Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 26 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 21, 22, 23 i 24 października 2008 r.

ANEKS
Interpelacje i zapytania poselskie
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania

Wa r s z a w a
2008
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 26. posiedzenia Sejmu
w dniach 21, 22, 23 i 24 października 2008 r.
str.
Załącznik nr 1 – Informacja marszałka Sejmu
o wpływie interpelacji i zapytań poselskich oraz
odpowiedzi na interpelacje i zapytania
Załącznik nr 2 – Teksty interpelacji i zapytań
poselskich oraz odpowiedzi na interpelacje
i zapytania
Interpelacje
Posłowie Beata Szydło i Andrzej Adamczyk. . . . .16
Poseł Piotr Babinetz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .16
Poseł Jadwiga Wiśniewska. . . . . . . . . . . . . . . .17
Poseł Elżbieta Witek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .18
Poseł Jacek Osuch . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .19
Poseł Adam Rogacki oraz grupa posłów . . . . 20
Posłowie Marek Polak i Michał Wojtkiewicz . . . .20
Poseł Lech Sprawka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .21
Poseł Sławomir Zawiślak . . . . . . . . . . . . . . . . .21
Poseł Jadwiga Wiśniewska. . . . . . . . . . . . . . . 24
Poseł Mariusz Kamiński . . . . . . . . . . . . . . . . 24
Poseł Mirosława Masłowska
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 25
Poseł Izabela Jaruga-Nowacka . . . . . . . . . . . 25
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska . . . . . . . . 27
Poseł Marek Zieliński. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 28
Poseł Jakub Rutnicki oraz grupa posłów. . . . . 29
Poseł Magdalena Kochan . . . . . . . . . . . . . . . . 29
Poseł Zdzisława Janowska . . . . . . . . . . . . . . . 30
Posłowie Grzegorz Roszak
i Grzegorz Karpiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30
Poseł Norbert Wojnarowski . . . . . . . . . . . . . . .31
Poseł Hanna Zdanowska . . . . . . . . . . . . . . . . 32
Poseł Józef Piotr Klim . . . . . . . . . . . . . . . . . . 33
Poseł Krystyna Grabicka . . . . . . . . . . . . . . . . 36
Poseł Andrzej Grzyb . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 36
Posłowie Jarosław Żaczek
i Sławomir Zawiślak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .37
Poseł Jarosław Żaczek . . . . . . . . . . . . . . . . . . 38
Poseł Dariusz Lipiński . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40
Poseł Tadeusz Tomaszewski . . . . . . . . . . . . . .41
Poseł Hanna Zdanowska . . . . . . . . . . . . . . . . 42
Poseł Jan Bury s. Antoniego . . . . . . . . . . . . . 43
Poseł Krystyna Łybacka . . . . . . . . . . . . . . . . 44
Poseł Jan Bury s. Józefa. . . . . . . . . . . . . . . . . 44
Poseł Joanna Fabisiak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 45
Poseł Anna Bańkowska . . . . . . . . . . . . . . . . . 45
Poseł Marek Opioła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 46
Poseł Jadwiga Zakrzewska . . . . . . . . . . . . . . .47
Poseł Stanisław Witaszczyk . . . . . . . . . . . . . . .47
Poseł Joanna Mucha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 48
str.
str.
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka . . . . . . 48
Poseł Stanisława Prządka . . . . . . . . . . . . . . . 49
Poseł Wiesław Janczyk . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50
Poseł Joanna Mucha . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50
Poseł Ludwik Dorn . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50
Poseł Leszek Aleksandrzak . . . . . . . . . . . . . . .51
Poseł Stanisław Rydzoń . . . . . . . . . . . . . . . . . .52
Poseł Małgorzata Kidawa-Błońska . . . . . . . . 53
Poseł Marian Filar . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54
Poseł Andrzej Szlachta . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55
Poseł Jan Rzymełka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 59
Poseł Henryk Siedlaczek . . . . . . . . . . . . . . . . 59
Poseł Edward Siarka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .61
Poseł Beata Mazurek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .61
Poseł Jerzy Gosiewski . . . . . . . . . . . . . . . . . . 63
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 63
Poseł Paweł Poncyljusz. . . . . . . . . . . . . . . . . . 64
Poseł Stanisław Żelichowski . . . . . . . . . . . . . 65
Poseł Grzegorz Roszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 66
Poseł Maciej Orzechowski
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 66
Poseł Jarosław Pięta. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .67
Poseł Konstanty Oświęcimski . . . . . . . . . . . . 68
Posłowie Arkady Fiedler
i Tomasz Piotr Nowak . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68
Posłowie Tadeusz Arkit
i Andrzej Ryszka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69
Poseł Tadeusz Arkit oraz grupa posłów . . . . 69
Poseł Edward Siarka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .72
Poseł Bożena Kotkowska
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .72
Poseł Cezary Tomczyk
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .73
Poseł Michał Stuligrosz . . . . . . . . . . . . . . . . . .74
Poseł Stanisław Kalemba . . . . . . . . . . . . . . . . .75
Poseł Jan Widacki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .75
Poseł Wojciech Szarama . . . . . . . . . . . . . . . . . .76
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . . .76
Poseł Franciszek Jerzy Stefaniuk
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .78
Poseł Andrzej Szlachta . . . . . . . . . . . . . . . . . . .79
Poseł Waldy Dzikowski. . . . . . . . . . . . . . . . . . .79
Poseł Andrzej Nowakowski
oraz grupa posłów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 80
Posłowie Tadeusz Tomaszewski
i Wiesław Andrzej Szczepański . . . . . . . . . . . 80
Posłowie Zbigniew Chmielowiec
i Kazimierz Moskal. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .81
 str.
Poseł Stanisław Ożóg . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 82
Poseł Mariusz Kamiński . . . . . . . . . . . . . . . . 84
Poseł Andrzej Walkowiak. . . . . . . . . . . . . . . . 84
Poseł Kazimierz Gwiazdowski . . . . . . . . . . . . 85
Poseł Dariusz Bąk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 85
Poseł Stanisław Ożóg . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 86
Poseł Norbert Wojnarowski . . . . . . . . . . . . . . 86
Poseł Jan Rzymełka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .87
Poseł Krzysztof Popiołek . . . . . . . . . . . . . . . . .87
Poseł Stanisław Stec. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 88
Poseł Sławomir Piechota . . . . . . . . . . . . . . . . 88
Poseł Jolanta Szczypińska . . . . . . . . . . . . . . . .91
Poseł Miron Sycz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .91
Poseł Wiesław Woda . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92
Poseł Mariusz Grad . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93
Poseł Aleksander Sopliński . . . . . . . . . . . . . . 94
Poseł Sławomir Zawiślak . . . . . . . . . . . . . . . . 94
Poseł Łukasz Zbonikowski. . . . . . . . . . . . . . . 97
Poseł Barbara Bartuś oraz grupa posłów . . . . 98
Poseł Zbigniew Kozak oraz grupa posłów . . . . 98
Poseł Barbara Bartuś oraz grupa posłów . . . 100
Posłowie Michał Wojtkiewicz
i Marek Polak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .100
Poseł Andrzej Bętkowski . . . . . . . . . . . . . . . .100
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . .101
Poseł Sławomir Neumann . . . . . . . . . . . . . . .102
Poseł Grzegorz Dolniak . . . . . . . . . . . . . . . . .103
Posłowie Zdzisław Czucha
i Witold Namyślak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .104
Posłowie Tadeusz Arkit i Andrzej Ryszka . . . 104
Poseł Marek Cebula . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .104
Poseł Anna Sobecka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .105
Poseł Adam Krzyśków . . . . . . . . . . . . . . . . . .107
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . .108
Poseł Krzysztof Putra . . . . . . . . . . . . . . . . . .108
Poseł Stanisław Szwed . . . . . . . . . . . . . . . . . .109
Poseł Zbigniew Kozak oraz grupa posłów . . . 110
Odpowiedzi na interpelacje
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .111
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .111
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .114
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .116
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .118
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 120
Podsekretarz stanu Andrzej Kremer . . . . . .121
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 122
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 123
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 125
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 126
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 127
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 128
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 129
Prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów
Małgorzata Krasnodębska-Tomkiel . . . . . . . 130
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .132
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 134
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 134
str.
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . 135
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 135
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 136
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .137
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .138
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 139
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . .141
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .141
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .142
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .143
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .144
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .146
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .148
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . .149
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .151
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .151
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .152
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .153
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .155
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 156
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 158
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .159
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .160
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .161
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .162
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .164
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . .164
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .165
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .166
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .166
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .167
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .168
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . .169
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .169
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .171
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .175
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .176
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .177
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .179
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 183
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 184
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 184
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 185
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 186
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .187
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .187
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 188
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 189
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 190
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 190
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .193
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 196
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 198
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 199
 str.
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 200
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .201
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 202
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 204
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 205
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 207
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 208
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 209
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .211
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .212
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .213
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .216
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .217
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .217
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . .219
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 220
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .221
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .221
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 222
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 223
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 224
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 225
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 226
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 227
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 229
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .237
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 238
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 238
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 239
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 244
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 245
Zapytania
Poseł Zbigniew Kozak . . . . . . . . . . . . . . . . . .247
Poseł Jadwiga Wiśniewska. . . . . . . . . . . . . . .247
Poseł Michał Jaros . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 248
Poseł Bolesław Grzegorz Piecha . . . . . . . . . 249
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański . . . . . . 249
Poseł Mirosława Nykiel . . . . . . . . . . . . . . . . 249
Poseł Jerzy Kozdroń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .251
Poseł Andrzej Nowakowski . . . . . . . . . . . . . 252
Poseł Anna Zalewska . . . . . . . . . . . . . . . . . . 252
Poseł Józef Rojek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 252
Poseł Marek Wójcik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 253
Poseł Adam Wykręt . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 253
str.
Poseł Artur Górski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 254
Poseł Stanisław Witaszczyk . . . . . . . . . . . . . 254
Poseł Stanisław Rydzoń . . . . . . . . . . . . . . . . 255
Poseł Małgorzata Kidawa-Błońska . . . . . . . 256
Poseł Michał Jaros . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .257
Poseł Bożena Kotkowska oraz grupa posłów . . . 257
Poseł Antoni Błądek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 258
Poseł Janusz Dzięcioł . . . . . . . . . . . . . . . . . . 258
Poseł Waldy Dzikowski. . . . . . . . . . . . . . . . . 259
Poseł Andrzej Walkowiak. . . . . . . . . . . . . . . 259
Poseł Kazimierz Gwiazdowski . . . . . . . . . . . 260
Poseł Jarosław Rusiecki . . . . . . . . . . . . . . . . .261
Poseł Artur Dunin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .261
Poseł Jarosław Matwiejuk . . . . . . . . . . . . . . 262
Odpowiedzi na zapytania
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 264
Podsekretarz stanu Mariola Dwornikowska . . . 264
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 265
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 266
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 267
Prezes Urzędu Zamówień Publicznych
Jacek Sadowy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .270
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .273
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .274
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .275
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .276
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . .277
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .278
Sekretarz stanu Elżbieta Suchocka-Roguska . . 279
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 280
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 280
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .281
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 283
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 285
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 285
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 287
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 288
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 289
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 290
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .291
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .291
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 292
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 292
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 293
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 293

Informacja Marszałka Sejmu o wpływie interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Informuję, że wpłynęły następujące interpelacje:
1) posłów Beaty Szydło i Andrzeja Adamczyka
w sprawie podjęcia działań na rzecz zwiększenia bez-
pieczeństwa użytkowników płatnych autostrad w Pol-
sce oraz sąsiednich lokalnych dróg równoległych,
w związku z prowadzonymi na wielokilometrowych
odcinkach autostrad uciążliwymi remontami, na przy-
kładzie zwielokrotnienia zagrożeń w rejonie Chrza-
nowa – do ministra infrastruktury (5651),
2) posła Piotra Babinetza w sprawie zasad usta-
lania wyników egzaminu konkursowego na aplika-
cję adwokacką i radcowską w 2008 r. – do ministra
sprawiedliwości (5652),
3) posła Piotra Babinetza w sprawie nabycia
uprawnień do wcześniejszej emerytury przez kobie-
ty – do ministra pracy i polityki społecznej (5653),
4) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie krzyw-
dzącej uczniów szkół dwujęzycznych decyzji odbiera-
jącej im możliwość zdawania matury dwujęzycznej
– do ministra edukacji narodowej (5654),
5) poseł Elżbiety Witek w sprawie wad regulacji
prawnej art. 59 ustawy o systemie oświaty odnośnie
do skutków prawnych niezachowania 6-miesięczne-
go terminu zawiadomienia rodziców uczniów i wła-
ściwego kuratora o zamiarze likwidacji placówki
oświatowej, a także terminu przedstawienia projek-
tu uchwały o zamiarze likwidacji placówki oświato-
wej właściwym związkom zawodowym – do ministra
edukacji narodowej (5655),
6) posła Jacka Osucha w sprawie niepokojących
informacji dotyczących likwidacji połączeń kolejo-
wych na linii Katowice – Olkusz – Kozłów/Kielce
w rozkładzie jazdy pociągów 2008/2009 – do mini-
stra infrastruktury (5656),
7) posła Adama Rogackiego oraz grupy posłów
w sprawie zaległości w przekazywaniu przez urzędy
skarbowe 1% podatku dochodowego na rzecz organi-
zacji pożytku publicznego – do ministra finansów
(5657),
8) posłów Marka Polaka i Michała Wojtkiewicza
w sprawie podjęcia stosownych działań w celu po-
prawy sytuacji płacowej pracowników Państwowej
Załącznik nr 1
Druk 1163
Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa – do preze-
sa Rady Ministrów (5658),
9) posła Lecha Sprawki w sprawie realizacji
uprawnień nauczycieli wynikających z ustawy Kar-
ta Nauczyciela – do ministra edukacji narodowej
(5659),
10) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie podję-
cia działań zmierzających do zatarcia różnic w trak-
towaniu państw członkowskich UE w zakresie udzie-
lania przez nie pomocy publicznej przedsiębiorstwom
strategicznym – do prezesa Rady Ministrów (5660),
11) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie zobo-
wiązań inwestorów ubiegających się o dofinansowa-
nie z regionalnych programów operacyjnych do za-
stosowania się do wymogów przyszłego, potencjal-
nego prawodawstwa w zakresie ochrony środowiska
– do ministra rozwoju regionalnego (5661),
12) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie pro-
jektu wydłużenia czasu pracy dla osób pracujących
z narażeniem na działanie promieniowania jonizu-
jącego – do ministra zdrowia (5662),
13) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie jakości
przeprowadzanych badań mammograficznych w ra-
mach ogólnopolskiego „Programu wczesnego wykry-
wania raka piersi” – do ministra zdrowia (5663),
14) posła Mariusza Kamińskiego w sprawie li-
kwidacji służby zastępczej w związku z profesjonali-
zacją armii – do ministra pracy i polityki społecznej
(5664),
15) poseł Mirosławy Masłowskiej oraz grupy po-
słów w sprawie zagrożeń wynikających z istnienia
w Polsce ogromnych ilości azbestu w formie pokryć
dachowych, a także innych wyrobów zawierających
ten składnik oraz braku skutecznych metod jego
utylizacji – do prezesa Rady Ministrów (5665),
16) poseł Izabeli Jarugi-Nowackiej w sprawie
zmian w Państwowym Funduszu Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych – do prezesa Rady Ministrów
(5666),
17) poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej w spra-
wie budowy infrastruktury towarzyszącej przy au-
tostradzie A2 Konin – Stryków – do ministra infra-
struktury (5667),
18) posła Marka Zielińskiego w sprawie trans-
portu niewidomych uczniów do szkół – do ministra
pracy i polityki społecznej (5668),
2
19) posła Marka Zielińskiego w sprawie rodzin-
nych domów opieki dla osób starszych – do ministra
pracy i polityki społecznej (5669),
20) posła Marka Zielińskiego w sprawie braku
odpowiedniej opieki w zakresie gerontologii – do mi-
nistra zdrowia (5670),
21) posła Jakuba Rutnickiego oraz grupy posłów
w sprawie deficytu specjalistów radiologów na terenie
woj. wielkopolskiego – do ministra zdrowia (5671),
22) poseł Magdaleny Kochan w sprawie oznacze-
nia pojazdów prowadzonych przez osoby niesłyszące
– do ministra infrastruktury (5672),
23) poseł Magdaleny Kochan w sprawie realizacji
zarządzeń prezesa NFZ nr 8/2008/DGL oraz 15/
2008/DGL – do ministra zdrowia (5673),
24) poseł Zdzisławy Janowskiej w sprawie likwi-
dacji dwujęzycznych matur – do ministra edukacji
narodowej (5674),
25) posłów Grzegorza Roszaka i Grzegorza Kar-
pińskiego w sprawie programu pomocy dla Polaków
powracających z emigracji zarobkowej – do prezesa
Rady Ministrów (5675),
26) posła Norberta Wojnarowskiego w sprawie
ogromnych strat ponoszonych przez otwarte fundu-
sze emerytalne i konieczności pilnej zmiany takiej
sytuacji – do prezesa Rady Ministrów (5676),
27) poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie progra-
mu „Komputer dla ucznia” – do ministra edukacji
narodowej (5677),
28) posła Józefa Piotra Klima w sprawie powięk-
szającej się liczby osób chorych na cukrzycę w Polsce
– do ministra zdrowia (5678),
29) posła Józefa Piotra Klima w sprawie reformy
programowej zakładającej obniżenie wieku wzglę-
dem obowiązku szkolnego do lat sześciu – do mini-
stra edukacji narodowej (5679),
30) posła Józefa Piotra Klima w sprawie barier
w miejscach publicznych dla osób niepełnosprawnych
– do ministra pracy i polityki społecznej (5680),
31) posła Józefa Piotra Klima w sprawie rozwoju
polskiej kadry naukowej w kontekście planowanej
reformy szkolnictwa wyższego i nauki – do ministra
nauki i szkolnictwa wyższego (5681),
32) posła Józefa Piotra Klima w sprawie umowy
o małym ruchu granicznym z Białorusią – do mini-
stra spraw zagranicznych (5682),
33) posła Józefa Piotra Klima w sprawie noweli-
zacji ustawy o prawie autorskim i prawach pokrew-
nych – do ministra kultury i dziedzictwa narodowe-
go (5683),
34) poseł Krystyny Grabickiej w sprawie wycofa-
nia ze sprzedaży specyfiku esperal używanego przy
leczeniu choroby alkoholowej – do ministra zdrowia
(5684),
35) posła Andrzeja Grzyba w sprawie projektu
zmiany ustawy Prawo budowlane, ustawy o plano-
waniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz in-
nych ustaw – do ministra infrastruktury (5685),
36) posłów Jarosława Żaczka i Sławomira Zawi-
ślaka w sprawie negatywnych skutków wdrożenia
planu likwidacji niektórych sądów rejonowych, na
przykładzie Sądu Rejonowego w Rykach – do mini-
stra sprawiedliwości (5686),
37) posła Jarosława Żaczka w sprawie moderni-
zacji linii kolejowej nr 7 Warszawa – Lublin – Doro-
husk – do ministra infrastruktury (5687),
38) posła Jarosława Żaczka w sprawie planowa-
nej likwidacji NFZ oraz konieczności utrzymania
w proponowanych rozwiązaniach legislacyjnych kom-
petencji decyzyjnych Lubelskiego Oddziału Woje-
wódzkiego NFZ – do ministra zdrowia (5688),
39) posła Jarosława Żaczka w sprawie pilnej po-
trzeby przeprowadzenia modernizacji drogi krajowej
nr 48 na odcinku od granicy pow. ryckiego do Kocka
– do ministra infrastruktury (5689),
40) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie samo-
rządu zawodowego techników medycznych – do mi-
nistra zdrowia (5690),
41) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie paten-
tów strzeleckich dla osób posiadających uprawnienia
łowieckie – do ministra sportu i turystyki (5691),
42) posła Dariusza Lipińskiego w sprawie projek-
tu nowej ustawy o kombatantach – do prezesa Rady
Ministrów (5692),
43) posła Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie
realizacji programu zwalczania choroby Aujeszkyego
u świń – do ministra rolnictwa i rozwoju wsi (5693),
44) poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie segrega-
cji dzieci w polskich szkołach – do ministra edukacji
narodowej (5694),
45) poseł Hanny Zdanowskiej w sprawie zniesie-
nia możliwości zdawania matury w języku obcym –
do ministra edukacji narodowej (5695),
46) posła Jana Burego s. Antoniego w sprawie moż-
liwych zagrożeń dla środowisk osób niepełnospraw-
nych związanych z przygotowywaną reformą PFRON
– do ministra pracy i polityki społecznej (5696),
47) poseł Krystyny Łybackiej w sprawie planów
reorganizacji systemu sądów powszechnych – do mi-
nistra sprawiedliwości (5697),
48) posła Jana Burego s. Józefa w sprawie utwo-
rzenia armii zawodowej – do ministra obrony naro-
dowej (5698),
49) poseł Joanny Fabisiak w sprawie kontrower-
syjnej polityki dotyczącej lokali zakładowych PAN –
do prezesa Rady Ministrów (5699),
50) poseł Anny Bańkowskiej w sprawie przelicza-
nia wysokości emerytury – do ministra pracy i poli-
tyki społecznej (5700),
51) posła Marka Opioły w sprawie kompetencji
wojewody mazowieckiego – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (5701),
52) poseł Jadwigi Zakrzewskiej w sprawie ogra-
niczania przez Katowicki Holding Węglowy SA do-
staw miału energetycznego – do ministra gospodar-
ki (5702),
53) posła Stanisława Witaszczyka w sprawie
przeciwdziałania kryzysowi finansowemu – do mi-
nistra finansów (5703),

54) poseł Joanny Muchy w sprawie udzielenia
wsparcia budowie II etapu obwodnicy miasta Puła-
wy – do ministra infrastruktury (5704),
55) poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej w spra-
wie możliwości prowadzenia stacji kontroli pojazdów
przez podmioty niebędące przedsiębiorstwami – do
ministra infrastruktury (5705),
56) poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej w spra-
wie przepisów dotyczących oczyszczania ścieków
z szpitalnych oddziałów zakaźnych – do ministra in-
frastruktury (5706),
57) poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej w spra-
wie leczenia w szpitalach dziecięcych pacjentów cho-
rych na nowotwory, którzy ukończyli 18 lat – do mi-
nistra zdrowia (5707),
58) poseł Stanisławy Prządki w sprawie nieści-
słości przepisów ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych – do ministra finansów (5708),
59) posła Wiesława Janczyka w sprawie zbyt ma-
łej liczby polskich konsulatów w Wielkiej Brytanii –
do ministra spraw zagranicznych (5709),
60) poseł Joanny Muchy w sprawie problemów ze
skupem owoców miękkich – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (5710),
61) posła Ludwika Dorna w sprawie programu
budowy korwet projektu 621 „Gawron” – do mini-
stra obrony narodowej (5711),
62) posła Ludwika Dorna w sprawie stanu tech-
nicznego, wartości bojowej i kosztów eksploatacji
fregat typu „Oliver Hazard Perry” należących do
Marynarki Wojennej RP – do ministra obrony naro-
dowej (5712),
63) posła Ludwika Dorna w sprawie stanu tech-
nicznego i wartości bojowej okrętów podwodnych
typu „Kobben” należących do Marynarki Wojennej
RP – do ministra obrony narodowej (5713),
64) posła Leszka Aleksandrzaka w sprawie zmia-
ny zasad finansowania ośrodków wsparcia (w tym
środowiskowych domów samopomocy) – do ministra
pracy i polityki społecznej (5714),
65) posła Stanisława Rydzonia w sprawie upraw-
nień do wykonywania dokumentacji hydrologicz-
nych – do ministra środowiska (5715),
66) posła Stanisława Rydzonia w sprawie wyni-
ków egzaminów na aplikacje prawnicze – do mini-
stra sprawiedliwości (5716),
67) poseł Małgorzaty Kidawy-Błońskiej w spra-
wie możliwości rekompensaty dla jednostek samo-
rządu terytorialnego skutków finansowych podwyż-
szenia kwoty ulgi podatkowej na dzieci, obniżenia
skali podatkowej oraz ograniczenia katalogu czyn-
ności podlegających podatkowi kapitałowemu – do
prezesa Rady Ministrów (5717),
68) posła Mariana Filara w sprawie finansowa-
nia doktoratów – do ministra nauki i szkolnictwa
wyższego (5718),
69) posła Andrzeja Szlachty w sprawie uznania
tytułu doktora habilitowanego uzyskanego w pla-
cówkach naukowych na Ukrainie – do ministra na-
uki i szkolnictwa wyższego (5719),
3
70) posła Andrzeja Szlachty w sprawie rozbudo-
wy Portu Lotniczego Rzeszów-Jasionka – do mini-
stra infrastruktury (5720),
71) posła Andrzeja Szlachty w sprawie przebudo-
wy wiaduktu kolejowego w Dębicy – do ministra in-
frastruktury (5721),
72) posła Andrzeja Szlachty w sprawie zapowie-
dzi wzrostu składki na ubezpieczenie zdrowotne –
do ministra zdrowia (5722),
73) posła Andrzeja Szlachty w sprawie strategii
państwa w zakresie diagnostyki laboratoryjnej – do
ministra zdrowia (5723),
74) posła Andrzeja Szlachty w sprawie pomocy fi-
nansowej dla szpitali samorządowych – do ministra
zdrowia (5724),
75) posła Andrzeja Szlachty w sprawie wprowa-
dzenia przez firmy informatyczne optymalizatorów
JPG – do ministra zdrowia (5725),
76) posła Andrzeja Szlachty w sprawie wdraża-
nia rozliczeń z płatnikiem w ramach jednorodnych
grup pacjentów – do ministra zdrowia (5726),
77) posła Andrzeja Szlachty w sprawie projektu
wdrożenia Rejestru Usług Medycznych – do mini-
stra zdrowia (5727),
78) posła Jana Rzymełki w sprawie pilnego wy-
dania rozporządzenia MEN umożliwiającego
umieszczenie na świadectwie ukończenia techni-
kum tradycyjnej nazwy szkoły zawartej w uchwalo-
nym obowiązującym statucie szkoły – do ministra
edukacji narodowej (5728),
79) posła Henryka Siedlaczka w sprawie noweli-
zacji przepisów ustawy o pracownikach samorządo-
wych – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (5729),
80) posła Henryka Siedlaczka w sprawie wpływu
wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do
emisji dwutlenku węgla (tzw. EU ETS) na funkcjo-
nowanie w przyszłości zakładów cementowych
w Polsce – do ministra środowiska (5730),
81) posła Edwarda Siarki w sprawie strat pol-
skiego rolnictwa w latach 1997–2007 powstałych
wskutek klęsk żywiołowych – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (5731),
82) poseł Beaty Mazurek w sprawie utrudnione-
go dostępu obywateli polskich do placówek dyploma-
tycznych w Wielkiej Brytanii – do ministra spraw
zagranicznych (5732),
83) poseł Beaty Mazurek w sprawie proponowa-
nych zmian legislacyjnych dotyczących funkcjono-
wania Lubelskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ –
do ministra zdrowia (5733),
84) posła Jerzego Gosiewskiego w sprawie utrzy-
mania na dobrym poziomie bezpieczeństwa Warmii
i Mazur poprzez rezygnację z planowanego przenie-
sienia 114 etatów oddziałów prewencji Policji woj.
warmińsko-mazurskiego dla wzmocnienia garnizo-
nów dużych aglomeracji miejskich – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (5734),
85) posła Józefa Rojka w sprawie potrzeby
wstrzymania planowanej prywatyzacji publicznych
4
zakładów opieki zdrowotnej – do ministra zdrowia
(5735),
86) posła Józefa Rojka w sprawie potrzeby nowe-
lizacji przepisów dotyczących zmiany granic gmin –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(5736),
87) posła Józefa Rojka w sprawie opracowania
analiz i przygotowania scenariusza dotyczącego za-
pobiegania oraz wychodzenia z ewentualnego kry-
zysu – do ministra finansów oraz ministra gospo-
darki (5737),
88) posła Pawła Poncyljusza w sprawie noweliza-
cji ustawy o swobodzie działalności gospodarczej –
do ministra gospodarki (5738),
89) posła Stanisława Żelichowskiego w sprawie
niepokojów samorządów wywołanych zapowiedzią
likwidacji niektórych sądów rejonowych – do mini-
stra sprawiedliwości (5739),
90) posła Grzegorza Roszaka w sprawie roli woje-
wódzkich ośrodków medycyny pracy w kontekście
planowanej ustawy o kierujących pojazdami – do mi-
nistra infrastruktury (5740),
91) posła Macieja Orzechowskiego oraz grupy po-
słów w sprawie powszechnego dostępu do szerokopa-
smowego Internetu – do ministra infrastruktury
(5741),
92) posła Macieja Orzechowskiego oraz grupy
posłów w sprawie finansowania opieki paliatyw-
no-hospicyjnej – do ministra zdrowia (5742),
93) posła Jarosława Pięty w sprawie zniesienia
ograniczeń ilościowych dla licencji na wykonywanie
transportu drogowego taksówką na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej – do ministra infrastruktury
(5743),
94) posła Konstantego Oświęcimskiego w spra-
wie uregulowań prawnych ułatwiających muzeom
pozyskiwanie eksponatów – do ministra kultury
i dziedzictwa narodowego (5744),
95) posłów Arkadego Fiedlera i Tomasza Piotra
Nowaka w sprawie nieprawidłowego wykonywania
badań mammograficznych w wielu pracowniach bio-
rących udział w „Ogólnopolskim programie wcze-
snego wykrywania raka piersi” – do ministra zdro-
wia (5745),
96) posłów Tadeusza Arkita i Andrzeja Ryszki
w sprawie środków finansowych przeznaczonych dla
przemysłu węglowego w budżecie na 2009 r. – do mi-
nistra gospodarki (5746),
97) posła Tadeusza Arkita oraz grupy posłów
w sprawie realizacji programu restrukturyzacji dróg
regionalnych – do ministra infrastruktury (5747),
98) posła Edwarda Siarki w sprawie skutków na-
wiedzających Polskę w latach 1997–2007 klęsk ży-
wiołowych – do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (5748),
99) poseł Bożeny Kotkowskiej oraz grupy posłów
w sprawie dostosowania przepisów dotyczących
kształtowania wynagrodzeń pracowników samorzą-
dowych zatrudnionych w oświacie do już obowiązu-
jącego prawa – do ministra finansów oraz ministra
pracy i polityki społecznej (5749),
100) posła Cezarego Tomczyka oraz grupy po-
słów w sprawie działalności informacyjnej i promo-
cyjnej skierowanej do młodzieży szkolnej dotyczącej
nowych form służby wojskowej i jej pełnienia oraz
warunków naboru – do ministra edukacji narodowej
(5750),
101) posła Michała Stuligrosza w sprawie syste-
mu pobierania opłat od sprzedaży kserografów oraz
sposobu przekazywania tych funduszy właścicielom
praw do kopiowania materiałów – do ministra kul-
tury i dziedzictwa narodowego (5751),
102) posła Stanisława Kalemby w sprawie zagro-
żeń dla środowiska osób niepełnosprawnych w wy-
niku planowanej reformy systemu wspierania i re-
habilitacji osób niepełnosprawnych – do prezesa
Rady Ministrów (5752),
103) posła Jana Widackiego w sprawie bezpraw-
nego działania prokuratury – do ministra sprawie-
dliwości (5753),
104) posła Wojciecha Szaramy w sprawie plano-
wanej reformy PFRON – do ministra pracy i polityki
społecznej (5754),
105) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie pro-
jektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (druk sejmowy nr 1075) w zakresie do-
tyczącym braku normy prawnej legalizującej możli-
wość przekazania 1% podatku z jednoczesnym za-
proponowaniem (fakultatywnie) OPP konkretnego
celu wpłaty – do ministra finansów (5755),
106) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie sy-
tuacji osób, które przebywały na zasiłku przedeme-
rytalnym, a nie miały odprowadzanych składek na
ubezpieczenie społeczne – do ministra pracy i polity-
ki społecznej (5756),
107) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie obo-
wiązujących zasad przyznawania wdowom prawa do
renty rodzinnej, tj. dlaczego kobiety, które są wdo-
wami dłużej niż 5 lat, są gorzej traktowane i muszą
spełniać dodatkowe kryteria, aby uzyskać prawo do
renty rodzinnej – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (5757),
108) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie moż-
liwości zwiększenia środków przekazywanych algo-
rytmem samorządom powiatowym na realizację za-
dań określonych w ustawie o rehabilitacji zawodo-
wej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych jeszcze w 2008 r. – do ministra pracy
i polityki społecznej (5758),
109) posła Franciszka Jerzego Stefaniuka oraz
grupy posłów w sprawie podziału NFZ na sześć fun-
duszy regionalnych i likwidacji lubelskiego oddziału
– do ministra zdrowia (5759),
110) posła Andrzeja Szlachty w sprawie koncepcji
przebiegu autostrady A4 na odcinku Przeworsk –
Korczowa – do ministra infrastruktury (5760),
111) posła Andrzeja Szlachty w sprawie zabezpie-
czenia środków budżetowych państwa na zakończe-

nie postępowań scalania gruntów – do ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi (5761),
112) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie pro-
jektu ustawy o biegłych rewidentach – do ministra
finansów (5762),
113) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie pro-
jektu ustawy o dopuszczeniu pojazdów do ruchu – do
ministra infrastruktury (5763),
114) posła Andrzeja Nowakowskiego oraz grupy
posłów w sprawie przywrócenia obowiązku zapew-
nienia przez gminy transportu osób niewidomych i nie-
dowidzących uczących się w szkołach ponadgimna-
zjalnych – do ministra edukacji narodowej (5764),
115) posłów Tadeusza Tomaszewskiego i Wiesła-
wa Andrzeja Szczepańskiego w sprawie planowanej
przez Ministerstwo Sprawiedliwości reorganizacji
struktury sądów powszechnych i ewentualnej likwi-
dacji sądów rejonowych – do ministra sprawiedliwo-
ści (5765),
116) posłów Zbigniewa Chmielowca i Kazimierza
Moskala w sprawie nowelizacji ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej – do ministra zdrowia (5766),
117) posła Stanisława Ożoga w sprawie przebie-
gu drogi ekspresowej S19 w miejscowości Nienadów-
ka – do ministra środowiska oraz ministra infra-
struktury (5767),
118) posła Stanisława Ożoga w sprawie sytuacji
klientów firm deweloperskich zagrożonych upadło-
ścią – do ministra infrastruktury (5768),
119) posła Stanisława Ożoga w sprawie złej jako-
ści badań mammograficznych – do ministra zdrowia
(5769),
120) posła Stanisława Ożoga w sprawie zatrud-
niania przez polskie firmy pracowników ze Wschodu
– do ministra pracy i polityki społecznej (5770),
121) posła Mariusza Kamińskiego w sprawie mo-
dernizacji linii kolejowej – do ministra infrastruktu-
ry (5771),
122) posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie po-
zbawienia samodzielności Kujawsko-Pomorskiego
Oddziału Wojewódzkiego NFZ – do prezesa Rady
Ministrów (5772),
123) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w spra-
wie zamiaru likwidacji delegatur urzędów woje-
wódzkich – do ministra spraw wewnętrznych i ad-
ministracji (5773),
124) posła Dariusza Bąka w sprawie sytuacji pol-
skiego rybołówstwa – do prezesa Rady Ministrów
(5774),
125) posła Stanisława Ożoga w sprawie przebie-
gu drogi ekspresowej S19 w miejscowości Górno – do
ministra środowiska (5775),
126) posła Norberta Wojnarowskiego w sprawie
wprowadzenia wymogu organizowania postępowań
w trybie ustawy o zamówieniach publicznych za po-
średnictwem sieci Internet – do prezesa Rady Mini-
strów (5776),
127) posła Jana Rzymełki w sprawie rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej z dnia 25 wrze-
śnia 2008 r. likwidującego od 2010 r. możliwość zda-
5
wania w klasach dwujęzycznych przedmiotu dodat-
kowego w języku obcym – do ministra edukacji na-
rodowej (5777),
128) posła Krzysztofa Popiołka w sprawie odmo-
wy przyznawania świadczeń pieniężnych i uprawnień
żołnierzom zastępczej służby wojskowej przymusowo
zatrudnianym w batalionach budowy lotnisk – do mi-
nistra pracy i polityki społecznej (5778),
129) posła Stanisława Steca w sprawie propozy-
cji likwidacji w 2009 r. delegatur urzędów wojewódz-
kich – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (5779),
130) posła Sławomira Piechoty w sprawie obsłu-
gi pasażerów będących osobami niepełnosprawnymi
na lotniskach w Polsce w sposób zgodny z prawem
oraz z powszechnie obowiązującymi standardami
ochrony praw obywatelskich, w tym poszanowania
godności osobistej – do prezesa Rady Ministrów
(5780),
131) posła Sławomira Piechoty w sprawie defini-
cji organizacji pozarządowej, zawartej w ustawie
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych – do ministra pracy
i polityki społecznej (5781),
132) posła Sławomira Piechoty w sprawie zapew-
nienia pełnej dostępności budynków Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej dla osób niepełnospraw-
nych – do ministra pracy i polityki społecznej (5782),
133) posła Sławomira Piechoty w sprawie wypeł-
niania przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecz-
nej obowiązku zatrudniania osób niepełnospraw-
nych, wynikającego z art. 21 ustawy o rehabilitacji
zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych – do
ministra pracy i polityki społecznej (5783),
134) poseł Jolanty Szczypińskiej w sprawie budo-
wy drogi ekspresowej S6 na trasie Słupsk – Lębork
– Trójmiasto – do ministra infrastruktury (5784),
135) posła Mirona Sycza w sprawie poprawy
niezbyt efektywnego rozmieszczenia i normatywów
przyznanych poszczególnym jednostkom Policji –
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
(5785),
136) posła Wiesława Wody w sprawie stanu szkol-
nictwa rolniczego w Polsce – do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi (5786),
137) posła Mariusza Grada w sprawie pomocy fi-
nansowej w rozbudowie oddziału onkologicznego
w Zamościu – do ministra zdrowia (5787),
138) posła Mariusza Grada w sprawie niskich
cen w skupach zbóż – do ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi (5788),
139) posła Mariusza Grada w sprawie nierówne-
go traktowania aptek przez firmy farmaceutyczne –
do ministra zdrowia (5789),
140) posła Aleksandra Soplińskiego w sprawie
uznania zatrudnienia w spółdzielni RSW „Pra-
sa-Książka-Ruch” jako tytułu do nieodpłatnego na-
bycia akcji Ruch SA – do ministra skarbu państwa
(5790),
6
141) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie wy-
nagrodzenia pracowników korpusu służby cywilnej
w Policji – do ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji (5791),
142) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie wa-
runków szkolenia funkcjonariuszy Policji w zakre-
sie umiejętności strzeleckich – do ministra spraw
wewnętrznych i administracji (5792),
143) posła Sławomira Zawiślaka w sprawie legal-
ności dookreślania kompetencji premiera w drodze
uchwały Rady Ministrów – do prezesa Rady Mini-
strów (5793),
144) posła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie
spalarni odpadów w Polsce – do ministra środowi-
ska (5794),
145) posła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie
budowy spalarni odpadów w woj. kujawsko-pomor-
skim – do ministra środowiska (5795),
146) posła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie
znieczuleń zewnątrzoponowych – do ministra zdro-
wia (5796),
147) poseł Barbary Bartuś oraz grupy posłów
w sprawie likwidacji części pociągów regionalnych
– do ministra infrastruktury (5797),
148) posła Zbigniewa Kozaka oraz grupy posłów
w sprawie zasad wzmocnienia ochrony interesów
ekonomicznych budżetu państwa w związku ze zja-
wiskiem manipulowania przez banki rezerwami ce-
lowymi dla celów fiskalnych oraz zasad wypłacania
dywidendy przez Bank Pekao SA w okresie kryzysu
finansowego – do prezesa Rady Ministrów (5798),
149) poseł Barbary Bartuś oraz grupy posłów
w sprawie przeciwdziałania utrudnianiu pozamał-
żeńskim i rozwiedzionym ojcom kontaktów ze swo-
imi dziećmi – do ministra pracy i polityki społecznej
(5799),
150) posłów Michała Wojtkiewicza i Marka Pola-
ka w sprawie rozwiązań, które będą zapobiegały
dalszej degradacji środowiska – do ministra środo-
wiska (5800),
151) posła Andrzeja Bętkowskiego w sprawie
zmiany przebiegu drogi ekspresowej S74 – do mini-
stra infrastruktury (5801),
152) posła Krzysztofa Putry w sprawie małego
ruchu przygranicznego – do ministra spraw zagra-
nicznych (5802),
153) posła Krzysztofa Putry w sprawie progra-
mu rządu w sprawach wsi i rolnictwa – do ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (5803),
154) posła Krzysztofa Putry w sprawie zmian
systemowych wspierających przedsiębiorczość – do
ministra gospodarki (5804),
155) posła Sławomira Neumanna w sprawie
wzoru karty zgonu dziecka martwo urodzonego
oraz sposobu jej wypełniania – do ministra zdrowia
(5805),
156) posła Grzegorza Dolniaka w sprawie reali-
zacji połączenia kolejowego Pyrzowic z Katowicami
– do ministra infrastruktury (5806),
157) posłów Zdzisława Czuchy i Witolda Namy-
ślaka w sprawie podjęcia pilnych prac zmierzających
do budowy drogi ekspresowej S6 na trasie Słupsk –
Lębork – obwodnica Trójmiasta – do ministra infra-
struktury (5807),
158) posłów Tadeusza Arkita i Andrzeja Ryszki
w sprawie projektu ustawy o finansach publicznych
– do ministra finansów (5808),
159) posła Marka Cebuli w sprawie wsparcia dla
rolników, których dotknęła susza – do ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi (5809),
160) poseł Anny Sobeckiej w sprawie budowy
mostu drogowego w Toruniu – do ministra infra-
struktury (5810),
161) poseł Anny Sobeckiej w sprawie urlopu ma-
cierzyńskiego – do ministra pracy i polityki społecz-
nej (5811),
162) poseł Anny Sobeckiej w sprawie nieprawi-
dłowego informowania przez Ministerstwo Finan-
sów o wspólnotowym systemie kontroli eksportu –
do ministra finansów (5812),
163) poseł Anny Sobeckiej w sprawie objęcia ban-
kowych depozytów wyższymi gwarancjami – do mi-
nistra finansów (5813),
164) poseł Anny Sobeckiej w sprawie zapowiedzi
wstrzymania przez Ukrainę eksportu energii elek-
trycznej do Polski – do ministra gospodarki (5814),
165) poseł Anny Sobeckiej w sprawie znieczuleń
w czasie porodu – do ministra zdrowia (5815),
166) posła Adama Krzyśków w sprawie wdraża-
nia w prawie polskim dyrektywy 2002/49/EC doty-
czącej oceny i zarządzania hałasem w środowisku,
szczególnie w zakresie transportu kolejowego – do
ministra środowiska (5816),
167) posła Adama Krzyśków w sprawie wdraża-
nia w prawie polskim dyrektywy 2002/49/EC o ha-
łasie w środowisku oraz dyrektywy 2001/16/WE
w sprawie interoperacyjności kolei konwencjonal-
nych w kwestii wymiany konwencjonalnych żeliw-
nych wkładek hamulcowych na ograniczające emisję
hałasu – kompozytowe – do ministra infrastruktury
(5817),
168) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie pro-
blemów z rozliczaniem się przez wojewódzkie ko-
mendy Policji z przysługujących funduszy – do pre-
zesa Rady Ministrów (5818),
169) posła Krzysztofa Putry w sprawie exposé
wygłoszonego dnia 23 listopada 2007 r. w Sejmie –
do prezesa Rady Ministrów (5819),
170) posła Stanisława Szweda w sprawie zmiany
ustawy o pomocy społecznej oraz ustawy o świadcze-
niach rodzinnych – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (5820),
171) posła Zbigniewa Kozaka oraz grupy posłów
w sprawie niepokojących informacji związanych z funk-
cjonowaniem Banku Pekao SA w związku z doniesie-
niami prasowymi o zróżnicowanej kondycji zagra-
nicznych właścicieli polskich banków – do ministra
skarbu państwa oraz ministra finansów (5821).
Interpelacje te – zgodnie z art. 192 ust. 6 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane adresatom.

Jednocześnie informuję, że wpłynęły następują-
ce odpowiedzi:
1) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłoc-
kiej w sprawie wyników kontroli przestrzegania cza-
su pracy w PLL LOT (4747),
2) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka –
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację posła Jana Szyszki w sprawie bezpieczeń-
stwa energetycznego Polski, energetyki jądrowej
oraz krajowych zasobów nośników energii (4751),
3) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Andrzeja Orzechow-
skiego w sprawie możliwości wykreślenia hipoteki
kaucyjnej (4772),
4) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację poseł Beaty Mazurek w sprawie zagro-
żenia bezpieczeństwa energetycznego kraju (4815),
5) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na in-
terpelację poseł Beaty Mazurek w sprawie obniże-
nia stawki refundacji kosztów leczenia dzieci cho-
rych na raka (4818),
6) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka –
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na interpe-
lację posła Tadeusza Motowidły w sprawie braku ra-
cjonalnej polityki rządu w dziedzinie górnictwa i za-
grożeń dla Polski wynikających z tego sposobu trakto-
wania branży strategicznej dla gospodarki oraz naszej
niezależności energetycznej i politycznej (4831),
7) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Zagranicznych Andrzeja Kremera – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Sławomira Kopy-
cińskiego w sprawie realizacji zapisów art. 22 Kon-
kordatu między Stolicą Apostolską i Rzecząpospoli-
tą Polską, podpisanego w Warszawie dnia 28 lipca
1993 r. (4832),
8) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posła Piotra Stanke w sprawie potrze-
by zmiany przepisów ustawy Prawo energetyczne
(4873),
9) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posłów Krzysztofa Gadowskiego i Woj-
ciecha Saługi w sprawie ponownego zatrudniania
w kopalniach górników, którzy otrzymali górnicze
odprawy i zobowiązali się do niepodejmowania pra-
cy w górnictwie (4917),
10) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Jana Kulasa w sprawie stanu
obecnego i planów rozwojowych Polskiej Marynarki
Wojennej (4930),
11) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
oraz podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na in-
terpelację poseł Mirosławy Masłowskiej w sprawie
uzdrowiska w Kamieniu Pomorskim (4937),
12) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Mariusza
7
Grada w sprawie poziomu wynagrodzeń pracowni-
ków KRUS (4940),
13) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Henryka Milcarza w sprawie fi-
nansowania operacji zastawek serca dla Wojewódz-
kiego Szpitala Zespolonego w Kielcach (4941),
14) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej w spra-
wie niejasnej interpretacji przepisów ustawy o po-
datku od towarów i usług dotyczących obowiązku
podatkowego w obszarze niektórych usług (4942),
15) prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów Małgorzaty Krasnodębskiej-Tomkiel –
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację posła Dariusza Lipińskiego w sprawie pobie-
rania opłat za przejazd autostradą w trakcie jej re-
montu (4945),
16) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Dariusza Lipińskiego w sprawie interpretacji prze-
pisów dotyczących możliwości używania broni my-
śliwskiej w zawodach sportowych (4946),
17) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posła Mariusza Kamińskiego w sprawie
zaopatrzenia w energię elektryczną specjalnych
stref ekonomicznych (4947),
18) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
oraz podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Antoniego Podolskie-
go – z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Mariusza Kamińskiego w sprawie przeprowadzenia
poboru do armii w roku 2009 (4949),
19) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Zbigniewa Konwiń-
skiego w sprawie zmiany art. 68 ustawy o gospodar-
ce nieruchomościami (4953),
20) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Edwarda Wojtasa
w sprawie przepisów w projekcie ustawy o finansach
publicznych dotyczących likwidacji gospodarstw po-
mocniczych i zakładów budżetowych (4966),
21) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony
Narodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Barbary Bartuś oraz
grupy posłów w sprawie lokali mieszkalnych dla żoł-
nierzy zawodowych (4967),
22) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Andrzeja Parafianowicza – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jacka Falfusa w spra-
wie zmian w organizacji Służby Celnej (4973),
23) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posłanek Elżbiety Witek i Anny Za-
lewskiej w sprawie braku regulacji prawnej w art. 21
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
8
odnośnie do przedmiotowego zwolnienia od podatku
dochodowego od świadczeń pomocy materialnej oraz
stypendiów dla uczniów, studentów, uczestników
studiów doktoranckich, pochodzących ze środków fi-
nansowych osób fizycznych, przy jednoczesnym ist-
nieniu takiego zwolnienia dla takich świadczeń po-
chodzących z budżetu państwa bądź z budżetów jed-
nostek samorządu terytorialnego (4976),
24) ministra sportu i turystyki Mirosława Micha-
ła Drzewieckiego na interpelację poseł Elżbiety Wi-
tek w sprawie wad ustawy o kulturze fizycznej w za-
kresie wyłączającym prawo do świadczenia pienięż-
nego z budżetu państwa dla reprezentantów Polski
na zimowych lub letnich igrzyskach paraolimpijskich,
którzy zdobyli co najmniej jeden medal paraolimpij-
ski w okresie od 1972 r. do 1991 r. (4977),
25) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na interpelację poseł Magdaleny
Gąsior-Marek oraz grupy posłów w sprawie projek-
tu naukowego „Niepłodność małżeńska – identyfi-
kacja przyczyn na podłożu molekularnym jako bazy
do utworzenia algorytmów w celu jej efektywnego
przeciwdziałania” (4980),
26) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Ma-
rek w sprawie pomocy państwa w spłacie długoter-
minowych kredytów mieszkaniowych (4981),
27) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Roberta Tyszkiewicza
w sprawie wątpliwości, jakie pojawiły się w związku
z ustawą z dnia 24 maja 2007 r. o zmianie ustawy
o komornikach sądowych i egzekucji oraz niektó-
rych innych ustaw (4983),
28) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Andrzeja Szlachty w sprawie skarg na postępowanie
policji (4985),
29) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Andrzeja Szlachty w sprawie przychodów gromadzo-
nych przez jednostki Policji w ramach Funduszu
Wsparcia Policji oraz z tytułu darowizn (4987),
30) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posła Aleksandra Marka Szczygły w spra-
wie obowiązku rejestracji przez producentów sub-
stancji chemicznych (4989),
31) sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomasza Siemoniaka –
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na inter-
pelację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie nie-
rozwiązanego problemu dni wolnych od nauki dla
osób należących do Polskiego Autokefalicznego Ko-
ścioła Prawosławnego w czasie świąt przez nich ob-
chodzonych a zagwarantowanych w ustawie o sto-
sunku Państwa do Polskiego Autokefalicznego Ko-
ścioła Prawosławnego (4994),
32) podsekretarz stanu w Ministerstwie Finan-
sów Katarzyny Zajdel-Kurowskiej – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie trudności, z jakimi spotykają się banki
spółdzielcze w korzystaniu ze środków zagranicznych
w Bankowym Funduszu Gwarancyjnym (5005),
33) sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Mi-
chała Jarosa w sprawie wysokich kosztów ubezpie-
czeń społecznych ponoszonych przez członków śro-
dowiska artystycznego (5008),
34) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie uwzględnienia w ramach projektu Mini-
sterstwa Infrastruktury automatycznego odrolnie-
nia gruntów rolnych znajdujących się w obrębie
miast (5009),
35) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Michała Jarosa w sprawie
ustawy o podatku tonażowym (5010),
36) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Jana Kulasa w spra-
wie stanu i rozwoju budownictwa energooszczędne-
go (5011),
37) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację poseł Małgorzaty
Sadurskiej w sprawie sytuacji producentów zbóż
z terenu woj. lubelskiego (5018),
38) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Leszka Aleksan-
drzaka w sprawie rozwoju infrastruktury kolejowej
na trasie Warszawa – Łódź – Kalisz – Ostrów Wlkp.
– Wrocław (5020),
39) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie problemów związanych z wytoczeniem
procesu z powództwa cywilnego (5021),
40) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację posła
Jacka Tomczaka w sprawie zastępczej służby woj-
skowej w Policji (5022),
41) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posła Stanisława Witaszczyka w spra-
wie przygotowanego przez Ministerstwo Gospodar-
ki projektu ustawy wprowadzającej kary finansowe
dla niekompetentnych czy opieszałych urzędników
(5027),
42) sekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację posła Stanisława Ry-
dzonia w sprawie zniesienia opłaty winietowej od

samochodów ciężarowych krajowych i zagranicz-
nych (5028),
43) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Wiesława Andrzeja Szcze-
pańskiego w sprawie zasad rozliczania kosztów ocie-
plania budynku spółdzielczego (5033),
44) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posła Andrzeja Biernata w sprawie dra-
stycznych podwyżek cen węgla kamiennego i miału
opałowego (5037),
45) ministra sportu i turystyki Mirosława Mi-
chała Drzewieckiego na interpelację poseł Krystyny
Łybackiej w sprawie dofinansowywania zajęć spor-
towych dla dzieci i młodzieży (5047),
46) ministra rolnictwa i rozwoju wsi Marka Sa-
wickiego na interpelację poseł Beaty Bublewicz
w sprawie dofinansowania działalności na obszarach
wiejskich woj. warmińsko-mazurskiego (5049),
47) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Jacka Czai – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posła Jarosława
Matwiejuka w sprawie groźby kolejnych dni bez wo-
kandy oraz podwyżek wynagrodzeń sędziowskich
(5053),
48) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Grzegorza Raniewi-
cza w sprawie obwodnicy Chełma (5066),
49) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza w spra-
wie możliwości awansów żołnierzy rezerwy (5067),
50) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie likwidacji zakładów budżetowych przy
szkołach rolniczych (5068),
51) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Łukasza Rędziniaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Marka Wikińskiego
w sprawie stosowania przez sądy art. 95a § 1 Kodek-
su karnego dotyczącego przestępców seksualnych
(5072),
52) sekretarza stanu w Ministerstwie Obrony
Narodowej Czesława Piątasa – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Bogusława Wontora
w sprawie mienia WAM pozostałego w Gubinie po
rozformowaniu garnizonu (5073),
53) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posłów Tadeusza Tomaszewskiego i Bo-
gusława Wontora w sprawie ratowania polskiego
przemysłu drzewnego (5074),
54) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację posłów Tadeusza Tomaszewskiego i Bo-
gusława Wontora w sprawie podjęcia skutecznych
działań na rzecz usprawnienia rozwiązań systemo-
wych mających na celu poprawę rentowności i mię-
dzynarodowej konkurencyjności eksportu (5075),
55) ministra obrony narodowej Bogdana Klicha
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
9
w sprawie stworzenia zawodowej armii oraz żołnie-
rzy z poboru (5077),
56) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie przewożenia dzieci w specjalnie przystoso-
wanych przyczepkach rowerowych w kontekście zgod-
ności z przepisami Prawa o ruchu drogowym (5078),
57) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Jaro-
sława Pięty oraz grupy posłów w sprawie zmodyfiko-
wania organizacji służb dzielnicowych (5079),
58) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posła Witolda Pahla w spra-
wie „Raportu o kapitale intelektualnym Polski”
(5083),
59) minister nauki i szkolnictwa wyższego Bar-
bary Kudryckiej na interpelację poseł Hanny Zda-
nowskiej w sprawie uznawania stopnia doktora ha-
bilitowanego słowackiej uczelni w Polsce (5089),
60) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Adama Rapackiego
– z upoważnienia ministra – na interpelację poseł
Hanny Zdanowskiej w sprawie braków kadrowych
w Policji (5090),
61) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Mirosławy Nykiel w sprawie pro-
gramu wieloletniego pn. „Wzmocnienie bezpieczeń-
stwa zdrowotnego obywateli” (5091),
62) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Wojciecha Pomajdy w sprawie
utrzymania centralnego podporządkowania Inspek-
cji Sanitarnej Ministerstwu Zdrowia, w związku
z projektem ustawy o zmianie w organizacji i po-
dziale zadań w administracji publicznej (5095),
63) podsekretarz stanu w Ministerstwie Nauki
i Szkolnictwa Wyższego Grażyny Prawelskiej-Skrzy-
pek – z upoważnienia ministra – na interpelację po-
sła Mariusza Grada w sprawie sposobu rekrutacji na
wyższe uczelnie w roku akademickim 2008/2009
(5098),
64) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie naruszenia prawa oświatowego przez
warszawskie szkoły (5107),
65) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posłów Renaty Bu-
tryn i Piotra Tomańskiego w sprawie rozporządze-
nia dotyczącego szczegółowych warunków i trybu
przyznawania oraz wypłaty pomocy finansowej
w ramach działania: Tworzenie i rozwój mikro-
przedsiębiorstw (5108),
66) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Moniki Wielichow-
10
skiej w sprawie stanowiska ministra pracy i polityki
społecznej w przedmiocie zatrudniania pielęgniarek
w domach pomocy społecznej (5109),
67) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Moniki Wielichow-
skiej w sprawie planowanego zawieszenia przewo-
zów osobowych na linii kolejowej Kłodzko – Kudowa
Zdrój (5111),
68) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Tadeusza Tomaszew-
skiego w sprawie realizacji działań ponadregional-
nych w sferze turystyki (5112),
69) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na interpelację posłów Marka Polaka i Mi-
chała Wojtkiewicza w sprawie zwiększenia lub cał-
kowitego zniesienia obowiązujących limitów w osią-
ganiu przychodów z pracy zarobkowej przez osoby
pobierające rentę z tytułu niezdolności do pracy spo-
wodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą za-
wodową (5117),
70) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie poprawy sytuacji prawno-finansowej ro-
dzin wychowujących dzieci niepełnosprawne (5126),
71) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Cezarego Tomczyka
w sprawie sytuacji pielęgniarek zatrudnionych w do-
mach pomocy społecznej (5127),
72) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Wojciecha Wilka w spra-
wie wykorzystywania funduszy unijnych (5131),
73) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Wojciecha
Wilka w sprawie dostępności rent strukturalnych
(5133),
74) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na inter-
pelację posła Wojciecha Wilka w sprawie przywilejów
należnych honorowym dawcom krwi (5134),
75) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie
grzywien dla podatników, którzy korygują swoje
wcześniejsze rozliczenia (5154),
76) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację poseł Anny Sobeckiej w sprawie rapor-
tu NIK dotyczącego wykorzystania przez szpitale
pomocy publicznej (5157),
77) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej w spra-
wie środków finansowych na leczenie chorych na
raka dzieci (5158),
78) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na interpelację posła Jarosława Żaczka w sprawie
oceny procesu prywatyzacji Zakładów Mięsnych
Łmeat-Łuków oraz konieczności podjęcia działań
mających na celu zabezpieczenie interesów właści-
cieli akcji pracowniczych (5163),
79) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie planowanej reformy systemu edukacji i ob-
niżenia wieku szkolnego (5166),
80) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Beaty Mazurek w spra-
wie planowanej likwidacji gospodarstw pomocni-
czych i zakładów budżetowych (5170),
81) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Edwarda Czesaka
w sprawie zrekompensowania strat w dochodach
jednostek samorządu terytorialnego (5172),
82) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Barbary Bartuś oraz
grupy posłów w sprawie reformy oświatowej (5180),
83) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie uprawnień rentowych sybiraków oraz
trybu orzekania przez ZUS inwalidztwa wojennego
w stosunku do żyjących sybiraków (5181),
84) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia mini-
stra – na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
oraz grupy posłów w sprawie budownictwa społecz-
nego (5184),
85) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Juliusza Engelhardta – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Tadeusza Motowi-
dły w sprawie faktycznego stanu infrastruktury ko-
lejowej, w tym dworców i poczekalni (5187),
86) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację poseł Elżbiety
Streker-Dembińskiej w sprawie rozporządzenia mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 19 czerwca
2007 r. dotyczącego szczegółowych warunków i try-
bu przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania: Renty strukturalne objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
(5190),
87) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Tadeusza Tomaszew-
skiego i Bogusława Wontora w sprawie pomocy fi-
nansowej państwa dla gmin budujących nowe przed-
szkola (5192),
88) minister rozwoju regionalnego Elżbiety Bień-
kowskiej na interpelację posła Bogusława Wontora
w sprawie realizacji działań ponadregionalnych
w sferze turystyki (5193),

89) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej oraz grupy po-
słów w sprawie wyłączenia zawodów: kucharz i ku-
charz małej gastronomii z działalności gospodarczej,
która zgodnie z art. 2 ust. 4 ustawy o rzemiośle nie
jest zaliczana do działalności rzemieślniczej (5197),
90) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
– z upoważnienia prezesa Rady Ministrów – na in-
terpelację posła Jarosława Stawiarskiego w sprawie
przyszłości Państwowego Przedsiębiorstwa Komu-
nikacji Samochodowej (5200),
91) sekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedli-
wości Mariana Cichosza – z upoważnienia ministra
– na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego w spra-
wie funkcjonowania Służby Więziennej (5203),
92) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Olgierda Dziekońskiego – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie możliwości dokończenia już rozpoczętych
inwestycji Euro 2012 dotychczasowym trybem (5206),
93) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację poseł Marzeny
Okła-Drewnowicz oraz grupy posłów w sprawie pod-
jęcia inicjatywy legislacyjnej dającej możliwość prze-
twarzania produktów roślinnych w gospodarstwach
rolnych i grupach producentów bez konieczności re-
jestrowania działalności gospodarczej (5215),
94) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie wydłużenia wymiaru urlopu na warun-
kach urlopu macierzyńskiego (5230),
95) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
interpelację posła Stanisława Witaszczyka w spra-
wie planów decentralizacji NFZ i włączenia Łódz-
kiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ do oddziału
śląskiego (5248),
96) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Stanisława Witaszczy-
ka w sprawie planowania zmian w obniżeniu wieku
dla pierwszoklasistów (5249),
97) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Adama Fronczaka – z upoważnienia ministra –
na interpelację posła Romualda Ajchlera w sprawie
wystawiania zaświadczeń lekarskich osobom ubie-
gającym się o przyjęcie do służby w Policji (5254),
98) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie ustalenia prawa do świadczenia pielęgna-
cyjnego (5256),
99) podsekretarza stanu w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi Artura Ławniczaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Mieczysława
Marcina Łuczaka w sprawie dystrybucji we wła-
snym gospodarstwie rolnym miodów pitnych, jako
11
tradycyjnych specjalności produkowanych na małą
skalę domowym sposobem (5260),
100) ministra skarbu państwa Aleksandra Gra-
da na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela w spra-
wie realizacji programu rządu RP ogłoszonego w expo-
sé premiera Donalda Tuska w kontekście ustawy
o działach administracji rządowej w zakresie działu:
Skarb Państwa (5261),
101) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie realizacji programu rządu RP ogłoszone-
go w exposé premiera Donalda Tuska w kontekście
ustawy o działach administracji rządowej w zakre-
sie działu: Oświata i wychowanie (5278),
102) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie planowanej reformy systemu edukacji, za-
kładającej obniżenie wieku szkolnego (5310),
103) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Ewy Wolak w sprawie
ciężaru tornistrów szkolnych (5311),
104) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Józefa Rojka w spra-
wie nowelizacji ustawy o systemie oświaty (5324),
105) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Józefa Rojka i Edwar-
da Czesaka w sprawie projektu reformy systemu
edukacji (5331),
106) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji Witolda Drożdża –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Mi-
chała Jarosa w sprawie wprowadzenia do nowych
biometrycznych dowodów osobistych danych uwzględ-
niających grupę krwi obywateli (5373),
107) sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego Piotra Żuchowskiego –
z upoważnienia ministra – na interpelację posła Ja-
rosława Rusieckiego w sprawie przywrócenia gma-
chu Zachęty dla potrzeb artystycznych całego środo-
wiska artystów malarzy w Polsce (5377),
108) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Łukasza Rędziniaka – z upoważnienia
ministra – na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wynagrodzeń sędziowskich (5397),
109) sekretarz stanu w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnie-
nia ministra – na interpelację poseł Bożeny Sła-
wiak w sprawie zwrotu kosztów poniesionych przez
szkoły, których organem prowadzącym jest powiat
międzyrzecki, za naukę pacjentów przebywających
w Samodzielnym Publicznym Szpitalu dla Nerwowo
i Psychicznie Chorych w Międzyrzeczu, na podsta-
wie rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 20
kwietnia 2005 r. w sprawie szczegółowych zasad kie-
rowania, przyjmowania, przenoszenia, zwalniania
12
i pobytu nieletnich w publicznych zakładach opieki
zdrowotnej (5416),
110) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posła Jana Kulasa w spra-
wie rangi, stopnia zainteresowania i promocji tytu-
łu honorowego profesora oświaty w polskim syste-
mie edukacyjnym (5423),
111) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację posłów Zbigniewa Chmie-
lowca i Adama Śnieżka w sprawie przeciążonych
tornistrów i plecaków uczniów (5429),
112) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na interpelację poseł Agnieszki Kozłow-
skiej-Rajewicz oraz grupy posłów w sprawie wpisa-
nia do aktów prawa oświatowego przepisów regulu-
jących maksymalny dopuszczalny ciężar tornistrów
uczniów szkół podstawowych i gimnazjów (5440),
113) podsekretarza stanu w Ministerstwie Edu-
kacji Narodowej Zbigniewa Marciniaka – z upoważ-
nienia ministra – na interpelację posła Henryka Sie-
dlaczka w sprawie reformy systemu edukacji (5450),
114) sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów Julii Pitery – z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów – na interpelację posłów Zbigniewa
Kozaka i Dariusza Seligi w sprawie przeprowadze-
nia przez pełnomocnika ds. opracowania Programu
Zapobiegania Nieprawidłowościom w Instytucjach
Publicznych audytu prowadzenia przez urzędników
służby cywilnej odpłatnych szkoleń w spółkach pra-
wa handlowego, fundacjach i stowarzyszeniach i zwią-
zanego z tym konfliktu interesów (5476).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 193 ust. 2 regula-
minu Sejmu – zostały przekazane posłom.
Informuję również, że w regulaminowym termi-
nie nie wpłynęły odpowiedzi na następujące interpe-
lacje:
1) posła Grzegorza Tobiszowskiego w sprawie za-
gwarantowania środków na inwestycje początkowe
w branży górniczej – od ministra gospodarki (5019)
– 12 dni,
2) posła Jarosława Pięty oraz grupy posłów
w sprawie uproszczenia i funkcjonowania procedur
i przepisów dotyczących prowadzenia działalności go-
spodarczej – od ministra gospodarki (5080) – 8 dni,
3) posła Witolda Pahla w sprawie „Raportu o ka-
pitale intelektualnym Polski” – od ministra nauki
i szkolnictwa wyższego (5083) – 8 dni.
ZAPYTANIA
Informuję, że wpłynęły następujące zapytania:
1) posła Zbigniewa Kozaka w sprawie działań
podjętych przez premiera w związku ze złożeniem
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w dniu 4
września 2008 r. dokumentu pod tytułem „Politycz-
no-biznesowy układ w Sopocie – uwarunkowania
oraz przykłady nieprawidłowości” – do prezesa Rady
Ministrów (2598),
2) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie zabez-
pieczenia w przyszłorocznym budżecie państwa
środków finansowych na realizację rozbudowy i mo-
dernizacji budynku głównego Wydziału Inżynierii
Mechanicznej i Informatyki Politechniki Często-
chowskiej – do ministra nauki i szkolnictwa wyższe-
go (2599),
3) poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie zabezpie-
czenia w budżecie państwa na 2009 r. środków finan-
sowych na realizację modernizacji sieci elektroener-
getycznej 15 kV Politechniki Częstochowskiej – do
ministra nauki i szkolnictwa wyższego (2600),
4) posła Michała Jarosa w sprawie wynagrodze-
nia oraz wyposażenia policjantów – do ministra
spraw wewnętrznych i administracji (2601),
5) posła Bolesława Grzegorza Piechy w sprawie
prowadzonych aktualnie prac nad rządowymi pro-
jektami ustaw zdrowotnych – do ministra zdrowia
(2602),
6) posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego w spra-
wie dofinansowania remontu zabytkowego mostu
prowadzącego do Zamku Kórnickiego – do ministra
kultury i dziedzictwa narodowego (2603),
7) poseł Mirosławy Nykiel w sprawie braku do
dnia dzisiejszego zatwierdzonej metodologii w za-
kresie obliczania charakterystyki energetycznej bu-
dynków i lokali oraz sposobu sporządzania i wzorów
świadectw ich charakterystyki energetycznej – do
ministra infrastruktury (2604),
8) poseł Mirosławy Nykiel w sprawie braku ure-
gulowań prawnych w zakresie szkód komunikacyj-
nych związanych z nagłym wtargnięciem na jezdnię
dzikiej zwierzyny – do ministra środowiska (2605),
9) poseł Mirosławy Nykiel w sprawie otrzymania
certyfikatu do usługowego prowadzenia ksiąg ra-
chunkowych – do ministra finansów (2606),
10) posła Jerzego Kozdronia w sprawie zmian
i ułatwień w korzystaniu z infrastruktury PKP SA
przez innych prywatnych kolejowych przewoźników
towarów – do ministra infrastruktury (2607),
11) posła Andrzeja Nowakowskiego w sprawie
wykorzystania mienia i gruntów cukrowni Boro-
wiczki – do ministra skarbu państwa (2608),
12) poseł Anny Zalewskiej w sprawie prac legi-
slacyjnych związanych z przywróceniem Wałbrzy-
chowi grodzkości – do ministra spraw wewnętrznych
i administracji (2609),
13) poseł Anny Zalewskiej w sprawie nowej loka-
lizacji lub remontu starej siedziby Komendy Powia-
towej Policji w Świdnicy – do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji (2610),
14) posła Józefa Rojka w sprawie potrzeby zwięk-
szenia kwoty kontraktu dla Szpitala Specjalistycz-
nego im. świętej Rodziny w Rudnej Małej – do mini-
stra zdrowia (2611),

15) posła Marka Wójcika w sprawie zmian w sys-
temie nauczania dwujęzycznego i przeprowadzania
dwujęzycznych egzaminów maturalnych – do mini-
stra edukacji narodowej (2612),
16) posła Adama Wykręta w sprawie planów Mi-
nisterstwa Gospodarki dotyczących zdynamizowa-
nia rozbudowy istniejących w Polsce kopalń węgla
w celu zwiększenia jego wydobycia i zaspokojenia ro-
snącego zapotrzebowania krajowego i zagranicznego
na ten surowiec – do ministra gospodarki (2613),
17) posła Artura Górskiego w sprawie niewypła-
cenia odszkodowań za działki przejęte pod inwesty-
cję drogową – do ministra infrastruktury (2614),
18) posła Stanisława Witaszczyka w sprawie za-
chorowań na AIDS – do ministra zdrowia (2615),
19) posła Stanisława Witaszczyka w sprawie fi-
nansowania uczelni wyższych – do ministra nauki
i szkolnictwa wyższego (2616),
20) posła Stanisława Rydzonia w sprawie reali-
zacji inwestycji „Budowa komendy powiatowej PSP
wraz z jednostką ratowniczo-gaśniczą w Oświęci-
miu” – do ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji (2617),
21) posła Stanisława Rydzonia w sprawie budo-
wy domu dziecka w Jaszczurowej w ramach inwe-
stycji „Budowa zbiornika wodnego Świnna Poręba”
– do ministra środowiska (2618),
22) poseł Małgorzaty Kidawy-Błońskiej w spra-
wie nieruchomości przy ul. Krakowskie Przedmie-
ście 5 – siedziby Akademii Sztuk Pięknych w War-
szawie – do ministra kultury i dziedzictwa narodo-
wego (2619),
23) posła Michała Jarosa w sprawie realizacji
projektu „Rewitalizacja zabytkowego historycznego
kompleksu dworca Wrocław Główny” – do ministra
infrastruktury (2620),
24) poseł Bożeny Kotkowskiej oraz grupy posłów
w sprawie krzywdzącej decyzji bielskiego Miejskiego
Ośrodka Pomocy Społecznej wobec specjalistycznej
rodziny zastępczej – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (2621),
25) posła Antoniego Błądka w sprawie budowy
gmachu Sądu Rejonowego i Prokuratury Rejonowej
w Stalowej Woli – do ministra sprawiedliwości (2622),
26) posła Janusza Dzięcioła w sprawie waloryza-
cji rent i emerytur – do ministra pracy i polityki spo-
łecznej (2623),
27) posła Waldy Dzikowskiego w sprawie wdroże-
nia przez Polskę dyrektywy unijnej regulującej za-
sady działania rynku finansowego – do ministra fi-
nansów (2624),
28) posła Andrzeja Walkowiaka w sprawie polity-
ki wydawniczej dotyczącej podręczników szkolnych
– do ministra edukacji narodowej (2625),
29) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie
przebudowy drogi krajowej nr 61 w miejscowości
Szczuczyn, w powiecie grajewskim – do ministra in-
frastruktury (2626),
30) posła Kazimierza Gwiazdowskiego w sprawie
interpretacji przepisów ustawy o planowaniu i zago-
13
spodarowaniu przestrzennym – do ministra infra-
struktury (2627),
31) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie wa-
runków nabycia uprawnień do świadczeń emerytal-
nych – do ministra pracy i polityki społecznej (2628),
32) posła Jarosława Rusieckiego w sprawie okre-
ślenia w jakiej odległości od granicy sąsiadującej dział-
ki, można sadzić drzewa i krzewy – do ministra in-
frastruktury (2629),
33) posła Artura Dunina w sprawie problemu
zwalczania warrozy – do ministra rolnictwa i rozwo-
ju wsi (2630),
34) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie groź-
by likwidacji szpitalnego oddziału ratunkowego
w Bielsku Podlaskim – do ministra zdrowia (2631),
35) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie groź-
by likwidacji szpitalnego oddziału ratunkowego
w Siemiatyczach – do ministra zdrowia (2632),
36) posła Jarosława Matwiejuka w sprawie opóź-
nień towarzyszących powstawaniu podstrefy ekono-
micznej w woj. podlaskim – do prezesa Rady Mini-
strów (2633).
Zapytania te – zgodnie z art. 195 regulaminu
Sejmu – zostały przekazane adresatom.
Jednocześnie informuję, że wpłynęły następują-
ce odpowiedzi:
1) ministra gospodarki Waldemara Pawlaka na
zapytanie posła Tadeusza Motowidły w sprawie bra-
ku w projekcie przyszłorocznego budżetu kwot prze-
znaczonych na inwestycje początkowe w górnictwie
(2311),
2) podsekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marioli Dwornikowskiej – z upoważnienia ministra
– na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie kosztów komorniczych egzekucji należno-
ści wobec placówek służby zdrowia (2318),
3) sekretarza stanu w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej Jarosława Dudy – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Jarosława Rusieckie-
go w sprawie przyjęcia przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych do obliczenia wysokości emerytury
kwoty bazowej z 1995 r. (666,96 zł), a nie kwoty ba-
zowej z 31 grudnia 1996 r. (873,00 zł) (2329),
4) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Marka Habera – z upoważnienia ministra – na zapy-
tanie posła Artura Dunina w sprawie możliwości łą-
czenia, wraz z finansowaniem, oddziałów szpital-
nych (2337),
5) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Jana Kulasa w sprawie stanu
i perspektyw działalności Agencji Rozwoju Przemy-
słu SA (2344),
6) prezesa Urzędu Zamówień Publicznych Jacka
Sadowego – z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
– na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie interpretacji przepisów o udzielaniu za-
mówień publicznych w zakresie dostawy energii
elektrycznej (2360),
14
7) minister nauki i szkolnictwa wyższego Barba-
ry Kudryckiej na zapytanie posła Zbigniewa Girzyń-
skiego w sprawie interpretacji przepisów ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym dotyczących urlopu
naukowego przysługującego nauczycielowi akade-
mickiemu przygotowującemu rozprawę habilitacyj-
ną (2370),
8) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie poseł Barbary Marianowskiej w spra-
wie formy sprzedaży produktów elektrolizy przez
Zakłady Azotowe SA w Tarnowie-Mościcach (2371),
9) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Adama Lipińskiego w sprawie
zawieszenia połączenia lotniczego Wrocław – Bruk-
sela (2381),
10) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie poseł Jolanty Hibner w sprawie skarg
przedsiębiorstw branży hotelarsko-turystycznej na
nieuwzględnienie rozwiązań zawartych w art. 306–
–310 dyrektywy 2006/112/WE przy nowelizacji
art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług obo-
wiązującej od 1 stycznia 2008 r. (2390),
11) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Twardowskiego – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie poseł Joanny Muchy w sprawie
projektu rozporządzenia dotyczącego reklamy pro-
duktów leczniczych (2392),
12) podsekretarza stanu w Ministerstwie Środo-
wiska Bernarda Błaszczyka – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie poseł Joanny Muchy w sprawie
rozporządzenia dotyczącego opłat za korzystanie ze
środowiska (2394),
13) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Adama Wykręta w sprawie rzą-
dowych planów dotyczących komunalizacji gruntów
i nieruchomości należących do Skarbu Państwa
(2420),
14) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada na
zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej w sprawie uczest-
nictwa w negocjacjach i przyjęcia postulatów załogi
przedsiębiorstwa Breco sp. z o.o. w Bielsku-Białej
w planowanym procesie prywatyzacji (2423),
15) sekretarz stanu w Ministerstwie Finansów
Elżbiety Suchockiej-Roguskiej – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie przyznania środków finansowych w wyso-
kości 17 mln zł z rezerw budżetu państwa na 2008 r.
z przeznaczeniem na kontynuację inwestycji pod na-
zwą „Szpital Śląski w Cieszynie – rozbudowa i mo-
dernizacja, dział diagnostyczno-zabiegowy” (2425),
16) podsekretarza stanu w Ministerstwie Spra-
wiedliwości Zbigniewa Wrony – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Artura Dunina w spra-
wie powierzenia funkcji komornika sądowego osobie
podejrzanej o współpracę ze Służbą Bezpieczeństwa
(2433),
17) podsekretarza stanu w Ministerstwie Finan-
sów Ludwika Koteckiego – z upoważnienia ministra
– na zapytanie poseł Barbary Bartuś oraz grupy po-
słów w sprawie prawa do odliczenia podatku VAT
w całości od zrealizowanej inwestycji (2438),
18) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
zapytanie poseł Beaty Szydło w sprawie nieujęcia
Szpitala Powiatowego im. Jana Pawła II ZZOZ
w Wadowicach na liście wytypowanych SPZOZ do
dofinansowania w okresie od 01.07.2008 r. do
31.12.2008 r. w ramach Programu Wieloletniego
„Wzmocnienie bezpieczeństwa zdrowotnego obywa-
teli” oraz pozbawienia możliwości skorzystania
przez ZZOZ w Wadowicach z pożyczki na podstawie
projektu nowelizacji ustawy o zmianie ustawy o po-
mocy publicznej i restrukturyzacji publicznych za-
kładów opieki zdrowotnej (2447),
19) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Michała Wojtkiewicza w sprawie
przyczyn usunięcia Specjalistycznego Szpitala im.
E. Szczeklika w Tarnowie z listy szpitali objętych
wieloletnim programem „Wzmocnienie bezpieczeń-
stwa zdrowotnego obywateli” (2453),
20) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Konstantego Oświęcim-
skiego w sprawie rozstrzygnięcia wątpliwości doty-
czących interpretacji przepisów rozporządzenia mi-
nistra edukacji narodowej z dnia 10 września 2002 r.
w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych
od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków,
w których można zatrudnić nauczycieli niemających
wyższego wykształcenia lub ukończonego zakładu
kształcenia nauczycieli, oraz stanu zaawansowania
prac nad projektem zmian do tego rozporządzenia
(2454),
21) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Zbigniewa Rapciaka – z upoważnienia
ministra – na zapytanie posła Michała Jarosa
w sprawie możliwości realizacji inwestycji na dro-
gach publicznych trybem zwykłym (2471),
22) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
zapytanie poseł Alicji Dąbrowskiej w sprawie ogra-
niczenia sfer uzdrowiskowych w gminie Konstan-
cin-Jeziorna (2473),
23) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – na zapytanie posła Tomasza Garbow-
skiego w sprawie przyszłości Opolskiego Oddziału
Wojewódzkiego NFZ (2477),
24) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łu-
czaka w sprawie propozycji zmian do ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych odnośnie do wcześniejszych emerytur (2484),
25) podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdro-
wia Marka Habera – z upoważnienia ministra – na
zapytanie posła Stanisława Rydzonia w sprawie nie-

ujęcia Szpitala Powiatowego im. Jana Pawła II
w Wadowicach na liście wytypowanych do dofinan-
sowania samodzielnych publicznych zakładów opie-
ki zdrowotnej (2485),
26) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Mariusza Kamińskiego w spra-
wie prywatyzacji spółki Cefarm Białystok (2488),
27) podsekretarza stanu w Ministerstwie Infra-
struktury Piotra Stycznia – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Sławomira Neumanna
w sprawie przekształcenia spółdzielczego lokator-
skiego prawa do lokalu mieszkalnego w spółdzielcze
własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego (2493),
28) minister pracy i polityki społecznej Jolanty
Fedak na zapytanie posła Ireneusza Rasia w spra-
wie wydłużenia urlopu macierzyńskiego (2526),
29) ministra skarbu państwa Aleksandra Grada
na zapytanie posła Arkadiusza Litwińskiego w spra-
wie dofinansowania spółek uzdrowiskowych (2535),
30) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Na-
rodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mini-
stra – na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskie-
15
go w sprawie interpretacji przepisów dotyczących wy-
gaśnięcia stosunku pracy nauczyciela (2545),
31) sekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruk-
tury Tadeusza Jarmuziewicza – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie posła Henryka Siedlaczka
w sprawie powtórnej rejestracji pojazdu (2546),
32) sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji
Narodowej Krystyny Szumilas – z upoważnienia mi-
nistra – na zapytanie poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk
w sprawie niemożliwości wykorzystania szkolnych
pracowni komputerowych do celów zarobkowych,
niezależnie po której stronie występuje źródło finan-
sowania (2591),
33) podsekretarz stanu w Ministerstwie Nauki
i Szkolnictwa Wyższego Grażyny Prawelskiej-Skrzy-
pek – z upoważnienia ministra – na zapytanie poseł
Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie zabezpieczenia
w budżecie państwa na 2009 r. środków finanso-
wych na realizację modernizacji sieci elektroenerge-
tycznej 15 kV Politechniki Częstochowskiej (2600).
Odpowiedzi te – zgodnie z art. 195 regulaminu
Sejmu – zostały przekazane posłom.

Teksty interpelacji i zapytań poselskich
oraz odpowiedzi na interpelacje i zapytania
INTERPELACJE
Interpelacja
(nr 5651)
do ministra infrastruktury
w sprawie podjęcia działań na rzecz
zwiększenia bezpieczeństwa użytkowników
płatnych autostrad w Polsce oraz sąsiednich
lokalnych dróg równoległych w związku
z prowadzonymi na wielokilometrowych
odcinkach autostrad uciążliwymi remontami,
na przykładzie zwielokrotnienia zagrożeń
w rejonie Chrzanowa
Szanowny Panie Ministrze! Na administrowa-
nych przez koncesjonariuszy płatnych odcinkach
autostrad od kilku lat prowadzone są uciążliwe,
przeciągane w czasie remonty. Powodują one utrud-
nienia w ruchu samochodowym nie tylko na auto-
stradach, ale szczególnie na drogach alternatyw-
nych. Częste są przypadki, kiedy w godzinach szczy-
tu ruch na autostradzie z powodów remontów ulega
zablokowaniu, a jej użytkownicy w desperacji szuka-
ją wszelkich możliwych objazdów, co w sposób nie-
ograniczony zwiększa niebezpieczeństwo ruchu na
drogach alternatywnych.
Szczególnym przykładem takich niebezpiecznych
sytuacji jest generowanie przez koncesjonariusza
autostrady A4 stałego zwiększonego zagrożenia dla
ruchu poprzez utrzymywanie ślimaczego tempa wie-
loletniego remontu zarządzanej przez niego drogi.
Ostatnie tragiczne wydarzenia drogowe wokół
Chrzanowa i w samym mieście potwierdzają tą tezę.
Na przestrzeni ostatnich kilku dni wydarzyły się tam
wypadki drogowe, w których uczestniczący w ruchu
między innymi na skutek przyczyn wyżej podniesio-
nych ponieśli śmierć, zaś w samym Chrzanowie cudem
udało się zapobiec hekatombie, kiedy to w centrum
miasta stanęła w płomieniach przejeżdżająca tranzy-
tem przez centrum miasta autocysterna z płynnym
gazem. Tylko dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczno-
ści oraz profesjonalizmowi służb ratowniczych udało
się przez kilkadziesiąt godzin utrzymywać sytuację
pod kontrolą i zakończyć ugaszeniem pożaru, a tym
samym uniknąć zmiecenia z powierzchni ziemi czę-
ści centrum miasta na skutek wybuchu.
Załącznik nr 2
Bardzo zaniepokojeni i zbulwersowani tą sytuacją
kolejny raz zwracamy się do Pana Ministra z apelem
o podjęcie zdecydowanych działań, które w przyszło-
ści zapobiegną takim dramatycznym sytuacjom.
Jednocześnie zwracamy się pytaniem: Kiedy Mi-
nisterstwo Infrastruktury uwzględni nasze wcze-
śniejsze postulaty wszczęcia postępowania na rzecz
przyspieszenia i właściwego skoordynowania robót
remontowych prowadzonych w ciągu płatnych auto-
strad, szczególnie autostrady A4?
Do kiedy partykularny interes koncesjonariuszy,
z powodów zupełnie niezrozumiałych wspierany
przez resort infrastruktury, będzie przedkładany
ponad oczywisty interes społeczny? Czy Pan Mini-
ster podziela nasze stanowisko, że maksymalizacja
zysków instytucji komercyjnych kosztem zwiększe-
nia zagrożeń na autostradach oraz w ich sąsiedztwie
nie może być aprobowana przez odpowiedzialnych
za ten stan rzeczy wysokich rangą urzędników pań-
stwowych?
Liczymy na szczegółową odpowiedź na nasze py-
tania, zawierającą informację na temat stanowiska
resortu w tej sprawie i planowanych działań, które
pozwolą zapobiec temu niebezpiecznemu zjawisku.
Z poważaniem
Posłowie Beata Szydło
i Andrzej Adamczyk
Warszawa, dnia 3 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5652)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie zasad ustalania wyników
egzaminu konkursowego na aplikację
adwokacką i radcowską w 2008 r.
W związku z licznymi prośbami osób zaintereso-
wanych tym problemem, które zgłaszają się do moje-
go biura, chcę zwrócić uwagę Pana Ministra na tę
sprawę.

W dniu 20 września 2008 r. odbył się egzamin
konkursowy na aplikację adwokacką i radcowską.
Wysoki stopień trudności pytań testowych, ich
szczegółowość oraz nieznaczna różnica pomiędzy
poszczególnymi odpowiedziami (w poprzednich la-
tach odpowiedzi były bardziej zróżnicowane) zade-
cydowały o tym, że ponad 80% kandydatów nie uzy-
skało wymaganej liczby 190 punktów (wśród 229
zdających na aplikację radcowską pozytywny wynik
uzyskały jedynie 22 osoby).
Zainteresowani zwracają uwagę na niedookre-
ślony zakres tematyczny materiału obowiązującego
na egzaminie. Szczególne znaczenie ma pojawienie
się pytań związanych z bardzo wąską specjalizacją
prawną danego zagadnienia.
Osoby zainteresowane tym problemem postulują
obniżenie progu 190 punktów w związku ze znacz-
nym podwyższeniem poziomu wymagań w stosunku
do lat ubiegłych.
W związku z powyższą sytuacją zwracam się z
zapytaniami do Pana Ministra:
1. Czy Ministerstwo Sprawiedliwości zauważa
problem ułatwienia dostępu do wykonywania zawo-
dów prawniczych osobom młodym, niewywodzącym
się z rodzin o długich tradycjach zawodów prawni-
czych i niemającym kontaktów w tych środowiskach,
ale za to dysponującym dużą wiedzą merytoryczną i
chęcią uczciwego, rzetelnego wykonywania zawodu?
2. Czy rozważa Pan Minister podjęcie działań,
uwzględniających oczekiwania i mających na celu
zmianę sytuacji osób, które przystąpiły do ostatnie-
go egzaminu na aplikację?
Z poważaniem
Poseł Piotr Babinetz
Krosno, dnia 6 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5653)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie nabycia uprawnień
do wcześniejszej emerytury przez kobiety
W związku z wieloma prośbami osób zaintereso-
wanych tym problemem, które zgłaszają się do moje-
go biura, chciałbym zwrócić uwagę Pani Minister na
tę sprawę.
Zgodnie z art. 29 pkt 1 ust. 1 ustawy z dnia 17
grudnia 1998 r. o emeryturach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (t.j.: Dz. U. 2004, Nr 39, poz.
353, ze zm.) uprawnienia do wcześniejszej emerytury
nabywają kobiety, które najpóźniej do 31.12.2008 r.
osiągną wiek pięćdziesięciu pięciu lat oraz wykażą
trzydziestoletni staż pracy.
17
Wiele kobiet zwraca uwagę na trudności związa-
ne z tak jednoznacznym zakreśleniem ustawowego
terminu nabycia uprawnień do wcześniejszej emery-
tury. Dla kobiet, którym do spełnienia ww. warun-
ków brakuje jedynie kilku miesięcy, np. ustawowy
wiek osiągną w marcu 2009 r., oznacza to znacznie
dłuższy okres pracy w stosunku do możliwości na-
bycia wspomnianych uprawnień. Zainteresowane
osoby opowiadają się za możliwością wyboru między
pozostaniem pracownikiem a przejściem na emery-
turę, nawet za niższe świadczenie.
W związku z powyższą sytuacją zwracam się z
zapytaniem do Pani Minister:
1. Czy w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecz-
nej ten problem jest zauważany?
2. Czy rozważa Pani Minister podjęcie działań le-
gislacyjnych mających na celu zmianę sytuacji praw-
nej wspomnianych osób, uwzględniających ich ocze-
kiwania?
Z poważaniem
Poseł Piotr Babinetz
Krosno, dnia 6 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5654)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie krzywdzącej uczniów szkół
dwujęzycznych decyzji odbierającej im
możliwość zdawania matury dwujęzycznej
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister z interpelacją w sprawie krzywdzącej
uczniów szkół dwujęzycznych decyzji odbierającej
im możliwość zdawania matury dwujęzycznej.
Pod koniec września 2008 r. podpisała Pani Mi-
nister rozporządzenie znoszące możliwość zdawania
matury w językach, w których uczniowie mają wy-
kładane lekcje. Podpisanie rozporządzenia nie po-
przedziły konsultacje ani też nie uprzedzono o tych
zamierzeniach uczniów szkół dwujęzycznych. Mło-
dzież i rodzice czują się tą decyzją pokrzywdzeni.
Ta nieprzemyślana decyzja odbiera ambitnej mło-
dzieży, która wybrała trudną ścieżkę uczenia się, pra-
wo zdawania matury w obcym języku. Zmiany naj-
bardziej dotkną uczniów z klas francuskich i hisz-
pańskich. Po zdaniu dwujęzycznej matury dostawali
oni specjalny certyfikat z ambasady francuskiej lub
dokument równorzędny z hiszpańską maturą.
Decyzja o likwidacji dwujęzycznej matury za-
skoczyła zarówno uczniów, którzy w tym roku zda-
wali do liceów dwujęzycznych, jak i uczniów klas
drugich, którzy w myśl rozporządzenia nie będą
już mieli możliwości zdawania matury z niektórych
przedmiotów w językach obcych. Rodzice i ucznio-
18
wie tych szkół planują protest w obronie dwuję-
zycznych matur.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Co było przyczyną podjęcia takiej decyzji?
2. Czy ministerstwo dostrzega problem narusze-
nia konstytucyjnej zasady praw nabytych uczniów
szkół dwujęzycznych?
3. Czy ministerstwo przeprowadziło kontrolę
szkół prowadzących klasy dwujęzyczne? Jeżeli tak,
to jakie były jej ustalenia?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5655)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie wad regulacji prawnej art. 59
ustawy o systemie oświaty odnośnie
do skutków prawnych niezachowania
6-miesięcznego terminu zawiadomienia
rodziców uczniów i właściwego kuratora
o zamiarze likwidacji placówki oświatowej,
a także terminu przedstawienia projektu
uchwały o zamiarze likwidacji placówki
oświatowej właściwym związkom
zawodowym
Pani Minister! Interpelacja, którą składam, do-
tyczy problemów dużej grupy osób – głównie nauczy-
cieli, uczniów, rodziców likwidowanych placówek
szkolnych z terenu woj. dolnośląskiego, przedstawi-
cieli związków zawodowych – odnośnie do terminu
informowania przez organy jednostek samorządu
terytorialnego podmiotów wymienionych w art. 59
ust. 1 ustawy o systemie oświaty z dnia 7 września
1991 r. (Dz. U. Nr 95, poz. 425) o zamiarze likwidacji
placówki oświatowej, a także terminie obowiązko-
wej konsultacji ze związkami zawodowymi przewi-
dzianej w art. 19 ustawy o związkach zawodowych z
dnia 23 maja 1991 r. (Dz. U. Nr 55, poz. 234).
Zgodnie z treścią art. 59 ustawy o systemie
oświaty z dnia 7 września 1991 r. (Dz. U. Nr 95, poz.
425) szkoła publiczna może być zlikwidowana z koń-
cem roku szkolnego przez organ prowadzący szkołę
po zapewnieniu przez ten organ uczniom możliwości
kontynuowania nauki w innej szkole publicznej tego
samego typu, a także odpowiednio o tym samym lub
zbliżonym profilu kształcenia ogólnozawodowego,
albo kształcącej w tym samym lub zbliżonym zawo-
dzie. Organ prowadzący jest obowiązany co najmniej
na 6 miesięcy przed terminem likwidacji zawiado-
mić o zamiarze likwidacji szkoły: rodziców uczniów
(w przypadku szkoły dla dorosłych – uczniów), wła-
ściwego kuratora oświaty oraz organ wykonawczy
jednostki samorządu terytorialnego właściwej do
prowadzenia szkół danego typu.
Art. 19 ustawy o związkach zawodowych z dnia
23 maja 1991 r. (Dz. U. Nr 55, poz. 234) stanowi, iż
organy jednostek samorządu terytorialnego są zobo-
wiązane do przedłożenia związkom zawodowym
projektu uchwały o zamiarze likwidacji placówki
oświatowej.
Aktualnie na terenie woj. dolnośląskiego jest li-
kwidowanych wiele placówek oświatowych bez
uwzględnienia 6-miesięcznego terminu zawiadomie-
nia podmiotów wymienionych w art. 59 ustawy o sys-
temie oświaty z dnia 7 września 1991 r. (Dz. U. Nr 95,
poz. 425), a także z pominięciem zawiadomienia o za-
miarze likwidacji szkoły związków zawodowych.
Częste są sytuacje, iż ostateczna decyzja o likwi-
dacji placówki oświatowej jest podejmowana przed
upływem 2 lub 3 miesięcy do końca roku szkolnego.
Organy jednostek samorządu terytorialnego stosują
praktykę podejmowania tzw. uchwał inicjacyjnych w
przedmiocie zamiaru likwidacji danej szkoły. O pod-
jęciu uchwały nie są informowane związki zawodo-
wej ani właściwy kurator oświaty.
Kontrola uchwał jednostek samorządu teryto-
rialnego w drodze nadzoru wojewody uznaje prakty-
kę tzw. uchwał intencyjnych za prawidłową, przyj-
mując, iż uchwała w sprawie zamiaru likwidacji
szkoły ma na celu dokonanie powiadomienia o pod-
jętym przez organy jednostki samorządu terytorial-
nego zamiarze. Czynność zawiadomienia uznawana
jest nie za czynność prawną, lecz materialno-tech-
niczną o charakterze faktycznym, przez co nie sta-
nowi aktu prawnego w rozumieniu art. 19 ustawy o
związkach zawodowych z dnia 23 maja 1991 r. (Dz. U.
Nr 55, poz. 234).
W mojej ocenie przepisy ustawy o systemie oświa-
ty z dnia 7 września 1991 r. (Dz. U. Nr 95, poz. 425)
nie przewidują rozgraniczenia procesu likwidacji
szkoły na dwa niezależne od siebie etapy, tj. podjęcia
uchwały w przedmiocie zamiaru likwidacji szkoły i
uchwały definitywnej o likwidacji danej placówki
szkolnej.
Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego z dnia 30 listopada 2007 r. (I OSK 1282/
07) proces likwidacji placówki oświatowej przewi-
dziany w art. 59 ustawy o systemie oświaty z dnia 7
września 1991 r. (Dz. U. Nr 95, poz. 425) stanowi
jedną całość, na którą składają się uchwały o zamia-
rze likwidacji oraz o likwidacji szkoły publicznej. O
zamiarze likwidacji szkoły powinny zostać powiado-
mione w zakreślonym 6-miesięcznym terminie tak-
że związki zawodowe. Staje na stanowisku, iż prak-
tyka organów jednostek samorządu terytorialnego
w zakresie podejmowania dwóch odrębnych uchwał,
w przedmiocie zamiaru likwidacji i likwidacji danej
placówki szkolnej, powoduje, iż ostateczna decyzja o
likwidacji szkoły jest podejmowana bez zachowania
przewidzianego 6-miesięcznego terminu zawiado-
mienia podmiotów wymienionych w art. 59 ustawy

o systemie oświaty z dnia 7 września 1991 r. (Dz. U.
Nr 95, poz. 425) i bez zachowania okresu 6 miesięcy
od daty podjęcia definitywnej decyzji o likwidacji
szkoły do daty końca roku szkolnego.
Stwarza to sytuację, iż przepis art. 59 ustawy o
systemie oświaty z dnia 7 września 1991 r. (Dz. U.
Nr 95, poz. 425) ma charakter iluzoryczny i stanowi
podstawę do obejścia prawa.
Mając na uwadze powyższe, proszę o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy regulacja prawna zawarta w art. 59 ustawy
o systemie oświaty z dnia 7 września 1991 r. (Dz. U.
Nr 95), odnośnie do daty podjęcia ostatecznej decyzji
o likwidacji placówki oświatowej i terminu zawiado-
mienia wymienionych w ww. przepisie podmiotów,
nie stanowi podstawy do obejścia prawa i podejmowa-
nia uchwał przez organy jednostek samorządu tery-
torialnego w dowolnym czasie, bez konieczności kon-
sultacji z właściwym kuratorem oświaty i przedsta-
wicielami związków zawodowych?
2. Jakie stanowisko w tej sprawie zajmuje Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej?
2. Czy Ministerstwo Edukacji Narodowej przewi-
duje nowelizację ustawy o systemie oświaty z dnia 7
września 1991 r. (Dz. U. Nr 95,) w zakresie ustale-
nia rozpoczęcia biegu 6-miesięcznego terminu do
podjęcia ostatecznej decyzji o likwidacji placówki
oświatowej i terminu zawiadomienia: rodziców
uczniów, właściwego kuratora o zamiarze likwidacji
placówki oświatowej, a także terminu przedstawie-
nia projektu uchwały o zamiarze likwidacji placówki
oświatowej właściwym związkom zawodowym oraz
skutków prawnych uchybienia ww. terminowi?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Witek
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5656)
do ministra infrastruktury
w sprawie niepokojących informacji
dotyczących likwidacji połączeń kolejowych
na linii Katowice – Olkusz – Kozłów – Kielce
w rozkładzie jazdy pociągów 2008/2009
W związku z przygotowaniami do wprowadzenia
nowego rozkładu jazdy PKP od 13 grudnia 2008 r. w
małopolskich mediach pojawiły się informacje o li-
kwidacji części połączeń kolejowych na terenie woj.
małopolskiego, śląskiego i świętokrzyskiego. O ile w
dalszym ciągu trwają negocjacje samorządów woje-
wództw ze spółką PKP Przewozy Regionalne o dota-
cje dla pociągów regionalnych, to los połączeń oso-
bowych międzywojewódzkich jest niepewny.
19
Z informacji uzyskanych w Małopolskim Urzę-
dzie Marszałkowskim wynika, że na pokrycie defi-
cytu dla zaproponowanych przez PKP połączeń re-
gionalnych w 2009 r. brakuje jeszcze ok. 15 mln zł,
gdyż samorząd zaplanował kwotę dofinansowania
dla PKP PR na poziomie tegorocznym. Ponadto
urzędnicy Małopolskiego Urzędu Marszałkowskie-
go poinformowali moje biuro poselskie, że nie planu-
ją dotacji na uruchomienie pociągów na trasie Kato-
wice – Olkusz – Kozłów – Kielce, gdyż w większości
kursują tamtędy pociągi osobowe międzywojewódz-
kie, które są dotowane przez Ministerstwo Infra-
struktury. Koszty dotacji przeznaczone na urucho-
mienie połączeń kolejowych tą linią wyniosłyby –
według ich oceny – ok. 5 mln zł.
Także w Ministerstwie Infrastruktury nie poin-
formowano mnie, czy w przyszłym roku z budżetu
państwa zostaną dofinansowane pociągi międzywo-
jewódzkie osobowe. Uzyskaliśmy za to informację,
że od 13 grudnia 2008 r. połączenia międzywoje-
wódzkie przejmuje od spółki PKP PR spółka PKP
Intercity, która powinna złożyć wniosek o stosowne
dofinansowanie tych połączeń. Nie potrafiono także
odpowiedzieć na pytanie, który z przewoźników –
PKP PR czy PKP Intercity – w przyszłym roku bę-
dzie wykonywał połączenia międzywojewódzkie oso-
bowe na trasie Katowice – Olkusz – Kielce. Spółka
PKP Intercity w lakonicznym komunikacie poinfor-
mowała, że nie będzie uruchamiać pociągów osobo-
wych wojewódzkich.
W chwili obecnej ww. linią kolejową kursuje
dziennie 10 par pociągów osobowych PKP PR. Co-
dziennie setki pasażerów dojeżdżaja nimi do szkoły,
pracy itp. Jakiekolwiek ograniczenie kursowania
pociągów ww. trasą byłoby szkodliwe społecznie i
rodziłoby znaczne protesty.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra
odpowiedź na poniższe pytania.
1. Jak spółka będzie uruchamiać połączenia ko-
lejowe na trasie Katowice – Olkusz – Kielce?
2. Ile par pociągów zaplanowano w rozkładzie
jazdy PKP, który zacznie obowiązywać 13 grudnia
na trasie Katowice – Olkusz – Kielce?
3. Czy Ministerstwo Infrastruktury będzie dalej
dofinansowywać te połączenia?
4. Jakie zmiany w nowym rozkładzie jazdy zapla-
nowała spółka PKP PR w woj. śląskim, małopolskim
i świętokrzyskim? Czy dojdzie do sytuacji likwidacji
części pociągów na ww. trasach? Czy powstaną nowe
połączenia?
5. Czy na linii kolejowej nr 62 Sosnowiec Płd. –
Olkusz – Kozłów zaplanowano w nowym rozkładzie
pociągi pospieszne? Jeśli tak, to ile par i na jakich
trasach?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Jacek Osuch
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
20
Interpelacja
(nr 5657)
do ministra finansów
w sprawie zaległości w przekazywaniu przez
urzędy skarbowe 1% podatku dochodowego
na rzecz organizacji pożytku publicznego
Szanowny Panie Ministrze! Od tego roku zmie-
niły się przepisy dotyczące przekazywania 1% po-
datku dochodowego od osób fizycznych organizacjom
pożytku publicznego. Celem takiego rozwiązania
było umożliwienie obywatelom przekazania 1% swo-
jego podatku na rzecz wybranej przez siebie organi-
zacji mającej status organizacji pożytku publicznego
za pośrednictwem urzędów skarbowych.
Jedyną czynność, jaką musi wykonać podatnik
chcący skorzystać z tego przywileju, jest wpisanie w
odpowiednią rubrykę nazwy organizacji, którą chce
wspomóc, jak i podanie numeru, pod którym została
ona wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego.
Urzędy skarbowe powinny do dnia 31 lipca przeka-
zać pieniądze do wskazanych przez podatnika orga-
nizacji mających status OPP.
Jak się okazuje, znaczna część pieniędzy, za-
miast trafić do wskazanych przez podatnika orga-
nizacji, została w kasie państwa. Powodem takiego
działania były błędy popełnione przez podatnika
przy wypełnianiu zeznania rocznego. Wystarczyło,
że podatnik podał błędny numer wpisu do KRS
bądź zamiast dużej litery nazwy organizacji wpisał
ją małą literą, by urząd skarbowy nie przekazywał
dalej pieniędzy, tłumacząc to tym, że podatnik nie-
prawidłowo złożył oświadczenie woli. Niektóre
urzędy skarbowe w takich sytuacjach wzywały po-
datnika do poprawienia zeznania, ale, jak się oka-
zuje, większość nie wykazała dobrej woli i tego po
prostu nie robiła.
Wiele urzędów skarbowych skarży się, że to wina
Ministerstwa Finansów, które do dnia dzisiejszego
nie wydało w tej sprawie jednolitych przepisów.
W naszym głębokim przekonaniu brak tych wy-
tycznych powoduje, że w różnych częściach kraju
przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych dotyczące darowania 1% są różnie inter-
pretowane przez urzędy skarbowe – często ze szko-
dą dla obdarowywanych, którym te środki są po-
trzebne do dalszego funkcjonowania.
Zbliża się koniec roku, a co za tym idzie, niedługo
kolejne zeznania podatkowe trafią do urzędów skar-
bowych. W swych zeznaniach podatnicy ponownie
wskażą organizację, której zechcą przekazać 1%
swojego podatku dochodowego.
Zwracamy się zatem do Pana Ministra z apelem
o podjęcie natychmiastowych działań mających na
celu doprecyzowanie przepisów ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych dotyczących daro-
wania 1% swojego podatku.
Z uwagi na fakt, iż czasu do końca roku pozosta-
ło niewiele, prosimy Pana Ministra o odpowiedź na
poniższe pytania:
1. Czy od przyszłego roku będą obowiązywały
nowe wytyczne w sprawie przekazywania 1% podat-
ku dochodowego od osób fizycznych na rzecz organi-
zacji pożytku publicznego?
2. Jakie konkretne kwoty zostały przekazane do
wszelkiego rodzaju organizacji i stowarzyszeń mają-
cych status OPP, a jakie pozostały w budżecie w
związku z błędnym wypełnieniem zeznania roczne-
go za 2007 r. przez podatników?
Poseł Adam Rogacki
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 6 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5658)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie podjęcia stosownych działań
w celu poprawy sytuacji płacowej
pracowników Państwowej Inspekcji Ochrony
Roślin i Nasiennictwa
Na przestrzeni ostatnich lat systematycznemu
pogorszeniu ulega sytuacja płacowa pracowników
Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennic-
twa. Wynagrodzenia kształtują się na bardzo ni-
skim poziomie w porównaniu z innymi inspekcjami
wchodzącymi w skład administracji zespolonej,
wzrastają natomiast wymagania. Od pracowników
oczekuje się dobrego przygotowania merytoryczne-
go i stałego uzupełniania wiedzy oraz znajomości
przepisów zarówno krajowych, jak i wspólnoto-
wych.
Państwowa Inspekcja Ochrony Roślin i Nasien-
nictwa ponosi ogromną odpowiedzialność za bezpie-
czeństwo fitosanitarne, jak również ma znaczący
wpływ na eksport i konkurencyjność polskich pro-
duktów rolnych. Dotychczasowa wysokość wynagro-
dzeń nie tylko wstrzymuje dopływ do pracy wykwa-
lifikowanych osób, ale również jest powodem rezy-
gnacji z pracy dotychczasowej kadry.
Po akcesji Polski do Unii Europejskiej zostały
znacznie rozszerzone zadania wynikające z przyję-
cia ustawodawstwa dotyczącego ochrony roślin i na-
siennictwa. Brak dostatecznej ilości pracowników
do wykonywania zadań może spowodować, że Komi-
sja Europejska zabroni wywozu z Polski płodów rol-
nych, które nie będą spełniały wymagań i standar-
dów fitosanitarnych. Zakres zadań Państwowej In-
spekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa został posze-
rzony o nadzór nad integrowaną produkcją, która to
forma produkcji preferowana jest w Unii Europej-

skiej. To, że nałożone na inspekcję zadania są mimo
tej sytuacji płacowej wykonywane solidnie, należy
zawdzięczać ogromnej ofiarności i pasji osób pracu-
jących bardzo często w trudnych warunkach i wy-
dłużonym czasie pracy.
Praca Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i
Nasiennictwa w interesie polskiej gospodarki i pro-
ducentów rolnych wymaga umiejętnego współdzia-
łania z analogicznymi służbami innych państw.
Można się zatem domyślać, jak w takim współdzia-
łaniu czuje się pracownik polskiej inspekcji, którego
wynagrodzenie jest znacznie niższe od wynagrodze-
nia jego kolegi za granicą.
Pytanie: Czy rząd widzi możliwość poprawy sy-
tuacji płacowej pracowników Państwowej Inspekcji
Ochrony Roślin i Nasiennictwa?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Marek Polak
i Michał Wojtkiewicz
Andrychów, dnia 8 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5659)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie realizacji uprawnień nauczycieli
wynikających z ustawy Karta Nauczyciela
Szanowna Pani Minister! Z niepokojem odbie-
ram ze strony środowiska nauczycieli sygnały o licz-
nych przypadkach nierealizowania przez część jed-
nostek samorządu terytorialnego uprawnień na-
uczycieli wynikających z ustawy Karta Nauczyciela.
Jest to tym bardziej niepokojące, że projekty zmian
w oświacie zakładają dalsze rozszerzenie kompeten-
cji organów prowadzących.
Dlatego proszę o odpowiedź na pytanie: Jak Mi-
nisterstwo Edukacji Narodowej ocenia w oparciu o
wyniki różnych kontroli i badań stopień realizacji
uprawnień nauczycieli wynikających z:
1) art. 49,
2) art. 70a ust. 1 i 1a,
3) art. 72 ust. 1 ustawy Karta Nauczyciela?
Z wyrazami szacunku
Poseł Lech Sprawka
Lublin, dnia 9 października 2008 r.
21
Interpelacja
(nr 5660)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do zatarcia różnic w traktowaniu państw
członkowskich UE w zakresie udzielania
przez nie pomocy publicznej
przedsiębiorstwom strategicznym
Szanowny Panie Premierze! Od kilkunastu dni
większość Polaków z uwagą przysługuje się donie-
sieniom medialnym o postępującym kryzysie finan-
sowym i krachu na światowych giełdach. Przez ten
czas Pan Premier i członkowie kierowanego przez
Pana rządu uspokajają jednak, że kryzys ten nie do-
tyczy naszego kraju, że w Polsce mamy zdecydowa-
nie lepiej (bezpieczniej) zorganizowany sektor ban-
kowy i stąd możemy spokojnie patrzeć w przyszłość.
Te uspokajające słowa Pana Premiera i ministrów
rządu RP w żaden sposób nie współgrają jednak z
tym, co w ostatnich dniach dzieje się w Europie. Oto
rządy państw członkowskich Unii Europejskiej, Bel-
gii, Luksemburga, Niemiec, wykładają grube mi-
liardy euro w ramach de facto pomocy publicznej dla
prywatnych przedsiębiorstw, jakimi są Fortis Bank
oraz Hypo Real Estate Bank. Z kolei ministrowie fi-
nansów Unii Europejskiej podjęli decyzję o zwięk-
szeniu gwarancji dla lokat bankowych, czyli Banko-
wego Funduszu Gwarancyjnego, na wypadek upa-
dłości banków.
O ile ta ostatnia decyzja nie jest bezpośrednią
formą pomocy publicznej dla przedsiębiorstw pry-
watnych – jest to raczej zwiększenie poczucia bez-
pieczeństwa obywateli posiadających lokaty pienięż-
ne i zachęcenie ich do dalszego pozostawienia tych
lokat w bankach – o tyle bezpośrednią już formą po-
mocy publicznej jest „wpompowywanie” miliardów
euro w dwa wyżej wymienione banki. W przypadku
Hypo Real Estate Banku i rządu niemieckiego cho-
dzi tutaj aż o 50 mld euro i w praktyce nie ma zna-
czenia, że jest to formalnie inny rodzaj pomocy pole-
gający na krótkotrwałej nacjonalizacji banku, bo-
wiem efekt końcowy jest identyczny jak w przypad-
ku klasycznej pomocy publicznej. Podobny charak-
ter miała również ogromna pomoc, jakiej rząd Repu-
bliki Włoskiej udzielał przez wiele lat przedsiębior-
stwu AlItalia, które stanęło na skraju bankructwa.
Również tam, jak wynika z informacji podanych
przez media, wyłożone zostały miliardy euro pu-
blicznych środków na uratowanie tego włoskiego
przewoźnika lotniczego. Nikt w UE nie podnosi w
tej sytuacji zarzutów (w szczególności unijny komi-
sarz ds. konkurencji), udowadniając, że działania te
i plany są sprzeczne z unijnymi zasadami konkuren-
cyjności i w związku z tym są niedozwolone. Podob-
nie było zresztą z pomocą publiczną rządu niemiec-
kiego dla tamtejszego przemysłu stoczniowego.
22
Jak w tym kontekście należy zatem rozumieć
wypowiedzi i decyzje unijnej komisarz ds. konku-
rencji Pani Neelie Kroes w sprawie pomocy publicz-
nej udzielanej naszym stoczniom? Czy można te de-
cyzje i wypowiedzi traktować inaczej niż po prostu
jako dzielenie członków UE na lepszych i gorszych,
przy czym tradycyjnie już nasz kraj zalicza się do tej
drugiej kategorii członków? Wydaje się Panie Pre-
mierze, że kryzys finansowy na rynkach europej-
skich, który jest już faktem – banki centralne w
szybkim tempie obniżają stopy procentowe, by jak to
słyszeliśmy wczoraj „rynki europejskie odzyskały
przytomność”, można wykorzystać właśnie dla
uświadomienia urzędnikom unijnym brak równo-
uprawnienia członków UE. Można w ten sposób wy-
móc na UE akceptację planów restrukturyzacji na-
szych stoczni, tak by nie musiały one oddawać Skar-
bowi Państwa udzielonej im w ostatnich latach po-
mocy publicznej, zwłaszcza, że rozmiary tej pomocy
w porównaniu z pomocy, jaką rząd niemiecki udzie-
la Real Hypo Bankowi, są wręcz śladowe. Apeluję do
pana Premiera o osobistą interwencję i podjęcie ta-
kich właśnie działań o „wykorzystanie” tej kryzyso-
wej na rynkach europejskich sytuacji dla obrony
polskiego przemysłu stoczniowego.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Premie-
ra o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania
1. Jakie konkretne środki zamierza Pan premier
przedsięwziąć w celu obrony polskiego przemysłu
stoczniowego i zaprzestania traktowania naszego
państwa w UE także w zakresie udzielania pomocy
publicznej przedsiębiorstwom prywatnym jako
członka drugiej kategorii?
2. Czy zamierza Pan w sposób twardy i zdecydo-
wany bronić interesów Rzeczypospolitej w tworzonej
wspólnocie europejskiej, m.in. przy pomocy argumen-
tów wskazanych także w niniejszej interpelacji?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5661)
do ministra rozwoju regionalnego
w sprawie zobowiązań inwestorów
ubiegających się o dofinansowanie
z regionalnych programów operacyjnych
do zastosowania się do wymogów przyszłego,
potencjalnego prawodawstwa w zakresie
ochrony środowiska
Szanowna Pani Minister! W rozmowach, jakie re-
gularnie odbywam z przedstawicielami lokalnych sa-
morządów chcących pozyskać środki unijne, pojawia-
ją się ostatnio coraz częściej obawy co do możliwości
sprostania nieokreślonym – zdaniem samorządow-
ców – w sposób wystarczająco jasny wymogom pra-
wodawstwa w zakresie ochrony środowiska.
Regułą jest, iż każdy inwestor ubiegający się o
dofinansowanie na inwestycję finansowaną z regio-
nalnego programu operacyjnego, podpisując osta-
teczną umowę z zarządem województwa, zobowią-
zuje się w formie oświadczenia stanowiącego załącz-
nik do umowy do sprostania bliżej nieokreślonym
wymogom, zgodnie z następującą, enigmatyczną
treścią oświadczenia: Oświadczam, iż dla projektu
realizowanego w ramach regionalnego programu
operacyjnego wdrożę najpóźniej 30 dni roboczych po
wejściu w życie zmian w stosownej ustawie lub in-
nym właściwym w kwestii postępowania w sprawie
oddziaływania na środowisko akcie prawnym, wszel-
kie niezbędne procedury umożliwiające dostosowa-
nie dokumentacji aplikacyjnej i projektowej (projek-
tu) do wymogów właściwych dyrektyw WE. Jedno-
cześnie oświadczam, że jestem świadomy konse-
kwencji niedostosowania dokumentacji aplikacyjnej
i projektowej do wymogów ww. dyrektywy oraz ak-
tów pokrewnych, powodującego konieczność wstrzy-
mania podpisania umowy.
Powyższy wyciąg z oficjalnego formularza
oświadczenia obowiązującego w woj. lubelskim jest
według samorządowców nie tyle śmieszny, co skan-
daliczny. Nie dość, że formularz ten nie jest w zasa-
dzie napisany po polsku (trudno w istocie zrozumieć
jego treść i tym samym treść zaciąganego zobowią-
zania i konsekwencji w przypadku jego niezrealizo-
wania – bo co niby miałoby oznaczać sformułowanie
„wstrzymanie podpisania umowy” w przypadku,
gdy umowa ta już dawno jest podpisana?), to dodat-
kowo budzi bardzo poważne wątpliwości prawne.
Oznaczać to może, że zobowiązania, wymogi podjęte
dla ochrony środowiska określone w przyszłym prze-
pisie tak naprawdę mogą być niemożliwe do wyegze-
kwowania. Kto w takim przypadku będzie ponosił
ostateczną odpowiedzialność? Czy będzie to zarząd
województwa czy też w ogóle państwo polskie? W tek-
ście oświadczenia pojawia się także odesłanie do mało
czytelnych i w dalszym ciągu nieimplementowanych
do polskiego systemu prawnego dyrektyw (siedlisko-
wej, OOŚ, ptasiej, SOOŚ i ramowej dyrektywy wod-
nej). I tutaj znów pojawia się pytanie, czy można od
dzisiejszego inwestora wymagać przestrzegania po-
stanowień dyrektyw, które de iure jeszcze nie obo-
wiązują, bowiem nie powstało jeszcze odpowiednie
ustawodawstwo krajowe w tym zakresie?
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
ustosunkowanie się do problemów nakreślonych w
niniejszej interpelacji i udzielenie odpowiedzi na na-
stępujące pytania.
1. Czy cytowana w niniejszej interpelacji treść
oświadczenia stanowiącego załącznik do umowy o
dofinansowanie projektu w ramach RPO jest zgod-
na z prawem? Czy tym samym oświadczenie to rodzi
jakiekolwiek skutki prawne?

2. Kiedy należy się spodziewać odpowiednich ini-
cjatyw legislacyjnych Rady Ministrów zmierzają-
cych do implementowania do prawa polskiego posta-
nowień dyrektyw środowiskowych wymienionych w
treści niniejszej interpelacji, tak by inwestorzy mieli
absolutną jasność co do stawianych im wymogów w
zakresie ochrony środowiska?
3. Kto będzie ponosił skutki finansowe i w jakiej
wysokości w przypadku braku możliwości sprosta-
nia przez inwestora wymogom wskazanym w no-
wych aktach normatywnych uchwalonych w przy-
szłości?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5662)
do ministra zdrowia
w sprawie projektu wydłużenia czasu pracy
dla osób pracujących z narażeniem
na działanie promieniowania jonizującego
Szanowna Pani Minister! W czasie wypełniania
mandatu posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
zostałem poproszony przez techników elektrora-
diologii i radioterapii o interwencję w sprawie pro-
jektu wydłużenia czasu pracy osób pracujących w
narażeniu na działanie promieniowania jonizujące-
go (druk nr 286).
Trwające obecnie prace nad projektem ustawy o
szczególnych uprawnieniach pracowników zakła-
dów opieki zdrowotnej przewidują m.in. wydłużenie
czasu pracy pracowników radiologii, radioterapii,
medycyny nuklearnej, fizykoterapii, patomorfologii,
histopatologii, cytopatologii, cytodiagnostyki, me-
dycyny sądowej i prosektoriów. W związku z tym
technicy medyczni pracowaliby nie jak dotychczas,
czyli 5 godzin na dobę i 25 na tydzień, ale ponad 7
godzin dziennie i ok. 40 godzin w przeciętnie pięcio-
dniowym tygodniu pracy.
Na proponowane zmiany nie zgadza się środowi-
sko radiologiczne. Natomiast Ogólnopolski Związek
Zawodowy Techników Medycznych Elektroradiolo-
gii podkreśla, iż Ministerstwo Zdrowia uzasadnia
zmiany, powołując się na opinię Instytutu Medycyny
Pracy w Łodzi, z której wynika m.in., że w przypad-
ku techników medycznych, którzy są narażeni na
promieniowanie, nie przekracza ono dopuszczalnej
normy. Zdaniem OZZTME wyniki te nie są wiary-
godne, gdyż inne instytucje badające poziom nara-
żenia zawodowego na promieniowanie jonizujące
wykazują stały wzrost dokonywanych odczytów da-
wek pracowników.
23
W uzasadnieniu proponowanych zmian resort
zdrowia powołuje się na dyrektywę 2003/88/WE PE
i Rady z dnia 4 listopada 2003 r., co wydaje się błęd-
ne, ponieważ ww. akt nie zobowiązuje do wydłuże-
nia czasu pracy, a jedynie określa maksymalne nor-
my czasu pracy i odpoczynku. Jednakże, jak wska-
zują związkowcy, dyrektywy Euratom mówią, że
każda dawka promieniowana jonizującego jest szko-
dliwa dla zdrowia, zwłaszcza wtedy, kiedy dotyczy
osób pracujących zawodowo. Ponadto aparatura ra-
diologiczna użytkowana przez polskie zakłady opie-
ki zdrowotnej jest w znacznej mierze przestarzała i
wręcz niebezpieczna dla pacjentów, a także obsługu-
jących ją pracowników, co może mieć bezpośredni
wpływ na ryzyko chorób zawodowych. Rozsądnym
rozwiązaniem wydaje się być utrzymanie dotychcza-
sowego czasu pracy, a nie jego zwiększanie.
Wszyscy obecnie zatrudnieni technicy radiolo-
gii, kończąc medyczne studia zawodowe, byli zapew-
niani, że ich czas pracy będzie wynosił 5 godzin
dziennie. Rozpoczynając pracę, wiedzieli, że obo-
wiązujące uregulowania prawne umożliwiały im
przejście na emeryturę po przepracowaniu 20 lat.
Uprawnienie takie zostało już im odebrane bez ja-
kiejkolwiek rekompensaty, a teraz dodatkowo wy-
dłuża się im czas pracy bez zagwarantowania ade-
kwatnego wzrostu wynagrodzeń. Dlatego też ist-
nieje uzasadniona obawa, iż w niedalekiej przyszło-
ści zabraknie chętnych do kształcenia się i wykony-
wania czynności radiologicznych.
W związku z powyższym, jak zapowiadają przed-
stawiciele związkowi, nie wyklucza się podjęcia ogól-
nopolskiej akcji protestacyjnej, jeżeli rząd nie wyco-
fa się z proponowanych zmian.
Mając na uwadze wskazane wątpliwości, uprzej-
mie proszę Panią Minister o odpowiedź na następu-
jące pytania:
1. Czy po ewentualnym zwiększeniu liczby go-
dzin pracy ww. grupa zawodowa może liczyć na pro-
porcjonalny wzrost wynagrodzeń?
2. Czy w ocenie ministerstwa planowana nowe-
lizacja nie narusza praw nabytych osób pracują-
cych w narażeniu na działanie promieniowania jo-
nizującego?
3. Czy ministerstwo posiada dane dotyczące licz-
by zachorowań wynikających z pracy w narażeniu
na działanie promieniowania jonizującego w zakła-
dach opieki zdrowotnej? A ponadto czy zwiększenie
liczby godzin pracy skutkować będzie wzrostem ry-
zyka występowania chorób zawodowych?
4. Jakie środki podejmuje Ministerstwo Zdrowia,
aby ułatwić dostęp do kosztownych szkoleń umożli-
wiających wykonywanie przez absolwentów szkół
medycznych prac w narażeniu na działanie promie-
niowania jonizującego?
5. Czy Ministerstwo Zdrowia ma aktualne infor-
macje na temat prac dotyczących opracowania pro-
cedur wzorcowych, o których mowa w ustawie z dnia
29 listopada 2000 r. Prawo atomowe oraz rozporzą-
dzeniu ministra zdrowia z dnia 2 lutego 2007 r. w
24
sprawie szczegółowych wymagań dotyczących formy
i treści wzorcowych i roboczych medycznych proce-
dur radiologicznych?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 7 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5663)
do ministra zdrowia
w sprawie jakości przeprowadzanych badań
mammograficznych w ramach
„Ogólnopolskiego programu wczesnego
wykrywania raka piersi”
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister z interpelacją w sprawie jakości przepro-
wadzanych badań mammograficznych w ramach
„Ogólnopolskiego programu wczesnego wykrywania
raka piersi”.
Rak piersi jest najczęściej występującym nowo-
tworem złośliwym u kobiet. Stanowi około 20%
wszystkich zachorowań na nowotwory złośliwe u Po-
lek. W Polsce dotyka rocznie ok. 10 tys. kobiet, nie-
stety połowa z nich przegrywa z rakiem.
Statystyka jest alarmująca, ale nowotwór wcze-
śnie wykryty jest uleczalny. Kontrola piersi daje
możliwość wczesnego wykrycia zmiany. Dlatego tak
ważna jest prawidłowa realizacja programu wcze-
snego wykrywania raka piersi, będącego częścią
„Narodowego programu zwalczania chorób nowo-
tworowych”.
W ramach ogólnopolskiego programu profilaktycz-
nego co dwa lata Narodowy Fundusz Zdrowia prze-
znacza środki finansowe na badania mammograficz-
ne dla ponad 4,5 mln kobiet w wieku 50–69 lat.
Ostatnia kontrola pracowni mammograficznych
wykazała, że 110 z 317 pracowni biorących udział w
programie nie przeszło tzw. audytu klinicznego, czy-
li w co trzecim ośrodku biorącym udział w progra-
mie wczesnego wykrywania raka piersi wynik bada-
nia mógł prowadzić do postawienia błędnej diagno-
zy. Nieujawnienie informacji o ośrodkach, które nie
otrzymały audytu, budzi zaniepokojenie wśród wie-
lu kobiet. Kobiety mają prawo wiedzieć, które ośrod-
ki nie są przygotowane do odpowiedniego przepro-
wadzenia badania mammograficznego.
Wykonywanie badań przez pracownie niemające
odpowiednich mammografów i przeszkolonego per-
sonelu wypacza sens prowadzenia programu profi-
laktycznego. NFZ nie powinien finansować badań,
których wyniki budzą jakąkolwiek wątpliwość.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy pracownie mammograficzne, które nie
uzyskały audytu klinicznego, zostaną wykluczone z
programu wczesnego wykrywania raka piersi?
2. Jakie działania w związku z ustaleniami kon-
trolnymi podjęło ministerstwo?
3. Czy kobiety przebadane w ośrodkach, które
nie uzyskały audytu klinicznego, będą o tym poin-
formowane i czy będą mogły wykonać ponownie ba-
dania kontrolne?
4. Czy opinia publiczna zostanie poinformowana
o ustaleniach, jakie zapadną podczas spotkania 15
października 2008 r. w sprawie realizacji ogólnopol-
skiego programu?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5664)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie likwidacji służby zastępczej
w związku z profesjonalizacją armii
Planowana reforma wojska i profesjonalizacja
armii wiążą się z likwidacją służby zastępczej. Obec-
nie mogą się o nią starać osoby, którym religia lub
zasady moralne nie pozwalają na jej odbywanie. W
jej ramach wiele osób pomaga m.in. w szpitalach,
hospicjach i domach pomocy społecznej. Dla tych in-
stytucji stanowią oni bardzo ważną formę pomocy w
bieżącej pracy i funkcjonowaniu i, co bardzo ważne,
nie obciążają zbytnio budżetów tych instytucji.
Inną formą na tzw. odsłużenia służby wojskowej
jest też tzw. służba kandydacka. Poborowi w jej ra-
mach trafiają do oddziałów prewencji Policji. Takie
rozwiązanie pozwala uzupełnić braki kadrowe w
Policji w tych jednostkach. Wiele z osób korzystają-
cych z takiego rozwiązania zostaje w Policji, znajdu-
jąc w niej zatrudnienie.
Profesjonalizacja armii doprowadzi do całkowi-
tego zlikwidowania służby zastępczej i spowoduje
nagły brak osób pracujących w jej ramach w wyżej
wymienionych instytucjach. Może to wpłynąć nega-
tywnie na jakość ich pracy. Proces ten dotknie
zwłaszcza organizacje pozarządowe prowadzące ho-
spicja, domy pomocy czy domy spokojnej starości.
W związku z tym chciałbym zadać następujące
pytania:
1. Czy rząd jest gotowy na uzupełnienie braku
pracowników w szpitalach, hospicjach i domach po-
mocy społecznej w związku z likwidacją wojskowej
służby zastępczej?

2. Czy rząd przygotował rozwiązania mające za-
pełnić lukę kadrową w tych instytucjach?
Poseł Mariusz Kamiński
Warszawa, dnia 7 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5665)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zagrożeń wynikających z istnienia
w Polsce ogromnych ilości azbestu w formie
pokryć dachowych, a także innych wyrobów
zawierających ten składnik oraz braku
skutecznych metod jego utylizacji
Szanowny Panie Premierze! Dowiedziono nauko-
wo, iż materiały zawierające azbest mają bardzo
szkodliwy wpływ na organizm człowieka. Szczegól-
nie niebezpieczny jest pył azbestowy, który powodu-
je m.in. pylicę płuc, niewydolność oddechową, a nie-
rzadko również nowotwór złośliwy płuc. Dlatego
stawiamy następujące pytania:
1. Czy rząd monitoruje wskaźnik zachorowań na
pylicę azbestową płuc?
2. Czy Państwowa Inspekcja Pracy w sposób do-
stateczny monitoruje prace z materiałami zawiera-
jącymi azbest?
3. Czy Ministerstwo Środowiska i Ministerstwo
Gospodarki przeprowadzają kontrole nielegalnych
wysypisk śmieci w lasach prywatnych i państwo-
wych pod kątem składowania materiałów niebez-
piecznych, w tym również zawierających azbest?
W ostatnich latach zostały przyjęte stosowne
unormowania prawne, według których powinniśmy
walczyć z zagrożeniami, które niosą ze sobą odpady
azbestowe. Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. o wprowadzeniu ustawy Prawo ochrony śro-
dowiska, ustawy o odpadach oraz zmianie niektó-
rych ustaw krajowy plan gospodarki odpadami zo-
stał przyjęty pod koniec 2001 r. Art. 10 tej samej
ustawy stanowi, iż wojewódzkie, powiatowe i gmin-
ne programy ochrony środowiska, zawierające plany
gospodarki odpadami, powinny być opracowane w
określonych terminach.
4. Czy wymienione programy zostały uchwalone
przez jednostki samorządu terytorialnego i w jakim
stopniu?
5. Czy wojewódzkie służby ochrony środowiska
prowadzą monitoring w zakresie realizacji tego zada-
nia w terenie? Dotyczy to zarówno kwestii opracowa-
nia programów, ale szczególnie utylizacji azbestu, w
sytuacji gdy ogromne ilości odpadów azbestowych za-
legają na obrzeżach lasów i cieków wodnych?
6. Czy na poziomie gmin wykonana jest inwenta-
ryzacja dotycząca azbestowych pokryć dachowych?
7. Jak rząd ocenia realizację zadania dotyczącego
utylizacji azbestu z udziałem wojewódzkich funduszy
25
ochrony środowiska? Czy środki będące w ich posia-
daniu są w dostatecznej wysokości i wyłącznie od
sprawności samorządów zależy ich wykorzystanie?
8. Czy rząd dysponuje informacją na temat wy-
sokości środków samorządowych przeznaczonych
na ten cel?
9. Czy gminy, powiaty i województwa dysponują
sprawnymi mechanizmami i stosownymi sankcjami
pozwalającymi przestrzegać zasad określonych dla
realizacji tego zadania? Brak dyscypliny w tym za-
kresie i stanowczego wsparcia finansowego z budże-
tu państwa źle rokuje zmaganiom samorządów z
tym problemem.
10. Czy rząd zamierza zaangażować środki bu-
dżetu państwa do realizacji długofalowego progra-
mu utylizacji azbestu, którego zakończenie przewi-
dziano na rok 2032?
W naszym odczuciu jest to zadanie priorytetowe
i niepodjęcie tego wyzwania przez rząd polski ogra-
niczy do zera szanse na czyste środowisko i zdrowe
społeczeństwo.
Z poważaniem
Poseł Mirosława Masłowska
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5666)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zmian w Państwowym Funduszu
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
Szanowny Panie Premierze! Przedstawiciele
wielu organizacji pozarządowych osób niepełno-
sprawnych i ich rodzin oraz działających na rzecz
tych środowisk zwrócili się do mnie z prośbą o uzy-
skanie wyjaśnień dotyczących planów reformy Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych. Ich zdaniem przygotowywane przez
rząd zmiany w funkcjonowaniu finansowania za-
dań publicznych z tego obszaru, wykonywanych
przez NGO, doprowadzą do ograniczenia, a nawet
uniemożliwienia ich pracy, a w konsekwencji pozba-
wią osoby niepełnosprawne pomocy. Mogą także
skutkować zmniejszeniem liczby miejsc pracy i re-
habilitacji. Wiele organizacji pozarządowych prowa-
dzi bowiem finansowane ze środków PFRON warsz-
taty terapii zajęciowej, które pozbawione finanso-
wania ze środków PFRON będą musiały zostać zli-
kwidowane.
Istniejący od kilkunastu lat PFRON dopracował
się z upływem czasu odpowiednich procedur i metod
współpracy z NGO. Przepływy środków z funduszu
26
odbywały się zgodnie z podpisywanymi umowami,
co zapewniało organizacjom dobre i pewne finanso-
wanie działań. Mogły więc efektywnie pracować i
bezpiecznie się rozwijać.
Rząd do chwili obecnej nie przedstawił żadnej
koncepcji zmian w PFRON, uwzględniającej aspek-
ty prawne, organizacyjne, ekonomiczne, finansowe,
a przede wszystkim społeczne. Sejm nie został poin-
formowany o planowanych zmianach, a jednak
przedstawiciele organizacji pozarządowych infor-
mują o swoim niepokoju o bliską przyszłość rehabi-
litacji społecznej i zawodowej oraz wspierania dzieci i
dorosłych osób niepełnosprawnych, wyrównywania
ich szans na lepsze funkcjonowanie i udział w życiu
społecznym. Lękają się także o przyszłość utworzo-
nych przez siebie wielkim wysiłkiem społecznym i na-
kładem środków placówek oraz usług rehabilitacyj-
nych prowadzonych dzięki PFRON.
Dlatego zwracam się z prośbą o wyjaśnienia w
następujących kwestiach: Czy rząd zamierza pod
hasłem decentralizacji i zmniejszenia kosztów ob-
sługi funduszu odebrać mu osobowości prawną i
przekazać zarządzanie nim ministrowi pracy i poli-
tyki społecznej? Czy przekazanie zadań i środków do
samorządów oznacza likwidację oddziałów tereno-
wych PFRON i zmianę zasad dofinansowywania za-
dań podejmowanych przez organizacje pozarządowe
i fundacje? Kiedy i na jakich zasadach mają być
wprowadzane te zmiany, jak długo będą trwały i jak
wyglądać będzie społeczna konsultacja rządowych
zamierzeń?
Od kilku lat ponad 25% środków PFRON jest
przekazywana do różnych szczebli samorządu na za-
dania, które leżą w ich kompetencji (np. inwestycje
oraz zakłady aktywności zawodowej – do marszał-
ków, turnusy rehabilitacyjne, sprzęt rehabilitacyjny
i pomocniczy, likwidacja barier architektonicznych,
rekreacja i sport, warsztaty terapii zajęciowej – we-
dług algorytmu do powiatów). Nie jest zatem praw-
dą, że środki PFRON w całości są scentralizowane.
W związku z tym rodzi się pytanie, czy decydując się
na przekazanie samorządom większego zakresu za-
dań i znacznie większych środków, wzięto pod uwagę
ocenę jakości i rzetelności dotychczasowego wywiązy-
wania się przez nie z obsługi oraz wykorzystania
przyznanych im kwot i realizacji zadań na rzecz
osób niepełnosprawnych leżących w ich kompeten-
cjach? Kontrole NIK, analizy samego PFRON, jak i
badania przeprowadzone przez firmę PENTOR w
2006 r. pt. „Gmino, jaka jesteś? Badanie działalno-
ści gmin na rzecz osób niepełnosprawnych” dowio-
dły, że niestety samorządy nienajlepiej radzą sobie
zarówno z wydawaniem przekazywanych im środ-
ków, jak i z ich zagospodarowywaniem.
Co więc skłania rząd do planów przekazania w
ręce samorządów większości środków na pomoc i re-
habilitację niepełnosprawnych i jak rząd zamierza
zapobiec możliwemu w tej sytuacji chaosowi, a nawet
zapaści i upadkowi różnych form pomocy prowadzo-
nych dotąd przez organizacje pozarządowe finanso-
wane przez hundusz?
Wykorzystanie i obsługa środków na szczeblu sa-
morządów wymagają dobrego rozpoznania potrzeb,
dobrze przygotowanych kadr, sprawdzonych proce-
dur, wysokich kompetencji i bardzo wielu innych do-
brze przemyślanych i sprawdzonych rozwiązań, do
których samorządy, niestety, nie są i nie będą przy-
gotowane.
Także zasada terytorialnego zakresu zadania
przyjęta podobno w założeniach przygotowywanej
reformy nie wydaje się być w pełni odpowiednia, po-
nieważ częstokroć zdarza się tak, że jedna placówka
rehabilitacyjna dla dzieci czy warsztat terapii zaję-
ciowej obejmuje swoim zasięgiem nie tylko obszar jed-
nej gminy, a nawet nie jednego powiatu – dzięki tabo-
rowi samochodowemu, zakupionemu ze środków
PFRON, zwożeni są uczestnicy, według stałych
tras, nawet z kilku powiatów.
Jak będzie wyglądało w tej sytuacji występowa-
nie o dofinansowanie oraz rozliczanie według granic
administracyjnych? Czy podmiot prowadzący pla-
cówkę, oprócz starań o środki na „swoje dzieci” będzie
występował do innych powiatów, z których pochodzą
grupki czy nawet pojedyncze dzieci objęte rehabilita-
cją przez placówkę? A jak np. będzie z powiatami
grodzkim i ziemskim?
Ocenia się, że rozpoznanie potrzeb osób niepeł-
nosprawnych zamieszkujących i pracujących na
swoim terenie ma zaledwie 3% samorządów.
Jakie działania zamierza podjąć rząd, aby ta sy-
tuacja uległa zmianie, zwłaszcza w kontekście no-
wych zadań, których mają się podjąć samorządy?
Jak będzie przebiegał proces wyrównywania dys-
proporcji w poziomie rozwoju zasobów służących
niepełnosprawnym powiatów i województw na tere-
nie kraju? Czy dotychczasowe algorytmy podziału
środków pomiędzy powiaty i województwa zostaną
utrzymane pomimo tego, że rozszerzona zostanie li-
sta zadań realizowanych przez samorządy?
Wielkie obawy budzi pozbawienie PFRON osobo-
wości prawnej i przejęcie zarządzania funduszem
przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej. W
jaki sposób rząd zamierza utrzymać – po reformie
finansów publicznych – celowy charakter środków
funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych? W
momencie przejęcia zarządzania środkami przez mi-
nistra przychody funduszu będą stanowiły integral-
ną część budżetu państwa, a środki przekazane do
samorządów staną się ich dochodem własnym, będą
więc wydawane wg decyzji rad powiatów i woje-
wództw samorządowych.
Pełnomocnik rządu ds. osób niepełnosprawnych
pan Jarosław Duda uspokaja co prawda organizacje
pozarządowe, że wszystkie pieniądze niepełnospraw-
nych zostają w systemie, ale nie potrafi wyjaśnić
np. kwestii, czy środki funduszu niewykorzystane
np. na koniec 2009 r. powiększą jego stan na począ-
tek 2010 r., czy przepadną?
Ponieważ żaden przedstawiciel rządu nie pojął
dotąd ze środowiskiem kompetentnej i rzeczowej
rozmowy, niepełnosprawni obawiają się, że zapowia-

dane działania stanowią zamach na ich z takim tru-
dem zdobyte środki finansowe.
Organizacje pozarządowe wysuwają przypusz-
czenia, że faktyczna likwidacja ich funduszu ma być
jedynym dowodem na zapowiadaną przez rząd i do-
tąd niezrealizowaną reformę funduszy publicznych.
Wydaje się, że i ten argument jest nie do utrzyma-
nia. Obecnie koszty obsługi funduszu wynoszą 2,6%.
Tymczasem według danych PFRON koszty obsługi
zadań powierzanych samorządom wynoszą od 3 do
12% przekazanych kwot.
Kolejny znak zapytania rodzi przygotowanie
służb samorządowych do przejęcia zadań dotąd re-
alizowanych przez pracowników funduszu. Przygo-
towanie ekspertów, którymi dysponował PFRON,
zajęło wiele lat – samorządy ich nie mają, a urzędni-
cy samorządowi raczej wydają się do roli ekspertów
nieprzygotowani. Dodam także, że „apolityczność”
samorządowych urzędników i ich odporność na ko-
rupcję, zwłaszcza przy spłynięciu tak znaczących
środków, których nie będzie kontrolował parlament,
budzi obawy. Zwłaszcza w świetle ostatnich „afer”.
Wątpliwości rodzą się także wobec informacji, że
dla nowego finansowania działań NGO przyjęte
będą zasady obowiązujące dotychczas w Funduszu
Inicjatyw Obywatelskich. Zgodnie z nimi koszty
kwalifikowalne są uznawane od daty podpisania
umowy. W PFRON dopuszczano refundację, gdy
umowa była np. podpisywana w połowie roku, a
zadanie ciągłe było realizowane od 1 stycznia tego
roku. Refundacja była niezbędna ze względu na czas
pracy PFRON nad złożonymi wnioskami. Przyjęcie
niezmodyfikowanych zasad FIO może doprowadzić do
upadku działalności ciągłej (placówki), niezbędnej
do wykonywania najważniejszych dla osób niepełno-
sprawnych zadań publicznych. Do takiej sytuacji nie
wolno dopuścić.
Niepokojąco przedstawia się już obecnie kalen-
darz wprowadzanych działań. 7 lutego 2008 r. zo-
stało podpisane rozporządzenie ministra pracy i po-
lityki społecznej w sprawie rodzajów zadań z zakre-
su rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepeł-
nosprawnych zlecanych fundacjom oraz organiza-
cjom pozarządowym (Dz. U. Nr 29, poz. 172); rozpo-
rządzenie weszło w życie 1 lipca 2008 r. Program
PFRON „Partner” kończy się 31 grudnia 2008 r., z
wyjątkiem części, z której korzystają organizacje bę-
dące kościelnymi osobami prawnymi (one mają „sta-
re” zasady do końca 2009 r.). Dlaczego dokonano
takiego podziału?
Z pozostałymi organizacjami i fundacjami mają
być rozwiązane dotychczasowe umowy, a pierwsze
konkursy ogólnopolskie mają być ogłoszone w paź-
dzierniku tego roku. Organizacjom brakuje informa-
cji o tym, jaki będzie kalendarz dla samorządów i
aplikujących do nich organizacji pozarządowych i
fundacji oraz jakie będą procedury i kto będzie je
ustanawiał. Tymczasem do końca roku i początku
obowiązywania nowych reguł zostały zaledwie trzy
miesiące
27
I wreszcie kwestia budżetu. Zmniejszenie plano-
wanych na 2009 r. w budżecie PFRON środków na
programy celowe z 687 mln zł w 2008 r. do 301 mln zł
(różnica blisko 56%), a środków dla samorządów z
1042 mln zł (2008 r.) do 746 mln zł w roku 2009 (róż-
nica blisko 30%), przy zwiększonych przychodach
własnych PFRON w roku 2008 – 3300 mln zł i plano-
wanych na rok 2009 – 3500 mln zł. Oznacza to dra-
styczne ograniczenie rehabilitacji społecznej i zawo-
dowej osób niepełnosprawnych oraz konieczność li-
kwidacji wielu form działalności przez organizacje
pozarządowe.
Czy rząd rozpoznał społeczne konsekwencje ta-
kiego ograniczenia?
Czy należy to rozumieć jako zmianę polityki rzą-
du w kwestii angażowania środków publicznych w
działania na rzecz wyrównywania szans osób nie-
pełnosprawnych?
Czy to właśnie jest sposób przyjęty przez rząd na
ograniczenie deficytu finansów publicznych?
Pytań i wątpliwości jest wiele. Zbyt wiele, by
przejść nad nimi do porządku. Dlatego wierząc, że
zechce Pan Premier na nie odpowiedzieć, przede
wszystkim środowisku osób niepełnosprawnych i or-
ganizacji działających na ich rzecz, zwracam się do
Pana Premiera także o przedstawienie zamierzeń
dotyczących tych kwestii parlamentarzystom.
Z wyrazami szacunku
Poseł Izabela Jaruga-Nowacka
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5667)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy infrastruktury
towarzyszącej przy autostradzie A2
Konin – Stryków
Szanowny Panie Ministrze! Oddana do użytku
26 lipca 2006 r. autostrada A2 Konin – Stryków
jest jednym z największych zakończonych projek-
tów infrastruktury, sfinansowanym w większości
ze środków unijnych. Wybudowany w 23 miesiące
odcinek 103 km trasy wiedzie z Konina przez wę-
zły: Żdżary, Koło, Dąbie, Wartkowice, Emilia i Pią-
tek do Strykowa pod Łodzią. Zakończenie tej wiel-
kiej inwestycji miało być ogromnym osiągnięciem,
tymczasem mamy jedyną w Europie autostradę,
gdzie na całym odcinku, liczącym 103 km, nie ma
ani jednej stacji benzynowej, zajazdu czy podróżne-
go baru dla tysięcy użytkowników tego odcinka au-
tostrady. Okazuje się zatem, że na korzystających z
autostrady A2 czeka nielada pułapka. Kierowcę
wjeżdżającego na feralny odcinek autostrady, który
28
nie zapewni sobie wystarczającej ilości paliwa, cze-
ka niemiła niespodzianka. W takiej sytuacji zna-
lazł się już niejeden kierowca podróżujący trasą
Konin – Stryków, który w efekcie końcowym zmu-
szony był do wezwania lawety.
Zarządzającej tym odcinkiem A2 Generalnej Dy-
rekcji Dróg Krajowych i Autostrad od dwóch lat nie
udało się rozstrzygnąć żadnego z przetargów. O ile
do bramek kierowcy nie tęsknią, to oczywiste jest,
że stacje paliw i bary przy autostradzie to po prostu
europejski standard. Po raz szósty z rzędu został
przesunięty termin składania ofert finansowych.
Sprawa wyboru inwestorów, którzy mają wybudo-
wać stacje benzynowe i motele przy odcinku auto-
strady A2, zaczyna przypominać „niekończącą się
opowieść”.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o odpo-
wiedz na pytanie:
Kiedy będą podjęte decyzję zmierzające do reali-
zacji budowy stacji benzynowych na odcinku A2 Ko-
nin – Stryków?
Z poważaniem
Poseł Elżbieta Streker-Dembińska
Konin, dnia 8 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5668)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie transportu niewidomych uczniów
do szkół
Szanowna Pani Minister! Pragnę złożyć na Pani
ręce interpelację w sprawie transportu niewidomych
uczniów do szkół.
Według szacunków Polskiego Związku Niewido-
mych ok. 2 tys. osób niewidomych i niedowidzących
uczy się w liceach, technikach i szkołach zawodo-
wych. W czerwcu 2007 r. wprowadzono zmianę w
ustawie, która mówi o tym, iż gminy maja obowią-
zek zapewnić transport do szkoły wszystkim niepeł-
nosprawnym, dopóki uczą się w gimnazjum. Potem
taką pomocą objęci są uczniowie tylko niepełno-
sprawni ruchowo oraz o średnim i ciężkim stopniu
upośledzenia umysłowego (do 24 lat). Uczniowie
szkół ponadgimnazjalnych niewidomi i niedowidzą-
cy nie są objęci takim obowiązkiem i traktuje się ich
jak zdrowych uczniów. Dla wielu rodziców jest to po-
ważne obciążenie, ponieważ codziennie muszą takie
dzieci odwozić i przywozić ze szkoły, często kosztem
własnej pracy.
Wobec powyższego proszę o udzielenie odpowie-
dzi na następujące pytanie:
Czy rząd zamierza wprowadzić zmiany w usta-
wie, które umożliwiałyby niewidomym i niedowi-
dzącym uczniom szkół ponadgimnazjalnych bez-
pieczny i równy dostęp do edukacji?
Z poważaniem
Poseł Marek Zieliński
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5669)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie rodzinnych domów opieki
dla osób starszych
Szanowna Pani Minister! Polskie społeczeństwo
coraz bardziej się starzeje. Wraz z tym zjawiskiem
pojawia się problem opieki nad osobami starszymi,
które są samotne lub które nie maja oparcia w rodzi-
nie. W domach pomocy społecznej brakuje miejsc.
Sytuacji nie rozwiązują również rodzinne domy po-
mocy, ponieważ pomimo rozporządzenia umożliwia-
jącego zakładanie takich domów pomocy do tej pory
powstało ich zaledwie kilkanaście. Opiekunowie ta-
kich domów twierdzą, że barierą w prowadzeniu ro-
dzinnych domów pomocy są przepisy.
Wobec powyższego proszę o udzielenie odpowie-
dzi na następujące pytanie:
Czy rząd zamierza wprowadzić zmiany, które
ułatwiałyby tworzenie i prowadzenie rodzinnych do-
mów pomocy społecznej?
Z poważaniem
Poseł Marek Zieliński
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5670)
do ministra zdrowia
w sprawie braku odpowiedniej opieki
w zakresie gerontologii
Szanowna Pani Minister! Polskie społeczeństwo
coraz bardziej się starzeje. Wraz z tym zjawiskiem
pojawia się problem braku specjalistów w zakresie
gerontologii. W całym kraju brakuje gerontologów,
za mało jest poradni geriatrycznych, które realizo-
wałyby przede wszystkim profilaktykę gerontolo-
giczną, a w szpitalach nie ma wystarczającej ilości
łóżek geriatrycznych. Na to wszystko nakłada się
brak właściwego finansowania tak zwanych proce-
dur geriatrycznych ze strony NFZ

Wobec powyższego proszę o udzielenie odpowie-
dzi na następujące pytanie:
Czy rząd zamierza wprowadzić zmiany, które
rozwiązałyby problem braku odpowiedniej opieki i
jej dostępności dla starszych osób?
Z poważaniem
Poseł Marek Zieliński
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5671)
do ministra zdrowia
w sprawie deficytu specjalistów radiologów
na terenie woj. wielkopolskiego
Szanowna Pani Minister! Problem dotyczący de-
ficytu specjalistów radiologów na terenie Wielkopol-
ski jest bardzo poważny. Nie ma dziś takiego szpita-
la w Wielkopolsce, który nie chciałby zatrudnić ra-
diologów. Dla pełnej obsady ponad 600 aparatów rtg.
w całym regionie już brakuje 30 specjalistów. Na
tyle szacuje się tylko najpilniejsze przypadki, które
dzisiaj utrudniają normalną pracę w placówkach
służby zdrowia. Każdy ze szpitali, praktycznie od
zaraz, mógłby przyjąć 2–3 osoby na brakujące sta-
nowiska. Jest źle, a będzie jeszcze gorzej, bo lekarze
nie chcą się wiązać z radiologią na całe życie, dlate-
go też nie wybierają tej specjalizacji, chociaż czekają
na nich zaproszenia na Uniwersytecie Medycznym
w Poznaniu. Kandydatów jednak nie ma.
Dlatego zapytujemy Panią Minister: Jakie kroki
podejmie Ministerstwo Zdrowia w celu zapobieżenia
deficytowi radiologów na terenie woj. wielkopolskie-
go i jakie działania ministerstwo podejmie na przy-
szłość, aby do takich sytuacji nie dochodziło?
Z poważaniem
Poseł Jakub Rutnicki
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5672)
do ministra infrastruktury
w sprawie oznaczenia pojazdów
prowadzonych przez osoby niesłyszące
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z rozporzą-
dzeniem ministra infrastruktury z dnia 21 kwietnia
2004 r. w sprawie wzorów dokumentów stwierdzają-
29
cych uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U. z
2004 r. Nr 89, poz. 855) i załącznikiem nr 1 osoba
niesłysząca posiada prawo jazdy z liczbowym ozna-
czeniem kodu 02.02. – aparat słuchowy obuuszny
oraz wymaganym oznaczeniem pojazdu (kod 101).
Dodatkowe oznaczenie pojazdu przysługuje jednak
jedynie osobom niepełnosprawnym ruchowo na pod-
stawie ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o
ruchu drogowym na podstawie art. 8 oraz na pod-
stawie art. 58 w przypadku pojazdów przystosowa-
nych konstrukcyjnie do przewozu osób niepełno-
sprawnych. Również w rozporządzeniu ministra in-
frastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. mówi się o do-
datkowych oznaczeniach na pojazdach przystosowa-
nych konstrukcyjnie do przewozu osób niepełno-
sprawnych.
W jaki zatem sposób powinny oznaczać swoje po-
jazdy osoby niesłyszące? Czy brak konstrukcyjnego
przystosowania pojazdu do przewozu osób niepełno-
sprawnych wyklucza możliwość dodatkowego ozna-
czenia?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Kochan
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5673)
do ministra zdrowia
w sprawie realizacji zarządzeń prezesa NFZ
nr 8/2008/DGL oraz 15/2008/DGL
Szanowna Pani Minister! Uprzejmie proszę o za-
poznanie się z niżej opisanym problemem związa-
nym z realizacją zarządzeń prezesa NFZ o nume-
rach 8/2008/DGL oraz 15/2008/DGL.
Powyższe zarządzenia ustalają zasady terapii
inicjującej, która zobowiązuje do rozpoczęcia lecze-
nia pacjenta wskazanym przez NFZ lekiem. Do cza-
su wprowadzenia wspomnianych zarządzeń to le-
karz decydował, w jaki sposób należy leczyć kon-
kretnego pacjenta, po dokonaniu badania jego stanu
zdrowia. Obecnie lekarz ograniczony jest wskaza-
niem terapii inicjującej oraz wytycznymi zarządzeń
prezesa NFZ.
Czy to swoistego rodzaju „wiązanie rąk” lekarza
przy wyborze rodzaju terapii jest rzeczywiście naj-
lepszym dla pacjenta sposobem jego leczenia?
Z poważaniem
Poseł Magdalena Kochan
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
30
Interpelacja
(nr 5674)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie likwidacji dwujęzycznych matur
Szanowna Pani Minister! Na mocy rozporządze-
nia ministra edukacji z dnia 25 września 2008 r.
zrezygnowano, poczynając od roku szkolnego 2009/
2010, z możliwości dwujęzycznego zdawania przez
absolwentów oddziałów dwujęzycznych, w ramach
egzaminu maturalnego, tych przedmiotów, które
nauczane były dwujęzyczne.
Na podstawie tego aktu prawnego zezwolono na
zdawanie matur dwujęzycznych tylko uczniom ostat-
nich klas ze stu (100) dwujęzycznych szkół w Polsce,
a bezceremonialnie odebrano szansę zdobycia upra-
gnionego wykształcenia uczniom młodszym – rze-
szy10 tys. młodych ludzi.
Tej decyzji o likwidacji rozpoczętego w 2005 r. i
kontynuowanego z dużym sukcesem przedsięwzię-
cia nie konsultowano ze środowiskiem dyrektor-
skim, które – w dobrej wierze – przyjęło młodzież do
szkół dwujęzycznych jeszcze w 2008 r. Należy dodać,
że w wielu miejscach w kraju prowadzi się również
dwujęzyczne nauczanie na poziomie gimnazjalnym.
Rozpoczęcie nauczania w szkołach dwujęzycz-
nych wymagało bardzo starannego przygotowania i
ustawicznego kształcenia kadry nauczycielskiej.
Efekty pracy w postaci bardzo dobrze wykształconej
młodzieży są bardzo wysoko oceniane przez uczelnie
wyższe w naszym kraju oraz kraje, z którymi podpi-
sano porozumienia. W wyniku podpisanych porozu-
mień międzynarodowych (Hiszpania, Francja) nasi
absolwenci mogą z powodzeniem podejmować studia
– bez konieczności zdawania płatnego testu języko-
wego w krajach frankofońskich i Hiszpanii. Absol-
wenci klas hiszpańskojęzycznych otrzymują również
hiszpańskie świadectwo maturalne. Absolwenci klas
niemieckojęzycznych bardzo często podejmują stu-
dia w Niemczech, stając się stypendystami rządu
niemieckiego.
Dotychczasowe doświadczenia dowodzą, że zdo-
byte bardzo staranne wykształcenie naszej młodzie-
ży owocuje doskonałymi wynikami, które uzyskują
młodzi Polacy na uczelniach zagranicznych. Absol-
wenci szkół dwujęzycznych należą również do naj-
lepszych kandydatów na studia i studentów uczelni
polskich. Specjalistyczne przygotowanie językowe
sprawia, że nasza młodzież dużo lepiej sobie radzi na
międzynarodowym rynku pracy.
Nie należy nikogo przekonywać, że matura dwu-
języczna nie tylko otworzyła młodzieży polskiej okno
na świat. Prowadzenie zintegrowanego nauczania
językowo-przedmiotowego odpowiada również wy-
zwaniom Rady Europy, wśród których nauczanie
dwujęzyczne stanowi podstawę tworzenia społeczeń-
stwa opartego na wiedzy – jest to priorytet dla kra-
jów Europy XXI w.
Zapał młodzieży, jej ambicje, wykorzystywanie
jej talentów stanowi największe bogactwo i zaplecze
intelektualne naszego kraju, jest gwarancją jego
rozwoju. Trzeba również pamiętać, że szkoły dwuję-
zyczne to najlepszy przykład na wyrównywanie
szans w procesie edukacji, są bowiem dostępne dla
młodzieży z rodzin uboższych, która nigdy nie było-
by stać na kształcenie językowe.
Podjęcie nieodpowiedzialnej decyzji, bez wcze-
śniejszej konsultacji ze środowiskiem nauczyciel-
skim, zaskoczyło wszystkich – nauczycieli, dyrekto-
rów szkół, uczniów i rodziców. Młodzież została
oszukana, wystawiono na szwank jej zdrowie psy-
chiczne. W chwili obecnej, zamiast poświęcać się na-
uce, młodzież organizuje się w skali miast i kraju,
pisząc protesty i przygotowując się do ogólnopolskiej
demonstracji. Wielce rozgoryczeni są nauczyciele,
którzy włożyli wiele wysiłku w przygotowanie, bar-
dzo wysoko ocenianego w kraju i za granicą, progra-
mu nauczania. Nie kryją niezadowolenia rodzice,
którzy pragną realizować marzenia swoich dzieci.
Dotychczasowe tłumaczenia Pani Minister na te-
mat przyczyn likwidacji dwujęzycznych matur są
wysoce niezadowalające. Enigmatyczne propozycje,
odnoszące się m.in. do przeniesienia procesu przygo-
towania matur dwujęzycznych do instytucji zagra-
nicznych, są zupełnym nieporozumieniem w sytu-
acji, gdy mamy własne, doskonale przygotowane ka-
dry. Również niejasne są propozycje utworzenia od-
działów międzynarodowych, których powstanie
uzależnia się od zasobów finansowych szkoły, co wy-
daje się wysoce nierealne.
Jestem przekonana, że rozporządzenie Pani Mi-
nister wyrządza niepowetowaną szkodę w procesie
kształcenia polskiej młodzieży. Kierunek przyjętych
propozycji cofa nas do stanu sprzed 10 lat, a sugero-
wane zmiany są wysoce enigmatyczne.
Dlatego proszę o odpowiedź na pytania:
1. Jakie są prawdziwe przyczyny likwidacji dwu-
języcznych matur w naszym kraju?
2. Co zamierza Pani zrobić z rzeszą 10 tys. mło-
dych ludzi, którym odebrała Pani możliwość zdawa-
nia dwujęzycznych matur, a tym samym zamknęła
Pani drogę do realizacji marzeń życiowych w zjed-
noczonej Europie?
Z poważaniem
Poseł Zdzisława Janowska
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5675)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie programu pomocy dla Polaków
powracających z emigracji zarobkowej
Szanowny Panie Premierze! Po wejściu Polski do
Unii Europejskiej blisko milion osób udało się na
emigrację zarobkową. Większość z nich wybrała

Wielką Brytanię. Według szacunków Ministerstwa
Spraw Zagranicznych na Wyspach pracuje blisko
700 tys. Polaków. Na podstawie doniesień prasy bry-
tyjskiej oraz polskiej duża część Polaków planuje po-
wrót do kraju na stałe. W związku z przebywaniem
za granicą przez kilka lat powrót jest decyzją po-
ważną, która wiąże się ze znalezieniem nowej pracy,
miejsca zamieszkania, szkoły dla dzieci. Wymaga to
dostępu do rzetelnych informacji, pomocy ze strony
polskich urzędów.
W związku z opisaną sytuacją prosimy o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania podejmuje rząd w celu ułatwie-
nia Polakom podjęcia decyzji o powrocie?
2. W jaki sposób rząd zamierza rozwiązać pro-
blem ciągłości edukacji dzieci, które rozpoczęły na-
ukę w Wielkiej Brytanii?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Grzegorz Roszak
i Grzegorz Karpiński
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
31
Interpelacja
(nr 5676)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie ogromnych strat ponoszonych
przez otwarte fundusze emerytalne
i konieczności pilnej zmiany takiej sytuacji
Miliony obywateli jest ustawowo zobowiązanych
do gromadzenia środków na swą przyszłą emerytu-
rę na rachunkach otwartych funduszy emerytal-
nych. Przymus ten potwierdził niedawny wyrok
Sądu Najwyższego (sygn. akt II UK 12/08). Skarżą-
cy podnosił, że odmawia przystąpienia do OFE, gdyż
ustawodawca nie może go zmusić do dysponowania
jego pieniędzmi.
Jeśli przyjąć, ze zamierzeniem ustawodawcy 10
lat temu była ochrona emerytów, którzy sami nie
będą w stanie zadbać o siebie, a zmuszenie ich do
oszczędzania w OFE zapewni im finansowanie
emerytur, to stan faktyczny jest dokładnie prze-
ciwny! Od dłuższego już czasu fundusze nie zapew-
niają akumulacji środków na przyszłe emerytury,
ale notują znaczne straty, pobierając dodatkowo
ogromne kwoty na swoje funkcjonowanie. Nie dość,
że przynależność do OFE jest przymusowa i należy
do nich odprowadzać część swoich wynagrodzeń, to
okazuje się że pozorna możliwość wyboru funduszu
nie daje niczego.
W minionym roku straciły wszystkie fundusze! I
to straciły bardzo dużo – skalę przedstawia zamiesz-
czona tabela:
32

Sytuacja jest tym bardziej bulwersująca, że choć

wszystkie one straciły, to pobierają znaczne środki
za zarządzanie! Tym samym przyszli emeryci zo-
stali przez ustawodawcę zmuszeni do poniesienia
straty, gdyż nie było funduszu osiągającego wynik
dodatni.
W tym samym czasie bez dokonywania jakich-
kolwiek transakcji finansowych, a jedynie lokując
pieniądze na rachunku bankowym, każdy z uczest-
ników OFE zyskałby co najmniej 6% i nie poniósłby
żadnych kosztów zarządzania. Albo mechanizm
OFE jest źle skonstruowany, albo mamy do czynie-
nia ze zmową funduszy i działaniem na szkodę klien-
tów; o poziomie zarządzania szkoda nawet mówić.
Taki stan rzeczy wywołuje koszmarne skutki
długofalowe dla osób gromadzących środki w OFE.
Nie dość, ze tracą one 7% wpłat jako koszty zarzą-
dzania funduszem, nie dość, że z pozostałej części
wpłat fundusze pobierają prowizje od wyników, to
jednocześnie w wyniku nieudolnego zarządzania Zwracam się z pilnym wnioskami o:
straciły one od 10% do 13% już zgromadzonych środ- 1. Niezwłoczne przeprowadzenie kontroli zarzą-
ków! Szczególnej uwagi wymaga fakt, że nie można dzania we wszystkich OFE i zbadanie tego, jak to
się łudzić, iż podobnie jak na giełdzie, strata dotyczy możliwe, że każdy z nich wyjątkowo nietrafnie in-
tylko bieżącego roku i może zostać odrobiona – w westował zgromadzone środki.
mechanizmie OFE kumulacja wkładów powoduje, 2. Zainicjowanie pilnych zmian ustawowych:
że każdy kolejny rok waży więcej na wyniku. — pozwalających na możliwość wypłaty środków
Jeżeli ktoś odkładał pieniądze w OFE od 5 lat, a w z OFE i przelania ich na indywidualne konto emery-
tym roku stracił 13% od całości, to stracił również za talne, bez możliwości ich wypłaty „do ręki”;
minione 4 zyskowne lata. Skutek jest taki sam, jakby — pozbawiających fundusze opłat za zarządza-
przez jeden rok w ogóle nie odkładał pieniędzy. Jeśli nie, jeśli nie osiągają dodatnich wyników;
sytuacja taka wystąpi np. po tym, jak kolejne 15 lat — zmieniających ustawowe maksymalne progi in-
będzie zyskowne, a znaczna strata powstanie w 20- westowania w poszczególne instrumenty finansowe,
-tym roku oszczędzania, to będzie to równoznaczne z obecne kłopoty są wynikiem największej popularno-
nieodprowadzaniem wpłat na OFE przez 3 do 5 lat ści giełdy, mającej jeden z najwyższych limitów.
pracy! W równie trudnej sytuacji są osoby, którym do
emerytury pozostało niewiele czasu. Od przyszłego Z poważaniem
roku na emeryturę będzie mogło przejść ponad 2 tys.
kobiet. Dołująca giełda najmocniej uderza w ich Poseł Norbert Wojnarowski
oszczędności zgromadzone w OFE.
Wyjątkowo dręczące jest też pytanie, co dzieje się Warszawa, dnia 23 września 2008 r.
z pieniędzmi pobieranymi za zarządzanie fundu-
szem, skoro ma on wyniki ujemne? Oczywiście rze-
sza pracowników kosztuje, ale gdy rezultaty są złe, Interpelacja
poziom np. wynagrodzeń nie może być taki sam jak (nr 5677)
w przypadku zysków funduszu. Istotne jest także
dostrzeżenie kwestii szerszej. Strata oszczędności do ministra edukacji narodowej
na poziomie 15% równa się, jeżeli chodzi o osoby
długo oszczędzające, stracie od 5 do 6 lat oszczędza- w sprawie programu „Komputer dla ucznia”
nia. Czyli jest to strata większa niż ewentualne ko-
rzyści płynące z likwidacji emerytur pomostowych! Szanowna Pani Minister! Do Ministerstwa Fi-
Sytuacji tej nie widać końca, i jasne jest, że bez nansów trafił wniosek w sprawie przygotowania
ingerencji ustawodawcy i nadzoru problemu zaże- programu „Komputer dla ucznia”. Program ten ma
gnać się nie uda. Oto rezultaty z ostatnich dni (patrz na celu umożliwienie dostępu do komputera i Inter-
wykres): netu każdemu uczniowi, szczególnie tym z mniej za-
Po informacjach zza oceanu o bankructwie Leh- możnych rodzin. Pilotaż programu ma wystartować
man Brothers i kłopotach Merrill Lynch i AIG in- we wrześniu 2009 r. i wtedy pierwsze szkoły mają
deksy na GPW spadły po kilka procent. W ciągu za- dostać sprzęt komputerowy. Docelowo ma być prze-
ledwie dwóch dni z naszych kont emerytalnych wy- znaczone na to przedsięwzięcie 500 mln zł. W przy-
parowało przeszło 2 mld zł. Straty za ostatni rok szłorocznym budżecie rząd chce zarezerwować 25
sięgają już przeszło 20 mld zł. mln zł. Niestety, z podawanych szacunków wynika,

że planowane komputery będą uboższe w funkcje od
pełnowymiarowych laptopów, co wynika oczywiście
z kwoty przeznaczonej na zakup komputerów. W
związku z tym może lepszym pomysłem byłoby kup-
no mniejszej liczby komputerów, ale o w wyższym
standardzie? Jakimi kryteriami będzie kierować się
Ministerstwo Edukacji Narodowej, przyznając kom-
putery we wrześniu 2009 r.?
Z wyrazami szacunku
Poseł Hanna Zdanowska
Łódź, dnia 3 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5678)
do ministra zdrowia
w sprawie powiększającej się liczby osób
chorych na cukrzycę w Polsce
Szanowna Pani Minister! Cukrzyca to epidemia
XXI w. Na świecie liczbę chorych szacuje się na 143
mln. W Polsce choruje ponad półtora miliona osób.
Połowa z nich nie zdaje sobie sprawy ze swej choro-
by. Cukrzycę diagnozuje się u nas średnio osiem lat
po zapadnięciu na tę chorobę. Z badań WHO wyni-
ka, że w ciągu najbliższych 25 lat liczba chorych po-
dwoi się. Zbyt późne rozpoznanie cukrzycy oraz jej
nieskuteczne leczenie może spowodować rozwój póź-
nych powikłań tej choroby, szczególnie naczynio-
wych, będących przyczyną przedwczesnego inwa-
lidztwa i zwiększonej umieralności tej grupy osób.
Wobec szybko rosnącej liczby chorych na cukrzycę o
charakterze epidemicznym, zwłaszcza cukrzycy
typu 2, prewencja pierwotna tej choroby powinna
mieć charakter ogólnokrajowego priorytetu. W Pol-
sce, niestety, problem cukrzycy nie jest tak poważ-
nie traktowany, jak w innych państwach. Za wzór
można uznać takie państwa, jak: Austria, Czechy,
Dania, Finlandia, Francja, Niemcy, Włochy, Portu-
galia, Słowacja, Holandia i Wielka Brytania to kra-
je, w których stworzono narodowe programy zapo-
biegania i leczenia cukrzycy lub ich zarys. W euro-
pejskim raporcie przygotowanym przez Health Con-
sumer Powerhouse Polska zajęła dopiero 25. miejsce
w rankingu określającym poziom opieki nad diabe-
tykami, co oznacza, że opieka zdrowotna w naszym
kraju jest poniżej średniej.
W związku z powyższym, działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1966 r. o
wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr
74, poz. 350, z późn. zm.), proszę Panią Minister o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jakie działania podejmie resort w sprawie po-
większającej się liczby osób chorych na cukrzycę w
Polsce?
33
2. Czy ministerstwo pracuje nad powstaniem
ogólnopolskiego systemu edukacji diabetologicznej?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 6 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5679)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie reformy programowej zakładającej
obniżenie wieku względem obowiązku
szkolnego do lat sześciu
Szanowna Pani Minister! W związku z trwający-
mi pracami na reformą programową zakładającą ob-
niżenie wieku względem obowiązku szklonego do lat
sześciu chciałbym zgłosić kilka uwag. Zgodnie z pla-
nami ministerstwa od 2009 r. to rodzice mieliby de-
cydować, czy posłać sześciolatka do szkoły, nato-
miast od roku 2011 wszystkie dzieci w tym wieku
obowiązkowo mają rozpoczynać edukację. Faktem
jest, iż wysyłanie sześciolatków do szkół nie jest ni-
czym nowym w wielu krajach europejskich, gdzie
wiek inicjacji szkolnej został obniżony przed laty.
Wiele wątpliwości budzi natomiast kwestia przygo-
towania szkół na przyjęcie sześciolatków.
Chodzi tu zarówno o przygotowanie merytorycz-
ne pod względem samej edukacji, jak i stanu tech-
nicznego szkół niedostosowanych do dzieci sześcio-
letnich. Warto zwrócić uwagę, że są to dzieci mniej-
sze, dla których zarówno sale, jak i inne pomieszcze-
nia powinny być odpowiednio przygotowane. W sa-
lach dla najmłodszych uczniów zamiast ławek i
krzeseł potrzebne są stoliki i dywany. Szkoły powin-
ny też posiadać miejsce przeznaczone na oddzielną
salę na zajęcia dydaktyczno-wychowawcze oraz
miejsce zabaw wyposażone w odpowiedni sprzęt. W
łazienkach urządzenia sanitarne muszą znajdować
się na wysokości dostępnej dla przeciętnego sześcio-
latka. Niewątpliwie należy rozwiązać problem od-
dzielnego wejścia dla pierwszoklasistów, ponieważ
ze względów bezpieczeństwa niedopuszczalne jest
mieszanie się na przerwach 13-letnich szóstoklasi-
stów i 6-letnich pierwszaków. Tymczasem szkołom
brakuje pieniędzy na przebudowę i wyposażenie sal,
stołówek oraz innych pomieszczeń.
Problem ten dotyka szczególnie szkoły miejskie i
wiejskie w uboższych regionach, które nie są w sta-
nie z własnych funduszy zapewnić odpowiednich
warunków dla sześciolatków. Wdrażanie reformy
programowej wymaga zwiększonych nakładów nie
tylko ze strony samorządów, ale przede wszystkim
ze strony resortu. Dlatego konieczne jest podjęcie
odpowiednich działań regulujących stan przygoto-
wań w szkołach, aby możliwe było zapewnienie tym
maluchom specjalnej i troskliwej opieki.
34
W związku z powyższym, działając na podstawie
art.14 ust.1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1966 r. o wy-
konywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr 74,
poz. 350, z późn. zm.), proszę Panią Minister o udzie-
lenie odpowiedzi na następujące pytania.
1. Jaki jest rzeczywisty stan przygotowań szkół
na przyjęcie sześciolatków?
2. Czy ministerstwo przewiduje dofinansowanie
na przebudowę i wyposażenie sal, stołówek oraz in-
nych pomieszczeń?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 6 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5680)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie barier w miejscach publicznych
dla osób niepełnosprawnych
Szanowna Pani Minister! Osoby niepełnospraw-
ne w Polsce na każdym kroku spotykają się z barie-
rami fizycznymi, które uniemożliwiają im normal-
ne funkcjonowanie. Wychodząc z domu, mają pro-
blem z samodzielnym poruszaniem się w przestrze-
niach publicznych. Istniejące rozwiązania archi-
tektoniczno-urbanistyczne przez lata projektowane
były pod kątem zdrowej części społeczeństwa, co
najczęściej przejawia się dużą ilością schodów, róż-
nic poziomów w terenie itp. Co prawda obecnie obo-
wiązujące przepisy zwracają uwagę na problemy
osób niepełnosprawnych, ale nie są do końca spre-
cyzowane, a, co za tym idzie, realizowane w prakty-
ce. Nie nakładają one obowiązku dostosowania bu-
dynków do osób niepełnosprawnych, a mówią jedy-
nie o takiej powinności.
Większość ludzi zdrowych nie dostrzega, jak wie-
le barier ma do pokonania niepełnosprawny każde-
go dnia. Problemy pojawiają się już przy wyjściu z
mieszkania, gdy blok czy dom nie jest przystosowa-
ny np. do wózka inwalidzkiego. Na ulicy trudności
sprawiają zbyt wysokie krawężniki a także brak wy-
czuwalnego rozróżnienia pomiędzy chodnikiem a
jezdnią. Korzystanie z komunikacji miejskiej jest
również wyzwaniem dla osób niepełnosprawnych.
Przystanki autobusowe, tramwajowe czy też same
pojazdy komunikacji nie zawsze umożliwiają swo-
bodne i bezpieczne przemieszczanie się. Wystarczy
wspomnieć ostatni wypadek w warszawskim me-
trze, gdy niewidomy chłopak wpadł pod koła pocią-
gu, aby uzmysłowić sobie, jakie konsekwencje niesie
ze sobą brak odpowiednich rozwiązań przestrzen-
nych. W ogromnej większości obiekty publiczne,
obiekty administracji państwowej, sądy, zakłady
ubezpieczeń społecznych jak również restauracje,
kawiarnie, kościoły, dworce i inne budynki użytecz-
ności publicznej są w Polsce niedostępne dla osób
niepełnosprawnych.
Problemy z pokonywaniem barier architektonicz-
nych dotyczą przede wszystkim budynków starszych
wybudowanych przed wejściem w życie ustawy o pra-
wie budowlanym z dnia 7 lipca 1994 r. W tym przy-
padku kontrolujący mogą jedynie popularyzować do-
bre inicjatywy, rozwiązania czy ekonomiczne korzy-
ści z dostosowania obiektów budowlanych i poinfor-
mować, że w przypadku planowanej przebudowy, roz-
budowy obiektu niezbędne będzie stosowanie wszyst-
kich przepisów techniczno-budowlanych obowiązują-
cych na dzień składania wniosku o decyzje pozwole-
nia na budowę, w tym zapewniających niezbędne
wymagania dla osób niepełnosprawnych. Kontrolują-
cy nie mają jednak aktualnie narzędzi prawnych
zmuszających inwestorów do likwidowania tych ba-
rier architektonicznych. Dlatego tak ważne są zmia-
ny w przepisach prawnych, które umożliwiłyby egze-
kwowanie wprowadzenia ułatwień w przestrzeni pu-
blicznej dla osób niepełnosprawnych, a także karanie
za nieprzestrzeganie przepisów.
Dyskryminacja w miejscach publicznych jest tyl-
ko jedną z wielu sfer ograniczającą dostęp osobom
niepełnosprawnym do pełnego uczestnictwa w życiu
społecznym. Aby móc myśleć o stworzeniu społe-
czeństwa otwartego dla wszystkich i realizującego
nowoczesne podejście do niepełnosprawności, nale-
ży zacząć od jednej z najistotniejszej kwestii, jaką
jest likwidacja barier architektonicznych.
W związku z powyższym, działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1966 r. o
wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr
74, poz. 350, z późn. zm.), proszę Panią Minister o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie: Jakie
działania podejmie resort w sprawie barier w prze-
strzeni publicznej, z którymi na co dzień spotykają
się osoby niepełnosprawne?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 6 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5681)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie rozwoju polskiej kadry naukowej
w kontekście planowanej reformy
szkolnictwa wyższego i nauki
Szanowna Pani Minister! Wraz z zapowiedzianą
reformą szkolnictwa wyższego i nauki, która m.in.
skraca drogę studentom studiów licencjackich do

uzyskania stopnia doktora, pojawiło się wiele nieja-
sności. Jedną z głównych obaw co do przyspieszenia
kariery zawodowej jest obniżenie poziomu pracy
akademickiej. Studia licencjackie umożliwiają uzy-
skanie wiedzy i umiejętności w określonym zakresie
kształcenia, z kolei studia II stopnia kończące się
uzyskaniem tytułu zawodowego magistra albo tytu-
łu magistra inżyniera, umożliwiają uzyskanie spe-
cjalistycznej wiedzy w określonym zakresie kształ-
cenia, jak również przygotowują do twórczej pracy w
określonym zawodzie. Skrócenie drogi kariery na-
ukowej może rzutować na poziom pracy dydaktycz-
nej bądź naukowej młodego człowieka.
Faktem jest, iż od 1990 r. liczba studiujących w
Polsce wzrosła pięciokrotnie, do prawie 2 mln, w
tym samym czasie nauczycieli akademickich przy-
było niewiele ponad połowę, do niespełna 100 tys.
Najwyższa Izba Kontroli w ostatnim raporcie wy-
tknęła poważne braki w kadrze naukowej na pol-
skich uczelniach. Aby polskie uczelnie mogły konku-
rować z placówkami zagranicznymi, potrzebujemy
dobrej kadry naukowej. Obecnie wielu ambitnych
młodych ludzi po studiach magisterskich wybiera
inna drogę zawodową niż praca naukowa. Dzieje się
tak głównie przez wzgląd na niskie zarobki.
W związku z powyższym, działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1966 r. o
wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr
74, poz. 350, z późn. zm.), proszę Panią Minister o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy przyspieszenie kariery akademickiej po
studiach licencjackich nie przełoży się na poziom
pracy młodych naukowców?
2. Czy resort przewiduje podwyższenie płacy dla
osób rozpoczynających pracę naukowo-dydaktyczną
na uczelni wyższej?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 6 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5682)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie umowy o małym ruchu
granicznym z Białorusią
Szanowny Panie Ministrze! Pod koniec grudnia
2007 r. w obliczu przystąpienia przez Polskę do umo-
wy Schengen niepokoje mieszkańców wschodnich
kresów naszego kraju rosły. Główną bolączką były
negatywne dla przygranicznego handlu wizy. Oba-
wiano się, że ich wprowadzenie zmniejszy ilość osób
przyjeżdżających do Polski z krajów naszych wschod-
nich sąsiadów (Ukrainy i Białorusi). Niestety prze-
35
widywania się potwierdziły. W ramach realizacji po-
stanowień Schengen ruch drogowy i współpraca
transgraniczna w okolicach wschodnich granic Unii
Europejskiej, a tym samym wschodnich granic na-
szego kraju, uległy znacznemu pogorszeniu i utrud-
nieniu. Ruch na granicy z Białorusią spadł o prze-
szło 40%. Szczególnie jest to widoczne i boleśnie od-
czuwalne przez mieszkańców województwa podla-
skiego, którzy od lat prowadzili dynamiczną wymia-
nę handlową z naszym wschodnim sąsiadem. Dlate-
go ważne jest jak najszybsze zakończenie rozmów i
podpisanie umowy o małym ruchu granicznym z
Republiką Białoruś.
W związku z powyższym, działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1966 r. o
wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr
74, poz. 350, z późn. zm.), proszę Pana Ministra o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Na jakim etapie są rozmowy w kwestii umowy
o małym ruchu granicznym?
2. Jaki obszar będzie objęty umową?
3. Jakie przepisy będą obowiązywać osoby chcą-
ce przekroczyć granicę?
4. Jaki dokument będzie uprawniał do przekro-
czenia granicy z uwzględnieniem okresu ważności i
kosztów jego uzyskania?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 6 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5683)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie nowelizacji ustawy o prawie
autorskim i prawach pokrewnych
Szanowny Panie Ministrze! W związku z praca-
mi nad nowelizacją ustawy z dnia 4 lipca 1994 r. o
prawie autorskim i prawach pokrewnych chciałbym
nakreślić problem często poruszany przez miesz-
kańców woj. podlaskiego. Kwestią wzbudzająca wie-
le niejasności jest tzw. licencja na bal studniówko-
wy, czyli opłata pobierana przez Stowarzyszenie
Autorów ZAiKS od szkoły bądź komitetu organizu-
jącego bal studniówkowy za publiczne odtwarzanie
muzyki. Opłata wynosi 1 zł od każdej osoby biorącej
udział w balu. Owa licencja budzi kontrowersje osób
najbardziej zainteresowanych, czyli uczniów orga-
nizujących studniówkę. Uczniowie organizujący
studniówkę są zmuszeni do dokonania powyższych
(powtórnych) opłat za publiczne odtwarzanie muzy-
ki, pomimo że lokal, w którym odbywa się bal, płaci
co miesiąc licencję do ZAIKS-u. Pewne niejasności
budził art. 31 ustawy o prawie autorskim i prawach
36
pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r. stanowiący, iż:
wolno nieodpłatnie wykonywać publicznie opubli-
kowane utwory literackie, muzyczne i słowno-mu-
zyczne, jeżeli nie łączy się z tym osiąganie korzyści
majątkowych. Dotyczy to w szczególności okazjo-
nalnego wykonywania na żywo, związanego ze
sprawowaniem kultu religijnego, uroczystościami
państwowymi, szkolnymi, obchodami i imprezami
powszechnie dostępnymi, z wyłączeniem jednak
imprez reklamowych, promocyjnych i wyborczych.
Niejasność wynika z faktu, iż bal studniówkowy, or-
ganizowany przez uczniów i dla uczniów, zdaje się
być uroczystością szkolną, z której uczniowie nie
czerpią korzyści materialnej, wręcz przeciwnie – to
oni go sponsorują.
W związku z powyższym, działając na podstawie
art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 9 maja 1966 r. o
wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz. U. Nr
74, poz. 350, z późn. zm.), proszę Pana Ministra o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania.
1. Czy uczniowie organizujący bal studniówkowy
są zobowiązani do uiszczenia opłaty za odtwarzanie
publiczne muzyki, pomimo że ta licencja jest opłacana
co miesiąc przez lokal organizujący tego typu bale?
2. Czy art. 31 ustawy o prawie autorskim i pra-
wach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r. nie odnosi
się do balu studniówkowego jako uroczystości
szkolnej?
Z poważaniem
Poseł Józef Piotr Klim
Białystok, dnia 6 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5684)
do ministra zdrowia
w sprawie wycofania ze sprzedaży
specyfiku esperal używanego przy leczeniu
choroby alkoholowej
Uzależnienie od alkoholu jest jednym z najbar-
dziej rozpowszechnionych uzależnień na świecie.
Problem ten jest też bardzo rozpowszechniony w
Polsce, dotyka szerokich rzesz społeczeństwa. W
większości nie ma rodziny, której ten problem by nie
dotyczył.
W celu zwalczania alkoholizmu konieczna jest
odpowiednia polityka antyalkoholowa państwa.
Zwalczanie alkoholizmu winno polegać na odpo-
wiednim postępowaniu w stosunku do osób naduży-
wających alkoholu, m.in. na leczeniu odwykowym
prowadzonym przez stacjonarne i niestacjonarne
zakłady lecznictwa odwykowego.
Do niedawna osoby ulegające alkoholizmowi
otrzymywały specyfik o nazwie esperal. Podawanie
tego specyfiku, który był chirurgicznie umieszczany
podskórnie na rok czasu powodowało, że spożycie al-
koholu powodowało bardzo nieprzyjemną reakcję
organizmu. Obawa przed tą reakcją powodowała, że
wielu pacjentów powstrzymywało się od konsumpcji
napojów alkoholowych. Leczenie odbywało się pod
kontrolą lekarza, na które pacjent musiał się dobro-
wolnie zgodzić. Tymczasem specyfik ten został wy-
cofany z rynku.
Docierają do mojego biura poselskiego liczne gło-
sy zarówno lekarzy, pacjentów i ich rodzin, że wyco-
fanie tego specyfiku z rynku spowodowało, że profi-
laktyka antyalkoholowa, która do tej pory dzięki
stosowaniu tego specyfiku odnosiła skutek, w chwili
obecnej jest nierealizowana. Wielu pacjentów pro-
szących lekarzy o jego zastosowanie nie może sko-
rzystać z koniecznej dla nich pomocy, gdyż specyfi-
ku tego również w prywatnych gabinetach po prostu
nie ma. W związku z powyższym proszę Panią Mini-
ster o odpowiedź na następujące pytania.
1. Dlaczego specyfik ten został z polskiego rynku
wycofany?
2. Jaki specyfik w zamian wycofanego esperalu
proponuje Ministerstwo Zdrowia?
Z wyrazami szacunku
Poseł Krystyna Grabicka
Sieradz, dnia 2 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5685)
do ministra infrastruktury
w sprawie projektu zmiany ustawy
Prawo budowlane, ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym
oraz innych ustaw
Samorządy gminne wnoszą, by przy pracach nad
nowym brzmieniem ustawy Prawo budowlane do-
precyzować pojęcia budynku i budowli, tak aby ogra-
niczyć wykorzystywanie i wyszukiwanie luk praw-
nych umożliwiających różną interpretację przepisów
prowadzącą do niejasności w ustalaniu opłat podat-
kowych.
Doprecyzowanie pojęć ułatwi egzekwowanie na-
leżności pieniężnych od podatników posiadających
budynki i budowle, w szczególności z tytułu posia-
dania elektrowni wiatrowych. Stanowisko samorzą-
dów w tej sprawie zostało przesłane do Ministerstwa
Infrastruktury.
W związku z powyższym zwracam się do Mini-
stra z pytaniami:
1. Czy w pracach nad nowelizacją ustawy Prawo
budowlane zostaną uwzględnione sugestie i propo-
zycje samorządów?

2. Czy doprecyzowane zostaną w szczególności
pojęcia „budynku” i „budowli” funkcjonujące w pol-
skim ustawodawstwie?
3. Jak w obecnym stanie prawnym należy inter-
pretować w doniesieniu do elektrowni wiatrowych
co jest budowlą, a jaka część stanowi urządzenia
elektrowni?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Grzyb
Ostrzeszów, dnia 6 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5686)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie negatywnych skutków
wdrożenia planu likwidacji niektórych
sądów rejonowych, na przykładzie
Sądu Rejonowego w Rykach
W ostatnim okresie ukazało się wiele publikacji
prasowych dotyczących przygotowywanych w Mini-
sterstwie Sprawiedliwości planów likwidacji niektó-
rych sądów rejonowych. Kilkadziesiąt takich sądów
w kraju ma być zlikwidowanych po wprowadzeniu
odpowiednich zmian na mocy ustawy lub w drodze
rozporządzenia ministra sprawiedliwości o usytu-
owaniu sądów powszechnych. Mówi się już po-
wszechnie, że prace nad tym projektem są już po-
ważnie zaawansowane. Taki stan rzeczy może po-
twierdzać także wypowiedź Pana Ministra na posie-
dzeniu Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka
na temat przyczyn ewentualnej likwidacji niektó-
rych sądów. Na terenie Lubelszczyzny zlikwidowane
miałyby być sądy: w Rykach, Włodawie i Opolu Lu-
belskim. We wszystkich tych przypadkach sądy rejo-
nowe powstały przed laty w wyniku ogromnego wy-
siłku, zaangażowania organizacyjnego i finansowe-
go samorządów gminnych i powiatowych.
Sąd Rejonowy w Rykach został utworzony z dniem
01.01.2004 r. w związku z realnie istniejącymi po-
trzebami obywateli oraz potrzebami wymiaru spra-
wiedliwości. Powstał on w miejsce działających w Ry-
kach uprzednio jednostek organizacyjnych Sądu Re-
jonowego w Puławach: Roków Sądowych w Rykach,
Zamiejscowego Wydziału Grodzkiego i Zamiejscowe-
go Wydziału Ksiąg Wieczystych. O jego powstaniu
zaważyła znaczna i stale zwiększająca się liczba spraw
wymagających rozstrzygnięcia przez sąd lub zała-
twienia przez organy sądu z terenu powiatu ryckiego.
Ponadto brak możliwości organizacyjnych, lokalo-
wych i kadrowych Sądu Rejonowego w Puławach do
sprawnego i szybkiego ich rozpoznania. Powstanie
Sądu Rejonowego w Rykach nawiązywało również do
tradycji sądowniczych w powiatowym mieście Ryki, a
37
mianowicie do istnienia Sądu Powiatowego w Ry-
kach, funkcjonującego do lat 60. XX w.
Sąd Rejonowy w Rykach dobrze funkcjonuje.
Sprawy, które do niego wpływają, załatwiane są
sprawnie i szybko. Brak jest w ww. sądzie istotnych
zaległości, jeżeli chodzi o załatwianie spraw (co po-
twierdzić mogą posiadane przez MS dane za rok
2007 i lata poprzednie). Sąd rozpatruje rocznie ok.
10 000 spraw cywilnych, rodzinnych i nieletnich,
karnych i wieczystoksięgowych, przy czym ilość
tych spraw – z uwagi na to, iż obywatele mają łatwy
kontakt z sądem, ułatwiony jest dostęp do informa-
cji prawnej oraz usług prawnych oraz podnosi się
poziom wiedzy prawnej – stale wzrasta. Sąd ten –
jeśli chodzi o sprawność postępowania – posiada
bardzo dobre wyniki, jedne z najlepszych w okręgu
Sądu Okręgowego w Lublinie.
Od czasu jego utworzenia skrócił się znacznie
czas oczekiwania przez obywateli zarówno na ter-
min pierwszej rozprawy, jak i na zakończenie spra-
wy. Poprawiły się też poziom oraz kultura obsługi
interesantów. Zwiększył się też zakres spraw, które
liczni interesanci mogą załatwić na miejscu: możli-
wość interwencji u prezesa sądu, możliwość zała-
twienia spraw administracyjnych i spraw finanso-
wych. Ewentualna likwidacja Sądu Rejonowego w
Rykach utrudni obywatelom dostęp do sądu i za-
przepaści cały ww. dorobek.
Istnienie sądu przyczynia się do wzrostu kultu-
ry prawnej oraz edukacji prawnej obywateli (punkt
informacyjny w sądzie, współpraca ze szkołami
itd.) oraz na zwiększenie dostępu do obsługi praw-
nej (od chwili utworzenia sądu na terenie jego wła-
ściwości powstała Prokuratura Rejonowa w Ry-
kach, powstały kancelarie prawnicze, adwokackie,
radcowskie; w trakcie tworzenia jest też kancelaria
komornicza). Likwidacja Sądu Rejonowego w Ry-
kach spowoduje ich likwidację i przekreśli dotych-
czasowe osiągnięcia w zakresie kultury oraz edu-
kacji prawnej obywateli.
Istotnym argumentem za jego dalszym funkcjo-
nowaniem jest również fakt, że jest dużym – jak na
warunki lokalne – pracodawcą oraz zleceniodawcą.
W sumie ponad 100 osób – w przeważającej większo-
ści zamieszkałych na terenie powiatu ryckiego – sta-
nowią właśnie pracownicy i współpracownicy Sądu
Rejonowego w Rykach (wliczając w tę liczbę: kurato-
rów społecznych, ławników i stażystów z Powiato-
wego Urzędu Pracy w Rykach). Przy czym etatowa
obsada ww. sądu jest bardzo skromna. Poza sędzia-
mi i asesorami sądowymi etaty pracownicze w ww.
sądzie przedstawiają się następująco: 23 etaty urzęd-
nicze, 2 etaty asystenta sędziego, 1 etat referenda-
rza sądowego i 7 etatów kuratorów sądowych. Nie-
wielka obsada etatowa ma wpływ na stosunkowo
niewielkie koszty bieżącej działalności. W tej sytu-
acji likwidacja Sądu Rejonowego w Rykach nie przy-
niesie istotnych oszczędności. Spowoduje natomiast
wzrost bezrobocia.
38
Mając na uwadze przedstawione powyżej argu-
menty, prosimy Pana Ministra o odpowiedź na na-
stępujące pytania:
1. Po co likwidować sprawnie działającą jednostkę?
2. Czy MS chce zlikwidować Sąd Rejonowy w Ry-
kach, żeby utrudnić obywatelom dostęp do władzy
sądowniczej i do informacji, edukacji prawnej oraz
obsługi prawnej – tak jak zrobiły to władze PRL w
latach 60. XX w.?
3. Czy MS chce utrudnić funkcjonowanie współ-
pracujących z Sądem Rejonowym w Rykach jedno-
stek administracji publicznej oraz instytucji państwo-
wych działających na terenie powiatu ryckiego?
4. Czy MS chce pozbawić zatrudnienia ludzi, któ-
rzy w ciągu ostatnich 5 lat znaleźli zatrudnienie lub
możliwość realizowania swych zainteresowań i pasji
w Sądzie Rejonowym w Rykach?
5. Czy wprowadzenie w życie planu likwidacji są-
dów rejonowych nie pogorszy radykalnie dostępu
obywateli do sądów, szczególnie osób mieszkających
w małych miejscowościach Lubelszczyzny?
6. Czy skutkiem realizacji tego planu oraz orze-
czenia Trybunału Konstytucyjnego, który uznał, że
asesorzy nie mają prawa do orzekania, sądy w całym
kraju nie staną wobec groźby potężnego zatoru w
sytuacji, kiedy sędziowie nie będą w stanie sprostać
dużej liczbie jeszcze nierozpatrzonych i wciąż napły-
wających spraw?
Z poważaniem
Posłowie Jarosław Żaczek
i Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 7 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5687)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji linii kolejowej nr 7
Warszawa – Lublin – Dorohusk
Linia kolejowa nr 7 stanowi część najkrótszego
połączenia między Warszawą i Kijowem. Ze względu
na swoje położenie ma ogromne znaczenie dla ruchu
pasażerskiego i prężnie rozwijającej się wymiany to-
warowej pomiędzy Polską a Ukrainą. Ma to szczegól-
ne znaczenie w obliczu zbliżających się Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej w 2012 r. Linia ta stanowi
również bardzo ważny element w układzie komuni-
kacyjnym łączącym Lubelszczyznę z innymi regiona-
mi kraju. Ze względu na wszystkie te okoliczności ist-
nieje pilna konieczność modernizacji linii kolejowej
nr 7 Warszawa – Lublin – Dorohusk, dostosowania
infrastruktury technicznej linii do prognozowanych
wielkości przewozów pasażerskich i towarowych oraz
osiągnięcia odpowiednich parametrów eksploatacyj-
nych, czyli prędkość pociągów w ruchu pasażerskim
do 160 km/h, a w ruchu towarowym do 120 km/h.
Efektem modernizacji będzie również zwiększenie
przepustowości linii, komfortu podróży pasażerów i
przede wszystkim skrócenie czasu przejazdu oraz
wzrost bezpieczeństwa użytkowników.
Obecny stan wyeksploatowania linii nr 7 zagra-
ża utrzymaniu aktualnych parametrów technicz-
nych trasy. Stan ww. linii kolejowej w wielu miej-
scach jest fatalny. Degradacja techniczna może do-
prowadzić do utraty znaczenia gospodarczego tej
ważnej linii kolejowej i pogorszenia komunikacji ko-
lejowej pomiędzy Lubelszczyzną a resztą Polski.
Wpłynie z całą pewnością niekorzystnie na rozwój
naszego regionu. Średni wiek nawierzchni torowej
to 22–23 lata. Podkłady kolejowe z miękkiego drew-
na zabudowane zostały w latach 1980–1987. Na nie-
których odcinkach linii występuje nawierzchnia na-
wet trzydziestoletnia. Rozjazdy na stacjach eksplo-
atowane są ponad 20 lat. Sieć prądu trakcyjnego
zbudowana w latach sześćdziesiątych posiada znacz-
nie zużyte druty jezdne i elementy konstrukcji
wsporczych (słupy trakcyjne). Na niektóre elementy
sieci trakcyjnej znacznie przekroczony jest okres
eksploatacji. Perony i obiekty inżynieryjne eksplo-
atowane są od ponad 40 lat.
Na linii nr 7 obowiązuje prędkość rozkładowa
120–140 km/h. Utrzymanie prędkości rozkładowej
przy tym stanie linii wymaga znacznych nakładów
finansowych i przeprowadzenia remontu nawierzch-
ni torowej wraz z obiektami inżynieryjnymi i siecią
trakcyjną.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o odpo-
wiedź na pytania:
1. Jakie „argumenty” zadecydowały o wykreśle-
niu modernizacji linii kolejowej nr 7 Warszawa – Lu-
blin – Lwów z Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko”?
2. Czy planowane jest przyspieszenie moderniza-
cji linii kolejowej nr 7 Warszawa Wschodnia – Doro-
husk i przeprowadzenie tej inwestycji w latach 2007–
–2013?
3. W jakim terminie zostanie wykonana doku-
mentacja przedprojektowa na modernizację tej linii
kolejowej?
4. Prognozowana kwota na realizację tej inwesty-
cji to 1,2 mld EUR. Jakie kroki podjęło ministerstwo
w celu zabezpieczenia funduszy na jej przeprowadze-
nie? Czy projekt ustawy budżetowej na 2009 r. prze-
widuje jakieś środki na realizację tej inwestycji?
5. Jakie prace remontowe w zakresie bieżącej
działalności zostaną przeprowadzone na tej linii ko-
lejowej w najbliższym czasie w celu utrzymania pa-
rametrów technicznych i użytkowych zapewniają-
cych prowadzenie ruchu w sposób bezpieczny?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Żaczek
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.

