wniosek, że obciążenie własnego ramienia można
ustawić w taki sam sposób, jak dodany do niego ciężar zewnętrzny; po drugie, należy
wziąć pod uwagę, że podniesiony ciężar Pna końcu ramienia dźwigni utworzonego
przez ramię podnoszące, ciężar ramienia działającego w środku ciężkości ramienia
działa na krótsze, co względnie zmniejsza jego moment; po trzecie, dodanie tego
momentu do momentu P jest brane pod uwagę tylko dla poczucia mięśni, ale nie dla
poczucia ucisku, ponieważ tylko waga Pale nie naciska ciężaru ramienia na skórę; po
czwarte wreszcie, że prawidłowe liczby z poprzednich tabel nie podają jeszcze
dokładnej miary czułości, ale mogą wskazywać jedynie przebieg czułości rosnący
wraz z głównymi wagami. W rzeczywistości dotyczy to tego, co omówiono w
rozdziale 8; a w szczególności wspomniany fakt bierze pod uwagę, że wpływ
sekwencji czasowej elewacji pgdy główny ciężar jest znacznie zwiększony, a tym
samym zgodnie z uwagą w rozdz. 8 sprawia, że suma poprawnych przypadków jest
nieco mniejsza niż w przypadku bez tego zakłócającego wpływu, tak że bez tej
interferencji poprawne liczby byłyby rzeczywiście nieco większe przy najwyższych
głównych wagach, a zatem nieco różniłyby się od niższych. Jest to szczególnie
ważne przy mniejszych dodatkowych obciążnikach 0,04 P, podczas gdy
wpływ p znika względnie bardziej przy większym 0,08 P. Tak więc w serii
dwuręcznej dla głównych wag 1500 i 3000 prawidłowe liczby wynoszą 0,04 P w
summie 1321 i 1335, przy 0,08 P.jednak 1592 i 1657; liczby 1465 i 1460 w
jednoręcznej ręce przy 0,04 P ; 0,08 P 1687 i 1726. Różnica jest więc w dwóch
rzędach wiele większe 0,08 P, 0,04 P .
    Zakłócenie spowodowane wpływami bocznymi p, q jest całkowicie eliminowane
przez całkowitą kompensację tych omówionych wcześniej (rozdział 8), która opiera
się na specjalizacji i osobnym obliczeniu 4 głównych przypadków. Poniżej znajduje
się najpierw specyfikacja wartości r zgodnie z 4 głównymi przypadkami w pierwszej
tabeli (III) i uzyskanych z nich wartości t (wciąż bez frakcjonowania) w drugiej tabeli
(III) przy użyciu tabeli podstawowej . W „metodach pomiarowych” podam również
odpowiednią specyfikację dla serii jednoręcznych; tutaj nie chcę gromadzić zbyt
wielu liczb. Ostateczne wyniki, na które należy zwrócić uwagę w dyskusji poniżej
dotyczącej naszego prawa, znajdują się w kolumnach 4 hDi zawierają 8 godzin tabeli
IV; Pozostałe kolumny tej tabeli i cała tabela III są uważane dla naszego obecnego
celu jedynie za dokumenty tych ostatecznych wyników; ale może być również
przydatny do wyjaśnienia, jak je wygrać i niektóre punkty metody, jak dodałem.
    Ze względu na zrozumienie ponownie omówię pierwsze liczby w następujących
dwóch tabelach:
Liczba r 1 = 328 przy P = 300, D = 0,04 P, n = 512 w tabeli III mówi, że przy P =
300 gramów, D = 12 gramów, 512 przypadków pierwszego przypadku głównego,
tzn. Gdzie D jest anulowane naczynia po lewej to 328 poprawnych przypadków.
Odpowiednią ilość T 1 = 2547 tabeli IV uzyskuje się zgodnie z podstawową stoliku

przy   się z odpowiednim t wartość. Specyfikacja n = 512, v = 1

powyżej w tabeli IV oznacza, że każda wartość t pochodzi z 1 razy 512 przypadków
(tj. Bez frakcjonowania).
III. Wartości r serii oburęcznej określone zgodnie z 4 głównymi
przypadkami .
 n = 512 całkowity
P. D = 0,04 P. D = 0,08 P.
( n = 4096)
r 1 r 2 r 3 r 4 r 1 r 2 r 3 r 4
300 328 304 328 266 404 358 372 300 2660
500 352 274 321 288 399 339 364 306 2643
1000 334 318 335 309 377 365 410 338 2796
1500 346 323 308 344 408 402 399 383 2913
2000 296 365 309 373 404 385 439 398 2969
3000 244 393 265 433 392 447 390 428 2992
całkowity 1900 1977 1866 2013 2384 2296 2374 2153  16973

 
 
 
IV Wartości t dwuręcznej serii wyprowadzone z poprzedniej tabeli .
n = 512, v = 1.
D = 0,04 P. D = 0,08 P.
całkowity 
P. Razem Razem
t 1 t 2 t 3 t 4 t 1 t 2 t 3 t 4
4 hD 4 godziny 8 godzin

300 2547 1677 2547 346 7117 5679 3692 4260 1535 15166 22283
500 3456 624 2290 1112 7482 5444 2958 3932 1749 14083 21565
1000 2769 2181 2807 1856 9613 4469 3973 5971 2920 17333 26946
1500 3224 2363 1820 3147 10554 5873 5584 5444 4726 21627 32181
2000 1394 3973 1856 4301 11524 5679 4813 7558 5397 23447 34971
3000 - 416 5168 312 7200 12264 5123 8067 5034 6915 25139 37403
sobota 12974 15986 11632 17962 58554 32267 29087 32199 23242 116795 175349
    Można zobaczyć, ile numery r zmianom w zależności od charakteru z 4 głównych
spraw , a ile zmiany te mają wpływ na wielkość głównego wagi. Przy P = 3000
poprawna liczba r = 244 jest nawet mniejsza niż niepoprawna 268 (która jest
uzyskana przez odjęcie poprawnej liczby od liczby całkowitej 512), która następnie
ma wartość ujemną t (w tabeli IV) (patrz rozdz. 8). Nawiasem mówiąc, takie
przypadki występują wystarczająco w moich innych tabelach obserwacji.
    Możesz teraz użyć Tabeli III, która jest opisana w Rozdziale. 8 podanych zasad
pełnej kompensacji i ustalenia wpływów p, q do wykonania, w których ustaleniu nie
ma zainteresowania.
    Ponadto, porównując wartości sumy tabeli t uzyskanej przy D = 0,04 P i D =
0,08 P , można przekonać, że te wartości sumaryczne są zauważalnie proporcjonalne
do D , a mianowicie, że uzyskane przy 0,08 P są zauważalnie dwa razy większe niż
otrzymane przy 0,04 P , co gwarantuje legalność operacji księgowej zgodnie z uwagą
(patrz rozdział 8) 37) . Jednak wszystko to nie zostało tu szczegółowo omówione.
        37) Nawiasem mówiąc, mam też inne serie testów.
Ważne jest tutaj, aby zobaczyć, w jakim stopniu łączne wartości 4 hD , 8 hD , które
zostały utworzone przez dodanie t 1 , t 2 , t 3 , t 4 , są stałe dla różnych P , co jest
właśnie tym jako suma liczb r , z których pochodzą, byłby, gdyby nasze prawo było
ważne i gdyby ciężar ramienia nie był równy P zuträte.
    Liczby w kolumnach 4 hD, 4 hD, 8 hD reprezentują w szczególności te pierwsze
dla każdej z dwóch względnych wag dodatkowych, te ostatnie dodano dla obu
wymiarów, które są tutaj faktycznie brane pod uwagę, które bez wpływu na pozycję
czasową i przestrzenną naczyń p q byłoby otrzymać, czyli produkty z miara różnic
wrażliwości h w 4 lub 8 razy dodatkowy ciężar D, z których przez dzielenie przez 4
lub 8 D 38) różnica środek H można znaleźć także w różnych głównych wag . Zgodnie
z naszym prawem musiałyby to być ciężary bez dostępu do ciężaru ramieniaP i w
konsekwencji proporcjonalne do niego dodatkowe ciężary D można znaleźć
odwrotnie proporcjonalnie, a produkty 4 hD lub 8 hD można znaleźć w ten sam
sposób dla różnych głównych wag . Ponieważ odchylenia od równości są łatwiejsze
do oszacowania niż od proporcjonalności, produkty 4 hD i 8 hD pozostały
niezmienione bez powrotu do samego h .
38) D jest średnią
0,06 P dla kolumny 8hD . Jeśli obliczenia są bardziej
precyzyjne, należy wykonać obliczenia h dla D = 0,04 P i D =
0,08 P , szczególnie z kolumn 4 hD i tylko z tego
najprawdopodobniej szuka średniej h .
 
    Dla jasności podsumowujemy teraz wartości trzech głównych kolumn,
zmniejszone przez dzielenie o 4 lub 8 do prostej wartości hD , w poniższej
tabeli. Oznaczenia v = 4, v = 8 powyżej kolumn wskazują, zgodnie z rozdz. 8
określonych notacji, że każda liczba kolumn pochodzi z 4 lub 8
razy n obserwacji; n oznacza = 512.
V. wartości hD serii oburęcznej.
n = 512.
D = 0,04 P. D = 0,08 P. średni
P.
( v = 4) ( v = 4) ( v = 8)

300 1779 3792 2785

500 1871 3521 2696
 1000 2408 4333 3368
1500 2639 5407 4023
2000 2881 5862 4371
3000 3066 6285 4675
całkowity 14639 29200 21918
    Aby przełożyć abstrakcyjne znaczenie liczb hD, z którymi mamy tutaj do czynienia
tylko w odniesieniu do ustanowienia naszego prawa, w znaczeniu dla eksperymentu,
jest to następujące: jeśli zastosujesz tę samą względną dodatkową wagę do każdej z
głównych używanych wag zamiast używać tego samego tak się
stało, gdyby podzielono to przez liczbę hD lub dane mnożenie lub ułamek hD,

ta sama liczba obowiązywałaby wszędzie   zostały zachowane. Więc będziesz. B. w

serii dwuręcznej na następnej stronie, zgodnie z wynikami testu, dodatkowe
obciążniki należące do głównych odważników 2000 i 3000 gramów, które są w takim
samym stosunku jak te główne odważniki, należy podzielić odpowiednio liczbami
proporcjonalnymi do 4500 i 4909 są równie silne w odczuciu.
    Jeśli te wyniki obliczeń nie są jeszcze ostateczne, do których dojdę tylko w dalszej
części, podałem je tutaj z należytą starannością, ponieważ nie różnią się one znacząco
od ostatecznych, aby przynajmniej można było się ich trzymać, a ponieważ można to
zrobić bez Wszystkie te dokumenty otrzymały dużą ekspansywność, z której można
je reprodukować zgodnie z zasadami podanymi w rozdziale 8. Wszystkie prawidłowe
liczby, które zostały uzyskane dla tego samego głównego przypadku, tego
samego P i D podczas całego miesiąca obserwacji, są brane razem i bez
frakcjonowania w celu uzyskania tZastosowano wartości z tabeli podstawowej. W
międzyczasie, jak zauważono w rozdziale 8, we wszystkich moich seriach testowych,
aby bardziej niezawodnie wyeliminować zmiany wpływów p, q , szczególnie
obliczyłem wartości t dla każdego głównego przypadku z czystych ułamków przy n =
64, i połączyć je w wartości sumaryczne lub średnie. Stało się tak w przypadku serii
oburęcznej i jednoręcznej. Zwycięska liczba tych ułamków 64 i wyprowadzone
indywidualne wartości t indywidualnie odtwarzają się tutaj, ale kosztowałoby to zbyt
dużo miejsca, więc ograniczam się do folgend, które rozpadły się ze wszystkich grup
politycznych, z liczbą v ułamków podzielonych, aby dać ostateczny wynik dla obu
rzędów, które w końcu należy zatrzymać.
VI. Wartości hD serii oburęcznej.
n = 64.
D
D = 0,08 P.
= 0,04 P. średni
P.
( v = 32)
( v = 32) ( v = 64)

300 2023 r 3918 2971

 500 1965 3705 2835
1000 2530 4637 3584
1500 2774 5910 4342
2000 2966 6034 4500
3000 3296 6520 4908
całkowity 15554 30724 23140
VII Wartości hD serii jednoręcznej.
n = 64.

 
lewo dobrze L. u. R.
D = 0,04 P. D = 0,08 P. średni D = 0,04 P. D = 0,08 P. średni Centrum
P. ogółem
( v = 16) ( v = 16) ( v = ( v = 16) ( v = 16) ( v =
32) 32) ( v = 64)

300 3916 4845 4381 3658 5360 4509 4445

500 2876 5246 4061 3349 5584 4467 4264
1000 2906 5649 4278 5103 6230 5667 4973
1500 4016 6426 5221 4638 7647 6143 5682
2000 4700 6515 5608 4517 6821 5669 5639
3000 4455 8084 6220 4551 7616 6084 6152
całkowity 22869 36765 29769 25816 39258 32539 31155
    Czasami odnoszę się do punktu w metodzie, który można wyjaśnić, porównując
tabelę VI z tabelą V. Obie tabele, które dotyczą serii dwuręcznej, opierają się na tych
samych wartościach obserwacji i różnią się tylko tym, że w tabeli V wartości hD
wyprowadzono bez żadnego innego frakcjonowania niż w 4 głównych przypadkach,
przy użyciu n = 512, w tabeli VI ale z silnym frakcjonowaniem przy użyciu n =64.
Zgodnie z uwagą (rozdział 8) zależy od tego, że wszystkie wartości w ostatniej tabeli
są nieco większe niż wartości w pierwszej. Odchylenie byłoby obojętne, gdyby
współczynnik rozszerzenia był taki sam dla wszystkich wartości, ponieważ tutaj jest
to tylko kwestia relacji. Ale niektóre wartości są powiększane w różnych proporcjach
niż inne. Jak widać ze specjalnego omówienia serii obserwacji, zależy to od faktu,
że p i q nie pozostały całkowicie stałe podczas serii obserwacji przeprowadzonych w
ciągu miesiąca, ale zmieniały się nieregularnie. Dzieląc serię na tak małe ułamki, że
zmienność można pominąć podczas każdej z nich, eliminuje się tę dla
eliminacji poraz q wynikająca z tego wada, i z tego powodu wartości uzyskane w
tabeli VI są lepsze niż wartości w tabeli V. W międzyczasie nie było znaczącej
różnicy w przebiegu wartości między dwiema tabelami, więc można było zatrzymać
się przy pierwszej, którą można wyprowadzić znacznie krócej. W każdym razie
porównanie tych tabel może dać wyobrażenie o tym, jak bezwzględne wartości
pomiarowe mogą się zmieniać w zależności od stopnia frakcjonowania.
Jeśli porównasz ostateczne wartości średnie uzyskane z serii jednoręcznej i
dwuręcznej, znajdziesz
 
jednoręczny
P.
dwuręczny
       300 1,496
       800 1,504
      1000 1,325
      1500 1,309
      2000 1,253
      3000 1,254
zgodnie z którym stosunek dwóch wartości powoli maleje wraz ze wzrostem
głównych wag, ale wydaje się zbliżać do spójności.
    Spojrzenie na przebieg wartości hD w poprzednich tabelach VI i VII uczy teraz, że
prowadzi to zasadniczo do tego samego, co przebieg liczb rw pierwszych tabelach,
tylko że wzrost wartości hD z P z podanego powodu najwyższe wartości P są nieco
bardziej zauważalne niż wartości liczb r . Jednak coraz większe przybliżenie do
równości ze wzrostem P nadal okazuje się wystarczająco jasne.
    Dla trzech najwyższych wartości P = 1500, 2000 3000 gramów w serii
dwuręcznej znajdź średnio wartości hD = 4342, 4500, 4908; w jednoręcznych 5682,
5639, 6152. Podczas gdy P wzrasta z 1500 do 3000, tj. Od prostej do
podwójnej, hD wzrasta stosunkowo niewiele, mianowicie od prostej do 1,13 razy lub
1,08 razy.
    Teraz wydawało mi się interesujące ponowne stwierdzenie przybliżonej
równości hD , która jest najważniejsza dla ważności prawa, przy wyższych wagach
dla dwóch najwyższych głównych wag 2000 i 3000; i skorzystałem z okazji, aby
porównać procedurę jednoręczną i dwuręczną w naprzemiennych eksperymentach w
serii eksperymentów, w których poprzednie dwie serie jako całość nie gwarantują
takiego porównania (patrz wyżej); Poza tym należy
udowodnić proporcjonalność wartości t do zastosowanego D , co zostało już
potwierdzone w innych testach .
Ta seria, również trwająca 32 dni, została zastosowana w grudniu 1858 r. I styczniu
1859 r. W normalnych okolicznościach (patrz poniżej), więc chociaż znacznie
później, była całkiem porównywalna z poprzednimi. Każdy dzień próbny obejmuje 8
wydziałów z 64 rzędami każdy, więc cała seria to 32 . 8 . 64 = 16384
podwyżek. Pomiędzy dwiema głównymi wagami następowała zmiana z jednego dnia
na drugi, między procedurami jednoręcznymi i dwuręcznymi po dwóch dniach
każdego, a także każdego dnia po dwóch oddziałach między dodatkową wagą D =
0,04 P i 0,08 P , co ma miejsce w przypadku P = 2000 odpowiednio 80 i 160, z P =
3000, 120 i 240 gramów, odpowiednio. Ponadto w procedurze jednoręcznej, jak
zawsze uważam, lewa i prawa zmieniły się po każdym dziale z 64 skokami.
    Aby odróżnić to od poprzedniego, tę serię eksperymentów nazywam oburęczną i
jednoręczną. Przede wszystkim w tabeli VIII podaję dodatkowe liczby r z 4
głównych przypadków wstępnego apercu; jednak w tabeli IX wartości hD , całkiem
porównywalne z tabelami VI i VII, z rozróżnieniem 4 głównych przypadków od
ułamków 64 , bez możliwości szczegółowego przedstawienia dokumentów do tego
obliczenia ze względu na ich złożoność.
VIII Liczba poprawnych przypadków r tury jedno i jednoręcznej.

Dwuręczny Jednoręczny
lewo dobrze
n = 2048
p n = 1024 n = 1024

D D D D
D = 0,04 P. D = 0,04 P.
= 0,08 P. = 0,08 P. = 0,04 P. = 0,08 P.
2000 1280 1503 708 840 681 863
3000 1297 1536 737 882 703 847
całkowity 2577 3039 1445 1722 1384 1710

 
Suma r przy P = 2000
wynosi 5875
- - - - - = 3000 - 6002.

 
IX. Wartości hD serii oburęcznej i jednoręcznej.
n = 64.

 
p Jednoręczny
Dwuręczny
( v = 16)
( v = 32)
lewo dobrze
D D D = 0,04 P. D = 0,08 P. D = 0,04 P. D = 0,08 P.
 = 0,04 P. = 0,08 P.
2000 2461 5018 3456 7078 3709 9464
3000 2702 5326 4270 8310 4212 8028
całkowity 5163  10344 7726 15388 7921 17492
Suma hD przy P = 2000 wynosi
31186
 - - - - - - = 3000 - 32938.

    Jeżeli okoliczności zewnętrzne i metoda obliczania tej serii są ściśle

porównywalne z poprzednimi seriami, liczby w tabeli IX powinny być zgodne
z danymi w tabelach VI i VII dla P = 2000 i 3000. Są one jednak znacznie mniejsze
w szeregach dwuręcznych, a w szeregach jednoręcznych są zbliżone do liczb dla
0,08 P, ale są znacznie mniejsze dla 0,04 P, przy czym należy pamiętać, że liczby w
szeregu jednoręcznym przy D = 0 , 04 P i 0,08 P.same w sobie nie są ze sobą
porównywalne, o czym świadczy fakt, że te ostatnie nie są zauważalnie dwa razy
pierwsze i, jak już wspomniano (patrz wyżej), zależy od tego, że są przechowywane
w różnych tygodniach. Może to stanowić dowód na to, co zostało powiedziane, że nie
można liczyć na porównywalność wartości pomiarowych uzyskanych w różnych
epokach, nawet jeśli okoliczności zewnętrzne były takie same. W międzyczasie
porównywalność każdego wiersza sama w sobie nie wprowadza żadnych odniesień w
odniesieniu do odnośnych wskaźników.
    To, że w naszej obecnej serii, w której zmiana między dwoma D miała miejsce tego
samego dnia, wartości hD obliczone z r są wyraźnie proporcjonalne do
podanych D, jest jednym z czynników w naszej regule obliczeniowej.
    Według ostatecznych wyników hD wzrosła z P = 2000 do P = 3000 tylko w
stosunku 31186 do 32938. Odchylenie obu liczb od równości oznacza odchylenie od
bezpośredniego żądania prawa Webera, co tłumaczymy stosownym ciężarem
ramienia. Jednak liczba 9464 w poprzedniej tabeli jest niewątpliwie zbyt duża po
porównaniu ze wszystkimi innymi liczbami ze względu na zbiegi okoliczności; i tym
samym odchylenie okazało się nieco mniejsze niż byłoby w każdym razie. Nawiasem
mówiąc, zasadniczym rezultatem tej serii jest pełne potwierdzenie wyniku
wcześniejszych.
    Ponieważ proporcji, z jaką moment podniesionego ramienia należy przypisać
momentowi podniesionego ciężaru, nie można ustalić od samego początku,
częściowo dlatego, że moment nie chce się ustalić poprzez pomiar części żywej,
częściowo dlatego, że nie jest dokładnie znany, w Jakie warunki wpływ odczuwania
mięśni ma na efekt całkowity, można pomyśleć o określeniu wartości, którą należy
przypisać P na podstawie naszych wartości hD, w zależności od ważności naszego
prawa; ale niektóre refleksje pokazują, że nie są do tego wystarczające.
    Jeśli oprze się zasady obowiązujące przy obliczaniu prawdopodobieństwa błędów
dotyczących interakcji wzajemnie niezależnych warunków precyzji, to jeśli
mięsień czuje się sam, wartość t ' = h'D, a ciśnienie czuje tylko wartość t "= h" D dla
określonego Dodatkowe ciężary D wytworzyłyby wartość t = ich wzajemnego
oddziaływania

należy się spodziewać, a następnie być może błędne obliczenia. Teraz, zgodnie z

naszym prawem , t 'jest w odwrotnym stosunku P + A, jeśli A jest rozumiany jak
powyżej, t "jest tylko w odwrotnym stosunku P, a zatem

jeśli c 'i c są stałymi. Trzy niewiadome c ', c ", A musiałyby zostać określone na

podstawie naszych wartości hD uzyskanych dla różnych P. Jednak nawet gdyby
trudność obliczeń musiała zostać przezwyciężona, anomalia byłaby małym P,
o którym za chwilę porozmawiamy, przeszkadzać w dokładnym obliczeniu.
    Jest to anomalia, że przejście z P = 300 na P = 500 gramów pokazuje, że t raczej
zmniejszona niż zwiększona jest anomalią, której nie można wyjaśnić na podstawie
powyższego. Nie sądzę, aby opierało się ono na zbiegach okoliczności ze względu na
niewystarczającą liczbę obserwacji, jeżeli nie jest to absolutnie wykluczone,
ponieważ jest to jednak tylko niewielka i bardzo duża liczba eksperymentów, aby
móc z pewnością uzasadnić małe różnice; ale oprócz zgodności dwóch serii
testowych, z których każda liczy się duża liczba prób, należy również szczególnie dla
najmniejszych wartości P , wzrost t wraz ze wzrostem Pbyć względnie najsilniejsze,
ponieważ wzrost do momentu P w momencie ramienia jest tutaj stosunkowo
największy. A jeśli nie byłyby szczególnie niepokojące okoliczności z najmniejszymi
ciężarami, które są większe niż te większe ze względu na ich wpływ, uważam, że
należało to do pewnego stopnia potwierdzić.
    Niezależnie od faktu, że nie jestem w stanie podać żadnych konkretnych informacji
na temat tej anomalii, której bezpieczne ustalenie jest jeszcze bardziej pożądane w
przypadku nowych prób, wydaje mi się, że poniższe prawdopodobieństwo daje
pewne prawdopodobieństwo w przypadku, gdyby rzeczywiście istniała w naturze.
    Można sobie wyobrazić, że wzrost ciśnienia, oprócz zmniejszenia wrażliwości,
który zgodnie z naszym prawem jest proporcjonalny do wzrostu bodźca, z powodu
mechanicznej kompresji zakończeń nerwowych lub urządzeń pomocniczych
zaangażowanych w odczuwanie ciśnienia, ma malejący wpływ na czułość ciężar
znika pod wpływem naszego prawa, które musi mieć bardziej ogólny i głębszy
powód; ale mogłaby się głównie umocnić w mniejszych. Wyjaśnia to
spadek t, gdy P zaczyna rosnąć . Nie waham się odnieść tego do faktu, że w innym
przypadku zastanawiałbym się również, że bardziej odczuwamy delikatne łaskotanie
i jesteśmy bardziej stymulowani odruchem niż nieco silniejszym naciskiem, chociaż
nadwaga doznania jest zawsze dla jednego pozostaje bardzo silny nacisk. Chciałbym
jednak przyznać, że są to tylko myśli, które mogą wymagać dalszych badań i mogą
stanowić inspirację.
    Jest bardzo prawdopodobne, że ponieważ dziedzina testów wagowych dzieli dolną
granicę prawa z polem testów lekkich, to samo będzie z górną granicą, z tym
wyjątkiem, że testy nie będą kontynuowane przeze mnie do takiego limitu gdzie stres
zaczyna działać niekorzystnie, i oczywiście nie metodą dobrych i złych przypadków,
która wymaga ogromnej liczby prób, i bez trwałej niekorzystnej sytuacji można
kontynuować przez wystarczająco długi czas, aby osiągnąć wiarygodne
wyniki. Jednakże, zgodnie z metodą zauważalnych różnic, być może byłoby możliwe
posiadanie doświadczenia w tym zakresie bez możliwości uzyskania wad; ponieważ
stopień dokładności, który można osiągnąć za pomocą tej metody, jest mniej zależny
od liczby prób.
    Jeśli spojrzymy na poprzednie, dochodzenie w sprawie ważności i ograniczeń
naszego prawa w dziedzinie testów wagowych jest wciąż dalekie od zakończenia; i
moje własne próby rozwiązania problemu, zgodnie z którymi Weber jest tylko
drugim krokiem do pierwszego, który będzie musiał zostać uzupełniony o nowe
modyfikacje metody. Zgodnie z dotychczasowymi osiągnięciami można jedynie
powiedzieć, że ogólnie obserwacje są tak dobrze zgodne z prawem, że nie można
wątpić w ich przybliżoną lub dokładną ważność w określonych granicach; ale
anomalia na dolnej granicy, kwestia górnej granicy, dokładniejsze określenie i
określenie wpływu ciężaru ramienia, całkowite i dokładne oddzielenie poczucia
ucisku i mięśni są nadal punktami, które oczekują na zakończenie w przyszłych
próbach. Próby Webera po raz pierwszy potwierdziły ogólne prawo, ale metoda nie
była w stanie wiarygodnie ustalić odchyleń od niej; moje eksperymenty wykazały, że
nie wystarczą, aby je ponownie wyeliminować, biorąc pod uwagę okoliczności, od
których zależą dokładnie.
    Chociaż nie ma wątpliwości, że izolację poczucia nacisku osiąga jeden
eksperyment Webera, w którym ciężar kładzie się na ostatnich kończynach dłoni
spoczywających na stole; wydaje mi się jednak, że izolacji uczucia mięśniowego nie
osiąga się tak wyraźnie, jak to drugie określone przez niego w traktacie o poczuciu
dotyku i poczuciu wspólnoty, s. 546, gdzie obserwator chwyta połączoną końcówkę
tkaniny, w której wisi ciężar; ponieważ ciężar musi pracować tym bardziej, że
końcówki mogą przesuwać się po dłoni, tym trudniej jest, jeśli nie przeciwdziała temu
silniejszy uchwyt, a zatem silniejszy nacisk. Jeśli jednak ciśnienie można również
utrzymać na stałym poziomie,
    Nie chcę zatwierdzać metody izolowania wrażeń mięśniowych dokładnie podczas
testów. Aby odizolować uczucie nacisku, użycie kul lub młotków spadających z danej
wysokości na skórę może być nawet lepsze niż stosowanie obciążników stacjonarnych
przy zachowaniu naszej metody. a porównanie wyników uzyskanych w ten sposób z
wynikami uzyskanymi przez podnoszenie ciężarów byłoby niemałe zainteresowanie.
    Niezależnie od kwestii naszego prawa bezpośredni wynik wyżej opisanych
eksperymentów można wyrazić w następujący sposób.
    Jeśli ktoś podnosi dany ciężar porównawczo z innym, do którego dodano pewien
dodatkowy ciężar w porównaniu z poprzednim, wówczas ciężar bezwzględny będzie
musiał być większy, im większy główny ciężar, i równie zauważalny jako różnica
między dwoma ciężarami w odczuciu upaść.
    Jeżeli pozwala się, aby nadwaga rosła proporcjonalnie do głównych obciążników,
tak że nie jej wartość bezwzględna, ale jej względna wielkość w stosunku do
głównych obciążników zawsze pozostaje taka sama, zauważalność tego względnego
nadwagi rośnie nieco wraz ze wzrostem głównych obciążników; Istnieje jednak
rosnąca tendencja do równości, tak że różnica w zauważalności tych samych
względnych dodatkowych wag dla głównych wag 1500 i 3000 gramów jest tylko
niewielka, z grubsza odpowiada proporcji 10 : 11. Oznacza to, że względne nadwyżki
masy przy masie głównej 1500 i 3000 gramów, zamiast być takie same, musiałyby
wynosić około 11 :10 zachowują się, aby wydawać się natychmiast zauważalne, to
znaczy zapewnić równy stosunek poprawnych do błędnych przypadków za pomocą
odpowiedniej metody.
    Jednak ten rosnący przebieg zauważalności tych samych względnych dodatkowych
obciążników w stosunku do wielkości głównych obciążeń stanowi wyjątek w
przypadku bardzo niskich głównych obciążników, ponieważ zauważalność wzrasta
raczej niż wzrasta podczas podnoszenia z 300 do 500 gramów; podczas gdy ponad
800 gramów rosnącego sprzętu jest stale utrzymywane.
    Przyczyna wyjątkowego chodu z niższymi ciężarami głównymi jest praktycznie
nieznana, dlatego zgaduje się tylko przypadkowo; przyczyny odchylenia od tej samej
zauważalności względnie równych dodatkowych ciężarów podczas wspinania się na
wyższe ciężary główne można znaleźć z prawdopodobieństwem, że moment ciężaru
ramienia podnoszącego i podczas podnoszenia podniesionym ramieniem wchodzi w
grę jako wzrost ciężaru głównego, który odpowiada względnej równości faktycznie
związane z tym zwiększonym ciężarem głównym w stosunku do dodatkowego
wprowadzania masy.
    Jeśli zastosujemy różne dodatkowe ciężarki dla tej samej masy głównej,
zauważalność wzrasta wraz z rozmiarem dodatkowej masy. Ta zwiększona
zauważalność skutkuje zwiększonym stosunkiem przypadków poprawnych do
niepoprawnych, a także do całkowitej liczby przypadków przy zastosowaniu metody
przypadków poprawnych i niepoprawnych do porównania wag. Liczba prawidłowych
przypadków nie rośnie proporcjonalnie do wielkości nadwagi, ale w mniejszych
proporcjach.
    Doświadczenie pokazuje, że potwierdzono zasadę (rozdział 8) korzystania z
podstawowej tabeli w celu ustalenia, w jaki sposób poprawna liczba zmienia się
zgodnie z dodatkową wagą.
    Te wyniki uzyskuje się w testach z obciążnikami głównymi = 300, 800, 1000,
1500, 2000, 3000 gramów i dodatkowymi obciążnikami równymi 0,04 i 0,08 ciężaru
głównego, co odpowiada podnoszeniu ciężarów tylko jedną ręką i obiema rękami, z
wyjątkiem wykryte ciągłe błędy, które zależą od czasu i miejsca podniesionych
ciężarów.
4) temperatura. 39)
Pytanie, jak nasze prawo stosuje się do odczuwania temperatury, nadal obejmuje
ciemność. EH Weber 40)jest skłonny zaakceptować; „że raczej możemy postrzegać
akt wzrostu i spadku temperatury naszej skóry jako stopień wzrostu lub spadku
temperatury. Na przykład nie czujemy, czy nasze czoło lub dłoń są cieplejsze, dopóki
nie poczujemy tego Połóż dłoń na czole, gdzie często dostrzegamy dużą różnicę
między nimi, a czasami znajdujemy twoją rękę, a inni uważają, że twoje czoło jest
cieplejsze ”, do którego można dodać inne doświadczenia wykonane przez Webera,
które to wskazują. Tymczasem wydaje się, że jesteśmy w stanie odczuwać trwałe
ciepło jako ciepło, a trwałe zimno jak zimno, jeśli wystarczająco odbiega od zwykłej
lub średniej temperatury.
39) Smaki. i społeczność. Str. 549.
40) Zgodnie z s. 165.
    Tak czy inaczej, jeśli chcemy rozważyć kwestię prawa Webera dotyczącego różnic
temperatur, temperatury od absolutnego punktu zerowego w żadnym wypadku nie
można uznać za bodziec, a jedynie różnicę od temperatury, w której nie czuć ani
ciepła, ani zimna, ponieważ wielkość wrażenia ciepła i zimna zależy tylko od
niego. Różnica ta może się teraz zwiększać i zmniejszać, a kwestią prawa Webera
będzie pytanie, czy równie duże względne powiększenie nie spowoduje równie
zauważalnego lub bardziej ogólnie równego wzrostu odczucia temperatury, niż
temperatury absolutnej.
    Po kilku, ale dalekich od prób, które podjąłem w związku z tym pytaniem, wydaje
się, że mieści się w pewnych granicach średnich temperatur, podczas gdy
zdecydowanie nie jest tak w przypadku bardzo niskich i bardzo wysokich temperatur.
    Moje eksperymenty na ten temat przeprowadzono 6 dni (w grudniu 1855 r.)
Zgodnie z metodą zauważalnych różnic, stosując metodę Webera polegającą na
naprzemiennym zanurzaniu dwóch palców tej samej ręki w dwóch naczyniach z
nierównomiernie ciepłą wodą na tę samą głębokość . Do obserwacji wykorzystano
kilka bardzo precyzyjnych i dokładnie porównanych, podzielonych na pół
termometrów Greinera ze skalą Reaumura szafy fizycznej w Lipsku, na których nadal
można bardzo dobrze oszacować dziesiąte części połowy, tj. Dwudziestego
stopnia. Jako jeden z nich do rachunku Hankel, który był na tyle uprzejmy, aby mi
dać je do badań, tak aby własnym Konstatierung o 0 °, 05 lub 1 / 20Stopnie wyższe
niż inne, więc każda obserwacja została poprawiona. Podam niezbędne informacje o
innych warunkach serii testowej po wynikach.
    W temperaturach około 10 ° do 20 ° R. czułość czułości na różnice temperatur była
tak duża, że zauważalne różnice nie pozwoliły na dokładne określenie. W każdym
razie maksymalna czułość, w której zauważane są znikające lub prawie zanikające
różnice, mieści się w tych granicach, nie pozwalając na dokładne bezpośrednie
określenie. Ponad 20 ° od temperatury krwi, powyżej której moje eksperymenty nie
idą znacząco, znalazłem wyniki bardzo dobrze zgodnie z prawem Webera, jeśli
(empirycznie) jako miarę bodźca temperaturowego zmierzyłem nadwyżkę
temperatury powyżej średniej temperatury między zamarzaniem zimna a ciepłem
krwi = 14 °, 77 R. 41) przyjęto, że zauważalna różnica temperatur była proporcjonalna
do tego podniesienia powyżej średniej temperatury. Poniżej znajdują się różnice
temperatur D, zarejestrowane tuż przed wszystkimi obliczeniami, wraz z
temperaturami t, w których zostały zaobserwowane, które są podane jako średnia
między dwiema temperaturami, między którymi zaobserwowano różnicę D, a
wartościami D obliczonymi przy założeniuzauważalne różnice są proporcjonalne do
nadmiernych temperatur powyżej 14 ° 77. Pierwsza strona (I) tej tabeli jest pomijana,
ponieważ zaobserwowane różnice są tutaj w ogóle zbyt małe i mogą jedynie służyć
do udowodnienia nieznaczności zauważalnych różnic w granicach temperatury tej
części tabeli; podczas gdy drugą stronę (II) można rozważyć z 19 °, 13 R. po ich
zgodności między obserwacją a obliczeniami.
 
JA. II
D º R. D º R.
Data Data
z t º R.  z t º R.
wierszem przestrzegać o.   przestrzegać o.
wierszem
grudzień grudzień
2. miejsce 15.03 0,19 0,009 26 19,13 0,15 0,16
26 15.40 0,10 0,023 26 20,45 0,20 0,21
26 15,55 0,09 0,028 26 20,63 0,15 0,21
26 16,18 0,15 0,051 26 21.20 0,20 0,23
21 16,70 0,20 ** 0,070 26 21,73 0,25 0,25
26 16,71 0,09 0,070 21 23,30 0,30 0,31
21 16,75 0,10 ** 0,072 21 25,35 0,40 0,39
21 16,88 0,25 * 0,076 21/26 26,80 0,40 0,42
21 17.00 0,00 ** 0,081 21/26 28,80 0,60 0,51
26 17.20 0,20 0,088 26 30,50 0,60 0,57
21 17.30 0,10 ** 0,092 26 31,35 0,60 0,60
26 17,69 0,23 0,106
26 18,78 0,15 0,145
41) Temperatura ta oparta jest na oznaczeniach ciepła w ciele ludzkim przez
Lichtenfelsa i Fröhlicha w traktatach. Wiedeń. Akad
 
    Obliczone wartości w tabeli otrzymuje się przez
pomnożenie nadwyżki temperatury przez 14 °, 77, tj. T - 14 °, 77 przez
0,03623. Stała ta pochodzi tylko z obserwacji t = 19 °, 13 do 31 °, 35; ale
obserwowane wartości D i obliczone zgodnie z tą stałą również są powyżej 14 °, 77 i
poniżej 19 °, 13, które, jak powiedziałem, są tylko śladami, są umieszczone na
pierwszej stronie tabeli. Obserwacje w tabeli należą tylko do 3 z 6 dni
testowych; przez obserwacje pozostałych 3 odnoszące się tylko do temperatur poniżej
średniej temperatury, które podam w szczególności poniżej.
    Jeśli chodzi o wartości D oznaczone gwiazdką na pierwszej stronie tabeli, są te,
które są rejestrowane nie tylko jako zauważalne, ale jako zauważalne (1 gwiazdka)
lub jako odrębne (2 gwiazdki) w rejestrze obserwacji, co jest czymś więcej niż tylko
zauważalnie dotyczy. Jednej z tych wyraźnych różnic w odczuciu (przy 17 °) nie
można było już rozpoznać na termometrze (wprowadzono wymaganą korektę 0,05
°). Ogólnie rzecz biorąc, można skłonić się przyjąć średnią temperaturę o największej
czułości zgodnie z tymi wartościami przy 16 ° do 17 ° zamiast 14 °, 77, i możliwe, że
tam leży. Można jednak wskazać na prawie zanikające wartości DNie buduj niczego
bezpiecznego w pobliżu średniej temperatury, biorąc pod uwagę, że oprócz wahań
czułości, skali zauważalności, błędów odczytu, bardzo niewielka różnica między
temperaturą wody i termometru jest wystarczająca, aby spowodować lub ukryć takie
różnice , chociaż starano się zminimalizować te źródła błędów. Wynik obliczenia 14
°, 77 lepiej odpowiada obserwacjom jako całości.
    Nawiasem mówiąc, jeśli tylko te ślady D poniżej t= Prawie 20 ° w stosunku do
błędów obserwacji, nie można ich same uznać za takie, ponieważ test
przeprowadzono na ogół bez wiedzy, która woda ma nadwagę dla danej temperatury i
podjęłam decyzję dopiero po wielokrotnym zanurzeniu na przemian, gdybym myślał,
że mogę być całkiem pewien wyniku, który miał miejsce w takim stopniu, że przy
bardzo dużej liczbie prób pomyliłem się tylko raz w pobliżu średniej temperatury,
gdzie zauważalne różnice prawie znikają po późniejszym potwierdzeniu kiedy
zauważalnie zauważono różnicę na przeciwległym statku od miejsca, w którym ją
zaakceptowałem, podczas gdy bardzo często zdarzały się przypadki, w których nie
mogłem znaleźć różnicy między dwoma wodami,a potem zawsze tak naprawdę nie
znalazłem żadnego lub jednego poniżej granicy zauważalnego na termometrach, co
jednocześnie dowodzi poprzez pewnego rodzaju wzajemną kontrolę, że dane
termometru i dane odczucia były ogólnie wiarygodne.
    Jednak z uwagi na zauważalne różnice powyżej średniej temperatury, którą można
zobaczyć z tabeli i która w wystarczającym stopniu odpowiada prawu Webera, o ile
można to ocenić ze względu na niewielką różnicę, pod nią nie było symetrii. Do
około 10 ° w dół zauważalne różnice były nadal zbyt małe, aby oddać cokolwiek w
ich okolicznościach, ale dalej w dół rosły szybciej ze wzrostem zimna bez
porównania, niż jest to zgodne z powyższym chodem i prawem Webera; aby były
reprezentowane dość dobrze empirycznie, gdyby przyjąć ich proporcjonalność do
trzeciej potęgi T - t , gdzie T = 14 °, 77, ttemperatura, w której zaobserwowano
zauważalną różnicę, a 0,002734 to wartość, o którą należy pomnożyć ( T - t ) 3 , aby
uzyskać zauważalną różnicę na termometrze, co jest niezaprzeczalne ze względu na
gwałtowny spadek temperatury Czułość oparta na zimnie. Podobne odchylenie
byłoby prawdopodobnie znalezione, gdyby zbliżyć się do temperatury
przekraczającej ciepło krwi, w której występuje uczucie pieczenia, ale zawsze
uderzające jest to, że odchylenie powyżej średniej temperatury zaczyna się tylko w
większym stopniu, ale wkrótce po osiągnięciu średniej temperatury zaczyna się.
    Oto wzór

D = (14,77 - t ) 3 . 0,002734

obliczone wartości w połączeniu z obserwowanymi w granicach temperatury + 10 °,
5 i + 4 °, 5 R. Niżej dostałem wartości, które różniły się zbyt mocno w ciągu kilku
dni, aby coś na nich budować.
 
data re
14 °, 77
t º R. zauważony obliczony różnica
próbuje - t °

grudzień
5 4,60 10.17 2,80 2,88 + 0,08
23 5.32 9,45 2,54 2,31 - 0,21
23 5.43 9,34 2,40 2.23 - 0,17
21 5,65 9.12 2,00 2.07 + 0,07
23 5,69 9.08 2,54 2.05 - 0,49
5 5,73 9.04 2.22 2.02 - 0,20
2. miejsce 5.81 8,96 1.62 1,97 + 0,35
5 5,85 8,92 1,80 1,94 + 0,14
2. miejsce 5,88 8,89 1,75 1,92 + 0,17
2. miejsce 6.11 8.66 1,55 1,78 + 0,23
1. 25. 6,98 7,79 1.06 1.29 + 0,23
25. 7.15 7,62 1,40 1.21 - 0,19
23. 25. 7.18 7,59 1,49 1.20 - 0,29
25. 7.20 7,57 1,30 1.19 - 0,11
2. miejsce 7.21 7,56 0,91 1.18 + 0,27
23 7,64 7.13 0,93 0,99 + 0,06
26 8.18 6.59 0,75 0,78 + 0,03
5 8.20 6,57 0,80 0,78 - 0,02
23 8.43 6,34 0,65 0,70 + 0,05
23 8.56 6.21 0,61 0,66 + 0,05
23/26 8,71 6.06 0,53 0,61 + 0,08
 23 8,73 6.04 0,45 0,60 + 0,15
2. 15. 9.15 5.62 0,48 0,49 + 0,01
2. 25. 9,77 5,00 0,40 0,34 - 0,06
5 10.5 4.27 0,40 0,21 - 0,19
33,38 33,40
Biorąc pod uwagę różne trudności, jakie występują w tych drobnych
eksperymentach, aw szczególności fakt, że uwzględniono w nich wartości z bardzo
różnych dni, na niektóre z nich nie można bezpiecznie liczyć, częściowo ze względu
na całkowitą porównywalność czułości, aw niektórych przypadkach dokładne
zachowanie tej samej subiektywnej miary dokładności Wyniki pokazują zgodność
obliczonych z zaobserwowanymi wartościami oraz zmianę dodatnich i ujemnych
różnic między obserwacją a obliczeniami, z którymi można się
zadowolić. Oczywiście porozumienie zostałoby znacznie zwiększone, gdybym chciał
pominąć niektóre niezbyt odpowiednie wartości, ale podałem wszystko, co
zanotowano tuż przed obliczeniami. Ale jestem daleko rozważenie danej formuły
jako czegoś więcej niż empirycznego, w pewnych granicach wystarczających. Dla
kompletności dodam wreszcie wartości powyżej 10 °, 5 do 14 °, 20
zaobserwowanychD w, jeśli nic innego nie można zobaczyć z pewnością, że są
bardzo małe. Jeśli jednak zastosujesz do niej poprzednią formułę, jak pokazuje
kombinacja wartości obliczonych później z wartościami zaobserwowanymi, nadal
będą one nieco większe niż powinny być po obliczeniach.
 
data re
t º R. przestrzegać Oblicz.
próbuje

grudzień
25. 10,88 0,15 0,161
23 11,36 0,13 *) 0,108
5 11,45 0,30 0,100
5 12,15 0,30 0,049
5 12,40 0,20 0,036
25. 12,50 0,15 0,032
21 13,30 0,20 0,009
21 13,40 0,25 0,007
5 13,50 0,15 0,006
5 13,90 0,25 0,002
5. 21. 14.20 0,15 0,001
 *) Wyczyść zamiast zauważalnego.
 