Interpelacja
(nr 5688)
do ministra zdrowia
w sprawie planowanej likwidacji NFZ
oraz konieczności utrzymania
w proponowanych rozwiązaniach
legislacyjnych kompetencji decyzyjnych
Lubelskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ
Szanowna Pani Minister! Prezentowane w ostat-
nim czasie przez posłów koalicji oraz przedstawicieli
rządu opinie związane z projektem ustawy dotyczą-
cej likwidacji Narodowego Funduszu Zdrowia, w
tym oddziałów wojewódzkich, budzą powszechny
niepokój. Projekt ustawy przewiduje powstanie 6–7
publicznych towarzystw ubezpieczeń zdrowotnych.
Zlikwidowane mają być wszystkie oddziały fundu-
szu po wschodniej stronie Wisły, w tym również od-
dział w Lublinie. Nieulokowana zostanie natomiast
na tym terenie siedziba żadnego towarzystwa ubez-
pieczeń zdrowotnych.
Negatywną opinię w przedmiocie proponowa-
nych zmian legislacyjnych oraz przyszłości Lubel-
skiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ wyraziła w
podjętej uchwale i przyjętym stanowisku Rada Lu-
belskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego
Funduszu Zdrowia. Dokumenty te zostały przesła-
ne Pani Minister, prezesowi Narodowego Funduszu
Zdrowia i dyrektorowi Lubelskiego OW NFZ. W sta-
nowisku podkreślono, że woj. lubelskie to czwarte co
do liczebności ludności województwo w Polsce oraz
ósme co do wielkości środków z Narodowego Fundu-
szu Zdrowia. Na szczególną uwagę zasługuje fakt,
że 50% ludności województwa utrzymuje się z dzia-
łalności rolniczej i zamieszkuje na terenach niezur-
banizowanych. Istnieje uzasadniona obawa, że li-
kwidacja oddziału w Lublinie może skutkować dal-
szym zmniejszaniem środków finansowych na
świadczenia zdrowotne na terenie Lubelszczyzny i
Polski Wschodniej. W wyniku zmian ustawowych w
roku ubiegłym tylko na Lubelszczyźnie zmniejsze-
nie kwoty na te świadczenia wyniosło prawie 70 mln
zł. Powstanie w Lublinie filii towarzystwa nie roz-
wiąże problemu ze względu na pozbawione ustawo-
wych uprawnień decyzyjnych.
Szanowna Pani Minister!
1. Jakie są powody planowanej likwidacji oddzia-
łu lubelskiego i nieutworzenia w jego miejsce siedzi-
by oddziału w nowej strukturze organizacyjnej?
2. Na bazie jakich szacunków, analiz i opracowań
nastąpi określenie ilości oddziałów i wyznaczenie
zasięgu ich działania?
3. Czy likwidacja 9–10 oddziałów NFZ nie spowo-
duje pogłębiania się chaosu, odejścia specjalistów i
dalszej dezorganizacji systemu opieki zdrowotnej?
4. Czy zdaniem Pani Minister nowe rozwiązania
nie pogłębią i tak wielkich dysproporcji między Pol-
ską Zachodnią i Wschodnią w zakresie opieki zdro-
39
wotnej i czy nie stoją one w sprzeczności z zasadą
sprawiedliwości społecznej, wymienionej w art. 2
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej?
5. Czy w ostateczności, mając na uwadze powyż-
sze argumenty, Pani Minister nie rozważa możliwo-
ści umiejscowienia w Lublinie samodzielnej jednost-
ki organizacyjnej wykonującej zadania OW NFZ,
obejmującej swoim działaniem regiony Polski
Wschodniej?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Żaczek
Warszawa, dnia 7 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5689)
do ministra infrastruktury
w sprawie pilnej potrzeby przeprowadzenia
modernizacji drogi krajowej nr 48
na odcinku od granicy pow. ryckiego
do Kocka
Droga krajowa K48 stanowi międzynarodowy
korytarz transportowy o dużym natężeniu ruchu.
Odcinek Moszczanka – Kock łączy dodatkowo dwie
drogi krajowe S17 i S19 i służy przede wszystkim
ruchowi tranzytowemu. Głównym użytkownikiem
tej drogi są samochody ciężarowe o dużej masie i
wielkich gabarytach. Obecny stan nawierzchni jest
katastrofalny i nie pozwala na bezpieczne podróżo-
wanie. Droga krajowa nr 48 na odcinku granica po-
wiatu ryckiego – Kock w wielu miejscach nie spełnia
podstawowych norm. Stan techniczny drogi, tj.: sze-
rokość pasa jezdnego, koleiny, zniszczone pobocza,
ubytki i spękania w obrzeżach asfaltu, liczne zakrę-
ty, brak chodników i odwodnień, przy nasilającym
się ruchu pojazdów – szczególnie ciężarowych – po-
woduje ogromne zagrożenie dla jej użytkowników.
Wobec powyższego proszę Pana Ministra o odpo-
wiedź na następujące pytania:
1. Jakie działania podejmie ministerstwo, aby
poprawić stan bezpieczeństwa na odcinku drogi kra-
jowej nr 48 na odcinku od granicy powiatu ryckiego
do Kocka?
2. Kiedy zostanie rozpoczęta modernizacja tego
odcinka drogi? Jakie są powody opóźnienia realiza-
cji tego przedsięwzięcia?
3. Jakie środki na realizację tego zadania zaplano-
wane są w projekcie ustawy budżetowej na 2009 r.?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Żaczek
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
40
Interpelacja
(nr 5690)
do ministra zdrowia
w sprawie samorządu zawodowego
techników medycznych
Szanowna Pani Minister! W polskiej służbie
zdrowia funkcjonuje już kilka samorządów zawodo-
wych (lekarski, pielęgniarski, aptekarski), utworzo-
nych w oparciu o art. 17 Konstytucji RP. Brakuje
jednak samorządu zawodowego techników medycz-
nych, który byłby logicznym uzupełnieniem tego
systemu. Sprawa ta dotyczy ok. 110 tysięcy osób pra-
cujących w co najmniej 20 zawodach medycznych,
bez których funkcjonowanie służby zdrowia byłoby
całkowicie niemożliwe. W wielu krajach Unii Euro-
pejskiej tego rodzaju samorządy zawodowe od daw-
na funkcjonują, dobrze spełniając swoje obowiązki
oraz oczekiwania społeczne. Każda grupa zawodowa
związana ze służbą zdrowia powinna wykorzysty-
wać swoją inicjatywę dla dobra pacjentów. W pełni
można to zrealizować tylko dzięki samorządowi za-
wodowemu.
Proponowane w poprzedniej kadencji Sejmu RP
przez Ministerstwo Zdrowia rozwiązania prawne
szły w odmiennym kierunku. Przekazywały one ad-
ministrację zawodami medycznymi o charakterze
fachowym w ręce urzędników ministerstwa. Ozna-
czałoby to niepotrzebną centralizację, konieczność
tworzenia nowych jednostek w Ministerstwie Zdro-
wia oraz powstanie mało elastycznej i biurokratycz-
nej struktury. Projekt ten został ponownie złożony
do Marszałka Sejmu w trakcie obecnej kadencji
przez posłów Prawa i Sprawiedliwości jako projekt
poselski (druk nr 846).
Przedstawiciele środowiska techników medycz-
nych byli i są nadal zdeterminowani, aby utworzyć
swój samorząd. W ubiegłym roku ich inicjatywa spo-
tkała się z życzliwym przyjęciem Pani Minister, z
którą mieli oni okazję osobiście się spotkać. Niestety
dotychczas Ministerstwo Zdrowia nie wystąpiło z
projektem nowych rozwiązań prawnych regulują-
cych działalność zawodową techników medycznych.
Dlatego też pragnę zadać Pani Minister następujące
pytania:
1. Czy Pani Minister podtrzymuje swoją życzliwą
aprobatę dla inicjatyw środowiska techników me-
dycznych dotyczących powołania samorządu zawo-
dowego?
2. Kiedy można spodziewać się przesłania do Sej-
mu RP nowego rządowego projektu ustawy o niektó-
rych zawodach medycznych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5691)
do ministra sportu i turystyki
w sprawie patentów strzeleckich dla osób
posiadających uprawnienia łowieckie
Szanowny Panie Ministrze! Występ polskich
sportowców na zakończonych niedawno igrzyskach
olimpijskich w Pekinie spowodował ożywienie dys-
kusji na temat kondycji wielu dyscyplin sportowych
w naszym kraju oraz braku sukcesów na zawodach
rangi międzynarodowej. W przypadku strzelectwa
sportowego zarząd Polskiego Związku Strzelectwa
Sportowego powołał komisję do zbadania przyczyn
małej popularności konkurencji śrutowych (strzela-
nie do rzutków) wśród polskich zawodników.
Komisja w toku swoich prac stwierdziła, iż natu-
ralnym zapleczem dla olimpijskich konkurencji śru-
towych (trap, skeet i double trap) jest myślistwo. W
większości krajów zachodnich, szczególnie tych od-
noszących duże sukcesy w strzelectwie sportowym,
istnieje bezpośredni i łatwy przepływ między kon-
kurencjami olimpijskimi a myśliwskimi. Zawodnicy
biorą udział w zawodach obu typów, a ich terminy są
koordynowane i układane według jednego kalenda-
rza. Znakomicie sprzyja to popularyzacji i umaso-
wieniu strzelectwa.
Tymczasem w Polsce istnieją bardzo istotne ba-
riery dla swobodnego przepływu osób biorących
udział w zawodach myśliwskich do bardzo zbliżo-
nych konkurencji sportowych. Art. 53b ustawy z
dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej stano-
wi, iż: uprawianie sportów o charakterze strzelec-
kim wymaga posiadania odpowiednich kwalifikacji
potwierdzonych stosownym dokumentem (tzw. pa-
tentu strzeleckiego) oraz przestrzegania zasad bez-
pieczeństwa obowiązujących w tej dziedzinie sportu.
Egzaminy stwierdzające posiadanie odpowiednich
kwalifikacji niezbędnych do uprawiania sportów o
charakterze strzeleckim przeprowadza oraz stosow-
ny dokument wydaje właściwy polski związek spor-
towy. Za przeprowadzenie egzaminu pobiera się
opłatę w wysokości 400 zł; opłata ta stanowi dochód
właściwego polskiego związku sportowego.
Jest rzeczą oczywistą, iż osoby, które posiadają
uprawnienia łowieckie, posiadają kwalifikacje do po-
sługiwania się bronią strzelecką, co jest potwierdza-
ne złożeniem odpowiednich egzaminów. Bardzo czę-
sto do celów sportowych i myśliwskich używany jest
zresztą identyczny typ broni. Również zasady rywa-
lizacji w zawodach myśliwskich i sportowych są bar-
dzo zbliżone. W obecnym brzmieniu przepisów przy
wykładni stosowanej przez niektórych wpływowych
działaczy Polskiego Związku Strzelectwa Sportowe-
go dochodzi do paradoksalnej sytuacji, w której gdy-
by w Mistrzostwach Polski lub Pucharze Polski w
strzelaniu do rzutków chcieliby dziś wystartować
nasi byli reprezentanci – medaliści igrzysk olimpij-

skich i mistrzostw świata – byłoby to z uwagi na
brak „patentu” niemożliwe. Należy przy tym zwró-
cić uwagę, że nadal czynnie uprawiają oni strzelec-
two myśliwskie na strzelnicach w konkurencjach
bardzo zbliżonych regulaminem do olimpijskich.
Dlatego też na prośbę środowisk związanych ze
strzelectwem sportowym i łowiectwem zwracam się
do Pana Ministra z następującym pytaniem: Czy
zdaniem Pana Ministra obowiązek wynikający z
art. 53b ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze
fizycznej dotyczy także osób posiadających upraw-
nienia łowieckie?
Oczywiście należy dodać, iż osoby posiadające
uprawnienia łowieckie muszą spełnić wszystkie po-
zostałe wymogi niezbędne do uprawiania sportu
kwalifikowanego, w tym przede wszystkim posiadać
licencję sportową oraz aktualne badania lekarskie.
Jednak obarczanie ich obowiązkiem składania ko-
lejnych egzaminów sprawdzających ich kwalifikacje
do posługiwania się bronią łączących się w dodatku
z ponoszeniem poważnych kosztów skutecznie znie-
chęca do zaangażowania się w strzelectwo sportowe.
Pozytywna interpretacja przepisów ustawy przez
Pana Ministra przyczyniłaby się natomiast do uła-
twienia przepływu zawodników pomiędzy myśli-
stwem a strzelectwem sportowym, co bez wątpienia
znacząco wpłynęłoby na podniesienie poziomu spor-
towego w tej dyscyplinie.
Jeżeli jednak w opinii Pana Ministra litera obec-
nie obowiązującego prawa (uchwalonego w kadencji
2001–2005 przy decydującym udziale byłych władz
Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego) nie po-
zwala na dopuszczenie uczestników zawodów myśliw-
skich do konkurencji sportowych (olimpijskich), to
pragnę zwrócić się z kolejnym pytaniem: Czy Pan Mi-
nister w celu popularyzacji sportów strzeleckich po-
dejmie inicjatywę legislacyjną mającą na celu uprosz-
czenie zasad dostępu osób biorących udział w zawo-
dach myśliwskich do konkurencji sportowych poprzez
zniesienie wobec nich kuriozalnego obowiązku skła-
dania dodatkowych egzaminów, mogącego wynikać
z art. 53b ustawy o kulturze fizycznej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5692)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie projektu nowej ustawy
o kombatantach
Szanowny Panie Premierze! Środowiska komba-
tantów i osób represjonowanych są poważnie zanie-
41
pokojone przedłużaniem się prac legislacyjnych nad
nowymi przepisami dotyczącymi kompleksowego
uregulowania ich sytuacji prawnej. Kolejne terminy
skierowania ustawy kombatanckiej do Sejmu RP nie
są dotrzymywane. Zgodnie z zapowiedzią pani Jo-
lanty Fedak minister pracy i polityki społecznej wy-
rażoną w dniu 26 lutego 2008 r. w odpowiedzi na
moją interpelację w tej sprawie (nr 919), projekt miał
zostać przesłany do Sejmu RP w marcu 2008 r., czy-
li ponad pół roku temu.
Z kolei, jak wynika z Biuletynu Informacji Pu-
blicznej Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej,
najnowsza wersja projektu ustawy o uprawnieniach
kombatantów, uczestników walki cywilnej w latach
1914–1945, działaczy opozycji wobec dyktatury ko-
munistycznej oraz niektórych ofiar represji syste-
mów totalitarnych (z dnia 24 czerwca 2008 r.) była
przedmiotem obrad Komitetu Rady Ministrów w
dniu 10 lipca br. Niestety brakuje publicznie dostęp-
nej informacji o jej dalszych losach. Wiadomo tylko,
iż do tej pory nie znalazła się ona w porządku obrad
dotychczasowych posiedzeń Rady Ministrów.
Z uwagi na pojawiające się w tej sprawie wątpli-
wości i wyrazy zaniepokojenia ze strony środowisk
kombatantów i osób represjonowanych pragnę skie-
rować do Pana Premiera następujące pytania:
1. Jakie są przyczyny kolejnych opóźnień w pra-
cach legislacyjnych nad projektem ustawy o upraw-
nieniach kombatantów, uczestników walki cywilnej
w latach 1914–1945, działaczy opozycji wobec dykta-
tury komunistycznej oraz niektórych ofiar represji
systemów totalitarnych?
2. Kiedy Rada Ministrów wniesie projekt ustawy
do Sejmu RP?
Z wyrazami szacunku
Poseł Dariusz Lipiński
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5693)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie realizacji programu zwalczania
choroby Aujeszkyego u świń
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę Pana Mini-
stra poinformować, iż na terenie kilku powiatów
woj. wielkopolskiego występują z dużym nasile-
niem ogniska choroby Aujeszkyego u świń. Po
I próbkobraniu stwierdzono ogniska choroby w po-
nad 25% stad, a w niektórych miejscowościach od
75 do 100%. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Mi-
nistrów z dnia 19 marca 2008 r. w sprawie wprowa-
dzenia programu zwalczania choroby Aujeszkyego
powiatowy lekarz weterynarii w Gnieźnie podjął
42
decyzję o szczepieniu i eliminacji świń stada pod-
stawowego w ognisku, jak i w okręgu zapowietrzo-
nym, jednocześnie zakazując krycia naturalnego i
sztucznej inseminacji.
Brak możliwości dalszego rozrodu powoduje po-
wolną śmierć naszych gospodarstw. Po eliminacji
wszystkich świń stada podstawowego producenci
trzody chlewnej zostają pozbawieni środków do ży-
cia. Sytuację pogarsza jeszcze takt, że większość go-
spodarstw jest obciążona kredytami zaciągniętymi
na rozwój produkcji trzody chlewnej, która to pro-
dukcja teraz, w myśl prawa, zostaje przerwana.
Straty w gospodarstwach tutejszych rolników potę-
gowane są jeszcze niekorzystnymi warunkami pogo-
dowymi, tj. suszą. Ta sytuacja, bez interwencji z ze-
wnątrz, doprowadzi do bankructwa wielu gospo-
darstw.
Mając powyższe na uwadze, wnoszę o pilne roz-
patrzenie możliwości dokonania zmian w programie
zwalczania choroby polegających na:
— likwidacji urzędowych świadectw dla świń po-
chodzących z ogniska, jak i okręgu zapowietrzone-
go, gdyż pośrednicy wykorzystują sytuację i znacz-
nie zaniżają ceny skupu;
— zlikwidowaniu 1,5 km okręgów zapowietrzo-
nych;
— wprowadzeniu szczepień i ponownych badań
stad po naturalnym remoncie stada podstawowego,
które będzie przez cały czas szczepione;
— wprowadzeniu obowiązku znakowania prosiąt
będących w obrocie przez ich właścicieli;
— wprowadzeniu i egzekwowaniu obowiązku po-
siadania świadectw potwierdzających epizootyczny
status stada, z którego pochodzą prosięta;
— pozwoleniu na sztuczną inseminację loch.
Zwracam się z prośbą o rozważenie możliwości
udzielenia pomocy rolnikom w procesie odbudowy
produkcji trzody chlewnej.
Wobec powyższego proszę o ustosunkowanie się
do ww. propozycji w zakresie dokonania zmian w
programie zwalczania choroby i udzielenie mi odpo-
wiedzi na następujące pytania:
1. Kiedy zostaną uruchomione i w jakiej wielko-
ści środki finansowe z budżetu państwa na zwal-
czanie choroby dla Wielkopolski i pow. gnieźnień-
skiego?
2. Jakie zmiany proponuje Pan Minister w rozpo-
rządzeniu Rady Ministrów z 19 marca 2008 r. w
sprawie wprowadzenia programu zwalczania choro-
by Aujeszkyego?
3. Czy rząd przewiduje uruchomienie nowych in-
strumentów pomocy dla rolników w procesie odbu-
dowy produkcji trzody chlewnej?
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Tomaszewski
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5694)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie segregacji dzieci w polskich
szkołach
Szanowna Pani Minister! Dzisiaj często dochodzi
do swoistej segregacji dzieci. Często przy wyborze
nowej szkoły decyduje status materialny rodziców
ucznia, a nie jego rzeczywiste umiejętności. Niejed-
nokrotnie zdarza się, że nauczyciele w ankietach
przygotowanych dla nowych uczniów pytają się o
miejsce zamieszkania czy zawód rodziców, a nawet
czas poświęcany dziecku. Na tej podstawie ucznio-
wie są rozdzielani do klas. Dzieci, które mają mniej
zamożnych rodziców, są kierowane do gorszych szkół
i klas. W ten sposób dyrektorzy szkół mają pewność,
że dzieci z biednych rodzin będą uczyły się osobno.
Takie sytuacje mają wpływ na rozwój emocjonalny
młodego człowieka. Edukacja w wyselekcjonowanej
grupie uczy niezdrowej konkurencji; dzieci w „lep-
szej” klasie nie uczą się wrażliwości społecznej, po-
nieważ nie mają szansy poznać, jak żyją jego rówie-
śnicy z biedniejszych rodzin.
W związku z tym mam pytanie do Pani Minister:
Czy Ministerstwo Edukacji Narodowej zamierza
podjąć jakieś działania zmierzające do rozwiązania
wyżej przedstawionego problemu?
Z wyrazami szacunku
Poseł Hanna Zdanowska
Łódź, dnia 8 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5695)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zniesienia możliwości zdawania
matury w języku obcym
Szanowna Pani Minister! W związku z doniesie-
niami medialnymi i zaniepokojeniem środowiska
uczniowskiego i nauczycielskiego zwracam się do
Pani Minister z serdeczną prośbą o wyjaśnienie nur-
tujących opinię publiczną kwestii.
Wątpliwości powstały na tle podpisania rozpo-
rządzenia ministra edukacji narodowej z dnia 25
września 2008 r. zmieniającego rozporządzenie w
sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfiko-
wania, promowania uczniów i słuchaczy oraz prze-
prowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach
publicznych. Na skutek wejścia tego aktu prawnego
w życie uczniowie kończący klasy dwujęzyczne po-
zbawieni zostaną możliwości zdawania na egzami-

nie maturalnym przedmiotów (np. matematyki, fi-
zyki, geografii, historii) w języku obcym.
Matura w języku obcym daje wiele możliwości
rozwoju absolwentom szkół ponadgimnazjalnych.
Uczniowie tacy, składając egzamin dojrzałości w ję-
zyku innym niż ojczysty, ponad wszelką wątpliwość
udowadniają, że opanowali umiejętności posługiwa-
nia się nim w stopniu wysoce zaawansowanym. Ma-
tura w języku obcym jest doceniana zarówno przez
uczniów, rodziców, jak również uczelnie wyższe, któ-
re podczas rekrutacji promują dodatkowymi punk-
tami za przedmioty zdane na egzaminie matural-
nym w języku obcym. Dodatkowo łódzkie licea
współpracują z Uniwersytetem Łódzkim i Politech-
niką Łódzką, w których to uczelniach absolwenci
szkół mogą studiować dwujęzycznie w języku angiel-
skim i francuskim. W planach jest wprowadzenie
kształcenia w języku niemieckim i hiszpańskim.
Znamiennym jest także fakt, że prawie wszyscy ab-
solwenci (ponad 90%) łódzkich liceów dwujęzycz-
nych przystępują do egzaminu maturalnego na po-
ziomie dwujęzycznym z języka obcego i z przedmio-
tu nauczanego w języku obcym. Stanowi on dla nich
unikatową szansę dla dalszego rozwoju i przyszłej
kariery.
Zważywszy na przytoczony powyżej stan rzeczy,
proszę Panią Minister o ustosunkowanie się do na-
stępujących pytań:
1. Jaki jest powód, dla którego Ministerstwo
Edukacji Narodowej zrezygnowało z przeprowadza-
nia matur dwujęzycznych?
2. Co w związku z tym mają zrobić uczniowie,
którzy rozpoczęli swoją edukację w szkołach śred-
nich z myślą o zdawaniu egzaminu dojrzałości w ję-
zyku innym od mowy ojczystej? Wszak zmiana roz-
porządzenia w takim momencie jest równoznaczna
ze zmianą zasad gry w czasie jej trwania. Stoi to w
sprzeczności z fundamentalną zasadą pewności pra-
wa. Młodzi ludzie muszą mieć możliwość spokojnego
zaplanowania swojej przyszłości, w tym także swoje-
go procesu edukacji.
3. Czy Pani resort przewiduje wprowadzenie
analogicznej do zlikwidowanych matur dwujęzycz-
nych możliwości składania egzaminów dojrzałości w
języku obcym? Brak takiej opcji w procesie edukacji
znacznie zuboży polską oświatę i wpłynie negatyw-
nie na rozwój młodych pokoleń Polaków.
Z wyrazami szacunku
Poseł Hanna Zdanowska
Łódź, dnia 8 października 2008 r.
43
Interpelacja
(nr 5696)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwych zagrożeń dla środowisk
osób niepełnosprawnych związanych
z przygotowywaną reformą PFRON
Szanowna Pani Minister! Organizacje pozarzą-
dowe oraz instytucje działające na rzecz osób nie-
pełnosprawnych z niepokojem odbierają zapowiedzi
głębokiej reformy PFRON-u. Nie chodzi tu bynajm-
niej o dezawuowanie jakichkolwiek działań przy-
stosowujących tę instytucję do aktualnych potrzeb
środowisk niepełnosprawnych, lecz o te zamierze-
nia, które w dalszej perspektywie mogą destabili-
zować, a w konsekwencji doprowadzić nawet do li-
kwidacji ośrodków działające na rzecz osób spraw-
nych inaczej.
Wbrew informacjom przekazywanym opinii pu-
blicznej zamierzenia resortu pracy i polityki społecz-
nej nie były poparte należytą konsultacją społeczną
z instytucjami pozarządowymi, które podkreślają,
że proponowane zmiany mogą negatywnie wpłynąć
na realizację programu pomocowego skierowanego
do środowisk niepełnosprawnych. Takie uwagi zgła-
sza m.in. Polskie Forum Osób Niepełnosprawnych,
Stowarzyszenie „Otwarte Drzwi” czy Polskie Towa-
rzystwo na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysło-
wym. Istnieją uzasadnione obawy, że przekazanie
jednostkom samorządu terytorialnego zadań zwią-
zanych z finansowaniem działalności instytucji
sprawujących opiekę nad niepełnosprawnymi, może
doprowadzić do braku systematycznego przekazy-
wania np. warsztatom terapii zajęciowej czy placów-
kom rehabilitacyjnym niezbędnych środków, a w
dalszej konsekwencji nawet ich upadłość. Nie ma ja-
sności co do zasad, według których miałoby się od-
bywać finansowanie jednostek terapeutycznych
obejmujących zasięgiem swej działalności obszar
przynależny do więcej niż jednej jednostki samorzą-
du terytorialnego. Instytucje samorządowe nie po-
siadają w chwili obecnej przygotowanych do takiej
pracy urzędników, a jak pokazują dane statystycz-
ne, zaledwie 3% jednostek samorządowych posiada
rozeznanie odnośnie do sytuacji osób niepełno-
sprawnych mieszkających na ich terenie.
Nieprawdziwe są także argumenty natury eko-
nomicznej, którymi podpierają się inicjatorzy grun-
townych zmian w PFRON-ie. W chwili obecnej na
obsługę funduszu przeznaczane są środki w wysoko-
ści ok. 2,6% sumy kwot wpływających na konto
PFRON. Jak pokazują symulacje, gdy zadania te
przejmą samorządy, obciążenia mogą być nawet trzy
razy większe. Tym bardziej że na chwilę obecną pro-
jekt restrukturyzacji PFRON nie został podparty
stosownymi opracowaniami wdrożeniowymi oraz
prognozami dotyczącymi konsekwencji (także nega-
tywnych) wynikającymi z tych zmian.
44
Należy pochylić się nad jeszcze jedną kwestią,
która dotyczy przekazania Ministerstwu Pracy i Po-
lityki Społecznej kompetencji dysponenta środkami
finansowymi przekazywanymi do tej pory na konto
PFRON. Tym samym przychody funduszu staną się
de facto częścią budżetu państwa.
Jeżeli zostaną przyjęte założenia ustawy budże-
towej na przyszły rok, to pomoc świadczona przez
państwo na rzecz środowisk niepełnosprawnych ule-
gnie drastycznemu ograniczeniu. W tej sytuacji oso-
by sprawne inaczej mieszkające w naszym kraju
będą mogły co najwyżej pomarzyć o formach pomo-
cy i jej zakresie jakie otrzymuje ta grupa społeczna
np. w Szwecji.
Pani Minister! Przy podejmowaniu decyzji w tak
ważkich, a równocześnie delikatnych sprawach jak
pomoc świadczona osobom niepełnosprawnym nale-
ży wykazać dużą dalekowzroczność i przewidywal-
ność skutków wprowadzanych zmian.
Proszę o zajęcie stanowiska w następujących
kwestiach:
— Jakie przesłanki zadecydowały o tym, że przy-
jęto tak kontrowersyjne założenia reformy PFRON i
czy jej realizacja nie spowoduje zagrożeń dla dalsze-
go sprawnego funkcjonowania instytucji działają-
cych na rzecz środowisk osób niepełnosprawnych
(warsztaty terapii zajęciowej, rehabilitacja itp.)?
— W jaki sposób jednostki samorządu terytorial-
nego zostaną przygotowane do profesjonalnej i kom-
petentnej realizacji zadań, które do tej pory realizo-
wał PFRON?
— Czy rząd dopuszcza możliwość wprowadzenia
w założeniach reformy zmian w kwestiach sygnali-
zowanych przez instytucje pozarządowe działające
na rzecz środowisk osób niepełnosprawnych?
Z poważaniem
Poseł Jan Bury s. Antoniego
Przeworsk, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5697)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie planów reorganizacji systemu
sądów powszechnych
Szanowny Panie Ministrze! Rolą sądów po-
wszechnych jest sprawowanie wymiaru sprawiedli-
wości. Jednym z podstawowych oczekiwań kierowa-
nych pod adresem sądów jest nadzieja na szybkie
rozpoznanie sprawy. W wielu przypadkach staje się
to możliwe dzięki bliskości sądu względem miejsca
zamieszkania obywatela.
Z informacji dochodzących z Ministerstwa Spra-
wiedliwości wynika, że prowadzone są prace nad re-
organizacją systemu sądów powszechnych, zmierza-
jącą do likwidacji niektórych sądów rejonowych.
Zdaniem zwolenników takiego rozwiązania miałoby
to usprawnić funkcjonowanie wymiaru sprawiedli-
wości poprzez stworzenie większych sądów obejmu-
jących swym zasięgiem znacznie większy obszar ju-
rysdykcji.
Uzasadnione są jednak obawy, że takie działanie
spowoduje zarówno przeciążenie nowo stworzonych
sądów, jak również będzie stanowić znaczne utrud-
nienie dla samych obywateli, którzy w celu kontak-
tu z sądem zmuszeni będą do przemieszczania się
poza obręb własnego powiatu.
Niepokój wzbudza szczególnie kwestia reorgani-
zacji struktury wydziałów ksiąg wieczystych, któ-
rych bliskość względem miejsca zamieszkania i dzia-
łalności jest bardzo ważna dla wielu osób, firm i in-
stytucji.
Proszę Pana Ministra o odpowiedź, czy znane są
Panu wskazane powyżej obawy. W jaki sposób za-
mierza Pan Minister zrekompensować mieszkań-
com wielu powiatów utratę możliwości korzystania
z pomocy sądu w miejscu najbliższym względem ich
zamieszkania?
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Krystyna Łybacka
Poznań, dnia 6 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5698)
do ministra obrony narodowej
w sprawie utworzenia armii zawodowej
Na początku bieżącego roku premier Donald
Tusk podczas uroczystej przysięgi wojskowej w Kra-
kowie stwierdził, iż tegoroczny pobór był ostatnim
w historii polskiej armii. Tym samym stało się ja-
sne, iż przekształcenie polskiego wojska w pełni pro-
fesjonalną armię nie jest już tylko jednym z haseł
wyborczych, lecz wkroczyło w fazę realizacji.
Obecnie pobór do czynnej służby wojskowej regu-
luje ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszech-
nym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U z 1967 r. Nr 44, poz. 220, z późn. zm.). Reali-
zacja powszechnego obowiązku obrony wymaga od-
powiedniego administrowania rezerwami osobowy-
mi, które obejmuje: przeprowadzanie rejestracji i
poboru obywateli, określanie zdolności do służby
wojskowej, przeznaczanie do służby wojskowej, służ-
by w obronie cywilnej, służby w jednostkach zmili-
taryzowanych, a także uzupełnianie Sił Zbrojnych
oraz prowadzenie ewidencji wojskowej. Zadania z
zakresu administrowania rezerwami osobowymi na
szczeblu centralnym ustawa powierza ministrowi

obrony narodowej, natomiast terenowymi organami
odpowiedzialnymi za te zadania są szefowie woje-
wódzkich sztabów wojskowych oraz wojskowi ko-
mendanci uzupełnień.
Na podstawie art. 4 ww. ustawy powszechnemu
obowiązkowi obrony podlegają wszyscy obywatele
polscy zdolni ze względu na wiek i stan zdrowia do
wykonywania tego obowiązku.
Zgodnie z aktualnym stanem prawnym określa-
nie zdolności poborowych do czynnej służby woj-
skowej należy do powiatowych i wojewódzkich ko-
misji lekarskich, które orzekają po przeprowadze-
niu odpowiednich badań. Natomiast wszelkie czyn-
ności związane z organizacją poboru na terenie
danego województwa spoczywają na wojewodzie
przy współudziale szefów wojewódzkich sztabów
wojskowych, starostów, wójtów, burmistrzów, (pre-
zydentów miast).
Pobór, czyli stawienie się przed odpowiednią ko-
misją lekarską, ma na celu określenie zdolności psy-
chofizycznej danego kandydata do służby w wojsku
oraz wydanie książeczki wojskowej.
W związku z przekształceniem wojska polskiego
w armię zawodową niezbędne jest przeprowadzenie
odpowiednich reform i wydanie w tym celu odpo-
wiednich aktów prawnych. Stworzenie w pełni wy-
specjalizowanej armii zawodowej wymaga stworze-
nia aparatu administracyjnego, odpowiednich służb
i procedur. Na tle powyższych rozważań pojawiają
się liczne wątpliwości i zapytania dotyczące funkcjo-
nowania i organizacji w pełni profesjonalnej armii.
Mając powyższe na uwadze, proszę Pana Mini-
stra o udzielenie odpowiedzi na niżej postawione py-
tania:
1. Kiedy zakończy się pobór kandydatów do od-
bycia zasadniczej służby wojskowej na starych zasa-
dach i do kiedy przewiduje się powstanie w pełni za-
wodowej armii?
2. W jaki sposób będzie odbywał się nabór do ar-
mii zawodowej i jakie organy będą odpowiedzialne
za przeprowadzanie czynności związanych z organi-
zacją i przeprowadzaniem rekrutacji?
3. Czy wprowadzenie armii zawodowej będzie
wiązało się ze zmniejszeniem liczebności wojska pol-
skiego i czy nie spowoduje to zagrożenia dla bezpie-
czeństwa wewnętrznego i zewnętrznego RP?
4. Czy osoby uchylające się do tej pory od służby
wojskowej nadal będą zobowiązane do jej odbycia i
jaki będzie ich status po wprowadzeniu zawodowej
armii?
Oczekując odpowiedzi Pana Ministra, pozostaję z
wyrazami szacunku
Z poważaniem
Poseł Jan Bury s. Józefa
Rzeszów, dnia 29 września 2008 r.
45
Interpelacja
(nr 5699)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie kontrowersyjnej polityki
dotyczącej lokali zakładowych PAN
Szanowny Panie Prezesie! Zwracam się do Pana
Premiera z prośbą o ocenę kontrowersyjnej polityki
lokalami zakładowymi Polskiej Akademii Nauk na
przykładzie osiedla Jabłonna pod Warszawą.
PAN jest właścicielem budynków wielorodzinnych
i bliźniaczych w Jabłonnie. Osiedle było budowane w
latach 60., 70. i 80. Jako właściciel instytucja w ogóle
nie dba o stan techniczny swojego zasobu. Od nowo-
ści nie było żadnych remontów. Budynki wymagają
wymiany instalacji wodno-kanalizacyjnej, elektrycz-
nej, izolacji, docieplenia oraz wymiany okien. Miesz-
kańcy wielokrotnie występowali do prezesa PAN z
prośbą o sprzedaż mieszkań zakładowych lub wyko-
nanie generalnych remontów. Niestety, od kilku lat
nie otrzymują odpowiedzi ani w sprawie prywatyza-
cji, ani remontów. Mieszkańcy zgłosili mi, że kilku
właścicieli domów bliźniaczych otrzymało zgodę na
remont, natomiast w jednym przypadku zgodę
otrzymała lokatorka tylko jednej części bliźniaka
(czy to znaczy, że można wymienić połowę dachu,
komina, który się rozsypuje i instalacji?). Wszystkie
budynki pokryte są azbestem, który zgodnie z dy-
rektywą Unii Europejskiej ma być bezwzględnie za-
stąpiony innymi materiałami budowlanymi.
W tym przypadku nie można się było doprosić na-
wet, aby właściciel zgłosił 11 tys. m2 azbestu do gmi-
ny. W rezultacie dochodzi do takiej sytuacji, że najem-
cy starają się sami o poprawę stanu technicznego ich
budynków, a także infrastruktury w kontakcie z wła-
dzami gminy. Nawet wnioski do planu zagospodaro-
wania przestrzennego, o kanalizację, wykonanie
przejść dla pieszych i przystanków oraz konserwacje
dróg składają mieszkańcy, a nie właściciel terenu.
Proszę zatem o odpowiedź na pytanie, co zamie-
rza Polska Akademia Nauk zrobić w tej sytuacji:
Czy zamierza sprzedać mieszkania zakładowe, czy
wykonać niezbędne remonty i kiedy?
Z poważaniem
Poseł Joanna Fabisiak
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5700)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie przeliczania wysokości emerytury
Szanowna Pani Minister! W ostatnim czasie me-
dia poinformowały emerytów o uchwale Sądu Naj-
46
wyższego (sygn. akt I UZP 1/08) w sprawie przelicza-
nia wysokości emerytury. Sąd Najwyższy w swej
uchwale uznał, że emeryt pobierający wcześniejszą
emeryturę przyznaną na podstawie rozporządzenia
ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 26 stycznia
1990 r. w sprawie wcześniejszych emerytur dla pra-
cowników zwalnianych z pracy dotyczących zakładu
pracy (Dz. U. Nr 4, poz. 27), która po nabyciu po 1 lip-
ca 2004 r. prawa do emerytury na podstawie art. 27
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i ren-
tach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity
tekst: Dz. U. z 2004 r., Nr 39, poz. 353, ze zm.) podle-
gała przez co najmniej 30 miesięcy ubezpieczeniu spo-
łecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnym lub ren-
towym, ma prawo do ustalenia wysokości emerytury
według kwoty bazowej z daty zgłoszenia wniosku o
przeliczenie wysokości emerytury zarówno w zakre-
sie tzw. części socjalnej, jak i części stażowej emerytu-
ry (art. 53 ust. 1 i 4 w związku z art. 110 tej ustawy).
Informacja ta wywołała liczne wystąpienia eme-
rytów, posiadających uprawnienia zgodne z ww.
uchwałą, do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o po-
nowne przeliczenie emerytury i podwyższenie tzw.
części stażowej.
Jestem informowana, że ZUS nie uwzględnia
roszczeń emerytów wynikających z omawianej
uchwały i informuje zainteresowane osoby, żeby w
swojej sprawie zwracały się do sądów. ZUS twierdzi,
że uchwała Sądu Najwyższego dotyczy tylko i wyłącz-
nie jednej konkretnej sprawy i w związku z tym każ-
dy, kto chce mieć przeliczoną część stażową, musi
uzyskać korzystny dla siebie wyrok sądowy. Taka in-
terpretacja uchwały przez ZUS doprowadzi do maso-
wych wystąpień emerytów do sądów, co w najgorszym
przypadku może sparaliżować pracę sądów.
W związku z powyższym proszę Panią Minister o
poinformowanie mnie:
1. Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
jest zorientowane w występującym problemie i jak
zamierza go rozwiązać?
2. Czy nie uważa Pani Minister, że w tej sytuacji
koniecznością staje się opracowanie jednolitej inter-
pretacji przepisów korzystnych dla emerytów?
Z poważaniem
Poseł Anna Bańkowska
Bydgoszcz, dnia 30 września 2008 r.
Interpelacja
(nr 5701)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie kompetencji wojewody
mazowieckiego
Szanowny Panie Ministrze! Zwracam się do Pana
Ministra ze sprawą, która od dłuższego czasu nie zo-
stała wyjaśniona. Sprawa dotyczy funkcjonowania
instytucji wojewody mazowieckiego.
Wielokrotnie pisałem pisma w sprawach przedsta-
wionych poniżej, jednak do dnia dzisiejszego nie
otrzymałem odpowiedzi. Żadna z poruszonych spraw:
sprawa Powiatowego Ośrodka Pomocy Społecznej w
Płońsku, wysypiska śmieci w gminie Zawidz, ptasiej
grypy na terenie powiatu płockiego i żuromińskiego,
dostosowania stron internetowych administracji pu-
blicznej do potrzeb osób niewidomych, nie została wy-
jaśniona. Nie otrzymałem żadnej odpowiedzi zwrot-
nej. Zaistniała sytuacja narusza art. 35 i 36 Kodeksu
postępowania administracyjnego.
Dodam, że sprawy poruszane przeze mnie w pi-
smach kierowanych do wojewody mają istotną wagę
dla lokalnych społeczności i wymagały szybkiej re-
akcji wojewody. Brak jakiejkolwiek informacji czy
odpowiedzi ze strony wojewody uniemożliwia mi
jako posłowi sprawowanie swojego mandatu i inter-
weniowanie w istotnych sprawach społecznych.
Jak wynika z art. 38 K.p.a., pracownik organu
administracji publicznej, który z nieuzasadnionych
przyczyn nie załatwił sprawy w terminie lub nie do-
pełnił obowiązku wynikającego z art. 36 albo nie za-
łatwił sprawy w dodatkowym terminie ustalonym w
myśl art. 37 § 2, podlega odpowiedzialności porząd-
kowej lub dyscyplinarnej albo innej odpowiedzialno-
ści przewidzianej w przepisach prawa.
W związku z tym kieruję do Pana Ministra pyta-
nia:
1. Jaka była przyczyna, że wojewoda mazowiecki
nie odpowiedział na żadne z moich pism?
2. Czy zostaną wyciągnięte konsekwencje służ-
bowe wobec naruszenia przez wojewodę przepisów
K.p.a.?
3. Czy instytucja wojewody mazowieckiego w
ogóle funkcjonuje i jakie ma priorytety, skoro nie
jest skłonna odpowiadać na pisma od parlamenta-
rzystów?
Sytuacja, w której pisma kierowane do wojewody
mazowieckiego przez posła RP są ignorowane, jest
sytuacją, która niedopuszczalna jest w państwie
prawa.
Z poważaniem
Poseł Marek Opioła
Płock, dnia 6 października 2008 r.

Interpelacja
(nr 5702)
do ministra gospodarki
w sprawie ograniczania
przez Katowicki Holding Węglowy SA
dostaw miału energetycznego
Szanowny Panie Ministrze! Katowicki Holding
Węglowy SA z siedzibą w Katowicach, ul. Damrota
16-18, na mocy zawartej dn. 19.06.2008 r. umowy
wieloletniej na lata 2008–2011 zobowiązany jest
dostarczać węgiel energetyczny Przedsiębiorstwu
Energetyki Cieplnej „Legionowo” Sp. z o.o. Umowa
gwarantuje zaopatrzenie w węgiel energetyczny
PEC „Legionowo” zgodnie z potrzebami, według
załączonego do umowy harmonogramu dostaw
miału węglowego. Jednakże PEC „Legionowo” ma
duże problemy z wyegzekwowaniem od Katowic-
kiego Holdingu Węglowego realizacji zawartej
umowy. Nie zrealizowano dostaw za lipiec i sier-
pień. Nie uzyskano również żadnych informacji od-
nośnie dalszych dostaw.
Dostawa miału, czyli podstawowego paliwa, sta-
nowi o możliwości funkcjonowania przedsiębior-
stwa. Brak realizacji umowy w pełnym zakresie spo-
woduje, że nie będzie możliwe utrzymanie przez
PEC „Legionowo” minimalnych zapasów paliwa,
wynikających z ustawy Prawo energetyczne, co w
konsekwencji może spowodować ograniczenia w do-
stawach ciepła dla mieszkańców.
Ta niepokojąca sytuacja z pewnością nie dotyczy
jedynie wymienionego przeze mnie powyżej przed-
siębiorstwa, a całego szeregu innych odbiorców wę-
gla energetycznego na terenie całego kraju, co rodzi
obawę, iż problem realizacji umów przez Katowicki
Holding Węglowy jest poważny.
W związku z tym proszę o odpowiedź na nastę-
pujące pytania:
— Co jest przyczyną opóźnień w realizacji umów
na dostawę węgla przez Katowicki Holding Węglo-
wy SA?
— Jaka jest skala problemu w kontekście liczby
niezrealizowanych umów, z uwzględnieniem ilości
węgla, którego dostaw dotyczą opóźnienia?
– Jakie kroki zostaną podjęte w celu przywróce-
nia rytmiczności i terminowości dostaw węgla ener-
getycznego przez Katowicki Holding Węglowy SA?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Zakrzewska
Warszawa, dnia 30 września 2008 r.
47
Interpelacja
(nr 5703)
do ministra finansów
w sprawie przeciwdziałania kryzysowi
finansowemu
Załamanie na rynkach finansowych sprawia, że
wśród klientów banków i biur maklerskich wzrasta
zaniepokojenie. Na spotkaniach z wyborcami spoty-
kam się często z pytaniami dotyczącymi przyszłości
polskich rynków finansowych. Zaniepokojeni są za-
równo posiadacze akcji, obligacji i lokat bankowych,
jak i ci, którzy spłacają kredyty, w tym hipoteczne,
w walutach polskiej czy obcych.
Pogłębiającego się kryzysu w Stanach Zjednoczo-
nych może nie zahamować zatwierdzony przez Kon-
gres i podpisany przez prezydenta tzw. plan ratun-
kowy mający zasilić system finansowy kwotą 700
mld dol. Problemy w sektorze finansów nie ominą
zapewne państw europejskich, w tym Polski. Zdając
sobie sprawę, że nasz system finansowo-bankowy
powiązany jest z amerykańskim w niewielkim stop-
niu i obserwując to, co się dzieje na polskim rynku,
nie można pozostać obojętnym. Szczególnie ważna
jest tu troska o bezpieczeństwo depozytów naszych
obywateli, który to problem jest często podnoszony.
Zgodnie z ostatnimi ustaleniami przywódców
Francji, Wielkiej Brytanii, Niemiec i Włoch w Euro-
pie nie przewiduje się stworzenie planu pomocy dla
sektora bankowego i każdy kraj musi we własnym
zakresie przeciwdziałać kryzysowi.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
udzielenie odpowiedzi na pytania:
1. Jaka jest w ocenie ministerstwa realna skala
zagrożenia kryzysem w kontekście bezpieczeństwa
finansowego obywateli? Dotyczy to przede wszyst-
kim bezpieczeństwa depozytów złożonych w ban-
kach. Na ten fakt najczęściej zwracają uwagę wybor-
cy w czasie spotkań ze mną.
2. Jakie środki zamierza przedsięwziąć resort w
celu zapewnienia stabilności finansowej Państwa?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Witaszczyk
Radomsko, dnia 6 października 2008 r.
48
Interpelacja
(nr 5704)
do ministra infrastruktury
w sprawie udzielenia wsparcia budowie
II etapu obwodnicy miasta Puławy
Szanowny Panie Ministrze! Droga krajowa nr 12
ma istotne znaczenie dla podstawowego układu ko-
munikacyjnego regionu środkowo-wschodniej Pol-
ski, decydując w głównej mierze o możliwości zrów-
noważonego rozwoju woj. lubelskiego w stosunku do
pozostałych regionów kraju. Przedmiotowa droga
stanowi główne połączenie woj. lubelskiego z rozbu-
dowanym układem głównych dróg Polski centralnej
i zachodniej z możliwością ominięcia węzła war-
szawskiego. Droga ta przenosi również ruch między-
narodowy od przejścia na granicy zachodniej do
przejścia na środkowej części granicy wschodniej,
przede wszystkim do przejścia w Dorohusku, ale
również w Zosinie i Sławatyczach.
Docelowo droga krajowa nr 12 będzie drogą szyb-
kiego ruchu S12 na odcinku Piotrków Trybunalski
– Puławy – Kurów – Lublin – Piaski – Chełm – Do-
rohusk – Kijów. Efektem realizacji inwestycji będzie
stworzenie ważnego krajowego i międzynarodowego
ciągu drogowego do obsługi tranzytowej ruchu sa-
mochodowego osobowego i ciężarowego oraz do sezo-
nowego ruchu turystycznego.
Oddanie do użytku, w lipcu bieżącego roku, mo-
stu na rzece Wiśle stworzyło alternatywę przejazdu
na kierunku Radom – Lublin, a tym samym umożli-
wiło wprowadzenie dalekobieżnego ruchu tranzyto-
wego poza centrum miasta Puławy. Ruch tranzyto-
wy został skierowany od nowej przeprawy mostowej
z Puław poprzez drogę wojewódzką nr 824 do Żyrzy-
na i dalej drogą krajową nr 17, która łączy się z dro-
gą krajowa nr 12 w Kurowie.
Władze samorządowe miasta Puławy wskazują
jednak, że przekierowanie tranzytu w związku z od-
daniem I etapu obwodnicy spowodowało tylko czę-
ściową poprawę warunków drogowych w mieście. Ze
względu na dłuższy do pokonania odcinek nowo wy-
znaczonej drogi krajowej nr 12, pojazdy ciężkie nadal
kierują się głównymi drogami przebiegającymi przez
centrum miasta Puławy, tamując ruch lub wykorzy-
stując lokalne drogi obsługujące w większości przyle-
głe do niech osiedla mieszkaniowe. Powyższa sytu-
acja jest uciążliwa dla mieszkańców, a przede wszyst-
kim stwarza zagrożenie dla użytkowników dróg.
Rada Miasta Puławy wskazuje na zasadność bu-
dowy w najbliższym czasie drugiego etapu obwodni-
cy, co pozwoli na całkowite ominięcie miasta Puła-
wy przez międzynarodowy i krajowy transport cięż-
ki, jak również wpłynie korzystnie na płynność i
wygodę komunikacji w tym regionie.
W związku z powyższym zwracam się z uprzej-
mą prośbą o udzielenie odpowiedzi na pytania:
1. Jakie stanowisko zajmuje ministerstwo w kwe-
stii poruszonej sprawy?
2. Czy ministerstwo udzieli wsparcia budowie II
etapu obwodnicy miasta Puławy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 3 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5705)
do ministra infrastruktury
w sprawie możliwości prowadzenia stacji
kontroli pojazdów przez podmioty niebędące
przedsiębiorstwami
W związku z interwencją starosty powiatu ząb-
kowickiego w sprawie przepisów ustawy Prawo o ru-
chu drogowym uprzejmie proszę o przeanalizowanie
problemu i pomoc w jego rozwiązaniu.
Ustawa Prawo o ruchu drogowym nie zezwala na
prowadzenie stacji kontroli pojazdów przez podmio-
ty niebędące przedsiębiorcami. Tymczasem zgodnie
z informacjami przekazanymi przez starostę ząbko-
wickiego samorząd powiatowy chciałby, aby stacje
kontroli pojazdów prowadziła, jako dodatkową dzia-
łalność, placówka oświaty za pomocą funkcjonujące-
go gospodarstwa pomocniczego. Takie rozwiązanie
wydaje się słuszne, ponieważ szkoła kształcąca
uczniów w zawodach związanych z mechaniką sa-
mochodową posiada odpowiednią kadrę i sprzęt, a
jednocześnie prowadząc stację kontroli pojazdów,
może lepiej przygotowywać uczniów do wykonywa-
nia zawodu w przyszłości. Ponadto placówka zyska
dodatkową możliwość pozyskiwania środków finan-
sowych, co w obecnej sytuacji polskiej oświaty wyda-
je się również dobrym rozwiązaniem.
W czerwcu tego roku pismem znak: WK5511-4/
08 starosta ząbkowicki zwrócił się z konkretnymi
pytaniami dotyczącymi opisywanego problemu do
Ministerstwa Infrastruktury – Departamentu
Transportu Drogowego. Odpowiedź wyrażona w pi-
śmie znak TD5t-51121-49/08 odnosi się jedynie w
sposób ogólny do zadanych pytań. Dlatego proszę
Pana Ministra o ponowne przeanalizowanie sprawy
i przesłanie rozszerzonej odpowiedzi na wskazane
pismo starosty ząbkowickiego.
Jeśli chodzi o sedno opisanej sprawy, proszę o od-
powiedź na pytanie: Czy Ministerstwo Infrastruk-
tury zamierza zmienić przepisy, aby umożliwić pla-
cówkom oświaty prowadzenie stacji kontroli pojaz-
dów? Jeśli tak, to kiedy te propozycje zostaną wpro-
wadzone w życie?
Z poważaniem
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka
Wałbrzych, dnia 2 października 2008 r.

Interpelacja
(nr 5706)
do ministra infrastruktury
w sprawie przepisów dotyczących
oczyszczania ścieków ze szpitalnych
oddziałów zakaźnych
W związku z informacjami prasowymi dotyczą-
cymi braku przyszpitalnych oczyszczalni ścieków
pochodzących z oddziałów zakaźnych, zawierają-
cych groźne dla życia bakterie, uprzejmie proszę o
zapoznanie się z problemem i odpowiedź na przed-
stawione pytania.
Z artykułów prasowych wynika, że większość
szpitali, w których istnieją oddziały zakaźne, nie po-
siada oczyszczalni ścieków, które wyeliminowałyby
problem wpuszczania do miejskiej kanalizacji sub-
stancji zawierających niebezpieczne dla życia bakte-
rie, między innymi coli, enterokoków, wirusów żół-
taczki czy HIV. Sytuacja jest o tyle groźna, że do
miejskich kanalizacji trafiają także substancje za-
nieczyszczone pierwiastkami radioaktywnymi. W
tej sytuacji uprzejmie proszę o przedstawienie da-
nych dotyczących tego problemu.
Proszę także o odpowiedź na pytanie: Czy Mini-
sterstwo Środowiska zamierza podjąć jakiekolwiek
działania likwidujące wskazany problem? Jeśli tak,
to jakie propozycje rozwiązań są brane pod uwagę i
kiedy zostaną wprowadzone w życie?
Z poważaniem
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka
Wałbrzych, dnia 2 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5707)
do ministra zdrowia
w sprawie leczenia w szpitalach dziecięcych
pacjentów chorych na nowotwory,
którzy ukończyli 18 lat
W związku z problemem dalszego leczenia na
dziecięcych oddziałach onkologicznych pacjentów,
którzy ukończyli 18 lat, uprzejmie proszę o zapozna-
nie się z problemem i pomoc w jego rozwiązaniu.
Zgodnie z przepisami pacjenci szpitali dziecię-
cych, którzy w trakcie leczenia ukończą 18 lat, po-
winny zostać przeniesione do szpitala, gdzie znajdu-
je się oddział dla dorosłych. Zdaniem specjalistów
taka zmiana placów wywołuje u pacjentów niepo-
trzebny stres, a ponadto może zakłócić sam proces
leczenia. Dlatego część szpitali pediatrycznych po-
zwala dorosłym pacjentom na dokończenie leczenia,
49
jednak wiąże się to z możliwością braku refundacji z
NFZ. W tej sytuacji uprzejmie proszę o przedstawie-
nie danych dotyczących skali opisanego problemu.
Proszę także o odpowiedź na pytanie: Czy Minister-
stwo Zdrowia zamierza zmienić przepisy dotyczące
pacjentów, którzy w trakcie leczenia szpitalnego
ukończą 18 lat, tak aby uniknąć niepotrzebnego
stresu u osób, które zostały ciężko doświadczone
przez los? Kiedy ewentualne zmiany przepisów mogą
wejść w życie?
Z poważaniem
Poseł Izabela Katarzyna Mrzygłocka
Wałbrzych, dnia 2 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5708)
do ministra finansów
w sprawie nieścisłości przepisów ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z art. 45
ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych naczelnik urzędu skarbowego, na wniosek
podatnika, przekazuje na rzecz jednej z organizacji
pożytku publicznego działającej na podstawie usta-
wy o działalności pożytku publicznego, wybranej
przez podatnika z wykazu, o którym mowa w ust.
5g, kwotę w wysokości nieprzekraczającej 1% podat-
ku należnego wynikającego z zeznania podatkowe-
go. Art. 45 ust. 5 d stanowi natomiast, że wskazanie
w zeznaniu podatkowym organizacji pożytku pu-
blicznego jest traktowane na równi ze złożeniem
wniosku, o którym mowa w ust. 5c.
Specjalna rubryka przeznaczona na wpisywanie
danych wybranej organizacji pożytku publicznego
znajduje się w rocznych zeznaniach składanych
przez podatników samodzielnie obliczających poda-
tek dochodowy na podstawie art. 45 ust 1 i 1a usta-
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. w
zeznaniach PIT-36, PIT-38). Rubryka taka nie wy-
stępuje natomiast w rocznym obliczeniu podatku od
dochodu uzyskanego przez podatnika, sporządzo-
nym przez płatnika na podstawie art. 37 ustawy o
podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT-40),
jak również w oświadczeniu podatnika dla celów do-
konania rocznego obliczenia podatku dochodowego
od dochodu uzyskanego przez podatnika składanym
pracodawcy (PIT-12).
Wobec błędnej konstrukcji formularzy, podatnicy
informowani są przez urzędy skarbowe, że warun-
kiem skorzystania przez nich z możliwości przekaza-
nia 1% podatku na rzecz organizacji pożytku publicz-
nego jest konieczność złożenia samodzielnie i dodat-
kowo zeznania podatkowego na druku PIT-37, przed-
50
stawiając dochody już wykazane przez pracodawcę w
formularzu PIT-40. Takie rozwiązanie jest jednak
uciążliwe dla podatników, niepraktyczne i niezgodne
z zapisami ustawy, która określa jednolity tryb prze-
kazywania 1% podatku dochodowego od wszystkich,
którzy chcą z tej możliwości skorzystać.
Szanowny Panie Ministrze!
1. Jakie działania podejmie Ministerstwo Finan-
sów, które umożliwią osobom uprawnionym, w tym
podatnikom rozliczanym przez płatnika, przekaza-
nie 1% podatku dochodowego w sposób określony w
przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych?
2. Czy interpretacja przepisów dokonywana przez
urzędy skarbowe wskazująca podatnikom, których
rocznego rozliczenia podatkowego dokonuje płatnik
(pracodawca), na konieczność złożenia samodzielnie
dodatkowego zeznania podatkowego, w przypadku
podjęcia przez nich decyzji o przekazaniu 1% na
rzecz organizacji pożytku publicznego, jest zgodna z
ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych i
czy nie pozbawia ona podatnika wynikających z ww.
ustawy uprawnień do swobodnego składania na od-
powiednio przygotowanym druku dyspozycji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisława Prządka
Garwolin, dnia 29 września 2008 r.
Interpelacja
(nr 5709)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie zbyt małej liczby polskich
konsulatów w Wielkiej Brytanii
W Wielkiej Brytanii emigranci z Polski mogą li-
czyć na pomoc i wsparcie w sprawach administracyj-
nych, prawnych jedynie ze strony trzech działają-
cych tam konsulatów. Liczba zaś Polaków, którzy
zdecydowali się zamieszkać na obczyźnie, to setki
tysięcy.
Nie dziwi więc fakt, iż przed placówkami usta-
wiają się długie kolejki. Urzędnicy w nich pracujący
nie są w stanie poradzić sobie z obsługą tak dużej
liczby petentów i w zawiązku z tym spraw emigran-
tów dotyczących np. załatwienia tak podstawowych
formalności, jak odtworzenie dokumentów lub uzy-
skanie porady prawnej.
Polacy są więc zmuszeni do korzystania z pomo-
cy u brytyjskich organizacji charytatywnych, które
również są obciążone sprawami polskiej emigracji.
W tym celu zwróciły się one do polskiego polityka
Daniela Kawczyńskiego, który stwierdził, iż angiel-
skie organizacje robią dużo więcej, żeby pomóc Pola-
kom, niż polskie konsulaty.
Wobec zaistniałych okoliczności pragnę uzyskać
od Pana Ministra odpowiedź na następujące pyta-
nie: Jak Ministerstwo Spraw Zagranicznych ma za-
miar rozwiązać problem małej liczby polskich placó-
wek konsularnych w Wielkiej Brytanii?
Z poważaniem
Poseł Wiesław Janczyk
Limanowa, dnia 16 września 2008 r.
Interpelacja
(nr 5710)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie problemów ze skupem owoców
miękkich
Szanowny Panie Ministrze! Zarząd Lubelskiej
Izby Rolniczej zwraca uwagę na problemy, jakie za-
istniały w tym sezonie ze skupem owoców miękkich.
Utrzymujące się niskie ceny owoców mogą spowodo-
wać bankructwo grup producentów, które rozpoczę-
ły inwestycje w ramach realizacji planów dochodze-
nia do uznania czy też programów operacyjnych w
ramach wspólnej organizacji rynku owoców i wa-
rzyw. Inwestycje te są najczęściej inwestycjami na
wielomilionowe kwoty. Realny brak dochodów grupy
wynikający z niskich cen na rynku może powodo-
wać utratę zdolności kredytowej grupy. Oznaczało-
by to wstrzymanie wypłat kredytów, żądanie na-
tychmiastowej spłaty dotychczas pobranych pienię-
dzy przy jednoczesnym braku możliwości dokończe-
nia inwestycji z własnych środków. Niezrealizowa-
nie inwestycji skutkuje brakiem możliwości otrzy-
mania wsparcia z tytułu realizacji planu dochodze-
nia do uznania.
W związku z powyższym zwracam się z uprzej-
mą prośbą o udzielenie odpowiedzi na pytanie: Jakie
działania podejmie ministerstwo w celu zminimali-
zowania opisanych zagrożeń?
Z wyrazami szacunku
Poseł Joanna Mucha
Lublin, dnia 3 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5711)
do ministra obrony narodowej
w sprawie programu budowy korwet
projektu 621 „Gawron”
Zwracam się do Pana z interpelacją w sprawie
programu budowy korwet projektu 621 „Gawron”. Z

informacji pojawiających się w prasie*) wynika, że
kierowany przez Pana resort nie ma sprecyzowane-
go poglądu na temat ostatecznej liczby okrętów, któ-
re należy zamówić, a także harmonogramu ich bu-
dowy. W związku z powyższym uprzejmie proszę o
udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
— W ile korwet projektu 621 „Gawron” ma zo-
stać wyposażona Marynarka Wojenna?
— Czy istnieje harmonogram budowy okrętów i
przekazania ich Marynarce Wojennej?
— Czy ich wyposażenie będzie podlegać standa-
ryzacji?
— Jaki jest przewidywany koszt budowy, wypo-
sażenia i uzbrojenia planowanych korwet?
Poseł Ludwik Dorn
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5712)
do ministra obrony narodowej
w sprawie stanu technicznego, wartości
bojowej i kosztów eksploatacji fregat typu
„Oliver Hazard Perry” należących do
Marynarki Wojennej RP
Zwracam się do Pana z interpelacją w sprawie
stanu technicznego, wartości bojowej i kosztów eks-
ploatacji fregat typu „Oliver Hazard Perry” należą-
cych do Marynarki Wojennej RP. W związku z arty-
kułami prasowymi**) podważającymi sens dalszego
wykorzystania tych okrętów przez nasze siły mor-
skie uprzejmie proszę o odpowiedź na następujące
pytania:
— Ile wyniosły koszty przejęcia korwet oraz śmi-
głowców ZOP Kaman SH-2G i przygotowania ich do
służby w Marynarce Wojennej RP?
— Ile do tej pory wyniosły koszty eksploatacji fregat
przez Marynarkę Wojenną RP?
— Czy okręty posiadają odpowiednie środki wal-
ki? Czy systemy walki fregat są w pełni sprawne?
Czy dzięki nim okręty mogą wykonywać stawiane
przed nimi zadania bojowe na współczesnym polu
walki?
— Do kiedy planowana jest eksploatacja fregat?
*) Adam Kalicki, „Gawron – tło przetargu o wartości 254 mln
USD”, „Raport. Wojsko – Technika – Obronność” 2008 nr 7.
Tomasz Grotnik, „Marynarka Wojenna AD 2008, czyli chudych lat
ciąg dalszy”, „Nowa Technika Wojskowa” 2008 nr 7.
**) Tomasz Hypki, „Wycofane z eksploatacji fregaty zamiast no-
wych polskich korwet”, „Raport. Wojsko – Technika – Obronność” 2007
nr 9, s. 10.
Wywiad z wiceadmirałem Andrzejem Karwetą, „Flota czeka na de-
cyzje polityków”, „Raport. Wojsko – Technika – Obronność” 2008 nr 6.
51
— Czy przewidywana jest modernizacja okrę-
tów? Jeśli tak, to czego miałaby ona dotyczyć i jakie
koszty by za sobą pociągnęła?
Poseł Ludwik Dorn
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5713)
do ministra obrony narodowej
w sprawie stanu technicznego i wartości
bojowej okrętów podwodnych typu „Kobben”
należących do Marynarki Wojennej RP
Zwracam się do Pana z interpelacją w sprawie
stanu technicznego i wartości bojowej okrętów pod-
wodnych typu „Kobben” należących do Marynarki
Wojennej RP. W związku z artykułami prasowymi*)
wskazującymi na niską przydatność tych okrętów
dla naszych sił morskich uprzejmie proszę o odpo-
wiedź na następujące pytania:
— Jaki jest stan techniczny kadłubów okrętów?
— Czy okręty posiadają odpowiednie środki wal-
ki? Czy systemy walki okrętów podwodnych typu
„Kobben” są w pełni sprawne? Czy dzięki nim okrę-
ty mogą wykonywać stawiane przed nimi zadania
bojowe na współczesnym polu walki?
— Jak długo okręty podwodne typu „Kobben”
będą eksploatowane przez Marynarkę Wojenną RP?
— Czy przewidywana jest modernizacja okrę-
tów? Jeśli tak, to czego miałaby ona dotyczyć i jakie
koszty by za sobą pociągnęła?
Poseł Ludwik Dorn
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5714)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmiany zasad finansowania
ośrodków wsparcia (w tym środowiskowych
domów samopomocy)
Szanowny Panie Ministrze! Obecnie prowadzone
są prace legislacyjne dotyczące tzw. ustawy kompe-
tencyjnej, jak również sygnalizowane są zmiany w
*) Przemysław Gurgurewicz, „Marynarka Wojenna A.D. 2008”,
„Raport. Wojsko – Technika – Obronność” 2008 nr 1.
Wywiad z wiceadmirałem Andrzejem Karwetą, „Flota czeka na de-
cyzje polityków”, „Raport. Wojsko – Technika – Obronność” 2008 nr 6.
Tomasz Grotnik, „Marynarka Wojenna AD 2008, czyli chudych lat
ciąg dalszy”, „Nowa Technika Wojskowa” 2008 nr 7.
52
ustawie o pomocy społecznej. W przytoczonych wcze-
śniej aktach planuje się wprowadzić zapisy mające na
celu zmianę finansowania ośrodków wsparcia, w tym
środowiskowych domów samopomocy. W chwili obec-
nej palcówki te finansowane są z pieniędzy budżeto-
wych, a dokładnie z dotacji przekazywanej samorzą-
dom przez urząd wojewódzki. W ten sposób zapew-
nione jest funkcjonowanie tych ważnych dla systemu
opieki społecznej placówek. Ośrodki wsparcia zapew-
niają wsparcie dla osób z zaburzeniami psychiczny-
mi, terapię oraz rehabilitację. Aktywizują osoby nie-
pełnosprawne bez konieczności odrywania ich od śro-
dowiska, w którym żyją i funkcjonują, dając im moż-
liwość integracji i normalnego funkcjonowania.
Sytuacja ta może ulec zmianie w związku z plano-
wanymi zmianami finansowania tych placówek i prze-
rzuceniu części dotacji na samorządy lokalne. Gminy i
powiaty z racji mnogości zadań niechętnie zapewne
będą wspierać finansowo te ośrodki. Może to skutko-
wać powrotem osób objętych pomocą do rodzin i nie-
możnością korzystania z profesjonalnej pomocy.
W związki z powyższym mam do pana Ministra
następujące pytania:
1. Czy nastąpią zmiany w sposobie finansowania
tych placówek w najbliższym czasie?
2. Czy zostały przeprowadzone odpowiednie eks-
pertyzy mające na celu sprawdzenie możliwości fi-
nansowych budżetów gmin i powiatów obarczonych
dodatkowym obciążeniem finansowym związanym
z przejęciem choćby części dofinansowania dla tych
ośrodków?
Z poważaniem
Poseł Leszek Aleksandrzak
Kalisz, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5715)
do ministra środowiska
w sprawie uprawnień do wykonywania
dokumentacji hydrologicznych
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnich latach
nasiliły się hydrologiczne zjawiska ekstremalne. Czę-
ściej występują gwałtowne powodzie, których skut-
kiem są katastrofy budowlane, zniszczone mosty,
obiekty regulacyjne oraz zalane miasta i użytki rol-
ne. Przykładem mogą być ostatnie powodzie o cha-
rakterze lokalnym, które wystąpiły w lipcu 2008 r. w
dolinie Białki Tatrzańskiej w miejscowości Nowa Bia-
ła czy wcześniej w sierpniu 2005 r. w Wielkiej Pusz-
czy i Targanicy oraz globalne, jak te, które spowodo-
wały ogromne straty w 1997 r. i 2001 r. w dorzeczu
Odry i Wisły. Podobnie susza hydrologiczna i długo-
trwałe niżówki poważnie ograniczają dostęp do wody
użytkowników komunalnych (ludności miast i wsi),
deficyt wody odczuwa również rolnictwo i przemysł.
Znaczny postęp badań hydrologicznych, jaki ob-
serwujemy w ostatnich latach, stwarza nowe możli-
wości w zakresie zastosowań współczesnych metod
hydrologii inżynierskiej w projektowaniu obiektów
hydrotechnicznych i drogowych, gospodarowaniu
zasobami wodnymi, jak również w planowaniu prze-
strzennym, wdrażając w tym zakresie zasady ramo-
wej dyrektywy wodnej i dyrektywy powodziowej
Unii Europejskiej.
W trosce o bezpieczeństwo Państwa, podobnie jak
w przypadku dokumentacji geodezyjnych, geologicz-
nych, budowlanych, również dokumentacje hydrolo-
giczne stanowiące podstawę projektowania obiektów
i urządzeń wodnych oraz komunikacyjnych muszą
być wykonywane przez osoby posiadające odpowied-
nie kwalifikacje zawodowe, potwierdzone pozytyw-
nym wynikiem egzaminu, złożonego przed komisją
powołaną przez ministra środowiska.
Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 5
grudnia 2007 r. stwierdził, że dotychczasowy tryb
wprowadzenia uprawnień hydrologicznych był nie-
zgodny z Konstytucją Rzeczpospolitej Polskiej, po-
nieważ nie posiadał odpowiedniego umocowania w
ustawie Prawo wodne. W uzasadnieniu Trybunał
Konstytucyjny nie podważył merytorycznych pod-
staw i konieczności wykonywania dokumentacji hy-
drologicznych przez osoby posiadające odpowiednie
kwalifikacje.
Podając powyższe, uprzejmie proszę Pana Ministra
Środowiska o odpowiedź na następujące pytania.
1. Czy zdaniem Pana Ministra wobec konieczno-
ści transpozycji do polskiego systemu prawnego po-
stanowień dyrektywy Parlamentu Europejskiego i
Rady (2007/60/WE) w sprawie oceny ryzyka powo-
dziowego i zarządzania nim, zwanej dalej dyrekty-
wą powodziową, dokumentacje hydrologiczne stano-
wiące podstawę opracowania map zagrożenia i ryzy-
ka powodziowego powinny być wykonane przez oso-
by posiadające odpowiednie kwalifikacje?
2. Czy wobec zobowiązań nałożonych na państwa
członkowskie Wspólnoty Europejskiej, wynikające z
tej dyrektywy, które polegają na konieczności opra-
cowania map zagrożenia i ryzyka powodziowego, a
także opracowanie planów zarządzania ryzykiem w
dolinach rzecznych, widzi Pan Minister potrzebę
wykonania niezbędnych w tym zakresie prac przez
profesjonalnie przygotowane zespoły specjalistów z
zakresu hydrologii i gospodarki wodnej oraz plano-
wania przestrzennego?
3. Czy Pan Minister zamierza przy najbliższej
nowelizacji ustawy Prawo wodne wprowadzić zmia-
ny ustawowe przywracające uprawnienia do wyko-
nywania dokumentacji hydrologicznych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Rydzoń
Oświęcim, dnia 30 września 2008 r.

Interpelacja
(nr 5716)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie wyników egzaminów na aplikacje
prawnicze
Szanowny Panie Ministrze! Według nieoficjal-
nych danych napływających z komisji egzaminacyj-
nych do okręgowych izb i Ministerstwa Sprawiedli-
wości w tym roku mniej niż 15% wszystkich zdają-
cych uzyskało wynik uprawniający do rozpoczęcia
wybranej aplikacji. Jest to najgorszy wynik od cza-
su, kiedy egzaminy organizuje Ministerstwo Spra-
wiedliwości. Wstępne informacje o wynikach egza-
minów wskazują, że np. w Opolu nikt nie dostał się
na aplikację adwokacką, zaś niewiele lepiej jest w
Częstochowie, Koszalinie, Płocku, Toruniu czy Bia-
łymstoku. Podobnie wygląda sytuacja z egzaminami
na aplikacje radcowskie i notarialnie. Reasumując,
dane te są bardzo zaskakujące, gdyż po przejęciu eg-
zaminów na aplikacje prawnicze przez Ministerstwo
Sprawiedliwości od korporacji miało nastąpić znacz-
ne zwiększenie ilości aplikantów.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Ministra o odpowiedź na pytania:
1. Jakie jest stanowisko ministerstwa w przed-
miocie wyników naboru na aplikacje prawnicze?
2. Czy ministerstwo planuje przeprowadzenie do-
datkowego egzaminu na aplikacje celem zwiększe-
nia ilości aplikantów?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Rydzoń
Oświęcim, dnia 1 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5717)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie możliwości rekompensaty
dla jednostek samorządu terytorialnego
skutków finansowych podwyższenia kwoty
ulgi podatkowej na dzieci, obniżenia skali
podatkowej oraz ograniczenia katalogu
czynności podlegających podatkowi
kapitałowemu
Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 usta-
wy o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz.
U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.) oraz art.
191–193 Regulaminu Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej (M.P. z 2002 r. Nr 23, poz. 398) zwracam się do
53
Pana Prezesa Rady Ministrów o udzielenie wyja-
śnień, czy Rada Ministrów uznaje za celowe wdroże-
nie rozwiązań, w szczególności ustawowych, a jeżeli
tak, to jakich, mających na celu wyrównanie skut-
ków finansowych dla budżetów jednostek samorzą-
du terytorialnego (j.s.t.) uchwalenia przywołanych
na wstępie przepisów prawa.
Przeprowadzone w ostatnim czasie zmiany legi-
slacyjne w ustawie o podatku dochodowym od osób
fizycznych polegające na obniżeniu skali podatkowej
oraz podwyższeniu ulgi podatkowej na dzieci, a tak-
że projektowana zmiana ustawy o podatku od czyn-
ności cywilnoprawnych przewidująca ograniczenie
katalogu czynności podlegających podatkowi kapi-
tałowemu mają negatywny wpływ na dochody j.s.t.
Konsekwencje wprowadzonych rozwiązań są
szczególnie dotkliwe dla największych miast. Spo-
wodowane to jest strukturą dochodów tych miast.
Wpływy do budżetu m.st. Warszawy z tytułu udzia-
łu w podatku dochodowym od osób fizycznych w
2007 r. decydowały o 34% dochodów miasta. Osoby
mieszkające w Warszawie osiągają relatywnie wyż-
sze dochody opodatkowane podatkiem PIT, co po-
woduje, że stosunkowo więcej podatników odpro-
wadza podatki według wyższych stawek podatko-
wych, co zaprezentowano na poniższych wykre-
sach. Powoduje to, że zmniejszenie obciążeń podat-
kowych w uchwalonej wersji bardziej ogranicza
dochody metropolii.
Według szacunków Urzędu m.st. Warszawy w
wyniku obniżenia skali podatkowej i podwyższenia
ulgi podatkowej na dzieci dochody miasta w 2009 r.
zostaną uszczuplone o 900 mln zł. Natomiast pro-
jektowana zmiana katalogu czynności podlegają-
cych podatkowi kapitałowemu obniży dochody mia-
sta o kolejne 110 mln zł. Łącznie ubytek środków
będzie stanowił nawet 10% dochodów. Oznacza to, iż
w 2009 r., a także w latach następnych Warszawa
nie osiągnie realnego wzrostu dochodów.
Zagrożenie dla prawidłowej realizacji funkcji po-
stawionych przed samorządem warszawskim jest
tym większe, iż zmianom powodującym ogranicze-
nie dochodów m.st. Warszawy nie towarzyszy korek-
ta mechanizmu wyrównawczego dochodów pomię-
dzy j.s.t. Mechanizm ten został wprowadzony usta-
wą o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
i w uproszczeniu polega na obłożeniu wpłatą do bu-
dżetu państwa tych j.s.t., których dochód w przeli-
czeniu na 1 mieszkańca przekracza odpowiednio
150% średniego dochodu podatkowego dla gminy i
110% dla powiatu. Środki te przekazywane są j.s.t.
osiągającym relatywnie niższe dochody podatkowe.
Przewiduje się, że w 2009 r. budżet m.st. Warszawy
z tego tytułu zostanie obciążony kwotą ok. 1 mld zł,
co oznacza wzrost o 30% w stosunku do br.
Należy także zwrócić uwagę na negatywne uwa-
runkowania o charakterze makroekonomicznym
wpływające na wzrost kosztów realizacji zadań po-
stawionych przed m.st. Warszawą, a mianowicie:
54
Struktura podatników w mieście stołecznym Warszawa na tle kraju
wg przedziałów podatkowych w 2006 r.
Struktura dochodów w kraju
I PRZEDZIA�
74%
II PRZEDZIA�
III PRZEDZIA�
9%
Źródło: Urząd Miasta Stołecznego Warszawy
— presja inflacyjna powodująca wzrost kosztów
działalności bieżącej oraz autonomiczny wzrost
kosztów prowadzonych inwestycji,
— perturbacje na rynkach finansowych, których
skutkiem jest wzrost oprocentowania kredytów i po-
życzek,
— umacniający się w długim okresie kurs złote-
go, co powoduje konieczność zwiększania wkładu
własnego w projektach realizowanych przy współ-
udziale środków z budżetu Unii Europejskiej.
Jednocześnie do podtrzymania i stymulowania
prężnego rozwoju m.st. Warszawy nieodzowna jest
kontynuacja rozpoczętego procesu modernizacji in-
frastruktury miejskiej, ze szczególnym uwzględnie-
niem kapitałochłonnych inwestycji w system trans-
portu zarówno publicznego, jak i indywidualnego.
Mam tu na myśli przede wszystkim II linię metra,
wymianę i rozbudowę taboru szynowego i samocho-
dowego, nowe mosty komunikujące rozbudowujące
się dzielnice peryferyjne, poprawę stanu dróg i budo-
wę nowych. Ponadto ambitny program inwestycyjny
ma tym większe znaczenie w świetle współorganiza-
cji przez Polskę mistrzostw Euro 2012.
Reasumując: przed m.st. Warszawą w perspekty-
wie najbliższych kilku lat, a więc stosunkowo krót-
kim okresie, stoi wyzwanie sfinansowania ogrom-
nych inwestycji, w szczególności infrastruktural-
nych. Znaczące ograniczenie dochodów miasta, któ-
rego skala przewyższa korzyści wynikające z możli-
wej poprawy efektywności działalności miasta, a
także wzrost obciążenia obowiązkową wpłatą do bu-
dżetu państwa na rzecz subwencji ogólnej dla j.s.t.
podważają możliwości rozwojowe miasta.
W świetle nakreślonej pokrótce sytuacji uprzej-
mie proszę o odniesienie się do możliwości podjęcia
przez Radę Ministrów działań mających na celu
zwiększenie środków publicznych do dyspozycji jed-
nostek samorządu terytorialnego, a zwłaszcza m.st.
Warszawy, ze szczególnym uwzględnieniem wskaza-
nia propozycji rozwiązań ustawowych trwale zapew-
niających finansowanie adekwatne do zadań j.s.t., w
Struktura dochodów w Warszawie
I PRZEDZIA�
42%
II PRZEDZIA�
III PRZEDZIA� 28%
17%
30%
tym m.st. Warszawy realizującego zadania w opar-
ciu o ustawę z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju m.st.
Warszawy.
Z poważaniem
Poseł Małgorzata Kidawa-Błońska
Warszawa, dnia 1 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5718)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie finansowania doktoratów
Szanowna Pani Minister! Niektóre uniwersytety
odmawiają finansowania doktorantów – osób nieza-
trudnionych na uczelni albo niebędących uczestni-
kami studiów doktoranckich. Poprzednio obowiązu-
jące przepisy dopuszczały możliwość opłacenia kosz-
tów przeprowadzenia przewodu doktorskiego przez
samego zainteresowanego. Możliwość taka została
jednak wyeliminowana po otrzymaniu przez uczel-
nie wyjaśnienia Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa
Wyższego ze stycznia 2008 r. nr 1/132.
W wyjaśnieniu tym powołano się na rozporzą-
dzenie ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 3
października 2003 r. w sprawie wysokości i warun-
ków wypłacania wynagrodzenia promotorowi oraz
za recenzje i opinie w przewodzie doktorskim lub ha-
bilitacyjnym, a także w postępowaniu o nadanie ty-
tułu profesora (Dz.U. Nr 178, poz. 1741), wskazując,
że obowiązek wypłaty wynagrodzenia, stosownie do
§ 3 ust. 2 rozporządzenia, może przejąć jedynie jed-
nostka zatrudniająca kandydata do stopnia doktora
na zasadach określonych w umowie zawartej z jed-
nostką powołującą promotora albo zlecającą opraco-
wanie recenzji lub opinii. Stwierdzono, że brak jest
podstaw do obciążenia osób ubiegających się o uzy-

skanie stopnia doktora kosztami związanymi z prze-
prowadzaniem przewodu doktorskiego lub habilita-
cyjnego.
Wyeliminowana została tym samym możliwość
napisania doktoratu przez osoby bezrobotne i eme-
rytów. W szczególnej sytuacji znajdują się także sę-
dziowie i prokuratorzy, którym przepisy rangi usta-
wowej zabraniają dodatkowego zatrudnienia. Zgod-
nie z art. 86 § 1 i 2 ustawy z 27.07.2001 r. Prawo o
ustroju sądów powszechnych, sędzia nie może podej-
mować dodatkowego zatrudnienia, z wyjątkiem za-
trudnienia na stanowisku dydaktycznym, naukowo-
-dydaktycznym lub naukowym w łącznym wymia-
rze nieprzekraczającym pełnego wymiaru czasu
pracy pracowników zatrudnionych na tych stanowi-
skach, jeżeli wykonywanie tego zatrudnienia nie
przeszkadza w pełnieniu obowiązków sędziego. Sę-
dziemu nie wolno także podejmować innego zajęcia
ani sposobu zarobkowania, które przeszkadzałoby
w pełnieniu obowiązków sędziego, mogło osłabiać
zaufanie do jego bezstronności lub przynieść ujmę
godności urzędu sędziego.
Z kolei art. 49 ustawy z 20 czerwca 1985 r. o pro-
kuraturze (Dz.U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39) wskazuje,
że prokurator nie może podejmować dodatkowego
zatrudnienia, z wyjątkiem zatrudnienia na stanowi-
sku dydaktycznym, naukowo-dydaktycznym lub na-
ukowym w łącznym wymiarze nieprzekraczającym
pełnego wymiaru czasu pracy pracowników zatrud-
nionych na tych stanowiskach, jeżeli wykonywanie
tego zatrudnienia nie przeszkadza w pełnieniu obo-
wiązków prokuratora. Prokuratorowi nie wolno
także podejmować innego zajęcia ani sposobu zarob-
kowania, które przeszkadzałyby w pełnieniu obo-
wiązków prokuratora, mogły osłabiać zaufanie do
jego bezstronności lub przynieść ujmę godności
urzędu prokuratora. Przepisy rangi ustawowej dla
tej grupy zawodowej uniemożliwiają zatem znalezie-
nie ewentualnie podmiotu, który mógłby sfinanso-
wać koszty doktoratu.
Sytuacja taka narusza konstytucyjną zasadę
równości oraz prawa do nauki i wymaga pilnego roz-
wiązania. Doktoratu nie może bowiem w takiej sy-
tuacji obronić nie tylko sędzia lub prokurator, ale
również bezrobotny ani emeryt. Ponadto możliwości
obrony doktoratu zostałyby pozbawione osoby, któ-
rych pracodawcy odmówiliby pokrycia kosztów prze-
prowadzenia przewodu doktorskiego, co w świetle
doświadczenia życiowego z całą pewnością występu-
je często ze względu na powszechną tendencję do
zmniejszania kosztów przez zakłady pracy oraz brak
środków finansowych na taki cel.
Taki stan prawny jest oczywiście sprzeczny z art.
70 ust. 1 (zdanie pierwsze) konstytucji, który stano-
wi, że każdy ma prawo do nauki. Prawo do nauki sta-
nowi samoistne prawo podmiotowe (por. L. Garlicki,
Konstytucja RP. Komentarz do art. 70. Wydawnictwo
Sejmowe 2003 r.; por. również J. Mikosz, Prawo do
nauki (w pracy zbiorowej), Prawa człowieka. Model
prawny, Ossolineum 1991, s. 2009 i nast.). Prawo to
55
konstytucja poręcza każdemu, a więc i osobom doro-
słym, jeśli chcą zdobywać wiedzę czy podnosić swe
kwalifikacje. Art. 70 konstytucji dotyczy więc szeroko
pojmowanego prawa do nauki (por. W. Skrzydło, Kon-
stytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, Zaka-
mycze, 2002, wyd. IV, teza do art. 70).
Ponadto art. 70 ust. 4 konstytucji stanowi, że
„władze publiczne zapewniają obywatelom po-
wszechny i równy dostęp do wykształcenia”. W tym
miejscu powołuję się na tezę W. Skrzydło, że „od za-
sady równości konstytucja nie zna żadnych od-
stępstw i wyjątków” (Por. W. Skrzydło, Konstytucja
Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, Zakamycze,
2002, wyd. IV, teza do art. 32).
Istniejący stan prawny narusza zarówno po-
wszechność, jak i dostępność w zakresie możliwości
obrony doktoratu. Co jednak najważniejsze, narusza
rażąco również konstytucyjną zasadę równości, w
szczególności jeśli uwzględni się szereg świadczeń,
jakie otrzymują uczestnicy studiów doktoranckich.
Otrzymują bowiem nie tylko stypendium (w wyso-
kości zbliżonej do wynagrodzenia asystenta w peł-
nym wymiarze zatrudnienia), ale również wiele in-
nych zupełnie bezpłatnych świadczeń związanych z
przygotowywaniem rozprawy doktorskiej, m.in.
możliwość krajowych i zagranicznych wyjazdów na-
ukowych, udziału w konferencjach, lektoratach ję-
zyków obcych itp. Nie płacą również za koszty prze-
prowadzenia przewodu doktorskiego. Tymczasem w
związku z napisaniem doktoratu przez osobę z ze-
wnątrz uczelni nie ponosi ona żadnych kosztów.
Zwracam się zatem do Pani Minister o przedsta-
wienie, jakie działania ma zamiar podjąć Minister-
stwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego, aby przywrócić
możliwość przeprowadzenia przewodu doktorskiego
przez osoby niezatrudnione na uczelni.
Poseł Marian Filar
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5719)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie uznania tytułu
doktora habilitowanego uzyskanego
w placówkach naukowych na Ukrainie
Szanowna Pani Minister! W 2006 r. weszło w
życie nowe rozporządzenie dotyczące uzyskiwania
stopni naukowych na Ukrainie. Wielu pracowni-
ków naukowych rozpoczęło realizację przewodu
habilitacyjnego w placówkach naukowych na Ukra-
inie jeszcze w czasie obowiązywania protokołu mię-
dzy Rządem RP a Rządem Ukrainy o tymczasowym
uregulowaniu zagadnienia wzajemnego uznawania
równoważności dokumentów ukończenia szkół
56
średnich, średnich szkół zawodowych oraz szkół
wyższych, a także o dokumentach o nadaniu stopni
i tytułów naukowych, sporządzonego w Warszawie
dnia 18 maja 1992 r.
Proces realizacji przewodu habilitacyjnego jest
wieloletni, zatem osoby, które przystąpiły do prze-
prowadzenia przewodu habilitacyjnego na Ukrainie
na kilka lat przed 2006 r. zostały zaskoczone zmia-
ną przepisów o równorzędności stopni naukowych w
Polsce i na Ukrainie, często w końcowej fazie prze-
prowadzania przewodu habilitacyjnego. Znane mi
są przypadki, kiedy pracownik naukowy spełnił
wszystkie wymagane przez radę naukową instytutu
na Ukrainie warunki formalne, w tym odbył wyzna-
czone seminaria, a jedynie termin kolokwium został
wyznaczony już w dacie obowiązywania nowych
przepisów. W wyniku pozytywnej oceny uzyskanej
podczas kolokwium habilitacyjnego Wyższa Atesta-
cyjna Komisja Ukrainy nadała ukraiński stopień
naukowy zwieńczający wieloletni wysiłek intelektu-
alny doktoranta.
Osoby, które znalazły się w takiej sytuacji, że za-
liczyły kolokwium habilitacyjne tuż po wejściu w ży-
cie nowych przepisów oczekują uznania ukraińskie-
go stopnia naukowego na podstawie przepisów z
1992 r., które obowiązywały w czasie wykonywania
pracy habilitacyjnej.
Dlatego zwracam się do szanownej Pani Minister
z pytaniami:
1. Czy osoby, które rozpoczęły wykonywanie pra-
cy habilitacyjnej na Ukrainie przed 2006 r., a jedy-
nie kolokwium habilitacyjne zaliczyły już po 2006 r.
i uzyskały nadany przez Wyższą Komisją Atestacyj-
ną Ukrainy stopień naukowy, mogą uzyskać stopień
doktora habilitowanego na podstawie przepisów z
1992 r.?
2. Czy w przypadku negatywnego stanowiska w
przedmiotowej sprawie nie wystąpi działanie prawa
wstecz?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Rzeszów, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5720)
do ministra infrastruktury
w sprawie rozbudowy Portu Lotniczego
Rzeszów-Jasionka
Szanowny Panie Ministrze! Społeczność Podkar-
pacia jest zaniepokojona faktem nieumieszczenia in-
westycji związanych z rozbudową Portu Lotniczego
Rzeszów-Jasionka w wykazie przedsięwzięć Euro
2012. Wiąże się to z wydanym przez Radę Ministrów
rozporządzeniem z dnia 8 lipca 2008 r., zmieniają-
cym rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 12 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie przedsięwzięć Euro
2012. Port Lotniczy Rzeszów-Jasionka znajduje się
w Europejskiej sieci korytarzy tranzytowych TEN-T
i jest dla Podkarpacia strategiczną instytucją stwa-
rzającą duże możliwości rozwoju regionu. Ze wzglę-
du na lokalizację (jedyne lotnisko komunikacyjne w
południowo-wschodniej Polsce), wyposażenie w no-
woczesne urządzenia nawigacyjne, 3200-metrowy
pas startowy lotnisko Rzeszów-Jasionka może przyj-
mować wszystkie typy samolotów, zarówno w komu-
nikacji krajowej, jak i międzynarodowej.
Rzeszów od lat utrzymuje partnerską współpra-
cę z ukraińskimi miastami: Lwów, Iwanofrankowsk,
Łuck, co z bezpośrednim sąsiedztwem z Ukrainą
stanowi dodatkowy argument przemawiający za
włączeniem portu Rzeszów-Jasionka w obsługę
Euro 2012.
Dlatego kieruję do Pana Ministra pytania:
1. Dlaczego inwestycje związane z rozbudową
Portu Lotniczego Rzeszów-Jasionka nie zostały
umieszczone w wykazie przedsięwzięć Euro 2012?
2. Jakie kryteria były brane pod uwagę przez
Radę Ministrów przy tworzeniu wykazów przedsię-
wzięć Euro 2012?
3. Dlaczego województwo podkarpackie jest dys-
kryminowane przez obecny rząd przy wielu decy-
zjach związanych z inwestycjami naszego regionu?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5721)
do ministra infrastruktury
w sprawie przebudowy wiaduktu kolejowego
w Dębicy
Szanowny Panie Ministrze! Władze samorządo-
we województwa podkarpackiego oraz miasta Dębi-
cy i powiatu dębickiego oczekują stanowczych dzia-
łań Pana Ministra w sprawie przyspieszenia przebu-
dowy nienormatywnego wiaduktu kolejowego w km
113,790 linii Kraków – Przemyśl z miejscowości Dę-
bica, jako element linii kolejowej E30. Ten nienor-
matywny wiadukt kolejowy jest przeszkodą w mo-
dernizacji połączeń drogowych między miastami
Mielec, Dębica oraz Krosno i Jasło.
PKP PLK SA nie podejmuje żadnych działań w
zmierzających do przyspieszenia przebudowy wia-
duktu kolejowego w ciągu drogi krajowej 985, co
praktycznie uniemożliwia usprawnienie połączeń ko-
munikacja drogowa miasta Dębicy i powiatu dębic-

kiego oraz poprawę bezpieczeństwa na kolizyjnych
skrzyżowaniach. Sejmik województwa podkarpackie-
go zwraca się w swoim stanowisku o ujęcie tego zada-
nia w wykazie projektów kluczowych finansowanych
z budżetu państwa. Jeszcze w tym roku rozpocznie
się przebudowa drogi wojewódzkiej 985, wobec czego
sejmik oczekuje na podjęcie przez stronę rządową de-
cyzji, która zapewni kompleksowe rozwiązanie pro-
blemu komunikacyjnego w wymienionym obszarze.
Dlatego zwracam się do Pana Ministra z pyta-
niami:
— Czy Ministerstwo Infrastruktury widzi możli-
wość umieszczenia przebudowy przedmiotowego
wiaduktu kolejowego w Dębicy w wykazie projektów
kluczowych finansowanych z budżetu państwa?
— Czy są zabezpieczone budżetowe środki finanso-
we dla PKP PKL SA na to zadanie na 2009 r.?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5722)
do ministra zdrowia
w sprawie zapowiedzi wzrostu składki
na ubezpieczenie zdrowotne
Szanowna Pani Minister! Podczas finałowych
obrad „białego szczytu” w dniu 19 marca 2008 r.
premier Donald Tusk niespodziewanie ogłosił, że
podniesie podatki w postaci wzrostu składki na
ubezpieczenia zdrowotne o 1%. Dodatkowe środki
finansowe mają zasilić Narodowy Fundusz Zdrowia,
jednak dopiero w 2010 r.
Uczestnicy obrad białego szczytu zostali zasko-
czeni tą propozycją, bo padła ona w ostatnim dniu
obrad i nie była przedmiotem negocjacji.
W związku z tym kieruję pytanie do Pani Mini-
ster:
1. Czy są prowadzone prace analityczne związa-
ne z propozycją zwiększenia
składki zdrowotnej?
2. Czy ten jednoprocentowy wzrost składki zdro-
wotnej będzie w części odliczanej od podatku, aby
zmniejszyć jego skutek dla podatnika?
3. Jaki prognozowany wzrost wpływów do Naro-
dowego Funduszu Zdrowia
przyniósłby wzrost o 1% składki zdrowotnej w
2010 r.?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
57
Interpelacja
(nr 5723)
do ministra zdrowia
w sprawie strategii państwa w zakresie
diagnostyki laboratoryjnej
Szanowna Pani Minister! W Polsce od wielu lat
prowadzona jest dyskusja na temat diagnostyki la-
boratoryjnej, która często postrzegana jest jako źró-
dło szpitalnych kosztów. Skrajne oszczędności i cię-
cia budżetu placówek medycznych sprawiają, że na
badania przeznacza się coraz mniej środków. Tym-
czasem z porównań statystycznych wynika, że w
Polsce wykonuje się pięciokrotnie mniej badań labo-
ratoryjnych niż w innych krajach Unii Europejskiej,
a jednocześnie wydaje się wielokrotnie więcej na
leki. Kiedyś 15% stawki kapitacyjnej było przezna-
czonych na badanie laboratoryjne. Teraz, zwłaszcza
w placówkach publicznej służby zdrowia, często nie
kieruje się pacjentów na badania laboratoryjne, a
polityka lekowa pochłania dużą część budżetu. W
Polsce jest zarejestrowanych prawie 2200 laborato-
riów różnej wielkości i o różnych zakresach badań
diagnostycznych, podczas gdy np. w Anglii jest ich
ok. 350. Z tych porównań wynika, że rynek diagno-
styki wymaga głębokiej reorganizacji, w tym konso-
lidacji. Wielkość laboratorium powinna być dosto-
sowana do potrzeb placówki medycznej. W ramach
racjonalnego gospodarowania finansami należało-
by dążyć do typowania laboratoriów do badań wy-
sokospecjalistycznych o pełnym spektrum badań
(2–3 laboratoria referencyjne na terenie wojewódz-
twa). Według specjalistów laboratoria mniejszych
jednostek winny ograniczyć swoją działalność do
badań pilnych, które muszą być szybko wykonywa-
ne na miejscu.
Dlatego zwracam się do Pani Minister z pyta-
niami:
1. Czy Ministerstwo Zdrowia opracowuje strate-
gię zdrowotną państwa w
zakresie diagnostyki laboratoryjnej?
2. Czy ministerstwo przewiduje opracowanie sie-
ci wysokospecjalistycznych laboratoriów referencyj-
nych z centralnym systemem finansowania, obejmu-
jącej wszystkie województwa?
3. Czy ministerstwo planuje wzrost nakładów na
diagnostykę laboratoryjną, ponieważ obecne wydat-
ki per capita w Polsce na diagnostykę lokują nas na
końcu tabeli europejskiej?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
58
Interpelacja
(nr 5724)
do ministra zdrowia
w sprawie pomocy finansowej dla szpitali
samorządowych
Szanowna Pani Minister! W dniu 12 sierpnia br.
rząd przyjął nowelizację uchwały w sprawie ustano-
wienia programu wieloletniego pn. „Wzmocnienie
bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli”. W uchwale
wymieniono 208 szpitali, które zostaną dofinanso-
wane w ramach programu do końca tego roku. Dofi-
nansowanie obejmuje szpitale mające powyżej 400
łóżek, których właścicielem jest samorząd teryto-
rialny, a łączna kwota wsparcia wynosi 150 mln zł.
Według informacji medialnych specjalny zespół
w Ministerstwie Zdrowia oparł się przy sporządza-
niu listy 208 szpitali między innymi na katalogu
usług medycznych przedłożonych przez ZOZ-y. Pod
uwagę była brana również jakość świadczonych
usług i znaczenie dla bezpieczeństwa zdrowotnego
w regionie. Przyznana pomoc będzie bezzwrotna, a
jej wysokość ma zależeć od wielkości i potrzeb danej
jednostki. Wiele szpitali było zaskoczonych decyzją
ministerstwa, zwłaszcza trybem i kryteriami kwali-
fikacji wybranych szpitali. Związek Powiatów Pol-
skich zaprotestował przeciwko „treści i trybowi”
przyjęcia przez rząd przedmiotowej uchwały. Stąd
moje pytania do Pani Minister:
1. Dlaczego ministerstwo wyeliminowało ze
wsparcia mniejsze szpitale, głównie powiatowe, któ-
re nie spełniły kryterium 400 łóżek?
2. Dlaczego ministerstwo zrezygnowało z konsul-
tacji społecznych z samorządami, które jako organy
założycielskie najlepiej znają potrzeby wsparcia fi-
nansowego dla szpitali samorządowych?
3. Kto będzie dzielił kwotę 150 mln zł dla po-
szczególnych szpitali i według jakich kryteriów bę-
dzie dzielona?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5725)
do ministra zdrowia
w sprawie wprowadzenia przez firmy
informatyczne optymalizatorów JPG
Szanowna Pani Minister! Na rynku usług infor-
matycznych branży medycznej pojawiły się tzw.
optymalizatory, które obliczają wartości punktowe,
uczą lekarzy grupowania Jednorodnych Grup Pa-
cjentów (JPG) i sugerują zmiany w kodowaniu, za-
pewniające grupowanie opłacalne dla szpitali.
Ideą zastosowania optymalizatora jest uzyskanie
przez szpital więcej punktów za wykonaną usługę,
aniżeli wynikałoby to ze wskazań grupera JPG. We-
dług firmy, która opracowała optymalizator, zasto-
sowanie go daje 270% statystycznego wzrostu. Po
zastosowaniu do wyliczeń mediany realny wzrost
wynosi 213 procent.
Według rzecznika NFZ fundusz nie planuje
zmian reguł grupowania świadczeń z powodu poja-
wienia się, na rynku optymalizatorów. Stąd moje
pytanie do pani minister:
1. Czy ministerstwo analizuje wpływ zastosowa-
nia optymalizatorów na budżet NFZ?
2. Czy ministerstwo dokonało oceny prawnej sto-
sowania optymalizatorów?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5726)
do ministra zdrowia
w sprawie wdrażania rozliczeń z płatnikiem
w ramach jednorodnych grup pacjentów
Szanowna Pani Minister! Do końca września br.
trwał okres przejściowy funkcjonowania jednorod-
nych grup pacjentów (JPG). Ze strony dyrektorów
szpitali kierowane są pierwsze uwagi dotyczące no-
wego systemu rozliczeń. Dyrektorzy narzekają, że
system informatyczny otrzymali w pierwszej deka-
dzie sierpnia, ale już w pierwszych dniach działania
system przeszedł trzykrotną modyfikację w zakresie
zaliczania chorób do danej grupy. Szpitale nie czują
się przygotowane do rozliczeń w nowym systemie i
często sprawozdania przygotowywane są ręcznie.
Niestety, przy ręcznej sprawozdawczości nie
uwzględniono w rozliczeniach takich czynników, jak
wiek pacjenta i czas hospitalizacji. Niektórzy dyrek-
torzy obawiają się o wynik finansowy szpitala po
wprowadzeniu JPG. Większość dyrektorów stwier-
dza, że system został wprowadzony w niedopraco-
wanej formie, pośpiesznie, a chaos i towarzyszący
temu bałagan spadł na barki świadczeniodawców.
Nowy system rozliczeń, stanowiący swoistą rewolu-
cję, wymagał przygotowania do nowych zasad kilku-
dziesięciu tysięcy osób w skali kraju. Europejscy
eksperci uważają, że na przygotowanie do wdroże-
nia JPG potrzebne są minimum dwa lata.
Dlatego kieruję do Pani Minister następujące py-
tania:

1. Czym podyktowany był taki pośpiech we wpro-
wadzeniu rozliczeń w ramach Jednorodnych Grup
Pacjentów?
2. Kto ze strony Ministerstwa Zdrowia był odpo-
wiedzialny za nadzór nad przygotowaniem i wdroże-
niem nowego systemu rozliczeń w ramach JPG?
3. Czy ministerstwo nie rozważało możliwości
wprowadzenia w okresie przejściowym podwójnej
rachuby rozliczeń, podobnie jak w Niemczech?
4. Jak według oceny ministerstwa wygląda sytu-
acja finansowa szpitali po pierwszym okresie funk-
cjonowania rozliczeń w ramach JPG?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5727)
do ministra zdrowia
w sprawie projektu wdrożenia
Rejestru Usług Medycznych
Szanowna Pani Minister! Poprzedni prezes Na-
rodowego Funduszu Zdrowia Andrzej Sośnierz przy-
gotował koncepcję Rejestru Usług Medycznych. Po
zmianie prezesa w grudniu 2007 r. Narodowy Fun-
dusz Zdrowia rozpoczął realizację projektu wdroże-
nia Rejestru Usług Medycznych II Generacji (RUM
II). Ta nowa nazwa miała pewno na celu odcięcie się
od koncepcji poprzednika, poprzez dodanie szumnej
nazwy „II Generacja”. Ale pacjenci i lekarze czekają
na powszechne wprowadzenie Rejestru Usług Me-
dycznych bez dodatkowych identyfikatorów. Po
upływie blisko roku można się dowiedzieć ze strony
internetowej, że zakończenie wdrażania całego pro-
jektu RUM II planowane jest w ciągu najbliższych
18 miesięcy.
Zwracam się do Pani Minister z pytaniami doty-
czącymi wdrażania RUM:
1. Jaki model rozwoju RUM-u wybrało minister-
stwo spośród kilku koncepcji, które przedstawił Mi-
nisterstwu Zdrowia prezes NFZ Jacek Paszkiewicz?
2. Jaki będzie szacunkowy koszt opracowania i
wdrażania RUM-u?
3. Jak można oczekiwać, kiedy realnie Rejestr
Usług Medycznych zostanie skutecznie wprowadzo-
ny w Polsce?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
59
Interpelacja
(nr 5728)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie pilnego wydania rozporządzenia
MEN umożliwiającego umieszczenie
na świadectwie ukończenia technikum
tradycyjnej nazwy szkoły zawartej
w uchwalonym obowiązującym statucie szkoły
Szanowna Pani Minister! Od czerwca 2008 na
adres MEN wpłynęło wiele listów od organizacji i
obywateli (skierowano także interpelacje poselskie)
o niefortunnym rozporządzeniu MEN (z 11 marca
2008 r. Dz. U. z 23 kwietnia 2008r. Nr 67, poz. 412,
§8 ust. 2) dotyczącym świadectw ukończenia szkoły
średniej, uniemożliwiającym umieszczenie na nim
markowej tradycyjnej nazwy szkoły Śląskie Tech-
niczne Zakłady Naukowe (77 lat tradycji). W wielu
odpowiedziach MEN uspokajano i informowano, że
rozporządzenie to zostanie wkrótce znowelizowane.
Minęło już wiele miesięcy, a nadal nie ukazało się
nowe rozporządzenie. Co stoi na przeszkodzie w wy-
daniu nowego rozporządzenia? Proszę o pilne zreali-
zowanie zapowiedzianych obietnic.
Z poważaniem
Poseł Jan Rzymełka
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5729)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie nowelizacji przepisów ustawy
o pracownikach samorządowych
Szanowny Panie Ministrze! Nowelizacja ustawy
o pracownikach samorządowych wzbudza w środo-
wiskach samorządów lokalnych wiele emocji i nie
zadowala ona zainteresowanych stron. W niniejszej
interpelacji pragnę zaznaczyć tylko niektóre z nich,
te najbardziej – jak się wydaje – istotne z punktu
widzenia samorządowców-praktyków.
Art. 16 ust. 1 zawiera przepis, w myśl którego:
jeżeli zachodzi konieczność zastępstwa pracownika
w czasie jego usprawiedliwionej nieobecności w pra-
cy, pracodawca może w tym celu zatrudnić innego
pracownika na podstawie umowy o pracę na czas
określony, obejmujący czas tej nieobecności. Ustawa
nie wyjaśnia jednak, jak odnieść się w tym przypad-
ku do przepisów Kodeksu pracy (KP), które w ww.
sytuacji przewidują zawarcie umowy o pracę na czas
zastępstwa.
60
Nieprecyzyjny w swej treści jest przepis art. 20
ust. 1, bowiem daje on możliwość niestosowania
przepisów art. 11 ust. 1, który mówi, że: nabór kan-
dydatów na wolne stanowiska urzędnicze, w tym
kierownicze stanowiska urzędnicze, jest otwarty i
konkurencyjny. Przytoczony wyżej art. 20 ust. 1
może w praktyce doprowadzić do sytuacji zatrudnia-
nia pracowników na stanowiskach urzędniczych i
kierowniczych urzędniczych, bez stosowania proce-
dury naboru, tzn. osoba zatrudniona zostanie na
stanowisku, co do którego nie stosuje się procedury
naboru (np. pracownik obsługi), a następnie zosta-
nie przeniesiona na stanowisko urzędnicze.
W myśl art. 21 ust. 3: w przypadku przeniesienia
pracownika samorządowego zatrudnionego na sta-
nowisku urzędniczym, w tym kierowniczym stano-
wisku urzędniczym, do innej jednostki jego akta
osobowe wraz z pozostałą dokumentacją w sprawach
związanych ze stosunkiem pracy przekazuje się do
jednostki, w której pracownik ma być zatrudniony.
Tak sformułowany przepis w praktyce sprowadzi się
do tego, że akta będą przekazywane każdorazowo
nowemu pracodawcy, ilekroć pracownik zostanie
przeniesiony, co w przyszłości może znacznie utrud-
nić dostęp do akt osobowych czy też uzyskanie sto-
sownych zaświadczeń o pracy.
Ponadto przepisy zawarte w nowelizacji niniej-
szej ustawy uniemożliwiają pracodawcy w wysokim
stopniu możliwość swobodnego kształtowania czasu
pracy, w zależności od potrzeb danej wspólnoty sa-
morządowej, np. w zakresie wprowadzenia zrówno-
ważonego systemu pracy określonego w art. 135 K.p.
Zgodnie z wykładnią wprowadzenie systemu zrów-
noważonego czasu pracy może nastąpić w każdym
czasie, w zależności od potrzeb pracodawcy; wpro-
wadzenie tego systemu powinno mieć merytoryczne
uzasadnienie, np. zapewnienie świadczenia usług.
Nie wiadomo też, czy celowo, ale w niniejszym
projekcie nie uwzględniono przepisów o odpowie-
dzialności porządkowej i dyscyplinarnej pracowni-
ków samorządowych mianowanych, czy też zagad-
nienie to umknęło uwadze ustawodawcy.
W związku z podniesionymi raptem kilkoma za-
gadnieniami, które budzą w niniejszej nowelizacji
uzasadnione kontrowersje, kieruję do Pana Ministra
następujące pytania:
1. Jak rozumieć przepisy zawarte w art. 16 ust. 1
ustawy o pracownikach samorządowych w odniesie-
niu do przepisów Kodeksu pracy?
2. W jaki sposób ustawodawca zamierza zapobiec
możliwości formalnego „obejścia” przepisów art. 11
ust. 1 ww. ustawy poprzez zastosowanie przepisu
art. 20 ust.1?
3. Co należy rozumieć pod pojęciem zawartym w
art. 21 ust. 3 ustawy o pracownikach samorządo-
wych „pozostała dokumentacja w sprawach związa-
nych ze stosunkiem pracy”?
4. Czy ustawodawca planuje wprowadzić zmia-
ny w niniejszym projekcie polegające na wprowa-
dzeniu większej swobody w zakresie kształtowania
czasu pracy?
5. Czy i jak unormowana zostanie odpowiedzial-
ność porządkowa i dyscyplinarna pracowników mia-
nowanych?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5730)
do ministra środowiska
w sprawie wpływu wspólnotowego systemu
handlu uprawnieniami do emisji dwutlenku
węgla (tzw. EU ETS) na funkcjonowanie
w przyszłości zakładów cementowych
w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Stowarzyszenie Pro-
ducentów Cementu wydaje się być głęboko zaniepo-
kojone skutkami społeczno-ekonomicznymi wynika-
jącymi z wprowadzenia restrykcyjnych założeń
wspólnotowego systemu handlu emisjami CO2 (tzw.
EU ETS) na funkcjonowanie w przyszłości zakła-
dów cementowych w Polsce.
Branża cementowa nie kwestionuje działań Ko-
misji Europejskiej podejmowanych w kwestii prze-
ciwdziałania zmianom klimatu, uważając, że jest to
problem globalny, który wymaga rozwiązań efek-
tywnych, ale wprowadzanych w sposób sprawiedli-
wy i proporcjonalny do możliwości wkładu krajów i
sektorów w globalną redukcję emisji. Takim właśnie
założeniom powinno odpowiadać główne narzędzie
ochrony klimatu, jakim jest EU ETS
Przedstawione w projekcie nowelizacji dyrekty-
wy o EU ETS na lata 2013–2020 założenia drastycz-
nie zaostrzają wymagania redukcji emisji CO2 z
przemysłu w Europie (ogółem z wszystkich podsta-
wowych gałęzi przemysłowych), co w konsekwencji
może doprowadzić do zaprzestania przez nie pro-
dukcji na terenie UE i wystąpieniu zjawiska global-
nego importu przez kraje UE materiałów i produk-
tów z krajów nieobjętych ETS. W przypadku cemen-
tu stosowanie w Europie produktu importowanego z
krajów, w których nie obowiązują restrykcje związa-
ne z emisją CO2, jest nieuzasadnione zarówno pod
względem ochrony środowiska, jak i pod względem
ekonomicznym. Zaprzestanie produkcji cementu w
Europie wiąże się ze zwiększeniem globalnej emisji
CO2 pochodzącej z transportu. Cement jako produkt
w istotnym stopniu wpływa również na ogranicza-
nie emisji CO2 poprzez swoje zastosowanie w budow-
nictwie – jest niezastąpiony w walce ze zmianami
klimatycznymi (nowoczesne energooszczędne bu-

downictwo, energia wiatrowa i wodna, zabezpiecze-
nie przed klęskami żywiołowymi).
Ponieważ skala obaw producentów cementu
związana ze skutkami wpływu wspólnotowego sys-
temu handlu emisjami CO2 na polską produkcję tego
materiału wciąż wzrasta, kieruję do Pana Ministra
następujące pytania.
1. Czy i jakie są realne przewidywalne skutki
Wspólnotowego Systemu Handlu Emisjami CO2
(tzw. EU ETS) na funkcjonowanie w przyszłości za-
kładów cementowych w Polsce?
2. Czy wprowadzenie ww. Systemu nie spowodu-
je ograniczenia funkcjonowania przemysłu cemen-
towego w Polsce?
Z poważaniem
Poseł Henryk Siedlaczek
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5731)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie strat polskiego rolnictwa
w latach 1997–2007 powstałych wskutek
klęsk żywiołowych
Szanowny Panie Ministrze! Od roku 1997 nawie-
dzają nasz kraj rokrocznie nadzwyczajne zjawiska
atmosferyczne skutkujące stratami w uprawach rol-
nych i hodowli. Takie gwałtowne zjawiska powodują
trudne do przewidzenia szkody. Są one ogromnym
obciążeniem dla samorządów, ubezpieczycieli i rol-
ników, których bezpośrednio dotykają te tragedie.
W 1997 r. mieliśmy powódź stulecia, w latach
późniejszych huragany, trąby powietrzne, susze,
przymrozki i kolejne powodzie. Powódź w 1997 była
tragiczna w historii Polski. W dorzeczu górnej Odry
fala powodziowa przekroczyła o 2–3 m najwyższe
notowane dotąd stany wód. W dorzeczu Wisły po-
wódź miała łagodniejszy przebieg wobec niższych
opadów i mniejszego przyboru wód. Dodatkowo w
dorzeczu Odry pojawił się problem rzek w znacznej
mierze uregulowanych, a niedrożność ich koryt,
zły stan techniczny urządzeń hydrotechnicznych i
m.in. powojenna zabudowa polderów pogorszyły sy-
tuację. Powódź z 1997 r. była najbardziej dotkliwa,
jednak jak się okazało w latach późniejszych, takie
anomalia atmosferyczne stają się w naszym kraju
dość częste.
Jako reprezentant i mieszkaniec regionu podha-
lańskiego chcę zapytać Pana Ministra:
1. Jakie straty w rolnictwie poniosła polska wieś
w wyniku klęsk żywiołowych w latach 1997–2007?
2. Ile środków wydał budżet państwa na usuwa-
nie skutków klęsk żywiołowych w obszarze rolnic-
61
twa w powyższych latach, ze szczególnym uwzględ-
nieniem woj. podkarpackiego, małopolskiego i ślą-
skiego
Z poważaniem
Poseł Edward Siarka
Nowy Targ, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5732)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie utrudnionego dostępu obywateli
polskich do placówek dyplomatycznych
w Wielkiej Brytanii
Panie Ministrze! Wobec licznych próśb osób pra-
cujących w Wielkiej Brytanii w sprawie niedosta-
tecznego dostępu polskich emigrantów do polskich
placówek dyplomatycznych proszę o zajęcie stanowi-
ska w tej sprawie. Z opublikowanych przez Główny
Urząd Statystyczny danych dotyczących informacji
o rozmiarach i kierunkach emigracji z Polski w la-
tach 2004–2007 wynika, że na końcu 2007 r. liczba
emigrantów z Polski przebywających w Wielkiej
Brytanii osiągnęła 690 tys.
Na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych
można odnaleźć informację, że w Wielkiej Brytanii
Polska posiada cztery placówki dyplomatyczne.
Oprócz ambasady w Londynie są trzy konsulaty ge-
neralne: w Londynie, Edynburgu i Manchesterze.
Ponadto problem ograniczonego dostępu polskich
emigrantów do polskich placówek dyplomatycznych
podnosi również prasa, wskazując na liczne utrud-
nienia, z jakimi spotykają się imigranci, ze strony
placówek dyplomatycznych podczas załatwienia
podstawowych spraw (odtworzenia dokumentów,
uzyskania porady prawnej). Oczekujący skarżą się
na długie kolejki, złą organizację pracy, nieefektyw-
ne załatwianie spraw, jak również opryskliwość i
arogancję pracowników wobec petentów. Polacy,
którzy nie znajdują pomocy w polskich przedstawi-
cielstwach, kierują się do brytyjskich organizacji
charytatywnych.
Panie Ministrze, w Wielkiej Brytanii Polacy sta-
nowią liczną grupę mieszkańców. Trzy konsulaty
obsługują szacunkowo 690 tys. Polaków. Urucho-
miony w maju konsulat w Manchesterze z 10 urzęd-
nikami ma obsługiwać 350 tys. z nich. Wniosek na-
suwa się jeden. Jest za mało konsulatów i zbyt mało
urzędników obsługujących petentów w już istnieją-
cych. Niedopuszczalnym zjawiskiem jest to, by pol-
scy obywatele nie mieli kontaktu z przedstawiciel-
stwem swego kraju.
Wobec powyższego proszę o odpowiedź na pyta-
nia:
62
1. Ilu pracowników jest zatrudnionych w każdym
z ww. trzech polskich konsulatów znajdujących się
na terenie Wielkiej Brytanii?
2. Czy i kiedy planowane jest utworzenie kolej-
nych polskich jednostek dyplomatycznych w Wiel-
kiej Brytanii?
Z poważaniem
Poseł Beata Mazurek
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5733)
do ministra zdrowia
w sprawie proponowanych zmian
legislacyjnych dotyczących funkcjonowania
Lubelskiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ
Pani Minister! Sejmik Województwa Lubelskiego
oraz Rada Lubelskiego Oddziału Wojewódzkiego
Narodowego Funduszu Zdrowia z uwagą i niepoko-
jem obserwują pracę nad projektem ustawy w spra-
wie podziału NFZ na sześć funduszy regionalnych i
likwidację Lubelskiego Oddziału Wojewódzkiego
NFZ. Wspólnym stanowiskiem lubelskiego środowi-
ska związanego z ochroną zdrowia w powyższej
sprawie jest sprzeciw wobec proponowanych zmian
legislacyjnych dotyczących funkcjonowania NFZ,
które zakładają zlikwidowanie wszystkich oddzia-
łów funduszu po wschodniej stronie Wisły, w tym
oddziału w Lublinie.
Pani Minister, Lublin jest największym miastem
na wschodzie Polski i pretenduje do miana metropo-
lii miejskiej. Jest również ośrodkiem uniwersytec-
kim z renomowanym Uniwersytetem Medycznym,
w ramach którego funkcjonują specjalistyczne jed-
nostki kliniczne wysoko cenione zwłaszcza w dzie-
dzinie okulistyki, kardiologii, neurochirurgii, he-
matoonkologii i wielu innych.
Woj. lubelskie to czwarte co do liczebności ludno-
ści województwo w Polsce oraz ósme co do wielkości
środków z Narodowego Funduszu Zdrowia.
Ponadto należy zauważyć, że 50% ludności wo-
jewództwa utrzymuje się z działalności rolniczej i
zamieszkuje na wsi lub w małych miasteczkach.
Organizacja służby zdrowia w takim regionie wy-
maga szczególnego doświadczenia, które to do-
świadczenie, sprawdzone w praktyce, posiada lu-
belski OW NFZ.
Członkowie Rady Lubelskiego Oddziału Woje-
wódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia, funk-
cjonując jako społecznicy od 4 lat, dokładnie znają
działalność lubelskiego OW NFZ. Byli autorami wie-
lu pism i stanowisk kierowanych do prezesa NFZ
mających na celu usprawnienie działań oddziału
oraz racjonalnego wykorzystania środków pienięż-
nych. Ponadto przesyłali stanowiska i opinie w spra-
wach istotnych dla funkcjonowania systemu opieki
zdrowotnej, w tym organizacji i kontraktowania
świadczeń w zakresie rehabilitacji ambulatoryjnej,
kardiologii, onkologii, szpitalnych oddziałów ratun-
kowych, pediatrii, profilaktyki stomatologicznej.
Pani Minister, powody, jakie leżą u podstaw li-
kwidacji oddziału lubelskiego i nieutworzenia w jego
miejsce siedziby oddziału w nowej strukturze orga-
nizacyjnej, są niezrozumiałe. Likwidacja oddziału w
Lublinie i przekształcenie w delegaturę towarzy-
stwa pozbawi go ustawowych uprawnień decyzyj-
nych. Może to spowodować dalsze zmniejszanie
środków finansowych na świadczenia zdrowotne na
terenie Lubelszczyzny i Polski Wschodniej.
Rada Lubelskiego Oddziału Wojewódzkiego Na-
rodowego Funduszu Zdrowia zwracała się do Mini-
sterstwa Zdrowia z informacją, iż w wyniku zmian
ustawowych w roku ubiegłym Lubelszczyźnie i po-
zostałym województwom wschodnim zmniejszył się
udział procentowy w całości środków Narodowego
Funduszu Zdrowia, co osiągnęło kwotę prawie 70
mln zł (tylko w woj. lubelskim).
Stanowisko rady zakłada, że propozycja likwi-
dacji 9–10 oddziałów NFZ o ustawowych kompe-
tencjach decyzyjnych nie tylko nie poprawi konku-
rencyjności na rynku ubezpieczeń zdrowotnych i
zmniejszenia kosztów obsługi NFZ, ale spowoduje
chaos, odejście specjalistów i dezorganizację syste-
mu. Rada wyraża opinię, że w proponowanych
zmianach organizacyjnych dotyczących NFZ, jeżeli
weźmie się pod uwagę wyżej przytoczone argumen-
ty, Lublin powinien być siedzibą samodzielnej jed-
nostki organizacyjnej obejmującej region Polski
Wschodniej.
Proszę o odpowiedzi na pytania:
1. Czy projekt ustawy w sprawie podziału Naro-
dowego Funduszu Zdrowia na mniejsze fundusze re-
gionalne zakłada utworzenie oddziału (tj. jednostki
o ustawowych uprawnieniach decyzyjnych) jednego
z takich funduszy w Lublinie?
2. Jakie uzasadnienie leży u podstaw ewentual-
nej decyzji dotyczącej nieutworzenia ww. oddziału w
Lublinie w ramach nowo planowanej struktury fun-
duszy regionalnych?
3. W których miastach (proszę o ich wyliczenie)
w projektowanej reformie NFZ resort zdrowia za-
kłada utworzenie oddziałów funduszy regional-
nych, które będą miały ustawowe kompetencje de-
cyzyjne?
Z poważaniem
Poseł Beata Mazurek
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.

Interpelacja
(nr 5734)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie utrzymania na dobrym poziomie
bezpieczeństwa Warmii i Mazur poprzez
rezygnację z planowanego przeniesienia
114 etatów oddziałów prewencji Policji
woj. warmińsko-mazurskiego dla wzmocnienia
garnizonów dużych aglomeracji miejskich
Szanowny Panie Premierze! Wyrażam stanow-
czy sprzeciw w sprawie planowanego osłabienia bez-
pieczeństwa Warmii i Mazur poprzez przeniesienie
114 etatów oddziałów prewencji woj. warmińsko-
-mazurskiego na teren dużych aglomeracji miejskich
w celu wzmocnienia garnizonów Warszawy, Krako-
wa i Rzeszowa. Oddział Prewencji Policji w Olszty-
nie jest jednostką organizacyjną, nad którą bezpo-
średni nadzór sprawuje komendant wojewódzki Po-
licji w Olsztynie. Oddział wypełnia zadania na rzecz
ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego na
obszarze woj. warmińsko-mazurskiego. Wykonuje
zadania związane z prowadzeniem operacji policyj-
nych w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa i po-
rządku publicznego. Ponadto zapewnia bezpieczeń-
stwo oraz chroni porządek publiczny podczas zgro-
madzeń publicznych oraz imprez masowych. Wspie-
ra jednostki Policji w działaniach patrolowych oraz
patrolowo-interwencyjnych. Odebranie etatów ozna-
cza bezpośrednie osłabienie bezpieczeństwa regionu
Warmii i Mazur. Należy zwrócić również uwagę na
fakt, iż w dalszym ciągu pogłębia się ilość wakatów
w komendach miejskich i powiatowych naszego re-
gionu. Często to właśnie funkcjonariusze oddziałów
prewencji wypełniają luki kadrowe i pomagają w co-
dziennych obowiązkach służb patrolowych i patrolo-
wo-interwencyjnych.
Należy wziąć pod uwagę fakt, iż woj. warmińsko-
-mazurskie jest regionem o charakterze turystycz-
nym, co wiąże się z przyjazdem rzeszy turystów i to
nie tylko w sezonie letnim. Efektywność oraz spraw-
ne wykonywanie zadań oddziałów prewencji zapew-
nia bezpieczeństwo nie tylko na co dzień, lecz także
podczas imprez gromadzących kilkaset, a nawet kil-
ka tysięcy osób, takich jak koncerty, festiwale, me-
cze piłkarskie, oraz różne wydarzenia cykliczne, w
które rokrocznie obfituje region.
Panie Premierze! Czy weźmie Pan pod uwagę
moje argumenty i zrezygnuje z planu osłabienia bez-
pieczeństwa Warmii i Mazur oraz przeniesienia 114
etatów oddziałów prewencji woj. warmińsko-mazur-
skiego na teren dużych aglomeracji miejskich?
Z poważaniem
Poseł Jerzy Gosiewski
Warszawa, dnia 12 października 2008 r.
63
Interpelacja
(nr 5735)
do ministra zdrowia
w sprawie potrzeby wstrzymania planowanej
prywatyzacji publicznych zakładów opieki
zdrowotnej
Szanowna Pani Minister! Stan faktyczny stano-
wiący kontekst złożonej interpelacji. Planowana
przez rząd komercjalizacja, a co za tym idzie, prywa-
tyzacja publicznych zakładów opieki zdrowotnej, a w
szczególności szpitali i przekształcenie ich w spółki
prawa handlowego doprowadzi do sytuacji, w której
zaczną się one kierować regułami ekonomicznej
opłacalności, co w konsekwencji uniemożliwi po-
prawne funkcjonowanie służby zdrowia.
Obecnie niejednokrotnie spotykamy się z sytu-
acjami, w których pacjent z powodu powikłań jest
przyjmowany z niepublicznych placówek służby zdro-
wia do szpitali publicznych, nierzadko bez zawartych
wcześniej wzajemnych umów. Takie decyzje zapadają
w imię nadrzędnej zasady ratowania życia i zdrowia
pacjentów. W związku z zapowiadanymi przekształ-
ceniami względy komercyjne mogą stać się pierwszo-
planowe a co ważniejsze obligatoryjne przekształca-
nie placówek służby zdrowia przez samorządy w spół-
ki prawa handlowego stanowić będzie de facto pozby-
cie się przez rząd bezpośredniej odpowiedzialności za
bezpieczeństwo zdrowotne Polaków.
Ponadto bez właściwych gwarancji pracowni-
czych pozostaną również pracownicy zatrudnieni w
publicznej służbie zdrowia, o ile w ogóle znajdą się w
grupie tych, których nowy podmiot zdecyduje się po-
nownie zatrudnić.
W tej sytuacji proces naprawczy systemu opieki
zdrowotnej powinien zostać poprzedzony rzetelnym
dialogiem społecznym uwzględniającym interesy
także innych grup poza pracodawcami. Ponadto
proponowane zmiany winna poprzedzić dogłębną i
rzetelna analizą ewentualnych skutków proponowa-
nych zmian przeprowadzona przez ich wnioskodaw-
cę, której wyniki należy przedstawić społeczeństwu.
W przeciwnym bowiem razie grozi nam, zresztą nie
po raz pierwszy, przerzucenie kosztów licznych błę-
dów i wieloletnich zaniechań na pacjentów i pracow-
ników służby zdrowia.
W tym zakresie składam interpelację poselską.
Czy możemy spodziewać się ze strony ministerstwa
działań, które powstrzymają tak zaplanowaną ko-
mercjalizację, a co za tym nastąpi, planowaną pry-
watyzację publicznych zakładów opieki zdrowotnej,
a tym samym zapobiegną dezorganizacji w funkcjo-
nowaniu służby zdrowia?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 13 października 2008 r.
64
Interpelacja
(nr 5736)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie potrzeby nowelizacji przepisów
dotyczących zmiany granic gmin
Szanowny Panie Premierze! Stan faktyczny sta-
nowiący kontekst złożonej interpelacji. Ustawa z dnia
8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z
2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) oraz rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 9 sierpnia 2001 r. w
sprawie trybu postępowania przy składaniu wnio-
sków dotyczących tworzenia, łączenia, dzielenia, zno-
szenia i ustalania granic gmin, nadawania gminie
lub miejscowości statusu miasta, ustalania i zmiany
nazw gmin i siedzib ich władz oraz dokumentów wy-
maganych w tych sprawach (Dz. U. Nr 86, poz. 943, z
późn. zm.) cedują na ministra spraw wewnętrznych i
administracji decyzje o łączeniu terenów poszczegól-
nych gmin. W praktyce oznacza to, że w gestii pana
ministra pozostaje decyzja akceptująca bądź nie
„aneksyjne” plany niektórych miast w stosunku do
otaczających je miejscowości czy nawet całych gmin.
Jak pokazują doświadczenia ostatnich lat, obecne
przepisy regulujące zmianę granic gmin z pominięciem
zgody wszystkich zainteresowanych samorządów są po
prostu krzywdzące i mogą powodować destabilizację
ekonomiczną i społeczną „anektowanych” gmin. Po-
nadto chciałbym zwrócić uwagę na fakt, że skutkiem
tak skonstruowanych przepisów były już protesty
mieszkańców zagrożonych „aneksją” miejscowości.
Jako poseł ziemi tarnowskiej od pewnego czasu z
zainteresowaniem śledzę poczynania władz Tarno-
wa, które pewnie z braku innego pomysłu na rozwój
miasta podjęły działania wskazujące na planowanie
„aneksji” kilku najbardziej atrakcyjnych miejscowo-
ści z pięciu sąsiadujących gmin. Jestem głęboko za-
niepokojony, że realizacja tej koncepcji władz Tarno-
wa mogłaby się dokonać decyzją Pana Ministra bez
uzależniania jej od zgody samorządów sąsiadujących
gmin oraz od, niezbędnej w takiej sytuacji, zgody
społeczności „anektowanych” miejscowości.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską.
1. Czy i kiedy możemy spodziewać się zmian
przepisów dotyczących zmiany granic gmin, które
uzależnią odpowiednie decyzje od zgody wszystkich
zainteresowanych samorządów oraz od zgody miesz-
kańców przyłączanych miejscowości?
2. Czy w najbliższej przyszłości ministerstwo po-
mimo funkcjonowania jeszcze dotychczasowych
przepisów w czasie rozpatrywania wniosków doty-
czących zmian granic gmin będzie uwzględniać w
jak najszerszym zakresie interesy wszystkich zain-
teresowanych samorządów, a szczególnie mieszkań-
ców „przenoszonych” do innej gminy?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5737)
do ministra finansów
oraz
ministra gospodarki
w sprawie opracowania analiz
i przygotowania scenariusza dotyczącego
zapobiegania oraz wychodzenia
z ewentualnego kryzysu
Stan faktyczny stanowiący kontekst złożonej in-
terpelacji. Do Europy dotarły już pierwsze skutki
krachu finansowego w Stanach Zjednoczonych.
Wkrótce być może odczujemy je także w Polsce.
Kanclerz Niemiec Angela Merkel ogłosiła, że w sy-
tuacji kryzysu rząd podejmie nadzwyczajne działa-
nia m.in. w postaci zabezpieczenia lokat klientów
niemieckich banków. Chodzi oczywiście o wypłace-
nie klientom środków z budżetu w sytuacji niewy-
płacalności banków. Podobnie ma być w Irlandii,
Grecji, Wielkiej Brytanii i Islandii.
Wielu Polaków zadaje sobie pytanie, co stanie
się, gdy dojdzie do załamania się giełdy, złotego, eks-
portu oraz niewypłacalności banków. Dlatego nie-
zbędne jest przygotowanie stosownych analiz oraz
podjęcie prac nad scenariuszem wychodzenia z
ewentualnego krachu, tym bardziej że, jak podał
„Dziennik”, największe instytucje finansowe świata
zmieniły swoje przewidywania dotyczące rozwoju
Polski. Już nie są tak optymistyczne jak uprzednio
BNP Paribas, JP Morgan czy Morgan Stanley obni-
żają prognozy wzrostu gospodarczego w Polsce o
jedną piątą jego wartości.
W tym zakresie zgłaszam interpelację poselską.
Czy resort zlecił stosowne analizy oraz pracuje nad
przygotowaniem scenariusza dotyczącego zapobie-
gania skutkom oraz wychodzenia z ewentualnego
kryzysu?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5738)
do ministra gospodarki
w sprawie nowelizacji ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej
Z doniesień prasowych jest mi wiadomo o proble-
mach przedsiębiorców będących wspólnikami spół-
ek cywilnych, którzy chcą zawiesić prowadzoną
działalność gospodarczą. Art. 14a ustawy o swobo-
dzie działalności gospodarczej uzależnia skutecz-

ność zawieszenia działalności gospodarczej jednego
ze wspólników spółki cywilnej od zawieszenia dzia-
łalności przez pozostałych uczestników przedsię-
wzięcia. Ograniczenie to powoduje, że jeśli tylko je-
den z uczestników spółki cywilnej chce zawiesić
działalność, nie może tego zrobić. W konsekwencji
ograniczone zostają korzyści płynące z ustawy i pro-
blem wielu przedsiębiorców chcących zawiesić dzia-
łalność z przyczyn losowych pozostaje nierozwiąza-
ny. Regulacja uniemożliwia również prowadzenie
działalności przez część wspólników w przypadku,
gdy jeden z nich nie może prowadzić działalności. W
konsekwencji w przypadku choroby lub trudnej sy-
tuacji rodzinnej jednego ze wspólników całe przed-
siębiorstwo musi zawiesić działalność.
Wątpliwości budzi również możliwość odwieszenia
działalności gospodarczej przed upływem terminu
określonego we wniosku o zawieszenie działalności
gospodarczej. Z jednej strony brakuje przepisu
przewidującego takie postępowanie, z drugiej natomiast
art. 27a ust. 2 ww. ustawy mówi, że „okres zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej rozpoczyna
się od dnia złożenia wniosku o wpis informacji o
zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej
i trwa do dnia złożenia wniosku o wpis informacji o
wznowieniu wykonywania działalności gospodarczej”.
Taka rozbieżność wymaga doprecyzowania i budzi
wątpliwości wielu podatników. Brak precyzji jest jednym
z głównych problemów polskiego prawodawstwa i
należy dołożyć wszelkich starań, aby uniknąć tego
typu problemów w przyszłości.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
następujące pytania:
1. Czy Pan Minister wie o opisanych proble-
mach?
2. Czy istnieje możliwość doprecyzowania prze-
pisów ustawy tak, aby wyeliminować opisane pro-
blemy?
3. Jakie dalsze kroki czynione są w celu uela-
stycznienia przepisów ustawy o swobodzie działal-
ności gospodarczej?
Z poważaniem
Poseł Paweł Poncyljusz
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5739)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie niepokojów samorządów
wywołanych zapowiedzią likwidacji
niektórych sądów rejonowych
Panie Ministrze! Posłowie na Sejm bombardowa-
ni są wystąpieniami starostów i burmistrzów, wyra-
żającymi niepokoje samorządów wywołane praso-
65
wymi zapowiedziami likwidacji niektórych sadów
rejonowych, m.in. w „Rzeczypospolitej” z 15 wrze-
śnia 2008 r. Na terenie woj. warmińsko-mazurskie-
go miałoby to dotyczyć sześciu sądów rejonowych: w
Lidzbarku Warmińskim, Olecku, Mrągowie, Piszu,
Biskupcu i Nidzicy, czyli blisko połowy stanu sądów
rejonowych w tym województwie.
Starosta lidzbarski w przesłanym na moje ręce pi-
śmie pisze, „że zamiary likwidacji Sądu Rejonowego w
Lidzbarku budzi jego sprzeciw oraz sprzeciw burmi-
strzów i wójtów z terenu powiatu lidzbarskiego oraz
mieszkańców powiatu. Podkreśla, że Sąd Rejonowy w
Lidzbarku jest jednostką bardzo sprawnie działającą,
mającą swoja siedzibę w budynku darowanym sądowi
przez gminę miejską Lidzbark Warmiński z Wydzia-
łem Ksiąg Wieczystych przestronnym i nowocześnie
urządzonym, umiejscowionym w budynku powiatu
lidzbarskiego. Samorządy: miejski i powiatowy włoży-
ły wiele wysiłku i pieniędzy, aby zapewnić Sądowi Re-
jonowemu w Lidzbarku Warmińskim jak najlepsze
warunki pracy. Likwidacja sądu, który działa szybko i
skutecznie byłaby ogromnym marnotrawstwem wielo-
letnich nakładów i policzkiem wymierzonym samo-
rządom za ich starania o utworzenie jednostek wy-
miaru sprawiedliwości w powiecie lidzbarskim”.
W podobnej treści i tonie piszą władze samorzą-
dowe Biskupca, przedstawiając następujące argu-
menty:
Sąd Rejonowy w Biskupcu wydaje rocznie ponad
4000 różnego rodzaju orzeczeń, obsługując miesz-
kańców gminy Biskupiec oraz Jezioran, Kolna i
Bisztynka. Konieczność dojazdu do innego, oddalo-
nego o kilkadziesiąt kilometrów miasta spowodowa-
łyby znaczne utrudnienia (czas poświęcony na do-
jazd) oraz wiązałyby się z dodatkowymi kasztami.
Motywy, jak należy przypuszczać, finansowe, zu-
pełnie rozmijają się z oczekiwaniami i potrzebami
obywateli mieszkających poza dużymi ośrodkami
miejskimi. Przeczy to zupełnie idei „urząd bliżej
obywatela”.
Dodać należy, że Sąd Rejonowy w Biskupcu funk-
cjonuje nieprzerwanie od 1945 r., co również świad-
czy o celowości i merytorycznych podstawach jego
dalszego funkcjonowania, Takie są oczekiwania
obywateli, a ewentualna likwidacja byłaby sprzeczna
z ich interesem. Następstwem likwidacji sądu byłaby
konieczność likwidacji prokuratury, co spowodowało-
by spadek poczucia bezpieczeństwa obywateli”.
Przywołane wyżej głosy samorządowców Lidz-
barka Warmińskiego i Biskupca są reprezentatywne
i odzwierciedlają problemy pozostałych powiatów i
sądów w Olecku, Mrągowie, Piszu i Nidzicy.
Mają rację samorządowcy, że wraz z likwidacją są-
dów w ich terenie pogorszy się stan bezpieczeństwa
obywateli, zarówno zamieszkujących Warmię i Ma-
zury, jak i przybywających na odpoczynek na tym te-
renie około ośmiu milionów turystów rocznie.
Podzielam ich pogląd i popieram starania o od-
stąpienie od zamiaru likwidacji wyżej wymienio-
nych sądów.
66
Panie Ministrze! Pragnę zwrócić uwagę Pana
Ministra na jeszcze inny w przypadku Warmii i Ma-
zur aspekt sprawy – problem skoncentrowanych na
tym terenie, a płynących zza granicy roszczeń o
zwrot majątków, przy konieczności uporządkowania
zapisów w księgach wieczystych.
Wszystkich sześć sądów rejonowych według do-
niesień prasowych zagrożonych likwidacją posiada
wydziały ksiąg wieczystych. W przypadku sądów li-
kwidacji będzie konieczne ich przenoszenie do in-
nych sądów wielotysięcznych zbiorów akt i ksiąg.
Powstanie pewien chaos, który może ułatwić cudzo-
ziemcom przechylić na ich korzyść rozstrzygnięć są-
dowych w sprawach wątpliwych.
W tej sytuacji w niniejszej interpelacji zwracam
się do Pana Ministra z następującym pytaniem: Czy
prawdziwe są doniesienia prasy o zamiarze likwida-
cji niektórych sądów rejonowych, w tym sześciu sa-
dów rejonowych na Warmii i Mazurach?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Żelichowski
Warszawa, dnia 7 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5740)
do ministra infrastruktury
w sprawie roli wojewódzkich ośrodków
medycyny pracy w kontekście planowanej
ustawy o kierujących pojazdami
Szanowny Panie Ministrze! W związku z projek-
tem ustawy o kierujących pojazdami otrzymałem
szereg uwag dotyczących zasadności niektórych roz-
wiązań. Dotyczyły one szczególnie pominięcia woje-
wódzkich ośrodków medycyny pracy jako właści-
wych do wykonywania badań osób z grup szczegól-
nego ryzyka, np. ubiegających się o przywrócenie
uprawnienia do kierowania pojazdem cofniętego ze
względu na stan zdrowia. Wojewódzkie ośrodki me-
dycyny pracy dysponują wieloletnim doświadcze-
niem kadry medycznej oraz właściwym zapleczem w
zakresie diagnostyki.
W związku z powyższym proszę o odpowiedź na
pytania:
1. Czy przekazanie wszystkich badań „lekarzom
uprawnionym” nie grozi rozproszeniem kompeten-
cji, a w efekcie obniżeniem jakości diagnozy?
2. W jaki sposób będzie prowadzony nadzór nad
wykonywaniem badań przez „lekarzy uprawnio-
nych”?
3. W jaki sposób uregulowany zostanie defini-
tywnie problem badań lekarskich osób kierujących
pojazdem, jeżeli uczestniczyły w wypadku drogo-
wym, w którym jest zabity lub ranny?
4. Co przemawia za likwidacją zapisu stanowią-
cego, że osoby posiadająca prawo jazdy lub pozwole-
nie na kierowanie tramwajem jest zobowiązana
zgłosić staroście zmiany dotyczące stanu zdrowia w
zakresie danych umieszczonych w ankiecie?
Z poważaniem
Poseł Grzegorz Roszak
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5741)
do ministra infrastruktury
w sprawie powszechnego dostępu
do szerokopasmowego Internetu
Szanowny Panie Ministrze! Pragnę złożyć na
Pana ręce interpelację dotyczącą powszechnego do-
stępu do szerokopasmowego Internetu. Polska ma
jeden z najniższych w całej Unii Europejskiej wskaź-
ników dostępu do szerokopasmowego Internetu.
Tak wynika z danych opublikowanych przez Komi-
sję Europejską. Wykluczenie cyfrowe grozi blisko
40% Polaków, podczas gdy średnia unijna to zaled-
wie 7%. Najgorsza sytuacja panuje na terenach wiej-
skich, gdzie dostępu do szerokopasmowych łączy nie
ma blisko 60% ludności. Unijni eksperci już od daw-
na podkreślają wagę dostępu do sieci. Konieczny
jest, by skutecznie walczyć z wykluczeniem cyfro-
wym, czyli degradacją społeczną części mieszkań-
ców. Według ekspertów z Komisji Europejskiej In-
ternet, a szczególnie ten szybki, niewymagający łą-
cza telefonicznego i gwarantujący wygodne ściąga-
nie danych, to równie podstawowe dobro jak telefony
stacjonarne i każdy obywatel Europy powinien mieć
bezwarunkowo zapewniony do niego dostęp. Komi-
sja zapowiada, że do 2010 r. szerokopasmowy dostęp
do sieci zostanie wpisany do unijnej dyrektywy o
usługach powszechnych. Gdy to nastąpi, państwa
Unii, w tym Polska, zostaną zobowiązane do zagwa-
rantowania go wszystkim swoim obywatelom. Do-
stawcy już nie będą mogli się tłumaczyć, że podłą-
czenie usługi im się nie opłaca.
Czy Ministerstwo Gospodarki podejmuje już
działania zwiększające liczbę mieszkańców z dostę-
pem do szerokopasmowego Internetu?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.

Interpelacja
(nr 5742)
do ministra zdrowia
w sprawie finansowania opieki
paliatywno-hospicyjnej
Szanowna Pani Minister! Pragnę złożyć na Pani
ręce interpelację dotyczącą zwiększenia nakładów
na opiekę paliatywno-hospicyjną w Polsce. Co roku
w kraju umiera 400 tys. osób, spośród nich 320 tys.
na choroby przewlekłe, natomiast z tej liczby – 90
tys. z powodu nowotworów. Rośnie liczba chorych
wymagających opieki paliatywnej i hospicyjnej, gdyż
wydłuża się długość życia oraz zanika model rodzi-
ny wielopokoleniowej i wielodzietnej. Pieniądze kon-
traktów z NFZ na opiekę paliatywną według eks-
pertów pokrywają niespełna połowę potrzeb. Głów-
na przyczyna niedofinansowania wynika z zakwali-
fikowania opieki paliatywnej do usług długotermi-
nowych, znacznie tańszych niż paliatywne. Osobo-
dzień stacjonarnej opieki paliatywnej NFZ wycenił
w 2008 r. na 145 zł, a jak twierdzą organizatorzy
opieki paliatywnej, koszty jej udzielania są dwukrot-
nie wyższe.
Jakie działania podejmuje Ministerstwo Zdrowia
w sprawie poprawy funkcjonowania opieki paliatyw-
no-hospicyjnej w Polsce? Czy możliwe jest kontrak-
towanie opieki paliatywnej jako świadczenia specja-
listycznego, tak jak to postulują jej organizatorzy?
Z poważaniem
Poseł Maciej Orzechowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5743)
do ministra infrastruktury
w sprawie zniesienia ograniczeń ilościowych
dla licencji na wykonywanie transportu
drogowego taksówką na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej
Szanowny Panie Ministrze! Wraz z rozwojem
sektora usług transportowych w Polsce transport
drogowy wykonywany przez taksówki odrywa coraz
większą rolę. Zjawisko to ma szczególnie znaczący
wymiar w odniesieniu do aglomeracji miejskich,
gdzie taksówki już od dawna stanowią istotną alter-
natywę dla poruszania się własnym transportem
lub komunikacją miejską.
67
Obecnie wiele polskich miast zmaga się z rosną-
cym problemem bariery podażowej na rynku usług
taksówkarskich. Powodem istnienia tej bariery jest
licencjonowanie dostępu do wykonywania transpor-
tu drogowego taksówką na terytorium Polski. O ile
fakt istnienia instytucji licencji w odniesieniu do tej
formy działalności można uzasadnić względami bez-
pieczeństwa osób korzystających z taksówek, o tyle
reglamentowanie wydawania owych licencji przez
samorządy jest nieracjonalne i sprzeczne z zasadą
wolnej konkurencji. Ta reglamentacja wpływa rów-
nież w sposób oczywisty na podniesienie poziomu
cen przewozów taksówkami oraz utrudnia dostęp do
zawodu wielu ludziom. W samej tylko Warszawie
czas oczekiwania na wydanie licencji wynosi dwa
lata, a kolejka osób ubiegających się o licencję liczy
blisko dwa tysiące osób.
Kolejnym problemem wynikającym z limitów na
licencje jest nierówność w dostępie do zawodu tak-
sówkarza w poszczególnych miastach. Samorządy od-
górnie i niezależnie od siebie określają ilość licencji,
jaka zostanie wydana. Powoduje to, iż w części miast
uzyskanie licencji taksówkarskiej jest o wiele trud-
niejsze niż w innych, co z kolei jest czynnikiem ko-
rupcjogennym tam, gdzie dostęp do licencji jest szcze-
gólnie utrudniony zbyt restrykcyjną reglamentacją.
Równie istotną konsekwencją istnienia wspo-
mnianej reglamentacji jest pojawienie się na rynku
podmiotów świadczących usługi tzw. przewozu osób.
W istocie osoby prowadzące taką działalność świad-
czą analogiczne usługi do usług taksówkarskich,
lecz w oparciu o mniej restrykcyjne przepisy. Pod-
miotów tych nie dotyczy m.in.: obowiązek ubiegania
się o licencję, posiadania taksometru, kasy fiskalnej.
Osoby prowadzące działalność przewozu osób nie
muszą również zdawać egzaminu z topografii mia-
sta, ani przedstawiać zaświadczenia o niekaralno-
ści. W większości przypadków stylizują one swoje
pojazdy w taki sposób, aby przypominały licencjono-
wane taksówki, wprowadzając tym samym klientów
w błąd i tworząc nieuczciwą konkurencję dla tak-
sówkarzy z licencją.
Uwzględniając powyższe chciałbym zapytać
Pana Ministra:
1. Czy planowane jest przygotowanie zmian legi-
slacyjnych przez Ministerstwo Infrastruktury pro-
wadzących do zniesienia ograniczeń ilościowych dla
licencji na wykonywanie transportu drogowego tak-
sówką na terytorium Rzeczypospolitej?
2. Jakie regulacje prawne zamierza wprowadzić
Ministerstwo Infrastruktury w celu wyeliminowa-
nie nieuczciwej konkurencji na rynku przewozu
osób, w kontekście świadczenia usług taksówkar-
skich przez podmioty nieposiadające licencji na wy-
konywanie transportu drogowego taksówką?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Pięta
Sosnowiec, dnia 5 października 2008 r.
68
Interpelacja
(nr 5744)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie uregulowań prawnych
ułatwiających muzeom pozyskiwanie
eksponatów
Szanowny Panie Ministrze! Zmiany gospodarcze
i ustrojowe, jakie zaszły w Polsce w ostatnich latach,
wywarły znaczący wpływ na rozwój muzealnictwa
polskiego. Stopniowo wprowadzane są do instytucji
kultury nowoczesne metody zarządzania, możliwo-
ści dofinansowania zadań statutowych ze środków
Unii Europejskiej, czy też nawiązywanie współpra-
cy z fundacjami i stowarzyszeniami. Nadal jednak
muzea polskie borykają się z trudnościami związa-
nymi z uzupełnianiem zbiorów i wzbogacaniem wła-
snych kolekcji.
Dotyczy to zwłaszcza muzealnictwa wojskowego,
gromadzącego i upowszechniającego dziedzictwo
kulturowe związane z polską myślą techniczną, in-
żynierią wojskową i zabytkami techniki militarnej.
Głównym problemem jest przede wszystkim brak
wystarczających środków na zakup wycofywanego z
użytkowania mienia wojskowego – sprzętu, którym
dysponuje Agencja Mienia Wojskowego.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
z propozycją rozważenia wprowadzenia takich ure-
gulowań prawnych, które zobligują Wojsko Polskie
do przekazywania w formie darowizny części wyco-
fywanego sprzętu wojskowego do wyspecjalizowa-
nych placówek muzealnych. Muzeum Wojska Pol-
skiego w Warszawie, Muzeum Oręża Polskiego w
Kołobrzegu, Muzeum Marynarki Wojennej w Gdy-
ni, Muzeum Powstania Warszawskiego czy też Mu-
zeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie to wielce za-
służone dla kultury polskiej placówki zajmujące się
ochroną dziedzictwa kulturowego. Wprowadzenie
proponowanych uregulowań pozwoli tym muzeom
na łatwiejsze pozyskiwanie eksponatów i ochronę
zabytków techniki wojskowej przed złomowaniem,
wywożeniem poza granice Rzeczypospolitej Polskiej
czy też wyprzedawaniem do prywatnych kolekcji.
Byłoby to też wymierne wsparcie i odciążenie bu-
dżetów tych bardzo potrzebnych placówek kultury.
Pytania:
1. Czy Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Naro-
dowego dostrzega konieczność wprowadzenia propo-
nowanych uregulowań?
2. Zakładając pozytywną odpowiedź na pierwsze
pytanie, kiedy zostaną podjęte kroki zmierzające do
wprowadzenia tych przepisów?
Z poważaniem
Poseł Konstanty Oświęcimski
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5745)
do ministra zdrowia
w sprawie nieprawidłowego wykonywania
badań mammograficznych w wielu
pracowniach biorących udział
w „Ogólnopolskim programie wczesnego
wykrywania raka piersi”
Z ogromnym niepokojem przeczytaliśmy w pra-
sie („Gazeta Wyborcza” – wydanie Poznań), że po-
nad połowa pracowni z Wielkopolski biorących
udział w „Ogólnopolskim programie wczesnego wy-
krywania raka piersi” robi kobietom badania mam-
mograficzne, których wynik jest niewiarygodny. W
Wielkopolsce 15 ośrodków na 27 biorących udział w
programie nie przeszło tzw. audytu klinicznego. W
związku z powyższym zapytujemy:
1. Jakie działania zamierza podjąć Ministerstwo
Zdrowia dla zapewnienia wiarygodności badań pro-
filaktycznych dotyczących raka piersi, które zamiast
ochronić kobiety przed ciężką chorobą, narażają je
na niebezpieczeństwo?
2. Dlaczego i kto ponosi odpowiedzialność, że do-
puszczono do badań placówki niemające audytu kli-
nicznego, skutkiem czego w 30% zdjęć obraz był tak
niewyraźny, że trudno było na jego podstawie wy-
ciągnąć jakiekolwiek wnioski?
Uzasadnienie:
W ostatnich dniach prasa podała przerażającą
informację dotyczącą niewiarygodności badań mam-
mograficznych przeprowadzonych w ramach „Ogól-
nopolskiego programu wczesnego wykrywania raka
piersi”. Okazało się, że co trzecia, a w Wielkopolsce
ponad połowa pracowni mammograficznych nie
przeszła tzw. audytu klinicznego, który polegał na
ocenie dwóch kompletów zdjęć nadesłanych przez
kontrolowane placówki. Zdjęciom przyglądali się do-
świadczeni radiolodzy powołani przez krajowego
konsultanta ds. radiologii i diagnostyki obrazowej.
Uznali oni, że na 1/3 zdjęć obraz jest tak niewyraź-
ny, że trudno na ich podstawie wyciągnąć jakiekol-
wiek wnioski. Powodem tego stanu rzeczy może być
niewłaściwa jakość sprzętu, ale też i złe wykonanie
zdjęć przez techników i nieodsyłanie ich do poprawy
przez radiologów, którzy wydają potem na ich pod-
stawie opinię. Taka opinia w wielu przypadkach
może być niewiarygodna. W ubiegłym roku przeba-
dano w ramach programu ok. 1 mln Polek. Prawie
jedna trzecia, a w Wielkopolsce połowa, nie może
mieć pewności co do wyniku badania. Problemem
jest, że one o tym nie wiedzą, co więcej, mogą być
przekonane że są zdrowe. Tym samym opisany pro-
gram, zamiast pomagać we wczesnym wykryciu
raka, może zaszkodzić.
Budzi niedowierzanie, że lekarze tak łatwo omi-
jają podstawową zasadę etyki zawodowej pochodzą-
cą od Hipokratesa „Primum non nocere”.

Budzi niepokój brak reakcji ze strony Minister-
stwa Zdrowia. Czterem i pół miliona kobiet w wieku
50–69 lat Narodowy Fundusz Zdrowia co dwa lata
finansuje mammografię piersi. Jedno badanie to
koszt ok. 100 zł. Wielkie pieniądze podatników prze-
kazuje ministerstwo na niewiarygodne badania,
których koszt finansowy łatwo obliczyć, natomiast
faktyczny koszt w wymiarze humanitarnym nie jest
do policzenia.
Działając na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 7 usta-
wy o wykonywaniu mandatu posła i senatora z dnia
9 V 1996 r. (tekst jednolity Dz. U. Nr 221/2003, poz.
2199), realizując uprawnienia posłów RP, uprzejmie
prosimy o odpowiedź na niniejszą interpelację.
Z wyrazami szacunku
Posłowie Arkady Fiedler
i Tomasz Piotr Nowak
Poznań, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5746)
do ministra gospodarki
w sprawie środków finansowych
przeznaczonych dla przemysłu węglowego
w budżecie na 2009 r.
Stan faktyczny:
Na posiedzeniu Grupy Roboczej ds. Energii w
dniu 12 czerwca 2007 r. Komisja Europejska, pre-
zentując sprawozdanie o stosowaniu rozporządzenia
Rady (WE) nr 1407/2002 w sprawie pomocy pań-
stwa dla przemysłu węglowego, wskazała trzy moż-
liwości dotyczące przyszłości rozporządzenia Rady
(WE) nr 1407/2002: przedłużenie; modyfikacja (zo-
stałyby przyjęte nowe ramy prawne dla pomocy pań-
stwa dla górnictwa węglowego, pozwalające na kon-
tynuację pomocy na inwestycje i pomocy na zobo-
wiązania odziedziczone); niepodejmowanie żadnych
działań (rozporządzenie obowiązywałoby do końca
2010 r.).
Pomoc publiczna dla polskiego górnictwa węgla
kamiennego musi być udzielana po 2010 r. chociażby
w zakresie finansowania z budżetu państwa skut-
ków decyzji restrukturyzacyjnych podjętych w la-
tach ubiegłych. W związku z powyższym notyfikacja
tej pomocy po 2010 r. może być dokonana bądź w
trybie rozporządzenia 1407/2002 (jeśli zostanie
przedłużony termin jego obowiązywania), bądź na
zasadach ogólnych, tj. państwa członkowskie mogą
udzielić pomocy w ramach przepisów art. 86(2) i
87(3) traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europej-
ską, zgodnych z odpowiednimi dyrektywami, rozpo-
rządzeniami oraz decyzjami.
69
Wśród tych ważnych wydarzeń koniecznością
było również zajęcie przez Komisję Europejską ofi-
cjalnego stanowiska w sprawie zasad udzielania po-
mocy publicznej dla sektora węglowego po 2010 r.
Z informacji, jakie otrzymałem, wynikało, że w
sytuacji, kiedy Komisja Europejska nie przedłużyła-
by obowiązywania rozporządzenia lub nie opraco-
wałaby nowych przepisów, na podstawie których po-
moc dla sektora węglowego mogłaby być udzielana,
niezwłocznie miały zostać podjęte prace nad notyfi-
kacją pomocy publicznej po 2010 r. w trybie art.
87(3)c traktatu WE.
Pragnę również zaznaczyć, że przepis ustawy o
funkcjonowaniu górnictwa węgla kamiennego doty-
czący dofinansowania inwestycji początkowych ma
charakter fakultatywny. Inwestycje te powinny być
wspierane z budżetu państwa, a na lata 2009 i 2010
przedsiębiorstwa górnicze zgłosiły zapotrzebowanie
na ok. 800 mln zł.
Pytania:
W oparciu o powyższe informacje pragnę zapy-
tać:
1. Czy zostało wypracowane jednoznaczne stano-
wisko Komisji Europejskiej w tej sprawie?
2. Jak wygląda możliwość wsparcia inwestycji
w przemyśle węglowym ze środków budżetowych w
roku 2009?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Andrzej Ryszka
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5747)
do ministra infrastruktury
w sprawie realizacji programu
restrukturyzacji dróg regionalnych
Stan faktyczny:
Stan dróg samorządowych jest uzależniony w
głównej mierze od ograniczonych środków finanso-
wych, jakie ich administratorzy mogą przeznaczać
na modernizację dróg. Przypominamy, że drogi sa-
morządowe w założeniu są finansowane tylko z do-
chodów własnych danej jednostki samorządowej.
Wiedzione doświadczeniem poprzednich lat i reali-
zacją zadań z zakresu przebudowy dróg w oparciu o
programy, takie jak Zintegrowany Program Opera-
cyjny Rozwoju Regionalnego (ZPORR), woj. mało-
polskie podjęło wysiłek poprawy stanu sieci dróg wo-
jewódzkich, upatrując szansy na dofinansowanie
przedsięwzięcia z Małopolskiego Regionalnego Pro-
gramu Operacyjnego (MRPO). Biorąc pod uwagę za-
70
kres wymagań stawianych zadaniom, które miałyby
być zgłoszone do programu, władze woj. zdecydowa-
ły o wprowadzeniu szeregu zadań modernizacyjnych
do Wieloletniego Planu Inwestycyjnego i zabezpie-
czeniu odpowiednich środków na ten cel. Wszystko
to przy założeniu, że w większości zadania te będą
miały charakter modernizacji w zakresie ograniczo-
nym do posiadanego pasa drogowego i w oparciu
o zgłoszenie robót, co z kolei pozwoliłoby na szybkie
przygotowanie materiałów do zgłoszeń lub wykorzy-
stanie posiadanych już przez inwestora dokumenta-
cji, czy wręcz dokonanych zgłoszeń. Wytyczne z dnia
3 czerwca 2008 r. w zakresie postępowania w spra-
wie oceny oddziaływania na środowisko dla przed-
sięwzięć współfinansowanych z krajowych lub regio-
nalnych programów operacyjnych wydane przez mi-
nistra rozwoju regionalnego postawiły samorządy w
bardzo niekorzystnej sytuacji. W tym momencie
część zadań zaplanowanych do zgłoszenia w MRPO
była już w trakcie realizacji robót. Wszak program
ruszył od 1 stycznia 2007 r., a ustawodawca wielo-
krotnie deklarował zgodność naszego prawa z pra-
wodawstwem UE.
Konieczność zawieszenia prowadzonych już
w oparciu o wcześniejsze zgłoszenie robót budowla-
nych (niewymagających decyzji o pozwoleniu na bu-
dowę), stanowiąca konsekwencję zalecenia ponow-
nego zgłoszenia, w którym należy poinformować o
potrzebie uzyskania pozwolenia na budowę, nie
uwzględnia realiów rynku budowlanego. Nie ma wy-
konawcy kontraktu, dla którego obojętne będzie tak
istotne naruszenie przyjętego harmonogramu reali-
zacji. Wstrzymanie robót przekłada się z jego punk-
tu widzenia na wysokie straty i może być przyczyną
rozwiązania umowy ze wskazaniem na zamawiają-
cego jako winnego niedotrzymania jej warunków.
Inwestorzy związani są z wykonawcami warunkami
kontraktów, z których wynikają zobowiązania stron
w takich przypadkach. Rodzi to słuszne roszczenia
ze strony wykonawców z tytułu kar umownych, czy
nawet dochodzenie (zgodnie z art. 361 § 2 K.c.) utra-
conych korzyści, których by nie uzyskał w wyniku
rozwiązania umowy. A mowa tu o kwotach rzędu
20% wartości kontraktów.
Samorządy nie mogą sobie pozwolić na takie
marnotrawstwo powierzonych im środków publicz-
nych. A rzeczywiste straty mogą być jeszcze więk-
sze, albowiem przerwane w trakcie realizacji roboty
z racji ich technologii wymagają doprowadzenia do
stanu umożliwiającego normalną lub przynajmniej
bezpieczną eksploatację drogi, na której były prowa-
dzone. W przypadku rozwiązania umowy, celem
wznowienia realizacji projektu, konieczne będzie po-
nowne przeprowadzenie postępowania o udzielenie
zamówienia publicznego i jest mało prawdopodobne,
aby udało się uzyskać równie korzystną ofertę ceno-
wą, jak pierwotna, na co wpływ mają przede wszyst-
kim dynamiczne zmiany cen materiałów budowla-
nych i usług.
W chwili, w której organ administracji architek-
toniczno-budowlanej rozpatrujący zgłoszenie inwe-
stora nałoży nań obowiązek uzyskania pozwolenia
na budowę, stawia tegoż w trudnym położeniu, i to
nawet przy założeniu optymalnych uwarunkowań
pozwalających na uzupełnienie dokumentacji jedy-
nie o braki formalne. Przykładowo inwestor posia-
dający dokumentację techniczną na wykonanie ro-
bót w zakresie wymagającym jedynie zgłoszenia jest
zmuszony do zlecenia dodatkowych prac projekto-
wych umożliwiających uzyskanie decyzji o pozwole-
niu na budowę. Pomijając czas niezbędny na opraco-
wanie materiałów uzupełniających, dotychczasowe
doświadczenia wskazują, że ścieżka postępowania
administracyjnego (sumując czas postępowań zgod-
nie z K.p.a.) zajmuje min. 18 miesięcy. Oczywiście w
przypadku zastosowania specustawy i wnioskowa-
nia o wydanie decyzji na realizację inwestycji drogo-
wej zmniejsza się czas na postępowanie administra-
cyjne (Dz. U. z 25.07.2008 r. Nr 157, poz. 958), jed-
nak w tym przypadku nie jest możliwe równoległe,
sukcesywne opracowywanie kolejnych elementów
dokumentacji, ponieważ całość materiałów musi być
kompletna w chwili złożenia wniosku.
Inaczej w przypadku, gdy zlecono już realizację
zadania w systemie „zaprojektuj i wybuduj”, a same
roboty budowlane zostały już zaawansowane. Inwe-
stor zostaje tu skazany na prowadzenie z wykonaw-
cą negocjacji dotyczących zmiany zakresu i wartości
kontraktu, z bardzo niewygodnej pozycji. Zresztą
samo zaawansowanie wykonanych już prac moder-
nizacyjnych, czy wręcz ich odcinkowe zakończenie,
może wykluczać uzyskanie odpowiedniej decyzji ze-
zwalającej na prowadzenie budowy.
Ciągi obecnych dróg wojewódzkich na terenie
Polski południowej, historycznie rzecz ujmując, po-
wstawały poprzez stopniową adaptację dróg lokal-
nych, poprzez systematyczne podnoszenie ich para-
metrów technicznych i użytkowych (łagodzenie
przebiegu w planie i przekroju podłużnym, posze-
rzanie przekrojów, wzmacnianie konstrukcji). Jed-
nak z czasem proces ten uległ zahamowaniu uwagi
na niekorzystny przebieg tych dróg, niejednokrotnie
w terenach o skomplikowanej budowie geologicznej,
na gruntach nieprzydatnych dla posadowienia kon-
strukcji drogi, w dolinach, równolegle do nurtów
rzek, poprzez zwartą zabudowę wiejską, w mocno
pofałdowanych terenach podgórskich. Nie zmienia
to funkcji tych dróg i ich kluczowego znaczenia dla
regionu. Pomimo ograniczonej przepustowości,
znacznej krętości przenoszą coraz większy ruch ko-
łowy, albowiem obsługiwane przezeń relacje nie
mają alternatywnych odpowiedników. Dotyczy to
przede wszystkim ruchu docelowego obsługującego
przyległy teren, ale coraz powszechniejsze staje się
prowadzenie drogami wojewódzkimi ruchu tranzy-
towego. W sytuacji, w której na drogach krajowych
prowadzone są zakrojone na szeroką skalę zadania
inwestycyjne powodujące utrudnienia w ruchu koło-
wym, naturalne jest zachowanie kierowców poszu-

kujących alternatywnych tras przejazdu, a skutkuje
ono trudną do oszacowania co do czasu trwania i
rozmiaru zmianą rozkładu natężeń ruchu. Ruch o
istotnym natężeniu przenosi się z sieci dróg krajo-
wych na drogi samorządowe, w tym drogi wojewódz-
kie, które niejednokrotnie nie są w stanie sprostać
zwiększonemu potokowi ruchu z uwagi na ograni-
czoną przepustowość wynikającą z własnych para-
metrów technicznych i z charakteru, jaki pełnią w
sieci dróg publicznych. Zjawisko to niesie ze sobą po-
gorszenie poziomu bezpieczeństwa, a w szczególno-
ści bezpieczeństwa pieszych przy przejściu przez
małe miejscowości o charakterze wiejskim.
Oczywiste zatem staje się, że administratorzy
dróg samorządowych szukają wszelkich możliwych
sposobów na poprawę stanu technicznego i poziomu
bezpieczeństwa na swojej sieci, pomimo świadomo-
ści wszelkich ograniczeń terenowych i technicznych,
które często uniemożliwiają dostosowanie tych dróg
do wymogów technicznych stawianych przepisami.
Konieczność stosowania się do przepisów rozporzą-
dzenia ministra transportu i gospodarki morskiej z
dn. 30 maja 2000 r. w sprawie warunków technicz-
nych, jakim powinny odpowiadać drogowe obiekty
inżynierskie i ich usytuowanie (Dz. U. z 2000 r. Nr
63, poz. 735) oraz rozporządzenia ministra trans-
portu i gospodarki morskiej z dn. 2 marca 1999r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz.
U. z 1999 r. Nr 43, poz. 430) nawet w przypadku
prac remontowych (jak dotąd nie wymagających po-
zwolenia na budowę) paraliżuje w obecnej chwili
niemalże wszelkie zamierzenia inwestorów. A nie
dotyczy to jedynie, jak by się mogło wydawać, skraj-
nych przypadków dróg podgórskich. Przykładowo
na jednej z dróg wojewódzkich objętych programem
modernizacji, przebiegającej na pograniczu woj. ma-
łopolskiego i śląskiego, której długość wynosi nie-
spełna 30 km, prowadzone są modernizacyjne prace
budowlane w oparciu o zgłoszenie. Projektant mają-
cy za zadanie dostosować dokumentację dla remon-
tu do potrzeb uzyskania decyzji na prowadzenie ro-
bót ustalił, że uzyskanie tej decyzji byłoby możliwe
jedynie po uzyskaniu zgody na odstępstwa od przy-
wołanego powyżej rozporządzenia (Dz. U. z 1999 r.
Nr 43, poz. 430) w liczbie 109. A należy podkreślić,
że przebieg tej drogi zaliczyć można do relatywnie
najmniej skomplikowanych spośród dróg wojewódz-
kich w tym rejonie kraju.
Pytanie:
Czy w takiej sytuacji Pan Minister będzie skłon-
ny do dopuszczenia do odstępstw od warunków tech-
nicznych w tak szerokim zakresie?
Wykonawcy innego spośród realizowanych już
kontraktów (w systemie „zaprojektuj i wybuduj”)
zostali poproszeni o obliczenie kosztów dostosowa-
nia opracowywanej przez siebie dokumentacji pro-
jektowej do wymogów wytycznych MMR, a następ-
nie o podanie zakresu i kosztów niezbędnych dodat-
kowych robót budowlanych. Oszacowane w ten spo-
71
sób wartości sięgają, w zależności od przebiegu da-
nej drogi, 200–300% podstawowej wartości kontrak-
tów (uwzględniającej modernizację w oparciu o zgło-
szenie robót). Na takie wydatki samorządy woje-
wódzkie nigdy nie będą sobie mogły pozwolić, nawet
przy założeniu pełnego dofinansowania przewidzia-
nego w regionalnych programach operacyjnych. Są
też drogi, które w świetle konieczności dostosowa-
nia ich choćby do przywołanych wcześniej warun-
ków technicznych (z racji swojego przebiegu podgór-
ską doliną rzeki) wymagają budowy w nowym prze-
biegu. A to w odniesieniu do lokalnych warunków
terenowych sprowadzało by się do przeniesienia ich
poza dolinę, która przebiegają, lub do wyniesienia
na estakady. Tyle że wówczas nie spełniałyby swojej
podstawowej funkcji – obsługi przyległego terenu.
Czy zatem taką drogę należy pozostawić samą sobie,
nie próbując w żaden sposób poprawić warunków jej
użytkowania, pozwalając na powolną degradację jej
urządzeń i pogarszanie warunków bezpieczeństwa
ruchu?
Władze samorządowe zaczynają sobie zdawać
sprawę, że w przybliżonej powyżej sytuacji nie będą
w stanie przystąpić do udziału w programach regio-
nalnych. Nie będą mogły wykorzystać w pełni środ-
ków przyznawanych na restrukturyzację przez Ko-
misję Europejską. Okazuje się bowiem, że warunki,
jakie należy w tym celu spełnić, z obiektywnych po-
wodów są nie realne, bo nie uwzględniają lokalnych
uwarunkowań.
Może istotna byłaby zatem zmiana tych przepi-
sów prawnych, gdzie można by na przykład rozsze-
rzyć granice parametrów technicznych dyktowa-
nych warunkami technicznymi. A może przynajm-
niej ograniczyć zakres stosowania wytycznych,
zmieniając treść § 2 (Dz. U. z 1999 r. Nr 43, poz. 430)
na: Przepisy rozporządzenia stosuje się przy projek-
towaniu, wykonywaniu dróg publicznych i związa-
nych z nimi urządzeń budowlanych, a przypadku ich
odbudowy, rozbudowy, przebudowy i remontu obję-
tych obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę
dopuszcza się stosowanie rozporządzenia fakulta-
tywnie, o ile nie pogorszy to warunków ruchu, trwa-
łości urządzeń i nie doprowadzi do ograniczenia ist-
niejących parametrów technicznych.
Wydaje się, że takie rozwiązanie nie spowoduje
pogorszenia stanu polskich dróg. Przeciwnie – po-
zwoli objąć programami operacyjnymi drogi, na któ-
re do tej pory brak było środków finansowych zarów-
no w kasach samorządów lokalnych, jak też nie mo-
gły zostać objęte programami takimi jak SAPARD
czy ZPORR. Równocześnie nie ograniczy to obowiąz-
ku sprostania wymogom Komisji Europejskiej w za-
kresie ochrony środowiska i dziedzictwa kulturowe-
go. A i tu nie obędzie się przecież bez trudności wyni-
kających z braku odniesienia tych wymogów do wa-
runków lokalnych. Nałożenie obowiązku uzyskania
pozwolenia na budowę wiąże się z przeprowadzeniem
dwuetapowej oceny oddziaływania na środowisko po-
łączonej z konsultacjami społecznymi.
72
Pytanie:
Jak przedstawić rozwiązania wariantowe dla
trasy objętej modernizacją o charakterze remontu?
Jak projektant ma przedstawiać rozwiązania, które
dowiodą, że istniejący przebieg drogi jest najbardziej
korzystny z punktu widzenia jej oddziaływania na
otoczenie? Może to prowadzić do swoistego absurdu
i wskazania, że trasa ma być prowadzona w osi nur-
tu rzeki, środkiem lasu lub zabytkowej zabudowy.
W świetle powyższego władze samorządów lokal-
nych liczą na przychylność instytucji rządowych w
kwestii realizacji programu restrukturyzacji dróg
regionalnych, szczególną nadzieję pokładając w oso-
bie Pana Ministra.
Z wyrazami szacunku
Poseł Tadeusz Arkit
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5748)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie skutków nawiedzających Polskę
w latach 1997–2007 klęsk żywiołowych
Szanowny Panie Ministrze! Od roku 1997 nawie-
dzają nasz kraj nadzwyczajne zjawiska związane
m.in. ze zmianami klimatycznymi. Takie gwałtow-
ne zjawiska powodują trudne do przewidzenia szko-
dy. Są one ogromnym obciążeniem dla samorządów,
ubezpieczycieli i zwykłych obywateli, których bez-
pośrednio dotykają te tragedie.
W 1997 r. mieliśmy powódź stulecia, w latach
późniejszych huragany, trąby powietrzne, susze,
przymrozki i kolejne powodzie. Powódź w 1997 była
tragiczna w historii Polski. W dorzeczu górnej Odry
fala powodziowa przekroczyła o 2–3 m najwyższe
notowane dotąd stany wód. W dorzeczu Wisły po-
wódź miała łagodniejszy przebieg wobec niższych
opadów i mniejszego przyboru wód. Dodatkowo w
dorzeczu Odry pojawił się problem rzek w znacznej
mierze uregulowanych, a niedrożność ich koryt,
zły stan techniczny urządzeń hydrotechnicznych i
m.in. powojenna zabudowa polderów pogorszyły sy-
tuację. Powódź z 1997 r. była najbardziej dotkliwa,
jednak jak się okazało w latach późniejszych, takie
anomalia atmosferyczne stają się w naszym kraju
dość częste.
Jako reprezentant i mieszkaniec regionu podha-
lańskiego chcę zapytać Pana Ministra:
1. Jakie straty w infrastrukturze poniosła polska
wieś w wyniku klęsk żywiołowych w latach 1997–
–2007?
2. Ile środków wydał budżet państwa na usuwa-
nie skutków klęsk żywiołowych, odbudowę infra-
struktury w powyższych latach, ze szczególnym
uwzględnieniem woj. podkarpackiego, małopolskie-
go i śląskiego
Z poważaniem
Poseł Edward Siarka
Nowy Targ, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5749)
do ministra finansów
oraz
ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie dostosowania przepisów
dotyczących kształtowania wynagrodzeń
pracowników samorządowych zatrudnionych
w oświacie do już obowiązującego prawa
Szanowna Pani Minister! Szanowny Panie Mini-
strze! Jako posłowie RP składamy w imieniu pra-
cowników oświaty zatrudnionych w placówkach
edukacyjnych propozycje w sprawie dostosowania
przepisów dotyczących kształtowania wynagrodzeń
pracowników samorządowych zatrudnionych w
oświacie do już obowiązującego prawa. Proponuje-
my, aby został opracowany stały mechanizm walo-
ryzacji wynagrodzeń dla tej grupy pracowniczej, jak
ma to miejsce przypadku nauczycieli.
Podział części oświatowej subwencji ogólnej do-
konywany jest z uwzględnieniem w szczególności
m.in.
— finansowania wydatków, w tym wynagrodzeń
pracowników wraz z pochodnymi, szkół i placówek
oświatowych prowadzonych przez j.s.t., których pro-
wadzenie stanowi zarówno zadania szkolne, jak i po-
zaszkolne;
— subwencja oświatowa z budżetu państwa jest
powiązana ze wzrostem wynagrodzeń nauczyciel-
skich, ponieważ jest przeliczana na ucznia, a nie na
nauczycieli, a mimo to dzięki unormowaniom w
Karcie Nauczyciela pracownicy ci co roku otrzymu-
ją podwyżkę płac (waloryzacja) wynikającą z usta-
wy KN.
Dlatego propozycja dotyczy unormowania usta-
wowego waloryzacji płac dla pozostałej grupy pra-
cowników oświatowych.
Alarmujemy, że samo zwiększenie subwencji
oświatowej nie gwarantuje wzrostu płac pracowni-
ków niebędących nauczycielami, gdyż środki ten nie
są znaczone i samorządy mogą je przekazywać na
inne cele niż podwyżka dla pracowników.
Pracownicy oświaty oczekują realizacji zobowią-
zania wyborczego PO do radykalnej poprawy sytu-

acji finansowej pracowników oświaty. Mówiąc o pra-
cownikach oświaty, należy rozumieć, że są to na-
uczyciele i pozostali pracownicy zatrudnieni w szko-
łach i placówkach oświatowych: pracownicy obsługi,
tacy jak: woźny, sprzątaczka itp. (oni zarabiają mniej
niż tysiąc złotych miesięcznie).
Wobec przedstawionych powyżej faktów zwraca-
my się do Pani Minister i Pana Ministra z następu-
jącym pytaniami:
1. Kiedy zostanie opracowany stały mechanizm
waloryzacji wynagrodzeń tej grupy pracowniczej,
jak ma to miejsce w przypadku nauczycieli?
2. Kiedy pracownicy oświatowi doczekają się
ustawowej corocznej waloryzacji swoich głodowych
płac?
3. Czy rząd Polski pomoże dostosować przepisy
dotyczące kształtowania wynagrodzeń pracowni-
ków samorządowych zatrudnionych w oświacie do
już obowiązującego prawa?
Z wyrazami szacunku
Poseł Bożena Kotkowska
oraz grupa posłów
Bielsko-Biała, dnia 7 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5750)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie działalności informacyjnej
i promocyjnej skierowanej do młodzieży
szkolnej, dotyczącej nowych form służby
wojskowej i jej pełnienia oraz warunków
naboru
Oparcie uzupełniania stanów osobowych Sił
Zbrojnych RP od 1 stycznia 2010 r. na ochotnikach
zgłaszających się do pełnienia służby zawodowej
(stałej i kontraktowej) wymagać będzie prowadze-
nia w szerokim zakresie działalności informacyjnej i
promocyjnej wśród społeczeństwa, a zwłaszcza mło-
dzieży szkolnej. Istotnym elementem tych działań
powinno być prezentowanie młodzieży, warunków
naboru i zasad pełnienia zawodowej służby wojsko-
wej. Stąd też uważam, że w strategię promocyjną i
werbunkową powinno włączyć się również Minister-
stwo Edukacji Narodowej, w szczególności w środo-
wisku uczniów szkół gimnazjalnych (klasa III) i po-
nadgimnazjalnych.
Przedsięwzięcia informacyjne i promocyjne mo-
głyby być prowadzone w ramach nauczania takich
przedmiotów jak wiedza o społeczeństwie (w szko-
łach gimnazjalnych) i przysposobienie obronne (w
szkołach ponadgimnazjalnych), realizowanych we-
73
dług programów nauczania, zatwierdzonych przez
ministra właściwego ds. oświaty i wychowania.
Należy nadmienić, iż coraz większym zaintereso-
waniem cieszą się klasy z rozszerzonym programem
przysposobienia obronnego, tzw. klasy wojskowe.
Takie kształcenie wymaga wsparcia jednostek
wojskowych. Na poziomie lokalnym zawierane są
porozumienia pomiędzy wojskiem a szkołą i samo-
rządem, któremu szkoła podlega.
Dzięki wprowadzeniu do programu nauczania
przedmiotu przysposobienie obronne młodzież uczy
się strzelania, terenoznawstwa, a także ratownic-
twa medycznego. Zdobywa niezbędną wiedzę i umie-
jętności postępowania w obliczu zagrożeń, przygoto-
wywana jest do obrony przed środkami masowego
rażenia, zwalczania klęsk żywiołowych i zagrożeń
środowiska oraz usuwania ich skutków oraz rozwija
umiejętności organizatorskie w tej dziedzinie.
Ponadto w okresie profesjonalizacji armii i po-
trzeb kadrowych ważne jest, aby zainteresować i za-
chęcać młodych ludzi sprawami obronności kraju.
Dzięki takim zabiegom zwiększamy szanse młodych
ludzi na ciekawą pracę i jest duże prawdopodobień-
stwo, że wybiorą właśnie pracę w armii, która jest
stabilna i ciekawa. W sposób świadomy sama mło-
dzież decydować będzie, czy chce podjąć pracę w woj-
sku i służyć ojczyźnie.
Podstawa programowa określa cele i treści na-
uczania, zdobywania umiejętności oraz zadania wy-
chowawcze szkoły i to od nas, dorosłych, zależy, czy
takie sprawy jak właśnie obronność i bezpieczeń-
stwo będą spotykały się z zainteresowaniem mło-
dych ludzi. To od nas zależy, czy program nauczania
przedmiotu przysposobienie obronne będzie dla mło-
dych ludzi ciekawy i czy będą mieli okazje poznać
tajniki obronności i bezpieczeństwa.
W związku z planowanym wprowadzeniem no-
wych podstaw programowych proszę o rozważenie
wprowadzenia następujących zmian:
1. Wprowadzenie w nowej podstawie programo-
wej dla przedmiotu przysposobienie obronne takich
treści nauczania jak np.: strzelanie, zasady oriento-
wania się w terenie, umiejętność czytania mapy,
podstawy działania w sytuacji zagrożenia, udziela-
nie pierwszej pomocy w nagłych wypadkach itp.
2. Wprowadzenie zbliżonego wymiaru godzin dla
przedmiotu przysposobienie obronne do wymiaru
godzin wychowania fizycznego.
3. Wprowadzenie do podstawy programowej dla
etapu kształcenia III i IV nauki praktycznej przed-
miotu przysposobienie obronne.
Proszę Panią Minister o udzielenie odpowiedzi
na następujące pytania:
1. Czy Ministerstwo prowadzi konsultacje dot.
podstaw programowych ze specjalistami ds. obron-
ności?
2. Jeśli tak, to na kiedy planowane jest zakończe-
nie konsultacji?
74
3. Czy będzie zapis w podstawach programowych
o wymiarze godzin nauczania przedmiotu przyspo-
sobienie obronne?
4. Czy na etapie kształcenia III i IV roczny wy-
miar godzin będzie zbliżony?
Z poważaniem
Poseł Cezary Tomczyk
oraz grupa posłów
Sieradz, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5751)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie systemu pobierania opłat
od sprzedaży kserografów oraz sposobu
przekazywania tych funduszy właścicielom
praw do kopiowania materiałów
W 1995 r. powstała organizacja pod nazwą Ko-
pipol, której zadaniem po wejściu w życie w tym
samym roku ustawy o ochronie praw autorskich i
pokrewnych oraz za zgodą ówczesnego ministra
kultury było zbiorowe zarządzanie prawami autor-
skimi. Ministerialne upoważnienia do reprezento-
wania twórców dostały też Związek Autorów i
Kompozytorów Scenicznych (ZAiKS), Związek Pol-
skich Artystów Plastyków (ZPAP) czy Związek Pol-
skich Artystów Fotografików (ZPAF). Kopipol do-
stał od ministerstwa prawo do zbierania opłat w
imieniu twórców, których prace są kopiowane z
użyciem kserografów. Wszystkie zebrane w ten
sposób środki Kopipol powinien rozdzielać między
swoich członków, autorów książek naukowych i
technicznych oraz stowarzyszenia reprezentujące
twórców z innych dziedzin.
Podział tych środków budzi właśnie najwięcej
dyskusji. W 2001 r. koszty administracyjne stowa-
rzyszenia Kopipol, które pochodziły właśnie z tych
funduszy pochłonęły blisko 300 tys. zł. Kwotą tą po-
dzieliło się m.in. pięciu członków zarządu, a warto
dodać, że była to blisko jedna czwarta całych wpły-
wów stowarzyszenia, które pochodzą ze sprzedaży
kserokopiarek. Kopipol otrzymuje 1% od każdej
sprzedanej w Polsce kserokopiarki, co dało od 1996
do 2003 roku wpływ ponad 5 mln zł.
Resztę pieniędzy, po odliczeniu kosztów admini-
stracyjnych podzielono następująco: 26,5% przypa-
dło organizacją twórców zagranicznych, a 24,5%
otrzymały krajowe stowarzyszenia, takie jak ZA-
iKS, ZPAP, czy ZPAF. Twórcy dzieł naukowo-tech-
nicznych dostali aż 49% wpływów Kopipolu. Spo-
sób ich wydawania wywołuje jednak spore kontro-
wersje.
Kopipol stworzył pięć funduszy, m.in. fundusz
wspierania szczególnie wartościowych inicjatyw
twórczych, fundusz grantów i fundusz pomocy fi-
nansowej twórcom. Od roku 1996 do 2003 pienią-
dze rozdane w ich ramach trafiły tylko do 50 osób,
a dzieła, jakie powstały dzięki dofinansowaniu no-
siły tytuły: „Wrzenie pęcherzykowate na powierzch-
niach rozwiniętych”, „Szwecja w Unii Europej-
skiej” czy „Kielce. Historia i współczesność w na-
zewnictwie”.
Przeciw działaniom Kopipolu coraz intensywniej
protestują stowarzyszenia twórców, którym nalezą
się pieniądze od kserowanych tekstów, zdjęć czy ob-
razków. Uważają one, że podział pieniędzy jest nie-
sprawiedliwy. W odpowiedzi na ich wnioski Kopipol
powołał się na badania statystyczne przeprowadzo-
ne na jego zlecenie. Wynika z nich, że przeszło 70%
kserowanych materiałów stanowią objęte prawem
autorskim dzieła naukowe. Literatury pięknej, zdjęć,
rysunków nie kseruje się prawie wcale. Dlatego ZA-
iKS powinien otrzymywać tylko 14,1% wpływów po-
chodzących od opłat uiszczanych przez firmy sprze-
dające kserokopiarki, ZPAP – 1,5%, tyle samo ma
przypadać ZPAF.
Zupełnie inne zdanie mają przedstawiciele związ-
ków. Uważają, że badania są tendencyjne, zawierają
szereg błędów oraz naruszają wszelkie normy euro-
pejskie. Ich zdaniem ZPAF i ZPAP powinny otrzy-
mać co najmniej po 10%.
W latach 1999–2003 ministerstwo kultury na
wniosek stowarzyszeń przeprowadziło w Kopipolu
dwie kontrole. Jednak niewiele z nich wyniknęło. Po
tej przeprowadzonej w 2002 r. na wniosek ówczesnej
wiceminister Aleksandry Jakubowskiej resort za-
blokował konta Kopipolu i nakazał ograniczenia wy-
datków o charakterze reprezentacyjnym oraz
zmniejszenie ryczałtów członkom władz.
Na podstawie jakich kryteriów udzielono zgody
na pobieranie środków wynikających z ustawy o
prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz czy
argumenty użyte kiedyś znajdują dalej uzasadnie-
nie dla kontynuacji działalności Kopipolu?
Jak obecnie przedstawia się sytuacja finansowo-
-organizacyjna w Kopipolu?
Z poważaniem
Poseł Michał Stuligrosz
Poznań, dnia 13 października 2008 r.

Interpelacja
(nr 5752)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zagrożeń dla środowiska osób
niepełnosprawnych w wyniku planowanej
reformy systemu wspierania i rehabilitacji
osób niepełnosprawnych
Od kilku dni napływają do mojego biura posel-
skiego w Poznaniu informacje i prośby od osób nie-
pełnosprawnych, ich rodzin oraz od organizacji po-
zarządowych zaniepokojonych działaniami Mini-
sterstwa Pracy i Polityki Społecznej, a także pełno-
mocnika rządu ds. osób niepełnosprawnych w za-
kresie działań rządu zmierzających do rewolucyj-
nych zmian w systemie rehabilitacji i zatrudniania
osób niepełnosprawnych w Polsce.
Środowiska działające na rzecz osób niepełno-
sprawnych, m.in. Zarząd Polskiego Forum Osób
Niepełnosprawnych w Warszawie, Stowarzyszenie
„Otwarte Drzwi” i Zarząd Stowarzyszenia Pomocy
Dzieciom Niepełnosprawnym „Krok za Krokiem” w
Zamościu, podkreślają, że planowane zamierzenia
są niedopracowane, nieprzemyślane, nierozważne i
grożą zapaścią dotychczasowego dobrze funkcjonu-
jącego systemu. Nie mogą zrozumieć ani intencji,
ani sensu tych zamierzeń i są wręcz przerażeni skut-
kami i konsekwencjami planowanych decyzji, dlate-
go zwracają się o pomoc w stworzeniu warunków do
otwartej debaty publicznej na temat systemu wspie-
rania rehabilitacji i zatrudniania osób niepełno-
sprawnych.
Największym zagrożeniem dla środowiska osób
niepełnosprawnych w ramach planowanej reformy
jest utrata osobowości prawnej PFRON i przejęcie
zarządzania nim przez Ministerstwo Pracy i Polity-
ki Społecznej oraz przekazanie zadań i środków do
samorządów, jak również zmiana zasad dofinanso-
wywania zadań podejmowanych przez organizacje
pozarządowe i fundacje.
Zdaniem interweniujących oznacza to zmniejsze-
nie środków na rehabilitację zawodową i społeczną
osób niepełnosprawnych, utratę kontroli społecznej
nad funduszem celowym, zapaść w procesie wyrów-
nywania szans osób niepełnosprawnych i różnic
międzyregionalnych.
Nie występują generalnie przeciwko zmianom,
ale mając na względzie los wielkiej grupy tak głębo-
ko dotkniętych biologicznie i społecznie osób,
stwierdzają, że planowane zmiany muszą być uza-
sadnione, szeroko skonsultowane i perfekcyjnie
przygotowane.
Mając na względzie interes osób niepełnospraw-
nych, w tym młodzieży i dzieci, zwracam się do Pana
Premiera z następującymi pytaniami:
1. Jakimi kryteriami i przesłankami kieruje się
rząd RP, by w tak pilnym trybie wprowadzić daleko
75
idącą reformę systemu wspierania i rehabilitacji
osób niepełnosprawnych?
2. Czy rząd RP w trakcie prac w zakresie przygo-
towania proponowanej reformy systemu rehabilita-
cji społecznej i zawodowej osób niepełnosprawnych
rozpatruje i analizuje przekazywane przez organi-
zacje pozarządowe i fundacje działające na rzecz
tych środowisk uwagi i stanowiska dotyczące zagro-
żeń wynikających z tej reformy?
3. Czy rząd RP rozważa możliwość przeprowa-
dzenia w przedmiotowej sprawie konsultacji spo-
łecznych?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Kalemba
Poznań, dnia 8 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5753)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie bezprawnego działania
prokuratury
Panie Ministrze! W ostatnich dniach środowisko
prawnicze zostało zbulwersowane wiadomością, że
Policja przez dłuższy czas podsłuchiwała rozmowy
telefoniczne adwokatów i podejrzanych w błahej w
sumie sprawie o występek z Prawa budowlanego.
Stenogramy tych rozmów, choć dla sprawy nie
miały żadnego znaczenia dowodowego (nawiasem
mówiąc w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego
mieć nie mogły), zostały przez prokuratora włączo-
ne do akt sprawy, przedostały się do wiadomości
prasy (por. załączniki)*.
Panie Ministrze! Nie chodzi o ten jednostkowy
przypadek, chodzi o to, że jest on znamienny i ujaw-
nia swoista filozofię z czasów, gdy prokuratorem ge-
neralnym był Pana poprzednik. Nadal prokuratura
nie reaguje na sposoby zatrzymań dokonywanych
przez Policję, CBA czy ABW, które wcale nie trosz-
czą się o to, aby zgodnie z ustawą dokonać zatrzyma-
nia w sposób „możliwie najmniej naruszający dobra
osobiste” osoby zatrzymanej.
Prawa obywatelskie, gwarancje procesowe i pra-
wa człowieka w ogólności są często przez podległych
Panu prokuratorów i służby, których czynności pro-
kuratorzy nadzorują, lekceważone.
Od tego, jak zareaguje Pan na opisywany przypa-
dek podsłuchiwania rozmów adwokatów z klienta-
mi, zależeć będzie w dużym stopniu postępowanie
prokuratorów w przyszłości.
Dlatego pytam: Co, niezależnie od ewentualnej
odpowiedzialności służbowej i karnej osób odpowie-
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
76
dzialnych za ten skandal, zamierza uczynić proku-
rator generalny, czy w szczególności zamierza wy-
dać jakieś wytyczne w tym zakresie podległym mu
prokuratorom, czy w ogóle ma jakiś program zmia-
ny filozofii działania prokuratury, tak by podniósł
się nie tylko jej poziom profesjonalny, ale także
etyczny, by w postępowaniach szanowane były pra-
wa człowieka?
Z poważaniem
Poseł Jan Widacki
Kraków, dnia 8 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5754)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie planowanej reformy PFRON
Organizacje zajmujące się pomocą i opieką nad
osobami dotkniętymi niepełnosprawnością fizyczną
i intelektualną wyrażają głęboki niepokój związany
z wprowadzeniem daleko idących zmian, jakie po-
ciąga za sobą planowana reforma Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
(od 1 stycznia 2009 r.).
Zarządy i członkowie ww. stowarzyszeń zwracają
szczególną uwagę na zagrożenia m.in. związane z:
— delegowaniem do samorządów większego za-
kresu zadań bez zapewnienia w wystarczającej ilo-
ści przeszkolonych i wykwalifikowanych kadr;
— ewentualnym przerwaniem płynności dofi-
nansowania zadań ciągłych, realizowanych przez
stałą kadrę w odpowiednich placówkach prowadzo-
nych przez np. stowarzyszenia;
— realizacją zasady terytorialnego zakresu za-
dania; zgodnie z nimi zadania o skali ogólnopolskiej
obsługuje centrala PFRON, zadania regionalne –
marszałek, a lokalne – starosta; podopieczni jednego
stowarzyszenia często pochodzą z różnych powia-
tów, co powodować będzie problemy z rozliczaniem
zgodnym z granicami administracyjnymi;
— dysproporcją pomiędzy rozszerzoną listą za-
dań realizowanych przez samorządy a dotychczaso-
wymi algorytmami podziału środków pomiędzy po-
wiaty i województwa;
— wzrostem kosztów systemu w związku z jego
zdecentralizowaniem.
Środowisko osób niepełnosprawnych, ich rodzin i
opiekunów oraz kadry obawiają się, że zapewnienie
rehabilitacji zawodowej i społecznej niepełnospraw-
nych w nowych warunkach będzie niezwykle trud-
ne. Pojawiają się nawet głosy, że system może ulec
zupełnemu zniszczeniu.
Mając na uwadze dobro osób pokrzywdzonych
przez los, zwracam się do Pani Minister z prośbą o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Według szacunków jedynie 3% samorządów
posiada rozpoznanie potrzeb i problemów osób nie-
pełnosprawnych na swoim terenie. Jakie działania
zamierza podjąć ministerstwo aby zmienić te pro-
porcje?
2. Jaka jest opinia ministerstwa w sprawie roz-
szerzenia listy zadań realizowanych przez samorzą-
dy w kontekście utrzymania dotychczasowych algo-
rytmów podziału środków pomiędzy powiaty i woje-
wództwa?
3. Reforma zakłada pozbawienie PFRON osobo-
wości prawnej i przejęcie go przez Ministerstwo Pra-
cy i Polityki Społecznej. Czy w związku z tym zosta-
nie utrzymany celowy charakter środków funduszu
rehabilitacji osób niepełnosprawnych?
4. Czy planowane zmiany nie ograniczą rehabili-
tacji zawodowej i społecznej oraz nie spowodują li-
kwidacji wielu form działalności z takim poświęce-
niem prowadzonym m.in. przez organizacje poza-
rządowe?
Z poważaniem
Poseł Wojciech Szarama
Bytom, dnia 6 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5755)
do ministra finansów
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(druk sejmowy nr 1075) w zakresie
dotyczącym braku normy prawnej
legalizującej możliwość przekazania 1%
podatku z jednoczesnym zaproponowaniem
(fakultatywnie) OPP konkretnego celu
wpłaty
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego wpływają liczne interwencje w sprawie
projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw (druk sejmowy nr 1075 z dnia
2 października 2008 r.) w zakresie dotyczącym braku
normy prawnej – legalizującej możliwość przekazania
1% podatku, z jednoczesnym zaproponowaniem (fa-
kultatywnie) OPP konkretnego celu wpłaty.
Jak zaznaczyli zainteresowani, ciężar kosztów
rehabilitacji i wsparcia rozwoju dzieci niepełno-
sprawnych spoczywa w praktyce na rodzicach, przy-
jaciołach i rodzinie dzieci. Dlatego mają oni prawo i
obowiązek korzystać ze wszelkich dostępnych form
finansowania rehabilitacji swoich dzieci.
Jedną z takich form jest 1% podatku. Prawo po-
winno gwarantować możliwość przekazania 1% na
konkretne dziecko – tylko wtedy można mieć gwa-

rancję, iż środki te rzeczywiście służą dobru naj-
słabszych.
Planowane jest utrzymanie stanu prawnego z
końca 2007 r. W 2009 r. zarówno podatnicy, jak i
urzędy skarbowe nadal nie będą mieli normy prawnej
– legalizującej możliwość przekazania 1% podatku,
z jednoczesnym zaproponowaniem (fakultatywnie)
OPP konkretnego celu wpłaty, np. na leczenie dziec-
ka. To może powodować, że tylko dobra wola urzędni-
ka, a nie norma prawna decyduje, czy OPP uzyska od
urzędu skarbowego dodatkową informację o uszcze-
gółowieniu celu wpłaty 1% podatku (SI Poltax w
urzędach, zezwala na pominięcie tej informacji).
Uzupełnienie zapisów ustawy w ww. zakresie
sankcjonowałoby prawnie obecny stan faktyczny. Na-
leży zaznaczyć, że w odniesieniu do podatników ma
charakter fakultatywny. Wymagana byłaby tylko
zmiana konstrukcji formularzy PIT poprzez dodanie
pola, np. Dodatkowa informacja dla OPP o celu wpła-
ty, oraz związana z tym niewielka modyfikacja SI Po-
ltax (wprowadzenie pola danych: logicznego i znako-
wego) w urzędach skarbowych. Warto nadmienić, że
przedstawiony projekt Ministerstwa Finansów i tak
wymusza zmianę konstrukcji formularza PIT, a więc
dodatkowe koszty są praktycznie zerowe.
Należy zaznaczyć, że w bieżącym roku sprawa ta
była doraźnie rozwiązana przez Ministerstwo Fi-
nansów, poprzez wydanie stosownego komunikatu
w dniu 21 grudnia 2007 r.
Zainteresowani podkreślają, że tzw. konkretyza-
cja celu wpłaty to tylko pół drogi, bo to jednak w
końcu od OPP zależy przecież, czy te pieniądze będą
przeznaczone na leczenie wskazanego dziecka. Chce-
my jednak, aby to podatnik miał prawną możliwość
sprecyzowania swojej woli, a to, czy ona będzie speł-
niona, niech się rozstrzyga w sumieniach władz sta-
tutowych organizacji pożytku publicznego (prakty-
ka wykazuje, że wiele OPP jednak respektuje wpła-
ty z tzw. wskazaniem).
Brak możliwości konkretyzacji celu przekazań
1% w praktyce wręcz uniemożliwi uzyskanie jakich-
kolwiek środków na leczenie i rehabilitację tysięcy
tych ciężko chorych dzieci. Dopiero wskazanie kon-
kretnego celu umożliwia OPP (a co za tym idzie jest
warunkiem niezbędnym dokonania przez OPP) wła-
ściwej dystrybucji środków wpływających jako 1%.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym, zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Jakie kroki zamierza Pan podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 13 października 2008 r.
77
Interpelacja
(nr 5756)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie sytuacji osób, które przebywały
na zasiłku przedemerytalnym, a nie miały
odprowadzanych składek na ubezpieczenie
społeczne
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego zgłaszają się osoby, które przebywały na zasił-
ku przedemerytalnym, a nie miały w tym czasie opła-
canych składek na ubezpieczenie społeczne. Lata te
są zaliczane jako lata bezskładkowe. W związku z
tym zainteresowane osoby czują się bardzo pokrzyw-
dzone, ponieważ ich emerytury są niższe.
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pani Minister:
1. Jak Pani ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Dlaczego ww. osoby, które przebywały na za-
siłku przedemerytalnym, nie miały opłacanych
składek na ubezpieczenie społeczne, co zaważyło na
wysokości pobieranej przez nich emerytury?
3. Jakie kroki zamierza Pani podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5757)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie obowiązujących zasad
przyznawania wdowom prawa do renty
rodzinnej, tj. dlaczego kobiety, które są
wdowami dłużej niż 5 lat, są gorzej
traktowane i muszą spełniać dodatkowe
kryteria, aby uzyskać prawo do renty
rodzinnej
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego wpływają liczne interwencje w sprawie obo-
wiązujących, nierównych zasad przyznawania wdo-
wom prawa do renty rodzinnej.
Zainteresowane dziwi fakt, dlaczego kobieta w
wieku 50 lat, której mąż zmarł w ciągu 5 ostatnich
lat, ma prawo do renty rodzinnej, zaś kiedy mąż nie
żyje dłużej niż 5 lat, ma stawiane dodatkowe wyma-
gania, np. posiadanie orzeczenia o niezdolności do
pracy. Osoby te czują się bardzo pokrzywdzone.
Zdziwione są, dlaczego obowiązują właśnie takie za-
78
sady przyznawania rent rodzinnych, zwłaszcza te-
raz, kiedy kobietom w tym wieku jest bardzo trudno
znaleźć pracę, a renta rodzinna jest jedynym źró-
dłem utrzymania.
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pani Minister:
1. Jak Pani ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
2. Czy przepisy w sprawie zasad przyznawania
wdowom prawa do renty rodzinnej mogłyby zostać
uchwalone w taki sposób, aby kobiety które są wdo-
wami dłużej niż 5 lat nie były gorzej traktowane i
nie musiały spełniać dodatkowych kryteriów, aby
uzyskać prawo do renty rodzinnej?
3. Jakie kroki zamierza Pani podjąć, aby zmienić
ten stan rzeczy?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5758)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie możliwości zwiększenia środków
przekazywanych algorytmem samorządom
powiatowym na realizację zadań określonych
w ustawie o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych jeszcze w 2008 r.
Szanowna Pani Minister! W odpowiedzi na skie-
rowaną przeze mnie interpelację z dnia 23 czerwca
2008 r. w sprawie obecnej sytuacji warsztatów tera-
pii zajęciowej uzyskałem informację, iż jeszcze w
bieżącym roku zostaną zwiększone środki, które są
przekazywane algorytmem samorządom powiato-
wym na realizację zadań określonych w ustawie o
rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnia-
niu osób niepełnosprawnych.
Obecna sytuacja finansowa warsztatów terapii za-
jęciowej jest coraz gorsza. Koszty utrzymania działal-
ności warsztatów terapii zajęciowej są coraz większe.
W związku z tym bardzo ważne jest, aby jak najszyb-
ciej zostały zwiększone ww. środki. Realizacja tych
zamierzeń na pewno poprawiłaby obecne warunki
funkcjonowania warsztatów terapii zajęciowej.
Dlatego mając na uwadze dobro pacjentów oraz
dalszy rozwój ośrodków medycznych w woj. święto-
krzyskim, proszę Panią Minister o zainteresowanie
się niniejszą sprawą.
Zwracam się z pytaniami do Pani Minister:
1. Kiedy przewiduje się zwiększenie środków,
które są przekazywane algorytmem samorządom
powiatowym na realizację zadań określonych w
ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz
zatrudnianiu osób niepełnosprawnych?
2. Jakie kroki zamierza Pani podjąć w niniejszej
sprawie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5759)
do ministra zdrowia
w sprawie podziału NFZ na sześć funduszy
regionalnych i likwidacji lubelskiego
oddziału
Szanowna Pani Minister! Z licznych Pani wypo-
wiedzi w mediach oraz informacji prasowych doty-
czących reformy służby zdrowia wynika, że Narodo-
wy Fundusz Zdrowia zostanie podzielony. I nie prze-
widuje się pozostawienia samodzielnego oddziału
lubelskiego.
Proponowane rozwiązanie nie uwzględnia re-
aliów społecznych, a co najbardziej istotne, nie jest
zasadne merytorycznie. Likwidacja Oddziału NFZ
w Lublinie może spowodować dalsze zmniejszanie
środków finansowych na świadczenia zdrowotne na
terenie Lubelszczyzny i Polski Wschodniej. Nie po-
prawi to konkurencyjności na rynku ubezpieczeń
zdrowotnych i nie zmniejszy kosztów obsługi NFZ.
Może spowodować chaos, odejście specjalistów, dez-
organizacje zakładów opieki zdrowotnej.
Jako czwarte co do liczby ludności województwo
w Polsce powinno posiadać własny, samodzielny od-
dział funduszu. Należy zaznaczyć, że Lublin jest
największym miastem wschodniej Polski, prężnym
ośrodkiem uniwersyteckim z renomowanym uni-
wersytetem medycznym, w ramach którego funkcjo-
nują specjalistyczne jednostki kliniczne.
Jako parlamentarzyści znający specyfikę i uwa-
runkowania regionalne oraz sytuację w placówkach
medycznych w naszym województwie wnosimy o
roztropne i merytoryczne rozważenie tych argu-
mentów przy podejmowaniu decyzji.
Zatem zwracamy się z pytaniem: Czy resort zdro-
wia pozytywnie rozpatrzy postulaty pozostawienia
w Lublinie samodzielnej jednostki organizacyjnej fi-
nansującej świadczenie usług zdrowotnych?
Z poważaniem
Poseł Franciszek Jerzy Stefaniuk
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.

Interpelacja
(nr 5760)
do ministra infrastruktury
w sprawie koncepcji przebiegu autostrady A4
na odcinku Przeworsk – Korczowa
Szanowny Panie Ministrze! Planowana budowa
autostrady A4 ma dla rozwoju woj. podkarpackiego
znaczenie strategiczne. Połączenie autostradowe za-
chodniej granicy Polski, poprzez woj. podkarpackie, z
granicą wschodnią, a dalej z Ukrainą, ma również
znaczenie międzynarodowe. Dlatego przebieg auto-
strady przez woj. podkarpackie wywołał ożywioną
dyskusję władz samorządowych szczebla gminnego,
powiatowego i wojewódzkiego. Efektem tej dyskusji
jest m.in. stanowisko Sejmiku Województwa Podkar-
packiego, który opowiada się za tzw. wariantem połu-
dniowym przebiegu autostradyA4 na odcinku Prze-
worsk – Korczowa. Zarówno w Planie Zagospodaro-
wania Przestrzennego Województwa Podkarpackiego
jak i Programie Budowy Dróg Krajowych na Podkar-
paciu 2008–2013 wyraźnie uwidoczniony jest prze-
bieg południowy autostrady A4. Przebieg ten nie fa-
woryzuje i jednocześnie nie degraduje żadnych oko-
licznych centrów miejskich, a pozytywnie wpłynie na
rozwój gospodarczy całego regionu. Proponowany
przebieg autostrady był uwzględniony w planie zago-
spodarowania przestrzennego woj. przemyskiego po
1975 r., jak również w planach przestrzennych gmin,
przez które ma przebiegać autostrada.
Dlatego kieruję pytania do Pana Ministra:
1. Czy Ministerstwo przyjęło własną koncepcję
przebiegu autostrady A4 na odcinku Przeworsk –
Korczowa?
2. Czy koncepcja Ministerstwa Infrastruktury
jest zbieżna ze stanowiskiem władz samorządu woj.
podkarpackiego?
3. Jaki jest realny termin realizacji autostrady
A4 na odcinku Rzeszów – Korczowa?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Rzeszów, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5761)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie zabezpieczenia środków
budżetowych państwa na zakończenie
postępowań scalania gruntów
Szanowny Panie Ministrze! W latach 1990–2008
w woj. podkarpackim wykonano prace scalania
gruntów na 48 obiektach o łącznej powierzchni 47
79
tys. ha. Prace te nie są jednak zakończone, ponie-
waż zagospodarowanie poscaleniowe, które zgodnie
z obowiązującymi przepisami winno być wykonane
na koszt Skarbu Państwa, zrealizowane jest tylko w
kilku procentach. Z danych przekazanych przez
marszałka województwa podkarpackiego wynika,
że do realizacji pozostała modernizacja i urządzenie
ok. 500 km dróg, ok. 50 km rowów odpływowych
oraz ok. 100 ha gruntów do rekultywacji, a koszt
tych przedsięwzięć szacuje się na kwotę 130 mln zł.
Dotychczas zagospodarowanie poscaleniowe prowa-
dzone jest w oparciu o środki z centralnego i tereno-
wego FOGR, ponieważ zadania te nie są uwzględ-
niane w kolejnych budżetach wojewody, pomimo za-
pisów ustawowych. Ponieważ ze środków FOGR wy-
datkowana jest rocznie kwota ok. 4 mln zł, zatem
przy tym źródle finansowania prace poscaleniowe
będą trwały ponad 30 lat. Dlatego konieczna jest
zdecydowana pomoc państwa w postaci środków fi-
nansowych pochodzących z budżetu centralnego.
Zwracam się zatem do Pana Ministra z pytaniami:
1. Czy Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
przewidziało w budżecie państwa na 2009 r. wydat-
ki na zakończenie postępowań scalania gruntów?
2. Jeżeli takie wydatki są przewidziane w budże-
cie na 2009 r., to jaka ich część jest zaplanowana dla
woj. podkarpackiego?
3. W jakiej perspektywie czasowej ministerstwo
planuje sfinansować wszystkie potrzeby w kraju w
zakresie postępowań scalania gruntów rozpoczę-
tych przed 2004 r. przez administrację rządową?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Szlachta
Rzeszów, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5762)
do ministra finansów
w sprawie projektu ustawy o biegłych
rewidentach
Postanowienia dyrektywy 2006/43/WE Parla-
mentu Europejskiego i Rady z 17 maja 2006 r. ma
wypełnić przyszła ustawa o biegłych rewidentach.
Niestety, zdaniem ekspertów proponowane rozwią-
zania w pewnych obszarach są niekorzystne dla ma-
łych i średnich firm audytorskich i faworyzują duże
podmioty. Projektowane wysokości kar, którym
podlegać będą firmy audytorskie – nawet do 250 tys.
zł, mogą spowodować, iż jeżeli małe lub średnie fir-
my otrzymają karę powyżej ich rocznych przycho-
dów, oznaczać to będzie dla nich upadłość. Drugim
przejawem dyskryminacji może być konieczność za-
mieszczania na stronach internetowych spółek au-
80
dytorskich szeregu informacji dotyczących bada-
nych spółek. Obowiązek ujawniania tych informacji
może skutkować podziałem firm audytorskich na
gorsze i lepsze. Sugeruje się bowiem, iż może to do-
prowadzić do tego, że spółki zainteresowania pu-
blicznego będą sięgać tylko po usługi tych firm, któ-
re dotychczas badały spółki giełdowe. Biegli rewi-
denci poddają również w wątpliwość projekt ustawy
pod względem nadzoru publicznego. Stawiają wręcz
tezę, iż powoływanie przez ministra finansów ośmiu
członków Komisji Nadzoru Audytowego stwarza w
obliczu proponowanych zapisów niebezpieczeństwo
upolitycznienia tego nadzoru.
Jak ministerstwo odnosi się do powyższych obaw
i wątpliwości? Czy argumenty podnoszone przez bie-
głych rewidentów są uzasadnione?
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5763)
do ministra infrastruktury
w sprawie projektu ustawy o dopuszczeniu
pojazdów do ruchu
Proponowany przez resort projekt ustawy o do-
puszczeniu pojazdów do ruchu wzbudził wśród eks-
pertów od motoryzacji mieszane reakcje. Dotyczy to
art. 71, przepisu, wg którego kto wprowadza do ob-
rotu nowe pojazdy, przedmioty wyposażenia i części
pojazdów, nie mając świadectwa homologacji lub
równoważnego dokumentu potwierdzającego speł-
nienie określonych wymagań, podlega grzywnie.
Wymóg homologacji dla quadów, meleksów, gokar-
tów czy motocykli żużlowych wzbudza kontrower-
sje, bo jak wyposażyć gokart w odpowiednie światła,
błotniki czy kierunkowskazy, zwłaszcza że tego typu
pojazdy nie są przeznaczone do ruchu ulicznego.
Jak ministerstwo odnosi się do powyższych ar-
gumentów? Czy objęcie wszystkich nowych pojaz-
dów obowiązkową homologacją jest ostatecznym
rozwiązaniem?
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5764)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie przywrócenia obowiązku
zapewnienia przez gminy transportu osób
niewidomych i niedowidzących uczących się
w szkołach ponadgimnazjalnych
Szanowna Pani Minister! W czerwcu 2007 r. za
rządów ministra edukacji narodowej Romana Gier-
tycha została wprowadzona zmiana w oświatowej
ustawie, która zwalniała gminy z obowiązku zapew-
nienia transportu osób niewidomych i niedowidzą-
cych uczących się w szkołach ponadgimnazjalnych.
Dziś taką pomocą objęci są już tylko uczniowie „nie-
pełnosprawni ruchowo oraz o średnim i ciężkim
stopniu upośledzenia umysłowego (do 24 lat)”. Nie-
stety, osoby niewidome i niedowidzące w zdecydowa-
nej większości przypadków nie są w stanie samo-
dzielnie poruszać się między domem a szkołą. Część
samorządów, dostrzegając problemy rodziców tych
uczniów, na podstawie własnych uchwał i zarządzeń
finansuje dojazdy do szkół. Większość samorządów
jednak, opierając się na art. 17 ust. 3 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty, nie chce pono-
sić kosztów transportu uczniów niewidomych i nie-
dowidzących do szkół ponadgimnazjalnych. Czy jest
możliwa taka zmiana ustawy oświatowej, która
przywróci obowiązek zapewnienia transportu osób
niewidomych i niedowidzących uczących się w szko-
łach ponadgimnazjalnych przez gminy?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Nowakowski
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5765)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie planowanej przez Ministerstwo
Sprawiedliwości reorganizacji struktury
sądów powszechnych i ewentualnej
likwidacji sądów rejonowych
Szanowny Panie Ministrze! Rada Powiatu Ra-
wickiego, mając na uwadze prowadzone w Minister-
stwie Sprawiedliwości prace nad reorganizacją sys-
temu sądów powszechnych, o których w ostatnim
czasie szeroko informują media krajowe, oraz biorąc
pod uwagę fakt, że planowane zmiany w bezpośred-
ni sposób doprowadzić mogą do likwidacji Sądu Re-

jonowego w Rawiczu lub ograniczenia zakresu jego
działalności, wyraża swoje zaniepokojenie i protest
w stosunku do proponowanych rozwiązań.
Rada Powiatu w Rawiczu wyraża zaniepokojenie
sposobem przeprowadzania planowanej reorganiza-
cji sądów powszechnych przez Ministerstwo Spra-
wiedliwości – administracyjnie i odgórnie, bez infor-
macji i konsultacji z władzami powiatu rawickiego.
Uważamy, że pomimo niezawisłości sądownictwa
zasada współpracy z władzami samorządowymi w
sprawach dotyczących mieszkańców powinna być
zachowana. Sposób wprowadzania zmian reorgani-
zacyjnych ujawniany przez prasę, bez jakichkolwiek
informacji ze strony Ministerstwa Sprawiedliwości
w stosunku do władz samorządowych ewidentnie
przeczy zasadom demokratycznego państwa prawa.
Uważam, że wszelkie tego typu zmiany organizacyj-
ne mające bezpośredni wpływ na życie mieszkańców
powinny być uprzednio konsultowane i opiniowane
przez odpowiednie samorządy lokalne.
Sąd Rejonowy w Rawiczu na co dzień obsługuje
ponad 60 tys. mieszkańców powiatu, a jego ewentu-
alna likwidacja spowodowałaby wielkie utrudnienia
dla większości mieszkańców powiatu rawickiego.
Konieczność dojazdów kilku tysięcy mieszkańców
rocznie do innego miasta oddalonego o kilkadziesiąt
kilometrów od Rawicza naraziłaby ich na dodatko-
we koszty, utratę czasu oraz inne komplikacje i
utrudnienia. Ponadto ewentualna likwidacja sądu
znacznie utrudni realizację ustawowych zadań sta-
rosty rawickiego, a w szczególności wynikających z
ustawy z dnia 7 września 2007 r. o ujawnieniu w
księgach wieczystych prawa własności nieruchomo-
ści Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu tery-
torialnego (Dz. U. z 2007, Nr 191, poz. 1365), która
nakłada wykonanie w dość krótkim okresie zadań,
wymagających stałego niemalże kontaktu z sądem.
W związku z powyższym przedstawiciele lokal-
nego samorządu uważają, że planowana likwidacja
Sądu Rejonowego w Rawiczu bądź ograniczenie za-
kresu jego funkcjonowania spowodowałaby niepo-
wetowaną szkodę dla regionu i byłaby wyrazem po-
nownej centralizacji administracji publicznej. Wno-
szą o zaniechanie prowadzonych dotychczas działań
i zmianę stanowiska w tej kwestii, zmianę korzyst-
ną dla lokalnych środowisk zgodną z postulatami i
ideałami konstruowania ustroju Rzeczypospolitej
Polskiej, opartego na budowie społeczeństwa obywa-
telskiego, którego fundamentem są samorządy tery-
torialne oraz rozwój lokalnych środowisk przyja-
znych ich mieszkańcom.
W pełni podzielam obawy samorządu rawickiego.
Proszę o ich przeanalizowanie i udzielenie odpowie-
dzi na następujące pytania:
Jakie są argumenty merytoryczne i ekonomiczne
resortu sprawiedliwości, które zdecydowały o podję-
ciu reorganizacji struktury sądów powszechnych?
Czy ewentualny projekt ustawy o reorganizacji
sądów powszechnych przewiduje likwidację Sądu
Rejonowego w Rawiczu?
81
Jak zdaniem resortu ma wyglądać po wprowadze-
niu zmian sieć sądów rejonowych w Wielkopolsce?
Z poważaniem
Posłowie Tadeusz Tomaszewski
i Wiesław Andrzej Szczepański
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5766)
do ministra zdrowia
w sprawie nowelizacji ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej
W związku z pracami nad projektami ustaw zdro-
wotnych do naszych biur poselskich zwracają się
przedstawiciele różnych środowisk związanych ze
służbą zdrowia, w tym m.in. przedstawiciele Okręgo-
wej Rady Pielęgniarek i Położnych w Rzeszowie.
Z informacji, jakie docierają z Naczelnej Rady
Pielęgniarek i Położnych oraz sejmowej Komisji
Zdrowia, wiadomo, że trwają prace nad projektem
ustawy o zakładach opieki zdrowotnej.
Zdaniem środowisk pielęgniarek i położnych
ustawa niesie wiele zagrożeń dla ich zawodów, m.in.
takich obszarach, jak:
1) zarządzanie, poprzez:
— wyeliminowanie kierowniczej kadry pielę-
gniarskiej i położniczej,
— zniesienie minimalnych norm zatrudniania –
brak zapisu na ten temat w ustawie;
2) odpowiedzialności zawodowej, poprzez:
— przypisanie lekarzom nadzoru nad postępo-
waniem etycznym pielęgniarek
i położnych,
— wyeliminowanie z dokumentacji medycznej
dokumentacji pielęgniarskiej, co tłumaczone jest
brakiem zapisu o możliwości pozyskiwania danych
od pacjentów, jaką gwarantuje art. 20 ust. 4–8 usta-
wy o zawodach pielęgniarki i położnej;
3) merytorycznym, poprzez:
— brak jasnego wskazania świadczeń pielęgniar-
skich (obok lekarskich, rehabilitacyjnych itd.) w
projekcie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz
wiele innych.
Zaś z ustawy o samorządzie pielęgniarek i położ-
nych wynikają szczególne zadania:
— sprawowanie pieczy nad należytym wykony-
waniem zawodu pielęgniarki i położnej,
— ustalenie standardów zawodowych i standar-
dów kwalifikacji zawodowych,
— ustalenie i upowszechnianie zasad etyki zawo-
dowej zawartych w obowiązującym kodeksie etyki
zawodowej,
82
— prowadzenie centralnego rejestru pielęgnia-
rek i położnych,
— prowadzenie rejestru indywidualnych praktyk
pielęgniarek i położnych,
— uznawanie kwalifikacji wg dyrektyw Unii Eu-
ropejskiej.
Konsekwencją dotychczasowych wadliwych re-
gulacji prawnych jest:
— niski poziom wynagrodzeń w grupie zawodo-
wej pielęgniarek i położnych,
— deficyt kadry pielęgniarek i położnych,
— brak osób chętnych do kształcenia w zawo-
dach pielęgniarki i położnej,
— sukcesywne pozbawienie obywateli dostępu
do świadczeń pielęgniarskich.
Przedstawiając tak ważne dla zawodów pielę-
gniarki i położnej sprawy, prosimy Panią Minister o
odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy znane są Pani Minister ww. postulaty
zgłaszane przez środowisko pielęgniarek i położ-
nych?
2. Jakie jest stanowisko Ministerstwa Zdrowia w
tym zakresie?
3. Jakie czynności zamierza podjąć Pani Mini-
ster w poruszanej sprawie?
Z poważaniem
Posłowie Zbigniew Chmielowiec
i Kazimierz Moskal
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5767)
do ministra środowiska
oraz
ministra infrastruktury
w sprawie przebiegu drogi ekspresowej S19
w miejscowości Nienadówka
W związku z planowaniem przebiegu drogi eks-
presowej S19 na terenie województwa podkarpac-
kiego zaistniał problem na odcinku biegnącym przez
miejscowość Nienadówka w powiecie rzeszowskim.
Uwzględniając żywotne interesy mieszkańców miej-
scowości, stworzono VI wariant przebiegu, który zo-
stał zaakceptowany przez większość mieszkańców.
Co więcej, wariant VI został zaakceptowany i pozy-
tywnie zaopiniowany przez wojewodę podkarpackie-
go jeszcze w 2007 r.
Z niezrozumiałych dla mnie powodów wybrano
wariant V przebiegu drogi S19, mimo że w takim
przypadku zagrożone wyburzeniem jest ponad dwu-
krotnie więcej domów niż w przypadku przyjęcia wa-
riantu VI. Ponadto zagrożony jest zabytkowy kościół
i komunikacja pomiędzy kościołem a cmentarzem.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującym pytaniem: Dlaczego pomi-
mo obiektywnych przesłanek społecznych i poparcia
wojewody podkarpackiego wybrany został V wa-
riant przebiegu drogi ekspresowej S19?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Ożóg
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5768)
do ministra infrastruktury
w sprawie sytuacji klientów firm
deweloperskich zagrożonych upadłością
W ostatnim czasie coraz częściej docierają do nas
alarmujące informacje dotyczące problemów firm
deweloperskich z płynnością finansową.
Klienci tych firm nie są już zainteresowani kupo-
waniem mieszkań na etapie tzw. dziury w ziemi,
poza tym banki akceptują coraz mniej wniosków
kredytowych przy jednoczesnej coraz wyższej wła-
snej marży. Ponadto wzrósł znacząco wymagany
przez banki wkład własny.
Kredyty drożeją i wszystko wskazuje na to, że
jeszcze będą drożeć. Jest duża różnica między głów-
ną stopą NBP a oprocentowaniem pożyczek między-
bankowych, średnia rynkowa stopa procentowa WI-
BOR 3M, na której oparte są złotówkowe kredyty
hipoteczne, wzrosła do bardzo wysokiego poziomu.
Skutkiem są coraz wyższe raty kredytów.
Równocześnie media donoszą o kryzysie na ryn-
kach światowych. Sytuacja nie poprawiła się pomi-
mo podjętej przez banki centralne bezprecedensowej
akcji obniżenia stóp procentowych.
Banki nie mają pieniędzy na wzrost akcji kredy-
towej, a budownictwo to dla nich obecnie branża
zwiększonego ryzyka, gdy tymczasem kredyt z ban-
ku może być w tej sytuacji dla dewelopera jedynym
ratunkiem.
Firmy deweloperskie, które nie uzyskały finan-
sowania kredytowego, nie są w stanie rozpocząć pla-
nowanych inwestycji. W jeszcze trudniejszej sytuacji
są deweloperzy, którzy są w trakcie budowy – bez
kredytu mogą nie być w stanie kontynuować rozpo-
czętej inwestycji, a w przypadku zaawansowanych
robót wycofanie się bez dużych strat jest często nie-
możliwe. Nowe inwestycje są wstrzymywane, jeżeli
deweloper nie ma zapewnionego pełnego finansowa-
nia. Zagrożone są nawet duże firmy deweloperskie,
które rozpoczęły inwestycje, nie mając kredytu na
ich sfinansowanie.
W związku z powyższym należy się zastanowić
nad sytuacją klientów takich firm deweloperskich.

W latach 2006–2007 w naszym kraju miał miejsce
boom budowlany, bardzo wzrosła sprzedaż miesz-
kań i ilość umów zawartych z firmami deweloper-
skimi. Znaczna większość klientów podpisywała
umowy na etapie tzw. dziury w ziemi, a nawet na
etapie, gdy deweloper nie miał nawet pozwolenia
na budowę.
Teraz może się zdarzyć, że zostaną bez pienię-
dzy, bez mieszkania i z zaciągniętym kredytem.
Taka sytuacja jest bardzo prawdopodobna w przy-
padku upadłości deweloperów, która przy panują-
cym kryzysie grozi takim firmom. Zgodnie z art.
342 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo
upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2003 r. Nr 60,
poz. 535), który ustala kolejność zaspokajania wie-
rzycieli – po ogłoszeniu upadłości, przy podziale ma-
jątku, w pierwszej kolejności spłacane są koszty po-
stępowania upadłościowego, należności ze stosunku
pracy, składki ZUS, należności powstałe wskutek
czynności syndyka, podatki, odsetki, koszty egzeku-
cji, a dopiero w dalszej kolejności w miarę pozosta-
nia jeszcze jakiejś sumy do podziału – klienci, którzy
kupili mieszkania, i inni wierzyciele, np. firmy wy-
konawcze.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy znany jest Panu problem, o którym mowa
w niniejszej interpelacji?
2. Jakie działania zmierzające do poprawy ww.
sytuacji zamierza podjąć ministerstwo?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Ożóg
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5769)
do ministra zdrowia
w sprawie złej jakości badań
mammograficznych
Ministerstwo Zdrowia przeprowadziło kontrolę
jakości badań mammograficznych wykonywanych w
ramach programu wykrywania raka realizowanego
wraz z Narodowym Funduszem Zdrowia w ramach
„Narodowego programu zwalczania chorób nowo-
tworowych” od 1 stycznia 2006 r. Poza kontrolą ja-
kości badań mammograficznych przeprowadzony
został audyt kliniczny zdjęć mammograficznych
oraz kontrola prawidłowości wykonywania testów
specjalistycznych.
W wyniku ww. kontroli ustalono, że duży procent
ww. wykonywanych zdjęć mammograficznych był
złej jakości, ponadto niektóre z wykonanych zdjęć
nie były wystarczająco czytelne.
83
Jako przyczynę zaistniałej sytuacji i braków ja-
kościowych realizowanych zdjęć mammograficznych
wskazano niedostateczne doświadczenie i brak wy-
starczającego przygotowania personelu medycznego
(techników elektroradiologii oraz lekarzy radiolo-
gów) opisującego zdjęcia mammograficzne.
Ministerstwo Zdrowia w roku bieżącym, zgod-
nie z przedstawionym na stronie internetowej mi-
nisterstwa raportem, zleciło kontynuację kontroli
jakości badań mammograficznych i przeprowadze-
nie dalszej kontroli na próbie świadczeniodawców
realizujących program oraz kontynuację audytu
klinicznego zdjęć.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami?
1. Czy znany jest Panu problem, o którym mowa
w niniejszej interpelacji?
2. Czy ewentualne podjęte działania doprowadzi-
ły do poprawy zaistniałej sytuacji?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Ożóg
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5770)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zatrudniania przez polskie firmy
pracowników ze Wschodu
W ostatnim czasie polski rynek pracy staje się w
coraz większym stopniu otwarty na pracowników ze
Wschodu. Na tę sytuację niewątpliwie miały wpływ
wprowadzone zmiany i ułatwienia dla przedsiębior-
ców zatrudniających pracowników z takich krajów
jak Ukraina czy Białoruś, m.in. wprowadzony prze-
pis stanowiący, że od 1 lutego 2008 r. obywatele
Ukrainy, Białorusi i Rosji nie mają obowiązku po-
siadania zezwolenia na wykonywanie pracy w Pol-
sce przez pół roku. Pracodawcy mają jedynie obo-
wiązek zarejestrowania (bezpłatnie) oświadczenia o
zamiarze powierzenia im pracy. Ww. oświadczenie
zainteresowany zatrudnieniem cudzoziemca przed-
siębiorca przesyła potencjalnemu pracownikowi sam
lub za pośrednictwem wynajętej agencji. Cudzozie-
miec na podstawie tego oświadczenia może uzyskać
od konsula wizę uprawniającą go do podjęcia pracy.
Wprowadzone ułatwienia i liberalizacja przepi-
sów spowodowały zdecydowanie większe zatrudnie-
nie cudzoziemców i niewątpliwie zwiększenie zain-
teresowania polskich pracodawców takim źródłem
pozyskiwania pracowników.
Pomimo coraz większego zainteresowania pol-
skich przedsiębiorców zatrudnianiem cudzoziemców
oraz wprowadzonych, zachęcających do takich dzia-
84
łań, prawnych ułatwień, ministerstwo pracy nie
wprowadziło żadnego systemu monitoringu zatrud-
niania pracowników ze Wschodu.
Wynikiem tego jest brak wiarygodnych danych o
ilości cudzoziemców zatrudnionych „na czarno”, nie
jest nawet znana liczba pracowników ze Wschodu
zatrudnionych legalnie, jak również nie wiadomo,
ilu z nich jedynie pozoruje chęć podjęcia pracy w Pol-
sce i, korzystając z posiadanej wizy, wyjeżdża do
krajów Zachodniej Europy.
Uzyskanie wymienionych wyżej, podstawowych
wiarygodnych danych jest niezbędne do analizy za-
sadności kolejnych ułatwień na naszym rynku pracy
dla cudzoziemców ze Wschodu.
Z uwagi na rosnący napływ pracowników zagra-
nicznych konieczne wydaje się wprowadzenie przy-
najmniej podstawowych elementów kontroli w celu
eliminacji ewentualnych patologii.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami?
1. Czy znany jest Panu problem, o którym mowa
w niniejszej interpelacji?
2. Jakie działania zmierzające do poprawy ww.
sytuacji zamierza podjąć ministerstwo?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Ożóg
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5771)
do ministra infrastruktury
w sprawie modernizacji linii kolejowej
Rząd do 2020 r. planuje wybudowanie linii kole-
jowej szybkich prędkości. Pociągi mogłyby się po
nich poruszać z szybkością nawet ponad 300 km.
Oprócz wymiany torowiska planowana jest moder-
nizacja taboru kolejowego. Takie rozwiązanie jest
niezwykle istotne ze względu na bardzo małą ilość w
Polsce autostrad i dróg ekspresowych. Szybka kolej
stanie się realną alternatywą do transportu kołowe-
go i lotniczego w kraju, ze względu na komfort i
szybkość podróży. Także ekologiczność szybkiej ko-
lei w porównaniu do transportu samochodowego nie
jest bez znaczenia. Projekt tej inwestycji obecnie jest
konsultowany społecznie. Wstępnie linia kolejowa
szybkiej prędkości, wedle zapowiedzi prasowych, bę-
dzie łączyć takie miasta jak: Warszawa, Łódź, Po-
znań i Wrocław. Miasta te są już dobrze skomuniko-
wane z pozostały metropoliami. Warto więc, aby
inne duże miasta miały możliwość szybkiego trans-
portu, m.in. do stolicy Polski. Przyczyniłoby się to
do ich rozwoju i podnoszenia konkurencyjności. W
przeciwnym wypadku dysproporcje będą się pogłę-
biały. Wschodnia część Polski, która w stosunku do
reszty kraju jest mocno zapóźniona, jeżeli chodzi o
infrastrukturę, potrzebuje nowych inwestycji. Jej
mieszkańcy czekają na skrócenie czasu przejazdu do
stolicy kraju.
W związku z tym chciałbym zadać następujące
pytania:
1. Jakie trasy krajowe mają być objęte planem
budowy linii kolejowej szybkich prędkości?
2. Czy koszty modernizacji będą ponosiły też sa-
morządy wojewódzkie?
3. Czy w ramach planu modernizacji taboru i mo-
dernizacji torowisk przewidziano inwestycje w woje-
wództwie podlaskim?
4. Czy przewiduje się utworzenie linii kolejowej
szybkich prędkości na trasie Białystok – Warszawa?
Z poważaniem
Poseł Mariusz Kamiński
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5772)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie pozbawienia samodzielności
Kujawsko-Pomorskiego Oddziału
Wojewódzkiego NFZ
Moja wcześniejsza interpelacja wraz z odpowie-
dzią podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
pana Marka Habera wywołała wielkie oburzenie w
Bydgoszczy i województwie kujawsko-pomorskim.
Towarzystwo Miłośników Miasta Bydgoszczy wy-
stosowało rezolucję, w której czytamy: „Napływają
kolejne wieści niepokojące Bydgoszcz. Tym razem w
sferze służby zdrowia. Zaczęło się majstrowanie przy
Narodowym Funduszu Zdrowia, które może dopro-
wadzić do likwidacji Kujawsko-Pomorskiego Od-
działu NFZ z siedzibą w Bydgoszczy, czyli kolejnej
ponadregionalnej instytucji.
Projekt ustawy o państwowym nadzorze nad sys-
temem powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego z
31 lipca 2008 r. zakłada, że w 2010 r. nastąpi prze-
kształcenie Narodowego Funduszu Zdrowia w towa-
rzystwa ubezpieczeń zdrowotnych. Innymi słowy na
mapie kraju zamiast 16 oddziałów NFZ pojawi się 7
towarzystw ubezpieczeń zdrowotnych. Dziewięciu
województwom, w tym kujawsko-pomorskiemu (tak-
że Kielcom, Lublinowi i Opolu) grozi utrata oddzia-
łów NFZ. Nasz ma być przejęty przez Gdańsk.
Jest to niesłychanie bulwersujące, gdyż nasz re-
gion liczy 2100 tys. mieszkańców i góruje nad wielo-
ma innymi w kraju. Ma nadzwyczaj bogate tradycje
leczenia oraz ogromny potencjał medyczny. W Byd-
goszczy, jako siedzibie NFZ, znajdują się wszystkie
specjalistyczne placówki, poczynając od kształcenia
kadr, jak Collegium Medicum UMK, po specjali-

styczne, znane w całym kraju szpitale, jak Centrum
Onkologii, wiele szpitali i innych placówek. Oddział
NFZ w Bydgoszczy ma dobre wyniki działalności. Z
tych względów jego likwidacja czy pozbawienie sa-
modzielności NFZ-u w Bydgoszczy jest bezdusznym
potraktowaniem interesu społecznego. Nie wspomi-
nając już o zwalnianych pracownikach czy paraliżu-
jących dalszą działalność podróżach do Gdańska na
narady i podpisywanie różnych dokumentów.
Nie wolno czekać ani chwili. Potrzebne jest pilne
działanie przedstawicieli władz, organizacji o związ-
ków zawodowych w obronie interesów społeczeń-
stwa. Nie pozwólmy na dalszą degradację Bydgosz-
czy i województwa. Nie może być tak, że rozwijać się
będzie kilka ośrodków w kraju kosztem równomier-
nego rozwoju wielu innych”.
Dlatego kieruję do Pana Premiera pytania:
1. Czy pański rząd zamierza odstąpić od skanda-
licznego pomysłu pozbawienia samodzielności Ku-
jawsko-Pomorskiego Oddziału NFZ?
2. Czy podejmie Pan działania mające na celu do-
danie do projektu ustawy zapisu, iż powstanie towa-
rzystwo ubezpieczeń zdrowotnych w Bydgoszczy?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Walkowiak
Bydgoszcz, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5773)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie zamiaru likwidacji delegatur
urzędów wojewódzkich
Szanowny Panie Ministrze! Z art. 80 projektu
ustawy o wojewodzie i administracji rządowej w wo-
jewództwie zawartego w druku sejmowym nr 1072
wynika, że rząd zamierza z dniem 31 grudnia 2009
r. zlikwidować delegatury urzędów wojewódzkich,
do zadań których należą między innymi: sprawy
związane z tak zwanym mieniem zabużańskim, pro-
wadzenie rejestrów zakładów opieki zdrowotnej,
sprawy związane z przeprowadzaniem rejestracji
przedpoborowych, prowadzenie archiwów dokumen-
tacji po zlikwidowanych przedsiębiorstwach, rozpa-
trywanie skarg i wniosków obywateli, wydawanie
paszportów, jak również wydawanie pozwoleń na
pobyt i pracę cudzoziemcom. Ponadto wojewoda jest
w wielu sprawach organem odwoławczym w postę-
powaniu administracyjnym, co oznacza, że osoby
będące stronami tego postępowania mają prawo do
zapoznania się z aktami sprawy. Sprawy powyższe
często wymagają bezpośredniego kontaktu petenta
z urzędem wojewódzkim. Po likwidacji delegatur
urzędów wojewódzkich duża odległość dzieląca czę-
85
sto petenta od urzędu wojewódzkiego może w prak-
tyce pozbawić go tej możliwości.
Likwidacja delegatur urzędów wojewódzkich bę-
dzie miała także trudne do oszacowania skutki spo-
łeczne w postaci wygaśnięcia stosunków pracy z pra-
cownikami delegatur i problemów kilku tysięcy człon-
ków ich rodzin, gdyż ewentualne przyjęcie przez tych
pracowników nowych warunków pracy w stolicach
województw oznaczałoby wielogodzinny codzienny
dojazd do pracy lub wynajęcie mieszkań i utrzymywa-
nie dwóch domów, co można uznać za nierealne.
Poza tym obecność w niewielkich miastach będą-
cych siedzibami powiatów delegatur urzędów woje-
wódzkich podnosi rangę tych miejscowości.
W związku z powyższym chciałbym uzyskać od-
powiedź na następujące pytania:
1. Jakie są przesłanki zamiaru likwidacji delega-
tur urzędów wojewódzkich?
2. Jakie propozycje dalszego zatrudnienia będą
przedstawione pracownikom likwidowanych delega-
tur urzędów wojewódzkich?
3. Jakie będą koszty finansowe związane z wypła-
tą ewentualnych odpraw dla około 1600 osób – pra-
cowników likwidowanych delegatur, a także związa-
ne z przeniesieniem realizowanych zadań do stolic
województw, gdzie realizowane będą przy znacznie
wyższych kosztach finansowych ze względu na wa-
runki płacowe uwzględniające lokalny rynek pracy?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gwiazdowski
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5774)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie sytuacji polskiego rybołówstwa
Polski przemysł połowu przetwórstwa ryb jest
strategiczny z punktu widzenia bezpieczeństwa
żywnościowego kraju. Morze Bałtyckie jest potęż-
nym żywicielem i pracodawcą dla tysięcy ludzi. Ak-
tualnie polski sektor morski stoi w obliczu kolejnych
problemów związanych z zakazem połowu dorszy na
obszarach wschodniej i zachodniej części Bałtyku.
Piętrzące się problemy polskich rybaków zagrażają
funkcjonowaniu struktur polskiego rybołówstwa
oraz dziedzin okołomorskich (m.in. przemysł stocz-
niowy, maszynowy, włókienniczy, elektryczno-elek-
troniczny), ale także wpływają na zwiększenie bez-
robocia w nadmorskich miejscowościach.
W prasie, radiu i telewizji emitowane są reklamy
zachęcające do spożywania ryb. Zastanawiający jest
fakt, że reklamy te finansowane są ze środków Unii
Europejskiej i na ten cel znajdują się środki finanso-
86
we, ale występują znaczące opóźnienia we wprowa-
dzaniu ustawy o Europejskim Funduszu Rybackim,
gdyż ten dokument ma zostać dopiero wysłany do
uzgodnień społecznych. Z Europejskiego Funduszu
Rybackiego mają zostać wypłacone rekompensaty fi-
nansowe dla rybaków niedokonujących połowów
dorsza na Morzu Bałtyckim. Jednocześnie polscy ry-
bacy nie mają możliwości prowadzenia własnej dzia-
łalności zarobkowej z uwagi na rzekome przekrocze-
nia limitów połowu dorsza.
Z publikacji prasowych, m.in. z „Naszego Dzien-
nika” (z bieżącego miesiąca), dowiadujemy się o bez-
czynności resortu rolnictwa w sprawie kwot połowo-
wych oraz że tegoroczny limit dla połowów dorsza to
12,5 tys. W świetle zarzutów o niekompetencji naj-
wyższych urzędników w państwie zajmujących się
gospodarką morską zachodzą poważne obawy o
przyszłość polskiego sektora morskiego. W opinii or-
ganizacji rybackich zachowanie polskiego rządu
istotnie uderza w krajowe rybołówstwo.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na poniższe pytania:
Jaka jest polityka rządu wobec polskiego rybo-
łówstwa w obliczu przedstawionych powyżej proble-
mów? Czy nie jest dla Pana Premiera zaskakujące,
że w okresie gdy polscy rybacy mają uniemożliwione
połowy, pojawia się reklama zachęcająca konsumen-
tów do kupowania ryb?
Jaka jest wielkość podaży ryb morskich na polski
rynek w rozbiciu na towar pochodzący z połowów do-
konanych przez polskich i zagranicznych rybaków?
Czy polscy rybacy zatrudniani są na duńskich lub
szwedzkich statkach rybackich i dokonują połowu
dorsza na akwenach aktualnie niedostępnych dla
Polski, a dostępnych dla innych krajów bałtyckich?
Czy szwedzcy rybacy przypływają do polskich
portów i sprzedają złowione na łowiskach dorsze
polskim rybakom? Czy prawdą jest, że rząd Szwecji
chce dokonywać kontroli polskich kutrów rybac-
kich i czy jest to zgodne z morskim prawem mię-
dzynarodowym?
Dlaczego nie ma wypłaconych rekompensat pol-
skim rybakom za okres postoju i czy prawdą jest, że
w przypadku przekroczenia przez krajowych ryba-
ków kwot połowowych dorsza Komisja Europejska
wstrzyma wypłatę rekompensat? W jaki sposób są
rozliczane kwoty połowowe i dlaczego w świetle do-
niesień prasowych rybacy uważają, że nie zostały
wyczerpane limity połowu dorszy, a wiceminister
rolnictwa Kazimierz Plocke przedstawił Komisji
Europejskiej dane potwierdzające, iż doszło do prze-
łowienia dorsza przez polskich rybaków?
Dlaczego na tych samych akwenach morskich
szwedzkie i duńskie kutry mogą dokonywać połowu,
a polskim się tego zabrania?
Z poważaniem
Poseł Dariusz Bąk
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5775)
do ministra środowiska
w sprawie przebiegu drogi ekspresowej S19
w miejscowości Górno
W związku z planowaniem przebiegu drogi eks-
presowej S19 na terenie województwa podkarpac-
kiego zaistniał problem na odcinku biegnącym przez
miejscowość Górno w powiecie rzeszowskim.
Uwzględniając żywotne interesy mieszkańców miej-
scowości stworzono alternatywny wariant przebie-
gu, który został zaakceptowany przez większość
mieszkańców i przesłany przez sołtysa wsi do Gene-
ralnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad. Przed-
stawiony alternatywny przebieg drogi ekspresowej
polega na przesunięciu pasa drogowego o około 500
metrów na zachód od planowanego przebiegu.
Z niezrozumiałych dla mnie powodów wybrano
wariant niekorzystny, pomimo że spowoduje on
znaczne utrudnienia dla życia mieszkańców. Ponad-
to przyczyni się do zakłócenia działalności Zespołu
Zakładów Opieki Zdrowotnej „Sanatorium” w Gór-
nie, który obejmuje: Zakład Opieki Paliatywnej, Od-
dział Gruźliczy, hospicjum onkologiczne. Wybrany
przez GDDKiA wariant przebiegu spowoduje nie
tylko konieczność burzenia większej ilości budyn-
ków mieszkalnych, ale także niepotrzebnie zakłóci
spokój osób chorych i cierpiących przebywających w
ośrodku zdrowia.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującym pytaniem: Dlaczego pomi-
mo obiektywnych przesłanek społecznych i oczywi-
stego interesu społecznego wybrany został nieko-
rzystny dla większości mieszkańców wsi Górno
przebieg drogi ekspresowej S19?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Ożóg
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5776)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie wprowadzenia wymogu
organizowania postępowań w trybie ustawy
o zamówieniach publicznych
za pośrednictwem sieci Internet
Szanowny Panie Premierze! Z danych Urzędu
Zamówień Publicznych wynika, iż w 2007 r. drogą
elektroniczną przeprowadzono zaledwie 80 licytacji
i 106 aukcji na ponad 101 tys. ogłoszonych zamó-

wień. Według przeprowadzonych analiz i szacunków
organizowanie przetargów w Internecie pozwoliłoby
na oszczędności w budżecie państwa rzędu 2 mld zł
rocznie. Ponadto w przetargach „papierowych” fir-
my składają jedną, ostateczna ofertę. W aukcjach in-
ternetowych przedsiębiorca widzi, o ile przebił go
konkurent i może jeszcze bardziej obniżyć swoją
cenę, aż do chwili zakończenia aukcji.
Głównymi przyczynami istniejącego stanu rze-
czy są obawy urzędników przed procedurami siecio-
wymi oraz fakt, że preferowane jest dokumentowa-
nie wszystkiego na papierze. Pewnym utrudnieniem
dla niewielkich firm jest również to, że za udział w
internetowych przetargach płaci się nawet do
1-2 tys. zł. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest brak
bezpłatnej platformy dla przetargów wykonywanych
na rzecz administracji publicznej. Urząd Zamówień
Publicznych dopiero testuje rozwiązania do darmo-
wego dokonywania przetargów w sieci.
W nowelizacji ustawy dotyczącej zamówień pu-
blicznych znajduje się także istotny dla przedstawia-
nego problemu zapis pozwalający na udział w licyta-
cjach elektronicznych podmiotom nieposiadającym
kwalifikowanego podpisu elektronicznego.
W tej sytuacji zwracam się z wnioskiem o pilne
dostosowanie pragmatyki i przepisów organizowania
postępowań w zakresie zamówień publicznych do
możliwości, realiów a przede wszystkim ułatwień i
oszczędności, jakie oferuje procedura elektroniczna.
Z poważaniem
Poseł Norbert Wojnarowski
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5777)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie rozporządzenia ministra edukacji
narodowej z dnia 25 września 2008 r.
likwidującego od 2010 r. możliwość zdawania
w klasach dwujęzycznych przedmiotu
dodatkowego w języku obcym
Szanowna Pani Minister! W Katowicach istnieje
Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 1 im. Mikołaja
Kopernika – z klasami z nauczaniem dwujęzycznym
(wiodący język francuski). Dla wielu rodziców i
uczniów niezrozumiała jest decyzja MEN-u likwidu-
jąca od roku 2010 możliwość zdawania w klasach
dwujęzycznych przedmiotu dodatkowego w języku
obcym.
„Kopernik” posiada markę i wieloletnie tradycje
związane z nauką w klasach dwujęzycznych, będąc
jedną z wiodących szkół wdrażających taki sposób
nauczania i egzaminowania. Nauka w nim stwarza
87
szansę otrzymania certyfikatu ambasady francu-
skiej, a co za tym idzie, otwiera drzwi do studiowa-
nia na francuskich uczelniach wyższych bez ko-
nieczności uzyskiwania dodatkowych, kosztownych
certyfikatów.
Rozporządzenie to uderza w blisko 100 szkół w
Polsce i tysiące przyszłych maturzystów. Propozycje
innego rozwiązania pociągają za sobą dodatkowe
koszty. Uprzejmie proszę o pilne wydanie nowego
rozporządzenia w tej sprawie.
Kiedy można się spodziewać wydania nowego
rozporządzenia w tej sprawie?
Z poważaniem
Poseł Jan Rzymełka
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5778)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie odmowy przyznawania świadczeń
pieniężnych i uprawnień żołnierzom
zastępczej służby wojskowej przymusowo
zatrudnianym w batalionach budowy lotnisk
Szanowny Pani Minister! Składam interpelację
poselską w sprawie odmowy przyznawania w myśl
ustawy z dnia 2 września 1994 r. świadczeń pienięż-
nych i uprawnień przysługujących żołnierzom za-
stępczej służby wojskowej przymusowo zatrudnia-
nych w batalionach budowy lotnisk.
Moja interpelacja jest następstwem zgłoszenia
mi powyższego problemu przez dwóch jeszcze żyją-
cych żołnierzy z Mielca batalionów budowy lotnisk.
Wszystkich wcielonych do tych batalionów z Mielca i
jego okolic było 16 osób. Dzisiaj żyje z nich tylko
dwóch. Wcielenie ich do tej jednostki budowy lotnisk
miało charakter represyjny z przyczyn politycznych.
Dla jednej z tych osób było następstwem pozostania
jego brata – uczestnika walk w czasie II wojny świa-
towej – na zachodzie Europy, a dla drugiego – w ra-
mach walki z kułakami jako syna rzekomo zamoż-
nej rodziny chłopskiej. Według ich relacji na służbie
w batalionie budowy lotnisk pozostawali przez trzy
lata. A na ich służbę składały się ciężkie ręczne ro-
boty ziemne i wznoszenie budowli lotniskowych, ca-
łorocznie na otwartej przestrzeni. Jeden z nich w
ogóle nie otrzymał urlopu przez 3 lata służby, a dru-
gi tylko 5 dni bezpośrednio po leczeniu szpitalnym
choroby będącej następstwem ciężkiej pracy.
W piśmie z 16 maja 2002 r. szef Generalnego Za-
rządu Zasobów Osobowych Sztabu Generalnego WP
w piśmie dla potrzeb Naczelnego Sądu Administra-
cyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Rzeszowie wyja-
śnia, że służba w batalionach budowy lotnisk miała
88
charakter represyjny. Ogrom wykonanych prac oraz
charakter realizowanych zadań między innymi
przez bataliony budowy lotnisk jest zawarty w mo-
nografii autorstwa Tadeusza Kmiecika pt. „Polskie
lotnictwo wojskowe w latach 1945–1962. Organiza-
cja, szkolenie i problemy kadrowe”. Objęcie tej pozo-
stałej przy życiu grupy osób przepisami prawa umoż-
liwiającymi uzyskanie świadczeń pieniężnych i
uprawnień byłoby choć częściowym wynagrodze-
niem krzywd, jakich doznali od represyjnych dzia-
łań władz PRL.
Czy Pan Minister pochyli się nad już niewielką
grupą osób, jaka pozostała przy życiu i podejmie się
nowelizacji obowiązujących przepisów prawnych,
aby umożliwić żołnierzom batalionów budowy lot-
nisk uzyskanie świadczeń pieniężnych i uprawnień
takich jak pozostali wymienieni w ustawie z dnia 2
września 1994 r.?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Popiołek
Warszawa, dnia 30 września 2008 r.
Interpelacja
(nr 5779)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie propozycji likwidacji w 2009 r.
delegatur urzędów wojewódzkich
Szanowny Panie Ministrze! Na spotkaniach po-
selskich podnoszony jest problem planowanej li-
kwidacji delegatur urzędów wojewódzkich, w tym
w Pile.
Zainteresowani podnoszą brak uzasadnienia me-
rytorycznego oraz finansowego do podjęcia takiej
decyzji. Likwidacja delegatur urzędów wojewódz-
kich ograniczy efektywności kontroli i nadzoru nad
jednostkami oddalonymi od siedziby wojewody.
Przykładowo należy wskazać, że przedmiotem
kontroli prowadzonych przez delegatury urzędów
wojewódzkich jest działalność domów dziecka, pla-
cówek opiekuńczo-wychowawczych, domów pomocy
społecznej, ośrodków pomocy społecznej, urzędów
pracy, kontrola wykorzystania środków unijnych
oraz skargi i wnioski obywateli.
W związku tym proszę o informacje, jakie są
przyczyny planowanej na 2009 r. likwidacji delega-
tur urzędów wojewódzkich.
Z poważaniem
Poseł Stanisław Stec
Oborniki, dnia 30 września 2008 r.
Interpelacja
(nr 5780)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie obsługi pasażerów będących
osobami niepełnosprawnymi na lotniskach
w Polsce w sposób zgodny z prawem oraz
z powszechnie obowiązującymi standardami
ochrony praw obywatelskich, w tym
poszanowania godności osobistej
Szanowny Panie Premierze! Zwracam się z
uprzejmą prośbą do Pana Premiera o podjęcie przez
podległe rządowi służby publiczne odpowiednich
działań w sprawie zapewnienia godnego traktowa-
nia pasażerów będących osobami niepełnospraw-
nymi na lotniskach w Polsce, a w szczególności na
stołecznym lotnisku im. Fryderyka Chopina w
Warszawie.
Ośmielam się niepokoić Pana Premiera w tej
sprawie, gdyż, jak zauważam z osobistych doświad-
czeń, a także z bezpośrednich obserwacji, skoro
mnie – mającego specjalny status – traktuje się w
sposób niedbały, nierzadko obraźliwy, a ostatnio
wręcz naruszający moją godność, to tym bardziej ta-
kich sytuacji doświadczają inni, w tym też podróżu-
jący przez Warszawę cudzoziemcy. Takiej sytuacji
nie wolno tolerować.
Warunki obsługi osób niepełnosprawnych na lot-
nisku im. Fryderyka Chopina w Warszawie para-
doksalnie istotnemu pogorszeniu uległy z chwilą od-
dania nowego terminalu. Wynika to przede wszyst-
kim z faktu, iż obecnie pasażerowie są obsługiwani
przez osoby przypadkowe, nieposiadające odpowied-
niej wiedzy i doświadczenia. Wcześniej pracownicy
zajmujący się osobami niepełnosprawnymi charak-
teryzowali się dłuższym stażem pracy oraz związa-
nym z tym wyższym poziomem kultury i kompeten-
cji, teraz zaś (choć nie zawsze i nie wszędzie, ale co-
raz niestety częściej) młodzi ludzie – bez wystarcza-
jącej wiedzy i doświadczenia – zachowują się w spo-
sób niewłaściwy, wbrew wypracowanym normom i
standardom.
I tak, wracając po obradach Sejmu do Wrocławia
w ostatni piątek 10.10.2008 r. lotem o godz. 14.40,
zażądano ode mnie zaświadczenia o niepełnospraw-
ności albo aktualnego zaświadczenia lekarskiego o
stanie zdrowia. Skoro zaś nie miałem – obsługa za-
częła konsultować, czy nie należy mnie odesłać na
przebadanie do lekarza (!?). Jak się zaś dowiedzia-
łem później, poirytowana pracownica obsługi lotni-
ska zadzwoniła do dyrektor mojego biura poselskie-
go, jako osoby dokonującej rezerwacji, by także „po-
uczyć i wytknąć” zaniedbanie w udokumentowaniu
mojego stanu zdrowia, zapowiadając za karę unie-
ważnienie rezerwacji na mój lot do Wrocławia (!?).
Wcześniej kilkakrotnie usiłowano mnie przesadzać
z zarezerwowanego miejsca, za każdym razem twier-

dząc, iż muszę siedzieć w innym niż zarezerwowane
miejscu ze względu na moją niepełnosprawność.
Coraz częściej też zdarza się, iż jestem wsadzany
do samolotu na końcu po wszystkich innych pasaże-
rach, czyli w sposób dla wszystkich niewygodny i
niegodny (pominę szczegóły) – a co szczególnie istot-
ne, wbrew powszechnie stosowanym w cywilizowa-
nych krajach procedurom.
Już kilka lat wcześniej miało miejsce podobne
zdarzenie, po którym PLL LOT zapewniły mnie, że
doszło tylko do incydentalnego błędu. Ponieważ sy-
tuacja powtórzyła się, wnioskuję, że pracownicy
obsługi lotnisk nie odróżniają obsługi osoby niepeł-
nosprawnej od osoby chorej – a są to dwie różne
sytuacje.
Kiedy zaś próbuję tłumaczyć, iż mam wiele do-
świadczeń w podróżowaniu samolotami – zarówno
w kraju (choćby dlatego, że od 3 lat systematycznie
podróżuję nimi w związku z pełnioną funkcją), jak i
po świecie, w tym znam zasady rezerwacji (a dla
mnie dokonywanej zazwyczaj poprzez biuro LOT w
Sejmie, gdzie znana jest moja sytuacja, a pracujące
tam osoby mają duże doświadczenie) oraz wymogi
bezpieczeństwa – coraz częściej właśnie na Okęciu
spotykam się przy próbach tłumaczenia z wprost
okazywaną irytacją (a czym młodsi pracownicy, tym
zazwyczaj mniej się powściągają) i nieskrywanym
lekceważeniem.
Kilkakrotnie widziałem też na lotnisku cudzo-
ziemców – osoby niepełnosprawne, które były wy-
raźnie zdezorientowane, dlaczego są obsługiwane w
tak nietypowy sposób, a sytuację dodatkowo kompli-
kowała bariera językowa.
Z tych coraz częściej powtarzających się incyden-
tów widzę zasadnicze braki w wyszkoleniu persone-
lu, w tym także personelu zajmującego się obsługą
pasażerów z niepełnosprawnością. Stan na Okęciu
rażąco odbiega od poziomu obsługi takich pasaże-
rów w Pradze, Tel Awiwie, Sztokholmie czy Kopen-
hadze, nie mówiąc już o Londynie czy lotniskach w
USA (gdzie obowiązują ustawy antydyskryminacyj-
ne). Taki stan jest niedopuszczalny zarówno w świe-
tle prawa polskiego, jak i unijnego, a przy tym kom-
promituje Polskę.
Większości takich sytuacji można by uniknąć,
gdyby personel był właściwie przeszkolony, a bezpo-
średnia obsługa pasażerów z niepełnosprawnością
była powierzona pracownikom odpowiednio lepiej
dobranym i wyszkolonym. Obsługę pasażerów po-
prawiłoby także właściwsze wykorzystanie sprzętu,
w tym zwłaszcza „Tereski” (nadzwyczaj drogiego
samochodu-windy), która nie powinna być używana
do przewożenia pasażerów po lotnisku, a jedynie
jako winda przy samolocie, do przewożenia zaś po-
winien być odpowiedni mikrobus. Wynika to z wy-
pracowanych w lotniczej komunikacji pasażerskiej,
a powszechnie stosowanych procedur. Powinny one
obowiązywać także na stołecznym lotnisku im. Fry-
deryka Chopina – będącym wszak wizytówką Pol-
ski. A na pewno nie wolno tolerować, by braki w wy-
89
kształceniu i kulturze personelu skutkowały naru-
szaniem godności pasażerów będących osobami nie-
pełnosprawnymi.
Tego typu zdarzenia naruszają prawa obywatel-
skie osób niepełnosprawnych. Dlatego zwracam się
do Pana Premiera z pytaniem, jakie działania podej-
mą podległe rządowi służby publiczne, by na pol-
skich lotniskach przy obsłudze pasażerów zagwa-
rantowano poszanowanie praw obywatelskich i god-
ności osób niepełnosprawnych poprzez właściwe
stosowanie prawa polskiego i prawa obowiązującego
na terenie Unii Europejskiej oraz wypracowanych w
komunikacji lotniczej światowych standardów.
Sprawa ma charakter międzyresortowy, dotyczy
bowiem ochrony praw obywatelskich osób niepełno-
sprawnych, a nie tylko kwestii funkcjonowania
transportu publicznego w Polsce, dlatego prośbę
swoją kieruję na ręce Pana Premiera.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Sławomir Piechota
Wrocław, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5781)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie definicji organizacji pozarządowej,
zawartej w ustawie o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych
Szanowna Pani Minister! Ustawa z dnia 27 sierp-
nia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w art. 2
stanowi, iż „ilekroć w ustawie jest mowa o (…) orga-
nizacjach pozarządowych – oznacza to stowarzysze-
nia, związki, izby oraz organizacje pracodawców i
pracobiorców w szczególności działające na rzecz
osób niepełnosprawnych, tworzone na podstawie od-
rębnych przepisów”.
Jest to definicja odmienna od zawartej w ustawie
z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku
publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2003 r. Nr 96,
poz. 873, ze zm.). Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 2 ww.
ustawy „organizacjami pozarządowymi są niebędą-
ce jednostkami sektora finansów publicznych, w ro-
zumieniu przepisów o finansach publicznych, i nie-
działające w celu osiągnięcia zysku osoby prawne
lub jednostki nieposiadające osobowości prawnej
utworzone na podstawie przepisów ustaw, w tym
fundacje i stowarzyszenia, z zastrzeżeniem ust. 4”.
W związku z powyższymi rozbieżnościami po-
wstała wątpliwość co do możliwości zlecania zadań
organizacjom pozarządowym w trybie art. 36 usta-
wy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodo-
90
wej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych.
Urząd Marszałkowski Województwa Dolnoślą-
skiego stoi na stanowisku, iż do zlecania zadań fi-
nansowanych z PFRON ma zastosowanie definicja
„organizacji pozarządowej” zawarta w ustawie z
dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i
społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych, która jest definicją węższą od definicji zawar-
tej w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalno-
ści pożytku publicznego i o wolontariacie. W ocenie
Urzędu Marszałkowskiego Województwa Dolnoślą-
skiego nie jest możliwe zlecanie zadań z zakresu re-
habilitacji zawodowej i społecznej osób niepełno-
sprawnych tzw. kościelnym osobom prawnym, bo-
wiem nie mają tu zastosowania przepisy ustawy o
działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.
Mając na uwadze powyższe rozbieżności, zwra-
cam się do Pani Minister o wyjaśnienie, czy w świe-
tle obecnie obowiązujących uregulowań konieczna
jest zmiana przepisów, czy też odmienna od przyję-
tej przez Urząd Marszałkowski Województwa Dol-
nośląskiego wykładnia obecnie obowiązującego
prawa.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Sławomir Piechota
Wrocław, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5782)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zapewnienia pełnej dostępności
budynków Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej dla osób niepełnosprawnych
Mimo iż to prawo osób, a z drugiej strony obo-
wiązek władz publicznych wynika z obowiązującej
od 14 lat ustawy Prawo budowlane oraz ustawy o
planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a
w szczególności uchwalonych przed 10 laty Konsty-
tucji RP oraz uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej z dnia 1 sierpnia 1997 r. Karta Praw Osób Nie-
pełnosprawnych – nadal niedostosowana jest więk-
szość budynków administracji publicznej, a obiekty
dostępne są wyjątkami potwierdzającymi tę rażącą
antykonstytucyjną regułę.
Brak dostępności dla osób niepełnosprawnych –
zarówno osób niepełnosprawnych ruchowo, jak i
niewidomych i niesłyszących – budynków, w których
mają swe siedziby naczelne i centralne organy admi-
nistracji publicznej, w szczególności Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej, stanowi naruszenie pra-
wa, a zarazem daje zły przykład wszystkim innym
podmiotom publicznym.
Dlatego też zwracam się o pilne wyjaśnienie, w
jaki sposób, jakimi działaniami i kiedy zostanie za-
pewniona pełna dostępność Ministerstwa Pracy i
Polityki Społecznej dla osób niepełnosprawnych
obiektów, posiadających szczególne znaczenie dla
realizacji zadań na rzecz osób niepełnosprawnych?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Piechota
Wrocław, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5783)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie wypełniania przez Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej obowiązku
zatrudniania osób niepełnosprawnych,
wynikającego z art. 21 ustawy o rehabilitacji
zawodowej i społecznej osób
niepełnosprawnych
Szanowna Pani Minister! Obowiązująca od dnia
1 stycznia 1998 r. ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 1997 r. Nr
123, poz. 776), która weszła w miejsce wcześniejszej
– obowiązującej od 1991 r. – zobowiązuje każdego
pracodawcę zatrudniającego co najmniej 25 pracow-
ników w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy
do dokonywania miesięcznych wpłat na Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w
wysokości kwoty stanowiącej iloczyn 40,65% prze-
ciętnego wynagrodzenia i liczby pracowników odpo-
wiadającej różnicy między zatrudnieniem zapewnia-
jącym osiągnięcie wskaźnika zatrudniania osób nie-
pełnosprawnych w wysokości 6% a rzeczywistym
zatrudnieniem osób niepełnosprawnych. Z wpłat
tych zwolnieni są pracodawcy, u których wskaźnik
zatrudnienia osób niepełnosprawnych wynosi co
najmniej 6%.
Dla państwowych i samorządowych jednostek or-
ganizacyjnych będących jednostkami budżetowymi,
zakładami budżetowymi albo gospodarstwami pomoc-
niczymi wskaźnik zatrudnienia osób niepełnospraw-
nych wynosił w roku 2007 – 5%, zaś w 2008 – 6%.
Jak wynika ze składanej Sejmowi co roku infor-
macji rządu z realizacji Karty Praw Osób Niepełno-
sprawnych, wskaźnik zatrudnienia osób niepełno-
sprawnych w ministerstwach i urzędach łącznie wy-
niósł w 2007 r. średnio 0,84% (w przeliczeniu na eta-
ty). Średni poziom wskaźnika w ministerstwach w
2007 r. to 0,79%, a w urzędach – 0,89%.
Dane rozczarowują, gdyż wskazują na brak istot-
nych zmian w sferze zatrudnienia osób niepełno-
sprawnych przez podmioty ze sfery finansów pu-

blicznych w stosunku do lat poprzednich. Żadne z
obecnie istniejących ministerstw i badanych urzę-
dów administracji publicznej nie wypełniło w 2007
r., wydawałoby się niewygórowanego, ustawowego
wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych,
przewidzianego dla jednostek budżetowych na po-
ziomie 5%.
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej w
2007 r. zatrudnienie (w przeliczeniu na pełne etaty)
wyniosło 735,25, w tym 16 etatów, na których za-
trudnione zostały osoby niepełnosprawne, wskaźnik
zatrudnienia wyniósł w roku 2007 – 2,18%. Pomimo
iż na tle innych ministerstw i urzędów administracji
publicznej jest to wskaźnik dość wysoki, to jednak
niewystarczający.
W krajach UE wskaźnik ten wynosi średnio 40–
–50% (22% w Hiszpanii, 39% w Wielkiej Brytanii,
40% w Holandii, 46% w Niemczech, 53% w Szwecji;
w innych krajach OECD – 49% w USA 58% w Kana-
dzie i 62% w Szwajcarii).
W związku z powyższym proszę o udzielenie in-
formacji, jaki jest obecnie wskaźnik zatrudnienia
osób niepełnosprawnych w Ministerstwie Pracy i
Polityki Społecznej oraz jakie działania zostały lub
zostaną podjęte, aby wskaźnik ten wzrastał i ile
osób niepełnosprawnych przewiduje zatrudnić Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej w 2008 r. i w
latach następnych.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Sławomir Piechota
Wrocław, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5784)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy drogi ekspresowej S6
na trasie Słupsk – Lębork – Trójmiasto
Szanowny Panie Ministrze! Jedną z rekompen-
sat za utracone korzyści, chociażby za zaniechanie
budowy lotniska w Redzikowie, byłoby utworzenie
drogi ekspresowej na trasie Słupsk – Lębork – Trój-
miasto, która zdecydowanie zwiększyłaby szanse
rozwojowe tego regionu na najbliższe lata.
Stanowisko w tej sprawie zajęli przedstawiciele
wielu gmin i powiatów m.in. przedstawiciele władz
miasta Lęborka, wójtowie gmin Wicko, Cewice,
Nowa Wieś Lęborska i wielu innych.
Droga ekspresowa umożliwi szybszy dojazd do
infrastruktury portowej, terminali kontenerowych,
międzynarodowego portu lotniczego, rządowo-sa-
morządowej administracji regionalnej, central in-
stytucji doradczych, gospodarczych i bankowych
oraz do autostrady A1.
91
W związku z powyższym oczekuję odpowiedzi na
następujące pytania:
1. Czy powstanie na trasie Słupsk – Trójmiasto
droga ekspresowa i jeśli tak, to czy znany jest ter-
min budowy?
2. Czy znany jest Panu Ministrowi fakt, iż istnie-
jący stan zawieszenia utrudnia racjonalne planowa-
nie rozwoju tego subregionu, przez co w istotny spo-
sób narusza nie tylko perspektywiczne, ale również
bieżące interesy lokalnej społeczności?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jolanta Szczypińska
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5785)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie poprawy niezbyt efektywnego
rozmieszczenia i normatywów przyznanych
poszczególnym jednostkom Policji
Szanowny Panie Ministrze! Wobec napływają-
cych do mojego biura poselskiego licznych próśb o
podjęcie działań mającym zapobiec przedstawianej
przez piszących jako szkodliwa dla regionu Warmii i
Mazur decyzji komendanta głównego Policji, mają-
cej sprawić, m.in. zmniejszenie o 105 liczby policyj-
nych etatów, poprzez zredukowanie 1/3 stanu osobo-
wego Oddziału Prewencji Policji w Olsztynie, zwra-
cam się z następującą interpelacją:
Plany komendanta głównego Policji w zakresie
likwidacji w naszym województwie 105 etatów poli-
cyjnych przyjęte zostały z wielkim zdumieniem i za-
niepokojeniem zgodnie wyrażanym zarówno przez
NSZZ Policjantów, wojewodę warmińsko-mazur-
skiego, jak i przez marszałka województwa. Komen-
dant wojewódzki Policji w Olsztynie w piśmie skie-
rowanym w tej sprawie do komendanta głównego
Policji (Ks-9069/8851/08 z dnia 03.09.2008 r.),
wskazując na szereg obiektywnych argumentów
uniemożliwiających realizację przedmiotowej de-
cyzji, wnioskuje o utrzymanie dotychczasowej liczby
etatów. Pomysł zredukowania w naszym regionie
liczby policjantów chociażby o jeden etat ostro skry-
tykowała także organizacja współpracująca z NSZZ
Policjantów. W obronie utrzymania właściwego sta-
nu bezpieczeństwa Warmińsko-Mazurskie Stowarzy-
szenie na Rzecz Bezpieczeństwa w Olsztynie zapo-
wiada przeprowadzenie kampanii medialnej, mającej
na celu uświadomienie społeczeństwu w regionie po-
ważnych następstw mogących być skutkiem nie w
pełni przemyślanych decyzji kierownictwa Policji.
Przy podejmowaniu tak kontrowersyjnej decyzji
komendant główny Policji nie może ignorować nega-
92
tywnych dla województwa następstw, które w kon-
sekwencji mogłyby go pozbawić moralnego prawa do
oczekiwania od policjantów skuteczności przy za-
pewnianiu bezpieczeństwa w regionie. Ryzyko ewi-
dentnego pogorszenia policjantom warunków służ-
by, przy jednoczesnym żądaniu od nich wysokiej
skuteczności i profesjonalizmu, jest nie do zaakcep-
towania i wywołuje zdumienie nawet wśród tych,
którzy niewiele wiedzą o funkcjonowaniu instytucji
działających na rzecz bezpieczeństwa.
Poprawa funkcjonowania Policji w największych
aglomeracjach kraju nie może odbywać się kosztem
tych regionów, które w walce o odpowiedni poziom
bezpieczeństwa wypracowały najskuteczniejsze me-
tody. Tymczasem potwierdzony zarówno w opinii
społecznej, jak i w policyjnych statystykach, bardzo
wysoki poziom bezpieczeństwa w regionie dał ko-
mendantowi głównemu Policji wystarczający powód,
by uznać Warmię i Mazury za region przeszacowany
w ilości policyjnych etatów. Wadliwość tego typu ro-
zumowania jest oczywista, gdy porówna się procento-
wy rozkład wakatów w poszczególnych garnizonach.
Prawdziwą przyczyną, na którą związek zawodowy
od wielu lat wskazywał, która, m.in. jest przedmio-
tem trwającego sporu zbiorowego, jest dramatyczna
liczba wakatów, z którą, bez poprawy atrakcyjności
tej ciężkiej służby nie sposób sobie poradzić.
Obecne zarobki policjantów, szczególnie tych na
pierwszej linii, trudno uznać za atrakcyjne. Kandy-
daci z takich województw jak warmińsko-mazur-
skie, decydują się na służbę w Policji głównie z po-
wodu braku alternatywy na rynku pracy. W regio-
nach bardziej uprzemysłowionych zjawisko waka-
tów osiąga coraz bardziej dramatyczny poziom.
Dla przykładu w Komendzie Stołecznej Policji licz-
ba wakatów osiągnęła już poziom 10%.
Czy ten alarmujący stan można naprawić dzięki
takim decyzjom?
Wiem, iż podczas ostatniej narady kierownictwa
Policji, która odbyła się 17 września br. w Legiono-
wie, komendant główny Policji zapowiedział reduk-
cję omawianego zjawiska z 5 do 3% w skali kraju
(biorąc pod uwagę ogólną liczbę etatów w Policji,
mamy obecnie do czynienia z liczbą ponad 5 tys. wa-
katów). Nie zdradził jednak, jak zamierza zrealizo-
wać ten ze wszech miar słuszny cel. Można się tylko
domyślać, że stwierdzenie użyte przez pana wicemi-
nistra Rapackiego podczas wspomnianej narady,
aby kwestię reorganizacji struktur w poszczegól-
nych garnizonach pozostawić bez dyskusji, bowiem
jest ona przedmiotem suwerennej decyzji komen-
danta Matejuka, świadczyć może o akceptowaniu
przez MSWiA tych kontrowersyjnych rozwiązań.
Pragnę dodać, że wielokrotnie były mi przedsta-
wiane przez lokalne samorządy problemy związane
z powszechnie odczuwanym brakiem poczucia bez-
pieczeństwa, daleko odbiegającym od stanu ocenia-
nego jako akceptowalny lub choćby dostateczny.
Warmia i Mazury, słusznie kojarzone z Krainą
Wielkich Jezior, wspaniałych spływów dzikimi rze-
kami, niezmierzonych puszcz i graniczącym z nią
obwodem kaliningradzkim, to region specyficzny,
nieznajdujący porównania z żadnym innym regio-
nem naszego kraju. Można stwierdzić, że powierzch-
nia aktywności turystycznej jest tu większa niż
gdzie indziej, bowiem nie ogranicza się ona tylko do
wybrzeża morskiego czy szlaków górskiego parku
narodowego, ale zajmuje prawie cały obszar woje-
wództwa, odwiedzanego zwłaszcza w sezonie letnim,
przez ceniących szczególnie jego walory warszawia-
ków, turystów z Niemiec i innych krajów UE i gości
z obwodu kaliningradzkiego oraz, niestety, element
przestępczy czy zwykłych chuliganów.
Siły policyjnego oddziału prewencji, których wy-
żywienie i noclegi finansują samorządy lokalne,
wspomagają nadzwyczaj szczupłe załogi komend po-
wiatowych, które dotychczas, aby wystawić dwa lub
sporadycznie trzy patrole w mieście powiatowym,
potrzebowały wsparcia straży miejskiej i Żandarme-
rii Wojskowej, więc po zmianach w wojsku i planach
redukcji prewencji, należy poważnie zastanawiać się
nad alternatywą samoobrony.
W załączeniu przedkładam wersję elektronicz-
ną kilku dokumentów zawierających zarówno istot-
ne dane, jak i argumenty dyskwalifikujące przed-
miotowe zmiany.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Ministra o rozważenie zasadności planowanych roz-
wiązań, zwłaszcza wobec wykazywanego sparaliżo-
wania przez ich wprowadzenie stanu bezpieczeń-
stwa województwa warmińsko-mazurskiego, i odpo-
wiedź w następujących kwestiach:
1. Wyjaśnienie, dlaczego komendant główny Poli-
cji nie zwrócił się do NSZZ Policjantów o wyrażenie
opinii nt. proponowanych zmian.
2. Wyjaśnienie, dlaczego NSZZ Policjantów nie
został poinformowany o reorganizacji struktur
OPP.
Z poważaniem
Poseł Miron Sycz
Bartoszyce, dnia 9 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5786)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie stanu szkolnictwa rolniczego
w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Z wielu docierają-
cych do mnie informacji medialnych oraz rozezna-
nia stanu rzeczy w tzw. terenie dość jednoznacznie
wynika, że średnie szkolnictwo rolnicze, które jesz-
cze nie tak dawno temu stanowiło silne ogniowo w
systemie szkolnictwa zawodowego, znalazło się w
głębokim kryzysie. Widoczne gołym okiem przejawy

owego kryzysu polegają m.in. na radykalnym spad-
ku zainteresowania młodzieży kształceniem się w
tym typie szkół, co powoduje, że nie wykonują one
naboru i w ślad za tym, zamykają kształcenie
uczniów w klasycznych specjalnościach rolniczych.
Spory rozgardiasz panuje także w dziedzinie for-
malnego podporządkowania szkół rolniczych orga-
nom prowadzącym. Klasycznie zbiorczy i z natury
rzeczy ponadpowiatowy charakter tych szkół powo-
duje, że powiaty, w tym zwłaszcza grodzkie, nie są
zainteresowane finansowaniem kształcenia zbęd-
nych w ich miastach specjalistów. To zainteresowa-
nie jest bardziej zauważalne w przypadku powiatów
ziemskich, a najpełniej ujawnia się, gdy organem
prowadzącym jest jakaś jednostka centralna.
Zasygnalizowany wyżej swoisty bałagan powo-
duje, że ma miejsce zjawisko zamykania i ogranicze-
nia działalności szkół rolniczych lub też otwierania
w nich kształcenia na kierunkach nieprzydatnych w
rolnictwie (np. wojskowo-policyjne). Taka polityka
prowadzi do rozpraszania kadry nauczycielskiej
oraz materialnego zaplecza całego pionu szkolnic-
twa rolniczego, które w ostatecznym rozrachunku
zaczyna się stawać swoistym balastem polskiego
systemu edukacji na poziomie ponadgimnazjalnym.
Nasze wejście w struktury UE i realizowana w
jej ramach wspólna polityka rolna powoduje m.in.
nasilenie się procesu komasacji gruntów. To zjawi-
sko staje się przyczyną relatywnie niższego ilościo-
wo zapotrzebowania na fachowo przygotowanych
następców, ale go przecież nie eliminuje.
Mocno zaniepokojony zasygnalizowanym wyżej
stanem rzeczy w pionie szkolnictwa rolniczego
uprzejmie proszę o odpowiedź na poniższe pytania:
1. Jak prezentuje się dzisiaj stan organizacyjny
szkolnictwa rolniczego z uwzględnieniem jego podle-
głości różnym organom prowadzącym oraz rozmia-
rami kształcenia, w kontekście kadrowych potrzeb
zmieniającego się rolnictwa?
2. Jakie działania zamierza podjąć Pan Minister,
by szkolnictwo rolnicze na poziomie ponadgimna-
zjalnym odzyskało prestiż adekwatny do gospodar-
czego znaczenia całej produkcji rolniczej?
Z poważaniem
Poseł Wiesław Woda
Tarnów, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5787)
do ministra zdrowia
w sprawie pomocy finansowej w rozbudowie
oddziału onkologicznego w Zamościu
Szanowna Pani Minister! Analizy dotyczące za-
chorowalności na choroby nowotworowe nie pozo-
93
stawiają cienia wątpliwości, że centrum onkologii
powinno powstać na Zamojszczyźnie. Zamojszczy-
zna niechlubnie przoduje w zachorowalności na no-
wotwory. Co więcej, zachorowalność na choroby no-
wotworowe ma tendencje wzrostową.
Kolejka do naświetlania jest bardzo długa. „Naro-
dowy program zwalczania chorób nowotworowych”
przewiduje, że w najbliższych latach wykrywalność
raka zwiększy się – tym samym znacznie wzrośnie
liczba osób naświetlanych. Inwestycja w Zamościu
pozwoliłaby na to, aby Lubelszczyzna była przygoto-
wana do walki z największa plagą XXI wieku.
W marcu 2007 r. został otworzony oddział onkolo-
gii w Szpitalu Wojewódzkim w Zamościu (są to 2
sale), który nie jest w stanie przyjąć wszystkich pa-
cjentów. Najbliższy tego typu szpital jest w Lublinie.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy istnieje szansa na wsparcie finansowe szpitala
im. Jana Pawła II w Zamościu na budowę ośrodka
onkologii?
Z poważaniem
Poseł Mariusz Grad
Tomaszów Lubelski, dnia 1 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5788)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie niskich cen w skupach zbóż
Szanowny Panie Ministrze! Rolnicy są bardzo
zaniepokojeni niskimi cenami zboża, w dodatku
mają problem z jego sprzedażą. Ceny spadły, a kosz-
ty produkcji wzrosły. Droższe są części do maszyn
rolniczych, środki uprawy roślin. Same ceny nawo-
zów wzrosły ponad 100%. Kolejną przyczyną niskich
cen zboża jest ogromny jego napływ z Ukrainy i kra-
jów trzecich. Dodatkowym problemem dla polskich
producentów produktów zbożowych jest niska ja-
kość zboża sprowadzonego do kraju. Na Ukrainie w
produkcji zbóż stosowanych jest ponad sto substan-
cji aktywnych wycofanych z obrotu w Polsce i Unii
Europejskiej, które mogą zagrozić bezpieczeństwu
polskiej żywności w UE.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy przewidziane są budżecie środki na wspar-
cie producentów zboża i produktów zbożowych?
2. Czy możliwe jest przywrócenie ceł na zboża i
produkty zbożowe sprowadzane spoza Unii Europej-
skiej?
Z poważaniem
Poseł Mariusz Grad
Tomaszów Lubelski, dnia 15 października 2008 r.
94
Interpelacja
(nr 5789)
do ministra zdrowia
w sprawie nierównego traktowania aptek
przez firmy farmaceutyczne
Szanowna Pani Minister! Niepokojące doniesienia
prasowe dotyczą różnicy ceny tych samych leków w
różnych aptekach, np. w jednej z aptek insulina kosz-
tuje ponad 30 zł, a w polecanej przez lekarza aptece
(takie samo opakowanie, taka sama ilość) kosztuje 3
zł. Sprawcą takiego stanu rzeczy są zagraniczne fir-
my farmaceutyczne, które wybierają w większym
mieście 2–3 apteki, oferując im bardzo korzystne
ceny, zniżki w tych aptekach sięgają 50–80%.
Małe polskie apteki nie są objęte promocjami,
chociaż farmaceuci starają się dla swoich pacjentów
kupować leki w tych hurtowniach, które mają naj-
niższe ceny. Coraz częstszym zjawiskiem jest rezy-
gnacja klienta z danego leku lub szukanie „tańszej”
apteki.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Jakie działania zamierza podjąć ministerstwo, by
zapobiec nierównemu traktowaniu aptek przez fir-
my farmaceutyczne?
Z poważaniem
Poseł Mariusz Grad
Tomaszów Lubelski, dnia 11 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5790)
do ministra skarbu państwa
w sprawie uznania zatrudnienia
w spółdzielni RSW „Prasa-Książka-Ruch”
jako tytułu do nieodpłatnego nabycia akcji
Ruch SA
Szanowny Panie Ministrze! Zwracają się do mnie
pracownicy spółdzielni RSW „Prasa-Książka-Ruch”
w sprawie uznania zatrudnienia w tej spółdzielni
jako tytułu do nieodpłatnego nabycia akcji Ruch SA.
Pracownicy tej spółdzielni otrzymują negatywne od-
powiedzi na reklamacje składane do spółki Ruch SA
w sprawie nieodpłatnego nabycia akcji. Obecnie obo-
wiązujące przepisy nie zezwalają na wliczenie do
okresów zatrudnienia pracownikom uprawnionym
do nieodpłatnego nabycia akcji Ruch SA stażu pracy
w spółdzielni RSW „Prasa-Książka-Ruch”. Przepisy
ustawy nie przewidują możliwości uwzględnienia w
okresie zatrudnienia uprawnionego pracownika
pracy wykonywanej w zakładzie innym niż komer-
cjalizowane przedsiębiorstwo państwowe lub po-
wstałej z niego spółce.
Ministerstwo Skarbu Państwa spółce Ruch SA
przesłało (pismo z dnia 7 lipca 2008 r.) wytyczne, z
których wynika, że staż pracy w spółdzielni RSW
„Prasa-Książka-Ruch” nie uprawnia do nieodpłat-
nego nabycia akcji. Sejm 13 czerwca 2008 r. uchwalił
rządową ustawę o zmianie ustawy o komercjalizacji
i prywatyzacji oraz niektórych innych ustaw, jednak
ustawę zawetował prezydent RP. Nie znalazły ak-
ceptacji u prezydenta RP przepisy dotyczące nowych
zasad wynagradzania w spółkach publicznych.
Uchwalone przez Sejm przepisy, w zakresie korzyst-
nego dla pracowników zaliczenia okresu zatrudnie-
nia w przedsiębiorstwach będących poprzednikami
prawnymi komercjalizowanego przedsiębiorstwa do
okresu uwzględnianego przy zaliczaniu osoby do
grupy uprawnionych pracowników w rozumieniu
ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji, zasady nie-
odpłatnego zbywania akcji spadkobiercom osób
uprawnionych, zyskały pozytywne przyjęcie wszyst-
kich partii politycznych, przedstawicieli związków
zawodowych oraz zainteresowanych pracowników.
Również ta część przepisów została dobrze oceniona
przez prezydenta RP.
Zawetowana ustawa rozbudziła nadzieje pracow-
ników, m.in. spółdzielni RSW „Prasa-Książka-
-Ruch”, na nieodpłatne nabycie akcji. Zatem należa-
łoby się zastanowić nad wyłączeniem z zawetowanej
ustawy przepisów, które dotyczą kwestii bezspor-
nych i wnieść kolejną nowelizację ustawy o komer-
cjalizacji i prywatyzacji na korzyść opisanej wyżej
kategorii pracowników.
W związku powyższym pytam:
— czy resort zamierza, a jeżeli tak, to w jakim
czasie, rozwiązać problemy pracowników takich
podmiotów jak wyżej opisane,
— czy ministerstwo przewiduje inicjatywę usta-
wodawczą w tym zakresie.
Z poważaniem
Poseł Aleksander Sopliński
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5791)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie wynagrodzenia pracowników
korpusu służby cywilnej w Policji
Szanowny Panie Premierze! Od wielu lat pro-
blem wynagrodzeń w Policji jest jednym z podstawo-
wych, z którymi borykają się komendanci i cywilni
zwierzchnicy tej formacji. Dopiero w sytuacji, gdy na
dużą skalę zaczęło brakować funkcjonariuszy, gdy z
roku na rok zgłaszało się coraz mniej kandydatów
do służby w Policji, rząd poprzedniej kadencji podjął

największe w historii niepodległej III Rzeczypospo-
litej działania mające na celu modernizację obszaru
bezpieczeństwa wewnętrznego Państwa. Uchwalona
przez Sejm ustawa o ustanowieniu „Programu mo-
dernizacji Policji, Straży Granicznej, Państwowej
Straży Pożarnej i Biura Ochrony Rządu” na lata
2007–2009 weszła w życie 14 marca 2007r. Na mo-
dernizację ww. formacji przewidziano ponad 6 mld
300 mln zł. Podjęto także decyzje o zwiększeniu wy-
nagrodzeń dla funkcjonariuszy, które np. w Policji
miało w 2008 r. wzrosnąć przeciętnie o ok. 521 zł. I
choć dziś nadal wynagrodzenia w Policji pozosta-
wiają wiele do życzenia (według danych komendy
głównej aż 70% policjantów z tzw. pierwszej linii za-
rabia miesięcznie nie więcej niż 1500–1800 zł netto,
a początkujący funkcjonariusz dostaje 1300 zł brut-
to), to jednak nie jest to już problem tak drastyczny,
jak przed kilkoma laty.
Niestety te podwyżki wynagrodzeń według prze-
kazywanych mi informacji nie dotknęły w takiej sa-
mej mierze pracowników cywilnych Policji. A prze-
cież bez ich specjalistycznej pracy funkcjonowanie
tej formacji wydaje się niemożliwe. Średnio mie-
sięczne wynagrodzenie tych pracowników dziś wy-
nosi ok. 2 tys. zł brutto. Jest to oczywiście wynagro-
dzenie średnie, „napędzane” niejako wynagrodze-
niami najwyżej postawionych urzędników cywilnych
w Policji (i tak bardzo słabo opłacanych), co oznacza,
że wielu spośród członków korpusu cywilnego w Po-
licji zarabia ok. 1 tys. zł netto.
W tych warunkach należy się spodziewać nieste-
ty stopniowej rezygnacji z zatrudnienia w Policji
tych właśnie pracowników i ich odchodzenia do in-
nych służb lub podmiotów prywatnych. To zaś ozna-
cza kolejne poważne kłopoty organizacyjne Policji.
Problemu jak do tej pory nie udało się rozwiązać
przy pomocy wypłacanych w tym roku dodatków
specjalnych. Ich wysokość waha się od zaledwie 80
zł do 200 zł brutto, co oznacza realny wzrost wyna-
grodzenia do wypłaty o zaledwie 50 do 140 zł.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie proszę
Pana Premiera o udzielenie odpowiedzi na następu-
jące pytania.
1. Jakie działania podejmowane są w kierowa-
nym przez Pana Premiera resorcie w kierunku
zwiększenia wynagrodzeń korpusu służby cywilnej
w Policji?
2. Na jaki realny wzrost wynagrodzeń mogą li-
czyć pracownicy cywilni Policji w roku bieżącym i w
latach następnych?
3. Ilu pracowników cywilnych zatrudnionych jest
obecnie w Policji i jak zmieniała się struktura tego
zatrudnienia na przestrzeni ostatnich 4 lat?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
95
Interpelacja
(nr 5792)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie warunków szkolenia
funkcjonariuszy Policji w zakresie
umiejętności strzeleckich
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie
otrzymałem wiele sygnałów od funkcjonariuszy Po-
licji i osób blisko związanych z tą formacją o coraz
większych kłopotach z przeprowadzeniem właści-
wych szkoleń w zakresie umiejętności strzeleckich
policjantów. O kłopotach tych donosi również prasa.
Wynikają one z faktu, że wszystkie bez wyjątku gar-
nizony Policji cierpią na brak wystarczającej liczby
własnych obiektów strzelniczych spełniających dość
wygórowane warunki przyjęte w decyzji nr 703 ko-
mendanta głównego Policji z dnia 14 grudnia 2006 r.
Osobnym zagadnieniem jest brak regulacji prawnej
w formie rozporządzenia, którego wydanie należy
do obowiązku właśnie ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji. Obowiązek ten nie jest jednak
wykonywany od przeszło 14 lat, tj. od momentu wej-
ścia w życie ustawy z 1994 r. Prawo budowlane, któ-
ra zawiera delegację do wydania takiego rozporzą-
dzenia regulującego wymagania konstrukcyjne
strzelnic ćwiczebnych.
Stan na dzień dzisiejszy jest taki, że zaledwie
dwa garnizony (małopolski i pomorski) posiadają po
kilka własnych strzelnic spełniających warunki
określone w ww. decyzji komendanta głównego Poli-
cji. Nawet jednak w tych garnizonach w celu zapew-
nienia minimum wymaganych szkoleń Policja zmu-
szona jest do wynajmowania kolejnych kilku obiek-
tów od jednostek wojskowych, szkół lub podmiotów
prywatnych. Najgorsza sytuacja pod tym względem
panuje natomiast w garnizonach kujawsko-pomor-
skim, zachodniopomorskim, opolskim i śląskim,
gdzie Policja nie dysponuje ani jednym własnym
obiektem i skazana jest wyłącznie na łaskę bądź nie-
łaskę innych instytucji lub podmiotów prywatnych.
Nie lepsza sytuacja panuje w garnizonie lubel-
skim. Policja dysponuje tutaj dwiema zaledwie
strzelnicami, z czego jedna jest wyłączona z użytku
z uwagi na jej modernizację. Pikanterii sprawie do-
daje fakt, że strzelnica ta została oddana do użytku
zaledwie kilka lat temu, ale musiała zostać zamknię-
ta ze względu na to, że nie spełnia warunków okre-
ślonych we wskazanej wyżej decyzji nr 703 komen-
danta głównego Policji. Takich przypadków jest nie-
stety więcej, prasa donosi o podobnej sytuacji we
Wrocławiu, Poznaniu, Łodzi i Sieradzu.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie proszę
Pana Ministra o udzielenie odpowiedzi na następu-
jące pytania:
1. Jakie działania podejmowane są w kierowa-
nym przez Pana Ministra resorcie w celu zmiany tej
niekorzystnej sytuacji, powodującej nieuchronne
96
braki w wyszkoleniu funkcjonariuszy Policji w za-
kresie umiejętności strzeleckich?
2. Czy zamierza Pan Minister wypełnić delegację
zawartą w ustawie Prawo budowlane i określić w
drodze rozporządzenia wymagania konstrukcyjne
stawiane policyjnym obiektom strzeleckim, tak by
doprowadzić do precyzyjnej i jednolitej sytuacji
prawnej w tym względzie?
3. Czy na obecną chwilę budowane są nowe strzel-
nice ćwiczebne dla policji? W przypadku odpowiedzi
twierdzącej proszę o wskazanie miejsca i planowa-
nego terminu oddania do użytku.
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5793)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie legalności dookreślania
kompetencji premiera w drodze uchwały
Rady Ministrów
Szanowny Panie Premierze! Od kilkunastu dni
większość Polaków z uwagą i troską przysłuchuje
się doniesieniom medialnym o postępującym kryzy-
sie władzy wykonawczej w naszym kraju. Niepoko-
jący spektakl kłótni pomiędzy dwoma organami tej
władzy osiągający swój moment kulminacyjny na
krótko przed rozpoczęciem każdego z ostatnich
szczytów Unii Europejskiej w ubiegłym tygodniu
został dodatkowo wzmocniony kuriozalną uchwałą
Rady Ministrów z dnia 9 października 2008 r. w
sprawie reprezentowania Rzeczypospolitej Polskiej
w obradach Rady Europejskiej. Krótka treść zasad-
nicza uchwały głosi, że Rada Ministrów potwierdza,
iż skład delegacji Rzeczypospolitej Polskiej na po-
siedzenie Rady Europejskiej wyznacza prezes Rady
Ministrów. Nieco wcześniej zaś, w swego rodzaju
preambule do uchwały znajduje się odwołanie do
przepisów art. 146 ust. 1 i 2 oraz ust. 4 pkt 9 konsty-
tucji, które stanowią, że politykę zagraniczną Rze-
czypospolitej Polskiej prowadzi Rada Ministrów
oraz że to do Rady Ministrów należą sprawy polity-
ki państwa niezastrzeżone dla innych organów pań-
stwowych i samorządu terytorialnego. Jako podsta-
wa – tak się przynajmniej wydaje – wskazanej wyżej
treści zasadniczej uchwały wskazany został także
przepis art. 148. pkt 1, 4 i 5 konstytucji stanowiący,
że premier reprezentuje Radę Ministrów, zapewnia
wykonywanie polityki rządu, określa sposoby jej
wykonywania oraz koordynuje i kontroluje pracę
ministrów.
Wielu polityków, ale i zwykłych obywateli nasze-
go kraju, w tym interesantów prowadzonych przeze
mnie biur poselskich, do dzisiaj nie rozumie sensu
wydania takiej uchwały. Ci sami obywatele, wsparci
głosem niemałej części konstytucjonalistów, nie ro-
zumieją także tego, na jakiej podstawie rząd cywili-
zowanego, europejskiego państwa prawa sam, w
drodze uchwały określa albo przynajmniej dookre-
śla własne kompetencje lub co najmniej kompetencje
prezesa Rady Ministrów. Dlatego w tym miejscu
pragnę przedstawić Panu Premierowi sedno niepo-
rozumienia i wynikającej z niego dezorientacji, ale i
obawy wielu obywateli naszego państwa.
Po pierwsze, pragnę poinformować Pana Premie-
ra, idąc za głosem konstytucjonalistów, że uchwała
Rady Ministrów jest aktem prawnym wewnętrznie
obowiązującym, co expresis verbis zostało wyrażone
w art. 93 ust. 1 konstytucji. Cechą zaś zasadniczą
źródeł prawa wewnętrznie obowiązującego jest to, iż
obowiązują one wyłącznie jednostki organizacyjne
podległe organowi wydającemu ten akt. W żadnej
zatem mierze postanowienia zawarte w uchwale
przyjętej w trybie obiegowym przez ministrów Pań-
skiego rządu nie obowiązują ani prezydenta RP, ani
też innych naczelnych konstytucyjnych organów
państwa, bo te w sensie organizacyjnym ani też żad-
nym innym nie podlegają Panu Premierowi i Radzie
Ministrów in corpore. Postanowienia podjętej przez
Państwa uchwały w żadnej mierze także nie mają
najmniejszego nawet wpływu na ustrój polityczny
naszego państwa. Pomijając fakt, iż budzą one uza-
sadnione wątpliwości co do ich zgodności z konsty-
tucją, to jeszcze raz należy podkreślić, że nie mają
mocy powszechnie obowiązującej.
Po drugie, pragnę przypomnieć Panu Premiero-
wi brzmienie art. 7 naszej ustawy zasadniczej, zgod-
nie z którym organy władzy publicznej działają na
podstawie i w granicach prawa. Jest to fundamen-
talny postulat państwa prawa, warunek sine qua
non realnego obowiązywania w naszym państwie
tej wyrażonej w art. 2 konstytucji „zasady zasad”. W
tym miejscu rodzi się pytanie, skąd Rada Ministrów
czerpie podstawę prawną do dokonywania dookre-
ślenia czy wręcz nadawania kompetencji prezesowi
Rady Ministrów. Dlaczego Rada Ministrów nic nie-
znaczącymi w systemie prawa powszechnie obowią-
zującego uchwałami próbuje zastąpić orzecznictwo
Trybunału Konstytucyjnego, który jako jedyny or-
gan państwowy władny jest rozstrzygać spory kom-
petencyjne pomiędzy centralnymi konstytucyjnymi
organami państwa, co znów expresis verbis zostało
wyrażone w art. 189 konstytucji? A zdaje się, że wła-
śnie z klasycznym sporem kompetencyjnym pozy-
tywnym mamy tutaj do czynienia.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Premiera o ustosunkowanie się do wątpliwości
wskazanych w treści niniejszej interpelacji, a nadto
o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1. Jaki konkretnie cel przyświecał kierowanej
przez Pana Premiera Radzie Ministrów przy podej-
mowaniu ww. uchwały z 9 października br.?
2. Czy wobec faktu, że uchwała Rady Ministrów
obowiązuje wyłącznie jednostki organizacyjne pod-
ległe Radzie Ministrów, należy rozumieć, że w łonie
rządu doszło do swego rodzaju buntu i stąd koniecz-
ność potwierdzenia Pańskich nie do końca jedno-
znacznych kompetencji?
3. Dlaczego Rada Ministrów z Panem Premierem
na czele zupełnie ignoruje przepis art. 126 konstytu-
cji wskazujący expresis verbis, że to prezydent RP
jest najwyższym przedstawicielem Rzeczypospolitej
Polskiej, a wybiera jedynie te spośród postanowień
ustawy zasadniczej, które w oderwaniu od całości
pasują akurat do tez wygłaszanych przez Pana Pre-
miera i Pańskich współpracowników?
4. Dlaczego Rada Ministrów łamie fundamenty
proklamowanej w art. 2 konstytucji zasady państwa
prawa poprzez próbę normowania w akcie prawnym
wewnętrznie obowiązującym, nie mając do tego żad-
nego normatywnego upoważnienia, kwestii należą-
cych w sposób ewidentny do tzw. materii konstytu-
cyjnych, bo taką jest właśnie określenie kompetencji
naczelnych organów państwa, w tym prezesa Rady
Ministrów?
5. Czy Rada Ministrów skonsultowała treść
uchwały z prawnikami, w tym przede wszystkim ze
specjalistami z zakresu prawa konstytucyjnego?
6. Dlaczego do tej pory nie skierował Pan Pre-
mier do Trybunału Konstytucyjnego prostego prze-
cież w swej treści wniosku o rozstrzygnięcie sporu
kompetencyjnego pomiędzy Panem i prezydentem
RP? Czyżby zwłoka ta była wynikiem obaw co do
treści przyszłego rozstrzygnięcia TK?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Zawiślak
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5794)
do ministra środowiska
w sprawie spalarni odpadów w Polsce
Szanowny Panie Ministrze! Z każdym rokiem ro-
śnie produkcja odpadów w Polsce. Już teraz składo-
wiska śmieci są przepełnione i – jeśli sytuacja się nie
zmieni – może nas czekać w przyszłości ich zalew.
Uniknąć tego można w jeden sposób: zacząć budo-
wać sieć spalarni odpadów. Nowoczesne technologie
zastosowane podczas ich budowy sprawiają, że nie
są one szkodliwe dla środowiska i skutecznie zmniej-
szają ilość zanieczyszczeń. Korzyścią spalarni jest
97
także możliwość odzyskiwania energii, którą można
wykorzystać np. przy ogrzewaniu mieszkań.
Polska znajduje się obecnie na ostatnim miejscu
w Unii Europejskiej pod względem gospodarowania
odpadami komunalnymi. W Europie jest 370 zakła-
dów spalania śmieci, w Polsce – jedna. Tylko kilka
procent odpadów podlega recyklingowi, reszta leży,
ulega biodegradacji i zatruwa środowisko.
Szanowny Panie Ministrze! Proszę o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
1. Jak wygląda sytuacja spalarni w Polsce?
2. Kiedy planowana jest budowa nowoczesnych
sieci spalarni odpadów w Polsce? Na jakim jesteśmy
etapie przygotowań do tego przedsięwzięcia?
3. Jakie są szanse, aby w ciągu najbliższych lat
doścignąć w tej kwestii kraje Europy Zachodniej?
Z poważaniem
Poseł Łukasz Zbonikowski
Włocławek, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5795)
do ministra środowiska
w sprawie budowy spalarni odpadów
w woj. kujawsko-pomorskim
Szanowna Pani Minister! Z każdym rokiem ro-
śnie produkcja odpadów w Polsce. Już teraz składo-
wiska śmieci są przepełnione i – jeśli sytuacja się nie
zmieni – może nas czekać w przyszłości ich zalew.
Uniknąć tego można w jeden sposób: zacząć budo-
wać sieć spalarni odpadów.
W województwie kujawsko-pomorskim nie ma
obecnie żadnej spalarni śmieci. Dwa największe
miasta regionu Bydgoszcz i Toruń – jednocząc siły
– zamierzają przystąpić do budowy tego typu obiek-
tu, jednak niezbędne są na ten cel fundusze unijne.
Szanowna Pani Minister! Proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Na jakim etapie są przygotowania do budowy
sieci spalarni w Polsce?
2. Jakie szanse mają Toruń i Bydgoszcz na dofi-
nansowanie budowy spalarni odpadów z funduszy
unijnych?
3. Kiedy będzie znana lista miast, które otrzy-
mają wsparcie z funduszy unijnych na ten cel?
Z poważaniem
Poseł Łukasz Zbonikowski
Włocławek, dnia 15 października 2008 r.
98
Interpelacja
(nr 5796)
do ministra zdrowia
w sprawie znieczuleń zewnątrzoponowych
Szanowna Pani Minister! Poród to jeden z naj-
ważniejszych momentów w życiu kobiety. To począ-
tek nowego życia. Ważne, aby tę chwilę młoda matka
zapamiętała jak najlepiej. Wiadomo, że poród wiąże
się z bólem, który jest nieunikniony. Jednak kobiety
mają prawo rodzić w warunkach komfortowych i bez
zbędnego bólu, a państwo ma obowiązek ten komfort
zapewnić. Każdy lekarz potwierdzi, że kiedy kobieta
przygotowywana do porodu czuje komfort psychicz-
ny i fizyczny, poród przebiega zazwyczaj sprawniej i
łatwiej, rzadziej zdarzają się powikłania, a współ-
praca między pacjentką a personelem jest lepsza.
Bezpłatne znieczulenie zewnątrzoponowe poda-
wane podczas porodu to standard w większości kra-
jów europejskich, nie tylko zachodnich, ale także ta-
kich jak Czechy czy Węgry. Tymczasem w Polsce
kobiety dzieli się na dwie kategorie: bogate i biedne,
bowiem za znieczulenie przy porodzie trzeba płacić,
i to dość znaczną kwotę. Nie każdą rodzącą na nie
stać, w związku z tym wiele kobiet zmuszonych jest
do porodu w bólu.
Opinia Polskiego Towarzystwa Ginekologiczne-
go, a także wielu kobiet jest jednoznaczna: znieczu-
lenie zewnątrzoponowe powinno być refundowane
z budżetu państwa, ponieważ jest ono standardem
we współczesnej medycynie.
Szanowna Pani Minister! Proszę o udzielenie od-
powiedzi na następujące pytania:
1. Dlaczego Ministerstwo Zdrowia nie wprowa-
dzi refundacji na znieczulenie zewnątrzoponowe?
2. Dlaczego nie przekonują Panią argumenty le-
karzy ginekologów, którzy twierdzą, że znieczulenie
zewnątrzoponowe powinno być dostępne dla wszyst-
kich rodzących, a nie tylko zamożnych?
3. Jak długo jeszcze kobiety w Polsce będą zmu-
szone do cierpienia podczas porodu, tylko dlatego że
nie stać ich na kupienie znieczulenia?
Z poważaniem
Poseł Łukasz Zbonikowski
Włocławek, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5797)
do ministra infrastruktury
w sprawie likwidacji części pociągów
regionalnych
Szanowny Panie Ministrze! Działając na podsta-
wie art. 14 ust. 1 pkt 7 ustawy o wykonywaniu man-
datu posła i senatora (Dz. U. z 1996 r. Nr 73, poz.
350) oraz art. 191–193 regulaminu Sejmu (M.P. z
2002 r. Nr 23, poz. 398), zwracamy się do Pana Mi-
nistra w sprawie likwidacji części pociągów regio-
nalnych.
W Spółce Przewozy Regionalne PKP mają miej-
sce zmiany, które mogą doprowadzić do kryzysu
skutkującego zmniejszeniem ilości kursów pocią-
gów. Według projektu Ministerstwo Infrastruktury
nie chce pomóc finansowo Spółce PKP Przewozy Re-
gionalne, planując daleko bardziej rygorystyczne
posunięcie – oddanie samorządom tego zadania bez
zapewnienia instrumentów finansowych do jego re-
alizacji. Powszechnie wiadomym jest, że samorządy
nie mają wystarczającej ilości środków pieniężnych
na utrzymanie kolei regionalnych.
W Małopolsce z tego powodu może przestać kur-
sować aż 50 pociągów regionalnych, ponieważ dziu-
ra w budżecie PKP Przewozy Regionalne będzie
jeszcze większa, niż jest teraz. Sytuację pogarsza do-
datkowo fakt, iż do PKP Intercity przejdą wszystkie
pociągi pośpieszne, które dawały PKP Przewozy Re-
gionalne połowę wpływów ze sprzedaży biletów.
W związku z zaistniałą sytuacją zwracam się do
Pana Ministra z pytaniami:
1. W jaki sposób rząd zamierza pomóc Spółce
PKP Przewozy Regionalne, tak by nie pogorszyć, i
tak już trudnej, sytuacji panującej w tej spółce?
2. Dlaczego Ministerstwo Infrastruktury, odda-
jąc samorządom PKP Przewozy Regionalne, nie za-
pewnia jednocześnie instrumentów finansowych do
realizacji tego zadania?
Z poważaniem
Poseł Barbara Bartuś
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5798)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie zasad wzmocnienia ochrony
interesów ekonomicznych budżetu państwa
w związku ze zjawiskiem manipulowania
przez banki rezerwami celowymi dla celów
fiskalnych oraz zasad wypłacania dywidendy
przez Bank Pekao SA w okresie kryzysu
finansowego
Szanowny Panie Premierze! W związku z rozwo-
jem kryzysu finansowego na świecie, którego skutki
mogą również objąć polski system bankowy, zasad-
niczą rolę zwraca się na kwestie związane z zapew-
nieniem stabilnego i bezpiecznego funkcjonowania,
tak aby zagwarantowana była płynność instytucji
finansowych oraz bezpieczeństwo depozytów ludno-
ści znajdujących się w bankach.

Na stronie internetowej Ministerstwa Finansów
pojawił się komunikat z dnia 2 października 2008 r.,
iż „Podczas dzisiejszego przemówienia w Sejmie mi-
nister finansów Jacek Rostowski podkreślił, że Mini-
sterstwo Finansów wspólnie z Narodowym Bankiem
Polskim oraz Komisją Nadzoru Finansowego w ra-
mach cyklicznych posiedzeń Komitetu Stabilności Fi-
nansowej podejmuje działania zapewniające stabil-
ność polskiej gospodarki. Minister Jacek Rostowski
ocenił pozytywnie rozwój polskiej gospodarki i uznał,
że system finansowy w naszym kraju okazał się szcze-
gólnie odporny na kryzys finansowy w Stanach Zjed-
noczonych. Posłowie zostali również poinformowani
o planach rządu zmierzających do zabezpieczenia na-
rodowej gospodarki przed skutkami kryzysu na mię-
dzynarodowych rynkach finansowych”.
W tygodniku „Wprost” nr 19/2008 (1324) ukazał
się z kolei artykuł pt. „Włoska robota”. Wskazuje się
w nim, iż „o tym, jak traktuje UniCredito Italiano
Pekao SA, świadczą decyzje podjęte w kwietniu 2008 r.
na ostatnim walnym zgromadzeniu akcjonariuszy
polskiego banku (na którym większość głosów mieli
oczywiście przedstawiciele UniCredito Italiano). Za-
decydowano wówczas o przeznaczeniu na dywidendę
125% ubiegłorocznego zysku netto firmy (czyli cały
zysk oraz dodatkowo część kapitału rezerwowego –
w sumie 2,52 mld zł), a więc ponad miliarda dola-
rów. Jest to największa dywidenda w polskim sekto-
rze bankowym, i to zarówno nominalnie, jak i w sto-
sunku do wypracowanego zysku. Jest to o tyle dziw-
ne, że na początku kwietnia 2008 r. Komisja Nadzo-
ru Finansowego zaapelowała do banków, by w tym
roku jak największą część zysku zostawiły w firmie,
m.in. ze względu na nowe regulacje dotyczące wy-
mogów kapitałowych (tzw. Bazylea II), które będą
wymagały od banków posiadania większych rezerw
kapitałowych. Z tego względu zarząd ING Banku
Śląskiego zdecydował się w tym roku w ogóle nie
wypłacać dywidendy, a BZ WBK obniżył jej wyso-
kość o połowę w stosunku do roku 2007. Mniej pie-
niędzy niż rok wcześniej wypłacił akcjonariuszom
także drugi pod względem wielkości bank w Polsce
– PKO BP (38% zysku, czyli proporcjonalnie ponad-
trzykrotnie mniej niż Pekao SA). Co ciekawe, decy-
zja o wypłacie rekordowej dywidendy zapadła tylko
dzięki głosom przedstawicieli UniCredito Italiano,
ponieważ 2/3 pozostałych akcjonariuszy opowie-
działo się przeciwko.
(…) Firmujący kontrowersyjne działania prezes
Pekao SA Jan Krzysztof Bielecki jest uważany za jed-
ną z najbardziej wpływowych postaci w otoczeniu
obecnego rządu. W opublikowanym w marcu 2008 r.
przez «Rzeczpospolitą» sondażu znalazł się na liście
najbardziej wpływowych ludzi w Polsce. Politycy PO
twierdzą, że premier Donald Tusk traktuje Bieleckie-
go jak «starszego brata» i często korzysta z jego rad.
To prawdopodobnie (tak twierdzą nasi informatorzy)
właśnie dzięki rekomendacji Bieleckiego posadę w re-
sorcie finansów dostał Jan Rostowski, który od 2004 r.
był doradcą zarządu banku Pekao SA”.
99
Biorąc pod uwagę wskazane rozbieżności, uprzej-
mie proszę o następujące informacje:
1. Czy jest możliwe z punktu widzenia rachunku
ekonomicznego, iż podczas WZA Banku Pekao SA
zdecydowano o przeznaczeniu na dywidendę 125%
zysku netto firmy za 2007 r. (czyli całego zysku oraz
dodatkowo część kapitału rezerwowego – w sumie
2,52 mld zł), a więc ponad miliarda dolarów?
2. Czy działanie takie nie naruszyło zasady bez-
pieczeństwa funkcjonowania systemu bankowego i
bezpieczeństwa depozytów bankowych?
3. Czy zysk Banku Pekao SA uwzględniał rów-
nież wypracowany, lecz niewypłacony zysk przejęte-
go przez niego Banku BPH SA?
4. Czy zysk i związana z nim dywidenda Banku
Pekao SA nie są wynikiem odpowiedniego rozwiązy-
wania i zawiązywania rezerw celowych celem unik-
nięcia konieczności płacenia należnych zobowiązań
z tytułu podatku dochodowego od osób prawnych?
Czy takie działania nie kreowały również dodatnie-
go wyniku Banku BPH SA?
5. Na ile na procederze zawiązywania i rozwiązy-
wania rezerw celowych udaje się uciągnąć zysk dzię-
ki unikaniu zapłacenia należności podatkowych?
Czy nie należy w tym zakresie spowodować zmiany
przepisów ustawy Prawo bankowe, ustawy o ra-
chunkowości oraz ustawy o podatku dochodowym
od osób prawnych dla zapewnienia całkowitej praw-
nej ochrony interesów ekonomicznych budżetu pań-
stwa, biorąc pod uwagę, że wypłacana dywidenda
najczęściej jest transferowana bez żadnych limitów
za granicę do zagranicznych akcjonariuszy działają-
cych w Polsce instytucji finansowych?
6. Czy i na ile to zjawisko w bankach działających
w polskim systemie finansowym jest kontrolowane i
monitorowane przez Ministerstwo Finansów oraz
podległe mu organy podatkowe i organy kontroli
skarbowej? Jakiego rzędu straty z tego tytułu może
ponosić co roku budżet państwa, który musi borykać
się z notorycznym deficytem i saldem ujemnym?
7. Czy organy podatkowe oraz organy kontroli
skarbowej podległe panu Janowi Rostowskiemu –
ministrowi finansów, a wcześniej doradcy prezesa
Banku Pekao SA, skontrolowały w bieżącym roku
zasadność wypłaty dywidendy przez Bank Pekao SA
oraz kwestię wypełniania przez bank zobowiązań
podatkowych?
8. Czy w okresie pełnienia funkcji ministra fi-
nansów przez pana Jana Vincent-Rostowskiego, by-
łego doradcę prezesa Banku Pekao SA od 2004 r. do
2007 r., wobec Banku Pekao SA było w ogóle prowa-
dzone jakiekolwiek skarbowe lub podatkowe postę-
powanie kontrolne?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Kozak
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
100
Interpelacja
(nr 5799)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie przeciwdziałania utrudnianiu
pozamałżeńskim i rozwiedzionym ojcom
kontaktów ze swoimi dziećmi
Szanowna Pani Minister! Każde dziecko powin-
no wychowywać się w szczęśliwej i pełnej rodzinie,
gdzie ojciec i matka wspierają się wzajemnie i wspól-
nie zajmują się swoim potomstwem. W ostatnich la-
tach obserwujemy jednak znaczny wzrost liczby roz-
wodów oraz pozamałżeńskich urodzeń, które powo-
dują narastanie problemu zwanego pokoleniem
„dzieci bez ojców”. Dzieci pozamałżeńskie czy też
mające rozwiedzionych rodziców przebywają najczę-
ściej z matką, ojcowie zaś widują się ze swoimi dzieć-
mi w okresach wskazanych przez sądy. Problem po-
jawia się w momencie, kiedy to matka z różnych po-
wodów odmawia ojcu kontaktów ze swoim dziec-
kiem, mimo iż formę i terminy kontaktów wskazał
sąd w orzeczeniu.
Z informacji uzyskanych m.in. z Fundacji Akcja
wynika, iż aby tacy ojcowie mogli liczyć na satysfak-
cjonujący kontakt wychowawczy ze swoimi dziećmi,
konieczne jest przede wszystkim usprawnienie egze-
kucji sądowych orzeczeń dotyczących sposobu kon-
taktu z dziećmi. W obecnej sytuacji żaden organ nie
jest w stanie faktycznie wyegzekwować orzeczeń o
sposobie tych kontaktów. Jedyną formą nacisku na
rodziców uniemożliwiających kontakty dziecka z
drugim rodzicem jest zagrożenie grzywną, której
wysokość jest nieznaczna i oscyluje przeważnie w
granicach 150 zł.
Wydaje się, że właściwym rozwiązaniem tego
problemu jest zmiana prawa (Kodeksu rodzinnego i
opiekuńczego, ewentualnie Kodeksu karnego) skut-
kująca usprawnieniem egzekucji praw do kontaktu z
dzieckiem gwarantowanych w orzeczeniach sądo-
wych.
Pani Minister, zwracam się więc do Pani z nastę-
pującymi pytaniami:
1. Czy ministerstwo zauważa problem związany
z utrudnianiem ojcom kontaktów ze swoimi dziećmi
i w jaki sposób zamierza go ograniczyć?
2. Czy ministerstwo podejmie prace legislacyjne
skutkujące zmianami w Kodeksie rodzinnym i opie-
kuńczym oraz w Kodeksie karnym, które to zmiany
zapewnią rodzicom faktyczną możliwość kontaktów
ze swoimi dziećmi zgodnie z orzeczeniami sądowy-
mi w tym przedmiocie?
Z poważaniem
Poseł Barbara Bartuś
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5800)
do ministra środowiska
w sprawie rozwiązań, które będą zapobiegały
dalszej degradacji środowiska
Szanowny Panie Ministrze! Z dniem 1 stycznia
2008 roku weszło w życie rozporządzenie Rady Mi-
nistrów z dnia 6 czerwca 2007 r. (Dz. U. Nr 106, poz.
723) zmieniające rozporządzenie w sprawie opłat za
korzystanie ze środowiska (Dz. U. 2005 Nr 260, poz.
2176). Na mocy niniejszego rozporządzenia wprowa-
dzono radykalną podwyżkę opłaty środowiskowej za
składowanie odpadów niesegregowanych na składo-
wisku – z 15 zł do 75 zł za t. Opłaty te uiszcza ostat-
ni posiadacz odpadów przejmujący je na podstawie
odpowiednich kart przekazania odpadów.
Podwyżka opłat za korzystanie ze środowiska
pociągnęła za sobą wzrost cen usług wywozu nieczy-
stości w przedsiębiorstwach komunalnych. To z ko-
lei spotkało się z protestem społeczeństwa oraz sa-
mych przedsiębiorstw. W ich ocenie stawki za odbiór
pojemnika z odpadami są zbyt wysokie dla klientów
i zbyt niskie dla przedsiębiorstw komunalnych,
by pokryć koszty składowania śmieci na wysypisku.
Obserwuje się zatem rozwiązywanie umów z firma-
mi usuwającymi nieczystości oraz powstawanie dzi-
kich wysypisk śmieci i nielegalnych składowisk,
które albo nie spełniają wymogów ochrony środowi-
ska, albo nie uiszczają opłaty należnej właściwemu
urzędowi marszałkowskiemu.
W związku z powyższym, proszę Pana Ministra o
odpowiedź na następujące pytanie: Jakie rozwiąza-
nia przewiduje Ministerstwo Środowiska w celu za-
hamowania postępującej degradacji środowiska?
Z poważaniem
Posłowie Michał Wojtkiewicz
i Marek Polak
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5801)
do ministra infrastruktury
w sprawie zmiany przebiegu drogi
ekspresowej S74
Na podstawie art. 192 Regulaminu Sejmu Rzeczy-
pospolitej Polskiej (M.P. z 2002 r. Nr 23, poz. 398, z
2003 r. Nr 23, poz. 337, z 2004 r. Nr 12, poz. 182, z
2005 r. Nr 16, poz. 263, Nr 42, poz. 556, Nr 66, poz.
912, Nr 76, poz. 1062, z 2006 r. Nr 15, poz. 194 oraz z

2007 r. Nr 23, poz. 253) kieruję do Pana Cezarego Gra-
barczyka, Ministra Infrastruktury, interpelację doty-
czącą zmiany w przebiegu drogi ekspresowej S74.
Szanowny Panie Ministrze! Samorządy powiatu
tomaszewskiego i miasta Tomaszowa Mazowieckie-
go od wielu lat zabiegają o zmianę rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 15 maja 2004 r. w sprawie
sieci autostrad i dróg ekspresowych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 128, poz. 1334, ze zm.) w części dotyczącej drogi
ekspresowej S74. Obecny zapis przewiduje przebieg
tej drogi na trasie: S12 (Sulejów) – Kielce – Opatów
– Tarnobrzeg – Stalowa Wola – S19 (Nisko).
Plan zagospodarowania przestrzennego woje-
wództwa łódzkiego, strategia rozwoju województwa
oraz szereg innych dokumentów lokalnych przewi-
dują przebieg tej drogi od węzła „Wrocław” na auto-
stradzie A1 w południowej części Łodzi na przedłu-
żeniu drogi ekspresowej S8 (Wrocław – Łódź). Sejmik
i Zarząd Województwa Łódzkiego wielokrotnie po-
stulowały o zmianę zapisu ww. rozporządzenia tak,
aby droga S74 przebiegała w następujący sposób: A1
(Łódź) – Tomaszów Mazowiecki – Kielce – Opatów
– Tarnobrzeg – Stalowa Wola – S19 (Nisko). Droga w
takiej relacji została wyznaczona w 2003 r. i wpro-
wadzona do opracowań planistycznych samorządów
miejskich i gminnych województwa łódzkiego, przez
które będzie przebiegać.
Strategiczne znaczenie dla zrównoważonego
rozwoju województwa łódzkiego, połączenie z re-
gionem świętokrzyskim, podkarpackim i dalej z
Ukrainą i Bałkanami, zapewnienie dobrej drogi
dla największych w Polsce kopalń piasku kwarco-
wego zlokalizowanych w powiecie opoczyńskim i
tomaszowskim, poprawienie dostępności komuni-
kacyjnej do terenów turystycznych o znaczeniu
ogólnokrajowym w dolinie rzeki Pilicy, Zalewu Su-
lejowskiego, Spały, Gór Świętokrzyskich oraz dla
dużych zakładów przemysłu szklarskiego i cera-
micznego – to uzasadnienie dla wprowadzenia
zmian w przebiegu trasy S74.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o wyjaśnienie: Czy możliwe jest wprowadzenie
zmian w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie
sieci autostrad i dróg ekspresowych w części doty-
czącej przebiegu drogi S74 na odcinku Łódź – Toma-
szów Mazowiecki – Kielce?
Poseł Andrzej Bętkowski
Skarżysko-Kamienna, dnia 14 października 2008 r.
101
Interpelacja
(nr 5802)
do ministra spraw zagranicznych
w sprawie małego ruchu przygranicznego
Szanowny Panie Ministrze! W piśmie z dnia 14
lipca br. nr 7248 był Pan uprzejmy napisać m.in.:
„Rząd powołany po wyborach parlamentarnych w
listopadzie 2007 r. za jeden ze swoich priorytetów
uznał uregulowanie małego ruchu granicznego z
naszymi sąsiadami na Wschodzie.” Wkrótce minie
rok od przystąpienia Polski do strefy Schengen.
Sprawa małego ruchu granicznego według mojej
wiedzy nie została uregulowana.
W Podlaskim Oddziale Straży Granicznej w Bia-
łymstoku uzyskałem następujące dane dotyczące
ruchu na przejściach granicznych na odcinku biało-
ruskim:
1) wjazd cudzoziemców do Polski i wyjazd stano-
wił około 35% w porównaniu do roku 2006 i około
40% w porównaniu z 2007 r.;
2) wyjazdy i wjazdy obywateli RP nie uległy
większym zmianom.
Z dużym prawdopodobieństwem mogę stwier-
dzić, iż na przejściach granicznych z Republikami:
Ukrainy i Rosji sytuacja jest analogiczna.
Śmiem zauważyć, że sprawy priorytetowe winny
być załatwiane w pierwszej kolejności. W tym wy-
padku tak nie jest. Dalej podtrzymuję swoje stano-
wisko, iż rząd RP niewiele zrobił, aby unormować
kwestię małego ruchu granicznego.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o
informację: W jakich terminach rząd RP podpisze
umowy o małym ruchu granicznym z Republikami:
Białorusi, Ukrainy i Rosji?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5803)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie programu rządu w sprawach wsi
i rolnictwa
Szanowny Panie Ministrze! Pan Premier Donald
Tusk w exposé wygłoszonym 23 listopada 2007 r. w
Sejmie był uprzejmy powiedzieć m.in.:
„Program rządu w sprawach wsi i rolnictwa
oparty został na pięciu filarach. Pierwszy z nich to
aktywna polityka wobec Komisji Europejskiej. (…)
Konsekwentnie natomiast dążyć będziemy do wy-
102
korzystania wszystkich środków wspólnej polityki
rolnej, aby poprawiły się warunki życia rolników, a
polskie produkty mogły skutecznie konkurować i
dobrze się sprzedawać na światowych rynkach. Fi-
larem drugim jest usprawnienie pracy, a w niektó-
rych przypadkach reforma instytucji rządowych
obsługujących wieś i rolnictwo. W przypadku agen-
cji płatniczych chodzi o poprawę jakości obsługi
rolnika przez odpowiednie rozwiązania prawno-or-
ganizacyjne i uproszczenie procedur, ale także o
wprowadzenie europejskich standardów kultury
obsługi. Filarem trzecim, nabierającym coraz więk-
szego znaczenia, jest produkcja żywności w zgodzie
ze środowiskiem naturalnym. Ta służebna rola rol-
nictwa wobec środowiska naturalnego będzie bra-
na pod uwagę nie tylko w ramach polityki krajowej,
ale także przy kształtowaniu wspólnej polityki rol-
nej. Filar czwarty to wykorzystanie potencjału i
możliwości rolnictwa do poprawy bilansu energe-
tycznego Polski. Uprawa roślin energetycznych,
wykorzystanie odpadów komunalnych i w produk-
cji rolniczej do wytwarzania bioenergii, biogazu czy
biopaliw – to działania, które chroniąc naturalne
środowisko, wypełniają zalecenia Komisji Europej-
skiej w sprawie zwiększania produkcji energii ze
źródeł odnawialnych i tworzą kolejne, tak bardzo
potrzebne, miejsca pracy. Filar piąty to dążenie do
poprawy dochodowości produkcji w rolnictwie, jej
stabilizacja i przeprowadzenie niezbędnych reform
w zakresie zabezpieczenia emerytalno-rentowego i
zdrowotnego rolników, a także osób zatrudnionych
w rolnictwie. Zapewniamy, że reforma systemu
ubezpieczeń rolniczych dokonywać będzie się z peł-
nym poszanowaniem zasad dialogu społecznego, w
tym dialogu z organizacjami społecznymi i zawodo-
wymi rolników.”
Bardzo proszę Pana Ministra o odpowiedź na py-
tanie: Jak rząd RP zamierza zrealizować program w
sprawach wsi i rolnictwa, o którym mowa w exposé
premiera Donalda Tuska?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5804)
do ministra gospodarki
w sprawie zmian systemowych wspierających
przedsiębiorczość
Szanowny Panie Premierze! Pan Premier Do-
nald Tusk w exposé wygłoszonym 23 listopada 2007 r.
w Sejmie był uprzejmy powiedzieć m.in.: „W 2008 r.
opracujemy i przedstawimy Wysokiej Izbie projekty
zmian systemowych wspierających przedsiębior-
czość. Praca musi znaleźć swój finał, praca w tych
kwestiach w 2008 r. I główny kierunek tych naszych
propozycji w tych najbliższych miesiącach to rady-
kalne uproszczenie prawa gospodarczego, prawa po-
datkowego i trybu poboru składek ZUS. Wprowa-
dzenie, ale wreszcie na serio zasady jednego okienka
przy zakładaniu firmy, usprawnienie sądownictwa
gospodarczego i realne skrócenie okresu sądowego
egzekwowania należności. Rok 2008 będzie też stał
pod znakiem racjonalnego ograniczenia listy przed-
siębiorstw uznawanych za strategiczne, a więc pozo-
stających we własności, we władaniu państwa.”
Bardzo proszę Pana Premiera o informacje: Jak
rząd RP zamierza wywiązać się z powyższych obiet-
nic, mając na uwadze fakt, że do końca bieżącego
roku zostało zaledwie dwa i pół miesiąca?
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5805)
do ministra zdrowia
w sprawie wzoru karty zgonu dziecka
martwo urodzonego oraz sposobu jej
wypełniania
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego zwróciło się kierownictwo Specjalistycznego
Szpitala św. Jana w Starogardzie Gdańskim z proś-
bą o wyjaśnienie wątpliwości dotyczących sposobu
wypełniania karty zgonu dla dzieci martwo urodzo-
nych. W związku z tym zwracam się do Pani Mini-
ster z prośbą o wyjaśnienie wątpliwości interpreta-
cyjnych, jakie powstały w związku z przepisami roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 7 grudnia 2001 r.
w sprawie wzoru karty zgonu oraz sposobu jej wy-
pełniania (Dz. U. z 2001 r. Nr 153, poz. 1782 oraz z
2007 r. Nr 1, poz. 9) w wyniku jego nowelizacji doko-
nanej z dniem 20 stycznia 2007 r. Chodzi mianowi-
cie o sposób wypełniania karty zgonu w przypadku
dzieci martwo urodzonych, dla których tę kartę spo-
rządza się obecnie bez względu na czas trwania cią-
ży, na wniosek osób uprawnionych do pochowania.
Wątpliwości interpretacyjne, o których mowa,
wynikają z niedostosowania wzoru karty zgonu sta-
nowiącej załącznik do ww. rozporządzenia do zmie-
nionych zasad jej wystawiania („bez względu na czas
trwania ciąży”). Zasadniczy bowiem problem, z któ-
rym zmierzyć się musi lekarz stwierdzający zgon do-
tyczy płci dziecka w przypadku bardzo wczesnej fazy
ciąży. Trudności pojawiają się także przy ustalaniu
ciężaru dziecka czy długości jego ciała.

Problem staje się jeszcze poważniejszy w sytu-
acji, gdy poronienie następuje w miejscu, w którym
ciała dziecka nie uda się zachować z powodów obiek-
tywnych (niedostrzeżenie płodu z uwagi na niewiel-
kie rozmiary). Lekarz ginekolog może wówczas jedy-
nie stwierdzić okoliczność, iż kobieta była w ciąży,
natomiast nie może poczynić stosownych ustaleń w
zakresie danych dotyczących dziecka, niezbędnych
do wystawienia karty zgonu. Podkreślić nadto nale-
ży, iż zgodnie z przepisem § 2 rozporządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 7 grudnia 2001 r. w sprawie po-
stępowania ze zwłokami i szczątkami ludzkimi (Dz.
U. z 2001 r. Nr 153, poz. 1783 oraz z 2007r. Nr 1, poz.
10) za zwłoki uważa się ciała osób zmarłych i dzieci
martwo urodzonych, bez względu na czas trwania
ciąży. Trudno zatem osobie uprawnionej stwierdzić
zgon, nie dysponując ciałem dziecka martwo uro-
dzonego bądź przynajmniej jego szczątkami (choć w
tym przypadku również pozostają aktualne proble-
my związane z płcią, ciężarem i długością ciała
dziecka).
Rangę opisywanych wątpliwości podnosi fakt
prawnej doniosłości karty zgonu, która stanowi pod-
stawę do pochówku zwłok. Ponadto w ścisłym po-
wiązaniu z kartą zgonu pozostaje pisemne zgłosze-
nie urodzenia dziecka w rozumieniu przepisów Pra-
wa o aktach stanu cywilnego. Dokument ten jest
podstawą do wystawienia aktu urodzenia dziecka z
adnotacją, iż urodziło się martwe, co implikuje z ko-
lei szereg konsekwencji o charakterze majątkowym,
tak dla budżetu państwa (świadczenia z ubezpieczeń
społecznych) oraz dla ubezpieczycieli i pracodawców
(urlop macierzyński).
Mając na uwadze wskazane kwestie problemowe,
uprzejmie pytam Panią Minister o to, jaka jest wią-
żąca interpretacja sposobu wypełniania karty zgo-
nu w opisanych przypadkach?
Z poważaniem
Poseł Sławomir Neumann
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5806)
do ministra infrastruktury
w sprawie realizacji połączenia kolejowego
Pyrzowic z Katowicami
Wielce Szanowny Panie Ministrze! Mając na
względzie perspektywiczny rozwój rynku transpor-
tu lotniczego w Polsce, a w tym aspekcie również
plan budowy portu lotniczego w Pyrzowicach,
uprzejmie proszę Pana Ministra o powtórną analizę
możliwości wykonania odcinka kolejowego łączące-
103
go Pyrzowice ze stolicą województwa śląskiego – Ka-
towicami.
Jest to o tyle ważna inwestycja, że w kontekście
potencjalnych możliwości goszczenia na Stadionie
Śląskim drużyn piłkarskich uczestniczących w Euro
2012 doskonale uzupełniałaby system komunikacji
Śląska i Zagłębia z pozostałymi częściami zarówno
kraju, jak i Europy.
Z aktualnych informacji wynika, że PKP Pol-
skie Linie Kolejowe wycofały się z deklaracji budo-
wy w okresie 3 lat odcinka kolejowego łączącego
Pyrzowice z Katowicami, tłumacząc ten fakt zbyt
krótkim czasem przewidywanym na jego realiza-
cję, jak i stosunkowo wysokimi kosztami. Oznacza
to, że nie ma żadnych możliwości inwestycyjnych,
by planowane przedsięwzięcie mogłoby być zreali-
zowane do roku 2012.
Równolegle całkowicie pominięto inny wariant
budowy odcinka łączącego Pyrzowice z Katowicami
na bazie istniejącej linii jednotorowej nr 182 Pyrzo-
wice – Zawiercie, którego konsekwencją mogłoby
być uzyskanie doskonałego połączenia z Centralną
Magistralą Kolejową łączącą Warszawę z Katowica-
mi. Rozwiązanie to uchroniłoby przed wysokimi
kosztami inwestycyjnymi, skróciłoby czas realizacji
do 2 lat, czyniąc realnym termin oddania do eksplo-
atacji przed rokiem 2012, a dodatkowo – zapewniło
szybkie połączenie kolejowe zarówno z Katowicami
jak i Warszawą, co z pewnością przesądza o dodatko-
wych atutach przedmiotowej propozycji.
A zatem uprzejmie proszę Pana, Panie Ministrze,
o odpowiedź na następujące pytania:
1. Jakie powody zdecydowały o wycofaniu się z
projektu budowy odcinka kolejowego łączącego Py-
rzowice z Katowicami, na bazie dotychczasowych
ustaleń?
2. Czy wykreślenie tej inwestycji z listy kluczo-
wych projektów związanych z Euro 2012 ma cha-
rakter ostateczny?
3. Czy dopuszcza Pan, Panie Ministrze, możliwość
realizacji połączenia Pyrzowic z Katowicami i War-
szawą na podstawie przedstawianego przeze mnie
wariantu alternatywnego w sytuacji, kiedy dotych-
czasowe rozwiązania uznałby Pan Minister za nie-
możliwe do wykonania w przewidywanym terminie?
Z wyrazami szacunku
Poseł Grzegorz Dolniak
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
104
Interpelacja
(nr 5807)
do ministra infrastruktury
w sprawie podjęcia pilnych prac
zmierzających do budowy drogi ekspresowej
S6 na trasie Słupsk – Lębork
– obwodnica Trójmiasta
Szanowny Panie Ministrze! Budowa drogi eks-
presowej S6 staje się pilną i konieczną. Narastające
z roku na rok natężenia ruchu na trasie Trójmiasto
–Słupsk powoduje, że droga ta staje się powoli nie-
przejezdna, a wydłużenie czasu przejazdu przynosi
wymierne straty w gospodarce regionu. Samorządy
miasta Lębork oraz powiatu lęborskiego przekazały
nam stosowne uchwały w sprawie pilnej budowy
drogi ekspresowej S6.
Podjęta w ostatnim czasie przez polski rząd decy-
zja o lokalizacji w Redzikowie pod Słupskiem bazy
tarczy antyrakietowej dodatkowo uzasadnia ko-
nieczność budowy trasy S6 także jako połączenia z
portami oraz autostradą A1. Konieczność budowy
trasy S6 jako zadania priorytetowego zapowiedział
w Słupsku podczas spotkania z mieszkańcami pan
premier Donald Tusk.
Zwracamy się do Pana Ministra o udzielenie od-
powiedzi: Kiedy zostaną podjęte prace budowlane i
docelowo zakończona zostanie budowa trasy S6 na
trasie Słupsk – obwodnica Trójmiasta?
Z poważaniem
Posłowie Zdzisław Czucha
i Witold Namyślak
Warszawa, dnia 17 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5808)
do ministra finansów
w sprawie projektu ustawy o finansach
publicznych
Działając na podstawie art. 191 i art. 192 regula-
minu Sejmu, składamy interpelację poselską do Mi-
nistra Finansów w sprawie ustawy o finansach pu-
blicznych.
Stan faktyczny:
Podczas wypełniania naszych obowiązków posel-
skich niejednokrotnie otrzymywaliśmy sygnały kie-
rowane ze strony samorządowców, odnoszące się do
projektu rządowej ustawy o finansach publicznych,
a zwłaszcza art. 214 tej ustawy. Podnoszono wów-
czas, że niektóre gminy będą miały realną trudność
w spełnieniu warunków określonych w art. 214
ustawy oraz przedstawionym tam schemacie wyli-
czeniowym.
Jednym słowem, ustawa likwiduje progi 60% i
15% dotyczące poziomu zadłużenia gmin, a wprowa-
dza inne zasady uchwalania budżetu w tym wzglę-
dzie, co jest określone konkretnym wzorem z art.
214 ustawy. Do tego wzoru podstawia się parametry
z trzech ostatnich lat.
Samorządowcy podnoszą zatem, że może się zda-
rzyć, iż spełnienie nowych wymogów będzie niemoż-
liwe w niektórych gminach, zatem należałoby się
zastanowić nad możliwością ewentualnego uela-
stycznienia zasad obowiązywania tego przepisu.
Naszą propozycją jest wprowadzenie swoistego
vacatio legis regulującego wejście w życie tej normy
prawnej.
Pytanie: Czy Pan Minister uważa, że propozycja
wprowadzenia vacatio legis odnosząca się do tego
konkretnego przepisu jest zasadna?
Z wyrazami szacunku
Posłowie Tadeusz Arkit
i Andrzej Ryszka
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5809)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie wsparcia dla rolników,
których dotknęła susza
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 30 września
2008 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Mini-
strów z dnia 26 września 2008 r. w sprawie szczegó-
łowych warunków realizacji pomocy dla rodzin rol-
niczych, w których gospodarstwach powstały szko-
dy spowodowane przez suszę lub huragan w 2008 r.
(Dz. U. Nr 173, poz. 1070).
W myśl tego rozporządzenia o pomoc społeczną
mogą ubiegać się rodziny rolnicze, w których gospo-
darstwach powstały szkody spowodowane przez su-
szę lub huragan w 2008 r. Niestety § 2 tego rozporzą-
dzenia w pkt 1 stwierdza, że pomoc taką udziela się
rodzinom rolniczym, w których: co najmniej jedna
osoba w tej rodzinie jest rolnikiem, w rozumieniu
przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników, któ-
ry podlega temu ubezpieczeniu w pełnym zakresie.
Ten zapis pozbawia możliwości skorzystania z
dobrodziejstwa tego rozporządzenia przez rolników,
którzy są ubezpieczeni w ZUS. W związku z powyż-
szym proszę o wyjaśnienie:
1. Dlaczego nie objęto przepisami wspomnianego
rozporządzenia rolników ubezpieczonych w ZUS?

2. Czy jest planowana inna forma wsparcia fi-
nansowego dla rolników ubezpieczonych w ZUS?
Z poważaniem
Poseł Marek Cebula
Krosno Odrzańskie, dnia 14 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5810)
do ministra infrastruktury
w sprawie budowy mostu drogowego
w Toruniu
Szanowny Panie Ministrze! Prasa donosi, że au-
tostrada A1 nie tylko nie rozwiąże problemów ko-
munikacyjnych Torunia, ale stworzy nowe. Naukow-
cy twierdzą, że drugi most przez Wisłę jest w Toru-
niu niezbędny. Budowa odcinka A1 z Nowych Marz
do Torunia ruszyła pod koniec sierpnia. Autostrada
oprócz korzyści przyniesie jednak i utrudnienia.
Najbardziej uciążliwe dla torunian będzie wprowa-
dzenie opłat za przejazd mostem im. Armii Krajowej
przez Wisłę. Ta przeprawa jest obecnie jedyną alter-
natywą dla wiecznie zakorkowanego mostu im. Pił-
sudskiego, a jednocześnie i obwodnicą miasta, z któ-
rej korzysta większość ciężarówek. Na razie odbywa
się to za darmo. Ale za trzy lata każdy kierowca
przejeżdżający mostem autostradowym dostanie bi-
let. Zapłaci za niego przy zjeździe z A1 w Odolionie
(koło Aleksandrowa Kuj.). By dostać się z powrotem
do Torunia, będzie musiał ruszyć trasą ekspresową
S10 do węzła drogowego Kluczyki. Przejazd na dru-
gi brzeg rzeki nie dość, że płatny, będzie liczył nie
kilkanaście (jak teraz), a kilkadziesiąt kilometrów
(nie będzie węzła autostradowego w Czerniewicach).
Wobec tego niewielu kierowców będzie się na prze-
jazd decydować. W razie np. poważnego wypadku na
moście im. Piłsudskiego kilkadziesiąt tysięcy aut
spróbuje przejechać przez całe miasto i dostać się na
autostradę bez względu na jej cenę. Ci kierowcy nie
mają bowiem innej alternatywy, by dotrzeć do swo-
ich domów. To oznacza całkowity paraliż miasta i
potwierdza, że druga przeprawa dla ruchu lokalne-
go jest niezbędna. Przez stary most jeździ w ciągu
dnia 32 tys. aut. Gdyby przejazdy rozłożyły się rów-
nomiernie, to przez 12 godzin przeprawą sunąłby
samochód za samochodem. Stary most jest już za-
tem wykorzystany w 100%. Nie jest w stanie przyjąć
więcej pojazdów, a prognozy dla Torunia nie są zbyt
optymistyczne. Z analiz ekspertów wynika, że jeśli
nie powstanie druga przeprawa, to w 2023 r. przez
most Piłsudskiego będzie chciało przejechać 64 tys.
kierowców.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy ministerstwo bierze pod uwagę sfinansowanie
105
budowy drugiego mostu drogowego w Toruniu, bio-
rąc pod uwagę kluczowe znaczenie przeprawy dla
sieci drogowej w Polsce?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 30 września 2008 r.
Interpelacja
(nr 5811)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie urlopu macierzyńskiego
Szanowna Pani Minister! Poselski projekt nowe-
lizacji ustawy prorodzinnej zakłada, że ojcom może
przysługiwać urlop tacierzyński w wymiarze od
dwóch do czterech tygodni, z którego będzie można
skorzystać do ukończenia przez dziecko pierwszego
roku życia. Urlop macierzyński natomiast, z które-
go mogą korzystać wyłącznie kobiety, ma być wy-
dłużony z 14 do 16 tygodni.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo zamierza wystąpić o wyżej wy-
mienione zmiany zaproponowane w poselskim pro-
jekcie nowelizacji ustawy prorodzinnej?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 7 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5812)
do ministra finansów
w sprawie nieprawidłowego informowania
przez Ministerstwo Finansów
o wspólnotowym systemie kontroli eksportu
Szanowny Panie Ministrze! Z doniesień praso-
wych wynika, że sposób, w jaki Ministerstwo Finan-
sów postrzega obowiązki podatników VAT po wpro-
wadzeniu europejskiego systemu kontroli, rozmija
się z zasadami wynikającymi z Prawa celnego. Prze-
pisy ustawy nie precyzują, w jakiej formie ma być
sporządzony dokument potwierdzający wywóz to-
waru, wobec tego należy posłużyć się Prawem cel-
nym. Stanowisko Ministerstwa Finansów i niektó-
rych organów podatkowych nie tylko nie znajduje
oparcia w obowiązujących przepisach prawa, lecz
wręcz sprzeciwia się założeniom ECS. Żądanie orga-
nów podatkowych, by potwierdzać wywóz poprzez
dodatkowe zamieszczenie pieczęci i podpis urzędu
celnego, zdaniem ekspertów jest sprzeczne z pra-
wem.
106
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
Czy ministerstwo zamierza podjąć kroki, a jeżeli
tak, to jakie, aby informacja Ministerstwa Finan-
sów dotycząca obowiązków podatnika VAT w ra-
mach systemu ECS nie była sprzeczna z fundamen-
talnymi założeniami tego systemu, tj. wprowadze-
niem elektronicznego systemu obiegu dokumentów?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 7 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5813)
do ministra finansów
w sprawie objęcia bankowych depozytów
wyższymi gwarancjami
Szanowny Panie Ministrze! W związku z zawiro-
waniem na światowych rynkach finansowych kolej-
ne kraje deklarują objęcie bankowych depozytów
wysokimi gwarancjami. Gdyby rząd polski nie zde-
cydował się na taki krok, istniałoby niebezpieczeń-
stwo odpływu kapitału z polskich banków do ban-
ków zachodnich, które już posiadają lub wkrótce
będą posiadać podwyższone gwarancje. Z obecnymi
gwarancjami Polska coraz bardziej odstaje od pozo-
stałych państw Europy. Wiele krajów zadeklarowało
lub już wprowadziło pełną ochronę depozytów.
Pierwszy zrobił to rząd Irlandii (w odniesieniu do
sześciu krajowych banków). Podobną decyzję zapo-
wiedzieli minister finansów Grecji i kanclerz Nie-
miec.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Kiedy zostaną podwyższone gwarancje depo-
zytów bankowych?
2. Dlaczego depozyty miałyby być gwarantowane
tylko do kwoty 50 tys. euro, skoro inne kraje euro-
pejskie zaproponowały wyższe gwarancje?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 7 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5814)
do ministra gospodarki
w sprawie zapowiedzi wstrzymania
przez Ukrainę eksportu energii elektrycznej
do Polski
Szanowny Panie Ministrze! Z doniesień praso-
wych wynika, że Ukraina ma zamiar wstrzymać
eksport energii elektrycznej do Polski. Planowane
jest wstrzymanie dostaw do Polski od listopada, a
może nawet wcześniej. Strona ukraińska tłumaczy,
że przyczyną tej decyzji jest brak zgody Polski na
podwyżkę cen ukraińskiej energii elektrycznej.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra:
1. Czy prawdą jest, że Ukraina ma zamiar wstrzy-
mać eksport energii elektrycznej do Polski?
2. Czy w związku z tą zapowiedzią rząd przygo-
towuje plan awaryjny, aby zapobiec ewentualnym
niedoborom energii?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 7 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5815)
do ministra zdrowia
w sprawie znieczuleń w czasie porodu
Szanowna Pani Minister! Z wypowiedzi Pani Mi-
nister dotyczących znieczulenia w czasie porodu wy-
nika, że Polski nie stać, by zapewnić rodzącym stan-
dard europejski. Za mało, zdaniem Pani Minister,
mamy także lekarzy anestezjologów. Takie podejście
to jednak ewidentne łamanie praw pacjentek. Pa-
cjenci mają prawo do takich standardów leczenia,
jakie umożliwia współczesna medycyna, a zadaniem
naszego państwa jest zapewnić im to. Robi to więk-
szość krajów zachodniej Europy, w tym Czesi, Sło-
wacy czy Węgrzy. Tymczasem polskie kobiety dzie-
lone są przez służbę zdrowia na dwie kategorie: bo-
gate, które stać nie tylko na kosztujące nawet 700 zł
znieczulenie, ale i opłacenie indywidualnej opieki le-
karza oraz położnej, i biedne.
W związku z powyższym pytam Panią Minister:
Czy ministerstwo zamierza, wzorem innych państw
europejskich, wprowadzić darmowe znieczulenie w
czasie porodu?
Poseł Anna Sobecka
Toruń, dnia 7 października 2008 r.

Interpelacja
(nr 5816)
do ministra środowiska
w sprawie wdrażania w prawie polskim
dyrektywy 2002/49/EC dotyczącej oceny
i zarządzania hałasem w środowisku,
szczególnie w zakresie transportu
kolejowego
Szanowny Panie Ministrze! Realizacja celów
strategii ochrony środowiska wymaga poszukiwa-
nia skutecznych metod ograniczania hałasu, w tym
pochodzącego z komunikacji. Szczególnego znacze-
nia nabiera rozwój nowoczesnego transportu kolejo-
wego, dlatego ważnym jest oprócz budowy nowocze-
snych linii kolejowych, skupienie się na ogranicze-
niu hałasu poprzez modernizacje taboru. Sprawę tę
reguluje program implementacji dyrektywy 2002/
49/WE. Głównym źródłem hałasu emitowanego
przez przejeżdżający pociąg jest szum toczenia spo-
wodowany poligonizacją kół płaskimi miejscami
oraz chropowatością powierzchni tocznej koła.
Jednym z bardziej skutecznych metod zmniejsze-
nia hałasu jest zamiana żeliwnych wstawek hamul-
cowych na kompozytowe wstawki hamulcowe, co
wpływa zasadniczo na zmniejszenie chropowatości
kół, a tym samym znaczną redukcję emisji hałasu.
Eliminacja hałasu u źródła jest bardziej efektywna i
mniej kosztowna niż budowa ścian dźwiękoszczel-
nych przy torach. W chwili obecnej jest to jedyny
ekonomicznie uzasadniony sposób spełniania wy-
mogów w zakresie redukcji hałasu w taborze kolejo-
wym. Według badań jednostek certyfikujących w
poszczególnych krajach UE wstawki kompozytowe
powodują zmniejszenie hałasu nawet o 10dB, przez
co wagony wyposażone w takie wstawki spełniają
wymagania dyrektywy 2001/16/WE.
W związku z powyższym pytam Pana Ministra,
w jakim zakresie resort środowiska zainteresowany
jest sprawą ograniczania hałasu towarzyszącego ru-
chowi pociągów.
Czy Ministerstwo Środowiska monitoruje wdra-
żanie postanowień dyrektywy 2002/49/EC? Jakie są
tego efekty?
Czy jest możliwe finansowanie wymiany wkła-
dek hamulcowych wagonów w celu ograniczające
hałasu środkami NFOŚiGW lub środkami europej-
skimi będącymi w dyspozycji Ministra Środowiska?
Z poważaniem
Poseł Adam Krzyśków
Szczytno, dnia 13 października 2008 r.
107
Interpelacja
(nr 5817)
do ministra infrastruktury
w sprawie wdrażania w prawie polskim
dyrektywy 2002/49/EC o hałasie
w środowisku oraz dyrektywy 2001/16/WE
w sprawie interoperacyjności kolei
konwencjonalnych w kwestii wymiany
konwencjonalnych żeliwnych wkładek
hamulcowych na ograniczające emisję
hałasu – kompozytowe
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z postano-
wieniami dyrektywy 2001/16/WE od stycznia 2007 r.
wszystkie wprowadzone do eksploatacji wagony to-
warowe muszą spełniać nowe limity w zakresie emi-
sji hałasu i szereg innych wymagań technicznych
dotyczących polepszenia warunków eksploatacji.
Głównym źródłem hałasu emitowanego przez prze-
jeżdżający pociąg jest szum toczenia spowodowany
poligonizacją kół, płaskimi miejscami oraz chropo-
watością powierzchni tocznej koła.
Jednym z bardziej skutecznych metod zmniejsze-
nia hałasu jest zamiana żeliwnych wstawek hamul-
cowych na kompozytowe wstawki hamulcowe, co
wpływa zasadniczo na zmniejszenie chropowatości
kół, a tym samym znaczną redukcję emisji hałasu.
Eliminacja hałasu u źródła jest bardziej efektywna i
mniej kosztowna niż budowa ścian dźwiękoszczel-
nych przy torach. W chwili obecnej jest to jedyny
ekonomicznie uzasadniony sposób spełniania wy-
mogów w zakresie redukcji hałasu w taborze kolejo-
wym. Według badań jednostek certyfikujących w
poszczególnych krajach UE wstawki kompozytowe
powodują zmniejszenie hałasu nawet o 10 Db, przez
co wagony wyposażone w takie wstawki spełniają
wymagania dyrektywy 2001/16/WE.
W związku z sygnałami świadczącymi o niewy-
konywaniu postanowień ww. dyrektyw pytam Pana
Ministra, jak wygląda sprawa wymiany żeliwnych
wstawek hamulcowych na kompozytowe wstawki
hamulcowe w składach pociągów towarowych i in-
nych jednostkach taboru kolejowego użytkowanych
przez PKP SA oraz innych operatorów kolejowych
działających na terenie naszego kraju.
Czy Ministerstwo Infrastruktury monitoruje
wdrażanie postanowień dyrektywy 2002/49/EC o
hałasie w środowisku i dyrektywy 2001/16/WE w
sprawie interoperacyjności kolei konwencjonalnych
pod kątem ograniczania emisji hałasu w użytkowa-
niu taboru kolejowego i poprawy komfortu jazdy?
Jakiego typu przeszkody stoją na drodze po-
wszechnej wymiany hamulcowych wkładek żeliw-
nych na hamulcowe wkładki kompozytowe, zgodnie
ze specyfikacją TSI nakładającą nowe wymagania w
zakresie emisji hałasu przez tabor kolejowy?
108
Jaka w tej mierze jest praktyka Urzędu Trans-
portu Kolejowego, w szczególności w zakresie świa-
dectw dopuszczenia do eksploatacji wstawek kompo-
zytowych, wobec polskich i zagranicznych produ-
centów? Czy w tej sferze funkcjonują programy rzą-
dowe wspierane środkami unijnymi?
Z poważaniem
Poseł Adam Krzyśków
Szczytno, dnia 13 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5818)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie problemów z rozliczaniem się
przez wojewódzkie komendy Policji
z przysługujących funduszy
Szanowny Panie Premierze! W ostatnich latach
coraz częściej zaczął się pojawiać problem, z którym
muszą się borykać komendy Policji. Chodzi miano-
wicie o coroczne domknięcie budżetu za mijający
rok. Jednym z przykładów to potwierdzających jest
Komenda Wojewódzka Policji w Białymstoku., gdzie
niedobory wynoszą 6 mln zł, przy czym te środki
miały być przeznaczone na zakupy rzeczowe. Już te-
raz wiadomo, że nie będzie można ich zrealizować w
związku z planowanymi oszczędnościami.
Dotychczas nie dochodziło do takich sytuacji,
gdyż budżet ratowały pieniądze przeznaczone za
wakaty. Dzięki temu, pomimo iż w Policji brakuje
funkcjonariuszy, to komenda zawsze miała zagwa-
rantowane pieniądze na ich pensje. W związku z po-
wyższym w końcu roku takie niewykorzystane środ-
ki udawało się przeznaczyć na inne cele. Teraz
przedmiotowe pieniądze są w komendzie głównej, co
tym samym powoduje, że nie można wykorzystać
tych środków na inne cele.
Dodatkowo sytuacja ulegnie znacznemu pogor-
szeniu w przyszłym roku, gdyż planuje się, iż na bie-
żące wydatki całego resortu będzie wydane o 500
mln zł mniej niż teraz. Jest to tym bardziej niepoko-
jące i niezrozumiałe, gdyż w 2009 r. miała być doko-
nana modernizacja Policji.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pana
Prezesa Rady Ministrów z następującymi pytania-
mi:
1. Jakie kroki podejmie Pan w celu zmiany zaist-
niałej sytuacji?
2. Jak duży jest to problem w skali kraju i jakich
kwot dotyczy?
3. Czy oszczędności, do których jest zmuszona
m.in. komenda w Białymstoku, nie przełożą się na
pogorszenie bezpieczeństwa zwykłych obywali?
4. Czy w tym przypadku zagrożone są wynagro-
dzenia i odprawy policjantów?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 8 października 2008 r.
Interpelacja
(nr 5819)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie exposé wygłoszonego
dnia 23 listopada 2007 r. w Sejmie
Szanowny Panie Premierze! Z uwagą przeanalizo-
wałem wygłoszone przez Pana exposé w dniu 23 listo-
pada 2007 r. w Sejmie. Pan był uprzejmy powiedzieć
m.in.: Przypomnę słowa Ojca Świętego wypowiedzia-
ne w Sopocie, też dlatego tak dobrze je pamiętam,
kiedy mówił nawiązując do hasła, część z nas na tej
sali to hasło aż do zdarcia gardeł wykrzykiwało w
roku 1988 i 1989. To było hasło „Nie ma wolności bez
solidarności”. A Ojciec Święty powiedział w Sopocie,
aby pamiętać też, że nie ma solidarności bez miłości.
I wiem, że niektórzy na tej sali czasami uśmiechają
się, wątpiąc w to, że te słowa mają głęboki sens. Wie-
rzę, bardzo wierzę w sens tych słów. Wiem jedno, żw
prędzej czy później wy, i wy w sens tych słów też uwie-
rzycie, bo one naprawdę mają głęboki sens.
Chciałbym zacytować inne słowa Ojca Świętego
wygłoszone 12 czerwca 1987 r. w Gdańsku na Za-
spie, które, jak sadzę, warto zapamiętać: Solidar-
ność – to znaczy: jeden i drugi, a skoro brzemię, to
brzemię niesione razem, we wspólnocie. A więc nig-
dy: jeden przeciw drugiemu. Jedni przeciw drugim.
Te słowa są szczególnie istotne w świetle ostat-
nich nieporozumień w kwestii składu i przewodni-
czenia polskiej delegacji na posiedzenie Rady Euro-
py w Brukseli.
Ponadto chciałbym prosić Pana Premiera o wyja-
śnienie nurtujących mnie wątpliwości. Powiedział
Pan: Naczelną zasadą polityki finansowej mojego
rządu będzie w związku z tym stopniowe obniżanie
podatków i innych danin publicznych. Dotyczy to i
musi dotyczyć wszystkich. I tych mniej zamożnych, i
tych bogatszych.
Następnie powiedział Pan: W sejmowych pracach
nad budżetem na 2008 r. zapewnimy większe środki
na rozwój, w tym na wyższe niż planowano wydatki
na edukację.
Następnie powiedział Pan: Ta sprawa to podnie-
sienie zarobków polskich nauczycieli. To jest moje i
mojego rządu zobowiązanie. Od przyszłego roku
zmieniona zostanie Karta Nauczyciela w sposób po-
zwalający na ustalenie w budżecie państwa odrębnej
kwoty bazowej dla nauczycieli. Oczywiście wyższej

niż w 2007 r. Bezpośrednio przełoży się to na pod-
wyższenie wynagrodzeń nauczycieli w 2008 r.
Następnie powiedział Pan: Priorytetem rządu
będzie więc polityka odważnego inwestowania w ba-
dania, zwiększenie ich konkurencyjności oraz stwo-
rzenie możliwości ich bezpośredniego wykorzysta-
nia w gospodarce.
Następnie powiedział Pan: Pracownicy ochrony
zdrowia doczekają się wreszcie godziwych wynagro-
dzeń. Obok sprawności całego systemu godziwe wy-
nagrodzenia w ochronie zdrowia będą naszym prio-
rytetem. Nie można dłużej szantażować lekarzy i
pielęgniarek ich poczuciem odpowiedzialności i go-
towością do nadzwyczajnych poświęceń. Pielęgniar-
ki i lekarze muszą pracować za godziwe pieniądze.
Koalicja Platformy Obywatelskiej i Polskiego Stron-
nictwa Ludowego oraz mój rząd będziemy gwaran-
tami wzrostu wynagrodzeń w ochronie zdrowia.”
Tak więc Pan Premier przewiduje obniżenie
wpływów do budżetu (obniżenie podatków) przy
równoczesnym wzroście wydatków (na rozwój oraz
inwestowanie w badania i edukację, wzrost wyna-
grodzeń nauczycieli i pracowników służby zdrowia,
wzrost świadczeń emerytalnych). Proszę wyjaśnić,
jak Pan zamierza zrównoważyć budżet państwa.
Kolejna sprawa. Powiedział Pan: Istotnym zagad-
nieniem jest jak najszybsze wdrożenie w Polsce euro-
pejskiej sieci terenów cennych przyrodniczo – Natura
2000. Ten program wbrew wielu zapowiedziom wcale
nie musi stwarzać konfliktów między zadaniami
ochrony środowiska a gospodarczym rozwojem kraju.
Jesteśmy przekonani, traktując priorytetowo potrze-
by inwestycji infrastrukturalnych, w tym drogowych,
że trzeba będzie znaleźć w drodze dialogu i porozu-
mienia, trzeba będzie znaleźć dobre rozwiązanie, któ-
re szanuje wymogi ochrony środowiska i równocze-
śnie nie będzie dłużej blokować tych palących inwe-
stycji drogowych. Minister ochrony środowiska prze-
prowadzi sprawne negocjacje i zakończy spory z Ko-
misją Europejską. W dobrych negocjacjach z Komisją
Europejską widzimy jedną z głównych rezerw, jeśli
chodzi o zmianę sytuacji konfliktowej między tymi
dwoma wielkimi potrzebami, jakimi są inwestycje
drogowa i ochrona środowiska. To był jeden z głów-
nych powodów, dla których w moim gabinecie tą dzie-
dziną zajmie się wybitny specjalista i człowiek, który
takie negocjacje i zaufanie Unii Europejskiej do na-
szych rozwiązań będzie potrafił zbudować. To była
dotychczas chyba największa przeszkoda, aby ten
problem skutecznie rozwiązać.”
W świetle powyższej wypowiedzi, proszę wyja-
śnić, kiedy zakończy się spór i w jakim terminie zo-
stanie zrealizowana rozpoczęta już budowa obwod-
nicy Augustowa i Wasilkowa w woj. podlaskim.
Z poważaniem
Poseł Krzysztof Putra
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
109
Interpelacja
(nr 5820)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie zmiany ustawy o pomocy
społecznej oraz ustawy o świadczeniach
rodzinnych
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego zwraca się wiele osób z interwencjami w spra-
wach wynikających z przekroczenia progu dochodu
upoważniającego do korzystania ze świadczeń z po-
mocy społecznej, stypendiów szkolnych, świadczeń
rodzinnych i alimentacyjnych. Przyczyną przekro-
czenia progu dochodowego jest ulga prorodzinna,
której odliczenie od podatku zwiększa dochód i po-
zbawia prawa do powyższych świadczeń.
Zgodnie z art. 8 ust. 3 ustawy o pomocy społecz-
nej za dochód uważa się sumę miesięcznych przycho-
dów z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku
lub w przypadku utraty dochodu z miesiąca, w któ-
rym to wniosek został złożony, bez względu na tytuł
i źródło ich uzyskania, jeżeli ustawa nie stanowi in-
aczej, pomniejszoną o:
1) miesięczne obciążenie podatkiem dochodowym
od osób fizycznych;
2) składki na ubezpieczenie zdrowotne określone
w przepisach o powszechnym ubezpieczeniu w NFZ
oraz ubezpieczenia społeczne określone w odrębnych
przepisach;
3) kwotę alimentów świadczonych na rzecz in-
nych osób.
Art. 8 ust. 4 ww. ustawy podaje świadczenia nie-
wliczane do dochodu, wśród których nie ma odliczo-
nej od podatku tzw. ulgi prorodzinnej.
W związku z powyższym zwracam się do Pani
Minister z pytaniem, czy przewiduje zmianę zapi-
sów w ustawach o pomocy społecznej, o świadcze-
niach rodzinnych i o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów, aby ten problem rozwiązać.
Poseł Stanisław Szwed
Bielsko-Biała, dnia 6 października 2008 r.
110
Interpelacja
(nr 5821)
do ministra skarbu państwa
oraz
ministra finansów
w sprawie niepokojących informacji
związanych z funkcjonowaniem Banku
Pekao SA w związku z doniesieniami
prasowymi o zróżnicowanej kondycji
zagranicznych właścicieli polskich banków
Szanowny Panie Ministrze, Panie Przewodni-
czący, Panie Prezesie! W związku doniesieniami
prasowymi o podupadaniu ratingu UniCredit i
Banku Pekao SA z pozytywnego na negatywny
oraz doniesieniami prasowymi o zróżnicowanej
kondycji zagranicznych właścicieli polskich ban-
ków pragniemy zwrócić uwagę na szczególną sytu-
ację Banku Pekao SA.
Z jednej strony jest to bank z największym poten-
cjałem w Polsce, a z drugiej strony od wielu miesięcy
kumulują się niepokojące informacje związane z
funkcjonowaniem jego działalności w Polsce.
W związku z powyższym proszę odpowiedzieć na
następujące pytania:
1. Interpeluję do Ministra Skarbu Państwa, aby
wyjaśnił, w jaki sposób sprawował nadzór właści-
cielski nad ww. bankiem. Po pierwsze, czy prawdą
jest, że w tym roku Bank Pekao SA wypłacił dywi-
dendę, której wartość przekracza wykazany zysk?
Ile on wynosił w skali procentowej? Jakie było sta-
nowisko w ww. sprawie Ministra Skarbu Państwa?
Czy Minister Skarbu Państwa ocenia, że takie
działania są korzystne dla dalszego rozwoju banku,
podnoszenia jego wartości oraz bezpieczeństwa ze
względu na wielkość kapitałów, a także ze względu
na przyszłe zarządzanie bankiem w sytuacji kryzy-
su na rynkach finansowych?
Czy prawdziwa jest teza, że Grupa UniCredit
próbowała w ten sposób ratować swoją stabilność fi-
nansową we Włoszech i innych krajach świata kosz-
tem największego systemowego banku w Polsce, a w
rezultacie kosztem Państwa Polskiego? Jak w tym
kontekście należy interpretować wydarzenia zwią-
zane z kursem Grupy UniCredit na giełdzie we Wło-
szech?
2. Interpeluję do Ministra Finansów, aby wyja-
śnił, w jaki sposób Bank Pekao SA za 2007 r. wyka-
zał 2,0 mld zł jednostkowego zysku, a akcjonariusze
otrzymali 2,5 mld zł.
Czy „nadwyżka” pochodziła faktycznie z zysku
Banku BPH, którego większa część zysku została
przyłączona do Pekao SA w końcu listopada ubiegłe-
go roku, ale formalnie z kapitałów rezerwowych?
W jaki sposób operacja ta została rozliczona po-
datkowo? Czy w wyniku jej nie uszczuplono o dzie-
siątki/setki milionów zł należnego Skarbowi Pań-
stwa podatku?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Kozak
oraz grupa posłów
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie wyników kontroli przestrzegania
czasu pracy w PLL LOT (4747)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej do-
tyczącej przestrzegania czasu pracy pilotów w PLL
LOT SA pragnę poniżej przedstawić informację
w przedmiotowej sprawie.
Z przedstawionych przez Zarząd PLL LOT SA
wyjaśnień wynika, iż system pracy pilotów PLL LOT
SA regulują: ustawa Prawo lotnicze, rozporządzenie
ministra infrastruktury w sprawie czasu pracy i wy-
poczynków członków załóg statków powietrznych
oraz kontrolerów ruchu lotniczego, Kodeks pracy
oraz regulamin pracy PLL LOT SA, a od 16 lipca br.
także rozporządzenie Komisji (WE) nr 8/2008 zmie-
niające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3933/91
w odniesieniu do wspólnych wymagań technicznych
i procedur administracyjnych mających zastosowa-
nie do komercyjnego transportu lotniczego.
Jak wskazuje zarząd spółki, zatrudnieni w PLL
LOT SA piloci poza ustawowym uprawnieniem do
urlopu wypoczynkowego (Kodeks pracy) posiadają
uprawnienie wynikające z regulaminu pracy spółki
do dodatkowego urlopu wypoczynkowego w wymia-
rze 10 dni roboczych (udzielanego w taki sposób, aby
obejmował co najmniej 14 dni kalendarzowych).
Wg stanu na dzień 1 stycznia 2008 r. zaległości
urlopowe pilotów (472 etaty) wynosiły łącznie 8994
dni (urlopy wynikające z Kodeksu pracy i dodatko-
we), tj. średnio 20 dni urlopu na każdy etat. W celu
redukcji zaległości urlopowych spółka systematycz-
nie zwiększała zatrudnienie w tej grupie zawodowej.
Zarząd Spółki przewiduje, iż w wyniku powyższych
działań przewidywane zaległości urlopowe pilotów
(493 etaty) na dzień 1 stycznia 2009 r. wyniosą 3663 dni,
tj. średnio 7,5 dnia urlopu na każdy etat. Tym sa-
mym w ciągu całego 2008 r. zaległości urlopowe zo-
staną zredukowane o 60%. W ocenie zarządu spółki
całkowita redukcja zaległości urlopowych powinna
nastąpić w pierwszej połowie 2009 r. Zarząd PLL
LOT SA poinformował także, iż przepisy regulujące
system pracy pilotów są przestrzegane w spółce.
W świetle obowiązujących przepisów prawa spra-
wy pracownicze pozostają w gestii Zarządu PLL
LOT SA. Zgodnie z postanowieniami ustawy Ko-
deks pracy pracodawcą jest m.in. jednostka organi-
zacyjna, za którą czynności w sprawach z zakresu
prawa pracy dokonuje osoba lub organ zarządzający
tą jednostką. Zgodnie z postanowieniami ustawy
z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlo-
wych zarząd prowadzi sprawy spółki i reprezentuje
spółkę.
Istotną rolę w zakresie przestrzegania przepisów
prawa pracy pełni Państwowa Inspekcja Pracy, któ-
ra jest organem nadzoru i kontroli przestrzegania
prawa pracy, w szczególności przepisów i zasad bez-
pieczeństwa i higieny pracy. Ministerstwo Skarbu
Państwa nie posiada informacji dotyczących wyni-
ków kontroli prowadzonych przez Państwową In-
spekcję Pracy. Minister skarbu państwa wobec spół-
ki PLL LOT SA występuje w sferze cywilnoprawnej
jako właściciel akcji. Zatem działania ministra skar-
bu państwa jako akcjonariusza spółki muszą się
mieścić w kompetencjach określonych w przepisach
prawa, w szczególności wynikających z Kodeksu
spółek handlowych.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie bezpieczeństwa energetycznego
Polski, energetyki jądrowej
oraz krajowych zasobów nośników energii
(4751)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Jana
Szyszki, skierowaną pismem z dnia 21 sierpnia 2008 r.,
znak DSPA 4401-4651/08, do ministra gospodarki,
w sprawie bezpieczeństwa energetycznego Polski
oraz energetyki jądrowej proszę o przyjęcie następu-
jącego stanowiska, przygotowanego we współpracy
z ministrem środowiska.
W dobie ciągłego wzrostu zapotrzebowania na
energię elektryczną należy mieć na uwadze dosta-
teczną wystarczalność i zrównoważone wykorzysty-
wanie podstawowych nośników energii pierwotnej,
takich jak węgiel (kamienny i brunatny), ropa naf-
towa, gaz ziemny czy energia jądrowa. Szacuje się,
że wzrost zużycia energii pierwotnej będzie rósł
średnio o 25% co 10 lat. Struktura światowych zaso-
bów paliw kopalnych, po przeliczeniu na tony oleju
ekwiwalentnego, przedstawia się następująco: ropa
naftowa – 18,10%, gaz ziemny – 18,20%, węgiel ka-
mienny i brunatny – 63,70%. Różne ośrodki nauko-
112
we na świecie podają, czasami sprzeczne, prognozy
co do wystarczalności światowych zasobów nośni-
ków energii pierwotnej. Przeważająca część jest jed-
nak zgodna, że największą wystarczalnością cechuje
się węgiel brunatny (300–500 lat), następnie węgiel
kamienny (187–200 lat), gaz ziemny (50–56 lat) oraz
ropa naftowa (40–46 lat).
Na podstawie danych z rocznika statystycznego
za 2007 r. publikowanego przez Główny Urząd Sta-
tystyczny Polska posiada następujące zasoby nośni-
ków energii:
— węgiel kamienny – 41996 mln t,
— węgiel brunatny – 13661 mln t,
— ropa naftowa – 24 mln t,
— gaz ziemny – 143 mld m3,
— metan pokładów węgla – 95 mld m3.
Z prognoz niezależnych instytutów badawczych
i statystycznych wynika, że w Polsce w kolejnych
dziesięcioleciach udział paliw kopalnych w produk-
cji energii elektrycznej będzie stopniowo się zmniej-
szał. Jego miejsce zajmą technologie przyjazne śro-
dowisku, głównie wykorzystujące odnawialne źró-
dła energii oraz paliwo jądrowe.
Jak wynika z badań prowadzonych przez Euro-
stat, Polska w 2005 r. zajmowała trzecie miejsce
z wynikiem 18% w rankingu krajów Unii Europej-
skiej dotyczącym uzależnienia się od dostaw nośni-
ków energii. Wysoki stopień samowystarczalności
spowodowany jest faktem, że energetyka polska cha-
rakteryzuje się znacznym udziałem węgla kamien-
nego i brunatnego w strukturze energii pierwotnej.
Wynika to między innymi ze struktury i wielkości
posiadanych zasobów surowców energetycznych.
Jest to niewątpliwie czynnik wzmacniający bezpie-
czeństwo energetyczne kraju, jednakże wykorzysty-
wanie węgla w chwili obecnej rodzi określone pro-
blemy z zanieczyszczaniem środowiska. Z uwagi na
różnorodność krajowych mocy wytwórczych, limity
związane z ochroną środowiska oraz rosnące zapo-
trzebowanie Polski na moc nie można jednoznacznie
stwierdzić, w oparciu o jakie nośniki energii Polska
mogłaby stać się krajem samowystarczalnym.
Prezentowany na konferencji prasowej w Mini-
sterstwie Gospodarki w dniu 3 września 2008 r. pro-
jekt „Polityki energetycznej Polski do 2030 r.” za-
kłada wykorzystanie krajowych zasobów węgla jako
paliwa strategicznego. Projekt „Polityki...” przewi-
duje również ograniczenie oddziaływania energety-
ki na środowisko poprzez m.in. ograniczenie emisji
do atmosfery CO2, SOx, NOx oraz pyłów.
Komisja Europejska planuje utworzyć Program
Flagowy 12 instalacji demonstracyjnych technologii
wychwytu, transportu i geologicznego magazyno-
wania CO2 (ang. Carbon Capture and Storage – CCS).
Rząd polski jest zainteresowany tym, aby dwie tego
typu instalacje zostały zrealizowane na terenie Pol-
ski i włączone do Programu Flagowego KE. Obecnie
w resorcie gospodarki prowadzone są prace mające
na celu oficjalne zgłoszenie do KE polskich projek-
tów demonstracyjnych technologii CCS.
W dniu 25 lutego br. powołano w Warszawie Pol-
ską Platformę Czystych Technologii Węglowych jako
inicjatywę biznesową pod patronatem Ministerstwa
Gospodarki. Platforma może się stać cennym wkła-
dem w realizację celu promocji i skutecznego wdro-
żenia technologii CCS i innych technologii czystego
węgla w Polsce, a może nawet w szerszym wymiarze
– unijnym lub nawet światowym. Inicjatywa jest
świadectwem rzeczowego podejścia polskiego bizne-
su do problemu potrzeby ograniczania emisji CO2
z elektrowni węglowych.
Pełna realizacja potencjalnych korzyści wypły-
wających z czystych technologii węgla wymaga współ-
działania zarówno górnictwa, energetyki, chemii,
przemysłu i nauki oraz rządu w popieraniu ich dal-
szego rozwoju i zastosowania. Biorąc pod uwagę in-
teres krajowy, polegający na efektywnym wykorzy-
staniu dostępnych zasobów węgla kamiennego dla
celów energetycznych, Polska zamierza tworzyć wa-
runki dla szerokiej implementacji czystych techno-
logii węglowych. Uważam jednak, że w zastosowa-
niu komercyjnym w każdym przypadku o wskaza-
niu i wyborze konkretnej technologii powinien w prak-
tyce decydować rachunek ekonomiczny uwzględnia-
jący też koszty środowiskowe.
Od stycznia 2008 r. państwa członkowskie Unii
Europejskiej obowiązuje dyrektywa Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady nr 2001/80/WE z dnia 23 paź-
dziernika 2001 r. w sprawie ograniczenia emisji nie-
których zanieczyszczeń do powietrza z dużych obiek-
tów energetycznego spalania paliw (LCP). Zawiera
ona regulacje dla źródeł spalania paliw, których no-
minalna moc cieplna, określana jako ilość energii
cieplnej wprowadzonej w paliwie w jednostce czasu
przy nominalnym obciążeniu, jest równa lub więk-
sza od 50 MW. Należy jednak pamiętać, że sytuacja
Polski jest odmienna od pozostałych państw.
Mając na uwadze, że wdrożenie wymagań dyrek-
tywy LCP związane jest z olbrzymimi nakładami in-
westycyjnymi, rząd Rzeczypospolitej Polskiej w trak-
cie negocjacji akcesyjnych wystąpił o okresy przej-
ściowe dla wybranych instalacji. W efekcie uzyskano
zgodę na niestosowanie norm dyrektywy (w większo-
ści przypadków do końca 2015 r.) w zakresie emisji
dwutlenku siarki dla 121 kotłów w 36 zakładach
– elektrowniach, elektrociepłowniach zawodowych
i dużych elektrociepłowniach przemysłowych. Uzy-
skano także zgodę na odstępstwo w zakresie tlenków
azotu dla 84 kotłów w 21 zakładach w okresie 2016–
–2017 oraz w zakresie emisji pyłu (do końca 2017 r.)
dla 89 kotłów w 29 ciepłowniach komunalnych.
Równocześnie jednak w traktacie o przystąpie-
niu dla naszego kraju określone zostały pułapy emi-
sji dla źródeł objętych dyrektywą.
Limity te wynoszą:
— dla SO2 454 000 Mg w 2008 r., 426 000 Mg
w 2010 r., 358 000 Mg w 2012 r.,
— dla NOx 254 000 Mg w 2008 r., 251 000 Mg
w 2010 r., 239 000 Mg w 2012 r.

Pragnę zaznaczyć, że przepisy dyrektywy LCP
Polska implementowała do rozporządzenia ministra
środowiska z dnia 4 sierpnia 2003 r. w sprawie
standardów emisyjnych z instalacji, zmienionego
następnie rozporządzeniem ministra środowiska z dnia
20 grudnia 2005 r. (Dz. U. Nr 260, poz. 2181, z późn.
zm.). W niektórych przypadkach polskie wymaga-
nia są ostrzejsze od wymagań dyrektywy (przykła-
dem jest standard emisji SO2 dla źródeł o mocy poni-
żej 225 MWt). Niestety nawet ostrzejsze standardy
emisyjne nie gwarantują osiągnięcia pułapów zapi-
sanych w traktacie o przystąpieniu. Zgodnie z ra-
portem dla Komisji Europejskiej z inwentaryzacji
emisji na lata 2004, 2005 i 2006, wynikającego
z aneksu VIII lit. B omawianej dyrektywy, emisja
SO2 w 2004 r., 2005 r. i 2006 r. w Polsce wyniosła
odpowiednio 747 000 Mg, 732 000 Mg i 783 000 Mg,
a NOx – 260 000 Mg, 265 000 Mg i 273 000 Mg. Za-
chodzi duże prawdopodobieństwo, iż w roku 2008
wielkości te będą zbliżone do wartości z lat ubie-
głych, oznacza to przekroczenie pułapów określo-
nych w traktacie o przystąpieniu.
W ubiegłych latach przeprowadzono szereg ana-
liz mających na celu wybór najlepszego w warun-
kach krajowych sposobu realizacji dyrektywy LCP
i zapisów traktatu o przystąpieniu. Jednakże nie
uzyskano rozwiązania, które pogodziłoby wymaga-
nia zawarte w tych dokumentach. Istnieje bowiem
zagrożenie, że zobowiązanie do zmniejszenia pozio-
mów emisji w większym stopniu niż w innych pań-
stwach członkowskich spowoduje ograniczenie pro-
dukcji w dużych źródłach spalania i w konsekwencji
osłabi rozwój gospodarczy Polski. Zaszkodzi też
możliwościom konkurowania na rynku unijnym. Dla-
tego też, po kolejnych analizach, zdecydowano się na
wprowadzenie rozwiązania polegającego na wdroże-
niu systemu handlu uprawnieniami do emisji SO2
i NOx, który jest bardziej efektywny pod względem
gospodarczym i środowiskowym. Stworzy on wa-
runki i możliwości optymalnego zaprogramowania
działań modernizacyjnych i inwestycyjnych w sekto-
rze energetycznym, które pozwolą osiągnąć znaczne
redukcje emisji i zbliżyć się do wytyczonych w trak-
tacie akcesyjnym celów.
Oczywisty jest fakt, że wyższe koszty produkcji
energii spowodowane koniecznością dostosowania
do ostrzejszych wymagań obciążą bezpośrednio spo-
łeczeństwo. Dlatego też dalsze zaostrzenie norm
emisyjnych jest niemożliwe, zanim nie zostaną zre-
alizowane obecne zobowiązania traktatowe.
Znaczny postęp w zakresie efektywności energe-
tycznej, rozwój energetyki rozproszonej, technologii
czystego węgla oraz wytwarzania energii elektrycz-
nej ze źródeł odnawialnych wzmocnią bezpieczeń-
stwo energetyczne Polski, lecz nie rozwiążą całkowi-
cie problemu wzrastającego zapotrzebowania na
energię, także z uwagi na fakt, że jednocześnie na-
stępować będzie wymiana i modernizacja obecnie
działających mocy wytwórczych.
113
W związku z powyższym przewiduje się, że w naj-
bliższych latach konieczna jest roczna budowa od
800 do 1000 MW nowych mocy wytwórczych. Anali-
zy wskazują, że w ciągu najbliższych 8–10 lat za-
mkniętych zostanie ponad 30% mocy wytwórczych,
a w pozostałych konieczne będą głębokie moderni-
zacje związane z potrzebą poprawy efektywności
energetycznej i istotnym ograniczeniem emisji za-
nieczyszczeń: CO2, SO2 i NOx.
W związku z rosnącym zapotrzebowaniem na
energię elektryczną oraz ograniczeniami możliwo-
ściami rozwoju OZE do produkcji energii elektrycznej
celowe wydaje się rozważenie wykorzystania energe-
tyki jądrowej w Polsce. Z prognoz będących w posia-
daniu Ministerstwa Gospodarki wynika, że energety-
ka jądrowa staje się konkurencyjna już przy cenie
uprawnień do emisji w wysokości 20 euro za tonę
CO2. W związku z tym ww. prognozy przewidują, że
energetyka jądrowa powinna pojawić się w polskim
systemie energetycznym po 2020 r., a do 2030 r. osią-
gnąć znaczny udział w sektorze energii elektrycznej
– 16% prognoza Komisji Europejskiej, 21% prognoza
ARE SA w bilansie energii elektrycznej. Osiągnięcie
takiego poziomu wydaje się trudne ze względu na
ograniczenia w możliwości i tempie budowy bloków
jądrowych, jednakże prognozy pokazują, że taki po-
ziom byłby ekonomicznie racjonalny.
Polska jest na etapie przygotowania decyzji o wy-
korzystaniu energetyki jądrowej. Podjęcie tej decyzji
przez rząd poprzedzone być powinno działaniami
przygotowawczymi.
Odnośnie do zasobów paliw jądrowych należy
mieć na uwadze, że ruda uranowa to z definicji mi-
nerały, z których można odzyskać metal przy kosz-
tach opłacalnych ekonomicznie. Definicja rudy jest
więc zależna od kosztów uzyskania uranu i jego ceny
rynkowej. W chwili obecnej wydobycie uranu nie
jest opłacalne ani z wody morskiej, ani z granitu, ale
może stać się opłacalne, jeżeli cena uranu wystar-
czająco wzrośnie. Obecnie opłacalne do wydobycia
zasoby uranu na świecie wynoszą 3 mln ton U3O8,
z czego w Australii znajduje się 27%, w Kazachsta-
nie 17% i w Kanadzie 15%.
Względy ekonomiczne przemawiają za dalszą eks-
ploatacją uranu jako paliwa jądrowego i nawet przy
ekspansji energetyki jądrowej zasoby surowca wy-
starczą na setki lat. Na świecie istnieją dostatecznie
bogate pokłady taniego uranu, zdolne do pokrycia ro-
snącego zapotrzebowania. Poszukuje się także no-
wych złóż. Ostatnio odkryto je w Szwecji i Zambii*).
W eksploatowanych obecnie reaktorach energe-
tycznych na neutronach termicznych (spowolnio-
nych w wodzie) wykorzystywany jest izotop uranu
U235, którego zawartość w uranie naturalnym wy-
nosi 0,7%. Pozostałe 99,3% uranu jest składowane
jako uran zubożony. Dodatkowym materiałem roz-
szczepialnym jest Pu239, odzyskiwany z wypalone-
*) „Meeting the Energy Challenge, A White Paper on Nuc-
lear Power”,UK, January 2008
114
go paliwa i z wymienianych głowic jądrowych. Zaso-
by tego izotopu w świecie są obecnie niebezpiecznie
wysokie. W przygotowywanych reaktorach IV gene-
racji, które będą komercyjnie dostępne za około 20–
–25 lat, wykorzystuje się neutrony prędkie o wyso-
kich energiach, a paliwem do nich jest U238 oraz
inne materiały rozszczepialne. Zasoby tego paliwa
wystarczą na tysiące lat.
Dodatkowo prowadzi się na świecie prace nad re-
aktorami wykorzystującymi tor jako paliwo. Pierw-
szy tego typu reaktor energetyczny budowany jest
obecnie w Indiach. Zasoby tego paliwa w świecie nie
zostały do tej pory ocenione, ale porównywalne są
one z zasobami uranu.
Polska jako członek Unii Europejskiej jest zobowią-
zana do zaopatrywania się w paliwo jądrowe za po-
średnictwem European Supply Agency (ESA). Polity-
ka ESA to polityka zapewnienia krajom członkowskim
dostaw paliwa jądrowego po cenach rynkowych.
Równolegle Polska jest członkiem Globalnego
Partnerstwa Energii Jądrowej, którego jednym z ce-
lów jest utworzenie rezerwy nisko wzbogaconego
uranu do wykorzystania w elektrowniach jądro-
wych. Rezerwa ta ma na celu zapewnienie dostaw
w przypadku zdarzeń nadzwyczajnych niezwiąza-
nych normalnymi procedurami handlowymi.
Wszelkie ograniczenia w handlu i w wykorzysta-
niu procedur wzbogacania uranu dotyczą państw,
które nie ratyfikowały Traktatu o nierozprzestrze-
nianiu broni jądrowej (NPT). Traktat ten to rów-
nież poddanie się kontroli ze strony Międzynarodo-
wej Agencji Energii Atomowej w zakresie wykorzy-
stania wszelkich materiałów rozszczepialnych i tech-
nologii do ich wzbogacania. Polska, która ratyfiko-
wała NPT i wypełnia starannie wszelkie ich posta-
nowienia, nie ma żadnych przeciwwskazań do kupo-
wania uranu i paliwa jądrowego.
Zależność Polski od krajów posiadających zasoby
uranu powinna być oceniana z uwzględnieniem tego,
że większość zasobów uranu znajduje się w krajach
stabilnych politycznie, a międzynarodowe mechani-
zmy zaopatrzenia w uran, w szczególności w ramach
Unii Europejskiej, gwarantują dostęp do paliwa na
zasadach komercyjnych bez ograniczeń. Zależność
kosztów wytwarzania energii od ceny uranu jest
bardzo mała, jako że cena uranu stanowi jedynie
1,5% kosztów wytworzenia energii. Wzrost cen ura-
nu nie wpływa znacząco na ceny energii, w przeci-
wieństwie do wszystkich innych paliw. Cena uranu
powinna kształtować się w rozsądnych granicach,
gdyż od pewnego poziomu cen opłacalne stałoby się
wydobywanie uranu z ogólnie dostępnej wody mor-
skiej lub z granitu. Znikomy udział uranu w cenie
wytworzonej energii oraz jego bardzo wysoka efek-
tywność energetyczna powodują, że łatwo jest zgro-
madzić zapasy na dłuższy okres eksploatacji. Reasu-
mując powyższe, energia jądrowa może być jednym
ze sposobów zapewnienia bezpieczeństwa energe-
tycznego kraju.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, mam na-
dzieję, że zostaną one przyjęte jako wyczerpująca
odpowiedź na postawione pytania.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie możliwości wykreślenia
hipoteki kaucyjnej (4772)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Andrzeja Orzechowskiego,
nr SPS-023-4772/08, dotyczącą możliwości wykre-
ślenia hipoteki kaucyjnej stanowiącej zabezpiecze-
nie wierzytelności gminy w związku z udzieloną bo-
nifikatą przy zakupie lokalu mieszkalnego, po otrzy-
maniu opinii ministra sprawiedliwości, uprzejmie
przedstawiam wyjaśnienia w tym zakresie.
Odnosząc się do przedstawionych w interpelacji
pana posła Andrzeja Orzechowskiego kwestii zwią-
zanych z ustanowieniem hipoteki kaucyjnej zabez-
pieczającej wierzytelności gminy w przypadku zby-
wania lokalu mieszkalnego z bonifikatą na podsta-
wie art. 68 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r., Nr 261, poz. 2603, z poźn. zm.) należy pod-
kreślić, że przepis ten stanowi jeden z wyjątków od
ogólnej zasady dotyczącej ceny zbywanych nierucho-
mości publicznych. Zgodnie bowiem z art. 67 ust. 3
i 3a ustawy o gospodarce nieruchomościami cenę
nieruchomości należącej do Skarbu Państwa lub sa-
morządu terytorialnego, przeznaczonej do sprzeda-
ży w drodze bezprzetargowej, ustala się w wysokości
nie niższej niż jej wartość. Ratio legis wprowadzenia
przywileju w postaci udzielenia bonifikaty od ceny
w przypadku sprzedaży lokalu mieszkalnego (art. 68
ust. 1 pkt 7) polega na ułatwieniu nabywcy (dotych-
czasowemu najemcy) zakupu lokalu po cenie znacz-
nie niższej niż jego wartość, po to, aby uzyskał on
stabilne zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych. Aby
jednak udzielona najemcy pomoc nie była wykorzy-
stywana niezgodnie z jej przeznaczeniem, ustawo-
dawca wprowadził obowiązek żądania zwrotu boni-
fikaty, jeżeli nabywca nieruchomości stanowiącej
lokal mieszkalny, przed upływem 5 lat, licząc od
dnia jej nabycia, zbył ją lub wykorzystał na cele inne
niż cele uzasadniające udzielenie bonifikaty (art. 68
ust. 2 ww. ustawy).