    Chociaż eksperymenty te zostały przeprowadzone z wielką uwagą, nadal pożądane
jest powtarzanie z punktu widzenia tego, że eksperymenty przeprowadzono w
średniej temperaturze, a temperatury tylko rosły, spadając powyżej średniej
temperatury, co może powodować pewne zmiany dla porównania. Ponadto, aby
zapewnić prawo Webera powyżej średniej temperatury, konieczna byłaby znacznie
większa liczba obserwacji niż tutaj, tak że w końcu mogę jedynie podać wynik tych
testów jako wstępny, który może nadal podlegać modyfikacjom. Mówię to wyraźnie
jako takie i uważam, że prawo Webera w określonych granicach stało się dość
prawdopodobne, ale w żaden sposób nie udowodnione. Miałem zamiar zakończyć
lub odnowić próby po tych związkach. Ale zostałem przerwany i od tamtej pory nie
miałem czasu na to wracać.
    Dodaję o modalności testów:
    Dwa naczynia, w których woda zawierała różne temperatury, były dużymi
glinianymi portami, aby jak najbardziej spowolnić zmiany temperatury. Zostały one
napełnione wodą do tego stopnia, że gdy palce wskazujące i środkowe prawej ręki
zostały zanurzone w ziemi, woda właśnie osiągnęła staw między pierwszą i drugą
kończyną palca wskazującego (liczoną od dłoni). Tak więc zawsze miał taki sam
kontakt z wodą. Termometry, zamocowane w odpowiednich stojakach, zanurzały się
z kulkami w środku wody, którą dokładnie mieszano przed każdą
obserwacją. Temperaturę wody zmieniano częściowo przez mieszanie z lodem,
częściowo metalowymi lub glinianymi naczyniami, które stały na gorącym
piecu. Dwa palce, które wykonały eksperyment, były tak długo tylko w jednym z
dwóch naczyń zanurzone w ziemi, pozostawione do osiągnięcia stałej temperatury,
następnie naprzemiennie zanurzone w jednym lub drugim naczyniu, aż powstanie
osąd. Jeśli odczucie temperatury było wyższe niż to, co właśnie opisałem jako
zauważalne, temperaturę zmieniano przez mieszanie w przeciwnym kierunku, tak że
nie wiedziałem, czy nadmiar temperatury przeszedł do drugiego naczynia, czy też
nie, a obserwację powtarzano do , zwykle dopiero po wielokrotnym powtórzeniu tej
poprawki zauważalna była różnica, procedura jest oczywiście dość
długa. Temperaturę odczytano natychmiast po wydaniu wyroku. aż do wydania
wyroku. Jeśli odczucie temperatury było wyższe niż to, co właśnie opisałem jako
zauważalne, temperaturę zmieniano przez mieszanie w przeciwnym kierunku, tak że
nie wiedziałem, czy nadmiar temperatury przeszedł do drugiego naczynia, czy też
nie, a obserwację powtarzano do , zwykle dopiero po wielokrotnym powtórzeniu tej
poprawki zauważalna była różnica, procedura jest oczywiście dość
długa. Temperaturę odczytano natychmiast po wydaniu wyroku. aż do wydania
wyroku. Jeśli odczucie temperatury było wyższe niż to, co właśnie opisałem jako
zauważalne, temperaturę zmieniano przez mieszanie w przeciwnym kierunku, tak że
nie wiedziałem, czy nadmiar temperatury przeszedł do drugiego naczynia, czy też
nie, a obserwację powtarzano do , zwykle dopiero po wielokrotnym powtórzeniu tej
poprawki zauważalna była różnica, procedura jest oczywiście dość
długa. Temperaturę odczytano natychmiast po wydaniu wyroku. aż do zauważalnej
różnicy, zwykle dopiero po kilkukrotnym powtórzeniu tej poprawki, procedura ta jest
oczywiście dość długa. Temperaturę odczytano natychmiast po wydaniu wyroku. aż
do zauważalnej różnicy, zwykle dopiero po kilkukrotnym powtórzeniu tej poprawki,
procedura ta jest oczywiście dość długa. Temperaturę odczytano natychmiast po
wydaniu wyroku.
    Chociaż w sposób zauważalny założyłem, że wartość odczucia jest decydująca,
zapisałem również następujące wartości wrażeń, możliwie jak najbardziej stałe, w
moim rejestrze obserwacji, zgodnie z rosnącym porządkiem ich wielkości.
    Niezauważalne, ledwo zauważalne, po prostu zauważalne, zauważalne, jasne,
zdecydowane, silne, bardzo silne. Oczywiście nie należy się spodziewać ostrego
rozwodu między tymi wartościami. Wartości były ledwo zauważalne, gdy nie byłem
całkiem pewien, czy się nie mylę, i chociaż można to sprawdzić po obserwacji,
możliwy był wtedy zbieg okoliczności; Dlatego zastosowałem tylko takie wartości, o
ile, jeśli ledwo zauważalnie zbiegają się one zauważalnie lub wyraźnie w te same lub
inne dni obserwacji, obliczyłem średnią z tych oznaczeń jako zauważalną, co
zdarzyło się kilka razy.
    Bezsporne jest, że pożądane byłoby, aby w tym obszarze podjęto również próby
wypróbowania innych metod oprócz metod wykorzystujących metodę zauważalnych
różnic.
    Volkmann ma pana Lindemanna, stadninę koni. med. zachęcił do przeprowadzenia
eksperymentów przy użyciu metody błędu średniego i do napisania swojej rozprawy
doktorskiej pod tym samym tytułem: „.De sensu caloris. Halis1857 ". Jednak z tych
eksperymentów niewiele można wywnioskować, ponieważ skala temperatur w
każdym przypadku wynosiła 7 ° i 14 °, 6 do 45 °, 55 ° C dwukrotnie wznosząc i
dwukrotnie schodząc, ale w taki sposób, że na każdym Jest tylko kilka prób w
przedziale temperatur, które nie pozwalają na użycie zgodnie z zasadą metody błędu
średniego: prawa ręka zanurza się w dół do nasady dłoni, w rzędzie rosnącym zawsze
najpierw w początkowo cieplejszym, w rzędzie malejącym zawsze najpierw na
początku zimniejsza woda, która następnie została wyrównana pod kątem doznania
przez dodanie do drugiej zimnej lub cieplejszej wody.
    Zawsze pojawiał się błąd dodatni w dwóch rosnących rzędach, tj. Tam, gdzie
Lindemann sukcesywnie wyrównywał temperatury obu mas wody dla odczucia w
coraz wyższych temperaturach, aw dwóch rzędach malejących zawsze występował
błąd ujemny. Można kwestionować, czy było to spowodowane faktem, że seria
rosnąca i malejąca postępowała w przeciwnym kierunku przez skalę temperatur, czy
też, że w każdym indywidualnym eksperymencie przejście w przeciwnym kierunku
zachodziło pomiędzy początkowo cieplejszą i zimniejszą wodą. Jednak biorąc pod
uwagę fakt, że pierwsze próby każdego z 4 wierszy pokazują podany stosunek, ten
drugi musi zostać zakończony. Nawiasem mówiąc, podobnie jak pod niektórymi
względami, brakuje dokładniejszych informacji na temat rozważanych okoliczności.
    Więc tutaj masz wyniki, na które zasadniczo wpływ mają ciągłe błędy, i zgodnie z
regularnością, z jaką poszczególne błędy zmieniają się z każdym rzędem w rosnącym
lub malejącym w skali skali, wszystkie błędy wydają się być prawie tylko stałe,
ponieważ są zmienne Niezbędne błędy powinny szczegółowo pokazywać duże
nieprawidłowości. Ich nieistotność jest uderzająca.
Między 26º, 4 a 38º, 8 C. 42) (Oba zawarte) dały 23 próby 1. linii wstępującej
regularnie + 0,05 jako błędy, z wyjątkiem tylko 5 prób. W wyższych i niższych
temperaturach błąd narastał, ale nieznacznie i nieco nieregularnie w górę, tak że w
przedziale od 39,4 do 45,5 tylko błędy 0, 5; 0,6; 0,7; 0,8, więcej w dół (+ 0,5 przy
14,6, co rozpoczęło rosnący rząd, + 0,4 przy 16 ° i 18 °, 2 itd.). W drugim rzędzie
rosnącym, od 31,35 do 42 °, jako błąd znaleziono 9 na 14 prób rosnących bez
wyjątku + 0,05; wzrósł on wyżej do 0,1 przy 44,8 i 45, 1 oraz niższy do + 0,25 przy 7
°, 9 i 8,4. W pierwszej serii malejącej błąd - 0,05 od 41,5 do 19,5 zaobserwowano w
22 próbach zejścia, z wyjątkiem trzech, wzrósł do - 0,1 przy 44,7 i do 0,29 przy 7 °;
            42) Podaję tylko niższą z dwóch temperatur, pomiędzy którymi była różnica.
    Te próby są zgodne z moimi, ponieważ z przedziału, w którym błędy prawie
znikają, błędy po stronie szronu rosną zbyt szybko lub w większych proporcjach niż
po stronie ciepła. Popełniasz znacznie mniejsze błędy niż zauważalne różnice, które
zostały stwierdzone przeze mnie i wcześniej przez Webera, ale nie jest to
sprzeczność, ponieważ zgodnie z uwagą (rozdział 8) błędy wszędzie muszą być
mniejsze niż zauważalne różnice; może również częściowo zależeć od tego, że
zanurzyłem tylko dwie kończyny dwóch palców i całą rękę
Lindemanna. Ważniejszym odchyleniem jest to, że Lindemann znajduje przedział
najmniejszych błędów wokół ciepła krwi, zamiast mnie mieć przedział najmniejszych
zauważalnych różnic wokół średniej temperatury. W międzyczasie, ponieważ jego
błędy wydają się zasadniczo stałe, nie można ocenić, czy istnieje w tym prawdziwa
sprzeczność; konieczne są nowe eksperymenty na ten temat. Z poprzednich prób
jasno wynika, że nieistotność różnic, które nadal można rozpoznać, a także średnio
popełniane błędy, bardzo trudno dokładnie zmierzyć.
    Być może najodpowiedniejszym podejściem do próby tego tematu byłoby
zastosowanie właściwej i niewłaściwej metody przypadku analogicznie do tego, co
wydarzyło się podczas moich prób wagi. Oczywiście nie będzie łatwo uzyskać stałe
temperatury i różnice temperatur, jakie można uzyskać na podstawie ciężarów i
różnic masy; jeśli ktoś zmniejszy teraz przyczyny zmiany temperatury, jak to
możliwe, oraz z. B. po każdych 10 obserwacjach temperatura jest ponownie
rejestrowana i, jeśli to konieczne, dostosowywana, wydaje się, że tak, zwłaszcza
biorąc pod uwagę redukcje, na jakie pozwala podstawowa tabela, że należy uzyskać
użyteczne wyniki.
 
5) Rozległe rozmiary. 43)
(Wzrok i dotyk.)
    Oprócz ogólnego oświadczenia Webera, F. Hegelmayer 44), stadnina koni med. w
Tybindze podano przybliżone potwierdzenie prawa Webera zgodnie z metodą
dobrych i złych przypadków, co wynikało zarówno z faktu, że liczba prób była
zdecydowanie zbyt mała, jak i braku porównywalności między kilkoma, z których
czerpano fundusze , pozostawiają zbyt wiele do życzenia, aby można je było uznać za
bardzo autorytatywne. Zasadniczo próby polegały na porównaniu linii o danej
długości, częściowo poziomej, częściowo pionowej, z innymi wcześniej widocznymi
liniami, które różniły się pewnymi większymi lub mniejszymi ułamkami, ze zmianą
w międzyczasie, której wpływ ma na zbadanie głównej intencji obserwatora i
zliczanie, ile razy oszacowanie, większe lub mniejsze, było poprawne, błędne
lub zawieszone został. O ile możliwe jest zakończenie jego obserwacji, stosunek
przypadków dobrych i złych zasadniczo nie zależał od absolutu, lecz jedynie od
względnej wielkości ułamków, które wynikał sam Hegelmayer; ale wyniki są w ogóle
bardzo nieregularne, dlatego ignoruję bardziej szczegółową komunikację.
43) W sprawach 174–178. O sensie rewizji s. 334–358 Dokładnie ponad miarę
dotykową. Str. 423–427. O wymiarach poczucia przestrzeni, Abhandl. der kgl.
sächs. Ges. dW XXII, Nr. II. s. 111 ff. królewski sas Ges. d. W. XXII. Nie. I, s.
9 i nast.
            44) Arch. Vierordta XI. p. 844, 853.
 
    Moje własne i Volkmanna próby metody błędu średniego, w której zaobserwowano
odległości między małymi pikami lub równoległymi nitkami, dają bardzo mocne
potwierdzenie prawa dla wszystkich odległości, tj. Od 10 do 240 milimetrów z
odstępem oka od 1 stopy do 800 Milimetry, to znaczy, że otrzymane sumy błędów
czystych lub błędów średnich są proporcjonalne do odległości tak dokładnie, jak
można się tylko spodziewać. Natomiast eksperymenty Volkmanna, podobnie jak
eksperymenty Appela (studenta o szczególnie bystrych oczach) z odległościami
mikrometrycznymi od 0,2 do 3,6 miliona w odległościach oka zbliżonych do
normalnego zakresu widzenia, nie mogą znaleźć tej proporcjonalności;45) , stała przy
różnych normalnych odległościach, druga, którą nazywam zmienną Webera, jest
proporcjonalna do odległości w sensie prawa Webera. Ten pierwszy jest
prawdopodobnie również zaangażowany w eksperymenty na większych
odległościach, ale jest tak mały, że znika zauważalnie w stosunku do drugiego
elementu, który jest proporcjonalny do odległości, na większych odległościach i gubi
się w niepewności jego określenia, ale jest całkowicie wyeliminowany małe
odległości stanowią większą część zmiennej sumy błędów. Przy najmniejszych
odległościach 0,2 i 0,3 milimetra błąd został nieprawidłowo powiększony w celu
podrażnienia okiem Volkmanna.
45) Tonie jest stały błąd w rozumieniu rozdz. 8 należy mylić, ale wynikać z
błędów zmiennych, jak również z drugiego komponentu, i nazywać tylko stałą,
ponieważ, jak określono powyżej, pozostaje stała z odmianą odległości
normalnej, a nie jak zmienna Webera sama w sobie z tymi zmianami.
 
    Można zauważyć, że również tutaj mamy do czynienia z dolną granicą prawa dla
tej próby; i bardzo duże odległości prawdopodobnie również znajdowałyby się na
wyższym.
    Główne wyniki znajdują się poniżej. Wszystkie odnoszą się do czystego błędu
zmiennej D w sensie podanym wcześniej (rozdz. 8) i podają wszędzie
czystą sumę błędu åD , głównie (tam, gdzie ją wyznaczyłem)
czystą sumę błędu kwadratowego å ( D 2 ) dla każdej odległości w szczególności
pochodzi z m części m obserwacji 46) dokonanych po okresie czasu , tak że łączna
liczba błędów, które przyczyniły się do każdej specjalnej sumy,
wynosi m m . Liczby m oraz msą określone dla każdej serii
obserwacji. Podwójne m ma zastosowanie do sum poziomych , pod warunkiem, że
sumy są zawsze rysowane z dwóch sum specjalnych, odpowiednio dla L. i R. lub O. i
U. Zawsze wykonywano taką samą liczbę obserwacji dla lewej i prawej pozycji
normalnej odległości (L. i R.), jeśli odległości były poziome, lub dla górnej i dolnej
pozycji (O. i U.), jeśli były one pionowe, dla czego wyniki są określone.
46) Zgodnie z rozdz. 8 pewna różnica w wartościach bezwzględnych sumy
czystego błędu, niezależnie od tego, czy pochodzi ona od ułamków, czy od
całości w kontekście.
 
    Tylko rząd mikrometryczny V jest wykonany z odległościami pionowymi, tj.
Między poziomymi gwintami, wszystkie pozostałe z poziomymi odległościami, tj.
Między pionowymi gwintami (gdzie zastosowano nici).
    Proporcjonalność z odległościami można udowodnić bezpośrednio z prostych

sum D bez wcześniejszego   wyprowadzenia z tego błędu średniego  .

Suma kwadratów błędów może, jeśli chcesz,  posłużyć do wyprowadzenia

kwadratycznego błędu średniego  , po którym można   przekonać się o

stałości i istnieniu normalnego stosunku, o ile pozwalają na to zbiegi okoliczności,
które to badanie zignoruję  tutaj. W ten sam sposób mogą one służyć do
udowodnienia, co można łatwo wywnioskować z poprzedniej sytuacji i będę
rozważyć bardziej szczegółowo gdzie indziej, że suma kwadratów
błędów ( D ²) , podzielona przez kwadratów błędu sumy ( AD ) 2 i pomnożona z
podwójną liczbą obserwacji, więc tutaj z 2 m m tj. , przybliża liczbę
Ludolfapdaje. Tyle tylko, że obserwacje serii I i II w najmniejszej odległości nie są
do tego odpowiednie, z uwagi na okoliczność, którą należy tutaj
zignorować. Warunki te nie dotyczą nas jednak bardziej.
    Wszystkie wymienione tutaj serie zawierały mniej więcej stałe błędy, których
specyfikacja nie jest interesująca w tym miejscu, ale będzie miała miejsce w moich
„metodach pomiarowych”.
Rząd I Fechner (9 grudnia 1856 do 17 stycznia 1857).
5 odległości poziomych, określonych przez małe wystające (igłę do szycia) czubki
dwóch kółek, które, nawiasem mówiąc, są ukryte, leżące obok siebie na stole i z
najczystszej odległości widzenia wynoszącej około 1 par. Uważana stopa. Określanie
odległości za pomocą skali z poprzecznymi, dziesiątymi częściami połowy par. Linia
dziesiętna (która sama jest równa 0,72 podwójnej linii dziesiętnej). Okręgi zostały
przykryte, aby wykluczyć wpływ kąta na oszacowanie. Jednak metoda zachowuje
niewielką wadę polegającą na tym, że okrągłe końce wystające z sufitu są pochylone
na większe odległości niż w przypadku mniejszych, co jest wadą, której można
uniknąć w następnych seriach testowych za pomocą równoległych gwintów.
    Aby nie pozostawiać wątpliwości co do interpretacji liczb w tej tabeli, w
szczególności wspomnę o pierwszej, po której łatwo będzie zinterpretować wszystkie
pozostałe .
    W odległości D = 10, co według poprzedniej 10 połowy Paryża. Linie dziesiętne, =
3,6 duod. Linie, otrzymano czystą sumę błędu åD = 20,27 z pozycją normalnej
odległości do lewej (L.) ; tzn. jeśli zsumuje się wszystkie (L.) uzyskane przy D = 10
dodatniej i ujemnej sumy po tym samym czystym błędzie według wartości
bezwzględnych, wówczas suma 20,27 jest równa połowie wartości par. Linie
dziesiętne są wyłączone. Wskazanie m = 60, m = 2 powyżej tabeli oznacza, że ta
suma błędów, podobnie jak wszystkie pozostałe w kolumnach L., R., wynika z 2 .60
= 120 pojedynczych błędów; że jednak każda taka suma błędów nie pochodzi z 120
obserwacji, ale w szczególności z dwóch części 60 obserwacji; dla każdego z nich
specjalnie ustalono średnią odległość błędu i przeciwko niej błędy czyste.
m = 60, m = 2. jednostka ½ par. Linia dziesiętna.

 
10.
re 20 30 40 50 całkowity
miejsce
ogłoszen L. 20,27 35,98 60,42 85,29 85,85 287,81
ie R. 18,37 40,87 60,49 69,19 99,55 288,47
całkowity 38,64 76,85 120,91 154,48 185,40 576,28
L. 4621 17,36 50,56 88,41 105,99 266,94
å ( D ²)
R. 4,056 23,06 47.11 57,74 122,47 254,44
całkowity 8,677 40,42 97,67 146,15 228,46 521,38
Seria II Volkmann (od 22 marca do 1 kwietnia 1857 r.).
    8 odległości poziomych, wyznaczonych przez trzy równoległe, średnie ciężary
rozciągnięte i przemieszczające się na przeciwnych, białych niciach w skali
poziomej, oglądanych na czarnym tle, o długości 220 mil. Długość w 800 mil.
Odległość oka. Skala podaje milimetry bezpośrednio, gdzie jest szacowana
pomiędzy.
 Daję sumy åD zgodnie z podwójnym obliczeniem, dla m = 48, m  = 1 i m
= 16, m = 3, co daje ci możliwość przekonania się o różnicach (patrz rozdział 8).
1) m = 48, m = 1 . Jednostka 1 milimetr.

10.
re 20 40 80 120 160 200 240 całkowity
miejsce
ogłoszen L. 7,552 7,914 26,95 39,90 75,05 102,30 87,11 117,96 464,7
ie R. 5050 10 800 24,50 42,89 58,70 93,82 96,63 145,82 478,2
całkowity 12,602 18,714 51,45 82,79 133,75 196,12 183,74 263,78 942,9
L. 1,657 2,558 22,66 48,67 199,96 371,83 229,63 394,45 1271,41
å ( D ²)
R. 1,021 3,406 18.11 60,47 117,37 314,56 331,57 6112,95 1459,46
całkowity 2678 5 964 40,77 109,14 317,33 686,39 561,20 1007,40 2730,87
2) m = 16, m = 3. jednostka 1 milimetr.

10.
re 20 40 80 120 160 200 240 całkowity
miejsce
ogłoszen L. 7.13 7,59 20.08 39,79 75,45 103,65 86,40 108,92 449,01
ie R. 4,86 11.06 23,58 42,10 58,45 77,23 96,20 140,20 453,68
całkowity 11,99 18,65 43,66 81,89 133,90 180,88 182,60 249,12 902,69
Można zauważyć, że różnica między dwiema metodami obliczania jest bardzo mała
dla większości wartości, ale jest bardzo znacząca dla D = 40 R. i D = 1 60 R. Jest to
spowodowane dużą zmiennością stałych błędów, które zostały szczegółowo
wykazane w szeregu i które miały miejsce tutaj miał 47) . Ponieważ ta zmiana jest
lepiej eliminowana przez frakcjonowanie, obliczenie 2) ponad 1) zasługuje na
pierwszeństwo.
47) To,
że niektóre wartości w tabeli 1 są nieco mniejsze niż w tabeli 2, zależy
od konkretnego rozkładu błędów.
 
Wiersz III. Volkmann (6 i 17 grudnia 1857 r.).
    Jest to późniejsze powtórzenie poprzedniego rzędu w tych samych okolicznościach,
tylko z pominięciem dwóch najmniejszych odległości.
m == 16, m = 3. jednostka 1 milimetr.

 
re 40 80 120 160 200 240 całkowity
L. 21.1 42,4 57,0 90,0 81,4 98,2 390,1
 ogłoszen R. 8.4 32,1 63,5 63,2 106,3 117,9 391,4
ie
całkowity 29,5 74,5 120,5 153,2 187,7 216,1  781,5
    Nie bez powodu w poprzednich wierszach widać wielką zgodność między L. i R. w
końcowych pionowych kolumnach; dowód na to, że błędy czystej zmiennej są
niezależne od pozycji L. i R., podczas gdy błędy stałe, które nie zostały tutaj
wymienione, okazały się bardzo zależne i przyniosły ogromne różnice w surowych
sumach błędów L. i R. .
    Trzy rzędy konsekwentnie pokazują proporcjonalność åD do odległości, co
najłatwiej przeoczyć, jeśli sumy są podzielone przez odległości, przy czym każdy
rząd pokazuje zauważalną stałość ilorazów. Suma L. i R. (w drugim rzędzie po m =

16, v = 3) daje następujące wartości dla 

 
JA. II III
3,864 1,260 0,738
3,843 0,936 0,932
4,030 1,286 1,004
3,862 1,035 0,958
3,708 1,114 0,939
1,226 0,900
0,919
1,099
    Aby uzyskać średni błąd, który jest tworzony dla jednostki odległości w jednej
obserwacji lub ułamek odległości, który błąd tworzy średnio w jednej obserwacji,
można podzielić średnią z poprzednich wartości dla każdego rzędu przez liczbę
obserwacji, które przyczyniły się do wartości, dla której iloczyn m i m powyżej tabel
obserwacyjnych należy pobrać dwukrotnie, ponieważ m ma zastosowanie szczególnie
do L. i R., ale oba są tutaj streszczone. Ponieważ jednak większe sumy błędów
obiecują bardziej precyzyjne wartości dla większych odległości niż dla mniejszych,
procedura będzie bardziej precyzyjna 48), jeśli zsumuje się wszystkie sumy błędów,
które są już dodawane w pionowych kolumnach sumy końcowej, dzieli się ich sumę
przez sumę wszystkich odległości, przez co uzyskuje się sumę błędów dla jednostki
odległości i dzieli ją przez 2 m m . Więc dostajesz
  JA. 

II. 1) 

  2) 

III. 
48) Metoda najmniejszych kwadratów daje w zasadzie nieco bardziej
precyzyjną, ale bardziej uciążliwą metodę określania, której wynik różni się tak
bardzo od powyższego, że nie warto w nią wchodzić.
 
    Po tym myślę, że nawet średnią odległość, o około 1 / 60 Volkmann w swoich
poprzednich prób (ii) przez około 1 / 90 , w późniejszych (III) o około 1 / 100 tak, i
stosunek ten pozostaje taka sama dla różnych odległościach. Jeśli chcesz, możesz
uzyskać prawdopodobny błąd na podstawie tego średniego błędu przez proste
pomnożenie przez 0,845347, tj. Błąd, który jest przekraczany tak często, jak
nieosiągnięty, który jest zatem mniejszy niż średni błąd z powodu mniejszych błędów
być wykonane częściej niż duże, ale ma określony normalny stosunek do tego, co w
moich „metodach pomiarowych”.
    Widać, że dokładność oszacowania była znacznie większa dla Volkmanna niż dla
mnie. Może to wynikać z faktu, że odległości między trzema równoległymi nitkami
mogą być łatwiejsze do porównania niż między dwoma leżącymi obok siebie
końcami dwóch kompasów, lub z naprawdę większą ostrością niż u mnie, co w
rzeczywistości wydaje się mieć miejsce, lub w obu razem; co wymagałoby podjęcia
dalszych eksperymentów porównawczych. I nie ma wątpliwości, że bardziej
szczegółowe badanie skrajności i średnich wartości ostrości dla większej liczby
osobników i dla różnych okoliczności obserwacji, w zależności od tego, czy porusza
się nić boczna, jak w eksperymentach Volkmanna, czy nić środkowa, w zależności od
tego, czy używa się jednego czy obu oczu używane w obserwacji w zależności od
pionowych, poziomych lub kątowych odległości między punktami, między liniami
oraz wielkości okrągłych, kwadratowych pierścieni i powierzchni itp., które mają być
mało interesujące; biorąc pod uwagę rozmiar i charakter ciągłych błędów
wszędzie. Tutaj jednak chodziło tylko o to, by zająć się tym tematem w odniesieniu
do prawa, które nas teraz dotyczy.
    Jeżeli druga seria obserwacji Volkmanna spowodowała nie mniej znaczący średni
błąd, a zatem większą precyzję niż pierwsza, różnicę można zapisać jako sukces
ćwiczenia; tam między l. a drugi rząd nawet niektóre rzędy badań wzroku, w tym
wszystkie testy mikrometryczne, które należy wymienić poniżej, chociaż taki postęp
nie wykazał się w leczeniu ułamkowym pierwszego rzędu, jak pokazuje specjalne
badanie grup.
    Być może interesujące może być to, że średni błąd Volkmanna dla rozległej strony
wrażenia twarzy wyraźnie zgadza się z zauważalną różnicą intensywności w nim; ale
w takim meczu nie widać niczego uniwersalnego.
    I mają numery 1 / 60 , 1 / 90 , 1 / 100 podanych w surowcach, przez uprzednio
określonych figur dokładnie występujących 1 / 62,5 u. Samego SF nie można jeszcze
uważać za dokładne i dość porównywalne, ponieważ inne m było przedmiotem ich
wyprowadzenia, a m jest wszędzie skończone. Jednak zgodnie z uwagą (rozdz. 8)
uzyskuje się mniejsze sumy błędów, aw konsekwencji średnie błędy, z
których wywodzi się mniejsze m . Dowody na to podano w wierszu II, gdzie można

przejść do 1) 0,01187 lub   , po 2) 0,010808 =   jako średni błąd dla jednostki

odległości. Oba oznaczenia opierają się na tych samych obserwacjach, ale zostały
podzielone na 1) we frakcjach m = 48 i 2) we frakcjach m = 16, z których dokonano
pochodnych. Jak widać, różnica w wynikach nie jest znacząca, ale istnieje i należy ją
wziąć pod uwagę.
    Aby prześledzić wszystkie wartości z powrotem do normalnego przypadku, w
którym obserwacje były nieskończenie liczne, każda z uzyskanych wcześniej
wartości została uwzględniona zgodnie ze wzorem korekcji, który krótko podałem
(patrz rozdział 8) i który teoretycznie uzasadnię w moich „metodach

pomiarowych”    pomnożyć to, co daje , ponieważ m wynosi odpowiednio 60,

48, 16, 16:

JA. 

II. 1) 

   2) 

III. 
Jeśli ta korekta jest całkowicie wystarczająca, wyniki 1) i 2) w wierszu II należy
doprowadzić do pełnego porozumienia. Rzeczywiście, widać, że zbliżają się tak
blisko, że nie będzie już dłużej zauważalna różnica, i może być skłonny napisać ją o
fakcie, że ta korekta nie jest absolutnie precyzyjna i pewna, ale opiera się wyłącznie
na prawach prawdopodobieństwa które mogą pozostawić niewielkie różnice w
zależności od zbiegów okoliczności. Różnica nie jest jednak przypadkowa, ponieważ
nauczyło mnie wystarczające badanie innych analogicznych przypadków, zawsze w
tym samym kierunku 49) i to zależy, jak mogę również wykazać i już krótko
zauważyłem w 8 rozdziale, że nasza korekta nie wpływa na nigdy całkowicie
brakujące warianty błędu stałego, które przy większym m zanieczyszczają błąd
zmiennej zmiennej. Pod tym względem poprawiona wartość    przy m = 16

będzie lepsza niż wartość    przy m = 48.

49) Gdyby zatem nieufność do powyższej poprawki, zauważyłem, że korekta
błędu kwadratowego zaakceptowana przez wszystkich matematyków i
astronomów, którą stwierdziłem (patrz rozdział 8), wykazuje tę samą
nieadekwatność z tego samego powodu, co Mogę również dostarczyć
wystarczające dowody na podstawie doświadczenia i dostarczę dowody.
 
    Ponieważ stały błąd w moich obserwacjach w wierszu I nie był znaczny, wszelkie
jego odmiany nie miałyby większego wpływu na wynik, więc skorygowaną wartość

można    uznać za wystarczająco dokładną. Nie przystąpiłem do specjalnego

dochodzenia.
    Przedstawię teraz wyniki serii mikrometrycznej. Wszystkie te rzędy są wykonane
za pomocą mikrometrycznego aparatu śrubowego, który daje części 0,01 milimetra
na podstawie odczytów na łbie śruby, z oszacowanymi częściami dziesięciny między
nimi, które tworzą jednostkę w poniższych tabelach, tak że 0,001 miliona jest
następnie jednostką wszędzie, i na przykład B. odległość równa 300 rzeczywista
odległość = 0,300 milimetra, suma błędów równa 265 oznacza jeden równy 0,265
milimetra. Tam, gdzie wciąż występują ułamki, które, nawiasem mówiąc, są dość
bezczynne, powstały przez zredukowanie błędów pierwotnych do czystych.
    Odległości w tym aparacie 50) są określone przez trzy cienkie, równoległe srebrne
nici o grubości 0,445 milimetra i długości 11 milimetrów, które oglądano na
matowym szklanym ekranie lampy lub na jasnym niebie w różnych odległościach
wizualnych, podanych w pełnych milimetrach.
            50) Opisane bardziej szczegółowo w raportach Saxon Soc. 1858. p. 140
    W szeregu Volkmanna wartości są ujęte w nawiasy w najmniejszych odległościach,
tak jak te, które wynikają z prawa szeregu, i dlatego nie są uwzględniane w
późniejszych obliczeniach. Przyczyną tego odchylenia było to, że promieniowanie
odczuwało się tutaj tak silnie, a wątki były tak bliskie płynięcia, że Volkmann czuł
niepewność oszacowania, która była nieporównywalna z innymi odległościami,
nawet podczas testów. Takie wykluczenie nie było konieczne w oczach Apple'a, które
są bardzo ostre i mało drażnią.
    Oprócz podanych tutaj serii mikrometrycznych, dwie z nich ignoruję, ponieważ
zostały ustawione zbyt blisko i zbyt blisko siebie i zawierają wartości, które są zbyt
niezgodne.
Rząd IV Volkmann (od 22 marca do 1 kwietnia 1857 r.).
7 odległości poziomych. 333 mln
 m = 30, m = 4.

 
re 200 400 600 800 1000 1200 1400 całkowity
ogłoszen L. (694,5) 534,0 630,6 740,5 824,2 1023,2 1057,6 5504,6
ie R. (630,5) 611,3 672,3 801,0 952,8 1097,6 1218,1 5983,6
całkowity (1325,0) 1145,3 1302.9 1541,5 1777,0 2120,8 225,7 11488,2
L. (13439)  8327  11721  14344  16561  29964  31144  125500 
å ( D ²)
R. (11134) 10968 12504 17655 22564 32419 38835 146079
całkowity (24573) 19295 24225 31999 39125 62383 69979 271579
Seria V. Volkmann (od kwietnia do czerwca 1857 r.).
    6 odległości pionowych. Zasięg widzenia 333 miliony. Eksperymenty z
odległościami pionowymi są wykonywane za pomocą szkieł, ponieważ w
przeciwnym razie trudniejsze oszacowanie nie zapewniło wystarczającej
przejrzystości, ale wszystkie eksperymenty z odległościami poziomymi
przeprowadzono bez okularów.
m = 96, m = 1.

re (400) 600 800 1000 1200 1400 całkowity

ogłoszen O. (1429.2) 1645,3 168,9 247,4 2388.2 2993.6 12492,6
ie U. (1563.0) 1335,0 1998.7 2070,0 2810,3 3150,0 12843,3
całkowity (2998.2) 2980,3 367,6 4487,4 5198,5 6143,6 25338,9
O. (28170)  42981  45016  97527  89314  155248  458256 
å ( D ²)
U. (50708) 27011 72011 73199 128531 176638 528098
całkowity (78878) 69992 117027 170726 217845 331886 986354
Wiersz Vl. Appel (maj i czerwiec 1857 r.).
7 odległości poziomych. Pole widzenia 370 mln
m = 48, m = 2.

re 200 300 400 500 600 700 800 całkowity

ogłoszen L. 592,44 508,00 653,02 643,90 726,64 739,12 716,00 4579.12
ie R. 594,20 679,00 681,00 575,50 719,52 649,00 778,61 4676,83
całkowity 1186,64 1187,00 1334.02 1219,40 1446,16 1388,12 1494,61 9255.95
Rząd VII. Appel (październik 1857 r.).
 6 odległości poziomych. Zasięg widzenia 300 mln . Obliczenie åD następuje
dwukrotnie, dla m = 2 i m = 6.
m = 33, m = 2.

 
re 200 400 600 800 1000 1200 całkowity
ogłoszen L. 442,6 647,8 661,9 929,2 941,9 1070,8 4694,3
ie R. 450,6 623,9 715,8  720,5 838,8 1027,0 4376,6
całkowity 893,2 1271,7 1377,7 1654,9 1780,7 2077,8 9070,8
L. 4773 10046 9805 18422 19899 23595 86540
å ( D ²)
R. 4385 8620 11895 13149 15810 22901 76960
całkowity 9358 18666 21700 31571 35709 46496 163500
m = 11, m = 6.

 
re 200 400 600 800 1000 1200 całkowity
ogłoszen L. 422,8 646,7 661,9 848,4 901,3 1049,1 4530,2
ie R. 455,2 620,4 688,8 691,2 812,0 976,0 4243,6
całkowity 878,0 1267,1 1350,7 1539,6 1733,3 2025,1 8773,8
    Jeśli spojrzysz na wyniki tych serii, a wartości w nawiasach mogą, z podanego
powodu, zostać pominięte raz na zawsze, zobaczysz nie tylko najbardziej spójny
przebieg między rzędami tego samego obserwatora, ale także między oboma
obserwatorami, tj. Wzrost sumy błędów o Odległości, ale znacznie wolniejsze niż ich
proporcje, i dwa rzędy, które tutaj przeszły, również pokazują się całkiem
jednogłośnie w tym ogólnym wyniku z innymi. Jednak, jak zauważono, sumy błędów
można przedstawić jako wynik dwóch składników, z których jeden jest stały w
różnych odległościach i pod nazwą stałej Volkmanna z Vnależy wyznaczyć, podczas
gdy drugi jest proporcjonalny do odległości, a pod nazwą zmiennej Webera należy
wyznaczyć jednostkę odległości W , po czym W należy jeszcze pomnożyć przez
odległość D , aby była proporcjonalna do tego samego dla każdej odległości
Wartość WD do zaoferowania.
Jednak zgodnie z teorią łączenia efektów źródeł błędów,     skład
czystej sumy błędów compositionD dla dowolnej odległości od obu
składników V i WD nie może być reprezentowany przez proste dodanie obu
składników, tzn. Nie można postawić zakładu
D = V + WD
ale suma kwadratów obu składników ma być zrównana z kwadratami DD , tak aby
jeden miał
 ( åD ) 2 = V 2 + ( WD ) 2
w związku z tym

.
    Ponieważ kwadrat sumy błędów, di ( DD ) 2, zgodnie z teorią błędów,
ma zależność, którą można wyznaczyć a priori do sumy kwadratów błędów å ( D 2 ),
zamiast kwadratów sum błędów, sumę kwadratów błędów można zastąpić w
poprzednich równaniach. Zainteresowanie fizjologiczne, które przedstawię poniżej,
jest bardziej prawdopodobne, że będzie związane z poprzednią postacią, którą zatem
oparłem na następujących.
    Rzeczywiście, łatwo jest udowodnić teoretycznie i udowodnić z doświadczenia, że
jeśli istnieją dwa wzajemnie niezależne źródła błędów, z których
jedno wygenerowałoby sumę błędu A, drugie wygenerowałoby sumę błędu B , a nie
sumę błędu A + bmoże tylko skutkować mniejszą sumą błędów, ponieważ średnio
błędy przeciwnego znaku tego samego znaku z obu przyczyn spotykają się tak samo
często, ale tylko te drugie dają wynikowy błąd równy ich sumie, te pierwsze dają
jeden równy ich różnicy; teoria błędów pokazuje jednak, że suma kwadratów
składników normalnie (tj. ściśle dla nieskończonej liczby błędów uzyskanych w
porównywalnych okolicznościach) jest równa sumie uzyskanych kwadratów błędu,
tak że suma kwadratów prostych sum błędów jest zwykle kwadratem wynikowa
suma błędów jest równa, a potwierdzenie tego wyniku teorii przez doświadczenie
można łatwo znaleźć jeżeli błędy dwóch wzajemnie niezależnych, w jakiś sposób
otrzymane szeregi błędów są łączone jako składniki przez algebraiczne dodawanie do
powstałych błędów, w wyniku czego otrzymuje się ekwiwalent koincydencji
powodzenia wzajemnie niezależnych źródeł błędów. W ten sposób przekonałem się o
potwierdzeniu wyniku teoretycznego zarówno w odniesieniu do sumy kwadratów
błędów, jak i kwadratu sumy błędów za pomocą wielu próbek, i podam dowody w
innym miejscu.
    O ile istnieje teraz źródło błędu, które jest niezależne od odległości i zależne od
odległości w określonym znaczeniu, powyższe będzie również musiało mieć
zastosowanie do zależnych od niego składników, a powyższe równania zostaną w ten
sposób uzasadnione. Ale czy warunek wstępny dla takich źródeł błędu jest
prawidłowy, będzie musiał być określony na podstawie samych obserwacji, pod
warunkiem, że w przypadku ważności takie wartości V, W muszą być możliwe do
obliczenia na ich podstawie, że wartości obserwacji można przedstawić odwrotnie za
pomocą powyższych wzorów.
Obserwacje z dwóch różnych odległości są same w sobie wystarczające do    
obliczenia V , W. Jeśli weźmiemy sumy błędów dla D = 800 i D = 1400, odpowiednio
1541,5 i 2275.7 w wierszu IV , łącząc L. i R., musimy zacząć
V 2 + 800 2 W 2 = 1541,5 2
V 2 + 1400 2 W 2 = 225,7 2
z tego V 2 i W 2 są łatwo znalezione dwie niewiadome zależy od dwóch równań,
zgodnie z którym ekstrakcji korzeni daje V i W siebie.
    O ile do określenia dostępne są testy z więcej niż dwoma
odległościami, V i W można obliczyć z kilku takich kombinacji, przy czym ważność
wymagania musi być również uzasadniona przed obliczeniem wstecznym sum
błędów według V i W przez fakt, że wartości V , W, które uzyskuje się z różnych
kombinacji, zgadzają się wystarczająco blisko, aby móc zapisać odchylenia, które
pozostają na niezrównoważonych zbieżnościach obserwacji. V i W można
następnie określić bardziej precyzyjnie , rysując średnią z kilku
wartości wyznaczonych w ten sposób.
    Jedyną wadą tej metody jest to, że wybór między wartościami obserwacji, które
chce się połączyć w dwie, jest arbitralny, a każdy inny sposób łączenia może znaleźć
nieco inne ostateczne środki; chociaż jeśli obserwacje są naprawdę wystarczająco
dokładne, różnice w ostatecznym wyniku są tak małe, że można użyć jednej wartości,
jak również drugiej. W międzyczasie preferowane jest obliczenie najmniejszych
kwadratów, które wyklucza wszelką arbitralność i daje najdokładniejszy wynik, jaki
można uzyskać z serii obserwacji, w każdym przypadku. Po połączeniu sum dla L. i
R. nie dała mi żadnej redukcji do tego samego mi biorąc pod uwagę tę samą
odległość obserwacji, która następuje tylko poniżej, bezpośrednio po wynikach 51) ,
przy czym prawdopodobny błąd oznaczenia jest dołączony z ± , a m
jest prawidłowy dla kombinacji L. i R., a więc dwa razy większy niż m znajduje się
nad tabelami obserwacyjnymi.
51) To samo zastosowano w taki sposób, że zastosowano równania w
postaci V  2 + D  2 W  2 =
( DD ) 2 , co jest natychmiast liniowe, jeśli V  2 , W  2 są
wyszukiwane jako nieznane. Z tak otrzymanych wartości V  2 , W  2 są zatem V,
W mająca Wurzelausziehung. Prawdopodobne błędy V, W oparte są na
odchyleniach obliczonych od stwierdzonych ( åD ) 2 dla V  2 i W2 oblicza się
i zmniejsza się zgodnie z zasadami obliczania błędu przez podział
odpowiednio 2V, 2 W do tej V, W.
 
Wartości V i W dla nieredukowanych sum błędów, po których
Równanie V 2 + D 2 W  2 = ( DD ) 2 .

linia m m Widok. V. W.
IV Volkm. 30 4. 333 974,36 ± 1,5008 ± 0,02628
miejsce miliony 34,34
V. Volkm. (zielony.) 96 2. 333 - 1398,20 ± 4,2411 ± 0,01332
miejsce 49,35
VI. Appel 48 4. 370 - 1169,90 ± 1,1603 ± 0,10008
miejsce 33,76
 VII. Appel 33 4. 300 - 1008,60 ± 1,5668 ±
miejsce 121,97 0,051576
Aby później zdecydować, czy nasze założenie stałej Volkmanna i zmiennej Webera w
danym sensie zostanie potwierdzone, możemy przede wszystkim zwrócić uwagę na
prawdopodobne błędy w ich określeniu, które są na ogół bardzo małe w stosunku do
wartości V, W wykazać. Po drugie, możemy zgodnie z wartościami V, W, które w
poprzedniej tabeli różnych s D ', tabele testowe przypisały wartości
( Ad ) 2 lub Ad obliczyć pierwsze według równania V ² + D ² W ² = ( AD ) ², drugie po
Równanie   , i może porównać wynik obliczeń i obserwacji, jeżeli
istnieje bardzo zadowalająca zgodność. Poniżej podaję kompilację dla ( DD ) 2 , ze
względu na zwięzłość, ignoruję odległości, które można dodać do tabel
obserwacji, z wyjątkiem tych o wartościach w nawiasach.
Kompilacja zaobserwowanych i tych zgodnie z wartościami V i W
wartości obliczone w poprzedniej tabeli ( åD ) 2 .

IV V. VI VII
przestrzegać o. przestrzegać o. przestrzegać o. przestrzegać o.
1311700 1309780 8882200 8430000 1408000 1422444 797820 1210970
1697600 1760270 13087000 13466000 1409000 1489750 1617300 1392280
2376300 2390980 20137000 19940000 1779600 1583980 1898100 1861120
3157700 3201880 27023000 27855000 1486900 1705130 2738700 2517500
4497800 4192980 37744000 37208000 2091500 1853200 3170900 3361400
5178800 5364280 1926800 2028200 4400700 4392900
2233900 2230110
    Zgodność między obliczeniami a obserwacjami jest bardzo zadowalająca, z
wyjątkiem kilku nieco silnie odbiegających wartości w wierszu VII. A potem można
powiedzieć, że prawo Webera jest potwierdzone na najmniejszych odległościach w
królestwie oka, tyle że podlega komplikacji, którą należy rozwiązać, aby je
rozpoznać.
    Interesujące wydawało mi się przeprowadzenie obliczeń obserwacji na kilka
zmodyfikowanych sposobów, które nie prowadzą do wartości znacznie różniących
się od poprzednich, ale mogą służyć do wykazania, w jaki sposób możliwy wybór
między tymi różnymi metodami obliczeniowymi nie robi znaczącej różnicy
uzasadnione w wynikach. Te różne metody obliczeń zastosowano w wierszu IV.
    1) Zamiast obliczać L. i R. w połączeniu powyżej, rozdzieliłem je na dwa sposoby,
obliczone według tej samej postaci; więc mam
VW
  
                                                        W lewo 436,82 0,7540 W
                                                     prawo 500,23 0,8005
                                                   
—————————————
                                            937,05 L, 5545
    2) Być może w zasadzie przyjmuje się podejście do równania

do obliczeń przy użyciu metody najmniejszych kwadratów jest ona ważniejsza niż ta
oparta na powyższym, ponieważ nie obserwuje się bezpośrednio ( D ) 2, ale DD . Ale
w rezultacie równanie traci formę liniową i należy oczekiwać poprawek, co, jak
łatwo znajdzie ekspert, prowadzi do dużej zmienności. W międzyczasie wykonałem
te obliczenia dla L. i R., szczególnie dla wiersza IV, który dał
                                                                V W
                                                    L. 441,1 0,7517
                                                   R. 502,0 0,7970
                                                 
————————————
                                                       946,1 1,5487

Wartości te różnią się tylko nieznacznie od wartości pod 1) i nie warto starać się
trzymać bardziej niewygodnej trasy.
    3) Zamiast kwadratu sumy błędów ( åD ) 2 Mam sumę kwadratów błędów å ( D 2 ),
aby obliczyć stałe V  ¢ , W  ¢  zgodnie z równaniem V'² + D'² W ' 2 =  å ( D 2 ) oparte
na. Więc kupiłem L., a zwłaszcza
                                                        V ' ²                      W  ¢ ²
 
                                      L. 6084 0,013591
                                      R.7429 0,016234
                                    ———————————
                                       13513 0,029825
Teraz, zgodnie z teorią błędów å ( D 2 ) z ( åD ) ² poprzez równanie

połączone gdzie p liczba Ludolf'sche, zbliżonych do poprzednich

wartości V i W. zwrotu.
    Również dla serii VI i VII wykonałem obliczenia zgodnie z pierwszym (poniżej 1)
podejściem zastosowanym dla L. i R. Otrzymałem za VI
                                                                                            V W
                         L . 507,88 0,69166
                                            R. 609,47 0,41611
                                        ———————————
                                              1117.35 1.10777

dla VII
                                                                                         V W
                                                                                L . 515,66 0,81175
                                                                                R. 447,48 0,75605
                                                                           ———————————
                                                                                    963,14 1,56780
    Tabela wartości V, W, które podaliśmy powyżej, daje to samo dla sum błędów, które
otrzymano w szczególności dla każdej serii błędów, a zatem jest proporcjonalna do
tych sum. Ponieważ jednak różne rzędy podlegają różnej liczbie błędów dla każdej
odległości, co daje iloczyn m m tej samej tabeli, wartości różnych rzędów, aby były
ze sobą porównywalne, z ich liczbą błędów, odpowiednio 120, 192, 192, 132 można
podzielić, co daje wartości V , W, ponieważ są one średnią dla 1 obserwacji. Należy

również pamiętać, że ponieważ istniała inna m obserwacja, skończoność m , 

należy również dokonać korekty przez pomnożenie  , która, nawiasem mówiąc, jest
bardzo niewielka; Na koniec należy wziąć pod uwagę, że zasięg wizualny, z którego
zostały wykonane odległości, nie był wszędzie taki sam, co może nie mieć żadnego
wpływu na wartość W , pod warunkiem, że odległości wyglądające na mniejsze przy
większych odległościach zawsze będą dawały ten sam błąd współczynnika W ,
jednak błąd Vmuszą brać udział, co jest bezwzględną wielkością błędu, która jest taka
sama dla wszystkich odległości i która, aby być porównywalna w przypadku
wydobywania z różnych odległości wizualnych, musi zostać zmniejszona do tej
samej odległości wizualnej zgodnie z wzajemnym stosunkiem zasięgu widzenia
występującym za każdym razem; ale do każdego, mierzonego w stosunku do
rogówki, dodaj 7 milionów jako odległość punktu przecięcia linii kierunkowych od
rogówki, tak że dla. B. dla pola widzenia 333 mln w wierszu IV. 340 mln należy
uwzględnić w redukcji itp.
            52) Por. Na s. 216 f. Wersja p. 110 f. 339
    Jeśli dokonasz odpowiednio tych trzech redukcji lub korekt, zmniejszając
wszystkie wartości do przypadku pojedynczej obserwacji jako średniej nieskończonej
liczby obserwacji przy 333 + 7 milionach szerokości, zamiast wartości z powyższej
tabeli otrzymujesz następujące wyniki.
Skorygowane i zmniejszone wartości V i W dla błędu przy 340 m. Odległość od
przecięcia promieni wizualnych.

 
 Linia. V. W.
IV Volkm. 8.210 0,01265 =
V. 7.319 0,02220 = 
Volkm. (zielony.)
VI. Appel 5,5331 0,00608
= 
VII. Appel 8,5476 0,01172 = 
    Wartości w tej tabeli pokazują kilka interesujących i uderzających

rzeczy. Wartość    serii IV Volkmanna z mikrometrycznymi odległościami

poziomymi nie różni się bardzo od wartości  serii II, którą Volkmann uzyskał na
znacznie większych odległościach krótko przedtem  , co jest niczym więcej niż
wartością W , otrzymaną z szeregu, w którym komplikacja związana
z V znika. Różnicę, która nadal istnieje między tymi dwiema wartościami, można
bardzo dobrze przypisać wyjątkowo różnym okolicznościom testowym.
    Z drugiej strony, między serią mikrometryczną IV z odległościami poziomymi
(między gwintami pionowymi) a serią mikrometryczną V z odległościami pionowymi
(między nitkami poziomymi), najbardziej uderzającą różnicą jest wartość W, chociaż
obie nie różnią się w czasie znacznie przez W w pionie Odległości są prawie tak
duże, jak w przypadku poziomych; Oszacowanie dla tego pierwszego jest więc
znacznie mniej precyzyjne, co było również odczuwalne bezpośrednio w samych
eksperymentach. Stałe błędy, nie wymienione tutaj, były również znacznie większe
dla odległości pionowych niż dla poziomych. Wartości Appela Ww dwóch seriach
obserwacji VI i VII dla odległości poziomych odchodzą tak daleko od siebie, a
wartość w VI jest tak mała, że wzbudza podejrzenia. Ale w samych spostrzeżeniach

nie ma nic, co mogłoby uzasadnić brak zaufania lub wyjaśnić różnicę. Wartość   

w wierszu VII zgadza się bardzo ściśle z wartością Volkmanna   ; bez wiedzy o
tym, że wyniki Volkmanna stają się nieaktualne i przyczyniają się do
porozumienia. Szczególnie interesująca jest stała V Volkmanna . Oprócz nieco
bardziej rozbieżnej serii Appel VI, która ma również coś podejrzanego w odniesieniu
do W , trzy pozostałe wartości V dla dwóch bardzo różnych obserwatorów, dla
odległości pionowych i poziomych tak bliskich, że można założyć, że istnieje
absolutna stała całkowicie oparta na naturze; dla różnicy 7,319 i 8,210 między V dla
odległości poziomych i pionowych nie jest większa niż ta, zgodnie z losowością
obserwacji i biorąc pod uwagę, że powikłanie wielkości V ze stałym błędem i W w
błędach surowych 53) dokładna eliminacja tego samego jest trudna, nadal można ją
uznać za przypadkową. Wartość Appeliana 8,546 zaskakująco zgadza się z
Volkmannian 8.210. Całkowite zapewnienie stałości tej wielkości u różnych
osobników i przy różnych okolicznościach obserwacji wymagałoby oczywiście
jeszcze większego powielenia i dalszego rozszerzenia eksperymentów niż jest to
obecnie dostępne.
53) Surowe błędy d składa się z czystego błędu zmiennego D i stały błąd C jako
składniki i V i W są elementy czystego błędu zmiennego D ponownie  .
 
    Pytanie brzmi, jakie znaczenie może mieć ten rozmiar? W oczekiwaniu na moją
własną prezentację w przyszłości, którą Volkmann da ze swojego dochodzenia,
pokrótce przedstawię punkt widzenia, który sprawił, że Volkmann od samego
początku podejrzewał istnienie takiej stałej, i poprowadził go przez swoje żmudne
próby. Istotnie, domniemano istnienie tego samego, jeśli nadal było wątpliwe, czy to,
co zostało znalezione, było tym, co zostało domniemane.
    Jeśli pogląd Webera jest prawidłowy, że wielkość odległości jest szacowana
zgodnie z liczbą elementów siatkówki, które między nimi trzyma, linia lub odległość
na siatkówce musi mieć ten sam rozmiar, jej końce mogą być najbliższymi lub
najodleglejszymi punktami dwóch Elementy siatkówki i mniejsza linia mogą zatem
wydawać się tego samego rozmiaru co większa; tak w przypadkach wyrażonych
przez następujący schemat; gdzie koła przedstawiają elementy siatkówki, które są
uważane za okrągłe,

dzięki czemu łatwo przeoczyć fakt, że linia lub odległość, która jest zauważalnie
dwiema średnicami jednego elementu siatkówki większego lub mniejszego od
drugiego, mogą być prawdopodobnie uważane za równie duże, błąd, który przy
większych liniach lub odległościach, który ma wiele elementów siatkówki rozumieć
siebie, ale można tego zaniedbać, ale nie w przypadku linii mikrometrycznych i
odległości. W przypadku badań mikrometrycznych z zastosowaniem metody błędu
średniego zauważalny błąd w szacowaniu odległości musi zależeć od tego; wielkość
zależnego od niego średniego błędu musi być związana ze średnicą elementów
siatkówki; stała Volkmanna mogłaby reprezentować ten średni błąd, a następnie
pozwolić na wyciągnięcie wniosków na temat wymiarów elementów siatkówki,
    W celu dokładniejszego zbadania pytania, czy ten średni błąd może być
reprezentowany przez stałą Volkmanna, konieczne było 1) określenie stosunku
wielkości, jaki średni błąd wypływający z danych okoliczności musi mieć do
średnicy elementu siatkówki; 2) zbadanie, czy rzeczywiście może być dokładnie lub
wystarczająco w przybliżeniu stała dla różnych odległości normalnych, aby móc
zidentyfikować stałą jako V , 3) czy wielkość tej stałej jest wystarczająca z uwagi na
tę zależność zgadza się z anatomicznie określonymi wymiarami elementów
siatkówki.
    Pierwsze i drugie pytanie same w sobie są kwestią obliczenia prawdopodobieństwa
i chociaż można z powodzeniem stwierdzić zasadę obliczenia, wykonanie jest zbyt
trudne nawet dla doświadczonych matematyków 54) . Można jednak uzupełnić trasę
testową, która stwarza warunki, które przypuszczalnie mają miejsce w oku na
zewnątrz i które wybrał Volkmann. Trzecie pytanie wiąże się z trudnością polegającą
na tym, że ostatnie elementy siatkówki postrzegające mogą nie być jeszcze dokładnie
znane. Nie zajmuję się tutaj jednak dalszą dyskusją na ten temat, aby nie przesądzać
o własnej komunikacji Volkmanna, której własnością jest to dochodzenie. Powyższe
może być wystarczające, aby skierować zainteresowanie na stałą, o której mowa.
54) Oprócz
moich własnych wyroków mogę odnieść się do wyroku prof.
Möbiusa w tym względzie.
 
    Podsumowując poprzednie rozważanie stałej Volkmanna, można wymienić tylko
obliczenia, za pomocą których rozmiar obserwowany w eksperymentach można
przypisać temu, który reprezentuje on na samej siatkówce, zmniejszenie, które jest
oczywiście konieczne, jeśli chce się zbadać kwestię ich związku z rozmiarem
elementów siatkówki.
    Zgodnie z tabelą (punkt V) stała Volkmanna w zakresie widzenia = 340
milimetrów, obliczona w odniesieniu do punktu przecięcia linii kierunkowych,
wynosiła od 8,210 do 0,008210 milimetrów, pod warunkiem, że jednostka, w której
wyrażono wszystkie wyniki badań mikrometrycznych wynosi 0,001 miliona. Jeśli
teraz przyjmie się odległość punktu przecięcia linii kierunkowych od siatkówki w
okrągłej liczbie 15 milionów, wielkość reprezentowana przez V na
siatkówce odnosi się do obserwacji V jako 15 : 340, tj. Stałej Vw określonym rzędzie
reprezentuje rozmiar na siatkówce = 0,0003621 mln. Pod warunkiem, że rozmiar
liniowy, który przyjmuje obraz odległości widzianej na siatkówce, jest określony
przez odległość siatkówki, która jest od granic zewnętrznej Trzymaj linię między
sobą przez punkt przecięcia linii kierunkowych. To jest zwykłe obliczenie.
    Powstaje oczywiście pytanie - uwaga, którą zawdzięczam EH Weberowi - czy
decydujący jest tutaj punkt przecięcia linii kierunkowych. Zasadniczo mierzymy
odległości za pomocą ruchu oka, przesuwając oś oka z jednego punktu granicznego
do drugiego, a następnie punkt ogniskowy oka wydaje się przyjmować odległość, na
którą promienie muszą zostać narysowane z granicy odległości zewnętrznej który
obraz tego samego przyjmuje siatkówkę. Ale to jest 55) 5.6 Lin. = 14,224 miliona za
najbardziej wysuniętym punktem rogówki, czyli 7,778 miliona przed siatkówką, co
zmniejszyłoby wcześniej obliczoną wielkość o około połowę. Muszę odłożyć na bok
decyzję dotyczącą tego pytania.
        55) Według Volkmanna w słowniku Wagnera. Art. Patrz. Str. 234
    Można by pomyśleć, że stała Volkmanna zależy od faktu, że popełniany jest błąd
przy szacowaniu podziału, który oczywiście nie może zależeć od wielkości
obserwowanej odległości, a zatem daje błąd średni, który jest stały dla wszystkich
odległości. Ale nasze V jest na to o wiele za duże, ponieważ bezpośredni odczyt na
śrubie mikrometrycznej dał 0,01 lub 10 tysięcznych młyna; Średnio V wynosiło
jednak średnio około 8 tysięcznych części młyna. Tej średniej nie można błędnie
pomylić przy szacowaniu. Bez wątpienia jednak stała Volkmanna otrzymała niewielki
wzrost z tego źródła.
    Jeśli naprawdę ma na myśli solidny organiczny powód, to wykazaliśmy niezwykłą
analogię w zakresie szerokiego postrzegania światła do tego, co znaleźliśmy w
obszarze intensywnego światła, o ile prawo Webera jest tu tylko w tym zakresie
potwierdzone, gdy weźmiemy pod uwagę stały rozmiar dodany przez wewnętrzne
przyczyny organiczne zmiennego wpływu zewnętrznego.
    Przed zastosowaniem metody średniego błędu przeprowadziłem także kilka
eksperymentów z okiem, stosując metodę zauważalnych różnic odległości, które,
choć są one przestarzałe ze względu na bardziej precyzyjne i niezawodne metody,
chcę tu tylko wspomnieć , ponieważ w przeciwnym razie nie są dostępne żadne
konkretne dane przy użyciu tej metody.
Po kilku wstępnych testach ostrości mojego wzroku koło uzyskało rozpiętość 1
par. Duod. Cale, kolejny z 1 plus 1 / 40 Biorąc pod uwagę zwyczaje i myląc koła, nie
wiedziałem, który był następny. Teraz próbowałem odkryć za pomocą czystych oczu,
które z pozostałych. Za każdym razem podejmowałem właściwą decyzję, ale dopiero
po długim teście na następny. Kompasy były trzymane obok siebie z najczystszym
zakresem widzenia przed okiem, tak aby porównywane odległości były poziome na
końcach kompasu. Podjąłem tę samą trudną, ale zdecydowanie poprawną decyzję po
rozpiętości, a różnica podwoiła się raz, pozostałe cztery razy, tak że w ostatnim
przypadku rozpiętość jednego koła wynosiła 4,0, a drugiego 4,1 cala. Powtórzyłem tę
małą serię trzech prób trzy razy z tym samym sukcesem, dwa razy dziennie, raz
następnego dnia. Nie miało to również żadnego znaczenia w odczuciu różnicy w
rozpiętości, czy trzymałem kółka w większej czy mniejszej odległości od oczu, tyle
tylko, że nie zostały przekroczone granice akomodacji oka. Prawdopodobnie byłbym
trochę lepszy niż1 / 40 zawsze wyróżniają poprawnie. Zauważyłem już jednak, że jeśli
ktoś nie przekroczy granic tego, co jest zauważalne nieco wyżej, wejdzie w metodę
poprawnych i niepoprawnych przypadków, która jest dokładniejsza, ale dłuższa i
niepewna przy kilku próbach, w licznych obserwacjach. Różnica była na tyle mała,
że jeśli przecięłam ją na pół, nie było żadnej wiarygodnej decyzji, a moje
niedoświadczone oko wymagało wiele uwagi.
    Oprócz potwierdzenia prawa Webera w zakresie poczucia proporcji, należy
podnieść pytanie, co to potwierdzenie faktycznie oznacza dla rozległych doznań. W
świetle poglądu Webera na mediację wielkości rozległej sensacji, podstawowym
pytaniem, na które chcielibyśmy odpowiedzieć w odniesieniu do znaczenia prawa
Webera w tej dziedzinie, byłoby pytanie, czy różnice w odległościach przestrzennych
wydają się takie same, czy zauważalne, jeśli liczba okręgów czuciowych w
odległościach różni się w równym stopniu, a to, czy wielkość bodźca w przypadku
doznań intensywnych może być odpowiednio reprezentowana przez liczbę
aktywnych kręgów czuciowych w rozległym dla naszego prawa. Ale wszystkie próby
pomiaru wzroku nie dostarczają żadnych informacji na ten temat, ponieważ zgodnie z
naturalnym wykorzystaniem naszych oczu wszystkie są przeprowadzane pod
wpływem ruchu oka , zostały porównane, ale po tym, jak ten sam punkt wyraźnego
widzenia został skierowany na większą lub mniejszą odległość. Tak, przy ciasnym
rozkładzie nerwów, który zmniejsza się od punktów osiowych siatkówki, nie można
by się nawet spodziewać bezpośredniego potwierdzenia prawa przez nasze
eksperymenty, gdyby nie było ono przeprowadzane ruchem. coraz mniejsze
odległości nie były porównywane zgodnie z różną liczbą zawartych w nich okręgów
czuciowych, ale zgodnie z faktem, że ten sam punkt wyraźnego widzenia był
prowadzony na większą lub mniejszą odległość. Tak, przy ciasnym rozkładzie
nerwów, który zmniejsza się od punktów osiowych siatkówki, nie można by się
nawet spodziewać bezpośredniego potwierdzenia prawa przez nasze eksperymenty,
gdyby nie było ono przeprowadzane ruchem. coraz mniejsze odległości nie były
porównywane zgodnie z różną liczbą zawartych w nich okręgów czuciowych, ale
zgodnie z faktem, że ten sam punkt wyraźnego widzenia był prowadzony na większą
lub mniejszą odległość. Tak, przy ciasnym rozkładzie nerwów, który zmniejsza się od
punktów osiowych siatkówki, nie można by się nawet spodziewać bezpośredniego
potwierdzenia prawa przez nasze eksperymenty, gdyby nie było ono przeprowadzane
ruchem.
    Zgodnie z tym można założyć, że nasze potwierdzenie odnosi się raczej do
wrażenia mięśni zaangażowanych w ruch, o ile pomaga to w oszacowaniu odległości,
a nie liczby okręgów sensorycznych, które są objęte szacunkową odległością, a także
w tym względzie , jeśli można to naprawdę uzasadnić, zawieszenie na czas trwania
prawa zawsze pozostanie ważne; ale w każdym razie podstawowe pytanie powyżej
pozostaje nierozwiązane, a związek z odczuwaniem mięśni również podlega
trudnościom, na które nie będę się teraz angażował.
    Jest teraz sposób, aby spróbować odpowiedzieć na pytanie na skórze, którego
analogia z narządem twarzy została tak dobrze podkreślona przez EH Webera pod
względem widzenia dużych rozmiarów i gdzie nie ma się nic wspólnego z wpływem
ruchu . Tyle że tutaj również nie można liczyć na równomierny rozkład
nerwów. Wydaje się jednak przydatne, aby zobaczyć, jak odnoszą się sukcesy w tym
zakresie na różnych obszarach skóry, i odpowiednio podejmowane są przeze mnie
próby na czole, które wydaje się być najbardziej korzystnym polem obserwacyjnym
ze względu na dużą, gładką powierzchnię z twardą powierzchnią autorstwa
Volkmanna na przedniej kończynie lewego środkowego palca i na tylnej części dłoni,
stosując metodę średniego błędu. Jednomyślny wynik tych prób jest że nie ma
przybliżonej proporcjonalności czystych błędów z odległościami, ale generalnie
rosną one znacznie wolniej, a poza pewnymi granicami lub w większych odstępach
wcale nie z odległościami, więc nie należy również brać pod uwagę, że zgodnie z
analogią tego, co stwierdzono w pomiarach mikrometrycznych oka, można
przedstawić za pomocą kombinacji składnika, który jest proporcjonalny do odległości
i składnika, który jest stały w odniesieniu do odległości. Zgodnie z którym próby te,
nawet jeśli nie mogą być uważane za ostre pod względem badania naszego pytania z
powodu nierównomierności rozkładu nerwów, nie pozostawiają najmniejszego
prawdopodobieństwa istnienia prawa w tym obszarze, jeśli ktoś szuka tego w ten
sposób.
    Tymczasem pojawia się nowe pytanie, czy naprawdę należy szukać w ten sposób w
dziedzinie rozległych doznań; co oczywiście wydaje się oczywiste na pierwszy rzut
oka, jeśli ktoś domaga się analogicznej ważności prawa w obszarze rozległych i
intensywnych doznań, pod warunkiem, że w ten sposób można go znaleźć. Nie
należy jednak zapominać, że odległości, które określamy w oku i na skórze, są
ograniczone tylko w danej twarzy i polu dotykowym, i nic w rezultacie nie zwiększa
ekspansji tego pola, podczas gdy intensywny bodziec świetlny nie ogranicza go
jedynie w określonym z góry zakresie Intensywność determinuje, ale tylko wcześniej
nieistniejąca intensywność podrażnienia tylko tworzy, co przedstawia sytuację
inaczej. W rozdziale następnej części gdzie powrócę do rozległych uczuć, w
szczególności z kilkoma uwagami, wrócę do tego punktu; jednak serie testów, na
których oparty jest wynik ujemny wyrażony powyżej, zostaną przedstawione w
„metodach pomiarowych”.
6) Fortune physique et morale.
    Można postępować zgodnie z prawem Webera w bardziej ogólnej
dziedzinie. Posiadane przez nas dobra fizyczne ( budowa fortuny ) nie mają dla nas
żadnej wartości i znaczenia jako martwe masy, lecz jedynie, jeśli są środkami
zewnętrznymi, aby wygenerować w nas sumę cennych doznań ( morale fortuny ); w
odniesieniu do których następnie zastępują bodziec. Pod tym względem taler ma o
wiele mniej wartości dla bogatych niż biednych, a jeśli sprawi, że żebrak będzie
szczęśliwy przez jeden dzień, nie poczuje tego jako wartości dla milionera. Można to
podporządkować prawu Webera. Aby zagwarantować równy wzrost, jak
to Laplace morale fortunyWezwania do przyznania, wzrost musibudowa fortuny jest
związana z tą budową fortuny .
    Zasadę tę można znaleźć najpierw w artykule Daniela Bernoulli w
komentarzu. Acad naukowiec. chochlik. Petropolit. TV 1738, pod tytułem:
„Specimen theoriae novae de mensura sortis”. Później pochodzi z Laplace w
s. Theory analytique des probabilités p. 187. 432 reprodukowane i dalej rozwijane we
wnioskach, a Poissona w s. Recherches sur la probabilité z jego wnioskami zostały
wspomniane i zaakceptowane.
    Terminy fortuna budowy ciała i morale fortuny nie są jeszcze używane przez
Bernoulli, ale tylko przez Laplace'a. Bernoulli mówi po niektórych wstępnych
dyskusjach: „Nempe valor non est aestimandus ex pretio rei, sed ex emolumento,
quod unspecial inde capessit. Pretium ex re ipsa aestimatur omnibusque idem est,
emolumentum ex conditione personae. Ita procul dubio pauperis magis facert luis
quam divitis, etsi pretium utrique idem sit; ” i dalej (s. 177) „Ita vero valde probabile
est, lucrulum quodvis semper emolumentum afferre summae bonorum reciprocae
proporcjonalny”. Potem założył p. 181 wzór różniczkowy i str. 182 formuła
logarytmiczna, którą później będziemy bardziej ogólnie opierać na prawie Webera.
    Laplace mówi (s. 187): „On do dister dans le tuen espéré, sa valeur krewny, de
valeur absolue: celle-ci est indépendante des mots, qui le font désirer, au le la que
premierere croit avec ces motivs. On ne peut donner de regle génerale pour apprécier
cette valeur krewny; zależny od natury, przypuszczając, że krewny był względnie
mały, nieważny, czy też całkowicie odwrócony. W efekcie jest to clair qu'un franc
très-peu de prix pour celi qui en mozede un grand nombre, et que la manière la plus
naturelle d'estimer sa valeur krewny, est de przypuszczający en raison inverse de ce
nombre. «P. 432: »D'après ce principe, x étant la fortune physique d'un indywuid,
i'accroissement dx, qu'elle recoit, produit à l ' indywidualna un bien moralna
réciproque à cette fortune; Iaccroissement de sa fortune morale peut donc être

exprimé par    , k etant une constante. Ainsi en décignant par y la fortune

moralerespondante à la fortune physique x, on aura
y = k log x + log h,
h étant une constante arbitraire, que l'on déterminera au moyen d'une valeur de y
korespondante à une valeur donnée de x. Sur cela, nous obserwators, que l'on ne peut
jamais supposer x et y nuls ou negatifs, dans l'ordre naturel des choses; car l'homme,
qui ne possede rien, wzmianka o istnieniu syna comme un bien inoral, qui peut etre
porównywany do lavantage, que ceci procurerait une fortune body, nie jest to bien
difficile d'assigner la valeur, mais que l'on ne peut fixer au-lingerie de ce, qui lui
serait rigoureu-sement nécessaire pour exister; samochód na kontakcie, qu'il ne zgoda
punktu do odbioru une somme modique, telle que cent franków, pod warunkiem, że
jest to prétendre à rien, lorsqu'il l'aurait dépensée. »
    Poisson mówi p. 72: „Comme l'avantage, qu'un gain Procure à quelqu'un dépend de
l'état de fortune, na wyróżniającej się relatif, de l'espérance mathématique i na l'a
nommé espérance morale. Lorsqu'il est une quantité infiniment petite, on prend son
rapport à la fortune actuelle de la personne, pour la mesure de l'espérance morale, qui
peut d'ailleurs être pozytyw ou négative, selon qu'il s'agit d'une augmentation ou
d'une diminution éventuelle de cette fortune. Przez kalkulację zintegrowaną, po
zadeklarowaniu, że ma ona zapewnione sumienie, qui s'accordent avec les règles, que
la prudence indique sur la manère, dont chacun doit diriger ses spéculât! ons. «

X. Fakt progu. 1)
    Wrażenie, różnica w odczuciu na ogół rośnie wraz z rozmiarem bodźca, różnica w
bodźcu, i na pierwszy rzut oka wydaje się oczywiście zakładać, że od punktu, w
którym odczucie, różnica wrażeń zaczyna być zauważalna, z punktem zerowym
bodźca, Różnica bodźców pokrywa się. Ale fakt zaprzecza tej przesłance; wręcz
przeciwnie, pokazano, że każdy bodziec, podobnie jak różnica w bodźcu, musiał
osiągnąć pewien skończony rozmiar, zanim rozpocznie się jego wrażliwość, to
znaczy zanim wytworzy wrażenie, które wpłynie na naszą świadomość lub ustanowi
zauważalną różnicę w odczuciu. I odwrotnie, zauważalność bodźca, różnica w
bodźcu znika wcześniej niż spadła do wartości zerowych. Zero punktów wrażeń,
1) W odniesieniu do s. 7.82 i nast. Wersja s. 177–180. Psych. Maßprinzipien,
str. 196 i nast. O progu mieszania (patrz poniżej str. 330 i nast.): W sprawach
str. 105 i nast., Revision str. 179f. Psych. Maßprinzipien, s. 204 f.
 
    Będziemy krótko nazwać punkt, w którym zaczyna się i zanika zauważalność
bodźca lub różnica w bodźcu, który to ekspresja na odczuciu i różnica w odczuciu na
granicy zauważalności, jako różnica bodźca lub bodźca, lub stosunek bodźca, który
odczucie ma lub sprowadzamy różnicę wrażeń do tego punktu, abyśmy mogli mówić
o progu odczucia lub różnicy wrażeń, jako wartości progowej bodźca lub różnicy
bodźca lub stosunku bodźca, w skrócie progu bodźca, progu różnicy, progu stosunku
bodźca. Ponieważ biorąc pod uwagę rozmiary dwóch bodźców, ich związek i
odwrotnie jest oczywisty z różnicy, na ogół wystarcza
    O ile duże rozmiary i różnice między nimi potrzebują pewnej wartości, aby skóra
lub oko mogły je rozumieć jako ekspansja lub różnica w ekspansji, będziemy mogli
zastosować do niego koncepcję progu, a tymczasem próg związany z intensywnymi
doznaniami nazywamy progiem intensywnym, odnoszą się do rozległych doznań,
które nazywają rozległe.
    Pod tym względem, oprócz doznań, inne, bardziej ogólne i wyższe zjawiska
świadomości, np. B. całkowita świadomość człowieka w zależności od snu i
przebudzenia, świadomość poszczególnych myśli, uwaga w danym kierunku mają
punkt wyginięcia i pojawienia się, będziemy mogli również uogólnić koncepcję i
ekspresję progu do tego. W tych przypadkach nie ma już wartości progowej dla
zewnętrznego bodźca, który spowodował podniesienie świadomości do progu lub
któremu odpowiadałby; ale można postawić pytanie, czy nie należy zakładać
wartości progowej dla leżącego u podstaw ruchu psychofizycznego i czy próg
bodźca, próg różnicy, próg stosunku istnieje tylko z doznaniami, o ile można je
przełożyć na jedno, pytanie co zostanie omówione we wstępie do wewnętrznej
psychofizyki. Na razie jednak będzie to tylko kwestia omówienia związków czysto
empirycznych, które można bezpośrednio stwierdzić, a w tym rozdziale częściowo
spróbuję wyjaśnić i wyjaśnić ogólność faktu progu i różnicy progowej, częściowo
omówię konsekwencje i zastosowania, który niesie istnienie progu w obszarach
doświadczenia; ale poniżej omówiono przepisy szczególne dotyczące wartości
progowych. w tym rozdziale częściowo postaram się wyjaśnić i wyjaśnić ogólność
faktu progu i progu różnicy, częściowo, aby omówić implikacje i zastosowania, jakie
istnienie progu pociąga za sobą w obszarach doświadczenia; ale poniżej omówiono
przepisy szczególne dotyczące wartości progowych. w tym rozdziale częściowo
postaram się wyjaśnić i wyjaśnić ogólność faktu progu i progu różnicy, częściowo,
aby omówić implikacje i zastosowania, jakie istnienie progu pociąga za sobą w
obszarach doświadczenia; ale poniżej omówiono przepisy szczególne dotyczące
wartości progowych.
l) Intensywny próg.
                                                                                                   a) Próg stymulacji.
    W dziedzinie intensywnego odczuwania światła, bezpośredni dowód, że pewna siła
bodźca świetlnego jest najpierw potrzebna do przebudzenia wrażenia, to znaczy, że
istnieje próg wrażenia światła o skończonej wartości bodźca świetlnego, ponieważ
oko, jak to zostało omówione kilka razy , jest zawsze powyżej progu z powodu
wewnętrznego podniecenia, dla którego każdy zewnętrzny bodziec świetlny daje
jedynie subsydium. Fakty, które uczą, że dotacja wymaga zauważenia pewnej siły,
powinny raczej należeć do sekcji progu różnicy.
    W odniesieniu do modyfikacji, którą nazywamy kolorem, można ustawić
następujące warunki widoczności: 1) że kruchość, a tym samym liczba wibracji,
przekracza pewną granicę; 2) intensywność lub amplituda drgań przekracza pewną
granicę; 3) że kolor ma wystarczający zasięg, który musi być większy, kolor pada na
bardziej boczne części siatkówki; 4) że nie dodano do niego zbyt dużo bieli.
    Jeśli chodzi o pierwszy, wiemy, że żadne kolory nie są widoczne poza czerwoną
ramką widma lub są w jakiś sposób widoczne; Niezależnie od upału, udowodniono
istnienie promieni przekraczających tę granicę. Teraz czerwone promienie mają
najwolniejsze wibracje i wydaje się, że nie jest w stanie dostrzec promieniowania
ultrafioletowego zapisywanego na niczym innym, jak tylko, że ich wibracje są zbyt
wolne. Z drugiej strony, tak zwane promienie ultrafioletowe, których nie można
uwidocznić pod zwykłymi środkami przy użyciu zwykłych pryzmatów, a których
istnienie poprzednio wywnioskowano jedynie z ich działania chemicznego, zostały
niedawno uwidocznione za pomocą odpowiednich środków, tylko poprzez takie
działanie jest sprawienie, by postrzegali z wystarczającą siłą
    W rzeczywistości część ultrafioletowa widma pryzmatycznego będzie nadal
widoczna podczas korzystania z pryzmatów kryształów górskich, które pozwalają na
swobodne przechodzenie odpowiednich promieni kolorów niż pryzmaty szklane,
gdzie nic więcej nie można zobaczyć podczas korzystania z pryzmatów szklanych,
zwłaszcza jeśli zostaną usunięte z Widmo zaprojektowane przy użyciu kwarcowego
pryzmatu izolowanego przez ekran ze szczeliną i oglądane przez teleskop wykonany
ze szklanych soczewek z drugim szklanym pryzmatem z przodu. Dowodem na to, że
promienie fioletowe przechodzą również przez szklane pryzmaty i nie mogą być
dłużej rozpoznawane z powodu niewystarczającej intensywności, jest to, że nadal
można je uwidocznić w widmie generowanym przez szklane pryzmaty przez
fluorescencję odkrytą przez Stokesa.
    Co do trzeciego, EH Weber 2) zauważa, że bardzo wąska przerwa oznacza, że
zielony obszar nie może być już postrzegany jako zielony, i doszedł do wniosku, że
kolorowy obszar musi mieć określony rozmiar, aby wywrzeć wrażenie określonego
koloru. Z drugiej strony można twierdzić, że niektóre stałe gwiazdy są nadal nieco
pokolorowane; ale zabarwienie nie jest bardzo widoczne i należy pamiętać, że obraz
gwiazd, jak również oczywiście szczeliny, zawsze rozszerza się nieco z powodu
promieniowania, więc nie można go uznać za całkowicie punktowy.
2) Arch. Müllera 1849. str. 279
 
    Aubert 3) przeprowadził szeroko zakrojone i staranne eksperymenty na temat
zachowania bocznych części siatkówki , których specjalnych wyników nie można
uwzględnić w tej ogólnej prezentacji.
3) Grae Arch. F. Oftalmol. Ill. 38 nn.
 