Obowiązek zwrotu udzielonej bonifikaty nie po-
wstaje jednak w przypadkach określonych m.in.
w art. 68 ust. 2a pkt 4 i 5 ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami, tj. gdy nabywca przed upływem ww.
okresu dokona zamiany lokalu mieszkalnego na
inny lokal mieszkalny albo nieruchomość przezna-
czoną lub wykorzystywaną na cele mieszkaniowe
bądź też sprzeda lokal mieszkalny, jeśli środki uzy-
skane z jego sprzedaży przeznaczy w ciągu 12 mie-
sięcy na nabycie innego lokalu mieszkalnego albo
nieruchomości przeznaczonej lub wykorzystanej na
cele mieszkaniowe.
Z powyższych regulacji wynika, że wierzytelność
z tytułu zwrotu bonifikaty ma charakter wierzytel-
ności przyszłej. Z uwagi na to niewątpliwie najwła-
ściwszym i najskuteczniejszym sposobem zabezpie-
czenia zwrotu tej bonifikaty jest hipoteka kaucyjna.
Należy tu wskazać, że hipoteka jest podstawową for-
mą prawną rzeczowego zabezpieczenia wierzytelno-
ści pieniężnych. Jest ograniczonym prawem rzeczo-
wym na nieruchomości, związanym z oznaczoną
wierzytelnością i służącym do jej zabezpieczenia.
Treść hipoteki określa przepis art. 65 ust. 1 ustawy
z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipo-
tece (Dz. U. z 2001r. Nr 124, poz. 1361, z późn. zm.),
z którego wynika, że wierzycielowi hipotecznemu
przysługują dwa uprawnienia: pierwszeństwo za-
spokojenia się z nieruchomości przed dłużnikami
osobistymi oraz skuteczność wobec każdoczesnego
właściciela nieruchomości.
Natomiast to, czy Skarb Państwa lub jednostka
samorządu terytorialnego (jako podmioty udzielają-
ce bonifikaty) zabezpieczą swój interes majątkowy
(w zakresie zwrotu bonifikaty) i w jaki sposób to
uczynią, zależy wyłącznie od woli tych podmiotów
oraz nabywców lokali mieszkalnych, jako stron
umowy sprzedaży lokalu mieszkalnego.
W praktyce Skarb Państwa i jednostki samorzą-
du terytorialnego korzystają z hipoteki kaucyjnej
jako sposobu zabezpieczenia zwrotu bonifikaty, co
znajduje uzasadnienie w treści tej formy zabezpie-
czenia. Udzielane bonifikaty są bowiem wysokie,
a zapewnienie ich zwrotu, w przypadku zastosowa-
nia innych sposobów zabezpieczenia, mogłoby oka-
zać się niewystarczające.
W myśl zasady akcesoryjności hipoteki ustano-
wiona hipoteka kaucyjna nie wygaśnie, dopóki nie
wygaśnie wierzytelność z tytułu zwrotu bonifikaty.
Do wykreślenia hipoteki bez wygaśnięcia wierzytel-
ności wymagane jest zrzeczenie się zabezpieczenia
hipotecznego (art. 96 ustawy o księgach wieczystych
i hipotece). Zrzeczenie się zabezpieczenia hipotecz-
nego, zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy o księgach wie-
czystych, następuje poprzez złożenie oświadczenia
woli w formie pisemnej z podpisem notarialnie po-
świadczonym. Oświadczenie takie stanowi podsta-
wę wpisu wykreślenia hipoteki w księdze wieczystej,
115
który to wpis z kolei jest konieczny do wywołania
skutku w postaci wygaśnięcia hipoteki.
Ewentualna decyzja o wykreśleniu ustanowionej
hipoteki kaucyjnej, w przypadku gdy sama wierzytel-
ność zabezpieczona tą hipoteką jeszcze nie wygasła,
należy wyłącznie do podmiotu, któremu zabezpiecze-
nie to przysługuje. Podmiot ten może również zrezy-
gnować z hipoteki kaucyjnej i ustanowić inną formę
zabezpieczenia zwrotu udzielonej bonifikaty (np. po-
ręczenie – art. 878 § 1 K.c.). Sposoby zabezpieczeń
wierzytelności pieniężnych regulowane są odrębnymi
przepisami, a kwestia ewentualnego ustanowienia
zabezpieczenia, tak jak i wyboru jego sposobu, uza-
leżniona jest wyłącznie od woli stron zawierających
umowę sprzedaży lokalu mieszkalnego po cenie
uwzględniającej bonifikatę. Z tego względu regulowa-
nie tej materii przepisami ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami nie znajduje uzasadnienia.
Należy podkreślić, że rezygnacja przez Skarb
Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego,
na wniosek nabywcy lokalu mieszkalnego, z tak
skutecznego sposobu zabezpieczenia zwrotu bonifi-
katy, jak hipoteka kaucyjna (w sytuacji, gdy nie do-
szło jeszcze do spełnienia przez nabywcę warunków,
o których mowa w art. 68 ust. 2a pkt 4 i 5 ustawy
o gospodarce nieruchomościami), nie wydaje się za-
sadna – zwłaszcza z punktu widzenia ciążącego na
tych podmiotach obowiązku właściwego gospodaro-
wania środkami publicznymi. Brak zabezpieczenia
może bowiem doprowadzić do trudności w wyegze-
kwowaniu należności, a nawet do bezskuteczności
postępowania egzekucyjnego.
Odnosząc się do kwestii „niekorzystnej” sytuacji
nabywcy lokalu, który, chcąc sprzedać lub zamienić
lokal mieszkalny (obciążony hipoteką kaucyjną),
może mieć trudności w uzyskaniu kredytu mieszka-
niowego na zakup nieruchomości, należy wskazać,
że sytuacja nabywcy lokalu jest wynikiem przyzna-
nia mu znacznego przywileju finansowego w postaci
wysokiej bonifikaty od ceny nabywanego lokalu
mieszkalnego – co należy odczytywać jako przyzna-
nie mu pomocy ze środków publicznych.
W zamian za ten przywilej na nabywcy ciąży
m.in. obowiązek znoszenia ewentualnych „niedo-
godności” związanych z ustanowionym zabezpiecze-
niem zwrotu udzielonej bonifikaty. Zabezpieczenie
to ma na celu, aby udzielona ze środków publicznych
pomoc wykorzystana została przez nabywcę lokalu
mieszkalnego zgodnie z jej przeznaczeniem. Zapo-
biega jednocześnie sytuacjom, w których odsprzedaż
nabytego lokalu umożliwiłaby nabywcy uzyskanie
korzyści kosztem środków publicznych.
Przedstawiając powyższe, podzielam pogląd mini-
stra sprawiedliwości, że obowiązujące, omówione wy-
żej, przepisy, dając znaczne przywileje nabywcom lo-
kali mieszkalnych, dążą do zapobiegania ww. nad-
użyciom. Umożliwiają jednocześnie należytą ochronę
interesów majątkowych podmiotów publicznych, któ-
116
re zbywają lokal mieszkalny po cenie uwzględniającej
bonifikatę. Reasumując, stwierdzam, że nie ma uza-
sadnienia dla wprowadzenia dodatkowych regulacji
do ustawy o gospodarce nieruchomościami.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie zagrożenia bezpieczeństwa
energetycznego kraju (4815)
Odpowiadając na interpelację pani poseł Beaty
Mazurek, przekazaną przy piśmie znak: SPS-023-
-4815/08 z dnia 8 września 2008 r., w sprawie zagro-
żenia bezpieczeństwa energetycznego kraju uprzej-
mie informuję, co następuje.
Na Krajowy System Elektroenergetyczny (KSE)
składają się setki jednostek wytwórczych, dziesiątki
tysięcy km linii różnych napięć, ponad sto stacji
elektroenergetycznych (SE) i tysiące tzw. Głównych
Punktów Zasilania (GPZ). Ponadto KSE zawiera
połączony siecią telekomunikacyjną skomplikowany
system układów automatyk, zabezpieczeń i stero-
wań pracą ww. obiektów. Odpowiedzialnie projektu-
jąc tak złożony system, którego działanie wpływa na
pewność dostaw energii elektrycznej do odbiorców
i możliwość funkcjonowania państwa, w przeważa-
jącej części KSE stosowane są zasady tzw. co naj-
mniej dwustronnego zasilania (kryterium n-1) i du-
blowanie systemów układów automatyk, zabezpie-
czeń i sterowań pracą ww. obiektów.
1. Czy prawdą jest, że Polska boryka się z niewy-
starczającą liczbą linii przesyłowych? Z wypowiedzi
prasowych specjalistów wynika, że np. wokół War-
szawy nie ma zamkniętego pierścienia sieci przesy-
łowej. W sytuacji, gdy z produkcji wyłączona zosta-
nie jedna z warszawskich elektrowni, mogą być kło-
poty z dostarczeniem prądu z innych zakładów.
Dla pokrycia obecnego zapotrzebowania na ener-
gię elektryczną KSE dysponuje wystarczającą liczbą
linii przesyłowych. Niemniej jednak nie można wy-
kluczyć pewnych hipotetycznych sytuacji, mogących
powodować trudności z pokryciem zapotrzebowania
odbiorców na energię elektryczną, związanych z jed-
noczesnym wystąpieniem następujących zjawisk:
— długotrwałej suszy połączonej z bardzo wyso-
kimi temperaturami,
— gwałtownego wzrostu zapotrzebowania na
moc, w tym moc bierną, spowodowanego masowym
użyciem urządzeń klimatyzacyjnych,
— niskiego poziomu i wyższej temperatury wód
– problemy z chłodzeniem elektrowni skutkujące
ograniczeniami wytwarzania i regulacji mocy tych
elektrowni,
— niedostatecznej mocy zainstalowanych w sieci
przesyłowej i w sieci dystrybucyjnej źródeł mocy
biernej.
W chwili obecnej nie ma zagrożenia dostaw ener-
gii elektrycznej do odbiorców z terenu Warszawy
i okolic. W związku z teoretycznie możliwymi pro-
blemami w zakresie możliwości pokrycia zapotrze-
bowania na moc elektryczną w rejonie Warszawy
PSE-Operator SA podjął krótkoterminowe działa-
nia wyprzedzające, polegające na podpisaniu umo-
wy na okresową pracę interwencyjną lokalnych źró-
deł wytwórczych energii elektrycznej (elektrocie-
płownie warszawskie).
Rozbudowa Warszawskiego Węzła Elektroener-
getycznego to przedsięwzięcie realizowane przez
PSE-Operator SA, pełniącego rolę Operatora Syste-
mu Przesyłowego (OSP), który na podstawie ustawy
z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U.
z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) obowiązany
jest do utrzymania w odpowiednim stanie technicz-
nym infrastruktury służącej do przesyłania energii
elektrycznej. Przedsięwzięcie, którego celem jest
wzmocnienie bezpieczeństwa w rejonie Warszawy,
obejmuje m.in. budowę dwutorowej linii 400 kV
w relacji Kozienice – Ołtarzew oraz linii 400 kV Mi-
łosna – Siedlce i Kozienice – Siedlce, a także budowę
stacji elektroenergetycznej 400/220/110 kV Ołta-
rzew, 400/110 kV Siedlce, 400/220 kV Piaseczno Bis
i rozbudowę rozdzielni 400 kV w stacji 400/220/110/
kV Kozienice oraz 400/220/110/ kV Miłosna. Planuje
się wybudowanie ponad 280 km linii 400 kV, prze-
biegającej przez 11 powiatów, 37 gmin i 2 wojewódz-
twa. Inwestycja będzie wymagać uzyskania prawa
do dysponowania nieruchomością na cele budowlane
dla prawie 8 tys. działek należących do około 4 tys.
właścicieli.
Powyższe przedsięwzięcie ma na celu poprawę
niezawodności zasilania w energię elektryczną aglo-
meracji warszawskiej oraz zapewnienie bezpieczeń-
stwa energetycznego poprzez zwiększenie możliwo-
ści wzajemnego rezerwowania poszczególnych kie-
runków zasilania. Dzięki tej inwestycji powstaną
warunki do zapewnienia dodatkowego odbioru ener-
gii elektrycznej liniami 110 kV ze stacji najwyższych
napięć z transformacją na 110 kV przez spółki dys-
trybucyjne, bezpośrednio zasilające Warszawę, czyli
RWE Stoen SA i Zakład Energetyczny Warszawa
– Teren SA.
2. Czy i kiedy planowana jest modernizacja prze-
starzałych sieci przesyłowych, z których ponoć jed-
na trzecia wymaga naprawy?
Organy administracji publicznej nie występują
w charakterze inwestora. Rozbudowy i moderniza-
cje linii przesyłowych prowadzone są w sposób cią-
gły przez OSP. W zakresie rozbudowy sieci 400 kV
zrealizowano:

— budowę linii Miłosna – Narew – znaczne
wzmocnienie zasilania północno-wschodniej części
kraju,
— rozbudowę stacji Krosno – Iskrzynia oraz bu-
dowę dwutorowej linii Krosno — Iskrzynia – Leme-
szany – w sumie stanowiących połączenie transgra-
niczne z systemem Słowacji,
— budowę stacji Słupsk umożliwiającej poprzez
wstawkę prądu stałego połączenie transgraniczne
z systemem Szwecji,
— budowę linii Krosno – Iskrzynia – Tarnów
zwiększającej pewność zasilania połączenia trans-
granicznego ze Słowacją,
— budowę dwutorowej linii Dobrzeń – Wielopole
z utworzeniem nowej relacji transgranicznej 400 kV
z Czechami Dobrzeń – Albrechcice.
W trakcie realizacji są połączenia 400 kV ze sta-
cji Plewiska w kierunku wschodnim i południowo
– wschodnim. Połączenia te będą wykorzystywane
do poprawy pewności zasilania (pokrycia zapotrze-
bowania) zachodniej Polski, jak również do tranzytu
energii wschód – zachód.
W ramach działań modernizacyjnych różnym za-
kresom modernizacji poddano 88 linii o łącznej dłu-
gości 4 937 km, w tym zabiegom polegającym na:
— wymianie izolacji 3 927 km,
— wymianie przewodów roboczych 1979 km,
— wymianie przewodów odgromowych 2 740 km.
W ramach zadań modernizacyjnych realizowa-
ne są także programy wymiany poszczególnych
urządzeń (np. transformatorów, ograniczników
przepięć).
3. Co ministerstwo zrobiło, by poprawić stan ca-
łej polskiej sieci energetycznej?
Kontynuując realizację programu dla elektro-
energetyki, w wyniku działań Ministerstw: Skar-
bu Państwa i Gospodarki dokonano głębokiej
zmiany struktury przedsiębiorstw sektora elek-
troenergetycznego, m.in. wydzielono Operatora
Systemu Przesyłowego ze struktur Grupy Kapita-
łowej PGE, przekazano do OSP majątek sieci prze-
syłowej oraz pięć obszarowych spółek eksploata-
cyjnych w 2008 r.
Ponadto:
— podpisano umowę o budowie połączenia 400 kV
z Litwą,
— w trakcie przejmowania przez OSP są wschod-
nie połączenia transgraniczne,
— w decyzji Nr 1364/2006/WE Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady z dnia 6 września 2006 r. ustana-
wiającej wytyczne dla transeuropejskich sieci ener-
getycznych w załączniku umieszczono 13 projekto-
wanych połączeń na terenie kraju,
— wprowadzono służebność przesyłu do Kodek-
su cywilnego.
Minister gospodarki na bieżąco otrzymuje infor-
macje na temat bezpieczeństwa funkcjonowania
KSE w postaci codziennych raportów PSE-Operator
SA oraz prognoz krótkoterminowych zapotrzebowa-
nia systemu na moc.
117
W związku z przewidywanymi problemami w za-
kresie możliwości pokrycia krajowego zapotrzebowa-
nia na moc elektryczną PSE-Operator SA podjął na-
stępujące krótkoterminowe działania wyprzedzające:
— zawarcie umów na dostawy handlowe energii
elektrycznej ze Szwecji, Ukrainy i Białorusi (do
300 MW) i ich fizyczna realizacja,
— okresowa praca interwencyjna lokalnych źró-
deł wytwórczych energii elektrycznej (elektrocie-
płowni na terenie Warszawy, Wrocławia, Poznania,
Białegostoku, Krakowa, Szczecina),
— zmiany w zasadach funkcjonowania mechani-
zmu bilansującego sprzyjające aktywizacji krajo-
wych źródeł wytwórczych (PSE-Operator SA),
— zmiany harmonogramów remontów jednostek
wytwórczych centralnie dysponowanych, pozwalają-
ce na minimalizację zagrożeń bilansu mocy KSE
w okresie letnim (OSP/wytwórcy),
— zmiana struktury, wielkości i przekierowanie
eksportu energii elektrycznej na potrzeby krajowego
zapotrzebowania,
— zapewnienie stabilności napięciowej w północ-
no – wschodniej Polsce (instalacja źródeł mocy bier-
nej przez OSP).
W celu eliminacji podobnych zagrożeń w przy-
szłości z inicjatywy i przy współudziale ministra go-
spodarki zostały podjęte poniższe działania długofa-
lowe:
— przygotowanie modelu w zakresie funkcjono-
wania rynku bilansującego (odejście od modelu „mie-
dzianej płyty” na rzecz systemu opartego na staw-
kach węzłowych) oraz propozycji legislacyjnych,
— przygotowanie do wprowadzenia rynku zdol-
ności wytwórczych i organizowania przetargów na
zdolności wytwórcze jako sposobu na zapewnienie
pokrycia przyszłych potrzeb w zakresie mocy elek-
trycznej,
— wprowadzenie i realizacja programu rewitali-
zacji jednostek wytwórczych na poziomie 10–13 GW,
— program budowy całkowicie nowych elektrow-
ni o mocy blisko 30 GW (w oparciu o niskoemisyjne
elektrownie węglowe, bloki gazowo – parowe i elek-
trownie jądrowe),
— program rozwoju energetyki rozproszonej,
— przygotowanie sieci przesyłowej do importu
energii elektrycznej.
4. Czy sporządzane są rzetelne prognozy potrzeb
dla polskiej energetyki w celu usprawnienia jej dzia-
łalności w przyszłości? Jeśli tak, to czy ministerstwo
posiada raport z opracowanych prognoz? Proszę
o jego przedstawienie.
Zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r.
Prawo energetyczne przedsiębiorstwa energetyczne
zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją energii
elektrycznej sporządzają dla obszaru swojego dzia-
łania plany rozwoju w zakresie zaspokojenia obec-
nego i przyszłego zapotrzebowania na energię elek-
tryczną, uwzględniając miejscowy plan zagospoda-
rowania przestrzennego albo kierunki rozwoju gmi-
ny określone w studium uwarunkowań i kierunków
118
zagospodarowania przestrzennego gminy. Prognozy
zapotrzebowania na energię elektryczną opracowy-
wane są na okresy 15-letnie, a ujmowane są w planie
rozwoju.
Plan rozwoju po uzgodnieniu z samorządami wo-
jewództw uzgadniany jest przez prezesa Urzędu Re-
gulacji Energetyki. Natomiast organy samorządowe
niższego szczebla, opracowując plany zaopatrzenia
w energię obszarów gmin, wykorzystują przepisy
art. 19 ww. ustawy, a w przypadku stwierdzenia
braku możliwości porycia zapotrzebowania mogą
wykorzystać mechanizmy zawarte w art. 20.
Niezależnie od powyższego, w ramach trwają-
cych prac nad polityką energetyczną Polski do 2030 r.,
zlecono wykonanie prognozy zapotrzebowania na
paliwa i energię w Polsce do 2030 r. Wyniki tej pro-
gnozy zostaną zaprezentowane w ramach opracowy-
wanego dokumentu polityki.
5. Czy i w jaki sposób prowadzony jest aktywny
nadzór nad działającymi sieciami energetycznymi
w celu bieżącego monitorowania odchyleń i zmian
poziomu napięcia prądu w stosunku do obowiązują-
cej normy?
Narzędzia nadzoru organów rządowych (mini-
ster Skarbu Państwa, minister gospodarki i prezes
URE) określone zostały w ustawie Prawo energe-
tyczne oraz w aktach wykonawczych do tej ustawy.
Ponadto w sytuacjach awaryjnych operatorzy syste-
mu przesyłowego i systemów dystrybucyjnych, od-
powiadający za dostarczanie energii do odbiorców,
obowiązani są do współdziałania z centrami zarzą-
dzania kryzysowego. W ramach bieżącej działalno-
ści prowadzenia ruchu sieciowego nadzór w tym za-
kresie wykonuje OSP.
6. W związku z koniecznością jak najszybszego
zrealizowania nowych inwestycji w polskiej energe-
tyce jakie działania podjął resort gospodarki w celu
przyspieszenia procedur inwestycyjnych, które w Pol-
sce trwają na chwile obecną około 15 lat?
Ministerstwo Gospodarki uczestniczy w procesie
wprowadzenia wnioskowanych przez PSE-Operator
SA zmian do:
— Prawa budowlanego,
— przepisów dotyczących zagospodarowania
przestrzennego,
— Kodeksu karnego,
— pakietu ustaw o ochronie środowiska.
Wiodącą rolę pełnią właściwe resorty wg ustawy
o działach administracji rządowej.
Chciałbym także poinformować, że przez art. 1
pkt 2 ustawy z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie usta-
wy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. z 2008 r. Nr 116, poz. 731) wprowadzone zo-
stały zmiany do Kodeksu cywilnego dotyczące słu-
żebności przesyłu (zmiana art. 49 §1–2 oraz dodanie
art. 3051), co w istotny sposób przyczynia się uprosz-
czenia procesu pozyskiwania „prawa drogi”, skutku-
jącego znacznym skróceniem cyklu budowy nowych
linii przesyłowych.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia zostaną
przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na zagadnie-
nia podniesione w interpelacji pani poseł Beaty Ma-
zurek.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie obniżenia stawki refundacji kosztów
leczenia dzieci chorych na raka (4818)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Beaty Mazurek, posła na Sejm
RP, z dnia 3 września 2008 r., przesłaną przy piśmie
pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu,
z dnia 8 września 2008 r. (znak: SPS-023-4818/08),
w sprawie finansowania świadczeń opieki zdrowot-
nej realizowanych w zakresie onkologii i hematolo-
gii dziecięcej w systemie jednorodnych grup pacjen-
tów uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Zasady i tryb finansowania ze środków publicz-
nych świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone
w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
ze zm.), aktach wykonawczych do ww. ustawy oraz
zarządzeniach prezesa NFZ dotyczących szczegóło-
wych warunków zawierania i realizacji umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych
rodzajach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu dzia-
łania Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosz-
tów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie nie-
zbędnym dla prawidłowego zawierania umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowa-
dzanie konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Prezes
Narodowego Funduszu Zdrowia, działając na pod-
stawie art. 146 cytowanej ustawy, wydał zarządze-
nie nr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne, z późn. zm,
które z dniem 1 lipca 2008 r. wprowadza rozliczanie
świadczeń opieki zdrowotnej realizowanych w szpi-
talach w oparciu o system jednorodnych grup pa-
cjentów.
Odnosząc się do wskazanej przez panią poseł
kwestii dotyczącej obniżenia przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia stawki za dobę stosowania chemiote-
rapii u dzieci oraz ujednolicenia w systemie jedno-

rodnych grup pacjentów kosztów leczenia dzieci i do-
rosłych chorych na raka, uprzejmie informuję, iż
zgodnie ze stanowiskiem płatnika świadczeń opieki
zdrowotnej hospitalizacja hematoonkologiczna dzie-
ci została wyceniona na 8 punktów z uwagi na fakt,
iż obejmuje ona wyłącznie koszt pobytu pacjenta
w szpitalu. Natomiast w przypadku leczenia osób do-
rosłych wartość osobodnia hospitalizacji hematolo-
gicznej wynosi 7,5 punktu, a onkologicznej – 6 punk-
tów. Dodatkowo, w związku z zapotrzebowaniem śro-
dowiska klinicznego, jak i płatnika świadczeń opieki
zdrowotnej na wyodrębnienie procedury, w ramach
której mogłaby być rozliczana terapia działań niepo-
żądanych chemioterapeutyków, uprzejmie informuję,
iż Narodowy Fundusz Zdrowia wprowadził świadcze-
nia „leczenie powikłań III i IV stopnia po chemiotera-
pii”, które będą mogły być wykazywane do rozlicze-
nia w dniach hospitalizacji, w których wystąpiły ta-
kie epizody kliniczne, co tym samym zwiększy finan-
sowanie ośrodków onkologicznych.
W odpowiedzi na postawione przez panią poseł
pytanie dotyczące zaprzestania przez Narodowy
Fundusz Zdrowia refundacji kosztów, jakie ponosi
szpital w związku z leczeniem dzieci pomiędzy cy-
klami chemioterapii, uprzejmie informuję, iż zgod-
nie z zarządzeniem nr 37/2008/DGL prezesa Naro-
dowego Funduszu Zdrowia z dnia 19 czerwca 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju leczenie szpitalne w zakresie
chemioterapia w ramach hospitalizacji hematolo-
gicznych i onkologicznych Narodowy Fundusz Zdro-
wia finansuje świadczenia, które obejmują zarówno
dni pobytu chorego z podaniem leku, jak i bez jego
podania.
W kwestii dotyczącej problemu refundacji kosz-
tów świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych przez
kliniki i szpitale onkologii dziecięcej na rzecz pa-
cjentów, którzy ukończyli 18. rok życia, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, iż zgodnie z komunika-
tem prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
23 września 2008 r. Narodowy Fundusz Zdrowia fi-
nansuje takie leczenie na podstawie indywidualnych
zgód wydawanych przez dyrektorów oddziałów wo-
jewódzkich NFZ po rozpatrzeniu wniosków wraz
z uzasadnieniem. Wnioski takie, podobnie jak w la-
tach ubiegłych, mogą składać szpitale oraz pacjenci
po uprzednim potwierdzeniu takiej możliwości przez
szpital. Jednocześnie, jak wyjaśnia fundusz, możli-
wość uzyskania takiej zgody dotyczy jedynie sytu-
acji, w których istnieje uzasadniona konieczność za-
kończenia terapii rozpoczętej przez ukończeniem
18. roku życia.
Odnosząc się do zawartego w treści interpelacji
pytania dotyczącego utrudnień w uzyskaniu zgody
na terapię niestandardową, uprzejmie informuję, iż
produkty lecznicze, z użyciem których fundusz fi-
nansuje leczenie pacjentów chorych na nowotwory,
są precyzyjnie określone w cytowanym powyżej za-
rządzeniu prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
nr 37/2008/DGL. Zarządzenie to, jak informuje fun-
119
dusz, wprowadza możliwość dowolnego łączenia
chemioterapeutyków w schematy, usuwając tym sa-
mym dotychczas obowiązujący katalog schematów
chemioterapii, co stanowi istotny krok w kierunku
umożliwienia indywidualizacji chemioterapii.
Natomiast w przypadku świadczenia „chemiote-
rapia niestandardowa”, z uwagi na bezpieczeństwo
pacjenta, muszą być spełnione dodatkowe wymaga-
nia, by ww. procedura mogła być zrealizowana.
Zgodnie z treścią wytycznych do stosowania oma-
wianej procedury medycznej, realizacja świadczenia
musi być poprzedzona pozytywnie zaopiniowanym
przez właściwego konsultanta wojewódzkiego wnio-
skiem dyrektora podmiotu udzielającego świadcze-
nia, skierowanym do dyrektora oddziału wojewódz-
kiego Narodowego Funduszu Zdrowia.
W odpowiedzi na pytanie dotyczące przeprowa-
dzenia weryfikacji cen usług medycznych uprzejmie
informuję, iż powyższa kwestia będzie możliwa do
realizacji po zakończeniu prac nad rozporządzeniem
w sprawie liczenia kosztów świadczeń opieki zdro-
wotnej oraz koszykiem świadczeń gwarantowanych
i niegwarantowanych.
Równocześnie, mając na uwadze pytanie zawar-
te w treści interpelacji, dotyczące przedstawienia in-
formacji na temat wysokości środków finansowych
przeznaczonych na realizację świadczeń opieki zdro-
wotnej w zakresie niestandardowego leczenia cho-
rób nowotworowych u dzieci, uprzejmie informuję,
iż zgodnie ze stanowiskiem płatnika świadczeń:
— w I półroczu 2007 r. wydano 671 zgód na łącz-
ną kwotę 9 422 911,43 zł,
— w II półroczu 2007 r. wydano 611 zgód na łącz-
ną kwotę 8 705 940,00 zł,
— w I półroczu 2008 r. wydano 766 zgód na łącz-
ną kwotę 7 143 383,84 zł.
Jednocześnie, podsumowując powyższe, pozwolę
sobie poinformować Pana Marszałka, iż wprowadzo-
ny nowy system rozliczania świadczeń opieki zdro-
wotnej realizowanych w rodzaju leczenie szpitalne
w oparciu o jednorodne grupy pacjentów jest wciąż
udoskonalany.
W okresie 3 miesięcy od wprowadzenia systemu
j.g.p. w Ministerstwie Zdrowia oraz Narodowym
Funduszu Zdrowia odbyło się szereg spotkań z kon-
sultantami krajowymi, konsultantami wojewódzki-
mi, świadczeniodawcami, a także przedstawicielami
środowisk medycznych, które miały na celu dalej
idącą potrzebę weryfikacji i dostosowania systemu
j.g.p. do krajowych potrzeb. Efektem tych prac były
zmiany w zarządzeniu prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia wprowadzającym system j.g.p., polega-
jące m.in. na zwiększeniu wyceny świadczeń opieki
zdrowotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
120
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie braku racjonalnej polityki rządu
w dziedzinie górnictwa i zagrożeń dla Polski
wynikających z tego sposobu traktowania
branży strategicznej dla gospodarki
oraz naszej niezależności
energetycznej i politycznej (4831)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Tade-
usza Motowidły, przekazaną przy piśmie z dnia 8 wrze-
śnia 2008 r., znak: SPS-023-4831/08, w sprawie bra-
ku racjonalnej polityki rządu w dziedzinie górnictwa
uprzejmie informuję, co następuje.
Polska posiada znaczne zasoby węgla kamienne-
go. Z węgla produkowane jest ok. 95% energii elek-
trycznej, w tym z węgla kamiennego ok. 55%. Jest to
duży atut polskiej gospodarki w zakresie zapewnie-
nia bezpieczeństwa energetycznego.
Niestety w dotychczasowej restrukturyzacji pol-
skiego górnictwa kładziono nacisk głównie na obni-
żanie wydobycia i zmniejszanie zatrudnienia. Zanie-
dbano inwestycje, co spowodowało ograniczenie
frontów wydobywczych i zmniejszenie wydobycia.
Aby zatrzymać spadek wydobycia, w najbliższych la-
tach niezbędne są inwestycje w tym sektorze. Z ana-
liz wynika, że w latach 2008–2015 potrzebne są in-
westycje na poziomie 19,5 mld zł. Pozwolą one na
utrzymanie, a w dłuższej perspektywie na nie-
znaczne zwiększenie wydobycia. Przy założeniu
nieinwestowania w udostępnianie nowych pól i po-
ziomów eksploatacyjnych, po 2030 r. do dyspozycji
pozostałoby jedynie 895,2 mln ton węgla kamien-
nego. Oznacza to, że przy rocznym wydobyciu na po-
ziomie 80 mln ton zasoby te wyczerpią się całkowi-
cie w okresie 33 lat.
Działania restrukturyzacyjne w polskim górnic-
twie węgla kamiennego wspierane były środkami
budżetu państwa od początku ich podjęcia. Podsta-
wami prawnymi były stosowne ustawy o restruktu-
ryzacji górnictwa węgla, a środki zapewniano w ko-
lejnych ustawach budżetowych. Z chwilą przystąpie-
nia Polski do UE wsparcie to jako pomoc publiczna
notyfikowana była w Komisji Europejskiej zgodnie
z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1407/2002 z dnia
23 lipca 2002 r. w sprawie pomocy państwa dla prze-
mysłu węglowego.
W latach 2009–2010 całkowita kwota przewidywa-
na na inwestycje powinna wynieść 6464 mln zł.
W tych latach przewiduje się realizację 39 zadań inwe-
stycyjnych w 20 kopalniach, spełniających kryteria in-
westycji początkowych według rozporządzenia Rady
(WE) nr 1407/2002, o łącznych nakładach finanso-
wych 2864,1 mln zł. Inwestycje te mogłyby być wspar-
te dotacją z budżetu państwa w wysokości 859,2 mln zł
(zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) 1407/2002
maksymalnie do 30% łącznych nakładów).
Ministerstwo Gospodarki, mając na względzie
wieloletnie zaniedbania inwestycyjne w górnictwie
węgla kamiennego, które skutkują obniżaniem wy-
dobycia, zgłosiło do projektu budżetu na 2009 r. ko-
nieczność wsparcia sektora dotacją na inwestycje
początkowe w wysokości 405,9 mln zł (pozostała
cześć możliwej dotacji byłaby określona w budżecie
na 2010 r.).
Pomimo podejmowanych wielokrotnie rozmów
i dyskusji z Ministerstwem Finansów Rada Mini-
strów przyjęła w dniu 9 września br. projekt budże-
tu na 2009 r., w którym nie przewidziano środków
na inwestycje początkowe w górnictwie węgla ka-
miennego.
Możliwości uzyskania dodatkowych środków na
inwestycje w formie dofinansowania tzw. inwestycji
początkowych przewidziano w rządowym progra-
mie, określając, iż będzie ona uzależniona od sytu-
acji finansowej państwa. Również w ustawie z dnia
7 września 2007 r. o funkcjonowaniu górnictwa wę-
gla kamiennego w latach 2008–2015 r. W ustawie tej
jednakże określono, że Rada Ministrów może okre-
ślić w projekcie ustawy budżetowej wysokość dotacji
przeznaczonej na inwestycje początkowe. Nie ma
więc mowy o złamaniu strategii.
Aby pozyskać brakujące środki na inwestycje,
brana jest pod uwagę prywatyzacja spółek węglo-
wych poprzez Giełdę Papierów Wartościowych, przy
założeniu zachowania większościowego pakietu kon-
trolnego akcji przez Skarb Państwa. Celowość ta-
kich działań dostrzega również strona społeczna,
doceniając możliwość pozyskania w ten sposób środ-
ków finansowych na rozwój. Rozważana jest rów-
nież możliwość pozyskania środków finansowych
poprzez emisję obligacji, leasing finansowy itp.
Obecnie w Ministerstwie Gospodarki opracowy-
wana jest Polityka energetyczna Polski – strategia
do roku 2030. Celem polityki państwa w stosunku
do sektora górnictwa węgla będzie racjonalne i efek-
tywne gospodarowanie złożami węgla znajdującymi
się na terytorium Polski. Polityka energetyczna
państwa zakłada wykorzystanie węgla jako główne-
go paliwa dla elektroenergetyki w celu zagwaranto-
wania odpowiedniego stopnia bezpieczeństwa ener-
getycznego kraju. Do działań na rzecz realizacji ce-
lów polityki energetycznej w obszarze węgla będą
należały między innymi: odbudowa złóż strategicz-
nych oraz ich ochrona w planach zagospodarowania
przestrzennego, wspieranie prac badawczych i roz-
wojowych nad technologiami wykorzystania węgla
do produkcji paliw płynnych i gazowych, pozyski-
wania czystej energii z węgla. Z kolei cele polityki
energetycznej w zakresie gazu jako paliwa to mię-
dzy innymi podjęcie działań w kierunku pozyska-
nia gazu z wykorzystaniem technologii zgazowania

węgla. Pokazuje to, że nowoczesne przetwórstwo
węgla stanie się jednym ze sposobów dywersyfikacji
źródeł i dostaw gazu.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie realizacji zapisów art. 22
Konkordatu między Stolicą Apostolską
i Rzecząpospolitą Polską, podpisanego
w Warszawie dnia 28 lipca 1993 r. (4832)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo nr SPS-023-4832/08 z dnia 8 września br.
w sprawie interpelacji pana posła Sławomira Kopy-
cińskiego odnoszącej się do realizacji zapisów art. 22
konkordatu między Stolicą Apostolską i Rzecząpo-
spolitą Polską, podpisanego w Warszawie dnia
28 lipca 1993 r. (Dz. U. z 1998 r. Nr 51, poz. 318)
przekazuję uprzejmie poniższe stanowisko:
1. Podstawę dla powołania Rządowej Komisji
Konkordatowej oraz Kościelnej Komisji Konkorda-
towej stanowią postanowienia art. 22 ust. 2 konkor-
datu, stanowiące, co następuje: „Przyjmując za punkt
wyjścia w sprawach finansowych instytucji i dóbr
kościelnych oraz duchowieństwa obowiązujące usta-
wodawstwo polskie i przepisy kościelne układające
się strony stworzą specjalną komisję, która zajmie
się koniecznymi zmianami. Nowa regulacja uwzględ-
ni potrzeby Kościoła, biorąc pod uwagę jego misję
oraz dotychczasową praktykę życia kościelnego
w Polsce”. W dniu 9 maja 1998 r. Stolica Apostolska
podjęła decyzję o powołaniu Kościelnej Komisji Kon-
kordatowej, a 25 maja 1998 r. strona rządowa powo-
łała Rządową Komisję Konkordatową.
2. Rządowa Komisja Konkordatowa i Kościelna
Komisja Konkordatowa obradują we własnym gro-
nie oraz na spotkaniach wspólnych zwanych potocz-
nie komisjami konkordatowymi. Przewodniczącym
Kościelnej Komisji Konkordatowej jest od chwili jej
powołania ks. bp Tadeusz Pieronek. Rządową Komi-
sję Konkordatową, wraz z jej przewodniczącym, po-
wołuje prezes Rady Ministrów. Przewodniczący
Rządowej Komisji Konkordatowej zmieniali się kil-
kakrotnie w ciągu ostatnich dziesięciu lat, w wyni-
ku czego jej obsługa merytoryczna znajdowała się
w gestii różnych organów administracji rządowej.
Rządowej Komisji Konkordatowej przewodniczyli:
w rządzie J. Buzka – pani minister Teresa Kamiń-
ska, w rządzie L. Millera – pan wicepremier Marek
Pol, a od 2003 r. pan minister spraw zagranicznych
121
Włodzimierz Cimoszewicz; w rządzie M. Belki – pan
minister Włodzimierz Cimoszewicz, a od stycznia 2005 r.
pan minister spraw zagranicznych Adam Daniel Rot-
feld; w rządach K. Marcinkiewicza i J. Kaczyńskiego
– pan wicepremier Ludwik Dorn. Od grudnia 2007 r.
przewodniczącym rządowej komisji jest minister spraw
zagranicznych pan Radosław Sikorski.
3. W ciągu dziesięciu lat swego istnienia komisje
konkordatowe spotkały się ogółem dwadzieścia dwa
razy. W ostatnich latach spotkania zwoływane były
stosunkowo rzadko, średnio raz do roku. W ciągu
ostatnich pięciu lat (od początku 2003 r.) komisje
konkordatowe rozpatrywały kwestie dotyczące sy-
tuacji finansowej Kościoła (w tym funkcjonowania
Funduszu Kościelnego, podatków Kościoła i kościel-
nych osób prawnych) na swoich posiedzeniach odby-
tych w dniach: 20 stycznia 2003 r., 16 listopada 2004 r.,
7 stycznia 2005 r., 6 kwietnia 2005 r. oraz 28 lipca
2005 r.
4. Odnosząc się do kwestii posiedzeń Zespołu do
spraw Ekonomicznych Rządowej i Kościelnej Komi-
sji Konkordatowej, to powołany on został 6 listopada
2000 r. i odbył swoje posiedzenie w czerwcu 2001 r.
Było ono zakończone decyzją o konieczności podjęcia
prac analitycznych na temat Funduszu Kościelnego
w zakresie finansowania składek na ubezpieczenie
społeczne i zdrowotne osób duchownych. Z posiada-
nej dokumentacji nie wynika, aby wspomniany wy-
żej zespół spotkał się ponownie. Natomiast na posie-
dzeniu rządowej i kościelnej komisji konkordato-
wych w dniu 20 stycznia 2003 r. podjęto decyzje
o powołaniu zespołu do spraw finansowych. Na ko-
lejnym posiedzeniu rządowej i kościelnej komisji
konkordatowych w dniu 16 listopada 2006 r. uzgod-
niono kontynuację prac wspomnianego wyżej zespo-
łu. Ponadto strona rządowa, zgodnie z zapisem
art. 22 ust. 2 konkordatu, zwróciła się za pośrednic-
twem Kościelnej Komisji Konkordatowej do Stolicy
Apostolskiej o opinię w sprawie senackiego projektu
ustawy o zniesieniu Funduszu Kościelnego, po otrzy-
maniu której postanowiono sformułować wnioski co
do dalszego działania Funduszu Kościelnego. Stano-
wisko Stolicy Apostolskiej wobec projektu ustawy
było negatywne, jednakże na posiedzeniu rządowej
i kościelnej komisji konkordatowych w dniu 30 czerw-
ca 2006 r. strona kościelna wyraziła pogląd, iż „kwe-
stią przyszłościową pozostaje wypracowanie zasad
finansowania Kościoła katolickiego, co powinno być
przedmiotem prac zespołu do spraw finansów przy
komisjach konkordatowych”.
5. Istotne znaczenie dla sprawy będącej przed-
miotem interpelacji ma fakt, iż w dniu 14 kwietnia
2008 r. przewodniczący Rządowej Komisji Konkor-
datowej, minister spraw zagranicznych, pan Rado-
sław Sikorski spotkał się z przewodniczącym Ko-
ścielnej Komisji Konkordatowej ks. bp. Tadeuszem
Pieronkiem. Rozmówcy uznali za wskazane wzno-
wienie prac zespołów roboczych w ramach komisji
konkordatowych w celu wypracowania określonych
rozwiązań i ekspertyz wskazanych przez obydwie
122
strony. Za kwestie takie uznano zasady finansowa-
nia Kościoła katolickiego w Polsce oraz sprawę Fun-
duszu Kościelnego funkcjonującego od 1950 r. Usta-
lono, że po rozpoczęciu działalności i spotkań zespo-
łów roboczych zwołane zostanie wspólne posiedze-
nie komisji konkordatowych. Oczekuje się, iż proces
formowania się zespołów roboczych zostanie wkrót-
ce zakończony i wspólne posiedzenie komisji kon-
kordatowych dojdzie do skutku jeszcze w bieżącym
roku. Przewodniczącą zespołu roboczego do spraw
finansów Rządowej Komisji Konkordatowej została
pani Elżbieta Suchocka-Roguska, sekretarz stanu
w Ministerstwie Finansów.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Kremer
Warszawa, dnia 7 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie potrzeby zmiany przepisów ustawy
Prawo energetyczne (4873)
Odpowiadając na interpelację pana posła Piotra
Stanke, przesłaną przy piśmie z dnia 8 września
2008 r., znak: SPS-023-4873/08, w sprawie potrzeby
zmian przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r.
– Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625,
z późn. zm.) dotyczących zasad przejmowania przez
gminę od zarządcy oświetlenia ulicznego i finanso-
wania przejętego oświetlenia ulicznego, uprzejmie
przedstawiam, co następuje:
Przepisy art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy – Prawo
energetyczna wskazują, iż finansowanie oświetlenia
ulic, placów i dróg publicznych znajdujących się na
terenie gminy należy do zadań własnych gminy
w zakresie zaopatrzenia w energię elektryczną.
Przez finansowanie oświetlenia rozumie się, zgod-
nie z definicją legalną zawartą w art. 3 pkt 22 ww.
ustawy – finansowanie kosztów energii elektrycznej
pobieranej przez punkty świetlne oraz kosztów ich
budowy i utrzymania. Stosownie do ust. 3 art. 18
ustawy – Prawo energetyczne z zakresu zadań wła-
snych gminy wyłączone zostało finansowanie oświe-
tlenia autostrad i dróg ekspresowych w rozumieniu
przepisów o autostradach płatnych,
Kategorie dróg zaliczanych do dróg publicznych
oraz kwestie własności poszczególnych dróg regu-
lują przepisy ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o dro-
gach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115,
z późn. zm.).
Art. 18 ustawy – Prawo energetyczne w obowią-
zującym dziś brzmieniu powstał w wyniku wprowa-
dzenia zmian do ww. ustawy przez ustawę z dnia
13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorzą-
du terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn.
zm.). Art. 61 ustawy o dochodach jednostek samo-
rządu terytorialnego rozszerzył obowiązek finanso-
wania oświetlenia dróg publicznych przez gminy
z dróg będących własnością gminy do wszystkich
dróg znajdujących się na terenie gminy, z wyłącze-
niem autostrad i dróg ekspresowych w rozumieniu
przepisów o autostradach płatnych. W poprzednim
stanie prawnym finansowanie oświetlenia ulic, pla-
ców i dróg także należało do zadań własnych gmin,
ale jedynie w odniesieniu do tych dróg, które znajdo-
wały się na terenie gminy i których gmina była za-
rządcą. Oświetlenie dróg niebędących w zarządzie
gminy, np. dróg krajowych będących w zarządzie
GDDKiA, finansowane było z budżetu państwa. Po
przeprowadzonej nowelizacji w zakresie finansowa-
nia oświetlenia dróg przez gminy odstąpiono od
wcześniejszej zasady „właścicielskiej” na rzecz zasa-
dy położenia danej drogi.
Rozszerzenie obowiązku finansowania przez gmi-
ny oświetlenia ulicznego o wszystkie drogi znajdują-
ce się na terytorium gminy, z wyjątkiem autostrad
i dróg ekspresowych, wynikało z przeprowadzonej
w tym czasie reformy systemu finansów samorządu
terytorialnego, której celem miała być zmiana warun-
ków funkcjonowania samorządów terytorialnych,
decentralizacja funkcji państwa oraz przeniesienie
części dochodów państwa do samorządów. W ramach
powyższej reformy powstały nowe źródła dochodów
wszystkich jednostek samorządu terytorialnego.
Przepisy ustawy o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego zwiększyły udział jednostek samo-
rządu terytorialnego we wpływach z podatku docho-
dowego od osób prawnych z 5% do 6,71% natomiast
od osób fizycznych z 27, 6% do 39,4%. Wprowadzono
także nowy dochód jednostek samorządu terytorial-
nego w postaci 5-procentowego udziału z tytułu do-
chodów uzyskiwanych w związku z realizacją zadań
z zakresu administracji rządowej oraz innych zadań
zlecanych w ustawach.
Mając na uwadze powyższe, nałożenie na gminy
dodatkowego obowiązku, jakim jest finansowanie
oświetlenia ulicznego wszystkich dróg znajdujących
się na terenie gminy, z wyłączeniem autostrad i dróg
ekspresowych w rozumieniu przepisów o autostra-
dach płatnych, wiązało się z przekazaniem gminom
dodatkowych dochodów m.in. na ten cel.
W powyższej sprawie stanowisko zajął również
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 31 maja
2005 r. sygn. K 27/04. Art. 61 ustawy o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego w zakresie,
w jakim wprowadza zmiany do ustawy – Prawo
energetyczne dotyczące rozszerzenia obowiązku fi-
nansowania oświetlenia dróg publicznych przez
gminy, został zaskarżony przez radę miejską jednej
z gmin do Trybunału Konstytucyjnego jako naru-

szający art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji Rzeczypospoli-
tej Polskiej. W orzeczeniu Trybunał Konstytucyjny
uznał, że powyższy przepis jest zgodny z postano-
wieniami Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Niemniej jednak pragnę uprzejmie poinformo-
wać Pana Posła, że w Ministerstwie Gospodarki
prowadzone są wstępne analizy dotyczące funkcjo-
nowania w praktyce przepisów regulujących zagad-
nienie finansowania oświetlenia ulic, których celem
jest ustalenie skuteczności obowiązujących przepi-
sów oraz czy istnieje konieczność ich nowelizacji.
Mam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia
stanowią wyczerpującą odpowiedź na interpelację
Pana Posła.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów
Krzysztofa Gadowskiego i Wojciecha Saługi
w sprawie ponownego zatrudniania
w kopalniach górników, którzy otrzymali
górnicze odprawy i zobowiązali się
do niepodejmowania pracy w górnictwie (4917)
W odpowiedzi na interpelację posłów Krzyszto-
fa Gadowskiego i Wojciecha Saługi z dnia 2 wrze-
śnia 2008 r., przekazaną przy piśmie z dnia 11 wrze-
śnia br., znak: SPS-023-4917/08, w sprawie ponow-
nego zatrudniania w kopalniach górników, którzy
otrzymali górnicze odprawy i zobowiązali się do
niepodejmowania pracy w górnictwie wyjaśniam,
co następuje.
Transformacja polskiej gospodarki po 1989 r. wią-
zała się m.in. z procesem głębokiej restrukturyzacji
górnictwa węgla kamiennego, który doprowadził do
ograniczenia zdolności wydobywczych oraz zmniej-
szenia zatrudnienia o ponad 100 tys. pracowników.
Dla złagodzenia społecznych skutków restrukturyza-
cji wprowadzono wówczas szeroki pakiet instrumen-
tów socjalnych, aby proces ten przebiegał bezkonflik-
towo, a zwalniani górnicy mogli podjąć pracę w in-
nych zawodach lub własną działalność gospodarczą.
Jednym z takich instrumentów były jednorazowe od-
prawy pieniężne bezwarunkowe.
W chwili obecnej ustawa z dnia 7 września 2007 r.
o funkcjonowaniu górnictwa węgla kamiennego
w latach 2008–2015 (Dz. U. Nr 192, poz. 1379) nie
reguluje kwestii związanych z możliwością powrotu
do pracy byłych pracowników kopalń, którzy sko-
rzystali z uprawnień osłonowych lub aktywizują-
cych w latach 1998–2006. Jednocześnie w kopal-
123
niach występują niedobory zatrudnienia doświad-
czonych pracowników z wykształceniem górniczym.
W tej sytuacji Ministerstwo Gospodarki nie prze-
widuje podejmowania działań służących tworzeniu
barier przeciwdziałających zatrudnianiu doświad-
czonych górników, którzy wcześniej skorzystali z od-
praw górniczych.
W świetle powyższego kwestia ewentualnego za-
trudnienia byłego pracownika kopalni należy do
kompetencji pracodawcy i powinna uwzględniać ak-
tualne potrzeby zakładu górniczego.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie stanu obecnego
i planów rozwojowych
Polskiej Marynarki Wojennej (4930)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Kulasa w sprawie sta-
nu obecnego i planów rozwoju polskiej marynarki
wojennej (SPS-023-4930/08), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Integralną częścią Sił Zbrojnych RP jest Mary-
narka Wojenna RP, która jest jednym z jej rodza-
jów. Zadaniem Sił Zbrojnych RP, zgodnie z art. 3
ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym
obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2004 r. Nr 241, poz. 2416, ze zm.), jest stanie na
straży suwerenności i niepodległości narodu pol-
skiego oraz jego bezpieczeństwa i pokoju. Ponadto
przewidziano możliwość ich udziału w zwalczaniu
klęsk żywiołowych i likwidacji ich skutków, działa-
niach antyterrorystycznych, akcjach poszukiwaw-
czych oraz ratowania życia ludzkiego, a także
w oczyszczaniu terenów z materiałów wybucho-
wych i niebezpiecznych pochodzenia wojskowego
oraz ich unieszkodliwianiu.
Marynarka Wojenna RP stanowi ok. 7,4% stanu
osobowego całości Sił Zbrojnych RP. Jest przezna-
czona do obrony interesów gospodarczych Polski na
morzu, zapewnienia zwierzchnictwa władz polskich
nad wyłączną strefą ekonomiczną Rzeczypospolitej
Polskiej oraz obrony północnej granicy państwa.
Swoje zadania wykonuje w ścisłym współdziałaniu
z pozostałymi rodzajami sił zbrojnych. Jest również
istotnym składnikiem kolektywnego bezpieczeń-
stwa państw członków Organizacji Traktatu Pół-
nocnoatlantyckiego. Okręty Marynarki Wojennej
124
RP uczestniczą również w sojuszniczych operacjach
NATO.
Współczesny kształt Marynarka Wojenna RP osią-
gnęła w wyniku kosztownego i żmudnego procesu
dostosowywania całych Sił Zbrojnych RP do nowych
zadań i wymogów. Zmiany zapoczątkowano w okre-
sie radykalnych przemian ekonomicznych, które
skutkowały ograniczeniem nakładów finansowych
na obronę kraju. Znaczącym czynnikiem mającym
pozytywny wpływ na przyspieszenie transformacji
Sił Zbrojnych RP było wstąpienie Polski do NATO
w 1999 r. oraz poprzedzający je udział w programie
„Partnerstwo dla pokoju”. Bezpośredni wpływ na
zmiany organizacyjne, wielkość i kierunki rozwoju
Marynarki Wojennej RP w ostatniej dekadzie miały
i mają zagrożenia oraz konflikty lokalne w otocze-
niu Polski i innych państw Sojuszu Północnoatlan-
tyckiego.
W latach 1990–2005 podjęto szereg działań na
rzecz modernizacji Marynarki Wojennej RP ukie-
runkowanych na podniesienie zdolności bojowej jej
sił oraz osiągnięcie interoperacyjności w ramach
NATO. W zakresie dotyczącym jej systemów i orga-
nów główny wysiłek był skierowany na reorganiza-
cję i osiągnięcie kompatybilności z systemami dowo-
dzenia NATO oraz pogotowia obronnego, a także
z systemem reagowania kryzysowego. Zracjonalizo-
wano jej strukturę organizacyjną. Wdrożono wspól-
ne procedury sojusznicze, niezbędne do wspólnego
planowania i realizowania zadań przez różnorodne
siły Marynarki Wojennej RP. Przeprowadzono prace
modernizacyjne uzbrojenia i sprzętu wojskowego,
jednak ograniczone środki budżetowe, które mogły
być przeznaczone na jej rozwój, umożliwiły wyłącz-
nie selektywną modernizację.
Potrzeby Sił Zbrojnych RP w zakresie moderni-
zacji uzbrojenia i sprzętu wojskowego od 2001 r. są
realizowane na podstawie ustawy z dnia 25 maja
2001 r. o przebudowie i modernizacji technicznej
oraz finansowaniu Sił Zbrojnych RP (Dz. U. Nr 76,
poz. 804, ze zm.).
Ministerstwo Obrony Narodowej na rzecz Mary-
narki Wojennej RP w latach 2005–2007 realizowało
(dane nakładów w zł):
Ilość prac/nakłady Razem
Rodzaj prac Ilość prac/
2005 r. 2006 r. 2007 r. nakłady
Rozwojowe 2/3.500.000 1/2.693.965 00.00 3/6.193.965
Wdrożeniowe 7/7.078.000 7/20.924.000 4/8.639.500 10/36.641.500
Zakupy
153.732.930 490.199.160 490.922.480 1.134.854.570
i modernizacje
Amunicja
i remonty
711.680 59.232.420 104.999.940 164.944.040
Razem: 165.022.610 573.049.545 604.561.920 1.342.634.075
W „Planie modernizacji technicznej Sił Zbroj-
nych RP w latach 2008–2009” prace realizowane na
rzecz Marynarki Wojennej RP kształtują się nastę-
pująco (dane nakładów w zł):
Ilość prac/nakłady Razem
Rodzaj prac Ilość prac/
2008 r. 2009 r. nakłady
Rozwojowe 1/630.224 1/5.250.000 2/5.313.224
Wdrożeniowe 1/1.000.000 1/2.000.000 2/3.000.000
Zakupy,
modernizacje 374.506.000 521.783.390 896.289.390
i remonty
Razem: 376.136.224 529.033.390 904.602.614
Obecnie w Sztabie Generalnym Wojska Polskie-
go trwają prace nad „Programem rozwoju Sił Zbroj-
nych RP w latach 2009–2018”. W programie tym
zostaną określone priorytety i kierunki moderniza-
cji technicznej Sił Zbrojnych RP oraz poziom finan-
sowania tego procesu.
W przygotowaniu jest również „Program rozwo-
ju Marynarki Wojennej RP w latach 2009–2018”,
który określi jej strategię rozwoju. Dotychczasowy
rozwój Marynarki Wojennej RP uwzględnia zadania
narodowe oraz zobowiązania sojusznicze wobec
NATO i Unii Europejskiej. Jest dostosowany do wy-
magań zawartych w pakiecie celów zbrojnych NATO,
które przedstawiane są cyklicznie (od br. co cztery
lata) siłom zbrojnym poszczególnych państw człon-
kowskich do realizacji. Dotyczą one jednostek dekla-
rowanych do sił NATO oraz ich oczekiwanego poten-
cjału. W Siłach Zbrojnych RP mają one najwyższy
priorytet. Wszystkie z kolejnych edycji dotyczące
Marynarki Wojennej RP są realizowane w zakre-
sach i terminach uzgodnionych z przedstawicielami
instytucji NATO odpowiedzialnych za planowanie
obronne sojuszu. Odzwierciedlane są one w planach
modernizacji technicznej na kolejne lata.
Analiza prognozy budżetowej na lata 2009–2018
wykazała, że wielkość środków budżetowych Mini-
sterstwa Obrony Narodowej przeznaczonych na mo-
dernizację techniczną Marynarki Wojennej RP nie
pozwala na pełną realizację wymagań operacyjnych,
zdefiniowanych w ramach przeglądu potrzeb opera-
cyjnych edycji 2006 i 2008.
Zadania stojące przed Marynarką Wojenną RP,
w połączeniu ze spadkiem potencjału bojowego spo-
wodowanym przez wycofywanie przestarzałego
sprzętu i uzbrojenia, uzasadniają konieczność podję-
cia działań w tym zakresie. Niestety, ze względu na
plany budżetowe państwa nie ma możliwości, aby
ustanowić program wieloletni w formie postulowa-
nego przez Komisję Obrony Narodowej w dezydera-
cie nr 1 uchwalonym w dniu 29 maja br. „Narodowe-
go programu budowy okrętów”.
Biorąc powyższe pod uwagę, proces pozyskiwa-
nia uzbrojenia i sprzętu wojskowego, w tym nowych
okrętów, będzie przebiegał w ramach programu roz-
woju Sił Zbrojnych RP na kolejne lata, w zakresie
środków przeznaczonych na ich modernizację, a uję-
tych w budżecie Ministerstwa Obrony Narodowej.
Uwzględniając możliwości budżetu resortu obro-
ny narodowej oraz potrzebę dalszego finansowania
realizowanych aktualnie programów modernizacyj-

nych Sił Zbrojnych RP do 2018 r., możliwe będzie
pozyskanie łącznie co najmniej jednej korwety wie-
lozadaniowej, jednego niszczyciela min, jednego
okrętu podwodnego, nadbrzeżnego dywizjonu rakie-
towego oraz systemów rakietowych RBS-15 Mk3 dla
okrętów proj. 660M Orkan.
Odnosząc się do pytania dotyczącego wpływu mi-
nistra obrony narodowej na powoływanie dowódz-
twa Marynarki Wojennej RP, uprzejmie informuję,
że – zgodnie z art. 134 ust. 2 i 3 Konstytucji RP
z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, ze
zm.) w czasie pokoju prezydent RP sprawuje
zwierzchnictwo nad Siłami Zbrojnymi RP za po-
średnictwem ministra obrony narodowej i mianuje
szefa Sztabu Generalnego i dowódców rodzajów Sił
Zbrojnych RP na czas określony. Czas trwania ka-
dencji, tryb i warunki odwołania przed jej upływem
określa art. 43 ustawy z dnia 11 września 2003 r.
o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 141, poz. 892). Zgodnie z nim kadencja
na tych stanowiskach służbowych wynosi trzy lata
z możliwością wyznaczenia na ponowną kadencję,
z zastrzeżeniem, że żołnierz zawodowy zajmujący je
może być zwolniony przed upływem kadencji przez
prezydenta RP w porozumieniu lub na wniosek mini-
stra obrony narodowej, jeżeli przemawiają za tym
uzasadnione potrzeby Sił Zbrojnych RP. Natomiast
art. 44 ust. 1 pkt 1 tej ustawy określa, że wyznacza-
nie i zwalnianie ze stanowisk służbowych o stopniach
etatowych od stopnia majora (komandora podporucz-
nika) do stopnia generała (admirała) jest w wyłącznej
kompetencji ministra obrony narodowej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za za-
sadne.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Mirosławy Masłowskiej
w sprawie uzdrowiska w Kamieniu Pomorskim
(4937)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poseł na Sejm RP Mirosławy Masłowskiej
w sprawie uzdrowiska w Kamieniu Pomorskim,
przekazaną przy piśmie z dnia 11 września 2008 r.,
znak: SPS-023-4937/08, ministrowi zdrowia Ewie
Kopacz, przedstawiam stanowisko odnośnie do po-
stulatu zawartego w punkcie 3 interpelacji, adreso-
125
wanego do ministra skarbu państwa w zakresie za-
gwarantowania środków finansowych przez Mini-
sterstwo Skarbu Państwa (np. poprzez dokapitalizo-
wanie), które umożliwią spółkom uzdrowiskowym
aplikowanie o środki finansowe w ramach progra-
mów pomocowych z funduszy strukturalnych Unii
Europejskiej lub zostaną przekazane spółkom uzdro-
wiskowym, które nie będą podlegały prywatyzacji.
Możliwość dokapitalizowania przez Skarb Pań-
stwa uzdrowiskowych spółek Skarbu Państwa uza-
leżniona jest od wielkości przychodów Funduszu
Skarbu Państwa, tworzonego na podstawie art. 56
ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o ko-
mercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr 171,
poz. 1397, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem
z przychodów uzyskanych z prywatyzacji tworzy się
fundusz celowy – Fundusz Skarbu Państwa, na ra-
chunku którego gromadzi się 2% przychodów uzy-
skanych z prywatyzacji w danym roku budżetowym
oraz odsetki od tych środków, z przeznaczeniem na
pokrycie kosztów prywatyzacji, gospodarowania
mieniem Skarbu Państwa, podwyższenie kapitału
zakładowego spółek z udziałem Skarbu Państwa
oraz na wykonywanie przez ministra właściwego do
spraw Skarbu Państwa innych ustawowo określo-
nych zadań, w szczególności zadań wynikających
z ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wyko-
nywania uprawnień przysługujących Skarbowi Pań-
stwa (Dz. U. Nr 106, poz. 493, z późn. zm.).
Dotychczas minister skarbu państwa dokapitali-
zował 18 spośród 24 jednoosobowych uzdrowisko-
wych spółek Skarbu Państwa na łączną kwotę ok.
101,5 mln zł. Środki z dokapitalizowania zostały
przeznaczone na realizację zadań inwestycyjnych.
W grupie spółek, które zostały objęte dokapita-
lizowaniem przez Skarb Państwa, znajduje się
Uzdrowisko Kamień Pomorski sp. z o.o. w Kamie-
niu Pomorskim. Uchwałą Nadzwyczajnego Zgro-
madzenia Wspólników z dnia 16 grudnia 2005 r.
podwyższony został kapitał zakładowy tej spółki
o kwotę 2 600 000 zł, z przeznaczeniem środków
finansowych z dokapitalizowania na sfinansowanie
zadania inwestycyjnego pod nazwą „Modernizacja
Sanatorium Uzdrowiskowego Chrobry”. Do końca
II kwartału 2008 r. spółka wykorzystała zaledwie
45% otrzymanych środków.
Stan środków Funduszu Skarbu Państwa nie po-
zwala aktualnie na sfinansowanie dokapitalizowa-
nia uzdrowiskowych spółek Skarbu Państwa.
Uznając jednak potrzebę modernizacji niektó-
rych obiektów uzdrowiskowych, do planu finanso-
wego Funduszu Skarbu Państwa na 2009 r. zostały
zgłoszone propozycje ujęcia środków na dokapitali-
zowanie kilku uzdrowiskowych spółek Skarbu Pań-
stwa, które wystąpiły z wnioskami o dokapitalizo-
wanie, z przeznaczeniem środków na współfinanso-
wanie zadań inwestycyjnych ujętych w regionalnych
programach operacyjnych. Realizacja dokapitalizo-
wań zależeć będzie od stanu funduszu oraz od ko-
126
nieczności sfinansowania innych zadań ministra
skarbu państwa określonych w ww. przepisie.
Ewentualne dokapitalizowanie spółek nastąpić
może wyłącznie na zasadach rynkowych, to znaczy
w sytuacji, gdy:
1) działalność spółki nie jest zagrożona, to jest
czy w okresie trzech ostatnich lat spółka znajduje się
w dobrej kondycji, tzn. przy wykazywanych zyskach
nie maleje obrót, nie zwiększają się zapasy, nie wy-
stępują nadwyżki oferowanych usług, nie zmniejsza
się poziom środków finansowych, nie rośnie zadłu-
żenie, nie zmniejsza się poziom aktywów netto,
2) inwestor – Skarb Państwa, przekazując wkład
pieniężny na pokrycie podwyższenia kapitału zakła-
dowego w zamian za akcje lub udziały, działa jak
prywatny inwestor rynkowy, zakładający długo-
okresową perspektywę w zakresie osiągnięcia zysku
z kapitału w formie premii inwestorskiej (pozytyw-
nie zakończony test prywatnego inwestora), aktual-
na wartość oczekiwanych przyszłych przepływów
pieniężnych z planowanego przedsięwzięcia (przypa-
dających inwestorowi w postaci dywidend lub zwyżki
wartości akcji) przekroczy wartość wnoszonego
wkładu pieniężnego, a tym samym podwyższenie
kapitału nie będzie stanowić pomocy publicznej.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 7 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Masłowskiej
w sprawie uzdrowiska w Kamieniu Pomorskim
(4937)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Mirosławy Masłowskiej,
przekazaną przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia
11 września 2008 r. (znak SPS-023-4937/08) uprzej-
mie proszę o przyjęcie niżej przedstawionego stano-
wiska w sprawie Uzdrowiska Kamień Pomorski
sp. z o.o.
Zgodnie z art. 107 ust. 5 pkt 10 ustawy z dnia
27.08.2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.) do zadań dyrektora
oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia należy zawieranie i rozliczanie umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej. W związku z powyż-
szym zapisem, jeśli świadczeniodawca wyrazi goto-
wość do zwiększenia liczby świadczeń, a w pozycji:
Lecznictwo uzdrowiskowe planu finansowego od-
działu wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdro-
wia pozostały środki finansowe pozwalające na
zwiększenie wartości obowiązujących umów w 2008 r.,
na podstawie aneksu do umowy, ich wartości mogą
zostać zwiększone. W tym celu zainteresowany
świadczeniodawca powinien wystąpić z wnioskiem
o zwiększenie wartości umowy do właściwego dy-
rektora oddziału wojewódzkiego Narodowego Fun-
duszu Zdrowia.
W 2008 r. w planie finansowym NFZ wysokość
środków finansowych na lecznictwo uzdrowiskowe
wyniosła 526 928 tys. zł., natomiast na 2009 r. na-
kłady finansowe na ten rodzaj świadczeń zostały za-
planowane w wysokości 736 980 tys. zł., co stanowi
1,4% planowanych nakładów na świadczenia opie-
ki zdrowotnej. Z powyższego wynika, iż nastąpił
przyrost środków finansowych o 210 052 tys. zł,
tj. o 39,86%. Pozwoli więc to świadczeniodawcom
na podpisanie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w ramach aneksów bądź postępowań
konkursowych na kwoty wyższe niż w 2008 r. Pro-
cedura zawierania umów musi jednak być zgodna
z zapisami ustawy z dnia 27.08.2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych.
Przedstawiony przez ministra zdrowia w dniu
06.06.2008 r. projekt koszyka gwarantowanych
świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych zawiera również świadczenia dotyczące
lecznictwa uzdrowiskowego. Wszelkie zmiany i uzu-
pełnienia zawartości wspomnianego koszyka wyni-
kać będą wyłącznie z oceny zasadności i efektywno-
ści świadczeń, dokonywanej przez profesjonalistów
medycznych.
Możliwość dokapitalizowania przez Skarb Pań-
stwa uzdrowiskowych spółek Skarbu Państwa uza-
leżniona jest od wielkości przychodów Funduszu
Skarbu Państwa tworzonego na podstawie art. 56
ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30.08.1996 r. o komercja-
lizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr 171,
poz. 1397, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem,
z przychodów uzyskanych z prywatyzacji tworzy się
fundusz celowy – Fund Skarbu Państwa, na rachun-
ku którego gromadzi się 2% przychodów uzyskanych
z prywatyzacji w danym roku budżetowym oraz od-
setki od tych środków, z przeznaczeniem na pokry-
cie kosztów prywatyzacji, gospodarowania mieniem
Skarbu Państwa, podwyższanie kapitału zakłado-
wego spółek z udziałem Skarbu Państwa oraz na
wykonywanie przez ministra właściwego do spraw
Skarbu Państwa innych ustawowo określonych za-
dań, w szczególności wynikających z ustawy z dnia
08.08.1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień
przysługujących Skarbowi Państwa (Dz. U. Nr 106,
poz. 493, z późn. zm.). Dotychczas minister skarbu
państwa dokapitalizował 18 spośród 24 jednoosobo-
wych uzdrowiskowych spółek Skarbu Państwa na
łączną kwotę ok. 101,5 mln zł. Środki z dokapitalizo-
wania zostały przeznaczone na realizację zadań in-

westycyjnych. W grupie spółek, które zostały objęte
dokapitalizowaniem przez Skarb Państwa znajduje
się Uzdrowisko Kamień Pomorski sp. z o.o. w Ka-
mieniu Pomorskim. Uchwałą nadzwyczajnego zgro-
madzenia wspólników z dnia 16.12.2005 r. podwyż-
szony został kapitał zakładowy tej spółki o kwotę
2 600 tys. zł., z przeznaczeniem środków finanso-
wych z dokapitalizowania na sfinansowanie zadania
inwestycyjnego pod nazwą „Modernizacja Sanato-
rium Uzdrowiskowego Chrobry”. Do końca II kwar-
tału 2008 r. spółka wykorzystała zaledwie 45%
otrzymanych środków.
Stan środków Funduszu Skarbu Państwa nie po-
zwala aktualnie na sfinansowanie dokapitalizowa-
nia uzdrowiskowych spółek Skarbu Państwa. Uzna-
jąc jednak potrzebę modernizacji niektórych obiek-
tów uzdrowiskowych, do planu finansowego Fundu-
szu Skarbu Państwa na 2009 r. zostały zgłoszone
propozycje ujęcia środków na dokapitalizowanie kil-
ku uzdrowiskowych spółek Skarbu Państwa, które
wystąpiły z wnioskami o dokapitalizowanie, z prze-
znaczeniem środków na współfinansowanie zadań
inwestycyjnych ujętych w regionalnych programach
operacyjnych. Realizacja dokapitalizowań zależeć
będzie od stanu funduszu oraz od konieczności sfi-
nansowania innych zadań ministra skarbu pań-
stwa, określonych w ww. przepisie.
Ewentualne dokapitalizowanie spółek nastąpić
może wyłącznie na zasadach rynkowych, tzn. w sy-
tuacji, gdy:
— działalność spółki nie jest zagrożona, tj. w okre-
sie trzech ostatnich lat spółka znajduje się w dobrej
kondycji, czyli przy wykazywanych zyskach nie ma-
leje obrót, nie zwiększają się zapasy, nie występują
nadwyżki oferowanych usług, nie zmniejsza się po-
ziom środków finansowych, nie rośnie zadłużenie,
nie zmniejsza się poziom aktywów netto,
— inwestor, czyli Skarb państwa, przekazując
wkład pieniężny na pokrycie podwyższenia kapitału
zakładowego w zamian za akcje lub udziały, działa
jak prywatny inwestor rynkowy zakładający długo-
okresową perspektywę w zakresie osiągnięcia zysku
z kapitału w formie premii inwestorskiej (pozytyw-
nie zakończony test prywatnego inwestora), aktual-
na wartość oczekiwanych przyszłych przepływów
pieniężnych z planowanego przedsięwzięcia (przy-
padających inwestorowi w postaci dywidend lub
zwyżki wartości akcji) przekroczy wartość wkładu
pieniężnego, a tym samym podwyższenie kapitału
nie będzie stanowić pomocy publicznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
127
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie poziomu wynagrodzeń pracowników
KRUS (4940)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 16 września 2008 r., znak: SPS-023-
-4940/08, przy którym przedłożona została interpe-
lacja posła Mariusza Grada w sprawie poziomu wy-
nagrodzeń pracowników KRUS, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje:
Zgodnie z art. 103 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 30 czerw-
ca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,
poz. 2104, z późn. zm.) budżet państwa składa się
z części odpowiadających m.in. organom admini-
stracji rządowej, a częściami budżetu państwa dys-
ponują m.in. kierownicy urzędów centralnych. Z art. 2
ust. 2 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpie-
czeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50,
poz. 291, z późn. zm.) wynika, że prezes Kasy Rolni-
czego Ubezpieczenia Społecznego jest centralnym
organem administracji rządowej, podległym mini-
strowi właściwemu do spraw rozwoju wsi. W związ-
ku z powyższym to prezes KRUS jest dysponentem
części budżetu państwa 72: Kasa Rolniczego Ubez-
pieczenia Społecznego, zgodnie z rozporządzeniem
ministra finansów z dnia 5 maja 2006 r. w sprawie
klasyfikacji części budżetowych oraz określenia ich
dysponentów (Dz. U. Nr 80, poz. 558, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 120 ust. 1 i 3 ustawy o finansach
publicznych minister finansów przedstawia Radzie
Ministrów założenia projektu budżetu państwa na
rok następny, a materiały do projektu ustawy bu-
dżetowej opracowują i przedstawiają ministrowi fi-
nansów dysponenci części budżetowych. Z tego wy-
nika, iż to prezes KRUS uczestniczy w przygotowa-
niu projektu ustawy budżetowej w zakresie części
budżetowej Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecz-
nego. Z informacji przekazanych w tej sprawie przez
Centralę KRUS wynika, że w projekcie planu finan-
sowego funduszu administracyjnego na 2009 r. za-
planowano środki na podwyżkę wynagrodzeń w ka-
sie w wysokości 600 zł na etat przy utrzymaniu
obecnego zatrudnienia. Zdaniem kasy zaplanowana
na 2009 r. podwyżka we wspomnianej wyżej wyso-
kości pozwoliłaby częściowo zmniejszyć występujące
dysproporcje w poziomie wynagrodzeń. Jednakże
w trakcie prac nad opracowaniem projektu ustawy
budżetowej na 2009 r. Ministerstwo Finansów doko-
nało korekty założonego przez KRUS planu wydat-
ków funduszu administracyjnego w części dotyczą-
cej wynagradzania pracowników kasy. W efekcie
w projekcie ustawy budżetowej uwzględnione jest
zwiększenie środków na wynagrodzenia pracowni-
ków kasy w kwocie 43 481 tys. zł, co pozwoli na pod-
128
wyżkę wynagrodzeń średnio o 447 zł, a nie, jak kasa
wnioskowała, średnio o 600 zł. Po uwzględnieniu tej
podwyżki wynagrodzeń przeciętne wynagrodzenie
w KRUS w 2009 r. wyniesie 3168 zł, łącznie z dodat-
kowym wynagrodzeniem rocznym.
Z przeprowadzonej przez KRUS analizy wynika,
że, pomimo podwyżki w ubiegłym roku, wynagro-
dzenia pracowników KRUS w dalszym ciągu zdecy-
dowanie odbiegają od przeciętnego wynagrodzenia
osiąganego w kraju w 2007 r. Przeciętne wynagro-
dzenie w KRUS za 2007 r. wyniosło 2488 zł, nato-
miast w sferze budżetowej 2774 zł, czyli było niższe
o 11,5%. Zakładane na 2008 r. przeciętne wynagro-
dzenie w KRUS w wysokości 2642 zł, łącznie z do-
datkowym wynagrodzeniem rocznym, jest nadal
niższe od przeciętnego wynagrodzenia w sferze bu-
dżetowej.
Niskie płace są przyczyną rezygnacji z pracy
w KRUS pracowników doświadczonych i posiadają-
cych duży zasób wiedzy merytorycznej i przechodze-
nia do instytucji konkurencyjnych pod względem
wynagrodzeń. W roku ubiegłym z pracy w kasie zre-
zygnowało 633 pracowników, tj. 10% ogółu zatrud-
nionych.
Mimo tego należy zaznaczyć, że poszczególni
prezesi kasy podejmują wszelkie możliwe w świetle
prawa działania na rzecz poprawy sytuacji finanso-
wej kasy, co w konsekwencji umożliwi dalszą popra-
wę poziomu wynagrodzeń w KRUS.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie finansowania operacji
zastawek serca dla Wojewódzkiego Szpitala
Zespolonego w Kielcach (4941)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Henryka Milcarza, z dnia
1 września 2008 r. w sprawie finansowania świad-
czeń kardiochirurgicznych w Wojewódzkim Szpitalu
Zespolonym w Kielcach, przekazanej przy piśmie
z dnia 23 września 2008 r., znak SPS-023-4941/08,
proszę o przyjęcie następujących informacji.
Kwestie finansowania niektórych zabiegów z dzie-
dziny kardiochirurgii, w tym także operacji zastaw-
kowych, są regulowane przez następujące regulacje
prawne: art. 15 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027), rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
13 grudnia 2004 r. w sprawie świadczeń wysokospe-
cjalistycznych finansowanych z budżetu państwa,
z części pozostającej w dyspozycji ministra właści-
wego do spraw zdrowia (Dz. U. Nr 267, poz. 2661,
z późn. zm.) oraz zarządzenie ministra zdrowia
z dnia 16 grudnia 2004 r. w sprawie trybu przepro-
wadzenia konkursu ofert na realizację świadczeń
wysokospecjalistycznych finansowanych z budżetu
państwa (Dz. Urz. Min. Zdrow. Nr 18, poz. 140,
z poźn. zm.).
Na podstawie ww. przepisów minister zdrowia
zawiera umowy na wykonywanie świadczeń wyso-
kospecjalistycznych finansowanych z budżetu pań-
stwa z jednostkami wyłonionymi w drodze konkursu
ofert. Konkurs ofert przeprowadzany jest w roku po-
przedzającym rok, w którym te świadczenia będą wy-
konywane, a umowy zawierane są do dnia 31 grud-
nia. Zawieranie umów w terminie późniejszym,
a w szczególnych wypadkach nawet w innym trybie,
dopuszczalne jest tylko w sytuacji ograniczenia do-
stępu do świadczeń opieki zdrowotnej. Szpital Woje-
wódzki w Kielcach nie przystąpił do konkursu ofert
ogłoszonego w roku 2007. Ponadto pragnę zauwa-
żyć, iż Szpital Wojewódzki w Kielcach był informo-
wany o uwarunkowaniach prawnych odnośnie do
ogłaszania nowego konkursu i zawierania umów.
Jednakże do tej pory nie dostarczył do Ministerstwa
Zdrowia dokumentów jednoznacznie świadczących
o ograniczeniu dostępu do operacji kardiochirur-
gicznych na terenie woj. świętokrzyskiego. Chorzy
z woj. świętokrzyskiego przyjmowani są przez szpi-
tale w Krakowie, Łodzi, Radomiu, Lublinie, Rzeszo-
wie, Zamościu, Częstochowie, Zabrzu i Katowicach.
Pragnę przy tym zaznaczyć, że oprócz operacji
kardiochirurgicznych finansowanych z budżetu pań-
stwa istnieje cała gama zabiegów finansowanych
przez NFZ, a Wojewódzki Szpital w Kielcach posia-
da umowę z funduszem. Ponadto art. 7 ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.)
daje podstawę szpitalowi do wystąpienia do Mini-
sterstwa Zdrowia o zapłatę za świadczenie wysoko-
specjalistyczne wykonane dla ratowania życia lub
zdrowia chorych.
Ponadto informuję, że w Ministerstwie Zdrowia
przygotowywany jest konkurs ofert na wykonywa-
nie świadczeń wysokospecjalistycznych finansowa-
nych z budżetu państwa w 2009 r., w tym na świad-
czenia wysokospecjalistyczne z dziedziny kardiochi-
rurgii, do którego może przystąpić także Wojewódz-
ki Szpital Zespolony w Kielcach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie niejasnej interpretacji przepisów
ustawy o podatku od towarów i usług
dotyczących obowiązku podatkowego
w obszarze niektórych usług (4942)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 16 września 2008 r., znak: SPS-023-
-4942/08, przy którym przesłano interpelację pani
poseł Hanny Zdanowskiej, uprzejmie informuję.
Art. 19 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku
od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn.
zm.) określa zasady ogólne dotyczące powstania
obowiązku podatkowego w tym podatku. Obowią-
zek ten, co do zasady, powstaje z chwilą wydania to-
waru lub wykonania usługi. Od powyższej zasady
istnieje szereg wyjątków określających w sposób od-
mienny szczególny moment powstania obowiązku
podatkowego, w zależności m.in. od rodzaju trans-
akcji, momentu wystawienia faktury, otrzymania
zapłaty itp.
Dla niektórych transakcji ustawodawca uzależ-
nił moment powstania obowiązku podatkowego od
otrzymania całości lub części zapłaty. W tej grupie
znalazły się m.in. usługi transportu osób czy dosta-
wy złomu stalowego i żeliwnego. W przypadku trans-
portu osób i ładunków kolejami, taborem samocho-
dowym, statkami pełnomorskimi, środkami trans-
portu żeglugi śródlądowej i przybrzeżnej, promami,
samolotami i śmigłowcami obowiązek podatkowy
powstaje z chwilą otrzymania całości lub części za-
płaty, nie później jednak niż 30. dnia, licząc od dnia
wykonania tych usług. Oznacza to, że, jeżeli podat-
nik otrzyma zapłatę (lub jej część) za te usługi wcze-
śniej niż przed upływem 30. dnia od ich wykonania,
obowiązek podatkowy powstanie w chwilą otrzyma-
nia zapłaty. Jeżeli otrzymanie zapłaty lub jej części
nie nastąpi w terminie do 30. dnia, licząc od dnia
wykonania tych usług, obowiązek podatkowy po-
wstanie w 30. dniu od dnia wykonania tych usług.
W ww. przepisach ustawy określających obowią-
zek podatkowy ustawodawca posługuje się sformu-
łowaniami niepozostawiającymi wątpliwości, że cho-
dzi o moment czasowy, a nie o przedział czasowy.
Wynika to z natury obowiązku podatkowego, jako
kategorii obiektywnej, powstającego w momencie
określonym przez ustawodawcę, a nie przez podat-
nika. Tak wskazuje także Naczelny Sąd Admini-
stracyjny w wyroku z dnia 20 września 2006 r.
(sygn. akt I FSK 1201/05). Również dyrektywy Unii
Europejskiej, jak i orzecznictwo Europejskiego Try-
bunału Sprawiedliwości nie pozostawiają co do tej
kwestii żadnych wątpliwości.
129
Powyższe stanowisko nie jest interpretacją prze-
pisów prawa podatkowego, o której mowa w art. 14a
ustawy Ordynacja podatkowa.
Wobec zawartej w interpelacji pani poseł infor-
macji o różnym interpretowaniu ww. przepisów
przez urzędy skarbowe uprzejmie wyjaśniam, że
zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.) do wydawania pisemnych interpretacji
przepisów prawa podatkowego w indywidualnych
sprawach podatników (tzw. interpretacji indywidu-
alnych) jest zobowiązany minister finansów. Infor-
muję, że nie stwierdzono rozbieżności w zakresie
wydanych interpretacji indywidualnych dotyczą-
cych momentu powstania obowiązku podatkowego
w ww. zakresie. Również w piśmie pani poseł nie
wskazano konkretnych przypadków występowania
takich rozbieżności.
Należy nadmienić, że w konkretnych sprawach
podatników dokonanie jednoznacznego rozstrzy-
gnięcia wymaga przeprowadzenia szczegółowej ana-
lizy stanu faktycznego istniejącego w tej konkretniej
sprawie. Niejednokrotnie różne interpretacje wyni-
kają z różnych stanów faktycznych, których dotyczą.
W przypadku wątpliwości co do zakresu stosowania
przepisów podatkowych, o czym już była mowa, zain-
teresowane podmioty mogą wystąpić o wydanie indy-
widualnej interpretacji prawa podatkowego przez mi-
nistra finansów. Tryb wydawania ww. interpretacji
indywidualnych regulują przepisy art. 14b–14p usta-
wy Ordynacja podatkowa. Składający wniosek o wy-
danie interpretacji indywidualnej obowiązany jest
do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego sta-
nu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do
przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oce-
ny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia
przyszłego (art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej). Mi-
nister finansów upoważnił dyrektorów określonych
izb skarbowych do wydawania w jego imieniu indy-
widualnych interpretacji. Wnioski o interpretację
przepisów należy wnosić do właściwego miejscowo
dyrektora izby skarbowej. Organy upoważnione do
wydawania w indywidualnych sprawach pisemnych
interpretacji przepisów prawa podatkowego, jak
również właściwość miejscową i rzeczową organów
upoważnionych określa rozporządzenie ministra fi-
nansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upo-
ważnienia do wydawania interpretacji przepisów
prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
130
Odpowiedź
prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie pobierania opłat za przejazd
autostradą w trakcie jej remontu (4945)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Dariusza Lipińskiego, prze-
kazaną na ręce Pana Marszałka Bronisława Komo-
rowskiego pismem z dnia 4 września br., a następnie
przesłaną do załatwienia prezesowi Rady Ministrów
pismem z dnia 16 września br., znak: SPS-023-
-4945/08, pragnę uprzejmie poinformować, iż prezes
UOKiK nie prowadzi aktualnie żadnego postępowa-
nia w sprawie pobierania w pełnej wysokości opłat
za przejazd mimo prowadzonych remontów drogo-
wych na kolejnym odcinku autostrady A2. Z posia-
danych informacji wynika bowiem, iż zakres prac
na tym odcinku, istniejące utrudnienia oraz obowią-
zujące ograniczenia nie odbiegają od tych, które
miały miejsce na odcinku Września – Konin i były
oceniane pod kątem naruszenia przez koncesjona-
riusza autostrady art. 9 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia
16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsu-
mentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331, ze zm.).
Uprzejmie wyjaśniam, iż kwestia kryteriów sto-
sowanych przez prezesa UOKiK przy dokonywaniu
oceny czy pobieranie opłat za przejazd autostradą
w pełnej wysokości w czasie jej remontu jest naduży-
waniem pozycji dominującej i działaniem na szkodę
konsumentów, była wnikliwie analizowana w toku
dwóch postępowań, jakie prezes UOKiK prowadził
w tych sprawach. Zakończyły się one wydaniem
dwóch decyzji: Nr RKT-9/2008 z dnia 25 kwietnia
2008 r. oraz Nr RPZ-18/2008 z dnia 20 czerwca 2008 r.
Pierwsza z tych decyzji uznała zarzucaną praktykę
za nadużywanie pozycji dominującej na rynku wła-
ściwym, w drugiej zaś umorzono postępowanie an-
tymonopolowe. W obu przypadkach zarzut narusze-
nia konkurencji opierał się na art. 9 ust. 2 pkt 1
wspomnianej ustawy o ochronie konkurencji i kon-
sumentów. Przepis ten stanowi, iż zakazane jest
nadużywanie pozycji dominującej na rynku właści-
wym przez jednego lub kilku przedsiębiorców, m.in.
polegającego na narzucaniu nieuczciwych cen.
Należy wskazać, że ustawa o ochronie konkuren-
cji i konsumentów nie wprowadza żadnych kryte-
riów, na podstawie których można określić, czy cena
ma charakter nieuczciwy. Zgodnie z art. 9 ust. 2 pkt 1
można jedynie stwierdzić, że charakter cen nieuczci-
wych mają z pewnością ceny nadmiernie wygórowa-
ne albo rażąco niskie, choć i te pojęcia w żaden spo-
sób nie zostały zdefiniowane w ustawie. W ograni-
czonym stopniu pomocne dla ustalenia tych kryte-
riów może być polskie i wspólnotowe orzecznictwo
w sprawach antymonopolowych, albowiem formułu-
je raczej dość ogólne tezy, np. przyjmuje, że jako cenę
nieuczciwą należy traktować cenę pozostającą bez
uzasadnionego związku z ekonomiczną wartością
świadczenia1), aniżeli jednoznacznie wskazuje szcze-
gółowe kryteria ocen. Przykładowo, Sąd Najwyższy
wyraził pogląd, że złamanie zakazu z art. 8 ust. 2
pkt 1 ustawy (art. 9 ust. 2 pkt 1 obecnie obowiązują-
cej ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów)
oznacza naruszenie zasady ekwiwalentności 2). Cena
nadmiernie wygórowana (nieuczciwa) jest utożsa-
miana także z ceną sprzeczną z dobrymi obyczajami
kupieckimi rozumianymi jako normy postępowania
zakazujące nadużywania w stosunku do słabszego
uczestnika obrotu posiadanej przewagi kontrakto-
wej. Dobry obyczaj nakazuje oparcie kalkulacji ceny
na przejrzystych kryteriach, w ten sposób, by nie
doszło do arbitralnego narzucenia rażąco wygóro-
wanych i nieekwiwalentnych cen za oferowane
świadczenie3).
W przypadku obu wspomnianych postępowań
prezes UOKiK dokonał oceny zebranego w sprawie
materiału dowodowego, na który składały się m.in.
szczegółowe wykazy utrudnień w ruchu na remonto-
wanych odcinkach i obowiązujące tam ograniczenia
prędkości. Niezbędne w obu przypadkach było roz-
strzygnięcie, czy doszło do naruszenia zasady ekwi-
walentności pomiędzy świadczeniem koncesjonariu-
sza, przy uwzględnieniu utrudnień i ograniczeń obo-
wiązujących w czasie remontu, a świadczeniami użyt-
kowników autostrady, tj. wnoszonymi przez nich opła-
tami w pełnej wysokości.
W toku postępowania dotyczącego Stalexport
Autostrada Małopolska SA z siedzibą w Mysłowi-
cach, zakończonego decyzją Nr RKT-9/2008, ustalo-
no, iż ruch dwukierunkowy na autostradzie w związ-
ku z wyłączeniem jednej z jezdni w poszczególnych
miesiącach 2007 r. odbywał się na odcinkach o na-
stępujących długościach w metrach: styczeń – 350,
luty – 885, marzec – 885, kwiecień – 5085, maj
– 5085, czerwiec – 12365, lipiec – 13110, sierpień
– 18730 i wrzesień – 17300. Biorąc pod uwagę, że
długość odcinka objętego koncesją wynosi 60900
metrów, w szczytowym momencie utrudnień, czyli
w sierpniu, na blisko 31% odcinku autostrady wy-
stępował ruch dwukierunkowy na jednej jezdni.
Biorąc pod uwagę definicję autostrady, której jed-
nym z parametrów jest wyposażenie przynajmniej
w dwie trwale rozdzielone jednokierunkowe jezdnie,
warunek przedmiotowy nie został zachowany na
1)
zob. sprawę C 242/95, GT - Link A/S przeciwko De danske
statsbaner, Zb. Orz. 1997, s. 4453 oraz wyrok Sądu Antymono-
polowego z dnia 10 marca 1999 r., sygn. akt XVII Ama 86/98,
LEX nr 5592
2)
Por.: wyrok Sądu Najwyższego z 25 maja 2004 r., sygn. akt
III SK 50/04
3)
K. Kohutek, Komentarz do ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz.U.03.86.804), LEX/
El 2005; wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
z dnia 22 stycznia 2003 r., sygn. akt XVII Ama 12/02, Dz. Urz.
UOKiK z 2003 r. Nr 2, poz. 262

prawie 1/3 długości przedmiotowego odcinka auto-
strady.
Prezes UOKiK ustalił również, iż oprócz za-
mkniętych odcinków jezdni w tym samym czasie za-
mykane były również poszczególne pasy ruchu za-
równo na jezdni z Katowic do Krakowa, jak i z Kra-
kowa do Katowic. Łączna długość zamkniętych pa-
sów ruchu w okresie od lutego do września na jezdni
do Krakowa wynosiła od 250 metrów (luty 2007 r.)
do 5450 metrów (maj 2007 r.), a na jezdni do Kato-
wic od 250 metrów (luty 2007 r.) do 5700 metrów
(maj 2007 r.). Powyższe utrudnienia spowodowały
więc zdecydowane pogorszenie warunków bezpie-
czeństwa przejazdu płatnym odcinkiem autostrady
A4 i zwiększyły ryzyko wypadku. W szczególności
dotyczyło to odcinków, na których odbywał się ruch
dwukierunkowy na jednej jezdni, gdzie zdecydowa-
nie wzrosło ryzyko zderzenia czołowego pojazdów.
Jednocześnie teoretyczny czas przejazdu autostradą
z maksymalnie dopuszczalną prędkością również
uległ zdecydowanemu wydłużeniu o ponad 22%,
przy czym w związku z przedmiotowymi utrudnie-
niami faktyczny czas przejazdu uległ jeszcze więk-
szemu wydłużeniu, co wynikło nie tylko z łącznej
długości odcinków, na których wyłączono z użytko-
wania jezdnie lub poszczególne pasy ruchu, ale rów-
nież z ilości tych odcinków. Liczba tych odcinków
w przypadku przejazdu z Katowic do Krakowa w po-
szczególnych miesiącach 2007 r. wynosiła od 1 w stycz-
niu do 14 w czerwcu, natomiast na trasie Kraków
– Katowice: od 1 w styczniu do 13 w czerwcu. Tak
znaczna ilość odcinków wyłączonych z ruchu powo-
dowała konieczność stałego zwalniania i zmieniania
bądź pasa ruchu, bądź jezdni.
Pragnę również wyjaśnić, iż istotnym elementem
oceny zachowań koncesjonariusza autostrady była
analiza postanowień zawartych w raporcie technicz-
nym stanowiącym załącznik do umowy koncesyjnej.
W kilku punktach tego raportu wskazano na ko-
nieczność prowadzenia robót bez przekraczania
łącznej długości odcinka ruchu dwukierunkowego
wynoszącej 8 km pomiędzy placami poboru opłat.
Ponadto zawarty został warunek, aby ilość oddziel-
nych odcinków ruchu dwukierunkowego w ogólnej
długości 8 km była jak najmniejsza. Tymczasem
praktyka przedsiębiorcy była odmienna od przed-
miotowych wskazań, ponieważ od czerwca do wrze-
śnia 2007 r. łączna długość odcinków, na których
obowiązywał ruch dwukierunkowy, przekraczała
8 km. W czerwcu wynosiła ona 12365 metrów, w lip-
cu – 13110 metrów, w sierpniu – 18730 metrów, a we
wrześniu – 17300 metrów. Koncesjonariusz nie za-
stosował się też do warunku, aby ilość odcinków ru-
chu dwukierunkowego w ogólnej długości 8 km była
jak najmniejsza, ponieważ ilość tych odcinków wy-
nosiła w 2007 r.: w kwietniu – 4, w maju – 3,
w czerwcu – 6, w lipcu – 5, w sierpniu – 7, a we wrze-
śniu – 5. Przy zwiększeniu natężenia ruchu na auto-
stradzie prowadzenie prac remontowych w opisa-
nych rozmiarach uniemożliwiało zachowanie płyn-
131
ności w ruchu, zwłaszcza że największa ilość odcin-
ków autostrady wyłączonych z ruchu miała miejsce
w okresie letnim.
Ponadto, zgodnie z postanowieniami umowy kon-
cesyjnej, Stalexport Autostrada Małopolska SA
z siedzibą w Mysłowicach zobowiązana została do
prowadzenia robót budowlanych na swój koszt i ry-
zyko. W załączniku nr 9 do umowy określono wykaz
robót budowlanych, które winny zostać wykonane
przez spółkę w poszczególnych etapach. Roboty te
z kolei winny być prowadzone zgodnie z treścią umo-
wy oraz tzw. raportem niezależnego inżyniera sta-
nowiącym załącznik nr 10 do umowy w taki sposób,
aby nie powodowały istotnych zakłóceń w ruchu na
autostradzie. Tym samym ww. spółka miała bezpo-
średni obowiązek zaplanowania prowadzonych prac
remontowych w taki sposób, aby stanowiły one jak
najmniejszą uciążliwość dla użytkowników auto-
strady.
Kompleksowa analiza takich okoliczności, jak:
łączna długość odcinków, na których odbywa się
ruch dwukierunkowy, łączna długość zamkniętych
pasów ruchu, ilość poszczególnych odcinków ruchu
dwukierunkowego, a także wzrost natężenia ruchu
pojazdów wykazała, że w przedmiotowej sprawie zo-
stała naruszona zasada ekwiwalentności świadczeń
stron umowy, ponieważ świadczenie koncesjonariu-
sza, czyli możliwość przejazdu autostradą, nie odpo-
wiadała świadczeniu uiszczanemu przez użytkowni-
ków autostrady.
Decyzja RKT-9/2008 nie jest prawomocna, ponie-
waż Stalexport Autostrada Małopolska SA wniosła
od niej odwołanie do Sądu Okręgowego w Warsza-
wie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
Druga ze wspomnianych decyzji prezesa UOKiK
– z dnia 20 czerwca br., Nr RPZ-18/2008 – umorzyła
postępowanie antymonopolowe w sprawie podejrze-
nia stosowania przez Autostradę Wielkopolską SA
z siedzibą w Poznaniu praktyki ograniczającej kon-
kurencję, polegającej na nadużyciu pozycji dominu-
jącej na rynku odpłatnego umożliwiania przejazdu
odcinkiem autostrady A2 Nowy Tomyśl – Konin, po-
legającego na narzucaniu nieuczciwych cen poprzez
pobieranie pełnych opłat za przejazd odcinkiem au-
tostrady w wysokości określonej w cenniku opłat
w czasie remontu odcinka autostrady A2 Września
– Konin, powodującego istotne utrudnienia w ruchu
pojazdów.
Również i w tym przypadku konieczne okazało
się – dla potrzeb stwierdzenia nieuczciwego charak-
teru ceny – zbadanie ekwiwalentności świadczenia
koncesjonariusza i świadczenia użytkowników auto-
strady w postaci wnoszonych przez nich opłat. U pod-
staw tej oceny, z uwagi na niedookreśloność używa-
nych przez ustawę i orzecznictwo pojęć, legło zało-
żenie, że naruszenie ww. zasady powinno być wy-
raźne, wręcz dostrzegalne prima facie. Innymi
słowy, tylko gdyby prezes UOKiK stwierdził, iż
z remontami byłyby związane istotne utrudnienia
w ruchu, jednoznacznie przekraczające rozsądną
132
miarę, byłby wówczas uprawniony do nakazania za-
niechania zarzuconej Autostradzie Wielkopolskiej
SA praktyki. Takiego rodzaju naruszenia jednak nie
stwierdzono.
W toku postępowania ustalono, iż maksymal-
ne utrudnienia w ruchu występowały w okresie
od 16 sierpnia 2007 r. do 1 października 2007 r., za-
tem w stosunkowo niedługim okresie niespełna
dwóch miesięcy. W tym okresie łączna długość re-
montowanego odcinka wynosiła 22 km, w tym wy-
stępowały: dwa wyłączenia jednej jezdni na odcinku
o długości po 8 km każdy, wyłączenie jednej jezdni
na odcinku o długości 4 km oraz wyłączenie pasów
szybkiego ruchu na odcinku o długości 2 km.
W stosunku do całego odcinka autostrady A2, któ-
ry obejmuje ok. 150 km, wyłączenia jednej jezdni do-
tyczyły kilku bądź kilkunastu kilometrów. Jedynie
co do tych stosunkowo krótkich odcinków autostrady
można by ewentualnie twierdzić, że nie spełniały one
wymogów autostrady, tj. dwóch trwale rozdzielonych,
jednokierunkowych jezdni. Ponieważ sytuacja ta do-
tyczyła od 3,4 do 22,3 km (ok. 2,3 – 15% całej auto-
strady A2), prezes UOKiK uznał, że utrudnienia te
nie były na tyle znaczące, by uznać, że została naru-
szona zasada ekwiwalentności świadczeń, a koncesjo-
nariusz nadużył pozycji dominującej.
W związku z prowadzonymi pracami teoretyczny
czas przejazdu ww. odcinkiem autostrady, w okresie
najintensywniej prowadzonych prac remontowych,
wynosił 30 minut (plus ok. 30 sekund na obsługę
klienta) dla samochodów osobowych oraz 37 minut
i 35 sekund (plus ok. 30 sekund na obsługę klienta)
dla samochodów ciężarowych. Teoretyczny czas
przejazdu odcinkiem autostrady Września – Konin
dla samochodów osobowych zwiększył się zatem
w okresie najintensywniej prowadzonych prac o ok.
8 minut. W stosunku do całego odcinka autostrady
(ok. 150 km) remonty nie wpłynęły zatem znacząco
na wydłużenie czasu podróży. Przy założeniu, że
kierowca samochodu osobowego porusza się z mak-
symalną prędkością 130 km/h, na przebycie całego
odcinka autostrady A2 potrzeba ok. 70 minut. Pod-
kreślić należy, że w okresie prowadzonych remon-
tów (1 czerwca – 20 listopada 2007 r.) ww. wydłuże-
nie teoretycznego czasu przejazdu dotyczy okresu
niespełna dwóch miesięcy, kiedy remontowany był
najdłuższy 22 km odcinek. W pozostałym okresie
teoretyczny czas przejazdu zwiększył się jedynie
nieznacznie.
Analogicznie jak w przypadku postępowania do-
tyczącego Stalexport Autostrada Małopolska SA
również w toku analiz prowadzonych w niniejszym
postępowaniu odniesiono się do postanowień umo-
wy koncesyjnej. Dla odcinka autostrady A2 Wrze-
śnia – Konin wynikający z ww. umowy warunek
osiągnięcia tzw. 6 mln osi obliczeniowych (skorzy-
stanie z autostrady przez określoną liczbę pojazdów),
oznaczający konieczność położenia warstwy docelo-
wej, został spełniony w 2007 r., w związku z czym
koncesjonariusz przystąpił do realizacji inwestycji.
Zgodnie z harmonogramem prace miały być wyko-
nywane w okresie od 1 czerwca 2007 r. do 21 grud-
nia 2007 r. Ponieważ wykonawca wprowadził trzy-
zmianową organizację pracy (z wyłączeniem robót
bitumicznych), prace remontowe prowadzono przez
siedem dni w tygodniu, dzięki czemu czas trwania
prac uległ znacznemu skróceniu i prace zostały za-
kończone w dniu 20 listopada 2007 r., przy czym
prace nawierzchniowe powodujące zmianę organiza-
cji ruchu i ograniczające prędkość podróży zostały
ukończone jeszcze wcześniej. Prace remontowe zo-
stały zatem przeprowadzone sprawnie i szybko
w stosunku do maksymalnego czasu ich trwania
określonego w obowiązującym załączniku do umo-
wy koncesyjnej, bowiem zakończono je w ciągu nie-
całych 6 miesięcy.
Z poważaniem
Prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów
Małgorzata Krasnodębska-Tomkiel
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie interpretacji przepisów dotyczących
możliwości używania broni myśliwskiej
w zawodach sportowych (4946)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 16 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4946/08), dotyczące interpelacji posła na Sejm RP
pana Dariusza Lipińskiego z dnia 4 września 2008 r.
w sprawie interpretacji przepisów prawa dotyczą-
cych możliwości używania broni myśliwskiej w za-
wodach sportowych, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Stosownie do przepisów ustawy z dnia 21 maja
1999 r. o broni i amunicji (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 52,
poz. 525, z późn. zm.) posiadanie broni wymaga wy-
dania pozwolenia na broń lub – w odniesieniu do
niektórych rodzajów broni – karty rejestracyjnej ta-
kiej broni. Ustawa o broni i amunicji w art. 4 ust. 1
wymienia następujące rodzaje broni:
1) broń palną, w tym broń bojową, myśliwską,
sportową, gazową, alarmową i sygnałową;
2) broń pneumatyczną;
3) miotacze gazu obezwładniającego;
4) narzędzia i urządzenia, których używanie
może zagrażać życiu lub zdrowiu:
a) broń białą w postaci:

— ostrzy ukrytych w przedmiotach niemających
wyglądu broni,
— kastetów i nunczaków,
— pałek posiadających zakończenie z ciężkiego
i twardego materiału lub zawierających wkładki
z takiego materiału,
— pałek wykonanych z drewna lub innego ciężkie-
go i twardego materiału, imitujących kij bejsbolowy,
b) broń cięciwową w postaci kusz,
c) przedmioty przeznaczone do obezwładniania
osób za pomocą energii elektrycznej.
W myśl art. 9 ust. 1 ustawy broń palną oraz
amunicję do tej broni można posiadać wyłącznie na
podstawie pozwolenia na broń (z wyjątkiem wy-
mienionych w art. 11 ustawy przypadków, gdy po-
zwolenie na broń nie jest wymagane). Pozwolenie
takie wydawane jest przez właściwego ze względu
na miejsce stałego pobytu zainteresowanej osoby
lub siedzibę zainteresowanego podmiotu komen-
danta wojewódzkiego Policji, a w przypadku żołnie-
rzy zawodowych – na podstawie pozwolenia wyda-
nego przez właściwego komendanta oddziału Żan-
darmerii Wojskowej.
Stosownie do art. 10 ust. 3 ww. ustawy pozwole-
nie na broń może być wydane w szczególności w na-
stępujących celach:
1) ochrony osobistej lub ochrony bezpieczeństwa
innych osób oraz mienia;
2) łowieckich;
3) sportowych;
4) kolekcjonerskich;
5) pamiątkowych;
6) szkoleniowych.
W myśl art. 12 ust. 1 ustawy pozwolenie na broń
wydawane jest w drodze decyzji administracyjnej.
W pozwoleniu takim, zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy,
należy określić rodzaj broni i liczbę jej egzemplarzy,
a ponadto cel, w jakim pozwolenie na broń zostało
wydane. Powyższe oznacza, że nie jest możliwe – co
do zasady – używanie broni objętej pozwoleniem
w innym celu niż określony w tym pozwoleniu. Jeże-
li zatem pozwolenie na broń wydane zostało w ce-
lach łowieckich, to broń objęta takim pozwoleniem
nie może być używana w innym celu.
Wskazać jednak należy, iż zgodnie z art. 11 pkt 4
ustawy o broni i amunicji pozwolenie na broń nie
jest wymagane w przypadku używania broni w ce-
lach sportowych, szkoleniowych lub rekreacyjnych
na strzelnicy działającej na podstawie zezwolenia
właściwego organu. Możliwym jest zatem używanie
broni na strzelnicy działającej na podstawie zezwo-
lenia właściwego organu nawet przez osobę niepo-
siadającą pozwolenia na broń. Na takiej strzelnicy
może również używać broni osoba, która posiada po-
zwolenie na broń wydane dla celów łowieckich,
np. podczas zawodów organizowanych na tej strzel-
nicy przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego.
133
Uznać natomiast należy, że jeżeli pozwolenie na
broń zostało wydane w celach sportowych, to broń
taka nie może być używana w celach łowieckich.
Broń bowiem może być używana wyłącznie w celu
wskazanym w pozwoleniu.
Niezależnie od powyższego, w ocenie Minister-
stwa Spraw Wewnętrznych i Administracji możli-
wym jest wydanie pozwolenia na posiadanie broni
jednocześnie w celach łowieckich oraz w celach spor-
towych, jeżeli oczywiście dana broń nadaje się do uży-
wania zarówno w celach łowieckich, jak i sportowych.
Podkreślić przy tym należy, iż w takim przypadku
koniecznym będzie zdanie przez osobę, która wystę-
puje z podaniem o wydanie pozwolenia na broń,
przed komisją powołaną przez właściwy organ Poli-
cji, egzaminu ze znajomości przepisów dotyczących
posiadania i używania danej broni oraz z umiejętno-
ści posługiwania się tą bronią (vide: art. 16 ust. 1
ustawy o broni i amunicji).
W myśl art. 16 ust. 2 przedmiotowej ustawy z eg-
zaminu tego zwolnieni są m. in. członkowie Polskie-
go Związku Łowieckiego – w zakresie broni myśliw-
skiej oraz członkowie Polskiego Związku Strzelec-
twa Sportowego posiadający licencję zezwalającą
na uprawianie strzelectwa sportowego – w zakresie
broni sportowej, jeżeli zdali taki egzamin na podsta-
wie odrębnych przepisów. Wydaje się jednak, że aby
osoba występująca z podaniem o wydanie pozwole-
nia na broń zarówno w celach łowieckich, jak i spor-
towych, podlegała zwolnieniu od powyższego egza-
minu, powinna być jednocześnie członkiem PZŁ
i PZSS oraz zdać odrębne egzaminy organizowane
przez te związki.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić,
że:
1) broń palna może być używana wyłącznie
w celu wskazanym w pozwoleniu na broń,
2) na mocy art. 11 pkt 4 ustawy o broni i amu-
nicji możliwe jest używanie broni w celach sporto-
wych, szkoleniowych lub rekreacyjnych na strzel-
nicy działającej na podstawie zezwolenia właściwe-
go organu, nawet przez osoby nieposiadające po-
zwolenia na broń, a zatem tym bardziej przez osoby
posiadające pozwolenie na broń wydane dla celów
łowieckich, np. podczas zawodów organizowanych
na tej strzelnicy przez Polski Związek Strzelectwa
Sportowego,
3) dopuszczalnym wydaje się wydanie pozwole-
nia na posiadanie broni jednocześnie w celach ło-
wieckich oraz w celach sportowych, jeśli dana broń
nadaje się do używania w obu tych celach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
134
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Mariusza Kamińskiego
w sprawie zaopatrzenia w energię elektryczną
specjalnych stref ekonomicznych (4947)
W nawiązaniu do pisma z dnia 16 września 2008 r.,
znak: SPS-023-4947/08, poniżej przedstawiam sta-
nowisko do kwestii podniesionych w interpelacji
pana posła Mariusza Kamińskiego w sprawie zaopa-
trzenia w energię elektryczną specjalnych stref eko-
nomicznych.
Na terenie specjalnych stref ekonomicznych nie
można prowadzić działalności gospodarczej, na któ-
rej prowadzenie jest wymagane posiadanie koncesji,
zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia
1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89,
poz. 625, z późn. zm.), w oparciu o zezwolenie upraw-
niające do korzystania z pomocy regionalnej w for-
mie zwolnień podatkowych. Do ww. koncesjonowa-
nej działalności należy między innymi wytwarzanie
energii, z wyłączeniem wytwarzania energii elek-
trycznej w źródłach o łącznej mocy zainstalowanej
elektrycznej nieprzekraczającej 50 MW niezalicza-
nych do odnawialnych źródeł energii lub do źródeł
wytwarzających energię elektryczną w kogeneracji.
Natomiast nie ma żadnych ograniczeń wytwarzania
energii elektrycznej w specjalnych strefach ekono-
micznych bez korzystania z pomocy publicznej.
Zgodnie z informacjami będącymi w posiadaniu
Ministerstwa Gospodarki, na terenie stref nie funk-
cjonuje żadne przedsiębiorstwo produkujące energię.
Należy jednak podkreślić, że jak dotychczas mini-
ster gospodarki nie otrzymał ani jednego sygnału
o wycofaniu się inwestora z realizacji projektu w spe-
cjalnej strefie ekonomicznej z powodu braku dostaw
energii.
Odnośnie do poruszanych przez pana kwestii
przyspieszenia procedur przyłączania do sieci elek-
troenergetycznej, uprzejmie informuję, że przyłącze-
nie do sieci odbywa się na wniosek zainteresowane-
go podmiotu. Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy Prawo
energetyczne przedsiębiorstwo energetyczne zajmu-
jące się przesyłaniem lub dystrybucją energii jest
obowiązane do zawarcia umowy o przyłączenie do
sieci z podmiotami ubiegającymi się o przyłączenie,
na zasadzie równoprawnego traktowania, jeżeli ist-
nieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłącze-
nia do sieci i dostarczania energii, a żądający zawar-
cie umowy spełnia warunki przyłączenia do sieci
i odbioru. W sposób szczegółowe kwestie związane
z przyłączaniem nowych podmiotów do sieci regulu-
ją przepisy rozporządzenia ministra gospodarki
z dnia 4 maja 2007 r. w sprawie szczegółowych wa-
runków funkcjonowania systemu elektroenergetycz-
nego (Dz. U. Nr 93, poz. 623, z późn. zm.).
Natomiast dla rozbudowy systemu sieci elektro-
energetycznych istotne wydaje się wprowadzenie
ustawą z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy Ko-
deks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 116, poz. 731) instytucji służebności przesyłu.
Służebność przesyłu reguluje stan prawny gruntów
pod urządzeniami liniowymi infrastruktury tech-
nicznej, co pozwoli uniknąć długotrwałych sporów
z właścicielami nieruchomości, na których infra-
struktura ma zostać posadowiona. Nowelizacja prze-
pisów Kodeksu cywilnego ułatwi zrealizowanie in-
westycji w zakresie rozbudowy systemu elektroener-
getycznego, co zapewne przyczyni się do przyspie-
szenia przyłączenia do sieci kolejnych podmiotów.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Mariusza Kamińskiego
w sprawie przeprowadzenia poboru do armii
w roku 2009 (4949)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mariusza Kamińskiego
w sprawie przeprowadzenia poboru do armii w roku
2009 (SPS-023-4949/08), uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
Przyjęty przez Radę Ministrów w dniu 5 sierpnia
2008 r. „Program profesjonalizacji Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej na lata 2008–2010” zakła-
da zawieszenie obowiązku odbywania zasadniczej
służby wojskowej oraz jej form równoważnych lub
zastępczych, a także zniesienie dotychczasowego
systemu poboru.
W przygotowanej w resorcie obrony narodowej
nowelizacji ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o po-
wszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Pol-
skiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416, ze zm.)
przewiduje się zastąpienie dotychczasowego syste-
mu poboru „kwalifikacją wojskową” jako formą oce-
ny zdolności obywateli do spełniania powszechnego
obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej. Będzie
ona miała na celu m.in. określenie zdolności osób jej
podlegających do pełnienia służby wojskowej, aktu-
alizację ewidencji, ustalenie aktualnej dyspozycyj-
ności i możliwości odbywania ochotniczych form
służby.
Pragnę także poinformować, że w 2009 r. nie
przewiduje się powoływania poborowych do odby-
wania zasadniczej służby wojskowej. Zgodnie bo-
wiem ze wspomnianym „Programem profesjonali-
zacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na lata
2008–2010”, ostatnie powołanie do odbycia tej służ-

by nastąpi w grudniu 2008 r., a zwolnienie z niej nie
później niż we wrześniu 2009 r. W tym samym cza-
sie żołnierze zasadniczej służby wojskowej będą suk-
cesywnie zastępowani przez żołnierzy zawodowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Kamińskiego
w sprawie przeprowadzenia poboru do armii
w roku 2009 (4949)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 16 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4949/08), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Mariusza Kamińskiego z dnia 5 września
2008 r. w sprawie przeprowadzenia poboru do armii
w 2009 r., uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie należy zauważyć, iż aktualnie trwają
intensywne prace nad wykreowaniem w ustawie
z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiąz-
ku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (t. j. Dz. U. z 2004 r.
Nr 241 poz. 2416, z późn. zm.) podstaw prawnych
pozwalających, począwszy od 2009 r., na odejście od
dotychczasowej formuły poboru.
W propozycjach zmian przewiduje się, iż od 2009 r.
przeprowadzana będzie kwalifikacja wojskowa, do
zakresu której należeć będzie m.in.: określanie zdol-
ności do czynnej służby wojskowej osób poddanych
tej procedurze, wstępne przeznaczanie ich do po-
szczególnych form powszechnego obowiązku obrony,
zakładanie lub aktualizacja ewidencji wojskowej,
a następnie przenoszenie do rezerwy i wydawanie
zaświadczeń o uregulowanym stosunku do służby
wojskowej.
Tymczasem projektowane rozporządzenie mini-
strów spraw wewnętrznych i administracji oraz
obrony narodowej w sprawie przeprowadzenia pobo-
ru w 2009 r., na które powołuje się pan poseł, oparte
jest na obecnym stanie prawnym i stanowi wykona-
nie upoważnienia zawartego w art. 35 ust. 5 ustawy
o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej
Polskiej. Jednakże, wobec trwających, zaawansowa-
nych prac legislacyjnych nad zmianą przepisów ww.
135
ustawy, prace nad projektem rozporządzenia zosta-
ły wstrzymane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie zmiany art. 68 ustawy
o gospodarce nieruchomościami (4953)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 16 września 2008 r.,
znak: SPS-023-4953/08, przekazujące interpelację
pana posła Zbigniewa Konwińskiego w sprawie zmia-
ny przepisu art. 68 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.) uprzejmie udzielam
wyjaśnień w zakresie zagadnienia podniesionego
przez pana posła.
Zgodnie z treścią przepisu art. 68 ust. 2 ustawy
o gospodarce nieruchomościami, jeżeli nabywca nie-
ruchomości zbył nieruchomość lub wykorzystał ją
na inne cele niż cele uzasadniające udzielenie boni-
fikaty, przed upływem 10 lat, a w przypadku nieru-
chomości stanowiącej lokal mieszkalny przed upły-
wem 5 lat, licząc od dnia nabycia, jest zobowiązany
do zwrotu kwoty równej udzielonej bonifikacie po jej
waloryzacji. Zwrot następuje na żądanie właściwego
organu.
Natomiast zgodnie z art. 68 ust. 2b ustawy za-
warty w art. 68 ust. 2 obowiązek zwrotu kwoty rów-
nej udzielonej bonifikacie po jej waloryzacji, obciąża-
jący pierwotnego nabywcę nieruchomości, został
rozciągnięty także na osobę bliską, która jako wtór-
ny nabywca nieruchomości sprzedanej z bonifikatą
zbędzie ją lub wykorzysta na cele inne niż cele uza-
sadniające udzielenie bonifikaty przed upływem 5 lat,
licząc od dnia pierwotnego nabycia (10 lat w odnie-
sieniu do nieruchomości niestanowiących lokali
mieszkalnych).
Wynikający z art. 68 ust. 2 oraz ust. 2b ustawy
o gospodarce nieruchomościami obowiązek zwrotu
bonifikaty udzielonej od ceny sprzedaży nierucho-
mości stanowiącej lokal mieszkalny został wprowa-
dzony w celu należytego zabezpieczenia prawidłowej
i racjonalnej gospodarki publicznymi zasobami nie-
ruchomości lokalowych. Ustawodawca, dopuszczając
w art. 68 ust. 1 ww. ustawy możliwość sprzedaży pra-
wa po cenie znacznie niższej niż cena rynkowa, wpro-
wadził instrumenty chroniące przed praktykami wy-
136
korzystywania preferencyjnych warunków nabycia
mieszkania w celu osiągnięcia osobistego zysku. Tym
samym wyjątki od tej reguły mogą być dopuszczone
wyłącznie zgodnie z wolą ustawodawcy, w szczegól-
nych przypadkach, o których mowa w art. 68 ust. 2a
ustawy o gospodarce nieruchomościami.
Jeden z wyjątków od powyższej reguły został
wskazany w art. 68 ust. 2a pkt 5 ustawy o gospodar-
ce nieruchomościami i dotyczy przeznaczenia środ-
ków finansowych uzyskanych ze sprzedaży lokalu
nabytego z zasobu publicznego na nabycie lokalu
mieszkalnego lub nieruchomości przeznaczonej lub
wykorzystanej na cele mieszkaniowe. Należy zwró-
cić uwagę, że tego rodzaju czynność dokonywana
jest w ramach realizacji potrzeb mieszkaniowych,
czyli wypełnia intencję ustawodawcy do wyelimino-
wania praktyk czerpania osobistych korzyści z ma-
jątku publicznego. Warunków tych nie spełnia nato-
miast fakt przeznaczenia lokalu mieszkalnego na
inne cele, np. na działalność gospodarczą. Zmiana
przeznaczenia wiąże się bowiem z osiąganiem osobi-
stych korzyści i zysków przez nabywcę lokalu. Ponad-
to chciałbym podkreślić, że ustawodawca nie przewi-
dział możliwości udzielenia bonifikaty od ceny nieru-
chomości, w przypadku gdy nieruchomość jest sprze-
dawana na cele związane z prowadzeniem działal-
ności gospodarczej.
Ustosunkowując się do pytania pana posła Zbi-
gniewa Konwińskiego dotyczącego zmiany obowią-
zującego przepisu art. 68 ust. 2 w taki sposób, aby
nabywca lokalu mieszkalnego, który zmieni prze-
znaczenie tego lokalu na inne w ciągu 5 lat od dnia
jego nabycia, nie był obciążony obowiązkiem zwrotu
bonifikaty po jej waloryzacji, uprzejmie informuję, że
zamierzam wystąpić z inicjatywą legislacyjną doty-
czącą nowelizacji ustawy o gospodarce nieruchomo-
ściami, jednakże zaproponowane zmiany nie będą
obejmować postulatów przedstawionych przez pana
posła. Należy bowiem zauważyć, że wynikający z art. 68
ust. 2 i 2b ustawy o gospodarce nieruchomościami
obowiązek zwrotu bonifikaty udzielonej od ceny sprze-
daży nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny zo-
stał wprowadzony w celu należytego zabezpieczenia
prawidłowej i racjonalnej gospodarki publicznymi za-
sobami nieruchomości lokalowych, w tym w szczegól-
ności stanowiących własność gminy. Konieczność
zapewnienia racjonalności funkcjonowania systemu
sprzedaży opartej na bonifikatach nie pozwala za-
tem na uwzględnienie w nowelizacji zmian zapropo-
nowanych w interpelacji poselskiej.
Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe sta-
nowisko, wyrażam nadzieję, że przedstawione wyja-
śnienia pozwolą wyeliminować wątpliwości zasy-
gnalizowane w interpelacji pana posła Zbigniewa
Konwińskiego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Wojtasa
w sprawie przepisów w projekcie ustawy
o finansach publicznych dotyczących likwidacji
gospodarstw pomocniczych
i zakładów budżetowych (4966)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Edwarda Wojtasa (pismo
z dnia 16 września 2008 r.,, znak: SPS-023-4966/08)
w sprawie zapisów w projekcie nowej ustawy o finan-
sach publicznych dotyczących likwidacji gospodarstw
pomocniczych i zakładów budżetowych, uprzejmie
informuję, co następuje.
Jednym z zasadniczych celów reformy finansów
publicznych jest przede wszystkim ograniczenie
form organizacyjno-prawnych sektora finansów pu-
blicznych, a co za tym idzie, zapewnienie realizacji
postulatów przejrzystości finansów publicznych oraz
zwiększenie kontroli i racjonalizacja wydatkowa-
nych środków publicznych.
Projekt nowej ustawy o finansach publicznych
nie przewiduje dalszego funkcjonowania wszystkich
państwowych i samorządowych gospodarstw pomoc-
niczych jednostek budżetowych, jak i państwowych
zakładów budżetowych. Jednocześnie, wychodząc
naprzeciw postulatom jednostek samorządu teryto-
rialnego o zachowanie wspomnianej formy zakładu
budżetowego w samorządzie terytorialnym, projekt
przewiduje dalsze ich funkcjonowanie w sferze stric-
te samorządowej, ograniczając jednak zakres dzia-
łalności wyłącznie do spraw dotyczących:
— gospodarki mieszkaniowej i gospodarowania
lokalami użytkowymi,
— wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanaliza-
cji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych,
utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sa-
nitarnych, składowisk i unieszkodliwiania odpadów
komunalnych,
— kultury fizycznej i sportu, w tym terenów re-
kreacyjnych i urządzeń sportowych,
— utrzymania różnych gatunków egzotycznych
i krajowych zwierząt, w tym w szczególności prowa-
dzenia hodowli zwierząt zagrożonych wyginięciem,
w celu ich ochrony poza miejscem naturalnego wy-
stępowania,
— cmentarzy.
Zgodnie z założeniami reformy organizacji sekto-
ra finansów publicznych zadania publiczne realizo-
wane dotychczas przez ww. jednostki organizacyjne
będą mogły być przejęte do realizacji przez jednostki
budżetowe albo wykonywane w innej formie organi-
zacyjno-prawnej, wybranej spośród obecnie funkcjo-
nujących w gospodarce, a także zaproponowanej
w ramach reformy finansów publicznych – agencji
wykonawczej lub instytucji gospodarki budżetowej,

przy spełnieniu zasad ciągłości realizacji zadań pu-
blicznych. Decyzje w tym zakresie będą podejmować
dysponenci części budżetowych (w tym wojewodo-
wie) oraz organy stanowiące jednostek samorządu
terytorialnego.
Głównym celem wyboru sposobu realizacji zadań
publicznych przez dysponentów budżetu państwa
bądź organy stanowiące jednostek samorządu teryto-
rialnego będzie efektywność wykorzystania wszyst-
kich środków budżetowych. Realizacja tego postula-
tu ma usprawnić funkcjonowanie sektora finansów
publicznych, a także uczynić go przejrzystym, oszczęd-
nym oraz nowocześnie zorganizowanym.
Ponadto nadmieniam, że w ramach reformy sek-
tora finansów publicznych w projekcie ustawy Prze-
pisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych
zostały zawarte propozycje przepisów, które odno-
śnie do wykonywania zadań realizowanych dotych-
czas przez gospodarstwa pomocnicze państwowej
jednostki budżetowej lub finansowane ze środków
gromadzonych na rachunkach dochodów własnych
przewidują zwiększenie wydatków w skali odpowia-
dającej przyrostowi uzyskanych dochodów. Na oma-
wiane wydatki w okresie przejściowym w latach
2009–2011 zostanie utworzona w budżecie państwa
rezerwa celowa w wysokości odpowiadającej plano-
wanemu przyrostowi dochodów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie lokali mieszkalnych
dla żołnierzy zawodowych (4967)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Barbary Bartuś, Dariusza Seli-
gi, Roberta Telusa, Krzysztofa Sońty i Waldemara
Wrony w sprawie lokali mieszkalnych dla żołnierzy
zawodowych (SPS-023-4967/08), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień:
Według stanu na dzień 31 sierpnia br. na wyda-
nie decyzji o prawie do zamieszkiwania w lokalu
mieszkalnym oczekiwało 5911 żołnierzy zawodowych
pełniących zawodową służbę wojskową na podstawie
kontraktu na pełnienie służby stałej, w tym 3859
z rodzinami oraz 2052 samotnych. Ponadto na reali-
137
zację oczekuje 6455 wniosków żołnierzy zawodo-
wych pełniących zawodową służbę wojskową na
podstawie kontraktu na pełnienie służby termino-
wej, z czego 4267 wniosków dotyczy żołnierzy z ro-
dzinami, natomiast pozostałe 2188 wniosków zosta-
ło złożonych przez żołnierzy samotnych. Jeżeli cho-
dzi o sytuację zajmowania lokali mieszkalnych bez
tytułu prawnego, to do września br. pozostaje 1276
takich przypadków.
Nawiązując do powyższych danych, pragnę wska-
zać, że stosownie do treści przepisu art. 21 ust. 2
ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2005 r. Nr 41, poz. 398, ze zm.) wydanie decyzji
o prawie do zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym
z zasobów Wojskowej Agencji Mieszkaniowej wobec
żołnierza zawodowego pełniącego zawodową służbę
wojskową na podstawie kontraktu na pełnienie służ-
by terminowej jest możliwe tylko w sytuacji zabez-
pieczenia potrzeb mieszkaniowych żołnierzy służby
stałej.
W odniesieniu do podnoszonego w interpelacji
problemu związanego z sytuacją żołnierzy, którzy
zostają przeniesieni na inne stanowisko służbowe,
często również w innej miejscowości niż dotychcza-
sowe miejsce pełnienia zawodowej służby wojskowej,
pragnę wskazać, że projekt ustawy o zmianie usta-
wy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospoli-
tej Polskiej oraz ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych, który znajduje się w toku uzgod-
nień międzyresortowych, zawiera propozycję nowe-
go brzmienia przepisu art. 24 ust. 2 ustawy o zakwa-
terowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Zgodnie z treścią projektowanej regulacji:
„W przypadku przeniesienia żołnierza zawodo-
wego do rezerwy kadrowej, dyspozycji lub wyznacze-
nia na stanowisko służbowe w innej miejscowości
żołnierz ma prawo nadal zamieszkiwać w kwaterze
albo lokalu mieszkalnym zajmowanym na podsta-
wie decyzji, o której mowa w ust. 1, nie dłużej jednak
niż do dnia:
1) w którym kolejna decyzja o prawie do zakwa-
terowania stała się ostateczna lub odmowy przyję-
cia przydzielonej kolejnej kwatery lub lokalu miesz-
kalnego;
2) wypłaty świadczenia mieszkaniowego;
3) zwolnienia z czynnej służby wojskowej;
4) wydania skierowania do zakwaterowania
w internacie lub kwaterze internatowej z członkami
rodziny.”.
Projektowany przepis dotyczy okresu przejścio-
wego między wyznaczeniem żołnierza na kolejne
stanowisko służbowe w innej miejscowości a przy-
dzieleniem lokalu mieszkalnego, zgodnie z upraw-
nieniami w miejscu pełnienia służby na nowym sta-
nowisku. Proponuje się zachowanie tytułu prawne-
go do dotychczas zajmowanego lokalu, a co za tym
idzie, zachowanie prawa do jego zajmowania, do cza-
su zaistnienia okoliczności wskazanych w treści
przepisu. Przedstawione rozwiązanie pozwoli na
138
uniknięcie utraty tytułu prawnego do lokalu miesz-
kalnego przez żołnierzy wyznaczonych na nowe sta-
nowisko służbowe w innej miejscowości.
Odnosząc się do problematyki definicji miejsco-
wości pobliskiej, pragnę wskazać, że zgodnie z usta-
wą z dnia 16 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy
o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 116, poz. 1203, ze zm.) ustawodawca prze-
sądził o realizacji prawa do zamieszkiwania w loka-
lu mieszkalnym, które przysługuje żołnierzom na
gruncie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, co do zasady w miejscu
pełnienia służby. Ponadto pozostawiono możliwość
wydania decyzji o prawie do zamieszkiwania w loka-
lu znajdującym się w miejscowości pobliskiej w sto-
sunku do miejsca pełnienia służby. Należy jednak
podkreślić, że ustawodawca, określając maksymal-
ną odległość przedmiotowej miejscowości od miejsca
pełnienia służby, tj. trzydzieści kilometrów od jej
granic administracyjnych, brał pod uwagę przede
wszystkim potrzebę zachowania gotowości bojowej
poszczególnych jednostek wojskowych. Z uwagi na
powyższe okoliczności odległość ta nie mogła być
zbyt duża.
Przyjęta przez ustawodawcę wartość została
uznana za wyjście pośrednie, pozwalające z jednej
strony na bardziej elastyczne gospodarowanie posia-
danym przez Wojskową Agencję Mieszkaniową zaso-
bem, idące również w zgodzie z potrzebami żołnie-
rzy, a z drugiej strony zachowanie dostatecznej goto-
wości bojowej żołnierzy, którzy są zmuszeni pokonać
znaczną odległość od miejsca zamieszkania do miej-
sca pełnienia służby.
W kontekście omawianego problemu nowelizacja
ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej przewiduje zmianę obowiązujących
w tym zakresie zasad. Zmieni się przede wszystkim
definicja miejscowości pobliskiej. Zaproponowano
przyjęcie w tym przypadku kryterium czasu dojaz-
du do miejsca pełnienia służby, środkiem lądowej
komunikacji zbiorowej. Proponuje się następujące
brzmienie wspomnianej definicji w art. 1a pkt 6:
„miejscowości pobliskiej – należy przez to rozu-
mieć miejscowość, do której czas dojazdu środkiem
lądowej komunikacji zbiorowej nie przekracza we-
dług rozkładu jazdy dwóch godzin w obie strony,
łącznie z przesiadkami, licząc od stacji, przystanku
najbliższego granicy administracyjnej miejscowo-
ści pełnienia służby do stacji, przystanku najbliż-
szego granicy administracyjnej miejscowości za-
mieszkania;”.
Ponadto, zgodnie z proponowaną treścią przepi-
su art. 21 ust. 1 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej:
„Żołnierzowi zawodowemu od dnia wyznaczenia
na pierwsze stanowisko służbowe do dnia zwolnie-
nia z czynnej służby wojskowej przysługuje prawo
do zakwaterowania na czas pełnienia służby wojsko-
wej w miejscowości, w której żołnierz pełni służbę,
albo w miejscowości pobliskiej albo za jego zgodą
w miejscowości dalszej niż pobliska wraz z członka-
mi rodziny, o których mowa w art. 26 ust. 2.”.
Pragnę dodać, że treść projektowanej noweliza-
cji przepisów ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej wskazuje, że proble-
my, na które zwracają uwagę posłowie w interpela-
cji, są dostrzegane, a propozycje są zgodne z suge-
stiami w niej zawartymi.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Falfusa
w sprawie zmian w organizacji Służby Celnej
(4973)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jacka Falfusa z dnia 1 wrze-
śnia 2008 r. w sprawie zmian w organizacji Służby
Celnej, uprzejmie informuję, co następuje:
Projekt ustawy o Służbie Celnej został skierowa-
ny do Komitetu Stałego Rady Ministrów, który
w dniu 4 sierpnia 2008 r. skierował powyższy pro-
jekt pod obrady Komisji Prawniczej. Projekt ten jest
przedmiotem obrad Komisji Prawniczej od dnia
27 sierpnia 2008 r. i Ministerstwo Finansów nie
przewiduje wstrzymania tych prac.
Odpowiadając na obawy pana posła Jacka Falfu-
sa dotyczące tzw. „ucywilnienia” Służby Celnej na-
leży wyjaśnić, że celem tego procesu nie jest paraliż
Służby Celnej ani zmniejszenie wpływów budżeto-
wych. Zmiana statusu prawnego, zgodnie z przyję-
tymi założeniami, będzie dotyczyła tylko pewnej
grupy funkcjonariuszy celnych, która nie zajmuje
się bezpośrednio dokonywaniem odpraw celnych,
lecz realizuje zadania administracyjne i logistyczne.
Ponadto w projekcie ustawy o Służbie Celnej w prze-
pisach przejściowych (art. 228 pkt 13 projektu) zo-
stało zagwarantowane funkcjonariuszom celnym
zachowanie dotychczasowej wysokości uposażenia,
natomiast konieczność przenoszenia funkcjonariu-
sza celnego będzie możliwa jedynie w przypadku
nieprzyjęcia przez funkcjonariusza propozycji pracy,
w sytuacji gdy nie będzie możliwości pozostawienia

go w danej komórce organizacyjnej na stanowisku
funkcjonariusza celnego.
Proces przeniesień funkcjonariuszy celnych bę-
dzie odbywał się pod kontrolą szefa Służby Celnej
w ramach posiadanych uprawnień nadzorczych nad
działalnością dyrektorów izb celnych i naczelników
urzędów celnych oraz kształtowania polityki kadro-
wej i szkoleniowej w Służbie Celnej.
Odnosząc się do kwestii przeniesień funkcjonariu-
szy celnych do pełnienia służby na przejściach gra-
nicznych na granicy wschodniej, m.in. do Oddziału
Celnego w Korczowej, należy wyjaśnić, że były to
czasowe przeniesienia funkcjonariuszy celnych, któ-
re miały na celu wsparcie kadrowe tych komórek or-
ganizacyjnych. Decyzja w sprawie czasowego prze-
noszenia funkcjonariuszy celnych do pełnienia służ-
by na przejściach granicznych na granicy wschod-
niej została podjęta na skutek trudnej sytuacji, jaka
zaistniała na przejściach granicznych, oraz długo-
trwałych poważnych uciążliwych zakłóceń ruchu
granicznego, występujących z różnych przyczyn.
Były to przyczyny o charakterze długofalowym, jak
również takie, które pojawiają się periodycznie. Do
tych pierwszych należy zaliczyć niedostateczną in-
frastrukturę przejść granicznych, określoną prze-
pustowość przejść granicznych po stronie państw
sąsiednich oraz stały wzrost liczby dokonywanych
przewozów. Do drugiej kategorii przyczyn zaliczyć
można między innymi zmianę organizacji odpraw
dokonywanych przez ukraińskie służby graniczne,
jak również inne sytuacje często występujące na
naszych przejściach, nie zawsze możliwe do przewi-
dzenia, które mogą zostać wyeliminowane chwilo-
wym wzmocnieniem poprzez prace funkcjonariu-
szy czasowo oddelegowanych z innych izb we-
wnętrznych. Delegowani czasowo funkcjonariusze
w znacznej mierze usprawnili pracę oddziałów cel-
nych granicznych.
Dziękuję za zainteresowanie problemami Służby
Celnej. Wyrażam nadzieję, że złożone wyjaśnienia
zostaną uznane za wystarczające.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
139
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek
Elżbiety Witek i Anny Zalewskiej
w sprawie braku regulacji prawnej w art. 21
ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych odnośnie
do przedmiotowego zwolnienia
od podatku dochodowego od świadczeń pomocy
materialnej oraz stypendiów dla uczniów,
studentów, uczestników studiów doktoranckich,
pochodzących ze środków finansowych
osób fizycznych, przy jednoczesnym istnieniu
takiego zwolnienia dla takich świadczeń
pochodzących z budżetu państwa bądź
z budżetów jednostek
samorządu terytorialnego (4976)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pań posłanek Elżbiety Witek i Anny Zalew-
skiej w sprawie braku regulacji prawnej w art. 21
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
uprawniającej do zwolnienia od podatku świadczeń
pomocy materialnej oraz stypendiów dla uczniów,
studentów, uczestników studiów doktoranckich po-
chodzących ze środków finansowych osób fizycznych
uprzejmie informuję.
Podstawową zasadą podatku dochodowego od
osób fizycznych jest zasada powszechności opodat-
kowania, przejawiająca się w treści art. 9 ust. 1 usta-
wy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176,
z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”. W myśl tej regu-
lacji opodatkowaniu podatkiem dochodowym podle-
gają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem wy-
mienionych przez ustawodawcę w katalogu zwolnień
przedmiotowych ustawy bądź od których minister
finansów zaniechał poboru podatku w drodze rozpo-
rządzenia.
Stypendia stanowią przychód z innych źródeł,
o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku
z art. 20 ust. 1 ustawy. Co do zasady, stypendia pod-
legają opodatkowaniu, wyjątek stanowią wymienione
w art. 21 ustawy. Do wolnych od podatku należą:
— stypendia otrzymywane na podstawie przepi-
sów o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz
o stopniach i tytule w zakresie sztuki, stypendia
doktoranckie otrzymywane na podstawie przepisów
Prawo o szkolnictwie wyższym oraz inne stypendia
naukowe i za wyniki w nauce, których zasady przy-
znawania zostały zatwierdzone przez ministra wła-
ściwego do spraw szkolnictwa wyższego po zasię-
gnięciu opinii Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego
albo przez ministra właściwego do spraw oświaty
i wychowania (pkt 39 w ust. 1 w art. 21 ustawy),
— świadczenia pomocy materialnej dla uczniów,
studentów, uczestników studiów doktoranckich i osób
140
uczestniczących w innych formach kształcenia, po-
chodzące z budżetu państwa, budżetów jednostek
samorządu terytorialnego oraz ze środków własnych
szkół i uczelni – przyznane na podstawie przepisów
o systemie oświaty, Prawa o szkolnictwie wyższym,
a także przepisów o stopniach naukowych i tytule
naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztu-
ki (pkt 40 w ust. 1 w art. 21 ustawy),
— stypendia dla uczniów i studentów, których
wysokość i zasady udzielania zostały określone
w uchwale organu stanowiącego jednostki samo-
rządu terytorialnego, oraz stypendia dla uczniów
i studentów przyznane przez organizacje, o których
mowa w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy o działalności po-
żytku publicznego i o wolontariacie, na podstawie
regulaminów zatwierdzonych przez organy statu-
towe udostępnianych do publicznej wiadomości za
pomocą Internetu, środków masowego przekazu
lub wykładanych (wywieszanych) dla zaintereso-
wanych w pomieszczeniach ogólnie dostępnych
– do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwo-
ty 380 zł, z zastrzeżeniem ust. 10 (pkt 40b w ust. 1
w art. 21 ustawy).
Zwolnieniem od podatku nie są objęte stypendia
fundowane i wypłacane bezpośrednio przez osoby fi-
zyczne.
Jednakże, jak wynika z opinii ministra nauki
i szkolnictwa wyższego z dnia 7 października 2008 r.,
nr DSS-632-8/08, osoby fizyczne i prawne mogą do-
konywać wpłat na uczelniane fundusze: pomocy ma-
terialnej i własne fundusze stypendialne utworzone
na podstawie art. 103 i 104 ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.). Ze środków fundu-
szów przyznawane są świadczenia dla studentów na
podstawie ustalonych kryteriów w porozumieniu
z uczelnianym organem samorządu studentów.
W konsekwencji stypendia te korzystają ze zwolnie-
nia od podatku na podstawie art. 21 pkt 39 i 40 ustawy.
Zatem w tym przypadku osoby fizyczne mogą, cho-
ciaż nie bezpośrednio, przeznaczać środki finanso-
we, które następnie zostaną przez uczelnię rozdy-
sponowane studentom w postaci pomocy stypendial-
nej wolnej od podatku.
Natomiast, w odróżnieniu od unormowań usta-
wy Prawo o szkolnictwie wyższym, ustawa z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.,
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) nie przewiduje regu-
lacji pozwalających na tworzenie przez szkołę fun-
duszy stypendialnych dla uczniów. Środki na sty-
pendia wypłacane przez szkołę mogą pochodzić od
organów administracji publicznej prowadzących
szkoły.
Minister edukacji narodowej w piśmie z dnia
3 października 2008 r., nr DZSE-LJ-6123-58/08,
uznał, iż jedynie pomoc materialna o charakterze
motywacyjnym lub socjalnym przyznana na podsta-
wie przepisów ustawy o systemie oświaty korzysta
ze zwolnienia od podatku. Ponieważ ustawa o syste-
mie oświaty nie obejmuje stypendiów od osób fizycz-
nych, w związku z tym tego rodzaju stypendia nie są
zwolnione od podatku dochodowego.
Osoby fizyczne mogą również pośrednio fundo-
wać stypendia dla uczniów i studentów, wpłacając
środki organizacjom pozarządowym, których celem
statutowym jest m.in. wpieranie dzieci i młodzieży
w formie stypendiów motywacyjnych lub socjalnych.
Tego rodzaju stypendia korzystają ze zwolnienia od
podatku na podstawie powołanego wyżej art. 21 ust. 1
pkt 40b ustawy do wysokości 380 zł miesięcznie.
Jednocześnie pozwolę sobie nie zgodzić się z po-
glądem, jakoby brak w przepisach ustawy zwolnie-
nia od podatku odnoszącego się do stypendiów fun-
dowanych uczniom, studentom czy doktorantom
przez osoby fizyczne stanowił ograniczenie praw
podmiotowych w stosunku do osób, którym zwolnie-
nie od podatku przysługuje, gdyż ich stypendia fi-
nansowane są ze środków pochodzących z budżetu
państwa lub jednostek samorządu terytorialnego.
Należy zauważyć, iż przyznawanie stypendiów
finansowanych np. ze środków budżetu państwa,
jednostek samorządu terytorialnego czy np. ze środ-
ków zgromadzonych przez uczelnie na funduszach
stypendialnych odbywa się według kryteriów okre-
ślonych bądź w odpowiednich regulacjach przepisów
prawa powszechnie obowiązującego, bądź w regula-
minach zatwierdzanych przez właściwe instytucje.
Czytelne przesłanki przyznawania pomocy stypen-
dialnej są gwarantem, że pomoc ta trafia do spełnia-
jących określone warunki uczniów, studentów czy
doktorantów.
W stosunku natomiast do stypendium fundowa-
nego przez osobę fizyczną jakikolwiek wymóg for-
malny, inny niż dwustronna umowa, np. zatwier-
dzanie regulaminu przyznawania stypendium, jest
w praktyce niemożliwy do zrealizowania. W konse-
kwencji tego rodzaju stypendia pozostają zarówno
poza systemem oświaty i szkolnictwa wyższego, jak
i stypendiami fundowanymi przez samorząd teryto-
rialny bądź organizacje pozarządowe, mogą być za-
tem wypłacane w dowolnej wysokości, dowolnym
osobom. Nietrudno wyobrazić sobie zatem sytuacje,
w których wprowadzenie zwolnienia przedmiotowe-
go dla stypendiów od osób fizycznych doprowadziło-
by do lawinowego wzrostu fundatorów tego rodzaju
pomocy, tak jak łatwo odgadnąć, że beneficjentami
tych stypendiów mogłyby być osoby bliskie donato-
rowi. Dlatego też zwolnieniem od podatku objęte są
jedynie stypendia dla uczniów, studentów i dokto-
rantów o charakterze „instytucjonalnym”, a nie
prywatnym. Z tych też względów nie przewiduje się
zmiany powołanych przepisów ustawy w propono-
wanym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.

Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Elżbiety Witek
w sprawie wad ustawy o kulturze fizycznej
w zakresie wyłączającym prawo
do świadczenia pieniężnego z budżetu państwa
dla reprezentantów Polski na zimowych
lub letnich igrzyskach paraolimpijskich,
którzy zdobyli co najmniej jeden medal
paraolimpijski w okresie od 1972 r. do 1991 r.
(4977)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł na Sejm RP Elżbiety Witek, prze-
kazaną pismem z dnia 16 września 2008 r. (sygn.
SPS-023-4977/08), w sprawie wad ustawy o kulturze
fizycznejwzakresiewyłączającymprawodoświadczenia
pieniężnego z budżetu państwa dla reprezentantów
Polski na zimowych lub letnich igrzyskach parao-
limpijskich, którzy zdobyli co najmniej jeden medal
paraolimpijski w okresie od 1972 r. do 1991 r., uprzej-
mie informuję, iż w dniu 3 października br. uchwa-
lono ustawę o zmianie ustawy o kulturze fizycznej
wraz z poprawkami Senatu RP.
Uchwalona ustawa zakłada prawo do świadczeń
pieniężnych wszystkim medalistom zawodów, bez
względu na liczbę zawodników lub zespołów startu-
jących w danej konkurencji.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
oraz grupy posłów
w sprawie projektu naukowego
„Niepłodność małżeńska
– identyfikacja przyczyn na podłożu
molekularnym jako bazy do utworzenia
algorytmów w celu jej efektywnego
przeciwdziałania” (4980)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 16 września br., nr SPS-023-4980/08,
w sprawie interpelacji złożonej przez posłów Klubu
Parlamentarnego Platformy Obywatelskiej: Magda-
lenę Gąsior-Marek, Cezarego Tomczyka, Radosława
Witkowskiego i Krzysztofa Tyszkiewicza, dotyczącej
projektu naukowego „Niepłodność małżeńska – iden-
tyfikacja przyczyn na podłożu molekularnym jako
141
bazy do utworzenia algorytmów w celu jej efektyw-
nego przeciwdziałania” uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Propozycja przedstawiona przez pana prof. dr
hab. Macieja Kurpisza została skierowana do Inter-
dyscyplinarnego Zespołu ds. Strategicznych Progra-
mów Badań Naukowych i Prac Rozwojowych przy
ministrze nauki i szkolnictwa wyższego w celu jej
ewentualnego wykorzystania w tworzeniu strate-
gicznych programów badań naukowych i prac roz-
wojowych.
W opinii zespołu problematyka ujęta w przedsta-
wionej propozycji nie znajduje jednak przełożenia na
praktykę kliniczną leczenia niepłodności, a zapropo-
nowana w niej metoda leczenia nie uwzględnia
wszystkich aspektów problemu niepłodności. Podob-
ną argumentację można znaleźć we wcześniejszej
opinii Zespołu Nauk Medycznych Rady Nauki ZR-4,
który rozpatrywał propozycję pana profesora w 2007 r.
Opinia w tej sprawie przedstawiona została na po-
siedzeniu w dniu 13 czerwca 2007 r.
Opinie obu zespołów wskazują na fakt, iż nie-
płodność jest chorobą, u podłoża której, poza tzw.
czynnikiem męskim, leżą również zaburzenia czyn-
ności jajnika, patologia jajowodów, endometrioza,
patologia macicy oraz czynnik szyjkowy. Diagnosty-
ka i leczenie niepłodności leżą w gestii lekarzy gine-
kologów, wyspecjalizowanych w zakresie medycyny
rozrodu.
Przedstawiona propozycja tematu badawczego
pomija jednak te elementy, ograniczając się prawie
wyłącznie do czynnika męskiego niepłodności.
W związku z powtarzającymi się negatywnymi
opiniami zespołów oraz z uwagi na fakt, że dotych-
czas przeprowadzone badania w obszarze objętym
propozycją pana profesora nie znalazły odzwiercie-
dlenia w praktyce klinicznej, ww. projekt naukowy
nie został rekomendowany do sfinansowania.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w opinii
Interdyscyplinarnego Zespołu ds. Strategicznych Pro-
gramów Badań Naukowych i Prac Rozwojowych te-
matyka ww. propozycji nie powinna również zostać
objęta Krajowym Programem Badań Naukowych
i Prac Rozwojowych.
Z poważaniem
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
142
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie pomocy państwa w spłacie
długoterminowych kredytów mieszkaniowych
(4981)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek,
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
16 września 2008 r., znak: SPS-023-4981/08, w spra-
wie pomocy państwa w spłacie długoterminowych
kredytów mieszkaniowych, uprzejmie informuję, co
następuje.
Poruszone w interpelacji kwestie dotyczą długo-
terminowych (40–60 letnich) kredytów mieszkanio-
wych tzw. starego portfela zaciągniętych przez spół-
dzielnie mieszkaniowe do dnia 31 maja 1992 r. (roz-
liczanych z bankiem kredytującym nawet do 1995 r.),
do których mają zastosowanie przepisy ustawy
z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa
w spłacie kredytów mieszkaniowych, udzielaniu
premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wy-
płaconych premii gwarancyjnych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 119, poz. 1115, ze zm.).
Pragnę podkreślić, iż ww. ustawa była wielokrot-
nie nowelizowana i wszystkie dotychczasowe zmia-
ny były korzystne dla kredytobiorców, zawsze bo-
wiem dotyczyły zwiększenia skali udzielanej im po-
mocy ze środków budżetu państwa.
Nie kwestionując faktu, iż w wyniku dokona-
nych na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięć-
dziesiątych radykalnych reform gospodarczych po-
nad 280 tys. spółdzielców zostało obciążonych obo-
wiązkiem długoterminowej spłaty zadłużenia, cią-
żącego na zajmowanych przez nich lokalach spół-
dzielczych, po ponad 17 latach stosowania pomocy
państwa w spłacie tych kredytów można ocenić, iż
efekty tej pomocy są pozytywne, a dla zdecydowanej
większości spółdzielców, którzy jeszcze zasiedlają
zadłużone mieszkania, zbliża się termin ostateczne-
go zakończenia spłaty tego zadłużenia.
Jak wynika z danych PKO BP SA na koniec
II kwartału 2008 r. pozostało 109 163 mieszkań ob-
ciążonych zadłużeniem i liczba ta stosunkowo male-
je, przede wszystkim dzięki ustawowo określonym
preferencyjnym warunkom spłaty, tj. umorzeniu
70% odsetek przejściowo wykupionych lub/i wyku-
pieniu 70% odsetek skapitalizowanych, naliczonych
po dniu 30 czerwca 1993 r.
W ocenie ministerstwa większość tych mieszkań,
nawet jeśli są zadłużone w kwotach przekraczają-
cych ich wartość rynkową, zostanie całkowicie od-
dłużona w ciężar budżetu państwa na koniec 2017 r.
na podstawie art. 10a ustawy o pomocy państwa (...).
Dla spółdzielców będzie to oznaczało zakończenie
wieloletniej – ale jednak przed upływem terminów
wynikających z umów kredytowych – spłaty ww.
kredytów mieszkaniowych, a dla budżetu państwa
– sfinalizowanie stosowanej od 1990 r. pomocy pań-
stwa w spłacie tych kredytów.
Grupa posłów na Sejm RP złożyła projekt zmia-
ny ustawy o pomocy państwa (...) zawarty w druku
sejmowym nr 462. Dnia 24 czerwca br. Komisja In-
frastruktury przekazała projekt do dalszych prac
w podkomisjach sejmowych. Aktualnie podkomisja
sejmowa do spraw budownictwa oraz gospodarki
przestrzennej zakończyła prace i projekt będzie roz-
patrzony przez Komisję Infrastruktury. Odnosząc
się do pytania pani poseł dotyczącego zakończenia
prac nad projektem nowelizacji ww. ustawy, wyja-
śniam, iż zależy to od harmonogramu prac Sejmu,
dlatego nie jest możliwe podanie choćby przybliżo-
nego terminu ich zakończenia.
Zmiany zawarte w projekcie mają na celu:
1. Skrócenie z 20 lat do 10 lat okresu systema-
tycznej i terminowej spłaty zadłużenia, dokonywa-
nej od stycznia 1998 r. lub od każdego następującego
po tej dacie kwartału, nie później jednak niż od
1 stycznia 2006 r., i umorzenia całości pozostałego
po tym okresie zadłużenia, co skutkowałoby całko-
witym oddłużeniem zdecydowanej większości zadłu-
żonych lokali spółdzielczych;
2. Ograniczenie nominalnej kwoty umorzenia
kredytu do wysokości 1,5 krotności minimalnego
wynagrodzenia za pracę.
Należy jednakże podkreślić, że skutki projekto-
wanej nowelizacji ustawy oszacowane zostały przez
rząd na około 2 mld zł, które musiałby ponieść bu-
dżet państwa od dnia wejścia w życie proponowanej
zmiany. Nie kwestionując określonych społecznych
korzyści, które wynikałyby z przedmiotowej inicja-
tywy grupy posłów, aktualnie nie ma możliwości fi-
nansowania z budżetu państwa tak radykalnych
rozwiązań, co zostało potwierdzone w stanowisku
rządu do projektu poselskiego.
Odnosząc się do kwestii dotyczących stanowiska
Ministerstwa Infrastruktury w zakresie podjęcia
przez ministerstwo działań mających na celu pomoc
spółdzielcom, informuję, iż aktualnie trwają prace
nad zmianą ustawy o pomocy państwa (...), które
mają na celu m. in.:
1. Umożliwienie przeznaczenia premii gwaran-
cyjnych na spłatę zadłużenia z tytułu kredytów
mieszkaniowych tzw. starego portfela dla osób posia-
dających książeczki mieszkaniowe wystawione do
dnia 23 października 1990 r. oraz na inne cele zwią-
zane z zaspokojeniem potrzeb mieszkaniowych;
2. Wydłużenie o 4 lata, tj. do końca 2012 r., ter-
minu całkowitej spłaty, na preferencyjnych warun-
kach, zadłużenia z tytułu kredytów mieszkanio-
wych, upływającego z końcem 2008 r.

Projekt powyższy oczekuje na rozpatrzenie przez
Radę Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Tyszkiewicza
w sprawie wątpliwości, jakie pojawiły się
w związku z ustawą z dnia 24 maja 2007 r.
o zmianie ustawy o komornikach sądowych
i egzekucji oraz niektórych innych ustaw (4983)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Roberta Tyszkiewicza w spra-
wie wątpliwości związanych ze stosowaniem przepi-
sów ustawy z dnia 24 maja 2007 r. o zmianie ustawy
o komornikach sądowych i egzekucji oraz niektó-
rych innych ustaw, przekazaną przy piśmie z dnia
16 września 2008 r., nr SPS-023-4983/08, przedsta-
wiam następujące stanowisko.
Odnosząc się do zawartego w interpelacji stwier-
dzenia, że realizacja przez wierzycieli prawa wyboru
komornika na terenie całego kraju powodować może
wiele zbiegów egzekucji sądowych, stwierdzić nale-
ży, że kwestię, który komornik ma dalej prowadzić
egzekucję, reguluje art. 7731 K.p.c.
Zgodnie z tym przepisem w wypadku zbiegu eg-
zekucji do tych samych rzeczy, wierzytelności lub
praw dalszą egzekucję prowadzi komornik właściwy
według przepisów kodeksu. Natomiast jeżeli żaden
z komorników nie jest właściwy według przepisów
kodeksu lub właściwych jest kilku komorników, ko-
mornik, który później wszczął egzekucję, niezwłocz-
nie przekazuje sprawę komornikowi, który pierwszy
wszczął egzekucję, o czym zawiadamia wierzyciela
(7731 § 2 K.p.c.). Komornik, który stwierdzi swą nie-
właściwość, w postanowieniu o przekazaniu sprawy
zgodnie z właściwością wskazuje komornika rewiru,
do którego sprawa zostaje przekazana. Jeżeli w re-
wirze, do którego sprawa zostaje przekazana, działa
więcej niż jeden komornik, doręczając odpis posta-
nowienia stwierdzającego niewłaściwość, komornik
jednocześnie wzywa wierzyciela, aby w terminie 7 dni
od doręczenia wezwania wskazał komornika, które-
mu sprawa ma zostać przekazana. Jeżeli wierzyciel
w powyższym terminie nie dokona wyboru lub wska-
że komornika, który nie jest właściwy, komornik
przekazuje sprawę według własnego wyboru. Na
143
wybór komornika z właściwego rewiru dłużnikowi
skarga nie przysługuje (7731 § 3 K.p.c.).
W omawianym przypadku nie jest więc tak, jak
ma to miejsce w sytuacji zbiegu egzekucji sądowej
z egzekucją administracyjną (art. 773 K.p.c.), że sąd
rejonowy, w którego okręgu wszczęto egzekucję,
rozstrzyga, który organ egzekucyjny ma dalej pro-
wadzić egzekucję.
Należy również wskazać, że możliwość wyboru
komornika istniała także przed dniem wejścia w ży-
cie ustawy z dnia 24 maja 2007 r. o zmianie ustawy
o komornikach sądowych i egzekucji oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz.U. nr 112, poz. 769), aczkol-
wiek z ograniczeniem do obszaru sądu apelacyjne-
go. Podobnie też uregulowany był problem zbiegu
egzekucji. Wydaje się więc, że w chwili obecnej nie
ma uzasadnionych podstaw do twierdzenia, że roz-
ciągnięcie prawa wyboru komornika na cały kraj
wpłynie negatywnie na sprawność i skuteczność
egzekucji.
Odnosząc się do zarzutu, że przepisy przyznające
prawo wyboru komornika mogą okazać się nieko-
rzystne dla wierzycieli, utrudniając im dostęp do akt
sprawy egzekucyjnej, w szczególności wtedy, gdy
będą składać skargę na czynności komornika, wska-
zać należy, że przepisy K.p.c. z reguły wiążą właści-
wość miejscową komornika z miejscem zamieszka-
nia albo pobytu dłużnika. W tej sytuacji zmiany
w zakresie prawa wyboru komornika ocenić należy
jako korzystne dla wierzycieli, którzy mogą przecież
wybrać komornika działającego w pobliżu miejsca
ich zamieszkania. Sądem właściwym do rozstrzyga-
nia skargi na czynności komornika jest – zgodnie
z art. 767 § 1 K.p.c. – sąd, przy którym działa komor-
nik. Jeżeli jednak do prowadzenia egzekucji został
wybrany komornik poza właściwością ogólną, skar-
gę rozpoznaje sąd, który byłby właściwy według za-
sad ogólnych. Ta szczególna regulacja ma na celu
ochronę dłużnika.
W odniesieniu do kwestii ewentualnych niepra-
widłowości w zakresie ustalania wysokości opłat za
czynności komornicze wskazać należy, że sposób
i wysokość naliczania przez komorników opłat egze-
kucyjnych podlega kontroli sądowej. Stronom przy-
sługuje bowiem prawo wniesienia skargi na czyn-
ność komornika w trybie art. 767 § 1 K.p.c.
W kwestii podniesionych w interpelacji zastrze-
żeń do sposobu wynagradzania komorników wska-
zać należy, że obowiązujące przepisy regulujące po-
bieranie przez komorników opłat w sprawach o eg-
zekucję świadczeń pieniężnych opierają się na zasa-
dzie, że opłaty te, stanowiące określony procent wy-
egzekwowanych kwot, ściągane są wyłącznie od
dłużników. Obowiązuje więc mechanizm ścisłego po-
wiązania wysokości dochodów komorników z efek-
tywnością ich działalności i w tej sytuacji nie ma po-
trzeby rozważać jakichś alternatywnych rozwiązań,
które by zachęcały komorników do egzekucji długów
określonych w interpelacji jako trudne.
144

Odnosząc się do postulatu zmniejszenia wyso-
kości opłat egzekucyjnych, trzeba mieć na wzglę-
dzie, że rzeczywisty nakład pracy komornika w da-
nej sprawie egzekucyjnej nie może być jednym wy-
kładnikiem wysokości należnej opłaty egzekucyj-
nej. Opłaty w sprawach o egzekucję świadczeń pie-
niężnych mają bowiem charakter ryczałtowy i sta-
nowią jedyne źródło finansowania kosztów działal-
ności egzekucyjnej kancelarii komorniczych. Po-
krywane są z nich m.in. koszty osobowe i rzeczowe
prowadzenia kancelarii, zatrudniających od kilku
do kilkunastu osób, koszty ochrony zajętego mie-
nia i niezbędnej ochrony osobistej oraz ubezpiecze-
nia mienia kancelarii i własnego ubezpieczenia od-
powiedzialności cywilnej.
W odniesieniu do ewentualnych wątpliwości, czy
opłatę egzekucyjną w wysokości 15% należy nali-
czać od kwoty wpływającej na rachunek komornika,
czy też od kwoty przelewanej przez niego na rachu-
nek wierzyciela, wskazać należy, że do Ministerstwa
Sprawiedliwości, jako organu właściwego w zakre-
sie nadzoru nad sądowym postępowaniem egzeku-
cyjnym, dotychczas nie docierały sygnały wskazują-
ce na występowanie takich wątpliwości. Wydaje się,
że obowiązujące przepisy zagadnienie to regulują
w sposób jednoznaczny, stanowiąc, że komornik po-
biera opłatę w określonej stawce procentowej od
każdej wyegzekwowanej od dłużnika kwoty. Dłuż-
nik, wiedząc, jaka kwota została od niego wyegze-
kwowana, ma możliwość skontrolowania wysokości
pobieranej opłaty i zakwestionowania jej poprzez
wniesienie skargi na czynność komornika. W ten sam
sposób dłużnik może skontrolować wysokość egze-
kwowanego roszczenia, w tym prawidłowość nalicze-
nia należnych odsetek. Do Ministerstwa Sprawiedli-
wości nie docierały również sygnały wskazujące na
występowanie na szerszą skalę nieprawidłowości
w tym zakresie.
Odnosząc się do kwestii nowelizacji ustawy o ko-
mornikach sądowych i egzekucji, wskazać należy, że
w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają obecnie pra-
ce nad zmianą tej ustawy w zakresie regulacji doty-
czących postępowania dyscyplinarnego wobec ko-
morników, asesorów i aplikantów. Przygotowywany
projekt zawiera również szereg dalszych zmian, m.in.
dotyczących kwestii zastępstwa oraz zawieszenia ko-
mornika.
Funkcjonowanie regulacji wprowadzonych przy-
ewentualnej dalej idącej nowelizacji lub przygotowa-
nia projektu nowej ustawy.
Należy też nadmienić, że znaczna część przepi-
sów ustawy o komornikach sądowych i egzekucji zo-
stała zaskarżona do Trybunału Konstytucyjnego.
Rozstrzygnięcie tych skarg przez trybunał będzie
miało decydujący wpływ na potrzebę i zakres ewen-
tualnej interwencji ustawodawczej w obowiązujące
obecnie rozwiązania.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie skarg na postępowanie policji (4985)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 16 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4985/08), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Andrzeja Szlachty w sprawie skarg
na postępowanie policji, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Z danych statystycznych przekazanych przez Ko-
mendę Główną Policji wynika, iż liczba skarg na po-
stępowanie funkcjonariuszy Policji do 2006 r. wzra-
stała, natomiast w 2007 r. nastąpił jej spadek. Pod-
kreślić należy, iż rozpatrywanie skarg i interwencji
obywatelskich na niewłaściwe zachowania funkcjo-
nariuszy Policji, odbywa się zgodnie z terminami
określonymi w przepisach Kodeksu postępowania
administracyjnego.
Liczbę oraz sposób załatwienia skarg w Policji
w latach 2003–2007 przedstawia poniższa tabela.
Liczba skarg Liczba skarg
Liczba skarg
Liczba
skarg
Liczba skarg
załatwionych dot.
rozpatrzo-
uznanych
l.p. lata wpływających nych
do Policji
przez funkcjonariuszy
terminowo/
za

wołaną wyżej ustawą z dnia 24 maja 2007 r. o zmia- Policję*) Policji

w%
niezasadne/
w%
nie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji 19 434 16 827
1. 2003 24 221 19 652 19 232
oraz niektórych innych ustaw jest na bieżąco moni- tj. 98,89% tj. 85,62%

torowane przez jednostki organizacyjne Minister- 2. 2004 24 946 19 883 19 234

19 713 17 094
tj. 99,14% tj. 85,97%
stwa Sprawiedliwości odpowiedzialne za sprawowa- 19 836 17 323
nie nadzoru nad działalnością komorników. Planuje 3. 2005 25 847 20 030 19 530
tj. 99,03% tj. 86,49%
się również utworzenie zespołu złożonego ze specja- 4. 2006 28 687 21 072 20 387
20 839 18 015

listów z Ministerstwa Sprawiedliwości, samorządu tj. 98,89% tj. 85,49%

19 699 16 362
komorniczego i przedstawicieli nauk prawnych, któ- 5. 2007 25 814 19 821 19 036
tj. 99,38% tj. 82,55%
rego zadaniem będzie całościowa ocena funkcjono-
wania ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. *) po odjęciu liczby skarg pozostających poza właściwością
Dokonana ocena umożliwi podjęcie decyzji w kwestii Policji

Pragnę jednocześnie poinformować, iż obecnie
w MSWiA trwają prace – zainicjowane zaleceniami
komisarza praw człowieka Rady Europy – mające na
celu utworzenie niezależnego ciała rozpatrującego
skargi na Policję. W pracach tych udział biorą,
oprócz przedstawicieli resortu spraw wewnętrznych
i administracji i Komendy Głównej Policji, także
przedstawiciele rzecznika praw obywatelskich i Mi-
nisterstwa Sprawiedliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie przychodów gromadzonych
przez jednostki Policji w ramach
Funduszu Wsparcia Policji
oraz z tytułu darowizn (4987)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 16 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4987/08), dotyczące interpelacji posła na Sejm RP
Pana Andrzeja Szlachty z dnia 18 sierpnia 2008 r.
w sprawie przychodów gromadzonych przez jednost-
ki Policji w ramach Funduszu Wsparcia Policji oraz
tytułu darowizn, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Na wstępie pragnę wskazać, że przychodami
Funduszu Wsparcia Policji są środki finansowe uzy-
skane przez Policję w trybie i na warunkach określo-
nych w art. 13 ust. 3 i 4a ustawy z dnia 6 kwietnia
1990 r. o Policji (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277,
z późn. zm.) na podstawie zawieranych przez dyspo-
nentów funduszu umów i porozumień, które okre-
ślają przeznaczenie środków przekazywanych jed-
nostkom Policji.
Środki finansowe uzyskane na podstawie umów
i porozumień, zawartych zgodnie z art. 13 ust. 3 usta-
wy o Policji, przeznaczone są na pokrywanie wydat-
ków inwestycyjnych, modernizacyjnych, remonto-
wych oraz kosztów utrzymania i funkcjonowania jed-
nostek organizacyjnych Policji, a także na zakup nie-
zbędnych na ich potrzeby towarów i usług.
Natomiast środki finansowe uzyskane na pod-
stawie porozumień zawartych pomiędzy organem
wykonawczym powiatu (gminy) a właściwym ko-
mendantem powiatowym (miejskim) Policji, zgodnie
145
z art. 13 ust. 4a ww. ustawy, przeznaczone są na re-
kompensaty pieniężne za ponadnormatywny czas
służby oraz nagrody za osiągnięcia w służbie dla po-
licjantów właściwych miejscowo komend powiato-
wych i komisariatów, którzy realizują zadania z za-
kresu służby prewencyjnej.
W 2006 r. jednostki Policji uzyskały w ramach
Funduszu Wsparcia Policji przychody w łącznej wy-
sokości 81 919 359,76 zł. Na tę kwotę składają się
środki otrzymane od jednostek samorządu teryto-
rialnego z przeznaczeniem na pokrywanie:
— wydatków inwestycyjnych − w wysokości
34 072 982,15 zł,
— wydatków remontowych, modernizacyjnych,
kosztów utrzymania i funkcjonowania jednostek or-
ganizacyjnych Policji, a także na zakup niezbędnych
na ich potrzeby towarów i usług oraz na rekompen-
saty pieniężne za ponadnormatywny czas służby
oraz nagrody za osiągnięcia w służbie dla policjan-
tów realizujących zadania z zakresu służby prewen-
cyjnej − w wysokości 47 846 377,61 zł.
W 2007 r. jednostki Policji uzyskały w ramach
Funduszu Wsparcia Policji przychody w łącznej wy-
sokości 84 394 925,22 zł. Na tę kwotę składają się
środki otrzymane od jednostek samorządu teryto-
rialnego z przeznaczeniem na pokrywanie:
— wydatków inwestycyjnych − w wysokości
30 625 936,85 zł.,
— wydatków remontowych, modernizacyjnych,
kosztów utrzymania i funkcjonowania jednostek or-
ganizacyjnych Policji, a także na zakup niezbędnych
na ich potrzeby towarów i usług oraz na rekompen-
saty pieniężne za ponadnormatywny czas służby
oraz nagrody za osiągnięcia w służbie dla policjan-
tów realizujących zadania z zakresu służby prewen-
cyjnej − w wysokości 53 768 988,37 zł.
Wysokość przewidywanych przychodów Fundu-
szu Wsparcia Policji w 2008 r., zgodnie z planem fi-
nansowym opracowanym na podstawie przesłanych
informacji z komend wojewódzkich Policji, wynosi
92 683 000 zł. Na tę kwotę składają się środki otrzy-
mane od jednostek samorządu terytorialnego z prze-
znaczeniem na pokrywanie:
— wydatków inwestycyjnych − w wysokości
42 961 000 zł,
— wydatków remontowych, modernizacyjnych,
kosztów utrzymania i funkcjonowania jednostek or-
ganizacyjnych Policji, a także na zakup niezbędnych
na ich potrzeby towarów i usług oraz na rekompen-
saty pieniężne za ponadnormatywny czas służby
oraz nagrody za osiągnięcia w służbie dla policjan-
tów realizujących zadania z zakresu służby prewen-
cyjnej − w wysokości 49 722 000 zł.
Wyżej wymienione przychody Funduszu Wspar-
cia Policji na poszczególne jednostki Policji w latach
2006–2008 przedstawia poniższe zestawienie.
146

Jednostka 2006 r. 2007 r. 2008 r.

podmiotów stanowią dochody własne jednostek Poli-
KSP Warszawa 31 253 994,58 27 006 986,79 24 045 000
cji i wyniosły odpowiednio: w 2006 r. − 2 092 204,17 zł,
KWP Katowice 7 558 473,86 8 179 081,81 8 022 000
KWP Kraków 6 924 034,85 10 085 394,02 12 301 000
w 2007 r. − 651 047,76 zł. Do dnia 30 czerwca 2008 r.
KWP Poznań 5 451 799,11 6 352 475,38 6 137 000 ich wysokość wyniosła 478 712,43 zł.
KWP Radom 4 689 747,28 4 069 742,47 4 456 000 Jednocześnie pragnę poinformować, iż dochody
KWP Wrocław 4 230 836,97 4 287 491,35 8 889 000 własne uzyskiwane z tytułu darowizn przeznaczane
KWP Gdańsk 4 126 053,74 5 296 477,80 5 749 000
są na cele wskazane przez darczyńcę, w tym przede
KWP Szczecin 3 817 633,16 3 941 495,28 3 889 000
KWP Łódź 3 295 513,20 4 188 243,79 7 157 000
wszystkim na zakup materiałów i wyposażenia oraz
KWP Bydgoszcz 1 905 762,47 3 146 073,60 2 263 000
remonty.
KWP Gorzów Wlkp. 2 801 608,21 2 382 642,56 3 136 000
Z poważaniem
KWP Białystok 1 514 080,72 1 479 756,53 2 050 000
KWP Kielce 1 433 130,20 611 891,88 901 000
KWP Rzeszów 829 648,49 1 024 115,92 887 000 Podsekretarz stanu
KWP Olsztyn 757 787,76 845 705,57 817 000 Adam Rapacki
KWP Lublin 746 387,88 841 102,94 1 150 000
KWP Opole 547 867,28 656 247,53 834 000
SP Słupsk 35 000 - -
Razem 81 919 359,76 84 394 925,22 92 683 000
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.

Z powyższych danych wynika, iż przychody gro-

madzone w ramach Funduszu Wsparcia Policji wy-
kazują tendencję wzrostową. Dlatego też, w ocenie
resortu spraw wewnętrznych i administracji, nie
wydaje się konieczne podejmowanie dodatkowej ak-
cji informacyjnej w tym zakresie.
Należy podkreślić, iż jednostkom samorządu te-
rytorialnego znane są sposoby i formy dofinansowa-
nia Policji, w ramach których chętnie udzielają
wsparcia finansowego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że ewidencja
księgowa przychodów Funduszu Wsparcia Policji
prowadzona jest w podziale na poszczególne para-
grafy klasyfikacji budżetowej, w związku z czym
wskazanie kwot przekazanych przez poszczególne
jednostki samorządowe nie jest możliwe.
Wskazać należy, że zgodnie z art. 22 ustawy z dnia
30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.), jednostki Policji – jako
państwowe jednostki budżetowe – gromadzą wybra-
ne dochody na wyodrębnionym rachunku dochodów
własnych. Jednym z tytułów dochodów własnych
w jednostkach Policji są „Otrzymane spadki, zapisy
i darowizny w postaci pieniężnej”.
Zasady przyjmowania darowizn pieniężnych i rze-
czowych oraz podmioty od których mogą być przyj-
mowane darowizny określa decyzja nr 81 ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 14 lipca
2005 r. w sprawie przyjmowania przez jednostki or-
ganizacyjne resortu spraw wewnętrznych i admini-
stracji darowizn pieniężnych i rzeczowych oraz sprzę-
tu i wyposażenia do testowania lub badań (Dz. Urz.
MSWiA Nr 13, poz. 48, z późn. zm.). Zgodnie z § 2
ust. 2 pkt 1 przedmiotowej decyzji, darowizny mogą
być przyjmowane od państwowych jednostek orga-
nizacyjnych, jednostek samorządu terytorialnego
oraz fundacji, stowarzyszeń, banków i instytucji
ubezpieczeniowych.
Środki pieniężne przekazywane przez jednostki
samorządu terytorialnego w latach 2006–2008 sta-
nowiły przychody Funduszu Wsparcia Policji. Nato-
miast darowizny pieniężne przyjmowane od innych
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła
Aleksandra Marka Szczygły
w sprawie obowiązku rejestracji
przez producentów substancji chemicznych
(4989)
W odpowiedzi na pismo z dnia 16 września 2008
roku (znak: SPS-023-4989/08) dotyczące interpela-
cji pana posła Aleksandra Marka Szczygły w spra-
wie rejestracji przez producentów substancji che-
micznych w załączeniu przekazuję szczegółowe wy-
jaśnienia.
Pragnę jednocześnie poinformować, że zgodnie
z decyzją Komitetu Europejskiego Rady Ministrów
urzędem właściwym w zakresie systemu REACH
jest Biuro do Spraw Substancji i Preparatów Che-
micznych podległe ministrowi zdrowia.
Wyjaśnienia odnośnie do działań informacyjnych
oraz pomocy przedsiębiorcom po wejściu w życie sys-
temu reach1)
I. Działania informacyjne odnośnie do systemu
REACH
I.1. Punkt Konsultacyjny ds. REACH2)
W czerwcu 2007 r. rozpoczął działalność Punkt
Konsultacyjny ds. REACH finansowany przez Mini-
sterstwo Gospodarki. Punkt prowadzi działalność
usługową dla wszystkich przedsiębiorstw, które
zwrócą się z prośbą o pomoc i konsultacje w zakresie
przewidzianym postanowieniami rozporządzenia RE-
ACH. Przedsiębiorcy korzystają z usług Punktu
Konsultacyjnego bezpłatnie. Do zadań punktu nale-
ży świadczenie usług m.in. w zakresie:
1) krótkoterminowych konsultacji telefonicz-
nych oraz drogą elektroniczną,
1)
System REACH / rozporządzenie REACH – rozporządze-
nie (WE) nr 1907/2006
2)
Adres internetowy www.reach-info.pl

2) działalności informacyjnej,
3) działalności doradczej w zakresie przygoto-
wywania arkuszy rejestracyjnych,
4) działalności doradczej w zakresie przygoto-
wywania raportów bezpieczeństwa chemicznego,
5) działalności doradczej w zakresie opracowy-
wania, weryfikacji i uzupełniania kart charaktery-
styki zgodnie z wymogami systemu REACH,
6) szkoleń i warsztatów praktycznych dotyczą-
cych obowiązków przedsiębiorców wynikających
z zapisów rozporządzenia w sprawie REACH,
W 2007 r. z usług Punktu Konsultacyjnego ds.
REACH skorzystało ponad 500 przedsiębiorstw.
W grudniu 2007 r. odbyło się seminarium szkolenio-
we organizowane wspólnie z Ministerstwem Gospo-
darki. Udział wzięło 100 osób.
Swoją działalność Punkt Konsultacyjny ds. RE-
ACH kontynuuje również w 2008 r. Tylko w lipcu
i sierpniu 2008 r. udzielono ponad 500 porad telefo-
nicznych, pocztą elektroniczną oraz w bezpośred-
nich kontaktach z przedstawicielami przemysłu.
We wrześniu 2008 r. punkt zorganizował trzy-
dniowe szkolenie dedykowane pracownikom małych
i średnich przedsiębiorstw, którzy posiadają niewielką
wiedzę na temat rozporządzenia REACH i obowiąz-
ków z niego wynikających. Szkolenie przeznaczone
było przede wszystkim dla producentów i importerów,
a także dalszych użytkowników chemikaliów.
W październiku 2008 r. punkt zorganizuje ko-
lejne szkolenie dla pracowników zajmujących się
w przedsiębiorstwach wdrażaniem systemu REACH,
w tym przygotowujących dokumentację do rejestra-
cji wstępnej.
I.2. Działania Ministerstwa Gospodarki
Mając również na względzie szeroką popularyza-
cję problematyki REACH, eksperci Ministerstwa
Gospodarki biorą udział w licznych spotkaniach,
konferencjach, seminariach organizowanych przez
stowarzyszenia i izby przemysłowe, organizacje po-
zarządowe oraz inne instytucje państwowe.
W czerwcu i lipcu 2008 r. Ministerstwo Gospo-
darki zorganizowało bezpłatną konferencję „Uwer-
tura do REACH – rejestracja wstępna rozpoczęta”
kierowaną m.in. do małych i średnich przedsię-
biorstw. Udział wzięło ponad 750 osób.
Ponadto w 2008 r. wielokrotnie opinie eksper-
tów Ministerstwa Gospodarki publikowane były
w magazynach branżowych (m.in. „Chemik”,
„Przemysł Chemiczny”), prasie codziennej (m.in.
„Gazeta Prawna”, „Rzeczpospolita”) oraz telewi-
zji (TVN CNBC Biznes).
Od 2005 r. w ramach stron internetowych Mini-
sterstwa Gospodarki funkcjonuje bogaty serwis3) po-
święcony systemowi REACH oraz GHS (globalnemu
3)
Adres internetowy systemu REACH www.mg.gov.pl/
przedsiębiorcy/REACH
Adres internetowy systemu GHS www.mg.gov.pl/Przedsię-
biorcy/System+GHS
147
systemowi zharmonizowanemu w zakresie klasyfi-
kacji i znakowania chemikaliów).
I.3. Pozostała działalność informacyjna
Zgodnie z decyzją Komitetu Europejskiego Rady
Ministrów urzędem właściwym w zakresie systemu
REACH jest Biuro do Spraw Substancji i Prepara-
tów Chemicznych podległe Ministrowi Zdrowia.
Od 2007 r. biuro prowadzi Krajowe Centrum In-
formacyjne REACH.
We wrześniu 2008 r. Biuro do Spraw Substancji
i Preparatów Chemicznych zorganizowało konferen-
cję pt. „REACH – Nowe prawo chemiczne obowiązu-
je w Unii Europejskiej – nie przeocz swoich obowiąz-
ków!”, w której uczestniczyło ponad 200 osób (przed-
stawicieli małych i średnich firm, organów nadzoru,
organizacji i stowarzyszeń pozarządowych).
II. System kar i należności związanych z syste-
mem REACH
Jednym z głównych celów rozporządzenia RE-
ACH jest ochrona zdrowia ludzkiego i środowiska
przy jednoczesnym zachowaniu zasad konkurencyj-
ności. REACH zakłada, że do obrotu na rynku
wspólnotowym zostaną dopuszczone jedynie te sub-
stancje, które nie wpływają szkodliwie na zdrowie
i środowisko bądź też są one w sposób właściwy kon-
trolowane. Rozporządzenie obowiązuję w sposób
jednakowy na terenie całej Unii Europejskiej, trak-
tując tak samo wszystkich przedsiębiorców (w tym
polskich). Zgodnie z założeniami żadna substancja
produkowana lub importowana w ilościach powyżej
jednej tony rocznie nie może być wprowadzana na
rynek, jeśli nie zostanie zarejestrowana wstępnie.
Należy podkreślić, że rejestracja wstępna obejmuje
zgłoszenie jedynie danych teleadresowych podmiotu
wprowadzającego oraz nazwy i numeru identyfiku-
jącego substancję chemiczną. Rejestracja wstępna
jest procesem bezpłatnym.
Ministerstwo Zdrowia przygotowało projekt usta-
wy o zmianie ustawy o substancjach i preparatach
chemicznych oraz niektórych innych ustaw. Projekt,
po uzgodnieniach międzyresortowych i społecznych,
został przekazany do Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej. W projekcie ustawy nie przewidziano kar za
niedopełnienie obowiązku rejestracji. Projekt okre-
śla m.in. kary za wprowadzania do obrotu substan-
cji, które stwarzają szczególne zagrożenie dla zdro-
wia ludzkiego i środowiska, a co do których wprowa-
dzono ograniczenia lub zakazy.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
148
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie nierozwiązanego problemu dni
wolnych od nauki dla osób należących
do Polskiego Autokefalicznego Kościoła
Prawosławnego w czasie świąt przez nich
obchodzonych a zagwarantowanych w ustawie
o stosunku Państwa
do Polskiego Autokefalicznego Kościoła
Prawosławnego (4994)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 16 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4994/08) dotyczące interpelacji posła na Sejm RP
pana Jarosława Matwiejuka z dnia 2 września 2008 r.
w sprawie nierozwiązanego problemu dni wolnych
od nauki dla osób należących do Polskiego Autoke-
falicznego Kościoła Prawosławnego w czasie świąt
przez nich obchodzonych, a zagwarantowanych
w ustawie o stosunku państwa do Polskiego Autoke-
falicznego Kościoła Prawosławnego, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja
1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania
(t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 231, poz. 1965, z późn. zm.)
osoby należące do kościołów i innych związków wy-
znaniowych, których święta religijne nie są dniami
ustawowo wolnymi od pracy, mogą na własną proś-
bę uzyskać zwolnienie od pracy lub nauki na czas
niezbędny do obchodzenia tych świąt, zgodnie z wy-
mogami wyznawanej przez siebie religii.
Obowiązki ucznia lub studenta korzystającego ze
zwolnienia od nauki wynikają z § 2 ust. 2 rozporzą-
dzenia ministrów pracy i polityki socjalnej oraz edu-
kacji narodowej z dnia 11 marca 1999 r. w sprawie
zwolnień od pracy lub nauki osób należących do ko-
ściołów i innych związków wyznaniowych w celu ob-
chodzenia świąt religijnych niebędących dniami
ustawowo wolnymi od pracy (Dz. U. Nr 26, poz. 235),
zgodnie z którym szkoła, inna placówka oświatowo-
-wychowawcza lub opiekuńczo-wychowawcza albo
szkoła wyższa, udzielając zwolnienia, jednocześnie
określa sposób wyrównania zaległości dydaktycz-
nych spowodowanych zwolnieniem.
Wskazać należy, że problematyka dni wolnych od
nauki dla osób należących do Polskiego Autokefa-
licznego Kościoła Prawosławnego była omawiana
przez Wspólny Zespół Przedstawicieli Rządu Rze-
czypospolitej Polskiej i Świętego Soboru Biskupów,
powołany na mocy porozumienia z dnia 26 września
2007 r. podpisanego w Warszawie między rządem
Rzeczypospolitej Polskiej a Świętym Soborem Bi-
skupów.
W trakcie posiedzeń wspólnego zespołu przedsta-
wiono między innymi projekt rozporządzenia zmie-
niającego rozporządzenie ministra edukacji narodo-
wej i sportu z dnia 18 kwietnia 2002 r. w sprawie
organizacji roku szkolnego (Dz. U. Nr 46, poz. 432,
z późn. zm.). Jednakże z uwagi na fakt, iż zapropo-
nowana zmiana rozporządzenia nie zyskała aproba-
ty przedstawiciela Polskiego Autokefalicznego Ko-
ścioła Prawosławnego, członkowie wspólnego zespo-
łu podjęli decyzję o odstąpieniu od dalszych działań
mających na celu nowelizację przedmiotowego roz-
porządzenia, zalecając przygotowanie pisma do ku-
ratorów oświaty przypominającego o treści obowią-
zujących przepisów prawa, na mocy których możli-
we jest uzyskiwanie dni wolnych od pracy i nauki
w święta religijne według kalendarza juliańskiego
niebędące dniami ustawowo wolnymi od pracy.
Ponadto ustalono, że w Kuratorium Oświaty
w Białymstoku zostanie utworzone stanowisko do
spraw pomocy dla osób wyznania prawosławnego,
które wyrażałyby wolę skorzystania z przysługują-
cego im prawa do zwolnienia od pracy lub nauki,
zgodnie z ustawą o gwarancjach wolności sumienia
i wyznania.
Realizując przyjęte ustalenia, minister edukacji
narodowej pismem z dnia 18 sierpnia 2008 r. zwrócił
się do kuratorów oświaty z prośbą o przypomnienie
dyrektorom szkół, pracownikom nadzoru pedago-
gicznego, a także nauczycielom i uczniom zaintere-
sowanym uzyskiwaniem zwolnienia w celu obcho-
dzenia świąt religijnych przepisów regulujących
przedmiotowe zagadnienie.
Ponadto pismem z dnia 29 sierpnia 2008 r. skie-
rowanym do Ministerstwa Edukacji Narodowej pod-
laski kurator oświaty poinformował o powierzeniu
koordynowania spraw związanych z uzyskiwaniem
przez uczniów wyznania prawosławnego zwolnienia
z zajęć szkolnych w dniach świąt religijnych jedne-
mu z pracowników kuratorium.
Odnosząc się natomiast do kwestii dni wolnych
od pracy osób należących do kościołów i innych
związków wyznaniowych w celu obchodzenia świąt
religijnych, które nie są dniami ustawowo wolnymi
od pracy, wskazać należy, że zgodnie z przepisami
ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyzna-
nia, a także przepisami ww. rozporządzenia ministra
pracy i polityki socjalnej oraz edukacji narodowej
z dnia 11 marca 1999 r. pracownik może uzyskać
zwolnienie od pracy na czas niezbędny do obchodze-
nia świąt religijnych danego wyznania niebędących
dniami ustawowo wolnymi od pracy, pod warunkiem
odpracowania czasu zwolnienia, bez prawa do dodat-
kowego wynagrodzenia za pracę w godzinach nad-
liczbowych. Powyższa regulacja gwarantuje zatem
pracownikom korzystanie z dnia wolnego od pracy
(bezpłatnego) w święto religijne określonego wyzna-
nia, jednak pod warunkiem odpracowania czasu
zwolnienia (za normalnym wynagrodzeniem), mimo
że czas odpracowania przypada po normalnym cza-
sie pracy pracownika i w innych sytuacjach niż pra-

ca w godzinach nadliczbowych. Taka regulacja za-
pewnia zatem pracownikom korzystającym ze zwol-
nienia od pracy uzyskanie wynagrodzenia w takiej
wysokości, jak pracownicy korzystający ze święta
w innym terminie.
Stosowne odesłania do ww. przepisów dotyczą-
cych udzielania pracownikom zwolnień od pracy za-
warte są w ustawach regulujących stosunek pań-
stwa do kościołów różnych wyznań, tj. w art. 11
ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku pań-
stwa do Kościoła Chrześcijan Baptystów w Rzeczy-
pospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 97, poz. 480, z późn.
zm.), w art. 14 ustawy z dnia 13 maja 1994 r. o sto-
sunku państwa do Kościoła Ewangelicko-Augsbur-
skiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 73,
poz. 323, z późn. zm.), w art. 12 ustawy z dnia 30 czerw-
ca 1995 r. o stosunku państwa do Kościoła Ewange-
licko-Metodystycznego w Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U. Nr 97, poz. 479, z późn. zm.), art. 14 ustawy
z dnia 13 maja 1994 r. o stosunku państwa do Ko-
ścioła Ewangelicko-Reformowanego w Rzeczypospo-
litej Polskiej (Dz. U. Nr 73, poz. 324, z późn. zm.),
w art. 9 ustawy z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku
państwa do Kościoła Starokatolickiego Mariawitów
w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 41, poz. 253,
z późn. zm.), art. 9 ustawy z dnia 20 lutego 1997 r.
o stosunku państwa do Kościoła Katolickiego Ma-
riawitów w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 41,
poz. 252, z późn. zm.), w art. 12 ustawy z dnia 20 lu-
tego 1997 r. o stosunku państwa do Kościoła Zielo-
noświątkowego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
Nr 41, poz. 254, z późn. zm.) i w art. 11 ustawy
z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku państwa do gmin
wyznaniowych żydowskich w Rzeczypospolitej Pol-
skiej (Dz. U. Nr 41, poz. 251, z późn. zm.).
Inne uregulowanie zawiera natomiast ustawa
z dnia 4 lipca 1991 r. o stosunku państwa do Polskie-
go Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego (Dz. U.
Nr 66, poz. 287, z późn. zm.). Zgodnie bowiem z art. 14
ust. 2 przedmiotowej ustawy osobom należącym
do tego Kościoła przysługuje zwolnienie od pracy,
bez prawa do wynagrodzenia, w dniu święta prawo-
sławnego, jeżeli nie jest to dzień ustawowo wolny od
pracy. Udzielenie bezpłatnego zwolnienia od pracy
nie jest zatem uwarunkowane odpracowaniem cza-
su takiego zwolnienia. Przepisy ww. ustawy nie za-
wierają także żadnego odesłania do przepisów po-
wszechnie obowiązujących. W konsekwencji pracow-
nik korzystający z bezpłatnego zwolnienia od pracy
straci część wynagrodzenia. Wydaje się zatem, że
powyższa regulacja ma charakter szczególny wobec
regulacji powszechnie obowiązującej, uzależniającej
korzystanie ze zwolnienia od pracy od odpracowania
czasu zwolnienia, co w konsekwencji gwarantuje
pracownikowi zachowanie prawa do wynagrodzenia
w pełnej wysokości.
Mając powyższe na uwadze, w opinii ministra
pracy i polityki społecznej, w obecnym stanie praw-
nym brak jest podstaw prawnych do uzależnienia
udzielenia zwolnienia od pracy na podstawie art. 14
149
ustawy o stosunku państwa do Polskiego Autokefa-
licznego Kościoła Prawosławnego od jego odpraco-
wania przez pracownika. Wskazać jednakże należy,
że za zgodą pracodawcy czas zwolnienia może być
odpracowany i wówczas pracownik zachowa prawo
do pełnego wynagrodzenia. Rozwiązanie tej kwestii
może być przedmiotem wewnętrznej regulacji za-
kładowej (układ zbiorowy pracy, regulamin pracy),
a także porozumienia pracownika z pracodawcą.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie trudności, z jakimi spotykają się
banki spółdzielcze w korzystaniu
ze środków zagranicznych
w Bankowym Funduszu Gwarancyjnym (5005)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Steca, przekaza-
ną przy piśmie z dnia 16 września br., sygn. BMI7-
-2988/2008, w sprawie trudności, z jakimi spotykają
się banki spółdzielcze w korzystaniu ze środków za-
granicznych w Bankowym Funduszu Gwarancyj-
nym, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Na podstawie ustawy z dnia 7 grudnia 2000 r.
o funkcjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrze-
szaniu się i bankach zrzeszających, w bieżącym roku
sprawozdawczym Bankowy Fundusz Gwarancyjny
udzielał pomocy finansowej na wsparcie procesów
łączeniowych banków spółdzielczych z utworzonego
w 2001 r. Funduszu Restrukturyzacji Banków Spół-
dzielczych. Podstawową formą finansowego wspar-
cia łączenia się banków spółdzielczych są pożyczki
z Funduszu Restrukturyzacji Banków Spółdziel-
czych (FRBS), udzielane przez BFG. Fundusz ten
został utworzony z niewykorzystanej części obligacji
restrukturyzacyjnych serii D przeznaczonych na re-
strukturyzację BGŻ SA i banków spółdzielczych
oraz ze środków zlikwidowanego Funduszu Rozwo-
ju Banków Spółdzielczych, przejętego z Banku Go-
spodarki Żywnościowej (art. 32–35 ustawy o funk-
cjonowaniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu
się i bankach zrzeszających).
Należy wskazać, iż przepisy ustawy o funkcjono-
waniu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się
i bankach zrzeszających wyraźnie wskazują źródło
150
pochodzenia środków przeznaczonych na finanso-
wanie zadań w ramach Funduszu Restrukturyzacji
Banków Spółdzielczych, którymi dysponuje Banko-
wy Fundusz Gwarancyjny. Przepis art. 32 ww. usta-
wy stanowi bowiem, iż „w terminie 30 dni od dnia
wejścia w życie ustawy administrowany przed dniem
jej wejścia w życie przez BGŻ SA Fundusz Rozwoju
Banków Spółdzielczych przejęty z państwowo-spół-
dzielczego Banku Gospodarki Żywnościowej zostaje
zlikwidowany, a jego środki podlegają przekazaniu
do Bankowego Funduszu Gwarancyjnego”.
Z informacji uzyskanych od Bankowego Fundu-
szu Gwarancyjnego, zawartych w piśmie z dnia 3 paź-
dziernika 2008 r., sygn. BFG/S-207/2008, wynika,
że wysokość funduszu wynosi 123 409,7 tys. zł i zło-
żyły się na nią środki wraz z odsetkami pochodzące
z następujących źródeł:
— zlikwidowanego Funduszu Rozwoju Banków
Spółdzielczych, prowadzonego dotąd przez Bank
Gospodarki Żywnościowej SA (w dniu 6 kwietnia
2001 r. środki z tego tytułu w kwocie 4031,8 tys. zł
przekazano do BFG),
— przekazanych środków pieniężnych o wartości
odpowiadającej środkom otrzymanym przez banki
z tytułu obligacji, które zostały umorzone (w dniach
25, 26 i 27 kwietnia 2001 r. oraz 4 lutego 2002 r.
wpłynęło łącznie 119 377,9 tys. zł).
Zgodnie z ustawą, BFG otrzymał powyższe środ-
ki z przeznaczeniem na wsparcie procesów łączenio-
wych banków spółdzielczych i na związane z nimi
przedsięwzięcia inwestycyjne, w szczególności na
ujednolicenie:
— programów i sprzętu informatycznego,
— technologii bankowej,
— procedur finansowo-księgowych,
— oferty produktowej i usług bankowych,
a także na nabycie akcji banku zrzeszającego.
Pomoc finansowa z FRBS może być udzielana
wyłącznie tym bankom spółdzielczym, które doko-
nały połączenia z innymi bankami, licząc od daty
określonej na 3 lata przed dniem wejścia w życie ww.
ustawy (tj. po 28 stycznia 1998 r.), lub dokonały na-
bycia akcji banków zrzeszających w okresie 3 lat od
dnia obowiązywania ustawy (tj. przed 28 stycznia
2004 r.) oraz w których nie występuje niebezpie-
czeństwo niewypłacalności i które posiadają zdol-
ność do spłaty zaciągniętych pożyczek.
W przypadku pożyczek z Funduszu Restruktury-
zacji Banków Spółdzielczych pobierane przez BFG
oprocentowanie kształtuje się zdecydowanie poniżej
stawek rynkowych i wynosi tylko od 0,05 do 0,1 stopy
redyskonta weksli. Prowizja wynosi 0,1% kwoty po-
życzki, zaś okres korzystania z pożyczki wynosi mak-
symalnie 5 lat, z możliwością zastosowania maksy-
malnie dwuletniej karencji w spłacie kapitału.
W latach 2001–2007 Bankowy Fundusz Gwaran-
cyjny udzielił pożyczek z Funduszu Restrukturyza-
cji Banków Spółdzielczych 147 bankom na ogólną
kwotę 275 714,5 tys. zł, z tego na wsparcie procesów
łączeniowych i realizację inwestycji 269 063,0 tys. zł,
a na nabycie akcji banków zrzeszających 6651,5 tys. zł.
W okresie tym kwota udzielonych pożyczek ponad
dwukrotnie przekroczyła wielkość Funduszu Re-
strukturyzacji Banków Spółdzielczych, ponieważ
środki pochodzące ze spłat były angażowane w ko-
lejne działania pomocowe (w żadnym z przypad-
ków nie wystąpiły problemy ze spłatą pożyczonych
środków).
Warto przy tym zauważyć, iż dotychczas zdecy-
dowana większość środków uzyskanych przez banki
w ramach pożyczek z FRBS przeznaczona została
na inwestycje związane z procesami łączeniowymi
(w tym remonty, modernizacja i zabezpieczenie bu-
dynków) oraz unifikacją programów i sprzętu infor-
matycznego. Łącznie stanowiło to ponad 90% kwoty
dotychczas udzielonych pożyczek.
Na dzień 1 września 2008 r. w dyspozycji Ban-
kowego Funduszu Gwarancyjnego w ramach Fun-
duszu Restrukturyzacji Banków Spółdzielczych
pozostawały do wykorzystania środki w wysokości
28 189,2 tys. zł. W 2008 r. (tj. w okresie od 1 stycznia
do 31 sierpnia) fundusz został zasilony spłatami rat
kapitałowych z tytułu zaciągniętych pożyczek w kwo-
cie 20 090,6 tys. zł oraz pomniejszony o wypłacone
środki wynikające z udzielonej pożyczki w wysoko-
ści 34 677,4 tys. zł. Od 2007 r. rośnie średnia war-
tość udzielanych pożyczek, co wynika z dbałości
funduszu o dostępność i możliwość korzystania
przez banki spółdzielcze z pożyczek z FRBS.
Podkreślenia wymaga również fakt, iż zgodnie
z art. 33 ust. 1 ustawy o funkcjonowaniu banków
spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzesza-
jących nie można uznać środków zgromadzonych
w funduszu utworzonym z niewykorzystanej części
obligacji restrukturyzacyjnych serii D, przeznaczo-
nych na restrukturyzację BGŻ SA i banków spół-
dzielczych, oraz ze środków zlikwidowanego Fundu-
szu Rozwoju Banków Spółdzielczych, przejętego
z państwowo-spółdzielczego Banku Gospodarki
Żywnościowej, za zasoby państwowe. Są to zatem
środki własne banków i w związku z tym dyspono-
wanie środkami zgromadzonymi w Funduszu Re-
strukturyzacji Banków Spółdzielczych nie narusza
postanowień TWE.
Ponadto wskazać należy, że w projekcie wpro-
wadzono korzystne dla banków spółdzielczych roz-
wiązania dotyczące wykorzystania środków FRBS.
Aktualnie podstawową formą finansowego wspar-
cia łączenia się banków spółdzielczych są pożyczki
z Funduszu Restrukturyzacji Banków Spółdziel-
czych (FRBS) udzielane przez BFG. Fundusz ten
został utworzony z niewykorzystanej części obliga-
cji restrukturyzacyjnych serii D, przeznaczonych
na restrukturyzację BGŻ SA i banków spółdziel-
czych, oraz ze środków zlikwidowanego Funduszu
Rozwoju Banków Spółdzielczych, przejętego z pań-
stwowo-spółdzielczego Banku Gospodarki Żywno-
ściowej (art. 32–35 ustawy o funkcjonowaniu ban-
ków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach
zrzeszających).

Ustawa wprowadza korzystne dla banków spół-
dzielczych rozwiązanie zmierzające do rozszerzenia
katalogu przedmiotowego celów, których realizacja
przez banki spółdzielcze może być finansowana
z FRBS i polega na umożliwieniu uzyskiwania przez
banki spółdzielcze preferencyjnych pożyczek na cele
inwestycyjne. Wprowadzenie możliwości rozszerze-
nia zadań, których realizacja byłaby finansowana ze
środków finansowych pochodzących z pożyczek BFG
– na cele niezwiązane tylko z procesem łączenia się
banków spółdzielczych – jest korzystna dla sektora
banków spółdzielczych oraz wydaje się zasadna, bio-
rąc pod uwagę wielkość puli środków, jaka znajduje
się jeszcze w gestii BFG na FRBS, oraz aktualną sy-
tuację sektora banków spółdzielczych.
Podsumowując, należy wskazać, że zarówno zmia-
ny prawa, jak i działania BFG nie mają na celu ogra-
niczenia korzystania przez banki spółdzielcze ze
środków zgromadzonych w Funduszu Restruktury-
zacji Banków Spółdzielczych, a środki te w żaden
sposób nie mogą być uznane za fundusze publiczne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie wysokich kosztów
ubezpieczeń społecznych ponoszonych
przez członków środowiska artystycznego
(5008)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posła Michała Jarosa w sprawie wyso-
kich kosztów ubezpieczeń społecznych ponoszonych
przez członków środowiska artystycznego, przeka-
zanej przez Pana Marszałka pismem z dnia 16 wrze-
śnia 2008 r., znak: SPS-023-5008/08, uprzejmie in-
formuję, iż w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa
Narodowego dobrze znane są problemy niektórych
grup zawodowych prowadzących działalność twór-
czą i artystyczną, wynikające z istniejącego w kraju
systemu społecznego, jak również związane z tym
obecne i przyszłe zagrożenia.
W związku z tym na przestrzeni ostatnich lat mi-
nisterstwo kultury podejmowało działania mające
na celu poprawę trudnej sytuacji grup zawodowych
artystów i twórców w systemie społecznym (w tym
także ostatnio w kwestii włączenia artystów wyko-
151
nawców – tancerzy zawodowych do zakresu zawo-
dów o szczególnym charakterze i zatrudnionych
w szczególnych warunkach, co uprawniałoby do
emerytury pomostowej). Uprzejmie wyjaśniam, iż
zakres kompetencji Ministerstwa Kultury i Dzie-
dzictwa Narodowego nie pozwala jednak na plano-
wanie zmian, w tym zmierzających do obniżenia po-
wszechnie obowiązujących składek ubezpieczenia
społecznego, jak również na stworzenie alternatyw-
nego sposobu rozliczania grup zawodowych związa-
nych z działalnością twórczą i artystyczną. Tym sa-
mym nie ma możliwości udzielenia jednoznacznej
odpowiedzi na postawione w interpelacji posła Mi-
chała Jarosa pytania. (Zgodnie z naszą wiedzą odpo-
wiedzi w tych kwestiach, zgodnie z kompetencjami,
udzieliła minister pracy i polityki społecznej).
Nadmieniam jednak, iż Ministerstwo Kultury
i Dziedzictwa Narodowego jest otwarte na wszelkie
inicjatywy zmierzające do rozwiązania trudnych,
stawianych przez pana posła, kwestii i w związku
z tym jest gotowe służyć pomocą i włączyć się
w działania służące temu celowi. Uprzejmie infor-
muję, iż istnieje możliwość zorganizowania robocze-
go spotkania z panem posłem w ministerstwie, w De-
partamencie Narodowych Instytucji Kultury, które-
go celem byłoby przedstawienie propozycji i zanali-
zowanie możliwych działań w celu wypracowania
wspólnej inicjatywy zmierzającej do rozwiązania po-
ruszanych ważnych dla środowisk twórczych i arty-
stycznych problemów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie uwzględnienia w ramach projektu
Ministerstwa Infrastruktury automatycznego
odrolnienia gruntów rolnych znajdujących się
w obrębie miast (5009)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie pana posła Michała Jarosa z dnia 10 wrze-
śnia br. (znak pisma przekazującego: SPS-023-5009/
08) w sprawie uwzględnienia w ramach projektu Mi-
nisterstwa Infrastruktury automatycznego odrol-
nienia gruntów rolnych znajdujących się w obrębie
miast uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
152
Na wstępie pragnę poinformować, że w Minister-
stwie Infrastruktury został opracowany projekt
ustawy o zmianie ustawy Prawo budowlane, ustawy
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
oraz niektórych innych ustaw. Głównym celem pro-
jektu ustawy jest racjonalizacja procesu inwestycyj-
nego w budownictwie.
Wychodząc naprzeciw rozwojowi gospodarczemu
i wzrastającemu zapotrzebowaniu na rozwój inwe-
stycji w obrębie miast, Ministerstwo Infrastruktury
założyło w projekcie potrzebę usprawnienia i uła-
twienia lokalizacji inwestycji przy jednoczesnym po-
szanowaniu zasad zrównoważonego rozwoju.
W odpowiedzi na pytanie pierwsze, tj. jakie szcze-
gólne ułatwienia przewiduje ministerstwo dla tere-
nów, na których są planowane inwestycje w obrębie
miast, uprzejmie informuję, że projekt ustawy wpro-
wadza wzmocnienie roli studium uwarunkowań
i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmi-
ny jako dokumentu strategicznego w sferze rozwoju
gminy, w obrębie którego wyznaczane byłyby obsza-
ry urbanizacji, w których to z kolei obszarach, na
mocy zaproponowanych zmian do ustawy o ochronie
gruntów rolnych, zgoda na zmianę przeznaczenia
gruntów rolnych na cele nierolnicze uzyskiwana by-
łaby kompleksowo na etapie sporządzania studium
lub jego zmiany. Brak konieczności uzyskiwania
zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na
nierolnicze dotyczyłaby również terenów, które nie
byłyby objęte, jak również tereny nieprzeznaczone
do objęcia miejscowym planem zagospodarowania
przestrzennego, dla których projekt ustawy przewi-
duje określone decyzje administracyjne. Ponadto
w tym miejscu należy podkreślić, że projekt ustawy
wprowadza racjonalizacje procesu odrolnienia grun-
tów, powiązanego z planowaniem i budową infra-
struktury technicznej na już odrolnionych terenach,
w ramach terenu urbanizacji.
W odpowiedzi na pytanie drugie i trzecie, tj. czy
przewidywana jest odnośnie do terenów położonych
w obrębie miast automatyczna zmiana przeznacze-
nia gruntów z rolnej na inwestycyjną (odrolnienia)
z mocy ustawy oraz czy przewidywana jest odnośnie
do terenów położonych w obrębie miast automatycz-
na zmiana przeznaczenia gruntów z rolnej na inwe-
stycyjną (odrolnienia) po zgłoszeniu odpowiedniego
wniosku przez gminę, uprzejmie informuję, że
w związku z tym, że przeznaczenie gruntów rolnych
na cele nierolnicze według projektu ustawy odbywa-
łoby się na etapie sporządzania bądź zmiany stu-
dium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego gminy, nie byłoby konieczne ubiega-
nie się o wydanie odpowiedniej zgody każdorazowo
na potrzeby miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego, co miałoby również wpływ na skró-
cenie procedury planistycznej poprzez wyelimino-
wanie czasochłonnego etapu uzyskiwania tej zgody.
Projekt ustawy przewiduje możliwość zmiany prze-
znaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze, ale
w granicach obszaru urbanizacji wyznaczonego
w studium uwarunkowań i kierunków zagospodaro-
wania przestrzennego gminy oraz po uprzednim
wystąpieniu do właściwego organu o tę zgodę.
W odpowiedzi na pytanie czwarte, tj. kiedy pla-
nowane jest wprowadzenie w życie przygotowywa-
nej ustawy, uprzejmie informuję, że zgodnie z zało-
żonym planem prac projekt ustawy o zmianie usta-
wy Prawo budowlane, ustawy o planowaniu i zago-
spodarowaniu przestrzennym oraz niektórych in-
nych ustaw powinien być przedmiotem obrad Rady
Ministrów w październiku br. W przypadku przyję-
cia go przez Radę Ministrów i przekazania do Sejmu
dalsze jego losy, w tym wejście w życie ustawy, zależ-
ne będą od przebiegu prac nad projektem w parla-
mencie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie ustawy o podatku tonażowym (5010)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Michała Jarosa, przesłaną
przy piśmie z dnia 16 września 2008 r., dotyczącą
podatku tonażowego, przedstawiam wyjaśnienia
w tej kwestii.
Jak wynika z przekazanej interpelacji, pan poseł
Michał Jaros prosi o wyjaśnienie następujących za-
gadnień:
1) czy przygotowane są akty wykonawcze do
ustawy o podatku tonażowym, a jeśli tak, to kiedy
zostaną one wprowadzone?
2) czy w związku z nieprzygotowaniem aktów
wykonawczych Ministerstwo Finansów planuje zre-
zygnować z realizacji ustawy o podatku tonażowym,
ewentualnie uchylić ją?
3) jakie są planowane koszty obsługi podatku to-
nażowego przez aparat skarbowy?
Odnosząc się do poruszonych problemów, pragnę
zauważyć, iż rozporządzenie wykonujące delegacje
zawarte w ustawie o podatku tonażowym (art. 7 ust. 3
i art. 13) zostały przygotowane zarówno przez Mini-
sterstwo Finansów, jak też byłe Ministerstwo Go-
spodarki Morskiej.
Z uwagi jednak na przedłużający się proces wyja-
śniania z Komisją Europejską zgodności niektórych
postanowień ustawy o podatku tonażowym z pra-
wem Unii Europejskiej zostały podjęte decyzje o wstrzy-
maniu prac zmierzających do wydania i opubliko-
wania tych rozporządzeń. Uzasadnieniem dla pod-
jęcia takiej decyzji była potrzeba zapobieżenia

udzielaniu armatorom nielegalnej pomocy publicz-
nej. Rozporządzenia te zostaną wydane niezwłocz-
nie po otrzymaniu decyzji komisji stwierdzającej
zgodność ustawy o podatku tonażowym z prawem
Unii Europejskiej.
Niewydanie aktów wykonawczych do ustawy
o podatku tonażowym nie stanowi powodu do rezy-
gnacji z jej realizacji, jak również nie oznacza podję-
cia decyzji o jej uchyleniu. Ustawa o podatku tonażo-
wym, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r.,
stanowi jeden z kluczowych elementów pakietu
wprowadzającego instrumenty pomocy państwa dla
żeglugi morskiej, od dawna oczekiwanego przez pol-
skich armatorów morskich. Z powodu jednak braku
decyzji komisji o zgodności programu pomocy „Wpro-
wadzenie podatku tonażowego w transporcie mor-
skim” ze wspólnym rynkiem pełne skorzystanie
z możliwości, jakie daje podatek tonażowy, będzie
możliwe dopiero po podjęciu decyzji przez komisję.
Program pomocowy został notyfikowany komisji
w dniu 1 lutego 2006 r., następnie podlegał badaniu
wstępnemu, w ramach którego komisja zwracała się
czterokrotnie do władz Polski z prośbą o dodatkowe
informacje. Z uwagi na wątpliwości co do zgodności
programu z prawem Unii Europejskiej komisja decy-
zją z dnia 12 września 2007 r. wszczęła formalną
procedurę dochodzenia, zgodnie z art. 4 ust. 4 roz-
porządzenia nr 659/1999 ustanawiającego szczegó-
łowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE. Decy-
zja ta została opublikowana w Dzienniku Urzędo-
wym Wspólnot Europejskich 12 grudnia 2007 r. (OJ
C 300/22). Zgodnie z art. 6 ust. 6 rozporządzenia
nr 659/1999 komisja ma 18 miesięcy od wszczęcia
procedury na wydanie stosownej decyzji.
W przypadku natomiast kosztów obsługi podat-
ku tonażowego należy zauważyć, iż opodatkowanie
tym podatkiem jest opcjonalne w stosunku do po-
datku dochodowego. Armatorzy mogą wybrać taką
formę opodatkowania, poprzez złożenie stosowne-
go oświadczenia, lub pozostać przy opodatkowaniu
podatkiem dochodowym. Właściwy dla podatku to-
nażowego organ podatkowy jest jednocześnie wła-
ściwy w sprawach podatku dochodowego. Organ
podatkowy, do którego zakresu działania należy
m.in. pobór podatku, dokonuje czynności z tym
związanych niezależnie od wybranej przez podatni-
ka (armatora) formy opodatkowania. Koszty zwią-
zane z obsługą podatników, którzy wybrali opodat-
kowanie podatkiem tonażowym, są porównywalne
do kosztów ponoszonych przy opodatkowaniu na
zasadach ogólnych, tj. podatkiem dochodowym.
Tym samym wybór tej formy opodatkowania nie
wpływa na ogólny poziom kosztów ponoszonych
przez organy skarbowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 6 października 2008 r.
153
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie stanu i rozwoju budownictwa
energooszczędnego (5011)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jana Kulasa z dnia 16 wrze-
śnia br., otrzymaną przy piśmie wicemarszałka Sej-
mu pana Krzysztofa Putry z dnia 22 września br.,
znak SPS-023-5011/08, w sprawie stanu i rozwoju
budownictwa energooszczędnego uprzejmie Pana
Marszałka informuję, co następuje.
Stan rozwoju budownictwa energooszczędnego
w Polsce można najtrafniej ocenić na podstawie
rocznego zużycia energii w danym budynku przypa-
dającej na ogrzewanie 1m2 powierzchni użytkowej.
Obecnie przepisy prawne, od 1998 r., regulują ten
wskaźnik na poziomie od 90 do 120 kWh/m2, pod-
czas gdy do 1985 r. wskaźnik ten kształtował się na
poziomie od 240 do 380 kWh/m2. Budynki już istnie-
jące były budowane na przestrzeni lat i te najstarsze
niestety są bardzo energochłonne, co związane jest
z niskimi wymaganiami prawnymi wcześniejszych
okresów i niską świadomością społeczeństwa na te-
mat problematyki budownictwa energooszczędnego.
Dlatego też promuje się termomodernizację w takich
nieruchomościach. Natomiast w przypadku nowych
budynków kładzie się zdecydowanie większy nacisk
na dobór materiałów o odpowiednich właściwościach
energooszczędnych. Polskie przepisy prawne, zmie-
niając się, stają się coraz bardziej przyjazne budow-
nictwu energetycznemu i zbliżają ten sektor gospo-
darki do norm Europy Zachodniej. Dla porównania
niemieckie prawo budowlane jeszcze niedawno na-
kazywało budowę budynków o przeciętnym rocznym
zużyciu energii na poziomie od 50 do 100 kWh/m2,
natomiast prawo szweckie było o wiele bardziej re-
strykcyjne, ustalając podobne wskaźniki na pozio-
mie od 30 do 60 kWh/m2. Reasumując, mimo widocz-
nych jeszcze różnic pomiędzy energochłonnością bu-
dynków znajdujących się na terenie Europy Zachod-
niej a polskim budownictwem, wznoszenie enrgo-
oszczednych budynków w Polsce jest na najlepszej
drodze rozwoju, jednocześnie potrzebując wsparcia
także ze strony władzy ustawodawczej w zakresie
promowania rozwoju świadomości energooszczędno-
ści wśród polskich obywateli.
Od ponad 10 lat funkcjonuje zbierający pochlebne
opinie od inwestorów Fundusz Termomodernizacyjny.
Od początku funkcjonowania funduszu w 1999 r. zain-
teresowanie kredytami „z premią” rosło bardzo
szybko. Od 144 wniosków złożonych w 1999 r., przez
1413 w 2004 r., po 3214 w 2006 r. W 2006 r. wzrost
liczby składanych wniosków w stosunku do roku
ubiegłego był tak duży (ponad 70%), że fundusz mu-
154
siał odłożyć realizację części wniosków do następ-
nego roku. Zwiększenie w 2007 r. ponaddwukrotne
dotacji budżetowej (298 mln zł) pozwoliło nie tylko,
po raz pierwszy od uruchomienia programu termo-
modernizacji, na pełne pokrycie popytu na premie
termomodernizacyjne, ale także na likwidację zale-
głości w tym zakresie z roku 2006. Obecnie zaob-
serwować można stabilizację liczby składanych
wniosków (wzrost w roku 2007 w stosunku do roku
2006 wynosi tylko 3%), tak że tegoroczna dopłata
budżetowa w wysokości 270 mln zł powinna z na-
wiązką pokryć zobowiązania funduszu. Wspomnia-
na stabilizacja wynika jednak tylko po części z do-
stosowania dotacji budżetowej do zapotrzebowania
na kredyty termomodernizacyjne, inną jej przyczy-
ną jest zaistniały w ostatnim okresie wzrost opro-
centowania kredytów zmniejszający zainteresowa-
nie ich zaciąganiem.
Obecnie w dyrektywie 2002/91/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r.
w sprawie charakterystyki energetycznej budynków
należy doszukiwać się podstaw prawnych Wspólnot
Europejskich determinujących nasz kraj do dalsze-
go rozwoju budownictwa energooszczędnego. Ww.
dyrektywa ma na celu znaczną poprawę efektywno-
ści energetycznej budynków w Unii Europejskiej,
zmniejszenie ich energochłonności, zwrócenie uwagi
na często wysoką opłacalność przedsięwzięć termo-
modernizacyjnych, uwzględniając jednocześnie za-
sadę zrównoważonego rozwoju.
Głównym programem będącym w przygotowa-
niu przez Ministerstwo Infrastruktury w zakresie
wsparcia i rozwoju budownictwa energooszczędnego
w Polsce jest wdrażanie świadectw charakterystyki
energetycznej budynków. Zgodnie z art. 1 pkt 1a
ustawy z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy
Prawo budowlane każdy budynek, który jest odda-
wany do użytkowania, oraz budynek podlegający zby-
ciu lub wynajmowi powinnien posiadać ustaloną,
w formie świadectwa charakterystyki energetycznej,
jego charakterystykę energetyczną. Taki dokument
określa wielkość energii, wyrażoną w kWh/m2/rok,
niezbędnej do zaspokojenia różnych potrzeb związa-
nych z użytkowaniem budynku. Świadectwo cha-
rakterystyki energetycznej budynku będzie ważne
10 lat, a sporządzanie ww. świadectw będzie obowią-
zywać od 1 stycznia 2009 r.
Świadectwa charakterystyki energetycznej mają
ułatwiać właścicielom wiarygodne przedstawienie
walorów budynków lub lokali oferowanych do sprze-
daży lub wynajmu, a jednocześnie dla nabywców lub
najemców stanowi zabezpieczenie przed ewentual-
nymi nieujawnionymi wadami konstrukcyjno-bu-
dowlanymi, mogącymi rzutować na jakość energe-
tyczną kupowanego czy wynajmowanego budynku.
Świadectwa energetyczne stwarzają sytuację pewnej
jawności charakterystyki energetycznej budynków
dla ich właścicieli, nabywców i najemców, a w przy-
szłości powinny przyczynić się do stałego zmniejsza-
nia zużycia energii związanej z użytkowaniem bu-
dynków.
Obecnie w całej Polsce odbywają się liczne szko-
lenia w zakresie audytingu energetycznego i oceny
energetycznej, których ukończenie uprawniać bę-
dzie do złożenia egzaminu w Ministerstwie Infra-
struktury. Pozytywny wynik zaowocuje nabyciem
uprawnień do sporządzania świadectw charaktery-
styki energetycznej budynków.
Alternatywną drogą pozwalającą na zdobycie
wiedzy w zakresie budownictwa energooszczędnego
oraz ww. uprawnień jest ukończenie studiów pody-
plomowych na kierunkach zatwierdzonych przez
ministra nauki i szkolnictwa wyższego, reprezento-
wanych na chwilę obecną przez 26 uczelni wyższych
w całej Polsce.
Ministerstwo Infrastruktury w niedługim czasie
planuje przeprowadzenie kampanii edukacyjno-in-
formacyjnej w postaci eksperckiej infolinii oraz or-
ganizacji konferencji prasowych oraz seminariów,
a także przygotowanie krótkiego filmu emitowane-
go przez telewizję oraz zorganizowanie międzynaro-
dowej konferencji eksperckiej poświęconej doświad-
czeniom i problemom państw członkowskich zwią-
zanym z wdrażaniem ww. dyrektywy.
W Polsce w dalszym ciągu potrzeba zmian o cha-
rakterze ponadregionalnym w zakresie budownictwa
energooszczędnego. Potrzeba współpracy wszystkich
właściwych ministerstw i departamentów ministerstw,
jak również współpracy ze strony władzy ustawo-
dawczej. Mając na celu zmniejszenie zapotrzebowa-
nia naszego kraju na energię, należy uruchomić spo-
re nakłady finansowe, bardzo trudne do oszacowa-
nia, ponieważ ten sektor gospodarki, jakim jest bu-
downictwo, jest bardzo rozbudowany i potrzebuje
wielu gruntownych zmian. Należy zwrócić szczegól-
ną uwagę na świadomość obywateli i prowadzić naj-
przeróżniejsze programy, które wpływają na promo-
wanie budownictwa energooszczędnego wśród spo-
łeczeństwa.
W takie myślenie wpisuje się ustawodawstwo do-
tyczące pomocy finansowej państwa w zakresie bu-
downictwa. Wszystkie przygotowane w resorcie usta-
wy, które wspierają inwestorów w budowie mieszkań,
zawierają, w zamian za to wsparcie, dodatkowe wy-
maganie odnoszące się do energooszczędności bu-
dynków. Dodatkowe w stosunku do powszechnych
wymagań wynikających z Prawa budowlanego. In-
nymi słowy, wszędzie tam, gdzie budżet wspiera bu-
downictwo mieszkaniowe, jakość energetyczna bu-
dynków musi być szczególnie wysoka. Takie wyma-
gania wynikają zarówno ze wspierającej budownic-
two społeczne ustawy z 26 października 1995 r.
o niektórych formach popierania budownictwa miesz-
kaniowego, jak i z ustawy z 8 grudnia 2006 r. o fi-
nansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych,
mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla bez-
domnych (Dz. U. z 2006 r. nr 251, poz. 1844). Jeśli
zaś chodzi o kolejne inicjatywy, to należy tu przede
wszystkim wspomnieć o ustawie o wspieraniu re-

montów i termomodernizacji zwiększającej zakres
wspomnianej ustawy termomodernizacyjnej o moż-
liwość wykonywania kompleksowych remontów wie-
lorodzinnych budynków mieszkalnych zbudowanych
przed rokiem 1961. Program wsparcia remontów
powinien stać się elementem zintegrowanego zesta-
wu działań mających na celu poprawę stanu tech-
nicznego istniejącego zasobu mieszkaniowego, sta-
nowiąc element komplementarny do rozwiązań
ukierunkowanych na wsparcie przedsięwzięć ogra-
niczających energochłonność zasobów mieszkanio-
wych. Również i w tym programie możliwość sko-
rzystania z premii remontowej uzależniona jest od
zmniejszenia rocznego zapotrzebowania na energię
dostarczaną na potrzeby ogrzewania i podgrzewa-
nia wody użytkowej. Wielkość tego zmniejszenia
uzależniona jest od zakresu prac remontowych obec-
nych, jak i uprzednich, w wyniku których polepszyła
się energetyczna jakość budynku.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie sytuacji producentów zbóż z terenu
woj. lubelskiego (5018)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wy-
stąpieniem Pana Marszałka pismem z dnia 16 paź-
dziernika 2008 r., znak: SPS-023-5018/08, przeka-
zującym interpelację pani Małgorzaty Sadurskiej
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie
sytuacji producentów zbóż z terenu woj. lubelskiego
uprzejmie przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Z uwagi na globalny charakter rynku zbóż na sy-
tuację polskich producentów mają wpływ zmiany za-
chodzące zarówno na rynku europejskim, jak i świato-
wym. Analiza obecnej oraz prognozowanej sytuacji
na rynku zbóż wskazuje, że w skali światowej rok
gospodarczy 2008/2009 po raz pierwszy od wielu lat
będzie się charakteryzował zrównoważeniem popy-
tu i podaży. Prognoza Międzynarodowej Rady Zbo-
żowej z końca września br. zakłada, że zużycie zbóż
na świecie będzie zbliżone do wielkości zbiorów i wy-
niesie nieco ponad 1,75 mld ton.
Znaczący wzrost zbiorów prognozowany jest
m.in. w Unii Europejskiej, wg informacji Komisji
Europejskiej o prawie 19%, do około 307 mln ton.
155
Taka sytuacja sprawi, że Wspólnota w roku gospo-
darczym 2008/2009 powróci do pozycji eksportera
netto zbóż. Szacunki wysokich zbiorów zbóż odno-
szą się również do Ukrainy, gdzie przewiduje się
wzrost zbiorów w stosunku do roku ubiegłego o pra-
wie 51%, do niecałych 45 mln ton.
Wyższe, niż wcześniej zakładano, są również
zbiory zbóż w Polsce. Szacunki Głównego Urzędu
Statystycznego z dnia 26 września 2008 r. pokazują,
że tegoroczne zbiory zbóż wyniosły 27,1 mln ton,
tj. są na poziomie roku ubiegłego oraz wyższe o 1,4%
od średniej ze zbiorów 2001–2005. Krajowe zużycie
zbóż w związku ze zmniejszeniem zapotrzebowania
na pasze, wynikającym ze spadku pogłowia trzody
chlewnej, oceniane jest na około 1 mln ton mniej niż
przed rokiem, tj. ponad 25 mln ton.
Poprzedni rok gospodarczy przyniósł częściową
odbudowę zapasów zbóż na rynku krajowym do po-
ziomu około 2 mln ton. Umożliwiły to wyższe o około
1 mln ton zbiory zbóż niż ich zużycie oraz wyższy
o około 0,5 mln ton import zbóż niż ich eksport. Bio-
rąc pod uwagę tegoroczne zbiory zbóż, należy się
spodziewać dalszej odbudowy zapasów do średniego
poziomu z ostatnich 10 lat (około 3 mln ton zbóż).
Ze wstępnych danych handlowych Ministerstwa
Finansów wynika, że w lipcu br. do Polski zaimpor-
towano około 300 tys. ton zbóż, natomiast wyeks-
portowano około 14 tys. Taka sytuacja w polskim
handlu zagranicznym utrzymuje się od kwietnia br.
Duży udział w imporcie ma zboże sprowadzane
z Ukrainy (średnio około 53 tys. ton miesięcznie).
Głównie sprowadzana jest kukurydza (miesięcznie
47 tys. ton).
W skali UE w okresie od 1 lipca 2008 r. do
16 września 2008 r. import zbóż wyniósł około 3,4 mln
ton i był niższy niż przed rokiem o 1,5 mln ton. Ob-
serwuje się natomiast zwiększony eksport zbóż, któ-
ry we wspomnianym okresie wyniósł około 6,8 mln
ton i był większy niż przed rokiem o 2,5 mln ton.
W eksporcie dominowała pszenica, której wywiezio-
no około 5,5 mln ton.
Z informacji gromadzonych w ramach Zintegro-
wanego Systemu Rolniczej Informacji Rynkowej wy-
nika, że od początku roku gospodarczego, tj. od
1 lipca 2008 r. do 28 września 2008 r. przedsiębior-
stwa dokonujące zakupu zbóż w Polsce objęte ww.
systemem skupiły około 1,6 mln ton zbóż, tj. o 186 tys.
ton (10,3%) mniej niż w analogicznym okresie roku
ubiegłego. Na niższy poziom skupu zbóż w bieżącym
roku gospodarczym ma duży wpływ niższy niż
w roku ubiegłym poziom cen zbóż. Przy ocenie wiel-
kości skupu zbóż w skali kraju należy uwzględnić
fakt, że informacje ZSRIR obejmują około 60% sku-
pu zbóż notowanego przez Główny Urząd Staty-
styczny (przykład roku 2007 r.). Przy założeniu, że
w bieżącym roku udział skupu zbóż odnotowany
w ramach ZSRIR będzie podobny jak w roku 2007,
to skup ogółem w omawianym okresie należy szaco-
wać na około 2,7 mln ton.
156
Od początku września br. ceny zbóż konsumpcyj-
nych w Polsce wykazują stabilny poziom. Z informa-
cji zbieranych w ramach Zintegrowanego Systemu
Rolniczej Informacji Rynkowej wynika, że średnia
cena skupu pszenicy konsumpcyjnej na przełomie
września i października wniosła 530–540 zł/t, żyta
konsumpcyjnego 406–420 zł/t. Stabilny poziom wy-
kazują również ceny zbóż paszowych, z wyjątkiem
cen kukurydzy, które w ciągu ostatniego miesiąca
obniżyły się o 24% do poziomu 456 zł/t. Średnia
cena pszenicy paszowej pod koniec września br.
ukształtowała się na poziomie 440 zł/t, żyta paszo-
wego 380 zł/t, jęczmienia paszowego 470 zł/t.
Na rynku europejskim najwyższe ceny pszenicy
konsumpcyjnej nadal utrzymują się w takich kra-
jach, jak: Włochy, Portugalia, Hiszpania, Szwecja
na poziomie 170–210 euro/t. Najniższy poziom cen
pszenicy konsumpcyjnej odnotowany został w kra-
jach Europy Środkowej, takich jak: Węgry, Polska,
Litwa, Łotwa, Słowacja, Bułgaria, Rumunia w gra-
nicach 130–180 euro/t.
Dokonując analizy sytuacji, w jakiej znajdują się
obecnie producenci zbóż w Polsce, nie można jej roz-
patrywać wyłącznie w odniesieniu do wybranego re-
gionu kraju. Rozumiejąc trudną sytuację producen-
tów zbóż, w ramach działań na rzecz jej unormowa-
nia, na początku sierpnia zorganizowałem kolejne
spotkanie mediacyjne z udziałem związków i orga-
nizacji rolniczych, które było poświęcone kształto-
waniu się cen na rynku nawozów. W spotkaniu brali
udział przedstawiciele zakładów nawozowych: Fos-
fory, Fosfan, Luvena, Puławy, Anwil, Police, Kędzie-
rzyn, Gdańskie Zakłady Nawozów Fosforowych oraz
podsekretarz stanu z Ministerstwa Gospodarki.
Rozmowy podjęto w związku z drastycznym wzro-
stem cen nawozów. Producenci przedstawili sytu-
ację na rynku nawozów, wskazując, że wzrost cen
spowodowany był głównie ceną surowców: fosfora-
nów i soli potasowej. W ostatnim roku ceny tych su-
rowców zwiększyły się nawet o 300–400%. Przed-
stawiciele związków zwrócili uwagę na znaczne po-
prawienie w ostatnim półroczu (w stosunku do
dwóch ostatnich lat) wyników finansowych zakła-
dów nawozowych. Podczas dyskusji podkreśliłem, że
zarówno zyski, jak i straty wynikające z koniunktu-
ry powinny być rozkładane bardziej równomiernie
pomiędzy wszystkich uczestników rynku. Problem
rynku nawozów występuje już w wielu krajach
członkowskich UE i dlatego konieczne jest przepro-
wadzenie na ten temat debaty na forum Komisji Eu-
ropejskiej. Przedstawiciele organizacji rolniczych
zadeklarowali omówienie sprawy wysokich cen na-
wozów na posiedzeniu COPA-COGECA.
Mówiąc o wysokości osiąganych przez producen-
tów przychodów ze sprzedaży zbóż w bieżącym roku
gospodarczym, należy pamiętać, że wyjątkowo ko-
rzystna sytuacja cenowa w roku ubiegłym była sytu-
acją nietypową. Należy przy tym pamiętać, że podej-
mowane przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi
działania w zakresie stabilizacji sytuacji rynkowej
muszą uwzględniać interesy innych sektorów, w tym
producentów żywca wieprzowego i drobiowego, a tak-
że konsumentów żywności.
Wzrost cen zbóż, który rozpoczął się jeszcze przed
żniwami roku ubiegłego, doprowadził do rekordowe-
go ich poziomu w całym roku gospodarczym. Zosta-
ło to niestety wykorzystane przez przedsiębiorstwa
dostarczające środki do produkcji rolnej i dlatego
podjąłem rozmowy w tym zakresie.
Znając wpływ rynku europejskiego na sytuację
krajowego rynku zbóż, na podstawie informacji
o wysokich tegorocznych zbiorach w skali Unii Eu-
ropejskiej oraz prognoz wskazujących na możliwość
destabilizacji tego rynku, w dniu 18 sierpnia br. zo-
stał przekazany do Komisji Europejskiej mój wnio-
sek o przywrócenie ochrony celnej na wspólnotowym
rynku zbóż.
Niezależnie od przesłanego wniosku, na forum
Komitetu Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji
Rynków Rolnych z inicjatywy Ministerstwa Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi prowadzona jest dyskusja w celu
uzyskania poparcia wniosku przez inne kraje człon-
kowskie. Dyskusja toczy się zarówno na poziomie
Komisji Europejskiej, jak i Rady Ministrów UE. Do
dnia 25 września 2008 r. udało się uzyskać poparcie
Austrii, Litwy, Łotwy, Bułgarii, Rumunii oraz Wę-
gier, natomiast Francja, Hiszpania i Włochy postu-
lują, aby wstrzymać się z decyzją o przywróceniu
ceł, gdyż może ona spowodować wzrost cen i ograni-
czyć konkurencyjność eksportu unijnego zboża na
rynki Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu.
Przedkładając powyższe informacje, zapewniam,
że Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi dostrzega
problemy występujące na różnych rynkach oraz że
będzie kontynuowało działania w celu poprawy wa-
runków produkcji oraz satysfakcji dochodowej
w polskim rolnictwie. Niemniej jednak osiągnięcie
tego celu bez integracji producentów rolnych będzie
trudne do zrealizowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Leszka Aleksandrzaka
w sprawie rozwoju infrastruktury kolejowej
na trasie Warszawa – Łódź – Kalisz –
Ostrów Wlkp. – Wrocław (5020)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Leszka Aleksandrzaka w sprawie

rozwoju infrastruktury kolejowej na trasie Warsza-
wa – Łódź – Kalisz – Ostrów Wlkp. – Wrocław na
podstawie informacji otrzymanych od spółki PKP
Polskie Linie Kolejowe SA wyjaśniam, że w związku
z wystąpieniem władz samorządowych z inicjatywą
uruchomienia połączenia kolejowego na przedmio-
towej trasie dokonano wspólnie z Centrum Nauko-
wo-Technicznym Kolejnictwa oraz PKP Intercity SA
jako przewoźnikiem analizy możliwości wznowienia
zawieszonego od roku 2004 ruchu pociągów. Przepro-
wadzona analiza wykazała, że dla przedstawienia
atrakcyjnej oferty przewozowej niezbędne jest wyko-
nanie szeregu prac o charakterze odtworzenio-
wym, mających na celu przywrócenie właściwego
stanu technicznego linii kolejowej. Zakres rzeczo-
wy modernizacji tej linii powinien przede wszyst-
kim obejmować wymianę szyn, podkładów, rozjaz-
dów oraz naprawę podtorza i obiektów inżynieryj-
nych. Według wstępnych oszacowań poprawa sta-
nu infrastruktury na odcinku Łódź – Wrocław
wymaga nakładów finansowych w wysokości oko-
ło 550 mln PLN.
Biorąc pod uwagę podział terytorialny woje-
wództw, przez które przebiega przedmiotowa linia,
w czerwcu br. spółka PKP PLK SA poinformowała
marszałków woj. łódzkiego, wielkopolskiego i dolno-
śląskiego o kosztach modernizacji tej linii, w rozbi-
ciu na poszczególne województwa. Władze samorzą-
dowe otrzymały również informacje, że, z uwagi na
charakter połączenia mający wpływ na rozwój re-
gionów, PKP PLK SA oczekuje wsparcia finansowe-
go ze środków regionalnych programów operacyj-
nych (RPO).
Mimo tego, iż inicjatywa nie uzyskała do chwili
obecnej wsparcia z RPO poszczególnych województw,
to PKP PLK SA, wychodząc naprzeciw oczekiwa-
niom władz wojewódzkich, zaplanowała w roku 2008
finansowanie ze środków własnych prac utrzyma-
niowo-naprawczych na odcinku Łódź – Kalisz o łącz-
nej wartości 1 981,2 tys. zł. Zakres tych prac obej-
muje m.in. wymianę szyn na długości 2,5 km torów,
wymianę podkładów, podrozjezdnic, naprawę ośmiu
przejazdów, podbicie torów i rozjazdów oraz che-
miczne odchwaszczanie torów.
Nadmienić należy, iż spółka PKP PLK SA, będąc
zaangażowana w realizację zadań wynikających
z POIiŚ, nie jest w stanie pokryć kolejnych kosztów
związanych z realizacją tak dużego zadania inwe-
stycyjnego. PKP PLK SA w dalszym ciągu podtrzy-
muje wolę współpracy z samorządami w celu popra-
wy stanu technicznego infrastruktury kolejowej
oraz oczekuje działań ze strony samorządów, ukie-
runkowanych na wsparcie finansowe zamierzonych
inwestycji.
Ponadto wyjaśniam, iż przy obecnym poziomie
dotacji budżetowych przeznaczonych na moderniza-
cję linii o państwowym znaczeniu nie jest możliwe
w najbliższych latach zmodernizowanie przedmioto-
wej linii ze środków budżetu państwa. W pierwszej
kolejności dotacje budżetowe przewidywane na in-
157
westycje kolejowe przeznaczone są na finansowanie
kontynuowanych inwestycji.
Odnosząc się do kolejnych pytań, pragnę zwrócić
uwagę, że głównym celem „Programu budowy i uru-
chomienia przewozów kolejami dużych prędkości
w Polsce”, będącego wynikiem prac Międzyresorto-
wego Zespołu do Spraw Kolei Dużych Prędkości jest
stworzenie w Polsce systemu przewozów kolejami
dużych prędkości, który będzie połączony z siecią
kolejową Unii Europejskiej. Realizacja programu
nastąpi poprzez wybudowanie nowej linii kolejowej
wysokich prędkości w układzie „Y” (połączenie War-
szawa – Poznań, Warszawa – Wrocław z rozgałęzie-
niem w rejonie Kalisza i obsługą Łodzi), a w połącze-
niu z modernizacją Centralnej Magistrali Kolejowej
stworzy system kolei dużych prędkości (KDP) w cen-
trum kraju i na liniach obciążonych największym
strumieniem pasażerów. Pozwoli to na wykorzysta-
nie korzyści związanych z budową KDP w skali ca-
łego kraju w stopniu maksymalnym, aby pozytywne
skutki tego przedsięwzięcia odczuli mieszkańcy wie-
lu regionów.
Obecnie trudno jest określić szczegóły dotyczące
przebiegu linii dużych prędkości. Studium wykonal-
ności opracowane w ramach prac przygotowawczych
przewidywanych na lata 2008–2012 powinno odpo-
wiedzieć na powyższe kwestie. Koncepcja połącze-
nia Warszawa – Wrocław przez Łódź zakłada budo-
wę nowej linii kolejowej, która musi spełniać inne
wymagania techniczne ze względu na zakładaną
prędkość jazdy pociągów powyżej 250 km/h.
Istnieje konieczność zachowania równowagi po-
między wydatkowaniem środków na budowę linii
„Y” i modernizację linii istniejących. Przeznaczenie
całości środków na budowę „Y” przyczyniłoby się do
ruiny istniejącej infrastruktury i spowodowałoby
całkowity odwrót społeczeństwa od kolei, do czego
oczywiście nie można dopuścić. Zatem budowa no-
wej linii kolejowej będzie realizowana równolegle do
modernizacji istniejącej infrastruktury kolejowej.
Ze względu na wymagania techniczne oraz fi-
nansowy i rzeczowy charakter inwestycji realizacja
budowy nowej linii kolejowej planowana jest po roku
2013. Uruchomienie regularnych przewozów pasa-
żerskich może nastąpić dopiero ok. roku 2020, po za-
kończeniu niezbędnych testów i prób.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
158
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie problemów związanych
z wytoczeniem procesu z powództwa cywilnego
(5021)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jacka Tomczaka z dnia
5 września 2008 r., przesłaną przy piśmie z dnia
17 września 2008 r. (SPS-023-6021/08), w sprawie
problemów związanych z ustaleniem miejsca za-
mieszkania strony w postępowaniu cywilnym uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
W świetle art. 126 § 2 ustawy z dnia 17 listopada
1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U.
Nr 43, poz. 296, ze zm.) pierwsze pismo procesowe
powinno zawierać oznaczenie miejsca zamieszkania
stron (uczestników) i ewentualnie przedstawicieli
ustawowych lub pełnomocników. Przepis ten po-
wszechnie rozumiany jest w ten sposób, iż pod poję-
ciem „oznaczenie miejsca zamieszkania” rozumie
się nie tylko wskazanie miejscowości, w której dana
osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu (art. 25
K.c.), ale dokładny jej adres.
Konsekwencją złożenia pisma procesowego obar-
czonego brakami może być jego zwrot (art. 130 § 2
K.p.c.) bądź odrzucenie (art. 370 K.p.c.). Nie każdy
brak formalny pisma rodzi jednak negatywne skut-
ki procesowe dla strony. Niewskazanie miejsca za-
mieszkania strony stanowi brak formalny pozwu
skutkujący jego zwrotem tylko w wypadku, gdy brak
ten powoduje niemożność nadania pismu prawidło-
wego biegu (art. 130 § 1 K.p.c.). W przypadku możli-
wości dokonania skutecznego doręczenia pod innym
adresem wskazanym w pozwie, który to adres nie
stanowi miejsca zamieszkania strony, brak ten z re-
guły nie będzie rodził skutku w postaci niemożności
nadania sprawie prawidłowego biegu.
Należy jednak zauważyć, że określenie w pozwie
miejsca zamieszkania pozwanego służy nie tylko do-
ręczeniom pism procesowych. Gdyby tylko o ten
aspekt chodziło w art. 126 § 2 K.p.c., to oczywiście
można byłoby wykorzystać wszystkie możliwości,
jakie w tym zakresie dają przepisy o doręczeniach.
Miejsce zamieszkania pozwanego jest zazwyczaj
istotne dla ustalenia właściwości miejscowej sądu,
niekiedy też – dla ustalenia jurysdykcji krajowej.
W literaturze prezentowany jest także pogląd, że
miejsce zamieszkania strony ma nie tylko na celu
umożliwienia sądowi porozumienia się z nią, ale jest
również sposobem indywidualizacji konkretnego
podmiotu (zob. szerzej: Tadeusz Ereciński, Jacek
Gudowski, Maria Jędrzejewska: Kodeks postępowa-
nia cywilnego, Komentarz, Część pierwsza, Postępo-
wanie rozpoznawcze, tom 1, Wyd. Prawnicze Lexis
Nexis, Warszawa 2006, str. 329).
Nie budzi jednak wątpliwości, że gwarancję sku-
tecznego dokonania doręczenia (art. 135 K.p.c.) lub
wezwania (art. 150 pkt 1 K.p.c.) daje wyłącznie skie-
rowanie pisma na adres miejsca zamieszkania stro-
ny. Art. 135 K.p.c. wskazuje miejsca doręczenia tzw.
właściwego (do rąk adresata). Pierwszeństwo ma
doręczenie w mieszkaniu w miejscu zamieszkania
– art. 126 § 2 K.p.c.), a dopiero w razie trudności
z tym związanych – w miejscu pracy.
Jeżeli jednak adres pozwanego (uczestnika) nie
jest znany wnoszącemu sprawę, obowiązujące prze-
pisy stwarzają mu możliwość ustalenia tego adresu.
Stosownie bowiem do treści art. 44g ust. 1 ustawy
z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i do-
wodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993,
ze zm.) organy prowadzące zbiory meldunkowe,
zbiór PESEL oraz ewidencję wydanych i utraconych
dowodów osobistych, na pisemny wniosek zaintere-
sowanej osoby, są zobowiązane wydać w formie za-
świadczenia pełny odpis przetworzonych danych
wskazanej osoby. Przepisy te korespondują z art. 1
ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie
danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926,
ze zm.), z którego wynika, że przetwarzanie danych
osobowych może mieć miejsce ze względu na dobro
publiczne, dobro osoby, której dane dotyczą, lub do-
bro osób trzecich w zakresie i trybie przewidzianym
ustawą. Z kolei zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 2 powoła-
nej ustawy udostępnienie danych osobowych jest do-
puszczalne wtedy, gdy jest to niezbędne dla zrealizo-
wania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wyni-
kającego z ustawy. Sytuacja osoby, która zamierza
wytoczyć powództwo dla ochrony swych praw, reali-
zuje dyspozycje wspomnianych przepisów.
Analogiczny mechanizm dostępu do danych z re-
jestru PESEL, rejestru mieszkańców oraz rejestru
zamieszkania cudzoziemców przewidziano w projek-
cie ustawy o ewidencji ludności, który przygotowało
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Zgodnie z art. 49 ust. 2 pkt 1 wspomnianego projek-
tu ustawy dane gromadzone na podstawie tej usta-
wy będą mogły być udostępniane osobom i jednost-
kom organizacyjnym, o ile wykażą interes prawny.
Zapis ten stwarza osobie, która zamierza wytoczyć
powództwo bądź złożyć wniosek w postępowaniu
nieprocesowym, możliwość dostępu do danych adre-
sowych potencjalnego pozwanego (uczestnika).
Niezależnie od powyższego przepisy postępowa-
nia cywilnego umożliwiają ustanowienie kuratora
dla pozwanego, którego miejsce pobytu (zamieszka-
nia) jest nieznane, na wniosek powoda (art. 143, 144
K.p.c.). Uwzględnienie wniosku uzależnione jest od
uprawdopodobnienia, że miejsce pobytu strony jest
nieznane.
Obowiązek uprawdopodobnienia spoczywa na
stronie, która składa wniosek o ustanowienie kura-
tora. Aby uczynić zadość temu obowiązkowi, strona
powinna zwrócić się z wnioskiem do właściwych in-

stytucji państwowych lub samorządowych o udo-
stępnienie aktualnego adresu pozwanego, takich
jak np. Centralne Biuro Adresowe w Warszawie.
Złożenie wniosku o ustanowienie kuratora dla stro-
ny, której adresu przeciwnik nie jest w stanie wska-
zać, zapobiega zwrotowi pozwu.
Z uwagi na powyższe nie zachodzi potrzeba po-
dejmowania prac legislacyjnych zmierzających do
zmiany obowiązujących przepisów w omawianym
zakresie.
W związku z zawartym w interpelacji pytaniem
dotyczącym liczby pozwów (wniosków) zwróconych
w 2007 r. z powodu braku wskazania miejsca za-
mieszkania pozwanego (uczestnika) uprzejmie wy-
jaśniam, że Ministerstwo Sprawiedliwości nie dys-
ponuje tego rodzaju danymi statystycznymi.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie zastępczej służby wojskowej
w Policji (5022)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5022/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jacka Tomczaka w sprawie zastępczej służ-
by wojskowej w Policji uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie podkreślić należy, iż zgodnie z art. 2
ust. 3 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o służbie
zastępczej (Dz. U. Nr 223, poz. 2217, z późn. zm.)
służbę zastępczą odbywa się w państwowych i samo-
rządowych jednostkach organizacyjnych, publicz-
nych zakładach opieki zdrowotnej oraz w organiza-
cjach pożytku publicznego. Służba zastępcza polega
na wykonywaniu prac na rzecz ochrony środowiska,
ochrony przeciwpożarowej, ochrony zdrowia, pomo-
cy społecznej, opieki nad osobami niepełnosprawny-
mi albo bezdomnymi oraz na rzecz administracji pu-
blicznej i wymiaru sprawiedliwości (art. 2 ust. 2
ustawy). Natomiast w myśl art. 30 ust. 1 ustawy
z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j.: Dz. U. z 2007 r.
Nr 43, poz. 277, z późn. zm.) poborowego skierowa-
nego za jego zgodą do służby w oddziałach prewencji
Policji mianuje się policjantem w służbie kandydac-
kiej na okres dwunastu miesięcy. Warto zauważyć,
iż w obowiązującym stanie prawnym nie występuje
159
pojęcie „zastępczej służby wojskowej w Policji”, lecz
służby kandydackiej w oddziałach prewencji Policji.
Liczba etatów funkcjonariuszy służby kandydac-
kiej odbywających służbę wojskową w Policji nie jest
wartością stałą. Wynika to m.in. z planowanych
przyjęć oraz zwolnień policjantów z tej służby przy-
padających w różnych terminach. Według danych
zbieranych przez Biuro Kadr i Szkolenia Komendy
Głównej Policji w comiesięcznych meldunkach o sta-
nie kadr Policji stan etatowy służby kandydackiej
na dzień 1 września 2008 r. wynosił 2 563 etaty,
a służbę pełniło 2 178 policjantów.
Nie jest możliwe precyzyjne wskazanie liczby,
o jaką zmniejszy się liczba policjantów kierowanych
do służby patrolowej. Z dokonywanych zestawień
statystycznych wynika, iż każdego dnia do tej służ-
by kierowanych jest około 35,5% wszystkich policjan-
tów. W związku z powyższym można domniemywać,
iż po likwidacji służby kandydackiej liczba funkcjo-
nariuszy pełniących służbę patrolową zmniejszy się
o około 910 policjantów. Nadmienić przy tym należy,
iż wraz z postępującym procesem wygaszania służ-
by kandydackiej nie będzie zmniejszał się stan eta-
towy Policji, który obecnie wynosi 103 309 etatów
zawodowych policjantów.
Mając na uwadze proces profesjonalizacji Sił
Zbrojnych RP, MSWiA podjęło działania mające na
celu zniwelowanie negatywnych skutków perspek-
tywicznego braku w Policji funkcjonariuszy służby
kandydackiej, m.in. poprzez kontynuowanie procesu
zastępowania funkcjonariuszy pracownikami cy-
wilnymi w służbach wspomagających, zdynamizo-
wanie działań w obszarze doboru do służby w Policji
i skuteczne obniżanie liczby wakatów w Policji.
Rozpoczęto również prace analityczne zmierza-
jące do podsumowania funkcjonowania służby kan-
dydackiej w zakresie jej efektywności, celem poszu-
kiwania alternatywnych sposobów zorganizowania
służby prewencyjnej. Działaniami pośrednio zwią-
zanymi ze wzmocnieniem sił policyjnych bezpośred-
nio zaangażowanych w utrzymanie porządku pu-
blicznego są prace analityczne związane z poszuki-
waniem możliwości przekazywania niektórych za-
dań innym podmiotom, prace projektowe nad roz-
wojem informatyzacji w Policji (nadzór nad ruchem
drogowym) itp. Każde tego typu działanie w swoim
założeniu ma na celu odzyskiwanie etatów i lokowa-
nie ich na potrzeby typowych policyjnych stanowisk
wykonawczych.
Wskazane powyżej przedsięwzięcia mają na celu
niedopuszczenie do zjawiska braku funkcjonariuszy
Policji, związanego z planowanym programem uza-
wodowienia Wojska Polskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
160
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Stanisława Witaszczyka
w sprawie przygotowanego
przez Ministerstwo Gospodarki
projektu ustawy wprowadzającej
kary finansowe dla niekompetentnych
czy opieszałych urzędników (5027)
W nawiązaniu do pisma z dnia 17 września
2008 r., znak: SPS-023-5027/08, przesyłam odpo-
wiedź na interpelację pana posła Stanisława Witasz-
czyka w sprawie przygotowanego przez Minister-
stwo Gospodarki projektu ustawy wprowadzającej
kary finansowe dla niekompetentnych czy opiesza-
łych urzędników.
Do ministra gospodarki wpływają wnioski i po-
stulaty przedsiębiorców skierowane do rządu RP
z prośbą o uregulowanie przedmiotowej kwestii.
Konfederacja Pracodawców Polskich wydała nawet
oświadczenie w tej sprawie. Niejednokrotnie obywa-
tele są niezadowoleni ze sposobu załatwiania ich
spraw przez urzędników, gdyż ponoszą szkody z po-
wodu opieszałej pracy urzędów. Tak więc opracowy-
wanie aktu prawnego regulującego kwestie odpo-
wiedzialności urzędników za naruszenie prawa jest
odpowiedzią na autentyczne zapotrzebowanie spo-
łeczne.
Wykonując prawo, aparat administracyjny zbyt
często działa z jego naruszeniem. Przez rażąco wa-
dliwe rozstrzygnięcia lub nieuzasadnioną bierność
urzędnicy wyrządzają obywatelom, w tym i przed-
siębiorcom, bardzo poważne szkody. W najbardziej
drastycznych przypadkach dochodzi do spektaku-
larnych bankructw i likwidacji setek miejsc pracy.
Dalszą konsekwencją tego stanu rzeczy jest oczywi-
sty uszczerbek na autorytecie państwa i jego insty-
tucji. Lekceważone przez funkcjonariuszy publicz-
nych prawo nie znajduje, co zrozumiałe, aprobaty
w społeczeństwie. W coraz większym stopniu odpo-
wiedzialność majątkową za rażące naruszenie pra-
wa ponosi Skarb Państwa i jednostki samorządu te-
rytorialnego.
Projektowana ustawa powinna zatem zmierzać
do zahamowania i odwrócenia niekorzystnych tren-
dów w tym zakresie. Zakłada się, że mechanizmem
skutecznie zapobiegającym wynaturzeniom w funk-
cjonowaniu administracji będzie przede wszystkim
sprawne i nieuchronne obciążanie urzędników,
przynajmniej w ograniczonym zakresie, materialny-
mi skutkami ich błędów. Chociaż teoretycznie obec-
nie na urzędnikach ciąży obowiązek zwrócenia or-
ganom, w imieniu których działają, kwot wypłaco-
nych przez te organy w charakterze odszkodowań,
to w praktyce obowiązek ten egzekwowany jest bar-
dzo rzadko. Istotą proponowanej regulacji będzie
zmuszenie Skarbu Państwa i jednostek samorządu
terytorialnego do dochodzenia od urzędników na-
leżnych im kwot – zgodnie z ujednoliconą, zobiekty-
wizowaną i czytelną procedurą. Co jest także bar-
dzo istotne, procedura ta miałaby być wykonywana
z udziałem prokuratury – instytucji niezależnej od
administracji publicznej.
Zgodnie z przyjętym założeniem urzędnicy będą
ponosili odpowiedzialność majątkową w przypadku
rażącego naruszenia przez nich prawa. Rozważana
jest zatem znana konstrukcja w polskim systemie
prawnym. Rozwiązanie to wydaje się właściwe po-
nadto z tego powodu, iż nie przenosi na urzędników
odpowiedzialności za źle zredagowane czy z innych
powodów niejasne przepisy i nie sparaliżuje funkcjo-
nowania administracji, co niewątpliwie miałoby
miejsce w przypadku bardziej surowej zasady odpo-
wiedzialności (opartej na zasadzie ryzyka lub odpo-
wiedzialności absolutnej).
Projekt ustawy w swoich założeniach przewiduje
także dodatkowy mechanizm motywujący urzędni-
ków do lepszej pracy, a mianowicie procedurę okre-
sowego, publicznego ogłaszania przez organy admi-
nistracji publicznej informacji o rozstrzygnięciach
wydanych z naruszeniem prawa. Świadomość podle-
gania permanentnej społecznej „kontroli” powinna
więc wpływać na urzędników mobilizująco.
Zakłada się, że rozwiązania zawarte w projekto-
wanej ustawie powinny w dużym stopniu usprawnić
administrację publiczną, a przede wszystkim zna-
cząco wpłynąć na spadek liczby rozstrzygnięć admi-
nistracyjnych wydawanych z naruszeniem prawa
oraz pogłębić zaufanie obywateli do organów admi-
nistracji publicznej, a w konsekwencji wzmocnić sza-
cunek wobec instytucji państwowych w ogóle oraz
wobec praworządności. Istotnym pozytywnym zmia-
nom powinny także ulec warunki prowadzenia dzia-
łalności gospodarczej, co będzie skutkować dalszym
rozwojem przedsiębiorczości. W konsekwencji spad-
ku liczby rozstrzygnięć administracyjnych wydawa-
nych z rażącym naruszeniem prawa, zmniejszą się
także wydatki na odszkodowania Skarbu Państwa
i jednostek samorządu terytorialnego.
Odnosząc się do przedkładanych szczegółowych
pytań: pierwszego dotyczącego konsultacji z mini-
strem finansów – uprzejmie informuję, że projekty
aktów normatywnych opracowywanych przez człon-
ków Rady Ministrów organ wnioskujący jest obo-
wiązany uzgodnić z członkami Rady Ministrów oraz
szefem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów na pod-
stawie § 12 ust. 1 uchwały Nr 49 Rady Ministrów
z dnia 19 marca 2002 r. Regulamin pracy Rady Mi-
nistrów (MP Nr 13, poz. 221, z późn. zm.).
Odpowiadając na drugie pytanie dotyczące ewen-
tualnych dodatkowych działań, w tym szkoleń
urzędników, zmierzających do podnoszenia kwalifi-
kacji urzędników i usprawniania funkcjonowania
urzędów, należałoby zaznaczyć, iż projekt ustawy
w swoich założeniach przewiduje także, o czym już
wspomniano, obok kar pieniężnych, dodatkowy me-
chanizm motywujący urzędników do lepszej pracy,
a mianowicie procedurę okresowego, publicznego

ogłaszania przez organy administracji publicznej in-
formacji o rozstrzygnięciach wydanych z narusze-
niem prawa. W kontekście dodatkowych szkoleń na-
leżałoby pamiętać, iż z ustawy z dnia 24 sierpnia
2006 r. o służbie cywilnej wynika obowiązek uczest-
niczenia członka korpusu służby cywilnej w szkole-
niach w służbie cywilnej. Zagadnienia dotyczące
etyki w służbie cywilnej znajdują się obecnie w obli-
gatoryjnym programie szkoleń korpusu służby cy-
wilnej. Po wejściu przedmiotowej ustawy w życie
program szkoleń zostanie zmodyfikowany i posze-
rzony, w miarę potrzeb, o nowe zagadnienia.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie zniesienia opłaty winietowej
od samochodów ciężarowych
krajowych i zagranicznych (5028)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Stanisława Rydzonia w sprawie
zniesienia opłaty winietowej od samochodów cięża-
rowych krajowych i zagranicznych, przesłaną przy
piśmie SPS-023-5028/08 z dnia 17 września br.,
przekazuję na ręce Pana Marszałka poniższe wyja-
śnienia.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o drogach pu-
blicznych oraz niektórych innych ustaw (projekt
tzw. ustawy o opłacie elektronicznej) był konsulto-
wany z samorządami lokalnymi w ramach uzgod-
nień z Komisją Wspólną Rządu i Samorządu Teryto-
rialnego. Projekt ustawy został omówiony na dwóch
spotkaniach Zespołu ds. Infrastruktury, Rozwoju
Lokalnego, Polityki Regionalnej oraz Środowiska,
tj. w dniu 5 listopada 2007 r. oraz w dniu 11 czerwca
br., a także był przedmiotem dyskusji podczas posie-
dzenia plenarnego KWRiST w dniu 25 czerwca br.
W toku trwających prac parlamentarnych nad
ww. ustawą wypracowywana jest koncepcja pozosta-
wienia winiet do momentu wprowadzenia elektro-
nicznego systemu poboru opłat. W takim przypadku
należy oczekiwać, że nie wystąpi przeniesienie ru-
chu ciężkiego na drogi równoległe. Wprowadzenie
elektronicznego systemu poboru opłat nastąpić ma
po wybudowaniu znacznej części autostrad i dróg
ekspresowych, zgodnie z Programem Budowy Dróg
Krajowych na lata 2008–2012. Należy oczekiwać, iż
skutkiem rozbudowy sieci dróg w Polsce będzie wy-
161
prowadzenie ruchu poza obszary zurbanizowane
oraz uzyskanie właściwej jej dostępności.
Z przedłożenia rządowego ww. ustawy wynikało,
iż system winietowy zostanie zniesiony z dniem 1 lip-
ca br. i nastąpi powrót do opłat bezpośrednich. Ta-
kie rozwiązanie wiąże się z zagrożeniem przeniesie-
nia części ruchu ciężkiego na drogi równoległe (kra-
jowe bądź wojewódzkie), lecz skala tego przeniesie-
nia będzie dużo mniejsza niż przed wprowadzeniem
rekompensat. Zniesienie winiet nie przywróci sytu-
acji sprzed 1 września 2005 r., ponieważ zwiększyła
się sieć autostrad, która jeszcze dalej będzie się dy-
namicznie zwiększać. Należy liczyć się z tym, iż tyl-
ko samochody ciężarowe poruszające się w transpor-
cie regionalnym będą mogły starać się zjechać na
drogi równoległe. Przejazdy w ruchu międzyregio-
nalnym i krajowym z ominięciem autostrad będą
nieuzasadnione ekonomicznie (potencjalne oszczęd-
ności na opłatach nie będą równoważyły strat na
czasie przejazdu). Omijanie autostrad będzie rów-
nież nieuzasadnione ze względu na dążenie prze-
woźników do skrócenia czasu dostawy.
Należy się spodziewać, że przeniesienie ruchu na
drogi alternatywne zostanie zahamowane dzięki re-
alizowanemu przez Generalną Dyrekcję Dróg Kra-
jowych i Autostrad programowi zabezpieczenia dróg
równoległych. W ramach tego programu zostaną
podjęte następujące działania:
— spowolnienie i uspokojenie ruchu na odcin-
kach przejść dróg alternatywnych przez małe miej-
scowości,
— stosowanie efektu bramy na wejściu do miej-
scowości,
— budowa małych rond,
— przejścia dla pieszych z sygnalizacją wzbu-
dzaną,
— sygnalizacje świetlne na skrzyżowaniach jed-
nopoziomowych,
— fotoradary w miejscach szczególnie niebez-
piecznych,
— zawężenia przekroju drogi,
— wydzielanie pasów skrętu w lewo,
— kanalizowanie przekroju drogi z zastosowa-
niem azyli dla pieszych i wysp rozdzielających kie-
runki ruchu,
— odgięcia toru jazdy.
Rozwiązania w ramach tego programu wpłynąć
mają również na poprawę bezpieczeństwa ruchu
drogowego – przykładem jest droga krajowa nr 8,
gdzie wprowadzono rozwiązania z zakresu bezpie-
czeństwa ruchu drogowego mające na celu uspokoje-
nie ruchu. Rezultatem tych działań jest ogranicze-
nie wypadkowości o ok. 30%. Ponadto celem tego
programu jest zminimalizowanie uciążliwości wyni-
kających z prowadzenia części ruchu pojazdów cię-
żarowych przez tereny zabudowane. Działania w ra-
mach programu nakierowane są ponadto na wska-
zanie korzyści wynikających z wykonywania cięż-
kiego transportu drogowego autostradami.
162
Oprócz działań prowadzonych przez GDDKiA
Sekretariat Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu
Drogowego koordynuje realizację programu zabez-
pieczenia dróg wojewódzkich.
Na odcinkach dróg szczególnie narażonych na
zwiększenie ruchu ciężarowego podjęte zostaną do-
datkowe działania zabezpieczające, minimalizujące
negatywny wpływ wzmożonego ruchu na stan śro-
dowiska naturalnego, nawierzchnię dróg i bezpie-
czeństwo ruchu drogowego.
Oczekiwać należy, że dzięki ww. działaniom za-
bezpieczającym oraz zracjonalizowaniu przewozów
w ramach transportu drogowego (wynikającemu ze
zmniejszenia tzw. pustych przewozów oraz koniecz-
ności dokonywania oceny opłacalności skorzystania
z danej trasy przewozowej) skala przeniesienia ru-
chu ciężkiego na drogi alternatywne zostanie znacz-
nie zmniejszona.
Ponadto z przeprowadzonych przez resort infra-
struktury analiz wynika, że zmiana w systemie
opłat drogowych nie dotyczy sieci dróg powiatowych
ze względu na fakt, iż nie leżą one w sieci dróg, które
przenoszą ruch ponadregionalny; ich celem jest za-
pewnienie połączeń między sąsiadującymi ośrodka-
mi powiatowymi. Oznacza to, iż są one wykorzysty-
wane przede wszystkim w celu zaspokojenia lokal-
nych potrzeb komunikacyjnych. Ich ograniczona
nośność, wąski przekrój poprzeczny, nośność obiek-
tów inżynierskich (licznych przepustów, mostów
i wiaduktów), organizacja ruchu wykluczają możli-
wość ich efektywnego wykorzystania przez pojazdy
ciężarowe jako trasy tranzytowej. Ewentualne wy-
korzystanie drogi powiatowej jako trasy tranzyto-
wej należy uznać za przypadek o charakterze jed-
nostkowym, niewynikający z racjonalnych, w tym
ekonomicznych, przesłanek. Należy zaznaczyć, iż
ruch ciężki, który odbywa się na drogach powiato-
wych, związany jest wyłącznie z dowozem towarów
i osób do miejsca przeznaczenia.
W resorcie infrastruktury prowadzone są bada-
nia doświadczeń innych krajów europejskich w za-
kresie funkcjonujących systemów opłat drogowych.
Wyniki badań dowodzą, że opłaty typu winietowego
są w wielu krajach europejskich coraz częściej zastę-
powane przez systemy elektronicznego poboru opłat
oparte na przejechanym kilometrażu (Austria,
Niemcy, Czechy, a w najbliższych latach również
Słowacja, Węgry, Słowenia czy Holandia). Ww. kraje
potwierdzają, iż system opłat za przejazd typu myto
jest wydajniejszy niż system winietowy oraz bar-
dziej sprawiedliwy dla użytkowników dróg. Winieta
bowiem jest opłatą ryczałtową, natomiast myto jest
opłatą za rzeczywistą liczbę przejechanych kilome-
trów. Poziom opłaty za przejazd można ponadto le-
piej zrelacjonować do kosztów budowy i eksploatacji
infrastruktury drogowej. Niezbędnym elementem
wspierania zrównoważonego rozwoju transportu
w krajach Unii Europejskiej jest bardziej sprawiedli-
wy system opłat za korzystanie z infrastruktury
drogowej, oparty na zasadzie „użytkownik płaci”
oraz możliwość stosowania zasady „zanieczyszcza-
jący płaci”, na przykład poprzez wprowadzenie zróż-
nicowanych opłat za przejazd w zależności od wpły-
wu pojazdu na środowisko.
W innych krajach Unii Europejskiej funkcjonują
systemy oparte na tradycyjnym mycie (punktach
poboru opłat), ale i tam wprowadza się coraz częściej
pobór opłat za pomocą środków elektronicznych
(np. we Francji). Systemy elektroniczne umożliwiają
bowiem płynny przepływ ruchu i skracają tym sa-
mym czas przejazdu.
Pragnę przy tym dodać, iż wprowadzenie syste-
mu winietowego dla samochodów osobowych w Sło-
wenii było decyzją polityczną władz słoweńskich.
Resort infrastruktury dysponuje informacjami, iż
w związku z funkcjonowaniem tego systemu wystę-
puje zagrożenie naruszenia zasady wolnego przepły-
wu ludzi i kapitału. Z tego względu Komisja Euro-
pejska obecnie szczegółowo analizuje system winie-
towy w Słowenii.
Ponadto pragnę poinformować, iż wdrożenie
elektronicznego systemu poboru opłat za przejazd
umożliwić ma w przyszłości świadczenie europej-
skiej usługi opłaty elektronicznej na transeuropej-
skiej sieci drogowej, zgodnie z dyrektywą 2004/52/
WE Parlamentu i Rady w sprawie interoperacyjno-
ści systemów elektronicznych opłat drogowych.
Z tego względu projektowane zmiany ustawowe
przewidują, że pobór opłaty elektronicznej dokony-
wany będzie za pomocą technologii określonych
w ww. dyrektywie 2004/52/WE i wymienionych
w art. 13i ustawy o drogach publicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie zasad rozliczania kosztów ocieplania
budynku spółdzielczego (5033)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 17 września 2008 r.
interpelację pana posła Wiesława Andrzeja Szcze-
pańskiego w sprawie zasad rozliczania kosztów ocie-
plania budynku spółdzielczego przedstawiam poni-
żej wyjaśnienia w interesującej pana posła kwestii.
Ustawą z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych ustaw (Dz. U. Nr 125 poz. 873) skreślony
został zapis art. 61 ust. 5 w ustawie z dnia 15 grud-

nia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych, okre-
ślający pojęcie modernizacji. Zgodnie z tym przepi-
sem za modernizację uważało się trwałe ulepszenie
(unowocześnienie) istniejącego budynku lub lokalu,
przez co zwiększała się wartość użytkowa budynku
(lokalu).
Jak wynika z interpelacji problem dotyczy kwali-
fikacji, na gruncie ustawy o rachunkowości oraz
ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
nakładów związanych z ocieplaniem spółdzielczych
budynków, które pokrywane są przez spółdzielnie
mieszkaniowe z funduszu remontowego. Mianowi-
cie, czy nakłady te wpływają na ulepszenie środka
trwałego, a tym samym zwiększają jego wartość, czy
też ponoszone są w ramach prac remontowych.
Stosownie do postanowień art. 16 ust. 1 pkt 1 lit.
c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych
(updop) nie uważa się za koszty uzyskania przycho-
dów wydatków na ulepszenie środków trwałych,
które, zgodnie z art. 16g ust. 13 updop, powiększają
wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę
naliczania odpisów amortyzacyjnych.
Do wydatków na ulepszenie środków trwałych,
o których mowa w art. 16g ust. 13 updop, powodują-
cych zwiększenie wartości początkowej tych środ-
ków, zalicza się wydatki na ich przebudowę, rozbu-
dowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację.
Zgodnie z postanowieniami tego przepisu środki
trwałe uważa się za ulepszone, jeżeli wydatki ponie-
sione na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję,
adaptację lub modernizację powodują wzrost warto-
ści użytkowej i technicznej w stosunku do wartości
z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, przy
czym powyższy wzrost mierzy się w szczególności
okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością
produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych
środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Po-
dobnie stanowi przepis art. 31 ust. 1 ustawy o ra-
chunkowości.
Przy kwalifikacji wydatków, w wyniku poniesie-
nia których nastąpiło ulepszenie środka trwałego,
niezbędne jest również określenie, czy zwiększają
one wartość użytkową środka trwałego. Jak stwier-
dził NSA w wyroku z dnia 4 grudnia 2002 r. (sygn.
akt I SA/Łd 312/01) „ustalenie, że dany środek trwa-
ły został poddany przebudowie, rozbudowie, rekon-
strukcji, adaptacji lub modernizacji jest tylko pierw-
szą przesłanką zwiększenia wartości początkowej
środka trwałego o wydatki poniesione na ulepsze-
nie. Musi być spełniona jeszcze jedna przesłanka:
wzrost wartości użytkowej środka trwałego w sto-
sunku do wartości z dnia przyjęcia tego środka do
używania”.
Istotą remontu jest natomiast przywrócenie pier-
wotnego stanu technicznego oraz użytkowego środ-
ka trwałego bez zwiększenia jego wartości począt-
kowej. Jak stwierdzono bowiem w wyroku NSA
z dnia 14 stycznia 1998 r. (sygn. akt SA/Sz 119/97)
„wszystkie działania przywracające pierwotny stan
techniczny i użytkowy środka trwałego wraz z wy-
163
mianą zużytych składników technicznych można
uznać za remont. Natomiast przez ulepszenie należy
rozumieć unowocześnienie środka trwałego, które
podnosi jego wartość techniczną, użytkową, jak
i przystosowanie składnika majątkowego do wyko-
rzystania go w innym celu niż pierwotne jego prze-
znaczenie albo nadanie temu składnikowi nowych
cech użytkowych”.
Ocieplenie budynku mieszkalnego ma na celu po-
prawę izolacyjności cieplnej budynku, a tym samym
wpływa na obniżenie kosztów ogrzewania znajdują-
cych się w nich lokali. Ostateczna jednak ocena co
do charakteru prac budowlanych, a tym samym
kwalifikacji wydatków na ocieplenie budynku, po-
winna uwzględniać ekspertyzy specjalistów z dzie-
dziny budownictwa. Dopiero w oparciu o tę wiedzę
będzie można stwierdzić, że w konkretnym przy-
padku ocieplenie budynku wpływa na ulepszenie
środka trwałego zwiększającego jego wartość bądź
ma charakter remontu (por. wyrok NSA z dnia
3 grudnia 1999 r. sygn. akt I SA/Wr 477/98).
Jednocześnie pragnę zauważyć, że uchylony prze-
pis art. 61 ust. 5 ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych nie stanowił, że ocieplenie budynku spół-
dzielczego należało traktować jako modernizację.
Przepis ten definiował jedynie pojęcie „moderniza-
cji” użyte w ustawie o spółdzielniach mieszkanio-
wych, przez którą „uważa się trwałe ulepszenie
(unowocześnienie) istniejącego budynku lub lokalu,
przez co zwiększa się wartość użytkowa budynku
lub lokalu”. Uchylenie tego przepisu nie oznacza, że
obecnie każde ocieplenie budynku należy rozpatry-
wać w kategoriach remontu.
Każdy przypadek powinien być rozpatrywany in-
dywidualnie, a więc o kwalifikacji nakładów ponie-
sionych na ocieplenie budynku mieszkalnego powin-
ny decydować służby techniczne spółdzielni miesz-
kaniowej.
Pragnę poinformować, że odpisy na fundusz re-
montowy w spółdzielniach mieszkaniowych obcią-
żające koszty gospodarki zasobami mieszkaniowy-
mi, o których mowa w art. 6 ust 3 ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych, stanowią koszty uzy-
skania przychodów (art. 16 ust. 1 pkt 9 updop).
Zakwalifikowanie natomiast przez spółdzielnię
mieszkaniową ponoszonych wydatków na ocieplenie
budynku mieszkalnego jako wydatków powodują-
cych ulepszenie środka trwałego wpłynie na zwięk-
szenie wartości tego środka. Pragnę jednak zauwa-
żyć, że w świetle przepisów ustawy o podatku docho-
dowym od osób prawnych spółdzielcze zasoby miesz-
kaniowe (m.in. budynki mieszkalne) nie podlegają
amortyzacji (art. 16c pkt 2 updop).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
164
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Andrzeja Biernata
w sprawie drastycznych podwyżek cen
węgla kamiennego i miału opałowego (5037)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Andrze-
ja Biernata z dnia 11 sierpnia 2008 r., przekazaną
przy piśmie z dnia 17 września br., znak: SPS-023-
-5037/08, w sprawie drastycznych podwyżek cen wę-
gla kamiennego i miału opałowego uprzejmie infor-
muję, co następuje.
W dotychczasowych działaniach restrukturyza-
cyjnych w sektorze węgla kamiennego zwracano
uwagę przede wszystkim na zmniejszanie zdolności
produkcyjnych oraz obniżenie zatrudnienia i kosz-
tów, zaniedbując inwestycje. Efektem tych zanie-
dbań jest spadek wydobycia węgla w 2007 r. w sto-
sunku do roku 2006 o ok. 7 mln ton oraz utrzymy-
wanie się tej tendencji w roku 2008. Obecnie jednym
z najważniejszych zadań jest ustabilizowanie wydo-
bycia na poziomie zabezpieczającym potrzeby od-
biorców krajowych oraz bezpieczeństwo energetycz-
ne kraju.
Aby zrealizować ten cel konieczne są działania
modernizacyjno – odtworzeniowe, wymagające na-
kładów inwestycyjnych na poziomie ok. 19 mld zł do
2015 r. Niezależnie od konieczności poniesienia
kosztów udostępniania nowych zasobów węgla ka-
miennego, należy odnotować, że w ostatnich latach
następował stały wzrost kosztów działalności ko-
palń (np. maszyny i urządzenia, energia, transport,
usługi, koszty osobowe), co wymagało urealnienia
poziomu cen dla utrzymania minimalnej rentowno-
ści. Górnictwo nie stanowi tu wyjątku, zarówno, je-
śli chodzi o czas, jak i skalę podwyżek, bowiem po-
dobne zjawisko występuje również w innych sekto-
rach przemysłu.
Pragnę podkreślić, że rynek węgla jest wolny,
a minister gospodarki nie ma bezpośredniego wpły-
wu na kształtowanie się poziomu cen węgla. Ustala-
nie cen należy do kompetencji zarządów spółek wę-
glowych. Aktualnie trwają uzgodnienia kontraktów
na dostawy węgla w roku 2009. Jednym z elemen-
tów umów zawieranych przez spółki węglowe z od-
biorcami węgla jest wynegocjowana cena.
Sprzedaż węgla prowadzona jest przez kopalnie
według spójnej, jednolitej polityki określonej w regu-
laminach sprzedaży. Sprzedaż węgla dla odbiorców
komunalnych, drobnego przemysłu i ciepłownictwa
odbywa się w oparciu o umowy dwustronne lub po-
przez sieć autoryzowanych sprzedawców,
Niezależnie od ww. zasady kopalnie dysponują
pewną pulą węgla, która jest sprzedawana odbior-
com indywidualnym bezpośrednio „na bramie ko-
palni”. Są to jednak niewielkie ilości, bowiem sieć
autoryzowanych sprzedawców węgla pozwala na:
— wyeliminowanie sezonowości w sprzedaży wę-
gla opałowego,
— gwarancję całkowitego zabezpieczenia płatno-
ści za zakupiony węgiel,
— ograniczenie maksymalnej marży, a tym sa-
mym kontrolę cen finalnych na składach opało-
wych.
Zakładane inwestycje powinny przynieść pozy-
tywne skutki w zakresie ustabilizowania wydobycia
i sprzedaży węgla na pożądanym poziomie. Jednak-
że należy mieć na uwadze, że inwestycje w górnic-
twie węgla kamiennego są czasochłonne, a efekty
uzyskuje się po dłuższym okresie czasu. Dla złago-
dzenia trudności na rynku węgla spółki górnicze do-
kładają wszelkich starań, aby w zaistniałej sytuacji
zagwarantować, w miarę możliwości, dostawy wę-
gla uwzględniające zapotrzebowanie każdej z grup
odbiorców.
Przykładowo Kompania Węglowa ograniczyła
w III kwartale br. sprzedaż węgla dla niektórych
grup odbiorców w celu wypełnienia zobowiązań
wynikających z podpisanych umów, ale także
w celu zwiększenia możliwości zakupu węgla drob-
nym odbiorcom dla własnych potrzeb. Wśród tej
grupy uwzględniono m.in. ogrodników, zakłady
mięsne, szpitale, szkoły, lokalne kotłownie, itp. Dla
umożliwienia zaopatrzenia się w węgiel maksymal-
nie dużej grupie klientów w III kwartale zwiększo-
no ponad czterokrotnie ilości przeznaczone do
sprzedaży za gotówkę w kasach kopalń na podsta-
wie awizacji telefonicznej.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie dofinansowywania zajęć sportowych
dla dzieci i młodzieży (5047)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł na Sejm RP Krystyny Łybackiej
przekazaną pismem z dnia 17 września 2008 r.
(sygn. SPS-023-5047/08), w sprawie dofinansowa-
nia zajęć sportowych dla dzieci i młodzieży, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Ministerstwo Sportu i Turystyki realizuje pro-
gram „Rozwijanie sportu wśród dzieci i młodzie-
ży”. Szczegółowy zakres działań merytorycznych
w tym zakresie określany jest w dokumencie pn.
„Program szkolenia i współzawodnictwa sportowe-
go młodzieży uzdolnionej – założenia organizacyj-
no – finansowe”.

Celem programu jest tworzenie warunków sprzy-
jających rozwojowi aktywności sportowej dzieci
i młodzieży, wdrażanie do systematycznej dbałości
o sprawność fizyczną, a także zachęcanie do upra-
wiania różnych dyscyplin sportu. Widocznym efek-
tem tych działań jest coraz większe zaangażowanie
samorządów lokalnych wszystkich szczebli i aktyw-
na współpraca przy realizacji zadań programu.
Ministerstwo Sportu i Turystyki nawiązało współ-
pracę z szesnastoma wojewódzkimi interdyscypli-
narnymi stowarzyszeniami sportowymi, które re-
alizują system szkolenia młodzieży uzdolnionej pn.
kadra wojewódzka. Polskie związki sportowe reali-
zują szkolenie sportowe w publicznych szkołach mi-
strzostwa sportowego na podstawie porozumień
z jednostkami samorządu terytorialnego oraz w nie-
publicznych szkołach mistrzostwa sportowego i ośrod-
kach szkolenia sportowego młodzieży.
Działania te finansowane są ze środków Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej, co uregulowane jest
rozporządzeniem ministra sportu z dnia 10 lipca
2006 r. w sprawie dofinansowania zadań ze środków
Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej (Dz. U. Nr 134,
poz. 944, z późn. zm.).
W roku 2008 na dofinansowanie zadań zleconych
w zakresie rozwijania sportu dzieci i młodzieży Mini-
sterstwo Sportu i Turystki zaplanowano 113,8 mln zł
pochodzących z Funduszu Rozwoju Kultury Fizycz-
nej. Z dofinansowania skorzysta około 45 tys. mło-
dych zawodniczek i zawodników i około 5 tys. szkole-
niowców. Ww. środki przeznaczono na dofinansowa-
nie umów na realizację następujących zadań:
1) szkolenie młodzieży uzdolnionej sportowo
w publicznych i niepublicznych szkołach mistrzo-
stwa sportowego;
2) szkolenie młodzieży w ośrodkach szkolenia
sportowego;
3) szkolenie kadr wojewódzkich młodzików, ju-
niorów młodszych i juniorów;
4) organizacja zawodów finałowych XIII Ogól-
nopolskiej Olimpiady Młodzieżowej;
5) zakup i dystrybucja sprzętu sportowego dla
najwyżej sklasyfikowanych klubów sportowych
w systemie sportu dzieci i młodzieży, prowadzonego
przez ministra właściwego do spraw kultury fizycz-
nej i sportu;
6) szkolenie młodzieży w ludowych zespołach
sportowych;
7) prowadzenie działalności kontrolnej systemu
sportu dzieci i młodzieży oraz wydruk wydaw-
nictw;
8) przygotowanie i udział reprezentacji Polski
w zawodach międzynarodowych w kategoriach ju-
niorów i młodzieżowców.
Od roku 2009 planuje się zwiększenie udziału
w szkoleniu zawodników starszych – w kategorii
młodzieżowej. Zawodnicy najmłodsi – młodzicy
– winni w większym stopniu korzystać ze środków
samorządowych i dofinansowania ze strony mini-
sterstwa, uwzględniającego ich znacznie szerszy
165
udział w zajęciach rekreacyjnych i w sporcie po-
wszechnym. Uważamy, że w ten sposób zachęci się
najmłodszych do aktywnego udziału w szeroko poję-
tej kulturze fizycznej, przez co podniesie się poziom
sprawności ogólnej najmłodszych zawodników. Do-
piero na tej podbudowie będzie można prowadzić
szkolenie specjalistyczne, rokujące wyższy poziom
wyników sportowych w okresie pełnoletniości.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację poseł Beaty Bublewicz
w sprawie dofinansowania działalności
na obszarach wiejskich
woj. warmińsko-mazurskiego (5049)
Odpowiadając na interpelację pani poseł Beaty
Bublewicz, przesłaną przy piśmie z dnia 17 września
2008 r., znak: SPS-023-5049/08, w sprawie kryte-
riów podziału środków finansowych w ramach dzia-
łania „Różnicowanie w kierunku działalności nie-
rolniczej” objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich 2007–2013, przekazuję następujące wyja-
śnienia.
W celu zapewnienia zrównoważonego wsparcia
rozwoju obszarów wiejskich oraz właściwego zarzą-
dzania i wdrażania programu, w szczególności w za-
kresie zarządzania środkami finansowymi przezna-
czonymi na realizację programu, określono podział
środków na poszczególne województwa w ramach
niektórych działań, w tym również dla działania
„Różnicowanie w kierunku działalności nierolni-
czej”, mając na uwadze wysokość limitów określo-
nych w programie.
Kryteria i zasady podziału środków publicznych
dla działania „Różnicowanie w kierunku działalno-
ści nierolniczej” były konsultowane z samorządami
województw, a następnie zostały przyjęte w dniu
4 września 2007 r. przez Komitet Monitorujący Pro-
gram Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 i zatwierdzone uchwałą nr 3/2007 w sprawie
przyjęcia kryteriów i zasad podziału środków pu-
blicznych Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
2007–2013 pomiędzy województwa w ramach dzia-
łania „Różnicowanie w kierunku działalności nie-
rolniczej”.
W przedmiotowym działaniu zdecydowano o do-
konaniu podziału środków pomiędzy województwa
w oparciu o dwa wskaźniki, którym nadano jedna-
kową wagę: liczbę gospodarstw o wielkości ekono-
166
micznej 2–4 ESU oraz liczbę osób pracujących w rol-
nictwie w danym województwie.
Należy zauważyć, iż wybór dla poszczególnych
działań PROW 2007–2013 takich wskaźników, któ-
re satysfakcjonowałyby każde województwo, nie jest
możliwy, gdyż przyjęte wskaźniki podziału środków
zawsze w jakimś stopniu będą niektóre wojewódz-
twa uprzywilejowywać, a dla niektórych wydadzą
się mniej korzystne.
Zgodnie z ww. uchwałą minister rolnictwa i roz-
woju wsi, w rozporządzeniu z dnia 27 lutego 2008 r.
w sprawie podziału środków Programu Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 34,
poz. 199, z późn. zm.), określił limit środków na
2008 r. dla poszczególnych województw w ramach
działania „Różnicowanie w kierunku działalności
nierolniczej”, na realizację którego przeznaczona zo-
stała w bieżącym roku łączna kwota w wysokości
63 586 716 euro.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej możliwości
dokonania zmian kryteriów podziału środków w ra-
mach działania „Różnicowanie w kierunku działal-
ności nierolniczej”, uprzejmie informuję, że w chwili
obecnej nie planuje się weryfikacji wskaźników
w poszczególnych województwach. Kwestię związa-
ną z modyfikacją wskaźników określających udział
poszczególnych województw w całości środków prze-
znaczonych na ww. działanie będzie można wziąć
pod uwagę w kontekście kolejnych naborów wnio-
sków o przyznanie pomocy, po przeanalizowaniu do-
świadczeń z wdrażania przedmiotowego działania.
Należy podkreślić, że ewentualna zmiana kryteriów
podziału środków musiałaby, zgodnie z art. 16 usta-
wy z dnia 7 marca 2007 r. o wspieraniu rozwoju ob-
szarów wiejskich z udziałem środków Europejskiego
Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów
Wiejskich (Dz. U. Nr 64 poz. 427 oraz z 2008 r.
Nr 98, poz. 634), uzyskać akceptację Komitetu Mo-
nitorującego PROW 2007–2013.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie groźby kolejnych dni bez wokandy
oraz podwyżek wynagrodzeń sędziowskich
(5053)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Jaro-
sława Matwiejuka w sprawie protestu sędziów są-
dów powszechnych i podwyżek wynagrodzeń sę-
dziowskich uprzejmie przedstawiam, co następuje:
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej, doceniając wagę
problemów leżących u podstaw protestów środowi-
ska sędziowskiego, prowadzi prace zmierzające do
podniesienia statusu sędziego poprzez zmianę syste-
mu wynagrodzeń sędziowskich, jak również opraco-
wanie takiego modelu kariery prawniczej, w którym
zawód sędziego byłby jej ukoronowaniem.
Minister sprawiedliwości przygotował projekt
ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokura-
tury oraz o zmianie niektórych ustaw, który wpro-
wadza nowy model dostępu do stanowisk sędziow-
skich. Projekt ten jest obecnie przedmiotem prac
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej stoi na stanowi-
sku, że prawidłowe ukształtowanie uposażeń sę-
dziowskich, gwarantujące należyte wykonanie nor-
my zawartej w art. 178 ust. 2 Konstytucji Rzeczypo-
spolitej Polskiej, wymaga przyjęcia kompleksowych
rozwiązań ustawowych zmierzających do prawidło-
wego ukształtowania mechanizmu ustalania wyna-
grodzeń sędziowskich, w tym odejścia od nadmier-
nego i nieuzasadnionego zróżnicowania poziomu
wynagrodzeń pomiędzy poszczególnymi stanowi-
skami sędziowskimi. Ministerstwo Sprawiedliwości
prowadzi w tym zakresie prace legislacyjne. W opra-
cowaniu projektów zmian systemowych uczestniczą
przedstawiciele Krajowej Rady Sądownictwa i Sto-
warzyszenia Sędziów Polskich „Iustitia”.
Niezależnie od powyższego rząd Rzeczypospoli-
tej Polskiej projektuje jeszcze w roku 2009 podwyż-
szenie wynagrodzeń sędziowskich o kwotę 1000 zł
brutto na każde stanowisko sędziowskie, w drodze
incydentalnej interwencji normatywnej, uwzględ-
niającej zarówno pilną potrzebę podniesienia wyna-
grodzeń, jak i możliwości budżetowe państwa.
Środki na ten cel zostały zagwarantowane w przy-
jętym przez rząd projekcie ustawy budżetowej.
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie obwodnicy Chełma (5066)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 19 września 2008 r., znak: SPS-023-
-5066/08, przy którym przekazano interpelację pana
posła Grzegorza Raniewicza dotyczącą budowy ob-

wodnicy Chełma, uprzejmie przedstawiam stanowi-
sko w przedmiotowej sprawie.
W chwili obecnej w związku z faktem, iż potrze-
by w zakresie budowy i modernizacji infrastruktury
transportowej wielokrotnie przewyższają wielkość
dostępnych środków, nie wszystkie inwestycje dro-
gowe mogły zostać ujęte w całości jako zadania pod-
stawowe Programu Budowy Dróg Krajowych na lata
2008–2012. Realizacja kolejnych zadań budowy lub
przebudowy sieci dróg krajowych dotyczy w perspek-
tywie lat 2008–2012 wyłącznie zadań określonych
w uchwale nr 163/2007 Rady Ministrów z dnia
25 września 2007 r. w sprawie ustanowienia progra-
mu wieloletniego pod nazwą Program Budowy Dróg
Krajowych na lata 2008–2012. Niestety budowa ob-
wodnicy Chełma nie została przewidziana do reali-
zacji jako zadanie podstawowe w Programie Budo-
wy Dróg Krajowych na lata 2008–2012. W ww. pro-
gramie budowa obwodnicy Chełma została ujęta
jako część zadania rezerwowego w ramach budowy
drogi ekspresowej S12 Piaski – Dorohusk. W związ-
ku z tym, iż przedmiotowe przedsięwzięcie ujęte jest
jako zadanie rezerwowe, jego realizacja może zostać
rozpoczęta jedynie w przypadku zapewnienia dodat-
kowych źródeł jego finansowania.
Budowa drogi ekspresowej S12 Piaski – Doro-
husk (w tym budowa obwodnicy Chełma) ujęta jest
również jako zadanie rezerwowe na liście projektów
indywidualnych w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” na lata 2008–2012.
Tym samym finansowanie ww. przedsięwzięcia
ograniczone zostało do finansowania prac przygoto-
wawczych do realizacji przedmiotowego przedsię-
wzięcia.
Należy podkreślić, iż Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad (GDDKiA) dostrzega ko-
nieczność poprawy stanu technicznego i przebudo-
wy wielu dróg krajowych w Polsce, w tym także dro-
gi krajowej S12, wraz z budową obwodnicy Chełma.
Z tego też powodu GDDKiA podjęła działania zmie-
rzające do przygotowania budowy przedmiotowej
obwodnicy.
W chwili obecnej trwają wstępne prace, których
wyniki stanowić będą podstawę do uzyskania decy-
zji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na
realizację przedsięwzięcia oraz decyzji o zezwoleniu
na realizację inwestycji i umożliwią rozpoczęcie re-
alizacji przedsięwzięcia w momencie zapewnienia
źródeł jego finansowania.
W dniu 8 sierpnia 2008 r. na posiedzeniu Komisji
Oceny Przedsięwzięć Inwestycyjnych, działającej
przy generalnym dyrektorze dróg krajowych i auto-
strad, został wybrany przebieg obwodnicy Chełma,
według wariantu II. Wariant ten zostanie zareko-
mendowany wojewodzie lubelskiemu we wniosku
o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach zgody na realizację przedsięwzięcia.
167
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie wyjaśniam,
iż rozpoczęcie robót budowlanych w odniesieniu do
obwodnicy Chełma przewidziane jest po roku 2012,
czyli w następnej perspektywie finansowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie możliwości awansów
żołnierzy rezerwy (5067)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Grzegorza Raniewicza w spra-
wie możliwości awansów żołnierzy rezerwy (SPS-
-023-5067/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Mianowanie na wyższe stopnie wojskowe byłych
żołnierzy zawodowych oraz osób, które z racji ukoń-
czonego wieku lub stanu zdrowia nie podlegają obo-
wiązkowi służby wojskowej, odbywa się na podsta-
wie przepisów:
— ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszech-
nym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416, ze zm.),
— rozporządzenia ministra obrony narodowej
z dnia 12 maja 2006 r. w sprawie mianowania na
wyższy stopień wojskowy osób niepodlegających obo-
wiązkowi czynnej służby wojskowej oraz byłych żoł-
nierzy zawodowych (Dz. U. Nr 86, poz. 597, ze zm.).
Zgodnie z art. 76 ust. 8 przywołanej wcześniej
ustawy mianowanie na wyższy stopień wojskowy
może nastąpić w stosunku do:
1) osób, które z racji ukończonego wieku lub sta-
nu zdrowia nie podlegają obowiązkowi służby woj-
skowej, jeżeli mianowanie to jest uznaniem ich za-
sług z tytułu udziału w walkach o niepodległość
państwa lub misjach pokojowych;
2) byłych żołnierzy zawodowych, którzy:
a) działając jako wolontariusze w stowarzyszeniu
skupiającym byłych żołnierzy zawodowych, wyko-
nują świadczenia o charakterze obronnym, eduka-
cyjno-wychowawczym lub w zakresie bezpieczeń-
stwa publicznego,
b) są zatrudnieni w organach władzy publicznej
albo w podmiotach posiadających osobowość praw-
ną, wykonując zadania związane z obronnością
państwa
– jeżeli mianowanie to jest uznaniem ich zasług
z tytułu wykonywania działalności związanej z obron-
nością państwa.
168
W przypadkach, o których mowa w punkcie dru-
gim, mianowanie może nastąpić tylko w ramach da-
nego korpusu kadry zawodowej Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej.
Przy konstruowaniu wspomnianych przepisów
uwzględniono uwagi i propozycje zgłoszone w proce-
sie uzgodnień, w tym organizacji społecznych sku-
piających żołnierzy rezerwy lub innych stowarzy-
szeń zajmujących się tą problematyką. Z kolei sens
funkcjonowania takich regulacji ma na celu utrzy-
manie wysokiej rangi stopnia wojskowego oraz stwo-
rzenie możliwości uhonorowania zasług związanych
z udziałem w misjach pokojowych lub z pracą na
rzecz obronności kraju.
Jednak wychodząc naprzeciw oczekiwaniom
społeczeństwa, przygotowano koleją nowelizację
ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczy-
pospolitej Polskiej, w tym jej art. 76, w którym roz-
szerzono możliwość mianowania na wyższe stopnie
wojskowe nie tylko żołnierzy rezerwy, ale i osób
niepodlegających obowiązkowi służby wojskowej
w uznaniu:
— zasług z tytułu udziału w walkach o niepodle-
głość państwa polskiego,
— działalności na rzecz suwerennej i demokra-
tycznej Rzeczypospolitej Polskiej,
— zasług z tytułu udziału w misjach i operacjach
poza granicami państwa,
— zasług za wykonywanie prac lub zadań na
rzecz obronności państwa.
W dniu 3 października br. Sejm uchwalił ustawę
o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obro-
ny Rzeczypospolitej Polskiej oraz ustawy o służbie
wojskowej żołnierzy zawodowych, w której jest za-
warta ta regulacja.
Zaproponowane rozwiązania w sposób wystar-
czający pozwalają na wyrażenie uznania żołnierzom
rezerwy przez mianowanie ich na kolejne stopnie
wojskowe. Natomiast zmiana zasad awansowania
na wyższe stopnie wojskowe w kierunku propono-
wanym w interpelacji pana posła Grzegorza Ranie-
wicza, w postaci automatycznego mianowania po
przekroczeniu określonej granicy wieku, wydaje się
zbyt daleko idąca. Nie można uznać za wystarczają-
cy argumentu, że „awanse te nie wiążą się z dodat-
kowymi wydatkami budżetowymi”. Należy pamię-
tać, że towarzyszy temu określona symbolika, która
nie ma związku z materialnym aspektem sprawy.
Dla zachowania wyjątkowości i znaczenia stopnia
wojskowego niezbędne jest istnienie jasnych kryte-
riów, i co za tym idzie, rozsądnych ograniczeń
w przyznawaniu kolejnych awansów, aby nie dopro-
wadzić do dewaluacji stopnia wojskowego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie likwidacji zakładów budżetowych
przy szkołach rolniczych (5068)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Grzegorza Raniewicza (pi-
smo z dnia 19 września 2008 r., znak: SPS-023-
-5068/08) w sprawie likwidacji zakładów budżeto-
wych przy szkołach rolniczych, uprzejmie informuję,
co następuje.
Jednym z zasadniczych celów reformy finansów
publicznych, znajdującym swoje odzwierciedlenie
w projekcie nowej ustawy o finansach publicznych,
jest przede wszystkim ograniczenie form organiza-
cyjno-prawnych sektora finansów publicznych, a co
za tym idzie zapewnienie realizacji postulatów przej-
rzystości finansów publicznych oraz zwiększenie
kontroli i racjonalizacja wydatkowanych środków
publicznych.
Na wstępie pragnę nadmienić, że przy szkołach
rolniczych prowadzonych przez ministra rolnictwa
i rozwoju wsi mogą obecnie funkcjonować wyłącznie
gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych.
Projekt nowej ustawy o finansach publicznych
nie przewiduje dalszego funkcjonowania wszystkich
państwowych i samorządowych gospodarstw pomoc-
niczych jednostek budżetowych, jak i państwowych
zakładów budżetowych. Jednocześnie wychodząc
naprzeciw postulatom jednostek samorządu teryto-
rialnego dotyczącym zachowania wspomnianej for-
my zakładu budżetowego w samorządzie terytorial-
nym, projekt przewiduje dalsze ich funkcjonowanie
w sferze stricte samorządowej, ograniczając jednak
znacznie ich zakres działalności.
Zgodnie z założeniami reformy organizacji sekto-
ra finansów publicznych, zadania publiczne realizo-
wane dotychczas przez ww. jednostki organizacyjne
będą mogły być przejęte do realizacji przez jednostki
budżetowe albo wykonywane w innej formie organi-
zacyjno-prawnej, wybranej spośród obecnie funkcjo-
nujących w gospodarce, np. spółki, a także zapropo-
nowanej w ramach reformy finansów publicznych
– agencji wykonawczej lub instytucji gospodarki bu-
dżetowej, przy spełnieniu zasad ciągłości realizacji
zadań publicznych. Utworzenie instytucji gospodar-
ki budżetowej na bazie gospodarstwa pomocniczego
nie będzie wymagało jego likwidacji. Będzie to moż-
liwe w drodze przekształcenia, którego zasady i tryb
zostaną ustalone przez Radę Ministrów. Decyzje
w zakresie wyboru formy organizacyjnej będą podej-
mować dysponenci części budżetowych (w tym woje-
wodowie) oraz organy stanowiące jednostek samo-
rządu terytorialnego.
Głównym celem wyboru sposobu realizacji zadań
publicznych przez dysponentów budżetu państwa

bądź organy stanowiące jednostek samorządu tery-
torialnego będzie efektywność wykorzystania
wszystkich środków budżetowych. Realizacja tego
postulatu ma usprawnić funkcjonowanie sektora fi-
nansów publicznych, a także uczynić go bardziej
przejrzystym, oszczędnym oraz nowocześnie zorga-
nizowanym.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Wikińskiego
w sprawie stosowania przez sądy art. 95a § 1
Kodeksu karnego dotyczącego
przestępców seksualnych (5072)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Wicemarszałka Sejmu Krzysztofa Pu-
try z dnia 19 września 2008 r., przy którym przesła-
na została interpelacja pana posła Marka Wikiń-
skiego w sprawie stosowania przez sądy art. 95a § 1
Kodeksu karnego, uprzejmie przedstawiam, co na-
stępuje.
Artykuł 95a § 1 Kodeksu karnego został dodany
przez art. 1 pkt 12 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.
(Dz. U. Nr 163, poz. 1363) zmieniającej Kodeks kar-
ny z dniem 26 września 2005 r.
Wprowadził on fakultatywny charakter decyzji
sądu w przedmiocie orzekania środka zabezpiecza-
jącego – umieszczenia w zakładzie zamkniętym
albo skierowania na leczenie ambulatoryjne w ści-
śle określonych sytuacjach. W myśl tego artykułu,
skazując sprawcę na karę pozbawienia wolności
bez warunkowego zawieszenia jej wykonania za
przestępstwo skierowane przeciwko wolności sek-
sualnej, popełnione w związku z zakłóceniem jego
czynności psychicznych o podłożu seksualnym in-
nym niż choroba psychiczna, sąd może orzec
umieszczenie sprawcy, po odbyciu tej kary, w za-
kładzie zamkniętym albo skierowanie go na lecze-
nie ambulatoryjne.
W oparciu o dane pozostające w dyspozycji Mini-
sterstwa Sprawiedliwości, uzyskane na podstawie
nadesłanych przez sądy sprawozdań statystycznych
za rok 2007, który jest pierwszym okresem pozyski-
wania informacji statystycznych o skierowanych do
wykonania środkach zabezpieczających według
kwalifikacji prawnej z art. 95a § 1 Kodeksu karne-
169
go, możliwe jest jedynie wskazanie, że w roku 2007
tylko w dwóch przypadkach skierowano do wykona-
nia środek zabezpieczający orzeczony na podstawie
art. 95a § 1 Kodeksu karnego, w tym:
— wobec jednej osoby zapadło orzeczenie o umiesz-
czenie w zakładzie zamkniętym,
— wobec jednej osoby orzeczono skierowanie na
badanie ambulatoryjne.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bogusława Wontora
w sprawie mienia WAM pozostałego w Gubinie
po rozformowaniu garnizonu (5073)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Bogusława Wontora w spra-
wie mienia WAM pozostałego w Gubinie po rozfor-
mowaniu garnizonu (SPS-023-5073/08), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień:
Wojskowa Agencja Mieszkaniowa, powołana do
życia ustawą z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwatero-
waniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2005 r. Nr 41, poz. 398, ze zm.), jest osobą prawną
utworzoną m.in. w celu zabezpieczenia potrzeb
mieszkaniowych żołnierzy zawodowych. Każde jej
działanie musi być więc podporządkowane temu
właśnie zadaniu, nałożonemu przez ustawodawcę.
Dodatkowo pragnę wskazać, iż stosownie do
przepisu art. 14 ust. 2 wspomnianej ustawy Wojsko-
wa Agencja Mieszkaniowa gospodaruje powierzo-
nym jej mieniem na podstawie przepisów ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomo-
ściami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, ze zm.).
Określa ona zasady gospodarowania przez agencję
powierzonym jej mieniem Skarbu Państwa. Nato-
miast ustawa o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej przekazuje kompetencje oraz
uprawnienia wojewodów i starostów, ustalone usta-
wą o gospodarce nieruchomościami, na rzecz odpo-
wiednio prezesa i dyrektorów oddziałów regional-
nych Wojskowej Agencji Mieszkaniowej.
Jedną z najważniejszych zasad, wykreowanych
przez ustawodawcę w ustawie o gospodarce nieru-
chomościami, jest wyrażony przepisem art. 12 obo-
wiązek dbania o powierzony staroście i organom wy-
konawczym jednostki samorządu terytorialnego za-
sób nieruchomości Skarbu Państwa zgodnie z zasa-
170
dami prawidłowej gospodarki. Powyższe oznacza, iż
Wojskowa Agencja Mieszkaniowa jest zobowiązana
do zachowania szczególnej staranności przy podej-
mowaniu wszelkich decyzji związanych z dyspono-
waniem powierzonymi jej nieruchomościami Skarbu
Państwa.
Wynajęcie lokali na rzecz gminy Gubin było tym-
czasową formą zagospodarowania wolnego zasobu
Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, który niewyko-
rzystany generowałby tylko niepotrzebne koszty
w jej działalności. Było to więc w pełni zgodne z za-
sadami prawidłowej gospodarki i miało na celu efek-
tywne wykorzystanie powierzonego agencji zasobu
mieszkaniowego. Zaznaczyć przy tym należy, iż
umowy najmu z gminą Gubin były zawierane na
czas oznaczony i zarówno najemca, jak i osoby fak-
tycznie zajmujące lokale mieszkalne będące przed-
miotem tych umów miały pełną świadomość tym-
czasowości takiego rozwiązania. Ewentualne prze-
dłużenie okresu, na jaki były zawarte przedmiotowe
umowy, nie jest i nie było bowiem w pełni zależne od
decyzji organów działających w imieniu agencji.
Wszelkie decyzje w tym przedmiocie winny być bo-
wiem determinowane aktualną sytuacją mieszka-
niową żołnierzy zawodowych, w kontekście wypeł-
nienia przez Wojskową Agencję Mieszkaniową jej
priorytetowego zadania, jakim jest zaspokojenie po-
trzeb mieszkaniowych żołnierzy.
Biorąc pod uwagę aktualny stan w tej materii,
w 2007 r. prezes Wojskowej Agencji Mieszkaniowej
odmówił nieodpłatnego przekazania nieruchomości
lokalowych położonych w Gubinie. Uzasadnieniem
tej decyzji była trudna sytuacja mieszkaniowa żoł-
nierzy zawodowych i związana z tym potrzeba uzy-
skania dodatkowych środków pieniężnych, które za-
silają fundusz rezerwowy agencji, przeznaczany
m.in. na inwestycje mieszkaniowe w garnizonach
wykazujących wysokie zapotrzebowanie na lokale
mieszkalne dla oczekujących na nie żołnierzy. Pod-
jęcie innej decyzji, w obliczu faktu uznania zasobu
w Gubinie jako zbędnego z punktu widzenia Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niezaspo-
kojonych potrzeb mieszkaniowych żołnierzy zawo-
dowych w innych garnizonach, a w szczególności
zbycie przedmiotowego zasobu pod tytułem dar-
mym, byłoby działaniem niezgodnym z przepisami
ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej oraz zasadami prawidłowej gospo-
darki powierzonym zasobem. Należy bowiem zwró-
cić uwagę na fakt, iż każda decyzja Wojskowej Agen-
cji Mieszkaniowej, w szczególności dotycząca rozpo-
rządzenia powierzonym jej mieniem, nie może pozo-
stawać w sprzeczności z postawionym przez ustawo-
dawcę nadrzędnym zadaniem, jakim jest zaspokoje-
nie potrzeb mieszkaniowych żołnierzy zawodowych.
Powyższe nabiera również szczególnego znaczenia
w obliczu wdrażanej profesjonalizacji Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, z którą wiąże się koniecz-
ność dokonania ponownej weryfikacji posiadanego
zasobu, jak również zabezpieczenia potrzeb miesz-
kaniowych nowej, zawodowej armii.
Odnosząc się do problemu wskazywanego w in-
terpelacji przez pana posła Bogusława Wontora,
pragnę również wskazać, iż aktualnie obowiązujące
przepisy ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej nie pozwalają Wojskowej
Agencji Mieszkaniowej na sprzedaż zasiedlonych lo-
kali mieszkalnych. Należy również dodać, odnosząc
się do jednego ze szczegółowych pytań interpelacji,
iż przepisy tej ustawy nie zawierają delegacji usta-
wowej do wydania aktu wykonawczego w formie
rozporządzenia, którym minister obrony narodowej
mógłby umożliwić osobom zajmującym lokale w Gu-
binie ich wykup oraz ustalić zasady prowadzenia
przez agencję takiej sprzedaży. Zawarte w ustawie
o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej upoważnienia do wydania aktów wyko-
nawczych mają charakter zamknięty i nie pozwala-
ją ministrowi obrony narodowej na wydanie rozpo-
rządzenia o treści wskazywanej przez pana posła
Bogusława Wontora. Ewentualne przekroczenie
delegacji ustawowej skutkowałoby natomiast za-
rzutem sprzeczności z Konstytucją Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78,
poz. 483, ze zm.).
Odnosząc się natomiast do wskazanej przez pana
posła Bogusława Wontora kwestii nieodpłatnego
przekazania mieszkań w Zgorzelcu, uprzejmie infor-
muję, że czynności tej dokonano w 2004 r. w obliczu
odmiennych warunków finansowych i ekonomicz-
nych. W tamtym czasie Wojskowa Agencja Mieszka-
niowa, jak również Ministerstwo Obrony Narodowej
nie było zaangażowane w proces profesjonalizacji
armii, przez co gospodarka posiadanym przez Woj-
skową Agencję Mieszkaniową zasobem nie była de-
terminowana tą, jakże ważną, okolicznością.
Pragnę również wskazać, że obecnie w toku
uzgodnień międzyresortowych znajduje się projekt
ustawy zmieniającej ustawę o zakwaterowaniu Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Przedmiotowy
projekt przewiduje zmiany w przepisie art. 17 nowe-
lizowanej ustawy, dzięki którym mogą pojawić się
nowe możliwości rozwiązania podobnych do zaist-
niałego w Gubinie problemów.
Proponuje się bowiem dodanie w art. 17 ust. 1
kolejnej formy gospodarowania mieniem przez Woj-
skową Agencję Mieszkaniową, tj. gospodarowanie
przez sprzedaż jednostkom samorządu terytorial-
nego, a także samorządowym jednostkom organi-
zacyjnym, na ich wniosek, budynków lub lokali
mieszkalnych stanowiących przedmiot najmu przez
te podmioty.
Przewidziano także zmianę art. 17 ust. 1 pkt 2
ustawy. Pozwoli ona na dokonywanie czynności
prawnych, o których mowa we wspomnianym prze-
pisie (np. sprzedaży nieruchomości, oddawania jej
w trwały zarząd, dzierżawę, najem, użyczenie), rów-
nież wobec lokali mieszkalnych. Przepis ten w aktu-
alnym brzmieniu wyłącza taką możliwość.

Reasumując, należy podkreślić, że działania Woj-
skowej Agencji Mieszkaniowej zmierzające do odzy-
skania lokali mieszkalnych w Gubinie wynikają
z obowiązujących w tym zakresie przepisów. Minister
obrony narodowej nie ma również możliwości stwo-
rzenia warunków do wykupienia lokali przez osoby je
zajmujące w drodze stosownego rozporządzenia. Abs-
trahując od powyższego, należy jednak dodać, iż
obecnie agencja prowadzi rozmowy z władzami Gubi-
na dotyczące ewentualnej bezprzetargowej sprzedaży
niezasiedlonych lokali mieszkalnych na rzecz gminy,
co może przyczynić się do rozwiązania problemów
mieszkaniowych lokalnej społeczności.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozo-
staję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów
Tadeusza Tomaszewskiego
i Bogusława Wontora
w sprawie ratowania
polskiego przemysłu drzewnego (5074)
W odpowiedzi na interpelację panów posłów Ta-
deusza Tomaszewskiego oraz Bogusława Wontora,
znak pisma: SPS-023-5074/08, pragnę Pana Mar-
szałka poinformować, że podjęte zostały odpowied-
nie działania w celu wyjaśnienia przedmiotowej
sprawy.
Faktem jest, że Państwowe Gospodarstwo Leśne
Lasy Państwowe (PGL LP) posiada pozycję dominu-
jącą na rynku surowca drzewnego w Polsce. Należy
jednak podkreślić, iż systematycznie wprowadza się
instrumenty w zakresie zasad sprzedaży drewna
w Polsce, które umożliwiają wielu firmom planowa-
nie rozwoju na podstawie różnego rodzaju porozu-
mień. Pragnę również poinformować, iż zasady te są
poddawane szerokiej konsultacji z nabywcami przed
ich wprowadzeniem.
Przy zachowaniu podstawowego celu, jakim jest
prowadzenie prawidłowej gospodarki leśnej, oferta
sprzedaży drewna systematycznie rośnie, a całość
surowca drzewnego w chwili obecnej trafia na rynek
krajowy, który od pewnego już czasu – a szczególnie
wyraźnie od początku 2007 r. – charakteryzuje się
wyraźną przewagą popytu nad podażą. Podaży tej
nie można szybko zwiększyć bez naruszania zasad
171
prawidłowej gospodarki leśnej, zaś obniżka cen by-
łaby możliwa tylko w warunkach zwiększenia ist-
niejącej dotacji budżetowej do PGL LP i nie spowo-
dowałaby zwiększenia tej podaży.
Uwarunkowania cenowe dla rynku drewna w Pol-
sce wynikają częściowo z wysokiego kursu złotego
wobec euro, co niekorzystnie wpływa na konkuren-
cyjność cenową polskiego surowca drzewnego. Jed-
nocześnie, rozdrobnienie nabywców drewna od La-
sów Państwowych w Polsce (ponad 7 tysięcy pod-
miotów) utrudnia wypracowanie korzystniejszych
dla nich zasad sprzedaży drewna. Jednak krajowi
nabywcy drewna korzystają z niższych kosztów ad-
ministracyjnych związanych z zakupem drewna
w porównaniu z sąsiednimi krajami europejskimi,
jak również z niższych kosztów transportu od do-
stawcy do „bramy zakładu” (m. in. z powodu mniej-
szych odległości). Sprawia to, że koszty zakupu
drewna w Polsce są faktycznie porównywalne do in-
nych krajów europejskich – świadczy o tym również
fakt, że import drewna do Polski pozostaje na rela-
tywnie niskim poziomie. Niekorzystne postrzeganie
poziomu cen może wynikać również z faktu porów-
nywania wybiórczych kontraktów krótkotermino-
wych w innych krajach z rocznymi kontraktami
w Polsce.
Pomimo ww. okoliczności, kierownictwo Lasów
Państwowych podjęło działania, których efektem
była renegocjacja umów z poszczególnymi przedsię-
biorcami, czego wynikiem jest fakt, że w przeważa-
jącej liczbie regionalnych dyrekcji Lasów Państwo-
wych (RDLP) skala obniżek kształtuje się w grani-
cach 7–10%. Jednocześnie, w określonych przypad-
kach, na wniosek dyrektora RDLP dyrektor gene-
ralny LP może wyrazić zgodę na dalszą obniżkę
w drodze renegocjacji umów rocznych. Z uwagi na
fakt, że okres obniżek został ustalony do końca
września 2008 r., kolejne decyzje w tej sprawie mają
być podjęte w najbliższym czasie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzej-
mie informuję, że w granicach dostępnej dla zainte-
resowanych podmiotów publicznych interwencji,
Ministerstwo Gospodarki czyni wszystko co w jego
mocy, aby ułatwić polskim przedsiębiorcom prowa-
dzenie działalności gospodarczej w przedmiotowym
zakresie.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
172
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów
Tadeusza Tomaszewskiego
i Bogusława Wontora
w sprawie podjęcia skutecznych działań
na rzecz usprawnienia rozwiązań systemowych
mających na celu poprawę rentowności
i międzynarodowej konkurencyjności eksportu
(5075)
W nawiązaniu do pisma SPS-023-5075/08 z dnia
19 września 2008 r. przekazującego interpelację po-
selską posłów pana Tadeusza Tomaszewskiego i pana
Bogusława Wontora w sprawie podjęcia skutecznych
działań na rzecz usprawnienia rozwiązań systemo-
wych mających na celu poprawę rentowności i mię-
dzynarodowej konkurencyjności eksportu przeka-
zuję poniższą informację.
Od kilku lat polski eksport rośnie średniorocznie
o niemal 20%, licząc w euro. Mimo licznych sygna-
łów wskazujących na nadchodzące załamanie eks-
portowe tempo wzrostu polskiego eksportu pod ko-
niec ubiegłego roku zaczęło przyśpieszać. W I półro-
czu br. wartość eksportu w przeliczeniu na euro
okazała się o 17,6% wyższa niż w analogicznym
okresie roku ubiegłego. Tempo wzrostu eksportu
w I półroczu br. okazało się zatem o blisko 2 pkt
wyższe od średniego tempa wzrostu za cały 2007 r.
Ponadto należy odnotować, że wyprzedzenie impor-
towe w stosunku do eksportu, które w roku ubie-
głym wyniosło 3,7 pkt, uległo w I półroczu br. złago-
dzeniu do 1 pkt, co oznacza spowolnienie tempa na-
rastania deficytu wymiany towarowej.
Utrzymująca się dotychczas pomyślna sytuacja
w polskim eksporcie nie oznacza braku obaw w naj-
bliższej perspektywie. O spowolnieniu może zadecy-
dować nie tylko postępująca aprecjacja złotego, ale
także przewidywane w najbliższym okresie pogor-
szenie koniunktury na głównych rynkach unijnych,
w następstwie kryzysu amerykańskiego systemu fi-
nansowego. Skumulowanie się tych dwóch czynni-
ków (kursowego i koniunkturalnego), przy równo-
cześnie utrzymującym się ożywieniu popytu wewnętrz-
nego oraz utrzymywaniu się dość silnej presji na
wzrost płac (przekładającej się na wzrost jednostko-
wych kosztów pracy) zapewne będzie coraz silniej
wpływać na zawężenie marginesu rentowności eks-
portu w relacji do sprzedaży krajowej.
Ze względu na systematyczny wzrost udziału
w polskim eksporcie podmiotów z kapitałem zagra-
nicznym, który obecnie wynosi ok. 66%, następuje
stopniowe zmniejszenie siły oddziaływania realnego
kursu walutowego na dynamikę wolumenu ekspor-
tu. Podmioty z kapitałem zagranicznym w ramach
macierzystych struktur zaopatrzenia i zbytu oraz
przy stosunkowo znacznych ułatwieniach w dostę-
pie do zewnętrznych źródeł finansowania charakte-
ryzują się stosunkowo niewielką wrażliwością na
okresowe fluktuacje kursów walutowych, a także
znaczną elastycznością w działaniu na rynkach
w warunkach gorszej koniunktury.
Natomiast znacznie większą wrażliwość na zmia-
ny kursów walutowych wykazują małe i średnie
przedsiębiorstwa, zwłaszcza funkcjonujące na bazie
kapitału krajowego i niekorzystające w szerszym za-
kresie z zaopatrzenia importowego, których udział
w ogólnym polskim eksporcie szacować można na
około 35%. Osłabienie kondycji finansowej tej zbio-
rowości podmiotów może się przełożyć na ogólne
spowolnienie eksportowe.
Na pytanie o możliwości rządu i Ministerstwa
Gospodarki w zakresie bezpośredniego przeciwdzia-
łania temu spowolnieniu trudno dziś udzielić jedno-
znacznej odpowiedzi, zważywszy na fakt, że z chwi-
lą upłynnienia kursu złotego (od kwietnia 2000 r.)
ewentualne wykorzystanie tego instrumentu do sty-
mulowania eksportu stało się praktycznie niemożli-
we, a z chwilą przystąpienia do UE stosowanie
wszelkich form oficjalnego wsparcia eksportu kiero-
wanego na rynki unijne stało się niedopuszczalne.
Jak wynika z analiz makroekonomicznych In-
stytutu Koniunktur i Cen Handlu Zagranicznego,
kurs walutowy nie jest najistotniejszym parame-
trem determinującym rentowność sprzedaży eks-
portowej. Jest bowiem przynajmniej kilka czynni-
ków, które decydują, że uzyskane wpływy z ekspor-
tu, traktowane jako bezpośredni wynik przemnoże-
nia kwoty uzyskanych dewiz przez ich kurs nomi-
nalny, nie przekładają się bezpośrednio na rentow-
ność sprzedaży. Wśród tych czynników należy wy-
mienić zmiany cen krajowych, których dynamiczny
wzrost może poważnie wpływać na obniżenie real-
nych wpływów złotowych z eksportu, nawet pomimo
ewentualnego osłabienia kursu waluty krajowej.
Jak wiadomo, dzięki bardzo umiarkowanej infla-
cji w ostatnich latach – w tym dzięki relatywnie ta-
niemu importowi (możliwemu w warunkach mocne-
go złotego) – udało się uniknąć jej negatywnego od-
działywania na rentowność eksportu.
Drugim istotnym czynnikiem łagodzącym nega-
tywne oddziaływanie aprecjacji na rentowność eks-
portu była przez szereg ostatnich lat systematyczna
obniżka jednostkowych kosztów pracy w przemyśle,
osiągnięta dzięki wyprzedzającemu wzrostowi wy-
dajności pracy w stosunku do wzrostu płac realnych.
W wielu przypadkach było to efektem racjonalizacji
zatrudnienia. Dzięki temu rzeczywista skala apre-
cjacji złotego była w latach 2001–2006 redukowana
średnio o ponad 4 pkt procentowe w stosunku do
aprecjacji nominalnej. W tym kontekście należy
z pewnym niepokojem przyznać, że w roku ubiegłym
tendencja do obniżki kosztów pracy, m.in. na skutek
rosnącej presji płacowej wywołanej w znacznej mie-
rze niedoborami siły roboczej, została powstrzyma-
na i uległa odwróceniu. Zjawisko to zapewne spowo-
dowało wyraźne zaostrzenie negatywnego oddziały-
wania postępującej aprecjacji złotego na rentowność

produkcji eksportowej, zwłaszcza w grupie małych
i średnich przedsiębiorstw, które funkcjonują wy-
łącznie na bazie kapitału krajowego i jedynie w nie-
wielkim stopniu korzystają z importowanych mate-
riałów i komponentów bądź wyłącznie opierają się
na zaopatrzeniu krajowym. Dotyczy to wielu eks-
porterów produktów rolno-spożywczych, wyrobów
skórzanych i włókienniczych, a także surowców mi-
neralnych i w znacznej mierze producentów w bran-
ży meblarskiej.
Wskazując na potrzebę poszukiwania rozwiązań
dostosowawczych na szczeblu zainteresowanych
przedsiębiorstw (np. obniżka kosztów wytwarzania
i obniżka jednostkowych kosztów pracy poprzez ra-
cjonalizację zatrudnienia, korzystanie z dostępnych
rozwiązań systemowych w zakresie zabezpieczenia
się przed ryzykiem kursowym itp.), warto chociażby
wskazać na obserwowane w ostatnich latach obiecu-
jące trendy w zakresie stopniowego przekształcania
struktury walutowej w rozliczeniach eksportowych.
Idą one w kierunku ograniczania udziału dynamicz-
nie słabnącego dolara na korzyść relatywnie silniej-
szej wspólnej waluty europejskiej, a nawet waluty
krajowej pozwalającej eliminować skutki aprecjacji.
Udział złotego w rozliczeniach eksportowych z ryn-
kami pozaunijnymi sięga obecnie (wg wyliczeń Mi-
nisterstwa Gospodarki) blisko 6,5%.
Wejście do strefy euro – zapowiedziane ostatnio
przez pana premiera Donalda Tuska – należy po-
strzegać jako bardzo obiecującą szansę dla eksporte-
rów. Poza stosunkowo oczywistymi korzyściami
– w postaci znaczącego obniżenia kosztów transak-
cyjnych, uproszczenia procedur rozliczeniowych
oraz większej przejrzystości rachunku ekonomicz-
nego – przyniosłoby to redukcję dotychczasowego
poważnego problemu, jakim jest ryzyko kursowe.
Minister gospodarki we współpracy z ministrem
finansów sprawują nadzór nad funkcjonowaniem
systemu ubezpieczeń i gwarancji eksportowych re-
alizowanych przez Korporację Ubezpieczeń Kredy-
tów Eksportowych spółkę akcyjną (KUKE SA). W oce-
nie Ministerstwa Gospodarki potencjał tej państwo-
wej korporacji – wyposażonej w pokaźny kapitał
i gwarancje Skarbu Państwa – nie jest nadal do-
statecznie wykorzystany dla wsparcia eksporto-
wej działalności małych i średnich przedsiębiorstw,
zwłaszcza na rynkach pozaunijnych, w tym na ryn-
kach Wspólnoty Niepodległych Państw.
Dotychczas podstawowym instrumentem wspar-
cia procesu internacjonalizacji przedsiębiorstw, po-
przez udział firm w imprezach targowo-wystawien-
niczych za granicą, był program realizowany w ra-
mach poddziałania 2.2.2 Sektorowego Programu
Operacyjnego „Wzrost konkurencyjności przedsię-
biorstw”, lata 2004–2006, współfinansowany ze
środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regio-
nalnego (EFRR). Z dniem 5 października 2007 r.
Ministerstwo Gospodarki, z uwagi na osiągnięcie
wysokiego poziomu kontraktacji, wstrzymało nabór
wniosków aplikacyjnych do tego poddziałania. Obec-
173
nie trwa proces rozliczania zawartych umów. Zgod-
nie z zasadą Unii Europejskiej „n+2”, dla okresu pro-
gramowania 2004–2006, termin zakończenia reali-
zacji poddziałania 2.2.2 upływa w grudniu 2008 r.
W perspektywie finansowej 2007–2013 dofinan-
sowanie udziału przedsiębiorców w zagranicznych
targach, wystawach i misjach gospodarczych prze-
widziane jest na poziomie regionalnym oraz pozio-
mie krajowym.
W jedenastu regionalnych programach operacyj-
nych (RPO) – dla województw: zachodniopomorskie-
go, lubuskiego, dolnośląskiego, małopolskiego, świę-
tokrzyskiego, podkarpackiego, podlaskiego, warmiń-
sko-mazurskiego, kujawsko-pomorskiego, łódzkiego,
lubelskiego – przewidziano bezpośrednie wsparcie
udziału przedsiębiorców w targach i misjach. Z kolei
regionalne programy operacyjne w województwach:
mazowieckim, pomorskim, wielkopolskim, śląskim,
opolskim oferują wsparcie pośrednie, m.in. poprzez
dofinansowanie projektów jednostek samorządu te-
rytorialnego lub ich jednostek organizacyjnych, in-
stytucji otoczenia biznesu, organizacji pozarządo-
wych, wyższych uczelni, podmiotów działających
w oparciu o umowę partnerstwa publiczno-prywat-
nego. Wsparcie to będzie miało różną formę i war-
tość w zależności od konkretnego RPO.
W przypadku poziomu krajowego w ramach dzia-
łania 6.1 Paszport do eksportu Programu Operacyj-
nego „Innowacyjna gospodarka” 2007–2013 (PO IG)
zaprojektowano system wsparcia o charakterze spe-
cjalistycznym, przeznaczony tylko dla przedsiębior-
ców z sektora MSP, którzy dopiero zamierzają rozpo-
cząć działalność eksportową lub prowadzą ją w nie-
wielkim zakresie, ale mogą wykazać się określonym
potencjałem eksportowym, przy czym poprzez eks-
port rozumie się zarówno sprzedaż na jednolitym
rynku europejskim (JRE), jak i eksport do państw
spoza JRE. Należy jednocześnie podkreślić, że pro-
gram „Paszport do eksportu” stanowi nową jakość
w stosunku do minionego okresu programowania,
ponieważ przewiduje kompleksową ofertę dla firm,
mającą przyczynić się do zintensyfikowania ich roz-
woju w oparciu o działalność eksportową. Dofinan-
sowanie udziału przedsiębiorców w zagranicznych
targach, wystawach i misjach gospodarczych jest
jednym z czterech instrumentów, z których może
skorzystać przedsiębiorca w ramach tego programu.
Instytucją odpowiedzialną za wdrażanie tego dzia-
łania jest Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczo-
ści (PARP). Przewidziana alokacja na realizację
działania wynosi 121,8 mln EUR.
Oprócz wsparcia dostępnego ze środków działa-
nia 6.1, Program Operacyjny „Innowacyjna gospo-
darka” przewiduje w ramach działania 6.5: Promo-
cja polskiej gospodarki wsparcie przedsięwzięć ukie-
runkowanych na tworzenie platformy współpracy
i wzmocnienie powiązań polskiej gospodarki z go-
spodarką międzynarodową oraz uruchomienie bran-
żowych programów, które obejmowałyby szereg pro-
jektów promocyjnych, ważnych z punktu widzenia
174
promowanej branży, w tym udział w najważniej-
szych imprezach targowych.
Taka konstrukcja systemu wsparcia w latach
2007–2013 zapewnia komplementarność działań
wdrażanych na poziomie regionalnym oraz krajo-
wym. Jednocześnie stanowi odpowiedź na zróżnico-
wane potrzeby przedsiębiorców oraz wpisuje się
w różnorodny poziom wiedzy i doświadczeń przed-
siębiorców w prowadzeniu działań eksportowych/
sprzedaży na jednolity rynek europejski.
Ponadto uprzejmie informuję, iż Ministerstwo
Gospodarki realizuje szereg działań promocyjnych
mających na celu kreowanie pozytywnego wizerun-
ku polskiej gospodarki, rozwój współpracy gospo-
darczej z zagranicą i przede wszystkim wzrost pol-
skiego eksportu oraz zwiększenie napływu bezpo-
średnich inwestycji zagranicznych do Polski. Dzia-
łalność promocyjna Ministerstwa Gospodarki odby-
wa się poprzez:
Udzielanie pomocy publicznej dla polskich przed-
siębiorców, przeznaczonej na refundację części kosz-
tów realizowanych przez firmy działań na rzecz pro-
mocji i wspierania eksportu ich produktów.
Dofinansowanie kosztów realizacji przedsięwzięć
promocyjnych odbywa się w ramach:
1) dofinansowania branżowych projektów pro-
mocyjnych;
2) dofinansowania kosztów uzyskania certyfika-
tów eksportowych;
3) dofinansowywania kosztów organizacji przed-
sięwzięć promocyjnych (konferencje, seminaria, im-
prezy promocyjne);
4) dofinansowania publikacji wydawnictw i ma-
teriałów promocyjnych.
Ad 1. Dofinansowanie branżowych projektów
promocyjnych.
Zasady i tryb dofinansowania udziału przedsię-
biorców w branżowych projektach promocyjnych
reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia
31 października 2007 r. w sprawie udzielania po-
mocy de minimis na realizację branżowych projek-
tów promocyjnych w zakresie eksportu lub sprze-
daży na jednolitym rynku europejskim (Dz. U.
Nr 211, poz. 1542).
Na podstawie przepisów tego rozporządzenia
podmioty mogą aplikować o dofinansowanie m.in.
kosztów udziału w imprezach targowo-wystawien-
niczych. Celem tego programu jest promocja pro-
duktów i grup towarowych o wysokim potencjale
eksportowym. Ministerstwo finansowo wspiera tego
typu projekty promocyjne realizowane przez grupę
minimum 4 polskich przedsiębiorców reprezentują-
cych pokrewne branże lub grupy towarowe.
Maksymalna kwota dofinansowania jednego pro-
jektu wynosi 50 tys. zł, nie więcej jednak niż 50%
kwalifikowanych kosztów netto. Kosztami kwalifi-
kującymi się do objęcia pomocą są, poniesione w da-
nym roku kalendarzowym, koszty:
— transportu eksponatów, ich ubezpieczenia, od-
prawy celnej i spedycji,
— wynajmu powierzchni wystawienniczej lub sal,
— zabudowy powierzchni, montażu, scenografii,
— obsługi technicznej,
— przygotowania i wydruku zaproszeń, materia-
łów informacyjnych i reklamowych,
— przejazdu i zakwaterowania jednego przedsta-
wiciela przedsiębiorcy uczestniczącego w projekcie,
— przeprowadzenia badania rynku zagranicz-
nego,
— niezbędnych zadań zleconych i usług wynika-
jących ze specyfiki projektu.
Limit dofinansowania dla jednego przedsiębiorcy
w ramach projektu wynosi maks. 8 tys. zł.
Ad 2. Dofinansowanie kosztów uzyskania certy-
fikatów eksportowych.
W ramach programu dotacji dla przedsiębiorców
na dofinansowanie kosztów uzyskania certyfikatu
wyrobu istnieje możliwość uzyskania dofinansowa-
nia do 50% kosztów usług doradczych związanych
z uzyskaniem lub kosztów uzyskania certyfikatów
oraz świadectw i atestów wymaganych na rynkach
zagranicznych. Roczny limit dla jednego przedsię-
biorcy wynosi 50 tys. zł.
Podstawą prawną dla udzielania pomocy publicz-
nej na dofinansowanie kosztów uzyskania certyfika-
tów eksportowych jest rozporządzenie Rady Mini-
strów z dnia 31 października 2007 r. w sprawie
udzielania pomocy de minimis na uzyskanie certyfi-
katu wyrobu wymaganego na rynkach zagranicz-
nych (Dz. U. Nr 210, poz. 1522).
Ad 3. Dofinansowywanie kosztów organizacji
przedsięwzięć promocyjnych (konferencje, semina-
ria, imprezy promocyjne).
Program ten obejmuje dofinansowanie kosztów
organizacji konferencji, seminariów, prezentacji, po-
kazów i innych imprez promocyjnych.
Pomoc może zostać udzielona na pokrycie m.in.
kosztów wynajęcia sali, obsługę techniczną, tłuma-
czenia oraz druk materiałów informacyjnych i nie
może przekroczyć 50% kosztów kwalifikujących się
do objęcia pomocą.
Zasady i tryb uzyskania pomocy publicznej na
realizację tego typu przedsięwzięć promocyjnych re-
guluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 31 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie udzielania pomocy de
minimis na realizację niektórych przedsięwzięć
w zakresie promocji i wspierania eksportu lub sprze-
daży na jednolitym rynku europejskim (Dz. U.
Nr 211, poz. 1544).
Ad 4. Dofinansowywanie publikacji wydawnictw
i materiałów promocyjnych.
Ministerstwo Gospodarki dofinansowuje koszty
zbiorowych publikacji promujących eksport. Dofi-
nansowanie obejmuje m.in. koszty papieru, druku,
składu, tłoczenia płyt oraz naświetlania i nie może
przekroczyć 50% kosztów kwalifikujących się do ob-
jęcia pomocą.
Zasady i tryb uzyskania pomocy publicznej na
realizację przedsięwzięć wydawniczych reguluje
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 31 paździer-

nika 2007 r. w sprawie udzielania pomocy de mini-
mis na realizację przedsięwzięć wydawniczych pro-
mujących eksport lub sprzedaż na jednolitym rynku
europejskim (Dz. U. Nr 211, poz. 1543).
Niezależnie od powyższego Ministerstwo Go-
spodarki wspiera przedsiębiorców polskich poprzez
informacje zamieszczone w Portalu Promocji Eks-
portu. Portal Promocji Eksportu to internetowa
baza informacji eksportowej, która jest prowadzona
w Ministerstwie Gospodarki od początku 2003 r.
Portal w chwili obecnej zawiera: informacje gospo-
darcze o rynkach zagranicznych dla polskich eks-
porterów, o formach wspierania eksportu w Polsce,
o warunkach handlu wewnątrz UE, o Polsce dla
przedsiębiorstw zagranicznych oraz raporty i opra-
cowania makroekonomiczne Ministerstwa Gospo-
darki dotyczące sytuacji gospodarczej Polski oraz
informacje ofertowe: profile polskich eksporterów
z pełnymi danymi kontaktowymi (7000), oferty eks-
portowe polskich przedsiębiorstw (200), zapytania
ofertowe firm zagranicznych (1700, w tym ponad
300 z rynków wschodnich) oraz informacje nt. prze-
targów zagranicznych.
Pragnę jednocześnie nadmienić, iż aktualnie
w Ministerstwie Gospodarki dobiegają końca prace
nad przygotowaniem strategii w zakresie promocji
gospodarczej obejmującej także prace nad nowymi
rozwiązaniami instytucjonalnymi dotyczącymi ob-
szaru promocji eksportu. Przyczyni się to do popra-
wy konkurencyjności naszej gospodarki oraz zaowo-
cuje nowym systemem promocji tego obszaru.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie stworzenia zawodowej armii
oraz żołnierzy z poboru (5077)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie stworzenia zawodowej armii oraz żołnie-
rzy z poboru (SPS-023-5077/08), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z założeniami znajdującej się na etapie
uzgodnień nowelizacji ustawy z dnia 21 listopada
1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczy-
pospolitej Polskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416,
ze zm.), obowiązek odbywania zasadniczej służby
wojskowej ulegnie zawieszeniu wraz z obowiązkiem
odbywania przeszkolenia wojskowego przez studen-
tów i absolwentów szkół wyższych. W myśl postano-
175
wień przyjętego przez Radę Ministrów w dniu 5 sierp-
nia 2008 r. „Programu profesjonalizacji Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej na lata 2008–2010”,
ostatnie obowiązkowe wcielenie poborowych do od-
bycia zasadniczej służby wojskowej nastąpi w grud-
niu 2008 r., a zwolnienie żołnierzy z tej służby na-
stąpi nie później niż we wrześniu 2009 r. Wobec po-
wyższego, począwszy od stycznia 2009 r., nie będą
przeprowadzane powołania do odbycia zasadniczej
służby oraz przeszkolenia wojskowego studentów
i absolwentów szkół wyższych. Uzupełnienie stanu
osobowego Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
w ramach procesu ich profesjonalizacji, oparte bę-
dzie wyłącznie na powoływaniu ochotników do peł-
nienia czynnej służby wojskowej.
Odpowiadając na pytanie pana posła Krzysztofa
Gadowskiego, dotyczące warunków socjalno-byto-
wych oferowanych ochotnikom pełniącym czynną
służbę wojskową, uprzejmie informuję, że jednym
z założeń profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej jest udoskonalenie systemu uzupeł-
nień, gwarantującego gotowość do wypełniania kon-
stytucyjnych zadań, a także misji wynikających
z zobowiązań sojuszniczych oraz umów międzyna-
rodowych.
Mając na względzie pozyskanie odpowiedniej
liczby ochotników do pełnienia służby wojskowej
w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej przez
uatrakcyjnienie warunków jej pełnienia, resort
obrony narodowej podejmuje odpowiednie działania
w tym względzie, m.in. zostały wydane następujące
akty prawne:
— rozporządzenie ministra obrony narodowej
z dnia 22 lutego 2008 r. zmieniające rozporządzenie
w sprawie stawek uposażenia zasadniczego żołnie-
rzy niezawodowych (Dz. U. Nr 33, poz. 197), w myśl
którego kwota uposażenia szeregowych nadtermi-
nowych wzrosła z 1100 zł do 1700 zł, a starszych sze-
regowych z 1200 zł do 1800 zł,
— rozporządzenie ministra obrony narodowej
z dnia 6 maja 2008 r. zmieniające rozporządzenie
w sprawie trybu przyjmowania oraz sposobu odby-
wania nadterminowej zasadniczej służby wojskowej
(Dz. U. Nr 82, poz. 491), które umożliwia przyjmo-
wanie do pełnienia nadterminowej zasadniczej służ-
by wojskowej żołnierzy zasadniczej służby wojsko-
wej po odbyciu co najmniej trzech miesięcy służby
(poprzednio był to okres dziewięciu miesięcy),
— rozporządzenie ministra obrony narodowej
z dnia 6 maja 2008 r. zmieniające rozporządzenie
w sprawie zwalniania żołnierzy z czynnej służby
wojskowej i powoływania do odbycia tej służby
w 2008 r. (Dz. U. Nr 82, poz. 490), które usystematy-
zowało przepisy w przedmiocie przyjmowania do
służby nadterminowej w 2008 r. żołnierzy zasadni-
czej służby wojskowej po odbyciu co najmniej trzech
miesięcy tej służby.
Obecnie Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej
zapewniają żołnierzom służby nadterminowej i sze-
176
regowym zawodowym następujące warunki ekono-
miczno-socjalne pełnienia służby wojskowej:
1. Uposażenie brutto w kwocie:
— 1700 zł dla szeregowego nadterminowego,
— 1800 zł dla starszego szeregowego nadtermi-
nowego,
— 2200 zł dla starszego szeregowego zawodo-
wego;
2. Bezpłatne zakwaterowanie na terenie ko-
szar;
3. Bezpłatne wyżywienie;
4. Bezpłatne umundurowanie i wyekwipowanie;
5. Urlop wypoczynkowy w wymiarze 26 dni ro-
boczych oraz urlopy dodatkowe (w drodze wyróżnie-
nia, okolicznościowy, z tytułu honorowego krwio-
dawstwa, zdrowotny, w celu odwiedzenia rodziny);
6. Nagrody uznaniowe.
Ponadto szeregowi zawodowi otrzymują następu-
jące świadczenia:
1. Dodatkowe wynagrodzenie w postaci nagro-
dy rocznej;
2. Gratyfikację urlopową;
3. Dodatek za rozłąkę oraz zwrot kosztów prze-
jazdów.
Pragnę także poinformować, że w 2009 r., przy
uwzględnieniu wzrostu wielokrotności podstawy
mnożnika kwoty bazowej oraz założeniu w budżecie
resortu obrony narodowej wzrostu podstawy uposa-
żenia bazowego, średni wzrost uposażenia dla żoł-
nierzy służby nadterminowej i szeregowych zawodo-
wych zaplanowano na poziomie ok. 7% w stosunku
do obecnie obowiązujących stawek.
Dodatkowo żołnierze mają być zachęcani do po-
zostawania w służbie czynnej przez stworzony
w tym celu wieloskładnikowy system motywacyjny.
Zakłada się wprowadzenie takich czynników moty-
wacyjnych, jak uposażenie wieloskładnikowe oraz
dodatek za posiadanie kwalifikacji zawodowych i umie-
jętności. Jednym z elementów budowy systemu mo-
tywacyjnego jest rozporządzenie ministra obrony
narodowej z dnia 30 czerwca 2008 r. zmieniające
rozporządzenie w sprawie dodatków do uposażenia
zasadniczego żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 147,
poz. 934).
Uwzględniając konieczność złagodzenia kosztów
ponoszonych przez żołnierzy zawodowych, którzy
zostali przeniesieni służbowo do pełnienia zawodo-
wej służby wojskowej w innej miejscowości, wprowa-
dzono od dnia 1 listopada 2007 r. dodatek za rozłą-
kę. Jest on wypłacany w wysokości 23 zł za każdy
dzień wykonywania zadań służbowych w nowej jed-
nostce wojskowej. W odniesieniu natomiast do tej
części kadry, która została przeniesiona służbowo
i ze względu na korzystne rozwiązania komunika-
cyjne może dojeżdżać z miejsca zamieszkania do no-
wego miejsca pełnienia służby, przewidziano zwrot
kosztów dojazdów w wysokości uzależnionej od ceny
imiennych biletów miesięcznych. Prawem do tego
świadczenia objęto żołnierzy dojeżdżających przez
czas nie krótszy niż dwie godziny, liczony w obie
strony według rozkładu jazdy przewoźnika.
Ponadto pragnę poinformować, że ustawa z dnia
22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2005 r. Nr 41,
poz. 398, ze zm.) umożliwia kwaterowanie żołnierzy
zawodowych w kwaterach lub lokalach mieszkal-
nych zasobu mieszkaniowego Wojskowej Agencji
Mieszkaniowej. W przypadku braku takiej możliwo-
ści możliwe jest wykorzystanie zasobu internatowe-
go agencji w formie miejsca w internacie lub kwate-
ry internatowej. W uzgodnieniach międzyresorto-
wych znajduje się projekt nowelizacji wspomnianej
ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej, w myśl założeń którego byłaby też
możliwa wypłata świadczenia mieszkaniowego. Wy-
sokość tego świadczenia ustalana będzie w stosun-
ku do stawki uposażenia bazowego, powiększanej
przez współczynnik garnizonowy, uwzględniający
zróżnicowanie cen rynkowych kosztu najmu na ob-
szarze danego garnizonu. Projekt przewiduje także
możliwość bezpłatnego zakwaterowania na terenie
koszar żołnierzy w służbie kandydackiej oraz powo-
łanych do przewidzianych do utworzenia Narodo-
wych Sił Rezerwowych.
Reasumując, pragnę stwierdzić, że wspomniane
rozwiązania w sferze socjalno-ekonomicznej będą
stanowiły wystarczającą motywację do przedłuża-
nia kontraktów przez pełniących obecnie służbę żoł-
nierzy zawodowych, a także zapewnią pozyskanie
odpowiedniej liczby ochotników do pełnienia służby
zawodowej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie przewożenia dzieci
w specjalnie przystosowanych przyczepkach
rowerowych w kontekście zgodności
z przepisami Prawa o ruchu drogowym (5078)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego przesła-
ną przy piśmie nr SPS-023-5078/08 z dnia 19 wrze-

śnia 2008 r. w sprawie przewożenia dzieci w specjal-
nie przystosowanych przyczepkach rowerowych,
w kontekście zgodności z przepisami Prawa o ruchu
drogowym, przedstawiam poniższą informację:
Aktualnie obowiązujące przepisy ustawy Prawo
o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz.
908, z późn. zm.) dopuszczają poruszanie się po
drogach publicznych zespołu pojazdów składające-
go się z roweru oraz przyczepy. Zarówno rower, jak
i przyczepa powinny spełniać wymagania określo-
ne w rozporządzeniu ministra infrastruktury z dnia
31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicz-
nych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposa-
żenia (Dz. U. z 2003 r. Nr 32, poz. 262, z późn. zm.).
Kwestię przewożenia osób w przyczepie reguluje
art. 63 ust. 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, któ-
ry stanowi:
„Zabrania się przewozu osób w przyczepie, z tym
że dopuszcza się przewóz:
1) dzieci do szkół lub przedszkoli i z powrotem
w przyczepie dostosowanej do przewozu osób, cią-
gniętej przez ciągnik rolniczy;
2) konwojentów, drużyn roboczych i osób wyko-
nujących czynności ładunkowe w przyczepie cią-
gniętej przez ciągnik rolniczy, pod warunkiem, że:
3) liczba przewożonych osób nie przekracza 5,
4) osoby stojące trzymają się uchwytów,
5) osoby nie znajdują się pomiędzy ładunkiem
a przednią ścianą przyczepy,
6) prędkość zespołu pojazdów nie przekracza
20 km/h.”
Przepis ten – poza określonymi wyjątkami – za-
brania przewozu osób w przyczepie. Wśród wskaza-
nych w tym artykule ustawy wyjątków nie wymie-
nia się przyczepy rowerowej. W związku z powyż-
szym przewóz osób (dzieci) w specjalnie przystoso-
wanych przyczepkach rowerowych nie jest dopusz-
czalny.
Możliwość wprowadzenia w przedmiotowym za-
kresie ewentualnych zmian do ustawy Prawo o ru-
chu drogowym oraz właściwych aktów wykonaw-
czych zostanie rozpatrzona przy kolejnej nowelizacji
wyżej wymienionych przepisów tej ustawy. W opinii
resortu zmiany przepisów ustawy dotyczące dopusz-
czenia przewozu osób (dzieci) w specjalnie przysto-
sowanych przyczepkach rowerowych – ze względu
na bezpieczeństwo – powinny uzupełnić ust. 3 w art. 63
o wyjątek zezwalający na przewóz dzieci jedynie na
drogach dla rowerów oraz innych drogach, na któ-
rych nie występuje ruch pojazdów silnikowych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
177
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Pięty
oraz grupy posłów
w sprawie zmodyfikowania organizacji
służb dzielnicowych (5079)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 19 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5079/08), dotyczące interpelacji posła na Sejm RP
pana Jarosława Pięty z dnia 15 września 2008 r.
w sprawie zmodyfikowania organizacji służb dziel-
nicowych, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie pragnę poinformować, że pierwszy
zastępca komendanta głównego Policji w dniach
24 grudnia 2007 r. oraz 26 marca 2008 r. przekazał
do Najwyższej Izby Kontroli szczegółowe informa-
cje dotyczące podejmowanych w Komendzie Głów-
nej Policji inicjatyw i działań przyczyniających się
do wzrostu poziomu realizacji zadań przez dzielni-
cowych.
Wskazać należy, iż zgodnie z § 3 ust. 6 zarządze-
nia nr 528 komendanta głównego Policji z dnia
6 czerwca 2007 r. w sprawie form i metod wykony-
wania zadań przez dzielnicowego i kierownika rewi-
ru dzielnicowych (Dz. Urz. KGP Nr 12, poz. 95)
dzielnicowi obsługujący graniczące ze sobą rejony
służbowe mogą wspólnie pełnić służbę w części lub
całości obu rejonów służbowych. Powyższe pozwala
na zapewnienie ciągłości wykonywania zadań w re-
jonach służbowych podczas absencji dzielnicowego
(np. urlop, zwolnienie lekarskie). Wspólne pełnienie
służby przez dzielnicowych z sąsiednich rejonów
umożliwia również bieżącą wymianę informacji,
wiedzy i doświadczenia między funkcjonariuszami.
Stosownie do § 3 ust. 3 ww. zarządzenia dzielni-
cowemu można przydzielić tylko jeden rejon służbo-
wy. Podkreślenia jednak wymaga, że zgodnie z ust. 4
tego paragrafu kierownik jednostki organizacyjnej
Policji, na wniosek kierownika rewiru dzielnico-
wych lub innego policjanta, wyznaczonego przez
kierownika jednostki organizacyjnej Policji, w szcze-
gólnie uzasadnionych przypadkach (np. długotrwa-
ła absencja dzielnicowego), może przydzielić dzielni-
cowemu dodatkowy rejon służbowy, jednakże nie na
dłużej niż na 6 miesięcy.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że § 19 cytowa-
nego zarządzenia komendanta głównego Policji na-
kłada na kierownika rewiru dzielnicowych lub inne-
go policjanta wyznaczonego przez kierownika jed-
nostki organizacyjnej Policji, w zakresie nadzoru
i organizacji służby dzielnicowych, obowiązki, do
których należy między innymi organizowanie od-
praw służbowych z dzielnicowymi w celu właściwe-
178
go ukierunkowania ich pracy i stworzenia warun-
ków do wymiany doświadczeń.
Ponadto, mając na uwadze stałą potrzebę podno-
szenia jakości realizowanych zadań przez kierowni-
ków rewirów dzielnicowych oraz wszystkich dzielni-
cowych, w Komendzie Głównej Policji opracowano
program zajęć doskonalenia zawodowego realizowa-
nego lokalnie, dotyczącego przede wszystkim iden-
tyfikacji oczekiwań społecznych, w szczególności
w zakresie:
− kreowania wśród policjantów zachowań pro-
społecznych, w tym pomocowych;
− właściwej identyfikacji zagrożeń i oczekiwań
społecznych;
− pozyskiwania partnerów w celu przeciwdzia-
łania zagrożeniom dla bezpieczeństwa publicznego;
− aktywizacji działań prewencyjnych powodu-
jących ograniczenie liczby zdarzeń przestępczych
oraz zmniejszenie obaw społecznych;
− wskazywania możliwości pozyskiwania zaso-
bów kadrowo-sprzętowych oraz dodatkowych środ-
ków finansowych;
− właściwych procedur postępowania w odnie-
sieniu do wybranych zjawisk i zagrożeń;
− umiejętności poszukiwania i uzyskania infor-
macji z zakresu budowy i wykorzystania programów
profilaktycznych oraz „dobrych praktyk”.
Przedmiotowy program obejmuje koordynatorów
pracy dzielnicowych z ramienia KWP/KSP, kierow-
ników rewirów dzielnicowych, osoby nadzorujące
bezpośrednio pracę dzielnicowych, wszystkich dziel-
nicowych i policjantów pełniących obowiązki dziel-
nicowego. Realizacja programu odbywa się kaskado-
wo. W dniach 16–17 czerwca 2008 r. Biuro Kadr
i Szkolenia Komendy Głównej Policji przy współ-
udziale Biura Prewencji Komendy Głównej Policji
przeprowadziło na terenie Centrum Szkolenia Poli-
cji w Legionowie warsztaty szkoleniowe mające na
celu przygotowanie policjantów koordynatorów nad-
zorujących służbę dzielnicowych z ramienia KWP/
KSP do prowadzenia doskonalenia kierowników re-
wirów dzielnicowych w podległych garnizonach
w przedstawionym powyżej zakresie. W warsztatach
uczestniczyli przedstawiciele:
— Biura Kadr i Szkolenia KGP,
— Biura Prewencji KGP,
— Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie,
— Szkoły Policji w Katowicach,
— Szkoły Policji w Słupsku,
— Komendy Stołecznej Policji,
— komend wojewódzkich Policji.
Przeszkoleni w ramach warsztatów policjanci
nadzorujący pracę dzielnicowych z ramienia KWP/
KSP obecnie prowadzą szkolenie dla kierowników
rewirów i innych policjantów bezpośrednio nadzoru-
jących pracę dzielnicowych. Zadaniem przeszkolo-
nych kierowników rewirów dzielnicowych lub osób
bezpośrednio nadzorujących dzielnicowych będzie
przeprowadzenie doskonalenia zawodowego lokalnie
dla wszystkich dzielnicowych.
Do dnia 31 grudnia 2008 r. planowane jest za-
kończenie szkolenia kierowników rewirów dzielni-
cowych oraz dzielnicowych we wszystkich garnizo-
nach.
Odnosząc się do poruszonej w wystąpieniu pro-
blematyki ograniczania przydzielania dzielnicowym
dodatkowych zadań służbowych, pragnę poinformo-
wać, że wprowadzone zarządzeniem nr 528 komen-
danta głównego Policji nowe unormowania prawne
zakładają poprawę i usprawnienie funkcjonowania
dzielnicowych w Policji.
Do głównych zmian, które wprowadziło przed-
miotowe zarządzenie, należy zaliczyć:
1. Zniesienie obowiązku przebywania dzielnico-
wego przez co najmniej 60% czasu służby w obcho-
dzie. Zrezygnowanie z powyższego zapisu umożliwia
dzielnicowemu planowanie służby z uwzględnieniem
potrzeb i aktualnego stanu zagrożenia w rejonie służ-
bowym. Takie rozwiązanie skutkować ma zwiększe-
niem efektywności realizowanych zadań i racjonal-
nym wykorzystaniem czasu pracy.
2. Wprowadzenie wyraźnego zakazu kierowania
dzielnicowych pełniących służbę na terenach miej-
skich do takich form służby, jak: konwojowa, ochron-
na, dyżurna, dochodzeniowo-śledcza w dyspozycji
dyżurnego jednostki organizacyjnej Policji.
3. Rozszerzenie zakresu zadań dzielnicowych
pełniących służbę na terenach pozamiejskich po-
przez dopuszczenie możliwości:
— prowadzenia przez nich postępowań spraw-
dzających i przygotowawczych w sprawach o prze-
stępstwa zaistniałe w ich rejonie służbowym,
— realizowania innych form pełnienia służby
prewencyjnej niż obchód.
Rozwiązanie to ma na celu poprawę organizacji
służby szczególnie w mniejszych jednostkach orga-
nizacyjnych Policji. Dzielnicowy pełniący służbę na
terenach pozamiejskich będzie mógł zająć się w spo-
sób kompleksowy zaistniałym na jego terenie zda-
rzeniem.
1. Zmodyfikowanie i znaczne ograniczenie za-
kresu prowadzonej dokumentacji oraz gromadzo-
nych informacji w teczce rejonu. Możliwość prowa-
dzenia teczki rejonu w formie elektronicznej w znacz-
nym stopniu może ograniczyć biurokrację oraz uła-
twi dostęp do potrzebnych informacji w niej zawar-
tych policjantom innych komórek organizacyjnych,
np. policjantom służby kryminalnej.
Jednocześnie należy nadmienić, że w dniu 29 kwiet-
nia 2008 r. został zatwierdzony przez pierwszego za-
stępcę komendanta głównego Policji plan czynności
badawczych w zakresie realizacji postanowień za-
rządzenia nr 768 komendanta głównego Policji z dnia
14 sierpnia 2007 r. w sprawie form i metod wykony-
wania zadań przez policjantów pełniących służbę
patrolową oraz koordynacji działań o charakterze
prewencyjnym (Dz. Urz. KGP Nr 15, poz. 119) oraz
ww. zarządzenia nr 528 komendanta głównego Poli-
cji z dnia 6 czerwca 2007 r. w sprawie form i metod

wykonywania zadań przez dzielnicowego i kierowni-
ka rewiru dzielnicowych.
Wskazać należy, iż zakres czynności badawczych
dotyczący pracy kierowników rewirów dzielnico-
wych obejmuje również obszary wskazane w infor-
macji o wynikach kontroli wykonywania funkcji
prewencyjnej przez dzielnicowych w Policji opraco-
wanej przez Najwyższą Izbę Kontroli.
W ramach ww. czynności badawczych w 2008 r.
szczególna uwaga zwrócona jest na:
a) wykorzystanie dzielnicowych do realizacji za-
dań na rzecz innych komórek organizacyjnych jed-
nostki oraz wykraczających poza postanowienia ww.
zarządzenia;
b) katalog oraz przyczyny przydzielania dzielni-
cowych do prowadzenia postępowań przygotowaw-
czych i ich liczby;
c) sposób przeprowadzania odpraw do służby
i zasad rozliczania policjantów dzielnicowych po
służbie.
Dodatkowo pragnę poinformować, że od dnia
1 października 2008 r. obowiązuje zarządzenie
nr 921 komendanta głównego Policji z dnia 11 wrze-
śnia 2008 r. zmieniające zarządzenie w sprawie form
i metod wykonywania zadań przez dzielnicowego
i kierownika rewiru dzielnicowych. Zmiany wpro-
wadzone przywołanym zarządzeniem są wynikiem
postulatów zgłaszanych podczas narad służbowych
przez przedstawicieli KWP/KSP. Istota wprowadzo-
nych zmian dotyczy fakultatywnego prowadzenia
teczki rejonu, charakteru informacji gromadzonych
przez dzielnicowych w tym dokumencie oraz ograni-
czenia ich ilości. Powyższe rozwiązania mają zna-
cząco wpłynąć na wykonywanie podstawowych za-
dań przez dzielnicowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że przy plano-
waniu i realizacji zakupów sprzętu transportowego,
uzbrojenia oraz innych elementów wyposażenia Ko-
menda Główna Policji kieruje się zgłoszonymi po-
trzebami przez poszczególne jednostki Policji oraz
stanem wyposażenia i należności na sprzęt wynika-
jącymi z wewnętrznych przepisów. Dalszy podział
zakupionego sprzętu i wyposażenia pozostaje w ge-
stii właściwych kierowników jednostek, którzy de-
cydują o ilości i rodzaju elementów wyposażenia
przekazywanego na potrzeby poszczególnych służb,
w tym dzielnicowych.
W ramach „Programu modernizacji Policji...”,
wprowadzonego ustawą z dnia 12 stycznia 2007 r.
o ustanowieniu „Programu modernizacji Policji,
Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej
i Biura Ochrony Rządu w latach 2007–2009” (Dz. U.
Nr 35, poz. 213) przewidziano wydatkowanie środ-
ków na realizację zamierzeń, które mogą mieć
wpływ na funkcjonowanie służby dzielnicowych.
Dotyczy to między innymi budowy i modernizacji
istniejących obiektów służbowych Policji za ogólną
kwotę 1 313 800 tys. zł przeznaczoną na realizację
w latach w latach 2007–2009 około 185 zadań inwe-
stycyjnych i 567 zadań remontowych.
179
W 2007 r. na poprawę warunków lokalowych
w obiektach służbowych Policji przeznaczono ze
środków „Programu modernizacji Policji...” środki
finansowe w łącznej wysokości 290 161 tys. zł, co po-
zwoliło na ukończenie 45 zadań inwestycyjnych
i 150 zadań remontowych. W 2008 r. przewidziano
nakłady w wysokości 509 300 tys. zł.
Należy wskazać, że w ramach zadań inwestycyj-
nych i remontowych realizowane są zamierzenia,
w zakres których wchodzą także zespoły pomieszczeń
użytkowane przez dzielnicowych. W szczególnych
przypadkach utworzone rewiry dzielnicowych miesz-
czą się w odrębnych obiektach lub lokalach użyczonych
przez władze samorządów lokalnych.
Warto również nadmienić, że w 2007 r. w ramach
„Programu modernizacji Policji...” na zakup środ-
ków transportu wydatkowano 119 846 tys. zł, co po-
zwoliło na zakup 832 pojazdów. Dodatkowo, ze środ-
ków budżetowych, darowizn, sponsoringu pozyska-
no około 600 pojazdów. W 2008 r. w ramach „Pro-
gramu modernizacji Policji...” na zakup środków
transportu zaplanowano kwotę 253 784 tys. zł.
Pragnę również poinformować, że w 2007 r. zre-
alizowano zakup i przekazano do jednostek Policji
między innymi 4 758 kompletów pistoletów Glock
19. W 2008 r. zawarto umowę na dostarczenie Policji
22 074 kompletów pistoletów P-99 oraz 400 komple-
tów pistoletów Glock 17. Do końca 2008 r. planowa-
ny jest także zakup kamizelek kuloodpornych oraz
umundurowania nowego typu.
W ramach poprawy wyposażenia w sprzęt radio-
telefoniczny, w 2008 r. w ramach Norweskiego Me-
chanizmu Finansowego, prowadzony jest zakup
2600 radiotelefonów noszonych i 1000 radiotelefo-
nów przewoźnych. Ponadto w ramach „Programu
modernizacji Policji...” na potrzeby komend woje-
wódzkich i Komendy Stołecznej Policji zostały za-
planowane środki finansowe na zakup radiotelefo-
nów noszonych i przewoźnych w kwocie 20 mln zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie „Raportu o kapitale intelektualnym
Polski” (5083)
W odpowiedzi na interpelację posła Witolda Pah-
la z dnia 16 września 2008 r. (znak: SPS-023-5083/
08), nawiązującą do „Raportu o kapitale intelektu-
180
alnym Polski”, przedstawiam charakterystykę naj-
ważniejszych działań podjętych przez Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej mających na celu zmianę
bieżącej niekorzystnej sytuacji seniorów w zakresie
aktywizacji społecznej i zawodowej.
Szerokie spektrum tych działań leży u podstaw
rządowego programu „Solidarność pokoleń – działa-
nia dla zwiększenia aktywności zawodowej osób
w wieku 50+”. Jego głównym celem jest zwiększanie
zatrudnienia osób po 50 roku życia. W chwili obec-
nej wskaźnik zatrudnienia tych osób jest najniższy
w Unii Europejskiej i dalece odbiega od wyznaczo-
nego przez strategię lizbońską poziomu 50%. Wy-
miernym celem programu „Solidarność pokoleń”
jest więc osiągnięcie wskaźnika zatrudnienia na
tym poziomie w perspektywie do 2020 r. Zwiększe-
nie aktywności tej grupy jest istotne, gdyż, jak po-
wszechnie wiadomo, wczesna dezaktywizacja star-
szych osób istotnie zwiększa koszty pracy (związane
z rosnącymi składkami i podatkami wydatkowany-
mi na wcześniejsze emerytury i świadczenia dla
osób w wieku produkcyjnym), ograniczając tym sa-
mym zatrudnianie innych, w szczególności osób
młodych. Wyższe wydatki na transfery skierowane
do starszych osób ograniczają także możliwości
zwiększania wsparcia ze strony budżetu państwa na
pomoc innym grupom ludności, w szczególności
dzieciom i młodzieży. Polska należy do krajów UE,
w których ryzyko ubóstwa osób starszych jest naj-
niższe, a ryzyko ubóstwa dzieci i młodzieży – naj-
wyższe. Aktywizacja osób starszych pozwoli na uzy-
skanie równowagi międzypokoleniowej.
Zdaniem strony rządowej kluczowymi działania-
mi niezbędnymi do zwiększenia zatrudnienia osób
po 50 roku życia są:
— promocja utrzymywania tych osób w zatrud-
nieniu powiązana z systemem wspierania tego pro-
cesu poprzez rozwój polityki zarządzania wiekiem
w firmach;
— publiczne działania na rzecz poprawy oraz
zmiany kwalifikacji i kompetencji osób powyżej
45 lat;
— uruchomienie programów aktywizacji dla bez-
robotnych w wieku 45+/50+ – dobrze zaadresowa-
nych, skutecznych i efektywnych, dobrze realizowa-
nych przez kompetentne podmioty, w tym publiczne
służby zatrudnienia oraz realizatorów usług zatrud-
nieniowych kontraktowanych na zewnątrz wobec
PSZ;
— ograniczenie warunków dla strategii bierno-
ści poprzez zmniejszenie możliwości przechodzenia
na wcześniejsze emerytury lub inne świadczenia po-
zwalające na dezaktywizację.
Wyżej wymienionym działaniom podporządko-
wane zostały szczegółowe cele programu „Solidar-
ność pokoleń”:
1) poprawa warunków pracy, promocja zatrud-
nienia pracowników po 50 roku życia i zarządzanie
wiekiem (poprzez upowszechnianie wiedzy wśród
pracodawców i pracobiorców na temat zarządzania
wiekiem pracowników, ukazywanie pracodawcom
i opinii publicznej korzyści płynących z zatrudnia-
nia osób po 50 roku życia, wdrażanie strategii za-
rządzania wiekiem w przedsiębiorstwach, dostoso-
wanie warunków pracy pracowników po 50 roku
życia do ich potrzeb);
2) poprawa kompetencji i kwalifikacji pracowni-
ków po 50 roku życia (poprzez tworzenie warunków
dla budowania ich ścieżek kształcenia, upowszech-
nienie kształcenia ustawicznego dla osób w wieku
45+, dopasowanie do nich oferty szkoleniowej);
3) zmniejszenie kosztów pracy związanych z za-
trudnianiem pracowników po 50 roku życia (poprzez
zwolnienie pracodawców z opłacania składek na
Fundusz Pracy za te osoby);
4) aktywizacja osób bezrobotnych lub zagrożo-
nych utratą pracy po 50 roku życia (poprzez upo-
wszechnienie programów rynku pracy dla osób
w wieku powyżej 50 lat, budowanie indywidualnych
planów wsparcia dla osób w wieku 50+, dopasowa-
nie oferty aktywnych programów rynku pracy do
potrzeb tych osób);
5) aktywizacja zawodowa osób niepełnospraw-
nych (poprzez budowę stabilnych ram prawnych
dla zatrudniania i rehabilitacji zawodowej osób
niepełnosprawnych, promowana będzie aktywiza-
cja zawodowa i integracja tych osób z rynkiem pra-
cy). Istotnym uzupełniającym elementem będą
kampanie podnoszenia świadomości o możliwo-
ściach i przydatności osób niepełnosprawnych jako
pracowników;
6) zwiększenie możliwości zatrudnienia kobiet
(przez rozwój usług pozwalających na godzenie pra-
cy i życia rodzinnego, uproszczenie przepisów doty-
czących zakładania przedszkoli, wspieranie rozbu-
dowy sieci przedszkoli, szczególnie na obszarach
wiejskich (finansowane m. in. z Europejskiego Fun-
duszu Społecznego), umożliwienie finansowania
przedszkoli przyzakładowych z zakładowych fundu-
szy świadczeń socjalnych; wspieranie innych form
opieki nad dziećmi, wprowadzenie korzystnych roz-
wiązań podatkowych);
7) ograniczenie dezaktywizacji pracowników
w systemie świadczeń społecznych (cele szczegółowe
zakładają wydłużanie efektywnego wieku emerytal-
nego oraz stopniowe wyrównywanie wieku emery-
talnego kobiet i mężczyzn).
Jak już wspomniano, rządowy program „Soli-
darność pokoleń” obejmuje szerokie spektrum sko-
ordynowanych inicjatyw, których celem jest lepsze
wykorzystanie zasobów ludzkich osób w wieku
50 lat i więcej. Zawiera on z jednej strony działania
mające stanowić zachętę dla pracodawców do za-
trudniania i utrzymywania w zatrudnieniu osób
starszych, z drugiej strony część działań ma na
celu poprawę kwalifikacji, umiejętności i efektyw-
ności pracy tych osób.
Choć działania rządu są istotnym elementem
programu, równie ważne są inicjatywy pracodaw-
ców oraz chęci poszczególnych osób do wydłużania

aktywności zawodowej. Realizacja dużej części za-
dań w ramach polityki rynku pracy należy nato-
miast do samorządów. Działania dotyczące aktywi-
zacji zawodowej i integracji na rynku pracy, w tym
działania finansowane w ramach Programu Opera-
cyjnego „Kapitał ludzki”, będą realizowane na po-
ziomie regionalnym i stąd ważne jest zaangażowa-
nie władz samorządowych – wojewódzkich, powiato-
wych i gminnych – w realizację programu. Zwięk-
szenie aktywności osób w wieku 50+ wymaga więc
współpracy między stroną rządową i samorządową
z jednej strony oraz pracownikami i pracodawcami
z drugiej strony. Dlatego Ministerstwo Pracy i Polity-
ki Społecznej będzie aktywnie zachęcać do dialogu
i partnerstwa wszystkie strony tego procesu, w tym
przede wszystkim pracodawców i społeczeństwo.
Projekt programu „Solidarność pokoleń” był kon-
sultowany z partnerami społecznymi od kwietnia do
września bieżącego roku (przede wszystkim w ra-
mach Komisji Trójstronnej). Obecnie opracowywa-
na jest ostateczna jego wersja i w październiku bę-
dzie on przedmiotem obrad Rady Ministrów. Poniżej
przedstawiono bardziej szczegółowe działania będą-
ce przykładem wdrażania zapisów programu „Soli-
darność pokoleń”, leżących w gestii Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej.
Po pierwsze, proponowane są następujące zmia-
ny w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy:
— umożliwienie pracownikom w wieku 45 lat
i więcej uczestnictwa w szkoleniach organizowanych
przez urzędy pracy, finansowanych ze środków Fun-
duszu Pracy. Pracownicy będą mogli skorzystać za-
równo ze szkoleń zamawianych przez urząd pracy
dla grup uczestników, jak i ze szkoleń wskazanych
przez siebie. Wprowadzony będzie wymóg uzasad-
nienia celowości tego szkolenia, a skierowanie na
nie uzyskać będzie można nie częściej niż raz w roku.
Możliwe będzie także sfinansowanie ze środków
Funduszu Pracy badań lekarskich i specjalistycz-
nych dla tych osób, o ile takie badania są niezbędne
przy kwalifikowaniu na szkolenia;
— umożliwienie pracownikom w wieku 45 lat
i powyżej finansowania ze środków Funduszu Pracy
kształcenia w ramach studiów podyplomowych
w celu zwiększenia ich udziału w kształceniu usta-
wicznym i poprawienia własnej sytuacji na rynku
pracy. Jednakże osoby te nie będą musiały uprawdo-
podobnić faktu, iż po ukończonych studiach pody-
plomowych znajdą zatrudnienie;
— umożliwienie pracownikom w wieku 45 lat
i więcej korzystania z pożyczek na sfinansowanie
kosztów szkolenia podejmowanego w celu utrzyma-
nia zatrudnienia;
— refinansowanie ze środków Funduszu Pracy
kosztów egzaminów umożliwiających uzyskanie świa-
dectw, zaświadczeń, określonych uprawnień zawo-
dowych lub tytułów zawodowych oraz kosztów uzy-
skania licencji niezbędnych do wykonywania danego
zawodu;
181
— umożliwienie pracownikom w wieku 45 lat
i powyżej uczestnictwa w inicjowanych i realizowa-
nych przez starostę w porozumieniu z pracodawca-
mi programach specjalnych. Istotą programu spe-
cjalnego jest podjęcie działań interwencyjnych
w oparciu o zestaw wyodrębnionych usług i narzędzi
rynku pracy wobec wybranej grupy beneficjentów
znajdującej się w trudnej sytuacji na rynku pracy.
Interwencja ma charakter czasowy. Koszty realiza-
cji tych programów będą mogły być dofinansowane
ze środków Funduszu Pracy, które pozostają w dys-
pozycji ministra właściwego do spraw pracy;
— podwyższenie limitów kosztu, do którego
mogą być sfinansowane opłaty za szkolenia, studia
podyplomowe, egzaminy w celu zachęcenia do udzia-
łu w kształceniu ustawicznym osób dorosłych, ze
szczególnym uwzględnieniem pracowników z grupy
wiekowej 45+;
— uproszczenie zasad zakładania i wykorzysty-
wania funduszu szkoleniowego – wydzielonych przez
pracodawców środków na kształcenie ustawiczne.
Celem zmiany jest zwiększenie udziału osób pracu-
jących w kształceniu ustawicznym, w tym z grupy
osób starszych. Zniesione będą bariery biurokra-
tyczne zniechęcające do tworzenia funduszu szkole-
niowego, tj. dodatkowe wymagania co do konieczno-
ści budowania i konsultowania planu szkoleń ze
związkami zawodowymi, a także współfinansowa-
nia szkoleń opartych na planach szkoleniowych. Po-
winno to zwiększyć zainteresowanie tym instru-
mentem, a w konsekwencji zwiększyć udział doro-
słych w kształceniu ustawicznym. W ramach zmian
proponowana będzie możliwość współfinansowania
ze środków Funduszu Pracy wszelkich szkoleń nie
tylko specjalistycznych, zniesiona będzie koniecz-
ność zatrudnienia przeszkolonych pracowników na
co najmniej rok, umożliwi się wsparcie z Funduszu
Pracy także szkoleń pracodawców. Ponadto, przy
szkoleniu pracowników w wieku powyżej 45 lat, pra-
codawca będzie mógł otrzymać dofinansowanie
z Funduszu Pracy aż do 80% kosztów szkolenia, ale
nie więcej niż do 300% przeciętnego wynagrodzenia
(dla pozostałych osób jak dotychczas – dofinansowa-
nie do 50% kosztów szkolenia do wysokości przecięt-
nego wynagrodzenia);
— wprowadzenie nowego instrumentu aktywiza-
cji – przygotowania zawodowego dorosłych – łączą-
cego naukę z pracą i umożliwiającego certyfikowa-
nie uzyskanych kwalifikacji. Celem zmiany jest
zwiększenie uczestnictwa dorosłych w kształceniu
ustawicznym, a w szczególności oparcia jej na for-
mule „nauki przez praktykę”. Formuła ta spełnia
warunek lepszego dopasowania metod nauczania do
możliwości uczenia się osób starszych;
— przyznawanie bezrobotnym w wieku 50 lat
i powyżej – uczestnikom szkoleń organizowanych
przez urzędy pracy – wyższych niż dla młodszych
osób stypendiów (120% kwoty zasiłku dla bezrobot-
nych). Preferencja ta dotyczy także uczestników
182
przygotowania zawodowego dorosłych i uczestników
stażu;
— wprowadzenie zwolnienia pracodawców z obo-
wiązku opłacania składek na Fundusz Pracy za pra-
cowników starszych, tj. kobiety, które ukończyły
55 rok życia i mężczyzn, którzy ukończyli 60 lat.
Rozwiązanie ma na celu utrzymanie aktywności za-
wodowej osób w wieku przedemerytalnym i prowa-
dzić będzie do wzrostu wskaźnika zatrudnienia
w tej grupie wieku;
— wprowadzenie czasowego (12–miesięczne-
go) zwolnienia pracodawców z obowiązku opłaca-
nia składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwa-
rantowanych Świadczeń Pracowniczych w przy-
padku zatrudnienia bezrobotnych w wieku powy-
żej 50 roku życia.
Podjęto również działania mające na celu ograni-
czenie prawnych możliwości przedwczesnej dezakty-
wizacji zawodowej. 30 września 2008 r. Rada Mini-
strów przyjęła projekt ustawy o emeryturach pomo-
stowych, który obecnie jest przedmiotem prac Sej-
mu. Projekt zapewnia około 240 tys. osób pracują-
cych w warunkach szczególnych lub wykonujących
pracę o szczególnym charakterze możliwość wcze-
śniejszego zakończenia kariery zawodowej. Emery-
tura pomostowa będzie dodatkowym świadczeniem,
które osoba uprawniona będzie otrzymywać pomię-
dzy zakończeniem swojej kariery zawodowej a osią-
gnięciem wieku emerytalnego:
— świadczenie będzie przysługiwać osobom pra-
cującym w najtrudniejszych warunkach, które nie
mogą być w żaden sposób usunięte przez pracodaw-
cę, lub wykonującym pracę, w której odpowiadają za
bezpieczeństwo innych osób i które jednocześnie
wymagają największej sprawności psychofizycznej,
— będzie to system wygasający (nie obejmie osób,
które rozpoczęły karierę zawodową po 31 grudnia
1998 r.) – w przyszłości bowiem preferowane będą
ułatwienia w zmianie pracy, a nie praca w warun-
kach potencjalnie szkodliwych dla zdrowia. Ustawa
obejmie jednak wszystkich tych, którzy pracę zawo-
dową w warunkach szczególnych lub o szczególnym
charakterze podjęli przed wejściem w życie reformy
emerytalnej,
— w przeciwieństwie do poprzednich rozwiązań
jedynym kryterium przyznania emerytury pomo-
stowej są wskazania medyczne, a nie polityczne czy
ekonomiczne. Dlatego do uprawnionych zaliczać się
będzie osoby wykonujące konkretne prace, a nie całe
grupy branżowe.
Emerytura pomostowa wynosić będzie 100 proc.
potencjalnej emerytury (uwzględniającej też składki
płacone do OFE), obliczonej dla osoby w wieku 60 lat
i będzie waloryzowana według tych samych zasad,
co emerytury i renty z FUS. Będzie można na nią
przejść na pięć lat przed osiągnięciem wieku emery-
talnego (czyli w wieku 55 lat – dla kobiet i 60 lat
– dla mężczyzn), w niektórych przypadkach nawet
na dziesięć lat przed osiągnięciem tego wieku. Do-
datkowo wymagany będzie także odpowiedni ogólny
staż ubezpieczeniowy (20 lat dla kobiet i 25 lat dla
mężczyzn) oraz staż pracy w warunkach szczegól-
nych lub przy wykonywaniu pracy o szczególnym
charakterze przez co najmniej 15 lat.
Projekt ustawy był przedmiotem konsultacji spo-
łecznych. Po pół roku rozmów w Komisji Trójstron-
nej nie doszło jednak do podpisania porozumienia,
ponieważ związki zawodowe chciały znacznego po-
szerzenia listy osób uprawnionych, m.in. o wszyst-
kich nauczycieli, kolejarzy, wiele kategorii pracow-
ników służby zdrowia mających kontakt z pacjenta-
mi. Związki chciały też, by system nie miał charak-
teru wygasającego, podczas gdy rząd uważa, że lu-
dzie powinni zmieniać pracę, a nie pracować w wa-
runkach szczególnych aż stracą zdrowie. Ponieważ
jednak decydujące znaczenie miały obiektywne kry-
teria medyczne, a nie względy polityczne, uzupełnił
pierwotną listę prac o te, co do których powoływani
przez Komisję Trójstronną eksperci medycyny pra-
cy byli zgodni, że wykonywane są w warunkach
szczególnych lub z racji szczególnej odpowiedzialno-
ści za zdrowie i życie innych wymagają odpowiedniej
sprawności własnej. Listę rozszerzono więc np.
o prace w zimnym mikroklimacie oraz prace w wa-
runkach podwyższonego ciśnienia atmosferycznego,
prace rewidentów taboru, których zadaniem jest do-
puszczenie do jazdy pociągów, kierowników pocią-
gów, funkcjonariuszy SOK, prace tancerzy zawodo-
wych związane z bardzo ciężkim wysiłkiem fizycz-
nym, pracę mechaników odpowiedzialnych na lotni-
sku za bezpieczeństwo samolotów.
Dodatkowo, w ramach Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki”, planowana jest realizacja wielu
zróżnicowanych projektów odnoszących się do gru-
py osób w wieku 50+, których celem jest promocja
zatrudnienia osób w tym wieku, przy czym wszyst-
kie finansowane z EFS działania są koordynowane
przez specjalnie powołaną grupę roboczą.
Jednym z takich projektów jest projekt indywi-
dualny „Wyrównywanie szans na rynku pracy dla
osób 50+”, którego realizacja rozpocznie się w 2009 r.
Rezultatem inicjowanego projektu będzie m.in. dia-
gnoza obecnej sytuacji osób 50+ na rynku pracy
oraz określenie trendów zmian na kolejne lata
z uwzględnieniem zmian społeczno – ekonomicz-
nych. Ponadto zostaną wypracowane rekomendacje
dotyczące implementacji określonych przedsięwzięć
służących aktywizacji zawodowej osób 50+, a jedno-
cześnie powstanie baza danych na temat rozwiązań
stosowanych w celu utrzymania na rynku pracy
osób z grupy 50+ oraz katalog „dobrych praktyk”
służących aktywizacji zawodowej osób 50+. Realiza-
cja projektu powinna przyczynić się więc do podnie-
sienia efektywności działania oraz wzmocnienia
kompetencji publicznych służb zatrudnienia poprzez
podniesienie wiedzy i kompetencji pracowników
PSZ w zakresie wsparcia na rynku pracy osób 50+.
Zapoczątkowano również realizację działań ukie-
runkowanych na zwiększenie aktywności ekono-
micznej kobiet w wieku 50+, m. in. poprzez projekt