    Co do czwartego, zawsze jest możliwe rozcieńczenie kolorowej cieczy lub
zmieszanie kolorowej substancji z taką ilością bieli, że zabarwienie staje się
niewidoczne dla oka. Przypadek ten zostanie omówiony bardziej szczegółowo w
rozdziale o mieszaniu zjawisk.
    Jeśli chodzi o intensywność dźwięku, próg jest łatwy do ustalenia.
    Kiedy brzmiące ciało coraz bardziej się odsuwa, w końcu już go nie słyszymy,
niezależnie od fal dźwiękowych, które uderzają w nasze uszy, ale nie są
zerowe. Przybliżenie dźwięcznego ciała po prostu udoskonala wrażenie, które jest
niedostrzegalne z powodu jego słabości, ale nie z powodu jego braku.
    Nie możemy już słyszeć zbyt odległego dzwonka. Ale jeśli 100 dzwonów, z
których żaden nie słyszymy indywidualnie, zadzwoni razem w tej samej odległości,
usłyszymy je. Tak więc każdy dzwonek w tej odległości musi przyczyniać się do
słyszenia, co samo w sobie nie wystarczy, aby wywołać zauważalne wrażenie
dźwięku.
    Gąsienica w lesie nie słyszy zjadania, ale jeśli w lesie żyje ogólna gąsienica,
słychać ją bardzo dobrze; ale hałas wytwarzany przez wiele gąsienic jest jedynie
sumą odgłosów poszczególnych gąsienic. Tak więc każda gąsienica, niezależnie od
tego, czy słyszysz ją sam, musi przyczyniać się do słyszenia całych gąsienic; który
jednak sam w sobie nie jest wystarczająco silny, aby wzbudzić zauważalne słyszenie.
    Pewny dźwięk wypełnia powietrze o każdej porze dnia, ale jeśli nie przekracza
określonej siły, nie wierzymy, że coś słyszymy.
    Nawet najgorszej substancji nie można już smakować w homeopatycznym
rozcieńczeniu. Wystarczy skoncentrować rozpuszczanie, a smak stanie się
zauważalny.
    Bezsporne jest, że w powietrzu zawsze znajduje się wiele substancji zapachowych,
których nie wąchamy, ponieważ są zbyt rozcieńczone. Ale pies i dziki naprawdę
wąchają ślad swoimi ostrzejszymi narządami, których już nie czujemy, ale
pachniełyby również, gdyby nasiliły się.
    Pojedyncza para płyt galwanicznych nie daje żadnego zauważalnego wrażenia, ale
kolumna złożona z pojedynczych par płyt daje cios.
    Cała presja na nasze ciało musi być rozłożona w wystarczającym stopniu, aby stać
się niezauważalnym, nie będąc niczym.
b) Próg różnicy.
    Zasadniczo nie ma wątpliwości, że różnica w bodźcu musi być pewnej wielkości,
aby mogła być postrzegana jako różnica, a metoda polegająca na zauważalnych
różnicach, którą można zastosować pod każdym względem, opiera się wyłącznie na
niej.
    Istnienie progu różnicy można stwierdzić nie piękniej, prościej i bardziej
uderzająco niż w dziedzinie postrzegania światła poprzez próbę cienia, którą
cytowaliśmy, aby udowodnić prawo Webera. Pamiętajmy o okolicznościach
eksperymentu:
    Umieszczasz dwie lampy obok siebie i przed sobą ciało dające cień. Każda z
dwóch lamp daje cień, który jest oświetlony tylko przez drugą lampę, podczas gdy
otaczająca ziemia jest oświetlona przez obie lampy. Jeśli wkręcisz knot lampy coraz
głębiej lub usuniesz ją coraz dalej od ciała dającego cień, możesz zobaczyć, jak rzuca
cień staje się coraz słabszy, ponieważ oświetlenie otaczającej przestrzeni różni się
coraz mniej, a na koniec ta Cienie znikają, ponieważ zostały pochłonięte przez
ogólne oświetlenie ziemi, niezależnie od faktu, że oba źródła światła nadal tam
są. Byłem zaskoczony, gdy po raz pierwszy zauważyłem, jak dwa światła rzucają
cień. Obie lampy palą się wyraźnie, ale jest tylko cień. Jednym słowem, jeśli różnica
między oświetleniem jednego cienia a otaczającą przestrzenią spadnie poniżej
pewnego limitu, różnica znika całkowicie dla doznania i nie może być dłużej
postrzegana.
    Ta próba jest szczególnie uderzająca, w szczególności dlatego, że elementy są tutaj
jednocześnie w oku, a oko może być ostro, spokojnie i równomiernie skierowane na
jego linię graniczną, jednocześnie sprawiając, że ich różnica zniknie; Dlatego nie
może być mowy o zapomnieniu wcześniejszego wrażenia lub przeoczeniu różnicy,
którą można skłonić do przesunięcia niedostrzegalności lub zaniku różnicy w innych
próbach.
    Eksperyment pozwala na pewne zmiany. Ogólne: jeśli jeden z cieni jest
zauważalny, wystarczy tylko przykręcić lampę nieco niżej lub drugi nieco wyżej,
staje się niezauważalny; a jeśli jest to niezauważalne, wystarczy podnieść lampę lub
odpowiednio przykręcić drugą, staje się zauważalna. To samo dotyczy wkręcania
wyżej i niżej: więcej zbliżania się i usuwania.
    Doświadczenie, które również zostało potwierdzone, uczy tego samego, co ta
próba, że nie możemy zobaczyć gwiazdy, jeśli uważnie obserwujemy niebo w ciągu
dnia.
    Tak samo ogólny jak fakt progu różnicy jest fakt, że zwiększa się on wraz z
rozmiarem bodźców. O ile istnieje prawo Webera, wielkość zauważalnej różnicy, a
zatem próg różnicy, jest wprost proporcjonalny do wielkości bodźców, których
różnica, jeśli nie istnieje, nadal zależy od wielkości bodźców, który nie jest już prostą
proporcjonalnością.
    Jeśli wielkość względnej różnicy bodźców pozostaje taka sama, jeśli stosunek
bodźców pozostaje taki sam i odwrotnie, można powiedzieć, że zauważalne różnice
w odczuciach występują przy tych samych względnych różnicach bodźców, jak przy
tych samych warunkach bodźca, niezależnie od wielkości bodźców. Ale jeśli te dwa
faktycznie prowadzą do tego samego, czasem może być bardziej dogodne lub
odpowiednie z formalnego punktu widzenia trzymanie się jednej formy wypowiedzi
zamiast drugiej. W związku z tym w przyszłości będziemy odnosić się do absolutnej
różnicy w bodźcu, pokrywającej się z zauważalnymi różnicami, bezwzględnej
różnicy w bodźcu, z progiem względnej różnicy lub stałej różnicy względnej różnicy
w bodźcu,a , w , v za to. Stała różnicy w dla natężenia światła według metody
Volkmanna jest   stałą stosunku  .
    Na ogół masz
v = 1 + w oraz w = v - 1.
    Logarytm v zostanie użyty kilka razy w sekwencji . Jeśli w w ekspresji v = 1 + w
jest zawsze bardzo małe ilości, wyższe moce, które mogą być pominięte w
porównaniu z pierwszą, można zastąpić przez log (1 + W ), według znanych twierdzeń
matematycznych M  W , w którym M oznacza moduł logarytmicznej System jest, tak
powiedziano
log v = M  w .
    Ważne jest, aby pamiętać, że jeśli względna różnica bodźców i stosunek bodźca, a
w konsekwencji także stała różnica i stała stosunek, zawsze pozostają stałe, gdy
bodźce się zmieniają, ale w żadnym wypadku, jeśli jedna z tych wartości się zmienia,
druga zmienia się proporcjonalnie zmiany. Z drugiej strony, logarytm stałej stosunek
zwiększa się proporcjonalnie do stałej różnicy zgodnie z równaniem i log W może być
podstawiony przez V gdzie jest to tylko kwestia proporcjach .
 
 
2) Rozległy próg.
    Jeśli białe kółko na czarnym tle lub odwrotnie jest zbyt małe lub oglądane z zbyt
dużej odległości, nie jest już rozpoznawane. Jeśli dwa punkty lub równoległe nici są
zbyt blisko siebie lub oglądane z zbyt dużej odległości, znikną w oku, a ich odległość
będzie niezauważalna. Granicę, w której występuje pierwsza, można nazwać progiem
rozpoznawalnego rozmiaru, a tam, gdzie występuje ostatnia, progiem rozpoznawalnej
odległości.
    Jak dobrze wiadomo, dwa okrągłe końce, które są zbyt blisko siebie, przepływają
razem przez skórę, aby stworzyć wspólne wrażenie, a zatem istnieje również próg
rozpoznawalnej odległości.
    Nie mniej dwa wrażenia zmienią się w jedno nierozróżnialne wrażenie, jeśli będą
następować zbyt szybko jedno po drugim. Istnieje zatem szeroki próg pod względem
odległości w czasie.
    Jeśli obiekt, taki jak wskazówka godzinowa zegarka, gwiazda na niebie, porusza
się zbyt wolno, ruch nie zostanie rozpoznany; Istnieje zatem próg rozpoznawalnej
prędkości.
    Tutaj czas i przestrzeń biorą pod uwagę jednocześnie. Prawdopodobnie prędkość
zaczyna być rozpoznawalna, gdy próg czasu osiąga próg przestrzeni, tj. Kiedy w
najmniejszym czasie, który nie przepływa do punktu w czasie dla duszy, opisana jest
przestrzeń, która nie przepływa do punktu w przestrzeni dla oka.
3) Bardziej ogólne uwagi dotyczące progu.
    W tym progu jest coś paradoksalnego. Bodziec lub różnicę w bodźcu można
zwiększyć do pewnych granic bez odczuwania; z pewnej granicy jest odczuwalny i
odczuwa się jego wzrost. Jak to, co nic nie robi w świadomości, gdy jest słabe, może
zacząć coś w tym działać poprzez wzmocnienie? Wydaje się, że sumowanie
zerowych efektów może dać coś z efektu. Ale jeśli ta relacja może powodować
trudności dla metafizyka, nie ma trudności z matematycznego punktu widzenia, a to
sugerowałoby, że matematyczny punkt widzenia, zgodnie z którym wielkość
odczucia w funkcji wielkości bodźca (lub wywołane przez niego ruchy wewnętrzne)
można również uznać za poprawną metafizyczną. Rzeczywiście, jeśli y
jest funkcją x , y może zniknąć przy pewnych wartościach x , stać się ujemnymi lub
urojonymi, ale wystarczy zwiększyć x powyżej tej wartości, aby uzyskać y ponownie
zobaczyć wartości dodatnie.
    Fakt progu wiąże się z następującym faktem. Im głębszy rozmiar bodźca lub
różnica bodźca spada poniżej progu, tym mniej odczuwalny jest bodziec lub różnica
bodźców, tym większy wzrost nastąpi zanim nastąpi jego odczucie. Tak długo, jak
bodziec lub różnica bodźców pozostaje poniżej progu, odczucie bodźca, jak mówią,
pozostaje nieprzytomne, a nieświadomość pogłębia się coraz bardziej, gdy wielkość
bodźca lub różnicy bodźca maleje poniżej progu. Odległy dźwięk, bodźce zapachowe
w atmosferze poniżej progu, a wraz z nim pobudzone odczucie pozostają w
podświadomości, dopóki intensywność tych bodźców nie przekroczy pewnego
rozmiaru, progu. Już się tu oferuje
    Niedostrzegalność niewielkich różnic wiąże się z subtelnym i nie bez znaczenia
pytaniem dotyczącym metody pomiaru wrażliwości przy użyciu metody spraw
dobrych i złych.
    Zakładając, że różnica w wadze, a bardziej ogólnie bodźce zastosowane w
eksperymencie, jest tak mała, że spada poniżej limitu, w którym można ją rozpoznać
ze świadomością, powstaje pytanie, czy opiera się ona na liczbie tych dobrych i złych
Sprawy mogą w ogóle zyskać wpływ; czy to nie jest tak dobre dla relacji między
nimi, jakby nie było żadnej różnicy, dopóki różnica nie przekroczy granicy, w której
można ją odczuć jako taką, a jeśli nie, to odtąd wpływ zamiast później absolutna
wielkość różnicy, którą należy oceniać na podstawie różnicy między nią a wartością,
w której naprawdę zaczyna się odczuwać.
    Z początku wydaje się to oczywiste, ponieważ w jaki sposób różnica, która nie
wpływa na naszą świadomość, może determinować nasz osąd? Niezależnie od tego
nie można go zaakceptować bez jednoczesnego unieważnienia zasad danej metody
pomiaru, zgodnie z którymi zasady, według których obliczane jest
prawdopodobieństwo błędów w odniesieniu do wielkości błędów i na których opiera
się metoda pomiaru, są nieważne; bliższe zbadanie prowadzi również do pozornie
oczywistego, zupełnie odwrotnego wyniku. Pomimo faktu, że różnica sama w sobie
jest niedostrzegalna, przy wystarczającej liczbie porównań pozwoli na stwierdzenie
nadwagi prawidłowych przypadków na korzyść cięższej wagi, ogólnie większego
bodźca.
    Należy wziąć pod uwagę, że w tym samym czasie, co różnice, które należy
uchwycić, istnieją losowe wpływy, które przy tych samych wagach decydowałyby o
osądzie na korzyść jednego i drugiego równie często. Różnica zwiększa teraz
wpływy, które determinują osąd na korzyść jednego; i częściowo sprawia, że takie
wpływy, które bez tego byłyby niezauważalne, stają się zauważalnie na korzyść tej
strony, częściowo intensyfikuje już zauważalne wpływy po tej stronie i sprawia, że
przeważają one nad wpływami przeciwnymi. Nie wyklucza to faktu, że w wielu
przypadkach wpływ dodatkowej wagi wraz z obecnie istniejącymi zaburzeniami
pozostaje poniżej tego, co jest zauważalne, w którym to przypadku wyrok pozostaje
niejednoznaczny, przypadki,
    Widzimy w ten sposób, jak niezauważalna różnica w tym, że sumuje się z innymi
wpływami, ale może dać zauważalne efekty; a prawdopodobieństwo, tj.
proporcjonalna liczba przypadków dobrych i złych w bardzo dużej liczbie prób,
zależy od wielkości różnicy w sposób, który pozwala na wyprowadzenie z niej miary
wrażliwości, jak pokazano wcześniej.
    Wartość progową zarówno bodźców, jak i różnic bodźców można zobaczyć na
podstawie stosunków zmęczenia, przyzwyczajenia, ćwiczeń, wewnętrznych przyczyn
podniecenia lub paraliżu, leków, okresowości życia, indywidualnej budowy itp.
Największych i najróżniejszych zmian, to znaczy tylko w takim stopniu, w jakim
stały niż te warunki nie powodują żadnych zmian. Badanie tych zależności jest
jednym z najważniejszych zadań psychofizyki i zbiega się z ogólnym badaniem
zależności zależności między czułością bezwzględną i różnicową lub drażliwością i
pobudliwością, ponieważ bezwzględna czułość progu bodźca, czułość różnicowa
progu różnicowego jest wzajemna.
    Jeśli fakt progu bodźca można przenieść na wywołany przez niego ruch
psychofizyczny, który spróbujemy później udowodnić, wówczas nasze ogólne
założenie, że zachodzi w nas stały związek między zmianami fizycznymi i
psychicznymi, staje się również progiem psychofizycznym Aktywność, która
odpowiada początkowi określonego doznania, należy uznać za niezmienną, aby
doznanie zaczęło się bezpiecznie, gdy aktywność, z którą jest ono powiązane,
osiągnęła poziom progowy. Ponieważ jednak w zależności od zmieniającego się
stanu organizmu bodziec może łatwiej lub trudniej wywołać aktywność
psychofizyczną w tej sile, wartość progowa bodźca powiązanego z tym punktem nie
jest niezmienna,
    Należy pamiętać o tym rozróżnieniu, niezależnie od tego, czy odniesiemy próg, w
którym odczucie zanika do bodźca, czy wywołane nim ruchy; w tym sensie tylko
próg w tym drugim sensie może faktycznie być stały, podczas gdy w pierwszym
sensie zmienia się wraz z czułością i sposobem, w jaki zastosowany jest bodziec.
4) Wnioski z istnienia progu.
    Niektóre wnioski o znaczeniu i znaczeniu są powiązane z istnieniem progu bodźca
i progu różnicy.
    Gdyby nawet najmniejszy rozmiar bodźca został w ogóle rozpoznany,
musielibyśmy poczuć nieskończoną miksturę i nieustanną zmianę cichych doznań
wszelkiego rodzaju, ponieważ minima wszelkiego rodzaju bodźców zawsze otaczają
nas, co nie jest prawdą. Fakt, że każdy bodziec musi najpierw przekroczyć określoną
granicę, zanim rozbudzi odczucie, zapewnia, że ludzie są w stanie niezakłóconym
przez bodźce zewnętrzne do pewnych granic. Nie musi obniżać bodźców do zera,
którego nie jest w stanie im pozostać niezakłóconym, ale po prostu wycofać się z
tych, którzy są osłabieni dystansem, lub ogólnie sprowadzić je do pewnej granicy .
    Podobnie jak niedostrzegalność każdego bodźca, jeśli spadnie poniżej określonej
granicy, zapewnia stan niezakłócony przez dziwne postrzeganie, tak
niepostrzegalność każdej różnicy bodźców, jeśli spadnie poniżej określonej granicy,
zapewnia jednolity stan percepcji.
    Ze względu na przyczyny wewnętrzne i zewnętrzne bodźce nigdy nie będą działać
dość równomiernie w czasie i przestrzeni, ale nie przeszkadza nam to widzieć
jednocześnie jasnych i kolorowych powierzchni, słyszeć jednolicie utrzymane tony
itp.
    Dobrze znany eksperyment z obracanym dyskiem z białymi i czarnymi sektorami
dostarcza prostych dowodów. Obracany wystarczająco szybko, wydaje się jednolicie
szary. Jedynie intensywność wycisku na obu krawędziach sektora nie może być
naprawdę tego samego rozmiaru, ponieważ wrażenie jest stopniowo tracone w
przejściu czarnego sektora i uzyskiwane w przejściu białego. Tak jak różnica na obu
krawędziach staje się mniejsza niż próg różnicy, pojawia się wygląd jednolitej
szarości. W rzeczywistości jednorodność wydaje się idealna przy wystarczająco
szybkim obrocie, tak że nie można odkryć zmiany z największą uwagą.
    Analogiczny przypadek występuje, gdy trzymasz palec na krawędzi szybko
obracającego się koła zębatego (zębatki). Dzięki różnicowaniu poszczególnych
zębów powolnym obrotem nie ma to już miejsca w przypadku
szybszych. Valentin 4) przeprowadził na ten temat obszerne eksperymenty. Pośród
innych zauważa, że jeśli szerokości zębów powodują jedynie nieznaczne odchylenia,
nie powoduje to żadnych znaczących zakłóceń, podczas gdy w kole 160 zębów 3 lub
5 bezpośrednio przylegających do siebie jest 3 lub 4 razy wąskich niż inne,
Jednorodności nie można już w pełni osiągnąć nawet przy dużych prędkościach.
4) Arch. Vierordta 1852. str. 438,587.
 
    Tak jak dysk z białymi i czarnymi sektorami wydaje się jednolicie szary po
obróceniu z wystarczającą prędkością, obszar z regularnie naprzemiennie białymi i
czarnymi kwadratami wydaje się jednolicie szary z wystarczającej odległości. Może
to być z dwóch powodów; albo, że odległości od zbyt małego kąta widzenia nie mogą
być dłużej rozumiane w specjalny sposób, to zjawisko zależy od szerokiego
progu; lub że promieniowanie białych kwadratów pozwala im wpływać do siebie pod
bardzo małym kątem; wówczas wygląd będzie zależał od progu intensywnej
różnicy. Obie przyczyny mogą ze sobą współpracować; wydaje mi się, że nic nie
wynika z dotychczasowych obserwacji.
    Weźmy przelotną dalekowzroczność z tych faktów zewnętrznej psychofizyki o
znaczeniu, jakie mogą zyskać dla wewnętrznych. Jeśli bodziec może zostać
przełożony na ruch psychofizyczny, dusza będzie mogła poruszać się w
bezsensownym i jednolitym stanie, pomimo istnienia i gry ruchu psychofizycznego,
jeśli nie zostaną przekroczone pewne granice. Pierwszy przypadek, jak pokażę w
przyszłości, realizowany jest przez sen, drugi przez fakt, że ruchy psychofizyczne nie
mogą mieć jednolitego charakteru. Prawdopodobnie mają one charakter
oscylacyjny. Ale zmiany w ruchu psychofizycznym nie są odczuwalne, chyba że
przekroczą pewien limit;
    Ułatwia nam to również wyobrażenie, z czym wiąże się inna jakość
odczuć. Podczas gdy niejednorodność ruchu psychofizycznego nie jest postrzegana
jako nierównomierność doznania, jego jakość może zależeć od sposobu, w jaki jest
wykonywana. Jednak wykonanie tych wskazówek nie należy tutaj; a także w
psychofizyce wewnętrznej można sobie teraz poradzić tylko z wielką dozą wsparcia.
    Fakt, że oko, w odniesieniu do intensywnego odczuwania światła z powodu
słabego wzbudzenia wewnętrznego, samo w sobie jest zawsze powyżej progu,
powoduje szczególną uwagę teleologiczną.
    Gdyby wymagana była pewna siła zewnętrznego bodźca świetlnego do
podniesienia wewnętrznych ruchów, z którymi związane jest nasze odczucie światła,
słabo oświetlone i czarne obiekty w ogóle nie byłyby widoczne i pojawiłby się tutaj
martwy punkt na siatkówce , co niewątpliwie byłoby bardzo denerwujące. Z drugiej
strony, gdyby oko zostało podniesione znacznie powyżej progu przez wewnętrzne
podniecenie, wówczas zgodnie z prawem Webera niewielkie przyrosty światła nie
byłyby już wyraźnie rozpoznawane. Czerń w naszym zewnętrznie podrażnionym
oku, o ile reprezentuje bardzo słaby stopień światła, jest niewątpliwie najbardziej
korzystną rzeczą, jaka może mieć miejsce przy ustalaniu zmysłu wzroku.
    Nie ma odpowiedniego motywu teleologicznego dla ucha; raczej może wydawać
się irytujące, jeśli słychać każdy najmniejszy hałas. W rzeczywistości, nawet
jeśli zwrócimy uwagę na ucho, w normalnym stanie nie mamy nic analogicznego do
czarnego widzenia, a jedynie uczucie ciszy.
    Jednak, podobnie jak ucho może zostać nienormalnie podniesione powyżej progu z
powodu wewnętrznego podrażnienia, w którym pojawiają się wtedy prysznice, ostrza
itp., Więc może również spaść głęboko poniżej progu z powodu drażliwości. W tym
miejscu doświadczenia, które dopiero teraz znajdują swoją prawdziwą interpretację,
należą do faktu, że ludzie cierpiący na odrętwienie nerwu słuchowego dobrze
rozumieją głośnik tylko wtedy, gdy wydają dźwięk, jak bębnienie, podczas jazdy
samochodem. Najwyraźniej silny dźwięk musi służyć podniesieniu ucha do progu, po
którym słychać wzrost dźwięku, który sam w sobie nie byłby wystarczający, aby to
osiągnąć.
    Nadal chcę zapamiętać następujące zastosowania faktu progu różnicy.
    Jeśli, jak obecnie jest to ogólnie przyjęte, tak zwane podrażnienie oka zależy
bardziej od odchyleń optycznych oka i zjawisk dyfrakcyjnych niż od
rozprzestrzeniania się efektu świetlnego na siatkówce przyjętej przez płaskowyż,
wówczas to fizyczne nawadnianie nie może nastąpić przy zwiększonej intensywności
światła Ekspansja, ale tylko wzrost intensywności. Jednak eksperymenty
Plateau 5) wykazały, że podrażnienie postrzegane przez oko nie rośnie zdecydowanie
proporcjonalnie do natężenia światła, ale nie rośnie nieznacznie wraz z tym
natężeniem do pewnego maksimum, którego nie można przekroczyć.
5) Pogg. Ann. L. Suplement. 412 i nast.
 
    Według jego eksperymentów następujące natężenia
światła i odpowiadają następującym szerokościom promieniowania widzialnego j na
czarnym tle; gdzie maksymalna i = 16 to intensywność jasnego nieba odbijanego
przez lustro poniżej 30 ° (obliczone względem powierzchni lustra):
i =     1 2 4 8 16
j = 40 ", 9 47", 6 55 ", 7 56", 0 56 ", 0.
    Jeśli chodzi o próg różnicy, wynik plateau jest taki, że promieniowanie widzialne
zwiększa się wraz z intensywnością światła, ale w mniejszych proporcjach i nie
przekracza pewnej granicy, dla naprawdę stałego zakresu promieniowania fizycznego
jako koniecznego.
    Największa możliwa granica widocznego podrażnienia musi koniecznie leżeć na
granicy granicy fizycznej. Ponieważ jednak słabe natężenie światła oświetlającego
musiało być tak blisko czerni ziemi, aby znajdowało się bliżej krawędzi
napromieniowania, aby nie można było już od niego odróżnić, granica
promieniowania widzialnego musi zbliżyć się do krawędzi napromieniowania, tym
słabsze jest promieniujące światło.
    W traktacie o szczelności masy kometowej Babinet 6) zwraca uwagę, że
niezawodne 10., 11. i jeszcze niższe gwiazdy, które rozsławił, obserwowały gwiazdy
przez jądro komety, nie zauważając ich osłabienia Połysk, podczas gdy według
obserwacji Valza gwiazda o jasności 7 magnitudo prawie całkowicie zatarła blask
błyszczącej komety. Następnie bierze pod uwagę następującą kwestię w odniesieniu
do stałej Bouguera:
    «Puisque l'interposition d'une comète éclairée par le soleil n'affaiblit pas
sensiblation l'éclat de l'étoile devant laquelle elle forme un rideau lumineux, il
s'ensuit que l'éclat de la comète n'est pas le soixantième de celui de l'étoile, auto
autrement l'interposition d'une lumière égale à un soixantième de celle de l'étoile eût
ététe sensible. On peut donc admettre tout au plus, que la comète égalait en éclat le
soixantième de la lumière de l'étoile. Ainsi, dans cette hypothèse, en rendant la
comète soixante fois plus lumineuse, elle aurait eu un éclat égal à celle de l'étoile, et
si on l'eût rendue soixante fois plus lumineuse qu'elle n'était, c'est- à-dire trois mille
sześć centów fois, la comète eût été alors soixante fois plus lumineuse que l'étoile, et
a à son tour, elle eût fait disparaître l'étoile par la supériorité de son éclat. » .... «On
peut admettre que le clair de lune fait disparaître toutes les étoiles au-lingerie de la
quatrième grandeur; ainsi l'atmosphère iluminacja od la pleine lune nabywa assez
d'éclat pour rendre niewidoczne dla kobiet o wspaniałej wielkości i bieliźnie. »
6) Compt. rozdzierać. 1857. p. 357
 
    Babinet łączy to z dalszymi rozważaniami, co oznacza, że znajduje on niewielki
rozmiar ze względu na szczelność i masę komet, które można również założyć, że są
bardzo niskie z innych powodów, ale których tutaj nie będziemy tutaj
dotyczyć. Podaję również poprzednią uwagę tylko jako przykład możliwego
zastosowania stałej różnicy, ale nie rozważam zastosowania wartości Bouguera do
gwiazd z powodów, które omówię w następnym rozdziale; co sprawia, że cały wynik
obliczeń Babineta jest niepewny.

XI Więcej informacji na temat wielkości i zależności wartości

progowych w różnych zmysłach.
    Absolutnie twarde i ogólnie obowiązujące przepisy dotyczące wielkości progu
bodźca i progu różnicy nie są możliwe w żadnym sensownym obszarze, o ile wartość
progu zależy w bardzo dużym stopniu od zewnętrznego zastosowania bodźców i
stanu wrażliwości narządów, które są bardzo zmiennymi elementami, na które jest
dodatkowa trudność precyzyjnie określ wartość, od której zaczyna się doznanie lub
różnica w odczuciu. Tymczasem obowiązuje tutaj to, co zostało powiedziane w tym
względzie (patrz rozdział 6), dotyczące ogólnie pomiarów czułości. Z jednej strony
nawet przybliżone określenie wartości średnich dla zwykle występujących
warunków, z drugiej wartości ekstremalne, zawsze pozostaje przedmiotem
zainteresowania iw wielu przypadkach nie można pominąć.
    Im niższy próg, tym większa czułość w innych identycznych okolicznościach. Nie
ulega wątpliwości, że po ustanowieniu organizmu ludzkiego istnieje granica, której
nie można przekroczyć w tym zakresie; mając na uwadze, że wiele okoliczności, w
niektórych przypadkach nieprawidłowości w konstytucji, narządy, zbiegi
okoliczności wszelkiego rodzaju mogą podnieść próg; wszystkie rzeczywiście
uzyskane wartości progowe należy zatem traktować jedynie jako górne granice,
poniżej których leży, że tak powiem, idealny próg, który można znaleźć w absolutnie
najbardziej sprzyjających okolicznościach. Najmniejsze wartości progowe, o ile
opierają się jedynie na dobrej obserwacji, są zatem szczególnie interesujące,
ponieważ górna granica jest najbliższa rzeczywistej granicy.
    Poniższe informacje bez wątpienia nie stanowią pełnego podsumowania tego, co
jest dostępne w różnych obszarach informacji o progach; następujące informacje
będą jednak stanowić punkt wyjścia do dalszych prac. Większość tych informacji
będzie jednak mogła odnosić się tylko do progu różnicy, ponieważ do tej pory
niewiele było dostępnych informacji na temat progu bezwzględnego bodźca.
 
1) Intensywny próg.
a) Światło i kolor.
    Wcześniej omówiono (rozdział 10), że do eksperymentu nie można włączyć progu
bodźca w odniesieniu do odczuć jasności. W odniesieniu do progu różnicy
poprzednie informacje podano w rozdziale 9, a wznowienie poniżej.
Bouguer stwierdzono w doświadczeniach z cienia, wątpliwe z lub bez mieszania,
próg różnica jest równa 1 / 64 natężenia; Arago bez ruchu w różnych
osobników 1 / 39 Ia 1 / 71 , przy przepływie 1 / 58 bis- 1 / 131 (.. rozdział 9); Volkmann
o eksperymenty z cieni w różnych osobników z mieszaniem 1 / 100 (patrz rozdział
9 ..); Masson eksperymenty z obracanego dysku u różnych
osobników 1 / 50 bis 1 / 120 i więcej (patrz rozdział 9).
    Według Massona wartość dla różnych kolorów pozostaje taka sama, ale jest różna
dla oczu różnych osób.
    W eksperymentach, za pomocą których uzyskano powyższe oznaczenia, wszędzie
stosowano obszary światła lub cienia o pewnym zasięgu i bezpośrednie
widzenie. Jest jednak pewne, że próg różnicy zależy przynajmniej w pewnym stopniu
od zasięgu widocznych rozmiarów i zachowuje się inaczej na bocznych częściach
siatkówki niż na środkowych.
    Ogólnie rzecz biorąc, mały czarny obszar znika na białym tle lub odwrotnie, im
łatwiej jest w ziemi, tj. Nie czyni się rozróżnienia między nim, tym mniejszy kąt, pod
którym jest widoczny, i bardziej boczne części siatkówki spotyka. Linie o tej samej
grubości są nadal rozpoznawane z punktami, w których nie są już
rozpoznawane. Kolor również robi różnicę.
    Jeśli chodzi o wpływ wielkości, napromieniowanie musi powodować, że obiekty o
bardzo małych wymiarach w tej samej odległości oka zasadniczo znikają łatwiej niż
większe, co nie zawsze jest brane pod uwagę. Należy zauważyć, że czarna linia lub
czarna kropka na białym tle rozkłada się równie dobrze przez promieniowanie ze
zmniejszeniem czerni jak biała linia na czarnym tle ze zmniejszeniem
jasności; których fakt i teoria zostały dokładniej określone i rozwinięte przez
Volkmanna 1) .
        1) Raporty z Leipz, Soc. 1858. s. 129 i nast.
    Rzeczywiście, naturalne jest, że światło rozproszone przez promieniowanie jest
cieńsze lub czarne, które jest przepełnione światłem; trudniej odróżnić od czarnego
lub białego tła; ta okoliczność musi również dotyczyć punktów w większym stopniu
niż linii. Bezsporne jest, że próg różnicy między gwiazdami stałymi jest znacznie
większy niż wartość Bouguera, którą Babinet na podstawie obliczeń; tj stałą gwiazda
jest już w znacznie różnic w intensywności większa niż 1 / 64 można wyróżnić je na
tle nieba, z powodu braku, i byłoby ważne dla niektórych astronomicznych
proporcjach większości, za pomocą eksperymentów na sztucznych gwiazd do niego
bezpośrednio
określić 2).
2) Przydatne będzie śledzenie prób Stampferiego w powiązanym zadaniu w
obszarze sesji. re. Wiedeń. Akad. 1852. p. 504. 511 do rozważenia.
 
    Powyższe wystarczy, aby wykazać, że intensywne i rozległe progi percepcji światła
można ustalić tylko w odniesieniu do siebie nawzajem. Dlatego pozostawię ten temat
na razie, aby powrócić do niego poniżej 2), biorąc pod uwagę rozległy próg, a także
w celu dalszego omówienia wpływu promieniowania.
    Zauważono zatem, że kolory, aby można je było rozpoznać jako kolorowe, muszą
być do pewnego stopnia widoczne. Tak jest w przypadku bezpośredniego
widzenia; jeszcze bardziej z pośrednim. Bezsprzecznie podrażnienie i indukcja (w
sensie Brückeí) przyczyna niewielkich kolorowych powierzchni odgrywa rolę w
zanikaniu koloru, co do tej pory nie zostało w pełni zrozumiane. Aubert dokonał
najbardziej uważnych obserwacji faktów 3) , ale aby wyciągnąć bardziej
jednoznaczne wnioski, jego obserwacje dotyczące zachowania kolorowych
kwadratów na czarno-białej ziemi w bocznych częściach pola widzenia
odpowiadałyby zachowaniu białych i czarnych kwadratów na kolorowej ziemi wciąż
muszą zostać dodane.
3) Gräfeís Arch. F. Oftalmol .. III. Str. 38 i nast.
 
b) Poziom i wysokość dźwięku.
    Schafhäutl 4) przeprowadził testy poza granicami słyszalności dźwięku za pomocą
odpowiednich urządzeń pomiarowych, jeśli te spowodowały upadek piłki 5)od
zmierzonej wysokości na prostokątną płytkę wykonaną ze zwykłego lustrzanego
szkła przytrzymywanego w jej węźle wibracyjnym za pomocą śrub z pozycją ucha
mocno przymocowaną do płyty. Pozioma odległość od środka płyty, w którą uderzył
koralik, od środka otworu ucha, który miał słyszeć dźwięk, wynosiła 55 milionów,
pionowa 74 miliony, proste 91 milionów „doznań” nauczany, autor mówi, że jest to
najlepsza odległość, przy której ucho może bezpiecznie usłyszeć najdelikatniejszy
dźwięk, na który wciąż ma wpływ. ” Autor podaje zasadniczy wynik tych
eksperymentów (nieopisany szczegółowo) w następujący sposób:
    „W moich próbach ustalenia ilości dźwięku, która wciąż jest słyszalna dla mojego
ucha, odkryłem, że dźwięk wytwarzany przez 1 miligramową kulkę korka spadającą
o 1 milimetr był nadal średni dla mojego ucha, gdy był całkowicie cichy, tj. W nocy
Podczas 30 takich prób w nocy w południe z całkowitym brakiem wiatru usłyszałem
dźwięk generowany przez powyższy eksperyment z determinacją 25 razy, podobny
związek wystąpił również z niektórymi wykształconymi muzycznie uszami
młodszych ludzi niewielu wciąż słyszało ten dźwięk, gdyby nie ćwiczyli swojego
ucha, ale niektórym udało się usłyszeć powyższy dźwięk z pewnością po
wielokrotnej praktyce ”.
 4) Zabiegi re. Monachium. AkadVII. S. 501.
5) Aż do upadku, to samo chwyta się pincetami, które otwierają się za pomocą
dwóch popychaczy.
„Dlatego nie jestem w stanie zaakceptować rozmiaru dźwięku, spowodowanego
upadkiem 4-miligramowej kulki korka z wysokości 1 milimetra, jako dynamiki
akustycznej, co oznacza średnią granicę wielkości dźwięku wciąż słyszalną dla
zdrowego ludzkiego ucha pod wpływem naszej cywilizacji”.
    Bezsporne jest, że pożądane byłyby eksperymenty z większymi rozmiarami
dźwięku w większej odległości od ucha, ponieważ oczywiście małe niepokojące
wpływy i błędy pomiarowe tracą swój wpływ. Należy również pamiętać, że zgodnie
ze stanem poprzednich eksperymentów słuch można zauważyć tylko jednym uchem,
chociaż na ogół używamy obu uszu do słyszenia.
    Zgodnie z eksperymentami Renza i Wolfa oraz Volkmanna (rozdz. 9) istnieje
znacznie niższa czułość różnic w natężeniu dźwięku niż różnic w natężeniu światła,
pod warunkiem, że natężenia dźwięku zachowujące się mniej więcej tak, jak 3 : 4
nadal istnieją można je bezpiecznie odróżnić, ale mniej pewnie, gdy się stamtąd
zbliżą.
    Jeśli chodzi o wysokość tonu, istnieje ogólne założenie, że dolna granica absolutnej
słyszalności tonów jest niższa, mianowicie jest to zwykle akceptowane przy 30
wibracjach (Chladni) lub 32 wibracjach (Biot) na sekundę. W międzyczasie, zgodnie
z ostatnimi eksperymentami Savarta 6) , dźwięk odpowiadający 14 do 16 drganiom na
sekundę byłby nadal słyszalny, a on jest skłonny wierzyć, że jedyną rzeczą, która jest
ważna, jest przedłużenie indywidualnych wrażeń w celu ich rozszerzenia. aby
słyszalne były jeszcze niższe tony, aby nie było w nich rzeczywistych
ograniczeń. Despretz 7 zaprzecza ), który z całą pewnością powtórzył eksperymenty
Savartiego z całą pewnością i konkluduje: „że obecnie nie udowodniono, że ludzkie
ucho słyszy i określa dźwięki o mniej niż 32 prostych wibracjach”. Savart był
prawdopodobnie wprowadzony w błąd przez wielką intensywność tonu swojego
aparatu, który w rzeczywistości dawał bardzo mocne, ale już nie muzyczne lub nuty,
które można było określić na podstawie ich poziomu, które miałyby zatem charakter
dźwięków.
6) Ann, deChim. i de Phys. XLVII. p. 69 lub Pogg. Ann. XXII 596.
7) Compt. rend, XX . p. 1214; Pogg. Ann. LXV . p. 440.
    Rzeczywiście, jeśli Despretz ma rację, to ten dźwięk wydawał dla siebie każda
pałka syreny sztabowej, ze względu na kolejny czas trwania uderzeń należących do
continuo , co dawało złudzenie tonu.
    Bez względu na różnicę między Savartem a Despretzem absurdem byłoby nie
zaakceptować dolnej granicy dźwięku ludzkiego ucha. Dźwięk, który byłby
generowany przez wibracje, które trwałyby przez godzinę, oczywiście nie mógł już
być słyszany przez ludzi jako dźwięk. Może od innych zorganizowanych istot, ale na
pewno nie od ludzi.
    Słyszalność dźwięków wydaje się mieć nie tylko dolną, ale i górną granicę.
    Sauveur in Mém. de iíAcad. Ann. 1700 ustawia górną granicę na 12400 Schw. Na
sekundę. Wollaston uważa, że głos nietoperza i ptaka polnego stanowiły granicę
najwyższych dostrzegalnych tonów. Od najniższych tonów organów do najwyższych
owadów wibracje są od 600 do 700 razy szybsze, co doprowadziłoby górną granicę
do 19000 do 22000 prostych wibracji. Biot przyjmuje nawet tylko 8192, Chladni
12000, Olivier 8) 16000, Young 18000 do 20000 jako górną granicę.
8) Urstoff der m. Spr. Str. 12.
 
    Tymczasem Savart odkrył, że jeśli tylko wyprodukuje się wysokie dźwięki o
wystarczającej sile, dla których zastosowano koło zębate, którego zęby uderzyły w
cienkie ciało, nadal można usłyszeć dźwięki odpowiadające 48 000 prostych wibracji
(= 24 000 uderzeń), a Despretz czerpie z eksperymentów z małymi kamertonami,
które ucho wciąż słyszy, określa, klasyfikuje (entender, apprécier, classer) dźwięki
do 73 000 wibracji ”, ale słyszenie bardzo wysokich tonów nie następuje tak szybko,
że można mogłyby wprowadzić je w skalę muzyczną. ”
    W końcu wciąż można kwestionować, czy limit słyszalności wysokich tonów
został już osiągnięty i czy wyższe tony nie byłyby słyszalne przy większym
wzmocnieniu. Z drugiej strony jest bardzo możliwe, że albo same nerwy nie są w
stanie usłyszeć wysokich dźwięków, albo błona bębenkowa z jej załącznikami nie
jest w stanie ich pochłonąć.
    Poprzedni dotyczył absolutnej słyszalności tonów. Jeśli chodzi o różnicowanie
tonów, czułość na to wydaje się większa bez porównania niż dla różnicowania
poziomów dźwięku.
    A. Seebeck 9) był w stanie zauważyć na dwóch kamertonach, które były prawie
dokładnie w jednej linii, tak że jeden 1209, drugi wytwarzał 1210 wibracji na
sekundę (określane za pomocą uderzeń z jednoczesnym dźwiękiem) 10)ten był
utworem głębszym „niż drugi”. „Ten krótki interwał (jak twierdzi Seebeck) został
właśnie odróżniony od pełnej harmonii. Nie trzeba pamiętać, że to rozróżnienie
wymaga dobrze wyszkolonego ucha; chociaż mam powód, by ufać mojemu słuchowi
po tej stronie, więc nie mogę wątpić, że ucho tunera, skrzypka itp. może pójść jeszcze
dalej. Dwóch znakomitych skrzypków, którym postawiłem tylko te dwa widelce, nie
było wątpliwości, który z nich był wyższy W tym przypadku dwa tony miały ten sam
dźwięk, mogą sprzyjać bardziej precyzyjnemu różnicowaniu ich wysokości i być
może nie można osiągnąć tej samej ostrości na wszystkich wysokościach. ”
 9) Pogg. Ann. LXVIII. S. 463.
10) Bezsporne jest, aby pozwolił im zabrzmieć jeden po drugim, chociaż nie
jest to wyraźnie stwierdzone.
 
    Wcześniejsze informacje na temat wrażliwości ucha na różnice tonów nie są
prawie tak wysokie. W. Weber 11) od czasu do czasu zauważa, że w sprzyjających
okolicznościach ucho może tak dokładnie określić tony (tzn. Bez wstrząsów i
uśredniania), że błąd przy 200 wibracjach nigdy nie jest większy niż 1 wibracja.
11) Pogg. XIV P. 398.
 
    Delezenne 12) nie tylko określił zauważalne odstępstwo od czystości harmonii, jak
miało to miejsce w przypadku poprzednich przepisów; ale także z innych
przedziałów niż oktawa, piąta, główna trzecia, główna szósta. Można zauważyć, że
oznacza to nie określanie zauważalnego odchylenia jednego tonu od drugiego, ale
różnicę tonu lub zależność tonu od drugiego; w tym sensie, że każdy czysty odstęp
między dwoma tonami uderzanymi jeden po drugim jest różnicą, a zanieczyszczony
jest nieco inną różnicą. Ale przypadek, w którym określa się zauważalne odchylenie
od czystości harmonii, można uznać za szczególny przypadek w przypadku ogólnym,
mianowicie ten, w którym określa się odchylenie od zerowej różnicy między dwoma
tonami.
12) Recueil des travaux de la soc. de Litte. 1827. p. 4. miejsce
 
   Eksperymenty przeprowadzono w ten sposób. Sznurek rozciągnięty na
monochordzie (sonometrze) nad dwoma mostami, którego długość wynosiła
dokładnie 1147 milimetrów między mostami i który wytwarzał 120 wibracji na
sekundę, został podzielony w jednym punkcie swojej długości przez ruchomy mostek
poniżej obu części Sznurki według ich tonów dawały jeden z powyższych przedziałów
tonalnych. Ruchomy most został zaostrzony: został umieszczony pod sznurkiem, aby
nie zwiększał napięcia, i dociśnięty do niego inną ostrą krawędzią. Delezenne
dopiero teraz upewnił się co do czystości interwału tonów. Następnie ruchomą
wstęgę przesunięto nieco, do 1 lub kilku milimetrów w prawo lub w lewo, i ocenił ją
obserwator, gdy zauważono odchylenie od czystości przedziału; innym razem też
    Chociaż próby te wydają się być przeprowadzane z wielką starannością i
starannością, niestety brakuje właściwie dokładnej metody, więc nie można zbytnio
ufać porównywalności znalezionych liczb. Byłoby zatem bardzo pożądane, aby te
ustalenia, które są równie ważne dla praktyki muzycznej i teorii wrażeń muzycznych,
częściowo zgodnie z metodą dobrych i złych przypadków, częściowo według średnich
błędów, przy jednoczesnym zachowaniu dokładnej porównywalności, z różnymi
osobami od złych i dobry słuch zostałby powtórzony, ponieważ metoda zastosowana
przez autora zauważalnych różnic lub błędów marginalnych, których się dopuszcza,
nie może dać wystarczająco ostrego wyniku.
    Oto wynik prób Delezenneí.
    Jeśli dla struny o długości 1147 milimetrów, która dawała 120 wibracji na sekundę,
mostek pod nią był nieco zwariowany, co zakłócało harmonię dwóch części struny,
wówczas potrzebne były bardzo cienkie uszy, aby odróżnić postrzegają tony obu
części, które były słyszane jedna po drugiej, gdy most został przesunięty tylko 1

milion od centrum, tj. jedna część struny   , drugi    milion, był

stosunkiem ich długości do liczby wibracji    . W sytuacji    różnicę

rozpoznały nawet niedoświadczone uszy.
    „Jeśli lecisz na komórkę od milimetrów z droite lub du, różnica jest rozsądna, aux
oreilles les moins Exercées, ainsi que je m'en suis assuré sur plusieurs
personnes. Jesteś odpowiedzialny za kolejkę milimetrową, za immiriację l'oreille
assez délicate pour s'en apercevoir. La personne soumise à cette épreuve ferme les
yeux, soit pour n'être pas distraite par les objets environment, soit pour ignorer les
déplacements feints ou réels du chevalet et éviter ainsi de se prévenir dans le sens du
changeement qu'elle verrait opérer. Une oreille trèsdélicate est donc sensible à cette
légère différence. Admettons que ce soit la limite extrême de la sensibilité de l'oreille
humaine, et kalkons les rapports entre ces deux sens si peu différents. Nous verrons

l'oreille la mieux organisée est donc sensible à une différence de 4 vibrations sur
1149 !! «

    „Wlać przedziały porównawcze do celu, wstawiając przecinek   , i wiele innych

prendronów, w tym jedno, nowe dirons, que l'oreille est à peine rozsądne w jednym
miejscu przecinek, sur l'unisson.”
„Nous avons vu, qu'an déplacement de 2 millim. sensitivetait wrażliwe aux personnes
qui n'avaient jamais esejskie porównanie synów. ó Nous Trouvons, pour les sons
ainsi porównanie, l'intervalle

Nie da się wyczuć różnicy między trzema wibracjami na poziomie 1151, a także
interwałami między wierszami. «
    Jeśli uwzględnimy odpowiednio określone wyniki dla innych przedziałów, to
według Delezenne bardzo wrażliwe ucho może nadal odróżnić odchylenie od
następujących przedziałów, jeśli stosunek liczb oscylacyjnych jest taki sam, a tony są
słyszane jeden po drugim.