„Aktywizacja społeczno – ekonomiczna kobiet na
poziomie lokalnym i regionalnym”, w ramach którego
zostanie zrealizowany moduł dotyczący przeciwdzia-
łania dezaktywizacji zawodowej kobiet po 50 roku ży-
cia, skierowany do pracodawców, pracowników
w wieku okołoemerytalnym oraz instytucji rynku
pracy. Zostaną przeprowadzone badania jakościowe
obejmujące pracodawców i pracowników 50+ oraz
osoby, które w ostatnich latach przeszły na emery-
turę (zwłaszcza wcześniejszą) lub pozostają bez pra-
cy będąc w wieku okołoemerytalnym. Celem bada-
nia jest zidentyfikowanie przyczyn defaworyzacji
kobiet 50+ na rynku pracy, w tym poznanie czynni-
ków leżących po stronie pracodawcy (np. mechani-
zmów „polityki kadrowej”, ekonomicznych, praw-
nych, kulturowych czy psychospołecznych czynni-
ków sprzyjających defaworyzacji) i pracownika (np. ba-
rier kulturowych, rodzinnych, stereotypów, podej-
ścia do pracy, samooceny). Ponieważ problem leży po
stronie pracodawców (zwalnianie, pomijanie przy
awansach) i pracowników („bierne oczekiwanie na
emeryturę”, zwalnianie tempa pracy) promocja
w projekcie będzie mieć charakter afirmatywny i zo-
stanie skierowana do obu grup, ukazując korzyści
z pracy osób w wieku 50+, zachęcając do aktywnego
poszukiwania pracy i rozwijania umiejętności przez
całe życie. Ukazane zostaną też koszty społeczne
obecnej sytuacji. Zostaną wykorzystane zróżnicowa-
ne formy informacji, promocji i kontaktów z instytu-
cjami. Opisana tematyka zostanie wypromowana
w ramach materiałów telewizyjnych, radiowych i pra-
sowych (m. in. reportaże, audycje, programy publi-
cystyczne, wywiady). Promocja będzie dotyczyć rów-
nież instytucji, które wypromowały najlepsze prak-
tyki, oraz kobiet aktywnych w różnym wieku i sytu-
acji społecznej, które dobrze wykorzystują szanse na
rynku pracy. Powstaną ogólnopolskie, cykliczne pro-
dukcje TV, radiowe (minimum 1 raz w tygodniu)
i publikacje (minimum 1 raz w miesiącu) o tej tema-
tyce. Działania promocyjne w mediach planowane
są na okres około 1,5 roku, zaś przewidywane środki
na realizację modułu wynoszą 4,5 mln zł.
Warto również w tym miejscu wspomnieć o dzia-
łaniach zmierzających do zmiany przepisów doty-
czących przyznawania rent z tytułu niezdolności do
pracy, których głównym celem jest zwiększenie ak-
tywności osób niepełnosprawnych, także w dojrza-
łym wieku. Kluczowym elementem proponowanych
zmian jest zniesienie obowiązku zmniejszania i za-
wieszania wypłacania rent w przypadku osiągania
dochodów z pracy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
183
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie uznawania stopnia
doktora habilitowanego słowackiej uczelni
w Polsce (5089)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Hanny Zdanowskiej (pismo
z dnia 30 września 2008 r., znak: SPS-023-5089/08)
w sprawie uznawania słowackiego tytułu docenta za
równoważny z polskim stopniem doktora habilito-
wanego na podstawie Umowy między Rządem Rze-
czypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Słowac-
kiej o wzajemnym uznawaniu okresów studiów oraz
równoważności dokumentów o wykształceniu i nada-
niu stopni i tytułów uzyskanych w Rzeczypospolitej
Polskiej i Republice Słowackiej, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Nie ma wspólnotowych regulacji dotyczących
uznawania stopni naukowych i dyplomów uzyska-
nych w innym państwie unijnym czy w państwie
trzecim. Kwestia ta została pozostawiona w gestii
poszczególnych państw członkowskich, a więc nie
jest ona częścią acquis communautaire. Wspólnoto-
we regulacje dotyczą wyłącznie uznania kwalifikacji
do wykonywania zawodów regulowanych (dyrekty-
wa 2005/36/WE wprowadzona do prawa polskiego
ustawą z dnia 18 marca 2008 r. o zasadach uznawa-
nia kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach
członkowskich Unii Europejskiej).
Przepisy art. 24 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 14 marca
2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym
oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz. U
Nr 65, poz. 595, z późn. zm.) wskazują, że zasady
uznawania stopni naukowych i stopni w zakresie
sztuki nadanych za granicą za równorzędnie ze
stopniami, o których mowa w ustawie, określają
umowy międzynarodowe. Natomiast w przypadku
braku umów międzynarodowych stopnie naukowe
i stopnie w zakresie sztuki uzyskane za granicą
mogą być uznane, w drodze nostryfikacji, za równo-
rzędne ze stopniami określonymi w ustawie.
Pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką
Słowacką obowiązuje umowa międzyrządowa, która
została podpisana w dniu 18 lipca 2005 r. (weszła
w życie 1 lutego 2006 r.). Tekst umowy powstał
w wyniku prowadzonych w latach 1998–2005 nego-
cjacji z partnerem słowackim oraz konsultacji we-
wnątrzresortowych i międzyresortowych.
Na podstawie art. 217 ustawy z dnia 14 czerwca
1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego
(Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.) oso-
by zainteresowane mogą wystąpić z wnioskiem
o wydanie zaświadczenia stwierdzającego równo-
ważność dyplomu/dokumentu uzyskanego w Repu-
blice Słowackiej.
184
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego
skierowało pismo do strony słowackiej z wnioskiem
o powołanie, przewidzianej w art. 11 umowy, wspól-
nej polsko-słowackiej komisji ekspertów. Zadaniem
komisji ma być rozstrzyganie wszelkich kwestii wy-
magających uzgodnień, a także aktualizowanie ta-
beli porównawczej (załącznika do umowy). Prace
w ramach komisji będą zatem okazją do wyjaśnienia
wszelkich problemów wynikających ze stosowania
umowy.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie braków kadrowych w Policji (5090)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 września 2008 r. (sygn. SPS-023-
-5090/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Hanny Zdanowskiej z dnia 12 września
2008 r. w sprawie braków kadrowych w Policji
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, że liczba etatów
funkcjonariuszy służby kandydackiej odbywających
służbę wojskową w Policji nie jest wartością stałą.
Stan taki wynika m.in. z planowanych przyjęć oraz
zwolnień policjantów z tej formy służby, przypadają-
cych w różnych terminach. Według danych groma-
dzonych przez Biuro Kadr i Szkolenia Komendy
Głównej Policji w comiesięcznych meldunkach o sta-
nie kadr Policji stan etatowy służby kandydackiej
na dzień 1 września 2008 r. wynosił 2563 etaty,
a pełniło ją 2178 policjantów.
Z uwagi na proces profesjonalizacji Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej Policja utraci możliwość
kierowania poborowych do służby kandydackiej.
W Komendzie Głównej Policji podjęto działania ma-
jące na celu zniwelowanie skutków wprowadzenia
wskazanych zmian, które mają za zadanie utrzymać
obecny poziom bezpieczeństwa w całym kraju. Zmia-
ny te związane są z:
— kontynuowaniem procesu zastępowania funk-
cjonariuszy pracownikami cywilnymi w służbach
wspomagających;
— zdynamizowaniem działań w obszarze doboru
do służby w Policji, który w lipcu 2008 r. zrealizowa-
ny został ponad wyznaczony limit;
— rozmieszczeniem etatów policyjnych przydzie-
lonych oddziałom prewencji Policji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie programu wieloletniego
pn. „Wzmocnienie bezpieczeństwa zdrowotnego
obywateli” (5091)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Mirosławy Nykiel przekaza-
ną przy piśmie z dnia 26 września 2008 r., znak:
SPS-023-5091/08, w sprawie programu wieloletnie-
go pod nazwą „Wzmocnienie bezpieczeństwa zdro-
wotnego obywateli” uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych informacji.
Ad pkt 1 i 2. Ministerstwo Zdrowia uważa za klu-
czowe również szpitale, które posiadają mniej niż
400 łóżek, jednakże uwzględnienie w roku bieżącym
w wykazie szpitali posiadających poniżej 400 łóżek
byłoby pomocą o charakterze symbolicznym, np.:
przy założeniu 150 łóżek i więcej kwota dotacji wy-
niosłaby zaledwie 280 tys. zł., natomiast skierowa-
nie pomocy do szpitali posiadających 400 i więcej
łóżek pozwoli na znaczącą pomoc tym zakładom.
Średnia kwota dotacji wyniesie około 915 tys. zł.
Decyzja o kryterium wyboru zakładów została
podjęta przez kierownictwo Ministerstwa Zdrowia
i ostatecznie zaakceptowana przez Radę Ministrów
w dniu 12 sierpnia br.
W związku z tym, iż w wykazie (208 szpitali) do
dofinansowania w II półroczu 2008 r. umieszczone
zostały zakłady opieki zdrowotnej, które w dniu po-
wzięcia uchwały nie spełniały wymogu posiadania
400 i więcej łóżek, Rada Ministrów, po rozpatrzeniu
sprawy na wniosek ministra zdrowia, dokonała re-
asumpcji swojej decyzji polegającej na zmianie za-
łącznika do uchwały nr 164/2008 Rady Ministrów
z dnia 12 sierpnia 2008 r. zmieniającej uchwałę
w sprawie ustanowienia programu wieloletniego pod
nazwą „Wzmocnienie bezpieczeństwa zdrowotnego
obywateli”. Po aktualizacji załącznika do dofinanso-
wania zostały zakwalifikowane 164 zakłady opieki
zdrowotnej.
W podobnej sytuacji jak Szpital Ogólny w Biel-
sku-Białej znajduje się około 500 publicznych zakła-
dów opieki zdrowotnej, które nie znalazły się na li-

ście zakładów objętych dofinansowaniem w ramach
programu wieloletniego pod nazwą „Wzmocnienie
Bezpieczeństwa Zdrowotnego Obywateli”.
Ad pkt 3. Uprzejmie informuję, iż zgodnie z uchwa-
łą nr 19/2007 Rady Ministrów powyższy program
będzie również kontynuowany w 2009 r., na realiza-
cję którego przewiduje się środki finansowe w wyso-
kości 300 mln zł.
Ponadto powyższy program nie jest jedyną formą
pomocy, jaką otrzymają zakłady opieki zdrowotnej.
Po wejściu w życie ustawy Przepisy wprowadzające
ustawy z zakresu ochrony zdrowia (1.01.2009 r.) sa-
modzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, któ-
re zostaną przekształcone w spółki z o.o. lub spółki
akcyjne, będą mogły skorzystać z umorzeń zobowią-
zań publicznoprawnych, pożyczek i poręczeń. Prze-
widuje się, że kwota przeznaczona na powyższe cele
wyniesie 2,7 mld zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Pomajdy
w sprawie utrzymania centralnego
podporządkowania Inspekcji Sanitarnej
Ministerstwu Zdrowia, w związku z projektem
ustawy o zmianie w organizacji i podziale
zadań w administracji publicznej (5095)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską pana posła Wojciecha Pomajdy
z dnia 16 września 2008 r. przekazaną przy piśmie
(SPS-023-5095/08) z dnia 26 września 2008 r.
w sprawie projektu ustawy o zmianie niektórych
ustaw w związku ze zmianami w organizacji i po-
dziale zadań w województwie, który zakłada ponow-
ne włączenie Państwowej Inspekcji Sanitarnej do
administracji zespolonej, przekazuję następujące sta-
nowisko w przedmiotowej sprawie.
Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w organizacji i podziale za-
dań w województwie nie zakłada zmiany co do istoty
działania Państwowej Inspekcji Sanitarnej w wa-
runkach zespolenia. Projektowane zmiany nie po-
winny przyczynić się do destabilizacji funkcjonowa-
nia Państwowej Inspekcji Sanitarnej, gdyż byłoby to
równoznaczne z naruszeniem bezpieczeństwa w ob-
szarze zdrowia publicznego. Pragnę podkreślić, że
nie wprowadza się zmian do zapisów art. 7 ust. 1
185
ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej z dnia
14 marca 1985 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851),
zgodnie z którym inspekcja podlega ministrowi wła-
ściwemu do spraw zdrowia, a kieruje nią główny in-
spektor sanitarny jako centralny organ administra-
cji rządowej. Natomiast powstała sytuacja jest ko-
rzystna dla Państwowej Inspekcji Sanitarnej, ponie-
waż Sejm Rzeczypospolitej Polskiej powołał w Ko-
misji Zdrowia podkomisję stałą do spraw zdrowia
publicznego. Podkomisja podjęła dyskusję o ustawo-
wym uregulowaniu obszaru zdrowia publicznego.
Do współpracy z podkomisją stałą do spraw zdrowia
publicznego został przeze mnie upoważniony głów-
ny inspektor sanitarny.
Doświadczenie w działaniach na rzecz zdrowia
publicznego i osiągnięcia Państwowej Inspekcji Sa-
nitarnej stanowić winny fundament prac nad usta-
wą o zdrowiu publicznym. Inicjatywa uregulowania
ustawowego obszaru zdrowia publicznego byłaby
zbieżna z oczekiwaniami autorytetów naukowych,
samorządów terytorialnych oraz innych instytucji
i organizacji działających w obszarze zdrowia pu-
blicznego. Wprowadzenie nowych uregulowań istot-
nych dla funkcjonowania Państwowej Inspekcji Sa-
nitarnej jest spójne z zamierzeniami ministra zdro-
wia na rok 2009.
Nowe instrumenty prawne pozwoliłyby efektyw-
nie wykorzystać środki kierowane na profilaktykę,
promocję zdrowia, tak aby decydenci organizatorzy
ochrony zdrowia na różnych stopniach zarządzania
mogli dostosować działania w obszarze zdrowia pu-
blicznego do bieżącej sytuacji epidemiologicznej
i wynikających stąd potrzeb lokalnych. Koordynato-
rem tych działań jest i powinna być Państwowa In-
spekcja Sanitarna.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie sposobu rekrutacji na wyższe
uczelnie w roku akademickim 2008/2009 (5098)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Mariusza Grada
(SPS-023-5098/08) przekazaną pismem z dnia 26 wrze-
śnia 2008 r. pragnę przedstawić, co następuje.
186
Granice, w jakich uczelnia może samodzielnie
kształtować warunki przyjęć na studia określa
art. 169 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo
o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365,
z późn. zm.), a mianowicie:
— ust. 3 stanowi, iż „podstawę przyjęcia na stu-
dia pierwszego stopnia lub jednolite studia magi-
sterskie stanowią wyniki egzaminu maturalnego.
/…/ Uczelnia może za zgodą ministra właściwego do
spraw szkolnictwa wyższego przeprowadzić dodat-
kowe egzaminy wstępne tylko w przypadku koniecz-
ności sprawdzenia wiedzy lub umiejętności nie-
sprawdzanych podczas egzaminu maturalnego…”
– zgodnie z tym, uczelnie nie mogą brać pod uwagę
ocen widniejących na świadectwie ukończenia szko-
ły, mogą natomiast występować do ministra o wyra-
żenie zgody na przeprowadzenie dodatkowych egza-
minów;
— ust. 4: „Jeżeli podstawę przyjęcia na studia
stanowią wyniki egzaminu dojrzałości, senat uczel-
ni może przeprowadzić dodatkowe egzaminy wstęp-
ne” – jest to przepis dotyczący tzw. „starych matu-
rzystów” i wynika z niego, iż decyzja o ewentualnym
przeprowadzaniu egzaminów wstępnych należy do
wyłącznej kompetencji uczelni;
— ust. 6: „szczegółowe zasady przyjmowania na
studia w uczelni publicznej laureatów oraz finali-
stów olimpiad stopnia centralnego określa senat
uczelni na okres co najmniej trzech lat” – zgodnie
z tym przepisem senaty uczelni mają możliwość
przyznawania preferencji finalistom olimpiad orga-
nizowanych na zasadach określonych w rozporzą-
dzeniu ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
29 lipca 2002 r. w sprawie organizacji oraz sposobu
przeprowadzania konkursów, turniejów i olimpiad
(Dz. U. Nr 13, poz. 125).
Z powyższego wynika, iż ustalenie, jakie wyniki
egzaminu maturalnego i egzaminu dojrzałości będą
stanowić podstawę przyjęcia na studia oraz czy ko-
nieczne będzie przeprowadzenie egzaminu wstępne-
go, należy wyłącznie do kompetencji senatu uczelni.
Uprawnienie do określania zasad rekrutacji związa-
ne jest z określoną w art. 4 ust. 1 cytowanej ustawy
zasadą autonomii uczelni, rozwiniętą następnie
w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy.
Pragnę jednocześnie przekazać, iż poruszone
w interpelacji problemy zostaną wnikliwie przeana-
lizowane i rozważone podczas prac legislacyjnych
nad zmianami ustawy Prawo o szkolnictwie wyż-
szym.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie naruszenia prawa oświatowego
przez warszawskie szkoły (5107)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Artura Górskiego (SPS-023-
-5107/08) w sprawie naruszenia prawa oświatowego
przez warszawskie szkoły w związku z przeprowa-
dzaniem dodatkowych egzaminów do szkół podsta-
wowych i gimnazjów, uprzejmie wyjaśniam, że bada-
nia powyższego problemu przeprowadzone przez Ku-
ratorium Oświaty w Warszawie potwierdziły niepra-
widłowości dotyczące rekrutacji uczniów do trzech
publicznych szkół: Gimnazjum z Oddziałami Dwuję-
zycznymi nr 42 w Warszawie, ul. Twarda 8/12, Gim-
nazjum nr 81 w Warszawie, ul. Rozłogi 10, Szkoły
Podstawowej nr 1 w Warszawie, ul. Wilcza 53.
Przeprowadzone postępowania wyjaśniające w wy-
żej wymienionych szkołach obejmowały m.in.:
— rozmowy z dyrektorami szkół,
— analizę: dokumentacji szkolnej, w tym statu-
tów szkół w zakresie dotyczącym zasad rekrutacji
uczniów, wniosków o przyjęcie uczniów do klas I,
dzienników lekcyjnych klas I, ocen uczniów na świa-
dectwie ukończenia szkoły podstawowej, punktów
ze sprawdzianu po VI klasie, liczby przyjętych
uczniów w klasach, w tym liczby uczniów z rejonu
i spoza obwodu szkoły,
— analizę pisemnych wyjaśnień dyrektorów szkół.
Zgodnie z art. 33 ust. 4 ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.) dyrektorom ww. szkół wyda-
no zalecenia:
— dokonania wnikliwej analizy zapisów dotyczą-
cych zasad rekrutacji uczniów zawartych w statu-
tach szkół,
— podjęcia działań eliminujących nieprawidło-
wości w rekrutacji uczniów do klas pierwszych,
— zweryfikowania sposobu rekrutacji uczniów
zamieszkałych w rejonie szkoły,
— dostosowania zasad przyjmowania uczniów do
klas pierwszych gimnazjów do statutów szkół, za-
pewnienia spójności zapisów i zgodności z wymoga-
mi prawa oświatowego statutów szkół,
— publikowania informacji o szkołach zgodnie ze
stanem faktycznym.
Przeprowadzanie, z jakichkolwiek względów or-
ganizacyjnych, dodatkowych egzaminów do publicz-
nych szkół podstawowych i gimnazjów nosi znamio-
na selekcji uczniów, jest wysoce niepokojące i wyma-
ga podjęcia stanowczych kroków zaradczych.
W celu uniknięcia w szkołach publicznych sytu-
acji naruszających art. 7 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy
– w ramach sprawowanego nadzoru pedagogiczne-

go – prowadzony jest w szkołach systematyczny
monitoring przyjmowania uczniów do szkół, anali-
zowane są zapisy statutów szkół dotyczące zasad
rekrutacji uczniów w kontekście zgodności z obo-
wiązującymi przepisami prawa.
Ponadto, w ramach wspomagania szkół, we współ-
pracy z jednostkami samorządu terytorialnego, zin-
tensyfikowane zostały działania służące wzbogaceniu
oferty edukacyjnej szkół dla dzieci ze specjalnymi po-
trzebami edukacyjnymi i dzieci uzdolnionych (np.
wdrażanie odpowiednich programów rządowych).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Renaty Butryn i Piotra Tomańskiego
w sprawie rozporządzenia dotyczącego
szczegółowych warunków
i trybu przyznawania oraz wypłaty
pomocy finansowej w ramach działania:
Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw
(5108)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Renaty Butryn i pana posła
Piotra Tomańskiego, przesłaną przy piśmie z dnia
26.09.2008 r., znak: SPS-023-5108/08, w sprawie
rozporządzenia dotyczącego szczegółowych warun-
ków i trybu przyznawania oraz wypłaty pomocy fi-
nansowej w ramach działania „Tworzenie i rozwój
mikroprzedsiębiorstw”, objętego Programem Roz-
woju Obszarów Wiejskich 2007–2013, przekazuję
następujące wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, że nadrzędnym celem przed-
miotowego działania jest wzrost konkurencyjności
gospodarczej obszarów wiejskich, rozwój przedsię-
biorczości i rynku pracy, a w konsekwencji wzrost za-
trudnienia na obszarach wiejskich.
Zgodnie z zapisami Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich 2007–2013 pomoc w ramach działa-
nia „Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw”
udzielana będzie podmiotom z tytułu inwestycji
związanych z tworzeniem lub rozwojem mikroprzed-
siębiorstw działających w zakresie:
1) usług dla gospodarstw rolnych lub leśnictwa;
2) usług dla ludności;
3) sprzedaży hurtowej i detalicznej;
4) rzemiosła lub rękodzielnictwa;
187
5) robót i usług budowlanych oraz instalacyj-
nych;
6) usług turystycznych oraz związanych ze spor-
tem, rekreacją i wypoczynkiem;
7) usług transportowych;
8) usług komunalnych;
9) przetwórstwa produktów rolnych lub jadal-
nych produktów leśnych;
10) magazynowania lub przechowywania towa-
rów;
11) wytwarzania materiałów energetycznych
z biomasy;
12) rachunkowości, doradztwa lub usług infor-
matycznych.
Powyższe postanowienia zostały doprecyzowane
w załącznikach do przedmiotowego rozporządzenia,
zawierających wykaz działalności gospodarczych,
w zakresie których może być przyznana pomoc.
Pragnę podkreślić, że projekt przedmiotowego
rozporządzenia był poddany konsultacjom społecz-
nym, w ramach których nie odnotowano, by zgłasza-
ne były postulaty dotyczące rozszerzenia bądź wpro-
wadzenia poprawek odnośnie do ww. zakresu wspie-
ranych działalności.
Odnosząc się do kwestii włączenia usług medycz-
nych do zakresu wspieranych działalności, pragnę
zaznaczyć, że kwestia ta zostanie rozważona w przy-
szłości przy ewentualnej nowelizacji przedmiotowe-
go rozporządzenia.
Pragnę również poinformować, że niektóre dzia-
łalności, które nie są wspierane w ramach Progra-
mu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013,
mogą być dofinansowane w ramach Regionalnych
Programów Operacyjnych (RPO) na lata 2007–2013,
w ramach których również przewidziano działania
ukierunkowane na podniesienie konkurencyjności
mikroprzedsiębiorców.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie stanowiska ministra pracy i polityki
społecznej w przedmiocie zatrudniania
pielęgniarek w domach pomocy społecznej
(5109)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
otrzymaną za pośrednictwem Pana Marszałka, przy
piśmie z dnia 26 września br., znak SPS-023-5109/
188
08, interpelację pani poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie pielęgniarek zatrudnionych w domach po-
mocy społecznej uprzejmie informuję:
W lipcu br. minister pracy i polityki społecznej
przesłał pismo do starostów powiatów i prezyden-
tów miast, w którym apelował o podjęcie działań
zmierzających do zapewnienia mieszkańcom domów
pomocy społecznej swobodnego dostępu do świad-
czeń zdrowotnych finansowanych ze środków Naro-
dowego Funduszu Zdrowia.
Apel ten wywołał zaniepokojenie szczególnie
wśród średniego personelu medycznego zatrudnio-
nego w domach pomocy społecznej, jak również
wśród organizatorów pomocy społecznej. Intencją
tego apelu było przypomnienie, że usługi medyczne
winny być finansowane w pierwszym rzędzie ze
środków Narodowego Funduszu Zdrowia i że istnie-
ją możliwości prawne, aby pielęgniarki już zatrud-
nione w domach i finansowane ze środków pomocy
społecznej zawierały kontrakty na pielęgniarską
opiekę środowiskową finansowaną z Narodowego
Funduszu Zdrowia. Dodatkowe świadczenie usług
pielęgnacyjnych w domu pomocy społecznej powin-
no uzupełniać świadczenia realizowane przez NFZ,
a nie je zastępować, ponieważ mieszkańcy podlegają
powszechnemu ubezpieczeniu zdrowotnemu i opła-
cają z tego tytułu składkę.
W procesie ewolucyjnych zmian działalność domu
koncentruje się na usługach typu socjalnego (byto-
wych, opiekuńczych, wspomagających). Dom nie świad-
czy usług zdrowotnych, gdyż są udzielane mieszkań-
com na analogicznych zasadach jak osobom, które
wymagają pomocy medycznej w warunkach domo-
wych. Rolą domu jest zapewnienie dostępności
świadczeń medycznych, a nie wykonywanie ich
w zastępstwie służby zdrowia.
Mając na względzie dobro mieszkańców, zasadne
jest eliminowanie podwójnego finansowania tych sa-
mych usług – opłacania składki i ponoszenia opłaty
z tytułu pobytu w domu pomocy społecznej, na którą
składa się również wynagrodzenie personelu pielę-
gniarskiego etatowo zatrudnionego w domu, wymu-
szając równocześnie właściwą jakość oferowanych
świadczeń. Negowanie usług świadczonych syste-
mem zadaniowym, bez próby wdrożenia go do prak-
tyki, jest w mojej ocenie próbą ochrony interesów
grupy pracowniczej, która niechętnie odnosi się do
nowych form świadczenia usług pielęgniarskich,
kosztem ochrony interesów mieszkańców domów,
którzy, opłacając składkę, mają pełne prawo do peł-
nego wachlarza usług należnych z powszechnego
systemu ochrony zdrowia finansowanego z Narodo-
wego Funduszu Zdrowia.
Pielęgniarki, które będą świadczyły usługi pielę-
gniarskiej opieki środowiskowej w systemie zada-
niowym lub w ramach praktyki grupowej, będą po-
siadały prawo wykonywania zawodu. Jeśli jednak
obecnie nie posiadają odpowiednich kwalifikacji
umożliwiających zawarcie umowy o świadczenie pie-
lęgniarskiej opieki środowiskowej w systemie zada-
niowym, to mogą to uczynić już w momencie rozpo-
częcia kursu kwalifikacyjnego. Obecnie na terenie
kraju trwa organizowanie takich kursów, partycy-
pują w nich również domy pomocy społecznej, które
czują się odpowiedzialne za usprawnienie całego
systemu oraz uznają potrzebę udzielenia pomocy
swoim pielęgniarkom w uzyskaniu nowych kwalifi-
kacji. Istnieje również możliwość zorganizowania
takiego kursu przy udziale środków Europejskiego
Funduszu Społecznego z Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki” przy udziale regionalnego ośrod-
ka polityki społecznej. Ponadto resort zdrowia za-
deklarował również wprowadzenie stosowej nowe-
lizacji przepisów ustawy o zawodzie pielęgniarki
i położnej w trakcie prac nad pakietem ustaw zdro-
wotnych, nad którymi pracuje obecnie wraz z par-
lamentarzystami.
Ponieważ obecna oferta proponowana przez
Narodowy Fundusz Zdrowia nie jest w pełni satys-
fakcjonująca, w resorcie trwają również prace zmie-
rzające do powołania zespołu roboczego z udziałem
zainteresowanych stron – ministra zdrowia i preze-
sa Narodowego Funduszu Zdrowia, Naczelnej Rady
Pielęgniarek, który zająłby się wypracowaniem
optymalnych dla mieszkańców domów pomocy
społecznej rozwiązań.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie planowanego zawieszenia
przewozów osobowych na linii kolejowej
Kłodzko – Kudowa Zdrój (5111)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłanki pani Moniki Wielichowskiej
(SPS-023-5111/08 z dnia 26 września 2008 r.)
w sprawie planowanego zawieszenia przewozów oso-
bowych na linii kolejowej Kłodzko – Kudowa Zdrój,
uprzejmie informuję, że decyzja o zawieszeniu kur-
sowania pociągów pasażerskich na przedmiotowej
linii została podjęta ze względu na jej zły stan tech-
niczny, który uniemożliwia bezpieczne prowadzenie
ruchu pociągów.
Ustosunkowując się do pytania dotyczącego pla-
nowanych przez spółkę PKP Polskie Linie Kolejowe
SA inwestycji na linii kolejowej Nr 309 (Kłodzko

– Kudowa Zdrój), uprzejmie informuję, że wpływy za-
rządcy infrastruktury z tytułu udostępniania prze-
woźnikom kolejowym przedmiotowej linii nie pokry-
wały związanych z tym kosztów. Zgodnie z art. 38
ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejo-
wym (Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94, z późn. zm.),
zarządca infrastruktury ma możliwość pozyskiwa-
nia dodatkowych środków na współfinansowanie
utrzymania infrastruktury kolejowej z funduszy sa-
morządów terytorialnych oraz z innych źródeł.
W chwili obecnej ze względu na konieczność realiza-
cji inwestycji prowadzonych na głównych szlakach
kolejowych nie ma możliwości finansowania kosz-
tów naprawy linii Nr 309 ze środków budżetowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że spółka PKP
Polskie Linie Kolejowe SA zwracała się do samorzą-
du województwa dolnośląskiego o włączenie zadań
remontowych przedmiotowych linii do Regionalne-
go Programu Operacyjnego Województwa Dolnoślą-
skiego, jednakże władze samorządowe nie ustosun-
kowały się pozytywnie do inicjatywy spółki.
Uprzejmie informuję, że w wyniku prowadzo-
nych przez zarządcę infrastruktury rozmów z mar-
szałkiem województwa dolnośląskiego ustalono, iż
w oparciu o procedury aktualizacji Indykatywnego
Wykazu Projektów Kluczowych do RPO-WD2008-
-13 możliwe będzie włączenie do tego wykazu zadań
remontowych linii o największym znaczeniu dla re-
gionu. Aktualnie władze województwa dolnośląskie-
go ustalają priorytetowe linie kolejowe przeznaczo-
ne do remontu. Zarządca infrastruktury przygoto-
wał zakres robót naprawczych, w tym dla linii klejo-
wej Nr 309, realizacja których umożliwi utrzymanie
parametrów eksploatacyjnych w rozkładzie jazdy
pociągów na rok 2008/2009 na takim samym pozio-
mie, jak obowiązujące dotychczas. Jednakże będzie
to możliwe do zrealizowania w przypadku uzyska-
nia stosownego dofinansowania od samorządu woje-
wództwa dolnośląskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie realizacji działań
ponadregionalnych w sferze turystyki (5112)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 26 września br., znak: SPS-023-5112/
189
08, w sprawie interpelacji pana posła Tadeusza To-
maszewskiego dotyczącej realizacji inwestycji w sfe-
rze turystyki uprzejmie informuję, iż projekty znaj-
dujące się na liście projektów indywidualnych dla
działania 6.4 Inwestycje w produkty turystyczne
o znaczeniu ponadregionalnym Programu Opera-
cyjnego „Innowacyjna gospodarka” 2007–2013 zo-
stały wybrane na podstawie kryteriów strategicz-
nych odzwierciedlających charakter działania 6.4 PO
IG oraz zgodnie z kryteriami wyboru finansowa-
nych operacji dla ww. działania zatwierdzonymi
przez Komitet Monitorujący PO IG. Mając na uwa-
dze cel działania 6.4, wsparciem zostały objęte pro-
jekty o największym potencjale przyciągania tury-
stów krajowych i zagranicznych, które mają strate-
giczne znaczenie w obszarze turystyki w skali kraju,
nie zaś na poziomie lokalnym, zarówno projekty tzw.
punktowe mające znaczenie ponadregionalne, jak
też inwestycje liniowe obejmujące kilka atrakcji zlo-
kalizowanych w różnych miejscach oraz stanowią-
cych spójną całość. Przykładem projektów promują-
cych w sposób szczególny charakter ponadregional-
ny są projekty: „Południowo-zachodni Szlak Cyster-
sów”, „Pętla Żuławska – rozwój turystyki wodnej”
czy „Rewitalizacja Kanału Elbląskiego na odcin-
kach: jezioro Drużno – Miłomłyn, Miłomłyn – Zale-
wo, Miłomłyn – Ostróda – Stare Jabłonki”. W związ-
ku z powyższym na liście znajdują się m.in. marko-
we produkty turystyczne już istniejące i rozpozna-
walne w skali nie tylko danego regionu, które dzięki
otrzymanym środkom, jako flagowe atrakcje tury-
styczne kraju, będą wykorzystane w kampaniach
promocyjnych Polski. Przedsięwzięcia te mają wy-
jątkowy potencjał dla zwiększenia ruchu turystycz-
nego w kraju, również dzięki odwiedzającym z za-
granicy.
Reasumując, uprzejmie informuję, iż decyzja
o zatwierdzonym ostatecznie kształcie listy została
podjęta z pełną świadomością i głębokim przekona-
niem, że wybrane inwestycje wpisują się w kryteria
i założenia działania 6.4 PO IG w sposób wyróżnia-
jący je spośród pozostałych zgłoszonych podczas na-
boru projektów oraz mają realny wpływ na rozwój
społeczno-gospodarczy kraju w obszarze turystyki.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że podczas tworze-
nia listy żadna instytucja ani województwo nie były
oceniane w szczególny sposób, tzn. faworyzowane
lub marginalizowane. Podstawą wyboru przedsię-
wzięć był ich zakres merytoryczny opisany w fisz-
kach projektowych zgłoszonych podczas zorganizo-
wanego przez Polską Organizację Turystyczną na-
boru oraz osiągnięcie określonych w PO IG celów
strategicznych.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
190
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów
Marka Polaka i Michała Wojtkiewicza
w sprawie zwiększenia lub całkowitego
zniesienia obowiązujących limitów w osiąganiu
przychodów z pracy zarobkowej przez osoby
pobierające rentę z tytułu niezdolności
do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy
lub chorobą zawodową (5117)
W związku z przekazaną przy piśmie z dnia
26 września, znak: SPS-023-5117/08, interpelacją
posłów Marka Polaka i Michała Wojtkiewicza w spra-
wie zwiększenia lub całkowitego zniesienia obowią-
zujących limitów w osiąganiu przychodów z pracy
zarobkowej przez osoby pobierające rentę z tytułu
niezdolności do pracy, spowodowanej wypadkiem
przy pracy lub chorobą zawodową, uprzejmie infor-
muję, że projekt nowelizacji ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, z późn. zm.) jest obecnie przedmiotem prac
parlamentarnych. Pierwsze czytanie projektu odby-
ło się 17 września 2008 r., a obecnie trwają prace
w komisjach sejmowych (druk nr 627).
Jedną z istotnych zmian zaproponowanych w pro-
jekcie ustawy nowelizacyjnej jest wprowadzenie zasa-
dy, że renta z tytułu niezdolności do pracy nie ulega
zmniejszeniu ani zawieszeniu z tytułu osiąganych
przychodów z pracy zarobkowej. Według obecnie obo-
wiązujących przepisów emerytura przysługująca oso-
bie, która nie osiągnęła powszechnego wieku emery-
talnego, jak również renta z tytułu niezdolności do
pracy i renta rodzinna ulegają zmniejszeniu, jeżeli
świadczeniobiorca osiąga przychód wyższy niż 70%
przeciętnego wynagrodzenia, ale nieprzekraczający
130% tego wynagrodzenia. Jeżeli zarabia powyżej
130% przeciętnego wynagrodzenia, to prawo do eme-
rytury lub renty ulega zawieszeniu.
W wyniku proponowanej zmiany art. 103 i art. 104
ustawy o emeryturach i rentach z FUS renta z tytu-
łu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy
byłaby wypłacana bez względu na wysokość przy-
chodów z pracy zarobkowej. Zmiana tych przepisów
spowoduje, że bez względu na wysokość zarobków
w pełnej wysokości byłyby wypłacane także renty
z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wy-
padkiem przy pracy lub chorobą zawodową.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie poprawy sytuacji prawno-finansowej
rodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne
(5126)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 26 września
2008 r. dotyczące interpelacji posła Henryka Sie-
dlaczka w sprawie poprawy sytuacji prawno-finan-
sowej rodzin wychowujących dzieci niepełnospraw-
ne, uprzejmie informuję:
Odnosząc się do pytań pana posła dotyczących
świadczeń rodzinnych:
Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.
o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 139, poz. 992,
z późn. zm.) rodzice wychowujący niepełnosprawne
dzieci mogą ubiegać się o świadczenie pielęgnacyjne
w kwocie 420 zł miesięcznie – jest to świadczenie dla
rodzica, który nie podejmuje bądź rezygnuje z za-
trudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku
z koniecznością sprawowania opieki nad niepełno-
sprawnym dzieckiem, i przysługuje tylko jednej oso-
bie w rodzinie. W ramach świadczenia pielęgnacyj-
nego osoba sprawująca opiekę podlega ubezpiecze-
niu emerytalno-rentowemu i zdrowotnemu finanso-
wanemu ze środków budżetu państwa. Jeśli więc
osoba ubiegająca się nie spełnia warunków do przy-
znania świadczenia pielęgnacyjnego, nie przysługu-
je jej również prawo do ww. ubezpieczeń.
Bez względu na liczbę dzieci niepełnosprawnych
wychowywanych w rodzinie przysługiwać może tyl-
ko jedno świadczenie pielęgnacyjne, gdyż nie jest to
świadczenie przysługujące niepełnosprawnemu dziec-
ku, lecz świadczenie przysługujące rodzicowi, który
nie podejmuje lub rezygnuje z zatrudnienia lub innej
pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad
dzieckiem niepełnosprawnym.
Z tego też względu jego wysokość nie jest uzależ-
niona od liczby wychowywanych dzieci. Kwota
świadczenia pielęgnacyjnego ma częściowo zrekom-
pensować rodzicowi utratę dochodów z tytułu za-
trudnienia lub innej pracy zarobkowej, a nie wyna-
grodzenie w pełni zastąpić. Kwota świadczenia pie-
lęgnacyjnego, tak jak kwota wynagrodzenia za pra-
cę, nie zależy od liczby dzieci będących na utrzyma-
niu świadczeniobiorcy.
Tylko jedna osoba w rodzinie może korzystać ze
świadczenia pielęgnacyjnego, bez względu na liczbę
dzieci niepełnosprawnych (art. 17 ust. 5 pkt 4 usta-
wy o świadczeniach rodzinnych). Trudno bowiem
przyjąć, że oboje rodzice rezygnują z pracy w celu
opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi i cała rodzi-
na utrzymuje się jedynie ze świadczenia pielęgna-
cyjnego.

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje, jeżeli
miesięczny dochód rodziny w przeliczeniu na osobę
nie przekracza kwoty 583 zł. Należy jednak wska-
zać, że przekroczenie kryterium dochodowego nie
przesądza bezwzględnie o braku prawa do świadcze-
nia pielęgnacyjnego. Możliwość przyznania świad-
czenia pielęgnacyjnego, pomimo przekroczenia kry-
terium dochodowego, istnieje w jednym przypadku
– ustawa o świadczeniach rodzinnych, w art. 5 ust. 3,
dopuszcza przekroczenie dochodów rodziny w prze-
liczeniu na osobę o kwotę niższą lub równą kwocie
najniższego zasiłku rodzinnego przysługującego
w okresie, na który wnioskodawca ubiega się
o świadczenia, czyli 48 zł (tyle od 1 września 2006 r.
wynosi kwota najniższego zasiłku). Rozwiązanie to
można jednak zastosować pod warunkiem, że w po-
przednim okresie zasiłkowym rodzina korzystała ze
świadczenia pielęgnacyjnego (nawet jeśli przysługi-
wał tylko przez część okresu). Jeśli jednak zasada ta
w stosunku do rodziny ubiegającej się o świadczenia
została już zastosowana w poprzednim okresie za-
siłkowym, to, w przypadku ponownego przekrocze-
nia granicy dochodu przy ubieganiu się o świadcze-
nia na kolejny okres, świadczenia nie przysługują.
Nie planuje się wprowadzenia zmian w ustawie
o świadczeniach rodzinnych, które polegałyby na
uzależnieniu prawa do świadczenia pielęgnacyjnego
nie od kryterium dochodowego obowiązującego
w tejże ustawie, lecz od kryterium obowiązującego
w innych przepisach, np. w ustawie o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych.
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot
poszczególnych świadczeń rodzinnych oraz wyso-
kość kryterium dochodowego uprawniającego do
świadczeń, jest konsekwencją ograniczonych możli-
wości budżetowych państwa – w budżecie nie ma
wystarczających środków, aby każdej rodzinie wy-
chowującej niepełnosprawne dziecko zapewnić
wsparcie pozwalające na pełne pokrycie wydatków
na leczenie i utrzymanie dziecka.
Należy również wskazać, że świadczenie pielę-
gnacyjne nie jest jedyną formą wsparcia materialne-
go rodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne
– na podstawie ww. ustawy o świadczeniach rodzin-
nych na każde dziecko legitymujące się odpowied-
nim orzeczeniem o niepełnosprawności lub stopniu
niepełnosprawności rodziny mogą ubiegać się o:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu reha-
bilitacji i kształcenia dziecka niepełnosprawnego
– dodatek przysługuje na dziecko legitymujące się
orzeczeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem
o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełno-
sprawności, w kwocie 60 zł na dziecko do ukończe-
nia 5. roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5.
a 24. rokiem życia. Dodatek ten przysługuje przy do-
chodzie nie wyższym niż 583 zł na osobę w rodzinie,
191
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu samot-
nego wychowywania dziecka – dodatek przysługuje
osobie samotnie wychowującej dziecko, którego dru-
gie z rodziców nie żyje lub ojciec jest nieznany, lub
powództwo o zasądzenie świadczeń alimentacyjnych
od drugiego z rodziców zostało oddalone. Na dziecko
legitymujące się orzeczeniem o niepełnosprawności
lub znacznym stopniu niepełnosprawności dodatek
przysługuje w kwocie 250 zł miesięcznie, nie więcej
jednak niż 500 zł na wszystkie dzieci. Jest to dodatek
do zasiłku rodzinnego i przysługuje przy dochodzie
nie wyższym niż 583 zł na osobę w rodzinie,
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł mie-
sięcznie – niezależnie od dochodów i wieku świad-
czenie dla każdej osoby legitymującej się orzecze-
niem o niepełnosprawności, znacznym stopniu nie-
pełnosprawności lub umiarkowanym stopniu nie-
pełnosprawności, jeżeli niepełnosprawność powstała
w wieku uprawniającym do zasiłku rodzinnego; za-
siłek nie przysługuje osobie uprawnionej do dodatku
pielęgnacyjnego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z art. 18 ustawy o świadczeniach rodzinnych kwoty
kryteriów dochodowych uprawniających do świad-
czeń rodzinnych oraz kwoty poszczególnych świad-
czeń podlegają okresowej weryfikacji co 3 lata.
Ostatnia, przeprowadzona w 2006 r., weryfikacja
nie spowodowała wzrostu kryterium dochodowego,
wzrosły natomiast kwoty niektórych świadczeń ro-
dzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłku rodzinne-
go z tytułu kształcenia i rehabilitacji dziecka niepeł-
nosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego. Datą naj-
bliższej weryfikacji jest 1 września 2009 r. Zgodnie
z ww. ustawą nowe kwoty kryteriów i kwoty świad-
czeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniem wyni-
ków badań progu wsparcia dochodowego rodzin, prze-
prowadzanych przez Instytut Pracy i Spraw Socjal-
nych. W badaniach tych uwzględnia się między innymi
zmiany cen towarów i usług konsumpcyjnych.
W roku bieżącym minister pracy i polityki spo-
łecznej zlecił Instytutowi Pracy i Spraw Socjalnych
przeprowadzenie badań progu wsparcia dochodowe-
go rodzin, które, zgodnie z ustawą, będą podstawą
weryfikacji w 2009 r. wysokości kryteriów dochodo-
wych uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz
wysokości poszczególnych świadczeń. Zważywszy
na skalę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r., tj. od
wejścia ustawy w życie, podniesienie kryteriów do-
chodowych uprawniających do świadczeń rodzin-
nych oraz kwot poszczególnych świadczeń wydaje
się nieuniknione.
Odnosząc się do pytań pana posła dotyczących
uprawnień emerytalnych rodziców wychowujących
niepełnosprawne dzieci:
Sugestia, wyrażona w interpelacji, przywrócenia
prawa do wcześniejszej emerytury osobom sprawu-
jącym opiekę nad dziećmi specjalnej troski nie może
zostać zaakceptowana, ponieważ koliduje z ideą
wdrażanej reformy systemu ubezpieczeń społecz-
nych, która ma na celu przywrócenie mu charakte-
192
ru ubezpieczeniowego. Właśnie w tym celu parla-
ment dokonał w 1998 r. zmiany przepisów emerytal-
no-rentowych powodującej, że z Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych przyznawane będą wyłącznie świad-
czenia należne z powodu spełnienia ryzyka ubezpie-
czeniowego, tj. dożycia określonego w przepisach
wieku lub niemożności kontynuowania pracy zarob-
kowej z powodu niezdolności do pracy.
Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacji
z powodu konieczności zrezygnowania przez jedno
z rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nad
dzieckiem specjalnej troski, wymaga wsparcia ze
strony państwa. Nie ulega jednak wątpliwości, że
nie powinno się to odbywać ze środków ubezpieczeń
społecznych, ponieważ utrudnienie w kontynuowa-
niu pracy zarobkowej spowodowane stanem zdrowia
dziecka nie jest ryzykiem emerytalnym ani rento-
wym, lecz ryzykiem objętym pomocą socjalną. Dla-
tego też w tym systemie, a nie w systemie ubezpie-
czeń społecznych, jest odpowiednie miejsce na roz-
wiązania systemowe zapewniające osobom i rodzi-
nom będącym w trudnej sytuacji życiowej nie tylko
niezbędne środki finansowe, ale też inne formy po-
mocy i wsparcia.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Cezarego Tomczyka
w sprawie sytuacji pielęgniarek zatrudnionych
w domach pomocy społecznej (5127)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
otrzymaną za pośrednictwem Pana Marszałka przy
piśmie z dnia 26 września br., znak SPS-023-5127/
08, interpelację pana posła Cezarego Tomczyka
w sprawie pielęgniarek zatrudnionych w domach po-
mocy społecznej uprzejmie informuję:
Dom pomocy społecznej jest jednostką organiza-
cyjną samorządu powiatowego finansowaną z zadań
własnych. Wobec powyższego personel zatrudniony
w domu pomocy społecznej jest personelem samo-
rządowym, wynagradzanym ze środków samorzą-
dowych, zgodnie z regulacjami zawartymi w rozpo-
rządzeniu Rady Ministrów w sprawie wynagradza-
nia pracowników samorządowych. Dom pomocy
społecznej nie świadczy usług zdrowotnych, ponie-
waż nie posiada statusu zakładu opieki zdrowotnej,
tak więc personel medyczny etatowo zatrudniony
w domu nie podlega przepisom dotyczącym wyna-
gradzania pracowników ochrony zdrowia.
Systemy wynagradzania mające zastosowanie do
określonej grupy pracowników są z reguły pochod-
nymi przepisów regulujących ich status prawny. Wa-
runki wynagradzania i świadczenia związane z pra-
cą określają obowiązujące u danego pracodawcy
przepisy szczególne i inne przepisy prawa pracy.
Z uwagi na powyższe możliwe i zasadne jest zróżni-
cowanie warunków wynagradzania określonych
grup zawodowych zatrudnionych u pracodawców
o odmiennym statusie prawnym.
Status prawny, w tym warunki wynagradzania,
pracowników zakładów opieki zdrowotnej określają
przepisy szczególne. Do pracowników zatrudnionych
w zakładach opieki zdrowotnej (funkcjonujących
w sferze budżetowej, jak i poza tą sferą) ma zastoso-
wanie ustawa o zakładach opieki zdrowotnej z 30 sierp-
nia 1991 r. oraz wydane na jej podstawie przepisy
wykonawcze. Wymieniona ustawa w sposób odrębny
i uwzględniający specyfikę zakładów opieki zdro-
wotnej, w tym przeznaczonych dla osób, których
stan zdrowia wymaga całodobowych świadczeń zdro-
wotnych, ustala uprawnienia pracowników wykonu-
jących zawody medyczne w jednostkach organizacyj-
nych ochrony zdrowia.
Stosowanie analogicznych jak w niektórych ZOZ
uprawnień płacowych wyłącznie do pielęgniarek za-
trudnionych w domach pomocy społecznej nie znaj-
duje uzasadnienia i byłoby krzywdzące dla innych
grup zawodowych zatrudnionych w domach pomocy
społecznej, tym bardziej iż powszechnie wiadomo, że
płace w tych jednostkach są na dramatycznie ni-
skim poziomie.
Przywołane wyżej rozporządzenie Rady Mini-
strów w sprawie wynagradzania pracowników sa-
morządowych ma charakter ramowy. Z uwagi na
bardzo szeroki zakres działania jednostek organiza-
cyjnych jednostek samorządu terytorialnego, a tak-
że zróżnicowane możliwości finansowe poszczegól-
nych pracodawców, Rada Ministrów, określając za-
sady wynagradzania pracowników zatrudnionych
w wymienionych jednostkach, przyjęła, iż praco-
dawcy będą samodzielnie ustalać miesięczne stawki
wynagrodzenia zasadniczego, na podstawie tabeli
punktowych rozpiętości kategorii zaszeregowania
(określonej w załączniku nr 1 do rozporządzenia),
a także najniższego wynagrodzenia zasadniczego
ustalonego przez organ stanowiący jednostki samo-
rządu terytorialnego i wartości jednego punktu
w złotych ustalonego przez pracodawcę w porozu-
mieniu z wymienionym organem (§ 3 rozporządze-
nia). Finansowanie wydatków na wynagrodzenia
pracowników samorządowych następuje w ramach
środków przewidzianych na ten cel w budżetach
własnych jednostek samorządu terytorialnego, dla-
tego też przepisy ww. rozporządzenia Rady Mini-
strów umożliwiają dostosowanie wysokości najniż-
szego wynagrodzenia zasadniczego i wartości jedne-

go punktu w złotych do możliwości finansowych po-
szczególnych pracodawców.
Należy mieć także na uwadze, że pracodawca sa-
morządowy ma możliwość wprowadzenia korzyst-
niejszych warunków wynagradzania pracowników
(w tym ewentualnych preferencji dla określonej gru-
py pracowników) niż wynikające z omawianego roz-
porządzenia Rady Ministrów, w drodze układu zbio-
rowego pracy lub zakładowego regulaminu wyna-
gradzania.
Nie zgadzam się z podejściem pana posła, iż nale-
ży wyróżniać jakąkolwiek grupę zawodową w domu
pomocy społecznej. Uznaję, że praca całego persone-
lu domów pomocy społecznej jest tak ciężka i odpo-
wiedzialna, i pełna poświęceń, iż wymaga godziwe-
go wynagrodzenia, co nie jest właściwie pojmowane
przez samorządy, które od wielu lat nie uwzględnia-
ją w swoich budżetach środków na regulacje wyna-
grodzeń, powodując w praktyce, iż ich realny poziom
z roku na rok spada.
Niskie wynagrodzenia pracowników domów po-
mocy społecznej wynikają z polityki płacowej reali-
zowanej przez poszczególne samorządy terytorialne.
Jednak ogólna tendencja czy wręcz niechęć sprowa-
dza się do stanu, w którym, od momentu, gdy domy
pomocy społecznej przestały być jednostkami orga-
nizacyjnymi prowadzonymi w ramach zadań zleco-
nych przez administrację rządową, a stały się jed-
nostkami prowadzonymi w ramach zadań własnych
samorządu powiatowego, wynagrodzenia zupełnie
się zatrzymały, powodując tym samym, że z upły-
wem czasu są coraz niższe w porównaniu do osób
zatrudnianych w innych sektorach.
Na tle innych grup zawodowych pielęgniarki do-
mów pomocy społecznej posiadają alternatywę wy-
boru, jaką daje zarządzenie prezesa NFZ z września
ub. r. umożliwiające zawieranie przez pielęgniarki
domów kontraktów na zadaniowe świadczenie opie-
ki pielęgniarskiej, co stwarza lepsze możliwości wy-
nagradzania niż ich etatowe zatrudnienie w DPS.
W chwili obecnej w kraju podejmowane są inicjaty-
wy zmierzające do zmiany sposobu zatrudnienia
personelu świadczącego usługi zdrowotne w stosun-
ku do mieszkańców domów pomocy społecznej, co,
mam nadzieję, przyczyni się do poprawy jakości ich
świadczenia, a także do korzystniejszych gratyfika-
cji z tego tytułu.
Zebrane w 2007 r. dane dotyczące wynagrodzeń
niektórych grup pracowników domów pomocy spo-
łecznej pozwoliły również na dokonanie analizy na
temat średnich miesięcznych wysokości wynagro-
dzeń w domach samorządowych, która wskazuje na
duże zróżnicowanie występujące na terenie kraju,
co utwierdza mnie w przekonaniu, że dramatycznie
niskie płace są wynikiem zaniedbań ze strony samo-
rządów terytorialnych, które nie dostrzegają potrzeb
kadry pomocy społecznej.
Niestety Ministerstwo Pracy i Polityki Społecz-
nej nie posiada środków finansowych, którymi mo-
głoby wesprzeć samorządy w realizacji podwyżek
193
wynagrodzeń dla pracowników domów pomocy spo-
łecznej.
Zapewniam jednak Pana Marszałka i pana posła
Tomczyka, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecz-
nej dokłada i będzie dokładać dalszych starań w celu
rozwiązania problemów dotyczących funkcjonowa-
nia i finansowania domów pomocy społecznej. Rów-
nież problem wynagrodzeń pracowników domów po-
mocy społecznej jest dostrzegany i analizowany, jed-
nakże obecnie nie ma możliwości wprowadzenia ta-
kich zmian, które w sposób natychmiastowy dopro-
wadziłyby do jego rozwiązania.
Dodatkowo informuję, że działania resortu będą
koncentrowały się głównie w kierunku przeniesie-
nia ciężaru finansowania świadczeń zdrowotnych
w domach pomocy społecznej na Narodowy Fun-
dusz Zdrowia, dzięki czemu organizatorzy pomocy
społecznej będą dysponować środkami, które mogą
zostać wykorzystane na podwyżki dla personelu
domów.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie wykorzystywania funduszy unijnych
(5131)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z 26 września 2008 r. prze-
kazujące interpelację pana Wojciecha Wilka posła
na Sejm RP, członka Klubu Parlamentarnego Plat-
forma Obywatelska, z dnia 18 września 2008 r.
uprzejmie przedstawiam odpowiedzi na zapytania
pana posła.
Przygotowanie Polski do wykorzystania środków
przeznaczonych dla naszego kraju z budżetu UE
w perspektywie 2007–2013 jest przedmiotem stałej
uwagi rządu RP. Na przestrzeni ostatniego roku za-
kończono proces zatwierdzania przez Komisję Euro-
pejską programów operacyjnych w ramach Narodo-
wych Strategicznych Ram Odniesienia na lata 2007–
–2013 oraz przygotowań proceduralnych do urucho-
mienia programów.
Należy zaznaczyć, iż jednocześnie był to okres
intensywnych dostosowań polskiego prawa do prze-
pisów wspólnotowych w tak kluczowych dla polityki
spójności obszarach, jak prawo zamówień publicz-
nych oraz prawo ochrony środowiska. Nowelizacje
194
przepisów w ww. obszarach warunkują zgodne z prze-
pisami unijnymi wdrożenie projektów i programów.
W efekcie intensywnych działań rządu znoweli-
zowano ustawę Prawo zamówień publicznych.
(Zmieniona ustawa wejdzie w życie w dniem 24 paź-
dziernika 2008 r.) Finalizowany jest również proces
zmian prawnych w zakresie ochrony środowiska.
Ustawa o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środo-
wisko została uchwalona przez Sejm RP w dniu
5 września br. i przekazana do rozpatrzenia przez
Senat, który rozpatrzył projekt i wniósł poprawki.
W dniu 3 października br. Sejm przyjął część popra-
wek Senatu do przedmiotowej ustawy, która w dniu
7 października została przekazana do podpisu pre-
zydenta RP.
Jednocześnie podjęto prace nad nowelizacją po-
zostałych przepisów istotnych dla realizacji progra-
mów. Jednym z najistotniejszych przedsięwzięć Mi-
nisterstwa Rozwoju Regionalnego w obszarze uspraw-
niania systemu implementacji funduszy UE jest
przygotowanie projektu ustawy o zmianie niektó-
rych ustaw w związku z wdrażaniem funduszy
strukturalnych i Funduszu Spójności. Projekt, przy-
jęty jednomyślnie przez Sejm RP w dniu 10 paź-
dziernika 2008 r., ma na celu uporządkowanie syste-
mu instytucjonalnego oraz usystematyzowanie dzia-
łań strategicznych podejmowanych zarówno na
szczeblu centralnym, jak i regionalnym, przez pod-
mioty uczestniczące w zarządzaniu procesami roz-
woju kraju, w tym zaangażowane we wdrażanie fun-
duszy UE. Zaproponowane w nim zapisy dotyczą
wprowadzenia zmian mających na celu usprawnie-
nie systemu implementacji funduszy wspólnotowych
w ustawie o finansach publicznych, ustawie o zasa-
dach prowadzenia polityki rozwoju, ustawie o samo-
rządzie województwa, ustawie o działach admini-
stracji rządowej, ustawie o Narodowym Planie Roz-
woju oraz w ustawie o systemie oświaty.
W chwili obecnej dobiegają końca prace w zakre-
sie audytu zgodności, warunkującego przekazanie
przez Komisję Europejską płatności pośrednich
w ramach poszczególnych programów wdrażanych
w ramach Narodowych Strategicznych Ram Odnie-
sienia na lata 2007–2013. W pełni operacyjny i wy-
korzystywany przez instytucje zaangażowane we
wdrażanie programów operacyjnych jest Krajowy
System Operacyjny KSI (SIMIK) 07–13.
W 2008 r. uruchomiono nabory projektów w ra-
mach wszystkich programów operacyjnych realizo-
wanych w latach 2007–2013. Według danych wyge-
nerowanych z KSI (SIMIK) 07–13 od początku uru-
chomienia programów do dnia 10 października 2008 r.
we wszystkich programach złożono blisko 30 tysięcy
wniosków (poprawnych pod względem formalnym)
na całkowitą kwotę dofinansowania (zarówno środki
unijne, jak i środki krajowe) wynoszącą 48,9 mld zł.
Odnosząc się do kwestii złożoności systemu
wdrażania, pragnę zauważyć, iż w oparciu o do-
świadczenia płynące z implementacji programów re-
alizowanych w ramach Narodowego Planu Rozwoju
2004–2006 Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
stworzyło znacznie bardziej elastyczny i przyjazny
beneficjentom system wdrażania programów opera-
cyjnych realizowanych w ramach Narodowych Stra-
tegicznych Ram Odniesienia 2007–2013. W chwili
obecnej, kiedy w ramach większości programów
2007–2013 uruchomione zostały już pierwsze nabo-
ry wniosków, Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
na bieżąco analizuje przebieg procesu aplikowania
o wsparcie, a także podejmuje niezbędne działania
mające na celu optymalizację procesów związanych
z wdrażaniem projektów.
Do działań tych należy stworzenie przez Mini-
sterstwo Rozwoju Regionalnego systemu instytucjo-
nalnego na lata 2007–2013 zapewniającego efektyw-
ną wymianę informacji pomiędzy beneficjentami
a instytucjami odpowiedzialnymi za wdrażanie pro-
gramu operacyjnego. Beneficjent może na każdym
etapie przygotowania dokumentacji projektowej
oraz realizacji projektu zwrócić się do odpowiedniej
instytucji pośredniczącej II stopnia z zapytaniem
dotyczącym wszelkich kwestii związanych z prze-
prowadzanymi pracami. Instytucje pośredniczące
II stopnia mogą kierować natomiast pytania do in-
stytucji pośredniczących I stopnia, a te do instytucji
zarządzającej danym programem. Nad spójnością
rozwiązań przyjmowanych w ramach poszczegól-
nych programów czuwa Instytucja Koordynująca
NSRO.
Niemniej, należy mieć na względzie fakt, iż w no-
wej perspektywie dofinansowanie z funduszy struk-
turalnych dostępne jest w ramach ponad 500 róż-
nych działań (ścieżek dostępu) w programach opera-
cyjnych. W dystrybucję funduszy zaangażowanych
jest blisko 150 urzędów i instytucji. We wdrażaniu
programów w latach 2007–2013 uczestniczy szereg
nowych instytucji, zbierających dopiero doświadcze-
nia w tym zakresie. Niejednokrotnie tworzone przez
nie procedury i wymagania względem aplikujących
i rozliczających projekty beneficjentów są skompli-
kowane, a czasem również nadmiernie rozbudowa-
ne. Nie bez znaczenia jest również zaostrzanie wy-
mogów przez Komisję Europejską w obszarze zgod-
ności prowadzonych działań z przepisami wspólno-
towymi. Za pilne uznano więc ułatwienia procesu
pozyskiwania środków z funduszy europejskich.
Duże wsparcie w tym zakresie zapewnia, zainicjo-
wane od dnia 13 sierpnia 2008 r., przedsięwzięcie
pod nazwą Proste Fundusze.
W ramach tego przedsięwzięcia przy Ministrze
Rozwoju Regionalnego powołany został zespół eks-
pertów – praktyków (Zespół do spraw uproszczeń
systemu wykorzystania środków funduszy Unii Eu-
ropejskiej), których zadaniem będzie badanie indy-
widualnych i systemowych przypadków nadmiernej
komplikacji procedur. Dotyczy to m.in. kwestii do-
stępu i rozliczania środków funduszy struktural-
nych oraz formułowania sugestii zmian wytycznych

MRR lub instrukcji wykonawczych poszczególnych
instytucji.
Ponadto, równolegle uruchomiony został w MRR
adres poczty elektronicznej: prostefundusze@mrr.
gov.pl, który jest źródłem kontaktu i zbierania infor-
macji o wszelkich przypadkach nadmiernej kompli-
kacji procedur w instytucjach mających styczność
z beneficjentami. Wszyscy, którzy mają uwagi i po-
mysły na uproszczenie procedur, a więc np.: benefi-
cjenci funduszy strukturalnych, osoby pracujące
przy wdrażaniu i rozliczaniu projektów, mogą prze-
syłać je na ww. adres poczty elektronicznej lub pocz-
towy Ministerstwa Rozwoju Regionalnego. Nadsy-
łane propozycje zostają przedkładane pod obrady
wspomnianego zespołu do spraw uproszczeń.... i są
równocześnie przekazywane do specjalnie powoła-
nych grup ds. uproszczeń systemu przy każdej insty-
tucji zarządzającej programem operacyjnym.
Implementacja Regionalnych Programów Opera-
cyjnych.
W ramach perspektywy finansowej 2007–2013
zarządzanie środkami dostępnymi z funduszy struk-
turalnych przeznaczonymi bezpośrednio na rozwój
polskich regionów zostało przeniesione na poziom
zarządów poszczególnych województw pełniących
funkcję instytucji zarządzających 16 regionalnymi
programami operacyjnymi.
Zgodnie ze stanem na dzień 10 października
2008 r. wszystkie instytucje zarządzające 16 regio-
nalnymi programami operacyjnymi pozytywnie
przeszły tzw. audyt zgodności i uzyskały pozytywną
opinię zgodności ustanowionych systemu zarządza-
nia i kontroli z wymogami wynikającymi z przepi-
sów UE. Tym samym został spełniony podstawowy
warunek umożliwiający refundację środków przez
Komisję Europejską. Spośród 16 RPO jedynie woje-
wództwo świętokrzyskie nie przekazało wymaga-
nych dokumentów (tzn. opisy systemów zarządzania
i kontroli oraz sprawozdania z audytu zgodności
wraz z pozytywną opinia na temat utworzonych sys-
temów) do Komisji Europejskiej. Niemniej, przeka-
zanie ww. dokumentów przez województwo święto-
krzyskie planowane jest jeszcze w październiku
2008 r. Ponadto, we wszystkich 16 RPO zatwierdzo-
no kryteria wyboru projektów stanowiących podsta-
wę do przyznania dofinansowania.
W ramach wszystkich 16 regionalnych programów
operacyjnych zaplanowano realizację 129 osi prioryte-
towych, 384 działań i 178 poddziałań. Dotychczas roz-
poczęły się nabory wniosków o dofinansowanie we
wszystkich województwach. Od chwili rozpoczęcia re-
alizacji 16 RPO do dnia 31 sierpnia 2008 r. ogłoszono
konkursy w ramach 72 osi priorytetowych, w tym dla
109 działań i 29 poddziałań. Średnio w każdym RPO
uruchomiono nabory w ramach 5 osi priorytetowych,
7 działań i 2 poddziałań.
Najwięcej (gdyż 8 osi priorytetowych) zostało
uruchomionych w ramach RPO Województwa Ślą-
skiego (tj. badania i rozwój technologiczny (B+R),
innowacje i przedsiębiorczość, społeczeństwo infor-
195
macyjne, turystyka, kultura, środowisko, transport,
infrastruktura edukacyjna, zdrowie i rekreacja).
Najmniej osi (po 1) zostało uruchomionych w ra-
mach RPO Województwa Łódzkiego (oś 2: Ochrona
środowiska, zapobieganie zagrożeniom i energety-
ka) oraz RPO Województwa Zachodniopomorskiego
(oś 1: Gospodarka – innowacje –technologie).
Z kolei, największą ilość konkursów (po 10 dzia-
łań) ogłoszono w ramach RPO Województwa Mało-
polskiego (2.1: Rozwój i podniesienie konkurencyj-
ności przedsiębiorstw, 3.3: Instytucje kultury sche-
mat A: Rozwój infrastruktury kulturalnej, 3.3: In-
stytucje kultury schemat B: Organizacja imprez
kulturalnych o znaczeniu regionalnym i ponadre-
gionalnym, 4.1: Rozwój infrastruktury drogowej
schemat A: drogi o znaczeniu regionalnym, 4.1 Roz-
wój infrastruktury drogowej schemat B: Drogi o zna-
czeniu powiatowym, 4.3: Tworzenie i rozwój stref
aktywności gospodarczej schemat A: Strefy aktyw-
ności gospodarczej o powierzchni 2–20 ha, 4.3: Two-
rzenie i rozwój stref aktywności gospodarczej sche-
mat B: Strefy aktywności gospodarczej o powierzch-
ni powyżej 20 ha, 6.1: Rozwój miast, 6.2: Rozwój
obszarów wiejskich, 6.3: Poprawa bezpieczeństwa
mieszkańców, w tym socjalnego i zdrowotnego sche-
mat A: Ochrona zdrowia, 7.1: Gospodarka wodno-
-ściekowa, 8.1: Promocja Małopolski na arenie mię-
dzynarodowej, 8.2: Budowanie pozycji Małopolski
w Europejskich sieciach współpracy) oraz w ramach
RPO województwa świętokrzyskiego (1.1: Bezpo-
średnie wsparcie sektora mikro, małych i średnich
przedsiębiorstw, 1.2: Tworzenie i rozwój powiązań
kooperacyjnych przedsiębiorstw, 2.3: Promocja tu-
rystyczna i gospodarcza regionu, 2.4: Tworzenie
kompleksowych terenów inwestycyjnych, 3.1: Roz-
wój nowoczesnej infrastruktury komunikacyjnej
o znaczeniu regionalnym i ponadregionalnym, 3.2:
Rozwój systemów lokalnej infrastruktury komuni-
kacyjnej, 4.1: Rozwój regionalnej infrastruktury
ochrony środowiska i energetycznej, 4.2: Rozwój
systemów lokalnej infrastruktury ochrony środowi-
ska i energetycznej, 5.2: Podniesienie jakości usług
publicznych poprzez wspieranie placówek edukacyj-
nych i kulturalnych, 5.3: Inwestycje w sferę dzie-
dzictwa kulturowego, turystyki i sportu).
Najmniej konkursów ogłoszono w ramach RPO
Województwa Zachodniopomorskiego – dla 1 działa-
nia (w ramach 2 poddziałań – 1.1.1: Inwestycje w mi-
kroprzedsiębiorstwach, 1.1.2: Inwestycje w małe i śred-
nie przedsiębiorstwa).
Do dnia 31 sierpnia 2008 r. ogłoszono nabory we
wszystkich województwach w ramach następują-
cych tematów priorytetowych:
— badania i rozwój technologiczny (B+R), inno-
wacje i przedsiębiorczość;
— społeczeństwo informacyjne;
— transport, infrastruktura drogowa, kolejowa,
lotnicza;
— ochrona środowiska;
196

— infrastruktura społeczna (edukacja, kultura, RPO Województwa Mazowieckiego 5 39 223 469

zdrowie, turystyka).
Wg stanu na dzień 10 października 2008 r. do RPO Województwa Opolskiego 17 83 164 880

Krajowego Systemu Informatycznego KSI (SIMIK) RPO Województwa Podlaskiego 2 10 221 777
07-13 zostało wprowadzonych 3400 wniosków o dofi- RPO Województwa Pomorskiego 5 12 869 022
nansowanie (poprawnych pod względem formalnym)
o całkowitej wartości dofinansowania (ze środków RPO Województwa Śląskiego 11 311 512 011
krajowych i wspólnotowych) wynoszącej ponad RPO Województwa Świętokrzyskiego 3 9 354 319
8,2 mld zł w ramach 15 z 16 RPO (za wyjątkiem RPO Województwa
4 2 529 684
RPO Województwa Zachodniopomorskiego). Warmińsko-Mazurskiego
Tabela 1. Wnioski o dofinansowanie złożone RPO Województwa Wielkopolskiego 15 19 426 236
w ramach RPO i zarejestrowane w KSI (stan na RPO Województwa
7 14 487 697
10. 10. 2008 r.) Zachodniopomorskiego
SUMA 146 618 460 759
Nazwa RPO liczba wartość w PLN
Pozostaję w przekonaniu, iż przedstawione po-
RPO Województwa Dolnośląskiego 34 32 666 169
wyżej informacje w sposób wyczerpujący odpowia-
RPO Województwa
Kujawsko-Pomorskiego
11 82 663 204 dają na postawione przez pana posła pytania. Jed-
nocześnie pragnę zapewnić, iż funkcjonowanie
RPO Województwa Lubelskiego 597 2 147 797 995
sprawnego i przyjaznego beneficjentowi systemu
RPO Województwa Lubuskiego 305 649 444 021 wdrażania programów operacyjnych w perspekty-
RPO Województwa Łódzkiego 23 109 108 364 wie 2007–2013 jest przedmiotem stałej uwagi Mini-
sterstwa Rozwoju Regionalnego, o czym świadczy
RPO Województwa Małopolskiego 224 580 082 167
skala powziętych do tej pory poczynań, przedstawio-
RPO Województwa Mazowieckiego 5 39 223 469 nych w niniejszym piśmie.
RPO Województwa Opolskiego 272 282 383 208 Z poważaniem
RPO Województwa Podkarpackiego 250 996 523 335
Minister
RPO Województwa Podlaskiego 255 570 756 108
Elżbieta Bieńkowska
RPO Województwa Pomorskiego 375 822 251 949

RPO Województwa Śląskiego 311 1 134 016 667

Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
RPO Województwa Świętokrzyskiego 290 227 859 242
RPO Województwa
325 357 471 298
Warmińsko-Mazurskiego
Odpowiedź
RPO Województwa Wielkopolskiego 123 205 432 761
SUMA 3 400 8 237 679 957 podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Dla części z ww. wniosków zostały już podpisane - z upoważnienia ministra -
umowy o dofinansowanie. Wg danych wygenerowa- na interpelację posła Wojciecha Wilka
nych z Krajowego Systemu Informatycznego KSI
(SIMIK) 07-13 (wg stanu na dzień 10. 10. 2008 r.) w sprawie dostępności rent strukturalnych
zostało wprowadzonych 146 umów o dofinansowa- (5133)
nie o wartości ok. 618,5 mln zł (w części dofinanso-
wania UE) w ramach 15 z 16 RPO (z wyjątkiem Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
RPO Województwa Podkarpackiego). interpelację posła Wojciecha Wilka, przesłaną przy
Tabela 2. Umowy o dofinansowanie podpisane piśmie z dnia 26 września 2008 r., znak: SPS-023-
w ramach RPO i zarejestrowane w KSI (stan na -5133/08, w sprawie rent strukturalnych, uprzejmie
10.10. 2008 r.) wyjaśniam, co następuje.
Nazwa RPO liczba wartość w PLN
Celem działania: renty strukturalne w ramach
PROW 2004–2006 była poprawa struktury gospo-
RPO Województwa Dolnośląskiego 16 6 097 050
darstw rolnych, zapewnienie dochodu rolnikom,
RPO Województwa którzy zrezygnują z prowadzenia działalności rolni-
7 28 929 995
Kujawsko-Pomorskiego
czej w wieku przedemerytalnym, obniżenie średniej
RPO Województwa Lubelskiego 21 16 851 802
wieku osób prowadzących działalność rolniczą oraz
RPO Województwa Lubuskiego 11 30 057 247 przeznaczenie gruntów rolnych na cele nierolnicze
RPO Województwa Łódzkiego 1 10 127 391 w przypadku, gdy działalność rolnicza nie może być
prowadzona w zadowalających ekonomicznie wa-
RPO Województwa Małopolskiego 21 23 608 180
runkach. Nabór wniosków w ramach niniejszego

działania rozpoczął się 1 sierpnia 2004 r. i został za-
kończony 31 lipca 2006 r.
Do 31 grudnia 2007 r. w ramach działania: renty
strukturalne przekazano 53 687 gospodarstw. Śred-
nia powierzchnia gospodarstw przekazanych do
dnia 31 grudnia 2007 r. wyniosła 9,80 ha w skali
kraju. W zamian za rentę strukturalną beneficjenci
przekazali grunty na następujące cele i w następują-
cej wielkości (dane do 31 grudnia 2007 r.):
— powierzchnia całkowita przekazanych gospo-
darstw – 536 149,88 ha
— powierzchnia przekazanych użytków rolnych
– 483 929, 02 ha, w tym: na przejęcie przez następcę
– 217 081,19 ha UR, tj. 44,86%; na powiększenie in-
nego gospodarstwa – 266 628,85 ha UR, tj. 55,10%;
na rzecz Skarbu Państwa – 154,25 ha UR, tj. 0,03%;
powierzchnia UR przekazana rolnikom poniżej 40 roku
życia – 443 452,91 ha, tj. 91,6%.
Renty strukturalne w ramach PROW 2004–2006
wypłacane są 53 732 beneficjentom, co stanowi
95,64% liczby złożonych wniosków. Kwota wypłaco-
nych rent strukturalnych stanowi od początku dzia-
łania 2 083 777 851,70 PLN, czyli w 100% wykorzy-
stano przyznany na to działanie limit.
Powyższe dane wskazują, że podstawowe cele
tego działania w latach 2004–2006 zostały spełnio-
ne, a mianowicie:
1. Poprawa struktury gospodarstw rolnych
– 55,1% powierzchni gospodarstw zostało przeka-
zanych na powiększenie innych gospodarstw; śred-
nia wielkość przekazywanego gospodarstwa, mimo
wymogu przekazania gospodarstwa o powierzchni
co najmniej 1 ha UR, wyniosła 9,80 ha w skali ca-
łego kraju.
2. Zapewnienie dochodu rolnikom, którzy zrezy-
gnują z prowadzenia działalności rolniczej w wieku
przedemerytalnym – 53 732 beneficjentów otrzymu-
je rentę strukturalną o średniej wysokości znacznie
przewyższającej średnie świadczenie emerytalno
– rentowe z KRUS. Jednocześnie wysokość renty
strukturalnej podlega zmianie wraz z waloryzacją
najniższej emerytury.
3. Obniżenie średniej wieku osób prowadzących
działalność rolniczą – 91,6% przekazanej przez be-
neficjentów działania powierzchni użytków rolnych
przejęły osoby w wieku poniżej 40 lat.
Głównym celem działania: renty strukturalne
w latach 2007–2013, wyznaczonym przez rozporzą-
dzenie Rady (WE) nr 1698/2005, jest również znacz-
na poprawa struktury agrarnej kraju oraz przyspie-
szenie wymiany pokoleniowej wśród osób prowadzą-
cych gospodarstwa rolne, a także poprawa rentow-
ności i konkurencyjności gospodarstw poprzez ich
przejmowanie przez osoby dobrze przygotowane do
zawodu rolnika.
Poprawa struktury agrarnej jest możliwa w przy-
padku trwałego przekazywania gospodarstw o po-
wierzchni co najmniej 3 ha i zastosowaniu wymogu
odnośnie do wielkości docelowej gospodarstwa po
przekazaniu.
197
Mając na uwadze powyższe założenia, jednym
z wymogów, które zostały wprowadzone do rozpo-
rządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
19 czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych warun-
ków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ra-
mach działania: renty strukturalne, objętego Pro-
gramem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 (Dz. U. Nr 109, póz. 750, z późn. zm.), który
rolnik przekazujący gospodarstwo w zamian za ren-
tę strukturalną musi spełnić, jest wymóg dotyczący
bycia właścicielem gospodarstwa rolnego o łącznej
powierzchni użytków rolnych wynoszącej co naj-
mniej 3 ha, z tym że w przypadku gospodarstw rol-
nych położonych w województwie małopolskim, pod-
karpackim, śląskim lub świętokrzyskim – co naj-
mniej 1 ha. Ponieważ wymóg dotyczący posiadania
minimum 3 ha UR jest trudny do spełnienia w ww.
województwach Polski południowej, gdzie rozdrob-
nienie gospodarstw jest największe, stąd aby dać
równą szansę do ubiegania się o renty strukturalne
rolnikom w tych województwach, obniżono dla tych
województw wymóg dotyczący minimalnej po-
wierzchni gospodarstwa wymaganej przy składa-
niu wniosku o rentę strukturalną. Jednocześnie
wprowadzono zasadę, że w przypadku przekazania
gospodarstwa na powiększenie innego gospodar-
stwa powierzchnia gospodarstwa po powiększeniu
nie może być mniejsza niż średnia powierzchnia
gospodarstwa w województwie lub średnia w kraju,
gdy średnia wojewódzka przekracza średnią krajo-
wą – co powinno wpłynąć na poprawę struktury
agrarnej.
Aby zapewnić trwałość powyższych zmian doty-
czących wielkości gospodarstw, wprowadzono wy-
móg przekazania gospodarstwa w sposób trwały.
W przypadku przekazania gospodarstwa rolnego na
rzecz następcy gospodarstwo musi być przekazane
w całości temu następcy. Jedynie w przypadku prze-
kazania gospodarstwa zstępnym można przekazać
gospodarstwo o wielkości minimalnej, tj. 3 ha UR
lub 1 ha, co ma ułatwić przejmowanie gospodarstwa
przez te osoby.
Dodatkową zachętą do przekazywania gospo-
darstw rolnych o większej powierzchni jest przepis
§ 12 ust. 5 przywołanego wyżej rozporządzenia,
zgodnie z którym wysokość renty strukturalnej
zwiększa się o 15% kwoty najniższej emerytury
w przypadku przekazania osobie w wieku poniżej
40 lat gospodarstwa rolnego o łącznej powierzchni
użytków rolnych większej niż 10 ha.
Ponadto jednym z podstawowych warunków, jaki
musi spełnić osoba przejmująca gospodarstwo rolne
od osoby ubiegającej się o rentę strukturalną, jest
zobowiązanie się do osobistego prowadzenia działal-
ności rolniczej na przejętych użytkach rolnych przez
okres co najmniej 5 lat. Oznacza to, że przejmujący
gospodarstwo rolne przez wspomniany okres 5 lat
nie może pozbyć się otrzymanych w ramach działa-
nia: renty strukturalne użytków rolnych i musi na
nich osobiście prowadzić działalność rolniczą.
198
Obowiązujące kryteria dostępu do działania:
renty strukturalne w latach 2007–2013 wynikają
zarówno z wyznaczonego celu działania, jak i z ogra-
niczonych środków dostępnych na to działanie.
Z budżetu 2004–2006 wypłaty zobowiązań zostały
zabezpieczone jedynie do połowy listopada 2007 r.,
a następnie zwiększyły obciążenie budżetu zaplano-
wanego na wypłaty rent strukturalnych w ramach
PROW 2007–2013. Mając na względzie ograniczo-
ną wysokość środków, zaostrzono wymogi wobec
potencjalnego beneficjenta oraz przejmującego.
Zmniejszono wysokość renty strukturalnej do wy-
sokości od 150 do 265% najniższego wynagrodzenia,
co jest kompromisem wynikającym z wyboru pomię-
dzy bardzo małą liczbą beneficjentów otrzymujących
wysokie renty strukturalne a większą liczbą benefi-
cjentów otrzymujących niższe świadczenia, co zosta-
ło przyjęte w ramach PROW 2007–2013 przez Komi-
sję Europejską.
Pomimo zaostrzenia warunków dostępu i zmniej-
szenia kwoty świadczenia, działanie: renty struk-
turalne cieszy się dużym zainteresowaniem, o czym
świadczy fakt, że w ramach PROW 2007–2013 na-
bór wniosków na to działanie w 2007 r. trwał od
25 czerwca do 20 sierpnia (57 dni), a w 2008 r. od
30 czerwca do 8 lipca (9 dni).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie przywilejów należnych
honorowym dawcom krwi (5134)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Wojciecha Wilka w sprawie przy-
wilejów należnych honorowym dawcom krwi, przesła-
ną przy piśmie znak SPS-023-5134/08 z dnia 26 wrze-
śnia 2008 r., uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Idea honorowego krwiodawstwa w Polsce polega
na nieodpłatnym i dobrowolnym oddawaniu krwi
i jej składników. System przywilejów przysługują-
cych dawcom krwi stanowi formę zachęty do regu-
larnego honorowego oddawania krwi. Zgodnie z art. 9
ust. 1 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej
służbie krwi (Dz. U. Nr 106, poz. 681, z póź. zm.)
honorowemu dawcy krwi i zasłużonemu honorowe-
mu dawcy krwi przysługują następujące przywileje:
1) zwolnienie od pracy w dniu, w którym oddaje
krew, i na czas okresowego badania lekarskiego
dawców krwi na zasadach określonych w odrębnych
przepisach;
2) zwrot utraconego zarobku na zasadach wyni-
kających z przepisów prawa pracy;
3) zwrot kosztów przejazdu do jednostki organi-
zacyjnej publicznej służby krwi na zasadach okre-
ślonych w przepisach w sprawie diet i innych należ-
ności z tytułu podróży służbowych na obszarze kra-
ju; koszt przejazdu ponosi jednostka organizacyjna
publicznej służby krwi;
4) posiłek regeneracyjny.
Na podstawie art. 43 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r.,
Nr 164, poz. 1027) świadczeniobiorcy, który posiada
tytuł zasłużonego honorowego dawcy krwi i przed-
stawi legitymację zasłużonego honorowego dawcy
krwi przysługuje bezpłatne zaopatrzenie w leki obję-
te wykazem leków podstawowych i uzupełniających
do wysokości limitu ceny. Ponadto zgodnie z art. 47c
ww. ustawy zasłużonemu honorowemu dawcy krwi
przysługują uprawnienia do korzystania poza kolej-
nością ze świadczeń opieki zdrowotnej oraz z usług
farmaceutycznych udzielanych w aptekach.
Świadczeniobiorcom, którzy posiadają tytuł „za-
służony honorowy dawca krwi” lub „zasłużony ho-
norowy dawca przeszczepu”, przysługują bezpłatne
leki regenerujące układ krwiotwórczy. Załącznik do
przedmiotowego rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 20 czerwca 2008 r. w sprawie wykazu leków
dla świadczeniobiorcy posiadającego tytuł zasłużone-
go honorowego dawcy krwi lub zasłużonego honoro-
wego dawcy przeszczepu uwzględnia preparaty wita-
minowe, kwasu foliowego oraz żelaza, w tym produkt
leczniczy hemofer (Dz. U. Nr 118, poz. 761).
Zgodnie z ustawą z dnia 16 listopada 2006 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 217, poz. 1588) honorowy dawca krwi ma
możliwość odliczenia od podatku dochodowego daro-
wizny w wysokości ekwiwalentu pieniężnego za po-
braną krew określonego przepisami wydanymi na
podstawie art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 22 sierpnia
1997 r. o publicznej służbie krwi (Dz. U. Nr 106,
poz. 681, z późn. zm.).
Podatnikowi bezpłatnie oddającemu krew przy-
sługuje odliczenie w wysokości ekwiwalentu wyni-
kającego z przepisów rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie określenia
rzadkich grup krwi, rodzajów osocza i surowic dia-
gnostycznych wymagających przed pobraniem krwi
zabiegu uodpornienia dawcy lub innych zabiegów
oraz ekwiwalentu pieniężnego za pobraną krew
i związane z tym zabiegi (Dz. U. Nr 263, poz. 2625,
z póź. zm.).
Szereg szczególnych uprawnień przysługujących
honorowym dawcom krwi jest jedynie formą wyra-
żenia wdzięczności za bezinteresowny gest niesienia

pomocy osobom chorym, które potrzebują transfu-
zji krwi bądź jej składników. Nie stanowi on zapła-
ty za tę krew. Przywileje przysługujące honorowym
dawcom krwi w Polsce są bardzo rozbudowane
w porównaniu do przywilejów przysługujących
w innych krajach należących do UE. Zgodnie z dy-
rektywą 2002/98/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. ustanawiającą nor-
my jakości i bezpiecznego pobierania, testowania,
przetwarzania, przechowywania i dystrybucji krwi
ludzkiej i składników krwi oraz zmieniającą dyrek-
tywę 2001/83/WE, w celu podnoszenia norm bezpie-
czeństwa odnoszących się do krwi i składników
krwi, krwiodawstwo powinno być dobrowolne i nie-
odpłatne. W związku z powyższym należy podjąć
wszelkie niezbędne środki w celu propagowania ho-
norowego krwiodawstwa oraz zapewnić krwiodaw-
com większe uznanie opinii publicznej, a nie tylko
zwiększać liczbę przywilejów.
W Polsce w 2007 r. honorowo krew oddało 599
348 krwiodawców. Oddali oni łącznie ponad milion
donacji, co zabezpieczyło podstawowe zapotrzebo-
wanie w krew i jej składniki.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, iż minister zdrowia dostrzega problem zwią-
zany z wzrastającym zapotrzebowaniem na krew
i jej składniki, przy niewspółmiernie wzrastającej
ilości honorowych dawców krwi. W związku z po-
wyższym w resorcie zdrowia został przygotowany
projekt programu zdrowotnego pn. „Zapewnienie
samowystarczalności Rzeczypospolitej Polskiej w krew,
jej składniki i produkty krwiopochodne na lata
2008–2013”. Zgodnie z założeniami ww. projektu
planowane jest coroczne przygotowywanie i prze-
prowadzenie zsynchronizowanych akcji promują-
cych honorowe krwiodawstwo na szczeblu central-
nym oraz lokalnie na terenach działania regional-
nych centrów krwiodawstwa i krwiolecznictwa.
Obecnie propagowaniem honorowego krwiodaw-
stwa zajmują się głównie organizacje pozarządowe,
uzyskujące część środków na ten cel z Ministerstwa
Zdrowia. Niejednokrotnie środki, które są rozdziela-
ne w formie dotacji celowej dla jednostek niezalicza-
nych do sektora finansów publicznej na realizację
zadań zawartych w zadaniach publicznych zleca-
nych do realizacji organizacjom pozarządowym
przez Ministerstwo Zdrowia, w tym na propagowa-
nie idei honorowego krwiodawstwa, są rozdzielone
dla kilku organizacji. Efekt na szczeblu ogólnopol-
skim jest niedostrzegalny i nie przynosi długookre-
sowych, wymiernych korzyści. W celu zwiększenia
ilości pobieranej krwi konieczne jest pozyskanie
większej liczby nowych dawców oraz zwiększenie
ilości donacji oddanych przez dawców wielokrot-
nych. Ponadto szczególnie potrzebna jest intensyfi-
kacja działań promujących honorowe oddawanie
krwi w okresie wakacyjnym, kiedy zdarzają się nie-
dobory krwi i jej składników. Zmiana podejścia sys-
temowego w zakresie prowadzenie akcji promują-
cych honorowe krwiodawstwo na szczeblu central-
199
nym jest zatem niezbędna. Obecnie w Polsce istotne
jest podjęcie działań w kierunku edukacji społeczeń-
stwa w zakresie honorowego krwiodawstwa, zwięk-
szania świadomości Polaków w tym zakresie, a tak-
że zmobilizowanie właściwych instytucji do respek-
towania obecnie obowiązujących przywilejów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie grzywien dla podatników,
którzy korygują swoje wcześniejsze rozliczenia
(5154)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłanki na Sejm RP pani Anny Sobec-
kiej z dnia 9 września 2008 r. (przekazana przez wi-
cemarszałka Sejmu pana Krzysztofa Putrę przy pi-
śmie z dnia 26 września 2008 r., nr SPS-023-5154/
08) w sprawie grzywien nakładanych na podatni-
ków, którzy korygują swoje wcześniejsze rozliczenia,
pragnę przedłożyć następujące wyjaśnienia.
Stosownie do treści art. 81 ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j.: Dz. U. z 2005 r.
Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), jeżeli odrębne przepisy nie
stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci
mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację przez
złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pi-
semnym uzasadnieniem przyczyn korekty.
Zgodnie natomiast z przepisem art. 16a ustawy
z dnia 10 września 1999 r. Kodeks karny skarbowy
(Dz. U. z 2007 r. Nr 111, poz. 765, z późn. zm.) nie
podlega karze za przestępstwo skarbowe lub wykro-
czenie skarbowe, kto złożył prawnie skuteczną, w ro-
zumieniu przepisów ustawy Ordynacja podatkowa
lub ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skar-
bowej (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 65, z późn. zm.),
korektę deklaracji podatkowej wraz z uzasadnieniem
przyczyny korekty i w całości uiścił, niezwłocznie lub
w terminie wyznaczonym przez uprawniony organ,
należność publicznoprawną uszczuploną lub narażo-
ną na uszczuplenie. Powyższa regulacja weszła w ży-
cie w dniu 1 września 2005 r.
Nie może więc budzić wątpliwości, iż złożenie
prawnie skutecznej korekty deklaracji oraz spełnie-
nie innych przesłanek, o których mowa w przepisie
art. 16a K.k.s., skutkuje niepodleganiem karze za
przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe,
200
do którego znamion należy uszczuplenie lub nara-
żenie na uszczuplenie należności publicznopraw-
nej, a zatem niedopuszczalne jest nakładanie
w tych przypadkach kar grzywny w drodze manda-
tów karnych.
Postępowanie mandatowe finansowy organ po-
stępowania przygotowawczego (lub jego upoważnio-
ny przedstawiciel) może bowiem przeprowadzić
– stosownie do przepisu art. 137 § 1 K.k.s. – jedynie
wówczas, gdy osoba sprawcy i okoliczności popełnie-
nia wykroczenia skarbowego nie budzą wątpliwości.
Podkreślenia wymaga, iż warunkiem nałożenia
kary grzywny w drodze mandatu karnego jest wy-
rażenie przez sprawcę wykroczenia skarbowego zgo-
dy na przyjęcie mandatu; zgodę tę odnotowuje się
w protokole przesłuchania lub na dokumencie man-
datu karnego (§3). Upoważniony organ postępowa-
nia przygotowawczego lub jego przedstawiciel, wy-
mierzając karę grzywny w drodze mandatu karnego,
obowiązany jest określić wykroczenie skarbowe za-
rzucane sprawcy oraz pouczyć go o warunkach do-
puszczalności postępowania mandatowego, a zwłasz-
cza o skutkach prawnych braku zgody.
Mając na uwadze treść powyższych przepisów,
które w sposób jasny i precyzyjny regulują kwestie
instytucji czynnego żalu, jak również przesłanki do-
puszczalności zastosowania postępowania manda-
towego, nie sposób podzielić postawionej tezy o „wy-
łudzaniu pieniędzy i nadużywaniu prawa” oraz re-
alizacji przez urzędników skarbowych „cichego za-
lecenia” informowania o każdym stwierdzonym
uszczupleniu podatkowym tzw. komórkę karną
skarbową. W tym miejscu należy wyjaśnić, iż Mini-
sterstwo Finansów nie kierowało do organów skar-
bowych wytycznych w zakresie karania podatników
składających prawnie skuteczną korektę.
Podniesienia wymaga, iż dotychczas do Minister-
stwa Finansów nie docierały jakiekolwiek sygnały
o takich przypadkach, a w związku z tym Minister-
stwo Finansów nie dysponuje danymi statystyczny-
mi w tym przedmiocie. Jednakże w sytuacji, kiedy
takie przypadki rzeczywiście miałyby miejsce, po-
datnik zachowuje prawo do złożenia skargi na bez-
prawne (jego zdaniem) działanie finansowego orga-
nu postępowania przygotowawczego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie raportu NIK dotyczącego
wykorzystania przez szpitale
pomocy publicznej (5157)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej przekazaną
przy piśmie z dnia 26 września 2008 r. (znak: SPS-
-023-5157/08) w sprawie raportu Najwyższej Izby
Kontroli dotyczącego wykorzystania przez szpitale
pomocy publicznej uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych wyjaśnień.
Odnosząc się do problematyki podejmowanych
przez Ministerstwo Zdrowia działań mających na
celu skuteczniejsze wykorzystywanie przez zakłady
opieki zdrowotnej udzielanej pomocy publicznej,
uprzejmie informuję, że każda kolejna nowelizacja
ustawy z dnia 15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicz-
nej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki
zdrowotnej była poprzedzona prowadzeniem szero-
kich badań sytuacji ekonomiczno-finansowej zakła-
dów. Ponadto dokonywano analizy struktury zadłu-
żenia zakładów, a ich wyniki pozwalały na przygoto-
wanie kolejnych propozycji zapisów ustawy.
Uzyskane dane z przeprowadzonych badań sta-
nowiły podstawę do określenia przez ustawodawcę
celów, na jakie zakład może przeznaczyć środki uzy-
skane w wyniku udzielenia pożyczki ze Skarbu Pań-
stwa, a które w sposób wyczerpujący będą mogły być
skutecznie wykorzystane przez beneficjentów.
Zaznaczenia wymaga fakt, iż ustawa o pomocy
publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów
opieki zdrowotnej w art. 36 ust. 3 przewiduje roz-
wiązania pozwalające na prowadzenie nadzoru
przez Bank Gospodarstwa Krajowego wykonywania
przez zakłady umowy o pożyczkę, jej zwiększenia,
stanowiąc, iż w przypadku braku zgodności jej wy-
korzystania na mocy ustawowo określonych tytułów
przeznaczenia, BGK stawia, za zgodą ministra wła-
ściwego do spraw finansów publicznych, pożyczkę
w stan natychmiastowej wymagalności.
Kolejnym narzędziem prawnym służącym spra-
wowaniu nadzoru nad prawidłowością wykorzysta-
nia przez zakłady udzielanej pomocy finansowej jest
przepis art. 67 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. (Dz. U.
z 2007 r., Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) o zakładach
opieki zdrowotnej stanowiący, iż podmiot, który
utworzył zakład (na potrzeby niniejszej regulacji
zwany także podmiotem sprawującym nadzór) do-
konuje kontroli i oceny działalności zakładu opieki
zdrowotnej w szczególności obejmujące realizację
zadań statutowych, dostępności i poziomu udziela-
nych świadczeń, prawidłowości gospodarowania
mieniem, a także gospodarki finansowej.

Warto w tym miejscu podkreślić, że działalność
finansowa samodzielnego publicznego zakładu opie-
ki zdrowotnej podlega również regulacji ustawy
z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za na-
ruszenie dyscypliny finansów publicznych (Dz. U.
z 2005 r. Nr 14, poz. 114).
Wobec powyższego uprzejmie informuję, iż po-
wyższe mechanizmy i rozwiązania prawne w sposób
wystarczający zabezpieczają proces prawidłowego
rozdysponowania przez zakłady udzielanej pomocy
publicznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie środków finansowych
na leczenie chorych na raka dzieci (5158)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm
RP, z dnia 9 września 2008 r., przesłaną przy pi-
śmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu,
z dnia 26 września 2008 r. (znak: SPS-023-5158/08),
w sprawie finansowania świadczeń opieki zdrowot-
nej realizowanych w zakresie onkologii i hematolo-
gii dziecięcej w systemie jednorodnych grup pacjen-
tów, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Zasady i tryb finansowania ze środków publicz-
nych świadczeń opieki zdrowotnej zostały określone
w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164,
poz. 1027), aktach wykonawczych do ww. ustawy
oraz zarządzeniach prezesa NFZ dotyczących szcze-
gółowych warunków zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszcze-
gólnych rodzajach.
Zgodnie z art. 97 ww. ustawy do zakresu działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia należy m.in.
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosz-
tów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie nie-
zbędnym dla prawidłowego zawierania umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej oraz przeprowa-
dzanie konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Prezes
Narodowego Funduszu Zdrowia, działając na pod-
stawie art. 146 cytowanej ustawy, wydał zarządze-
201
nie nr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne, z późn. zm,
które z dniem 1 lipca 2008 r. wprowadza rozliczanie
świadczeń opieki zdrowotnej realizowanych w szpi-
talach w oparciu o system jednorodnych grup pa-
cjentów.
Odnosząc się do wskazanej przez panią poseł
kwestii dotyczącej ujednolicenia w systemie jedno-
rodnych grup pacjentów kosztów leczenia dzieci
i dorosłych chorych na raka, uprzejmie informuję, iż
zgodnie ze stanowiskiem płatnika świadczeń opieki
zdrowotnej hospitalizacja hematoonkologiczna u dzie-
ci została wyceniona na 8 punktów z uwagi na fakt,
iż obejmuje ona wyłącznie koszt pobytu pacjenta
w szpitalu. Natomiast w przypadku leczenia osób
dorosłych wartość osobodnia hospitalizacji hema-
tologicznej wynosi 7,5 punkta, a onkologicznej
– 6 punktów. Dodatkowo, w związku z zapotrzebo-
waniem środowiska klinicznego, jak i płatnika
świadczeń opieki zdrowotnej na wyodrębnienie
procedury, w ramach której mogłaby być rozlicza-
na terapia działań niepożądanych chemioterapeu-
tyków, uprzejmie informuję, iż Narodowy Fundusz
Zdrowia wprowadził świadczenia „leczenie powi-
kłań III i IV stopnia po chemioterapii”, które będą
mogły być wykazywane do rozliczenia w dniach ho-
spitalizacji, w których wystąpiły takie epizody kli-
niczne, co tym samym zwiększy finansowanie
ośrodków onkologicznych.
Równocześnie, mając na uwadze poruszoną w tre-
ści interpelacji kwestię dotyczącą podjęcia działań
mających na celu zwiększenie środków finansowych
przeznaczonych na leczenie dzieci chorych na raka,
uprzejmie informuję pana marszałka, iż środki fi-
nansowe przeznaczone na onkologię i hematologię
dziecięcą od drugiego półrocza br., jak zapewnia pre-
zes NFZ, są znacząco wyższe od dotychczasowych,
natomiast wszyscy świadczeniodawcy mają zagwa-
rantowane finansowanie świadczeń miesięcznie
przynajmniej na poziomie szóstej części umowy obo-
wiązującej od lipca br. Ponadto, jak wyjaśnia NFZ,
w przypadku onkologii zdecydowano o finansowa-
niu kompleksowego leczenia nowotworów, wyodręb-
niając czynności i działania stanowiące istotne ele-
menty kosztowe, z możliwością łącznego rozliczenia
kolejnych świadczeń. Te działania funduszu, jak za-
pewnia prezes NFZ, mają na celu właśnie zapewnie-
nie odpowiedniej dostępności świadczeń w diagnozo-
waniu i leczeniu nowotworów.
Niemniej jednak, jak deklaruje prezes NFZ, nowy
system rozliczeń j.g.p. jest i będzie udoskonalany,
jak również zostaną zwiększone nakłady finansowe
w poszczególnych dziedzinach, w tym również w on-
kologii i hematologii dziecięcej.
W okresie 3 miesięcy od wprowadzenia systemu
j.g.p. w Ministerstwie Zdrowia oraz Narodowym
Funduszu Zdrowia odbyło się szereg spotkań z kon-
sultantami krajowymi, konsultantami wojewódzki-
mi, świadczeniodawcami, a także przedstawicielami
202
środowisk medycznych, które miały na celu dalej
idącą potrzebę weryfikacji i dostosowania systemu
j.g.p. do krajowych potrzeb. Efektem tych prac były
zmiany w zarządzeniu prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia wprowadzającym system j.g.p., polega-
jące m.in. na zwiększeniu wyceny świadczeń opieki
zdrowotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie oceny procesu prywatyzacji
Zakładów Mięsnych Łmeat-Łuków
oraz konieczności podjęcia działań mających
na celu zabezpieczenie interesów
właścicieli akcji pracowniczych (5163)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poselską pana posła Jarosława Żaczka
dotyczącą prywatyzacji Zakładów Mięsnych „Łme-
at-Łuków” SA z siedzibą w Łukowie, przesyłam po-
niżej wyjaśnienia oraz odpowiedzi na zadane we
wspomnianej wyżej interpelacji pytania.
Głównym tematem interpelacji poselskiej pana
posła Jarosława Żaczka są kwestie związane z tzw.
akcjami pracowniczymi, które otrzymały uprawnio-
ne osoby w wyniku sprzedaży przez Skarb Państwa
70% akcji spółki Zakłady Mięsne „Łmeat-Łuków”
SA z siedzibą w Łukowie. Pozostała pula 30% akcji
została w sposób nieodpłatny rozdysponowana,
zgodnie z ustawą o komercjalizacji i prywatyzacji,
wśród dwóch grup osób uprawnionych do otrzyma-
nia akcji ww. spółki, określanych zgodnie z przywo-
łaną ustawą jako pracownicy oraz rolnicy. Dla każ-
dej ze wspomnianych grup przeznaczono po 15% ak-
cji spółki. W wyniku nie odebrania części akcji przez
uprawnione osoby Skarb Państwa nadal pozostaje
właścicielem pakietu 70 588 akcji, stanowiących
około 1,41% kapitału. Chciałbym w tym miejscu wy-
jaśnić, że nieodebranie części akcji przez uprawnio-
ne osoby w przypadku ZM „Łmeat-Łuków” SA nie
ma charakteru wyjątkowego. W wieloletniej prakty-
ce prywatyzacyjnej do mniejszości należą bowiem
przypadki rozdysponowania wśród uprawnionych
osób wszystkich przysługujących im akcji/udziałów
z racji występowania takich zdarzeń, jak m.in.:
śmierć osoby uprawnionej i związane z tym przedłu-
żające się sprawy spadkowe, czy też brak zaintereso-
wania wśród byłych pracowników skorzystaniem
z możliwości objęcia akcji/udziałów.
Ustosunkowując się do podnoszonego w interpe-
lacji motywu „zabezpieczenia interesów właścicieli
akcji pracowniczych”, w świetle interpelacji rozu-
mianych jako zagwarantowanie pracownikom/rol-
nikom zbycia akcji pracowniczych za satysfakcjonu-
jącą ich cenę, uprzejmie informuję, że w podpisanej
w dniu 20 sierpnia 2003 r. umowie sprzedaży akcji
spółki ZM „Łmeat-Łuków” SA, zawartej między
Skarbem Państwa a panem Henrykiem Stokłosą,
umieszczono zapisy dotyczące kwestii pracowni-
czych, określając w niej m.in. zobowiązania nabyw-
cy akcji do utrzymania przez okres 30 miesięcy po-
ziomu zatrudnienia wynoszącego 1294 osób. W umo-
wie nie zawarto natomiast zapisów odnośnie do za-
sad obrotu akcjami spółki przez pracowników/rolni-
ków po terminie umożliwiającym im, zgodnie z przy-
wołaną wyżej ustawą, sprzedaż otrzymanych nieod-
płatnie od Skarbu Państwa akcji.
Należy zaznaczyć, a jest to bardzo istotne z punk-
tu widzenia legalności procesu prywatyzacji, że mi-
nister skarbu państwa nie dysponuje ustawowym
umocowaniem do ustalania lub uzgadniania z inwe-
storami zasad dotyczących obrotu akcjami pracow-
niczymi, w szczególności ceny akcji pracowniczych.
Prowadzenie przez ministra skarbu państwa polity-
ki odgórnego ustalania takich zasad mogłoby nara-
zić Skarb Państwa na ewentualne roszczenia ze
strony pracowników/rolników, gdyby uznali oni, że
Skarb Państwa doprowadził, działając nawet w do-
brej wierze, do ograniczenia ich praw jako akcjona-
riuszy spółki, dla których podstawowymi aktami
prawnymi są statut spółki oraz Kodeks spółek han-
dlowych.
Opisując powyżej ogólne uwarunkowania doty-
czące kwestii akcji pracowniczych, przedstawiam
szczegółowe wyjaśnienia na każde z zadanych przez
pana posła Jarosława Żaczka pytań:
1. Proces prywatyzacji Zakładów Mięsnych
„Łmeat-Łuków” SA nie był dotychczas przedmio-
tem odrębnej kontroli inicjowanej przez ministra
skarbu państwa. Bieżącemu monitorowaniu podle-
gało natomiast wykonanie przez inwestora zobowią-
zań wynikających z umowy sprzedaży akcji ww.
spółki z dnia 20 sierpnia 2003 r. Oceniając wykona-
nie przez pana Henryka Stokłosę zobowiązań wyni-
kających ze wspomnianej wyżej umowy na tle in-
nych procesów prywatyzacyjnych, należy stwierdzić,
że prowadzony przez Ministerstwo Skarbu Państwa
monitoring zobowiązań nie stwierdził istotnych
uchybień w tym zakresie. Większość zobowiązań zo-
stała już przez inwestora wykonana. Dotyczy to
np. gwarancji zatrudnienia.
Odnośnie do zbadania poruszanych przez pana
posła Jarosława Żaczka kwestii, takich jak ewentu-
alne działania na szkodę spółki, przekroczenie
uprawnień lub niedopełnienie obowiązków przez
przedstawicieli Skarbu Państwa, uprzejmie infor-
muję, że są one obecnie przedmiotem śledztwa pro-

wadzonego przez Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrz-
nego (na podstawie art. 296 § 1 K.k. i art. 585 § 1
K.s.h.). Śledztwo prowadzi Wydział Postępowań
Karnych Delegatury ABW w Lublinie na zlecenie
Ośrodka Zamiejscowego w Chełmie Prokuratury
Okręgowej w Lublinie. Minister skarbu państwa
przekazał delegaturze ABW wszystkie żądane przez
delegaturę w tych sprawach dokumenty znajdujące
się w archiwach Ministerstwa Skarbu Państwa.
Jak wynika z powyższego, sprawy zawarte w za-
pytaniu pana posła są badane przez powołane do
tego organy i w związku z tym minister skarbu pań-
stwa nie planuje wszczynania kontroli w zakresie,
jaki już jest przedmiotem toczącego się postępowa-
nia karnego.
2. Odpowiadając na kolejne pytanie, dotyczące
„zabezpieczenia interesów właścicieli akcji pracow-
niczych”, należy wyjaśnić, że stosownym dokumen-
tem dla ustanowienia ewentualnego uprzywilejowa-
nia przyszłych akcjonariuszy/pracowników odno-
śnie do np. możliwości i zasad zbywania objętych
przez nich akcji spółki mógł być pakiet socjalny za-
warty w 2003 r. W tym czasie, przed zawarciem
umowy sprzedaży akcji, miały miejsce negocjacje
prowadzone między przyszłym, większościowym ak-
cjonariuszem spółki a stroną pracowniczą. Ich efek-
tem było podpisanie wspomnianego powyżej pakie-
tu socjalnego. Z zasady minister skarbu państwa nie
uczestniczy w pracach nad ustalaniem pakietu so-
cjalnego, albowiem z założenia stronami tego poro-
zumienia są inwestor oraz pracownicy reprezento-
wani z reguły przez organizacje związkowe. Podczas
negocjacji z inwestorem odnośnie do pakietu socjal-
nego nie uzgodniono zasad przyszłego nabywania
akcji pracowniczych. Nie istniały również wtedy ja-
kiekolwiek możliwości działania w tym zakresie mi-
nistra skarbu państwa i narzucania jakichkolwiek
uregulowań w tym zakresie pracownikom lub związ-
kom zawodowym. Ingerencja taka byłaby niezgodna
z zasadą swobodnego obrotu akcjami przysługujące-
go właścicielom „akcji pracowniczych” (oczywiście
po upłynięciu okresu ograniczającego obrót tymi ak-
cjami wynikającego z ustawy o komercjalizacji i pry-
watyzacji). Pracownicy w momencie objęcia akcji na-
byli wszelkie prawa związane z posiadaniem akcji
spółki i stali się takimi samymi akcjonariuszami jak
Skarb Państwa.
3. Obecna dobra kondycja finansowa Zakładów
Mięsnych „Łmeat-Łuków” SA jest w znacznej mie-
rze wynikiem dotychczasowego sprawnego zarzą-
dzania spółką i dokonanych przez inwestora w kolej-
nych latach nakładów inwestycyjnych realizowa-
nych przez inwestora zgodnie z postanowieniami
zapisanymi z umowie prywatyzacyjnej. Inwestor,
podwyższając wartość majątku spółki, realizował
miedzy innymi zobowiązanie zaciągnięte wobec
Skarbu Państwa w procesie prywatyzacji.
Odnosząc się do ceny wykupu akcji nabytych nie-
odpłatnie przez pracowników, jak już wspominano
w pkt. 2, jedynym dokumentem, w którym mogłyby
203
zostać zawarte postanowienia odnośnie do warun-
ków zbywania akcji przez tych akcjonariuszy jest
pakiet socjalny. Niestety tego typu zapisy nie znala-
zły się w zawartym z inwestorem pakiecie, stąd cena
transakcyjna zbywanych akcji może obecnie zostać
uzgodniona jedynie w drodze negocjacji pomiędzy
zainteresowanymi zbyciem akcjonariuszami a ich
potencjalnym nabywcą.
Jak z powyższego wynika, obrót „akcjami pra-
cowniczymi” Zakładów Mięsnych „Łmeat-Łuków”
SA nie podlega żadnym ograniczeniom, w związku
z czym mogą one zostać zbyte przez zainteresowa-
nych akcjonariuszy na zasadach rynkowych na rzecz
każdego podmiotu zainteresowanego ich nabyciem.
W obrocie rynkowym cena akcji wyznaczana jest
przez dwie strony umowy sprzedaży akcji, które
w drodze wzajemnych rozmów dochodzą do ceny, po
której zarówno kupujący, jak i sprzedający zaintere-
sowany jest zawarciem transakcji.
1. Pracownicy spółki mieli możliwość dokona-
nia swobodnego wyboru swojego reprezentanta
w okresie prywatyzacji. Czyniąc nim ówczesnego
prezesa zarządu, działali w zgodzie ze swoimi za-
mierzeniami. Trudno sobie bowiem wyobrazić, żeby
w jednoosobowej spółce Skarbu Państwa, jaką przed
prywatyzacją były zakłady, czyli przedsiębiorstwie
w żaden sposób nieograniczającym działalności
związków zawodowych, prezes zarządu mógł arbi-
tralnie uczynić siebie reprezentantem pracowników
wbrew woli ponadtysiącosobowej załogi i związków
zawodowych.
2. Wycena wartości spółki ZM ”Łmeat-Łuków”
SA sporządzona na potrzeby przedmiotowej prywa-
tyzacji znalazła się w zestawie dokumentów udo-
stępnionych Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego
w związku z prowadzonym śledztwem wspomnia-
nym w pkt. 1. Stąd obecnie nie ma możliwości szcze-
gółowego odniesienia się do kwestii podniesionych
w pytaniu pana posła.
3. Ostatnie pytanie zadane przez pana posła do-
tyczy działań ministra skarbu państwa prowadzo-
nych obecnie i w przeszłości w celu zapobieżenia
„tego typu sytuacjom” oraz „skutecznego zabezpie-
czenia interesów pracowniczych”. Biorąc pod uwagę
możliwość swobodnego dysponowania swoim mająt-
kiem (w tym przypadku akcjami) przez pracowni-
ków, minister skarbu państwa nie może ingerować
w ich decyzje właścicielskie, a także określić dodat-
kowych (poza daniem możliwości zawierania tzw.
pakietów socjalnych) standardów postępowania, po-
nieważ mogłoby to być odczytane przez inwestorów
jako nierówne traktowanie akcjonariuszy.
Niemniej jednak, w celu zapewnienia pełnej przej-
rzystości procesów prywatyzacyjnych, Ministerstwo
Skarbu Państwa podjęło działania zmierzające do
wprowadzenia stosownych zmian w obowiązujących
aktach prawnych celem wprowadzenia tzw. „karty
projektu prywatyzacyjnego”. Planowane jest, że
karty projektu prywatyzacyjnego dotyczyć będą jed-
noosobowych spółek Skarbu Państwa prywatyzowa-
204
nych w trybie rokowań, oferty publicznej lub prze-
targu, których procesy prywatyzacyjne wszczęte zo-
stały po dniu 1 stycznia 2008 r. W kartach tych za-
warte będą wszelkie informacje związane z przebie-
giem poszczególnych etapów prowadzonego procesu
prywatyzacji, w tym w szczególności określać będą
osoby prowadzące i odpowiedzialne za prowadzenie
poszczególnych etapów prywatyzacji.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie planowanej reformy systemu
edukacji i obniżenia wieku szkolnego (5166)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Sławomira Zawiślaka (SPS-
-023-5166/08) w sprawie planowanej reformy syste-
mu edukacji i obniżenia wieku szkolnego, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje:
Zasadność obniżenia wieku obowiązku szkolne-
go pozostaje poza dyskusją. Przemiany cywilizacyj-
ne sprawiają, że dzieci wcześniej osiągają dojrzałość
szkolną. Dzieci sześcioletnie są w większości inte-
lektualnie gotowe do podjęcia nauki szkolnej. Propo-
nowana zmiana w organizacji nauczania – objęcie
obowiązkową nauką szkolną dzieci o rok młodszych
– ułatwi wyrównywanie szans edukacyjnych, za-
pewni lepszy dostęp najmłodszych dzieci do edukacji
i umożliwi wcześniejsze rozpoznawanie i rozwój
uzdolnień. Obniżenie wieku obowiązku szkolnego
z siedmiu na sześć lat spowoduje, że w klasie pierw-
szej dzieci nie będą powtarzać tego, czego uczyły się
rok wcześniej, i będą kontynuować naukę stosownie
do wieku. W większości krajów europejskich naukę
podejmują dzieci młodsze i znacznie młodsze niż
siedmioletnie (od 4. roku życia w Irlandii Północnej
i Luksemburgu; od 5. roku życia w Anglii, Holandii,
na Łotwie, w Szkocji, Walii i na Węgrzech; od 6. roku
życia w Austrii, Belgii, Czechach, Francji, Grecji,
Hiszpanii, Irlandii, na Litwie, w Niemczech, Norwe-
gii, Portugalii, Rumunii, Słowacji, Słowenii i we
Włoszech). Projektowane objęcie dzieci sześciolet-
nich obowiązkiem szkolnym pozwoli również orga-
nizować kształcenie w warunkach porównywalnych
z systemami europejskimi.
Wprowadzane obecnie zmiany były planowane
od kilku lat i zostały poprzedzone badaniami i deba-
tami, których wyniki przemawiały za obniżeniem
wieku obowiązku szkolnego do lat sześciu.
Konieczności obniżenia wieku obowiązku szkol-
nego nie kwestionują ugrupowania parlamentarne.
Również protestujący rodzice deklarują, iż nie kwe-
stionują zasadności obniżenia wieku, a ich niepokój
budzi jedynie tryb wprowadzania zmiany.
Proces włączania sześciolatków do edukacji
szkolnej rozpocznie się w 2009 r. Z danych staty-
stycznych wynika bowiem, że od kilkunastu lat spa-
da liczba uczniów w szkołach podstawowych. W roku
2009 rocznik sześciolatków jest najmniej liczny, dla-
tego będzie to najkorzystniejszy czas na rozpoczęcie
planowanych zmian.
Zakłada się, że proces obejmowania edukacją
szkolną dzieci sześcioletnich będzie rozłożony na
3 lata, w taki sposób, aby oprócz siedmiolatków da-
nego rocznika obowiązek szkolny obejmował rów-
nież 1/3 rocznika dzieci sześcioletnich. Oznacza to,
że naukę podejmą:
— w roku szkolnym 2009/2010 dzieci siedmiolet-
nie urodzone w 2002 r. i dzieci sześcioletnie urodzo-
ne od 1 stycznia do 30 kwietnia 2003 r.,
— w roku szkolnym 2010/2011 dzieci siedmioletnie
urodzone po 1 maja 2003 r. i dzieci sześcioletnie uro-
dzone od 1 stycznia 2004 r. do 31 sierpnia 2004 r.,
— w roku szkolnym 2011/2012 dzieci siedmiolet-
nie urodzone po 1 września 2004 r. i dzieci sześcio-
letnie urodzone w 2005 r.
Od 1 września 2012 r. zasadą stanie się podejmo-
wanie nauki przez dzieci sześcioletnie. W okresie ob-
niżania wieku obowiązku szkolnego dla sześciolat-
ków będzie istniała możliwość odroczenia tego obo-
wiązku, wynikająca z woli rodziców. Stan taki doty-
czyć będzie od roku 2009 trzech kolejnych roczników
dzieci. Sposób wprowadzania projektowanej zmiany
– pozostawiający decyzję w tej sprawie w gestii ro-
dziców – pozwoli przeprowadzić ją w sposób możli-
wie najłagodniejszy, a rozłożenie jej na 3 lata nie za-
burzy pracy szkół poprzez gwałtowne i znaczące
zwiększenie liczby dzieci rozpoczynających naukę
w pierwszej klasie oraz nie spowoduje, że dzieci te
– ze względu na liczebność rocznika – będą miały
większe problemy w trakcie rekrutacji do szkół po-
nadgimnazjalnych i na studia w szkołach wyższych.
W szkołach podstawowych ze względu na niż demo-
graficzny nie będzie problemów z zapewnieniem od-
powiedniej bazy lokalowej. W celu zapewnienia
wszystkim 6-latkom rozpoczynającym naukę w szko-
le podstawowej warunków opieki i bezpieczeństwa
porównywalnych do rozwiązań przyjętych w wycho-
waniu przedszkolnym Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej przygotowuje program rządowy, który obej-
mie działania w powyższym zakresie realizowane
przez kolejne lata: 2009, 2010, 2011. W ramach
trzech modułów na powyższe działania w roku bu-
dżetowym 2009 przeznacza się środki finansowe
w wysokości 347 000 tys. zł, w tym:
1) doposażenie szkół w związku z przyjęciem
6-latków;
2) rozszerzenie opieki świetlicowej;
3) dotacja dla samorządów w związku ze wzro-
stem liczby uczniów.
Działania związane z realizacją wymienionych
modułów w kolejnych latach będą charakteryzowały

się elastycznością w alokacji środków w zależności
od stwierdzonych potrzeb.
Zapewnienie warunków działania szkoły, w tym
bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wy-
chowania i opieki, jest zadaniem organu prowadzą-
cego. W uzasadnionych warunkach państwo może
realizację tego zadania wspierać. Zauważyć należy,
że samorządy życzliwie przyjęły projektowane zmia-
ny, a korporacje samorządowe w trakcie uzgodnień
nie zgłaszały zastrzeżeń dotyczących proponowa-
nych rozwiązań ani też sposobu oszacowania ich
skutków finansowych i zakresu projektowanych dzia-
łań rządu wspierających finansowo realizację zada-
nia. Starannie przemyślany i przygotowany został
bowiem projekt regulacji stanowiący o sposobie
wprowadzania zmiany. Przygotowano również pro-
jekt podstawy programowej uwzględniającej fakt
wcześniejszego rozpoczynania edukacji szkolnej. Za-
planowane zostały środki finansowe na realizację
programu rządowego związanego z obniżeniem wie-
ku obowiązku szkolnego.
Jeszcze raz chcę jednak podkreślić, że decyzja
o posłaniu 6-latka do szkoły będzie należała do ro-
dziców, którzy, podejmując decyzję w tej sprawie,
będą oceniali przede wszystkim to, czy szkoła dys-
ponuje stosowną bazą i wyposażeniem odpowiednim
do przyjęcia 6-letniego dziecka.
Uprzejmie wyjaśniam również, że projekt usta-
wy o zmianie ustawy o systemie oświaty wprowa-
dzający przedmiotowe zmiany został – w ramach
wymaganych w trakcie procesu legislacyjnego uzgod-
nień – przekazany również do partnerów społecz-
nych. Zgłoszone w trakcie uzgodnień uwagi zostały
szczegółowo przeanalizowane i w możliwie szerokim
zakresie uwzględnione oraz omówione w ocenie
skutków regulacji.
W celu przeprowadzenia szerokich konsultacji
społecznych projekty dotyczące reformy programo-
wej – dotyczące również pierwszego etapu edukacyj-
nego w szkole podstawowej – są zamieszczone na
stronie internetowej Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej. Internet zapewnia dostęp do informacji oraz
udział w dyskusji wszystkim zainteresowanym i jest
najpowszechniej stosowaną formą konsultacji spo-
łecznych pozwalającą na udział w nich całego społe-
czeństwa. Pragnę również podkreślić, że projekt
podstawy programowej kształcenia ogólnego (w tym
dotyczący edukacji zintegrowanej) został przygoto-
wany przez zespół ekspertów: nauczycieli, metody-
ków oraz grono wysokiej klasy specjalistów (nauczy-
cieli akademickich) m.in. z dziedziny pedagogiki
wczesnoszkolnej. Wszystkie zgłoszone opinie doty-
czące wprowadzanych zmian, w tym również od ro-
dziców, zostały przeanalizowane przez ten zespół.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
205
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie planowanej likwidacji gospodarstw
pomocniczych i zakładów budżetowych (5170)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Beaty Mazurek (pismo z dnia
26 września 2008 r., znak: SPS-023-5170/08) w spra-
wie planowanej likwidacji gospodarstw pomocni-
czych i zakładów budżetowych, uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Jednym z zasadniczych celów reformy finansów
publicznych, znajdującym swoje odzwierciedlenie
w projekcie nowej ustawy o finansach publicznych,
jest przede wszystkim ograniczenie form organiza-
cyjno-prawnych sektora finansów publicznych, a co
za tym idzie, zapewnienie realizacji postulatów
przejrzystości finansów publicznych oraz zwiększe-
nie kontroli i racjonalizacja wydatkowanych środ-
ków publicznych.
Projekt nowej ustawy o finansach publicznych
nie przewiduje dalszego funkcjonowania wszystkich
państwowych i samorządowych gospodarstw pomoc-
niczych jednostek budżetowych, jak i państwowych
zakładów budżetowych. Jednocześnie, wychodząc
naprzeciw postulatom jednostek samorządu teryto-
rialnego o zachowanie wspomnianej formy zakładu
budżetowego w samorządzie terytorialnym, projekt
przewiduje dalsze ich funkcjonowanie w sferze stric-
te samorządowej, ograniczając jednak znacznie ich
zakres działalności.
Zgodnie z założeniami reformy organizacji sekto-
ra finansów publicznych zadania publiczne realizo-
wane dotychczas przez ww. jednostki organizacyjne
będą mogły być przejęte do realizacji przez jednostki
budżetowe albo wykonywane w innej formie organi-
zacyjno-prawnej, wybranej spośród obecnie funkcjo-
nujących w gospodarce, np. spółki, a także zapropo-
nowanej w ramach reformy finansów publicznych
– agencji wykonawczej, przy spełnieniu zasad cią-
głości realizacji zadań publicznych. Decyzje w za-
kresie wyboru formy organizacyjnej będą podejmo-
wać dysponenci części budżetowych (w tym wojewo-
dowie) oraz organy stanowiące jednostek samorządu
terytorialnego.
Głównym celem wyboru sposobu realizacji zadań
publicznych przez dysponentów budżetu państwa
bądź organy stanowiące jednostek samorządu tery-
torialnego będzie efektywność wykorzystania
wszystkich środków budżetowych. Realizacja tego
postulatu ma usprawnić funkcjonowanie sektora fi-
nansów publicznych, a także uczynić go bardziej
przejrzystym, oszczędnym oraz nowocześnie zorga-
nizowanym.
Ponadto nadmieniam, że w ramach reformy sek-
tora finansów publicznych w projekcie ustawy Prze-
206
pisy wprowadzające ustawę o finansach publicznych
zostały zawarte propozycje zapisów, które odnośnie
do wykonywania zadań realizowanych dotychczas
przez gospodarstwa pomocnicze państwowej jed-
nostki budżetowej lub finansowane ze środków gro-
madzonych na rachunkach dochodów własnych
przewidują zwiększenie wydatków w skali odpowia-
dającej przyrostowi uzyskanych dochodów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Czesaka
w sprawie zrekompensowania strat
w dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (5172)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 26 września br., znak: SPS-023-5172/08, przy
którym została przekazana interpelacja pana posła
Edwarda Czesaka w sprawie zrekompensowania
strat w dochodach jednostek samorządu terytorialne-
go, uprzejmie przedstawiam, co następuje:
Według danych o podatku dochodowym od osób
fizycznych, wykazanych w złożonym w 2008 r. rocz-
nym zeznaniu podatkowym za 2007 r., skutki ulgi
prorodzinnej wyniosły 5,4 mld zł, z tego dla budżetu
państwa 2,8 mld zł i dla budżetów jednostek samo-
rządu terytorialnego 2,6 mld zł.
Natomiast skutki finansowe dla sektora finan-
sów publicznych, jakie w 2009 r. spowoduje obniże-
nie stawek podatku dochodowego od osób fizycz-
nych, według wstępnych rachunków szacowane są
na 8,6 mld zł (4,4 mld zł dla budżetu państwa
i 4,2 mld zł dla jednostek samorządu terytorialnego,
z tego 3,2 mld zł dla gmin, 0,9 mld zł dla powiatów
i 0,1 mld zł dla województw).
Ponieważ zmiana skali podatkowej wejdzie w ży-
cie z dniem 1 stycznia 2009 r., określenie jej skutków
będzie możliwe dopiero we wrześniu 2010 r. po otrzy-
maniu danych o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych, wykazanych w rocznych zeznaniach po-
datkowych za 2009 r., złożonych w 2010 r. Wówczas
znane będą faktyczne skutki finansowe zmiany ska-
li podatkowej i będzie możliwe podjęcie prac w celu
oszacowania tych skutków również dla poszczegól-
nych jednostek samorządu terytorialnego.
Jednocześnie pragnę poinformować, że budżety
jednostek samorządu terytorialnego za I półrocze
2008 r., przy planowanym deficycie w wysokości
18,6 mld zł, zamknęły się nadwyżką w łącznej kwo-
cie 12,2 mld zł, z czego 4,4 mld zł w gminach,
1,4 mld zł w powiatach, 3,4 mld zł w miastach na
prawach powiatu i 3 mld zł w województwach.
Realizacja dochodów z tytułu udziału we wpły-
wach z podatku dochodowego od osób fizycznych za
I półrocze br. kształtuje się na poziomie 46,4% kwot
zaplanowanych przez samorządy. Dla porównania,
po 2 kwartałach ubiegłego roku plan dochodów jed-
nostek samorządu terytorialnego z tytułu udziału
w PIT był wykonany w 48,6%, a w analogicznym
okresie 2006 r. w 42,7%.
Zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego minister finan-
sów, w terminie do dnia 15 października br., poin-
formuje jednostki samorządu terytorialnego o pla-
nowanych na 2009 r. kwotach poszczególnych części
subwencji ogólnej i wpłat do budżetu państwa oraz
o planowanych na 2009 r. kwotach dochodów z tytu-
łu udziału we wpływach z podatku dochodowego od
osób fizycznych.
Ponadto uprzejmie informuję, że przy ustalaniu
wielkości udziału jednostek samorządu terytorial-
nego we wpływach z podatku dochodowego od osób
fizycznych ważna jest kwestia podziału zadań po-
między samorząd a administrację rządową. W ostat-
nich latach nastąpił znaczący wzrost wpływów sa-
morządów z podatków PIT i CIT, który nie wiązał
się bezpośrednio ze zwiększeniem ich zadań, lecz
był spowodowany wzrostem gospodarczym.
Należy również mieć na uwadze pozytywne
efekty dokonanej w latach 2007–2008 redukcji wy-
sokości składki na ubezpieczenie społeczne, które
z uwagi na mechanizm naliczania podatku ozna-
czały wzrost dochodów jednostek samorządu tery-
torialnego.
Pragnę zaznaczyć, że kwestie dotyczące zmian
w systemie finansowania samorządów są bezpośred-
nio związane i zależne od prac prowadzonych w ra-
mach uchwały Rady Ministrów z dnia 22 stycznia
2008 r. nr 13 w sprawie dokończenia reformy admi-
nistracji publicznej oraz zasad prowadzenia prac
w tym zakresie. Rada Ministrów postawiła sobie za
cel m.in. dokończenie reformy decentralizacyjnej
i uporządkowanie kompetencji między administra-
cję rządową i samorządową (§ 1 ust. 1).
Dokonanie zmian w systemie finansowania jed-
nostek samorządu terytorialnego jest uwarunkowa-
ne ustaleniem ostatecznego katalogu zadań przeka-
zywanych tym jednostkom do realizacji jako zada-
nia własne oraz wyceną decentralizowanych zadań.
Zmiany w podziale dochodów publicznych muszą
być bowiem dostosowane do zmian w podziale i kom-
petencji administracji publicznej. Przygotowywane
zmiany w zakresie zadań jednostek samorządu tery-
torialnego umożliwią – po ich wdrożeniu – ostatecz-
ne ukształtowanie systemu finansowania tych jed-
nostek.

Dostrzegając potrzebę dokonania modyfikacji
systemu finansowania jednostek samorządu teryto-
rialnego, strona rządowa, w porozumieniu ze stroną
samorządową Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu
Terytorialnego, powołała zespół roboczy, którego
zadaniem jest wypracowanie strategicznych zmian
w zakresie systemu dochodów jednostek samorządu
terytorialnego. W skład zespołu, który podjął już
prace, wchodzą przedstawiciele strony samorządo-
wej Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Teryto-
rialnego oraz reprezentanci ministra finansów, mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji oraz mi-
nistra infrastruktury. Prace tego zespołu będą na
bieżąco monitorowane przez Komisję Wspólną Rzą-
du i Samorządu Terytorialnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie reformy oświatowej (5180)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację państwa posłów: Barbary Bartuś, Ro-
berta Telusa, Krzysztofa Sońty (SPS-023-5180/08),
dotyczącą reformy oświatowej, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje:
Zasadność obniżenia wieku obowiązku szkolne-
go pozostaje poza dyskusją. Przemiany cywilizacyj-
ne sprawiają, że dzieci wcześniej osiągają dojrzałość
szkolną. Dzieci sześcioletnie są w większości inte-
lektualnie gotowe do podjęcia nauki szkolnej. Propo-
nowana zmiana w organizacji nauczania – objęcie
obowiązkową nauką szkolną dzieci o rok młodszych
– ułatwi wyrównywanie szans edukacyjnych, za-
pewni lepszy dostęp najmłodszych dzieci do edukacji
i umożliwi wcześniejsze rozpoznawanie i rozwój
uzdolnień. Obniżenie wieku obowiązku szkolnego
z siedmiu na sześć lat spowoduje, że w klasie pierw-
szej dzieci nie będą powtarzać tego, czego uczyły się
rok wcześniej i będą kontynuować naukę stosownie
do wieku. W większości krajów europejskich naukę
podejmują dzieci młodsze i znacznie młodsze niż
siedmioletnie (od 4 roku życia w Irlandii Północnej
i Luksemburgu; od 5 roku życia w Anglii, Holandii,
na Łotwie, w Szkocji, Walii i na Węgrzech; od 6 roku
życia w Austrii, Belgii, Czechach, Francji, Grecji,
207
Hiszpanii, Irlandii, na Litwie, w Niemczech, Norwe-
gii, Portugalii, Rumunii, Słowacji, Słowenii i we
Włoszech). Projektowane objęcie dzieci sześciolet-
nich obowiązkiem szkolnym pozwoli również orga-
nizować kształcenie w warunkach porównywalnych
z systemami europejskimi.
Wprowadzane obecnie zmiany były planowane
od kilku lat i zostały poprzedzone badaniami i deba-
tami, których wyniki przemawiały za obniżeniem
wieku obowiązku szkolnego do lat sześciu.
Konieczności obniżenia wieku obowiązku szkol-
nego nie kwestionują ugrupowania parlamentarne.
Również protestujący rodzice deklarują, iż nie kwe-
stionują zasadności obniżenia wieku, a ich niepokój
budzi jedynie tryb wprowadzania zmiany.
Proces włączania sześciolatków do edukacji
szkolnej rozpocznie się w 2009 r. Z danych staty-
stycznych wynika bowiem, że od kilkunastu lat spa-
da liczba uczniów w szkołach podstawowych. W roku
2009 rocznik sześciolatków jest najmniej liczny, dla-
tego będzie to najkorzystniejszy czas na rozpoczęcie
planowanych zmian.
Zakłada się, że proces obejmowania edukacją
szkolną dzieci sześcioletnich będzie rozłożony na
3 lata w taki sposób, aby oprócz siedmiolatków da-
nego rocznika obowiązek szkolny obejmował rów-
nież 1/3 rocznika dzieci sześcioletnich. Oznacza to,
że naukę podejmą:
— w roku szkolnym 2009/2010 dzieci siedmiolet-
nie urodzone w 2002 r. i dzieci sześcioletnie urodzo-
ne od 1 stycznia do 30 kwietnia 2003 r.,
— w roku szkolnym 2010/2011 dzieci siedmio-
letnie urodzone po 1 maja 2003 r. i dzieci sześciolet-
nie urodzone od 1 stycznia 2004 r. do 31 sierpnia
2004 r.,
— w roku szkolnym 2011/2012 dzieci siedmiolet-
nie urodzone po 1 września 2004 r. i dzieci sześcio-
letnie urodzone w 2005 r.
Natomiast proces wprowadzania obowiązkowego
rocznego przygotowania przedszkolnego został roz-
łożony na dwa lata. Od dnia 1 września 2009 r. dzie-
ci w wieku 5 lat będą miały prawo do rocznego
przygotowania przedszkolnego, co oznacza, że sa-
morząd gminny będzie miał obowiązek zapewnie-
nia bezpłatnej edukacji przedszkolnej tym pięcio-
latkom, których rodzice będą tego sobie życzyć. Od
dnia 1 września 2010 r. prawo dzieci w wieku 5 lat
do rocznego wychowania przedszkolnego zostanie
przekształcone w obowiązek rocznego przygotowa-
nia przedszkolnego. Oznacza to, że sześciolatek bę-
dzie przygotowany do pierwszej klasy.
Od 1 września 2012 r. zasadą stanie się podejmo-
wanie nauki przez dzieci sześcioletnie. W okresie ob-
niżania wieku obowiązku szkolnego dla sześciolat-
ków będzie istniała możliwość odroczenia tego obo-
wiązku, wynikająca z woli rodziców. Stan taki doty-
czyć będzie od roku 2009 trzech kolejnych roczników
dzieci. Sposób wprowadzania projektowanej zmiany
– pozostawiający decyzję w tej sprawie w gestii ro-
dziców – pozwoli przeprowadzić ją w sposób możli-
208
wie najłagodniejszy, a rozłożenie jej na 3 lata nie za-
burzy pracy szkół poprzez gwałtowne i znaczące
zwiększenie liczby dzieci rozpoczynających naukę
w pierwszej klasie oraz nie spowoduje, że dzieci te
– ze względu na liczebność rocznika – będą miały
większe problemy w trakcie rekrutacji do szkół po-
nadgimnazjalnych i na studia w szkołach wyższych.
W szkołach podstawowych ze względu na niż demo-
graficzny nie będzie problemów z zapewnieniem od-
powiedniej bazy lokalowej. W celu zapewnienia
wszystkim sześciolatkom rozpoczynającym naukę
w szkole podstawowej warunków opieki i bezpie-
czeństwa porównywalnych do rozwiązań przyjętych
w wychowaniu przedszkolnym Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej przygotowuje program rządowy,
który obejmie działania w powyższym zakresie re-
alizowane przez kolejne lata: 2009, 2010, 2011. W ra-
mach trzech modułów na powyższe działania w roku
budżetowym 2009 przeznacza się środki finansowe
w wysokości 347 000 tys. zł, w tym na:
I. Doposażenie szkół w związku z przyjęciem
6-latków.
II. Rozszerzenie opieki świetlicowej.
III. Dotację dla samorządów w związku ze wzro-
stem liczby uczniów.
Działania związane z realizacją wymienionych
modułów w kolejnych latach będą charakteryzowały
się elastycznością w alokacji środków w zależności
od stwierdzonych potrzeb.
Zapewnienie warunków działania szkoły, w tym
bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wy-
chowania i opieki, jest zadaniem organu prowadzą-
cego. W uzasadnionych warunkach państwo może
realizację tego zadania wspierać. Zauważyć należy,
że samorządy życzliwie przyjęły projektowane zmia-
ny, a korporacje samorządowe w trakcie uzgodnień
nie zgłaszały zastrzeżeń dotyczących proponowa-
nych rozwiązań ani też sposobu oszacowania ich
skutków finansowych i zakresu projektowanych
działań rządu wspierających finansowo realizację
zadania. Starannie przemyślany i przygotowany zo-
stał bowiem projekt regulacji stanowiący o sposobie
wprowadzania zmiany. Przygotowano również pro-
jekt podstawy programowej uwzględniającej fakt
wcześniejszego rozpoczynania edukacji szkolnej. Za-
planowane zostały środki finansowe na realizację
programu rządowego związanego z obniżeniem wie-
ku obowiązku szkolnego.
Uprzejmie wyjaśniam również, że projekt usta-
wy o zmianie ustawy o systemie oświaty wprowa-
dzający przedmiotowe zmiany został – w ramach
wymaganych w trakcie procesu legislacyjnego uzgod-
nień – przekazany również do partnerów społecz-
nych. Zgłoszone w trakcie uzgodnień uwagi zostały
szczegółowo przeanalizowane i w możliwie szerokim
zakresie uwzględnione oraz omówione w ocenie
skutków regulacji.
Jeszcze raz chcę jednak podkreślić, że decyzja
o posłaniu 6-latka do szkoły będzie należała do ro-
dziców, którzy podejmując decyzję w tej sprawie
będą oceniali przede wszystkim to, czy szkoła dys-
ponuje stosowną bazą i wyposażeniem odpowiednim
do przyjęcia 6-letniego dziecka.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie uprawnień rentowych sybiraków
oraz trybu orzekania przez ZUS
inwalidztwa wojennego w stosunku
do żyjących sybiraków (5181)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 26 września br., znak:
SPS-023-5181/08, dotyczące interpelacji poseł Bo-
żenny Bukiewicz w sprawie uprawnień rentowych
sybiraków oraz trybu orzekania przez ZUS inwa-
lidztwa wojennego w stosunku do żyjących sybira-
ków, uprzejmie informuję:
Sybiracy, to jedna z grup osób, które mogą starać
się o uprawnienia z ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r.
o kombatantach oraz niektórych osobach będących
ofiarami represji wojennych i okresu powojennego
(Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371, ze zmianami). Oso-
bie, która przebywała na Syberii i spełnia warunki
omawianej ustawy, kierownik Urzędu do Spraw
Kombatantów i Osób Represjonowanych przyznaje
uprawnienia kombatanckie.
Zgodnie z art. 12 ustawy o kombatantach(...) oso-
bie posiadającej uprawnienia kombatanckie, która
została zaliczona do jednej z grup inwalidów na sku-
tek inwalidztwa pozostającego w związku z pobytem
w niewoli, obozie koncentracyjnym, obozie interno-
wania lub hitlerowskim więzieniu przysługuje sta-
tus osoby represjonowanej.
Kombatant starający się o uprawnienia osoby re-
presjonowanej powinien posiadać w legitymacji
kombatanckiej wpis jednego z tytułów wymienio-
nych w art. 3 lub art. 4 ust. 1 ustawy o kombatan-
tach(...). W celu udowodnienia posiadania upraw-
nień kombatanckich z jednego z wymienionych wy-
żej artykułów wnioskodawca jest zobowiązany dołą-
czyć do wniosku składanego w ZUS kopię decyzji lub
zaświadczenia (legitymacji kombatanckiej) wydane-
go przez kierownika Urzędu do Spraw Kombatan-
tów i Osób Represjonowanych.
Lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych ustala związek zranień, kontuzji bądź innych
obrażeń lub chorób z pobytem w miejscach, o któ-

rych mowa w art. 3 i art. 4 ust. 1 ustawy o komba-
tantach(...), a także związek niezdolności do pracy
z takim pobytem.
Dokumentem potwierdzającym prawo do korzy-
stania z uprawnień wynikających z art. 12 ust. 5
ustawy o kombatantach(...) jest legitymacja osoby
represjonowanej wydawana przez organ rentowy.
Podkreślić należy, że renty nie przyznaje się z po-
wodu samego faktu pobytu w obozie, lecz jedynie
w razie istnienia inwalidztwa pozostającego w związ-
ku z takim pobytem.
Osobie niezadowolonej z decyzji lekarza orzeczni-
ka przysługuje prawo odwołania się od tej decyzji.
Należy także dodać, że każda sprawa, w której
istnieje uzasadnione podejrzenie braku zgodności
orzeczenia z zasadami orzecznictwa o niezdolności
do pracy, pod względem merytorycznym i formal-
nym może zostać rozpatrzona w trybie nadzoru nad
wykonywaniem orzekania o niezdolności do pracy
przez lekarzy orzeczników ZUS i komisje lekarskie
ZUS, który w imieniu prezesa ZUS sprawuje naczel-
ny lekarz ZUS.
Sprawa indywidualnej osoby może również zo-
stać rozpatrzona w trybie bezpośredniego nadzoru
nad wykonywaniem orzekania o niezdolności do
pracy, który prezes ZUS wykonuje za pośrednic-
twem głównego lekarza orzecznika ZUS.
Podsumowując, nadzór nad orzekaniem o nie-
zdolności do pracy w związku z pobytem w miejscach
represji oraz nad trybem odwoławczym w omawia-
nych sprawach sprawuje prezes Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych.
Dodatkowo informuję, że minister pracy i polity-
ki społecznej nie przewiduje zmian w obowiązują-
cych przepisach o orzekaniu związku zranień, kon-
tuzji bądź innych obrażeń lub chorób z pobytem
w miejscach represji.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
oraz grupy posłów
w sprawie budownictwa społecznego (5184)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów Tomasza Piotra Nowaka, Arka-
dego Fiedlera i Macieja Orzechowskiego w sprawie
wsparcia budownictwa społecznego, nadesłaną pi-
smem z dnia 26 września 2008 r. (znak: SPS-023-
209
-5184/08), uprzejmie przekazuję następujące infor-
macje.
Ministerstwo Infrastruktury ma świadomość
ogromnych potrzeb mieszkaniowych społeczeństwa.
Zdaniem resortu podstawową rolę w ich zaspokaja-
niu powinien odgrywać rynek mieszkaniowy. Ob-
serwacja trendów rynkowych skłania do wniosku,
że w ostatnich latach nastąpiło przełamanie wielo-
letnich tendencji kryzysowych na tym rynku, na co
wskazuje rosnąca liczba wybudowanych mieszkań
i wydawanych pozwoleń na budowę. Duża konku-
rencja na rynku usług bankowych powoduje, że na-
wet w obliczu światowego kryzysu finansowego pro-
dukty hipoteczne są relatywnie atrakcyjne i zróżni-
cowane w zależności od potrzeb zainteresowanych.
W najbliższych miesiącach należy również oczeki-
wać zmniejszenia cen na rynku deweloperskim, co
wprawdzie przyczyni się do zmniejszenia zysków
działających na tym rynku przedsiębiorstw, ale jed-
nocześnie zwiększy dostępność mieszkań dla wielu
grup społeczeństwa.
Specyfika mieszkania jako najdroższego dobra
konsumpcyjnego sprawia jednak, że zawsze będą
osoby, które nie są w stanie samodzielnie zapewnić
sobie odpowiedniego mieszkania. Część z tych osób,
nie dysponując zdolnością kredytową, może jednak
opłacać czynsz skalkulowany na poziomie umożli-
wiającym spłatę zobowiązań oraz koszty eksploata-
cji i remontów nieruchomości. Do takich osób swoją
ofertę powinny adresować towarzystwa budownic-
twa społecznego korzystające z preferencyjnego
kredytu ze środków Krajowego Funduszu Mieszka-
niowego.
Resort infrastruktury docenia rolę, jaką pełnią
towarzystwa budownictwa społecznego dostarczają-
ce mieszkania na wynajem o umiarkowanym czyn-
szu dla rodzin niezamożnych i osób migrujących
w poszukiwaniu pracy. Dostrzega także korzyści
wynikające ze współpracy TBS z samorządami gmin-
nymi. Dlatego ten rodzaj budownictwa cieszy się fi-
nansowym wsparciem państwa.
Do połowy 2008 r. ze środków Krajowego Fundu-
szu Mieszkaniowego (KFM), udzielającego preferen-
cyjnych kredytów dla inwestorów budownictwa spo-
łecznego, wybudowano 80,7 tys. mieszkań. Liczba ta
mogłaby być większa, gdyby nie ograniczenia finan-
sowe. KFM bazuje bowiem przede wszystkim na do-
tacjach udzielanych ze środków budżetu państwa.
Pomimo budżetowego dofinansowania funduszu
w latach 1995–2008 na kwotę 4,2 mld zł oraz posił-
kowania się gwarantowanymi przez rząd środkami
kredytowymi z międzynarodowych instytucji finan-
sowych (Bank Rozwoju Rady Europy, Europejski
Bank Inwestycyjny) popyt na środki kredytowe cią-
gle zdecydowanie przewyższa podaż. Prowadzi to do
ograniczenia efektów programu, jednak przy obec-
nej sytuacji budżetu państwa bardzo trudno jest
uzyskać dodatkowe środki przeznaczone na społecz-
ne budownictwa czynszowe.
210
O powyższych ograniczeniach należy pamiętać,
rozpatrując kwestię ewentualnych zmian w syste-
mie wspierania budownictwa społecznego. Brak wy-
starczających środków w budżecie państwa musi bo-
wiem powodować przeniesienie większej odpowie-
dzialności za finansowanie tego typu budownictwa
na samorządy gminne, inwestorów i samych najem-
ców. Dodatkowo system finansowania inwestycji
TBS musi być rozpatrywany w kontekście zmian
w systemie finansów publicznych planowanych przez
Ministerstwo Finansów.
Odejście od udzielania kredytów bezpośrednio ze
środków KFM na rzecz dopłat do oprocentowania
kredytów udzielanych przez banki komercyjne jest
skomplikowaną operacją i jej przeprowadzenie nale-
ży dokładnie przeanalizować. Obecnie banki komer-
cyjne uważają inwestycje w budownictwo czynszowe
regulowane przez państwo (na przykład w kwestii
wysokości stawek czynszowych) za ryzykowne. Dla-
tego niezwykle istotne jest ustalenie odpowiedniej
marży zysku zachęcającej banki do przedstawienia
odpowiedniego produktu kredytowego i ustalenia
wysokości czynszów w zasobach TBS na poziomie
gwarantującym spłatę tego kredytu. W Minister-
stwie Infrastruktury rozważa się postulowane zmia-
ny, jednak, tak jak wcześniej wspomniano, odpo-
wiednie decyzje będą musiały uwzględnić możliwo-
ści finansowe budżetu i plany reformy systemu fi-
nansów publicznych.
Odpowiadając na pytanie dotyczące zmian w prze-
pisach regulujących ustalanie czynszów, uprzejmie
informuję, że zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia
21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, miesz-
kaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywil-
nego (Dz. U. nr 31, poz. 266, z późn. zm.) w przypad-
ku lokali wchodzących w skład publicznego zasobu
mieszkaniowego właściciel ustala stawki czynszu za
1 m2 powierzchni użytkowej lokali z uwzględnieniem
czynników podwyższających lub obniżających ich
wartość użytkową, a w szczególności:
1) położenia budynku;
2) położenia lokalu w budynku;
3) wyposażenia budynku i lokalu w urządzenia
techniczne i instalacje oraz ich stanu;
4) ogólnego stanu technicznego budynku.
Równocześnie, zgodnie z art. 7 ust. 2 ww. usta-
wy, właściciele lokali wchodzących w skład publicz-
nego zasobu mieszkaniowego mogą na wniosek na-
jemcy, w oparciu o postanowienia odpowiednio uchwa-
ły organu stanowiącego jednostki samorządu tery-
torialnego, zarządzenia wojewody lub uchwały orga-
nu wykonawczego państwowej osoby prawnej, stoso-
wać określone obniżki czynszu naliczonego według
obowiązujących stawek w stosunku do najemców
o niskich dochodach. Obniżki takie mogą być udzie-
lane najemcom, których średni dochód w przelicze-
niu na członka gospodarstwa domowego nie prze-
kracza poziomu określonego w uchwale odpowied-
niego organu lub w zarządzeniu wojewody. Kwota
obniżki powinna być zróżnicowana w zależności od
wysokości dochodu gospodarstwa domowego najemcy.
Powyższe regulacje mają na celu ochronę gospo-
darstw domowych o najniższych dochodach, które
zamieszkują zasób komunalny. Ich implementacja
do innego typu zasobów, na przykład do zasobów to-
warzystw budownictwa społecznego, wydaje się na-
tomiast niecelowa. Mieszkania TBS kierowane są
bowiem do grup ludności, które stać na opłacanie
czynszu pokrywającego wszelkie koszty związane
z użytkowaniem lokalu (eksploatacja, remonty, spła-
ta kredytu). Właściciel zasobu ma obowiązek usta-
lać stawki czynszu na poziomie pokrywającym kosz-
ty jego utrzymania, a obniżki opłat spowodowane
zmniejszeniem dochodów najemców mogłyby spowo-
dować zakłócenia płynności finansowej towarzy-
stwa, niemożność obsługi kredytu z Krajowego Fun-
duszu Mieszkaniowego i pogorszenie stanu tech-
nicznego budynku. Wydaje się, że właściwszym in-
strumentem pozwalającym najemcom na regulowa-
nie czynszów, pomimo okresowych spadków docho-
dów, są dodatki mieszkaniowe. Lokatorzy mieszkań
TBS mogą się o nie ubiegać na takich samych zasa-
dach jak mieszkańcy innych zasobów.
Nawiązując do pytania dotyczącego możliwości
podniesienia czynszów w zasobach towarzystw bu-
downictwa społecznego, uprzejmie informuję, że
w ministerstwie zostanie przygotowany projekt no-
welizacji przepisów regulujących system wsparcia
budownictwa czynszowego. Jednym z założeń pro-
jektu będzie racjonalizacja systemu ustalania czyn-
szów w zasobach TBS. Projektowane zmiany jednak
nie idą w kierunku podwyższenia wysokości limitu
maksymalnego czynszu za 1m2 lokalu z 4% do 5%
wartości odtworzeniowej rocznie. Wśród analizowa-
nych opcji zmian jest, między innymi, możliwość
stosowania innego wskaźnika ograniczającego wy-
sokość czynszów, ewentualnie wprowadzenie korek-
ty umożliwiającej lepsze dostosowanie limitów opie-
rających się na obecnym wskaźniku do rzeczywi-
stych uwarunkowań i tendencji obserwowanych na
rynku. Zmiany muszą w szczególności zapewnić
możliwość ustalania czynszów w zasobach finanso-
wanych przez KFM na poziomie umożliwiającym
spłatę kredytu i właściwą eksploatację techniczną
budynku. Jednocześnie jednak najemcy w zasobach
towarzystwa nie mogą być narażeni na duże pod-
wyżki obciążeń czynszowych. Należy bowiem pa-
miętać o społecznym charakterze tego tupu budow-
nictwa i jego roli jako instrumentu polityki mieszka-
niowej państwa i samorządów gminnych.
Ostateczne rozwiązania zmieniające obecnie ist-
niejący system zostaną wypracowane w porozumie-
niu z zainteresowanymi środowiskami lokatorów,
inwestorów i samorządów terytorialnych, z uwzględ-
nieniem celów polityki mieszkaniowej państwa i dba-
łością o racjonalne wydatkowanie środków publicz-
nych. Obecnie w resorcie infrastruktury analizowa-
ne są opinie gmin, które odpowiedziały na prośbę
dotycząca wypełnienia ankiety obrazującej współ-

pracę samorządów z inwestorami budownictwa spo-
łecznego. Wkrótce podobne badanie zostanie prze-
prowadzone wśród inwestorów i najemców budow-
nictwa społecznego. Zebrane wyniki zostaną prze-
analizowane również przez ekspertów Banku Świa-
towego w ramach realizowanego wspólnie z mini-
sterstwem projektu badawczego.
Jednocześnie chciałbym zainteresować panów
posłów innymi działaniami rządu, które mogą wpły-
nąć na poprawę funkcjonowania rynku mieszkań na
wynajem (zarówno prywatnych, jak i społecznych).
Wkrótce pod obrady parlamentu trafi projekt nowe-
lizacji przepisów ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r.
o finansowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych,
mieszkań chronionych, noclegowni i domów dla bez-
domnych. Planowane przepisy wprowadzają:
— możliwość pozyskiwania lokali komunalnych
przy wykorzystaniu wsparcia z Funduszu Dopłat;
— podwyższenie maksymalnego poziomu finan-
sowego wsparcia;
— możliwość zakupu w ramach ustawy całych
budynków mieszkalnych;
— refinansowanie kosztów zakupu lokalu (bu-
dynku) mieszkalnego.
Powyższe rozwiązania powinny przyczynić się do
zwiększenia zasobu mieszkań socjalnych, przezna-
czonych dla najuboższych i osób znajdujących się
w szczególnie ciężkiej sytuacji życiowej. Jednocze-
śnie jednak proponowane zmiany zapewnią lepszą
alokację zasobów komunalnych, racjonalizację poli-
tyki czynszowej oraz powiększenie zasobów miesz-
kań dla niewypłacalnych najemców. Niewątpliwie
wpłynie to na prawidłowe funkcjonowanie segmen-
tu mieszkań na wynajem w Polsce, w tym rozwój
inwestycji komercyjnych na rynku najmu i poprawę
mobilności zasobów pracy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie faktycznego stanu infrastruktury
kolejowej, w tym dworców i poczekalni (5187)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Tadeusza Motowidły w sprawie
długofalowego programu rozwoju kolei w Polsce
przedstawiam następujące stanowisko.
211
Główne kierunki rozwoju transportu w Polsce
określa „Polityka transportowa państwa na lata 2006–
–2025”, przyjęta przez Radę Ministrów 29 czerwca
2005 r. Zgodnie z nią transport kolejowy ma do ode-
grania kluczową rolę w osiągnięciu zrównoważone-
go rozwoju całego sektora transportu. Najważniej-
szym zamierzeniem dotyczącym infrastruktury ko-
lejowej jest poprawa jakościowa połączeń między
najważniejszymi ośrodkami gospodarczymi i aglo-
meracjami w kraju, zgodnie z oczekiwaniami pasa-
żerów oraz przewoźników. Jednocześnie parametry
eksploatacyjne polskiej sieci kolejowej, jako części
europejskiej sieci, powinny dorównywać standar-
dom istniejącym w Unii Europejskiej.
Ministerstwo Infrastruktury opracowało rów-
nież projekt Master Plan dla transportu kolejowego
w Polsce do 2030 r. Konieczność opracowania strate-
gicznego biznesplanu dotyczącego rozwoju transpor-
tu kolejowego w Polsce została nałożona na władze
polskie decyzją Komisji Europejskiej z 8 lipca 2005 r.
modyfikującą memorandum finansowe dla projektu:
„Modernizacja poznańskiego węzła kolejowego (linia
kolejowa E20) zlokalizowanego w Polsce, jako szcze-
gólny warunek związany z jego realizacją”. Również
Program Operacyjny „Infrastruktura i środowisko”
2007–2013 przewiduje konieczność przygotowania
omawianego dokumentu.
Z punktu widzenia strategicznego planowania
rozwoju transportu kolejowego w Polsce projekt Ma-
ster Planu dla transportu kolejowego w Polsce do
2030 r. zachowuje spójność z Programem Operacyj-
nym „Infrastruktura i środowisko” 2007–2013, prze-
widując realizację projektów określonych w progra-
mie. Dokument zawiera także informacje obejmują-
ce wdrożenie systemu kolei dużych prędkości, za-
strzegając przy tym, iż w tej kwestii decydujące będą
zapisy programu budowy i uruchomienia przewozów
kolejami dużych prędkości w Polsce opracowanego
przez Międzyresortowy Zespół do Spraw Kolei Du-
żych Prędkości, utworzonego zarządzeniem nr 15 pre-
zesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 2008 r. Nato-
miast szczegółowe i rozstrzygające informacje w tym
zakresie (np. obejmujące przebieg linii w terenie) za-
wierać będzie studium wykonalności dla tego pro-
jektu. Projekt Master Planu dla transportu kolejo-
wego w Polsce do 2030 r. jest opracowywany w ści-
słej współpracy z Komisją Europejską.
Do strategicznych celów Master Planu dla trans-
portu kolejowego w Polsce do 2030 r. należy:
— zapewnienie konkurencyjności kolei w relacji
do innych gałęzi transportu w najbardziej rozwojo-
wych segmentach rynku;
— zrównoważenie gałęziowej struktury trans-
portu i ograniczenia szkód w środowisku wynikają-
cych ze wzrostu zapotrzebowania na transport,
w tym gwałtownego rozwoju transportu drogowego;
— zapewnienie warunków do podnoszenia ja-
kości obsługi klientów przez przewoźników kolejo-
wych;
212
— zapewnienie stabilnego finansowania infra-
struktury kolejowej;
— efektywność operacyjna i alokacyjna zasobów
transportu kolejowego;
— efektywne wykorzystanie zasobów ludzkich
i optymalizacja zatrudnienia.
W powyższe cele strategiczne wpisują się działa-
nia odnoszące się do modernizacji dworców i przy-
stanków kolejowych, ponieważ jest to ten element
sektora kolejowego, który zupełnie nie odpowiada
oczekiwaniom pasażerów, a ich stan jest istotną ba-
rierą utrudniającą poprawę jakości oferty kolei.
Projekt Master Planu dla transportu kolejowego
w Polsce do 2030 r. zakłada, że w odniesieniu do sta-
cji małych i średnich modernizacja będzie prowa-
dzona w ramach modernizacji poszczególnych linii
kolejowych, a jej koszty będą uwzględnione w kosz-
tach projektów modernizacyjnych. Natomiast na od-
cinkach linii kolejowych, gdzie nie jest przewidywa-
na kompleksowa modernizacja, a jedynie działania
odtworzeniowe, projekt Master Planu dla transpor-
tu kolejowego w Polsce do 2030 r. przewiduje, że
obejmą one także elementy infrastruktury służące
obsłudze podróżnych: perony, wiaty, przejścia tune-
lowe. W takich sytuacjach istotne jest, żeby przy
ograniczonych nakładach uzyskać istotną poprawę
estetyki obiektów oraz zapewnić ich utrzymanie
w czystości.
Największe dworce kolejowe zlokalizowane na te-
renie dużych aglomeracji będą podlegały przebudo-
wie i rozbudowie w ramach projektów o charakterze
komercyjnym. Oznacza to rozszerzenie ich funkcji
w ten sposób, by pełniły one rolę węzłów integrują-
cych transport kolejowy z innymi systemami trans-
portowymi (w tym szczególnie z transportem miej-
skim oraz z dalekobieżnym transportem autobuso-
wym), a jednocześnie wielofunkcyjnych centrów
handlowo – usługowych. Rozbudowanie funkcji ko-
mercyjnych dworców poparte badaniami rynkowy-
mi oraz włączenie partnerów prywatnych umożliwi
maksymalizację przychodów z działalności pozako-
lejowej.
Przebudowa i rozbudowa wszystkich dworców
kolejowych, w szczególności dużych oraz średnich,
będzie wiązała się z dostosowaniem ich do potrzeb
osób o ograniczonych możliwościach poruszania się.
Ponadto, omawiane projekty modernizacyjne będą
musiały uwzględniać konieczność zwiększenia bez-
pieczeństwa podróżnych, obejmując na przykład in-
stalację systemów monitorujących. Już obecnie pod-
mioty zarządzające dworcami kolejowymi podejmują
pewne działania ukierunkowane na poprawę bez-
pieczeństwa, jak zatrudnianie firm świadczących
usługi w zakresie ochrony mienia czy tymczasowe
zamykanie pomieszczeń dworcowych w porze noc-
nej, co uniemożliwia przebywanie tam osobom po-
stronnym.
Należy również wskazać na zagospodarowanie
dworców i przystanków kolejowych przez lokalne sa-
morządy. Od 2006 r. trwa współpraca z samorząda-
mi gmin obejmująca wspólne modernizacje małych
i średnich dworców kolejowych oraz ich przekazywa-
nie samorządom. Małe dworce kolejowe są atrakcyjną
ofertą ze względu na swoje położenie w centrach
miast, wielofunkcyjność i duże możliwości adaptacji
na różne cele. Samorządy przejmujące i modernizują-
ce dworce kolejowe wykorzystują je w sposób pożąda-
ny z punktu widzenia społeczności lokalnych. Nie
chodzi w tym wypadku o poszerzanie ich funkcji tyl-
ko o typową działalność handlową. W dalszej per-
spektywie należy rozważyć umieszczenie tam placó-
wek świadczących usługi o charakterze społecznym
– administracyjnych, pocztowych czy medycznych.
Projekt Master Planu dla transportu kolejowego
w Polsce do 2030 r. przewiduje kontynuację tego
typu działań, łącznie z możliwością przeniesienia
własności dworców na rzecz samorządów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie rozporządzenia ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 19 czerwca 2007 r.
dotyczącego szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Renty strukturalne
objętego Programem Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (5190)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Elżbiety Streker-Dembiń-
skiej, przesłaną przy piśmie z dnia 26 września 2008 r.,
znak: SPS-023-5190/08, w sprawie rent struktural-
nych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Podstawowe założenia, jak również zakres i cele
działań Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 zostały określone w rozporzą-
dzeniu Rady (WE) nr 1698/2005 w sprawie wspar-
cia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski
Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiej-
skich (EFRROW).
Głównym celem działania renty strukturalne
w latach 2007–2013, wyznaczonym przez rozporzą-
dzenie Rady (WE) nr 1698/2005, jest znaczna popra-
wa struktury agrarnej kraju oraz przyspieszenie
wymiany pokoleniowej wśród osób prowadzących

gospodarstwa rolne, a także poprawa rentowności
i konkurencyjności gospodarstw poprzez ich przej-
mowanie przez osoby dobrze przygotowane do zawo-
du rolnika.
Kraje członkowskie, ustalając zasady udzielania
świadczeń z tytułu działań określonych w tym roz-
porządzeniu, muszą obligatoryjnie zastosować wa-
runki w nim zapisane. Mogą zdefiniować jeszcze
inne warunki dostępu do działania, ale te podstawo-
we nie mogą być zmienione. Warunki dostępu do
działań określonych w PROW na lata 2007–2013
podlegały weryfikacji przez Komisję Europejską
i zostały ostatecznie przyjęte.
Szczegółowe zasady działania renty struktural-
ne zostały określone w rozporządzeniu ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z dnia 19 czerwca 2007 r.
w sprawie szczegółowych warunków i trybu przy-
znawania pomocy finansowej w ramach działania
renty strukturalne objętego Programem Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 109,
poz. 750, z późn. zm.). Z każdego działania PROW
2007–2013, w tym i z działania renty strukturalne,
może skorzystać tylko taka osoba, która spełni
wszystkie warunki określone w przepisie wykonaw-
czym dotyczącym danego działania.
W Unii Europejskiej każdy kraj członkowski
określa szczegółowe wymogi kwalifikacji rolniczych,
które dają gwarancję racjonalnego wykorzystania
środków finansowych przeznaczonych na rozwój ob-
szarów wiejskich. Wprowadzenie określonych wy-
mogów kwalifikacyjnych jest jednym z instrumen-
tów, który może w sposób istotny podwyższyć po-
ziom wykształcenia przejmujących gospodarstwa,
a tym samym przyczynić się do zwiększenia efek-
tywności i jakości produkcji rolnej.
Pragnę poinformować, iż z myślą o rolnikach
nieposiadających odpowiednich kwalifikacji zawo-
dowych, chcących przejąć użytki rolne potencjalne-
go beneficjenta rent strukturalnych, wprowadzono
w ww. rozporządzeniu rozwiązanie polegające na
tym, że 3 lub 5 letni okres pracy w gospodarstwie
rolnym uznaje się za spełnienie warunku wykształ-
cenia. Za staż pracy w rolnictwie uznaje się okres,
liczony do dnia złożenia wniosku, w którym osoba
przejmująca gospodarstwo rolne podlegała ubezpie-
czeniu społecznemu rolników, prowadziła działal-
ność rolniczą w gospodarstwie rolnym będącym
własnością przejmującego, była zatrudniona na pod-
stawie umowy o pracę lub spółdzielczej umowy o pra-
cę na stanowisku związanym z prowadzeniem pro-
dukcji rolnej, oraz okresy odbycia stażu z mocy usta-
wy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnie-
nia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r.
Nr 69, poz. 415 i Nr 70, poz. 416).
Jednocześnie, odnosząc się do sprawy dokumen-
towania stażu pracy osoby przejmującej gospodar-
stwo rolne od rolnika ubiegającego się o rentę struk-
turalną, poprzez złożenie oświadczenie osoby pracu-
jącej w gospodarstwie rolnym o okresie wykonywa-
nej w tym gospodarstwie pracy, uzupełnione o oświad-
213
czenie posiadacza gospodarstwa rolnego, należy
stwierdzić, iż nie jest ono wystarczającym dowodem
na spełnienie warunku w zakresie kwalifikacji za-
wodowych osoby przejmującej gospodarstwo. W celu
skutecznej weryfikacji tego kryterium należy opie-
rać się na zaświadczeniach wydawanych przez urzę-
dy lub innych dokumentach, jakimi są np. umowy
o pracę. Takie rozwiązanie zostało również przyjęte
w działaniu „Ułatwianie startu młodym rolnikom”,
gdzie staż pracy w rolnictwie można udokumento-
wać okresem ubezpieczenia w KRUS – jako domow-
nik lub zatrudnienia w gospodarstwie rolnym na
podstawie umowy o pracę lub spółdzielczej umowy
o pracę. Także w działaniu „Modernizacja gospo-
darstw rolnych” spełnienie kryterium w zakresie
stażu pracy w rolnictwie wymaga przedstawienia
odpowiednich dokumentów.
Ponadto należy podkreślić, iż w ramach tych
działań PROW, w których wymagania dotyczące be-
neficjentów lub innych osób związanych z danym
działaniem pokrywają się ze sobą, powinny być
przyjęte te same rozwiązania systemowe, a warunki
powinny być uregulowane w jednolity sposób.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tadeusza Tomaszewskiego
i Bogusława Wontora
w sprawie pomocy finansowej państwa
dla gmin budujących nowe przedszkola (5192)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Tadeusza Tomaszewskie-
go oraz Bogusława Wontora (SPS-023-5192/08)
w sprawie pomocy finansowej państwa dla gmin bu-
dujących nowe przedszkola, uprzejmie wyjaśniam:
Ad 1.
Podejmując w ramach decentralizacji funkcji
państwa decyzję o przekazaniu gminom zakładania
i prowadzenia publicznych szkół podstawowych i przed-
szkoli, z dniem 1 stycznia 1994 r. ustawodawca okre-
ślił jednocześnie charakter przekazanych przez pań-
stwo zadań jako obowiązkowe zadania własne gmin
[art. 104 ust. 1 i art. 105 ustawy z dnia 7 września
1991r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.)].
214
Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 8 mar-
ca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) do zadań własnych
gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb
wspólnoty w zakresie edukacji publicznej. Jednym
z obszarów zaspokajania tych potrzeb (na podstawie
art. 5 ust. 5 ustawy o systemie oświaty) jest m.in.
zakładanie, prowadzenie przedszkoli, oddziałów
przedszkolnych w szkole podstawowej oraz innych
form wychowania przedszkolnego.
Art. 28 ust. 5 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.) stanowi, że
zadania związane m.in. z prowadzeniem przedszkoli
ogólnodostępnych (łącznie z oddziałami przedszkol-
nymi w szkołach podstawowych oraz innymi forma-
mi edukacji przedszkolnej) i oddziałów ogólnodo-
stępnych w przedszkolach integracyjnych nie są
uwzględniane przy podziale części oświatowej sub-
wencji ogólnej pomiędzy jednostki samorządu tery-
torialnego. Zadania te finansowane są z dochodów
gmin, głównie z dochodów własnych oraz udziałów
we wpływach z podatku dochodowego od osób fi-
zycznych (PIT) i podatku dochodowego od osób
prawnych (CIT).
Ustawa z 7 września 2007 r. o zmianie ustawy
o systemie oświaty (Dz. U. Nr 181, poz. 1292), a na-
stępnie akty wykonawcze, tj. rozporządzenie mini-
stra edukacji narodowej z dnia 10 stycznia 2008 r.
w sprawie rodzajów innych form wychowania przed-
szkolnego, warunków tworzenia i organizowania
tych form oraz sposobu ich działania (Dz. U. Nr 7,
poz. 38) oraz rozporządzenie z dnia 13 czerwca 2008 r.
zmieniające rozporządzenie w sprawie rodzajów in-
nych form wychowania przedszkolnego, warunków
tworzenia i organizowania tych form oraz sposobu
ich działania, pozwoliły na tworzenie innych (niż przed-
szkola i oddziały przedszkolne w szkołach) form wy-
chowania przedszkolnego. Zgodnie z art. 14a ust. 1a
ustawy o systemie oświaty w przypadkach uzasad-
nionych warunkami demograficznymi i geograficz-
nymi rada gminy może uzupełnić sieć publicznych
przedszkoli i oddziałów przedszkolnych w szkołach
podstawowych o inne formy wychowania przed-
szkolnego, czyli punkty przedszkolne lub zespoły
wychowania przedszkolnego.
Należy podkreślić, że edukacja przedszkolna na
terenie gminy nie jest nowym zadaniem i nie wy-
maga przekazywania dodatkowych środków finan-
sowych na jego realizację. Również zakładanie
i prowadzenie innych form wychowania przedszkol-
nego przez gminy nie jest nowym zadaniem, lecz
rozszerzeniem katalogu miejsc realizacji wychowa-
nia przedszkolnego. Umożliwienie tworzenia punk-
tów przedszkolnych lub zespołów wychowania przed-
szkolnego ma przyczynić się do zwiększenia dostę-
pu do edukacji przedszkolnej dzieciom 3–5 letnim
z różnych środowisk, zarówno wielkomiejskich, jak
i wiejskich.
Uprzejmie informuję, że roczny koszt funkcjono-
wania jednej innej formy wychowania przedszkolne-
go szacuje się w wysokości ok. 45–50 tys. zł. Tworze-
nie punktów przedszkolnych lub zespołów wycho-
wania przedszkolnego jest korzystne dla gmin ze
względu na niskie koszty ponoszone na jedno dziec-
ko uczęszczające na zajęcia w innej formie wychowa-
nia przedszkolnego. Nie oznacza to jednak, że inne
formy wychowania przedszkolnego mają zastąpić
tradycyjne przedszkola.
Ministerstwo Edukacji Narodowej opracowało
i wydało w lipcu br. poradnik informator „Jak or-
ganizować edukację przedszkolną w nowych for-
mach”.
Obecnie edukacja sześciolatków również jest fi-
nansowana jako zadanie własne gminy, tak jak
przedszkola. Po planowanym obniżeniu wieku obo-
wiązku szkolnego dzieci edukacja sześciolatków
w szkole podstawowej będzie finansowana z subwen-
cji oświatowej. Dzięki takiemu rozwiązaniu gminy,
jako organy prowadzące, uzyskają wolne środki,
które będą mogły wykorzystać na tworzenie nowych
miejsc realizacji wychowania przedszkolnego dla
dzieci w wieku 3–5 lat.
Uprzejmie informuję, że Ministerstwo Edukacji
Narodowej przygotowało rządowy program wyrów-
nywania szans edukacyjnych dzieci i młodzieży
w 2008 r. „Aktywizacja jednostek samorządu tery-
torialnego i organizacji pozarządowych”, który
16 września 2008 r. został przyjęty przez Radę Mi-
nistrów. W związku z tym wojewodowie we współ-
pracy z kuratorami oświaty zostali zobowiązani do
ogłoszenia konkursów na realizację zadań ukierun-
kowanych na wzmocnienie oferty edukacyjno – wspo-
magającej szkół i placówek, kierowanej w szczegól-
ności do dzieci w wieku przedszkolnym, dzieci reali-
zujących roczne przygotowanie przedszkolne oraz
uczących się w klasach I–III szkoły podstawowej
i ogólnokształcącej szkoły muzycznej I stopnia.
Zgodnie z założeniami reformy programowej priory-
tetem będą następujące cele:
1) zwiększenie liczby zajęć edukacyjno – wspo-
magających dla dzieci w wieku przedszkolnym,
w tym realizowanych w innych formach wychowa-
nia przedszkolnego; 2) wzmocnienie funkcji wycho-
wawczej i opiekuńczej szkoły, rodziny oraz środowi-
ska lokalnego skierowanej do dzieci realizujących
roczne przygotowanie przedszkolne oraz uczących
się w klasach I–III szkoły podstawowej i ogólno-
kształcącej szkoły muzycznej I stopnia; 3) opracowa-
nie i wdrożenie regionalnych lub lokalnych progra-
mów wyrównywania szans edukacyjnych skoncen-
trowanych na podwyższaniu jakości funkcjonowa-
nia systemu oświaty przez wprowadzenie rozwiązań
zwiększających efektywność kształcenia i wychowa-
nia; 4) wyrównywanie szans edukacyjnych, kulturo-
wych i społecznych uczniów niepełnosprawnych.
W realizacji zadań będą mogły wziąć udział jed-
nostki samorządu terytorialnego oraz organizacje
pozarządowe. Na program przewidziano 50 mln zł

z budżetu państwa. Środki te zostaną podzielone na
poszczególne województwa proporcjonalnie do liczby
uczniów w województwie.
Szczegółowe informacje na temat programu oraz
sposobu i czasu jego realizacji znajdują się na stronie
internetowej MEN w zakładce Prawo oświatowe>
Rządowe programy i projekty: http://bip.men.gov.pl/
programy_projekty/projekt_rzadowy_aktywacja_
jst_20080826.php oraz http://www.men.gov.pl/con-
tent/view/10455/47/
Ad 2.
W ciągu najbliższych lat zadania dotyczące edu-
kacji przedszkolnej będą również współfinansowane
z Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach
Priorytetu IX Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” 2007–2013. Szczegółowy opis priorytetu IX
PO KL w ramach działania 9.1: Wyrównywanie
szans edukacyjnych i zapewnienie wysokiej jakości
usług edukacyjnych świadczonych w systemie oświa-
ty przewiduje różne obszary wsparcia w zakresie
edukacji przedszkolnej.
W poddziałaniu 9.1.1 – zmniejszanie nierówności
w stopniu upowszechnienia edukacji przedszkolnej
– przewiduje się projekty konkursowe dotyczące:
— tworzenia przedszkoli (w tym również uru-
chamiania innych form wychowania przedszkolne-
go) na obszarach i w środowiskach o niskim stopniu
upowszechnienia edukacji przedszkolnej (w szcze-
gólności na obszarach wiejskich),
— wsparcia istniejących przedszkoli (w tym rów-
nież funkcjonujących innych form wychowania
przedszkolnego) przyczyniających się do zwiększo-
nego uczestnictwa dzieci w wychowaniu przedszkol-
nym (np. wsparcie dla placówek zagrożonych likwi-
dacją, wydłużenie godzin pracy placówek, urucho-
mienie dodatkowego naboru dzieci, zatrudnienie
dodatkowego personelu itp.),
— opracowanie i realizacja kampanii informa-
cyjnych promujących edukację przedszkolną.
Alokacja na ww. działania w latach 2007–2013
wynosi:
Alokacja
DZIAŁANIE
Ogółem EFS
Poddziałanie 9.1.1
Zmniejszanie
nierówności w stopniu 243 140 413€ 206 669 351€
upowszechnienia
edukacji przedszkolnej
Za realizację działań w ramach priorytetu IX PO
KL odpowiedzialne są samorządy województw jako
instytucje pośredniczące (IP). Podstawowe informa-
cje o sposobie realizacji tych działań zostały zawarte
w planach działania 2007–2008 przygotowanych
przez IP.
W 15 województwach przewidziano do realizacji
wszystkie formy wsparcia określone w szczegóło-
wym opisie priorytetu IX. W województwie opolskim
nie będą tworzone nowe miejsca realizacji wychowa-
215
nia przedszkolnego. Instytucja pośrednicząca (Urząd
Marszałkowski Województwa Opolskiego) uzasad-
nia to stosunkowo gęstą siecią placówek przedszkol-
nych oraz potrzebą wspierania już istniejących.
W 14 województwach IP określiły kryteria
strategiczne (nieobligatoryjne – premiowane do-
datkowo):
— grupa docelowa – dzieci z obszarów wiejskich
(dzieci niepełnosprawne, pochodzenia romskiego,
korzystające z pomocy społecznej),
— realizacja w gminach i miejscowościach,
w których nie funkcjonuje przedszkole,
— partnerstwo gminy i organizacji pozarzą-
dowej.
W jednostkowych przypadkach jako kryteria
strategiczne przyjęto:
— powiązanie z priorytetami regionalnego pro-
gramu operacyjnego,
— tworzenie ośrodków bez konieczności dowoże-
nia dzieci,
— integrację dzieci niepełnosprawnych z pełno-
sprawnymi,
— organizację alternatywnych form wychowania
przedszkolnego,
— aktywny udział rodziców i wsparcie metodolo-
giczne dla nauczycieli.
Szczegółowe informacje na temat regionalnych
programów operacyjnych w ramach funduszy struk-
turalnych na lata 2007–2013 w poszczególnych wo-
jewództwach można uzyskać na portalu funduszy
strukturalnych:
http://www.funduszestrukturalne.gov.pl/NSS/
programy/regionalne/
Ad 3.
Odnośnie do stanu zaawansowania prac nad no-
welizacją rozporządzenia w sprawie szczegółowych
kwalifikacji wymaganych od nauczycieli uprzejmie
informuję, iż zakończone zostały uzgodnienia mię-
dzyresortowe, dobiegają końca prace legislacyjne
i można się spodziewać, że nowe rozporządzenie bę-
dzie podpisane w październiku 2008 r.
Znowelizowane rozporządzenie wprowadza zmia-
ny w zakresie dotyczącym kwalifikacji nauczycieli
Środki
zatrudnionych w przedszkolach i klasach I–III szkół
podstawowych. Zgodnie z regulacjami zawartymi
krajowe
w ww. rozporządzeniu kwalifikacje do pracy w przed-
szkolach i klasach I–III szkół podstawowych posia-
36 471 062€
dać będzie również osoba, która uzyskała tytuł ma-
gistra lub licencjata po ukończeniu studiów na kie-
runku pedagogika w specjalności przygotowującej
do pracy z dziećmi w wieku przedszkolnym lub wcze-
snoszkolnym albo osoba, która legitymuje się dyplo-
mem ukończenia zakładu kształcenia nauczycieli
w specjalności przygotowującej do pracy z dziećmi
w wieku przedszkolnym lub wczesnoszkolnym.
Ad 4.
Proces włączania sześciolatków do edukacji
szkolnej rozpocznie się w 2009 r. Z danych staty-
stycznych wynika bowiem, że od kilkunastu lat spa-
da liczba uczniów w szkołach podstawowych. W roku
216
2009 rocznik sześciolatków jest najmniej liczny, dla-
tego będzie to najkorzystniejszy czas na rozpoczęcie
planowanych zmian.
Zakłada się, że proces obejmowania edukacją
szkolną dzieci sześcioletnich będzie rozłożony na
3 lata, w taki sposób, aby oprócz siedmiolatków da-
nego rocznika obowiązek szkolny obejmował rów-
nież 1/3 rocznika dzieci sześcioletnich. Oznacza to,
że naukę podejmą:
— w roku szkolnym 2009/2010 dzieci siedmiolet-
nie urodzone w 2002 r. i dzieci sześcioletnie urodzo-
ne od 1 stycznia do 30 kwietnia 2003 r.,
— w roku szkolnym 2010/2011 dzieci siedmio-
letnie urodzone po 1 maja 2003 r. i dzieci sześciolet-
nie urodzone od 1 stycznia 2004 r. do 31 sierpnia
2004 r.,
— w roku szkolnym 2011/2012 dzieci siedmiolet-
nie urodzone po 1 września 2004 r. i dzieci sześcio-
letnie urodzone w 2005 r.
Od 1 września 2012 r. zasadą stanie się podejmo-
wanie nauki przez dzieci sześcioletnie. W okresie ob-
niżania wieku obowiązku szkolnego dla sześciolat-
ków będzie istniała możliwość odroczenia tego obo-
wiązku, wynikająca z woli rodziców.
W celu zapewnienia wszystkim sześciolatkom
rozpoczynającym naukę w szkole podstawowej wa-
runków opieki i bezpieczeństwa porównywalnych do
rozwiązań przyjętych w wychowaniu przedszkol-
nym Ministerstwo Edukacji Narodowej przygotowu-
je program rządowy, który obejmie działania w po-
wyższym zakresie realizowane przez kolejne lata:
2009, 2010, 2011. W ramach trzech modułów na po-
wyższe działania w roku budżetowym 2009 prze-
znacza się środki finansowe w wysokości 347 000
tys. zł, w tym na:
I. Doposażenie szkół w związku z przyjęciem
6-latków;
II. Rozszerzenie opieki świetlicowej;
III. Dotację dla samorządów w związku ze wzro-
stem liczby uczniów.
Działania związane z realizacją wymienionych
modułów w kolejnych latach będą charakteryzowały
się elastycznością w alokacji środków w zależności
od stwierdzonych potrzeb.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Bogusława Wontora
w sprawie realizacji działań
ponadregionalnych w sferze turystyki (5193)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 19 września br., znak: SPS-023-5193/
08, w sprawie interpelacji pana posła Bogusława
Wontora, dotyczącej realizacji inwestycji w sferze
turystyki, uprzejmie informuję, iż projekty znajdują-
ce się na liście projektów indywidualnych dla działa-
nia 6.4 Inwestycje w produkty turystyczne o znacze-
niu ponadregionalnym Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka 2007–2013” zostały wy-
brane na podstawie kryteriów strategicznych od-
zwierciedlających charakter działania 6.4 PO IG
oraz zgodnie z kryteriami wyboru finansowanych
operacji dla ww. działania zatwierdzonymi przez
Komitet Monitorujący PO IG. Mając na uwadze cel
działania 6.4, wsparciem zostały objęte projekty
o największym potencjale przyciągania turystów
krajowych i zagranicznych, które mają strategiczne
znaczenie w obszarze turystyki w skali kraju, nie
zaś na poziomie lokalnym, w szczególności projekty
liniowe i sieciowe, obejmujące kilka atrakcji zlokali-
zowanych w różnych miejscach oraz stanowiących
spójną całość, takie jak: „Południowo – zachodni
Szlak Cystersów”, „Pętla Żuławska – rozwój tury-
styki wodnej” czy „Rewitalizacja Kanału Elbląskie-
go na odcinkach: Jezioro Drużno – Miłomłyn, Mi-
łomłyn – Zalewo, Miłomłyn – Ostróda – Stare Ja-
błonki”. W związku z powyższym, na liście znajdują
się m.in. markowe produkty turystyczne już istnie-
jące i rozpoznawalne w skali nie tylko danego regio-
nu, które, dzięki otrzymanym środkom, jako flago-
we atrakcje turystyczne kraju będą wykorzystane
w kampaniach promocyjnych Polski. Przedsięwzię-
cia te mają wyjątkowy potencjał do zwiększenia ru-
chu turystycznego w kraju, również dzięki odwie-
dzającym z zagranicy.
Lista inwestycji zgłoszonych w odpowiedzi na ko-
munikat Polskiej Organizacji Turystycznej o nabo-
rze propozycji projektów do działania 6.4 PO IG była
przedmiotem oceny zespołu, który spośród 175 zgło-
szonych propozycji wyłonił 25 projektów rekomen-
dowanych do umieszczenia na liście projektów indy-
widualnych, kierując się kryteriami strategicznymi
odzwierciedlającymi charakter działania 6.4 PO IG.
W wyniku konsultacji społecznych na liście znalazło
się w sumie 25 projektów, w tym 13 na liście podsta-
wowej i 12 na liście rezerwowej. Z informacji przed-
stawionych przez właściwą dla działania 6.4 PO IG
Instytucję Wdrażającą – Polską Organizację Tury-
styczną wynika, że wśród zgłoszonych propozycji
znalazło się wiele przedsięwzięć wartych wsparcia,
jednakże alokacja przewidziana na działanie 6.4 PO
IG jest ograniczona – 138 mln euro z pewnością nie

jest kwotą wystarczającą w stosunku do potencjału
Polski w obszarze turystyki. Z uwagi na ograniczone
środki, zespół oceniający rekomendował do wsparcia
projekty, które najpełniej wpisują się w cele 6 osi prio-
rytetowej PO IG. Niestety nie ma możliwości zwięk-
szenia alokacji finansowej na działanie 6.4 PO IG, jak
również uruchomienia dodatkowych środków na
przedsięwzięcia w sferze turystyki. Niemniej jednak,
inwestycje w tym sektorze, poza środkami z progra-
mu centralnego, mogą ubiegać się o wsparcie w ra-
mach regionalnych programów operacyjnych dla po-
szczególnych województw, gdzie w większości przy-
padków przewidziano działania mające na celu dofi-
nansowanie inwestycji turystycznych.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie wyłączenia zawodów:
kucharz i kucharz małej gastronomii
z działalności gospodarczej, która zgodnie
z art. 2 ust. 4 ustawy o rzemiośle nie jest
zaliczana do działalności rzemieślniczej (5197)
W nawiązaniu do pisma z dnia 26 września 2008 r.,
znak: SPS-023-5197/08, przesyłam odpowiedź na
interpelacją poseł Bożeny Kotkowskiej oraz grupy
posłów w sprawie wyłączenia zawodów kucharz i ku-
charz małej gastronomii z działalności gospodar-
czej, która zgodnie z art. 2 ust. 4 ustawy o rzemiośle
nie jest zaliczana do działalności rzemieślniczej.
Ustawa z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle (Dz. U.
z 2002 r. Nr 112, poz. 979, z późn. zm.) nie określa
zakresu przedmiotowego rzemiosła, posługując się
jedynie definicją negatywną – wyliczeniem działal-
ności, których nie zalicza się do rzemiosła (art. 2
ust. 4 ustawy). Według tego przepisu do rzemiosła
nie zalicza się działalności: handlowej, gastrono-
micznej, transportowej, usług hotelarskich, usług
świadczonych w wykonywaniu wolnych zawodów,
usług leczniczych oraz działalności wytwórczej i usłu-
gowej artystów plastyków i fotografików.
Ustawowe wyłączenie wskazanych rodzajów
działalności z rzemiosła powoduje niekiedy trudno-
ści, na przykład w zakresie kształcenia i egzamino-
wania przez rzemieślników. Zawody kucharz i ku-
charz małej gastronomii jako działalność gastrono-
miczna zostały wyłączone z rzemiosła, być może jest
to spowodowane także tym, iż działalność ta jest
217
również przypisana do działalności z zakresu han-
dlu i usług.
Pragnę jednocześnie zauważyć, iż zgodnie z art. 4
ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 4 ustawy o rze-
miośle przynależność do organizacji samorządu go-
spodarczego rzemiosła jest dobrowolna. Konsekwen-
cją tego stanu prawnego jest występujący pewien
dualizm systemu kształcenia w zawodach, które są
„historycznie” uznawane za zawody rzemieślnicze
lub usługowe, a przygotowanie zawodowe może od-
bywać się zarówno w systemie szkolnym, jak i po-
zaszkolnym. Oznacza to, że zainteresowane osoby
mogą uzyskiwać uprawnienia zawodowe w zawodzie
kucharz i kucharz małej gastronomii tak poprzez
naukę zawodu u rzemieślnika, jak i na zasadach
ogólnych poprzez kształcenie i praktyki zawodowe
odbywane w szkołach zawodowych i technikach ga-
stronomicznych. Zabezpieczony więc jest nieograni-
czony dostęp do wiedzy i nauki zawodu w formie
i zakresie wybranym przez zainteresowanych bez
ograniczania kompetencji żadnej z instytucji.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie przyszłości
Państwowego Przedsiębiorstwa
Komunikacji Samochodowej (5200)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Stawiarskiego
z dnia 16 września 2008 r., znak SPS-023-5200/08,
w sprawie planów Ministerstwa Skarbu Państwa co
do przedsiębiorstw komunikacji samochodowej
uprzejmie informuję Pana Marszałka, co następuje:
Minister skarbu państwa sprawuje obecnie nad-
zór właścicielski nad 76 jednoosobowymi spółkami
Skarbu Państwa oraz spółkami z większościowym
udziałem Skarbu Państwa, których podstawowa
działalność prowadzona jest w zakresie przewozu
osób (PKS) – w tym 3 spółki są podmiotami, w któ-
rych Skarb Państwa posiada większość udziałów
w kapitale zakładowym, natomiast pozostałe to jed-
noosobowe spółki Skarbu Państwa, z czego 22 spół-
ki rozpoczęły działalność w 2008 r. (po komercjali-
zacji przedsiębiorstw państwowych). Nadzorowane
przez MSP podmioty są przeważnie średnimi i ma-
łymi spółkami o niskich kapitałach własnych, ni-
skich przychodach z działalności gospodarczej i ni-
skim zatrudnieniu. W dalszym ciągu funkcjonuje
również grupa kilku przedsiębiorstw komunikacji
218
samochodowej pozostających w nadzorze wojewo-
dów. Ponadto na rynku obecnych jest ok. 70 podmio-
tów sprywatyzowanych w ubiegłych latach przez
wojewodów w drodze prywatyzacji bezpośredniej.
Prywatyzacja ta przyniosła w większości korzystne
efekty. Najkorzystniej potwierdziła się droga prywa-
tyzacji poprzez leasing pracowniczy. W większości
przedsiębiorstw sprywatyzowanych tą drogą wystą-
piła największa dynamika wzrostu efektywności
ekonomicznej. Posiadają one korzystne perspektywy
dalszej działalności, pomimo trudności w wywiązy-
waniu się z umów prywatyzacyjnych przez część
przedsiębiorstw. W grupie przedsiębiorstw wniesio-
nych do spółek oraz sprzedanych bezpośrednio in-
westorom zewnętrznym nie stwierdza się istotnych
zmian w świadczeniu usług przewozowych.
Podmioty zajmujące się drogowym przewozem
osobowym działają w ostatnich latach na bardzo
trudnym rynku, charakteryzującym się systema-
tycznym spadkiem zapotrzebowania na usługi prze-
wozowe z uwagi na gwałtowny wzrost ilości indywi-
dualnych środków transportu oraz prywatnych
przewoźników stanowiących dużą konkurencję na
rynku, na którym istnieje nadwyżka podaży nad po-
pytem. Na brak rentowności na usługach przewozu
osób dodatkowy wpływ ma brak całkowitej rekom-
pensaty z tytułu utraty wpływów za ulgowe przejaz-
dy w komunikacji zwykłej. Na wzrost ponoszonych
kosztów ma również wpływ obciążenie spółek kosz-
tami utrzymania rozległych nieruchomości i niepro-
dukcyjnego majątku pozostałego z czasów, w któ-
rych prowadzono szeroko zakrojoną działalność
przy braku konkurencji. Obciążenie spółek wysoki-
mi kosztami ogólnego zarządu przy nasilającej się
konkurencji ze strony przewoźników prywatnych
nieposiadających tego typu obciążeń, a jednocześnie
wielokrotnie naruszających zasady uczciwej konku-
rencji, powoduje, że spółki generują straty na pod-
stawowej działalności przewozowej.
Istniejące uwarunkowania wymuszają na spół-
kach, których działalność polega przede wszystkim
na transporcie osobowym i towarowym, szeroko za-
krojone działania w sferze odtwarzania taboru i do-
stosowywania go do potrzeb klientów, z uwzględnie-
niem ekonomiki eksploatacji (eliminacja taboru o wy-
sokich kosztach eksploatacji), dążenie do redukcji
kosztów ogólnego zarządu poprzez racjonalizację
kosztów (controlling kosztów, restrukturyzacja ma-
jątkowa), jak również dywersyfikację świadczonych
usług i handlu poza obszarem ściśle związanym
z transportem. Należy jednak wskazać, że pomimo
wykazywanej przez spółki aktywności w poszuki-
waniu rentownych dziedzin działalności spółki cha-
rakteryzują się niską elastycznością w dostosowa-
niu się do gospodarki rynkowej.
Pozycja ekonomiczna całej branży przedsię-
biorstw PKS uległa w ostatnich latach znacznemu
pogorszeniu, średnia rentowność branży w latach
2006–2007 oscyluje w granicach 0%. Dodatni, choć
niski wynik uzyskało jedynie ok. 40% przedsię-
biorstw. W 2008 r. przewiduje się dalsze pogorszenie
rentowności całej branży. Sygnalizowany jest spa-
dek popytu na przewozy osobowe, wzrost kosztów
działalności oraz wspomniany wyżej wzrost konku-
rencji.
Do 2007 r. przedsiębiorstwa PKS objęte były pro-
cesem prywatyzacji bezpośredniej realizowanym
przez wojewodów będących organem założycielskim
przedsiębiorstw państwowych. Podjęte dotąd decy-
zje prywatyzacyjne w drodze prywatyzacji bezpo-
średniej w stosunku do przedsiębiorstw państwo-
wych przyniosły w większości korzystne efekty. Po
komercjalizacji przedsiębiorstw państwowych pro-
ces prywatyzacji prowadzony jest już wyłącznie
przez Ministerstwo Skarbu Państwa.
Ministerstwo Skarbu Państwa opracowało ramo-
wy program prywatyzacji na lata 2008–2011, który
zawiera m.in. wstępny harmonogram prywatyzacji
przedsiębiorstw komunikacji samochodowej stano-
wiących jednoosobowe spółki SP, zakładający za-
kończenie w roku 2009 procesów prywatyzacji 20
z nich oraz wszystkich spółek z częściowym udzia-
łem Skarbu Państwa. Harmonogram ten może ulec
zmianie – w przypadku pogorszenia się sytuacji eko-
nomiczno-finansowej konkretnych przedsiębiorstw
MSP przewiduje możliwość wcześniejszego niż pla-
nowane rozpoczęcia procesów prywatyzacji poszcze-
gólnych spółek. Przy wskazywaniu kierunku dal-
szych zmian należy zaznaczyć, że PKS są z reguły
przedsiębiorstwami o dużym majątku, znacznym
zatrudnieniu, niektóre posiadają atrakcyjne rynko-
wo nieruchomości. Z drugiej strony uzyskują sto-
sunkowo niską rentowność lub w znacznej części
straty, mają niskie wskaźniki zwrotu kapitałów,
znaczne potrzeby inwestycyjne, przekraczające
z reguły ich możliwości finansowe, szczególnie
w zakresie odnowy taboru. Regułą jest, że działal-
ność przewozowa pasażerska (komunikacja) pro-
wadzona jest w nich ze stratą. Posiadają wysoki
stopień zorganizowania pracowników w związkach
zawodowych. Ta specyfika powodowała dotąd nie-
wielkie zainteresowanie inwestorów zewnętrznych
uczestnictwem w procesie zmian własnościowych
tych przedsiębiorstw.
Alternatywnie do prywatyzacji resort Skarbu
Państwa będzie prowadził procesy komunalizacyjne
PKS-ów. Proces komunalizacji zgodnie z obecnie
obowiązującymi regulacjami prawnymi podlega roz-
patrzeniu w trybie art. 4a ust. 3 ustawy z dnia
30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji
(Dz. U. z 2002 r. nr 171, poz. 1397, ze zm.), w myśl
którego minister skarbu państwa, na wniosek orga-
nu wykonawczego jednostki samorządu terytorial-
nego, na obszarze której znajduje się siedziba jedno-
osobowej spółki Skarbu Państwa, lub na wniosek
organu wykonawczego związku jednostek samorzą-
du terytorialnego, na obszarze którego spółka pro-
wadzi działalność, może zbyć nieodpłatnie pakiet
akcji tej spółki na rzecz tej jednostki samorządu te-

rytorialnego lub związku jednostek samorządu te-
rytorialnego, jeżeli:
1) podstawowy wykonywany przedmiot działal-
ności spółki służy realizacji zadań własnych tej jed-
nostki samorządu terytorialnego lub związku jedno-
stek samorządu terytorialnego i spółka wykonuje
działalność gospodarczą na obszarze składającej
wniosek jednostki samorządu terytorialnego lub
związku jednostek samorządu terytorialnego;
2) spółka nie jest wpisana na listę spółek o szcze-
gólnym znaczeniu dla gospodarki państwa lub inne
listy spółek o znaczeniu państwowym tworzone na
podstawie odrębnych przepisów.
Należy zwrócić uwagę na fakt, iż uprawnienie
ministra skarbu państwa do przekazania akcji
Skarbu Państwa w trybie art. 4a ust. 3 ustawy
o komercjalizacji i prywatyzacji posiada charakter
fakultatywny i nie powoduje po jego stronie obo-
wiązku nieodpłatnego przekazania akcji. Wskazuje
na to zawarte w tym przepisie określenie „może”.
Takie skonstruowanie przepisu świadczy również
o tym, że ustawodawca nakłada na ministra skar-
bu państwa obowiązek wszechstronnej i pogłębio-
nej analizy w kontekście konsekwencji związanych
z przeniesieniem praw. Minister skarbu państwa,
prowadząc postępowanie w powyższym trybie,
musi mieć na uwadze fakt, iż mienie, którego ono
dotyczy, posiada charakter ogólnonarodowy, a po-
nadto zmiana struktury własności spółki wymaga
uwzględnienia interesów pozostałych jednostek sa-
morządu terytorialnego, na obszarze których spół-
ka prowadzi działalność.
Dotychczas zawarte zostały umowy nieodpłatne-
go przekazania jednostkom samorządu terytorial-
nego akcji następujących spółek: PKS w Starogar-
dzie Gdańskim SA (na rzecz powiatu starogardzkie-
go), PKS w Krakowie SA, PKS w Wadowicach SA
oraz PKS w Nowym Sączu SA (na rzecz woj. mało-
polskiego). Rozpatrywanych jest także kolejnych
osiem wniosków.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie funkcjonowania Służby Więziennej
(5203)
Odpowiadając na pismo SPS-023-5203/08 z dnia
26 września 2008 r., uprzejmie przedstawiam odpo-
219
wiedź na interpelację pana posła Grzegorza Karpiń-
skiego dotyczącą funkcjonowania Służby Więziennej.
Głównym problemem, z jakim boryka się polskie
więziennictwo, jest przeludnienie jednostek peniten-
cjarnych. Szczególnie tego zjawiska dotyczą uwagi
organizacji międzynarodowych zajmujących się pra-
wami człowieka.
Obecnie (stan na dzień 6 października br.) w za-
kładach karnych i aresztach śledczych przebywa
84 415 osób pozbawionych wolności, zaś pojemność
tych więzień, obliczona na podstawie normy 3 m2 po-
wierzchni celi mieszkalnej przypadającej na jednego
osadzonego, liczy ponad 79 000 miejsc zakwatero-
wania. Zaludnienie jednostek penitencjarnych wy-
nosi 106,7%.
Wobec utrzymywania się przeludnienia więzień,
niezbędne stało się poszukiwanie dróg reformowa-
nia systemu penitencjarnego w celu zapewnienia
możliwości realizacji ustawowych zadań więziennic-
twa. Działania te były i są prowadzone przede
wszystkim w trzech płaszczyznach:
— działalności inwestycyjnej,
— inicjatyw legislacyjnych,
— łagodzenia skutków przeludnienia.
Działalność inwestycyjna skupia się na realizacji
„Programu pozyskania 17 000 miejsc w jednostkach
organizacyjnych więziennictwa w latach 2006–
–2009” przyjętego przez Radę Ministrów w dniu
26 lutego 2006 r.
Oprócz działań proinwestycyjnych ograniczeniu
przeludnienia w więzieniach mają także służyć dzia-
łania legislacyjne. Do tych działań należy wprowa-
dzenie wykonywania kary pozbawienia wolności
poza zakładem karnym w systemie dozoru elektro-
nicznego. Realizacja tego przedsięwzięcia poprzez
objęcie nim grupy skazanych na krótkotermino-
we kary pozbawienia wolności pozwoli na zwol-
nienie pewnej liczby miejsc w jednostkach peni-
tencjarnych.
Ważnym zamierzeniem legislacyjnym Minister-
stwa Sprawiedliwości w 2008 r. jest również projekt
ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny wykonaw-
czy oraz niektórych innych ustaw. Projekt ten ma
na celu wprowadzenie między innymi regulacji ma-
jących na celu rozszerzenie możliwości stosowania
kary ograniczenia wolności w formie wykonywania
pracy na cele społeczne.
Kolejnym działaniem resortu sprawiedliwości
jest stworzenie warunków dla szerszego stosowania
instytucji warunkowego przedterminowego zwol-
nienia dla sprawców niektórych przestępstw.
Planuje się również podjęcie działań, których
efektem będzie zmiana zasad wykonywania kary
ograniczenia wolności. Celem jest powstanie takie-
go modelu, by kara ograniczenia wolności mogła
stać się realną alternatywą dla kary pozbawienia
wolności.
Działania, jakie podjęto, dotyczą również zmian
w praktyce wykonywania kary pozbawienia wolno-
ści. Zmiany te bardziej angażują więźnia w proces
220
korekcji, aktywizują go, pośrednio łagodzą skutki
izolacji, dotkliwej zwłaszcza w warunkach przelud-
nienia. Spośród tych zmian należy wymienić:
— dynamiczny rozwój grupowych programów re-
socjalizacyjnych,
— zwiększenie liczby oddziałów terapeutycznych
dla skazanych uzależnionych od narkotyków i alko-
holu,
— poprawę warunków szkolenia zawodowego
oraz tworzenie dodatkowych miejsc do nauki i szko-
lenia kursowego skazanych,
— racjonalną politykę udzielania zezwoleń na
bezdozorowe opuszczenie zakładu karnego,
— działalność kulturalno-oświatową oraz z za-
kresu kultury fizycznej i sportu.
W związku z zaistniałym zdarzeniem, tj. śmier-
cią obywatela Rumunii, Claudiu Crulica, przystą-
piono do nowelizacji rozporządzenia ministra spra-
wiedliwości z dnia 31 października 2003 r. w spra-
wie szczegółowych zasad, zakresu i trybu udzielania
świadczeń zdrowotnych osobom pozbawionym wol-
ności przez zakłady opieki zdrowotnej dla osób po-
zbawionych wolności oraz zarządzenia nr4 2/04 dy-
rektora generalnego Służby Więziennej z dnia 24 lu-
tego 2004 r. w sprawie szczegółowych zasad prowa-
dzenia i organizacji pracy penitencjarnej oraz zakre-
sów czynności funkcjonariuszy i pracowników dzia-
łów penitencjarnych i terapeutycznych, mającej na
celu uściślenie zasad postępowania z osadzonymi
długotrwale odmawiającymi przyjmowania posił-
ków dostarczanych przez administrację.
Nowelizacja zarządzenia nr 2/04 dyrektora gene-
ralnego Służby Więziennej z dnia 24 lutego 2004 r.
będzie polegała między innymi na tym, że w przy-
padku odmowy przez osadzonego przyjmowania po-
siłków wychowawca, oprócz przeprowadzenia nie-
zwłocznie rozmowy z odmawiającym przyjmowania
posiłków, zmierzającej do ustalenia przyczyn zacho-
wania skazanego, będzie z mocy przepisu zobowią-
zany motywować go do zmiany podjętych przez sie-
bie decyzji i skierować na konsultację psychologicz-
ną. Również na administrację penitencjarną nałożo-
ny zostanie obowiązek niezwłocznego pisemnego
powiadamiania urzędu konsularnego, a w razie bra-
ku takiego urzędu – właściwego przedstawicielstwa
dyplomatycznego, jeżeli odmawiającym przyjmowa-
nia posiłków będzie cudzoziemiec.
Natomiast w rozporządzeniu ministra sprawie-
dliwości z dnia 31 października 2003 r. dookreślono
unormowania § 14 ust. 2 poprzez zawarcie w nich
zapisów zobowiązujących więzienną służbę zdrowia
do niezwłocznego pisemnego powiadamiania sędzie-
go penitencjarnego lub innego organu, do którego
dyspozycji skazany pozostaje, w przypadku stwier-
dzenia przez lekarza utraty 10% wagi ciała zanoto-
wanej w dniu rozpoczęcia przez osadzonego protestu
głodowego. Projekt nowelizacji wymienionego roz-
porządzenia znajduje się obecnie w uzgodnieniach
międzyresortowych. Ponadto zobowiązano dyrekto-
rów jednostek organizacyjnych Służby Więziennej
do bezwzględnego stosowania w praktyce zasad,
które mają zostać wprowadzone do wspomnianego
rozporządzenia.
Odnosząc się do zdarzenia dotyczącego śmierci
osadzonego zwolnionego z Aresztu Śledczego w Lu-
blinie, któremu ze względu na zły stan zdrowia udzie-
lono przerwy w karze, uprzejmie informuję, że posta-
nowieniem z dnia 31 lipca 2008 r., sygn. akt 1Ds.
225/08, Prokuratura Rejonowa w Lublinie umorzyła
śledztwo w sprawie niedopełnienia obowiązków przez
funkcjonariuszy Służby Więziennej i nieudzielenia
pomocy osadzonemu wobec braku dowodów świad-
czących o tym, by funkcjonariusze Służby Więziennej
dopuścili się jakichkolwiek nieprawidłowości wobec
osadzonego.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie możliwości dokończenia już
rozpoczętych inwestycji Euro 2012
dotychczasowym trybem (5206)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie pana posła Michała Jarosa z dnia 18
września br. (znak pisma przekazującego: SPS-023-
-5206/08) w sprawie możliwości dokończenia wsz-
czętych postępowań w sprawie inwestycji Euro 2012
w trybie dotychczasowym (w oparciu o ustawę o pla-
nowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Na wstępie pragnę poinformować, że zgodnie
z art. 25 ustawy o przygotowaniach finałowego tur-
nieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro
2012 (Dz. U. z 2007 r., Nr 173, poz. 1219), rozdziału
dot. lokalizacji przedsięwzięć Euro 2012, przepisów
ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zago-
spodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r.,
Nr 80, poz. 717, z późn. zm.) nie stosuje się.
Biorąc pod uwagę zaproponowane przez pana po-
sła propozycje do zmian ustawy o przygotowaniach
finałowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Noż-
nej UEFA Euro 2012, uprzejmie informuję, że, w związ-
ku z brakiem przepisów przejściowych w ww. usta-
wie, należy przyjąć, że wszystkie postępowania do-
tyczące realizacji inwestycji Euro 2012 rozpoczęte
przed wejściem w życie ustawy powinny być po jej
wejściu w życie kontynuowane w trybie przepisów
tej ustawy. W związku z powyższym w świetle obec-

nie obowiązujących przepisów brak jest możliwo-
ści kontynuowania rozpoczętych postępowań w try-
bie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym.
Odnosząc się do poselskiego projektu nowelizacji
przedmiotowej ustawy, pragnę poinformować, że
ewentualne zmiany do jego treści mogą być wprowa-
dzone jedynie w toku rozpoczętych już prac sejmo-
wych nad nim.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Marzeny Okła-Drewnowicz oraz grupy posłów
w sprawie podjęcia inicjatywy legislacyjnej
dającej możliwość przetwarzania
produktów roślinnych
w gospodarstwach rolnych
i grupach producentów bez konieczności
rejestrowania działalności gospodarczej (5215)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pań posłanek: Marzeny Okła-Drewno-
wicz, Moniki Wielichowskiej oraz Renaty Zaremby
w sprawie podjęcia inicjatywy legislacyjnej dającej
możliwość przetwarzania produktów roślinnych
w gospodarstwach rolnych i grupach producentów
bez konieczności rejestrowania działalności gospo-
darczej uprzejmie informuję, co następuje.
Podejmowanie, wykonywanie i zakończenie dzia-
łalności gospodarczej w Polsce regulują przepisy
o swobodzie działalności gospodarczej. Zgodnie z usta-
wą z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności
gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095,
z późn. zm.) działalnością gospodarczą jest zarobko-
wa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa,
usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wy-
dobywanie kopalin ze złóż, a także działalność za-
wodowa wykonywana w sposób zorganizowany i cią-
gły. Zgodnie z wyżej wymienioną ustawą przedsię-
biorca może podjąć działalność gospodarczą po uzy-
skaniu wpisu do rejestru przedsiębiorców w Krajo-
wym Rejestrze Sądowym albo do Ewidencji Działal-
ności Gospodarczej. Przepisów ustawy nie stosuje
się do działalności wytwórczej w rolnictwie w zakre-
sie upraw rolnych oraz chowu i hodowli zwierząt,
ogrodnictwa, warzywnictwa, leśnictwa i rybactwa
221
śródlądowego, a także wynajmowania przez rolni-
ków pokoi, sprzedaży posiłków domowych i świad-
czenia w gospodarstwach rolnych innych usług
związanych z pobytem turystów. Wszelka inna dzia-
łalność prowadzona przez rolników zarobkowo i wy-
konywana w sposób zorganizowany i ciągły podlega
przepisom ustawy o swobodzie działalności gospo-
darczej.
Na dzień dzisiejszy, w obecnym stanie prawnym,
zgodnie z ustawą z dnia 15 września 2000 r. o gru-
pach producentów rolnych i ich związkach oraz
o zmianie innych ustaw (Dz. U. Nr 88, poz. 983,
z późn. zm.) oraz z rozporządzeniem ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z dnia 9 kwietnia 2008 r.
w sprawie wykazu produktów i grup produktów, dla
których mogą być tworzone grupy producentów rol-
nych, minimalnej rocznej wielkości produkcji towa-
rowej oraz minimalnej liczby członków grupy produ-
centów rolnych (Dz. U. Nr 72, poz. 424), grupa może
sprzedawać wyłącznie produkty określone w załącz-
niku do rozporządzenia. Dla tych produktów można
utworzyć grupę. W wykazie tym nie ma wymienio-
nych produktów przetworzonych. Jednym z podsta-
wowych celów utworzenia grupy producentów rol-
nych jest sprzedaż przez członków grupy całości
produktów lub grupy produktów wytworzonych
w swoich gospodarstwach za pośrednictwem grupy.
Taki wymóg określa art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy o gru-
pach, stanowiąc jednocześnie, że od tej zasady moż-
na wprowadzić odstępstwa.
Na dzień dzisiejszy ministerstwo rolnictwa i roz-
woju wsi nie przewiduje unifikacji gospodarki żyw-
nościowej państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie wydłużenia wymiaru urlopu
na warunkach urlopu macierzyńskiego (5230)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpe-
lacją pani poseł Hanny Zdanowskiej z dnia 18 wrze-
śnia br., przekazaną przy piśmie z dnia 26 września
2008 r., znak: SPS-023-5230/08, w sprawie wydłuże-
nia wymiaru urlopu na warunkach urlopu macierzyń-
skiego uprzejmie informuję, co następuje:
222
Urlop macierzyński i urlop na warunkach urlopu
macierzyńskiego są instytucjami, których cele są
zbieżne, ale nie tożsame. Urlop macierzyński, mają-
cy na celu ochronę zdrowia kobiety i jej dziecka
w pierwszym okresie jego życia, stanowi ustawową
obowiązkową przerwę w pracy. Urlop taki ma służyć
regeneracji sił kobiety w związku z ciążą i porodem.
W okresie tej przerwy w pracy kobieta korzysta ze
wzmożonej ochrony, gwarantującej jej między inny-
mi niepogarszanie warunków zatrudnienia (art. 176–
–179 Kodeksu pracy).
Urlop na warunkach urlopu macierzyńskiego
stanowi natomiast ustawową przerwę w świadcze-
niu pracy przeznaczoną przede wszystkim na wza-
jemne przystosowanie się do nowej sytuacji rodzin-
nej, zarówno dziecka przyjętego na wychowanie, jak
i rodziców adopcyjnych czy tworzących rodzinę za-
stępczą, a także na opiekę nad dzieckiem w pierw-
szym okresie po jego przyjęciu do rodziny.
Pragnę podkreślić, że stale podejmowane są dzia-
łania będące wyrazem szczególnej troski nie tylko
o pracowników – rodziców biologicznych, ale także
o pracowników – rodziców adoptujących dzieci czy
przyjmujących dzieci na wychowanie jako rodzina
zastępcza. Obecnie trwają prace legislacyjne nad
rządowym projektem ustawy nowelizującej Kodeks
pracy (druk nr 885), zmierzające m.in. do jednorazo-
wego podwyższenia wymiaru urlopu macierzyńskie-
go, jak również urlopu na warunkach urlopu macie-
rzyńskiego, a także wprowadzenia dodatkowego
urlopu macierzyńskiego i dodatkowego urlopu na
warunkach urlopu macierzyńskiego, których wy-
miar wzrastałby etapowo.
Pragnę zwrócić ponadto uwagę, iż ustawą z dnia
16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy
oraz ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpie-
czenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
(Dz. U. z 2006 r. Nr 221, poz. 1615) podwyższono
wymiar urlopu macierzyńskiego i urlopu na warun-
kach urlopu macierzyńskiego, a także wiek dziecka
uprawniający do skorzystania z urlopu na warun-
kach urlopu macierzyńskiego, przyznając tym sa-
mym możliwość korzystania z takiego urlopu rodzi-
com przyjmującym dziecko w wieku do 7 lat lub do
10 lat – gdy odroczono obowiązek szkolny.
Jak z powyższego wynika, przepisy Kodeksu pra-
cy uwzględniają założenie, że funkcje opiekuńczo-
-wychowawcze pełnią rodzice, bez względu na to,
czy są rodzicami biologicznymi, czy zastępczymi,
przyznając pracownikom szereg uprawnień związa-
nych z rodzicielstwem, bez czynienia nieuzasadnio-
nych zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak
i faworyzujących, w zależności od tego, czy chodzi
o rodziców naturalnych, czy też opiekunów praw-
nych dziecka.
Wprowadzanie dalszych zmian w przepisach Ko-
deksu pracy w zakresie wymiaru uprawnień przy-
sługujących rodzicom dziecka, zarówno biologicz-
nym, jak i zastępczym, nie powinno następować
zbyt pochopnie. Każda decyzja zwiększająca zakres
uprawnień pracowników powinna być poprzedzona
oceną wpływu zarówno już obowiązujących, jak
i planowanych rozwiązań na sytuację pracowników
na rynku pracy oraz powinna uwzględniać możliwo-
ści finansowe państwa.
Biorąc pod uwagę całokształt uregulowań praw-
nych dotyczących sprawowania opieki nad małym
dzieckiem, uprzejmie informuję, że obecnie nie pla-
nuję wprowadzania zmian w zakresie będącym
przedmiotem interpelacji. Niemniej jednak ze wzglę-
du na szczególną pozycję, jaką Konstytucja RP przy-
pisuje rodzinie, pragnę zapewnić, iż poruszane za-
gadnienia stale pozostają w obszarze moich zainte-
resowań i są poddawane obserwacji oraz ocenie
przede wszystkim z punktu widzenia ich społeczne-
go znaczenia.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Witaszczyka
w sprawie planów decentralizacji NFZ
i włączenia Łódzkiego Oddziału
Wojewódzkiego NFZ do oddziału śląskiego
(5248)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Stanisława Witaszczyka, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 15 września
2008 r., która została przesłana przy piśmie Mar-
szałka Sejmu RP z dnia 26 września 2008 r. (znak:
SPS-023-5248/08), w sprawie „planów decentraliza-
cji NFZ i włączenia Łódzkiego OW NFZ do Oddziału
Śląskiego” uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych informacji.
Jednym z priorytetów rządu w dziedzinie ochro-
ny zdrowia, co zostało przedstawione zarówno
w exposé prezesa Rady Ministrów, jak również w In-
formacji rządu na temat obecnej sytuacji ochrony
zdrowia w Polsce (druk sejmowy nr 176), jest de-
centralizacja i demonopolizacja instytucji płatnika
w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotne-
go. W związku z powyższym w Ministerstwie Zdro-
wia został przygotowany projekt ustawy w przed-
miotowym zakresie.
Decentralizacja i demonopolizacja płatnika świad-
czeń opieki zdrowotnej ma na celu przede wszystkim
polepszenie sytuacji ubezpieczonych, którzy będą
mieli większy wpływ na sposób rozdysponowywania