                                                                                Harmonia 

                                                                            Oktawa 13)

                                                                                Piąty 

                                                                         główna trzecia 

                                                                 duża szósta 14) 

lub
 

    Jak widać, odchylenie od piątego jest najbardziej wyraźne.

  13) Dla osób, które były całkowicie niedoświadczone w porównywaniu

tonów, 
14) znaleziono w zależności od sposobu przesunięcia mostu w prawo lub w lewo.

c) ciężary.
    Kammler przeprowadził serię testów we współpracy z niektórymi pracownikami
(Aubert, Förster, Trenkle) na najmniejszych możliwych wagach bezwzględnych,
których nacisk jest nadal odczuwany w różnych obszarach skóry, a wyniki w
p. Rozprawa: Experimenta de variarum cutis regionum minima pondera sentiendi
virtute. Vratislaviae opublikowane w 1858 r. Eksperyment polegał na tym, że lekkie
odważniki, starszy korek, papier kartonowy, młyn 9 kw. Pod względem wielkości i
różnych, być może powiększonych o wydanie, odważniki były opuszczane bardzo
powoli i możliwie jak najbardziej pionowo na badaną część, w jakim celu cienki drut
mosiężny w kształcie łuku lub włosia świni przymocowano do dwóch rogów
leżących po przekątnej w taki sposób, że ciężar przybrał kształt strzemienia,
    Specjalna komunikacja wszystkich wyników posunąłaby się tutaj zbyt daleko,
ponieważ cała powierzchnia ciała ludzkiego jest mierzona przez różnych
obserwatorów eksperymentujących. Zauważam tylko: sekwencja wrażliwości części
nie ma nic wspólnego z tym, co Weber po swoich eksperymentach ustawił okrągłymi
końcami nad zmysłem dotyku. Było blisko 4 obserwatorów, ale nie do końca
identyczne. Najbardziej wrażliwe części obejmowały czoło i skronię, powieki,
grzbietową stronę przedramienia, gdzie odczuwano głównie 0,002 grama; palce były
ogólnie znacznie mniej wrażliwe.
    Poniżej znajdują się specjalne specyfikacje najbardziej wrażliwych części, w
których właśnie wyczuwalna jest najlżejsza waga.
    Aubert czuł 0,002 grama: czoło, skronie, prawe i lewe przedramiona ze stawami po
obu stronach po stronie dłoniowej i grzbietowej, zewnętrzne części śródręcza kciuka i
grzbiet obu rąk. Od Kammlera: czoło, skronie, grzbietowa strona prawego
przedramienia, grzbiet obu rąk. Od leśniczówki: czoło, skronie, górne i dolne
powieki, nos. ó Od Trenkle: nos, usta.
    0,003 grama, od Auberta: zewnętrzne części śródręcza prawego kciuka. Od
Kammlera: dalej: Volar część obu przedramion i grzbietowej części lewego
przedramienia; zewnętrzne części śródręcza lewego kciuka.
    0,04 grama, od Kammlera: zewnętrzne części śródręcza prawego kciuka.
    0,05 gramów, od Aubert na: nos, usta, podbródek, powieki dolne i górne, środek
brzucha itp. Ó Od Kammler na: nos, usta, podbródek, dolne i górne powieki, środek
brzucha itp. Ó Od leśniczówki na: usta , Brzuch itp. Od Trenkle na: czole, wargach,
dolnych i górnych powiekach, brzuchu, przedramionach itp
    Najcięższa waga, którą właśnie odczuwano, to 1 gram na paznokciach palców i (u
Auberta) prawej pięty.
    Jeśli chodzi o różnice w wadze, wyniki zostały już zakomunikowane (patrz
rozdział 9), które EH Weber czasami wygrywał, udowadniając prawo
Weberiego. Jego traktat 15) zawiera jednak jeszcze bardziej obszerne eksperymenty
na najmniejszej rozpoznawalnej różnicy masy w zależności od zaangażowania
samego poczucia nacisku lub poczucia nacisku i mięśni w połączeniu, oraz w
zależności od różnorodności części, na które wywierany jest nacisk.
15 ) Programmata collecta p. 81 sq.
 
    W następujących eksperymentach dwa odważniki, które mają być zważone
względem siebie, były na dwóch różnych dłoniach, a zauważalną różnicę między
nimi określono porównawczo zgodnie z podaną procedurą (patrz rozdział 9): a) za
pomocą samego poczucia nacisku, gdy dłonie były na stole pozostał na; b) poprzez
połączenie poczucia nacisku i mięśni poprzez podniesienie rąk. Podczas gdy dla
każdej ręki zakładano 32 uncje wagi, różnica była zauważalna, gdy ciężar jednej ręki
został zmniejszony o następujące rozmiary:
         a b
        óóóó
                                                            1) Kupiec, niedoświadczony. .... 6
1
                                                            2) Uczony, matematyk. . 6
2,5
                                                            3) Sam EH Weber. . . . 16 2
                                                            4) Kupiec,
nieprzeszkolony ..... 8 4
                                                            5) Panna ........... 16 2
                                                            6) Kobieta ........... 16 4
                                                            7) P ............. 12          2
                                                            8) Student .......... 8 3
                                                            9) Student ........... 12 2
                                                            10) Student ........... 8 1,5
                                                            11) ........... 15 1,5
                                                            12) ........... ..... 10 1,5
                                                            13) ............... 18 8
                                                            14) ........... 12 12
                                                            15) ........... 6 6
                                                            16) ....... ........ 8 1
                                                            17) ................ 8 4
                                                                                               
óóóóóóóó
                                                                                           Średnia
10,88         2,93
    W następujących eksperymentach 16) obserwator na przemian ważył dwie ciężarki
tą samą ręką, które były zawieszone na dwóch złożonych arkuszach, których
zaciśnięte końcówki były chwytane za rękę. „Na 10 osób, z których połowa to
mężczyźni, którzy porównali 78 i 80 uncji w ciężarkach podnoszących ręczniki, jak
opisano, tylko dwie nie potrafiły odróżnić cięższej wagi od lżejszej, 7 z nich
określono na 3 z każdą próbą poprawianą za każdym razem, gdy waga jest większa.
W niektórych z nich wykonano od 4 do 7 prób i we wszystkich tych przypadkach
poprawnie ustalono wagę. Jeden na 10 obserwatorów ustalił poprawność i siedem
razy w 8 próbach z nim raz źle ”.
            16) Smaki. i Gemeing. p. 546.
    Weber uważa, że w tym teście należy wziąć pod uwagę tylko testy mięśni, z
którymi nie chcę się w pełni zgodzić po komentarzu (patrz rozdział 9).
    W poniższych eksperymentach 17) stały ciężar 6 specjalnych talii ułożonych jeden
na drugim, każdy o wadze nieco poniżej 2 uncji, został umieszczony na częściach o
tej samej nazwie po obu stronach ciała (w dwóch ostatnich częściach na linii
środkowej), każdy o wadze nieco poniżej 2 uncji, tak aby całkowita waga z każdej
strony było blisko 12 uncji. Jeden z tych gatunków talarów zabrano z jednej strony,
aż zauważalna była różnica w wadze. W poniższej tabeli (s. 96) podano liczbę
specali- zatorów, które należało usunąć, aby różnica stała się zauważalna (podmiot
eksperymentów nie został zidentyfikowany).
Volar powierzchni palców ...... 1
volar powierzchni dłoni 18) .... 2
grzbietowa powierzchnia palców ..... 2
wewnętrzna powierzchnia ramienia .......
4
podeszwa stopy w capitulis metatarsi. 1
wklęsła część podeszwy stopy. . 4
pięta stopy ... 3
17) Progr. Coll. P. 96.
18) Superficies volaris metacarpi manus.
 
 
Gastrocnemii ........... 4
boczne części czoła ...... l
owłosiona część tyłu głowy 4
przednia część klatki piersiowej .... 4
łopatka ............ 2
boczne części brzucha ... 1
środkowa linia grzbietu na
łopatce ....... . . 5
Linia środkowa brzucha ... 5
    Eksperymenty te można nadal zastosować do powiązania ich zgodnie z metodą
ekwiwalentów, które są wymienione w rozdziale 12.
d) temperatura .
    EH Weber 19) podał pewne informacje na temat wielkości zauważalnych różnic
temperatur , zgodnie z którymi przy metodzie naprzemiennego zanurzania dłoni w
dwóch naczyniach z nierówną ciepłą wodą z wielką uwagą nadal można odkryć
różnicę między dwiema temperaturami, które tylko 1 / 5 bis 1 / 6 stopni wynosi R .; ale
nie określił temperatur, w których różnice te są zauważalne. Odkryłem, że nawet
mniejsze różnice można zaobserwować w średnich temperaturach i że różnią się one
znacznie w zależności od temperatury. Porównaj to, co zostało powiedziane w
rozdziale 9, s. 202 i nast.
           19) Zmysł dotyku i poczucie wspólnoty, Wagnerís wört. Str. 534.
    Eksperymenty i dyskusje EH Webera można znaleźć w tym samym traktacie na str.
571 i nast. O stopniach ciepła i zimna, które ból może wywoływać.
 
 
2) Rozległy próg.
 a) Zmysł wzroku.
    Zasadniczo wszystkie ekspansje, które rozumiemy na siatkówce, są ograniczone w
ogólnym polu widzenia i można postawić pytanie, ile kręgów sensorycznych
wymagałoby wytworzenia pola widzenia o zauważalnym zasięgu w ogóle, pytanie,
które prawdopodobnie Należy odróżnić od tego: jaka część istniejącej liczby należy
do jednej części ogólnego pola widzenia, ponieważ różni się od reszty, jeśli jest
wzbudzona w inny sposób niż reszta. Do tej pory jednak nie ma sposobu, aby
rozstrzygnąć to pytanie, więc tutaj wyciągam z niego streszczenie, niezależnie od
tego, czy jest to właściwie podstawowe pytanie o szeroki próg, aby wrócić do niego z
teoretycznego punktu widzenia tylko z niektórymi w późniejszym rozdziale.
    Jakie są najmniejsze rozmiary, odległości, różnice wielkości i odległości, które
wciąż mogą być rozpoznane przez oko?
    Zadanie wyznaczenia najmniejszej rozpoznawalnej odległości faktycznie pokrywa
się z ustaleniem najmniejszego wciąż rozpoznawalnego rozmiaru, pod warunkiem, że
średnica dowolnego rozmiaru, który jest jeszcze rozpoznawalny, jest jednocześnie
odległością, która jest wciąż rozpoznawalna między jego punktami granicznymi i
odwrotnie odległość, którą nadal można rozpoznać jako wciąż rozpoznawalną
ilość. Ale eksperymenty są podzielone na te, w których oglądano i obserwowano
punkt, linię, nić, mały obszar na rozległej, jednolitej podstawie, pod którym odstępem
oka, a zatem pod jakim kątem ten mały rozmiar był nadal rozpoznawalny lub zanikał,
i w tych, w których oglądano i obserwowano dwa lub więcej odległych punktów,
linii, nici, małych obszarów na danym terenie, w którym punkcie ich wzajemnej
odległości nastąpiło scalenie munduru. Pierwsze próby mogą być określone jako
takie w najmniejszych rozpoznawalnych rozmiarach, drugie jako takie w
najmniejszych rozpoznawalnych odległościach. Stosunki eksperymentalne różnią się
tym, że w przypadku tego pierwszego promieniowanie, które odgrywa kluczową rolę
w powodzeniu eksperymentów, można rozpatrywać tylko z 2 granic, a drugie z 4
granic.
    Każda ilość, która ma zostać jeszcze rozpoznana za pomocą twarzy, pojawi się w
ogóle z określonego powodu, a zatem zostanie rozpoznana tylko na podstawie
różnicy w tym, że pytanie o szeroki próg dla twarzy jest związane z pytaniem o próg
intensywnej różnicy, oraz zostało już omówione w tym zakresie. Widoczny rozmiar
jest różnicowany, im łatwiejszy z tym samym rozszerzeniem, tym większa względna
różnica światła, z drugiej strony (przynajmniej do pewnych granic) z tą samą różnicą
względną, tym łatwiejsza, tym większa. Niech tło będzie czarne, a obszar, który ma
być odróżniony od niego, biały lub odwrotnie, to pozostanie ważne.
    Twining 20) celowo próbował ustanowić stosunek prawny w tym względzie,
określając, w jakiej odległości lampa oświetlająca miałaby czarne, okrągłe, regularnie
uporządkowane plamy na białym tle, które otrzymywały światło tylko z tej lampy,
jako osobne zatrzymane, gdy oko zostało przesunięte w różnych odległościach od
niego, co doprowadziło do prawa, że gdy odległości między oczami zmniejszają się
w postępie geometrycznym, związane odległości lampy rosną w postępie
arytmetycznym 21) .
 20) Twining, zapytania dotyczące Gwiezdnych Okupacji przez Księżyc i
Planety, eksperymenty na Świetle i Wielkości w odniesieniu do Wizji, w
American J. of sc. July 1858, VC XXVI. [2] p. 15.
             21) Sam autor wyraża wynik tych eksperymentów (s. 23) w następujący
sposób:
„Że chociaż odległości oka zmniejszają się w stosunku geometrycznym,
odpowiednie odległości światła zwiększają się w stosunku arytmetycznym.
Innymi słowy, odległość światła jest logarytmem liniowego efektu
powiększenia”. „Jednym z niezwykłych rezultatów tego prawa jest to, że
niewielka zmiana ułamkowa słabego światła ma wielką skuteczność w
równoważeniu danego efektu powiększenia jako duża zmiana ułamkowa
znacznie jaśniejszego światła”.
 
    Jeśli ustawimy natężenie oświetlenia J, kwadraty lampy odległości L i pozorną
średnicę D czarnych plamek odstępy między oczami A będą odwrotne, może to

oznaczać L zastępczy    i A zastępczy   ; po czym wyrażenie prawa przekłada się

na te same relacje  należące do tych   samych różnic   . Takie prawo nie

jest samo w sobie prawdopodobne, a wymóg Twininga, że A jest wzajemny
względem D jest bezsprzecznie niedopuszczalne z powodu wpływu promieniowania,
które zostanie natychmiast omówione, czego nie można zaniedbać w okolicznościach
tych prób. Niezależnie od tego, ponieważ próby autora, jak widać poniżej, bardzo
dobrze zgadzają się z podanym prawem, jest to prawdopodobnie raczej wyrażenie
empiryczne, którego ogólności można wątpić w innych okolicznościach
eksperymentalnych niż w prawdziwym prawie naturalnym. Tymczasem
eksperymenty te nie są pozbawione zainteresowania, pod warunkiem, że można
zauważyć, że intensywności oświetlenia, przy których rozpoczyna się lub zatrzymuje
wyraźne wykrywanie plam, zwiększają się w bardzo silnym stosunku, gdy duży
odstęp źrenicy jest powiększony w danym stosunku, ale w małym stosunku, jeśli
mały odstęp źrenicy jest powiększony w tych samych proporcjach. Dwie największe
wypukłości oka odpowiadają 107.29 i 134.11 pol. Zwyczaje stosowane przez autora,
ich stosunek 4: 5 to odległość między lampami 29,5 i 15,5 pol. Cale, czyli stosunek
intensywności oświetlenia 1 : 3,62, z drugiej strony zastosował dwa
najmniejsze odstępy między oczami, 28,12 i 35,16 cala, których stosunek wynosi
również 4 : 5, odstępy między lampami 131,6 i 110,5, di stosunek intensywności
oświetlenia 1 : 1.419. I zawsze możesz znaleźć ogólne wskazówki tutaj.
Istotą aparatu, z którego korzystał autor, jest poczerniałe, przypadkowo zamknięte
pudełko wewnątrz i na zewnątrz, ale które ma kwadratowy otwór z przodu, przez
który światło wchodzi z jednej strony, ale jest widoczne z drugiej strony, przez co
lampa oświetlająca i oko są tylko tak daleko w bok (po przeciwnej stronie otworu),
aby nie zasłaniać oświetlenia i nie zaglądać do środka. Na tylnej ścianie wewnątrz
pudełka znajduje się papier z małymi okrągłymi, regularnie rozmieszczonymi
czarnymi plamami w równych odstępach  22)który otrzymuje oświetlenie i który jest
widoczny. Podczas gdy oko jest teraz w różnych eksperymentach przenoszone na
różne odległości od tylnej ściany pudełka, lampa jest zawsze przesuwana,
przesuwana bliżej lub dalej, aż czarne plamki zaczną się rozjaśniać lub do
wyraźnego rozróżnienia tych samych ograniczników  23). Lampa została osłonięta, z
wyjątkiem otworu niezbędnego do wyjścia światła, a oko zobaczyło rurkę o okrągłym
otworze 0,16 cala i długości 3 cali, zamocowaną na ramie. Rura i powietrze były
przemieszczane na stopniowanych długich płyt lub listew, które konwergentnych pod
małym kątem do okna, a nawet był płytki, na której rura oczy przeniesiono postępie
geometrycznym z wykładnikiem  5 /  4  rozdrobnionej. Przed kwadratowym otworem w
pudełku znajdował się poczerniały ekran z otworem odpowiadającym temu otworowi,
aby zapobiec rozproszonemu oświetleniu pomieszczenia.
22) „Papier regularnie oznaczony małymi czarnymi okrągłymi plamami w
równej odległości i regularnie układany”. Nic nie zostało powiedziane na
temat wielkości i odległości plam od siebie.
23) „Dopóki gromada czarnych plamek nie została właśnie rozwiązana lub
przestała być widoczna jako odrębna gromada”.
 
 
    Poniższa tabela zawiera wyniki obserwacji 24) . Przy każdej odległości oka
dokonano czterech par (czterech par) obserwacji zgodnie z oryginałem, ale w tabeli
podano tylko 4 liczby, które prawdopodobnie są średnimi z dwóch. Kolejne
odległości do gałki ocznej geometrycznych relacji 4 / 5 , ostatnia kolumna podaje
lampy Obliczone odległości obliczonych zgodnie z warunkiem, że geometryczne
warunki odległości oka, arytmetyczna różnica dostarczanego HEAR 16,0 cala na
odległości lampy.
 
Odległość Oznaczać Rozstaw
Rozstaw lamp obliczony
źrenicy lamp
134,11 14.5 14,8 18,2 14.5 15.5 14,8
107,29 34,3 29,5 27,6 26,4 29,5 30,8
85,83 40,5 51,7 50,6 46,5 47,3 46,8
68,66 57,4 69,2 61,9 64,7 63,3 62,8
54,93 74,9 77,1 74,7  79,1 76,5 78,8
43,95 99,0 90,5 88,3 90,2 92,0 94,8
35,16 114,1 106,5 110,0  111,4 110,5 110,8
28.12 138,4 122,6 132,1 133,4 131,6 126,8
 24) Odnosząc się do ostatniej, najmniejszej odległości oka, autor zauważa: „Na
najbliższej stacji (i największej odpowiadającej odległości lampy) słabe
oświetlenie i wynikające z tego wysiłek oka powodowały sporadyczne krótkie
paroksyzmy wyraźnego i powiększonego widzenia, które wprowadzały
niepewność”.
 
    Już wcześniej argumentowano, że rozróżnialność małych, widocznych ilości zależy
w dużym stopniu od skutków podrażnienia. Należy teraz wziąć pod uwagę ten
wpływ. W ramach napromieniowania podsumowujemy fizyczny rozkład światła
odcisku na siatkówce, który zależy od odchyleń optycznych i dyfrakcji.
    We wszystkich eksperymentach z najmniejszym rozpoznawalnym rozmiarem lub
odległością, jeden schodzi do tak małego rozmiaru z rozmiarem lub odległością, albo
odsuwa się tak daleko od niego, że oprócz promieniowania obraz na siatkówce staje
się punktem lub linią o bardzo nieznacznej średnicy i ogólnie, z wyjątkiem
Volkmanna w jego niedawnym traktacie o napromieniowaniu 25), średnica
najmniejszego rozpoznawalnego obrazu lub najmniejsza rozpoznawalna odległość
bez uwzględnienia nawadniania. Jednak dokładne eksperymenty Volkmanna, których
wyniki przedstawiono poniżej, mają ponad wszelką wątpliwość, że nawet przy
najlepszych i najlepiej przystosowanych oczach zauważalne i mierzalne
rozprzestrzenianie się wrażenia światła przez promieniowanie; a jeśli zachowasz
swoje dane o wielkości napromieniowania wraz z możliwie najostrzejszym obrazem,
czy to z jego udziałem, czy z informacją innych obserwatorów o najmniejszych
rozpoznawalnych rozmiarach, przekonasz się, że średnica napromieniowania
zmniejsza się do średnicy obrazów obliczonych napromieniowania najmniejsze
rozpoznawalne rozmiary (lub do najmniejszych rozpoznawalnych odległości) nie
tylko wygrywają bardzo znaczący stosunek,
25) Raporty Saxon Soc. 1858. s. 129.
 
    Rzeczywiście, zgodnie z poniższymi pomiarami Volkmanna, krawędź srebrnej nici
pojawiającej się w świetle zwierciadlanym na czarnym tle rozszerza się po czarnej
stronie o 0,0012 do 0,0032 26) mln. = 0,000532 do 0,001418 Lin. w min. i maks. 6
osób z najlepszym możliwym zakwaterowaniem oka, a jeśli nitka jest widoczna na
czarnym tle na jasnym tle, o 0,0003 do 0,00185 milionów. Na przykład według
Huecka kąt widzenia, pod którym biała linia znika na czarnym tle, co oznacza granicę
szerokości linii, którą nadal można rozpoznać, wynosi 2 sekundy, co stanowi
0,000145 miliona na siatkówce
26) Jako połowa wartości R. podanej później
 
    Ponieważ, zgodnie z uwagą (rozdz. 10), zasięg promieniowania, który jest zależny
od warunków fizycznych, nie może rosnąć wraz z siłą światła, światło intensywnego
i słabego punktu rozciąga się na tę samą przestrzeń, ale słabą może być w ten sposób
osłabiony do tego stopnia, że jest niezauważalny, ale w rezultacie jasnego światła
nadal pozostaje zauważalny.
    Jeśli w ogóle punkt światła nie jest wystarczająco intensywny, aby odróżnić go od
podłoża o próg różnicy w środku koła promieniowania, nie można go już
rozpoznać. Jeśli użyjesz czarnego punktu na białym tle zamiast na odwrót,
analogiczne rozważenia będą miały zastosowanie, jeśli otaczające punkty światła
zostaną rozrzedzone przez promieniowanie, a czarny punkt może zostać przepełniony
światłem, powodując w ten sposób rozprzestrzenienie się czarnego punktu przez
promieniowanie, jednocześnie go osłabiając Czerń powstaje jako rozprzestrzenianie
się białych kropek na czarnym tle, co Volkmann omówił bardziej szczegółowo (op.
OS 120) i zostało udowodnione eksperymentalnie.
    Bergmann 27) zauważa, że kropki lub linie używane w eksperymentach z
najmniejszymi rozpoznawalnymi rozmiarami wydają się bardzo bliskie z dużej
odległości, dzięki czemu zmęczone oko może łatwo pomylić je z niewielkim cieniem
i że za każdym razem patrzysz na siebie siatka rysująca czarno-białe paski o
szerokości milimetra stopniowo od odległości, w której je po raz pierwszy
rozpoznałeś, biały wzrost czystości, czarny głębia. Są to okoliczności, które można
łatwo wytłumaczyć faktem, że odległość światła rośnie z powodu odchyleń
optycznych w większej odległości niż wyraźny zasięg widzenia.
27) Henle and Pfeufer Journal III. F. vol. 11 s. 93.
 
    Ze względu na duży wpływ, który można łatwo wyjaśnić zgodnie z powyższym,
którego natężenie światła ma wpływ na rozpoznawalność bardzo małych rozmiarów,
testy na rozpoznawalnych najmniejszych odległościach uznano za bardziej
odpowiednie do sprawdzania ostrości wyczucia przestrzeni 28). Tymczasem wpływ
promieniowania jest tylko bardziej skomplikowany, nie brakuje go. Jeśli dwa jasne
punkty lub linie zbliżą się tak blisko, że ich okręgi promieniowania zazębiają się, a
minimum jasności w przestrzeni pośredniej nie różni się już od maksimum w środku
punktów naświetlania o próg różnicy, wówczas nie można ich już
odróżnić. Doświadczenie pokazuje, że natężenie światła ma tutaj również pewien
wpływ. Bo w fotometrycznym traktacie Steinheiliego znajduję (s. 17) uwagę, że
słabo poczernione okulary są zaskakującym sukcesem pod względem rozdzielania
bardzo bliskich podwójnych gwiazd; przyznaję jednak, że nie mogę czerpać tego
wpływu ze znanych mi warunków promieniowania. Ponieważ wydaje mi się, pod
warunkiem że ze względu na rosnące natężenie zasięg okręgu podrażnienia nie
rośnie, stosunek minimalnej i maksymalnej współrzędnej natężenia musi pozostać
taki sam przy silnym i słabym świetle, co pozostawiłoby niezmienność wyczuwalnej
różnicy; w odniesieniu do stosownej intensywności przyczyny, ale pewną zaletą
odróżnialności przy większej intensywności.
28) Weber, raporty Saxon Soc. 1853. s. 141.
 
    Podsumowując, można zauważyć, że poprzednich prób w najmniejszych
rozpoznawalnych rozmiarach i odległościach na siatkówce nie można wykorzystać
do wyciągnięcia jednoznacznych wniosków na temat delikatności poczucia
przestrzeni lub stopnia rozległej wrażliwości, o ile pytanie nie dotyczy tego, w jaki
sposób znaczna część nawadniania została zakończona, a ta część została
wyeliminowana, a obliczenia wielkości najmniejszych zdjęć na siatkówce z wielkości
i odległości obiektów oraz ocena związku, w jakim takie są z ostatnimi elementami
siatkówki stać, jest iluzoryczne i błędne, o ile promieniowanie nie jest brane pod
uwagę. W związku z tym Volkmann kończy swój traktat o napromieniowaniu (s. 48)
w następujący sposób: „
    Powstaje pytanie, czy wpływ wymiarów elementów na zauważalność ich różnicy
całkowicie powraca do wpływu promieniowania, co zakładałoby, że wkrótce znajdzie
się granica ze wzrostem powiększenia. Niestety nadal brakuje odpowiednio
penetrujących prób na ten temat. Tylko kilka, ale niezbyt powiązanych prób
Förstera 29) Chciałbym odnieść się do pytania, które wydaje się wynikać z faktu, że
wpływ wielkości na wrażliwość naprawdę wykracza poza to, co napisać o
napromieniowaniu. Eksperymenty te przeprowadzono w następujący sposób:
„Pudełko, poczerniałe od wewnątrz, równoległościan, zamknięte ze wszystkich stron,
o długości około 36 cali i szerokości i wysokości około 8 cali, tworzy ciemną
komorę, w której umieszczony jest obiekt, który ma być oświetlony. Na jednym
kwadratowym końcu pudełka znajduje się dwa okrągłe otwory o odległości 2½ cala
od środka dla oczu, a obok nich, na tej samej wysokości, większy, 25 õ Centim w
kwadrancie źródła światła. Ten ostatni otwór jest przykryty na wewnętrznej ścianie
pudełka drobnymi białymi papierami biurowymi, a przy 1,5 cala od niego znajduje
się płonąca świeca woskowa 30 (uzyskana tak równomiernie, jak to
możliwe ) . Podświetlany w ten sposób kwadrat papieru służy jako źródło światła dla
przedmiotów, które mają być przymocowane do ściany po wewnętrznej stronie
pudełka. Rozmiar źródła światła zmieniano dowolnie za pomocą przysłon (szyn na
karty z otworem) o określonych wymiarach, które przyciśnięto przed nim. ”
29) O hemaralopii. 1857. p. 5. 10.
30) 12 sztuk na funt, długość 4½ ¢¢ , średnica ¾ ”.
 
 
    Teraz autor (s. 10) zauważa: „Najsłabsze oświetlenie, które jest konieczne do
określenia szerokości 1 22 centymetrów i długości 5 centymetrów (z długim bokiem
do góry) czarnych prostokątów na białym tle (w odległości 12 par. cale = 32,5
centymetra od oka) jest reprezentowany przez wielkość źródła światła wynoszącą
2ñ5 kw. młyna. Jeśli źródło światła spadnie poniżej tej liczby, obiekty muszą być
znacznie większe. ”
    Można obliczyć, że obraz z 2 centymetrów. szeroka smuga przy określonym
odsunięciu oka wynosi 0,9 miliona na siatkówce, co zgodnie z powyższymi danymi
znacznie przekracza wartość promieniowania w przystosowanych oczach. Jeśli nawet
większe obiekty staną się widoczne, gdy oświetlenie jest słabsze, wpływ wielkości
nie może zależeć wyłącznie od promieniowania. W międzyczasie jednak nadal
potrzebne są bardziej intensywne eksperymenty, specjalnie ukierunkowane na obiekt,
ze zmianą wielkości i absolutnej jasności.
    W związku z powyższym stwierdza się jedynie, że poprzednie ustalenia
najmniejszych rozpoznawalnych rozmiarów i odległości są nieistotne niezależnie od
napromieniowania, ale nie stwierdzono, że nie ma progu rozszerzenia niezależnego
od napromieniowania dla oka. Może się zdarzyć, że przedłużenie odcisku na
siatkówce lub skórze może się zmniejszyć zgodnie z potrzebą, a jednak odczucie
może wciąż powstać, jeśli uderzy się tylko żywy koniec nerwu i wrażenie przekroczy
intensywną wartość progową; ale to nie znaczy, że to wrażenie jest naprawdę
postrzegane jako rozszerzone, to znaczy, że można rozróżnić większość punktów,
jeśli rozszerzenie wrażenia spadnie poniżej pewnego limitu, a także to, co jest
zasadniczo z nim związane,
    W rzeczywistości jest to założenie, obecnie ogólnie przyjęte w fizjologii układu
nerwowego, że wrażenia można rozróżnić tylko wtedy, gdy są wykonywane na
różnych okręgach czuciowych, jeżeli rozumie się, że koło czuciowe oznacza koniec
lub, w przypadku rozgałęzienia, całość końców prymitywnego włókna
nerwowego . Krąg sensoryczny, bez względu na to, czy należy do nierozgałęzionego,
czy rozgałęzionego włókna, z konieczności ma określoną średnicę, a po tym nie jest
już możliwe rozróżnienie wrażeń, które padają obok siebie na tym samym kręgu
sensorycznym. Jednak w przypadku twarzy eksperymentalne dowody na to, że tak
właśnie jest, wydają się podlegać nie do pokonania trudnościom, ponieważ okrąg
promieniowania punktu światła zawsze powinien być większy niż średnica koła
czucia; ale możemy spojrzeć na skórę, organ podobny do siatkówki, w celu
uzyskania rozległych wrażeń. Napromienianie odgrywa również rolę w testach
dotykowych, pod warunkiem, że nacisk dotykającej końcówki musi zostać mniej
więcej przeszczepiony do sąsiednich lokalizacji. Ale nie można też zobaczyć
przepływu dwóch 30 linii. od siebie odległe końce kółka z tyłu, ramienia i uda w
jednym wrażeniu, aby uzależnić obserwowane różnice między różnymi częściami
skóry w stosunku do zauważalnej odległości.
    To, co powiedziano do tej pory, pokazuje, że aby ocenić i zinterpretować
eksperymenty na nasz temat, ważne jest z jednej strony poznanie bezwzględnej
wielkości promieniowania, które może wystąpić przy najlepszym możliwym
akomodacji oka, a z drugiej strony wiedzieć, które elementy siatkówki mają powód,
aby uważać się za przedstawicieli kręgów czuciowych, i jakie mają wymiary. Przede
wszystkim śledzę wyniki, które Volkmann uzyskał dla siebie i niektórych innych
ludzi; W ostatnim względzie zwięźle zauważam, że tak zwane stożki są obecnie w
przeważającej mierze uważane za elementy siatkówki odczuwające wrażenia i że,
zgodnie z pomiarami Köllikera, średnica stożka w żółtym miejscu, w którym ma
miejsce najczystsze widzenie, wynosi 2 3 000 tysięcznych linii. Górnik31) mniejszy z
tych szczegółów potwierdzono w pomiarze na fovea lutea na zewnątrz.
 31) Henle and Pfeufer Journal III. F. II BS 37.
 
Eksperymenty Volkmanna na napromieniowaniu 32) .
    Srebrne nici o średnicy 0,445 miliona. Z następnej najostrzejszej odległości
obserwacji S (w milimetrach) dawały, w zależności od tego , czy a) jako czarne nici
na jasnym tle, takim jak niebo, lub b), gdy uderzają pasemka jako białe nici na
jednym na czarnym tle pojawiła się średnio następna liczba eksperymentów Z , z
których pierwsza liczba to a), druga do b), koła promieniowania o następującej
średnicy R w milimetrach.
 
R
obserwator Z S.
za b
AW Volk mann (autor). . 39. 24 333 0,0035 0,0046
Jego syn Otto V., 23 lata, dobre oczy ............ 10. 15 250 0,0037 0,0064
Jego syn, Edmund V., 26 lat, dobre, bardzo 15 250 0,0024 0,0058
wytrenowane oczy. . . grudnia
Dr. R. Heidenhain 33) ..... ? 40 100 ? 0,0051
E. Appel, student, bardzo bystre oczy ............ 20/20 300 0,0006 0,0025
Młoda dziewczyna, 16 lat, bardzo 10. 15 112,5 34) 0,0017 0,0024
krótkowzroczna, poza tym dobre oczy. . 
32) Raporty Saxon Soc. 1858. s. 129.
33) a)
nie dało jednolitych, a zatem nie wymienionych, wyników w
Heidenhain; jednak większość prób założenia, że miało miejsce
promieniowanie, nie była korzystna, co Volkmann opisuje jako wyjątkowy
przypadek, który nie powtórzył mu się ponownie.
            34) Dla a) S = 115, dla b) = 110.
 
    Volkmann zauważa, że oprócz serii eksperymentów, których wyniki podano tutaj,
dokonał również wielu indywidualnych obserwacji (czasami przez niego
spowodowanych) profesorów Knoblauch, Hankel, Ruete, Czermak i innych. A. mieć
wszystkie odpowiednie wyniki (tj. Dowód na istniejące promieniowanie). Wyniki te
uzyskano w następujący sposób. Obserwator przynosi przyrząd mikrometryczny, o
którym mówiliśmy (patrz rozdział 9), z równoległymi srebrnymi nitkami o wielkości
0,445 miliona. Średnica w odległości od oka, w którym widzi najwyraźniej nici, i
szuka, obracając śrubę aby nadać nitkom równoległym odległość równą średnicy
nitek. Ale okazuje się, że za każdym razem, gdy tworzy odległość znacznie większą
niż rzeczywista średnica nici, ponieważ średnica ta wydaje się poszerzona przez
promieniowanie. Wynika to z następujących metod obliczeniowych: Można wziąć
pod uwagę datę, w której przecięcie linii kierunkowych w osi oka znajduje się 9
milionów za najbardziej wysuniętym punktem rogówki i 15 milionów przed
siatkówką po usunięciu nici mikrometrycznych z oka Oko i ich wzajemna odległość
nie tylko średnica 2r obrazu siatkówki każdego mikrometrycznego gwintu, ale
także oblicz odległość e osi jednego drutu od drugiego drutu na obrazie siatkówki,
oprócz rozproszenia promieniowania; po czym, dla uproszczenia, dla przypadku
zrealizowanego w eksperymencie, jeżeli odległość d pomiędzy
poszerzonymi obrazami z drutu wydaje się być równa średnicy 2r  rozszerzonego

obrazu z drutu, to średnica koła napromieniowania =  ; mianowicie

przez e = d + 2 ri 2 r = d =  . Teraz Volkmann znalazł średnio 39

eksperymentów na odległość światła = 0,207 miliona, ciemna nić o szerokości 0,445

miliona w odległości od oka = 333 miliony, po czym   = 2 r = 0,0055 miliona; 2r =

0,00199 milionów, a w konsekwencji    - 2 r = 0,0035 milionów. Aby to sprawdzić,

Volkmann wykonał kolejne 10 prób w taki sposób, że najwyraźniej próbował zrobić
odległość między gwintami dwa razy większą niż średnica nici. Zgodnie z wynikami
poprzednich testów (s. 144) można obliczyć, że odległość ta powinna wynosić 0,328
miliona, przy czym średni wynik z 10 testów wyraźnie zbiegł się z 0,337 miliona; co
dowodzi, że to eksperymentalne podejście zasługuje na zaufanie.
    Na uwagę zasługują następujące punkty: Napromienianie zachowuje się inaczej w
kierunku pionowym i poziomym. Jeśli Volkmann oglądał druty w pozycji poziomej z
tej samej odległości, co we wcześniejszych eksperymentach z pionem, obraz był
bardzo niewyraźny, więc musiał nosić słabe wypukłe okulary, aby zachować to samo
pole widzenia 333 milionów, w którym było światło Na tle średnio 10 obserwacji
średnica okręgu promieniowania = 0,0047 miliona, zamiast tego (bez okularów)
wynosiła tylko 0,0035 miliona w pozycji prostopadłej.
Dla Volkmann The     specyfikacji 5 dni testowych za pomocą metody z
uwzględnieniem jasności dały następujące odległości D między nićmi mikrometrów,
na którym widoczne równość ze średnicą drutu odbywa się (ten numer
dołączony do D poniżej oznacza liczbę testów)
                                                                              1. dzień próby (bez
szczegółów) D 9 = 0.1897
                                                                              2. dzień, pochmurna
pogoda ,. . .       D 10 = 0,2271
                                                                              3. dzień, jasne niebo ...         D 10 =
0.2153
                                                                              4. dzień, bardzo jasne
niebo.    D 10 = 0,2074.
Eksperymenty Heidenhaina przy użyciu metody b) zakończyły się powodzeniem
                                                                            1. dzień (bez szczegółów). . . .      D 20 =
0.111
                                                                            2. dzień, bardzo jasne
światło. .      D 20 = 0,153.
Nie wynika z tego pewien wpływ stopnia oświetlenia.
Przepisy szczególne dotyczące najmniejszych rozpoznawalnych rozmiarów.
    Jeżeli, zgodnie z poprzednim, poprzednie przepisy dotyczące najmniejszych
rozpoznawalnych rozmiarów i odległości nie wydają się odpowiednie do pozwalania
na uzyskanie czystych wyników dowolnego rodzaju, są one ważne, o ile częściowo
określają granicę, poniżej której wydajność oka jest niewystarczająca, częściowo
mieć praktyczny interes; dlatego kompilacja na ten temat nie powinna być
niepożądana.
    Niestety, ta kompilacja wykazuje niewielką zgodność między wynikami
uzyskanymi przez różnych obserwatorów. A ponieważ niepewna wartość, którą
można przypisać im dopiero później, całkowicie by zniknęła, gdyby okoliczności
obserwacji nie zostały dokładnie określone, zrobię tyle, co własnymi słowami
obserwatora.
    O ile ważne jest przełożenie kątów widzenia na rozmiary siatkówki lub odwrotnie,
na podstawie przepisów Listinga, odległość od punktu przecięcia głównych promieni
z siatkówki = 15,1774 miliona = 6,735 par. Lin., A od rogówki = 7,4696 mln. = 3,315
par. Linie zaakceptowane, a następnie przez 1 sekundę Kąt widzenia 0,00007357
milionów lub 0,00003265 par. Lin. podstawiony
    Niemal często w optyce Smitha wykorzystywane są następujące informacje, które
podaję tutaj po udostępnieniu mi francuskiego tłumaczenia jego dzieła (TI s. 40):
    «Le Dr. Hook nous assure que l'oeil le pins subtelny ne peut pas bien disterne une
distance dans le ciel, comme une tache dans le corps de la lune, ou la odległość deux
étoiles, qui comprend dans l'oeil un angle moindre qu'une pół minuty (Voyez ses
remarques sur la machine céleste d'Hevelius p. 8). Si l'angle n'est pas plus grand, les
étoiles paraîtront à l'oeil nud, comme une seule étoile. J'ai asysté à une expérience où
l'un de mes amis qui avait les meilleurs yeux de la compagnie, pouvait à peine dister
un cercle blanc sur un fond noir, ou un cercle noir sur un fond blanc lub przeciwnik la
la lumière du jour , lorsqu'il comprenait dans son oeil un angle moindre que les deux
tiers d'une minute; ou ce qui revient au même, lorsque sa distance à l'úil surpassait
8156 fois son propre diamètre; Dr. Hak. "
    Tobias Mayer 35) podaje wynik kilku eksperymentów w następujący sposób:
    »Prima experimenta facta sunt in loco umbroso, apertis fenestris a sole tum
meridiano aversis; objectis atramento sinico, ink vocant, in charter plana et albissima
pictis. 1) Punctum nigrum, rotundum, diametri ¼ lineae Paris. oculo myope, sed
dogodi lente munito spectatum, cum distaret oculus 10 pedes Parisienses, adhuc satis
bene disti poterat. In distantia 12 pedum dubie videbatur, in distantia vero 13 pedum
jam prorsus evanuerat. ó 2) Simile punctum, sed cujus średnica 0,44 linii, adhuc
videbatur distante oculo 14¾ pedes; distante autem eodem 17 pedes, vix vestigium
ejus adparebat, sicut remoto oculo ad 18 pedum distantiam omnino evanuerit. ó 3)
Punctum aliud diametri 0.66 lin. cernebatur adhuc in distantia 24½ pedd., aegerrime
autem ac dubie in distantia 26 pedd. et oculo paulo plus remoto nihilum eius spectari
potuit. «
35) Komentarz. Soc. sc. Gotting. T. IV. 1754. str. 101
 
    Po kilku kolejnych próbach z danymi liczbowymi z siatki, które zostaną omówione
poniżej, dodaje:
    »Puncta et figurae, quae in superioribus adhibitae sunt, quamvis luce solis aestivi et
meridiani, atque adeo fortissima collustrata, in iisdem tamen quam proxime distantiis,
sub quibus supra, incipiebant confusa apparere; discrepantia certe, si qua erat,
repetito saepius eksperymentalny modo majores distantias, modo minores arguere
videbatur. «
    Ten wynik, że stopień oświetlenia nie ma wpływu na rozpoznawanie punktów, jest
oczywiście sprzeczny z wynikami poniższych eksperymentów Plateauí.
    Jeśli ustawimy odległość oka, która według wydruków Mayera (s. 101) była w
stanie zdobyć punkty w trzech eksperymentach e conspectu, odpowiednio 12, 17 i 26
stóp, średnica obrazu w oku wynosiła 0, 000973; 0,001126 i 0,001186 par. Lin.; kąt
widzenia wynosi 30, 35, 36 sekund, tj. zauważalnie taki sam przy różnych
odległościach.
    Plateau 36) wziął pod uwagę kolor i stopień oświetlenia w swoich
eksperymentach. Małe kolorowe papierowe dyski o średnicy 1 centymetra
przymocowano do pionowo umieszczonej tablicy. Płaskowyż stopniowo oddalał się
od nich, aż kolorowy dysk pojawił się tylko jako mała, ledwo wyczuwalna chmura, i
zniknął kilka kroków dalej, a następnie zmierzył odległość od obiektów, a następnie
obliczył kąt twarzy. Wyniki w dwóch przypadkach były następujące:
                                                W cieniu. W blasku słońca.
 