środków finansowych pochodzących z ich składek
na powszechne ubezpieczenie zdrowotne. Ubezpie-
czeni (a w konsekwencji również pacjenci) powinni
mieć, poprzez możliwość wyboru płatnika, wpływ
na to, w jaki sposób wydawane będą pieniądze z ich
składek.
Funkcjonowanie kilku instytucji powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego przyczyni się do opty-
malizacji zarządzania systemem zabezpieczania
świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych,
poprzez:
— zwiększenie elastyczności systemu umożliwia-
jącej szybkie dostosowanie funkcjonowania kilku
mniejszych instytucji do zachodzących zmian;
— podniesienie stopnia trafności decyzji, gdyż będą
one podejmowane bliżej szczebla wykonawczego.
Projekt przewiduje między innymi, że w miejsce
Narodowego Funduszu Zdrowia powstanie siedem
odrębnych publicznych instytucji powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego, które docelowo będą
mogły kontraktować świadczenia na terenie całego
kraju. Biorąc pod uwagę doświadczenie wynikające
z funkcjonowania, zaczynając od roku 1999 do roku
2003, kas chorych, przyjęto rozwiązanie, w którym
każda z nowoutworzonych instytucji skupiać będzie
co najmniej 10% ogółu osób ubezpieczonych w Pol-
sce. Na siedziby nowych instytucji wskazano miasta
będące stolicami województw, z których pochodzi
większość ubezpieczonych danej instytucji. Siedzibą
jednej z nich byłoby miasto Łódź. Podkreślić należy,
iż przepisy ww. projektu ustawy umożliwiają zmia-
nę siedziby, jeżeli statut nowej instytucji, przyjęty
przez jej radę, postanowi inaczej.
Ponadto podkreślić należy, iż zgodnie z projek-
tem ustawy odpowiednie oddziały wojewódzkie fun-
duszu, które wejdą w skład nowych instytucji po-
wszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, staną się
oddziałami regionalnymi poszczególnych instytucji,
co oznacza zapewnienie ciągłości działania struktur
regionalnych w ramach instytucji płatnika w syste-
mie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Po-
nadto również pracownicy poszczególnych oddzia-
łów wojewódzkich NFZ staliby się z mocy ustawy
pracownikami nowych instytucji. Dotyczy to rów-
nież OW NFZ w Łodzi.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że wraz
z wejściem w życie ww. projektu zostałyby poszerzone
kompetencje samorządów terytorialnych (wojewódz-
kich i powiatowych) w zakresie kształtowania struk-
tur organizacyjnych nowych instytucji, w szczególno-
ści poprzez wybór członków rad nowych instytucji
i w konsekwencji ich członków zarządów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
223
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Witaszczyka
w sprawie planowania zmian w obniżeniu
wieku dla pierwszoklasistów (5249)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Witaszczyka
(SPS-023-5249/08) w sprawie planowania zmian
w obniżeniu wieku dla pierwszoklasistów, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje:
Zasadność obniżenia wieku obowiązku szkolne-
go pozostaje poza dyskusją. Przemiany cywilizacyj-
ne sprawiają, że dzieci wcześniej osiągają dojrzałość
szkolną. Dzieci sześcioletnie są w większości inte-
lektualnie gotowe do podjęcia nauki szkolnej. Propo-
nowana zmiana w organizacji nauczania – objęcie
obowiązkową nauką szkolną dzieci o rok młodszych
– ułatwi wyrównywanie szans edukacyjnych, za-
pewni lepszy dostęp najmłodszych dzieci do edukacji
i umożliwi wcześniejsze rozpoznawanie i rozwój
uzdolnień. Obniżenie wieku obowiązku szkolnego
z siedmiu na sześć lat spowoduje, że w klasie pierw-
szej dzieci nie będą powtarzać tego, czego uczyły się
rok wcześniej, i będą kontynuować naukę stosownie
do wieku. W większości krajów europejskich naukę
podejmują dzieci młodsze i znacznie młodsze niż
siedmioletnie (od 4. roku życia w Irlandii Północnej
i Luksemburgu; od 5. roku życia w Anglii, Holandii,
na Łotwie, w Szkocji, Walii i na Węgrzech; od 6. roku
życia w Austrii, Belgii, Czechach, Francji, Grecji,
Hiszpanii, Irlandii, na Litwie, w Niemczech, Norwe-
gii, Portugalii, Rumunii, Słowacji, Słowenii i we
Włoszech). Projektowane objęcie dzieci sześciolet-
nich obowiązkiem szkolnym pozwoli również orga-
nizować kształcenie w warunkach porównywalnych
z systemami europejskimi.
Wprowadzane obecnie zmiany były planowane
od kilku lat i zostały poprzedzone badaniami i deba-
tami, których wyniki przemawiały za obniżeniem
wieku obowiązku szkolnego do lat sześciu.
Konieczności obniżenia wieku obowiązku szkol-
nego nie kwestionują ugrupowania parlamentarne.
Również protestujący rodzice deklarują, iż nie kwe-
stionują zasadności obniżenia wieku, a ich niepokój
budzi jedynie tryb wprowadzania zmiany.
Proces włączania sześciolatków do edukacji
szkolnej rozpocznie się w 2009 r. Z danych staty-
stycznych wynika bowiem, że od kilkunastu lat spa-
da liczba uczniów w szkołach podstawowych. W roku
2009 rocznik sześciolatków jest najmniej liczny, dla-
tego będzie to najkorzystniejszy czas na rozpoczęcie
planowanych zmian.
Zakłada się, że proces obejmowania edukacją
szkolną dzieci sześcioletnich będzie rozłożony na
3 lata, w taki sposób, aby oprócz siedmiolatków da-
224
nego rocznika obowiązek szkolny obejmował rów-
nież 1/3 rocznika dzieci sześcioletnich. Oznacza to,
że naukę podejmą:
— w roku szkolnym 2009/2010 dzieci siedmiolet-
nie urodzone w 2002 r. i dzieci sześcioletnie urodzo-
ne od 1 stycznia do 30 kwietnia 2003 r.,
— w roku szkolnym 2010/2011 dzieci siedmioletnie
urodzone po 1 maja 2003 r. i dzieci sześcioletnie uro-
dzone od 1 stycznia 2004 r. do 31 sierpnia 2004 r.,
— w roku szkolnym 2011/2012 dzieci siedmiolet-
nie urodzone po 1 września 2004 r. i dzieci sześcio-
letnie urodzone w 2005 r.
Od 1 września 2012 r. zasadą stanie się podejmo-
wanie nauki przez dzieci sześcioletnie. W okresie ob-
niżania wieku obowiązku szkolnego dla sześciolat-
ków będzie istniała możliwość odroczenia tego obo-
wiązku, wynikająca z woli rodziców. Stan taki doty-
czyć będzie od roku 2009 trzech kolejnych roczników
dzieci. Sposób wprowadzania projektowanej zmiany
– pozostawiający decyzję w tej sprawie w gestii ro-
dziców – pozwoli przeprowadzić ją w sposób możli-
wie najłagodniejszy, a rozłożenie jej na 3 lata nie za-
burzy pracy szkół poprzez gwałtowne i znaczące
zwiększenie liczby dzieci rozpoczynających naukę
w pierwszej klasie oraz nie spowoduje, że dzieci te
– ze względu na liczebność rocznika – będą miały
większe problemy w trakcie rekrutacji do szkół po-
nadgimnazjalnych i na studia w szkołach wyższych.
W szkołach podstawowych ze względu na niż demo-
graficzny nie będzie problemów z zapewnieniem od-
powiedniej bazy lokalowej. W celu zapewnienia
wszystkim 6-latkom rozpoczynającym naukę w szko-
le podstawowej warunków opieki i bezpieczeństwa
porównywalnych do rozwiązań przyjętych w wycho-
waniu przedszkolnym Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej przygotowuje program rządowy, który obej-
mie działania w powyższym zakresie realizowane
przez kolejne lata: 2009, 2010, 2011. W ramach
trzech modułów na powyższe działania w roku bu-
dżetowym 2009 przeznacza się środki finansowe
w wysokości 347 000 tys. zł, w tym:
1) doposażenie szkół w związku z przyjęciem
6-latków;
2) rozszerzenie opieki świetlicowej;
3) dotacja dla samorządów w związku ze wzro-
stem liczby uczniów.
Działania związane z realizacją wymienionych
modułów w kolejnych latach będą charakteryzowały
się elastycznością w alokacji środków w zależności
od stwierdzonych potrzeb.
Zapewnienie warunków działania szkoły, w tym
bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wy-
chowania i opieki, jest zadaniem organu prowadzą-
cego. W uzasadnionych warunkach państwo może
realizację tego zadania wspierać. Zauważyć należy,
że samorządy życzliwie przyjęły projektowane zmia-
ny, a korporacje samorządowe w trakcie uzgodnień
nie zgłaszały zastrzeżeń dotyczących proponowa-
nych rozwiązań ani też sposobu oszacowania ich
skutków finansowych i zakresu projektowanych
działań rządu wspierających finansowo realizację
zadania. Starannie przemyślany i przygotowany zo-
stał bowiem projekt regulacji stanowiący o sposobie
wprowadzania zmiany. Przygotowano również pro-
jekt podstawy programowej uwzględniającej fakt
wcześniejszego rozpoczynania edukacji szkolnej. Za-
planowane zostały środki finansowe na realizację
programu rządowego związanego z obniżeniem wie-
ku obowiązku szkolnego.
Jeszcze raz chcę jednak podkreślić, że decyzja
o posłaniu 6-latka do szkoły będzie należała do ro-
dziców, którzy, podejmując decyzję w tej sprawie,
będą oceniali przede wszystkim to, czy szkoła dys-
ponuje stosowną bazą i wyposażeniem odpowiednim
do przyjęcia 6-letniego dziecka.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie wystawiania zaświadczeń lekarskich
osobom ubiegającym się o przyjęcie do służby
w Policji (5254)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 26 września 2008 r.
(znak: SPS-023-5254/08), przekazujące zapytanie
pana posła Romualda Kazimierza Ajchlera w spra-
wie wystawiania zaświadczeń lekarskich osobom
ubiegającym się o przyjęcie do służby w Policji,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Kryteria oceny sprawności fizycznej dla osób
ubiegających się o przyjęcie do służby w Policji zo-
stały określone w decyzji nr 744 komendanta głów-
nego Policji z dnia 15 października 2007 r. w spra-
wie wprowadzenia kryteriów oceny sprawności fi-
zycznej osób ubiegających się o przyjęcie do służby
w Policji (Dz. Urz. KGP Nr 19, poz. 141). Natomiast
decyzją nr 766 komendanta głównego Policji z dnia
23 października 2007 r. w sprawie wprowadzania
kryteriów oceny sprawności fizycznej poborowych
ubiegających się o przyjęcie do służby w oddziałach
prewencji Policji (Dz. Urz. KGP Nr 20, poz. 147)
ustalone zostały kryteria oceny sprawności fizycz-
nej dla osób ubiegających się o przyjęcie w oddzia-
łach prewencji Policji. Do testu sprawności fizycznej,
zgodnie z punktem 1 zasad ogólnych załącznika do
decyzji nr 744 pn. Opis testu sprawności fizycznej
oraz stosownie do brzmienia punktu 1 zasad ogól-

nych załącznika do decyzji nr 766 pn. Opis testu
sprawności fizycznej poborowych ubiegających się
o przyjęcie do służby w oddziałach prewencji, mogą
przystąpić osoby, które posiadają aktualne zaświad-
czenie lekarskie dopuszczające do testu sprawności
fizycznej, wydane nie wcześniej niż 14 dni przed
przystąpieniem do testu.
Z zapisów zawartych w decyzjach komendanta
głównego Policji wynika, że przedmiotowe zaświad-
czenie lekarskie może wystawić każdy lekarz. Wa-
runkiem jest, aby w zaświadczeniu znalazło się
stwierdzenie, że osoba ta nie ma przeciwwskazań
zdrowotnych do przystąpienia do testu. Wymienio-
ne decyzje stanowią akty prawa resortowego,
w związku z czym nie podlegały one uzgodnieniom
międzyresortowym, więc szczegółowych wyjaśnień
w tym zakresie powinien udzielić komendant głów-
ny Policji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie ustalenia prawa
do świadczenia pielęgnacyjnego (5256)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 26 września
2008 r. dotyczące interpelacji posła Romualda Aj-
chlera w sprawie ustalenia prawa do świadczenia
pielęgnacyjnego, uprzejmie informuję:
Zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.
o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 139, poz. 992,
z późn. zm.) rodzice wychowujący niepełnosprawne
dzieci mogą ubiegać się o świadczenie pielęgnacyjne
w kwocie 420 zł miesięcznie – jest to świadczenie dla
rodzica, który nie podejmuje bądź rezygnuje z za-
trudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku
z koniecznością sprawowania opieki nad niepełno-
sprawnym dzieckiem, i przysługuje tylko jednej oso-
bie w rodzinie. W ramach świadczenia pielęgnacyj-
nego osoba sprawująca opiekę podlega ubezpiecze-
niu emerytalno-rentowemu i zdrowotnemu finanso-
wanemu ze środków budżetu państwa.
Jeśli więc osoba ubiegająca się nie spełnia wa-
runków do przyznania świadczenia pielęgnacyjne-
go, w szczególności pozostaje aktywna zawodowo,
świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje. Nie pla-
225
nuje się wprowadzenia zmian do ustawy o świadcze-
niach rodzinnych mających na celu objęcie prawem
do świadczenia pielęgnacyjnego również osób ak-
tywnych zawodowo.
Odnośnie do wysokości świadczenia pielęgnacyj-
nego, to jego kwota ma częściowo zrekompensować
rodzicowi utratę dochodów z tytułu zatrudnienia
lub innej pracy zarobkowej, a nie wynagrodzenie
w pełni zastąpić.
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot
poszczególnych świadczeń rodzinnych, a więc także
świadczenia pielęgnacyjnego, oraz wysokość kryte-
rium dochodowego uprawniającego do świadczeń
jest konsekwencją ograniczonych możliwości budże-
towych państwa – w budżecie nie ma wystarczają-
cych środków, aby każdej rodzinie wychowującej
niepełnosprawne dziecko zapewnić wsparcie pozwa-
lające na pełne pokrycie wydatków na leczenie
i utrzymanie dziecka.
Ponadto uprzejmie informuję, że świadczenie pie-
lęgnacyjne nie jest jedyną formą wsparcia material-
nego rodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne
– na podstawie ww. ustawy o świadczeniach rodzin-
nych, na każde dziecko legitymujące się odpowied-
nim orzeczeniem o niepełnosprawności lub stopniu
niepełnosprawności, rodziny mogą ubiegać się o:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu re-
habilitacji i kształcenia dziecka niepełnosprawne-
go – dodatek przysługuje na dziecko legitymujące
się orzeczeniem o niepełnosprawności lub orzecze-
niem o umiarkowanym i znacznym stopniu nie-
pełnosprawności, w kwocie 60 zł na dziecko do
ukończenia 5. roku życia lub 80 zł na dziecko po-
między 5. a 24. rokiem życia. Dodatek ten przy-
sługuje przy dochodzie nie wyższym niż 583 zł na
osobę w rodzinie,
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu sa-
motnego wychowywania dziecka – dodatek przy-
sługuje osobie samotnie wychowującej dziecko, któ-
rego drugie z rodziców nie żyje lub ojciec jest nie-
znany, lub powództwo o zasądzenie świadczeń ali-
mentacyjnych od drugiego z rodziców zostało odda-
lone. Na dziecko legitymujące się orzeczeniem
o niepełnosprawności lub znacznym stopniu niepeł-
nosprawności dodatek przysługuje w kwocie 250 zł
miesięcznie, nie więcej jednak niż 500 zł na wszyst-
kie dzieci. Jest to dodatek do zasiłku rodzinnego
i przysługuje przy dochodzie nie wyższym niż 583 zł
na osobę w rodzinie,
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł mie-
sięcznie – niezależne od dochodów i wieku świadcze-
nie dla każdej osoby legitymującej się orzeczeniem
o niepełnosprawności, znacznym stopniu niepełno-
sprawności lub umiarkowanym stopniu niepełno-
sprawności, jeżeli niepełnosprawność powstała
w wieku uprawniającym do zasiłku rodzinnego; za-
226
siłek nie przysługuje osobie uprawnionej do dodatku
pielęgnacyjnego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z art. 18 ustawy o świadczeniach rodzinnych kwoty
kryteriów dochodowych uprawniających do świad-
czeń rodzinnych oraz kwoty poszczególnych świad-
czeń podlegają okresowej weryfikacji co 3 lata.
Ostatnia, przeprowadzona w 2006 r., weryfikacja
nie spowodowała wzrostu kryterium dochodowego,
wzrosły natomiast kwoty niektórych świadczeń ro-
dzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłku rodzin-
nego z tytułu kształcenia i rehabilitacji dziecka
niepełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego.
Datą najbliższej weryfikacji jest 1 września 2009 r.
Zgodnie z ww. ustawą nowe kwoty kryteriów i kwo-
ty świadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnie-
niem wyników badań progu wsparcia dochodowego
rodzin, przeprowadzanych przez Instytut Pracy
i Spraw Socjalnych. W badaniach tych uwzględnia
się między innymi zmiany cen towarów i usług kon-
sumpcyjnych.
W roku bieżącym minister pracy i polityki spo-
łecznej zlecił Instytutowi Pracy i Spraw Socjalnych
przeprowadzenie badań progu wsparcia dochodowe-
go rodzin, które, zgodnie z ustawą, będą podstawą
weryfikacji w 2009 r. wysokości kryteriów dochodo-
wych uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz
wysokości poszczególnych świadczeń. Zważywszy
na skalę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r., tj. od
wejścia ustawy w życie, podniesienie kryteriów do-
chodowych uprawniających do świadczeń rodzin-
nych wydaje się nieuniknione.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie dystrybucji we własnym
gospodarstwie rolnym miodów pitnych,
jako tradycyjnych specjalności produkowanych
na małą skalę domowym sposobem (5260)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 26 września br., znak:
SPS-023-5260/08, dotyczącej interpelacji pana po-
sła Mieczysława Marcina Łuczaka w sprawie dys-
trybucji we własnym gospodarstwie rolnym miodów
pitnych jako tradycyjnych specjalności uprzejmie
przedkładam, co następuje.
Zgodnie z postanowieniami dyrektywy Rady 92/
83/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie
harmonizacji struktury podatków akcyzowych od
alkoholu i napojów alkoholowych istnieje możliwość
stosowania obniżonych stawek podatku lub zwol-
nień z podatku niektórych produktów o charakterze
regionalnym lub tradycyjnym.
W dniu 29 lipca 2008 r. w Dzienniku Urzędowym
Unii Europejskiej zostało opublikowane rozporzą-
dzenie Komisji (WE) nr 729/2008 z dnia 28 lipca
2008 r. rejestrujące w rejestrze gwarantowanych
tradycyjnych specjalności nazwy miodów pitnych:
Czwórniak (GTS), Dwójniak (GTS), Półtorak (GTS),
Trójniak (GTS). Wpisanie nazw tych miodów pit-
nych do rejestru gwarantowanych tradycyjnych spe-
cjalności jest równoznaczne z uznaniem ich trady-
cyjnego charakteru.
Mając na uwadze prezentowane przez resort fi-
nansów stanowisko, iż warunkiem niezbędnym do
rozważenia wprowadzenia zmian w zakresie stawek
podatku akcyzowego jest zarejestrowanie miodów
pitnych zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady
(WE) nr 509/2006 z dnia 2006 r. w sprawie produk-
tów rolnych i środków spożywczych będących gwa-
rantowanymi tradycyjnymi specjalnościami we wspól-
notowym rejestrze gwarantowanych tradycyjnych
specjalności, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
w dniu 13 sierpnia 2008r. zwróciło się do Minister-
stwa Finansów z prośbą o rozpoczęcie prac nad ob-
niżeniem stawek podatku akcyzowego na wyżej wy-
mienione mody pitne.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi planuje
rozpoczęcie pod koniec bieżącego roku prac nad
przygotowaniem założeń do nowelizacji ustawy z dnia
22 stycznia 2004 r. o wyrobie i rozlewie wyrobów
winiarskich, obrocie tymi wyrobami i organizacji
rynku wina. Prace te będą miały na celu przygoto-
wanie propozycji zmian w zakresie definicji oraz za-
sad wyrobu tych wyrobów winiarskich, które nie są
objęte przepisami UE o wspólnej organizacji rynku
wina. Do tych wyrobów winiarskich zalicza się wino
owocowe, Wino Polskie, wyroby winopochodne i wi-
nopodobne, niskoalkoholowe (cird, perry) oraz mio-
dy pitne. W ramach planowanych prac zamierzamy
rozważyć wprowadzenie ewentualnych zmian w prze-
pisach ww. ustawy w zakresie wykonywania działal-
ności gospodarczej przez podmioty wyrabiające na
małą skalę takie wyroby winiarskie, jak miody pitne
czy wino owocowe. Wymaga to przygotowania no-
wych rozwiązań prawnych, gdyż zasady wykonywa-
nia działalności gospodarczej w zakresie wyrobu
i rozlewu wyrobów winiarskich określone w przepi-
sach ww. ustawy z 22 stycznia 2004 r. nie są uregu-
lowane przepisami UE o wspólnej organizacji rynku
wina.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie realizacji programu rządu RP
ogłoszonego w exposé premiera Donalda Tuska
w kontekście ustawy o działach
administracji rządowej w zakresie działu:
Skarb Państwa (5261)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Krzysztofa Jurgiela w spra-
wie realizacji programu rządu RP wygłoszonego
w exposé premiera Donalda Tuska w kontekście
ustawy z dnia 23 listopada 1997 r. o działach admi-
nistracji rządowej w zakresie działu: Skarb Pań-
stwa, uprzejmie informuję, co następuje:
1. Jakie działania programowe i legislacyjne
podjął rząd RP w celu realizacji spraw wymienio-
nych w dziale: Skarb Państwa, wynikających z usta-
wy o działach administracji rządowej, dotyczących
programu rządu?
Zgodnie z art. 25 ustawy z dnia 4 września 1997 r.
o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2007 r.,
Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) dział Skarb Państwa
obejmuje sprawy dotyczące gospodarowania mie-
niem Skarbu Państwa, w tym komercjalizacji i pry-
watyzacji przedsiębiorstw państwowych oraz naro-
dowych funduszy inwestycyjnych i ich prywatyza-
cji, jak również ochrony interesów Skarbu Pań-
stwa. Minister właściwy do spraw Skarbu Państwa
reprezentuje Skarb Państwa, może inicjować poli-
tykę państwa w zakresie przekształceń własnościo-
wych mienia komunalnego oraz sprawuje nadzór
nad działalnością Prokuratorii Generalnej Skarbu
Państwa.
Realizując swoje zadania, minister skarbu pań-
stwa wystąpił między innymi z następującymi ini-
cjatywami legislacyjnymi:
a) projekt ustawy o komercjalizacji i prywatyza-
cji oraz ustawy o zasadach wynagradzania osób kie-
rujących niektórymi podmiotami prawnymi, które-
go celem jest zapewnienie ministrowi właściwemu
do spraw Skarbu Państwa instrumentów pozwalają-
cych na prowadzenie skutecznej polityki prywatyza-
cyjnej oraz pozyskiwanie profesjonalnej kadry kie-
rowniczej dla spółek z udziałem Skarbu Państwa
lub spółek z udziałem samorządu terytorialnego;
b) projekt ustawy regulującej zasady wykonywa-
nia nadzoru właścicielskiego Skarbu Państwa; usta-
wa ma na celu zapewnienie ministrowi właściwemu
do spraw Skarbu Państwa instrumentów pozwalają-
cych na prowadzenie bardziej efektywnego nadzoru
właścicielskiego nad spółkami z udziałem Skarbu
Państwa oraz skuteczniejszej polityki prywatyzacyj-
nej; ponadto projektowana ustawa ujednolici zasady
wykonywania nadzoru właścicielskiego nad spółka-
mi z udziałem Skarbu Państwa oraz wzmocni nad-
zór nad przedsiębiorstwami państwowymi;
227
c) projekt ustawy o zmianie ustawy o narodo-
wych funduszach inwestycyjnych i ich prywatyzacji.
Potrzeba nowelizacji ustawy wynika ze zmian, jakie
zaszły w strukturze kapitałowej, sposobie i celach
działania narodowych funduszy inwestycyjnych.
Skarb Państwa nie posiada akcji w żadnym z naro-
dowych funduszy inwestycyjnych, stąd posługiwa-
nie się przez te podmioty w firmie określeniem „na-
rodowy” lub skrótem „NFI” nie odpowiada stanowi
faktycznemu i wprowadza w błąd co do składu ak-
cjonariatu i charakteru tych spółek.
Ponadto podjęte zostały inicjatywy dotyczące no-
welizacji ustawy o przekształceniach własnościo-
wych przedsiębiorstwa państwowego PLL LOT,
ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu
pozostawienia nieruchomości poza obecnymi grani-
cami Rzeczypospolitej Polskiej i inne.
Minister skarbu państwa podjął także szereg ini-
cjatyw w zakresie rozporządzeń, w tym między in-
nymi: projekt rozporządzenia Rady Ministrów
w sprawie listy spółek konsolidowanych oraz listy
spółek konsolidujących, podlegających procesowi
konsolidacji spółek sektora elektroenergetycznego,
projekt rozporządzenia Rady Ministrów zmieniają-
cego rozporządzenie w sprawie listy spółek o istot-
nym znaczeniu dla porządku publicznego lub bez-
pieczeństwa publicznego.
2. Jakie kryteria przyjęto przy ustalaniu pakie-
tu spółek przewidzianych do prywatyzacji?
Opracowany w Ministerstwie Skarbu Państwa
„Plan prywatyzacji na lata 2008–2011” jest realiza-
cją zapowiedzianych w exposé premiera Donalda
Tuska działań mających na celu odblokowanie i przy-
spieszenie prywatyzacji.
Przekształcenia własnościowe spółek w poszcze-
gólnych branżach realizowane będą zgodnie z rzą-
dowymi programami i strategiami sektorowymi, za-
równo obowiązującymi, jak przyjmowanymi w trak-
cie realizacji programu.
W ww. „Planie...” wyodrębnione zostały także
spółki, których prywatyzacji nie przewiduje się. Są
to spółki istotne z punktu widzenia interesów i bez-
pieczeństwa państwa (jak np. PGNiG SA, PKN Or-
len SA, Grupa Lotos SA, Gaz-System SA, PSE Ope-
rator SA i inne), spółki z grupy mediów publicznych
realizujące zadania związane z misją publiczną.
Nie planuje się także prywatyzacji takich spółek,
jak: Bank Gospodarstwa Krajowego, który ma pozo-
stać bankiem państwowym, pełniącym rolę instru-
mentu polityki państwa i wykonującym zadania zle-
cone przez rząd, Totalizator Sportowy sp. z o.o., re-
alizujący monopol państwa w zakresie wynikającym
z przepisów ustawy o grach i zakładach wzajem-
nych, oraz Polski Monopol Loteryjny sp. z o.o., obec-
nie w likwidacji.
Pragnę zauważyć, iż na liście 740 spółek plano-
wanych do prywatyzacji do roku 2011 dużą część
stanowią spółki z mniejszościowym udziałem Skar-
bu Państwa, tzw. „resztówki” czy też spółki z pro-
228
gramu NFI, w których udział Skarbu Państwa jest
niewielki.
Założone w „Planie...” procesy przekształceń
własnościowych mają na celu uporządkowanie
struktury własnościowej w spółkach z udziałem
Skarbu Państwa, jak również doprowadzenie do do-
celowego kształtu sektora publicznego z pozostawie-
niem własności państwowej w tych sektorach i bran-
żach, które mają istotne znaczenie dla bezpieczeń-
stwa państwa i porządku publicznego.
3. Jaki będzie finansowy efekt ich zbycia i jak
ten wynik ma się do zysków wypracowywanych
przez te spółki, który w części trafia co roku do bu-
dżetu państwa?
Odnosząc się do tego pytania pana posła Krzysz-
tofa Jurgiela, należy zwrócić uwagę na fakt, iż pro-
ces prywatyzacji, mimo iż prowadzony jest przez or-
gan administracji państwowej, podlega regułom go-
spodarki rynkowej. W związku z powyższym prze-
bieg i efekty tego procesu uwarunkowane są nie tyl-
ko obowiązującymi przepisami prawa, ale również
kondycją prywatyzowanych spółek, sytuacją branży,
w jakiej one działają, stanem polskiej gospodarki
oraz zainteresowaniem ze strony inwestorów.
Nawiązując do przykładów spółek przeznaczo-
nych do prywatyzacji podanych w interpelacji posła
Krzysztofa Jurgiela, można podjąć polemikę z po-
glądem, iż w pierwszej kolejności należałoby prywa-
tyzować spółki w trudnej sytuacji finansowej, defi-
cytowe, generujące straty, wymagające dokapitali-
zowania i sprawnego zarządzania, a nie bardzo ren-
towne przedsiębiorstwa, takie jak GPW czy BGŻ.
W obecnym stanie prawnym trudno odwoływać
się do rentowności Giełdy Papierów Wartościowych
w Warszawie SA, spółka ta nie może bowiem wypła-
cać dywidendy, która stanowiłaby przychód Skarbu
Państwa.
Decyzje dotyczące momentu rozpoczęcia procesu
prywatyzacji i zbycia akcji Skarbu Państwa są po-
dejmowane indywidualnie w odniesieniu do każdej
ze spółek, po wnikliwej analizie kondycji i perspek-
tyw rozwoju danej spółki oraz potencjalnego zainte-
resowania inwestorów. Należy przy tym zauważyć,
iż duża część podmiotów przeznaczonych do prywa-
tyzacji to spółki z niewielkim udziałem Skarbu Pań-
stwa. Minister Skarbu Państwa nie ma więc wpły-
wu na decyzje organów tych spółek, dotyczące
np. wypłaty dywidendy czy realizowanej strategii
rozwoju.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w 2009 r.
przychody z prywatyzacji szacowane są na poziomie
12 mld zł brutto, natomiast dochody z tytułu dywi-
dend w wysokości 2,87 mld zł. Natomiast podatek
dochodowy od osób prawnych wypłacany od zysku
trafia do budżetu państwa niezależnie od tego, czy
właścicielem jest Skarb Państwa, czy też inwestor
prywatny.
Odnosząc się do spółek wymienionych w interpe-
lacji, poniżej przekazuję bardziej szczegółowe infor-
macje dotyczące przesłanek prywatyzacji Giełdy Pa-
pierów Wartościowych w Warszawie SA oraz dokapi-
talizowania i prywatyzacji BGŻ SA.
Giełda Papierów Wartościowych w Warszawie
SA.
Giełda warszawska jest jedną z najszybciej ro-
snących giełd w Europie i zdecydowanie wiodącym
parkietem w regionie Europy Środkowo-Wschodniej.
Rozpoczęty w 2005 r. proces prywatyzacji GPW jest
obecnie kontynuowany przede wszystkim z uwagi
na następujące przesłanki:
1) prywatyzacja GPW oraz próba utworzenia
w oparciu o istniejącą w jej ramach infrastrukturę
regionalnego centrum finansowego jest olbrzymią
szansą dla polskiego rynku kapitałowego;
2) GPW powinna pozyskiwać nowych członków
giełdy, za którymi stoją aktywa ich klientów przy-
czyniające się do zwiększenia płynności;
3) konieczne jest budowanie przez GPW oferty
na rynku akcji i innych instrumentów finansowych,
które nadałyby giełdzie potrzebnego międzynarodo-
wego wymiaru;
4) GPW powinna kontynuować działania wzmac-
niające jakość rynku, a także rozumienie specyfiki
rynku giełdowego wśród inwestorów nieprofesjonal-
nych, starając się redukować przez to zagrożenia,
jakie dla rynku powstają w okresach turbulencji;
5) należy oczekiwać wpływu prywatyzacji na kul-
turę korporacyjną GPW i wzmocnienia rynkowego
ukierunkowania działalności giełdy, w tym bardziej
proklienckiego zorientowania firmy i wzrostu aktyw-
ności w zakresie pozyskiwania emitentów;
6) GPW powinna zapewnić atrakcyjny mecha-
nizm finansowania i budowania pozycji rynkowej
nie tylko dla większych przedsiębiorstw, ale także
dla spółek z sektora małych i średnich przedsię-
biorstw;
7) prywatyzacja GPW ma zapewnić jej rozwój
zharmonizowany z biznesową strategią giełdy
(w szczególności zapewnić GPW otwarty, ale stabil-
ny akcjonariat).
Wobec powyższego należy uznać, że prywatyza-
cja GPW będzie miała korzystny wpływ nie tylko na
rozwój spółki i polskiego rynku kapitałowego, ale
całej polskiej gospodarki.
Mając na uwadze powyższe przesłanki, jak rów-
nież fakt, iż niezwykle istotne jest wsparcie przez
rząd zmian regulacyjnych, które będą unowocze-
śniać infrastrukturę rynku, Ministerstwo Skarbu
Państwa podjęło działania zmierzające do zmiany
ustawy o obrocie instrumentami finansowymi, któ-
ra umożliwiałaby m.in. wypłatę dywidendy z akcji
GPW. Nowelizacja wyżej wymienionej ustawy zosta-
ła zaskarżona do Trybunału Konstytucyjnego przez
prezydenta RP.
Bank Gospodarki Żywnościowej SA.
Skarb Państwa jest mniejszościowym akcjonariu-
szem Banku Gospodarki Żywnościowej SA (BGŻ), po-
siadającym akcje reprezentujące 37,26% kapitału za-
kładowego. Wiodącym akcjonariuszem BGŻ, repre-
zentującym 59,35% udział w kapitale zakładowym

banku, jest grupa Rabobank, w skład której wchodzi
Rabobank International Holding BV oraz Cooperatie-
ve Centrale Raiffeisen – Boerenleenbank BA.
Od wielu lat BGŻ borykał się z dużymi problema-
mi finansowymi. Kolejne decyzje Komisji Nadzoru
Bankowego o konieczności zwiększenia funduszy
własnych banku wymuszały podejmowanie działań
mających na celu utrzymanie BGŻ na rynku. W kon-
sekwencji bank był wielokrotnie dokapitalizowywa-
ny, w drodze emisji akcji skierowanych do Skarbu
Państwa, jak również do inwestorów prywatnych
– Rabobank International Holding BV oraz Europej-
skiego Banku Obudowy i Rozwoju.
W dniu 23 sierpnia 2007 r. z wniosku ministra
skarbu państwa odbyło się nadzwyczajne walne
zgromadzenie BGŻ, które postanowiło o ubieganiu
się o dopuszczenie akcji BGŻ do obrotu na Giełdzie
Papierów Wartościowych w Warszawie SA oraz ich
dematerializacji. Zgodnie z treścią uchwały ww. wal-
nego zgromadzenia banku pierwsza oferta publicz-
na BGŻ miała mieć miejsce w I półroczu 2008 r., lecz
nie później niż do końca III kwartału 2008 r.
W dniu 24 czerwca 2008 r. Ministerstwo Skarbu
Państwa poinformowało, iż po konsultacji z Grupą
Rabobank, w związku z niesprzyjającymi warunka-
mi rynkowymi, zdecydowało się nie podejmować
w najbliższych tygodniach decyzji o terminie pu-
blicznej oferty. Decyzja powyższa podyktowana była
analizami i obserwacjami sytuacji na rynkach kapi-
tałowych, a w szczególności w europejskim sektorze
bankowym.
W dniu 11 sierpnia 2008 r. Komisja Nadzoru Fi-
nansowego, po rozpoznaniu wniosku Banku Gospo-
darki Żywnościowej SA oraz ministra skarbu pań-
stwa, wydała postanowienie o zawieszeniu postępo-
wania w sprawie zatwierdzenia prospektu emisyjne-
go Banku BGŻ.
W dniu 30 września 2008 r. nadzwyczajne walne
zgromadzenie Banku BGŻ zdecydowało o przesunię-
ciu terminu pierwszej oferty publicznej banku na ter-
min nie późniejszy niż do końca I kwartału 2009 r.
Wprowadzenie akcji BGŻ na giełdę jest realną
szansą na zbycie pakietu akcji należącego do Skar-
bu Państwa. Przedmiotem pierwszej oferty publicz-
nej byłby należący do Skarbu Państwa pakiet akcji
(37,20%), z wyjątkiem akcji pozostałych do nieod-
płatnego udostępnienia pracownikom banku, które
stanowią 0,06% kapitału zakładowego.
Pozostanie przez Skarb Państwa mniejszościo-
wym akcjonariuszem BGŻ byłoby niecelowe. Skarb
Państwa nie miałby bowiem możliwości wywierania
aktywnego wpływu na jego funkcjonowanie i kie-
runki rozwoju.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
229
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie realizacji programu rządu RP
ogłoszonego w exposé premiera Donalda Tuska
w kontekście ustawy o działach
administracji rządowej w zakresie działu:
Oświata i wychowanie (5278)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła pana Krzysztofa Jurgiela (SPS-
-023-5278/08) w sprawie realizacji programu rządu
RP wygłoszonego w exposé premiera Donalda Tu-
ska w kontekście ustawy o działach administracji
rządowej w zakresie działu: oświata i wychowanie,
pozwolę sobie wyrazić następującą opinię:
1. Nauczyciele stanowią najliczniejszą grupę za-
wodową sektora finansów publicznych. Grupa ta
– poprzez wykonywanie pracy o szczególnej roli
związanej z kształceniem i wychowywaniem kolej-
nych pokoleń – determinuje proces rozwoju kraju
i stanowi o obecnym oraz przyszłym obliczu Polski
w świecie. Potrzeba doskonalenia systemu edukacji
wymaga jednak, aby rozwiązania prawa oświatowe-
go podlegały stałej, a nie pośpiesznej, doraźnej, oce-
nie i analizie pod kątem spełnienia celów dotychczas
realizowanych reform. Należy bowiem pamiętać, iż
z uwagi na cykl kształcenia uczniów każda reforma
w tym obszarze ma zakres długofalowy, a skutki
działań są w pełni uwidaczniane w perspektywie
wieloletniej.
Stosownie do bezspornego faktu, iż zadań pań-
stwa związanych z edukacją nie da się realizować
z pominięciem nauczycieli, kwestia ich statusu
i działanie na rzecz wzmocnienia ich rangi pozostaje
istotnym przedmiotem zainteresowania resortu.
Zmian w tym zakresie nie można dokonywać z po-
minięciem partnerów społecznych, w tym nauczy-
cieli, rodziców, stowarzyszeń oświatowych, itp. Od-
powiednio do powyższego, wszelkie działania mini-
stra edukacji narodowej należy postrzegać przez
pryzmat określonego procesu realizowanego w okre-
ślonych warunkach, a nie jednorazowych i pośpiesz-
nych działań.
2. Wśród warunków, które w istocie skrajnie de-
terminują złożoną dyskusję nad poprawą warunków
pracy i płacy nauczycieli, należy wskazać obszary
cechujące się brakiem niezbędnej, długofalowej sta-
bilizacji. Są to m.in:
a) fundamentalna reforma systemu oświaty do-
konana w 2000 r. Od jej wprowadzenia minęło 8 lat,
co m.in. oznacza to, iż żaden z uczniów nie przeszedł
jeszcze całego cyklu szkolnego, żaden nauczyciel nie
mógł przejść pełnej ścieżki awansu zawodowego itd.
Obecnie istnieje zatem bezsporna konieczność sku-
pienia się na analizie występujących zjawisk w tym
230
obszarze, w ten sposób, aby dalsze zmiany nie były
przypadkowe i nieracjonalne,
b) sytuacja gospodarcza, która przesądza o po-
tencjalnych możliwościach budżetu państwa w za-
kresie ponoszonych wydatków, przy czym obecny
stan gospodarki państwa wskazuje, iż zakładanie
długofalowej stabilności w tym obszarze nie jest
możliwe. Konsekwencje problemów gospodarczych
nie mogą bowiem potem skutkować niespełnieniem
obietnic,
c) budżet państwa oparty na zasadzie deficytu
budżetowego, a zatem oparty na wyższych wydat-
kach niż faktycznych dochodach,
d) stabilizacja polityczna i w konsekwencji uzy-
skanie wsparcia ze strony parlamentu RP.
3. Niezależnie od skali i jakości ograniczeń wyni-
kających z ww. warunków kluczowe kierunki dzia-
łania oraz podstawowe zamierzenia minister eduka-
cji narodowej ogłosił na początku pełnienia swojej
misji. Działania resortu edukacji zmierzają zatem
w dwóch kierunkach:
— dokończenia reformy systemu edukacji,
— dążenia do unowocześnienia polskiej szkoły
sprzyjającej jej otwartości na świat, dzięki m.in.
uproszczeniu prawa oświatowego.
W ramach tak zakreślonych obszarów minister
edukacji narodowej podjął prace nad opracowaniem
rozwiązań mających na celu zmiany w zakresie or-
ganizacji i realizacji zadań oświatowych, których
konsekwencją ma być wzmocnienie jakości kształce-
nia i wychowania. Jednym z elementów powyższego
programu działania było rozpoczęcie debaty spo-
łecznej m.in. w kwestii reformy programowej oraz
zasad finansowania oświaty. W resorcie edukacji po-
wołany został zespół skupiający byłych ministrów
edukacji, zapewniając w ten sposób możliwość swo-
bodnego wyrażenia niejednolitych poglądów na kwe-
stie związane z szeroko rozumianą oświatą i eduka-
cją oraz tym samym ustanawiając stałe ciało dorad-
cze. W ocenie ministra edukacji narodowej tylko ta-
kie działanie pozwala – oprócz wskazania najistot-
niejszych kierunków reform – zapewnić proces cią-
głości w zakresie wprowadzanych rozwiązań oraz
zobiektywizować podejmowane inicjatywy. Efekty
pracy zespołu umożliwiły zapoczątkowanie procesu
szerokich konsultacji z partnerami społecznymi,
związkowymi, rodzicami oraz innymi podmiotami
zainteresowanymi wzmocnieniem jakości edukacji.
4. W konsekwencji podjętych prac minister edu-
kacji narodowej opracował projekty ustaw, wszyst-
kie pozostające we właściwości ministra właściwego
do spraw oświaty i wychowania:
a) ustawę o zmianie ustawy Karta Nauczyciela,
w której proponuje się w szczególności:
— wzrost średnich wynagrodzeń nauczycieli po-
szczególnych stopni awansu zawodowego poprzez
zmianę wskaźników kwoty bazowej, określanej dla
nauczycieli corocznie w ustawie budżetowej (dwu-
krotny wzrost kwoty bazowej dla nauczycieli w wy-
sokości po 5%, a także zobowiązanie do podobnego
działania w roku 2010),
— wprowadzenie obowiązku dokonywania przez
jednostki samorządu terytorialnego corocznej anali-
zy poniesionych wydatków na wynagrodzenia na-
uczycieli pod kątem osiągania średnich wynagro-
dzeń oraz wprowadzenie obowiązku wypłaty jedno-
razowego dodatku uzupełniającego do osobistej
stawki wynagrodzenia zasadniczego nauczyciela
w przypadku nieosiągnięcia w danym roku średnie-
go wynagrodzenia,
— wprowadzenie obowiązku kontroli w danej
jednostce samorządu terytorialnego przez regional-
na izbę obrachunkową wysokości średnich wyna-
grodzeń nauczycieli,
— określenie wymiaru zajęć realizowanych przez
nauczycieli ponad tygodniowy obowiązkowy wymiar
godzin zajęć dydaktycznych, wychowawczych i opie-
kuńczych, prowadzonych bezpośrednio z uczniami
lub na ich rzecz (pensum) i wprowadzenie obowiąz-
ku rejestracji i rozliczania tych zajęć;
b) ustawę o zmianie ustawy o systemie oświaty
oraz o zmianie niektórych innych ustaw, w której
proponuje się m.in.:
— upowszechnienie wychowania przedszkolnego
dla dzieci w wieku 3–5 lat, w tym wprowadzenie
obowiązku rocznego przygotowania przedszkolnego
dla dzieci 5-letnich,
— zapewnienie lepszego dostępu do edukacji naj-
młodszych dzieci poprzez obniżenie wieku rozpoczy-
nania obowiązku szkolnego do wieku 6 lat,
— poprawę jakości edukacji poprzez odbiuro-
kratyzowanie sprawowanego nadzoru pedagogicz-
nego i jasny rozdział zadań pomiędzy organy pro-
wadzące szkoły oraz organy sprawujące nadzór pe-
dagogiczny,
— reformę programową wychowania przedszkol-
nego i kształcenia ogólnego ukierunkowaną na pre-
cyzyjny opis efektów kształcenia na każdym etapie
edukacyjnym oraz zwiększenie autonomii szkół
w kreowaniu efektywnego procesu kształcenia,
— stworzenie możliwości tworzenia oddziałów
międzynarodowych,
— wspieranie integracji cudzoziemców w pol-
skim systemie oświaty.
5. Zaproponowane przez ministra edukacji naro-
dowej zmiany w ustawie o zmianie ustawy Karta
Nauczyciela oraz w ustawie o zmianie ustawy o sys-
temie oświaty oraz o zmianie niektórych innych
ustaw są przedmiotem prowadzonych na szeroką
skalę konsultacji z partnerami społecznymi oraz
związkami zawodowymi. Projekty nowelizacji tych
ustaw zostały – odpowiednio 5 września 2008 r.
– projekt zmiany ustawy Karta Nauczyciela oraz
6 sierpnia br. – zmiana ustawy o systemie oświaty
– skierowane do zaopiniowania przez związki zawo-
dowe zrzeszające nauczycieli w trybie przewidzia-
nym w ustawie z dnia 23 maja 1991 r. o związkach
zawodowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854, z późn.
zm.) oraz do partnerów społecznych. Niezależnie od

powyższego, ww. projekty są przedmiotem organizo-
wanych od 30 maja 2008 r. rozmów strony rządowej
z przedstawicielami oświatowych związków zawodo-
wych. Celem tych spotkań jest szczegółowe omówie-
nie wszystkich zmian zaproponowanych w projek-
tach. Postulaty podnoszone przez związki zawodowe
są przedmiotem analizy ministra edukacji narodo-
wej pod kątem zasadności ich uwzględnienia w no-
welizacjach. Obecnie w ministerstwie trwają inten-
sywne prace nad rozwiązaniami uwzględniającymi
porozumienia ze związkami zawodowymi co do moż-
liwych treści projektowanych przepisów. Po opraco-
waniu projekty zostaną skierowane jeszcze na po-
czątku października do rozpatrzenia przez Radę Mi-
nistrów, a następnie w najbliższym terminie zosta-
ną skierowane do parlamentu RP.
6. Odnosząc się do kwestii rozstrzygnięć emery-
talnych, należy podkreślić, iż pozostają one w gestii
ministra pracy i polityki społecznej, który koordy-
nuje ponadbranżowe rozwiązania w systemie eme-
rytalno – rentowym państwa. Dzieje się tak, aby
proponowane rozstrzygnięcia w tym zakresie miały
charakter systemowo jednolity i spójny w skali pań-
stwa, oparty na zasadzie równości poszczególnych
grup zawodowych, w tym grupy nauczycieli.
Mając na względzie powyższe, należy podkreślić,
iż trwają intensywne prace nad przyjęciem ostatecz-
nych rozwiązań w zakresie tzw. emerytur pomosto-
wych. Propozycje ministra pracy i polityki społecz-
nej są także przedmiotem szczególnej uwagi mini-
stra edukacji narodowej.
Pragnę podkreślić, iż ostateczny efekt propono-
wanych zmian będzie uzależniony od wsparcia par-
lamentu. Wyrażam zatem nadzieję na szeroką i kon-
struktywną współpracę, która pozwoli wypracować
optymalne rozwiązania.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie planowanej reformy
systemu edukacji, zakładającej obniżenie
wieku szkolnego (5310)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Kalemby (SPS-
-023-5310/08) w sprawie planowanej reformy syste-
231
mu edukacji zakładającej obniżenie wieku szkolne-
go, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Zasadność obniżenia wieku obowiązku szkolne-
go pozostaje poza dyskusją. Przemiany cywilizacyj-
ne sprawiają, że dzieci wcześniej osiągają dojrzałość
szkolną. Dzieci sześcioletnie są w większości inte-
lektualnie gotowe do podjęcia nauki szkolnej. Propo-
nowana zmiana w organizacji nauczania – objęcie
obowiązkową nauką szkolną dzieci o rok młodszych
– ułatwi wyrównywanie szans edukacyjnych, za-
pewni lepszy dostęp najmłodszych dzieci do edukacji
i umożliwi wcześniejsze rozpoznawanie i rozwój
uzdolnień. Obniżenie wieku obowiązku szkolnego
z siedmiu na sześć lat spowoduje, że w klasie pierw-
szej dzieci nie będą powtarzać tego, czego uczyły się
rok wcześniej, i będą kontynuować naukę stosownie
do wieku. W większości krajów europejskich naukę
podejmują dzieci młodsze i znacznie młodsze niż
siedmioletnie (od 4. roku życia w Irlandii Północnej
i Luksemburgu; od 5. roku życia w Anglii, Holandii,
na Łotwie, w Szkocji, Walii i na Węgrzech; od 6. roku
życia w Austrii, Belgii, Czechach, Francji, Grecji,
Hiszpanii, Irlandii, na Litwie, w Niemczech, Norwe-
gii, Portugalii, Rumunii, Słowacji, Słowenii i we
Włoszech). Projektowane objęcie dzieci sześciolet-
nich obowiązkiem szkolnym pozwoli również orga-
nizować kształcenie w warunkach porównywalnych
z systemami europejskimi.
Wprowadzane obecnie zmiany były planowane
od kilku lat i zostały poprzedzone badaniami i deba-
tami, których wyniki przemawiały za obniżeniem
wieku obowiązku szkolnego do lat sześciu.
Konieczności obniżenia wieku obowiązku szkol-
nego nie kwestionują ugrupowania parlamentarne.
Również protestujący rodzice deklarują, iż nie kwe-
stionują zasadności obniżenia wieku, a ich niepokój
budzi jedynie tryb wprowadzania zmiany.
Proces włączania sześciolatków do edukacji
szkolnej rozpocznie się w 2009 r. Z danych staty-
stycznych wynika bowiem, że od kilkunastu lat spa-
da liczba uczniów w szkołach podstawowych. W roku
2009 rocznik sześciolatków jest najmniej liczny, dla-
tego będzie to najkorzystniejszy czas na rozpoczęcie
planowanych zmian.
Zakłada się, że proces obejmowania edukacją
szkolną dzieci sześcioletnich będzie rozłożony na
3 lata, w taki sposób, aby oprócz siedmiolatków da-
nego rocznika obowiązek szkolny obejmował rów-
nież 1/3 rocznika dzieci sześcioletnich. Oznacza to,
że naukę podejmą:
— w roku szkolnym 2009/2010 dzieci siedmiolet-
nie urodzone w 2002 r. i dzieci sześcioletnie urodzo-
ne od 1 stycznia do 30 kwietnia 2003 r.,
— w roku szkolnym 2010/2011 dzieci siedmio-
letnie urodzone po 1 maja 2003 r. i dzieci sześciolet-
nie urodzone od 1 stycznia 2004 r. do 31 sierpnia
2004 r.,
— w roku szkolnym 2011/2012 dzieci siedmiolet-
nie urodzone po 1 września 2004 r. i dzieci sześcio-
letnie urodzone w 2005 r.
232
Od 1 września 2012 r. zasadą stanie się podejmo-
wanie nauki przez dzieci sześcioletnie. W okresie ob-
niżania wieku obowiązku szkolnego dla sześciolat-
ków będzie istniała możliwość odroczenia tego obo-
wiązku, wynikająca z woli rodziców. Stan taki doty-
czyć będzie od roku 2009 trzech kolejnych roczników
dzieci. Sposób wprowadzania projektowanej zmiany
– pozostawiający decyzję w tej sprawie w gestii ro-
dziców – pozwoli przeprowadzić ją w sposób możli-
wie najłagodniejszy, a rozłożenie jej na 3 lata nie za-
burzy pracy szkół poprzez gwałtowne i znaczące
zwiększenie liczby dzieci rozpoczynających naukę
w pierwszej klasie oraz nie spowoduje, że dzieci te
– ze względu na liczebność rocznika – będą miały
większe problemy w trakcie rekrutacji do szkół po-
nadgimnazjalnych i na studia w szkołach wyższych.
W szkołach podstawowych ze względu na niż demo-
graficzny nie będzie problemów z zapewnieniem
odpowiedniej bazy lokalowej. W celu zapewnienia
wszystkim 6-latkom rozpoczynającym naukę w szko-
le podstawowej warunków opieki i bezpieczeństwa
porównywalnych do rozwiązań przyjętych w wycho-
waniu przedszkolnym Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej przygotowuje program rządowy, który obej-
mie działania w powyższym zakresie realizowane
przez kolejne lata: 2009, 2010, 2011. W ramach
trzech modułów na powyższe działania w roku bu-
dżetowym 2009 przeznacza się środki finansowe
w wysokości 347 000 tys. zł, w tym:
1) doposażenie szkół w związku z przyjęciem
6-latków;
2) rozszerzenie opieki świetlicowej;
3) dotacja dla samorządów w związku ze wzro-
stem liczby uczniów.
Działania związane z realizacją wymienionych
modułów w kolejnych latach będą charakteryzowały
się elastycznością w alokacji środków w zależności
od stwierdzonych potrzeb.
Zapewnienie warunków działania szkoły, w tym
bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wy-
chowania i opieki jest zadaniem organu prowadzące-
go. W uzasadnionych warunkach państwo może re-
alizację tego zadania wspierać. Zauważyć należy, że
samorządy życzliwie przyjęły projektowane zmiany,
a korporacje samorządowe w trakcie uzgodnień nie
zgłaszały zastrzeżeń dotyczących proponowanych
rozwiązań ani też sposobu oszacowania ich skutków
finansowych i zakresu projektowanych działań rzą-
du wspierających finansowo realizację zadania. Sta-
rannie przemyślany i przygotowany został bowiem
projekt regulacji stanowiący o sposobie wprowadza-
nia zmiany. Przygotowano również projekt podsta-
wy programowej uwzględniającej fakt wcześniejsze-
go rozpoczynania edukacji szkolnej. Zaplanowane
zostały środki finansowe na realizację programu
rządowego związanego z obniżeniem wieku obo-
wiązku szkolnego.
Jeszcze raz chcę jednak podkreślić, że decyzja
o posłaniu 6-latka do szkoły będzie należała do ro-
dziców, którzy, podejmując decyzję w tej sprawie,
będą oceniali przede wszystkim to, czy szkoła dys-
ponuje stosowną bazą i wyposażeniem odpowiednim
do przyjęcia 6-letniego dziecka.
Uprzejmie wyjaśniam również, że projekt usta-
wy o zmianie ustawy o systemie oświaty wprowa-
dzający przedmiotowe zmiany został – w ramach
wymaganych w trakcie procesu legislacyjnego
uzgodnień – przekazany również do partnerów spo-
łecznych. Zgłoszone w trakcie uzgodnień uwagi zo-
stały szczegółowo przeanalizowane i w możliwie sze-
rokim zakresie uwzględnione oraz omówione w oce-
nie skutków regulacji.
W celu przeprowadzenia szerokich konsultacji
społecznych projekty dotyczące reformy programo-
wej – dotyczące również pierwszego etapu edukacyj-
nego w szkole podstawowej – są zamieszczone na
stronie internetowej Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej. Internet zapewnia dostęp do informacji oraz
udział w dyskusji wszystkim zainteresowanym i jest
najpowszechniej stosowaną formą konsultacji spo-
łecznych pozwalającą na udział w nich całego społe-
czeństwa. Pragnę również podkreślić, że projekt
podstawy programowej kształcenia ogólnego (w tym
dotyczący edukacji zintegrowanej) został przygoto-
wany przez zespół ekspertów: nauczycieli, metody-
ków oraz grono wysokiej klasy specjalistów (nauczy-
cieli akademickich) m.in. z dziedziny pedagogiki
wczesnoszkolnej. Wszystkie zgłoszone opinie doty-
czące wprowadzanych zmian, w tym również od ro-
dziców, zostały przeanalizowane przez ten zespół.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie ciężaru tornistrów szkolnych (5311)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Ewy Wolak w sprawie nad-
miernie obciążonych tornistrów uczniów (SPS-023-
-5311/08) uprzejmie informuję, że:
Kwestie związane z ogólną, profilaktyczną opie-
ką zdrowotną nad dziećmi i młodzieżą szkolną regu-
lują przepisy rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
22 grudnia 2004 r. w sprawie zakresu i organizacji
profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i mło-
dzieżą (Dz. U. z 2004 r. Nr 282, poz. 2814). Opieka ta
obejmuje m.in. profilaktyczne badania lekarskie (bi-

lanse zdrowia) w zakresie indywidualnej oceny zdro-
wia i rozwoju ucznia oraz kwalifikacji programów
rehabilitacyjnych. Wady postawy, a jedną z ich przy-
czyn są niestety ciężkie tornistry, stanowią istotny
problem zdrowotny. Wczesne wykrycie zmian, a zwłasz-
cza rozpoznanie skoliozy, stwarza możliwość sku-
tecznej profilaktyki i leczenia.
Problem wad postawy u dzieci i młodzieży jest na
tyle poważny, że wymaga systemowych rozwiązań.
Współpraca resortów zdrowia i oświaty w tej spra-
wie powinna zwiększyć skuteczność działań na
rzecz rozwiązania problemu zdrowia dzieci i mło-
dzieży szkolnej.
Ministerstwo Edukacji Narodowej zwróciło się
do Ministerstwa Zdrowia z prośbą o powołanie ze-
społu specjalistów do opracowania wskazówek dla
nauczycieli wychowania fizycznego w zakresie profi-
laktyki wad postawy. Obecnie prace ww. zespołu
zmierzają do określenia ostatecznego kształtu doku-
mentu traktującego o profilaktyce wad postawy
u dzieci i młodzieży w środowisku nauczania i wy-
chowania.
Opracowany przez specjalistów materiał zosta-
nie przekazany kuratoriom oświaty jako materiał
wspomagający pracę nauczycieli wychowania fizycz-
nego w profilaktyce wad postawy dzieci.
Ministerstwu Edukacji Narodowej znany jest pro-
blem związany z obciążeniem tornistrów/plecaków
uczniów szkół. Podjęte przez resort rozwiązania
prawne mają na celu ograniczenie tego zjawiska.
§4 rozporządzenia ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpie-
czeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych
szkołach i placówkach (Dz. U. z 2003 r. Nr 6, poz. 69)
określa, że przy ustalaniu tygodniowego planu zajęć
dydaktyczno – wychowawczych należy uwzględniać
m.in.: równomierne obciążenie zajęciami w poszcze-
gólnych dniach tygodnia oraz różnicowanie zajęć
w każdym dniu. Rozwiązanie to ma zapewnić
uczniom higienę pracy umysłowej, ale również od-
ciążyć plecaki od zbyt dużej ilości podręczników po-
trzebnych w danym dniu. Przestrzeganie tych zasad
przez dyrektorów szkół, odpowiedzialnych za opra-
cowanie tygodniowych planów zajęć, jest egzekwo-
wane zarówno przez pracowników SANEPID kon-
trolujących szkoły, jak i wizytatorów pełniących
nadzór pedagogiczny nad szkołami w imieniu kura-
tora oświaty.
W myśl art. 22a ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) nauczyciel wybiera podręcznik spośród
podręczników dopuszczonych do użytku szkolnego.
Szkolny zestaw wszystkich wybranych przez na-
uczycieli podręczników jest zatwierdzany uchwałą
rady pedagogicznej.
Ważną kwestię stanowi zawartość tornistra naj-
młodszych uczniów realizujących obowiązek szkol-
ny w kształceniu zintegrowanym. Uczniowie na tym
etapie edukacji wszystkie zajęcia odbywają w jednej
izbie lekcyjnej pod opieką jednego nauczyciela.
233
Umożliwienie dzieciom pozostawiania części przy-
borów szkolnych i podręczników jest kwestią udo-
stępnienia szafek będących na wyposażeniu po-
mieszczenia szkolnego. Na właściwą organizację
pracy dzieci oraz wykorzystanie sprzętów będących
na wyposażeniu klasy bezpośredni wpływ ma na-
uczyciel, dyrektor szkoły, jak również niepoślednią
rolę odgrywają rodzice uczniów.
Należy także podkreślić, że dzieci z klas I – III
szkoły podstawowej niejednokrotnie przechowują
w tornistrach przedmioty niepotrzebne do nauki
w danym dniu. Istotna jest tutaj kontrola zawarto-
ści tornistra przeprowadzana przez rodziców.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie nowelizacji ustawy
o systemie oświaty (5324)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Józefa Rojka (SPS-023-
-5324/08) w sprawie nowelizacji ustawy o systemie
oświaty, uprzejmie przedkładam odpowiedzi na po-
stawione pytania.
1. Jak wielka jest dotacja w skali całego kraju
przekazywana przez samorządy na działalność szkół
niepublicznych?
Dotowanie szkół niepublicznych o uprawnie-
niach szkół publicznych regulują przepisy art. 90
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświa-
ty (Dz. U. z 2004r. Nr 256, poz. 572, z późn. zm.).
Dotacje przekazywane szkołom niepublicznym po-
siadają charakter „dotacji podmiotowych”, o któ-
rych mowa w art. 110 ustawy z dnia 30 czerwca
2005r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,
poz. 2104, z późn. zm.).
Z analizy wykonania wydatków budżetów jedno-
stek samorządu terytorialnego za rok 2007 (spra-
wozdania Rb-28s) wynika, że samorządy terytorial-
ne poniosły wydatki w § 254 dotacje podmiotowe
z budżetu dla niepublicznych jednostek systemu
oświaty w łącznej wysokości 1286957 tys. zł.
2. Kto kontroluje – i jak często – na jakie cele wy-
dawane są pieniądze z przekazywanych dotacji i czy
te kontrole obejmują wszystkie jednostki otrzymują-
ce dotacje?
234
Zgodnie z obowiązującymi przepisami jednostki
samorządu terytorialnego działają samodzielnie i na
podstawie własnego budżetu. Oznacza to, że zarów-
no tryb udzielania dotacji, ustalanie jej wysokości,
jak i rozliczanie wykorzystania udzielonych dotacji
(w tym dokumenty niezbędne do udzielenia dotacji,
jak i rozliczenia jej wykorzystania – ilość, forma
i treść) JST winna sama określić. Ministerstwo
Edukacji Narodowej nie sprawuje nadzoru nad dzia-
łalnością jednostek samorządu terytorialnego oraz
podmiotów – osób fizycznych oraz osób prawnych in-
nych niż JST – prowadzących szkoły i placówki
oświatowe i otrzymujących dotacje z budżetów sa-
morządów. Z ramienia państwa kontrolę nad dzia-
łalnością JST z punku widzenia legalności sprawują
wojewodowie, a w zakresie gospodarki finansowej
– regionalne izby obrachunkowe.
Regionalne izby obrachunkowe kontrolują gospo-
darkę finansową jednostek samorządu terytorialne-
go. W zakresie działalności nadzorczej właściwość
rzeczowa regionalnych izb obrachunkowych obej-
muje uchwały i zarządzenia podejmowane przez or-
gany JST m.in. w sprawach zasad i zakresu przy-
znawania dotacji z budżetu jednostek samorządu
terytorialnego.
Ponadto zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 23 grud-
nia 1994r. o Najwyższej Izbie Kontroli (Dz. U. z 2001 r.
Nr 85, poz. 937, z późn. zm.) NIK podejmuje kontro-
le na zlecenie Sejmu lub jego organów, na wniosek
prezydenta RP, prezesa Rady Ministrów lub z wła-
snej inicjatywy. W przypadku podejrzenia popełnie-
nia przestępstwa odpowiednie postępowanie wyja-
śniające przeprowadza również prokuratura.
3. Czy w najbliższym czasie będą wprowadzone
przez Ministerstwo Edukacji Narodowej zmiany
w ustawie o systemie oświaty, tak aby wydawanie
publicznych pieniędzy było lepiej nadzorowane?
W projekcie ustawy o zmianie ustawy o systemie
oświaty przewiduje się zmianę zasad dotowania
przez jednostki samorządu terytorialnego szkół pu-
blicznych i niepublicznych. Art. 1 pkt 30 lit. c – e
projektu ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie
niektórych innych ustaw z dnia 31 lipca br. zmienia
brzmienie art. 80 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r., Nr 256, poz.
2572, z późn. zm.). Projektowane zmiany mają na
celu wprowadzenie mechanizmów umożliwiających
weryfikację wydatkowania dotacji przyznanych
przez właściwe jednostki samorządu terytorialnego
szkołom i placówkom publicznym prowadzonym
przez osoby fizyczne i osoby prawne – inne niż jed-
nostki samorządu terytorialnego oraz szkołom i pla-
cówkom niepublicznym prowadzonym przez osoby
prawne i fizyczne.
Projekt zakłada, że właściwe wykorzystanie do-
tacji zostanie zapewnione poprzez:
— określenie przeznaczenia otrzymywanych do-
tacji (na dofinansowanie realizacji zadań szkoły lub
placówki w zakresie kształcenia, wychowania i opie-
ki, w tym profilaktyki społecznej) oraz możliwości
ich wykorzystania wyłącznie na pokrycie wydatków
bieżących szkoły lub placówki;
— umożliwienie organom dotującym kontrolowa-
nia prawidłowości wykorzystania dotacji przyzna-
nych z ich budżetów, w tym zapewnienie osobom
upoważnionym do przeprowadzenia kontroli, prawa
wstępu do szkół i placówek oraz wglądu do prowa-
dzonej przez nie dokumentacji organizacyjnej, fi-
nansowej i dokumentacji przebiegu nauczania;
— udzielenie organowi stanowiącemu jednostki
samorządu terytorialnego kompetencji do ustalania
trybu i zakresu kontroli wykorzystania dotacji.
W obecnym stanie prawnym osoby prowadzące
szkoły niepubliczne, zwłaszcza szkoły niepubliczne
dla dorosłych, praktykują utrzymywanie takiej listy
słuchaczy (nie dokonując skreśleń z tej listy osób za-
pisanych, ale faktycznie nieuczęszczających do szko-
ły), która warunkuje naliczenie i jak najdłuższe
otrzymywanie dotacji.
Dotychczas obowiązujące przepisy umożliwiają
funkcjonowanie szkół pokrywających koszty dzia-
łalności wyłącznie z uzyskanych środków publicz-
nych, bez konieczności angażowania środków z opłat
wnoszonych przez słuchaczy. Szkoły ewidencjono-
wały w dokumentacji szkolnej możliwie największą
liczbę słuchaczy, którym, poza edukacją szkolną,
oferowano zaświadczenia dające określone upraw-
nienia (m.in. do zwolnienia ze służby wojskowej,
uzyskiwania zasiłków z ZUS, itp.).
Projektowane zmiany przepisów ustawy o syste-
mie oświaty umożliwią organowi dotującemu elimi-
nowanie nadużyć zachodzących w wyniku stosowa-
nia praktyk pobierania dotacji przez szkołę niepu-
bliczną, w szczególności dla dorosłych, w wysokości
znacznie przekraczającej kwotę, wynikającą z liczby
słuchaczy faktycznie uczęszczających do szkoły.
4. Czy przewiduje się wprowadzenie w szkołach
niepublicznych tzw. Rady Społecznej składającej się
np. z przedstawicieli samorządu lokalnego, wojewo-
dy i rodziców odnośnie do sprawowania kontroli nad
wydatkami szkół niepublicznych otrzymujących do-
tacje?
Projekt zmiany ustawy o systemie oświaty za-
kłada, że właściwe wykorzystanie dotacji zostanie
zapewnione m. in. poprzez udzielenie organowi sta-
nowiącemu jednostki samorządu terytorialnego
kompetencji do ustalania trybu i zakresu kontroli
wykorzystania dotacji. Zatem, wprowadzenie Rady
Społecznej pozostanie w gestii jednostki samorządu
terytorialnego.
5. Jak to możliwe, że dochodzi do tylu nieprawi-
dłowości (kontrola NIK) w samym procesie kształ-
cenia przy obowiązującym przecież nadzorze peda-
gogicznym i czy zostanie on z tego względu wzmoc-
niony?
Zadanie sprawowania nadzoru pedagogicznego
nad publicznymi i niepublicznymi szkołami i pla-
cówkami zostało powierzone (art. 31 ust. 1 ustawy
z dnia 7 września o systemie oświaty) kuratorowi
oświaty.

Przywołany przez pana posła raport z kontroli
NIK „Funkcjonowanie szkół niepublicznych o upraw-
nieniach szkół publicznych”, jak również wnioski
z dotychczasowych obserwacji własnych dowodzą, że
wielość i różnorodność zadań wykonywanych przez
kuratorów oświaty (najczęściej niezwiązanych ze
sprawowanym nadzorem pedagogicznym) w znacz-
nym stopniu uniemożliwiają kuratorom wywiązanie
się z zadania zasadniczego, jakim jest sprawowanie
nadzoru pedagogicznego. Dotyczy to zarówno nadzo-
ru nad szkołami publicznym, jak i niepublicznymi.
W związku z powyższym, za pierwszy krok przy-
bliżający do stanu, w którym nadzór pedagogiczny
nad szkołami i placówkami będzie sprawowany
w stopniu pozwalającym na uzyskiwanie oczekiwa-
nych wyników, uznano przekazanie innym organom
(w tym organom prowadzącym i wojewodom) części
kompetencji kuratorów oświaty, które są spoza ob-
szaru nadzoru pedagogicznego. Tym samym kura-
torzy oświaty będą mieli warunki do wypełnieniem
zadania, którego niedostatki w realizacji wykazał
raport NIK.
Ponadto, jednym z zamierzeń strategicznych, ja-
kie przyjęło Ministerstwo Edukacji Narodowej, jest
wdrożenie skutecznego i efektywnego sposobu spra-
wowania nadzoru pedagogicznego, opartego na zo-
biektywizowanych procedurach, metodach i narzę-
dziach pomiaru jakości pracy szkoły.
W tym celu w kwietniu 2008 r. Ministerstwo
Edukacji Narodowej przystąpiło do realizacji w ra-
mach Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
(Priorytet III: Wysoka jakość systemu oświaty, dzia-
łanie 3.1. Modernizacja systemu zarządzania i nad-
zoru w oświacie, poddziałanie 3.1.2. Modernizacja
systemu nadzoru pedagogicznego) projektu pt. „Pro-
gram wzmocnienia efektywności systemu nadzoru
pedagogicznego i oceny jakości pracy szkoły”. Dzia-
łania projektowe przewidują m.in. realizację zada-
nia: Opracowanie koncepcji zmodyfikowanej struk-
tury i organizacji nadzoru pedagogicznego, którego
rezultatem ma być opis proponowanego modelu
sprawowanego nadzoru pedagogicznego i oceny ja-
kości pracy szkół. Zgodnie z harmonogramem reali-
zacji projektu wykonanie tego zadania ma nastąpić
do końca 2008 r.
Wyniki prac powołanego do przeprowadzenia
projektu zespołu ekspertów będą stanowić podstawę
do opracowania projektów zmian w polskim syste-
mie oświaty, które doprowadzą do objęcia szkół i pla-
cówek skutecznym nadzorem pedagogicznym.
6. Czy będą prowadzone sukcesywne kontrole
szkół niepublicznych, eliminujące te patologiczne
trendy i sprawdzające, czy dana szkoła może nadal
utrzymać uprawnienia szkoły publicznej?
Przygotowywane zmiany ustawy o systemie
oświaty mają służyć zwiększeniu możliwości kontro-
lowania wydatkowanych na cele oświatowe środków
finansowych. Dotychczasowe przepisy prawa nie po-
zwalały jednoznacznie na takie działanie jednost-
kom samorządu terytorialnego. W chwili obecnej re-
235
gionalne izby obrachunkowe kontrolują gospodarkę
finansową jednostek samorządu terytorialnego.
W zakresie działalności nadzorczej właściwość rze-
czowa regionalnych izb obrachunkowych obejmuje
uchwały i zarządzenia podejmowane przez organy
JST m.in. w sprawach zasad i zakresu przyznawa-
nia dotacji z budżetu jednostek samorządu teryto-
rialnego. Ponadto zgodnie z art. 6 ustawy z dnia
23 grudnia 1994r. o Najwyższej Izbie Kontroli (Dz. U.
z 2001 r. Nr 85, poz. 937, z późn. zm.) NIK podejmu-
je kontrole na zlecenie Sejmu lub jego organów, na
wniosek prezydenta RP, prezesa Rady Ministrów
lub z własnej inicjatywy. W przypadku podejrzenia
popełnienia przestępstwa odpowiednie postępowa-
nie wyjaśniające przeprowadza również prokuratu-
ra. Po wprowadzeniu zmian w ustawie o systemie
oświaty organy dotujące będą mogły kontrolować
prawidłowość wykorzystania dotacji przyznanych
z ich budżetów. Osoby upoważnione do przeprowa-
dzenia kontroli będą miały prawo wstępu do szkół
i placówek oraz wglądu do prowadzonej dokumenta-
cji organizacyjnej, finansowej oraz dokumentacji
przebiegu nauczania.
Jednocześnie należy jednakże zauważyć, ze upraw-
nienia szkoły publicznej nie mają związku ze sposo-
bem finansowania szkoły. Szkoła lub placówka może
nie pobierać środków z budżetu państwa, a mimo to
zachować uprawnienia szkoły publicznej – wystarczy,
by spełnione zostały warunki określone w art. 7 ust. 3
ustawy o systemie oświaty.
7. Czy w subwencji oświatowej przekazywanej
samorządom dla szkół niepublicznych przewidziane
są środki finansowe na pokrycie pracy nauczycieli
podczas wakacji?
Dotacje podmiotowe dla szkół niepublicznych
o uprawnieniach szkoły publicznej służą finansowa-
niu ich działalności statutowej w ciągu całego roku,
a więc łącznie z okresami ferii i wakacji szkolnych.
Mimo że w okresach tych nie są prowadzone zajęcia
dydaktyczno-wychowawcze, funkcjonowanie szkoły
pociąga za sobą określone stałe wydatki (np. wyna-
grodzenia, koszty utrzymania bazy lokalowej). Z tego
względu przy ustalaniu wysokości i rozliczaniu do-
tacji dla szkół za miesiące lipiec i sierpień nie należy
kalkulacyjnie zmniejszać liczby uczniów, stanowią-
cych podstawę dla określenia wysokości dotacji, o ab-
solwentów, którym w czerwcu wręczono świadectwa
ukończenia szkoły. Naliczana kwota subwencji
oświatowej dla jednostek samorządu terytorialnego
uwzględnia wszystkich uczniów zarówno w szkołach
publicznych i niepublicznych o uprawnieniach szko-
ły publicznej na cały rok. Natomiast jednostki samo-
rządu terytorialnego są zobowiązane udzielać dota-
cję szkołom niepublicznym o uprawnieniach szkoły
publicznej również przez cały rok. Tak więc dotacja
przekazywana przez jednostki samorządu teryto-
rialnego niepublicznym szkołom o uprawnieniach
publicznych obejmuje środki finansowe na pokrycie
funkcjonowania działalności statutowej szkoły w cią-
gu całego roku (w tym również płac dla nauczycieli).
236
Ponadto pragnę podkreślić, że dotacja budżetowa
nie jest jedynym źródłem finansowania działalności
statutowej szkoły niepublicznej, bowiem uzupełnia
ona także wpływy z opłat wnoszonych na rzecz szko-
ły przez rodziców uczniów (czesne).
8. Czy postępujący w Polsce proces stopniowej li-
kwidacji szkół publicznych i tworzenie w ich miejsce
szkół niepublicznych jest społecznie uzasadnione i po-
pierane przez Ministerstwo Edukacji Narodowej?
Zgodnie z art. 59 ustawy z dnia 7 września o sys-
temie oświaty, szkoła publiczna może być zlikwido-
wana przez organ prowadzący po spełnieniu nastę-
pujących warunków:
— likwidacja może nastąpić z końcem roku szkol-
nego,
— uczniowie likwidowanej szkoły muszą mieć za-
pewnioną możliwość kontynuowania nauki w innej
szkole publicznej tego samego typu,
— co najmniej na 6 miesięcy przed terminem li-
kwidacji należy zawiadomić o zamiarze likwidacji
szkoły rodziców uczniów, właściwego kuratora
oświaty oraz organ wykonawczy jednostki samorzą-
du terytorialnego właściwej do prowadzenia szkół
danego typu,
— szkoła może zostać zlikwidowana po uzyska-
niu pozytywnej opinii kuratora oświaty.
Przy wydawaniu opinii dotyczącej likwidacji
szkoły kurator oświaty zobligowany jest do brania
pod uwagę nie tylko okoliczności wskazanych
w art. 59 ust. 1 ustawy o systemie oświaty, jak ter-
min likwidacji szkoły, zapewnienie możliwości kon-
tynuowania nauki, dokonanie stosownych zawia-
domień o zamiarze likwidacji szkoły, czy też, sto-
sownie do art. 17 ust. 3 i 3a ustawy o systemie
oświaty, dotyczących zapewnienia dzieciom okre-
ślonego transportu do szkoły, ale również tych
wszystkich aspektów związanych z likwidacją szko-
ły, które odnoszą się do współtworzenia i realizacji
regionalnej i lokalnej polityki oświatowej zgodnej
w tym względzie z polityką państwa, jak i do za-
pewnienia uczniom właściwych warunków nauki,
wychowania i opieki. Opinia taka musi jednak od-
nosić się do przepisów prawa nakładających na or-
gan prowadzący określone obowiązki, a w szczegól-
ności do oceny skutków likwidacji szkoły w kontek-
ście zapewnienia uczniom odpowiednich warunków
nauki, wychowania i opieki.
Ponadto, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem
sądów, organy prowadzące, podejmując działania
zmierzające do reorganizacji sieci szkół, nie mogą
pomijać stanowiska społeczności lokalnej, w tym
protestów przeciwko likwidacji szkoły.
Należy też zauważyć, że obok likwidacji szkół ob-
serwuje się także (choć w mniejszym stopniu) zjawi-
sko tworzenia nowych szkół. Faktem jest jednak, że
liczba szkół, szczególnie wiejskich, w Polsce zmniej-
sza się.
Kuratorzy oświaty, opiniując zamiar likwidacji
szkoły, dokonują oceny propozycji zmian w sieci
szkół na terenie gminy/powiatu, m. in. z uwzględ-
nieniem zapewnienia przez organ prowadzący moż-
liwości kontynuowania nauki w innej szkole tego sa-
mego typu, a więc pod kątem dostępu dzieci do edu-
kacji. Wszędzie tam, gdzie istnieje zagrożenie utrud-
nienia tego dostępu, kuratorzy negatywnie opiniują
zamiar likwidacji szkoły.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Józefa Rojka i Edwarda Czesaka
w sprawie projektu reformy systemu edukacji
(5331)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Józefa Rojka i Edwarda
Czesaka (SPS-023-5331/08) w sprawie projektu re-
formy systemu edukacji, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje:
Zasadność obniżenia wieku obowiązku szkolne-
go pozostaje poza dyskusją. Przemiany cywilizacyj-
ne sprawiają, że dzieci wcześniej osiągają dojrzałość
szkolną. Dzieci sześcioletnie są w większości inte-
lektualnie gotowe do podjęcia nauki szkolnej. Propo-
nowana zmiana w organizacji nauczania – objęcie
obowiązkową nauką szkolną dzieci o rok młodszych
– ułatwi wyrównywanie szans edukacyjnych, za-
pewni lepszy dostęp najmłodszych dzieci do edukacji
i umożliwi wcześniejsze rozpoznawanie i rozwój
uzdolnień. Obniżenie wieku obowiązku szkolnego
z siedmiu na sześć lat spowoduje, że w klasie pierw-
szej dzieci nie będą powtarzać tego, czego uczyły się
rok wcześniej i będą kontynuować naukę stosownie
do wieku. W większości krajów europejskich naukę
podejmują dzieci młodsze i znacznie młodsze niż
siedmioletnie (od 4 roku życia w Irlandii Północnej
i Luksemburgu; od 5 roku życia w Anglii, Holandii,
na Łotwie, w Szkocji, Walii i na Węgrzech; od 6 roku
życia w Austrii, Belgii, Czechach, Francji, Grecji,
Hiszpanii, Irlandii, na Litwie, w Niemczech, Norwe-
gii, Portugalii, Rumunii, Słowacji, Słowenii i we
Włoszech). Projektowane objęcie dzieci sześciolet-
nich obowiązkiem szkolnym pozwoli również orga-
nizować kształcenie w warunkach porównywalnych
z systemami europejskimi.
Wprowadzane obecnie zmiany były planowane
od kilku lat i zostały poprzedzone badaniami i deba-

tami, których wyniki przemawiały za obniżeniem
wieku obowiązku szkolnego do lat sześciu.
Konieczności obniżenia wieku obowiązku szkol-
nego nie kwestionują ugrupowania parlamentarne.
Również protestujący rodzice deklarują, iż nie kwe-
stionują zasadności obniżenia wieku, a ich niepokój
budzi jedynie tryb wprowadzania zmiany.
Proces włączania sześciolatków do edukacji
szkolnej rozpocznie się w 2009 r. Z danych staty-
stycznych wynika bowiem, że od kilkunastu lat spa-
da liczba uczniów w szkołach podstawowych. W roku
2009 rocznik sześciolatków jest najmniej liczny, dla-
tego będzie to najkorzystniejszy czas na rozpoczęcie
planowanych zmian.
Zakłada się, że proces obejmowania edukacją
szkolną dzieci sześcioletnich będzie rozłożony na
3 lata, w taki sposób, aby oprócz siedmiolatków da-
nego rocznika obowiązek szkolny obejmował rów-
nież 1/3 rocznika dzieci sześcioletnich. Oznacza to,
że naukę podejmą:
— w roku szkolnym 2009/2010 dzieci siedmiolet-
nie urodzone w 2002 r. i dzieci sześcioletnie urodzo-
ne od 1 stycznia do 30 kwietnia 2003 r.,
— w roku szkolnym 2010/2011 dzieci siedmio-
letnie urodzone po 1 maja 2003 r. i dzieci sześciolet-
nie urodzone od 1 stycznia 2004 r. do 31 sierpnia
2004 r.,
— w roku szkolnym 2011/2012 dzieci siedmiolet-
nie urodzone po 1 września 2004 r. i dzieci sześcio-
letnie urodzone w 2005 r.
Od 1 września 2012 r. zasadą stanie się podejmo-
wanie nauki przez dzieci sześcioletnie. W okresie ob-
niżania wieku obowiązku szkolnego dla sześciolat-
ków będzie istniała możliwość odroczenia tego obo-
wiązku, wynikająca z woli rodziców. Stan taki doty-
czyć będzie od roku 2009 trzech kolejnych roczników
dzieci. Sposób wprowadzania projektowanej zmiany,
pozostawiający decyzję w tej sprawie w gestii rodzi-
ców, pozwoli przeprowadzić ją w sposób możliwie
najłagodniejszy, a rozłożenie jej na 3 lata nie zabu-
rzy pracy szkół poprzez gwałtowne i znaczące zwięk-
szenie liczby dzieci rozpoczynających naukę w pierw-
szej klasie oraz nie spowoduje, że dzieci te – ze wzglę-
du na liczebność rocznika – będą miały większe pro-
blemy w trakcie rekrutacji do szkół ponadgimna-
zjalnych i na studia w szkołach wyższych. W szko-
łach podstawowych ze względu na niż demograficz-
ny nie będzie problemów z zapewnieniem odpowied-
niej bazy lokalowej. W celu zapewnienia wszystkim
sześciolatkom rozpoczynającym naukę w szkole pod-
stawowej warunków opieki i bezpieczeństwa porów-
nywalnych do rozwiązań przyjętych w wychowaniu
przedszkolnym, Ministerstwo Edukacji Narodowej
przygotowuje program rządowy, który obejmie dzia-
łania w powyższym zakresie realizowane przez ko-
lejne lata: 2009, 2010, 2011. W ramach trzech modu-
łów na powyższe działania w roku budżetowym
2009 przeznacza się środki finansowe w wysokości
347 000 tys. zł, w tym na:
237
I. Doposażenie szkół w związku z przyjęciem
6-latków.
II. Rozszerzenie opieki świetlicowej.
III. Dotację dla samorządów w związku ze wzro-
stem liczby uczniów.
Działania związane z realizacją wymienionych
modułów w kolejnych latach będą charakteryzowały
się elastycznością w alokacji środków w zależności
od stwierdzonych potrzeb.
Zapewnienie warunków działania szkoły, w tym
bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wy-
chowania i opieki jest zadaniem organu prowadzące-
go. W uzasadnionych warunkach realizacja tego za-
dania może być dodatkowo wspierana środkami
z budżetu państwa. Zauważyć należy, że samorządy
życzliwie przyjęły projektowane zmiany, a korpora-
cje samorządowe w trakcie uzgodnień nie zgłaszały
zastrzeżeń dotyczących proponowanych rozwiązań
ani też sposobu oszacowania ich skutków finanso-
wych i zakresu projektowanych działań rządu wspie-
rających finansowo realizację zadania. Starannie
przemyślany i przygotowany został bowiem projekt
regulacji stanowiący o sposobie wprowadzania
zmiany. Przygotowano również projekt podstawy
programowej uwzględniającej fakt wcześniejszego
rozpoczynania edukacji szkolnej. Zaplanowane zo-
stały środki finansowe na realizację programu rzą-
dowego związanego z obniżeniem wieku obowiązku
szkolnego.
Jeszcze raz chcę jednak podkreślić, że decyzja
o posłaniu sześciolatka do szkoły będzie należała do
rodziców, którzy, podejmując decyzję w tej sprawie,
będą oceniali przede wszystkim to, czy szkoła dys-
ponuje stosowną bazą i wyposażeniem odpowiednim
do przyjęcia sześcioletniego dziecka.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie wprowadzenia do nowych
biometrycznych dowodów osobistych danych
uwzględniających grupę krwi obywateli (5373)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo z dnia
6 października 2008 r. (sygn. SPS-023-5373/08), do-
tyczące interpelacji posła na Sejm RP pana Michała
Jarosa z dnia 22 września 2008 r. w sprawie wpro-
238
wadzenia do nowych biometrycznych dowodów oso-
bistych danych uwzględniających grupę krwi oby-
wateli, uprzejmie przedstawiam następujące infor-
macje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji rozważa-
ło możliwość umieszczenia w dowodzie osobistym
informacji o grupie krwi. Jednakże proponowane
rozwiązanie zakwestionował minister zdrowia,
wskazując, że wszelkie informacje o grupie krwi
mogą wynikać wyłącznie z zaświadczeń wydanych
przez uprawnionych pracowników służby zdrowia
(np. z karty grupy krwi, tzw. Krewkarty). Ponadto
minister zdrowia wskazał, że konsekwencje wyni-
kające z ewentualnie błędnego wpisania grupy krwi
w dowodzie osobistym − bez możliwości niezwłocz-
nego skorygowania tego błędu − byłyby poważniej-
sze w skutkach dla posiadacza tego dokumentu niż
brak wpisu o grupie krwi.
Jednocześnie informuję, iż w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji prowadzone
są prace nad nowym dowodem osobistym „pl.ID”,
który z uwagi na zakładane rozwiązania elektro-
niczne będzie mógł pełnić różne funkcje. Aktualnie
trwają prace analityczne nad ww. projektem, pod-
czas których ponownie zostanie rozważona możli-
wość zamieszczania w przedmiotowym dokumencie
informacji o grupie krwi jego posiadacza.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie przywrócenia gmachu Zachęty
dla potrzeb artystycznych całego środowiska
artystów malarzy w Polsce (5377)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posła Jarosława Rusieckiego w sprawie
przywrócenia gmachu Zachęty dla potrzeb arty-
stycznych całego środowiska artystów malarzy
w Polsce, przekazanej przez Pana Marszałka pi-
smem z dnia 6 października 2008 r., znak SPS-023-
-5377/08, uprzejmie informuję, iż kwestia ta była
niedawno (w lipcu br.) poruszana w piśmie artystów
skierowanym również do Ministerstwa Kultury
i Dziedzictwa Narodowego oraz w odpowiedzi mini-
stra w tej sprawie (sierpień br.). W ślad za wyjaśnie-
niami skierowanymi do artystów w przytoczonym
piśmie, uprzejmie informuję, iż nie podzielam tezy
o rezygnacji Zachęty – Narodowej Galerii Sztuki ze
służebnej roli wobec sztuki i społeczeństwa, jak
również opinii, iż program Zachęty kształtowany
jest subiektywnie, z preferencją jednostronnego
spojrzenia na sztukę. Uprzejmie wyjaśniam, iż pro-
gram działalności merytorycznej Zachęty, zgodnie
z ustawowymi uregulowaniami oraz statutem in-
stytucji, kształtuje dyrektor, przy wsparciu, powo-
łanej między innymi w tym celu, eksperckiej rady
programowej. Z kolei dyrektorzy galerii, odpowie-
dzialni za programy, powoływani byli w drodze pu-
blicznych konkursów, przy udziale jury, w którego
skład wchodziły zawsze osoby uznawane za środo-
wiskowe autorytety.
W tej sytuacji podtrzymuję wcześniejsze stanowi-
sko, iż idea zorganizowania w Zachęcie – Narodowej
Galerii Sztuki Ogólnopolskiej Wystawy Malarstwa
Współczesnego, będącej przeglądem kilkuset dzieł
malarskich stworzonych w ostatnich latach, powin-
na być przedstawiona bezpośrednio pani Agnieszce
Morawińskiej, dyrektorowi Zachęty, do wiadomości
rady programowej. Ponadto chciałbym przypomnieć,
iż na przełomie lat 2006/2007 Zachęta zorganizowa-
ła dużą wystawę stanowiącą przegląd różnorodnych
postaw twórczych obecnych we współczesnym ma-
larstwie, zatytułowaną „Malarstwo polskie XXI wie-
ku”, podczas której zaprezentowano dzieła kilku-
dziesięciu malarzy, przedstawicieli różnych pokoleń
i środowisk artystycznych.
Dziękując panu posłowi Jarosławowi Rusieckie-
mu za zainteresowanie się sprawami kultury, uprzej-
mie informuję, że Ministerstwo Kultury i Dziedzic-
twa Narodowego, nie ingerując w sprawy programo-
we instytucji kultury, dokłada wszelkich starań, aby
sprawowany mecenat nad kulturą skutkował stwo-
rzeniem właściwych warunków do uprawiania twór-
czości artystycznej w naszym kraju.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wynagrodzeń sędziowskich (5397)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie

wynagrodzeń sędziowskich, uprzejmie przedstawiam,
co następuje:
Minister sprawiedliwości, doceniając wagę pro-
blemów leżących u podstaw protestów środowiska
sędziowskiego, prowadzi prace zmierzające do pod-
niesienia statusu sędziego poprzez zmianę systemu
wynagrodzeń sędziowskich, jak również opracowa-
nie takiego modelu kariery prawniczej, w którym
zawód sędziego byłby jej ukoronowaniem.
W Ministerstwie Sprawiedliwości przygotowany
został projekt ustawy o Krajowej Szkole Sądownic-
twa i Prokuratury oraz o zmianie niektórych ustaw,
który wprowadza nowy model dostępu do stanowisk
sędziowskich. Projekt ten jest obecnie przedmiotem
prac Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.
Minister sprawiedliwości stoi na stanowisku, że
prawidłowe ukształtowanie uposażeń sędziowskich,
gwarantujące należyte wykonanie normy zawartej
w art. 178 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Pol-
skiej, wymaga przyjęcia kompleksowych rozwiązań
ustawowych, zmierzających do prawidłowego ukształ-
towania mechanizmu ustalania wynagrodzeń sę-
dziowskich, w tym odejścia od nadmiernego i nie-
uzasadnionego zróżnicowania poziomu wynagro-
dzeń pomiędzy poszczególnymi stanowiskami sę-
dziowskimi. W Ministerstwie Sprawiedliwości pro-
wadzone są w tym zakresie prace legislacyjne.
W opracowaniu projektów zmian systemowych uczest-
niczą przedstawiciele Krajowej Rady Sądownictwa
i Stowarzyszenia Sędziów Polskich „Iustitia”.
Niezależnie od powyższego w Ministerstwie Spra-
wiedliwości opracowany został projekt, który jesz-
cze w roku 2009 zakłada podwyższenie wynagro-
dzeń sędziowskich o kwotę 1000 zł. brutto na każde
stanowisko sędziowskie, w drodze incydentalnej in-
terwencji normatywnej, uwzględniającej zarówno
pilną potrzebę podniesienia wynagrodzeń, jak i moż-
liwości budżetowe państwa. Środki na ten cel zosta-
ły zagwarantowane w przyjętym przez rząd projek-
cie ustawy budżetowej.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
239
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Sławiak
w sprawie zwrotu kosztów poniesionych
przez szkoły, których organem prowadzącym
jest powiat międzyrzecki, za naukę pacjentów
przebywających w Samodzielnym Publicznym
Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych
w Międzyrzeczu, na podstawie rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 20 kwietnia 2005 r.
w sprawie szczegółowych zasad kierowania,
przyjmowania, przenoszenia, zwalniania
i pobytu nieletnich w publicznych zakładach
opieki zdrowotnej (5416)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Bożeny Sławiak (nr SPS-
-023-5416/08) w sprawie zwrotu kosztów poniesio-
nych przez szkoły, których organem prowadzącym
jest powiat międzyrzecki, za naukę pacjentów prze-
bywających w Samodzielnym Publicznym Szpitalu
dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Międzyrze-
czu, przedstawiam uprzejmie następujące informa-
cje i wyjaśnienia.
Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopa-
da 2003 r. o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539) kwotę
przeznaczoną na część oświatową subwencji ogólnej
dla wszystkich jednostek samorządu terytorialnego
ustala się w wysokości łącznej kwoty części oświato-
wej subwencji ogólnej nie mniejszej niż przyjęta
w ustawie budżetowej w roku bazowym, skorygowa-
nej o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany reali-
zowanych zadań oświatowych.
Sposób podziału subwencji oświatowej pomiędzy
jednostki samorządu terytorialnego określa algo-
rytm, stanowiący załącznik do rozporządzenia mi-
nistra edukacji narodowej z dnia 21 grudnia 2007 r.
w sprawie sposobu podziału części oświatowej sub-
wencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorial-
nego w roku 2008 (Dz. U. Nr 247, poz. 1825).
Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej na rok 2008 dla poszczególnych jednostek
samorządu terytorialnego naliczone zostały zgod-
nie z:
— postanowieniami rozporządzenia ministra
edukacji narodowej z dnia 21 grudnia 2007 r.
w sprawie sposobu podziału części oświatowej sub-
wencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorial-
nego w roku 2008 (Dz. U. Nr 247, poz. 1825),
— danymi o liczbie uczniów i wychowanków gro-
madzonymi w ramach systemu informacji oświato-
wej wg stanu na dzień 30 września 2007 r. oraz
10 października 2007 r. (rok szkolny 2007/2008),
240
— danymi statystycznymi ujętymi w sprawozda-
niu EN-3 o stanie zatrudnienia w dniu 10 września
2007 r. (rok szkolny 2007/2008),
— danymi rzeczowymi zweryfikowanymi przez
organy prowadzące (dotujące) szkoły i placówki
oświatowe.
Konstrukcja algorytmu opiera się na kluczowym
i podstawowym założeniu, iż środki subwencyjne
dzielone są wg kryteriów jednolitych i powszech-
nych, a zatem identycznych dla wszystkich JST.
Uwzględnione w algorytmie regulacje oparte są na
rozwiązaniach polegających na zastosowaniu zasa-
dy, że „pieniądz idzie za uczniem”, co oznacza nali-
czanie subwencji na podstawie liczby uczniów uczęsz-
czających do szkół i placówek oświatowych prowa-
dzonych bądź dotowanych przez poszczególne gmi-
ny, powiaty i województwa samorządowe.
Należy podkreślić, że o przeznaczeniu środków
otrzymanych z tytułu subwencji ogólnej (w tym czę-
ści oświatowej) decyduje, zgodnie z ww. ustawą o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego, organ
stanowiący jednostki samorządu terytorialnego (tj.
rada gminy, rada powiatu lub sejmik wojewódzki).
Zgodnie z postanowieniami ww. rozporządzenia
ministra edukacji narodowej (§ 2 ust. 4) podział czę-
ści oświatowej jest dokonywany również z uwzględ-
nieniem przez jednostkę samorządu terytorialnego
wydatków związanych z finansowaniem indywidu-
alnego nauczania. W świetle art. 71b ust. 1a ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) indywidual-
nym nauczaniem obejmuje się dzieci i młodzież, któ-
rych stan zdrowia uniemożliwia lub znacznie utrud-
nia uczęszczanie do szkoły. Taka forma nauczania
przeznaczona jest przede wszystkim dla uczniów po-
ważnie chorych, np. po operacjach, po wypadkach,
a także uczniów posiadających jednocześnie orzecze-
nie o niepełnosprawności oraz indywidualnym na-
uczaniu. Indywidualne nauczanie dzieci i młodzieży
organizuje się na okres określony w orzeczeniu o po-
trzebie indywidualnego nauczania, o którym mowa
w art. 71b ust. 3 ww. ustawy.
W przypadku ucznia posiadającego orzeczenie
o niepełnosprawności oraz wymagającego stosowa-
nia specjalnej organizacji nauki i metody pracy na
podstawie orzeczeń, o których mowa w art. 71b ust. 3
ustawy o systemie oświaty, kwota części oświatowej
przypadająca na jednego ucznia przeliczeniowego
(finansowy standard A) zwiększana jest według po-
szczególnych wag P:
— P2 = 1,40 – dla uczniów z upośledzeniem umy-
słowym w stopniu lekkim, niedostosowanych spo-
łecznie, z zaburzeniami zachowania, zagrożonych
uzależnieniem, zagrożonych niedostosowaniem spo-
łecznym, z chorobami przewlekłymi – wymagają-
cych stosowania specjalnej organizacji nauki i me-
tod pracy;
— P3 = 2,90 – dla uczniów niewidomych i słabo
widzących, z niepełnosprawnością ruchową, z zabu-
rzeniami psychicznymi, wymagających stosowania
specjalnej organizacji nauki i metod pracy;
— P4 = 3,60 – dla uczniów niesłyszących i słabo
słyszących, z upośledzeniem umysłowym w stopniu
umiarkowanym lub znacznym;
— P5 = 9,50 – dla dzieci i młodzieży z upośledze-
niem umysłowym w stopniu głębokim, realizujących
obowiązek szkolny lub obowiązek nauki poprzez
uczestnictwo w zajęciach rewalidacyjno – wycho-
wawczych organizowanych w szkołach podstawo-
wych i gimnazjach, dla uczniów z niepełnosprawno-
ściami sprzężonymi oraz autyzmem.
W przypadku uczniów szkół zorganizowanych
w zakładach opieki zdrowotnej, w tym w zakładach
opiekuńczo – leczniczych i zakładach lecznictwa
uzdrowiskowego przewidziana jest w algorytmie po-
działu części oświatowej subwencji ogólnej odrębna
waga P22=1. Uczniowie ci wykazywani są przez dy-
rektorów placówek tego typu w systemie informacji
oświatowej w tabelach DO1 w wierszu 1 i 2. Na pod-
stawie m.in. danych o liczbie uczniów i wychowan-
ków gromadzonych w ramach systemu informacji
oświatowej wg stanu m.in. na dzień 30 września da-
nego roku naliczana jest część oświatowa subwencji
ogólnej dla danego samorządu terytorialnego.
W bieżącym roku ostateczne kwoty części oświa-
towej subwencji ogólnej dla JST mogą być zwiększo-
ne ze środków 0,6% rezerwy tej części subwencji
ogólnej. Podział środków finansowych z tej rezerwy
dokonywany jest tylko w oparciu o kryteria jej roz-
dysponowania, które zostały uzgodnione ze stroną
samorządową Zespołu ds. Edukacji, Kultury i Spor-
tu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorial-
nego oraz z ministrem właściwym do spraw finan-
sów publicznych. O kryteriach podziału ww. rezer-
wy, w tym również o wymaganych dokumentach
oraz możliwych terminach składania wniosków,
MEN poinformowało wszystkie jednostki samorzą-
du terytorialnego pismem z dnia 29 lutego br.
Nr DE-3-339-13c/08. Jeśli zwiększyła się liczba
uczniów i wychowanków w szkołach i placówkach
oświatowych prowadzonych/dotowanych przez jed-
nostki samorządu terytorialnego po okresie spra-
wozdawczym, to istniała możliwość wystąpienia
przez samorząd terytorialny z wnioskiem o dofinan-
sowanie z tytułu wzrostu zadań szkolnych i pozasz-
kolnych w I półroczu roku budżetowego lub od 1 wrze-
śnia br. Rozwiązanie to pozwala na uzyskanie
zwiększenia subwencji oświatowej jednostkom sa-
morządu terytorialnego w związku ze wzrostem
liczby uczniów po okresie sprawozdawczym.
Powiat międzyrzecki wystąpił do MEN z wnio-
skiem o zwiększenie subwencji oświatowej z tytułu
wzrostu zadań szkolnych i pozaszkolnych w I półro-
czu roku budżetowego 2008, opiewającym – po ko-
rektach dokonanych przez powiat – na kwotę 60 960 zł.
Wniosek został pozytywnie zaopiniowany w trybie
obiegowym przez stronę samorządową Zespołu ds.
Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego w dniu 10 października

br. Ministerstwo Edukacji Narodowej pismem z dnia
14 października br. Nr DE-3-337-10/08 wystąpiło
z wnioskiem do ministra finansów o zwiększenie dla
powiatu międzyrzeckiego części oświatowej subwen-
cji ogólnej na 2008 r. z powyższego tytułu o kwotę
60 959 zł. Ostateczną decyzję w tej sprawie podejmie
minister finansów będący dysponentem rezerwy
części oświatowej subwencji ogólnej.
Należy ponadto nadmienić, że kwoty subwencji
oświatowej nie można wprost odnosić do zadań
oświatowych nałożonych na jednostki samorządu
terytorialnego. W obowiązującym systemie praw-
nym nie ma przepisu, z którego wynikałoby, iż bu-
dżet państwa gwarantuje w ramach części oświato-
wej subwencji ogólnej środki na pokrycie wszystkich
wydatków na realizację zadań oświatowych jedno-
stek samorządu terytorialnego. Przepisy ustawy
o systemie oświaty (art. 5a ust. 3) określają, że środ-
ki niezbędne na realizację zadań oświatowych, o któ-
rych mowa w ust. 2 tej ustawy, zagwarantowane są
w dochodach jednostek samorządu terytorialnego.
W myśl art. 167 ust. 2 Konstytucji RP dochodami
jednostek samorządu terytorialnego są dochody
własne, subwencje ogólne (w tym oświatowa) i dota-
cje celowe z budżetu państwa. Oznacza to, iż część
oświatowa subwencji ogólnej jest jedynie jednym ze
źródeł dochodów jednostek samorządu terytorialne-
go. Kształtowanie wysokości subwencji oświatowej
dla poszczególnych jednostek samorządu terytorial-
nego musi zatem uwzględniać obiektywne wskaźni-
ki, umożliwiające dokonanie podziału środków czę-
ści oświatowej subwencji ogólnej według kryteriów
jednolitych i powszechnych dla wszystkich jedno-
stek samorządu terytorialnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie rangi, stopnia zainteresowania
i promocji tytułu honorowego
profesora oświaty w polskim systemie
edukacyjnym (5423)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Kulasa (nr SPS-023-
-5423/08) z dnia 2 października 2008 r. dotyczącą
rangi, stopnia zainteresowania i promocji tytułu ho-
241
norowego profesora oświaty w polskim systemie
edukacyjnym uprzejmie przedstawiam następującą
opinię.
Nadanie przez ministra edukacji narodowej ty-
tułów honorowych profesora oświaty stanowi dopeł-
nienie wprowadzonego w 2000 r. systemu awansu
zawodowego nauczycieli. Po raz pierwszy została
wyłoniona grupa wybitnych nauczycieli, którzy sta-
ną się wzorcem postaw i rzetelności zawodowej.
Zgodnie, bowiem z art. 9i ust. 1 ustawy z dnia
26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r.
Nr 97, poz. 674, ze zm.) tytuł honorowy profesora
oświaty może otrzymać nauczyciel dyplomowany,
który posiada co najmniej 20–letni okres pracy w za-
wodzie nauczyciela, w tym co najmniej 10–letni
okres pracy jako nauczyciel dyplomowany oraz zna-
czący i uznany dorobek zawodowy. W świetle art. 8
ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy
Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 19, poz. 239, z późn. zm.) w okresie
do dnia 31 grudnia 2010 r. tytuł honorowy profesora
oświaty może być nadany nauczycielowi, który legi-
tymuje się co najmniej 7–letnim okresem pracy jako
nauczyciel dyplomowany.
Zgodnie z art. 9i ust. 1a Karty Nauczyciela człon-
ków Kapituły do Spraw Profesorów Oświaty powo-
łuje i odwołuje minister właściwy do spraw oświaty
i wychowania. W dniu 18 września 2008 r. weszło
w życie rozporządzenie ministra edukacji narodowej
z dnia 4 września 2008 r. w sprawie Kapituły do
Spraw Profesorów Oświaty (Dz. U. Nr 163 poz. 1017).
Zgodnie z przepisami § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia
kapituła składa się z szesnastu członków powoływa-
nych przez ministra właściwego do spraw oświaty
i wychowania. Minister powołuje członków kapituły
spośród osób będących uznanymi autorytetami
w dziedzinie oświaty i dających rękojmię prawidło-
wego wykonywania zadań kapituły, zgłaszanych
przez organy nadzoru pedagogicznego, organy pro-
wadzące szkoły i placówki, związki zawodowe zrze-
szające nauczycieli oraz organizacje pozarządowe,
których statutową działalnością jest działalność
oświatowa.
Pierwszych członków kapituły, zgodnie z § 10 ust. 1
rozporządzenia, minister edukacji narodowej powo-
łał zarządzeniem nr 25 z dnia 25 września 2008 r.
w sprawie powołania Kapituły do Spraw Profesorów
Oświaty. W skład Kapituły weszli: Krystyna Bent-
kowska, Alicja Bialic, Krystyna Drążkiewicz, Anna
Gawin, Jerzy Kiszkiel, Marek Kręglewski, Stefan
Józef Pastuszka, Włodzimierz Paszyński, Mirosła-
wa Mazurczak, Renata Rosowska, Jacek Stańdo, Ja-
cek Świerkocki, Sławomir Wilk, Jerzy Wiśniewski,
Edmund Wittbrodt, Sławomir Żurek.
W bieżącym roku do kapituły wpłynęło 91
wniosków o nadanie tytułu honorowego profesora
oświaty złożonych, zgodnie z art. 9i ust. 2 Karty
Nauczyciela, przez organy sprawujące nadzór pe-
dagogiczny.
242
Na posiedzeniu kapituły w dniu 6 października
2008 r. kapituła wybrała przewodniczącego oraz
jego zastępcę, zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia
ministra edukacji narodowej z dnia 4 września 2008 r.
Przewodniczącym Kapituły do Spraw Profesorów
Oświaty został wybrany pan prof. dr hab. Edmund
Wittbrodt, natomiast zastępcą przewodniczącego
kapituły został wybrany pan dr Jacek Stańdo. Kapi-
tuła jednogłośnie rekomendowała kandydatury 10
nauczycieli do nadani tytułu honorowego profesora
oświaty. Uchwałą nr 1 z dnia 6 października 2008 r.,
zgodnie z § 4 ust. 4 ww. rozporządzenia, kapituła
przedstawiła ministrowi kandydatów do nadania
tytułu. Minister edukacji narodowej w dniu 8 paź-
dziernika 2008 r. nadał tytuł honorowy profesora
oświaty następującym osobom:
1) Danucie Daszkiewicz-Ordyłowskiej – dyrek-
tor XII LO we Wrocławiu;
2) Czesławie Feddek – dyrektor Zespołu Szkół
i Placówek Nr 1 w Bydgoszczy;
3) Markowi Golce – nauczycielowi fizyki i astro-
nomii w Zespole Szkół Ogólnokształcących Nr 6
w Radomiu;
4) Bogusławowi Kołczowi – dyrektorowi akade-
mickiego LO i gimnazjum w Nowym Sączu;
5) Wiesławowi Kosakowskiemu – dyrektorowi
ZSO Nr1 w Gdyni;
6) Marii Naparty – nauczycielce fizyki i astrono-
mii ZSO Nr 6 w Bydgoszczy;
7) Andrzejowi Smolikowi – dyrektorowi Pań-
stwowej Szkoły Muzycznej w Sanoku;
8) Grażynie Tatce – nauczycielce przedmiotów
zawodowych w Zespole Szkół Ekonomicznych
w Kielcach;
9) Wojciechowi Tomalczykowi – nauczycielowi
matematyki w ZSO Nr 1 III LO w Gdyni;
10) Elżbiecie Zgondek – dyrektor Przedszkola
Nr 163 w Warszawie.
Kapituła rekomendując kandydatury do nadania
tytułu honorowego profesora oświaty wzięła pod
uwagę kryteria, o których mowa w § 6 rozporządze-
nia ministra edukacji narodowej z dnia 4 września
2008 r. W kryteriach wskazano na elementy takie,
jak: jakość pracy prowadzonej z uczniami oraz
wpływ kandydata na swoje środowisko zawodowe,
np. przez stwarzanie swoją postawą pozytywnego
wzorca, przez różne formy dzielenia się z innymi na-
uczycielami swoją wiedzą i doświadczeniem zawodo-
wym. Kryterium oceny dorobku kandydatów były
też szczególne zasługi kandydata oraz jego wysoka
kultura pedagogiczna, rozumiana jako wybitna
umiejętność prowadzenia dialogu z uczniami, rodzi-
cami oraz nauczycielami w połączeniu ze stawia-
niem wymagań mobilizujących uczniów do pracy
nad własnym rozwojem. Ponadto uwzględniono
kwestie dotyczące szczególnych osiągnięć kandyda-
ta związanych z wykonywaniem zawodu nauczycie-
la, takich jak: opracowanie własnego programu wy-
chowania przedszkolnego lub programu nauczania
cieszącego się uznaniem nauczycieli, uznany doro-
bek zawodowy potwierdzony Medalem Komisji Edu-
kacji Narodowej, nagrodami ministra, kuratora
oświaty lub organu prowadzącego szkoły i placówki,
znaczący udział w przygotowaniu zawodowym przy-
szłych nauczycieli oraz publikacje dotyczące oświaty
i problematyki edukacyjnej.
Z przepisu art. 31 ustawy Karta Nauczyciela wy-
nika obowiązek wypłaty przez organ prowadzący
nauczycielowi dyplomowanemu, który uzyskał tytuł
honorowy profesora oświaty, jednorazowej gratyfi-
kacji pieniężnej w wysokości 6–miesięcznego ostat-
nio pobieranego wynagrodzenia zasadniczego. Wo-
bec powyższego w roku 2008 w rezerwie celowej
nr 13 „Dofinansowanie kosztów wdrażania reformy
oświaty” zabezpieczono środki finansowe na wypła-
tę przez organy prowadzące publiczne szkoły (pla-
cówki) wymienionej gratyfikacji pieniężnej w wyso-
kości 168 tys. zł (wraz z pochodnymi od wynagro-
dzeń). Na realizację zobowiązań wynikających z prze-
pisu art. 31 Karty Nauczyciela w 2009 r. przewidzia-
no zwiększenie środków o sto procent.
Nadanie przez ministra edukacji narodowej ty-
tułów profesora oświaty spowoduje wyłonienie elity
pedagogów. To ich zdanie i ich opinie, a przede
wszystkim ich postawa i rzetelna praca będą wpły-
wać na kształt reformy polskiej oświaty.
Przekazując Panu Marszałkowi powyższe wyja-
śnienia, uprzejmie proszę o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Zbigniewa Chmielowca
i Adama Śnieżka
w sprawie przeciążonych tornistrów
i plecaków uczniów (5429)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Zbigniewa Chmielowca
i Adama Śnieżka w sprawie nadmiernie obciążonych
tornistrów uczniów (SPS-023-5429/08) uprzejmie
informuję, że:
Kwestie związane z ogólną, profilaktyczną opie-
ką zdrowotną nad dziećmi i młodzieżą szkolną regu-
lują przepisy rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
22 grudnia 2004 r. w sprawie zakresu i organizacji
profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i mło-
dzieżą (Dz. U. z 2004 r. Nr 282, poz. 2814). Opieka ta

obejmuje m.in. profilaktyczne badania lekarskie (bi-
lanse zdrowia) w zakresie indywidualnej oceny zdro-
wia i rozwoju ucznia oraz kwalifikacji programów
rehabilitacyjnych. Wady postawy, a jedną z ich przy-
czyn są niestety ciężkie tornistry, stanowią istotny
problem zdrowotny. Wczesne wykrycie zmian, a zwłasz-
cza rozpoznanie skoliozy, stwarza możliwość sku-
tecznej profilaktyki i leczenia. Problem wad posta-
wy u dzieci i młodzieży jest na tyle poważny, że wy-
maga systemowych rozwiązań. Współpraca resor-
tów zdrowia i oświaty w tej sprawie powinna zwięk-
szyć skuteczność działań na rzecz rozwiązania pro-
blemu zdrowia dzieci i młodzieży szkolnej.
Ministerstwo Edukacji Narodowej zwróciło się
do Ministerstwa Zdrowia z prośbą o powołanie ze-
społu specjalistów do opracowania wskazówek dla
nauczycieli wychowania fizycznego w zakresie pro-
filaktyki wad postawy. Obecnie prace ww. zespołu
zmierzają do określenia ostatecznego kształtu do-
kumentu traktującego o profilaktyce wad postawy
u dzieci i młodzieży w środowisku nauczania i wy-
chowania.
Opracowany przez specjalistów materiał zosta-
nie przekazany kuratoriom oświaty jako materiał
wspomagający pracę nauczycieli wychowania fizycz-
nego w profilaktyce wad postawy dzieci.
Ministerstwu Edukacji Narodowej znany jest pro-
blem związany z obciążeniem tornistrów/plecaków
uczniów szkół. Podjęte przez resort rozwiązania
prawne mają na celu ograniczenie tego zjawiska.
§ 4 rozporządzenia ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpie-
czeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych
szkołach i placówkach (Dz. U. z 2003 r. Nr 6, poz. 69)
określa, że przy ustalaniu tygodniowego planu zajęć
dydaktyczno – wychowawczych należy uwzględniać
m.in.: równomierne obciążenie zajęciami w poszcze-
gólnych dniach tygodnia oraz różnicowanie zajęć
w każdym dniu. Rozwiązanie to ma zapewnić
uczniom higienę pracy umysłowej, ale również od-
ciążyć plecaki od zbyt dużej ilości podręczników po-
trzebnych w danym dniu. Przestrzeganie tych zasad
przez dyrektorów szkół, odpowiedzialnych za opra-
cowanie tygodniowych planów zajęć, jest egzekwo-
wane zarówno przez pracowników SANEPID kon-
trolujących szkoły, jak i wizytatorów pełniących
nadzór pedagogiczny nad szkołami w imieniu kura-
tora oświaty.
W myśl art. 22a ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) nauczyciel wybiera podręcznik spośród
podręczników dopuszczonych do użytku szkolnego.
Szkolny zestaw wszystkich wybranych przez na-
uczycieli podręczników jest zatwierdzany uchwałą
rady pedagogicznej.
Ważną kwestię stanowi zawartość tornistra naj-
młodszych uczniów, realizujących obowiązek szkol-
ny w kształceniu zintegrowanym. Uczniowie na tym
etapie edukacji wszystkie zajęcia odbywają w jednej
izbie lekcyjnej pod opieką jednego nauczyciela.
243
Umożliwienie dzieciom pozostawiania części przy-
borów szkolnych i podręczników jest kwestią udo-
stępnienia szafek będących na wyposażeniu po-
mieszczenia szkolnego. Na właściwą organizację
pracy dzieci oraz wykorzystanie sprzętów będących
na wyposażeniu klasy bezpośredni wpływ ma na-
uczyciel, dyrektor szkoły, jak również niepoślednią
rolę odgrywają rodzice uczniów.
Należy także podkreślić, że dzieci z klas I – III
szkoły podstawowej niejednokrotnie przechowują
w tornistrach przedmioty niepotrzebne do nauki
w danym dniu. Istotna jest tutaj kontrola zawarto-
ści tornistra przeprowadzana przez rodziców.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Agnieszki
Kozłowskiej-Rajewicz oraz grupy posłów
w sprawie wpisania do aktów
prawa oświatowego przepisów regulujących
maksymalny dopuszczalny ciężar tornistrów
uczniów szkół podstawowych i gimnazjów
(5440)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Agnieszki Kozłowskiej-Raje-
wicz oraz grupy posłów w sprawie nadmiernie ob-
ciążonych tornistrów uczniów (SPS-023-5440/08),
uprzejmie informuję, że:
Kwestie związane z ogólną profilaktyczną opieką
zdrowotną nad dziećmi i młodzieżą szkolną regulują
przepisy rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
22 grudnia 2004 r. w sprawie zakresu i organizacji
profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i mło-
dzieżą (Dz. U. z 2004 r. Nr 282, poz. 2814). Opieka ta
obejmuje m.in. profilaktyczne badania lekarskie (bi-
lanse zdrowia) w zakresie indywidualnej oceny zdro-
wia i rozwoju ucznia oraz kwalifikacji programów
rehabilitacyjnych. Wady postawy, a jedną z ich przy-
czyn są niestety ciężkie tornistry, stanowią istotny
problem zdrowotny. Wczesne wykrycie zmian, a zwłasz-
cza rozpoznanie skoliozy, stwarza możliwość sku-
tecznej profilaktyki i leczenia. Problem wad posta-
wy u dzieci i młodzieży jest na tyle poważny, że wy-
maga systemowych rozwiązań. Współpraca resor-
tów zdrowia i oświaty w tej sprawie powinna zwięk-
244
szyć skuteczność działań na rzecz rozwiązania pro-
blemu zdrowia dzieci i młodzieży szkolnej.
Ministerstwo Edukacji Narodowej zwróciło się
do Ministerstwa Zdrowia z prośbą o powołanie ze-
społu specjalistów do opracowania wskazówek dla
nauczycieli wychowania fizycznego w zakresie pro-
filaktyki wad postawy. Obecnie prace ww. zespołu
zmierzają do określenia ostatecznego kształtu do-
kumentu traktującego o profilaktyce wad postawy
u dzieci i młodzieży w środowisku nauczania i wy-
chowania.
Opracowany przez specjalistów materiał zosta-
nie przekazany kuratoriom oświaty jako materiał
wspomagający pracę nauczycieli wychowania fizycz-
nego w profilaktyce wad postawy dzieci.
Ministerstwu Edukacji Narodowej znany jest pro-
blem związany z obciążeniem tornistrów/plecaków
uczniów szkół. Podjęte przez resort rozwiązania
prawne mają na celu ograniczenie tego zjawiska.
§ 4 rozporządzenia ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpie-
czeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych
szkołach i placówkach (Dz. U. z 2003 r. Nr 6, poz. 69)
określa, że przy ustalaniu tygodniowego planu zajęć
dydaktyczno-wychowawczych należy uwzględniać
m.in.: równomierne obciążenie zajęciami w poszcze-
gólnych dniach tygodnia oraz różnicowanie zajęć
w każdym dniu. Rozwiązanie to ma zapewnić
uczniom higienę pracy umysłowej, ale również od-
ciążyć plecaki od zbyt dużej ilości podręczników
potrzebnych w danym dniu. Przestrzeganie tych
zasad przez dyrektorów szkół, odpowiedzialnych
za opracowanie tygodniowych planów zajęć, jest
egzekwowane zarówno przez pracowników Sane-
pidu kontrolujących szkoły, jak i wizytatorów peł-
niących nadzór pedagogiczny nad szkołami w imie-
niu kuratora oświaty.
W myśl art. 22a ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz.
2572, z późn. zm.) nauczyciel wybiera podręcznik
spośród podręczników dopuszczonych do użytku
szkolnego. Szkolny zestaw wszystkich wybranych
przez nauczycieli podręczników jest zatwierdzany
uchwałą rady pedagogicznej.
Obecnie resort oświaty nie prowadzi prac legisla-
cyjnych nad przepisami regulującymi maksymalny
dopuszczalny ciężar tornistrów uczniów.
Ważną kwestię stanowi zawartość tornistra naj-
młodszych uczniów, realizujących obowiązek szkol-
ny w kształceniu zintegrowanym. Uczniowie na tym
etapie edukacji wszystkie zajęcia odbywają w jednej
izbie lekcyjnej pod opieką jednego nauczyciela.
Umożliwienie dzieciom pozostawiania części przy-
borów szkolnych i podręczników jest kwestią udo-
stępnienia szafek będących w wyposażeniu pomiesz-
czenia szkolnego. Na właściwą organizację pracy
dzieci oraz wykorzystanie sprzętów będących w wy-
posażeniu klasy bezpośredni wpływ ma nauczyciel,
dyrektor szkoły, jak również niepoślednią rolę od-
grywają rodzice uczniów.
Należy także podkreślić, że dzieci z klas I–III
szkoły podstawowej niejednokrotnie przechowują
w tornistrach przedmioty niepotrzebne do nauki
w danym dniu. Istotna jest tutaj kontrola zawarto-
ści tornistra przeprowadzana przez rodziców.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie reformy systemu edukacji (5450)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Henryka Siedlaczka (SPS-023-
-5450/08) w sprawie reformy systemu edukacji
uprzejmie wyjaśniam:
Prace nad przygotowaniem projektu nowej pod-
stawy programowej wychowania przedszkolnego
oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach
szkół prowadzone są w Ministerstwie Edukacji Na-
rodowej od stycznia br.
Do pracy nad projektem powołany został zespół
ponad 100 ekspertów, złożony z wybitnych przed-
stawicieli polskiego świata nauki oraz doświadczo-
nych nauczycieli, metodyków i pracowników syste-
mu egzaminacyjnego. Przygotowana przez ten ze-
spół wstępna wersja projektu została zamieszczona
na stronie internetowej Ministerstwa Edukacji Na-
rodowej i skierowana do szerokiej konsultacji spo-
łecznej, która trwała od 10 kwietnia do 20 czerwca
br. Eksperci przeanalizowali ponad 2,5 tysiąca opi-
nii i uwag oraz ponad 200 recenzji sporządzonych
przez ekspertów w poszczególnych dziedzinach kształ-
cenia. Z oczywistych względów nie było możliwe
udzielenie odpowiedzi na wszystkie pisma kierowa-
ne do Ministerstwa Edukacji Narodowej w sprawie
tego projektu.
W dniu 25 września br., zgodnie z § 12 uchwały
Nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca 2002 r. regu-
lamin Rady Ministrów (M. P. Nr 13, poz. 221, z późn.
zm.), projekt rozporządzenia Ministra Edukacji Na-
rodowej w sprawie podstawy programowej wycho-
wania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego
w poszczególnych typach szkół został skierowany do
uzgodnień międzyresortowych i partnerów społecz-
nych, w tym również do licznych organizacji oświa-
towych (projekt rozporządzenia wraz z uzasadnie-
niem oraz listą partnerów społecznych, do których

został skierowany, jest zamieszczony w Biuletynie
Informacji Publicznej Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej).
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Zbigniewa Kozaka
i Dariusza Seligi
w sprawie przeprowadzenia
przez pełnomocnika ds. opracowania
Programu Zapobiegania Nieprawidłowościom
w Instytucjach Publicznych audytu
prowadzenia przez urzędników służby cywilnej
odpłatnych szkoleń w spółkach
prawa handlowego, fundacjach
i stowarzyszeniach i związanego z tym
konfliktu interesów (5476)
Szanowny Panie Marszałku! Upoważniona przez
prezesa Rady Ministrów do udzielenia odpowiedzi
na interpelację panów posłów Zbigniewa Kozaka
i Dariusza Seligi z dnia 1 października 2008 r., in-
formuję, co następuje.
Odnosząc się do stwierdzenia: „Instytucją zajmu-
jącą się zwalczaniem korupcji blisko współpracującą
z panią Julią Piterą – sekretarzem stanu w KPRM,
pełnomocnikiem do spraw opracowania programu
zapobiegania nieprawidłowościom w instytucjach
publicznych – jest stowarzyszenie Transparency In-
ternational Polska” – nie jestem członkiem i nie
współpracuję z Transparency International Polska
od lipca 2005 r.
W kwestii pytań szczegółowych:
1. Czy zdaniem pana premiera organizacje zaj-
mujące się zwalczaniem korupcji i nieprawidłowości
w życiu politycznym i gospodarczym powinny ujaw-
niać na swoich oficjalnych stronach wyżej wymie-
nione informacje i dane dotyczące źródeł i zasad fi-
nansowania ich działalności?
Uważam, że wszystkie organizacje pozarządowe,
zwłaszcza mające związki z politykami, powinny
ujawniać informacje dotyczące źródeł i zasad finan-
sowania. Obecne regulacje wynikające z ustaw
o stowarzyszeniach i ustaw o fundacjach są dalece
niedoskonałe.
2. Czy i na jakich zasadach opiera się współpraca
pełnomocnika do spraw opracowania programu za-
pobiegania nieprawidłowościom w instytucjach pu-
245
blicznych ze stowarzyszeniem Transparency Inter-
national Polska?
Jak napisałam powyżej, nie współpracuję z Trans-
parency International Polska od lipca 2005 r. Nato-
miast TI Polska ma prawo – podobnie jak inne orga-
nizacje – przesyłać swoje uwagi dotyczące funkcjo-
nowania państwa.
3. Czy pełnomocnik do spraw opracowania pro-
gramu zapobiegania nieprawidłowościom w instytu-
cjach publicznych zamierza zlecić przeprowadzenie
audytu zjawiska prowadzenia przez członków kor-
pusu służby cywilnej odpłatnych szkoleń w spółkach
prawa handlowego, fundacjach oraz stowarzysze-
niach i związanego z tym konfliktu interesów oraz
sytuacji de facto korupcyjnych?
Kancelaria Prezesa Rady Ministrów posiada
własne instrumenty do badania rozmaitych zagad-
nień dotyczących funkcjonowania urzędników. Są
one prowadzone systematycznie.
4. Czy pełnomocnik do spraw opracowania pro-
gramu zapobiegania nieprawidłowościom w instytu-
cjach publicznych zamierza dokonać sporządzenia
tzw. mapy ryzyka w działalności w administracji
państwowej i rządowej, np. biorąc pod uwagę ujaw-
niane wielokrotnie przez prasę przypadki prowadze-
nia szkoleń przez pracowników administracji skar-
bowej oraz resortu finansów dla przedsiębiorców
w zakresie podatków dochodowych oraz podatku
VAT i podatku akcyzowego oraz funkcjonariuszy
celnych dla przedsiębiorców zajmujących się obro-
tem gospodarczym z zagranicą? Czy takie praktyki
były ujawniane? W jakich resortach?
Tworzenie „map ryzyka” jest domeną organizacji
pozarządowych, które nie mając instrumentów praw-
nych, mogą jedynie w oparciu o doniesienia prasowe
sporządzać zestawienia informacji w celu wywiera-
nia wpływu na rządzących. Moim zadaniem jest li-
kwidacja ujawnionych w toku nadzoru, kontroli oraz
napływających zgłoszeń nieprawidłowości poprzez
naprawę przepisów wewnętrznych i zawartych
w ustawach. Obecnie np. pracujemy nad wzmocnie-
niem weryfikacji tzw. ekspertów zewnętrznych.
5. W jaki sposób piony kontroli i audytu we-
wnętrznego w ministerstwach, agencjach i urzędach
państwowych prowadzą działania ujawniające tego
rodzaju proceder? Jak duża jest skala tego zjawiska,
biorąc pod uwagę, iż pracownicy ci mogą prowadzić
szkolenia komercyjne w godzinach urzędowania
i podczas prowadzenia szkoleń mogą wykorzystywać
wiedzę uzyskaną podczas wykonywania obowiąz-
ków służbowych?
Nieprawidłowości w obrębie administracji pań-
stwowej ujawniane są w toku innych kontroli, w na-
stępstwie napływających powiadomień lub kontroli
tematycznych nastawionych na zbadanie konkret-
nego zjawiska.
6. Czy w swojej działalności – biorąc pod uwagę
dbałość o ochronę interesów ekonomicznych i praw-
nych państwa – pełnomocnik zamierza podejmować
246
ściślejszą współpracę w CBA, z NIK oraz z wywia-
dem skarbowym MF?
Ściśle współpracuję również z innymi organami
państwa w zależności od rodzaju zidentyfikowanej
nieprawidłowości.
7. Czy rząd posiada strategię antykorupcyjną
i jakie są jej założenia i efekty? Czy pełnomocnik
brał udział w jej opracowywaniu?
Rząd kontynuuje realizację opracowanej przez
MSWiA Strategii Antykorupcyjnej 2002–2009.
W maju 2008 r., w ramach projektu „Enhancing an-
ti-corruption activities in Poland”, została sporzą-
dzona „Ekspertyza na temat skuteczności Strategii
Antykorupcyjnej oraz podjętych w Polsce działań
antykorupcyjnych”. Podstawą mojego działania jest
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 27 listopada
2007 r. w sprawie pełnomocnika rządu do spraw
opracowania programu zapobiegania nieprawidło-
wościom w instytucjach publicznych. Do zadań peł-
nomocnika należy opracowanie programu zapobie-
gania nieprawidłowościom w instytucjach publicz-
nych, w tym w instytucjach samorządu terytorial-
nego, a zwłaszcza inicjowanie i koordynowanie prac
zmierzających do poprawy funkcjonowania central-
nej administracji rządowej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
 ZAPYTANIA
Zapytanie
(nr 2598)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie działań podjętych przez premiera
w związku ze złożeniem
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
w dniu 4 września 2008 r. dokumentu
pod tytułem „Polityczno-biznesowy układ
w Sopocie – uwarunkowania
oraz przykłady nieprawidłowości”
Szanowny Panie Premierze! W związku ze złoże-
niem w Pańskiej kancelarii w dniu 4 września 2008 r.
dokumentu pod tytułem „Polityczno-biznesowy
układ w Sopocie – uwarunkowania oraz przykłady
nieprawidłowości”, a także w związku z niegasną-
cym zainteresowaniem mieszkańców Trójmiasta
tak zwaną aferą sopocką, i tym samym z licznymi
pytaniami kierowanymi do mnie jako posła na Sejm
dotyczącymi reakcji Prezesa Rady Ministrów na
przesłanie wyżej wymienionego dokumentu w try-
bie ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senato-
ra uprzejmie proszę o informacje na temat działań,
jakie podjął Pan w związku z pozyskaniem wiedzy
na temat możliwości popełnienia wielu przestępstw
opisanych w wyżej wymienionym dokumencie.
W szczególności uprzejmie proszę o odpowiedź
na następujące pytania:
1. Czy przekazał Pan treść wyżej wymienionego
dokumentu organom ścigania lub przedstawicielom
prokuratury?
2. Czy przekazał Pan treść wyżej wymienionego
dokumentu ministrowi sprawiedliwości panu Zbi-
gniewowi Ćwiąkalskiemu oraz podsekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów pani Julii Pi-
terze? Jeśli tak, z jaką dyspozycją materiały zostały
przekazane przez Pana Premiera do wyżej wymie-
nionych osób?
3. Jakie działania wynikające z obowiązku nad-
zoru administracji rządowej nad administracją sa-
morządową podjął Pan w związku z pozyskaniem
informacji znajdujących się w wyżej wymienionym
dokumencie?
4. Jakie działania kontrolne zlecił Pan w podle-
głych premierowi instytucjach w związku z infor-
macjami zawartymi w wyżej wymienionym doku-
mencie?
5. Jakie działania wynikające z politycznego
nadzoru Pana Premiera jako przewodniczącego par-
tii Platforma Obywatelska nad klubem radnych
Platformy Obywatelskiej Rady Miasta Sopotu pod-
jął Pan w związku z opisanymi w wyżej wymienio-
nym dokumencie przykładami nieprawidłowości
oraz w związku z informacjami o możliwym popeł-
nianiu przestępstw przez urzędników nadzorowa-
nego przez Radę Miasta Sopotu magistratu?
Z poważaniem
Poseł Zbigniew Kozak
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2599)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie zabezpieczenia w przyszłorocznym
budżecie państwa środków finansowych
na realizację rozbudowy i modernizacji
budynku głównego Wydziału Inżynierii
Mechanicznej i Informatyki
Politechniki Częstochowskiej
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister z zapytaniem dotyczącym zabezpieczenia
w przyszłorocznym budżecie państwa środków fi-
nansowych na realizację rozbudowy i modernizacji
budynku głównego Wydziału Inżynierii Mechanicz-
nej i Informatyki Politechniki Częstochowskiej.
Politechnika Częstochowska jest prężnie działa-
jącą uczelnią, która w ponad półwiecznym okresie
działalności wypracowała sobie trwałe miejsce na
mapie naukowej kraju, jako instytucja kształcąca
inżynierów oraz ważny ośrodek naukowo-badawczy
współpracujący z wieloma instytucjami i zakładami
przemysłowymi.
Uczelnia stale dostosowuje się do zachodzących
przemian gospodarczych oraz obecności naszego
kraju w Unii Europejskiej. Na Wydziale Inżynierii
Mechanicznej i Informatyki otwarto nowe kierunki
kształcenia: mechatronika oraz energetyka. Po-
wstała zatem konieczność zapewnienia dodatko-
wych nowoczesnych sal audytoryjnych, laboratoriów
i pokoi pracowniczych.
W związku z tym, że obecny stan techniczny bu-
dynku jest zły, konieczne jest dostosowanie istnieją-
cej budowli do obowiązujących warunków ppoż.
i bhp oraz zapewnienie wymaganych warunków
technicznych dla odpowiedniej eksploatacji.
Pragnę nadmienić, że zwracałam się z do Pani
Minister w sprawie wprowadzenia przedmiotowej
inwestycji do planu inwestycji Ministerstwa Nauki
i Szkolnictwa Wyższego na lata 2009–2011, a tym
samym zabezpieczenia w budżecie ministerstwa
środków na jej realizację. Do tej pory nie otrzyma-
łam odpowiedzi.
248
Wobec powyższego proszę o udzielenie odpowie-
dzi na następujące pytane:
Czy w przyszłorocznym budżecie państwa zosta-
ną zabezpieczone środki finansowe na realizację
rozbudowy i modernizacji budynku głównego Wy-
działu Inżynierii Mechanicznej i Informatyki Poli-
techniki Częstochowskiej?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2600)
do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w sprawie zabezpieczenia
w budżecie państwa na 2009 r. środków
finansowych na realizację modernizacji
sieci elektroenergetycznej 15 kV
Politechniki Częstochowskiej
Szanowna Pani Minister! Zwracam się do Pani
Minister z zapytaniem dotyczącym zabezpieczenia
w przyszłorocznym budżecie państwa środków fi-
nansowych na realizację modernizacji sieci elektro-
energetycznej 15 kV Politechniki Częstochowskiej.
Politechnika Częstochowska stale dostosowuje
się do zachodzących przemian gospodarczych oraz
obecności naszego kraju w Unii Europejskiej. Jest
prężnie działającą uczelnią kształcącą inżynierów
oraz ważnym ośrodkiem naukowo-badawczym
współpracującym z wieloma instytucjami i zakłada-
mi przemysłowymi.
Obecny stan sieci zasilającej przyczynia się do
częstych przerw w dostawie energii elektrycznej
i dezorganizuje pracę oraz przeprowadzanie zajęć
dydaktycznych na uczelni.
Modernizacja sieci elektroenergetycznej 15 kV za-
pewni bezpieczne, bezawaryjne zasilanie w energię
elektryczną obiektów Politechniki Częstochowskiej.
Umożliwi znaczne ograniczenie kosztów oraz zmniej-
szenie kosztów eksploatacji, konserwacji i usuwania
awarii przestarzałej sieci elektroenergetycznej.
Pragnę nadmienić, że zwracałam się z do Pani
Minister w sprawie wprowadzenia przedmiotowej
inwestycji do planu inwestycji Ministerstwa Nauki
i Szkolnictwa Wyższego na lata 2009–2011, a tym
samym zabezpieczenia w budżecie ministerstwa
środków na jej realizację. Do tej pory nie otrzyma-
łam odpowiedzi.
Wobec powyższego proszę o udzielenie odpowie-
dzi na następujące pytane:
Czy w przyszłorocznym budżecie państwa zosta-
ną zabezpieczone środki finansowe na realizację
modernizacji sieci elektroenergetycznej 15 kV Poli-
techniki Częstochowskiej?
Z poważaniem
Poseł Jadwiga Wiśniewska
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2601)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie wynagrodzenia
oraz wyposażenia policjantów
Szanowny Panie Ministrze! Polska Policja, która
jest jednym z najważniejszych organów zapewniają-
cych codzienny porządek i bezpieczeństwo w naszym
kraju, z pewnością wymaga wielkich nakładów fi-
nansowych.
Praca, jaką wykonują policjanci, jest trudna i nie-
bezpieczna, często narażają swoje zdrowie, aby nieść
pomoc innym. Taki wybrali zawód, dla jednych jest
on powołaniem, dla innych chęcią rozwoju swoich
umiejętności, dla jeszcze innych jest zwykłym zawo-
dem. Bez względu na to, jak każdy z policjantów
podchodzi do tej kwestii, niezwykle ważne jest, aby
za swoją ciężką pracę byli należycie wynagradzani.
Poprzednia ekipa rządząca szumnie zapowiadała,
z byłym ministrem spraw wewnętrznych i admini-
stracji panem Władysławem Stasiakiem na czele, że
każdy z policjantów dostanie po 500 zł podwyżki.
Niestety rzeczywistość szybko zweryfikowała 500-
-złotowe podwyżki, bowiem te dostali tylko ci, któ-
rzy piastują najwyższe stanowiska w komendach
wojewódzkich, miejskich czy powiatowych.
Podobnie sytuacja wygląda z wyposażeniem poli-
cjantów – jednym z przykładów jest broń, którą no-
szą policjanci na ulicy, i policjanci za biurkiem. Z in-
formacji, jakie udało mi się uzyskać, wynika, iż broń
typu Glock 17 posiadają policjanci pracujący za biur-
kiem, natomiast policjanci, którzy mogą spotkać się
z realną groźbą zagrożenia życia, posługują się wy-
służonymi, zacinającymi się P-64. W moim przeko-
naniu sytuacja ta wymaga zmian. Ten przykład to
tylko jeden z wielu, jakie można by mnożyć, a o ja-
kich także mówią sami policjanci.
W związku z tym zwracam się do Pana Ministra
z następującymi pytaniami:
Sprawa wynagrodzenia:
1. Czy MSWiA posiada informacje, ile oraz jakiej
wysokości rząd poprzedników pod kierownictwem
Jarosława Kaczyńskiego, gdzie ministrem spraw
wewnętrznych był pan Władysław Stasiak, przezna-
czył na podwyżki dla polskiej Policji? (W przypadku
pozytywnej odpowiedzi zwracam się z prośbą o udo-
stępnienie danych z wyszczególnieniem, gdzie oraz
na jakie komendy podwyżek przekazano najwięcej).

2. Czy w obecnej chwili MSWiA pod kierownic-
twem ministra Grzegorza Schetyny planuje podwyż-
ki wynagrodzenia dla policjantów? Jeśli tak, to w ja-
kim terminie oraz jakiego rzędu może być to suma?
Sprawa umundurowania:
1. Kiedy można spodziewać się wprowadzenia
nowego, lekkiego i komfortowego umundurowania
dla policjantów?
2. Czy planowane jest podjęcie działań, aby do-
prowadzić do sytuacji, że policjanci będą mieli na
swoim wyposażeniu, a co najważniejsze codziennie
nosili lekkie kamizelki kuloodporne?
3. Kiedy wysłużony pistolet P-64, który jest na
wyposażeniu polskiej Policji zostanie wycofany z użyt-
ku i zastąpiony nowym, lepszym modelem?
Z poważaniem
Poseł Michał Jaros
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2602)
do ministra zdrowia
w sprawie prowadzonych aktualnie prac
nad rządowymi projektami
ustaw zdrowotnych
Szanowna Pani Minister! Na podstawie art. 195
ust. 2 w zw. z art. 192 ust. 3 Regulaminu Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej (M.P. z 2002 r. Nr 23, poz. 398,
z 2003 r. Nr 23, poz. 337, z 2004 r. Nr 12, poz. 182,
z 2005 r. Nr 16, poz. 263, Nr 42, poz. 556, Nr 66,
poz. 912 i Nr 76, poz. 1062, z 2006 r. Nr 15, poz. 194
oraz z 2007r. Nr 23, poz. 253) kieruję do pani Ewy
Kopacz, minister zdrowia, zapytanie poselskie w spra-
wie prowadzonych aktualnie prac nad rządowymi
projektami ustaw zdrowotnych.
W związku z bardzo licznymi wątpliwościami do-
tyczącymi nade wszystko kwestii przekształcania
samodzielnych publicznych szpitali w spółki prawa
handlowego bardzo proszę o odpowiedź na następu-
jące pytania:
1. Ile samodzielnych publicznych szpitali w Pol-
sce zostało do tej pory przekształconych w spółki
prawa handlowego – stan na wrzesień?
2. Jaki był poziom zadłużenia tych placówek
w momencie ich przekształcania?
3. Czy szpitale te zostały wykreślone z rejestru
samodzielnych zakładów opieki zdrowotnej prowa-
dzonego przez wojewodów?
Z poważaniem
Poseł Bolesław Grzegorz Piecha
Rybnik, dnia 6 października 2008 r.
249
Zapytanie
(nr 2603)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie dofinansowania
remontu zabytkowego mostu
prowadzącego do Zamku Kórnickiego
Szanowny Panie Ministrze! Zwrócił się do mnie
z prośbą o pomoc dyrektor Biblioteki Kórnickiej
PAN p. prof. dr hab. Tomasz Jasiński. Od momentu,
kiedy objął funkcję dyrektora Biblioteki Kórnickiej
PAN, rozpoczął starania o pozyskanie środków na
remont mostu zamkowego. Niestety Polska Akade-
mia Nauk, która jest zarządcą nieruchomości, od-
mawia pomocy z uwagi na brak środków.
W ostatnich tygodniach stan mostu dramatycz-
nie się pogorszył. Powiatowy inspektor nadzoru bu-
dowlanego, po sporządzeniu stosownych ekspertyz,
podjął decyzję o jego natychmiastowym zamknięciu.
Stan mostu według budowlańców zagraża bezpie-
czeństwu ludzi i mienia. Istnieje obawa katastrofy
budowlanej i odcięcia dopływu gazu. Bez ogrzewa-
nia bezcenne zbiory biblioteczne sięgające IX wieku
będą wydane na unicestwienie.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra z następującymi pytaniami:
1. Czy Panu Ministrowi znana jest sytuacja złego
stanu technicznego mostu zamkowego w Kórniku?
2. Czy Pan Minister widzi możliwość sfinanso-
wania jeszcze w tym roku bądź w 2009 remontu mo-
stu prowadzącego do Biblioteki Kórnickiej PAN?
Z wyrazami szacunku
Poseł Wiesław Andrzej Szczepański
Leszno, dnia 6 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2604)
do ministra infrastruktury
w sprawie braku do dnia dzisiejszego
zatwierdzonej metodologii w zakresie
obliczania charakterystyki energetycznej
budynków i lokali oraz sposobu
sporządzania i wzorów świadectw
ich charakterystyki energetycznej
Szanowny Panie Ministrze! Zgodnie z dyrektywą
2002/91 Unii Europejskiej od 1 stycznia 2009 r. każ-
dy budynek w Polsce będzie musiał posiadać certyfi-
kat energetyczny. Niniejsza dyrektywa nakazuje
ocenić budynek z uwagi na zapotrzebowanie na
energię całkowitą wykorzystywaną na wszystkie
cele eksploatacyjne. Właściciele budynków oraz
mieszkań, chcący je sprzedać lub wynająć, będą mu-
250
sieli uzyskać dla swoich nieruchomości świadectwo
energetyczne.
Podmioty prowadzące szkolenia dla osób ubiega-
jących się o uprawnienia do sporządzania świadectw
charakterystyki energetycznej budynków (zgodne
z wytycznymi zawartymi w rozporządzeniu mini-
stra infrastruktury z dnia 21 stycznia 2008 r. Dz. U.
Nr 17, poz. 104), wskutek braku zatwierdzonej do
dnia dzisiejszego metodologii w zakresie obliczania
charakterystyki energetycznej budynków i lokali
oraz sposobu sporządzania i wzorów świadectw ich
charakterystyki energetycznej, nie mogą zakończyć
zajęć w części praktycznej.
Brak jest szczegółowych informacji z Minister-
stwa Infrastruktury o terminie wejścia w życie roz-
porządzenia. Może to poskutkować problemami
z funkcjonowaniem rynku nieruchomości w Polsce,
gdyż notariusze, jako osoby zaufania publicznego,
nie będą mogli sporządzać aktów notarialnych kup-
na – sprzedaży bez przedmiotowego świadectwa.
W związku z powyższym zwracam się do Sza-
nownego Pana Ministra z pytaniem:
Kiedy wymieniane przeze mnie rozporządzenie
zostanie zatwierdzone?
Z poważaniem
Poseł Mirosława Nykiel
Bielsko-Biała, dnia 6 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2605)
do ministra środowiska
w sprawie braku uregulowań prawnych
w zakresie szkód komunikacyjnych
związanych z nagłym wtargnięciem
na jezdnię dzikiej zwierzyny
Szanowny Panie Ministrze! Przedsiębiorstwa ko-
munikacji samochodowej narażone są często na
szkody komunikacyjne związane z nagłym wtar-
gnięciem na jezdnię dzikiej zwierzyny. W konse-
kwencji – w przypadkach, kiedy uszkodzony autobus
nie posiada ubezpieczenia auto casco (kiedy odpo-
wiedzialność ciąży na ubezpieczycielu, jednak bez
możliwości regresu), koszty napraw niemożliwe są
do wyegzekwowania od kogokolwiek, gdyż nie moż-
na w takiej sytuacji obwinić kierującego pojazdem,
także Skarb Państwa zwolniony jest od odpowie-
dzialności, jak również nie można odpowiedzialno-
ści za zdarzenie przypisać zarządcy drogi.
Zgodnie z wyrokiem SN z dn. 19 kwietnia 1974 r.
II CR 157/1974, OSP 1975/5/107, Skarb Państwa nie
ponosi odpowiedzialności za powstałą na drodze ru-
chu publicznego szkodę, w wyniku zderzenia się
zwierzęcia, żyjącego w stanie wolnym, z mechanicz-
nym środkiem komunikacji, gdy do zderzenia doszło
poza obszarem, którego charakter uzasadniałby
ustawienie ostrzegawczego znaku drogowego. Po-
dobne stanowisko SN zajął w uchwale z dn. 7 grud-
nia 2007 r.
Jak podnosi Zarząd Przedsiębiorstwa Komuni-
kacji Samochodowej w Bielsku-Białej SA za zaist-
niałe zdarzenie nie można także obciążyć odpowie-
dzialnością zarządcy drogi w sytuacji, gdy odpowie-
dzialności takiej nie można oprzeć na podstawie
przepisu art. 415 K.c. (nie można przypisać winy za
nieoznakowanie drogi znakami ostrzegawczymi
w sytuacji, gdy brak przesłanek oraz sygnalizacji o wy-
stępowaniu na danym terenie dzikiej zwierzyny).
Polskie prawo reguluje jedynie odpowiedzialność
za tzw. szkody łowieckie (ustawa z dnia 13 paździer-
nika 1995 r. Prawo łowieckie, Dz. U. z 2005 r. Nr 127,
poz. 1066).
W związku z powyższym zwracam się do Sza-
nownego Pana Ministra z pytaniami:
1. Czy zgadza się Pan Minister z opinią, że wobec
braku uregulowań wobec ww. sytuacji należy podjąć
inicjatywy w celu jednoznacznego określenia pod-
miotów uczestniczących w podziale kosztów powsta-
łych wskutek ww. zdarzeń? Jakie stanowisko w tej
sprawie zajmuje Ministerstwo Środowiska?
2. W jaki sposób i w jakim terminie MŚ zamierza
rozwiązać przedstawiony przeze mnie problem?
Z poważaniem
Poseł Mirosława Nykiel
Bielsko-Biała, dnia 6 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2606)
do ministra finansów
w sprawie otrzymania certyfikatu
do usługowego prowadzenia
ksiąg rachunkowych
Szanowny Panie Ministrze! Obecnie obowiązuje
rozporządzenie z 18 lipca 2002 r. w sprawie upraw-
nień do usługowego prowadzenia ksiąg rachunko-
wych (Dz. U. Nr 120, poz. 1022; ost. zm. Dz. U.
z 2006 r. Nr 122, poz. 846), które określa, w jaki spo-
sób można ubiegać się o certyfikat księgowy. Doku-
ment ten wydaje się osobom, które spełniają określo-
ne warunki, tj. udokumentują trzyletnią praktykę
w pełnej księgowości oraz posiadają odpowiednie
wykształcenie. Taki stan prawny obowiązuje do
końca 2008 r., natomiast od stycznia 2009 r. zaczy-
nają obowiązywać przepisy ustawy z 18 marca 2008 r.
o zmianie ustawy o rachunkowości z dnia 29 wrze-
śnia 1994 r., w której dodano rozdział 8a dotyczący
usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych.
Zgodnie z nowelizacją uzyskanie certyfikatu do

usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych uza-
leżnione będzie od zdania egzaminu.
Przepisy ustawy z 18 marca 2008 r. umożliwiają
jednak osobom, które spełnią wymogi określone
w ustawie przed zmianami, otrzymanie certyfikatu
księgowego bez egzaminu po dniu wejścia w życie
noweli ustawy, ale przed 30 czerwca 2010 r. Data
obowiązywania przepisu przejściowego, czyli umoż-
liwienie ubiegania się o certyfikat bez zdawania eg-
zaminu do 30 czerwca 2010 r., jest wyjątkowo dys-
kryminujące dla osób, które z myślą o uzyskaniu
certyfikatu księgowego na dotychczasowych zasa-
dach ukończyły studia podyplomowe i rozpoczęły
praktykę zawodową pod koniec roku 2007.
W związku z powyższym zwracam się do Sza-
nownego Pana Ministra z pytaniami:
1. Jakie jest uzasadnienie dla wyznaczenia daty gra-
nicznej przepisu przejściowego – 30 czerwca 2010 r.?
2. Czy Pan Minister zgadza się z opinią, że wpro-
wadzono w błąd osoby, które z myślą o uzyskaniu
certyfikatu na dotychczasowych zasadach rozpoczę-
ły praktykę zawodową pod koniec 2007 r. i zasadne
staje się wydanie rozporządzenia przedłużającego
ww. datę przynajmniej do końca 2010 r.?
3. Czy ministerstwo planuje przedłużenie ww.
terminu i kiedy to nastąpi?
4. Czy Pan Minister zgadza się z opinią, że do-
puszczenie do zawodu księgowego tylko i wyłącznie
na podstawie egzaminu nie jest słuszne? Czy resort
finansów planuje opracowanie systemu podnoszenia
kwalifikacji zawodowych i wdrożenie odpowiednich
standardów, tak jak odbywa się to w innych pań-
stwach Unii Europejskiej?
Z poważaniem
Poseł Mirosława Nykiel
Bielsko-Biała, dnia 6 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2607)
do ministra infrastruktury
w sprawie zmian i ułatwień w korzystaniu
z infrastruktury PKP SA
przez innych prywatnych kolejowych
przewoźników towarów
Uzasadnienie. Grupa przedsiębiorców prywat-
nych zwróciła się do mnie z interwencją w sprawie
skłonienia PKP Cargo Zakład Przewozów Towaro-
wych w Gdyni do uruchomienia dla ich potrzeb
punktu załadunku i odbioru przesyłek wagonowych
ze stacji w Prabutach, woj. pomorskie. Z przedłożo-
nych mi dokumentów wynika, że do miesiąca kwiet-
nia 2006 r. ze stacji w Prabutach odbierane były
przesyłki towarowe, lecz wskutek zużycia i uszko-
dzenia rampy działalności na tej stacji PKP Cargo
zaprzestało.
251
Początkowo przewoźnik twierdził, że remont jest
zbyt kosztowny (wynieść miał około 40 tys. zł), póź-
niej jednak w swoich pismach utrzymywano, iż
punkt ten jest dla przewoźnika nierentowny z uwagi
na fakt, iż nie odprawia się tam przesyłek całopocią-
gowych, a jedynie pojedyncze wagony.
W chwili obecnej PKP Cargo rozwiązały umowę
dzierżawy rampy i toru kolejowego nr 6 (bocznicy) oraz
przekazały je właścicielowi, czyli PKP SA Oddziałowi
Gospodarowania Nieruchomościami w Gdańsku.
W konsekwencji przedsiębiorcy mają możliwość
korzystania wyłącznie z punktów załadunkowych
na bocznicach stacji kolejowych w Suszu i Kwidzy-
nie, co skutkuje drastycznym zwiększeniem kosztów
dostarczania i odbioru przesyłek towarowych w ogól-
nych kosztach działalności przedsiębiorców.
Nie kwestionując prawdziwości twierdzeń PKP
Cargo, iż z ekonomicznego punktu widzenia nie
opłaci się przewoźnikowi dzierżawienie bocznicy
oraz rampy na stacji kolejowej w Prabutach i w związ-
ku z tym nie będzie stamtąd odprawiać przesyłek
towarowych, powstaje jednak zasadnicze pytanie:
Dlaczego inni przewoźnicy prywatni nie mogą tego
czynić, mimo iż wyrażają gotowość dostarczania
przesyłek po zdecydowanie niższych bądź porówny-
walnych kosztach? Dlaczego PKP Cargo, wykorzy-
stując swoją monopolistyczną pozycję, skutecznie im
to uniemożliwia?
Prawdą jest, że poniesienie nakładów na remon-
ty bocznicy kolejowej w Prabutach przez przewoźni-
ka prywatnego uzależnione jest od sytuacji, gdy dla
prawidłowego i w miarę rentownego wykonywania
przez niego działalności istnieć będzie możliwość
korzystania z ramp na innych stacjach, które w ca-
łości są dzierżawione przez PKP Cargo od PKP SA
na warunkach wyłączności. Powstaje więc problem
dostępu innych przewoźników kolejowych do infra-
struktury PKP SA. Oddawanie na warunkach wy-
łączności prawa użytkowania torów bocznic i ramp
tylko jednemu przewoźnikowi, w tym wypadku PKP
Cargo, jest z punktu widzenia zasady swobody go-
spodarczej oraz praw wolnego rynku szkodliwe dla
przedsiębiorców zamierzających korzystać z wyko-
nywania przewozów ich towarów liniami kolejowy-
mi jak najbliżej ich centrów działalności gospodar-
czej. Czy w tej sytuacji, z punktu widzenia interesów
gospodarczych obywateli, nie należałoby podjąć de-
cyzji uchylających wyłączność dzierżawy infrastruk-
tury kolejowej dla jednego przewoźnika na rzecz
współwynajmowania tej infrastruktury?
W załączniku przedkładam odpisy pism, jakie
kierowali przedsiębiorcy do wyłącznego przewoźni-
ka PKP Cargo na trasie Gdynia – Warszawa*).
Z należnym szacunkiem
Poseł Jerzy Kozdroń
Kwidzyn, dnia 4 października 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
252
Zapytanie
(nr 2608)
do ministra skarbu państwa
w sprawie wykorzystania mienia
i gruntów cukrowni Borowiczki
Szanowny Panie Ministrze! W kampanii 2004–
–2005 wyłączona z produkcji cukru została m.in.
cukrownia Borowiczki. Jest to jedna z wielu cu-
krowni pozostających w dyspozycji Krajowej Spółki
Cukrowej, która generuje koszty. W związku z tym
chciałbym zadać pytania: Czy istnieje koncepcja wy-
korzystania mienia i gruntów tej cukrowni? Czy ist-
nieją możliwości prawne przekazania tych nierucho-
mości lokalnemu samorządowi?
Z poważaniem
Poseł Andrzej Nowakowski
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2609)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie prac legislacyjnych związanych
z przywróceniem Wałbrzychowi grodzkości
Zwracam się do Pana Ministra Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji o informacje na temat harmo-
nogramu prac zmierzających do przyznania Wał-
brzychowi praw powiatu. Mieszkańcy Wałbrzycha
i pow. wałbrzyskiego, władze samorządowe odczu-
wają duży niepokój związany z niepewności o los
swojej gminy i powiatu. Toczą się medialne dyskusje
i polemiki, ale nikt nie wie do końca, jaki jest osta-
teczny zamysł rządu RP.
Proszę więc o odpowiedź na pytania:
1. Jaki jest przewidywany czas zakończenia prac
legislacyjnych związanych z wyżej wymienionym
problemem?
2. Czy rząd dokonuje analizy konsekwencji fi-
nansowych dla pow. wałbrzyskiego?
3. Czy odbędzie się wspólna dyskusja z władza-
mi samorządowymi gminy i powiatu?
Z poważaniem
Poseł Anna Zalewska
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2610)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie nowej lokalizacji
lub remontu starej siedziby
Komendy Powiatowej Policji w Świdnicy
Od kilku lat Komenda Powiatowa Policji w Świd-
nicy przy wsparciu lokalnego miejskiego i powiatowe-
go samorządu stara się o budowę nowej siedziby. Bu-
dynek Komendy Powiatowej przy ul. Jagiellońskiej
w Świdnicy jest zaprzeczeniem godnych warunków
pracy dla policjantów, jak również upokarzającym
miejscem dla petentów (np. izba zatrzymań).
W związku z tym proszę o odpowiedź na pytania:
1. Kiedy zapadną ostateczne decyzje dotyczące
inwestycji Komendy Powiatowej Policji w Świdnicy?
2. Jaki jest przewidywany koszt nowej siedziby
Komendy Policji?
Z poważaniem
Poseł Anna Zalewska
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2611)
do ministra zdrowia
w sprawie potrzeby zwiększenia
kwoty kontraktu dla Szpitala Specjalistycznego
im. Świętej Rodziny w Rudnej Małej
Szanowna Pani Minister! Stan faktyczny stano-
wiący kontekst złożonego zapytania. Specjalizujący
się w ortopedii Szpital im. Świętej Rodziny w Rud-
nej Małej koło Rzeszowa to najnowocześniejszy tego
typu szpital w Polsce. Ta niepubliczna placówka
spełnia nie tylko wysokie wymagania przepisów i norm
Unii Europejskiej, ale ponadto dysponuje najnowo-
cześniejszym na świecie sprzętem medycznym i oczy-
wiście zatrudnia znakomitych lekarzy specjalistów.
Szpital został otwarty pod koniec 2006 r. i do czasu
podpisania kontraktu z NFOZ był przygotowany do
świadczenia tylko odpłatnych usług medycznych. Dzię-
ki podpisaniu kontraktu z usług tej znakomitej pla-
cówki obecnie mogą także korzystać wszyscy pacjenci
wymagający specjalistycznych zabiegów i opieki.
Fachowość personelu, nowoczesny sprzęt i inne
atuty szpitala w krótkim czasie spopularyzowały
placówkę w całej Polsce. Obecnie w kolejce do szpita-
la i na zabiegi czekają pacjenci z większości woje-
wództw. Niestety, ograniczenia narzucone szpitalo-
wi kontraktem NFOZ sprawiają, że na wiele zabie-
gów pacjenci muszą czekać nawet kilka miesięcy.