                                                    Biały 18 "12"
                                                    Żółty 19 "13"
                                                    Czerwony 31 "23"
                                                    Niebieski 42 "26"
różnica, jaką robi tutaj kolor, jest prawdopodobnie spowodowana tylko różnymi
stopniami jasności.
36) Pogg..Ann. XX. p. 327
 
Hueck 37) przeprowadził eksperymenty w następujący sposób: wyraźnie widoczny
punkt jest ostro ustalony przez normalnie uformowane oko; obserwator stopniowo
odsuwa się od obiektu, aż znika, a plansza, na której znajduje się punkt lub linia,
wydaje się całkowicie czysta.
 37) Müller Arch. 1840. str. 85.
 
    „Z kilkuset obserwacji różnych osób okazało się, że biała, nie błyszcząca plamka
na czarnym polu znika pod 10 sekundowym kątem widzenia”, który wynosił 0,00033
par. Lin. lub 0,00074 miliona na siatkówce. Biała linia na czarnym polu jest widoczna
za nim pod drugim kątem widzenia; z drugiej strony kąt widzenia, pod którym
znikają czarne kropki na białym polu, wynosił 20 sekund. Pierwsza odpowiada
0,0000652 par. Lin. lub 0,0001470 milionów, ten ostatni 10 razy na siatkówce. Nie
podano dalszych szczegółów dotyczących liczby prób i stopnia zgodności
uzyskanego w związku z tym. Nic nie mówi się o warunkach oświetleniowych
podczas testów.
Volkmann 38 był w stanie dostrzec prostą nić pająka z odległości 21 cali, a inna
osoba, która go obserwowała, obserwowała tę samą nić z odległości 22
cali. Volkmann 39) rozpoznał włosy o grubości 0,002 cala i szerokości 30 cali. Uczeń
Bärsa

rozpoznał  40) grube włosy w odległości   28 stóp.

   38) Artykuł
Volkmann s. 202.
   39) Słowo Wagnera. Miło .. widząc. S. 331.
  40) Zgodnie z oświadczeniem Volkmanna w str. Art. Patrz s. 331.
 

    Ehrenberg Ü) podaje bardziej szczegółowe informacje z kilkoma interesującymi

dodatkowymi przepisami , których do tej pory rzadko znajdowałem. Nie odnoszą się
one do obserwacji ze zmienionymi odległościami oka, ale do najostrzejszej
odległości widzenia (według Ehrenberga 4ñ6 cali), przy której w ogóle można
rozpoznać bardzo małe obiekty. Podzielę się tutaj jego słowami:
    Aby mieć absolutną pewność, że nie dadzą się zwieść uprzejmości lub wstydu tym,
którzy nie chcą przyznać się do czegoś, czego nie lubię oglądać, często rejestrowałem
obiekty widziane przez obserwatorów lub kazałem je z wielką starannością opisać,
aby przekonać się, że że zobaczyli dokładnie to, co widziałem, i tak samo ostro, i
przeważnie bez konieczności zmiany mikroskopu w pierwszym przypadku. Ta
obserwacja, którą z wielką uwagą kontynuowała duża liczba osób o najróżniejszych
zakresach widzenia, dała mi przypuszczenie, że istnieje dość ustalony ogólny limit
widzenia nieoczyszczonego i zdrowego ludzkiego oka, który powinien pozwolić na
wyciągnięcie wniosków na temat największej mocy mikroskopu. Poczyniłem wiele
spostrzeżeń na ten temat w jakim stopniu różnice między oczami krótkowzrocznymi i
prezbiopijnymi wpływają na ogólny wyraz tej siły, i byłem wielokrotnie przekonany,
że nierzadko opinia, że osoby krótkowzroczne widziały bardziej lub bardziej ostro
niż inni, jest bezpodstawna. Rezultat mojego doświadczenia jest dwojaki:
    1) Wydaje się, że ludzkie oko ma normalną siłę w odniesieniu do najmniejszych
części, a odchylenia od niego wydają się znacznie rzadsze, niż się powszechnie
uważa.
Ü) Pogg. XXIV P. 35
 
    Możemy mówić tylko o tych, którzy widzą wyraźnie z dowolnej
odległości. Spośród ponad 100 osób, które obserwowałem, ci, którzy najbardziej
widzą w zwykłym widzeniu, nie byli w stanie odróżnić więcej niż ja sam, a ci, którzy
uważali się za biednych lub dalekowzrocznych, zazwyczaj mogli zobaczyć, co
zrobiłem widziałem, tylko oni potrzebowali bardziej szczegółowej instrukcji, a
zwłaszcza gdy byli widziane gołym okiem, zwykle nieco bliżej lub bliżej obiektu niż
ich oka, niż ja.
    2) Najmniejsza zwykle osiągalne dla naturalnego ludzkiego oka ú wielkości jest
zarówno biały kolor na czarnym podłożu, jak dla koloru czarnego na biały lub
lichthellem zasadniczo 1 / 36 z Paryża linii średnicy. Jest nadal możliwe przez
Lichtkondensierung największych i napięcia z uwagi na rozmiary
pomiędzy 1 / 36 i 1 / 48 linii, ale bez ostrości i wątpliwe, aby rozpoznać 41) .
41) „że 
1/49 na
utrzymanie wysiłku nie byłoby opłacalne, dobrze zrozumiane.
Kolejne wskaźniki kosztów i problemów to 1/60 lub 1/72 linia, i o tym nie mogę
zrobić żadnych doświadczeń, które widzieliby ktokolwiek zrobiłby ”.
 
    Jest to granica mocy naturalnego ludzkiego oka dla kolorowych ciał, którą każdy
może łatwo sprawdzić, jak to sprawdziłem, poprzez umieszczenie bardzo drobnych
czarnych pyłów, np. B tuszu suszarki, atrament i podobne, przynosi., A najmniejsze z
nich z bardzo cienką końcówką odbiera i wysyła go do szkła mikronów, która jest co
najmniej 1 / 48 Linia wskazuje bezpośrednio. Światło słoneczne i lampowe pozwala
również widzieć, z lustrem lub bez, czarne ciała i tym podobne na mikrometrze
szklanym w podstawie światła. Ciała mniejsze niż te określone mogą, niezależnie od
wszystkich wysiłków, nie być rozpoznawane indywidualnie, ale nadal w linii prostej
gołym okiem. Ponadto, jeśli jest ich kilka w bliskiej odległości i w wielu rzędach,
robią one wspólne wrażenie na naszych oczach i oszukują nas, jakbyśmy widzieli
większe proste ciało lub powierzchnię 42). Zazwyczaj odległość, którą obserwują
dobre oczy, gdy chcą rozpoznać te najmniejsze ciała, została ustalona przez pomiar 4
ñ 5 cali, czasem 6 cali, przy czym ten ostatni jest zwykłą odległością dla bardzo
bystrych. Ludzie krótkowzroczni rzadko zbliżają się do tych samych obiektów więcej
niż 4 cale, rzadziej 3 cale, a następnie w większości stają się tacy sami jak
reszta. Ktoś, kto ma najostrzejsze widzenie na 4 cale, nie może zwiększyć wzroku,
zbliżając oko do obiektu, ale odczuwa ból i widzi niewyraźnie. Po naprawieniu
obiektu możesz go znacznie usunąć, nie tracąc go z oczu. Ja mogę 1 / 24 linia w
odległości 12 cali nie jest widoczna w czerni i bieli, ale jeśli spojrzałem na nią na 4 ½
cala, mogę ją usunąć do 12 cali i nadal widzieć wyraźnie. Zjawisko to opiera się na
znanej mocy oka, która może się nieco dostosować z pewnej odległości. Często w
oddali widać małe obiekty, gdy tylko dowiesz się o ich położeniu lub kiedy się
poruszają. Podobne wyglądy dają balon na jasnym niebie i statek na horyzoncie, są
one łatwe do zauważenia, gdy tylko ktoś zostanie zaalarmowany, ale zdolność do
szybkiej orientacji opiera się na nawyku i ostrości umysłu, nie pozwalając na
zakończenie widzenia w ogóle. Gdy ktoś jest bardziej podekscytowany wrażeniami
na twarzy niż ktoś inny, szybciej orientuje się, ale dlatego nie widzi nic więcej niż
kogoś innego, kto, ponieważ odbiera te wrażenia mniej energicznie, orientuje się
wolniej. Często używam tych środków, aby szukać bardzo małych obiektów tylko
wtedy, gdy chcę je zobaczyć gołym okiem, na przykład, aby nadać im inną pozycję z
cienką końcówką. Zjawisko to dotyczy wyłącznie orientacji położenia ciała i promuje
jedynie szybkość tej orientacji. Krótkowzroczne oczy coraz łatwiej się orientują,
ponieważ są mniej rozproszone, ponieważ ich pole widzenia jest mniejsze. Wreszcie
prawdopodobnie należy dodać wyższą moc absolutnego wzroku ludzkiego oka, to
znaczy do rozpoznawania lśniących ciał. Małe ciała świecące w ciemności zawsze
wydają się znacznie większe,1 / 48 , w zależności od natężenia światła, ludzkim
okiem, ale wpływania na linię. Nigdy nie miałem okazji obserwować świetlistych
rozmiarów, które miały tak małą średnicę, żebym mógł zwrócić uwagę na limit w
tym zakresie ..... Metaliczny połysk, który jest bardzo silnym odbiciem światła,
można powiedzieć, że jest mój obserwacje poczynione w Goldstäubchen gołym
okiem w zwykłym świetle dziennym w dół do 1 / 100 rozpoznać linię, czyli dwa razy
o ile kolorów. " O
    „Inaczej jest z liniami nieprzezroczyste przędze 1 / 400 grubość linii może być
rozpatrywane w kontekście gołym okiem Spinnenfäden
środka. 1 / 300 Bis 1 / 2000 linii; nici jedwabnika 1 / 200 . Te ostatnie dwa razy kokonu.”
42) „Przyzwyczajam się do rozpoznawania bardzo cienkich rzęs infusorii w ten
sposób. Zaraz po ich przesunięciu tworzą one małą widoczną powierzchnię,
która jest widoczna; ale gdy tylko odpoczną, ich delikatność jest często tak
duża, że wzrok jest z nimi nie dotarł do mikroskopu. ”
 
    Biorąc pod uwagę wielkość 1 / 36 LIN. przy odsunięciu oka 4ñ6 cali, które
Ehrenberg określa jako ograniczenie widzenia dla ciał nieliniowych przekształconych
w linie na siatkówce, znajduje się 0,0039 do 0,0025 linii., która jest uderzająco
większa (10 razy większa) niż Hueckiego 0 , 00033 Lin., Niezależnie od faktu, że oba
wyniki pochodzą z dużej liczby eksperymentów, a wynik Mayera jest ponad
dwukrotnie większy. Hueck i Ehrenberg różnią się również tym, że według Huecka
czarne kropki na białym tle wymagają większego kąta widzenia niż odwrotnie, ale
oba są obojętne na Ehrenberga.
    Różnica okoliczności może polegać na tym, że eksperymenty Ehrenberga
przeprowadzane są z widokiem drobnych cząstek z dużej odległości, ale z Mayera i
Huecka z punktami o znacznych wymiarach z większej odległości, ponieważ obaj
obserwator stopniowo tracił z oczu punkt aż do zniknięcia Usuń punkt. Teraz,
zgodnie z próbami Mayera, odległość nie robi znaczącej różnicy, ale ponieważ jej
odległości wynoszą 12 stóp i więcej, znacznie większa odległość, podobnie jak w
przypadku prób Ehrenberga, może mieć znaczenie; które należy jeszcze zbadać
bardziej szczegółowo.
    Jeśli ważne jest nie tylko rozpoznanie istnienia widocznego rozmiaru, ale także
określenie kształtu, wymagany jest większy kąt widzenia. Według
Huecka 43) kwadrat o średnicy 1,2 "w odległości 11 ', tj. Pod kątem widzenia 2 ¢ 35",
był nadal rozpoznawany jako kwadrat. Nachylona linia o długości 1,5 cala o długości
13 cali, poniżej 2 stóp 45 cali została również uznana za krzywy. Hueck czytał druki
(podwójne średnie) o szerokości liter 1,5 cala i odstępach między literami 0,5 cala za
pomocą okularów odpowiednich dla jego oka w odległości 13 cali.
    Bergmann 44) stwierdził, że „krótkie linie były widziane mniej, niż równie długie”.

    EH Weber 45) zauważa: „Według moich eksperymentów białą linię na czarnym tle

można zobaczyć z odległości ponad trzykrotnie większej niż kwadrat równoboczny
szerokości linii oraz jasności oświetlenia linii i bardzo kontrastowego tła może
zwiększyć ten dystans ”.
  43) Arch.Müllera 1840. s. 88.
 44) Henle i Pfeufer, Dziennik III. F. vol. II. Str. 92.
 45) Raporty d. Saxon Soc. 1852. s. 142.
 
 
 
Przepisy szczególne dotyczące najmniejszych rozpoznawalnych odległości.

    Eksperymenty przeprowadzane są w różnych formach, zgodnie z którymi wyniki

również się zmieniają.
a ) Dwa odległe punkty lub kwadraty.
    Oświadczenie Smithi dotyczące dwóch gwiazd zostało już podane (patrz wyżej).

    Volkmann 46) upuścił obrazy płomieni dwóch świateł na małą kulę termometru o

średnicy 0,15 cala, które były 4 cale poniżej siebie i 8 cali od kuli ... Za pomocą
okularów rozpoznał całkowite rozdzielenie obrazów w Okulary do 20½ cali i w
środku dotykające, ale wyraźnie podwójne, zdjęcia do 26 cali ... Jeden z jego
przyjaciół powtórzył próbę i rozpoznał zdjęcia w odległości 37 cali. Aby w pełni
rozpoznać podwójność bez okularów, Volkmann musiał zbliżyć się do okularów do
12 cali.
Według Hueck 47) dwie czarne kropki na białym tle, które były oddalone od siebie o
0,45 cala, zlały się ze sobą w odległości 10 stóp od obserwatora, co daje 1 '4 "dla kąta
widzenia ich odległości. Ten sam wynik dały linie, które były tak daleko od siebie
oddalone.
EH Weber 48) dodaje do swojego (powyżej) przekazanego określenia stosunku, w
którym białe linie i kwadraty znikają z oczu na czarnym tle: „Natomiast dwa białe
równoboczne kwadraty na czarnym tle, oddzielone czarną spacją między są
oddzielone od siebie, tak samo szerokie jak czworoboki, z odległości, która jest
prawie równa odległości, z której dwie białe linie na czarnym tle są nadal rozróżniane
jako dwie, które są tak samo szerokie jak te czworoboki i być oddzielone od siebie
równie szeroką czarną przestrzenią liniową. ”
46) N. Wkład s. 202.
47) Müllerís Arch.1840. s. 87.
48) Raporty Saxon Soc. 1852. s. 142.

b ) Dwie odległe nici.

    Volkmann 49) rozciągnął dwie pajęczyny równolegle i w odległości 0,0052 "obok
siebie, i stwierdził, że przy 7" rozpoznają to samo jako podwójne, ale nie
dalej. Najbardziej zapalony z jego znajomych rozpoznał dwulicowość w odległości
13 ". Dwie czarne równoległe linie na białym tle w odległości 0,016 " rozpoznają
Volkmanna za pomocą okularów w odległości 27íí.
    Valentin 50) potrafił rozróżnić dwie linie, jeśli ich obrazy na siatkówce dzieliły
tylko 0,0009 ".
    Hueck znalazł taki sam wynik dla linii jak dla punktów (patrz wyżej).
g ) Smukłe i kruche postacie.
    Tobias Mayer 51) opisuje eksperymenty we wspólnym świetle dziennym w
następujący sposób:
    l. Figura striata, Cujus nigri ductus, aequales albis interpositis, lati erant 0.36 lin.
Paris. spectata directe in distantia pedd. 11 jam aliquantum confuse videbatur, ita ut
vix liceret alba intervalla a nigris discernere. W odległości 12 pedd. omne discrimen
inter strias aberat. Certe nonnisi aegerrime sentiebatur. Paulo plus remoto oculo tota
figura i colorem quasi cineatium mentiebatur.
    2. Figura itidem striata, sed cujus atrae dupia crassiores erant, quam albae, harum
enim latitudo erat 0.2 lin. Illarum 0.4 lin., Incipiebat videri confusa distante oculo 9
vel 10 pedes.
    3. In eadem distantia alia figura striata, cujus albi ductus duplo latiores quam nigri,
inverso nempe praecedentium ordine, desiit distinete videri; latitudo striarum albarum
erat 0.4 lin., lin. nierarum 0.2.
49) Słownik Wagnera Art. Patrz. S. 331.
50) Valentin, Lehrb. re. Physiol. II P. 428, tutaj po artykule Weheriego Touch
Sense str. 634.
51) Komentarz. soc. sc. Gotting. T. IV. P. 102
  
 
    Uwaga, binas ma figuras (nr 2 i 3) etiam in experi-mentis sequentibus 52) eandem
semper oculi distantiam requisivisse. Quare commodum erit, de iis in posterum
conjunctim referre.
    4. Figura cancellata lineis nigris, quarum latitudo 0.44 lin. Eadem, quae
interstitiorum alborum, spectata e distantia 15½ pedd. incipiebat mentiri aequalem
ubique nigredinem, ut dubium esset, num aibi quid in illa contineatur.
    5. Figura aleae similis, aleatam dicere brevitatis causa liceat, quadratulis nigris
albisque varia, quorum singula latera aequalia 0.52 lin. Distante oculo 12 pedes,
extremam visionis speciem praebebat, paulo enim plus remoto oculo confusa alba
cum nigris apparebant.
52) Zatrudniony przy świecach
 
    Po porównaniu Nie 1 z nr 2 i 3 oraz od nr 4 z nr 5 Mayer podsumowuje, że
nierówność białych i czarnych przedziałów ułatwia rozpoznawanie.
    Eksperymenty z pasmowymi i krwistymi postaciami Nie. Od 1 do
nr 5 powtórzono następnie w ciemności przy bezpośrednim oświetleniu łojem w innej
odległości L od figur, gdzie następujące odległości A oka od figur stanowiły granice
rozpoznania (termin. Visionis) (jednostka paryskiej stopy):
                 L A
        Odległość odległość oka
        światła Nr 1. Nie. 2 u. 3. Nie. 4. Nie. 5
                    ½ 7½ 6½ 12 9½
                    1 6½ 5½ 9½ 7½
                    2 5¾ 4½ 7 6
                    3 4¾ 4¼ 6½ 5¼
                    4 4½ 3¾ 6 4½
                    5 4¼
                    6 4
                    7 3¾
                    8 3½ 2¾ 4½ 3¼
                  13 3 2½ 3¾ 3
    Mayer reprezentuje prawo, zgodnie z którym A zmienia się z L według
następującego wzoru
,
gdzie n jest stałą zależną od charakteru figury, którą zakłada na różnych figurach w
następujący sposób:
Nie. l 2 u. 3 4 5
79 52 73 99
    Daje kompilację obliczeń i obserwacji, że formuła jest wystarczająco bliska w
granicach tych eksperymentów.
    Hueck 53) zbadał monety, medale i klejnoty utknięte w sposób przerywany za
pomocą maszyny w trésor de numismatique et de glyptique. Paris 1834, i potrafił
rozróżnić odstępy od 0,0727 ”do 22” 3 ”, tj. Z punktu widzenia 56,8”; tak, niektóre
dość starannie zadrukowane bardzo ostrymi liniami na dość czystej gładkiej białej
powierzchni wciąż pod kątem widzenia 44,3 ". Przy nieco większej odległości
przerywany obszar był szary. Żółte paski na czerwonej powierzchni były
pomarańczowe z obrazem siatkówki 0,001", tak jak żółty Paski na niebieskiej
powierzchni zielonej.
    Marie Davy 54) narysowała czarne linie na białym papierze w taki sposób, że
szczeliny były tak samo szerokie jak same linie. Zrobił kilka takich arkuszy z
paskami o różnych szerokościach, a następnie spróbował, jak daleko musi usunąć
każdy z nich z oka, aby nie widzieć już czarno-białych pasków, ale jednolity
szary. Stwierdził, że miało to miejsce przy wszystkich liściach w takich odstępach, że
szerokość obliczonego przez niego obrazu siatkówki wynosiła prawie 0,0011
milimetra. ujawnił. Było to mianowicie 0,00109, 0,00113, 0,00113, 0,00112
milimetrów w odległościach 5,8, 0,75, 0,53 i 0,41 metra. ó Rodzaj obliczeń nie jest
określony.
    EH Weber 55) zastosował czarne linie, które zostały narysowane bardzo ściśle i
równomiernie przez grawerowanie maszynowe i wydrukowane na białym
papierze. Były 0,025 par. Lin. szerokie, a odstępy między nimi były równie
szerokie. Jego syn Th. Weber rozpoznał linie w odległości 9 par. Cale 2½ linii, w
których kąt widzenia, z którego widać przestrzeń, wynosił 45,3 sekundy. Podjął te
same próby kilku innych; gdzie była największa ostrość na dwóch, z których jedna
(nr 9) rozpoznała również linie na 9 cali, druga (nr 8) na 11 cali, co odpowiednio 45,3
i 36,5 s Spacja lub 0,00148 i 0,00119 par. Lin. odpowiada.
53) Arch. Müllera 1840. s. 87.
54) Instit. XVII p. 59.
55) Raporty Saxon Soc. 1853. s. 144.
 
 
    Bergmann 56) zastosował litograficzne rysunki sieci, ich linie i odstępy po 1
milimetr. są szerokie w następujący sposób. Na środku wieka okrągłego kartonu
znajduje się otwór około 20 młynów. „Daje to możliwość nadania prętom dowolnego
nachylenia poprzez obrócenie wieka, aby osoba, której oczy zostały sprawdzone,
mogła udowodnić, że naprawdę je widzi, określając kierunek, w którym biegną linie .
”
56) Henle and Pfeufer, Journal. III. FUBS 94 f.
 
    „Sukces znacznej liczby eksperymentów polegał na tym, że wybrane dobre oczy
kilku osób nigdy nie wymagały dokładniejszego przybliżenia niż w eksperymencie nr
8 w EH Weber; paski z ich milimetrowymi szczelinami były zawsze w odległości 8,5
metra rozpoznane ”. …
    „Nawiasem mówiąc, kierunek linii był często rozpoznawany poprawnie nawet na
większych odległościach, nawet teraz i wtedy w odległości 7 metrów. Eksperci często
stwierdzili, że gdyby znali kierunek linii, byliby również tacy sami w tych liniach We
wcześniejszej próbie zdarzyło się nawet, że 10-letni chłopiec, którego oko pisarza
czasami zauważało, poprawnie wskazał (zmieniony) kierunek linii w odległości 8
metrów trzy razy z rzędu fałszywe oświadczenie ”.
    Bergmann podkreśla (s. 97), że warto zauważyć, że „w odległości 5,5 metra, przy
której całkiem dobre oczy regularnie rozpoznają z pewnością kierunek linii, ich
zdjęcia są nieco szersze niż połowa średnicy szpilki, z której można wywnioskować
zawsze można założyć istotny związek między tymi wymiarami ”.
    W odległości większej niż 5,5 metra, przy której kierunek linii był często
prawidłowo rozpoznawany, często występujące błędy wskazywały na to, że kierunek
linii był prostopadły do rzeczywistych. Przy tych samych odległościach siatka często
wydawała się srokata. Mężczyzna, który nawet nie znał obiektu, myślał, że został
zwinięty około 6 metrów; sekunda, który był około 2 stóp za nim, a następnie
powiedział, że już to widzi.
    Bergmann koreluje te okoliczności z prawdopodobnym warunkiem dotyczącym
kształtu i ułożenia stożków jako wrażliwych elementów siatkówki; nadal byłoby zbyt
nieporęczne, aby w to wchodzić.
    Przy niektórych kierunkach prętów rozpoznawanie siatek wydaje się łatwiejsze niż
w przypadku innych, ale zmienia się to w zależności od indywidualności oczu (patrz
Bergmann str. 1041).
Zachowanie bocznych części siatkówki przy rozpoznawaniu najmniejszych
rozmiarów i odległości.
    Poprzednie informacje opierały się na zrozumieniu widocznych rozmiarów i
odległości z najbardziej widocznymi, środkowymi częściami siatkówki. W kierunku
peryferyjnym rozpoznawalność rozmiarów zmniejsza się w miarę odległości, ale w
żadnym wypadku we wszystkich kierunkach w tych samych proporcjach. Są to
obserwacje Huecka, Volkmanna z Hüttenheimem, niektóre z Bergmanna,
najobszerniejsze z Aubert z Försterem, w których, między innymi, wyraźnie
wykazano, że niemożność rozróżnienia dwóch punktów w pewnej odległości od osi
oka nie jest w żaden sposób spowodowana odchyleniami optycznymi oka może być
popchnięty; i że liczby lub kwadraty o różnych rozmiarach, widziane pod tym samym
kątem w różnych odległościach od oka,
    Aby nie rozszerzać zbyt szczegółowo szczegółów tego rozdziału, uważam, że
muszę odwołać się do oryginalnych artykułów w celu przybliżenia tych prób.
    Hueck in Müllerís Arch. 1840. str. 92.
    Volkmann, słowami Wagnera. Art. Patrz. Str. 334
    Aubert i Förter, w Grae Arch. F. Oftalmologia III. Str. 14 i Moleschott Unters. IV.
Str. 16.
    Bergmann, w Henle and Pfeufer Journal III. F. Vol. II. S. 97.
    Można to wykorzystać do powiązania prób określenia wielkości części siatkówki, z
którą można zobaczyć wystarczająco wyraźnie, aby móc czytać druki, które EH
Weber opisał w raportach Saxon Soc. 1853, s. 128 i nast., Aubert i Förster można
znaleźć w wyżej wymienionych artykułach.
Różnice odległości (poczucie proporcji).
    EH Weber 57) ma następujące informacje o subtelności poczucia proporcji :
    "Dissecui chartam papyraceam scriptoriam magnitudine maxime consueta in octo
partes aequales et cuilibet parti lineam rectam et aequalem inscripsi, curans simul, ut
omnes lineae aequali crassitie et nigritie, nura autem longitudine essen. Brevissima
linea 100 longi 101 mm constabat.Ita diversae lineae usque ad longitudinem 105
milimetrorum ductae sunt.
57) Progr. Coll. P. 142
 
    lam duae chartae iuxta se positae homini proponebantur, cuius subtilitatem visus
Examare cupiebam. Homines arti delineandi operam navantes, ideoque visu exculto
gaudentes, lineam perpendicularum 100 mm longam a linea perpendiculari 101 mm
longa discreverunt, and eksperyment, quater and quinquies iterato semper longer
Lineam recte indicarunt. Accidit camouflage et his ut defa-tigati nonnunquam
errarent. Plures vero homines lineas 100 i 104 mm longas non, certo sed non nisi
lineas 100 et 105 mm longas distinxerunt. Jego eksperymentis intelectum est,
nonnullis centesimam, ab aliis vero vigesimam lineae partem, qua altera linea altera
parallela maior est, satis certo visu cognosei. «
    Przeprowadziłem kilka własnych eksperymentów dotyczących zauważalnych
różnic w odległościach między okręgami (patrz rozdział 9).
b) zmysł dotyku.
    Jak dobrze wiadomo, EH Weber najpierw przeprowadził badania dotyczące
wielkości zauważalnej odległości od końcówek kompasu na skórze i stwierdził, że
odległość ta jest wyjątkowo różna dla różnych części skóry. Największą wrażliwość
znalazł na czubku języka, gdzie wciąż ma ½ wartości. Lin. Odległość końcówki koła
została rozpoznana jako podwójna, wkrótce po stronie volarowej ostatniej falangi (l
par. Lin.), Na czerwonej części warg (2 linie), Po stronie volarowej drugich
paliczków (2 linie) itd., Najmniejsza na górnej części kręgosłupa i na środku ramienia
i dolnej nogi (30 par. Lin.). Jego stół obserwacyjny jest najbardziej szczegółowy w
s. Progr. Coll. P. 50 sek., skrócone w artykule Touch and Sense of Community w
Wagnerís Wört. 539 i in. Rozprawa naukowa w raportach z Lipska. Soc. 1853 s. 85 i
nast. 58) zostały odtworzone; w tym ostatnim miejscu nadal podaje różne suplementy
dotyczące ogólnej koncepcji poczucia przestrzeni i metod określania jej
delikatności. Obserwacje Weberiego są najpierw Allen Thomson (w Edinburgh Med.
I Sug. Journ. No. 116), później Valentin (student PhysioL 1844, vol. US 565), a na
końcu Czermak physiol. Studia lub sesja Wiedeń. Acad XV. Str. 425, XVII. S. 563,
Moleschott, Unters. P. 183) potwierdzone i rozszerzone przez tę ostatnią po kilku
relacjach.
58) Wyciąg z tego, ale bez tabel, w Fechnerís Zentralbl. 1853. Nie. 31. Stół
pochodzi również z Czermaka pod względem fizjologicznym. Podano stadninę
s. 54.
 
    Lichtenfels ma bardzo interesujące doświadczenia w raportach z sesji w Wiedniu,
zgodnie z którymi chloroformowanie i znieczulenie znacznie zwiększają zauważalne
okrągłe odległości na skórze. Akad. 1857. VI. p. 338 ogłoszone. Paraliżowe warunki
skórne odnoszą ten sam sukces, co doświadczenia Landry'ego w archiwum. gen. de
méd. XXIX Juill wrzesień(Cannst. Jahresber. F. 1852. s. 189), a zwłaszcza Wundt w
Henle i Pfeufer Zeitschr. 1858. p. 272, także Brown Sequard w Cannst. Roczny 1853.
p. 202 należy porównać, przy czym ten ostatni podaje również przypadek
zauważalnej odległości zmniejszonej przez stan hiperestetyczny. Hoppe ma
doświadczenia, w których zauważalna odległość jest zmniejszana przez ćwiczenia w
s. lekarski. List. 1854. Numer 2, Czermak w powyższych artykułach, a zwłaszcza
Volkmann w sesji. re. Saxon Soc. 1858. p. 38 ogłoszone.
    Teoretyczne dyskusje na temat chorób jamy skóry można znaleźć w artykułach
Webera i Czermaka, w medycynie Lotze. Psychol. 1852, we wkładzie Meissneriego
z. Anatom. u. Physiol. skóry. Lipsk 1853 i Wundtís Abhandl., Który zawiera
szczegółową kompilację na ten temat.
c) koncepcja czasu i ruchu,
    Jeśli dwa wrażenia są wykonywane zbyt szybko jedno po drugim, przechodzą w
jednolite dla wrażenia i można zapytać, jak długo musi upłynąć przerwa między
dwoma wrażeniami, aby móc uznać je za różne.
    Odpowiedź czysto eksperymentalna na to pytanie nie może być podana z
analogicznego powodu dotyczącego rozległego progu przestrzennego. Ponieważ,
podobnie jak każde wrażenie ma wokół siebie krąg podrażnienia, każde wrażenie
pozostawia rezonans. Jeśli pogłos, który opuszcza pierwsze wrażenie, jest
wystarczająco silny, gdy pojawia się drugie, że różnica od drugiego nie osiąga progu
intensywnej różnicy, wówczas jedno wrażenie musi płynąć równomiernie z drugim.
    Można zapytać, czy niemożność rozważenia dwóch wrażeń, które przychodzą zbyt
szybko jedna po drugiej, jako odmiennych, wynika wyłącznie z tego
faktu. Doświadczenie pokazuje, że nie podjęto tutaj decyzji i trudno jest podjąć
pewną decyzję. Jednak zgodnie z analogią relacji przestrzennych prawdopodobnie
istnieje również absolutna niemożność w odniesieniu do relacji czasowych
interpretowania wrażeń, które są zbyt blisko siebie jako różne.
    Nie można jednak tutaj twierdzić o istnieniu kół zmysłowych w tym sensie (patrz
wyżej); ale być może jest coś do powiedzenia, że subiektywna miara czasu jest
powiązana z oscylacjami psychofizycznymi w nas, tak jak subiektywna miara
przestrzeni jest powiązana z kręgami sensorycznymi, a wszystko, co mieści się w
czasie trwania takiej oscylacji, można odróżnić w tak krótkim czasie, jak to, co
wpada w ekspansję kręgu wrażeń przestrzennie. Tymczasem kontynuowanie tej
hipotezy byłoby bezcelowe bez możliwości dokładniejszego uzasadnienia.
    Pytanie tutaj jest takie, które bierze się pod uwagę przy próbie zmiany dysku na
białe i czarne sektory. W miarę jak biały sektor mija, wrażenie rośnie, podczas gdy
czarny sektor mija, maleje. Jeśli pojawienie się jednolitości jest jedynie związane z
faktem, że różnica między minimum a maksimum nie osiąga progu intensywnej
różnicy, który istnieje dla spokojnie postrzeganych wrażeń świetlnych, lub jest to, że
pojawienie się jednolitości jest promowane przez fakt, że minimalne i maksymalne
wrażenie pojawia się tak szybko po sobie, że nie możemy rozdzielić tych dwóch na
czas; i czy zatem różnica może być większa bez narażania jednolitości niż wtedy, gdy
wrażenie jest spokojne?
    Wydaje mi się, że istnieje możliwość odpowiedzi na pierwsze pytanie na podstawie
testu, jeśli wcześniej ustaliłeś jakieś dane.
    W związku z pytaniem o próg czasowy chodzi o czas, który jest niezbędny, aby
zrozumieć dane wrażenia z określoną jasnością. Znajduję kilka uwag i prób Valentina
w jego praktyce. physiol. II. P. 471:
    „Co najmniej czasu, który, jak mówi, przy odpowiedniej praktyce, należy do
zadowalającego zrozumienia znanych nam przedmiotów, najlepiej widzimy po
przeczytaniu naszych znanych listów. Gdybym przeczytał tylko jeden wiersz
większego druku tego dzieła (podręcznik Valentina), wtedy wszedł 10 prób dla jednej
litery o maksymalnej wartości 4,21, minimum 2,34 i średnio 3,330 trzecich; podczas
czytania całej strony, która nie miała akapitu i była wydrukowana tylko większym
krokiem, znaleziono 2629 liter i znaków interpunkcyjnych 1 minuta 32 sekundy, daje
to 2,10 trzeciej średniej średnio 1. Gdybym zrobił ten sam eksperyment z ciągłą
stroną drobnego drukowania tej pracy, zajęło mi 2 minuty 12 sekund dla 3944 liter i
innych znaków, a więc 2,01 dla wyświetlenia TrzecieMożemy zatem ogólnie założyć,
że do szybkiego czytania potrzebujemy średnio tylko dwóch do czterech trzecich, aby
zrozumieć każdą indywidualną postać ”.
    W przypadku najmniejszych ruchów, które wciąż można dostrzec, w słownikach
Gehlera znajduję następujące informacje: Artykuł Face s. 1457 autorstwa Muncke:
    „Od oznaczania czasu trwania światła wrażenie na oku w związku z powyższym
wielkość kąta widzenia można wyjaśnić, dlaczego niektórzy bardzo powolne ruchy
nie są postrzegane. G. G . Schmidt 59) Aby to wyjaśnić, wybierz przykład, że
gwiazdy wydają się stać w bezruchu, nawet na równiku, gdzie ich ruch jest
najszybszy. Jeśli ustawisz czas trwania wrażenia świetlnego w oku na 0,5 sekundy,
gwiazda przejdzie przez łuk tylko 5 sekund w tym czasie, a ponieważ jest on
mniejszy niż najmniejszy kąt widzenia obiektu przestrzennego, wydaje się, że jest
cichy stać. Jeśli natomiast gwiazdę ogląda się przez teleskop o powiększeniu jedynie
100x, kąt widzenia wynosi 50 sekund, a jej ruch jest jednak ledwo i ledwo
dostrzegalny, ale wydaje się, że im szybciej, tym większe użyte powiększenie. Tutaj
jednak bierze się pod uwagę żywe wrażenie gwiazdy, ponieważ obserwując ruch
minutowej wskazówki zegarka kieszonkowego, Schmidt uzyskał inny wynik. To
samo postrzegało to samo tylko przy dziesięciokrotnym powiększeniu. Określając
długość wskaźnika 4.8 par. Lin. wynosił 13,5 min., a kąt widzenia tego samego
odcinka (dla odległości 10 ° w polu widzenia obserwatora) wynosił 13,5 min., ruch
tego samego był widoczny w ciągu jednej sekundy = 13,5 sek., a przy powiększeniu
10x 135 sek. lub 2 min. 15 s. Tymczasem przy tej, jakkolwiek rozsądnej metodzie
pomiaru najmniejszych ruchów, wiele się bierze pod uwagę, a mianowicie ostrość
twarzy i oświecenie obserwowanego obiektu, dlatego dwa podane szczegóły tak
bardzo się od siebie różnią. Aby przetestować to drugie, Obejrzałem minutową
wskazówkę mojego zegarka kieszonkowego, czyli 9,1 Lin. długi i stalowy niebieski
porusza się na olśniewającej białej tarczy. Tak długo, jak przechodził nad tym
ostatnim, widziałem, jak przesuwa się nieuzbrojonym okiem i twarzą wielkości 8
cali, ale wydawało się, że stoi nieruchomo, gdy znajduje się nad czarną linią, więc ten
ruch jako taki Limit ma być zaakceptowany przez tych, którzy wciąż widzą moje
oko. Możesz więc podwoić tylko podany rozmiar 13,6 sekundy w stosunku
10 Wydawało się jednak, że stoi nieruchomo, gdy znajduje się nad czarną linią, więc
ruch ten należy uznać za granicę tych, które moje oko wciąż może dostrzec. Możesz
więc podwoić tylko podany rozmiar 13,6 sekundy w stosunku 10 Wydawało się
jednak, że stoi nieruchomo, gdy znajduje się nad czarną linią, więc ruch ten należy
uznać za granicę tych, które moje oko wciąż może dostrzec. Możesz więc podwoić
tylko podany rozmiar 13,6 sekundy w stosunku 10: 8, aby uzyskać najmniejszy kąt
optyczny wynoszący prawie 34 sekundy dla mojego oka 60) , który jednak nie byłby
tak mały w mniej sprzyjających warunkach, zwłaszcza gdyby pominięto odległość
między końcem wskaźnika między dwiema minutowymi kreskami. To wyjaśnia
również, dlaczego ruch gwiazd w teleskopie jest widoczny pod kątem optycznym 50
sekund, częściowo z powodu silnego światła tego samego w stosunkowo ciemnym
pomieszczeniu, częściowo z powodu nieco oświetlonego pola widzenia teleskopu i
jego otoczenia z powodu wnętrza czarna tuba jest całkowicie ciemna, dlatego można
zmierzyć zmienną odległość gwiazdy od krawędzi pola widzenia. ”
59) Podręcznik i podręcznik nauk przyrodniczych. Wlać. 1826. 8. S. 471.
60) Bardziej precyzyjne obliczenia dają 34 „50”.
 
 
    Poniższe informacje od Valentin in s. Uczeń II. P. 465 dodaj:
    ponieważ dużą liczbę drugorzędnych relacji, których nie zawsze można dokładnie
obliczyć, odgrywa dużą rolę. Nie tylko siła światła, połysk i kolor rozważanego
obiektu, odległość, zasięg widzenia i ostrość twarzy oka, ale także charakter
sąsiednich obiektów ma znaczący wpływ na postrzeganie najmniejszych
ruchów. Jeśli wskazówka zegarka jest z. B. bezpośrednio na drobniejszych liniach
jego najmniejszy ruch jest postrzegany łatwiej niż zwykle, ponieważ te drobne linie,
które są przymocowane jako dekoracje, służą jako stałe punkty porównania, a
nieznaczne przesunięcie końcówki wskaźnika jest tym bardziej oczywiste. ” połysk i
kolor rozważanego obiektu, odległość, zasięg widzenia i ostrość twarzy, ale także
charakter sąsiednich obiektów ma znaczący wpływ na percepcję najmniejszych
ruchów. Jeśli wskazówka zegarka jest z. B. bezpośrednio na drobniejszych liniach
jego najmniejszy ruch jest postrzegany łatwiej niż zwykle, ponieważ te drobne linie,
które są przymocowane jako dekoracje, służą jako stałe punkty porównania, a
nieznaczne przesunięcie końcówki wskaźnika jest tym bardziej oczywiste. ” połysk i
kolor rozważanego obiektu, odległość, zasięg widzenia i ostrość twarzy, ale także
charakter sąsiednich obiektów ma znaczący wpływ na percepcję najmniejszych
ruchów. Jeśli wskazówka zegarka jest z. B. bezpośrednio na drobniejszych liniach
jego najmniejszy ruch jest postrzegany łatwiej niż zwykle, ponieważ te drobne linie,
które są przymocowane jako dekoracje, służą jako stałe punkty porównania, a
nieznaczne przesunięcie końcówki wskaźnika jest tym bardziej oczywiste. ”

XII Prawo równoległe do prawa Webera 1) .

    Jest to fundamentalne pytanie, na które zostaliśmy postawieni przy okazji
testowania prawa Webera, i które będzie musiało zostać bardziej szczegółowo
rozważone tutaj, czy i jak wrażliwość na różnice idzie w parze z wrażliwością na
bezwzględne zmienne bodźca, a mianowicie czy zmiana wrażliwości na bodźce,
która wynika z działania samych bodźców, obejmuje również wrażliwość na różnice
między nimi.
1) Wersja str. 180 f. 240 nn.
 