Jak wynika z moich informacji, niejednokrotnie po-
mimo tego że w innej placówce służby zdrowia, czę-
sto bliższej miejsca zamieszkania, pacjentom wyko-
nano by określony zabieg znacznie szybciej, wybie-
rają oni i tak wielomiesięczne oczekiwanie w kolejce
do szpitala w Rudnej Małej.
W tej sytuacji należy zrobić wszystko, żeby pa-
cjenci w ramach funduszu mogli w pełni korzystać
z możliwości, jakie oferuje im ta nowoczesna placów-
ka. Kontrakt NFOZ ze szpitalem winien uwzględ-
niać jego pełne możliwości w zakresie diagnostyki
i leczenia pacjentów.
W tym zakresie składam zapytanie poselskie:
Czy i jakie zostaną podjęte działania w celu zwięk-
szenia kontraktu dla Szpitala Specjalistycznego
w Rudnej Małej i skrócenia kolejek pacjentów do tej
placówki?
Z poważaniem
Poseł Józef Rojek
Tarnów, dnia 13 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2612)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie zmian w systemie nauczania
dwujęzycznego i przeprowadzania
dwujęzycznych egzaminów maturalnych
Szanowna Pani! W związku z przygotowywany-
mi przez Ministerstwo Edukacji Narodowej zmiana-
mi w systemie kształcenia dwujęzycznego w szko-
łach ponadpodstawowych, które mają za sobą pocią-
gnąć również zmiany w sposobie przeprowadzania
matur dwujęzycznych, pojawiło się w ostatnim cza-
sie wiele nieścisłych informacji na temat skutków
wprowadzenia proponowanych przez MEN rozwią-
zań. Swoje zaniepokojenie wyrażali zarówno dyrek-
torzy i nauczyciele szkół, które do tej pory przygoto-
wywały swoich uczniów do matury dwujęzycznej,
jak i sami uczniowie, którzy obawiają się kolejnego
zawirowania wokół matury, które utrudni im nale-
żyte przygotowanie się do tego egzaminu. Środowi-
sko nauczycielskie obawia się z jednej strony na-
głych i daleko idących zmian w programie naucza-
nia, a z drugiej strony dodatkowych kosztów zwią-
zanych z wprowadzeniem zreformowanego systemu
nauczania dwujęzycznego. Uczniowie z kolei nie są
pewni, na jakich zasadach będą zdawać maturę
dwujęzyczną, która zwiększała ich szansę na studio-
wanie za granicą.
W związku z powyższym zwracam się do Pani Mi-
nister z prośbą o wyjaśnienie następujących kwestii:
1. Czy wprowadzenie proponowanych przez Mi-
nisterstwo Edukacji Narodowej zmian w zakresie
253
nauczania dwujęzycznego będzie wiązało się z dodat-
kowymi kosztami dla szkół, związanymi np. z ko-
niecznością zatrudnienia dodatkowych nauczycieli,
a jeżeli tak, to kto i w jakim trybie będzie przekazy-
wał te środki szkołom?
2. Jak daleko idące zmiany w programie naucza-
nia pociąga za sobą reforma kształcenia dwujęzycz-
nego i czy ministerstwo rozważa przesunięcie wpro-
wadzenia tych zmian w życie, tak aby szkoły i na-
uczyciele mogli przygotować się do realizowania ich
założeń od strony organizacyjnej i merytorycznej?
3. Według jakich standardów będą oceniane pro-
gramy kształcenia w szkołach prowadzących na-
uczanie dwujęzyczne i kto będzie zatwierdzał pro-
gram realizowany w danej placówce?
4. W jakim trybie zostaną przeprowadzone dwu-
języczne egzaminy maturalne w roku 2009?
Z poważaniem
Poseł Marek Wójcik
Katowice, dnia 13 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2613)
do ministra gospodarki
w sprawie planów Ministerstwa Gospodarki
dotyczących zdynamizowania rozbudowy
istniejących w Polsce kopalń węgla
w celu zwiększenia jego wydobycia
i zaspokojenia rosnącego zapotrzebowania
krajowego i zagranicznego na ten surowiec
Panie Ministrze! W ostatnim czasie można spo-
tkać się z informacjami o rosnących brakach w po-
daży węgla na polskim rynku surowców energetycz-
nych, który wydobywany jest w polskich kopalniach.
Informacje te przewidują wprost problemy z dosta-
wami energii cieplnej i elektrycznej. Specjaliści po-
wodów tych zagrożeń upatrują w wieloletnich zanie-
dbaniach inwestycyjnych w polskich kopalniach.
Rzecz dotyczy praktycznego zablokowania ich roz-
budowy (co wiąże się z wielkimi kosztami). Jednak
bez planu inwestycyjnego dla rozwoju polskiego gór-
nictwa węgla problemy z zaspokajaniem potrzeb
rynku będą się nawarstwiać, pociągając za sobą
wszystkie negatywne konsekwencje (przerwy w do-
stawach energii, wzrost jej cen).
W związku z powyższym zapytuję Pana Ministra:
Czy ministerstwo gospodarki przygotowuje pla-
ny mające na celu pobudzenie rozbudowy polskich
kopalń węgla?
Poseł Adam Wykręt
Bielsko-Biała, dnia 6 października 2008 r.
254

Zapytanie milion w Polsce, prawo do odszkodowania za zajęcie

(nr 2614) ich terenu pod inwestycje drogowe?
— Czy działkowcy, w przypadku których rozpo-
do ministra infrastruktury częto już przejmowanie gruntów, mają jakąś możli-
wość dochodzenia swoich praw?
w sprawie niewypłacenia odszkodowań
Z wyrazami szacunku
za działki przejęte pod inwestycję drogową
Poseł Artur Górski
W dniu 15 września br. do mojego biura posel-
skiego wpłynęło pismo pana T. K. wraz z licznymi
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
pismami podpisanymi przez osoby korzystające
z rodzinnych ogrodów działkowych (ROD), w któ-
rych działkowicze, pełni rozgoryczenia i niezado-
Zapytanie
wolenia, opisują niesprawiedliwości, jakie wprowa-
(nr 2615)
dza dla nich nowelizacja ustawy z dnia 25 lipca
2008 r. o zmianie ustawy o szczególnych zasadach
do ministra zdrowia
przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie
dróg publicznych oraz zmianie niektórych innych
w sprawie zachorowań na AIDS
ustaw (Dz. U. Nr 154, poz. 958), w szczególności
art. 11j tej ustawy.
Pani Minister! Z najnowszego raportu Państwo-
Nowelizacja ustawy o rodzinnych ogrodach dział-
wego Zakładu Higieny wynika, że w Polsce wzrasta
kowych z dnia 8 lipca 2005 r. uniemożliwia dział-
liczba osób, które zachorowały na AIDS. Tylko
kowcom uzyskanie odszkodowania za przejęcie ich
w województwie łódzkim od początku roku zachoro-
działki pod inwestycje drogowe. Zmiana ustawy
wało 5 osób – w analogicznym okresie roku ubiegłe-
miała na celu przyspieszenie procedury przejmowa-
go 3 osoby. W opinii lekarzy dzieje się to głównie
nia terenów pod inwestycje drogowe, a jednocześnie
z powodu pojawienia się nowych, groźnych szczepów
ustawa z dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie ustawy
wirusa HIV coraz bardziej uodpornionych na leki.
o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji
Według Światowej Organizacji Zdrowia znacząca
inwestycji w zakresie dróg publicznych oraz zmianie
jest liczba zachorowań w Europie Wschodniej, szcze-
niektórych innych ustaw miała na celu pominięcie
gólnie w Rosji, na Ukrainie, Białorusi oraz w środ-
konieczności zapewnienia dla ROD zastępczego te-
kowej Azji. W dobie znaczącej migracji ludności,
renu do odtworzenia infrastruktury działkowej, za-
również zza naszej wschodniej granicy wzrasta bar-
nim wyda on swój teren pod inwestycje drogowe.
dzo ryzyko zachorowań na tę groźną chorobę rów-
Jednocześnie pominięto kwestie wdrożenia kolej-
nież w naszym kraju.
nych artykułów, które umożliwiłyby Polskiemu
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
Związkowi Działkowców (PZD) uzyskanie odszko-
powiedzi na pytania:
dowania za utraconą własność. W świetle nowego
— Jakie dalsze działania są podejmowane w celu
prawa działkowcy nie mogą się domagać zadość-
ograniczenia wzrostu liczby zachorowań na AIDS
uczynienia, jeżeli teren ich działek przejmowany jest
w naszym kraju?
właśnie na inwestycje drogowe. Ponadto artykuły
— Czy Ministerstwo Zdrowia rozważa dalsze
po nowelizacji nakazują działkowcom przygotowa-
wzmocnienie roli samorządu w zakresie działań pro-
nie terenu pod inwestycję na własny koszt, tj. usu-
filaktycznych, a jeżeli tak, to czy będą na ten cel do-
nięcie zabudowy takiej, jak altany czy domki, drze-
datkowe środki?
wa i kwietniki. Infrastruktura tych działek to czę-
sto dorobek kilku pokoleń, więc odszkodowanie, Z poważaniem
w jakiejkolwiek formie, pomogłoby w pewnym stop-
niu załagodzić ból po utracie działki. Na dodatek ma Poseł Stanisław Witaszczyk
miejsce podejrzenie naruszenia art. 31 ust. 3 Kon-
stytucji RP, ponieważ istnieje brak proporcjonalno- Radomsko, dnia 6 października 2008 r.
ści pomiędzy celem przepisu a ograniczeniem praw
majątkowych działkowców.
W związku z tym mam następujące pytania do Zapytanie
Pana Ministra: (nr 2616)
— Czy znane są Ministerstwu Infrastruktury
opinie, że niektóre zapisy ustawy o rodzinnych ogro- do ministra nauki i szkolnictwa wyższego
dach działkowych z dnia 8 lipca 2005 r. mogą naru-
szać zapisy zawarte w Konstytucji RP? Czy potwier- w sprawie finansowania uczelni wyższych
dzają to jakieś ekspertyzy?
— Czy nowelizacja opisywanej ustawy faktycznie Uczestnicząc w spotkaniach z kadrą naukową
całkowicie odbiera działkowcom, których jest ponad wyższych uczelni w naszym regionie, w tym z rekto-

rami, w przededniu nowego roku akademickiego
spotykam się z głosami zaniepokojenia co do przy-
szłego funkcjonowania wielu szkół wyższych. W Pol-
sce mamy obecnie 427 uczelni – najwięcej w Europie
– z czego aż 301 to szkoły prywatne. Część uczelni
powstawała wyłącznie dla celów biznesowych, przej-
mując jednak znaczną liczbę studentów. Dzieje się to
w warunkach znacznego niżu demograficznego.
Rektorzy prywatnych uczelni czekają na rozpo-
rządzenie ministra nauki i szkolnictwa wyższego,
na podstawie którego państwo dopłacałoby do dzien-
nych studiów także w szkołach prywatnych. Pozwo-
liłoby to ich zdaniem na uczciwą konkurencję mię-
dzy państwowymi a niepublicznymi uczelniami.
W związku z powyższym proszę o udzielenie od-
powiedzi na pytanie:
W jakim terminie należy się spodziewać rozpo-
rządzenia w sprawie dopłat do dziennych studiów na
uczelniach prywatnych?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Witaszczyk
Radomsko, dnia 6 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2617)
do ministra spraw wewnętrznych i administracji
w sprawie realizacji inwestycji
„Budowa komendy powiatowej PSP
wraz z jednostką ratowniczo-gaśniczą
w Oświęcimiu”
Szanowny Panie Premierze! Od 2006 r. realizo-
wana jest w Oświęcimiu inwestycja „Budowa ko-
mendy powiatowej PSP wraz z jednostką ratowni-
czo-gaśniczą”. Inwestycję tę rozpoczęto z uwagi na
fatalny stan obiektów, w których mieszczą się wy-
mieniona komenda oraz jednostka. Obiekty te były
wcześniej własnością przedsiębiorstwa robót budow-
lanych i zostały zaadaptowane na potrzeby komen-
dy powiatowej PSP wraz z jednostką ratowniczo-ga-
śniczą.
Zgodnie z przyjętym harmonogramem inwesty-
cja ma być zakończona w 2009 r., jednakże z uwagi
na brak zabezpieczenia finansowego na ten rok (zero
środków finansowych) nie ma nadziei na oddanie
obiektów do użytku. Do chwili obecnej wykonano
50% robót kosztem 7 mln zł, brakuje zaś do zakoń-
czenia inwestycji 7,3 mln zł.
W przypadku niezabezpieczenia w budżecie pań-
stwa lub MSWiA na 2009 r. wymienionych środków
mogą wystąpić niekorzystne zaszłości w postaci:
— rozwiązania umowy przez wykonawcę (umo-
wa przewiduje także zapłacenie kar umownych
przez inwestora), co spowoduje konieczność inwen-
255
taryzacji, ogłoszenia przetargu na zakończenie bu-
dowy oraz zapłaty znacznie wyższej należności z uwa-
gi na wzrost cen za materiały i usługi,
— konieczności zapłacenia kar umownych na
rzecz firm energetycznych w związku z podpisaniem
umów o dostarczanie gazu i energii elektrycznej.
O wymienionych zagrożeniach starosta oświę-
cimski oraz prezydent miasta Oświęcim powiadomi-
li wojewodę małopolskiego pana Jerzego Millera pi-
smem z dnia 15 września 2008 r.
W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana
Premiera o odpowiedź na pytanie: Czy w budżecie
państwa lub MSWiA na 2009 r. zostaną zabezpie-
czone środki w kwocie 7,3 mln zł na dokończenie
przedmiotowej inwestycji?
Z poważaniem
Poseł Stanisław Rydzoń
Oświęcim, dnia 30 września 2008 r.
Zapytanie
(nr 2618)
do ministra środowiska
w sprawie budowy domu dziecka
w Jaszczurowej w ramach inwestycji
„Budowa zbiornika wodnego Świnna Poręba”
Szanowny Panie Ministrze! W ostatnim czasie
otrzymałem pismo od starosty wadowickiego, w któ-
rym poinformował mnie o podjętej przez prezesa
Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej decyzji o wy-
stąpieniu z wnioskiem w sprawie wygaszenia trwa-
łego zarządu dla nieruchomości zajętej pod rozpo-
czętą budowę obiektów Domu Dziecka w Jaszczuro-
wej i przekazanie jej na rzecz starostwa. Zdaniem
starosty, które podzielam, inwestor nie może wyco-
fać się z kontynuowania prac odtworzeniowych
obiektów domu dziecka.
Dom ten znajdował się w starym dworze, na tere-
nach podzalewowych i ze względu na zły stan tech-
niczny, a także zalecenia sanepidu, konieczne było
przeniesienie dzieci do budynku zastępczego do
czasu odtworzenia go w nowym miejscu. Powiat
wadowicki jest zainteresowany odtworzeniem pla-
cówki na terenie Jaszczurowej zgodnie z pierwotny-
mi ustaleniami dotyczącymi odtwarzanych budynków
na terenie gminy Mucharz w związku z budową zbior-
nika wodnego Świnna Poręba.
Wcześniejsza decyzja o kontynuacji budowy domu
dziecka (obecna nazwa Zespół Placówek Opiekuń-
czo-Wychowawczych) spowodowała, iż na prze-
łomie 2002/2003 r. opracowano nowy projekt budow-
lany przez firmę Biprowumet, na który wydatkowano
środki z budżetu państwa. Zgodnie z tym projektem
budowlanym odtwarzana placówka objęłaby opieką
256
dzieci w różnym wieku i w różnych formach opieki,
np. rodzinne domy dziecka, pogotowia rodzinne czy
placówka dla dzieci w wieku dorastania.
Przedmiotowa placówka jest jedyną całodobo-
wą placówką opiekuńczo-wychowawczą na terenie
powiatu wadowickiego, a placówek tego typu na te-
renie województwa małopolskiego jest niewiele i nie
zaspakajają one potrzeb nie tylko powiatu, ale rów-
nież województwa w zakresie zapewnienia opieki
i wychowania. Ponieważ w kraju ciągle podkreśla
się brak form opieki zastępczej nad dziećmi zgodnie
z najnowszymi trendami, które zaspokajałyby potrze-
by dzieci wymagających wsparcia i opieki, dlatego też
w opinii powiatu wadowickiego istotne i ważne jest
popieranie działań, które zmierzają do uruchomienia
jak największej liczby placówek obejmujących różne
formy opieki nad dziećmi.
Obecna decyzja podjęta przez pana prezesa jest
dla powiatu krzywdząca, niesprawiedliwa i niezro-
zumiała, gdyż w kontekście budowy zapory w Świn-
nej Porębie, powiat wadowicki, a konkretnie dzieci
przebywające w domu dziecka tracą możliwość odbu-
dowy budynku, w którym mogłyby zamieszkać do
osiągnięcia pełnoletności. Trudno zatem zgodzić się,
aby dzieci pokrzywdzone przez los, przy okazji tej
inwestycji utraciły możliwość mieszkania w godnych
i odpowiednich warunkach, tym bardziej że liczba
tych dzieci z roku na rok stale wzrasta.
W związku z powyższym uprzejmie proszę o od-
powiedź na pytania:
— Czym kierował się prezes KZGW, podejmując
przedmiotową decyzję?
— Czy Pan Minister podziela decyzję prezesa
KZGW, czy też nie podziela jego stanowiska i podej-
mie decyzję korzystną dla dzieci pozwalającą na od-
budowę domu dziecka?
Z wyrazami szacunku
Poseł Stanisław Rydzoń
Oświęcim, dnia 30 września 2008 r.
Zapytanie
(nr 2619)
do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
w sprawie nieruchomości
przy ul. Krakowskie Przedmieście 5 –
siedziby Akademii Sztuk Pięknych
w Warszawie
Szanowny Panie Ministrze! Od ponad 100 lat
Akademia Sztuk Pięknych barwnie wpisuje się w hi-
storię Warszawy. Wysoki poziom kształcenia, wy-
śmienita kadra oraz przede wszystkim uzdolnieni
studenci byli już od momentu założenia jej wizytów-
ką. Podobnie jak Pałac Czapskich-Raczyńskich, któ-
ry na mocy „dekretu warszawskiego”, tj. dekretu
z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytko-
waniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy, prze-
szedł na własność gminy m.st. Warszawy i jako znisz-
czony w 70% budynek przekazany został uczelni.
Ponad 60 lat po tych wydarzeniach pojawiła się
realna groźba pozbawienia ASP własnej siedziby.
Jak zapewne Panu Ministrowi wiadomo, od począt-
ku lat dziewięćdziesiątych toczy się postępowanie
administracyjne w przedmiocie stwierdzenia nie-
ważności decyzji ministra gospodarki komunalnej
z dnia 15 maja 1962 r. utrzymującej w mocy orze-
czenie Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy
z dnia 20 grudnia 1961 r. Obie decyzje odrzucały
wniosek dotychczasowego właściciela – Edwarda
Raczyńskiego o przyznanie mu prawa własności
czasowej do gruntu w trybie art. 7 ust. 1 „dekretu
warszawskiego”. Stwierdzono w nich również, że
wszystkie budynki znajdujące się na wskazanym
we wniosku gruncie przeszły na własność Skarbu
Państwa.
Po wielu latach trwania zawiłego postępowaniu
i wydaniu szeregu decyzji administracyjnych (m.in.
decyzje prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju
Miast z dnia 8 września 1999 r. i 13 czerwca 2000 r.,
najważniejszą jednak decyzją jest decyzja ministra
budownictwa z dnia 25 października 2006 r. – BO3r-
-786-J-278/06) sprawa zawisła przed Naczelnym Są-
dem Administracyjnym. To właśnie decyzja mini-
stra budownictwa stwierdzająca nieważność decyzji
ministra gospodarki komunalnej z 15 maja 1962 r.
i orzeczenia prezydium Rady Narodowej z dnia 20
grudnia 1961 r. została zaskarżona przez pełnomoc-
ników uczelni do sądu administracyjnego. Obecnie
strony postępowania oczekują na orzeczenie w przed-
miocie prawidłowości odrzucenia skargi ASP z dnia
30 marca 2007 r. przez Wojewódzki Sąd Administra-
cyjny.
Choć wyrok NSA ma charakter wyłącznie incy-
dentalny i nie będzie miał znaczenia merytoryczne-
go (nie rozstrzyga o zasadności roszczeń spadkobier-
ców byłego właściciela), to bieg dalszego postępowa-
nia ściśle jest uzależniony od tego rozstrzygnięcia.
Dlatego zwracam się do Pana Ministra z zapyta-
niem, jak Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Naro-
dowego, którym Pan kieruje, zamierza rozwiązać
problem siedziby ASP w przypadku, gdyby w wyni-
ku toczącego się postępowania lub przyszłego ewen-
tualnego postępowania cywilnego, budynek przy
Krakowskim Przedmieściu 5 został zwrócony by-
łym właścicielom. Jakie kroki Pan Minister zamie-
rza podjąć, aby zapobiec utracie budynku, lub jeśli
do tego dojdzie, zapewnić Akademii Sztuk Pięknych
nową siedzibę? Czy brana jest pod uwagę możliwość
doprowadzenia do ugody ze spadkobiercami byłego
właściciela?
Akademia Sztuk Pięknych na stałe wpisała się
w krajobraz Krakowskiego Przedmieścia – fragmen-
tu Traktu Królewskiego. Jej studenci, ich inicjatywy
i sama jej obecność bez wątpienia dodają kolorytu

temu najbardziej reprezentacyjnemu miejscu w War-
szawie. Nagłe zniknięcie słynnej warszawskiej uczel-
ni z Pałacu Czapskich-Raczyńskich niewątpliwie
doprowadzi do zubożenia atrakcyjności i ujmie pre-
stiżu temu miejscu. Reprezentując swoich wyborców
– nie tylko jako posłance z Warszawy, ale przede
wszystkim jako jej mieszkańcowi – bardzo zależy
mi, aby do tego nie dopuścić. Dlatego pozwalam so-
bie zwrócić się z tą sprawą do Pana Ministra.
Łączę wyrazy szacunku
Poseł Małgorzata Kidawa-Błońska
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2620)
do ministra infrastruktury
w sprawie realizacji projektu „Rewitalizacja
zabytkowego historycznego kompleksu
dworca Wrocław Główny”
Szanowny Panie Ministrze! Jako pełnomocnik
wojewody śląskiego ds. Euro 2012 mam styczność
z wieloma sprawami, które mają decydujący wpływ
na to, jak zrealizujemy tak wielkie i odpowiedzialne
przedsięwzięcie, jakim są mistrzostwa Europy
w 2012 r., tzw. Euro 2012. Mając świadomość tak
wielkiej odpowiedzialności, nie sposób przyglądać
się złym działaniom poszczególnych podmiotów,
w części także odpowiedzialnych za przygotowanie
rewitalizacji wrocławskiego dworca PKP.
Z informacji, jakie uzyskałem, wynika, iż wynik-
nął spory problem ze strony PKP PLK SA, a zatem
jednej ze spółek z Grupy PKP, której to brak jedno-
znacznego stanowiska w kwestii rewitalizacji dwor-
ca głównego we Wrocławiu, co doprowadzić może do
bardzo poważnych konsekwencji w trakcie realizacji
tego projektu.
PKP PLK SA jako osoba zarządzająca w imieniu
PKP SA peronami, wiatami peronowymi wraz z in-
frastrukturą towarzyszącą oraz torami nie może
w sposób jednoznaczny określić swojego stanowiska,
co w konsekwencji może doprowadzić do tego, iż po-
wstaną takie zagrożenia, jak:
— utrata części lub całości przyrzeczonego dofi-
nansowania ze środków unijnych,
— powstanie hybrydy eksploatacyjnej, architek-
tonicznej oraz technicznej w związku z brakiem mo-
dernizacji ww. obiektów, którymi w imieniu PKP SA
zarządza PKP PLK SA,
— uniemożliwienie realizacji projektu całościo-
wo, co może nieść ze sobą dalsze negatywne skutki.
Pragnę podkreślić, że w tak strategicznych pro-
jektach, ważnych nie tylko dla miasta Wrocławia,
ale również Polski, nie powinno dochodzić do sytu-
257
acji, w której jedna ze spółek w skuteczny sposób
blokuje i niweczy wszelkie inne założenia, które prę-
dzej czy później zrealizować trzeba. Pomimo wielo-
krotnych spotkań przedstawicieli PKP SA oraz PKP
PLK SA nie doszło do porozumienia, gdyż PKP PLK
SA realizuje swoje przedsięwzięcia na swój sposób.
Ponadto brak inwentaryzacji peronów, wiat pero-
nowych z infrastrukturą towarzyszącą, torów sta-
cyjnych przez PKP PLK SA oraz brak ustaleń
w kwestii specyfikacji istotnych warunków zamó-
wienia na studium wykonalności, terminów na opra-
cowanie dokumentacji projektowej czy też zagroże-
nia ze składaniem wniosku o dofinansowanie z UE
sprawia, iż moje obawy związane z realizacją tak
ważnego zadania są w pełni uzasadnione.
W związku z powyższym zwracam się do Pana
Ministra o wnikliwe przeanalizowanie tej sprawy
oraz poinformowanie mnie, co w tej kwestii zostało
ustalone oraz jakie są możliwe rozwiązania tej sy-
tuacji?
Z poważaniem
Poseł Michał Jaros
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2621)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie krzywdzącej decyzji bielskiego
Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej
wobec specjalistycznej rodziny zastępczej
Szanowna Pani Minister! Państwo E. i D. B. od
kilku lat są mieszkańcami Bielska-Białej. Pani E.
jest prawnikiem, jej mąż teologiem. W ramach Sto-
warzyszenia Zastępczego Rodzicielstwa prowadzą
warsztaty, doradzają innym rodzinom zastępczym.
Dwa lata temu podjęli się opieki nad dzieckiem z mu-
kopolisacharydozą. Sami na własny koszt wyremon-
towali i dostosowali mieszkanie do wymogów higie-
ny niezbędnej po przeszczepie. Niestety po ciężkiej
i ofiarnej walce przegrali z chorobą. Chłopczyk
zmarł w marcu tego roku. Miesiąc później za zgodą
sądu przygarnęli Damianka. Sąd, wydając tymcza-
sową zgodę, kierował się opinią Towarzystwa Psy-
choprofilaktycznego z Bielska-Białej: „Państwo B.
są rodziną i mają umiejętności pozwalające na opie-
kę nad dzieckiem ciężko chorym. Ich energia, otwar-
tość, dbałość o emocjonalne potrzeby dziecka są za-
uważalne. Wśród 127 rodzin zastępczych, wyszkolo-
nych, tylko państwo B. są gotowi na przyjęcie bar-
dzo chorego, genetycznie uszkodzonego dziecka,
niemającego żadnych szans na wychowanie w ro-
dzinie. A jest to konstytucyjne prawo każdego
dziecka w Polsce”. Jest to jednak o wiele za mało,
258
aby otrzymać pozytywną decyzję w sprawie z biel-
skiego MOPS-u. Nie jest też wystarczająco dobre
dla bielskich radnych.
Opieka nad tak chorym dzieckiem to ogromne
poświęcenie. Damianek ma dwa lata. Od urodzenia
cierpi na rozszczepienie kręgosłupa. Być może nigdy
nie będzie chodził. Ma neurogenny pęcherz, zagro-
żoną prawą nerkę, dla ochrony której wykonano
przetokę pęcherzową. Od pierwszego dnia życia ska-
zany jest na ból i cierpienie. Nie lada wyczynem pań-
stwa B. jest doprowadzenie chłopca do samodzielne-
go raczkowania. Nad dalszą poprawą jego zdrowia
opiekunowie nieustannie pracują, co przynosi, jak wi-
dać, efekty. Mimo wszelkich starań, pozytywnej opi-
nii sądu, i nie tylko, państwo B. spotkali się w MOPS-
-ie z odmową podpisania umowy zlecenia na pełnie-
nie funkcji zawodowej niespokrewnionej z dzieckiem
specjalistycznej rodziny zastępczej. MOPS powołał
się na rzekomy fakt niewywiązania się z przyjętych
wcześniej zadań.
Rodziny specjalistyczne specjalizują się w opiece
nad dziećmi z dysfunkcjami. Dlatego takie umiejęt-
ności i zaangażowanie należy wykorzystać jak najle-
piej. Dobro dziecka jest tu najważniejsze, bez wzglę-
du na urzędową politykę socjalną. Ratuszowa komi-
sja rewizyjna w bielskim urzędzie uznała złożoną na
decyzję MOPS- u skargę za bezzasadną. Nikt nie był
zainteresowany, o jakie dziecko chodzi, dlaczego
małżeństwo zgłosiło skargę. Radni uznali, że w sys-
temie prawnym nie ma rodzin o charakterze opie-
kuńczo- pielęgnacyjnym, skoro taką jest wprowa-
dzona ustawą z 1994 r. o pomocy społecznej. Ponad-
to na złożoną przez nich prośbę o ustanowienie ich
rodziną zastępczą prezydent nie ma obowiązku wy-
dania decyzji administracyjnej. Jest to ewidentne
naruszenie przepisów.
Tacy ludzie, jakimi są B., spotkali się jedynie
z nieprzyjemnościami ze strony MOPS-u i obojętno-
ścią radnych. A gdzie w tym wszystkim jest miejsce
dla dzieci?
Dlatego zwracamy się do Pani Minister z pyta-
niami:
— Gdzie mają się udać, do kogo odwołać państwo
B., aby uzyskać zgodę na pełnienie funkcji zawodo-
wej niespokrewnionej z dzieckiem specjalistycznej
rodziny zastępczej?
— Jakie kroki zamierza podjąć ministerstwo,
aby w przyszłości uniknąć tak nietrafnych decyzji?
Z wyrazami szacunku
Poseł Bożena Kotkowska
oraz grupa posłów
Bielsko-Biała, dnia 8 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2622)
do ministra sprawiedliwości
w sprawie budowy gmachu Sądu Rejonowego
i Prokuratury Rejonowej w Stalowej Woli
Szanowny Panie Ministrze! Od 2003 r. rozpoczę-
to starania o budowę budynku Sądu Rejonowego
i Prokuratury Rejonowej w Stalowej Woli. W tym
okresie czasu inwestycja była wielokrotnie oddalana
ze względu na niewywiązywanie się miasta Stalowa
Wola z porozumienia zawartego pomiędzy miastem
Stalowa Wola, Skarbem Państwa, Sądem Okręgo-
wym i Prokuraturą Okręgową w Tarnobrzegu. Z in-
formacji przekazywanych od prezydenta miasta Sta-
lowej Woli wynika, że miasto wypełniło wszystkie
swoje zobowiązania. W tym roku budżetowym po
raz kolejny inwestycja nie doszła do skutku. Należy
zaznaczyć, że inwestycja ma ogromne znaczenie dla
społeczności lokalnej Stalowej Woli.
Bardzo proszę o odpowiedź na następujące pytania:
1. Czy w roku budżetowym 2009 Ministerstwo
Sprawiedliwości planuje zabezpieczenie środków fi-
nansowych na inwestycję budowy budynku Sądu Re-
jonowego i Prokuratury Rejonowej w Stalowej Woli?
2. Jakiej wysokości środki finansowe Minister-
stwo Sprawiedliwości planuje zabezpieczyć na reali-
zację ww. inwestycji?
Z poważaniem
Poseł Antoni Błądek
Stalowa Wola, dnia 29 września 2008 r.
Zapytanie
(nr 2623)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie waloryzacji rent i emerytur
Szanowna Pani Minister! Nabrzmiałym proble-
mem społecznym są często zgłaszane przez emery-
tów i rencistów postulaty odnośnie zmian zasady
waloryzacji świadczeń z „procentowej” na „kwoto-
wą”, jako bardziej sprawiedliwą.
Art. 2a ust. 1 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o syste-
mie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11.
poz. 74, z późn. zm.) stanowi, że „ustawa stoi na
gruncie równego traktowania wszystkich ubezpie-
czonych bez względu na płeć, stan cywilny i stan ro-
dzinny”. Natomiast ust. 2 pkt 3 tegoż artykułu pre-
cyzuje, że „zasada równego traktowania dotyczy
w szczególności obliczania wysokości świadczeń.”
Zmiana zasady waloryzacji stanowiłaby prak-
tyczną realizację powyższych zapisów i umożliwiła-

by zmniejszenie rozwarstwienia dochodów w tej
grupie społecznej.
Zapytuję Panią Minister, czy resort przewiduje
podjęcie prac legislacyjnych w tym zakresie.
Z poważaniem
Poseł Janusz Dzięcioł
Grudziądz, dnia 13 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2624)
do ministra finansów
w sprawie wdrożenia przez Polskę
dyrektywy unijnej regulującej zasady
działania rynku finansowego
Od listopada 2007 r. w Polsce powinny obowiązy-
wać zasady dyrektywy MiFID, czyli dyrektywy eu-
ropejskiej w sprawie rynków instrumentów finanso-
wych. Opóźnienie to spowodowało, iż Komisja Euro-
pejska wniosła do Europejskiego Trybunału Spra-
wiedliwości skargę przeciwko Polsce. Jeśli wejście
w życie odpowiednich przepisów będzie się nadal
opóźniać, Trybunał może zastosować wobec Polski
nawet karę finansową. Problem polega również na
tym, iż nowelizacja ustawy o obrocie instrumentami
finansowymi została skierowana do Trybunału
Konstytucyjnego, co może skutkować dalszym opóź-
nieniem.
Na jakim etapie znajduje się postępowanie pro-
wadzone przez ETS w tej sprawie? Kiedy minister-
stwo realnie zakłada wdrożenie przez Polskę unijnej
dyrektywy, która regulować będzie zasady działania
rynku finansowego?
Z poważaniem
Poseł Waldy Dzikowski
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2625)
do ministra edukacji narodowej
w sprawie polityki wydawniczej dotyczącej
podręczników szkolnych
Do mojego biura poselskiego zgłosił się ojciec
trojga dzieci, pokazując podręcznik do matematyki
dla klasy czwartej szkoły podstawowej wydany przez
Gdańskie Wydawnictwo Oświatowe. Obecne wyda-
nie tego podręcznika pochodzi z roku 2008. Osoba,
która mi ten podręcznik pokazała, posiada również
259
podręcznik tego samego wydawnictwa do tego sa-
mego przedmiotu i tej samej klasy wydany dwa lata
wcześniej. Jest rzeczą naturalną, że ojciec dziecka
uczęszczającego do szkoły spodziewał się, że młod-
szy syn będzie mógł dwa lata później korzystać z tego
samego podręcznika, z którego korzystało starsze
dziecko, tym bardziej że szkoła celowo nie zmieniała
wydawnictwa, by umożliwić rodzicom mającym wię-
cej dzieci zaoszczędzenie na podręcznikach.
Okazało się jednak, że młodszemu dziecku trze-
ba kupić nowy podręcznik. Ten sprzed dwóch lat nie
nadawał się do użytku. Wydawnictwo wprowadziło
bowiem w podręczniku zmiany. Pomijam fakt, że
nieco rozszerzono program. To byłoby jeszcze zrozu-
miałe. Jednakże pozmieniano treść zadań i trudno
oprzeć się wrażeniu, że uczyniono to celowo, by unie-
możliwić korzystanie ze starszej wersji!
Oto przykład. W rozdziale „Rachunki pamięcio-
we – dodawanie i odejmowanie” wydrukowano zada-
nie 1. W starej wersji mamy:
„Oblicz w pamięci:
a) 13 + 37
b) 24 + 58
c) 27 + 37
d) 56 – 23
e) 98 – 69
(...)”
Natomiast w wersji nowej znajdujemy:
„Oblicz w pamięci:
a) 13 + 37
b) 24 + 58
c) 27 + 37
d) 128 + 6
e) 332 + 8
(...)”
Wiele treści jest też zmienionych całkowicie.
Nasuwa się pytanie, czy zmiany w podręczniku
naprawdę były konieczne? A jeśli tak, to dlaczego?
Czy od wydania poprzedniej wersji tak bardzo
zmieniła się matematyka, że trzeba dzieciom prze-
kazać tę nową wiedzę? To oczywiście ironia. Stan
wiedzy ludzkiej z matematyki, jeśli się zmienił, to
na pewno nie to wpłynęło na zmiany w podręczniku.
Zawiera on bowiem pojęcia i zadania znane od ty-
siącleci. To, co dziś w matematyce się zmienia, jest
tak abstrakcyjne, że ma się nijak do programu klasy
czwartej szkoły podstawowej.
Dlatego wydaje się, że zmiany są ze strony wy-
dawnictwa nieuczciwą praktyką biznesową mającą
na celu wyeliminowanie wtórnego rynku podręczni-
ków szkolnych. Ze swej strony zbadam, czy również
inne wydawnictwa prowadzą podobne praktyki.
Do Pani Minister kieruję natomiast pytanie:
1. Dlaczego takie zmiany uzyskały akceptację
ministerstwa? Bo w książce widnieje wpis, że pod-
ręcznik został dopuszczony do użytku szkolnego
przez ministra właściwego do spraw oświaty i wy-
chowania?
260
2. Czy ministerstwo wzięło pod uwagę, że zmia-
na narazi rodziny wielodzietne na dodatkowe, znacz-
ne koszty?
3. Ile jeszcze podobnych zmian w podręcznikach
zatwierdziło ministerstwo w tym roku?
Z wyrazami szacunku
Poseł Andrzej Walkowiak
Bydgoszcz, dnia 15 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2626)
do ministra infrastruktury
w sprawie przebudowy drogi krajowej nr 61
w miejscowości Szczuczyn,
w powiecie grajewskim
Szanowny Panie Ministrze! W związku z liczny-
mi interwencjami mieszkańców powiatu grajewskie-
go, zgłaszanymi w moim biurze poselskim, chciał-
bym poruszyć sprawę przebudowy drogi krajowej
nr 61 w miejscowości Szczuczyn. Miejsce w miejsco-
wości Szczuczyn, powiat grajewski, położone na
skrzyżowaniu ulic Szczuki i Sportowej, w którym
w dniu 11 kwietnia 2008 r. zginęły cztery młode
dziewczyny w wieku od 17 do 20 lat, powszechnie
uznawane jest za jedno z najbardziej niebezpiecz-
nych na drodze nr 61. Wiedzą o tym samorządowcy
i policjanci oraz pracownicy Oddziału Generalnej
Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w Białymsto-
ku, do którego ci pierwsi kilkakrotnie wysyłali mo-
nity, domagając się przebudowy tego skrzyżowania.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
modernizowała drogę krajową nr 61 w tym miejscu
przed trzema laty, ale skrzyżowania nie przebudo-
wano, a teraz, zdaniem grajewskiej Policji, jest tam
jeszcze bardziej niebezpiecznie niż było przed re-
montem.
Od stycznia 2005 r. do końca lutego 2008 r. na
tym skrzyżowaniu wydarzyło się pięć kolizji i jeden
wypadek. Paradoksalnie zagrożenie wypadkami
zwiększyło się, gdy wykonano modernizację tego od-
cinka drogi. Skrzyżowanie znajduje się na zjeździe
z górki. Jeżeli któryś z kierowców wcześniej rozpę-
dzi się i nie dostosuje prędkości do warunków panu-
jących na drodze, gdy zobaczy stojący na skrzyżowa-
niu samochód, praktycznie nie ma szans na wyha-
mowanie. Przed modernizacją droga była słabej ja-
kości i kierowcy musieli jechać wolniej. Teraz jest
równa, a więc samochody jeżdżą szybciej.
Mimo że w odległości zaledwie kilkudziesięciu
metrów od siebie wpadają w drogę nr 61 dwie drogi,
nie zrobiono tu lewoskrętów, a to oznacza, że jadący
zbyt szybko samochód nie ma także szansy na omi-
nięcie pojazdu czekającego na możliwość zjechania
z drogi krajowej w podrzędną. W ostatnich dniach
w opisanym powyżej miejscu zdarzył się kolejny wy-
padek, w wyniku którego, oprócz uszkodzeń samo-
chodu w nim uczestniczącego, zniszczeniu uległa
część ogrodzenia przyległej posesji zabudowanej bu-
dynkiem mieszkalnym.
W związku z tym chciałbym zapytać Pana Mi-
nistra:
1) Czy przewiduje Pan podjęcie działań zmierza-
jących do przebudowy skrzyżowania w Szczuczynie,
o którym mowa w moim zapytaniu?
2) Czy przewiduje się podjęcie natychmiasto-
wych działań zmierzających do zapewnienia bezpie-
czeństwa mieszkańców Szczuczyna i osób korzysta-
jących z drogi krajowej nr 61 w miejscu opisanym
w moim zapytaniu?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gwiazdowski
Warszawa, dnia 7 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2627)
do ministra infrastruktury
w sprawie interpretacji przepisów
ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym
Szanowny Panie Ministrze! Prosiłbym o wyja-
śnienie dotyczące prawidłowego stosowania przepi-
sów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80,
poz. 717, z późn. zm.), a w szczególności przepisów
dotyczących pobierania tzw. opłat planistycznych.
Art. 58 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospoda-
rowaniu przestrzennym stanowi, że jeżeli decyzja
o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego
wywołuje skutki, o których mowa w art. 36 wyżej
wymienionej ustawy, przepisy jej art. 36 oraz art. 37
stosuje się odpowiednio. Podobne brzmienie ma do-
tyczący decyzji o warunkach zabudowy art. 63 ust. 3
ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym. Przepisy te dotyczą sytuacji, gdy opłata
planistyczna jest naliczana na obszarach nieobję-
tych miejscowym planem zagospodarowania prze-
strzennego, a zmiana sposobu zagospodarowania
jest dokonywana w formie decyzji wójta gminy o usta-
leniu lokalizacji inwestycji celu publicznego lub o wa-
runkach zabudowy.
W przypadku terenów objętych miejscowym pla-
nem zagospodarowania przestrzennego opłata pla-
nistyczna jest naliczana w drodze decyzji wójta gmi-
ny z zastosowaniem stawki procentowej ustalanej
przez radę gminy w uchwale zatwierdzającej miej-
scowy plan zagospodarowania przestrzennego. W przy-

padku zmiany sposobu zagospodarowania terenu
dokonywanej w formie decyzji wójta gminy o ustale-
niu lokalizacji inwestycji celu publicznego lub o wa-
runkach zabudowy nie ma takiej stawki procento-
wej uchwalanej przez radę gminy.
W związku z powyższym chciałbym zapytać
Pana Ministra:
1. W jaki sposób gmina może ustalić opłatę plani-
styczną w sytuacjach, o których mowa w art. 58 ust. 2
i art. 63 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodaro-
waniu przestrzennym – czy ma to nastąpić w drodze
uchwały rady gminy czy też decyzji wójta gminy,
a jeżeli poprzez decyzję wójta gminy, to czy stawkę
procentową opłaty planistycznej, ustalaną normal-
nie w uchwale rady gminy o uchwaleniu planu zago-
spodarowania przestrzennego, wójt gminy może
ustalić w tej samej decyzji, która będzie ustalać wy-
sokość opłaty planistycznej?
2. Czy właściwa jest pojawiająca się ostatnio in-
terpretacja, że przepisy ustawy o planowaniu i zago-
spodarowaniu przestrzennym są tak skonstruowa-
ne, że w sytuacjach, o których mowa w art. 58 ust. 2
i art. 63 ust. 3 przedmiotowej ustawy, gmina nie
może w ogóle ustalać opłaty planistycznej i co Pan
Minister zamierza zrobić, aby umożliwić gminom
zgodne z prawem pobieranie opłat planistycznych
na terenach pozbawionych planów zagospodarowa-
nia przestrzennego stanowiących obecnie około 90%
powierzchni Polski?
Z poważaniem
Poseł Kazimierz Gwiazdowski
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2628)
do ministra pracy i polityki społecznej
w sprawie warunków nabycia uprawnień
do świadczeń emerytalnych
Szanowna Pani Minister! Do mojego biura posel-
skiego wpłynęło pismo od pani D. K. z prośbą o po-
moc i podjęcie działań w celu uzyskania informacji,
czy przysługuje jej prawo do emerytury.
Pani D. K. wychowuje dwóch synów, którzy są
chorzy od urodzenia. Starszy syn urodził się w 1976 r.
Cierpi on na encephalopatię, padaczkę, alergię. Po-
nadto ma wadę wzroku, która ciągle się pogłębia.
Młodszy syn urodził się w 1977 r. Choruje on na schi-
zofrenię paranoidalną. Od 2005 r. stan jego zdrowia
bardzo się pogorszył. Obaj synowie mają orzeczenia
o niepełnosprawności. W związku z powyższym, pani
D. K. od 1994 r. nie pracuje. Zainteresowana posiada
20 letni okres składkowy i nieskładkowy, ponieważ
261
składkę na ubezpieczenie społeczne opłacał jej Miej-
ski Ośrodek Pomocy Społecznej.
Mając na uwadze powyższe, proszę Panią Mini-
ster o zainteresowanie się niniejszą sprawą i w mia-
rę możliwości o pomoc w tej sytuacji dla pani D. K.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pani Minister:
1. Czy pani D. K. przysługuje prawo do emerytury?
2. Jak Pani ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 13 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2629)
do ministra infrastruktury
w sprawie określenia, w jakiej odległości
od granicy sąsiadującej działki można sadzić
drzewa i krzewy
Szanowny Panie Ministrze! W dniu 8 październi-
ka 2008 r. do mojego biura poselskiego wpłynęło pi-
smo od pana A. K. z prośbą o pomoc i podjęcie działań
w celu wyjaśnienia, w jakiej odległości od granicy są-
siadującej działki można sadzić drzewa i krzewy.
Mając na uwadze powyższe, proszę Pana Mini-
stra o zainteresowanie się niniejszą sprawą i w mia-
rę możliwości o wyjaśnienie ww. kwestii.
W związku z powyższym zwracam się z pytania-
mi do Pana Ministra:
1. W jakiej odległości od sąsiadującej działki moż-
na sadzić drzewa i krzewy?
2. Jak Pan ocenia tę sytuację prawną i czym ją
uzasadnia?
Z poważaniem
Poseł Jarosław Rusiecki
Ostrowiec Świętokrzyski, dnia 13 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2630)
do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie problemu zwalczania warrozy
Szanowny Panie Ministrze! Do mojego biura po-
selskiego zgłosili się przedstawiciele Wojewódzkiego
Związku Pszczelarzy w Łodzi z prośbą o interwencję
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie
problemu zwalczania warrozy. Z przekazanych mi
262
informacji wynika, że dotychczas pszczelarze stoso-
wali do zwalczania tej choroby trzy rodzaje leków:
1) apiwarol,
2) biowar,
3) baywarol.
Dwa pierwsze leki oparte są na amitrazie i stoso-
wane były od wielu lat naprzemiennie z baywarolem.
Z informacji uzyskanych od przedstawicieli Wo-
jewódzkiego Związku Pszczelarzy w Łodzi wynika,
że w 2006 r. biowar okazał się nieskuteczny, dlatego
wielu pszczelarzy poniosło dotkliwe straty. W rejo-
nach większego nasilenia się warrozy straty sięgały
ponad 50% rodzin pszczelich. Według teorii głoszo-
nej przez dra Pawła Chorbińskiego i dra Zbigniewa
Lipińskiego warroza uodporniła się na wyżej wy-
mienione leki.
W związku z pogarszającą się sytuacją polskich
pszczelarzy zwracam się do Pana Ministra z pyta-
niem: Czy Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
rozważa możliwość wyrażenia zgody na import
w 2009 r. nowoczesnego i skutecznego leku przeciw-
ko warrozie?
Z poważaniem
Poseł Artur Dunin
Zgierz, dnia 8 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2631)
do ministra zdrowia
w sprawie groźby likwidacji szpitalnego
oddziału ratunkowego w Bielsku Podlaskim
Szanowna Pani Minister! Zgodnie z zarządzeniem
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia od 1 stycz-
nia 2009 r. placówki posiadające szpitalne oddziały
ratunkowe muszą spełniać szereg dodatkowych wy-
mogów. Jednym z nich jest obowiązek posiadania
oddziału intensywnej terapii. Niestety obecnie nie
każda placówka medyczna jest w stanie temu wymo-
gowi sprostać. Przykładem takiej jednostki jest szpi-
tal w Bielsku Podlaskim, który nie posiada własne-
go oddziału intensywnej terapii. W związku z po-
wyższym zgodnie z przepisami, które zaczną obwią-
zywać z nowym rokiem, nie będzie tam możliwe ist-
nienie szpitalnego oddziału ratunkowego. W prakty-
ce będzie to oznaczać, iż pacjenci będą musieli być
przewiezieni do innych placówek medycznych. Nie-
jednokrotnie będzie to się wiązało z przejechaniem
wielu kilometrów i tym samym może stanowić za-
grożenie dla życia chorego.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki podejmie Pani w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
2. Czy nie będzie to stanowić zagrożenia dla ży-
cia pacjentów, którzy będą musieli być transporto-
wani do innych placówek w regionie?
3. Czy personel ze szpitalnego oddziału ratun-
kowego zostanie zwolniony?
4. Jeśli nie, to czy będzie on zatrudniony w tej
placówce na innych stanowiskach?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 10 października 2008 r.
Zapytanie
(nr 2632)
do ministra zdrowia
w sprawie groźby likwidacji szpitalnego
oddziału ratunkowego w Siemiatyczach
Szanowna Pani Minister! Zgodnie z zarządze-
niem prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia od
1 stycznia 2009 r. placówki posiadające szpitalne od-
działy ratunkowe muszą spełniać szereg dodatko-
wych wymogów. Jednym z nich jest obowiązek po-
siadania oddziału intensywnej terapii. Niestety
obecnie nie każda placówka medyczna jest w stanie
temu wymogowi sprostać. Przykładem takiej jed-
nostki jest szpital w Siemiatyczach, który nie posia-
da własnego oddziału intensywnej terapii. W związ-
ku z powyższym zgodnie z przepisami, które zaczną
obwiązywać z nowym rokiem, nie będzie tam możli-
we istnienie szpitalnego oddziału ratunkowego.
W praktyce będzie to oznaczać, iż pacjenci będą mu-
sieli być przewiezieni do innych placówek medycz-
nych. Niejednokrotnie będzie to się wiązało z przeje-
chaniem wielu kilometrów i tym samym może sta-
nowić zagrożenie dla życia chorego.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pani
Minister z następującymi pytaniami:
1. Jakie kroki podejmie Pani w celu zmiany za-
istniałej sytuacji?
2. Czy nie będzie to stanowić zagrożenia dla ży-
cia pacjentów, którzy będą musieli być transporto-
wani do innych placówek w regionie?
3. Czy personel ze szpitalnego oddziału ratun-
kowego zostanie zwolniony?
4. Jeśli nie, to czy będzie on zatrudniony w tej
placówce na innych stanowiskach?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 10 października 2008 r.

Zapytanie
(nr 2633)
do prezesa Rady Ministrów
w sprawie opóźnień towarzyszących
powstawaniu podstrefy ekonomicznej
w woj. podlaskim
Szanowny Panie Premierze! Przedsięwzięcie
w postaci białostockiej Suwalskiej Specjalnej Strefy
Ekonomicznej (SSSE) miało oficjalnie zacząć funk-
cjonować od dnia 30 września 2008 r. Jednak do
dnia dzisiejszego to nie nastąpiło ze względu na brak
Pana podpisu pod stosownym rozporządzeniem,
które reguluje przedmiotową kwestię. Jest to po czę-
ści spowodowane brakami formalnymi, które muszą
być uzupełnione przez inne regiony, gdyż akt praw-
ny ich również bezpośrednio dotyczy. Jednak pomi-
mo tego oraz prób uzyskania informacji podjętych
przez białostocki magistrat, kiedy przedmiotowe
rozporządzenie miałoby się pojawić, nadal nie ma
daty pewnej.
263
Brak określonego terminu określającego, kiedy
przedmiotowa regulacja prawna miałaby się poja-
wić, jest nie tylko niezrozumiałe. Szkodzi przede
wszystkim lokalnym przedsiębiorcom, którzy, pomi-
mo iż są żywo zainteresowani inwestowaniem w taką
strefę, nie mogą tego uczynić ze względu na brak
przepisów w tym zakresie.
Mając powyższe na uwadze, zwracam się do Pana
Prezesa Rady Ministrów z następującymi pytaniami:
1. Kiedy przedmiotowe rozporządzenie zostanie
przez Pana podpisane?
2. Czy nie uważa Pan, iż odkładanie tego w cza-
sie spowoduje, iż przedsiębiorcy zniechęcą się do in-
westowania w takich strefach?
3. Czy zostały już uzupełnione przez inne regio-
ny braki formalne?
Z wyrazami szacunku
Poseł Jarosław Matwiejuk
Białystok, dnia 10 października 2008 r.
 ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA
Odpowiedź
ministra gospodarki
na zapytanie posła Tadeusza Motowidły
w sprawie braku w projekcie przyszłorocznego
budżetu kwot przeznaczonych na inwestycje
początkowe w górnictwie (2311)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Tade-
usza Motowidły z dnia 2 września 2008 r., przekaza-
ną przy piśmie z dnia 8 września br., znak: SPS-
-024-2311/08, w sprawie braku w projekcie przyszło-
rocznego budżetu kwot przeznaczonych na inwesty-
cje początkowe w górnictwie uprzejmie informuję, co
następuje.
Spółki węglowe zaplanowały na lata 2007 – 2015
nakłady inwestycyjne w wysokości 19,5 mln zł, w tym
na budownictwo inwestycyjne – 10,4 mld zł, a na za-
kupy gotowych dóbr inwestycyjnych – 9,1 mld zł. In-
westycje sfinansowane zostaną przede wszystkim ze
środków własnych spółek węglowych. Udział środków
własnych w łącznych nakładach inwestycyjnych wy-
niesie 89,7%.
Aby pozyskać brakujące środki na inwestycje,
brana jest pod uwagę prywatyzacja kopalń poprzez
Giełdę Papierów Wartościowych, przy założeniu za-
chowania pakietu kontrolnego akcji przez Skarb Pań-
stwa. Celowość takich działań dostrzega również
strona społeczna, doceniając możliwość pozyskania
w ten sposób środków finansowych na rozwój.
Rozważana jest również możliwość pozyskania
środków finansowych po przez emisję obligacji, a tak-
że z wykorzystaniem leasingu finansowego.
Istnieje także możliwość uzyskania dodatkowych
środków na inwestycje w formie dofinansowania z bu-
dżetu państwa tzw. inwestycji początkowych. Prze-
widziano ją w programie rządowym oraz w ustawie
z dnia 7 września 2007 r. o funkcjonowaniu górnic-
twa węgla kamiennego w latach 2008–2015 r., uza-
leżniając jednak ich uruchomienie od sytuacji finan-
sowej budżetu.
Polska zgłosiła Komisji Europejskiej chęć udzie-
lenia pomocy na inwestycje początkowe. Komisja
Europejska zasugerowała przyznanie polskim
przedsiębiorstwom węglowym pomocy inwestycyj-
nej na lata 2009–2010 w jak najszerszym zakresie
na podstawie przepisów aktualnie obowiązującego
rozporządzenia Rady (WE) 1407/2002. Wyraziła rów-
nież sugestię, że jeżeli zobowiązania dotyczące po-
mocy zostaną podjęte do końca 2010 r., nie powinno
być trudności z kontynuacją płatności w kolejnych
latach.
Przewiduje się, że w latach 2009–2010 całkowita
kwota przewidziana na inwestycje w spółkach wę-
glowych wyniesie 6,5 mld zł, z tego ok. 2,9 mld zł to
inwestycje spełniające kryteria inwestycji początko-
wych wg rozporządzenia Rady (WE) Nr 1407/2002.
Jest to 39 zadań w 20 kopalniach. Możliwa dotacja
z budżetu państwa na te zadania mogłaby wynieść
859,2 mln zł (30% kosztów tych inwestycji). Są to
inwestycje dobrze zdefiniowane i przygotowane.
Ministerstwo Gospodarki, mając na względzie
wieloletnie zaniedbania inwestycyjne w górnictwie
węgla kamiennego, które skutkują obniżaniem wy-
dobycia, zgłosiło do projektu budżetu na 2009 r. ko-
nieczność wsparcia sektora dotacją na inwestycje
początkowe w wysokości 405,9 mln zł (pozostała
cześć możliwej dotacji byłaby określona w budżecie
na 2010 r.).
Pomimo podejmowanych wielokrotnie rozmów
i dyskusji z Ministerstwem Finansów, Rada Mini-
strów przyjęła 9 września br. wstępny projekt bu-
dżetu na 2009 r., w którym nie przewidziano środ-
ków na inwestycje początkowe w górnictwie węgla
kamiennego.
W tej sytuacji pytanie, co rząd zrobi, aby górnic-
two węgla kamiennego skorzystało z pomocy na in-
westycje, należy kierować przede wszystkim do mi-
nistra finansów. Pragnę nadmienić, ze zwracałem
się w tej sprawie do pana ministra Jana Vincent-Ro-
stowskiego, wyjaśniając szeroko m.in. rolę, jaką
spełnia węgiel kamienny w rozwoju polskiej gospo-
darki, i jego znaczenie dla bezpieczeństwa energe-
tycznego kraju.
Jeśli środki na inwestycje początkowe nie zosta-
ną zapisane w przyszłorocznym budżecie, spółki
będą zmuszone opracować alternatywne sposoby fi-
nansowania, co w konsekwencji może spowodować
wydłużenie procesu inwestycyjnego.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie kosztów komorniczych egzekucji
należności wobec placówek służby zdrowia
(2318)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 września 2008 r. (MZ-BFA-1686-
-137/KL/08) dotyczącego możliwości sztucznego za-
wyżania przez komorników opłat związanych z eg-
zekucją należności pieniężnych poprzez rozdzielenie
należności obejmowanych tymi samymi tytułami

wykonawczymi, dotyczącymi tego samego dłużnika
i wierzyciela, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami,
tj. art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o komornikach sądowych i egzekucji (t. j. Dz.U. z 2006 r.
Nr 167, poz. 1191, ze zm.), w sprawach o egzekucję
świadczeń pieniężnych komornik pobiera od dłużni-
ka opłatę stosunkową w wysokości 15% wartości
wyegzekwowanego świadczenia, jednak nie niższej
niż 1/10 i nie wyższej niż trzydziestokrotna wyso-
kość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego.
Jednak w przypadku wyegzekwowania świadczenia
wskutek skierowania egzekucji do wierzytelności
z rachunku bankowego lub wynagrodzenia za pracę
komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową
w wysokości 8% wartości wyegzekwowanego świad-
czenia, jednak nie niższej niż 1/10 i nie wyższej niż
dziesięciokrotna wysokość przeciętnego wynagro-
dzenia miesięcznego. W obu przypadkach komornik
ściąga opłatę od dłużnika proporcjonalnie do wyso-
kości wyegzekwowanych kwot.
Z brzmienia powyżej przytoczonego przepisu wy-
nika jednoznacznie, iż wysokość opłaty egzekucyjnej
zależy od wyegzekwowanej przez komornika kwoty.
Zatem nie ma na to wpływu sposób rejestrowania
przez komornika wniosków egzekucyjnych. Bowiem
bez względu na to, czy komornik połączy ze sobą kil-
ka spraw egzekucyjnych, czy też dokona rozdzielenia
spraw połączonych w jednym wniosku, wysokość
opłaty egzekucyjnej i tak zależeć będzie od tego, jaką
kwotę komornik wyegzekwuje. W chwili obecnej nie
jest zatem możliwa sytuacja opisana w piśmie pana
posła Sławomira Kopycińskiego, aby komornicy w spo-
sób sztuczny zawyżali opłaty egzekucyjne. Należy
jednak zaznaczyć, iż przed dniem 28 grudnia 2007 r.,
tj. przed wejściem w życie ustawy z dnia 24 maja 2007 r.
o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzeku-
cji oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 27
czerwca 2007 r. Nr 112, poz. 769), która dokonała no-
welizacji art. 49 sposób obliczania opłaty egzekucyj-
nej był inny. Mianowicie opłata była liczona od warto-
ści egzekwowanego roszczenia, tj. w praktyce od war-
tości wskazanej we wniosku egzekucyjnym. Jednak-
że i przy takim modelu obliczania opłaty egzekucyjnej
nie jest możliwe jej zawyżanie w sposób opisany w pi-
śmie pana posła Sławomira Kopycińskiego. Bez
względu bowiem na to, w jaki sposób komornik reje-
strował wnioski, czy to dokonując ich łączenia, czy
rozdzielenia, suma egzekwowanego świadczenia,
tj. suma kwot wskazanych we wniosku, zawsze była
taka sama. Niezależnie od tego, czy komornik prowa-
dziłby np. jedną sprawę o egzekucję 10 000 zł, czy też
dokonując rozdzielenia tej sprawy prowadziłby dwie
sprawy o egzekucję kwot po 5000 zł, w jednym i dru-
gim przypadku opłata egzekucyjna wynosiłaby 1500 zł,
tj. 15% od 10 000 zł.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
265
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie przyjęcia przez Zakład
Ubezpieczeń Społecznych do obliczenia
wysokości emerytury kwoty bazowej
z 1995 r. (666,96 zł), a nie kwoty bazowej
z 31 grudnia 1996 r. (873,00 zł) (2329)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem posła Jarosława Rusieckiego w sprawie przy-
jęcia przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych do obli-
czenia wysokości emerytury kwoty bazowej z 1995 r.
(666,96 zł), a nie kwoty bazowej z 31 grudnia 1996 r.
(873 zł), przekazanym przy piśmie Pana Marszałka
z dnia 8.09.2008 r., znak: SPS-024-2329/08, pragnę
uprzejmie wyjaśnić, co następuje.
Z przepisu art. 21 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,
ze zm.) wynika, że podstawa wymiaru emerytury
dla osoby, która składając wniosek o jej przyznanie
miała ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności
do pracy, stanowi zgodnie z jej wnioskiem:
1) kwota podstawy wymiaru renty – w wysoko-
ści uwzględniającej rewaloryzację oraz wszystkie
kolejne waloryzacje przypadające w okresie nastę-
pującym po ustaleniu prawa do renty, albo
2) podstawa wymiaru ustalona na nowo w myśl
art. 15 ustawy.
Sposób ustalenia wysokości emerytury, której
podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru ren-
ty, określa art. 53 ust.3 ustawy.
Zgodnie z tym przepisem emeryturę oblicza się
od tej samej kwoty bazowej, która została przyjęta
do obliczenia renty, przy czym od tej kwoty bazowej
oblicza się zarówno część socjalną, jak i część uza-
leżnioną od podstawy wymiaru i przebytych okre-
sów. Ustalona w ten sposób wysokość emerytury,
a także podstawa wymiaru, podlegają następnie wa-
loryzacjom we wszystkich terminach, jakie miały
miejsce od dnia, od którego obowiązuje zastosowana
kwota bazowa, do dnia nabycia uprawnień do eme-
rytury.
Możliwość obliczenia emerytury od kwoty pod-
stawy wymiaru renty jest przepisem szczególnym.
Rencista przechodzący na emeryturę nie musi
z niego korzystać, lecz może wnioskować o oblicze-
nie emerytury od nowej podstawy wymiaru, usta-
lonej zgodnie z art.15 ustawy o emeryturach i ren-
tach z FUS. Do ustalenia nowej podstawy wymia-
ru może więc wskazać podstawę wymiaru składek
w okresie:
1) 10 kolejnych lat wybranych z okresu 20 lat po-
przedzających rok, w którym zgłosił wniosek o eme-
ryturę lub
266
2) 20 dowolnych lat kalendarzowych wybranych
z całego okresu ubezpieczenia przypadającego przed
rokiem zgłoszenia wniosku o emeryturę.
W przypadku złożenia takiego wniosku podsta-
wę wymiaru emerytury i jej wysokość oblicza się
w całości przy zastosowaniu kwoty bazowej obowią-
zującej w dniu, od którego przyznano emeryturę.
Z informacji przedstawionej przez prezesa Zakła-
du Ubezpieczeń Społecznych wynika, że pan K. T.
był uprawniony do renty z tytułu niezdolności do
pracy od 1.08.1990 r. Podstawa wymiaru tej renty
została ustalona od wynagrodzenia z kolejnych 3 lat
kalendarzowych (1981–1983). Od 1.05.1997 r. panu
K. T. przyznana została emerytura.
Do wniosku o przyznanie emerytury zaintereso-
wany nie dołączył dowodów potwierdzających wyso-
kość zarobków z wymaganego wówczas okresu,
określonego w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia
17.10.1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent …,
okresu 8 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z
ostatnich 17 lat (1979–1996), uzasadniających usta-
lenie podstawy wymiaru na nowo.
Do obliczenia podstawy wymiaru emerytury
przyjęto więc podstawę wymiaru renty, której wyso-
kość obliczono ostatnio od kwoty bazowej 666,96 zł,
stanowiącej 93% przeciętnego wynagrodzenia w kwar-
tale kalendarzowym poprzedzającym termin walo-
ryzacji.
Decyzją z dnia 1.03.2008 r. kwota bazowa, zgod-
nie z art. 194 a ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emery-
turach i rentach z FUS, podwyższona została do
100% przeciętnego wynagrodzenia.
W dacie przyznania panu K. T. emerytury obo-
wiązywała kwota bazowa wynosząca 936,05 zł. Kwo-
ta ta może zostać przyjęta do obliczenia wysokości
emerytury, na wniosek zainteresowanego, pod wa-
runkiem jednak udokumentowania wysokości za-
robków z wymaganego okresu, określonego w art. 15
ustawy emerytalnej, kolejnych 10 lat kalendarzo-
wych wybranych z ostatnich 20 lat poprzedzających
rok zgłoszenia wniosku o przyznanie emerytury
albo z 20 lat kalendarzowych przypadających przed
dniem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego
okresu ubezpieczenia.
Przedstawiając powyższe, należy stwierdzić, że
postępowanie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
ustalające panu K. T. prawo do emerytury od dnia
1.05.1997 r. było prawidłowe. Zakład Ubezpieczeń
Społecznych zastosował prawidłowe regulacje do-
tyczące przedstawionego problemu w zapytaniu
pana posła.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Dunina
w sprawie możliwości łączenia,
wraz z finansowaniem, oddziałów szpitalnych
(2337)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Artura Dunina, przekazane
przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 8 września
2008 r., znak: SPS-024-2337/08, w sprawie możliwo-
ści łączenia, wraz z finansowaniem, oddziałów szpi-
talnych, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Szczegółowe unormowania prawne regulujące
kwestie warunków udzielania i zakresu świadczeń
opieki zdrowotnej zawierają przepisy ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (tj. Dz. U
z 2008 r., Nr 164, poz. 1027).
Decyzje dotyczące łączenia oddziałów są decyzja-
mi autonomicznymi organów założycielskich zakła-
dów opieki zdrowotnej, a ich zakres regulowany jest
przez obowiązujące przepisy prawa. Natomiast Na-
rodowy Fundusz Zdrowia przy kontraktowaniu
świadczeń zdrowotnych kieruje się przede wszyst-
kim zabezpieczeniem dostępu do świadczeń opieki
zdrowotnej, potrzebami pacjentów oraz ich bezpie-
czeństwem zdrowotnym.
Warunkiem kontraktowania świadczeń na „łą-
czonych” oddziałach jest spełnienie wymogów za-
wartych w zarządzeniach prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia określających warunki zawierania
i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej dla poszczególnych rodzajów.
Zarządzenie Nr 32/2008/DSOZ prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia z dnia 11 czerwca 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju leczenie szpitalne (z późn.
zm.) umożliwia zawieranie na realizację w jednej ko-
mórce organizacyjnej świadczeń z kilku zakresów
kontraktowych.
Zgodnie z § 11 ww. zarządzenia, w przypadku
gdy w oddziale szpitalnym świadczeniodawca reali-
zuje świadczenia z więcej niż jednego zakresu, kon-
traktowanie każdego zakresu przeprowadzane jest
odrębnie, z uwzględnieniem obowiązku spełnienia
w tym oddziale wszystkich wymaganych warunków
udzielania świadczeń określonych dla danego zakre-
su w załączniku nr 3 do zarządzenia. W przypadku
kontraktowania w oddziale szpitalnym kolejnego
zakresu w ramach hospitalizacji łączna liczba spe-
cjalistów w odpowiednim zakresie nie może być
mniejsza niż równoważnik dwóch etatów.
Świadczenia w zakresach realizowanych przez
jeden oddział szpitalny mogą być rozliczane w ra-
mach jednego, łącznego limitu do kwoty zobowiąza-

nia wynikającej ze zsumowania kwot limitów po-
szczególnych pozycji umowy, o ile ceny jednostek
rozliczeniowych są w tych zakresach jednakowe.
Rozliczanie świadczeń w ramach jednego, łącznego
limitu, o którym mowa, jest możliwe wyłącznie od
nowego okresu sprawozdawczego.
Ustosunkowując się do poruszonej przez pana
posła kwestii, iż praktyka różnych oddziałów tere-
nowych NFZ w odniesieniu do możliwości zawiera-
nia kontraktów na wszystkie dziedziny połączonych
oddziałów jest bardzo zróżnicowana, należy pamię-
tać, iż zgodnie z art. 132 ust.1 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych podstawą udzielenia świadczeń jest
umowa pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem
oddziału wojewódzkiego funduszu, do której stosuje
się przepisy Kodeksu cywilnego. W związku z po-
wyższym, należy zauważyć, że stosunki prawne
między stronami są stosunkami cywilnoprawnymi
opartymi na zasadzie równości stron, a nie stosun-
kami administracyjnoprawnymi, zakładającymi
możliwość władczej pozycji podmiotu wykonującego
zadania z zakresu administracji publicznej.
Wśród zarządzeń prezesa NFZ szczególny charak-
ter mają akty wydawane na podstawie art. 146 ust. 1
ustawy. Odczytywać je można jako oświadczenie oso-
by prawnej w kontekście przepisów prawa cywilnego
oraz cywilnoprawnego charakteru stosunków łączą-
cych świadczeniodawców z NFZ. W świetle obowiązu-
jących przepisów, a w szczególności art. 353¹ K.c.,
strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek
prawny według własnego uznania, byleby jego treść
lub cel nie sprzeciwiały się właściwości stosunku,
ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Możli-
wości wpływania przez świadczeniodawców na treść
zawartych umów zależą przede wszystkim od przyję-
tych przez nich strategii negocjacyjnych.
Pragnę zaznaczyć, iż nakłady Narodowego Fun-
duszu Zdrowia na koszty świadczeń opieki zdrowot-
nej w rodzaju leczenie szpitalne w latach 2007 – 2008
wyniosły odpowiednio: 18 958 447 zł i 23 905 411zł
(wg planu finansowego NFZ na 2008 r.), co oznacza
dynamikę wzrostu nakładów na poziomie odpowied-
nio: 126,09%.
Ponadto, należy przywołać przepisy rozporządze-
nia ministra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie
ogólnych warunków umów o udzielenie świadczeń
opieki zdrowotnej (Dz. U. 08. Nr 81, poz. 484), zgod-
nie z którymi, w przypadku zawarcia umowy co naj-
mniej na dwa z następujących rodzajów świadczeń:
1) ambulatoryjna opieka specjalistyczna,
2) leczenie szpitalne,
3) opieka psychiatryczna i leczenie uzależnień,
4) rehabilitacja lecznicza,
5) świadczenia zdrowotne kontraktowane od-
rębnie,
6) świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ra-
mach opieki długoterminowej,
7) opieka paliatywna i hospicyjna
267
– strony umowy, na wniosek świadczeniodawcy
składany po upływie kwartału kalendarzowego, doko-
nają zmian zawartych umów, polegających na zwięk-
szeniu kwoty zobowiązania ustalonej dla jednego lub
kilku rodzajów świadczeń i jednoczesnym zmniejsze-
niu kwoty zobowiązania za ten kwartał ustalonej dla
pozostałych rodzajów świadczeń, z uwzględnieniem
art. 158 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych.
Należy podkreślić, iż zmiana umów nie może
spowodować zwiększenia łącznej kwoty zobowiąza-
nia funduszu wobec świadczeniodawcy z tytułu
wszystkich zawartych z nim umów, zmniejszenia
kwot zobowiązań ustalonych dla poszczególnych ro-
dzajów świadczeń o więcej niż 15% dla każdego ro-
dzaju świadczeń, zmniejszenia kwot zobowiązań
ustalonych dla poszczególnych zakresów świadczeń,
w ramach danego rodzaju świadczeń, o więcej niż
20% dla danego zakresu świadczeń oraz ogranicze-
nia dostępności do świadczeń.
W przypadku dokonania zmian zawartych umów
polegających na zwiększeniu kwoty zobowiązania
ustalonej dla jednego lub kilku zakresów świadczeń
przy jednoczesnym zmniejszeniu kwoty zobowiązania
za ten kwartał ustalonej dla pozostałych zakresów
świadczeń zmiany umów nie mogą spowodować zwięk-
szenia łącznej kwoty zobowiązania funduszu wobec
świadczeniodawcy, zmniejszenia kwot zobowiązań
ustalonych dla poszczególnych zakresów świadczeń
o więcej niż 20% dla każdego zakresu świadczeń oraz
ograniczenia dostępności do świadczeń.
W przypadku dokonania zmiany w umowach
świadczeniodawcy nie przysługuje roszczenie prze-
ciwko funduszowi o zapłatę za świadczenia wykona-
ne ponad kwotę zobowiązania odpowiednio w rodza-
jach albo zakresach świadczeń, których dotyczyło
zmniejszenie kwoty zobowiązania.
Mając na uwadze powyższe regulacje, należy
stwierdzić, że istnieje możliwość zwiększenia finan-
sowania świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju le-
czenie szpitalne bez konieczności przeprowadzenia
zmian organizacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie stanu i perspektyw działalności
Agencji Rozwoju Przemysłu SA (2344)
W odpowiedzi na zapytanie poselskie posła Jana
Kulasa w sprawie stanu i perspektyw działalności
268
Agencji Rozwoju Przemysłu SA uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Agencja Rozwoju Przemysłu SA jest jednoosobo-
wą spółką Skarbu Państwa o szczególnym znaczeniu
dla gospodarki państwa, która powstała w wyniku
przekształcenia Funduszu Zmian Strukturalnych
w Przemyśle z siedzibą w Warszawie na podstawie
ustawy z dnia 14 grudnia 1990 r. o zniesieniu i likwi-
dacji niektórych funduszy (Dz. U. Nr 89, poz. 517).
Zgodnie ze statutem spółki Agencja Rozwoju
Przemysłu SA ma za zadanie wspieranie procesów
restrukturyzacji przedsiębiorców, m. in. w ramach
pomocy finansowej, szkoleniowej i organizacyjnej.
Pełni także funkcję inwestora w odniesieniu do re-
strukturyzujących się przedsiębiorców oraz bierze
udział w zarządzaniu mieniem i udziałami Skarbu
Państwa, a także wykonuje na zlecenie prawa z akcji
i udziałów w spółkach kapitałowych.
Agencja ma za zadanie udzielanie pomocy pu-
blicznej na ratowanie i restrukturyzację przedsię-
biorców innych aniżeli przedsiębiorcy mali i średni.
Ustawa z dnia 30.10.2002 r. o pomocy publicznej dla
przedsiębiorców o szczególnym znaczeniu dla rynku
pracy (Dz. U. Nr 213, poz. 1800, z późn. zm.) określi-
ła warunki i zasady restrukturyzacji przedsiębior-
ców, w tym również rolę ARP w tych działaniach.
Wyniki finansowe, jakie osiąga ARP SA, w dużej
mierze są rezultatem roli, jaką pełni w polskiej go-
spodarce. Polega ona na wspomaganiu procesów re-
strukturyzacji mających na celu dostosowanie
przedsiębiorców do funkcjonowania w warunkach
gospodarki rynkowej oraz na wspieraniu tworzenia
i rozwoju instytucji lokalnych związanych z aktywi-
zacją gospodarczą, jak i rozwojem przedsiębiorczości
w regionach. W konsekwencji ciężar kosztów zwią-
zanych z tymi procesami ponoszony jest w dużej
mierze przez agencję, natomiast ich rezultaty mie-
rzone wzrostem przychodów i wartości spółek stają
się udziałem przedsiębiorstw i całej gospodarki.
Poniżej przedstawiono podstawowe wielkości
ekonomiczno – finansowe agencji wg stanu na dzień
31.08.2008 r.
Tab. 1. Podstawowe pozycje Rachunku Zysków
i Strat na dzień 31.08.2008 r. (tys. zł)
Wykonanie
Wyszczególnienie
31.08.2008r.
Przychody netto ze sprzedaży i zrównane
z nimi
44 597
Koszty działalności operacyjnej 40 570
Zysk/strata ze sprzedaży 4 027
Pozostałe przychody operacyjne 127 888,7
Pozostałe koszty operacyjne 100 215,7
Zysk/strata z działalności operacyjnej 31 700
Przychody finansowe 98 143,4
Koszty finansowe 196 815
Zysk/strata brutto -66 971,5
Zysk/strata netto -69 904,1
Tab. 2. Podstawowe wielkości bilansowe na dzień
31.08.2008 r. (tys. zł)
Stan
Wyszczególnienie
31.08.2008r.
Aktywa trwałe 1 718 960
Aktywa obrotowe 2 073 466,3
Kapitał (fundusz) własny 2 647 311,1
Zobowiązania i rezerwy na zobowiązania 1 145 115,2
Suma bilansowa 3 792 426,3
Tab. 3. Wskaźniki ekonomiczne na dzień
31.08.2008 r.
Wyszczególnienie 31.08.2008r.
Wskaźnik płynności bieżącej 1,9
Wskaźnik płynności szybkiej 1,9
Wskaźnik gotówkowy 0,8
Rentowność sprzedaży netto (%) -25,8
Rentowność operacyjna sprzedaży (%) 18,5
Rentowność kapitałów własnych (ROE) (%) -2,6
Rentowność aktywów (ROA) (%) -1,8
Agencja uzyskała za 8 miesięcy 2008 r. przychody
z całokształtu działalności w kwocie 270 629,1 tys. zł
i były one wyższe od osiągniętych w analogicznym
okresie roku ubiegłego o 12 564,5 tys. zł, tj. o 4,9%.
Przychody operacyjne stanowiły 63,7% przychodów
ogółem, natomiast przychody finansowe – 36,3%.
Przychody operacyjne uzyskane na poziomie 172
485,7 tys. zł obejmowały głównie przychody ze sprze-
daży produktów i usług, na które składają się przede
wszystkim: naliczone oprocentowanie od udzielo-
nych pożyczek, przychody z wynajmu powierzchni
oraz usług hotelowych i gastronomicznych, jak rów-
nież przychody z tytułu aktualizacji należności po-
życzkowych. Koszty poniesione do 31.08.2008 r. wy-
nosiły 337 600,7 tys. zł, z tego koszty działalności
operacyjnej stanowiły 41,7% kosztów poniesionych
ogółem, a koszty działalności finansowej – 58,3%.
Na wysokość kosztów operacyjnych poniesionych
w kwocie 140 785,7 tys. zł złożyły się koszty obsługi
podstawowej działalności operacyjnej oraz dokona-
ne aktualizacje należności pożyczkowych. Z działal-
ności operacyjnej agencja osiągnęła zysk w wysoko-
ści 31 700 tys. zł i był on wyższy od zysku osiągnię-
tego w analogicznym okresie roku poprzedniego
o 31 257,6 tys. zł. Było to rezultatem wyższej dyna-
miki przychodów operacyjnych, wynoszącej 261%,
niż dynamiki kosztów operacyjnych, która wynosiła
214,5%.
Na przychody uzyskane z działalności finanso-
wej w wysokości 98 143,4 tys. zł składały się przy-
chody z odsetek oraz z tytułu rozwiązania wcześniej
dokonanych aktualizacji wartości inwestycji. Kosz-
ty finansowe poniesione w ciągu 8 miesięcy 2008 r.
wynosiły 196 815 tys. zł. Na poziom tych kosztów

główny wpływ miały dokonane aktualizacje warto-
ści inwestycji w wysokości 161 019,4 tys. zł, obejmu-
jące przede wszystkim wyceny posiadanych przez
agencję akcji i udziałów w spółkach, w tym aktuali-
zacje inwestycji sektora stoczniowego w wysokości
138 000 tys. zł.
W związku z wysokim poziomem kosztów finan-
sowych agencja poniosła stratę na działalności fi-
nansowej w wysokości -98 671,6 tys. zł, wobec osią-
gniętego zysku w analogicznym okresie roku ubie-
głego w kwocie 68 840,4 tys. zł. Strata z działalności
finansowej spowodowała stratę netto z całokształtu
działalności spółki w wysokości 69 904,1 tys. zł.
Agencja nie ma problemów z regulowaniem bie-
żących zobowiązań, na co wskazują wyliczone
wskaźniki płynności. Ich poziom świadczy o stabil-
nej sytuacji finansowej agencji.
W czerwcu br. Zarząd ARP SA uchwałą nr 517/
XLIX/2008 z dnia 11 czerwca 2008 r. przyjął Strate-
gię Rozwoju Agencji Rozwoju Przemysłu SA na lata
2008–2013, która została zaakceptowana przez radę
nadzorczą agencji. Strategia ta uwzględnia w swojej
strukturze celów i priorytetów rządowe dokumenty
strategiczne, a wśród nich jako kluczowe Strategię
Rozwoju Kraju na lata 2007–2015 oraz Program
prywatyzacji na lata 2008–2011. Przyjęta strategia
jest zasadniczym dokumentem wyznaczającym kie-
runki rozwoju agencji oraz planowane przez nią na
najbliższe pięć lat programy operacyjne.
Strategia agencji zorganizowana jest w formie
wyszczególnionych poniżej priorytetowych obsza-
rów działalności:
— zarządzanie portfelem,
— zarządzanie aktywami rzeczowymi,
— pomoc publiczna,
— restrukturyzacja i prywatyzacja,
— usługi finansowe,
— działalność regionalna,
— innowacyjna gospodarka.
Dla każdego z priorytetów określono cele strate-
giczne, które będą realizowane poprzez programy
i plany operacyjne. Jednocześnie w strategii uwzględ-
niono konieczność istotnego usprawnienia samej
agencji, która powinna stać się sprawnym instru-
mentem polityki prywatyzacyjnej i gospodarczej,
wykorzystującym w maksymalnym stopniu innowa-
cyjne metody i narzędzia zarządzania.
Agencja Rozwoju Przemysłu od momentu utwo-
rzenia w grudniu 1990 r. w całym okresie transfor-
macji polskiej gospodarki odgrywała istotną rolę
w dostosowywaniu polskich przedsiębiorców do wy-
mogów gospodarki rynkowej. Realizując zadania
zlecone przez państwo, agencja organizacyjnie i fi-
nansowo wspierała procesy restrukturyzacji, rozwo-
ju i sanacji krajowych podmiotów gospodarczych.
Przyspieszenie procesów prywatyzacyjnych przez
resort Skarbu Państwa będzie miało decydujące
znaczenie dla reorientacji w dotychczasowych ob-
szarach działalności agencji i skupieniu głównego
wysiłku w okresie obowiązywania obecnej strategii,
269
tj. do 2013 r., na takim zarządzaniu portfelem spół-
ek, aby zrealizować transparentnie wszystkie zapla-
nowane procesy zbycia akcji lub udziałów.
Podstawowym dotychczas obszarem działalności
agencji, regulowanym wieloma ustawami, była re-
strukturyzacja i ratowanie dużych przedsiębiorców
z wykorzystaniem środków pomocy publicznej. Źró-
dłem finansowania pomocy publicznej są w szczegól-
ności dochody Skarbu Państwa z prywatyzacji w wy-
sokości 1/3 przychodów Funduszu Restrukturyzacji
Przedsiębiorców.
Agencja prowadzi procesy restrukturyzacyjne
głównie w dwóch sektorach: stoczniowym oraz obron-
nym. Plany restrukturyzacji spółek sektora stocznio-
wego obejmują uzyskanie pomocy publicznej oraz
przekształcenia własnościowe. Zadania restruktury-
zacyjne w spółkach sektora obronnego finansowane
są m.in. ze środków pochodzących z dokapitalizowa-
nia środkami Funduszu Pracy oraz z przychodów
prywatyzacji spółek sektora obronnego.
Jednym z zasadniczych obszarów działalności
agencji jest zarządzanie portfelem spółek. Ze 131
spółek aktualnie będących w portfelu podstawowym
do końca 2013 r. powinno pozostać w posiadaniu
ARP zaledwie 9 z nich. W chwili obecnej uruchomio-
nych jest 19 procesów zbywania akcji lub udziałów,
a do końca roku planowane jest uruchomienie kolej-
nych 17 transakcji. Zasadnym wydaje się utrzyma-
nie udziałów w spółkach portfela regionalnego, tj. 36
agencjach rozwoju regionalnego, jak również w pod-
miotach wspomagających lokalną przedsiębiorczość,
co wpisuje się w wizję agencji.
Agencja to również mecenas kultury i dziedzic-
twa narodowego. Zarządzając dwoma zespołami pa-
łacowo – parkowymi w Baranowie Sandomierskim
oraz Krasiczynie, przy dużych nakładach środków
własnych na prace konserwatorsko – remontowe,
wykreowała wizerunek przedsiębiorcy nie tylko na-
stawionego na zysk, ale realizującego również waż-
ną społecznie misję. Agencja w dalszym ciągu za-
mierza pełnić funkcję mecenasa kultury.
Agencja Rozwoju Przemysłu od szeregu lat podej-
muje wielorakie działania mające na celu poprawę
konkurencyjności polskich przedsiębiorców i wspie-
ranie szeroko pojmowanej innowacyjności w gospo-
darce.
Jako jedyny fundator utworzyła w 1995 r. Fun-
dację FIRE przekształconą w 2002 r. w Centrum In-
nowacji FIRE (CI FIRE) – instytucję wspierającą
tworzenie i rozwój innowacyjnych firm. CI FIRE
może wypełnić istniejącą w polskiej rzeczywistości
gospodarczej instytucjonalną lukę pomiędzy sferą
naukowo – badawczą a praktycznym wdrożeniem
innowacyjnych przedsięwzięć. Agencja zaangażowa-
ła się w tworzenie parków przemysłowych i przemy-
słowo – technologicznych. Dzięki pomocy doradczej,
szkoleniowej i finansowej działalność podjęło 12 par-
ków przemysłowych. Jako instytucja wdrażająca
w ramach Sektorowego programu operacyjnego
„Wzrost Konkurencyjności Przedsiębiorstw na lata
270
2004–2006” agencja monitorowała 70 projektów.
W ramach Europejskiego Aliansu Klastrów repre-
zentuje Polskę w jednym z czterech projektów w CEE-
-Cluster Network.
Zakłada się, że doświadczenie zdobyte przez
agencję w trakcie prowadzenia programu operacyj-
nego SPO-WKP 2004–2006 powinno zostać wyko-
rzystane dla rozwoju kolejnych proinnowacyjnych
działań agencji. Dodatkowo, otoczenie ekonomiczno
– gospodarcze wymusza reorientację działań agencji
z obszaru pomocy publicznej udzielanej dla ratowa-
nia dużych przedsiębiorców na działania inwestor-
skie i restrukturyzacyjne, powodujące realny wzrost
konkurencyjności przedsiębiorstw i przyczyniające
się do wzrostu gospodarczego.
W myśl obowiązującej strategii dotychczasowe
działania na rzecz innowacyjnej gospodarki zostaną
zintesyfikowane i wzbogacone poprzez przygotowa-
nie i zrealizowanie następujących programów ope-
racyjnych:
a) zachęcania do wprowadzania technologii
spełniających kryteria energooszczędności wyni-
kające z dyrektyw, zaleceń i norm technicznych
Unii Europejskiej, w tym spełniających wymaga-
nia BAT oraz przyjęcia efektywności energetycznej
jako kryterium oceny działalności podmiotów go-
spodarczych, w szczególności wynikających z przy-
gotowywanej przez rząd ustawy o efektywności
energetycznej,
b) propagowania efektywności energetycznej
w gospodarce poprzez m.in. zachęcanie do wprowa-
dzania kompleksowych systemów zarządzania ener-
gią, benchmarkingu zużycia energii, wspieranie au-
dytów energetycznych w przedsiębiorstwach, orga-
nizowanie i wspieranie szkoleń mających na celu
podniesienie wiedzy i świadomości dotyczącej racjo-
nalnego użytkowania energii,
c) rozpowszechniania informacji i podnoszenia
poziomu świadomości na temat polityki, prawodaw-
stwa i programów wsparcia związanych z innowa-
cyjnością,
d) promowania wykorzystania wyników progra-
mów badawczych oraz zapewnienia pośrednictwa
dla transferu technologii i wiedzy, a także dla two-
rzenia współpracy i partnerstwa między podmiota-
mi zajmującymi się innowacyjnością,
e) zachęcania do podejmowania ryzyka i wpro-
wadzania na rynku nowych technologii, urządzeń
i usług energooszczędnych,
f) wspierania inicjatyw społecznych, stowarzy-
szeniowych i obywatelskich na rzecz poprawy efek-
tywności energetycznej i zrównoważonego rozwoju.
Wspólnie z CI FIRE oraz Krajowym Forum Par-
ków Przemysłowych (KFPP) zostanie przygotowany
i uzgodniony w ramach współpracy z ośrodkami ba-
dawczymi model współpracy pomiędzy ośrodkami
naukowo – badawczymi a przedsiębiorcami. Uwzględ-
niając sugestie zgłaszane przez inwestorów w SSE
oraz z parków przemysłowych w kwestii zapotrzebo-
wania na dobrze wykwalifikowane kadry, agencja
we współpracy z KFPP oraz Polską Fundacją Pro-
mocji Kadr przygotuje program rozwoju kadr prze-
mysłowych.
Polscy przedsiębiorcy rozpoczynający działalność
gospodarczą w formie spółki kapitałowej z zamia-
rem wdrażania innowacyjnych rozwiązań napoty-
kają na barierę finansową działalności początkowej.
Na rynku funduszy inwestycyjnych występuje luka
w zakresie wspierania inwestycji kapitałowych po-
niżej 50 tys. euro. Agencja zamierza utworzyć Fun-
dusz Inwestycyjny Przedsiębiorców, którego celem
byłoby wsparcie początkujących, innowacyjnych
przedsiębiorców („start-up”). Wskazanym rozwią-
zaniem byłoby, gdyby przedsiębiorcami tymi zostali
autorzy innowacyjnych rozwiązań.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
prezesa Urzędu Zamówień Publicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie interpretacji przepisów
o udzielaniu zamówień publicznych
w zakresie dostawy energii elektrycznej (2360)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Kazimierza Gwiazdowskiego z dnia 26 maja
2008 r. w sprawie interpretacji przepisów o udziela-
niu zamówień publicznych w zakresie dostawy ener-
gii elektrycznej, przesłane pismem z dnia 11 wrze-
śnia 2008 r. (znak: SPS-024-2360/08), pragnę przed-
stawić w porozumieniu z ministrem gospodarki na-
stępujące stanowisko.
I. Ustawa z dnia 4 marca 2005 r. o zmianie usta-
wy Prawo energetyczne oraz ustawy Prawo ochrony
środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 552) w art. 1 w zw.
z art. 22 pkt 1 wprowadziła zmianę art. 4j ustawy
Prawo energetyczne, która ma od dnia 1 lipca 2007 r.
zastosowanie również do odbiorców paliw gazowych lub
energii elektrycznej w gospodarstwach domowych.
Stosownie do art. 4j ww. ustawy, od dnia 1 lipca
2007 r. odbiorcy paliw gazowych lub energii mają
prawo zakupu tych paliw lub energii od wybranego
przez siebie sprzedawcy. Z literalnego brzmienia ww.
przepisu wynika, że obecnie wszyscy odbiorcy ener-
gii mają niczym nieograniczone prawo wyboru
sprzedawcy energii spośród funkcjonujących na ryn-
ku podmiotów zajmujących się sprzedażą tej energii
na zasadach konkurencyjnych. Na skutek zmian
w prawie energetycznym należy przyjąć, iż ustała
przeszkoda techniczna o obiektywnym charakterze,

uzasadniająca stosowanie trybu zamówienia z wol-
nej ręki do udzielania zamówień publicznych i zama-
wiający powinni przy udzielaniu zamówienia na do-
stawę energii elektrycznej stosować regulacje doty-
czące konkurencyjnych trybów udzielania zamówień
publicznych. Tym samym, co do zasady, brak jest
obecnie podstaw do udzielenia zamówienia na dosta-
wy energii elektrycznej z sieci elektroenergetycznej
w trybie z wolnej ręki na podstawie art. 67 ust. 1 pkt
1 lit a) ustawy.
Oceny, czy doszło do naruszenia przepisów usta-
wy Prawo zamówień publicznych poprzez udzielenie
zamówienia w trybie z wolnej ręki, przy braku zaist-
nienia przewidzianych w art. 67 ust. 1 ustawy prze-
słanek dopuszczalności zastosowania tego trybu, do-
konuje się wyłącznie w odniesieniu do określonego
zamawiającego oraz w konkretnych okolicznościach
faktycznych. Zasadniczo powyższe ustalenia mogą
stanowić przedmiot postępowania wyjaśniającego
albo kontroli przeprowadzonej przez prezesa Urzędu
Zamówień Publicznych. Jeżeli zostałyby stwierdzo-
ne naruszenia, to w przypadku jednostek samorzą-
du terytorialnego (gmin) prezes urzędu może zawia-
domić właściwego rzecznika dyscypliny finansów
publicznych o naruszeniu dyscypliny finansów pu-
blicznych, samodzielnie wystąpić z wnioskiem o uka-
ranie za naruszenie dyscypliny finansów publicz-
nych do właściwej komisji orzekającej lub wystąpić
do sądu o stwierdzenie nieważności umowy. Należy
jednakże podkreślić, iż ostateczne ustalenie pod-
staw odpowiedzialności kierownika zamawiającego
z tytułu naruszenia dyscypliny finansów publicz-
nych należy do właściwej komisji orzekającej, a stwier-
dzenie nieważności umowy może nastąpić wyłącz-
nie na podstawie prawomocnego wyroku właściwego
sądu. Z uwagi na fakt, iż jednostki sektora finansów
publicznych, w tym również jednostki samorządu
terytorialnego, zostały wymienione w katalogu pod-
miotów, na które prezes urzędu nie może nałożyć
kary pieniężnej (por. art. 199 ustawy Prawo zamó-
wień publicznych – przepisów odnoszących się do
nakładania kar pieniężnych nie stosuje się do zama-
wiających, m.in. o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1
ustawy), nie jest dopuszczalne ukaranie karą pie-
niężną gminy z powodu udzielenia zamówienia
w trybie zamówienia z wolnej ręki z naruszeniem
przepisów ustawy określających przesłanki stoso-
wania tego trybu.
II. W art. 5 ust. 3 i 4 ustawy Prawo energetyczne
przewidziana została możliwość zawarcia przez
sprzedawcę na rzecz i w imieniu odbiorcy końcowe-
go z przedsiębiorstwem energetycznym zajmującym
się przesyłaniem lub dystrybucją energii tzw. umo-
wy kompleksowej, która zawiera postanowienia
umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług
przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej.
Wskazać należy, iż o ile istnieje w takiej sytuacji
możliwość wyboru sprzedawcy energii, to brak jest
możliwości wyboru przedsiębiorstwa energetyczne-
go zajmującego się świadczeniem usług dystrybucji
271
lub przesyłu energii elektrycznej, ponieważ przed-
siębiorstwa te nadal działają w obszarze monopolu
naturalnego. W takiej sytuacji podmioty objęte obo-
wiązkiem udzielania zamówień publicznych na do-
starczanie energii elektrycznej od dnia 1 lipca 2007 r.
mają następujące możliwości:
1) dokonanie wyboru przedsiębiorstwa zajmujące-
go się obrotem energią elektryczną z zastosowaniem
podstawowych trybów udzielania zamówienia pu-
blicznego, a następnie udzielenie zamówienia z wol-
nej ręki na usługę dystrybucji lub przesyłu energii
elektrycznej;
2) udzielenie przedsiębiorstwu obrotu, na podsta-
wie art. 6 ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicz-
nych, zamówienia na usługę kompleksową w rozu-
mieniu art. 3 pkt 30 ustawy Prawo energetyczne, re-
alizowaną na podstawie umowy kompleksowej, o któ-
rej mowa w art. 5 ust. 3 ustawy Prawo energetyczne.
Zasadniczo wydaje się, iż w przypadku udziela-
nia zamówień na usługi kompleksowe zamawiający
są zobligowani do stosowania konkurencyjnych try-
bów udzielania zamówień publicznych. Wydaje się
bowiem, iż wartość dostawy energii elektrycznej
z reguły przekracza wartość usług przesyłu i dystry-
bucji energii elektrycznej. Jedynie w przypadku, je-
żeli stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy Prawo zamó-
wień publicznych wartościowy udział usługi dystry-
bucji lub przesyłu energii elektrycznej w udzielanym
zamówieniu na usługę kompleksową w rozumieniu
art. 3 pkt 30 ustawy Prawo energetyczne byłby
większy od wartościowego udziału dostawy tej ener-
gii, zamawiający byliby uprawnieni do udzielenia
zamówienia na podstawie art. 67 ust. 1 pkt 1 lit. a)
ustawy Prawo zamówień publicznych w trybie z wol-
nej ręki.
III. W odpowiedzi na kolejne pytanie należy roz-
ważyć dwie sytuacje. Pierwsza sytuacja dotyczy za-
warcia umowy bez określenia sposobu zmiany cen
dostarczanej energii elektrycznej. Druga sytuacja
odnosi się do zastosowania taryfy w celu ustalenia
wynagrodzenia dostawcy energii elektrycznej.
W świetle przepisów Kodeksu cywilnego strony
posiadają swobodę wprowadzania zmian do umów.
Przepisy ustawy Prawo zamówień publicznych są
przepisami szczególnymi w stosunku do Kodeksu
cywilnego i dopuszczają możliwość dokonywania
zmian umowy o zamówienie publiczne tylko i wy-
łącznie w okolicznościach wskazanych w art. 144
ust. 1 ustawy. Zgodnie z art. 144 ust. 1 ustawy, zaka-
zuje się zmian postanowień zawartej umowy w sto-
sunku do treści oferty, na podstawie której dokona-
no wyboru wykonawcy, chyba że konieczność wpro-
wadzenia takich zmian wynika z okoliczności, któ-
rych nie można było przewidzieć w chwili zawarcia
umowy lub zmiany te są korzystne dla zamawiające-
go. Zmiana umowy dokonana z naruszeniem przepi-
su ust. 1 jest nieważna.
Cytowany przepis gwarantuje zachowanie zasa-
dy uczciwej konkurencji oraz zapewnia pewność
i stabilność systemu zamówień publicznych.
272
Przepis art. 144 ust. 1 ustawy dopuszcza możli-
wość dokonywania zmian postanowień zawartej
umowy w stosunku do treści oferty, na podstawie
której dokonano wyboru wykonawcy, gdy spełniona
zostanie jedna z następujących przesłanek:
— zmiany te są korzystne dla zamawiającego;
— konieczność wprowadzenia takich zmian wy-
nika z okoliczności, których nie można było przewi-
dzieć w chwili zawarcia umowy.
Samoistną przesłanką uzasadniającą wprowa-
dzenie zmian do umowy jest fakt, iż zmiany te są
korzystne dla zamawiającego. Zmiana treści umowy
polegająca na podwyższeniu ceny za dostawę energii
nie jest korzystna dla zamawiającego, gdyż prowa-
dzi do zwiększenia wynagrodzenia należnego wyko-
nawcy. Tym samym, ocena dopuszczalności dokony-
wania zmian umowy w związku ze zmianą stawek
za dostawę energii elektrycznej powinna zostać do-
konana w oparciu o drugą z przesłanek, wymienio-
nych w art. 144 ust. 1 ustawy, zgodnie z którą uza-
sadnione są zmiany treści umowy o zamówienie pu-
bliczne, jeżeli konieczność ich wprowadzenia wyni-
ka z okoliczności, których nie można było przewi-
dzieć w chwili zawarcia umowy.
Co do zasady konieczność dokonania zmiany
ceny energii elektrycznej w związku ze zmianami
taryf obowiązujących na rynku energii elektrycznej
nie jest trudna do przewidzenia w chwili zawierania
długoterminowej umowy o zamówienie publiczne.
W związku z powyższym zmiana umowy, w której
nie określono sposobu zmiany cen dostarczanej
energii elektrycznej, zasadniczo nie jest dopuszczal-
na na gruncie art. 144 ustawy Prawo zamówień pu-
blicznych, z wyjątkiem nadzwyczajnej zmiany oko-
liczności.
Wydaje się jednak, że sytuacja taka, tj. zawarcie
umowy na czas nieoznaczony i nieprzewidzenie
w niej mechanizmu zmiany ceny energii elektrycz-
nej, w szczególności poprzez ustalenie, iż będzie ona
określana na podstawie taryf, występowała spora-
dycznie. Zasadniczo opłaty za dostarczanie zama-
wiającym energii elektrycznej ustalane były na pod-
stawie taryf. W związku z tym w przypadku zmiany
taryf (zatwierdzanych dotychczas przez prezesa
URE) zmianie ulegała również cena za dostarczaną
energię elektryczną. Wydaje się, iż ten mechanizm
może być stosowany również aktualnie, kiedy za-
twierdzanie taryf przez prezesa URE zostało zastą-
pione przez samodzielne określanie taryf przez do-
stawców energii elektrycznej, z możliwością cofnię-
cia przez prezesa URE obowiązywania tych taryf
w określonych przypadkach.
W tym miejscu należy zwrócić również uwagę, iż
w wyroku z dnia 5 października 2006 r. (sygn. akt
IV CSK 153/06) Sąd Najwyższy stwierdził, iż zawar-
cie umowy o dostawę (sprzedaż) energii cieplnej
w trybie zamówień publicznych nie wyłącza możli-
wości jej zmiany w zakresie ceny i stawek opłat w ra-
zie późniejszego zatwierdzenia taryfy zawierającej
wyższe stawki od umówionych. Nie zawsze bowiem
modyfikacja umowy o zamówienie publiczne wywo-
łana zmianą taryfy (wzorca) koliduje z zakazem,
określonym w art. 76 nieobowiązującej już ustawy
z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicz-
nych (Dz. U. Nr 76, poz. 344, ze zm.), którego odpo-
wiednikiem jest art. 144 ustawy Prawo zamówień
publicznych*).
Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroku
stwierdził, iż dopuszczalne jest stosowanie zatwier-
dzonej taryfy do rozliczeń między stronami umowy
o udzielenie zamówienia publicznego. Przemawia za
tym treść art. 76 ust. 1 ustawy o zamówieniach pu-
blicznych (obecnie art. 144 ustawy Prawo zamówień
publicznych) oraz art. 45 i 47 ustawy Prawo energe-
tyczne. Zdaniem Sądu Najwyższego nie dochodzi do
merytorycznej kolizji między art. 76 ust. 1 ustawy
o zamówieniach publicznych (obecnie art. 144 usta-
wy Prawo zamówień publicznych) a ww. przepisami
ustawy Prawo energetyczne, które narzucają wład-
czą ingerencję organów publicznych państwa w treść
i skutki umowy cywilnoprawnej między podmiota-
mi prawa prywatnego. Przepisy art. 76 ust. 1 usta-
wy o zamówieniach publicznych oraz art. 45 i 47
ustawy Prawo energetyczne nie są względem siebie
przepisami szczegółowymi i ogólnymi, ponieważ ich
hipotezy pokrywają się tylko częściowo. W omawia-
nej sytuacji występuje więc bardziej skomplikowany
przykład kolizji niedającej się rozwiązać według pro-
stych reguł wyłączania. Moc wiążącą kolizyjnych
przepisów należy w takim wypadku określić przy
użyciu wykładni systemowej i funkcjonalnej.
Zaznaczyć należy, iż Prawo energetyczne regulu-
je jeden z ważniejszych segmentów życia gospodar-
czego i społecznego, wiążący się z wykorzystaniem
energii, będącej w pewnych warunkach dobrem nie-
zastępowalnym. Celem ustawy Prawo energetyczne
jest tworzenie warunków do zrównoważonego roz-
woju kraju, zapewnienia bezpieczeństwa energe-
tycznego, oszczędnego i racjonalnego użytkowania
paliw i energii, rozwoju konkurencji, przeciwdziała-
nia negatywnym skutkom naturalnych monopoli,
uwzględniania wymogów ochrony środowiska, zobo-
wiązań wynikających z umów międzynarodowych
oraz równoważenia interesów przedsiębiorstw ener-
getycznych i odbiorców paliw i energii. Ustawa o za-
mówieniach publicznych miała mniejszy zakres pod-
miotowy i przedmiotowy, choć regulowała ważną
społecznie i ekonomicznie kwestię racjonalnego i przej-
rzystego wydatkowania środków publicznych oraz
zachowania konkurencyjności. Przepis art. 76 ust. 1
ustawy o zamówieniach publicznych (obecnie art. 144
ustawy Prawo zamówień publicznych) chronią pro-
cedury zamówień publicznych przed zagrożeniami
wynikającymi ze zmowy lub wykorzystania środ-
ków prawnych w celu eliminacji konkurentów oraz
osiągania nieuprawnionych korzyści. Ochrona tych
wartości, istotna również w zobowiązaniach cią-
*) R. Szostak. Glosa do wyroku SN z dnia 5.10.2006 r., IV
CSK 153/06. Orzecznictwo Sądów Polskich 2007/10/120.

głych, musi uwzględniać ponadto zmienność zjawisk
gospodarczych uwzględnianą przez Prawo energe-
tyczne. W dziedzinie energetyki znajomość ich przez
prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, wynikająca
z działalności orzeczniczej (decyzyjnej), stanowi do-
stateczną gwarancję, że zmiany umowy zawartej
w trybie zamówień publicznych dotyczące ceny i sta-
wek opłat będą oceniane przy uwzględnieniu rów-
nież danych z oferty będącej podstawą udzielenia
zamówienia. Dlatego zawarcie umowy w trybie za-
mówienia publicznego nie wyklucza późniejszej
zmiany umowy ze względu na zatwierdzenie taryfy.
IV. Zgodnie z harmonogramem prac legislacyj-
nych Komitetu Europejskiego Rady Ministrów na
2009 r., planuje się znowelizować ustawę Prawo za-
mówień publicznych w I półroczu 2009 r. w związku
ze zmianą ustawy mającą na celu wdrożenie dyrek-
tywy 2007/66/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 11 grudnia 2007 r. Przy okazji tej nowelizacji
planuje się również rozważenie konieczności doko-
nania zmian odnoszących się do kwestii udzielania
zamówień publicznych na dostawy energii elektrycz-
nej. Niemniej należy zwrócić uwagę, iż postulowane
zmiany mają ścisły związek z przepisami Prawa
energetycznego, co będzie należało uwzględnić w ra-
mach planowanych zmian legislacyjnych.
Z wyrazami szacunku
Prezes Urzędu Zamówień Publicznych
Jacek Sadowy
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na zapytanie posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie interpretacji przepisów ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym dotyczących
urlopu naukowego przysługującego
nauczycielowi akademickiemu
przygotowującemu rozprawę habilitacyjną
(2370)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłane przy piśmie z dnia 16 września 2008 r. nr:
SPS-024-2370/08 zapytanie pana posła Zbigniewa
Girzyńskiego w sprawie interpretacji przepisów do-
tyczących urlopu naukowego przysługującego na-
uczycielowi akademickiemu oraz urlopu w celu przy-
gotowania rozprawy habilitacyjnej, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Zgodnie z art. 134 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164,
poz. 1365, z późn. zm.) mianowanemu nauczycielowi
akademickiemu, nie częściej niż raz na siedem lat
273
zatrudnienia w danej uczelni, przysługuje prawo do
urlopu dla celów naukowych, w wymiarze do roku.
Ustawodawca nie określił innych warunków doty-
czących przyznawania nauczycielom akademickim
urlopu dla celów naukowych. W art. 134 ust. 12
omawianej ustawy wskazano jednak, iż szczegółowe
zasady i tryb udzielania urlopów naukowych powin-
ny być określone w statucie uczelni. Z powyższych
przepisów wynika, iż pomiędzy kolejnymi urlopami
dla celów naukowych powinien minąć siedmioletni
okres zatrudnienia w danej uczelni, liczony od dnia
rozpoczęcia takiego urlopu. Zatem w przypadku wy-
korzystania urlopu dla celów naukowych w wymia-
rze mniejszym niż maksymalny wymiar określony
w ustawie nie jest możliwym udzielenie nauczycielo-
wi akademickiemu przed końcem siedmioletniego
okresu kolejnego urlopu dla celów naukowych w wy-
miarze „uzupełniającym”.
W przypadku braku szczegółowych uregulowań
tych zagadnień w statucie uczelni należy posiłkować
się ogólnymi przepisami określającymi status praw-
ny nauczycieli akademickich. Należy zwrócić uwa-
gę, że zgodnie z art. 111 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo
o szkolnictwie wyższym, jednym z podstawowych
obowiązków pracownika naukowo – dydaktycznego
jest kształcenie i wychowywanie studentów. Dzia-
łalność ta wykonywana jest – co do zasady – w for-
mie zajęć dydaktycznych prowadzonych w trakcie
roku akademickiego, podzielonego na semestry. Na-
uczyciel akademicki, któremu udzielono urlopu na-
ukowego, powinien być zwolniony na cały okres
trwania tego urlopu z części rocznego pensum dy-
daktycznego, o którym mowa w art. 130 ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym.
Ponadto, stosownie do art. 134 ust. 2–3, nauczy-
ciel akademicki może otrzymać urlop naukowy na
przygotowanie rozprawy doktorskiej w wymiarze
nieprzekraczającym 3 miesięcy oraz rozprawy habi-
litacyjnej – w wymiarze nie przekraczającym 6 mie-
sięcy.
Zgodnie z § 9 tego rozporządzenia z dnia 22 grud-
nia 2006 r. w sprawie warunków wynagradzania za
pracę i przyznawania innych świadczeń związanych
z pracą dla pracowników zatrudnionych w uczelni
publicznej (Dz. U. Nr 251 poz. 1852, z późn. zm.),
nauczycielowi akademickiemu, dla którego nie za-
planowano obciążenia dydaktycznego z powodu jego
przewidzianej nieobecności w pracy, zalicza się do
przepracowanych godzin zajęć dydaktycznych jedną
trzydziestą ustalonego dla danego stanowiska rocz-
nego pensum dydaktycznego, o którym mowa w § 8,
za każdy tydzień nieobecności przypadającej za
okres, w którym prowadzone są w uczelni zajęcia dy-
daktyczne.
Ponadto, zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia
9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i se-
natora (Dz. U z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn.
zm.), poseł lub senator pozostający w stosunku pra-
cy otrzymuje urlop bezpłatny, na swój wniosek, na
okres sprawowania mandatu oraz trzech miesięcy
274
po jego wygaśnięciu – bez względu na rodzaj i okres
trwania stosunku pracy. Stosunek pracy zawarty na
czas określony, który ustałby przed terminem za-
kończenia urlopu bezpłatnego, przedłuża się do
trzech miesięcy po zakończeniu tego urlopu. Zgod-
nie z tym zapisem nauczyciel akademicki, który zo-
stał wybrany na posła lub senatora, może na swój
wniosek uzyskać urlop bezpłatny na czas wykony-
wania mandatu.
Należy zauważyć, iż omawiane urlopy udzielane
są w celu przygotowania rozprawy habilitacyjnej
bądź w celu prowadzenia badań naukowych. Zatem
o ile wydaje się możliwe wykorzystanie trzymie-
sięcznego urlopu dla celów przygotowania rozprawy
habilitacyjnej (choćby w czasie wakacyjnej bądź
świątecznej przerwy w obradach), to nie jest możli-
we prowadzenie prac naukowych łącznie z wykony-
waniem mandatu parlamentarzysty. Zatem nauczy-
cielowi akademickiemu będącemu posłem lub sena-
torem, który nie skorzystał z prawa urlopu bezpłat-
nego na uczelni, można udzielić urlopu na przygoto-
wanie rozprawy habilitacyjnej, wątpliwa jest nato-
miast możliwość udzielenia rocznego urlopu dla ce-
lów naukowych.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie formy sprzedaży produktów
elektrolizy przez Zakłady Azotowe SA
w Tarnowie-Mościcach (2371)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapyta-
niem poselskim pani poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie gospodarowania produktami Zakładów
Azotowych w Tarnowie – Mościcach SA, a zwłaszcza
formy sprzedaży produktów elektrolizy, przedkła-
dam wyjaśnienia do kwestii poruszonych w przedmio-
towym zapytaniu pani poseł:
1. Jakie umowy sprzedaży na wyłączność i z ja-
kimi podmiotami obowiązują Zakłady Azotowe w Tar-
nowie – Mościcach SA?
Zakłady Azotowe w Tarnowie – Mościcach SA
prowadzą działalność handlową na podstawie wielo-
letnich, rocznych bądź innych krótkookresowych
umów i porozumień z odbiorcami. Działalność ta
wynika z długookresowej strategii handlowej mają-
cej na celu uzyskanie optymalnych przychodów oraz
zapewnienie stabilności odbioru produkowanych
przez spółkę produktów.
Zasady współdziałania z partnerami handlowy-
mi zawarte zostały i szczegółowo opisane w proce-
durach ISO i wewnętrznych przepisach dotyczących
zawierania umów.
Procedury te zawierają szczegółowe kompetencje
i odpowiedzialność poszczególnych osób i jednostek
organizacyjnych spółki, a także regulują formalno-
prawne wymogi i zasady postępowania.
Szczegółowi odbiorcy i szczegółowe postanowie-
nia każdej z tak zawartych umów objęte są tajemni-
cą handlową przedsiębiorstwa – spółki i nie mogą
być podane do publicznej wiadomości. Dla zabezpie-
czenia kompetencji handlowych spółki dane doty-
czące kontrahentów zostały objęte wnioskiem o wy-
łączenie z prospektu emisyjnego ZAT.
2. Czy spółka podpisała z niemiecką firmą Bren-
ntag umowę na wyłączność w zakresie dystrybucji
produktów pozyskiwanych w procesie elektrolizy
i jeśli tak, w jakim trybie została ona wyłoniona?
Zarząd Zakładów Azotowych w Tarnowie – Mo-
ścicach SA podpisał w dniu 27.08.2008 r. umowę
z firmą Brenntag Polska sp. z o.o. z siedzibą w Kę-
dzierzynie – Koźlu. Przedmiotowa umowa dotyczy
sprzedaży produktów elektrolizy chloru Zakładów
Azotowych w Tarnowie – Mościcach SA na rzecz
Brenntag Polska sp. z o.o. do czasu trwałego zatrzy-
mania instalacji produkcji chloru. Umowa zawarta
została na czas określony, tj. od 1 września 2008 r.
do dnia trwałego zatrzymania instalacji produkcji
chloru i nie może być rozwiązana za wypowiedze-
niem przez żadną ze stron.
W ramach umowy sprzedający sprzeda kupujące-
mu produkty elektrolizy chloru w ustalonych ilo-
ściach, po zaspokojeniu własnych potrzeb. Ponadto,
od 1 września 2008 r. sprzedający zobowiązuje się do
nieprowadzenia działalności handlowej produktami
elektrolizy chloru oraz przenosi na rzecz kupującego
w drodze cesji wszystkie prawa i zobowiązania wy-
nikające z umów i zamówień na dostawę lub sprze-
daż produktów elektrolizy chloru zawartych z oso-
bami trzecimi przed dniem podpisania ww. umowy,
a także sprzedaje kupującemu własną wiedzę i do-
świadczenia handlowe w zakresie sprzedaży pro-
duktów elektrolizy chloru. Warunki zawartej umo-
wy nie przewidują kar umownych. Szacunkowa
wartość umowy wynosi 30 mln zł rocznie.
Jak zostało przedstawione w prospekcie emisyj-
nym (pkt 3.2.6.7 Ryzyko związane z likwidacją pro-
dukcji chloru i ługu sodowego, s.34), planowana li-
kwidacja produkcji chloru i ługu sodowego nastąpić
miała na przełomie 2008/2009, natomiast spółka
posiada dla elektrolizy rtęciowej pozwolenie zinte-
growane do roku 2016.
Warunki niniejszej umowy zapewnią spółce przy-
chody z tytułu sprzedaży produktów elektrolizy
chloru w szacowanej wysokości 30 mln zł rocznie
oraz przychody w wysokości 700 tys. zł. z tytułu
sprzedaży know-how.

3. Czy mają uzasadnienie informacje odnośnie do
nieprzeprowadzania przetargu lub konkursu ofert,
a także braku informacji publicznej o woli ZAT SA
przekazania sprzedaży niektórych produktów fir-
mom zewnętrznym?
Zakłady Azotowe jako spółka publiczna podlegają
obowiązkom informacyjnym wynikającym z ustaw
szczegółowych regulujących obowiązki informacyjne
takich podmiotów, szczególnie ustawie o ofercie pu-
blicznej i warunkach wprowadzania instrumentów
finansowych do zorganizowanego obrotu oraz o spół-
kach publicznych, a także rozporządzenia ministra
finansów z dnia 19.10.2005 r. w sprawie informacji
bieżących i okresowych przekazywanych przez emi-
tentów papierów wartościowych.
Zgodnie z tymi przepisami spółka przekazuje do
publicznej wiadomości za pomocą raportów bieżą-
cych informacje o wszystkich znaczących umowach
bądź zdarzeniach mogących mieć wpływ na wartość
akcji. Umowa z firmą Brenntag Polska sp. z o.o. zo-
stała objęta upublicznionym raportem nr 38/2008
z dnia 28.08.2008 r.
Jednocześnie zarząd spółki poinformował, że
przeprowadzenie przetargu lub konkursu ofert jest
w spółce usankcjonowane prawnie, ale dotyczy to
wyboru dostawców towarów bądź usług. W przypad-
ku sprzedaży produktów spółki wyboru odbiorców
dokonuje się w oparciu o najlepsze warunki sprzeda-
ży wynikające z rachunku ekonomicznego.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Adama Lipińskiego
w sprawie zawieszenia połączenia lotniczego
Wrocław – Bruksela (2381)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana Adama Lipińskiego, posła na Sejm
RP, dotyczącego zawieszenia przez PLL LOT SA po-
łączenia lotniczego na trasie Wrocław – Bruksela –
Wrocław, pragnę poniżej przedstawić informację
w przedmiotowej sprawie.
Z przedstawionych MSP przez Zarząd PLL LOT
SA wyjaśnień wynika, iż połączenie na trasie Wro-
cław – Bruksela – Wrocław zostało zawieszone przez
spółkę z dniem 16 sierpnia 2008 r. na podstawie
szczegółowej analizy wyników finansowych i per-
spektyw rozwoju linii.
275
Operacje na ww. trasie traktowane były jako tzw.
„korzystna oferta dla bezpośredniego ruchu służbo-
wego”. Jednakże realizowane przewozy kształtowa-
ły się na poziomie niższym niż zakładała to spółka,
uruchamiając ww. połączenie, i nie zapewniały po-
krycia kosztów na podstawowym poziomie. Ponadto
negatywne tendencje rynkowe nie stwarzały pod-
staw do oczekiwania zasadniczej poprawy rentow-
ności na tej trasie. Wskutek powiększającej się stra-
ty Zarząd PLL LOT SA podjął decyzję o zawieszeniu
tego połączenia.
W wyniku ww. decyzji samolot realizujący do-
tychczas połączenia na trasie Wrocław – Bruksela –
Wrocław został wykorzystany do zwiększenia czę-
stotliwości na innych, bardziej rentownych destyna-
cjach. Jednocześnie PLL LOT SA zredukował kosz-
ty wygenerowane na krajowych „dolotach” do/z
Wrocławia, niezbędnych dla zapewnienia operacji
do Brukseli.
Na obecnym etapie PLL LOT SA nie ma sprecy-
zowanych planów odnośnie do możliwego wzmocnie-
nia tej linii. Będą one zależały od rozwoju sytuacji
rynkowej i możliwości obsługi rejsów pod względem
operacyjno-technicznym.
Nie bez znaczenia dla powyższych informacji po-
zostaje fakt, iż PLL LOT SA jest podmiotem prawa
handlowego, którego działalność musi opierać się na
rachunku ekonomicznym, a więc osiągać określony
poziom rentowności.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Jolanty Hibner
w sprawie skarg przedsiębiorstw
branży hotelarsko-turystycznej
na nieuwzględnienie rozwiązań zawartych
w art. 306–310 dyrektywy 2006/112/WE
przy nowelizacji art. 119 ustawy o podatku
od towarów i usług obowiązującej
od 1 stycznia 2008 r. (2390)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 17 września 2008 r.
znak: SPS-024-2390/08, przy którym przesłane zo-
stało zapytanie pani poseł Jolanty Hibner w spra-
wie skarg przedsiębiorstw branży hotelarsko-tury-
stycznej na nieuwzględnienie rozwiązań zawartych
w art. 306–310 dyrektywy 2006/112/WE przy nowe-
276
lizacji art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług
obowiązującej od 1 stycznia 2008 r., uprzejmie infor-
muję:
Kwestie dotyczące szczególnych procedur przy
świadczeniu usług turystyki zostały uregulowane
w art. 119 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku
od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.),
który odpowiada rozwiązaniom zawartym w art. 306–
–310 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listo-
pada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku
od wartości dodanej – Dz.Urz. UE L 347 z 11.12.2006,
ze zm.
Zasada opodatkowania marży dotyczy podatni-
ków spełniających warunki określone w art. 119 ust.
3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towa-
rów i usług, tzn. podatników, którzy:
— mają siedzibę lub miejsce zamieszkania na te-
rytorium kraju;
— działają na rzecz nabywcy usługi we własnym
imieniu i na własny rachunek;
— przy świadczeniu usługi turystyki nabywają
towary i usługi od innych podatników dla bezpo-
średniej korzyści turysty.
Usługa turystyki jest kompleksową usługą, któ-
ra w szczególności obejmuje transport, zakwatero-
wanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art.119 ust. 2
ww. ustawy o podatku od towarów i usług).
Rozwiązania te są zgodne z przepisami ww. dy-
rektywy 2006/112/WE.
Kryteria kompleksowości usługi turystyki w ro-
zumieniu ust. 2 art. 119 ustawy o podatku od towa-
rów i usług nie były zmieniane od momentu uchwa-
lenia ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od
towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.),
a zatem również od 1 stycznia 2008 r. kryteria te
pozostają niezmienione.
Zasady opodatkowania usług turystyki nie ule-
gły zatem zmianie.
Nie można się też zgodzić z twierdzeniem, iż
w wyniku zmian przepisów nastąpiła dyskrymina-
cja podatników kupujących usługi gastronomiczne.
Należy pamiętać, że w praktyce mogą występo-
wać różne przypadki: pierwszy to świadczenie usłu-
gi hotelowej, do której ma zastosowanie stawka po-
datku VAT w wysokości 7% od podstawy opodatko-
wania obliczonej zgodnie z art. 29 ustawy o podatku
od towarów i usług (zasady ogólne), oraz drugi przy-
padek to świadczenie usługi turystyki (usługi kom-
pleksowej), o której mowa w art. 119 ustawy o podat-
ku od towarów i usług, do której ma zastosowanie
stawka podatku VAT w wysokości 22% od podstawy
opodatkowania obliczonej jako marża.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Joanny Muchy
w sprawie projektu rozporządzenia
dotyczącego reklamy produktów leczniczych
(2392)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pani Joanny Muchy, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, przesłanym przy piśmie z dnia 17
września 2008 r. (SPS-024-2392/08), w sprawie pro-
jektu rozporządzenia dotyczącego reklamy produk-
tów leczniczych uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych informacji.
Wymagania dotyczące reklamy produktów lecz-
niczych określa ustawa z dnia 6 września 2001 r.
Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008r. Nr 54, poz.
271) oraz rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 16
grudnia 2002 r. w sprawie reklamy produktów lecz-
niczych (Dz. U. Nr 230, poz. 1936), które jest wyko-
naniem upoważnienia zawartego w art. 59 wymie-
nionej ustawy Prawo farmaceutyczne. Rozporządze-
nie określa: 1) warunki i formy reklamy produktów
leczniczych, kierowanej do publicznej wiadomości,
do osób uprawnionych do wystawiania recept lub
osób prowadzących obrót produktami leczniczymi;
2) niezbędne dane, jakie reklama ma zawierać; 3)
sposób przekazywania reklamy; 4) dokumentację
będącą podstawą do wprowadzenia na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej próbek produktów leczni-
czych przeznaczonych do dostarczania w ramach re-
klamy – uwzględniając w szczególności obowiązek
obiektywnej prezentacji produktu leczniczego oraz
bezpieczeństwo jego stosowania.
W związku w wprowadzonymi zmianami do
ustawy o zmianie ustawy Prawo farmaceutyczne,
która weszła w życie 1 maja 2007 r., i delegacją dla
ministra zdrowia do wydania przepisów wykonaw-
czych w zakresie reklamy produktów leczniczych
trwają obecnie prace legislacyjne nad projektem roz-
porządzenia, które zastąpi obecnie obowiązujące.
Odnosząc się do pytania, uprzejmie informuję.
Na obecnym etapie nie mogę podać szczegółowe-
go harmonogramu prac legislacyjnych nad projek-
tem rozporządzenia w sprawie reklamy produktów
leczniczych, jak również wskazać terminu wejścia
w życie tego rozporządzenia.
Przedmiotowy projekt rozporządzenia ministra
zdrowia, zgodnie z obowiązującą procedurą, został
w dniu 2 września 2008 r. skierowany do uzgodnień
zewnętrznych i opublikowany w Biuletynie Infor-
macji Publicznej i na stronie internetowej Minister-
stwa Zdrowia. Na konsultacje zewnętrzne projektu
rozporządzenia wyznaczono ogólnie przyjęty dwuty-
godniowy okres zgłaszania uwag, który upłynął 16
września 2008 r. W sprawach objętych zakresem
tego rozporządzenia wpłynęło szereg uwag i propo-

zycji zmian, które są obecnie analizowane w Mini-
sterstwie Zdrowia wspólnie z przedstawicielami
Głównego Inspektoratu Farmaceutycznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Joanny Muchy
w sprawie rozporządzenia dotyczącego opłat
za korzystanie ze środowiska (2394)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 17 września 2008 r., znak: SPS-024-
-2394/08, w sprawie zapytania posła na Sejm RP
pani Joanny Muchy dotyczącego rozporządzenia
w sprawie opłat za korzystanie ze środowiska, prze-
kazuję poniższe wyjaśnienia.
Projekt rozporządzenia Rady Ministrów w spra-
wie opłat za korzystanie ze środowiska, określający
w załączniku nr 2 jednostkowe stawki opłat za
umieszczanie odpadów na składowisku, zakłada
z dniem 1 stycznia 2009 r. wzrost jednostkowych
stawek opłat za składowanie dla wybranych grup
odpadów, dla których obowiązują przepisy prawne
określające poziomy odzysku, w tym recyklingu.
Przyjęto wyrównane stawki za umieszczenie odpa-
dów na składowisku dla odpadów o podobnym cha-
rakterze i ustalono je na jednakowym poziomie.
Zmiana stawek opłat za składowanie odpadów,
w tym zmieszanych odpadów komunalnych, w kie-
runku zwiększenia stawek z 75 zł/Mg do 100 zł/Mg
stanowi realizację polityki gospodarki odpadami
zmierzającej do bezwzględnego ograniczenia ilości
składowanych odpadów na rzecz ich gospodarczego
wykorzystania. Należy przy tym zaznaczyć, że to ni-
skie opłaty za składowanie odpadów są jednym z czyn-
ników hamujących rozwój wysokoefektywnych roz-
wiązań gospodarowania odpadami, a w połączeniu
z ogólnie niskimi cenami przyjęcia odpadów na skła-
dowiska powodują, że składowanie jest ciągle znacz-
nie tańsze niż przetwarzanie odpadów.
Jednocześnie przedmiotowe działania należy
traktować jako jeden z elementów strategii działa-
nia na rzecz prawidłowego gospodarowania odpada-
mi. Ponadto należy zauważyć, że opłata za składo-
wanie nie może być w nieuzasadniony sposób zani-
żana, ponieważ opłaty muszą być tak skalkulowane,
277
aby pokryć koszty późniejszego zamknięcia i rekul-
tywacji składowiska.
Na uwagę zasługuje fakt, że istnieje różnica po-
między opłatą za odbieranie odpadów komunalnych
od właścicieli nieruchomości a opłatą za umieszcza-
nie tych odpadów na składowiskach.
Należy podkreślić, że przedmiotowe rozporzą-
dzenie dotyczy wyłącznie opłat za umieszczanie od-
padów na składowiskach. Jeżeli odpady zostaną
poddane przetworzeniu i nie trafią na składowiska,
to ww. opłat nie stosuje się.
Podwyżka stawki za umieszczenie odpadów na
składowisku nie musi więc mieć wpływu na podnie-
sienie stawek za odbieranie odpadów komunalnych
od właścicieli nieruchomości. Rada gminy ma obo-
wiązek określić górne stawki opłat ponoszonych
przez mieszkańców za odbieranie odpadów komu-
nalnych, przy czym może różnicować te stawki opłat
i przyjąć niższe stawki za odbieranie odpadów gro-
madzonych selektywnie, a wyższe stawki za odbie-
ranie odpadów zmieszanych.
Trzeba także zauważyć, że właściciele nierucho-
mości są obowiązani do podpisania umowy z pod-
miotami odbierającymi odpady zgodnie z ustawą
z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach (Dz.U. z 2005 r. Nr 236, poz.
2008, z późn. zm.). Ustawa ta również nakłada na
właścicieli nieruchomości obowiązek utrzymania
czystości i porządku m.in. przez zbieranie powsta-
łych na terenie nieruchomości odpadów komunalnych
zgodnie z wymaganiami określonymi w regulaminie
(art. 5 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy) oraz obowiązek udo-
kumentowania, w formie umowy korzystania z usług
wykonywanych przez zakład będący gminną jednost-
ką organizacyjną lub przedsiębiorcę posiadającego
zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie
odbierania odpadów komunalnych od właścicieli nie-
ruchomości (art. 6 ust. 1 ww. ustawy).
Zatem właściciele nieruchomości bezwzględnie
powinni mieć zawartą umowę z przedsiębiorcą od-
bierającym odpady komunalne posiadającym odpo-
wiednie zezwolenie (art. 7 ust. 1 ww. ustawy) lub
gminną jednostką organizacyjną, chyba że gmina
określiła inny sposób postępowania z tymi odpada-
mi i dokumentowania ich przekazania.
Jednocześnie, zgodnie z art. 10 ust. 2a ustawy
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, ten,
kto nie wykonuje obowiązków określonych w regu-
laminie, podlega karze grzywny.
Ponadto chciałbym zauważyć, że należy stoso-
wać przepisy dotyczące kontroli usuwania odpadów
z miejsc przeznaczonych do ich składowania lub ma-
gazynowania (art. 34 ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. o odpadach (Dz.U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251,
z późn. zm.).
Natomiast art. 162 ustawy z dnia 20 maja 1971 r.
– Kodeks wykroczeń (Dz.U. z 2007 r. Nr 109, poz. 756)
stanowi, iż kto w lasach zanieczyszcza glebę lub
wodę, albo wyrzuca do lasu kamienie, śmieci, złom,
278
padlinę lub inne nieczystości, albo w inny sposób za-
śmieca las, podlega karze grzywny albo karze nagany.
Wobec powyższego należy uznać, że obowiązują-
ce instrumenty prawne dają podstawę do wprowa-
dzenia na szczeblach lokalnych rozwiązań prawnych
i systemowych, które powinny zapewnić prawidłowe
gospodarowanie odpadami. Za zadania te odpowia-
dają przede wszystkim gminy, które posiadają odpo-
wiednie uprawnienia.
Odnosząc się do działań podejmowanych przez
Ministerstwo Środowiska, pragną zaznaczyć, że
w projekcie ustawy o zmianie ustawy o odpadach oraz
o zmianie niektórych innych ustaw zaproponowano
zmianę art. 293 ustawy Prawo ochrony środowiska,
polegającą na zaostrzeniu kary za składowanie odpa-
dów w miejscu na ten cel nieprzeznaczonym.
Równocześnie w „Krajowym planie gospodarki
odpadami 2010” zawarte zostało zadanie dla mini-
stra środowiska, dotyczące przeprowadzenia ogólno-
krajowej kampanii edukacyjno-informacyjnej. Mini-
sterstwo Środowiska planuje rozpoczęcie w 2009 r.
ogólnopolskiej kampanii edukacyjno-informacyjnej
w mediach publicznych (przewidzianej na 2–3 lata)
w zakresie zapobiegania powstawaniu odpadów oraz
właściwego postępowania z odpadami. Kampania
ma na celu uświadamianie i informowanie społe-
czeństwa, jak zmienić swoje zachowanie na „przyja-
zne środowisku” oraz jakie to może przynieść korzy-
ści ekologiczne, zdrowotne i finansowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 9 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Adama Wykręta
w sprawie rządowych planów dotyczących
komunalizacji gruntów i nieruchomości
należących do Skarbu Państwa (2420)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie poselskie pana Adama Wykręta, posła na
Sejm RP, z dnia 15 września 2008 r., dotyczące rzą-
dowych planów komunalizacji gruntów i nierucho-
mości należących do Skarbu Państwa, uprzejmie in-
formuję, co następuje:
Zasady gospodarowania nieruchomościami sta-
nowiącymi własność Skarbu Państwa określone
zostały w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o go-
spodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2004 r.,
nr 261, poz. 2603, ze zm.).
Organem właściwym w sprawach gospodarowa-
nia nieruchomościami Skarbu Państwa, zgodnie
z treścią art. 11 ust. 1 ustawy o gospodarce nieru-
chomościami, jest starosta. Zatem jednostka samo-
rządu terytorialnego zainteresowana nabyciem nie-
ruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa
powinna wystąpić do właściwego starosty gospoda-
rującego nieruchomościami Skarbu Państwa, znaj-
dującymi się na obszarze objętym planem zagospo-
darowania przestrzennego dla ww. terenu.
Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami przewiduje w art. 14 ust. 1 możli-
wość sprzedaży nieruchomości stanowiących przed-
miot własności Skarbu Państwa jednostkom samo-
rządu terytorialnego za cenę niższą niż ich wartość
rynkowa lub oddawane tym jednostkom w użytko-
wanie wieczyste bez pobierania pierwszej opłaty.
Nieruchomości stanowiące własność Skarbu Pań-
stwa mogą być również, zgodnie z art. 14 ust. 2, nie-
odpłatnie obciążane na rzecz jednostek samorządu
terytorialnego ograniczonymi prawami rzeczowy-
mi. Na podstawie art. 14 ust. 3 nieruchomości mogą
być przedmiotem zamiany między Skarbem Pań-
stwa a jednostkami samorządu terytorialnego oraz
między tymi jednostkami, bez obowiązku dokony-
wania dopłat w przypadku różnej wartości zamie-
nianych nieruchomości.
Ponadto, zgodnie z art. 13 ust. 2 nieruchomość
może być również przedmiotem darowizny na cele
publiczne, przedmiotem darowizny dokonywanej
między Skarbem Państwa a jednostką samorządu
terytorialnego, a także między tymi jednostkami.
Uprawnienie ministra Skarbu Państwa do nie-
odpłatnego przekazania nieruchomości Skarbu
Państwa przewiduje jedynie art. 50 ustawy z dnia
5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U.
z 2001 roku, nr 142, poz. 1590, ze zm.) i odnosi się
on wyłącznie do województw. Tryb ten stosowany
jest jednak tylko w przypadku złożenia przez organ
wykonawczy województwa stosownego wniosku i po
spełnieniu przesłanek wymaganych przez ten przepis.
Zasady gospodarowania nieruchomościami zo-
stały uregulowane w wystarczającym zakresie w prze-
pisach rangi ustawowej, dlatego nie ma potrzeby
tworzenia planów rządowych w tym zakresie.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie uczestnictwa w negocjacjach
i przyjęcia postulatów załogi przedsiębiorstwa
Breco sp. z o.o. w Bielsku-Białej
w planowanym procesie prywatyzacji (2423)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pani poseł Bożeny Kotkowskiej z dnia 30
września 2008 r. (SPS-024-2423/08) w sprawie pry-
watyzacji spółki Breco sp. z o.o. z siedzibą w Bielsku
– Białej uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z planem prywatyzacji na lata 2008–
–2011, przyjętym do wiadomości przez Radę Mini-
strów, zbycie udziałów Breco sp. z o.o. odbędzie się
w trybie rokowań podjętych na podstawie publiczne-
go zaproszenia (art.33 ust.1 pkt 3) ustawy z dnia 30
sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji j.t.
(Dz. U. z 2002, Nr 171, poz. 1397, ze zm.). Aktualnie
prowadzone są czynności umożliwiające wszczęcie
i przeprowadzenie postępowania prywatyzacyjnego.
Doradca – firma NEXUS sp. z o.o. sporządziła anali-
zy przedprywatyzacyjne spółki, które znajdują się
w fazie odbioru przez MSP.
Po zakończeniu tego procesu możliwe będzie roz-
poczęcie właściwej procedury prywatyzacyjnej Bre-
co sp. z o.o. na którą składają się:
— publikacja zaproszenia do rokowań w sprawie
zbycia udziałów spółki,
— składanie ofert wstępnych, ich ocena oraz do-
puszczenie potencjalnych inwestorów do badania
spółki i złożenia ofert wiążących,
— negocjacje z potencjalnym inwestorem / inwe-
storami na podstawie złożonych ofert wiążących,
— podpisanie umowy sprzedaży udziałów spółki.
Zgodnie z ustawą o komercjalizacji i prywatyza-
cji, uprawnionym pracownikom przysługuje prawo
do nieodpłatnego nabycia do 15% udziałów spółki,
objętych przez Skarb Państwa w dniu wpisania jej
do rejestru. Uprawnienie to powstaje po upływie
trzech miesięcy od dnia zbycia przez Skarb Państwa
pierwszych udziałów na zasadach ogólnych (i wyga-
sa z upływem dwunastu miesięcy od dnia powsta-
nia) i w ww. terminie pracownicy Breco sp. z o.o.
będą mogli z niego skorzystać.
Pracownicy – przedstawiciele załogi mogą także
uczestniczyć w samym procesie prywatyzacyjnym
poprzez udział w negocjacjach z inwestorem warun-
ków pakietu socjalnego i na stosownym etapie po-
stępowania zostaną zaproszeni do przedstawienia
swoich postulatów w tym zakresie.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
279
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie przyznania środków finansowych
w wysokości 17 mln zł z rezerw budżetu
państwa na 2008 r. z przeznaczeniem
na kontynuację inwestycji pod nazwą
„Szpital Śląski w Cieszynie – rozbudowa
i modernizacja, dział diagnostyczno-zabiegowy”
(2425)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pani poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
Bożeny Kotkowskiej w sprawie przyznania w 2008 r.
środków finansowych z rezerwy budżetu państwa
na kontynuację rozbudowy i modernizacji działu
diagnostyczno – zabiegowego Szpitala Śląskiego
w Cieszynie, przesłanym przy piśmie z dnia 26 wrze-
śnia 2008 r., nr: SPS-024-2425/08, pragnę uprzej-
mie poinformować, co następuje.
Kwestię dofinansowania przedmiotowego zada-
nia, będącego inwestycją własną jednostki samorzą-
du terytorialnego, reguluje przepis art. 42 ustawy
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88,
poz. 539), stanowiący, iż podstawą przeznaczenia
dotacji celowych na inwestycje tej kategorii jest ich
ujęcie w kontrakcie wojewódzkim.
Wyboru zadań inwestycyjnych przewidzianych
do dofinansowania środkami budżetu państwa do-
konują strony kontraktu wojewódzkiego, tj. minister
rozwoju regionalnego będący przedstawicielem Rady
Ministrów oraz marszałek województwa jako przed-
stawiciel samorządu województwa.
W ustawie budżetowej na rok 2008 z dnia 23
stycznia 2008 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 117) środki fi-
nansowe na dotacje przeznaczone na finansowanie
projektów inwestycyjnych włączonych do krajowej
części kontraktów wojewódzkich zawartych dla po-
szczególnych województw na lata 2007–2008, reali-
zowanych jako zadania własne jednostek samorządu
terytorialnego, zostały zaplanowane w rezerwie ce-
lowej ujętej w poz. 8. W chwili obecnej zostały one
już uruchomione w pełnej, przeznaczonej na ten cel
kwocie wynoszącej 450 000 tys. zł.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 8 października 2008 r.
280
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Artura Dunina
w sprawie powierzenia funkcji komornika
sądowego osobie podejrzanej o współpracę
ze Służbą Bezpieczeństwa (2433)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana posła Artura Dunina (SPS-024-2433/
08) w sprawie powierzenia funkcji komornika sądo-
wego osobie podejrzanej o współpracę ze Służbą Bez-
pieczeństwa uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
J.T. K. został powołany na stanowisko Komorni-
ka Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Brodnicy
decyzją ministra sprawiedliwości z dnia 28 marca
2003 r. nr DO-IV-550/32/03. Objął on stanowisko
w dniu 2 czerwca 2003 r.
Zgodnie z obowiązującą wówczas ustawą z dnia
11 kwietnia 1997 r. o ujawnieniu pracy lub służby
w organach bezpieczeństwa państwa lub współpra-
cy z nimi w latach 1944 – 1990 osób pełniących
funkcje publiczne (Dz.U. z 1999 r. Nr 42, poz. 428, t. j.)
osoba ubiegająca się o stanowisko komornika nie
miała obowiązku składania oświadczenia dotyczą-
cego pracy lub służby w organach bezpieczeństwa
państwa lub współpracy z tymi organami w okresie
od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 10 maja 1990 r.
Ustawa z dnia 18.10.2006 r. o ujawnieniu infor-
macji o dokumentach organów bezpieczeństwa pań-
stwa z lat 1944 –1990 oraz treści tych dokumentów
(Dz.U. z 2007 r. Nr 63, poz. 425, z późn. zm.), prze-
widująca konieczność ujawnienia przez komornika
współpracy m.in. z SB, weszła w życie dopiero dnia
15 marca 2007 r.
Zgodnie z tą ustawą organem uprawnionym do
weryfikacji złożonych oświadczeń lustracyjnych jest
sąd okręgowy właściwy ze względu na miejsce za-
mieszkania osoby składającej oświadczenie lustra-
cyjne (art. 17 ustawy).
Wszczęcie postępowania następuje na wniosek
prokuratora Biura Lustracyjnego Instytutu Pamięci
Narodowej (art. 20). Dopiero prawomocne orzecze-
nie sądu stwierdzające fakt złożenia niezgodnego
z prawdą oświadczenia lustracyjnego skutkuje po-
zbawieniem pełnionej funkcji publicznej, po przepro-
wadzeniu postępowania dyscyplinarnego (art. 21f).
Decyzją z dnia 5 sierpnia 2008 r. nr DO-IV-643-
-760/08 minister sprawiedliwości, działając na pod-
stawie art. 104 K.p.a. i art. 15b ustawy z dnia
29.08.1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji,
przeniósł J.T. K. ze stanowiska komornika sądowe-
go przy Sądzie Rejonowym w Brodnicy na stanowi-
sko komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym
dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi po odwołanym ko-
morniku B. S.
Minister sprawiedliwości przenosząc komornika
nie był uprawniony do dokonywania ponownej oceny
jego kwalifikacji do pełnienia funkcji, a jedynie ba-
dał, czy istnieją podstawy dla przeniesienia, zgodnie
z wnioskiem komornika.
Za przeniesieniem J.T. K. na stanowisko komor-
nika przy Sądzie Rejonowym Łódź – Śródmieście
w Łodzi przemawiał uzasadniony interes komorni-
ka. Z przedstawionych zaświadczeń lekarskich wy-
nikało, iż stan zdrowia jego matki uległ pogorsze-
niu, a odległość dzieląca jego miejsce pracy od domu
rodzinnego uniemożliwiała codzienny kontrakt z mat-
ką wymagającą opieki i powodowała znaczne obcią-
żenie finansowe.
Fakt zatem przyznania się przez J.T. K. w oświad-
czeniu lustracyjnym do świadomej i tajnej współpra-
cy ogniwami operacyjnymi lub śledczymi organów
bezpieczeństwa państwa w charakterze tajnego in-
formatora przy operacyjnym zdobywaniu informacji
nie mógł mieć żadnego wpływu na podjętą przez mi-
nistra sprawiedliwości decyzję z dnia 5 sierpnia
2008 r. Nie istnieje też podstawa prawna, która da-
wałaby ministrowi sprawiedliwości, w opisanych
wyżej okolicznościach, możliwość wydania decyzji
odwołującej J.T. K. z zajmowanego stanowiska ko-
mornika.
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej nie uchwalił bo-
wiem ustawy dekomunizacyjnej, która przewidywa-
łaby, że współpraca z SB skutkuje pozbawieniem ta-
kiej osoby stanowiska komornika.
Niezależnie od powyższych wyjaśnień, uprzejmie
informuję, że minister sprawiedliwości zwrócił się
do prezesa Instytutu Pamięci Narodowej o informa-
cję, na jakim etapie znajduje się weryfikacja oświad-
czenia lustracyjnego złożonego przez J.T. K. Ewen-
tualne wszczęcie postępowania w trybie art. 20 usta-
wy z dnia 18.10.2006 r. mogłoby stanowić podstawę
do rozważenia podjęcia wobec komornika kroków
dyscyplinarnych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie prawa do odliczenia podatku VAT
w całości od zrealizowanej inwestycji (2438)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo znak: SPS-024-2438/08 z dnia 26 września

2008 r., przy którym przesłano zapytanie pani poseł
Barbary Bartuś oraz grupy posłów z dnia 17 wrze-
śnia br. w sprawie prawa do odliczenia podatku VAT
w całości od zrealizowanej inwestycji przez samo-
rząd gminny, uprzejmie wyjaśniam i informuję.
Przedstawione przez panią poseł zapytanie ma
charakter zapytania dotyczącego indywidualnej
sprawy podatnika związanej z odliczaniem podatku
VAT przez gminę Mniszków od konkretnego zreali-
zowanego zadania pn. „Budowa oczyszczalni i kana-
lizacji sanitarnej”.
W związku z powyższym zauważam, iż w przy-
padku wątpliwości co do skutków dokonanych czyn-
ności na gruncie prawa podatkowego zainteresowa-
ne podmioty mogą złożyć wniosek do ministra wła-
ściwego do spraw finansów publicznych o wydanie
indywidualnej interpretacji przepisów.
Tryb udzielania indywidualnych interpretacji co
do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatko-
wego regulują przepisy art. 14b –14p ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Tekst
jednolity: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.).
Zgodnie z tymi przepisami minister właściwy do
spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek
zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej
sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa po-
datkowego (interpretację indywidualną). Jednak na
podstawie art. 14b § 6 ww. ustawy minister finan-
sów wydał rozporządzenie z dnia 20 czerwca 2007 r.
w sprawie upoważnienia do wydawania interpreta-
cji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112,
poz. 770), w którym upoważnił dyrektorów izb skar-
bowych w Bydgoszczy, Katowicach, Poznaniu i War-
szawie do wydawania w imieniu ministra finansów
interpretacji indywidualnych, a także określił ich
właściwość miejscową.
Zasady udzielania interpretacji przepisów prawa
podatkowego w indywidualnych sprawach szczegó-
łowo określają przepisy art. 14b –14p Ordynacji po-
datkowej.
Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej skła-
dający wniosek obowiązany jest do wyczerpującego
przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo
zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia wła-
snego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego sta-
nu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.
Wzór wniosku stanowi załącznik do rozporzą-
dzenia ministra finansów z dnia 20 czerwca 2007 r.
w sprawie wzoru wniosku o wydanie interpretacji
przepisów prawa podatkowego oraz sposobu uiszcze-
nia opłaty od wniosku (Dz.U. Nr 112, poz. 771).
Wzór wniosku jest również dostępny na stronie
internetowej Ministerstwa Finansów: www.mf.gov.
pl w zakładce: podatki/formularze podatkowe/inne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
281
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Szydło
w sprawie nieujęcia Szpitala Powiatowego
im. Jana Pawła II ZZOZ w Wadowicach
na liście wytypowanych SPZOZ
do dofinansowania w okresie od 01.07.2008 r.
do 31.12.2008 r. w ramach Programu
Wieloletniego „Wzmocnienie bezpieczeństwa
zdrowotnego obywateli” oraz pozbawienia
możliwości skorzystania przez ZZOZ
w Wadowicach z pożyczki na podstawie
projektu nowelizacji ustawy o zmianie ustawy
o pomocy publicznej i restrukturyzacji
publicznych zakładów opieki zdrowotnej (2447)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pani poseł Beaty Szydło przekazane przy
piśmie z dnia 26 września 2008 r., znak: SPS-024-
-2447/08, w sprawie nieujęcia Szpitala Powiatowego
im. Jana Pawła II ZZOZ w Wadowicach na liście wy-
typowanych samodzielnych publicznych zakładów
opieki zdrowotnej do dofinansowania w okresie od
dnia 1.07.2008 r. do dnia 31.12.2008 r. w ramach
programu wieloletniego pod nazwą „Wzmocnienie
Bezpieczeństwa Zdrowotnego Obywateli” uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Na podstawie przyjętych przez kierownictwo Mi-
nisterstwa Zdrowia kryteriów dotyczących wielko-
ści samodzielnych publicznych zakładów opieki
zdrowotnej, do dofinansowania w okresie od dnia
1 lipca 2008 r. do dnia 31 grudnia 2008 r., uwzględ-
nione zostały szpitale jednostek samorządu teryto-
rialnego posiadające 400 i więcej łóżek. W związku
z powyższym do dofinansowania zostały zakwalifi-
kowane 164 zakłady opieki zdrowotnej.
Zakwalifikowanie do dofinansowania 164 szpita-
li pozwoli na znaczącą pomoc tym zakładom (śred-
nia dotacja wówczas będzie wynosiła 915 tys. zł), na-
tomiast uwzględnienie w wykazie szpitali posiadają-
cych poniżej 400 łóżek byłoby pomocą o charakterze
symbolicznym, np. przy założeniu 150 łóżek i więcej
kwota dotacji wyniosłaby zaledwie 280 tys. zł.
Decyzja o kryterium wyboru zakładów została
podjęta przez kierownictwo Ministerstwa Zdrowia
i ostatecznie zaakceptowana przez Radę Ministrów
w dniu 12 sierpnia br.
Według danych uzyskanych z Centrum Syste-
mów Informacyjnych Ochrony Zdrowia Szpital Po-
wiatowy im. Jana Pawła II ZZOZ w Wadowicach nie
spełniał powyższego kryterium, w związku z po-
wyższym pomimo pełnego zrozumienia opisanej sy-
tuacji nie znalazł się na liście zakładów objętych do-
finansowaniem.
Ponadto uprzejmie informuję, iż zgodnie z uchwa-
łą Nr 19/2007 Rady Ministrów powyższy program
będzie również kontynuowany w roku 2009, na re-
282
alizację którego przewiduje się środki finansowe
w wysokości 300 mln zł.
Powyższy program nie jest jedyną formą pomocy,
jaką otrzymają zakłady opieki zdrowotnej. Po wej-
ściu w życie ustawy Przepisy wprowadzające ustawy
z zakresu ochrony zdrowia (1.01.2009 r.) samodziel-
ne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, które zosta-
ną przekształcone w spółki z o.o. lub spółki akcyjne,
będą mogły skorzystać z umorzeń zobowiązań pu-
blicznoprawnych, pożyczek i poręczeń. Przewiduje
się, że kwota przeznaczona na powyższe cele wynie-
sie 2,7 mld zł.
Odnosząc się do projektu nowelizacji ustawy o zmia-
nie ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji
publicznych zakładów opieki zdrowotnej, uprzejmie
informuję, że proponowany projekt kolejnej noweli-
zacji ustawy ma na celu zwiększenie efektywności
prowadzonych procesów restrukturyzacji finanso-
wej zakładów, co wpływać będzie na zwiększenie
liczby pozytywnych decyzji o zakończeniu postępo-
wania restrukturyzacyjnego, umorzenie części po-
życzki oraz poprawę kondycji finansowej zakładów
opieki zdrowotnej.
Projekt przewiduje następujące rodzaje podmio-
tów, które mogą skorzystać z pożyczki:
1) zakłady opieki zdrowotnej, o których mowa
w art. 2 ust. 1 ustawy, które uzyskały ostateczną
decyzję o warunkach restrukturyzacji;
2) zakłady opieki zdrowotnej, którym udzielono
dotacji w trybie określonym w art. 40.
Środki uzyskane w wyniku udzielania pożyczki
zakład może przeznaczyć na następujące cele:
1) na spłatę należności głównych z tytułu zobo-
wiązań zakładów wobec pracowników powstałych
w związku z indywidualnymi roszczeniami pracow-
ników, wynikającymi z art. 4a ustawy z dnia 16
grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształto-
wania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przed-
siębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw;
2) spłatę należności głównych i odsetek za zwło-
kę z tytułu zobowiązań publicznoprawnych, także
nieobjętych postępowaniem restrukturyzacyjnym,
o których mowa w art. 7;
3) spłatę pożyczki udzielonej przez podmiot, któ-
ry utworzył zakład, zaciągniętej w celu uregulowa-
nia zobowiązań, o których mowa w art. 4, lub spłatę
kredytu obrotowego przeznaczonego na uregulowa-
nie tych zobowiązań;
4) spłatę należności z tytułu zobowiązań cywil-
noprawnych objętych ugodą restrukturyzacyjną
w zakresie określonym w art. 13 ust. 1 pkt. 2 i 3.
Łączna kwota pożyczek z budżetu państwa oraz
zwiększenia kwoty pożyczki została ustalona w usta-
wie budżetowej i nie może przekroczyć kwoty 2,2
mld zł. Obecna nowelizacja ustawy ma na celu defi-
nitywne rozdysponowanie zarezerwowanej kwoty
między zakłady, które znajdują się w trudnej sytu-
acji finansowej. Przede wszystkim adresatami ni-
niejszej ustawy będą zakłady, które nie zakończyły
procesu restrukturyzacji z uwagi na toczące się (bez
ich winy) postępowania sądowe bądź te, które za-
kończyły postępowanie restrukturyzacyjne, jednak-
że ich zobowiązania wobec wierzycieli zostały rozło-
żone na raty lub termin spłat został odroczony. Ini-
cjatywa pomocy publicznej miała przede wszystkim
na celu pomoc zakładom zadłużonym.
Proponowany projekt ustawy nie dyskryminuje
zakładów, które otrzymały dotację w myśl przepi-
sów art. 40 ustawy (z danych uzyskanych w ramach
prowadzonego monitoringu w zakresie realizacji
ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji pu-
blicznych zakładów opieki zdrowotnej wynika, iż
9 takich jednostek posiada zobowiązania, które po-
kryte zostaną z udzielonej pożyczki w ramach obec-
nej nowelizacji ustawy), bowiem również one będą
mogły ubiegać się o udzielenie pożyczki.
Do wykorzystania na powyższy cel pozostały
środki finansowe w wysokości 246 mln zł (kwota na
dzień 31 marca 2008 r.), które stanowią pozostałą
część środków niewykorzystanych z kwoty 2,2 mld
zł, a przeznaczonych na restrukturyzację zakładów
posiadających zadłużenie.
W dniu 25 września 2008 r. projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji
publicznych zakładów opieki zdrowotnej był przed-
miotem obrad 18. posiedzenia Senatu RP. Projekt
ustawy został przekazany do popisu prezydenta, za-
tem na obecnym etapie prac legislacyjnych nie jest
możliwe podjęcie jakichkolwiek działań zmierzają-
cych do zmiany przyjętych przez parlament zapisów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Michała Wojtkiewicza
w sprawie przyczyn usunięcia
Specjalistycznego Szpitala im. E. Szczeklika
w Tarnowie z listy szpitali objętych wieloletnim
programem „Wzmocnienie bezpieczeństwa
zdrowotnego obywateli” (2453)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Michała Wojtkiewicza, prze-
kazane przy piśmie z dnia 26 września 2008 r., znak:
SPS-024-2453/08, w sprawie przyczyn usunięcia
Specjalistycznego Szpitala im. E. Szczeklika w Tar-
nowie z listy szpitali objętych dofinansowaniem
w ramach programu wieloletniego pod nazwą „Wzmoc-

nienie Bezpieczeństwa Zdrowotnego Obywateli” uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Na podstawie przyjętych przez kierownictwo Mi-
nisterstwa Zdrowia kryteriów dotyczących wielko-
ści samodzielnych publicznych zakładów opieki
zdrowotnej, do dofinansowania w okresie od dnia
1 lipca 2008 r. do dnia 31 grudnia 2008 r., uwzględ-
nione zostały szpitale jednostek samorządu teryto-
rialnego posiadające 400 i więcej łóżek.
W związku z tym, że w wykazie do dofinansowa-
nia w II półroczu 2008 r. umieszczone zostały zakła-
dy opieki zdrowotnej, które w dniu powzięcia uchwa-
ły nie spełniały wymogu posiadania 400 i więcej łó-
żek, Rada Ministrów, po rozpatrzeniu sprawy na
wniosek ministra zdrowia, dokonała reasumpcji
swojej decyzji polegającej na zmianie załącznika do
uchwały Nr 164/2008 Rady Ministrów z dnia 12
sierpnia 2008 r. zmieniającej uchwałę w sprawie
ustanowienia programu wieloletniego pod nazwą
„Wzmocnienie Bezpieczeństwa Zdrowotnego Oby-
wateli”. Po aktualizacji załącznika do dofinansowa-
nia zostały zakwalifikowane 164 zakłady opieki
zdrowotnej.
Zakwalifikowanie do dofinansowania 164 szpitali
pozwoli na znaczącą pomoc tym zakładom (średnia
dotacja wówczas będzie wynosiła około 915 tys. zł),
natomiast uwzględnienie w wykazie szpitali posiada-
jących poniżej 400 łóżek byłoby pomocą o charakte-
rze symbolicznym, np. przy założeniu 150 łóżek i wię-
cej kwota dotacji wyniosłaby zaledwie 280 tys. zł.
Decyzja o kryterium wyboru zakładów została
podjęta przez kierownictwo Ministerstwa Zdrowia
i ostatecznie zaakceptowana przez Radę Ministrów
w dniu 12 sierpnia br.
Specjalistyczny Szpital im. E. Szczeklika w Tar-
nowie nie spełniał powyższego kryterium. W związ-
ku z powyższym pomimo pełnego zrozumienia opi-
sanej sytuacji nie znalazł się na liście zakładów ob-
jętych dofinansowaniem.
Ponadto uprzejmie informuję, iż zgodnie z uchwa-
łą Nr 19/2007 Rady Ministrów powyższy program
będzie również kontynuowany w roku 2009, na re-
alizację którego przewiduje się środki finansowe
w wysokości 300 mln zł.
Powyższy program nie jest jedyną formą pomocy,
jaką otrzymają zakłady opieki zdrowotnej. Po wej-
ściu w życie ustawy Przepisy wprowadzające ustawy
z zakresu ochrony zdrowia (1.01.2009 r.) samodziel-
ne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, które zosta-
ną przekształcone w spółki z o.o. lub spółki akcyjne,
będą mogły skorzystać z umorzeń zobowiązań pu-
blicznoprawnych, pożyczek i poręczeń. Przewiduje
się, że kwota przeznaczona na powyższe cele wynie-
sie 2,7 mld zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
283
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie rozstrzygnięcia wątpliwości
dotyczących interpretacji przepisów
rozporządzenia ministra edukacji narodowej
z dnia 10 września 2002 r. w sprawie
szczegółowych kwalifikacji wymaganych
od nauczycieli oraz określenia szkół
i wypadków, w których można zatrudnić
nauczycieli niemających wyższego
wykształcenia lub ukończonego zakładu
kształcenia nauczycieli, oraz stanu
zaawansowania prac nad projektem zmian
do tego rozporządzenia (2454)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie nr: SPS-024-2454/08 złożone
przez pana posła Konstantego Tomasza Oświęcim-
skiego w sprawie rozstrzygnięcia wątpliwości doty-
czących interpretacji przepisów rozporządzenia mi-
nistra edukacji narodowej i sportu z dnia 10 wrze-
śnia 2002 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji
wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół
i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli
niemających wyższego wykształcenia lub ukończo-
nego zakładu kształcenia nauczycieli, oraz stanu za-
awansowania prac nad projektem zmian do tego
rozporządzenia, uprzejmie informuję, że:
Wymagania kwalifikacyjne niezbędne do zajmo-
wania stanowiska nauczyciela określone zostały
w art. 9 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Na-
uczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.)
oraz przepisach rozporządzenia ministra edukacji
narodowej z dnia 10 września 2002 r. w sprawie
szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczy-
cieli oraz określenia szkół i wypadków, w których
można zatrudnić nauczycieli niemających wyższego
wykształcenia lub ukończonego zakładu kształcenia
nauczycieli (Dz. U. Nr 155, poz. 1288).
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy Karta Nauczyciela
stanowisko nauczyciela może zajmować osoba, która
posiada wyższe wykształcenie z odpowiednim przy-
gotowaniem pedagogicznym lub ukończyła zakład
kształcenia nauczycieli i podejmuje pracę na stano-
wisku, do którego są to wystarczające kwalifikacje.
Będące przedmiotem zapytania kwalifikacje do
zajmowania stanowiska nauczyciela – wychowawcy
w młodzieżowym ośrodku wychowawczym należy
rozpatrywać na podstawie regulacji zawartych w § 5
ust. 2 ust. 5 ww. rozporządzenia, bowiem młodzieżo-
we ośrodki wychowawcze posiadają status placówki
specjalnej.
Zgodnie z § 5 ust. 2 – ust. 5 ww. rozporządzenia:
— kwalifikacje do zajmowania stanowiska na-
uczyciela przedmiotu lub prowadzącego zajęcia w przed-
284
szkolach specjalnych, szkołach specjalnych, specjal-
nych ośrodkach szkolno – wychowawczych i specjal-
nych ośrodkach wychowawczych dla dzieci i mło-
dzieży z niepełnosprawnościami niewymienionymi
w ust. 1 posiada osoba, która ma kwalifikacje wy-
magane do zajmowania stanowiska nauczyciela
w danym typie szkoły lub rodzaju placówki, określo-
ne odpowiednio w § 2–4 i 10, a ponadto ukończyła
studia podyplomowe lub kurs kwalifikacyjny w za-
kresie pedagogiki specjalnej, odpowiedniej do nie-
pełnosprawności uczniów,
— kwalifikacje do zajmowania stanowiska na-
uczyciela prowadzącego zajęcia w przedszkolach
specjalnych, szkołach specjalnych, specjalnych
ośrodkach szkolno – wychowawczych i specjalnych
ośrodkach wychowawczych dla dzieci i młodzieży
z niepełnosprawnościami nie wymienionymi w ust. 1
posiada osoba, która legitymuje się dyplomem ukoń-
czenia studiów magisterskich na kierunku pedago-
gika lub pedagogika specjalna w specjalności odpo-
wiedniej do niepełnosprawności uczniów,
— kwalifikacje do zajmowania stanowiska na-
uczyciela prowadzącego zajęcia w przedszkolach
specjalnych, szkołach podstawowych specjalnych,
gimnazjach specjalnych, szkołach zasadniczych spe-
cjalnych, zasadniczych szkołach zawodowych spe-
cjalnych, specjalnych ośrodkach szkolno –wycho-
wawczych oraz w specjalnych ośrodkach wychowaw-
czych dla dzieci i młodzieży z niepełnosprawnościa-
mi niewymienionymi w ust. 1 posiada również oso-
ba, która legitymuje się dyplomem ukończenia stu-
diów wyższych zawodowych:
1) na kierunku pedagogika lub pedagogika spe-
cjalna, w specjalności odpowiedniej do niepełno-
sprawności uczniów lub
2) w specjalności odpowiedniej do niepełnospraw-
ności uczniów,
— kwalifikacje do zajmowania stanowiska na-
uczyciela prowadzącego zajęcia w przedszkolach
specjalnych, szkołach podstawowych specjalnych,
szkołach zasadniczych specjalnych, zasadniczych
szkołach zawodowych specjalnych, specjalnych
ośrodkach szkolno – wychowawczych oraz w specjal-
nych ośrodkach wychowawczych dla dzieci i mło-
dzieży z niepełnosprawnościami niewymienionymi
w ust. 1 posiada również osoba, która ukończyła za-
kład kształcenia nauczycieli, w specjalności odpo-
wiedniej do niepełnosprawności uczniów.
Tak więc kwalifikacje do zajmowania stanowiska
wychowawcy w młodzieżowych ośrodkach wycho-
wawczych posiada osoba, która:
— ma kwalifikacje wymagane do zajmowania
stanowiska nauczyciela w danym typie placówki –
młodzieżowym ośrodku wychowawczym, tj. legity-
muje się dyplomem ukończenia studiów w zakresie
pedagogiki opiekuńczo – wychowawczej, a ponadto
świadectwem ukończenia studiów podyplomowych
lub kursu kwalifikacyjnego w zakresie resocjaliza-
cji, albo
— legitymuje się dyplomem ukończenia studiów
magisterskich na kierunku pedagogika lub pedago-
gika specjalna, w zakresie resocjalizacji, lub
— legitymuje się dyplomem ukończenia studiów
wyższych zawodowych na kierunku pedagogika lub
pedagogika specjalna, w zakresie resocjalizacji, lub
— legitymuje się dyplomem ukończenia zakładu
kształcenia nauczycieli w specjalności resocjalizacja.
W związku z powyższym, jeśli osoba, o której
mowa w ww. zapytaniu poselskim legitymuje się dy-
plomem ukończenia studiów magisterskich w zakre-
sie pedagogiki opiekuńczo – wychowawczej oraz
świadectwem ukończenia studiów podyplomowych
w zakresie pedagogiki resocjalizacyjnej oraz posia-
da przygotowanie pedagogiczne, spełnia wymogi
obecnie obowiązującego rozporządzenia w sprawie
szczegółowych kwalifikacji i posiada wymagane
kwalifikacje do zajmowania stanowiska wychowaw-
cy w młodzieżowym ośrodku wychowawczym.
Zasady i tryb rozwiązania z nauczycielem sto-
sunku pracy szczegółowo określają przepisy ustawy
z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U.
z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.) w art. 23
w przypadku stosunku pracy nawiązanego na pod-
stawie mianowania oraz w art. 27 w przypadku sto-
sunku pracy nawiązanego na podstawie umowy o pra-
cę. W zawartym w tych przepisach katalogu przesła-
nek uzasadniających rozwiązanie stosunku pracy
z nauczycielem nie wskazano stwierdzenia niespeł-
nienia wymagań kwalifikacyjnych, jako przesłanki
uzasadniającej rozwiązanie umowy o pracę bez wy-
powiedzenia.
Należy jednak zwrócić uwagę, że z przepisów art.
10 ust. 5, 7, 8 i 9 ustawy Karta Nauczyciela wynika
bezwzględny zakaz zatrudnienia na stanowisku na-
uczyciela osoby nieposiadającej kwalifikacji wyma-
ganych do zajmowania danego stanowiska. Jedynie
w przypadku zaistnienia potrzeby wynikającej z or-
ganizacji nauczania lub zastępstwa nieobecnego na-
uczyciela, w tym w trakcie roku szkolnego, jeżeli nie
ma możliwości zatrudnienia osoby posiadającej wy-
magane kwalifikacje, można za zgodą organu spra-
wującego nadzór pedagogiczny zatrudnić nauczycie-
la, który nie spełnia warunku posiadania kwalifika-
cji wymaganych do zajmowania danego stanowiska.
Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 5 i ust. 2 ustawy Kar-
ta Nauczyciela stosunek pracy nauczyciela wygasa
z mocy prawa w razie stwierdzenia, że nawiązanie
stosunku pracy nastąpiło na podstawie fałszywych
lub nieważnych dokumentów albo zostało dokonane
z naruszeniem warunków określonych w art. 10 ust. 5
pkt 1–5, z zastrzeżeniem art. 10 ust. 9. Wygaśnięcie
stosunku pracy stwierdza dyrektor szkoły.
Powyższe oznacza w szczególności, iż ustalenie,
że stosunek pracy nawiązano z nauczycielem, który
nie posiada kwalifikacji wymaganych do zajmowa-
nia danego stanowiska, bez zgody organu sprawują-
cego nadzór pedagogiczny uzyskanej w trybie art. 10
ust. 9 ustawy Karta Nauczyciela, stanowi okolicz-
ność uzasadniającą stwierdzenie wygaśnięcia sto-

sunku pracy nauczyciela z mocy prawa na podstawie
art. 26 ust. 1 pkt 5 i ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w związku
z nowym upoważnieniem ustawowym przygotowa-
ne zostało nowe rozporządzenie ministra edukacji
narodowej w sprawie szczegółowych kwalifikacji
wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół
i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli
niemających wyższego wykształcenia lub ukończo-
nego zakładu kształcenia nauczycieli.
W rozporządzeniu tym zostały szczegółowo okre-
ślone wymagania kwalifikacyjne wobec nauczycieli
wychowawców zatrudnionych w młodzieżowych
ośrodkach wychowawczych. Zgodnie z założeniami
przyjętymi w projekcie rozporządzenia kwalifikacje
do zajmowania stanowiska wychowawcy w młodzie-
żowym ośrodku wychowawczym będzie posiadała
osoba, która uzyskała tytuł magistra lub licencjata,
po ukończeniu studiów wyższych w zakresie reso-
cjalizacji, i posiada przygotowanie pedagogiczne lub
legitymuje się dyplomem ukończenia zakładu kształ-
cenia nauczycieli albo świadectwem ukończenia stu-
diów podyplomowych lub kursu kwalifikacyjnego
w zakresie resocjalizacji i posiada przygotowanie pe-
dagogiczne.
Obecnie zakończone zostały uzgodnienia mię-
dzyresortowe projektu i finalizowane są prace legi-
slacyjne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Michała Jarosa
w sprawie możliwości realizacji inwestycji
na drogach publicznych trybem zwykłym (2471)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Michała Jarosa (pismo znak:
SPS-024-2471/08 z dnia 26 września 2008 r.) w spra-
wie możliwości realizacji inwestycji na drogach pu-
blicznych trybem zwykłym, uprzejmie wyjaśniam,
iż zakres przedmiotowy ustawy z dnia 10 kwietnia
2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i re-
alizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz.U
z 2003 r. Nr 80, poz. 721, z późn. zm.), zwanej dalej
specustawą, określony został w art. 1 ust. 1 tej usta-
wy, zgodnie, z którym specustawa określa zasady
i warunki przygotowania inwestycji w zakresie dróg
285
publicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z póź. zm.).
Specustawa jako lex specjalis wyłącza stosowa-
nie przepisów ogólnych regulujących w odmienny
sposób przygotowanie i realizację inwestycji. Obli-
guje do stosowania zawartych w niej zasad i warun-
ków przygotowania inwestycji w zakresie dróg pu-
blicznych bez względu na istniejące uregulowania
zawarte w ustawie o planowaniu i zagospodarowa-
niu przestrzennym. Zgodnie z art. 11i ust. 2 ww.
specustawy, w sprawach dotyczących zezwolenia na
realizację inwestycji drogowej nie stosuje się przepi-
sów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-
nym Oznacza to, że decyzja o zezwoleniu na realiza-
cję inwestycji drogowej nie musi być zgodna z istnie-
jącymi planami zagospodarowania przestrzennego,
jak również studiami uwarunkowań i zagospodaro-
wania przestrzennego gminy. Zatem przepisów o za-
gospodarowaniu przestrzennym nie stosuje się w spra-
wach dotyczących inwestycji na drogach publicz-
nych, przez które należy rozumieć rozbudowę dróg
już istniejących, a także budowę nowych dróg.
Tak więc niezależnie od ustaleń zawartych w miej-
scowym planie zagospodarowania przestrzennego
w przypadku inwestycji dotyczącej dróg publicznych
konieczne jest uzyskanie decyzji o zezwoleniu na re-
alizację inwestycji drogowej. Zaś decyzja ta może
ustalić linie rozgraniczające teren pod inwestycję
drogową inne niż wynikają z miejscowego planu za-
gospodarowania przestrzennego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Alicji Dąbrowskiej
w sprawie ograniczenia sfer uzdrowiskowych
w gminie Konstancin-Jeziorna (2473)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie posłanki pani Alicji Dąbrowskiej, złożone
do Marszałka Sejmu (pismo z dnia 16 września 2008 r.)
z prośbą o przekazanie zgodnie z właściwością rze-
czową ministrowi zdrowia pani Ewie Kopacz, w spra-
wie uzdrowiska Konstancin uprzejmie informuję, że
minister zdrowia wydał w dniu 30 lipca 2008 r. de-
cyzję potwierdzającą możliwość prowadzenia lecz-
nictwa uzdrowiskowego na obszarze uznanym za
Uzdrowisko Konstancin – Jeziorna.
286
Strefy ochrony uzdrowiskowej uzdrowiska Kon-
stancin – Jeziorna określił samorząd gminy Kon-
stancin –Jeziorna.
Nie było intencją Ministerstwa Zdrowia ograni-
czanie powierzchni stref uzdrowiskowych, ale wy-
znaczenie ich w sposób zgodny z wymogami prawa.
Z punktu widzenia Ministerstwa Zdrowia po-
wierzchnia stref ochrony uzdrowiskowej ma zabez-
pieczać możliwość prowadzenia lecznictwa uzdrowi-
skowego na danym obszarze, zgodnie z warunkami
zapisanymi w ustawie uzdrowiskowej.
Uzdrowisko Konstancin – Jeziorna, zgodnie ze
złożonym operatem, takie możliwości zapewnia, co
zostało potwierdzone decyzją wydaną przez mini-
stra zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Tomasza Garbowskiego
w sprawie przyszłości Opolskiego
Oddziału Wojewódzkiego NFZ (2477)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na za-
pytanie pana Tomasza Grabowskiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 19 września 2008 r.
w sprawie przyszłości Opolskiego Oddziału Woje-
wódzkiego NFZ, które zostało przesłane przy piśmie
Marszałka Sejmu RP z dnia 26 września 2008 r.
(znak: SPS-024-2477/08) do prezesa Rady Ministrów
i przekazane do ministra zdrowia przy piśmie pana
Sławomira Nowaka sekretarza stanu szefa Gabinetu
Politycznego Prezesa Rady Ministrów, z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących informacji.
Jednym z priorytetów rządu w dziedzinie ochro-
ny zdrowia, co zostało przedstawione zarówno w exposè
prezesa Rady Ministrów, jak również w „Informacji
rządu na temat obecnej sytuacji ochrony zdrowia
w Polsce” (druk sejmowy nr 176), jest decentraliza-
cja i demonopolizacja instytucji płatnika w ramach
powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. W związ-
ku z powyższym w Ministerstwie Zdrowia został
przygotowany projekt ustawy w przedmiotowym za-
kresie.
Decentralizacja i demonopolizacja płatnika świad-
czeń opieki zdrowotnej ma na celu przede wszystkim
polepszenie sytuacji ubezpieczonych, którzy będą
mieli większy wpływ na sposób rozdysponowywania
środków finansowych pochodzących z ich składek na
powszechne ubezpieczenie zdrowotne. Ubezpieczeni
(a w konsekwencji również pacjenci) powinni mieć,
poprzez możliwość wyboru płatnika, wpływ na to,
w jaki sposób wydawane będą pieniądze z ich składek.
Funkcjonowanie kilku instytucji powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego przyczyni się do opty-
malizacji zarządzania systemem zabezpieczania
świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych po-
przez:
— zwiększenie elastyczności systemu, umożli-
wiającej szybkie dostosowanie funkcjonowania kil-
ku mniejszych instytucji do zachodzących zmian;
— podniesienie stopnia trafności decyzji, gdyż
będą one podejmowane bliżej szczebla wykonaw-
czego.
Projekt przewiduje m. in., że w miejsce Narodo-
wego Funduszu Zdrowia powstanie siedem odręb-
nych publicznych instytucji powszechnego ubezpie-
czenia zdrowotnego, które docelowo będą mogły
kontraktować świadczenia na terenie całego kraju.
Biorąc pod uwagę doświadczenie wynikające z funk-
cjonowania, zaczynając od roku 1999 do roku 2003,
kas chorych, przyjęto rozwiązanie, w którym każda
z nowo utworzonych instytucji skupiać będzie co
najmniej 10% ogółu osób ubezpieczonych w Polsce.
Na siedziby nowych instytucji wskazano miasta bę-
dące stolicami województw, z których pochodzi
większość ubezpieczonych danej instytucji. Podkre-
ślić należy, iż przepisy ww. projektu ustawy umożli-
wiają zmianę siedziby, jeżeli statut nowej instytucji,
przyjęty przez jej radę, postanowi inaczej.
Ponadto podkreślić należy, iż zgodnie z projek-
tem ustawy odpowiednie oddziały wojewódzkie fun-
duszu, które wejdą w skład nowych instytucji po-
wszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, staną się
oddziałami regionalnymi poszczególnych instytucji,
co oznacza zapewnienie ciągłości działania struktur
regionalnych w ramach instytucji płatnika w syste-
mie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Po-
nadto, również pracownicy poszczególnych oddzia-
łów wojewódzkich NFZ staliby się z mocy ustawy
pracownikami nowych instytucji. Dotyczy to rów-
nież OW NFZ w Opolu.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że wraz z wej-
ściem w życie ww. projektu zostałyby poszerzone
kompetencje samorządów terytorialnych (wojewódz-
kich i powiatowych) w zakresie kształtowania struk-
tur organizacyjnych nowych instytucji, w szczegól-
ności poprzez wybór członków rad nowych instytucji
i w konsekwencji ich członków zarządów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie propozycji zmian do ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych odnośnie
do wcześniejszych emerytur (2484)
W związku z przesłanym przy wystąpieniu Pana
Marszałka z dnia 26 września 2008 r., znak: SPS-
-024-2484/08, zapytaniem pana posła Mieczysława
Marcina Łuczaka w sprawie propozycji zmian do
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych odnośnie do wcześniejszych
emerytur pragnę na wstępie wyjaśnić, że ubezpie-
czenia społeczne wiążą się z ochroną przed następ-
stwami utraty (ograniczenia) zdolności (możliwości)
uzyskiwania dochodów z pracy. Naturalne ograni-
czenie zdolności zarobkowej powoduje podeszły
wiek, a zatem osiągnięcie (przekroczenie) pewnej
jego granicy stanowi ryzyko chronione świadcze-
niem z ubezpieczenia społecznego.
Pojęcie emerytury (zamiast renty starczej) wpro-
wadzono w Polsce ustawą z dnia 23 stycznia 1968 r.
o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracow-
ników i ich rodzin (Dz.U. Nr 3, poz. 6, z późn. zm.).
Powszechny wiek emerytalny, wymagany do przy-
znania prawa do tego świadczenia (analogicznie jak
w przepisach obowiązujących przed wejściem w ży-
cie tej ustawy), ustalono na 65 lat dla mężczyzn, a 60
lat – dla kobiet.
Na przestrzeni lat system ubezpieczeń społecz-
nych z racji powiązania funduszu ubezpieczeniowe-
go z budżetem państwa podlegał wielu przeobraże-
niom. Służył zwłaszcza realizacji określonych celów
strategicznej polityki demograficznej czy też polityki
zatrudnienia. Przed 1999 r. w polskim systemie
emerytalnym zróżnicowanie wieku uprawniającego
do emerytury było bardzo duże. Czynniki demogra-
ficzne, wzrost bezrobocia i liczne przywileje branżo-
we doprowadziły do tego, że w latach dziewięćdzie-
siątych system emerytalny, polegający na finanso-
waniu świadczeń emerytalnych z bieżących skła-
dek osób pracujących, zaczął się załamywać. Do-
chody ze składek, mimo ich ciągłego wzrostu (z 25%
w 1981 r. do 45% w 1998 r.), nie pokrywały wydat-
ków na świadczenia, a dopłaty z budżetu państwa
narastały.
Taki system emerytalno – rentowy okazał się
nieefektywny i zagrażający finansom publicznym
z jednej strony oraz grożący zredukowaniem wyso-
kości świadczeń – z drugiej. Źródłem tego były m. in.
coraz bardziej pogłębiające się dysproporcje między
liczbą osób pobierających świadczenia a liczbą pra-
cujących. Dlatego też niezbędne było dostosowanie
systemu ubezpieczeń społecznych do wymogów go-
spodarki rynkowej – m.in. poprzez weryfikację roz-
287
wiązań dotyczących preferencyjnego przechodzenia
na emeryturę.
Reformując system ubezpieczeń społecznych,
którego podstawowe zasady weszły w życie 1 stycz-
nia 1999r., a w szczególności porządkując ubezpie-
czenie emerytalne, kierowano się zasadą równego
traktowania wszystkich ubezpieczonych. Respekto-
wanie powszechnej zasady ubezpieczeń społecznych
„równego świadczenia za równą składkę” wymaga-
ło ujednolicenia warunków nabywania uprawnień
emerytalnych. W związku z tym w nowym systemie
emerytalnym, określonym w ustawie z dnia 17 grud-
nia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, z późn. zm.), generalnie nie przewiduje się
wcześniejszych emerytur. Takie przywileje, przysłu-
gujące tylko niektórym grupom ubezpieczonych, nie
mają bowiem żadnego odzwierciedlenia w wysokości
składki.
W pracowniczym systemie ubezpieczenia spo-
łecznego stopa procentowa składki emerytalnej jest
jednakowa dla wszystkich pracowników, niezależnie
od zagrożeń wynikających z warunków wykonywa-
nej pracy oraz preferencji emerytalnych w postaci
obniżonego wieku emerytalnego. Dlatego też ubez-
pieczeni urodzeni po dniu 31 grudnia 1948 r., objęci
nowym systemem emerytalnym, nabędą prawo do
emerytury z chwilą osiągnięcia ustawowego wieku
emerytalnego, wynoszącego 60 lat – dla kobiet i 65
lat – dla mężczyzn.
Twórcy reformy, aby wdrożyć całkowicie odmien-
ny system w sposób możliwie najmniej uciążliwy dla
ubezpieczonych, wprowadzili różne rozwiązania
w zależności od ich wieku. Reforma emerytalna nie
objęła zatem osób urodzonych przed 1 stycznia 1949 r.
oraz niektórych ubezpieczonych urodzonych po dniu
31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycznia 1969 r.,
jeśli warunki uprawniające do emerytury w myśl
dotychczasowych przepisów spełnią do dnia 31 grud-
nia 2008 r.
Dotychczasowe uregulowania w zakresie prawa
do wcześniejszej emerytury mają więc charakter
wyłącznie przejściowy. Ich dalsze utrzymanie skut-
kowałyby wzrostem obciążenia systemu emerytal-
nego, a co za tym idzie – wzrostem zadłużenia pań-
stwa i w przyszłości koniecznością podniesienia wy-
sokości podatków, co wywołałoby negatywne skutki
w postaci niższego zatrudnienia, wyższego bezrobo-
cia i wolniejszego wzrostu gospodarczego. Nie jest
zatem pewne, że przejście na emeryturę osób z wie-
loletnim stażem pracy prowadziłoby do zwiększenia
szans na zatrudnienie osób młodych. Utrzymywanie
miejsc pracy zwolnionych przez osoby odchodzące
na emeryturę mogłoby, w obliczu wyższych obciążeń
podatkowych, przestać być opłacalne i w rezultacie
prowadzić do ich likwidacji.
W świetle powyższego wszelkie propozycje zmie-
rzające do nowelizacji przepisów ustawy o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
w kierunku złagodzenia obecnie obowiązujących za-
288
sad nabywania prawa do emerytury nie wydają się
być uzasadnione. Skorzystanie w przyszłości ze
świadczenia przed osiągnięciem wieku emerytalne-
go będzie możliwe wyłącznie w ramach systemu
świadczeń dla osób wykonujących prace w warun-
kach szczególnych czy w szczególnym charakte-
rze, przewidzianych w rządowym projekcie usta-
wy o emeryturach pomostowych (druk sejmowy
nr 1070), ewentualnie w ramach dodatkowego do-
browolnego ubezpieczenia, np. udziału w pracowni-
czym programie emerytalnym lub po indywidual-
nym zgromadzeniu oszczędności, np. na indywidu-
alnym koncie emerytalnym.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 10 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Rydzonia
w sprawie nieujęcia Szpitala Powiatowego
im. Jana Pawła II w Wadowicach na liście
wytypowanych do dofinansowania
samodzielnych publicznych zakładów
opieki zdrowotnej (2485)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Stanisława Rydzonia, przeka-
zane przy piśmie z dnia 26 września 2008 r., znak:
SPS-024-2485/08, w sprawie nieujęcia Szpitala Po-
wiatowego im. Jana Pawła II ZZOZ w Wadowicach
na liście wytypowanych samodzielnych publicznych
zakładów opieki zdrowotnej do dofinansowania w ra-
mach programu wieloletniego pod nazwą „Wzmoc-
nienie Bezpieczeństwa Zdrowotnego Obywateli”
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Ad 1.
Na podstawie przyjętych przez kierownictwo Mi-
nisterstwa Zdrowia kryteriów dotyczących wielko-
ści samodzielnych publicznych zakładów opieki
zdrowotnej, do dofinansowania w okresie od dnia
1 lipca 2008 r. do dnia 31 grudnia 2008 r., uwzględ-
nione zostały szpitale jednostek samorządu teryto-
rialnego posiadające 400 i więcej łóżek. W związku
z powyższym do dofinansowania zostały zakwalifi-
kowane 164 zakłady opieki zdrowotnej.
Zakwalifikowanie do dofinansowania 164 szpita-
li pozwoli na znaczącą pomoc tym zakładom (śred-
nia dotacja wówczas będzie wynosiła 915 tys. zł), na-
tomiast uwzględnienie w wykazie szpitali posiadają-
cych poniżej 400 łóżek byłoby pomocą o charakterze
symbolicznym, np. przy założeniu 150 łóżek i więcej
kwota dotacji wyniosłaby zaledwie 280 tys. zł.
Decyzja o kryterium wyboru zakładów została
podjęta przez kierownictwo Ministerstwa Zdrowia
i ostatecznie zaakceptowana przez Radę Ministrów
w dniu 12 sierpnia br.
Według danych uzyskanych z Centrum Syste-
mów Informacyjnych Ochrony Zdrowia Szpital Po-
wiatowy im. Jana Pawła II ZZOZ w Wadowicach nie
spełniał powyższego kryterium, w związku z po-
wyższym pomimo pełnego zrozumienia opisanej sy-
tuacji nie znalazł się na liście zakładów objętych do-
finansowaniem.
Ponadto uprzejmie informuję, iż zgodnie z uchwa-
łą Nr 19/2007 Rady Ministrów powyższy program
będzie również kontynuowany w roku 2009, na re-
alizację którego przewiduje się środki finansowe
w wysokości 300 mln zł.
Powyższy program nie jest jedyną formą pomocy,
jaką otrzymają zakłady opieki zdrowotnej. Po wej-
ściu w życie ustawy Przepisy wprowadzające ustawy
z zakresu ochrony zdrowia (1.01.2009 r.) samodziel-
ne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, które zosta-
ną przekształcone w spółki z o.o. lub spółki akcyjne,
będą mogły skorzystać z umorzeń zobowiązań pu-
blicznoprawnych, pożyczek i poręczeń. Przewiduje
się, że kwota przeznaczona na powyższe cele wynie-
sie 2,7 mld zł.
Ad 2.
Odnosząc się do projektu nowelizacji ustawy o zmia-
nie ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji
publicznych zakładów opieki zdrowotnej uprzejmie
informuję, że proponowany projekt kolejnej noweli-
zacji ustawy ma na celu zwiększenie efektywności
prowadzonych procesów restrukturyzacji finanso-
wej zakładów, co wpływać będzie na zwiększenie
liczby pozytywnych decyzji o zakończeniu postępo-
wania restrukturyzacyjnego, umorzenie części po-
życzki oraz poprawę kondycji finansowej zakładów
opieki zdrowotnej.
Projekt przewiduje następujące rodzaje podmio-
tów, które mogą skorzystać z pożyczki:
1) zakłady opieki zdrowotnej, o których mowa
w art. 2 ust. 1 ustawy, które uzyskały ostateczną
decyzję o warunkach restrukturyzacji;
2) zakłady opieki zdrowotnej, którym udzielono
dotacji w trybie określonym w art. 40.
Środki uzyskane w wyniku udzielania pożyczki
zakład może przeznaczyć na następujące cele:
1) na spłatę należności głównych z tytułu zobo-
wiązań zakładów wobec pracowników powstałych
w związku z indywidualnymi roszczeniami pracow-
ników wynikającymi z art. 4a ustawy z dnia 16
grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształto-
wania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przed-
siębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw;
2) spłatę należności głównych i odsetek za zwło-
kę z tytułu zobowiązań publicznoprawnych, także
nieobjętych postępowaniem restrukturyzacyjnym,
o których mowa w art. 7;
3) spłatę pożyczki udzielonej przez podmiot, któ-
ry utworzył zakład, zaciągniętej w celu uregulowa-

nia zobowiązań, o których mowa w art. 4, lub spłatę
kredytu obrotowego, przeznaczonego na uregulowa-
nie tych zobowiązań;
4) spłatę należności z tytułu zobowiązań cywil-
noprawnych objętych ugodą restrukturyzacyjną
w zakresie określonym w art. 13 ust. 1 pkt. 2 i 3.
Łączna kwota pożyczek z budżetu państwa oraz
zwiększenia kwoty pożyczki została ustalona w usta-
wie budżetowej i nie może przekroczyć kwoty 2,2
mld zł. Obecna nowelizacja ustawy ma na celu defi-
nitywne rozdysponowanie zarezerwowanej kwoty
między zakłady, które znajdują się w trudnej sytu-
acji finansowej. Przede wszystkim adresatami ni-
niejszej ustawy będą zakłady, które nie zakończyły
procesu restrukturyzacji z uwagi na toczące się (bez
ich winy) postępowania sądowe bądź te, które za-
kończyły postępowanie restrukturyzacyjne, jednak-
że ich zobowiązania wobec wierzycieli zostały rozło-
żone na raty lub termin spłat został odroczony. Ini-
cjatywa pomocy publicznej miała przede wszystkim
na celu pomoc zakładom zadłużonym.
Proponowany projekt ustawy nie dyskryminuje
zakładów, które otrzymały dotację w myśl przepi-
sów art. 40 ustawy (z danych uzyskanych w ramach
prowadzonego monitoringu w zakresie realizacji
ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji pu-
blicznych zakładów opieki zdrowotnej wynika, iż 9
takich jednostek posiada zobowiązania, które po-
kryte zostaną z udzielonej pożyczki w ramach obec-
nej nowelizacji ustawy), bowiem również one będą
mogły ubiegać się o udzielenie pożyczki.
Do wykorzystania na powyższy cel pozostały
środki finansowe w wysokości 246 mln zł (kwota na
dzień 31 marca 2008 r.), które stanowią pozostałą
część środków niewykorzystanych z kwoty 2,2 mld
zł, a przeznaczonych na restrukturyzację zakładów
posiadających zadłużenie.
W dniu 25 września 2008 r. projekt ustawy
o zmianie ustawy o pomocy publicznej i restruktu-
ryzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej był
przedmiotem obrad 18. posiedzenia Senatu RP. Pro-
jekt ustawy został przekazany do popisu prezyden-
ta, zatem na obecnym etapie prac legislacyjnych nie
jest możliwe podjęcie jakichkolwiek działań zmie-
rzających do zmiany przyjętych przez parlament za-
pisów.
Ad 3.
Istota pomocy publicznej polega na tym, że wspie-
ra się podmioty pozostające w trudnej sytuacji fi-
nansowej. Należy jednak zwrócić uwagę, że ustawa
o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych
zakładów opieki zdrowotnej zakładała, udzielając
pomocy zadłużonym zakładom opieki zdrowotnej,
konieczność spełnienia pewnych warunków doty-
czących właściwego funkcjonowania zakładu, aby
móc stać się beneficjentem pomocy. Powyższa usta-
wa przewidywała również pomoc w formie dotacji
dla zakładów niezadłużonych, z której skorzystał
również Szpital Powiatowy w Wadowicach.
289
Inną sytuację mamy przy programie „Wzmocnie-
nie Bezpieczeństwa Zdrowotnego Obywateli”, który
miał zapobiec negatywnym skutkom zmiany sytu-
acji prawnej, w jakiej znalazły się zakłady opieki
zdrowotnej w wyniku orzeczenia Trybunału Kon-
stytucyjnego powodującego wyłączenie ze stosowa-
nia przepisu chroniącego przed egzekucją komorni-
czą części środków przekazywanych w formie zalicz-
ki z Narodowego Funduszu Zdrowia. Jednakże po-
wyższy program w II półroczu 2008 r. nie dyskrymi-
nuje zakładów opieki zdrowotnej nieposiadających
zadłużenia wymagalnego, ponieważ przyjęte kryte-
rium przez kierownictwo Ministerstwa Zdrowia,
a ostatecznie zaakceptowane w dniu 12 sierpnia br.
przez Radę Ministrów, odnosi się do wielkości zakła-
du, a nie wielkości posiadanego zadłużenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Mariusza Kamińskiego
w sprawie prywatyzacji spółki
Cefarm Białystok (2488)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie poselskie (SPS-024-2488/08) pana posła
Mariusza Kamińskiego, dotyczące spółki Cefarm
Białystok SA z siedzibą w Białymstoku, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
W dniu 18 sierpnia 2008 r. zostało opublikowane
w dzienniku „Rzeczpospolita” zaproszenie do roko-
wań w sprawie nabycia akcji spółki Cefarm Biały-
stok SA z siedzibą w Białymstoku.
W odpowiedzi na przedmiotowe zaproszenie do
dnia 15 września 2008 r. oferty wstępne złożyły na-
stępujące podmioty:
3. Farmacol SA w Katowicach,
4. Przedsiębiorstwo Dystrybucji Farmaceutycz-
nej Slawex sp. z o.o. w Lublinie,
5. BRL Centel Polska sp. z o.o. we Wrocławiu,
6. Polfarmex SA w Kutnie,
7. Prosper SA Dystrybutor Farmaceutyków
w Warszawie,
8. Euro-Apteka sp. z o.o. w Warszawie,
9. Centrala Farmaceutyczna Cefarm SA w War-
szawie,
10. ACP Pharma SA w Warszawie,
11. PHOENIX Pharma Polska sp. z o.o. w War-
szawie,
12. Polska Grupa Farmaceutyczna SA w Łodzi,
290
13. AVALLON sp. z o.o. w Łodzi.
Minister skarbu państwa podjął decyzję o do-
puszczeniu do badania spółki Cefarm Białystok SA
(„due diligence”) następujących podmiotów (w po-
rządku alfabetycznym):
1. ACP Pharma SA w Warszawie,
2. Euro-Apteka sp. z o.o. w Warszawie,
3. Farmacol SA w Katowicach,
4. PHOENIX Pharma Polska sp. z o.o. w War-
szawie,
5. Polska Grupa Farmaceutyczna SA w Łodzi.
Wśród podmiotów, które zgłosiły zainteresowa-
nie prywatyzacją spółki Cefarm Białystok SA są 3
podmioty z kapitałem zagranicznym, tj.: BRL Cen-
tel Polska sp. z o.o., Euro-Apteka sp. z o.o., PHO-
ENIX Pharma Polska sp. z o.o.
Najważniejszymi kryteriami, którymi kieruje się
MSP przy ocenie ofert złożonych przez potencjal-
nych inwestorów są: oferowana cena za akcje spółki
oraz wiarygodność finansowa inwestorów. Ponadto
negocjacjom podlegają zobowiązania inwestycyjne,
kwota gwarantowanego podwyższenia kapitału
spółki oraz sposób zabezpieczenia wykonania zobo-
wiązań.
Należy podkreślić, iż w ramach procesu rokowań
przedstawiciele inwestora mają możliwość negocjo-
wania z reprezentantami załogi warunków tzw. pa-
kietu socjalnego, który będzie zabezpieczał interesy
pracowników.
Pragnę poinformować, iż pracownicy MSP kon-
sultują z zarządem spółki strategię jej rozwoju oraz
zamierzenia inwestycyjne, a reprezentantów pra-
cowników spółki informują o przebiegu procesu pry-
watyzacji. Ostatnie spotkanie miało miejsce w sie-
dzibie spółki w dniu 19 września 2008 r.
Dziękując za zainteresowanie spółką Cefarm
Białystok SA, mam nadzieję, że przekazane infor-
macje zostaną uznane przez pana posła za satysfak-
cjonujące.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Neumanna
w sprawie przekształcenia spółdzielczego
lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego
w spółdzielcze własnościowe prawo
do lokalu mieszkalnego (2493)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy piśmie z dnia 26 września 2008 r.
znak: SPS-024-2493/08 zapytanie pana posła Sła-
womira Neumanna z dnia 23 września br. w sprawie
przekształcenia spółdzielczego lokatorskiego prawa
do lokalu mieszkalnego w spółdzielcze własnościowe
prawo do lokalu mieszkalnego, uprzejmie przedsta-
wiam następujące stanowisko.
Po wejściu w życie ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 125, poz. 873) spółdzielnia mieszkaniowa nie
może ustanawiać spółdzielczych własnościowych
praw do lokali, ani praw do miejsc postojowych poło-
żonych w budynkach wybudowanych na gruncie, do
którego spółdzielni przysługuje prawo własności lub
użytkowania wieczystego (podstawa prawna: art. 7
ust. l ustawy).
Niemniej jednak ustawodawca w ust. 2 przepisu
przewidział możliwość ich ustanawiania do dnia 31
grudnia 2010 r. w stosunku do lokali położonych
w budynkach wybudowanych na gruncie, do którego
spółdzielni nie przysługuje prawo własności lub
użytkowania wieczystego.
W takiej sytuacji na pisemne żądanie członka
spółdzielni, któremu przysługuje spółdzielcze loka-
torskie prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielnia
jest obowiązana zawrzeć z tym członkiem umowę
o przekształcenie przysługującego mu prawa na
spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu po doko-
naniu przez niego:
1) spłaty przypadających na jego lokal części zo-
bowiązań spółdzielni związanych z budową, w tym
w szczególności odpowiedniej części zadłużenia kre-
dytowego spółdzielni wraz z odsetkami,
2) spłaty nominalnej kwoty umorzenia kredytu
lub dotacji w części przypadającej na budowę jego
lokalu, o ile spółdzielnia skorzystała z pomocy pod-
legającej odprowadzeniu do budżetu państwa, uzy-
skanej ze środków publicznych lub innych środków,
oraz
3) spłaty zadłużenia z tytułu opłat eksploatacyj-
nych, o ile tego rodzaju zobowiązania występują
w konkretnym przypadku.
Należy w tym miejscu podkreślić, że ustawodaw-
ca nie uczynił zastrzeżenia, że przepis, o którym
mowa, dotyczy wyłącznie budynków spółdzielczych
wybudowanych przed 1939 r., a co za tym idzie nie-
dopuszczalnym jest stosownie przy niniejszym prze-
kształceniu takiego rozgraniczenia czasowego. Spół-
dzielnia może uzależnić zawarcie takiej umowy wy-
łącznie od spełnienia przez wnoszącego warunków
przedstawionych w pkt. 1, 2 i 3 pisma.
Wobec powyższego, na tle przedstawionego w za-
pytaniu stanu faktycznego, wydaje się, że nie ma
przeszkód do zawarcia umowy o przekształcenie
przysługującego pani F. K. spółdzielczego lokator-
skiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdziel-
cze własnościowe prawo do lokalu, o ile podlegający
przekształceniu lokal nr 8 położony w budynku przy
ul. Sikorskiego 14 w Starogardzie Gdańskim wybu-
dowany jest na gruncie, do którego Spółdzielni

Mieszkaniowej Kociewie nie przysługuje prawo wła-
sności lub użytkowania wieczystego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie wydłużenia urlopu macierzyńskiego
(2526)
W związku z pismem SPS-024-2526/08 Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej przesyła odpowiedź
na zapytanie pana posła Ireneusza Rasia w sprawie
wydłużenia urlopu macierzyńskiego.
Czy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
planuje jakieś działania legislacyjne mające na celu
wydłużenie urlopów macierzyńskich?
Wydłużenie urlopu macierzyńskiego jako ele-
ment polityki prorodzinnej jest priorytetem obecne-
go rządu, do którego odniósł się premier w exposè.
Niepokojąca sytuacja demograficzna w Polsce powo-
duje konieczność działań na rzecz wzrostu liczby
urodzeń.
Zapewnienie odpowiednich warunków organiza-
cyjno – finansowych w okresie ciąży oraz wczesnego
dzieciństwa jest głównym czynnikiem motywują-
cym dla rodziców planujących posiadanie dzieci.
Rząd od początku swojej działalności podjął in-
tensywne działania, w tym legislacyjne, na rzecz po-
prawy warunków dla młodych rodziców. Pod koniec
ubiegłego roku rząd przedstawił do konsultacji mię-
dzyresortowych oraz do konsultacji społecznych
projekt ustawy tzw. rodzinnej – ustawa o zmianie
ustawy Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw.
Głównym, lecz nie jedynym elementem rządowego
projektu ustawy jest wydłużenie urlopu macierzyń-
skiego oraz wprowadzenie części fakultatywnej
w ramach urlopu macierzyńskiego.
Wydłużenie urlopu macierzyńskiego (w części
obligatoryjnej) z 18 do 20 tygodni oraz z 28 do 31
tygodni (w przypadku ciąży mnogiej) nastąpi we-
dług projektu ustawy z dniem 1 stycznia 2009 r. Do-
datkowo w przedmiotowym projekcie ustawy wpro-
wadzono urlop o charakterze fakultatywnym (do-
datkowy urlop macierzyński), który wynosi 6 tygo-
dni oraz 8 tygodni (w przypadku ciąży mnogiej),
który stanowi wydłużenie obligatoryjnego czasu
urlopu macierzyńskiego. Docelowa długość urlopu
macierzyńskiego zostanie osiągnięta stopniowo do
2014 r. i będzie wynosiła łącznie 26 tygodni w przy-
291
padku ciąży pojedynczej oraz 39 tygodni w przypad-
ku ciąży mnogiej.
Obecnie projekt przedmiotowej ustawy o zmianie
ustawy Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw
wraz z uzasadnieniem – druk nr 885, którego pierw-
sze czytanie odbyło się 17 września br., jest na etapie
prac parlamentarnych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 13 października 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Arkadiusza Litwińskiego
w sprawie dofinansowania
spółek uzdrowiskowych (2535)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 3.10.2008 r., znak: SPS-024-2535/08,
dotyczącym zapytania posła na Sejm RP Arkadiu-
sza Litwińskiego w sprawie dofinansowania spółek
uzdrowiskowych, przedstawiam następujące wyja-
śnienia.
Możliwość dokapitalizowania przez Skarb Pań-
stwa uzdrowiskowych spółek Skarbu Państwa uza-
leżniona jest od wielkości przychodów Funduszu
Skarbu Państwa, tworzonego na podstawie art. 56
ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30.08.1996 r. o komercja-
lizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz.
1397, z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, z przy-
chodów uzyskanych z prywatyzacji tworzy się fun-
dusz celowy – Fundusz Skarbu Państwa, na rachun-
ku którego gromadzi się 2% przychodów uzyskanych
z prywatyzacji w danym roku budżetowym oraz od-
setki od tych środków z przeznaczeniem na pokrycie
kosztów prywatyzacji, gospodarowania mieniem
Skarbu Państwa, podwyższenie kapitału zakłado-
wego spółek z udziałem Skarbu Państwa oraz na
wykonywanie przez ministra właściwego do spraw
Skarbu Państwa innych ustawowo określonych za-
dań, w szczególności zadań wynikających z ustawy
z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania
uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa (Dz.
U. Nr 106, poz. 493, z późn. zm.).
Dotychczas minister Skarbu Państwa dokapita-
lizował 18 spośród 24 jednoosobowych uzdrowisko-
wych spółek Skarbu Państwa na łączną kwotę ok.
101,5 mln zł. Środki z dokapitalizowania zostały
przeznaczone na realizację zadań inwestycyjnych.
Stan środków Funduszu Skarbu Państwa nie po-
zwala aktualnie na sfinansowanie dokapitalizowa-
nia uzdrowiskowych spółek Skarbu Państwa.
Uznając jednak potrzebę modernizacji niektó-
rych obiektów uzdrowiskowych, do planu finanso-
292
wego Funduszu Skarbu Państwa na 2009 r. zostały
zgłoszone propozycje ujęcia środków na dokapitali-
zowanie kilku uzdrowiskowych spółek Skarbu Pań-
stwa, które wystąpiły z wnioskami o dokapitalizo-
wanie, z przeznaczeniem środków na współfinanso-
wanie zadań inwestycyjnych, ujętych w Regional-
nych Programach Operacyjnych. Realizacja dokapi-
talizowań zależeć będzie od stanu funduszu oraz od
konieczności sfinansowania innych zadań ministra
Skarbu Państwa, określonych w ww. przepisie.
Ewentualne dokapitalizowanie spółek nastąpić
może wyłącznie na zasadach rynkowych, to znaczy
w sytuacji, gdy:
1) działalność spółki nie jest zagrożona, to jest
gdy w okresie trzech ostatnich lat spółka znajduje
się w dobrej kondycji, tzn. przy wykazywanych zy-
skach nie maleje obrót, nie zwiększają się zapasy,
nie występują nadwyżki oferowanych usług, nie
zmniejsza się poziom środków finansowych, nie ro-
śnie zadłużenie, nie zmniejsza się poziom aktywów
netto,
2) inwestor – Skarb Państwa, przekazując wkład
pieniężny na pokrycie podwyższenia kapitału zakła-
dowego w zamian za akcje lub udziały, działa jak
prywatny inwestor rynkowy, zakładający długo-
okresową perspektywę w zakresie osiągnięcia zysku
z kapitału w formie premii inwestorskiej (pozytyw-
nie zakończony test prywatnego inwestora), aktual-
na wartość oczekiwanych przyszłych przepływów
pieniężnych z planowanego przedsięwzięcia (przy-
padających inwestorowi w postaci dywidend lub
zwyżki wartości akcji) przekroczy wartość wnoszo-
nego wkładu pieniężnego, a tym samym podwyższe-
nie kapitału nie będzie stanowić pomocy publicznej.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie interpretacji przepisów dotyczących
wygaśnięcia stosunku pracy nauczyciela (2545)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na za-
pytanie posła pana Kazimierza Gwiazdowskiego
(SPS-024-2545/08) w sprawie interpretacji przepisów
dotyczących wygaśnięcia stosunku pracy nauczycie-
la, pozwolę sobie wyrazić następującą opinię:
W myśl art. 26 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26
stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r.
Nr 97. poz. 674, z poźn. zm.) stosunek pracy nauczy-
ciela wygasa z mocy prawa w razie prawomocnego
skazania za przestępstwo popełnione umyślnie.
Kompetencje do stwierdzenia wygaśnięcia stosunku
pracy posiada dyrektor szkoły, a w stosunku do dy-
rektora szkoły – organ prowadzący szkołę.
Z powyższego w sposób niebudzący wątpliwości
wynika, iż skutek w postaci wygaśnięcia stosunku
pracy wynika z mocy prawa, a stwierdzenie przez
dyrektora szkoły wygaśnięcia stosunku pracy ma je-
dynie charakter deklaratoryjny, porządkowy. Prze-
pis ten nie określa wprawdzie terminu stwierdzenia
wygaśnięcia stosunku pracy, jednakże oczywiste
wydaje się, iż wygaśnięcie stosunku pracy może na-
stąpić dopiero w chwili stwierdzenia takiego wyga-
śnięcia. Powyższe potwierdza stanowisko Sądu Naj-
wyższego, który w wyroku z dnia 2 lutego 2006 r.
(sygn. akt I PK 140/05) stwierdził, iż z przepisu art.
26 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 „nie wynika w żaden sposób,
aby po upływie pewnego czasu nie mogło już dojść
do stwierdzenia wygaśnięcia stosunku pracy”.
W dalszej części uzasadnienia sąd podniósł, iż
stwierdzenie to powinno nastąpić niezwłocznie po
uzyskaniu przez dyrektora szkoły informacji o ska-
zaniu nauczyciela. Powinna to być jednak informa-
cja pewna, sprawdzona.
Odpowiednio do powyższego, dzień, w którym
dyrektor szkoły lub organ prowadzący powziął in-
formację o prawomocnym skazaniu nauczyciela za
przestępstwo popełnienie umyślnie, jest dniem wy-
gaśnięcia stosunku pracy.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Henryka Siedlaczka
w sprawie powtórnej rejestracji pojazdu (2546)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-024-2546/08 z dnia 6 października
2008 r. przesyłające zapytanie pana posła Henryka
Siedlaczka w sprawie powtórnej rejestracji pojaz-
dów, uprzejmie informuję, że pojazd wyrejestrowany
nie podlega powtórnej rejestracji, z wyjątkiem przy-
padków określonych w art. 79 ust. 4 ustawy Prawo
o ruchu drogowym.

Wyjaśniam, że Ministerstwo także dostrzega
społeczny problem związany z powtórną rejestracją
pojazdów wyrejestrowanych na podstawie art. 79
ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, dlatego też problem ten bę-
dzie uregulowany w projektowanej ustawie o do-
puszczeniu pojazdów do ruchu, w której zakłada się
uproszczenie procesu rejestracji pojazdów oraz
wprowadzenie bezpośrednich regulacji odnoszących
się do wyżej opisanej sytuacji.
Jednocześnie pragnę poinformować, że Komisja
Ustawodawcza Senatu Rzeczpospolitej Polskiej wy-
stąpiła z inicjatywę ustawodawczą w zakresie usta-
wy o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz
ustawy o transporcie drogowym (druk senacki nr 158),
w której zaproponowano rozszerzenie katalogu wy-
jątków (art. 79 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogo-
wym), w których pojazd wyrejestrowany może zo-
stać ponownie zarejestrowany, o sytuację, o której
mowa w zapytaniu pana posła Henryka Siedlaczka.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk
w sprawie niemożliwości wykorzystania
szkolnych pracowni komputerowych do celów
zarobkowych, niezależnie po której stronie
występuje źródło finansowania (2591)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk (SPS-
-024-2591/08) w sprawie niemożliwości wykorzysta-
nia szkolnych pracowni komputerowych do celów
zarobkowych, niezależnie, po której stronie wystę-
puje źródło finansowania, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z deklaracjami przystąpienia do projek-
tu, które podpisują dyrektorzy szkół otrzymujący
sprzęt komputerowy w ramach projektów współfi-
nansowanych z Europejskiego Funduszu Społeczne-
go (EFS), organ prowadzący powinien gwarantować
wykorzystanie przyznanego sprzętu i oprogramo-
wania wyłącznie do celów związanych z działalno-
ścią dydaktyczno – wychowawczą szkoły. Nie powin-
no się przeznaczać tego sprzętu do innych celów.
Beneficjenci finalni projektów współfinansowa-
nych z EFS, czyli szkoły, przystępując do projektów
musiały być świadome faktu, że przychód wygenero-
wany z wykorzystania pracowni komputerowych do
293
celów zarobkowych, zgodnie z zasadami realizacji
projektów, automatycznie pomniejsza wielkość przy-
znanej dotacji, powodując konieczność zwracania
środków do Unii Europejskiej. Aby temu zapobiec,
umowy podpisywane przez szkoły precyzyjnie okre-
ślają sposób wykorzystania otrzymanego sprzętu
i oprogramowania.
Należy również przypomnieć, że sprzęt został za-
kupiony z zerową stawką podatku VAT i wykorzy-
stywanie go do celów komercyjnych naraża benefi-
cjenta na zapłacenie pełnej stawki podatku VAT
wraz z karnymi odsetkami.
Po zakończeniu realizacji projektów, a więc od 1
stycznia 2009 r. dostarczony sprzęt może być wyko-
rzystywany zgodnie z celami statutowymi szkoły
bądź też na realizację innego projektu współfinanso-
wanego z EFS. Naruszenie ww. zasad stanowi pod-
stawę do uznania wydatków za niekwalifikowalne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 15 października 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie zabezpieczenia w budżecie państwa
na 2009 r. środków finansowych na realizację
modernizacji sieci elektroenergetycznej 15 kV
Politechniki Częstochowskiej (2600)
Szanowna Pani Poseł! Odpowiadając na zapyta-
nie zawarte w piśmie z dnia 23.09.2008 r. (nr BPJW-
-IX-032-54/08) dotyczące wprowadzenia do planu
inwestycji Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego na lata 2009–2011 inwestycji Politechniki
Częstochowskiej pod nazwą „Modernizacja sieci
elektroenergetycznej 15 kV Politechniki Często-
chowskiej”, uprzejmie informuję Panią Poseł.
Planowany w trakcie prac nad budżetem pań-
stwa na 2009 r. poziom wydatków inwestycyjnych
na rzecz uczelni nadzorowanych przez Ministerstwo
Nauki i Szkolnictwa Wyższego jest niewspółmiernie
niski w stosunku do najpilniejszych potrzeb. Doty-
czy to zwłaszcza dotacji przewidzianych na zadania
inwestycyjne niezaliczane do inwestycji i progra-
mów wieloletnich. W sytuacji kontynuowania kilku-
dziesięciu zadań inwestycyjnych w tej grupie wystę-
puje przede wszystkim konieczność uwzględnienia
niezbędnych dotacji na finansowanie najbardziej za-
awansowanych zadań. Minimalizuje to zdecydowa-
294
nie możliwość włączania do planu inwestycji MNiSW
nowych zadań, mimo bezsprzecznej zasadności ich
realizacji.
W tych warunkach istotne znaczenie ma kwestia
zaangażowania środków własnych uczelni oraz z in-
nych źródeł niż budżet Ministerstwa Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego. Doceniając jednak potrzebę reali-
zacji inwestycji pn. „Modernizacja sieci elektroener-
getycznej 15 kV Politechniki Częstochowskiej”,
MNiSW będzie brało pod uwagę tę inwestycję przy
opracowywaniu planów dofinansowania zadań
w 2009 r.
Przedstawiając powyższe, wyrażam głębokie prze-
świadczenie, że potrzeba zapewnienia zwiększonych
dotacji na finansowanie inwestycji szkół wyższych zy-
ska Pani poparcie w toku prac Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej nad ustawą budżetową na rok 2009.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 16 października 2008 r.