    Biały dysk na czarnym papierze, oglądany przez pewien czas, przykrywa się szarą
zasłoną, która staje się coraz ciemniejsza do pewnego stopnia, co świadczy o tym, że
jego działanie osłabia wrażliwość na światło, do czego można dodać wystarczającą
liczbę innych dowodów. Z drugiej strony, po zmęczeniu związanym z przenoszeniem
lub podnoszeniem ciężarów, ładunek jest postrzegany jako cięższy, po czym
wrażliwość na ciężary jest zwiększana przez poprzedni efekt obciążników. Istnieje
większy bodziec świetlny, tutaj mniejsze obciążenie, które należy odczuwać równie
mocno.
    Powstaje pytanie: czy zauważalna lub równie zauważalna różnica w świetle,
różnica w wadze wzrośnie lub zmniejszy się, czy zmęczony narząd odczuje tę samą
różnicę w oddziaływaniu fizycznym tak silnie, jak bez zmęczenia?
    Na pierwszy rzut oka może wydawać się całkiem naturalne, że jeśli każdy z dwóch
bodźców wydaje się słabszy lub silniejszy, różnica między nimi jest odczuwana
słabiej lub silniej. Ale skoro prawo Webera nauczyło nas, że jeśli dwa bodźce są
naprawdę słabsze lub silniejsze, różnica jest odczuwana tak samo silnie jak
wcześniej, pod warunkiem, że osłabła lub wzrosła wraz z bodźcami w tym samym
stosunku; wrażenie bodźców, które zostały zmodyfikowane z przyczyn
wewnętrznych, może odnieść taki sam sukces, jak rzeczywista obiektywna
modyfikacja bodźców, a później różnica może być odczuwana równie mocno.
    Rzeczywiście, co oznacza psychofizyczny: zmieniła się wrażliwość na
bodziec? Jeżeli istnieje stała zależność między aktywnością psychofizyczną a
odczuciami, może to oznaczać tylko, że wymagany jest inny rozmiar bodźca, to samo
wrażenie, tj. Ta sama aktywność psychofizyczna. Jeśli prawo Webera jest teraz
dogłębnie zrozumiane, zamiast odwoływać się raczej do relacji czucia do bodźca, a
raczej do relacji czucia do efektu bodźca wewnętrznego, musi dojść do tego samego,
czy bodziec zewnętrzny jest osłabiony, czy osłabiony jego efekt wewnętrzny ,
ponieważ osłabienie zewnętrznego bodźca można rozpatrywać jedynie poprzez
osłabienie efektu wewnętrznego;
    Gdyby prawa Webera nie można było przenieść z zewnętrznego bodźca na efekt
wewnętrzny, tj. Wywołana w ten sposób aktywność psychofizyczna, różnica w
odczuciu nie pozostałaby stała, gdyby względna różnica lub stosunek mierzonych
efektów wewnętrznych w jakiś sposób pozostał stały, ale zmienił się po pewnym
czasie w związku z ich absolutną różnicą ten wniosek prawny nie mógł zostać
przeniesiony z zewnątrz do wewnątrz; dlatego widzimy, że sporne pytanie ma
fundamentalne znaczenie dla naszego nauczania. Jest to kwestia jednego z pomostów
między psychofizyką zewnętrzną i wewnętrzną.
    Oprócz tego ważne jest pytanie, jak daleko istnieje zależność między wrażliwością
bezwzględną a wrażliwością różnicową, niezależnie od tego, czy jest ona niezbędna,
czy nie, a decyzja w tej sprawie jest dla nas bardzo odpowiednia, aby zrobić krok
naprzód w jasności w dotychczasowej, wciąż mrocznej doktrynie drażliwości i niech
robi to pobudliwość.
    Chcę nazwać prawo, które dotyczy głównie tego pytania, o ile należy je postrzegać
jako przeniesienie Weberiana z zewnątrz do wewnątrz, prawo równoległe prawa
Webera lub, krótko mówiąc, prawo równoległe . Można to powiedzieć w następujący
sposób:
    Jeśli wrażliwość na dwa bodźce zmienia się w tych samych proporcjach, odczucie
ich różnicy pozostaje takie samo .
    Obowiązuje następujące powiedzenie:
    Jeśli oba bodźce są odczuwane słabiej lub silniej niż wcześniej, ich różnica wydaje
się być tak samo duża jak wcześniej dla doznania; gdyby trzeba było zmienić oba
bodźce w tych samych proporcjach, aby zachować dawną bezwzględną siłę doznania
przez oba.
    Pytanie, czy zmiana czasowa w absolutnej czułości jednej i tej samej wrażliwej
części zmienia zmianę czułości różnicowej, zależy oczywiście od samego siebie.
Pytanie dotyczy tego, czy istnieje przestrzenna różnica w czułości bezwzględnej, tj.
Różnica w czułości bezwzględnej między różne części, różnica w ich wrażliwości na
różnice, zależą od siebie; a kwestia naszego prawa zostaje przeniesiona z doczesnej
do przestrzennej. Wykazano, że różne części siatkówki mają różną absolutną i różną
wrażliwość na światło. Czy jesteś zasadniczo równoległy w tym względzie? Te same
obciążenia są postrzegane jako mające różne ciężary w różnych częściach ciała; z
tymi częściami ciała, które postrzegają te same ciężary co cięższe, czy łatwiej
rozpoznajesz dane różnice w wadze?
    Nie wydaje mi się, aby takie pytania były w ogóle jasne; tym bardziej, że udzielono
im jasnych i zdecydowanych odpowiedzi, ale są to podstawowe pytania.
    Bezsporne jest, że jeśli wrażliwość na różnicę może pozostać taka sama, gdy
czułość bezwzględna różni się w czasie, może również odnosić się do różnicy
przestrzennej i odwrotnie, tak że oparte na czasie weryfikacje prawa przemawiają
również za jego istnieniem po stronie przestrzennej i odwrotnie, bez że jednak można
uniknąć zadania udowodnienia tego szczególnie dobrze po obu stronach.
    Ogólnie rzecz biorąc, nie można jeszcze wiarygodnie stwierdzić ważności prawa w
pewnych okolicznościach co do ważności prawa w innych okolicznościach i możliwe
jest, że bezwzględna i różnicowa wrażliwość jest niezbędna, to znaczy wszędzie,
gdzie jest to konieczne, z natury zgodnie z konstytucją zależą od siebie, ale istnieją
również okoliczności, które mają na nie wpływ rosnący lub malejący, tak więc nie
jest kwestią wykazania, że te dwa nie są zasadniczo zależne od siebie, a oba
pokazują, że zawsze pozostaje ona stała, gdy inne zmieniają się, aby mogły zmieniać
się zarówno bez siebie, jak i ze sobą niż ze sobą iw tym samym sensie; innymi słowy,
prawo równoległe istnieje w pewnych okolicznościach, nawet jeśli nie istnieje ono
wszędzie.
    Ważne jest, aby nie przeoczyć warunku prawa, że wrażliwość na oba bodźce
rzeczywiście zmienia się w tych samych proporcjach, jeśli można oczekiwać, że
różnica w odczuciach pozostanie taka sama. Ustaw z. B. równy bodziec uderza w
siatkówkę dwóch miejsc o początkowo tej samej absolutnej wrażliwości i
odpowiednio jest początkowo odczuwany przez oba jako takie same; Jeśli czułość
bezwzględna zmienia się tylko na wartość dodatnią lub ujemną, wówczas, nawet jeśli
prawo równoległe jest ważne, natychmiast pojawi się różnica w odczuciu między
nimi, a to musi rosnąć w taki sam sposób, jak wzrasta różnica w czułości
bezwzględnej, tak jakby była taka sama Czułość obu bodźców trafiających w jeden
punkt rośnie, pozostając stała dla drugiego.
    Wszystkie pytania i relacje omówione tutaj w odniesieniu do intensywnych doznań
dotyczą w równym stopniu tych rozległych. Tutaj także można zapytać: czy różnice
są najłatwiej odczuwalne, kiedy i gdzie dane wymiary wydają się największe; i czy
zauważalna różnica w ekspansji idzie następnie równolegle do zauważalnej
ekspansji?
    Wszystko to zostanie teraz omówione poniżej, o ile dostępne jest doświadczenie,
które oczywiście nie oferuje jeszcze pożądanego kontekstu i pożądanej kompletności,
aby można było wypowiedzieć ogólny, prosty i ładny wynik. Ale ogólnie można
powiedzieć, że zasadnicza zależność między czułością bezwzględną i różnicową jest
negowana przez następujący dowód na równoległe prawo w dziedzinie testów
wagowych.
    Również okres zawieszenia prawa Webera nie wydaje się niczym innym niż
przyjęcie prawa równoległego, a zatem solidarność z jego spadkiem. Ponieważ w
trakcie eksperymentów drażliwość lub absolutna wrażliwość musi się zmieniać w
trakcie eksperymentów z powodu stałego lub powtarzanego i zmienionego działania
bodźców, i nie wydaje się, że prawo Webera można udowodnić za pomocą skali
różnych stopni bodźca, jeśli nie w tym samym czasie Możliwość przeniesienia tego
samego na efekt wewnętrzny lub prawo równoległe.
    Myślę, że ten pośredni argument jest bardzo wiążący. Tymczasem nie wyklucza to
potrzeby bardziej bezpośrednich walut, z których teraz wymienię, co mogę z tym
zrobić.
l) testy masy.
    32-dniowa seria eksperymentów jedną ręką (czerwiec i lipiec 1858) z 32 . 8 . 64 =
16384 podnoszenia wykonano przy użyciu tych samych głównych obciążników P =
1000 gramów i dwóch dodatkowych obciążników D = 40 i 80 gramów, z których
jeden zmieniał się z jednego dnia na drugi, w normalnych warunkach (rozdział 8),
oprócz zróżnicowanego czasu trwania podczas którego podnoszono
ciężar; mianowicie następujące 4 razy rozprężne się 1 / 2 , 1, 2, zastosowano 4 sekund
i 64 wypukłości z lewej strony, to wykonane tak z prawej jeden za drugim w każdym
z tych 4 razy wyporu w każdym z 32 dnia doświadczenia, każdy tej figurze 8 . 64 =
518 dodatków w zestawie. Teraz za każdym razem, gdy podnoszono 4 sekundy,
odczuwało się silne zmęczenie dłoni, ponieważ główny ciężar 1 kg musiał być tak
długo zawieszony, który z krótszych czasów podnoszenia, nawet przez dwie sekundy
(co chciałbym powiedzieć) wyraźnie skierował moją uwagę), nic nie
zauważył. Gdyby to zmęczenie miało wpływ na wrażliwość na różnicę, musiałyby to
być prawidłowe liczby i wynikające z tego wartości hD (rozdział 8) , co przy
stałej Dzaoferuj miarę tej wrażliwości, uczyń ją wyczuwalną; i ogólnie czas trwania
podwyższenia ma wpływ na wrażliwość na różnicę, ponieważ nawet gdy zmęczenie
nie jest wyraźnie odczuwalne, dłuższy czas podnoszenia musi przyjąć więcej siły, a
zatem rozluźnić się niż krótszy. Ale moje eksperymenty nie wykazują takiego
wpływu. Dla czterech głównych przypadków otrzymałem następujące prawidłowe
liczby r (dla n = 2048 dla liczb specjalnych) i następujące wartości proporcjonalne
do wrażliwości na różnicę, łącznie 32 hD dla D i 64 hDw sumie dla lewej i prawej, w
różnych czasach podnoszenia, chociaż należy zauważyć, że każdy z 4 czasów
podnoszenia był równie często początkiem i końcem dnia eksperymentalnego 2) .
2) Prawidłowe liczby ri wartości 32 hD nie idą równolegle do siebie w
poniższej tabeli, z podanego powodu (rozdz. 8).
 
n = 2048.
Czas podnoszenia ½ 1 2. miejsce 4. miejsce
Lewo ...... 1541  1507 1496  1546 
r
Prawa ......... 1561 1502 1483 1551
 Ogółem ...... 3102 3009 2979 3097
Lewo ....... 159509 161316 155271 183353
32 hD
Prawa ... 192175 172139 168915 175337
64 hD ....... 351684 333455 324186 358690
    Tej serii można również użyć do eksperymentalnego udowodnienia naszej zasady
obliczania (patrz rozdział 8). Podała w sumie dla L. i R. i dla wszystkich 4 czasów
elewacji zgodnie z naszą regułą obliczeniową następujące wartości 32 hD:
przy D = 0,04 P wartość 454399
                                                    - - - 0,08 - - -
913613
Tak więc z podwójnym D podwójnym HD.
    Jeśli trzymamy się sumy 64 hD poniżej , która zawiera podsumowany wynik
wszystkich testów, to jeśli czas trwania elewacji i zależne od niej zmęczenie
spowodowały różnicę w wartości czułości różnicowej, należy oczekiwać największej
różnicy między czasem podniesienia ½ i 4 sekundami, ale wartości 64 hD są tutaj
wyraźnie takie same i nie bardzo różne dla czasów pośrednich.
    Wynik ten jest ważony przez fakt, że nie wykazano, aby czas trwania podnoszenia
miał jakikolwiek wpływ na oszacowanie ciężarów, ponieważ stałe wpływy p, q
uległy zatem uderzającym zmianom, ponieważ ich średnia wartość została ustalona
zgodnie z (patrz Rozdział 8) określony w gramach, jak następuje:
 

Czas lewo dobrze

podnoszenia P. q p q 
½ sek . + 6,73 - 3,17 + 31,49 + 6,28
1 sekunda +13.07 - 19,46 + 43,38 + 3,30
2 sekundy +12,38 - 16,00 + 38,05 + 0,36
4 sek - 7,95 - 3,28  + 3,43 + 6,04
Tak więc, podczas gdy po 2 sekundach podnoszenia z lewej, pierwszy podniesiony
statek wydawał się o 12,38 gramów cięższy niż drugi, przy 4 sekundach podnoszenia
wydawał się 7,95 gramów lżejszy. Po podniesieniu prawą ręką zmiana wskazywała
ten sam kierunek, ale bez przechodzenia do koperty.
    Bezsporne jest, że wartości p i q są prawie takie same przez 1 sekundę i 2 sekundy
czasu podnoszenia, ale różnią się znacznie przez for sekund i 4 sekundy. Można to
jednak wytłumaczyć faktem, że w ½ sek. Czas podnoszenia podnosi się z rodzajem
szybkiego szarpnięcia, co nie jest całkiem porównywalne z cichym podnoszeniem w
dłuższych czasach podnoszenia, ale po 4 sekundach silnie odczuwane zmęczenie
powoduje nieporównywalność.
    Poprzedni wynik okazjonalnie uzyskiwano w serii testów przeprowadzonych dla
innych celów. Aby jeszcze bardziej zwiększyć wpływ zmęczenia z czasu trwania
elewacji niż w poprzedniej serii, ostatnio (w styczniu i lutym 1859 r.) Celowo
skierowałem inną serię w normalnych warunkach (oprócz czasu trwania elewacji) do
tego celu, używając dwóch zastosował większe ciężary. Niestety seria ta pozostała
fragmentem z podanego poniżej powodu; ale wynik tego fragmentu, jako
wzmocnienie wyników uzyskanych gdzie indziej, zasługuje na wzmiankę.
    W sumie ten fragment dotyczy tylko 16 . 64 = 1024 podnośników, rozłożonych na 8
dni, każdy z 2 działami 64 podnośników, które były wykonywane każdego dnia
kolejno z lewą, a ja zawsze na przemian z lewą i prawą. Zastosowano dwa P = 1500 i
3000 gramów, między którymi nastąpiła zmiana po dwóch dniach; D to zarówno
niezbędne 0,06 P . To samo P i D utrzymywano przez dwa kolejne dni ; ale zmieniało
się z dnia na dzień między następującymi dwoma warunkami eksperymentalnymi:
    a) Czas trwania każdego prostego podnoszenia 1 sekunda, czas pośredni między
dwoma podwójnymi podnoszeniami 5 sekund (więc tutaj zwykle zwykłe czasy).
    b) czas trwania każdego prostego podnoszenia 4 sekundy; 3 sekundy między
dwoma podwójnymi windami.
    Tak więc w b) czas, w którym ciężar musiał być utrzymany w równowadze, był
czterokrotnie dłuższy, a czas odpoczynku między dwoma podwójnymi
podniesieniami był o 3 : 5 krótszy niż w punkcie a).
    Różnica ta odniosła również sukces, że przy b) bardzo silne uczucie zmęczenia ręki
podnoszącej (które było oczywiście jeszcze silniejsze przy P = 3000 niż przy P
= 1500) wystąpiło w każdej ręce, co nie miało miejsca w przypadku a) . Ale więcej o
tym zdarzyło się, lub b) ból śledziony, do pewnego stopnia w pierwszych dniach
eksperymentu, jaki był powód , aby ograniczać się codziennie na dwóch działach
(ponieważ ja inaczej zawsze 8 na miejscu do 12) i nowy z każdym dniem b-próby
więcej i stał się tak silny na 4 3)że trudno mi było ukończyć 2 działy testowe, co
uniemożliwiło mi kontynuowanie serii testów. Ponieważ to było moją intencją
również powtórzyć go z prawej i procesu zweihändigem i co najmniej
1 1 / 2 kontynuować miesięcy.
3) Tenból utrzymywał się przez tygodnie, więc sam doznałem trwałej
niedogodności. Tynk musztardowy zdawał się dobrze wykonywać.
 
    Teraz, po innych doświadczeniach, nie uważam 1024 podniesień za wystarczające
do uzasadnienia bardzo pewnego wyniku, a w szczególności ułamków tej liczby nie
można szukać ułamków; jeśli jednak zobaczymy, że P = 1500 daje nadwagę hD dla
a), z drugiej strony P = 3000 dla b) i że istnieje tylko nieznaczna różnica między a)
ib) w ogólnych wynikach hD , ale bardzo silna różnica w zmęczeniu odbyła, która
jest również w silnym różnic KM wyrażone, nie możemy wpływać na zmęczenie na
różnicowym wrażliwości tutaj H oto. „
    Podaję całą specyfikację liczb r, z których można wyciągnąć wyniki , ponieważ
można to zrobić tutaj bez większego zamieszania .
 
n = 64 n = 256
r 1 r 2 r 3 r 4 Suma r
P = 1500. 52 46 58 45 201
a)
- - - b) 52 39 48 51 190
P = 3000. 55 43 51 57 206
a)
- - - b) 46 61 33 60 200
Teraz rzeczywiście widzisz, że tutaj b) w wynikach r oba = P w 1500 jako P = 3000
a mniejsze r są jak a); ale przy P = 3000 zależy to tylko od wpływu p, który
wyjątkowo się zwiększył w wyniku zmęczenia , a obliczenia pokazują
raczej hD większe dla b) niż a) przy P = 3000.
    W rzeczywistości, jeśli wykonasz obliczenia przy użyciu podstawowej tabeli
zgodnie z regułami (patrz rozdział 8), znajdziesz następujące wartości:
 
  4 hD 4 KM 4 hq
P = 1500. a) 23460       + - 2724
7726
- - - b) 18879 + 5023 - 2405
P = 3000. a) 25335 + 1649 + 3803
- - - b) 27071 - 18327 + 4821
Suma a) 48795 + 9375 + 1079
Suma b) 45950 - 13304 + 2417
Podsumowując, wartości 2hD zachowują się w testach bez i przy dużym zmęczeniu =
48795 : 45900; co odbiega mniej niż byłoby to możliwe po niezrównoważonych
zbiegach okoliczności. Przy P = 1500 wpływ p stracił niewiele ze względu na
zmęczenie; przy P = 3000, ale doświadcz zmiany w ujemną z powodu znacznie
większego zmęczenia. Wpływ q jest wszędzie zbyt mały w stosunku do D i p,
aby dodać pewności do jego określenia.
    W poprzednich dwóch seriach testowych zmęczenie było spowodowane dłuższym
czasem podnoszenia ciężarów w samych testach. Zrobiłem dwie inne długie i
uciążliwe serie testów, w których było to spowodowane wcześniejszym
zmęczeniem. Pierwszy, prawdopodobnie z powodu wtórnej okoliczności, która
zostanie opisana później, nie dał bardzo decydujących rezultatów; podczas gdy drugi
należy postrzegać jako ostateczne potwierdzenie naszego prawa.
    Pierwsza z tych serii (od stycznia do marca 1856 r.), Która miała również inne cele
niż ustalenie wpływu zmęczenia, była jednoręczna, ze szczególnie wykonaną lewą i
prawą ręką. Główna waga P pozostała 1000 gramów. Dodatkowe
ciężarki D nakładano codziennie 5, 15, 20, 30, 40, 60 gramów. 72 dni próbne, każde z
640 wzmocnieniami, z czego 64 przychodzi na D z lewej i tyle samo z prawej. Każda
z 5 liter D była ostatnią częścią dnia; ale ponieważ 5 na 72 nie działa, a zatem
niektóre D nie tworzą końcowej sekcji tak często jak inne, liczba eksperymentów jest
proporcjonalnie zmniejszana, tak jakby każde D z prawą i lewą formacją utworzyłby
końcowy odcinek 64 elewacji 8 razy, a tym samym zajmowałby całą serię przez 80
dni.
    Po każdym dniu wykonywano kolejno 640 podnośników, za każdym razem tego
samego dnia, w sposób znacznie późniejszy, ramiona poddawano silnemu zmęczeniu,
a teraz dodano dodatkową sekcję 64 podnośników, co było niczym innym jak
powtórzeniem ostatniego odcinka 64 z ostatnio używane D miało na celu porównanie
dwóch działów, pierwszego bez, drugiego po zmęczeniu. Podobnie jest (przy
założeniu powyższej redukcji) dla każdego z 8 D. 8 działów z 64 podnośnikami z
lewą ręką i tyle samo z prawą ręką w stanie zmęczonym w porównaniu z działami
zatrudnionymi bezpośrednio przed zmęczeniem. Ponadto wyniki działów w stanie
zmęczenia można porównać z wynikami całych działów, które uzyskano w tych
samych dniach testowych przed zmęczeniem.
    Sposób, w jaki przeprowadzono zmęczenie, opisano bardziej szczegółowo w
raportach Saxon Soc. 1857, s. 113 i nast., W tym, że próby zmęczenia służyły
równocześnie z próbami ćwiczeń w odniesieniu do siły mięśni, o których tam
mówiłem 4) . Wystarczy powiedzieć tutaj, że dwa ciężarki ołowiu, każdy o wadze
około 9⁄ funta, zostały podniesione nad głowę i ponownie obniżane w odstępach od
obniżonej pozycji, aż dalsze podniesienie w tym przedziale nie było
niemożliwe; które odniosły sukces w trakcie eksperymentów przez coraz dłuższy
czas Każde podwyższenie trwało 1 sekundę, każde obniżenie 1 sek. Około 1 minuty
po zakończeniu ostatniej wibracji, podczas której ogólne emocje opadły, a puls był
czasami liczony, natychmiast zacząłem powtarzać ostatnią sekcję.
4) Być może jest to interesujące, jeśli zauważę, że znaczny postęp ćwiczenia,
który został poczyniony w serii eksperymentów przeprowadzonych od stycznia
do marca 1856 r., Kiedy podwyżki były powtarzane dwa kolejne dni w
październiku 1858 r., po tym jak w międzyczasie nie odbyło się żadne
ćwiczenie, wyraźnie zniknęło. Wcześniejsze serie rozpoczęły się liczbami 104
i 128 w pierwszych dwóch dniach eksperymentu, a następnie wzrosły do
maksymalnie 692; 19 i 20 października 1858 r. uzyskano odpowiednio 122 i
118 przy użyciu tej samej metody eksperymentów.
 
    Tutaj wartości hD w kolumnie z następują w stanie zmęczenia, w stanie u w stanie
niestrudzonym, jedynie obliczone na podstawie działów, które poprzedzały operację
zmęczenia za każdym razem, w ramach U z sumy każdego dnia próby przed
zmęczeniem; wszystkie pochodzą z ułamków o n = 64 różnicujących 4 główne
przypadki 5) :
HD
lewo dobrze
re na na
U u U u
przykład przykład
15 2854 2447 3890 4044 2984 4822
20 4809 3349 4937 5698 4334 5801
30 7171 6570 4400 7593 7776 8233
40 8980 10485 11108 9052 13054 11693
60 13092 12352 11464 12112 14056 16470
całkowity 36906 35203 35899 38499 42404 47019
5) Chociaż seria ta miała przede wszystkim na celu zbadanie wpływu
wielkości D , niezależnie od jej wielkości, dawała znacznie mniej regularne
wyniki w tym względzie niż inne mniejsze serie, które mogły wynikać z
samego zmęczenia; ale wartości pod z po prawej stronie, z wyjątkiem D = 15,
dają bardzo dobre wartości , tj. wartości proporcjonalne do D. Należy wziąć
pod uwagę, że w przypadku małych D. wyników można oczekiwać tylko
wtedy, gdy liczba eksperymentów jest bardzo duża.
 
    Jeśli teraz weźmiesz pod uwagę poniższe wyniki jako wyniki ostateczne,
zobaczysz, że wartości hD, a zatem h po lewej stronie, są zauważalnie takie same z i
bez zmęczenia, podczas gdy po prawej stronie nie tylko w sumach, ale we wszystkich
indywidualnych wartościach (z wyjątkiem od U , gdy D = 40, co oczywiście jest zbyt
duży) przeważająca wartości mocy z na dolnej U i U obrotów. Mianowicie, wartości
pod z mają znacznie większy ciężar po prawej stronie niż po lewej, ponieważ są
to litery D.wykazują prawie proporcjonalne, jak zwykle jest wymagane, podczas gdy
te po lewej są dość nieregularne, co wskazuje na silne zakłócenia. W szczególności w
przypadku lewej wartości pod z przy D = 30 i = 60 są oczywiście zdecydowanie za
małe, zarówno w stosunku do innych wartości pod z w przypadku lewej, jak i do
odpowiednich po prawej, a jeśli są wykluczone, pokazuje nawet z lewą z przeważnie
powyżej u i U. Wydaje się zatem, że z tych prób wynika dość pewnie. że wrażliwość
na różnicę masy jest nieco zwiększona przez możliwie najszerszą operację
zmęczeniową.
    Tymczasem różnica w stosunku do poprzedniego zmęczenia nie wydaje się
znacząca, ani z uwagi na to, co dała lewica, co dawały poprzednie rzędy i co dał
następny rząd, na tyle jednoznacznie, że nie można było sprowadzić go do
okoliczności wtórnych, o których później należy wspomnieć .
    Wcześniej jednak nie będzie zainteresowaniem podanie wartości p i q również dla
tej serii . Były one średnio dla prób na wszystkich D w gramach:
 P. Q
lewo dobrze lewo dobrze
U - 15,15 + 7,88 - 17,50 + 0,20
u - 21,76 - 7,28 - 13,23 - 2,73
na - 35,81 - 13,92 - 14,69 + 0,72
przykład
    Zgodnie z tym wpływ p w przejściu od U do z wzrósł o 20,66 dla lewej, dla prawej
o 21,80 gramów, tj. Zauważalnie taki sam dla obu, ale z odwróceniem w sensie
negatywnym, co zwiększa siłę Dowodzi wpływu operacji zmęczeniowej na stosunki
oszacowania, a jednocześnie jest niezwykłym przykładem sposobu, w jaki zachodzą
takie zmiany. Już w przejściu od U do U zauważa się zmianę w tym samym kierunku,
w tym u, tylko w odniesieniu do końcowej części, już wykazuje pewne zmęczenie w
stosunku do U,co odnosi się do średniej ze wszystkich eksperymentów. (Nie
zbadałem szczególnie samych wartości początkowych).
    Jeśli chodzi o przedmiotową okoliczność wtórną, może to być:
    Kołysanie się ciężarów nie tylko męczyło mięśnie, ale jednocześnie ekscytowało
cały organizm, co było widoczne z ogromnie zwiększonego pulsu, który był tak
szybki i niewielki natychmiast po zakończeniu huśtawki, że zwykle nie byłem w
stanie go policzyć ; ale znaleziono kilka razy do 150 uderzeń na minutę. Z drugiej
strony, próba wyporu z jednostkami 1 kilogr. Waga w normalnych warunkach przez
około 1 godzinę przed operacją gwałtownego zmęczenia lub bez późniejszego
zmęczenia w żaden sposób nie ma takiego samego rosnącego wpływu na
puls. Przeciwnie, było mniej niż 29 dni testowych w bieżącej i jednej sąsiedniej serii,
w której określałem puls bezpośrednio przed i bezpośrednio po testach (w tej samej
pozycji ciała i przy tej samej pozycji ramienia), puls był 21 razy częstszy przed
eksperymentami i 87,8 przed, a 85,2 później. Spadek ten może być spowodowany
powolnym, jednolitym zegarem procesu, a szybszy zegar mógł dać inny wynik.
    Potwierdzeniem założenia, że podniecenie wskazywane przez zwiększoną liczbę
impulsów wywiera coraz większy wpływ na wrażliwość na różnicę, jest następujące
doświadczenie: Podczas poprzedniej serii testów mój puls był bardzo zmienny po
dniach, co prawdopodobnie ma miejsce w przypadku bardzo jednolitego stylu życia,
który prowadzę mógł wynikać tylko z faktu, że powtarzana codziennie gwałtowna
praca zmęczeniowa rozszerzyła swój wpływ na cały czas trwania serii testów, ale w
zmienny sposób. Niestety, ponieważ nie rozważyłem pulsu później, nie udało mi się
go ustalić i zapisać we wcześniejszych częściach serii; ale zdarzyło się to w ciągu
ostatnich 14 dni. Bezpośrednio przed rozpoczęciem codziennej porannej godziny
obserwacji policzono ją, a po jej zakończeniu przed zmęczeniem ponownie i z tego
środki podjęte. Teraz zestawiam te 14 otrzymanych średnich z prawidłową liczbą 14
dni obserwacji, które pozostały porównywalne przez wszystkie dni6) , nie ma
dokładnie odpowiadającego chodu, ale istnieje wyraźna przewaga prawidłowych
liczb jako całości dla dni z większą liczbą impulsów. Otrzymałem następujące
odpowiednie wartości , uporządkowane według rozmiaru prawidłowych
liczb r (dla n = 640)
 
Numer
r r Puls
pulsu 7)
411 75,87 446 81,75
416 95,5 453      88
431 84,5 457 86,5
434 79,25 463 90,75
438 74,25 471 96,5
439 75,87 483 93,65
440 88,25 487 82,5
Summa       578,49    3260 619,65
3009
Następnie średnia r odpowiadała przez 7 dni najniższej wartości r
r = 429,9, puls 81,92
i przez 7 dni z najwyższym r
                                                                                                r = 465,7, puls 88,52
średnia temperatura przez pierwsze 7 dni w okresie obserwacji wynosiła 15 °, 21 ° C,
temperatura z ostatnich 16 ° C
6) Poprawne liczby są dodawane poniżej dla wszystkich 4 głównych
przypadków i wszystkich 5 D tego samego dnia.
7) Wartości księgowe liczby impulsów wynikają z losowania funduszy, a zatem
z faktu, że liczba impulsów jest częściowo określana na podstawie liczby o
kilka minut i zmniejszana do 1 minuty.
 
    Bezsporne jest, że liczba tych przypadków nie jest wystarczająco duża, aby
zapewnić wynik; jednak podobny sukces w następnej serii wzmacnia wynik
poprzedniej, jak wymienię poniżej.
    Ponieważ wynik poprzedniej serii nie był decydujący w odniesieniu do kwestii
naszego prawa, rozpocząłem kolejną serię testów porównawczych z i bez zmęczenia
w innej formie (listopad 1858). Był to 16-dniowy okres, lub, w tym dni wolne od
okresu próbnego, ponieważ tylko jeden dzień po podjęciu innych prób, 32-dniowa
seria eksperymentów. P = 1000, D = 60 gramów, normalne okoliczności. Całkowita
liczba wind 16 . 10 .64 = 10240. Zmęczenie przeprowadzono tutaj przy wolniejszym
podnoszeniu ciężkich ciężarów w taki sposób, że liczba impulsów wzrosła mniej bez
porównania niż w poprzednim rzędzie, gdy zmęczenie było bardzo duże; operacja
zmęczenia została zastosowana nie tylko do obu ramion razem, jak w poprzednim
rzędzie, ale również jednostronna dla każdego ramienia, i wyniki porównano. Cały
zestaw prób był taki.
    Każdego dnia testowego rano, po uprzednim zliczeniu pulsu przez 1 minutę,
uruchamiano 4 dwuręczne wydziały z 64 wysokościami każdy; w nim puls zliczany
ponownie o 1 minutę; potem jedna ręka zmęczona sama; a następnie przeprowadził 2
dwuręczne sekcje po 64, podobnie jak ta ze zmęczenia; wtedy drugie ramię jest
równie zmęczone; następnie ponownie zatrudniono dwa oburęczne działy; potem oba
ramiona były zmęczone i zatrudniono kolejne dwa takie działy. Po każdym dziale
puls był liczony raz po raz, ale tylko co pół minuty, a przypadki były liczone razem
przed nowym zmęczeniem, tak że dwa powiązane działy były przerywane tylko ½
minutą liczenia impulsów po każdym zmęczeniu.
    W sumie codziennie pracowano 4 wydziały po 64 bez zmęczenia i 6 po
zmęczeniu. Początek 4 przed zmęczeniem, 2 po zmęczeniu oburęcznym koniec
każdego dnia testu; 4 działy przechodzą między nimi po jednostronnym
zmęczeniu. Dokonano tego obiema rękami w taki sposób, że gdy lewy raz był
zmęczony jednego dnia, zrobiono to po prawej następnego dnia testowego.
    Czas między zmęczeniem a początkiem podnoszenia naczyń wynosił zawsze tylko
pół minuty częstości tętna, a kilka sekund dłużej pozwalało odłożyć ciężar ołowiu lub
ciężary i przejście do naczyń. Samo zmęczenie przeprowadzono w następujący
sposób.
    W przypadku zmęczenia jednostronnego ołowiany ciężar o wadze 9⁄4 funta był
powoli podnoszony za ladą przez 4 sekundy z całkowicie obniżonej pozycji do
poziomu wysokości ramion i ponownie obniżany na 4 sekundy. Ramię było przede
mną wyciągnięte, a nie na boki. Powtarzano to tak często, aż wzrost nie był już
możliwy; Następnie zatrzymali się na ½ min., A następnie ponownie zmęczyli, aż nie
było to już możliwe, 5 razy z rzędu, za każdym razem z ½ min. Te 5 zmęczenia
(ułamki) liczę jako jedną operację zmęczenia. Powolność wyporu miała na celu
zwiększenie liczby impulsów mniej, powtarzanie, zmęczenie. Liczba możliwych
podniesień zmniejszyła się w tych 5 frakcjach zmęczeniowych tej samej operacji
zmęczeniowej z powodu skumulowanego zmęczenia, silnie od pierwszego do
drugiego, tylko trochę z następującymi frakcjami. Lewica była w stanie
przeprowadzić znacznie mniej wypustów niż prawa, szczególnie od początku serii
eksperymentów, ale stopniowo zbliżała się do niej w trakcie serii eksperymentów; w
przeciwnym razie odczuwa się także praktykę. Równoczesne zmęczenie obu ramion
nastąpiło dokładnie tak samo jak zmęczenie jednego ramienia, z tym wyjątkiem, że
jednocześnie podniesiono dwa obciążniki o wartości 9 funtów. Ponieważ lewa strona
była słabsza niż prawa, podnoszenie obiema rękami zawsze miało na celu
dominujące zmęczenie lewej strony, jak pokazało to natychmiastowe uczucie. w
przeciwnym razie odczuwa się także praktykę. Równoczesne zmęczenie obu ramion
nastąpiło dokładnie tak samo jak zmęczenie jednego ramienia, z tym wyjątkiem, że
jednocześnie podniesiono dwa obciążniki o wartości 9 funtów. Ponieważ lewa strona
była słabsza niż prawa, podnoszenie obiema rękami zawsze miało na celu
dominujące zmęczenie lewej strony, jak pokazało to natychmiastowe uczucie. w
przeciwnym razie odczuwa się także praktykę. Równoczesne zmęczenie obu ramion
nastąpiło dokładnie tak samo jak zmęczenie jednego ramienia, z tym wyjątkiem, że
jednocześnie podniesiono dwa obciążniki o wartości 9 funtów. Ponieważ lewa strona
była słabsza niż prawa, podnoszenie obiema rękami zawsze miało na celu
dominujące zmęczenie lewej strony, jak pokazało to natychmiastowe uczucie.
    Być może interesujące byłoby sprecyzowanie warunków obserwowanych dla tego
zmęczenia, które były przeprowadzane bardzo metodycznie i były porównywalne
każdego dnia, i mam okazję podać kilka informacji w tym zakresie
poniżej. Najważniejsze w tym przypadku jest jednak to, że w każdej z 3 codziennych
operacji zmęczenia zmęczenie powtarzano 5 razy, każda w odstępie ½ minuty i ½
minuty po zakończeniu każdej operacji, naczynia były podnoszone. Ponadto, jeśli
zmęczenie przeprowadzono najpierw lewą i prawą po kilku dniach, zauważam
również, że zmęczenie w jednym ramieniu nie miało zmniejszającego się wpływu na
liczbę udźwigów ciężkiego ciężaru, które uzyskano (około 12 minut później) w
drugim ramieniu ,
    W odniesieniu do współczynników tętna należy zwrócić uwagę na: Dobrze znany
jest fakt, że częstość tętna jest natychmiast zwiększana z powodu dużego wysiłku
fizycznego; ale było to dla mnie dziwne i wydaje mi się, że nie bez zainteresowania,
że zwiększona częstotliwość tętna spowodowana gwałtownym wysiłkiem również
rozszerzyła się do pewnego stopnia w dniach bezprocesowych, więc w dniach
próbnych przed procesem stwierdzono, że ten stały wzrost w ciągu miesiąca
próbnego rosła i nadal istniała długo po zakończeniu serii testów, stopniowo się
zmniejszając. To właśnie ta częstość tętna rosła w trakcie serii testów, co było
głównym powodem, dla którego powstrzymałem się od kontynuowania testów
zmęczeniowych, które zamierzałem z pewną modyfikacją. Tym bardziej nie
wierzyłem, że mogę tolerować dalszy wzrost pulsu bez niekorzystnego wpływu,
kiedy zacząłem czuć, że moja głowa została zaatakowana przez gwałtowne
zmęczenie; co nie było zbyt wielkim cudem, ponieważ krew była mocno kierowana
do głowy podczas ostatniego pracochłonnego podnoszenia każdej operacji, i była to
jedna ze słabszych części po wcześniejszej chorobie, wobec której moja bardzo
zdrowa pierś nie odczuwała żadnych wad. Ten atak na głowę objawił się uczuciem,
którego nie można scharakteryzować, a pewne pogorszenie uszu, na które zwykle
cierpię, nie miało trwałego efektu po zatrzymaniu serii testów. że moja głowa została
zaatakowana przez gwałtowne operacje zmęczenia; co nie było zbyt wielkim cudem,
ponieważ krew była mocno kierowana do głowy podczas ostatniego pracochłonnego
podnoszenia każdej operacji, i była to jedna ze słabszych części po wcześniejszej
chorobie, wobec której moja bardzo zdrowa pierś nie odczuwała żadnych wad. Ten
atak na głowę objawił się uczuciem, którego nie można scharakteryzować, a pewne
pogorszenie uszu, na które zwykle cierpię, nie miało trwałego efektu po zatrzymaniu
serii testów. że moja głowa została zaatakowana przez gwałtowne operacje
zmęczenia; co nie było zbyt wielkim cudem, ponieważ krew była mocno kierowana
do głowy podczas ostatniego pracochłonnego podnoszenia każdej operacji, i była to
jedna ze słabszych części po wcześniejszej chorobie, wobec której moja bardzo
zdrowa pierś nie odczuwała żadnych wad. Ten atak na głowę objawił się uczuciem,
którego nie można scharakteryzować, a pewne pogorszenie uszu, na które zwykle
cierpię, nie miało trwałego efektu po zatrzymaniu serii testów. przeciwko którym
moja bardzo zdrowa pierś nie odczuła żadnej wady. Ten atak na głowę objawił się
uczuciem, którego nie można scharakteryzować, a pewne pogorszenie uszu, na które
zwykle cierpię, nie miało trwałego efektu po zatrzymaniu serii testów. przeciwko
którym moja bardzo zdrowa pierś nie odczuła żadnej wady. Ten atak na głowę
objawił się uczuciem, którego nie można scharakteryzować, a pewne pogorszenie
uszu, na które zwykle cierpię, nie miało trwałego efektu po zatrzymaniu serii testów.
    Stopniowy wzrost częstości tętna podczas serii testów nie był jednak w żaden
sposób regularny w związku ze stopniowym wzrostem prawidłowych liczb rw 4
działach, które poprzedzały operację zmęczeniową w dniach testowych; ale całkiem
wyraźnie współzależne. Ponieważ od kilku lat próbuję testów wrażliwości z
ciężarami, nie można tego uzależnić od postępów w ćwiczeniu.
    Oto kompilacja liczby impulsów z prawidłowymi liczbami dla 16 dni testowych
rzeczywistej serii testowej, podzielona na dwie frakcje I, II. Dodano liczby dla 7
wstępnych i 2 kolejnych dni testowych, które są związane z pulsem i 4 przed
zmęczeniem Działy eksperymentalne są dość porównywalne do tych z serii 16-
dniowej, ale późniejsze zmęczenie przeprowadzono w inny sposób, a głównie tylko
dla wstępnej i późniejszej orientacji, dlatego wyniki uzyskane po zmęczeniu nie
zostały wymienione poniżej. W pierwszych dwóch z 7 wstępnych dni badania
policzono tylko puls przed zmęczeniem, ale nie podjęto żadnych prób zwiększenia
wrażliwości naczyń.
7 wstępnych dni próbnych.
Tętno przed
data r (n = 256)
zmęczeniem
19 87,5 bez
października wiersza
20.- 85,5 bez
wiersza
21 89,25 154
października
23.- 91,5 155
25.- 97,5 165
27.- 102,5 152
29.- 81 153
średni 92,35 155,8
16 głównych dni próbnych.
JA. II
data Tętno ze r  data Tętno ze r
 (n =
zmęczenia. (n = 256) zmęczenia.
256)
1 listopada 97 158 17 listopada 86 172
3.- 93,75 163 19.- 100,5 199
5- 103,5 204 21.- 89,5 178
7.- 75,5 180 23.- 94,5 191
9.- 97 169 25.- 103,5 198
11.- 87,5 165 27.- 102,5 177
13.- 91 177 29.- 94 191
15.- 95 183 1 grudnia 107 183
średni 92,53 174,9 średni 97,19 186,1
2 kolejne dni próbne .
r
Tętno przed
data (n =
zmęczeniem
256)
3 98 175
grudnia
5- 100,5 170
Jeśli weźmiesz średnią z 7 najmniejszych, 8 średnich i 8 najwyższych
wartości rz powiązanymi impulsami, masz (z dodatkiem średniej temperatury
testowej)
    r temp. pulsu
157,1 93,1 16,6 ° C
172,9 95,5 16,7 ° -
191,1 96,7 16,2 ° -
    Po 5 grudnia, kiedy miało miejsce ostatnie zmęczenie, nie policzyłem pulsu
ponownie, aż 19 grudnia rozpocząłem nową serię testów bez operacji
zmęczeniowych, tj. Jedną i dwie ręce z P = 2000 i 3000 gramów, których Wyniki
(patrz rozdz. 9) są podane. Kiedy teraz tutaj (i w następnym rzędzie) ponownie
zbadałem puls przed i po okresie testowym każdego dnia, znalazłem wciąż niezwykle
wysoką częstość tętna, niezależnie od daty 5 . do 19 grudnia nie podjęto żadnych
prób. Częstotliwość ta następnie zmniejszała się powoli, ale nieprzerwanie, średnio
przez 8 dni, a mianowicie jako średnia przed i po podniesieniu naczyń, średnio przez
8 dni, jak następuje:
                                                               Temp. Pulsu
                            19 grudnia do 26 grudnia
104,16 8)                                  17 °, 16 ° C.
                            27 - 3 stycznia 101,11 16 °, 81 -
                               4 stycznia - 11 - 98,79 15 °, 49 -
                            12 - 19 - 98,78 16 °, 49 -
                            20 - - 27,88 - 89,46 18 °, 10 -
                            28 - 4 lutego 87,78 17 °, 18 -
 
8) Poniżej podano liczby dla każdego 8
dni. 92,75; 109,5; 103,5; 106; 107; 113,5; 97; 104
 
Również w tej kolejnej serii testów kompilacja liczb impulsów dla 16 największych i
16 najmniejszych poprawnych liczb, wziętych razem w porównywalnych warunkach
testowych, dała jedną, ale tylko niewielką przewagę dla większych liczb
impulsów; mianowicie jako całość (przy n = 8192)
     r                      średnia Puls
5732 96,88
6147 98,18.
Zgodnie z tym pewne powiązanie między wzrostem liczby r a wzrostem częstości
tętna wydaje mi się co najmniej bardzo prawdopodobne.
    Wszystkie poniższe stwierdzenia odnoszą się tylko do 16 głównych dni próbnych
serii, którą zajmujemy się na początku. Liczba impulsów przed i po pierwszych
czterech, w szczególności wydziały testów zmęczeniowych, były praktycznie takie
same, mianowicie summa przez 16 dni przed 1517.5, po 1518; średnio przed 94,84,
po 94,88, tak że podnoszenie statków o 1 kg Waga nie miała wpływu na puls.
    Impuls natychmiast po trzech operacjach zmęczeniowych, z których każda jest
oddzielona dwoma działami testowymi ( zmniejszona z ½ min do 1 min),
była średnia
 
  Po 1. po 2. po 3.
zmęczeniu zmęczeniu zmęczeniu
W I. 100,4 106,5 112,1
W II. 108 105,1 115,4
Tak więc (po porównaniu z powyższą tabelą) puls po pierwszej operacji zmęczenia
wzrósł tylko o około 8 do 10 uderzeń, nieco więcej po kolejnych w stosunku do stanu
niestrudzonego, a przynajmniej niewiele w stosunku do ogromnego wzrostu w
poprzedniej serii. Tutaj również nastąpił ogólny wzrost z frakcji I do frakcji II.
Wreszcie, średnie liczby pulsów, odpowiednio (1), (2), po 1. i 2. dziale
eksperymentalnym, które nastąpiły po operacjach zmęczeniowych, były następujące:
 
  1. Zmęczenie 2. Zmęczenie 3. Zmęczenie
 (1) (2) (1) (2) (1) (2)

JA. 96,5 97,5 98,3 97,5 104 89,9

II. 100 99,9 100,9 101,5 101,8 101
Tyle o stosunkach tętna.
    Ponieważ w poprzedniej serii eksperymentów, pomimo wyjątkowo silnego
chwilowego wzrostu impulsu spowodowanego operacją zmęczeniową, nastąpił
jedynie niezbyt silny, nawet jednoznacznie zależny, wzrost liczb ri odpowiedni
wzrost hD , można zastosować stosunkowo znacznie mniejszy chwilowy Wzrost
pulsu w bieżącej serii, tym mniej się spodziewać takiego; i w ten sposób lepiej
oceniaj wpływ zmęczenia. Oto porównanie wyników w tym zakresie przed i po
zmęczeniu. Wszystkie wyniki są o 8 hD zredukowane, przed zmęczeniem, ale
wyprowadzone z podwójnych wartości i określone dla 4 działów zgodnie z ich
sekwencją czasową każdego dnia, w informacjach o zmęczeniu dla lewej i prawej,
rozróżnia się między pierwszą a drugą, czy dana ręka zmęczona jest pierwsza czy
druga był
                    8 godzin     przed zmęczeniem .
         1. Dział 28096
         2. - 35273
         3. - 32613 4. - 30930        Średni 31727.4
        

 
8hD po zmęczeniu następującej ręki.
  lewo dobrze
Pierwszy. 1st 34681 26760
Dept.
   - 2 - 30063 31288
Za daleko. 1st 30888 40731
Dept.
   - 2 - 34602 30175
średni 32558 32239
8 godzin po zmęczeniu obu rąk.
1st Dept. 26425
I. frakcja 
2.- 31322
1. - 30932
II Grupa
2.- 30827
  średni 29877
    Można zauważyć, że wyniki przed i po zmęczeniu nie różnią się w żaden sposób,
więc prawdopodobnie równanie równoległe jest prawdopodobnie potwierdzone.
    Natomiast wartości 8 hp , 8 hq uległy bardzo znaczącym zmianom ze względu na
zmęczenie (hp jak zwykle w kierunku ujemnym); których szczegółów muszę jednak
zignorować, ponieważ komunikacja i dyskusja nie mogły odbyć się bez trudności.
    Myślę, że muszę przytoczyć następujący punkt jako nieoczekiwany. Ponieważ po
zmęczeniu ogólnie odczuwa się ciężar większy niż zwykle, wydaje się, że można
oczekiwać, że po zmęczeniu jednostronnym będzie to również obowiązywać
jednostronnie, a zatem w oddziałach po jednostronnym zmęczeniu lewej strony,
prawo będzie dodatnie po zmęczeniu jednostronnym wykazywałby negatywny sens
wobec zmian departamentów bez zmęczenia; i zmiany tej należało się spodziewać
najmocniej w dniach, w których zmęczenie danej ręki miało miejsce wcześniej niż
zmęczenie drugiej, tj. wcześniejsze zmęczenie drugiej ręki nie pozostawiło jeszcze
żadnego przeciwdziałania, a tym bardziej w pierwszym, najbliższym zmęczeniu
leżąca część (połowa) oddziału po zmęczeniu (po ½ min. czasie podziału). Jednak
badanie tej części daje wynik, że hq zmieniło się w pozytywnym sensie zarówno po
jednostronnym zmęczeniu prawej i lewej strony, tylko po zmęczeniu lewej
nieporównanie więcej niż po zmęczeniu prawej. Nawet po dwustronnym zmęczeniu,
które tworzy koniec, pierwsza część pokazuje zmianę w kierunku dodatnim w
stosunku do niestrudzonego stanu, ale mniej niż po jednostronnym zmęczeniu lewej,
bardziej niż po jednostronnym zmęczeniu prawej. Moim zdaniem należy to
interpretować w ten sposób. Zmęczenie ogólnie miało ogólny wpływ na fakt, że hq
rosło w dodatnim kierunku; pogorszyło to jednostronne zmęczenie lewej strony, a
zmniejszyło ją prawe. Nie wiadomo, na czym opiera się ten ogólny wpływ;
    Wszystkie poprzednie wyniki dotyczyły czasowych zmian wrażliwości z powodu
zmęczenia. Eksperymenty EH Webera można rozważyć w kwestii stopnia, w jakim
części o większej bezwzględnej wrażliwości na ciężary mają również większą
wrażliwość na różnice; porównując wyniki, które uzyskał na danych
częściach metodą zauważalnych różnic 9) z tymi, które uzyskał na tych samych
częściach metodą ekwiwalentów 10) ; jeżeli pierwsza metoda odnosi się do czułości
różnicowej, druga do czułości absolutnej.
 9) Progr. Coll. P. 96,10
) Tamże. p. 97
 
 
    Jeżeli kolumna z 6 gatunkami talarów została umieszczona w następujących
częściach każdej z dwóch stron ciała, różnica wagi była odczuwalna, gdy z jednej
strony ciała usunięto następującą liczbę gatunków, co wskazuje na zauważalną
różnicę:
Volar powierzchnia palców 1
podeszwa stopy,
capit. metatary. 1
 łopatka ...... 2
pięta ......... 3
tył głowy ....... 4

 
Z drugiej strony następujące ciężary w uncjach na następujących częściach były
postrzegane jako równie trudne:
                                                            Volar powierzchnia palców 4 i podeszwy stopy
(czapka. Metat.) 10,4
                                                                    - - - 3 - łopatka .... 8
                                                                    - - - 4 - pięta ....... 8,8
                                                                    - - - 4,5 - tył głowy ..... 5
Można zauważyć, że nie ma najmniejszej zgodności między dwiema
skalami. Zauważalna różnica na palcach i podeszwie stopy jest taka sama, ale ciężary
wydają się być takie same jak 4 i 10,4 na obu częściach. Odwrotnie, ciężary
postrzegane jako takie same na palcach i z tyłu głowy są prawie takie same, ale
zauważalna różnica zachowuje się jak 1 : 4.
    Bezsporne jest, że takie próby można uznać za decydujące tylko wtedy, gdy są one
podejmowane w ściśle porównywalnych okolicznościach; nie należy tutaj zakładać,
ponieważ nie zamierzano porównywać wyników obu metod, a eksperymenty
przeprowadzane są w różnych momentach, być może także na różnych
osobach; trudno sobie jednak wyobrazić, że przy naprawdę równoległym przebiegu
czułości absolutnej i różnicowej takie niezgodności powinny być w ogóle możliwe.
2) Doświadczenie w dziedzinie percepcji światła.
    W dziedzinie percepcji światła nadal nie ma bezpośrednich prób ustalenia, w jakim
stopniu prawo równoległe jest ważne; ale istnieją różne fakty, które są związane z
tym samym pytaniem i które mają być omówione tutaj w związku z tym, częściowo
poprzez pytanie, czy i jak istnieją z prawem, częściowo przez to, jak daleko mogą
służyć do potwierdzenia tego, częściowo przez Wyjaśnienie uzyskane w ten sposób.
    Przede wszystkim można skłonić się do stwierdzenia dobrze znanego faktu
przeciwko równoległemu prawu, o którym już było mowa w rozdziale dotyczącym
prawa Webera, którego dalsza dyskusja została tutaj odroczona. Dłuższy pobyt w
ciemności zwiększa zdolność widzenia w ciemności, dłuższy pobyt w świetle traci tę
zdolność. Ale co to znaczy widzieć w ciemności? Światło, które różni się tylko
nieznacznie od ciemności nocy fotometrycznie, ale nadal się od niego
różni. Ponieważ w rzeczywistości nie jest to absolutne wrażenie, ale
różnica; ponieważ nocna ciemność ma również swoją wartość
fotometryczną. Wydawałoby się więc, że zmęczenie oczu bodźcem świetlnym
również osłabia wrażliwość na różnice.
    Niezależnie od tego, że notorycznie nie wymaga to żadnych szczegółowych
dowodów, przedstawię tutaj kilka rzeczy, aby pokazać, co wyróżnia je w szczególnie
uderzających lub interesujących formach.
„Buffon mówi, że oficer w więzieniu, w którym rzadko widać było światło z góry,
dopóki przekazywano jedzenie, widział myszy po kilku miesiącach. Po kilku
miesiącach musiał bardzo wolno się poruszać Osoba, która była uwięziona przez 33
lata, widziała najmniejsze przedmioty w nocy, nic w ciągu dnia (Ruete, Oftalmol.,
Według Larrey Mém. De Ohir. Med. Vol. I. s. 6). „
    V. Reichenbach stwierdza w swoich pismach o tak zwanym Od, że niektóre osoby,
tak zwane wrażliwe, postrzegają płomienne zjawiska świetlne w ciemności silnych
magnesów na biegunach, niebiesko-niebiesko-szary na biegunie północnym,
czerwony, czerwono-żółty i czerwono-szary na biegunie południowym, że widzą także
czubek kryształów, żywych ciał ludzkich, zwierzęcych i roślinnych, a zwłaszcza
opuszków palców, metali, siarki, płynów będących w procesie chemicznym lub
krystalizacji itp., które świecą. W końcu autor (wrażliwy człowiek II. Str. 192)
dochodzi do wniosku, że wszystkie ciała ziemi w ciemności dają światło, które jest
odczuwalne dla wrażliwych, niektóre tylko więcej, inne mniej.
    To nie jest miejsce, aby odpowiedzieć na pytanie, jak Reichenbach jako agent
specjalny ma rzeczywistość; wydaje się, że nic nie stoi na przeszkodzie, aby
doświadczył światła, które niektórzy ludzie mogą dostrzec w ciemności; Tutaj jednak
wspominam o tym tylko w takim stopniu, w jakim Reichenbach określa nie tylko
absolutne zaciemnienie pokoju obserwacyjnego jako wyraźny warunek percepcji
światła, ale także dłużej pozostaje w nim dla mniej wrażliwych ludzi, zanim coś
zostanie zauważone. Według niego, w całkowitej ciemności, bardzo wrażliwi ludzie
często zaczynają widzieć Odlicht natychmiast lub po 5 do 10 minutach, osoby o
średniej wrażliwości dopiero po ½ do 2 lub 3 godzinach.
    Ja i osoby starsze w ogóle bardzo dobrze pamiętam, że ludzie byli zadowoleni ze
słonego baru przy stole rodzinnym i biurkowym do wieczornego oświetlenia. Teraz,
gdy jaśniejsze oświetlenie lampy stało się powszechne, uważa się, że to
bolesność; nie możesz już widzieć bez wysiłku.
    Powiedziano mi poniżej o fabryce, która została utworzona, aby część pracy
została wykonana przez pracowników w domu. Wcześniej słabe oświetlenie w
fabryce zostało zastąpione jaśniejszym. Nie trwało długo, zanim pracownicy
poprosili o wcześniejsze słabe oświetlenie, ponieważ nie mogli już zadowolić się
zwykłym słabym oświetleniem, które mogliby dostać w domu.
    Aubert in s. Wkład z. Znajomość widzenia pośredniego  11)zauważa, że: „Jeśli
jesteś w zaciemnionym pokoju od wielu dni, oceniasz go tak jasno, jak pokój, który
był może dziesięć razy jaśniejszy wcześniej. Widziałem uderzający przykład tego.
Kiedy miałem 14 lat z powodu odry musiałem być w pokoju tak zaciemnionym przez
ponad 8 dni, że uczestnicy po omacku szukali w nim czegoś w ciemności, po kilku
dniach było bardzo jasno, a ponieważ byłem bardzo znudzony, sięgnąłem po raczej
małą mapę z drobnym pismem; Widziałem tu kolory całkiem dobrze i wszędzie
czytałem dobre pismo, a także przy normalnym świetle dziennym, a także przyniosłem
książki do łóżka, ale nigdy nie byłem przyłapany, ponieważ wchodzący w ogóle nie
widzieli książki, nawet jeśli to zrobili był w pokoju od kilku minut.Zauważam, że moje
oczy wcale nie były dotknięte chorobą ”.
 11) Moleschott, Unters. IV P. 224.
 
Ranger  12)odnotowano w odniesieniu do zastosowania rozdziału 11. opisał aparat
fotometryczny, w którym poszukuje się najsłabszego oświetlenia, w którym wciąż
rozpoznaje się mały czarny prostokąt na białym tle (s. 13): „Na początku badania
wszyscy go potrzebują, jeśli przez długi czas nie unikał żadnego jaśniejszego
wrażenia świetlnego większa ilość światła do rozpoznania tego samego obiektu niż
po kwadransie. Jeśli obserwator patrzy tylko na jasno oświetloną powierzchnię przez
sekundę lub nawet w lekki płomień, jego ostrość widzenia zmniejsza się już o kilka
stopni przez następne kilka minut, aż do drugiej Odpoczynek poprzez wykluczenie
jaśniejszego światła zwiększa energię siatkówki. Najbardziej uderzające jest to, jak
szczególnie łatwo wpływa na środek siatkówki. ”
12) O hemeralopii p. 13. 32
 
    Wszystkie te doświadczenia wydają się przemawiać bezpośrednio przeciwko
ważności prawa równoległego w dziedzinie percepcji światła; przez to, że
bezpośredniość bodźca świetlnego osłabia również wrażliwość na różnice światła; jak
zauważono, wiedza o słabym blasku lub słabych przedmiotach w ciemności jest
niczym więcej niż różnicą między nimi a ciemną ziemią; i nie ma to już miejsca z
tępym okiem.
    Łatwo jednak zauważyć, że to odchylenie od prawa równoległego zachodzi w dość
analogicznych warunkach, jak odchylenie od prawa Webera na jego dolnej
granicy. Gdy jeden lub oba komponenty zbliżają się do czerni, Weber przypomina, że
prawo równoległe przestaje obowiązywać. Nie twierdzimy jednak, że prawo
równoległe obowiązuje w dalszych granicach niż prawo Webera.
    Jedynym pytaniem będzie: 1) czy istnieje przyczyna dolnej granicy prawa
równoległego niż Webera? 2) czy odchylenie dla wyższych stopni światła znika tak
jak prawo Webera.
    Moim zdaniem na oba można odpowiedzieć twierdząco. Jeśli chodzi o pierwsze,
rozumiem ten temat z następującego punktu widzenia.
    Zewnętrzny bodziec świetlny staje się matowy na skutek działania zewnętrznego
bodźca świetlnego; ale ciemność oczu rośnie w ciemności stosunkowo
niewiele; dlatego względna różnica w działaniu światła zewnętrznego staje się
mniejsza. W rzeczywistości czerń oczu może jedynie pogłębić się do pewnego
stopnia, jak ma to miejsce w replikach lekkich przedmiotów, ale nie może wyjść; i
nawet przy pełnych czarnych szpakach, gdzie najsilniejsze światło zewnętrzne już nie
robi wrażenia, czerń jest nadal widoczna, kolory mogą nawet wydawać się widoczne
w pewnych okolicznościach. Ma również sens sam w sobie, że siatkówka, nerwy i
inne części, które powodują przenoszenie bodźca do mózgu, mogą być sparaliżowane
lub nieprzeniknione z wielu przyczyn,
    Jeśli wewnętrzny wzrok nie osłabnie znacząco lub przynajmniej w znacznie
mniejszym stopniu niż wrażenie zewnętrzne z powodu tępoty, musi to mieć
równoważny efekt rozświetlenia czerni oczu tymi samymi wrażeniami świetlnymi i
pełnego czarnego szpakowania, co jest najwyższym stopniem stępienia rozważając,
nawet najsilniejszego wrażenia nie można już odróżnić od podbitego oka, ponieważ
nikogo już nie robi się, ale wewnętrzne podbite oko nadal trwa; tak samo jak przez
bardzo ciemne okulary różnica między światłami a światłami jednocześnie znika dla
postrzegania.
    Jeśli to wyjaśnienie ma być ważne, można poprosić o potwierdzenie w
następującym wniosku: te same osoby, które źle widzą z powodu tępej drażliwości w
ciemności lub przyćmionym świetle, to znaczy słabo rozróżniają, muszą rozróżniać, a
także osoby o niepojętej drażliwości, jeśli wrażenie świetlne składników jest na tyle
silny, że jasność podbitego oka można uznać za zanikającą. To, że tak naprawdę jest,
można przytoczyć jako fakty pozytywne, które wydają się tym bardziej
udowadniające, ponieważ zostały opublikowane bez związku z powyższą teorią i bez
wiedzy o niej.
    Forester in s. Traktat o hemeralopii mówi (s. 33): „Wieczorem przy jasnym świetle
lampy patrzysz kilka minut jednym okiem na białą kartkę papieru, a drugie jest
zamknięte i przykryte. W oświetlonym pokoju nie stajesz się jednym, gdy drugie jest
otwarte znajdź uderzającą różnicę. Ale jak tylko wejdziesz do bardzo ciemnego
pokoju, taka różnica jest bardzo zauważalna. Przed napiętym okiem wydaje się, że
jest mgła, która całkowicie lub częściowo przesłania obiekty, o których drugie oko
wciąż wie, i jest to bardzo osobliwa niepewność co do orientacji, która przechodzi
nad nami w ciemności z tak różnie funkcjonującymi polami wizualnymi, które
znikają natychmiast po powrocie do jasnego pokoju. W drugiej serii badań z
Aubertem na temat przestrzennego sensu siatkówki, które przeprowadzono w świetle
lampy, często miałem okazję zauważyć tę sztuczną hemeralopię jednooczną. Ten stan
olśnienia trwał czasami 10 minut lub dłużej. Latarnie gazowe pojawiały się w
okaleczonym oku z daleka jak przyćmione, czerwonawo palące się lampy naftowe, a
moje otoczenie było tak ciemne, że trudno mi było się zorientować. Kiedy
poszczególne oczy były zamykane naprzemiennie, różnica energii w obu siatkówkach
była niezwykle uderzająca, ale bez wytrenowanego oka nie było bystrzejszego w
ciemności. W Aubert, 1 minutę po zakończeniu wysiłku jednego oka, sztuczna
hemeralopia była tak ciężka, że w wieku 24 Często miałem okazję zauważyć tę
sztuczną hemeralopię jednooczną. Ten stan olśnienia trwał czasami 10 minut lub
dłużej. Latarnie gazowe pojawiały się w okaleczonym oku z daleka jak przyćmione,
czerwonawo palące się lampy naftowe, a moje otoczenie było tak ciemne, że trudno
mi było się zorientować. Kiedy poszczególne oczy były zamykane naprzemiennie,
różnica energii w obu siatkówkach była niezwykle uderzająca, ale bez
wytrenowanego oka nie było bystrzejszego w ciemności. W Aubert, 1 minutę po
zakończeniu wysiłku jednego oka, sztuczna hemeralopia była tak ciężka, że w wieku
24 Często miałem okazję zauważyć tę sztuczną hemeralopię jednooczną. Ten stan
olśnienia trwał czasami 10 minut lub dłużej. Latarnie gazowe pojawiały się w
okaleczonym oku z daleka jak przyćmione, czerwonawo palące się lampy naftowe, a
moje otoczenie było tak ciemne, że trudno mi było się zorientować. Kiedy
poszczególne oczy były zamykane naprzemiennie, różnica energii w obu siatkówkach
była niezwykle uderzająca, ale bez wytrenowanego oka nie było bystrzejszego w
ciemności. W Aubert, 1 minutę po zakończeniu wysiłku jednego oka, sztuczna
hemeralopia była tak ciężka, że w wieku 24 Latarnie gazowe pojawiały się w
okaleczonym oku z daleka jak przyćmione, czerwonawo palące się lampy naftowe, a
moje otoczenie było tak ciemne, że trudno mi było się zorientować. Kiedy
poszczególne oczy były zamykane naprzemiennie, różnica energii w obu siatkówkach
była niezwykle uderzająca, ale bez wytrenowanego oka nie było bystrzejszego w
ciemności. W Aubert, 1 minutę po zakończeniu wysiłku jednego oka, sztuczna
hemeralopia była tak ciężka, że w wieku 24 Latarnie gazowe pojawiały się w
okaleczonym oku z daleka jak przyćmione, czerwonawo palące się lampy naftowe, a
moje otoczenie było tak ciemne, że trudno mi było się zorientować. Kiedy
poszczególne oczy były zamykane naprzemiennie, różnica energii w obu siatkówkach
była niezwykle uderzająca, ale bez wytrenowanego oka nie było bystrzejszego w
ciemności. W Aubert, 1 minutę po zakończeniu wysiłku jednego oka, sztuczna
hemeralopia była tak ciężka, że w wieku 24 jednak bez zmęczenia oko staje się
ostrzejsze w ciemności. W Aubert, 1 minutę po zakończeniu wysiłku jednego oka,
sztuczna hemeralopia była tak ciężka, że w wieku 24 jednak bez zmęczenia oko staje
się ostrzejsze w ciemności. W Aubert, 1 minutę po zakończeniu wysiłku jednego oka,
sztuczna hemeralopia była tak ciężka, że w wieku 24- Mill. Źródło światła prawie
1,32 mm. szerokie linie, podczas gdy nienaruszone, jak zwykle przy tym oświetleniu,
nadal 0,21 mm. Szeroko postrzegany. Dla mnie zdrętwienie osiągnęło jeszcze wyższy
poziom i trwało dłużej. ”
    Te obserwacje dotyczyły zdrowych oczu. Jeszcze bardziej pouczające są
obserwacje choroby, z którymi Förster porównuje stan zmęczonego oka, samej
hemeralopii.
    Podwójny przypadek, mianowicie to, że oko chwilowo słabo widzi w ciemności po
długim pobycie w świetle i chwilowo słabo widzi w świetle po długim pobycie w
ciemności, występuje jako trwały stan w dwóch stanach chorobowych, hemeralopii i
nyctalopia, z których pierwszym jest Dostępny jest traktat Förstera oparty na
dokładnych obserwacjach. Teraz Förster (str. 32) wyraźnie identyfikuje stan zdrowej
siatkówki po jasnym oświetleniu ze zwykłym stanem siatkówki hemeralopowej po
dopasowaniu zasadniczych cech. W kilku, choć nie we wszystkich przypadkach,
nawet długie przebywanie w bardzo jasnym świetle było przyczyną hemeralopii (str.
30), a długie przebywanie w ciemności przez 24 do 56 godzin były
najskuteczniejszym lekarstwem (str. 40)13). Charakterystycznym objawem
hemeralopii jest jednak to, że chorzy w słabym świetle widzą gorzej bez porównania
niż ludzie o zdrowym wzroku, ale równie dobrze widzą w jasnym
świetle. Rzeczywiście, hemeralopic różni się po zmierzchu lub w ciemnym
miejscu; tam gdzie zdrowe oko jest nadal całkiem dobrze widoczne, nic więcej ani
nie wymaga większej jasności obiektów lub, biorąc pod uwagę tę samą jasność,
większego jej zasięgu w celu ich rozróżnienia, o czym Förster podaje liczby
eksperymentalne. Z drugiej strony, zgodnie z jego informacją, która również opiera
się na pomiarach (s. 20. 23): „hemeralopic ze zwiększonym oświetleniem, światłem
dziennym, tak samo ostre obiekty małe jak zdrowe,
13) Potwierdza to również Ruete na podstawie własnego doświadczenia.
 
    „Tylko w niektórych przypadkach, gdy choroba była długotrwała lub miała dużą
intensywność, osłabienie twarzy pojawiało się również w ciągu dnia, co wyrażało się
albo faktem, że pacjent był w stanie rozpoznać małe przedmioty - czytanie - bardzo
jasne światło potrzebne, a także dlatego, że w ogóle rozpoznał tylko grubsze obiekty.
”
    Właściwość hemeralopowa nie jest, jak mogłoby się wydawać, kwestią pory dnia,
ale zgodnie z obserwacjami Förstera (s. 16) dzień hemeralopiczny wygląda równie
źle przy niskim natężeniu oświetlenia, jak w nocy. Hmeralopic (s. 18), podobnie jak
zdrowy, może stopniowo dostosowywać się do ciemności po wejściu światła z
ciemności do pewnych granic, tak że rozpoznaje przedmioty, których początkowo nie
rozpoznał; tylko z tą różnicą, że on) a) początkowo widzi gorzej niż zdrowo, b)
znacznie więcej. (który jest 4 do 10 razy) wymaga czasu na dostosowanie, c) nawet
po najbardziej możliwej adaptacji, widzi gorzej niż osoba zdrowa po adaptacji; co
wszystko Förster stwierdził za pomocą aparatu opisanego na str. 275.
    W odniesieniu do dalszych, bardzo wartych przeczytania, szczegółów spostrzeżeń
na temat tej choroby muszę odnieść się do samego pisma.
    Byłoby bardzo pożądane, gdyby doszło do tak dokładnych obserwacji nyctalopii,
ale nic mi nie wiadomo.
    Jeśli chodzi o przestrzeń, wydaje się, że środkowe części siatkówki, o ile nie są, tak
jak w przypadku zwykłego użytku oka, są bardziej stępione przez zmęczenie niż
części środkowe, zarówno jaśniejsze, jak i wyraźniejsze niż te częściowe boczny. Ale
nadal brakuje odpowiedniego dochodzenia w panujących warunkach. Literaturę
przedmiotu z kilkoma istotnymi spostrzeżeniami można znaleźć w moim traktacie:
„O niektórych relacjach widzenia obuocznego” w traktacie. Saxon
Soc. matematyka CL Vol. IV s. 373.
3) Eksperymenty w dziedzinie rozległych doznań.
    Na kilku częściach, jednej na brodzie i jednej na górnej wardze, drugiej na 5
palcach, wykonałem testy porównawcze, stosując metodę średnich błędów i metodę
ekwiwalentów, w celu ustalenia, czy zgodnie ze specyfikacjami, odległość kołowa
większa niż podana Pojawia się skóra, różnica między dwiema kołowymi
odległościami wydaje się większa; lub czy nie ma znaczącej zależności w tym
związku. Moje próby przemawiają przeciwko zasadniczej zależności. Ponieważ
jednak niektóre moje spostrzeżenia w tym zakresie nie zostały jeszcze w pełni
omówione, a niektóre nie zostały jeszcze w pełni omówione, pominę teraz szczegóły.
XIII Zasady mieszania zjawisk 1) .
    Poprzednie dyskusje na temat prawa Webera, jego prawa równoległego i faktu, że
istniał próg, zasadniczo odnosiły się tylko do najprostszego przypadku bardzo
ogólnej sprawy. Zawsze chodziło o to, jak doznanie rośnie lub maleje, zaczyna się
lub znika, gdy wielkość bodźca wzrasta lub maleje, pod warunkiem, że to, co
zwiększa się lub jest usuwane, jest tej samej jakości co wielkość bodźca, że jeden
zwiększa się lub zmniejsza; Zatem przyciąganie poprzez wzrost lub spadek nie
doświadcza żadnej zmiany w swojej naturze. Ale spośród wszystkich możliwych
przypadków, w których bodziec ulega zwiększeniu lub zmniejszeniu, a nawet
zmianie, przypadek polega na tym, że przyrost lub usunięty ma taki sam charakter jak
ten z którego wyrasta lub jest wycofany, po prostu najprostszy. Ale może tak być. B.
przyciąganie białego światła, zamiast zmiany intensywności wszystkich promieni
kolorów w tych samych proporcjach lub zmiany, również poprzez dodanie
kolorowego światła do bieli lub białej mieszaniny kolorów tej lub innej wiązki
kolorów lub mieszaniny promieni kolorów, które nie jest biały, pozbawia. I, jak łatwo
zauważyć, to samo można zastosować do mieszanin kolorów innych niż biały, do
mieszanin tonów lub dźwięków, do zapachów, do substancji, które stymulują
wrażenie smaku. Ze względu na zwięzłość chcielibyśmy nazwać to zjawisko
zależnym od takich zmian, jak zjawisko mieszania w porównaniu do wcześniejszych,
zjawiskiem jednorodnym,
            1) Patrz s. 238 Uwaga 1) powyżej.
    Łatwo przeoczyć fakt, że ponieważ zjawiska mieszania nie są już czysto ilościowe,
ale także jakościowe zmiany w bodźcu, należy oczekiwać nie tylko ilościowych, ale
także jakościowych zmian odczucia, podobnie jak doświadczenie pokazało, że takie
zmiany mają tutaj miejsce. i będzie to kwestia doprowadzenia ich do mierzalności z
punktu widzenia tych, które zostały wykorzystane do zmian ilościowych.
    Ogólnie rzecz biorąc , znajdujemy następujące:
    Jeśli dwa proste lub samoorganizujące się bodźce A, B , z których każdy jest
w stanie obudzić proste odczucie specjalnego rodzaju lub odpowiednio a, b , na
przykład dwa kolory, w takiej mieszance lub przy każdym połączeniu percepcji, to
znowu prosty wrażenie z nich, więc zgadza się z tym wynikającym wrażenie, że te
wynikające uczucie, ani ogólnie wrażenie meczu, A, nawet przy b, B stworzyli dla
siebie będzie; jednak może, zgodnie z wymaganiami, jako A lub B.w efekcie
dominuje lub oba efekty są zrównoważone, powstałe wrażenie zbliża się do
wrażenia a lub b , lub żadne wrażenie nie pojawia się głównie przed drugim,
ponieważ z. B. ma to miejsce w przypadku uzupełniających się kolorów
uzupełniających biel lub pomarańcz i żółć i czerwień. Jeśli
teraz zaczniemy pozwalać, aby A działało w pojedynkę, domieszka B będzie musiała
najpierw osiągnąć lub przekroczyć określony rozmiar, aby odchylenie od
czystego a stało się zauważalne i odwrotnie w odniesieniu do b, jeśli
ustawimy A na B ; i podniesmy to, A i pozwalając B współpracować ze sobą w taki
sposób, że ani a, ani b nie pojawiają się głównie, A lub B najpierw trzeba będzie
zwiększyć w pewnym stosunku, tak że powstałe wrażenie wydaje się zbliżać do
charakteru bardziej niż charakter b .
    Zasadniczo, bez względu na prosty bodziec lub kompozycję bodźców, a zatem z
jakich uzyskanych wrażeń możemy emanować, niezależnie od tego, czy dodamy
więcej innego bodźca prostego lub złożonego lub usuniemy coś z jednego z bodźców,
dodany lub wycofany staje się jednym muszą przekraczać określony rozmiar, aby
proste lub wynikowe wrażenie wyglądało jakościowo inaczej niż kiedyś.
    Są to warunki, które prowadzą nas z powrotem do koncepcji progu w przypadku
zjawisk mieszania, które możemy pokrótce tutaj porównać jako próg mieszania z
progiem uprzednio uważanym za próg jednorodny w zjawiskach jednorodnych.
    Patrząc teraz dokładniej, próg jednorodności bodźca i próg różnicy we
wcześniejszym widoku są tylko najprostszymi szczególnymi przypadkami bardziej
ogólnego przypadku progu mieszanki. Rzeczywiście, jeśli
bodziec B widzi bodziec lub mieszaninę bodźców A i pyta się, przy jakich
wartościach B dodatek ten zaczyna być rozpoznawany jako taki lub czy robi różnicę
w stosunku do samego efektu A , zatem przy wszystkich możliwych wartościach
wielkości, które może tu mieć A , można również uznać, że A wynosi zero; mamy
przypadek zwykłego jednorodnego progu bodźca; nie mniej niż wszystkie możliwe
cechy, któreA może być również uważany za podobny do B ; mamy przypadek
zwykłego jednorodnego progu różnicy.
    Jeśli teraz ustalimy, że dodanie bodźca B do bodźca A powoduje zmianę, która jest
zauważalna lub przynajmniej do pewnego stopnia , w odczuciu
odpowiadającym zwykłemu A , powstaje pytanie, czy, jeśli A zwiększa się lub
zmniejsza w danym stosunku jest również B musi być zwiększona w tej samej
proporcji, lub zredukowane do bardziej wyrównanego znaczącą
zmianę w produkcji. Czy powinna istnieć inna jakość A i B.w istocie mielibyśmy
również uogólnienie prawa Webera jako uogólnienie faktu progu, co ma miejsce
tylko w przypadku prawa ogólnego, w którym zanika różnica między A i B.
    Do tej pory brakuje badań na ten temat; ale sam wykonałem kilka
eksperymentów 2) , z których wnioskuję, że przynajmniej dla małych domieszek
koloru = B do bieli = A prawo obowiązuje w podobnych granicach, ale także z
analogicznymi ograniczeniami, jak Weber'sche.
        2) Zabiegi Społeczeństwo saksońskie naukowiec., matematyka. fizyka Cl. Vol. VS
376.
    Łatwo jest stworzyć zauważalne odcienie bieli na białym, bez względu na to, czy
są to pigmenty w średnim kolorze, czy też tworząc kolorowe szkło krzywe o okno na
kartce białego papieru. Powtarzając eksperyment i kontr-eksperyment z niuansami
chmur, które opisałem na tych odcieniach koloru, używając ciemnych szkieł, które są
tak bezbarwne, jak to możliwe, stwierdziłem, że przy ciemności okularów można
bardzo daleko, np. Na przykład, do 1 / 14 dzienna jasność może zniknąć bez odcieni
kolorów, które są widoczne tylko przy otwartych oczach, znikają. Zawsze jednak
możliwe jest doprowadzenie ciemnienia oczu przez okulary do tego stopnia, że cień
koloru widoczny gołym okiem znika, a z drugiej strony znalazłem się wcześniej 3) , i
to samo stało się w ostatnich eksperymentach Helmholtza 4 ) ponownie stwierdził, że
wrażenie każdego koloru, czy to jednorodnego, czy mieszanego, zbliża się do bieli z
dużą intensywnością.
 
3) Pogg. Ann. L. p. 465.
4) Pogg. Ann. LXXXVI.

    Odchylenie od prawa w dół może być jednak tylko pozorne i opierać się na
analogicznej przyczynie, jak odpowiadające mu odchylenie od prawa Webera dla
zjawisk homogenicznych. Jeśli spoglądam gołym okiem na odcień koloru białego i
patrzę na szkło tak ciemne, że biel tła zbliża się do czerni zamkniętego oka, to mam
kolor i światło zewnętrzne, które z zewnątrz do wnętrza Penetracja oka osłabiona w
tych samych proporcjach, ale czerń oka, która jako bezbarwna reprezentuje niewielki
stopień białego światła, nie została osłabiona; więc nadmiar koloru ma teraz mniejszy
stosunek do bieli niż wcześniej i dlatego musi być mniej zauważalny.
    Przyczyna górnej granicy prawa jest nieznana.
    W rzeczywistości, ściśle mówiąc, nigdy nie będziemy musieli mieć do czynienia z
całkowicie jednorodnymi zjawiskami, to znaczy nie z progiem czysto bodźcowym
lub progiem różnicy, bardzo prostym prawem Webera, ale ogólnie z bardziej ogólnym
przypadkiem progu mieszania, prawem mieszania; ale zjawiska jednorodne można
przybliżać; Rozważenie najprostszych, nawet przybliżonych przypadków, jest na
razie najważniejsze i dlatego pozostanie naszym celem później, zwłaszcza że
niewiele badań zostało jeszcze przeprowadzonych na temat prawnych powiązań
zjawisk mieszania.
    Nawet jeśli upuścisz najprostszy kolor spektrum do ciemnego oka i zapytasz, jaką
intensywność musi mieć, aby zostać rozpoznanym, nie masz do czynienia z progiem
czystego bodźca, ale z progiem mieszanki, ponieważ w rzeczywistości pytasz, jaką
intensywność ma kolor spektrum musi mieć, aby jego charakter był zauważalny jako
domieszka do mieszanki wszystkich promieni kolorów reprezentowanych przez czerń
oczu. Pytanie ma więc ten sam charakter, jakbyś zapytał, jak intensywnie kolor musi
mieszać się z bielą, aby biel była zauważalna. Przyjmijmy nutę kolorystyczną, tyle że
na początku mamy do czynienia z bardzo niewielką, w tym drugim przypadku, gdy
mówimy o bieli par excellence, z dużą intensywnością bieli lub mieszanki obojętnej
na kolor, do czego zmieszany jest kolor. W rzeczywistości stwierdzono również, że
początkowo czarny wydaje się tak samo czarny, zacieniowany jedynie odrobiną
koloru, a w tym drugim przypadku biały, tylko cieniowany śladem koloru, pojawia
się, gdy mieszany kolor staje się zauważalny.
    Dlatego bezsporne jest, że ultrafiolet byłby odczuwalny łatwiej, tj. Przy mniejszej
intensywności, niż w przypadku, gdyby nie pojawił się jako domieszka do słabej bieli
w oku.
    Pytanie, czy i jak zjawisko mikstury zmienia się, gdy wszystkie składniki bodźca,
które przyczyniają się do mieszanego odczuwania, zwiększają się lub zmniejszają w
tych samych proporcjach, jest oczywiście tylko konkretnym pytaniem podrzędnym w
stosunku do ogólnego pytania, jak się czuje mieszane i zmienia się, gdy składniki
bodźca są w dowolnej proporcji i zmieniają się.
    Aby wyjaśnić to pytanie, wydaje się, że trzy główne przypadki są wskazówkami; 1)
jeśli B staje się wystarczająco duży, aby znacznie poprawić jakość wrażenia
mieszanego w porównaniu z wartością dodaną do A ; 2) jeśli B staje się na tyle duże,
że wpływ A znika, a wrażenie już nie różni się od czystego B , 3) jeżeli i B są tak
śmiałe, że wrażenie jest ani bliżej ani w b znajduje. Pomiędzy tymi trzema
przypadkami progowymi konieczne są wszystkie zmiany, które są spowodowane
mieszaniem A.i B mogłoby się pojawić, a teraz byłoby kwestią znalezienia praw,
które reprezentowałyby te wartości progowe i pośredniczące zmiany w odczuciu jako
funkcję stosunku mieszania bodźców; ale jak dotąd nie ma w tym nic, a jeśli ustalenie
jednorodnych wartości progowych eksperymentalnie może pozostać tylko
przybliżone, wydaje się, że dotyczy to tym bardziej progów mieszanki.
    Należy dokonać istotnego rozróżnienia między zjawiskami mieszania, w zależności
od tego, czy bodźce wywołujące wrażenie mieszanki już wpływają na narząd
zmysłów w sposób mieszany, tak jak w przypadku, gdy kolory kompozytowe
uderzają w oko, mieszanki dźwięków lub dźwięków uderzają w ucho, ponieważ
występuje podczas normalnego widzenia lub słyszenia, lub w zależności od bodźców
oddzielnie uderzających w narząd zmysłów, i tylko ich efekty są łączone, aby
pośredniczyć w wrażeniach poprzez pośredniczenie w narządach czuciowych, tak jak
w przypadku, gdy różne kolory oddzielają odpowiadające miejsca w obu oczach lub
różne tony wpaść w oba uszy. Chcemy krótko rozróżnić zarówno wrażenia mieszane,
jak i rozłączne.
    W rzeczywistości doświadczenie uczy, że dwojgiem oczu, dwoma uszami można
uzyskać odpowiednie mieszane wrażenia poprzez osobno działające bodźce, tak
jakby bodźce już przybyły zmieszane w tym samym oku lub uchu, nie znając
anatomicznych i fizjologicznych mediacji, na których to działa jest oparty. Ale
charakter wrażeń rozłącznych zależy od bardziej skomplikowanych relacji i może
być określony przez ograniczenia w bardziej zróżnicowany sposób niż w przypadku
spojówek. Połączenie dwóch wrażeń świetlnych A, B, które różnią się intensywnością
lub koloremmianowicie, to samo miejsce w siatkówce może być wykonane tylko w
ten sam sposób; ale rozłączenie tych bodźców w odpowiednich miejscach może
nastąpić na nieskończenie różne sposoby, np. B. na jednym zero, na drugim A + B lub

na jednym A, na drugim B lub na jednym   , na drugim B +   działa itp. również w

przypadku dysjunkcji mogą występować różne proporcje bodźców na obu
siatkówkach do sąsiednich wrażeń, które w przypadku koniunkcji nie mogą wystąpić
na tej samej siatkówce; a doświadczenie wykazało, że te różnice między połączonymi
i rozłącznymi odciskami mieszanymi mogą skutkować różnicami w uzyskanym
mieszanym wycisku, zgodnie z którym rozkład składników na odpowiednich
włóknach siatkówki nie może być w ogóle w żaden sposób zastąpiony spotkaniem
tych samych składników na identycznym włóknie. Ucho pokazuje podobne relacje do
pewnych granic. Zajmowałem się tym tematem bardziej szczegółowo w moim
traktacie „O niektórych relacjach w wizji obuocznej” w traktatach Saxon Soc. nauk
ścisłych, matematyka Cl. Vol.